უჩვეულოდ სევდიანი იყო ირგვლივ გარემო, თითქოს ბუნებაც გრძნობდა გოგონას ტკივილს და თავისებურად თანაუგრძნობდა... ცა გაშავებულიყო და უცნაურად ბობოქრობდა ზღვა... გოგონა კი იჯდა დარდით და ტკივილით დაპატარავებული სანაპიროზე და ცდილობდა აბობოქრებული ზღვისთვის გაეტანებინა აუტანელი შეგრძნებები...
კოკისპირულად წვიმდა... თითქოს ცა უერთდებოდა ზღვის ბორგვას...
გოგონა ტიროდა...
სანაპიროზე მის მიერ დაფლულ ბედნიერებას დასტიროდა...
სურდა საბოლოოოდ ამოეგლიჯა გული და ჯანდაბაში მოესროლა...
უნდოდა ეს აუტანელი ტკივილი როგორმე ჩაეხშო მასში და გაექარწ....ბინა...
ტიროდა...
ბუნების წიაღში თავშეფარებული გრძნობებს გასაქანს აძლევდა...
ამდენი ხნის ნაგროვები ბოღმა ერთიანად მოსწოლოდა და ცდილობდა გარეთ გამოღწევას...
მხოლოდ ტკივილი და სიბნელე იყო ირგვლივ...
საშინელი განცდა უსუსურობისა და უფუნქციობის...
წვიმდა... კოკისპირულად წვიმდა...
გოგონა გასცქეროდა უსასრულო ჰორიზონტს და ტკივილისაგან იკლაკნებოდა...
უცებ იგრძნო ვიღაცის მზრუნველი ხელი მხარზე და შეკრთთა...
ისევ მარტოობა დაუბრუნდა მას..
მიუახლოვდა, მაგრად ჩაეხუტა და ცრემლები ნაზად მოწმინდა...
და ასე მოყოლებული იმ დღიდან მარტოობას აღარასოდეს აღარ მიუტოვებია გოგონა...
იმ დღის შემდეგ ისინი ერთად მიიკვლევენ გზას, როგორც ერთი მთლიანი...
გოგონას ზოგჯერ ახსენდება დამარხული ბედნიერება და მიდის სანაპიროზე...
მიდის და ტირის უსასრულოდ...
ზღვა გრძნობს გოგონას ტკივილს და ისიც ისევ ისე ბორგვას იწყებს მოუსვენრად... თითქოს ახსენებს რომ იცის, იცის ყველაფერი და იზიარებს ტკივილს...
ზოგჯერ ცაც უერთდება მათ გლოვას... წვიმის წვეთებით ეფერება გოგონას და ამხნევებს...
შემდეგ მოდის მარტოობა და ღრმად გულში იკრავს...