გაზაფხული დამდგარა.პირველი მარტი.ყვავილებმაც დაიწყეს გახარება ცივი ზამთრის შემდეგ.ხალხს,როგორც იქნა გაზაფხული ეღირსა.ზოგი მოწყენილიც კია მაგრამ ბედნიერი ყველგან გამოინახება ასეთ მომენტში.შუა დღის 4 საათი იქნებოდა,მაგრამ საერთოდ არ იყო გარემო საათის შესაფერისი.მარტს თავი გამოეჩინა და თავისი დამახასიათებელი ცვალებადი ხასიათებით ბოლომდე კიდევ გაცნობოდა ქალაქს.უეცრად მიიმალა მზე,ყველასთვის გაუაზრებლად ოდნავ ჩამოღამდა კიდეც და წვიმა დაიწყო.ყველა აქეთ-იქით მიმოიფანტა.ზოგმა რას შეაფარა თავი და ზოგმა რას.მხოლოდ რამდენიმე ადამიანი გამოირჩეოდა ვისაც ეს ცივი,წვიმის წვეთები სიამოვნებდა.გახურებულ კანზე გრილი წვიმის წვეთები ისე სიამოვნებდა რამის ის ერდადერთი,მთლიანი შავი,ტყავის მოსაცმელიც გაეხადა,ასევე შავ ტყავის გრძელ,ქუსლიან ფეხსაცმელთან ერთად,რომ მოერგო.არავინ არ იცოდა ასე,რომ იყო ქუჩაში გამოსული.რა თქმა უნდა!არც აინტერესებდა...მთლიანად ფარავდა ტყავის გრძელი პალტო.არავინ არ იცოდა რას მალავდა და დარწმუნებული იყო არც არავინ შეიწუხებდა თავს ამის სანახავად,მანიაკის გარდა,თუ გაბედავდა ისიც თავისთავად.ერდადერთი რაც აღელვებს საგულდაგულოდ გადატკეპნილი,მუქი ყავისფერი თმა და მუქი წითელი ტუჩსაცხი იყო,რომელიც საგულდაგულოდ გადაესვა,სწრაფად ტუჩებზე.მაგრამ მაგასაც მანქანაში მიხედავდა.სადარდებლად არ ღირდა!ხალხის მზერა დააფიქსირა და არც გაკვირვებია,რა თქმა უნდა უყურებენ,მას ხომ თბილისში კი არა მთლიან საქართველოში იცნობენ ან გამორიცხულია მისი სახელი გაგონილი არ ჰქონოდათ!ზოგი გულში ლოცავდა,ზოგიც ლანძღავდა ზოგი კი საერთოდ აიგნორებდა მის პროფესიას რადგან მასთან საბედნიეროდ თუ სამწუხაროდ დაკავშირება არ დასჭირვებიათ.სიმართლე,რომ ითქვას ვინც მას პირველად ხედავდა ეგრევე მიხვდებოდა,რომ მას აშკარად რაღაცა ისეთთან ქონდა კავშირი.ასეც იყო.ალექსანდრა ასანიძე იყო საქართველოს ერთ-ერთი უძლიერესი გამომძიებელი.არც ვაკლებ და არც ვაბუქებ.ყველა ასე ფიქრობდა და როგორც მისი ხასიათების ქალს შეეფერბა ისიც თავისთავად ამას იფერავდა.რა თქმა უნდა არავის თქმა არ სჭირდებოდა ამ ფაქტში რადგან თვითონ,თავის თავში იყო დარწმუნებული.მაგრამ...მაგრამ ერთია რას ხედავს ხალხი,რომლისთვისაც ეს ყველაფერი ერთი დიდი გამართლებაა და მეორეა რას ხედავს თვით ალექსანდრა,რომლისთვისაც ეს შედეგია!
შავ,ახალთახალ მანქანაში ჩაჯდა და ამოიოხრა.სარკე უხეშად ჩამოსწია და თავისი თმა შეათვალიერა,თავისი დახრილი,ყავისფერი თვალებით და გრძელი წამწამებით,რომელზეც ტუში გადაესვა.ნერვები მოეწამლა,სწრაფად დასტაცა ქაფს ხელი და თმა ისევ ის ეგადაიწკიპა,როგორც ჰქონდა.სარკე დახურა და აწკრიალებულ ტელეფონს დახედა.დააიგნორა ის ფაქტი,რომ უკვე მეექვსეჯერ ურეკავდნენ.ტელეფონს ხმა გამოურთო,მაგრამ მიხვდა ასე არ დაასვენებდნენ და ბოლოს მთლიანად გამორთო ტელეფონი.იქვე სავარძელზე მიაგდო და იქაურობას მოათვალიერა.მის მანქანას თვალს აყოლებდა ბევრი გამვლელი.თვალები აატრიალა და მანქანა დაქოქა შემდეგ კი პედალს ფეხი ძლიერად მიაჭირა და ადგილს წამებში მოწყდა...

* * *
ოთახში,ძლიერად სხეულების შეჯახების და ქალის და კაცის კვნესის,ოხვრის ხმა ირეოდა.ზოგჯერ ქალის სიამოვნებისგან განწირული კივილიც კი

-ერთიც!-დაიყვირა პიკზე მისულმა,ღია ყავისფერ,ოდნავ გრძელ,ხუჭუჭა თმიანმა და ოფლით დაცვარულ სხეულიანმა მამაკაცმა,შემდეგ კი ქალის სხეულიდან გადაეშვა.ორივე ღრმად სუნთქავდა.ქალი განსაკუთრებით.დაღლილი იყო,მისი შავი,დასწორებული თმა კი ბალიშზე მიმოფანტულიყო.ყავისფერი ტუჩსაცხი უაზროდ ჰქონდა გადღაბნილი,მისი ნაკვალევი კი კაცის ლოყაზე,ყელზე და ტუჩებზე შერჩენილიყო.ქალი მისკენ გადაბრუნდა და კაცს ოდნავ ჩამოუსვა ხელი პრესებზე,ტუჩის კვნეტით

-როგორც ყოველთვის საუკეთესო ხარ-დაიჩურჩულა და ტუჩებზე წაეტანა.კაცს ჩაეცინა

-აბა რა,სხვანაირად როგორ ვივიენ?-ნელ-ნელა ქალის თხელი წელი საწოლზე მოთავსდა მის ზემოდან კი ეშმაკურად მომზირალი მამაკაცი-კიდევ ერთ რაუნდზე რა აზრის ხარ ცქნაფავ?-ქალმა გადაიკისკისა.კაცს ხელები კისერზე შემოხვია და ტუჩებზე წაეტანა.საშინელი,საზარელი,ხმამაღალი ქალის სიცილი,რომ მოესმათ ტუჩები წარბშეკრულებმა დააშორეს ერთმანეთს.მალევე გაისმა კარის ხმაც და ორის ნაცვლად აწ უკვე სამი ადამიანი გაჩნდა ოთახში.კაცი გაკვირვებული,თან შეშინებული მზერით უყურებდა მის წინ მდგომ ქალის სხეულს.არა ნაკლებ მდგომარეობაში იყო მის ქვეშ მოქცეული შავთმიანი.იცოდა,რომ ეს ამბავი კარგად არ დასრულდებოდა.ორივემ იცოდა.სამივემ იცოდა!

-რაო,კარგია ჩემს საქმროსთან კოტრიალი ჩემო საუკეთესო მეგობარო?-გაიცინა და მის წინ აწ უკვე წამომჯდარ კაცს გახედა-რაო საქმროვ ჩემი გაცურება გადაწყვიტე,მაგრამ ყველაფერი წყალში ჩაგეყარაო?-გაიცინა კვლავ,ოღონდ ეს უბრალო სიცილი არ ყოფილა.არასდროს ყოფილა მისი სიცილი უაზრო და უბრალო.ახლა გაიზარეს საწოლში მწოლიარეებმა თუ რას განიცდიდნენ ალექსანდრას წინ მყოფი დამნაშავეები.კაცს გააკანკალა და მის წინ დაწვენილ თეთრეულში გახვეულ ქალს გახედა

-ხმას რატომ ვერ იღებთ?-ქალის ხმამ მთელ ოთახში კი არა მთელ სახლში დაიგვირგვინა.შავთმიანი შეხტა და ერთიანად კანკალმა მოიცვა

-სანდრა...-წამოიწყო კაცმა,მაგრამ ალექსანდრამ სიტყვის თქმა არ აცადა ისე დაუმიზნა იარაღი

-ჩემი ნება,რომ იყოს აქვე მოგისწრაფეფდი სიცოცხლეს,მაგრამ მშვენივრად იცი კანონი ფეხებზე ,ღმერთს ვერავითარ შემთხვევაში გადავაბიჯებ და არც შენს ბინძურ სისხლში გავისვრი ხელს-მკაცრი,მაგრამ მშვიდი იყო მისი ხმა.იარაღი ჯიბეში ჩაიდო და ორივეს გადახედა-ფუ აი მართლა ფუ...ერთი განახათ რა საცოდავები და რა...სიტყვებიც არ მყოფნის თქვენს აღსაღწერად...მითუმეტეს შენი ვივიკო!-ახლა ქალს გახედა და ჩაიცინა-კარგი დაქალი,ყველაზე საუკეთესო მეგობარი,რომელიც არასდროს გიღალატებს,ვითომდა,ვითომდა პირველი კლასიდან ერთად ვართ მაგრამ იმ დროის დედაც რა დროც შენთან დავკარგე...უფროსწორედ თქვენთან!დავაი ნახუით!-დაიყვირა ბოლო სიტყვები-შეგერგოთ ერთმანეთი და ჩემი გამომუშავებული ფული,რომელსაც ჩემს საყვარელს თავის ანგარიშზე გონია მაგრამ სამწუხაროდ-თავი გააქნია ვითომდა დამწუხრებულმა.ბოლოჯერ გადაავლო ორივეს მზერა და ჯერ ოთახიდან,შემდეგ კი სახლიდან გავიდა და დატოვა ორი მისთვის ერთ დროს საყვარელი და ძვირფასი ადამიანი,რომლებთანაც ახლა სიძულვილის გარდა ვერაფერს გრძნობდა...დატოვა ზედმეტად შეშინებულები,რადგან იცოდნენ,რომ ეს ყველაფერი ასე მშვიდად არ ჩაივლიდა.იცოდნენ მათი სახელი საბოლოოდ განადგურდებოდა.ვეღარც სხვის ხარჯზე იცხოვრებდნენ და ვეღარც ვერაფერი...აი სანდრა კი...როგორც კი მანქანში დაბრუნდა ღრმად ამოისუნთქა,ჰაერი ეხუთებოდა.ღრმად სუნთქავდა. ცრემლები გადმოსვლას ლამობდნენ მაგრამ არ აძლევდა უფლებას,არ აძლევდა იმიტომ,რომ თავს არ მისცემდა იმის საშუალებას ასეთი ადამინების გამო ეტირა.ღრმად ამოისუნთქა ჩაისუნთქა.ოდნავ დამშვიდდა და სახლს გახედა.მანქანა დაქოქა და ადგილს ისეთივე სიჩქარით მოწყვიტა,როგორც სჩვევია.საბოლოოდ გადმოვიდნენ მისი თვალებიდან უნამუსოდ ვერ შეკავებული რამდენიმე ცრემლი მაგრამ ბოლომდე საშუალება არ მისცა.ამოიოხრა იმ სახლს მოცილებულმა და ფანჯარას ჩაუწია.სიგარა ამოიღო,ასანთი ხელის კანკალით აანთო და გააბოლა.თავი სკამს მიაყრდნო და ისე გახედა თბილისის ხედს

-ახლა რა იქნება?დავრჩი ისევ მე,ისევ ჩემს სამყაროში...მარტოდ მარტო...-ჩაიჩურჩულა და ისევ გააბოლაა.წვიმამ იმატა.მაგრამ ეს ნაკლებად აინტერესებდა.პირიქით სიამოვნებდა.დანისნული თბილისი,სიგრილე,სუფთა ჰაერი და სიგარეტი.გულში უეცრად იგრძნო ტკივილი.არ მიაქცია ყურადღება მაგრამ მიხვდა,ის ხვრელი რაც ისედაც გაჩენილი იყო მის გულში უარესად გაიზარდა,გაიზარდა.ახლა დარწმუნებული იყო უკვე ვეღარავინ გაამთელებდა იმ დაშლილ ნაწილს.ისედაც ვერავინ უმთელებდა მაგრამ რაც იყო იმასთან რა შედარებაა?განა არავინ იყო მისი მსურველი?არა,უბრალოდ ის აღარავის მიიკარებდა.მაგრამ იქნებ არც იყო ასე?ვინ იცის