საავადმყოფომდე ხმა არ ამომიღია. სავადმყოფო რა თქმა უნდა ისევ ისეთი იყო. ნაზიმ შესვლისთანავე დამინახა და ჩემსკენ ღიმილით წამოვიდა , ჩამეხუტა.
- მე მისი მეუღლე ვარ!-გიგის ხმამ ორივე გამოგვაფხიზლა. ნაზიმ მაშინვე გამწია და ჩემს “ქმარს” დაუწყო შეთვალიერება. უცებ ტირილი დაიწყო და გიგის ხელი გაუწოდა.
- ძალიან სასიამოვნოა მე ნაზი ვარ მისი თარჯიმანი და უკვე მეგობარიც. იცი როგორ მიხარია. ის იმდენ ხანს იტანჯებოდა მართლა მახარებს , რომ ეხლა ბედნიერია. ეტყობა კიდეც.
- მე გიგი მქვია და მეც ძალიან ბედნიერი ვარ მისი ბედნიერებით.
- ნინ ასეც ვიცოდი , რომ შენი პრინცი მალე გიპოვნიდა. შენ ამას ნამდვილად იმსახურებ.
- მადლობა ნაზი დეიდა. წავიდეთ ელიფი გველოდება და სირცხვილია. - ლიფტისაკენ წავედით. გიგი აშკარად უფრო იძაბებოდა. ლიფტში მისკენ მივიწიე და ყურში ჩავჩურჩულე. - ნუ ნერვიულობ, გთხოვ.
- ნინ, მეშინია. შენც მათსავით რომ...- სახეზე ტკივილი გამოესახა. კარი გაიღო. მისაღებში მისკენ მივტრიალდი.
- ვიცი ბევრი საყვარელი ადამინი დაკარგე ცხოვრებაში, ძალიან ვწუხვარ, სამწუხაროა ამხელა ტკივილის გამოვლა. ვწუხვარ, რომ მეც ამხელა ტკივილს განიჭებ.
- შენ მე მაცოცხლებ და შენ რომ არა უკვე ყველაფერზე ხელი მექნებოდა ჩაქნეული. მიყვარხარ!
- მეც მიყვარხარ!
ელიფის კაბინეტისკენ უფრო დამძიმებული შევედი. გაღიმებული ექიმი ცრემლნარევი თვალებით გვიყურებდა.
- ჩემო ლამაზო გოგო ეს რა მომხდარა! გათხოვდი? გილოცავ!
- დიახ ექიმო, - დავიმორცხვე. – ეს ჩემი მეუღლეა.- წარვუდგინე გიგი.
- როგორ მიხარია - მე და ექიმი თურქულად ვსაუბრობდით. გიგი გაოცებული გვიყურებდა.
- ბიჭი ვერაფერს ხვდება- წამოიყვირა ნაზიმ. - გიგი, ელიფ ექიმი ნინოს გაბედნიერებას ულოცავს. შენი მეუღლე ისეთი ნიჭირია თურქული ჩემზე კარგად ისწავლა.
- მადლობა ექიმო ყველაფრისათვის, იმისთვის რომ ჯანმრთელობა დაუბრუნეთ და საერთოდ ყველაფრისთვის- გიგიმ ელიფს ინგლისურად მიმართა.
- მადლობა , მაგრამ ეს სრულიად მისი დამსახურებაა!
- ეხლა რა იქნება?- მე მომიტრიალდა.
- ეხლა მე გამიყვანენ და შენ სადმე უნდა იყო თუ გინდა წადი სადმე და 2 საათში მომაკითხე.
- ნინ!
- კარგი ბოდიში. შემოსვლა არ შეიძლება ამოტომ აქ მოგიწევს დაცდა კარგი.
- კარგი.
მოსაცდელში გავედით ნათია , დიმა და დაჩი მოწყენილები ისხდნენ. გამიხარდა მათი დანახვა.
- ნათ. - მისკენ მაშინვე წავედი და ჩავეხუტე. დაჩი გიგის მივარდა და მაისურაი ხელი ჩაავლო. გიგი გაცეცხლდა.
- ხელი გასწიე!- ხმაურზე ყველამ ჩვენსკენ მოიხედა.
- როგორ გაბედე მისი წაყვანა.
- შენ უნდა გკითხო?
- ბიჭებო დამშვიდდით ეს სავადმყოფოა და ნინოს აშინებთ. - გიგიმ დაჩისგან თავი გაითავისუფლა და ჩემსკენ წამოვიდა.
- ნინ აქ ვარ არ ინერვიულო.
- ხელი გაუშვი ის შენი საკუთრება არ არის როდისაც გინდა წაიყვანო.
- ზუსტადაც ჩემია, ჩემი საცოლეა. - ხელი ჩემს ხელს დასტაცა და დაჩის აჩვენა. - ის მე ცოლობაზე დამთანხმდა და აქ ზედმეტი შენ ხარ!
- არ არსებობს ! ნინ უთხარი წავიდეს!- დაჩი განწირული სახით მიყურებდა.
- დაჩი!
- არ ხარ ვალდებული მას რამე აუხსნა -გიგი აშკარად ბრაზს იკავებდა.
- დაჩი ეს ჩემი არჩევანია. მე ის მიყვარს! გთხოვთ შეეგუეთ ამას. - დავინახე სამივე ხან მე მიყურებდა ხან გიგის.
- ნინო- ნაზის ხმამ დაძაბულობა ოდნავ მოადუნა. - წავედით.
- ეხლა მე უნდა შევიდე. გთხოვთ- გიგის მივუბრუნდი.
- მიყვარხარ და არაფერს არ გავაკეთებ ასე ვიჯდები და დაგელოდები!- ლოყაზე მაკოცა. კართან მისულს გამახსენდა და უკან მოვტრიალდი. მოვიხსენი ჯვარი და ბეჭედი.
- ეს შენ შემინახე- მივაწოდე გიგის. - იქ არ შეიძლება და მინდა შენ გქონდეს.
- მიყვარხარ!- კარისკენ წასულს გზაში დამაწია გიგიმ.
- მეც- ძლივს გასაგონად დავიწრიპინე.
- დაჩი- მომესმა მისი ხმა. - მადლობა უთხარი ნინის რომ აქვე არ გკლავ.
- ხომ იცი რომ ის მაინც არ იქნება შენი. ყველაფერს რომ გაიგებს.
- უკვე ჩემია და ასე იყო სულ. ამ ურთიერთობაში შენ ხარ მესამე ზედმეტი!
გამოკვლევა მართლა დიდიხანს გაიწელა. წამლებმა, რომელიც სხეულში შემიყვანეს უსიამოვნო შეგრძნებების კორიანტელი დამატეხა. გარეთ დაუძლურებული გავედი. ფოიეში გიგი იჯდა ფერდაკარგული და თვალებჩაწითლებული.
- გიგი!- ხმა ძალიან დაუძლურებული მქონდა.
- ნინ- მაშინვე წამოხტა. - რა მოხდა. რამე ცუდია რატომ ხარ ცუდად?
- წამლების გამო ვარ.
- ეხლა რა იქნება.
- დაგვიძახებენ და გვეტყვიან. — სკამზე ჩამოვჯექი. გიგიმ ბეჭედი და ჯვარი გამიკეთა. - ბავშვები სად არიან?
- დაჩი წაიყვანეს. ბიჭმა სტრესს ვერ გაუძლო.
- ის ჩემი…
- არ მითხრა რომ შენი მეგობარია!
- კარგი გიგი ეხლა არც მინდა კამათი არ ვარ კარგად.
- ნინ შემოდით- ნაზიმ დაგვიძახა.
გიგი დაიძაბა და ადგომაში დამეხმარა. ექიმი ფურცლებს ჩაჰყურებდა. უცებ თავი ასწია და გამიღიმა.
- ძალიან იღბლიანი ხარ!- თქვა საბოლოოდ.
- რა ხდება?- გიგი აშკარად ჩემზე მეტად იყო დაძაბული.
- დაავადება საბოლოოდ გაქრა, დაამარცხე.
- რა?
- ეხლა უკვე ჯანმრთელი ხარ და შეგიძლია ცხოვრების ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდე.- ელიფი მიღიმოდა.
- არ მეხუმრებით ხომ? - გააზრება მიჭირდა ელიფი ნაზის მიუბრუნდა და თურქულად რაღაც უთხრა.
- მივხვდით რომ ვერ გაიაზრეთ. ნინო შენ ჯანმრთელი ხარ და ჩვენთან ვიზიტებიც დასრულდა.
- რა- გიგიმ წამოიყვირა. მე ვტიროდი. ისაც.
- მართლა?
- ცოტა სისუსტე და ცუდად ყოფნა იქნება რამოდებიმე ხანს მაგრამ მალე ესაც გაივლის და რაც მთავარია შენ სრულიად ჯანმრთელი ხარ!- გიგი ჩემს წინ მუხლებზე დადგა.
- ვიცოდი უძლიერესი გოგო რომ მიყვარდა.
- ადექი სირცხვილია. - ნაზი და ელიფი სიყვარულით გვიყურებდნენ.
- ექიმო შეგვიძლია ბავშვი გვყავდეს?- გიგი სკამს დაუბრუნდა. ხელი მივარტყი ყველას გაგვეცინა.
გაღიმებულმა ელიფ ექიმმა გიგის აუხსნა , რომ ბავშვის ყოლა შეგვეძლო და რომ ეს მხოლოდ ჩემს ორგანიზმის სიძლიერეზე იყო დამოკიდებული და რომ ბავშვი აუცილებლად გვეყოლებოდა. გიგი ძალიან ბედნიერი იყო . ყველას დავემშვიდობეთ და ბედნიერებმა გამოვაბიჯეთ საავადმყოფოდან , რომელთანაც ბოლო 3 წელი მაკავშირებდა და სადაც ამ დღის მოლოდინით წლებია დავდიოდი.
- მე ასეც ვიცოდი!- გიგიმ ხელი ჩამკიდა და ლამაზ ბაღს გავუყევით.
-მე კი ის არ ვიცოდი ბავშვის ყოლა თუ ასე ძალიან გვინდოდა?!
- იცი ამაზე მაშინ ვფიქრობდი ერთად , რომ არ ვიყავით მე მინდა შვილი. მინდა რაც შეიძლება მალე დავქორწინდეთ და შევუდგეთ ამ საქმის მოგვარებას.
-იდიოტი ხარ!
- ხო მეც ძალიან მომენატრა შენი კოცნა. აბა დღეს სად ავღნიშნოთ და რა გავაკეთოთ?
-გიგი ძალიან გეწყინება სასტუმროში რომ წავიდეთ? ეხლა ძლიერი წამლები მაქვს ორგანიზმში შეყვანილი, თავს ცუდად ვგრძნობ და ცოტა ხანში უარესად ვიქნები. შენ სასტუმრომდე მიმიყვანე და წადი შენს საქმეებზე.
- არსადაც არ წავალ. მითხარი რამე თუ გჭირდება და.
- არა არაფერი არ მჭირდება უბრალოდ დავწვები და გამოვალ ნელ-ნელა.
მძღოლმა კარი გაგვიხსნა. თავს უფრო და უფრო ცუდად ვგრძნობდი. თავის ტკივილი და გულის რევის შეგრძნება მიმძაფრდებოდა.თვალები დავხუჭე და ვეცადე ყურადღება სხვა რამეზე გადამეტანა. სასტუმროსთან გავჩერდით გიგიმ მძღოლს კარი გააღებინა და ხელში აყვანილი გადამიყვანა.ვერ ვეწინააღმდეგებოდი. ნომერში შევედით და ლოგინზე დამაწვინა. სააბაზანოში შევვარდი. ის კართან იდგა.
- გთხოვ შემოვალ რა ნინ - მე პასუხს ვერ ვცემდი . გიგი შემოვიდა თავზარდაცემული სახით. პირი მომბანა და ხელშიაყვანილმა ოთახში დამაბრუნა. საწოლზე ჩამოჯდა და თვალს არ მაცილებდა.
- ექიმს მოვიყვან ან ჩვენ წავიდეთ.
- არა გიგი ეხლა გამივლის გამოვიძინებ და ყველაფერი ძველებურად იქნება.
- ადრე ყოფილხარ ასე?
- უარესადაც. ეს იოლია კიდე. ამიტომ რადგან იმას გავუძელი ამასაც გავუძლებ.- დაუფიქრებლად ვუთხარი და მისი სახის გამომეტყველებით თავი მაშინვე დამნაშავედ ვიგრძენი.
- ჩემი ბრალია შენს გვერდით, რომ არ ვიყავი და ეს ყველაფერი არ ვიცი.
- აუ გიგი არ დაიწყო რა გთხოვ. ეხლა ჩემებს უნდა დავურეკო.
- გავიდე?
- არა აქ იყავი . არაფერი მაქვს არავისთან დასამალი.
- დე , როგორ ხართ?
- ნინო დედიკო რატომ არ გვირეკავ? ვნერვიულობთ?- რასგან მხოლოდ ამაზე ნერვიულიბდნენ ესეიგი ჩემს “ აგენტურას” ჩაშვება არ განუხორციელებია ჯერ.
- დე გამოკვლევამ კარგად ჩაიარა. დასრულდა . სრუალად ჯანმრთელი გესაუბრები.
- ვაიმეეე დე ასეც ვიცოდი, რომ ეს დღე მოვიდოდა და ჩემო გოგო ძველებურად ჯანმრთელი დაგვიბრუნდებოდა.
-დე
-მამაშენი გაგიჟდება, მთელი დღეა მოჩვენებასავით დადის. ეხლა ბიჭებმა გაიყვანეს გარეთ და რომ მოვა გავახარებ.
-დე კიდევ რაღაც მოხდა და ხომ იცი რომ არაფერს არასდროს გიმალავთ.
-რა მოხდა?
-აქ შემთხვევით გიგის შევხვდი და
-რა ? ნინო გაგიჟდი დე?
შემთხვევთ?
-დედა ჩვენ დავინიშნეთ და მანდ ერთად ვბრუნდებით?
-ნინო ისევ იგივე შეცდომას უშვებ? მამაშენი გაგიჟდება.
- დედა ჩვენ გადაწვეტილება მივიღეთ და მინდა რომ თქვენც ჩემს გვერდით იყოთ. მე ის მიყვარს და მეტჯერ აღარ ვაპირებ თავი დავიტანჯო. ყველაფერმა დამანახა, რომ სიცოცხლე ძალიან ხანმოკლეა იმისათვის , რომ ... მოკლედ დედა მე ბედნიერი ვარ.
- ნინო დე არც ვიცი რა გითხრა.
- არაფერი არ მითხრა უბრალოდ ჩემს გვერდით უნდა იყოთ.
- კარგი დედა მე კი ვიცი რომ შეცდომას უშვებ და გული ისევ შენ გეტკინება.
- ორ დღეში ჩამოვალთ დე და ნახავ ყველაფერი კარგად იქნება.
- კარგად ნინო.- დედა აშკარად განაწყენებული და შეშინებული დამემშვიდობა. გავთიშე და გიგისკენ არც მიმიხედავს.
- ყველა შეეჩვევა ხომ იცი. - მითხრა და საწოლზე ჩამოჯდა. - უკეთ ხარ?
- ფიქრი იმაზე რა რეაქცია ექნებათ...არ ვიცი მეშინია.
- მთავარია იცოდე შენ რა გინდა.
- მე შენს გარეშე არ მინდა ეს ვიცი ზუსტად. -ჩამეხუტა.
- ჩავალთ და იმედია.
- შენ მოდიხარ?
- ხო რა თქმა უნდა. ჩემი ისევ არ გჯერა?
- ვიფიქრე საქმეებისთვის დასაბრუნე...- გაგრძელება ვერ შევძელი. მაშინვე სააბაზანოში შევვარდი. გულისრევა , რომ შემიწყდა მხოლოდ მაშინ შევძელი უკან გახედვა გიგი სააბაზანოსთან ფერწასული იდგა. - კარგად ვარ. ნუ ნერვიულობ!- წამოვდექი და ხელ - პირი დავიბანე. ის გაუნძრევლად იდგა.
- სულ ასე იყო?- ხმა უკანკალებდა.
- რა?
- სულ ასე ცუდად იყავი?- თვალებში არ მიყურებდა.
- არა. - მოვატყუე და ლოგინისკენ წავედი.
- ალბათ არასდროს მაპატიებ ხო?- ჩემს წინ განადგურებული იდგა.
- გიგი ჩვენ ახალი ცხოვრება დავიწყეთ და ნუღარ ფიქრობ რა ამდენს.
- მე ვერ ვაპატიებ ჩემს თავს. ვერასდროს.
- ეხლა ძალიან სუსტად ვარ იმისთვის , რომ გედაო.
- ხვალ ავღნიშნოთ შენი გამოჯანმრთელება კარგი. - გვერდით მომიწვა.
- კარგი. - ხვალ დაბადების დღე მქონდა , ვიცი რომ იცის მაგრამ არც ახსენებდა. ალბათ დაავიწყდა. მთავარია აქ არის ამაზე ვერ ვიდარდებდი. ჩამეძინა.
- დილამშვიდობის!- თვალის გახელისთანავე გამიღიმა.
- დილამშვიდობის.
- უკეთ ხარ?- უძინარი და დაღლილი სახე ჰქონდა.
- კი ბევრად. შენ არ გეძინა?
- ღამე ცოტა მანერვიულე და არ მიძინია. სულ იოფლებოდი და ბოდავდი.
- შენ გამომიცვალე?- ეხლა შევამჩნიე მისი მაისური მეცვა.
- ირჯერ.
- ბოდიში, არაფერი მახსოვს. - დავიმორცხვე მან კი გაიღიმა.
- შენს გამოცვლას არ შევუწუხებივარ - ეშმაკურად ჩაიცინა. - მთავარია კარგად იყო და რამდენჯერაც დაგჭირდება გამოგიცვლი. - მძიმედ გაეღიმა.
- ბოდიში ამ ღამისთვის და ამ ცუდი მოგონებებისთვის.
- მართალია ეს საუკეთესო ღამეებში ვერ ჩაითვლება, მაგრამ მინდა ჭირშიც და ლხინშიც ერთად ვიყოთ.
- დღეს...
- დღეს ლამაზად ჩაიცვი მინდა ლამაზი მოგინებები დაგვრჩეს და საუკეთესოდ ავღნიშნოდ შენი გამოჯანმრთელება. რამეს შეჭამ?
- არაფერი მინდა.
- ხორცი და ხილი უნდა ჭამო წავიკითხე, გჭირდება- ადგა და ჩამიხუტა.
- მჭირდება?
- ორსულობა ქალისთვის სტრესი ყოფილა და მინდა კარგად იკვები.
- მე ორსულად არ ვარ!- გაოგნებულნა შევხედე.
- მალე იქნები და არ მინდა რამე პრობლემა შეგექმნას.
- გიგი, გთხოვ ეხლა არ დაიწყო.
- არ აპროტესტებ ხილს მოგიტანენ და სანამ წყალს გადავივლებ ყველაფერს შეჭამ.
- კარგი რა!- თვალები ავაყირავე. ტელეფონი აიღო და ხილი შეუკვეთა. მივხვდი რომ აზრი არ ქონდა გაპროტესტებას და წყლის გადასავლებად შევედი.
- ნინ!
- ხო გიგი
- ცუდად ხომ არ ხარ?
- არა , გამოვალ- საწოლზე იჯდა ჩაფიქრებული.
- მომწონს ხალათში და გაწეწილი თმით როგორც გამოიყურები. სულ ის მახსენდება ნათიასთან პიჟამოთი რომ გამოხვედი. მაშინვე მინდოდა ხელში ამეყვანე და სირბილით შემეყვანე საძინებელში- ეშმაკურად გაიცინა.
- იდიოტი ხარ!- ადგა და ისე მაკოცა რომ არ დავეჭირე წავიქცეოდი.
- ეხლა წყალს გადავივლებ შენ კი ეს თეფში ცარიელი დამახვედრე.

არ მინდოდა მეტი ჭირვეულობა ხილი შევჭამე. ყვითელი სარაფანი ჩავიცვი და ბოტასები. თმა გავიშალე და გიგიც გამოვიდა. მხოლოდ შორტი ეცვა თვალები გამიშტერდა.
- ნინ!- ოდნავ იღიმოდა
- ხო გისმენ- ვეცადე მღელვარება დამეფარა.
- მომწონს შენი წითელი ლიყები. ძალიან ლამაზი ხარ.
- მადლობა - ამოვიწრიპინე.
- სასტუმროში უნდა მივიდე რამოდებიმე წუთით.
- სადაც ჩემები არიან?
- შენი მეგობრები და ის გულჩვილი დაჩი.
- რა ხდება ?
- შეხვედრა მაქვს ძალიან ცოტა ხნით მივიდეთ.
- კარგი არაა პრობლემა ჩემებსაც ვნახავ.
- კარგი.
სასტუმროსთან მძროლი მანქანასთან მიყუდებული იდგა. დაგვინახა და მაშინვე კარი გააღო.
- მობრძანდით ბატონო!- გაგვიღიმა.
- მადლობა!- ჩავჯექი და ვუთხარითურქულად.
- თურქული იცით?- გაუკვირდა
- დიახ - გამიღიმა
- ძალიან კარგია!
გიგი ამ ხნის განმავლობაში გაღიმებული მიყურებდა. ბოლოს მხარზე თავი დამადო.
- კარგია როცა შენი ცოლი ლამაზიც არის , ჭკვიანიც და ნიჭიერიც !
- ცოტა გადამეტებული წარმოდგენა ხომ არ გაქვს ჩემზე?
- პირიქით!
მიხაროდა სასტუმროში მისვლა. იქნებ ბავშვებიც იქ იყვნენ და მათი ნახვა მოვახერხო.მანქანა გაჩერდა, ჩემმა მეგობარმა მურათმა კარი გამიღო. გავიღიმე , რაზეც გულთბილად მიპასუხა. ფოიეში თამო შეგვხვდა. მის ოფიციალურ ჩაცმულობას ვერ ვეგუებიდი.
- ნინ როგორ ხარ?- გადამკოცნა - როგორ მიხარია შენი ჯანმრთელობის ამბავი.
- მეც.
- თამო მოგვარდა ყველაფერი?- გიგი ძალიან მკაცრი ჩანდა.
- კი შენ გელოდებიან. რესტორანში არიან. ნინი ჩემთან დატოვე ყავას დავლევთ.
- ყავა არ უნდა ბევრი კოფეინი მავნეველია.
- კარგი რა! - დავუქაჩე თვალები.
- რა ხდება?- თამოს ეცინებოდა. რესტორანში , როგორც კი შევედით ორი კაცი ჩვენი დანახვისთანავე ფეხზე ადგა.
- გამარჯობა ბატონო გიგი!- თავი ძლივს შევიკავე. გიგის ორივე მამად ეკუთვნოდა და ბატონობით მიმართავდნენ თან საკმაოდ დაძაბულები ჩანდნენ. გიგიმ ორივეს ხელი ჩამოართვა.
- გამარჯობა ბატონებო. ეს ჩემი მეუღლეა ნინო გაიცანით. - მეუღლე ცოტა ნაადრევი იყო მაგრამ არ გამიპროტესტებია.
- ძალიან ლამაზი მეუღლე გყავათ, სასიამოვნოა.
- ჩემთვისაც - გავუღიმე ორივეს.
- ჩვენ დაგტოვებთ. - გიგიმ ლოყაზე მაკოცა. სახეზე სიმხურვალე ვიგრძენი. - ყავას დავლეთ შორს არ წავიყვან - გაუღიმა თამომ. სკამზე გაღიმებული დავჯექით. - საოცრად გამოიყურები.
- თავსაც ასე გვრძნობ. ძალიან ბედნიერი ვარ.
- შენი ჯანმრთელობის ამბავმა ყველა გაგვახარა.
- მეგონა ბავშვებსაც ვნახავდი.
- მათაც ძალიან უნდოდათ შენი ნახვა , მაგრამ ვერ მოახერხეს. - გამიკვარდა დიმა და ნათიას ნამდვილად უნდა ახსოვდეთ ჩემი დაბადების დღე. მაგრამ ეხლა ხასიათს ვერ გავიგუჭებ. - გიგიმ მეილზე მომწერა ყავა არ დალიოსო- თანომ გაოცებულმა შემომხედა.
- სულ გაგიჟდა. ჯერ ექიმი გადარია ათასჯერ კითხა როდის შეიძლება ბავშვის გაჩენაო. მერე ისე მაჭმევს, როგორც ორსულს.
- იცი როგორ ბედნიერია? შენ არც კი იცი. ყოველი წამი, რაც გეგონა, რომ შენს გარეშე იყო სულ შენზე ფიქრობდა და დარდობდა. შენთან მიშვებდა და ვიდეოთვალით ჩუმად გიყურებდა. ყველა ქიმიაზე, რაზეც მე ვყოფილვარ და ყველაზე ვიყავი ჩათვალე იქიდან თვალყურს გადევნებდა. ათას სურათს და ვიდეოს მაღებინებდა და ვუგზავნიდი. ამით იდგა ფეხზე.
- დაკარგული დრო მენანება, მაგრამ მთავარია ეხლა ჩემთან არის.
- აბა რას შვებით. - გიგი ჩამეხუტა.
- შენზე ვჭორაობდით.
- აბა ჩემი გოგო მზად არის ? წავიდეთ?
- კი
- დანარჩენს შენ მოაგვარებ ხომ ასეა?
- კი რა თქმა უნდა. თვენ გაერთეთ.- თამოს დავენშვიდობეთ. რა თქმა უნდა ჩემი მეგობარი მურათი გაღიმებული გველოდებოდა მანქანასთან. გულის სიღრმეში გული მტკიოდა. არავის ახსოვდა ჩემი დაბადების დღე, მაგრამ ფიქრი გავთიშე და მხოლოდ ამ მომენტით მინდოდა დავმტკბარიყავი. მურათმა სანაპიროზე მიგვიყვანა. გადმოვედით და მას დავემშვიდობეთ.
- აქ რა უნდა გავაკეთოთ?- ვკითხე გიგის.
- მინდა ერთად მთელი დღე გავატაროთ, როგორც ადრე. - შენ რისი გაკეთება გინდა?
- რადგან სანაპიროზე ვართ წამო ბორნით აზიურ მხარეს გადავიდეთ!- გავუღიმე მაგრამ მას აშკარად ეს იდეა არ მოსწონებია.
- შეგვიძლია კატერი დავიქირაოთ!- თვალები ავაყირავე.
- კარგი რა , მინდა როგორც ტურისტებმა ისე დავათვალიეროდ აქაურობა.
- ტურისტები კატერითაც დადიან. - გამიღიმა.
- გიგი, ბორნით აზიურ მხარეს გადასვლა დამამშვიდებს. - მაშინვე ბორნის შესასვლელისკენ წავედი, რა თქმა უნდა გიგიც დამემორჩილა. ჩემი ბარათით( Istanbul card) შევედით და ბორანზე აღმოვჩნდით. მაშინვე ბირნის წინა მხარეს გავედით და მზიან ადგილას დავჯექით.
- აქ ადრეც ხარ ნამყოფი?- ჩემს გვერდით მძიმედ დაჯდა.
- კი, ყოველ ჩამოსვლაზე აქ მოვდიოდი და შენზე ვფიქრობდი, ვერასდროს წარმოვიდგენდი აქ ასე შენთან ერთად თუ ვიქნებოდი. - მისი სახე შეიცვალა და უზომოდ დიდი ტკივილი გამოესახა. - რა მოხდა?
- არ ვიცი ეს ყველაფერი როგორ უნდა მაპატიო?!
- რა ყველაფერი?
- ის დარდი, რაც მე გადაგატანინე. - მის ხელს ხელი ძლიერად ჩავკიდე.
- იცი სულ ვფიქრობ, ვფიქრობ და მართალია არ ვიცი რატომ წახვედი, მაგრამ ალბათ ეს ყველაფერი საჭირო იყო, საჭირო იყო გადაგვეტანა და მე ეხლა 100 პროცენტით ვარ დარწმუნებული , რომ შენ მიყვარხარ, შენ მჭირდები.
- შენ არ იმსახურებდი ამ ყველაფრის გადატანას. შენ არა. - თავი მხარზე დამადო და მძიმე ფიქრებში წავიდა.
- რატომ წახვედი?- დავიჩურჩულე. მაშინვე თავი ასწია და მძიმედ მიყურებდა. - ხომ იცი ამაზე მაინც მოგვიწევს საუბარი. ადრე თუ გვიან ამაზე უნდა ვისაუბროთ.
- ვიცი!- ბორანი დაიძრა და ნიავმა სასიამოვნოდ დაუბერა. - მაგრამ მოდი დღეს არ გვინდა. საქართველოში დავბრუნდეთ და მერე.
- სიმართლე გითხრა არც კი მჯერა იქ რომ ბრუნდები.
- ვიცი...ვიცი რომ აღარ მენდობი და ალბათ მართალი ხარ!
- ჩაის დალევ?- აღარ მინდოდა მძიმე თემაზე საუბარი.
- რა ?
- ჩაი და ტოსტი.
- აქ ბორანზე, შუა ზღვაში.
- იცი აქ თუ მოხვდები აუცილებელია ერთხელ მაინც უნდა გასინჯო ამათი ტოსტი და ჩაი.
- გამორიცხულია აქ შენ არ შეჭამ!
- რატომ?
- არ ვიცი ვინ აკეთებს და ვერ გავრისკავ - გამეცინა ისე ბრაზობდა.
- გიგი მე პატარა არ ვარ.
- პატარა ხარ და არაფერი არ მინდა შეგემთხვეს. ისედაც უცხო ქვეყანაში ვართ და აქ ბორანზე მე არ ვიცი ვინ აკეთებს.
- მენდე რა და დამიჯერე. წინა ჩამოსვლაზე ვერ ვჭამე თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი, არ მინდა წელსაც ვერ გავსინჯო!- ჩამეხუტა.
- მიყვარხარ, ამის ხომ გჯერა?
- კი რომ გიყვარვარ ამის მჯერა. მაშინაც დარწმუნებული ვიყავი ამაში, როცა საავადმყოფოს ეზოში დაგემშვიდობე.
- ყველაზე მძიმე დღე იყო- ისე ამოიხვნეშა გული მეტკინა.
- მეც რომ ძალიან მიყვარხარ ამის ხომ გჯერა?- თვალებში ვუყურებდი.
- ვხედავ და ვგრძნობ, მაგრამ რატომ გიყვარვარ ეს არ ვიცი !- ჩაი და ტოსტები მოგვიტანეს. მართლა ძალიან გემრიელი იყო. - თმები ასე ძალიან გიხდება. ისედაც ლამაზი ფერი გქონდა , მაგრამ ასე ძალიან მომწონს.
- იქ სასტუმროში ძალიან სიმპატიური იყავი!- წარბები აწია.
- მეგონა სულ სიმპათიური ვიყავი. - გაეცინა.
- ასეთ ფორმაში არასდროს მინახიხარ , მართლა ძალიან მომეწონა.
- აქ ისე უხასიათოდ მოვდიოდი. იმდენი ხანი არ მყავდი ნანახი და თან არც თამო იყო ერთი სურათი მაინც რომ გამოეგზავნა და როცა რესტორანში დაგინახე სულ დამავიწყე ყველაფერი. ისეთი გაზრდილი ხარ, ისეთი სექსუალური იყავი იმ ცისფერ კაბაში. ძალიან ლამაზი ხარ! - ლოყაზე მაკოცა.
- მეც მიხარია ფერზე რომ მოვედი. ლურჯი ვიყავი.
- ხო მახსოვს. ვიდეო გადაგიღო თამომ და გამომიგზავნა. მიუხედავად იმისა, როთ თმები არ გქონდა და ფერიც ცუდი გქონდა ყველაზე ლამაზი იყავი მაშინაც კი. - ეხლა მე ვაკოცე ლოყაზე. ბორნიდან ჩავედით. აზიური მხარე თითქმის არც განსხვავდება ეევროპული მხარისგან , მაგრამ შეგრძნება გაქვს , რომ საუკუნეების წინ ხარ გადასული. ვისეირნეთ , ვისაუბრეთ და საღამოც დადგა. გიგის დაბადების დღე არ გახსენებია. გამიკვირდა ბარათზე კოდად თუ დააყენა ეს როგორ არ გაახსენდა, მაგრამ ალბათ ბევრი ემოცია, ჩემი გამოჯანმრთელება და ყველაფერი ყურადღებას უფანტავდა. გაწვიმდა.
- მიყვარს წვიმა.
- მე არ მიყვარს , შენ შეიძლება გაცივდე.
- კარგი რა ცოტა ხანს ვისეირნოთ ასე. - საათს დახედა.
- არა უნდა წავიდეთ!- მკაცრად მითხრა.
- სად?
- არაფერი მკითხო უბრალოდ წამომყევი. - გამეღიმა. ტაქსი გააჩერა და ისევ გაურკვევევლი მიმართულებით წავედით.
- რამე ხომ არ მოხდა? - გიგი ფანჯარაში იყურებოდა.
- არა ნინ უბრალოდ ჩავფიქრდი.
- არ მეტყვი სად მივდივართ?
- არა!- გაეღიმა. სანაპიროსთან შევჩერდით. გიგიმ მძღოლს თანხა მისცა და გადმოვედით. აღარ წვიმდა , მაგრამ ციოდა. - შეგცივდა?
- ცოტა!- შენობა ძალიანლამაზი იყო. გიგიმ შესასვლელში ახალგაზრდა ბიჭს რაღაც ჩასჩურჩულა. ის მაშინვე წინ გაგვიძღვა. დარბაზში შუა ადგილას მაგიდა იდგა. და უცებ დავინახე ყველა ჩემი მეგობარი. ფეხზე იდგნენ და მიღიმოდნენ.
- გეგონა შენი დაბადების დღე დამავიწყდებოდა?- გიგი გაბრაზებული მიყურებდა. მაშინვე ჩავეხუტე. ნათია და თამო მაშინვე მოვიდნენ.
- დილით არ მომალოცინა. გილოცავ ჩემი ლამაზო- თამომ ძლიერად ჩამიხუტა და მაკოცა.
- არც ჩვენ. მაგრამ ვიცოდით ეს სიურპრიზი მოგეწონებოდა და ყველა ავყევით- ნათია ჩამეხუტა. დიმა უთქმელად ჩამეხუტა და თავზე მაკოცა. დაჩი ახლოს მოვიდა და ძალიან ფრთხილად გადამეხვია.
- გილოცავ ნინო!- მაშინვე გიგის გავხედე წარბშეკრული იდგა.
- ნინი დაღლილია და დავსხდეთ. - დაჩი მაშინვე გაიწია და დაჯდა. სავარაუდოდ გააფრთხილა რომ არ მომკარებიდა. ყველა დავსხედით.
- ეს საოცარი სიურპრიზია. - გადავუჩურჩულე გიგის.
- სიურპრიზების მოწყობის დიდოსტატი გავხდი. - გაეღიმა. უცებ ადგა. შამპანიურები დაასხა და მეც ამაყენა.
- ალბათ ყველამ იცით ნინიმ უმძიმესი დღეები გამოიარა. სამწუხაროდ მე ... მოკლედ დღეს არ მინდა მძიმე თემებზე საუბარი... ანუ იმის თქმა მინდა, რომ ეს ლამაზი გოგო დღეს იუბილარია. მაბედნიერებს მისი არსებობით და იმედია კიდევ დიდხანს გამაბედბიერებს. დღეს ორი საჩუქარი მაქვს. ეს ერთი- ჯიბიდან პატარა წითელი კოლოფი ამოიღო და გახსნა. ორი ბეჭედი იდო. - ვიცი ეს მშობლებს უნდა მოეცად, მაგრამ მე არც ერთი აღარ მყავს და ჩემთვისაც მე ვიყიდე შენები აღფრთოვანებით არ შეხვდებიან ამ ამბავს... მოკლედ ვიცი ერთხელ უკვე დამთანხმდი , მაგრამ მინდა კიდევ ერთხელ მითხრა. იქნები ჩემი მეორე ნახევარი? გახდები ჩემი ცოლი?
- კი- ხელი ამაწევინა და ნიშნობის ბეჭედთაბ ერთად ოქროსფერი რგოლი გამიკეთა. მერე მე მომაწოდა ყუთი. ბეჭედი ამოვიღე და მასაც გავუკეთე. მაშინვე მაკოცა და ხელში ამიყვანა. დაჯდომას ვაპირებდი.
- მოიცა ჯერ მეორე საჩუქარი? - მაშინვე ავდექი. ისევ ყუთი ამოიღო.
- გიგი სამკაულები არ მიყვარს და ნუ მაიძულებ - გაეღიმა. მაშინვე ყუთი გახსნა , სადაც გასაღები იდო.
- ეს თბილისში ჩვენი სახლის გასაღებია.
- რა?
- ბინა ვიყიდე, სადაც ვიცხოვრებთ თბილისში დაბრუნების შემდეგ.
- რა?
- გეგონა ცალ- ცალკე ვიქნებოდით? - გაოცებული მიყურებდა. - ჩემი ცოლი ჩემს გვერდით იქნება არ არსებობს სახლში დაგტოვო. არც ერთი ღამე! - ის ისე მკაცრად საუბრობდა უცბად ყველამ გავიცინეთ. ცოტა დავლიეთ და ვიცეკვეთ. ცეკვის დროს თავი გულზე დავადე.
- საოცარი დღეა. - ვუთხარი.
- ხომ იცი ჩემი ცოლი ხარ, არანაირი საცოლე შენ ჩემი ხარ! ეხლა თამამად შემიძლია გაკოცო და ასე შემდეგ... -გამიღიმა.
- ქმარი... შეჩვევა მინდა ამ სიტყვასთან - გავუღიმე.
- არ მინდოდა ისე ვყოფილიყავით ერთად , ანუ ხო მიხვდი, მაგრამ იმ ღამეს უბრალოდ თავი ვერ შევიკავე ისეთი იყავი.
- ეს საოცრებააა, არ მჯერა.
- არც მე. - თავზე მაკოცა. - წამო დავჯდეთ რა კიდევ რაღაც არის და
- კიდევ საჩუქარი თუა გავბრაზდები.
- გაგიხარდება ისეთი რამ არის. - მაგიდას მივუსხედით. გიგიმ დიმას რაღაც ანიშნა. შემდეგ მიმტანს. შუქები ჩაქვრა. ჯერ შემეშინა. მერე ისევ აინთო და დიმა მუხლებზე იდგა ნათიას სკამთან.
- ნათ, ჩემო ერთგულო მეგობარო და უკვე ჩემო სიყვარულო ამ დღეს იმდენი ხანია ველოდი. გამომყვები ცოლად. - მასაც წითელი კოლოფი ეკავა ხელში.
- კი, რა თქმა უნდ კი!- იყვირა ნათიამ და დიმას ჩეხუტა. ყველა ტაშს ვუკრავდით. ყველამ ვაკოცეთ მათ.
- გიგი მადლობა ყველაფრისთვის!- ხმამაღლა უთხრა დიმამ.
- ჩვენ რაზე ვისაუბრეთ. არაფერია სამადლობელი. რაც თქვენ ჩემს გოგოს გაუკეთეთ მაგას ვერასდროს გადავიხდი. - გიგიმ პატარა ქისა ამოიღო ჯიბიდან და ნათიას გაუწოდა. შიგნით ლამაზი გულსაბნევი აღმოჩნდა.
- უძირო ჯიბე გაქვს?- გავეხუმრე. გაეცინა.
- მიხარია ყველა გახარებული რომ არის. - ლოყაზე მაკოცა. - დაჩი არ ატირდეს მთავარია. - მისკენ მზერა გავაპარე. მოწყენილი გვიყურებდა.
- გიგი ის ჩემი მეგობარია.
- მასზე ფიქრით დროს აღარ დავხარჯავ.- მიღიმოდა. - მთავარია შენ ჩემი ხარ ...
დიდხანს ვცეკვავდით, ვიცინოდით და ვხალისობდით ყველა. დაჩიც გამხიარულდა. თამოს ესაუბრებიდა. ყველაფერი ისე კარგად აეწყო სადღაც გულის სიღრმეში შიშმა ამიტანა. უცნაური შეგრძნება მქონდა თითქოს ეს მშვიდი დღეები რაღაც ცუდის მომასწავებელი იყო. ფიქრები თავიდან ამოვიგდე. ერთმანეთს დავემშვიდობეთ. მე და გიგი სასტუმროში დავბრუნდით.
- დაიღალე?- მკითხა ,როცა ბოტასები გავიხადე და საწოლზე დავწექი.
- ცოტა. - გაეღიმა. გვერდით მომიწვა.
- გეძინება?- ჩემსკენ გადმოტრიალდა. კაბა ნელ- ნელა გამიხსნა და გამხადა. სახეზე სიმხურვალე ვიგრძენი. იქვე დადებული ჩემი პიჟამა ჩამაცვა და დამაფარა. - რატომ მიყურებ ასე?
- როგორ ასე?
- გაოცებული.
- ასე რომ მივლი!- გაეღიმა. გაიხადა და გვერდით მომიწვა.
- მიყვარხარ!
- მეც!
დილას გამოღვიძებულს გიგი საწოლში არ დამხვდა. წყლის ხმა ისმოდა. მისი ტელეფონი კომოდზე იდო და ზრიალებდა. დავხედე “ დათო” ვიცი ბიძამისია. მაგრამ დაძახება ღირს თუ არა ეს არ ვიცი. გიგი მალევე გამოვიდა.
- ბიძაშენი გირეკავდა!
- დილამშვიდობის ნინ !
- დილამშვიდობის!- გამიღიმა და მაისური გადაიცვა.სახეზე დაეტყო ზარი არ ესიამოვნა.
- დღეს რა გეგმები გვაქვა ? - აშკარად თავი აარიდა საუბრის გაგრძელებას.
- მინდა მაღაზიებში წავიდეთ პატარ- პატარა საჩუქრები ვიყიდოთ.
- კარგი!- მოვიდა და მაკოცა. დამწუხრებულია.ესეიგი რაღაც რიგზე არ არის.
- რამე მოხდა?
- არა…
- აბა რატომ მოიწყინე?
- დღეს არა რა გთხოვ. არ ვარ მზად ეხლა ჩავიშხამო ყველაფერი. დავბრუნდებით თბილისში და ვისაუბროდ.