__________________________________________

17 დეკემებერი
    კვლავ დემეტრე,და კვლავ მისი თბილი მკლავები. ქალს თბილად ედო თავი კაცის მკერდზე და ტკბილად ეძინა.
___________________________________________
    19 დეკემბერი
წყნარად უყურებდა ანანო დემეტრეს რომელსაც მშვიდად ეძინა მის საწოლში. ქალს კი ძილი არ ეკარებოდა. საწოლში სხვის ქმარი ეწვა....სხვის სანთელს აქრობდა.
___________________________________________
    25დეკემბერი
შობასაც ერთმანეთის ხელში შეხვდნენ ანანო და დემეტრე.
___________________________________________
   26 დეკემბერი
ქალს საწოლზე უამრავი წითელი ვარდი დახვდა.
___________________________________________
    27 და 28 დეკემბერი
  გუდაურში იყვნენ ორი დღე.... შორს.
___________________________________________
29 დეკემბერი
   ნათიას დედის დაბადების დღე იყო, ამიტომ დემეტრეს  ანანო ამ დღისით არ უნახავს.
___________________________________________
   31 დეკემბერი
  ქალი მარტო შეხვდა ახალ წელს თავისი კორპუსის კიბებზე,ცხადია მარლბორო გვერდით ჰყავდა.
დემეტრეს ზარისთვის არ უპასუხია.
___________________________________________
        გასრულდა დეკემბერი და მოვიდა იანვრის შუა რიცხვებიც.
  შეგახსენებთ ნათიას სიტყვებს ,,ეს ხომ თბილისია, თბილისი კლასიკააა. თბილისში  ღალატიც კი კლასიკა."
    კვლავ გრძელდებოდა დემეტრესა და ანანოს რომანი. უფრო მეტად თამამები  იყვნენ, აღარც ერთმანეთის სცხვენოდათ და ორივემ საბოლოოდ აღიარა ის ფაქტი რომ ერთი ცოლს ღალატობდა, მეორე კი ცოლიან კაცთან იწვა.

14 იანვარი
     ქალს წყნარად ეძინა ზარის ხმამ რომ გაღვიძა. არა გატყუებთ, ანანოს წყნარად არასდროს ეძინა. ძილშიც კი წუხდა.
    თავი ოდნავ წამოწია, თვალები მოისრისა და ზარს უპასუხა.

-გეძინა?-გაისმა ტელეფონიდან კაცის ხმა,ქალი ოდნავ გამოფხიზლდა.

-მეძინა...რომელი საათია?-თქვა ქალმა და ტელეფონის საათს დახედა. უკვე საღამოს ექვსი საათი იყო. ანუ მთელი დღე მხოლოდ ეძინა.

-ძველ ახალ წელს ,,ცა-მეტია"-ში ვხვდებით,მოემზადე,40 წუთში შენთან ვარ. ჯერ ჩემთან მივალთ ყველანი და შემდეგ წავალთ...-თქვა დემეტრემ და ქალმაც სიტყვა გათიშინა.

-ვინ ყველანი?

-სათითაოდ უნდა ჩამოვთვალო?-იკითხა კაცმა და ანანოც  მიხვდა რომ მთელი სამეგობრო ,,ცა-მეტია"-ში მიდიოდა.- წავედი ახლა,40 წუთში მზად იყავი.- თქვა ჯაცმა და გათიშა.
   ანანომ ტელეფონი საწოლზე ისროლა და თავი ხელებში ჩარგო. მთელი ოთახი ჩაბნელებული ჰქონდა, არაფერი არ ჩანდა.
   საწოლიდან ნელნელა წამოდგა, თუმცა თვალთ მაინც კიდევ უფრო დაუბნელდა.
   სიბნელეში მაინც მოახერხა შუქის ანთება, სავარძელზე ჩამოჯდა და მარლბოროს მოუკიდა.
   მხოლოდ თეთრი საცვლების ამარა იჯდა მოწითალო სავარძელზე და ეწეოდა. ღრმა ნაფაზების არტყავდა, კვამლი თვალებში არტყავდა და ცრემლი სდიოდა, თუმცა მოწევა არ გაუწყვეტია. ნახევარად ჩამწვარი სიგარეტი იატაკზე დაგდო და შიშველი ფეხით გასრისა. დაეწვა,რა თქმა უნდა დაეწვა. მასაც ხომ ეს უნდოდა, უნდოდა რამე ეგრძნო,თუნდაც სიგარეტისგან ფეხზე დამწვარობა ყოფილიყო ეს.
   საბაზანოში კოჭლობით წავიდა,ცხელი წყალი ჩართო, საცვლები გაიხადა და წყლის ქვეშ დადგა. წყალი რომ საკმარისად ცხელი არ ეჩვენა ტემპერატურას აუწია, ტემპერატურას იქამდე უწევდა სანამ მთელი სხეული არ დაიწვა, სანამ მთელს სხეულზე ქავილი და წიწკვნა არ იგრძნო, სანამ მთელი საბაზანო ოთახი ორთქლით არ გაივსო.
   წყალი დაკეტა,უკვე ვეღარ სუნთქავდა. პირსახოცი შემოხვია და გამწოვი ჩართო... სუნთქვა მართლა უჭირდა და ცივ იატაკზეც ჩაიკეცა.
მთელი სხეული გაწითლებული ჰქონდა,ცივ კედელს  მიხუტებოდა და მარჯვენა ხელს გულზე იჭერდა.
  ნელნელა წამოდგა. ოთახში აღარც ისეთი ორთქლი აღარ იყო, საბაზანო დატოვა და საძინებელში გავიდა.
     კარდის დიდ მთლიან სარკეში ჩაიხედა. ღმერთო,როგორ სძულდა საკუთარი თავი, თავის გრძნობები და თავის სხეული.
    ,,ცა-მეტია" ანანოს საყვარელი კაფე- რესტორანი ჯერ კიდევ სკოლიდან... ყოველთვის იქ მოდიოდა რაც არ უნდა ყოფილიყო. როცა უნივერსიტეტში დანარჩენები გაიცნო,ამ კაფეში ხშირად იკრიბებოდნენ ხოლმე ანანოს ინიციატივით... მაგრამ ეს ჯერ ანანოს ფავორიტი კაფე იყო, შემდეგ კი სხვების. ახლა უკვე აღარ უნდოდა მის საყვარელ კაფეში ამ ხალხის დანახვა, აღარც საკუთარი თავის. როგორ არ უნდოდა წასვლა... მაგრამ რატომ არ უნდა წასულიყო? ეს მისი საყვარელი კაფე იყო. საკუთარ თავზე ნერვები კიდევ უფრო მოეშალა და კარადა გამოაღო.
   შავ გამჭვირვალე საცვლები ჩაიცვა, შემდეგ შავი ზურგზე ამოღებული,მკერდზე მომდგარი და წელში გამოყვანილი კაბა, რომელიც ბოლოში ოდნავ იშლებოდა.
    The Bulgari Serpenti watch გაიკეთა მარცხენა ხელზე,ჰარი უინსტონის კლასტერის საყურებიც მარიტივად გაიკეთა და  CHANEL NO.5 ლავიწებსა და მტევნებზე შეიფკურა. CHRISTIAN LOUBOUTIN- ის მაღალ ქუსლიანი შავი ფეხსაცმელი ჩაიცვა წითელი ძირით და თეთრი ბეწვის მოკლე ქურქი შემოიცვა.
    ტუჩები ტუჩსაცხით ოდნავ უფრო მარწყვისფერი გახადა, წამწამები აიპრიხა და ოდნავ ტალღოვანი თმა უბრალოდ გაშლილი დაიტოვა.
   საკრეში თავი შეათვალიერა და საშინელი პირღებინების შეგრძნება მოაწვა. არა, ორსულად არ იყო. უბრალოდ საკუთარ თავზე ჰქონდა ასეთი რეაქცია.
    სამზარეულოში გავიდა, ჭიქა წყლით ავსო  და ჯერ ძლიერი ტკივილ გამწყუჩებელი დალია, შემდეგ კი ანტიდეპრესანტები.
   მისაღებში სავარძელზე ჩამოჯდა და ერთ წერტილს მიაშტერდა. არცოდა რად უყურებდა, უბრალოდ იჯდა განუზრევლად. ტვინი აღარ უმუშავებდა...ესმოდა ტელეფონის ზარის ხმა, მაგრამ ვერ დგებოდა. ფეხებს ძალას ვერ ატანდა. კვლავ ტელეფონი ზარის ხმა ისმოდა, განუწყვეტლივ. ქალი კი იჯდა, ჩუმად, დინჯად, წყნარად და მარტო.
    სახლის კარები მალევე გაიღო და კაციც გამიჩნდა.

-ანო,რა არ ვიფიქრე...-ხმამაღლა თქვა ფერწასულმა კაცმა და ქალთან სწრაფად მივიდა.-ტეფონზე რატომ არ მპასუხობდი?-კვლავ ხმამაღლა იძახდა კაცი, ანანო კი წარბსაც არ ხრიდა.

-დემეტრე,ასე მოვკვდები...-ჩუმად თქვა ქალმა და კაცს ახედა.

-ანო...რამე მითხარი?-ჩაიმუხლა კაცი ქალთან და მისი ხელი თავისაში მოიქცია.

-დემე...- ახლა ოდნავ უფრო ხმამაღლა თქვა ქალმა, კაცმა ქალს ფრთხილად აკოცა შუბლზე.

-წავედით ანო, წავედით.-თქვა კაცმა,ქალს თეთრი ბეწვის ქურქი გაუსწორა, თმები მხრიდან გადაუწია და თავის ხელის დახმარებით წამოაყენა.
   ლიფტში უხმოდ შევიდნენ. ქალი აბოზული იდგა, ახლა დემეტრეს წინაშე კი არა საკუთარი თავის წინაშე გრძნობა თავს სუსტად. ყველაზე მეტად საკუთარ თავზე ბრაზობდა ახლა, ყველაზე მეტად საკუთარი თავის ჩაქოლვა უნდოდა. როდიდან დაეცა ასე, როდიდან მოირგო საყვარელის სტატუსი? ღმერთო რა გულის ამრევი იყო მართლაც.
    მანქანაშიც უხმოდ ჩაჯდნენ,და დემეტრემაც მანქანა დაძრა.

-ანო...-თქვა კაცმა და ქალს გახედა.
  ანანოს არაფერი უპასუხია, ფანჯარა ჩასწია და ცივი ჰაერი ჩაისუნთქა.
    მანქანაში თვალი შავ მარლბოროს მოჰკრა და სანათს მოჰკრა, კოლოფიდან ერთი ღერი ამოიღო, ტუჩებს შორის მოიქცია და მოუკიდა.
   გრძნობდა როგორ ეწამლებოდა ფილტვები.
     კაცმა ქალს ნახევრად ჩამწვარი სიგარეტი  გამოართვა,ანოც აღარ შეეწინააღმდეგებია. კაცმაც რამდენიმე ნაფაზი დარტყა და მანქანის საფერფლეში ბოლომდე ჩაწვა.
   სახლამდეც უხმოდ მოვიდნენ, აღაცერთს ხმა აღარ ამოუღია.
   დემეტრემ მანქანა სახლის წინ გააჩერა,ანო თავისკენ სწრაფად მისწია ჯერ ნიკაპზე შემდეგ კი ტუჩებზე აკოცა.

-მიყვარხარ...-თქვა კაცმა,კოცნა გაწყვიტა მანქანიდან სწრაფად გადავიდა და ქალსაც კარი გაუღო.
  დემეტრეს მანქანას დაბურული მინები ჰქონდა, საბედნიეროდ თუ სამწუხაროდ.
 
-სად ხარ ამდენი ხანი?-უკმაყოფილოდ თქვა გარეთ მდგარმა ნატალიმ და შიგნით მყოფებს, შეატყობინა დემეტრესა და ანანოს მოსვლის შესახებ.
    ანანომ თავი ხელში მასქიმალურად აიყვანა,სახეზე ოდნავი ღიმილი აიკრა და დიდი მისაღებისკენ გაემართა სადაც ყველა იყო.
   დემეტრე, ნატალი და ანანო ერთად შევიდნენ ოთახში.
   ანანოს შორიდანვე შემოესმა ბავშვების ჟრიამული, როგორც კი მისაღებში ფეხი შეადგა კი მაშინვე მისკენ მორბენალ სამი წლის ელის,ორი წლის იოანეს და ოთხი წლის დამიანეს  შეგება.
    სამივეს სათითაოდ  მოეფარა,სამივეს სათითაოდ ჩაეხუტა და აკოცა.

-ბავშვებო,ახლა ჩემი ჯერია!-თქვა ღიმილით სანდრომ და ქალს მოეხვია.
ანანოც ლაითად მოეხვია სანდროს და გაიღიმა.
   შემდეგ უკვე ოთხში მყოფები მოათვალიერა.

-ანანო,ჩემო თვალისჩინო!- წამოენთო ახლა დემეტრეს დედა, ანანოს კი სისხლი გაეყინა, ქალის ჩახუტებაც ვერ შეძლო,იდგა და განუძრევლად უყურებდა ქალს რომელიც ხელებგაშლილი ელოდა, თვითონ კი უბრალოდ იდგა და ღიმილს ძლივს ახერხება.

-ანუშკები, კარგად ხარ?- ახლა თქვა დათამ.

-კი,კი... უბრალოდ ცოტა დაღლილი ვარ.-თქვა სიტყვების ერთმანეთზე მიყრით ქალმა და მდივანზე დაჯდა.
  ყველა კლასიკურად და საზეიმოდ იყო გამოწყობილი.
    დემეტრე ნათიას გვერდით დამჯდარიყო, ქალს მისთვის ხელმკლავი ჰქონდა გაყრილი.
    დათაც ორსული ლილეს გვერდით იჯდა და მომენტებში მუცელზე ეფერებიდა,მე-6 თვეში იყო ლილე.
    ირაკლიც მარიტაა გვერდი იჯდა და ქალს უსმენდა რომელიც რაღაცას უყვებოდა.
    სანდროც ნატალის გვერდით იჯდა და მისთვის ხელი ჰქონდა გადახვეწილი.
   მოკლედ კარგი მტრული მეგობრული ოჯახური გარემო იყო.
   ანანოს კალთაში ელი ესვა, სანდროს და ნატალის შვილი,რომელსაც მის ლავიწებზე ედო თავი და საყურებზე ეთამაშებოდა.

-რომ გავიზრდები შენ უნდა გამოვიდე!-ენის ბორძიკით წარმოთქვა ბავშვმა და ქალს განათებული თვალებით ახედა.

-არა, შენ ჩემზე ბევრად უკეთესი უნდა გამოხვიდე... შენ უნდა ანათებდე ჩემო ვარსკვლავო!-თქვა ღიმილით ქალმა, სულაც არ უნდოდა ვინმეს კიდევ მისნაირი ცხოვრება ჰქონდა.

-შენც ხომ ანათებ, შენც მანათობელი ვარსკლავი ხარ.-თბალებ გაბრწყინებული იძახდა გოგონა და ქალს პატარა ხელებით ლოყებზე სათუთად ეხებოდა.

-ვარსკვლავები არ ანათებენ, ვარსკლავები იწვიან ელი...-თქვა ირაკლიმ,ანოს გახედა და თვალი გაუსწორა, ქალმა თავი დაუქნია და კაცმაც ოდნავ გაიღიმა.

-ირაკლი?! ორი წლის ბავშვს რას ეუბნები...-გამოესარჩლა ახლა ნატალი ირაკლის.

-ნატალი რა თქვა ტყუილი ჩემა ქმარმა?თუ გინდა რომ ანათო,ან უნდა დაიწვა ან წითელი ტუჩსაცხი უნდა წაისვა,გლითერული კაბა ჩაიცვა და ჭიქა შამპანური მოსვა!-თქვა მარიტამ წარბების აწევით და შამპანური მოსვა.
    მოულოდნელად დემეტრეს თვალებს შეჩეხა ანანო, ქალმა კაცს თვალი სწრაფად არიდა.
   სამაგიეროდ ახლა ლევანის თვალებს წააწყდა ანანო,ეს კიდევ უფრო უარესი იყო. ქალმა ლევანისაც სწრაფად არიდა თვალი.

-შვილს გადამირევთ თქვენ!- თქვა ნატალიმ და ანანოს ბავშვი გამოართვა.
   ახლა იოანე და დამიანე აცოდნენ ანანოს მუხლებზე.

-მერე ფეხბურთს ხომ მეთამაშები?-კიდევ უფრო სასაცილო და საყვარელი ბორძიკით თქვა იოანემ,და ანანოსაც გულიანად ჩაეღიმა.

-რა თქმა უნდა!- ღიმილით თქვა ქალმა და ბიჭს ფუმფულა გლუვ ლოყაზე აკოცა.

-მეცცც  მეთამაშები?-შედარებით გამართულად თქვა,დამიანემ და თვალები საყვარლად გაუფართოვდა.

-რა თქმა უნდა შენც!-თქვა კიდევ ღიმილით ქალმა და დამიანესაც გულითად აკოცა.

-მეცცც?-ახლა თავი წამოყო ნატალის კალთიდან ელიმ.

-ელი, ფეხბურთი გოგოებისთვის არა!-თითის აქნევით თქვა  ნატალიმ.

-რა სისულელეა!-წამოიძახა დათამ.

-აბა... გავიხსენოთ ძველი დრო?-წარბები ათამაშა სანდრომ.

-უნივერსიტეტის ეზოში ფიფას ვატარებდოთ ხოლმე,რა ლეგენდარული გოლები გვაქვს დარტყმული არა?- ახლა სიცილით თქვა ირაკლიმ.

-ღმერთო გახსოვთ? მეგონა მარტო მე მახსოვდა...- თვალები გაუნათდა ანანოს და ხასიეთიზე მოვიდა.

-როგორ უნდა დაგვევიწყებინა... შერეულად ჩვენი წესებით ვთამაშობდით, რამდენი ლექცია გაგვიცდენია....-აჰყვა სიცილიაში სანდრო ირაკლის.

-ის თუ გახსოვთ რექტორმა რომ დაგვიბარა, მოეშვით ამ ფეხბურთის თამაშს უნივერსიტეტის მოედანზე მთელი უნივერსიტეტი თქვენ გიყურებთ და ლექციაზე აღარვინ შედისოო...- დაიწყო ახლა დათამ.

-მერე მაგ რექტორმაც ჩვენთან ერტად ითამაშა ფეხბურთი...და გოლიც გაგვიტანა.- თქვა დემეტრმაც და ღიმილი სიცილში გადაზარდა.

-ყოფილი ფეხბურთელი ყოფილა,და თურმე გვიმალავდა...-თქვა ახლა ანანომ კვლავ სიცილით.

-აბა,ადექით შარვლიანებო და კაბიანებო,ვისაც ჯერ კიდევ გახსოვთ ფეხბურთი და ვისაც ჯერ კიდევ გიმუშავებთ ფეხები!-თქვა სანდრომ და ოთახში ბურთით დაბრუნება, მაგრამ ვერვ  ვერავინ გაიგო რომ გასული იყო.

-არ არსებობს!-წამოიძახა დათამ.

-არსრბობს, არსებობს...დიდებო და პატარებო წავედით გარეთ!-თქვა სანდრომ და სირბილით გაემართა კარისკენ.
  უმალვე წამოენთნემ დემეტრე, ანანო,ირაკლი,დათა,დამიანე,ელი და იოანე.
  ცოტახანში უკვე ყველა სახლის წინ იდგა.

-მეც მინდა თამაში მიმიღებთ?- თქვა ძიძამ, რომელსაც მთელი ეს დრო ყურადღება არავინ მიაქცია.

-რა თქმა უნდა მიგიღებთ!- წამოიძახა დათამ და ტაში შემოჰკრა.

-ბატონებო და ქალბატონებო მეც მიმიღებთ?- თქვა ახლა სვეტამ.

-ქალბატონო დედა მიღებული ხართ მეკარის პოზიციაზე!- წამოიძახა დემეტრემ და ყველას სიცილი აუტყდა.

-ისევ შინაური თუ გაგწირავს...- სიცილით თქვა სვეტამ.

-მაშ ასე,2017 წლის პირველ ლეგენდარული ფეხბურთი მატჩი დაწყებულიმად გამომიცხადებია!- ოვაციებით თქვა ირაკლიმ და თამაშიც დაიწყო.
    მთელს ეზოში მათი სირბილის,ხმაურის,სიცილის ხმა ისმოდა. ბურთს დასდევდნენ, ერთმანეთზე კიდევ უფრო ეცინებოდათ მაგრამ აზარტსაც უჭერდნენ.

-ყოჩაღ,იოანეეე!ჩემი მარადონა და პელე ხარრრრ! ჩემი ლეგენდააა!- სიცილით იძახდა ირაკლი მას შემდეგ რაც იოანემ გოლი გაიტანა. ბავშვი ხელში აიტაცა კაცმა და აკოცა.-ვამაყობბბ!- იძახდა ირაკლი ღიმილით.
   იმ წამს ყველა ბედნიერი იყო. იმ წამს ყველა ახალგაზრდა იყო. იმ წამს ყველა ისევ სტუდენტი იყო, უნივერსიტეტის ეზოში რომ თამაშობდნენ ფეხბურთს.
   ახლა ეზოს განათების ფონზე ჰქონდათ გამართული მატჩი.
  ისმოდა ჯრიამული....
   ,,ელი დამირტყი"
,,ყოჩაღ"
,,ანო აქეთ"
,,გოოოოოო"
,,მიდიი დარტყი"
,,სწრაფად"
   და ა.შ.

-და გაიმარჯვა მეგობრობამმმმ! არა,გატყუებთ ჩემს გუნდმა მოიგოოო!- თქვა დათამ და ყველას სიცილი აუტყდა.

- ღმერთო,ისევ ისეთი გიჟები ხართ!-თქვა ანომ და მაღალქუსლიან ფეხსაცმელზე დაიხედა.-მაღიარეთ, ამით ვერავინ ვერ ითამაშებდა!-თქვა ქალმა სიცილით და ბურთი საჩვენებელი თითზე დაიტრიალა მაგრამ გადმოუვარდა.

-ტრიალი კიდევ ვერ ისწავლე?- თქვა სიცილით დემეტრემ.

-ნორმალურად არასდროს მასწავლიდით!
   
-არაფერიც, შენ იყავი ცუდი მოსწავლე...- დაბოლოვა დ
სანდრომ.

-სრულიად გადარეულები ხართ! დაგაგვიანდა რესტორანში!- უკმაყოფილოდ ყვიროდნენ, ნათია და სხვა დანარჩენები რომლებიც ფეხბურთში არ ჩართულან.

-ნათო, გვიანი არასდროს არააა! ახლა წავალთ! არა ბიჭებოო?- თქვა დემეტრემმმმმ.

- აბა რაა!- ერთად შესძახეს სანდრომ,დათამ და ირაკლიმ.

- უკვე თერთმეტი საათია, ძველ ახალ წელს მანქანაში ხომ არ შევხვდებით?- თქვა ახლა ლილემ.

-მანქანებში განაწილდით ლამაზმანებოო! სვეტა, ბავშვებს თქვენ გაბარებთ თუ წამოსვლის სურვილი არ გაქვთ....- თქვა დათამ.- ჩათვალეთ რომ მე გპატიჟობთ,იმედია ბატონო ლევანი ჩემზე არ უეჭვიანებს!- ტქვა დათამ და სვეტა დატრიალა.

-ყმაწვილო, იარაღი არ გამაწმენდინო!- გადმოიძახა მეორე სართულიდან სიცილით ლევანმა.

-ბატონო ლევან მე არ ვიყავი, სანდრო იყოოო!-თქვა დათამ და სანდროს მხარი გაკრა.

-მე ტყვიები ორივესთვის მეყოფა!- კვლავ სიცილით იძახდა ლევანი.

-წადით, წადით თორემ მართლა ძველ ახალ წელს გზაში შეხვდებით! ბავშვებზე არ ინერვიულოთ!- ღიმილით თქვა სვეტამ და მანქანებში ჩასხდომაც დაიწყეს.
    ერთ მანქანაში ირაკლი,დათა, მარიტა და ანანო იჯდნენ, მეორეში კი ნათია,დემე,სანდრო და ლილე.
   მთელი გზა მხოლოდ მღეროდნენ და მანქანაში შამპანურის სვამდნენ.
   ორივე მანქანა საკმაოდ მაღალი სიჩქარით მიდიოდა და ორივეს ძალიან ეკიდა ჯარიმები რომლებიც ერთი მეორეზე მიყოლებით მოდიოდა.
   ,,ცა-მეტია"- ში სულ რაღაც ოც წუთში მივიდნენ,უკვე ფეხი ერეოდა ყველას მაგრამ ძალიან ნასვამები მაინც არ იყვნენ. მაგიდა დაჯავშნილი ჰქონდათ ამიტომ,მალევე დაიკავეს თავიანთი ადგილები უზარმაზარი კაფე-რესტორნის მთავარ დიდ დარბაზის შუაგულში.
   მათ გარდა კიდევ უამრავი საზეიმოდ გამოწყობილი ადამიანი იყო გარშემო, მთელს დარბაზში ცხელი შოკოლადი სურნელი ტრიალებდა სასიამოვნოდ, სახალწლო გაფორმები კი ნამდვილად კიდევ უფრო ჰქმნიდა წინა საახალწლო განწყობას.
    ნათია, მარიტა და ნატალი,ჯერ ფოტოებს იღებდნენ, სანდრო ჯერ კიდევ გარეთ იყო და მანქანის დაპარკინგებას ცდილობდა,დემეტრე და ირაკლი ერთმანეთში საუბრობდნენ,ლილე კი საპირფარეშო იყო გასული,დათა კი თავის ნაცნობ კაცს ესაუბრებოდა რომელიც შემთხვევით შეხვდა.
  
-ტელეფონი მანქანაში დამრჩა, მოვიტან და მოვალ რა!- ხმამაღლა ეუბნეოდა ანანო ნატალის,მარიტას და ნათიას. ისინიც უხმოდ თავს უქნევდნენ.
   ანანო სწრაფი ნაბიჯებით გავიდა თბილი რესტორანიდან და პარკინგის ტერიტორიაზე, მანქანის კარების გაღება სცადა მაგრამ დავიწყდა რომ გასაღები თვითონ ირაკლის ჰქონდა.

-საერთოდ სახლიდან ტელეფონი წამოვიღე?- დაბნეული იძახდა ქალი,არ ახსოვდა საკუთარი სახლიდან გამოსვლისას ტელეფონი თუ აიღო. მგონი რომ არა...არა არ აუღია, ტელეფონი იმ მომენტში არც ახსოვდა. ტელეფონი არ აუღია, შესაბამისად ვერც მანქანაში დარჩებოდა. არაუშავს უტელეფონოდ არ მოკვდებოდა,არხეინად ბრუნდებოდა უკან.
    შორიდან მანქანაზე აყუდებული წყვილი შენიშნა, რომელებიც ერთმანეთს კოცნიდნენ.
   არ გაჰკვირვებია,ამ პარკინგზე ხშირად ხდებოდა ასეთი რამები.
   გაეცინა,და ფრთხილი ნაბიჯებით დაიწყო სვლა, იფიქრა მაინც ხელი არ შევუშალოვო.
   სისხლი გაეყინა ანოს. ფეხები მოსწყდა და აზროვნება დაკარგა ორსული ლილე და სანდრო რომ გარჩია, ერთმანეთზე აკრულები მანქანას ამოფარებულიყვნენ და კოცნიდნენ.
    ქალი გაშეშებული იდგა, თვალებ გაფართოებული უყურებდა ამ ყველაფერს. ვეღარ აზროვნებდა...
ლილეე  ნათქვამი ,,მიყვარხარ" ესმოდა გარკვევით,ქალი თვალებს ვერ უჯერებდა. ლილე? სანდრო? ლილე და სანდრო?

-ანანო,მარიტამ მითხრა ანანო მანქანიდან ტელეფონის ასაღებად წავიდაო და გასაღების მოცემა დამვიწყებია...-მოესმა უეცრად ქალს ყურთან, თუმცა არც ამაზე არ ჰქონია რეაქცია გაშეშებულ ანანოს.

-ანანო,რას უყურებ- წინადადება გაუტყდა დაბნეულ ირაკლის, მანაც ლილე და სანდრო რომ  შენიშნა.

-ჯანდაბა,ეს რა ცირკია.მარაზმი....- თქვა ირაკლიმ მალევე და გინებაც არ დაავიწყებია.-წამოდი!-თქვა კლავ ირაკლიმ და ქალი სხვა გასავლელისკენ წაიყვანა.

-როგორც თქვი მარაზმია...- ამოიტბუტა  ქალმა გზაში.

-სრულებით.- მოკლედ თქვა კაცმა.

-იცი....იცი....იცი მე...-დაიწყო ბორძიკი ქალმა.

-რა ვიცი ანო?- იკითხა ეჭვით ქალმა.

- მეც ცოლიან კაცთან მაქ ურთიერთობა....- ამოილაპარაკა ქალმა და ირაკლის გახედა.
    კაცმა ჩაიცინა.

- იმის თქმა გაბედე რომ ცოლიან კაცთან გაქ ურთიერთობა,ხოლო იმის თქმა ვერ გაბედო რომ ეს კაცი ჩვენი დემეტრე დევდარიანია?-წარბ აწევით თქვა ირაკლიმ, ანანო კი კვლავ ადგილიზწ გაშრა და გაჩერდა.

-საიდან გაიგე?- მკაცრად თქვა ქალმა,სახეზე უკვე ფერი აღარ ედო.

-კარაპეტიანო, შენ წიგნი ხარ,მე კი კარგი მკითხველი... მარტივი მისახვედრი იყო და არც გამკვირვებია. ვიცოდი,რომ ადრე თუ გვიან თქვენ შორის მაინც რაღაც მოხდებოდა...აი თურმე ეგ დღეც დამდგარქა. თუმცა ახლა ნანახმა კი ნამდვილად გამაკვირვა და დიდი სიამოვნებით გავიგდებდი დემეტრესაც და სანდროსაც ფეხ ქვეშ.
დღეს არცერთი ფეხებში არ მომედოს ზედმეტად, თორემ ძველ ახალ წელს ორივეს  უახლოვეს ჰოსპიტალში შევახვედრებ!- თქვა კაცმა გზა გაგრძელა,ანანოც უხმოდ გაჰყვა.
   ქალს თითქმის უკვე რეაქციაც აღარ ჰქონდა, თავი ფილმში ეგონა.საშინელ ფილმში...
   მაგიდაზე თავიანთ ადგილები ისე დაიკავეს ვითომც არაფერი.
მალევე ჯერ ლილე და შემდეგ სანდრო შემოვიდა.

-სანდრო,მანქანის დაყენებას ამდენი დრო რად უნდოდა?-იკითხა დემეტრემ და ღვინის ბოთლს საცობი მოხსნა.

- ძველი ახალი წელია დემეტრე,გადატენილია მანქანებით.- იცრუა სანდრომ და ცოლს,ნატალის ტუჩებზე აკოცა. ლამის პირღებინება დაეწყო ანანოს,ჯერ საკუთარი თავთან მიმართებაში ხომ ზიზღს გრძნობდა ამ ყველაფერის გამო, ახლა ხომ საერთოდ სამარადისოდ შეიძულა მხიარული სანდრო და ლაღი ლილე.
ყველაზე ყველაფერს წარმიდგენდა, მაგრამ ლილეზე და სანდროზე? კარგით რა....  
    ირაკლისკენ გაპარა თვალი ანანომ, რომელიც ცინიკურად იღიმოდა და სანდროს  ისე უყურებდა როგორც მოკრივე  ჩამოკიდულ ტომარას.
   არავინ არაფერს, იმჩნევდა. იცინოდნენ, იღიმოდნენ, მიირთმევდნენ,სვამდნენ,ცეკვავდნენ.მოკლედ დროს ატარებდნენ...

-ქურსაბედიანიიიიი!- წამოიყვირა უცბად  ნატალიმ და ანანოს შამპანური გადასცდა.

-სადდდდ?- ახლა წამოიყვირა მარიტამ და თვალების აქეთ იქით ცეცება დაიწყო.

-ვაიმე მეც დავინახე! ჩქარა მიდი,მიდი დაუძახეთ, გავერთობით!- თქვა ახლა ლილემ.

-მარიამმმ! ქურსაბედიანიიიიი!- ყვიროდა მარიტა, ირაკლის კი პირთან მიტანილი ჭიქა ხელში შერჩენოდა.
   სადაც იყო,ანო მაგიდის ქვეშ შეძვრებოდა და აღარც გამოძვრებოდა.

-აი ეხლა,პიზდეც!- ჩაილაპარაკა ანანოს ყურთან დათამ და ყველაფრისთვის მოემზადა.

-მოდი გოგო ჩვენთან,ასე უნდა კურსელების დავიწყება?- თქვა პირველი ნატალიმ და ირაკლის გვერდით ცარიელ სკამზე მიუთითა, ირაკლის კი ერთიანად დაეჭიმა მთელი სხეული, განსაკუთრებით კი  ყბის ხაზი.
 
-აბა,აბა...სხვისგან უნდა ვიგებდეთ ქმარმა რომ გიღალატა?-ვითომდა მოწყენით თქვა ლილემ.
  ანანო ჩუმად თავის დაკვრით მიესალმა მარიამს და ოდნავ გაუღიმა,იგივე ქნა დათამაც. ირაკლი კი რაც შეიძლება მზერას არიდებდა, იმავდროულად ჰკლავდა მისი დანახვის სურვილი მაგრამ თითზე კალიცო, გვერდით ცოლი,სახლში შვილი  და სინდისი ამის უფლებას არ აძლევდა.

-თქვენ როგორ ხართ?-ძლივს იკითხა ქურსაბედიანმა, რომელსაც სვავებივით თავს დაესხნენ. სახე მთლიანად ჩამოსტიროდა ქურსაბედიანს, ხელებს ნერვიულად ათამაშებდა და გვერდით გახედვასაც ვერ ბედავდა.
   თუმცა მაინც ისევ ისეთი ლამაზი იყო. საუბარიც კი ისევ ისეთი წრფელი ჰქონდა... თვალებიც ისევ ისეთი ცისფერი და თმაც ისევ ისეთი ლამაზი და ხვეულა. ირაკლი,მის პატარა კულულებს ჯერ კიდევ საფულეში ინახავდა და მიზეზს რომ ეკითხებოდნენ, ამბობდა იღბალი მოაქვსო. ხომ არ იტყოდა, ჩემი ყოფილი შეყვარებულის თმა რომელიც ერთ დროს თავ დავიწყებით მიყვარდაო.

-იცი, ცუდად არ გამიგო.... ტყუილად არ გიღალატება.ალბათ დაიმსახურე...უარს ხომ არ ეუბნეოდი?ხომ ხვდები რასაც ვგულისხმობ...- არსაიდან თქვა მარიტამ, ანანომ კი მაშინვე ფეხი მიარტყა  მარიტას მაგიდის ქვეშ.

-მეც ასე ვფიქრობ... ალბათ საკმარისად ვერ აკმაყოფილებდი... ხომ იცი კაცი მაინც კაცია, იქნებ უფრო მეტი უნდოდა და შენ არ ჰყოფნიდი? რავიცი...- დახეთქა ნათიამ ეს ფრაზა და ირაკლიმ მაგიდაზე ხელი დარტყა.

-ჭკუიდან არ გადამიყვანოთ!- ხმამაღლა მკაცრად თქვა ირაკლიმ, რომელიც მზად იყო მთელი მაგიდა ამოეტრიალებინა.
   ქურსაბედიანი წამოდგა,უკვე ცრემლებს ვეღარ მალავდა.

-ქალბატონო საით?- არსაიდან შეჩეხა ქურსაბედიანს ვიღაც შუახნის კაცი რომელმაც წელზე ხელი შემოხვია.

-გამიშვით!- უკვე ატირებული იძახდა მარიამი.

- რომ არ გაგიშვა რას იზავ?- იკითხა შუახნის კაცმა და ირაკლიმაც მუშტი უთავაზა.
    დაიწყო თავდავიწყება,ირაკლის კაცი ხელიდან ვეღარ გაგდებინეს.
    იატაკი კაცის სისხლის სანამ არ გაფორმა, სანამ ბოლო კბილი არ გადმოუვარდა კაცს,სან ბოლო მალა და ნეკნი არ ჩაუტყდა კაცს მანამდე არ გაჩერებულა ირაკლი.
   ვერ დათამ ვერ გაშველა,ვერც დემეტრემ და ვერც სანდრომ რომელთაც ასევე რამდენიმე მუშტი მოხვდათ გაშველებისას,ვერც დაცვამ,ვერც მარიტამ,ვერც ანომ,ვერც მარიამა და ვერც ვერავინ სანამ თვითონ ირაკლის არ მოსწყინდა კაცის ცემა.
   ხელი უხეშად უშვა ირაკლიმ კაცს და ფეხზე წამოდგა. ხელები და თეთრი პერანგი მთლიანად სიხლიანი ჰქონდა, ადამიანს აღარ ჰგავდა.
   გარშემო ყველა წიოდა და  კიოდა.

-კარგით, მორჩა შოუ, ცოცხალია. ჭკუა ისწავლა, შეგიძლიათ დაუბრუნდეთ თქვენს ადგილებს და განაგრძოთ გართობა. ახალ წელს გილოცავთ სრულიად მთელს თბილის, მოღალატე  და დარტყმულ თბილისელებს!-ყვიროდა ირაკლი.-გშორდები,მარიტააა!გშორდებიიი! მივდივარრრრრ!სანამ საბოლოოდ მოგკალი და შვილის დედის მკვლელი გავხდი,გშორდები!- იძახდა სრულიად სისხლში მოსვრილი.- გულს მირევთ, თქვენი დანახვაც კი უბრალოდ საზიზღრობა და არაფერი მეტი!რა სასიამოვნოა იმის ცოდნა თქვენ სახეებს აღარ დავინახავ! ან აქამდე როგორ გაუძლებდით?! - უკვე ღიმილით იძახდა ირაკლი და ისტერიკულად იცინოდა.

-ქურსაბედიანი, ცხოვრებაში ბევრი რამ მასწავლე, ყველაზე მნიშვნელოვანი კი ახლა ამ წამს.... დამარწმუნე რომ მხოლოდ მეგობრებში კი არა,ცოლშიც შევცდი! მთელი ცხოვრება ერთმანეთის კბენაში გავატარეთ, მთელი ცხოვრება ერთმანეთს ვეჯიბრებოდით ყოველთვის და ყველგან...მეგობრები კი არა, მოსისლე მტრები ვიყავით. ჩვენ ერთმანეთი არ უნდა გაგვეცნო!არა და არა! უდიდესი შეცდომა იყო!მე ვეთიშები ამ დამპალ თამაშს, თქვენ თქვენი იცითთ!!!
   
-რას ბოდავ ირაკლი?- წამოიყვირა დემეტრემ.

- რას ვბოდავ კი არა შენი დედაც დემეტრე! ხარ ოღონდ კაციიი! შენც არ იცი ვინ გინდა და ვისკენ მოგიწევს გული და ჰორმონები! დატანჯე,ბოლომდე დატანჯე სანამ ანტიდეპრესანტებზე არ შესვიი! ჩამოუყალიბებელი კაცმაცუნა ხარ!
ნათია გღალატობს დემეტრე, გღალატობსსსსს! ღირსი ხარ იცი?იციიი? ეს თბილისია არაა? თბილისში ღალატიც კლასიკაა არააა? მშვენიერია. შენი ქმარიც კლასიკურად გღალატობდა. ეტყობა საკმარისად ვერ აკმაყოფილებდიი არაა? არ მეცოდები,არა. ღირსი ხარ, შენზე მეტად დემეტრე მეცოდება. ცხოვრებაში რომ ვერაფერი გაუგია.- ბოლო ხმაზე ყვიროდა ირაკლი.- ნატალიიიი სანდროო გღალატობს ნატალიი! არც შენ არ მეცოდები. სანდრო შე ეშმაკო, ყოველთვის ვითომ ანგელოზო ძმაკაცის ცოლზე რა გული მიგივიდა შე ერთუჯრედიანო?გული არ გერეოდა მაინც?შენი კაცობის დედაც.-ახლა დათას მიუტრიალდა ირაკლი. -დათა,ჩემო დათა ერთადერთო ნორმალურო...ლილე გღალატობს დათა, გღალატობს! არც ეგ ჯერ არ დაბადებული ბავშვი არა შენი... დაგიმალე ვერ გითხარი რა გიყო. მთელი ეს დრო ეს ჩვენი ლაღი ლილე და სულელი სანდრო ერთად იყვნენ... გილოცავთ!წყლის წყვილია ნამდვილად! ვისი ჯერია?- დაიყვირა ირაკლიმ კვლავ.- ძვირფასო ცოლო, როგორ მინდოდა მართლა ისეთი კარგი ყოფილიყავი როგორიც მე წარმომედგინა. როგორ მინდოდა კარგი ოჯახი მაგრამ შენ ფულზე შემჯდარი მატერიალისტი ქალი ხარ და არაფერი სხვა! ჩათვალე რომ მე და შენ მხოლოდ შვილი გვაკავშირებს!
ახლა ვისი ჯერია?- უფრო ხმამაღლა დაიყვირა კაცმა. - ანანო,ანოოოო,ანანო კარაპეტიანოოო აქ რაღატომ დგახარ? წავედით წავედით! დათაა, წავედით წავედითთ!!!!!- ყვიროდა ირაკლი და გასასვლელისკენ მირბოდა.

-ერთი მართლა თქვენი და თქვენი მეგობრობის დედაც! შენი დედაც ლილე!- თქვა დათამ და სანდროს სახეში დარტყა.- ამის მეტის ღირსიც არ ხარ...მეგობრებო რას უყურებთ, შესხით შამპანური მოღალატებს!- თქვა დათამ და იატაკზე დაცემულ სანდროს მთელი შამპანური შეასხა.

- წავედით,ანოო,წავედით კარაპეტიანოო!- ყვიროდა დათააა და გასასვლელისკენ მირბოდაა.
   ანანო უცინოდა,დიახ იცინოდააა.

-CARPE NOCTEM  დემეტრეეეეეე!- თქვა ქალმა, მაღალქუსლიანები გაიხადა და გასასვლელისკენ გაიქცაააა.

-თოვს,თოვსსსსს! ახალ წელს გილოცავ თბილისოო,მოღალატე თბილისოოოო!-იძახდა ხელებ გაშლილი ირაკლი რომელსაც ანანო და დათა ეხუტებოდნენ...
    
ნატალი ბოლო ხმაზე ყვირიდა და ლილეს თმებით ათრევდა იატაკზე,სანდროს კი დანით დასდევდა....
     მარიტა გაოცებული იდგა და ჩაკეცილიყო....
    ნათია დემეტრეს ფრჩხილებით უჭერდა მთელ სახეზე და ტიროდა.

   12მაის მსოფლიო ჩემპიონატამდე ერთი დღით ადრე ავტობანზე დაჭეჭყილ მანქანაში კაცი და ბავშვი იპოვეს. პირველი რაც გარჩიეს კაცის ყელზე არსებული ,,მ" ტატუ და ბავშვის სისხლიანი ფეხბურთის უნიფორმა იყო,რომელსაც სისხლი სდიოდა.
  27 წლის  ირაკლი ქურხული  და 2 წლის მისი ერთადერთი შვილი იოანე, მანქანაში გარდაცვლილები იპოვეს... მანქანა ტრაილერს დაეჯახა. ავარია დაგეგმილად ჩაითვალა, სავარაუდოდ არ სურდათ ირაკლის ჩემპიონატზე გამოსვლა.
   ქურსაბედიანი, რამდენიმე დღეში საკუთარი ბინაში გარდაცვლილი იპოვეს. მიზეზად თვითმკვლელობა დასახელდა.
   ლილემ ბავშვი დაკარგა,მას შემდეგ რაც ნატალიმ სცემა.
    სანდრო და ნატალი  დაშორდნენ,სანდროს ყველა მამობრივი უფლება ჩამოერთვა.
  დემეტრე და ნათია დაშორდნენ,დემეტრეს ბიზნესის ჩავარდა. ბავშვი ნათიას დარჩა.
    ლევანი ინფარქტით გარდაიცვალა,სვეტამ  დემეტრესთან ყველანაირი ურთიერთობა გაწყვიტა.

ქალმა შავი ტიტები გადანაწილა ორ საფლავზე.... საფლავის ქვები გაწმინდა და ორივეს აკოცა.

-წავედი ქურხული, გავიქეცი! შემდეგ ცხოვრებაში,სხვა სამყაროში გელოდები ჩემო ჩემპიონო!ჩემო ჩამქრალო ვარსკვლავო! შემდეგ შეხვედრამდე ირაკლ. იოანე,ახლა ვის უნდა ჩამოვუტანო საბერძნეთიდან საჩუქრები? მომენატრებით.-კიდევ ერთხელ აკოცა ქალმა საფლავის ქვებს.
   ტაქსში ჩაჯდა, მთელი გზა აეროპორტამდე ტიროდა.
  ლიდერ სპორტის შენობასთან დიდი ბანერი ეკიდა,ბანერზე ანო და ირაკლი იყვნენ რომლებიც ერთმანეთს ეხუტებოდნენ ბრძოლის შემდეგ.

-როგორ მოგვიკლეს ეს ოქროს ბიჭი...- ჩაილაპარაკა ტაქსისტმა.
    ქალმწ თვითმფრინავში ჩაჯდომამდე ბოლო ღერი მარლბორო მოწია,ირაკლის მაისური და ქურთუკი ეცვა მთლიანად მის სურნელს გრძნობდა.
   თვითმფრინავი აფრინდა,ანოც საბერძნეთში წავიდა...

დასასრული:)

    

  
   __________________________________________

17 დეკემებერი
    კვლავ დემეტრე,და კვლავ მისი თბილი მკლავები. ქალს თბილად ედო თავი კაცის მკერდზე და ტკბილად ეძინა.
___________________________________________
    19 დეკემბერი
წყნარად უყურებდა ანანო დემეტრეს რომელსაც მშვიდად ეძინა მის საწოლში. ქალს კი ძილი არ ეკარებოდა. საწოლში სხვის ქმარი ეწვა....სხვის სანთელს აქრობდა.
___________________________________________
    25დეკემბერი
შობასაც ერთმანეთის ხელში შეხვდნენ ანანო და დემეტრე.
___________________________________________
   26 დეკემბერი
ქალს საწოლზე უამრავი წითელი ვარდი დახვდა.
___________________________________________
    27 და 28 დეკემბერი
  გუდაურში იყვნენ ორი დღე.... შორს.
___________________________________________
29 დეკემბერი
   ნათიას დედის დაბადების დღე იყო, ამიტომ დემეტრეს  ანანო ამ დღისით არ უნახავს.
___________________________________________
   31 დეკემბერი
  ქალი მარტო შეხვდა ახალ წელს თავისი კორპუსის კიბებზე,ცხადია მარლბორო გვერდით ჰყავდა.
დემეტრეს ზარისთვის არ უპასუხია.
___________________________________________
        გასრულდა დეკემბერი და მოვიდა იანვრის შუა რიცხვებიც.
  შეგახსენებთ ნათიას სიტყვებს ,,ეს ხომ თბილისია, თბილისი კლასიკააა. თბილისში  ღალატიც კი კლასიკა."
    კვლავ გრძელდებოდა დემეტრესა და ანანოს რომანი. უფრო მეტად თამამები  იყვნენ, აღარც ერთმანეთის სცხვენოდათ და ორივემ საბოლოოდ აღიარა ის ფაქტი რომ ერთი ცოლს ღალატობდა, მეორე კი ცოლიან კაცთან იწვა.

14 იანვარი
     ქალს წყნარად ეძინა ზარის ხმამ რომ გაღვიძა. არა გატყუებთ, ანანოს წყნარად არასდროს ეძინა. ძილშიც კი წუხდა.
    თავი ოდნავ წამოწია, თვალები მოისრისა და ზარს უპასუხა.

-გეძინა?-გაისმა ტელეფონიდან კაცის ხმა,ქალი ოდნავ გამოფხიზლდა.

-მეძინა...რომელი საათია?-თქვა ქალმა და ტელეფონის საათს დახედა. უკვე საღამოს ექვსი საათი იყო. ანუ მთელი დღე მხოლოდ ეძინა.

-ძველ ახალ წელს ,,ცა-მეტია"-ში ვხვდებით,მოემზადე,40 წუთში შენთან ვარ. ჯერ ჩემთან მივალთ ყველანი და შემდეგ წავალთ...-თქვა დემეტრემ და ქალმაც სიტყვა გათიშინა.

-ვინ ყველანი?

-სათითაოდ უნდა ჩამოვთვალო?-იკითხა კაცმა და ანანოც  მიხვდა რომ მთელი სამეგობრო ,,ცა-მეტია"-ში მიდიოდა.- წავედი ახლა,40 წუთში მზად იყავი.- თქვა ჯაცმა და გათიშა.
   ანანომ ტელეფონი საწოლზე ისროლა და თავი ხელებში ჩარგო. მთელი ოთახი ჩაბნელებული ჰქონდა, არაფერი არ ჩანდა.
   საწოლიდან ნელნელა წამოდგა, თუმცა თვალთ მაინც კიდევ უფრო დაუბნელდა.
   სიბნელეში მაინც მოახერხა შუქის ანთება, სავარძელზე ჩამოჯდა და მარლბოროს მოუკიდა.
   მხოლოდ თეთრი საცვლების ამარა იჯდა მოწითალო სავარძელზე და ეწეოდა. ღრმა ნაფაზების არტყავდა, კვამლი თვალებში არტყავდა და ცრემლი სდიოდა, თუმცა მოწევა არ გაუწყვეტია. ნახევარად ჩამწვარი სიგარეტი იატაკზე დაგდო და შიშველი ფეხით გასრისა. დაეწვა,რა თქმა უნდა დაეწვა. მასაც ხომ ეს უნდოდა, უნდოდა რამე ეგრძნო,თუნდაც სიგარეტისგან ფეხზე დამწვარობა ყოფილიყო ეს.
   საბაზანოში კოჭლობით წავიდა,ცხელი წყალი ჩართო, საცვლები გაიხადა და წყლის ქვეშ დადგა. წყალი რომ საკმარისად ცხელი არ ეჩვენა ტემპერატურას აუწია, ტემპერატურას იქამდე უწევდა სანამ მთელი სხეული არ დაიწვა, სანამ მთელს სხეულზე ქავილი და წიწკვნა არ იგრძნო, სანამ მთელი საბაზანო ოთახი ორთქლით არ გაივსო.
   წყალი დაკეტა,უკვე ვეღარ სუნთქავდა. პირსახოცი შემოხვია და გამწოვი ჩართო... სუნთქვა მართლა უჭირდა და ცივ იატაკზეც ჩაიკეცა.
მთელი სხეული გაწითლებული ჰქონდა,ცივ კედელს  მიხუტებოდა და მარჯვენა ხელს გულზე იჭერდა.
  ნელნელა წამოდგა. ოთახში აღარც ისეთი ორთქლი აღარ იყო, საბაზანო დატოვა და საძინებელში გავიდა.
     კარდის დიდ მთლიან სარკეში ჩაიხედა. ღმერთო,როგორ სძულდა საკუთარი თავი, თავის გრძნობები და თავის სხეული.
    ,,ცა-მეტია" ანანოს საყვარელი კაფე- რესტორანი ჯერ კიდევ სკოლიდან... ყოველთვის იქ მოდიოდა რაც არ უნდა ყოფილიყო. როცა უნივერსიტეტში დანარჩენები გაიცნო,ამ კაფეში ხშირად იკრიბებოდნენ ხოლმე ანანოს ინიციატივით... მაგრამ ეს ჯერ ანანოს ფავორიტი კაფე იყო, შემდეგ კი სხვების. ახლა უკვე აღარ უნდოდა მის საყვარელ კაფეში ამ ხალხის დანახვა, აღარც საკუთარი თავის. როგორ არ უნდოდა წასვლა... მაგრამ რატომ არ უნდა წასულიყო? ეს მისი საყვარელი კაფე იყო. საკუთარ თავზე ნერვები კიდევ უფრო მოეშალა და კარადა გამოაღო.
   შავ გამჭვირვალე საცვლები ჩაიცვა, შემდეგ შავი ზურგზე ამოღებული,მკერდზე მომდგარი და წელში გამოყვანილი კაბა, რომელიც ბოლოში ოდნავ იშლებოდა.
    The Bulgari Serpenti watch გაიკეთა მარცხენა ხელზე,ჰარი უინსტონის კლასტერის საყურებიც მარიტივად გაიკეთა და  CHANEL NO.5 ლავიწებსა და მტევნებზე შეიფკურა. CHRISTIAN LOUBOUTIN- ის მაღალ ქუსლიანი შავი ფეხსაცმელი ჩაიცვა წითელი ძირით და თეთრი ბეწვის მოკლე ქურქი შემოიცვა.
    ტუჩები ტუჩსაცხით ოდნავ უფრო მარწყვისფერი გახადა, წამწამები აიპრიხა და ოდნავ ტალღოვანი თმა უბრალოდ გაშლილი დაიტოვა.
   საკრეში თავი შეათვალიერა და საშინელი პირღებინების შეგრძნება მოაწვა. არა, ორსულად არ იყო. უბრალოდ საკუთარ თავზე ჰქონდა ასეთი რეაქცია.
    სამზარეულოში გავიდა, ჭიქა წყლით ავსო  და ჯერ ძლიერი ტკივილ გამწყუჩებელი დალია, შემდეგ კი ანტიდეპრესანტები.
   მისაღებში სავარძელზე ჩამოჯდა და ერთ წერტილს მიაშტერდა. არცოდა რად უყურებდა, უბრალოდ იჯდა განუზრევლად. ტვინი აღარ უმუშავებდა...ესმოდა ტელეფონის ზარის ხმა, მაგრამ ვერ დგებოდა. ფეხებს ძალას ვერ ატანდა. კვლავ ტელეფონი ზარის ხმა ისმოდა, განუწყვეტლივ. ქალი კი იჯდა, ჩუმად, დინჯად, წყნარად და მარტო.
    სახლის კარები მალევე გაიღო და კაციც გამიჩნდა.

-ანო,რა არ ვიფიქრე...-ხმამაღლა თქვა ფერწასულმა კაცმა და ქალთან სწრაფად მივიდა.-ტეფონზე რატომ არ მპასუხობდი?-კვლავ ხმამაღლა იძახდა კაცი, ანანო კი წარბსაც არ ხრიდა.

-დემეტრე,ასე მოვკვდები...-ჩუმად თქვა ქალმა და კაცს ახედა.

-ანო...რამე მითხარი?-ჩაიმუხლა კაცი ქალთან და მისი ხელი თავისაში მოიქცია.

-დემე...- ახლა ოდნავ უფრო ხმამაღლა თქვა ქალმა, კაცმა ქალს ფრთხილად აკოცა შუბლზე.

-წავედით ანო, წავედით.-თქვა კაცმა,ქალს თეთრი ბეწვის ქურქი გაუსწორა, თმები მხრიდან გადაუწია და თავის ხელის დახმარებით წამოაყენა.
   ლიფტში უხმოდ შევიდნენ. ქალი აბოზული იდგა, ახლა დემეტრეს წინაშე კი არა საკუთარი თავის წინაშე გრძნობა თავს სუსტად. ყველაზე მეტად საკუთარ თავზე ბრაზობდა ახლა, ყველაზე მეტად საკუთარი თავის ჩაქოლვა უნდოდა. როდიდან დაეცა ასე, როდიდან მოირგო საყვარელის სტატუსი? ღმერთო რა გულის ამრევი იყო მართლაც.
    მანქანაშიც უხმოდ ჩაჯდნენ,და დემეტრემაც მანქანა დაძრა.

-ანო...-თქვა კაცმა და ქალს გახედა.
  ანანოს არაფერი უპასუხია, ფანჯარა ჩასწია და ცივი ჰაერი ჩაისუნთქა.
    მანქანაში თვალი შავ მარლბოროს მოჰკრა და სანათს მოჰკრა, კოლოფიდან ერთი ღერი ამოიღო, ტუჩებს შორის მოიქცია და მოუკიდა.
   გრძნობდა როგორ ეწამლებოდა ფილტვები.
     კაცმა ქალს ნახევრად ჩამწვარი სიგარეტი  გამოართვა,ანოც აღარ შეეწინააღმდეგებია. კაცმაც რამდენიმე ნაფაზი დარტყა და მანქანის საფერფლეში ბოლომდე ჩაწვა.
   სახლამდეც უხმოდ მოვიდნენ, აღაცერთს ხმა აღარ ამოუღია.
   დემეტრემ მანქანა სახლის წინ გააჩერა,ანო თავისკენ სწრაფად მისწია ჯერ ნიკაპზე შემდეგ კი ტუჩებზე აკოცა.

-მიყვარხარ...-თქვა კაცმა,კოცნა გაწყვიტა მანქანიდან სწრაფად გადავიდა და ქალსაც კარი გაუღო.
  დემეტრეს მანქანას დაბურული მინები ჰქონდა, საბედნიეროდ თუ სამწუხაროდ.
 
-სად ხარ ამდენი ხანი?-უკმაყოფილოდ თქვა გარეთ მდგარმა ნატალიმ და შიგნით მყოფებს, შეატყობინა დემეტრესა და ანანოს მოსვლის შესახებ.
    ანანომ თავი ხელში მასქიმალურად აიყვანა,სახეზე ოდნავი ღიმილი აიკრა და დიდი მისაღებისკენ გაემართა სადაც ყველა იყო.
   დემეტრე, ნატალი და ანანო ერთად შევიდნენ ოთახში.
   ანანოს შორიდანვე შემოესმა ბავშვების ჟრიამული, როგორც კი მისაღებში ფეხი შეადგა კი მაშინვე მისკენ მორბენალ სამი წლის ელის,ორი წლის იოანეს და ოთხი წლის დამიანეს  შეგება.
    სამივეს სათითაოდ  მოეფარა,სამივეს სათითაოდ ჩაეხუტა და აკოცა.

-ბავშვებო,ახლა ჩემი ჯერია!-თქვა ღიმილით სანდრომ და ქალს მოეხვია.
ანანოც ლაითად მოეხვია სანდროს და გაიღიმა.
   შემდეგ უკვე ოთხში მყოფები მოათვალიერა.

-ანანო,ჩემო თვალისჩინო!- წამოენთო ახლა დემეტრეს დედა, ანანოს კი სისხლი გაეყინა, ქალის ჩახუტებაც ვერ შეძლო,იდგა და განუძრევლად უყურებდა ქალს რომელიც ხელებგაშლილი ელოდა, თვითონ კი უბრალოდ იდგა და ღიმილს ძლივს ახერხება.

-ანუშკები, კარგად ხარ?- ახლა თქვა დათამ.

-კი,კი... უბრალოდ ცოტა დაღლილი ვარ.-თქვა სიტყვების ერთმანეთზე მიყრით ქალმა და მდივანზე დაჯდა.
  ყველა კლასიკურად და საზეიმოდ იყო გამოწყობილი.
    დემეტრე ნათიას გვერდით დამჯდარიყო, ქალს მისთვის ხელმკლავი ჰქონდა გაყრილი.
    დათაც ორსული ლილეს გვერდით იჯდა და მომენტებში მუცელზე ეფერებიდა,მე-6 თვეში იყო ლილე.
    ირაკლიც მარიტაა გვერდი იჯდა და ქალს უსმენდა რომელიც რაღაცას უყვებოდა.
    სანდროც ნატალის გვერდით იჯდა და მისთვის ხელი ჰქონდა გადახვეწილი.
   მოკლედ კარგი მტრული მეგობრული ოჯახური გარემო იყო.
   ანანოს კალთაში ელი ესვა, სანდროს და ნატალის შვილი,რომელსაც მის ლავიწებზე ედო თავი და საყურებზე ეთამაშებოდა.

-რომ გავიზრდები შენ უნდა გამოვიდე!-ენის ბორძიკით წარმოთქვა ბავშვმა და ქალს განათებული თვალებით ახედა.

-არა, შენ ჩემზე ბევრად უკეთესი უნდა გამოხვიდე... შენ უნდა ანათებდე ჩემო ვარსკვლავო!-თქვა ღიმილით ქალმა, სულაც არ უნდოდა ვინმეს კიდევ მისნაირი ცხოვრება ჰქონდა.

-შენც ხომ ანათებ, შენც მანათობელი ვარსკლავი ხარ.-თბალებ გაბრწყინებული იძახდა გოგონა და ქალს პატარა ხელებით ლოყებზე სათუთად ეხებოდა.

-ვარსკვლავები არ ანათებენ, ვარსკლავები იწვიან ელი...-თქვა ირაკლიმ,ანოს გახედა და თვალი გაუსწორა, ქალმა თავი დაუქნია და კაცმაც ოდნავ გაიღიმა.

-ირაკლი?! ორი წლის ბავშვს რას ეუბნები...-გამოესარჩლა ახლა ნატალი ირაკლის.

-ნატალი რა თქვა ტყუილი ჩემა ქმარმა?თუ გინდა რომ ანათო,ან უნდა დაიწვა ან წითელი ტუჩსაცხი უნდა წაისვა,გლითერული კაბა ჩაიცვა და ჭიქა შამპანური მოსვა!-თქვა მარიტამ წარბების აწევით და შამპანური მოსვა.
    მოულოდნელად დემეტრეს თვალებს შეჩეხა ანანო, ქალმა კაცს თვალი სწრაფად არიდა.
   სამაგიეროდ ახლა ლევანის თვალებს წააწყდა ანანო,ეს კიდევ უფრო უარესი იყო. ქალმა ლევანისაც სწრაფად არიდა თვალი.

-შვილს გადამირევთ თქვენ!- თქვა ნატალიმ და ანანოს ბავშვი გამოართვა.
   ახლა იოანე და დამიანე აცოდნენ ანანოს მუხლებზე.

-მერე ფეხბურთს ხომ მეთამაშები?-კიდევ უფრო სასაცილო და საყვარელი ბორძიკით თქვა იოანემ,და ანანოსაც გულიანად ჩაეღიმა.

-რა თქმა უნდა!- ღიმილით თქვა ქალმა და ბიჭს ფუმფულა გლუვ ლოყაზე აკოცა.

-მეცცც  მეთამაშები?-შედარებით გამართულად თქვა,დამიანემ და თვალები საყვარლად გაუფართოვდა.

-რა თქმა უნდა შენც!-თქვა კიდევ ღიმილით ქალმა და დამიანესაც გულითად აკოცა.

-მეცცც?-ახლა თავი წამოყო ნატალის კალთიდან ელიმ.

-ელი, ფეხბურთი გოგოებისთვის არა!-თითის აქნევით თქვა  ნატალიმ.

-რა სისულელეა!-წამოიძახა დათამ.

-აბა... გავიხსენოთ ძველი დრო?-წარბები ათამაშა სანდრომ.

-უნივერსიტეტის ეზოში ფიფას ვატარებდოთ ხოლმე,რა ლეგენდარული გოლები გვაქვს დარტყმული არა?- ახლა სიცილით თქვა ირაკლიმ.

-ღმერთო გახსოვთ? მეგონა მარტო მე მახსოვდა...- თვალები გაუნათდა ანანოს და ხასიეთიზე მოვიდა.

-როგორ უნდა დაგვევიწყებინა... შერეულად ჩვენი წესებით ვთამაშობდით, რამდენი ლექცია გაგვიცდენია....-აჰყვა სიცილიაში სანდრო ირაკლის.

-ის თუ გახსოვთ რექტორმა რომ დაგვიბარა, მოეშვით ამ ფეხბურთის თამაშს უნივერსიტეტის მოედანზე მთელი უნივერსიტეტი თქვენ გიყურებთ და ლექციაზე აღარვინ შედისოო...- დაიწყო ახლა დათამ.

-მერე მაგ რექტორმაც ჩვენთან ერტად ითამაშა ფეხბურთი...და გოლიც გაგვიტანა.- თქვა დემეტრმაც და ღიმილი სიცილში გადაზარდა.

-ყოფილი ფეხბურთელი ყოფილა,და თურმე გვიმალავდა...-თქვა ახლა ანანომ კვლავ სიცილით.

-აბა,ადექით შარვლიანებო და კაბიანებო,ვისაც ჯერ კიდევ გახსოვთ ფეხბურთი და ვისაც ჯერ კიდევ გიმუშავებთ ფეხები!-თქვა სანდრომ და ოთახში ბურთით დაბრუნება, მაგრამ ვერვ  ვერავინ გაიგო რომ გასული იყო.

-არ არსებობს!-წამოიძახა დათამ.

-არსრბობს, არსებობს...დიდებო და პატარებო წავედით გარეთ!-თქვა სანდრომ და სირბილით გაემართა კარისკენ.
  უმალვე წამოენთნემ დემეტრე, ანანო,ირაკლი,დათა,დამიანე,ელი და იოანე.
  ცოტახანში უკვე ყველა სახლის წინ იდგა.

-მეც მინდა თამაში მიმიღებთ?- თქვა ძიძამ, რომელსაც მთელი ეს დრო ყურადღება არავინ მიაქცია.

-რა თქმა უნდა მიგიღებთ!- წამოიძახა დათამ და ტაში შემოჰკრა.

-ბატონებო და ქალბატონებო მეც მიმიღებთ?- თქვა ახლა სვეტამ.

-ქალბატონო დედა მიღებული ხართ მეკარის პოზიციაზე!- წამოიძახა დემეტრემ და ყველას სიცილი აუტყდა.

-ისევ შინაური თუ გაგწირავს...- სიცილით თქვა სვეტამ.

-მაშ ასე,2017 წლის პირველ ლეგენდარული ფეხბურთი მატჩი დაწყებულიმად გამომიცხადებია!- ოვაციებით თქვა ირაკლიმ და თამაშიც დაიწყო.
    მთელს ეზოში მათი სირბილის,ხმაურის,სიცილის ხმა ისმოდა. ბურთს დასდევდნენ, ერთმანეთზე კიდევ უფრო ეცინებოდათ მაგრამ აზარტსაც უჭერდნენ.

-ყოჩაღ,იოანეეე!ჩემი მარადონა და პელე ხარრრრ! ჩემი ლეგენდააა!- სიცილით იძახდა ირაკლი მას შემდეგ რაც იოანემ გოლი გაიტანა. ბავშვი ხელში აიტაცა კაცმა და აკოცა.-ვამაყობბბ!- იძახდა ირაკლი ღიმილით.
   იმ წამს ყველა ბედნიერი იყო. იმ წამს ყველა ახალგაზრდა იყო. იმ წამს ყველა ისევ სტუდენტი იყო, უნივერსიტეტის ეზოში რომ თამაშობდნენ ფეხბურთს.
   ახლა ეზოს განათების ფონზე ჰქონდათ გამართული მატჩი.
  ისმოდა ჯრიამული....
   ,,ელი დამირტყი"
,,ყოჩაღ"
,,ანო აქეთ"
,,გოოოოოო"
,,მიდიი დარტყი"
,,სწრაფად"
   და ა.შ.

-და გაიმარჯვა მეგობრობამმმმ! არა,გატყუებთ ჩემს გუნდმა მოიგოოო!- თქვა დათამ და ყველას სიცილი აუტყდა.

- ღმერთო,ისევ ისეთი გიჟები ხართ!-თქვა ანომ და მაღალქუსლიან ფეხსაცმელზე დაიხედა.-მაღიარეთ, ამით ვერავინ ვერ ითამაშებდა!-თქვა ქალმა სიცილით და ბურთი საჩვენებელი თითზე დაიტრიალა მაგრამ გადმოუვარდა.

-ტრიალი კიდევ ვერ ისწავლე?- თქვა სიცილით დემეტრემ.

-ნორმალურად არასდროს მასწავლიდით!
   
-არაფერიც, შენ იყავი ცუდი მოსწავლე...- დაბოლოვა დ
სანდრომ.

-სრულიად გადარეულები ხართ! დაგაგვიანდა რესტორანში!- უკმაყოფილოდ ყვიროდნენ, ნათია და სხვა დანარჩენები რომლებიც ფეხბურთში არ ჩართულან.

-ნათო, გვიანი არასდროს არააა! ახლა წავალთ! არა ბიჭებოო?- თქვა დემეტრემმმმმ.

- აბა რაა!- ერთად შესძახეს სანდრომ,დათამ და ირაკლიმ.

- უკვე თერთმეტი საათია, ძველ ახალ წელს მანქანაში ხომ არ შევხვდებით?- თქვა ახლა ლილემ.

-მანქანებში განაწილდით ლამაზმანებოო! სვეტა, ბავშვებს თქვენ გაბარებთ თუ წამოსვლის სურვილი არ გაქვთ....- თქვა დათამ.- ჩათვალეთ რომ მე გპატიჟობთ,იმედია ბატონო ლევანი ჩემზე არ უეჭვიანებს!- ტქვა დათამ და სვეტა დატრიალა.

-ყმაწვილო, იარაღი არ გამაწმენდინო!- გადმოიძახა მეორე სართულიდან სიცილით ლევანმა.

-ბატონო ლევან მე არ ვიყავი, სანდრო იყოოო!-თქვა დათამ და სანდროს მხარი გაკრა.

-მე ტყვიები ორივესთვის მეყოფა!- კვლავ სიცილით იძახდა ლევანი.

-წადით, წადით თორემ მართლა ძველ ახალ წელს გზაში შეხვდებით! ბავშვებზე არ ინერვიულოთ!- ღიმილით თქვა სვეტამ და მანქანებში ჩასხდომაც დაიწყეს.
    ერთ მანქანაში ირაკლი,დათა, მარიტა და ანანო იჯდნენ, მეორეში კი ნათია,დემე,სანდრო და ლილე.
   მთელი გზა მხოლოდ მღეროდნენ და მანქანაში შამპანურის სვამდნენ.
   ორივე მანქანა საკმაოდ მაღალი სიჩქარით მიდიოდა და ორივეს ძალიან ეკიდა ჯარიმები რომლებიც ერთი მეორეზე მიყოლებით მოდიოდა.
   ,,ცა-მეტია"- ში სულ რაღაც ოც წუთში მივიდნენ,უკვე ფეხი ერეოდა ყველას მაგრამ ძალიან ნასვამები მაინც არ იყვნენ. მაგიდა დაჯავშნილი ჰქონდათ ამიტომ,მალევე დაიკავეს თავიანთი ადგილები უზარმაზარი კაფე-რესტორნის მთავარ დიდ დარბაზის შუაგულში.
   მათ გარდა კიდევ უამრავი საზეიმოდ გამოწყობილი ადამიანი იყო გარშემო, მთელს დარბაზში ცხელი შოკოლადი სურნელი ტრიალებდა სასიამოვნოდ, სახალწლო გაფორმები კი ნამდვილად კიდევ უფრო ჰქმნიდა წინა საახალწლო განწყობას.
    ნათია, მარიტა და ნატალი,ჯერ ფოტოებს იღებდნენ, სანდრო ჯერ კიდევ გარეთ იყო და მანქანის დაპარკინგებას ცდილობდა,დემეტრე და ირაკლი ერთმანეთში საუბრობდნენ,ლილე კი საპირფარეშო იყო გასული,დათა კი თავის ნაცნობ კაცს ესაუბრებოდა რომელიც შემთხვევით შეხვდა.
  
-ტელეფონი მანქანაში დამრჩა, მოვიტან და მოვალ რა!- ხმამაღლა ეუბნეოდა ანანო ნატალის,მარიტას და ნათიას. ისინიც უხმოდ თავს უქნევდნენ.
   ანანო სწრაფი ნაბიჯებით გავიდა თბილი რესტორანიდან და პარკინგის ტერიტორიაზე, მანქანის კარების გაღება სცადა მაგრამ დავიწყდა რომ გასაღები თვითონ ირაკლის ჰქონდა.

-საერთოდ სახლიდან ტელეფონი წამოვიღე?- დაბნეული იძახდა ქალი,არ ახსოვდა საკუთარი სახლიდან გამოსვლისას ტელეფონი თუ აიღო. მგონი რომ არა...არა არ აუღია, ტელეფონი იმ მომენტში არც ახსოვდა. ტელეფონი არ აუღია, შესაბამისად ვერც მანქანაში დარჩებოდა. არაუშავს უტელეფონოდ არ მოკვდებოდა,არხეინად ბრუნდებოდა უკან.
    შორიდან მანქანაზე აყუდებული წყვილი შენიშნა, რომელებიც ერთმანეთს კოცნიდნენ.
   არ გაჰკვირვებია,ამ პარკინგზე ხშირად ხდებოდა ასეთი რამები.
   გაეცინა,და ფრთხილი ნაბიჯებით დაიწყო სვლა, იფიქრა მაინც ხელი არ შევუშალოვო.
   სისხლი გაეყინა ანოს. ფეხები მოსწყდა და აზროვნება დაკარგა ორსული ლილე და სანდრო რომ გარჩია, ერთმანეთზე აკრულები მანქანას ამოფარებულიყვნენ და კოცნიდნენ.
    ქალი გაშეშებული იდგა, თვალებ გაფართოებული უყურებდა ამ ყველაფერს. ვეღარ აზროვნებდა...
ლილეე  ნათქვამი ,,მიყვარხარ" ესმოდა გარკვევით,ქალი თვალებს ვერ უჯერებდა. ლილე? სანდრო? ლილე და სანდრო?

-ანანო,მარიტამ მითხრა ანანო მანქანიდან ტელეფონის ასაღებად წავიდაო და გასაღების მოცემა დამვიწყებია...-მოესმა უეცრად ქალს ყურთან, თუმცა არც ამაზე არ ჰქონია რეაქცია გაშეშებულ ანანოს.

-ანანო,რას უყურებ- წინადადება გაუტყდა დაბნეულ ირაკლის, მანაც ლილე და სანდრო რომ  შენიშნა.

-ჯანდაბა,ეს რა ცირკია.მარაზმი....- თქვა ირაკლიმ მალევე და გინებაც არ დაავიწყებია.-წამოდი!-თქვა კლავ ირაკლიმ და ქალი სხვა გასავლელისკენ წაიყვანა.

-როგორც თქვი მარაზმია...- ამოიტბუტა  ქალმა გზაში.

-სრულებით.- მოკლედ თქვა კაცმა.

-იცი....იცი....იცი მე...-დაიწყო ბორძიკი ქალმა.

-რა ვიცი ანო?- იკითხა ეჭვით ქალმა.

- მეც ცოლიან კაცთან მაქ ურთიერთობა....- ამოილაპარაკა ქალმა და ირაკლის გახედა.
    კაცმა ჩაიცინა.

- იმის თქმა გაბედე რომ ცოლიან კაცთან გაქ ურთიერთობა,ხოლო იმის თქმა ვერ გაბედო რომ ეს კაცი ჩვენი დემეტრე დევდარიანია?-წარბ აწევით თქვა ირაკლიმ, ანანო კი კვლავ ადგილიზწ გაშრა და გაჩერდა.

-საიდან გაიგე?- მკაცრად თქვა ქალმა,სახეზე უკვე ფერი აღარ ედო.

-კარაპეტიანო, შენ წიგნი ხარ,მე კი კარგი მკითხველი... მარტივი მისახვედრი იყო და არც გამკვირვებია. ვიცოდი,რომ ადრე თუ გვიან თქვენ შორის მაინც რაღაც მოხდებოდა...აი თურმე ეგ დღეც დამდგარქა. თუმცა ახლა ნანახმა კი ნამდვილად გამაკვირვა და დიდი სიამოვნებით გავიგდებდი დემეტრესაც და სანდროსაც ფეხ ქვეშ.
დღეს არცერთი ფეხებში არ მომედოს ზედმეტად, თორემ ძველ ახალ წელს ორივეს  უახლოვეს ჰოსპიტალში შევახვედრებ!- თქვა კაცმა გზა გაგრძელა,ანანოც უხმოდ გაჰყვა.
   ქალს თითქმის უკვე რეაქციაც აღარ ჰქონდა, თავი ფილმში ეგონა.საშინელ ფილმში...
   მაგიდაზე თავიანთ ადგილები ისე დაიკავეს ვითომც არაფერი.
მალევე ჯერ ლილე და შემდეგ სანდრო შემოვიდა.

-სანდრო,მანქანის დაყენებას ამდენი დრო რად უნდოდა?-იკითხა დემეტრემ და ღვინის ბოთლს საცობი მოხსნა.

- ძველი ახალი წელია დემეტრე,გადატენილია მანქანებით.- იცრუა სანდრომ და ცოლს,ნატალის ტუჩებზე აკოცა. ლამის პირღებინება დაეწყო ანანოს,ჯერ საკუთარი თავთან მიმართებაში ხომ ზიზღს გრძნობდა ამ ყველაფერის გამო, ახლა ხომ საერთოდ სამარადისოდ შეიძულა მხიარული სანდრო და ლაღი ლილე.
ყველაზე ყველაფერს წარმიდგენდა, მაგრამ ლილეზე და სანდროზე? კარგით რა....  
    ირაკლისკენ გაპარა თვალი ანანომ, რომელიც ცინიკურად იღიმოდა და სანდროს  ისე უყურებდა როგორც მოკრივე  ჩამოკიდულ ტომარას.
   არავინ არაფერს, იმჩნევდა. იცინოდნენ, იღიმოდნენ, მიირთმევდნენ,სვამდნენ,ცეკვავდნენ.მოკლედ დროს ატარებდნენ...

-ქურსაბედიანიიიიი!- წამოიყვირა უცბად  ნატალიმ და ანანოს შამპანური გადასცდა.

-სადდდდ?- ახლა წამოიყვირა მარიტამ და თვალების აქეთ იქით ცეცება დაიწყო.

-ვაიმე მეც დავინახე! ჩქარა მიდი,მიდი დაუძახეთ, გავერთობით!- თქვა ახლა ლილემ.

-მარიამმმ! ქურსაბედიანიიიიი!- ყვიროდა მარიტა, ირაკლის კი პირთან მიტანილი ჭიქა ხელში შერჩენოდა.
   სადაც იყო,ანო მაგიდის ქვეშ შეძვრებოდა და აღარც გამოძვრებოდა.

-აი ეხლა,პიზდეც!- ჩაილაპარაკა ანანოს ყურთან დათამ და ყველაფრისთვის მოემზადა.

-მოდი გოგო ჩვენთან,ასე უნდა კურსელების დავიწყება?- თქვა პირველი ნატალიმ და ირაკლის გვერდით ცარიელ სკამზე მიუთითა, ირაკლის კი ერთიანად დაეჭიმა მთელი სხეული, განსაკუთრებით კი  ყბის ხაზი.
 
-აბა,აბა...სხვისგან უნდა ვიგებდეთ ქმარმა რომ გიღალატა?-ვითომდა მოწყენით თქვა ლილემ.
  ანანო ჩუმად თავის დაკვრით მიესალმა მარიამს და ოდნავ გაუღიმა,იგივე ქნა დათამაც. ირაკლი კი რაც შეიძლება მზერას არიდებდა, იმავდროულად ჰკლავდა მისი დანახვის სურვილი მაგრამ თითზე კალიცო, გვერდით ცოლი,სახლში შვილი  და სინდისი ამის უფლებას არ აძლევდა.

-თქვენ როგორ ხართ?-ძლივს იკითხა ქურსაბედიანმა, რომელსაც სვავებივით თავს დაესხნენ. სახე მთლიანად ჩამოსტიროდა ქურსაბედიანს, ხელებს ნერვიულად ათამაშებდა და გვერდით გახედვასაც ვერ ბედავდა.
   თუმცა მაინც ისევ ისეთი ლამაზი იყო. საუბარიც კი ისევ ისეთი წრფელი ჰქონდა... თვალებიც ისევ ისეთი ცისფერი და თმაც ისევ ისეთი ლამაზი და ხვეულა. ირაკლი,მის პატარა კულულებს ჯერ კიდევ საფულეში ინახავდა და მიზეზს რომ ეკითხებოდნენ, ამბობდა იღბალი მოაქვსო. ხომ არ იტყოდა, ჩემი ყოფილი შეყვარებულის თმა რომელიც ერთ დროს თავ დავიწყებით მიყვარდაო.

-იცი, ცუდად არ გამიგო.... ტყუილად არ გიღალატება.ალბათ დაიმსახურე...უარს ხომ არ ეუბნეოდი?ხომ ხვდები რასაც ვგულისხმობ...- არსაიდან თქვა მარიტამ, ანანომ კი მაშინვე ფეხი მიარტყა  მარიტას მაგიდის ქვეშ.

-მეც ასე ვფიქრობ... ალბათ საკმარისად ვერ აკმაყოფილებდი... ხომ იცი კაცი მაინც კაცია, იქნებ უფრო მეტი უნდოდა და შენ არ ჰყოფნიდი? რავიცი...- დახეთქა ნათიამ ეს ფრაზა და ირაკლიმ მაგიდაზე ხელი დარტყა.

-ჭკუიდან არ გადამიყვანოთ!- ხმამაღლა მკაცრად თქვა ირაკლიმ, რომელიც მზად იყო მთელი მაგიდა ამოეტრიალებინა.
   ქურსაბედიანი წამოდგა,უკვე ცრემლებს ვეღარ მალავდა.

-ქალბატონო საით?- არსაიდან შეჩეხა ქურსაბედიანს ვიღაც შუახნის კაცი რომელმაც წელზე ხელი შემოხვია.

-გამიშვით!- უკვე ატირებული იძახდა მარიამი.

- რომ არ გაგიშვა რას იზავ?- იკითხა შუახნის კაცმა და ირაკლიმაც მუშტი უთავაზა.
    დაიწყო თავდავიწყება,ირაკლის კაცი ხელიდან ვეღარ გაგდებინეს.
    იატაკი კაცის სისხლის სანამ არ გაფორმა, სანამ ბოლო კბილი არ გადმოუვარდა კაცს,სან ბოლო მალა და ნეკნი არ ჩაუტყდა კაცს მანამდე არ გაჩერებულა ირაკლი.
   ვერ დათამ ვერ გაშველა,ვერც დემეტრემ და ვერც სანდრომ რომელთაც ასევე რამდენიმე მუშტი მოხვდათ გაშველებისას,ვერც დაცვამ,ვერც მარიტამ,ვერც ანომ,ვერც მარიამა და ვერც ვერავინ სანამ თვითონ ირაკლის არ მოსწყინდა კაცის ცემა.
   ხელი უხეშად უშვა ირაკლიმ კაცს და ფეხზე წამოდგა. ხელები და თეთრი პერანგი მთლიანად სიხლიანი ჰქონდა, ადამიანს აღარ ჰგავდა.
   გარშემო ყველა წიოდა და  კიოდა.

-კარგით, მორჩა შოუ, ცოცხალია. ჭკუა ისწავლა, შეგიძლიათ დაუბრუნდეთ თქვენს ადგილებს და განაგრძოთ გართობა. ახალ წელს გილოცავთ სრულიად მთელს თბილის, მოღალატე  და დარტყმულ თბილისელებს!-ყვიროდა ირაკლი.-გშორდები,მარიტააა!გშორდებიიი! მივდივარრრრრ!სანამ საბოლოოდ მოგკალი და შვილის დედის მკვლელი გავხდი,გშორდები!- იძახდა სრულიად სისხლში მოსვრილი.- გულს მირევთ, თქვენი დანახვაც კი უბრალოდ საზიზღრობა და არაფერი მეტი!რა სასიამოვნოა იმის ცოდნა თქვენ სახეებს აღარ დავინახავ! ან აქამდე როგორ გაუძლებდით?! - უკვე ღიმილით იძახდა ირაკლი და ისტერიკულად იცინოდა.

-ქურსაბედიანი, ცხოვრებაში ბევრი რამ მასწავლე, ყველაზე მნიშვნელოვანი კი ახლა ამ წამს.... დამარწმუნე რომ მხოლოდ მეგობრებში კი არა,ცოლშიც შევცდი! მთელი ცხოვრება ერთმანეთის კბენაში გავატარეთ, მთელი ცხოვრება ერთმანეთს ვეჯიბრებოდით ყოველთვის და ყველგან...მეგობრები კი არა, მოსისლე მტრები ვიყავით. ჩვენ ერთმანეთი არ უნდა გაგვეცნო!არა და არა! უდიდესი შეცდომა იყო!მე ვეთიშები ამ დამპალ თამაშს, თქვენ თქვენი იცითთ!!!
   
-რას ბოდავ ირაკლი?- წამოიყვირა დემეტრემ.

- რას ვბოდავ კი არა შენი დედაც დემეტრე! ხარ ოღონდ კაციიი! შენც არ იცი ვინ გინდა და ვისკენ მოგიწევს გული და ჰორმონები! დატანჯე,ბოლომდე დატანჯე სანამ ანტიდეპრესანტებზე არ შესვიი! ჩამოუყალიბებელი კაცმაცუნა ხარ!
ნათია გღალატობს დემეტრე, გღალატობსსსსს! ღირსი ხარ იცი?იციიი? ეს თბილისია არაა? თბილისში ღალატიც კლასიკაა არააა? მშვენიერია. შენი ქმარიც კლასიკურად გღალატობდა. ეტყობა საკმარისად ვერ აკმაყოფილებდიი არაა? არ მეცოდები,არა. ღირსი ხარ, შენზე მეტად დემეტრე მეცოდება. ცხოვრებაში რომ ვერაფერი გაუგია.- ბოლო ხმაზე ყვიროდა ირაკლი.- ნატალიიიი სანდროო გღალატობს ნატალიი! არც შენ არ მეცოდები. სანდრო შე ეშმაკო, ყოველთვის ვითომ ანგელოზო ძმაკაცის ცოლზე რა გული მიგივიდა შე ერთუჯრედიანო?გული არ გერეოდა მაინც?შენი კაცობის დედაც.-ახლა დათას მიუტრიალდა ირაკლი. -დათა,ჩემო დათა ერთადერთო ნორმალურო...ლილე გღალატობს დათა, გღალატობს! არც ეგ ჯერ არ დაბადებული ბავშვი არა შენი... დაგიმალე ვერ გითხარი რა გიყო. მთელი ეს დრო ეს ჩვენი ლაღი ლილე და სულელი სანდრო ერთად იყვნენ... გილოცავთ!წყლის წყვილია ნამდვილად! ვისი ჯერია?- დაიყვირა ირაკლიმ კვლავ.- ძვირფასო ცოლო, როგორ მინდოდა მართლა ისეთი კარგი ყოფილიყავი როგორიც მე წარმომედგინა. როგორ მინდოდა კარგი ოჯახი მაგრამ შენ ფულზე შემჯდარი მატერიალისტი ქალი ხარ და არაფერი სხვა! ჩათვალე რომ მე და შენ მხოლოდ შვილი გვაკავშირებს!
ახლა ვისი ჯერია?- უფრო ხმამაღლა დაიყვირა კაცმა. - ანანო,ანოოოო,ანანო კარაპეტიანოოო აქ რაღატომ დგახარ? წავედით წავედით! დათაა, წავედით წავედითთ!!!!!- ყვიროდა ირაკლი და გასასვლელისკენ მირბოდა.

-ერთი მართლა თქვენი და თქვენი მეგობრობის დედაც! შენი დედაც ლილე!- თქვა დათამ და სანდროს სახეში დარტყა.- ამის მეტის ღირსიც არ ხარ...მეგობრებო რას უყურებთ, შესხით შამპანური მოღალატებს!- თქვა დათამ და იატაკზე დაცემულ სანდროს მთელი შამპანური შეასხა.

- წავედით,ანოო,წავედით კარაპეტიანოო!- ყვიროდა დათააა და გასასვლელისკენ მირბოდაა.
   ანანო უცინოდა,დიახ იცინოდააა.

-CARPE NOCTEM  დემეტრეეეეეე!- თქვა ქალმა, მაღალქუსლიანები გაიხადა და გასასვლელისკენ გაიქცაააა.

-თოვს,თოვსსსსს! ახალ წელს გილოცავ თბილისოო,მოღალატე თბილისოოოო!-იძახდა ხელებ გაშლილი ირაკლი რომელსაც ანანო და დათა ეხუტებოდნენ...
    
ნატალი ბოლო ხმაზე ყვირიდა და ლილეს თმებით ათრევდა იატაკზე,სანდროს კი დანით დასდევდა....
     მარიტა გაოცებული იდგა და ჩაკეცილიყო....
    ნათია დემეტრეს ფრჩხილებით უჭერდა მთელ სახეზე და ტიროდა.

   12მაის მსოფლიო ჩემპიონატამდე ერთი დღით ადრე ავტობანზე დაჭეჭყილ მანქანაში კაცი და ბავშვი იპოვეს. პირველი რაც გარჩიეს კაცის ყელზე არსებული ,,მ" ტატუ და ბავშვის სისხლიანი ფეხბურთის უნიფორმა იყო,რომელსაც სისხლი სდიოდა.
  27 წლის  ირაკლი ქურხული  და 2 წლის მისი ერთადერთი შვილი იოანე, მანქანაში გარდაცვლილები იპოვეს... მანქანა ტრაილერს დაეჯახა. ავარია დაგეგმილად ჩაითვალა, სავარაუდოდ არ სურდათ ირაკლის ჩემპიონატზე გამოსვლა.
   ქურსაბედიანი, რამდენიმე დღეში საკუთარი ბინაში გარდაცვლილი იპოვეს. მიზეზად თვითმკვლელობა დასახელდა.
   ლილემ ბავშვი დაკარგა,მას შემდეგ რაც ნატალიმ სცემა.
    სანდრო და ნატალი  დაშორდნენ,სანდროს ყველა მამობრივი უფლება ჩამოერთვა.
  დემეტრე და ნათია დაშორდნენ,დემეტრეს ბიზნესის ჩავარდა. ბავშვი ნათიას დარჩა.
    ლევანი ინფარქტით გარდაიცვალა,სვეტამ  დემეტრესთან ყველანაირი ურთიერთობა გაწყვიტა.

ქალმა შავი ტიტები გადანაწილა ორ საფლავზე.... საფლავის ქვები გაწმინდა და ორივეს აკოცა.

-წავედი ქურხული, გავიქეცი! შემდეგ ცხოვრებაში,სხვა სამყაროში გელოდები ჩემო ჩემპიონო!ჩემო ჩამქრალო ვარსკვლავო! შემდეგ შეხვედრამდე ირაკლ. იოანე,ახლა ვის უნდა ჩამოვუტანო საბერძნეთიდან საჩუქრები? მომენატრებით.-კიდევ ერთხელ აკოცა ქალმა საფლავის ქვებს.
   ტაქსში ჩაჯდა, მთელი გზა აეროპორტამდე ტიროდა.
  ლიდერ სპორტის შენობასთან დიდი ბანერი ეკიდა,ბანერზე ანო და ირაკლი იყვნენ რომლებიც ერთმანეთს ეხუტებოდნენ ბრძოლის შემდეგ.

-როგორ მოგვიკლეს ეს ოქროს ბიჭი...- ჩაილაპარაკა ტაქსისტმა.
    ქალმწ თვითმფრინავში ჩაჯდომამდე ბოლო ღერი მარლბორო მოწია,ირაკლის მაისური და ქურთუკი ეცვა მთლიანად მის სურნელს გრძნობდა.
   თვითმფრინავი აფრინდა,ანოც საბერძნეთში წავიდა...

დასასრული:)