ზუსტად არც კი ვიცი ამბავი საიდან უნდა დავიწყო, ალბათ უმჯობესია თუ ეილის გაცნობით დავიწყრბთ, ეს ელია ჯიბის ქურდი, დიახ დიახ არ მოგესმათ მისი სამსახური სხვებისას არ ჰგავს, თუმცა ქუჩაში გაზრდილი ობოლი გოგოსთვის სხვა სამსახური არც არსებობს, სამაგიეროდ ის ამ საქმეში პროფესიონალია. ის დღე ჩეულებრივი იყო, თბილოდა ირგვლივ გაზფხულის სუნი იდგა, როგორც ყოველთვის ელი თავის სამსახურს დილიდანვე შვუდგა, საფულეების შმგროვებელივით იყო, ყველაფერი კარგად მიდიოდა, მანამ სანამ ქურდობაზე არ წაასწრეს. ქუჩაში ერთ დიდ და ძლიერ კაცს მხარი გაკრა და საფულე ჩუმად ამოაცალა, თუმცა მან ეს შამჩნია.
-ჰეი რას აკეთებ!? მან ჩემი საფულე მომპარა ქურდია!!!!
როგორც ჩანს ეს დღე ელისთვის იღბლიანი არ აღმოჩნდა, მთელი ძალით გაიქცა ნიავი ქროოდა და თმას უწეწავდა პატარა ლამაზ გოგონას, იგი შენობებს შორის ბნელ მოსახვევში მთელი ძალით შევვარდა.
-მაინც დაგიჭერ შენ პატარა ქურდბაცაცა.....
უცბად ირგვლივ დაცხა, ელმა თავი ცუდად იგრძნო, თითქოს გონებას კარგავდა, ირგვლივ სახლებმა ტრიალი დაიწყო და პატარა გოგონა მთელი ძალით ძირს დაეცა.
-ხომ გითარი მაიც დაგიჭერთქო!
უცნობი კაცი ჩიხში შევიდა ირგვლივ მიმოიხედა, თუნცა იქ გოგონა აღარ დახვდა, კაცი გაოცებული იყო, ვერ გაეგო სად გაქრა გოგონა, თითქოს ის მიწამ ჩაყლაპა.
-ხედავთ ხომ გითხარით გამოვათქო!
-ამას შხედეთ მან ეს მართლა შეძლო
-ნუთუ ეს ჩვენი გმირია?!
ელმა ნელ-ნელა სინათლის დანახვა დაიწყო, უცნაური ხმები ესმოდა, თვალები გაახილა და ირგვლივ მიმოიხედა,ის რაღაც დანგრეულ შენობაში აღმოჩნდა ვერ გაეგო აქ რას აკეთბდა, გვერდით გაიხედა და 3 პატარა ბიჭი შამჩნია, ისინი ბედნიერი სახეებით შეჰყურებდნენ ელს, ისე იყურებოდნენ თითქოს მათწინ სასწაული მოხდა.
-აქ რას ვაკეთებ? ან თქვენ ვინ ჯანდაბის მოციქ....ბი ხართ?
-ჩვენ ის ვართ ვინც თქვენ გამოგიძახათ, რათა ხალხს და ქვეყანას უშველოთ გმირო.
წარმოთქვა ერთ-ერთმა ბიჭმა, რომელიც იმ სამში ყველაზე მაღალი იყო.
-გვიხარია რომ აქ ჩვენ დასახმარებლად მოხვედით, მართალია ცოტათი უფრო დიდი და ძლიერი წარმოგვედგინეთ მაგრამ მაინც გვიხარია.
უცბად წამოიყვირა ყველაზე პატარამ, შუათანამ კი მას თავშ მთლი ძალით უთავაზა
-გმირს რეებს ეუბნები იდიოტო!
-გმირი? ამას ვიზე ამბობთ?
-რა თქმა უნდა თქვენზე გმირო.
ელი ფეხზე გიჟივით წამოხტა დაიყვირა და გარეთ მთელი ძალით გავარდა, მაგრამ იქ ის არ დახვდა რასაც ელოდა. მთელი ქალაქი შეცვლილიყო, დიდი შენობები გაქრა ირგვლივ მხოლოდ პატარა სახლები იყო, გარეთ უცნაურად ჩაცმული ხალხი დადიოდა, და ირგვლივ სხვადასხვა ცხოველის ხმა ისმოდა, იქაურობა ძველი საუკუნეების სოფელს ჰგავდა. ელი გაოცებილი უყურებდა გარემოს მას არ ესმოდა სად იყო და აქ როგორ მოვიდა.
-გთხოვთ ჩემ შვილს შეეშვით, ყველაფერს მოგცემთ ოღონდ ჩემი გოგონა არ წაიყვანოთ.
-უკვე გითხარი რაც უნდა მოგეცა, თუ 5 ოქროს მონეტას არ მოგვცემ ჩვენ შენს გოგონას წავიყვანთ, ვფიქრობ ის კარგად გაგვართობს და შენს ვალსაც დაფარავს.
ელმა დაინახა, როგორ მიჰყავდათ ცხენზე ამხედრებულ კაცებს პატარა საყვარელი გოგონა, ადგილიდან მოწყდა და მათკენ გაიქცა.
-გოგონას ხელი გაუშვით არამზადებო.
-შენ ვიღა ჯანდაბა ხარ?
ელმა აღარ დააყოვნა გვერდით მდგომ კაცს ქარქასიდან ხმალი ამოაცალა და მთელი ძალით ცხენზე მჯდომი კაცის სახისკენ მოიქნია, ირგვლივ მიწაზე სისხლი გაიფანტა , კაცს მარჯვენა ლოყიდან სისხლი სდიოდა.
-ოჰ შენ პატრა ძუკნა გაგანადგურებ, თავს მოგკვეთ. სასწრაფოდ დაიჭირეთ ეს გოგონა და დილეგში ჩაკეტეთ.
ელი 5 მეომრის წინაამდეგ აღმოჩნდა, მთელი ძალით იბრძოდა, იგერიებდა მათ დარტყმებს, ყველასდა გასაკვირად ეს პატარა გოგონა ძლიერი აღმოჩნდა,თავად ელსაც უკვირდა ვერ გაეგო ხმლის ხმარება ასე როდის ისწავლა. ბრძოლა დიდხანს გაგრძელდა ელმა გაქცევაც ცადა, თუმცა 5 უზარმაზარი მეომრის წინაშე ვერაფერს გახდა. პატარა გოგონაც და ელიც შეიპყრეს.
-ჰაჰაჰ.. შენ მე ვერ გამექცევი!! დილეგში ჩაკეტეთ ხვალ მას სიკვდილით დავსჯით მეფის სახელით.!
პატარა გოგონა სოფლის ცენტრში მდგარ სასახლეში წაიყვანეს, ელი კი იქვე მდგარ დილეგში შეაგდეს. ის ძალიან იყო ნაცემი მთელი სხეული დალურჯებული ჰქონდა, ისე დაუბუჟდა ყველაფერი, რომ საკუთარ სხეულს ვეღარ გრძნობდა, თუმცა იცოდა, რომ ასეთ ადგილზე სიკვდილი არ სურდა, მიუხედავად იმისა, რომ სიკვდილს დიდიხანია ნატრობს, ის აქ სიკვდილს არ აპირებდა.