თორნიკეს და მარიანას ურთიერთობა რაღაცნაირად ერთ წერტილში გაიყინა, რომელიც არასდროს სცდებოდა მარიანას მიერ დაწესებულ ზღვარს, რადგან ბოლოსდაბოლოს თორნიკემ მამების რჩევა გაითვალისწინა. შესაბამისად დადებითი შედეგიც მარტივად მოჰყვა, მისმიერ გადადგმულ სწორ, დაფიქრებულ და გათვლილ ნაბიჯებს, შესაბამისად მარიანას, მის მიმართ პირველ რიგში შიშის, ზიზღის და აგრესიის გრძნობა გაუქრა, რადგან თორნიკე მასთან იშვიათად და მხოლოდ გარდაუვალი აუცილებელობის გამო ურთიერთობდა, არც ცდილობდა ზედმეტ სიახლოვეს, მითუმეტეს ძალდატანებით, არ აკონტროლებდა მის ყოველ ნაბიჯს და არ აღიზიანებდა ხშირი უეცრი ვითომ შემთხვევითი შეხვედრებით უნივერსიტეტის ან სახლის წინ. ნელ-ნელა, ისე რომ მარიანამ ვერც კი გააცნობიერა, თორნიკეს მიმართ გაუქრა, მისგან არასწორის ქცევის და ქმედების დამღლელი მოლოდინი, რადგან თორნიკემ ბევრი ფიქრის, საკუთარ თავთან ბრძოლის, ახლობელი ადამიანების გვერდში დგომით და ძალისხმევით ბოლოსდაბოლოს სმა შეწყვიტა, წამალდამოკიდებულების საზიზღარი სურვილის დასაძლევად კი სამკურნალო დაწესებულებას მიმართა, რასაც ქეთის აღფრთოვანება და ზღვა ცრემლები მოჰყვა, რეზის უემოციო გამომეტყველებაში დამალული უზომო სიხარული, ირაკლის სასმლისგან ამღვრეულ გონებაში კი სადღაც მიმალული სიამაყე, იმის გააზრებაზე რომ, შვილის დანგრეული ცხოვრება მაინც გადაარჩინა საბოლოო განადგურებისგან, თავისგან განსხვავებით.
გეგას და ქეთის მოკრძალებული ურთიერთობაც ფაქტიურად ერთ წერტილში გაიყინა, რომელიც ხშირი მაგრამ რამდენიმე წუთიანი შეხვედრებით შემოიფრგლებოდა ძირითადად, რა თქმა უნდა ეს ყველაფერი გეგას აშკარა და დაუფარავ უკმაყოფილებას იწვევდა, მაგრამ ქეთის მაინც არ სურდა ქამრთან განქორწინებამდე მასთან თამამად და დაუფარავად ეურთიერთა რათა ცნობისმოყვარე, ზედმეტად დაკვირვებული და ბოღმიანი ხალხი არ აელაპარაკებინა. მითუმეტეს არ სურდა გრძნობებს აჰყოლოდა და თავისი დაუფიქრებელი ქცევით ტკივილი მიეყენებინა ანისთვის და თორნიკესთვის, რომლებიც დუმილის მიუხედავად, მისი და გეგას ურთიერთობას მაინც ძალიან განიცდიდნენ და ამას აშკარად აგრძნობინებდენენ. სწორედ ამიტომ ქეთი, ირაკლისთან განქორწინებამდე გეგასგან თავის შორს დაჭერას ამჯობინებდა.
და მაშინ როცა თითქოს ყველაფერი დალაგდა დამშვიდდა და დაწყნარდა სრულიად მოულოდნელად ქეთის გონება ისევ მოიცვა უსაზღვრო სევდამ და ტკივილმა რადგან შუაღამიასას ატირებული ანი მოულოდნელად ესტუმრა
-მოხდა რამე?-შეშინებულმა ქალმა კარი ფართოდ გააღო და მთელი სხეულით აკანკალებული გოგონა გულში ჩაიკრა
-დედა მამაზე ძალიან ვნერვიულობ-ჩურჩულით უთხრა გოგონამ და უფრო ძლიერად ჩაეხუტა აღელვებულ ქალს
-რატომ რა მოხდა?-შეიცხადა ქეთიმ და სახლში სწრაფად შეიყვანა სიცივისგან თუ შიშისგან სახე გადაფითრებული გოგონა, მოსაცმელის გახდაში დაეხმარა და მასთან ერთად დივანზე დაჯდა
-ორი დღეა არ გამოჩენილა, ტელეფონი კი როგორც ყოველთვის გათიშული აქვს... ყველას დავურეკე ვისაც ვიცნობდი მაგრამ მასზე არავინ არაფერი იცის... გიორგი დილიდან მოყოლებული ავთოსთან ერთად ეძებს-ასლუკუნდა გოგონამ და უმალ სახეზე აიფარა მთრთოლარე თითები
-აქამდე რატომ არ გამაგებინე?-გაბრაზდა ქეთი
-არ მინდოდა რომ გენერვიულა, ვიცი ისედაც განიცდი მის ამბავს... თან, ასე ხშირად იქცევა, გამთენიისას გადის და სახლში შუაღამისას უზომოდ მთვრალი მოდის ან საერთოდ არ ბრუნდება ხოლმე... -ლუღლუღებდა დაბნეული გოგონა
-დამშვიდდი, ხომ იცი შენთვის ნერვიულობა არ შეიძლება-მკაცრი ტონით უთხრა ქეთიმ შვილს და სევდიანად გაუღიმა
-არ შემიძლია, ძალიან ვნერვიულობ მასზე
-პატარაზე იფიქრე!-წარბები შეყარა ქეთიმ და მუცელზე ნაზად მოეფერა
-დედა ძალიან მეშინია რამე სისულელე არ ჩაიდინოს
-არ ჩაიდენს-დარწმუნებით უთხრა ქეთიმ და სახეზე მოეფერა ხელახლა ატირებულ გოგონას, თან უმალ გულში ჩაიკრა და თავზე აკოცა დასამშვიდებლად
-რაც უფრო ახლოვდება თქვენი განქორწინების დღე მით უფრო გიჟდება, არ იმჩნევს მაგრამ, მაინც ეტყობა რომ ჯერ კიდევ ვერ შეეგუა შენს დაკარგვას და საშინლად განიცდის შენი და იმ კაცის-ბრაზნარევი ტონით თქვა ანიმ თუმცა ბოლოს თვს მოერია და მშვიდად დაამატა-... გეგას ამბავს
-ანი!-ეწყინა ქეთის და თავისდაუნებურად თვალები აუწყლიანდა
-დედა არაფერში გადანაშაულებ-სწრაფად უთხრა გოგონამ აღელვებულ ქალს სიტუაციის განსამუხტად -უბრალოდ... მამასავით მეც ძალიან განვიცდი იმას რაც შენსა და გეგას შორის ხდება
-ჩვენს შორის არაფერი არ ხდება-გაბრაზდა ქეთი და ფეხზე წამოვარდა აღელვებული
-ამას არ ვგულისხმობდი, ვიცი რომ ურთიერთობაში არ ხართ, დედა ეს არც მიფიქრია-ასლუკუნდა ანი და ცრემლიანი თვლებით ახედა განერვიულებულ ქალს- მაგრამ მამასთან განქორწინების მერე... მერე ხომ ერთად იქნებით შენ...შენ და გეგა- ატირდა გოგონა და გაფითრებული სახე უმალ ხელებში ჩამალა
-ირაკლისთვის გულის ტკენა არ მინდა, არ მინდოდა გესმის? ეს არასდროს მდომებია-ხმასთან ერთად მთელი სხეული აუკანკალდა აღელვებულ ქალს- მაგრამ მე გეგა მიყვარს და მისი დავიწყება დღემდე ვერ შევძლი... ვერ შევძელი ანი, გესმის?...
-დედა
-ნუთუ სიყვარული დანაშაულია-ჩამწყდარი ხმით ჰკითხა ქეთიმ დაბნეულ გოგონას რომელიც უმალ ფეხზე წამოდგა და ძლიერად ჩაეხუტა მას
-არა არ არის-ყურს უკან დაუჩურჩულა და თავზე აკოცა -უბრალოდ შენს დაკარგვას ვერ ვეგუებით მე და მამა
-ანი-სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა სახეზე აღელვებულ ქალს და შვილის არეული სახე ხელებშორის მოიქცია- როგორ შეგიძლია ამ სისულელეზე ფიქრი? შენ ჩემი შვილი ხარ...ჩემი სუნთქვა...
-დედა მე ეს არ მიგულისხმია და შენს ეს კარგად იცი- გაეცინა გოგონას -მე, ჩვენს დანგრეულ ოჯახზე გელაპარაკები
-მამაშენივით შენც ფიქრობ რომ ყველაფერი მე დავანგრიე და გავანადგურე?
-არა, დედა ასე არ ვფიქრობ, უბრალოდ გული მტკივა და ჩემს განცდებს გიზიარებ, მეტი არაფერი, საერთოდ არაფერი-მოიღუშა ანი და დივანზე უღონოდ დაეშვა
-მამაშენს დაველააპრაკები-კარგა ხნის სიჩუმის მერე ჩამწყდარი ხმით უთხრა ქეთიმ შვილს და მის პირდაპირ სავარძლზე დაჯდა
-მართლა დაელაპარაკები? ამას მართლა გააკეთებ?-აღელდა ანი
-ვეცდები აზრზე მოვიყვანო და ჩვენი ურთიერთობა საბოლოოდ გავარკვიოთ-უემოციო ტონით უთხრა ქეთიმ და საათს გახედა რომელიც შუაღამის სამს უჩვენებდა- ტაქს გამოვიძახებ-მშვიდი ტონით თქვა და ფეხზე წამოდგა
-დედა რას აპირებ?-დაიბნა ანი
-მასთან წავალ-სევდიანად გაუღიმა ქეთიმ შვილს და მობილურის ძებნა დაიწყო
-ოდნავი წარმოდგენა მაინც გაქვს სად შეიძლება იყოს?
-ზუსტად ვიცი სადაც იქნება-დარწმუნებით უთხრა ქეთიმ შვილს და როგორც კი მობილური იპოვა ტაქსი გამოიძახა.
ქეთიმ უცნაური მზერა მოატარა სიბნელით მოცულ გარემოს და სევდიანი თვალებით გახედა სახლს, რომლის ფანჯრებიდანაც სუსტად გამოკრთოდა გაწეული ფარდებიდან გამოპარული ოქროსფერი ,,სინათლეები".ბევრი ფიქრის და საკუთარ, არეულ, დაულაგებელ ემოციებთან ბრძოლის მერე ტაქსიდან სწრაფად გადავიდა და პირდაპირ ძველი, უკვე ხავსმოკიდებული შენობისაკენ წავიდა. მიდიოდა ჩქარი, მაგრამ მერყევი ნაბიჯებითდა რაც უფრო უახლოვდებოდა წარსულის მძიმე მეგონებიბით სავსე უსახურ სახლს, მით მიტად უჩქარდებაოდა სუნთქვა, გულისცემა და პულსაცია. კიბის მოაჯირს სუსტად მოუჭირა მთრთოლარე თითები და ნელა აირა მონგრეული საფეხურები, ხის, უკვე საღებავ აყრილ, ძველ კარს სევდიანი სახით მიაჩერდა და რამდენიმე წამის განმავლობაში ძლიერად დახუჭა თვალები, ღრმად ჩაისუნთქა გაზაფხულის საამო სუნელით გაჟღენთილი, ბორჯომის ტყის გრილი ჰაერი, მოწოლილი მძიმე ემოციების დასამორჩილებლად და როცა აზრზე მოსვლა შეძლო, კარის სახელურს შეახო აკანკალებული თითები და უხეშად დაქაჩა, ამ წამს ისევ მოაწვა მის დამძიმებულ გულს სევდა, რომელმაც წამში მოიცვა მისი სხეულის ყველა ნაწილი რის გამოც წამიერად აქედან გაქცევა და ამ ყველფრის დავიწყებას მოუნდა, მაგრამ როგორღაც მაინც მოეროა თავს, დამშვიდდა აზრზე მოვიდა და მძიმედ შეაღო წარსულის მოგონებიბით სავსე, უკვე აჭრიალებული, საღებავაყრილი ძველი კარი. ირაკლიმ ზიზღით სავსე მზერით აათვალიერა შესასვლელში მდგომ საყვარელი ქალის მაღალი, ზედმეტად გამხდარი სილუეტი, რომელსაც სუსტად წვდებოდა, მისაღებ ოთახში მდგომი, პატარა ღამის სანათის სინათლე და კვლავ შეივსო ჭიქა შავი ღვინით
-რატომ მოხვედი?- უინტერესდო ჰკითხა, ჯერ კიდევ მისი ცოლის სტატუსისი მქონე ქალს, რომელიც ერთადგილზე მიყინულივით იდგა და ცდილობდა როგორმე ცრემლებისა და ზედმეტი ემოციების გარეშე გამკლავებოდა წარსულის მძიმე მოგონებებს ად აწმყოს მტკივნეულ რეალობას.
-სალაპარაკოდ-კარგა ხნის სიჩუმის მერე უპასუხა ქეთიმ და რამდენიმე ნაბიჯით წინ წაიწია , თან აჭრიალებული კარი ნელა დახურა
-გეგამ იცის ?-ცინიკური ტონით ჰკითხა ირაკლიმ, თან ისე რომ მისკენ არ გაუხედია და ღვინის ჭიქა ერთი მოყუდებით ჩაცალა
-ეს შენ არ გეხება- მკაცრი ტონით უთხრა ქეთიმ მომღიმარ კაცს და ცივი მზერა მიაყინა მის პროფილს
-ქეთი, მინდა რომ წახვიდე-ზიზღით უთხრა ირაკლიმ ცოლს და სულ ერთი წამით მიიხედა მისკენ
-აქ მარტოს ვერ დაგტოვებ, მითუმეტეს ასეთ მდგომარეობაში- მშვიდი ტონოთ უთხრა ქალმა და ნელა მიუახლოვდა დივანზე მჯდომ კაცს, ჩანთა მასთან შორი-ახლოს დადო და მის პირდაპირ სავარძელზე დაჯდა
-მარტო ყოფნა მინდა-გაბრაზდა ირაკლი და არფრისმთქმელი ცარიელი თვალებით შეხედა ცოლის ცისფერ, უძირო, ჩამქრალ სფეროებს
-ვიცი, მაგრამ ყოველთვის ისე ვეღარ იქნება როგორც შენ გინდა- ორაზროვნად უთხრა ქეთიმ და ცივი მზერა მოატარა ბნელ, ცივ, თითქმის ცარიელ ნესტიან ოთახს
-აქაურობა გეზიზღება არა?! ისევე როგორც მე და ჩემი შენდამი უსაზღვრო სიყვარული?-გამომწვევი ტონით ჰკითხა ირაკლიმ ცოლს და კიდევ ერთხელ შეივსო ჭიქა შავი ღვინით
-ასე არაა-მაშინვე უარყო მისი ნათქვამი ქალმა და სიბრალურით სავსე მზერით შეხედა მის არულს სახეს, რომელსაც მათი დაშორების მოკლე პერიოდში, უამრავი ახალი ტკივილის ხაზი შემატვოდა შუბლსა და თვალი კუთხეებში, შემდეგ კი ცივი მზერა მის დაუვარცხნელ, არეულ, შავ, ჭაღარა გახშირებულ თმაზე გადაიტანა რომელიც შუბლზე უწერიგოდ ჩამოჰყროდა. ასევე საშინლად მოხვდა თვალში მისი მოშვებული წვერი და დაკუნჭული ტანსაცმელი და კარგა ხნის ფიქრის მერე მშვიდად გააგრძელა საუბარი -მე უბრალოდ შენს გვერდით ბედნიერი არ ვიყავი, ეს კი ორი სხვადასხვა რამეა.
-მე ყოველთვის ვიცოდი რომ შენ ჩემს გვერდით იტანჯებოდი, ამას ვგრძნობდი, მაგრამ იმის დაჯერება მაინც არ მინდოდა რომ ისევ გეგა გიყვარდა მის დავიწყებას ვერაფრით ახერხებდი.
-დამნაშავე არავინაა იმაში რაც მოხდა...
-ყველფრის მიუხედავად შენი გაშვება არასდროს მდომებია... არც ახლა მინდა რომ მასთან გაგიშვა, იმიტომ რომ ისევ ისე გაგიჟებით მიყვარხარ და შენს დავიწყებას ოდნავადაც ვერ ვახერხებ ქეთი!
-შენთვის ტკივილის მოყენება არ მინდა... მაგრამ მე... არ შემიძლია... შენთან დაბრუნება დ აშენი სიყვარულის ხელახლა მიღება
-ვიცი-დაუღრინა გაღიზიანებული ტონით კაცმა ცოლს და მაშინვე ფეხზე წამოდგა აღელვებული-აქ რისთვის მოხვედი ქეთი? რისი მოსმენა გინდა ჩემგან? გინდა რომ ბედნიერება და ვნებიანი სიყვარული გისურვო სიცოცხლის ბოლომდე გეგასთან?-ცინიკური ტონით ჰკითხა ბოთლი მოიყუდა
-რატომ მაიძულებ რომ დანაშაულის შეგრძნებით დავიტანჯო?-გაბრაზდა ქეთი და ფეხზე წამოვარდა აღელვებული
-შენთვითონ არ მანებებ თავს-ავარდა კაცი- აქ არ უნდა მოსულიყავი
-ასე რატომ მექცევი? შენი ავადმყოფული სიყვარულის გამო ნუთუ უფლება არ მაქვს, რომ ბედნიერი ვიყო? რატომ ინადგურებ თავს და შენი უბედურებით ყველას რატომ გვანადგურებ გარშემო?
-იმიტომ რომ მიყვარხარ, დღემდე გაგიჟებით მიყვარხარ და ვერ გივიწყებ!
-ეს უფლებას არ გაძლევს რომ ყველას ცხოვრება დაანგრიო გესმის?
-ქეთი- გაბრაზდა ირაკლი და სრაფად მიუახლოვდა ცოლს, მზერა გაუსწორა და თვალებში ჩააცქერდა- 26 წელი... ზუსტად 26 წელი გავიდა მას შემდეგ რაც ამ სახლში პირველად მოგიყვანეთ შენ და თორნიკე...
-ჰო სწორედ ამ სახლიდან დაიწყო ჩვენი 26 წლიანი ყალბი ბედნიერი ოჯახური თანაცხოვრება, რომელშიც რეალურად არასდროს ვყოფილვართ მე და შენ ბედნიერები, რადგან შენ გამუდმებით ეჭვები გტანჯავდა, მე კი გეგაზე ფიქრი მაწამებდა!-წინადადება გააწყვეტინა ქეთიმ გაგიჟებულ კაცს
-ჰო სწორედ ასე იყო, მთელი 26 წელი მაგიჟებდა იმაზე ფიქრი რომ შენ ისევ გეგა გიყვარდა
-ირაკლი...
-ქეთი
-ირაკლი გთხოვ შეწყვიტე მსხვერპლის როლში ყოფნა საკმარისია
-მე რას ვგრძნობ და განვიცდი ეს შენ საერთოდ არ, გეხება თან უკვე დიდი ხანია
-ცხოვრებას ინადგურებ და შენს გარშემო ყველას გვანადგურებ, მათ შორის მეც
-რატომ არ შეგიძლია რომ უბრალოდ ბედნიერი იყო?- გამომწვევი ტონით ჰკითხა ირაკლიმ ცოლს და წამში დაფარა მათ შორის დარჩენილი ის მინიმალური მანძილი რაც მთელი ეს დრო მათ არეულ სახეებს აშორებდა
-არ მინდა რომ უბედური იყო არ, მინდა რომ იტანჯებოდე, თავს უსარგებლო, ზედმეტ და უმნიშვნელო ადამიანად გრძნობდე რადგან შენ, ჩემთვის ძალიან ძვირფასი და მნიშვნელოვანი ადამიანი ხარ რადგან ჩემი შვილების მამა ხარ- კარგა ხნის სიჩუმის მერე დაიწყო ქეთიმ ჩამწყდარი
-მე სხვა რამ გკითხე!-გაბრაზდა ირაკლი
-არ შემიძლია ვიყო ბედნიერი მაშინ როცა შენ ჩემდამი სიყვარული ასე გაგიჟებს და თავს გაკარგვინებს... იმიტომ რომ...-ხმა ჩაუწყდა ქეთის
-იმიტომ რომ თავს დამნაშავედ გრძნობ-ავარდა ირაკლი -აქ იმისთვის მოხვედი რომ ამ საშინელი შეგრძნებისგან და პასუხისმგებლობისგან გაგათავისუფლო და არა იმიტომ რომ ჩემზე ღელავ ხომ ასეა?
-რამეში მადანაშაულებ?
-ქეთი წადი-კარისკენ მიუთითა ირაკლიმ
-დამნაშავეს ნუ ეძებ იმაში რაც ახლა ხდება, რადგან ჩვენ სამივემ წარსულში გააზრებული შეცდომები დავუშვით და...
-მართალი ხარ, მე და შენ გააზრებული შეცდომები დავუშვით -წინადადება გააწყვეტინა გაბრაზებულმა კაცმა ცოლს და უმალ ზურგი აქცია მას- რადგან როცა მე, შენ და თორნიკე კლინიკიდან პირდაპირ ამ სახლში მოგიყვანეთ და გარწმუნებდი რომ ჩემი ცოლი უნდა გამხდარიყავი უკვე ვიცოდი რომ ცხოვრების ყველზე საშინელ, გამოუსოწრებელ და მძიმე შეცდომას ვუშვებდი, იმიტომ რომ ზუსტად ვიცოდი რომ ჯერ კიდევ გეგა გიყვარდა და მას ელოდებოდი...თუმცა ყველფრისდამიუხედავად შენ მე დამთანხმდი ცოლობაზე და აქ უკვე შენ დაუშვი საბედისწერო შეცდომა... თუმცა შეგიძლია თქვა რომ სხვა არ ჩევანი უბრალოდ არ დაგიტოვე
-ამას არასდროს ვიტყვი, იმიტომ რომ ზუსტად ვიცი, წინაადეგობა რომ გამეწია შენთვის გამიშვებდი
-მე... დარწმუნებული ვიყავი რომ ისეთ რთულ სიტუაციაში როგორშიც შენ იყავი იმ მიმენტში, ცოლობაზე უარს ვერ მეტყოდი...
-მე შენ მაინც არაფერში არ გადანაშაულებ, იმიტომ რომ არჩევანი თავად გავაკეთე შენსა და ამრტოობას შორის
-და თუ გეტყვი რომ გეგაზე სიმართლე თავიდანვე ვიცოდი- სამარისებური სიჩუმე ირაკლის ჩავარდნილმა ხმამ გაკვეთა რომელიც ნელა მიტრიალდა საყვარელი ქალის უგრძნობი სხეულისკენ და ზიზღით სავსე მზერით ჩააცქერდა დანისლულ სფეროებში
-ირაკლი-აღმოხდა სასოწარკვეთილს ქალს რომელასც უმალ ცხვირი აეწვა და სიმწრის ცრემლები გადმოსცვივდა გაფითრებულ ღაწვებზე
-მე ვიცოდი რომ გეგა ციხეში იჯდა და არაფერი გითხარი!
-ეს რატომ გააკეთე... როგორ შეგეძლო-აღმოხდა თავგზააბნეულ ქალს რომელიც უღონოდ დაეშვა დივანზე და მოთქმით ატირდა
-ახლა შეგიძლია მშვიდად წახვიდე ჩემგან ყოველგვარი სინანულისა და სინდისის ქენჯნის გარეშე-ზიზღით უთხრა ირაკლიმ ცოლს და კიდევ ერთხელ მოიყუდა შავი ღვინის თითქმის დაცლილი ბოთლი
-რატომ გინდა რომ მძულდე? რატომ გინდა რომ მეზიზღებოდე?- მოულოდნელად აყვირდა წყობრიდან გამოსული ქალი და ფეხზე წამოვარდა- რატომ მაიძულებ რომ შენდამი ამ საშინელი გრძნობით ვიცხოვრო? -ზედმეტად მიუახლოვდა ქმარს და მიღებული ჭარბი ალკოჰოლის დოზისგან ჩაწითლებულ თვალებში ჩააცქერდა
-გეცოდები... მე კი არ მინდა რომ გეცოდებოდე...
-რატომ? ასე ძალიან რატომ მატკინე-ხელებაკანკალებულმა ქალმა პერანგის საყელოზე ძლიერად მოუჭირა ხელები უძრავად მდგომ კაცს და თავი მკერდზე მიადო -მითხარი რომ მომტყუე, გთხოვ მითხარი რომ ეს არ გაგიკეთებია, ძალიან გთხოვ-ცრემლიანი თვალებით ახედა ქალმა სასოწარკვეთილ კაცს რომელმაც სწრაფად შემოხვია ხელები აკანკალებულ სხეულზე და თავზე აკოცა, ქეთიმ ცრემლიანი თვალებით ახედა ზემოდან მომზირალ კაცს
-წადი ქეთი-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან აღელვებულმა კაცმა და ცივად მოშორდა მის მთრთოლარე სხეულს
-ვერ მაიძულებ... შენს სიძულვილს ვერ მაიძულებ!- მკაცრი ტონით უთხრა ქეთიმ და სკამზე ჩამოჯდა მიღებული საშინელი და ჯერ კიდევ ბოლომდე გაუცნობიერებელი გრძნობებით და ემოციებით თვაგზააბნეული
-შენი დაკარგვის მეშინოდა, ძალიან მეშინოდა, მთელი 26 წელის მანძილზე მეშინოდა ქეთი და ბოლოს მაინც მის გამო დაგკარგე...
-რატომ? ახლა რატომ მითხარი სიმართლე
-იმიტომ რომ დავიღალე... აღარ შემეძლო ამ ტვირთით ცხოვრება
-ასე განზრახ იქცევი არა? გინდა რომ მეზიზღებოდე
-შენ ეს უნდა გცოდნოდა
-ძალიან მატკინე
-ვიცი... მაგრამ არაფერს ვნანობ -დარწმუნებით უთხრა ირაკლიმ ცოლს და წრაფად მიუახლოვდა, ნიკაპზე ხელი მოჰკიდა და თავი ააწევინა- რადგან ძალიან მიყვარდი და ახლაც მიყვარხარ... სიმართლე თავისდროზე ვერ გითხარი რადგან შენს დასაკარგად ძალა არ მეყო, იმიტომ რომ ზუსტად ვიცოდი მას დაელოდებოდი...
ახლა კი ეს ყველაფერი იმიტომ გითხარი რომ მინდა იცოდე, რაც წარსულში მოხდა მხოლოდ ჩემი ბრალია და შენ არაფერი დაგიშავებია, საერთოდ არაფერი, ამიტომ შეგიძლია ყოველგვარი სინანულისა და სინდისის ქენჯნის გარეშე ბედნიერი იყო...
-შენ მე ძალიან მატკინე... იმდენად რომ არ ვიცი ოდესმე შევძლებ თუ არა რომ გაპატიო... მაგრამ ამ ყველფრის მიუხედავად მაინც არ მინდა ცხოვრება დაიმახინჯო
-მე ახლა, სწორედ ჩემი შეცდომების გამო ვაგებ, ასე მწარედ პასუხს
-ვიცი სწორედ ახლა რატომაც მითხარი სიმართლე, მაგრამ არ შეგიძულებ და ამ მიზეზით უფლებას არ მოგცემ რომ ცხოვრება საბოლოოდ გაინადგურო გესმის?
-ქეთი როცა ამ სახლში მოგიყვანე და პირველად შეგეხე... პირველად მიგისაკუთრე, პირველად გახდი ჩემი იმ წამიდან გავაცნობიერე რომ მე მხოლოდ შენი სხეული მეკუთვნოდა და მეტი არაფერი, საერთოდ არაფერი...შენი გონება, გული და სული მხოლოდ გეგას საკუთრება იყო, ბევრჯერ მინანია... მაგრამ ვერ შევძელი, შენზე უარი მაინც ვერ ვთქვი... ახლაც მიჭირს შენი გაშვება... ამიტომაც მინდა რომ გძულდე... მინდა შენს თვალებში სიბრალურს და სინანულს კიარა ზიზღს ვხედავდე რომ უშენობას გავუძლო
-ირაკლი-ქეთი ზედმეტად მიუახლოვდა სუნთქვა შეწყვეტილ მამაკაცს და თვალებში ჩააცქერდა- თუ გინდა რომ არ მებრალებოდე და მეცოდებოდე მაშინ თავად შეწყვიტე საკუთარი თავის სიბლური...ცხოვრება თავიდან, სუფთა ფურცლიდან სიყალბის გარეშე დაიწყე-შემდეგ დაიხარა ჩანთას ხელი წამოავლო და გასავლელისკენ წავიდა
-ოდესმე მაპატიებ?-კაცის ჩავარდნილი ხმა მიწვდა მის დაძაბულ სმენას
-შენი აზრით იმსახურებ ჩემს პატიებას?-მისკენ მიტრიალდა ქეთი და მზერა გაუსწორა მის წაშლილ სახეს
-არა-დაუფიქრებლად უთხრა უთხრა ირაკლიმ და თავი დახარა რადგან ვერ გაუძლო მის დაჟინებულ მზერას
-ვიცი, შენ მე, სწორედ ახლა, ასე ძალიან განზრახ მატკინე... სწორედ ამიტომ არ გაპატიებ... იცი? ალბათ მერჩივნა რომ სიმართლე არასდროს გამეგო...- ჩამწყდარი ხმით უთხრა ქეთიმ და მიტრიალდა -თუმცა...-რაღაცის თქმას აპირებდა მაგრამ გადაიფიქრა და სწრაფი ნაბიჯით დატოვა იქაურობა.
რეზის გაოცებას საღზვარი არ ჰქონდა როცა კარი გააღო და თორნიკე აევტა წინ
-შეიძლება შემოვიდე?-ინტერესით ჰკითხა მომღიმარმა ბიჭმა გაკვირვებულ კაცს რომელმაც კარი ფართოდ გააღო და შენ შეიყვანა, თორნიკემ ინტერესით მოავლო თვალი სუფთა ბინას, რომელშიც მაინც აშკარად თვალში თვალში საცემი იყო სწერიგოდ განლაგებული ნივთები
-დაჯექი-დივანზე მიუთითა რეზიმ შვილს და მის წინ დადგა- მოხდა რამე? შენი ეს უეცარი ვიზიტი რას მივაწერო?- მის ხმაში აშკარა ირონია, წყენა და ბრაზი ერთად გაჟღერდა
-მინდა რომ ვილაპარაკოთ
-რაზე?-უემოციო ტონით ჰკითხა კაცმა და სავარძელში დაჯდა
-იმ დღეს სასაფლაოზე...
-თორნიკე მოდი არ გვინდა ეს მამა-შვილობანას თამაში-გაღიზიანდა უცბათ რეზი
-ვიცი რომ ჩემმა დაუფიქრებელმა სიტყვებმა გული გატკინა
-ცდები-ირონიული ტონით უთხრა რეზიმ და ფეხზე წამოდგა -დალევ რამეს?
-არ მინდა-მოიღუშა თორნიკე
-ცდები თუ ფიქრობ რომ შენი სულელური საქციელით ან დაუკვირვებელად ნათქვამი სიტყვებით მე ოდესმე გულს მატკენ - დარწმუნებით უთხრა რეზიმ დაბნეულ ბიჭს და სიაგრესტს მშვიდად მოუკიდა -რაც არ უნდა გავაკეთო, ჩვენ ნამდვილი მამა-შვილი ვერასდროს გავხდებით და ეს ყველაფერი მხოლოდ ჩემი ბრალია, ასე რომ შეგიძლია მშვიდად იყო
-არ მჯერა რომ შენთვის სულერთია მე რას ვგრძნობ და განვიცდი
-რა თქმა უნდა არ არის, მაგრამ ჩემთან მიმართებაში საჭირო არაა არარსებული გრძნობების თამაში
-ვერ უარვყოფ, დღემდე ძალიან მიჭირს იმ აზრთან შეგუება რომ შენ ხარ მამაჩემი და არა ირაკლი, ქრისტინე კი დედაჩემი... მაგრამ მაინც მინდა რომ ურთიერთობის დალაგება ვცადოთ
-თუ სურვილი გექნება... მე ყოველთვის მზად ვარ შენს ცხოვრებაში შემოვიდე როგორც ახლობელი ადამიანი და არა როგორც მამა
-მადლობა-გაუღიმა თორნიკემ და ფეხზე წამოდგა- მადლობა რომ ჩემი გესმის
-რაღაც მინდა რომ გკითხო-კართან მისულ ბიჭს სუსტად მიწვდა რეზის დაძაბული ხმა, თორნიკე ნელა შეტრიალდა მიაკენ და მოთმინებით დაელოდა მის შეკითხვას
-შენი საავადმყოფოში ხშირი ვიზიტები... მარიანს დაბრუნებითვის გადადგმული გამიზნული ნაბიჯებია თუ გულწრფელი სურვილი რომ თავი დააღწიო ამ საწამლავს?
-ოდესმე წამალდამოკიდებული ყოფილხარ-დაინტერესდა თორნიკე
-არაერთხელ-გულწრფელად უთხრა კაცმა და ზიზღით დააცქერდა საკუთარ ხელებს -მაგრამ შევეშვი და ეს ვინმეს გამო არ გამიკეთებია...
-მაშინ როგორ შეძელი რომ თავი დაგეღწია ამ საწამლავისთვის
-ერთ დღეს, სარკეში ჩახედვისას საკუთარი თავის ნაცვლად დავინახე საცოდავი, ავადმოყოფი, უსუსური უმწეო არარაობა და მაშინ მივხვდი რომ ჩემი ცხოვრება სხვერპლად არ უნდა შემეწირა წამლისთვის, არა იმიტომ, რომ სიცოცხლე რამედ მიღირდა, არა! უბრალოდ არ მინდოდა როგორც უღირსი არაკაცი ისე მოვმკვდარიყავი წამლის გამო
-სწორი არჩევანი გააკეთე-გაუღიმა თორნიკემ
-ვიცი-უემოციო ტონით უთხრა კაცმა და მიბრუნებულ ბიჭს თვალი იქამდე მიადევნა სანამ მისი მაღალი სილუეტი საბოლოოდ არ გაუქრა თვალთახედვიდან.
და აი ბოლოსდაბოლოს დადგა ირაკლისათვის მძიმე, ქეთისთვის სევდიანი, გეგასთვის კი ბედნიერი წუთები...დადგა დღე როცა საბოლოოდ დასრულდა ქეთის და ირაკლის ყალბი ოჯახური ბედნიერების ისტორია...
განქორწინწბის საბუთებს უცნაური მზერით დაჰყურებდა ქეთი
-ბედნიერი ხარ?-ინტერესით ჰკითხა თორნიკემ დედას
-ზუსტად მეც არ ვიცი რას ვგრძნობ-გულწრფელად უთხრა ქეთიმ საჭესთან მჯდომ დაძაბულ ბიჭს და თვალი ისევ საბუთებისკენ გაექცა
-მერე ირაკლისთან წავალ...
-კარგი როგორც გინდა
-ახლა რა მოხდება? შენ და ის კაცი... გეგა
-თორნიკე გთხოვ ახლა ამაზე ლაპარაკი და ფიქრი არ შემიძლია
-კარგი-მოიღუშა ბიჭი და სიჩქარეს მოუმატა.
დაძაბული გეგა, მაჯის საათს ნერვიულად დაჰყურებდა
-შენი აზრით ირალი პრობლემებს შექმნიდა?- ინერესით ჰკითხა გვანცამ აფორიქებულ ძმას და სიგარეტს მშვიდად მოუკიდა
-არა მგონია, ქეთის ხომ წამოსცდა ერთხელ განცხადება ირაკლიმ შეიტანაო
-ისევ ამაზე ფიქრობ?-გაეცინა გვანცას
-იმ ღამის შესახებ ქეთი არაფერს მიყვება და მისი დუმილი კიდევ უფრო მაგიჟებს
-არ შეგიძლია დაივიწყო ის ღამე? ბოლოდაბოლოს მეთელი 26 წელი ცოლ-ქმარი იყვნენ
-არ შემიძლია-გაბრაზდა გეგა და თითებიდან ააცალა დას თითქმის ნახევრად ჩამწვარი სიგარეტის ღერი და ნერვიულად გააგრძელა მოწევა
-ქეთის რატომ არ ურეკვა? წესით აქამდე ყველაფერი უნდა დასრულებულიყო- მშვიდი ტონით ჰკითხა გვანცამ ძმას და ახალ ღერს მოუკიდა
-ჩააქრე!-დაუბღვირა გეგამ
-მხოლოდ ეს ერთი, რა გთხოვ-შეეხვეწა გვანცა
-ჩააქრე-მშვიდი ტონით გაუმეორა გეგამ და გვანცაც უმალ დაემორჩილა გაღიზიანებული ძმის სურვილს
-არ დაურეკავ? -ისევ ქეთიზე გადაიტანა გეგას ყირადგება გვანცამ
-მომწერა ანი და თორნიკე გვერდიდან არ მშორდებიან და მეთვითონ დაგირეკავო
-ჭირვეული ბავშვები-აკისკისდა გვანცა და სწორედ ამ დროს დაურეკა ქეთიმ გეგას რომელმაც პირველივე ზარის შემდეგ უპასუხა
-ყველაფერი დასულდა-აღელვებული ტონით უთხრა ქეთიმ სუნთქვა აჩქარებულ კაცს და ცრემლები მოეძალა
-ერთმანეთს შეხვდით?-დაინტერესდა გეგა
-არა-გაბრაზდა ქეთი და კარგა ხნის სიჩუმის მერე საყვადურით უთხრა- შენ რა მხოლოდ ის გაინტერესებს ვნახე თუ არა ირაკლი დღეეს?
-არა მე მხოლოდ ის მაინტერესებს რატომ განიცდი ასე ძალიან ყოფილთან დაშორებას
-გეგაააა!-გაბრაზდა ქეთი
-ცოტა ხანში გამოგივლი
-გთხოვ დღეს არა, თავს ცუდად ვგრძნობ
-ყოფილი გამო?-ჩაეკითხა გეგა
-არა! მხოლოდ 26 წლიანი ქორწინების დასრულების გამო გასაგებია?-ავარდა ქეთი
-სერიოზულად?-გაეცინა გეგას -და ეგ 26 წლიანი ქორწინება რომლის დასრულებასაც ასე ძალიან განიცდი შენს ყოფილთან არ გაკავშირებდა, თუ რამე მეშლება?
-მორჩი!-ეწყინა ქეთის
-კარგი მაშინ საღამოს გამოგივლი-სიტყვა ბანზე აუგდო ცინიკურად მომღიმარმა კაცმა გაბუტულ ქალს
-დღეს არა-თქო
-შანსი არაა დღეს უნდა გნახო
-გთხოვ
-გინდა რომ მაინცდამაინც სახლში დაგადგე? თან მგონი დროა უკვე ახლოდან გავიცნო შენი მეორე ჭირვეული შვილი
-გეგა სისულელებს ნუ ლაპარაკობ
-საღამოს შემხვედები თუ სახლში დაგადგე ყვავილებით და შოკოლადით?-გაჯიუტდა გეგა
-სულ გაგიჟდი ხო?-გაეცინა ქეთის
-კი თუ არა!
-ზუსტად არ ვიცი
-ქეთი მაბრაზებ!
-ვიცი
-ჩემს მოთმინება ნუ გამოცდი! არ გირჩევ მითუმეტეს ახლა როცა განქორწინებული ხარ!- დაემუქრა გეგა
-არ ხარ ხო შენ ნორმალური?-შეიცხადა ქეთიმ
-შენ როგორ ფიქრობ?-ცინიკური ტონით ჰკითხა გეგამ და გვანცას თვალები დაუბრიალა რომელმაც მისი ქეთიზე ყურადღების გადატანით ისარგებლა და სიგარეტის მესამე ღერს ამაოდ მოუკიდა, რადგან გეგამ მაშინვე ააცალა თითებიდან და ტუჩებშორის მოიქცია
-კარგი გვიან გამომიარე, მაგრამ აქვე ვილაპარაკოთ ჩემს კორპუსთან, როგორც ყოველთვის, კარგი?
-მეკაიფები ხო?-გაბრაზდა გეგა
-ახლა არსად წასვლის თავი არ მაქვს, მითუმეტეს ლაპარაკის
-ქეთი
-იცოდე გადავიფიქრებ და დღეს საერთოდ აღარ შეგხვდები
-ნუ მემუქრები-გაბრაზდა გეგა
-საიდან მოიტანე ახლა ეგ სისულელე?
-ათზე ჩვენს ადგილას გელოდები!-მკაცრი ტონით უთხრა გეგამ და გაუთიშა
-მგონი უაზროდ ეჭვიანობ-აკისკისდა გვანცა და მზის დამავლა სხივებს თვალი გაუშტერა
-საიდან მოიგონე-ირონიულად გაეცინა კაცს და მოაჯირს ზურგით მიეყრდნო ფეხები გადააჯვარედინა და ინტერესით მიაჩერდა დას ამღვრეულ თვალებში -შენ ჯობია იმაზე იფიქრო რომ არაფერი გამოგივა იმ უჟმურსახიან კაცთან და ბოლოსდაბოლოს შეეშვა მასზე ფიქრს
-აი ეგ შენ საერთოდ არ გეხება-დაუბღვირა გვანცამ ძმას და ფეხზე წამოდგა
-სერიოზულად გეუბნები-გაბრაზდა გეგა და წინ ასევეტა დას
-გეგა შენს საქმეს მიხედო ჯობია-გაბრაზდა გვანცა და დაუბღვირა
-უკვე მიხედილია, ერთ ორ დღეში ქეთუსია ჩემი ცოლი და შენი რძალი გახდება
-ღმერთო რა არანორმალური ხარ-აკისკისდა გვანცა და ძმას მკლავზე უჩქმიტა -იქნებ აზრზე მოსვლა მაინც აცადო
-ერთადერთი ვისაც აზრზე მოსვლა სჭირდება შენ ხარ!-ცინიკური ტონით უთხრა კაცმა და გაეცინა
-ვერ გიტან-გულწრფელი ზიზღით უთხრა გვანცამ მას და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა აციმციმებულ თვალებში
-რა მოგეწონა იმ უჟმურსახიან კაცში ვერ ვხვდები?-სერიოზულად შეიცხადა გეგამ
-შენ მაგას ვერ გაიგებ-უეცრად მოიწყინა გვანცამ და გვერდი აუარა ძმას.
თორნიკე გამომცდელი მზერით უყურებდა დაძაბულ ქეთის რომელიც მთელი საღამო მოუსვენრად იყო და წარამარა საათს დაჰყურებდა
-სადმე აპირებ გასვლას?-ინტერესით ჰკითხა დედას და წინ აესვეტა
-ჰო, ცოტა ხნით გასვლას ვაპირებ
-მას უნდა შეხვდე?-მოიღუშა თორნიკე
-წინაადეგი ხარ?-არ დაიბნა ქეთი
-ირაკლის შესახებ რატომ არაფერს მეკითხები?- თვალები დააწვრილა ბიჭმა
-მე და ირაკლიმ ბორჯომში ყველაფერი საბოლოოდ გავარკვიეთ და ურთიერთობა სამუდამოდ დავასრულეთ-მშვიდად უპასუხა ქეთი აღელვებულ ბიჭს და უნებურად ისევ კედლის საათისაკენ გაექცა თვალი რომელიც 9: 45 უჩვენებდა
-გეგაზე სიმართლე გითხრა არა?-დანანებით ჰკითხა თორნიკემ
-ჰო მითხრა-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ქეთიმ შვილს და მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით გაუწია წინაადეგობა
-მეც ახლახანს მითხრა... საშინალად განიცდიდა
-ჰო მაგრამ ახლა უკვე ძალიან გვიანია სინანული
-არ ნანობს-მომღიმარი სახით შეხედა თორნიკემ დედას-უბრალოდ განიცდის რომ გული საშინლად გატკინა
-ამ თემაზე ლაპარაკი აღარ მინდა
-ოდესმე შეძლებ მის პატიებას?
-არ ვიცი-გულწრფელად უთხრა ქეთიმ შვილს და სევდიანად გაუღიმა
-შენ თუ აპატიებ, თავადაც აპატიებს საკუთარ თავს
-ახლა ამ ყველაფერზე ფიქრი არ შემიძლია, მაგრამ ოდესმე შენი და ანის გამო შეიძლება ვაპატიო- დარწმუნებით უთხრა ქეთიმ და გვერდი აუქცია ბიჭს
-გეგა მომიკითხე-მომღიმარი სახით უთხრა თორნიკემ კართან მისულ ქალს და გაეცინა.
გეგა მომღიმარი სახით მიაჩერდა მისკენ ჩქარი ნაბიჯით მიმავალ ქალს
-2 წუთით დააგვიანე, უკვე ყვავილიბის და შოკოლადის ყიდვას ვაპირებდი-სიცილით უთხრა მიახლოებულს ქალს რომელსაც აზრზე მოსვლაც არ აცადა და პირდაპირ ტუჩებში აკოცა
-გეგააა- საყვედურით უთხრა ქეთიმ და ოდნავ უკან დაიწია
-სანამ ქორწინების მოწმობას არ დაგაჭერინებ ხელში იქამდე სულ ასე უნდა გამიჭედო კოცნაზე?- ცინიკური ტონით უთხრა კაცმა და სანამ დაბნეული ქალი აზრზე მოვიდოდა მისი სახე ხელებშორის მოიქცია და ტუჩებზე დააცხრა
-გეგა გთხოვ-შეეხვეწა ქეთი როცა მოწოლილი გიჟური ვნებები ოდნავ დაცხრეს კოცნით და ერთმანეთის ტუჩებს შეელივნენ
-მანქანაში ჩაჯექი ერთ განსაკუთრრბულ ადგილას უნდა წაგიყვანო-აციმციმებული თვალებით ჩააცქერდა გეგა საყვარელი ქალის ცისფერ უძირო სფეროებს და კარი გაუღო
-თორნიკე სახლშია
-მერე რა, ნებართვა უნდა აგეღო მისგან სადმე წასასვლელად?
-არა მაგრამ
-ქეთი მანქანაში ჩაჯექი-მბრძანებლური ტონით უთხრა გეგამ დაბნეულ ქალს და სახე ზედმეტად მიუახლოვა
-კარგი მაგრამ სახლში მალე უნდა დავბრუნდე
-ნუ გეშინია როგორმე უშენოდაც მიხედავს თავს შენი ჭირვეული ვაჟკაცი-სიცილით უთხრა გეგამ და როგორც კი ქეთი მანქანში ჩაჯდა მაშინვე საჭეს მიუჯდა აღფრთოვანებული.
ქეთი საშინლად მოიხიბლა ამ რესტორნით სადაც გეგამ მიიყვანა
-არ მეგონა ასეთი რომანტიული თუ იყავი -გაეღიმა ქალს და მაგიდის ცენტრში დალაგებულ ყვავილებს შეავლო თვალი
-ვიცოდი რომ მოგეწონებოდა-კმაყოფილი ტონით თქვა კაცმა და ჭიქა შავი ღვინით შეუვსო-იმედია დალევ- გამომწვევი ტონით უთხრა ქალს და ამჯერად თავისი ჭიქა შეავსო მჟავე სითხით
-რატომაც არა-გაუღიმა ქეთიმ და ინსტიქტურად საათს დახედა
-თორნიკეს და ანის ჩვენზე დაელაპარაკე
-ახლა?-დაიბნა ქეთი
-უახლოეს დღეებში
-გეგა დრო მჭირდება
-მაინც რამდენი?
-არ ვიცი, მაგრამ ახლა მათთან ჩვენზე ლაპარაკი არ შემიძლია
-ქეთი
-გეგა ანისთვის მარტივი გადასატანი არაა ეს ყველაფერი
-არც ირაკლისთვის-ბრაზნარევი ტონით თქვა კაცმა
-ამაზე ლაპარაკი არ მინდა-გაბრაზდა ქალი
-ქეთი უშენოდ ყოფნა აღარ შემიძლია-დაუფარავად უთხრა კაცმა პირდაპირ მჯდომ ქალს და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა დანისლულ ცისფერ სფეროებში
-გეგა დრო მჭირდება
-მაინც რამდენი ერთი კვირა, ერთი თვე, ერთი წელი- უეცრად წყობრიდან გამოვიდა კაცი
-რამდენიც საჭირო იქნება-მოუჭრა ქეთიმ და ღვინის ჭიქა მოიყუდა
-ქეთი განზრახ მიწვევ?-ცინიკური ტონით ჰკითხა კაცმა და თავადაც ჩაცალა ჭიქა თან ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია საყვარელი ქალის ალეწილი სახისთვის
-შეიძლება ასეც ითქვას-გაეცინა ქალს
-იცოდე ცეცხლს ეთამაშები და დაიწვები-გამომწვევი ტონით უთხრა კაცმა და მაგიდაზე დადებული ხელი დაუჭირა ტუჩებთან მიიტანა და მაჯაზე ნაზად აკოცა, ამ უეცარ შეხებაზე ქეთის უნებურად გააჟრჟოლა -მიყვარხარ-მომღიმარი სახით უთხრა გეგამ და ამჯერად თლილ თითებზე მიაწება ვნებიანი ტუჩები
-გეგა გთხოვ ასე ნუ იქცევი-ჩურჩულით უთხრა აღელვებულმა ქალმა და მაშინვე გაითავისუფლა ათრთოლებული ხელი.
კარგა ხანს ისაუბრას გაუგებარ თემებზე, რადგან რამდენჯერაც გეგამ წამოჭრა ქორწინების თემა ქეთი იმდენჯერ გაექცა ამ საკითხს ანის და თორნიკეს მიზეზით, შესაბამისად გეგაც აღარ ჩააცივდა და გადაწყვიტა სხვაგვარად, თავისი ფანტაზიის და გამჭრიახობის იმედად დარჩენილს მარტოს მოეგვარებინა ეს მარტივი პრობლემა.
თორნიკე მომღიმარი სახით მიაჩერდა უნივერსიტეტიდან გამოსულ მარიანას, რომელიც უკმაყოფილო სახით წამოვიდა მისი მანქანისაკენ და სიტყვის უთქმელად ჩაჯდა შიგ და ღვედი შეიკრა
-როგორ ხარ?-ინტერესით ჰკითხა საჭესთან მჯდომმა ბიჭმა და მანქანა დაქოქა
-ნორმალურად -ცივად უპასუხა გოგონამ თან ისე რომ წამით თავლი არ მოუშორების საქარე მინაზე მიწებებული ატმის პაწაწინა ვარდისფერი ყვავილისთვის
-ჩვენი პატარა?- ხმა დაბალი ტონით ჰკითხა ბიჭა და მის ოდნავ წამოზრდილ მუცელს მიაჩერდა მომღიმარი სახით
-მშვენივრად
-ლილე?
-ლილეც კარგადაა ნუ ღელავ
-ექიმთან კიდევ როდის მიდიხარ?
-ხვალ
-მე რომ არ მეკითხა თქმას არ აპირებდი?-გაბრაზდა თორნიკე
-არა-მოუჭრა გოგონამ და სულ ერთი წამით მისკენ მიიხედა
-მარიანა!
-რატომ მომაკითხე?
-მე და დედას ლილე ძალიან მოენატრა და მისი წაყვანა მინდა
-უნივერსიტეტში არ დამყავს ლილე-ცინიკური ტონით უთხრა გოგონამ და გაბრაზებული სახით ისევ გზას გახედა
-შენც მომენატრე -დაუფარავად უთხრა ბიჭმა და მისკენ მიიხედა წამიერად, მაგრამ მარიანას უგრძნობ სახეზე ვერავითარი გრძნობა და ემოცია ვერ ამოიკითხა
-თორნიკე!-გაბრაზდა მარიანა
-კარგი-უმალ გაჩუმდა ბიჭი და სიჩქარეს მოუმატა.