დავიწყებ იმით, რომ იდეალური ადამიანები არ არსებობენ, არ არსებობენ იდეალური მეგობრები, სიყვარული, დედობა, და-ძმა. უბრალოდ, მრავალი ცხოვრებისეული გამოცდილების გამო, ადამიანებმა დაკარგეს რწმენა იმ იდეოლოგების მიმართ, რომლებიც სულში მქონდა. მე მჯეროდა, რომ მე ვიყავი ერთადერთი ადამიანი ამ უღვთო სამყაროში, სადაც მე ვიყავი გარშემორტყმული ფერადი ცისარტყელებით. მინდოდა ჩემი სიყვარული და ერთგულება მიმეღო იმ ადამიანებისთვის, ვინც მართლა მიყვარდა და მჯეროდა, იცი, როცა ადამიანში არ გაგიმართლა, მაშინ პრობლემა შენშია და უნდა შეცვალო საკუთარი თავი, შეისწავლე სად დაუშვი შეცდომა. , რომ ღმერთმა შეგქმნა ასე.
პატარა ვიყავი, სულ რაღაც შვიდი წლის, მიყვარდა სკოლაში სიარული და ისეთი ბედნიერი ვიყავი, რომ ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა, ცოტა ხანს ყველაფერი მომწონდა, სკოლა მომწონდა, ყველა ჩემს ირგვლივ, მათი ღიმილი, ქცევები და მზერა, რომელიც სახიდან ღიმილს არ აშორებდა, მაგრამ დროთა განმავლობაში სულში სიცარიელე გაიზარდა, რატომღაც ცუდად ვგრძნობდი თავს იმ ადამიანების გარემოცვაში, ვისთანაც ვიყავი და ვითამაშებდი, ეს ტოქსიკურ ურთიერთობაში გადაიზარდა, რადგან ბულინგის მსხვერპლი ვიყავი და არ შემიმჩნევია. შესაძლებელია თუ არა სკოლაში ბავშვის დაშინება მასალის არქონის გამო? ან იმ 30 თეთრი შოკოლადის ფილა რომ არ ვიყიდე, ყველა ბავშვმა რომ მიირთვა ჩემს გარდა და შორიდან ვიცინოდი . შესაძლებელია თუ არა სკოლაში ბავშვის დამცირება ცუდი შეფასების გამო? და იმიტომ რომ ფული არ აქვს კონცერტში მონაწილეობას?
სად იყვნენ მასწავლებლები თქვენი აზრით? გეტყვით, რომ მათ მხარი დაუჭირეს ყველა იმ ბავშვს, ვინც მონაწილეობდა დამცირებასა და ბულინგიში.
რატომ გეძახიან მასწავლებელს, თუ ბავშვს არ ასწავლე ქცევის წესები და მანერები? ცუდია, როცა ჩემს სამშობლოში ბულინგი ადამიანობაზე მეტად ფასდება, ხალხი გაფუჭდა და დაკარგა კულტურა, როგორც ილია იტყოდა, „ლამაზი სამოსი, მდიდარი ცხოვრება.
არასოდეს გქონდეს დიდება შენში
ეძებე სული ადამიანში
ხორცი კი ბაზარზე იყიდება...
არ მოგატყუოთ ეს სილამაზე
და ენამ არ მოგატყუოს, წყლიანო...
Ყოველთვის გახსოვდეს
"ყველა კაცი ადამიანია"
არ ვიცი როგორ გაიგებენ სხვები ამ სიტყვების სიმძიმეს, მაგრამ ისინი ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია.
სასაცილო არაა? თუ ადამიანს ეძახიან პიროვნებას და მერე აღმოჩნდება ცხოველი, რატომ არის მაინც ადამიანი? შესაძლოა, იმის ბრალია, რომ ერთმანეთის პატივისცემა და სიყვარული გვაშორებს ერთმანეთს, ან შესაძლოა იმიტომ, რომ უფალმა მოგვცა ეს გზა, რათა ვისწავლოთ სიბრძნე, რადგან ჩვენ თვითონ ვუღალატეთ მას.
ღალატი ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერი დარტყმაა. თუ ადამიანს თვალებდახუჭულს ენდობი და მერე გიღალატებს ამაზე უარესი რა შეიძლება იყოს ცხოვრებაში?? შეიძლება უარესიც მოხდეს, მაგრამ საყვარელი ადამიანის ღალატი სულიერად გაანადგურებს და ყველას მიმართ ნდობას გაანადგურებს.
პირველი სიყვარული იყო ლამაზი და ლამაზი, პეპლები მუცელში, მომღიმარი სახეები და სიყვარულის რომანტიკული (უაზრო) დღეები, რაც დროის კარგვა იყო. რას დაუმტკიცებს ადამიანი სიტყვებით თავის დაბალ ილუზიებს, რაც თვითონ არის და შენ გინდა იყო და ამ ილუზიებში გეყოფა. უარყოფილი მშობლიური სიყვარული, რომელიც დაფუძნებულია ათას ტყუილსა და ძალადობაზე, არ არის მშობლიური სიყვარული, რომ გიყვარდეს შვილი და დაიცვა იგი ყველანაირ გამოუვალ სიტუაციაში, რატომ ხდება ასე ყოველთვის? ისე რომ ბავშვები გახდნენ ოჯახში ძალადობის მსხვერპლი? და ისეთ გარემოში იზრდებიან, სადაც არ უნდა გაიზარდნენ, რადგან მშობლებს დაემსგავსებიან, მხოლოდ გამონაკლისები, რომელთა გამოსწორებას ცდილობენ, მხოლოდ გამონაკლისები და არა ყველა.
და არსებობს თუ არა ძმური სიყვარული? არამგონია არც ჩემთვის განსაკუთრებული ურთიერთობა იყოს, ძალიან რთულია როცა ოჯახის წევრი არ გიდგას გვერდით და არ სწყალობს იმ ცხოველებს, რომლებმაც ბავშვობა წაგართვეს, აუ რა რთულია ცხოვრება როცა პატარა ხარ არა . ?? რა უნდა იყოს ყალბ მეგობრებზე უარესი, რომელთაც ცხოვრებაში მეტი არაფერი აქვთ, ვიდრე შენი გამოყენება და დაჩაგვრა. ეს არ ეხება გამართლებას?