გამშრალი ტუჩები ენით მოვილოკე და თვალები გაჭირვებით გავახილე, პირველი რაც შევამჩნიე თეთრად შეღებილი ჭერი და უცნაური ფორმის ბროლის ჭაღი იყო
- რა უნდა საძინებელში ამხელა ბროლის ჭაღს? -პირველი რაც გავიფიქრე ეს იყო და მერეღა დავფიქრდი იმაზე რომ შეიძლება სულაც არ იყო საძინებელი ან მე რას ვაკეთებდი აქ, აშკარად არ ვიყავი სახლში, არც ლიკუნას და არც მაკას არ ჰქონდათ ასეთი ჭაღი, სადღაც სხვაგან ვიყავი, ოთახში აშკარად დღის ნათელი იდგა, ესე იგი დილა იყო, თავს ძალა დავატანე რომ გამეხსენებინა რა მოხდა ღამით მაგრამ ერთადერთი რასაც ვიხსენებდი უცნობის შავი თვალები იყო რომელიც ღიმილით მთავაზობდა სასმელს, რაც უფრო მეტად ვფიხზლდებოდი მით მეტად მიპყრობდა ამოუხსნელი ფორიაქი, აშკარად რაღაც ჩამიყარა ჭიქაში და მომიტაცა, ფუ შენი აი თუ არ არსებობენ მანიაკები, მაკასთვის რომ გეკითხა რაღაცეები მეჩვენებოდა თურმე, ახლაღა მივაქციე ყურადღება იმას რომ კიდურებს ვერ ვგრძნობდი, გულაღმა ვიწექი, ხელები თავს ზემოთ მეწყო ფეხები კი ფართოდ მქონდა გაშლილი და აშკარად დაბმული ვიყავი, ღრმად ამოვისუნთქე და თავს ვაიძულე რომ პანიკას არ ავყოლოდი, ისედაც არ ვიყავი მშიშარა და ახლა უფრო მეტად მჭირდებოდა საღ გონებაზე ყოფნა...
- დამშვიდდი ინა, დამშვიდდი, სანერვიულო არაფერია, -ჩავიჩურჩულე და ვეცადე რომ ხელები გამემოძრავებინა,
- ყოჩაღ ჭკვიანი გოგო ხარ, სანერვიულო მართლაც რომ არაფერი გაქვს, -მომესმა უკვე ნაცნობი ხმა და დაფეთებული ისე ავფართხალდი რომ მგონი რამდენიმე წამში დამიბრუნდა მგრძნობელობა და ვიგრძენი როგორ ჩამეჭირა კიდურებში ცივი ლითონი, ამის დედაც, ამ მანიაკს ბორკილებით ვყავდი დაბმული, კიდევ ერთხელ მოვქაჩე ხელებს და რომ მივხვდი ვერაფერს გავაწყობდი გავჩერდი.
- ასე, ასე, კარგი გოგო ხარ, -ვიგრძენი როგორ ამიტარა ცივი თითები ფეხზე და თან მთელი თავისი ბრწყინვალებით წარდგა ჩემს წინაშე, საგულდაგულოდ დავარცხნილი თმა ჰქონდა, იდაყვებამდე აკეცილი თეთრი პერანგი და მუქი ლურჯი ჯინსი ეცვა, დამყურებდა უცნაურად მოელვარე შავი თვალებით და ტუჩის მარჯვენა კუთხე ისე უთამაშებდა ვერ გამეგო იღიმოდა თუ უბრალოდ ნერვიულობდა, ერთხანს ასე უბრალოდ ვუყურებდით ერთმანეთს, მერე ხელებზე მწვდა, თავიდან მეგონა რომ ჩემს განთავისუფლებას აპირებდა მაგრამ უბრალოდ ის ჯაჭვი მოუშვა რომლითაც დაბმული ვიყავი, წამოჯდომაში დამეხმარა და ზურგს უკან ბალიშიც კი ამომიდო რომ კომფორტულად ვყოფილიყავი, მერე უკან დაიხია იქვე მდგარ სავარძელში ჩაჯდა, ფეხები გაშალა, თვალები დახუჭა, თავი უკან გადააგდო და ამოიხვნეშა, საშუალება მომეცა რომ საკმაოდ გემოვნებით მოწყობილი ოთახი შემეთვალიერებინა, უზარმაზარ საწოლზე ვიწექი, წითელი ტანზე მომდგარი კაბა მეცვა, თმა გაშლილი მქონდა...
- მე გამოგიცვალე იმედია ეს კაბა მოგწონს, -ისეთი თვალებით შემომხედა და ისე გამიღიმა რომ მივხვდი აშკარად ვერ იყო კარგად, ისე კაცმა რომ თქვას ამ სიტუაციაში მე უფრო ვგავდი არანორმალურს ვიდრე ის, ვიწექი უცხო სახლში უცხო მამაკაცის წინ ბორკილებით დაბმული და ისე მშვიდი ვიყავი თითქოს მთელი ცხოვრება ასე ძაღლივით დაბმულს გამეტარებინოს, ყოველთვის ასე ხდებოდა ისეთ სიტუაციებში სადაც სხვები შეიძლება პანიკაში ჩავარდნილიყვნენ და შიშისგან სული გაეცხოთ ყოველთვის შესაშურ სიმშვიდეს ვინარჩუნებდი ხოლმე, ამის გამო უგრძნობს და უგულოსაც კი მეძახდნენ ლიკუნა და მაკა, თუმცა სინამდვილეში არავინ იცოდა რად მიჯდებოდა ეს ყალბი უდარდელობა.
- ვინ ხარ და რა გინდა ჩემგან? -საცოდავად ამოვიკნავლე და მოსალოდნელი უსიამოვნო პასუხის მოლოდინში სუნთქვა შემეკრა.
- მეგონა ამას აღარასოდეს მკითხავდი, -სავარძლიდან წამოდგა, საწოლს მოუახლოვდა ჩამოჯდა და მარჯვენა ხელი მოურიდებლად მომიჭირა მოშიშვლებულ ფეხზე
- რას აკეთებ? -უმწეოდ გავფართხალდი მაგრამ სულ ტყუილად ჯაჭვები სულ მცირედი მოძრაობის საშუალებას მაძლევდნენ მხოლოდ.
- დამშვიდი, ტყუილად მიწევ წინააღმდეგობას, სულ ერთია რაც არ უნდა გააკეთო, მაინც მივიღებ იმას რაზეც უკვე დიდი ხანია ვოცნებობ, ჩემი გახდები, სამუდამოდ ჩემი, შეგიძლია იყვირო, იკივლო, რაც გინდა ის გააკეთო, არაფერს არ აქვს მნიშვნელობა, იცი რამდენი ხანია გითვალთვალებ? ერთი სული მაქვს როდის გაგლოკავ თავიდან ბოლომდე, ახლა გაგაშიშვლებ და ისე მაგრად რომ მთელი ცხოვრება გემახსოვრება,
-აღგზნებული საუბრობდა და საერთოდ არ აინტერესებდა ჩემი სურვილები, კაბა ნელ-ნელა ამიცურა ზემოთ და შავი, მაქმანებიანი საცვალი გამომიჩინა, არც ეს საცვალი იყო ჩემი, ალბათ ესეც თვითონ ჩამაცვა...
- შემომხედე, თვალებში მიყურე, -ავისმომასწავებლად დაიღრინა და მაიძულა მისი ავადმყოფური ჟინით ანთებული თვალებისთვის მზერა გამესწორებინა, ერთმანეთზე დაშორებული ბაგეებით ღრმად სუნთქავდა, მისი თითები კი უკვე ჩემი საცვლის შიგნით დაცოცავდნენ, ენაჩავარდნილი, ზურგით საწოლს მიყრდნობილი გაუნძრევლად ვიჯექი და არ ვიცი შიშისგან თუ მღელვარებისგან მთელი სხეულით ვცახცახებდი.
- მოგწონს არა როგორც გეფერები? -ვნებამორეულმა ჩაიჩურჩულა და მეორე ხელი თითქმის ჭიპამდე ჩახსნილ გულისპირში შემიცურა, აშკარად არასწორად გაიგო ჩემი სხეულის თრთოლვა, ჩემი შიშველი მკერდი ხელში მოიქცია და მტკივნეულად მომიჭირა.
- ძალიან გთხოვ შემეშვი, რა გინდა ჩემგან, ვინ ჯანდაბა ხარ, რა დაგიშავე? -უცრემლოდ ამოვიტირე და კიდევ ერთხელ მთელი ძალით დავქაჩე ჯაჭვებს, მაჯები გადამეყვლიფა და საშინლად ამეწვა, ის ჩემს ფერებას არ წყვეტდა, ხელებს უმისამართოდ დაასრიალებდა ჩემს სხეულზე, მისმა გრძელმა თითებმა უბოდიშოდ რომ შეაღწია ჩემს ვაგინაში და დატრიალდა ვეღარ გავუძელი, თვალები დავხუჭე და ხმამაღლა ამოვიკვნესე, თვითონაც კმაყოფილმა დაიგმინა, ნიკაპში ხელი ჩამავლო, თავი დამიჭირა და ტუჩებზე დამაცხრა, მომთხოვნად მკოცნიდა, მაიძულა პირი გამეღო რომ ენა შემოესრიალებინა, ნახევრად დახუჭული თვალებიდან დავინახე როგორ ჩაიხსნა შარვალზე ელვა შესაკრავი და დაბინდულ ტვინში დაგვიანებით მაგრამ მაინც ამენთო უზარმაზარი, წითლად მობრდღვიალე ნათურა, მთელი ძალით ვუკბინე ტუჩზე.
- არ მომეკარო მანიაკო, არ გაბედო ჩემთან მოკარება, -მთელი ხმით ვიკივლე როგორც კი მომშორდა, ერთხანს გაცოფებული მიცქერდა მერე ცერა თითით სისხლი მოიწმინდა, დახედა, გიჟივით გადაიხარხარა და როცა მეგონა რომ ყველაფერმა ამით ჩაიარა ისე შემომცხო სახეში რომ თვალებიდან ნაპერწკლები გადმოვყარე, ვიგრძენი როგორ ვკარგავდი გონებას, ბოლო რაც დავინახე მისი შეშლილი მზერა იყო, რომ გამოვფხიზლდი, ხელფეხი გახსნილი მქონდა, ის საწოლზე იჯდა მე კი მის მუხლებზე მედო თავი, მაჯები შეხვეული მქონდა და ლოყაზე რომელიც საშინლად მეწვოდა ყინულით სავსე პატარა ტომსიკა მედო, თმაზე მეფერებოდა და თავისთვის ბურტყუნებდა რაღაცას გაუგებრად, წამოდგომა ვცადე მაგრამ მაიძულა ისევ მის მუხლებზე დამედო თავი.
- მაპატიე რომ გაგარტყი, არ მინდოდა მაგრამ შენ მაიძულე, მე მხოლოდ მინდოდა რომ მოგფერებოდი და შენთვის სიამოვნება მომენიჭებინა... შენ კი... შენ ცუდი გოგოსავით იქცევი თუმცა ვიცი რომ ყველაფერი შეიცვლება და მალე ერთი ოჯახი გავხდებით, მე შენ და ჩვენი პატარა რომელიც სულ მალე დაიბადება...
ოჰო ესღა მაკლდა, შორეული მომავლის გეგმებიც კი ჰქონდა დაწყობილი, უკვე დარწმუნებული ვიყავი რომ მასთან საუბარს აზრი არ ჰქონდა თუმცა მაინც უნდა მეცადა.
- შენ მოძალადე ხარ, მომიტაცე და ჩემი სურვილის საწინააღმდეგოდ აქ გამომკეტე, გთხოვ გამიშვი,
-შევაწყვეტინე და მორიგი ნერვიული აფეთქების მოლოდინში მოვიკუნტე თუმცა ასეთი არაფერი მომხდარა, ისე გულიანად გაიცინა თითქოს რაღაც სასაცილო მეთქვას, გიჟი იყო, ნამდვილი გიჟი...
- ვიცი რომ ჩემზე გიჟდები, ვიცი რომ შენც ისე გიყვარვარ და გინდივარ როგორც მე მინდიხარ, წინააღმდეგობას აზრი არ აქვს, ტყუილად ინაზები, რაც არ უნდა გააკეთო მაინც ჩემი გახდები, აქ იმდენ ხანს დარჩები სანამ მაგ თავში არ შეუშვებ რომ ჩემი ხარ და ვერსად გამექცევი, სანამ საკუთარ თავს ჩემს სიყვარულში არ გამოუტყდები, აი ნახავ როცა სექსი გვექნება მიხვდები რომ ერთმანეთისთვის ვართ შექმნილები, ჩვენი ბედი იქ გადაწყდა, ზეცაში, -ისეთი ხმით მელაპარაკებოდა ისე იყო იმ ყველაფერში დარწმუნებული რასაც ამბობდა რომ ლამის იყო მეც დამაჯერა, თავი მის მუხლებზე მედო, ვუსმენდი და გამწარებული ვფიქრობდი რისი გაკეთება შემეძლო მისგან თავის დასაღწევად, ყველაფერი უნდა გამეკეთებინა იმისთვის რომ კიდევ არ დავები, დანარჩენს გზადაგზა მოვიფიქრებდი.
- აბა გავაგრძელოთ დაწყებული? იმედია დღეს ჩვენი შვილი ჩაისახება, -ჩამჩურჩულა და წამოჯდომაში დამეხმარა, დაფეთებული მივაშტერდი, ისევ ისეთი ალალი ღიმილით მიღიმოდა როგორც იქ ბარში, აი სწორედ ამ ღიმილით შემაცდინა, ჯანდაბა, როგორ შეიძლება გიჟი, შეშლილი, აშკარად სექსუალურად დაუკმაყოფილებელი მანიაკი ასეთი სიმპათიური იყოს, საწოლიდან წამოდგა და გახდა დაიწყო, ნელ-ნელა შეიხსნა პერანგის ღილები, გაიძრო და დაკუნთული სხეული გამოამზეურა, მერე შარვალი გაიხადა, საცვლისკენ რომ გაცურდნენ მისი თითები მარცხენა მხარეს ზუსტად იქ სადაც წესით გული უნდა მქონოდა საშინელი წვა ვიგრძენი, ხოლო როცა მთლიანად შიშველი, უზარმაზარი ერეგირებული ასოთი წარსდგა ჩემს წინაშე, ჩემმა გულმა რომლის არსებობა აქამდე არც კი მახსოვდა ამდენ დაძაბულობას ვეღარ გაუძლო, ტკივილმა სახე დამიმანჭა, ხელი მკერდზე ვიტაცე და სუნთქვაშეკრული გულაღმა გადავვარდი საწოლზე.
- ინა რა გჭირს, როგორ ხარ, ჯანდაბა სულ მთლად გალურჯდი... რა უნდა გავაკეთო... -ნაწყვეტ ნაწყვეტად მესმოდა მისი შეშფოთებული ხმა და მიუხედავად თითქმის აუტანელი ტკივილისა მშვენიერი რაღაც მოვიფიქრე მისგან თავის დასაღწევად.
- გული... გულით ავადმყოფი ვარ, წამალი მჭირდება, -ძლივსგასაგონად ამოვილუღლუღე, -წამალი უნდა მომიტანო თორემ ასე მოვკვდები...
- რა წამალი, რა მოგიტანო? -ოთახში უთავბოლოდ დარბოდა შიშველი ვერ ხვდებოდა რა უნდა გაეკეთებინა, აშკარად მნიშვნელოვანი იყო მისთვის რომ ცოცხალი და უვნებელი ვყოფილიყავი, იქამდე მაინც სანამ საწადელს არ აისრულებდა, გონება დავძაბე და გამახსენდა ჩემს კორპუსში მესამე სართულზე მცხოვრები გულით ავადმყოფი ნათელა ბებო რომელმაც სულ რაღაც ერთი კვირის წინ გამაგზავნა აფთიაქში წამლებზე...
დასახელება ვუთხარი და თან ვლოცულობდი რომ გულის წამალი აღმოჩენილიყო და არა კუჭის აშლილობის, ორიოდე წუთში ჩაიცვა და ისე გავარდა ბინიდან რომ არც ჩემი დაბმა გახსენებია და არც საძინებლის კარის დაკეტვა.
რამდენიმე წუთი გაუნძრევლად ვიწექი და ვცდილობდი დავმშვიდებულიყავი, ჩემი გულისტკივილი ისედაც სულ რამდენიმე წამს გაგრძელდა უბრალოდ მოძალადეს თავს ვაჩვენებდი რომ უფრო მეტად შეშინებოდა, როცა კი მივხვდი რომ არაფერი მჭირდა თამამად წამოვდექი, თავქუდმოგლეჯილი გავვარდი მისაღებში და შემოსასვლელ კარს დავეჯაჯგურე რომელიც რათქმაუნდა ჩაკეტილი აღმოჩნდა, სათითაოდ დავუარე ფანჯრებს და ვერცერთის გაღება რომ ვერ მოვახერხე სასოწარკვეთილი ჩავიკეცე, ის იყო ყველაფერზე ხელი უნდა ჩამექნია რომ ჟურნალების მაგიდაზე მიგდებული ტელეფონი შევამჩნიე, ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა როცა ჩავრთე და ვნახე რომ მუშაობდა, 112 ავკრიფე და მერეღა დავფიქრდი რა უნდა მეთქვა როგორ უნდა ამეხსნა მათთვის სად ვიყავი, საძინებლის უზარმაზარ ფანჯარასთან მივვარდი და ფარდა გადავწიე, ჩემდა ბედად საკმაოდ ცნობილი შენობის და ძეგლის მეშვეობით ჩემი ადგილმდებარეობის მითითება არ გამჭირვებია და იმასაც ადვილად მივხვდი რომ მეორე სართულზე ვიყავი, გატაცების შესახებ შევატყობინე და პოლიცია გამოვიძახე, საძინებლის ფანჯრიდან დავინახე როგორ გამოვიდა ზუსტად ბინის მოპირდაპირე მხარეს მდებარე აფთიაქიდან ჩემი სიმპათიური გამტაცებელ-მანიაკი ხელში სავარაუდოდ წამლებით სავსე პაკეტით და სწრაფი ნაბიჯით წამოვიდა შენობისკენ, ახლა კი შევატყვე როგორ ნელ-ნელა მიპყრობდა პანიკა, რა ვქნა ისე მოვიქცე ვითომ აქაც არაფერი და დაველოდო როდის მოვა პოლიცია თუ კარი ჩავხერგო არ შემოვუშვა და ისე დაველოდო? სულ რამდენიმე წამი დამჭირდა გადაწყვეტილების მისაღებად როცა გამახსენდა ერთი თვის წინ როგორ მოვიდა პატრული ორმოცდახუთი წუთის შემდეგ როცა ოჯახური ძალადობის ფაქტზე გამოვიძახეთ, როცა როგორც იქნა მოვიდნენ, თამაზიც გაკოჭილი გვყავდა უკვე მეზობლებს და ლელაც შეხვეულ-შებინტული.
შიში ოხერიაო ტყუილად არ ამბობენ თურმე, ზუსტად ორი წუთის შემდეგ შემოსასვლელ კარს რომ შევხედე მართლა გულწრფელად გამიკვირდა რომ ეს ყველაფერი მე გავაკეთე, ფეხსაცმელების კარადით და ორი სავარძლით ისე საგულდაგულოდ მქონდა იქაურობა ჩახერგილი ის ხომ ვერ შემოვიდოდა და ნეტავ მე როგორ ვაპირებდი აქედან გასვლას, ის იყო ბარიკადის წინ ფეხმორთხმით ჩავჯექი იატაკზე რომ გასაღების ჩხაკუნის ხმაც მომესმა და ერთიანად დამეჭიმა სხეული...
- რა ხდება ამის დედას შე....ი -ხმამაღლა შეიგინა და მთელი ძალით მოაწვა კარს, მთელი გამბედაობა მოვიკრიბე რომ პასუხი გამეცა.
- ტყუილად არ სცადო შემოსვლა, კარი ჩავხერგე და პატრულიც გამოვიძახე, იცოდე ჩემი გატაცებისთვის გიჩივლებ და ციხეში მოგიწევს წასვლა.
- ეს რატომ გააკეთე ინა? -ისეთი ტკივილით სავსე ხმით მკითხა რომ ცოტ არ იყოს და შემეცოდა,
-ნუთუ შენთვის საერთოდ არაფერს არ ნიშნავს ის რასაც შენს მიმართ ვგრძნობ, გთხოვ გააუქმე გამოძახება და გააღე კარი, გთხოვ...
სხვა მის ადგილზე როცა გაიგებდა რომ პოლიცია უკვე გზაში იყო უკანმოუხედავად გაიქცეოდა ის კი ჯერ კიდევ კართან იდგა და მემუდარებოდა გამეღო მე კი ლამის იყო ცრემლები წამომსვლოდა ისე მეცოდებოდა, ჯანდაბა, მარტო ის კი არა მეც არანორმალური ვიყავი, გული გულს ცნობსო ხომ გაგიგიათ, ალბათ იგრძნო რომ მეც ვერ მქონდა თავში ყველაფერი რიგზე და ამიტომ მომიტაცა...
ტელეფონის ზარმა შემაწყვეტინა ჩემს შავბნელ ფიქრებთან ჩაღრმავება, ჩურჩულით შევატყობინე ტკბილხმიან ოფიცერს რომ ბინაში ვიყავი ჩაკეტილი და მოძალადე კართან იდგა, რამდენიმე წუთის შემდეგ ხმაური მომესმა, მივაყურადე თუმცა იმდენად ხმადაბლა საუბრობდნენ რომ ვერაფერი გავიგე.
- ქალბატონო შეგიძლიათ კარი გააღოთ? -მომესმა უკვე ნაცნობი ხმა და შვებით ამოვისუნთქე, თუმცა მაინც დაეჭვებულმა ვკითხე.
- დარწმუნებული ხართ რომ საფრთხე არ მემუქრება? ის მანიაკი ცოტა ხნის წინ კართან იდგა.
- გააღეთ კარი პირობას გაძლევთ, არანაირი საფრთხე არ გემუქრებათ, -ცოტა არ იყოს დაღლილი და მობეზრებული ხმით მიპასუხა, მეც აღარ დამიყოვნებია გაჭირვებით გავათრიე გვერდზე სავარძლები და ფეხსაცმლის კარადა, კარი რომ გავაღე და ჩემს წინ ორ პუტკუნა პოლიციელთან ერთად მდგარ ყურებამდე გაღიმებულ მანიაკს მოვკარი თვალი მუხლი მომეკვეთა, მისი სწრაფი რეაქცია რომ არა იქვე ჩავიკეცებოდი, წამში გაჩნდა ჩემთან წელზე ხელი მომხვია და გულზე ამიკრა, ენა ჩამივარდა როცა პოლიციელებს შევხედე რომლებიც მორცხვად იღიმოდნენ და დანანებით აქნევდნენ თავებს.
- რა ჯანდაბა ხდება? ეს მე გამოვიძახე პოლიცია, ეს კაცი მანიაკია, მოძალადეა, მან მე მომიტაცა და ძალით ვყავარ აქ გამოკეტილი, -ძლივს ამოვიხრიალე და გაცოფებულმა შევხედე პოლიციელებს.
- ხომ გითხარით, ხედავთ არა რა დღეშიც არის? დღეს ჩემს მეუღლეს წამლის დალევა დაავიწყდა და ისევ აურია, ბოდიშს გიხდით რომ ტყუილად შეგაწუხეთ, მადლობა რომ ასე ოპერატიულად მოხვედით, -ისე საუბრობდა მის სიმართლეში ეჭვს ვერ შეიტანდი, გიჟად გამომიყვანა და როცა შემოსასვლელში ზუსტად ჩემს პირდაპირ კედელზე დამაგრებულ უზარმაზარ სარკეში მოვკარი თვალი ჩემს თავს აღარ გამკვირვებია თუ რატომ სჯეროდათ პოლიციელებს მისი და არა ჩემი, ფეხშიშველი ვიყავი, თმაგაწეწილი, თვალებჩაშავებული და ამ დილაუთენია, წითელი სექსუალური საღამოს კაბა მეცვა, მათთვის რამის ახსნას აზრი არ ჰქონდა, ახლა მე მათ თვალში შეშლილი ქალი ვიყავი მანიაკი კი უბედური ერთგული მეუღლე რომელიც იტანჯება, მაგრამ მაინც უვლის შეშლილ ცოლს, რაღაც უნდა მომეფიქრებინა, აქედან უნდა გამეღწია, ირგვლივ მიმოვიხედე, თვალში ფეხსაცმლის კარადაზე მიგდებული ვაზის ნამსხვრევები მომხვდა რომელიც ბარიკადის გაკეთებისას გამიტყდა, მთელი ძალით ვკარი ხელი მოძალადეს, მოულოდნელობის ეფექტმა გაამართლა და წამით ხელი გამიშვა, მინის ნამსხვრევს ხელი დავავლე და...
გგონიათ ვენები გადავიჭერი? არა, მე უფრო ჭკვიანური რამ მოვიფიქრე, ახლა საავადმყოფოში მოხვედრა ნამდვილად არ მაწყობდა ასე რომ ბასრპირიანი მინა მთელი ძალით დავუსვი ხელზე ჩემთან შედარებით ახლოს მდგომ პოლიციელს, ისეთმა განწირულმა იყვირა რომ მაშინვე ვინანე ჩემი საქციელი, სისხლი ღვარად წამოუვიდა ხელიდან, უკვე ცოტა ხანში პატრულის მანქანიდან ნიშნისმოგებით შევყურებდი გაფითრებულ მანიაკს რომელიც პოლიციელებს არწმუნებდათ რომ საკუთარი მანქანით გაყვებოდათ უკან და თხოვდათ რომ ფრთხილად და ნაზად მომქცეოდნენ, განყოფილებაში რომ შემიყვანეს, ყველა ფეხზე რომ ადგა და პირდაღებულები რომ ვერ ახერხებდნენ ჩემთვის თვალის მოშორებას მაშინღა დავფიქრდი იმაზე მართლაც რა საშინლად გამოვიყურებოდი, თუმცა არაფერი შევიმჩნიე, წელში გავიმართე, თავი ამაყად ავწიე და შიშველი ფეხების ტყაპატყუპით წავედი მითითებული ოთახისკენ.
- აქ იჯექი და არ გაინძრე, თავად უფროსი გამომძიებელი დაგკითხავს, -ჩაიღრინა ჩემს მიერ დაჭრილის მეწყვილემ და სავარძელზე მიმითითა, უხმოდ ჩავჯექი სავარძელში და შვებით ამოვისუნთქე, რაც მთავარია აღარაფერი მემუქრებოდა, იმედი მქონდა რომ როცა ყველაფერი გაირკვეოდა იმ პუტკუნა გულუბრყვილო პატრულის დაჭრასაც მაპატიებდნენ, ოთახი მოვათვალიერე, ჩემს წინ მდგარ მაგიდაზე განთავსებულ აბრაზე მკვეთრი ასოებით ეწერა გამომძიებლის სახელი და გვარი, ვასილ მაღლაფერიძე...
- აბა დღეს როგორ გიკითხოთ? -ბოხმა სასიამოვნო ხმამ ელექრტოდენივით გაიარა სხეულში და ადგილზე მიმალურსმა, ხოლო როცა მაგიდასთან მდგარ ტყავის სავარძელში მაღალი მოხდენილი სხეული ჩაეშვა, თავი ასწია და მწვანე თვალები შემომანათა ემოციები ვეღარ შევიკავე და უკონტროლო ნერვიული სიცილი ამიტყდა...