ტყუილად ცდილობ ჩემს დარწმუნებას
-თათია-დაიძაბა თორნიკე-გთხოვ სულ რამდენიმე წუთით შემახვედრე... რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი უნდა ვუთხრა
-არ შემიძლია, ხომ იცი რომ ანას შენი ნახვა არ უნდა? მითუმეტეს შენთან ლაპარაკი
-ვიცი და სწორედ ამიტომ გთხოვ დახმარებას
-თუ აქ მხოლოდ ამის სათქმელად მომიყვანე მაშინ მე წავალ-მოიღუშა თათია და გასასვლელი კარისკენ წავიდა
-ანა მიყვარს-გასძახა თორნიკემ
-წარმოდგენა მაინც თუ გაქვს რა გრძნობაა სიყვარული?-გაბრაზდა თათია და მისკენ მიბრუნდა წაშლილი სახით
-ვიცი რომ საშინელი შეცდომა დავუშვი მაგრამ ამ ყველაფერის მიუხედავად ანაზე უარის თქმას მაინც არ ვაპირებ
-რატომ არ გესმის რომ ანას შენთან ყოფნა არუნდა?! მას არ უყვარხარ! რადგან ჯერ კიდევ შენი ცოლია ეს იმას არ ნიშნავს რომ გაპატია
-ეს ქორწინება აღარაფერს არ ნიშნავს ჩემთვის,ისევე როგორც ანასთვის...
-მაშინ თავი დაანებე, უფლება მიეცი რომ ბედნიერი იყოს საყვარელ ადამინთან ერთად
-გგონია ვაჩე გააბედნიერებს?-ირონია გაერია ხმაში თორნიკეს
-მათი ურთიერთობა შენ არ გეხება!-წამოენთო თათია
-მდგონი გავიწყდება რომ ანა ჯერ კიდევ ჩემი ცოლია!-ხმას აუწია თორნიკემ
-მხოლოდ ქაღალდზე-ცინიკური ტონით უთხრა თათიამ და გაეღიმა
-სხვასთან ყოფნის უფლებას მაინც არ მივცემ!- მუქარით თქვა თორნიკემ და სიგარეტს ნერვიულად მოუკიდა
-როგორც ჩანს შენთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს-დანანებით, უმისამართოდ თქვა თათიამ და მაშინვე ზურგი აქცია გაღიზიანებულ ბიჭს
-თუ დაგავიწყდა შეგახსენებ რომ ანა თავის ნებით და სურვილით გამომყავა ცოლად
-იმიტომ რომ სხვა გზა არ დაუტოვე!- ბოლო ხმაზე იყვირა განერვიულებულმა გოგონამ და მისკენ მიიხედა-მაგრამ აუცილებლად გაგშორდება ძალიან მალე და ვაჩესთან ეცდება ურთიერთობის დალაგებას
-სწორედ მაგ ნაბ.ჭვრის გამო არ მეყრება!- ავარდა თორნიკე და ზედმეტად მიუახლოვდა დაძაბულ გოგონას-გესმის რას გეუბნები?- მკაცრი ტონით ჰკითხა და სიგარეტის თითქმის ჩამწვარი ღერი უმისამართოდ მოისროლა-ანამ ზუსტად იცის რომ ვაჩე არასდროს დაინტერესდება სიმართლის გაგებით რადგან ჩვეულებრივი პატივმოყვარე ნაბ.ჭვარია, რომლისთვისაც სიყვარულზე მაღლა ღირსება და თავმოყვარეობა დგას! შესაბამისად, არასდროს ეცდება გაიგოს ის რაც რეალურად მოხდა ჩვენს შორის, მაგრამ რომც გაიგოს დარწმუნებული ვარ მაინც ანას დაადანაშაულებს მომხდარში და მისთვის ისევ გულის ტკენას ეცდება, სწორედ ისე როგორც ახლა!
-რისი იმედი გაქვს?-ირონია გაერია ხმაში თათიას-გგონია რადგან ვაჩემ ანა შეიძულა მომხდარის გამო, თქვენი ერთად ყოფნა შესაძლებელია იმ ყველაფერის მერე რისი გადატანაც ანას აიძულე? სერიოზულად?
-ანასთან შეხვედრაში დამეხმარები თუ არა?
-რა თქმა უნდა არა
-კარგი როგორც გინდა-მოიღუშა თორნიკე - მაგრამ იცოდე შენი დახმარებით, ან შენს გარეშე მაინც ვნახავ ანას იმის მიუხედავად რომ მამა და ბიძა ყოველდღე დაცვასავით დაჰყვებიან უნივერსიტეტში
-ნახვამდის-ბრაზნარევი ტონით უთხრა თათიამ და გასასვლელი კარისკენ სწრაფი ნაბიჯით წავიდა. შეკრთა, როცა მოულოდნელად წინ აესვეტა ანდრია, რონელმაც მომღიმარი სახით ჰკითხა
-საით?
-სახლში!
-წაგიყვან
-შენი წაყვანა არ მჭირდება!
-უკვე გვიანია
-როგორმე თვითონ მივხედავ საკუთარ თავს
-რატომ მეწინაადეგები? ხომ იცი რომ მარტოს არ გაგიშვებ
-გამატარე!-დაუბღივა მოთმინება დაკარგულმა გოგონამ გაბრაზებულ ბიჭს და მისთვის გვერდის აქცევა სცადა
-თათია!-დაიძაბა ანდრია
-ჩემგან რა გინდა? თავს რატომ არ მანებებ? რის მიღწევას ცდილობ ჩამეთან ურთიერთობით?- აყვირდა უეცრად წყობრიდან გამოსული გოგონა და მკერდე უხეშად მიაბჯინა აკანკალებული ხელები გაღიზიანებულ ბიჭს და უკან დახევა აიძულა-წადი ჩემი ცხოვრებიდან, თავი დამანებე! საკმარისია უკვე ეს ყველაფერი
-დაწყნარდი!-მკაცრი ტონით უთხრა ანდრიამ და მისკენ წადგა ნაბიჯი
-არ გაბედო და არ მომეკრო
-რახდება?-მოულოდნელად თავზე წამოადგა თორნიკე მეგობარს და თვალები დაუბრიალა
-აზრზე არ ვარ-მხრები აიჩეჩა მომღიმარმა ანდრიამ, მაგრამ, როგორც კი მანქანის გასაღების გამოსარევად ხელი გაუწოდა თორნიკემ მაშინვე შეეცვალა სახის გამომეტყველება- არა
-დროზე!-დაუღრინა თორნიკემ და გაწვდილი გასაღები უხეშად გამოსტაცა ხელიდან, შემდეგ კი დამფეთხალ თათიას გახედა, რომელიც ქუჩაში გასვლას ვერ ახერხებდა იმის გამო რომ ორვე კარში იყო გაჩხერილი- თუ ნებას მომცემ მე წაგიყვან-შესთავაზა თორნიკემ და ცივად გაუღიმა, თათიამ უპასუხოდ დატოვა მისი კითხვა და ქუჩაში გასვლისას მხოლოდ მას მერე ჩაჯდა ანდრიას მანქანაში რაც დარწმუნდა რომ საჭესთან ნამდვილად თორნიკე ჯდებოდა.
გაოცებული მზერით მიაჩერდა ანა ნამტირალევ თათიას, რომელიც სახლში შესვლისთანავე ჩაეხუტა მას
-მოხდა რამე? -დაიძაბა ანა და მაშინვე თავის საძინებელში წაიყვანა ტირილისგან თვალებ ჩაწითლებულკ გოგონა რათა მის მშობლებს ასეთ მდგომარეობაში არ ენახათ.
თათიამ დაწვრილებით მოუყვა გაოგნებულ ანას მომხდარის შესახებ და ისიც ურჩია თორნიკეს არ შეხვედროდა
-დარწმუნებული ვარ მნიშვნელოვანი არაფერი არ აქვს სათქმელი-ბრაზნარევი ტონით, უმისამართოდ თქვა ძლივს დამშვიდებულმა გოგონამ და სევდიანი მზერით შეხედა მეგობარს- უბრალოდ შენი ნახვა უნდა
-მეც ასე ვფიქრობ-ჩამწყდარი ხმით დაუდასტურა ნათქვა ანამ და თითების წვალებას მოჰყვა
-შეხვდები?
-რა თაქმა უნდა არა!
-მითხრა შენი დახმარებით ან შენს გარეშე მაინც ვნახავო...
-იდიოტი ჰგონია იმ ყველაფერის მერე რაც გამიკეთა მის ნახვას მოვინდომებ?
-არანორმალურები არიან ორივე
-როგორ ფიქრობ ანდრია შენთან რატომ ურთიერთობს? რა უნდა შენგან?
-არ ვიცი- მხრები აიჩეჩა თათიამ- ერთადერთი რაც ზუსტად ვიცი ისაა რომ მიაზე უგონოდაა შეყვარებული
-ავადმყოფი იცის რომ დავითის გამო ისედაც დაძაბული ურთიერთობა გაქვთ და მაინც არ გაბებებს თავს
-ალბათ ჩემი გამოყენება უნდა რომ მიას გული ატკინოს-ჩამწყდარი ხმით თქვა თათიამ და ძლივს შეიკავა თავი რომ არ ეტირა.
......
კარადასთან მდგომი თამუნა სევდით სავსე მზერით უყურებდა საკუთარ ანარეკლს სარკეში და ვერფრით იჯერებდა რომ ის უემოციო, უგრძნობი და სასოწარკვეთილი ქალი რომელიც შეშინებული თვალებით უმზერდა სარკიდან თავად იყო, ამიტომ გადაწყვიტა რაღაც შეეცვალა საკუთარ უღიმღამო ცხოვრებაში, რადგან არ სურდა კიდევ ერთხელ ენახა ის უსუსური, უმწეო და საბრალო ქალი სარკეში ჩახედვისას. რამდენიმე დღე ებრძოდა თამუნა საკუთარ თავს, მაგრამ რაც მეტად ცდილობდა გაჰქცეოდა საკუათარ თავს და პრობლემებს მით მეტად იტანჯებოდა. განსაკუთრებით მას მერე დაეძაბა კახასთან ურთიერთობა რაც აგრძნობინა რომ მიაზი ეჭვიანობდა. ყველაფერი კიდევ უფრო აირია მაშინ როცა თამუნამ იმაზე ფიქრი დაიწყო თუ რამდენად ახალგაზრდა, ლამაზი, მშვენიერი და მომხიბვლელი იყო მასზე მია, შესაბამისად სარკეში ისევ იმ უსუსურ და საბრალო ქალს ხედავდა რომელსაც ტირილის გარდა არაფერი შეეძლო. ამიტომ კახასთან მორიგი ჩხების შემდეგ სარკე უბრალოდ დალეწა, თმცა იმ უღიმღამო ქალის ანარეკლი მაინც რომ ვერ გააქრო გონებიდა მიხვდა რომ პირველ რიგში თავად უნდა შევლილიყო და ე რძოლა საყვარელი მამაკაცის დასაბრუნებლად. ამიტომ მარტივით დაიწყო და პირველ რიგში ტანსაცმელი გამოიცვალა, მაკიაჟი გაიკეთა, თმა გაიშალა და ქმარს დაურეკა. დალეწილი სარკის წინ, მომღიმარი სახით დადგა თამუნა და მოთმინებით დაელოდა ქმრის გამოჩენას. სწორედ ამ დროს საყვარელი მეუღლის სურნელმა სასიამოვნოდ გააბრუა, ზურგს უკნიდან ჩახუტებამ გააღიმა, ხოლო ყელში კოცნამ წამიერად ყველა და ყველაფერი დაავიწყა
-მომენატრე-ჩასჩურჩულა კახამ სუნთქვა აჩქარებულ ცოლს და უეცრად თავისკენ მიატრიალა
-მეც-მომღიმარი სახით უთხრა თამუნამ და მოულოდნელად ტუჩებზე დააცხრა. ეს კოცნა იმდენად ვნებიანი, სასიამოვნო და ამაღელვებელი აღმოჩნდა კახასთვის რომ თავი ვეღარ შეიკავა მაშინვე დასაწოლზე გადააწვინა საყვარელი ქალი
-კახა-აღელდა თამუნა და მაშინვე კისერზე შემოხვია მთრთოლარე თითები
-სარკე რატომ დალეწე?-ირონიული ტონით ჰკითხა კახამ მკლავებში მომწყვდეულ ქალს და მხურვალე ტუჩები ყელიდან მკერდისკენ გააცურა
-დაივიწყე-გამომწვევი ტონით უთხრა თამუნამ და კიდევ უფრო მეტად მიიკრო მისი ცხელი, მწველი ტუჩები გაყინულ სხეულზე
-დედა-მოულოდნელად კარზე დააკაკუნა ანიმ რის გამოც დამფრთხალი ცოლ-ქმარი მაშინვე ფეხზე წამოვარდა
-უკვე გვიანია რატომ არ სძინავს?-გაბრაზდა კახა
-ალბათ საკრე რომ დავლეწე ხმაურმა ძილი გაუკრთო-აუხსნა თამუნამ
-დეედაა!-მოუთმენლად დააკაკუნა ისევ ანამ
-მოვდივარ-სიცილით გასძახა თამუნამ და ოთახიდან სწრაფად გავიდა
-მამა მოვიდა? ხომ არ იჩხუბეთ? რაღაც საშინელი ხმაური იყო და გამეღიძა
-მშვიდობაა დე წადი დაწექი
-აღარ მეძინება... ყავას გავიკეთებ და დავლევ- შენც ხომ არ გინდა
-არა დედას ეძინება-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ოთახიდან იმ წამს გასულმა კახამ დაბნეულ გოგონას და საყვარელ მეუღლეს ხელი მაგრად ჩაკიდა
-კახა-აკისკისდა თამუნა ანას ალეწილი სახის შემხედვარე და
-აუ კაი რა მამა -გაბრაზდა ანა
-ფიქრტიურად რომ არ გათხოვილიყავი გავგიგებდი-ცინიკური ტონით უთხრა კახამ მიბრუნებულ გოგონას და ცოლი საძინებლისკენ წაიყვანა. გაბრაზებული ანა კი სამზარეულოში შეიკეტა, თუმცა როგორც კი თავზე წამოადგნენ მომღიმარი მშობლები და ყავის გაკეთება მოსთხოვეს მაშინვე გამოუკეთდა ხასიათი და უგემური ყავაც სიხარულით მოუმზადა.
თორნიკე გაბრაზაბული სახით უყურებდა ანდრიას რომელიც ჭიქას ჭიქაზე ცლიდა
-თავს რატომ არ ანებებ თათიას? რის მიღწევას ცდილობ მასთან ურთიერთობით?- კარგა ხნის სიჩუმის მერე ინტერესით ჰკითხა და ჭიქის შესავსებად აღებული ვისკის ნახევრად დაცლილი ბოთლი ხელიდან უხეშად წაგლიჯა
-ფიქრობ რომ არასწორად ვიქცევი?
-სახლში რომ მიმყავდა მთელი გზა ტიროდა
-რატო?
-იცის რომ მია გიყვარს შენ კი მაინც არ ანებებ თავს და ცდილობ მის გრძნობებზე ითამაშო
-ჩემს გამო ტიროდა?-შეიცხადა ანრიამ
-ჩემი ნათქვამიდან მხოლოდ ეს გაიგე?- გაბრაზდა თორნიკე
-თათია მომწონს
-ვიცი რომ მოგწონს, მაგრამ შენ მისი და გიყვარს...
-დავივიწყებ
-თათიას გულს ნუ ატკენ ის ამას არ იმსახურებს
-ვიცი რომ არ იმსახურებს
-მაშინ შეეშვი!
-შენ რატომ არ ეშვები ანას?
-იმიტომ რომ მიყვარს
-გიყვარს?-ცინიკური ტონით გაიმეორა მისი ნათქვამი ანდრიამ და ჭიქაში დარჩენილი ცოტაოდენი სასმელი მოიყუდა
-თათიას უნდა შეეშვა რა
-მხოლოდ იმ შემთხვევაში დავანებე თავს თუ ამას თავად მოისურვებს
-ასე მიასგამო იქცევი!-ავარდა თორნიკე
-დავუშვათ ასეა მერე?
-კარგი მოდი ამაზე სხვა დროს ვილაპარაკოთ
-ახლა ვილაპარაკოთ
-ზედმეტად ბევრი გაქვს
-მთვრალი არ ვარ
-კარგი მაშინ პირდაპირ გეტყვი რასაც ვფიქრობ
-მიდი
-შენ მიას დავიწყებას ვერასდროს შეძლებ რადგან ის ბავშვობიდან თავდავიწყებით გიყვარს.
-შენც გიყვარდა!-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ანრიამ გაბრაზაბულ ბიჭს დ ამაშინვე ფეხზე წამოვარდა ანერვიულებული
ანდრია არ გინდა
-მასაც უყვარდი-ჯიუტად განაგრძო საუბარი მისთვის ყველაზე მტკივნეულ თემაზე გონება ამღვრეულმა ბიჭმა და ჩაწითლებული თვალებით ჩააცქერდა მეგობარს ცივ, ცარიელ არაფრისმთქმელ თაფლისფერ სფეროებში
-გთხოვ შეწყვიტე-სთხოვა თორნიკემ და მხარზე მეგობრულად დაარტყა ხელი- მე არ ვარ დამნაშავე იმაში, რომ მიამ შენი გრძნობა უპასუხოდ დატოვა
-ვიცი
-მია უნდა დაივიწყო, თათიას კი შეეშვა... მხოლოდ ამის მერე შეძლებ ცხოვრების მშვიდად გაგრძელებას
-ვიცი მაგრამ არ მინდა!- მოიღუშა ადრია და იქვე დადებულ ვისკის ბოთლს წაატანა ხელი, მაგრამ თორნიემ დალევის უფლება აღარ მისცა.
.....