ბოლო თავი წინა თავებისგან განსხვავებით საკმაოდ ვრცელია და ვიმედოვნებ რომ მოგეწონებათ ????
- მთელი რიგი მიზეზების გამო ცოტათი ადრე მომიწია რომ დამემთავრებინა ????
- ჯერჯერობით ერთი თვე მაინც ახალ ისტორიას ვერ შემოგთავაზებთ, შემდეგ ვნახოთ

მოხარული ვიქნები თუ შეაფასებთ








არ მინდა რამე დაგიშავოთ, ასე რომ თავი დაგვანებეთ და მშვიდობიანად დაბრუნდით იქ საიდანაც მოხვედით, -ნორა ღიმილით უახლოვდებოდა მებრძოლებს, გრძნობდა როგორ იზრდებოდა მის შიგნით ენერგია, ბობოქრობდა და გარეთ გამოსვლას ცდილობდა,
- მეჩვენება თუ ეს პატარა გოგო გვემუქრება? -კბილებში გამოსცრა ერთ-ერთმა მებრძოლმა რომელიც აშკარაა დანარჩენებს მეთაურობდა და უცნაურად მოელვარე ხმალი იშიშვლა, ადამმა წამოწევა სცადა მაგრამ გულის არეში აქამდე არგანცდილმა ტკივილმა ამის საშუალება არ მისცა, ხედავდა როგორ უახლოვდებოდა ნორა მებრძოლებს და თვალს ვერ აშორებდა, თავისი უსასრულო ცხოვრების განმავლობაში თავი ასე ცუდად, ასე უმწეოდ არასოდეს უგრძვნია, მის დახმარებას ვერ ახერხებდა მაგრამ გრძნობდა, რატომღაც დარწმუნებული იყო რომ ნორა თავისუფლად შეძლებდა მათთან გამკლავებას...
- გგონია ჩვენმა პატრონმა არ იზრუნა იმაზე რომ შენს მეგობარს შენი დახმარება არ შეძლებოდა? მაგრამ აშკარად შენი ძალების შეფასებაში შეცდა, -მეთაურმა მუქარით აღმართა ხმალი, და გაოცებული გამომეტყველება მიიღო როცა ნორა ჩაიმუხლა და ხელისგულები ასფალტს მთელი ძალით დააჭირა,
- იღბლიანები ხართ ბიჭებო, ხოცვა-ჟლეტა და სისხლისღვრა ჩემი სტილი არ არის, ასე რომ ისიამოვნეთ, -მისი ხელებიდან ცეცხლი თითქოს ასფალტში ჩაიღვარა, რამდენიმე წამის შემდეგ მებრძოლებს შორის შადრევანივით ამოიჭრა და ცოტა ხანში ცეცხლოვანი თოკებით შეკრულები უძრავად ეყარნენ ძირს, ადამი თვალებგაფართოებული შესცქეროდა სანახაობას, ნორა ღიმილით მიუახლოვდა და ფეხზე წამოდგომაში დაეხმარა,
- ნამდვილი საოცრება ხარ მაგრამ თავს არც თუ ისე კარგად ვგრძნობ, იმის მაგივრად რომ მე დამეცავი, ყველაფერი პირიქით მოხდა, -ადამი ნორას მხარზე ეყრდნობოდა და აშკარად უჭირდა ფეხზე დგომა,
- უბრალოდ გამიმართლა, ნამდვილად არ მეგონა თუ გამომივიდოდა, მარკუსთან ერთად ხშირად ვვარჯიშობდი მაგრამ მართლა არ ვიცი ახლა როგორ შევძელი, მგონი ამ სამყაროში აღარაფერი დაგვრჩენია არა? ყოველ შემთხვევაში ჯერჯერობით, მოდი ეს პორტალი გამოვიყენოთ დასაბრუნებლად და ლეას გასათავისუფლებლად,
- დარწმუნებული ხარ რომ ჩემი და ჩემი დის გამო თავის საფრთხეში ჩაგდება გინდა? -ადამის ხმა ეჭვით და ყოყმანით იყო სავსე,
- ახლა მხოლოდ ერთ რამეში ვარ დარწმუნებული, შენთან ერთად ყოფნა ჰაერივით მჭირდება, ამისთვის კი პრობლემების მოგვარებაა საჭირო, -ცხვირი სასაცილოდ შეჭმუხნა, ლოყაზე ხელისგულით მოეფერა, თმა აუჩეჩა და პორტალზე ანიშნა, -მგონი დროა არა?
პირველად იყო ადამი ასეთ მდგომარეობაში, უყურებდა ამ პატარა, ცეცხლისფერთმიან, გოგონას და არანაირი სურვილი არ ჰქონდა მისთვის წინააღმდეგობა გაეწია, პირველად გრძნობდა რომ ვიღაცისთვის თვალდახუჭულს შეეძლო საკუთარი სიცოცხლის ნდობა, ამოიოხრა და მისი სურნელი ღრმად შეისუნთქა,
- კარგი, დროა წავიდეთ,
პორტალში შეაბიჯეს თუ არა, ნორამ ხელი რომელიც აქამდე მაგრად ჰქონდა მისთვის ჩაჭიდებული შეუშვა, და ნაბიჯი უკან გადადგა,
- რას აკეთებ ნორა, -ადამის ხმაში ერთდროულად ჟღერდა ბრაზი და შიში, -ხელი მომკიდე, ასე შეიძლება სხვადასხვა ადგილას აღმოვჩნდეთ,
- მაპატიე, ახლა საჭიროა რომ ცოტახნით ჩემგან და ლეასგან შორს იყო, როცა მიხვდები რატომ მოვიქეცი ასე, გამიგებ, -ნორამ მთელი ძალით კრა მკერდზე ხელი და როცა ადამი გულაღმა გადავარდა უნაპირო სივრცეში, თვითონ მთელი ძალით ეცადა ის ადგილი წარმოედგინა რომელიც ხილვაში დაინახა და სადაც დიდი ალბათობით ლეა ჰყავდათ გამომწყვდეული, რამდენიმე წამის შემდეგ ნათლად იგრძნო როგორ გათხევადდა სივრცე და თვალწინ უცხო ადგილი და უცნაური სანახაობა წარმოუდგა, პორტალიდან ფრთხილად გადააბიჯა შავი ქვით მოპირკეთებულ იატაკზე და მიმოიხედა, უზარმაზარი ნახევრად ჩაბნელებული დარბაზის თითქმის ნახევარი მანათობელი მეტალის წნელებით იყო შემოსაზღვრული და მის შიგნით უფორმო ენერგია უმწეოდ აწყდებოდა კედლებს, თუმცა წნელებთან ყოველი შეხებისას საშინელი ყვირილით ვარდებოდა უკან, ნორას გული მოეწურა მისი ასეთ მდგომარეობაში ხილვისას, -კი მგრამ როგორ შეძლეს და მოახერხეს ამის გაკეთება, როგორ გამოამწყვდიეს ამ საპყრობილეში? -გარშემო მიმოიხედა, არავინ იყო, მისკენ წავიდა, ნელ-ნელა უახლოვდებოდა და ხედავდა როგორ წყნარდებოდა მთრთოლვარე ენერგია და როგორ იღებდა ფორმას, როცა წნელებს მიუახლოვდა გალიის შუაგულში მუხლებზე დაჩოქილი სახეშეშლილი ლეა დახვდა, თვალები ჩაშავებოდა და ფრჩხილებიდან წვეთ-წვეთად ჩამოსდიოდა სისხლი, ნორას აწყლიანებული თვალებით შეხედა და წამოდგომა სცადა, მისმა ასეთ მდგომარეობაში ყოფნამ, ნორას გული მოუკლა, ისეთი უმწეო ჩანდა...
- არ გინდა, ნუ ეცდები წამოდგე, აშკარად ეს წნელები ცუდად მოქმედებს შენზე, ძალას გართმევს, ვეცდები გალია გავაღო, არაფრის შეგეშინდეს, შენს დასახმარებლად მოვედი, უბრალოდ გაუნძრევლად იჯექი და დამელოდე რამე მოვიფიქრო, კარგი?
- ადამი სად არის? -ძლივს ამოილუღლუღა ლეამ, შენთან არ უნდა ყოფილიყო?
- ადამი კარგად არის ნუ ნერვიულობ?
- შენი არ მჯერა ნორა, კარგად რომ იყოს ასე არ მიმატოვებდა,
- აშკარად არ იცი რომ შენი ცუდად ყოფნა მასაც ცუდად ხდის, ასე რომ ჯერ შენ უნდა გაგათავისუფლო რათა ძალები მოიკრიბო და მანაც დაიბრუნოს ძალა, ახლა კი უკან დაიხიე,
- არ გინდა, არ შეეხო, -ლეას თვალებში უცნაური შიში გაკრთა, -ჩემზე თუ მოქმედებს ეს მეტალი შენზეც იმოქმედებს, შენში ხომ ჩვენი ენერგიაა,
- ალბათ გავიწყდება რომ ჩემში კიდევ სხვა ბევრი სხვადასხვა ენერგიაც არის, ეს ყველაფერი ერთმანეთს აბალანსებს და სწორედ ამიტომაც ვარ ასეთი უნივერსალური, -ლეას თვალი მხიარულად ჩაუკრა და წნელებს ხელი ჩასჭიდა, სხეულში უცნაური, წინააღმდეგობრივი წვა იგრძნო, ტკივილმა თავიდან ფეხებამდე დაუარა და სახე შეეჭმუხნა, წნელები ცოცხალი არსებასავით უძალიანდებოდა, მთელი ძალა მოიკრიბა და ნელ ნელა იგრძნო როგორ გათხევადდა მის ხელში მხურვალე მეტალი და ძირს დაიღვარა, ლეას მაშინვე შეეტყო ცვლილება, შვებით ამოისუნთქა, წამოდგა, მხრები თავისუფლად შეათამაშა და თვალები უცნაური ცეცხლით და ბრაზით აენთო,
- მადლობა ნორა, ახლა კი იმ ნაბიჭვარს ყველაფერს ვაზღვევინებ,
- ვის გულისხმობ? სად ვართ და ეს ვინ გაგიკეთა, ან რატომ?
- მეგონა მიხვდებოდი, წყვდიადის სამეფოში ვართ, -დარბაზის ერთადერთი ფანჯრისკენ თავით ანიშნა,
-გაიხედე, არ გაინტერესებს როგორია ნამდვილი წყვდიადი?
ფანჯრიდან ჩაბნელებული აქა-იქ ხელოვნური შუქით განათებული სამეფო მოჩანდა, არსად იყო მთვარე ან ვარსკვლავები, შენობებს სქელი, ბლანტი წყვდიადი ეხვია გარს,
- აი ეს მესმის, საოცარი სანახავია, -ნორა აღფრთოვანებული მზერით ათვალიერებდა, წყვდიადის სამეფოს იმ მცირე მონაკვეთს ფანჯრიდან რომ ჩანდა, გონს ლეას ჩაცინებამ მოიყვანა,
- რა გაცინებს?
- ახლა აღარ მიკვირს რატომ გიზიდავთ ერთმანეთი შენ და ადამს, ორივე უცნაურები ხართ, დგახარ აქ და დროს კარგავ, წავედით, ჩქარა, -კარს მიუახლოვდა და შეეხო თუ არა დენდარტყმულივით დაიხია უკან, კედლებშიც ყველგან იგივე მეტალის წნელები იყო ჩაყოლებული,
- ჯანდაბა იგივე მეტალია, უკეთ ვარ მაგრამ ამ ოთახში მაინც არ შემიძლია ძალების გამოყენება, ნორა შეგიძლია კარი გააღო?
- თუ იმას გავითვალისწინებთ როგორი სქელი ჩანს ალბათ ბევრი დრო დაგვჭირდება, იმედია ყველა კარი ასეთი არ იქნება თორემ აქედან ალბათ ერთი კვირა მაინც ვერ გავალთ, -ლეას განთავისუფლებამ მთელი ძალები წაართვა და გამოფიტა, თუმცა ახლა ნამდვილად ვერ დანებდებოდა, უნდა ეცადა სხვა გზა არ ჰქონდა, ის იყო კარს უნდა მიახლოვებოდა რომ საკეტის ხმა მოესმათ, გაიღო და ზღურბლზე საიმონი გამოჩნდა რამდენიმე მცველთან ერთად, ნორას დანახვისას წარბი მაღლა აზიდა და სახეზე აშკარა გაოცება გამოესახა თუმცა მალევე გადაიტანა მზერა ლეაზე და თავიდან ფეხებამდე აათვალიერ-ჩაათვალიერა,
- აი თურმე როგორი ყოფილხარ, ესე იგი ეს არის შენი ნამდვილი სახე? რამ გაიძულა ეს ფორმა მიგეღო? რამდენი ვცადეთ და ვერ გაიძულეთ, ახლა რა მოხდა? -გამჭოლი მზერით ათვალიერებდა ლეას და ნორა აშკარად ხედავდა როგორ მწიფდებოდა მის გონებაში რაღაც რასაც ძლივს აკავშირებდა ერთმანეთთან,
- ამაშიც შენი ხელი ურევია პატარა ქალბატონო? მგონი მართლაც ვერ შეგაფასე სწორად, -საიმონმა ახლა ნორას მიაპყრო წითლად მოელვარე თვალები, ნორამ ლეას ხელი ჩაჰკიდა რომელიც სიბრაზისგან ცახცახებდა, უკან დასწია და წინ აეფარა,
- მეც მიხარია შენი ნახვა საიმონ, -მისი ხმა ნეიტრალურად, არაფრისმთქმელად ჟღერდა, ხოლო თვალებში ის ნაპერწკლები უციმციმებდა საიმონს რომ ვერ გაეგო რას მოასწავებდა და ძალაუნებურად აიძულებდა დაძაბული ყოფილიყო,
- არ ვიცი ამ ყველაფერს რატომ აკეთებ, არ ვიცი რა მიზანი გაქვს, მაგრამ შეცდომას უშვებ, დიდ შეცდომას, ჯერ კიდევ არ არის გვიან რომ ყველაფერი გამოასწორო, გაგვიშვი და პრობლემებიც არ შეგექმნება, გპირდები არც შენ და არც შენ სამეფოს არაფერი დაგიშავდებათ,
- შენს შესაძლებლობებს ზედმეტად ხომ არ აფასებ ნორა, -საიმონი უკვე ბრაზიანად იღრინებოდა და აშკარად ეტყობოდა რომ მოთმინება ეწურებოდა,
- მერწმუნე იმაზე მეტი რამ შემიძლია ვიდრე წარმოგიდგენია, მომწონხარ საიმონ, ამ ყველაფრის მიუხედავად რატომღაც მაინც გამაჩნია შენს მიმართ სიმპათიები და გთხოვ რამე სისულელეს ნუ გააკეთებ, -ნორა გულწრფელი თხოვნით მიმართავდა საიმონს მაგრამ ხედავდა, წამიერი ყოყმანი და თანაგრძნობა როგორ გაქრა მის თვალებში და მათი ადგილი შეუვალობამ და სისატიკემ დაიკავა,
- მაპატიე ნორა, შენ ნამდვილად არ მყავდი გათვალისწინებული ამ თამაშში, იმ იდიოტებს შენი განეიტრალება, ხოლო შენი მეგობრის მოკვლა ევალებოდათ, თუმცა იმ მდგომარეობაშიც კი ვერ მოახერხეს მისი მოშორება, იდიოტები, ახლა კი შენი მოშორება მომიწევს რადგან სასწორზე ძალიან ბევრი რამ დევს, თუმცა ეს არსება რომელსაც ასე იცავ, ცოცხალი მჭირდება, მის დასატყვევებლად ძალიან დიდი ხანია ვმუშაობ, არავის სჯეროდა რომ შევძლებდი, ყველას უბრალოდ ლეგენდად და მონაჩმახად მიაჩნდა ამბები ღვთიური არსებების შესახებ, ისინი ყოველთვის სხვადასხვა სახით ჩნდებოდნენ ჩვენს გარშემო თუმცა ვერასდროს ვახერხებდი მათ გამოჭერას, ამ ბოლო დროს კი რატომღაც ხილულნი გახდნენ, ახლა უკვე შემიძლია მისი ძალები საჩემოდ გამოვიყენო, შენ კი ამაში ხელს ვერ შემიშლი, -დაიღრინა და მცველებს რაღაც ანიშნა, მათაც წამსვე იშიშვლეს ხმლები და ნორასკენ დაიძრნენ რომელიც ჯერ კიდევ ლეას ეფარებოდა წინ,
- მას ვგრძნობ, ნორა მე მას ვგრძნობ, ის კარგად არის და ახლოსაა ძალიან ახლოს, ჩაესმა უცაბედად ლეას ჩურჩული და შენობა ძლიერმა ტალღამ შეაზანზარა, მცველები შედგნენ, საიმონმა გაოცებული მზერა მიაპყრო ფანჯარას საიდანაც ახლა წყვდიადის მაგივრად უცნაურად მოელვარე კაშკაშა სინათლე მოჩანდა, შენობა ერთხელ კიდევ შეზანზარდა და ამჯერად ბიძგი ისეთი ძლიერი იყო, თავი ძლივს შეიკავეს რომ არ დაცემულიყვნენ, უეცრად დარბაზის მთლიანი კედელი მოირღვა და ჰაერში აორთქლდა, წყვდიადთან ერთად, კაშკაშა სინათლეც შემოიჭრა და სინათლეს ადამიც შემოჰყვა, რომელიც ჯერ ჰაერში ლივლივებდა და მერე პირდაპირ ნორას წინ დაეშვა, ფეხშიშველი იყო, უბრალო თეთრი თხელი შარვალი და ზედა ეცვა, თმა უწესრიგოდ ეყარა სახეზე და მხრებზე, მისი სახე ნორას არაფერს ეუბნებოდა, ხოლო თვალები... მისი საოცარი ლურჯი თვალები ახლა უცნაურად ელავდნენ და ბრწყინავდნენ, ცეცხლით სავსე უძირო ტბებს გავდნენ, ხელის უბრალო მარტივი მოძრაობით საიმონი და მისი მცველები ადგილზე გააშეშა, ლეას თვალი შეავლო და რომ მიხვდა არაფერი უჭირდა ნორას მიუახლოვდა, რომელიც ერთ ადგილზე გაშეშებული, შესცქეროდა და გრძნობდა როგორ უდუნდებოდა სხეული და ეცლებოდა სხეულში ძალა, ახლა როცა მიხვდა რომ აღარაფერი უჭირდათ, უკეთ გააცნობიერა რომ სხეულში მისხალი ენერგიაც კი აღარ ჰქონდა შერჩენილი და ფეხზე ძლივს იდგა, უყურებდა როგორ მოდიოდა ადამი მისკენ და ღიმილს ვერაფერს უხერხებდა, თვალები კი თავისთავად ეხუჭებოდა,
- კარგად ხარ? -თითქოს შორიდან ჩაესმა ხმა, უნდოდა ეპასუხა მაგრამ რატომღაც ვერ მოახერხა, მერე იგრძნო როგორ მოსწყდა იატაკს, როგორ აიტაცეს ძლიერმა მკლავებმა და მკერდზე მიიკრეს, ნაცნობი სურნელის შეგრძნებისას შვებით ამოიოხრა, ახლა უკვე შეეძლო მოდუნება და მშვიდად ყოფნა, ახლა როცა ის ისევ მის გვერდით იყო...
* * *
ნაცნობ საძინებელში მოვიდა გონს, ნიავი თეთრ ფარდებს აშრიალებდა, ჩიტების ჭიკჭიკი ესმოდა და სასიამოვნოდ თბილოდა, წამოჯდომა დააპირა და ახლაღა იგრძნო წელზე მოხვეული ხელი, ფრთხილად, ძალიან ფრთხილად გადაბრუნდა, ადამი მის გვერდით იწვა და მშვიდად, ღრმა ძილით ეძინა, თვალები დახუჭა და მზის და მცენარეების სურნელს შერეული მისი სურნელი ღრმად ჩაისუნთქა,
- მინდა ყოველი დღე ასე იწყებოდეს, -ჩაიჩურჩულა და თმაში თითები შეუცურა,
- ეს მხოლოდ ჩვენზეა დამოკიდებული, -მოესმა და საყვარელმა ცისფერმა თვალებმაც შემოანათა,
- შენ რა გღვიძავს? -იგრძნო როგორ გაუხურდა სახე და მისი ხელის მოშორება სცადა რომ საწოლიდან წამომხტარიყო,
- სად გარბიხარ? -ადმმა უფრო მაგრად მოხვია ხელი და ზემოდან მოექცა, ნორას აჭარხლებული სახის დანახვაზე გაეღიმა, -ჯერ კიდევ არ დამვიწყებია რაც პორტალში გამიკეთე, მაგრამ დღეიდან გაქცევის უფლებას აღარ მოგცემ, იცოდე ვერსად გამექცევი, -დაიხარა და ტუჩები მის მთრთოლვარე ტუჩებს შეუერთა, ნორამ გაუბედავად შემოხვია ხელები კისერზე და თვითონაც აყვა, მთელი გრძნობით ეფერებოდა ადამი, მის ყოველ უჯრედს აღელვებდა და ცეცხლში ხვევდა, ასეთი რამ არასდროს განეცადა, მთლიანად დანებდა მის თითებს, მის ალერსს და თავით გადაეშვა გრძნობების მორევში...

- ვფიქრობ ბოლოდროინდელი მოვლენების გათვალისწინებით რაღაც-რაღაცეების შეცვლა მოგვიწევს ჩვენს ყოველდღიურობაში, -გამოაცხადა ლეამ საუზმისას და თეფშზე სიროფმოსხმული ბლინები გადაიღო,
- მაინც რის შეცვლას გეგმავ? ხომ იცი დღეიდან უფრო ფრთხილად უნდა ვიყოთ, თვითონაც ნახე რაც გააკეთეს წყვდიადის სამეფოში, ალბათ რამდენ ხანს გეგმავდნენ ამას, -ადამი საუბრობდა და თან ლოყეფშეფაკლულ ნორას თვალს ვერ აშორებდა,
- უსაფრთხოება კარგია მაგრამ ვფიქრობ დროა ჩვენც გავერიოთ ამ სამეფოების მაცხოვრებლებში, უფრო ახლოდან მივიღოთ მონაწილეობა ამ ყველაფერში, რასაც აქამდე შორიდან ვაკვირდებოდით, ახლა კი ნორას წყალობით უამრავი რაღაცის გაკეთება შეგვიძლია, ნორამ ალბათ არც კი იცის რომ მისი დამსახურებით მივირთმევთ ახლა ამ საუზმეს,
- როგორ? ამასთან მე რა შუაში ვარ,
- სანამ შენ გამოჩნდებოდი მანამდე არასდროს გაგვისინჯავს არანაირი საჭმელი, უბრალოდ ამის საჭიროება არ გვქონდა,
- სერიოზულად? არასდროს არ გრძნობდით შიმშილს?
- არა შიმშილი არასდროს გვიგრძვნია, -ადამმა გაუღიმა და მაგიდის ქვეშ ხელი ხელზე მოუჭირა, -შენ ლეას სახე უნდა გენახა როცა პირველად მიხვდა რაც სჭირდა,
- ჰოო, -ლეამ მხიარულად გადაიკისკისა, -სანამ გავარკვევდით რაშიც იყო საქმე მანამდე კინაღამ შიმშილით მოვკვდით, მაგრამ უნდა ვაღიარო რომ ჭამა ძალიან სასიამოვნოა, კიდევ იცი რა მინდა ნორა? მინდა რომ დღესასწაულებს და წვეულებებს ვესწრებოდე ვსვავდე და ყველას ვეცეკვებოდე ვინც საცეკვაოდ გამიწვევს, კიდევ მინდა ჩვეულებრივი, გოგოსავით ვიარო მეგობრებთან ერთად კაფეებში და საყიდლებზე,
-აღფრთოვანებული საუბრობდა და თან უკვე მეხუთე ბლინს უღებდა ბოლოს,
- იმისთვის რომ ეს ოცნებები აიხდინო, ჯერ ის არეულობები და ქაოსი უნდა მოვაგვაროთ, რომელიც თუკი მალე არ მოგვარდა ალბათ ომიც გველის, რაც ნამდვილად არაფერში გვჭირდება, მითუმეტეს ახლა როცა ნორა მყავს და დიდხანს და ხანგრძლივად ბედნიერი ცხოვრება მაქვს მასთან ერთად დაგეგმილი, -ადამმა ნორა თავისკენ მიიზიდა და ნაზად აკოცა შუბლზე,
- მგონი დროა მგლების სამეფოს ვესტუმროთ,
- მგლების სამეფოს? -ნორა უხერხულად შეიშმუშნა,
- მესმის შენი, -ადამს ძლივშეკავებული ღიმილი გაუკრთა სახეზე, -უბრალოდ ჯეისი ერთადერთი სწორად მოაზროვნე მმართველია მმართველებს შორის და მისი დახმარებით მარტივად შევძლებთ კონფლიქტების მოგვარებას, რათქმაუნდა არის სხვა საშუალებებიც ...
- რაც ხოცვა-ჟლეტას და სამეფოების მიწასთან გასწორებას გულისხმობს ძვირფასო ძამიკო?
- გეყოფა ლეა, მშვენივრად იცი რომ არასდროს ვყოფილვარ ასეთი უკიდურესად მძიმე საშუალებების გამოყენების მომხრე, ამიტომაც ჯობია ჯეისს დავეხმაროთ კონფლიქტის მოგვარებაში, ჩვენ თუ მხარს დავუჭერთ მერწმუნე უმოკლეს დროში შეძლებს ყველაფრის მოგვარებას,
* * *
- დარწმუნებული ხარ რომ გინდა მგლების სამეფოში ერთად წავიდეთ? -ჰკითხა ნორამ როცა უკვე მარტო დარჩნენ საძინებელში, -ხომ იცი რომ მე და ჯეისი... მე...
- დამშვიდდი, სანერვიულო არაფერია, ვიცი რა ურთიერთობა გქონდათ და რასაც გრძნობდით ერთმანეთის მიმართ და ისიც ვიცი რომ ეს ყველაფერი წარსულს ჩაბარდა, მე შენ გენდობი, არ მინდა რომ სხვა რამეზე იფიქრო, ვიცი როგორ გიყვარს ეს სამეფო და შენი მეგობრები, ნამდვილად არ ვაპირებ უაზრო და უსარგებლო ეჭვების გამო მათთან ურთიერთობის სიამოვნება მოგაკლო,
- მიყვარხარ, -დაიჩურჩულა ნორამ, მოეხვია და მთელი ძალით მიეკრა მკერდზე, -დამპირდი რომ ყოველთვის ასეთი კარგი იქნები და არასდროს შეიცვლები,
- გპირდები რომ ყოველთვის სიცოცხლეზე მეტად მეყვარები, -სახე ორივე ხელით დაუჭირა და როცა ნორას აწყლიანებულ თაფლისფერ თვალებში საკუთარი ანარეკლი დაინახა თბილად გაეღიმა, სახე დაუკოცნა, მთრთოლვარე ბაგეებზე დააკვდა და კიდევ ერთხელ დაათრო ალერსით და სიყვარულით...

- კარგი რა რატომ აიკვიატე რომ მაინცდამაინც ცხენებით უნდა წამოვსულიყავით, ჩვეულებრივად შეგვეძლო უფრო სწრაფი და მარტივი გზით მოხვედრა მგლების სამეფოში, -ლეა წუწუნებდა და წამდაუწუმ ისწორებდა, უზარმაზარფარფლებიან ქუდს,
- რათქმაუნდა შეგვეძლო დაიკო მაგრამ დღეიდან უნდა ვეცადოთ რომ ნორმალურ არსებებს დავემსგავსოთ,
- რა გინდა თქვა რომ არანორმალურები ვართ?
- კარგი რა ლეა, -ადამმა გულიანად გაიცინა, -მგონი შენ წუწუნებდი იმაზე რომ მატთან ერთად თანაცხოვრება გინდა, ასე რომ თუ ამას აპირებ, ცოტათი მაინც უნდა დაემსგავსო მათ,
- ადამი მართალია ლეა, -ნორამ სვლა შეანელა და ცხენი ლეას ცხენს ამოუყენა გვერდით, -არ აქვს მნიშვნელობა ადამიანები იქნებიან ფერიები თუ მგლები, არავის უყვარს მათგან განსხვავებული არსებები, ასე რომ ეცადე ცოტათი მაინც აუწყო ფეხი ისეთ ცხოვრებას როგორი ცხოვრებითაც ისინი ცხოვრობენ,
- შენთვის ადვილი სათქმელია, -ისევ დაიწუწუნა ლეამ, -მე კი ალბათ გამიჭირდება.
- არ იფიქრო რომ ყოველთვის ასეთი წუწუნაა, უბრალოდ უჭირს ამ ყველაფერთან შეგუება, შენ პირველი არსება ხარ ჩემს შემდეგ რომელსაც დაელაპარაკა, ახლა კი უამრავი სხვა არსების გაცნობაც მოუწევს, უბრალოდ ღელავს, -ადამმა ნორას გადახედა და გაუღიმა,
- მესმის, არაფრის ახსნა არ არის საჭირო, ვფიქრობ რომ არ გაუჭირდება და ყველაფერს მალე შეეჩვევა, ნახე მგონი საზღვრამდეც მივაღწიეთ, ქალაქის შესასვლელთან მეომრები დგანან, რატომ?
- შენ კიდევ ყველაფერი არ იცი ნორა, მხოლოდ შესასვლელებს არა, უკვე მთელ საზღვრებს იცავენ, იძულებულები არიან ასე მოიქცნენ, ფერიები და ადამიანები შეიკრნენ და ომის დაწყებას აპირებენ, ჯეისი საკუთარი სამეფოს დაცვას ცდილობს, წყვდიადის სამეფოს როლი კი ჯერჯერობით გაურკვეველია, თუმცა იმის შემდეგ რაც საიმონმა გააკეთა, უკვე თითქმის გასაგებია მისი ზრახვები, ვფიქრობ უნდა რომ თვითონ ჩაუდგეს ყველაფერს სათავეში, -ადამი პირდაპირ კარიბჭესთან ჩამოქვეითდა და ნორასაც დაეხმარა ჩამოსვლაში, ლეა თვითონ ჩამოხტა ცხენიდან და გვერდით ამოუდგათ, შესასვლელში მდგომმა შეჯავშნულმა მეომარმა ვინაობა და სტუმრობის მიზანი ჰკითხათ, და როცა გაიგო რომ ჯეისთან მიდიოდნენ, გადაწყვიტა რაზმის მეთაურისთვის დაეძახა და ნებართვა მისგან აეღო, შესასვლელთან ახლომდებარე შენობიდან ლუკის გამოსვლისას, ნორას თავისდაუნებურად გაეღიმა, ახლა მიხვდა როგორ მონატრებია მეგობრები, ლუკი, მარკუსი, ნედი და ყველაფრის მიუხედავად მირაც,
- ჰეი მეგობარო, -ხელი მაღლა ასწია და დაუქნია, მისი ხმის გაგონებისას ლუკს გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა, მისკენ ჩქარი ნაბიჯით დაიძრა და ისე რომ ყურადღებაც კი არ მიუქცევია მისი თანმხლებებისთვის, ნორა ხელში აიტაცა, გულში ჩაიკრა და ერთ ადგილზე დაატრიალა,
- აქ რას აკეთებ პატარავ? ხომ იცი რომ ეს საზღვრები, დამცავი ბარიერები და მცველები შენთვის არ არის და შენი სახლი და მეგობრები ყოველთვის გელოდებიან, არც კი იცი როგორ მოგვენატრე,
- მეც მომენატრეთ, უბრალოდ ჩემს თანმხლებებთან ერთად საზღვრის დარღვევა არც თუ ისე კარგი საქციელი იქნებოდა, -ლუკს ქვემოდან ეშმაკურად შესცინა და აჩეჩილ თმაზე ხელი ჩამოუსვა, მოდი ერთმანეთს გაგაცნობთ, ადამი და ლეა, ეს კი ჩემი მეგობარია ლუკი,
- ლუკმა ორივე შემფასებლური მზერით შეათვალიერა და სერიოზული სახით ჩამოართვა ხელი ჯერ ადამს შემდეგ კი ლეას, თუმცა ოდნავ შეკრთა როცა ლეას ათრთოლებული ხელი ხელში მოიქცია და აციმციმებულ თვალებში ჩახედა,
ცოტა ხანში უკვე ყველანი ჯეისის ქალაქის სახლის ვერანდაზე ისხდნენ, ნორა ლეასა და ადამს შორის იჯდა მოპირდაპირე მხარეს ჯეისი და მირა ხოლო მარკუსი ნედი და ლუკიც იქვე იყვნენ, ნორა ჯეისის სახეზე ვერაფერს კითხულობდა, თუმცა გრძნობდა როგორ უჭირდა მას მისი ადამის გვერდით დანახვა და ეს საშინლად სტკენდა გულს, თუმცა ვერაფერს ამბობდა, ახლა ნამდვილად არ იყო ამის დრო, დანარჩენები ჯერ კიდევ შოკში იყვნენ, იმ ყველაფრის გამო რაც მოისმინეს, შეფარვით უყურებდნენ ადამს და ვერ დაეჯერებინათ რომ ამ ერთი შეხედვით ჩვეულებრივ, სიმპათიურ და კეთილად მომღიმარ ცისფერთვალა ბიჭში, უზარმაზარი ღვთიური ძალა იმალებოდა,
- კარგია რომ ჩვენთან მოხვედით, -სიჩუმე ისევ ჯეისმა დაარღვია, -ჩვენ ყველანაირად ვცდილობთ ომი თავიდან ავირიდოთ, ყველას გვახსოვს ის დრო როდესაც ვომობდით, თითქმის ყველა სამეფო მიწასთან იყო გასწორებული და ყველაფერს გავაკეთებ რომ ასე აღარ მოხდეს,
- გულწრფელი ხარ ჯეის, შენში იოტისოდენა სიყალბეც არ არის, ამიტომ გადავწყვიტეთ რომ ამ კონფლიქტის მოგვარებაში დაგეხმაროთ, -ადამი სრულიად მშვიდად, მომღიმარი სახით ესაუბრებოდა ჯეისს,
- შეგეძლოთ ეს ყველაფერი უჩვენოდაც მოგეგვარებინათ, აქამდე ასე არ იქცეოდით?
- შეგვეძლო მაგრამ, გადავწყვიტეთ რომ ცვლილებების დროა, ძალიან დიდხანს ვიყავით ყველაფრისგან შორს და ახლა ნორას წყალობით შეგვიძლია ჩვეულებრივი არსებებივით შევძლოთ ცხოვრება, ეს შანსი უნდა გამოვიყენოთ, დღეიდან აღარ ვაპირებთ დავიმალოთ, თქვენს შორის ვიცხოვრებთ, პრობლემებს ერთად მივხედავთ და ყველანაირად დაგეხმარებით რომ სიმშვიდე შეინარჩუნოთ,
როცა შეთანხმება დადეს და საუბარი დაასრულეს, ნორამ პირველად გაუსწორა ჯეისს მზერა და შვებით ამოისუნთქა როცა მის თვალებში ვერც ბრაზი დაინახა და ვერც ტკივილი, ჯეისმა თბილად გაუღიმა და მსუბუქად დაუკრა თავი,
- მიხარია რომ ბედნიერს გხედავ ნორა.
* * *
- ახლა როცა უკვე ყველაფერი მოგვარებულია, ომის საშიშროება აღარ გვემუქრება და როგორც იქნა ხანგრძლივი მშვიდობაც მივიღეთ, როგორ ფიქრობ მცირეოდენ განტვირთვას არ ვიმსახურებთ? -ადამი ქარაფის კიდეზე ჩამომჯდარ ნორას გვერდით მიუჯდა, ხელი მხარზე მოხვია და გულზე მიიკრა, ირგვლივ მხოლოდ უღრანი გაუვალი ტყეები იყო, ნიავს შორიდან აზვირთებული მდინარის ხმა მოჰქონდა, სავსე მთვარე ცივ სინათლეს ჰფენდა ირგვლივ და წყვდიადს უფლებას არ აძლევდა გაბატონებულიყო,
- განტვირთვაში რას გულისხმობ? -ნორას ახლა მასთან ერთად ჩახუტებული ყოფნა ყველაფერს ერჩივნა, ეს იყო მისთვის საუკეთესო განტვირთვა,
- მიდი გარდაისახე, მე ხომ ვიცი როგორ მოგწონს და გაბედნიერებს ეს, -ადამი ეშმაკური ღიმილით შეჰყურებდა თვალებში,
- ახლა?
- ჰო ახლა, ნურაფრის შეგეშინდება, მე შენს გვერდით ვიქნები,
ადამი მართალი იყო, არაფერი ისე არ აბედნიერებდა ნორას როგორც სრული თავისუფლების შეგრძნება რომელსაც მგლად გარდასახვის დროს განიცდიდა, თუმცა ადამთან ერთად ეს არასოდეს გაუკეთებია, ახლა კი უყურებდა ეშმაკურად აციმციმებულ ცისფერ თვალებში და საშინლად უნდოდა მასთან ერთად გამოეცადა ეს ყველაფერი, ბევრი აღარ უყოყმანია, ფეხზე გაიხადა და ერთი ხელის მოსმით გადაიძრო თხელი თეთრი სარაფანი, ადამი აღფრთოვანებული შესცქეროდა ქარაფის პირას მდგომ თმაგაშლილ, სრულიად შიშველ ნორას და გამამხნევებლად უღიმოდა...
თავაწყვეტილი გარბოდა, ქარივით სწრაფად მიაპობდა წყვდიადს, იგრძნო როგორ წამოეწია ადამი და გვერდით ამოუდგა, შეხედა და უცაბედად შედგა, ერთ ადგილზე გაიყინა, ადამის ცვლილებამ გააოცა, ასეთი საოცრება არასდროს ენახა, ის იმწამს ყველაფერი იყო, ნისლი, ქარი, წვიმა, წყვდიადი და კაშკაშა თბილი მზე, მზე რომელიც შუაღამისას, მხოლოთ მისთვის ანათებდა და ათბობდა, არ შეშინებია მიუახლოვდა, თვალები დახუჭა და როცა თავზე მისი ხელი იგრძნო შვებით ამოისუნთქა,
- არ მინდა ჩემი გეშინოდეს, -მოესმა თბილი, დაბალი ხმა, -უბრალოდ მე მხოლოდ ამ ფორმაში შემიძლია გვერდით აგედევნო, როცა შენ გარდასახული ხარ, -ნორამ თავი მაღლა ასწია და რამდენიმე ნაბიჯით უკან დაიხია, ახლა შიშის არა მაგრამ გართობის და გამოწვევის დრო იყო,
- ოჰო, ჩემი მამაცი გოგო, გინდა შევეჯიბროთ? კარგი ასე იყოს, მიდი პატარავ მაჩვენე რა შეგიძლია,
ადამი ერთხანს მონუსხული უყურებდა როგორ თავდავიწყებით გარბოდა ნორა, მერე ღრმად ჩაისუნთქა მისგან დარჩენილი დამათრობელი სურნელი და მის კვალს აედევნა.

დ ა ს ა ს რ უ ლ ი