ახალი ისტორია მინდა შემოგთავაზოთ რომელსაც ამ ეტაპზე მხოლოდ კვირაში ერთხელ ავტვირთავ, საზღაურს რომ დავასრულებ შემდეგ ალბათ კვირაში სამ თავს მაინც დავდებ ხოლმე, იმედი მაქვს მოგეწონებათ.





- მაო გააღე კარი, რა გჭირს მოკვდი? გააღე ბოლოს და ბოლოს, -კარზე ბრახუნი და გულისგამაწვრილებელი წიკვინი არ წყდებოდა, წამოვიწიე, საათს შევხედე, საღამოს ექვსი ხდებოდა, გადავბრუნდი, თავზე ბალიში დავიდე და ორივე ხელით კარგად ჩამოვიფარე ყურებზე, მაგრამ სულ ტყუილად, კარზე თითოეული დარტყმა ისე მწარედ მესმოდა გაბრუებულ თავში რომ სიგიჟემდე მომინდა მისი მეხუთე სართულიდან გადაგდება, საინტერესოა რომ იცოდეს ახლა რასაც ვფიქრობ მასზე კიდევ გააგრძელებდა ბრახუნს თუ უკანმოუხედავად გაიქცეოდა? ეჰ, ვინ მომცა მე მაგის ბედი რომ ეგ რამემ ან ვინმემ შეაშინოს, ნეტავ საიდან აქვს ამ ერთ ციდა გოგოს ისეთი ძალა რომ ასე ძლიერად აბრახუნებს, რომ არც ჩერდება? შემიყრის მეზობლებს, არანორმალური...
სხვა რა გზა მქონდა, საწოლიდან წამოვიზლაზნე, მოჩაჩული შორტი და მაისური შევისწორე და შიშველი ფეხების ტყაპატყუპით გავედი საძინებლიდან, კარი გავაღე თუ არა ქარბობალასავით შემოიჭრა და დამინახა თუ არა მაშინვე შეიცხადა
- ვაიმე, რა გჭირს?
- რამე მჭირს? -ძლივს ამოვილუღლუღე, კარი მივხურე და დავაპირე, მის ტვინის ბურღისთვის გვერდი ამექცია, დიდად არ მიმიტანია გულთან ჩემი დანახვისას მისი რეაქცია, მიჩვეული ვიყავი უკვე მის ასეთ გამოხტომებს.
- მეტი რაღა უნდა გჭირდეს ადამიანს აღარ გავხარ, -ჰოო? აქ ცოტა დავეჭვდი და სახეზე გულწრფელი შეშფოთებაც რომ შევამჩნიე, დაფეთებული შევტრიალდი ფეხსაცმელების კარადის გვერდზე დამაგრებული უზარმაზარი სარკისკენ სადაც თავიდან ბოლომდე ვჩანდი, ყურადღებით შევათვალიერე საკუთარი თავი, აშკარად არაფერი მჭირდა, ისეთი ვიყავი როგორიც ამ ყოველთვის ვარ ხოლმე, გამხდარი, საშუალო სიმაღლის, შავი მხრებამდე თმით და დიდი ლურჯი თვალებით
- კარგი რა ანა რას აზვიადებ არაფერიც არ მჭირს, სრულიად ჩვეულებრივად გამოვიყურები
- ამას ჩვეულებრივს ეძახი? -იმხელა ხმაზე იკივლა შიშისგან შევხტი, მერე უკან დამიდგა, ერთი ხელით ჩემი თეძოზე მომდგარი შორტი დაქაჩა მეორეთი კი მაისური ამიწია ზემოთ
- რას აკეთებ გოგო შენ? -ისედაც დიდი თვალები უფრო მეტად გამიფართოვდა გაკვირვებისგან.
- რას ვაკეთებ და შეხედე შენს თავს, შევარდნილ მუცელზე და ამოჩრილ მენჯის ძვლებზე მიმითითა, მერე თხელ გამხდარ მკლავებზე გადავიდა, ბოლოს სახეს მიადგა, -ნახე ყვრიმალები როგორ გამოგეკვეთა.
- მაგას რა ჯობია მერე, იცი რომ ხალხი მაგისთვის ბიშექტომიას იკეთებს?
- ბიშექტომია კი არა ატყობ ამ ბოლო რამდენიმე თვეში როგორ გახდი? შენგან აღარაფერი დარჩა, შეხედე ტუჩებიც კი გაგიუფერულდა, სულაც აღარ არის ისეთი მუქი ვარდისფერი ადრე რომ იყო, -ახლა ჩემს ლამაზად მოხაზულ სქელ ტუჩებს მიადგა, რაც მართალია მართალია, მგონი მართლაც დავკარგე ფერი.
- მკერდიც კი დაგიპატარავდა.
- ისედაც პატარა მქონდა.
- ჰოდა ახლა სულ აღარ გეტყობა რომ გაქვს, თვალის უპეებიც მთლად ამოგიშავდა...
- მერედა ვისი ბრალია რომ ამომიშავდა, -ვეღარ მოვითმინე და ახლა უკვე მე ავყვირდი ბოლო ხმაზე.
- ჩემი ბრალია? -ისე გაიკვირვა თითქოს რამდენიმე წუთის წინ მაგას არ აეტეხა ჩემს კარზე ბრახუნი და არ გავეღვიძებინე
მისაღებში გავედი, სავარძელში ჩავესვენე და რამდენიმე ღრმა ჩასუნთქვა ამოსუნთქვა გავაკეთე რომ დავმშვიდებულიყავი, ამ ხერხს მაშინ მივმართავდი ხოლმე როცა მთვრალი, გაზულუქებული, უხეში და უზრდელი კლიენტები იმდენად მაღიზიანებდნენ და მიშლიდნენ ნერვებს რომ მათი ნაწილ-ნაწილ აკუწვა და მერე სადღაც უღრან ტყეში დამარხვა მინდებოდა.
- დამშვიდდი? -მომესმა ამჯერად წყნარი ხმა, ცალი თვალით შევხედე ანას რომელიც ჩემს წინ იჯდა და მამა აბრამის ბატკანივით შემომცქეროდა.
- ხომ იცი რომ რამდენიმე საათში სამსახურში ვარ წასასვლელი სადაც მთელი ღამე უნდა გავათენო, რატომ მოდიხარ, მაღვიძებ და ნერვებს მიშლი?
- იმიტომ რომ შენი მეგობარი ვარ, -მშვიდად მიპასუხა და ფეხი ფეხზე გადაიდო.
- დავიღალე ანა, დასვენება მჭირდება, ასე გადავიწვები, უნდა დავიძინო, შენ თუ გინდა დარჩი და თუ გინდა წადი, გასვლისას კარი გაიკეტე, -ნახევრად მძინარე წამოვდექი და ის იყო საძინებლისკენ უნდა წავსულიყავი რომ ისიც წამოხტა და კიდევ ერთხელ მიყვირა თანაც ისე რომ ყურებზე ხელი ავიფარე
- შეჩერდი ქალბატონო ჩადუნელო, დაეგდე ამ სავარძელზე და ყურადღებით მომისმინე რასაც გეტყვი, უცნაურად იმოქმედა ჩემზე მისმა ტონმა, არც კი ვიცი რატომ მივბრუნდი უკან, ისევ რატომ ჩავეშვი ისევ სავარძელში და დირექტორთან დაბარებული ურჩი მოსწავლესავით, შეშინებულ-დაბნეულ-აღელვებული რატომ მივაშტერდი სახეში.
- მე შენი ერთადერთი მეგობარი ვარ მაო და მე თუ არა ვინ უნდა დაგანახოს როგორ არასწორად ცხოვრობ და თავს იღუპავ.
ჯანდაბა დაიწყო შეგონება, ახლა აღარ გაჩერდება, არადა როგორ მეძინება, სასწაულია მაგრამ მომშივდა კიდეც, სახლში საჭმელი რომ არაფერი მაქვს...
- არ მისმენ?
- გისმენ ანა, გისმენ.
- იმას გეუბნებოდი რომ ასე ცხოვრებას ვეღარ გაუძლებ, რაღაც უნდა შეცვალო.
- მაინც რა?
- იმით დაიწყე რომ დაანებე თავი ღამის კლუბში მიმტანად მუშაობას, ღამე მიმტანად მუშაობ, დღისით ისედაც სხვა ორ ონლაინ სამსახურს ითავსებ...
- უკეთეს ალტერნატივას მთავაზობ? ფული ციდან არ ცვივა, სამსახურს თავი რომ დავანებო სწავლის საფასურს ვინ გადამიხდის?
- ახლა ხომ შუა ზაფხულია?
- რა მნიშვნელობა აქვს ზაფხულია თუ ზამთარი, მე ყოველთვის ვმუშაობ, სწავლის ქირა, ბინის ქირა, სახარჯო ფული...
- რომელი სახარჯო ფული? საჭმლის მეტში ფულს არაფერში ხარჯავ, სად გაქვს ფულის დასახარჯი დრო, ამ ბოლო დროს საჭმელშიც კი აღარ გეხარჯება იმიტომ რომ არაფერს ჭამ, გახდი, ადამიანს აღარ გავხარ, აღარავისთან ურთიერთობ...
- შენი აზრით სისულელეებში დასახარჯი დრო მაქვს?
- მეც მაგას ვამბობ, შენ როგორც თავს იტვირთავ იმის საჭიროება ნამდვილად არ გაქვს, ყველას თავს არიდებ, გარშემო აღარავინ დაგრჩა, ნათესავები ისედაც არ გყავდა, კაცის და ბიჭის გაგონება შენ არ გინდა, ახლა მეგობრებიც აღარ გყავს, ყველამ მიგატოვა...
- ცოტახანში შენც მიმატოვებ და საბოლოოდ დავისვენებ, -ჩავიბურტყუნე და უსირცხვილოდ გავუსწორე თვალი ჩემს ერთადერთ მეგობარს, რომელიც ყველაფრის მიუხედავად ჯიუტად არ მშორდებოდა გვერდიდან და როგორც თვითონ ამბობდა, ჩემი შავი ხვრელიდან ამოთრევას და გადარჩენას ცდილობდა, საინტერესოა სადამდე ეყოფა ენთუზიაზმი, სხვები ხომ მალევე დანებდნენ, აღარავის ვახსოვარ, აღარავინ მკითხულობს, ასე უკეთესიც კია, ძილი და სამსახური, ძილი და სამსახური, ძილი და სამსახური...
- ისევ აღარ მისმენ.
- ვეღარ მორჩი?
- ჯერ ვერა, -გაიღიმა, და უფრო უკეთ მოეწყო, ჰმ, აშკარად მეორე სეანსი იწყება, ახალი შეტევისთვის უნდა მოვემზადო.
- მამაშენს ისევ არ ეკონტაქტები?
- იმ კაცს გულისხმობ რომელიც პირველად შვიდი თვის წინ ვნახე? დედაჩემის დაკრძალვიდან ერთი კვირის შემდეგ რომ გამომეცხადა უკვე ბანკისგან გაყიდულ ბინაში და ურცხვად შემომთავაზა დაკრძალვის ხარჯების, ბანკის და საავადმყოფოს ვალების გასტუმრება?
- კარგი რა მაო, რატომ ხარ ასეთი ამაყი და ჯიუტი, ბოლოს და ბოლოს კაცი მილიონერია, სხვა თუ არაფერი მისი ფული ხომ მაინც შეგიძლია გამოიყენო და ასე წვალება და რამდენიმე სამსახურში მუშაობა მაინც აღარ მოგიწევს.
- ასე მიცნობ? -მწარედ გამეცინა და თავი ხელებში ჩავრგე რომ ჩემი აცრემლიანებული თვალები არ დაენახა, -იცი რა, პირველად რომ დავინახე, როცა მითხრა რომ მამაჩემი იყო, რატომღაც ვიფიქრე რომ ყველაფერი შეიცვლებოდა, ვიფიქრე რომ აუცილებლად ექნებოდა გასამართლებელი საბუთი თუ რატომ მიგვატოვა, პატიება რომ ეთხოვა ვაპატიებდი, ვიფიქრე რომ მასთან ერთად ცხოვრებას შემომთავაზებდა, მან კი ფული შემომთავაზა იმის სანაცვლოდ რომ მის იდეალურ ცხოვრებაში არ ჩავრეულიყავი, პრობლემების მოგვარება შემომთავაზა, სახლი, მანქანა, ყველანაირი კომფორტი...
- მერე რა მოხდა?
სიცილი ვერ შევიკავე, გაოცებულმა გავშალე ხელები და ირგვლივ მიმოვიხედე.
- მეხუმრები?
- მე... მე... მაპატიე მაო, უბრალოდ დავიბენი, არასოდეს გითქვამს რომ მამაშენმა ასეთი რამ შემოგთავაზა.
- ჰო, ნამდვილად არ არის ადვილი ამაზე საუბარი.
- ამიტომაც თქვი ყველაფერზე უარი, მე კი მიკვირდა...
- ჰო, ყველას უკვირდა, ბაჩო გახსოვს?
- ბაჩო? შენი მეგობარი ბაჩო? შენზე რომ გიჟდებოდა?
- გიჟდებოდა არა ის, მამაჩემის გამოჩენის შემდეგ აღმოაჩინა რომ თურმე ვუყვარდი და როცა მიხვდა რომ ამ საქმიდან არაფერი გამოვიდოდა, სიყვარული კი არა მეგობრობაზეც უარი მითხრა, არადა საკმაოდ ახლო მეგობრები ვიყავით, ყველაფერი ვიცოდით ერთმანეთის შესახებ, არანორმალური ხარ, შენნაირ იდიოტთან დასაკარგი დრო ნამდვილად არ მაქვსო მითხრა, სიმართლე რომ გითხრა არ მწყენია, მართლაც იდიოტი ვარ რომ მისნაირ ნაძირალას ჯერ მეგობარი ვუწოდე და შემდეგ შეყვარებული.
- ვწუხვარ მაო, ძალიან ვწუხვარ.
- შენ რატომ სწუხხარ? შენ რა შუაში ხარ? ჯერ დედაჩემის სიკვდილმა და შემდეგ მამაჩემის გამოჩენამ, ყველა იმ ადამიანის ნამდვილი სახე დამანახვა ვინც გარს მეხვია და მერწმუნე ეს არ იყო ადვილი გადასატანი, მატყუარები, პირფერები, ცხვრის ტყავში გახვეული მგლები...
- მეც ასეთად მიგაჩნივარ? -აკანკალებული ხმით მკითხა და პასუხის მოლოდინში ჩემს ზურს უკან მოწიკწიკე საათს გაუშტერა მზერა.
- შენ? შენ ყველაზე სუფთა და კარგი ხარ ანა, მართალია გამუდმებით თავს მაბეზრებ და ნერვებს მიშლი მაგრამ მაინც ძალიან მიყვარხარ.
- აშკარად შევატყვე რომ ამას ნამდვილად არ ელოდა, სახეში შემომხედა და დაკვირვებით შემათვალიერა, თითქოს ცდილობდა გაეგო სერიოზულად ვუთხარი თუ არა რაც ვუთხარი, ბოლოს იმხელაზე იკივლა რომ ლამის გული გამიხეთქა, სავარძლიდან წამოფრინდა, კალთაში ჩამიხტა და ჩამეხუტა, თავი ჩემს მხრებზე ჩამოყრილ თმებში ჩარგო და ატირდა.
- მადლობა, მადლობა, -ჩურჩულებდა გაუთავებლად და გამხდარი მხრები უთრთოდა, ეს გოგო გამაგიჟებს, მხოლოდ ის ვუთხარი რომ მიყვარს და მადლობებს მიხდის, ცრემლები ვერ შევიკავე, ჯანდაბა, მაინც მოახერხა და ამატირა, ახლა უკვე შეწყობილად, ორ ხმაში ვღრიალებდით.
- ადექი ჩემი მუხლებიდან, -ჩავიღრინე როცა ცოტა დავწყნარდი, -ვინმემ რომ დაგვინახოს რას იფიქრებს? ჯერ იყო და შემოსასვლელში ლამის გამაშიშვლე ახლა კი შეყვარებულივით კალთაში მიზიხარ და მეხუტები.
- როდის აქეთია გაინტერესებს რას იფიქრებენ სხვები? -ამოისლუკუნა და წამოდგა
- მართალი ხარ სულაც არ მაინტერესებს.
- მპირდები რომ იფიქრებ ამ ყველაფერზე?
მუდარაჩამდგარი ლამაზი შავი თვალებით შემომცქეროდა, ჩემი პატარა, ლამაზი გოგო, რომელსაც არასდროს არ მივუტოვებივარ, რომელიც უანგაროდ მინაწილებდა, საკუთარ საძინებელს და საკვებს როცა სრულიად უფულოდ, მარტოდმარტო, ქუჩაში დავრჩი...
- კარგი, კარგი ნუ მიყურებ ასეთი თვალებით, გპირდები რომ ამის შემდეგ სამსახურის გარდა სხვა რაღაცეებისთვისაც გამოვნახავ დროს, -ვუთხარი და უცნაური კმაყოფილება და სიმსუბუქის შეგრძნება დამეუფლა მისი გაბრწყინებული სახის დანახვისას.
- - - - - - - - -
დღესაც ჩვეულებრივად დაიწყო ყველაფერი, ჩემი სმენა ღამის ათ საათზე იწყებოდა, თხუთმეტი წუთი აკლდა რომ მივედი, სასწრაფოდ გამოვიცვალე, შავი ვიწრო შარვალი, ასეთივე ვიწრო, შავი, მოკლემკლავიანი მაისური, დაბალძირიანი ფეხსაცმელი და პატარა ღია ყავისფერი წინსაფარი, ასეთი იყო ჩვენი უნიფორმა, თმა უკან შევიკარი და დარბაზში გამოვცხადდი მუშაობის დასაწყებად, ბარი სადაც ვმუშაობდი საკმაოდ ცნობილი და პოპულარული ადგილი იყო და ახლაც როგორც ყოველთვის ხალხით იყო სავსე, მთელი ნებისყოფა მოვიკრიბე, სახეზე ხელოვნური ღიმილი ავიკარი და ბარისკენ წავედი პირველი შეკვეთის ასაღებად.
- დღეს კარგად გამოიყურები, -ჩვენმა სიმპათიურმა, ქერათმიანმა ავსტრალიელმა ბარმენმა კაილმა საყვარელი აქცენტით მომახალა კომპლიმენტი და ისე გულწრფელად და გულიანად გამიღიმა რომ საპასუხო ღიმილი ვერ შევიკავე.
- მადლობა, შენც მშვენივრად გამოიყურები.
- საპასუხო კომპლიმენტისთვის არ მითქვამს, დღეს მართლა სხვანაირი ხარ, თვალები გიციმციმებს.
- ჰოო, მეგობარს შევურიგდი.
- იმ ლამაზ გოგოს გულისხმობ აქ რომ გაკითხავდა ხოლმე და საკმაოდ უხეშად რომ ექცეოდი?
- ჰო, იმას ვგულისხმობ და შემრცხვა, მართლა ასეთი შესამჩნევი იყო ჩემი საქციელი?
- იყო, მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს, მთავარია რომ შერიგდით, -კიდევ ერთხელ გამიღიმა და ქათქათა კბილები გამოაჩინა.
ასეთი იყო კაილი, არაფერს იტყოდა ზედმეტს, არ უყვარდა ტყუილად საუბარი და ჭორაობა, ყოველთვის თბილი ტკბილი და ხალისიანი იყო.
- აი ეს სასმელები იმ მაგიდაზე წაიღე, ბარის შორეულ კუთხეში მდგარ მაგიდაზე მანიშნა რომელთანაც ოთხი მამაკაცი იჯდა გოგონებთან ერთად, ლანგარი ავიღე და წელში გავიმართე.
- ღიმილი არ დაგავიწყდეს, -შემახსენა და თავის საქმეს მიუბრუნდა.
შეკვეთა მივიტანე და ისე ჩამოვარიგე არავისთვის შემიხედავს სახეში, საერთოდ არ მაინტერესებდა ვინ იყვნენ, რას წარმოადგენდნენ, რამდენი ფული ჰქონდათ ან საერთოდ რა ჯანდაბას აკეთებდნენ აქ.
- რას უნდა აკეთებდნენ შე შტერო, -გავიფიქრე ჩემთვის და ძლივსშეკავებული ღიმილისგან ტუჩის კუთხე ამეპრიხა, -დალევენ, გამოთვრებიან, წაიყვანენ მერე ამ ნაშებს, იჟიმავებენ, მაგრამ ისეთი მთვრალები იქნებიან რომ მეორე დღეს აღარც კი ეხსომებათ რა გააკეთეს, -ჯანდაბა რატომ ვფიქრობ ასეთ რამეებზე, რა ჩემი საქმეა ვინ ვის გაჟიმავს, სასწრაფო წესით ჩამოვარიგე დარჩენილი ჭიქები და ის იყო წელში გავსწორდი რომ, დავინახე როგორ მოეხვია გრძელი, თლილი თითები იმ ვისკის ჭიქას რომელიც ცოტა ხნის წინ დავდგი მაგიდაზე, ჩემი ერთადერთი სისუსტე, მამაკაცის თითები, ეს თითები კი ისეთი ლამაზი იყო... თავისუფლად შემეძლო მათი წარმოდგენა ჩემს სხეულზე, უნებურად გავაყოლე ჭიქას თვალი, დავინახე როგორ მიიტანა მსხვილ, ვნებიან ტუჩებთან და მოსვა, გაუაზრებლად გადავყლაპე ნერწყვი...
- კიდევ რამეს ხომ არ ინებებთ? -ძლივს ამოვილუღლუღე და უარის მიღების შემდეგ არ მახსოვს ბართან როგორ დავბრუნდი.
- კარგად ხარ? -კაილს არც ამჯერად გამოპარვია ჩემი არეული სახე.
- მგონი ვგიჟდები.
- დღეს არ გაგიჟდე რა ძალიან ბევრი სტუმარი გვყავს, -ისევ გამიცინა.
- კარგი ბოს რაკი შენ იტყვი... -რევერანსი გავუკეთე და შეკვეთების ასაღებად წავედი, მართლაც დატვირთული ღამე იყო, რამდენიმე საათის განმავლობაში ხუთი წუთითაც კი ვერ მოვახერხე დაჯდომა, ლამაზთითებიანის მაგიდას სხვა მიმტანი ემსახურებოდა თუმცა ახლა მისი თავი ნამდვილად არ მქონდა, საშინლად ვიყავი დაღლილი, როგორც იქნა ჩემი ცვლა დამთავრდა, გამოვიცვალე და მთქნარებით გამოვედი ბარიდან, თენდებოდა, ახლა ერთადერთი რაც მინდოდა თბილი შხაპი იყო და საწოლი.
- ძალიან დაიღალეთ? -ბოხი სასიამოვნო ხმა მომესმა, შევბრუნდი, ჩვევა მქონდა ფეხებიდან ვიწყებდი ადამიანის შეთვალიერებას, ახლაც ასე მოვიქეცი ნელ-ნელა ავაყოლე მზერა, სპორტული ფეხსაცმელი, ღია ფერის ჯინსის შარვალი და თეთრი უბრალო მაისური, მაღალი იყო, ტანადი, ოდნავ გრძელი შუბლზე ჩამოყრილი თმა და ალბათ რამდენიმე დღის გაუპარსავი წვერი ძალიან უხდებოდა, შავი, უცნაურად მოკიაფე თვალებით მიმზერდა და ძლივსშესამჩნევად იღიმოდა, ჯანდაბა ვერ ვხვდებოდი რატომ მეცნობოდა ასე ძალიან, ტუჩები... როგორი ნაცნობია... ხელი ასწია და საჩვენებელი და შუა თითით ქვედა ტუჩს შეეხო, უნებურად გამეღიმა, ის იყო, ის ლამაზთითებიანი...
- ჰო, ძალიან დავიღალე, -ვუპასუხე როგორც იქნა, -ძალიან დავიღალე და ერთი სული მაქვს როდის დავიძინებ, ასე რომ...
- სახლამდე მიგიყვან, -იქვე გაჩერებულ სპორტულ, აშკარად ძვირადღირებულ ავტომობილზე მანიშნა.
- რატომ?
ისე შემომხედა აშკარად გაუკვირდა ჩემი კითხვა, ერთხანს უხმოდ მიყურებდა, მერე მხრები აიჩეჩა.
- ისე უბრალოდ.
- უბრალოდ არასდროს არაფერი ხდება, -ჩავიღრინე და ზურგი შევაქციე, სწრაფი ნაბიჯით გავუყევი ტროტუარს, ნამდვილად არ ვაპირებდი ვიღაც პოტენციურ, მანიაკს, მკვლელს, ან მოძალადეს მხოლოდ იმიტომ ჩავჯდომოდი მანქანაში რომ სულისშემკვრელად ლამაზი თითები ჰქონდა...