არვიცი როგორ ჩამეძინა არც ის ვიცი რამდენი ხანი მეძინა როდესაც თვალები გავახილე მოსაღამოვებული იყო.საწოლიდან ავდექი სამზარეულოში გავედი წყალი დავლიე და ისევ ჩემს ფიქრებს დავუბრუნდი,ამჯერად ჩემს ფიქრებიში დემნა საერთოდ აღარ იყო,მხოლოდ დედა.დედაჩემი რომელმაც ბევრი რამ გადაიტანა რომელსაც საშინლად მოექცნენ.
მე კი ამის შესახებ მხოლოდ დღეს გავიგე ჩემს თავზე ძალიან ვბრაზობდი ანდრიას ასე უხეშად რომ ვექცეოდი,მან ხომ ერთი წელი ტანჯვაში გაატარა.ხო კი ვთქვი რომ ჩემს ფიქრებში დემნა არ იყო მაგრამ არა დემნაც იყო როგორც ჩემს ცხოვრებაში შემოვიდა უეცრად ისე შემოვიდა ჩემს ფიქრებშიც.
კი მაგრამ რატომ ასე რატომ მოხდა.
რაც დემნა და მისი ოჯახი გავიცანი იმის შემდეგ ჩემი ცხოვრება აირია თავდაყირა დადგა.დადიანებმა ჩემი ოჯახი გაანადგურეს მე კი მათსას გავანადგურებ პირობას გაძლევ დედა.შენს გამო შურს ვიძიებ ამას გპირდები.ცოტახანი ტელევიზორს ვუყურე შემდეგ კი მდივანზე წამოვწექი და დამეძინა.
დილით ხმაურმა გამაღვიძა ადგომას ვაპირებდი როდესაც სამზარეულოდან ანდრია გამოვიდა ყავით ხელში,როგორც კი ანდრია დავინახე ფეხზე სწრაფად ავდექი და ტირილით ჩავეხუტე.
-ძმაო..
-დაწყნარდი რატომ ტირიხარ.
-მაპატიე.
-საპატიებელი არაფერი გაქ,პირიქით დამნაშავე მევარ ასეთ დროს რომ მიგატოვე და სიმართლე არ გითხარი.
-ასე რატომ მოხდა?მაინც და მაინც ჩვენს ოჯახს რატომ დაემართა ეს.საიდან იცნობდა დედაჩვენს ის ნაძირალა.
-ყველაფერს მოგიყვები ოღონდ გთხოვ დაწყნარდი და დაჯექი.
ანდრიამ მდივანზე დამსვა და გვერდით მომიჯდა.
-მიდი მომიყევი.
-დედა და მამა დადიანების კომპანიაში მუშაობდნენ მაშინ ძალიან გვიჭირდა გივი დადიანი მან დედას თვალი თავიდანვე დაადგა დედას უთხრა რომ თავის ცოლს გაშორდებოდა და თვითონ მოიყვანდა ცოლად მაგრამ უარი მიიღო რადგან ჩვენს მშობლებს ერთმანეთი ძალიან უყვარდათ.
უარის მიღების შემდეგ გივი გაბრაზდა და დედა...
-კარგი გაჩუმდი.
-დემნას საიდან იცნობ.
-დემნას ძმა ირაკლი ტასოს შეყვარებულია.ირაკლის წვეულებაზე რომ წავედით იქ გავიცანი,მან მე გადამარჩინა.
-რისგან გადაგარჩინა.
-ტყვიიაგან.
-გესროლეს?ვინები იყვნენ მითხარი!
ფეხზე წამოდგა.
-დაჯექი.არვიცი ვინები იყვნენ მაგრამ მან გადამარჩინა.
-კი მაგრამ რატომ გადაგარჩინა.
-არვიცი ალბათ დანაშაულის გამოსწორება უნდოდა მამამისის გამო თავს დამლაშავედ გრძნობდა.
-არა არა.პირიქით მას შურისძიება უნდოდა.
-შურისძიებაზე გამახსენდა.ძმაო მინდა რომ დადიანები დავსაჯოთ რაც გაგვიკეთეს...
-დავსჯი.
-დემნა ჩემია!მან მე მომატყუა მასზე შურს მე ვიძიებ.
-არა შენ ამ ყველაფერში არ გაგრევ.
-დიდიხანია რაც გარეულივარ.
-შენ რას გააკეთებ როგორ იძიებ შურს დემნაზე?მე გავაკეთებ ყველაფერს მე მოვაგვარებ.
-არა დემნა ჩემია!
-მასზე შურისძიებას როგორ აპირებ!
-არვიცი რამეს მოვიფიქრებ.ისე წეღან რა შურისძიება ახსენე დემნას შური რაზე უნდა ეძია?
-არვიცი უბრალოდ ვთქვი.
-რახდება რამეს მიმალავ?
-არა მია არაფერს არ გიმალავ.
-მატყუებ.
-არ გატყუებ მეთქი.
-ძმაო ყველაფერი უნდა ვიცოდე.გთხოვ...
-მე მის დას რაღაც გავუკეთე.
-ანას?ანას რა გაუკეთე?
თავი დაბლა დახარა და ცრემლები წამოუვიდა.
-არა...შენც იგივე გაუკეთე?რაც გივიმ გაუკეთა დედას?
-არა უფრო საშინელი რამ.
-ამოღერღე ბოლოსდაბოლოს.
-როდესაც ჩვენი მშობლების სიკვდილის მიზეზი გავიგე შურისძიება გადავწყვიტე. ჩემი მიზანი ანა იყო.მას თავი შევაყვარე ჩუმათ ვხვდებოდით ერთ დღეს მასთან დავწექი და მივატოვე იმ დღის შემდეგ აღარ მინახავს.
-რა?რაქენი?რისგან განსხვავდები გივისგან!მასზე შური ასე იძიე?ანას ხო არაფერი არ დაუშავებია ასე რატომ მოექეცი.შენც ისეთივე ნაგავი ხარ როგორც გივი.
-ვნანობ მართლა ვნანობ.
-ნანობ! იცი წვეულებაზე შენი სახელი როცა გაიგო ცუდად გახდა როცა გაიგო ვინ ვიყავი ვისი და ვიყავი....ასე არ შეიძლება მართალია შურისძიება მინდა მათზე მაგრამ ამგზით?არა!დემნა ასე რომ მომქცეოდა რას იზავდი!?
-მოვკლავდი.
-შენ კი ცოცხალი ხარ რატომ რისგამო?!
-მია!
ფეხზე ავდექი ბოტასები ჩავიცვი და სახლიდან გავედი.ანა არაფერ შუაში არიყო მას არაფერი დაუშავებია!
მანქანაში ჩავჯექი და დადიანების სახლში წავედი არვიცი იქ როგორ მივედი იმ სახლში სადაც ჩემი მტრები ცხოვრობდნენ.როცა მათ სახლში მივედი და კარებზე დავაკაკუნე მსახურმა სახლში შემიპატიჟა,მისაღებში ანა იჯდა და ყავას ვავდა როგორც კი დამინახა მაშინვე ჩამეხუტა.
-მია როგორ ხარ.
-კარგად.
-მოდი დაჯექი.
მის დანახვაზე ცრემლები წამომივიდა.
-რამოხდა?რაგატირებს დემნამ გაწყენინა?
-მაპატიე.
-რა გაპატიო,რამოხდა.
-ვიცი,ყველაფერი ვიცი.
-ღმერთო ჩემო რაიცი გამაგებინე.
-ასეთი კარგი როგორ ხარ?იმ ყველაფრის შემდეგ რაც ანდრიამ გაგიკეთა ასე თბილად რატომ მექცევი?
-რაა?
-ვიცი ანდრიამ მომიყვა.ბოდიში.
-ბოდიშს ნუ მიხდი.
-კარგია რომ თავს არაფერი დაუშავე.
როგორც დედამ.
-რატომ უნდა დამეშავებინა ჩემი თავისთვის რამე?მართალია ანდრიამ მომატყუა არასდროს ვყვარებივარ მაგრამ მე მიყვარდა ეს არაფერია იმასთან შედარებით რაც მამამ გაგიკეთათ მე მინდოდა ეს მაგრამ დედაშენს არა.
-ასე არ შეიძლება.მე დემნას ვუთხარი რომ დადიანებზე შურს ვიძიებდი და ამას გავაკეთებ მაგრამ შენ მათ არ გავხარ შენ სხვა ხარ.ჩემს ძმას ეს არ უნდა გაეკეთებინა.
-ჰო არუნდა გაეკეთებინა მაგრამ გააკეთა,ამას ვეღარ შევცვლით თან იცი მადლობელიც ვარ მისი.
-მადლობელი ხარ?რატომ.
-მან მე ისეთი რამ მაჩუქა რასაც ვერავინ მაჩუქებდა.
-რაგაჩუქა.
-ირმა დეიდა.
ანამ მოახლეს დაუძახა.
-გისმენ შვილო.
-ლიზი მოიყვანე.
-კარგი.
-ლიზი?ლიზი ვინა?
-მია მე შენ გენდობი.რასაც ახლა გაიგებ და ნახავ ანდრიამ არ უნდა გაიგოს არასოდეს.
-კარგი.
-მპირდები?
-კი გპირდები.
მალე ირმა ბავშვით ხელში დაბრუდა და ანას მიუყვანა.
-მია ეს ლიზია ჩემი და ანდრიას ქალიშვილი.
-რააა?
-გავს ხო.
-ანდრიას შვილი?
-ჰო.
-შვილი გყავთ.ანდრიამ იცის ამის შესახებ?
-არა.
-ეს ბავშვი.
ანას ბავშვი გამოვართვი და ჩავეხუტე.
-ეს ბავშვი მაძლევს სიცოცხლის გაგრძელების საშვალებას.
-რამდენი თვისაა.
-ცხრა.
-თვალები ანდრიასიაქ.
-ჰო.
-არგინდა რომ უთხრა ანდრიას?
-არა არავითარ შემთხვევაში. ვაპირებდი თქმას მაგრამ ის ხომ ჩემთან შურისძიების გამო იყო მას არ ვყვარებივარ ამიტომ ბავშვიც არმოუნდება.
-ასე არაა რომ გაიგებს ამას...
-არა მია.ლიზი იმიტომ გაჩვენე რომ გენდობი ამას ანდრიას არეტყვი თან უკვე დამპირდი.
-დემნამ იცის?
-კი.
-რატომ დამეხმარა მაშინ...
-არვიცი მაგრამ ის ვიცი რომ დემნა არაფერ შუაშია.
-არა არის და პირველი ვისზეც შურს ვიძიებ დემნაა.
-არგინდა.
ბავშვი ანას დავუბრუნე ფეხზე და წასასვლელად მოვემზადე.
-კარგად საყვარელო.
ბავშვს ვაკოცე და სახლიდან


5 ნაწილი სავარაუდოდ პარასკევს საღამოს დაიდება.