მცივა, დავიღალე და ძირს ვწევარ , მიწაზე... აქ რა ჯანდაბას ვაკეთებ , სად ვარ? მიწის სიცივემ ამიცახცახა სხეული. მეშინია, ოღონდ არ ვიცი რისი?!
-ადექი!-ვინ მეძახის- შენ ხომ ძლიერი ქალი ხარ ადექი!შიშით ვდგები, ეს ხმა ჩემსკენ აბიჯებს და შიში იმატებს... ხელი ჩამკიდა, მინდა მას შევხედო. ვინ არის ? რა უნდა? არც ერთი ჩემი მეგობრის ხმას არ გავს, მაგრამ ძალიან თბილი ხელები აქვს , მინდა აქ იყოს და...
უცებ გამეღვიძა, ჯანდაბა ეხლა შემეძლო მისი დანახვა და ... მთლად ოფლში ვიწექი და ვხურდი, პირველად ამდენი ხნის განმავლობაში მცხელოდა...
წყალი... წამოვიწიე , ხალათი მოვისხი და სამზარეულოსკენ გზას თვალდახუჭული გავუყევი, სახლი ხომ ზეპირად იცის ჩემმა გონებამ და ფეხებმა... ხმა მომესმა და შევჩერდი, ქურდვით ვდგევასრ სამზარეულოს შესასვლეში და ვუსმენ.
-თამრი დამშვიდდი რა გაივლის დრო და ყველაფერს გაუმკლავდება,უბრალოდ თავი დაანებე და გამოვა მდგომარეობიდან , ყველა რაღაცას სთხოვთ და დაღალეთ. ისწავლე, გაიღიმე, იცეკვე , იმღერე, ჭამე , სვი და რას შეჭამეთ უბრალოდ აცხოვრეთ. დაჩის ესეა რას შორდებოდნენ თუ ერთად უნდოდათ ამას ვერ ვხვდები უბრალოდ.
- რომ შევახვედროთ? დათო რას იტყვი?
- ქალო, გადამრევ შენ! ნინოს არ უნდა და გავკოჭო და მივიყვანო? მაქვს ამის უფლება? არ მაქვს. საერთოდ შეეშვი რა იცხოვროს. ბოლოჯერ გაფრთხილებ არაფერში ჩაერევი და არც უხსენებ მას . მორჩა!
უკან ფეხაკრეფით გამოვედი. მამა სულ ჩემს მხარესაა და არ მტკენს გულს, თუმცა მე ბევრჯერ ვატკინე გული, თუნდაც ეხლახანს ვუთხარი არ მინდა მისი ნახვა და შენი საქმე არ არისთქო. მამა ამის ღირსი არ იყო, მაგრამ ყველამ დამღალა...
შვებით ამოვისუნთქე... იქნებ ხვალ სხვანაირად იყოს , იქნებ არავინ არაფერი მითხრას...
ისევ ჩამეძინა , ისევ იგივე სიზმარი და იგივე ადგილას გამოღვიძება.
ღრმად ამოვისუნთქე და საწოლზე წამოვჯქი...
საწოლიდან ძლივს, ზლაზვნით ავდექი და შხაპის მისაღებად შევედი... წყალი მაცოცხელებელი ელექა... მეღიმება სიზმარზე , ჩემს სურვილზე , დავინახო ამ ხმის პატრონი ვინ ჯანმდაბაა ძილს რომ არ მაცდის.
ჩემებს დავემშვიდობე და უნივერსიტეტისკენ მიმავალ მიკროავტობუსში ჩავჯექი… ხალხმრავლობაა... ყურში ყურსასდმენი გავიკეთე და მუსიკა ხმამაღალ ხმაზე ჩავრთე, გულის და გონებოს ხმა უნდა დავახშო...
მივაღწიე უნივერსიტეტში და აქაც ხალხმრავლობა.
-ნინო, მოდი აქ ჩვენთან- გვრიტებივით ჩამომსხდარან მთელი ჯგუფი და იცინიან.
-ხალხო რა გაცინებთ არ ნერვიულობთ?-კითხულობს თამარი
-გოგოებო და ბიჭებო ყველას მოგესალმებით დილა მშვიდობისა- ვთქვი და სამარისებული სიჩუმე დადგა. ყველამ გაოგნებით ჩემსკენ გამოიხედა და თითქოს ყველამ სუნთქვა შეწყვიტა. მეც შევცბი... დიმა, წამოხტა და მკლავში ხელი ჩამავლო.
-რა ხდება? იმედია მშვიდობაა? რა გაღიმებს?
-ვერ გავიგე?-კოპები შევყარე და გაოგნებულმა შევხედე ჩემსკენ მომართულ ორ დიდ შავ თვალს.- რა გინდა?
-რატომ იღიმები? უფრო სწორად როგორ? შენი ღიმილიც კი დამვიწყებია შე უჟმურო გოგო. მომეხვია დიმა მე კი განცვიფრებისგან პირი გავაღე.
-ყველამ გააფრინეთ ხო?- გავაშვებინე ხელები- რა გინდათ არ ვიღიმები გაიღიმეო, ვიღიმები რატომო და იქნებ ჩამოყალიბდეთ?
- კარგია რომ გაიღიმე - მომესმა უკნიდან ნათიას ხმა- მე ესეთი მომწონხარ და ასეთი მიყვარხარ-
- ნათ, წამო დაიწყება ეხლა გამოცდა და ამ გიჟებსაც გამაშორე...
-წამო და...
-არა არაფერიცა არ მოხდა უბრალოდ კარგი სიზმარი ვნახე და კარგად გავიღვიძე, კარგ ფეხზე ავდექი და მორჩა…
-მერე მეც ეს მომწონს ის ცუდი ფეხი ხომ არ მოვიჭრათ და მარტო ეგ დავტოვოთ , ჰა?- გადაიხარხარა ნათიამ.
- სულ ნუ გააფრენ კარგი?
-ნი, დღეს ხომ მოდიხარ? ეხლა ერთი არა და წამოვა ეს წიგნები თავში- წიგნები მართლა მოიმარჯვა და გაჯავრებული მიყურებს.
-კაი რა მართლა ნუ გადაირევი ეხლა . როდის გინახავს მე რომ კლუბში დავდიოდი და თან ეხლა არ ...
- მისმინე არ ვხუმრობ
- ნათ, ჩემებს ეს არ გაუხარდებათ , კლუბი მამაჩემითვის ხო იცი... არ არსებობს...ამიტომ...
- ნუ იგონებ დარწმუნებული ვარ მოგცემენ წამოსვლის ნება, უფრო მეტიც, დათო ბიძია თვითონ ჩაგაცნმევს , სახლიდან გამოგაგდებს და კარს ჩაგიკეტავს- ნათიას აღფრთოვანებას ვერ ვხვდებოდი- გინდა ეხლავე დავურეკავ და ვკითხავ-ტელეფონი ამოიღო და ნომერი აკრიფა, მეგონა ხუმრობდა და უცებ
-ალო-თვალები დავქაჩე , მაგრამ ტელეფონით შორს გაიქცა და არაფრის არც თქმა და არც გაკეთება მაცადა.
-გიჟი ხარ რა...
-კარგი დათო ბიძია მაშინ ამაღამ ჩემთან დარჩება და არ ინერვიულო- გამეღიმა, ვიცოდი მამაჩემი არსად არ მტოვებდა და უარის მოლოდინში ეშმაკურად ვიღიმოდი-ძალიან კარგია კარგად და მოკითხვა თამრიკიოს
სიჩუმემ ორ წამსაც ვერ გასტანა
-გამოგიშვა-სახე შემეცვალა და პირი გაოცებისგან გამეღო
-რას ამბობ გოგო გააფრინე? მატყუებ?- ტელეფონმა რეკვა დაიწყო, ჩანთიდან ამოვიღე და დედაჩემი- აუ ნათ ეს რა ქენი თამრიკო ტვინს წაიღებს ეხლა- ალო დე,
-დე ჩემო გოგო ჩემო ლამაზო, დღეს შეგამჩნიე რომ სხვანაირად იყავი, მიხარია დე სადაც გინდა იქ წადი და რაც გინდა ის აკეთე მამაც თანახმაა.
- პირი მაინც დახურე გოგო- იცინოდა ნათია მე კი ხელი მუშტად შევკარი და ვემუქრებოდი.
- დე საერთოდ არ მინდა წასვლა ამათმა აიჩეეს
- ძალიან მაგარი მეგობრები გყავს და წადი რა ბებერივით იქცევი. გინდა მეც წამოვალ?
-დედა ნუ გაგიჟდით რა ყველა, კაი წავალ და არ მოვალ სახლში აბა კარგად
- ჩემი გოგო ისევ დაუბრუნდა ცხოვრებას- გათიშული ეგონა დედას და მამას ისეთი ხმით უყვიროდა
მათ გასახარებლად ღირდა კლუბშიც და ყველგან წასვლა.
-აი ხომ გეუბნებოდი, იმედია ასე არ წამოხვალ სკოლის მოსწავლის ფორმუით.
-ეხლა ჯერ არც მოვდიოდი და ეხლა ნუ გამომაწყობ რა.
-მაგასაც ვნახავთ- ეს მითხრა მაგრამ პასუხის გაცემა ვეღარ მოვასწარი გამოცდა დაიწყო. გამოცდამ კარგად ჩაიარა, გარეთ გამოვედი.
ნათია დაიკარგა გამოცდაზე ვეღარ გამოვიდა ... ამოწმებს ალბათ როგორც ყოველთვის. საპირფარეშოში შევედი, სარკეში ჩავიხედე და მართკლაც მე შემეშინდა ჩემი ანარეკლის. სად წავედი სად დავიკარგე? თავს რატომ არ ვუვლი? გაწეწეილი წაბლისფერი თმა, ჩამქრალი ცისფერი თვალები და უფერული სახე, სტუდენტს კი არა საფრთხოვბელას უფრო ვგავარ.
- იქნებ ნათია მართალია რამე უნდა შევცვალო!
-სად იყავი?- მომვარდა ნათია-მეგონა გაიპარე, შენგანმ ამას უფრო ველოდი.
-მომბეზრდა უკვე და ნუ გადამაფიქრებინე!- ცალი წარბი ავწიე და თვალები დავქაჩე
- ანუ მოდიხარ ხო?-არ ისვენებდა
-ნათ
-ხო კაი- ხელი ტუჩებთან მიიდო და ჩუმად ვარო მანიშნა.
უნივერსიტეტიდან გამოვედით და სამარშუტო ტაქსი გავაჩერეთ
- ეხლა ჩემთან წავიდეთ არავინაა და მოვწესრიგდეთ.
- იცი მე მინდიოდა თმა მომეწესრიგებინა სალონში - ჩუმად ვთქვი იმის მოლოდინში, რომ კომენტარის გარეშე ჩაივლიდა, მაგრამ შევცდი.
- მაგარიააააააააა- შეჰყვირა ნათია.
- ნუ ყვირიხარ ყველა ჩვენ გვიყურებს, ვერ ხარ შენ რა!
ნათია სალონში ვერ ისვენებდა, საღამოს გეგმებს სახავდა.
-იმედია სწორი გადაწყვეტილება მივიღე, საკმარისია...



გამარჯობა, ეს ჩემი პირველი ნამუშევარია. თქვენი ნებისმიერი შენიშვნა და კომენტარი ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია.