დღევანდელი თავი მთლიანდ მიეძღვენება ანამარიას..
******************************************************************************************************************************************
სულ რამოდენიმე დღის წინ მოციმციმე თვალებში თითქოს სინათლე ჩამქვრალიყო, იმ მომენტებს ვერ იგდებდა თავიდა, თვალები დასიებული ქონდა თითქმოს მისი სახეც მთლიანდა ერთ ჩვეულებრივ ადამინისას დამსგავსებოდა, ვერ იპოვნიდი საერთოს რამოდენიმე დღის წინანდელ დავითთან რომელსაც მის დანახვაზე თვალები უბწყინავდა გული გამალებით უცემდა ახლა ნახავდი უბრალო ცხოვრებისგან გაწირულ ადამიანს.
ანამარია მთლიანად მოლეული იყო ისედაც 55 კილო გოგო ახლა მთლაც დასუსტებულიყო თვალები ჩაცვენილი ქონდა იმდენად იყო გამხდარი სახეზეც კი შეატყობდით, არ ედო ადამიანური ფერი მაგარამ მაინც იბძოდა მაინც არ დანებდა სილვდილს და გადარჩა.
დავითისთვის ანამარიას პალატა მეორე სახლად იქცა რამოდენიმე ხნით სამსახურიდან გადავისუფლეს ბატონი ლაშა ორივეზე ძალიან ნერვიულობდა, ოთოს ისევ მეზობელი უვლიდა ჯერ არ იცოდა მისი ამბავი უთხეს რამოდენიმე დღით საქმეზე წავიდაო.
ანამარია პატარაობიდან დაობლდა მისი მშობლები მოკლეს თუმცა დამნაშავე დღემდე არ გარკვეულა, თუმცა ეს რატომ უნდა მომხდარიყო ერთი ჩვეულებრივი ოჯახი იყო არაფერი გააჩნდათ, სულ პატარა ანამარიამ გაზარდა თავისი ერთადერთი ახლობელი და მისცა მას ის რა არასდროს ქონია თითონ, ამიტომ უნდოდა ის გამოსულიყო ვინც ყველა ადამინს თანაბრად მოექცეოდა მდიდარსაც და ღარიბსაც ვინ ყველას დაეხმარებოდა ეს იყო მისი ოცნება ყოფილიყო ღირსეული ადამიანი და მისი საყვარელი ძმა დაეცვა ყოფილიყო მისთვის მისაბაძი.
-გამარჯობა როგორ არის ? იკითხა ძლივს დავითმა
-ახლა კარგად არის, თუმცა მაინც მძიმე მდგომარეობა, ჯობია ცოტახნით წახვიდეთ.
-ანა კარგად არის ? მოვიდა ლეილაც
-ისევ ისე, შეგიძლიათ რამოდენიემე წუთით აქ დარჩეთ.
-კი შვილო წადი.
-მალე მოვალ. მცალია ცოტა დაისვენე შვილო.
დავითი გარეთ გამოვიდა პირველად იმ საზრელი მომენტების შემდეგ, სახლში მივიდა საშხაპეში წაყალი მოუშვა ამდენი დღის მანძილზე დაგროვებულ ყველა შემშრალ ცრემს და ოფლს ირეცხავდა თვალებში ცრემლი აღარ ქონდა დარჩენილი, მისი ტანი ისევ ისე კაშკაშებდა მაგრამ მისი გული და მისი თვალები მძიმედ გამოიყურებოდნენ ისე თავს ადანაშაულებდა ანამარიას გამო, როცა მის უსიცოცხლო სხეულს შეხედა თითქოს გულიც გაუჩედა მაშინ მიხვდა რომ ეს გოგო პირველივე დანახვის თანავე მის გულში შევიდა ახლაღა გაცნობიერა რომ უყვარდა, როცა მისი დაკრგვის ტკივილი შეიგძნო,დავითის სხეულიც თითქოს ტიროდაო ყველა ემოცია ყველა გძნობა ერთად ქონდა მოწოლილი მხოლოდ ერთი რამის გამო იმისთვის რო მას ვერ ეხმარებოდა.
შხაპის შემდეგ სარკესთან დადგა უყურებდა სარკეშე სრულიად უცხო განადგურებულ ადამის უყურებდა მის განადგურებულ შიშველ სხეულს, საკუთარ თავს ვერ ცნობდა თითქოს ეს შიშველი სხეული არასდროს ენახა, ერთი თვალებ ჩაწითლებული კაცი იყო რომლის სახესაც ბედნიერება გაქრობოდა.
ბატონი ლაშა და გიორგი და სალომე ისევ საქმეში იყვნენ თუმცა რამოდენიმე საათს მაინც გამონახავდენ რო მათი კოლეგები ენახათ.
საავადმყოფოს ცივ უიმედო კედლებში შესული დავითი ლეილასთან მივიდა.
-მადლობა ქალბატონო ლეილა, ახლა მე ვიქნები.
-დაგესვენა ცოტა შვილო, არა, მეძინა გუშინ უბრალოდ შხაპი მივიღე.
-კარგი თუ რამე დაგჭირდა არ მოგერიდოს, ოთოზე არ იერვიულო მე მივხედავ ჩემ გოგო დაყავს სკოლაში.
-მადლობა ქალბატონო ლეილა.
-კარგი მე წავალ, თავს გაუფთხილდი შვილო.
დავითი მის ცივ გაყინულ პალატაში შევიდა მისი ხელი ხელში მოიქცია.
-მაპატიე ანამარია, მე ვერ დაგიცავი ვერ შევძელი შენნაირი ლამაზი სათუთი ცეროდენას დაცვა მაპატიე გთხოვ, ანამარია მე შენ მიყვარხარ, ჰო მიყვარხარ არ ვიცი როგორ მოხდა როდის მაგარამ ასე, არ დამტოვო გთხოვ თუ შენ იცოცხლებ მეც ვიცოცხლებ. მე შენ მიყვარხარ ჩემო ცეროდენა გოგო. ასე მოთქვავდა დავითი მის პალატაში მის უმოძრაო მოლეულ სხეულთან.
კოლეგებიც მოიდენენ რამოდენიმე წუთი დაყვეს აქ ყველას გული ეწვოდა, სოცოცხლით სავსე გოგოს ასეთი დანახვა ადვილი როგორ უნდა ყოფილიყო.
თეო და გიო ამხნევებდენ ყველანაირად, ასე ჩანდა თუმცა ახლა დავიისთვის მხოლოდ ერთ რამეს ქონდა აზრი.
-ექიმო, ექიმო, მან თვალი გახილა წამოიძახა დავითმა და მისი ხელი ხელში მოიქცია პირველად გაიღიმა, თითქოს ამ ჩაწითლებულმა თვალებმაც გაანათა როგორც ადრე.
-კი გონს მოვიდა.გახარებუმა უთხარა ექიმმა.
-შეიძება ვნახო ? იკითხა მუდარა ნარევი ხმით
-კი შეგიძლია შეხვიდე მაგარამ ცოთახნით. გაიღიმა ექიმმა.
პალატაში შესული დავითის დანახვაზე ანამარიას ლოყები შეუწითლად, დავითს კი თვალები უბწყინავდა.
-როგორ ხარ ანამარია? ღიმილით უთხარა ანას
-შენ აქ რატომ ხარ? ან რას გავხარ რა არის ეს ? ბრაზიანმა მიახლა
-სულ ასეთი ვარ, ვითომ ვერაფერს მიხვდაო
-არა არ ხარ ასეთი, შენ სიცოცხლით სავსე ხარ. ნაზი ხმით უთხრა და მელი ხელზე მუჭირა.
-კარგი ჩემო დაისვენე ახლა, მე აქ ვიქნები შენს კართან.
-ჩემი ძმა, რამდენი დღეა აქ ვარ, ჩემ ძმას ვინ მიხედავდა. აყვირდა ანამარია.
-შენ მეზობელს ჩავაბარე ლეილას, ის და სოფო ყურადღებას არ აკლებდამას.
-თეო ნამდვილად მიხედავს მადლობა. უთხრა ჩახლეჩილი ხმით.
-კარგი გარეთ ვიქნები დაისვენე.
დავითი გარეთ გავიდა თითქოს ახლა დაუბრუნდა სიცოცხლის სურვილიო ძლიერად ჩაისუნთქა მადლობა გადაუხადა ღმერთს რო მან არ მიატოვა თიქოს მისმა გულმაც გაიხარაო მისი ხმა რომ გაიგო თვალებში ჩახედა რომელიც ციმციმს არ წყვედა, ახლაღა გაცნობიერა მან სიყვარული აუხსნა მის ცეროდენას, ახლა იმაზე დაფიქრდა ჰომ არ ესმოდა ის სიტყვები რაც მან პალატაში უხრა.