ოცნებებს ახდენა ყოველთვის უწერიათ. ეს კი იმ წამს გაიაზრა ყველამ, როდესაც თოვლის ფიფქების ქვეშ ოთხივე ერთად იყო და გულიანად იცინოდა. სანდრიკას თვალები ამდენი ხნის შემდეგ პირველად ბრწყინავდა ბედნიერებისგან. სესილიას სუსტი მკლავები ეხვეოდნენ...
-ყველაფერი ისე სრულდება, როგორც დაიწყო!-ზემოდან დააჩერდა ქალს.
-როგორ?-ქვემოდან ახედა და კაცის მზერაზე გაეღიმა.
-მოულოდნელად და ტკბილად-შუბლზე მიაწება ბაგე.
-არ მგონია, ტკბილად გახსენდებოდეს, როგორ გამოგლანძღე-თვალები მინაბა.
-არადა სასიამოვნოდ მახსენდება.-ფეხზე წამოდგა და სესილიაც თან წაიყოლა.
-მაინც ვისი იდეა იყო, ამ სიცივეში აქ წამოსვლა?-თვალები აატრიალა ბერიძემ.
-სულ ნუ წუწუნებ!-შუბლი შეკრა ორჯონიკიძემ.
-საცოდავი შენი ქმარი!-ხელები აღაპყრო ვიკომ.
-ხოო?-წარბები აზიდა ცუცამ და ერთ ადგილზე გაჩერდა.
-დიახ-სრული სერიოზულობით უპასუხა ვიკომ.
-ისედაც არ ვაპირებდი გათხოვებას.-ხელები გადააჯვარედინა და წინ წავიდა
-თხა!-ეცადა, ჩუმად გამოსვლოდა, მაგრამ ცუცამ მაინც გაიგო.
-თხის ხმა მესმის-გაჯავრებული წავიდა წინ. აღარც მოუხედავს უკან.
საღამო ხანს დიდი ფანჯრის წინ ისხდნენ და ჩაის სვამდნენ. ფიფქები შეუჩერებლად დაფარფატებდნენ.
-არ მჯერა, რომ აქ ვართ!-გულწრფელად გაიღიმა ვიბლიანმა.
-როგორ დაგეჯერება? შენნაირი თხა ადამიანი მეორე არ არსებობს. რომ გაიქეცი და ერთი არ დარეკე. არც უნდა დაიჯერო-ხელები გაასავსავა გვანცამ.
-სეს, გააჩუმებ შენს დაქალს?-სესოს გადახედა.
-პრივილეგიები დავკარგე, ვიკო-ჩაიფხუკუნა და ჩაის ფინჯანი მაგიდაზე დააბრუნა.
-პირი შეკარით?-გაავებულმა გამოიხედა ცუცამ.
-მაპატიე!-დამნაშავის გამომეტყველება მიიღო ორჯონიკიძემ.
-არასდროს!-ხელი აღმართა. იმდენად საყვარლად და სასახილოდ გამოუვიდა, ყველას ბედნიერების ტალღამ გადაურბინა. ვიკომ დრო იხელთა და მისკენ მოქაჩა ცუცა.
-საცოდავი ჩემი ქმარი-გამოაჯავრა კაცს.
-არ შემარჩინო!-ლოყაზე აკოცა და უკნიდან გაგებულ ნაცნობ ხმაზე დაფეთებული გატრიალდა. აკასა და რამდენიმე სხვა ბიჭის დანახვაზე დაიძაბა და მაშინვე გელოვანს გახედა, რომელსაც არანაირი რეაქცია არ ჰქონია. სესილიას ელაპარაკებოდა და არსადაც არ გაუხედავს, სანამ თავად აკამ არ იპოვნა ისინი და თავზე დაადგა.
-თქვენც აქ ყოფილხართ-მზერით ბურღავდა სესილიას.
-გამარჯობა, აკა!-ვითომც და არაფერი ისე ჩაილაპარაკა სანდრომ.
-გაგიმარჯოს-იგივე გააკეთა აკამაც.
-მარტო ხარ?-საერთოდ არ აქცევდა ყურადღებას, ისე ესაუბრებოდა.
-არა, ყიფშო და მაზანა არიან.-ბიჭების ხსენებაზე ისინიც იქ გაჩნდნენ. ორივეს კარგად იცნობდა, როგორც სანდრო, ისევე ვიკოც. მიესალმნენ ერთმანეთს, გოგონები გააცნეს და საბოლოოდ ერთად დასხდნენ მრგვალი მაგიდის ირგვლილ.
-გავიგე თეკლას გაშორებულხარ!-აკამ დაიწყო ისევ საუბარი. თან თვალს არ აშორებდა ორჯონიკიძეს.
-მალე ვრცელდება ამბები.-სესილიას დახედა, რომელიც უხერხულად იშნუშნებოდა.
-რატო ტო? მაგრად უხდებოდით-ისევ სესილიას რეაქციას აკვირდებოდა.
-მხოლოდ მოხდენაზე რომ ვფიქრობდეთ, აკა, შენც უხდებოდი შენს ცოლს, მაგრამ დაშორდი.-თვალი ჩაუკრა და გააჩუმა. ხმა აღარ ამოუღია. ბიჭები საუბრობდნენ. ძველ ამბებს იხსენებდნენ.
-ისე, ცუცა, დაუსწრებლდ გიცნობთ ყველა-ყიფშომ გადაულაპარაკა.
-საიდან?-გაოცება გამოესახა სახეზე
-რა საიდან? ჩვენი ბიჭი ნაწუწნ კამფეტს დაამსგავსე.-ერთიანად გაიცინეს.
-ღირდა ყიფშო, ღირდა-ცერა თითი აუწია და უფრო მჭიდროდ აიკრა ქალის სხეული.
-თქვენ იკითხეთ, თორე ჩვენ გვყავს ჩვენი მეორე ნახევრები.-მაზოლზე ფეხი დააჭირა სანდრომ აკას.
-ქორწილს ველოდოთ?-მაზანა თან ჭამდა და თან სანდროს ესაუბრებოდა.
-აუცილებლად!-გაუღიმა და თმებზე ხელი დაუსვა სესილიას.
-ხანსახან ის რაც ბედნიერება გვგონია, უბედურების საწყისია სანდრიკ!-გაუღიმა, ფეხზე წამოდგა, კიდევ ერთხელ მოავლო თვალი იქ მყოფთ და მერე ზურგი აქცია მათ. კიბეები აიარა და სულ მალე გაუჩინარდა. თითქოს იმ წამს ყველამ ამოისუნთქა.
-რაც დაშორდა, შეურაცხადი გახდა. არადა ორსულადაა დეა.-ამაზე ყველა დაიძაბა.
-იცის?-თავით ანიშნა აკაზე.
-არა! უმალავს. ჩემ შვილს მასეთი მამა არ უნდა ყავდესო, თითქოს შეუცვლიდეს. კაროჩე, მაგარი ჩამოუყალიბებლები არიან.-ხელი აიქნია მაზანამ.
-ის გოგო თავიდანვე ვერ იყო!-მხრები აიჩეჩა გვანცამ და ვიკოს დაბღვერილ სახეზე გაჩუმდა.
-თავისი საქმის თავად იციან-დაამატა ყიფშიძემ.
-ხოო, მაგრამ არ იმსახურებს ესეთ მოქცევას, ბავშვი უმამოდ ხომ არ გაიზრდება?-სესოზე გადაიტანა ყველამ მზერა.
-მართალი ხარ-ვიკოც დაეთანხმა.
-შერიგების შანსი აღარაა?
-სანდრიკ, არ იცოდე მაინც რომ სესილია აიკვიატა ახლა. არ უნდა ვამბობდე, მაგრამ დღე და ღამე ამის ფოტოს უყურებს და გაიძახის, თავის დროზე ვერ შევამჩნიეო.
-რა რთული მოსასმენია!-სიგარეტს მოუკიდა ვიბლიანმა.
-სულაც არა! მადლობა ღმერთს, ვერ შეამჩნია!-პირჯვარი გადაისახა გვანცამ და ისევ მიიღო პასუხად ვიკოს გაბრაზებული სახე.
-მესმის, რომ ძმაკაცია თქვენი, ნუ, თუ შეიძლება ეწოდოს, მაგრამ მახსოვს მის გამო კინაღამ დავკრგე მეგობარი ამიტომ ნუ მომთხოვთ, მეცოდებოდეს!-ფეხზე წამოდგა და უთქმელად აქცია ყველას ზურგი.
-ცუცა-ფეხზე წამოდგა სესილია, მაგრამ ვიკომ გააჩერა.
-არ გინდა!-თავი გაუქნია-გაბრაზებულია და ალბათ არავის მოსმენა არ უნდა!
კიბეები აიარა ბერიძემ. გრძელი დერეფანი გაიარა და აივანზე უცნაურად მდგარი აკას დანახვაზე დაიყვირა.
-რას აკეთებ? გააფრინე?-ხმა აუკანკალდა. წამებში გაჩნდა ყველა დერეფანში.
-აკა, რას აკეთებ?-წინ გადადგა ნაბიჯი სანდრომ.
-მომიყევი სესილია, რას გრძნობდი, როდესაც დანას ისვამდი ვენებზე. ჩემზე ფიქრობდი? გიყვარდი? გინდოდი?-ბასრ იარაღს მთელს სხეულზე დაატარებდა და შეშლილი თვალებით იყურებოდა.
-შეიშალე?-ხმას აუწია გვანცამ. მხოლოდ სესილია იდგა უემოციო სახით. არანაირი ემოცია არ ეტყობოდა.
-მიპასუხე ორჯონიკიძე, მითხარი, რომ გინდოდი, რომ გჭირდებოდი, რომ მხოლოდ ჩემზე ფიქრობდი და ახლაც ასეა!-ხელები უკანკალებდა.
-სესო-სანდრომ გახედა.
-რამე უთხარი, თორე გააკეთებს-ყიფშიძე დაუდგა წინ.
-წადი შენიც აკა! -მხოლოდ ერთხელ შეხედა, შემდეგ კი ზურგი აქცია.
-სესილია-გვანცა შეჩერებას ცდილობდა.
-ქალივით ტირილს და პანიკას რომ დაასრულებს, უთხარით, რომ მამა ხდება, მაგრამ ღორია და არ იმსახურებს.-თავს ძლივს იკავებდა. ნომრის კარი შეაღო და საწოლოსკენ წავიდა. ზურგით დაწვა და ცრემლებმაც არ დააყოვნეს. მტკივნეული წარსულის ფრაგმენტები ამოტოვტივდნენ. როგორ გადაიჭრა ვენები. მამამისის ღრიალი ჩაესმა. დედამისის განწირული კივილი...
-ღმერთო!-ამოიტირა და კიდევ უფრო ღრმად ჩამალა თავი ბალიშში. დერეფნიდან ხმა ესმოდა, რომელიც მალევე შეწყდა. ოთახის კარის ხმა გაიგო და მძიმე სუნთქვაზე მიხვდა, რომ სანდრო შევიდა. ერთხანს კარიდან უყურებდა, მერე საწოლოსკენ დაიძრა და მის წინ ჩაიმუხლა.
-რო გიყურებს, შენზე რომ ფიქრობს, რომ მეუბნება, თუ როგორ უყვარხარ, ეს ყველაფერი მშლის. გგონია ასეთი მშვიდი ვარ? გგონია არ მადარდებს მისი მზერა შენს თვალებზე, ტუჩებზე... ჯანდაბა, ვკვდები, როდესაც ვამჩნევ, როგორ სჭირდები. მაგრამ დღეს რაც მოხდა... რატომ არ უთხარი?შენი ერთი სიტყვა და პანიკა აღარ ექნებოდა.
-პანიკის არ ქონის გამო ჩემთან დაწოლა რომ მოინდომოს, დასთანხმდები?-სასოწაროვეთა ღრიალებდა.
-სესილია-ხმა ჩაეხლიჩა ონიანს.-რა სისულელეს ამბობ ხვდები?
-დამპალი, ნარცისი არარაობაა და იცი რატომ არ ვთქვი არაფერი? ვიცოდი რომ არაფერს იზამდა, მშიშარაა! მშიშარა, რომელმაც ცოლი მიატოვა.
-გთხოვ, დამშვიდდი.-მისკენ გაიწია, მაგრამ სესილი გვერდით გაწვა.
-მარტო დამტოვე.
-სესო
-მარტო დამტოვე-ხელი კარისკენ ანიშნა და თავად გვერდი იცვალა
-როცა ვფიქრობ, რომ ყველაფერი დასრულდა და კარგადაა, მაშინ ფუჭდება ყოველივე.-ღრმად ამოისუნთქა. თავადაც ძალიან უჭირდა მომხდარის გააზრება.
-როგორც ჩანს ჩვენი ერთად ყოფნაა შეუძლებელი!-ცრემლებს აკავებდა
-ნუ ამბობ...-ძალა ერთმეოდა
-მეტის ატანა აღარ მინდა, უბრალოდ მარტო დამტოვე
-ჯანდაბა-ღრმად ჩაისუნთქა და ზომიერი ნაბიჯით დატოვა ოთახი. დერეფნის ბოლოში მდგარ აკასკენ დაიძრა. ბრაზი ახრჩობდა. სხეული უთრთოდა. სწრაფი ნაბიჯით მიიწევდა. მალევე მიაღწია სასურელ ადგილს. ყელში დასწვდა კაცს და კედელზე ააკრა.
-გაქრი ჩვენი ცხოვრებიდან, თორე კარგად არ დასრულდება!-ჯერ თვალებში უყურებდა. მერე მზერა მის ნაკაწრზე გადაიტანა და ხელი უშვა.
ვეღარ სუნთქავდა.
აღარ შეეძლო....
კარისკენ მიდიოდა, თავში ახალი აზრი რომ მოუვიდა და უკან გაბრუნდა. თითქმის სირბილით მიაღწია სესილიამდე.
-ხომ გითხარი გადითქო
-ეგვიპტეში გეპატიჟები სესილია. მე შენ და მხოლოდ ჩვენი სიყვარული
-სანდრო-ხელი გასწია კაცისკენ.
-აეროპორტში დაგელოდები-ესღა უთხრა და გაბრუნდა. წასვლას აპირებდა ხმამ რომ შეაჩერა
-რა საჭიროა აეროპორტში მოსვლა, როდესაც შემიძლია, შენთან ერთად წავიდე?-მისკენ გაიწია და მოეხვია.
-უბრალოდ მინდა დასრულდეს!
-დასრულდა სეს! ყველაფერი კარგად არის-შუბლზე მიაკრო ბაგე და მერე მასთან ჩახუტებულმა დატოვა სასტუმრო.
ახალი ადგილი ელოდათ, სადაც ახალ მოგონებებს დაწერდნენ...
---
ბოლოს წინა თავია. ვნახოთ, როგორ დასრულდება