მაინც რას ნიშნავს მარტო ყოფნა? ეს ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე საშინელება პერიოდია, ირგვლივ არავინ მყავს ისეთი რომელიც ჩემს წუხილს გაიგებს.....მშობრელი არ მყავს, ბავშვთა თავშეფარში გავიზარდე, ახლა ბინა მაქვს ნაქირაველი და თან ვმუშაობ, რათა თავი ვირჩინო, 21 წელი ახლახანს შემისრულდა, აბა თქვენ წარმოიდგინეთ რამდენი ტანჯა მაქვს ამდენი წლის განმალობაში განვლილი.... როდესაც მშობლებმა მიმატოვეს 5 წლის ვიყავი, თურმე მეზობელს შომოუხედავს და როცა მარტო დამინახა დამეხმარა, მე კი სულ..დედა..მამას ვიძახლი.ამის შემდეგ თავშეფარში გავიზარდე, ბევრი კეთილი ადამიანი შემხვდა ისეთი რომელიც დამეხმარა, მათ შორის ჩემთვის ყველაზე განსაკუთრებული ნინო დეიდა არის ,რომელმაც შვილივით მიმიღო და მზრუნველობას არ მაკვლებდა... ნებისმიერ საკითხზე შიეძლებოდა მასთან ლაპარაკი.

დილა გათენდა, მეც მაშინვე ავდეგი საწოლიდან და სააბაზანოში შევედი, შხაფი მივიღე, და გამოსულმა სარკეში ჩავიხედე, ყავისფერი თმა და ყავისფერი თვალები დედაჩემისგან მერგო , მისი სურთი ახლაც კი შენახული მაქვს, როდესაც სახლიდან მივდიოდი ჩემს ნივთებთან ერთად ჩავდე, სიმაღლით საშუალო სიმაღლის გოგონა ვარ, ჩემი გარშემომყოფები ყოველთვის გამოყოფდნენ ჩემს სილამაზეს, სასწრაფოდ გავემზადე შავი შარვალი და მაისური გავავიცვი, მსუბუქი მაკიაჟი, ჩემი სუნამო დავისხი, რომელიც ჩემს თავს დაბადებისდღეზე ვუყიდე და გახარებულმა დავტოვე ოთახი.
როდესაც გარეთ გასვლას ვაპირებდი ტელეფონი აწკრიალდა, ნეტავ ვინ არის? გავიფიქრე და ვუპასუხე.
ალო გოგო მე ვარ მაშინვე ვიცანი მარის ხმა.
ხო მარი როგორ ხარ? ( მარი ჩემი მეგობარი იყო)
კარგად ანაა, მოდიხარ სამსახურში?კლიენტები უკვე მომრავლდნენ, უფროსი გაბრაზდება.
კი ახლა გამოვდივარ გკოცნი დროებით. სასწაფოდ გავთიშე და კარი გავაღე და გარეთ გავედი.....

დამოუკიდებლად ცხოვრებას უკვე მივეჩვიე, ახლა ერთ ძალინ პრესტიჟულ და კარგ რესტორანში ვმუშაობ მიმტანად, ხელფასიც იმდენია ბინის ქირასაც და მეც მყოფნის, გარდა ამისა სხვადასხვა პროექტებშიც აქტიურად ვიღებ მონაწილეობას..

უკვე მოსული ვიყავი კარებთან უფროსი შემხვდა,
ანა ახლა მოემზადე მნიშვნელოვანი სტუმრები გვყავს, მალე მოვლენ ერთ- ერთი კომპანიიდან.
-დიახ ბატონო გურამ,ახლავე შევალ
-კარგი.
სასწრაფოდ შევედი მარი გადავკოცნე და ფორმა ჩავიცვი, არ ვიცი რატომ ვნერვიულობდი მაგრამ გული ძლიერ მიცემა...
მე ამ ადგილას როგორც მიმტანი, არამედ ყველას მეგობარი ვიყავი.
ხმა გაისმა -სტყმრები მოვიდნენ.
მიდი აიღე შეკვეთა ანა მითხრა მარიმ.
მეც გავემართე 6 კაციან მაგიდაზე მსხდომი კაცები დავინახე, და მივედი.
-გამარჯობათ რას ინებებთ? და გავუღიმე
მათგან ერთი თვალში ძლაინ მომხვდა. ძალინ სიმპატიური და დახვეწილი ჩანდა, მაგრამ მე ეს რაში მაინტერესებდა?..გულმა ფეთქვა გამიორმაგა და თავი ხელში ავიყვანე.
-მთავარი კერძი მოგბიტანეთ, საკმაოდ მკაცრად მითხრა, ის ბიჭი კი ისევ მე მიყურებდა და იღიმოდა
- კარგით ახლავე მოგართმევთ. და ღიმილით დავტოვე მაგიდა.
-აბა რა ხდება?მკითხა ლევანი შეფმა.
- მთავარი კერძი, ვუპასუხე
მალე გამიმზადეს და მაგიდისკენ წავედით უკვე მე და მარი.
მივიტანეთ, ერთ ერთმა მომართა
- გოგონა აქ დიდიხანია მუშაობ ლამაზო ნო.ზო? ირონია დაკრავდა
საშინლად გავბრაზდი, არ ვიცოდი მაგრამ მინდოდოა მივარდნოდი და დანა გამეყარა, ზოგადად ასეთ რამეს არასდროს არ ჩავიდენედი ,მაგრამ მაინც სახეზე გაბრაზებამ მომიმატა.
- კარგი რა გაბრაზებაც იცი? იცინოდა და მიყურებდა.
კმარა დაიძახა სწორედ იმ ბიჭმა რომელიც წეხან მიყურებდა და აშკარად გაღიზიანებული იყო სათქვამის გამო.
კარგი ხო რაიუო გიგი, ურბალოდ ჩვეულებრივი სიტყვა არ დაამთავრებინა გიგიმ უთხრა გაჩუმდიო, შემდეგ ადგა და ხელი ჩამჭიდა, მე კი ხრემლებით ვიხრჩობოდი, მთელი ცხოვრების მანძილზე ამხელა შეურაწყოფა არვის მოუყენებია, ახლა კი......ფეხი ამისრიალდა ცოტაც და დავეცემოდი რომ არა გიგი
-კარგად ხარ?
-არა ცუდად ვარ
-მე მაპატიე
-შენ რა შუაში ხარ. უცნობს ისე ველაპარაკებოდი და იმხელა ზრუნვას ვხედავდი მასში, როგორსაც ალბათ სხვაში არავისში.
-გთცოვ გულთან ახლოს ნუ მიიტან, ლევანი ასეთია,
მასაც გაბრაზე ეტყობოდა მე მოვუვლი მაგას თქვა და მკითხა
- წამო სახლში წაგიყვან
- მე რომ შენ არ გიცნობ?
-კარგი მაშინ გავიცნოთ ერათანეთი,მე გიგი მაისურაძე ვარ, 25 წლის, კომპანიის დირექტორი.
- მე კი ანა კიკნაძე, როგორც ხედავ მიმტანად ვმუშაობ, - სასიამოვნოა
-ჩემთვისაც, ცრემლები მოვიწმინდე და გავუღიმე, თვითონაც არ დამაკლო ღიმილი და საყვარლად გაიღიმა, ასე მეგონა მასთან სხვა ადამიანი ვხვდებოდი, ამ ცოტა ხნის გაცნობილ გიგისთან.

მოდი ჩაჯექი, თავის ულამაზეს მანქნაზე მანიშნა, მე კი ვუთხარი
- ჩემს ნივთებს გამოვიტან და გამოვალ.
წავედი და 2 წუთში დავბრუნდი, კარები გამიღო, მე კი მისამართი მივეცი.
არვიცი რატომ მაგრამ გზაში ცუდად გავხდი მეგონა ვკვდებოდი,მაგრამ არაფერი მითქვამს, მანქანა მალე.მივიდა ჩემი ბინის წინ.
გადავედით.
-მადლობა ყველაფრისთვი, ვიპასუხე და შეძლებიდაგვარად გავუღიმე.
არა რისი მადლობა, ხომ კარგად ხარ? სახეზე ფერი არ გადევს.
კი კი კარგად ვარ, ახლა მე წავალ, მივტრიადი , რამდენიმე ნაბიჯის გადადგომის შემდეგ სიმძიმე ვიგრძენი და დავეცი.....



აბა ვნახოთ თუ მოგეწონებათ, ველი აქტიურობას, სიყვარულით ლელა