ღამეა და არ მსიამოვნებს გარეთ ყოფნა, მაღალი ქუსლები მკლავს, ჩემი ბრალია რას უჯერებ სხვას ჩაიცვი ის რაც გიყვარს... ჩემს კეტებს მივტირი ვიყინები და ფეხები მატყდება.შავი შარვალი,კომბინიზონი მაცვია, რომელსაც ბრიტელიც კი არ აქვს. რომ ჩამძვრეს ნათიას მოვკლავ.
-ნათია ეს რა ჩამაცვი, კარგი რა გავიყინე რა!
- გოგო ულამაზესი ხარ, გხატავს.-
ტაქსი გავაჩერეთ და გავუყევით თბილისის სავსე ქუჩებს. საცობებთა და გამონაბოლქვით სავსეა აქაურობა...
- ნათია ძალიან ცუდად ვგრძობ თქვს. ისე მაცვია,როგორც შეჩვეული არ ვარ. ისე
ვარ ამ მაღლევით დაღლილი ჯერ არ მივსულვართ და მათი გადაყრა მინდა. მოდი შენ წადი მე კი უკან დავბრუნდები- ნათიას ისეთი გამომეტყველება
ჰქონდა თითქოს არც ესმოდა ჩემი წუწუნი- გოგო არ გესმის შენ ? - ხმას
ავუწიე მაგრამ მივხვდი , რომ მასთან არ ჰქონდა აზრი საუბარს.
- მე რომ ყრუ გავხდი არ იცოდი?- ბოროტულად გაიცინა და მძღოლს
მბრძანებლური კილოთი მიმართა- თუ შეიძლება ცოტა სწრაფად იარეთ
გვაგვიანდება!-წარბი აქაჩული ჰქონდა და თვალებს სიბრაზე ეტყობოდათ.
- ჩემი ჯავრი მასზე იყარე ხო ? - გამეღიმა მე
- შენ ვერ გიბრაზდები და რა ვქნა. ამ სიმფათიურმა მძღოლმა გიხსნა - გაიღიმა და სარკეში მძღოლს მიაშტერდა.
თავი მინას მივადე და ფიქრებმა წამიღო. ეს ჩემი მეგობრები ჩემს გამხნევებას და ჩემს გაბედნიერებას ცდილობდნენ. ბოლო 6 თვის მანძილზე ყველა ტკივილი და
ცრემლი გაიზიარეს. არ მინდა იფიქრონ რომ ამას ვერ ვხედავ. ვეცდები ეს ერთი დღე მოვითმინო და გავახარო, ასე ჯობია. უეცრად მუხრუჭის ხმამ გამომაფხიზლა.
-მადლობა , ინებეთ- ფული გაუწიდა მძლოლს ნათიამ.- შენ ჩაგეძინა? გადმოდ მოვედით!
- ისევ მიბრძანე და მეც შევასრულებ. აი ამიტომაც მიყვარხარ ასე.
კლუბი რუსთაველზე იყო, სადღაც ქვემოთ ჩავედით. ნუთუ არ შეიძლება რესტორანში ან კარაოკეში წავსულიყავით. კლუბი რას აიჩემეს. შეშლილი ადგილია. ეს გავიფიქრე და კარი შევაღე. სიბნელე, უაზრო ფერების ციმციმი.
უაზრო ხმაური, რომელიც გულ-მკერდს მაცლის და სადგაც აგდებს.
- ნათია სად მიდიხარ? ეს რა სისულელე ადგილია.
- აუ არ დაიწყო ეხლა რა. უბრალოდ სცადე მაინც.
- მხოლოდ შენი ხათრით შემოვდივარ აქ.
- და ჩემი ხო?- ყურთან ყვიროდა დიმა
- ხმაც კი არ მესმის. აი რატომ დაყრუვდი ნათია გაიგეეეეეეე?-სიცილი ამივარდა
კიბეებით კიდევ უფრო ქვემოთ ჩავედით და აქ უარესი ხმაური.
- ჯოჯოხეთში თუ მივდიოდით დარწმუნებული ვარ მოკლე გზაც არსებობდა - ჩემსაცე
ნათქვამზე მე გამეცინა.
- ნინ აქეთ წამოდი- ხელი ჩამჭიდა დიმამ, მაგიდასთან და ირგვლივ მოყრილ პუფეფთან აღმოვჩნდი.
- გამარჯობა! - მივესალმე ყველას და კუთხეში დაგდებულ პუფში ჩავესვენე.

ჯაგა-ჯუგი არ მთავრდებოდა. ბედს შევეგუე და უბრალოდ დროს ვუყირებდი.
- როდისღაც დამთავრდება ალბათ. -ჩემთვის ჩავილაპარაკე.
- მე მკითხე რამე? - გადმოიხარა დიმა ჩემსკენ
- არა - ვუთხარი და მაგიდაზე დადებული ჭიქებისაკენ დავიხარე.
- ნინ, აქ ყველაფერს ალკოჰოლი აქვს და- აღარ გააგრძელა დიმამ, მან იცოდა სასმელს, რომ არ ვსვავდი.
- ხო? კარგია რომ მითხარი. -ჭიქა მაგიდაზე დავაბრუნე და მოცეკვავე გოგო-ბიჭებს გავხედე.
- მოვეკვავე ხარ და არ ცეკვავ? რა ფენომენიხარ არ ვიცი- მკითხა დიმამ და გაიღიმა.
- მე უკვე აღარ ვცეკვავ არ მინდა ხომ იცი- იმდენჯერ ავხსენი და მაინც არავის ესმის აღარ მსიამოვნებს ცეკვა.
- კი ვიცი. ვიღაც კრეტინს შეწირე შენი ცხოვრება და არაფერი აღარ გინდა, არადა მე ვიცი ის არ გიყვარდა.
- რატომ მელაპარაკები ასე?- თვალებში ცრემლი ჩამიდგა.
- მე შენი მეგობარი ვარ და მინდა სიმართლე დაინახო-ხელი მომხვია და ჩამეხუტა.
- ვიცი მაგრამ ხომ იცი ის მთელი ჩემი ბავშვობა იყო.
- აი ნახავ ვინმე მართლა შეგიყვარდება და ვინმე ისეთი, ვინც მართლა შეგიყვარებს და გაგრძნობინებს რა არის სიყვარული.
მისკენ დავიხარე და მხარზე თავი დავადე. დიმა და ნათია ის ადამიანები არიან, ვინც ყოველთვის სიმართლეს მეუბნებოდნენ.
- ნინ ჩვენი იმედი ყოველთვის უნდა გქონდეს. - ეხლა ნათია მომეხვია და ასე ვიჯექით სამივე.
- იცეკვეთ თქვენ. - ორივეს ხელო ჩავკიდე და ავაყენე
- წამო შენც
- არა არ მინდა
ყველა უდარდელად ცეკვავდა და ერთობოდა. ცოტა ხანში დიმა და ნათიაც დაბრუნდნენ და აქოშინებულები სასმელს მივარდნენ.
- ეს ბიჭი იცანი?- დიმამ ჩვენსკენ გამოიხედა.
- ვინ ბიჭი?- ვიკითხე და იქაურობას თვალი მოვავლე.
- აი ის კუთხეში რომ ზის და თვალს რომ არ გაცილებს ნინ.
- არა არ ვიცი თან ამ განათებაში რას ვიცნობ
- ეს ის ბიჭია უნივერსიტეტში კუთხეებში რომ დგება და ისე გიყურებს თითქოს ნაყინი იყო ან რამე ტკბიილეული და შენი შეჭმა უნდა-ნათია როგორც ყოველთვის თავისებურად ხსნიდა ნანახს.
- ისევ სისულელეებს როშავ ხო?- თავი გააქნია დიმამ
მუსიკა უკვე გულს მირევდა , მაგრამ არ მინდოდა მათთვის გული დამეწყვიტა, ვიცი ჩემთვის ცდილობდნენ.
-საპირფარეშოში რომ წავიდე ხომ შეიძლება?
- ნინო გამარჯობა!- ზემოთ ავიხედე და ის კუთხეში მჯდომი ბიჭი დავინახე-ვიცეკვოთ?
- იცი მე არ ვცეკვავ?
- საერთოდ?-გაოგნებული მიყურებდა
- ხო, არ ცეკვავს- დაიძაბა დიმა.
- კარგი გასაგებია. როდესაც ცეკვას დაიწყებ ჩემი ვალი გექნება- თვალი ჩამიკრა და მისი ადგილისკენ გაეშურა.
- რა აბეზარი თაყვანისმცემელი შეიძინე?-იცინოდა ნათია.
- ნათია, კარგი რა
- მე გავალ და დავბრუნდები- ვთქვი და ავდექი.
- არ გაიპარო
- ყველაფერს აქ ვტობებ და რით წავალ
საპირფარეშო ძლივს ვიპოვე. აქაც ბნელი განათებაა. სარკეში ჩემს ანარეკლსაც ძლივს ვხედავ. ხელები დავიბანე და კართან მივედი. საკეტი გადავწიე, მაგრამ ვერ გავაღე. ვეჯაჯგურე მაგრამ ამაოდ კარი არ იღება.
- დამეხმარეთ კარი ჩამეკეტა. მიშველეთ-ყვირილიც ამაო იყო. რადგან ვიცოდი მუსიკა რამხელაზეც იყო და ჩემს ხმას ვინ გაიგონებდა?- მიშველეთთთთთ- აქ როგორ უნდა ჩავრჩენილიყავი, ოხ ნინო ოხ შენ რა გითხარი.
- გამარჯობა, თქვენ ყვიროდით?- კარს იქით ბიჭის სასიამოვნო ხმა გაისმა.
- მიშველეთ რა აქ ჩავიკეტე. შეეცადეთ კარი გააღოთ აქედან არ იღება, იმედია გამოშტერებული არ არის დასალევი ან მოსაწევისგან ან კიდევ სხვა რამისგან- ჩუმად გავაგრძელე საუბარი
- უკაცრავად ეს მე მლანძღავდით ?- სიცილნარევი ხმით შემომძახა სასიამოვნო ხმამ.
- კარი გააღე ეხლავე- ვიყვირე
- მლანძღავთ ლოთს და კიდევ ათას რამეს მეძახით და თავად ხართ ჩაკეტილი საპირფარეშოში და უცხო მამაკაცს სთხოვთ დახმარებას, არამგონია მე ვიყო გამოშტერებული
- ეხლა ცოტა ნორმალურად და სწრაფად კარი გააღე- უკვე ყვირილს ტირილი დაემატა
- ვცდილობ მაგრამ არ გამოდის
-შტერი , დებილი, იდიოტი
- იცით რა მლანძღავთ და ასე მთხოვთ დახმარებას ამას ვერ მოვითმენ
- ხოდა წადი აქედან- ტირილი აღმომხდა
-ხოდა კარგად იყავით
ფეხის ხმა სადგაც შორს წავიდა და გაუჩინარდა. ნუთუ მართლა დამტოვა უსინდიო კაცმა. ტირილი და ისტერიკა აირია ერთმანეთში. უეცრად კარს მძიმე რაღაც დაეჯახა და გაიღო, მე უკვე ხმაც აღარ მქონდა იატაკზე დავჯექი და ცრემლები რაპა-ღუპით ჩამომდიოდა ლოყებზე..
- გამარჯობა კლუბების პრინცესა-ხელი გამომიწოდა უცნობმა. მას ხმასტან ერთად სასიამოვნო გარეგნობაც ქონდა. მაღალი დაკუნთული ტანი, თეთრი პირისახე , თხელი ტუჩებოთ და ცხვირით, წაბლისფერი თმითა და ლამაზი მწვანე თვალებით. მე მას შევყურებდი და თან ვტიროდი.
- მე დახმარება არ მინდა- ვიუკადრისე და თავად დავაპირე ადგომა, ნერვიულობისაგან ხელ-ფეხი მიკანკალებდა და უკან დავეცი. უცნობმა წამომაყენა, მისკენ მიმიზიდა და ჩუმად ჩამჩურჩულა.
- ნაკლები უნდა დალიო- თვალებში ჩამხედა და გამიღიმა.
- მე , მე - ვკანკალებდი ერთიანად- მე საერთოდ არ ვსვამ და ეხლაც არ დამილევია- თავის მართლება დავიწყე.ის გაოცებით მისმენდა და სახეზე ეწერა, რომ ამის არ სჯეროდა.
ხელი გავაშვებინე და წასვლა მინდოდა.
-მადლობასაც არ მეტყვი?- თბილი ხმა გაუხდა უცნობს.
- კარგად იყავით-ფეხი ამერია და წაქცევას ნიჟარაზე დაყრდნობა ვაჩიე.უცნობმა გაიცინა, რამაც ისედაც განერვიულებული წყობიდან გამომიყვანა
-იდიოტო, შტერო, კლუბის ჭია თავი ვინ გგონია მე რომ დამცინი- გაბრაზებისგან ერთიანად ვკანკალებდი და ცრემლები ლოყებზე გარბი- გამორბოდნენ.
უცნობი ახლოს მოვიდა, ხელები ხელზე მომკიდა და მაკკოცა, მისი ტუჩები თბილი და ძალიან რბილი იყო. გავშეშდი . თქმა ვერაფრის მოვასწარი ისე გავიდა.
- იდიოტი- მივაძახე მას. აკანკალებული გამოვედი და სწრაფად წავედი ბავშვებისკენ.
დიმამ მაშინვე შემამჩნია და ხელი მკლავში ჩამჭიდა
- სად იყავი რა სახე გაქვს? რა მოხდა- გაოგნებული და გაბრაზებული ჩანდა.
- დიმა , საპირფარეშოში ჩავიკეტე, მერე ვიღაც იდიოტმა გამიღო კარი და მაკოცა.- გაოგნებული მიყურებდა დიმა და არ იცოდა რა ეპასუხა- აქედან წამიყვანე, გთხოვ-
დიმამ სწრაფად აიღო ჩემი პალტო და კიბეს ავუყევით.
- ვინ იყო მანახე და მე ვიცი რასაც გავუკეთებ- ბრაზობდა მთელი გზა
- კარგი რა ეხლა არ დაიწყო ვცემ და ასე და ისე.
- პრინციპში აქ ისეთი ხალხი დადის არც შენ უნდა გაგიკვირდეს და არც მას გაუკვირდებოდა გოგო რომ საპირფარეშოში იკეტება, იფიქრებდა მთვრალიაო ან კიდევ რამის ზემოქმედების ქვეშ ეგომებოდი.
- იდიოტი და შეშლილია ასე უცნობს რატომ უნდა მივარდე და აკოცო?!
- რატომაც არა, ლამაზი ხარ და მანაც ისარგებლა, რას კარგავდა, ხალხი ესე იქცევა, თანაც მას ალბათ კლუბის გოგო ეგონე- ეცინებოდა დიმას.
- ხო, ეგრეც მითხრა, კლუბის პრინცესაო.
- მოკლედ მე ეხლა წავალ და ნათიას მოვიყვან, მერე ყველა ერთად წავალთ აქედა.ხომ არ გეშინია მარტო დარჩენის?
- არა , მალე მოდით რა.- ვთხოვე და დიმაც გაიქცა.
მეშინოდა, მაგრამ რის? იმ შეშლილი ბიჭის? არამგონია. მის გახსენებაზე სისხლი თავში ამივარდა
-იდიოტი- ხმამაღლა ვთქვი.
-გამარჯობა კლუბების პრინცესა, იმედია მე მლანძღავ, სხვა შემთხვევვაში მეწყინება.- უკნიდან ისევ ის ხმა მომესმა-მეგონა ვერ გამოაღწევდი იქიდან, ყოჩაღ!
-შენ რა დამცინი?- ისეთი ისტერიკა დამემართა , ხელ ფეხი ისევ ამიკანკალდა- იდიოტი ხარ!
- ხომ არ შეგაშინე?- მიღიმოდა აუღელვებლად.
- იდიოტების არ მეშინია-ვუთხარი და ზურგი შევაქციე. უეცრად ჩემს წინ აღმოჩნდა , ძალიან ახლოს, სუნთქვა შემეკვრა.
- როცა მლანძღავ მაშინ ვიცი როგორც უნდა გაგაჩუმო, როგორც იქ წეღან- თავიდან ვერ მივხვდი რას მეუბნებოდა,ჩემსკენ დაიხარა- თანაც მარწყვი ძალიან მიყვარს და გემოს გავუსინჯავდი მაგ მარწყვივით ტუჩებს-ისე ახლოს იყო მართლა შემეშინდა, დღეს ბევრი გადავიტანე უკვე ძალიან დავიღალე. ხელებს ვერ ვაშვებინებ, მე პატარა ბავშვივით ვიბრძვი და მისგან განთავისუფლებას ვცდილობ ის კი დგას და ისე მიყურებს თითქოს არაფერი.
უეცრად დაღლა და ტკივილი ერთად ვიგრძენი. ჩავიკეცე, ის კი დაიბნა და უკან დაიხია.ხელები ასწია და შეშინებული მიყურებდა, ვტიროდი.
- კარგი- ხელები ასწია და უკან დაიხია- მე ... რა გავაკეთე ასე რომ განიცდი, კარგი ვსო, აი შემომხედე მე წავალ ოღონდ ადექი და არ იტირო.
-ნინო! რა ხდება აქ?- გამოვიდნენ დიმა და ნათია ჩემთან მოვარდნენ. თავი ავწიე, მიმოვიხედე, მაგრამ ის თავხედი აქ აღარ იყო.
- ისევ ის მოვიდა?- დიმა ისეთი გაცეცხლებული იყო- ჯანდაბა რა
- კარგი ვსო მორჩა, წამიყვანეთ აქედან- ვიყვირე და ნათიას ჩავეჭიდე.
- ტაქსს მოვიყვან ნათია არ მოშორდე მაგას გთხოვ!
- აუ რა თავგადასავლები მომხდარა და მე ჭურში ვარ. აბა მოყევი, მე მხოლოდ ის ვიცი რომ მან გაკოცა, აბა როგორი ბიჭია დეტალები მაინტერესებს- არ ცხრებოდა ნათია
-ნათი ის ერთი განებივრებული იდიოტია
- ლამაზია?
- იდიოტი როგორ გამოიყურება რა აზრი აქვს მითხარი?
- ანუ ლამაზია ხო?
- მწვანე თვალები აქვს უცნაური, სხვა არაფერი მახსოვს.
-აუუუ ანუ მწვანეთვალებაა?
- მწვანეთვალება იდიოტი- შევუსწორე
- ჩემთვის სულერთია, მან შენი განკურნება დაიწყო და ჩემს თვალში უკვე გმირია.
- იქნებ ძეგლი აგვეგო ჰა, რას იტყვი?
- რა ძეგლი- გაოცდა ნათია
- იდიოტისთვის აგვეგო ძეგლკი და თაყვანს სცემდი ხოლმე რას იტყვი?
- თუ ლამაზია რატომაც არა ! ყველა დავტკვბებოდით მისი ცქერით.
- ხანდახან მიკცვირს შენთან რატომ ვმეგობრობ. ასე განვსხვავდებით და მაგიჟებ- გაოცებით ვუყურებდი
- მე რომ არა თქვენ ორი უჟმური იქნებოდით და შტერებივით ივლიდით აქეთ-იქით
- გოგოებო წავედით!- დიმა მანქანიდან გვეძახდა. მანქანაში ჩავჯექი. ხმას არცერთი არ ვირებდით. სახლამდე ასე მივედით.
- ადით და მე მერე წავალ
- ხვალ აქ მოდი რა- ნათიამ სადარბაზოს კარიდან მიაძახა დიმას
პასუხი არც მომისმენია მესამე სართულზე ავედი , ნათიამ კარი გააღო თუ არა სიბნელეში შევედი.
- აბანოში შევალ და დავიძინებ, ძალიან დავიღალე.
- კარგი ნინ, იმედია არ მიბრაზდები, არ მეგონა ასე თუ იქნებოდა თორემ არ წაგიყვანდი.
- შენ რა შუაში ხარ?
- მიდი შედი.
წყალი გადავივლე, ლოგინში შევძვერი და არც კი მახსოვს , როდის ჩამეძინა.
- ნინ - მომესმა ნათიას ხმა - თამრიკო რეკავს შენ რომ ვერ დაგირეკა განერვიულდა და გადაურეკე რა- ნათია დარცხვენილი მიყურებდა, თავს დამნაშავედ გრძნობდა.
- კარგი ნათ დავურეკავ და ავდგები
- დიმაც გზაშია და ერთდ ვისაუზმოთ.- ნათია გავიდა
- დე,
- სად ხარ ნინო გავაფრინე- თამრიკო გაგიჟებული იყო.
- დე მეძინა რა მოხდა
- დღეს სახლში მოხვალ? მამაშენი ღელავდა არ გვეძინა-თამრიკოს სჩვეოდა ყველაფრის გაზვიადება, გამეღიმა.
- კარგი დე მოვალ დღეს საღამოს.
გავუთიშე, თავი მოვიწესრიგე და სამზარეულოში შევედი.
-რა გემრიელი სუნი დგას-ნათია ქურასთან იდგა და საუზმეს გვიმზადებდა
- ნინ გუშინდელზე ბოდიში მინდა მოგიხადო- თავდახრილი მელაპარაკებოდა ნათია.
- ნათ რა შენი ბრალია, ნუღარ გამახსენებ და ეს საკმარისია.- კარზე ზარი და კაკუნი იყო.
- დიმა იქნება- წამოვხტი და კარისკენ გავიქეცი. გავაღე, დიმა, როგორც ყოველთვის სიმპატიური იყო, ცელეფოფნით და დიდი , ლამაზი ვარდების თაიგულით იდგა, გამიკვირდა , ყვავილებით პირველად ვნახე.
- ეს ვის მოუტანე? - ვთქვი კისკისით, მაგრამ დიმა არ იღიმოდა ის გაოცებული იყო.
- ეს მე უნდა გკითხოთ ვისია ეს ყვევილები?
- შენ არ მოიტანე?- დიმა გაბრაზებული შემოვიდა, კარი მივხურე და სამზარეულოსკენ გავიქეცი.
-ნათია გამოტყდი ეხლავე ვინ არის შენი ფარული თაყვანისმცემელი?-
- რა ფარული თაყვანისმცემელი? ამ დილაადრიან რამ გაგაგიჟთ?
- შენ რა გიხარია ასე?- გაბრაზებით შემომხედა დიმამ.
- სულ ეს რომ ხარობს ჩვენი გაწვალებით ეხლა მე მინდა ვიცინო- ნთიამ დიმას ბუკეტი გამოართვა ყვავილები გადაწი-გადმოწია და წითელი კონვერტი ამოიღო, გახსნა და გაიბადრა, დიმა უფრო გაბრაზდა.
- წაიკითხე ეხლავე.- გამოცრა კბილებიდან.
-ეს მე არ მეკუთვნის , ნინო!- გამომიწოდა წერილი,გამოვართვი ღიმილი სახეზე შემაშრა.
"ლამაზო გოგო, ბოდიში შეშინებისთვის და თითოეული შენი ცრემლისათვის.
დაუკითხავად აღარასდროს გაკოცებ!"
ხმამაღლა წავიკითხე და სკამზე მძიმედ დავჯექი. თავბრუ მეხვეოდა , ღრმად ჩავისუნთქე , ავდექი წერილი მაგიდაზე დავაგდე და ოთახისკენ წავედი.
- მე დავწვები, მეძნება. - ცრემლები ისევ თავისით წამომივიდა, რა მატირებდა არ ვიცოდი. საბანში შევძვერი და თვალები ძლიერეად დავხუჭე, რა უნდოდა ჩემგან , ან საერთოდ ვინ იყო, რატომ გადამეკიდა. ამ ფიქრებში ჩამეძინა.
ისევ ის სიზმარი და ისევ ვერ დავინახე ვინ იყო, გამოღვიძებულმა ირგვლივ მიმოვიხედე. ფანჯრიდან სინათლე აღარ შემოდიოდა, დაღამებულა. ნელა ავდექი და სამზარეულოსკენ გავედი, ნათია და დიმა გაოგნებულები ისხდნენ და ერთმანეთს ჩუმად ესაუბრებოდნენ.
- გავაღვიძოთ?-ნერვიული ხმით ამბობდა დიმა- უკვე რამოდენიმე საათია სძინავს.
-მთავარია დედამისმა იცის, რომ ჩვენტან რჩება და ეძინოს არ მინდა კიდევ ინერვიულოს.
-ბავშვებო-შევარდი ოთახში ღიმილით არ მინდდა კიდევ ენერვიულატთ ჩემზე.
-ნინ ადექი, ჩვენ ხომ არ გაგაღვიძეთ ეს ვერ გავაჩერე- დიმამ ნათიაზე მიმანიშნა, ყველას გაგვეცინა.
-მშია, თქვენ?
-გინდა რამეს მოგიმზადებ? რა გინდა?- მკითხა ნათიამ და წამოხტა- ან მე ვფიქრობ სადმე ხომ არ გავიდეთ და გარეთ ხომ არ ვჭამოთ.
- შენი ერთი ცდა ვნახეთ როგორაც დასრულდა, მოდი არ გვინდა არსად წასვლა-განერვიულდა დიმა.
-მეც მინდა გარეთ გასვლა, ცოტა გავმხიარულდეთ- ნათია ჩემი სიტყვებისგან ხტოდა. ზოგადად არასდროს ვეთანხმებოდი, მაგრამ ვიცოდი გუშინდელს განიცდიდა და თავს დამნაშავედ გრძნობდა, ის კი არ იმსახურებდა განაწყენებას ჩემგან,
- კარგი მაშინ გავიდეთ , წადით მოემზადეთ შენებმა იციან აქ რომ დარჩები, მეც სახლამდე მოგაცილებთ ან აქ დავრჩებით- მე და ნათია ოთახისაკენ გავიქეცით არ გვინდოდა მას წამოსვლა გადაეფიქრა.
- რას ჩაიცმევ?-მკითხა ნათიამ
- რასაც სულ ვიცმევ ხოლმე . ჩემს ტანსაცმელს- გავიცინეთ. ჩემს საყვარელ ჯინსში ყველაზე კომფორტულად ვიყავი, უცებ მოვემზადეთ, ქურთუკები მოვიცვით, დიმა მოწყენილკი იდგა და გველოდებოდა. ნათია ოთახში შებრუნდა, მე გახსნილი ქურთუკით კარები გავაღე და კიბეები გიჟივით ჩავირბინე, სუფთა ჰაერი მესაჭიროებოდა. გარეთ გავიქეცი, ქვას წამოვედე და თავი ძლივს შევიკავე , რომ არ წავქცეულიყავი. სიცილი ამიტყდა და ხმამაღლა კისკისი დავიწყე.უკნიდან ჩემების ხმა მესმოდა.
- მგონი გააფრინა ხო ამან- დიმა ჩემთან მოვარდა ისინი არ იცინოდნენ გაოგნებული მიყურებდნენ, მივხვდი, რომ ვაშნებდი და თავს ძალა დავატანე.
- რა ხდება ბავშვებო? ჩემს თავზე მეცინება რატომ მიყურებთ ასე გაოცებულები?
- ნინ შენ იმდენი ხანია ასე არ გაგიცინია, აღარც მახსოვდა საერთოდ სიცილი რომ შეგეძლო- ნათიას ხმა უკანკალებდა.
- წავიდეთ- გაბრაზებული ვთქვი და ვიწრო ბილიკს გავუყევი, ბავშვები მდუმარედ მომყვებოდნენ , არ მახსოვს რამდენ ხანს მივდიოდით, გარეთ ძალიან ციოდა.
- გინდა აქ შევიდეთ, უგემრიელეს ხინკალს აკეთებენ, შენ ხომ გიყვარს ?- დიმას ძალიან თბილმა ხმამ გამომაფხიზლა.
- სადაც გინდათ იქ შევიდეთ მთავარია ერთად ვიყოთ- გავუღიმე და კარი შევაღე. ისეთი სითბო იყო ძალიან მესიამოვნა, მაშინვე შევიხსენი ქურთუკი.ძალიან მყუდრო გარემო იყო. მაგიდები ერთმანეთისაგან ლამაზი ბარიერებით იყო გამოყოფილი. ძალიან ჩუმი და სასიამოვნო მუსიკა ისმოდა,
- ძალიან მომწონს აქ - ვთქვი და სკამზე, კუთხეში ჩამოვჯექი ნათია და დიმა გაოცებული მიყურებდნენ.- ბავშვებო რა ხდება?
- რა უნდა ხდებოდეს?- მკითხა დიმამ
- ნეტა თქვენი სახეები დაგანახათ, მთელი დღეა ოთხი გაოცებული თვალი მიყურებს , ხომ მშვიდობაა?
- ნინ რატომ გიკვირს? შენ 6 თვეა არ გაგიღიმია და ეხლა იცინი, ცრემლი არ ჩამოგვარდნია და ეხლა ცრემლებად იღვრები. ანუ შენ გამოჯანმრთელდი.
- ნათი თუ თქვენ ჩემს ყველა გადადგმულ ნაბიჯს ასე შეხვდებით არა მგონია მეშველოს რამე- გამეცინა , ისინიც ამყვენენ.
- ნინ მთავარია ისეთი დაბრუნდე , როგორც ადრე.
- საპირფარეშოში შევალ კარგი?
- წადი და ჩვენ შევუკვეთავთ.- მომაძახეს ბავშებმა.
დერეფანს გავუყევი, შიშმა შემიპყრო, ნეტა ყველა საპორფარეშოში გასვლისას ასე უნდა ვნერვულობდე ,ის არ დამხვდეს სადმე? ჩემს თავზე მეცინება. საპირფარეშო ძალიან განათებული იყო. ხელებიო დაგავიბანე. ჩემს თავს ვუყურებდი სარკეში. როგორ შევიცვალე ამ ორ დღეში და რა ცუდია , რომ ამ ცვლილების მიზეზი ვიღაც უცნობი იყო. არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავი ასე ფიქრებში გართული. კართან მივედი დაგაიღო, დაძაბულობა მომეხსნა, გამეღიმა. დერეფანს გამოვუყევი.
- გოგონა- მომესმა უკნიდან, უკან მივიხედე და მიმტანი გოგო დავინახე.
- მე მეძახით?- სულელური კითხვა დავსვი მხოლოდ მე და ის ვიდექით და სხვას ვის დაუძახებდა.
- დიახ. ეს თქვენ გადმოგცეს- ხელში პატარა ფურცელი ეკავა და გამომიწოდა, დავიძაბე.
- ეს რა არის?
- არ ვიცი . აქ ერთმა ბიჭმა მომიყვანა ეს გადმომცა და მთხოვა თქვენთვის მომეცა- გული ისე მიცემდა სავარაუდოდ მიმტან გოგოსაც ესმოდა. პირგაღებული ვიდექი და მას ვუყურებდი.
- გოგონა ბოდიშით , მაგრამ ეხლა რომ არ წავიდე სამსახურს დავკარგავ, გთხოვთ ეს აიღეთ- ახლოს მოვიდა და წერილი ხელში ჩამიდო. მე არ ვიცი რატომ, მაგრამ ბავშვებისკენ გავიქეცი და აქოშინებული დავჯექი სკამზე.
- ეს გოგო არსად არ არის წასაყვანი რას დარბიხარ ორი წლის ხარ?- მითხრა ნათიამ , ისინი ორივე ტელეფონში იყურებოდნენ და ჩემსკენ არც ამოუხედავთ. ხმა რომ არ გავეცი და ისევ ისე დაძაბული ვსუნთქავდი ამომხედეს და შეშინდნენ
- ნინ რა ხდება? რა დაგემართა- მე პასუხი არ გამიცია ხელში ცაკუჭული ფურცელი გავუწოდე. დიმა დაძაბული იყო, გამომართვა , გაშალა და ხმამაღლა წაიკითხა.
"ჩემო პატარა, ლამაზო გოგო არ იტირო, სიცილი ისე გიხდება სულ უნდა იცინო. ტუჩები გაგლურჯებია, დიდი სიამოვნებით გავათბობდი მათ ( შენი ნებართვით რა თქმა უნდა). "
- რა თავხედია- ვთქვი ხმის კანკალით
- რა რომანტიული ბიჭია- ნათია ყურებამდე იცინოდა. ჩვენ მას ბრაზით გავხედეთ- რას მიყურებთ რა გააკეთა ისეთი ვერ ვხვდები? წერილის მოწერა დანაშაულია?
- ნათი მან მე ჩემი ნებართვის გარეშე მაკოცა, ნერვები მომიშალა და გამაბრაზა, შენ ჩემი დაქალი ხარ და ეხლა მას უნდა ლანძღავდე- ვუთხარი გაბრაზებით.
- შენი მეგობარი რომ ვარ მაგიტომ გეუბნები, რომ ის რომანტიულად იქცევა, ამ საქციელში დასაძრახს ვერაფესრს ვხედავ და რატომ ვლანძღო?
- ამას მაინც ვერ გააგებინე ხო იცი.- თქვა დიმამ.- აქ როგორ მოგაგნო ვერ ვხვდები?
- საპირფარეშო რა კარგად გქონიათ დაცდილი, რა რომანტიკაა ამ საპირფარეშოსთან ხო არ წავიდე? - ნათია არ ცხრებოდა, ჩვენ ისევ გაბრაზებით გავხედეთ.- ეხლა რაღა ვთქვი ვერ გავიგე?!
- კარგო ვსო- ვთქვი ხმამაღლა- მისი სახელი არ გამაგონოთ
- არც ვიცით- წამოიყვირა უდროოდ ნათიამ და ისე გახედეთ შეეშნდა- ვსო ხმას აღარ ვიღებ- ხელებიასწია.
- ვჭამოთ და წავიდეთ მაგ იდიოტს არ მივცემ უფლებას საღამო ჩაგვიშხამოს-ვთქვი და მიმოვიხედე.
- სადმე ხედავ?- მკითხა დიმამ
- არა
- მოდი ვჭამოთ რა- თქვა ნათიამ და ხინკალი გადაიღო.
გარეთ გათოვდა. გადავიხადეთ და გამოვედით. ძალიან ციოდა, მაგრამ სუფთა ჰაერი მსიამოვნებდა. გზას ჩუმად მივუყვებოდით. ფანტელები სახეზე მეცემოდა. ბარდნიდა. არ მიყვარდა თოვლი, მაგრამ ეხლა ეს ამინდი ძალიან უხდებოდა ჩემს ხასიათს.
- გოგოებო- გამომაფხიზლა დიმას ხმამ- თქვენ სახლში ადით, მე რამე გაზიან სასმელს ამოვიტან და ნატურალურ წვენს, რამე კიდევ ხომ არ გვინდა?
- არა დიმა , მალე ამო რა- დაუძახა ნათიამ.
კიბე ავიარეთ და ყველა სართულზე ჩვენთან ერთად სინქრონში ირთვებოდა სინათლე, რამოდენიმე ნაბიჯის მერე ისევ ქვრებოდა, მესამე სართულს მივადექით და შუქი არ აინთო.
- აუ ეს რა გადაიწვა?- შეყვირა ნათიამ.
- ნათ კარგი რა ადი მე ტელეფონს გაგინათებ და გააღებ , ნუ იცი ყველაფრის ასე გაზვიადება.
-მიდი მომანათე.
ჯიბიდან ტელეფონი ამოვიღე, ნათია ჩანთაში იქექებოდა.
- სულ იმ მწვანეთვალებაზე მეფიქრება , შენ? - ნათია თან ჩანთაში იქექებოდა თან ენაას არ აჩერებდა
- გოგო ნუ მიხსენებ მაგ იდიოტსთქო ხომ გთხოვე?
- ნინ აღიარე ის ძალიან რომანტიული ბიჭია.
- ნათია იდიოტია ჩვეულებრივი და რას აზვიადებ ვერ ვხვდები.ამდენ ლაპარაკს კარი გააღე მეძინება.
- მომინათე აბა- ხელი მაღლა ავწიე ნათიამ გააღო კარი, შევიდა და როცა მე დავაპირე შესვლა, კარს ვიღაც მივარდა და დაკეტა, მერე ტელეფონი გამომართვა და ფანარი მომანათა, ჩემთან ახლოს მოვიდა , ისე რომ მის სუნთქვას ვგრძნობდი.
-გამარჯობა პატარა გოგო, იდიოტს რატომ მეძახი? მწვანეთვალება უფრო მომწონს და ჩემი ნუ გეშნია, შენი ნებართვის და სურვილის გარეშე არ გაკოცებ.- სუნთქვა ისე გამიხშირდა მეგონა გული გამისკდებოდა.ხმა ვერ ამოვიღე- ბოდიში რომ შეგაშინე- ტელეფონი ხელში ჩამიდო და კიბეები ჩაირბინა, მე ჩავიკეცე, შიში და ბრაზი ერთმანეთში აირია.
-ნინ რა მოგივიდა? - კარი გააღო ნათიამ
- ის იყო აქ, შენი სადარბაზოს შუქიც სავარაუდოდ მან გადაწვა- აკანკალებული ხმით ვუთხარი
- ეს უკვე მეც აღარ მომწონს
- გოგოებო ამდენ ხანს რა ვერ შეხვედით სახლში რა ხდება- კიბეზე ნელა ამოდიოდა დიმა
- ის იყო აქ და ნინო შეაშინა-ერთი ამოსუნთქვით მიაყარა ნათიამ.
- ბავშვებო მე სახლში წავალ რა გთხოვთ არ ვარ კარგად . ასე მინდა.- კიბე სწრაფად ჩავირბინე. ირგვლივ მიმოვიხდე არავინ იყო. თოვდა მაგრამ სიცივეს ვერ ვგრძნობდი.
- ნინ სად მიდიხარ ამ შუა ღამეს , თან მარტო?- დიმა და ნათია ჩემს უკან იდგნენ
- გთხოვთ , თუ გიყვვარვართ გთხოვთ სულ ცოტა ხნით მომეცით უფლება მარტო ვიყო. აქ ვიჯდები და მერე ამოვალ, გპირდებით.
- კარგი ნინ ჩვენ წავალთ და სახლში გელოდებით.- დიმამ ხელი მოკიდა ნათიას და სადარბაზოსკენ წავიდნენ. მე იქვე მდგარ სკამზე ჩამოვჯექი. ცრემლები გუბეებად ჩამდგომია თვალებში და ნაკადულებად წამოვიდა ლოყებზე, დაშორებული ცრემლები ერთმანეთს ნიკაპთან შეხვდნენ. ტირილი მომნატრებია, ვტიროდი და ვგრძნობდი, როგორ ვიცლებოდი ამ დაგროვილი ტკივილისგა, როგორ ვთავისუფლდებოდი ამ დიდი ბოღმისგან.
- ასე რა გაწყენინე? - ქარს მოყოლილი სიტყვები მოვიდა ჩემს ყურებთან, გვერდით მივიხედე და მწვანეთვალება თავდახრილი იჯდა.- მაგიჟებს ეს ცრემლები!
- აქ რას აკეთებ?- წამოვხტი დასადარბაზოსკენ წავედი, ვიცნობდი ჩემს მეგობრებს ისინი მარტო არ დამტოვებდნენ და ჩასაფრებულები იქნებოდნენ სადმე სათვალთვალოდ. ვხედავდი ჩემსკენ მომავალ ორ სილუეტს.მათკენ წავედი.
- ანუ მხდალი ხარ?-მომესმა ზურგს უკან მისი ხმა. სიბრაზე მომაწვა. ჩემებს ვანიშნე ხელით , რომ გაჩერებულიყვნენ, ნათიამ დიმა შეაჩერა და იქვე მდგარ სკამთან, ჩვენს შორი-ახლოს ჩამოჯდნენ.
მე უკან მივბრუნდი და მის გვერდით დავჯექი, თავს ვაჩვენებდი, რომ არ ვღელავდი.მწვანეთვალებამ ჩაიცინა. მთელი ცხოვრება თავს ვაგონებდი, რომ ამ ტიპის ბიჭებისგან თავი შორს უნდა დამეკავებინა. ქვეცნობიერი ამას მკარნახობდა, მაგრამ სხვა ჩემი სხეულის ნაწილები მისკენ მექაჩებოდნენ.
- რა გინდა იდიოტო, თავს რატომ არ მანებებ?-მაქსიმალურად აურელვებელი ხმა მივიღე.
- რა გაწყენინე ასეთი ამდენი რომ იტირე?- მისკენ მივიხედე, იდიოტი დარცხცენილი იჯდა და ძირს იყურებოდა, მისთვის უჩვეულოდ მეჩვენა.
- ჩემი ცრემლები შენ არ გეხება და შენ მე ვერ მაწყენინებ , ისე , რომ შენს გამო ვიტირო, არც კი ვიცი ვინ ხარ. ან რა გქვია.
- მე კი ვიცი შენ ნინი გქვია- უეცრად წამოხტა და ხელი გამომიწოდა ჩამოსართმევად. მე შემეშინდა, წამოვხტი და უკან დავიხიე.
- ასე რამ შეგაშინა, მე მხოლოდ შენი გაცნობა მინდოდა.
-მე არ მინდა შენი გაცნობა- ისევ ჩემს ადგილთან მივედი , დაჯდომა მინდოდა, მაგრამ ის მოვიდა ჩემს ხელს ხელი ჩაკიდა და ძალიან თბილი ხმით მითხრა.
- მე გიგი მქვია- ხელზე ნაზად მაკოცა,ხელი სწრაფად გამოვწიე- ასე რატომ გეშინია ჩემი?
- შენი არ მეშინია. ვინ ხარ შენი რომ მეშინოდეს? -გაბრაზება სახეზე მეტყობოდა, ის ძალიან მშვიდად იდგა.
- რატომ ტიროდი?
- გიგი ეს შენ არ გეხება, მე ჩემი პრობლემები მაქვს და უცნობებს არ ვუზიარებ. ეხლა აქედან წადი და მეტჯერ არ მოხვიდე.- ზურგი შევაქციე და ბავშვებისკენ წასვლა მონდოდა.
- მწვანეთვალება ან იდიოტი ჯობდა- მომაძახა ღიმილით.
-რა თქვი?- მივტრიალდი
- შენგან მწვანეთვალება ან იდიოტი უფრო ბუნებრივად ჟღერდა ვიდრე ჩემი ნამდვილი სახელი- ისე იღიმოდა თავბრუ დამეხვა. გაბრაზებულმა შევხედე.-ადამიანის მოკვლა , რომ მზერით შეიძლებოდეს უკვე დიდი ხნის მკვდარი ვიქნებოდი.- მწვანეთვალება იღიმოდა, მისკენ წავედი, მასთან ისე ახლოს მივედი მის სუნთქვასაც კი ვგრძნობდი, ის დაიძაბა, დაიბნა და მისი ლამაზი მწვანე თვალები გააფართოვა.
- გიგი, მწვანეთვალება იდიოტო ეხლა აქედან წადი და მეტჯერ არ შემაწუხო,შენი ნახვა არ მსიამოვნებს.- მოვტრიალდი და სადარაზოსკენ წავედი, გულისცემა ისე გამიხშირდა შემეშინდა.
ბავშვები უკან წამომყვნენ, სადარბაზოში შესვლის წინ მისკენ მოვიხედე, ის ისევ ისე იდგა და გაოგნებული მიყურებდა.
- აი ეხლა მე აგიჩქარე გულისცემა და მე დაგაბნიე- ჩემთვის ჩავილაპარაკე და ჩემი საქციელით კმაყოფილი ვიყავი.
-ნინო რა იყო ეს?- დიმა ისეთი გაბრაზებული იყო შემეშინდა- ნათიამ გამაჩერა.
- დიმა, ასე იყო საჭირო, რატომ უნდა ეგონოს , რომ შეუძლია შემაშინოს და მე პასუხი ვერ გავცე?
- ნი მე მინდა რომ შენ არ ინერვიულო და ბედნიერი იყო, თუ შენ ეს სწორად მიგაჩნდა, მაშინ მე შენს გვერდით ვარ.
-მეც ვიტყვი და არ გამიბრაზდეთ რა- დაიწყო ნათიამ სახლში რომ შევედით- ის ძალიან საყვარელია, ნინო იცი როგორ გიყურებდა? სიყვარულით სავსე ქონდა თვალები და თითქოს შენი წყენინება არ უნდოდა
-აუ ამან დაიწყო ეხლა დაწერს რომანს ამ შუაღამეს რა თვალები დაინახე?!-დიმამ წარბები შეკკრა.
- ბავშვებო მოდი არ გვინდა მასზე ლაპარაკი , მეძინება და მგონი დღეისათვის საკმარისი თავგადასავლები და საუბრები გვქონდა.