..მალე დედა გახდებით..
..მალე დედა გახდებით..
..მალე დედა გახდებით..

ექიმის კაბინეტიდან უხმოდ გამოვედი, ჩემს თავს ვუბრაზდებოდი და ვეკითხებოდი, მოიცა რა გეგონა? არ იცი საიდან ჩნდებიან ბავშვები? კაცმა რომ თქვას სამდიცინოს ასეთი და ისეთი სტუდენტი ხარ... აბორტი.. აბორტი.. არ ვიცი ვინ რას თვლის ცოდვად რას დანაშაულად და რას გამმოსავლად მაგრამ ვიცოდი ეს ბავშვი არ უნდა გაჩენილიყო, იმიტომ კი არა რომ მე ჩემს თავზე ან მომავალზე ვფიქრობდი, უბრალოდ არ მინდოდა ის ყველაფერი გაევლო რაც მე გავიარე თანაც ყოველგვარი ლოგიკური ახსნების გარეშე... ვეტყოდი თუ არა დედაჩემს? რა თქმა უნდა ვეტყოდი მაგრამ ჯერ სახლში მისვლა მჭირდებოდა, ყავა და ერთი ორი საატით ძილი.. ან როგორ მივაღწიე სახლამდე ან რა რით არ მახსვს.. სადარბაზოში ძლივს მივედი კედელს მივეყრდენი და ლიფტს ველოდებოდი.. მაინც ის ფიქრი რომ ბავშვი.. მე დედა.. თათა რომელიც დეიდა უნდა იყოს წესით ბიოლოგიურად მამიდაა.. გეგა მამა. მამა გეგა მამა, შოკში ვიყავი მაგრამ იმ მომენტში კიდევ უფრო იმ ფაქტმა დამცა თავზარი რომ გეგას გახსენებაზე უჩვეულო სევდა ვიგრძენი, მონატრების ... ღმერთო გეგას მონატრების სევდა.. ეს აქამდეც მიგრძვნია , ზუსტად ვიცი დეჟვუ მაქვს გეგას მიმართ მსგავსი გრძნობა ცხადად მახსოვს მაშინაც ნინასთან ვიყავი ჩამოსული.. ელენე ისონიოს შენმა სითანხედემ საღვარი?- შემომძაა ჩემმა მეორე მემ- არა ნუ ჯერ დაარი ფეხი გამოვარდი ხმაც არ გააგონე ბიჭს ისიც არ იცოდა ცოცხალი იყავი თუ არა და "ტოჟე მნე" გეგას მონატრება მოაწვა გოგოს, ადი რა სახლში დაიძინ! ბოდავ!- მიმეორებდა ჩემი თავმოყვარე "მე" ამასობაში კარამდე ავლასლასდი.. ღმერთო აკრი ღიაა.. ნინა სამსახუღის და მე ზუსტად მახსოვს რომ კარი ჩავეტე.. იმხელა შიშმა მომიცვა წარმოდგენაც არ მინდოდა რა ხდებოდა ახლა იმ სახლში მეგონა გაგვქურდეს ან კიდევ უარესი ახლა ქურდავდნენ სახლს.. რა ვქნა?? დედა.. ნინას უნდა დავურეკო, სწრაფად ამოვიღე ტელეფონი და ფართხა-ფურთხით ავკრიფე ნომერი.. ერთი ორი და მესამე ზარზე მიპასუხა

-ხო ელენ
-დედი იცი.. არ მასრუებინა სივის თქმა
-ვიცი. არაფერია შედი, ყველაფერი კარგად არის
-რა ჯანდაბა ხდება?

გამითიშა, რა სჭირს ამ ქალს? რამე სიურპრიზია? ჩელენჯი? ფარული კამერა? დავიჯერო მეღადავება?.. ასე ლაპარაკ-ლარაკარით შევდივარ სახლში ფეხაკრეფით და სიგარეტის სუნი მცემს, პირველი აზრი რამაც თავში გამიელვა მამაჩემი იყო, დავიჯერო ისე გაგიჟდა თარაშს შეურიგდა? აპატია? არაა არარსებობს

-ელენე- მომესმა ნაცნობი ხმა მისაღები ოთახიდან, ხმა რომელიც მთელი ამ ხნის მანძილზე მენატრებოდა, მართლა მენატრებოდა.. გეგა ჩამოვიდა, ჩა მო ვი და, ღმერთო რა ჯანდაბა ხდება, ფაქტია დედაჩემმა იცოდა ხო?

-გეგა? აქ რა გინდა? თამთა? თამთა აქაა? რამე ხდება?-ნერვიულად ვუსვამდი მილიონ კითხვას
-იცი თვენახევარია არ მძინებია, თვალი არ მომიხუჭავს იმაზე ფიქრით რომ ...
-რომ?
-შენზე ფიქრით, და მაინც პირველივე წინადადებაში შეძელი და. გამახსენე რომ ჩემი დის გარდა ყველა სულიერი და უსულო ფეხზე გკიდივართ, ლესბოსელები თუ იყავით გეთქვა.. მაგრამ ვერ დავიჯერებ შენ ისეთი..
-მოკეტეე!! დავუღრიალე მთელი ხმით
-გახსოვს?
-რა მახსოვს? ვეკითხები ისევ აკანკალებული ხმით
-რამე გახსოვს?
-არაფერი! არც მინდა მახსოვდეს!
-ცუდია, რომ გახსოვდეს მეეჭვება იგივე გეთქვა
-როგორ ბედავ? დედაჩემმა აქ რომ დაგინახოს..
-დამინახა და ყავაც დავლიეთ, როგორ მომნატრებია ნინა..
-არა ბოდავ, მატყუებ...
-ნუ რომ დამინახა კინაღამ იქვე მომკლა.. მაგრამ მერე ყველაფერი მოვუყევი და
-გაგიჟდი? რა ყველაფრი? ვის დედაჩემს?-არ ვცხრებოდი და ვერ ვიჯერებდი რომ მართლა გააკეთა
-ვიცი რომ მოყოლილი გქონდა თავად მითხრა, მართალია დეტალებში შესვლა გამიჭირდა მაგრამ, ნინაა რა იცი რა ჯიგრულად გამიგო? მინდა რომ შენც იცოდე, უბრალოდ გაგახსენებ და წავალ
- არ გაბედო!! ყვირილი მინდოდა რომ დედაჩემის ზარი შემოვიდა ტელეფონზე,

-ელენ
-დედა ამაზე პასუხს მოგთხოვ!
-ოკ, მაგრამ მე სამი დღით მივლინებაში მივდივარ, საჭმელი ხომ გაქვთ? ფული დაგიტოვე, დე გეგას გაუშალე სტუმრების ოთახში რა
მოიცა რაა? ამ ტვეს მე მიტოვებ?
-ვინ ტყვეს დედა?
-მძევალს
-ელენე ხოარ გააფრინე შვილო? ვინ მძევალს?
-გეგას დედა!
-აბა ეხლა წესიერად. ილაპარაკებთ და დალაგდება. ჭკვიანად
-არაფერი არ დალაგდება
-ასემც გიქნიათ!

ტელეფონი გავუთიშე და გეგას მივვარდი, გაგიჟებული გაცოფებული და გახარებული ერთად ვიყავი მაგრამ ეს სიხარული არ უნდა შეემჩნია! დავიღუპებოდი, საკუთარ თავსაც კი ვუკრძალავდი და ეს რომ მას ენახა...

-დაჯექი ელენე, სალაპარაკო ბევრია-ისევ ეწეოდა, ამჯერად ხმა მასაც უკანკალებდა
-მადლობა რომ ნება დამრთე, მაგრამ არ მინდა არაფრის გახსენება! მხოლოდ ის მაინტერესებს მეორე დღეს გახსოვდა თუ არა
-მთელი ცხოვრება მემახსოვრება - მიღიმის, ღმერთო რა საოცარი ღიმილი აქვს, ვერ ვხვდები რა მემართება, ახლა აღარაა თათას ძმა? ახლა აღარ არის ტრაგედია დაქალის ძმასთან და ბავშვობის მეგობართან სე*სი? -შემაფხიზლა ისევ ჩემმა მეორე მემ
-რას ნიშნავს? ასე უდარდელად როგორ შეგიძლია
-მარტო იმაზე ვდარდობ რომ შენთვის აღმოჩნდა ტრაგედია, მართლა მინდა იცოდე როგორი სითბოთი და სიფრთხილიდ მოხდა ყველაფერი, უბრალოდ ვერ ვიფიქრებდი რომ არაფერი გემზახსევრებოდა, მართლა არ მეგონა თორემ არ მოგეკარებოდი, მეც ნასვამი ვიყავი მაგრამ არ მოგეკარებოდი...სადაც ამდენი წელი გავუძელი...-თვალები ჩაუქვრა, სახეზე ნაძალადევი ღიმილი დასთამაშებდა.. გეგაა? ნამდვილად გეგაა? მართლა ჩემზე საუბრობს? ასეთი გეგა ისტორიას არახსოვს

-რას გაუძელი და რამდენი წელი? დაბნეულმა ვიკითხე
-გეყოფა- ისევ იცინის, მგონი ცოტა სიმორცხვის მომენტი უფრო აქვს მაგრამ.. ღმერთო მაინც როგორი ლამაზია... აქამდე რატომ არ ვამჩნევდი? მოიცადე ისევ დეჟავუ მაქვს.. რა მჭირს მართლა ვერ ვხვდები რა ხდება
-კარგი რადგან ამხელა გზა გამოიარე მოყევი.. ამჯერად უფრო გაბედული ვიყავი, მგონი მინდოდა კიდეც ამ ყველაფრის მოსმენა
-მართლა ლელე? ბოდიშნარევი ტონით მეკითხებოდა და ვხვდებოდი როგორ უწითლდებოდა თვალები
-რა ლელე 6 წლის ვარ?-გულწრფელად გამეცინა, ბავშვობაში მეძახდა როცა ჩემთან თამაში უნდოდა..
-აუ რა გინდოდა ტო, აი იქ რა გინდოდა, ან რამ დაგალევინა-ნერვიულად აბოლებდა ისევ სიგარეტს.. ცუდად მხდიდა სუნი გულს მირევდა მაგრამ ახლა ამას ვერ ვეტყოდი, არც უნდა შეემჩინა
-გეგა გავიგუდე, გაიჭვარტლა სახლი, ჩააქრე და მოყევი ბოლოს და ბოლოს- ჩემივე ხმამ შემაშინა, არ ვიცი რის გამო ვნერვიულობდი მაგრამ რომ დავთვალე კოლოფზე მეტიჰქონდა მოწეული, ნუ ეს რაც საფერფლეში იყო..
-კარგი ხო, მოკლედ იმ დაბადების დღეზე შემთხვევით მოვხვდი..
-რომელიმე მორიგ გოგოს მოყევი გასაგებია-შევაწყვეტინე მე
-საერთოდ საუბარს თუ მაცდი კარგს იზამ, ძმაკაცს გამოვყევი 15 წუთის საქმეაო, რომ შემოვედი თვალი მოგკარი ბართან სვამდი, ჯერ მარტო რატომ სვამდი რუსი ვანიასავით ვერ მივხვდი მაგრამ ოქეია მეთი ელენეა, გავიხსენე და ვიღაც შენი ჯგუფელი თუ კურსელი თუ .. მოკლედ ვიღაც *ლე ტიპი გედგა გვერდით და მოვედი.. მივხვდი ლელე რომ დაძაბული ესაუბრებოდი, გავიყვანე გამოველაპარაკე 1-2 სიტყვა იქით-აქეთ და რომ აღარ გავაგრძელო წავიდა, გთხოვე სახლში წაგიყვანთქო, იუარე და მთხოვე ერთად დაგველია, ჩემს ძმაკაცს რომ გადავხედე მივხვდი რომ 15 წუთიც მომიწევდა გაჩერება და 15 საატიც ამიტომ ბევრი არ გამიტ*აებია და დავიწყეთ დალევა, ტეკილა, იაგერი, ვისკი/ მოკლედ ყველაფერი და ბევრი ოგვივიდა. სიტუაციაც ირეოდა და მთხოვე წავიდეთო, გავედი ტაქსი გავაჩერე სახლში უნდა მიმეყვანე, ჩვეულებრივად ვიმგზავრეთ მაგრამ ფეხზე ვერ იდექი და მომიწია სახლამდე ამეყვანე. როგორ კი კარი გავაღე გაიმართე და ჩვეულებრივად შეხვედი სახლში, გაოცებისგან პირი დავაღე ორი წამის წი ფეხი არ გერეოდა-მეთქი? მომიახლოვდი და მითხარი სხვანაირად ვერ ამოგიყვანდიო, სახეზე მეხებოდი აი მაგ გღზელი ნაზი თითებით სახეზე მეფერებოდი და ჭკუიდან მშლიდი.. გეხვეწებოდი რომ გაჩერებულიყავი, ვიცოდი მეტად ვეღარ გავუძლებდი, შენი ცხელი სუნთქვა.. ჩემს ყელთან.. ხოდა მერე (სიტყვები ერეოდა.. გონებაში იღდგენდა და ცდლობდა არ შეემჩნია რომ ფიქრებში ისევ იქ იყო, ისევ ჩწმს ცხელ სუნთქვა გრძნობდა და ისევ მე მეფერებოდა) ..ხოდა მერე თავი ვერ შევიკავე და გაკოცე.. უბრალოდ გაკოცეე. ნე ნელა სცეულზე გრილი ჰაერი ვიგრძენი და მივხვდი რომ პერანგი აღარ მეცვა. შემოგხედე და გთხოვე რომ აქ დაგვევიწყებინა ეს კოცნაც მოფერებაც და უბრალოდ დაგეძინა.. იმიტომ რომ ვიცოდი გესმის? ვიცოდი რომ ასე იქნებოდა.. ვიცოდი რომ დილით ისევ თამთას დაქალ ელენედ გაიღვიძებდი და გეგა დაგავიწყდებოდა, როგორც კაი აღარ იარსებებდა და ისევ დაქალის ძმა თუ რაღაც *ლე სტატუსი მექნებოდა შენს ცხოვრებაში (ღმეორთო ხმა უწყდება, მგონი სუნთქვაც იჭირს.. ვერ ლაპარაკობს..)
-გეგ მე..
-აუ არ თქვა არაა ეგრეო.. ვერ დამაჯერებ იმიტომ რომ ზუსტად ეგრე მოხდა, მაგრამ იმდენად თავჯარებული იყავი.. წმით ვიფირე რომ მართლა არსებობდა შენთვის ცალკე პიროვნება გეგა.. ყველანაირი თათას ძმობის და თაზოს შვილობის გარეშე( თვალები ღმერთო გეგას თვალები.. სულ ცოტაც და ალბათ სიმწრით ატირდება, ვერ ვხვდები მიბრაზდება? ნაწყენია ? რა სჭირს)
-გააგრძელე- ყელში გაჩხერილი ბურთი ძლივს გადავყლაპე და ამოვიხავლე
-მერე იყო ის რაც დილით ნახე არა მგონია დეტალების ცოდნა გინდოდეს.. უბრალოდ მინდოდა გცოდნოდა რომ პირველყოფილებივით ხორცის ნაგლეჯად არ აღგვიქვია ერთმანეთი..
-მინდა
-რა გინდა? (გაოცებული მიყურებს,მართლა ვერ ხვდება,)
-დეტალების ცოდნა
-რად გინდა(ირონიულად მიღიმის) ახლა აქედანაც უნდა გაიქცე? თამთას ძმასთან სე*სის გამო?
-მოკედე და მომიყევი-ბრზანარეი ტონით ვეუბნები და სახიდან თალს არ ვაშორებ
-ოთხჯერ გვქონდა.. პირველი ძალიან ნაზი იყო, ძალიან სათუთი ..მთელი არსებით გგრძნობდი, ცხოვრებაში პირველად შენი სხეულის გემო გავიგე და მინდოდა არასდროს დამთავრებულიყო, კანი გიხურდა .. მაგრამ როგორც კი შემი სხეულის სიმხურვალე შიგნიდან ვიგრძენი აი მანდ დამენ*რა ბოლომდე.დანარჩენ სამზე უკვე შენ ჩემი და მე შენი სურვილი მახრჩობდა.. შენ ბალიშს მტენიდი პირში მე ჩემს მაჯას რომ როგორმე მთელს კორპუსს არ გაეღვიძა( კი ფრაგმენტები მახსოვს მაგრამ ვერ ვეტყვი ჯობია იცოდეს რომ არაფერი მახსოვს, როგორ ვუთხრა რო ისევ მინდა?- რა გინდა ელენე რა გინდა?) მითხარი რომ ჩემზე პირველად მეცხრე კლასში დასველდი როცა თათას დაბადების დღეზე ერთად მოგვიწია აგარაკზე დაძინება.. ისიც მითხარი რომ მილიონჯერ მაინც მოფერებიხარ საკუთარ თავს ჩემზე ფიქრში.. საღოლ ქალი შენ რა ფანტაზია გქონია.. ამას გზა და გზა იგონებდი? (ეჭვნარევი ღიმილით მიყურებს და ელოდება ჩემს გასაცოდავებულ პასუხს)
-კიდე რა მოხდა?-ინტერესით ვაკვირდები
-რაც მოხდა არ გეყო?-იცინის მთელი გულით იცინის..
-არა!
-რა არა
-იქნებ არ მეყო(ვხვდებოდი რასაც ვაკეთებდი, მაგრამ ვერ ვხვდები რა მემართებოდა, თუმცა ვიაზრებდი რომ გეგას რომ არ შევხებოდი იქვე განვუტევებდი სულს..ელენე სად წავიდა შენი სირცხვილის გრძნობა? ან ის ფაქტი რომ შენი საუკეთესო მეგობრის და იყო? ის რომ ერთად გაიზარდეთ? ) ფიქრებიდან გეგას ხმამ გამომარკვია
-შანსი არ გაქ!
-რისი?ვეკითხები გამომცდელად
-თითსაც არ დაგაკარებ
-აი ისე დამაკარებ.. მივუახლოვდი უკან იწევდა მაგრამ საბედნიეროდ კედელში გაძრომის ნიჭი არ უწყალობა ღმერთმა.. -მოდი აქ არ გაბედო და არ მითხრა რომ არ გინდა
-თათას ძმა ვარ.(ირონიულ ღიმილს ვერ მალავს, მე კი საკუთარ გახშირებულ სუნთქვას ვგრძონ, ვერ ვეკარებუ უკან იხებს.. არ უნდა.. არ უნდა მიკვირდეს მთელი რიგი ისტერიკები და დრამები დავუდგი... დანახვის ღირსიც კი არ გავხადე ხმა არ გავეცი, ახლა ? ახლა პირდაპირ სე*სს მოვითხოვ! კიარ ვთხოვ მოვითხოვ)
-ღირსი ვარ-ამოვიხავლე ისევ საცოდავად
-იმის გამო კი არ ხარ ღირსი რომ იმ ამბავზე ასეთი რეაქცია გქონდა.. მთელი ცხოვრება რომ უარს იმიტომ ამბობ ჩემზე რომ თამთას ძმა ვარ აი მაგიტომ ხარ ღირსი... მთელი ცხოვრება გესმის? სულ გამუდმებით!.. მიდი დაწექი მეც დაღლილი ვარ და მოვისვენებ, ცოტა ძილი არც შენგაწყენს რაღაცნაირად ფერმკრთალი და გამოუძინებელი ჩანხარ
-გეგა
-ხო ელენე
-შეიძლება ჩემთან ერთად დაწვე?
-არა ელენე
-ახლა შენ ამბობ ჩემზე უარს? ასე მსჯი? იმიტომ რომ თამთას დაქალი ვარ?
-იმიტომ რომ მეორედ იგივეს ვერ გადავიტან
-რა გაეწყობა

დავწექით, ცალ-ცალკე ოთახებში მაგრამ კელის მეორე მხარეს ვგრძნობდით ერთმანეთის აჩქარებულს პულსს და სუნთქვას. დღეს მე არ ვარ.. თვე ნახევარი რა ვიგლოვე?რისთვის? თუ ასე უნდა მომხდარიყო ან ამ ბიჭს რას ვერჩოდი ან საკუთარ თავს? ან? ან? ბავშვიი.. ხმამაღლა დავიწყე ფიქრი-მამა ჩამოვიდა დე, იცი არ იცი რომ. აქ ხარმარამ რა გადაწყვეტილებაც არ უნდა მივიღო შენთან დაკავშირებით შენს არსებობას გავაგებინებ.. არ მაქვს დე დამალვის უფლება.. იცი მე და მამაც რა პატარები ვართ? ცოტა ვერ წარმომიდგენიხარ პატარა ვარსკვლავო ჩემს შიგნით რომ არსებობ..-როგორც ჩანს ძალიან ხმამაღლა ვიფიქრე, კარის ზღურბლთან გაქვავებულ გეგას სილუეტს რომ შევეჩეხე ინსტიქტურად მაშინ როცა საწოლის მეორე მხარეს გადმოვბრუნდი

-ისა...-ავბლუყუნდი
-როდის აპირებდი თქმას-(კბილებში გამოსცრა, მეშინია, მართლა მეშინია ღმერთო ისეთი სახე აქვს. კაცის მკვლელს ჰგავს)
-დამშვიდდი გეტყოდი- შიშნარევი ხმით ვპასუხობ და ვცდილობ არ გავტყდე
-როდის აპირები მეთქი/ ან რა გადაწყვეტილებაზე საუბრობ! არ გაბედო არ გაბედო და არ თქვა რომ ჩემი შვილისთვის რამის დაშავება გაიელვე თავში.. გააჩენ გაიგე? გააჩენ და თუ არ გინდა ორივე დაგვივიწყე..ბავშვს შეეშვი!(ყელზე ყველა ძარღვი ეტყობოდა მეგონა ცოტახანში ხელებზე ვენები შემოასკდებოდა ბრაზს ვერ მალავდა )
-დამშვიდდი, ჩემი შვილიც არის, ვინ სად მიგყავს?! რა უფლებით!(თავს ვიცავ და საკუთარი აზრის მრცხვენია აბორტთან დაკავშირებით)
-ნინა რომ ჩამოვა დავრუნდებით საქართვქლოში და იმედია ზედმეტი ლაპარაკი არ მომიწევს ამის შესახებ! ხმააა!! არ გაბედო და არ მითხრა რომ არავინ მეკითხება, იმის მიუხედავად რომ შენსნ განსხვავებით ადამის და ევას დროის მენტალიტეტი არ მქვს მაინც არ დავუსვებ ჩემს შვილს ვინმემ რამე წამოაძახოს ან გადაკვრით უთხრას! არ დავუშვებ გესმის?9სრული სერიოზულობით საუბრობს ოდნავ სიმსუბუქესაც კი ვერ ვატყობ ხმაში)
-გგონია რომ მხოლოდ იმიტომ გამოგყვები ცოლად რადგან ორსეულად ვარ? ვეცადე ირონიით მიმეგო თუმცა გაბრაზებას ვერ ვმალავდით, ვის მოყავს ამას ვალდებულების და მოვალეობის გამო ცოლად? ვის უბედავს?
-ნაკლებად მაინტერესებს შენი სურვილები აზრები და მოთხოვნილებები, არავინ გეხვეწება მთელი ცხოვრების ერთად გატარებას და ოჯახურ სითბოს, მაგრამ ეს ბავშვი გაჩნდება ისეთ გარემოში როგორშიც საჭიროა, მესმის რომ შენთვის უცხოა მამობრივი ზრუნვა მაგრამ ზუსტად 10 წუთის წინ მივხვდი რომ ჩემი ცხორების მთავარი ადამიანი იბადება და ვის რა როგორ და რანაირად ძაან ფეხებზე, ხვდები ხო?- გავშრი, გავიყინე.. გეგა? ჩემი ბავშვობის გეგა? ყველაზე მტკივნეულ ჭრილობაზე შემეხო? შემეხო კიარა თავიდან დამჭრა?! როგორ დავიჯერო? რანაირად? მთელი ცხოვრება მთელი მისი ოჯახი ჩემი ზური იყო და ამან რა გამიკეთა აი ახლა? ზურგიდან დამჭრა? ვერ ვიჯერებ!

-გაეთრიე!-მთელი ხმით დავუყვირე და კარი სახესთან მივუჯახუნე





მკითხველს" წლების წინ დაწყებული ისტორიაა სულ 4 თავი მაქვს დაწერილი. ძალიან მინდოდ გამეგრძელებინა. იმედი მაქვს წაიკითხავთ და შთაბეჭდილებების გაზიარებას არ დაიშურებთ.