დრო,სადღაც ნისლლებში დარაბებს კეტავდა.
სიყვარულს, აფრენილ მტრედებად ხედავდა.
სიმშვიდე ყველგან და სულში კი წვიმდა.
მე ცაში აფრენა,მე ღმერთთან მინდა!

ვარსკვლავის კაშკაში, როს არის გვიანი?!
ნისლიან ტუჩებზე მომინდა სრიალი.
როცა კი მე მოვალ,დღე იყოს მზიანი.
ამინდი დღიანი, უღრუბლო ციანი...

ობოლი ყვავილი, ფერფლებად გცეული.
მინდორში გვირილა, სულ მარტო ეული,
ბევრია ირგვლივ და მას სტკივა სხეული ,
ფოთოლი გასცვივდა:ხმელი და ხვეული.

პატარა თვალები, ცასავით ტიროდა,
მისი ეს ცრემლები, გულს დაღად სცვიოდა.
სხეულს კი სიმწარის სუნი ასდიოდა.
ის მარცხნივ, სხვები კი სხვა გზით მიდიოდა.