#10

***
მაინც ავდივარ მესამე სართულზე. ირგვლივ სრული სიჩუმეა. კაბინეტამდე სპეციალურად ვწელავ გზას, რაღაც მომენტში მიბრუნებასაც კი ვფიქრობ, თუმცა რატომღაც ყველაზე მეტად ახლა არ შემიძლია.
რაღაცნაირად ვარ და ვერც ვხსნი რანაირად. გულით ისედაც მთლიანად მასთან ვიყავი, მაგრამ ახლა გონებაშიც კი მეპარება თითქოს. რამდენი მეორე მხარეა უკვე ვეღარ ვხვდები.
გავიჭედე. ვერც იმას ვხვდები რა უნდა გავაკეთო და თითქოს მთლიანად ვენდობი ინსტიქტებს.
უცნაური გულისცემა მაქვს. საერთოდ არ ვიცი იქ რომ შევალ რა უნდა ვუთხრა, არ მინდა წახვიდე თქო? ხო, არ მინდა, მაგრამ ასე ვერ ვიზამ ვერაფერს. ამის მეორე მხარეც ძალიან მალე იჩენს თავს გონებაში. ესაა მისი დამტკიცების პირველივე წამი? მიდის და მორჩა. ჩემიდანაც ასევე წავა მეორედაც. აქამდეც ვხედავდი როგორ შეუძლია ყველაფერი და კიდევ დავრწმუნდი ახლა.
კაბინეტთან ვჩერდები. ღმერთო, ვერ ვხვდები ახლა რომ შევალ ჩხუბი უფრო მინდა თუ მეორე? საერთოდ რის გაკეთებას ვაპირებ. ნელა ვსუნთქავ. მაინც არც ერთი წინასწარ დაწყობილი სიტყვა არაა კარგი.
კარის გაღებას ვაპირებ, თუმცა ზუსტად ამ წამს მასწრებს ჩვენი ახალი ლექტორი სალომე და პირისპირ ვეჩეხებით. ოდნავ კრთება, თუმცა ბოლოს მაინც მიღიმის. წამიერად ვავლებ თვალს. ხელში უამრავი საქაღალდე უჭირავს და თან ყავის ჭიქაც. ისევ ისეთი ლამაზია როგორც მაშინ, იუბილეზე. ერთმანეთს პირადად არ ვიცნობთ, თუმცა რომც ვიცნობდეთ გამოლაპარაკების სურვილი რაღაცნაირად მაინც არ მაქვს, ამიტომ მეც უბრალოდ თავის დაკვრით ვესალმები და ისე ვატარებ. ისე მიყურებდა გეგონება რაღაც ძალიან უცნაური დაინახა. წამით ვხუჭავ თვალებს, თუმცა ბოლოს მაინც შევდივარ და ინსტიქტურად ვხურავ კარს ხმაურით.
მაშინვე სწევს თავს საქაღალდიდან ტატო და ჩემს დანახვაზე წამიერი გაკვირვებაც ესახება სახეზე. ნელა ვუახლოვდები და თან მის მაგიდაზე არსებულ უამრავ ნაწერთან ერთად ზუსტად ისეთივე ყავის ჭიქას ვხედავ როგორიც სალომეს ეჭირა ხელში. ინსტიქტურად მეღიმება. ჩემს მზერას იჭერს, თუმცა რომ ვერ ხვდება ფაქტია.
-რა სასიამოვნო სიურპრიზია, ახლა ვფიქრობდი შენზე.
- ჩემზე? -ჭიქიდან მასზე გადამაქვს მზერა. მერე ვუახლოვდები და მის პირისპირ ვეყრდნობი მაგიდას.
ეღიმება.
-ახლა ისე მიყურებ გეგონება რაღაც დავაშავე.
- სალომე შემხვდა კართან. - ვერც კი ვიაზრებ ისე ვაჟღერებ. თითქოს აქვე მქონდა და ვერ ვითმენდი ისე მინდოდა მეთქვა.
- ხო, აქ იყო. - თითქოს საერთოდ არაფერი, ზუსტად ისე მიდასტურებს.
- და რატო?
- დაკითხვას მიწყობ, ანა?
ისეთი კმაყოფილი მზერა აქვს ნერვები მეშლება.
-უბრალოდ გეკითხები, რა საერთო აქვს ხელოვნებას ჩვენს საგნებთან, მაინტერესებს.
- აუცილებლად საერთო უნდა ჰქონდეს რომ დავილაპარაკოთ?
მხრებს ვიჩეჩავ.
-ძალიან დიდი მზრუნველობაა მისი მხრიდან, მეტი არაფერი.
მაინც ვანიშნებ ყავაზე.
ისევ ეღიმება.
-გიხდება ეჭვიანობა, მაგრამ... ამის მიზეზი მართლა არ გაქვს.
ირონიულად მეღიმება. თუმცა უკვე ვეღარც კი ვუარყოფ როგორ მიშლის იმ გოგოს მის გვერდით დანახვა ნერვებს. წამით ისიც კი დამავიწყდა აქ რისთვის შემოვედი საერთოდ, თუმცა რაღაცაში დასარწმუნებლად კი მშვენივრად მიუმატა ჩემი ეს ქცევა თავის არგუმენტებს გულმა.
-რაღაც გავიგე ქვემოთ... -მაინც ვიწყებ.
- რა გაიგე? - არც ამ წამს ეტყობა წამიერი აღელვებაც კი.
- რომ მიდიხარ.
ახლა კი ეცვლება მზერა. კალამსაც გვერდით დებს.
წამიერი დუმილია. ბოლოს მაინც დგება ფეხზე და რამდენიმე ნაბიჯით მიახლოვდება.
-მინდოდა რომ მეთქვა, მართლა.
- ანუ სიმართლეა? - უფრო საკუთარ თავს ვუსვამ ამ კითხვას.
უბრალოდ თავს მიქნევს.
-და რატომ?
ეღიმება.
-ასეთი სახე ნუ გაქვს, ამით არაფერი მთავრდება, ყოველ შემთხვევაში მე არ მინდა რომ დამთავრდეს.
- ეს პასუხი არ არის, ტატო.
ნელა სუნთქავს.
-ანა... -ხელს მკიდებს. - მგონია რომ აქ ჩემი გასაკეთებელი დიდი ხანია უკვე გავაკეთე. თანაც სხვა ბევრად უკეთესი შემოთავაზებაც მაქვს საფრანგეთში.
ვერ ვხვდები რატომ მაწვება ცრემლები, მაგრამ ის კი ვიცი რომ ახლა ამის დრო არანაირად არაა.
-საფრანგეთში... -მეღიმება. -ანუ მეორედაც... კარგი, ესე იგი სწორად ვფიქრობდი. დავინახე როგორც მიმტკიცებ ყველაფერს, მადლობა.
- არა, არა, მომისმინე ჯერ.
- გავიგე უკვე საკმარისი, კარგად.
წასვლას ვაპირებ, თუმცა წამსვე მეღობება წინ.
-შენს გარეშე მაინც არაფერი მინდა, ანა და მეორედ შენს მიტოვებას არ ვაპირებ, ასეთი რამ აღარ თქვა. მე აქედან მაინც წავალ, როგორიც არ უნდა იყოს გაგრძელება. ამ კედლებმა დაანგრია ისედაც ყველაფერი. აქაურობას რომ ვუყურებ ყველაფერი მახსენდება და საერთოდ ნეტავ მაშინაც შემძლებოდა წასვლა. ეს შემოთავაზებაც რაღაცნაირად დაემთხვა, თანაც ძალიან კარგი მიზეზია ამათთვის, რაღაც მჭირდება რომ ვუთხრა და გავამართლო, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ იქ მივდივარ.
ისევ მერევა თავში ყველაფერი. რა ისტერიკებს ვუწყობდი საერთოდაც. ასე რომც მწყენოდა ასე უნდა გამომეხატა?
-ანუ იქ არ წახვალ? - როგორც კი ვაჟღერებ მაშინვე ვნანობ იმდენად ბავშვურად გამომდის.
რა ჯანდაბას ვაკეთებ საერთოდ. - კარგი, მაპატიე, რა ჩემი საქმეა, იდიოტი ვარ.
ეღიმება.
-გაგიმეორებ, აღარაფერი მინდა შენს გარეშე,
- დავიღალე, წავედი, საქმე გაქვს შენც. -სპეციალურად ვაიგნორებ.
- ანა... -მაინც მაჩერებს წასვლამდე.
- რა?
-ერთი წუთი, რაღაც მინდა რომ მოგცე.
მაგიდასთან ბრუნდება. მერე საქაღალდეებს შორის ეძებს, ბოლოს კი დისკს იღებს, კვლავ ჩემთან ბრუნდება და მიწვდის.
-ეს რა არის?
- მინდა რომ უყურო.
- რა არის? -მაინც ვუმეორებ.
- ნახავ.
- მეშინია ასეთი გასაიდუმლოებული რაღაცების.
ეღიმება.
-არა, საშიში არაფერია.
- აბა რატომ არ მეუბნები რა არის? -მაინც ვართმევ და ვაკვირდები.
- ჩვენ გვეხება...
- რაა? ახლა ვერ მეუბნები და დასამშვიდობებელი ვიდეო ჩამიწერე?! -ინსტიქტურად ვუწევ ტონს.
უკვე ეცინება.
-კარგი რა, ანა, მაგის გჯერა ახლა?
ოდნავ მშვიდად ვსუნთქავ.
-მომისმინე, არ მეცინება, ტატო.
- არა მეთქი, ხომ გითხარი. რა დასამშვიდობებელი ვიდეო, საიდან მოიტანე.
- აბა რა გვეხება ჩვენ?
- ნახავ.
ისევ მაგიდასთან ბრუნდება.
ვფიქრდები და თან დისკს ვატრიალებ ხელში.
- კარგი, ვნახავ.
ოდნავ მიქნევს თავს.
ბოლოს მაინც მივდივარ კარისკენ.
თუმცა, ახლა უკვე იმაზე მეტად მეშინია ვიდრე აქამდე.


***
კი ვუთხარი ვნახავ მეთქი, თუმცა ისე მოდის საღამო უბრალოდ ვერაფერს ვახერხებ. მოსალოდნელი ცუდის შეგრძნება მაქვს და ისევ გაურკვევლობას ვწელავ. საშინელი პანიკა მჭირს ზოგადადაც ყველაფერზე, ყველაფერ მცირეზეც კი, მაგრამ არც კი ვიცი ეს რამდენადაა მცირე. დისკს ხელში ვატრიალებ, თუმცა მაინც ვერ ვრთავ. ვცდილობ გონებაში წარმოვიდგინო რა შეიძლება ჩვენ გვეხებოდეს ისეთი რასაც უნდა ვუყურო, თუმცა საერთოდ ვერაფერს ვფიქრობ. ის აზრი რომ ამით დამშვიდობება უნდოდა ყველაზე ლოგიკური იყო, თუმცა თუ ეს არაა, არალოგიკური ვერსიაც კი აღარ მაქვს სხვა.
მეშინია. მინდა საკუთარ თავთანაც ვაღიარო, რომ მართლა მეშინია. ცვლილებების წამია?
ფანჯარაზე გადამაქვს მზერა. ტელეფონიც კი არ ამიღია ხელში. ეს რაღაც საშინელი შეგრძნებაა, მაგრამ იქნებ მოსალოდნელი უარესია. ხელები ისე მეყინება მეტი ალბათ აღარც შეიძლება.
ღრმად ვსუნთქავ და ბოლოს მაინც ვიღებ კომპიუტერს. ეს თუ არა ნერვიულობა ხომ მაინც მომკლავს ბოლოს. დისკს ვდებ, თუმცა საბოლოო ჩართვამდე ისევ ვჩერდები.
არა, არ შემიძლია. ეს რა საშინელებაა ასეთი. რამე წარსულია? ღმერთო, არა, აღარ მინდა წარსული. ძალიან რთულია. იმდენად მეშინია ცნობისმოყვარეობაც კი მოვკალი ჩემში.
ვცდილობ წამით მაინც არ ვიფიქრო ცუდზე. თითქმის გამომდის. კიდევ ერთხელ ვცდილობ მშვიდად ჩასუნთქვას და ბოლოს მაინც ვრთავ. რა თქმა უნდა, ვიდეოა.
გული მიჩქარდება, თუმცა როგორღაც მაინც ვახერხებ გახსნას.
საბოლოოდ ვიყინები. ეს ის დღეა... ის დღე, ის დრო, ის კაბინეტი, როდესაც ხელმძღვანელობაზე მითხრა უარი. ზუსტად მახსოვს იმ დღეს რაც ეცვა, რაა და როგორ. ის მაგიდაც, ის კალამიც, რომელიც მაშინაც ხელში ეჭირა როდესაც ვესაუბრებოდი.
ახლაც. კიდევ უფრო მტკივნეულად მაჭერს წარსული.
კმაერას ასწორებს, ბოლოს ისევ სკამს ეყრდნობა. ამ წამს თითქოს ყველაფერი თავიდან ახლდება. 2 წუთით აშორებს კამერას თვალს, თუმცა ბოლოს მაინც უბრუნდება.
,,- არ ვიცი ამას ოდესმე თუ ნახავ, ანა... - ასე ცუდად თუ ვიყავი აქამდე როდესმე არც ის ვიცი. სულ ცოტა ხნის წინ ისე გაგიშვი რომ ვერაფერი გითხარი. საერთოდ ვერაფერი. ამ წამს არავინ არაა ჩემთვის შენზე მნიშვნელოვანი, მაგრამ - პაუზა. სანამ გააგრძელებს უკვე ვიცი და კიდევ უფრო მესმის როგორ უჭირდა იმ წამს.
-ვიცი რომ რაღაცებში მართალი არ ვარ. არასამართლიანიც ვარ შენთან, მაგრამ დამიჯერე ყველაფერი შენთვის გავაკეთე. წამით არ მეპარება იმაში ეჭვი რომ ძალიან წარმატებული იქნები და ყველაფერს შეძლებ მაგისტრატურაშიც. მინდა ყველამ იამაყოს შენით და დაინახონ რამდენი რამ შეგიძლია... ყველაფერზე მეტად მიყვარხარ ამ სამყაროში და ამ სიყვარულს მაინც ვერ წამართმევს ვერაფერი, ვერც ეს კედლები და სტატუსი.
მაპატიე... თუ ოდესმე ამას შეძლებ. –
მართლა თავისით მომდის ცრემლები.
-მაპატიე რომ ასე გაგიშვი. არ ვიცი როგორ შევძლებ იმ მზერის დავიწყებას ბოლოს როგორც შემომხედე. მართლა ყველაფრის იყო. პირველად ვიგრძენი ასე შენი გულწრფელი სიცივე .
ჩემი გულწრფელი არასდროს ყოფილა, დამიჯერე... ეს ყველაფერი რომ არა... ეს მდგომარეობა რომ არა, რაღაც-რაღაცები რომ არა იქნებ სხვაგვარად ყოფილიყო ყველაფერი.
მაპატიე. მე ვერასდროს დაგივიწყებ. ვიცი, რომ ერთ დღეს მეორედ აუცილებლად შევხვდებით. ისიც ვიცი, რომ მაშინაც გეტყვი, მაგრამ ამ დღესაც მინდა გითხრა რომ მიყვარხარ. არ ვიცი რომელი წამიდან. თითქოს სულ რაც გიცნობ. ყველაზე მეტად გამიჭირდება აქ უშენობა, მაგრამ ამ ეტაპზე ასე სჯობს.
მაპატიე, რომ გული გატკინე. შენი გრძნობებიც ვიცი. - ოდნავ ეღიმება. - მჯერა, რომ ყველაფერ ნამდვილს აქვს გაგრძელება. თუ არადა, მთავარია შენ იყო ბედნიერი, ესეც საკმარისი იქნება ჩემთვის... ცხოვრებაში პირველად ვნანობ ჩემს სტატუსს ამ კედლებში. ბევრი მიზეზის გამო არ შემიძლია ახლა აქედან წავიდე, მაგრამ ერთ დღეს აუცილებლად წავალ აქედან.
ბოლოს მაინც ხრის თავს.
-მაპატიე, აღარ შემიძლია.
მაგრამ... -გათიშვამდე კიდევ ჩერდება. - ისიც მახსოვს, რომ ეს ადგილი რომ არა შენ ვერ გიპოვიდი. მე არ მრცხვენია იმის რომ ჩემი სტუდენტი მიყვარს, არ მინდა რომ ამით შენ მოგაყენო ზიანი.
მაპატიე კიდევ ერთხელ. გპირდები, რომ შენს საბაკალვროს წავიკითხავ. ყველაზე და ყველაფერზე მეტად...“
თიშავს. მეც ვხუჭავ თვალებს. წამით ვიკავებ, თუმცა ბოლოს მაინც ხმამაღლა ვიწყებ ტირილს. ყველა შეკავებული ემოცია ერთად ფეთქდება თითქოს. ბალიშს ვიფარებ სახეზე და ვეღარც ვჩერდები.

***
არ ვიცი რამდენი საათი გადის, თუმცა ყველა ცრემლი რომ მიშრება და თავის საშინელი ტკივილიც რომ მეწყება მხოლოდ მაშინ ვდგები საწოლიდან ძლივს.
თითქოს წარსულში ვიმოგზაურე. ზუსტად იქ, რის დავიწყებასაც წლები ვცდილობდი. თითქოს ისევ მის წინ ვიდექი. ყველაფერი განმიახლდა. იმდენად ცხადად ვიგრძენი ყველაფერი ვერც აღვწერ. შეიძლება საჭიროც კი იყო ყევლაფერი ის რაც აქამდე იყო დღევანდელისთვის. ასე ზუსტად რომ გამეგო მისი. არ ვიცი მართლა იქ რომ ვმდგარიყავი ამას როგორ გავიგებდი, ამაზე ფიქრი აღარ მინდა. წარსული აღარ მინდა, ახლა უკვე ზუსტად ვიცი რომ მომავალი მინდა. ისიც ვიცი, რომ გაიმარჯვა და ამის გონებასთან აღიარების არ მრცხვენია. მისი სიყვარულის მჯერა. მისი თვალებისაც მჯერა და საერთოდ... ღმერთო. რამდენი დრო დავკარგეთ.
ტელეფონს ვიღებ ხელში. რამდენიმე გამოტოვებული ზარი მაქვს თამარასგან, თუმცა კონტაქტებიდან გამოვდივარ და შეტყობინებებში შევდივარ. ბოლოს ტატოს ვეძებ და ვწერ კიდეც, არა, უფრო ვეკითხები.
,,შევხვდეთ? “
ისევ მეყინება ხელები. ძალიან ძალიან იწელება ეს წუთები. იქნებ ჯობდა, რომ დამერეკა, ან იქნებ არც უნდა მიმეწერა, იქნებ არ სცალია. საათს ვამოწმებ. წესით დიდი ხნის წინ უნდა მორჩენილიყო გამოცდები, მაგრამ რაღაცნაირად მაინც ვნერვიულობ. ისიც კი მგონია რომ აღარც მიპასუხებს, თუმცა ეკრანის ანთება და ჩემი გაათმაგებული ნერვიულობა ერთია.
,,უნივერსიტეტში ვარ, მოხვალ თუ მოვიდე?“
,,მოვალ.“
არც კი ვიცი რატომ მინდა რომ მე მივიდე, თუმცა ის ადგილი ალბათ მაინც ყველაზე ახლოა ჩვენთან.
ამდენი ტირილისგან საშინელ მდგომარეობაში მაქვს თვალები, თუმცა... ამას ვერ შევცვლი ახლა. ყოველთვის ასეთი ემოციური ვიყავი და ვარ. კარს ისე ვხურავ სხვა საერთოდ ვეღარაფერზე ვფიქრობ. გონებაშიც და გულშიც ერთია. ხო, ყოველთვის მინდოდა ასე ყოფილიყო, თუმცა ახლა ვხვდები, რომ თურმე ესეც კი არაა მარტივი. ძალიან, ძალიან ბევრი ემოცია მაქვს ისევ, გრძნობებიდანაც თითქოს ყველამ ერთად გაიღვიძა. ისეთი ღამეა თითქოს არც არასდროს ყოფილა აქამდე ასეთი, ან... შეიძლება მე მეჩვენება ასე.
არ ვიცი რამდენი წუთი გადის გზაში. თითქოს ყველაფერი სხვა და მათ შორის დროც უბრალოდ დავკარგე. აღარც არაფერი მაინტერესებს. ერთხელ თამარამ მითხრა, რომ როცა დროის შეგრძნებას კარგავ, ასე იგი ძალიან მნიშვნელოვანს პოულობო. მაშინ არ მიმიქცევია ამისთვის დიდი ყურადღება, თუმცა ახლა ვხვდები, რომ მართალია. მე ის მიყვარს. ყოველთვის მიყვარდა. შეიძლება აქამდე საკუთარ თავთანაც კი არ მიღიარებია, მაგრამ ასეა.
აღარც მასში მეპარება ეჭვი. აქამდეც რომ მეპარებოდა იმასაც კი ვნანობ. ვხვდები, რომ ცხოვრება ძალიან უსამართლოა, მაგრამ... თუ ჯერ კიდევ გვაქვს დრო, ახლა მართლა აღარ უნდა დავკარგოთ.
მანქანას ვაჩერებ. ირგვლივ სრული სიჩუმეა. ღამის სიბნელეში ჩაფლული, განათებებით გარშემორტყმული უნივერსიტეტი ზუსტად ისეთივეა როგორიც წლების წინ. ამ წამს კიდევ ერთხელ ვრწმუნდები ამაში. შეიძლება რეალურად დრო მიდის, თუმცა რაღაცები არ იცვლება.
პირდაპირ უკანა ეზოში მივდივარ. ვიცი, რომ იქ იქნება და არც ვცდები. ტელეფონზე საუბრობს. თითქმის 2 წამიანი პაუზა მაქვს, თუმცა ბოლოს მაინც ვაგრძელებ გზას. მამჩნევს. სულ ოდნავ მიღიმის და საუბარსაც იქვე ამთავრებს, წამსვე. ალბათ სხვა დროს ხელის შეშლაზეც ვიფიქრებდი, თუმცა ამ წამს ვერა. ფეხზე დგება. ვჩერდები. კიდევ ერთი ცრემლი მიგორდება თვალიდან და სანამ უარესი მოხდებოდეს ვიცი, ეს უნდა შევაჩერო. გული და გონება კვლავ ერთიანია. დარჩენილ მანძილს უკვე სირბილით ვფარავ და ისე ვეხუტები წამიერად წონასწორობასაც კარგავს. თვითონაც მხვევს ხელებს, თუმცა არც თვითონ მეუბნება არაფერს. ისევ ვერ ვგრძნობ რამდენი წამი თუ წუთი გადის. ბოლოს მაინც თვითონ ვშორდები და პირდაპირ ვეჩეხები მის მზერასაც. თვალები ამღვრეული აქვს. ძალიან მიჭირს ახლა გამოვიცნო.
-მაპატიე, რომ არ დაგიჯერე... - ზედმეტად ხმადაბლა გამომდის. -მეც... მიყვარდი და მიყვარხარ.
სულ ოდნავ ეღიმება. რაღაცის თქმას აპირებს, თუმცა არც ვაცდი ისე ვეხები ტუჩებზე. არც ამაში მიშლის ხელს. თითქოს უსასრულობაში ვიკარგებით. ამ წამს საერთოდ არავინ და არაფერი არ მახსოვს მის გარდა. ვგრძნობ როგორ მეხება თმაზე და იმასაც ვხვდები, რომ არ მინდა ეს წუთი ოდესმე მორჩეს.
- ანუ წარსულში ახსნილმა გაჭრა. -მაინც ეღიმება.
- კარგი რაა...
ოდნავ ვშორდები. ამ წამს უკვე აღარ მეტირება.
-არადა, მე რას ვფიქრობდი მაშინ შენზე. - მაინც მერევა სინანული.
ხელს მკიდებს.
-მოდი აღარასდროს ვილაპარაკოთ წარსულზე.
მეც მეღიმება ამ წამს.
-წარსული აღარც მე მინდა, ტატო. ახლა მაინც აწმყოში ვართ უკვე.
- ვინ მეუბნება ამას...
- ნუ დამცინი, არ არის სასაცილო.
ამას კი ვეუბნები, მაგრამ მეც მეღიმება.
-ისე... -ოდნავ სერიოზულდება. -იმ ვიდეოსთვის არასდროს მიყურებია. ძალიან არეულად ვსაუბრობ?
- შენ არასდროს საუბრობ არეულად.
- ხო?
უბრალოდ თავს ვუქნევ.
-ესე იგი, სიყვარულის გამოცდა ჩაბარებულია, ქალბატონო ანა?
მეღიმება.
-100 ქულაზე.
- როგორც შენი საბაკალავრო.
- გეყოფა, თავიდან გეჩხუბები ახლა.
- ხო, დამავიწყდა რომ წარსულზე აღარ ვსაუბრობთ.
ისევ მახებს თმაზე თითებს, მერე სახეზეც.
-აღარ იტირო არასდროს.
ისევ ვეხვევი. თითქოს ამდენი წლის შემდეგ ახლა ვნახეთ პირველად ერთმანეთი.
თავიდან მაწვება ემოციები.
-ანაა, კარგი რაა. გაიღიმე, ჩვენი ღამეა, რა გავაკეთოთ?
ვფიქრდები. მერე უცებ მახსენდება და უკვე მეღიმება.
-თამარასთან წავიდეთ.
თვითონაც ეღიმება.
-თამარა არსად დაგეკარგოს. წავიდეთ.
- მაგარია. - ბავშვივით გამომდის.
პირველად მიხარია ასე გულწრფელად. ისევ მკიდებს ხელს, თუმცა ნაბიჯის გადადგმამდე ვჩერდები.
-აუ, ტატო...
- რა? - წამსვე ესახება დაბნეულობა სახეზე.
- პრობლემა ხომ არ იქნება, თეკლასაც რომ ვუთხრა რომ მოვიდეს? მარტოა სახლში.
- გული გამისკდა, რა. - შვებით სუნთქავს. - რა სახე გქონდა უნდა გენახა. დაურეკე, მიდი.
მეღიმება.
მერე ტელეფონს ვიღებ და კონტაქტებში შევდივარ.
რომ წამოვედი მოსული არ იყო, თუმცა დარწმუნებული ვარ უკვე მივიდოდა. რაღაცნაირად, იმხელა როლი აქვს ამ ყველაფერში, მასეც რომ არ იყოს უკვე იმდენად მივეჩვიე და იმდენად ახლოა, მის გარეშე არ მინდა. არადა, ტატოსი არ იყოს მასაც რომ ამდენი წლის შემდეგ მეორედ შევხვდი არც მასზე წარმომედგინა, რომ ასე დავახლოვდებოდით.
არასდროს უნდა თქვა რომ არასდროს.
ზარი გადის, თუმცა არ იღებს. საერთოდ, როცა პასუხი არ უნდა მითიშავს ხოლმე. ესე იგი ახლა უბრალოდ არ ესმის. თავისით მეცვლება განწყობა. ბოლომდე ველოდები, თუმცა ბოლოს თავისით ითიშება.
-არ მპასუხობს. - შეწუხებული ვტრიალდები მისკენ.
-კიდევ დაურეკე.
- აზრი არ აქვს, როცა ასე იქცევა უბრალოდ არ ესმის.
- მაინც სცადე, რას კარგავ.
- 1 წუთის შუალედით...
- ანა -მაჩერებს. - უბრალოდ მეორედ სცადე, არ შეიძლება?
- მეორედ... -მეღიმება.
- მეორედ. - მიდასტურებს.
ისევ შევდივარ კონტაქტებში და მეორედ ვურეკავ.
ვხვდები, რომ ამ წამს მის პასუხს სხვა ბევრი დატვრითვაც აქვს და რაღაცნაირად... ისევ რაღაცნაირად მიჩქარდება გული. ეს ხომ თეკლაა. თითქმის დარწმუნებული ვარ, რომ ერთი წუთის შუალედით არ მიპასუხებს და უკვე მწყდება გული, თუმცა ტრადიციულად ბოლომდე ველოდები და სასწაულიც ხდება. გათიშვას მიუსწრო და კიდევ ერთხელ განამტკიცა რწმენაც.
-ხო, ანა...

***
ერთ შუმერულ ანდაზაში წავიკითხე, რომ ბოლოს ყველაფერი უბრუნდება დასაწყისს, ალბათ, არც მე აღმოვჩნდი გამონაკლისი.
ყველაფერი შეუძლებელიც, შესაძლებელია, უბრალოდ უნდა სცადოთ
თუნდაც
,,მეორედ.“

/დასასრული/
08.09.2023


______________________________________
დანარჩენს უბრალოდ თქვენ განდობთ, ზუსტად რომ დაინახავთ ვიცი.
გამაზიარეთ, ვისაუბროთ, როგორც ყოველთვის მაინტერესებს თქვენი აზრი.
ვფიქრობ, კიდევ ერთი კარგი ზაფხული გავატარე აქ, თქვენთან.
ვეცდები დიდხანს არ დავიკარგო, თუმცა როგორ გამოვა არ ვიცი.
სხვა, ჩემი ფეისი იცით, თუ საუბარი მოგინდებათ იქაც მოგისმენთ.
მადლობა
და
მომავალ შეხვედრამდე.
მიყვარხართ.
თქვენი
ელა.