ნათიას შეგონებებით დაღლილმა ტელეფონი გავთიშე და თვალები მივლულე, ნახევარი საათი ვცდილობდი იმის ახსნას თუ სად გავუჩინარდი, რათქმაუნდა ადრიანი არ მიხსენებია, ვერც ვახსენებდი ყოველ შემთხვევაში ჯერჯერობით ვერა, ძლივს დავაჯერე რომ კარგად ვიყავი და უბრალოდ რამდენიმე საათი მარტო ყოფნა მჭირდებოდა, პირველად ვიყავი ასეთი არეული და დაბნეული, პირველად იყო რომ მხოლოდ სურვილებს მივყვებოდი და სხვა არაფერი მადარდებდა, ბოლომდე ვერ ვიაზრებდი, ვერ ვხვდებოდი რას და რატომ ვაკეთებდი, ერთადერთი რაც დანამდვილებით ვიცოდი ის იყო რომ ადრიანი სიგიჟემდე მომწონდა, მასთან სიახლოვე მსურდა, ტანსაცმლიანი ვიწექი აუზის პირას შეზლონგზე და ვუყურებდი იქვე ბაღში მდგარ მაყალზე როგორ წვავდა მწვადს თან მხიარულად ელაპარაკებოდა ნედს რომელიც სალათას ჭრიდა, ბაღის კუთხეში უზარმაზარ ვარჯიანი ხის ჩრდილქვეშ მაგიდა იყო გაშლილი...
- ათ წუთში მწვადი მზად იქნება, -გამოგვძახა, წამით შეაჩერა ჩემზე მზერა, სახე ღიმილმა გაუნათა, თვალი ჩამიკრა და ისევ ნედს მიუბრუნდა რომელიც ყველანაირად ცდილობდა გამომწვევ ნარინჯისფერ საცურაო კოსტუმში გამოწყობილი აუზში მონებივრე ვიქტორიასთვის მზერა აერიდებინა, სიტუაცია ისეთი უბრალო და ისეთი ჩვეულებრივი იყო ლამის იყო ეჭვი შემეტანა იმაში რაც ცოტა ხნის წინ მომიყვა, ის ყველაფერი რომ არა რაც იმ პატარა ქალაქში შემემთხვა საერთოდ ვიფიქრებდი რომ...
- ადამიანებისგან ბევრით არაფრით განვსხვავდებით, -კერი შეზლონგზე ჩამომიჯდა და ღიმილით გამომიწოდა ცივი ფორთოხლის წვენი, წამოვჯექი და უხერხულად შევიშმუშნე.
- რას გულისხმობ?
- შევამჩნიე როგორ უყურებდი ნედს და ადრიანს, გეჩვენება რომ ძალიან ჩვეულებრივები არიან? ასეცაა ბოლოს და ბოლოს ჩვენ ვართ ადამიანთა არსებობის დასაბამი, ჩვენი მიხედვით შეიქმნენ და გასაკვირი არ არის თუ ერთმანეთს ვგავართ, ეს ერთი მხრივ კარგიცაა, ასე რომ არ იყოს მათ შორის ცხოვრება გაგვიჭირდებოდა.
- ჰო მაგრამ ვფიქრობდი რომ...
- ვიცი რასაც ფიქრობენ ადამიანები როცა სიტყვა უცხოპლანეტელი ესმით, -ირონიული ღიმილით და ცივი ხმით შემოგვიერთდა ვიქტორია, გრძელი სველი თმა მხარზე გადმოიყარა და ფუმფულა ვარდისფერი პირსახოცით შეუდგა გამშრალებას, ულამაზესი იყო, სავსე ფორმებით, წვრილი წელით, დიდი თაფლისფერი თვალებით და მსხვილი ტუჩებით, ალმაცერად მიყურებდა, აშკარად არ იყო ჩემს მიმართ კეთილგანწყობილი და ამას არც მალავდა.
- ახლა არ დაიწყო შენებურად, -მუდარანარევი ხმით მიმართა კერიმ, -არ აურ დაურიო ყველაფერი ხომ ხედავ ვცდილობთ მშვიდად გავატაროთ საღამო.
- ჰმ, მშვიდად? ისე ლაპარაკობ თითქოს ვიღაც ბუნტისთავი ვიყო, უბრალოდ მინდა ნანეს რაღაც-რაღაცეები ავუხსნა, ბოლოს და ბოლოს ხომ უნდა მოიხსნას ვარდისფერი სათვალე და შეძლოს რეალობისთვის თვალის გასწორება.
- გისმენ ვიქტორია, -მშვიდად, ღიმილით ვუთხარი, აშკარად ჩემს გაბრაზებას ცდილობდა მაგრამ არც ისეთი სულელი ვიყავი რომ ავყოლოდი, წარბი მაღლა აზიდა და თვალებმოჭუტულმა შემომხედა.
- ადამიანებს როცა სიტყვა უცხოპლანეტელი ესმით მაშინვე მაღალი, წვრილი, მახინჯი, გრძელთავა და სლიპინა არსებები წარმოუდგებათ ხოლმე თვალწინ, ან უარეს შემთხვევაში სისხლისმსმელი მონსტრები რომლებიც ტანსაცმელივით იყენებებენ ადამიანის კანს საკუთარი იდენტობის დასაფარავად, ასეთი აზრებით თავი სულელური ფილმების გამო გაქვთ გამოტენილი თუმცა ადამიანები ისედაც არ გამოირჩევით დიდი ჭკუა გონებით, ამიტომაც არის თქვენი მართვა ადვილი...
რამდენიმეჯერ ხმამაღლა ჩაახველა კირამ რომ ენიშნებინა გაჩუმდიო და ბოლოს მანაც აშკარად უკან დახევა დააპირა, ალბათ მიხვდა ზედმეტი მომივიდაო ან სხვა რაღაც ჩაიფიქრა.
- ბოდიში, შენთვის შეურაცხყოფის მოყენება არც მიფიქრია, -მიამიტი სახით შემომხედა და გამიღიმა თუმცა თვალები კვლავინდებურად სიცივით ჰქონდა სავსე, -უბრალოდ ნერვებს მიშლიან ეს არსებები თავიანთი უცნაური და მცდარი შეხედულებებით და აკვიატებებით, აუჩემებიათ უცხოპლანეტელი, უცხოპლანეტელი და შიშით თრთიან, არადა წარმოდგენაც არ აქვთ რისი ან რატომ ეშინიათ, ისე კაცმა რომ თქვას თქვენ ადამიანები უფრო გამოდიხართ ამ პლანეტისთვის უცხოები ვიდრე ჩვენ, რა იყო იმედი ხომ არ გაგიცრუვდა? -ამჯერად მოღუშულმა მკითხა როცა ჩემი მხრიდან პასუხი ვერ მიიღო.
- გეყოფა ვიქტორია, ნანესთვის ეს ყველაფერი ჯერ ახალია და უჭირს შეჩვევა ეს სრულიად ბუნებრივია, -დამიცვა კერიმ და მახარდაჭერის ნიშნად მაგრად მომიჭირა მაჯაზე თხელი თითები.
- შეეჩვევა? ნუ მაცინებთ, შენ არც კი იცი რაში გაერიე და რა ქაოსში აღმოჩნდი, -თვალი გამისწორა და დანანებით გადაიქნია თავი, -გამოვიცვლი და გამოვალ, -გამოგვძახა უკვე კართან მისულმა.
- აპატიე ხანდახან თავს ვერ აკონტროლებს ხოლმე, -კერიმ ხელი ჩაიქნია და იმ შეზლონგზე წამოწვა რომელზე ვიქტორია იჯდა ცოტა ხნის წინ, -ცოტა ნერვიულია და უხეშიც როცა ვიღაც არ მოსწონს, ცუდად არ გაიგო შეგეჩვევა გაგიცნობს და შეუყვარდები.
- არა მგონია ჩემი შეყვარება შეძლოს, ხომ ნახე რა მითხრა, მომეჩვენა თუ ცდილობდა შევეშინებინე და ქუდმოგლეჯილი გავექციე აქედან?
- შეიძლება ცდილობდა კიდეც, -ღიმილი გაერია ხმაში კერის, -მაგრამ ყურადღებას ნუ მიაქცევ, ვიქტორიას აქვს მიზეზი რომ ასეთი უცნაური იყოს, საერთოდ ძნელად ახერხებს ადამიანებთან შეჩვევას, უფრო სწორად თუ ვიტყვი საერთოდ ვერ ახერხებს მაგრამ ადრიანის გამო დაუშვებს შენთვის გამონაკლისს.
- და შენ?
- რა მე? მე რა შუაში ვარ?
- შენ მოგწონვარ?
- ადრიანი შენზე გიჟდება და ეს ჩემთვის სრულიად საკმარისია იმისთვის რომ შენთან კარგი ურთიერთობა მქონდეს, შენ რა გაწითლდი? -წამოჯდა და ჩემი აწითლებული სახის დანახვისას გულიანად აკისკისდა, -როგორი მორცხვი ხარ.
- უბრალოდ მიჭირს შეჩვევა, ეს ყველაფერი მართლაც ძალიან ახალი, უცნაური და უჩვეულოა ჩემთვის ხომ გესმის? დრო მჭირდება რომ შევეჩვიო და გავითავისო.
- კარგად მიდიხარ, -ცერა თითი ასწია მოწონების ნიშნად, -სხვა აქამდე უბრალოდ შეიშლებოდა ან ჩვენ გამოგვაცხადებდა შეშლილებად, შენ კი ისე იქცევი თითქოს მთელი ცხოვრება ჩვენნაირ არსებებს შორის გაგეტარებინოს, ყველაფერი გამოგივა, ვიქტორიას კი ყურადღება არ მიაქციო, უბრალოდ ახლა ცუდი პერიოდი აქვს, მასა და ნედს შორის ყველაფერი მთლად კარგად ვერ მიდის.
- ისინი რა ერთად არიან? -ხმამაღლა წამომცდა გაკვირვებულს და კირამაც მაშინვე მანიშნა ჩუმადო, ტუჩებზე მიიდო საჩვენებელი თითი.
- ჩუმად, არ მინდა ნედმა გაიგონოს რომ მასზე ვჭორაობთ.
- როგორ გაიგონებს ეზოს ბოლოში არიან.
- საკმაოდ მახვილი ყურთასმენა გვაქვს, -გაეცინა როცა ჩემი გაოცებული სახე დაინახა, ადამიანებისგან განსხვავებით უკეთ შეგვიძლია რაღაც-რაღაცეების აღქმა, სმენაც უფრო მახვილი გვაქვს ვიდრე თქვენ, ნედს და ვიქტორიას რაც შეეხება ვერაფერს ვეტყვი თუ სურვილი ექნებათ თვითონ გეტყვიან ან დროთა განმავლობაში შენც მიხვდები მათ თავს რაც ხდება.
- დროთა განმავლობაში? -დაბნეული და ამ ყველაფრით გონებაარეული შევბრუნდი და ადრიანს გავხედე რომელიც რაღაცაზე გულიანად იცინოდა, თითქოს იგრძნო რომ ვუყურებდი შემომხედა თავისი განსაცვიფრებლად ლამაზი თვალებით და ისეთი ღიმილით გამიღიმა...
- მისმინე ნანე, -ხმაში სიცივე შეეპარა კერის, უცნაურად დასერიოზულდა, ჩემსკენ გადმოიხარა და თითქმის ჩურჩულით დაიწყო საუბარი, -ყველაფერი ვიცი, ვიცი როგორ დაიწყო თქვენი ურთიერთობა, ვიცი რა გადაიტანე ადრიანის და ნედის გამო მაგრამ ადრიანის თვალები და მისი მზერაც კარგად მახსოვს როცა პირველად დაგინახა, მაშინ ერთად ვიყავით, გამწარებული ეძებდა ადამიანს რომელიც ნედის იმ ჯურღმულიდან უხმაუროდ და უპრობლემოდ გამოყვანაში დაეხმარებოდა და როცა გიპოვა...
რამდენიმე წამით შეჩერდა, თვალები მაგრად დახუჭა და ღრმად ჩაისუნთქა, ვიცოდი რის თქმასაც ცდილობდა, მშვენივრად მესმოდა მისი.
- როცა დაგინახა და მიხვდა რომ შენ იყავი, მის თვალებში ერთდროულად დავინახე შენი ხილვით გამოწვეული აღფრთოვანება, სურვილი, შიში, ყოყმანი... ნანობს, შეიძლება ეს არასდროს გითხრას მაგრამ მართლა ძალიან ნანობს რომ გამოგიყენა თუმცა სხვა გზა არ ჰქონდა, მას მერეც რაც იმ ქალაქიდან წამოხვედით საკუთარ თავთან ბრძოლა ჰქონდა გაჩაღებული, თვითონაც ხვდები რომ წყნარ მშვიდ და უსაფრთხო მომავალს ვერ შემოგთავაზებს, მასთან ეს ყველაფერი გარანტირებული ვერ გექნება, ზუსტად ამის გამო ყოყმანობდა მაგრამ რაკი ნაბიჯის გადადგმა გაბედა და შენც მის მხარდამხარ სიარულს დათანხმდი, მინდა ერთი რამ იცოდე, ჩვენ ადამიანებისგან ერთი ძალიან მნიშვნელოვანი რამ განგვასხვავებს, თუკი ვინმე შეგვიყვარდა, თუკი ჩვენი სულის ნახევარს მივაგენით სამუდამოდ ვხდებით მასზე მიჯაჭვულები, არ შეგვიძლია ღალატი, არც ისე უბრალოდ გადაყვარება როგორც ამას ადამიანები ახერხებენ, ყველაფერზე კარგად დაფიქრდი და გააანალიზე, ადრიანთან ურთიერთობას თუ დაიწყებ და მერე მიხვდები რომ არასწორი გადაწყვეტილება მიიღე და მიატოვებ ამით მას გაანადგურებ...
გასუსული ვუსმენდი, ნამდვილად არ ვიყავი ისეთი ადამიანი რომ ასეთი სერიოზული გადაწყვეტილებები იმპულსურად და დაუფიქრებლად მიმეღო მაგრამ რაც ადრიანი გავიცანი მას მერე გონებაში ყველაფერი ამერია და ამებურდა. თუმცა ერთ რამეში დარწმუნებული ვიყავი...
- ვგრძნობ რომ ჩემი სულის ნახევარია, -გულიდან წამოსული სიტყვები ვუთხარი და დავინახე როგორ გაუბრწყინდა სახე.
- არ ტყუი, -გამოაცხადა გაბადრულმა.
- ასე დარწმუნებული რატომ ხარ? -დაეჭვებულმა შევხედე, -ისე ლაპარაკობ თითქოს სიცრუის დეტექტორი იყო, შემთხვევით ჩემი ფიქრებიც ხომ არ გესმის?
- არა, ნამდვილად არ მესმის, თუმცა საინტერესო კი იქნებოდა, ბევრი სხვადასხვა რამ შეგვიძლია თუმცა ეგ უნარი არცერთს არ გვაქვს.
- მაინც რა შეგიძლიათ? აი მაგალითად შენ...
- კირა ჩვენი უსაფრთხოების გარანტია და მფარველი ანგელოზია, -ზედ ყურთან მიჩურჩულა ადრიანმა და ჩაიცინა როცა შეამჩნია როგორ დამეხორკლა სხეული, შეზლონგს ხელებით დაეყრდნო და მხარზე ჩამომადო ნიკაპი, -კერის უნარის გამოა რომ ასე უსაფრთხოდ და თავისუფლად ვცხოვრობთ, მას კვალის არევა შეუძლია და პლიუს ამას ერთგვარ დამცავ ველს ჰქმნის ჩვენს გარშემო, ჩვენ თვითონვე თუ არ გვექნება სურვილი რომ გვიპოვონ თვითონ მათ ეს ძალიან გაუჭირდებათ, კირა რომ არა ცუდად გვექნებოდა საქმე.
- აზვიადებ ძამიკო, -ხელი უდარდელად აიქნია და წამოდგა, -ვიქტორიას დავუძახებ და დავიწყოთ თორემ მოვკვდი შიმშილით.
- მიხარია რომ ერთმანეთს გაუგეთ, -გვერდით მომიჯდა ადრიანი, მაგრად შემომხვია მკლავები, მკერდზე მიმიკრა და მთლიანად გამხვია საკუთარ სურნელში და სითბოში.
- - - - - -
- გამოფხიზლდი ნანე რა გჭირს? -ისეთი ხმით დამჭყივლა თავზე ნათიამ ახალწვეული ჯარისკაცივით შეშინებული გავიჭიმე სმენაზე, ის კი არადა ქუსლიც კი მივარტყი ქუსლს, ჩემი არეული სახის დანახვისას მხიარულად გადაიკისკისა და თვალწინ ამიფრიალა ორი სხვადასხვა ფერის და ფორმის საღამოს კაბა.
- რას იტყვი რომელი უფრო მომიხდება?
- გააჩნია რისთვის არჩევ.
- კარგი რა, არ მითხრა რომ დაგავიწყდა, დღეს საღამოს ჯეისონთან მივდივართ წვეულებაზე, მე და შენ ორივე დაპატიჟებულები ვართ.
- მართლა აღარ მახსოვდა, კარგი რა მე რატომ უნდა წამოვიდე? -საწოლზე დავეშვი, გულაღმა გადავწექი და თვალები დავხუჭე.
- არ გამაგიჟო, ხომ იცი ჯეისონს როგორ უნდა რომ წამოხვიდე, რამდენჯერმე მთხოვა აუცილებლად დაითანხმეო, ადრიანსაც კი ეპატიჟება მიუხედავად იმისა რომ არ იცნობს, აუცილებლად წამოიყვანოს ერთად კარგად გაერთობიანო.
- ჯეისონმა საიდან იცის ადრიანის შესახებ? თქვენ რა ჩემზე ჭორაობთ ხოლმე?
- არა რას ამბობ, უბრალოდ ერთხელ დაუნახიხართ როგორ მოგაცილა შესვენების შემდეგ სამსახურში, მაშინ ჩემთან იყო და მკითხა ვინ არისო, მეც მხოლოდ ის მოვუყევი რაც შენგან ვიცოდი მის შესახებ, ფაქტიურად არაფერი არ ვიცი, არაფერს მიყვები და რა მეცოდინება, -მივხვდი რომ მსაყვედურობდა, თუმცა არაფრის გაკეთება არ შემეძლო, ადრიანს არასდროს უთქვამს უარი ჩემი მეგობრის გაცნობაზე უბრალოდ მე არ ვიცოდი როგორ უნდა გამეცნო მისთვის, სიმართლეს ვერ ვეტყოდი, მისი მოტყუება კი არ მინდოდა.
- მაპატიე მაგრამ ადრიანზე საუბარი და მითუმეტეს მასთან ერთად წამოსვლა არ მინდა, საერთოდ არ მინდა წამოსვლა და ნუ მაიძულებ ამის გაკეთებას გთხოვ, -შევემუდარე გადავბრუნდი და ბალიშში ჩავემხე სახით, თუმცა ნათია დანებებას არ აპირებდა.
- რა გჭირს ნანე? რაც ის გაიცანი მას მერე ვეღარ გცნობ, თითქმის ორი კვირა გავიდა რაც ფაქტიურად ვეღარ გხედავ ხოლმე, მთელ დროს მასთან ერთად ატარებ და საერთოდ აღარ გახსოვარ, ცოტა არ იყოს და ვეჭვიანობ, რატომ არ გინდა რომ გამაცნო? თუ არ გინდა რომ სამუდამოდ გაგებუტო ჩაიცვი მერე კი დაურეკე და დაპატიჟე იმ ოხერ წვეულებაზე...

ბუნდოვნად ჩამესმოდა ნათიას ხმა, თვალებმილულულს თვალწინ ადრიანის მომღიმარი სახე მედგა, ორი კვირა გავიდა მას შემდეგ რაც თავის სახლში წამიყვანა და ოჯახი გამაცნო, ვიქტორია, კერი და ნედი რომელსაც უკვე ისედაც ძალიან კარგად ვიცნობდი, იმ დღემ არაჩვეულებრივად ჩაიარა და მას შემდეგ მასთან უფრო მეტ დროს ვატარებდი ვიდრე სახლში ან სამსახურში, საქმეს მოვრჩებოდი თუ არა სირბილით გავდიოდი ოფისიდან და ისიც იქვე მელოდა ბაიკზე მიყრდნობილი, გაცრეცილ ჯინსში და მოკლე ტყავის ქურთუკში გამოწყობილი, ჩვეულებისამებრ თმააჩეჩილი, ანთებული თვალებით და სულისშემკვრელი ღიმილით...
ჩვენი ურთიერთობა არაფრით ჰგავდა ჩვეულებრივ სტანდარტულ მოსაწყენ და ბანალურ ურთიერთობებს, არც უცნაური იყო, არც რამის მსგავსი, ვერაფერს შევადარებდი, ვსეირნობდით, ვსაუბრობდით ბევრს ყველანაირ თემაზე, ვჭამდით უზომოდ ბევრ ნაყინს და ვუყურებდით ძველისძველ კომედიურ ფილმებს ღიაცისქვეშა კინოთეატრებში, უყვარდა სისწრაფე და ყველაფერი რასაც შეეძლო გული აეჩქარებინა და ჭარბი ადრენალინი გამოემუშავებინა, მიმაჩვია ბაიკით უმისამართოდ და საშინელი სისწრაფით ქროლვას, მაიძულა პარაშუტით გადმოხტომა, ხიდიდან თოკით გადაშვება და მერე უკვე მე ვეხვეწებოდი რომ გაგვემეორებინა, ამ ორი კვირის განმავლობაში მივხვდი რომ თურმე აქამდე არ მცოდნია რა იყო ცხოვრება, აქამდე უბრალოდ არ ვცხოვრობდი, ვარსებობდი და მას ველოდი, მთელი ჩემი გამიზნული ცხოვრება მის ლოდინში გამილევია ისე რომ ამაზე წარმოდგენაც კი არ მქონდა...
მკოცნიდა ბევრს, ძალიან ბევრს, მეფერებოდა, სამყარო ჩემი მეგონა როცა თავის ძლიერ მკლავებში მომიქცევდა და გულში ჩამიკრავდა ხოლმე, იმდენად მავსებდა, იმდენად ბევრი იყო ჩემში უკვე მეშინოდა რომ ვერ დავიტევდი, ვერ გავუძლებდი, ხვდებოდა ჩემს შიშებს, საკუთარი გრძნობებივით გრძნობდა ჩემს გრძნობებს, ყველანაირად ცდილობდა მასთან თავი მშვიდად და კომფორტულად მეგრძნო, ისეთი განცდა მქონდა თითქოს მოახლოებული ქარიშხლის წინ ასწრებდა ჩემთვის ეჩვენებინა თუ რაოდენ კარგი შეიძლება იყოს ცხოვრება მასთან ერთად, რომ კარგი უფრო მეტია მასში ვიდრე ცუდი, რომ თუკი რამე მოხდებოდა შემძლებოდა ამ ლამაზ დღეებზე დავფიქრებულიყავი.
- რაც არ უნდა მოხდეს მინდა ვიცოდე რომ არასდროს გამიხსენებ ცუდად, -მითხრა ერთხელ როცა გვიან ღამით სიგარის ბოლით გაჟღენთილ ბარში ვისხედით და ტეკილას ვსვამდით, ჩემს წინ იჯდა, სევდიანი ღიმილით მიყურებდა, ჭიქას მაშინვე მივსებდა როგორც კი დავცლიდი და თავს ისე მაჩვენებდა თითქოს თვითონაც ჩემსავით იყო შემთვრალი არადა უკვე კარგად ვიცოდი რომ რამდენიც არ უნდა დაელია არასოდეს თვრებოდა.
- ამას რატომ მეუბნები? ჩემს მიტოვებას და სადმე გადაკარგვას აპირებ? -ხუმრობა ვცადე თუმცა არ გაცინებია თავი ჩახარა და მძიმედ ამოიხვნეშა მერე უკან გადაიწია, საზურგეს მიეყრდნო, კეფაზე შეიცურა თითები და ისეთი მხიარული და ეშმაკური მზერა მომაპყრო თითქოს ცოტა ხნის წინ თვითონ არ გაეჩინა ჩემთვის ეჭვი რომელიც უკვე ფესვებს იდგავდა ჩემში.
- მე შენ არასდროს მიგატოვებ, ვერ მიგატოვებ, ძალიანაც რომ მინდოდეს მაინც, -თბილი ხმით მითხრა და გამახსენდა რა მითხრა კერიმ, ''თუ ვინმე შეგვიყვარდა, თუკი ჩვენი სულის ნახევარს მივაგენით სამუდამოდ ვხდებით მასზე მიჯაჭვულები, არ შეგვიძლია ღალატი, არც ისე უბრალოდ გადაყვარება როგორც ამას ადამიანები ახერხებენ'' -უშენოდ უბრალოდ ვერ ვიარსებებ ნანე, ვერ ვისუნთქებ, შენ ჩემი ხარ, ჩემთვის გაჩნდი და უზომოდ იღბლიანი ვარ რომ ამ უკიდეგანო სამყაროში შენი პოვნა შევძელი...
-
- ღმერთო ჩემო ისევ გაჭედა, -ნათიას გოდებამ გამომარკვია ფიქრებიდან.
- რამ გაჭედა? -წამოვჯექი და ჩემს წინ მდგარ, დოინჯშემოყრილს და ტუჩებგაბუსხულს ავხედე ქვემოდან.
- რამ გაჭედა და შენმა ტვინმა, რამდენი ხანია გელაპარაკები და არაფერი არ გესმის, სად დაფრინავ გამაგებინე? ის მაინც მითხარი ბოლოს და ბოლოს მოდიხარ თუ არა?
- კარგი, ჯანდაბას რაც არის არის, წამოვალ ოღონდ ადრიანზე აღარაფერი მკითხო, დღეს არ ცალია რაღაც საქმე ჰქონდა და ხვალამდე ვერ ვნახავ ასე რომ მარტოს მომიწევს წამოსვლა.
- რა საქმე ჰქონდა? არაფერი უთქვამს? -ნათიას სახეზე ისეთი ინტერესი ამოვიკითხე, ისე უცნაურად და დაჟინებით მიყურებდა პირველად გამკრა ეჭვმა რომ მისი და ჯეისონის ადრიანით დაინტერესება უბრალო ამბავი ნამდვილად არ იყო.
- რატომ გაინტერესებს რა საქმე ჰქონდა? -ვკითხე და შევამჩნიე როგორ შეკრთა და დაიძაბა თუმცა მალევე მოეგო გონს.
- უბრალოდ ვიკითხე, ჩემი მეგობარი ხარ და რა გასაკვირია რომ შენი საყვარელი ადამიანი მაინტერესებდეს, მოდი დროს ნუღარ დავკარგავთ, ლინდას მაღაზიიდან რამდენიმე კაბა წამოგიღე, მოისინჯე, რომელიც მოგეწონება დავიტოვოთ და დანარჩენს ხვალ დავაბრუნებ, -იქვე სარკესთან მილაგებული პაკეტები აიღო და საწოლზე გადმოაპირქვავა, ცოტახანში საერთოდ აღარ მახსოვდა ჩემი ეჭვები, ჩავთვალე რომ რაღაც მომეჩვენა და ნათიას უფლება მივეცი წვეულებაზე წასასვლელად ჩემს ჩაცმულობაზე და მაკიაჟზე ეზრუნა...