როცა შეკვეთა გამზადდა, კერძებით ხელში მაგიდისკენ გავემართე.
- ორი ხორცის სტეიკი, ტკბილ კარტოფილის პიურესთან ერთად, და სოკოს კრემსუპი. - თან კერძებს ვალაგებდი და თან ვიმეორებდი - კიდევ რამეს ხომ არ შეუკვეთავთ? - გავსწორდი.
- კი შავი ღვინო, ერთი ბოკალი,,ქინძმარაული“ - ამომხედა მელინამ
- კარგით.
ბართან დავდექი
- ერთი ბოკალი ღვინო
- ცივი თუ ჩვეულებრივ ტემპერატურაზე - მკითხა უეცრად
- თავიდან ამომივარდა ეგ კითხვა - (რთულია როცა ის ადამაიანები გიყურებენ რომლებიც გძულს)
- მიდი კითხე და მოდი - გამიღიმა ლუკამ
წავედი მაგიდისკენ
- მოუშორებელი ჭირი ხარ? - მკითხა ნუკიმ
- არა მიმტანი - ვუპასუხე, ძუკნა - ღვინო ცივი გნებავთ თუ ჩვეულებრივ ტემპერატურაზე?
- ცივი - მიპასუხა ნადარეიშვილმა( ეს ადამიანი ნორმალური იყო, დიდი ალბათობით)
- კარგით
ისევ ბართან მივედი
- ცივი
- კაი, ორი წამი ზუსტად - ორი თითით მანიშნა, და გამიღიმა, დავინახე ირაკლის მწველი მზერა, თვალები ავარიდე და ლუკას დაველოდე.
შეკვეთა ხმის გაუცემლად მივუტანე, და წამოვედი. შემდეგ იყო მაგიდების მომსახურება.
ერთ-ერთ მაგიდას ვემსახურებოდი, როცა დავინახე ლეოს ხელი ჰაერში, მაჩვენებდა მოდიო. შეკვეთა სამზარეულოში წავიღე და მაგიდასთან მივედი.
- ანგარიში, მოგვიტანე - აგდებულად მითხრა.
- კარგი.
ანგარიში მივუტანე. გამოვბრუნდი. თანხა დატოვეს თუ არა, დავინახე, როგორ გავიდნენ გარეთ.
სამუშაოს შემდეგ დაქანცული წავედი სახლში,დაღამებულიყო, მეტროში ჩავედი.
მატარებელში ავედი თუ არა ჩემთვის ნაცნობ ქალბატონთან ფეფოსთან დავჯექი.
- გამარჯობათ - მივესალმე და მკრთალად გავუღიმე
- გამარჯობა მელანო - მანაც გამიღიმა, და კბილები გამოაჩინა
- როგორ ხართ?
- როგორ ვიქნები, ალბათ კარგად - მითხრა დანანებით და მხრები აიჩეჩა - წარსული არ მაძლევს საშუალებას რომ უფრო და უფრო კარგად ვიყო
- ჰო, წარსულის შეცვლას ვერ ვახერხებთ, ვერც გამოსწორებას - ვუთხარი, მშვიდი,ხმით - იცით? - გამომხედა - ირა, ბებია იყო ჩემი. ის მზრდიდა, არცერთი დღე არ გასულა მის გარეშე და არც ღამე, მას ველაპარაკებოდი, ის იყო, მეგობარიც, ადამიანი რომელიც სულ მისმენდა, და ჩემი ლაქლაქით არ იღლებოდა, როცა ახალ რამეს გავიგებდი სამყაროს, ცხოვრების, ყველაფრის შესახებ მასთან მივდიოდი და ვუყვებოდი, ეს ასე იყო, მხოლოდ მე და ირა ვიყავით. სადილს აკეთებდა, როცა ნახატით ხელში მივირბინე მასთან, რომელზეც ირა და სულხანი მყავდა დახატული, შიგნით კი გული ჩამეხატა, ცრემლები წამოუვიდა, თავზე მაკოცა. ასეთი დღეები მქონდა მასთან, ის ყოველთვის მშვიდი იყო, არც სკოლის ცუდ ნიშნებზე მეჩხუბებოდა, არც იმაზე საჭმელს თუ დავტოვებდი. ყოველთვის მავიწყდებოდა თმების შეკვრა, სადილობის დროს, კი მოვიდოდა და თმებს მიწნიდა, ორ ან ერთ „კიკინად“ . ჩემთვის ის ნომერ პირველი მესაიდუმლე იყო, ის ერთი იყო მსოფლიოში და ეს ასე დარჩება.
ფეფო გაჩუმდა არაფერი თქვა, მისმენდა და მეფერებოდა.

სადარბაზოს კართან ვიდექი როდესაც, ხმა გავიგონე
- მელანო - ნაცნობი ხმა იყო. რამიშვილი იდგა სიბნელეში და სიგარეტს ეწეოდა.
- რა გინდა.
- დაჯექი სადღაც მინდა წაგიყვანო - მანქანაზე მიმანიშნა
- არ მინდა. - გზა გავაგრძელე
- მელანო! - მითხრა,მკაცრად - ნუ მომცემს მიზეზს რომ მანქანაში მე ჩაგსვა კარგი? - მითხრა, სიგარეტი ასფალტზე დააგდო, და ფეხით გასრისა.
უხმოდ წავედი მანქანისკენ, კარი გამოვაღე და ჩავჯექი.მაინტერესებდა სად წამიყვანდა.მანაც დაიკავა, ადგილი და მანქანა დაძრა.
ფანჯარა ჩამოვწიე, სიგარეტი ამოვაძვრინე ჩანთიდან და მოვუკიდე.მსიამოვნებდა ღამის ქარი.
- არ მკითხავ სად მიმყავხარ? - გამომხედა
- რომ მივალ მივხვდები ისედაც - (დიდი ალბათობით)
ირაკლიმ სიგარეტი წვალებით ამოიღო, კოლოფიდან, შემდეგ კი მანქანაში ხელებს აქეთ - იქით, დებდა.
მივხვდი სანთებელას ეძებდა.ჩემსას ხელი დავავლე და სახესთან მივუტანე.ავუნთე და სანთელიც კი წამგლიჯა ხელიდან.ჩავიცინე.ფანჯარა ჩაწია მანაც, და ერთი ნაპასის დარტყმის შემდეგ მითხრა
- მადლობა - სიგარეტის ანთებისას მის სახეს დავაკვირდი.ოდნავ კეხიანი, მაგრამ სწორი ცხვირი ჰქონდა, ახლახანს ამოსული წვერი და თხელი ლამაზი ტუჩები.ისევ ფანჯარაში დავიწყე ყურება. ხეები მიქროდნენ, გზატეცილზე, მანქანებიც ცაგვივლიდნენ ხოლმე. ხეებზე გამახსენდა ირა. სოფლის მიმავალ გზაზე ვიყავით, ღამის მატარებელში, ფანჯარში ვიყურებოდი, გამაკვირვა იმ ფაქტმა რომ ხეები მიქროდნენ.ირას ვკითხე, ხეებ რატომ მირბიან თქო, მან კი გამიცინა, რომ ჩავალთ მერე ნახავ რომ არ მირბიან,ერთ ადგილზე აქვთ გადგმული ფესვები.
გამეღიმა.
საათ ნახევრიანი გზის შემდეგ მანქანა გააჩერა.
ორივენი გადავედით. ირგვლივ მოვიხედე, ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე, თბილისთან შედარებით განსხვავებული ჰაერი იყო.
მანქანა გზატკეცილზე გაეჩერებინა, თვითონ კი იმ ტყისკენ წავიდა რომელიც გზატკეცილის გვერდზე იყო.
მე გავჩერდი, რატომ გავჩერდი, არ ვიცი.
როცა უკან მოიხედა გამომძახა
- ნუ გეშინია მანიაკი არ ვარ.
- არ მეშინია - გავძახე და მისკენ წავედი.
ღრმა ტყეში ვიყავით შესულნი როდესაც პატარა, ხის სახლი შევნიშნე. რამიშვილს გავხედე
- ეს იყო მე და ნატას, ადგილი, რომელიც არავინ იცოდა. აქ მოვდიოდით, ხან ცალ - ცალკე ხან ერთად. - ლაპარაკი დაიწყო,სახლის კარი გააღო და შევიდა, შუქი არ აუნთია. - სანამ მტკვართან მივიდოდა, აქ მოვიდა, წერილი დამიტოვა, მეც პირველი აქ წამოვედი მის მოსაძებნად,იმედი მქონდა, ისევ ლაპარაკით დავაწყნარებდი, მაგრამ...- ლაპარაკი შეწყვიტა - მაგრამ იმედი ჩემშივე ჩაკვდა. - გამომხედა.ისევ მეტკინა, ირაკლი რამიშვილი ისევ მეტკინა.
დიდ ფანჯარასთან მივიდა, ჯიბიდან სიგარეტის კოლოფი ამოაძვრინა, ჩემს „ნაჩუქარ“ სანთებელსათან ერთად.მოუკიდა და გააბოლა.თანდათანობით ვაკვირდებოდი მის თითებს, როგორ ჰქონდა ორ თითს შუა სიგარეტის ღერი, როგორ მიიტანა ტუჩებთან, როგორ დაარტყა ნაპასი და იისფერი კვამლი როგორ გამოუშვა ლამაზი ტუჩებიდან.ნელი კადრივით იყო.
მეც მის გვერდით, ფანჯარასთან დავდექი.ტუჩებიდან სიგარეტი ავართვი და მე გავაბოლე.დავინახე, მისი ჩაცინება.მიყურებდა, ჯიბეებში ხელებ ჩაწყობილი,თავი ოდნავ გვერძე გადაეხარა, მე კი ფანჯარაში ვიყურებოდი. სიგარეტის ნამწვი, იქვე მაგიდაზე მდგარ საფერფლეში ჩავაჭყლიტე,შემდეგ კი ისევ ფანჯარას მივუბრუნდი.
- საშინლად მინდა გაკოცო - მომიახლოვდა, ის რომ მისი სუნთქვა ყელზე მეცემოდა, ფანჯარაზე ავკრულიყავი,დაძაბული
- სამწუხაროა რომ მე არა - სიტყვები ამოვიჩურჩულე, და წასვლა დავაპირე
- აქ მოდი - ისევ ფანჯარაზე მიმახეთქა
- რამიშვილი, გამეცალე - ხელები გულ - მკერდზე მივადე.
ხმა არ გაუცია,ერთი წუთი მიყურა შემდეგ კი ის მოხდა, რაც არ უნდა მომხდარიყო...მაკოცა თავისი ლამაზი ტუჩებით შემეხო, ნაზად მაკოცა,ავყევი, ამის დედაც ავყევი.
შემდეგ კი თითქოს გამოვფხიზლდი, უხეშად გავეცალე
- შენი დედაც მოვტყან ირაკლი რამიშვილი.
სახლიდან გავვარდი.