თვალის დაუხამხამებლად, დაზაფრული და პირგამშრალი ვუსმენდი იკას, მეგონა ძლიერი ვიყავი მაგრამ მისმა მონაყოლმა არარეალურად სასტიკმა და შემზარავმა ისტორიამ თავიდან ბოლომდე გამანადგურა...
- ვგრძნობ რომ არ გჯერა რასაც გიყვები? -თვალები დააწვრილა და ღიმილით შემომხედა, ამ ყველაფრის მიუხედავად შეეძლო გაღიმება იმიტომ რომ შეეჩვია, იმიტომ რომ ასეთია ადამიანის ბუნება ყველაფრის ატანა და შეთვისება შეუძლია...
- შენც შეეჩვევი, ახლა გიჭირს თორემ მალე მიეჩვევი ყველაფერს, -თითქოს ჩემს ფიქრებს კითხულობდაო ისე გამცა პასუხი.
- რა ადვილად ამბობ, -მწარედ გამეცინა და პირზე ხელი ავიფარე როცა დავინახე როგორ შეიშმუშნა ელი, თავზე ხელი გადაუსვა, ერთხანს სითბოთი და სინაზით სავსე მზერით დასცქეროდა და მერე ისევ მე მომიბრუნდა.
- იმ ყველაფრის მერე რაც ნახე და გადაიტანე იმის დაჯერება გიჭირს რაც მოგიყევი?
- კარგი რა იკა, ყველაფრის დაჯერება შემიძლია იმის გარდა რომ ის ტექნოლოგია რითაც ნახევარ მსოფლიოზე მეტი გაანადგურეს უცხოპლანეტური იყო.
- შეიძლება არც იყო, უბრალოდ ეს ერთ-ერთი ყველაზე სანდო და ჭკვიანური ვერსიაა, თუმცა დღესდღეისობით არაფერია დაზუსტებული ამ საკითზე.
- როგორ თუ დაზუსტებული არ არის? შენ ხომ თქვი რომ ყველაფერი გაიგეთ.
- ყველაფერი მათ გეგმებთან დაკავშირებით თუმცა იარაღის საკითხი ჯერ კიდევ კითხვის ნიშნის ქვეშ დგას, დაზუსტებით არ ვიცით რა არის, საიდან მოიტანეს და როგორ მუშაობს, თუმცა ვიცით რომ ამ ეტაპზე რესურსები ბოლომდე ამოწურეს და ყველაფერი უნდა გავაკეთოთ იმისთვის რომ სანამ ისევ მოძლიერდებიან მანამდე შევძლოთ მათი განეიტრალება.
- ანუ ახლა რომ მოინდომონ აქაურობას ვეღარ გადაწვავენ?
- როგორც უკვე გითხარი საამისო რესურსი აღარ გააჩნიათ, ახლა მოპოვებულის შენარჩუნებით არიან დაკავებულები.
- ანუ?
- ანუ ის რომ მთელი მსოფლიო სავსეა მონათა კოლონიებით რომელთაც ტვინს ურეცხავენ რათა თავიანთი სურვილისამებრ შეძლონ მათი გამოყენება, თუმცა არსებობენ მოწინააღმდეგეთა პარტიზანული დაჯგუფებები რომლებიც ყველანაირად ცდილობენ ამ დიქტატორულ და ერთპიროვნულ მთავრობას ხელი შეუშალონ.
- თავიდან ვერა მაგრამ ახლა უკვე სეროზულ წინააღმდეგობას აწყდება მთავრობა, მოწინააღმდეგეები სიტუაციას მოერგნენ, მთავრობის სუსტი წერტილები მშვენივრად იციან და იქ ურტყავენ სადაც საჭიროა, ამ ეტაპზე ყველაფერი ჩვენს სასარგებლოდ მიდის, მიუხედავად იმისა რომ მომთაბარეები დღენიადაგ ეძებენ აქა იქ შემორჩენილ თავისუფლად მცხოვრებ ხალხთა ჯგუფებს, ატყვევებენ და ბანაკებში მიყავთ, გაუფრთხილებლად ხოცავენ ფიზიკური ან გონებრივი ნაკლის მქონეებს და ხანში შესულებს...
- ხანში შესულებს? როგორ თუ ხოცავენ? რას ჰქვია ხოცავენ? -ენა ძლივს მოვატრიალე პირში რომ მეკითხა.
- ასეა მირა, ნებისმიერ ადამიანს ვინც ორმოცდათხუთმეტ წელს გადაცილდება უბრალოდ და გაუფრთხილებლად მიაბჯენენ შუბლზე იარაღს და კლავენ, მერე კი სადღაც შუაგულ მინდორში ამოთხრილ საერთო საფლავში აგდებენ და მიწას აყრიან...
- ჯანდაბა, ჯანდაბა, ჯანდაბა, რა უბედურებაა, ასე როგორ შეიძლება...
- თუ გინდა მერე გავაგრძელოთ, -გამომცდელად შემომხედა და თბილად გამიღიმა, უარის ნიშნად თავი გავაქნიე.
- განაგრძე გისმენ.
- სად გავჩერდით?
- რატი რომ მათთან მუშაობას დასთანხმდა იქ.
- ჰო მათთან მუშაობას დასთანხმდა თუმცა ეს რათქმაუნდა მათი ყურადღების მოსადუნებლად გააკეთა, სულ რაღაც ორ თვეში მოახერხა მათი ნდობის მოპოვება...
- კი მაგრამ როგორ?
- რათქმაუნდა ამისთვის რაღაც-რაღაცების გაკეთება მოუწია, -უკმაყოფილოდ შეჭმუხნა შუბლი და ამოიოხრა.
- მაინც რის გაკეთებამ მოუწია, -ვიგრძენი როგორ ამიკანკალდა ხმა, იმის წარმოდგენაც კი მზარავდა რისი გაკეთებაც დასჭირდებოდა მათი ნდობის მოსაპოვებლად.
- თუ საჭიროდ ჩათვლის თვითონ მოგიყვება, მე კი მოკლედ მოგითხრობ იმას რაც თავს გადაგვხდა, იმ ბანაკში სადაც ვიყავით მხოლოდ სამი თვე დავყავით, იქაურობა უბრალო შემაგროვებელი და მოსამზადებელი პუნქტი აღმოჩნდა...
- რისთვის გამზადებდნენ?
- ახალ სამყაროში ცხოვრებისთვის.
- როგორ?
- აღარსად არის ქვეყნები და ის ქალაქები შენ რომ გახსოვს, ყველაფერი განადგურდა, შენობები, გზები, ინფრასრუქტურა მიწასთან არის გასწორებული, ახლა მთელი მსოფლიოს მასშტაბით არსებობს ასობით მცირე შემგროვებელი პუნქტი და რამდენიმე ათეული უზარმაზარი საკონცენტრაციო ბანაკი რომელთაც ახალი სამყაროს ქალაქებს ეძახიან...
- გინდა თქვა რომ პარიზი აღარ არსებობს?
- მაინცდამაინც პარიზი რატომ გაგახსენდა?
- არ ვიცი, ალბათ ნერვების ბრალია, თავში ყველაფერი რიგზე ვერ მაქვს, -მხრები უხერხულად ავიჩეჩე და თვალები დავხუჭე.
- იცოდე არ დამცინო მაგრამ როცა გავიგე რომ მთელი მსოფლიო განადგურდა პირველი მეც პარიზი გამახსენდა, -იკას მხიარული ხმა რომ მომესმა ისევ გავახილე თვალები.
- მონა ლიზას ნახვა ოცნებად მქონდა გადაქცეული, რატი სულ დამცინოდა და მეხუმრებოდა ხოლმე პლატონურად ხარ მონა ლიზაზე შეყვარებულიო.
- ერთნაირი ოცნება გვქონია, მეც ძალიან მინდოდა რომ მენახა, ანუ აღარ არსებობს? -გულში თითქოს რაღაც ჩამწყდა როცა მიწასთან გასწორებული ლუვრი და პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი წარმოვიდგინე.
- მასზე გული ნუ დაგწყდება არაორიგინალი ყოფილა, -ზიზღის გამომხატავად დაებრიცა ქვედა ტუჩი.
- მოიცა შენ საიდან იცი რა იყო?
- ჩვენი ბანაკის ხელმძღვანელს ეკიდა კაბინეტში, მის საქმროს უჩუქებია რომელიც ერთ-ერთ სამხედრო რაზმს ხელმძღვანელობდა, მანამ წამოუღია ლუვრიდან სანამ გაანადგურებდნენ, ერთხელ ჩემი ყურით მოვისმინე როგორ ეუბნებოდა მატილდა რატის, ჩემი საქმრო ისეთი ბედოვლათია ორიგინალი ასლისგან ვერ გაურჩევიაო.
- ბანაკის უფროსი ქალი იყო?
- ჰო ახალგაზრდა, ქერა ფრანგი ქალი, ცივსისხლიანი მონსტრი თუმცა ულამაზესი.
- ის და რატი...
- ხომ გითხარი ასეთ თემებზე თუ გინდა მას ჰკითხე და მოგიყვება, -ისე ცივად მომიჭრა მაშინვე მივხვდი ყველაფერს საკითხავი აღარაფერი იყო...
- მიდი გააგრძელე, -ჩაწყვეტილი ხმით ძლივსგასაგონად ჩავიჩურჩულე, თავი გადააქნია იკამ ამოიოხრა და სევდიანად გაეღიმა.
- ჰოდა როგორც გითხარი მთელ მსოფლიოშია შემგროვებელი პუნქტები, შემგროვებელი პუნქტების რაოდენობა ნელ-ნელა მცირდება რადგან მომთაბარეები კარგად მუშაობენ და თავისუფალ ადამიანთა რაოდენობა იკლებს, როგორც გეგმავენ როცა მთლიანად მოსპობენ მათ მოწინააღმდეგეებს, ქალაქებს იმ უზარმაზარ კედლებს მოხსნიან რითიც ახლა გარშემორტყმულია და ცხოვრებას ჩვეულებრივად გააგრძელებენ.
- ჰო მაგრამ თუ კედლებს მოხსნიან ამით ადამიანებს საშუალებას მისცემენ რომ გაიქცნენ.
- საქმე ისაა რომ არავის ენდომება გაქცევა, ქალაქები ყველაფრით არის აღჭურვილი რაც შეიძლება ადამიანს დასჭირდეს, თანაც ისინი ყოველდღიურად იღებენ ინექციის საკმარის დოზას იმისთვის რომ წინააღმდეგობის სურვილი არ გაუჩნდეთ.
- შენც ასე იყავი?
- ასე ვიყავი და ეს საშინელება იყო, მახსოვს რასაც ვაკეთებდი ოღონდ ახლა რომ ვუფიქრდები ვერ ვხვდები როგორ შემეძლო ასე მოვქცეულიყავი, ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ჩემში ორი არსება ცხოვრობდა და ერთი რომელსაც მონური უნარჩვევები ჰქონდა ყოველთვის ჯაბნიდა მეორეს, თითქოს სადღაც წყვდიადში ვიყავი გამოკეტილი, ვერ ვსაუბრობდი, ვერ ვმოძრაობდი, შორიდან ვუყურებდი როგორ მართავდა ჩემს სხეულს ინექციისგან ტვინგამორეცხილი ჩემი ორეული...
- ახლა აღარ მიკვირს რატომ გაგიჟდა ჟანეტი, -ხმაათრთოლებულმა ჩავილაპარაკე.
- ჰო, ყველა ვერ უძლებდა, ერთი სიტყვით სამი თვის თავზე როცა ბანაკის დაშლა დაიწყეს უკვე ნამდვილი ზომბი ვიყავი რატი კი ხელმძღვანელის მარჯვენა ხელი გახდა, მატილდა თვალდახუჭული ენდობოდა...
- მართლა ძალიან ლამაზი იყო? -ვერ მოვითმინე და ვკითხე, გაეღიმა, ძლივს შეიკავა სიცილი.
- გეყოფა რა ნუ მაწყვეტინებ.
- უბრალოდ მაინტერესებს.
- ბავშვივით იქცევი, მშვენივრად იცი რომ რატი შენს გარდა ვერავის ამჩნევს ასე რომ დამაცადე მოვყვე, იცოდე კიდევ ერთხელ თუ შემაწყვეტინებ აღარ გავაგრძელებ...
- ერთი სიტყვით, რატიმ და მე ბანაკიდან ქალაქამდე გზაში მოვახერხეთ გაქცევა, უფრო სწორად რატი გაიქცა და მე ფაქტურად გამიტაცა.
- ეგ როგორ?
- ჩემი გათიშვა მოუხდა იმიტომ რომ ფხიზელი არავითარ შემთხვევაში არ წავყვებოდი, ნაბრძანები მქონდა ქალაქამდე მევლო ასე რომ ბრძანება უნდა შემესრულებინა, მანქანა გაიტაცა...
- წინააღმდეგობა არ გაუწიეს?
- ტყვედ მატილდა აიყვანა.
- ოჰო.
- ჰო ასეა, მატილდა მოიტაცა, მას კი საკუთარი თავი ძალიან უყვარს და ჯარისკაცებს უბრძანა არ დაგვდევნებოდნენ, სამშვიდობოს რომ გავედით ჩამოსვა და შუა გზაში დატოვა რასაც დღემდე ნანობს.
- რატომ ნანობს? -სიბრაზემ შემიპყრო და მოვიღუშე.
- იმიტომ რომ შემდეგ ამის გამო ბევრი პრობლემა შეექმნა, ჯობდა მოეკლა ან თან წამოეყვანა.
- რა ადვილად ლაპარაკობ სიკვდილზე.
- დრო შეიცვალა მირა, შენ თუ არ მოკლავ ისინი მოგკლავენ, ამიტომაც ვამბობ რომ უნდა მოეკლა, მან კი უბრალოდ გაუშვა, კარგა ხანს ვიარეთ ავტომობილით, მე და სიჯეის უკანა სავარძელზე გვეძინა გათიშულებს და საიმედოდ დაბმულებს...
- სიჯეი? სიჯეი რა შუაშია?
- გამომრჩა რომ მეთქვა, სიჯეი ბანაკში გავიცანით, მატილდას თავის პირად მოსამსახურედ ჰყავდა აყვანილი, მასაც ჩვეულებრივად უკეთებდა ინექციას, ცხოველივით ექცეოდა, ყელზე საბელ გამობმული დაყავდა.
- გადატანითი მნიშვნელობით?
- არავითარი გადატანითი მნიშვნელობა მირა, სიჯეის ყელზე ტყავის თასმა გამობმული ძაღლის ჯაჭვი ეკეთა, მატილდას ყოველ ბრძანებას მისი ერთგული ქოფაკივით ასრულებდა, როცა რატიმ ავტომობილი გაიტაცა ისიც მატილდასთან ერთად იყო, რათქმაუნდა რატი ვერ დატოვებდა ისიც გათიშა და წამოიყვანა, მატილდას თან ძალიან მნიშვნელოვანი საბუთები ჰქონდა რომელიც ჩვენ დაგვრჩა.
- და რა ეწერა იმ საბუთებში?
- ის მთელი ამ აურზაურის სულის ჩამდგმელებიდან ერთ-ერთის ქალიშვილია, სწორედ მამიკომ ჩააბარა იმ ბანაკის ხელმძღვანელის პოსტი სადაც ჩვენ ვიყავით, ამიტომაც ანდობდნენ მნიშვნელოვან საქმეებს, ყველაფერი გავიგეთ, როგორ იგეგმებოდა ათეულობით წლის განმავლობაში ეს გადატრიალება, როგორ იგეგმებოდა ადამიანთა რაოდენობის შემცირება და კონტროლქვეშ აყვანა, ახალი სამყაროს შექმნა სადაც აღარ იარსებებდა რელიგია, რასობრივი და კლასობრივი განსხვავება, სადაც აღარ იარსებებდა ხელოვნება, ლიტერატურა, სპორტი, უამრავ საფეხურიანი გეგმა...
- არ გითქვამს იმ დღეს რატომ გაიტაცეს მხოლოდ ქალები.
- ეს ცოტა არ იყოს უსიამოვნო მოსაყოლია, როგორც გითხარი სამი მთავარი მმართველი არსებობს, მთელ სამყაროს ისინი მართავენ, ერთ-ერთი საკმარისზე მეტად შეშლილია, საკუთარი ჰარამხანა აქვს მოწყობილი, ერთი სიტყვით მათთვის ყველაფერი ნებადართულია, ახალგაზრდა ლამაზ გოგონებს იტაცებენ და მასთან მიყავთ, მომთაბარეებს კარგად უხდის.
- ჩვენც იქ გვიპირებდნენ წაყვანას? -ყელზე შემოვიჭდე თითები, უკვე ისე ცუდად ვიყავი თავისუფლად ამოსუნთქვა მიჭირდა.
- ალბათ იქ წაგიყვანდნენ, -კბილები გააღრჭიალა იკამ და ნერვიულად შეკრა მუშტები, -ამის წარმოდგენაც კი არ მინდა მირა.
- საწყალი გოგოები.
- ნუ ნერვიულობ, ბანაკიდან გატაცებულებს რატი უკან დააბრუნებს.
- და დანარჩენები?
- ის დროც მოვა როცა ყველას გავათავისუფლებთ, უკვე ვემზადებით ამისთვის, რატის გეგმა აქვს, იმედია ყველაფერი კარგად წავა, -ხმა იმედით ჰქონდა სავსე და მეც ასე თუ ისე დავმშვიდდი.
- იმ ბუნკერში ყოფნისას რა მეგონა რომ თქვენ ასეთ დღეში იქნებოდით, ყველაზე უცნაურ ფანტაზიაშიც კი ვერ წარმოვიდგენდი.
- წარმოუდგენელია და იმიტომ, -ამოიოხრა იკამ, -რას ვიფიქრებდი რომ მე და რატი ასეთ დღეში ჩავცვივდებოდით, რატიმ მართლაც ძალიან ბევრი გააკეთა ჩემთვისაც და ბევრი სხვისთვისაც, ბანაკიდან წამოსვლიდან რამდენიმე საათში გამოვფხიზლდით მე და სიჯეი, რატიზე თავდასხმას ვცდილობდით.
- თავდასხმას? რატომ?
- იმიტომ რომ ქალაქში წასვლა გვქონდა ნაბრძანები, რატის კი აშკარად საწინააღმდეგო მიმართულებით მივყავდით, პარტიზანებს რომ არ გადავყროდით არ ვიცი რა მოხდებოდა, თავიანთ ბანაკში წაგვიყვანეს.
- როგორ მოხდა რომ ისევ ასეთი ხარ?
- როგორი ასეთი?
- ჩვეულებრივი, შენ ხომ ინექციას გიკეთებდნენ.
- ინექცია სამუდამოდ არ მოქმედებს ამიტომ არის საჭირო დოზის ყოველდღიურად მიღება, ზუსტად ერთი თვე დამჭირდა რომ წამალი მთლიანად გამოსულიყო ორგანიზმიდან, ეს ერთი თვე რატი პატარა ბავშვივით თავზე მადგა და მივლიდა, რამდენჯერმე მისი მოკვლაც კი ვცადე, ისე ცუდად მიყავი არავის ეგონა რომ გადავრჩებოდი, თუმცა რატის ერთი წამითაც კი არ დაუკარგავს იმედი, მისი ვალიდან ვერასოდეს ამოვალ...
- სიჯეიც ასე ცუდად იყო?
- ბევრად უფრო ცუდად, მაგრამ მოახერხა და გამოძვრა, თუმცა ვფიქრობ რომ წამალმა მაინც დაუტოვა რაღაც, ხანდახან ძალიან ნერვიული და აგრესიულია, მაგრამ რაც მთავარია რატის ერთგულია და კარგი მეომარი, ამას ნამდვილად ვერ დავუკარგავ.
- ესე იგი მთელი ეს წლები სიჯეი რატისთან ერთად იყო? -ძლივსგასაგონად ჩავიჩურჩულე.
- მათ შორის არაფერი ხდება, ყოველ შემთხვევაში რატის მისთვის როგორც ქალისთვის არასდროს შეუხედავს.
- ეს არ მიკითხავს იკა, -ხმას ავუწიე და ვიგრძენი როგორ გამიხურდა ლოყები.
- აღიარე რომ ეჭვიანობ.
- არ ვეჭვიანობ.
- ეჭვიანობ.
- არა.
- კი.
- რა გჭირთ? რატომ ჩხუბობთ? -თვალების ფშვნეტით წამოიწია ელიმ.
- მაპატიე ციცქნა გაგაღვიძეთ, -იკამ ფრთხილად აკოცა შუბლზე, ელიმ თვალები მილულა და პატარა საყვარელი ფისოსავით ამოიკრუტუნა, მივხვდი რომ აქ აშკარად ზედმეტი ვიყავი.
- საშინლად მეძინება, -ჩაიბუზღუნა, იკას მკლავებიდან თავი გაითავისუფლა და ბალიშებზე მიწვა.
- ამაღამ ჩემთან დარჩი რა, -საყვარლად აუფახუნა თვალები, იკამ მხრებაწურულმა გადმომხედა.
- მირა გთხოვ მიეცი უფლება ამაღამ ჩემთან დარჩეს, მარტო დაძინება არ მინდა, -ისე საყვარლად მთხოვდა თავი ვერ შევიკავე საწოლზე ჩამოვუჯექი და ჩავეხუტე.
- ხომ იცი ასე რომ მეწუწუნები უარს ვერ გეუბნები პატარა მანიპულატორო.
- ანუ თანახმა ხარ?
- მხოლოდ ერთი ღამე.
- მე აღარაფერს მეკითხებით? -მკერდზე ხელებგადაჯვარედინებული იკა ღიმილით გვიყურებდა.
- რა საჭიროა ვიცი რომ გინდა ჩემთან დარჩენა, -პირდაპირ მიახალა ელიმ, იკას აღარაფერი უთქვამს წამოდგა და მეც წამომაყენა.
- მიდი აიღე რაც გჭირდება, იმ კოტეჯამდე მიგაცილებ სადაც მე და რატის გვძინავს, -მსუბუქად მიბიძგა და მერე ელის მუქარით დაუქნია თითი, -იცოდე სანამ არ მოვალ დაძინება არ გაბედო.
- მიყვარხარ მირა, -პიჟამო ახუტებულს მომაძახა ელიმ, გაღიმებულმა გავიხურე კარი, ცოტა ხანში იქვე ახლოს მდებარე კოტეჯში ვიდექი და ყურადღებით ვათვალიერებდი პატარა, ასკეტურად მოწყობილ ოთახს.
- რატის საწოლი ეს არის, შეგიძლია აქ დაიძინო, -საწოლზე მიმითითა, -თუ რამე დაგჭირდება არ მოგერიდოს, იცი სადაც უნდა მიპოვო.
- მოიცადე, -კართან მისული შევაჩერე, -ელიზე უნდა გელაპარაკო.
- ვიცი რაც უნდა მითხრა და შეგიძლია მშვიდად იყო, მას საკუთარ სიცოცხლეზე მეტად გავუფრთხილდები, ისეთს არაფერს გავაკეთებ რაც გულს ატკენს, გპირდები.
- ვიცი რომ არაფერ ცუდს და არასწორს არ გააკეთებ, უბრალოდ ელი ჯერ პატარაა, ბევრი არაფერი უნახავს ამ ცხოვრებაში, ყველაფერს ჯერ კიდევ ვარდისფერი სათვალით უყურებს, იმ ყველაფრის მიუხედავად რაც გადაგვხდა...
- ყველაფერი მესმის, -მომიახლოვდა, მხრებზე ხელი მომხვია და ნაზად ჩამეხუტა, -შეგიძლია მშვიდად იყო მირა, ელი ჩემს გვერდით კარგად იქნება, სიტყვას გაძლევ.
- - - - - - - - - -
დამშვიდებული და სრულიად მოდუნებული ვიწექი, თავი რატის სურნელით გაჟღენთილ ბალიშზე მედო და რომ არა რატის ასე შორს ყოფნა ჩემზე ბედნიერი ადამიანი არ იარსებებდა დედამიწის ზურგზე, ნეტავ ახლა როგორ არის? რას აკეთებს? როდის დაბრუნდება...
ვერ მივხვდი როდის ჩამეძინა, კარის ჭრიალმა და ფრთხილი ნაბიჯების ხმამ მომიყვანა გონს, თვალები გავახილე, საწოლთან შავ ტანსაცმელში ჩაცმული, შავი ნიღბით პირაკრული უცნობი იდგა, ერთხანს სულთამხუთავივით დამყურებდა, მერე ხელი ასწია და ფანჯრიდან შემომავალი მთვარის შუქზე დანის ბასრი პირი აელვარდა...