იმ ღამით ნახევარ თბილისში ელექტრო ენერგია გათიშული იყო.
თათასთან გვიანობამდე შემორჩენილი ტელეფონის განათებით სადარბაზოს კიბეებს მივუყვებოდი და ვფიქრობდი რომ მე-7 სართულამდე თავს ცოცხალს ვერ მივიტანდი.
ჩემი დაბადების დღე თენდებოდა. 12-ს 13 წუთი აკლდა.
- ლალო, არ გაბედო და დაბადების დღეს,კიბეებზე არ შეხვდე-ჩემს თავს ვებურტყუნები და უკვე ვხვდები მესამე სართულზე მყოფს როგორ მიჭირს სუნთქვა - მხოლოდ ამიტომ მაინც უნდა დაანებო თავი მოწევას, შე უტვინო ქალო
ზემოდან ნაბიჯების ხმა მომესმა და უცებ ჩემს გონებაში იჩას და ტაპასიას „ტერენა-ტერენა“ გაჟღერდა.
შემხვედრმა მაღალმა სხეულმა, კიბის დასაწყისში გზა დამითმო. ერთ ადგილას მყოფი, მშვიდად ელოდებოდა როდის ამოვივლიდი კიბეებს.
„ნეტავ ამ სიბნელეში განათების გარეშე რას ხედავ.მშვიდობიანად ჩაგევლოს ძმაო ჩემო.“
გზა დავულოცე სიბნელეში მოცულ სილუეტს, ამოვღოღდი და გვერდი ავუარე.
- ღმერთო!... ამოვიგმინე, როგორც კი ჩემი გათვლებით მეშვიდე სართულს მივაღწიე.
ჩანთაში გასაღების ძებნა დავიწყე და ათას ხარა-ხურაში ძლივს მოვიძე, გამარჯვებულის ღიმილით შევათამაშე ხელში.ის იყო გასაღები საკეტში უნდა მომეთავსებინა ჩემი კარისკენ ნაბიჯის გადადგმისას ფეხზე რაღაც რომ მომხვდა.
- ე...-წამოვიძახე და ტელეფონით დავანათე.
უზარმაზარ ქოთანში უამარავი სახის ჩემს უსაყვარლეს სუკულენტებს მოეყარათ თავი,რომელთაც ლამაზად გაფორმებული ბარათი ამშვენებდა. მაშინვე მივხვდი ვისი ნამოქმედარიც იყო-ჩემი გაბო..- წამოვიძახე სლუკუნით და ვეებერთელა ქოთანს წავეპოტინე.
გაბრიელი იგივე გამო- მთელი ჩემი ცხოვრების ადამიანია. მე-2 კლასში გადმოვიდა ჩვენს სკოლაში და მას შემდეგ ერთ მერხზე სხდომით დავამთავრეთ სკოლა. არ მქონია დღე გაბოს გარეშე.რაც კი რამ მახსოვს ჩემს თავზე, ყველა მოგონებაშია გაბო, საერთოდ ყველგან. ამ ეტაპზე ზემოთ აღნიშნული ვაჟბატონი-პიროვნება გერმანიაში იმყოფება სასწავლებლად. ამას ახლა გეუბნებით ასე მარტივად, თორემ წასვლამდე და მისი წასვლის შემდგომ 1 წელი დეპრესია მქონდა, ნუ იტყვით. როგორია შენი ყოველდღიურობის უდიდესი ნაწილი რომ შორს, ძალიან, ძალიან შორს მიდის შენგან. ვინმემ რომ კითხოს, დედამიწიდან რომელი პლანეტა უფრო შორსო-გაბოს გეტყვით.
ვიცოდი რომ არ დაავიწყდებოდა ეს დღე. მიუხედავად ჩვენი სიშორისა,მაქსიმალურად ვცდილობთ ორივე,რომ ერთმანეთს ეს მანძილი შევუმსუბუქოთ და სიშორე არ ვაგრძნობინოთ.
ვფიქრობ გამოგვდის კიდეც,თუმცა... ყოველ წამს, ჰაერივით მაკლია მისი ჩახუტება და მაიმუნობებიც კი, მუდამ სულს რომ მიმწარებდა ხოლმე.
სახლში ძლივს შესულმა მაშინვე შემოვდგი სამზარეულოს დახლზე ჩემი სილამაზეები და ტელეფონს დავტაცე ხელი
პირველივე ზარზე მიპასუხა.
- რა ლამაზი დღეა!... რა ნათელი მზეააა... იმიტომ რომ დღეს ლეილააას... დაბადების დღეააა !!- ბოლო ხმოვანი ისე გააგრძელა სმენა რამოდენიმე პროცენტით უეჭველად დამიქვეითდა.
ეკრანიდან ჩემი საყვარელი გაბოს გაბადრული სახე მოჩანდა. ხელში კი დონატი ეკავა,რომელზეც 1 ცალი სანთელი აენთო და ისე მოეტანა კამერასთან, სული რომ შემებერა ალბათ ჩავაქრობდი კიდეც.
- როგორ ძალიან მიყვარხარ ! -ვუკივლე და ტუჩები კამერას მივაკარი
- ჩაიფიქრე სურვილი მიდი, ჩავაქრო თორე დონატს ვეღარ შევჭამ, ჩაიწვა სანთელი.
თვალებს ვხუჭავ და სურვილს ვუთქვავ,
- ჩააქრეე-ჩავძახე და მანაც მაშინვე შეუბერა სული
- ლეილა გავიგონე იცოდე- მაშინვე დავუქნიე კამერაში თითი
სასაცილოდ მეკრიჭება და „ჩემს“ დონატს გემრიელად კბეჩს.
- მოგეწონა საჩუქარი?-წარბები ამითამაშა და გემრიელად აამუშავა ყბები
- ძალიან გაააბ, ისეთი ლამაზია და იმდენია. ხო იცი რო სულ მინდოდა
- ხო და მაგიტომ მოვატანინე
- ვაიმე გაბ, აქ დენი არაა, ხო მეტყობა სიბნელეში რომ ვარ, საწყალი ის კურიერი მეშვიდეზე ფეხით ამოიტანა,თან ჩამცდა კიბეებზე, მგონი ეგ იყო. რომ მცოდნოდა მადლობას მაინც ვეტყოდი
- ჰმმ...ეგ არაფერი, უნდა მიეჩვიოს, თან იცის რა საქმეში დამეხმარა და...-უკვე თითებზე შემორჩენილ შოკოლას მიეტანა ვაჟბატონი.-მარტო ხარ?
- ჰო, დედა არაა... ვერ მოასწორ ჩამოსვლა ლელასგან და ვარ ასე მარტო.
- ის უმაქნისი სადაა,მარტო რომ შეგახვედრა შენ დაბადების დღეს?
ის იყო გაბომ წინადადება დაამთავრა, სახლის კარი შემოიგლიჯა და თათა,რომელიც ნახევარი საათის წინ სახლში დავტოვე.შამპანიურის ნჯღრევას რჩება და სანამ რამის გააზრებას მოვასწრებ, შხეფები მე და მთელს სახლს გვეწუწება.
- გილოცავ !...-ყვირის და ჩემკენ მორბის, მეხუტება და მაშინვე ბოთლს იყუდებს.
- აი ამ ყველაფერს დილას შენ დაალაგებ, მადლობა გენაცვალე
- თამრიკოო- ტელეფონიდან ისმის უყურადღებოდ დარჩენილი გაბოს ხმა
- თამრიკო და ჭირი შენ !- ტელეფონის ეკრანს დაეჯღანა გადარეული და იქვე დივანში ჩაესვენა-აუ, მართლა ყველაფერი გაწუწულია-სახე შეჭმუხნა და სიბნელეში ხელების ცეცებით დაიწყო მაგიდის ძებნა,ბოთლის დასადებად-აუ რა უნდა გითხრა ! იცი ვინ შემხვდა სადარბაზოსთან? ჩემი „ფლეში“ პირდაპირ თვალებში შევანათე
- ვინ?
- დათუჩელა
იმ წამს ოთახში სამარისებული სიჩუმე ჩამოვარდა.

„დათუჩელა“-როგორც თათამ მოიხსენია სრული სახელით-დათა არაბულია.
დათა არაბული კი,როგორც დღეს მოდაშია, ჩემი სკოლის პერიოდიდან მოყოლებული ქრაშია და გაბოს ოჯახის ახლობელი.
კარგად მახსოვს და ალბათ,არც არასდროს დამავიწყდება ის ზაფხული,როცა პირველად შევხვდით. ჩვენ მე-10 კლასი დავხურეთ, ის 1 კურსის სტუდენტი იყო.გაბოსთან ვიყავით აგარაკზე წასულები. თათას მაშინ არ ვიცნობდით. 2 დღით,სრულიად მოულოდნელად დაგვადგა და ასევე მოულოდნელად გამაბრუა.იმ დროს გაბოს და დათასაც არ ქონდათ ისეთი ურთიერთობა,როგორც ახლა.თუმცა ფაქტია, გაბომ მაშინვე გამშიფრა და მირჩია,დათაზე ბევრი არ მეფიქრა- „ცოტა სხვანაირი ტიპია“-ო.
ცოტა სხვანაირი ნამდვილად იყო არაბული,რომლისთვისაც მე, იმ პერიოდში, ერთი პატარა გოგო ვიყავი, თუმცა დროის მიუხედავად, ჩემი იარლიყი არც შეცვლილა.მას შემდეგ,რამოდენიმეჯერ მოგვიწია ერთად საღამოს გატარება-გაბოს აგარაკზე, მის დაბადების დღეზე, ახალ წელს და ბოლოს გაბო გავაცილეთ ერთად.
ამდენი ხნის შემდეგ, არაბულის სახელის გაგონებაზეც კი, ისევ ის ვბრუბდები. გაბოს რჩევის მიუხედავად, ძალიან, ძალიან ბევრი ვიფიქრე მასზე.
არაბული ძალზედ სერიოზული და ბევრის თვალში ზედმეტად უჟმურიც კი იყო.ყველა სიტუაციაში,ყურადღების ცენტრში.გართობის მოყვარულიც გახლდათ, მახსოვს ერთ ახალ წელს, როგორ დაიმხო თავზე მთელი სახლი,საშინლად ნასვამმა, ის ახალი წელი განსაკუთრებით მახსოვს,იმ წელს თავისი შეყვარებულით გვესტუმრა.კი, -ით და არა -თან. ქალბატონი ისე იყო მთელი საღამო არაბულს აკრული, გეგონებოდათ რომ ტკიპა იყო და არაბულს მთელს მარცხენა მხარეს ჰყავდა მიკრული,ვერ გეტყვით აღნიშნული სისხლს წოვდა დათას თუ ათუხთუხებულ ჰორმონებს, მაგრამ იმ საღამოს, მეც კი გამომწოვა მთელი საახალწლო განწყობა.
მაგრამ მინახავს დათა არაბული, ძალიან...ძალიან თბილი და მოსიყვარულე თვალებით, ღიმილითა და გრძნობებით,როდესაც თავის უმცროს, 4 წლის ძმას ეთამაშებოდა.
განრისხებული,როდესაც გაბრიელი დაჭრეს.
მინახავს ძალიან ნაღვლიანი,როდესაც გაბოს ვაცილებდით.
უკვე 2 წელი სრულდებოდა,რაც ძმაოჯანი გერმანიაში იყო და შესაბამისად ამდენივე, რაც დათა არაბული არ მინახავს.
მაგრამ აი აქ, თავში,არასდროს წყდება ფიქრი მასზე. როგორც კი თითქოს და ოდნავ მიიძინებს ფიქრები, მაშინვე რაღაც ხდება, სადღაც გაიჟღერებს მისი სახელი და მორჩა... იმ წამს ნახლდება, იღვიძებს ყველაფერი.
სწორედ ისე, როგორც ახლა.
- შენ რო ვერ გაიგო, უბანში ისე ვერ გაიაროს კაცმა-ფიქრებიდან გაბოს ჯუჯღუნმა გამომიყვანა
- გაგიხსმეს ეგ თავი-მიაწყევლა თათამ და ტელეფონში ჩაძვრა.
- კაი წავედით გაბ, გამეთიშება ტელეფონი საცაა, ძალიან დიდი მადლობა,მიყვარხარ გულში
- მეცო, მეცო- კოცნა გამომიგზავნა და ეკრანიდან გაქრა.
- კი ვერ მივხვდი რომ არ უნდა წამომეყრანტალებინა-ამოიწმუკუნა თათამ
- კარგი რა თათუჩი, დაიკიდე. წამო დავწვეთ თორე ხვალ სემინარი მაქვს და თავს ვერ ავწევ.

იმ ღამით, ერთი წამით არ მძინებია. ძველი ალბომივით გადავავლე თვალი ჩემს გონებაში აწყობილ დათას „კოლაჟს“ და საკუთარ თავზე ნერვებ მოშლილი, რიჟრაჟზე ფეხზე წამოვხტი.
დაბადების დღე არ აღმინიშნავს,ისევე როგორც წინა 2. გაბრიელის გარეშე ნამდვილად არ მქონდა „მუღამი“. მიუხედავად ამისა, მთელი დღის განმავლობაში ვიღებდი მილოცვებს ახლობლებისგან, კურსელებისგან, კლასელებისგან და უცხოებისგანაც კი.
23:59 იყო ჩემი ტელეფონი ხმა რომ გავიგე
„გილოცავ, გაიზარდე <3 “
ნომერი მაშინვე თათუს ჩავუგდე, „ნომრების ბაზის“ მხეცი იყო. არავინ მოიძებნაო...
- ტატო იქნება გოგო- მირეკავს უცებ.
- დაბლოკილი მაქვს მაგის ნომერი თათ- საწოლზე ვიწექი და მოჭუტული თვალებით ჭერს ვუყურებდი.
- -ეგ იქნება, აბა ვინ ?! დაბლოკილი რომ გყავს მაგიტო მოგწერა მაგ ლოქომ სხვა ნომრიდან
- კაი კაი, წავედი.
მაინც არ მეგონა ჩემ კურსელს ტატოს,რომელსაც ვითომ და მზე და მთვარე ამოსდიოდა ჩემზე ამდენი მოეხერხებინა, მითუმეტეს რომ გაბომ რომ გაიგო,უკვე მაწუხებდა „მიხედილიაო“ შემომითვალა. არ ვიცი იქედან რა ქნა ან როგორ, მაგრამ ტატო ამაშუკელი, იმის შემდეგ 3 მეტრიანი დისტანციითა ჩემთან.
***
ბოლო ფინალური ვწერე.
თბილისში უკვე ისე ცხელოდა ყველაფერს ოხშივარი ასდიოდა.
- დე !... ვკივი განწირული, როგორც კი სახლის კარი შევაღე- წყალი...
- გამისკდა ლალო გული, რა საქციელია, ტუტუცო- ლამის იყო დედაჩემს წყლის ჭიქა ხელში კი არ მოეწოდებინ,პირდაპირ სახეში შეესხა
- ჩემო სიყვარულო, წყლის ძალა მოგცეს ღმერთმა- ბაბუაჩემივით ჩავიდუდღუნე და ერთი მოსმით გამოვცალე ჭიქა.
- მასხარა...


მეორე დღეა უკვე გაბრიელი არ შემხმიანნებია, მემილიონედ ვურეკავ და არა... არ მპასუხობს.
ნეტავ ამის თავი მომცა ახლა, სულ ღერა-ღერა დავაცლიდი თმას.ხო უნდა გამიხეთქოს გული.

სიცხლისგან დაქანცულს, როდის ჩამეძინა არ ვიცი, თუმცა 12 ხდებოდა ტელეფონის ხმამ რომ გამომაღვიძე.
შენ დაგინთებ ახლა ჯოჯოხეთის ცეცხლს გაბრიელ !
- ვიცი რო მაგრად მიმასკივდილებ და მაგარი დან****ული მაქვს, მარა რაღაცა უნდა გთხოვო რა...-საშინლად დაღლილი სახით მიყურებდა გაბრიელი კამერიდან.
- კაი, გადავდებ, ფენა-ფენა თათხვის ლექციას. რა ხდება
- დათა- არ შემოუხედავს ისე წარმოთქვა სახელი
- რა დათა?
- წყნეთშია, რაღაც მოუხდათ ბიჭებს რა, ხო და ისეა სახლში ვერ მივა და ვერც სხვასთან წავა, მითუმეტეს მარტო
- სადაა ზუსტად - არც დავფიქრებულვარ ისე ვუთხარი
- წყნეთშია,მოგწერ მისამართს და აგარაკზე ადით.
გაბოს აგარაკის გასაღები ჩემთან აქვს დატოვებული და ზოგადად სანამ საქართველოში არ არიან, მე ვუვლი. გაბოსგან კი ვიცი, დათას დედა როგორი ემოციური ქალია და მივხვდი კიდეც რატომაც ვერ შეძლებდა სახლში მისვლას.
- კაი,გავემზადები უცებ და გავალ.გაბოს გავუთიშე, უცებ გადავიცვი და დედას სააფთიაქო ყუთს დავავლე ხელი.
ამასობაში მისამართიც მივიღე და მომლოდინე ტაქსიში ჩავხტი.
არაბულის მანქანა რომ შევნიშნე, მძღოლს გაჩერება ვთხოვე და მაშინვე გადავხტი.
გული ისე მიცემდა,ლამის იყო ამომვარდნოდა.
არ ვიცი, ალბათ იმის ბრალი უფრო იყო რომ 2 წელია თვალიც არ მომიკრავს მისთვის.
გარემო მოვათვალიერე და აშკარად არსად ჩანდა. მხოლოდ მაშინ მივუახლოვდი მანქანას და უკანა სავარძელზე უგონოდ მყოფი არაბულის სხეულს წავაწყდი. იმ სიბნელეში მაინც აშკარად ჩანდა თეთრ მაისურზე დიდი წითელი ლაქა
- დაჭრილია- იყვირა გონებამ და გულმა უფრო გამალებითა და შიშშეპარულმა დაიწყო ფეთქვა.
კარი საჩქაროდ გამოვაღე და პულსი შევუმოწმე, მაშინ პირველად გამიხარდა რომ დედას,რომელიც პროფესიით ქირურგია, ხშირად უწევდა ჩემი სამსახურში ტარება.
- დათა გესმის ჩემი?- თავი ოდნავ წამოვაწევინე და შუბლზე შევეხე, სიცხისგან იწვოდა.
- ჯანდაბა, ჯანდაბა...
წინა სავარძელს გავხედე და გასაღები ადგილზე იყო ჩატოვებული. მაშივე გადმოვინაცვლე საჭესთან და გაბოს დავურეკე
- ხო, ლალო...
- მისმიმე, მანქანა უნდა ვმართო...- ვითომ მარტივია არა? შიში მაქვს ისეთი?! მტრისას. მე და საჭე ყველაზე შორს ვართ ერთმანეთისგან. გაზისა და ტორმუზის პედალსაც კი ვერ ვარჩევ. სიჩქარეების გადამრთველის დანიშნულებას კი საერთოდ ვერ ვხვდები.
- ჯანდაბა-შემოილაწუნა გაბომ სახეში ხელი, ალბათ მიხვდა რა გასაჭირი იყო ჩემი ეს მდგომარეობა და რომ ნამდვილად არ ტრიალებდა იქ კაი ამბავი.-მოკლედ, გადაატრიალე გასაღები.
არ ვიცი აგარაკამდე როგორ ავედი, სად რომელი პედლისთვის დამეჭირა და საჭე საით გადამეტრიალებინა გაბრიელი კამერიდან მკარნახობდა.
ნაცნობი სახლის ჭიშკარი რომ დავინახე მკვეთრად დავატორმუზე და სასწრაფოდ გადავედი ჭიშკრის გასაღებად.როგორც შემეძლო ისე ახლოს მივედი სახლის კართან და ძრავი გამოვრთე.
- გაბო,დაგირეკავ-მის პასუხს არც დავლოდებივარ ისე გავუთიშე და მანქანიდან გადმოვხტი.
- დათა, დათა...-ვცდილობდი გონს მომეყვანა და მანქანიდან გადმოსვლაში დამხმარებოდა, მხოლოდ მის გმინვას ვიღებდი პასუხად.
არ ვიცი ეს ორ მეტრიანი სხეული რანაირად გადმოვიტანე უკანა სავარძლიდან, როგორ აღმოვჩნდი მის მკლავებქვეშ და როგორ შევიტანე საერთოდ სახლში.
პირველივე საძინებელში შევიყვანე. ის იყო საწოლთან მივედით, რომ თავი ვეღარ შევიკავე და მასთან ერთად მოწყვეტით დავეშვი სირბილეზე.
ერთი ამოვისუნთქე და გარეთ გავვარდი, სამედიცინო ყუთის მოსატანად.
საწოლზე ძლივს გავასწორე და ჭრილობის სანახავად მაისური გავუჭერი.
მხარში იყო დაჭრილი.
ერთიანად ამიკანკალდა მთელი სხეული.
ტყვია მქონდა ამოსაღები.
რამოდენიმე წუთი დამჭირდა სხეულის დასამშვიდებლად და თავის მობილიზირებისთვის შემდეგი პროცედურებისათვის.
ყურებში საშინელი ჟღრიალის ხმა მესმოდა, თვალებზე საშინლად მაწვებოდა წნევა.
მისი მხრიდან ტყვია ამოვიღე და ჭრილობა დავუმუშავე,გავუკერე და გადავუხვიე. ვერ ვიაზრებდი საერთოდ რას ვაკეთებდი, ან როგორ ვაკეთებდი. მომენტებში მის მისავათებულ სახეს ვუყურებდი და ვხედავდი, ტკივლიზე როგორ ჭმუხნიდა შუბლს.
მთელი ღამე არ მეძინა.
არ გაჩერებულა მისი ტელეფონი.დათას დედამ რომ დაიწყო რეკვა,მივხვდი რომ რაიმე უნდა მეღონდა და მოკლე შეტყობინება გავუგზავნე დათას სახელით, რომ აღარ ენერვიულა.
ძმრიანი საფენებით, მხოლოდ გამთენიისას დავუგდე სიცხე.
გონს ჯერ კიდევ არ მოსულა.
რიჟრაჟზე გაბრიელმა დამირეკა
- ლალო, როგორაა?- საწოლთან მიდგმული სკამიდან წამოვდექი და ფანჯარასთან მივედი, არ მინდოდა ხმაურზე გაღვიძებოდა
- სიცხემ ახლახანს დაუწია.გაბო რა ჯანდაბა მოხდა? იარაღით არის დაჭრილი, ჩემი ხელით ამოვუღე ტყვია გესმის?
- ლალო, ვერაფერს გეტყვი,მაპატიე რა... მადლობა რომ მანდ ხარ და მადლობა დახმარებისთვის
- შენ, ბიჭო მანდ სულ ხომ არ აურიე? ჯერ კიდევ მთელი სხეული მიკანკალებს გაბო, კიდევ კარგი არ იყო სეროზული ჭრილობა, რა უნდა მექნა, რომელი ექიმი მე მნახე და მისი ახლობელი რომ მომაბარე? იცი როგორ შემეშინდა უგონოდ მყოფი რომ ვნახე?- მთელი გავლილი ღამის ნაგროვებმა ემოციებმა იხეთქეს და ავტირდი.
- ლალო, გთხოვ დამშვიდდი რა, ხო იცი შენ მეტს მაგის თავს ვერავის ვანდობდი და ისიც ვიცი რომ მხოლოდ შენ შეძლებდი ამ ყველაფერს
- გაბრიელ, შენ თავს გეფიცები მოვკვდი წუხელ, შენც ხომ მაინც იცი ჩემი ამბავი ...
მძიმედ ამოახველა არაბულმა და მაშინვე მისკე შევბრუნდი.ოდნავ გაეხილა თვალები...
ტელეფონიანად მაშინვე მისკენ წავედი
- გაიღვიძა?
- დათა...-ამოვიჩურჩულე და შუბლზე ხელი დავადე, ისევ ოფლიანი იყო.- გაბო გათიშე და დაგირეკავ- ამოვიჩურჩულე და უკვე გამზადებული გაბრიელის მაისური მოვიტანე
- მოდი, ოდნავ წამოიწიე, მაისური უნდა გამოვიცვალოთ-უღონდოდ მყოფილი მისი სხეული წამოვწიე და ზედ მივიხუტე. ჩემს კისერზე ჰქონდა თავი ჩამოდებული და მძიმედ სუნთქავდა. წვალებით გავხადე სხეულზე მიკრული მაისური, ზურგი შევუმშრალე, სუფთა მაისურში, ფრთხილად გავაყოფინე ხელები და ბოლოს თავი.
მაისური როგორც კი მოშორდა მის სახეს, უკვე კარგად დავინახე მისი გახელილი თვალები. მოფხიზლებულიყო.
თითქოს ვერ გაერკვია ვინ ვიყავი...
ალბათ ვერც მცნობს, გავიფიქრე წამიერად და მაისური ზურგზე ჩამოვუწიე.ბალიში გავუსწორე და ფრთხილად მივაწვინე.
ტუჩების უცნაურ ცმაცუნზე მივხვდი რომ წყუროდა.
ტუმბოზე დადებული ჭიქა ტუჩებთან მივუტანე და ფრთხილად ავუწიე.
თან წყალს სვავდა და თან თვალს არ მაშორებდა.
ოთახში ჯერ ისევ მკრთალად იყო რიჟრაჟი შემოპარული.
- ლალო...-ტელეფონზე მიგდებული ტელეფონიდან მომესმა გაბოს ხმა,რომელსაც როგორც ჩანს არ გაუთიშია.
- უკეთაა, არ იდარდო- ტელეფონი ავიღე და კამერა არაბულთან მივწიე
- ვაა... გაბო- ჩახლეჩილი ხმით ამოთქვა არაბულმა და გაღიმებას შეეცადა
- ვახ ჩემი...- თითქოს ამოისუნთქო ჩემმა გაბომ და ამ ამოსუნთქვას ამოაყოლა ყველაფერი.
- გაბო გითიშავ- პასუხს არ დაველოდე უცებ გავუთიშე და ჩემი პაციენტისკენ მივბრუნდი
- როგორ გრძნობ თავს?-უცებ ამოვავლე სკამზე გადაკიდებული ნაჭერი ძმარში და შუბლზე დავადე.
- მცივა-ამოიგმინა არაბულმა
- არაფერია, არ იდარდო, ახლა წამალსაც დაგალევინებ და უცებ დაგიწევს, მერე ცხელი ჩაიც დავლიოთ და გათბები, მანამდე საბანიც დავიხუროთ
- შენ როგორ ხარ ლალო?- ოდავ შესამჩნევად გაიღიმა
- კარგად ვარ მე...
- ძალიან შეგაშინე?
- არაფერია, მთავარია რომ უკეთ ხარ. ხელი ეცადე არ ამოძრავო კარგი? თუ ძლიერი ტკივილი გექნება მითხარი, გამაყუჩებელს გაგიკეთებ.
მხოლოდ თავი დამიქნია და უფრო ფართედ გაიღიმა.
- ორი წუთით გავალ და ახლავე მოვალ
ოთახიდან სასწრაფოდ გამოვვარდი და სააბაზანოში შევედი. ცივი წყლის სახეზე შესხმამ ცოტა გამომაფხიზლა უძილობისა და დათო არაბულის ღიმილისგან.
ჯიბეში ჩაჩურთული ტელეფონი ამოვაძვრინე. საათი უკვე 8-ის წუთებს უჩვენებდა. დედა ცოტახანში გამოვიდოდა უკვე სმენიდან და სახლში რომ არ დავხვდებოდი ალბათ გაგიჟდებოდა. უნდა გამეფრთხილებინა
- ჰო, დედი...- მალევე გავიგე მისი გადაღლილი ხმა
- დე, გავდივარ მე თათასთან, უცებ მოვიფიქრეთ, გაბოს აგარაკზე ავალთ რამდენიმე დღე და სახლში რომ არ დაგხვდები არ იდარდო, კარგი?
- ლალო, ასე ადრიანად რა საჩქაროა დე, მოვალ და მერე ადით
- დე, ზურა ძიამ უნდა აგვიყვანოს და მერე ისიც გადის ქალაქიდან და ბარემ ავალთ რა- ერთ ზარში, იმდენი ტყუილი ვუთხარი დედაჩემს, უკვე ვგრძნობდი როგორ მეწვოდა კეფა.
- კარგი დედი, კარგი. ჭკვიანად იყავით, რამე თუ დაგჭირდეთ დამირეკე.
- მიდი სახლში და გამოიძინე დე, არაფერი დაგვჭირდება. მიყვარხარ.
საჩქაროდ გავუთიშე ნამუსისგან შეწუხებულმა და თათასთან გადავრეკე.
არ იქნებოდა ქალბატონის ასე ადრიანად გონში ჩაგდება მარტივი საქმე და არც შევმცდარვარ. რომ ვერაფერს გავხდი, მოკლე ტექსტური შეტყობინება დავუტოვე და მისი როლი გავაცანი ჩემს ტყუილში.
საძინებელში დაბრუნებულს არაბული საწოლში რომ არ დამხვდა გულმა რამდენიმე დარტყმა გამოტოვა, უცებ მოვავლე სივრცეს თვალი და იქვე, ფანჯრის რაფაზე ჩამომჯდარი დავლანდე.
ზურგით ფანჯრის ჩარჩოს მიწოლოდა და ეწეოდა, ჩემი ოთახში შესვლა ვერც კი შეემჩნია.
საწოლზე მიფენილ პლედს ხელი დავტაცე და მისკენ წავედი.
- არ შეიძლება შენი სიარული-ამოვიბურტყუნე და ჩემკენ მობრუნებულს პლედი მოვახურე
- ცოტა ჭირვეული პაციენტი ვარ
- შევამჩნიე- კოლოფიდან ერთი ღერი მეც ამოვაძვრინე და მოვუკიდე- ამას მოვწევთ და საწოლში კაი?- თავი დამიქნია და მზერა გარეთ გადაიტანა. მეც მის მსგავსად დაბალ ფანჯრის რაფაზე შემოვჯექი და ჩარჩოს მივეყუდე.
- წუხელ შენი ტელეფონი არ გაჩერებულა- ამოვიჩურჩულე და მზერა გავუსწორე.არც გამოუხედავს, თითქოს ფიქრებით სადღაც შორს იყო.- დედაშენიც რეკავდა და რომ არ შეშინებოდა შეტყობინება გავუგზავნე რომ მეგობართან რჩებოდი და არ დაგლოდებოდა.-დამნაშავესავით ამოვთქვი.
- მადლობა, ამისთვისაც და საერთოდ ყველაფრისთვის- მზერა მანაც გამისწორა- უკეთ ვგრძნობ თავს და დაისვენე შენც ცოტახნით, მთელი ღამე ისედაც მე მივლიდი.
- ვერ დაგტოვებ მარტო, სიცხე ძლივს დაგიგდე.მთელი ღამე ბოდავდი...
ჩამწვარი სიგარეტის ღერი გარეთ მოისროლა და წამოდგა. საწოლისკენ წავიდა და წამოწვა.
მე ისევ იქ ვიჯექი და მის ყველა მოძრაობას ვაკვირდებოდი.
- ლალო
- ჰოუ
- გთხოვ, აქ მაინც წამოწექი სულ ცოტახნით- თავით მის გვერდით, საწოლზე მიმანიშნა. ის იყო უარის თქმას ვაპირებდი რომ არ დამცალდა- გთხოვ, გპირდები არსად გავიქცევი და თუ ცუდად ვიგრძნობ თავს გეტყვი.
არ ვიცი რატომ, ალბათ გადაღლილობისგან და მისი „გთხოვს“ გამო საწოლისკენ წავედი და მის გვერდით წამოვწექი.
- დაიძინე მიდი ცოტახნით- მასზე გადაფარებული პლედი მეც გადმომაფარა და თვალები დახუჭა.
გვერდიდან ვუყურებდი მის სახეს და პირველად, ასე ახლოდან ვსწავლობდი მის თითოეულ ნაკვთს. როგორ იყო შეცვლილი და გაზრდილი ჩვენი პირველი შეხვედრის შემდგომ.ჩალისფერი თმა კვლავ დაბალზე ჰქონდა გადაპარსული. წვერი ოდნავ მოეშვა. წარბის ჩაყოლებაზე პატარა ნაიარევი ჰქონდა-ეს აქამდე არ შემინიშნავს, როგორც ჩანს იმ ორ წელში იყო შეძენილი, რაც არ შევხვედრილვართ.
მკერდი მშვიდად აუდ-ჩაუდიოდა. ალბათ ძინავს, გავიფიქრე და პლედის ქვემოდან ფრთხილად ამოძვრენილი ხელით შუბლზე შევეხე. უმალვე გაახილა თვალები.
-ლალო, დაისვენე, კარგად ვარ- ამოიგმინა და თავი ჩემკენ გადმოაბრუნა. პირდაპირ თვალებში მიყურებდა.
რომ მივხვდი რომ უაზროდ ჩავაჩერდებოდი, სწრაფად დავხუჭე თვალები და ქუთუთოებს ძლიერად ვაჭერდი ერთმანეთს, რომ არ გამეხილა და მის მზერაში არ ჩავძირულიყავი.

მერე ჩამეძინა.
ძილბურანში ვგრძნობდი თმაზე ფერებას, სადღაც შორდან ჩამესმოდა ჩურჩულით სიტყვები, რომელთაც გადაღლილი ვერც კი ვარჩევდი.
ცხელმა სუნთქვამ ჩემს კისერთან, ერთანად მომთენთა და უფრო ღრმად წამიღო ძილის სამყაროში.