დამაწყები მწერალი ვარ იმედია მოგეწონებათ
*******************************************
დილის 6 საათი იქნებოდა სახლიდან რომ გამოვედი, ჩვეულებრივი უბრალო სპორტული ჩაცმულობით, აჩაჩულ დაჩაჩული, ამდროს მაინც ვარ უბრალო ჰო უბრალო ადამიანი, გააფხული ახალი მოსული იყო, ჩემვის ასეთ ამინდში სირბილი სასიამოვნო იყო გაზაფხულის თბილი და ამავდროულად ცივი ნიავი ძალიან მამშვიდობდა, სირბილისგან დაღლილი სახლში დავბრუნდი შხაპი მივიღე და სამსახურუსკენ გავეშურე ფეხით სამსახური იმდენათ ახლოს იყო რომ ყოველთვის ფეხით დავდიოდი, მოვდიოდი და ვხედავდი სამსახურისგან დაქანცულ ადმიანებს ზოგიც ბედნიერი იყო ზოგიც უბედური ზოგიც უბრალოდ უსაქმურობისგან სიგარეს ღრმა ნაპასით არყავდა თითქოს და სიცოცხლის ბოლო წუთი დაუდაგაო, ფიქრებში გართული მოულოდნელად გავშრი, იქვე ჩემს წინ ადამიანი გაუნძრევლად გაყინული ეგდო, ცოტახნთ გავითიშე მაგარამ ავი ხელში ავიყვაე და 112 დავრეკე, სავადმყოფოს ფიცი გაყინული დარეფნები ჩემთვის უცხო არ ყოფილა, ვიჯექი სავარძელში ხან მწუხარებისგან მომირალი ხმები მესმოდა ხანაც ბედნიერების მცრებლებს ვხედავდი, უბრალოდ იმ გოგონაზე ვფიქრობდი ახალა მეტზე ვერაფერზე, მის პალატაში შევიხედე, სახე გათეთრებული დაწითლებული გალურჯებული სახე ქონდა ტანჯვა ეტყიბადა, ვინ იცის რა გადაიტანა გავიფიქრე და მას მივაშტერდი, ფიქრები მობილურის ზარმა გაფატა.
-გიო სად ხარ ? მკთხა გაოცებისგან თეომ.
-სავადმყოფოში ვარ, არ ინერვიულო დავამშვიდე თეო.
-ჰო მშვიდობაა? გაოცებისგან ძლივს ამოილაპარაკა თეომ.
-კი ყველაფერი კარგად არის, რომ განახავ მოგიყვებ შეიძლეა დღეს ვერ მოვიდე.
-კარგი დროებით, დამემშვიდობა ჩაფიქრებული ხმით.
კიდევ რთხელ შევავლე მის დაწითლებულ სახეს თვალი გაფითრებულ ტუჩებს და აწილებულ პაარა ცხვირს, ჩემი ფიქრები ახლ უკვე ექიმმა გაფანტა...
-გამარჯობათ ახლობელი ხართ ? იკითხა თეთრ ხალათიანმა წვერიანმა ექიმაა.
-არა შემხვევით დავინახე, არ ვიცნობ.
-ყველაფერი კარგად არის არ ინერვიულოთო მიხრა და გაიღიმა
მის პალატაში შევდეი და ისევ მივაჩერდი...
-სად ვარ გიკვირვა გაფირებულმა გოგონამ და ოთახს თვალი მოავლო.
-სავადმყოფოში ხარ, მე გიპოვნე გონება დაკარგული და მე მოგიყანე, ღიმილით ვუთხარი..
-სავადმყოფოში არაფერი მახსოვს ალბათ წამების ბრალია გაიკვირვა
-კი ალბათ ნომერი არ იცი ვინმე ნაცნობის? რომ დაუკავშირდე იკითხე ...
-კი ჩემი ძმის ვიცი მიპასუხა.
-ძალიან კარგი აი მობილური და დარეკე.
დაუეკა თავის ძმას და მობილური დამიბრუნა.
-აი დიდი მადლობა მალე მოვა.
-კარგი ექმის დავუძახებ აღარ შეგაწუხებ დაისვენე.
-მადლობა ძალიან დიდი მადლობა
-ეს ჩემი ნომერია თუ რამე დაგჭირდა დამირეკე არ მოგერიდოს.
-კარგი კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა. გამიღიმა და მეც გამოვედი.
პალატები სწარაფად გავიარე და როგორც იქნა მოვშორდი ჩემვის ძალიან ცუდი მოგონებებით სავსე ადგილს ტაქსის ლოდნიში ისევ მობილური ახმაურდა.
-გიო სად ხარ ? განერვიულებული ჩემი ძმის ხმა იყო.
-მოვდივარ უკვე, ტაქსს ველოდები და იქ ვისაუბროთ.
ტქასიც გამოჩნდა და წამოვედი სამსახურში ყველა დაძაბული იყო და მომჩეოდნენ..
-რა იყოთ კი არ მოვკვდი რანაირი მიყურებთ გავოცდი..
თათბირიც ჩვეულებრივად ჩატარდა მოვასწარი და დაქანცული სახლში წავედიმობილურს ვიყავი მიჩერებული არ ვიცი რაომ ალბათ გულის სიღემეში მეგონა რომ ის უფერული გოგო დამირეკავდა ან თუნდაც მომწერდა შხაპი მივიღე და თ ისევ იმ უაცნაურ ფერმქთან გოგოზე მეფიქრებოდა და ასე ფიქრებში ჩამეძინა...