ფრთხილად ამიწია მაისური ზემოთ, მარჯვენა ძუძუზე თითებით წამეთამაშა და გამაგრებული კერტი კბილებში მოიქცია, მეორე ხელით აუტანლად ნელი მოძრაობით ჩაუყვა მუცელს, გრძელი თითები საცვლის შიგნით ჩააცურა და...
საკუთარმა ხმამაღალმა კვნესამ გამომაფხიზლა, ღრმად ვსუნთქავდი, ფეხებსშორის სიმხურვალეს და სისველეს ვგრძნობდი, ძლივს მოვედი გონს, ესეც ჩემი პირველი ეროტიული სიზმარი, ესღა მაკლდა
- არ უნდა გეთქვა უარი სახლში წამოყვანაზე, მერე იქნებ ყავაც შეგეთავაზებინა და იმ თითებსაც სინამდვილეში იგრძნობდი მაგ შენს ტაბუდადებულ ვაგინაზე, -ჩემს შიგნით აქამდე მშვიდად მჯდარმა მეორე მემ გაბრაზებულმა ჩაისისინა და დაუკმაყოფილებელი ვნებით სავსე თვალები დააკვესა, ისევ საწოლზე დავვარდი და ჩვეულებისამებრ თავზე ბალიში დავიფარე, თითქოს ეს უშველიდა ჩემს ამბოხებულ ჰორმონებს.
რათქმაუნდა ვერ უშველა, კიდევ კარგახანს ვიწრიალე საწოლში, ვერც დაძინებას ვახერხებდი და ვერც მის დავიწყებას, საათს შევხედე, საღამოს შვიდი საათი ხდებოდა, არა უშავს მაინც კარგად მძინებია, დღეს ასე თუ ისე გამოძინებული წავალ სამსახურში, შორტი ამოვიცვი და ფეხარეული, ბარბაცით გავედი სამზარეულოში, ამ ბოლო თვეების განმავლობაში პირველად შემაწუხა შიმშილმა, მაცივარი გამოვაღე, ერთხანს თვალებმოჭუტული შევცქეროდი ცარიელ თაროებს, ერთი კვერცხი, ორი ცალი ლიმონი და ნახევარი ქილა დაობებული არაჟანი, მაცივრის კარი დავხურე, მერე ისევ გამოვაღე, თითქოს თავისით გაჩნდებოდა რამე.
- ჯანდაბა, როგორ არ მინდა ახლა ქვემოთ ჩასვლა, -დავიწუწუნე თუმცა სხვა რა გზა მქონდა, აჯანყებულ, მოღალატე მუცელს ვერაფერს ვუხერხებდი, იქვე შემოსასვლელში მიყრილი თეთრი სპორტული ფეხსაცმელი ჩავიცვი, თმა შეძლებისდაგვარად შევისწორე, კარი გამოვიხურე და კიბეზე დავეშვი.
ახლოს იყო მარკეტი, ასიოდე მეტრის დაშორებით იმ შენობიდან სადაც ვცხოვრობდი, კვერცხი, პური, ცოტა ხილი, მაკარონი, ბოსტნეული, რამდენიმე სხვადასხვანაირი ნამცხვრის ნაჭერიც კი ვიყიდე და უზარმაზარი ყუთით ნაყინი, ორი სავსე პარკით გამოვედი და ნელი ნაბიჯით გავუყევი ტროტუარს, სადარბაზოსთან ახლოს შორიდანვე შევამჩნიე შავი, სპორტული ავტომობილი, მივუახლოვდი თუ არა დაიძრა და იქაურობას მოშორდა, ძალიან მეცნობოდა, ვერაფრით გავიხსენე საიდან, ალბათ რომელიმე ახალი მეზობლისაა, ლიფტი არ მუშაობდა, მესამე სართულამდე ძლივს ავათრიე პარკები და როგორც კი შევედი მაშინვე საჭმლის კეთება დავიწყე, მაკარონი ბოლონეზეს სოუსით და ბოსტნეულის სალათი, უკვე ყველაფერი მზად მქონდა როცა კარზე კაკუნმა შემაწყვეტინა თითქმის დაწყებული ჭამა, დარწმუნებული ვიყავი ისევ ანა იქნებოდა, კარი გამოვაღე და არც კი შემიხედავს კართან ვინ იდგა ისე გამოვბრუნდი უკან.
- შეიძლება შემოვიდე? -ნაცნობი ბოხი ხმის გაგონებისას უსიამოვნოდ გამაჟრჟოლა, შევბრუნდი, ზღურბლზე მაღალი, ორმოცდახუთიოდე წლის, კლასიკურად გამოწყობილი, საფეთქლებთან თმაშევერცხლილი, სიმპათიური, ლურჯთვალება მამაკაცი იდგა.
- ამჯერად რისთვის მობრძანდი ბატონო ირაკლი? -ვკითხე და საერთოდ არ გამკვირვებია რომ მის მიმართ ვერაფერი ვერ ვიგრძენი, საერთოდ ვერაფერი.
- ჯობია შემოვალ შვილო და ისე ვისაუბროთ.
- შვილო? ნუ მაცინებ რა, არ გიხდება ამ სიტყვის ხმარება, ყოველ შემთხვევაში მე რომ ასე მიწოდებ ნამდვილად სასაცილოდ ჟღერს, ისეთი სახით ნუ მიყურებ თითქოს რაღაც არარეალურს ვამბობდე და გულს გტკენდე, შენ რა გინდა მე მაგრძნობინო თავი დამნაშავედ? მაგას ვერ ეღირსები.
ისეთი თვალებით შემომხედა ცოტაც და დავიჯერებდი რომ მართლაც სადღაც გულის სიღრმეში მაინც ტკიოდა ჩემი სიტყვები.
- იქნებ მაინც შემოვსულიყავი, -დაბალი შემპარავი ხმით მითხრა.
- კარგი, კარგი, მოდი, ჩემთვის სულერთია სად ვისაუბრებთ მაგრამ აქ კედლებსაც ყურები აქვთ, ჩემმა რომელიმე მეზობელმა რომ გაიგოს ჩვენს შესახებ მერე რაღა ეშველება შენს იდეალურ ოჯახს და უმწიკვლო რეპუტაციას, -მისი აწეული წარბისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, კარი ფართოდ გავაღე, გვერდზე გავდექი და გზა დავუთმე, პირდაპირ მისაღებისკენ წავიდა, იქაურობა შეათვალიერა და სავარძელში ჩაეშვა.
- ესე იგი აქ ცხოვრობ?
- როგორც ხედავ.
- შენი სახლი ბანკისგან გამოვისყიდე, ისევ შენია და ნებისმიერ დროს შეგიძლია გადასვლა, -ასე პირდაპირ მომახალა და ცოტა არ იყოს ამაყი სახით ელოდა ჩემს რეაქციას, ვერ ვიტყვი რომ არ გავოცდი თუმცა კარგად მეხერხებოდა ემოციების დამალვა, მის წინ მშვიდად მოვკალათდი დივანზე.
- მერე?
- რა მერე, ახლახანს გითხარი რომ სახლი ისევ გაქვს.
- ეს რატომ გააკეთე.
- უბრალოდ მინდოდა რომ ისევ გქონოდა სახლი.
- უბრალოდ არასდროს არაფერი ხდება.
- ასე ფიქრობ?
- მართალია სულ რამდენჯერმე შეგხვდი, მაგრამ ეს საკმარისი იყო იმისთვის რომ გამეგო თუ როგორი ადამიანი ხარ, შენ უბრალოდ არაფერს აკეთებ, ყოველ შემთხვევაში ჩემთან მიმართებაში არ აკეთებ, მიდი დაიწყე, რა გინდა სამაგიეროდ, ამ პლანეტიდან გადასახლება უნდა მთხოვო? თუ ასეა შეცდი, სახლის მაგივრად კოსმოსური ხომალდი უნდა გეყიდა...
- გეყოფა ტლიკინი და მომისმინე, -იმხელა ხმაზე იღრიალა რომ შევხტი, მაგრამ შიშის ნაცვლად სიბრაზემ მოიცვა მთელი ჩემი არსება, ვუყურებდი ჩემს წინ მჯდარ მამაკაცს რომელიც მამად მეკუთვნოდა და იმდენად ვგავდი რომ ასე მეგონა საკუთარ თავს ვუყურებდი სარკეში, ვუყურებდი როგორ უჭირდა თავის შეკავება რომ თუ მოსიყვარულე მამასავით არა უბრალოდ მშვიდად მაინც მოქცეულიყო, იმდენად მშვიდად რომ სახლიდან არ გამეგდო, ვუყურებდი და ვცდილობდი მის ბრაზიან ლურჯ თვალებში სულ ცოტა სიყვარული და მონატრება მაინც დამენახა მაგრამ სულ ტყუილად, საშინელება ყოფილა იმედგაცრუება...
- მგონი ვიღაცაში გეშლები ირაკლი, -ისე მშვიდად დავიწყე საუბარი რომ უნებურად გამეღიმა ჩემს თავზე, ჩემი ღიმილის დანახვისას ამჯერად გაოცება დაეტყო სახეზე.
- გგონია უფლებას მოგცემ ასე უბრალოდ დაუპატიჟებლად მომადგე და მერე ისე მიღრიალო თითქოს არავინ ვიყო? დაიმახსოვრე ეს ბოლოჯერ მოხდა, ახლა შეგიძლია წახვიდე და შენს ცოლს და კიდევ არ ვიცი ვინც გყავს იმათ უყვირო ასე...
- შვილი მყავს, ბიჭი, შენზე ოთხი წლითაა დიდი, ონისე ჰქვია...
მეგონა სამყარო თავზე ჩამომექცა და ქვესკნელში ჩამიტანა, ძმა მყავს, უფროსი ძმა... ბუნდოვნად მესმოდა რას მეუბნებოდა იმის შესახებ რომ თურმე ონისეს საიდანღაც გაუგია რომ და ჰყავს და მეძებს, რომ მის ცოლს არ უნდა რომ მათ ცხოვრებაში გამოვჩნდე, რომ ცოლი ემუქრება რომ თავს მოიკლავს თუკი მე და ონისეს ურთიერთობა გვექნება, რომ ყველაფერს მომცემს რაც მინდა, საზღავარგარეთ სწავლას და საცხოვრებელს დამიფინანსებს, ფულსაც რამდენსაც ვეტყვი იმდენს მომცემს ოღონდ ქვეყნიდან წავიდე...
- წადი, -ჩემი ჩახლეჩილი ხმა თვითონაც ძლივს ვიცანი.
- რაა?
- ახლავე ადექი და გაეთრიე აქედან სანამ ჯერ კიდევ შემრჩა მოთმინება, წადი და მეორედ აღარ მოხვიდე, შენს დანახვაზე უკვე გული მერევა, წადი...
- წამოდგა, ერთხანს უხმოდ მიყურა, არ ვიცი როგორ გამოვიყურებოდი ან რა მეწერა სახეზე მაგრამ ვეღარაფერი თქვა, გავიდა და უჩუმრად გაიხურა კარი.
ხელების კანკალით ავკრიფე ნომერი.
- ანი მჭირდები შეგიძლია მოხვიდე? -მივახალე როგორც კი მიპასუხა, ზედმეტი არაფერი უკითხავს, ნახევარ საათში მანდ ვარო მითხრა და გათიშა, ოცი წუთიც არ გასულა რომ მოვიდა, ისევ არაფერი უკითხავს უბრალოდ ჩამეხუტა და მაცადა რომ მეტირა და უარყოფითი ემოციებისგან დავცლილიყავი, მერე უკვე გაციებული მაკარონი გაათბო და ძალით მაჭამა, როცა უკვე დანაყრებული და დამშვიდებული დამიგულა მხოლოდ მაშინ ჩამოჯდა ჩემს წინ და კითხვებით სავსე თვალებით მომაჩერდა, დეტალურად მოვუყევი ყველაფერი, გაოცებისგან პირდაღებული მისმენდა.
- ესე იგი ძმა გყავს? წარმომიდგენია როგორ გაგიხარდა, შენ ხომ ყოველთვის გინდოდა უფროსი ძმა გყოლოდა.
- გამიხარდებოდა იმ არაკაცის წინადადება რომ არა.
- კარგი რა, ეგ რა შუაშია, ახლა არ მითხრა რომ დათანხმდები და ქვეყნიდან წახვალ მხოლოდ იმიტომ რომ მისმა ცოლმა თავი კარგად იგრძნოს, -ანი აღელვებული საუბრობდა, გაცეცხლებული, ახლა ალბათ ირაკლის ცოლი რომ ჰყოლოდა წინ შუაზე გაგლეჯდა.
- უსინდისო ქალი, როგორ შეუძლია ასე მოიქცეს, ბოლოს და ბოლოს დაძმა ხართ და უფლება გაქვთ ერთმანეთს იცნობდეთ და ურთიერთობა გქონდეთ.
- შეუძლია მშვიდად იყოს, არ ვაპირებ მათთან არანაირ ურთიერთობას, -ვთქვი მშვიდად მაგრამ ძალიან გამიჭირდა ამის თქმა, ძმა რომელზეც მთელი ცხოვრება ვოცნებობდი მყავდა, აქ სადღაც ჩემთან ახლოს იყო, მეძებდა, შეიძლება ვუყვარდი კიდეც მიუხედავად იმისა რომ ჯერ არ მიცნობდა...
- მგონი რასაც ამბობ იმაში დარწმუნებული არ ხარ.
- არ ვიცი ანა მართლა არ ვიცი, შეიძლება შემდეგში როცა ჩემი ტვინი ამ ყველაფერს გადახარშავს და დაალაგებს სხვანაირადაც ვიფიქრო ახლა კი არ შემიძლია, ისედაც უამრავი პრობლემა მაქვს.
- - - - - - - - -
იმ დღის შემდეგ მამაჩემი აღარ შემხმიანებია, იცოდა რომ სიტყვას არ გადავიდოდი, ისიც მშვენივრად იცოდა რომ ონისეს მოძებნას არ შევეცდებოდი, მართალი იყო, სოციალურ ქსელებშიც კი არ მომიძებნია, სხვა რამეზე ვცდილობდი ყურადღების გადატანას, უფრო მეტს ვმუშაობდი, საერთოდ აღარ ვიტოვებდი თავისუფალ დროს რომ მათზე არ მეფიქრა... უკვე დეკემბრის შუა რიცხვები იყო და მე კი ამდენი ხნის განმავლობაში ერთხელაც არ მიცდია რამის გარკვევა მის შესახებ...
- გამოფხიზლდი მაო შენი ბიჭი მოვიდა, -კაილმა ბარზე ჩემს წინ აათამაშა თითები.
- რა? რომელი ბიჭი, ვის გულისხმობ?
- მაგას მე მეკითხები? იმას ვგულისხმობ ყოველდღე რომ დადის აქ შენი გულისთვის.
ინსტიქტურად გავხედე იმ მაგიდას სადაც მეგობრებთან ერთად ჯდებოდა ხოლმე ჩემი ლამაზთითებიანი და როგორც კი ცეცხლოვან შავი თვალების მზერას შევეჩეხე, მაშინვე კაილისკენ შევბრუნდი.
- სხვა გაუშვი რა შეკვეთის ასაღებად, ახლა მაგის თავი არ მაქვს.
- სხვას არ ცალია და თანაც ვიცი რომ ერთი სული გაქვს შენ მიხვიდე მასთან.
- კარგი რა, რა აზრი აქვს?
- როგორ თუ რა აზრი აქვს, ვერ ხედავ როგორ გიყურებს? ყოველ დღე შენს გამო დადის აქ.
- მისი სახელიც კი არ ვიცი.
- დემეტრე ჰქვია, გავიგე შემოსვლისას როგორ მიმართავდნენ ბიჭები ერთმანეთს და მერწმუნე არ ვცდები, შემოვა თუ არა ეგრევე შენს ძებნას იწყებს ხოლმე თვალებით.
ვერ შევედავებოდი სრულიად შესაძლებელია კაილი მართალი ყოფილიყო, იმ დღის შემდეგ როცა სახლამდე მიყვანა შემომთავაზა და უარი ვუთხარი, თითქმის ყოველღამე მოდიოდა ბარში, ცოტას სვავდა და მეგობრებისგან განსხვავებით რომლებიც ზოგჯერ ორ-ორ გოგოსთან ერთად ტოვებდნენ ბარს ის ყოველთვის მარტო გადიოდა, არაფერს მეუბნებოდა, არც კი მესალმებოდა, არცერთხელ არ უცდია ჩემთან გამოლაპარაკება, უბრალოდ მოდიოდა მეგობრებთან ერთად, სვავდა, საუბრობდა, იცინოდა და დაჟინებულ მზერას არ მაშორებდა ხოლმე.
- კაილ მართლა ფიქრობ რომ მოვწონვარ? -ვერც კი მივხვდი რატომ ვკითხე.
- უკვე გითხარი რასაც ვფიქრობ, ასეთი რაღაცეები არ მეშლება, მოსწონხარ კი არა გიჯდება შენზე, -წესით ამას თვითონაც უნდა მიმხვდარიყავი, უბრალოდ ამ ბოლო დროს ძალიან გაქვს გონება გაფანტული.
- თუ ასეა რატომ არ მეუბნება?
- რა ვიცი, რამდენიმე მიზეზი შეიძლება ჰქონდეს.
- მაინც რა?
- შეიძლება მორცხვია, -ჩემი აზიდული წარბების დანახვისას კაილს გაეღიმა, -შეიძლება იმდენად მოსწონხარ რომ უარყოფითი პასუხის მიღების ეშინია.
- ჰო, ეს უფრო ლოგიკურია, წავალ შეკვეთას ავიღებ.
- ღიმილი არ დაგავიწყდეს, -ტრადიციულად შემახსენა კაილმა და მეც იმწამსვე ავიკარი სახეზე, ყალბი, მხიარული და ბედნიერი გამომეტყველება, მაგიდასთან მივედი შეკვეთის ჩასაწერად, ამჯერად ხუთნი იყვნენ, როგორც ყოველთვის ის ჩუმად იყო და სხვები მაძლევდნენ შეკვეთას, ძალაუნებურად გამექცა თვალი მისი თითებისკენ რომლებითაც მაგიდაზე სანთებელას ათამაშებდა და გაუცნობიერებლად მოვილოკე გამშრალი ტუჩები.
- კიდევ ინებებთ რამეს? -ვიკითხე და აღელვება რომ დამეფარა რაც შეიძლება გულითადად გავიღიმე.
- ასე რატომ იღიმი? -მომესმა უცებ, თავი ავწიე და ლურჯ თვალებს შევეფეთე, წამით მომეჩვენა რომ სარკეში საკუთარ თვალებს ვუყურებდი, ეს ბიჭი აქამდე არასდროს მენახა მათთან ერთად, ან უბრალოდ აქამდე ყურადღება არ მიმიქცევია, მაგრამ არ მტოვებდა შეგრძნება რომ საიდანღაც ვიცნობდი, უბრალოდ ვერ ვიხსენებდი, მაღალი იყო, მუქი ფერის თმით, ღია ფერის კანით და ულამაზესი თვალებით, წამით ენა ჩამივარდა...
- როგორ ასე? -ძლივს ამოვღერღე
- ყალბად, -მიპასუხა ისე რომ თვითონაც არ მოუცილებია ჩემთვის თვალი.
- ისე ვიღიმი როგორც საჭიროა, -მივუგე ცივად.
- საინტერესო იქნებოდა შენი ნამდვილი, გულწრფელი ღიმილის დანახვა, -მითხრა და ვიგრძენი როგორ დაიძაბა მის გვერდით მჯდარი სანდრო, მაშინვე შემოვბრუნდი და წამოვედი, ახლა უკვე მთელი საღამო ორი მამაკაცის დაჟინებულ მზერას ვგრძნობდი და ეს ძალიან ცუდად მოქმედებდა ჩემზე.
- ხუთი წუთით გარეთ უნდა გავიდე კაილ, უკვე აღარ შემიძლია ვეღარ ვსუნთქავ, -ვუთხარი, წინსაფარი მოვიძვრე და იქვე დავუდე ბარზე, უხმოდ დამიქნია თავი, სწრაფი ნაბიჯით გავედი გარეთ, შესასვლელს რამდენიმე ნაბიჯით მოვშორდი, კედელს მივეყრდენი და ღრმად ჩავისუნთქე ცივი ჰაერი.
- კარგად ხარ? -თვალები გავახილე და ჩემი იდულამი ბიჭი დავინახე, ვიგრძენი როგორ ამიჩქარდა გულისცემა და პირი გამიშრა, ვერაფერი ვთქვი, მხოლოდ თავი დავუქნიე, ჩემს გვერდით მიეყრდნო კედელს, ჯიბიდან სიგარეტის კოლოფი ამოიღო, ერთი ღერი ამოაძვრინა, თუმცა არ მოუკიდებია, თითებში ათამაშებდა, მეც დაჰიპნოზებულივით თვალს ვერ ვაშორებდი.
- ჩემს მეგობარს იცნობ? -მკითხა ასე უბრალოდ ყველანაირი შესავლის გარეშე.
- რაა? -ძლივს გამოვერკვიე და მის თითებს თვალი მოვაშორე, რომელ მეგობარს გულისხმობ? მე შენც კი არ გიცნობ, შენს მეგობრებს საიდან უნდა ვიცნობდე?
- ჰოდა მგონი დროა ამას მივხედოთ, -წინ დამიდგა და ხელი გამომიწოდა, -მე დემეტრე მქვია, -ზემოდან დამყურებდა, მიღიმოდა, თვალს არ მაშორებდა, ჯანდაბა ახლა მივხვდი რომ მხოლოდ თითები არაფერ შუაში იყო, ეს ბიჭი თავიდან ბოლომდე არანორმალურად მიზიდავდა, მისგან ისეთი იმპულსები მოდიოდა, მთელი სხეული მიხურდა, მიუხედავად იმისა რომ შუა დეკემბერში ქუჩაში მოკლემკლავიანი მაისურით ვიდექი.
- მაო, -ძლივს ამოვილუღლუღე და ხელი შევაგებე, თითები მაგრად მომიჭირა და ახლოს მიმიზიდა, არ გავძალიანებულვარ, ახლა მხოლოდ ერთი რამ მინდოდა, მის მკლავებში შეყუჟვა და ცოტა ხნით ამ სამყაროსგან გაქცევა...
- აბა მეტყვი საიდან იცნობ ონისეს? მთელი საღამო თვალი არ მოგიშორებია მისთვის, -ისე უცბად დავენარცხე ღრუბლებიდან ძირს როგორ უცბადაც იქ აღმოვჩნდი, ხელი გამოვგლიჯე და სახეზე ჩვეული უემოციო გამომეტყველება ავიკარი.
- კიდეც რომ ვიცნობდე ამ კითხვაზე რატომ უნდა გიპასუხო? ვერ ვხვდები რა გინდა, -უხეშად გამოვცერი კბილებში.
- მართლა ვერ ხვდები? -თავი გვერდზე გადააგდო და გამიღიმა.
- შენი აზრით გულთმისანს ვგავარ, თუ რამის თქმა გინდა პირდაპირ მითხარი, შენთან უაზრო ფლირტისთვის არც დრო მაქვს და არც ნერვები, -ჯანდაბა მაინცდამაინც აქ მიმტყუნა მოთმინებამ, დავინახე როგორ შეეყინა სახეზე ღიმილი და ხელებს რომ ვერაფერი მოუხერხა ჯიბეებში ჩაიწყო.
- მგონი შენთვის არაფერი დამიშავებია, ვერ ვხვდები რატომ ხარ ასეთი აგრესიული?
- ისე უბრალოდ, -ტუჩზე ვიკბინე და მხრები ავიჩეჩე.
- უბრალოდ არასდროს არაფერი ხდება, -დამიბრუნა ჩემი სიტყვები, შებრუნდა და უკანმოუხედავად წავიდა, უეცრად ვიგრძენი სიცივე და ავცახცახდი, ტუჩებგალურჯებული შევბრუნდი ბარში.
- რა გჭირს? ამდენხანს გარეთ რას აკეთებდი, ფილტვების ანთებას დაიმართებ, -კაილმა როგორც კი მთლად გალურჯებული დამინახა, პატარა ჭიქაში სასმელი დამისხა და მომაწოდა
- რას აკეთებ ხომ იცი რომ სამსახურში ვერ დავლევ.
- დალიე, ერთი ჭიქა არ დაგათრობს, გაგათბობს, -კიდევ უფრო ახლოს მომიწია ჭიქა, ერთ ყლუპად დავლიე, მთლიანი შიგნეული ჩამიწვა და როცა სხეულში სასიამოვნო სითბოდ გაიშალა, კაილს მადლიერმა და კმაყოფილმა შევღიმე.
- აბა ახლა მითხარი ამდენ ხანს გარეთ რას აკეთებდი? დავინახე დემეტრე როგორ გამოგყვა უკან.
- კაილ მგონი ცუდად მაქვს საქმე, აშკარად ვიღაც მანიაკს გადავეყარე, არ ვიცნობ, დღევანდლამდე მისი სახელიც კი არ ვიცოდი, მან კი ეჭვიანობის სცენა გამიმართა.
- ნუ აზვიადებ მაო, არ გინდა რომ ცოტა მოდუნდე? უკვე ექვსი თვეა ერთად ვმუშაობთ, ყოველთვის გაკვირდები, სულ მარტო ხარ, მეგობრები არ გყავს, კაცებს ახლოს არ იკარებ, ასე რატომ იქცევი?
- ისედაც უამრავი პრობლემა მაქვს და ახალი ურთიერთობებით ახალ პრობლემებს ვერ შევიქმნი.
- შენ თავი დიდი გგონია მაგრამ ჯერ პატარა ხარ, ბევრი რამ გაქვს სასწავლი, ერთი რამ კარგად დაიმახსოვრე მაო, ყველა ურთიერთობას პრობლემა არ მოაქვს, -თვალი ჩამიკრა და საქმეს მიუბრუნდა.
- - - - - - - -
იმ ღამით დემეტრე უკან აღარ დაბრუნებულა ბარში, არც მეორე დღეს მოსულა, მისი მეგობრებიც არ დამინახავს, ამჯერად მე ვეძებდი მთელი ღამე, მაგრამ არ გამოჩენილა, ყველაფერი ავურ-დავურიე, შეცდომას შეცდომაზე ვუშვებდი, რამდენჯერმე მისაყვედურეს არასწორად მიტანილი შეკვეთის გამო, ძლივს დავამთავრე სამუშაო და გამთენიისას საშინლად დაღლილი და ტვინარეული გამოვედი გარეთ, აუტანლად ციოდა, ქურთუკი ნიკაპამდე შევიკარი, ქუდი ყურებზე ჩამოვიფხატე და თავჩაღუნული გავუყევი ტროტუარს.
დემეტრეზე ფიქრს თავიდან ვერ ვიშორებდი, არასწორად მოვიქეცი, ალბათ ახლა ფიქრობს რომ ვიღაც ველური ვარ ვისთანაც ნორმალური საუბარი შეუძლებელია, ჯანდაბა, მგონი ანა მართალი იყო, აშკარად მჭირდება დასვენება თუნდაც რამდენიმე დღე რომ არავინ შემომაკვდეს, იქნებ ჩემი სიამაყე გვერდზე გადავდო, ჩემს მილიონერ მამადწოდებულს ფული გამოვართვა და სადმე მზიან ადგილზე წავიდე დასასვენებლად, მაგალითად ჰავაიზე, ცხელი ქვიშა, ტალღები, სერფინგი...
გავჩერდი, თავი მაღლა ავწიე და თბილისის ნაცრისფრად მოღრუბლულ ზეცას ავხედე, ეს ცა სულს მიხუთავს და სიცოცხლის ხალისს მიკარგავს, მართლაც უშრეტი ფანტაზია უნდა გქონდეს ადამიანს რომ ასეთი ცის ქვეშ ჰავაის წარმოდგენა შეძლო, თანაც ისე თითქოს სულ ახლოდან გესმოდეს ტალღების შრიალი...
მგონი ზედმეტად კარგადაც კი წარმოვიდგინე, რადგან საერთოდ არ გამიგია როგორ გაჩერდა ჩემს გვერდით ავტომობილი, მხოლოდ ხელები ვიგრძენი რომლებმაც შემბოჭეს, სანამ ყვირილს მოვასწრებდი, მანამდე ამაფარეს პირზე მოტკბო სუნიანი დოლბანდი და სანამ უკანა სავარძელზე დამსვავდნენ გავითიშე...