ინსტიქტუარდ შებრუნდა სახლისკენ და თვალები მძიმედ დახუჭა ხელები კეფაზე შემოიწყო და ისეთი ემოციით ამოისუნთქა თითქოს მთელი თავისი დარდი ამ სუნთქვას უნდა გამოაყოლოსო . უნებურად გაეღიმა . ღმერთო ნუთუ ასე ძნელია ბედნიერად ცხოვრება ? რატომაა ასეთი ძვირი რატომ არ - შემიძლია ვიყიდო ? ხმამაღლა ამოილაპრაკა . -რატომ ? ისე გადავიდა ყვირილზე ვერაფერი გაიგო . მერე ისევ სიცილი მორთო იმის გაანალიზებისას რომ ახლახანს კონტროლი დაკარგა. -კარგი ლევან , ჩვეული სიდინჯით გააგრძელა დიდი ბიჭი ხარ რამე გზას იპოვი . საკუთარი თავის იმედი ჰქონდა ყოველთვის ახლაც დაუფიქრებლად გამოუცხადა საკუთარ თავს ნდობა და ამაყად გაიშალა მხრებში სუნთქვა დაიმშვიდა . - კარგი ყავა და ცოტა ფიქრი . ყოველთვის არსებობს გზა. საკუთარ თავთან ლაპარაკით შევიდა სამზარეულოში და ყავის აპარატთან გაჩერდა . ფინჯანი პროპორციული სიზუსტით მოათავსა და ინსტიქტურად გადადგა რამოდენიე ნაბიჯი უკან როცა მის თვალმა კუთხეში მდგარი ჩრდილი აღიქვა . თავი კარგად აწია და ბაღიდან შემოსული განათების ფონზე სამზარეულოს ნახევრად რომ ანათებდა ლიზა შენიშნა , პატარა ბავშვივით იდგა მაცივარსა და კედელს შორის და გაშეშებული უყურებდა თან ხელში შერჩენილ პურის ნაწილს გამეტებით უჭერდა. ისეთი სიჩუმე იდგა ერთმანეთის სუნთქვაც კი ესმოდათ. რამოდენიმე წამში ყავის აპარატმა გაფანტა აუტანელი სიჩუმე და ლევანმაც მიზეზი იპოვა გვერდით გაეხედა ყავის ფინჯანს აჩუქა ის ძვირფასი წუთები რომლითაც შეიძელბოდა ლიზა დაენახა. სწრაფად მიხვდა და რომ არც ლიზა იყო ისევ უმოძრაოდ სწრაფად დააბრუნა მაგიდაზე ხელის მოჭერისგან ფორმა დაკარგული პური და თითქმის სირბილით გავიდა . არადა რამოდენიმე წუთის წინ მზად იყო კაცი მოეკლა ამ პურისთვის მაგრამ იქ სადაც ლევანია , გაჩერება კი არა სუნთქვა უჭირდა რა უნდა ქნას მისი დანახვაც კი სტკენს . განა რა დაშავა თავისი მოკლე ცხოვრების განმავლობაში რომ ასე ამთავრებს ? ჯერ არაფერი დაუწყიათ და ყველაფერი დაინგრა . ალბათ მთელი ცხოვრება ის გოგო იქნება რომელიც ტანჯვისთვის გაიმეტა ცხოვრებამ . საწოლზე ჩამიმჯდარი იატაკზე ჩასრიალდა ფეხები მოხარა და მუხლებზე კარგად დაიდო თავი. ცოტაც და ჩაეძინებოდა კარის გაღების ხმა გაიგო . ვერ მოატყუებს რომ ძინავს . ამ პოზაში ვერ. არ გაინძრევა და მიხვდება რომ უნდა წავიდეს , სალაპარაკო არაფერი აქვთ, უთხრა ყველაფერი , ერთ წინადადებაში მიახვედრა რომ დამთავრდა .სანამ საკუთარ გონებასთან ჰქონდა დიალოგი მიხვდა რომ სულ არ შეუწყხებია მის არ განძრევას პირიქით გვერდით იგრძნო როგორ ჩაიმუხლა და პირდაპირ ფეხებთან დაუდო თეფში . სანამ დააკვირდა როგორი სილამაზით ჰქონდა აწყობილი და გაკეთებული სენდვიჩი და თავს აწევდა თითქმის კართან იყო მისული ლევანი. მძიმედ , ფეხათრევით მაგრამ მაინც გავიდა . კარი ისეთი სიფრთცილით დახურა რომ არ შეწყხებულიყო ხმით მიეჩვენა რომ საათი დააჭირდა . ალბათ ესაა იმ კაცების ბედნიერება შვილებს რომ ელოდებიან , უნდა გაუფრთხილდეს , გვერდით ყავდეს , იცოდეს ჭამს თუ არა,ან ხომ არ სცივა. როდის უნდა წავიდეს და სად , ერთად ისეირნონ და … და შეუძლია თავად ეს ყველაფერი? მზადაა შეხვდეს შემდეგ პატარა არსებას რომელიც ასმაგ ყურადღებას მოსთხოვს ? რომელსაც ბედნიერი მშვიდი გარემო , ჭირდება და ეს ყველაფერი მაღაზიაში არ იყიდება? ახსოვს როგორ სძულს ციკოს ქმარი, ახლა კი თავადაა ის კაცი . ზუსტად “ ის “ კაცია , სახელი მოუძებნა საკუთარ საქციელს და ის გული ასეთი მაგარი რომ ეგონა ჰქონდა მიხვდა როგორ შეეკუმშა . არ სძინებია მთელი ღამე და სანამ მისი საყვარელი ქმარი მათ მომავალზე ფიქრობდა , ლიზას გონებამ ყველა სცენარი წარმოიდგინა და არცერთში არ იყო ლევანი თავის ბრალი არაა , თავად ლევანმა გადაწყვიტა , მას ვერავინ ვერაფერს დააბრალებს . რამ გადაწყვეტინა და ძაღლივით რომ მიუგდო ფეხებთან საჭმელი იმან . საკუთარი მომავალი ამ რამოდენიმე წამში დაინახა . მთელი ცხოვრება ასე ეყოლებ იმ ერთი შეცდომის გამო უნდა საკუთარი ცხოვრება რომელსაც ახლა იწყებს და ცხოვრება რომელიც შვილთან ერთად უნდა გაიზიაროს მონობაში გაატაროს ? კაცის რომელიც უყვარს და რომლის საქციელსაც შვილის თვალში სიყვარულითაც ვერ გაამართლებს . საკუთარ ცხოვრებას უნდა მიხედოს არავის და არაფრის იმედი არ უნდა ჰქონდეს. მთელი სიცოცხლე უპრინციპო გოგო ვერ იქნება .აუცილებლად უნდა დადგეს ფეხზე , -თუ გგონია რომ უშენიდ ვერ გადავრჩები ცდები . ჯიუტად წამოდგა ფეხზე და საწოლში ჩაწვა. პორველ რიგში ძილი ჭირდება . ენერგია უნდა ჰქონდეს ისეთი შემართებით ცდილობდა დაძინებას თოთქოს ომში იყო და ძილი მისი მთავარი იარაღი ყოფილიყო . დილით ზუსტად 8 საათზე გაიღვიძა , მაღვიძარასაც კი დაასწრო სინამდვილეში 8 სთ ზე ეყენა უბრალოდ ერთი წუთით ადრე გაახილა თვალი და გამარჯვებულივით ჰაერში აწია ხელი . ლამაზად უნდა ჩაიცვას სწრაფად შეარჩია სასურველი სამოსი და გამოეწყო . ყოველდღიური , კომფორტული და რაც მთავარია თეთრი უხდება. ისევ ამაყად აწია თავი და ასეთივე სიამაყით ჩავიდა დაბლა . საუზმე , გემრიელი საუზმე ტვინი გამუდმებით იმეორებდა და თან მისი ცხვირს სასიამოვნდ ელამუნებოდა სუნი არ იცის რისი მაგრამ ეს ხომ სოფოა , სოფო ყოველთვის საიცრებებს ამზადებს . სამზარეულოში თითქმის ყვირილით შევიდა
-სოფოოო მშიააააააააააა.. იქვე გაშეშდა როცა სოფო მაგიდასთან დაინახა და გაზქურასთან ლევანი ისეთივე გაკვირვებული უყურებდა როგორც ის მას , ყველაფერს ელოდა მაგრამ ლიზას 8 საათზე , თან ასეთ დამშვიდებულს და მოიცა ეჩვენება თუ მაკიაჟიც აქვს . თვალები დაძაბა მაგრამ ვერ მოასწრო . ჩვეული სიჯიუტით მიაშურა მაგიდას სკამი ხმაურით გამოწია და მხრებში კარგად გაიშალა . მხოლოდ გაზქურა ბობოქრობდა სამარისებურ სიჩუმეში .
-ყავა თუ ჩაი? სოფო სწრაფად წამოდგა .
-ყავა . ნაწყენი თვალებით შეხედა სოფომ მხრები აიჩეჩა რას მერჩიო.
-ომლეტი? ლევანმა სცადა გამშრალი ყელიდან ხმა ამოეშვა . ბოლოს და ბოლოს ის ამზადებს , თავი ვალდებულად იგრძნო და თან ორსულ ცოლს ჭამას ვერ აუკრძალავს. უხმოდ დაუქნია თავი. სოფომ ფინჯანი დაუდგა და გვერდით ჩამოუჯდა . ამასობაში ლევანმაც პროპორციული სიზუსტით დაუდგა თეფში სოფოს და ლიზას და მაგიდის ბოლოში ზუსტად ლიზას პირდაპირ კომფორტულად მოთავსდა . ყბელაფერი საკუთარ გაბარიტებს მოარგო რომ ჭამის დროს თავისუფლად ემოძრავა და მთელი თავისი ენერგია ინტერესი და თვალები ლიზასკენ მიმართა .
- აბა საით შენი მგზავრობა ? ყბები დაჭიმა და საზურგეს მთელი ძალით მიაწვა, მიხვდა დაჭირდებოდა ნერვების დაკავება როცა უტიფრად მოიშორა ტუჩებიდან ყავის ფინჯანი და ასევე უტიფრად გაუღიმა და ღიმილს გამოაყოლა პასუხი
-შენგან ძალიან შორს .
-ჰმმ .. კეთილი მგზავრობა . ირონია იყო თუ სიბრაზე თავადაც ვერ გაარჩია .
- გმადლობთ . კიდევ რამოდენიმე ლუკმა გაღეჭა და წამოდგა . ლევანმა ინსტიქტურად გადახედა საათს ხომ არ ეჩვენებოდა . -შუადღეს დავბრუნდები სოფო . ხაზგასმით წარმოთქვა სახელი რაც მანიშნებელი უნდა ყოფილიყო რომ მხოლოდ სოფოს დაელაპარაკა .ქედმაღლურად გადახედა კიდევ ერთხელ და მშვიდი ნაბიჯებით გავიდა სამზარეულოდან . ელოდებოდა რომ გამოყვებოდა , კარებს გადაკეტავდა . ლევანმა კი ფეხიც არ გაარხია . -ახლახანს უთხრეს რომ სულერთია , ჯერ კიდევ გუშინ მუხლზე ეხვეოდა რომ ეპატიებინა , კარგად იცნობს , ჯერ იტირებს მერე იჯიუტებს ბოლოს ისევ ხვეწნით დაუბრუნდება , იცის რა პატარა და უნებისყოფოა . ამაზე მეტი საფიქრალი აქვს . ამირანი
იჩქარა ძალიანი იჩქარა როცა დაემუქრა. წამში შეუძლია დაასრულოს ყველაფერი ახლა , მაგრამ ..
-როცა ჩემს პირველ შვილზე ორსულობა გავიგე , მაშინდელმა ჩემმა შეყვარებულმა უნივერსტეტის ეზოში ფულით ხელში დამტოვა.. ფიქრი სოფოს ხმამ გააწყვეტინა .
-სოფო . არ იცოდა რა ეთქვა
-არა თავი უხერხულად არ იგრძნო დიდი ხნის ამბავია . გაუღიმა სოფომ .
-რამდენი წლის იყავი ?
-19 ის . მაშინ მეგონა რომ ცხოვრება დამთავრდა , მიმატოვეს , მარტო კი არ მიმატოვეს მარტოობისთვის და ტალახისთვის გამიმეტეს ,ოჯახმაც კი , მაგრამ იცი რა გავაკეთე ? იმ ფულით რომელიც ჩემი შვილის მამამ მომცა ბინა ვიქირავე არ მადარდებდა არც ტალახი და არც სიძნელეები . მარტო კი არასდროს ვყოფილვარ შვილი მყავდა და ზუსტად ვიცოდი რომ ყველაფერს შევძლებდი . იცი რის თქმას ვცდილობ?
-დახლოვებით . გაუღიმა ლევანმა
-როცა ქალი დედა ხდება , ის ქალი ყველაზე ძლიერია მისი ცხოვრება აზრს სხვანაირად იძენს. მას ახლა ვალდებულება მხოლოდ საკუთარი შვილის მიმართ აქვს და ამის გააზრებას იწყებს . ახლა ყველაზე მეტად სჭირდება ადამიანები გვერდში , თუმცა უამისოდაც შეძლებს , რთულად მაგრამ აუცილებლად . ზუსტად იმ რთულ პერიოდში გავიცანი ჩემი ქმარი და ზუსტად 30 წელია ერთად ვართ შენი გადასაწყვეტია რა როლი გექნება
-ვიცი სოფო , ვიცი მაგრამ ძნელია.
-არადა ყველაფერი ადვილია , უბრალოდ უნდა huiგადაწყვიტოთ რომ გინდა იყო ბედნიერი და აუცილებლად იქნები . ყველაფერი შენზეა დამოკიდებული ლევან .
-უბედურებაც ეგაა სოფო რომ ყველაფერი ჩემზეა დამოკიდებული .
- ბედმა თქვენი ამბავი უკვე გადაწყვიტა . ლევანს სოფოს გადაჭრით ნათქვამ სიტყვებზე გულიანად გაეცინა ყავა გემრიელად მოსვა . მშვიდად ისაუზმა და გაღიმებული გარმართა ადვოკატისკენ რომელმაც არც მეტი არც ნაკლები ყველაფერი მის გარეშე მოაგვარა და ამირანის და ლევანის შეხვედრა დანიშნა. რამოდენიმე დღე , სულ რამოდენიმე დღე დარჩა , პირისპირ დაჯდება ამირანის წინ და ოფიციალურად მოუღებს ბოლოს ყველაფერს , მზადა ,შედეგებისთვისაც მზადა. სხვა გზა არ აქვს დაიღალა …
ორი დღე, ორი საცოდავი დღე ჰქონდა დარჩენილი როცა ეჭვიც აღარ რპარებოდა რომ სწორად იქცეოდა და ხელს ლიზას არ ნახვასაც უწყობდა , გამუდმებით ერიდეობდა დილით მიდიდა და როცა სახლში იყო საერთოდ არ გამოდიოდა ოთახიდან შეიძლება იმის გამო რომ ეშინდა ლევანის რეაქცის როცა გაიგებდა რომ საკუთარ სახლს ამზადებდა . ბინას რომელიც ბებიამ დაუტოვა და ყველაზე საიმედო სახლად ეჩვენებოდა მისთვის და ბავშვისთვის. მაგრამ როცა დედამ დაურეკა და აუხსნა ლევანის და მათი ოჯახის შეხვედრის შესახებ და მოსთხოვეს რომ უნდა მისულიყო ერთიანად გამოეცალა ძალა , იმედი ისედაც აღარ ჰქონდა უბრალოდ ახლა ნათლად დაუსვა ლევანმა წერტილი ყველაფერს , წერტილი რომელსაც საკუთარი თვალით ნახავდა .
შეხვედრის დილას განსაკუთრებულად მოემზადა ლევანი , სარკის წინ მხრების დგომაც კი შეიმოწმა რომ განსაკუთრებულად ძლიერი გამოჩენილიყო როცა ამირანი ხელს მოაწერად. საოცარი სიმშვიდით გაუყვა დერეფანს და ჩვევას ვერაფერი მოუხერხა ლიზას ოთახის კარათან შეჩერების . ნახევრად გაღებულ კარს თვალი მოავლო , რას არ მისცემდა რომ დაენახა და ისე სწრაფად აუხდა სურვილი საბაზანოდან გამოსული ლიზა კარს გამეტებით აეყუდა და შუბლზე ხელი გაისვა . არც უფიქრია წამითაც კი ვერ აჯობა მისმა ცივმა გონებამ გრძნობებს გაბედულად შევიდა და პირდაპირ მის წინ გაჩერდა .
-ცუდად ხარ? ხმაში გარეულ ნერვიულობას ყურადღება არ მიაქცია . ადარდებს მისი მდგომარეობა და დამალვა არც უცდია.
-არა . ცივად უპასუხა და მზერა აარიდა საწოლამდე ნელა მივიდა და ჩამოჯდა .
-კარგი, თუ არ გინდა რომ მე მითხრა სოფოს დავუძახებ . კარისკენ გადადგა რამოდენიმე ნაბიჯი .
-არა, თითქმის შეჰყვირა ლიზამ გაკვირვებულ ლევანს ძლივს გაუსწორა თვალი და სცადა მშვიდად აეხსნა.- შეეშინდებდა . არაფერია გამივლის , ყოველ დილას ასე ვარ .
-ყოველ დილას ? სცადა წარმოედგინა ყოველ დილას რა გრძნობა უნდა იყოს იყო ცუდად.
-ნორმალურია , ტოქსიკოზი ყველა ორსულის საჩუქარია . ამოიგმინა ლიზამ და იქვე მიყრილ ფეხსაცმელებს მისწვდა და აღარც შეუხედავს . მიხვდა უნდა წასულიყო რადგან ისე იცმევდა ლიზა არც კი იმჩნევდა . გაუბედავად აქცია ზურგი . საინტერესოა სად მიდის ყოველ დილას ? ეზოში გასულმა დემნას მოკლედ აუხსნა სიტყუაცია და გასაგებად უთხრა რომ საკუთარი ცოლის თვალთვალს სთხოვდა. თავიდან ხუმრობა სცადა დემნამ მაგრამ რომ მიხვდა სულ არ უხუმრია ლევანს სწრაფად დასერიოზულდა და ხმის ამოღება ვერ გაბედა. გზაში სასაუზმოდ გავლა გადაწყვიტა . არაფერი უჭამია მაგრამ ცდილობდა დრო გაეყვანა რომ გვიან მისულიყო . უნდოდა ამირანი ელოდინებინა და როგორც ყოველთვის დემონსტრაციულად შესულიყო.
-ლევან იქნებ არ ღირს ჰა ? უკანსაკნელად სცადა დემნამ .
- უკან დახევა გვიანია დემნა . ერთხელ და სამუდამოდ უნდა მოვუღო ბოლო ამ დრამას .
გაბედულად შეაბიჯა ოფისში . როგორც ყოველთვის ისე შეხვდნენ როგორც მათ ყველაზე განსაკუთრებულ კლიენტს . ჯსე შეაბიჯა შეხვედრის დარბაზში თითქოს კვარცხლბეგზე ადიოდა და კარში გაშეშდა . პირველად იგრძნო როგორ ამოვიდა მისი გული ყელში და საკუთარ გულის ცემა ასე არასდროს უგვრძნია , ყველაფერს მოელოდებოდა იცოდა რომ შეიძლებოდა მომხდარიყო მაგრამ არ ეგონა რომ ასეთი რთული იქნებოდა ამ საქმის გაკეთება ლიზას თვალწინ და თანაც მის პირისპირ მჯდარი საკუთარი მამის გვერდით . გული ეტკინა , ეტკინა კი არა იგრძნო როგორ უსერავდნენ უხილავი დანით . არა არ სტკენია მამის მხარეს რომ იჯდა ნორმალურია მამის ქონების მემკვიდრე იყო და მეორე მხარეს წარმოადგენდა . ერთადერთი რაც გულს სტკენდა რომ ლიზა მას მაგიდის მეორე მხარეს ხედავდა და ღმერთმა იცის როგორ ჩანდა მისი თვალში . ვინ იყო ის ახლა ლიზასთვის ? ქმარი , კაცი რომელიც უყვარდა ? შვილის მამა თუ მტერი ? “მტერი” გული კიდევ ერთხელ შეეკუმშა და სწრაფად ჩაეშვა სავარძელში , თითქოს ვინმე შეამჩნევდა და ისე მიაწვა სავარძელს რომ ჭრიალი დაიწყო საზურგემ . გაბედულად გაუსწორა თვალი ამირანს შემდეგ მთელ ოთახს მოავლო თვალი და ლიზაზე რომ მიდგა ჯერი თავად ლიზამ აარიდა მზერა და კედელზე დაკიდებულ ნახატს მიაჩერდა , ნერვიულად გაილოკა ტუჩები და თვალები რამდენჯერმე დაახამხამა რომ ცრემლები დაეფრთხო .
-რადგან ყველა ვართ შეგვიძლია დავიწყოთ . ამირანის ადვოკატმა უხერხული სიჩუმე გაფანტა . ამირანმა თავი მძიმედ დაქნია და შვილს გახედა რომელიც ისევ იმ ჩარჩოს იყოს მიშტერებული .
-პირდაპირ , რომ მითხრათ სად უნდა მოვაწერო ხელი . ვეღარ მოითმინა ლიზამ .
-ლიზა . ხელი დაადო ამირანმა .
-არა , არ ვაპირებ აქ მთელი დღე ჯდომას და იმის მოსმენას და ყურებას რომლის იურისტი აჯობებს , ისედაც ვიცით , ამ სერიაში ბოროტი რომ იმარჯვებს მაგრამ რომელი ხართ ბოროტი არ მაინტერესებს .
-ლიზა , დამშვიდდი . ოდნავ შეარხია სხეული ლევანმა და ორივე ხელი ჰაერში აწია .
-დავმშვიდდე , თავი დაუქნია- მშვიდად ვარ ძალიან მშვიდად ეს თქვენ ვერ წყნარდებით . ჯერ მამამისისკენ გაიშვირა თითი მერე ლევანისკენ . ეს თქვენ არ გინდათ მშვიდობა მე ერთადერთი რაც მინდა ისაა რომ ჩემი ცხოვრებიდან გაქრეთ ორივე , ორივეეეეე . თითქმის ყვირილზე გადავიდა .
-მეგობრებო , მცირე ხნიან პაუზას გთავაზობთ მესმია რთული სიტყუაციაა და… ლევანის ადვოკატმა და მხარზე ხელი დაადო ლევანს . თანხმობის მოლოდინში .
- მშვენიერია . ფეხზე წამოხტა ლიზა . განმუხტვაში ეს დაგეხმარება ლიზამ ხელი ლევანისკენ და ადვოკატისკენ გაიშვირა - ჩემს მაგივრად შეგიძლიათ ხელი ვინმემ მოაწეროთ ჩემთვის სულ ერთი რას გადაწყვიტავთ . ჩანთას ხელი წამოავლო და კარებიდან ისე გავარდა დემნას შეასკდა .
-ლიზა , ლიზაააა , მოიცადე . უკან გაყვა დემნა და ლიფტის კართან ამოუდგა გვერდით . თითქმის იქამდე ურტყამდა ლიფტის ღილაკს სანამ კარი არ გაიღო და შიგნით შევარდა . დემნაც ინსტიქტურად მიჰყვა .
-დემნა , მადლობა მაგრამ გამყოლი არ მჭირდება.
- მარტოს არ გაგიშვებ ხომ იცი რომ მომკლავს.
-ქვემოთ თქვენი არმია მელოდება დემნა , სად უნდა წვაიდე თან მარტო? სიმწრისგან გულიანად გაიცინა .
- მაინც . ჯიბეებში ხელები ჩაიწყო და ლიფტის კედელს მიეყრდნო . ცოტახანში ტელეფონს დახედა და ისევ უკან ჩაიდო. -კარგი ამბავი მაქვს , სხდომას შენ გარეშე გააგრძელებენ .
არც ვაპირებდი უკან მიბრუნებას ჯიუტად გადაქნია თავი და ლიფტიდან სწრაფი ნაბიჯით გავიდა .

-დემნა , სულ ამდენ შაქარს იყრი ? გაკვირვება ვერ დამალა ლიზამ .
-ადამიანები ვინც უშაქროდ სვამენ რამეს ადამიანები არ მგონიან .
- ლევანს ტკბილეული არ უყვარს , ამიტომაც არაა ადამიანი .. გულდაწყვეტით ჩაილაპარაკა ლიზამ.
- ადამიანია ლიზა , მთელი თავისი ემოციებით და გრძნობებით. ეს ყველაფერიც მისი ემოციებია რაც მოაწყო.
- უცნაური ემოციები აქვს .
-პირველად ცხოვრებაში და არ იცის რა ქნას .
-დემნა , დავიღალე . უკვე ნხევარი წელია ჯოჯოხეთი ტრიალებს ჩემს გარშემო . -ერთადერთი რაც მინდა ისაა რომ მშვიდად ვიყო . ვიტყოდი ბედნიერიცთქო მაგრამ მაგის შანსი რომ არ მაქვს უკვე ვიცი . რატომ არ მიდის . ? გახსოვს ხომ წახვედით . ხომ მირბის როცა პრობლემა აქვს და შორიდან .. სიტყვა გაუწყდა და ცრემლებს დაუთმო ადგილი. -რატო რატომ რჩება ?
- უყვარხარ ლიზა .
-არა დემნა ერთადერთი რაც უყვარს საკუთარი თავია , ეგოისტი ცივი და ..
-არსად წასვლას არ ვაპირებ . ჩემს სახლში ვრჩები იქ სადაც ჩემია ყბელაფერი და ვერაფერი მაიძულებს წავიდე თუ მე არ მინდა რაც ნიშნავს იმას რომ არ მინდა და იმიტომ ვარ აქ . ხმაურით გამოწია სკამი და დემნას გვერდით დაჯდა . - გამარჯობა დემნა . იმედია თქვწნი ოატარა საუბარი ღირდა იმათ რომ უმანქანოდ დამტოვე .-რაც შეეხება შენს პატარა ნომერს მამიკოს გოგოვ ემსახურებოდა მხოლოდ იმას რომ როგორმე მამაშენი გადაგერჩინა, კიდევ ერთხელ და ჩაგეშალა.. ვერ მოასწრო წინადადების დამთავრება ლიზას ხელი ისე მწარედ მოხვდა კარგა ხანია ასე არ სტკენია სახე.
-ასეც ვიცოდი თავი დააქნია ფეხზე წამომდგარ ლიზას წინ დაუდგაა.- ლიზა , ვიცოდი რომ არ გიქნია სპეციალურად უბრალოდ შევამოწმეე . ხელზე სცადა მოკიდებოდა .
-შეამოწმე ? ჰმ შეამოწმა დემნა . - ვუყვარვარ არა ? ნახე როგორ ვუყვარვარ ჩემს ყველა მოძრაობას ამოწმებს .
-ლიზა , გთხოვ … მკლავი გამოჰგლიჯა ხელიდან და გაყინული თვალებიდან ცრემლი გადმოუვარდა .
-გაქრი ლევან , ჩემი ცხივრებიდან გაქრი . რაც გინდა ის ქენი , როგორც გინდა ისე მოიქეცი . ამისთვის თუ განქორწინება გჭირდება განვქორწინდეთ, ვერასდროს ვიქნები შენთან ბედნიერი იმიტომ კი არა რომ მე მოგგატყუე იმიტომ რომ შენ არ შეგიძლია ბედნიერება . ეს თუ არა სხვა მიზეზს იპოვიდი. ვერც ჩემი შვილი ვერ იქნება ბედნიერი .
-ჩვენი ლიზა. თითქმის ამოიჩურჩულა .
-არა , ჩემი . ჯიუტად გაუსწორა თვალი და თითქმის გაიქცა .
-ყოჩაღ , ყოჩაღ ლევან . დემნამ ტაში შემოკრა.
-მომკალი დემნა გეხვეწები . თავი მაგიდაზე ჩამოდო ლევანმა . -მომკალი .
-ბრძოლასა და სიკვდილს შორის სიკვდილს ირჩევ ? გაეცინა დემნას .
- აამირანს პარტნიორობა შევთავაზე. თავი მძიმედ წამოწია და გაკვირვებულ დემნას პირში ლუკმა ქონდა გაჭედილი და თვალდაუხამხამებლად უყურებდა .-თქვი რამე . გაუღიმა .
-და აქ რა ქონცერტი ჩაატარე? წამიიყვირა დემნამ.
-არ ვიცი . შემეშინდა მეღიარებინა რომ ჩემთვის მისი იქ დანახვა და მის საპირისპირო მხარეს ჯდომამ რამის მომკლა. გაეცინა ლევანს . შემეშინდა რომ შეცოდებად ჩამითვლიდა მამამისი დახმარებას ან იმად რომ ვალი დავადე. სინამდვილეში ყველაფერი ადვილი იყო . დემნას წყლის ჭიქა თავისკენ გაწია . იცი რა სიმსუბუქეს ვგრძნობ .
- დაგთანხმდა ?
-სხვა გზა არ ჰქონდა . სიცილს უმატა ლევანმა . ერთადერთი სწორი გამოსავალი ეს იყო , მათთვის ჩემთვის ლიზასთვის . ყველასთვის .

პატარა ბავშვივით ღელავდა სახლში დაბრუნებული მაგრამ ისე გვიან დაბრუნდა არც უფიქრია ლიზას შეწუხება . ჩვეული სიჩუმით შეჩერდა ლიზას კართან და ისევ გააგრძელა გზა . მეორე დილით ისე ადრე გაეღვიძა ჯერ კიდევ ბნელოდა და ისეთი ნისლი იყო ვერაფერს არკვევდა ფანჯრიდან . ალბათ უკვე გაიგებდა ლიზა ახალ ამბავს , როგორ ამაყობს საკუთარი თავით ამაყობს , შეძლო საკუთარ ეგოისტ მეს აჯობა საკუთარ უაზრო პრინციპებს , ბედნიერი იქნება , მტრობის , შურის ეჭვების გარეშე , ახლა ამირანს თუ დაჭირდება მასაც შეეხება მისი პრობლემები . ერთად გადაწყვიტავენ ყველაფერს და მისი ცოლი სულ
არ გაერევა მათ პრობლემებში . კარგად გაავლებს ხაზს სამსახურსა და სახლს შორის , ზუსტად იგივენაირი ბმცხოვრება ექნება როგორც სხვა ცოლიან კაცებს . მალე შვილი ეყოლება , რამდენჯერ უფიქრია როგორი იქნებოდა მისი შვილი ან როგორი მამა იქნებოდა . სწრაფად წამოავლო ხელიმტელეფონს , ისეთი ინტერესით წაიკითხა ტოკსიკოზის შესახებ თითქმის ყველაფერი უკვე კარგად წამოადგა თავზე სინათლე. სამზარეულოში არავინ დახვდა , ალბათ ჯერ სოფო არ მოსულა , წვალებით გარეცხა სტაფილო და წვენსაწურს რომ ჩაარტყა მერე მიხვდა რომ თავისთვის ლაპარაკობდა . სტაფილოს წვენი დიდი მონდომებით მოამზადა და ყველაზე ლამაზი ჭიქა გადმოიღი. ლანგარზე რამოდენიმე ხელსახოცთან ერთად დადო და კიბეს სიფრთხილით აუყვა თითქოს ელექ მიქონდა და წვეთის დაღვრაც კი დანაშაული იქნებოდა . კარი ფეხით შეაღო და კარშივე გაშეშდა . -რაათქმაუნდა . სიცარიელს სასიამოვნოდ გაუღიმა . ლანაგარი საწოლზე ჩამოდო და ფანჯარას გახედა . - მე თუ არ მივდივარ შენ წახვედი . ასე მარტივად როდის იყო რამე ხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში . კარგი როგორც გინდა . ჭერს ახედა . ისე როგორც ფილმებშია , პტინცი გადალახავს მთებს და ზღვებს და იცხოვრებენ დიდხანს და ბედნიერად. გიპოვი .
პზუსტად ისე ნერვიულობდა საკუთარი მშობლების სახლში შესვლის წინ როგორც მაშინ როცა პორველად დაბრუნდა წლების წინ და არ იცოდა როგორ შეხვდებოდნენ მშობლები .გაუბედავად შევიდა და დედას გაუღიმა . მაგიდას დაუკითხავად მიუჯდა და ლიზას შეხედა. ფერმკრთალი სახე , თითქოს კიდევ უფრო გახდომოდა და თვალების გარშემო მუქი ფერი უფრო მკვეთრად უჩანდა . ჩაის ტუჩები უხალისოდ დაადო და უკან დააბრუნა ფინჯანი.
-უნდა დალიო ლიზა . შენს გულის რევას უშველის ეს ჩაი . უბრძანა დედამთილმა .
-ჯინჯერი და თაფლი . დარწმუნებით ჩაილაპარა ლევანმა . აბა ტყუილად კი არ იქექა ინტერნეტში დილას . ლიზამ მზერაა არიდა და ძალით მოსვა რამოდენიმე ყლუპი. მხოლოდ მაკა ლაპარაკობდა გაუჩერებლად . თითქმის ბოლო წუთამდე რომ მიხვდა მისი საუბარი ლიზას და ლევანის სიტყუაციას დიდად არ ახალისებდა რაღაც მოიმიზეზა და მაგიდიდან პირველი ადგა. როგორცვე მაკა გავიდა ლევანმა სწრაფად დაიწყო საუბარი თითქოს ისევ გაექცეოდა.
- ლიზა , მინდა რომ ვილაპარაკოთ.
- ხო , მართალია . რაღაც უნდა გითხრა . ოღონდ გთხოვ ჩხუბის გარეშე .
-კარგი. დაიწყე . თავი დაუქნია ლევანმა . აშკარად იყო რომ ჯერ არ იცოდა მამამისსა და მას შორის დადებულ მშვიდობის პაქტზე . ასე ვერ ეტყვის ნახე რა მაგარი ტიპი ვარ შენს გამო რა ვქენიო ან იცის და მისთვის უკვე სულ ერთია .
-ბებიამ სახლი დამიტოვა . ალბათ ხვდები რომ დიდად არ გამოგვდის ერთად ცხივრება და რადგან მინდა მშვიდად ვიყო მინდა რომ ცალკე გადავიდე . გეფიცები ისეთი არაფერი მოხდება რაც..
-ვიცი , რომ ბინა გაქვს . ლიზა არ მინდა რამე დაგაძალო მაგრამ თუ ფოქრობ რომ ახლა ამ მდგომარეობაში , ეს გჭირდება შენი ნებაა . სევდიანად გაუღიმა .
-მართლა ? სუნთქვა შეკრულმა ძლივს ამოილუღლუღა.
-მართლა . კიდევ გაუღიმა . -თუ ერთ კითხვაზე მიპასუხე. გჯერა რომ შენს მომავალში რაიმე ადგილი მაქვს?
- ლევან , ლიზამ თვალები დახუჭა . - თავად არ მიპასუხე რომ საერთო შვილია ჩვენი მომავალი და
-მიყვარხარ. სრულიად უბრალოდ , სასიამოვნო ხმით და სითბოთი წარმოთქვა და გააწყვეტინა საუბარი.- ყველაზე და ყველაფერზე მეტად . არ მინდა შენს გარეშე ცხოვრება . და იმ მომავალში ცხოვრება სადაც შენ არ ხარ. ჩემგან წასვლა გინდა ლიზა ? მაგრამ რატომ ? მინდა რომ მიპასუხო , იმიტომ რომ არ გჯერა ჩვენი მომავლის და არ გიყვარვარ , თუ მხოლოდ იმიტომ რომ ეგოისტი ნაბი*** ი ვიყავი , და გაგაგდე.
-მე მე . არ კიდევ უფრო გაფითრდა ლიზა . ვერაფერი გაიგო , ჯერ კიდევ გუშინ ზიზღის მეტს ვერაფერს ხედავდა მის თვალებში ახლა ისევ ისეთი სიყვარულით უყურებს და ..
-დამშვიდდი , არ მინდა ახლა პასუხი . შეგიძლია დაფიქრდე , დრო გამოიყენე , მაგრამ მიმნდა იცოდე რომ იმიტომ არ გავაკეთე ის რაც გავაკეთე რომ
აღარ მიყვარხარ. ლიზასთან ჩაიმუხლა და აკანკალებული და გაყინული ხელები თავის ხელებში მოიქცია. -გავაკეთე იმიტომ რომ ყველაზე მეტად მიყვარხარ , იმდენად რომ არავისთვის მემეტები საკუთარი ოჯახისთვისაც კი მაგრამ ,ოჯახი ოჯახია მე მე ვარ . იმედია გვიან არ მივხვდი . ხელზე აკოცა , მძიმედ წამოდგა ფეხზე შუბლზე შეახო ტუჩები. გაჭირვებით მაგრამ მაინც მოშორდა და კარისკენ წავიდა . -იცი სტაფილოს წვენიც შველის გულის რევას . კარიდან მოაძახა . ეზოში გასულმა ღრმად ამოისუნთქა და ცას ახედა .
-მეც მიყვარხარ. გაუბედავად იგრძნო ზურგთან ლიზას სილუეტი და ხმა თითქმის ძლივს გაიგონა .
-ვიცი . ღიმილით შეტრიალდა მისკენ და ჯიბეში ჩაწყობილი ხელები გაითავისუფლა . სწრაფად მოიქცია მკლავებში მეკრა .
-ის რაც თქვი ძალიან მინდა რომ სიმართლე იყოს და კარგად გესმოდეს რომ შენ შენ ხარ და ოჯახი ოჯახია.
-მე მე ვარ. ვიცი . შუბლზე აკოცა და კოცნით ჩამოუყვა მის სახეს . - მაინც გიყვარვარ ყველაფრის შემდეგ .
-მაინც . გაუღიმა ლიზამ . პასუხი ნიშანი იყო ლევნისთვის. რომ არაფერი იცოდა და უფრო მეტად ბედნიერად გრძნობდა თავს მთელი თავისი ცოდვებით უყვარდა . - უნდა წავიდე სინანულით გახედა მძღოლს რომელიც პუნქტუალურად ზუსტად 10 საათზე მოვიდა. დედასთან უნდა წავიდე , გაუბედავად ამოილუღლუღა თითქოს დანაშაულს აღიარებდა - გუშინდელის შემდეგ გამუდმებით მირეკავს და მთხოვს რომ მივიდე.
- რათქმაუნდა, შეგიძლია მიხვიდე . გამოგყვებოდი მაგრამ ბოლო ადამიანი ვარ ვისაც სტუმრად ისურვებდნენ ამიტომ . სიცილით ჩარგო ცხვირი მის თავში , რადგან წამის მეასედში მოუფიქრა იდიალური დასასრული ამირანის და თავის მტრობას და დასაწყისი მისი და ლიზას იდიალურ მომავალს და ნამდვილდ აწყობდა ლიზას ამირანთან წასვლა. -ღმერთო როგორ მენატრებოდი ლიზა , უფრო მაგრად მოუჭირა ხელები და სწრაფად გაუშვა - მაპატიე იმედია რამე არ გატკინე . უარყოფის ნიშნათ თავი გაუქნია გაუღიმა.
-მაპატიე ლიზა , მინდა რომ მიპასუხო ყოველი შენი ცრემლი უნდა მაპატიო .გთხოვ.
- მმმ , თვალები მოჭუტა ლიზამ -მოიცა დავფიქრდები .
-ლ იზზაა. ამოიგმინა ლევანმა .
- გაპატიებ თუუ ყოველ დღე ერთად შევჭამთ ნაყინს .
-ძალიან ბევრ ნაყინს . ძალიან ძალიან ბევრს .
-უნდა წავიდე , ლევან . გაჭირვებით გამოეცალა მკლავებიდან. ჯერ ექიმთან მერე ჩემებთან. როცა ექიმს უხსენებს უნდა ანერვიულდეს , ალბათ ახლა რაღაც უნდა აგრძნობინოს მიახვედროს რომ სულაც არ სწყენია მამა რომ გახდება .
-ლიზა მე და შენ მშობლები ვიქნებით . იცი რომ სიტყვებს თავი ვერ მოაბა .
-ვიცი , შენი დამოკიდებულება ლევან .
-არ მინდა იფიქრო რომ არ მახარებს უბრალოდ თავს ცოტა უცნაურად ვგრძნობ .
-ვიცი. მეც . მხრები აიჩეჩა ლიზამ და ჩაიკისკისა. პიჯაკი შემოიცვა ჩანთა ორივე ხელით ჩაბღუჭა თითის წვერებზე აიწია აკოცა და თითქმის ხტუნვით წავიდა მანქანისკენ.
-ნელა უნდა იარო , ყვრილით დააწია მაკამ .- ბევრი არ იმოძრაო , რაიმე მძიმე არ აწიო . იქამდე ყვიროდა მაკა სანამ მანქანა ეზოდან არ გავიდა და შვილს შეხედა რომელიც გაოგნებული უყურებდა არც კი იცოდა დედამის ამხელა ხმა თუ ჰქონდა. -მიხარია თვქენი შერიგება მაგრამ ყყრადღება უნდა მიაქციო თავს საერთოდ არ უფრთხილდება.
-დედა, შენთვის კარგი ამბავი მაქვს . ცოლი მომყავს . პირდაღებულ მაკას გაუღიმა .
-ლევან ხუმრობის დრო არ მაქვს . გაბრაზებული შებრუნდა სახლში .
-არა , მართლა , ანუ იმის თქმა მინდა რომ ბეჭედი მჭირდება აი ის ხომ იცი რომელიც .
- იმ ბეჭედს ლიზა სმეტი ვერავინ გაიკეთებს ხელზე და რადგან შენ არ მიეცი მე მივცემ როცა ჩემი პატარა დაიბადება.
- დედა , გადავწყვიტე ლიზას მივცე . ბეჭედი მჭირდება ხმა მკაცრი გაუხდა ლევანს .
-უკვე დაქორწინებული არ ხარ? ვერაფერი გავიგე . მაკა გამეტებით ჩაეშვა სავარძელში.
- ოფიციალურად კი , მაგრამ არა ეკლესიაში , დედა რატომ მაიძულებ აგიხსნა . გადავწყვიტე რომ ახალი ცხოვრება ახალი ქორწინება . ის ქორწინება ყალბი იყო ხომ ხვდები არა? არეულად უხსნიდა დედას .
-ვერაფერი გავიგე მაგრამ ჯანდაბას შენი თავი. ხელი აუქნია მაკამ . ცოტახანში ლურჯი ბარხატის ყუთით ხელში დაბრუნდა და ლევანის თვალწინ გახსნა , ულამაზესია . დედას ხელიდან გამოგლიჯა ბეჭედი და ისე გავარდა უკან არც მოუხედია . გულაჩქღებული ჩაჯდა მანქანაში პატარა ბიჭივით ცქმუტავდა სასტუმრომდე და დემნას დანახვის თანავე მოთხოვნების სიის ჩამოთვლა დაიწყო.
- ვერ გავიგე რათ გინდა ამდენი ბიჭი თუ ამირანთან მიდიხარ . შენ არ თქვი ყველაფერი მოგვარდაო ? თან თუ ლიზა იქაა . სწრაფად აუხსნა რას აპირებდა მიუხედავად იმისა რომ იცოდა ლიზას შეიძლება ძალიან ენერვიულა ან ამირანს ისევ გულის შეტევა მოსვლოდა
მტკიცედ ქონდა გადაწყვეტილი რომ დღეს უნდა დაეწყო ყველაფერი ახლიდან. თუმცა დემნას ბევრი ჩიჩინის შემდეგ გადაწყვიტა ამირანისთვის მაინც დაერეკა და შეემზადებინა. ისე მოემზადა თითქოს პირველად ხვდებოდა ლიზას და პირველად მიდიოდა პაემანზე , თითქმის ასჯერ შეისწორა თმა გზაში და ხმაურით შესასვლელად მოემზადა მაგრამ კარებშივე ახარა სიდედრმა რომ ეძინა . ახლა ლიზას გაღვიძება დანაშაული იყო იცოდა . მშვიდად შევიდა და ისევ ისე ზუსტად იმ ადგილას დაჯდა როგორც მაშინ სულ პირველად როცა ნახა ლიზა . ნათლად ედგა თვალწინ წითელ კაბაში გამოწყობილი ლიზა მაგიდაზე რომ შემოხტა და მის წინ დაბზრიალდა . იმ წამიდან დააყენა თავდაყირა მისი ცხოვრება და არაფერს ნანობს . ახლა დარწმუნებით იცის იგივეს გავლამ რომ მოუწიოს გაივლის , ასჯერ ათასჯერ , მილიონჯერ რადგან იცის რომ სწორედ ეს გოგოა მისი ნახევარი , მისი სითბო , გულის აჩქარება . მისი ცოლი , ბედნიერია , მალე შვილი ეყოლება მეტი რა უნდა ინატროს . მისმა პრინცესამ რომ კარგახანს გააგრძელა ძილი ვერც კი შეამჩნია ისე შეყვა ამირანთან საუბარს , იცინოდნენ კიდეც ერთად . რას წარმოიდგენდა რომ ერთ დღეს ეს მოხდებოდა . სწორედ იმ დროს დაიწყო ჩამოსვლა ლიზამ როცა არავინ ელოდებოდა თითქმის ელვის სისწრაფით მოუწიათ დასერიოზულება დაბნეულმა მოავლო თვალი მისაღებს რამოდენიმე ლევანის ბიჭი და დემნა სერიოზულად იდგნენ და სახეზე არაფერი ეწერათ . გაუბედავად დაუდგა წინ ერთმანეთის მოპორდაპირე მხარეს მჯდარ ოჯახის წევრებს დ ლევანს . თვალწინ ყველაფერი გაუცოცხლდა ივანეს გამოკლებით . გაფითრებული ტუჩებით ძლივს გასაგონად დასვა კითხვა .
-რა ხდება ? თვალები აუწყლიანდა და აკანკალებული ხელები ერთმანეთში გადახლართა .
-ლიზა , არ ინერვიულო საყვარელო . დედამის გულმა ვერ გაუძლო შვილის გაფითრებული სახის დანახვაზე .
-რა ხდება ლევან ? ახლა ლევანს შეხედა . - ხომ მითხარი , რომ .. სიტყვა გაუწყდა ცრემლი გაეჩხირა ყელში .
-ხო გითხარი . ამის მერე , მას მერე რაც ყველაფერს ერთხელ და სამუდამოდ დავუსვავ წერტილს , იქ სადაც ყველაფერი დაიწყო და იმას გავაკეთებ რაც უნდა გამეკეთებინა. ზუსტად ამის მერე ვიქნებით ბედნიერები ამის მერე რაც ყველაფერს მოვოშორებთ რაც ხელს გვიშლის .
-რა ? კი მაგრამ .. ლევან .. წარმოიდგინა უკვე წარმოიდგინა საკუთარი ოჯახის წევრების დაკრძალვა .
- სწორედ ამიტომ , რომ დაგიმტკიცო ჩემო საყვარელო ქალბატონო რომ მზად ვარ უკან დავტოვო ყველა პრობლემა გადავწყვიტე იქ დავამთავრო და ყველაფერი ახლიდან დავიწყო დავიწყო სადაც საძირკველი ჩაგვეყარა მე და შენ. ფეხზე ენერგიულად წამოდგა და ატირებულ ცოლის სახე ხელებში მოიქცი თითები გაუსვა ცრემლები რომ შეემშრალებინა. შემდეგ ნაზად გაწია ცოტა უკან რომ ადგილი ჰქონოდა გაჭირვებით ჩაიმუხლა და ინანა შარვალი მუხლში ჩამჯდარმა რომ არ გასინჯა ისე უჭერდა.
-რას აკეთებ ? გაურკვევლად მოავლო თვალი ოთახს დ ინსტიქტუარდ შებრუნდა სახლისკენ და თვალები მძიმედ დახუჭა ხელები კეფაზე შემოიწყო და ისეთი ემოციით ამოისუნთქა თითქოს მთელი თავისი დარდი ამ სუნთქვას უნდა გამოაყოლოსო . უნებურად გაეღიმა . ღმერთო ნუთუ ასე ძნელია ბედნიერად ცხოვრება ? რატომაა ასეთი ძვირი რატომ არ - შემიძლია ვიყიდო ? ხმამაღლა ამოილაპრაკა . -რატომ ? ისე გადავიდა ყვირილზე ვერაფერი გაიგო . მერე ისევ სიცილი მორთო იმის გაანალიზებისას რომ ახლახანს კონტროლი დაკარგა. -კარგი ლევან , ჩვეული სიდინჯით გააგრძელა დიდი ბიჭი ხარ რამე გზას იპოვი . საკუთარი თავის იმედი ჰქონდა ყოველთვის ახლაც დაუფიქრებლად გამოუცხადა საკუთარ თავს ნდობა და ამაყად გაიშალა მხრებში სუნთქვა დაიმშვიდა . - კარგი ყავა და ცოტა ფიქრი . ყოველთვის არსებობს გზა. საკუთარ თავთან ლაპარაკით შევიდა სამზარეულოში და ყავის აპარატთან გაჩერდა . ფინჯანი პროპორციული სიზუსტით მოათავსა და ინსტიქტურად გადადგა რამოდენიე ნაბიჯი უკან როცა მის თვალმა კუთხეში მდგარი ჩრდილი აღიქვა . თავი კარგად აწია და ბაღიდან შემოსული განათების ფონზე სამზარეულოს ნახევრად რომ ანათებდა ლიზა შენიშნა , პატარა ბავშვივით იდგა მაცივარსა და კედელს შორის და გაშეშებული უყურებდა თან ხელში შერჩენილ პურის ნაწილს გამეტებით უჭერდა. ისეთი სიჩუმე იდგა ერთმანეთის სუნთქვაც კი ესმოდათ. რამოდენიმე წამში ყავის აპარატმა გაფანტა აუტანელი სიჩუმე და ლევანმაც მიზეზი იპოვა გვერდით გაეხედა ყავის ფინჯანს აჩუქა ის ძვირფასი წუთები რომლითაც შეიძელბოდა ლიზა დაენახა. სწრაფად მიხვდა და რომ არც ლიზა იყო ისევ უმოძრაოდ სწრაფად დააბრუნა მაგიდაზე ხელის მოჭერისგან ფორმა დაკარგული პური და თითქმის სირბილით გავიდა . არადა რამოდენიმე წუთის წინ მზად იყო კაცი მოეკლა ამ პურისთვის მაგრამ იქ სადაც ლევანია , გაჩერება კი არა სუნთქვა უჭირდა რა უნდა ქნას მისი დანახვაც კი სტკენს . განა რა დაშავა თავისი მოკლე ცხოვრების განმავლობაში რომ ასე ამთავრებს ? ჯერ არაფერი დაუწყიათ და ყველაფერი დაინგრა . ალბათ მთელი ცხოვრება ის გოგო იქნება რომელიც ტანჯვისთვის გაიმეტა ცხოვრებამ . საწოლზე ჩამიმჯდარი იატაკზე ჩასრიალდა ფეხები მოხარა და მუხლებზე კარგად დაიდო თავი. ცოტაც და ჩაეძინებოდა კარის გაღების ხმა გაიგო . ვერ მოატყუებს რომ ძინავს . ამ პოზაში ვერ. არ გაინძრევა და მიხვდება რომ უნდა წავიდეს , სალაპარაკო არაფერი აქვთ, უთხრა ყველაფერი , ერთ წინადადებაში მიახვედრა რომ დამთავრდა .სანამ საკუთარ გონებასთან ჰქონდა დიალოგი მიხვდა რომ სულ არ შეუწყხებია მის არ განძრევას პირიქით გვერდით იგრძნო როგორ ჩაიმუხლა და პირდაპირ ფეხებთან დაუდო თეფში . სანამ დააკვირდა როგორი სილამაზით ჰქონდა აწყობილი და გაკეთებული სენდვიჩი და თავს აწევდა თითქმის კართან იყო მისული ლევანი. მძიმედ , ფეხათრევით მაგრამ მაინც გავიდა . კარი ისეთი სიფრთცილით დახურა რომ არ შეწყხებულიყო ხმით მიეჩვენა რომ საათი დააჭირდა . ალბათ ესაა იმ კაცების ბედნიერება შვილებს რომ ელოდებიან , უნდა გაუფრთხილდეს , გვერდით ყავდეს , იცოდეს ჭამს თუ არა,ან ხომ არ სცივა. როდის უნდა წავიდეს და სად , ერთად ისეირნონ და … და შეუძლია თავად ეს ყველაფერი? მზადაა შეხვდეს შემდეგ პატარა არსებას რომელიც ასმაგ ყურადღებას მოსთხოვს ? რომელსაც ბედნიერი მშვიდი გარემო , ჭირდება და ეს ყველაფერი მაღაზიაში არ იყიდება? ახსოვს როგორ სძულს ციკოს ქმარი, ახლა კი თავადაა ის კაცი . ზუსტად “ ის “ კაცია , სახელი მოუძებნა საკუთარ საქციელს და ის გული ასეთი მაგარი რომ ეგონა ჰქონდა მიხვდა როგორ შეეკუმშა . არ სძინებია მთელი ღამე და სანამ მისი საყვარელი ქმარი მათ მომავალზე ფიქრობდა , ლიზას გონებამ ყველა სცენარი წარმოიდგინა და არცერთში არ იყო ლევანი თავის ბრალი არაა , თავად ლევანმა გადაწყვიტა , მას ვერავინ ვერაფერს დააბრალებს . რამ გადაწყვეტინა და ძაღლივით რომ მიუგდო ფეხებთან საჭმელი იმან . საკუთარი მომავალი ამ რამოდენიმე წამში დაინახა . მთელი ცხოვრება ასე ეყოლებ იმ ერთი შეცდომის გამო უნდა საკუთარი ცხოვრება რომელსაც ახლა იწყებს და ცხოვრება რომელიც შვილთან ერთად უნდა გაიზიაროს მონობაში გაატაროს ? კაცის რომელიც უყვარს და რომლის საქციელსაც შვილის თვალში სიყვარულითაც ვერ გაამართლებს . საკუთარ ცხოვრებას უნდა მიხედოს არავის და არაფრის იმედი არ უნდა ჰქონდეს. მთელი სიცოცხლე უპრინციპო გოგო ვერ იქნება .აუცილებლად უნდა დადგეს ფეხზე , -თუ გგონია რომ უშენიდ ვერ გადავრჩები ცდები . ჯიუტად წამოდგა ფეხზე და საწოლში ჩაწვა. პორველ რიგში ძილი ჭირდება . ენერგია უნდა ჰქონდეს ისეთი შემართებით ცდილობდა დაძინებას თოთქოს ომში იყო და ძილი მისი მთავარი იარაღი ყოფილიყო . დილით ზუსტად 8 საათზე გაიღვიძა , მაღვიძარასაც კი დაასწრო სინამდვილეში 8 სთ ზე ეყენა უბრალოდ ერთი წუთით ადრე გაახილა თვალი და გამარჯვებულივით ჰაერში აწია ხელი . ლამაზად უნდა ჩაიცვას სწრაფად შეარჩია სასურველი სამოსი და გამოეწყო . ყოველდღიური , კომფორტული და რაც მთავარია თეთრი უხდება. ისევ ამაყად აწია თავი და ასეთივე სიამაყით ჩავიდა დაბლა . საუზმე , გემრიელი საუზმე ტვინი გამუდმებით იმეორებდა და თან მისი ცხვირს სასიამოვნდ ელამუნებოდა სუნი არ იცის რისი მაგრამ ეს ხომ სოფოა , სოფო ყოველთვის საიცრებებს ამზადებს . სამზარეულოში თითქმის ყვირილით შევიდა
-სოფოოო მშიააააააააააა.. იქვე გაშეშდა როცა სოფო მაგიდასთან დაინახა და გაზქურასთან ლევანი ისეთივე გაკვირვებული უყურებდა როგორც ის მას , ყველაფერს ელოდა მაგრამ ლიზას 8 საათზე , თან ასეთ დამშვიდებულს და მოიცა ეჩვენება თუ მაკიაჟიც აქვს . თვალები დაძაბა მაგრამ ვერ მოასწრო . ჩვეული სიჯიუტით მიაშურა მაგიდას სკამი ხმაურით გამოწია და მხრებში კარგად გაიშალა . მხოლოდ გაზქურა ბობოქრობდა სამარისებურ სიჩუმეში .
-ყავა თუ ჩაი? სოფო სწრაფად წამოდგა .
-ყავა . ნაწყენი თვალებით შეხედა სოფომ მხრები აიჩეჩა რას მერჩიო.
-ომლეტი? ლევანმა სცადა გამშრალი ყელიდან ხმა ამოეშვა . ბოლოს და ბოლოს ის ამზადებს , თავი ვალდებულად იგრძნო და თან ორსულ ცოლს ჭამას ვერ აუკრძალავს. უხმოდ დაუქნია თავი. სოფომ ფინჯანი დაუდგა და გვერდით ჩამოუჯდა . ამასობაში ლევანმაც პროპორციული სიზუსტით დაუდგა თეფში სოფოს და ლიზას და მაგიდის ბოლოში ზუსტად ლიზას პირდაპირ კომფორტულად მოთავსდა . ყბელაფერი საკუთარ გაბარიტებს მოარგო რომ ჭამის დროს თავისუფლად ემოძრავა და მთელი თავისი ენერგია ინტერესი და თვალები ლიზასკენ მიმართა .
- აბა საით შენი მგზავრობა ? ყბები დაჭიმა და საზურგეს მთელი ძალით მიაწვა, მიხვდა დაჭირდებოდა ნერვების დაკავება როცა უტიფრად მოიშორა ტუჩებიდან ყავის ფინჯანი და ასევე უტიფრად გაუღიმა და ღიმილს გამოაყოლა პასუხი
-შენგან ძალიან შორს .
-ჰმმ .. კეთილი მგზავრობა . ირონია იყო თუ სიბრაზე თავადაც ვერ გაარჩია .
- გმადლობთ . კიდევ რამოდენიმე ლუკმა გაღეჭა და წამოდგა . ლევანმა ინსტიქტურად გადახედა საათს ხომ არ ეჩვენებოდა . -შუადღეს დავბრუნდები სოფო . ხაზგასმით წარმოთქვა სახელი რაც მანიშნებელი უნდა ყოფილიყო რომ მხოლოდ სოფოს დაელაპარაკა .ქედმაღლურად გადახედა კიდევ ერთხელ და მშვიდი ნაბიჯებით გავიდა სამზარეულოდან . ელოდებოდა რომ გამოყვებოდა , კარებს გადაკეტავდა . ლევანმა კი ფეხიც არ გაარხია . -ახლახანს უთხრეს რომ სულერთია , ჯერ კიდევ გუშინ მუხლზე ეხვეოდა რომ ეპატიებინა , კარგად იცნობს , ჯერ იტირებს მერე იჯიუტებს ბოლოს ისევ ხვეწნით დაუბრუნდება , იცის რა პატარა და უნებისყოფოა . ამაზე მეტი საფიქრალი აქვს . ამირანი
იჩქარა ძალიანი იჩქარა როცა დაემუქრა. წამში შეუძლია დაასრულოს ყველაფერი ახლა , მაგრამ ..
-როცა ჩემს პირველ შვილზე ორსულობა გავიგე , მაშინდელმა ჩემმა შეყვარებულმა უნივერსტეტის ეზოში ფულით ხელში დამტოვა.. ფიქრი სოფოს ხმამ გააწყვეტინა .
-სოფო . არ იცოდა რა ეთქვა
-არა თავი უხერხულად არ იგრძნო დიდი ხნის ამბავია . გაუღიმა სოფომ .
-რამდენი წლის იყავი ?
-19 ის . მაშინ მეგონა რომ ცხოვრება დამთავრდა , მიმატოვეს , მარტო კი არ მიმატოვეს მარტოობისთვის და ტალახისთვის გამიმეტეს ,ოჯახმაც კი , მაგრამ იცი რა გავაკეთე ? იმ ფულით რომელიც ჩემი შვილის მამამ მომცა ბინა ვიქირავე არ მადარდებდა არც ტალახი და არც სიძნელეები . მარტო კი არასდროს ვყოფილვარ შვილი მყავდა და ზუსტად ვიცოდი რომ ყველაფერს შევძლებდი . იცი რის თქმას ვცდილობ?
-დახლოვებით . გაუღიმა ლევანმა
-როცა ქალი დედა ხდება , ის ქალი ყველაზე ძლიერია მისი ცხოვრება აზრს სხვანაირად იძენს. მას ახლა ვალდებულება მხოლოდ საკუთარი შვილის მიმართ აქვს და ამის გააზრებას იწყებს . ახლა ყველაზე მეტად სჭირდება ადამიანები გვერდში , თუმცა უამისოდაც შეძლებს , რთულად მაგრამ აუცილებლად . ზუსტად იმ რთულ პერიოდში გავიცანი ჩემი ქმარი და ზუსტად 30 წელია ერთად ვართ შენი გადასაწყვეტია რა როლი გექნება
-ვიცი სოფო , ვიცი მაგრამ ძნელია.
-არადა ყველაფერი ადვილია , უბრალოდ უნდა huiგადაწყვიტოთ რომ გინდა იყო ბედნიერი და აუცილებლად იქნები . ყველაფერი შენზეა დამოკიდებული ლევან .
-უბედურებაც ეგაა სოფო რომ ყველაფერი ჩემზეა დამოკიდებული .
- ბედმა თქვენი ამბავი უკვე გადაწყვიტა . ლევანს სოფოს გადაჭრით ნათქვამ სიტყვებზე გულიანად გაეცინა ყავა გემრიელად მოსვა . მშვიდად ისაუზმა და გაღიმებული გარმართა ადვოკატისკენ რომელმაც არც მეტი არც ნაკლები ყველაფერი მის გარეშე მოაგვარა და ამირანის და ლევანის შეხვედრა დანიშნა. რამოდენიმე დღე , სულ რამოდენიმე დღე დარჩა , პირისპირ დაჯდება ამირანის წინ და ოფიციალურად მოუღებს ბოლოს ყველაფერს , მზადა ,შედეგებისთვისაც მზადა. სხვა გზა არ აქვს დაიღალა …
ორი დღე, ორი საცოდავი დღე ჰქონდა დარჩენილი როცა ეჭვიც აღარ რპარებოდა რომ სწორად იქცეოდა და ხელს ლიზას არ ნახვასაც უწყობდა , გამუდმებით ერიდეობდა დილით მიდიდა და როცა სახლში იყო საერთოდ არ გამოდიოდა ოთახიდან შეიძლება იმის გამო რომ ეშინდა ლევანის რეაქცის როცა გაიგებდა რომ საკუთარ სახლს ამზადებდა . ბინას რომელიც ბებიამ დაუტოვა და ყველაზე საიმედო სახლად ეჩვენებოდა მისთვის და ბავშვისთვის. მაგრამ როცა დედამ დაურეკა და აუხსნა ლევანის და მათი ოჯახის შეხვედრის შესახებ და მოსთხოვეს რომ უნდა მისულიყო ერთიანად გამოეცალა ძალა , იმედი ისედაც აღარ ჰქონდა უბრალოდ ახლა ნათლად დაუსვა ლევანმა წერტილი ყველაფერს , წერტილი რომელსაც საკუთარი თვალით ნახავდა .
შეხვედრის დილას განსაკუთრებულად მოემზადა ლევანი , სარკის წინ მხრების დგომაც კი შეიმოწმა რომ განსაკუთრებულად ძლიერი გამოჩენილიყო როცა ამირანი ხელს მოაწერად. საოცარი სიმშვიდით გაუყვა დერეფანს და ჩვევას ვერაფერი მოუხერხა ლიზას ოთახის კარათან შეჩერების . ნახევრად გაღებულ კარს თვალი მოავლო , რას არ მისცემდა რომ დაენახა და ისე სწრაფად აუხდა სურვილი საბაზანოდან გამოსული ლიზა კარს გამეტებით აეყუდა და შუბლზე ხელი გაისვა . არც უფიქრია წამითაც კი ვერ აჯობა მისმა ცივმა გონებამ გრძნობებს გაბედულად შევიდა და პირდაპირ მის წინ გაჩერდა .
-ცუდად ხარ? ხმაში გარეულ ნერვიულობას ყურადღება არ მიაქცია . ადარდებს მისი მდგომარეობა და დამალვა არც უცდია.
-არა . ცივად უპასუხა და მზერა აარიდა საწოლამდე ნელა მივიდა და ჩამოჯდა .
-კარგი, თუ არ გინდა რომ მე მითხრა სოფოს დავუძახებ . კარისკენ გადადგა რამოდენიმე ნაბიჯი .
-არა, თითქმის შეჰყვირა ლიზამ გაკვირვებულ ლევანს ძლივს გაუსწორა თვალი და სცადა მშვიდად აეხსნა.- შეეშინდებდა . არაფერია გამივლის , ყოველ დილას ასე ვარ .
-ყოველ დილას ? სცადა წარმოედგინა ყოველ დილას რა გრძნობა უნდა იყოს იყო ცუდად.
-ნორმალურია , ტოქსიკოზი ყველა ორსულის საჩუქარია . ამოიგმინა ლიზამ და იქვე მიყრილ ფეხსაცმელებს მისწვდა და აღარც შეუხედავს . მიხვდა უნდა წასულიყო რადგან ისე იცმევდა ლიზა არც კი იმჩნევდა . გაუბედავად აქცია ზურგი . საინტერესოა სად მიდის ყოველ დილას ? ეზოში გასულმა დემნას მოკლედ აუხსნა სიტყუაცია და გასაგებად უთხრა რომ საკუთარი ცოლის თვალთვალს სთხოვდა. თავიდან ხუმრობა სცადა დემნამ მაგრამ რომ მიხვდა სულ არ უხუმრია ლევანს სწრაფად დასერიოზულდა და ხმის ამოღება ვერ გაბედა. გზაში სასაუზმოდ გავლა გადაწყვიტა . არაფერი უჭამია მაგრამ ცდილობდა დრო გაეყვანა რომ გვიან მისულიყო . უნდოდა ამირანი ელოდინებინა და როგორც ყოველთვის დემონსტრაციულად შესულიყო.
-ლევან იქნებ არ ღირს ჰა ? უკანსაკნელად სცადა დემნამ .
- უკან დახევა გვიანია დემნა . ერთხელ და სამუდამოდ უნდა მოვუღო ბოლო ამ დრამას .
გაბედულად შეაბიჯა ოფისში . როგორც ყოველთვის ისე შეხვდნენ როგორც მათ ყველაზე განსაკუთრებულ კლიენტს . ჯსე შეაბიჯა შეხვედრის დარბაზში თითქოს კვარცხლბეგზე ადიოდა და კარში გაშეშდა . პირველად იგრძნო როგორ ამოვიდა მისი გული ყელში და საკუთარ გულის ცემა ასე არასდროს უგვრძნია , ყველაფერს მოელოდებოდა იცოდა რომ შეიძლებოდა მომხდარიყო მაგრამ არ ეგონა რომ ასეთი რთული იქნებოდა ამ საქმის გაკეთება ლიზას თვალწინ და თანაც მის პირისპირ მჯდარი საკუთარი მამის გვერდით . გული ეტკინა , ეტკინა კი არა იგრძნო როგორ უსერავდნენ უხილავი დანით . არა არ სტკენია მამის მხარეს რომ იჯდა ნორმალურია მამის ქონების მემკვიდრე იყო და მეორე მხარეს წარმოადგენდა . ერთადერთი რაც გულს სტკენდა რომ ლიზა მას მაგიდის მეორე მხარეს ხედავდა და ღმერთმა იცის როგორ ჩანდა მისი თვალში . ვინ იყო ის ახლა ლიზასთვის ? ქმარი , კაცი რომელიც უყვარდა ? შვილის მამა თუ მტერი ? “მტერი” გული კიდევ ერთხელ შეეკუმშა და სწრაფად ჩაეშვა სავარძელში , თითქოს ვინმე შეამჩნევდა და ისე მიაწვა სავარძელს რომ ჭრიალი დაიწყო საზურგემ . გაბედულად გაუსწორა თვალი ამირანს შემდეგ მთელ ოთახს მოავლო თვალი და ლიზაზე რომ მიდგა ჯერი თავად ლიზამ აარიდა მზერა და კედელზე დაკიდებულ ნახატს მიაჩერდა , ნერვიულად გაილოკა ტუჩები და თვალები რამდენჯერმე დაახამხამა რომ ცრემლები დაეფრთხო .
-რადგან ყველა ვართ შეგვიძლია დავიწყოთ . ამირანის ადვოკატმა უხერხული სიჩუმე გაფანტა . ამირანმა თავი მძიმედ დაქნია და შვილს გახედა რომელიც ისევ იმ ჩარჩოს იყოს მიშტერებული .
-პირდაპირ , რომ მითხრათ სად უნდა მოვაწერო ხელი . ვეღარ მოითმინა ლიზამ .
-ლიზა . ხელი დაადო ამირანმა .
-არა , არ ვაპირებ აქ მთელი დღე ჯდომას და იმის მოსმენას და ყურებას რომლის იურისტი აჯობებს , ისედაც ვიცით , ამ სერიაში ბოროტი რომ იმარჯვებს მაგრამ რომელი ხართ ბოროტი არ მაინტერესებს .
-ლიზა , დამშვიდდი . ოდნავ შეარხია სხეული ლევანმა და ორივე ხელი ჰაერში აწია .
-დავმშვიდდე , თავი დაუქნია- მშვიდად ვარ ძალიან მშვიდად ეს თქვენ ვერ წყნარდებით . ჯერ მამამისისკენ გაიშვირა თითი მერე ლევანისკენ . ეს თქვენ არ გინდათ მშვიდობა მე ერთადერთი რაც მინდა ისაა რომ ჩემი ცხოვრებიდან გაქრეთ ორივე , ორივეეეეე . თითქმის ყვირილზე გადავიდა .
-მეგობრებო , მცირე ხნიან პაუზას გთავაზობთ მესმია რთული სიტყუაციაა და… ლევანის ადვოკატმა და მხარზე ხელი დაადო ლევანს . თანხმობის მოლოდინში .
- მშვენიერია . ფეხზე წამოხტა ლიზა . განმუხტვაში ეს დაგეხმარება ლიზამ ხელი ლევანისკენ და ადვოკატისკენ გაიშვირა - ჩემს მაგივრად შეგიძლიათ ხელი ვინმემ მოაწეროთ ჩემთვის სულ ერთი რას გადაწყვიტავთ . ჩანთას ხელი წამოავლო და კარებიდან ისე გავარდა დემნას შეასკდა .
-ლიზა , ლიზაააა , მოიცადე . უკან გაყვა დემნა და ლიფტის კართან ამოუდგა გვერდით . თითქმის იქამდე ურტყამდა ლიფტის ღილაკს სანამ კარი არ გაიღო და შიგნით შევარდა . დემნაც ინსტიქტურად მიჰყვა .
-დემნა , მადლობა მაგრამ გამყოლი არ მჭირდება.
- მარტოს არ გაგიშვებ ხომ იცი რომ მომკლავს.
-ქვემოთ თქვენი არმია მელოდება დემნა , სად უნდა წვაიდე თან მარტო? სიმწრისგან გულიანად გაიცინა .
- მაინც . ჯიბეებში ხელები ჩაიწყო და ლიფტის კედელს მიეყრდნო . ცოტახანში ტელეფონს დახედა და ისევ უკან ჩაიდო. -კარგი ამბავი მაქვს , სხდომას შენ გარეშე გააგრძელებენ .
არც ვაპირებდი უკან მიბრუნებას ჯიუტად გადაქნია თავი და ლიფტიდან სწრაფი ნაბიჯით გავიდა .

-დემნა , სულ ამდენ შაქარს იყრი ? გაკვირვება ვერ დამალა ლიზამ .
-ადამიანები ვინც უშაქროდ სვამენ რამეს ადამიანები არ მგონიან .
- ლევანს ტკბილეული არ უყვარს , ამიტომაც არაა ადამიანი .. გულდაწყვეტით ჩაილაპარაკა ლიზამ.
- ადამიანია ლიზა , მთელი თავისი ემოციებით და გრძნობებით. ეს ყველაფერიც მისი ემოციებია რაც მოაწყო.
- უცნაური ემოციები აქვს .
-პირველად ცხოვრებაში და არ იცის რა ქნას .
-დემნა , დავიღალე . უკვე ნხევარი წელია ჯოჯოხეთი ტრიალებს ჩემს გარშემო . -ერთადერთი რაც მინდა ისაა რომ მშვიდად ვიყო . ვიტყოდი ბედნიერიცთქო მაგრამ მაგის შანსი რომ არ მაქვს უკვე ვიცი . რატომ არ მიდის . ? გახსოვს ხომ წახვედით . ხომ მირბის როცა პრობლემა აქვს და შორიდან .. სიტყვა გაუწყდა და ცრემლებს დაუთმო ადგილი. -რატო რატომ რჩება ?
- უყვარხარ ლიზა .
-არა დემნა ერთადერთი რაც უყვარს საკუთარი თავია , ეგოისტი ცივი და ..
-არსად წასვლას არ ვაპირებ . ჩემს სახლში ვრჩები იქ სადაც ჩემია ყბელაფერი და ვერაფერი მაიძულებს წავიდე თუ მე არ მინდა რაც ნიშნავს იმას რომ არ მინდა და იმიტომ ვარ აქ . ხმაურით გამოწია სკამი და დემნას გვერდით დაჯდა . - გამარჯობა დემნა . იმედია თქვწნი ოატარა საუბარი ღირდა იმათ რომ უმანქანოდ დამტოვე .-რაც შეეხება შენს პატარა ნომერს მამიკოს გოგოვ ემსახურებოდა მხოლოდ იმას რომ როგორმე მამაშენი გადაგერჩინა, კიდევ ერთხელ და ჩაგეშალა.. ვერ მოასწრო წინადადების დამთავრება ლიზას ხელი ისე მწარედ მოხვდა კარგა ხანია ასე არ სტკენია სახე.
-ასეც ვიცოდი თავი დააქნია ფეხზე წამომდგარ ლიზას წინ დაუდგაა.- ლიზა , ვიცოდი რომ არ გიქნია სპეციალურად უბრალოდ შევამოწმეე . ხელზე სცადა მოკიდებოდა .
-შეამოწმე ? ჰმ შეამოწმა დემნა . - ვუყვარვარ არა ? ნახე როგორ ვუყვარვარ ჩემს ყველა მოძრაობას ამოწმებს .
-ლიზა , გთხოვ … მკლავი გამოჰგლიჯა ხელიდან და გაყინული თვალებიდან ცრემლი გადმოუვარდა .
-გაქრი ლევან , ჩემი ცხივრებიდან გაქრი . რაც გინდა ის ქენი , როგორც გინდა ისე მოიქეცი . ამისთვის თუ განქორწინება გჭირდება განვქორწინდეთ, ვერასდროს ვიქნები შენთან ბედნიერი იმიტომ კი არა რომ მე მოგგატყუე იმიტომ რომ შენ არ შეგიძლია ბედნიერება . ეს თუ არა სხვა მიზეზს იპოვიდი. ვერც ჩემი შვილი ვერ იქნება ბედნიერი .
-ჩვენი ლიზა. თითქმის ამოიჩურჩულა .
-არა , ჩემი . ჯიუტად გაუსწორა თვალი და თითქმის გაიქცა .
-ყოჩაღ , ყოჩაღ ლევან . დემნამ ტაში შემოკრა.
-მომკალი დემნა გეხვეწები . თავი მაგიდაზე ჩამოდო ლევანმა . -მომკალი .
-ბრძოლასა და სიკვდილს შორის სიკვდილს ირჩევ ? გაეცინა დემნას .
- აამირანს პარტნიორობა შევთავაზე. თავი მძიმედ წამოწია და გაკვირვებულ დემნას პირში ლუკმა ქონდა გაჭედილი და თვალდაუხამხამებლად უყურებდა .-თქვი რამე . გაუღიმა .
-და აქ რა ქონცერტი ჩაატარე? წამიიყვირა დემნამ.
-არ ვიცი . შემეშინდა მეღიარებინა რომ ჩემთვის მისი იქ დანახვა და მის საპირისპირო მხარეს ჯდომამ რამის მომკლა. გაეცინა ლევანს . შემეშინდა რომ შეცოდებად ჩამითვლიდა მამამისი დახმარებას ან იმად რომ ვალი დავადე. სინამდვილეში ყველაფერი ადვილი იყო . დემნას წყლის ჭიქა თავისკენ გაწია . იცი რა სიმსუბუქეს ვგრძნობ .
- დაგთანხმდა ?
-სხვა გზა არ ჰქონდა . სიცილს უმატა ლევანმა . ერთადერთი სწორი გამოსავალი ეს იყო , მათთვის ჩემთვის ლიზასთვის . ყველასთვის .

პატარა ბავშვივით ღელავდა სახლში დაბრუნებული მაგრამ ისე გვიან დაბრუნდა არც უფიქრია ლიზას შეწუხება . ჩვეული სიჩუმით შეჩერდა ლიზას კართან და ისევ გააგრძელა გზა . მეორე დილით ისე ადრე გაეღვიძა ჯერ კიდევ ბნელოდა და ისეთი ნისლი იყო ვერაფერს არკვევდა ფანჯრიდან . ალბათ უკვე გაიგებდა ლიზა ახალ ამბავს , როგორ ამაყობს საკუთარი თავით ამაყობს , შეძლო საკუთარ ეგოისტ მეს აჯობა საკუთარ უაზრო პრინციპებს , ბედნიერი იქნება , მტრობის , შურის ეჭვების გარეშე , ახლა ამირანს თუ დაჭირდება მასაც შეეხება მისი პრობლემები . ერთად გადაწყვიტავენ ყველაფერს და მისი ცოლი სულ
არ გაერევა მათ პრობლემებში . კარგად გაავლებს ხაზს სამსახურსა და სახლს შორის , ზუსტად იგივენაირი ბმცხოვრება ექნება როგორც სხვა ცოლიან კაცებს . მალე შვილი ეყოლება , რამდენჯერ უფიქრია როგორი იქნებოდა მისი შვილი ან როგორი მამა იქნებოდა . სწრაფად წამოავლო ხელიმტელეფონს , ისეთი ინტერესით წაიკითხა ტოკსიკოზის შესახებ თითქმის ყველაფერი უკვე კარგად წამოადგა თავზე სინათლე. სამზარეულოში არავინ დახვდა , ალბათ ჯერ სოფო არ მოსულა , წვალებით გარეცხა სტაფილო და წვენსაწურს რომ ჩაარტყა მერე მიხვდა რომ თავისთვის ლაპარაკობდა . სტაფილოს წვენი დიდი მონდომებით მოამზადა და ყველაზე ლამაზი ჭიქა გადმოიღი. ლანგარზე რამოდენიმე ხელსახოცთან ერთად დადო და კიბეს სიფრთხილით აუყვა თითქოს ელექ მიქონდა და წვეთის დაღვრაც კი დანაშაული იქნებოდა . კარი ფეხით შეაღო და კარშივე გაშეშდა . -რაათქმაუნდა . სიცარიელს სასიამოვნოდ გაუღიმა . ლანაგარი საწოლზე ჩამოდო და ფანჯარას გახედა . - მე თუ არ მივდივარ შენ წახვედი . ასე მარტივად როდის იყო რამე ხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში . კარგი როგორც გინდა . ჭერს ახედა . ისე როგორც ფილმებშია , პტინცი გადალახავს მთებს და ზღვებს და იცხოვრებენ დიდხანს და ბედნიერად. გიპოვი .
პზუსტად ისე ნერვიულობდა საკუთარი მშობლების სახლში შესვლის წინ როგორც მაშინ როცა პორველად დაბრუნდა წლების წინ და არ იცოდა როგორ შეხვდებოდნენ მშობლები .გაუბედავად შევიდა და დედას გაუღიმა . მაგიდას დაუკითხავად მიუჯდა და ლიზას შეხედა. ფერმკრთალი სახე , თითქოს კიდევ უფრო გახდომოდა და თვალების გარშემო მუქი ფერი უფრო მკვეთრად უჩანდა . ჩაის ტუჩები უხალისოდ დაადო და უკან დააბრუნა ფინჯანი.
-უნდა დალიო ლიზა . შენს გულის რევას უშველის ეს ჩაი . უბრძანა დედამთილმა .
-ჯინჯერი და თაფლი . დარწმუნებით ჩაილაპარა ლევანმა . აბა ტყუილად კი არ იქექა ინტერნეტში დილას . ლიზამ მზერაა არიდა და ძალით მოსვა რამოდენიმე ყლუპი. მხოლოდ მაკა ლაპარაკობდა გაუჩერებლად . თითქმის ბოლო წუთამდე რომ მიხვდა მისი საუბარი ლიზას და ლევანის სიტყუაციას დიდად არ ახალისებდა რაღაც მოიმიზეზა და მაგიდიდან პირველი ადგა. როგორცვე მაკა გავიდა ლევანმა სწრაფად დაიწყო საუბარი თითქოს ისევ გაექცეოდა.
- ლიზა , მინდა რომ ვილაპარაკოთ.
- ხო , მართალია . რაღაც უნდა გითხრა . ოღონდ გთხოვ ჩხუბის გარეშე .
-კარგი. დაიწყე . თავი დაუქნია ლევანმა . აშკარად იყო რომ ჯერ არ იცოდა მამამისსა და მას შორის დადებულ მშვიდობის პაქტზე . ასე ვერ ეტყვის ნახე რა მაგარი ტიპი ვარ შენს გამო რა ვქენიო ან იცის და მისთვის უკვე სულ ერთია .
-ბებიამ სახლი დამიტოვა . ალბათ ხვდები რომ დიდად არ გამოგვდის ერთად ცხივრება და რადგან მინდა მშვიდად ვიყო მინდა რომ ცალკე გადავიდე . გეფიცები ისეთი არაფერი მოხდება რაც..
-ვიცი , რომ ბინა გაქვს . ლიზა არ მინდა რამე დაგაძალო მაგრამ თუ ფოქრობ რომ ახლა ამ მდგომარეობაში , ეს გჭირდება შენი ნებაა . სევდიანად გაუღიმა .
-მართლა ? სუნთქვა შეკრულმა ძლივს ამოილუღლუღა.
-მართლა . კიდევ გაუღიმა . -თუ ერთ კითხვაზე მიპასუხე. გჯერა რომ შენს მომავალში რაიმე ადგილი მაქვს?
- ლევან , ლიზამ თვალები დახუჭა . - თავად არ მიპასუხე რომ საერთო შვილია ჩვენი მომავალი და
-მიყვარხარ. სრულიად უბრალოდ , სასიამოვნო ხმით და სითბოთი წარმოთქვა და გააწყვეტინა საუბარი.- ყველაზე და ყველაფერზე მეტად . არ მინდა შენს გარეშე ცხოვრება . და იმ მომავალში ცხოვრება სადაც შენ არ ხარ. ჩემგან წასვლა გინდა ლიზა ? მაგრამ რატომ ? მინდა რომ მიპასუხო , იმიტომ რომ არ გჯერა ჩვენი მომავლის და არ გიყვარვარ , თუ მხოლოდ იმიტომ რომ ეგოისტი ნაბი*** ი ვიყავი , და გაგაგდე.
-მე მე . არ კიდევ უფრო გაფითრდა ლიზა . ვერაფერი გაიგო , ჯერ კიდევ გუშინ ზიზღის მეტს ვერაფერს ხედავდა მის თვალებში ახლა ისევ ისეთი სიყვარულით უყურებს და ..
-დამშვიდდი , არ მინდა ახლა პასუხი . შეგიძლია დაფიქრდე , დრო გამოიყენე , მაგრამ მიმნდა იცოდე რომ იმიტომ არ გავაკეთე ის რაც გავაკეთე რომ
აღარ მიყვარხარ. ლიზასთან ჩაიმუხლა და აკანკალებული და გაყინული ხელები თავის ხელებში მოიქცია. -გავაკეთე იმიტომ რომ ყველაზე მეტად მიყვარხარ , იმდენად რომ არავისთვის მემეტები საკუთარი ოჯახისთვისაც კი მაგრამ ,ოჯახი ოჯახია მე მე ვარ . იმედია გვიან არ მივხვდი . ხელზე აკოცა , მძიმედ წამოდგა ფეხზე შუბლზე შეახო ტუჩები. გაჭირვებით მაგრამ მაინც მოშორდა და კარისკენ წავიდა . -იცი სტაფილოს წვენიც შველის გულის რევას . კარიდან მოაძახა . ეზოში გასულმა ღრმად ამოისუნთქა და ცას ახედა .
-მეც მიყვარხარ. გაუბედავად იგრძნო ზურგთან ლიზას სილუეტი და ხმა თითქმის ძლივს გაიგონა .
-ვიცი . ღიმილით შეტრიალდა მისკენ და ჯიბეში ჩაწყობილი ხელები გაითავისუფლა . სწრაფად მოიქცია მკლავებში მეკრა .
-ის რაც თქვი ძალიან მინდა რომ სიმართლე იყოს და კარგად გესმოდეს რომ შენ შენ ხარ და ოჯახი ოჯახია.
-მე მე ვარ. ვიცი . შუბლზე აკოცა და კოცნით ჩამოუყვა მის სახეს . - მაინც გიყვარვარ ყველაფრის შემდეგ .
-მაინც . გაუღიმა ლიზამ . პასუხი ნიშანი იყო ლევნისთვის. რომ არაფერი იცოდა და უფრო მეტად ბედნიერად გრძნობდა თავს მთელი თავისი ცოდვებით უყვარდა . - უნდა წავიდე სინანულით გახედა მძღოლს რომელიც პუნქტუალურად ზუსტად 10 საათზე მოვიდა. დედასთან უნდა წავიდე , გაუბედავად ამოილუღლუღა თითქოს დანაშაულს აღიარებდა - გუშინდელის შემდეგ გამუდმებით მირეკავს და მთხოვს რომ მივიდე.
- რათქმაუნდა, შეგიძლია მიხვიდე . გამოგყვებოდი მაგრამ ბოლო ადამიანი ვარ ვისაც სტუმრად ისურვებდნენ ამიტომ . სიცილით ჩარგო ცხვირი მის თავში , რადგან წამის მეასედში მოუფიქრა იდიალური დასასრული ამირანის და თავის მტრობას და დასაწყისი მისი და ლიზას იდიალურ მომავალს და ნამდვილდ აწყობდა ლიზას ამირანთან წასვლა. -ღმერთო როგორ მენატრებოდი ლიზა , უფრო მაგრად მოუჭირა ხელები და სწრაფად გაუშვა - მაპატიე იმედია რამე არ გატკინე . უარყოფის ნიშნათ თავი გაუქნია გაუღიმა.
-მაპატიე ლიზა , მინდა რომ მიპასუხო ყოველი შენი ცრემლი უნდა მაპატიო .გთხოვ.
- მმმ , თვალები მოჭუტა ლიზამ -მოიცა დავფიქრდები .
-ლ იზზაა. ამოიგმინა ლევანმა .
- გაპატიებ თუუ ყოველ დღე ერთად შევჭამთ ნაყინს .
-ძალიან ბევრ ნაყინს . ძალიან ძალიან ბევრს .
-უნდა წავიდე , ლევან . გაჭირვებით გამოეცალა მკლავებიდან. ჯერ ექიმთან მერე ჩემებთან. როცა ექიმს უხსენებს უნდა ანერვიულდეს , ალბათ ახლა რაღაც უნდა აგრძნობინოს მიახვედროს რომ სულაც არ სწყენია მამა რომ გახდება .
-ლიზა მე და შენ მშობლები ვიქნებით . იცი რომ სიტყვებს თავი ვერ მოაბა .
-ვიცი , შენი დამოკიდებულება ლევან .
-არ მინდა იფიქრო რომ არ მახარებს უბრალოდ თავს ცოტა უცნაურად ვგრძნობ .
-ვიცი. მეც . მხრები აიჩეჩა ლიზამ და ჩაიკისკისა. პიჯაკი შემოიცვა ჩანთა ორივე ხელით ჩაბღუჭა თითის წვერებზე აიწია აკოცა და თითქმის ხტუნვით წავიდა მანქანისკენ.
-ნელა უნდა იარო , ყვრილით დააწია მაკამ .- ბევრი არ იმოძრაო , რაიმე მძიმე არ აწიო . იქამდე ყვიროდა მაკა სანამ მანქანა ეზოდან არ გავიდა და შვილს შეხედა რომელიც გაოგნებული უყურებდა არც კი იცოდა დედამის ამხელა ხმა თუ ჰქონდა. -მიხარია თვქენი შერიგება მაგრამ ყყრადღება უნდა მიაქციო თავს საერთოდ არ უფრთხილდება.
-დედა, შენთვის კარგი ამბავი მაქვს . ცოლი მომყავს . პირდაღებულ მაკას გაუღიმა .
-ლევან ხუმრობის დრო არ მაქვს . გაბრაზებული შებრუნდა სახლში .
-არა , მართლა , ანუ იმის თქმა მინდა რომ ბეჭედი მჭირდება აი ის ხომ იცი რომელიც .
- იმ ბეჭედს ლიზა სმეტი ვერავინ გაიკეთებს ხელზე და რადგან შენ არ მიეცი მე მივცემ როცა ჩემი პატარა დაიბადება.
- დედა , გადავწყვიტე ლიზას მივცე . ბეჭედი მჭირდება ხმა მკაცრი გაუხდა ლევანს .
-უკვე დაქორწინებული არ ხარ? ვერაფერი გავიგე . მაკა გამეტებით ჩაეშვა სავარძელში.
- ოფიციალურად კი , მაგრამ არა ეკლესიაში , დედა რატომ მაიძულებ აგიხსნა . გადავწყვიტე რომ ახალი ცხოვრება ახალი ქორწინება . ის ქორწინება ყალბი იყო ხომ ხვდები არა? არეულად უხსნიდა დედას .
-ვერაფერი გავიგე მაგრამ ჯანდაბას შენი თავი. ხელი აუქნია მაკამ . ცოტახანში ლურჯი ბარხატის ყუთით ხელში დაბრუნდა და ლევანის თვალწინ გახსნა , ულამაზესია . დედას ხელიდან გამოგლიჯა ბეჭედი და ისე გავარდა უკან არც მოუხედია . გულაჩქღებული ჩაჯდა მანქანაში პატარა ბიჭივით ცქმუტავდა სასტუმრომდე და დემნას დანახვის თანავე მოთხოვნების სიის ჩამოთვლა დაიწყო.
- ვერ გავიგე რათ გინდა ამდენი ბიჭი თუ ამირანთან მიდიხარ . შენ არ თქვი ყველაფერი მოგვარდაო ? თან თუ ლიზა იქაა . სწრაფად აუხსნა რას აპირებდა მიუხედავად იმისა რომ იცოდა ლიზას შეიძლება ძალიან ენერვიულა ან ამირანს ისევ გულის შეტევა მოსვლოდა
მტკიცედ ქონდა გადაწყვეტილი რომ დღეს უნდა დაეწყო ყველაფერი ახლიდან. თუმცა დემნას ბევრი ჩიჩინის შემდეგ გადაწყვიტა ამირანისთვის მაინც დაერეკა და შეემზადებინა. ისე მოემზადა თითქოს პირველად ხვდებოდა ლიზას და პირველად მიდიოდა პაემანზე , თითქმის ასჯერ შეისწორა თმა გზაში და ხმაურით შესასვლელად მოემზადა მაგრამ კარებშივე ახარა სიდედრმა რომ ეძინა . ახლა ლიზას გაღვიძება დანაშაული იყო იცოდა . მშვიდად შევიდა და ისევ ისე ზუსტად იმ ადგილას დაჯდა როგორც მაშინ სულ პირველად როცა ნახა ლიზა . ნათლად ედგა თვალწინ წითელ კაბაში გამოწყობილი ლიზა მაგიდაზე რომ შემოხტა და მის წინ დაბზრიალდა . იმ წამიდან დააყენა თავდაყირა მისი ცხოვრება და არაფერს ნანობს . ახლა დარწმუნებით იცის იგივეს გავლამ რომ მოუწიოს გაივლის , ასჯერ ათასჯერ , მილიონჯერ რადგან იცის რომ სწორედ ეს გოგოა მისი ნახევარი , მისი სითბო , გულის აჩქარება . მისი ცოლი , ბედნიერია , მალე შვილი ეყოლება მეტი რა უნდა ინატროს . მისმა პრინცესამ რომ კარგახანს გააგრძელა ძილი ვერც კი შეამჩნია ისე შეყვა ამირანთან საუბარს , იცინოდნენ კიდეც ერთად . რას წარმოიდგენდა რომ ერთ დღეს ეს მოხდებოდა . სწორედ იმ დროს დაიწყო ჩამოსვლა ლიზამ როცა არავინ ელოდებოდა თითქმის ელვის სისწრაფით მოუწიათ დასერიოზულება დაბნეულმა მოავლო თვალი მისაღებს რამოდენიმე ლევანის ბიჭი და დემნა სერიოზულად იდგნენ და სახეზე არაფერი ეწერათ . გაუბედავად დაუდგა წინ ერთმანეთის მოპორდაპირე მხარეს მჯდარ ოჯახის წევრებს დ ლევანს . თვალწინ ყველაფერი გაუცოცხლდა ივანეს გამოკლებით . გაფითრებული ტუჩებით ძლივს გასაგონად დასვა კითხვა .
-რა ხდება ? თვალები აუწყლიანდა და აკანკალებული ხელები ერთმანეთში გადახლართა .
-ლიზა , არ ინერვიულო საყვარელო . დედამის გულმა ვერ გაუძლო შვილის გაფითრებული სახის დანახვაზე .
-რა ხდება ლევან ? ახლა ლევანს შეხედა . - ხომ მითხარი , რომ .. სიტყვა გაუწყდა ცრემლი გაეჩხირა ყელში .
-ხო გითხარი . ამის მერე , მას მერე რაც ყველაფერს ერთხელ და სამუდამოდ დავუსვავ წერტილს , იქ სადაც ყველაფერი დაიწყო და იმას გავაკეთებ რაც უნდა გამეკეთებინა. ზუსტად ამის მერე ვიქნებით ბედნიერები ამის მერე რაც ყველაფერს მოვოშორებთ რაც ხელს გვიშლის .
-რა ? კი მაგრამ .. ლევან .. წარმოიდგინა უკვე წარმოიდგინა საკუთარი ოჯახის წევრების დაკრძალვა .
- სწორედ ამიტომ , რომ დაგიმტკიცო ჩემო საყვარელო ქალბატონო რომ მზად ვარ უკან დავტოვო ყველა პრობლემა გადავწყვიტე იქ დავამთავრო და ყველაფერი ახლიდან დავიწყო დავიწყო სადაც საძირკველი ჩაგვეყარა მე და შენ. ფეხზე ენერგიულად წამოდგა და ატირებულ ცოლის სახე ხელებში მოიქცი თითები გაუსვა ცრემლები რომ შეემშრალებინა. შემდეგ ნაზად გაწია ცოტა უკან რომ ადგილი ჰქონოდა გაჭირვებით ჩაიმუხლა და ინანა შარვალი მუხლში ჩამჯდარმა რომ არ გასინჯა ისე უჭერდა.
-რას აკეთებ ? გაურკვევლად მოავლო თვალი ოთახს და ზემოდან გადახედა ლევანს . რომელიც ფეხზე წამოდგა ჯიბიდან ბეჭედი ამოიღო და ისევ ჩაიმუხლა.
-ცოლად გამომყვები? ვიცი სიგიჟედ გეჩვენება იმიტომ რომ ისედაც ჩემი ცოლი ხარ მაგრამ ხომ ხვდები , მინდა რომ ისე დავიწყოთ როგორც სხვა ..
-გამოგყვები . მხიარულად შეკივლა ლიზამ და სანამ ლევანი ფეხზე წამოდგა თვითონ ამოიღი ბეჭედი ყუთიდან და სწრაფად წამოიცვა თითზე . მერე მამას გახედა რომელიც არც მეტი არც ნაკლები ბედნიერი შეჰყურებდა წყვილს . ხელები კარგად გაშალა და ისეთი ძალით შემოხვია კისერზე თითქოს უნდა დაახრჩოსო. - მიყვარხარ.
-ნახე შენი ნებით მომყვები ცოლად . გაუღიმა ლევანმა მის კოცნას რომ მორჩა და მაგრად ჩაკიდა ხელი .



დასასრული.


ალბათ მიხვდებით რომ იგივე ემოციებს ვეღარ ვდებ ნაწერში იმდენი დრო
გავიდა არ დამიწერია , მენატრება ეს გრძნობა მაგრამ სიზარმაცეს ვერაფერს ვუხერხებ იმდენად გადატვირთული რიტმი მაქვს, მზად ვარ მოვისმინო
ყველანაირი კრიტიკა , ნამდვილად დავიმსახურე . მადლობა რომ არსებობთ, მადლობა რომ ამდენი ხანი
არ დაგავიწყდით. მადლობა რომ ამდენი ხართ და წლების განმავლობაში მახსენებდით ამ საოცარ ემოციას .
მიყვარხართ .