- შენიაზრით რასაკეთებ? მეკითხება ძარღვებ დაბერილი
- მე ? რასუნდა ვაკეთებდე ? ვკითხე გაკვირვებული, არმინდოდა სუსტი გამოვჩენილიყავი მის თვალში, არმინოდა შეემჩნია ჩემი შიში მისმიმართ,
- რა უფლებით გეხება ? გეკითხები გოგო რა უფლებით’
- ნუ ყვირი სანდრო! ხმას დაუწიე! არც მე დამიკლია ყვირილი
- მე დავუწიო? მე მიყვირი თუ მეჩვენება ?
- გიყვირი! შენ არგაქვს უფლება მიყვირო ან გამიკონტროლი საქციელი! თუმინდა ხელს მოვხვევ ვაკოცებ ანდაც მასთან… სანდრომ სათქმელი არცდამამთავრებია წამსვე მაჯებში ჩამავლო ხელი და კარს მიმაკრო’ ხელს ისე მიჭერდა რაღმე სისხლი გამიჩერდა
- აბა გაბედო დასრულება! ენას ამოგაცლი გაიგე ?
- სანდრო გიჟიხარ? გამიშვი ეხლავე მტკივა ხელი! ვუყვიროდი რაც კი შემეძლო, მაგრამ მისთვის სულერთიიყო,
- შენს სიახლოვეს არდავინახო! შენ ჩემიხარ გესმის ? წყობიდან არგამომიყვანო იციდე !
- შენ ვინხარ ? მე არავისი ვარ! მითუმეტეს შენი არასდროს ვიქნები სანდრო! ამაზე არც კი იოცნებო, სწრაფადვე დავუსხლდი ხელიდან და მისწინ დავდექი, არვიცი ამდენი გამბედაობა საიდან მაქვს შიშის მიუხედავად მაინც რომ გაბედულად ველაპარაკები!
- მაგასაც ვნახავთ თუარიქნები ! დედასშ*ვე*ი კარი ღრიალით გაიჯახუნა და წავიდა’ მგონი ეს ავადმყოფია, გავიფიქრე და საწოლზე უღონოდ დავწექი, მალევე ჩამეძინა,
ალბად საღამო იქნებოდა გოგონები რომ დაბრუნდნენ, პირდაპირ ჩემსკებ წამოვიდნენ სამზარეულოში, მე კი მშვიდად ვამზადებდი სალათს,
- შენ წამოგყვა არა ? უკან გამოგყვა როგორც კი წამოდი’ მეკითხება ნანუკა, მეც გადავწყვიტე რომ ყველაფერი მეთქვა
- კი მე გამომყვა
- რაუნდოდა ? საუბარში ჩაერთო ნინიაც
- გიჟია! ჩემიხარ და რასქვია სხვამ მოგკიდა ხელიო
- რაო? როდის გახდი მისი? რანაირად? რაგამოვტოვე ? ცოფებს ყრიდა ნინია,
- ყველაფერს მოგიყვებით ვეუბნები დაღონებული, მცხვენია ჩემი საუკეთესო ადამიანების მოტყუებისთვის, თავს დამნაშავედ ვგრძნობ რომ მათ დავუმალე სანდროს შესახებ,…გაოგნებულები მისმენდნენ, ვხედავდი როგორ გადადიოდათ სახეზე ფერები ნინის და ნანუკას თვალები ბრაზისგან უნათდებოდათ ხოლმე,
- და ამდენი რამ დაგვიმალე ? ბრაზით მეკითხება ნინია
- მეგონა სანდრო აღარგამოჩბდებოდა’ ვეუბნები დამწუხრებული
- ეხლა ყველაფერი გასაგებია
- რა არის გასაგები ნანუკა? ვკითხე დაეჭვებული
- გავიგონე სანდრო როგორ ესაუბრებოდა გიოს
- და რას ეუბნებოდა? გაკვირებული კითხულობდა ნინია
- მარიამის სახელი ახსენა როგორარისო გიორგი ეჩხუბებოდა თავი დაანებე ნუ გაუნადგურევ ცხოვრებასო უყვიროდა’ მე არმეგონა შენზე თუ იყო ლაპარაკი’ მეუბნება დამწუხრებული ხმით
- არაუშავს ნანუკა! სანდროსთან არაფელს ვაპირებ დამიჯერე!
- შენ არიცი ეგ როგორია მარ, გიჟია ნამდვილი,
- არც ეს ჩამოუვარდება! მკარად თქვა ნინიამ და მე გადმომხედა’
***
გემრიელად მივირთვით გოგონებმა, არც გიორგი და სანდრო გამოჩენილან, უსაქმურად მივწოლოდით მდივანს და ტელევიზორს ვუყურებდით, როცა ჩემმა გიჟმა დაქალმა წამოიყვირა და ხტუნვახტუნვით ახტა მდივანზე,
- გოგო სულ გააფრინე ? სიცილით ეუბნებოდა ნინია
- წამო რა კლუბში წავიდეთ, ეშმაკურად იცინოდა ნანუკა
- გიომ როგაგიგოს ჰოიცი რო მოგკლავს
- კაი რა ვერგაიგებს’ წავიდნენ ალბად ჰოუყურებ აქ არცმოსულარიან და წავიდეთ გთხოვთ’
- არმიყვარს კლუბები და არწამოვალ თქვენ წადით თან სულ კლუბში რაგვინდა ?
- ამერთხელ წავიდეთ, მერე ისედაც ჩემი იუბილე მოდის და ალბად მთაში ვიქირავებ სახლს! მეუბნება ნანუკა იმის იმედით რომ წავყვები
ჯანდაბას თქვენი თავი, წავიდეთ! ვეუბნები და მოსამზადებლად მივდივარ!

***
ბათუმის ერთ-ერთ პრესტიჟულ ადგილას მდებარე კლუბში მივედით, ისეთი სიტუაცია იყო წამშივე მომინდა იქიდან გამოქცევა, ხასიათზე მოსასვლელად რამოდენიმე ჭიქა დავლიე ვიცეკვე კიდეც მაგრამ როცა მომწყინდა წამოვედი, გარეთ წვიმდა ამიტომ ცოტაზე ფეხით გავლა გადავწყვიტე, ძალიან მიყვარდა ზაფხულის წვიმა რომელიც გასველებს თან გცივა თან გცხელა, ემოციების მოზღვავებას ვგრძნობდი, მენატრებოდა დედა რომელიც უკვე ერთი თვე გასულიყო მის უნახავად, მინდოდა მისთვის ყველაფერი მომეყოლა რაც ჩემს თავს ხდებოდა მაგრამ თავს ვიკავებდი მისი ანერვიულებისგან.
ჩემი ვარდისფერი კაბა სულ დასველებულიყო წვიმაში, ტანზე საკმაოდ კარგად მქონდა მოტმასნილი, თმებიდან კი წურწულით მომდიოდა წვიმის წვეთები. მივდიოდი ბათუმის შუა ქუჩებში წვიმაში რომლებსაც ყვითელი მბჟუტავი სინათლეები ანათებდა, ჩემს ფიქრებში გართულს ვერ შევამჩნიე როგორ მომიახლოვდა სანდრო, და როგორ ამომიდგა გვერდით, მიყურებდა მეკი მას ვუყურებდი და ინტერესი მკლავდა’ რაუნდოდა ? რატოგადამეკიდა ? გული მხოლოდ ამორ კითხვას მისმევდა,
- სულ სველიხარ მარიამ’ მეუბნება თბილი ხმით,
- მერე რა ესხომ ზაფხულია წვიმაა
- იცი რომ ბავშვიხარ?
- რატომ ? იმიტომ რომ წვიმაში მიყვარს სიარული? თუ იმიტო რო არგემორჩილები? ვეუბნები ეჭვნარევი მზერით
- ოჰ მარიამ!
- მომიყევი შენზე რაიმე სანდრო ‘ მეჰომ არაფერი ვიცი შენზე ?
- რაგაინტერესებს ?
- ყველაფერი !
- მოსკივში დავიბადე! სანდრო ხუციძე 28 წლის, მხოლოდ სკოლა მაქვს დამთავრებული,
- სულ ესარის ? ვეკითხები გაკვირვებული’
- კიდე რაიმე უნდა იყოს ?
- რას საქმიანობ?
- შენთვის საინტერესოს არაფელს! მკარად გადმომხედა, მისი მზერიდან მივხვდი რომ უნდა გავჩუმებულიყავი,. ეხლა უფრო დამაინტერესა რას რაქმიანობდა,

მივდივარ წვიმიანი ბათუმის ქუჩებში და გვერდით მომყვება სანდრო, რამოდენიმე ხანი ხმას არცერთი ვიღებთ, შემდეგ კი სანდრო არღვევს სიჩუმეს, რონელიც ჩვენშორის იყო გამეფებული
- გინდა ატრაქციონებზე წავიდეთ?
- რა ? ვუყურებ და მასში ბავშვს ვხედავ თვალებაციმციმებულს, ხან დემონია ხან ბავშვი ვერგავიგე მისი ვერაფელი
- ჰო წავიდეთ და გავერთოთ ! მეუბნება და სიტყვის თქმას არცმაცდის ისე მკიდებს ხელს და ქუჩის მეორე მხარეს გადავყავარ, ტაქს ურეკავ, ხუთწუთიანი ლოდინის შენდეგ კი ტაქსიც მოდის და გზას ვადგებით, არვიცი რატომ მივყვები, რას ველი მისგან, მაგრამ ჯანდაბას დაე იყოს ისე როგორც გვაწერია! ჩემს ფიქრებში გართულს ტაქსის მძღოლის ხმამ დამაბრუნა რეალურ სამყაროს
- ბაბუ რაკარგი წყვილიხართ! შემოგევლეთ თქვენ!
- მადლობა ბაბუ! ნასიამოვნები ეუბნება სანდრო და ხელს მხვევს’
ეხლა ამას თავს გავუტეხავ ვფიქრობ და უსიამოვნოდ ვფართხალებ მაგრამ მისი მკლავებისგან მაინც ვერვიხსნი თავს
- თქვენნაირებმა უნდა ამრავლოს ბაბუ ეს ქვეყანა! ამბობს მძღოლი და ბედნიერი შემოგვყურებს’… ესკაცი მგონი ვერაა რაშეგვატყო წყვილის ნეტა ვიცოდე ვფიქრობ ჩემთვის, სანდროს ხელი მაღიზიანებს ისიც თუ როგორ მიჩქარდება გულისცემა მისგვერდით, რაც არც მას გამოჰპარვია’

ატრაქციონებთან რომ მივედით თვალები ამიჭრელდა ყველაზე მინდოდა დაჯდომა, მართლა პატარა ბავშვივით ვიყავი, პირველად მანქანებზე დავჯექით’ სანდრო სულ მე მეტაჯებოდა, შემდეგ ეშმაკის ბორბალზე, საბზრიალოზეც კი ვიჯექით, თითქმის არაფელი დაგვიტოვებია, ბოლოს კი გასასვლელისჯენ დავიძარით დაღლილები და ბედნიერები’ გამიკვირდა სანდროს მეორე მე, ყოველთვის მკაცრ იერს ირგებს ეხლა კი თითქოსდა სხვა იყო ჩემგვერდით,.
- მგონი კარგიიყო არა ?
- კიი მართლაც კარგიიყო! ვეუბნები ბედნიერი ხმით
- მოდი სადმე ყავა დავლიოთ თან ვისაუბროდ
- კარგი!
- აქვე ახლოს საკმაოდ მყუდრო და სასიამოვნო გარემოს კაფეა და წავიდეთ’ ხელს მკიდებს და ისე მივყვარ კაფისკენ..მართლაც მყუდრო გარემო დაგვხვდა სასიამოვნოდ გრილოდა, ყავის არომატი კი თავბრუდამხვევად ტრიალებდა ჰაერში, მხოლოდ ირი ლატე შევუკვეთეთ და ერთმანეთის პირისპირ დავჯექით,
- არაფელს მეტყვი ?
- რაგაინტერესებს სანდრო ?
- ნებისმიერი რამ მარიამ რაც შენ გეხება!
- რატომ ? რატომგადამეკიდე ? რატომხარ ჩემით ესეთი დაინტერესებული? მართლა მაინტერესებდა ამკითხვაზე პასუხი
- მომეწონე’შენი ბავშვირობა მომწონს! მეუბნება გულწრფელი ხმით’ თვალებში მიყურებს თითქოსდა აინტერესებს ჩემი რეაქცია
- გინდა მაგ სიტყვებით დამიმტკიცო რო მოგწონვარ?
- არგჯერა ?
- არა! მე შენ არცკიგიცნობ წესიერად’ მხოლოდ ორი კვირაა რაც გაგიგაცნი სანდრო’ შენი მოწონება აფსურდია! ვუთხარი რასაც ვფიქრობდი და სწრაფი ნაბიჯებით გამოვედი კაფედან’ იქვე მდგარ ტაქსში ჩავჯექი და სახლის მისამართი ვუკარნახე და წავედი..
სახლში საკმაოდ გვიან მივედი’ პირდაპირ საძინებელ ოთახში გავეშურე’ ტანსაცმელი საწოლთან დავყარე და საწოლზე საცვლების ამარა დავწექი’..

***
ნახევრად გაბრუებული ჩავდივარ ქვემოთ, ნინია და ნანუკა უკვე ცივ ყავას მიირთმევდენ, მე კი თმებაჩეჩილი გავდივარ სამზარეულოშო რომ წყალი დავლიო,
- გოგო სულ ესე გვიან როგორ იღვიძებ? ან ამსიცხეში რაგაძინებს ? ცივი ყავით ხელში მეუბნება ნანუკა
- ძილი მიყვარს და რავქნა ‘ შენ ეგთქვი უნივერსიტეტი რომ დამეწყება ეხლა,
- ვაი ეგ ართქვა პროსტა
- ჰო მართლა დაბადებისდღეზე რასაპირებ? ვეკითხები, ისე მომინდა ცივიყავა მეც რომ გაკეთებას ვიწყებ
- ვფიქრობ ან მესტიაში წავიდეთ ვიქირავებ რაიმეს ანდა პიკნიკზე აქ
- ცოტა ძაან აცდენილი ჰოარაა აზრები ერთმანეთს, ვეუბნები სიცილით, ჩემს გაკეთებულ ცივყავას ვიღებ და მისაღებში ვბრუნდებით, ნინიასთან ერთად ვჯდებით მდივანზე
- დათო არშეგხმიანებია?
- არა ნინია, არგამოჩენილა, არცგამიკვირდება იმდღეს ისე წამოვედი რო მისთვის არცგამიხედავს
- კაი ბიჭი კია , კამპეტკა სუფთაა, სიცილით მეუბნება ნანუკა
- შენ გირჩევნია გიოს მიხედო გოგო , თორე ეგ რო გაიგოს მაგრად გაგიჭედავს მაგ ლაპარაკის გულისთვის ჰოიცი, სიცილით ეუბნება ნინია და ბოლო ყლუპ ყავასაც სვამს,
- დღეს რასვაპირებთ? გთხოვთ რაიმე წესიერი მოვიფიქროთ
- მოდი სახლში მოვაწყოთ ფართის პონტი არა ? აღტაცებული ამბობს ნინია
- შეიძლება მაგრამ მარტო ჩვენ სამნი?
- გიოც და სანდროც იქნება თავისთავად,
- მოდი დათოსაც უთხარი! მეუბნება ნანუკა
- და მერე სანდრო ? რომგაგიჟდეს ისევ? შეშინებული ამბობს ნინია
- მოიცა მე რა მაგის შიშს უნდა ვუყორო? ვამბობ გაოცებით, ტელეფონში დათოს ნომერს ვკრიბავ და სმს სწრაფადვე ვუგზავნი,, დათ ჩემთან გეპატიჟები’ პატარა არაორდინალურ წვეულებაზე საღამოს 7 საათზე’’ ვაგზავნი და ტელეფონს ვთიშავ