თავი 18.


ბიჭები.

ვლადიმერი.

ცუდად ვიყავი. ნანა აღარ იყო ჩემი შვილის გვერდით. რას არ მივცემდი რას არ გავაკეთებდი მისი სიცოცხლე შემენარჩუნებინა, თუმცა ჩემი გავლენა და ჩინოვნიკობა მის დაავადებასთან ვერაფერ გახდებოდა სრულია უძლური ვიყავი. მაშინ მივხვდი რომ ფულით და გავლენით ჩემ შილებს ყველაფერს ვერ ვუყიდიდი და ყველაფერ ვერ მივცემდი.
მხოლო ერთი რამ მანუგეშებდა მან მე მაპატია, მაპატია ის რომ შეურაწყოფა მივაყენე, მაპატია და ჩემზე სასიკვდილოდ გატამტერებული შილი მისი სიცოცხლის უკანასკნელ წუთებში შემარიგა და უფლება მომცა, მომთხოვა და დამავალა რომ ჩემ შილზე და შილიშილზე მეზრუნა. მხოლოდ ეს იყო ჩემი ნუგეში.
ყუურო შენ გაუბედრებულ შილს დამერწმუნეთ ამაზე დიდი უბედურება არ არსებობს, მის სართუმალთან იჯდა და ტიროდა, მხოლოდ მაშინ მოშორდა მის ცხედარს, როცა ექიმმა იძლებული შექმნა, პალატიან ტატო გაათრიეს, ჩემი შვილი სამმა კაცმა გაათრია პალატიდან, ტიროდა ევრ დადიოდა, მადლობა ღმერთ ამ დროისთვის ალეკოს ყავდა ზურაბი, და ამ საშნელ სცენებს ბავში ვერ ხედავდა.
წარმოუდგენელი იყო ჩემთვის იმის გააზრება რომ ზურაბიც დედის გარეშე დარჩა, ჩემი ნანატრი შილიშილი ჩემი ბავშებივით დედის გარეშე გაიზრდებოდა. მე მისთვის უნდა მეცოცხლა, ის ქართველ კაცად უნდა აღზრდილიყო, ეს იყო მისი დედის ბოლო სურვილი.
ტატო გაშეშებული იჯდა, აღარც ტიროდა, მზერა ერთ წერტილზე ჰქონდა მიოყრობილი. ჩემ ხელქვეითებს დავავალე დასაფლავების და ყველა საჭირო ღონისძიების მოგვარება.
პანაშვიდები, ჩემ სახლში, ჩემი რძლის, რომელმაც ჩემ შვილს უბედური და ბნელი დღეები ნათლად უქცია, რძლის, რომელმაც ჩემი შილის თვალები ბედნეირებით აავსო, მე კიდევ, მათი ერთ-ერთი უბედურების მიზეი გავხი, როგორ შემეძ₾ო არ მეღიარებინა რომ ჩემ შვილს ჰქონდდა პრობლემა, და არა ნანას დაორსულებისას. რა გაეწყობა, მან საბოლოო მაპატია.
მისი ცხედარი ჩვენი სახლის სასტუმრო ოთახში დავასვენეთ, მოდიოდა ყველა, ვისაც კი ვიცნობდი, ქალი ა კაცი, დიდი და პატარა, ბევრმა ადამიანმა გაიზიარა ჩვენი წუხული და გვერდში გვედგნენ.
დადგა დღე როდესაც ნანა მიწისთვის უდნა მიგვებარებინა, ზურაბი აოცებული იყო ამ დღეების განმავლობაში. ბოლომდე ვერ გაეცნობიერებინა რომ დედა აღარ იყო, ალეკომ უთხრა რომ დედა წავიდა, გაფრინდა ცაში ანგელოზებთან, რომ ის მის მფარველ ანგელოზად იქცა, რომ ზურაბს შეეძლო ყოვე ღამე ძილის დროს დედა როგორც ანგელოზი დასიზმრებოდა, ის არასროს მიატოვებდა მას, მისი საყვარელი დედა ყველთვის დაიცვდა და გევრდში ეყოლებოდა.
მივაბარეთ ნანა საფლავს.
ქელეხი, სხვის გასვენებაში ბევრჯერ ვარ ნამყოფი, ქელეხის სუფრაც ბევრჯერ გაშლილა, გარდაცვლილის მოსაგონებლად და პატივის მისაგებად, მაგრამ ნანას ქელეხის სუფრა, ვერა და ვერ გავაცნობიერე.
დასრულდა ქელეხი, ჩემი შვილი ისვ გონზე ვერ მოდიოდა, დავბრუნდით სახლში და შევიდა ოთახში და დაწვა. ზურაბს დედა დაეღუპა, მამას კი საერთოდ მიავიწყდა.
ალეკოს დაყავდა ბავში, აქეთ იქით, ყურადღებას არ ვაკებდით ვართობდით რაც შეგვეძლო, ძიძაც ავუყვანეთ თუმცა, ტატო საერთოდ არ რეგირებდა.
უღიმღამო დილა გათენდა, ნანას დასაფლავებიდან რამოდიმე თვემ გაირა, ტატო იწვა და ისევ სვავდა, როგორც ჩანდა მხოლოდ სასმელში პოვებდა შვებას. დღითი დღე უფრო მეტს და მეტს სვავდა.
ეზოში გავედით, გრილი ამინდი იყო, ბაღში ვისხედით ზურაბი კი იქვე თამაშობდა.
- რა ვნათ მამა, ტატოს რა ვუშველოთ?
- არ ვიცი შვილო, აგერ თავის შვილს ვერ ხედავს ჩვენ რა ვუშელოთ....
- ფსიქოლოგი, რომ მოვუყვანოთ, ძლიან ბევრს სვავს და აგრესიულია როცა სასმელს თავი დაანებოს ვთხოვ, არ მინდა რამე დაემართოს.
- სამწუხაროდ ისევ ბნელეთმა მაოიცვა, როგორ მიხაროდა ნანას გამოჩენა მის ცხოვრებაში, ნათელი მოჰფინა, ახლა კი დაგვტოვა...
- იქნებ დრო რომ გავა დაივიწყოს.
- დრო მას არ შველის ალეკო, დრო არ შველის...
- ზურა, ცოტა ახლოს მოდი, მანდ ნუ დარბიხარ საშიშია ქვებია ბევრი - გავძახე ზურას
- მოვალ, მალე - შემომძახა ტკბილი ხმით ჩვენმა ანგელოზმა
ცოტა ხანიც ვისჯედით როცა უცებ ზურაბის ხმა შემოგვესმა, წამოვხტით და ბავში უგონო ეგდო ძრს.
- ზურა, ზურა, ხმა გამეცი ბიძი, ზურააა - უგონო ბავშ ეძახდა ალეკო
- დაეცა მამა დაეცა მონი, სასწრაფოდ წამოიყვანე, საავადმყოფოში ავიდეთ
- სასწრაფო გამოვიძახოთ მამა, რამე არ ჰქონდეს მოტეხილი
- დრო არ არის შვილო, სანამ სასწრაფო მოვა ზურას რამე არ მოუვიდეს სისხლი მოსდის თავიდან - ვნერვიულობდი
ალეკომ ბავში ხელში აიტაცა, მანქანაში ჩავსვით და სასწრაფოდ წავედით. მანამდე ძძას დავუბარე ტატსოთვის ეთქვა.
მივუახლოვდით სასწრაფოს, საშინლად მეშნოდა, ექიმი გამოვარდა და ჩემი ბიჭი შეიყვანეს. დიდხანს ველოდებოდით, ექიმი გამოვიდა, მე და ალეკო მივცვივდიდთ
- ბატონო ვლადიმერ, თქვენი დიდი პატივისცემა მაქვს ხომ იცით, ეს კლინიკა თქვენით არსებობს, მაგრამ....
- მაგრამ რა ხდება გურამ რა ხდება ჩემი შვილიშილი როგრაა?
- თავი დაარტყა როგორც ჩას, კისრის მალები აქვს სუსტად, ასევე ტვინის შერყევა, და გაჟონვა, ასევე ხელხემლის მალებიც დაზიანებულია, ვწუხვარ
- რას ნიშნავს, ცოცხალია?
- ცოცხალია, კი, ამ ეტაპზე უგონოდაა, თუმცა.....
- თუმცა ექიმო, რას გულისხმობთ? - ალეკო განერვიულდა
- შეიძლება ხეიბარმა გაახილოს თვალები, მომიტევეთ, მაგრამ ამ რეალობას უდნა შეეგუოთ.
- რას ამბობ გურამ, რა ხეიბარი? - გონზე ევრ მოვდიოდი, ვერ ვიგებდი რას ამბობდა.
- ბატონო ვლადიმერ, სამწუხაროდ შეიძლება სიარული ვერ შეძლოს.
გონება დამებიდნა, აი როგორ შევუსრულე ნანას უკანასკნელი სურვილი, მისი შვილი ხეიბარი გავხადე, ხომ შეიძლებოდა იმ ქვებისგან მომეშორებინა, მვსულიყავიდ ა წამომეყვანა, ო, ღმერთო ჩემო.
ექიმის თქმით ამ ამაღა ზურაბი დაკვირვების ქვეშ იქნებოდა, ამიტომ სახლშ დავბრუნდით, სასტუმრო ოთახში დივანზე წამოწოლილი ტატო დაგვხვდა
- რა ხდება?
- შენი შვილი დაეცა ტატო, და შეიძლება ხეიბარი დარჩეს.
- როგორ?
- როგორც გაიგე, შეიძლება ვერ გაიაროს.... - სევდიანად უთხრა ალეკომ
- მამა, მართალს ამბობს? - მკითხა
- შვილო, სამწუხაროდ .....
- მამა, შენ ხომ ყველაფერი შეგიძლია, უშველე ჩემ შვილს - ცრემლები წასკდა და მუხლებში ჩამივარდა
- ყველაფერს გავაკეთებ, ქვას ქვაზე არ დავტოვებ, მსოფლიოს ყველა კნილიკაში წავიყვანთ, იქამდე სანამ ზურაბი სუარულს არ შეძლებს, მე გპირდები.
- მამა, უშველე, გთხოვ, ის ერთადერთია ნანასგან რაც დამრჩა, გემუდარები
- ნუ ნერვიულობ შვილო, ყველაფერ გავაკეთებ.
- ტატო, ახლა მაინც მოდი გონს ჩემო ძმაო, გამოფხიზლდი, ნანა წავიდა მაგრამ ანგელოზი ჩაგაბარა, ასე უსრულებ მას დანაპირებს?
- ვწუხვარ, მიჭირს ცხოვრება არ მინდა ხალხო, ნანას გარეშე - ტიროდა და ისევ მუხლის ჩოქებზე იდგა
- გონს მოეგე, ტატო, შენ შვილს ჭირები გესმის, ნანას ასეთი არ მოეწონებოდი, მას უნდოდა ზურაბისთვის მიგეხედა კაცად აგეზარდა, შუსრულე ჩემო ძმაო რაც დაპირდი, შეეშვი სმას
- მართალი ხარ, ახლა ჩემ შვილს ვჭირდები. ისე როგორ არადროს. აღარ დავლევ, არ მივატოვებ, მანახეთ გთხოვთ.
- ახლა ვერ ნახა შვილო, ხვალ წავიდეთ, ექიმმა ხვალ დავიბარა.
რთული ღამე გვქონდა, ჩემ ხელქვეითებს ვთხოვე საუკეთესო კლინიკების და ექიმების პოვნა, ზურაბი რომ გამომეჯანმრთელებინა.
გათენდა. საავადმყოფოში მისულებს ექიმი მაშინვე შეგვეგება, ზურაბი გონს მოსულიყო, თუმცა ფეხის კიდურებს ვერ ამოძრავებდა. ეს სიახლე არ ყოფილა თმცა იმის იმედი რომ ექიმის ნათქვამი არ გამართლდებოდა იმედი მქონდა.
სხვა გზა არ იყო, ზურაბ შერმადინი ფეხზე უნდა დამდგარიყო.

ვახტანგი.
ირაკლის ბედნეირებით ემც ძალიან ვხარობდი, თუმცა სიხარულის და ბედნიერების ერთადერთი მიზეზი ის არ იყო, ძალიან გამახარა ცემმა ბიჭა მუცელში მოძრაობა რომ დაიწყო საოცრაც, მაგრამ წარსული მოსავენებას არ მაძლედა, მით უმეტეს პატარას ნათქვამის შემდგომ.
ნასვამი იყო აშკარად, მისგან ვერ ვერაფერი გავიგე ნორმალურად, ზახარააც არაფერი იცოდა, ამიტომ ერადერთი ან მერაბა ან პატარას მამა მრჩებოდა, რომელიც რეალობაში გამარკვევდა, რა ხდებოდა რატომ უნდა შემშინებოდა პატარას მამის სიკვდილის.
როგორც კი გათენდა ეზოში გავიჯერე, როგორც ყოველთვის ეზოში ფუსფუსებდა. მივედი
- ვახო, შვილო როგორ გეძინათ აბა?
- კარგად , აქ ალიან კარგია თქვენთან.
- მიხარია რომ მოხვედით.
- მამა, ამას წინად პატარა ვნახე.
- რა? სად ? როგორ?
- ხო, დამირეკა შეხვედრა მხოვა, მამაჩემი თუ მოკვდ აყველას დედა მოგვეტყვ*ბაო.
- რაო?
- ხო რაც გაიგე, მამა რა ხდება?
- მმ..... არ ვიცი შვილო, არაფერი გამიგია, წლებია მამაისთან არ მილაპარაკია, ხო იცი არა.
- ხო მე ვიცი მაგრამ, თუ ეს იმ ამბავს ეხება, წარმოდგენაც არ მინდა რა დატრიალდება მაგრამ როგორ, ამდენი ხნის მერე ესე უცებ როგორ უნდა გამოირკვეს?
- დამშვიდდი...
- ახლა, როცა ოჯახი მყავს, ყველაფერი თავზე დამემზობა, ჩემი ბიზნესი, ანა ჩემი შილი, შენ მამა შენ!
- ყველაფერი კარგად იქება, მე ვინახულებ პატარას და მამამისს.
- ასე აჯობებს მამა ნამდვილად.
დავმშვიდდი, ძველი ცოდვების გახსენება ნამდვილად არ მინდოდა მით უმეტეს ახლა, და იმ ყველაფრის გამოაშკარავება!
მერაბმა ცოტა ხანში დამიძახა, მითხრა რომ ერთად უნდა წავსულიყავით, მივხვდი სადაც მივდიოდით. ფეხები უკან მრჩებოდა მაგრამ სხვა გზა არ იყო.
დიდი სახლი, ნაცნობი გალავანი და ნაცნბი დიდი შავი ჭიშკარი. შევედით. მაშინვე პატარა დაგხვდა.
- კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება, როგორ ხართ?
- კარგად, მამაშენის სანახავად მოვედი, ვახოც წამოვიყვანე ასე აჯობებდა.
- მობრძანდით, მის ოთახშია, იცის გელოდებათ.
პატარას გავყევით, ძველი მოგონებები ამიტივტივდა, როგორ დავრბოდით სამივე ამ კიბეებზე, ოთახიდან ოთახში, მერე როგორ გვიყვიროდნენ მამები გეყოფათ გაჩერდითო კაბინეტიდან თუმცა ჩვე მაინც ვაგრძელებდით.
საძნებელში შევედით.
- მერაბ, მერაბ, მოხვედი?
- მოვედი.... - ეღიმებოდა მამაემს.
- ვახტანგ, მე ვიცი შენი და ჩემი უფროსი შვილის ამბავი, დროა დავიწყოთ, და დამოყვრდეთ.
- ის მუდამ ჩემი მტერი იყო, რამოდენიმე ხნის წინაც, ჩემ ბიზნეს უმიზნებს, წილი უდა ძალიან კარგად იცით.... ერთად ცდილობდით, მაგრამ არ გამოგდით, ხომ ასეა?
- ვახტანგ, მე ძალიან ცუდად ვარ, ახლა თუ არ გაძლიერდებით სამივე ისე როგორც იყავით უბედურება დატრიალდება.
- ამაზე სასაუბროთ მოვედით - თქვა მამაჩემმა.
- მე ველაპარაკე ვახოს მამა - თქვა პატარამ.
- დღევანდელ რეალობაში ჩემო შვილებო და მეგობარო მე არანაირი ძააუფლება არ მაქვს მთავრობაზე და შნაგან საქმეთა სამინისტროზე, აღარც შენ მერაბ, ამიტომ საფრთხე ემუქრებათ ჩვენ შილებს.
- საიდან მოიტანე ? - გაკვირვებით იკითხა მამჩემმა.
- მოკლედ, საგამოძიებო სამსახურის უფროსი აღარ არის ვოვა კეკელიძე, გაათავისუფლეს რამდნეიმე თვის წინ.
- რას ამბობ, არც გამიგია - გაუვირდა მამაჩემს
- ხო და, მის ადგილას ახალი მოიყვანეს ვინმე კოკა კობერიძე, რომელზეც ვერანაირად ვერ გავედით, ვერ დავეკონტაქტეთ და ვერანაირად ვერ შევძელით მისი მოსყიდვა, არ არის კორუმირებული, ძალიან სუფთად მუშაობდა ყოველთვის სადაც იყო, ახლაც მის თანამშრომლებს დაავალა ყველა გაუხსნელი და საეჭვო საქმეები ამოეწია, და ერთ ერთ ჩვენია მერაბ!
- ყველას ყიდვაა შესაძლებელი ფულით, ეგ ვინაა ასეთი?
- მე, ვერაფერი შევძელი.... ჩემი სიკვდილი კი ყველაფერს გააუარესებს, ჩემი დავალებით გაკეთდა ის ყველაფერი, ჩემი სიკვდილის შემდეგ ეს ყველაფერი ვეღარ იმარტება, ყველაფერი სააშკარაოზე გამოვა, ჩვენი შვეილები დაიღუპებიან.
- რას ამბობ, მე მოვიკითხავ ამბავს, იქნებ რამე შევძლო - გაკვირვებით თქვა მამაჩემმა.
- რა ხდება ხალხნო, წლების წინ რაღაც მოხდა, მაგრამ ხომ დასრულდა, ვის რაში უნდა აინტერესებდეს?
- ვახო, იქ ყველაფერი მიიჩქმალა კი იცი შენ..... ფულმა ყველაფერი დაფარა ხომ იცი....
- ხომ მაგრამ, დასრულებულად არ იყო გამოცხადებული სი საქმე?
- კი ვახო, იმიტომ რომ ფული იდო თევნ სამივეს წონა!
- რა უნდა ვქნათ ახლა? - ვნერვიულობდი.
- ალბათ ქვეყანა უდნა დატოვოთ სამმივემ.
ამ საუბარში ვიყავით, რომ კარი ალექსანდრემ შემოაღო.
- ჩემი მტერიც მოსულა, გამარჯობა ალექსანდრე.
- გაგიმარჯოს ვახტანგ!
- ახლა მტრობის დრო არაა, ერთად უნდა დადგეთ! - გაგვიმეორა მამაჩემმა.
- გაიგეს ყველაფერი? - იკითხა ალექსანდრემ.
- კი, გავიგეთ, მე შენი ძმა ვნახე მაგრამ ვერაფერი მითხრა ამიტომ მამაჩემთან ერთად აქ მოვედი ყევლაფრის გასაგებად. ვერაა კაი ამბავ ალეკო.
- კი, ვერაა, ახლაც ამბების გასაგებად ვიყავი მაგრამ ევრაფერი - თქვა ალეკომ
- რა უნდა ვქნათ, რამე იდეა გაქვს? - ვკითხე
- ყველა ჩვენი გავლნა უნდა გამოვიყენოთ და ის ვიღაც კოკა კობერიძე სამსახურიდან უდნა გავათავსუფლებინოთ. - თქვა ალექსანდრემ.
- ეგ ყველაზე კარგი იქნებოდა, მაგრამ როგორ? - იკიტხა მამაჩემმა
- რამე უდნა მოვიფიქროთ მამა, მე ქვეყნის დატოვებას არ ვაპირებ!
- არც მე, ჩემი შვილი მყავს მისახედი! - დააყოლა პატარამ
- მერე რა რომა რც ცოლი მყავს და არც შილი, არც მე მინდა ჩემი ცხოვრების მიტოვება - დაამატა ალექსანდრემ.
- ხო და მოძლიერდით მამა, ერთად დექით როგორც ადრე!
- ასე ჯობია. - დააყოლა მერაბმა.
- პატარა, ვახო წამოდით დაბლა, დავტოვოთ მამები მარტო, ჩევნ ვსიაუბროთ.
დავემშვიდობე ავად მყოფ ბიჭების მამას და ჩამოვედით, ჩვენდა გასაკვირად ისევ იმ ბაღში გავედით აუზის პირას სადაც დავრბოდით და ვიცინოდით.
სამივემ ერთად გავისხენეთ ბავშობა, გვეღიმებოდა, დრო იყო ყველა წყენა დაგევვიწყებინა, ჩემსა და ალექსანდრეს შორის შუღლი და ბოროტება, რადგან წინ ურთულესი დღეები გვქონდა, დღეები რომლების შესაძლო იყო წყვდიადად ქცეულიყო.
- რამე უნდა მოვიფიქროთ სასრქფოდ! - თქვა ალექსანდრემ
- ვფიქრობ, ასე მალე რა ვიღონოთ აზრზე ვერ მოვდივარ....
- ვახო, ჩერეზ ზახარათი მოვძებნოთ ვინმე....
- არა, ალეკო ზახარას ასეთი თანამდებობის პირები არ მგონია იცნობდეს, მაგრამ მე ერთი რამ მაღელვებს....
- რა?
- სიმართლე თუ გამოაშკარავდება, ალეკო, მინდა სიმართლე ითქვას!
- რას გულისხმოვ ვახო?
- იცი რასაც, შენც იცი პატარა....
- ვახო ამის დრო არაა ახლა - დააყოლა ალექსანდრემ
- ბიჭებო, რომ არა მე, ის ყველაფერი არ მოხდებოდა...
- ვახო, მაგას არ აქვს მნიშვნელობა დრეს, თუმცა ჩვენი მტრობის მიზეზი, გარდა იმისა რომ შენ ბიზნესის წილს არ მაძლევ ეგეც იყო და მთავარი.
- ხო და ალექს, გთხოვ, თუ სიმართლე გამჟღავნდება და ჩვენი გასამართლების ჟამი მოვა, მე მინდა ყველამ ყველაფერი გაიგოს.
- ვახო, გთხოვ, ამის დრო არაა - ნერვიულობდა პატარა.
- საჭესთან მე ვიჯექი, ვახო, შენ ჩემ გვერდით, ჩვენს უკან კი პატარა შოკირებული.
- ხომ მაგრამ მე რომ არ დამეჟინა და მეჭიდავა შენთან და საჭეზე ხელი არ მომეკიდებინა არც ის ავარია მოხდებოდა, მე გეჭიდავებოდი და საჭე ვეღარ დაიმორჩილე, ხო ასეა ტატო? ხომ გახსოვს, იმ ორი ადამიანის სიკვდილი ალეკოს კი არა ჩემი ბრალია.
- ვახო, გეყოფა, ვლადიმერმა და მერაბმა ყველაფერი მოაგვარეს, ტატომ რომ ბიჭი მოკლა ისიც, ყველაფერი რიგზეა...... - ამბობდა მშვიდად ალეკო
- ძლივს დავივიწყე, წლების განმავლობაში მესიზმრებოდა.... - ლამის ვიტირე
- პატარა, უთხარი რამე, ახლა ამის დრო არაა ხომ ასეა - მამშვიდებდა ალეკო
- ვახო, მართალია ალეკო, კარგი რა, რაც იყო იყო, მეც ძალიან მიჭირდა მაგრამ დრო ყველაფრის მკურნალია, თავს ნუ იდანაშაულებ, ყველანი დამნაშავეები ვართ! - დააყოლა პატარამ
- იცი რა მახსენდება? - თქვა ალეკომ
- მაინც?
- რატომ შევარქვით ტატოს პატარა
- აჰაჰაჰაჰა.... კი როგორ არ მახსოვს - გამეცინა მე
- უნივერსიტეტში მიდოდა, პირველი ლექცია ქონდა, გავარდა მანამდე და გეხსაცმელები იყიდა, მოვიდა და ტიროდა, გახსოვს ხო ვახო?
- კი, და მერე რომ ჩაიცვა კიდევ უფრო ტიროდა - მეცინებოდა
- მერე იმიტომ ვტიროდი რომ მაგარი ფეხსაცმელები იყო და ცემი ზომა არ ქონდათ ამიტომ.....
- ამიტომ ორი ზომით პარტარა იყიდე - ვხარხარებდი მე
- ხო, სამაგიეროდ მაგარი იყო..... - დააყოლა პატარამ
- ისე, ალეკომ კი იცის, თუმცა შენთვს არ მითქვამს ვახო, ან როგორ უნდა მეთქვა არ ვიცოდი, როცა გავიგე უკვე გვიან იყო
- რაზე პატარა, რა უნდა გეთქვა? - გამიკვირდა
- ის ბავში, იმ ქალის და კაცის შილი, თავიდან ვნახულობდი, როგორ წაიყვანა ვიღაცა ქალმა სკოლაში მახსოვს, მერე მეც დავოჯახდი კი იცი და ზურაბიც გაგვიჩნდა, ნანას გარდაცვალების მერე, ჩემი დეპრესიაც გახსოვს.
- რა შუაშა ეს ყველაფერი პატარა ისედაც ვიცი.... - მიკვირდა რას ამბობდა ვერ ვხვდებოდი.
- ტატო, ამის დრო არაა ახლა, არ გგონია? - თქვა ალეკომ
- უკეთესი დრო ვერ იქნება ალეკო, ჯობია ახლა - თქვა ტატომ
- პატარა რა ხდება, ამოღერღე რა....
- მას მერე რაც აზრზე მოვედი რამოდენიმეჯერ ის ბავში ვნახე, მერე და მერე იზრდებოდა, სულ მარტო იყო ვახო, ბაბუამისი ზრდიდა....
- მერე?
- მერე ის რომ, ის ბავში, ის გოგოა, შენი საცოლეა ვახო, ანა...
- რა? - ენა ჩამივარდა. ადგილიდან წამოვხტი და ბოლთას ვცემდი.
ყურებს ვერ ვუჯერებდი, არ მჯეროდა, ნუთუ ანას დიდი უბედურების მიზეზი მე ვიყავი.



ვახტანგი.

- არა , არ არსებობს პატარა, დარწმუნებულ ხარ?
- კი, და შენც იცი, რომ ანას მშობლები ავტოკატარსტროფაში მოყვნენ და დაიღუპნენ, თუმცა ანას ბოლომდე არ ჯეროდა მამამიის დანაშაულის და ამბობდა რომ ვერ იპოვეს დამნაშავეები.
- ღმერთო... ეს რა უბედურებაა..... კი პატარა ვიცოდი, ნათქვამი აქვს, მაგრამ, რა პატარაა სამყარო ღმერთო, არ ვიცი ამას რომ გაიგებს რა რეაქცია ექნება.
- ვახო, სანამ რამეს არ მოვაგვარებთ ჯობია არაფერი გაიგოს, ინერიულებს ორსულადაა თან..... - მიტხრა პატარამ
- ხომ მაგრამ ამის დამალვა, როგორ?
- ესე, როგორც აქამდე ცხოვრობდი ისე უდნა გააგრძელო ვახტანგ, ნუ მოდუნდებიდ ა შენ თავში ძალა იპოვე. - გამხსნევებდა ალექსანდრე
- შევეცდები, მაგრამ აქამდე როგორ არ ვიფიქრე? როგორ აზრად არ მომივიდა...
- რას იფიქრებდი, მაშინ იმ 90 იან წლებში ათასი უბედურება ხდებოდა, რას იფიქრებდი რომ შენი საცოლის მშობლების მკვლელობაშ ჩვენი ხელი ერეოდა, ამას ფიზიკურად ვერც ფიქრებდი, ასე რომ ყველაფერი კარგად იქნება, მთავარია, კოკას გავუსწორდეთ.
მიუხედავად წამოჭრილი პრობლემისა, მიუხედავად იმისა რომ ამხსნი განმავლობაში არც გამხსენებია ის რაც მოხდა, მხოლოდ ის იყო მიზეზი რომ მომავალს იმედით ვუყურებდი.
მიდი დავიწყება არ მინდოდა თუმცა საკუთარ თავშ ძალა რომ არ მეპოვნა სადღაც ბომჟივით ვეგდებოდი, ამიტომ ორ უკიდურესობას შორის ნაკლებად უკიდურესი ავირჩიე, ოდნავ მივიწყება, გონების უკიდეგანო კუნჭულში მიკუჭვა ამ ამბის.
მშვენეირი დღე იყო, აი მაშინ ჯერ კიდევ ნოადინები რომ დადიდა და ვლადიმერი და მამაჩემი სახელმწიფო შავი ვოლგებით, ორიე ჩინოვნიკი იყო და მიუხედავად მათი სიყვარულისა და პატივისცემისა, ორივე კორუმპირებული. საღამო კარგად მიდოდა, ბიჭებიც ვერთობოდით, თუმცა დიდად, მე არ მხიბლავდა დალევა და დროს ტარება, ამიტომ ჩემთვი ვიჯექი ჩუმად, ხალხს ვუსმენდი, აქეთ იქით დავდიოდი ეს იყო და ეს.
მხოლოდ მაშინ მოვედი გონს და რეალობას თვალი გავუსწორე როცა ტატო ვიღაცას, წვეულებაზე მოსულს, ჩმთვის უცხო ადამიანს ეკამათებოდა. ალექსანდრე და ბიჭები გაემართნენ, და ვიფიქრე ჩემ გარეშეც მოგვარდებოდა ამიტომ ისევ ჩემ ადგილს დავუბრუნდი ბუხრის წინ.
რამოდენიმე ხმაშ იარაღის გასროლის ხმამ გამომაფხიზლა, სასწრაფოდ გავვარდი, ვიღაც გოგო ბიჭის სართუმალთან ჩაჩოქილი ეგდო და ტიროდა, აქეთ ტატო იყო იარაღით ხელში და ალექსანდრე ექაცებოდა დროზე წავედითო.
ვერაფერი მოვიფიქრე, მაშინ როდესაც მანქანაში ჩაჯდნენ კოკა და შაკო, მე წინ დავჯექი, ალექსანდრე კი საჭესთან. კარგად მახსოვს, იარაღი რომლითაც ტატომ ის ბიჭი დაჭრა წამოვიღე და მანქანის უკანა მხარეს ჩავაგდე.
გზაში ტატო ბოდავდა, მოვკალი, მოვკალის ძახილით, ალექსანდრე კი ცდილობა სიმშვიდე შეენარჩუნებინა, ბიჭები ამშვიდებდნენ ტატოს მალე ჩავალთ თბილისსშიო, ამ დროს ალექსანდრემ ნერვიულობა დაიწყო
- რა გვეშველება ბიჭებო რააა - ყვიროდა გიჟივით
- არ ვიცი ალექ, მალე უნდა ჩავიდეთ თბილისსში - ვამხნვებდი
ბიჭები რაღაცაზე შეკამათდნენ უკან, შაკო და კოკა, მხოლოდ ტატო იყო გონებადახშული, მხოლოდ მამას ახენებდა მხოლოდ ის ესახებოდა მის მშველელად.
- მოკლა ბიჭო მოკა, ამ ნაბიჭვა*მა ბავშვმა, ვახო მოკლა მგონი - ყვიროდა ალეკო
- დამშიდდი, იქნებ ცოხალია
- არა, ბიჭო, შვი*ი ვიყო მოკლა, ხელები მიკანკალევს ვახო, ფეხებიც მეშიანია
- ალექს მე დავჯდები საჭესთან დამშვიდდი
- არა, გააჯ*ვი ვახო, შემეშვი - აღელვებული იყო ალექსანდრე
საჭეზე ოდნავ ხელი წავუკარი
- გააჩერე ბიჭო მანქანა გესმიიის?
- არა, არ გაავაჩერებ, მალე უნდა ჩავიდეთ ვლადიმერთან - ისევ ალეკო ყვრიოდა
ისევ საჭეზე წავუკარი ხელი, როცა გზააბნეული დადიოდა, საჭეს მარცხნივ წევდა და შემხვედრ გზაზე გადავდიოდით, თან მოსახვევებში ტორმუზის მაგივრად გაზს აწვებოდა, ისევს აჭეს ვუჭერდი რომ ავარია არ შეგვმთხვეოდა, როცა ხელი მკრა და შემტხვევით საწე მარცხნივ მკვეთრად გადაწია და შემხვედრ მანქანას დავეჯახეთ.
რამოდენიმე ხანში თვალები რომ გავახილე, ბიჭებს გადავხედე, ატოს თავი შუშაზე მიერტყა, კაკოც და შაკოც გონზე არ იყვნენ, ალექსანდრეს კი საჭეზე ქონდა თავი დარტყმული. მალევე გონზე მოვედი, გამოვიფხიზლე თავი, მანქანას რომ შევხედე მხოლოდ მარცხენა მხარე ჰქონდა დაზიანებული, მეორე მანქანის ძებნა დავიწყე, ის მარცხნივ ხრამში იყო გადავარდნილი, როგორც დავაკირდი სიბნელეში კარგად არ ჩანდა, საბარგულიდან ფანარი ამოვიღე და ზემოდან მივანათე, მანქანა ამოყრავებული ეგდო და ბოლი ასდიოდა.
მანქანსთან მალევე მივედი, როგორც ეტყობოდა დიდად არ იყოდ აზიანებული, ჩემი ვარაუდით, ჩვენ დავეჯახეთ წინიდან მომავალ მანქანას მარცხნიდან, ხოლო მძღოლს მარცხენა მხრიდან და გადავარდა მარჯვნივ ხრამში. დიდი ალბათობით ჩვენი მანქანა დაიძრებოდა. ალექსანდრე მგზავრის მხარეს გადავათრიე და საჭესთან მე დავჯექი, მახსოსვ პირჯვარი გადავიწერე და ღმერთს შევთხოვე მანქანა დაქოდილიყო.
მანქანა დაიქოქა და სასწრაფოდ საავადმყოფოსკენ წავედი. ამ საავადმყოფოს დირექტორი ლერი იყო, რომელსაც დღესაც ვეკონტაქტები.
მალევე ვთხოვე მერაბს და ვლადიმერს დაკავშირებდოა და ეთქვა ყველაფერი. როგორც კი ჩვენი მამები მოვიდნენ, ჩემ სულში მშვიდობამ დაისადგურა.
მერე, მოხდა ის რომ საქმე შიეკერა ისე, რომ პავლეს თავად გაუვარდა იარაღი, ხოლო ავარია კი იმ კაცის - მძღოლის ბრალი იყო.
დამსწრე საზოგადოებას, კერძოდ შაკოს დაბადების დღის წვეულებაზე მყოფთ, რომლებმაც ეს ინციდენტი დაინახეს, ფულით გაჩუმდნენ.
წლები არ მასვენებდა ამაზე ფიქრი, მამაჩემმა სასტიკად ამიკრძალა უახლოესი წლების განმავლობაში ტატოსთან და ალექსანდრესთან ურთიერთობა, იყო დრო ამ უბედურ შემტხვევამდეც არ ვკონტაქტობდით, როგორც ხდება ხოლმე, თუმცა, მას შემდეგ რაც ტატო ღრმა დეპრესიაში ჩავარდა, მე მივხვდი რომ ჩვენ სამს შორის ყველაზე ძლიერი ალექსანდრე აღმოჩნდა, მხოლოდ მან შეძლო, გულში მყოფი დარდის სააშკარაოზე გამოტანა.
დღეს კი, ეს ყველაფერი შესაძლო იყო გაცხადებულიყო, იქნებ მე რომ არ გადამეკრა საჭე, ანას მშობლები ცოცხლები ყოფილიყვნენ... არ ვიცი ამ კითხვებზე პასუხი არ მაქვს, ერთი ვიცი, რომ ჩემი ბრალეულობა აქ ძალიან დიდია, და თუ პასუხი ვინმეს მოეთხოვებოდა, მეც უდნა ვყოფილიყავი მათ შორის, არანაკლებ მძიმე განაჩენით.
მიუხედავად ყველაფრისა ვახტანგ ანდრონიკაშვილი, ალექსანდრე და ტატო შერმადინები დრეს ისე უნდა გავერთიანებულიყავით როგორც არასდროს.
მაგრამ, ამ ყველაფრის თქმა არ ღირდა იქამდე სანამ იმ ვიღაც ახალ უფროს არ მოვაშორებდით იქიდან სადაც დაინიშნა, რომელი სამსახურიდანაც ცდილობდა ჩვენი ცხოვრების დანგრევას.
ტელეფონი ამოვირე და დავრეკე
- ზაქარ გაუმარჯოს
- ვახტანგ ბატონო
- ზახარ, ის ამბებია, ძველი....
- ვინ ქექავს?
- კოკა კობერიძე, იცნობ?
- შენ ბიჭო შიგ ხომა რ გაქვს, ხო არ ღადაობ?
- ზახარ, რა მეტყოაბ ღადაობის....
- ჩესნად ბაზრობ ტო?
- ზახარ მორჩი, იცი რამე?
- მეღადავები??? ყლ*თა შორის ყლ*ა, მაგარი ნაბ*ჭვარია
- პირადი იცი რამე? რით გამოვიჭირო?
- მაიგის გამოჭერას ეშმაკი გამოიჭირო ჯობს - იცინოდა
- კარგი, სად ხა რმოვალ ტელეფონით ვერ გბაზრები
- კარგი, კიკვიძის უკან სამრეცხაოსთან ვარ
- ბაზარი არაა, 9 წუთში მადნ ვარ.
მიხარია რომ დავურეკე, მიუხედავად იმისა რომ ზახარას ნაცნობობაზე მეტი გვჭირდებოდა რაღაცას გავიგებდი მაინც. ფირებში გართულს მანქანის ფანჯარაზე მომიკაკუნა
- ოე, გააღე.
- აბა რა ხდება მომიყევი ტო.
- კაროჩე ეგ კოკა კობერიძე არის ლავრენტა კობერიძის შვილიშვილი
- ეგ ვინ ჩემისაა?
- ეგ და ვლადიმერ შერმადინი ერთად *დნენ, ხალხს მაუთს ახევდნენ
- ვის?
- ბიზნესმენებს რა, ვისაც კი ძველ დროს მაყუთი ქონდა იმათ.... თან ემრე ეს ლავრენტი ციხის უფროსად დაინიშნა, ვადიმერი კი მთავრობის სახლის გლავნი გახდა, და შნაგან საქმეთა სამინსიტრო თუ რაღაც სირ*ბის მინისტრად კი ნათესავი გაჩითა
- და რა გამოდის პატიმრებზეც ფულ ჩალიჩობდნენ?
- ოეჰაა. ნუ გამოყ*ევდი, არა, პატიმრობამდე საქმე არც მიყავდათ, ვიღაცა მაყუთას, შიშკას შვილი თუ გაიტყნ*ბოდა ესენი ფულს ახევდნენ და არ მართავდნენ სასამართლოს, შე ჩემა მთელი პროკურატურა მილიცია პოლიცია ხელში ყავდათ
- ეს რას ჩალიჩობს?
- ბაბუამისი მკვდარია, მამაისი კიდე.... ჩემი ბიჭებისგან ვიცი, ნარკატაზე ზის.
- ჩესნად ?
- კი, ჩემი კონტაქტია მაგის ბარიგა, იმენა კრისტალივით სუფთას ითხოვს
- და მაგის შვილი საგამოძიებო სამსახურის უფროსად დანიშნეს ტო?
- მაგარი სირ*ბა გაიჩარხა ბოზ*შვილი ვიყო რა.
- მაგ მხრივ რომ დავჩალიჩდეთ არა?
- არა ტო, არ ვიცი, მამაისთან ვაფშე კავშირი არ აქვს კლიენტს, ხუი ევო ზნაეტ რა
- აბა რა ვქნა?
- მოკლედ, საქმე უდნა გავუფუჭოთ, შევტენოთ სხვა გზა არაა?
- ყლ*ობას ნუ გამაკეთებინებ ამხელა კაცს
- სხვა გააკეთებს, რეალურ საფრთხეს წარმოადგენს ეგ ყვე*ი.
- მამამისის ამბავი უნდა გამოვიდეს სააშკარაოზე და დაიჭირონ, საგამოძებოდან კი გამოუშვებენ..... ხოლო ის საქმეები არქივიდან უნდა გამოვიტანოთ
- ეგრე დაგეწყო ტო, ვააა რა გამიხურე ბაზარი - იცინოდა ზახარა
- რას გულისხმობ?
- ჩელეს გამოვათრევინებ
- ჩელე?
- ჩემი ძმაა, სხვა მშობლებისგან
- ეს ხუმრობაა ხო
- კარგი ტო ნუ იძაბები, მოკლედ ჩელეს დავებაზრები, თუ ცენტრალურ ელექტრონულ ბაზებში არ ფიგურირებ ეგს აქმეები დავწვათ, მარა, საინტერესოა კოპი ვერსია არქივში არ ქონდეთ იმ ყვერ*ბს გადაგზავნილი.
- არქივში?
- ხო არქივში
- მანდ ვინ ვნახოთ ზახარ...
- ჩელეს ეცოდინება, მაგარი შენძ*ულია
- მიდი, დაჩალიჩდი რა
- იასნად. წავედი
- ველდოები ზარს
- ბაზარი არაა ძმაო
ტელეფონი ავირე და პატარას დავურეკე, მითხრა რომს ახლში იყვნენ და მივედი. ვლადიმერი დითი დღე ცუდად იყო, მაგრამ რაც მოვუყევ ძალიან გაუხარდა. ეს იემდი იყო.
ბიჭებმა ზახარას პატივისცემაზე დაიწყეს საუბარი, თავის თავად ეს ამბავი ასე სუფთად თუ მოგვარდებოდა, ზახარასთან ვალში ვიქნებოდით სამუდამოდ.
ის ის იყო ბიწებტა საუბარს მოვრჩი და სახლისკენ მივდიოდი, ტელეფონს დავხედე, უცხო ნომერი იყო, ვუპასუხე
- გისმენთ.
- ალო, გამარჯობათ ვახტანგ მე ზვიადი ვარ
- ხო ზვია გისმენ.
- ბატონო ვახტანგ არ მინდოდა თქვენი ასე გვიან შეწუხება მაგრამ, იქნებ ხვალ როგორმე გამონახოთ დრო ჩემთვის და მნახოთ?
- რა თქმა უნდა ზვიად, ხვალ 9 საათზე ბიზნეს ცენტრში ვიქნები, თუ მორიგეობა გიწევს ამობრძანდი, თუ არა და საღამოს რვა საათამდე მოდი როცა გინდა.
- დიახ, მიწევს მორიგეობა და დილით ათის ნახევარზე ამოვალ
- კარგი ამოდი, ხო მართლა ზვიად, როგორ არის ნათია?
- ნათია კარგადაა, ამაზე მიდნდოა საუბარი.
- იმ შემტხევვაზე რამე გაირკვა?
- დაახლოებით, გაგესაუბრებით ამაზეც.
- კარგი გელოდები ხვალ ზვიად.
- უღრმესი ამდლობა ბატონო ვახტანგ, მშვიდობიან ღამეს გისურვებთ, ბოდიში შეწუხებისთვის.
- შენც ასევე ზვიად, ბოდიში არ იყო საჭირო.
- კარგით ხვალამდე.
- ხვალამდე ზვიად.
ტელეფონი გავთიშე და გზა განვაგრძე. სახლში მისულს, სულ დამავიწყდა ყველაფერი, ბუხართან ჩემი ოჯახის წევრები ისხდნენ ტელევიზორი ჰქონდათ ჩართული და იცინოდნენ. ყველაზე მეტად მესიამოვნა დდაჩემს ანა მიხუტებული რომ ჰყავდა. მეც მაშნვე შევედი და მოვიკითხე მთელი ოჯახი.
- ოხ, მამა გენაცვალოს, რა ვაჟკაცი მყავს რა ვაჟკაცი - შემეგება მერაბი.
- ბატონო მერაბ, მე რა საქმრო მყავს აბა? - იცინოდა ანა
- ოჰ, ჩემო ძვირფასებო რა შვილი მყავს რა შვილიი, ავ თვალს არ დაენახვება - მიჰყვა დედაჩემი
- ოოოოო, ღმერთო მადლობა იმისტვის რომ ასეთი სიმპათიური ძმა მარგუნე, ღმერთოოო დიდი მადლობაააა - ხარხარებდა მარეხი
- მე კიდევ ძალიან ბედნიერი ვარ თქვენ რომ მყავხართ.
- ხომ არ გშია? - მკითხა ანამ
- თუ თქვენც გშიათ შევჭამ, დიდად არა
- შენ არ იცი ვახო, ანამ როგორი ხაჭაპურები გამოაცხო დედი, აუცილებლად უნდა ჭამო
- მართლა ანა ?
- დიახ, დედა მეხმარებოდა
- მაშინ ეგ შენ გამომცხვარად არ ითვლება ძვირფასო - ირონიულად გავეცი პასუხი
- რას კადრულობ ახალგაზრდავ! - მომიჭრა მარეხმა
- ოჰ, კუმ ფეხი გამოყოო - გავეცი პასუხი
- ჭამე მამა ჭამე
- გაგიცხელებ და ისე კარგი?
- კეთილი ანა გააცხელე შენი გამომცხვარი ხაჭაპური - მეცინებოდა
- ახლა არაფერსაც არ გავაცხელებ, რა არის ვახო?
- კარგი ნუ ბუზღუნებ
- არ ვბუზღუნებ
- მოდი აგეხუტო
მივედი და გვერდითმივუჯექი, მახარებდა ოჯახური იდილია.
- მე გაგიცხელებ დედი, ანა შენ იჯექი დაისვენე შვილო
ხაჭაპური მართლაც რომ გემრიელი იყო
- ყოჩაღ საცოლევ
ბედნეირი იღიმოდა ანა, უფრო მივეხუტე და შუბლზე ვაკოცე
- ოჰოო... დროა გვრიტები მარტო დავტოვოთ მშობლებო - იცინოდა მარეხი
- მართალია, უკვე ათი საათი ხდება ნელი, ჩვენი ძილის დროა
- ეს ნამდვილად მართალი თქვი, ძილინებისა ჩემო შილებო
- ძილინების დე
მხოლოდ მარეხი დარჩა და გამჭოლი მზერით გვიმზერდა, აშკარად რაღაც უნდოდა.
- თქვი ჰე... - დავარღვიე სიჩუმე
- ვახო, ხომ იცი როგორ მიყვარხარ არაა?
- მარეხ, რა გინდა თქვი
- ჩემი დაბადების დღე მოდის, რა უნდა მაჩუქო?
- რა გინდა ჩემო დაო რომ გაჩუქო?
- მაჩუქებ რომ გითხრა?
- ჯერ მითხარი, მერე ვიფიქრებ
ანას ეღიმებოდა, თან უნდოდა რომ გაეცინა მაგრამ თავს იკავებდა, მარეხი გვერდით მომისკუპდა და ისევ განაგრძო.
- ვახო, მე ხომ უკვე დიდი გოგო ვარ
- კი ხარ.
- ხო და....
- ხო და მარეხ....
- ძალიან გთხოვ !
- არა, არ არსებობს მანქანას არ გიყიდი, გამორიცხულია
- ვახო, კარგი რა, 29 წლის ხდება, თან ართვის მოწმობაც აქვს - დაემოწმა ანა
- აქ რა ხდება პირი შეკარით რძალ მულმა?
- გთხოვ, ჩემ მეგობრებს ყველას მანქანა ყავს, მე რა დავაშავე
- მართლა ვახო, არაფერი არ არის ამაში ცუდი, პირიქით, უფრო დაცული იქნები და აღარ ნერვიულებ სახლში რომ არ არის ნეტავ როგორ მოვაო, ხომ ასეა მარე?
- ანა მართალია ვახო, პირობას გაძლევ სანაქებო მძღოლი ვიქნები
- გოგო, საჭესთან მჯდარხარ საერთოდ?
- როგორ არა, გოგას მანქანაზე - უცებ მარეხი და ანა შეცბნენ
- ვინ გოგოა ? - კიტხვა დავსვი მაღალი ტონით
- ვახო, გოგა მარეხის მეგობარია, რა იყო.... - დაემოწმა ანა
- ხო ვახო მეგობარია.
- მელამ მოწმედ მისი კუდი მოიყვანაო, აბა დროზე ამოღერღეთ ორივემ ვინ არის გაგა?
- გაგა არა, ვახო გოგა გოოო გა - დამარცვლა ანამ, თან სიევ ერიმებოდა
- ჩემ ნერვებზე ნუ თამაშობთ, ვინ არის გო გა ?
- მეგობარი.
- საიდან იცნობ მე რატომ არ ვიცნობ?
- ბიზნეს ცენტრში მუშაობს
- სად?
- ხო მანდ.
- ვინაა, რა თანამდებობაზე?
- დაცვაში.... მორიგეობს
- შენ საიდან გაიცანი?
- რამდენჯერმე შემხვდა, ჯერ არ იცოდა ვინ ვიყავი, ცოტა თავხედურად მოვექეცი, მერე ხშირად ვკამათობდით, მერე მივხვდით რომ მოგვწონდა ერთმანეთი, ოღონდ არ იცის შენი და რომ ვარ - სწრაფად თვალებზე ხელი აიფარა
- ვერაფერი ვერ გავიგე - გაოგნებული ვიყავი - რატომ დამალე ვინ იყავი?
- ვახო, ჩეულებრივი ბიჭია, დედა ყავს და მამა, უნცროსი ძმა, შეჭრვებული ოჯახია, ეს ბიჭი ორ ადგილას მუშაობს, მარეხისთვის როგორი იყო ეთქვა მე შენი უფროსის და ვარო, ამიტომაც დაუმალა, გესმის?
- მესმის, უყვარხარ ?
- კი, ვიცი დარწმუნებული ვარ
- საიდან
- იმიტომ რომ ჰგონია დამლაგებლად ვმუშაობ შენ ბარში
- რა ნასნობი სიტუაციაა - ცოტა გამიკვირდა
- მე ვუთხარი, ასე თქვითქო - დაიმორცხვა ანამ
- უნდა გავიცნო
- რა უნდა გაიცნო ვახო, არ იცის ვინ ვარ, რომ გაიგებს ალბათ დამშორდება - ტირილი დაიწყო მარეხმა
- კარგი ნუ ტირი, რა არის სატირალი. ხვალ გავიცნობ, თუ მომეწონა დავაწინაურებ
- მართლა ? - გაებადრა სახე მარეხს
- აბა რა, ჩემი ერთადერთი დის გულისთვის ყველაფერს გავაკეთებ
მარეხიც და ანაც ბედნეირები იყვნენ, მარეხი ჩამეხუტა ტკბილი ძილი გვისურვა და საძინებელში ავიდა.
დავრჩით მე და ჩემი სიყვარული მარტო.
- ვახო, არ ეჩხუბო იმ ბიჭს რა?
- არა, რატომ უნდა ვეჩხუბო?
- რა ვიცი, ფეთქებადი ხარ, თან საქმე შენ დას ეხება, რომ ვიცი შენი და ჩემი დამოკიდებულება ოჯახის წევრების მმართ, ვხვდები რომ, რამე რომ აწყენინოს არ აცოცხლებ.
- კი, გეთანხმები.
- ამიტომ, ჯერ საშიშია ის რომ როცა გაიგებს ის ბიჭი რომ ატყუებდა მარეხი რას იფიქრებს.
- რა უნდა იფიქროს?
- ის რომ ამოწმებდა, რეალურად უყვარდა თუ არა, ყველამ იცის ანდრონიკაშვილების ოჯახის შესაძლებლობები და ამიტომ, ეს ხომ იცი ძალიან დააწვება ადმაიანს პატივმოყვარეობაზე.
- ვიცი, შეიძლება მართლა ცუდად მიიღოს ეს სიმართლე.
- ამიტომ, შენ თავიდანვე კარგად დაიწყე მასთან ურთიერთობა, მეგობრული თუ კარგი ბიჭია მაშინვე მიხვდები.
- ხოოო?
- დიახ.
- აბა ზოგ ზოგიერთები ამბობდნენ რომ პირველი შთაბეჭილება ყოველთვის მცადიარო?
- აჰააა,,,, გამახსენე ჩემი სიტყვები ხო?
- დიახ.
- ზოგჯერ სწორიცაა.
- ამიტომ მიყვარხარ, რომ ყოველთვის სამართლიანი და ობიექტური ხარ.
- მეც მიყვარხარ, ისეტივე ჯაჯღანა, მკაცრი და ამავდროულად ტკბილი როგორიც ხარ.
- წამო დავიძნოთ, გვიანია უკვე.
- დროა.
მე და ანა საძინებელში ავედთ. დავწექით და ანას მალევე ჩაეძინა. ასეთი სიმშვიდე ძალიან მოწმონდა, რა ჯობია ოჯახში ჰარმონიას, მაგრამ თან მაშნებდა.
წვიმდა რომ გავიღვიძე, ანას ისევ ეძინა, წყალი გადავივლე ჩავიცვი და პირველ სათულზე ჩავედი, მარეხი ბუხართან იჯდა. უცნაურად მომეჩვენა, ნუთუ ასე ასდრე ამდგარიყო, საატს დავხედე რვა სრულდებოდა.
- მარეხ რა ხდება?
- არაფერი, არ მეძინა გუშინ
- რატომ, მოხდა რამე? - გვერდით მუვუჯექი - ყავას მარტო სვავ?
- ხო ძინავთ ჩვენებს
- მეც დავლევ შენთან ერთად - წამოვდექი და ფინჯანში ყავა დავისხი აპარატიდან, მერე ისევ მივუჯექი - აბა რა ხდება მომიყევი.
- არაფერი ვახო მართლა....
- მარეხ, უთენია იმიტომ ზიხარ მარტო რომ არაფერი მოხდა?
- მეშინია, რომ გაიგებს გოგა ვინ ვარ დამშორდება....
- მაშინ დროს ნუ გაწელავ და სიმართლე მალევე უთხარი.
- როგორ ვუთხრა
- უთხარი რომ ხალხს უფრთხი, შენი გვარის გამო, იცის უთხარი რაც მოხდა, ვიღაც რომ აგეკიდა..... ავადმყოფი.
- ხომ მაგრამ, უხერხულად გამოვა
- სიმართლე არასდროს არის უხერხული მარეხ
- გასაგებია, მაგრამ მეშინია, ვერ წარმოიდგენ რა კარგი ადამიანია
- შენი გული რომ მოიგო უკვე დარწმუნებული ვარ
- იცი ერთხელ, ზუსტად ვიცოდი ფული რომ არ ქონდა და ტაქსით გამომიშვა, თვითონ კი ფეხით წავიდა სახლში
- კარგი ბიჭია
- ამას წინად, მხოლოდ ჩაი ავლიეთ, არასდროს მახარჯინებს ფულს არასდროს არ არის ფულზე და დახამებული
- მჯერა და ამიტომაც სიმართლე უთხარი
- ვეტყვი.
- კარგი, დროა წავიდე საუზმობას ვერ მოვასწერბ, მაგვიანდება
- წარმატებულ დრეს გისურვებ
- ხომ მართლა, დღეს ვნახავ გო გას
- კარგი, გამაგებინე მერე
- კარგი
სახლიდან გამოვედი, მანქანა დვაქოქე და ბიზნეს ცენტრისკენ გავემართე, საპარკინგე შესასვლელთან რომ მივედი ზვიადი დამხდა ვირაც ბიჭთან ერთად
- დილა მშიდობის ბატონო ვახტანგ - მომესალმა ზვიადი
- დილა მშვიდობის ზვიად, როგორ ხართ აბა?
- მადლობთ კარგად თქვებ ბატონო ვახტანგ
- კარგად, შენ არ გიცნობ ხო?
- დიახ, მე გოგა ვარ კიკნაძე
- სასიამოვნოა გოგა, აბა თქვენ იცით ბიჭებო, ზვიად ცოტა ხანში ამოდი
- დიახ ბატონო ვახტანგ
სასიამოვნო გარეგნობის იყო გოგა კიკნაძე, მშვიდი და წყნარი ბუნების ჩანდა, ჩემი დის შესაფერისი ჩემთვის დედამიწაზე არავინ დაიდოდა, მაგრამ ადამიანში წესიერებაზე და პატიოსნებაზე მაღლა არაფერ ვაყენებდი, ეს ბიჭი კი წესით ასეთი უნდა ყოფილიყო.
შენობაში შევედი, როგორც ჩანს ჩემ გამოჩენას დილის 9 სათისთვის არავინ ელოდა, რადგან ნახევრად ცარიელი იყო სამუშაო გარემო. მხოლოდ თინათინი იყო ადგილზე.
- რა ხდება?
- რა გულისხმობთ ბატონო ვახტანგ?
- უშაქრო ყავა შემომიტანე ერთი და დასწრების ამონაწერი, ვინ არ არის და რა მიზეზით.
- ახლავე...
მაგიდაზე განთავსებულ საბუთებს გადავხედე, როგორც ირკვეოდა ერთ-ერთ ცნობილ მაღაზიას გაფართოება სურდა და მის გევრდით არსებული ფართის შემოერთება. საკითხის განხილვა ნამდვილოს დღის წერიგში უდნა დამდგარიყო.
მოლაპარაკებებს ვაწარმოებდით Marks & Spencer-თან თავისუფალი ფართის აღებზე, რადგან ჩემ ბიზნეს ცენტრში მათ ფილიალი არ ქონდათ. რომელი იქნებოდ აპრიორიტეტი საკითხი უნდა განგვეხილა.
ამას ობაში, კარზე კაკუნი გაისმა, ზვიადი იყო.
- ბატონო ვახტანგ შეიძლება?
- მოდი ზვიად მოდი, მოდი, ყავას დალევ?
- არა, არ შეგაზუხებთ მადლობა
- რა შეწუხებაა, ერთად დავლიოთ - ტელეფინი ავიღე და თინათინს დავურეკე, ვთხოვე კიდევე ერთი ფინჯანი ყავა შემოეტანა.
- მადლობა ბატონო ვახტანგ.
- გისმენ ზვიად, რა ხება აბა?
- აი მაშინ, გახოსვთ ალბათ ჩემ დას რომ უბედური შემთხვევა შეემთხვა
- კი, როგორ არა, ზახარას თხოვე მაშინ დახმარება, მე აღარ მომიკითხავს, ბოდიშს ვიხდი, მეც დიდი პრობლემები მქონდა
- არა, ბატონ ვახტანგ რას ბრძანებთ, ძალიან დაგვეხმარა იმ ბატონის მეგობარი, რომელმაც შეძლო დამნაშავის პოვნა, უფრო სწორად მისი მანქანის.
- მერე?
- მისი მანქანა ვიპოვეთ, შემდგომ ისევ როგორღაც გავედით იმ მანქანის მესაკურეზე, მაგრამ როდესაც პოლიციაშ მივედით განცხადების დასაწერად რომ მისთვის გვეჩივლა, ჩვენი განაცხადი არ ჩაიბარეს, გვითხრეს, რომ თავის დროზე ვერ იქნა მტიკცებულებები მოპოვებული, რის გამოც საქმე დახურეს და განახლებას არ ექვემდებარებოდა. წარვუდგინეთ ვიდეო რომელზეც კარგად ჩანს ჩემ დას როგორ ეჯახება შავი კია, მაგრამ გვითხრეს რომ ვინაიდან კანონის შესაბამისად არ იყო ვიდეო ჩანაწერები ამოღებული, ისინი არ ითვლებოდა ფაქტებად, არარელევანტური იყო, არ ქონდა მას კანონიერი ძალა, ამიტომ სხვა გზ არ მქონდა, თქვენთა მოვედი, იქნებ შეძლოთ ჩემი დახმარება.
- სახელი და გვარი იცი ვინაა?
- მესაკუთრის სახელი და გვარი დიახ ვიცი
- მითხარი
- კოკა კობერიძე.
- რა?
- დიახ, იცნობთ მას?
- შორიდან მსმენია.....
- რა შეძლება ბატონო ვახტანგ გავაკეთოთ, არ ვიცი, ის როგორც ვისი სადღაც უფროსად არის დანიშნული, ამიტომაც ვერაფერს გავდი....
- გამომიგზავნე ეგ ვიდეო თუ არ შეწუხდები და ყველა ის მტკიცებულება რომელიც მოიპოვე, მე მივხედავ ამ საქმეს.
- ბატონო ვახტანგ, რა იქნება?
- შევეცდები პასუხი აგოს იმაზე რაც ჩაიდინა.... მინიმუმ სამსახურიდან გაათავისულონ!
- მარტო სამსახურიდან ათავისუფლება რას უშველის ბატონო ვახტანგ, მინდა რომ დაისაჯოს!
- ის რომ ვერსად იმუშავებს, და სადაცაა იქიდანაც გამოაგდებენ დამიჯერე ეგ მისთვის ყველაზე უარესი იქნება!
- არწმუნებული ხართ?
- რა თქმა უნდა, კარიერისტია და ამიტომ ეს ყველაზე მძიმე სასჯელი იქნება მისთვის.
- თქვენი იმედი მქონდეს ბატონო ვახტანგ?
- მე ჩემ შესაძლებლობების მაქსიმუმს გამოვიყენებ და მაგ ნაძირალას სამსახურიდან ისე გამოვაშვებინებ რომ ცხოვრებაში სახლიდან ცხვირი ვერ გამოყოს სირცხვილით!
- მადლობელი ვიქნები.
- კეთილი სხვა რამით შემიძლია დახმარება?
- არა, რას ამბობთ.
- ნათია ხომ კარგადაა
- დიახ დიახ, კარგადაა
- ზვიად, შენი მეწყვილე გოგა, როგორი ბიჭია?
- გოგა კიკნაძე?
- დიახ.
- ძალიან კარგი, მე რომ მოვედი აქ დამხვდა, ძალიან წესიერი და პატიოსანი ბიჭია, საქმისადმი დამოკიდებულებით და ცხოვრების ნირით.
- რას საქმიანობს აქ მუშაობის გარდა?
- სხვაგანაც მუშაობს, ანუ აქ რომ დრე გამოშვებითაა ის დღეები რომლებიც თავისუფალი აქვს მიმტანად მუშაობს ერთ-ერთ რესტორანში, ზუსტად სახელი არ მახსოვს.
- ოჯახი?
- დედა მამა და არ მახსოვს მგონი და ყავს, არა რა ბოდიშით ძმა ყავა პატარა.
- მანქანა ყავს?
- დიახ ყავს, ეკონომიურობის მიზნით პრიუს ც იყია, ძალიან გმაყოფილია
- ფული ჰქონდა?
- არა, ცოტა მოაგროვა და ბანკიდან გამოიტანა სესხი, ღამე უწევა მოძრაობა და ტრანსპორტის არ ყოფნის გამო, ერჩივნა საკუთარი მანქანით ევლო.
- ჭკვიანი ბიჭია, რამდენი წლისაა?
- ოცდაჩვიდმეტის, მის ასაკში ასეთი მოდნომება არ არის ხშირი ბატონო ვახტანგ.
- კი, მესმის, საცოლე შეყვარებული ყავს თუ იცი?
- ოოოო, ეს მართლა კურიოზული ამბავია
- რატომ?
- რატომ და მე სანამ მოვიდოდი აქ გაუცნია ერთი გოგო, თავიდან ძაღლი და კატასავით ვიყავითო, ისე იქცეოდა თავი როკფელერის ასული ეგონაო, მერე და მერე მივხვდიო რომ ძალიან საყვარელი იყოო, და ნელ ნელა დავმეგობრდითო, მოკლედ, ფულს აგროვებს, რომ ბეჭედი უყიდოს, ახლა დაბადების დღე უნდა ქონდეს და სურპრიზი უნდა მოუწყოს, ჯერ იმ გოგმაც არ იცის.
- შენ იცნობ იმ გოგოს?
- კი როგორ არა, ძალიან კარგი გოგოა, დამიჯერეთ იშვიათი წყვილია
- უხდებიან ერთმანეთს?
- მოხდომას თავი რომ დავანებოთ ორივე წესიერი და კეთილია, უყვართ ერთმანეთი, ეს გოგო დამლაგელად მუშაობს, და მშობლებს ეხმარება, ისევე როგორც გოგა, დაწმუნებული ვარ ნამდვილ კარგ ქართულ ოჯახს შექმნიან.
- ამ ბიჭს სახლი აქვს?
- კი, მშობლების, ერთა ცხოვრობენ.
- გასაგბია.
- ბატონო ვახტანგ, საინდამ ამხელა ინტერესი?
- ამას წინად, მეგობარმა მკითხა ვიცნობდი თუა არა ყველა თანამშრომელს, და მივხვდი რო ზოგ ზოგიერტების შესახებ არც კი სმენია, არა თუ ვიცნობ.
- თქვენთვის ძალიან რთულია 1500 ზე მეტ ადამიანს პირადად იცნობდეთ, და იცოდეთ ვინ რას აკეთებს.
- გეთანხმები, კარი ზვიად, თუ რამე დამატებით გავარკვიე ან შენ გაარკვიე გამაგებინე.
- ბატონო ვახტანგ თქვენი ყავა - შმეოვიდა თინათინი.
- დროული იყო თინათინ, სად არს მოსწრება?
- ახლავე შემოგიტანთ.
- დროულად რა, თან
- დიახ. - კაბინეტი დატოვა
- ზვიად, ახლა კი მოდი ყავა მივირთვათ და შემდგომ მიხედე შენ საქმეს.
ზვიადი სასიამოვნო ადამიანი ჩანდა. ძალიან უშუალო და კარგი ადამიანი იყო. ასე რომ მისი ნდრობა ვფირობ რომ შეიძლებოდა.
რაც შეეხება კოკას, უკვე ვფიქრობდი რა და როგორ გამეკეთებინა, იმისთვის რომ ჩვენ მშიდად ვყოფილიყავით.
ცოტა ხნის მერე ზვიადიც წავიდა ვფირქობდი გოგას გავსაუბრებოდი, მაგრამ ზედმეტი იქნებოდა, ამიტომ დაე ჯერ მარეხი დალაპარაკებოდა, და მოეგვარებინა, მერე საჭიროებისამებრ ჩაერთვებოდი.




***
იმედი მაქვს მოვლენების ასეთ განვითარებას არავინ ელოდა.
და თუ ვინმეს რამეს ეჭვობდით, გთხოვთ კომენტარების სახით მაცნობოთ


***


,,გაყიდული ღირსბა'' მალე დამთავრდება, მსურს შემოგთავაზოთ ახალი ისტორია, რომანი +18 კონტენტით. თუ წინააღმდეგი არ იქნებით ესეც გამაგებინეთ, არ ვიცი ეყოლება კი მკითველი? ვვარაუდობ,... ამიტომ გამიზიარეთ თქვენი მოსაზრებები.