ბიბლიოთეკიდან გამოსვლისთაბავე ტელეფონის ძებნა დავიწყე ჯიბეში,რომ დედასთვის დამერეკა რადგან მეთქვა გამოევლო და სახლში წავეყვანე.
ტელეფონი 1%-ზე აღმოჩნდა და სანამ ზარი გავიდა გაითიშა კიდეც.
-კარგი არაუშავრს აქვე ვცხოვრობ ფეხითაც მალე მივალ.-ვფიქრობდი ხმამაღლა.
-შენს თავს ელაპარაკები?-შეშინებული უკან შევბრუნდი სადაც იოანე დამხვდა რომელიც მე დამცინოდა.
-იოანე გული გამიხეთეეე(მე)
-მაპატიე,არ მინდოდა-იცინოდა უხერხულად.
-აქ რას აკეთებ?(მე)
-სასეირნოდ გამოვედი,შენ რას აკეთებ აქ?(იოანე)
-ბიბლიოთეკაში ვიყავი,და სახლში ვაპირებდი წასვლას(მე)
-წამო წავიდეთ(იოანე)
-წავიდეთ?(მე)
-ხო გაგაცილებ,როგორც გავიგე აქვე ცხოვრობ-იღიმოდა-ამ დროს მარტო არ გაგიშვებ
-კარგი,მადლობა-გავუცინე-აქეთ მივდივარ
გზაში ხვადასხვა თემებზე ვლაპარაკობდით და ბევრს ვიცინოდით.
ისე მალე მივუახლოვდით ჩემს სადარბაზოს ვერც კი ჩევამჩნიე.
-კარგი აბა მადლ..-სიტყვა ვერც დავამთავრე როცა ჩემი სახელი მესმის.
-ვი?-შევტრიალდი და ხელში დემეტრე შემრჩა,დაბნეული იყო.
-დემეტრე?აქ რას აკეთებ?(მე)
-შენთან დალაპარაკება მინდოდა-თქვა და შემდეგ იოანეს შეხედა.
-ააჰ ჰოო რათქმაუნდა მე წასვლას ვაპირებდი,კარგი აბა ღამემშვიდობის(იოანე)
-ხვალამდე-დავემშვიდობე.
იოანე როდესაც თვალს მიეფარა დემეტრე მისკენ შემაბრუნა და დამაკვირდა.
-შეგიძლია ამიხსნა ვინარის ეს ბიჭი?(დემეტრე)
-ჩემი კლასელია ახალი გადმოსულია(მე)
-და სახლამდე რატო გაცილებს?(დემეტრე)
-ბიბლიოტეკიდა რო გამოვედი შემთხვევით შევხვდი და გამომაცილა,და საერთოდ რატო მახსნევინებ ეხლა ამას?(მე)
-იმიტომ,რომ არმინდა სახლში ვიღაც ერთი დღის გაცნობილი ბიჭები გაცილებდნენ-ვგრძნობდი ბრაზი თანდათან უფრო ემატებოდა-თუ გაცილება გინდა მე დამირეკე რისთვის ვარ?
-რატო განაღვლებს ეს ასე ძალიან? შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს?(მე)
-აქვს ვიი! დიდი მნიშვნელობა აქვს,ჩემი საუკეთესო მეგობარი ხარ და ძვირფასი ხარ ჩემთვის,და ვიზრუნებ შენზე რათქმაუნდა(დემეტრე)
საუკეთესო მეგობარი..
მხოლოდ ეს სიტყვები მიტრიალებდა თავში.
რაღაც ჩამეწვა თითქოს.
-გეყოფა უკვე!მართლა ვერაფერს ხვდები?!(მე)
-რას ვერ ვხვდები?-მე სახლისკებ დავიწყე სწრაფი ნაბიჟების გადადგმა -რას ვერ ვხვდები ვიი?მიპასუხეე!
მიყვიროდა უკნიდან დემეტრე.
-იმას რო თავი დამანებო!(მე)
ვთქვი და მეტი აღარ დამიყოვნებია პირდაპირ სახლში ავირბინე კიბეებით,ლიფთს აღარ დავლოდებივარ.

დედა არსად ჩანდა,ალბათ მუშაობს გავიფიქრე.
ჩემს ოთახში შევედი და კარი დავკეტე.


***
დილით მზის სხივები მაღვიძებს.
ტელეფონს დავხედე და 3 საათი იყო.

ტელეფონი თავის ადგილას დავაბრუნე და აბაზანაში შევედი.
დუშის ქვეშ ვიდექი,საიდანაც ცხელი წყალი მოედინებოდა და ხელზე შემხმარ სისხლს მაშორდებდა.
გუშინ ისევ ვავნე ჩემს თავს, ისევ პანიკური შეტევები მქონდა.

აბაზანის შემდეგ პირსახოც შემოხვეული ჩემს ოთახში დავბრუნდი თბილ სპორტულებში გამოვეწყვე და ტელეფონი ავიღე და სავარძელში მოვკალათდი.

Demetre (17) missed calls

Nene (2) missed calls

Messages:
Demetre(5)
-ვი კარგად ხარ?
-სად ხარ?
-რატომ არ მპასუხობ?
-ვნერვიულობ.
-ისმაინც მითხარი რო კარგად ხარ!


დედასაც მოუწერია გუშინ
Deda (1)
-დღეს ღამით არ მოვალ,დილით ფეხით გიწევს წასვლა.

მუსიკები ჩავრთე და ფიქრი დავიწყე.
ბევრი ვიფიქრე.
საღამომდე.
დემეტრესთვის უნდა მეთქვა,რომ მიყვარდა.

სწრაფად მივვარდი გარდერობს და უბრალო ღია ფერის ფართე ჯინსი და თეთრი მოტკეცილი ტოპი გამოვიღე, ზემოდან ნაცრისფერი დიდი ჟაკეტი მოვიცვი,ფეხები ბოტასებში ჩავყავი და სახლი დავტოვე.

დემტრეს სადარბაზოსთან ვიყავი მისული როცა ვფიქრობდი და ნედნიერი ვიყავი.
ვფიქრობდი ყველაფერი კარგად იქნებოდა ვეტყოდი,რომ მიყვარდა და მასაც ვეყვარებოდი,შემდეგ ერთად ბედნიერები ვიქნებოდით.
იმდენად მანედნიერებდა ამაზე ფიქრი.

მეგონა რო ამას შევძლებდი.

მეგონა,ბედნიერი დასასრული ექნებოდა.

სანამ დემეტრეს სადარბაზოსთან არ დავინახე როგორ კოცნიდა ვიღაც გოგოს და მის წელზე ქონდა ხელი შემოხვეული.

ყველაფერი ჩაბნელდა…

თითიქოს ხედვა აღარ შემეძლო.

-ვიი?!!-მესმის დემეტრე როგორ მეძახის,აზზრზე მოვდივარ.

ცრემლები თავისით იკვლევდნენ გზას.

გავრბოდი სად გავრბოდი არ ვიცოდი…

მაგრამ გავრბოდი!

უკან ჩამოვიტოვე ის გოგოც..

და დემეტრეც.



1თვის შემდეგ:


1თვე სახლში გავატარე,არსად არ გავსულვარ. ნომერიც გამოვცვალე რომელიც მხოლოდ დედამ იცოდა და ის მირეკავდა მარტო. დედა სულ მუშაობდა. სახლში ბევრი მაკითხავდა მაგრამ არავის ვუღებდი კარებს.

ბევრი მაკითხავდა.

ბევრი

მაგრამ

არა დემეტრე.

არც კი მოსულა,არც კი უცდია.

ამ ერთი თვის მანძილზე საშინლად ვიყავი. ძალიან რთული პერიოდი იყო, პანიკური შეტევები..

ჩემი თავის დაზიანება..

დროა შეწყდეს! გავიფიქრე.
დროა შეწყდეს ჩემჯ თავჯს დაზიანება.
არ უნდა ვნერვიულობდე.
როგორც ჩანს დემეტრეს ცხოვრებაში არაა ჩემი ადგილი.

სადაც შენი ადგილი არაა არც უნდა იყო.

სწრაფად ავდექი ტელეფონი ავიღე და დედას დავურეკე.

რამოდენიმე ზარის შემდეგ უპასუხა.

-გისმენ ვი?

-მამასთან მივდივარ!

____________________

აი მეგობრებო ახალი თავიც, იმედი მაქვს მოგეწონათ და მეტად საინტერესო იყო.
ვეცადე გამეზარდა თავები.
სამწუხაროდ დამაგვინდა დადება ორჯერ წამეშალა დამთავრებულკ და ახლა დავამთავრე წერა.
შემიფასეთ<3