ცხოვრება ხანმოკლეა... როცა გვგონია რომ ამ ქვეყანაზე დიდხანს ვიქნებით შეიძლება ეს ფიქრები უეცარმა სიკვდილმა დაანგრიოს... ბევრი საუკეთესო ადამიანი დამიკარგავს ჩემს ცხოვრებაში... თითოეულის სიკვდილმა დამანგრია და მიწასთან გამასწორა... კი ხანდახან დავეცემით მაგრამ ფეხზე ყოველ ჯერზე უნდა წამოვდგეთ... არ უნდა დავიჩაგროთ თავი არ უნდა მივცეთ სხვას უფლება რომ გვაკონტროლონ... იმიტომ რომ შეიძლება ამ ქვეყანაზე ძალიან ცოტახანს ვიყოთ... შეიძლება დიდხანს... ეგ ჩვენ არ ვიცით. წელს გასვლითი პროგრამით ამერიკაში მივდივარ... გული მწყდება რომ საფრანგეთის დატოვება და ამერიკაში წასვლა მიწევს მაგრამ მართლა დიდი ოცნებაა ამერიკაში წასვლა... ხვალ მივემგზავრები... ახლა 31 აგვისტოა საღამოა ... ბარგის ჩალაგება დავიწყე... (არაფერი არ დამიტოვებია) იმიტომ რომ თითოეული ნივთი რაც ოთახში მაქვს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია... ამასობაში დაღამდა კიდეც მალევე დავიძინე [დილა 6სთ] ლოგინიდან სწრაფად წამოვხტი და ჩაცმა დავიწყე... კომფორტულად ჩავიცვი რომ გზაში კარგად ვყოფილიყავი, ჩემს მანქანაში ჩავჯექი და რაც შეიძლებოდა სწრაფად წავედი აეროპორტისკენ. მალევე მივედი, ბილეთები ჩავაბარე და თვითმფრინავში ავედი.
ჩემი ადგილი 11-ია, ჩემი ადგილი დავიკავე ყურსასმენები ამოვიღე და მუსიკები ჩავრთე მერე ჩემთვის ფანჯარაში ვიყურებოდი რა დროსაც ვიღაც მომიჯდა გვერდით გავიხედე და ვიღაც სიმპატიური ბიჭი იყო, მე გაშტერებული იქით აქეთ ვიყურებოდი...
-შეშინებული რატომ იყურები? (ის ბიჭი)
-საიდან მოიტანე რომ შეშინებული ვარ? (მე)
-რავი თვალებს იქით აქეთ აცეცებ და სხვა რა უნდა ვიფიქრო? (ის ბიჭი)
-ჰა ჰა ჰა რა სასაცილოა (მე)
ყურსასმენები გავიკეთე და ფანჯარაში გავიხედე... უხეში...

პ.ს იმედია მოგეწონათ 2 თავიც მალე იქნება