გაიგონა თუ არა ფერის ეს სიტყვები, ელიმ ხელი მოხვია და იატაკზე მიაწვინა ქალი. ერთმანეთს პირველად კოცნიდნენ ასეთი გრძნობით და მონატრებით... სრულიად აღარაფერი აღარ ახსოვდათ, არც სველი სამოსი, არც ტლაპოიანი სხეული... ახლა მათი ბაგეები იყო მხოლოდ შეერთებული და ესეც კმაროდა ამდენხნიანი ტკივილის მერე... ბოლოს კაცი ქალის აწითლებულ ბაგეებს მოშორდა და ღიმილით უჩურჩულა:
_ ისე ისმოდა შენი ნაზი თბილი ხმა ჩემი სახელის წარმოთქმისას, რომ ბოლომდე ამავსე იმედებით და გრძნობებით... ელფერი, ძალიან მიყვარხარ... _ კიდევ ერთხელ აკოცა: _ ტკბილი ძილი, ელფერი... _ თქვა და ქალის სხეულთან ჩახუტებულმა თვალები დახუჭა.
კაცს რამდენიმეჯერ გაეღვიძა. გაეღვიძა მხოლოდ იმიტომ, რომ შეემოწმებინა, ქალი მის გვერდით მართლა იყო თუ არა. გრძნობდა ქალის სუნთქვას და მერე ისევ აგრძელებდა ძილს მის სხეულზე მიხუტებული. გამოღვიძებისას ისევ ქალის სახეს შეხედავდა, დაიხრებოდა, ლოყას ლოყაზე დაადებდა და ჩურჩულით ეტყოდა, მიყვარხარ, ელფერიო, მის სურნელს, სუნთქვას შეიგრძნობდა და ისევ აგრძელებდა ძილს... ქალმა გაიგონა მისი ჩურჩული და გაიტრუნა... კაცს ხელი გადახვია და უფრო მიეკრო... ელიანმა ქალის სუნთქვას მიუგდო ყური და ისევ ჩაეძინა. მერე ქალმა გაახილა თვალები, თითები ჩამოუსვა ლოყაზე და ბეჭედს დახედა. ჩაეღიმა და ჩუმად წარმოთქვა:
_ ჩემი ქმარი...
ელიანს გვიან გაეღვიძა. ქალის სხეულს ააყოლა თავისი ლურჯი თვალები და გაეღიმა. ქალი გადატრიალდა და ხელი გადახვია. კაცმა მის კისერში ჩარგო თავი და შეეცადა მშვიდად განეგრძო სუნთქვა. ფერის კისერში კოცნა დაუტოვა და მის ყელში თავჩარგული დარჩა.
_ ელფერი, საოცრად თბილი ხარ...
_ ელი, შენი სუნთქვა გონებას მიბინდავს... მოშორდი ჩემს კისერს... _ თქვა თბილად.
კაცმა გადაიხარხარა:
_ ამდენი ხანი ქმრად არ მაღიარებდი და ახლა უფრო მეტი მოგინდა, ვიდრე ჩემთან ძილი?!
_ რააა?! _ დაიყვირა უცბად ქალმა და სწრაფად წამოდგა. კაბა გაისწორა და კაცს შეხედა: _ მე სასახლეში მივდივარ!
კაცმა ისევ გაიცინა:
_ იქ დიდი ძაღლია...
_ აქ კი მხეცი! _ მიუგო ქალმა და ქოხიდან გავიდა. კაციც უკან გაჰყვა.
წვიმას გადაეღო, რაც ორივეს გაუხარდა. ელიმ ხელი ჩაჰკიდა ცოლს და მინდვრისკენ გაიქცა მასთან ერთად.
ბოლოს დაღლილები სასახლისკენ გაემართნენ. ბედნიერები მიაბიჯებდნენ ხან ხელჩაკიდებულები, ერთმანეთს უცქერდნენ და იღიმოდნენ.
სასახლეს მიუახლოვდნენ თუ არა, ქალი უცბად მიეხუტა კაცს და ხელი მოხვია:
_ სადაა ის ძაღლი?!
_ ნუ გეშინია... _ კაცმა გადაიხარხარა: _ ძაღლისგან მხეცი დაგიცავს, _ თქვა და ქალსაც გაეცინა.
ეზოში შევიდნენ. კაცი ქალისკენ დაიხარა და ჩუმად უთხრა:
_ არ გინდა ჩემთან ერთად აივანზე წამოწოლა?! ჭრილობის გამო დასვენება არ მაწყენდა, მარტო ნუ დამტოვებ, მეყო ის თვე, რაც მიმატოვე... _ შეაცოდა თავი და თვალებში ჩახედა. ქალმა გაუცინა და უჩურჩულა:
_ საჭმელს ამოვიტან, მანამდე ტანსაცმელი გამოიცვალე.
ცოტა ხანში კაცი დივანზე იწვა. ქალი მისგან მოშორებით აივანზე დააბიჯებდა ახალი კაბით. მერე დივანზე ჩამოჯდა და ელის შეხედა:
_ როდის ბრუნდებიან ჩვენები?!
_ როცა მოუნდებათ, არ ვიცი... მოგენატრნენ?!
_ კი... ამხელა სასახლეში მარტო ვართ.
_ მეგონა ეს სასახლე მხოლოდ შენთვის გინდოდა...
_ ის ყველასთვისაა...
_ ჩვენთვისაც?!
_ კიი. _ თქვა ქალმა და უცბად დაინახა, როგორ გაიღო ჭიშკარი და მშობლები მოვიდნენ. ორივენი კისრისტეხით დაეშვნენ კიბეზე. გახარებულმა ფერიმ დამიანს ხელები მოხვია. ელიმაც ყველა მოიკითხა.
_ შვილო, კიდევ გტკივა ჭრილობა?! _ იკითხა დედამისმა და კაცმაც უცბად გასცა პასუხი:
_ ელფერის ხელში რა მომირჩებოდა, წვიმაში ტალახში მაკოტრიალა და ძლივს მოვიშორე! _ ელიანს ჩაეღიმა და დედამისს უჩურჩულა: _ კარგად ვარ, დედა, წვიმაში ვიკოტრიალეთ... სხვა არაფერი მომხდარა, ჩხუბსა და კოცნას არ გავცდენივართ...
ანხელმა ელის გადაუჩურჩულა:
_ სიძე, ძაღლმა შედეგი გამოიღო?!
_ ცოტათი კი, მადლობა... _ მიუგო კაცმა და ცოლისძმას მხარზე ხელი დაუტყაპუნა.
***
_ მამა! ფერის გული დასწყდება, რა ვქნათ?! მას უნდოდა სამივეს ერთად გვექორწინა... _ ანხელმა ელაიანს გადახედა, რომელიც ხმას არ იღებდა.
_ ჩვენც დავქორწინდებით! _ მოისმა ამ დროს ელის ხმა და ძმებმა და ელაიანმაც უკან მიიხედეს.
_ თქვენი საუბარი შემომესმა და...
_ არაფერია, შვილო, შემოდი. _ თქვა ელაიანმა და ელის შეხედა.
_ სამივე დავქორწიდეთ ერთად... _ თქვა ელიმ და იქვე ჩამოჯდა დივანზე.
_ ფერის დათანხმება გაგიჭირდება... _ ანხელმა ელის შეხედა.
_ როდის გინდათ ქორწილი გამართოთ?!
_ ორ დღეში!
_ კარგი. ორ დღეში სამივე ერთად ვიქორწინებთ... _ თქვა ელიანმა და წამოდგა.

ფერი უკვე კარგა ხანია, თავის სასახლეზე სიზმრებს აღარ ხედავდა. ახლა კი ესიზმრებოდა, თითქოს გლიცენიის ხესთან იჯდა და ელისა და პატარა ბავშვს ეხუტებოდა. ბავშვს, რომელიც დამიანი არ იყო, უფრო პატარა იყო... კაცისკენ დაიხარა, ხელები შემოხვია და აკოცა. კაცმა ამოხედა და გაუღიმა.
სწორედ ამ დროს ელიანი მძინარე ფერის თავს წამოადგა. ჩუმად დაჰყურებდა და ელოდებოდა მის გაღვიძებას. ფერიმ თითქოს მისი ყოფნა იგრძნოო, თვალები გაახილა. წამოწევა სცადა, მაგრამ ვერ შეძლო, რადგან ელიანს ჰყავდა ჩახუტებული.
_ ელიიი... _ წამოიძახა და კაცს შეხედა. _ გამიშვი! ჩემს კაბაზე წევხარ და ვერ ვინძრევი!
_ არა უშავს, მომავალში ხშირად მოგიწევს ასე. ელფერი, გიყურებდი ახლა, შენი გულის ძგერა მესმოდა და ეს საოცრად მსიამოვნებდა და მაშინებდა!
_ მე შენი მესმოდა?!
_ ალბათ... _ კაცს გაეცინა, ქალი კი წამოხტა გაბრაზებული. _ კარგი, არ მიყვირო, შემიცოდე, ბოლოს და ბოლოს, ამდენი ხანი შენს ყვირილს და უკარებლობას ვიტანდი... მე შენ მიყვარხარ... შენ არ გიყვარვარ?!
_ არააა!
_ არააა?!
_ კი...
_ ახლა კიო! კი თუ არა, ელფერი?!
_ კიი...
_ რა კიი, ელფერიი?!
_ მიყვარხარ... _ მოესმა კაცის სმენას და მთელ სხეულში დაუარა სიამოვნების ტალღამ.
ქალს ხელი მოჰკიდა, კალთაში ჩაისვა და თავი მკერდზე მიადო:
_ რომ იცოდე, ეს სიტყვები როგორ მასულდგმულებს და მასუნთქებს! მაბედნიერებს... მითხარი, რომ მაპატიე.
_ შენ არაფერი დაგიშავებია... _ უთხრა და სწრაფად აკოცა ლოყაზე. კაცმა ხელი ჩამოისვა და ქალს მოეხვია:
_ ელფერიიი... მიყვარხარ...
_ ჰოო?!
_ მიყვარხარ... _ თქვა და ქალს შეხედა, როდესაც მან გულზე დაადო ხელი და თქვა:
_ მართალია, გული გიფართხალებს!
_ იცი, რატომაც.
_ ახლა კი მოვითხოვ, გაიხადო. _ უთხრა ელიანმა და წელზე ხელი შეავლო: _ იცოდე, კარგად დაფიქრდი, ჰო თუ არა?!
_ დიახ... _ თქვა ელიმ და კაცს მშვიდად მიჰყვა ლოგინამდე. კაცმა ხელები მოხვია და ლოგინში ჩააწვინა, ბედნიერმა აკოცა სახეზე და ძილი ნებისა უსურვა. ქალს გაეცინა და კაცს გადახედა:
_ დავიძინო?
_ ჰო, ელფერი... შენ ჩემი ცოლი ჯერ არ ხარ... დასრულდა ჩემი სისულელეები და სჯობს ქორწილის ღამეს დაგიმარტოხელო!
_ მერე?!
_ იმედია, არ გეშინია... სიძულვილის დავიწყების და სიყვარულის დაწყების... ბოლოს და ბოლოს მეც მაქვს შენთვის სამაგიერო გადასახდელი ამდენი ჩხუბის გამო, სულ რომ მეურჩებოდი!
_ მერედა ქორწილის ღამეს რას მიხდი სამაგიეროს, ახლა გადამიხადე! ქორწილის ღამეს კი მომეფერე...
კაცს გაეცინა და ქალის სხეულს მოექცა ზემოდან თუ არა, ქალმაც დაიყვირა. კაცმა გადაიხარხარა, მერე კი უჩურჩულა:
_ ელფერი, მიყვარხარ... სრულიად გამაგიჟე და გადამრიე შენ მე!
_ ელი, შენ კარგი ქმარი ხარ...
_ საქმრო! _ შეუსწორა კაცმა და აკოცა..
დილით ფერიმ თვალები გაახილა და ნიჟარის კოლოფი დაინახა ლოგინზე. ხელში მოიქცია და გახსნა. რაღაც საგანს თეთრი ქაღალდი შემოხსნა და მწვანე ბეჭედიც გაბრჭყვიალდა. ფერი თვალს დააკვირდა. იცნო თავისი მწვანე დაკარგული ზურმუხტის ქვა და გაუხარდა. ბეჭედი თითზე გაიკეთა და ხელს შორიდან შეხედა. საოცრად მშვენიერი იყო ბეჭედში ჩასმული თვალი. მერე ნიჟარაში ჩადებული წერილი ამოიღო. მასზე რიცხვები ეწერა მხოლოდ, თუმცა ადვილად გაშიფრა, ამოიკითხა რაც ეწერა და ლოგინს მიეხუტა.
ამ დროს კარზე კაკუნი მოესმა და იქით გააპარა მზერა.
_ დილა მშვიდობისა, ქალბატონო ელფერი...
_ დილა მშვიდობისა... _ თქვა ჩუმად და კაცს შეხედა, რომელიც ლოგინისკენ წამოვიდა და მისკენ დაიხარა: _ როგორ გეძინათ?!
_ მშვენივრად, შენ?!
_ მე მშვიდად არ მეძინა! თქვენზე ვფიქრობდი! წერილი წაიკითხეთ?!
_ დიახ...
_ და რა ეწერა შიგნით?!
_ 5, 11, 21, 5, 17, 9, 27, 14, 11, 1, 4 3, 1, 12, 14, 12, 24, 6, 5, 2, 9 ?! 8, 20 4, 9, 1, 31, 2, 5, 30, 5, 4, 9 8, 9, 8, 7, 5 3, 22, 14, 13, 4, 5, 18. 12, 9, 24, 6, 1, 17, 31, 1, 17. 5, 11, 9 ...
კაცს გაეცინა, მხოლოდ ციფრები რომ გაუმეორა ფერიმ.
_ `ელფერი, ცოლად გამომყვები?! თუ დიახ, ბეჭედი თითზე გქონდეს. მიყვარხარ. ელი~... _ თქვა კაცმა და ქალს შეხედა.
_ საიდან მიაგენი ამ რიცხვთა ანბანს?!
_ ელფერის საიდუმლო გამიმხილეს ძმებმა... _ თქვა და ჩაეცინა.
ქალმა ხელი გამოსწია და ბეჭედი დაანახვა თუ არა, კაცმა მისი სხეული მიიხუტა და მერე კოცნით გამთბარი მოშორდა ქალს:
_ მაშ, ახალი ამბავი უნდა ვუთხრათ ჩვენებს! _ უჩურჩულა ქალს და ფერიმაც ჩურჩულით ჰკითხა:
_ რა ამბავი?!
_ თავი რომ შეგაყვარე! _ ქალს თვალებში ჩახედა და აკოცა: _ მე რომ შემიყვარდი, შენც რომ გიყვარვარ, ის ამბავი. ჰოდა, ჩემი კანონიერი ცოლი გახდები?! თუ გახდები, სასახლის დედოფალი მიმიღებს თავის სასახლეში?!
_ დიახ...
_ კიდევ ვის მიიღებ ჩემი ოჯახიდან?!
_ გამოვიჩენ გულმოწყალებას და ჩემს სახლში ოთახს დაგითმობ!
_ მართლააა?! რომელს?! კაბინეტისას?!
_ არააა! ჩემს ოთახს! _ გაეცინა ქალს და კაცს ჩაეხუტა.
ელიმ ლოგინზე მიაწვინა:
_ ახლა სულ სხვანაირი სასახლის დედოფალი ხარ...
_ შენც სხვანაირი ხარ... _ თქვა და გაეცინა. _ უკვე აღარ მიყვირი! და ამიტომ შენს მშობლებსაც შევიფარებ ამ სასახლეში!
_ კარგიააა... ანუ მათ შენთვის გული არ უტკენიათ?!
_ არააა... ორივე კარგები არიან და თბილებიც!
_ მიხარია, დედაჩემსაც პირველად მოეწონა ქალი! და ეს ქალი შენ ხარ! მაგრამ ერთი საკითხია გადასაწყვეტი!
_ რააა?!
_ რამდენიმე საათში უნდა მოემზადო, შენი ძმები ცოლს ირთავენ დღეს და შენც დღეს თხოვდები!
_ რააა?! მე რატომ არავინ არაფერი მითხრააა?! _ იყვირა ისევ და ზეზე წამოიჭრა.
_ შენი დათანხმება იყო საჭირო!
_ მე თანახმა ვარ, ჩემმა ძმებმა ცოლი მოიყვანონ!
_ ელფერი, ქორწილი არ იქნება, თუ შენც არ იქნები თანახმა დღეს დაქორწინდე, თანაც მხოლოდ ჩემზე!
_ მერე კაბა?!
_ კაბა უკვე მზადაა! ელეონორამ გამოგიგზავნა და...
_ მართლააა?! _ იყვირა გახარებულმა და კაცს ხელებში შეხედა.
_ აი, ესაა. _ მიაწოდა ელიმ მუყაოს დიდი ყუთი და აკოცა: _ ახლა კი მოემზადე, დედებიც მოგეხმარებიან... მე ძირს დაგელოდები... არა, ცოტა ხანში ამოგაკითხავ! იცოდე, არ გაიპარო!
ფერიმ გადაიხარხარა და კაცს კარში მიაძახა:
_ მართლა შენზე უნდა დავქორწინდე?!
კაცმა მოჩვენებით გაბრაზებულმა გამოხედა და ფერიმაც გაიცინა:
_ კარგი, ცოტა ხანში გელოდები...
***
ანხელი, ფილიპე და ელი ერთად იყვნენ ოთახში, როცა ფერნანდა და ფელისია შევიდნენ. ბიჭები შეათვალიერეს და სამივე გადაკოცნეს.
_ მზადაა ელფერი?!
_ კი! უკვე სამივეს მოგასწროთ! თქვენ კი ახლა ამთავრებთ მზადებას!
_ ასე თუ ეჩქარებოდა, ეთქვა აქამდე! რას შეგვაშინა! გვეგონა სულ უარს იტყოდა! _ თქვა ანხელმა და სამივეს გაეცინა.
_ ყველამ ერთად უნდა ვიცხოვროთ ამ სასახლეში, ოღონდ სხვადასხვა ოთახში! _ გახედა ელიმ ორივე ძმას და ანხელს მიუბრუნდა: _ აწი არც ხმალაობა გამაგონოთ და არც ხეზე დამალობანა!
_ არის, სიძევ! თუ ცოლს დაითანხმებ!
_ მთავარზე დავითანხმე და დანარჩენსაც მივხედავ!
ერთად გადაიხარხარეს და ოთახიდან ჩქარი ნაბიჯებით გავიდნენ.
ალმას ფედერიკა ამზადებდა, ფრანკა და ფერი ერთად იდგნენ სარკის წინ და ლამაზდებოდნენ. ფერის ყავისფერი თმა დაეწნა და უკან შეეკრა გრძელ ნაწნავად, თმაში თავისი თეთრი ყვავილებიანი თმის სამაგრიც დაებნია. პატარა თეთრი საყურე ეკეთა და თითზეც _ მხოლოდ ორი ბეჭედი _ დედამთილის და ქმრის ნაჩუქარი. სარკეში კიდევ ერთხელ ჩაიხედა და კარისკენ დაიძრა თუ არა, ელიმაც დააკაკუნა, ფრთხილად დაუძახა და ოთახში შევიდა.
_ ელფერი.... რა ლამაზი ხარ... ძალიან ლამაზი და საყვარელი დედოფალი... _ თქვა კაცმა და ქალს ლოყაზე აკოცა. _ და შენ ცოლად უშნო კაცს მიჰყვები?!
_ ვინ თქვა უშნოაო?!
_ შენ ამბობდი, ლამაზი არააო! შენს დაქალთან!
_ იმიტომ, რომ... ლამაზი არ ხარ! სიმპათიური ხარ!
_ მართლაა?!
_ ძალიან თან!
_ თანახმა ხარ ჩემი ცოლი გახდე, ელფერიიი?!
ფერიმ თითზე მწვანე ბეჭედს დახედა:
_ ამას უნდა უმადლოდე!
_ რატომ?!
_ ჩემი თვალი იყო, მამამ მაჩუქა და წყალში ჩამივარდა წასვლის დღეს!
_ მამაშენმა ეს სასახლე უყვარსო და ამიტომ დაგრთე ნება, შენთან წამოსულიყოო, თვითონ შენ კი მხოლოდ მწვანე ქვის გამო მომყვები?! _ წარბები შეკრა ელიანმა და ქალს ხელები მოხვია.
_ არააა... მე შენ მიყვარხარ!
_ მართლააა?! _ გაიკვირვა კაცმა. _ როდიდან?!
_ შენ იცი, როდიდანაც. ჩანჩქერში რომ დამიჭირე, იმ დღიდან.
_ მე კი დანახვისთანავე მომეწონე... მომეწონა შენი ნაზი ღიმილი, ქარისგან მოტანილი, რომელმაც სახეში დაგიბერა, საოცრად ლამაზი იყავი, მაგრამ მზერა დამიმალე და არ დამანახვე იმწუთას ეს ლამაზი მწვანე თვალები... _ და ქალს რაღაც დაადო თმაზე.
_ ელი, ეს?!
_ ეს ჩემს ლამაზ დედოფალს ლამაზი მწვანე თვლებისგან გაკეთებული გვირგვინი, რადგან ყვავილები რომ მომეკრიფა, დამენანა. _ თქვა და ქალს ისევ დააცქერდა, ამჯერად ტუჩებზე და უჩურჩულა: _ ცოტა ხანი და შევამოწმებ ამ ცივ და სულ გაქცევაზე მყოფ ბაგეებს... მაპატიე პირველი მისაკუთრებული კოცნა?!
ქალს გაეცინა და კაცს ხელები მოხვია:
_ კიიი..._ თქვა და უცბად ძმის ხმაც მოესმა:
_ ჩამოხვალთ თუ უკვე დაიწყეთ სიყვარულობანა?!
ფერის გაეცინა და კაცს მიეხუტა:
_ წავიდეთ თუ აღარ გინდა ჩემი ცოლობა?!
_ მე სულ მენდომება, ელფერი... _ მიუგო ელიანმა და მასთან ერთად ბედნიერი დაიძრა ეზოსკენ...
ელიანი ელფერის ხელს კოცნიდა. ქალს გაუღიმა და ბედნიერი ჩაეკითხა:
_ ხომ მაპატიე და თანახმა ხარ, ჩემი ცოლი გახდე?
ქალმა თავი დაუქნია და სამივენი ერთმანეთის გვერდით დაეწყვნენ თავიანთ გულის რჩეულებთან ერთად. მათ უკან მშობლები იდგნენ, ფერდინანდი და სხვა ნათესავები, ასევე მეზობლები.
დამიანს ყვავილებით სავსე კალათა ეჭირა ხელში, როგორც კი ანიშნეს ცერემონიის დასრულება, მაშინვე ჩამოუარა სამივე წყვილს და ყვავილები ბედნიერ სახეებზე მიაფრქვია. ელიანმა ბავშვი ხელში აიტაცა. დამიანმა ორივეს აკოცა და წამოიძახა:
_ დედაა, მამაა, გილოცავთ!
_ იმედია, სიყვარული დაიწყება და არა ახალი სცენები! _ წამოიძახა ანხელმა და დას და სიძეს გაუღიმა.
ბედნიერებით სავსე იყო მთელი მინდორი. ყველგან ხალხი სეირნობდა და მხიარულობდა. ძმები ბედნიერებით სავსენი უცქერდნენ თავიანთ ცოლებს და მათი ღიმილით ტკბებოდნენ...
ელფერი ელეონორას ეხუტებოდა, მის სახეს ლოყას მიადებდა და სიყვარულით კოცნიდა ქალს. ქალიც ბედნიერი უცქეროდა ახლა უკვე 26 წლის ქალს, რომელიც ჯერ ისევ პატარა ახსოვდა ეზოში მორბენალი და მხიარული... ეხვეოდა და ცდილობდა, ახლა მაინც შეეკავებინა ცრემლები. ფერის თვალებში ახლა უკვე ბედნიერებას ხედავდა და მშვიდდებოდა მისი ცხოვრების ასე შეცვლაზე...
ელფერის ბევრი ჩაეხუტა, ბევრმა მოხვია ხელები და მიიხუტა... ახლა უკვე ყველა ერთდროულად იხსენებდა ამ დიდ ქალში პატარა ელფერის, რომელსაც სასახლის ყველა მცხოვრები და მეზობლებიც ელოდნენ და სასახლის მეპატრონესავით ოცნებობდნენ, კაცს სურვილი ახდენოდა და ჰყოლოდა სასახლეში მორბენალი პატარა გოგონა, რომელიც სასახლეს და ეზოს გააბედნიერებდა. ქალიც ღიმილიანი ეხუტებოდა ყველას...
ელიანმა ფერის უჩურჩულა:
_ ელფერი, უკვე ვეჭვიანობ, იმდენი გეხვევა დღეს... _ ამის გაგონებაზე ქალს გააჟრჟოლა. ჩაიღიმა და თვალები კაცისკენ ისე სათუთად და საყვარლად მიატრიალა, ელიანმა ვერ მოითმინა და კოცნა დაუწყო. ქალი გაწითლდა, თავის დაღწევას შეეცადა, მაგრამ კაცი მაინც არ უშვებდა ხელს. მერე ხეებისკენ წაიყვანა ცოლი.
_ ახლა ჩემი საკუთარი ნადავლი ხარ, ჩემო ტყვეო და ვეღარსად გამექცევი... _ უჩურჩულა ელიანმა და კისერში კოცნა დაუტოვა ქალს, მერე ხელი ჩაჰკიდა და სტუმრებისკენ დაიძრა. ქალი გვერდით მიჰყვებოდა და კაცის კოცნას და მის თბილ სიტყვებს იხსენებდა:
_ ასეთ თბილ მხეცზე ვამბობდი უარს... სიმპათიური მხეცი... _ თქვა ხმამაღლა.
_ ჰოდა, ნახავ, ეს სიმპათიური მხეცი მალე რას გიზამს... _ უჩურჩულა ელიმ.
ქორწილი გაჩაღდა. ყველანი მხიარულობდნენ. ელიანი და ფერი ნაზად ცეკვავდნენ და ერთმანეთს მზერას არ აშორებდნენ... სიყვარულით უცქეროდნენ მწვანე და ლურჯი თვალები ერთმანეთს და სრულიად მივიწყებოდათ მათკენ მიპყრობილი ეზოში მყოფების ნაზი მზერა. ქალმა კაცის ძლიერი ხელი იგრძნო წელზე და თვითონაც ჩაეხუტა, რომ არ წაქცეულიყო. ელიანი მის რეაქციაზე იღიმოდა და ქალს ჩურჩულით ეუბნებოდა:
_ ელფერი, ჩემი ლამაზი ნადავლი... მიყვარხარ...
ქალი ნელ-ნელა დნებოდა და ხელებს ძლივს უჭერდა კაცს.
ფილიპესა და ალმას ცეკვის მერე ანხელს ფრანკა მოემწყვდია ხელებში და მასთან ერთად ცეკვავდა... ბედნიერი უცქეროდა ცოლს და იხსენებდა: დამ რომ გააცნო ქალაქში და მის დანახვაზე სრულიად რომ შეიცვალა. ქალს უყურებდა და სრულიად დავიწყებოდა რისთვის მიაკითხა დას სასწავლებელში.
ახსოვს, ისე იყო ფრანკას დანახვით გაბრუებული, ფერიმ ძმას ხელი შეახო ზურგზე და უჩურჩულა:
_ გამოფხიზლდი, ჩვენთან მოდის სტუმრად! _ მოესმა თუ არა ეს სიტყვები, უფრო აწრიალდა. არ უნდოდა გოგონას სახლში სტუმრად წაყვანა... მთელი დღე აფორიაქებული და ჩაფიქრებული დააბიჯებდა... მერე და დაიმარტოხელა და გაბრაზებულმა უთხრა, შენი დაქალები აქ აღარ დავინახოო, მაგრამ რამდენიმე მოუსვენარი კვირის მერე თავად მიაკითხა კაფეში და დას უთხრა, დედა ორივეს გელოდებათ სავახშმოდო. მას მერე რამდენიმე ხანი ერთმანეთს ქალაქში ხვდებოდნენ... რამდენიმე თვე იმალებოდნენ და არავის უმხელდნენ თავიანთ გრძნობას, საკუთარ თავსაც კი. ანხელი სიყვარულს ჯერ არ უხსნიდა... ერთ დღეს კი სტუმრად მოსული ქალი ძალით დასვა სპილოზე, ელფერი კი დედასთან გაუშვა მისახმარებლად. ფრანკას ხელი წაავლო, ხელებში მოიმწყვდია და ანერვიულებულმა სიყვარული აუხსნა. ქალი თავიდან ბედნიერი უცქერდა კაცს, მერე მოიწყინა დაქალის იქ არყოფნის გამო და კაცისგან შორს დადგა... რამდენიმეხნიანი განშორების მერე მონატრებულები შეხვდნენ ერთმანეთს... და უკვე გადაწყვიტეს, რომ ელფერისთვის ეთქვათ... ძმამ გაანდო ელფერის სიმართლე, ქალი კი ფრანკას ჯერ არ უმხელდა, რომ ყველაფერი იცოდა. ფრანკას თვითონ უნდოდა ეთქვა, მაგრამ მასთან სახლში მისულს ახალი ამბავი დახვდა _ ელფერის ხელის სათხოვნელად იყვნენ მოსული...
ანხელმა ცოლს აკოცა და ბედნიერმა დაასრულა ცეკვა. წყვილს სტუმრებიც სიყვარულით ადევნებდნენ თვალს.
***
ელიანმა კიბე აიარა, ქალი ოთახში შეიყვანა და ლოგინზე ჩამოსვა...
ქალს ქვებით მოჭედილი გვირგვინი მოხსნა და უცებ მისი ხმაც გაიგონა:
_ ახლა დედოფლობიდან ჩამოვქვეითდი?!
_ არა! ახალ ამპლუაში უნდა გადააბიჯო და უფრო დიდი ადგილი დაიკავო ჩემს გულში! _ უთხრა და ქალს კოცნასთან ერთად ფერება დაუწყო...
_ ფერი... ამაზე ვერც კი ვიოცნებებდი...
_ აწი აღარც იოცნებო მაშინ, _ თქვა ქალმა და კაცს სიცილში აჰყვა. ორივენი მხიარულად იცინოდნენ და ლოგინში კოტრიალობდნენ.
_ აბა, რას ფიქრობ, ნადავლის ხელში ჩაგდების და დაგემოვნების მერე გგონია ეს ნადავლი მთლიანად შენ დაგემორჩილება?!
_ უკვე მემორჩილებაა! საკუთარი თავი მაჩუქა!
_ ნუ მოდუნდები, ახალი ხერხი იცის განადგურების!
_ ოღონდ შურისძიება და ზიზღი არ მიხსენო და ყველაფერს ავიტან! და მაინც რატომ უნდა გაანადგურო შენი ქმარი?! პირველი კოცნის გამო თუ ნადავლის მთლიანად დაგემოვნების გამო?!
_ იმის გამო, რომ მითხარი, სასახლიდან გაგდებო!
_ ბოდიშს ვიხდი და ქედსაც ვიხრი თქვენ წინაშე, ქალბატონო ელფერი... მე, მხეცმა საკუთარი სასახლიდან გაგდებაზე დაგემუქრეთ... მაგრამ არ ვაპირებდი ამის გაკეთებას! მხოლოდ თქვენი შეშინება მსურდა!
_ ახლა გეშინიათ და ცდილობთ თავბრუ დამახვიოთ ტყუილებით?!
_ არა... თქვენთვის საჩუქარი მინდოდა, მაგრამ ღარიბულად ჩაცმული გამომაგდეს და ვერ მოვახერხე მეყიდა ქვები... როცა მოვახერხე, ეს გვირგვინი დავამზადებინე, რომელიც თქვენს თავს ძალიან უხდება... მაგრამ მთლად ყოველღამე გვირგვინს ნუ გაიკეთებთ, აი ბეჭდები კი გეკეთოთ! რათა იგრძნო, რომ უკვე ცოლი გქვია და პასუხისმგებლობა გაქვს ჩემდამი!
_ მაინც რააა?!
_ უნდა მაკოცო, მომეფერო, მაჭამო და ჩამეხუტო, გიყვარდე და გიჟდებოდე ჩემზე! და ასევე პირიქით: გაკოცებ, მოგეფერები, გაჭმევ, ჩაგეხუტები, მეყვარები და შენზე სულ გავგიჟდები! _ თქვა და ქალს ტუჩებში ეცა...
***
დილით ფერიმ გაიღვიძა და კაცის ლურჯი თვალების დანახვისთანავე მიხვდა, რომ ის ათვალიერებდა ქალის სხეულს და ისე დაეტაკა მამაკაცი საკოცნელად, ქალმა ვერც მოასწრო რამის თქმა.
_ დილა მშვიდობისა, ელფერი. როგორ ეძინა სასახლის დედოფალს?!
_ დილა მშვიდობისა, მეფეო, კარგად. თქვენ?! გილოცავთ, აისრულეთ წადილი და მეფე-დედოფალი გააერთიანეთ წუხელ!
_ მეც მშვენივრად მეძინა შენთან ჩახუტებულს და ისევ მომენატრე, ამიტომ ისევ გავერთიანდეთ, ჩემო ელფერი... _ თქვა და ქალს ალერსი დაუწყო.
როცა ადგნენ, ფერიმ ქმარს შარფით თვალები აუკრა და თავის საიდუმლო გვირაბში ჩაიყვანა. კართან გააჩერა ელიანი და შარფი მხოლოდ ამის მერე მოხსნა. ელიმ გაკვირვებულმა მოავლო ახალ გარემოს თვალი.
_ მხეცის აქ დამწყვდევა გადაწყვიტეთ და ასე მოშორებაა?!
_ ჭკვიანი ხართ, მეფეო! თქვენ აქ იქნებით დამწყვეული და ჩემს სასახლის ოთახში.
_ ასე მალე აქ მოსვლა გულისხმობდა, რომ ესეც სასახლის საკუთრებაა!
_ ვფიქრობდი, ამერია თქვენთვის გზა და ცხენით წამომეყვანეთ! მაგრამ ჩვენი გაერთიანებების გამო ჯერ ცხენზე ჯირითის ძალა არ დამბრუნებია... გაეცანით აქაურობას და მოეწყვეთ! _ თქვა ფერიმ და უცბად სტაცა კაცმაც ხელი, ლოგინზე დააწვინა და ზემოდან დააცქერდა.
_ ახლა აქაც გავეცნობი შენს სხეულს და სხვაგანაც! _ ქალის აციმციმებულ სახეზე ფერები შენიშნა და გაოგნებულმა ახედა ჭერს, თვალი მოავლო ყველა კუთხეს და ცოლს მიუბრუნდა გაკვირვებული.
_ რამდენიმეჯერ აქ დაიმალე, როცა გეძებდი?!
_ დიახ! _ მიუგო ფერიმ და აკისკისდა.
ისევ ბედნიერები დაეშვნენ ლოგინზე...
ელიანს ჩაეღიმა: 20 წელი აქ ვცხოვრობდი და ამ საიდუმლო გვირაბის შესახებ არაფერი ვიცოდიო. მერე ქალს შეხედა და გააგრძელა:
_ 20 წელი აქ ვიყავი და არც ამ ლამაზ სასახლის დედოფალზე ვიცოდი არაფერი. ფერი მის სახეს დააკვირდა და წარმოთქვა:
_ ბატონო, სასახლეში რა ხდება, ვინმე ნახე?!
_ დიახ. დედები და მამები. დამიანიც. დანარჩენები ოთახს არ ტოვებენ!
_ დამიანი რას შვრება?!
_ ჭამდა, შენგან კოცნა გადავეცი და გაუხარდა.
_ მადლობა!
_ მადლობა კოცნით გადამიხადე!
ქალმაც უცბად აკოცა, თან უჩურჩულა: _ რა თქვეს მშობლებმა?!
_ დედოფალი არ გააბრაზო, თორემ ვინ იცის, რა ძალა მიეცეს ახლა და ყველა გაგვისტუმროს აქედანო!
_ ძალიან კარგი! როცა ეშინიათ, ჭკვიანად იქნებიან! მათ შორის მეფეც!
_ მართალი ხართ! რამე გნებავთ კიდევ, დედოფალო?!
_ რა დროა სასახლეში?!
_ ჯერ შუადღეა. გავაფრთხილე, საჭმელი ოთახთან დატოვონ და არავინ შეგვაწუხოს!
_ რააა?! ეს ბრძანება ჩემ გარეშე გაეცით?!
_ დიახ, მე მეფე ვარ! არ დაგავიწყდეთ, მხეცი მეფეე! რომელიც ახლა გაგზრდით!
_ მოიცააა! უკვე გავიზარდე ცოტათი წუხანდელს აქეთ!
_ დიახ, ცოტათი და კიდევ თქვენი ქცევებია გადასახედი! არავითარი ხეები! არავითარი ცხენები! არავითარი გაქცევა სადმე! ახლა კი გეყოფა ამდენი საუბარი და მომეფერე... _ თქვა და ქალს შეხედა, რომელიც კაცს უკვე უახლოვდებოდა საკოცნელად...
***
ფერიმ ოთახში დაინახა თავისი საბუთები, გადაიკითხა და ისევ დადო. ელიანმა ხელი წაავლო საბუთებს, წაიკითხა და გაიგო, რომ სასახლე ქალის საკუთრება იყო და მძიმედ ამოიხვნეშა. ქალმა გაიცინა, ხელიდან გამოგლიჯა ქაღალდები და რამდენიმეჯერ გადახია. მერე კი ნაკუწები ჰაერში ააფრიალა. კაცი მადლიერებით უღიმოდა ქალს. ერთმანეთის ცქერაში ბედნიერებით გავსებულიყო ლურჯი და მწვანე თვალები. კაცმა ხელი მოხვია ფერის და მიიხუტა.
_ მიყვარხარ, მიყვარხარ, ელიიი! _ დაიყვირა ქალმა და კაცის მკერდზე მიხუტებული გაიტრუნა, ბედნიერმა დახუჭა თვალები და კაცის ტუჩებთან დაიჩურჩულა: _ მიყვარდებოდი, მაგრამ არ ვაღიარებდი!
***
ელი და დამიანი ეზოში იყვნენ. მინდორში დარბოდნენ ანხელთან და ფილიპესთან ერთად. ელფერი, ალმა და ფრანკა სამზარეულოში ფუსფუსებდნენ და მხიარულობდნენ საჭმლის კეთებაში. ელფერიმ ყვავილებს წყალი დაუსხა და ბედნიერმა გაიხედა ფანჯარაში. კაცები დაინახა და გაეღიმა მათ დანახვაზე. ოთხივენი ერთად დარბოდნენ და თამაშობდნენ... მათი სიცილი და საუბარიც ისმოდა სამზარეულოში და ქალები ერთად მიხუტებული ბედნიერი შესცქეროდნენ თავიანთ ქმრებს...

***
ბატონი რაფაელი და ელაიანი სამსახურში დადიოდნენ დილიდან საღამომდე. ახლა უკვე ელიც მამასთან ერთად მიდიოდა სამსახურში, როგორც კი დამიანს დატოვებდა ბაღში. სახლში მისული მაშინვე ელფერის კითხულობდა და ოთახში არბოდა. ელფერის უკვე მოყვანილი ჰყავდა ამ დროს დამიანი ბაღიდან და მასთან ერთად ხან სამზარეულოში იყო, ხან ოთახში. ბავშვი ბაღის ამბებს უყვებოდა, ხან ერთად დასხდებოდნენ და მეცადინეობდნენ...
***
ფაბის და ანხელას ქორწილში ბედნიერი იდგა ელფერი და ორივეს ღიმილით უყურებდა. ელიანს ხელი მოხვია და გაიცინა:
_ გაგიხარდეს, ვისზედაც ეჭვიანობდი, ცოლს ირთავს, _ თქვა და კაცს ლოყაზე აკოცა. კაცმა ხელი წაავლო და წყვილების ცეკვაში თვითონაც ჩაერთო ცოლთან ერთად...
***
ელფერიმ დამიანს დაუძახა. ბავშვი უცბად ავარდა საწოლზე და ელის გვერდით დადგა. ქალმა დაიძახა:
_ 1, 2, 3! _ და უცბად დაიჭირეს ორივემ კოლოფი და კაცს გაუწოდეს, ერთად თქვეს ნაზად და ბედნიერებით სავსეებმა:
_ გილოცავ, მამიკო, დაბადების დღეს...
ელიანმა თვალები გაახილა. ბავშვს აკოცა და ქალისკენ დაიძრა, იმასაც აკოცა და უკან დაიხია. ბავშვი ჩუმად გავიდა ოთახიდან. კაცი მაშინვე ეცა ქალს და კოცნა დაუწყო:
_ მამიკო კი არა, ქმარი! ქმარი დამიძახე! _ შეუსწორა ქალს და გაეცინა.
ქალმა მაინც რბილად გაიმეორა, მამიკოო და კაცს ახლა კოცნა თვითონ დაუწყო. მერე უცებ საჩუქარი გაახსენდა და კოლოფი კაცს სახესთან მიუტანა. ელიმ კოლოფი გახსნა და უცბად წამოვარდა საწოლიდან, როგორც კი პატარა ფაჩუჩები დაინახა. ქალი გაღიმებული შეჰყურებდა კაცს, რომელიც ჩაფიქრებული დააბიჯებდა ოთახში. მერე ფერისკენ მიტრიალდა და ხელი წაავლო:
_ რა დამიძახე წეღან?!
_ მამიკოოოოო! _ დაიყვირა ქალმა და კაცმაც უცბად ჩაბღუჯა ცოლი.
_ შენ რა, ორსულად ხარ?! _ თქვა ძლივს და ფერის თვალებში ჩააშტერდა.
_ ჰოოო... _ თქვა თუ არა ქალმა, ელიმ ხელი ძლიერად მოხვია და მიიკრო სხეულზე. ეფერებოდა და მის მუცელს აცქერდებოდა.
_ უკვეეეე?!
_ ჰოოო... უკვე ცოტათი მეტყობა, _ თქვა, კაცს ხელები მოკიდა და თავის მუცელზე დაადებინა.
კაცმა ხელები რბილად და აკანკალებულმა მოუსვა.
_ რამდენი ხანი ველოდი ამას... რამდენი ხანია მინდოდა პატარა არსება, ელფერი. ელფერი, აქ ჩემი და შენი პატარაა... ძალიან მეყვარება, ძალიან. _ წამოიძახა კაცმა და ქალის მუცელს ხელი ისევ გადაუსვა. მერე დაიხარა და კოცნა დაუწყო. ცოტა ხანში თავი დაადო და ქალს ახედა.
_ ელფერი, მადლობა ამ ლამაზი საჩუქრისთვის...
_ იუბილარო მამიკო, ტორტი გვინდა და გაგვიყოფ?! _ თბილად შეეკითხა ფერი და კაცს თავზე ხელი გადაუსვა. ელიანმა მაშინვე კარი გააღო და დაბლა ჩავიდა. _ გილოცავთ, ელიან! _ სათითაოდ ულოცავდნენ ელის ოჯახის წევრები დაბადების დღეს. ბედნიერმა გაუღიმა ყველას და ტორტისკენ გაემართა. დედამისმა გაკვირვებულმა შეხედა შვილს.
_ ელი, ფერის დაველოდოთ და მერე გავჭრათ... მალე სუფრა მზად იქნება... _ თქვა ქალმა, მაგრამ კაცმა მაშინვე დანა აიღო ხელში.
_ მომილოცეთ და ახლა ტორტის გაყოფა არ გინდათ?! _ გაიხუმრა და ყველამ გაკვირვებულმა შეხედა.
_ შვილო, შენი დაბადების დღის ტორტი ფერიმ გამოაცხო და მის გარეშე როგორ გაჭრი?!
_ ოთახში წამოდით მაშინ! _ უთხრა მათ ელიმ და ტორტი ხელში აიტაცა. მაშინვე ყველანი უკან გაჰყვნენ. ფერი კარში შეხვდა კაცს და უცებ სიცილი აუტყდა:
_ ელი, ეს რა არის?! სულ ჩვენ უნდა ვჭამოთ?!
_ ხომ გშიათ?!
_ ჯერ საჭმელი და მერე ტკბილეული, _ თქვა ქალმა და გაეცინა. _ ელი, კარგად ხარ?!
_ ბედნიერი ვარ, ელფერი, ბედნიერიიიი... _ იყვირა კაცმა, მოტრიალდა და ყველას შეხედა. ახლაღა დააკვირდა მათ გაკვირვებულ სახეებს და უცბად წამოიძახა: _ თქვენ ყველამ იცოდით ეს ამბავი და მიმალავდით?!
_ რას?! რა ამბავი?! _ ერთხმად დაინტერესდნენ ყველანი.
ელფერის გაეცინა:
_ პირველი შენ გაიგე, მამიკო. ახლა კი დროა სამზარეულოს ვესტუმროთ... _ თქვა და გაღიმებული დაიძრა.
_ ელფერი, მოიცა! აბა თქვენ წეღან დაბადების დღე მომილოცეთ მხოლოდ?!
_ სხვა რა უნდა მოგველოცა? _ იკითხა გაკვირვებულმა ანხელმა და დას გადახედა: _ რა მამიკოო?! დილიდანვე დათვერით?!
_ მამიკო გავხდები მალე, მამიკოოოოო! _ დაიყვირა ელიანმა და ტორტი უეცრად ფრანკას მიაჩეჩა ხელში.
ახალი ამბით გახარებულებმა დაბლა დაიწყეს რიგრიგობით ჩასვლა.
მხიარული სიცილი ისმოდა სამზარეულოდან და სადღეგრძელოები...
ელიანმა და ელფერიმ ერთად გაჭრეს ტორტი. ერთად დააგემოვნეს და ბედნიერები ჩაეხუტნენ ერთმანეთს...
საღამოს ელფერი აივანზე იჯდა და გარემოს გასცქეროდა ბედნიერი. ელიანმა პლედი მიაფარა და ქალს აკოცა, დივნიდან აიყვანა და თავის კალთაში გადასვა თუ არა, ხელი მოხვია მუცელზე და კისერში კოცნა დაუტოვა:
_ ელფერიიი, რა ბედნიერება ხარ.... ჩემი ბედნიერება... ჩემი ლამაზი დედოფალი. _ თქვა კაცმა და ქალის მუცელზე აუტარა და ჩაუტარა ხელი. ქალსაც გააჟრჟოლა და კაცს მიუტრიალდა:
_ მაგიჟებს შენი შეხება...
_ მეც მაგიჟებს ასეთი დედოფალი... _ ელიანმა ბედნიერმა შეახო ქალის ცოტათი წამოზრდილ მუცელს ხელისგულები...

***
შემოდგომის ფოთლები ნელ-ნელა ეშვებოდნენ მიწაზე... მთელი ხეები ოქროსფერსა და წითელ-ყვითელ ფერებში იყო ჩაფლული. ელფერი ბედნიერი დააბიჯებდა ეზოში. სქელი შალი მოეხვია მხრებზე და ხეების გარშემო დადიოდა, მის ქვეშ მოშრიალე ფოთლებს აკვირდებოდა და ბედნიერი იღიმოდა, როცა წარმოიდგენდა თავის უკვე წამოზრდილ პატარას მუცელში. ხელი გადაისვა მუცელზე და ბავშვს გაუღიმა:
_ ჩვენი საოცარი მშვენიერი ოცნება... _ თქვა და უცბად მიატრიალა უკან თავი, როგორც კი შეხება იგრძნო და ჩახუტება. ელი მის ზურგს ჩაეხუტა და ქალს ლოყაზე აკოცა:
_ ელისა და ელფერის ოცნება... _ თქვა კაცმა და ქალი თავისკენ შემოატრიალა. ფრთხილად აკოცა მუცელზე და მასთან ერთად გააგრძელა სეირნობა ხეების მოშრიალე ფოთლებს შორის.
***
_ ელფერიი, ელფერიიი... _ დაიყვირა ბედნიერმა კაცმა და ქალის სხეულიანად რამდენიმეჯერ გადაკოტრიალდა. _ ელფერიიი... _ წამოიძახა კიდევ და დაეწაფა ქალის ბაგეებს. მერე აკოცა ქალის უკვე დაჩუტულ მუცელს და ხელები მოხვია. _ მიყვარხართ... ძალიან მიყვარხართ... _ თქვა და უცბად აიტაცა ქალი ხელში. ბედნიერები იცინოდნენ ერთად. _ ბედნიერება ხარ ჩემი, ელფერიიი... მიყვარხარ, ჩემო დედოფალოოო...
_ მეც მიყვარხარ, ჩემო ელი, _ მიუგო ქალმა ქმარს ჩაეხუტა, თან ორივენი პატარა საწოლს უცქერდნენ, რომელშიც უკვე ორ პატარას ეძინა.
***
ელიანი სამუშაოს მორჩებოდა თუ არა, ბედნიერი შეაღებდა კარს და სახლში ახლა მხოლოდ თავის პატარებს დაუძახებდა:
_ ფელისია... რაფაელ... დამიანი... ელფერი!.. _ და სამზარეულოში თუ არავინ დახვდებოდა, ოთახისკენ გარბოდა და კარში შესული გაბრწყინებული სახით წავიდოდა აივნისკენ, სადაც ელფერი სამივე ბავშვთან ერთად იჯდა და საუბრობდა. დამიანს სწავლასა და მეცადინეობაზე ესაუბრებოდა, ტყუპისცალებს კი ხან საჭმელს აჭმევდა, ხან ზღაპრებს და სასახლის ძველ ამბებს უყვებოდა.
ელი ყველას სათითაოდ ჩამოუვლიდა და გადაკოცნიდა.
ფელისია და ელაიანი თავიანთ სახლში დაბრუნდნენ. შაბათ-კვირას სასახლეს ესტუმრებოდნენ და მერე ოთხივე მშობელი ერთად იტოვებდა ხოლმე სამივე ბავშვს.
ანხელისა და ფრანკას გოგონასაც ესტუმრებოდნენ ხანდახან ქალაქში და ბედნიერები მიუსხდებოდნენ ხოლმე ერთად დიდ სუფრას... ანხელი თავის პატარა გოგონას თავს ევლებოდა და ცოლსაც, რომელიც უკვე მეორეს, თან ბიჭს ელოდებოდა.
ფილიპე და ალმა მამასთან ცხოვრობდნენ. ორივე ცოლ-ქმარი მუშაობდა და შვილიშვილს, ფილიანის, ბებია ფელისია უვლიდა ბედნიერებით სავსე, რომელსაც მამამისის სახელი ერქვა...
ფაბი ცოლ-შვილთან და დედამისთან ერთად მშვიდად ცხოვრობდა. უკვე ქალაქში მუშაობდა, ცოლი კი ბედნიერი სამკერვალოში ეხმარებოდა ელეონორას.

***
ელფერი გრძელ კრემისფერ კაბაში ყვავილებიან მინდორში იწვა. ელი მის გვერდით იჯდა და ქალის თმას ეფერებოდა. ფელისია და რაფაელი მინდორში დაბაჯბაჯებდნენ და დამიანიც მათთან დარბოდა ხალისიანად. მერე ელიანმა სამივეს დაუძახა და წიგნი გადაშალა. დამიანი დედ-მამის შუაში ჩაჯდა. ფელისია ელფერის მკლავებში მიწვა და თვალები დახუჭა, რაფაელი კი ელიანმა ხელებში მოიმწყვდია, თან წიგნის კითხვას შეუდგა.
***
საღამოხანს ელფერი და ელი გარეთ გლიცენიის ხესთან საქანელაზე ისხდნენ. ბავშვებიც იქვე დარბოდნენ და ჟრიამულობდნენ.
_ ძალიან მიყვარხარ და ბედნიერი ვარ შენთან, ელფერიიი...
_ მეც, ჩემო სასახლის ქურდო!
_ ხომ მაპატიებ, იმ ქალმა რომ მაყიდვინა ეს სასახლე?!
_ გაპატიე დიდი ხანია... _ გაეცინა ქალს და კაცს ბედნიერმა აკოცა: _ იმ დღეს, 5 წლისას ქვა რომ ჩამივარდა წყალში, ქარის მოტანილი ხმა გავიგონე, რომელიც მეუბნებოდა: _ შენ, ელფერის სასახლის მეპატრონე, დატოვებ ამ სასახლეს და უკან დაბრუნდები 20 წლის შემდეგ, როგორც ტყვეო! მაგრამ ახლა თავისუფალი და ბედნიერი ვარ...
კაცმა ქალს ხელი მოხვია და კალთაში ჩაისვა:
_ ბოდიში, რომ ასე გიყვიროდი. მინდოდა ჩემთან ყოფილიყავი. ახლა ჩემი ხარ, მხოლოდ ჩემი... _ თქვა და ბედნიერმა მიიხუტა ქალის სხეული.
_ შენი ზღვასავით ლურჯი, ამობრწყინებული თვალები მიყვარს, ელფერის სასახლის ქურდო... ჩემი ბავშვობის სიყვარულის, სულის და გულის ქურდი ხარ, რომელმაც სიყვარული მაჩუქა და ყველა ტკივილი დამავიწყა...
კაცმაც ბედნიერმა უჩურჩულა:
_ მომელანდე თუ არა წყალში, მაშინვე მივხვდი, რომ ჩემს გულს სუნთქვას აჩუქებდი, ჯერ კიდევ არაამქვეყნიურ გამოუცდელ სუნთქვას, სიყვარულს, რომელიც დღეს სიცოცხლით მავსებს... _ თქვა და სიამაყით მოავლო ეზოში მორბენალ შვილებს თვალი. მერე ცოლს შეხედა, მისი სახე ხელებში მოიქცია და გრძნობით აკოცა... ტკივილიანი დღეები უკვე აღარ ახსოვდათ. ბედნიერებას და სიყვარულს მთლიანად წაეშალა ძველი ტკივილის ყველა კვალი...



ესეც დასასრული
მადლობა ყველას ვინც ერთი თავი მაინც წაიკითხა.