როცა მიხვდა რომ განძრევას ვერ ვახერხებდი თვითონ აიღო ჩემი ხელი ხელში და ბეჭედი გამიკეთა, ღიმილით დახედა ჩემს თითებს, ახლოს მიმიზიდა და ჩამეხუტა.
- ვიცი ახლა რასაც გრძნობ, მაგრამ იცოდე ჩემს გვერდით შეგიძლია მშვიდად იყო და არაფრის შეგეშინდეს, გპირდები ყველაფერი კარგად იქნება, -მეჩურჩულებოდა და ნაზად მეფერებოდა თმებზე, როგორც იქნა მოდუნება მოვახერხე და კიდევ ერთხელ შევჩურთე გონების რომელიღაც ბნელ კუნჭულში წინათგრძნობა იმის შესახებ რომ აუცილებლად უნდა მომხდარიყო რამე ცუდი, მართლაც ეს ყველაფერი რაც ხდებოდა, ქარიშხლისწინა სიმშვიდეს ჰგავდა...
პირველად მესიამოვნა კლუბში ყოფნა, არა იმიტომ რომ ამჯერად მიმტანის კი არა სტუმრის როლში ვიყავი, არამედ იმიტომ რომ დემეტრე ჩემთან ერთად იყო და წუთითაც კი არ მშორდებოდა გვერდიდან, ერთმანეთზე მიკრულები ვისხედით რბილ სავარძელზე, ჩემი ხელი ხელში ეკავა და ცერა თითით ხელისზურგზე მეფერებოდა, თვალებმილულული ვუსმენდი როგორ ეხუმრებოდნენ ონისეს ბიჭები და სიცილს ძლივს ვიკავებდი.
- მართლა და ძმა ხართ? -ბექას ჯერ კიდევ არ სჯეროდა ჩვენი ამბავი.
- საკუთარი და მოიტაცე? -იკა ისე ხარხარებდა ყველა ჩვენ გვიყურებდა.
- ამას არასოდეს დავივიწყებ, იცოდე მთელი ცხოვრება გაგახსენებ ხოლმე, -ცეცხლზე ნავთი დაასხა ლიზამ.
- შეენც ბრუტუს? -ონისემ გაბრაზებულმა დაახეთქა მაგიდაზე სასმლით სავსე ჭიქა და ლიზასკენ წაიწია გაცოფებულმა, -იცოდე შემომაკვდები.
- მიშველე, მგონი მოკვლას მიპირებს, -იკივლა ლიზამ და გვერდით მჯდომ იკას შეუძვრა მკლავებში, მანაც შეიფერა და მაგრად ჩაიკრა გოგო გულში, თუმცა ონისეს სახის დანახვისას ჩვენსკენ ჩამოიჩოჩა.
- მე როგორ უნდა გიშველო გოგო, ხომ იცი ეს თუ გაბრაზდა მიგვაკლავს ორივეს ერთმანეთზე, წამოდი ჯობია გავასწროთ აქედან და ვიცეკვოთ, -ლიზას ხელი ჩაჰკიდა და მოცეკვავეებისკენ წააპროწიალა, თუმცა მაინცდამაინც დიდი წინააღმდეგობა არ უგრძვნია, როგორც კი დარბაზის შუაგულს მიაღწიეს გოგომ მაშინვე მოხვია ხელები და თავი მხარზე დაადო, ბედნიერი ღიმილით გაუბრწყინდა სახე იკას, ლიზას წელზე მოხვია ხელები და მუსიკას სხეული ააყოლა.
- ერთადერთი შენ არ მეუბნები არაფერს, -ონისემ ცერად შეხედა უცნაურად გაყუჩებულ ანას, ანამ უბრალოდ მსუბუქად შეათამაშა მხრები.
- მე რაღა უნდა დაგიმატო ისედაც საკმარისად მოგიშალეს ნერვები, ჰო კარგი ნუ იბუტები პატარა ბავშვივით, წამოდი ვიცეკვოთ, -ხელი გაუწოდა და როცა დემეტრემ დაინახა როგორ წამოხტა ონისე ფეხზე გაკვირვებისგან წარბები ასწია.
- შენი მეგობარი აშკარად სასაწაულმოქმედია, არ დამიჯერებ და პირველად ვხედავ კლუბში მოცეკვავე ონისეს, შეხედე მგონი არც თუ ისე ცუდად გამოსდის, -ერთმანეთზე გადახლართული ანასა და ონისესკენ მიმითითა დემეტრემ.
- მე უნდა დაგტოვოთ ცოტა ხნით გავალ საქმე მაქვს, -ბექა წამოდგა და ბარისკენ წავიდა
- საქმეში იმ ქერათმიანს გულისხმობს? -ბართან მდგარ ლამაზ გოგონაზე ვანიშნე რომელიც ბექას თვალს არ აშორებდა.
- ჰო დიდი ალბათობით ეგ იგულისხმა, ალბათ ბექას დღეს ვეღარ ვნახავთ.
- არავინ ჰყავს? ანუ სერიოზულ ურთიერთობას ვგულისხმობ, შეყვარებული, საცოლე...
- არავინ ჰყავს, უბრალოდ არ აინტერესებს სერიოზული ურთიერთობები.
- ონისეს შესახებ რას მეტყვი?
- გინდა რომ ონისეზე მოგიყვე?
- მას კარგად არ ვიცნობ, კარგად კი არა საერთოდ არ ვიცნობ, ხომ დაინახე ანა როგორ უყურებს, მე ის ძალიან მიყვარს და არ მინდა გული ეტკინოს, რამე ისეთი რომ მოხდეს, ანა რომ მის გამო დაიტანჯოს, ამას არასოდეს ვაპატიებ.
- დამშვიდდი მაო, -დემეტრემ გაიღიმა და სასმლით სავსე ჭიქა მომაწოდა, -შენი ძმა ისეთი არ არის რომ ვინმეს და მითუმეტეს შენს მეგობარს გული ატკინოს, დრო გავა, ახლოს გაიცნობ და შენ თვითონ დარწმუნდები ამაში, მე გირჩევ რომ მათ ურთიერთობაში არ ჩაერიო, პატარები არ არიან რომ ვერ ხვდებოდნენ რას აკეთებენ, თანაც ანას ეტყობა რომ ჭკვიანი გოგოა, თვითონ მიხედავენ თავს...
ვუყურებდი დემეტრეს და ვერ ვხვდებოდი როგორ შეეძლო უბრალო ადამიანს ყოფილიყო ასეთი იდეალური, არასდროს ბრაზობს, უსიტყვოდ მიგებს, საუკეთესო მეგობარივით მაძლევს რჩევებს, გულს მითბობს და მაბედნიერებს...
- უცნაურად მიყურებ მაო.
- მაინც როგორ?
- თითქოს რაღაც სასწაულს ხედავდე.
- ასეც არის, შენ ნამდვილი სასწაული ხარ და ბედნიერი ვარ რომ ახლა ჩემს გვერდით ხარ.
- მგონი მეტი აღარ უნდა დალიო, -გათამაშებული მუქარით დამიქნია თითი და სასმლის ჭიქა ჩემგან მოშორებით გააჩოჩა.
- მოიცა შენ გგონია იმიტომ გელაპარაკები ასე რომ მთვრალი ვარ? ხომ იცი ყოველთვის იმას ვამბობ რასაც ვფიქრობ, სასმელი არაფერ შუაშია.
- ხანდახან შენი პირდაპირობა მაბნევს მაო, ვცდილობ გავიგო რას გრძნობ სინამდვილეში მაგრამ, ამის საშუალებას არ მაძლევ, ხანდახან ისეთი შორეული და მიუწვდომელი ხარ, ხანდახან კი...
- უბრალოდ არ მინდა ამ ყველაფერს შევეჩვიო, არ მინდა გული მეტკინოს და იმედი გამიცრუვდეს...
- რომელ გულისტკენაზე მელაპარაკები, შენზე ვგიჟდები, უბრალოდ შანსი უნდა მოგვცე მეც და შენს თავსაც, მე შენ...
- არ მეგონა აქ თუ გნახავდი მაო, -ნაცნობმა ცინიკურმა ხმამ საუბარი შეგვაწყვეტინა, არადა მგონი ახლა უნდა ეთქვა რომ ვუყვარვარ, მოვკლავ ამ იდიოტს, გაცეცხლებულმა შევხედე ჩვენს მაგიდასთან მდგომ ბაჩოს, რომელიც თვალებით გვჭამდა.
- მშვენივრად ერთობი, არადა მეგონა რომ ჩვენი დაშორების შემდეგ ცუდად იქნებოდი.
ღმერთო რა იდიოტია, დგას აქ ჩემს წინ, დებილივით მიღიმის და თან ისეთ პრეტენზიებს მიყენებს ვიღაც მართლა იფიქრებს რომ სერიოზული ურთიერთობა გვქონდა, დემეტრეს მაგრად მოვუჭირე ხელზე ხელი და იმ იდიოტს ბეჭდიანი თითი ლამის ცხვირთან მივუტანე.
- თუ არ იცი ეს რას ნიშნავს მე გეტყვი, გავთხოვდი, ახლა აქედან დაახვიე და ვინმე მდიდარი მამიკოს გოგო მოძებნე, შენ ხომ ფულის მეტი არაფერი გაინტერესებს.
- არც შენ ხარ ჩემზე უკეთესი, ნამდვილი რომ არ იყო ახლა ამ ფულის ტომარასთან ერთად არ იქნებოდი, -აქამდე გაუნძრევლად მჯდარ დემეტრეზე მანიშნა და მერე რაც მოხდა ბუნდოვნად მახსოვს, გონს მაშინ მოვედი როცა დემეტრემ უხეშად წამავლო მაჯაზე ხელი და ფეხზე წამომაყენა, დავინახე როგორ მიათრევდა დაცვა სახედასისხლიანებულ ბაჩოს რომელიც გონზე არ იყო...
სახლში უბრად დავბრუნდით, მთელი გზა ხმა არ ამოუღია, სისხლიან თითებს მთელი ძალით უჭერდა საჭეს და გზას თვალს არ აშორებდა, ვგრძნობდი როგორი გაცოფებული იყო, თუმცა ამ ყველაფრის მიუხედავადაც კი არ დავიწყნია ჩემთვის კარის გაღება და ავტომობილიდან გადმოსვლაში დახმარება, ხელი არ გაუშვია ისე შემიყვანა სახლში, უხმოდ გავიარეთ დერეფანი, კიბე და საძინებელში შევედით თუ არა მაშინვე აბაზანაში გაუჩინარდა, გამოსვლა რომ დააგვიანა ფრთხილად შევაღე კარი, ერთხანს ღიმილით ვუყურებდი როგორ იდგა წელსზემოთ შიშველი ნიჟარასთან და მარცხენა ხელით როგორ ცდილობდა გაწითლებული და გადაყვლეფილი მარჯვენა ხელის თითების დამუშავებას, ფრთხილად მივუახლოვდი და სპირტი და ბამბა გამოვართვი, წინააღმდეგობა არ გაუწევია, თავჩაღუნული ვუსუფთავებდი თითებს და კისერში მის ცხელ, აჩქარებულ სუნთქვას ვგრძნობდი, ისე ახლოს იდგა ჩემთან...
კიდევ უფრო მომიახლოვდა, ფრთხილად გადამიწია თმა მხარზე და კისერში მაკოცა, შემაჟრჟოლა, თავი უკან გადავაგდე და მხარზე დავადე, ახლა ჩემი ყელი იპოვნეს მისმა ცხელმა ტუჩებმა, ჩემდაუნებურად წამსკდა ღია ბაგეებიდან კვნესა და ამან უფრო გაახელა, შემომაბრუნა, ზურგზე კაბის ელვაშესაკრავი ჩამიხსნა, მხრებზე გადამიწია და ქვევით დაქაჩა, საცვლებისამარა დავრჩი მის წინაშე, ხარბი მზერა შემავლო, უხეშად ამაკრა კარზე, თეძოებზე მტკივნეულად მომიჭირა და წელზე შემომისვა, დღეს რამდენიმე სხვადასხვა დემეტრე ვნახე, საყვარელი, თბილი და მოსიყვარულე, ეჭვიანობისგან და ბრაზისგან გაცოფებული და ახლა ვნებისგან შეშლილი და თავდაკარგული, ვგრძნობდი რომ ეს არასწორი იყო, ახლა და ასე არ უნდა მომხდარიყო, თუმცა არანაირი სურვილი არ მქონდა რომ გამეჩერებინა...
- გიჟივით მიკოცნიდა მოშიშვლებულ მკერდს და მხრებს, სურვილისგან თრთოდა, მის ერექციას ვგრძნობდი... არ ვიცი როგორ მაგრამ ისევ თვითონ მოახერხა და შეჩერდა, ძირს ჩამომსვა, ხელი გამიშვა და შუბლით შუბლზე მომეყრდნო, ერთხანს სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდა, მერე საკიდიდან ხალათი ჩამოხსნა, ჩამაცვა, საძინებელში გავიდა და დამტოვა აბაზანაში მარტო, ვნებებ აშლილი და გრძნობებ აწეწილი, აბაზანიდან რომ გამოვედი უკვე იწვა, სახით ბალიშში იყო ჩამხობილი თუმცა ვგრძნობდი რომ არ ეძინა, უცბად ჩავიცვი საღამურები და გვერდით მივუწექი, არ განძრეულა, არც კი შეიმჩნია ჩემი არსებობა, ოჰ ამის, ცოტა ხნის წინ კინაღამ სექსი გვქონდა ეს კი ისე იქცევა თითქოს არც კი ვარსებობდე...
- კინაღამ არ ითვლება, არადა რა ცოტა გვაკლდა... -რაზე ვფიქრობ, ჯანდაბა, სულ გამოვშტერდი, არა, აშკარად სასმლის ბრალია, ჰო მაგრამ თვითონ რატომ გაჩერდა?
- ბევრს ნუ ფიქრობ და დაიძინე, ახლა ორივე ნასვამები ვართ და ჯობია თუ კარგად გამოვიძინებთ, ხვალ უამრავი საქმე გვაქვს, -ისე მითხრა რომ ბალიშიდან თავი არ აუწევია.
- აჰ ესე იგი იმიტომ გაჩერდა რომ ნასვამები ვართ? ალბათ არ უნდოდა რომ დილით ეს ყველაფერი მენანა.
- მაო ხომ გითხარი რომ დაიძინო, ნუ გაქვს დაჭყეტილი ბუსავით ეგ ლამაზი ლურჯი თვალები.
- შენ რა იცი დაჭყეტილი მაქვს თუ არა თვალები? არც კი მიყურებ.
ჩემსკენ გადმობრუნდა, იდაყვით ბალიშს დაეყრდნო და ზემოდან დამხედა, შედარებით დამშვიდებული ჩანდა, თვალები დაწმენდილი ჰქონდა და ისე უციმციმებდა მე რომ მიყვარდა.
- შენ და ის... მართლა ერთად იყავით? -მკითხა და პასუხის მოლოდინში სუნთქვა შეეკრა.
- გააჩნია ერთად ყოფნაში რას გულისხმობ.
- ანუ.. ის და შენ...
- ცოტა უცნაური კითხვაა, პატარები ხომ არ ვართ, შენ რამდენი გოგო გყავდა? ალბათ მინიმუმ ორმოცდაათი, ჰოდა რა გასაკვირია რომ მეც რამდენიმე შეყვარებული მყოლოდა, -არც კი ვიცი რატომ გადავწყვიტე მისი გაბრაზება.
- რამდენიმე? მაინც რამდენი? -ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა და თვალები მოჭუტა, უნებურად გამეღიმა.
- შენ რა ჩემს გაგიჟებას ცდილობ მაო? -შევატყვე რომ ზედმეტი მომივიდა და უკან დახევა გადავწყვიტე.
- კარგი, ყველაფერს მოგიყვები, ოღონდ დაწექი რა ასე თავზე ნუ დამყურებ თორემ ვიბნევი, -ახლა მას ჩაეცინა, საწოლზე გულაღმა დაწვა და ჩვეულებისამებრ მკლავი ჩემს ბალიშზე გაშალა, მეც მაშინვე მოვკალათდი ჩემს ადგილზე.
- მისმინე მაო, ვალდებული არ ხარ რამე ამიხსნა, ორივე ზრდასრული ადამიანები ვართ და რათქმაუნდა ორივეს გვქონდა პირადი ცხოვრება, ორივეს გვყავდა სხვა ადამიანები ჩვენს ცხოვრებაში და ეს არ არის გასაკვირი, თუ გინდა ნურაფერს მომიყვები, უბრალოდ ყოველთვის გახსოვდეს რომ ახლა ერთმანეთი გვყავს...
- არ მინდა რომ რამე არასწორად გაიგო, არ მინდა იფიქრო რომ რამეს გატყუებ, ბაჩოს დიდი ხანია ვიცნობ და ყოველთვის მეგობრად მიმაჩნდა, შავბნელ საიდუმლოებებსაც რომ თამამად ანდობენ ისეთ მეგობრად...
- ვერ დავიჯერებ რომ შავბნელი საიდუმლოებები გაქვს, -გულიანად გაეცინა.
- არ მაქვს მაგრამ რომ მქონოდა ბაჩოს ეცოდინებოდა იმდენად ვენდობოდი, მერე მამაჩემი გამოჩნდა და ფული შემომთავაზა, ეს რათქმაუნდა პირველმა ბაჩომ გაიგო, უცბად გაარკვია როგორი მდიდარი ყოფილა ირაკლი, მერე მითხრა რომ ვუყვარვარ რომ თურმე ყოველთვის ვუყვარდი და ასეთი უამრავი სისულელე, მეც რატომღაც გადავწყვიტე რომ ცდად ღირდა, თუმცა როგორც კი გაიგო რომ მამაჩემს ყველაფერზე უარი ვუთხარი და მას ფულს არასოდეს გამოვართმევდი, მაშინვე გამოამჟღავნა ნამდვილი სახე.
- ისე შეყვარებულებზე თუ გაინტერესებს, სულ სამი შეყვარებული მყავდა, ერთი საბავშვო ბაღში, ერთი მეშვიდე კლასში და ერთიც ის იდიოტი, პრინციპში შეყვარებულიც არ ეთქმის უბრალოდ რამდენჯერმე ვიყავით პაემანზე, -უცბად ერთი ამოსუნთქვით მივაყარე და გავჩუმდი, ისე სწრაფად მომექცა ზემოდან რომ გააზრებაც ვერ მოვასწარი რას აკეთებდა და როცა ნაზად შემეხო ტუჩებზე, ჩემმა გულმა ძგერა შეწყვიტა, ფრთხილად დამიკოცნა ბაგეები, მერე გულაღმა გადაწვა, ჯერ კიდევ ეიფორიაში მყოფი გულზე მიმიხუტა და თმაში თითები შემიცურა.
- დაიძინე პატარავ, უკვე გვიანია, -ჩამჩურჩულა და ჩემი ფერება განაგრძო, ბედნიერს, კმაყოფილს და სულელივით გაღიმებულს ჩამეძინა.
- - - - - - - -
დილით ქარივით დაგვატყდა თავზე ლიკა, არც იმას მოერიდა რომ ჩვენს საძინებელში დაუკაკუნებლად შემოჭრილიყო, არც მაშინ მოერიდა როცა დაგვინახა როგორ ვიწექით ერთმანეთში ახლართულები.
- სწრაფად გაიღვიძეთ და ადექით დღეს უამრავი რამ უნდა მოვასწროთ, ისე მშვიდად წევხართ და ნებივრობთ თითქოს ჩემი ქორწილი იყოს რამდენიმე დღეში და არა თქვენი, -დაგვკივლა და როცა დარწმუნდა რომ ჩვენი გამოფხიზლება მოახერხა, ოთახიდან განარნარდა.
- თავი მისკდება, არადა გუშინ არც იმდენი დაგვილევია რომ ასე ვიყო, -დაიწუწუნა დემეტრემ და ბარბაცით წამოდგა ფეხზე.
- ჰოო, მეც ცუდად ვარ, ახლა შენი წვნიანი მისწრება იქნებოდა, -შევჩივლე და წამოვდექი თუმცა მაშინვე წავბარბაცდი და ხელი რომ არ შეეშველებინა ძირს გავიშხლართებოდი, მკლავები მომხვია და გულში ჩამიკრა,
- გინდა რომ წვნიანი მოგიმზადო?
- არაა, ახლა ნამდვილად არ გაქვს მაგის თავი.
- მართალი ხარ, თანაც შენ არ უნდა ამზადებდე საჭმელებს? ბოლოს და ბოლოს ცოლი შენ ხარ, კარგი ჰო ასე ნუ მიყურებ, იმ კაცების რიცხვს არ განვეკუთვნები რომლებსაც მიაჩნიათ რომ სამზარეულოში ტრიალი მხოლოდ ქალის საქმეა, უბრალოდ შეგვიძლია დღეები გავინაწილოთ.
- არ ვარ თანახმა, თავიდანვე გითხარი რომ საჭმელების მომზადება არ მეხერხება, ასე რომ პრეტენზიები აღარ მიიღება.
- ესე იგი არანაირ კომპრომისზე არ მოდიხართ ქალბატონო? -ეშმაკურად ჩაიცინა და მაშინვე მივხვდი რომ რაღაც ეშმაკობა ჰქონდა ჩაფიქრებული, ხელში ამიტაცა, საერთოდ არ მიაქცია ჩემს წინააღმდეგობას ყურადღება, აბაზანაში შემიყვანა და საღამური მაისურის და შორტის ამარა შემსვა შხაპის ქვეშ.
- რას აკეთებ სულ მთლად გაგიჟდი? -ვიყვირე და ის იყო წყლის გადაკეტვას ვაპირებდი რომ ისიც ტანსაცმლიანი შემომიერთდა და ხელები დამიჭირა.
- გთხოვ ცოტა ხანს ასე ერთ ადგილზე გაჩერდი კარგი? -უხმოდ დავუქნიე თავი, უკან დაიხია და ისეთი ნელი და მწველი მზერა ამატარა ფეხებიდან ზემოთ რომ სუნთქვა შემეკრა, თეთრი შორტი და მაისური წყლის გამო ფაქტიურად გამჭვირვალე გამხდარიყო და ტანზე მქონდა მიკრული, ის იყო სახეზე და კისერზე ჩამოყრილი თმების გადაწევა დავაპირე რომ მანიშნა არ გაინძრეო, რამდენიმე წამს თვალმოუშორებლად შემომცქეროდა და ღრმად სუნთქავდა...
- ნამდვილი სრულყოფილება ხარ, -აღმოხდა ბოლოს, მომიახლოვდა, ხელი კეფაზე შემიცურა, მეორე ხელით წელზე მომეხვია და გიჟივით დამაცხრა ტუჩებზე, ამჯერად მეც ავყევი, აღარ ვაპირებდი იმ სიამოვნებაზე უარის თქმას რასაც მასთან ერთად ყოფნა მანიჭებდა, არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავით ერთმანეთზე მიკრულები და არც მაინტერესებდა, ვნეტარებდი მის მკლავებში მოქცეული და თავდავიწყებას ვეძლეოდი, ისევ თვითონ მოვიდა გონს და მომცილდა, იქვე ჩემს თვალწინ გაიხადა შარვალი და მაისური და წელსქვემოთ პირსახოცი მოიხვია, ენაჩავარდნილი და პირდაღებული შევყურებდი მის უნაკლო სხეულს.
- ქვემოთ დაგელოდები, წყალი გადაივლე და ჩამოდი, მალე თორემ ლიკა დაგვხოცავს, -გამიღიმა, თვალი ჩამიკრა და სააბაზანოდან ისე აორთქლდა თითქოს აქ არც ყოფილა, მუხლებზე დავეშვი და თავი ხელებში ჩავრგე.
- მგონი ჩემს გაგიჟებას აპირებს, ან უბრალოდ უნდა მაჩვენოს რა კარგია მასთან ერთად ყოფნა, რაც არ უნდა იყოს კიდევ ერთხელ თუ დამტოვებს ასეთ მდგომარეობაში მოვკლავ, ვერ გადამირჩება, მგონი უკვე გავგიჟდი, ჩემს თავს ველაპარაკები, -წამოვდექი და ტანზე შემოტმასნილი ტანსაცმელი გაჭირვებით გავიძვრე.
- - - - - - - -
აბაზანიდან გამოსულს ლიზა და ანა ჩემს საწოლზე დამხვდნენ წამოწოლილები, ტელეფონში რაღაცას უყურებდნენ და გულიანად იცინოდნენ, ახლაღა გამახსენდა ანა და მივხვდი რა ცუდი მეგობარი ვარ, ბარიდან ისე წამოვედი არც კი გამიფრთხილებია და მერე არ მიკითხავს სად იყო და როგორ იყო, ჩემი შეწუხებული სახის დანახვისას ანა მაშინვე მიხვდა რასაც ვფიქრობდი.
- ნუ სწუხარ, იკამ და ონისემ მოგვიყვანეს და ლიზასთან ერთად მეძინა.
- მაპატიე, უბრალოდ ზედმეტი დავლიე და იმ გამოშტერებულმაც ნერვები მომიშალა, მაგრამ ეს რათქმაუნდა არ მამართლებს.
- ოჰ კარგი რა, შენი წყალობით კიდევ ერთი მეგობარი შევიძინე, -ლიზას გადახედა ღიმილით.
- თქვენ აშკარად კარგად გაუგეთ ერთმანეთს და მგონი უკვე ვეჭვიანობ, -გოგონებს გვერდით მივუჯექი და მოვეხვიე, -მანდ რას უყურებთ? რა არის ისეთი საინტერესო რომ თვალს ვერ აცილებთ?
- შენ და შენი მეუღლე ყველა ინტერნეტ გამოცემის პირველ გვერდზე ხართ, -ლიზამ ტელეფონი მომიშვირა, თვალი გადავავლე და სიმართლე რომ ვთქვა ვერაფერი გავიგე.
- ვერ ვხვდები ყველგან ჩვენ რატომ ვართ? მხოლოდ იმიტომ რომ ბარში ჩხუბი მოხდა? ალბათ ღამეში მინიმუმ ორასი ასეთი ჩხუბი მაინც ხდება თბილისში.
- ჰო მაგრამ ყველა ჩხუბში დემეტრე ცინცაძე არ არის გარეული ის კი არა საერთოდ არ ჩხუბობს, საერთოდაც ისეთი უპრობლემო ადამიანია რომ ჟურნალისტები პირდაპირ ნადირობენ მასზე ვაი და ხელში რამე სენსაციური ინფორმაცია ჩაიგდონ.
- მაინც ვერ ვხვდები, ჟურნალისტები მასზე რატომ ნადირობენ?
- კარგი რა მაო? სათაურები მაინც არ წაიკითხე? -ახლა ანამ მომაჩეჩა ტელეფონი, ნახე რას წერენ, ყველაზე სასურველი სასიძო, ერთ-ერთი უმდიდრესი ბიზნესმენი, ქველმოქმედი, ოჰო, ნახე ყველაზე სიმპათიური ცნობილი მამაკაცების ათეულს ლიდერობს, ქალები მასზე აფანატებენ, ალბათ რას არ მისცემდნენ მასთან თუნდაც ერთი ღამის გატარებისთვის, გუშინდელი ჩხუბი ნამდვილი სენსაცია იყო, დემეტრე ცინცაძე შუაღამისას ბარში, ქალის გამო ჩხუბობს, ჯერ ხომ არავინ არ იცოდა რომ ქორწინდებით და ახლა თქვენზე ნამდვილ ნადირობას გამოაცხადებენ, ყველაფრისთვის მზად უნდა იყო, შეიძლება შენს ქმარზე შეყვარებულმა ქალების არმიამ ტერორისტული აქტიც კი მოგიწყოს.
- მგონი აზვიადებ, -ანამ თავი გადააქნია და კიდევ ერთხელ გადაავლო სტატიებს თვალი, -შეიძლება არც აზვიადებ, მართლაც რომ ბევრი თაყვანისმცემელი ყოლია.
- შენ რა ეს ყველაფერი არ იცოდი? -ჩემი გაოცებული სახის შემხედვარე ლიზა პირდაღებული შემომცქეროდა.
- საიდან უნდა მცოდნოდა? არაფერი უთქვამს, მეც არაფერი მიკითხავს.
- არ იცოდი რომ მდიდარი იყო?
- რათქმაუნდა ვიცოდი, მივხვდი რომ მდიდარი იყო, უბრალოდ ამ ყველაფერს ნამდვილად არ ველოდი, ჯანდაბა, ისიც კი არ ვიცოდი რომ მუშაობდა.
- უკვე ხუთი წელია რაც დავითის საქმეები გადაიბარა და ახლა უზარმაზარ კომპანიას ხელმძღვანელობს, გარდა ამისა საქველმოქმედო ფონდი აქვს და იმ მოსწავლეებს და სტუდენტებს ეხმარება რომელთაც ფინანსების არქონის გამო სწავლის საშუალება არ აქვთ, ალბათ იმიტომ იფიქრე რომ არ მუშაობს რადგან სულ სახლშია, ახლა უბრალოდ ისვენებს, ახალი წლის შემდეგ ისევ დაიწყებს მუშაობას და მერე ალბათ მოგენატრება კიდეც, ისე იშვიათად იქნება ხოლმე სახლში.
- მოკლედ სიურპრიზებითაა სავსე, -ჩემთვის ჩავილაპარაკე, წამოვდექი კარადა გამოვაღე რომ რამე ჩამეცვა და თან გონებაში ამ ყველაფრის გადახარშვას ვცდილობდი.
- არა რა, მაინც არ მჯერა რომ ინტერნეტში მასზე არაფერი წაგიკითხავს, ინსტაგრამზეც არ გინახავს? -ლიზა ვერ ისვენებდა.
- მაოს ინსტაგრამი არ აქვს, თანაც ყოველთვის დღე და ღამე მუშაობდა და ასეთი რაღაცეებისთვის დრო არ რჩებოდა ხოლმე, -გამომესარჩლა ანა.
- როგორ თუ ინსტაგრამი არ აქვს?
- როგორ და ჩვეულებრივად, არ აქვს დრო ასეთი რაღაცეებისთვის და რა ქნას.
- არც ტიკტოკი?
- არა.
- აბა რითი ერთობა ხოლმე?
- საქმეც ისაა რომ არ ერთობა, -ამოიოხრა ანამ.
სანამ ისინი შეუჩერებლად საუბრობდნენ, და ჩემს ცხოვრებას მოურიდებლად არჩევდნენ ჩემი თანდასწრებით, მე ჩაცმაც მოვასწარი და თმის გაშრობაც.
- თუ ჭორაობას მორჩით წავიდეთ ქვემოთ, ქორწილი გვაქვს დასაგეგმი, -გამოვაცხადე და გოგონებს ვანიშნე რომ გამომყოლოდნენ.
მისაღებში შევედით თუ არა თვალები გაკვირვებისგან შუბლზე ამივიდა, დავითი არსად ჩანდა, დივანზე ლიკა იჯდა, მის მოპირდაპირე მხარეს დიმიტრი, დიმიტრის გვერდზე კი ნათია წამოსკუპებულიყო და ურცხვად ეტმასნებოდა, სიბრაზის მიუხედავად ღიმილი ვერ შევიკავე როცა დავინახე თუ თუ დღეში იყო დიმიტრი, არადა მაინც რომ არ იშორებდა თავაზიან ღიმილს...
- არ მჯერა რომ ლიკა ვერ ხვდება თუ როგორ ცდილობს ეს უსირცხვილო ქალი ჩემი ბიძაშვილის შებმას,
-ბრაზიანად ჩაიბურტყუნა ლიზამ.
- კარგი რა მაო, ნუ გაქვს ასეთი გაოცებული სახე, არ მითხრა რომ შენც ვერაფერს ხვდები.
- ყველაფერი ვიცი და დამეხმარე რომ იმ ვამპირისგან გადავარჩინო ჩემი ქმარი.
- ოჰ ძლივს ერთი ვინმე მაინც ვნახე ვინც თავისი ყალბი ღიმილით ვერ დააბრმავა, რა ცუდია რომ ონისეს ასეთი დედა ჰყავს, -ლიზამ მე და ანას წინ გაგვისწრო, ყველას მიესალმა და ნათიას ისეთი ღიმილით დაუდგა წინ რომლის გულწრფელობაში ეჭვის შეტანა ნამდვილად გაუჭირდებოდა.
- იქნებ ჩაიწიო რომ ჩემი საყვარელი ბიძაშვილის გვერდით დავჯდე, ხომ იცი საფრანგეთიდან ახლახანს დავბრუნდი და ჯერ ვერ მოვისიყვარულე.
- ნათიამ მიმოიხედა და ის იყო დემეტრეს გვერდით თავისუფალი ადგილის გამო ლიზას თხოვნის გაპროტესტება დააპირა რომ ქმარს გვერდით მივუჯექი და მხარზე მივეკარი, ნათიასაც სხვა რა გზა დარჩენოდა, ჩვენს პირდაპირ ლიკას გვერდით გადაჯდა.
- ლიზა ეს რა საქციელია, -დატუქსა ლიკამ, -აქ უამრავი ადგილია და მაინცდამაინც ნათია უნდა აგეყენებინა?
- ჰო, აქ მართლაც ბევრი ადგილია, მეც მაგას არ ვამბობ? -დაეთანხმა ლიზა და სიცილი ძლივს შევიკავე როცა ნათიას გაცოფებულ სახეს შევხედე.
- კარგი, კარგი, მოდი ახლა იმაზე ვისაუბროთ რისთვისაც შევიკრიბეთ, სულ რამდენიმე დღე გვაქვს და ალბათ ხვდებით რომ საკმაოდ ძნელი იქნება ამ დროში იდეალური ქორწილის მოწყობა, მე და დათოს კი გვინდა რომ ყველაფერი უნაკლოდ იყოს, უამრავი სტუმარი გვეყოლება და არ მინდა რომ რამე შეცდომა დავუშვათ და რამე გამოგვეპაროს, დემეტრე შენ იცი რომ ნათიას კომპანია ქორწილებს და სხვადასხვა სახის წვეულებებს უწევს ორგანიზებას, შემომთავაზა რომ თქვენს ქორწილს ის მიხედავს და მეც დავთანხმდი...