ქალაქში ,სადაც კაცზე მეტი გვამი ასვენია,
სადაც ,ადამიანს გადმომდინარ ცრემლებს უწონიან,
სადაც ,"შენთავობას" განსხვავებულ წესად ჩაგითვლიან,
სადაც ,სიმახინჯე სულის ,ხორცზე მეტად ამაყია.
ქალაქში ,სადაც რწმენას ნაყიდ სანთლით აფასებენ,
სადაც ,"ის რას იტყვის", საკუთარ ბედს ჩუმად გვისაფლავებს,
სადაც ,ქალ-ვაჟებმა ერთანეთის ხიბლი შეითავსეს,
სადაც, სისადავე სიგოიმის წყაროდ ასამართლეს.
ეს ის ქალაქია, კულტურა რომ კედლებს აწერია,
სადაც ,ეროვნებას ძველმოდურის სუნი დასდებია,
სადაც ,ღიმილები უსათუოდ თხოვნის სანიშნია,
სადაც, სიყვარულებს ყველა ბიჯში ცვლიან, არც ითვლიან.
მე იმ ქალაქში ვარ ,კაცზე მეტად ძაღლს რომ ეხებიან,
სადაც, წიგნით ხელში შეგრაცხავენ მძიმე დეპრესიად,
სადაც ,ემოცია სმაილებად სულსაც აჰფარვია,
იმედს ვიტოვებ ,რომ ეს სიზმარი დილას დამთავრდება.