მხრებჩამოყრილი, ცრემლგამშრალი დაჰყურებდა საწოლზე გაშლილ წიგნებს და რვეულებს, სუნთქვა უჭირდა, ყელში ჰქონდა მობჯენილი ვერ ასრულებული და აუხდენელი ოცნებები და სურვილები და ასე ეგონა ახრჩობდა, გაურკვეველი მომავლის შიში, საკუთარი თავის მიმართ ზიზღი და უმწეობის შეგრძნება ისე ჰქონდა გამჯდარი სხეულში ალბათ ვერასოდეს შეძლებდა მოშორებას...
- მხდალო, ლაჩარო, არაფრისმაქნისო, -უშურვებლად ამკობდა საკუთარ თავს, ბუტბუტებდა და გრძელ გამხდარ თითებს მთელი ძალით იჭერდა მუხლებზე, წინ და უკან ირწეოდა, მთელი მისი სხეული, შიშისგან თუ სიცივისგან მოხრილი მხრები, ჩაშავებული თვალები და მოცახცახე ხელები სრული აპათიის და უიმედობის გამოსახულება იყო, არ გაუგია როგორ შემოაღეს ოთახის კარი, ქოთქოთით და ქოშინით შემოვარდა დედამისი, გულამოვარდნილი იყო, სახეაწითლებული, სადღესასწაულოდ იყო გამოწყობილი, თმა საგულდაგულოდ ჰქონდა დაყენებული, მაჯებზე, თითებზე, ყელზე, ოქროს სამკაულები უბრწყინავდა, ხელში უზარმაზარი თეთრი კაბა ეკავა მაქმანებით და მარგალიტის თვლებით გაწყობილი.
- გაგიჟდი ანა? ასე რატომ ზიხარ? სადაცაა მოვლენ შენ კი ჯერ თმაც არ დაგივარცხნია რას გავხარ, კიდევ კარგი მანჩოს წინასწარ შევუთანხმდი, ცოტა ხანში მოვა და ვარცხნილობას და მაკიაჟს გაგიკეთებს...
მისი მდგომარეობა არც შეუმჩნევია, ანდა ვინ იცის იქნებ შეამჩნია კიდეც და არ შეიმჩნია, კაბა იქვე მდგარი სავარძლის საზურგეზე მიფინა, მერე გასახდელი ოთახის კარი გამოაღო სარეცხის კალათა გამოიტანა, წიგნებს და რვეულებს ერთბაშად მოუსვა ხელი და შიგ ჩაუშვა.
- რას აკეთებ? -ხელში სწვდა ანა, წამოიწია, კალათა გამოგლიჯა, წიგნები ამოკრიფა და გულზე აიხუტა, -ამათ რაღას ერჩი? -მინავლებული ხმით დაიჩურჩულა და როგორც იქნა ერთადერთმა ცრემლმაც იპოვა საგულდაგულოდ დაგმანულ ჯებირში ნაპრალი, ლოყაზე ჩამოიღვენთა და მანამ გაშრა სანამ აცახცახებულ ყბამდე ჩააღწევდა, დოინჯი შემოირტყა ქალმა და ირონიული ღიმილი აიკრა სახეზე.
- მგონი გუშინ ყველაფერზე გარკვევით ვისაუბრეთ, არ უნდა მჭირდებოდეს ისევ და ისევ გამეორება, ეს წიგნები აღარაფერში გჭირდება უკვე გათხოვილი ქალი გქვია, დღეს ქორწილი გაქვს და წიგნებისთვის ვეღარ მოიცლი, ქმარს უნდა მოუარო, ბავშვები უნდა გაუჩინო...
- არ შეგეძლოთ იმდენი მაინც მოგეცადათ რომ სკოლა დამემთავრებინა? ერთი თვე მაქვს დარჩენილი... -საცოდავად ამოიტირა და ხელიდან რომ გამოგლიჯა წიგნები დედამ და ისევ სარეცხის კალათში უკრა თავი აღარ შეწინააღმდეგებია.
- დიდი ამბავი თუ ვერ დაამთავრებ, რა თავში იხლი მაგ ატესტატს.
- უნივერსიტეტში სწავლას ვერ გავაგრძელებ, მე... მე... -უნდოდა ეთქვა როგორ ოცნებობდა სწავლაზე, პროფესიაც კი ჰქონდა არჩეული, უნდოდა შევედრებოდა, უნდოდა მაგრამ გული ამოუჯდა და ერთი სიტყვის თქმაც კი ვერ მოახერხა.
ისედაც დიდხანს გელოდა ლადო, ხომ იცი მას მერე გვთხოვს შენს თავს რაც თექვსმეტი წლის გახდი, ერთ თვეში თვრამეტის ხდები, უკვე მზად ხარ იმისთვის რომ გათხოვდე, ახლა უბრალოდ ჯვარს დაიწერთ და ქორწილს გადაიხდით, ხელს მერე მოაწერთ სრულწლოვანი რომ გახდები, სწავლა აღარაფერში გჭირდება, ლადო არაფერს მოგაკლებს, ფული თავზესაყრელად აქვს, რასაც მოისურვებ ყველაფერი გექნება, უბრალოდ ის უნდა გააკეთო რასაც გეტყვის, კარგი ცოლობა უნდა გაუწიო, გაგიმართლა რომ ლადომ შენ ამოგარჩია, ხომ იცი რამდენი ქალი გიჟდება მასზე, თანაც მარტო იცხოვრებთ, დედამთილი შენ არ შეგაწუხებს და მამამთილი, შენი ერთადერთი საქმე ის იქნება რომ ქმარი ისე ასიამოვნო სხვა ქალისკენ არ გაიხედოს, მიდი ჩაიცვი ნუღარ მალაპარაკებ, ამდენი დრო არ გვაქვს, -საკუთარი ხელით გააძრო საღამურები და სიფრიფანა, გამჭვირვალე, მაქმანებიანი საცვლები გადმოულაგა.
- ჩქარა სადაცაა მოვლენ.
შეზარა ანა მისმა გულცივობამ, უდარდელობამ, მის თვალებში დანახულმა სიხარბემ, ნეტავ ყოველთვის ასეთი იყო? თუ ასეა აქამდე რატომ არ შეუმჩნევია? ერთადერთი შვილი რომელზეც მზე და მთვარე ამოსდიოდათ ასე უცბად როგორ მოიძულეს, იქნებ თავიდანვე ჰქონდათ გათვლები და უბრალოდ შესაფერისს მომენტს ელოდნენ? ყველაფერი ტყუილი იყო? მათი ყოველი ჩახუტება, ყოველი მოფერება, ყოველი ღიმილი, ნეტავ რას დაპირდა ლადო ასეთს მის მშობლებს რომ ჩვიდმეტი წლის გოგო ორმოცდათორმეტი წლის კაცს საქონელივით მიყიდეს, რამდენი გადაუხადა?
- რამდენი? -ძლივს გაუსწორა მზერა კაბის საკინძეების გახსნაში გართულ ქალს.
- რა რამდენი? -აშკარად ვერ მიუხვდა.
- რამდენი გადაიხადა ლადომ ჩემში?
თავი ასწია ქალმა, მრისხანედ აელვარებული თვალები შეავლო საცოდავად მობუზულ გოგოს, მერე მთელი ძალით მოიქნია ხელი და ლოყაზე დაატყო კოტიტა თითების კვალი, რეაქცია არ ჰქონია ანას, მწარედ გაეღიმა და თავი ჩაღუნა.
- შეიძლება? -ოთახში თავი შემოყო ორმოცდაათიოდე წლის ზედმეტად გადაპრანჭულმა ქალბატონმა, -ემზადება პატარძალი? თმის გასაკეთებლად მოვედი, დილიდან ყველა ჩაწერა გავაუქმე სალონში ნანას ვერ დავაღალატებთქო.
- მოდი მანჩო მოდი, -ნანა წამოდგა და მოჩვენებითი გულითადი ღიმილით შეეგება, -აბა შენ იცი, ჩემს გოგოს შენ გაბარებ, მაქსიმუმ ერთ საათში მზად უნდა იყოს.
- მოდი დაჯექი და დავიწყოთ, -როგორც კი მარტო დარჩნენ მანჩომ თან მოტანილი პატარა ჩემოდანი გახსნა სადაც მაკიაჟისთვის და ვარცხნილობისთვის საჭირო აქსესუარები ელაგა, -დედაშენმა მითხრა როგორც უნდა გაგიკეთო თმა ასე რომ შენ უბრალოდ გაუნძრევლად იჯექი კარგი?
თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია ანამ, ისედაც განძრევის არც სურვილი ჰქონდა და არც თავი, დაახლოებით ერთი საათი იჯდა გაშეშებული და უსმენდა მანჩოს შურით გაჟრენთილ მონოლოგს იმის შესახებ თუ როგორ გაუმართლა მისნაირ უბრალო, უფერულ და არაფრით გამორჩეულ გოგოს ლადოსნაირი ცნობილი და მდიდარი კაცი რომ ირთავდა ცოლად.
- ესეც ასე მზარ ხარ, ადექი კაბას ჩაგაცმევ და მერე ჩაიხედე საკეში, -ააყენა ფრთხილად ჩააცვა კაბა, ნაკეცები სათითაოდ ჩამოუსწორა და სარკესთან მიიყვანა, გაოგნდა ანა როცა საკუთარი ორეული დაინახა, სარკიდან ულამაზესი ქალი უყურებდა, საშუალო სიმაღლის, გამხდარი, დიდი შავი თვალებით, შავი თმით, უჩვეულოდ თეთრი კანით, ბუნებრივად წითელი ტუჩებით და საკმაოდ თამამი დეკოლტიდან მომზირალი მკვრივი მკერდით.
- ამ მაკიაჟით და ვარცხნილობით ოცდაათი წლის ქალს ვგავარ, -უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა.
- დედაშენის სურვილი ასეთი იყო, ასე რომ ის გავაკეთე რაც მითხრეს, მე წავედი, ქორწილში შევხვდებით, -კიდევ ერთხელ შეათვალიერა მუშტრის თვალით საკუთარი შემოქმედება, ნივთები ჩემოდანში მოათავსა, დაემშვიდობა და კარი გაიხურა, ერთხანს გაშეშებული იდგა ანა, მიუხედავად იმისა რომ უკვე ორი წელია შხამივით წვეთ-წვეთობით აწვეთებდნენ გონებაში ამ კავშირის გარდაუვალობას მაინც ვერ ხვდებოდა რატომ უნდა გაეკეთებინა ის რაც არ უნდოდა, რაც არასწორად მიაჩნდა, რატომ უნდა ეცხოვრა იმ კაცთან ერთად ვისი სიახლოვეც გულს ურევდა, ვისაც თვალის დასანახად ვერ იტანდა...
ამ ორი წლის განმავლობაში ხშირად მოდიოდა ხოლმე მათთან ლადო, ამ ბოლო დროს მასთან მარტოც კი ტოვებდნენ, მამა უმეტეს შემთხვევაში სახლში არ იყო, დედა ათასგვარ მიზეზს იფიქრებდა რომ ოთახიდან გასულიყო და ანა მასთან დაეტოვებინა, ლადოც ხელიდან შანს არ უშვებდა რომ უხამსი კომპლიმენტები ეთქვა მისთვის ან ხელი მოეფათურებინა ხოლმე, ერთი ორჯერ კოცნაც კი სცადა...
ისედაც მოჟამული ხასიათი უფრო მეტად გაუფუჭა უსიამოვნო მოგონებებმა, მერე რატომღაც ჭაღზე გაუშტერდა მზერა, გაუცნობიერებლად წაიღო თითები ყელისკენ და ზედ შემოიჭდო, წარმოიდგინა როგორ ეხებოდა იმ თითების მაგივრად სქელი კარგად დაგრეხილი ხაოიანი თოკი მის ნაზ ყელს, სულ რამდენიმე წუთი, ან იქნებ წამი, წესით არც ისე ძნელი უნდა ყოფილიყო...
- რას ვაკეთებ? ამაზე როგორ ვფიქრობ? -შეშინებულმა და დამფრთხალმა ჩაილაპარაკა და მუჭში მაგრად მოიქცია კომოდზე აქამდე უპატრონოდ მიგდებული პატარა ოქროს ყელსაბამი ღვთისმშობლის გამოსახულებით, ძალიან უყვარდა ანას ეს ყელსაბამი და არასდროს იხსნიდა, შენმა ნათლიამ სპეციალურად შენთვის დაამზადებინაო ერთხელ წამოსცდა დედამისს, არ იცნობდა ნათლიას, მასზე არავინ არასდროს საუბრობდა ერთადერთხელ მოკრა ყური როგორ ეჩხუბებოდა მამა დედას და უყვიროდა შენი ბრალია მე და გიგას ურთიერთობა რომ გავიფუჭდა, შენს გამო ბავშვმა ნათლია დაკარგაო, კიდევ უამრავი ცუდი სიტყვა უთხრა, კახპას და ხელიდან წასულს ეძახდა, მაშინ პატარა იყო ანა და ვერ გაიგო რა ხდებოდა, კაცმა რომ თქვას ახლაც არ ესმოდა არაფერი...
-
ყველაფერმა ტრადიციულად ჩაიარა, არაფერი მომხდარა არც ზედმეტი და არც ნაკლები, მეორე სართულიდან ეზოში ჩასასვლელ ფართო მარმარილოს კიბის ძირში მომღიმარი ლადო რომ დაინახა რომელსაც აშკარად შესამჩნევი ავხორცი სურვილებით ჰქონდა სავსე თვალები, საბოლოოდ მაშინ დაასამარა იმედი რომ ამ ხაფანგიდან თავის დაღწევას მოახერხებდა, რომ გეკითხათ ვერ გაიხსენებდა როგორ მივიდნენ ბაგრატის ტაძარში, როგორ დაიწერეს ჯვარი, როგორ მიაღწიეს რესტორნამდე, იჯდა ლადოს გვერდით თავჩაღუნული და საერთოდ ვერ ამჩნევდა ქალთა შურიან მზერას, რომ შეემჩნია ალბათ არც გაუკვირდებოდა, სიმპათიური მამაკაცი იყო ლადო, მაღალი, წარმოსადეგი, თანაც ძალიან მდიდარი და ცნობილი, სხვა რა სჭირდებოდათ ქალებს იმისთვის რომ მასზე გაგიჟებულიყვნენ? ალბათ სწორედ ამიტომ გიჟდებოდა ლადო როცა ატყობდა რომ ანას ეზიზღებოდა, ვერ ხვდებოდა მისნაირ მამაკაცზე როგორ შეიძლებოდა ვინმეს უარი ეთქვა, ასაკის გამო მიწუნებო? ჰკითხა რამდენიმე თვის წინ როცა დედამისმა კიდევ ერთი ‘’შემთხვევითი’’ განმარტოებული შეხვედრა მოუწყოთ, მაშინ ვერაფერი უპასუხა ანამ მაგრამ ახლა რომ უფიქრდებოდა ასაკი საერთოდ არაფერ შუაში არ იყო, იქნებ ცოტაოდენი ადამიანობა რომ გამოეჩინა ლადოს, სულ ცოტაოდენი...
- თავი ასწიე და გაიღიმე, -მკლავზე მტკივნეულად მოუჭირა თითები და აიძულა თავი მაღლა აეწია, აწყლიანებული თვალები მოავლო დარბაზს ანამ, ხალხი ერთობოდა, სვამდნენ სასიამოვნო მუსიკის რიტმზე არხევდნენ სხეულებს, იცინოდნენ, მხიარულობდნენ, ერთმანეთს და ‘’ბედნიერ’’ წყვილს ლოცავდნენ, განსაკუთრებით მისი მშობლები გამოირჩეოდნენ, ნანა ბედნიერებისგან გაბადრული იჯდა მეუღლის გვერდით რომელსაც ისეთი სახე ჰქონდა თითქოს ახლახანს სარფიან საქმიან შეთანხმებას მოაწერა ხელი, ასეც იყო, ანამ უკვე იცოდა რომ ლადომ მის ახლად დაწყებულ ბიზნესში საკმაოდ დიდი თანხა დააბანადა, ეს თვითონ უთხრა, საკუთარი პირით, ეკლესიაში შესვლამდე გამოუცხადა მოურიდებლად, შენში საკმაოდ ბევრი გადავიხადე და ჭკუით იყავი არ შემარცხვინოო...
- გული მერევა შენზეც და ჩემს ოჯახზეც, -ჩაილაპარაკა და ისევ ჩაღუნა თავი.
- ასე არა? ამაღამ მაგ წარმოდგენას აუცილებლად შეგიცვლი, -საზიზღრად ჩაიქირქილა, წელზე შეუცურა ხელი და თავისკენ მიიზიდა.
- არა მგონია რამე ისეთის გაკეთება შეძლო რომ უფრო მეტად შევძლო შენი შეძულება, -პასუხის გაცემა არ გაჭირვებია ანას, ეზიზღებოდა ეს კაცი რომელსაც ახლა უკვე მისი ქმარი ერქვა, ჯერ კიდევ იმ დროიდან ეზიზღებოდა როცა სახლში ესტუმრათ და პირდაპირ სთხოვა მის მშობლებს მისი ხელი, უფრო სწორი იქნებოდა თუ ვიტყოდით რომ მოითხოვა, მაშინ ანა სულ რაღაც თექვსმეტი წლის იყო, მამამ უარი რომ განაცხადა გაუხარდა, შვებით ამოისუნთქა, რა იცოდა პატარა გულუბრყვილო გოგომ რომ მისი უარი სულაც არ იყო შვილის დაცვის სურვილით განპირობებული, უბრალოდ ფულს დახარბებულმა და გაუმაძღარმა კაცმა დაინახა თუ რაოდენ სურდა ლადოს ანას ხელში ჩაგდება და მიხვდა რომ მისით ვაჭრობა შეეძლო...
შემდეგი ორი წელი ზუსტად ამ ვაჭრობაში და შეთანხმებაში გაილია, დღეს კი როგორც ანა ხედავდა ორივე მხარე კმაყოფილი იყო შედეგით და ვაჭრობის საგნის განცდები, გრძნობები და სურვილები არავის აინტერესებდა, საბოლოოდ ყველა მიიღებდა იმას რაც სურდა, მისი მშობლები ფულს და მდიდრულ ცხოვრებას, ლადო მის სხეულს, ანა კი...
- წასვლის დროა, -ლადომ ხელი ჩაჭიდა და ფიქრებში გართული წამოაყენა ფეხზე, უსიამოვნოდ გასცრა ტანში ანას იმის წარმოდგენისას თუ რა ელოდა როცა მასთან მარტო დარჩებოდა, ოვაციების, ფარისევლური ღიმილით და სიხარულით გაბრწყინებული სახეების თანხლებით დატოვეს დარბაზი, ქალაქის გარეუბანში მდგარ უზარმაზარ მდიდრულ სახლში მიიყვანა ლადომ, სახლში არავინ დახვედრიათ.
- ესეც ჩვენი სიყვარულის ბუდე, -ირონიულად ჩაილაპარაკა როცა ზურგსუკან ხმაურით დაკეტა კარი, ანა თავისკენ შემოაბრუნა, ხელებით დაუჭირა სახე, ერთხანს სურვილით სავსე თვალებით დაჰყურებდა ზემოდან და მერე ცხოველივით დააცხრა ტუჩებზე.
მუხლი მოეკვეთა ანას, თვალთ დაუბნელდა, შეწინააღმდეგება ვერ შეძლო, ან რა აზრი ჰქონდა... არაფერი უგრძვნია მისი ტუჩების შეხებისას, საერთოდ არაფერი შიშის და ზიზღის გარდა, როდის როდის მოსცილდა ლადო და კმაყოფილმა ჩახედა აცრემლებულ თვალებში.
- ზემოთ ადი, -მეორე სართულზე ამავალ კიბეზე ანიშნა, -პირველივე ოთახი ჩვენი საძინებელია, შენი ნივთები უკვე იქ არის და ხვალ დაალაგებ, ახლა კაბა გაიხადე, თმა გაიშალე და ეგ საშინელი მაკიაჟი ჩამოირეცხე მეც ახლავე ამოვალ, -პასუხს არ დალოდებია იქვე მიატოვა და მისაღების კარი შეაღო, გაბრუებული აუყვა ანა კიბეებს, საძინებლის კარი შეაღო, შევიდა და ჩამრთველს დააჭირა, რბილმა ყვითელმა ნათებამ სანახევროდ გაანათა ჩაბნელებული ოთახი, უზარმაზარ საწოლზე გაუშტერდა მზერა, თვალები დახუჭა და კარადას მიეყრდნო, რამდენიმე წამს ასე იდგა და აჩქარებული გულისცემის დამშვიდებას ელოდა, მერე ძლივსძლივობით გაიხსნა კაბის საკინძე, შრიალით ჩაცურდა სრიალა მატერია გრძელ თხელ ფეხებზე და იატაკზე დაეფინა, მაღალქუსლიანებიც რომ მოიშორა შვებით ამოისუნთქა, ასე საცვლებისამარა შევიდა აბაზანაში, სახე დაიბანა, მერე თმა დაიშალა და დაივარცხნა, გრძელი შავი კულულები ტალღებად დაეფინა მხრებზე, ხალათი ჩამოხსნა რომელიც იქვე საკიდზე ეკიდა და შემოიცვა, შეამცივნა, მჭიდროდ შემოიჭირა ქამარი თითქოს ეს დაიცავდა გარდაუვალისგან...
ფეხაკრეფით გავიდა საძინებელში და შიშისგან შეხტა როცა იქვე საწოლთან ახლოს მდგარ სავარძელში მჯდომი ლადო დაინახა, ფეხშიშველი იყო, ბოლომდე ღილებჩახსნილი პერანგი ეცვა, ხელში ვისკის ჭიქა ეჭირა და ამღვრეული თვალებით უყურებდა მის წინ მდგარ აბაზანის ხალათში გახვეულ მოცახცახე გოგონას.
- გაიხადე, -ბომბის აფეთქებასავით გაისმა მისი ჩახლეჩილი ხმა სიჩუმეში, თვალები უმწეოდ ააცეცა ანამ და უკან გადადგა ნაბიჯი, მიხვდა არც ისე იოლი იქნებოდა თავის ისე მოჩვენება თითქოს არაფერი ხდებოდა, თითქოს არაფერს გრძნობდა და განიცდიდა.
- გაიხადე, -ახლა უკვე ბრაზი შეეპარა ლადოს ხმას და ანას თითებმაც თავისთავად იწყეს მოძრაობა, გაჭირვებით შეხსნა საგულდაგულოდ გაკვანძული ქამარი და ხალათი მძიმედ დაეშვა ძირს...

საცვლებისამარა იდგა მის წინ და ციებიანივით თრთოდა, კბილს კბილზე აცემინებდა, ხელისგულებით ცდილობდა შიშველი სხეულის დაფარვას, არ ჩქარობდა ლადო, აშკარა იყო რომ ერთობოდა, სიამოვნებას იღებდა მისი ამ მდგომარეობაში ხილვით, ღრმად სუნთქავდა, ნება-ნება სვამდა სასმელს და დროდადრო გულისამრევად ილოკავდა ტუჩებს.
- საცვლებიც გაიხადე, -კიდევ ერთი ბრძანება გასცა და ჩაეცინა როცა დაინახა როგორ დაუმანჭა სახე ანას სირცხვილის და დამცირების გრძნობამ, გაჭირვებით შეიხსნა ბიუსტჰალტერი რომელიც ისედაც არაფერს არ უმალავდა, თითებით და გრძელი თმით ცდილობდა შიშველი მკერდის დაფარვას...
- თმა უკან გადაიწიე და ესეც გაიძვრე, -ქვედა საცვალზე მიუთითა და სავარძელში უფრო კარგად მოკალათდა, თვალებგაფართოებული უყურებდა როგორ იხდიდა და მერე როცა სრულიად შიშველი დარჩა მის წინაშე საწოლისკენ მიუთითა.
- ჩამოჯექი და ფეხები ფართოდ გაშალე.
- გთხოვ, გთხოვ, იქნებ... -ანამ თვითონაც არ იცოდა რას თხოვდა, გაჩერებას? დანდობას? შებრალებას? ერთადერთი რასაც ახლა ნატრობდა გონის დაკარგვა იყო რომ ეს ყველაფერი აღარ აეტანა, მის წინ ასეთ მდგომარეობაში აღარ მდგარიყო და მისი საზიზღარი სახისთვის არ ეყურებინა, აღარ ეგრძნო ის მწველი სირცხვილი რასაც გრძნობდა, საწოლზე ჩამოჯდა და ფეხები გაშალა...
- ხელები უკან წაიღე და ზედ დაეყრდენი, გასცა ლადომ კიდევ ერთი ბრძანება როცა დაინახა როგორ აპირებდა ანა ხელებით დაეფარა შიშველი ადგილები, თვალები დახუჭა ანამ და ღრმად ჩაისუნთქა, რამდენიმე წამით შეყოვნდა სანამ მის ბრძანებას შეასრულებდა.
- ტყუილად აჭიანურებ, ახლა რასაც არ უნდა ფიქრობდე დაივიწყე, ჩემს იქით სხვა გზა არ გაქვს, მე მეკუთვნი, გიყიდე, შენს მშობლებს საკმაოდ დიდი თანხა გადავუხადე შენში და ერთადერთი რაც დაგრჩენია სრული მორჩილებაა, ახლა გააკეთე რასაც გეუბნები და ნუ მაიძულებ რომ გავბრაზდე, მერწმუნე არ მოგეწონება იმის ნახვა თუ როგორი ვარ გაბრაზებული...
ტუჩებზე გადაკრული ცივი ღიმილის მიუხედავად ისეთი სახე ჰქონდა, ისეთი ხმით ესაუბრებოდა, იმდენ სუსხს, რისხვას და მოსალოდნელ ბრაზს აქსოვდა სიტყვებში, შეწინააღმდეგების სურვილი საბოლოოდ გაუქრა ანას და მორჩილად მოიშორა ხელები, უკან გადაიხარა, ხელისგულებით საწოლს დაეყრდნო და თვალები მაგრად დახუჭა, დაძაბული ელოდა ლადოს შემდეგ ნაბიჯს რომელიც რატომღაც იგვიანებდა, ერთხანს მხოლოდ ღრმა, მძიმე სუნთქვა ისმოდა სამარისებურ სიჩუმეში, მერე ანას მოესმა როგორ გაიჭრაჭუნა სავარძელმა, მიხვდა რომ ლადო ფეხზე წამოდგა, ჯიუტად არ ახელდა თვალებს უბრალოდ ელოდა...
- შემომხედე, -მოესმა და მომენტალურად დაჭყიტა ლამაზი შავი თვალები, -ლადო მის წინ, მისგან ერთი ნაბიჯის მოშორებით იდგა და ზემოდან მშიერი მხეცივით დაჰყურებდა.
- მინდა მიყურო როგორ ვიხდი, -გამოუცხადა და პერანგი გაიძრო, მერე სათითაოდ, ნელა, ძალიან ნელა შეიხსნა შარვლის ღილები, საცვალიც შარვალთან ერთად ჩააცურა ქვემოთ, ახლა სრულიად შიშველი იდგა მის წინ და ურცხვად ამზეურებდა სხეულს...
- ხომ გითხარი მიყურე მეთქი, -იღრიალა მთელი ხმით როცა დაინახა უნებურად როგორ აარიდა მზერა ანამ, დაიხარა ნიკაპში უხეშად ჩაავლო თითები და აიძულა თვალი მისთვის გაესწორებინა...
- გადაწყვიტე მეურჩო? არ გამოგივა პატარავ, ვერ შეძლებ.
შიშისგან მთელი სხეული უცახცახებდა ანას, უმწეოდ აცეცებდა თვალებს, ენაჩავარდნილი და დამბლადაცემულივით გაშეშებული ვერ ხვდებოდა რა უნდა გაეკეთებინა, ვერც იმას ხვდებოდა რა გააკეთა ისეთი რომ ლადო ასე განრისხდა, ვერც იმას იგებდა ამ ბინძურ სპექტაკლში რა იყო მისი როლი და რატომ უნდა შეესრულებინა მიუხედავად იმისა რომ სხეული და გონება ერთდროულად მოითხოვდნენ მისგან აქედან წასვლას და სამუდამოდ გადაკარგვას, მაგრამ როგორ? რანაირად? როგორ უნდა მოეხერხებინა ამ ჭაობიდან თავის დაღწევა რომელშიც რაც დრო გადიოდა უფრო და უფრო ღრმად ეფლობოდა, თვალები გაუფართოვდა როცა მისკენ დაშვებული გაშლილი ხელი დაინახა, თითქოს სადღაც შორიდან მოესმა ტკაცანის ხმა და გვიანღა იგრძნო საშინელი ტკივილი, წამოიკივლა და წამოდგომა სცადა, არ გაუშვა ლადომ, მაჯაზე დაიხვია მისი თმა და დაქაჩა, საწოლზე აათრია, ერთხელ კიდევ უთავაზა სახეში და დაცემულს მთელი ძალით დააწვა ზემოდან, ყურადღებას არ აქცევდა ანას ყვირილს და მუდარას, ერთი ხელით ხელები გაუკავა თავსზემოთ, თვითონ კი მის გაშლილ ფეხებს შორის მოქცეული, მეორე ხელით მტკივნეულად უსრესდა მკერდს, გაცხოველებული კბენდა ტუჩებზე, ყელზე... ხოლო როცა უხეშად შეუცურა თითები ვაგინაში, ანას გონებამ მეტს ვეღარ გაუძლო და დაძინება გადაწყვიტა, გადაწყვიტა დროებით მაინც გამოთიშვოდა ამ ჯოჯოხეთს, ერთი ღრმად ამოისუნთქა, თვალები აატრიალა და წყვდიადის სამყაროში ჩაიძირა.
-
გამოფხიზლება არ უნდოდა, ხვდებოდა თუ თვალს გაახელდა ისევ მოუწევდა მახინჯ რეალობასთან შეჯახება, არადა იცოდა, იცოდა რომ ის ყველაფერი რაც მოხდა სულაც არ ყოფილა სიზმარი, სიზმარი რომ ყოფილიყო ახლა მთელი სხეული სატვირთო გადავლილივით არ ეტკინებოდა და მის საზიზღარ და საძულველ სურნელსაც არ იგრძნობდა ასე ახლოდან...
- ვიცი რომ გღვიძავს, თვალები გაახილე, -მოესმა და დაპროგრამებულივით დაემორჩილა, რატომღაც გაუკვირდა როცა ცრემლი არ მოადგა, არც ტირილის ან ყვირილის სურვილი გასჩენია, სრულიად ცარიელი იყო, ყოველგვარი გრძნობისგან და განცდისგან დაცლილი, გამოწურული, გასავათებული, არაფრისმთქმელი მზერით მოათვალიერა ოთახი, მერე წამოიწია, ოდნავ აჩოჩდა ზემოთ და ბალიშზე დადო თავი, შიშველი იყო, პლედს დასწვდა რომ სხეული დაეფარა და ტკივილისგან რომელიც მოძრაობამ მოგვარა დაიკვნესა.
- არ დაიფარო, ასე იყავი, -ლადომ რომელიც შიშველი იწვა მის გვერდით და სიგარეტს ეწეოდა, პლედი ხელიდან გამოგლიჯა და იატაკზე მოისროლა, მერე ნამწვი საფერფლეში ჩაასრისა, მისკენ გადმობრუნდა, იდაყვს დაეყრდნო და ზემოდან დახედა, ამჯერად მშვიდი ჩანდა, სურვილებ დამცხრალი და კმაყოფილი, დაწმენდილი თვალებით რომლებშიც იოტისოდენა სინანული ან თანაგრძნობაც კი არ ჩანდა, ფრთხილად გადაუწია სახიდან თმა, დაწითლებულ, სისხლჩაქცევებით სავსე ყელზე და მკერდზე გადაატარა თითები და ჩაიცინა.
- უინტერესო და მოსაწყენი გოგო ხარ ანა, თუმცა ვაღიარებ მომეწონა როცა გონება დაკარგე და შენი დაბმა არ მომიწია, ჰო ასე ნუ მიყურებ, სხვა დროს თუ ეცდები წინააღმდეგობა გამიწიო უბრალოდ დაგაბავ, გესმის? მითხარი გესმის თუ არა?
- მესმის, -ამოიხრიალა ანამ და ჭაღს გაუშტერა მზერა, ძვირფასი ჭაღი იყო, ისეთივე დიდებული როგორიც დანარჩენი ავეჯი, სახლი, მანქანა, ლადოს გარეგნობა... მოულოდნელად ხმამაღლა გაეცინა.
- რა გაცინებს? -ლადო ყურებს არ უჯერებდა, გაოცებული დასცქეროდა გოგონას, -არ მეტყვი რა გაცინებს? ყველაფერი რიგზე გაქვს?
- გაინტერესებს ხომ არ შევიშალე? რა მოხდა, თუ თავში ყველაფერი ამერევა ის ფული რაც ჩემში გადაიხადე წყალში გადაყრილად ჩაითვლება არა?
- ბევრს ლაპარაკობ, როგორ ბედავ და ამდენს ტლიკინებ? -ლადო აშკარად შეაფიქრიანა ანას ხასიათის ასეთმა ცვლილებამ, -არ მეტყვი რატომ იცინოდი?
- ჩემი მშობლები წარმოვიდგინე, ალბათ ახლა როგორი ბედნიერები არიან, მამამ ბიზნესისთვის ფული მიიღო, დედას კომფორტული და მდიდრული ცხოვრება აქვს გარანტირებული...
- შენც მდიდრულად და კომფორტულად იცხოვრებ.
- შენი აზრით ეს მაინტერესებს?
- უნდა გაინტერესებდეს, -ყელზე მარწუხებივით შემოხვია თითები და ისე მოუჭირა სუნთქვა შეუკრა, -ახლა კარგ ხასიათზე ვარ და გაპატიებ ამ ბოდვას, სხვა დროს კი უბრალოდ მოკეტავ და ჩემს ბრძანებებს შეასრულებ, ჩემი ხარ, ჩემი ცოლი, ჩემი დანამატი რომელიც ყველგან და ყოველთვის ჩემს გვერდით იქნება, როცა საჭირო იქნება გაიღიმებს, როცა საჭირო იქნება ჩემზე გაგიჟებულ ქალს ითამაშებს, გესმის?
- შენ არ ხარ ნორმალური, -უნებურად წამოსცდა.
- შენ კი ერთი პატარა ძუკნა ხარ რომელსაც წარმოდგენაც კი არ აქვს როგორ უნდა ასიამოვნოს მამაკაცს მაგრამ არ იდარდო ყველაფერს გასწავლი.
- გამიშვი, ვიხრჩობი, -თითებზე ებღაუჭებოდა და ამაოდ ცდილობდა მის მოშორებას, მაშინღა მოაშორა ლადომ თითები როცა დაინახა რომ უჰაერობისგან გონებას კარგავდა.
- კარგად მისმინე და აღარ გამამეორებინო, ახლა მივდივარ, ამაღამ არ დავბრუნდები, ხომ ხედავ ისეთი უინტერესო და უფერული ხარ, სხვაგან მიწევს წასვლა გასართობად, ხვალ საღამომდე არ ვიქნები, დილით დედაშენი დაგირეკავს და დარწმუნებული ვარ გამოკითხვას დაგიწყებს შენი პირველი ღამის შესახებ, შეიძლება აქაც მოისურვოს მოსვლა.
- მე რა უნდა გავაკეთო? -ძლივსგასაგონი ხმით იკითხა ანამ.
- ყოჩაღ, სწორ კითხვებს სვამ, -დაიხარა ლადო და შუბლზე ისე ნაზად შეახო ტუჩები შორიდან რომ ვინმეს დაენახა იტყოდა ეს გოგო სიგიჟემდე უყვარსო, -თუ აქ მოსვლა ენდომება მოვიდეს პრობლემა არ არის, უბრალოდ რაც არ უნდა გკითხოს ეტყვი რომ მხურვალე და დაუვიწყარი ღამე გქონდა გასაგებია? ვინმემ რომ გაიგოს, ვინმესთან რომ წამოგცდეს, შენთან დაწოლა რომ არ შემიძლია...
- როგორ? ეს რას ნიშნავს? რისი თქმა გინდა? -ანა მართლა ვერ ხვდებოდა რაზე მიანიშნებდა ლადო, როგორ თუ მასთან დაწოლა არ შეეძლო, მაშინ რას ნიშნავდა ეს ყველაფერი, რატომ იწვნენ გვერდიგვერდ შიშვლები და რატომ ტკიოდა მთელი სხეული...
- იმასაც კი ვერ ხვდები ისევ ქალიშვილი ხარ თუ არა, რა უნდა გელაპარაკო, -ხელი ნელ-ნელა დაუსვა მუცელზე და ფეხებსშორის ჩაუცურა, დაიძაბა ანა თუმცა ამჯერად წინააღმდეგობის გაწევა არ უფიქრია, უხეშად შეუცურა თითები ლადომ, მტკივნეულად...
- ისევ ქალიშვილი ხარ, -ყურში ჩასჩურჩულა და ბიბილოზე დაასო კბილები, მოქაჩა და ანას კვნესის გაგონებისას, სიამოვნების ღიმილი გადაეკრა სახეზე.
- მართალია შენი გაჟიმვა არ შემიძლია, მაგრამ შემდეგში სხვანაირად მივხედავთ ამ საქმეს, კიდევ ერთხელ გიმეორებ, ვინმემ რომ გაიგოს, ვინმეს რომ უთხრა...
- ვერავინ გაიგებს, გპირდები, -თვითონაც ვერ ხვდებოდა როგორ ახერხებდა ასე მშვიდად პასუხის გაცემას, ვერც იმას ხვდებოდა როგორ უნდა მიეღო ეს ახალი ინფორმაცია, თვალმოუშორებლად უყურებდა როგორ ჩაიცვა ლადომ როგორ იპკურა სუნამო და როგორ გაიხურა კარი, ჭიშკრის და ავტომობილის ხმაც რომ გაიგო მაშინღა მისცა საკუთარ თავს უფლება მოდუნებულიყო, დაჭიმული სხეული ერთიანად მოეშვა, მოიკუნტა, მუხლებზე შემოიჭდო გამხდარი მკლავები და ხმამაღლა ატირდა.
-
ოდნავ შეღებული ფანჯრიდან შემომავალმა გრილმა ჰაერმა გამოაფხიზლა, ღამე უკვე იცრიცებოდა, ისევ შიშველი იწვა საწოლზე და სიცივისგან თრთოდა, თვალი რომ გაახილა, ოთახი რომ მოათვალიერა და ლადო ვერ დაინახა შვებით ამოისუნთქა, წამოიწია, ფეხები გადმოალაგა საწოლიდან და წამოდგა, სახე დაემანჭა ტკივილისგან, ყველაფერი სტკიოდა, ფეხები, წელი, მკერდი, მკლავები, სახე, სარკესთან მივიდა და წინასწარ იცოდა რომ რასაც იქ დაინახავდა არ მოეწონებოდა თუმცა ასეთ საშინელებას ნამდვილად არ ელოდა, გამსკდარი და დასიებული ტუჩი, ჩალურჯებული ლოყა, ნაკბენებით და სისხლჩაქცევებით სავსე ყელი, მკერდი და მკლავები, ჩაცვენილი, თვალები, ჩაშავებული უპეები...
ანასგან აღარაფერი იყო დარჩენილი, საერთოდ არაფერი და დღეიდან ეს იყო მისი ცხოვრება? ყოველ დღე, ყოველ ღამე უნდა აეტანა ეს ყველაფერი? ნუთუ გამოსავალი არ არსებობს? ზიზღით შეხედა საკუთარ ანარეკლს და კეფაზე შემოიჭდო მთრთოლვარე თითები.
- მშიშარა, მშიშარა და არაფრისმაქნისი ხარ ანა, -აღმოხდა სასოწარკვეთილს და მუხლებზე დაეცა, დიდხანს იყო ასე ჩაჩოქილი და წინ და უკან ირწეოდა, ბოლოს ისევ აჯობა საკუთარ თავს, წამოდგა, იქვე კარადასთან მიდგმული ჩემოდანი გახსნა, შორტი და მაისური ამოიღო და აბაზანაში შევიდა...
დიდხანს იდგა თბილი წყლის ქვეშ და ცდილობდა დაევიწყებინა რაც მოხდა თუმცა სხეული ამის საშუალებას არ აძლევდა, თავში უამრავი ფიქრი უფუთფუთებდა, უნდა გახარებოდა ლადოს მდგომარეობა? ჰმ, რა მნიშვნელობა ჰქონდა მის ქალიშვილობას როცა ასეთ დღეში იყო, იქნებ ზუსტად იმიტომ იყო ლადო აგრესიული რომ მასთან დაწოლა არ შეეძლო და საკუთარი უუნარობის გამო მასზე იყრიდა ჯავრს, რაც არ უნდა ყოფილიყო ასე ვერ გაგრძელდებოდა, დიდხანს ვერ შეძლებდა ამ ყველაფრის ატანას მაგრამ სხვა რა გზა ჰქონდა, რა შეეძლო...
- ჯანდაბა, -წამოიტირა და მთელი ძალით დასცხო ხელი კედელს, -აუცილებლად წავალ აქედან, როგორც კი შანსი მომეცემა წავალ, წავალ და ვერავინ ვერასდროს ვეღარ შეძლებს ჩემს პოვნას.
საკუთარი გადაწყვეტილებით კმაყოფილი გამოვიდა აბაზანიდან, თმა შეიშრო და ფრთხილად გააღო საძინებლის კარი, დერეფანი ფეხაკრეფით გაიარა და კიბეზე ჩავიდა, როგორც იქნა სამზარეულოსაც მიაგნო, თავისუფლად ამოისუნთქა როცა მიხვდა რომ სახლში არავინ იყო, სამზარეულოში საოცარი წესრიგი და სისუფთავე სუფევდა.
- ალბათ დამლაგებელი ჰყავს, -ჩაილაპარაკა და კარადა გამოაღო, მალევე იპოვა ჩაი და შაქარი, ცხელ ჭიქაზე თითებ შემოჭდობილი გავიდა მისაღებში და შუბლშეჭმუხნილი დააჩერდა აზუზუნებულ ტელეფონს, დედამისი იყო, თავიდან იფიქრა რომ არ უპასუხებდა მაგრამ მერე რომ წარმოიდგინა როგორ ააწრიალებდა ყველასა და ყველაფერს და შეიძლებოდა ლადოსთვისაც დაერეკა იძულებული გახდა ეპასუხა.
- როგორც იქნა იკადრე და მიპასუხე, სად ხარ ამდენ ხანს? -მოუთმენლობა ისმოდა მის ხმაში.
- ჯერ მხოლოდ ათი საათია, -უემოციოდ გასცა პასუხი.
- რა იყო, ქმრის ალერსს ხომ არ მოგწყვიტე? -ჩაიქირქილა და ანამ კიდევ ერთხელ იფიქრა რომ თურმე საერთოდ არ ცნობია საკუთარი დედა, თვალები მაგრად დახუჭა და კბილი კბილს დააჭირა რომ როგორმე მოთმინება და საღი აზრი შეენარჩუნებინა.
- რა გინდა? რატომ რეკავ? შემთხვევით ლადოს კიდევ რამე ხომ არ დარჩა თქვენთვის გადასახდელი?
- თორმეტ საათზე შენთან ვიქნები, -ისე მიახალა მისი სიტყვები საერთოდ არ შეიმჩნია და ტელეფონი გაუთიშა.
-
პირისპირ ისხდნენ, ნანა ყურადღებით ათვალიერებდა ერთადერთ ქალიშვილს რომელიც არც კი ცდილობდა ჩალურჯებული სხეულის დაფარვას.
- რატომ მოხვედი? -მართლა აინტერესებდა ანას რა იყო მისი მოსვლის მიზეზი.
- უბრალოდ მინდოდა მენახე, -მხრები აიჩეჩა ქალმა.
- გინდოდა შეგემოწმებინა შენი სიძე წუხანდელი ღამით უკმაყოფილო ხომ არ დარჩა?
- ეს რა შუაშია და ხომ არ ფიქრობ რომ ზედმეტი მოგდის?
- ზედმეტი? სულაც არა, შენ ის მთხარი მოგწონს? -ღიმილით ჰკითხა სავარძელზე უდარდელად მიწოლილს.
- რაზე მეკითხები? კოტიტა თითები გადაისვა საგულდაგულოდ დაყენებულ თმაზე.
- კარგი რა, არ მოგბეზრდა თავის მოჩვენება? გეკითხები მოგწონს თუ არა ის რასაც ხედავ? -სხეულზე ანიშნა ხელით, -აი ამაზე გეკითხები და მიპასუხე, მოგწონს?
- რა გინდა ანა? ჩემგან რას ელი? -თვალი აარიდა და თავი გადააქნია.
- რას ველი? მართლა მეკითხები? -სიმწრის სიცილი დასცდა ანას ბაგეებს, -სულ მცირე ცოტაოდენ თანაგრძნობას მაინც ველოდი შენგან.
- თანაგრძნობას რის გამო? იმის გამო რაც ყველა ცოლ ქმარს შორის ხდება? რა გინდა რომ გავაკეთო? შენს ქმარს შენთან მოკარება ავუკრძალო? შენი აზრით რისთვის მოგიყვანა ცოლად?
- ფიქრობ რომ ეს ნორმალურია? -დასიებულ ტუჩზე და ჩალურჯებულ ლოყაზე მიუთითა, -მითხარი მამას სიყვარულით გაყევი ცოლად?
- ეს ახლა აქ რა შუაშია? -უხერხულად შეიშმუშნა ნანა.
- მითხარი, გიყვარდა?
- ხომ იცი ჩვენი ამბავი და რატომ მამეორებინებ? ერთმანეთი გვიყვარდა, მიუხედავად იმისა რომ ჩვენი მშობლები წინააღმდეგები იყვნენ მაინც დავქორწინდით.
- ერთმანეთი გიყვარდათ არა?
- ჰო, ძალიან გვიყვარდა.
- ჰოდა თუ ასეა მითხარი, მე რას მერჩოდით?
გაშრა ნანა, გაშეშდა, ენა ჩაუვარდა, ვერ ხვდებოდა რა უნდა ეპასუხა, ოთახში მოულოდნელად შემოსულმა ლადომ თავისდა უნებურად იხსნა პასუხისგან, ფეხზე წამოიჭრა და ისე გადაეხვია გეგონებოდათ მასზე უკეთესი არავინ ჰყავსო, ქალი რომ მოიშორა ლადომ ანას მიუჯდა გვერდით, მხარზე ხელი გადახვია და ლოყაზე ნაზად აკოცა.
- წესით საღამომდე უნდა მემუშავა მაგრამ უშენოდ ვერ გავძელი საყვარელო, -ისე თავისუფლად იქცეოდა აშკარა იყო რომ არ აინტერესებდა რას იფიქრებდა ნანა საკუთარი ქალიშვილის დალურჯებულ სხეულზე.
- მე დაგტოვებთ, -ნანამ ჩანთა აიღო და გასასვლელისკენ წავიდა, ლადოს არც უფიქრია მისი შეჩერება, როგორც კი მარტო დარჩნენ იმ სავარძელში გადაჯდა სადაც რამდენიმე წუთის წინ ნანა იჯდა და ცივი მზერა მიაპყრო საცოდავად მობუზულ ანას.
- როგორც ვხედავ უჩემოდ მოიწყინე, გინდა გავერთოთ? ერთი ძალიან კარგი თამაში გამახსენდა და ახლა მე და შენ იმ თამაშს ვითამაშებთ.
- რა უნდა ვითამაშოთ? -შიშისგან აცახცახებული ხმით ჰკითხა, ლადომ ხელისგულები ერთმანეთს გაუხახუნა და ავისმომასწავებლად ჩაიცინა.
- სიმართლე თუ მოქმედება...

- კარგი გოგო ხარ, -თავზე გადაუსვა ხელი და ჩაეცინა როცა იგრძნო შიშისგან როგორ მოიბუზა ანა, -ხშირად მოგვიწევს ხოლმე ამ თამაშის თამაში და ისევ შენ მოიგებ თუ დღევანდელივით გულწრფელი იქნები.
- არ ბრაზობ? -მღელვარებისგან ხმა უცახცახებდა ანას, მიუხედავად იმისა რომ ლადო საკმაოდ მშვიდი ჩანდა და იღიმოდა მაინც არ ჯეროდა მისი, იმ კაცისგან რომელიც წუხელ ასე მხეცივით მოექცა ყველაფერი მოსალოდნელი უნდა ყოფილიყო.
- არ ვბრაზობ, რატომ უნდა ვბრაზობდე? -ისე გაიკვირვა ანა შეცბა ერთი პირობა ისიც კი იფიქრა მგონი მართლა მეშლება რამე ყველაფერს ვაზვიადებ და ლადო სინამდვილეში უფრთო ანგელოზიაო, -დამშვიდდი, შენზე გაბრაზებული არ ვარ, მთავარია რომ არ მატყუებ და დამჯერი გოგო ხარ, როგორც ჩანს დედაშენთან ისე მოიქეცი როგორც დაგარიგე.
- ჰო ასეა, მისთვის არ მითქვამს, არ მითქვამს რომ...
- შენი მჯერა, ახლა წავალ უნდა დავისვენო, შენ კი შენი ნივთები სტუმრების საძინებელში გადაიტანე, ერთ კვირაში ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი წვეულებაა, ჩემი ყველა ბიზნესპარტნიორი იქ იქნება მეუღლეებთან ერთად, ერთ-ერთ მათგანთან ჩემი კომპანიისთვის ძალიან საჭირო ხელშეკრულება უნდა გავაფორმო, ეს ხელშეკრულება რომ არა შეიძლება საქმე ცუდად წამივიდეს, ასე რომ მინდა ყველაფერი იდეალურად იყოს, არ დავუშვებ რამემ ხელი შემიშალოს, იმ წვეულებაზე შენც უნდა წამოხვიდე, ჩათვალე რომ ეს ერთი კვირა შვებულებაში ხარ, ეცადე თავს მიხედო.
- მართლა? -იმედის სხივი გაუკრთა ანას ხმაში, რატომღაც მოეჩვენა რომ ლადო მასზე ზრუნავდა, იქნებ მართლაც ადარდებდა ანას ბედი, იმდენად უნდოდა სულ მცირედი სითბო მაინც ეგრძნო მზად იყო დაეჯერებინა რომ ლადოს რაღაც მაინც ჰქონდა ადამიანური შერჩენილი.
წარბი მაღლა ასწია ლადომ და მოიღუშა როცა ანას ანთებული მზერა შეამჩნია, წამოდგა უხეშად ჩაავლო მკლავში ხელი და წამოაყენა.
- შეხედე რას გავხარ, მთელი სხეული დალურჯებული გაქვს, -ისეთი ზიზღით უთხრა თითქოს თვითონ არ დაელურჯებინოს, -ხალხში ასე ვერ გამოგაჩენ, ამიტომ იძულებული ვარ მთელი კვირა შენგან თავი შორს დავიჭირო, ყველაფერი გააკეთე იმისთვის რომ კვირის ბოლოს სრულყოფილად გამოიყურებოდე გესმის?
პასუხს არ დალოდებია ისე უშვა ხელი, ზურგი შეაქცია და მისაღებიდან გავიდა, მარტო დარჩა თუ არა მაშინღა იგრძნო ანამ სისუსტე ფეხებში, მუხლი მოეკვეთა და ჩაიკეცა, ტყუილი იყო რომ ლადოს მისი ბედი ადარდებდა თუმცა სხვა თუ არაფერი მთელი კვირა დასვენებული იქნებოდა მისგან, ესეც ხომ რაღაცას ნიშნავდა, მწარედ ჩაეცინა როცა გააანალიზა რაზეც ფიქრობდა, ერთი კვირა, სულ რაღაც ერთი კვირა და რა იქნებოდა მერე?
-
ლადომ სიტყვა შეასრულა, რამდენიმე დღე ანამ მხოლოდ რამდენჯერმე იხილა მისი აღმატებულება ისიც რამდენიმე წუთით, უმეტეს შემთხვევაში სახლში არ იყო და თუ იყო სამუშაო ოთახში იკეტებოდა და მუშაობდა, თუ შემთხვევით დერეფანში ან მისაღებში გადაეყრებოდნენ ერთმანეთს ანა შეშინებული, მობუზული შეშდებოდა ერთ ადგილზე ლადო კი უხმოდ უვლიდა გვერდს ისე რომ საერთოდ არ ეხებოდა, ანა სტუმრების საძინებელში რჩებოდა, უმეტეს შემთხვევაში იწვა და კითხულობდა, ლადომ კარის ჩაკეტვა აუკრძალა არადა მთელი ღამე ბორგავდა, ვერ იძინებდა როცა იცოდა რომ ყოველ წუთს შეეძლო შემოსვლა, ღამეში ათჯერ მაინც ეღვიძებოდა კოშმარული სიზმრით ან უმნიშვნელო ხმაურით შეშინებულს, საწოლში წამომჯდარი, მობუზული ტიროდა და როდის როდის ახერხებდა ისევ დაძინებას, ნერვებ დაწყვეტილი დგებოდა ყოველ დილით, საქმე მაინც ქონოდა რომ გული გადაეყოლებინა თუმცა ლადო უფლებას არ აძლევდა სახლის საქმეები ეკეთებინა, სახლს დამლაგებელი ალაგებდა რომელიც დილით ადრიანად მოდიოდა და ორიოდე საათში ტოვებდა იქაურობას ისე რომ ანას არსებობას არ იმჩნევდა და გამარჯობასაც კი არ ეუბნებოდა, დიდი ალბათობით აკრძალული ჰქონდა მასთან კონტაქტი და ანაც ცდილობდა ზედმეტად თვალში არ შეჩხეროდა რომ მისი სამსახურის დაკარგვის მიზეზი არ გამხდარიყო, არც საყიდლებზე წასვლის საჭიროება ჰქონდა, საკვები პროდუქტები ლადოს დაცვას მოჰქონდა და კართან ტოვებდა...
- ასე შეიძლება გავგიჟდე, მეტი აღარ შემიძლია, -ხმამაღლა გაიფიქრა და ნერვებ მოშლილმა მოისროლა წიგნი საწოლზე, იქვე კომოდზე მიგდებულ ტელეფონს მისწვდა და დახედა, არცერთი გამოტოვებული ზარი და შეტყობინება, ან კი ვინ დაურეკავდა როცა დედამ ძველი ნომერი წაართვა ახალი კი მხოლოდ მათ და ლადომ იცოდნენ, დედამისი მასთან დარეკვით და მოკითხვით თავს არ იწუხებდა თუმცა რამდენჯერმე გაიგონა როგორ ესაუბრებოდა ლადოს, მშობლებმა კლასელებთან, მეგობრებთან და ძველ ნაცნობებთან ურთიერთობა აუკრძალეს, კაცმა რომ თქვას თვითონაც არ უნდოდა მათი ნახვა, ან ასეთ მდგომარეობაში როგორ უნდა ჩვენებოდა ვინმეს...
ფეხზე წამოდგა და სარკესთან მივიდა, ჩალურჯებები თითქმის აღარ ეტყობოდა, უმნიშვნელო მაკიაჟი ყველაფერს მშვენივრად დაფარავდა, ყურადღებით შეათვალიერა საკუთარი გარეგნობა, საშინლად იყო გამხდარი, თვალები ჩაცვენილი ჰქონდა...
- კარგია რომ აქ ხარ, -დაუკაკუნებლად შემოაღო ლადომ კარი.
- აბა სხვაგან სად უნდა ვყოფილიყავიო, -გაიფიქრა ანამ თუმცა თქმით არაფერი უთქვამს, ხელში რამდენიმე ყუთი ეკავა ლადოს, საწოლზე დააწყო და ანა შემფასებლური მზერით შეათვალიერა.
- კარგად გამოიყურები, რამდენიმე კაბა, ფეხსაცმელი და სამკაულები მოგიტანე, იმედია გახსოვს რომ ხვალ საღამოს წვეულებაზე მივდივართ, საღამოს რვა საათისთვის მზად უნდა იყო, უნდა ბრწყინავდე, მინდა რომ ყველა დაჩრდილო შენი სილამაზით, -ერთ ადგილზე გაშეშებულს წინ აესვეტა, უხეშად დაუჭირა სახე და ცხოველივით ეძგერა ტუჩებზე, მალე მოშორდა და მისი აცახცახებული სხეულისთვის და ცრემლიანი თვალებისთვის ყურადღება არ მიუქცევია ისე გავიდა ოთახიდან.
-
ყველა კაბა, ფეხსაცმელი და სამკაული საოცარი გემოვნებით იყო შერჩეული, სარკის წინ მდგარი ანა, ლამაზად დავარცხნილი თმით და მსუბუქი მაკიაჟით საკუთარ თავს ვერ ცნობდა, კიბეებს რომ ჩაუყვა გასასვლელ კართან მდგარი ლადოს აღფრთოვანებული მზერა არ გამოპარვია მაგრამ ამან სიხარულის მაგივრად რატომღაც გულის რევის შეგრძნება მოგვარა, ციებიანივით გააკანკალა როცა ავტომობილიდან გადმოსვლისას ლადომ მის თითებში ახლართა თითები.
- ერთადერთი რაც გევალება ღიმილია გესმის? -გველივით ჩასისინა ყურში და გამაფრთხილებლად მოუჭირა ხელი, -გვერდიდან არ მომშორდე, ეცადე კითხვებზე არავის უპასუხო, შენს მაგივრად ყველას მე გავცემ პასუხს, შენ უბრალოდ გაიღიმე და თანხმობის ნიშნად თავი დააქნიე ხოლმე.
- გასაგებია, -უემოციო ხმით უპასუხა ანამ.
- ყოჩაღ, მიხარია რომ ასე კარგად ვუგებთ ერთმანეთს, -მისკენ გადაიხარა და ნაზად აკოცა საფეთქელზე, სწორედ იმ წამს გაისმა ფოტოაპარატის ჩხაკუნის ხმა.
- ხვალ ყველგან ჩვენი ფოტოები იქნება, ყველას აინტერესებდა შენი ნახვა და...
- ბატონო ლადო, ბატონო ლადო, -ვიღაცამ შეაწყვეტინათ საუბარი, ლადო შედგა და უკან მიბრუნდა, საშუალო სიმაღლის, გამხდარი, ლამაზი ორმოციოდე წლის ქალი მოიჩქაროდა მათკენ, აწითლებულ სახეზე და გახშირებულ სუნთქვაზე ეტყობოდა რომ აქამდე მოსასვლელად ერბინა, სულს ძლივს ითქვამდა, მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი, კლასიკური პიჯაკი და შარვალი ეცვა, ხელში საქაღალდე ეკავა.
- მაპატიეთ ბატონო ლადო დამაგვიანდა, სამსახურიდან გვიან გამოვედი, მერე...
- არ გინდა ნუ მიხსნი, -უხეშად შეაწყვეტინა ლადომ, -მე უკვე შიგნით მეგონე, რატომ ხარ ასეთი უმაქნისი, რა გჭირს ლიდა? სად დაფრინავ? ხელფასს ტყუილად გიხდი?
- მაპატიეთ, უბრალოდ ბევრი საქმე მქონდა, მაგრამ ყველაფერი მოვასწარი, ყველა საბუთი აქ არის რაც გჭირდებოდათ, -ქალს აშკარად ეტყობოდა როგორ ცდილობდა ცრემლების შეკავებას, ესმოდა მისი ანას, ნამდვილად არ იყო ადვილი დაუმსახურებელი შეურაცხყოფის გადაყლაპვა და თავის ისე მოჩვენება თითქოს ყველაფერი რიგზე იყო.
- თურმე ყველაფერი მზად აქვს, -ჩაიღრინა ლადომ, -ისღა მაკლდა რომ მოუმზადებელი მოსულიყავი, უკან გამომყევი, -შებრუნდა და ანაც აიძულა უკან გაყოლოდა, სანამ ზურგს შეაქცევდა ანამ მოასწრო დაენახა როგორ მოიწმინდა ცრემლი ლიდამ და ნაძალადევი ღიმილით მიყვა უკან წყვილს.
-
- რამეს დალევ? -ლიდა ამოუდგა გვერდით.
- არა გმადლობ, -თავი გადააქნია და მაგიდას დაეყრდნო, უკვე ორი საათია რაც წვეულებაზე იმყოფებოდნენ, ლადომ უამრავი ვიღაც გააცნო, აქსესუარივით დაატარებდა თან ულამაზეს ცოლს რომ ნაცნობებისთვის და ბიზნეს პარტნიორებისთვის წარედგინა, ამაყად გაფხორილი აცნობდა ხალხს მის თავს, თითქოს ყველას ნიშნს უგებდა იმით რომ გვერდით ასეთი სილამაზე ედგა.
- დაღლილი სახე გაქვს, -არ ეშვებოდა ლიდა.
- ფეხსაცმელი მიჭერს, -როგორც იქნა გადაწყვიტა გამოტყდომა ანამ, უკვე მიჭირს ფეხზე დგომა, თუ იცით მალე დამთავრდება წვეულება?
- არა მგონია მალე დამთავრდეს და მოდი შენობით ვისაუბროთ კარგი? წამოდი აივანზე გაგიყვან და დაჯექი ცოტა დაისვენე, -ხელში ჩაავლო ხელი და სცადა დარბაზიდან გაეყვანა.
- ვერ წამოვალ, ლადოს რომ დავჭირდე, -შიშით გახედა ბიზნესპარტნიორებთან საუბარში გართულ მეუღლეს თუმცა მისი მზერის ნაცვლად სხვის თვალებს შეეჩეხა, უსიამოვნოდ შეეჭმუხნა სახე, აქ მოსვლის დღიდან აწუხებდა ამ მამაკაცის ურცხვი დაჟინებული მზერა...
- შენი თავი მე ჩამაბარა და გამიბრაზდება ფეხზე დგომისგან ცუდად რომ გახდე, -მაინც აიძულა რომ გაყოლოდა, აივანზე გაიყვანა და თითქმის ძალით ჩასვა რბილ სავარძელში, შვებით ამოისუნთქა ანამ, თვალები დახუჭა და ეცადა ამ იშვიათი წუთებით ესარგებლა და დამშვიდებულიყო.
- დალიე, -ხელში მიაჩეჩა ლიდამ ჭიქა.
- მადლობა მაგრამ არ ვსვამ, -დაზეპირებულივით უპასუხა, მართლა არ სვამდა თუმცა ლადოსგანაც ჰქონდა ინსტრუქცია მიღებული რომ წვეთი სასმელი არ უნდა ჩაეკარებინა პირში.
- ლიმნიანი წყალია, დალიე დაგამშვიდებს, -მკრთალად გაეღიმა ლიდას და მის მოპირდაპირედ მოკალათდა, ახლაღა შეათვალიერა დაკვირვებით ანამ, ლამაზი თვალები ჰქონდა თუმცა სევდიანი, ტუჩის კუთხეებში ოდნავ შესამჩნევი ნაოჭები მოუჩანდა, საგულდაგულოდ შეღებილი და დავარცხნილი თმა ტალღებად ეფინა მხრებზე.
- დიდი ხანია რაც ერთად მუშაობთ? -თვითონაც არ იცოდა რატომ გადაწყვიტა მასთან საუბრის წამოწყება.
- ათი წელია, -თავი დახარა ლიდამ და მძიმედ ამოიოხრა.
- ღმერთო ჩემო, ათი წელია რაც... რაც...
- რაც მას ვუძლებ? ამის თქმა გინდოდა?
- არა, არა რას ამბობ, -სულ მთლად აირია ანა, დაიბნა, შეეშინდა, წარმოიდგინა რისი გაკეთება შეეძლო ლადოს თუ გაიგებდა რაზე ესაუბრებოდა ლიდას.
- ნუ გეშინია არაფერს ვეტყვი, -ლიდა თითქოს მის ფიქრებს კითხულობდა, არაფერს გავაკეთებ ისეთს რაც დაგაზარალებს, ისიც გეყოფა რომ მასთან ერთად ცხოვრობ.
- ვერ ვხვდები რას გულისხმობ? -წამოდგომა სცადა მაგრამ ლიდამ ადგომის საშუალება არ მისცა.
- ნუ გარბიხარ ბავშვო, დაჯექი და მომისმინე, -ცივი ხმა ჰქონდა, მკაცრი თუმცა მის მზერაში უცნაური სითბო და თანაგრძნობა გამოსჭვიოდა, -ახლა თუ იმის მტკიცებას დამიწყებ რომ ლადო და შენ ბედნიერი წყვილი ხართ შეიძლება სიცილით მოვკვდე, მას კარგად ვიცნობ, იმდენად კარგად რომ საერთოდ არ გამკვირვებია შენი დალურჯებული სხეული, ნუ ცდილობ დაიფარო, -ხელზე სწვდა, გააწევინა და კაბის კალთა აუცურა ზემოთ, -მთელი სხეული ასეთ დღეში გაქვს არა? -მოღუშული დასცქეროდა ჩალურჯებულ ბარძაყს რომლის მაკიაჟით დაფარვა არც კი უფიქრია ანას.
- შენ... შენ საიდან იცი ეს ყველაფერი? -აღელვებული ძლივს ახერხებდა საუბარს.
- არ დაგიმალავ, ადრე ურთიერთობა გვქონდა, -კაბა ჩამოუწია გაუსწორა და თავისუფლად მოთავსდა სავარძელში.
- ამ ყველაფერს რატომ მიყვები?
- იმიტომ რომ მეც გამოვიარე ის რასაც ახლა შენ გადიხარ და არ მინდა რომ...
- გიყვარს? ალბათ ისევ გიყვარს თორემ თუ შენც ასე გექცეოდა, როგორ შეგიძლია რომ ისევ მასთან იმუშაო?
- არასდროს მყვარებია მაგრამ ადრე არც მძულდა.
- ახლა?
- ახლა მასზე გული მერევა მაგრამ სამსახური მჭირდება, შვილი მყავს და ლადო მის მკურნალობას აფინანსებს, ოჰ, არ გინდა, გული ნუ აგიჩუყდება, ამას იმის გამო არ აკეთებს რომ კეთილია, უბრალოდ ძალიან ბევრი რამ ვიცი მასზე და ცდილობს რომ ასე თუ ისე კმაყოფილი ვყავდე.
- ჩემგან რა გინდა?
- მინდა რომ დაგეხმარო.
- ასე უბრალოდ და უანგაროდ?
- მთლად უანგაროდ არა, -ხელები ნერვიულად გადააჭდო ერთმანეთს და ანას თვალი გაუსწორა, -შენი დახმარებით ორ რაღაცას გავაკეთებ ერთად, გადაგარჩენ და თან ლადოზე შურს ვიძიებ, გავამწარებ რადგან არანორმალურად ყავხარ აკვიატებული, მისგან თუ წახვალ გაცოფდება, ეს კი ცოტა ხნით მაინც მაგრძნობინებს სიამოვნებას და მასზე გამარჯვების სიხარულს.
- ტყუილად მელაპარაკები, არსად წასვლას არ ვაპირებ, კიდეც რომ მინდოდეს ვერ წავალ, -ლამის გული ამოაყოლა ამ სიტყვებს, სახე ხელებში ჩარგო და საცოდავად აუცახცახდა მხრები.
- თავი ასწიე და შემომხედე, შემომხედე გესმის? -აიძულა რომ თავი აეწია და მისთვის გაესწორებინა მზერა, -ვერ ვხვდები რატომ იტან ამ ყველაფერს როცა არანაირი მიზეზი არ გაქვს ატანისთვის, მე რაც გავაკეთე ჩემი გოგონას გამო გავაკეთე, შენ კი ჩიტივით თავისუფალი ხარ.
- თავისუფალი არ ვარ, ლადო არასდროს მომცემს წასვლის საშუალებას, თანაც მშობლებიც არ დამიჭერენ მხარს, წარმოდგენა არ მაქვს როგორ უნდა ვიცხოვრო.
- უკვე ზრდასრული ხარ, თითქმის სრულწლოვანი, ჭკვიანი გოგო ხარ, დარწმუნებული ვარ რომ გამოგივა.
- მაინც ვერ ვხვდები ამას რატომ აკეთებთ? -ეჭვი რომ შეიძლებოდა ლიდა ლადოს მოგზავნილი ყოფილიყო არ ტოვებდა.
- სიმართლე რომ გითხრა მთავარი მიზეზი რის გამოც შენი დახმარების სურვილი გამიჩნდა ისაა რომ ჩემს გოგონას მაგონებ, ცოტა ხნის წინ შემოსასვლელში რომ შევხვდით შენმა ჩამქრალმა და უიმედო მზერამ დამზაფრა, იმის წარმოდგენაც არ მინდა რომ ერთხელაც შეიძლება ნინიმ ასეთი თვალებით შემომხედოს.
- ნინი ჰქვია?
- ჰო და ერთ თვეში ხდება ჩვიდმეტი წლის, -სახეზე ღიმილი გადაეფინა და თვალები სითბოთი აევსო, რატომღაც შეშურდა ანას, რას არ მისცემდა რომ ნანას თვალებშიც დაენახა ასეთი სითბო.
- ოცდათვრამეტი წლის ვარ, მე და ჩემი ქმარი სიყვარულით დავქორწინდით თუმცა მისი თავი ორ წელში წამართვა ავადმყოფობამ რომელსაც ვერაფრით ვძლიეთ, დაკრძალვის შემდეგ გავიგე რომ ფეხმძიმედ ვიყავი, ჩემი ოჯახიც და ნიკოს ოჯახიც გვერდში დამიდგნენ, ნინის დაბადებიდანვე აღმოაჩნდა გულის დაავადება, ხომ გითხარი უკვე ჩვიდმეტი წლის ხდება და ძლივს მოვიყვანეთ აქამდე, ათი წლის წინ როცა ლადოს კომპანიაში დავიწყე მუშაობა, ჩემს ოჯახს უკვე არაფრის საშუალება აღარ ჰქონდა, რაც გაგვაჩნდა ყველაფერი მის მკურნალობაში დავხარჯეთ, საბოლოოდ სახლიც კი გავყიდეთ რომ ვალები დაგვეფარა, შემდეგ ეს სამსახური ვიპოვე და ხელფასი ნამდვილად არ მქონდა ცუდი თუმცა მაინც არაფერში მყოფნიდა, ამ დროს შემომთავაზა ლადომ რომ მისი სათამაშო გავმხდარიყავი...
- რას ამბობთ, ეს როგორ შემოგთავაზათ? -დაზაფრული უსმენდა ანა, ლადოსგან ყველაფერი მოსალოდნელი იყო თუმცა ამას მაინც ვერ წარმოიდგენდა.
- დამეფიცება რომ მანამდე სანამ ამას შემომთავაზებდა მისგან არაფერი მიგრძვნია, არანაირი უხამსი მზერა ან გადაკრული სიტყვა, ერთ დღესაც კაბინეტში დამიბარა და სიტყვა სიტყვით გეტყვი, რაც მითხრა, მინდა რომ ჩემი სათამაშო გახდეო, თავიდან გავცოფდი, ავხტი, დავხტი, გავლანძღე, ცხელ გულზე სამსახურიდან წასვლაც კი გადავწყვიტე, მაგრამ წინ ჩემი შვილის გამოკვლევებით და ანალიზებით სავსე საქაღალდე რომ დამიდო...
- შვილით დაგაშანტაჟა არა? -პირი ფართოდ დააღო ანამ რომ როგორმე ჰაერი ჩაეყლაპა მაგრამ იმ გრძნობას თითქოს იგუდებოდა ვერაფერი მოუხერხა.
- მითხრა რომ მკურნალობას დააფინანსებდა, საშუალება მექნებოდა საუკეთესო ექიმებთან მეტარებინა, დავთანხმდი... იქვე, იმწამსვე დავთანხმდი...

რამდენიმე წუთს ორივე დუმდა, თავდახრილები ისხდნენ და ერთმანეთის მძიმე სუნთქვას უსმენდნენ, ბოლოს ისევ ლიდამ გააგრძელა.
- უკვე ხუთი წელია რაც ურთიერთობა აღარ გვაქვს თუმცა მასთან მუშაობას ვაგრძელებ, ისიც უნდა თუ არ უნდა იძულებულია ჩემი შვილის მკურნალობა დააფინანსოს, რამდენიმე თვის წინ გავიგე რომ დაქორწინებას აპირებდა, რატომღაც დამაინტერესა ვინ იყო ის უბედური ვისთვისაც ცხოვრება უნდა გაემწარებინა, გავარკვიე ვინც იყავი და ერთხელ შენს სკოლასთან მოვედი, გიყურებდი როგორ გამოხვედი სკოლიდან მეგობრებთან ერთად, ზურგზე უზარმაზარი ზურგჩანთით და გრძელი ნაწნავით, ბავშვი იყავი და ჯანდაბა ანა, ახლაც ბავშვი ხარ, თვალწინ ჩემი ნინი დამიდგა და ამ სიტუაციამ სულით ხორცამდე შემზარა, მე ხომ ძალიან კარგად ვიცოდი რა დღეშიც ჩაგაგდებდა, არ მესმის შენმა მშობლებმა როგორ გაგათხოვეს ასეთ ასაკში და თანაც მასზე.
- არ მინდოდა მაგრამ... უკვე ორი წელია რაც ჩემი მშობლები ლადოს ჩემს საქმროდ თვლიდნენ, იმასაც კი არ დაელოდნენ რომ სკოლა დამემთავრებინა... -ჩამქრალი ხმა ჰქონდა, უწადინო, უიმედო...
- უნდა წახვიდე ანა, ეს ყველაფერი ტყუილად არ მომიყოლია შენთვის, სანამ დროა მოშორდი, მიატოვე და უკან მოუხედავად გაიქეცი ამ ქალაქიდან...

- ლიდა ლადო გეძახის, -სწორედ იმ მამაკაცმა შეაწყვეტინათ საუბარი ვინც ასე ძალიან არ მოსწონდა ანას, მაშინვე მოუბოდიშა ლიდამ ანას და თითქმის სირბილით შევიდა დარბაზში.
- როგორც იქნა მარტო დავრჩით, მგონი დროა რომ უფრო ახლოს გავიცნოთ ერთმანეთი, ბოლოს და ბოლოს მხოლოდ ლადოს რატომ უნდა ეკუთვნოდეს შენნაირი იშვიათი სილამაზე, -ანასკენ წავიდა ანამ წამოდგომა მოასწრო, თუმცა მამაკაცმა გასასვლელ კართან გადაუღობა გზა დამფრთხალს.
- სად მიგეჩქარება, ლადოს ახლა შენთვის არ სცალია, თანაც ჯერ კიდევ არ იცი ახალი ამბავი, დარწმუნებული ვარ გეტყოდა აქ ხელშეკრულების გასაფორმებლად რომ არის მოსული, ის ვისაც მისი კომპანიის გადარჩენა შეუძლია მე ვარ და უნდა მოგილოცო, კონტრაქტს ხელი მოვაწერე.
- ამ ყველაფერთან მე რა შუაში ვარ? -დამფრთხალი შესცქეროდა სასმლისგან თვალებამღვრეულ მამაკაცს რომელიც ზემოდან დაჰყურებდა და გულისამრევად ილოკავდა ტუჩებს.
- ერთი პირობით მოვაწერე ხელი შეთანხმებას, -ისეთი ხმით უთხრა ანა მიხვდა რომ რაღაც საშინელება ელოდა.
- რა პირობით? -გაჭირვებით დასცდა გამშრალი ბაგეებიდან.
- ხვალ ჩემი ხარ საყვარელო, ლადომ ოცდაოთხი საათით დამითმო შენი თავი...

- რას ნიშნავს დაგითმო? როგორ თუ დაგითმო? რას გულისხმობ? -შეშინებული ლუღლუღებდა და სიტყვებს ძლივს უყრიდა თავს, მამაკაცს კი აშკარად ახალისებდა მისი დაბნეული და არეული სახის ყურება, წელზე შეუცურა ხელი და ისე აიკრა სხეულზე დაფიქრების საშუალებაც არ მიცა.
- ხომ არ ჯობდა ჯერ ერთმანეთი გაგვეცნო? მე ვასო მქვია, -ურცხვი ღიმილით დახედა ზემოდან და ჩაეცინა როცა დაინახა როგორ დახუჭა თვალები და როგორ შეაბრუნა სახე ანამ.
- გინდა გაიგო როგორ შევთანხმდით? აი ასე უბრალოდ, კონტრაქტზე ხელის მოწერის სანაცვლოდ შენი თავი ოცდაოთხი საათით გადმომცა, ხვალ დილით თერთმეტ საათზე მოგაკითხავ და წაგიყვან, ალბათ ხვდები როგორც გავერთობით, პირობას გაძლევ რომ გასიამოვნებ, მისკენ დაიხარა და ლოყაზე გაუხახუნა სუფთად გაპარსული ლოყა, მერე სახეზე მოეფერა და ანას არ გასჭირვებია შეემჩნია მის თითზე წამოცმული ყვითლად მბზინავი საქორწინო რგოლი.
- მატყუებ, ლადო ამას არ გააკეთებდა? -წამოიყვირა და აფართხალდა რომ როგორმე მისი მკლავებიდან დაეხსნა თავი, ხელი პირზე ააფარა მამაკაცმა და ზურგით მტკივნეულად მიანარცხა კედელზე.
- როგორ გეტყობა რომ ლადოს არ იცნობ, წარმოდგენაც კი არ გაქვს ვინ არის და მიზნის მისაღწევად რისი გაკეთება შეუძლია, თუმცა მე მაწყობს, ხელი ხელს ბანსო ხომ გაგიგია, ჩვენ ორივე იმას მივიღებთ რაც გვინდა.
- და მე? ჩემზე რატომ არავინ არ ფიქრობს? მე აღარაფერს მეკითხებით? -ცრემლები ახრჩობდა, ყველანაირად ცდილობდა გასცლოდა თუმცა მის ძლიერ მკლავებს რომლებიც მარწუხებივით ეხვეოდა ვერაფერს უხერხებდა.
- შენ მაშინ დაკარგე არჩევნის საშუალება როცა შენმა მშობლებმა ლადოს მიგყიდეს, გგონია არ ვიცოდი? -საზიზღრად გადაიხარხარა და კიდევ უფრო მჭიდროდ მიიმწყვდია კედელთან, -შენ ალბათ არც ის იცი რომ ლადოს სიმთვრალეში ბევრი ლაპარაკი უყვარს, ყველაფერი მომიყვა, მომიყვა როგორ ნივთივით გიყიდა და ვიფიქრე მან თუ შეძლო შენი ყიდვა მეც შემეძლო, უნდა ვთქვა რომ საკმაოდ ძვირი დამიჯდი მაგრამ ყველაფერს აგანაზღაურებინებ, მთელი დღე და ღამე ჩემი ხარ, ქანცს გაგაცლი...
საცოდავად ხელებჩამოყრილი იდგა ანა, წინააღმდეგობას აღარ უწევდა, გაოგნებული იყო, შეძრული იმ არაადამიანობით რასაც მის მიმართ იჩენდნენ...
- აქ რა ჯანდაბა ხდება? -ლადომ ზუსტად მაშინ შემოაღო კარი როცა ვასო მისკენ დაიხარა საკოცნელად, სახეზე ეტყობოდა რომ გაცოფებული იყო, მამაკაცს მხარში ხელი ჩაავლო და ანას მოაშორა.
- ხვალამდე ვეღარ ითმენ? -ცივი ხმით ჩაისისინა და ის ერთი ბეწო მბჟუტავი იმედიც ჩაუქრო ანას რომელიც ჯერ კიდევ ჰქონდა მიუხედავად ყველაფრისა.
- ესე იგი მართალია? შენ გამყიდე, უბრალოდ ადექი და საქონელივით გამყიდე, გამყიდე, გამყიდე, -შეშლილივით იმეორებდა და უაზროდ აცეცებდა თვალებს, მერე სუნთქვა შეეკრა, ნაბიჯის გადადგმა სცადა მაგრამ იგრძნო როგორ დაუბნელდა თვალებში.
-
სახლში, საძინებელში მოვიდა გონს, თვალი გაახილა თუ არა, მის თავთან დახრილი ლადო დაინახა რომელიც საეჭვოდ მშვიდად იღიმოდა.
- როგორც იქნა გამოფხიზლდი, გული წაგივიდა და იძულებული გავხდი სახლში ხელში აყვანილი მომეყვანე, როგორ ხარ? თავს როგორ გრძნობ?
- რა გინდა? -ძლივს ამოიხრიალა დამფრთხალმა და შეშინებულმა, უკვე იცოდა რომ ლადო არაფერს აკეთებდა ტყუილუბრალოდ, თუმცა ის არ იცოდა რას ჰპირდებოდა ეს ერთი შეხედვით გულწრფელი ღიმილი და თბილი ხმა.
- ნუ ჩქარობ და მოისვენე, -მხარში უხეშად სწვდა როცა ნახა რომ ანა წამოდგომას აპირებდა და აიძულა საწოლზე დარჩენილიყო, -გეტყვი რაც მინდა, ახლა მე და შენ ვითამაშებთ, მე კითხვებს დაგისვავ, შენ მიპასუხებ და ყოველი არასწორი პასუხი შენთვის უმტკივნეულოდ ნამდვილად არ დასრულდება.
- არ მინდა თამაში, გთხოვ, -მუდარა გაერია ანას ხმაში თუმცა ამან ლადოზე არანაირი გავლენა არ იქონია.
- წამოჯექი, -უბრძანა და ისიც ავტომატურად დაემორჩილა.
- პირველი კითხვა: ვასო მოგეწონა?
- არა, რას ამბობ, მე არ... -არც კი დაასრულებინა ისე დაარტყა მთელი ძალით სახეში, უკან გადავარდა ანა, და მოიკუნტა, ისევ აიძულა წამოჯდომა ლადომ.
- ხომ გითხარი რასაც ნიშნავს თითოეული არასწორი პასუხი, ასე რომ კარგად დაფიქრდი სანამ მეორე კითხვაზე მიპასუხებ, კითხვა მეორე: შენ მოხიბლე და აიძულე რომ ჩემთვის შენი თავი ეთხოვა?
- ეს არ გამიკეთებია, საერთოდ არ დავლაპარაკებივარ, -სასოწარკვეთილმა იყვირა და ვერც ახლა მოასწრო მეორე ლოყაში მოქნეული ხელის აცილება.
- აქამდეც იცნობდი არა? -მესამე კითხვა მიაყოლა და პასუხს არ დალოდებია ისე სწვდა თმაში და იატაკზე მოისროლა, -გგონია ვერ შევამჩნიე როგორ უჟუჟუნებდი თვალებს? ყველაფერი გააკეთე იმისთვის რომ შეემჩნიე და მეც იძულებული გავხდი როცა შენი თავი მთხოვა დამეთმო, ის კონტრაქტი ძალიან მჭირდებოდა მაგრამ ყველაფერი შენი ბრალია, -წამოდგა და იატაკზე საცოდავად მობუზულ სხეულს მთელი ძალით ამოარტყა ფეხი, კივილის თავიც აღარ ჰქონდა ანას, მხოლოდ უხმოდ ტიროდა და ტკივილისგან ერთ ადგილზე იკლაკნებოდა, კომოდთან მივიდა ლადო, უჯრა გამოაღო ხელბორკილები ამოიღო და ანას წინ ჩამუხლულმა ცხვირ წინ აუთამაშა.
- როგორ მოგწონს? ახლა აბაზანაში შევდივარ და რომ გამოვალ გავერთობით, გაჩვენებ როგორ უნდა ვასოსთვის თვალების ჟუჟუნი, -წამოდგა ზურგი შეაქცია და პერანგის ღილების გახსნა დაიწყო, ცრემლებით სავსე თვალებით შეჰყურებდა ანა ქვემოდან, სახე ტკივილისგან ჰქონდა დამანჭული, გახეთქილი ტუჩიდან სისხლი სდიოდა, საშინლად სტკიოდა მარჯვენა ფერდი, მძიმედ სუნთქავდა...
შარვალიც რომ გაიძრო ლადომ და კარადის კარი რომ გამოაღო პირსახოცის ასაღებად მაშინღა მოახერხა ანამ და უხმაუროდ წამოდგა ფეხზე, შემდეგში ვერ იხსენებდა რა მოხდა მაშინ და რამ გადაუტრიალა ტვინი რომ ასე მოიქცა, ბევრჯერ ეცადა გახსენებას მაგრამ ვერანაირი ახსნა ვერ მოუძებნა წამიერად საიდანღაც გაჩენილ სიმამაცეს, კომოდზე მდგარ მოზრდილ თაბაშირის სტატუეტს დაავლო ხელი, მოიქნია და მთელი ძალით დაუშვა ლადოს კეფაზე, დაჭრილი ცხოველივით ამოიღმუვლა ლადომ, შექანდა, შეტორტმანდა, ფეხარეული შემობრუნდა და გაოცებულმა შეხედა მის უკან მდგომ ანას, უყურებდა გაფართოებული თვალებით და არ ეჯერა რასაც ხედავდა, თმაში შეიცურა თითები, მერე ცხვირთან მიიტანა, სისხლი რომ დაინახა ერთი ამოიგმინა, უკან გადადგა ორიოდე ნაბიჯი და გულაღმა გადავარდა საწოლზე გონდაკარგული.
რამდენიმე წუთს გაუნძრევლად იდგა ანა და გონდაკარგულ მამაკაცს უყურებდა, სახეზე არაფრისმთქმელი გამომეტყველებით და ხელში დანაშაულის იარაღ შერჩენილი, გვიან მოეგო გონს, ერთადერთი რაზეც ფიქრობდა ის იყო რომ თუკი ლადო გამოფხიზლდებოდა აუცილებლად მოკლავდა ასე რომ ის გააკეთა რაც ინსტიქტმა უკარნახა, ბორკილები აიღო და საწოლის თავზე მიაბა ორივე ხელით, მერე ქამრით საგულდაგულოდ შეუკრა ფეხები, კარადიდან ზურგჩანთა გადმოიღო, სტუმრების ოთახში გავიდა სადაც ტანსაცმელი ჰქონდა და რამდენიმე მაისური და შარვალი ჩაალაგა, გამოიცვალა, სპორტული ფეხსაცმელი, მუქი ჯინსის შარვალი და გრძელმკლავიანი კაპიუშონიანი ზედა ჩაიცვა, თმა კეფაზე შეიკრა და საგულდაგულოდ შემალა კაპიუშონის ქვეშ, ახლა ერთადერთი რაღაც იყო დარჩენილი, ისევ ლადოს ოთახში უნდა შესულიყო და სამკაულები და ფული უნდა აეღო, არც ისეთი სულელი იყო მთლად ცარიელ ტარიელი წასულიყო ამ სახლიდან, იცოდა რომ არ ექნებოდა ადვილი ცხოვრება მაგრამ დასაწყისისთვის მაინც გამოიყენებდა იმ სამკაულებს რომლებიც ქორწილში მიიღო საჩუქრად, გაყიდდა და სხვა თუ არაფერი ბინას იქირავებდა...
ფეხაკრეფით შევიდა ოთახში, ლადო უკვე ფხიზლდებოდა, დაბინდული მზერით უყურებდა და ჯერ ხმის ამოღებას ვერ ახერხებდა, მისთვის ყურადღება არ მიუქცევია ანას, ძვიფასეულობით სავსე ზარდახშას დასწვდა და ზურგჩანთაში ჩააპირქვავა, მერე ლადოს საფულე გახსნა და რამდენიმე მსხვილი კუპიურა ამოიღო...
- რას აკეთებ? -ძლივს გასაგონი ხრიალი რომ მოესმა დამფრთხალი მიბრუნდა უკან, უკვე გამოფხიზლებული ლადო ხელების განთავისუფლებას ცდილობდა, -ახლავე გამიხსენი ხელები, რის გაკეთებას აპირებ? შენ რა სულ მთლად გაგიჟდი? ხომ იცი რომ ეს ყველაფერი არ შეგრჩება, ახლავე გამიხსენი ხელები თორემ მწარედ გაზღვევინებ.
ჩაფიქრებული უყურებდა ანა, მერე გაეღიმა, ახლა ასეთ მდგომარეობაში, საწოლზე დაბმული და პატარა ბავშვივით უსუსური საერთოდ აღარ ეჩვენებოდა საშიში, პირიქით რაღაც დოზით სიბრალულსაც კი იწვევდა მასში, მიუახლოვდა და იქვე კომოდზე მიგდებული ტელეფონი იატაკზე მოისროლა.
- რამდენიც გინდა იყვირე და ილანძღე, შენი აღარ მეშინია, -ღიმილით უთხრა და ამაყად გასწორდა წელში, -დღეიდან ვეღარასოდეს მნახავ ასე რომ უნდა დაგემშვიდობო საყვარელო ქმარო, -ზურგი შეაქცია და ისე რომ მისი ყვირილისთვის ყურადღება არ მიუქცევია საძინებელი ოთახიდან გამოვიდა, უკანა გასასვლელიდან გავიდა ბაღში და ღობისკენ წავიდა, ჭიშკრიდან ვერ გავიდოდა, დაცვა აუცილებლად შეამჩნევდა, ღობეზე გადაცოცება არ გაჭირვებია, ძირს დახტა თუ არა უკანასკნელად შეავლო თვალი იმ სახლს სადაც ერთი ბედნიერი წუთიც კი არ გაუტარებია და მერე წელში მოხრილი სირბილით გაუყვა ვიწრო ქუჩას...

არ ახსოვს რამდენ ხანს მირბოდა მიხვეულ-მოხვეული ქუჩებით აღმა დაღმა, ღობეებს და კედლებს ეფარებოდა, დროდადრო დაფეთებული იყურებოდა უკან, სისხლი უდუღდა, სხეული უხურდა და ამოვარდნაზე ჰქონდა არანორმალური სისწრაფით მფეთქავი გული, ერთადერთი იმაზე ფიქრობდა რომ რაც შეიძლება მალე უნდა გასცდენოდა ამ ადგილს რაც შეიძლება შორს უნდა წასულიყო ლადოსგან და საკუთარი ოჯახისგან, იმ ადამიანებისგან რომელთაც აქამდე საკუთარ ოჯახს უწოდებდა, მორიგ დაღმართზე სირბილით ჩასვლისას ქვაფენილზე ფეხი რომ აუსრიალდა და უკანალით მტკივნეულად რომ დაენარცხა ძირს, გამწარებულმა ისე უშვერად შეუკურთხა საკუთარ ბედს, თვითონვე გაუკვირდა, არც კი ახსოვდა როდის და ვისგან ისწავლა ეს სიტყვები, კვნესით წამოდგა და ფეხარეულმა გააგრძელა გზა, ქალაქს რომ გასცდა, უკაცრიელ გზადკეცილზე გავიდა და გააანალიზა რომ უკან არავინ მისდევდა მხოლოდ მაშინ ამოისუნთქა შვებით თუმცა როგორც კი რამდენიმე წუთით შეჩერდა, სუნთქვა დაიწყნარა და ირგვლივ მიმოიხედა შეშინდა, სრულიად მარტო იყო...
ცოტა ხნის წინ გახურებული სხეული წამში გაეყინა და ცახცახმა აიტანა, ის შემართება რა შემართებითაც სახლიდან გამოიქცა რაღაც სასწაულით ერთიანად აორთქლდა ჰაერში, გაურკვეველი მომავლის შიში ერთბაშად დაატყდა თავს და როცა ციდან მსხვილ-მსხვილი წვეთები წამოვიდა და ქარიც ამოვარდა საბოლოოდ მოიშალა, რამდენიმე წუთში დასველდა, მობუზული მიუყვებოდა ტროტუარს და სახეზე ცრემლებივით ჩამოსდიოდა მსხვილი წვეთები...
- დახმარება ხომ არ გჭირდება დაია? -მოესმა და შეშინებული შეხტა, უხერხულად დატრიალდა მარჯვენა ფეხის ქუსლზე და ფართოდ გაშლილი ხელებით ძლივს მოახერხა წონასწორობის შენარჩუნება, მისგან სულ რაღაც ორიოდე ნაბიჯის მოშორებით ორი მაღალი ახალგაზრდა მამაკაცი იდგა, ერთმანეთს ეყრდნობოდნენ და მთვრალი ღიმილით შესცქეროდნენ.
- კარგად ხარ? -ნაბიჯი გადადგა მისკენ ერთ-ერთმა მოკლედ შეჭრილი თმა ზღარბის ეკლებივით რომ ედგა თავზე და მოკლემკლავიანი ოქროსფერღილებიანი პერანგი რომ ეცვა.
- არ მომეკარო, არ მომიახლოვდე, -ისეთი ხმა აღმოხდა ანას ბიჭმა შეშინებულმა ბარბაცით დაიხია უკან და გაოცებულმა გადახედა მეორეს.
- წამოდი, მგონი ვერ არის, -ხმადაბლა ჩაილაპარაკა შედარებით გრძელთმიანმა და უცნაური ნახატებით მოხატულ მაისურში გამოწყობილმა.
- რა გჭირს, უბრალოდ ვიფიქრე რომ დახმარება გჭირდებოდა, -მაინც ვერ მოითმინა მოკლეთმიანმა როცა ერთ ადგილზე გაშეშებულ ანას გვერდით ჩაუარეს.
- შემეშვით, თავი დამანებეთ თორემ იცოდეთ პოლიციაში დავრეკავ, -საცოდავი ხმით ჩაილაპარაკა, უკან დაიხია და ზურგით აეკრო განათების ბოძს, გრძელთმიანმა წარბი მაღლა ასწია, საჩვენებელი თითი საფეთქელთან მიიტანა და დაატრიალა...

კარგა ხანს იდგა ერთ ადგილზე ანა და უყურებდა ხელიხელ გადახვეულებს და ბარბაცით მიმავლებს, მერე ისე მოეკვეთა მუხლები და ისე დაუბნელდა თვალთ მხოლოდ იმის გაფიქრება მოასწრო რომ კარგი იყო თუნდაც რამდენიმე საათი რომ გაატარა თავისუფალმა, ლადოსგან შორს და ახლა რომც მომკვდარიყო...
- გოგონა თვალი გაახილე, რა გჭირს შვილო? გამოფხიზლდი, ახლავე სასწრაფოს გამოვიძახებ, -ხმა ჩაესმოდა და თვალის გახელას ცდილობდა.
- არა ოღონდ სასწრაფო არა, არ დარეკოთ, -მთელი ძალა მოიკრიბა რომ მის თავთან დახრილი თეთრწვერიანი მოხუცისთვის ხმა მიეწვდინა, -ოღონდ სასწრაფოში არ დარეკოთ.
- გამოფხიზლდი? კარგად ხარ შვილო? რა დაგემართა? მივდიოდი და შევამჩნიე როგორ იწექი ქუჩაში უგონოდ, -ტელეფონი ჯიბეში ჩააბრუნა და მისკენ დაიხარა, აღარ წვიმდა მაგრამ სულ მთლად სველი იყო ანა და სიცივისგან მთელი სხეული უთრთოდა, წამოიწია, წამოჯდა და კაცის ხელს რომელსაც იმიტომ უწვდიდა რომ წამოდგომაში დახმარებოდა შიშით დახედა.
- ხელი მომკიდე, აგაყენებ და მერე იქ მიგიყვან სადაც მიდიოდი, -თბილი ხმა ჰქონდა, მშვიდი, დაუფიქრებლად ჩაკიდა ხელი და გაჭირვებით წამოდგა ფეხზე.
- მოდი ჩაჯექი და სახლში წაგიყვან, -იქვე მდგარ მაღალ, შავ ავტომობილზე მიუთითა და აშკარად გაუკვირდა ანას რეაქცია, შეშინებულმა რომ უშვა ხელი და თვალებგაფართოებულმა დაიხია უკან, უყურებდა ამ პატარა გამხდარ გოგონას, რომელსაც სველი ტანსაცმელი ეცვა, ტუჩი გახეთქილი ჰქონდა და ლოყა დალურჯებული, უყურებდა და თვალწინ საყვარელი შვილიშვილი ედგა, მაშინვე მიხვდა რომ სახლის ხსენების გამო შეშინდა ასე ძალიან...
- თუ სახლში წასვლა არ გინდა სადაც მეტყვი იქ მიგიყვან, მითხარი გაქვს წასასვლელი?
- არ ვიცი, -გული ამოუჯდა ანას, ამდენი ხნის ნაგროვებმა ემოციებმა როგორც იქნა სხეული დატოვეს და ზედაპირზე ქვითინად და ცრემლებად ამოხეთქეს, ღაპაღუპით ჩამოდიოდა ცრემლები ლოყებზე და მოხრილი მხრები უთრთოდა.
- არ ვიცი სად უნდა წავიდე, არ ვიცი, არაფერი არ ვიცი, -შეუჩერებლად იმეორებდა, შეკრთა როცა მხარზე ხელის მსუბუქი შეხება იგრძნო.
- არ მომეკაროთ, -შეჰკივლა და ისე სწრაფად დაიხია უკან კაცის სწრაფი რეაქცია რომ არა კიდევ ერთხელ გაიშოტებოდა ასფალტზე.
- ახლა მისმინე და კარგად გაიგე რასაც გეტყვი, -ხმაში სიმკაცრე შეეპარა მოხუცს, -არ ვიცი ასეთი რა გადაიტანე მაგრამ ფაქტია რომ ადამიანების ნდობა გაქვს დაკარგული, თუმცა მე შენთვის არაფრის დაშავებას არ ვაპირებ, უნდა გარისკო და უნდა მენდო გესმის? აქ ვერ დაგტოვებ, არადა ძალიან მეჩქარება, თბილისში მივდივარ და უკვე კარგად დავიგვიანე...
- თბილისში მიდიხართ? -უცბად გაუნათდა გონება და მიხვდა რომ ეს ამ ღამით მისი ერთადერთი შანსი იყო ამ ქალაქიდან თავის დასაღწევად, მეტ დროსაც ვეღარ დაკარგავდა, ლადომ შეიძლება უკვე დაიხსნა თავი და ახლა გამწარებული ეძებდა, -შეიძლება წამოგყვეთ? -ქვემოდან ახედა კაცს და მანაც ღიმილით დაუქნია თავი.
- რეზო მქვია, -ჩემი შვილიშვილი რომელიც დაახლოებით შენი ხნისაა, რეზიკოს მეძახდა მაგრამ შენ ჯობია რეზო დამიძახო, -იხუმრა და თან მიანიშნა რომ ისე უყურებდა როგორც შვილიშვილს, მიხვდა რომ სწორად გათვალა როცა ანა ავტომობილისკენ დაიძრა და უკანა კარი გამოაღო.
- წინ დაჯექი, უკან ყუთები მიდევს,წინა კარი გაუღო, ზურჩანთის მოხსნაშიც დაეხმარა და დაჯდომისასაც წააშველა ხელი, თვითონაც ჩაჯდა თუ არა გათბობა ჩართო და დაიძრა.
- ცოტა ხანში დათბება მაგრამ ჯობდა როგორმე გამოცვლა მოგეხერხებინა, ეს სველი ტანსაცმელი გაგაციებს, ჩაილაპარაკა და თვალი შეავლო გოგოს რომელსაც კაპიუშონი მოეხადა და ახლა გრძელ შავ თმას ისწორებდა ხელით.
- ყველაფრისთვის დიდი მადლობა, ჩემი გულისთვის გაჩერდით, ახლა დამიმგზავრეთ კიდეც, -უჭირდა ანას მასთან საუბარი მაგრამ ესმოდა რომ ეს კეთილი მოხუცი სხვა თუ არაფერი მადლობას ნამდვილად იმსახურებდა.
- ამაზე ნუ იფიქრებ, ისეთი არაფერი გამიკეთებია, -ღიმილი გადაეფინა სახეზე კაცს.
- ჩემთვის ესეც ბევრია, -კბილი კბილს დააჭირა და ყველანაირად ეცადა ტკივილი არ შეემჩნია, მთელი სხეული ტკიოდა და სტეხდა, სახე, ხელები, ზურგი, კუდუსუნი...
- საიდანღაც მეცნობი შვილო, რა გქვია? -ვერაფრით ისვენებდა რეზო, ფიქრობდა რომ სადღაც ჰყავდა ნანახი, არადა ვერ იხსენებდა სად.
- ანა მქვია მაგრამ არა მგონია მიცნობდეთ, -ჩაიბურტყუნა და თავი შეაბრუნა, ახლა ნამდვილად არ იყო ვინმესთან საუბრის ხალისზე, უამრავ რამეზე ჰქონდა საფიქრი, უამრავი გადაწყვეტილება ჰქონდა მისაღები, ახლა სრულიად მარტო იყო მაგრამ მარტოობას ერთი უპირატესობა ჰქონდა, ვერავინ ვერაფერს უბრძანებდა, საკუთარი თავის პატრონი თვითონ იყო და თავისუფლად შეეძლო საკუთარი ბედი თვითონ გადაეწყვიტა, დღეიდან აღარასოდეს იქნებოდა მის ცხოვრებაში ლადო ან ვინმე ისეთი ვინც მის მართვას და დამონებას ეცდებოდა, აღარასოდეს...
- ანა? გვეტაძე? ლევანის გოგო? გამახსენდა, მეც არ ვთქვი რატომ მეცნობოდი ასე ძალიან? -რეზოს სიხარული შეეპარა ხმაში იმის გამო რომ მისი გახსენება შეძლო, -ანა გვეტაძე ხარ არა? შენს ქორწილში ვიყავი შვილო...
- გააჩერე, -მთელი ხმით იკივლა ანამ, ახლავე გააჩერე, -მაშინვე დაამუხრუჭა რეზომ, თუმცა ანას გადასვლის საშუალება არ მისცა, ხელში სტაცა ხელი.
- დამშვიდდი, დამშვიდდი, ვხვდები რომ სახლიდან ხარ გამოქცეული, იმასაც ვხედავ როგორ გამოიყურები, ნაცემი ხარ არა? ვინ ჩაგაგდო ასეთ დღეში, ლადომ?
- უნდა წავიდე, გამიშვით, იქ აღარ დავბრუნდები, ლადოსთან არ დავბრუნდები, ალბათ ახლა ჩემებს დაურეკავთ და გააგებინებთ სადაც ვარ, გთხოვთ, ძალიან გთხოვთ არ მინდა ლადოსთან დაბრუნება, მომკლავს, ახლა უკვე ნამდვილად მომკლავს...
ერთიანად შეძრა რეზო ასეთი ანას დანახვამ, ტიროდა, ცახცახებდა შეშლილივით ატრიალებდა თვალებს, ემუდარებოდა რომ სახლში არ დაებრუნებინა, წარმოდგენაც არ უნდოდა რა შეიძლებოდა გაეკეთებინა მის ქმარს მისთვის ისეთი რომ ასეთ დღეში ჩაეგდო, მხოლოდ ფიზიკურად კი არა აშკარა იყო რომ ეს გოგო სულიერადაც არ იყო კარგად.
- ნუ გეშინია, შემომხედე, შემომხედე მეთქი, -ვერაფერი რომ ვერ შეასმინა გვარიანად შეანჯღრია მისი ყურადღება რომ მიეპყრო, -არავისთან არ ვრეკავ, არ ვაპირებ ის გავაკეთო რაც არ გენდომება, ახლა მე და შენ თბილისში წავალთ, შენც ხომ ეს გინდოდა, მითხარი ხომ გინდოდა თბილისში წასვლა? ჰოდა წავალთ და როცა ჩავალთ მერე ერთად მოვიფიქრებთ რაც უნდა გავაკეთოთ, გესმის რას გეუბნები, მიპასუხე გესმის თუ არა რას გეუბნები?
როგორც იქნა გაიაზრა ანამ რას ეუბნებოდა რეზო, თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად, ამოიხვნეშა, თვალები მილულა და მშვიდად მიწვა სავარძელზე, მაინც აღარ ჰქონდა შეწინააღმდეგების თავი ასე რომ ჩათრევას ჩაყოლა ამჯობინა, არსად შეჩერებულან, ხშირად გადახედავდა ხოლმე რეზო გოგონას რომელსაც დაღლილობისგან თვალები ებლიტებოდა და მაინც ჯიუტად ებრძოდა ძილს, უყურებდა და ათას რამეს ფიქრობდა ერთად თუმცა რატომღაც არცერთი არ ეჩვენებოდა სწორი და მართებული.
თბილისში რომ შევიდნენ, ანას უკვე ღრმად ეძინა, შესასვლელშივე გააჩერა ავტომობილი რეზომ და მისი გამოფხიზლება სცადა, მხარზე უბიძგა, მერე ლოყაზე მოუთათუნა ხელი და შეეხო თუ არა მაშინვე იგრძნო რომ მაღალი სიცხე ჰქონდა, სიცხისგან იწვოდა, ვერაფრით მოახერხა მისი გამოფხიზლება, ერთხანს ჩაფიქრებული იჯდა, მერე ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო და ნომერი აკრიფა.

- მიხედავ?
- რათქმაუნდა მივხედავ, რას ჰგავს საწყალი, ვინ ჩააგდო ასეთ დღეში? -წკრიალა, სუფთა ხმა ჰქონდა გოგონას და ხმაში აშკარად შეიმჩნეოდა თანაგრძნობა და მწუხარება.
- ვფიქრობ რომ მისი ქმრის ნამოქმედარია.
- იცნობ? ვინ არის?
- მის ოჯახს ვიცნობ შორიდან, ქმარს კი შედარებით კარგად და ახლოს, ახლახანს გაათხოვეს, მის ქორწილშიც კი ვიყავი, ჰმ, არადა ისეთი იდეალური ჩანდა ყველაფერი...
- ალბათ სადისტია, ასე როგორ მოექცა?
- არ ვიცი, არ ვიცი საერთოდ რატომ იქცევიან ადამიანები ასე.
- მე და შენ ამას ვერასოდეს გავიგებთ რეზიკო.
- შეხედე როგორი ლამაზია, დავინახე თუ არა შენ გამახსენდი.
- ძალიან პატარა ჩანს.
- პატარაა, ძალიან პატარაა.
- როგორ ფიქრობ კარგად იქნება?
- თუ კარგად მოვუვლით რათქმაუნდა კარგად იქნება, უბრალოდ ყურადღება სჭირდება, ქუჩაში ვიპოვე გულწასული, ეტყობა რომ სახლიდან არის გამოქცეული, მოუფრთხილდი, მოუარე და არავისთან არაფერი დაგცდეს მის შესახებ, არავინ არ უნდა გაიგოს რომ აქ არის, შენთან.
- გგონია რომ ეძებენ?
- ისეთი ქმარი ჰყავს, ასე უბრალოდ არ დატოვებს ამ ამბავს, ამიტომაც უნდა ვიყოთ ფრთხილად.
- ვგიჟდები შენზე რეზიკო, შენ რომ არ მყავდე რა მეშველებოდა.
- ოჰ შე პატარა აფერისტო, -გულიანად გაიცინა რეზომ, -შენ როგორ ხარ, ისევ მასთან ერთად ცხოვრობ?
- ჰო ისევ მასთან ერთად ვცხოვრობ და ვერ ვხვდები რას ერჩი, ხომ იცი რომ ჩემი მეგობარია.
- გოგო მაინც იყოს, ბიჭთან ერთად რატომ უნდა ცხოვრობდე ერთ ბინაში ვერ ვხვდები, სხვას ვერავის შეუამხანაგდი, ან რაში გჭირდებოდა მისი გადახდილი ქირა, საკმარის ფულს არ გაძლევ? ეს ბინაც შენია და მუშაობ კიდეც, ის რაღაში გჭირდებოდა?
- უბრალოდ დახმარება სჭირდებოდა და დავეხმარე, შენგან ვისწავლე რომ თუ შესაძლებლობა გაქვს ვინმეს დახმარების ხელი გაუწოდო უკან არ უნდა დაიხიო.
- ყოჩაღ, ვამაყობ რომ შენნაირი შვილიშვილი მყავს მაგრამ მაინც არ მომწონს ის ბიჭი.
- ნუ წუწუნებ თუ კაცი ხარ.

ნაწყვეტ-ნაწყვეტად ჩაესმოდა ანას მათი საუბარი, ვერ ხვდებოდა სად იყო და ვისთან, ფუმფულა საწოლში იწვა, ტანთ მშრალი ტანსაცმელი ეცვა და საშინლად უხურდა შუბლი, პირი გამშრალი ჰქონდა და ისე წყუროდა ეგონა მთელი ზღვის დალევას შეძლებდა.
- წყალი, -ამოიხრიალა საცოდავად, მაშინვე მიუტანეს ჭიქა ტუჩებთან, ძლივს მოსვა ერთი ყლუპი, მერე თითქმის ძალით ჩასჩარეს პირში ორი აბი და გადაყლაპვა აიძულეს, მალევე მოერია ძილი, დიდხანს ეძინა მაგრამ მოუსვენრად, ბორგავდა, ძილშიც ვერ აღწევდა თავს იმ კოშმარს რომელსაც ლადო ერქვა სახელად, აქაც მოაგნო, აქაც მოაკითხა, მის სუნს გრძნობდა, შეხებას, ყველგან ეხებოდა, მთელ სხეულზე, მისი საზიზღარი, გულისამრევი სიცილი ჩაესმოდა ყურში, საწოლზე იწვა დაბმული ლადო კი მის თავთან იდგა ხელში ქამრით და ჩვეული ცინიკური ღიმილით.
- გინდა ვითამაშოთ?
- არ მინდა, არ მინდა თამაში, -მთელი ხმით ყვიროდა თუმცა ლადოს მისი არ ესმოდა.
- მე და შენ ახლა ერთ თამაშს ვითამაშებთ, სიმართლე და მოქმედება ჰქვია, მერწმუნე ძალიან მოგეწონება, ქამარი გაატკაცუნა და მისკენ დაიხარა.
- არ მინდა გთხოვ, არ მინდა თამაში, -იყვირა, თვალები დააჭყიტა და შეშინებული წამოჯდა საწოლში, სუნთქვა შეეკრა როცა საწოლზე ჩამომჯდარი ახალგაზრდა მამაკაცი დაინახა, იქნებოდა ასე ოცდახუთიოდე წლის, მუქი წაბლისფერი თმით, სწორი ცხვირით, სახის დახვეწილი ნაკვთებით და დიდი ლურჯი თვალებით, იჯდა და გაოცებული უყურებდა ანას.
- ჩემს საძინებელში რას აკეთებ? -ხმაც გარეგნობასავით შთამბეჭდავი ჰქონდა თუმცა ანას ახლა ნაკლებად აინტერესებდა ეს, საცოდავად იყო საწოლის ერთ კუთხეში მიყუჟული და ხმას ვერ იღებდა, შიშისგან ცახცახებდა და სატირლად ჰქონდა დაბრეცილი ტუჩები.
- მიშკა ასე ადრე არ გელოდი, -ოთახში დაუკაკუნებლად შემოიჭრა საშუალო სიმაღლის ქერათმიანი ცისფერთვალება გოგონა, -აქ რას აკეთებ?
- როგორ თუ რას ვაკეთებ, -საწოლიდან წამოდგა და გოგონას აესვეტა წინ, -ეს ჩემი საძინებელია, ამიხსენი ეს რას აკეთებს ჩემს საძინებელში?
- ახლავე აგიხსნი, -მოუბოდიშებლად გასწია გვერდზე, საცოდავად მობუზულ ანას გაუღიმა და მერე ისევ მიშკას მიუბრუნდა, -გაიცანი ჩვენი სახლის ახალი ბინადარი, ანა...

მისაღებში იჯდა წელსზემოთ შიშველი, სახე ბრაზისგან და ტკივილისგან ჰქონდა დამანჭული, საკუთარ თავს ვერ პატიობდა ასეთ შეცდომას, უფრო მეტი ყურადღება უნდა გამოეჩინა, არადა ვერაფრით წარმოიდგენდა თუ ანასნაირი მორჩილი და მშიშარა გოგო ამდენს გაბედავდა, თავი გაუტეხა და ბორკილებით დაბმული, ტყავის ქამრით ფეხებ შეკრული დატოვა, არ იყო ადვილი ლადოსნაირი კაცისთვის ამ ყველაფრის გადახარშვა, ყველანაირად ცდილობდა დამშვიდებას მაგრამ ვერ ახერხებდა, ცალი ხელით ყინულით სავსე ტომსიკას იმარჯვებდა კეფაზე, მეორე ხელს კი ნერვიულად ურტყავდა სავარძლის სახელურს.
- ვერსად დამემალება, მიწიდან ამოვთხრი და ძალიან მწარედ გადავუხდი სამაგიეროს, -იყვირა და იქვე მდგარი დაცვა ერთ ადგილზე შეხტა მოულოდნელობისგან.
- მაპატიეთ ბატონო ლადო, მართლა არ გამიგია თქვენი ხმა, დილით ადრე ეზოს შემოვუარე რომ შემემოწმებინა და სახლის უკანა კარი რომ დავინახე ღია შემოვედი, მაშინღა მომესმა თქვენი ყვირილი, -ორმეტრიანი ახმახი თავდახრილი იდგა და ნერვიულად იკვნეტდა ტუჩს, არაფერი უთქვამს ლადოს სხვა დროს ალბათ სიტყვის უთქმელად გაუშვებდა სამსახურიდან მაგრამ ახლა უფრო სერიოზული პრობლემა ჰქონდა გადასაწყვეტი ვიდრე მისი სამსახურიდან გაშვება იყო.
- რომელი საათია? -იკითხა და დაცვამაც მაშინვე დახედა მაჯაზე მორგებული საათის უზარმაზარ ციფერბლატს.
- უკვე თერთმეტია.
- ჯანდაბა, ჯანდაბა, ჯანდაბა, -დაიღრიალა და გამწარებულმა მოისროლა ყინულის ტომსიკა, სწორედ ამ დროს გაისმა ტელეფონის ხმა, ერთხანს ყოყმანობდა ეპასუხა თუ არა მერე კი მაინც დააჭირა მწვანე ღილაკს.
- აბა რა ხდება? -მხიარული და ხალისიანი ხმა მოესმა და ისედაც მოშხამული გუნება უფრო მეტად მოუშხამა, -შენი ხელით გამომიყვან და ჩამაბარებ თუ შემოვიდე?
- შემოდი, -ამოიხვნეშა და დაცვას ანიშნა სტუმარი შემოიყვანეო, იქვე მიგდებული პერანგი მოიცვა და წინასწარ მოემზადა მოსალოდნელი უსიამოვნო საუბრისთვის.

- შენ რა დამცინი? -უნდობლობა და ბრაზი ენაცვლებოდა ერთმანეთს ვასოს სახეზე, ისეთ ს*რს ვგავარ რომ ასეთ სისულელეს დავიჯერებ? რის გაკეთებას ცდილობ?
- უნდა დაიჯერო, გეუბნები რომ გაიქცა, თავში რაღაც ჩამარტყა, გამთიშა, დამაბა, მერე მოხიკა ფული და ძვირფასეულობა და აორთქლდა, -ცდილობდა დაწვრილებით აეხსნა ყველაფერი, უჭირდა მასთან ამ თემაზე საუბარი მაგრამ ისიც იცოდა თუ ვასო არ დაუჯერებდა ბევრი რამ ექნებოდა დასაკარგი.
- იქნებ უბრალოდ მოიგონე რომ სიტყვა არ შეასრულო, რა იყო არ გემეტება? -მისკენ გადაიხარა და ერთი ხელით მისი სავარძლის სახელურს დაეყრდნო, -კაცმა რომ თქვას რაღაც დოზით მესმის შენი, საოცარი ვინმეა, თავი დამაკარგვინა ამხელა კაცს, ვერც კი წარმოიდგენ როგორ მომეწონა, კარგა ხანია არავის მიმართ არ მიგრძვნია ასეთი რამ, წუხელ მთელი ღამე არ მიძინია იმაზე ფიქრით რომ დღეს მთელი დღე ჩემი იქნებოდა, ისე მინდა სხვაზე ვერავისზე და ვერაფერზე ვეღარ ვფიქრობ, წვეულებაზე ძლივს შევიკავე თავი რომ იქვე აივანზე არ გამე*იმა...
- ზედმეტი მოგდის, -დაიღრინა ლადომ, -როგორ ბედავ და...
- როგორ ვბედავ? -ვასომ გულიანად გადაიხარხარა, ფეხზე წამოდგა და ნელი ნაბიჯით, თავზე ხელებშემოწყობილი მივიდა ფანჯარასათან.
- შენი აზრით რისთვის და რატომ ჩავდე ინვესტიცია შენს საქმეში? თუ გახსოვს როცა ანაზე შემოთავაზება გაგიკეთე არც კი დაფიქრებულხარ ისე დამთანხმდი, შევთანხმდით რომ ანა ოცდაოთხი საათი ჩემი იქნებოდა, რას ფიქრობ სათამაშოდ მიმყავდა ჩემთან? ყველაფერი მშვენივრად იცოდი როცა დამთანხმდი და ახლა აზრი არ აქვს ისე ლაპარაკს თითქოს შენს ღირსებას შეურაცხვყოფდე, ღირსება რომ გაგაჩნდეს...
- ისე მელაპარაკები თითქოს შენ მყავდე ღირსეული კაცი, ცოლი გყავს, შვილები, შენმა მამათილმა რომ გაიგოს მის შვილს ღალატობ...
- ბედავ და მემუქრები, -ვასოს ხმაში ყინული გაერია.
- არ გემუქრები, იმის თქმა მინდა რომ...
- ახლა კარგად მისმინე, ერთ კვირას გაძლევ, ან შენ თვითონ მომიყვან ანას და ჩამაბარებ, ან არადა კარგად იცი რომ შენი განადგურება და მიწასთან გასწორება არ გამიჭირდება.
მეტი აღარაფერი უთქვამს, სწრაფი ნაბიჯით გავიდა სახლიდან და ხმაურით გაიჯახუნა კარი, კარგა ხანს იჯდა ლადო პირგამეხებული, მერე გადაწყვეტილება მიიღო და ტელეფონზე ნომერი აკრიფა.
- ლევან შენ და ნანას ჩემთან გელოდებით, ნახევარ საათში აქ იყავით, არ დააგვიანოთ, სერიოზულ თემაზე უნდა ვისაუბროთ...
-
- მაკუნა სამზარეულოში გამომყევი, -მიშკამ უძრავად მდგარ გოგონას რომელიც სავარძელში საცოდავად მობუზულ ანას თვალს არ აშორებდა, მხარი გაკრა და სამზარეულოსკენ მიუთითა, ანა არ შერხეულა, თითქოს მათი არც ესმოდა, წინ და უკან ირწეოდა და თვალს არ აშორებდა მოწმენდილ ცას რომელიც მისაღები ოთახის ფართო ფანჯრებიდან ჩანდა.
- კარგი წამოვალ მაგრამ ასე ნუ იბღვირები, ხომ ხედავ როგორი შეშინებულია და ასეთი მზერით კიდევ უფრო აშინებ, ნახევარი საათი ვეხვეწე რომ მისაღებში გამოსულიყო და ჩვენთან ერთად დამჯდარიყო შენ კი უბრიალებ მაგ ლურჯ თვალებს და აფრთხობ, -ჩურჩულით ელაპარაკებოდა რომ ანას არ გაეგო მისი სიტყვები, სამზარეულოში შევინენ თუ არა კარი მიხურა, დაჯდა და მიშკასაც ანიშნა დაჯექიო, კედელს მიეყრდნო ბიჭი...
- ვინ არის და აქ რას აკეთებს?
- საძინებლის გამო ხომ არ მეჩხუბები? უბრალოდ რეზიკომ იქ შეიყვანა და... სულ ერთი ღამეც და ხვალ იმ ოთახს გამოვალაგებ სახელოსნოდ რომ ვიყენებდით, მშვენიერი საძინებელი გამოვა, გავარემონტებ და...
- გეყოფა, -ხელის აწევით შეაჩერა მოღუშულმა, -საძინებელი ვინ ახსენა, რა დროს საძინებელია, ვერ ხედავ რა დღეშია? უბრალოდ მაინტერესებს ვინ არის და აქ როგორ მოხვდა.
- დაზუსტებით არც მე არ ვიცი ვინ არის, რეზიკომ მოიყვანა წუხელ, მაღალი სიცხე ჰქონდა, ბოდავდა...
- ნაცემია არა? -მუჭები მაგრად შეკრა და კბილი კბილს დააჭირა რომ ენაზე მომდგარი უშვერი სიტყვები არ წამოსცდენოდა, ვინ ჩააგდო ასეთ დღეში?
- რეზომ თქვა რომ ქუჩაში იპოვა, გონდაკარგული ყოფილა, სველი... ძლივს დავითანხმე რომ წამომყოლოდაო, გზაში კინაღამ ავტომობილიდან გადამხტარა როცა გაუგია რომ თურმე რეზო მის მშობლებს და მეუღლეს იცნობს.
- გათხოვილია? კი მაგრამ რამდენი წლისაა? ასე ქმარი მოექცა? ფუ შენი, -მაგიდას მიუჯდა, იდაყვებით დაეყრდნო და სახე ხელებში ჩარგო, -ეტყობა ამ ყველაფრის გამო გამოიქცა.
- ბევრად უფროსი ქმარი ჰყოლია, დიდი ალბათობით მშობლებმა ძალით გაათხოვეს, ჩვიდმეტი თუ თვრამეტი წლისაა, ზუსტად არ ვიცი, არც რეზომ იცის დაზუსტებით, -წამოდგა, თანამოსაუბრეს ზურგი შეაქცია და თვალდახუჭულმა ღრმად ჩაისუნთქა რომ როგორმე დამშვიდებულიყო, მალევე იგრძნო მხარზე მსუბუქი შეხება.
- კარგად ხარ? -თანაგრძნობით სავსე ხმა ჰქონდა მიშკას.
- კარგად ვარ, უბრალოდ ჩემი თავი გამახსენდა, ჩემი წარსული, წარმოდგენაც არ მინდა რა უნდა გადაეტანა ისეთი რომ ახლა ასეთ დღეშია, ჩვენი დახმარება სჭირდება, თანადგომა და სითბო, მითხარი ხომ დამეხმარები რომ მივხედო, მოვუარო და სიცოცხლის ხალისი დავუბრუნო?
- ეს არც უნდა გეკითხა, რათქმაუნდა დაგეხმარები მეგობარო, ჭირში და ლხინში არა? -წინ დაუდგა ღიმილით და მკლავები ფართოდ გაშალა.
- ჭირში და ლხინში, -გაიმეორა მაკამ და ჩაეხუტა, რამდენიმე წამს ასე გაუნძრევლად იდგნენ.
- მგონი ჩვენი კარის ხმა იყო, -ბრახუნი რომ მოესმათ მაკა სირბილით გავიდა მისაღებში, ანა აღარსად ჩანდა, -მიშკა დამეხმარე მგონი წავიდა, -იყვირა თუ არა მიშკას აღარ დაუხანებია, ფეხშიშველი გავარდა გარეთ, ლიფტის ნახევრად დახურული კარის მიღმა მოსწრო ანას გაფითრებული სახის დანახვა, წამით შეხვდა მათი მზერა ერთმანეთს...
კისრისტეხით დაეშვა კიბეებზე, ლიფტს ჩაასწრო და აქოშინებული მიეყრდნო კედელს, კარი რომ გაიღო მისი დანახვის გამო შიშისგან და გაკვირვებისგან თვალებგაფართოებულ ანას გამოსვლის საშუალება არ მისცა, თვითონაც შიგნით შევიდა და ხუთიანს დააჭირა თითი, კუთხეში საცოდავად აწურული გოგონას დანახვისას გული დაეწვა, მისკენ გადადგა ნაბიჯი...
- არ მომეკარო, -იკივლა ანამ, -თავი დამანებე, არ შემეხო, გამიშვი, აქედან წასვლა მინდა გესმის, -მკერდი მძიმედ აუდ-ჩაუდიოდა, შეშლილივით აცეცებდა თვალებს, ცახცახებდა.
- კარგი არ შეგეხები, უბრალოდ მინდოდა რომ ზურგჩანთა გამომერთმია, -ხელები მაღლა ასწია და გზა დაუთმო რომ ლიფტიდან გასულიყო, ბინის ღია კარში მდგარი ელოდათ მაკა.
- ანა რა კარგია რომ დაბრუნდი, -ღიმილით შეხვდა და შეიპატიჟა, ერთხანს შეშინებული შესცქეროდა ანა და მერე უკან დაიხია.
- არ მინდა, აქ ვერ დავრჩები, უნდა წავიდე, აქედან უნდა წავიდე.
- რატომ? რატომ არ გინდა აქ დარჩენა? -მაკა ფრთხილად მიუახლოვდა და მხარზე ნაზად დაადო ხელი, -მითხარი რისი გეშინია? რა ხდება?
- არაფერი უთქვამს ანას, ფრთხილად გააპარა მზერა მიშკასკენ და მაშინვე ყველასთვის ყველაფერი გასაგები გახდა, არ სწყენია მიშკას, უბრალოდ გაეღიმა, შესასვლელში შევიდა, ფეხსაცმელი ჩაიცვა, საფულე და მანქანის გასაღები აიღო.
- მივდივარ, -თავჩაღუნულ ანას შეავლო თბილი მზერა, -დღეს არ დავბრუნდები, შეგიძლია მშვიდად იყო, ჭამე, დაისვენე, გამოიძინე, ნურაფრის შეგეშინდება, -მაკას რომელიც მადლიერებით სავსე მზერით უყურებდა თვალი ჩაუკრა და ლიფტის ღილაკს დააჭირა თითი.
-
- მაპატიე, მგონი წეღან ზედმეტი მომივიდა, შენი მეგობარი ჩემს გამო წავიდა, -ანამ ცრემლიანი თვალები მიაპყრო მაკას რომელიც ცხელ წვნიანს ანაწილებდა თეფშებზე.
- იმიტომ წავიდა რომ შენ მშვიდად ყოფილიყავი ასე რომ თუ იტირებ და ინერვიულებ გამოვა რომ ტყუილუბრალოდ წასულა, ასე არ არის?
- ის აქ ცხოვრობს, მე კი ასე დაუპატიჟებლად შემოგეჭერით.
- დაუპატიჟებლად არ შემოჭრილხარ, რეზიკომ მოგიყვანა.
- რეზიკომ? რეზომ? იმ კაცს გულისხმობ თბილისში რომ ჩამომიყვანა?
- ჰო მას ვგულისხმობ, -გაეღიმა მაკას.
- მითხრა რეზიკოს ჩემი შვილიშვილი მეძახისო, ანუ გამოდის რომ...
- ბაბუაჩემია, თბილისში რომ ჩამოხვედით უკვე მაღალი სიცხე გქონდა და გადაწყვიტა რომ აქ მოეყვანე, მთხოვა რომ შენთვის მომეარა.
- ბოდიში, -თავი ჩახარა ანამ.
- რისთვის იხდი ბოდიშს?
- ცოტა ხნის წინ ტყუილად ავტეხე ერთი ამბავი, ის ლურჯთვალება ბიჭი... ის...
- მიშკას გულისხმობ?
- მიშკა ჰქვია? ბოდიში, არ მინდოდა ასე მოვქცეულიყავი, ჩემდა უნებურად მოხდა, თავს ვერ ვიკავებ, მეშინია როცა მამაკაცებს ვხედავ, როცა მიახლოვდებიან...
- ასეთი რა გადაიტანე? -სევდა ჩაუდგა თვალებში მაკას.
- ამაზე საუბარი არ მინდა, -უგემურად გადაყლაპა ერთი კოვზი წვნიანი და გაღიმება სცადა, თუმცა არ გამოუვიდა.
- თუ არ გინდა ნუ ვისაუბრებთ, -უდარდელად აიჩეჩა მხრები მაკამ, -ძალიან ცხელა თუ მე მეჩვენება ასე? -თხელი მოსაცმელი რომელიც მთელ სხეულს უფარავდა გაიხადა, იქვე მიკიდა და წვრილ სამხრეებიანი გამჭვირვალე მაისურის ამარა დარჩა, ალბათ საჭმელს რომ ვაკეთებდი იმიტომაც დამცხა ასე ძალიან.
არ გამოპარვია ანას ცნობისმოყვარე მზერა, მშვენივრად დაინახა როგორი გაფაციცებული უთვალიერებდა სხეულს მაგრამ არ შეუმჩნევია რომ შეამჩნია, გახუხული პურის კუბიკები ახლოს მიუწია და თვითონაც ჩამოჯდა.
- იცოდე ბოლომდე უნდა შეჭამო, ძალიან დიდი ხანია არაფერი არ გამიკეთებია და ახლა შენთვის მოვინდომე, არ მაწყენინო, ჭამე.
- სხეულზე რა გჭირს? -მაინც ვერ მოითმინა ანამ რომ არ ეკითხა, თვალს ვერ აშორებდა უამრავ იარას მკლავებზე, მკერდზე, მხრებზე...
- მართლა გაინტერესებს? -ალმაცერად შეხედა.
- არა ისე უბრალოდ გკითხე, -მზერა აარიდა და მთელი ყურადღება წვნიანზე გადაიტანა.
- ახლა ოცდაორი წლის ვარ, ცხრამეტი წლის ვიყავი რომ გავთხოვდი, მშობლების და ნათესავების წინააღმდეგობის მიუხედავად იმას გავყევი ვინც სიგიჟემდე მიყვარდა და საკუთარ თავს მერჩივნა, -მშვიდი ხმით დაიწყო მოყოლა, ღიმილით და როცა ანას ინტერესით სავსე მზერა შენიშნა მიხვდა რომ მისი გეგმა მშვენივრად მიდიოდა წინ, -ჩემზე შვიდი წლით დიდი იყო ბაჩო, ვუყვარდი, ყოველ შემთხვევაში მაშინ ასე მეგონა, უფროსი ძმა მყავს, რაღაცეები გაურკვევია მის შესახებ და ურთიერთობას მიშლიდა, გიყენებსო მეუბნებოდა, არ უყვარხარ მხოლოდ ჩვენი ქონება აინტერესებსო, მამაჩემი და დედაჩემიც იგივეს მეუბნებოდნენ, მაგრამ სიყვარულით გაგიჟებულს არაფერი არ მესმოდა, ერთხელ ვეღარ მოვითმინე და უამრავი საძაგლობა ვუთხარი ყველას, რაკი მდიდრები ვართ ამიტომ გგონიათ რომ ფულის გამო მოვწონვარ ვისაც მოვწონვარ, რატომ არ გჯერათ რომ მართლა ვუყვარვარ ბაჩოსთქო, მთელი ხმით ვყვიროდი, მაინც გავყვები, მაინც გავხდები მისი ცოლი არავის არაფერს არ შეკეკითხებითთქო...
- წადი, გაყევი, ოღონდ თუ მისი ცოლი გახდები დაივიწყე რომ ოჯახი გყავს, ჩვენ შენსკენ მომხედავები აღარ ვართო, -მშვიდად გამომიცხადა მამაჩემმა, კარი გამოვიხურე, წამოვედი და ბაჩოს მივადექი, სიხარულით მიმიღო, ღარიბულად ცხოვრობდნენ, უჭირდათ, ერთი პატარა სახლი ჰქონდათ სადაც მე, ბაჩო, მისი დედ მამა ძმა და რძალი ვცხოვრობდით, ერთი პატარა საძინებელი გვეკუთვნოდა მაგრამ მე იმითაც ბედნიერი ვიყავი, მთავარია რომ საყვარელი მამაკაცი მყავდა გვერდით, ჯვარი არ დაგვიწერია, ბაჩომ წამიყვანა და ხელი მოვაწერეთ, მამაჩემმა სიტყვა შეასრულა, ჩემმა ოჯახმა სამუდამოდ თქვა ჩემზე უარი, ბაჩო მამშვიდებდა ნუ გეშინია გადაუვლით გაბრაზება, გული მოუბრუნდებათ და შეგირიგდებიანო, მაგრამ ასე არ მოხდა...
- ერთი თვე ისე გავიდა ჩემზე ბედნიერი არავინ მეგონა ამ სამყაროში, ჩემი ოჯახის დამოკიდებულება რომ არა ყველაფერი იდეალურად იქნებოდა, ერთი თვის შემდეგ როცა ვნებები ასე თუ ისე დაცხრა და მეც ფართოდ გავახილე თვალები შევამჩნიე რომ ყველაფერი რიგზე ვერ იყო, ბაჩო ხშირად სვამდა, სახლში დაგვიანება დაიწყო, მოსულს კი ყოველთვის სხვადასხვა სუნამოს სუნი ასდიოდა, უმნიშვნელო რაღაცეებზე მიყვიროდა და მეკამათებოდა, მალევე შევამჩნიე რომ იმ ოჯახში არავის ვუყვარდი, რამდენჯერმე ჩემი ყურით მოვისმინე როგორ ეჩხუბებოდა დედამისი, არაფრისმაქნისს ეძახდა, ისიც კი ვერ მოახერხე რომ როგორმე მათ ოჯახში შეგერგო თავი და ეს გოგოც ჩვენი სარჩენი გახადეო, ხომ გეგმავდი რომ მამამისის კომპანიაში უნდა დაგეწყო მუშაობა და ხელში ჩაგეგდო მათი ქონებაო...
- ეს ყველაფერი პირველად რომ გავიგე ყურებს არ ვუჯერებდი, მერე და მერე უკვე აღარც მერიდებოდნენ, ბაჩო პირდაპირ მეუბნებოდა რომ ჩემი ოჯახის გარეშე არაფერში ვჭირდებოდი და მაიძულებდა რომ მათთვის შერიგება მეთხოვა თუმცა ამას არ ვაკეთებდი ეს კი მას აცოფებდა, ორი თვის თავზე უკვე აღარც კი მელაპარაკებოდნენ, დედამთილი, რძალი, მაზლი, ამრეზით მიყურებდნენ და თითოეულ ლუკმას მამადლიდნენ, ერთხელ ახლო ნათესავის ქორწილში იყვნენ ყველა წასულები, მე მარტო დამტოვეს სახლში, ბაჩო რატომღაც ადრე დაბრუნდა, ნასვამი იყო და საშინლად გაბრაზებული, საძინებელში შემოვიდა თუ არა, ტანთ გაიხადა და წყლის გადასავლებად წავიდა, ტანსაცმელი ავიღე რომ სარეცხ მანქანაში შემეყარა, შევამჩნიე რომ თეთრი პერანგის საყელო ვარდისფერი პომადით ჰქონდა დასვრილი, ეს რა არისთქო ვკითხე აბაზანიდან გამოსულს, უცნაურად შემომხედა, ზიზღით და სიძულვილით სავსე თვალებით.
- იმ დღეს პირველად მცემა...





- იქაურობას თავი როგორ დააღწიე? როგორ მოხდა რომ ახლა მარტო ცხოვრობ? სად არის შენი ქმარი? -მიყოლებით უსვამდა კითხვებს, აღელვებული იყო, ვერ წყნარდებოდა, ნელ-ნელა იწყებდა გააზრებას რომ მხოლოდ თვითონ არ იყო ასეთ დღეში, ცხოვრება უსამართლოდ ჩაგრავდა ადამიანებს და თუ მაკამ შეძლო და იმ ჯოჯოხეთს თავი დააღწია თვითონაც შეძლებდა, პირველი და ყველაზე ძნელი ნაბიჯი უკვე გადადგმული ჰქონდა, ახლა უბრალოდ უკან აღარ უნდა დაეხია, ვერ დაიხევდა...
უყურებდა მაკა თვალებგაფართოებულ გოგოს რომელიც ერთ ადგილზე ცმუკავდა და ხვდებოდა რომ სწორი სტრატეგია შეარჩია მასთან დასაახლოვებლად.
- ბაჩო ციხეშია და კიდევ დიდხანს მოუწევს იქ ყოფნა, -მშვიდად, ღიმილით უთხრა, ისევ მოიცვა მოსაცმელი და მჭიდროდ შემოიხვია სხეულზე.
- უჩივლე? -ხმაში ეჭვი შეერია ანას.
- ვუჩივლე ოღონდ რეზიკო რომ არა ამას ვერ გავბედავდი, ის ერთადერთი იყო ვინც გვერდით დამიდგა, ფაქტიურად მისი გაზრდილი ვარ, რომ გავთხოვდი იმ დროს ინგლისში იყო ავადმყოფ ბიძაშვილის შვილს უვლიდა და ეხმარებოდა, ვერაფრით მოახერხა ჩამოსვლა, ხშირად ველაპარაკებოდი, იცოდა რომ ჩემებთან კონტაქტი არ მქონდა და მათზე ბრაზობდა, მისთვის არასდროს მითქვამს როგორ მექცეოდა ბაჩო, ვატყუებდი რომ კარგად ვიყავი...
- რამდენი რამ გადაგიტანია, -პირზე ხელი აიფარა ანამ და თვალები დახუჭა, -ვწუხვარ.
- ვწუხვარ... ერთი პატარა უბრალო სიტყვაა არა? ერთხელ მაინც რომ ეთქვა ბაჩოს...
- რაც დაიჭირეს აღარ გინახავს?
- არა რათქმაუნდა, მისი გახსენებაც კი არ მინდა, იმ სიყვარულიდან რასაც მის მიმართ ვგრძნობდი მისხალიც კი აღარ არის დარჩენილი, გაგიკვირდება თუ გეტყვი რომ მის მიმართ ვერაფერს ვგრძნობ ზიზღს და სიძულვილსაც კი.
- როგორ შეუძლიათ ასეთი არაადამიანები იყვნენ?
- შეუძლიათ და მერე როგორ, ბოლო დროს რომ შეატყვეს ჩემი ოჯახისგან ხეირს ვერ ნახავდნენ და მათთვის გამოსადეგი აღარ ვიყავი საბოლოოდ გამოავლინეს ნამდვილი სახე, დედამთილი ჭამასაც კი მიშლიდა, მუქთახორა ხარო მეუბნებოდა, იცი რამდენჯერ შევპარულვარ სამზარეულოში შიმშილისგან დაოსებული და რამდენჯერ მიჭამია ვახშმიდან მორჩენილი ნარჩენები?
სახე დაემანჭა მაკას როცა ის ყველაფერი გაიხსენა რაც გადაიტანა, მაგიდას დაეყრდნო იდაყვებით თავი დახარა და თმაში შეიცურა თითები, რაც არ უნდა თავი მოეჩვენებინა ყველასთვის რომ კარგად იყო მაინც ვერაფერს უხერხებდა გონებაში ღრმად და სამუდამოდ დალექილ მტკივნეულ მოგონებებს.
- თუ საუბარი გიჭირს იქნებ... -ხმა უთრთოდა ანას, აწყლიანებული თვალებით შეჰყურებდა.
- მინდა ბოლომდე მოგიყვე, დიდი ხანია ასე არავისთვის გადამიშლია გული, რეზიკო ძალიან მიყვარს მაგრამ მაინც ბაბუაა და ყველაფერს ვერ მოვუყვები, მიშკამაც ბევრი რამ იცის მაგრამ ყველაფერი არა, როგორ უნდა მომეყოლა მათთვის რომ ბაჩო შიშველს ქამრით მცემდა, როგორ უნდა მომეყოლა რომ მთვრალმა მაზლმა ჩემი გაუპატიურება სცადა... საბოლოოდ ყველაფერი მაშინ დასრულდა როცა ბაჩომ სიკვდილამდე მიმიყვანა ცემით, მისაღებში ვიყავით, ყველა სახლში იყო, ღალატში მადანაშაულებდა, მეზობლის სტუმარ ცხრამეტი წლის ბიჭზე ეჭვიანობდა რომელიც მხოლოდ ერთხელ შორიდან მყავდა ნანახი, ცუდად უყურებდიო მეუბნებოდა, ჩემს გაბრიყვებას ცდილობ მასთან მღალატობო, უყურებდნენ როგორ შემდგა წიხლით და არავის არ ამოუღია ხმა, ის კი არადა ჩემი რძალი ნიშნისმოგებით იცინოდა ღირსი ხარო, არ ვიცოდი რომ ორსულად ვიყავი, მუცელი მომეშალა დენა დამეწყო, იატაკზე საცოდავად მოკუნტული სისხლისგან ვიცლებოდი, ისინი კი ვახშმობდნენ და არ აინტერესებდათ რა მომივიდოდა, ასეთ მდგომარეობაში მიპოვა რეზომ, არ უთქვამს რომ საქართველოში იყო, თურმე ჩემთვის სიურპრიზის გაკეთება უნდოდა და პირდაპირ მომადგა სახლში...
- გაგიჟდებოდა.
- ჰოო, ასეა, როცა საქმე მე მეხება რეზიკო იმ ხარს ემსგავსება ცხვირწინ წითელ ნაწერს რომ უფრიალებენ, -ღიმილი გადაეფინა სახეზე მაკას და თვალები გაუბრწყინდა, აშკარა იყო რომ გიჟდებოდა ბაბუაზე, -იქაურობა კინაღამ გადაწვა, ძლივს გადაურჩნენ, ბეწვზე მიასწრო საავადმყოფოში, ხელში აყვანილი მიმიყვანა, ექიმმა ცოტაც და ვეღარ გადავარჩენდითო, მოკლედ რომ გითხრა, ბაჩოს ვუჩივლე, სარფში აიყვანეს, ქვეყნიდან გაქცევას ცდილობდა, დედამისი მუხლის ჩოქით მოვიდა ჩემთან და მთხოვა საჩივარი გამომეტანა...
- მერე? -სუნთქვაშეკრული უსმენდა ანა.
- რეზომ მითხრა ერთი ნაბიჯით მაინც რომ დაიხიო უკან ჩათვალე რომ შენთვის აღარ ვარსებობო, ისედაც არ ვაპირებდი ამის გაკეთებას, მერე თბილისში წამომიყვანა, ეს ბინა მიყიდა, მაინცდამაინც ხშირად ვერ ვნახულობ, ქუთაისში აქვს ბიზნესი უმეტეს დროს იქ ატარებს ხოლმე თუმცა არასდროს ვავიწყდები.
- და შენები?
- მათთან ურთიერთობა არ მაქვს, რეზიკო ცდილობდა ჩვენს შერიგებას თავიდან მინდოდა მაგრამ მათ არ ვუნდოდი, ახლა კი მეხვეწებიან შეგვირიგდიო და მე აღარ მინდა.
- რატომ არ გინდა?
- ვიცი რომ შეცდომა დავუშვი და მათთვის უნდა დამეჯერებინა მაგრამ, რაც მოხდა მოხდა, უამრავ რამეს შემიძლია დავაბრალო ჩემი შეცდომა, ახლგაზრდობას, გამოუცდელობას, ჰორმონებს, თუმცა იმას რაც მათ გააკეთეს როცა იმ ცხოველების პირისპირ მარტო დამტოვეს არანაირი გამართლება არ აქვს.
- მათ ხომ არ იცოდნენ შენს მდგომარეობაზე.
- ამის გჯერა? მე არა, უგანდაში ნამდვილად არ წავსულვარ საცხოვრებლად, იქვე ვიყავი ახლოს, იმ ქალაქში ასე უბრალოდ არაფერი იმალება, იცოდნენ, იცოდნენ და არაფერი გააკეთეს ჩემს დასახმარებლად, ხელიც კი არ გაანძრიეს, ახლა კი ეტყობა მიხვდნენ დანაშაულს, თუმცა უკვე გვიანია, რაც არის არის, ჯობია თუ ამ ყველაფერზე აღარ ვიფიქრებთ, -ღიმილი ჰქონდა აკრული სახეზე თუმცა თვალებში კარგად ჩანდა როგორ ტკიოდა ეს ყველაფერი.
- შენ არაფერს მკითხავ? -ანამ უსიტყვოდ გაითავისა მისი ტკივილი და ახლა ცდილობდა ყურადღება სხვა რამეზე გადაეტანინებინა.
- გინდა რომ მომიყვე?
- არ ვიცი, -უხერხულად შეიშმუშნა და გაიღიმა, -არ ვიცი შევძლებ თუ არა ამ ყველაფრის მოყოლას, ეს არც ისე ადვილია, მე... მე...
- დამშვიდდი არაფერს გაიძულებ, როცა მზად იქნები მერე ვისაუბროთ, -ხელები მაღლა ასწია მაკამ.
- იმედია ოდესმე შევძლებ, რაღაცით გავს ჩვენი ისტორიები ერთმანეთს.
- გავს და თან ძალიან განსხვავდება, მე ჩემი სისულელის გამო ვიწვნიე ყველაფერი რაც დამემართა, ყველა გადაწყვეტილება რომლებმაც ამ შედეგამდე მიმიყვანა მე მეკუთვნოდა შენ კი... არამგონია შენი ნებით გათხოვილიყავი ყოველ შემთხვევაში შორიდან ასე ჩანს, თანაც რეზიკომაც მომიყვა რაღაც ამბები და... თუმცა დღეისთვის მართლაც საკმარისია ამ თემაზე საუბარი, შენ ის მითხარი დღეს რისი გაკეთება გინდა, საღამომდე თავისუფალი ვარ.
- მე არ მინდა რომ შეგაწუხოთ, თქვენი ძალიან მადლობელი ვარ მაგრამ ჩემს გამო წუხდებით, ჯერ ბატონი რეზო შევაწუხე მერე შენ, ის ბიჭიც ჩემს გამო წავიდა სახლიდან...
- მიშკაზე ამბობ? არაფერი უჭირს, მიჩვეულია ღამის სხვაგან გათენებას, დღესაც არაფერი მოხდება თუ საბას სახლში დარჩება, საბა ჩვენი მეგობარია ამ ეტაპზე საქართველოში არ არის მაგრამ მიშკას გასაღები აქვს, -მაშინვე დაამატა როცა ანას დაინტერესება შეამჩნია, -ჩვენზე რამდენიმე წლით უფროსია, საკუთარი ღამის კლუბი აქვს და ყველა ერთად ვმუშაობთ იქ, აქ რომ გადმოვედი საცხოვრებლად სამსახურს ვეძებდი და შემთხვევით გავიცანი მიშკა, მან წამიყვანა კლუბში, ვაკანსია ჰქონდათ, მას მერე ერთად ვმუშაობთ, საბასაც დავუმეგობრდი, ის და მიშკა დიდი ხანია ერთმანეთს იცნობენ და მეგობრობენ, რამდენიმე თვის დაწყებული მქონდა მუშაობა როცა მიშკამ ის ბინა დაკარგა სადაც ცხოვრობდა.
- ეგ როგორ?
- ბანკის ვალი ჰქონდა, ჰოდა ფაქტიურად ქუჩაში დარჩა, იმ პერიოდში საბაც არ იყო საქართველოში, ბიძამისთან იყო წასული გერმანიაში ჰოდა მე შევთავაზე დახმარება, ამხელა ბინაში მარტო ვცხოვრობდი და არაფერი დაშავდებოდა თუ ერთ საძინებელს დავუთმობდი.
- ასე უბრალოდ დაგთანხმდა? ან შენ როგორ ენდე, რამე რომ დაეშავებინა შენთვის? -ანა ვერაფრით იჯერებდა რომ ასეთი რამ შესაძლებელი იყო, -თანაც თუ ახლა საბას სახლში რჩება მაშინ რატომ არ დარჩა?
- დრო გავა და შენც დაგიბრუნდება ადამიანების რწმენა, -ღიმილით გადმოიხარა მაკა მისკენ და ლოყაზე მოუთათუნა ხელი, -მაშინ საბას სახლი არ ჰქონდა, საკუთარი სასტუმროს ბოლო სართულზე ცხოვრობდა, მე და მიშკამ ვაიძულეთ რომ სახლი ეყიდა და ადამიანური ცხოვრება დაეწყო, ძალიან კარგი ბიჭია, აი ნახავ რომ გაიცნობ როგორ მოგეწონება, მიშკასიც ნუ შეგეშინდება, კარგი ბიჭია, ჭიანჭველასაც კი არ დაადგავს ფეხს ად შენ მითუმეტეს არაფერს დაგიშავებს...

მთელი დღე ერთად გაატარეს, ანამ რამდენჯერმე სცადა იმაზე საუბრის წამოწყება რომ შეეძლო ბინა ექირავებინა და გადასულიყო მაგრამ მაკას ამის გაგონებაც კი არ უნდოდა, რამდენჯერმე დარეკა რეზომ, მაკას ესაუბრა და ანა მოიკითხა, მიშკასაც აინტერესებდა მისი ამბავი, ყველა თავისებურად ზრუნავდა მასზე, ისიც კი ვინც ჯერ პირადად არ იცნობდა, თუმცა ანას ეჭვები არ ასვენებდა, თავს თავისუფლად ვერ გრძნობდა, ბოლომდე არ ენდობოდა მაკას, არც იყო გასაკვირი, საკუთარმა დედამ და მამამ გაყიდეს, ლადო სადისტივით მოექცა და აღარ აპირებდა ასე მარტივად ნდობოდა ვინმეს თუმცა ჯერჯერობით სხვა გზა არ ჰქონდა, ძალას მოიკრებდა თუ არა აუცილებლად წავიდოდა აქედან...
-

ორ კვირაზე მეტი გავიდა მას შემდეგ რაც ანა მაკასთან ერთად ცხოვრობდა, ორი გრძელი, შიშით და მღელვარებით სავსე კვირა, ერთმანეთს შეეჩვივნენ, მაკა არაფერს ამბობდა იმის შესახებ რომ ანა უნდა წასულიყო, ანაც ვერ თმობდა იმ სიმყუდროვეს და უსაფრთხოებას რასაც მის გვერდით გრძნობდა, რამდენჯერმე მოაკითხათ რეზომ და მალევე წავიდა, ყოველ მის მოსვლაზე შიშით კრთოდა ანა, ვერაფრის კითხვას ვერ უბედავდა ლადოს შესახებ, რეზოც არაფერს ამბობდა, ბოლოს როგორც იქნა საბოლოოდ დამშვიდდა და დაიჯერა რომ არავინ აპირებდა მისი ადგილსამყოფლის ლადოსთვის შეტყობინებას და მართლა ეხმარებოდნენ, სამსახურში შვებულება აიღო მაკამ და მთელ დროს მასთან ერთად ატარებდა თუმცა ვერაფრით გაიტყუა გარეთ, მაღაზიაში ჩასვლისაც კი ეშინოდა, ის შემართება რამაც ლადოსგან გაქცევა აიძულა სადღაც გაქრა და ისევ საკუთარ ნაჭუჭში ჩაკეტილ უმწეო და უსუსურ არსებად იქცა, ერთადერთი რასაც აკეთებდა იყო ის რომ სახლის საქმეებში ეხმარებოდა მაკას, პატარა ოთახი რომელსაც სახელოსნოდ და სათავსოდ იყენებდნენ გამოალაგეს, შეღებეს და ანასთვის მშვენიერი საძინებელი მოაწყვეს, მიშკამ იმდენი მოახერხა ანას ნდობა მოიპოვა და ფაქტიურად მთელი დღეებს მათთან ატარებდა მაგრამ ჯერ კიდევ ერიდებოდა ღამღამობით მათთან დარჩენას, უამრავი ტკბილეული მოჰქონდა ანასთვის, ნაყინი და სხვადასხვა სასაცილო და სახალისო ნივთები, ისიც შეეჩვია და საერთოდ აღარ აშინებდა მასთან ურთიერთობა ის კი არადა ისაკლისებდა ხოლმე.
უხაროდა მაკას მცირეოდენი თითქოსდა შეუმჩნეველი ცვლილებები ანას ხასიათში, შედარებით ხშირად იღიმოდა, კარის გაჯახუნებაზე ან შემთხვევით მიშკა თუ შეეხებოდა შიშისგან აღარ თრთოდა, ღამეც უკეთესად ეძინა...

- ანა გავდივარ, შენ კარი ჩაკეტე და არავის გაუღო, მე და მიშკას ჩვენ-ჩვენი გასაღები გვაქვს, -გასასვლელად გამზადებულმა მაკამ საძინებლის კარი შეაღო და გული დაეწვა როცა დაინახა შეშინებული ანა როგორ აეკრა საწოლის საზურგეს და როგორ მოიბუზა.
- მეგონა ეს შიშები გადავლახეთ, -ჩაილაპარაკა, საწოლთან მივიდა, ჩამოჯდა და მისი ხელი ხელებში მოიქცია, -აქ უსაფრთხოდ ხარ, დაიმახსოვრე ბოლოს და ბოლოს.
- ასეთი ადვილი არ არის, მეშინია, ლადომ რომ მიპოვოს...
- ვერ გიპოვის ნუ გეშინია, აქ ვერ მოგაგნებს თანაც უკვე სრულწლოვანი ხარ, ვერაფერს გაიძულებს, სიმართლე რომ გითხრა იმასაც ვერ ვხვდები რატომ არ მომყვები პოლიციაში, შეგვიძლია წავიდეთ და შენს მშობლებსაც და ლადოსაც ვუჩივლოთ, ყველანაირად გვერდში დაგიდგებით...
- არ ვიცი, არ ვიცი, ამაზე დავფიქრდები გპირდები, -გაღიმება სცადა და მაგრად მოუჭირა გამხდარი თითები.
- კარგი იფიქრე მაშინ, მე კი უნდა გავიდე მეჩქარება.
- მთელი ღამე მარტო უნდა ვიყო? -ნაწყენი ბავშვივით ჩაილაპარაკა და მაშინვე მიხვდა რომ ზედმეტი მოუვიდა, -მაპატიე მაკა, მართლა ცუდად ვიქცევი, სახლში შემიფარეთ, მეხმარებით და იმის მაგივრად რომ ამ ყველაფრით დავკმაყოფილდე უფრო და უფრო მეტს ვითხოვ.
- საკმარისია, ყველაფერზე ბოდიშს ნუ იხდი, -ცოტა არ იყოს ხმამაღლა მოუვიდა მაკას, -ამ ყველაფერს იმიტომ ვაკეთებ რომ ასე მინდა და თავს დავალებულად ნუ გრძნობ, ნუ გეშინია სამსახურში არ მივდივარ ასე რომ რამდენიმე საათში დავბრუნდები, მეგობარს უნდა დავხვდეთ აეროპორტში.
- საბა ჩამოვიდა?
- ჰო ის ცნობილი საბა ჩამოვიდა ყურები რომ გამოგიჭედეთ მე და მიშკამ მასზე ლაპარაკით, აეროპორტში უნდა დავხვდეთ, არ იცის რომ მივდივართ სიურპრიზსს ვუკეთებთ, ამაღამ ჩვენთან რჩება, იმედია შენ საწინააღმდეგო არაფერი გექნება.
- არა, მე რა უნდა მქონდეს საწინააღმდეგო? -უხერხულად აიჩეჩა მხრები.
- ჰოდა თუ ასეა მე წავედი, -წამოდგა, დაემშვიდობა, კიდევ ერთხელ გააფრთხილა კარი არავის გაუღოო და წავიდა, თხელ ვარდისფერ პლედში გაეხვა ანა და საცოდავად მოიკუნტა.
-
- ერთი კვირა გავიდა, შემდეგ კიდევ ერთი, ჩემი მოთმინება უკვე იწურება, ხვალ საქმეს იურისტებს გადავცემ, ხომ იცი შემიძლია მშრალზე დაგტოვო, -ფეხი ფეხზე გადადებული იჯდა ვასო ლადოს წინ მისივე სახლში და ერთი წამითაც კი არ შორდებოდა სახეზე სატანური გულისამრევი ღიმილი.
- მაინც ვერ ვხვდები რა დაინახე მასში ასეთი რომ ასე გაგიჟდი, არ შეგიძლია რომ უბრალოდ დაივიწყო და საქმიანი ურთიერთობა გავაგრძელოთ? -ლადო ყველანაირად ცდილობდა სიმშვიდის შენარჩუნებას.
- განსაკუთრებულია და ეს შენც მშვენივრად იცი, მაშინვე მომხიბლა როგორც კი პირველად დავინახე, შეშინებული დამფრთხალი შველივით რომ აცეცებდა იმ ულამაზეს თვალებს, სექსუალური და ვნებიანია, როგორც კი მივაგნებ, ჩემი გახდება, მისგან ძალიან მაგარ ქალს დავაყენებ, -თვალები მილულა და ტუჩები მოილოკა, არ გაჭირვებია ლადოს მიხვედრა თუ რაზე ფიქრობდა ახლა ვასო, ძლივს იკავებდა თავს, ისედაც დილიდან ყოყმანობდა ეთქვა თუ არა მისთვის ანას ადგილსამყოფელი რომელიც რის ვაივაგლახით გაარკვია, ანას წასვლის შემდეგ ერთი დღეც არ გასულა რომ მასზე არ ეფიქრა და საბოლოოდ მივიდა იმ დასკვნამდე რომ არავისთვის არ ემეტებოდა.
- იქნებ შეეშვა, არ ღირს ამად, -ჩამქრალი ხმით უთხრა, წამოდგა და ცარიელი ჭიქები კიდევ ერთხელ შეავსო სასმლით, -მაგნაირს უამრავს იპოვი.
- შენც შეგეძლო უამრავის პოვნა მაგრამ რატომღაც მას გადაეკიდე, თანაც რაც გაიქცა და ასე გაწბილებულები დაგვტოვა მას მერე ჟინი გამიათკეცდა, ვერ მოვისვენებ სანამ ხელში არ ჩავიგდებ, ვხვდები რომ არ გეთმობა, გგონია ვერ ვხედავ ეს ორი კვირა ენაგადმოგდებული რომ ეძებ? მეგონა ჩემთვის იყავი ასე მონდომებული და თურმე ვცდებოდი, ვიცი რომ მისი მისამართი გაქვს არ გინდა რომ მეც მითხრა სად იმალება?
- საიდან გაიგე?
- სულელი გგონივარ? ახლა მისამართს მომცემ, ოღონდ იცოდე შენ თითსაც კი არ გაანძრევ, მასთან მე წავალ, გადაწყვიტე, ან ანა ან შენი საცოდავი ბიზნესი რომლის ერთი სულის შებერვით განადგურება შემიძლია.
ბევრი ფიქრი არ დასჭირვებია ლადოს, რამდენიმე წუთს თავდახრილი იჯდა ხელში შერჩენილი სასმლით სავსე ჭიქით, მერე ჯიბიდან ოთხად გადაკეცილ ქაღალდზე დაწერილი მისამართი ამოიღო და გაუწოდა...

მოღუშული იჯდა ვასო ძვირადღირებული ავტომობილის უკანა სავარძელზე და დაბურულ მინებს ამოფარებული აჰყურებდა ფანჯრებს რომლებიდანაც რბილი ყვითელი შუქი იღვრებოდა, ორი საათია რაც აქ იყო, მისი დაცვა დილიდანვე უთვალთვალებდა მაკას ბინას და მისი მოწოდებული ინფორმაციის საფუძველზე დარწმუნებული იყო რომ ანა ბინაში იმყოფებოდა ახლა ერთადერთი რამ რჩებოდა, უნდა მოეცადა სანამ მარტო დატოვებდნენ და მერე ესტუმრებოდა, წინასწარ თრთოდა სიამოვნებისგან ანას შიშისგან აცახცახებულ სხეულს რომ წარმოიდგენდა, სურნელს რომელმაც თავგზა აურია და პატარა ბიჭივით ააცუნდრუკა, ნაზ კანს, ვარდისფერ ტუჩებს, მადისაღმძვრელ მკერდს...
- გამოვიდა, მგონი სადღაც მიდის, -მძღოლის გვერდით მჯდარმა შავ შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილმა ბიჭმა ვასო ბინძური ფიქრებიდან გამოარკვია, უხმოდ უყურებდა მაკას, როგორც კი მისი ავტომობილი ეზოდან გავიდა, მძღოლს და დაცვას უბრძანა აქ დამელოდეთო, კარი გააღო და ისე ამაყად მხრებში გაშლილმა გადმოაბიჯა ძირს თითქოს თავის ცხოვრებაში ჭიანჭველისთვის არ ჰქონოდა ფეხი დანაბიჯები, თავისებურად ღელავდა როცა ზარს მიაჭირა ხელი, სათადარიგო გეგმაც ჰქონდა თუ ანა კარს არ გაუღებდა...

საწოლში მოკუნტული იწვა ანა და თვლემდა კარზე ზარი რომ გაისმა, მაშინვე წამოხტა ფეხზე, ძილბურანში მყოფს, არც კი უფიქრია იმაზე რომ მაკას და მიშკას საკუთარი გასაღებები ჰქონდათ და ზარს არ დარეკავდნენ, მოკლემკლავიან მაისურში და შორტში გამოწყობილმა, თმაგაშლილმა და ფეხშიშველმა გააღო კარი, თავიდან ეგონა რომ ეჩვენებოდა როცა მის წინ მდგარი მომღიმარი ვასო დაინახა, ეგონა რომ ისევ კოშმარი ესიზმრებოდა თუმცა როცა მამაკაცმა თითები მისკენ წამოიღო და სახეზე შეეხო მაშინვე გამოფხიზლდა, საკივლელად დააღო პირი თუმცა ვასო უფრო სწრაფი აღმოჩნდა, პირზე ააფარა ხელი, შეაბრუნა და ზურგზე აიკრა სხეულით, მთლიანად შებოჭა, ბინაში მასთან ერთად შევიდა და ზურგს უკან კარს ფეხი მიჰკრა რომ დაეხურა.
- დამშვიდდი, არ ვაპირებ რომ რამე დაგიშავო, -ყურში ჩასჩურჩულა მის მკლავებში მოფართხალე სხეულს, მისაღებში შეიყვანა და მასთან ერთად დაეშვა დივანზე, კალთაში ჩაისვა, ყურადღებას არ აქცევდა ცრემლებს და წინააღმდეგობას, მის კისერში თავჩარგული ხარბად ისუნთქავდა იმ სურნელს რომელიც გონებას უბინდავდა, მომღიმარი, თვალდახუჭული ნეტარებდა.
- ახლა ხელს გაგიშვებ, ოღონდ პირობა უნდა მომცე რომ არ იყვირებ და დამჯერი გოგო იქნები თორემ თუ ასე არ მოიქცევი მშვენივრად იცი რას უნდა ელოდო ჩემგან გესმის? გესმის თუ არა?
თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია ანამ და როგორც კი ვასომ ხელი უშვა მაშინვე გადაცოცდა მისი მუხლებიდან და დივნის კუთხეში მოიბუზა, გამხდარ მუხლებზე შემოიჭდო მკლავები და ცრემლიანი თვალები მიაპყრო მის წინ მჯდარ უდარდელად მომღიმარ მამაკაცს.
- რა გინდა ჩემგან? -გაჭირვებით დასცდა სამად სამი სიტყვა მის გამშრალ ბაგეებს.
- მშვენივრად იცი რაც მინდა, -ჩვეულ ირონიულობას ინარჩუნებდა ვასო, -პატარა გოგო აღარ ხარ რომ ვერ ხვდებოდე რა მინდა შენგან, ახლა კარგად მისმინე და დაიმახსოვრე რასაც გეტყვი, იცოდე მეორედ აღარ გავიმეორებ, უკვე იცი როგორ მომეწონე როცა პირველად დაგინახე, მაგრამ როცა ლადო ასე გაასულელე და ქუთაისიდან გამოიქეცი, როცა გავაცნობიერე რომ ხელიდან მისხლტებოდი ერთ რამეზე დავფიქრდი და მივხვდი, შენ ჩემი უნდა იყო, არავითარი ლადო ან სხვა ვინმე, მხოლოდ მე უნდა მეკუთვნოდე და ნებისმიერ ფასად მივაღწევ ამას...
- მე არ მინდა, შენს დანახვაზეც კი გული მერევა, რატომ არ შეგიძლიათ რომ შემეშვათ, შენც ლადოც და ყველა დანარჩენიც, რა დაგიშავეთ? -ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ისროდა სიტყვებს, გულამომჯდარი სლუკუნებდა მაგრამ მისი ასეთი მდგომარეობა უფრო მეტად აღაგზნებდა ვასოს.
- შენი ბრალია ყველაფერი, ისეთი სასურველი ხარ, ისეთი კარგი რომ ხომ ხედავ რა დღეში ვარ, თავგზა დამაკარგვინე, -გახუმრება სცადა და სიცილით გაშალა ხელები, ჩემგან თავს ვერ დაიხსნი, ტყუილად არ ეცადო, მინდა რაღაც შემოგთავაზო, ჩემი გახდი, ჩემი საყვარელი იქნები, ყველანაირად უზრუნველგყოფ, არაფერი მოგაკლდება, ფული თავზესაყრელად გექნება, დედოფალივით გაცხოვრებ და შენც მხოლოდ იმაზე იფიქრებ როგორ მასიამოვნო საწოლში.
- არასოდეს, ამაზე არასდროს დაგთანხმდები, ამას ვერ ეღირსები, ახლავე წადი აქედან თორემ პოლიციაში დავრეკავ და გიჩივლებთ, ვერაფერს მაიძულებ გესმის? -ანას ხმაში ისეთი ზიზღი, ისეთი სიძულვილი გამოსჭვიოდა თავის შეკავება ვეღარ შეძლო ვასომ, ისედაც დიდხანს უთმინა ამ ჯიუტ გოგოს, ნელი მოძრაობით შეიხსნა ჰალსტუხი, წამოდგა და სანამ ანა გაქცევას მოიფიქრებდა მანამდე ჩაავლო ფეხებში ხელი თავისკენ დაქაჩა და მოულოდნელობისგან ერთ ადგილზე გაშეშებულს ზედ გადაემხო, ძალით გააშლევინა ფეხები და მათ შორის მოთავსდა.
- დიდხანს გითმინე, შენ ეტყობა ადამიანური ლაპარაკი არ გესმის, ძალით თუ ნებით მაინც ჩემი გახდები, მაინც ვისიამოვნებ შენით, -ჩახრინწული ხმით სცრიდა კბილებში, ამაზრზენად, გულისამრევად ხვნეშოდა და ცდილობდა მისთვის შორტი გაეხადა, მაისურის ქვეშ შეუცურა თითები და მთელი ძალით მოუჭირა მკერდზე, ცხოველივით დააცხრა ტუჩებზე და კბენის გამო მწველი ტკივილი რომ იგრძნო გაცოფებულმა მთელი ძალით დაარტყა სახეში, უკანასკნელი ძალა მოიკრიბა ანამ და მთელი ხმით იკივლა...
-
დაგეგმილ დროზე დაეშვა თვითმფრინავი აეროპორტში, საათს დახედა საბამ გაეღიმა როცა ანას და მიშკას სახეები წარმოიდგინა სახლში რომ მიადგებოდა, სპეციალურად მიაწოდა არასწორი ინფორმაცია, მისი გათვლებით მანამდე უნდა მიესწრო სახლში სანამ ისინი მის დასახვედრად წამოვიდოდნენ, უყვარდა მათთვის სიურპრიზების გაკეთება და მერე მათი გახარებული სახეების ყურება, ბევრს ნიშნავდა ეს ორი ადამიანი მისთვის, ორ ბედნიერებას, ორ სიმშვიდის კუნძულს, ორ შუქურას ბნელში...
- გისმენ, -აწკრიალებული ტელეფონი მიიტანა ყურთან და ცალი ხელით გაჭირვებით მოათავსა საბარგულში ჩემოდანი, -ჩამოვედი, შენ ხომ არაფერი გამოგეპარება, რა ხდება? დადარაჯებული იყავი რომ როგორც კი ტელეფონს ჩავრთავდი მაშინვე დაგერეკა?
- - - ? ? ?
- მადლობა რომ გამაფრთხილე, ისე მაინც არ ვაპირებდი პირდაპირ სახლში მოსვლას ასე რომ...
- - - ? ? ?
- ისევ? რით არ მობეზრდა?
- - - ? ? ?
- მე არ ვერევი, რაც უნდა ის ქნას.
- - - ? ? ?
- ჩემთვის? კარგი რა, ხომ იცის რომ მაგ გოგოს და მის გადაპრანჭულ მშობლებს თვალის დასანახად ვერ ვიტან, ყველაზე მეტად თვალთმაქცი ადამიანები არ მიყვარს, ლიკა კი ნამდვილი სატანაა, უმანკო გულუბრყვილო გოგოს როლს თამაშობს, გულს მირევს.
- - - ? ? ?
- ნაკლებად მაინტერესებს მათი გეგმები, გადაეცი რომ დღეს სახლში არ მივალ და საერთოდ გასაღები უნდა გამოვართვა რომ ასეთი უაზრო წვეულებების და დახვედრების მოწყობა ვეღარ მოახერხოს, მე არ ვუპასუხებ, შენ გადაეცი რომ ამაღამ არ მივალ და დილით ისე დამხვდეს ყველაფერი როგორც დავტოვე.
ტელეფონი გათიშა და საჭეს მიუჯდა, ცოტა ხანში უკვე აღარ ახსოვდა ის უსიამოვნო საუბარი და მის სახლში დაუკითხავად მოწყობილი წვეულება, ერთი სული ჰქონდა როდის ნახავდა მეგობრებს, როდის დალევდა მათთან ერთად და უამრავ სისულელეზე ისაუბრებდა, საშინლად იყო გადღლილი, უამრავი საქმიანი შეხვედრა, ერთნაირად გამოწყობილი, ერთნაირად მოაზროვნე, ერთნაირად მოსაუბრე ხალხი... სიმშვიდე ჰქონდა მონატრებული, სისადავე, უბრალოება, ადამიანურობა, ნამდვილი, გულწრფელი, გულიდან წამოსული გრძნობები და ემოციები.
ფიქრებში გართულმა ვერც გაიგო ისე აღმოჩნდა იმ შენობასთან სადაც მაკა ცხოვრობდა, ავტომობილი იქვე ეზოში დააყენა და გადმოვიდა, განათებულ ფანჯრებს ახედა, ჩაიღიმა და ნელი ნაბიჯით წავიდა შენობის შესასვლელისკენ.
- საბა, შენ ხარ თუ მეჩვენება? -ნაცნობი ხმა რომ მოესმა შებრუნდა და ხელში ძველი ნაცნობი შერჩა, ერთ უბანში ჰქონდათ გატარებული ბავშვობა, ფაქტიურად ერთად გაიზარდნენ, ერთი სკოლა დაამთავრეს, მერე რატომღაც მათი გზები გაიყო.
- ნიკო? აქ რას აკეთებ? -ინტერესით შეათვალიერა შავ შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილი, ძვირადღირებულ ავტომობილთან მდგარი, მიუახლოვდა, ხელი ჩამოართვა და გადაკოცნა.
- სამსახურში ვარ, პირად მცველად ვმუშაობ, უფროს ვახლივარ, -უხერხულად აიჩეჩა მხრები ნიკომ, -შენ როგორ ხარ, კარგად გამოიყურები, მგონი რაც ბოლოს გნახე იმის მერე კიდევ მოიმატე სიმაღლეში, ქვემოდან ახედა თითქმის ერთი თავით მაღალს არადა თვითონაც არ იყო დაბალი, თუმცა საბას მართლაც რომ შთამბეჭდავი სიმაღლე და გარეგნობა ჰქონდა, სპორტული სხეული, ძლიერი მხრები და მკლავები, ოდნავ მოზრდილი დატალღული შავი თმა და დიდი შავი თვალები რომლებიც მუდამ რაღაც გამოუცნობი ცეცხლით უბრწყინავდა.
- ბოლოს რომ ერთმანეთი ვნახეთ მაშინ ცხრამეტი წლის ვიყავი და რათქმაუნდა მას შემდეგ ძალიან შევიცვალე, -გაეცინა და მხარზე დაარტყა ხელი, -კარგია რომ გნახე, ვინ არის შენი უფროსი? აქ ცხოვრობს?
- ვასო ბაბუაძესთან ვმუშაობ.
- ვასო ბაბუაძე? ქუთაისელი? ვიცნობ, მამაჩემთან საერთო ბიზნესი აქვს, რამდენიმეჯერ მეც მქონია მასთან საქმე, არ მეგონა თუ აქ ცხოვრობდა.
- არც ცხოვრობს, ერთ გოგოს გადაეკიდა, ხომ გესმის, -ნაძალადევად გაიცინა და თვალი აარიდა საბას, -ორი კვირაა გამწარებული ეძებს, ის გოგო ქუთაისიდან ქმარს გამოექცა და ...
- რას ამბობ, ვასოს ცოლ შვილი ჰყავს, თანაც...
- ამ ყველაფერზე საერთოდ არ უნდა ვლაპარაკობდე მაგრამ უკვე ყელში მაქვს ამოსული, ის საცოდავი გოგო აიკვიატა, არადა შვილად კი არა შვილიშვილად ერგება ლამის, ახლა როგორც იქნა იპოვა და მასთან არის ასული.
მის მზერას გააყოლა თვალი საბამ და შეცბა, მაკას ფანჯრებს უყურებდა ნიკო, რაღაცამ უსიამოვნოდ გაჰკრა გულში, სასწრაფოდ დაემშვიდობა, შენობაში შევარდა და ლიფტს არც დალოდებია სირბილით აუყვა კიბეებს, გულამოვარდნილი გაჩერდა ოდნავ შეღებულ კართან, განწირული კივილი მოესმა და მერე დარტყმის და გინების ხმები, კარი შეაღო და სირბილით შევიდა მისაღებში, თვალწინ გადაშლილმა სცენამ შეზარა, გამხდარი, გაწეწილი, ტუჩგასისხლიანებული გოგონა იწვა დივანზე და გაცოფებული, ვნებისგან და სურვილისგან შეშლილი ვასო მის გაუპატიურებას ცდილობდა, წამიერად გაუსწორა გოგონამ თვალი და ტუჩების მოძრაობით ანიშნა...
- დამეხმარე...

- ის ჩემია და ჯობია ამ საქმეში არ ჩაერიო, ვიყიდე და მე მეკუთვნის, მის ქმარს ლადოს უზარმაზარი თანხა გადავუხადე, როცა იქნება მაინც ჩემი გახდება, რა მნიშვნელობა აქვს ეს დღეს მოხდება თუ ხვალ, -დივნის კუთხეში საცოდავად მიკუნჭული გოგონასკენ გაიშვირა თითი გაცოფებულმა, და მეორე ხელის ზურგით გახეთქილი ტუჩიდან ღვარად ჩამომავალი სისხლი მოიწმინდა.
- წადი ვასო, ნუ მაიძულებ რამე დაგიშავო, -შესაშურად მშვიდი ჩანდა საბა თუმცა მცირეოდენი ნაპერწკალიღა იყო საჭირო რომ საბოლოოდ აფეთქებულიყო, დივნისკენ გადადგა ნაბიჯი და ანასა და ვასოს შორის ჩადგა.
- იმ საქმეში ნუ ჩაყოფ ცხვირს რისიც არაფერი გაგეგება და რაც არანაირად არ გეხება, თანაც დიდი ხანია ერთმანეთს ვიცნობთ, მამაშენთან საერთო საქმე მაქვს, შენთანაც არ მაწყობს ურთიერთობის გაფუჭება...
- თუ ასეა შანს გაძლევ რომ აქედან საკუთარი ფეხით გახვიდე, -შეუვალი იყო საბა.
- ამ პატარა ს გამო მიპირისპირდები? -იქედნურად ჩაიქირქილა ვასომ, -შენც მოგეწონა არა? ასეთია კაცებისთვის თავგზის არევა კარგად ეხერხება, მეც ასე პირველივე შეხვედრისას მომხიბლა, შეგვიძლია მოვილაპარაკოთ, სულ რაღაც ორიოდე დღით მჭირდება რომ გავერთო და მერე დაგითმობ, შენი იყოს, რაც გინდა ის უქენი.
გულისრევის შეგრძნება მოაწვა ყელში საბას, შიშისგან აცახცახებულ ანას გადახედა რომელიც თვალებით ემუდარებოდა არ მიეტოვებინა, მერე ვასოსკენ შებრუნდა და მთელი ძალით მოუქნია მუშტი.
-

- დამშვიდდი, დაწყნარდი, შენთან ვარ, ყველაფერი კარგად არის, დივანზე იჯდა, გულში მთელი ძალით იკრავდა მის კალთაში მობუზულ გამხდარ, გალეულ გოგონას და ნაზად ეფერებოდა თმებზე.
- გაიყვანე, -უხმოდ ანიშნა ოთახში შემოსულ ნიკოს და მანაც ისე რომ სიტყვაც არ უთქვამს მძღოლს ანიშნა დამეხმარეო, იქვე უგონოდ მწოლ სახედასისხლიანებულ ვასოს, რომელსაც სიცოცხლის ნიშანწყალი აღარ ეტყობოდა დასწვდნენ და ციმციმ გაიტანეს გარეთ, კარის გაჯახუნების ხმა რომ მოესმა შიშისგან შეხტა ანა, საბას მთელი ძალით შემოხვია წელზე გამხდარი მკლავები და სახით მიეკრო მკერდზე.
- არ წახვიდე, მარტო არ დამტოვო, მარტო დარჩენის მეშინია, -ჩურჩულებდა მის ძლიერ მკლავებში განაბული და თავს ისე დაცულად გრძნობდა როგორც არასდროს, ხარბად ისუნთქავდა მის სურნელს, წამითაც არ უშვებდა ხელს მის მაისურს რომელიც გამხდარ თითებში მთელი ძალით ჰქონდა ჩაბღუჯული, დაღლილი იყო, ცოტა ხნის წინ მომხდარის გამო გონება არეული ჰქონდა და ამიტომ ვერანაირ ახსნას, ვერანაირ სახელს ვერ უძებნიდა იმ გრძნობას რომელიც მთელ სხეულში ჰქონდა გამჯდარი, რატომღაც დარწმუნებული იყო რომ არაფერი არ ემუქრებოდა, მისთვის არ უკითხავს ვინ იყო ან იქ საიდან გაჩნდა, ნდობის მოსაპოვებლად ისიც კმაროდა რომ მის გამო დაუფიქრებლად დაუპირისპირდა იმ ცხოველს და მისგან გადაარჩინა...
- შენთან ვარ, არასად წასვლას არ ვაპირებ, აქ ვიქნები, დამშვიდდი, -საბას ხმა ჩაესმოდა და ნელ-ნელა უმშვიდდებოდა არანორმალური სისწრაფით მფეთქავი გული.
- მეძინება, -ამოიკვნესა, ოდნავ წამოიწია და მოშიშვლებულ ყელზე გაუხახუნა ლოყა, -ციებიანივით გააჟრჟოლა საბას, სასიამოვნო იმპულსებმა წამში მოიარეს მისი სხეული და ერთ წერტილში მოგროვდნენ, მაგრად დახუჭა თვალები და ღრმად ამოისუნთქა.
- დაიძინე, დაისვენე, მე შენთან ვიქნები, -ისევ თმაში შეუცურა თითები და ნაზად აამოძრავა, ცოტა ხანში, ჩაბნელებულ მისაღებში ორი ადამიანის მშვიდი ფშვინვა ისმოდა.
-
- მიჩქმიტე თორემ ასეთ რამე ვერ დავიჯერებ, -მკლავი გაუწოდა მაკას მიშკამ და მაკამ მთელი ძალით რომ უჩქმიტა ყვირილი ძლივს შეიკავა.
- რას აკეთებ? საერთოდ არ გეცოდები? -საყვედური გაურია ხმაში.
- შენ თვითონ მითხარი მიჩქმიტეო, -ღიმილით აიჩეჩა მხრები მაკამ.
- ამათ შენც ხედავ? -დივანზე მძინარ წყვილზე მიუთითა მიშკამ, ისევ ისე ისხდნენ, ანა საბას კალთაში იჯდა მობუზული და თავი მის მხარზე ედო საბას კი ისე მაგრად ჰქონდა მისთვის მკლავები მოხვეული გეგონებოდათ ვინმე წართმევას უპირებსო.
- თუ ორივე ვხედავთ ესე იგი არ გვეჩვენება, -სერიოზული გამომეტყველებით დაასკვნა მაკამ, მოდი გავაღვიძოთ, ასე ცოდვები არიან.
- იმის გამო აღვიძებ რომ გეცოდებიან თუ იმის გამო რომ ერთი სული გაქვს გაიგო როგორ მოხდა და ასე ჩახუტებულებს ძინავთ.
- კარგი რა არ გრცხვენია? ასე მიცნობ? -იუკადრისა მაკამ, საბასკენ დაიხარა და მსუბუქად შეეხო მხარზე, მანაც მაშინვე გაახილა თვალები.
- მოხვედით? ჩამძინებია, -ღიმილით დახედა მასზე ტკიპასავით მიკრულ გოგონას და წამოიწია, ფრთხილად ადგა, მაკას ანიშნა საძინებლისკენ გამიძეხიო და მტკიცე ნაბიჯებით მიყვა უკან ხელში ატატებულ ძვირფას ტვირთთან ერთად.
-
მოღუშული, დაძაბული უსმენდა საბა მაკას მონათხრობს, უჭირდა დაჯერება ვერ წარმოედგინა რომ იმ პატარა გალეულ გოგონას ამდენი რამ ჰქონდა გადატანილი.
- მარტო არ უნდა დამეტოვებინა, შენ რომ არ მოგესწრო არ ვიცი რა მოხდებოდა, ჩემს თავს ამას ვერასდროს ვაპატიებდი, -ნერვიულად იმტვრევდა თითებს მაკა და თვალს არიდებდა ბიჭებს.
- თავს ნუ იდანაშაულებ, -მიშკამ მხარზე მოხვია ხელი თავისკენ მიიზიდა და შუბლზე აკოცა, -ამ ყველაფერს რაც მოხდა ვერანაირად ვერ გავთვლიდით, მთავარია რომ საბამ მოუსწრო და გადაარჩინა უბრალოდ ახლა ის მაწუხებს რომ ისევ თავიდან დაეწყება შიშები.
- რას გულისხმობთ? -საბამ ჩაახველა რომ ხმა ჩაეწმინდა და იდაყვებით დაეყრდნო მაგიდის ზედაპირს.
- ბაბუამ რომ მოიყვანა ძალიან შეშინებული იყო, თავიდან ისიც კი მეგონა რომ შეიძლება იმ ყველაფერმა რაც გადაიტანა გააგიჟა, ყველაფრის ეშინოდა, იმის წარმოდგენაც კი არ მინდა რა მოხდებოდა რეზოს რომ არ ეპოვა და ჩვენთან არ მოეყვანა.
- ჰო, ასეა ძმაო, ცუდ დღეში იყო, იმის გამო რომ ჩემი სიახლოვე აშინებდა იძულებული ვიყავი ღამით შენს ბინაში დავრჩენილიყავი ხოლმე, მერე ნელ-ნელა შემეჩვია და ასე თუ ისე დავმეგობრდით, მგონი მამაკაცების შიში აქვს, ამიტომაც გაგვიკვირდა როცა ასე ჩახუტებულები დაგინახეთ.
- არ გიფიქრიათ რომ ექიმისთვის გეჩვენებინათ? ფსიქოლოგთან კონსულტაცია...
- არააა, ამის წინააღმდეგია, -შეაწყვეტინა მაკამ, -ესეც შევთავაზეთ, პოლიციაში განცხადების დაწერაც მაგრამ სასტიკი უარი გვითხრა, ქუჩაში გასვლისაც კი ეშინია, თანაც ახლახანს გახდა სრულწლოვანი.
- თვრამეტი წლისაა? -საბამ გაოცებისგან მაღლა აზიდა წარბები, -სრულწლოვანიც კი არ იყო როცა მშობლებმა ძალით გაატანეს იმ კაცს? ეს დანაშაულია, როგორ შეეძლოთ ასე მოქცევა? ცხოველიც კი არ მოექცევა ასე საკუთარ ნაშიერს.
- ფაქტიურად გაყიდეს.
- რას ნიშნავს გაყიდეს? -სიბრაზისგან ყბები დაეჭიმა და მაგიდის კიდეს ისეთი ძალით მოუჭირა ხელი მთლად გაუთეთრდა.
- ბაბუამ რაღაც-რაღაცები გაარკვია, ანას მეუღლეს, უფრო სწორად რომ ვთქვათ იმ კაცს იცნობს ვისზეც ათხოვებდნენ, ორი წელია რაც მის საქმროდ ითვლებოდა თურმე, მისი მშობლებისთვის საკმაოდ დიდი თანხა გადაუხდია, მამამისს ბიზნესში ეხმარება, ამის გამო გაატანეს.
- რა შემზარავი და გულისამრევია, ასე მგონია რაღაც ნივთზე ვსაუბრობთ და არა სულიერ ადამიანზე, -სახეზე ჩამოისვა ხელები საბამ და ფეხზე წამოდგა, -იმ კაცს ვიცნობ ვინც მის გაუპატიურებას ცდილობდა, როცა დავინახე რაც ხდებოდა თავი ვერ შევიკავე და ისე ვცემე გონება დაკარგა, მაგრამ მანამდე მოასწრო ეთქვა ანა ჩემია ლადომ მომყიდაო, მასში უზარმაზარი თანხა მაქვს გადახდილიო...
- ასე გითხრა? -მიშკას აშკარად უჭირდა მისი სიტყვების დაჯერება.
- ჰო, მითხრა რომ...
საუბარი განწირულმა კივილის ხმამ შეაწყვეტინათ, თავგზაარეულები წამოხტნენ და ერთდროულად გაცვივდნენ სამზარეულოდან, ხმა ანას საძინებლიდან გამოდიოდა, დაფეთებულმა შეაღო მაკამ კარი, საწოლში იჯდა ანა ცახცახებდა, ფართოდ გახელილი თვალებით უაზროდ იყო მიშტერებული ერთ წერტილს და რაღაცას გაუგებრად ლუღლუღებდა, საწოლზე ჩამოუჯდა მაკა და ფრთხილად შეეხო სახეზე.
- არ მომეკარო, არ შემეხო, -მთელი ხმით იყვირა და საწოლის თავს აეკრა ათრთოლებული, სახეზე აიფარა ხელები და მოიბუზა, მაკა წამოდგა და სასოწარკვეთილი მზერა მიაპყრო ღია კარში მდგარ მიშკას და საბას, რა გავაკეთო? მხოლოდ ტუჩების მოძრაობით იკითხა.
- გადით და ცოტახნით მასთან მარტო დამტოვეთ, -ხმადაბლა ჩაილაპარაკა საბამ და ოთახში შეაბიჯა, მისი ხმის გაგონებისთანავე ჩამოიღო ხელები სახიდან ანამ და წამოიწია, ერთხანს ამღვრეული მზერით შეჰყურებდა ოთახის შუაგულში გაუნძრევლად მდგარ მომღიმარ ბიჭს, მერე წამოხტა, ორ ნაბიჯში გაჩნდა მასთან, წელზე მოხვია ხელები და მთელი ძალით მიეკრო მკერდზე.
- მარტო არ დამტოვო გთხოვ, ჩემთან იყავი, ისევ ის საშინელებები დამესიზმრა, ვერ ვიძინებ მეშინია, ჩემთან თუ იქნები აღარ შემეშინდება, -გაუჩერებლად ბუტბუტებდა და ერთი წამითაც კი არ აშორებდა მკლავებს, გადითო თვალით ანიშნა საბამ ერთ ადგილზე გახევებულ თვალცრემლიან წყვილს, ფრთხილად გაიხურა კარი მაკამ და მიშკაც გაიყოლა, დერეფანში გავიდნენ თუ არა მეტს ვეღარ გაუძლო, მხარზე ჩამოადო თავი ბიჭს და აქვითინდა...
-
- მოდი ასე გავაკეთოთ, დაგაწვენ და შენთან დავრჩები სანამ არ დაგეძინება კარგი? -ზემოდან დაჰყურებდა საბა მასზე აკრულ სხეულს და ნაზად ეფერებოდა გამხდარ მხრებზე.
- რომ დავიძინებ წახვალ? -ისე საყვარლად კითხა და ისეთი თვალებით ამოხედა ქვემოდან გაშრა საბა, გაშეშდა, ერთ წამს ისიც კი დაავიწყდა სად იყო და რას აკეთებდა, ულამაზესი იყო ანა, საყვარელი, ამ ყველაფერს კი ისიც ემატებოდა რაც მის შესახებ გაიგო, თანაგრძნობა, სიბრალული და კიდევ რაღაც აუხსნელი გრძნობა რისი გააზრებაც ჯერ არ შეეძლო აიძულებდა რომ მასთან ახლოს, მის გვერდით ყოფილიყო.
- წახვალ? -ჩამქრალი ხმით გაუმეორა ანამ კითხვა და პასუხად არსად წასვლას არ ვაპირებო რომ გაიგო სიხარულის ღიმილმა გაუნათა სახე, -თუ არ მიდიხარ მაშინ ჩემთან ერთად დაწექი, -მკლავები მოაშორა საბას, ბარბაცით მიუახლოვდა საწოლს, საბანი ასწია და ჩაწვა, -მოდი, -ხელი გადაუსვა საწოლის ცარიელ ნაწილს და მუდარანარევი მზერა მიაპყრო ჯერ კიდევ გაუნძრევლად მდგარ ბიჭს.
სულ რაღაც რამდენიმე წუთში საბას მკლავებში განაბული ღრმად და მშვიდად სუნთქავდა ანა, ხელი მის წელზე ედო, ცხვირით მკერდზე ეხებოდა, ნაზად ეფერებოდა აბურდულ თმებზე საბა და დროდადრო თავზე კოცნიდა, ვერ იაზრებდა, ვერ ხვდებოდა რას ნიშნავდა ეს ყველაფერი, ერთადერთი რაც დანამდვილებით იცოდა იყო ის რომ დღეიდან არავის მიცემდა უფლებას მის მკლავებში პატარა უმწეო კნუტივით განაბული გოგონასთვის გული ეტკინა და რამე დაეშავებინა.
- მშვიდად იძინე, ყველაფერი კარგად იქნება, -თბილი ხმით ჩასჩურჩულა და თვითონაც დახუჭა თვალები.
-
- დამშვიდდი? უკეთ ხარ? -გვირილის ჩაით სავსე ჭიქა დაუდგა წინ მიშკამ მაკას და მერე გვერდით მიუჯდა, მხარზე მოხვია ხელი, მიიზიდა და მკერდზე მიიხუტა.
- ცუდად ვხდები ასეთს რომ ვხედავ, ჩვენ იმის მეათედიც კი არ ვიცით რაც გადაიტანა, ალბათ ის ცხოველი რა საშინლად ექცეოდა რომ ფსიკიკა ასეთ დღეში აქვს, -ჯერ კიდევ ტიროდა მაკა, ვერ მშვიდდებოდა.
- ჰო მაგრამ ახლა ჩვენთან არის და აღარაფერი ემუქრება, ჩვენ მივხედავთ.
- როგორ თუ არაფერი ემუქრება? ვერ ნახე რა მოხდა? საბა რომ არა...
- ამაზე ნუღარ იფიქრებ, ყველაფერმა ცუდმა უკვე ჩაიარა, ანა კარგად იქნება.
- ასე ფიქრობ?
- დარწმუნებული ვარ, უბრალოდ ერთ რამეს მაინც ვერ ვხვდები, როგორ მოხდა და საბას მიმართ ისეთი რეაქცია არ ჰქონდა როგორიც ჩემი დანახვისას, დაინახე როგორ ეხუტებოდა?
- ალბათ იმიტომ რომ საბამ იმ არაკაცისგან გადაარჩინა, მხსნელად მიიჩნევს, მის მიმართ ნდობა გაუჩნდა, ამიტომაც მიეკედლა ასე.
- შენ?
- რა მე? -წამოიწია, მისი მკლავებისგან გაითავისუფლა თავი და საზურგეს მიეყრდნო.
- შენ როგორ ხარ? არასდროს არაფერს ამბობ, ცდილობ ყოველთვის მხიარული და ხალისიანი იყო მაგრამ ვხვდები რომ რაღაც გაწუხებს.
- ფსიქოლოგის როლის შეთავსება გადაწყვიტე? -ჩაეცინა და არ გამოპარვია როგორ გაუკრთა თვალებში წყენა, მისკენ რომ გადმოიხარა მაშინვე მიხვდა რის გაკეთებასაც აპირებდა თუმცა მის შესაჩერებლად არაფერი გაუკეთებია, ტუჩები მის ტუჩებს შეაგება და სანატრელი შეხება იგრძნო თუ არა თვალები მილულა, წინააღმდეგობა რომ ვერ იგრძნო ამით გათამამებულმა მიშკამ თმებში შეუცურა თითები და თავისკენ მიიზიდა, დიდხანს ნეტარებდნენ ერთმანეთზე აკრულები, ბოლოს როგორც იქნა ისევ მაკა მოვიდა გონს და მოშორდა.
- დღეისთვის კმარა, -ჩაილაპარაკა და მიშკას ბედნიერებისგან გაბრწყინებული ლურჯი თვალების დანახვისას გაეღიმა.
- არ მიბრაზდები? -ხმა უთრთოდა და ჯერ კიდევ არ სჯეროდა რომ მაკას ასეთი რეაქცია ჰქონდა.
- რატომ უნდა გაგიბრაზდე? ის გავაკეთეთ რაც ორივეს გვინდოდა.
- ანუ შენ? მე... შენ... -ენა დაება და ვერაფრის თქმა ვეღარ მოახერხა.
- ვიცი რომ გიყვარვარ, ვხვდებოდი უბრალოდ შემჩნევა არ მინდოდა ვფიქრობდი რომ უბრალო გატაცება ვიყავი შენთვის და გადაგივლიდა.
- იცოდი, იცოდი და ასე უბრალოდ დუმდი? არადა შენზე ვგიჟდები, დანახვის წამიდან მომაჯადოვე და გულიდან და გონებიდან შენი ამოგდება ვერ შევძელი, -ფეხზე წამოხტა, მაკა ხელში აიტაცა და ერთ ადგილზე მასთან ერთად დატრიალდა.
- ესე იგი დღეიდან შეყვარებულები ვართ? -კითხა როცა უკვე შედარებით დამშვიდებულები ისხდნენ ერთმანეთის პირდაპირ და თვალებში შესციცინებდნენ ერთმანეთს.
- ასე გამოდის, მაგრამ ის რომ ჩემი შეყვარებული იქნები იმას არ ნიშნავს რომ ტყუილისთვის არ დაისჯები, ახლავე მოვიფიქრებ სასჯელს, -ეშმაკური ღიმილით მუქარით დაუქნია თითი.
- რომელი ტყუილს გულისხმობ? -ისეთი სახით გაიკვირვა მიშკამ თითქოც ცხოვრებაში ტყუილი არასოდეს ეთქვას.
- გგონია არ ვიცი ჩემთან ერთად რატომ ცხოვრობ? ყველაფერი მოიგონე, არანაირი პრობლემა არ გქონია და არც საცხოვრებელი გიჭირდა, იცოდე შენც და საბასაც დიდხანს მოგიწევთ წვალება რომ ეს ტყუილი გაპატიოთ.
- ეს მხოლოდ იმიტომ გავაკეთე რომ შენთან ახლოს ვყოფილიყავი, შენ რა მართლა ბრაზობ? -მაკას სერიოზული სახით შეშინებულმა დაძაბულმა ჩაიმუხლა მის წინ, -კარგი რა, ისეთი არაფერი გამიკეთებია, აღიარე რომ არა ჩვენი ერთად ცხოვრება ასეთი კარგი ურთიერთობა არ გვექნებოდა, ერთმანეთი უკეთ გავიცანით, დავმეგობრდით...
ვეღარ გაუძლო მაკამ, უფრო დიდხანს თავის მოჩვენება თითქოს გაბრაზებული იყო აღარ შეეძლო, დაიხარა, მისი სახე ხელებში მოიქცია და ტუჩებზე ნაზად შეეხო.
- მგონი ვერ ხვდებით რაშია საქმე, საერთოდ ვერ იაზრებთ სიტუაციის სიმძიმეს, -ანას დედ მამის წინ იჯდა ლადო ხელში სასმლით სავსე ჭიქა ეჭირა და სახეზე უდარდელი გამომეტყველება ჰქონდა აკრული, -ანას თუ ვერ დავიბრუნებ ჩემი ბიზნესის საქმე ცუდად წავა.
- შენს ბიზნესთან ანა რა შუაშია? -ეჭვმა გაიჟღერა ლევანის ხმაში და ნანას გადახედა რომელიც ახალ ბრილიანტის თვლებიან სამაჯურს დაჰყურებდა და ნაკლებად აინტერესებდა რაზე საუბრობდნენ.
- ეგ შენ არ გეხება ლევან, რაკი ვამბობ რომ ასეა ესე იგი ასეა, შენ ის უნდა გაინტერესებდეს რომ თუკი ფულს დავკარგავ და პრობლემები შემექმნება შენს ბიზნესსაც შეექმნება პრობლემები, ვეღარ დაგაფინანსებ, გესმის ეს რას ნიშნავს?
- საქმე ასე ცუდად არის? -როგორც იქნა ინება ნანამ საუბარში ჩართვა.
- უფრო ცუდად ვიდრე წარმოგიდგენია, თუ ანას ვერ დავიბრუნებ, მოგიწევს ფუფუნებაზე უარის თქმა, დაივიწყე წვეულებები, ძვირფასი სამკაულები და მოგზაურობა, ანა მჭირდება, რაც შეიძლება მალე.
- ხომ ეძებდი ვერ იპოვე? -საოცრად მშვიდი ხმა ჰქონდა ქალს, გეგონებოდათ ვიღაც შორეულ ნაცნობზე საუბრობსო.
- საქმეც ის არის რომ ვიპოვე, ვიპოვე მაგრამ ერთი პრობლემა გვაქვს, ანა უკვე სრულწლოვანია და ვეღარაფერს დააძალებთ, დედამისი ხარ და ალბათ მოახერხებ გზის პოვნას რომ როგორმე ჩემთან დაბრუნებაზე დაითანხმო, აი მისამართი, -პიჯაკის ჯიბიდან ორად გადაკეცილი ქაღალდი ამოიღო და მაგიდაზე დადო, -ეცადე ეს საქმე უახლოეს დღეებში მოაგვარო თორემ რაც მოხდება თუ ამას არ ან ვერ გააკეთებ უკვე იცი.

ნელი ნაბიჯით გამოვიდა ქუჩაში და იქვე მომლოდინე ავტომობილში ჩაჯდა, გვერდით მჯდარ ვასოს რომ გადახედა სახე უსიამოვნოდ დაემანჭა.
- საშინლად გამოიყურები, -ასე გამეტებით ანას გამო გცემა?
- წარმოდგენა არ მაქვს იქ საიდან გაჩნდა ან მასთან რა კავშირი აქვს, წესით ანა სახლში მარტო უნდა ყოფილიყო, მივედი თუ არა რამდენიმე წუთში დაგვადგა თავზე, ჩალურჯებები, გაბზარული ნეკნი და მოტეხილი მაჯა, ნახე რა დღეში ჩამაგდო იმ ლაწირაკმა, -შებინტული ხელი მაღლა ასწია და გამწარებულმა დაიღმუვლა, -ეს საქმე უკვე მხოლოდ ანას აღარ ეხება, ის კახპა ჯანდაბაშიც წასულა აღარ მაინტერესებს, თუმცა თუ მის დაბრუნებას მოახერხებ უარს არ ვიტყვი, ბონუსად მივიღებ, იმ ნაბიჭვარს კი ჩემს ასე აბუჩად აგდებას არ შევარჩენ, მწარედ ვაზღვევინებ რომ ჩემზე ხელი ასწია, შენ კი რაკი ჩემთან ვალში ხარ შურისძიებაში დამეხმარები, წავედით მამამისს უნდა ვესტუმრო...
- როგორ არის? -მიშკა ვერანდაზე მჯდომ საბას მიუჯდა გვერდით რომელიც იქვე ახლოს ხის ქვეშ ბალახზე მოკალათებულ ფუმფულა ლეკვთან თამაშში გართულ, თმააწეწილ და პატარა ანცი ბავშვივით ლოყებაწითლებულ ანას თვალს არ აშორებდა.
- კარგად იქნება, -სევდიანად გაიღიმა, ამოიოხრა და თითქოს ამ ამოოხვრას გულიც თან ამოაყოლა, -უკვე ერთი თვე გავიდა რაც თქვენგან წამოვიყვანე და ჯერ კიდევ ვერ მოვიდა გონს, ვცდილობ გავიგო მაგრამ არ მესმის როგორ შეეძლოთ მის მშობლებს ასე მოქცეოდნენ.
- ახლაც მიკვირს როგორ დაგთანხმდა აქ გადმოსვლაზე, თვალებიდან არ ამომდის როგორ ჩაგეხუტა როცა უთხარი ჩემთან გადმოდი საცხოვრებლადო, ძალიან გენდობა, რომ გიყურებთ როგორი ურთიერთობა გაქვთ ასე მგონია ერთმანეთს მთელი ცხოვრებაა იცნობთ, თავიდან მეეჭვებოდა ამ გეგმის მაგრამ ახლა მიხარია რომ ერთად ხართ.
- შენც ხომ იცი რომ არ წამომეყვანა არ შეიძლებოდა, მისი საცხოვრებელი იცოდნენ და აუცილებლად მოაკითხვდნენ, აქ ყველანაირად დაცულია, ამ სახლის შესახებ მხოლოდ შენ და მაკამ იცით, დიდი ხანი არ არის რაც ბიძაჩემმა იყიდა, ერთ თვეში სამუდამოდ ბრუნდება საქართველოში და აქ აპირებდა ცხოვრებას.
- იმედია პრობლემა არ ექნება იმის გამო რომ აქ ცხოვრობთ.
- კარგი რა, გიგას ხომ იცნობ როგორია, მამასავით მყავს, უბრალოდ არ ვიცი ეს ყველაფერი როგორ უნდა მოვუყვე, ისეთი ფიცხია ვასო შემოაკვდება როცა გაიგებს როგორ ცდილობდა ჩემი ბიზნესის ჩაძირვას და მერე ლადოს და ანას მშობლებსაც ზედ მიაყოლებს.
- ცდილობდა? გგონია ვასო ასე უბრალოდ გაჩერდება?
- გაჩერდება, მასთან მოვაგვარე, აღარ შეგვაწუხებს.
- ჰოო? ასეთი რა გააკეთე?
- ეგ მე ვიცი, მასეთი ნაბიჭვრების მოსაშორებლად განსხვავებული მეთოდები მაქვს, ახლა ლადოღა დაგვრჩა და ველოდები ანა როდის გამოკეთდება რომ მისთვის ჩივილი შეძლოს, ეს ყველაფერი ასე უბრალოდ არ უნდა შერჩეს.
- შეძლებს ამის გაკეთებას?
- შეძლებს, უბრალოდ ჯერ კიდევ სჭირდება დრო რომ საკუთარი თავის რწმენა დაიბრუნოს და შიშებს გაუმკლავდეს, ამ ყველაფერზე მე ვიზრუნებ, -თვალი ჩაუკრა მეგობარს და ისევ ანას გაუშტერა მზერა, -ძალიან ლამაზია არა? ნამდვილი საოცრებაა.
- ცუდად არის შენი საქმე ძმაო, მის მეტს ვერაფერს ამჩნევ.
- მე დამცინი და თვითონ მაკას როცა ხედავ თავგზა გერევა, როგორ მოახერხე რომ არ გეჩხუბა როცა გაიგო რომ ატყუებდი.
- თავიდანვე ცოდნია ყველაფერი, საოცარი გოგო მყავს, ისეთი თბილი და მოსიყვარულეა, ჯერ მარტო ის რად ღირს რაც ანასთვის გააკეთა, -მხრებში გასწორდა და ამაყად ასწია თავი, -ჰო მართლა ცოტა ხანში მოვა და დღეს აქ დარჩება, იქნებ მასთან ერთად უფრო კარგად იგრძნოს თავი ანამ.
- იცი რომ უჩემოდ ვერ იძინებს? -ჩამქრალი თვალები აუციმციმდა საბას და ღიმილით შეხედა მიშკას.
- მოიცა, თქვენ რა ერთად გძინავთ?
- მაკას არ უთქვამს შენთვის? თავიდან ეშინოდა, კოშმარები აწუხებდა და ამიტომ ვრჩებოდი ღამით მის საძინებელში მერე ორივე შევეჩვიეთ და...
- ამას არ ველოდი, -მიშკას სახეზე ეტყობოდა რომ ყოყმანობდა, ვერ გადაეწყვიტა ანას ასეთი ერთი შეხედვით კარგი მდგომარეობა გახარებოდა თუ არა, -მისმინე, ხვდები რომ თქვენი ურთიერთობა უკვე ყველანაირ ჩარჩოებს ცდება, შენ თუ... შენ...
- ვხვდები რის თქმასაც აპირებ და მიხარია რომ მასზე ასე ღელავ, შენი აზრით რამე ისეთს გავაკეთებ რაც მას გულს ატკენს? -მხარზე დაადო ხელი მეგობარს და თვალებში შეხედა.
- გიყვარს, -მხოლოდ რამდენიმე წამით ჩახედა თვალებში მიშკამ მაგრამ იქ დანახული გრძნობათა მორევი ისეთი აშკარად შესამჩნევი იყო... -მართლა გიყვარს
- მიყვარს, იმ წუთიდან მიყვარს მაკას ბინაში შეშინებული და აცახცახებული, თვალცრემლიანი რომ მეკვროდა ზედ და მეჩურჩულებოდა არ წახვიდე მარტო არ დამტოვოო, ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის რომ ბედნიერი იყოს, -მასზე საუბრისას უზღვავი სითბო იღვრებოდა საბას ხმიდან, -უბრალოდ დრო გვჭირდება რაც თავზესაყრელად გვაქვს.
- ფსიქოლოგთან კონსულტაციაზე ვერ დაითანხმე?
- გაგონებაც არ უნდა, თუმცა რაღაც მოვიფიქრე, თინიკოს შევუთანხმდი.
- თინიკოს? დედაშენის დაქალს?
- ჰო, შევუთანხმდი რომ ჩვენთან უნდა მოვიდეს, ყველაფერს ისე მოვაწყობთ რომ ანა ვერ მიხვდეს რისთვის დადის ჩვენთან, ვიცი რომ თინა მის დახმარებას შეძლებს, შენ ის მითხარი დათოს თუ ელაპარაკე მოგვარდა ყველაფერი?
- მაგაზე ნუ ინერვიულებ, რათქმაუნდა ვერაფერი იპოვეს, მაგ საქმის უკანაც ვასო დგას ასი პროცენტით ვარ დარწმუნებული, ამ ერთ თვეში იმდენჯერ ცადა რაღაცის მოწყობა.
- ხომ გითხარი დღეიდან ვასო დაივიწყე, ანას ცხოვრებაში აღარასოდეს გამოჩნდება, იმ ლადოს საქმესაც მოვაგვარებთ და მერე ჩემს გოგოს კუბაში, ჰავანაში წავიყვან დასასვენებლად.
- რატომ მაინცდამაინც კუბაში?
- ეგ მე ვიცი, -გაღიმებული წამოდგა ფეხზე და ნელი ნაბიჯით წავიდა ბალახებში გულაღმა გაწოლილი გოგონასკენ.
- შეიძლება რომ მეც წამოვიდე აეროპორტში? -საბას წინ იდგა თხელ თეთრ სარაფანში გამოწყობილი, ქვემოდან აყურებდა დიდი შავი თვალებით და მორცხვად უღიმოდა, თითებს ძლივს იმორჩილებდა ბიჭი რომ საყვარლად აწითლებულ ლოყებზე არ შეხებოდა, დაძაბული იდგა და ყველანაირად ცდილობდა მასთან ჩახუტების, მისი სურნელის შეგრძნების სურვილს გამკლავებოდა, უკვე სამი კვირა იყო რაც ღამით ერთად აღარ ეძინათ, დღისითაც ყველანაირად არიდებდა თავს მასთან სიახლოვეს და ახლა სიგიჟემდე ენატრებოდა.
- ჯობია თუ სახლში დარჩები, -მოკლედ მოუჭრა და ის იყო წასასვლელად შეტრიალდა რომ მკლავში ხელი ჩაავლო ანამ და შეაჩერა.
- გიგის ჩამოსვლამდე ჯერ კიდევ რამდენიმე საათია, შენთან ლაპარაკი მინდა და იქნებ...
- აუცილებელია რომ ახლა ვილაპარაკოთ? -უხეშად გამოუვიდა და მაშინვე ინანა ანას თვალებში გამკრთალი ცრემლი რომ დაინახა, დანანებით გადააქნია თავი ერთ ადგილზე გაშეშებულ გოგოს ხელი ჩაკიდა ვერანდაზე გაიყვანა და სავარძელში ჩასვა, თვითონ კი მის მოპირდაპირე მხარეს მოთავსდა.
- გისმენ, რაზე გინდოდა დალაპარაკება?
- იმაზე რომ ამ ბოლო დროს თავს მარიდებ და ცივად მექცევი, უბრალოდ მინდა გავიგო რატომ, -ერთბაშად მიაყარა, თავი დახარა და თითების წვალებას მოყვა, -ვიცი რამდენი რამე გააკეთე ჩემთვის ყველაფერს ვხედავ და ვამჩნევ, ძალიან ცუდად ვიყავი შენ კი ყველაზე ცუდ დროს დამიდექი გვერდით და დამეხმარე, უკვე ორი თვეა სენთან ვცხოვრობ, თავი რომ უკეთ მეგრძნო ფსიქოლოგიც კი მომიყვანე და...
- მოიცა, შენ რა იცოდი რომ თინა ფსიქოლოგია? მეგონა რომ...
- თავიდანვე ვხვდებოდი თუმცა თვითონაც მითხრა გუშინ, ასე თქვა ჩვენი სეანსები დასრულებულია ჩემი დახმარება აღარ გჭირდებაო.
- მართლა? -სახე გაუბრწყინდა საბას, თუმცა წამშივე დასერიოზულდა, -კარგია რომ კარგად ხარ, ვამჩნევდი რომ უკეთ იყავი.
- აღარ მეშინია, შენი, მიშკას და მაკას წყალობით დავაღწიე თავი იმ ჯოჯოხეთს და მადლობელი ვარ თქვენი, როგორც იქნა ვგრძნობ რომ საკმარისი ძალა მაქვს საბრძოლველად, ერთადერთი რაც მაწუხებს შენი ჩემს მიმართ დამოკიდებულებაა, ბევრი ვიფიქრე და ამას მხოლოდ ერთი მიზეზი შეიძლება ჰქონდეს, ალბათ ძალიან მოგაბეზრე თავი, თუმცა დიდხანს აღარ შეგაწუხებ, ვეცდები რაც შეიძლება მალე გადავიდე აქედან.
- შენ რა აქედან წასვლა გინდა? -ისეთი გრძნობა ჰქონდა თითქოს თავზე გაყინული წყალი გადაასხეს, ზუსტად ამის ეშინოდა, ქვეცნობიერად გრძნობდა რომ ერთ დღესაც შეიძლებოდა ეს მომხდარიყო და ამიტომაც იჭედა მისგან თავს შორს, აი ეს არ უნდოდა, არ უნდოდა ანა მისი მადლობელი ყოფილიყო და სხვა ვერაფერი ეგრძნო მის მიმართ, ყოველდღე უფრო და უფრო ეშინოდა იმის რომ წავიდოდა და აი ეს დღეც დადგა, -მართლა გინდა წასვლა? -ჩახლეჩილი ხმით ჰკითხა და პასუხი რომ ვერ მიიღო გამწარებული წამოხტა ფეხზე, ვერანდიდან ბაღში ჩავიდა, ანასკენ ზურშექცევით დადგა, კეფაზე შემოიჭდო თითები და ჩამავალი მზის გამო აწითლებულ ზეცას გაუშტერა მზერა, წელზე რომ მოეხვია გამხდარი მკლავები და ნაცნობი სანატრელი სურნელი რომ იგრძნო ერთიანად მოეშვა და თავს ვერაფრით აიძულა რომ არ გაეღიმა.
- გინდა რომ წავიდე? -შემპარავი ხმა ჰქონდა ანას ეშმაკური, მთელი გამბედაობის მოკრება დაჭირდა რომ ეს ნაბიჯი გადაედგა და ახლა უკან დახევას აღარ აპირებდა, ცხოვრებაში პირველად გრძნობდა ასეთ რამეს, პირველად იყო შეყვარებული და...
- მინდა რომ დარჩე, უბრალოდ უნდა ვიცოდე რას ფიქრობ, -მისკენ შემობრუნდა საბა ერთი ხელით წელზე მოეხვია და სხეულზე აიკრა მეორე ხელი კი ფრთხილად მოკიდა ნიკაპზე თავი ააწევინა და თვალებში ჩახედა.
- მითხარი რას ხედავ ჩემს თვალებში, -ხმა უთრთოდა ანას, ნერვიულად კბენდა ქვედა ტუჩს, ერთხანს დაკვირვებით დაჰყურებდა საბა ზემოდან, მერე თითქოს მის მზერაში სასურველი პასუხი ამოიკითხაო, სახე გაუბრწყინდა და ღიმილმა გაუნათა, დაიხარა და ფრთხილად, ძალიან ნაზად შეეხო მის ბაგეებს.
- ესე იგი შენ ხარ ანა, როგორც იქნა გაგიცანი, ძალიან სასიამოვნოა, -ღიმილით ჩამოართვა ხელი, მერე დაიხარა და ნაზად აკოცა შუბლზე, საბაზე მიკრული იდგა და მორცხვად შეჰყურებდა შუახნის მაღალ, გამხდარ, ჭაღარათმიან სიმპათიურ მამაკაცს.
- ჩემთვისაც სასიამოვნოა საბასგან ბევრი მსმენია თქვენზე, -გულწრფელად შესცინა სახეში.
- წავიდეთ სახლში? ძალიან დავიღალე, -ჩემოდანს დაავლო ხელი თუმცა საბამ მაშინვე ჩამოართვა.
- მომეწონა ბიძაშენი სასიამოვნო ადამიანი ჩანს, -გადაულაპარაკა ანამ აეროპორტიდან გასვლისას.
- ახლოს რომ გაიცნობ უფრო მოგეწონება, დაჯექი, -ავტომობილის კარი გაუღო და თეატრალურად დაუხარა თავი, ღიმილით შეჰყურებდა გიგი წყვილს.
ოციოდე წუთში უკვე სახლთან იყვნენ, ეუცნაურა საბას როცა მათ ჭიშკართან გაჩერებული შავი ავტომობილი და მასზე მიყრდნობილი მაღალი მამაკაცი შენიშნა.
- აქ იჯექი არ გადმოხვიდე, -მისი რეაქციის გამო შეცბუნებულ ანას გადაულაპარაკა და გადავიდა, გიგიც უხმოდ მიყვა უკან, მიუახლოვდა თუ არა საბა მაშინვე იცნო ლადო, იმასაც მიხვდა რომ საშინლად მთვრალი იყო და ფეხზე ძლივს იდგა.
- როგორც იქნა მოხვედით, რამდენი ხანია გელოდებით, -პირში ძლივს იბრუნებდა ენას ლადო, -ის პატარა კახპა სად არის? ეგონა ვერ მივაგნებდი? შენთან ჟიმაობს და ამიტომ დამიკიდა ფეხებზე? ანა, ანააა მთელი ძალით იბღავლა, მეტი თავის შეკავება აღარ შეეძლო საბას, გამეტებით ურტყავდა, ძლივს გამოგლიჯა გიგიმ ხელიდან.
- რა ხდება? ვინ არის ეს კაცი და რა უნდა?
- ახლა ამის დრო არ არის გიგი, მოვკლავ ამ ნაბიჭვარს, შემომაკვდება...
- ეს... ეს ლადოა? -ანას ხმა მოესმათ და ერთდროულად შებრუნდნენ მისკენ, მობუზული იდგა, მთელი სხეულით ცახცახებდა და შიშისგან გაფართოებული თვალებით დაჰყურებდა ასფალტზე გაუნძრევლად მწოლ სახეგასისხლიანებულ მამაკაცს.
- ხომ გითხარი რომ არ გადმოსულიყავი, -იყვირა საბამ და დაინახა თუ არა როგორ დახუჭა თვალები ანამ და შებარბაცდა წამში მასთან გაჩნდა და ხელში აიტაცა გულწასული.
-
- როგორ არის? წყლით სავსე ჭიქა დადგა ტუმბოზე გიგიმ და საწოლზე ჩამოჯდა, ყურადღებით შეათვალიერა ფერმკრთალი გოგონა და მისი ყელსაბამი რომ შეამჩნია დაჯერება გაუჭირდა, ხელში მოიქცია და დააკვირდა.
- ეს საიდან აქვს? -აღელვებულმა კითხა იქვე მჯდარ საბას.
- ამ ყელსაბამს არასდროს იხსნის, ასე თქვა ნათლიის საჩუქარიაო, თუმცა მასთან ურთიერთობა არ აქვს, მის მშობლებთან რაღაც პრობლემა ჰქონია ნათლიამისს და...
- წამოდი მისაღებში გავიდეთ, რამე დავლიოთ და თან მის შესახებ ყველაფერი უნდა მომიყვე, -ფრთხილად წამოდგა გიგი, გადასაფარებელი გაუსწორა ანას, ლოყაზე ნაზად მოეფერა და ნელი ნაბიჯით გავიდა საძინებლიდან.
დაძაბული უსმენდა საბას, ხმა არ ამოუღია სანამ თხრობა არ დაასრულა, შეძრული იყო იმ სისასტიკით და არაადამიანობით რაც მოისმინა.
- დაჯერება მიჭირს, ანუ იმ... იმ არაკაცზე გაათხოვეს ძალით?
- ჰო, ის იყო, მასზე ძალადობდა, საშინლად ექცეოდა, -სახე ხელებში ჩარგო საბამ და სიმწრისგან დაიღმუვლა, -უნდა მომეკლა, იმსახურებდა.
- ანა გიყვარს არა? თუმცა კითხვა რა საჭიროა გიყვარს და მასაც უყვარხარ, არაფერზე იფიქრო, უკვე ყველაფერი ჩავლილია, ყველაფერს მე მივხედავ.
- რას ნიშნავს შენ მიხედავ? რას გულისხმობ?
- ცოტა ხანში ყველაფერს გაიგებ, ახლა კი გავალ რაღაც საქმე მაქვს.
- ასეთი რა საქმე გაქვს? ჯერ ახლა მოხვედი.
- ანას ჩაეხუტე და დაიძინეთ, მალე მოვალ, -თვალი ჩაუკრა საყვარელ ძმისშვილს, ავტომობილის გასაღებს დაავლო ხელი და სახლიდან გავიდა, ტელეფონს დასწვდა საბა, მიშკას ნომერი მოძებნა და სასწრაფოდ აკრიბა შეტყობინება.
- ეს კაბა ძალიან გიხდება, აბა დატრიალდი, -ეკრანს მიღმა მომღიმარ ანას თითით ანიშნა მაკამ რომ დატრიალებულიყო, ჰაერში აფრიალდა კოპლებიანი სარაფანი და გაშლილი თმა, ოთახი მხიარულმა კისკისმა პირთამდე აავსო.
- ეს ყვავილიც მიხდება? -ყურთან წითელი ვარდისმაგვარი ყვავილი ჩაიმაგრა და კიდევ ერხთელ დატრიალდა, -საცეკვაოდ მივდივართ.
- საოცრად გამოიყურები, ნამდვილ კუბელ ქალბატონს გავხარ, ფერადი და სექსუალური ხარ.
- ნუ მაწითლებ, -ავარდისფრებულ ლოყებზე აიფარა ხელი.
- კიდევ ვერ გაიზარდე, ისევ პატარა ხარ, -ღიმილით გადააქნია თავი მაკამ.
- სულაც არ ვარ პატარა, უკვე ოცდაორი წლის ვარ, -საყვარლად გაბუსხა ტუჩები.
- მისმინე ანა, -უცნაურად დასერიოზულდა მაკა, -ვიცი რომ ამას არ უნდა გეუბნებოდე მაგრამ გუშინ დედაშენმა დამირეკა და შეხვედრა მთხოვა, რათქმაუნდა უარი ვუთხარი მაგრამ მინდოდა რომ ამის შესახებ გცოდნოდა, ვიფიქრე მოგზაურობიდან რომ დაბრუნდებოდით მერე მეთქვა მაგრამ ვერ მოვითმინე.
- არაუშავს, უბრალოდ ამის მერე საერთოდ აღარ უპასუხო, ეტყობა ფული შემოაკლდა და ამიტომ უნდა შენი ნახვა, გთხოვს რომ როგორმე შემარიგო მათთან თუმცა ამას არასდროს გავაკეთებ, სხვა რომ არაფერი გიგის ვერ მოვექცევი ასე.
- ვინ წარმოიდგენდა რომ შენი ნათლია აღმოჩნდებოდა, ამასავით ისიც კი არ გამკვირვებია მშობლები რომ მომადგნენ დაუპატიჟებლად ჩემი და მიშკას ქორწილში, თუმცა არ ვნანობ რომ შევურიგდი, რეზიკომ ისე ძალიან მთხოვა რომ უარი ვერ ვუთხარი.
- რეზიკო მომენატრა.
- მასაც მოენატრე, ახლა ნათლიაშენთან ერთად არის და იმედია ისევ მთვრალი არ მომადგება სახლში, -სახე უბრწყინავდა მაკას მასზე რომ საუბრობდა, -მასაც ძალიან გაუკვირდა გიგიზე რომ გაიგო.
- მიხარია რომ გიგი მყავს, ნათლია რომელთან ურთიერთობა იმიტომ არ მქონდა რომ თურმე დედაჩემს მის მიმართ სექსუალური ფანტაზიები გაუჩნდა და უარი რომ მიიღო მამაჩემს უთხრა რომ გიგიმ მასზე ძალადობა სცადა წარმოგიდგენია? გაგიმართლა რომ ვიპოვე, თქვენ რომ არა, ის და საბა რომ არა ახლა არ ვიცი სად და როგორ ვიქნებოდი, გიგის წყალობით მოხვდა ლადო ციხეში.
- ლიდაც კარგად დაგეხმარათ, მისი მოწოდებული საბუთები რომ არა.
- ასეა, თუმცა იმის გამოც კარგა ხანს მოუწევდა იქ ჯდომა რაც მე გამიკეთა.
- ჰო ასეა, მოიცადე, რისთვისაც დაგირეკე იმის კითხვა დამავიწყდა, საბას როდის უნდა უთხრა?
- მგონი მოვიდა, უნდა გავთიშო, -ღილაკს დააჭირა ანამ და ოთახში შემოსულ მომღიმარ მეუღლეს შეეგება.
-
- მუსიკის ჰანგებს აყოლილები ამოძრავებდნენ სხეულებს, ხალხით სავსე დარბაზის შუაგულში იდგნენ და ყველასგან გამოირჩეოდნენ, წამითაც არ აშორებდნენ მზერას ერთმანეთს...
- მგონი დღეისთვის საკმარისია დედიკო, არ მინდა ჩემი პატარა გადაიღალოს, -ეშმაკურად ჩაიცინა საბამ, ზურგს უკან მოექცა და მუცელზე დაადო ხელი, თავით მხარზე მიეყრდნო ანა და გაიღიმა.
- შენ ხომ ვერაფერს გამოგაპარებს კაცი, გუშინ დილით გავიკეთე ტესტი, როგორ გაიგე?
- დაკვირვებული და ჭკვიანი ქმარი გყავს, -ხმაში სიამაყე გაერია საბას, -წავიდეთ? ჩემს გოგონას დასვენება სჭირდება.
მის მკლავებში დატრიალდა ანა, სიხარულიგან გაბრწყინებულ თვალებში ჩახედა ქმარს და ღიმილისგან გაპობილ ბაგეებზე დაეწაფა.
-
დ ა ს ა ს რ უ ლ ი