ცა ისეთია, როგორიც აკუტაგავას მოთხრობებში წარმოვიდგინე: ამ შებინდებულზე ცა ქლიავისფერია.
- რამდენი ღამურა ყოფილა აქ; - მეუბნება ქეთი და თვალს არ აშორებს ღამურების მხიარულ ცეკვას. მე ნიკაპიდან წვერს ხელით ვიგლეჯ და ვპასუხობ, რომ მეორე სართულის ცარიელ ოთახებში ჭერი შავია, მე არ შემიღებავს და, ზოგადად, აქ ღამურები ძალიან ბევრია.
ისევ მთელი კანით ვგრძნობ, რომ ქეთი დაბნეულია. ბოლო დროს ხშირად ხდება ასე და ვცოფდები ამის გამო.
ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ თავისუფლებისა და უდარდელობის ცხელი ორი თვე რაში გამეფლანგა ვერ მივხვდი და გადავწყვიტე ქეთისთან ერთად წამოვსულიყავი ყველასგან მივიწყებულ, დიდი ხნის წინ მიტოვებულ სახლში, რომელთანაც ასეთივე უგულისყურო (მეხსიერების პირმოკრული ტომრიდან როგორღაც გადმოვარდნილი და დაუმახსოვრებელი მარცვლის შესაფერისად), გაფერმკრთალებული, სანთლის შუქივით მქრქალად მბჟუტავი მოგონებები მაკავშირებს. ამის მიუხედავად, მაინც ვიგრძენი რაღაც უცნაური, ჩემთვის გაუგებარი და აუხსნელი, მაგრამ მძლავრი, მჭიდრო კავშირი მასთან, თანაც ეზოში შესვლისთანავე.
აქ რომ მოვედით, მე და ქეთის ცის ზენიტში აწვერილი მზის სხივები გვეთამაშებოდა. ჩვენ თამაში არ გვინდოდა. ეზოში შესასვლელ კარზე დიდი ბოქლომი ეკიდა. ზედ ჟანგი მოსდებოდა. გაგვიჭირდა გასაღების მორგება. მერე კი კოროზირებული საკეტის გადატრიალებას შევალიეთ მთელი ძალები და როცა ბოქლომი მიწაზე დავარდა, მაღალ ბალახებში ჩაიკარგა და მათ მწვანე ფოთლებსა და ღეროებზე ჟანგისფერი მტვერი დატოვა, ორივემ შევყვირეთ. ოღონდ ეს არ ყოფილა სიხარულისგან აღმომხდარი მჭექარება. ფეხებთან ბალახები შეირხა, ანაზდად გაიპო მათი ერთიანი სივრცე შუაზე, თითქოს მიწა იძრა და უფსკრული გაჩნდა, ოღონდ მოძრავი უფსკრული, ფართო, სწრაფი, იმდენად არაპროგნოზირებადი და შემაძრწუნებელი, რომ განძრევა ვერ შევძელით. მხოლოდ შევყვირეთ. შიშისგან აკანკალებული ხმით. დაზაფრულებმა. ბალახებში კი, ჩვენთვის გვერდის ავლით, გველი გასრიალდა. გველი, რომელიც ვერ დავინახეთ, არ გამოჩენილა იმ მწვანე საფარში, მაგრამ წინა ღამით ვნახე სიზმარში. იქიდანაც არ მახსოვს რა ფერი იყო, რამხელა... მაგრამ მახსოვს სხეულს შიგნით შეგუბებული შიში, უეცარი გამოღვიძება, სხეულზე ცივი ოფლი და აჩქარებული გულის ცემა. იგივეს ვგრძნობდი, თან წინა ღამინდელი სიზმრის დეჟავუ კიდევ უფრო მმატებდა მღელვარებას. ცახცახით გავაღე კარი. პეტლებიც ჩაჟანგებოდა, ხმაურით შეცურდა ეზოში, ერთიანად მოცელა წელგამართული ბალახები, რაც, რა თქმა უნდა, ცხოვრების განმავლობაში არაერთხელ მინახავს, მაგრამ როგორც კი ზღურბლს გადავაბიჯე, სევდისგან გული შემეკუმშა. რაღაც გაურკვეველი და უსიამოვნო, ავისმომასწავლებელი ვიგრძენი.
- მეზობლებს ცელს გამოვართმევ, თორემ ამხელა ბალახებში სიარული საშიშია.
ქეთი დამეთანხმა და ისიც შემოვიდა.
- შენს ნაკვალევს მოვყვები, იცოდე.
- საღამომდე აუცილებლად გავთიბავ. გული ლამისაა ამომივარდეს, ისე შევშინდი წეღან; - შევჩერდი, მისკენ მივტრიალდი და ვკითხე: - დაკვირვებიხარ სიხარულს როგორ გამოვხატავ?
მოულოდნელი კითხვა იყო. ქეთი დაიბნა და პასუხის გაცემაზე უფრო მეტად იმის გაგების სურვილი გაუჩნდა, რატომ შევცვალე თემა ასე სწრაფად და რადიკალურად. გულწრფელი მიზეზის გამხელა მომერიდა. გავბრაზდი კიდეც საკუთარ თავზე და მასზე. არ მესიამოვნა, რომ სასურველი ვერ მივიღე. სულ მგონია, რომ გულში სიხარულის განსაკუთრებული მარაგი და გასაოცარი პალიტრა მაქვს ჩაგუბებული.
ქეთის დიდი ხანია ვიცნობ. მეგობრები ვართ. მის გვერდით იმიტომ ვარ, რომ მეიმედება, თუკი მოვკვდები, სწორედ ის შეძლებს შესაფერისი სიტყვების მიგნებას საიმისოდ, რომ ზუსტად გამოთქვას ჩემი სიდიადე. ზოგადად, მეგობრებს ამის მიხედვით ვარჩევ. თუმცა, პატარა იმედგაცრუებებს რა დალევს.
უკვე სამი დღეა აქ ვართ. შემდეგი კვირიდან სხვებსაც ველოდებით. ჩვენ ორნი სათანადოდ ვერ ვერთობით. მგონი, განმარტოებამ და სიახლოვემ ცუდად იმოქმედა. დღითიდღე შორეული ხდება ქეთი. არ ვიცი, რა მიზეზით ან ვისი ბრალეულობით. ქლიავისფერ ცას შევყურებთ, თავს ზემოთ ღამურები ნავარდობენ, სავსეა მთვარე და ჯერ სუსტად ანათებს, რადგან საკმარისად არ ბნელა. ვგრძნობ, გაღიზიანებული ვარ, მაგრამ ამის საბაბს ვერ ვხვდები.
- აქედან რა შთაბეჭდილებებით წახვალ?
- კარგი, რა. წასვლამდე იმდენი დროა დარჩენილი... ეგ კითხვა ცოტა მერე უნდა დამისვა.
- ვთქვათ, ხვალვე მივდივართ აქედან. უბრალოდ ასე წარმოიდგინე, ქეთი. რა გექნებოდა მოსაყოლი აქაურობის შესახებ?
- უცნაური ადგილია. ვერ გავერთე.
- კი, ვამჩნევ, რომ ვერ გაერთე და არ მოგწონს აქ ყოფნა. მაგრამ მე სხვა რამე მაინტერესებს. შენი ფიქრები, დამოკიდებულება ჩემს მიმართ...
- ვერ მივხვდი რისი მოსმენა გინდა.
- ქეთი, რა არის გაუგებარი? მოდი, სავარაუდო პასუხს ჩავურთავ კითხვაში: ჩემთან მიმართებაში არაფერი შეიცვალა? ახალი ხომ არ აღმოაჩინე რამე?
- ბიჭო, ბიჭო, რა ეგოისტი ხარ! და ნარცისი!
ამის მოსმენამ ჩემი თავდაჯერება ხუხულასავით ჩამოანგრია. წყლისგან ნარეცხი მყიფე მიწასავით ჩამოშალა მანამდე დაჟინებული ცნობისმოყვარეობა, რასაც ქეთის მიმართ ვიჩენდი და იმ წამს მივხვდი, რა სასაცილოდ დავდუმდი ამ უეცარი შინაგანი რღვევის გამო.
- ერთი უყურე, როგორ გაიტრუნა; - გამამხნევებელი ღიმილით მითხრა ქეთიმ; - ვგიჟდები, ასე პირდაპირ და უარყოფის გარეშე რომ იფერებ ყველაფერს.
პასუხად ისევ სიჩუმე მივაგებე. მას ჩემი ოდნავადაც არ ესმოდა და აღარ მინდოდა გული მტკენოდა. მერამდენედ უნდა გაცხადებულიყო ჩემთვის ამდენად მიუღებელი, შეუგუებელი სიმართლე, რომ ყოველთვის ვცდებოდი, როცა არჩევანს იმ ადამიანებზე ვაკეთებდი, ვისგანაც თბილ დამოკიდებულებას ვგრძნობდი და არა იმათზე - ვისაც ვერცერთი ნიღბის ქვეშ ვემალებოდი?!
- მუსიკას ჩავრთავ.
ქეთიმ პატარა ბლუთუზ დინამიკი დაუკავშირა თავის მობილურს და ლოფაი მუსიკა გაჟღერდა ძალიან ხმამაღლა. შეიძლება მე მომეჩვენა ასე ხმამაღალი. ტირილი მინდოდა. ქეთი პატარა კი არა, მარიანის ღრმულისხელა იმედგაცრუება იყო ჩემთვის. აქამდე როგორ ვერ მივხვდი, რომ მის გვერდით თავს კარგად ვერასდროს ვიგრძნობდი. როგორ ვაიძულებდი თავს, რომ ერთგულად გამეგრძელებინა იმის დაჯერება, თითქოს მხედავდა ქეთი, იცოდა ყველაფერი ჩემს შესახებ, ხვდებოდა რას ვგულისხმობდი არაადეკვატურად წამოსროლილ ფრაზებს შორის. მუსიკის ხმამ სასოწარკვეთილების მგრგვინავი შეძახილები გადაფარა, მერე მოპარვით გამიჯდა ყურებში და ბოლოს ურცხვად გაჟღინთა ყველა ჩემი ფიქრი.
ჩუმად ვიჯექი, მუსიკას ვუსმენდი, ღამურებს ვუყურებდი და ვხედავდი, რა თავბრუდამხვევად თამაშობდნენ უზარმაზარ თავისუფლებაში. მეგონა, მიწის ზემოთ იყო ეს აულაგმავი სილაღე, შეუზღუდავი სივრცე, სადაც ფრთებს მოიქნევდი თამამად, ყოველგვარი შიშის გარეშე, და კიდევ უფრო მეტი სითამამით გააპობდი ჰაერს რომელიმე მიმართულებით - მნიშვნელობა არ აქვს, საით - სახლის კედლებთან შეჯახების დიდი საფრთხის მიუხედავად, მაინც უდარდელი ფრენით გააგრძელებდი გზას და მერე უზადო მოქნილობით, საოცარი დახვეწილობით და სრულიად მოულოდნელი მანევრირებით, გასაშტერებლად ლამაზ ბრუნს გააკეთებდი ხელახალი სანახაობის მოსაწყობად. ისე, როგორც ღამურები - პატარა, საშიში, მოუსვენარი ფრინველები.
იასამნისფერით ნაჯერ ცაზე შავი ღამურები გაიდღაბნა. რეალობის შეგრძნება დავკარგე. თავი საშინლად მარტო ვიგრძენი და ქეთის მივუცუცქდი, ხელები შემოვხვიე, მკერდზე მჭიდროდ მივიკარი და იქამდე ვუჭერდი, სანამ მისი ძუძუებიდან მომავალი სითბო მრგვალ ფორმებად არ გარდაიქმნა და მართლა არ დავრწმუნდი, რომ ქეთის სხეულს ვეწებებოდი.
წამით მომეჩვენა, რომ მანაც იგრძნო ჩემი დამუნჯებული ტკივილი, ისე გაინაბა. თითებით წამეთამაშა ზედ შემოხვეულ მკლავებზე და მაშინვე დენის დარტყმის მსგავსი განცდა დამეუფლა. თბილი, საოცრად ფაქიზი იყო, უაღრესად თანამგრძნობი. ან მე მეგონა ასეთი, რადგან მთელი არსებით მინდოდა, რომ ქეთიც იმავე რელსებზე შემდგარიყო, მე რომლებსაც მივუყვებოდი. მაინც რომელი იყო ჩემი გზა და მე რა ვიყავი? ძველი, მონჯღრეული ვაგონი ჟანგიან ლიანდაგებზე? თუ ტოქსიკური და ეგოისტური მოთხოვნილებების შემაწუხებელი, მყრალად მხრჩოლავი ზვინი - ადამიანურ ტყავში გამოხვეული?
არც კი მახსოვს, საიდან მოვიდა ეს ფიქრი ჩემს გონებაში, მაგრამ ძალიან კი შემაშფოთა. ვაითუ, ჩემს მკლავებში ნებიერად მიყუჩება და მისი საპასუხო ნაზი მოფერება იმაზე უნდა მიმანიშნებდეს, რომ ეს მე არ მესმის მისი და მე არ შემიძლია ცნობიერების რადარზე დავიჭირო ქეთის გრძნობები და მოლოდინები ჩემს მიმართ. ვაითუ, მე ვუძიძგნი გულს ნაფლეთ-ნაფლეთ! ღმერთო, რა ბოროტი ვარ, რა უგულო არსება და ეგოისტი! იდიოტი, საზიზღარი. ახლა ჩემი მიუხვედრებლობა მტანჯავს.
დამნაშავე ვარ?
როგორ შეიძლება ბრალი მიმიძღვოდეს უგუნებობის, მელანქოლიის გამო?
შუბლით ვეყრდნობი ქეთის მარცხენა ლოყას. მხურვალეა მისი კანი და ლავასავით დამშანთველი. მთელ სხეულში ვგრძნობ სადღაციდან ჩაღვრილ შემაჟრჟოლებელ სითბოს. სასოწარკვეთილი ვარ. საქმე ბოლომდე მივიყვანო და თავში გაჩაღებულ ფიქრთა დამაგრეველ ტორნადოს საშუალება მივცე, რომ მიწასთან გამასწოროს და ამის ხარჯზე, ამ მარცხის გამო შევეცადო ნუგეშის პოვნას ქეთისთან სიახლოვეში, თუ ამთავითვე ღირსეულად, გულწრფელად ვაღიარო რას ვეთამაშები ცალკე საკუთარ თავს და ცალკე - ქეთის? ღმერთო, როგორ მოვიქცე?!
- გითხრა რა შეიცვალა აქ მოსვლის შემდეგ? - ქეთის ხმაში ნეტარების ტონალობები იგრძნობა.
ძალიან ჩუმად, ძლივს გასაგებად ვკრუსუნებ მის სახესთან, რომ ამის მოსმენა მინდა. ისე გამომდის, თითქოს ხმის გაღება არ მინდა, რადგან მეშიანია, ქეთისთან ჩახუტებისგან მიღებული სიამოვნება არ გადმომვარდეს სიტყვებს შორის.
- ეს დღეები არ დამავიწყდება.
- რატომ? - მეც არ ვიცი, რა მახალისებს ასე ძალიან.
- აქ ვიგრძენი, სინამდვილეში რა რთულია შენთან ყოფნა. როგორ ხარ დამძიმებული. სამ დღეში უკვე მეათასედ მაინც მომინდა, რომ ყელში წამეჭირა და მომეკალი. ვერ გიტან.
შოკში ვარ. ბრაზი მაწვება და გარეთ გამოღწევას ლამობს. აბა, წეღანდელი ნეტარების ხმები მოჩვენებითი იყო? ან ის გამამხნევებელი ღიმილი და მლიქვნელური ფრაზები რა ჯანდაბა იყო საერთოდ?!
ქვად ვიქეცი. სულიც კი კანალიზაციის ბინძურ თხრილებში ღრმად ჩაფლულ, ლაფში ამოსვრილ ქვად გადამექცა. მთლიანად გავქვავდი. სულ ქვა გავხდი. საზიზღარი, აუტანელი ქვა. ისეთი მძიმე, ოკეანის ფსკერისკენ რომ უზარმაზარი აჩქარებით ჩაყვინთავს და იქვე ჩაეფლობა, იმ უჟანგბადობასა და უსინათლობაში. ქვა გავხდი. გულქვა. ვერაგი, მოუსვენარი, სისხლმოწყურებული ქვა. აი, რომ გაისვრი და ძალიან მალევე ვიღაცის საფეთქელიდან სისხლი გადმოხეთავს. გული გამიქვავდა. გადავიქეცი შურისძიების იარაღად პალეოლითის დროინდელი მკვლელობის აღსასრულებლად. სულ ქვა ვარ, კაჟი და წამახულ გვერდიანი ქვა.
ქეთის სახეს ჩემს ხელებში ვიქცევ. თვალებში ვუყურებ. ვცდილობ სევდა გამომესახოს გუგებში და გულნატკენის როლი გავითამაშო, მერე ტუჩებს სიბრაზისგან ვკუმავ, მთლიან სახეზე მრისხანების ნიღაბს ვიკრავ და თავს კედელზე ვარტყმევინებ. მოწყვეტით, ისე სწრაფად, თითქოს შურდულმა ქვა გაისროლა. ღმერთო, ენით აუღწერელია სისხლისგან დატოვებული ნაკვალევი. საამურია, ღმერთო, მართლა სანეტაროა ეს საღამო. მთვარეც როგორი სრულია, პირთამდე სავსე ქეთის სისხლით. ოი, მთვარე, შე ღამურასავით ღამის ვამპირო სიმრგვალევ და სისავსევ, შენზე გაგიჟება შეიძლება!
- ქეთი, შენ მე ძალიან მატკინე. შენ კი ამის მემილიონედითაც კი არ გტკენია. - ამის წარმოთქმისას ჩემი სინდისი მართლა მშვიდია. ქვასავით მშვიდი. მთლიანად ქვაა. გაქვავებულია.