ავტორი: jennifer l armentrout
ნათარგმნია: პრითიენიდან, მაღალი ლედის მიერ

სისხლისა და ფერფლისგან თავი 1

წიგნის აღწერა:
“სისხლიდან და ფერფლიდან” არის მომხიბვლელი, მოქმედებით სავსე, სექსუალური, ჩამთრევი და მოულოდნელობებით გაჯერებული ფენტეზი, იდეალურია მათთვის ვისაც უყვარს სარა ჯ. მაასისა და ლორა თალასას ნაწარმოებები.

ქალწული...

არჩეული დაბადებიდან ახალი ეპოქის დასაწყებად, პოპის ცხოვრება არასოდეს ყოფილა თავისი. ქალწულის ცხოვრება განმარტოებულია. არასოდეს შეხებიან. არასოდეს შეუხედავთ. არასოდეს დალაპარაკებიან. არასოდეს განუცდია სიამოვნება. მისი ამაღლების დღის მოლოდინში, ის ამჯობინებს მცველებთან ყოფნას, ებრძოდა ბოროტებას, რომელმაც წაართვა ოჯახი, იქამდე ემზადებოდა სანამ ღმერთები მას ღირსად არ ჩათვლიდნენ. მაგრამ არჩევანი არასოდეს ყოფილა მისი.

მოვალეობა…

მთელი სამეფოს მომავალი პოპის მხრებზეა, რაღაც ის არც კი არის დარწმუნებული, რომ თავისთვის სურს ეს. რადგან ქალწულს აქვს გული სული და ლტოლვა. და როცა ჰოუკს, ოქროსთვალა მცვეს ეძლევა პატივი და ვალდებულია უზრუნველყოს მისი ამაღლება, შედის მის ცხოვრებაში. ბედი და მოვალეობა გახდება ჩახლართული სურვილითა და საჭიროებით. ის აღძრავს მის ბრაზს, აიძულებს მას ეჭვქვეშ დააყენოს ყველაფერი, რაც სწამს და აცდუნებს მას აკრძალულით.

სამეფო…

ღმერთების მიერ მიტოვებული და მოკვდავების მიერ შეშინებული. დაცემული სამეფო კიდევ ერთხელ წამოდგება და გადაწყვიტეს დაიბრუნონ ძალადობისა და შურისძიების გზით ის, რაც მათ რწმენით მათია. ისე როგორც იმ დაწყევლილთა ჩრდილი იზიდავს უფრო ახლოს, ასევე ხდება ზღვარი აკრძალულსა და სწორს შორის ბუნდოვანი. პოპი არა მხოლოდ გულის დაკარგვისა და ღმერთებისგან უღირსად ჩათვლის ზღვარზეა, არამედ მისი სიცოცხლის, როცა ყოველი სისხლით გაჟღენთილი ძაფი რომელიც აკავებს მის სამყაროს ერთად იწყებს ამოხსნას.

პოპი
[/center]
[/center]

თავი 1

მათ ფინლი იპოვეს ამ ღამეს, სისხლის ტყის გარეთ, მკვდარი.


მე ავიხედე ჩემი ბარათებიდან ჟოლოსფერად შეღებილ მაგიდასთან მჯდომი სამი კაცისკენ . ეს ადგილი ჩემი მიზეზის გამოავირჩიე.მე… მათგან ვერაფერს ვგრძნობდი, როცა ადრე ხალხმრავალ მაგიდებს შორის ვიჯექი.
არანაირი ტკივილი, ფიზიკური ან ემოციური.
ჩვეულებრივ, მე არ ვცდილობდი დამენახა, ვინმეს ტკივილები ჰქონდა თუ არა. ეს ხდება უმიზეზოდ, თავს წარმოუდგენლად ინვაზიურად ვგრძნობდი, მაგრამ ხალხში ძნელია აკონტროლო თუ რამდენის გრძნობის უფლება მისცე თავს. ყოველთვის იყო ვიღაც, ვისი ტკივილიც ისე ღრმად იჭრებოდა ჩემში, ისეთი უხეში იყო, რომ მათი ტანჯვა საგრძნობი გახდა, მე არც კი მიწევდა გრძნობების გახსნა, რომ მეგრძნო - ამას ვერ ვაიგნორებდი და ვერ ვიშორებდი. მათ თავიანთი აგონია გადაიტანეს მათ გარშემო სამყაროში.
იგნორირების გარდა ამიკრძალეს ყველაფერი. არასოდეს უნდა ვილაპარაკო საჩუქარზე, რომლებიც ღმერთებმა მაჩუქეს და არასოდეს, არასოდეს გავცდე გრძნობას რათა რეალურად არაფერი მოვიმოქმედო.
ყოველთვის ვაკეთებდი იმას, რაც უნდა გამეკეთებინა.
ცხადია.
მაგრამ ეს კაცები კარგად იყვნენ, როცა გონებით მოვერიე დიდი ტკივილის მქონეებს, რაც გასაკვირი იყო, იმის გათვალისწინებით, თუ რას აკეთებდნენ ისინი საცხოვრებლად. ისინი მცველები იყვნენ აღმართიდან - მთის კედელი აგებულია ელიზიუმის მწვერვალებიდან მოპოვებული კირქვითა და რკინით. ორი მეფის ომი ოთხი საუკუნის წინ დასრულდა,მას შემდეგ აღზევებამ მოიცვა ყველა მასადონიასა და სოლისის სამეფო, ყველა ქალაქს კი ამაღლება იცავდა. მცირე ვერსიები აკრავდა გარს სოფლებსა და სასწავლო პუნქტებს, ფერმერულ მეურნეობის თემებს და სხვა იშვიათად დასახლებული ქალაქებს.
რას ხედავდნენ მესაზღვრეები რეგულარულად, რა უნდა გაეკეთებინათ. ხშირად რჩებიდნენ ისინი ტანჯვაში, უფრო მეტად კი ეს იყო ჭრილობრბი ან უფრო ღრმად წასული ვიდრე დახეული კანი და დალურჯებული ძვლები.

ამაღამ მათ მხოლოდ წუხილი არა, ასევე ჯავშანი და ფორმებიც დაეტოვებინათ. სამაგიეროდ, ფხვიერი პერანგები და ტყავის შარვლები ჩაიცვეს. მიუხედავად ამისა, მე ვიცოდი, მოვალეობის გარეშეც კი, აკვირდებოდნენ საშინელი ნისლის ნიშნებს და საშინელებებს, იმას რაც ამ ნიშნებს მოჰყვება,ასევე აკვირდებოდნენ მათ ვინც სამეფოს მომავლის წინააღმდეგ მუშაობდნენ. მცველები მაინც კბილებამდე შეიარაღებულები იყვნენ.
ისევე როგორც მე ვიყავი.
ჩამალული მოსასხამის ნაკეცებისა და თხელი ხალათის ქვეშ, რომელიც მე მეცვა , ხანჯლის მაგარი ტარი, რომელიც არასოდეს თბებოდა ჩემს კანს ბარძაყზე ქვემოდან აწვებოდა. ხანჯალი მაჩუქეს ჩემს მეთექვსმეტე დაბადების დღეზე ეს არ იყო ერთადერთი იარაღი, რომელიც მაქვს არც ყველაზე მომაკვდინებელი, მაგრამ ეს ჩემი ფავორიტია. ტარი დიდი ხნის გადაშენებული ადამიანის ძვლებისგან იყო შექმნილი, მგელი - არსება, რომელიც არც ადამიანი იყო და არც მხეცი, არამედ ორივე - და სასიკვდილო სიმკვეთრემდე დახვეწილი სისხლის ქვისგან დამზადებული პირი.
შეიძლება კიდევ ერთხელ ვიყო წარმოუდგენელი უგუნურების ჩადენის პროცესში, შეუსაბამოს და სრულიად აკრძალულის, მაგრამ არც საკმარისად სულელი იმისთვის რომ წითელი მარგალიტის მსგავს ადგილას შევსულიყავი დაცვის გარეშე, მაქვს უნარი ავიღო ეს იარაღი და გამოვიყენო ყოყმანის გარეშე.


მკვდარი? - თქვა მეორე მცველმა, უმცროსმა ყავისფერი თმით და რბილი სახით. ვფიქრონ, მისი სახელი შეიძლება ეირრიკია და ის ჩემსავით თვრამეტ წელზე ბევრად მეტის ვერ იქნება . - ის უბრალოდ მკვდარი არ იყო. ფინლი სისხლისგან სრულიად დაცლილი იყო, მისი ხორცი დაღეჭილიყო, თითქოს გარეულმა ძაღლებმა დაარბიეს, შემდეგ კი დაგლიჯეს ნაჭრებად.


ბარათები ბუნდოვანი იყო, ჩემი მუცლის ბუყბუყის ხმა მესმოდა. ველური ძაღლები ამას არ აკეთებდნენ. Რომ აღარაფერი ვთქვათ, არცერთი გარეული ძაღლი არ იყო ახლოს სისხლის ტყეში, ერთადერთი ადგილია მსოფლიოში, სადაც ხეებს სისხლი დის, ლაქები, ქერქი და ფოთლები ღრმა ჟოლოსფერია. იყო ჭორები სხვა ცხოველებზეც, ზედმეტად დიდი მღრღნელებზე და მტაცებლებზე, რომლებიც ნადირობდნენ გვამებზე მათგან, ვინც ტყეში დიდხანს შემორჩებოდა.
და თქვენ იცით, რას ნიშნავს ეს - განაგრძო ერიკმა. - ისინი ახლოს უნდა იყვნე. შეტევა იქნება...
დარწმუნებული არ ვარ, რომ ეს სწორი საუბარია- ხანდაზმული მცველი ჩაეჭრა. მე მას ვიცნობდი, ფილიპს რატი. ის წლების განმავლობაში აღზევდა, რაც თითქმის შეუძლებელი იყო. მცველებს არ ჰქონდათ ხანგრძლივი სიცოცხლე. მან თავი გააქნია ჩემი მიმართულებით. - შენ ლედის თანდასწრებით ხარ.

ლედი?
მხოლოდ ამაღლებულებს ეძახდნენ ლედის, მაგრამ მეც არ ვიყავი ვინმე სხვა. მათ ვინც ამ შენობაში არიან, წითელი მარგალიტში. მე რომ აღმოვეჩიე, ყველაზე დიდ შარში ვიქნებოდი… და უფრო მეტი უბედურება დამატყდებოდა, ვიდრე ოდესმე მქონია, სასტიკი საყვედურებისს წინაშე აღმოჩნდებოდი.
ისეთი სასჯელის წინაშე , როგორიც დორიან ტერმანს, მასადონიის ჰერცოგს,
უყვარს დაკისრება.და რომლის შესრულება მისი, ახლო რწმუნებულს, ლორდ
ბრენდოლ მეიზინს, განსაკუთრებით უყვარს.
შეშფოთებამ იჩინა თავი, როცა შავკანიან მცველს შევხედე. არადა ფილიპსს შეეძლო გაეგო ვინ ვიყავი. სახის ზედა ნახევარი დაფარული მქონდა თეთრი დომინოს ნიღბით, რომელიც დედოფლის ბაღში გადაგდებული ვიპოვე საუკუნეების წინ და უბრალო რობინის კვერცხის ლურჯი მოსასხამი მეცვა, ეს უკანასკნელი ბრიტასგან მქონდა ნასესხები. ციხესიმაგრის ერთ-ერთი მსახურისგან, რომლისგანაც წითელი მარგალიტის შესახებ გავიგე. იმედია, ბრიტა იქამდე ვერ აღმოაჩენს თავის დაკარგულ ქურთუკს სანამ დილით დავაბრუნებ.
მიუხედავად ამისა, ნიღბის გარეშეც შემეძლო აქ ჯდომა,რადგან ერთ ხელზე ჩამოსავთვლელად მეყოფა რამდენ ადამიანს აქვს მასადონიაში ჩემი სახე ნანახი. მათგან არცერთი აქ არის ამაღამ.
როგორც რჩეული ქალწული, გამუდმებით ფარდა მიფარავს ჩემს სახესა და თმას, ყველადერს ტუჩებისა და ყბის გარდა.
ვეჭვობდი, რომ ფილიპსს შეეძლო ჩემი ამოცნობა მხოლოდ ამ მახასიათებლების მიხედვითაც და თუ მიცნობდა, აქ მაინც არცერთი არ იჯდებოდა. ყველა ჩემი მეურვეებთან წათრევის პროცესით ვიქნებოდით დაკავებული, ჰერცოგთან და მასადონიის ჰერცოგინიასთან.
ამიტომ პანიკის მიზეზი არ მქონდა.
Მოვდუნდი და გავიღიმე.

ლედი არ ვარ. ოგესალმებით, მშვიდად ისაუბრეთ იმაზე რაზეც მოგესურვებათ.
როგორც არ უნდა იყოს, უკეთესია თუ ცოტა ნაკლებად ავადმყოფურ თემაზე ვისაუბრებთ. - მითხრა ფილიპმა და დანარჩენებს მკაცრი მზერა ესროლა.
აირიკმა მზერა ჩემსკენ ასწია -Ბოდიშს ვიხდი.
ბოდიში საჭირო არაა.

მესამე მცველმა ნიკაპი აიქნია, გულმოდგინედ უყურებდა მის ბარათებს და იგივე გაიმეორა. ლოყები შევარდისფრებული ჰქონდა, რაც ძალიან მესაყვარლა. მცველებმა, რომლებიც მუშაობდნენ ამაღლებაზე-ზე, გაიარეს მანკიერი წვრთნა, დახელოვნებულნი არიან იარაღსა და ხელჩართულ ბრძოლაში. არავინაა, ვინც გადაურჩა თავის პირველ წამოწყებას ამაღლების გარეთ, არ დაბრუნებულა სისხლის დაღვრისა და სიკვდილის გარეშე.
და ამ ყველაფრის შემდეგ ამ კაცს კიდევ შეუძლია გაწითლდეს.
ყელი ჩავიწმინდე, მინდოდა მეტი მეკითხა, ვინ იყო ფინლი, იყო ის ამაღლების მცველი თუ მონადირე, ან არმიის დივიზია, რომელიც ახორციელებდა კომუნიკაციას ქალაქებს შორის და თან ახლდა მოგზაურებსა და საქონელს. მათ ნახევარი წელი გაატარეს ამაღლების-ის დაცვის გარეთ. ეს იყო ერთ-ერთი ყველაზე საშიში პროფესიათა შორის, ამიტომ ისინი არასოდეს მოგზაურობდნენ მარტო. ზოგი აღარც დაბრუნებულა.
საუბეუროდ, რამდენიმე ვინც ეს მაინც გააკეთა, იგივე არ დაბრუნებულა. ისინი დაბრუნდნენ უზომოდ ბევრი სიკვდილით და ქუსლებზე ტყვიით.
დაწყევლილი
ვიგრძენი, რომ ფილიპსი ნებისმიერ შემდგომ საუბარს გააჩუმებდა, ენის წვერზე მოცეკვავე არცერთი კითხვა არ ამომითქვამს. სხვები რომ ყოფილიყვნენ ფინლისთან ერთად და დაჭრილები მაინც ყოფილიყვნენ მით, რამაც სავარაუდოდ მოკლა ფინლი, ასე თუ ისე გავიგებდი.
უბრალოდ ვიმედოვნებდი, რომ მკვლელობა არ მოხდა საშინელებათა ყვირილით.
მასადონიის მოსახლეობას არ ჰქონდა რეალური წარმოდგენა ზუსტად რამდენი დაბრუნდა დაწყევლილი ამაღლებიდან-დან. მხოლოდ ერთი მუჭა აქვთ ნანახი აქეთ-იქით და არა რეალობა. თუ ამას გაიგებენ, პანიკა და შიში ნამდვილად გააღვიძებდა მოსახლეობას, რომელსაც ნამდვილად არ აქვს წარმოდგენა საშინელებაზე ამაღლების გარეთ.
მე და ჩემმა ძმამ იანმა კი ვიცით.
სწორედ ამიტომ, როდესაც სუფრაზე თემა უფრო ამქვეყნიურ საკითხებზე გადაიტანეს, მე ვიბრძოდი, რომ ყინულის საფარი ჩემი შიგნიდან გამელღო. უამრავ სიცოცხლეს მიიღეს და დაკარგეს ამაღლებაში მყოფი ხალხი უსაფრთხოდ შეენარჩუნების მცდელობაში, მაგრამ ეს ვერ მოხერხდა - წარუმატებელი იყო - არა მხოლოდ აქ, არამედ სოლისის სამეფოშიც.
სიკვდილი….
სიკვდილი ყოველთვის პოულობდა გზას.
გაჩერდი, ვუბრძანე ჩემს თავს, რადგან უხერხული სიტუაცია ვარდებოდა. ამაღამ არ ხდებოდა ყველაფერი. ამაღამ იყო ცხოვრება, იმის შესახებ… მთელი ღამე, უძილობით არ უნდა დავიტანჯო… მარტო ვგრძნობდი თავს... თითქოს არ შემეძლო კონტროლი, არა... წარმოდგენა არ მქონდა იმაზე, თუ ვინ ვიყავი, გარდა იმისა, რაც ვიყავი.
კიდევ ერთი ცუდი ხელი ვითამაშე იანთან ერთად. იმდენი კარტი ვითამაშე, სანამ არ მივხვდი , რომ ეს თამში არ გგამომიყვანდა მდგომარეობიდან. როცა გამოვაცხადე რომ თამშიდან გავდიოდი, დაცვამ თავი დამიქნია, როცა ავდექი, ყველა დამემშვიდობა.
მაგიდებს შორის გავედი, მიმტანის მიერ შეთავაზებული შამპანური ავიღე ,ფლეიტა ხელთათმანით და ვცდილობდი აღმებეჭდა აღფრთოვანების გრძნობა, რომელიც ჩემს ძარღვებში ზუზუნებდა. იმ საღამოს ქუჩებში სწრაფად დავდიოდი.
ჩემი საქმის გაკეთებას ვაპირებდი, როცა ოთახს ვათვალიერებდი და გონების შეკავებას ვცდილობდი. მათ გარეთაც კი, ვინც ახერხებდა თავიანთი ტანჯვის ჰაერში გადმოცემას, მე არ მჭირდებოდა ვინმეს შეხება, რომ გამეგო, მტკიოდა თუ არა. უბრალოდ მჭირდებოდა ვინმეს ნახვა და ფოკუსირება. როგორ გამოიყურებოდნენ ისინი არ ქონდა აზრი, თუ ისინი განიცდიდნენ რაიმე სახის ტკივილს და მათი გარეგნობა არ იცვლებოდა, როდესაც მათზე კონცენტრირებას ვაკეთებდი. უბრალოდ ვგრძნობდი მათ წუხილს.
ფიზიკური ტკივილი თითქმის ყოველთვის ცხელი იყო. მაგრამ ისეთები, როგორებიც არ ჩანდნენ?
ასეთები თითქმის ყოველთვის ცივები ჩანდნენ.
ბაუდის შეძახილებმა და სასტვენებმა ჭკუიდან გადამიყვანეს. წითლად ჩაცმული ქალი იჯდა იმ მაგიდის კიდეზე, რომლიდანაც მე ავდექი. მას ეცვა წითელი ატლასის ნამსხვრევებითა და მარლისგან დამზადებული კაბა, რომელიც ძლივს ფარავდა მის თეძოებს. ერთ-ერთმა კაცმა მუშტი მოკიდა დიაფანისებრ პატარა კალთას.
ხელები უხეში ღიმილით მოიშორა, იგი უკან გაიწია, მისი სხეული აყალიბებდა მიმზიდველ ფორმებს. მისი სქელი, ქერა კულულები მივიწყებულ მონეტებსა და ჩიფსებზე იღვრება.
ვის უნდა ამაღამ ჩემი მოგება?- მისი ხმა ღრმა და კვამლიანი იყო, როცა ხელები წელზე აიცურა ფრიალია კორსეტის გასწვრივ. - შემიძლია დაგარწმუნოთ, ბიჭებო, მე უფრო მეტხანს გავძლებ, ვიდრე ნებისმიერი ოქროს ქისა გაგიძლებთ დაუხარჯავად.
და რა მოხდება, თუ ეს ბაფთაა? - ჰკითხა ერთ-ერთმა კაცმა, მისი ქურთუკის დახვეწილობა იმაზე მეტყველებს, რომ ის იყო შეძლებული ვაჭარი ან ბიზნესმენი.
მაშინ ეს იქნება ბევრად უფრო სახალისო ღამე ჩემთვის, - თქვა მან, ერთი ხელი მუცელზე ჩამოსწია და კიდევ უფრო ქვევით ჩასრიალდა ქალის შორის.


_______

ლოყები გახურდა, სწრაფად ავარიდე მზერა, როცა შუშხუნა შამპანური დავლიე. მზერა მოვარდისფერო ოქროსფერი ჭაღის კაშკაშა ნათებამ მომპარა. წითელ მარგალიტს კარგი შემოსავალი უნდა ქონდეს და მფლობელებიც კარგად უვლიან აქაურობას. ელექტროენერგია ძვირი ღირდა და ძლიერად აკონტროლებდა სამეფო კარს. მაინტერესებდა, ვინ იყო მათი კლიენტები, რომელთათვისაც აასეთი ფუფუნება იყო ხელმისაწვდომი.
ჭაღის ქვეშ კიდევ ერთი ბანქოს თამაში მიმდინარეობდა. იქ ქალებიც იყვნენ, მათი თმები კრისტალებით იყო მორთული, დახვეწილი ტილოებით გადაგრეხილი და ტანსაცმელი გაცილებით ნაკლებად გაბედული, ვიდრე აქ მომუშავე ქალები. მათი კაბები იყო იასამნისფერი, ყვითელი, ლურჯი და იასამნისფერი პასტელი ფერებშ.
მე მხოლოდ თეთრის ჩაცმის უფლება მქონდა, არ აქვს მნიშვნელობა ოთახში ვიყავი თუ საზოგადოებაში, რაც ხშირად არ ხდებოდა. ასე რომ, მე მოხიბლული ვიყავი იმით, თუ როგორ ავსებდა სხვადასხვა ფერები მფლობელების კანს ან თმას. Ჩემი აზრით მე უმეტეს დღეებში მოჩვენებას ვგავდი, თეთრებში გამოწყობილი ციხესიმაგრის ტერმანის დარბაზებში.
ეს ქალები ასევე ატარებდნენ დომინოს ნიღბებს, რომლებიც ფარავდა მათ სახეს და იცავდა მათ ვინაობას. მაინტერესებდა ვინ იყო ზოგიერთი მათგანი. გაბედული ცოლები ერთზე მეტჯერ დარჩნენ მარტო? ახალგაზრდა ქალები, რომლებიც არ იყვნენ დაქორწინებულები ან იქნებ დაქვრივდნენ? მოსამსახურეები თუ ქალები, რომლებიც მუშაობდნენ ქალაქში, საღამოს გარეთ? იყვნენ თუ არა ქალბატონები და ლორდები მაგიდასთან და ბრბოში ნიღბიან ქალებს შორის? ისინი აქ იმავე მიზეზების გამო მოვიდნენ რა მიზეზითაც მე?
მოწყენილობა? ცნობისმოყვარეობა?
მარტოობა?
თუ ასეა, მაშინ ჩვენ იმაზე მეტად ვგავართ ერთმანეთს, ვიდრე მე წარმოვიდგენდი, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი იყვნენ მეორე ქალიშვილები და ვაჟები, რომლებიც სამეფო კარს გადაეცათ მათი მეცამეტე დაბადების დღეზე ყოველწლიური რიტუალის დროს. მე კი... მე ვიყავი პენელოპი ტერმანის ციხესიმაგრის, ბალფურის ნათესავი და დედოფლის რჩეული.
მე ვიყავი ქალწული.
რჩეული.
და ერთ წელზე ცოტა ხნის შემდეგ, ჩემს მეცხრამეტე დაბადების დღეს, მე ავმაღლდები, ისევე როგორც ყველა ლედი და ლორდი. ჩვენი ამაღლება განსხვავებული იქნება, მაგრამ ეს ყველაზე დიდი იქნება პირველი ღმერთების კურთხევის შემდეგ, რომელიც მოხდა ორი მეფის ომის დასრულების შემდეგ.
ისეთი არაფერი მოხდებოდა მათთუ დაიჭერდნენ, მაგრამთუ მე დამიჭერდნენ...მე მივიღებდი ჰერცოგის უკმაყოფილებას. ტუჩები ბრაზისგან და ზიზღისგან გამითხელდა.
ჰერცოგს ზედმეტი დასჯის არაბუნებრივი წყურვილი ჰქონდა.
მაგრამ მასზე არ ვიფიქრებდი. არც დასჯაზე. მე უნდა დავბრუნდე ჩემს პალატებში.
მაგიდიდან მზერა გადავიტანე და შევამჩნიე, რომ მარგალიტში იყვნენ მომღიმარი და მოცინარი ქალები, რომლებიც არ ატარებდნენ ნიღბებს, არ მალავდნენ ვინაობას. ისინი მცველებთან და ბიზნესმენებთან ერთად ისხდნენ მაგიდებთან, იდგნენ ჩრდილში მდებარე საზღვრებში და ესაუბრებოდნენ ნიღბიან ქალებს, მამაკაცებს და ასევე მათ, ვინც წითელ მარგალიტში მუშაობდა. მათ არ რცხვენოდათ და არც ეშინოდათ გამოჩენის.
ვინც არ უნდა ყოფილიყვნენ, მათ ჰქონდათ თავისუფლება, რომელიც მე ძალიან მინდოდა.
დამოუკიდებლობა, რომელსაც ამაღამ გამოვედევნე. ნიღბიანი და უცნობი, ღმერთების გარდა არავინ იცოდა, რომ აქ ვიყავი. და რაც შეეხება ღმერთებს, მე დიდი ხნის წინ გადავწყვიტე, რომ მათ ბევრად უკეთესი საქმეები ჰქონდათ, ვიდრე დროის გატარება ჩემს ყურებაში. ბოლოს და ბოლოს, თუ ისინი ყურადღებას აქცევდნენ, უკვე დამაკისრებდნენ პასუხისმგებლობას ბევრ რამეზე, რაც უკვე გავაკეთე, რაც ჩემთვის აკრძალული იყო.
ასე რომ, მე შემიძლება ვიყო ნებისმიერი ამაღამ.
ამაში თავისუფლება ბევრად უფრო თავზარდამცემი შეგრძნება იყო, ვიდრე წარმომედგინა. უფრო მეტიც, ვიდრე მოუმწიფებელი ყაყაჩოს თესლი, რომელსაც აქ ადამიანები ეწეოდნენ.
ამაღამ მე არ ვიყავი ქალწული. მე არ ვიყავი პენელოპი. მე უბრალოდ პოპი ვიყავი, მეტსახელი, რომელსაც დედაჩემი იყენებდა, რომელსაც მხოლოდ ჩემი ძმა იანი და ძალიან ცოტა ვინმე მეძახდა.
როგორც პოპის, არ მქონდა მკაცრი წესები, რომლებიც უნდა დამეცვა ან შემესრულებინა, არც მომავალი ამაღლება, რომელიც უფრო სწრაფად მოდიოდა, ვიდრე მე ვიყავი მომზადებული. არ მქონდა შიში, არც წარსულისა და არც მომავალის. ამაღამ შემეძლო ცოტათი მეცხოვრა, თუნდაც რამდენიმე საათით, და შემეგროვებინა იმდენი გამოცდილება რამდენსაც შევძლებდი მანამ, სანამ დედაქალაქში, დედოფალთან დავბრუნდებოდი.
სანამ ღმერთებს მიმცემდნენ.
კანკალმა დამიარა ხერხემალზე - გაურკვევლობამ და სიცარიელემ. მე უარი ვთქვი მისთვის სიცოცხლის მიცემაზე. იმაზე ფიქრზე, რაც უნდა მომხდარიყო და ვერ შევცვლიდი, ამაზე დარდს არანაირი აზრი არ ქონდა.
თანაც, იანი ორი წლის წინ ამაღლლდა და მისგან ყოველთვიური წერილებიდან გამომდინარე, ჩემი ძმა არ შეცვლილიყო. განსხვავება მხოლოდ ის იყო, რომ ხმით ზღაპრების დატრიალების ნაცვლად, ის ამას აკეთებდა სიტყვებით თითოეულ წერილში. გასულ თვეში მან დაწერა ორ შვილზე, და-ძმაზე, რომლებიც სტროუდის ზღვის ფსკერს გადაცურავდნენ და დამეგობრობდნენ წყლის ხალხთან.
გავიღიმე, როცა შამპანურის ფლეიტა ავწიე, წარმოდგენა არ მქონდა, საიდან მოიფიქრა ეს ყველაფერი. რამდენადაც მე ვიცოდი, სტროუდის ზღვის ფსკერზე ცურვა შეუძლებელი იყო და არ არსებობდა წყლის ხალხი.
მისი ამაღლებიდან მალევე, დედოფლისა და მეფის ბრძანებით, ის დაქორწინდა ლედი კლაუდეაზე.
იანს არასოდეს უსაუბრია ცოლზე.
საერთოდ ბედნიერი იყო ქორწინებაში? დარწმუნებული არ ვიყავი, მაგრამ ისინი ძლივს იცნობდნენ ერთმანეთს დაქორწინებამდე. Როგორ შეიძლება საკმარისი იყოს ასე მწირი დრო, როცა დარჩენილ ცხოვრებას ამ ადამიანთან ერთად გაატარებდი?
და ამაღლებულები ცოცხლობენ ძალიან, ძალიან დიდი ხანს.
ჯერ კიდევ უცნაური იყო ჩემთვის იანის ამაღლებაზე ფიქრი. ის არ იყო მეორე ვაჟი, მაგრამ რადგან მე ვიყავი ქალწული, დედოფალმა ღმერთებს სთხოვა იშვიათი გამონაკლისი ბუნებრივი წესრიგიდან და მათ ნება მისცეს ამაღლებულიყო. მე არ გავაკეთებდი იმას, რაც იანმა გააკეთა. ქორწინება უცხო ადამიანზე, სხვა ამაღლებულზე, რომელიც დარწმუნებული იყო, რომ სილამაზე ყველაფერზე მნიშვნელოვანია, რადგან მიმზიდველობა ღვთის მსგავსება იყო.
და მიუხედავად იმისა, რომ მე ვიყავი ქალწული, რჩეული, მე არასოდეს განვიხილებოდი, როგორც ღმერთი. ჰერცოგის თქმით, მე არ ვიყავი ლამაზი.
ტრაგედია ვიყავი.
გაუცნობიერებლად ჩემმა თითებმა ნიღბის მარცხენა მხარის ნაკაწრი მაქმანი მიივარცხნა. ხელი ავიქნიე.
მცველი მაგიდიდან ადგა და ქალს მიუბრუნდა, რომელსაც ჩემნაირი თეთრი ნიღაბი ეცვა. მან ხელი გაუწოდა, ზედმეტად დაბალი ტონით საუბრობდა, რომ მე არ გამეგო, მაგრამ ქალმა უპასუხა თავის დაკვრით და ღიმილით, სანამ ხელს ჩასჭიდა. იგი ადგა, იასამნისფერი კაბის ქვედაკაბა სითხესავით ჩამოეშვა ფეხებზე, როცა ოთახამდე მიიყვანა სტუმრებისთვის მისასვლელი ერთადერთი კარისკენ. მარჯვენა კარი გარეთ გავიდა. მარცხენა კარი მაღლა ადიოდა, უფრო კერძო ოთახებში, სადაც ბრიტამ თქვა, რომ ყველაფერი ხდებოდა..
დაცვამ ნიღბიანი ქალი მარცხნივ წაიყვანა.
კაცმა ჯკითხა, ქალი დათანხმდა. რასაც აკეთებდნენ ზემოთ, ორივე მიესალმებოდა და უნდოდათ, მიუხედავად იმისა, რამდენიმე საათი გაგრძელდებოდა ეს თუ მთელი სიცოცხლე. ჩემი ყურადღება კარის დახურვის შემდეგ დიდი ხნის შემდეგ მიიპყრო. ეს იყო კიდევ ერთი მიზეზი იმისა, რომ ამაღამ აქ მოვედი? ვიგრძნო სიამოვნება ჩემს რჩეულთან ერთად?
შემეძლო, თუ მინდოდა. მე მოვისმინე საუბრები ქალბატონებს შორის, რომლებიც არ ელოდნენ, რომ ხელშეუხებელნი დარჩებოდნენ. მათი თქმით, იყო...ბევრი რამ, რაც ქალს შეეძლო გაეკეთებინა, რაც სიამოვნებას მოუტანდა, ისე რომ სიწმინდეს შეინარჩუნებდა.
სიწმინდე?
მძულდა ეს სიტყვა. თითქოს ჩემმა ქალწულობამ განსაზღვრა ჩემი სიკეთე, ჩემი უდანაშაულობა და მისი ყოფნა ან არარსებობა რაღაცნაირად უფრო მნიშვნელოვანი იყო, ვიდრე ნებისმიერი არჩევანი, რომელსაც ყოველდღიურად ვაკეთებდი.
ჩემს ნაწილს აინტერესებდა, რას გააკეთებდნენ ღმერთები, თუ მათთან მივდიოდი, როგორც ქალწული. უგულებელყოფდნენ ყველაფერს, რასაც გავაკეთებდი თუ არ გავაკეთებდი მხოლოდ იმიტომ, რომ ქალწული აღარ ვიყავი? დარწმუნებული არ ვიყავი, მაგრამ იმედი მქონდა, რომ ასე არ იქნებოდა. არა იმიტომ, რომ მე ვგეგმავდი სექსს ახლა ან მომავალ კვირას ან ... ოდესმე, არამედ იმიტომ, რომ მინდოდა არჩევანის საშუალება მქონოდა.
თუმცა, არ ვიცოდი ამ სიტუაციამდე როგორ უნდა მივსულიყავი, მაგრამ ალბათ წითე მარგალიტში ისეთებიც აღმოჩნდებოდნენ ვინ სურვილს გამოთქვამდა იმ პროცესში მონაწილეობაზე, რაზეც აქ ქალბატონები საუბრობდნენ.
Ნერვიულობამ ამიტანა და კიდევ ერთ შამპანურს დავწვდი. ტკბილი ბუშტები ყელში მიტრიალებდა და პირის ღრუში მოულოდნელ სიმშრალეს ამშვიდებდა.
სიმართლე გითხრათ, დღევანდელი საღამო იყო მომენტალური გადაწყვეტილება. უმეტეს ღამეებს, გათენებამდე ვერ ვიძინებდი. როცა დავიძნები, ამასაც ვნანობდი. მარტო ამ კვირაში სამჯერ გამეღვიძა კოშმარიდან, ყვირილით. ინსტინქტი ჰგავს ტკივილის შეგრძნების უნარს, გაფრთხილების ყვირილს.
ღრმად ვსუნთქავდი და მერა ისევ იქ გადავიტანე სადაც აქამდე ვიყურებოდი. წითლად ჩაცმული ქალი მაგიდაზე აღარ იდგა. სამაგიეროდ, ის იმ ვაჭრის კალთაში იყო, რომელიც ეკითხებოდა, რა მოხდებოდა, თუ ორი კაცი გაიმარჯვებდა. ის ამოწმებდა თავის ბარათებს, მაგრამ ხელი იქ ედო , სადაც ადრე თეძოებს შორის ღრმად ჩაძირული.
ოჰ, ჩემო. ტუჩზე კბენით მოვშორდი იქაურობას, სადაც ვიდექი, სანამ მთელ სახეზე ცეცხლი მომეკიდებოდა. მე გადავედი შემდეგ სივრცეში, რომელიც გამოყოფილი იყო ნაწილობრივი კედლით, სადაც თამაშების კიდევ ერთი რაუნდი იმართებოდა. აქ უფრო მეტი მცველი იყო, ზოგიც კი ვიცოდი, რომ სამეფო გვარდიას ეკუთვნოდა, ჯარისკაცები ისევე, როგორც ისინი, ვინც მუშაობდა ამაღლებაზე. ამიტომაც ამაღლებულებს ჰყავდათ პირადი მცველებიც. ხალხი ადრეც ცდილობდა სასამართლოს წევრების გატაცებას გამოსასყიდისთვის. ამ სიტუაციებში ზედმეტად სერიოზულად არავინ დაშავებულა, მაგრამ იყო სხვა მცდელობები, რომლებიც მოქმედებდნენ ბევრად განსხვავებული, უფრო ძალადობრივი მეთოდებით.
ფოთლოვანი ქოთნის მცენარის მახლობლად ვიდექი, რომელიც პატარა, წითელ კვირტებს ატარებდა, არ ვიცოდი, რა გამეკეთებინა იქიდან. მე შემეძლო სხვა ბანქოს თამაშში შეერთება ან საუბრის გამართვა იმ მრავალრიცხოვან ადამიანებთან, რომლებიც მაგიდის ირგვლივ ჩერდებოდნენ, მაგრამ არც ისე კარგად ვლაპარაკობდი უცნობებთან. ეჭვი არ მეპარებოდა, რომ რაღაც უცნაურს ვიტყოდი ან ვიკითხავდი, რომელიც საუბარს ნაკლებად უხდებოდა. იქნებ ჩემს პალატაში დავბრუნდე. საათი უნდა დაგვიანებულიყო და -
უცნაურმა ცნობიერებამ მოიცვა, ჩხვლეტის შეგრძნება დაიწყო ჩემს კისერზე და ყოველ წამს ძლიერდებოდა. ისეთი შეგრძნება იყო, თითქოს… მე მიყურებდნენ. ოთახის დათვალიერებისას ვერ დავინახე, რომ ვინმე დიდ ყურადღებას მაქცევდა, მაგრამ ველოდი, რომ ახლოს მდგარი ვინმე დამხვდებოდა. აი რა ძლიერი იყო ეს გრძნობა. უხერხულობა ყვაოდა ჩემი კუჭის ორმოში. შემოსასვლელისკენ დავიწყე შებრუნება, როცა რაღაც სიმებიანი საკრავის რბილმა, გამოწეულმა ნოტებმა მიიპყრო ყურადღება მარცხნივ, ჩემი მზერა დაეშვა გაბრწყინებულ, სისხლის წითელ ფარდებზე, რომლებიც ნაზად ირხეოდნენ დაწესებულებაში სხვების მოძრაობისგან. . მე ჩუმად ვუსმენდი იმ ტემპის აწევას და დაცემას, რომელსაც მალევე დაემატა დოლის მძიმე დარტყმა. დამავიწყდა თვალთვალის შეგრძნება. ბევრი რამ დამავიწყდა. მუსიკა იყო… ისეთი იყო, თითქოს არაფერი მომისმენია. უფრო ღრმა იყო, სქელი. ანელებს და მერე აჩქარებს. ეს იყო... მგრძნობიარე. რა თქვა ბრიტამ, მსახურმა, ცეკვის შესახებ, რომელიც გაიმართა წითელ მარგალიტში? მან ხმას დაუწია, როცა ამაზე ლაპარაკობდა, ხოლო მეორე მოახლე, რომელსაც ბრიტა ესაუბრებოდა, ის ქალი სკანდალურად გამოიყურებოდა.
ოთახის გარეთ რომ აღმოვჩნდი ფარდებს მივუახლოვდი და ხელი გავწიე მათ გასაყოფად-
არამგონია იქ შესვლა გინდოდეს.
გაოგნებული მოვტრიალდი ხმის გაგონებაზე. ჩემს უკან ქალი იდგა — ერთ-ერთი ქალბატონი, რომელიც მუშაობდა წითელ მარგალიტში. ის სრულიად ლამაზი იყო. მისი თმა ღრმა შავი იყო, სქლად დახვეული, ხოლო კანი ღრმა, მდიდარი ყავისფერი. წითელი კაბა ეცვა უმკლავო, მკერდზე ჩამოჭრილი და ქსოვილი სითხესავით ეწებებოდა სხეულს.
-ვწუხვარ? - ვუთხარი, გაურკვევლად რა მეთქვა, როცა ხელი ჩამოვწიე.- რატომ არა? ისინი უბრალოდ ცეკვავენ.
- უბრალოდ ცეკვა? - მისი მზერა ჩემს მხრებზე ფარდისკენ გადაიტანა. - ზოგი ამბობს, რომ ცეკვა სიყვარულია.
- მე… ეს არ გამიგია. - ნელ-ნელა უკან გავიხედე. ფარდების მეშვეობით მე შემეძლო გამომერჩია მუსიკით დროში მოქცეული სხეულების ფორმები, მათი მოძრაობები სავსეა მომხიბლავი და თხევადი მადლით. ზოგი მარტო ცეკვავდა, მათი მრუდეები და ფორმები ნათლად იყო გამოკვეთილი, ზოგი კი... მკვეთრი სუნთქვა ჩავისუნთქე და თვალები ჩემს წინ მყოფ ქალს მივატრიალე.
მისი წითლად შეღებილი ტუჩები ღიმილით გაიპო.
პირველად ხარ აქ, არა?
პირი გავაღე, რომ უარვყო ეს განცხადება, მაგრამ გავწითლდი.
ასე აშკარაა?- მან ხმამაღლა გაიცინა
უმრავლესობისთვის არა. მაგრამ ჩემთვის, დიახ. აქამდე არასდროს მინახავხარ.
როგორ გაიგებდი, რომ გენახე? - მე შევეხე ჩემს ნიღაბს მხოლოდ იმისთვის, რომ დავრწმუნდე, რომ არ ჩამოცურდა.
შენი ნიღაბი კარგია.- მის თვალებში უცნაური, შემეცნებითი ბრწყინვა იყო, რომლებიც ოქროსა და ყავისფერის ნაზავი იყო. -მე ვცნობ სახეებს, არ აქვს მნიშვნელობა, ნახევრად დამალული თუ არა, შენი სახე აქამდე არ მინახავს. ეს შენი პირველი სტუმრობაა.
მართლაც, წარმოდგენა არ მქონდა, როგორ მეპასუხა ამაზე.
ეს წითელი მარგალიტისთვისაც პირველი შემთხვევაა.- იგი დაიხარა, ხმა დაუქვეითდა. -ჩვენ არასდროს გვყოლია ქალწული სტუმრად.- შოკის ტალღამ შემომიარა, როცა მოლიპულ შამპანურის მინაზე ხელი მომეჭირა.
არ ვიცი რას გულისხმობ. მე მეორე ქალიშვილი ვარ...
მეორე ქალიშვილივით ხარ, მაგრამ არა ისე, როგორც შენ გეგმავთ, - მომიჭრა მან და მსუბუქად შეეხო ჩემს მოსასხამის მკლავს. - არაუშავს. არაფერია შიში. შენი საიდუმლო დაცულია ჩემთან. მთელი წუთის განმავლობაში ვუყურებდი მას, სანამ ენას გამოვიყენებდი.
თუ ეს სიმართლეა, რატომ იქნებოდა ასეთი საიდუმლო უსაფრთხო?
რატომ არ იქნება? - ის დაბრუნდა. რა უნდა მოვიგო ამის ვინმესთვის თქმით?
თქვენ დაიმსახურებთ ჰერცოგის და ჰერცოგინიას კეთილგანწყობას. - გული ამიჩქარდა.
ღიმილი გაუქრა, როცა მზერა გამკაცრდა.
მე არ მჭირდება ამაღლებულის წყალობა.
როგორც მან ეს თქვა, თითქოს მე ვთავაზობდი, გამხდარიყო ტალახის გროვის რჩეული. მე თითქმის მჯეროდა მისი, მაგრამ არავინ, ვინც სამეფოში ცხოვრობდა, არ დაკარგავდა შანსს, მოეპოვებინა ამაღლებულის პატივისცემა, თუ ისინი არ აღიარებდნენ დედოფალ ილეანას და მეფე ჯალარას ნამდვილ, კანონიერ მმართველებად. თუ ისინი მხარს არ უჭერდნენ მას, ვინც საკუთარ თავს უწოდებდა პრინც კასტელს, სამეფოს ნამდვილ მემკვიდრეს. გარდა იმისა, რომ ის არ იყო თავადი ან მემკვიდრე. ის სხვა არაფერი იყო, თუ არა ატლანტიის ნარჩენი, კორუმპირებული და გრეხილი სამეფო, რომელიც დაეცა ორი მეფის ომის დასასრულს. ურჩხული, რომელმაც ნგრევა მოახდინა და სისხლისღვრა გამოიწვია, სუფთა ბოროტების განსახიერება.
ის იყო ერთ-ერთი ბნელი.
და მაინც იყვნენ ისეთებიც, ვინც მხარს უჭერდა მას და მის პრეტენზიას.
დესცენტრები, რომლებიც მონაწილეობდნენ არეულობებისა და მრავალი ამაღლებულის გაუჩინარებაში. წარსულში, დესცენტერები უთანხმოებას იწვევდნენ მხოლოდ მცირე მიტინგებისა და პროტესტის გზით, და მაშინაც კი, ეს იყო ცოტა და შორს, იმის გამო, რომ სასჯელი დაეკისრა მათთვის, ვინც ეჭვმიტანილი იყო დესცენტერებად. მეორე შანსი არ იყო. არავითარი გრძელვადიანი პატიმრობა. სიკვდილი იყო სწრაფი და საბოლოო. მაგრამ ყველაფერი შეიცვალა მოგვიანებით. ბევრს სჯეროდა, რომ დესცენტერები იყვნენ პასუხისმგებელნი მაღალი რანგის სამეფო გვარდიის იდუმალ სიკვდილზე. კარსოდონიაში, დედაქალაქში, რამდენიმე აუხსნელად დაეცა აღზევებიდან. ორი მოკლეს თავში ისრებით პენსდურტში, პატარა ქალაქში, სტროუდის ზღვის სანაპიროზე, დედაქალაქთან ახლოს. სხვები უბრალოდ გაუჩინარდნენ პატარა სოფლებში ყოფნისას და აღარასოდეს უნახავთ ისინი და აღარასოდეს სმენიათ მათ შესახებ.
მხოლოდ რამდენიმე თვის წინ ძალადობრივი აჯანყება სისხლისღვრით დასრულდა სამ მდინარეში, აყვავებულ სავაჭრო ქალაქში სისხლის ტყის მიღმა. Გოლდქრესთ მანორ , სამეფო ადგილი სამ მდინარეში, დაიწვა, გაასწორეს მიწასთან , ტაძრებთან ერთად. ჰერცოგი ევერტონი ცეცხლში დაიღუპა, მრავალი მსახური და მცველი. მხოლოდ რაღაც სასწაულით გადაურჩა სამი მდინარის ჰერცოგინია. დესცენტერები არ იყვნენ მხოლოდ ატლანტიელები, რომლებიც იმალებოდნენ სოლისის ხალხში. ბნელების ის ზოგიერთ მიმდევარს ატლანტის სისხლის წვეთიც კი არ ჰქონდა.
ჩემი მზერა გამძაფრდა და ლამაზ ქალს მივაჩერდი. შეიძლება ის იყოს დესცენტერი? ვერ ვხვდებოდი, როგორ შეეძლო ვინმეს მხარი დაეჭირა დაცემული სამეფოსთვის, რაც არ უნდა მძიმე ყოფილიყო მათი ცხოვრება ან როგორი უბედურიც არ უნდა ყოფილიყო. არა მაშინ, როცა ატლანტიელები და ბნელეთი იყო პასუხისმგებელი ნისლზე, იმაზე, რაცსაც ის აფუჭებდა. რამაც, სავარაუდოდ, დაასრულა ფინლის სიცოცხლე - მან უამრავი სიცოცხლე წაიღო, მათ შორის დედაჩემისა და მამაჩემის სიცოცხლე, და დატოვა ჩემი სხეული გაჟღენთილი იმ საშინელებების შეხსენებით, რომლითაც ხარობდა ნისლი.
ჩემი ეჭვების გვერდის ავლით, გავხსენი, რომ მეგრძნო, იყო თუ არა მასში რაიმე დიდი ტკივილი, რაც ფიზიკურს სცილდებოდა და მომდინარეობდა მწუხარებისგან ან სიმწარისგან. ისეთი ტკივილი, რომელიც ხალხს საშინელ საქმეებს აიძულებდა ტანჯვის შესამსუბუქებლად. მისგან გამოსხივების მინიშნება არ იყო. მაგრამ ეს არ ნიშნავდა, რომ ის მასში არ იყო ღრმად.
ქალმა თავი დამიქნია.
როგორც ვთქვი, თქვენ არაფერი გაქვთ სანერვიულო, როდესაც საქმე მე მეხება. მაგრამ მას? ეს სხვა ამბავია.
მას?- გავიმეორე.
ის გვერდზე გადავიდა, როცა მთავარი კარი გაიღო და გრილი ჰაერის უეცარმა აფეთქებამ მეტი პატრონის მოსვლა გამოაცხადა. შემოვიდა მამაკაცი, მის უკან კი უფროსი ჯენტლმენი იდგა ქვიშიანი ქერა თმით და გაფითრებული სახით, მზისგან შეღებილი - თვალები გამიფართოვდა, როცა ურწმუნოებამ დამიარა. ეს იყო ვიქტერ უორდველი. რას აკეთებდა ის წითელ მარგალიტში? მოკლე ხალათებითა და ნაწილობრივ ღია მკერდით ქალების სურათი გამახსენდა და ვფიქრობდი, რატომ ვიყავი აქ. თვალები გამიფართოვდა.
ო, ღმერთო.
აღარ მინდოდა მეფიქრა მისი ვიზიტის მიზანზე. ვიქტერი იყო სამეფო გვარდიის გამოცდილი წევრი, კაცი, რომელიც უკვე მეოთხე ათწლეულში იყო, მაგრამ ის ჩემთვის უფრო მეტი იყო. თეძოზე მიბმული ხანჯალი მისგან იყო ნაჩუქარი და სწორედ მან დაარღვია ჩვეულება და დარწმუნდა, რომ მე არა მხოლოდ ვიცოდი მისი გამოყენება, არამედ ხმლის ტარება, ისრით დარტყმა უხილავ სამიზნეში. მაშინაც კი, როცა უიარაღოდ ხარ, როგორ უნდა ჩამოაგდო ჩემზე ორჯერ მეტი წონის კაცი.
ვიქტერი ჩემთვის მამასავით იყო.
ის ასევე ჩემი პირადი მცველი იყო მას შემდეგ, რაც პირველად ჩავედი მასადონიაში. თუმცა ის არ იყო ჩემი ერთადერთი მცველი. მან თავისი მოვალეობები გაიზიარა რაილან კილთან, რომელმაც შეცვალა ჰანესი მას შემდეგ, რაც ის ძილში გარდაიცვალა ერთი წლის წინ. ეს მოულოდნელი ზარალი იყო, რადგან ჰანესი ოცდაათი წლის დასაწყისში იყო და ჯანმრთელი იყო. მკურნალებს სჯეროდათ, რომ ეს იყო გულის რაიმე უცნობი დაავადება. მიუხედავად ამისა, ძნელი წარმოსადგენია, როგორ შეიძლებოდა ჯანსაღი და სრული დასაძინებლად წასვლა და აღარასდროს გაღვიძება.
რაილანმა არ იცოდა, რომ მე ისე კარგად ვიყავი გაწვრთნილი, მაგრამ მან იცოდა, რომ ხანჯლის გატარება შემეძლო. მან არ იცოდა, სად გავუჩინარდით მე და ვიქტერი ხშირად ციხის გარეთ. ის იყო კეთილი და ხშირად მოდუნებული, მაგრამ ჩვენ არც ისე ახლოს ვიყავით, როგორც მე და ვიქტერი. აქ რაილანი რომ ყოფილიყო, ადვილად გავძვრებოდი.
ჯანდაბა,- დავიფიცე, გვერდით მოვტრიალდი, როცა უკან მივიწიე და ქუდი თავზე ავწიე. ჩემი თმა საკმაოდ შესამჩნევი იყო დამწვარი სპილენძის ელფერით, მაგრამ მაშინაც კი, როცა ახლა დამალული და მთელი სახე დაბნელებული მქონდა, ვიქტერი მცნობდა.
მას ჰქონდა მეექვსე გრძნობა, რომელიც მხოლოდ მშობლებს ეკუთვნოდა და ხვდებოდა, როდესაც მათი შვილი არ იყო კარგად. შემოსასვლელისკენ გავიხედე, მუცელი დამივარდა, როცა დავინახე, რომ ის ერთ-ერთ მაგიდასთან იჯდა კარისკენ - ერთადერთი გასასვლელი.
ღმერთებმა შემიძულეს.
ეჭვი არ მეპარებოდა, რომ ვიქტერი დამინახავდა. ის არ მომახსენებდა, მაგრამ მე მირჩევნია როხებითა და ობობებით სავსე ხვრელში ჩავვარდე, ვიდრე ვინმეს ავუხსნა რატომ ვიყავი წითელ მარგალიტში. დაიწყებოდა ლექციები. არა ის გამოსვლები და სასჯელები, რომლებიც ჰერცოგს უყვარდა, არამედ ისეთი, რომელიც შენს კანქვეშ დაცოცავდა და დღეების განმავლობაში საშინლად გაგრძნობინებდა თავს. ძირითადად იმიტომ, რომ დაგიჭირეს რაღაცის კეთებისას, რისთვისაც საყვედურს იმსახურებდი. და, გულწრფელად რომ ვთქვა, არ მინდოდა ვიქტერის სახის დანახვა,მაშინ როდესაც ის გაიაზრებდა, რომ აქ ვიყავი. კიდევ ერთი თვალი მოვიპარე და - ღმერთო, მის გვერდით დაიჩოქა ქალი, ფეხზე ხელი დაადო!
თვალების გახეხვა მჭირდებოდა.
- ეს სარიაა, - აუხსნა ქალმა. - როგორც კი ვიქტერი მოდის, სარია მის გვერდით არის. მე მჯერა, რომ სარია ატარებს ლამპარს მისთვის. ” ნელა გავხედე ჩემს გვერდით მყოფ ქალს.
- ის აქ ხშირად მოდის?- მისი ტუჩების ერთი მხარე მაღლა აიწია.
- საკმარისად ხშირად, რომ ვიცოდე რა ხდება წითელი ფარდის მიღმა და…
- საკმარისია, - მე მას მოვწყვეტდი. ახლა მჭირდებოდა ტვინის გახეხვა.
- მეტის მოსმენა არ მჭირდება.- მისი სიცილი რბილი იყო.
- შენ ისეთი სახე გაქვს, ვისაც თავშესაფარი სჭირდება. და, დიახ, წითელ მარგალიტში, ეს არის ადვილად ცნობადი სახე. - მან ოსტატურად აიღო ჩემი შამპანურის ჭიქა.
- ზემო სართულზე ამჟამად დაუსახლებელი ოთახებია. სცადეთ მეექვსე კარი მარცხნივ. იქ ნახავთ საკურთხეველს. მე მოვალ შენთან, როცა უსაფრთხო იქნება.
ეჭვი გამიჩნდა, როცა მის მზერას შევხედე, მაგრამ ნება მივეცი, რომ ჩემი მკლავი აეღო და მარცხნივ მიმიყვანა.
რატომ დამეხმარები? - მან კარი გააღო. -რადგან ყველას უნდა შეეძლოს ცოტათი ცხოვრება, თუნდაც რამდენიმე საათის განმავლობაში.
პირი ღია დამრჩა, როცა მან თუთიყუშივით თქვა ის, რასაც მე ვფიქრობდი რამდენიმე წუთის წინ. გაოგნებული ვიდექი. თვალი ჩამიკრა და კარი მიხურა. ის მიხვდა ვინც ვიყავი. გამიმეორა რასაც იქამდე თავად ვფიქრობდი? სხვა გზა არ მქონდა. უხეში სიცილი მომწყდა ტუჩიდან. ქალი შეიძლება იყოს დესცეტერი, ან სულ მცირე, ის არ იყო ამაღლების ფანი. მაგრამ ის შეიძლება იყოს მნახველიც. არ მეგონა, რომ რომელიმე მათგანი დარჩენილიყო. მე მაინც ვერ ვიჯერებდი, რომ ვიქტერი აქ იყო - ის ხშირად მოდიოდა აქ, რომ ერთ-ერთ წითელ ქალბატონს მოეწონა. არ ვიცოდი ასე რატომ გამიკვირდა. ისე არ იყო საკმარისი, რომ სამეფო გვარდიას ეკრძალებოდა სიამოვნების მიღება ან თუნდაც დაქორწინება. ბევრი იყო საკმაოდ… გარყვნილი, რადგან მათი სიცოცხლე საფრთხის შემცველი იყო და ხშირად ძალიან ხანმოკლე. უბრალოდ, ვიქტერს ჰყავდა ცოლი, რომელიც ჩემთან შეხვედრამდე დიდი ხნით ადრე გარდაიცვალა. მშობიარობის დროს გარდაიცვალა პატარასთან ერთად. მას ისევ ისე უყვარდა თავისი კამილია, როგორც მაშინ, როცა ის ცხოვრობდა და სუნთქავდა.
მაგრამ ის, რაც აქ იპოვებოდა, სიყვარულთან არაფერ შუაში იყო, არა? ყველა გახდა მარტოხელა, არ აქვს მნიშვნელობა, მათი გული ეკუთვნოდა ვინმეს თუ არა. ამის გამო ცოტა დამწუხრებული შემოვბრუნდი ნავთობის კედლის ბალიშებით განათებულ ვიწრო კიბეში. მძიმედ ამოვისუნთქე.
რაში ჩავვარდი?- მხოლოდ ღმერთებმა იცოდნენ და ახლა უკან დასახევი აღარ იყო.
ხელი ტანსაცმლის შიგნით ჩავიცურე, ხანჯლის ბორცვთან ახლოს, როცა მეორე სართულზე ავედი. სადარბაზო უფრო ფართო და საოცრად მშვიდი იყო. არ ვიცოდი რას ველოდი, მაგრამ მეგონა, რომ გავიგებდი… ხმებს. თავის ქნევით ვითვლიდი სანამ მარცხნივ მეექვსე კარს არ მივაღწიე. სახელური ვცადე და გახსნილი დამხვდა. კარის გაღება დავიწყე მაგრამ გავჩერდი. რას ვაკეთებდი? ამ კარის მიღმა შეიძლება ვინმეს ან რაიმეს დაელოდო. ის ქალი ქვემოთ…
მამაკაცის სიცილის ხმამ დერეფანი გაივსო, როცა ჩემს გვერდით კარი გაიღო. პანიკაში ჩავარდნილი სწრაფად შევედი ჩემს წინ ოთახში და კარი ზურგს უკან მივხურე. გული ამიჩქარდა, ირგვლივ მიმოვიხედე. არ იყო ნათურები, მხოლოდ სანთლების ხე იყო ბუხრით. დაცარიელებული ბუხრის წინ იდგა სასადილო. ჩემს უკან არც კი შემიხედავს, ვიცოდი, რომ აქ ავეჯის ერთადერთი ნაწილი საწოლი უნდა ყოფილიყო. ღრმად ჩავისუნთქე, სანთლების სურნელი ვიგრძენი. დარიჩინი? მაგრამ იყო რაღაც სხვა, რაღაც, რაც მახსენებდა მუქ სანელებლებს და ფიჭვს. დავიწყე შემობრუნება - ვიღაცის ხელი წელზე შემომეხვია და უკნიდან მიმაკრო რაღაც ძალიან მაგარზე, ძალიან მამაკაცურ სხეულზე.
- ეს, - ჩაიჩურჩულა ღრმა ხმამ, - მოულოდნელია


________________



მეგობრებო, გადავწყვიტე გადავთარგმნო ცნობილი ფენტეზი წიგნები, რომლებიც არაა ქართულად ნათარგმნი და რომელსაც ახლო მომავალში არ აპირებე. შემდეგ თავებსაც მალე გაგიზიარებთ <3