თორნიკემ მომღიმარი სახით მიიხედა მარიანასკენ, მათი თვალები ერთმანეთს შეხვდა
-მიყვარხარ-ხმა დაბალი ტონით უთხრა, მისი თლილი თითები ხელში მოიქცია და ნაზად აკოცა. უცნაური სიჩუმე ჩამოწვა, რომელსაც ახლად დაწყებული წვიმის, ხშირი წვეთების ხმა არხევდა მხოლოდ -ძალიან მიყვარხარ-კიდევ ერთხელ მიიხედა თორნიკემ დაძაბული გოგონასკენ რომელის არეული მზერაც საქარე მინას მიეყინა- მარიანა- დაიჩურჩულა ბიჭმა საყვარელი გოგონას სახელი და სახეზე ჩამოყრილი თმა ყურს უკან გადაუწია, გოგონამ მისკენ მიიხედა მომღიმარი სახით, მოულოდნელად თორნიკემ მანქანა გააჩერა, მისკენ გადაიხარა და ყურს დაბლა აკოცა, სუნთქვა შეწყვეტილმა გოგონამ რამდენიმე წამის განმავლობაში თვალები დახუჭა -შენ ჩემი ხარ- უცნაური ტონით უთხრა ბიჭმა და ამჯერად მისი ტუჩები გოგონას მხარს მიეწება, მოულოდნელად გასწორდა, მანქანა დაქოქა და გაზს ბოლომდე მიაჭირა, მელე სიჩქარემ დასაშვებ ზღვარს მიაღწია და გადააჭარბა
-თორნიკე-დაიძაბა მარიანა
-არ მითხრა რომ სიჩქარის გეშინია-გაეღიმა ბიჭს, გოგონასკენ მიიხედა და ნიკაპზე ხელი აკრა
-არ მეშინია
-მიყვარხარ-გაუღიმა თორნიკემ და საყვარელი გოგონას გაფითრებულ სახეს ხელი ნაზად ჩააყოლა.
სოფი მთელი გზა დაძაბული იჯდა მანქანაში, ვაჩე გრძნობდა გოგონას ღელვას და მის წვალებას სიჩაქრის მომატებით კიდევ უფრო ამძაფრებდა
-თუ შეიძლება ნელა იარე-ვეღარ მოითმინა სოფიმ როცა მანქანის სიჩქარემ 200 მიაღწია
-გეშინია?!-აჟიტირებულმა ვაჩიმ კიდევ უფრო მოუმატა სიჩქარეს
-გეყოფა-გაბრაზებული სახით მიიხედა სოფიმ მისკენ
-გაბრაზება ძალიან რომ გიხდება ჯერ არ მითქვას ეგ შენთვის ხო? -სულ ერთი წამით მიიხედა ვაჩემ გაცეცხლებული გოგონასკენ, წამიერად მათი თვალები ერთმანეთს შეხვდა, ბიჭს გაეცინა და სიჩქარე ნელ-ნელა დააგდო
-ვერ გიტან... ოღონდ მართლა-გაბრაზებული ტონით უთხრა გოგონამ და თორნიკეს ნომერზე უკვე მეათეჯერ დარეკა
-შეეშვე რა, ცოტას ილაპარაკებენ და სახლში მოიყვანს
-არ მოიყვანს!-გაბრაზებული სახით მიიხედა სოფიმ მისკენ -ასე რომ იყოს მიპასუხებდა ეგ იდიოტი
-შენს ადგილას პერსპექტიულ სასიძოზე ასე არ ვილაპარაკებდი
-გგონია ეს სასაცილოა?
-დამშვიდდი პატარავ-გაეცინა ვაჩეს და მისკენ მიიხედა
-ასე ნუ მომმართავ!-ავარდა სოფი
-დამშვიდდი რა, მოიყვანს-თქო გეუბნები
-არ მოიყვანს და შენ ეს იცი-ცრემლები მოეძალა გოგონას, უცნაური სიჩუმე ჩამოწვა და როგორც კი ვაჩემ სოფის სახლის წინ მანქანა გააჩერა გოგონამ მისკენ მიიხედა-შეგიძლია დაურეკო?-ჰკითხა კარგა ხნის ფიქრის მერე
-არც მე მიპასუხებს-ხმა დაბალი ტონით თქვა ბიჭმა და უკვე ატირებული გოგონასკენ მიიხედა -ნუ გეშინია, ისეთი არაფერი მოხდება რაც თავად მარიანას არ ენდომება...თორნიკეს ძალიან უყვარს ის, ხომ იცი...
-უყვარს...-უცნაური ტონით გაიმეორა ვაჩეს ნათქვამი სიტყვა გოგონამ, ჩამოცურებული ცრემლები აკანკალებული ხელის ზურგით მოიწმინდა და საქარე მინას გაუშტერა თვალი - თქვენ რა გესმით სიყვარულის? წარმოდგენა არ გაქვთ რა გრძნობაა სიყვარული- ჩურჩულით თქვა და ბრაზნარევი ტონით დაამატა -თქვენ, სამივეს ეს გრძნობა არასწორად გესმით! ასე რომ არ იყოს თორნიკე ასე არ მოექცეოდა მარიანას!-მანქანიდან გადავიდა მოულოდნელად, კარი მიუჯახუნა და სახლში უკვე ატირებული შევიდა.
თორნიკე უცნაური მზერით უყურებდა მის ფეხებშორის მოქცეულ გოგონას რომელიც ჭრილობას უმუშავებდა ტუჩზე
-ძალიან გტკივა?-შეწუხებული სახით დააცქერდა ზემოდან მარიანა, მისი წინ ჩამოყრილი თმა თორნიკეს სახეზე შეეხო, ამ შეხებით თავგზააბნეულმა ბიჭმა რამდენიმე წამის განმავლობაში თვალები დახუჭა
-ძალიან მიყვარხარ -დაიჩურჩულა მოულოდნელად, ფეხზე წამოდგა და ზემოდან დააცქერდა ოდნავ დაძაბულ და დაბნეულ გოგონას, რომელმაც მაშინვე თავი დახარა, რადგან ვერ გაუძლო ბიჭის დაჟინებულ მზერას- დალევ?-გამომწვევი ტონით ჰკითხა თორნიკემ, ნიკაპზე ხელი მოკიდა და თავი ააწევინა
-მე...-დაიბნა მარიანა
-ნუ იძაბები-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და კარადისკენ მიტრიალდა, ღვინის ბოთლი და ჭიქები გამოიღო, ბოლომდე შეავსო და მარიანას გაუწოდა, გოგონამ გამოართვა და ცოტა მოსვა, თორნიკემ ერთი მოყუდებით ჩაცალა ჭიქა თან ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია მისი სახისთვის და მეორედ შეივსო ჭიქა -დალიე-მარიანას ზედმეტად მიუახლოვდა და თვალებში ჩააცქერდა-ერთი ჭიქა არ დაგათრობს ნუ გეშინია-გაუღიმა და თავად მეორე ჭიქა ჩაცალა, გოგონამ კიდევ მოსვა ცოტა და ჭიქა ათრთოლებულ ხელებშორის მოიქცია- მარიანა-თორნიკე ზედმეტად მიუახლოვდა სუნთქვა აჩქარებულ გოგონას, ჭიქა გამოართვა, მაგიდაზე დადო და თმებში ნაზად შეუცურა ხელი, მარიანას ამ დროს სუნთქვა შეუწყდა და გულისცემა გაუჩერდა, უარესი დაემართა როცა ბიჭმა ცხელი სუნთქვა მიაფრქვია სახეზე, თავისდაუნებურად თვალები დახუჭა და როცა თორნიკეს ტუჩები შეეწება მის მთრთოლარე ბაგეებს საბოლოოდ დაკარგა აზროვნების უნარი. თორნიკე კოცნიდა მთელი გრძნობით, ემოციით, ვნებით და სიყვარულით, რაც კიდევ უფრო ურევდა თავგზას ისედაც დაბნეულ გოგონას, როცა ბიჭმა მეორე ხელი წელზე შეუცურა და ტანზე ძლიერად მიიკრო მისი სიფრიფანა სხეული გოგონამ გაუაზრებლად შეუცურა თმებში მთრთოლარე თითები და კიდევ უფრო მეტად მიეწება საყვარელი მამაკაცს სხეულით და ტუჩებით, როცა მოწოლილი გიჟური ვნებები ოდნავ დაცხრა და ერთმანეთის ტუჩებს შეელივნენ, თორნიკე გამომწვევი მზერით პირდაპირ თვალებში ჩააცქერდა სუნთქვა აჩქარებულ და გულისცემა გახშირებულ გოგონას და ზედ ტუჩებთან დაუჩურჩულა
-მინდა რომ ჩემთან დარჩე და ჩემი გახდე...- ამ წამებში მარიანამ მთელს სხეულში იგრძნო როგორ აემღვრა ცხელი სისხლი ძარღვებში და როგორ
იწყო გიჟური დენა ძარღვებში
-თორნიკე მე...-მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა თავგზააბნეულმა გოგონამ და ხმა ჩაუწყდა რადგან ათასი გრძნობა და ემოცია ერთდეოულად მოწვა
-მინდა რომ ჩემი ცოლი გახდე-ხმა დაბალი ტონით გააგრძელა თორნიკემ გაწყვეტილი წინადადება და სანამ მარიანა რამეს ეტყოდა ტუჩებზე დააცხრა, გოგონამ ამ წამებში იგრძო პაპლების ქაოსური ფრენა მუცელში და წინააღმდეგობის გაწევის არანაირი სურვილი არ გასჩენია,პირიქით უნდოდა ეს სასიამოვნო და გიჟურო წუთები არასოდეს დამთავრებულიყო, როცა ისევ მოწყდნენ ერთმანეთის ტუჩებს სუნთქვა აჩქარებულები აღელვებული თორნიკე თვალებში ჩააცქერდა საყვარელ გოგონას და ჩურჩულით ჰკითხა
-ხომ იცი რომ გაგიჟებით მიყვარხარ?-მარიანამ ხმის ამოღება ვერ გაბედა და მხოლოდ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად-დარჩები ჩემთან და გახდები ჩემი ცოლი?-ჰკითხა ისევ თან ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია მისთვის, რომ მის სახეზე აღბეჭდილი არცერთი გრძნობა და ემოცია არ გამოჰპარვოდა, მარიანამ ვერაფერი უპასუხა, ისე აირია დაიბნა და დაიძაბა რომ აზროვნების უნარი მაშინვე დაკარაგა და ვერაფერით შეძლო დაფანტული აზრებისთვის თავი მოეყარა, ამიტომ თითისწვერებზე აიწია და საყვარელი ბიჭის ტუჩებს შეაწება თავის, ვნებიანი, წითელი და ოდნავ ათრთოლებული ბაგეები, თორნიკემ მეორე ხელიც წელზე შეუცურა და უფრო მჭიდროდ მიიკრო საყვარელი გოგონას ათრთოლებული სხეული ტანზე და მის კოცნას უფრო მეტი ვნებით და სიგიჟით უპასუხა, ნელ-ნელა კი საძინებლისაკენ წაიყვანა, საწოლზე გადააწვინა და ზემოდან მოექცა, აქ უკვე სუნთქვა შეეკრა მარიანას, გულისცემა შეუწყდა და ერთიანად დაეჭიმა სხეული, თორნიკემ იგრძნო როგორ საშინლად დაიძაბა და აღელდა გოგონა ამიტომ, მის ტუჩებს მიწვდა და ამჯერად ნაზად აკოცა -მიყვარხარ-დაუჩურჩულა მოულოდნელად და ზემოდან დააცქერდა ამღვრეული თვალებით
-მეც მიყვარხარ-ჩამწყდარი ხმით უთხრა მარიანამ და მის დაჟინებულ მზერას გაექცა, თორნიკეს გაეღიმა და ამჯერად მისი ვნებიანი ტუჩები გოგონას ყელს მიწვდა, ნელ-ნელა კი ქვემოთ ჩაცუდა
-თორნიკე-აღმოხდა აღელვებულ გოგონას როცა ბიჭმა ცივი თითები კაბის ქვეშ შეცურდა და ზემოთ აასრიალა, თან ისე რომ კაბის კიდეც აიყოლა
-მენდე-დაიჩურჩულა სუნთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა და წითელ მთრთოლარე ტუჩებზე დააცხრა, მარიანას სუნთქვა შეუწყდა როცა თორნიკეს ცივი თითები უფრო ზემოთ ასრიალდა კაბის კიდესთან ერთად და უარსი დაემართა როცა ბიჭმა ოდნავ წამოსწია და საბოლოოდ მოაშორა სხეულიდან
-თორნიკე-დახშული ხმით აღმოხდა გოგონას საყვარელი მამაკაცის სახელი და სანამ რამეს იტყოდა კიდევ თორნიკემ კოცნით გააჩუმა. საბოლოოდ ვერც კი გაიაზრა მარიანამ როდის და როგორ მოაშორა თორნიკემ, მთრთოლარე სხეულიდან ზედმეტი ტანსაცმელი იმდენად თავშეკავებული და გააზრებული იყო მისი ყოველი შეხება, კოცნა და ქმედება. მარიანას ნელ-ნელა მოეხსნა შიში, დაძაბულობა, ღელვა და სცადა მთელი სხეულით შეეგრძნო საყვარელი მამაკაცის ძალა, ვნება და სიყვარული, იმის მიუხედავად რომ თორნიკეს ძალიან უჭირდა ქცევების, შეხების და ქმედებების კონტროლი, როგორღაც ახერხებდა რომ თავი მოეთოკა და მარიანასთვის ზედმეტი ტკივილი არ მიეყენებინა, როცა რამდენიმე ძლიერი ბიძგის მერე პირველად დაეუფლა საყვარელი გოგონა სხეულს ბედნიერების გიჟურმა ტალღამ გადაურა, იმის გააზრებაზე, რომ მარიანა საბოლოოდ მიისაკუთრა, სხეულის ყველა უჯრედით შეიგრძნო და განცადა საოცარი, არაამქვეყნიური ბედნიერება.
მარიანას სხეულს კი პირველი შეხებისთანავე არ ტოვებდა შიშის განცდა და როცა თორნიკემ საბოლოდ მიისაკუთრა უარესი დაემართა, რადგან მწველმა და ძლიერმა ტკივილმა ერთიანად დაურბინა მთელს სხეულში და ყველა უჯრედი ერთიანად მოიცვა ბედნიერების უცნაურ განცდასთან ერთად.
სოფი თორნიკეს ნომერზე ჯიუტად რეკავდა უკვე ოცდამეხუთეჯერ თან საათს უყურებდა რომელიც შუა ღამის ოთხს უჩვენებდა, როცა მოთმინების ძაფი საბოლოოდ გაუწყდა, ვაჩეს ნომერი აკრიფა და კარგა ხნის ფიქრის მერე დარეკა,
შუა ღამის ძილისგან, ძლივს აზრზე მოსული ვაჩეს გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა, როცა ტელეფონის ეკრანს დახედა და მასზე სოფის ნომერი გამოისახა, რადგან ის მის ზარებს და შეტყობინებებს არასოდეს პასუხობდა არა თუ დაერეკა მისთვის, ამიტომ მაშინვე უპასუხა
-სოფიკო?
-მარიანა სადაა? როგორაა? სად წაიყვანა შენმა არანორმალურმა ძმაკაცმა?-მიაყარა კითხვები აღელვებულმა გოგონამ
-აზრზე არ ვარ
-იცი!
-არ ვიცი მართლა... მაგრამ დარწმუნებული ვარ კარგადაა
-წავკისში წაიყვანა არა?
-მართლა არ ვიცი
-მართლა არ გილაპარაკია თორნიკესთან?-ასლუკუნდა სოფი
-მარიანა კარგად იქნები ნუ გეშინია რა...-საწოლზე წამოჯდა აღელვებული ბიჭი -ხომ იცი რომ თორნიკეს უყვარს...
-კარგი-ამოილუღლუღა გოგონამ და გაუთიშა, ვაჩემ რამდენჯერმე გადაურეკა მაგრამ აღარ უპასუხა ატირებუმ სოფიმ, რის გამოც უფრო აღელდა ვაჩე და შეტყობინებები მისწრა, მაგრამ რა თქმა უნდა წაუკითხავად წაშალა სოფიმ, რადგან იცოდა ისეთ რამეს მისწერდა ვაჩე, რომ ვერ მოითმენდა პასუხს დაუბრუნებდა.
დილით ადრე მანანას ჩხუბის ხმამ გააღვიძა ძლივს ჩაძინებული გოგონა
-შენი და სადაა? საწოლი ხელუხლებელია? გუშინ ღამე სახლში არ მოსულა არა?
-ბებია-ატირდა სოფი
-ხომ მითხარი გვიან მოვაო? მე თავი ცუდად ვიგრძენი და ადრე იმიტომ წამოვედიო? მეც მშვიდად დავიძინე! თურმე ქალბატონი სახლში საერთოდ არ აპირებს მოსვლას... დედაშენი რეკავს რა ვუთხრა? მიპასუხე რა ვუთხრა-მეთქი!- ქოთქოდებდა მანანა
-სიმართლე-ამოილუღლუღა სოფიმ და ჩამოცურებული ცრემლები მაჯით მოიწმინდა, მანანამ მესამე ზარზე უპასუხა შვილს
-დედა რა ხდება? მარიანას მთელი ღამე ვურეკვდი და გათიშული ჰქონდა ტელეფონი... ხომ თქვა სოფიმ გვიან მოვა და მერე დავარეკინებო? გამთენიისას ჩამეძინა, გავიღვიძე თუ არა დავურეკე და ისევ გათიშული აქ, სოფიმაც არ მიპასუხა
-სოფი აქ ბრძანდება-ბრაზნარევი ტონით უთხრა მანანამ-ამასაც ეძინა
-მარიანა? სადაა? დამალაპარაკე ძალიან ვღელავ
-სახლში არ მობრძანებულა
-რააა?-შეკივლა ნატომ
-არ მოსულა-გაიმეორა მანანამ ჩამწყდარი ხმით
-სოფი დამალაპარაკე-წყობრიდან გამოვიდა ქალი
-აუხსენი-მანანამ შვილიშვილს შეაჩეჩა ტელეფონი
-რას ჰქვია მარიანა სახლში არ დაბრუნებულა? ეს როგორ გავიგო? სად წავიდა? ვის გაეკიდა? ხმა ამოიღე სოფი თუ არ გინდა რომ ჭკუიდან საბოლოოდ გადავიდე
-თორნიკეს გაჰყვა რესტორნიდან-ასლუკუნდა გოგონა- მეგონა დაბრუნდებოდა...
-რააა? რას ქვია გაყვა, სად გაჰყვა, ღმერთო ახლა ჭკუიდან გადავალ-იყვირა გაავებულმა ქალმა
-დედა გთხოვ-შეეხვეწა სოფი
-გავგიჟდები... გავგიჟდები...ახლა მართლა გავგიჟდები ღმერთო -იყვირა ნატომ და გაუთიშა
-ესე იგი თორნიკეს გაეკიდა... და მთელი ღამე მასთან გაატარა-დანანებით თქვა მანანამ და ჩამოცურებული ცრემლები ხელის ზურგით მოიწმინდა
-მეგონა მოიყვანდა სახლში... არაფერი გითხარით რომ არ გენერვიულათ-საწოლიდან წამოდგა სოფი
-არასწორად მოიქცი-გაუბრაზდა მანანა და ოთახიდან გავიდა, სოფიმ ვეღარ გაძლო სახლში და ქუჩაში გავიდა, კარგა ხნის ბოდიალის მერე პარკში დაჯდა სკამზე და ძლივ შეკავებულ ცრემლებს უფლება მისცა გადმოდენილიყვნენ გაფითრებულ ღაწვებზე, ტელეფონის ზარმა შეაკრთო, ნომერს რომ დახედა მაშინვე ჩააქრო ეკრანი და ჯიბეში შეინახა, ზარი განმეორდა, ისევ და ისევ, დაუსრულებლად რეკავდა ვაჩე, სოფი კი ჯიუტად არ პასუხობდა ბოლოს გაცეცხლებულმა ბიჭმა მისწერა,, ეს მარიანას ეხება" სოფი წაუკითხავად აპირებდა ამჯერადაც მისი შეტყობინების წაშლას მაგრამ თვალი რომ ჰკიდა სახელ მარიანას გული შეუქანდა და ვაჩეს მორიგ ზარს მაშინვე უპასუხა
-სადაა ჩემი და? როგორაა? კარგადაა? რა ხდება?-მიაყარა კითხველი და ხმის ამოღება არ აცადა დაძაბულ ბიჭს
-კარგადაა... დამშვიდდი
-ელეპარაკე თორნიკეს?
-ჰო
-მარიანას არ მოიყვანს ხომ ასეა?-ხმა აუკანკალდა
-არ მოიყვანს-დაეთანხმა ვაჩე და მის დაძაბულ სმენას სოფის სლუკუნის ხმა რომ მიწვდა საშინლად დაიძაბა -შენ? კარგად ხარ? -ჰკითხა ხმა დაბალი ტონით
-არა, არ ვარ! ძალიან ცუდად ვარ!