სიცივე... წვიმა და საშინელი ქარბუქი... თბილისში ცივი ზამთარი იცის იანვარში, მაგრამ ეს ზამთარი მძიმე და ყინულებით სავსე აღმოჩნდა... კარიგია წვიმა, ქუჩაში ნელა მივაბიჯებ და არავინ მეკითხება ტირილის მიზეზს, გაოგნებულ სახეებს არ მანათებენ, წარბაწეულები ჩემი დარდის ამოხსნას არ ცდილობენ... თუ ვინმე მკითხავს ეს ცრემლი კი არა წვიმის წვეთებია, რომლებიც ცას ეკუთვნის და არა მე...
სახლში დაბრუნება არ მინდა , მაგერამ სხვა გზა არ მაქვს მივალ გამოკითხვას დამიწყებენ ... არ მივალ და გაკიცხვას... ხან არ ვიცი რომელი ჯობია, ამიტომ რიგ რიგობით ვიქცევი, ხან ვიგვიანებ, ხან ადრე მივდივარ...
სადარბაზოს კარი მძიმედ გაიღო და რა თქმა უნდა ყოვლის მცოდნე და ყველაფრით დაინტერესებული ელისო დეიდაც სადარბაზოს ხვეტავს.
-საყვარელო რა ადრე დაბრუნდი-გამეღიმა, ამ ხალხს ვერ დააკმაყოფილებ, გვიან მოხვალ არ გრცხვენია სად იყავიო და ადრე მოხვალ რას მორბოდიო- რამე ხომ არ მოხდა?
- არა ელისო დეიდა ადრე წამოვედი უნივერსიტეტიდან დღეს გამოცდა მქონდა და ჩავაბარე.
-ჭკვიანი ხარ და მიხარია რომ წინ მიდიხარ, ვიცი ბევრს მიაღწევ და ნახე როგორ ინანოს ყველამ ვინც გული გატკინა- ეს უკვე მათრახის გადარტყმაა ჩემთვის, მაგრამ არ ღირს აყოლა.
-დროებით ელისო დეიდა ხვალ გამოცდა მაქვს და უნდა მოვემზადო- გავიღიმე და სახლის კარი სწრაფად შევაღე.
-რომელი ხარ?
-დედა ერთხელ მაინც რომ ჩაკეტოთ ეს კარი არ გინდათ? როგორ არ გეშინია მიკვირს?
- ნინო შენ ხარ დე? რა ადრე მოხვედი?
- ელისო დეიდამ გამკიცხა უკვე ადრე მოსვლაზე და შენ აღარ გინდა რა!- ნაძალადევად გავიღიმე.
-აუ რა შენ ხო ვერაფერს გკითხავს ადამმიანი, უბრალოდ ჩვენ ძალიან გვიყვარხარ და გვინდა ბედნიერი იყო.
- თამრო , ამისთვის ჩემს სულში ჩაძრომა არ არის საჭირო, უბრალოდ შემეშვით და ბედნიერი ვიქნები- ოთახში შევედი, მაგრამ ვიცოდი დედა არ შემეშვებოდა, უკან შემომყვა კოპებშეკრული.
-ნინო , დედიკო, ხომ იცი რომ შენ რაც გადაიტანე იმისშემდეგ ორმაგად ვღელავთ...
-დედა!-შევაწყვეტინე, არ მიონდოდა მისი მოსმენა- 6 თვე გავიდა, 6 თვე და ყოველი დღე ამ ისტორიით იწყება და ამითვე თავრდება. გინდათ რომ დავივიწყო ყველაფერი, მაგრამ არ მავიწყებთ. რა გავაკეთო?-ცრემლები მომაწვა და ჩანთიდან წიგნების ამოლაგება დავიწყე მათ დასამალად.
- მართლი ხარ!- თქვა დედამ და თავი პატარა ბავშვივით დახარა, რომელსაც ტუქსავენ.
-დედა მე ვცდილობ კარგად ვიყო, ძველ ცხოვრებას ვუბრუნდები და თქვენ ყოველ წამს მისი შეხსენებით ისევ ტკივილს მიახლებთ, საკმარისია!
-ნინო შენ 6 თვეა არ გაგიღიმია და ჩვენ...
-დედა საკმარისია გთხოვ, მინდა ვიმეცადინო და დავიძინო, ხვალ გამოცდა მაქვს.
დედა უთქმელად გავიდა და კარი ფრთხილად მოიხურა.მე წიგნი გადავშალე და უაზროდ ვუყურებდი ასოებს, თუმცა ვერცერთს ვერ ვცნობდი...
6 თვე გასულა, მე კი ისევ ისე ვარ ჩარჩენილი ჩემი სახლის წინ ხის ქვემოთ მდგარი მას ვუსმენ და ვერ ვარკვევ რა უნდა.
-დაჩი ვერაფერი გავიგე რატომ ნერვიულობ ან რას მეუბნები მე რამეს გთხოვ?
-არა შენ ესე პირდაპირ არ მთხოვ , მაგრამ ჩვენგან ეხლა სიახლეებს ელიან , ნაბიჯის გადადგმას.თვალებით ბოტასებს დასცქერის,თითქოს პირველად ნახა.
-რა ნაბიჯზე საუბრობ იქნებ მითხრა და მე შემომხედე სად იყურები, როდიდან გამირბის ეგ თვალები, რა მოხდა ამიხსენი რა?
-ნინო მე , მე ხო იცი ბავშვობიდან მიყვარხარ და შენ ჩემი ბავშვობა, ჩემი ყველაფერი ხარ, მაგრამ მე ცოლის მოყვანა არ მინდა ჯერ.
-ჰა, ჰა , ჰა, მე კიდევ გათხოვება არ მინდა, ეხლა ჩავაბარე და ეხლა ოჯახის შექმნის არც დრო მაქვს და არც სურვილი,ამ ნაბიჯზე მესაუბრებოდი? გააფრინე?
-ნინო!-მისი ცრემლნარევი წითელი თვალების შემეშინდა
-დაჩი, შენ რა გგონია მე შენი ცოლობა მინდა ? არა , კი მინდა როდესმე , მაგრამ ეხლა? არა რა-გავიღიმე, მაგრამ მას არ ეღიმებოდა
-ვიცი, მაგრამ ჩვენგან ეხლა...
-აუუუუუუ ეხლა ნაბიჯები არ მიხსენო თორე გავაფრენ- მივხვდი რომ ის არ ხუმრობდა,სერიოზულად ნერვიულობდა-ვინ ელოდება ამ ნაბიჯს ჩვენგგან?
-ხალხი...
-ვინ ხალხი? ვინაა ეს საზოგადოება?
-მაგალითად ჩვენი მამები, დედები და ზოგადად ყველა!
-მერე როდიდან ვუსმენთ ჩვენ ამ ხალხს დღეს რომ ჩაგწვდა მათი ხმა?- დოინჯი შემოვირტყი და დავუბღვირე,მაგრამ არც კი ამოუხედავს.-დაჩი რა ხდება?რას ითხოვ მაშინ ჩემგან?
დიდი პაუზა ჩამოწვა და მივხვდი ეს რაღაც ცუდის მომასწავებელი ღრუბელი ჩამოწვა.
-ნი, მე შენ... შენ ჩემთვის მთელი ბავშვობა ხარ,მაგრამ უნდა წავიდე...
- შორს მიდიხარ?-ხუმრობა მეგონა და გავაგრძელე
-მე შენგან მივდივარ...
ალბათ მისგან მეტი ახსნა უნდა მომეთხოვა 3 წლიანი ურთიერთობის ასე დასრულებისათვის, მაგრამ უბრალოდ შემოვტრიალდი და უკანმოუხედავად წავედი, გზა არც ამირჩევია უბრალოდ ერთ ჩასახვევში ჩავუხვუიე და გზა გავაგრძელე, ვაცნობიერებდი ყველა მის სიტყვას და ქცევას, ახსნას ვეძებდი, რომელიც არსად იყო...
ის მართლა ჩემი ბავშვობა და ჩემი ცხოვრების ნაწილი იყო, არ ვიცი მის მიმართ სიყვარულს უფრო მეტს ვგრძნობდი, თუ მეგობრობას, მაგრამ მის გარეშე რომ ყველაფერი თავდაყირა დადგებოდა ეს ვიცი...
ცრემლები, ტირილი,თავის ტკივილი, ამერია ყველაფერი. არ ვიცი რის უფრო მეშინოდა მისი წასვლის თუ ჩემების და მისიანების რეაქციის, არ ვიცი რა მიწურავდა გულს.
-საჭმელი არ გინდა?-შემოვარდა ჩემი ძმა , პატარა თავხედი ლუკა და ფიქრები შორს გააქცია.
-არა ლუ, ბევრი მაქვს სამეცადინო და თანაც არ მშია-გავიღიმე, მაგრამ მძიმე ფიქრებმა ჩემს სახეზე ეს ღიმილი ალბათ უფრო დაღრეჯვას მიამსგავსა.
-კარგით ქალბატონო, მე აღარ შეგაწუხებთ- ლუკა გავიდა და ისევ შავი ღრუბელი მომადგა და მიკაკუნებს, ნუთუ ეს როდესმე დამთავრდება, თუ უსასრულოდ გაიწელება მთელი ჩემი სიცოცხლის განმავლობაში? არ ვიცი რას მივტირი, ფაქტია არა შეყვარებულს,არამედ მთელი ჩემი ბავშვობის ტკბილ მოგონებას, მეგობარს, რომელიც უბრალოდ ამდენი წლის შემდეგ წავიდა და მარტო დამტოვა, ზაფხულის ძალიან ცხელ დრეს მიმატოვა და მას შემდეგ ჩემთან ყინავს და თოვს...
აზრი არ აქვს ჩემს კითხვას დავწექი და გავითიშე...