ბნელ ეზოში სიგარეტის კვამლის საბურველში გახვეული იდგა და ჰორიზონტს გაჰყურებდა. საკუთარი ოთახის ფანჯარას გახედა და ფანჯარასთან მდგარი ქალის დანახვაზე უკან გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი, რომ ვერ შეემჩნია ფანგანს. ქალის სახეს გარედან არეკლილი შუქი ანათებდა. ამ მანძილიდანაც კარგად ჩანდა ქალის გაფითრებული სახე და ათრთოლებული ტუჩები. ხელის გულით ეყრდნობოდა მინას და ღრმად სუნთქავდა ქეთა. ოთახში ნიკოს სურნელი ტრიალებდა და სასუნთქი გზები ეწვოდა. როგორ არ უნდოდა ეფიქრა ამ კაცზე. როგორ უნდოდა მხოლოდ ღებინების შეგრძნება ჰქონოდა, მაგრამ მის მკლავებში გახვეული თავს ისე მშვიდად გრძნობდა, როგორც არასდროს. ამის აღიარება არ უნდოდა, არც მოსწონდა რომ ეს გრძნობა თავისდაუნებურად შემოუჩნდა და თავიდან ვერ იგდებდა ნიკოზე ფიქრს.
-ჯანდაბა-თვალებზე ხელი აიფარა და ცრემლებს გასაქანი მისცა. ყველაფერთან ერთად ამ კაცზეც ფიქრობდა უკვე. კაცზე, რომელმაც აიძულა ცოლად გაჰყოლოდა.
-ცხოველი-კედელთან ჩაცურდა და მზერა ოთახს მიაპყრო.
-ერთი ბედნიერი სურათიც კი არ აქვს, საერთოდ ფოტოები არ არის მის სახლში, დესპოტი. -კიდევ უფრო უმატა ტირილს.
ეგონა, რომ ჭკუიდან იშლებოდა. გამოკეტილი იჯდა და არ იცოდა, რა უნდა გაეკეთებინა. ცხოვრება თითქოს დასრულდა და მაინც ნიკო არ ეზოზღებიდა. საკუთარ თავს ებრძოდა, მაგრამ ამ კაცის მზერა, სიველურე, უხეშობა წიგნის პერსონაჟისას ჰგავდა. ხშირად რომ იღებენ სერიალებს ასეთ პერსონაჟებზე-სწორედ იმას ჰგავდა და ქეთასთვის ეს იმდენად მიმზიდველი იყო, რომ ვერ ეწინააღმდეგებიდა სხეულში აფეთქებულ გაურკვეველ გრძნობას. სიყვარული და მოწონება რომ არ იყო, ხვდებოდა, მაგრამ რაღაც უფრო ძლიერი, რომ იყო, ამასაც იაზრებდა.
სიყვარულისგან განსხვავებით ამ გრძნობამ წიხლი ჰკრა ქეთასთან მისასვლელ კარს და შიგნიდან ათასი ჩამკეტით დაცული კარი ერთი ფეხის მოძრაობით შეამტვრია.
ამის გაფიქრებაც კი ზარავდა ქალს, რომ ოდესმე ეს კაცი შესაძლოა მისთვის საყავრელი ადამიანი გამხდარიყო.
ფიქრებში გართულმა კარის საკეტის ხმა გაიგონა და მაშინვე დახუჭა თვალები. არ უნდოდა ნიკოსთან რაიმეზე საუბარი. კაცის ღრმა სუნთქვას და ჩურჩულით საუბარს ისმენდა.
-სძინავს და ნუ შემე*ი-აშკარად გაბრაზება იკითხებოდა კაცის ჩურჩულში.
ყურმილი დაკიდა. ნაბიჯების ხმა ესმოდა შემდეგ კი შეწყდა და ამასთან ერთადვე შეწყვიტა ქეთამ სუნთქვა. მეორე მხარე რომ ოდნავ დაიწია და შემდეგ გასწორდა, მიხვდა, მის გვერდით დაწვა. კაცის სხეულის სიმხურვალე ამ მანძილზეც კი აღწევდა. სუნთქვა შეიკრა. დასცხა. მაქსიმალურად ეცადა, რომ კაცს არაფერი შეემჩნია, მაგრამ ამაოდ.
-გაიგუდები მასე-ხმაზე შეცბა და ფეხზე წამოდგა.
-იქნებ ჩემს გვერდით არ დაწოლილიყავი.
-რატომ? ვერ ძლებ? იქნებ შეხება გინდა? თუ გინდა არ მოგერიდოს, ქმრებს ცოლები ეფერებიან.
-ნაბი*ვარო!-ამოიღრინა და ნიკოს მომენტალურ რეაქციას ვერსად გაექცა. კაცმა ხელით რომ დაითრია და საწოლზე გადაწოლილს ზემოდან მოექცა, იქვე მოკვდა.
-გაიმეორე.-ზემოდან ეწვა კაცის მძიმე სხეული. მის სუნთქვას ყელთან გრძნობდა და მთელი სხეული ეწვოდა.
-ვერ ვსუნთქავ.-ხელები მიაბჯინა
-გაიმეორეთქო-უფრო ახლოს მიუწია თავი.
-ნაბი*ვარი ხარ!-თვალებში ჩახედა და ისე გაიმეორა. კაცის ტუჩები რომ საკუთარზე იგრძნო, შეიშალა. უხეშად დაუკოცნა ბაგე და უჰაერობისგან შეწუხებულმა ზემოდან დახედა. ცრემლებჩამდგარ მწვანეებს გაუსწორა მზერა და ღიმილი შეეპარა.
-პირველი კოცნის ავტორი თუ ვიქნებოდი, არ მეგონა. სი*ი ყოფილა მართლა ის ტიპი.-ხელი გაუშვა და ქეთას რეაქციაზე გულში ჩხვლეტა იგრძნო.
მაშინვე სააბაზანოში შეიკეტა. ცრემლები ნაკადულებად სდიოდნენ და ყელთან წყვეტდნენ არსებობას.
არ იყო ძლიერი. ემოციების მოზღვავებას გრძნობდა, რომელსაც ვერ ერეოდა. ცუდად იყო შინაგანად და გარეგნულადაც.
ახლა საუბარი ისე სჭირდებოდა ვინმესთან, მაგრამ ერთადერთი ალტერნატივა ნიკო იყო, რომელიც კიდევ უფრო დიდ ცხოველად მოეჩვენა. ტუჩებზე ჯერ თითები გადაიტარა შემდეგ კი უხეში მოძრაობებით ჩამოიბანა.
ფრთხილად დატოვა აბაზანა და კაცის მშვიდად მწოლიარე სხეული რომ დალანდა, დამშვიდდა. თუ ნიკოს ეძინა, ესე იგი მარტო იყო და შეეძლო აივანზე ყოფილიყო.
მაშინვე გამოაღო აივნის კარი და იქვე მდგარ დინავზე ჩამოჯდა. ღამის სუსხი მაშინვე მოეხვია მის სხეულს და სიცივისგან შეაკანკალა. მიუხედავად ამისა, ჯიუტად დაჯდა და ჰორიზონტს გახედა. ბოლო დღეებს იაზრებდა, ბოლოს მომხდარსაც და ერთადერთს რასაც აანალიზებდა ის იყო, რომ ნიკოსთვის თოჯინასაც კი მეტი თავისუფლება შეიძლებოდა ჰქონოდა, ვიდრე ქეთას. გამოსავალს ვერსად ხედავდა და ვეღარაფერს ფიქრობდა. იჯდა და უმისამართოდ გაჰყურებდა არემარეს. ისე შემოეძარცვა ღამე, ვერც შეამჩნია. საათს რომ გახედა რვა ხდებოდა. სუსხმაც კიდევ უფრო უმატა და ოთახში შევიდა. კაცის გვერდით არ დაწვებოდა ამიტომ იქვე მდგარ სავარძელზე ჩამოჯდა და ისევ ფიქრების კორიანტელში გადაეშვა, რომლებმაც თავი მალევე წაართვეს და მთელი ღამის უძილოს მალევე ჩაეძინა.
მშვიდად ძილიც კი ვერ შეძლო, უეცრად ჰაერში რომ აღმოჩნდა და რაღაც სასიამოვნო სურნელი იგრძნო, მიხვდა ვის მკლავებშიც იყო მოქცეული. ახლა გაღვიძებას და პანიკას აზრი არ ჰქონდა. თბილ საწოლში რომ აღმოჩნდა და თმებზე წამიერად თითების შეხებაა რომ იგრძნო, კიდევ უფრო დამშვიდდა. მამაკაცის ფრთხილი ნაბიჯების ხმა მაინც ესმოდა. უეცრად სკამზე წამორტყმული ფეხი და ხმამაღალი გინება რომ გაიგო, მაშინვე წამოდგა.
-დედას შევე*ი-ამოიბღავლა და ფეხიდან გამოჟონილ ბლანტ სითხეს დახედა.
-მოგიტ*ან მყიდველი-ხელი მოუქნია და ქალის დამფრთხალ სახეზე კიდევ უფრო მოიღუშა.
-გაგაღვიძე?-წამიერად ისეთი მზრუნველი გაუხდა მზერა, თვალებს არ დაუჯერა ქეთამ.
-არაუშავს-ცრემლები ჩაუდგა. როგორ უნდოდა სულ ასეთი ყოფილიყო, მაგრამ ამაოდ. იაზრებდა, რომ კაცი, რომლის გვერდითაც ახლა უწევდა ცხოვრება, არ იყო ჩვეულებრივი.
-დაიძინე ისევ-კვლავ ბრძანებითი გაუხდა მეტყველება და კარი გაიხურა.
ქვემოთ ჩასულს მისაღებში შეკრებილი რომ დახვდა ყველა, გაუკვირდა.
-თუ რძალს ელოდებით, სძინავს, შეუძლოდაა
-იცის ხოლმე-ირონი გაურია თიკამ ხმაში, მაგრამ, როგორც კი ნიკოს მზერა იგრძნო, გაჩუმდა.
-რა გამოცდილივით ლაპარაკობ? როდის იყავი გათხოვილი?-თვალები დააწვრილა. ცოტაც და აფეთქდებოდა.
-მე... მე უბრალოდ...-დაიბნა და დედამისს გახედა
-თავს მოგაჭრი, ნაკუწებად გაქცევ რამე რომ გავიგო, გაიგე?-მისკენ გაიშვირა საჩვენებელი თითი.
-ნიკო...
-გაიგემეთქი?-მისკენ წავიდა
-გავიგე-ცრემლები ჩაუდგა თვალებში.
-ჯერ ისიც გეყოს იმ გოგოსთან ერთად, რომ დადიხარ და ხმას არ ვიღებ.
-მგონი დედა ცოცხალია და სხვა ძმაც მყავს-კიდევ ერთხელ გაიბრძოლა
-რა გინდა, ენა ამოგაძრო? სამაგიეროდ მამა არ არის ცოცხალი და შენი მეორე ძმა აქ სულ არ ცხოვრობს. ნება იბოძე და ჩემი ნათქვამი ჩაიბეჭდე, თორე ცუდად დაასრულებ.-გამაფრთხილებლად დაუქნია ხელი.
-დავიღალე ისედაც, დავიღალე-ამოისლუკუნა
-თიკაა-ტონს ვერ აკონტროლებდა. კიბეზე იდგა ქეთა. მისკენ რომ გაიწია ნიკომ უნებურად ჩაირბინა კიბე და წინ დაუდგა. თვალებში სიბრაზე უელავდა.
-გაგიჟდი?-ქალის დანახვაზე შუბლი შეკრა.
-სხვის საქმეში ნუ ერევი.
-რას აპირებ? უნდა სცემო?-ხელები გადააჯვარედინა.
-ნუ ერევითქო!-გამაფრთხილებლად გაიმეორა.
-ნუ ვერევი? ისე გავხდი შენი ცოლი, არც კი გიკითხავს და ახლა მე ნუ ვერევი? არ ვერევი, ნებისმიერთან ასე მოვიქცეოდი, მაგრამ, სამწუხაროდ, შენ ნებისმიერი კი არა, ჩემი ფიქტიური ქმარი ხარ!-სახე დამანჭა და კაცის დაბღვერილ სახეზე თავადაც დაასერიოზულა გამომეტყველება.
-ამ სახლში ვიღაც შემომაკვდება-ღრმად ამოისუნთქა, ერთხელ კიდევ გახედა თიკას და სწრაფი ნაბიჯით დატოვა სახლი.
გავიდა, მაგრამ სახლში ქარიშხალი დატოვა. ქეთა არც არავის მოსწონდა თუკას გარდა ამ სახლში. ყველა ამრეზით უყურებდა და ერთი სული ჰქონდათ, ვინმეს სანუკვარი ტყვია დაეჭედებინა მისთვის.
-ვერ ვხვდები ნიკო რატომ გიტანს-ჩაიქირქილა ნინომ და მაშინვე დატოვა იქაურობა.
-ნუ მიტანს, რადგან მეც ვერ ვიტან-წინ წასულს დააწია სიტყვები და თავად აიარა კიბე.
ამ ოჯახში ყველა ასეთი იყო. უგრძნობ ადამიანთა გაერთიანებას ჰგავდნენ და ეს კიდევ უფრო მეტად ზაფრავდა ქეთას.
თუმცა მეტი რა შეეძლო, უბრალოდ შეგუების გარდა სხვა გზა არ არსებობდა.
---
კიბეები აიარა და კარზე ზარი დარეკა. გიჟს ჰგავდა. მეორედ უკვე კარზე გაშლილი ხელი დაარტყა და ზღურბლზე ნახევრად შიშველ ქალს მაშინვე ბაგეზე დააცხეა ისე, რომ სრაფრის თქმა აცადა. გაშმაგებული უკოცნიდა ბაგეს და ყველა უარყოფით ენერგიას აქსივდა ამ კოცნაში, რომელიც მომენტალურად უხეშ ქმედებაში გადავიდა და ქალის აფართხალებულმა სხეულმა აიძულა, გაჩერებულიყო.
-კარგად ხარ?
-დიალოგის გარეშე.-კიდევ უფრო ახლოს მიიზიდა ქალის სხეული და ერთი ხელი მაისურის ქვეშ შეუცურა, მეორეთი საცვლის მოშორებას შეუდგა. ცხოველური ჟინის მეტს ვერაფერს გრძნობდა.
ვნებისგან ათრთოლებული ქალი მაგიდის კიდესთან მიიმწყვდია და ზემოდან დააჩერდა.
-ნიკო-თხოვნა იკითხებოდა ქალის ხმაში, რომელსაც ვნებისგან თვალები ჰქონდა დაბინდული.
-ჩუ-ცერა თითი ტუჩებზე გადაატარა და მთელი სხეულით ააკრო მაგიდის ზედაპირს ქალი. ზემოდან უყურებდა და წამიერად ფანგანი რომ დაინახა, თვალები დახუჭა. გაახილა, მაგრამ ქალის გამოსახულება არსად ქრებობდა. წარმოსახვა მაგრად ეკაიფებოდა.
-დედას შევე*ი-კიდევ უფრო გაგიჟდა და ყოველგვარი მომზადების გარეშე შეერეყა ქალის სხეულს, რომელმაც ჯერ მოულოდნელობისგან და ტკივილისგან დამანჭა სახე, შემდეგ კი ოსტატურად აუყოლა კაცის მოძრაობას სხეული. ჭკუიდან იშლებოდა კაცის შეხებაზე. გიჟდებოდა, მაგრამ, ისიცი იცოდა, რომ ნიკო არასდროს აღიქვამდა როგორც საყვარელ ქალს და იმ მინიმუმითაც კმაყოფილდებოდა, რასაც აძლევდა კაცი. მისთვის შეხებაც საკმარისი იყო. მეტის მოთხოვნა არასდროს უცდია. თანაც ახლა, როდესაც იცოდა, რომ ნიკოს ცოლი ჰყავდა.
მოშიშვლებული იჯდა დივანზე და კაცს აკვირდებოდა, რომელიც სავარძელში გადაწოლილიყო და საფეთქლებზე მიეჭირა ძლიერად ხელი.
-ყავა გინდა?-როგორ სჭირდებოდა ახლა ნიკოს მზრუნველი მზერა, მაგრამ ამაოდ.
-არა-თავი გააქნია და ფეხზე წამოდგა. წამიერად შეათვალიერა ქალი და მის სხეულზე ჩალურჯებებიც. სიცხოველის ზენიტში იყო გიგანი და ამას ახლა იაზრებდა. ქალის ყელზე ლურჯად დამჩნეული ხუთი თითი, მის მკერდთან სილურჯეები და მკლავებზეც-ეს ყველაფერი თავის ნამოქმედარი იყო. შუბლზე მიიჭირა ხელი და შემდეგ ისევ გაიმართა.
-დაიძინე-ეს უთხრა, მაისურს ხელი მოჰკიდა და სახლი დატოვა.
იცოდა ქალი, რომ ვერ დაიძინებდა. იცოდა, რომ აბაზანაში შეიკეტებოდა და ცრემლებს გასაქანს მისცემდა, მაგრამ არანაირი გრძნობა, არანაირი სიბრალული, საერთოდ არაფერი არ გააჩნდა მის მიმართ და ახლა საკუთარ თავზე მხოლოდ იმიტომ ერეოდა გული, რომ ცხოველური ჟინი მართავდა მომენტალურად.
ავტომობილში იჯდა. საჭეზე ჰქონდა თავი მიბჯენილი. ამდენი ფიქრით თავი უსკდებოდა.
მძიმე ნაბიჯით გადავიდა და ასევე გაიარა ეზო. გვიანი იყო, მაგრამ სინათლე გამოსჭვიოდა ფანჯრიდან. ქურთუკი იქვე დადო და მისაღებში შეაბიჯა. ყველა იქ იყო, ყველა ქეთას გარდა. ჯერ ზემოთ კიბეზე აიხედა, შემდეგ თამარის გაფითრებულ სახეს გახედა. კარგად არ ენიშნა. ისევ კიბეს ახედა და მერე შუბლზე ძლიერად მიიჭირა თითები.
-ნიკო-ხმა უკანკალებდა თიკას.
-რა გააკეთა?-გამომეტყველება ცხოველის გაუხდა.
-გაიქცა-ძლივს ამოილუღლუღა უმცროსმა გიგანმა.
ერთხანს გაშეშებული იდგა, ისედაც გადამწვარი ჰქონდა ორგანიზმი და მეტის ფიქრი აღარ შეეძლო. მერე გაახსენდა, რომ ყველა ქეთას მარტო დარჩენას ელოდა, რომ ერთადერთი მოწმე მოეშირებინათ და მაშინვე გაიწია კარისკენ.
-დედას შევე*ი-კარს ხელი დაარტყა და სწრაფი ნაბიჯით დატოვა სახლი.




---
პატარაა, მომიტევეთ