საბავშვო ბაღში მოაგვარა საქმე თუარა, მაშინვე სამსახურის გასაუბრებაზე წავიდა, დეკა. რამდენიმე ადგილი ქონდა მონიშნული, პირველად რესტორანს მიაშურა, სახლთან ახლოს რომიყო. არ გაუმართლა, უკვე აეყვანათ მიმტანი.
რამდენიმე ქუჩის მოშორებით, კაფეს სჭირდებოდა დამხმარე გოგონა. ძალიან თბილი და ლამაზი გარემო დახვდა, სამსახურის ძიებაში მყოფს.
-გამარჯობა, მე დეკა აფციაური ვარ, გუშინ გესაუბრეთ მობილურზე.
-კი მახსოვს…
სანდომიანად გაუღიმა გოგონამ. სავარაუდოდ მენეჯერმა.
მოკლედ აუხსნეს სამუშაო პირობები, დილის 10 დან, საღამოს ხუთამდე ქონდა გრაფიკი. შემდეგ სტუდენტი გოგონა ჩაანაცვლებდა. ხელსაყრელი გამოდგა მისთვის ეს ვაკანსია, ხელფასი მცირე იყო, თუმცა ნიკოლას ბაღში ყოფნას ემთხვეოდა, მისი სამსახური და მასზე უკეთესს ჯერ ვერ ნახავდა. კადრის არ ყოლის გამო, თანახმა იყვნენ დეკას ხანდახან პატარა ნიკოლა მოეყვანა კაფეში. იცოდა დეკამ გაუჭირდებოდა ბავშვთან ერთად, თუმცა სხვა გამოსავალი არ ქონდა.
თავიდან ერთი კვირით პრაქტიკაზე იყო, თვითნასწავლი ინგლისურითა და ცოტა ესპანურით გააოცა თანამშრომლები. არ უჭირდა უცხოელ კლიენტებთან კომუნიკაცია.
-დეკა, შენ სად ისწავლე ეს ენები ფშავში?
ბარის მაგიდას ჩამოეყრდნო დეკას ახალი თანამშრომელი, ნათია და ინტერესიანი მზერა მიაპყრო გოგონას.
-ინგლისური სკოლიდან ძალიან მიყვარდა, ესპანური კიდევ ლექსიკონით, თითქმის ყველა სიტყვა დავიმახსოვრე და ვცდილობ წინადადებები ავაწყო.
-მესმის მონდომებაა…
ტუჩები, გაკვირვების ნიშნად, დაბრიცა ნათიამ.
-ყოველთვის მინდოდა ენათმცოდნე ვყოფილიყავი, ვფიქრობ როდესაც ბევრი ადამიანის გესმის, სხვანაირად ყალიბდები, მინდა ყველა კუთხე მოვინახულო მსოფლიოში და ყველგან ჩასულმა, იმ ენაზე ვიმეტყველო.
-შორი ოცნებები გქონია ჩემო კარგო.
გაეცინა ლაღად, თანამშრიმელს.
-ოცნებას მაინც მივცეთ უფლება შორს წაგვიყვანოს.
სევდიანად ამოულაპარაკა გოგონამ.


-გოგონა ატმის წვენი თუ შეიძლება.
დაუძახეს იქვე მდგომი მაგიდიდან.
ნათიამ ჭიქა წვენით გაავსო და ლანგარზე დადო, საწრუპ მილთან და ხელსახოცთან ერთად. დეკამ ფრთხილად აიღო ლანგარი და შეკვეთა მიუტანა ადრესატს.
თითქოს იცნოო, მაგიდასთან მჯდომი. გაახსენდა დოდოსთან გადასულს, ღუმელთან მჯდომი ახალგაზრდა, დაძაბა გონება, სახელი რომ გაეხსენებინა და მორიდებულად ჰკითხა.
-თქვენ, უკაცრავად თქვენ დემეტრე ხომარ ხართ?
-მიცნობ?
-არვიცი, თითქოს გიცნობთ, ჩემს მეზობლებთან გნახეთ ერთხელ.
-დეკა? დეკა ხომ?
თვალებმოჭუტული დააკვირდა, გოგონას სამკერდე ნიშანს.
-დიახ, დოდო დეიდამ მითხრა ჯერ არ აპირებს ჩამოსვლასო. კარგია რომ გნახეთ. მადლობა მინდა გითხრათ ბინის გამო. თუ თქვენ დაგჭირდებათ შემიძლია ქირით ავიღო, როგირც ხედავთ ვმუშაობ.
-არა, არა რასამბობ? მე ლილესთან ვცხოვრობ, მარტო არ მინდოდა ყოფნა, ლილეც მარტოა თან. შეგიძლია იმდენხანს გაჩერდე რამდენხანსაც დაგჭირდება.
-მე, არვიცი როდესმე მადლობის გადახდას თუ შევძლებ, თუ შევძლებ ეს სიკეთე დაგიბრუნოთ.
თვალებში სითხე ჩაუდგა, მადლიერებით აღსავსე გაუხდა მზერა.
-ჩემმა დოდოშკამ, ჩათვალე ჩემი შვილია მანდ და დასავით მიხედეო. ვაპირებდი ისედაც მენახე.
მოხდენილად გაუცინა მამაკაცმა.
-ბიჭო ატმის წვენი ევროპაში აითვისე? მაგან გაგუდა სტალინიც და ტენიან საწყალ ბერიას, თითქოს მოწამლაო. არადა იქ ვიყავი, ატმის წვენი გადაცდა.
შემოვიდა ქოთქოთით ლუკა და ისე, რომ არცკი შეუხედავს იქ მდგომი მიმტანისთვის, სავარძელში ჩაეხეთქა, დემეტრეს მოპირდაპირედ.
-ერთი უშაქრო, თურქული ყავა მომიტანეთ რა.
მიმართა დეკას და ზემოთ რომ აიხედა, თითქოს ცივი წყალი გადაასხესო, ამოუხსნელი მზერა შეავლო ქალს.
-დიახ ახლავე.
ჩქარი ნაბიჯით გაემართა ბარისკენ და მალევე დაბრუნდა ყავით ხელში.
-ინებეთ.
-დეკა, ეს ლუკაა, ჩემი მეგობარი, იცოდე მაინც, თუ რამე დაგჭირდებათ აუცილებლად გამაგებინე კარგი? შეგიძლია ლუკას იმედიც გქონდეს. დოდომ და ნუგზარმა ისე მთხოვეს მენახე, მიხარია რომ შეგხვდი. სალაპარაკო მაქვს შენთან.
-იცით, ისედაც ბევრს აკეთებთ ჩვენთვის. არ მინდა რამეზე შეგაწუხოთ.
უხერხულად აწურულიყო და ცდილობდა ლუკას არიდებული მზერის მიზეზის ამოხსნას. ფიქრობდა და ვერ მიხვდა რატომ შეხედა მამაკაცმა, ისე, როგირც არასდროს არავის შეუხედავს მისთვის.
-რომელზე ამთავრებ? წაგიყვან სახლში, თან ვისაუბროთ.
არ ეშვებოდა დემეტრე. ზუსტად წინა ღამით დაურეკა ნუგზარმა და ანდო, ისე როგორც ანდობდა თაიას. ჩამოართვა პირობა, რომ ძმობას გაუწევდა, მარტოდმარტო დარჩენილს.
-იცით, არაა საჭირო. არ გიცნობთ, არ მინდა ამდენად შეგაწუხოთ.
-დეკა რახდება?
ბარიდან გამოვიდა, ლაშა, დეკას თანამშრომელი.
-არაფერი ლაშა, ნაცნობები არიან და ცოტა ვესაუბრე.
-უკაცრავად, მეგონა პრობლემა იყო. კარგი, მაინც გადიხარ 5 წუთში და იყავი, ჩვენ მივხედავთ მაგიდებს.

თავი დაუქნია მადლობის ნიშნად, უხერხული ღიმილით გადახედა დემეტრეს.
-გინდა გაგიყვანო? მანქანით ვართ.
-საბავშვო ბაღში უნდა გავიარო, ნიკოლა მყავს წამოსაყვანი, ნუ შეწუხდებით.
-დეკა, მე და შენ გვაქვს რაღაცეები დასალაგებელი, უნდა ვისაუბროთ. ეხლა ლუკა მიგვიყვანს ბაღში და ყავაზე დამპატიჟე. მინდა გესაუბრო, თუ რათქმაუნდა სხვა გეგმები არ გაქვს და არ შეგაწუხებ.
-კარგი, იყოს ასე.
გაურკვეველი ემოციები დათამაშებდნენ სახეზე, ქალს. ვერ გაიგო, ასე უცებ როგორ ენდო ადამიანს, როგორ დასთანხმდა, ჯერ მანქანაში ჩაჯდომაზე, მერე კი სახლში წაყვანაზე. მაგრამ იცოდა, ნუგზარი და დოდო მის თავს არ ანდობდნენ, რომ ყოფილიყო სარისკო.

-ლუკა, ჩემო ტაქსისტო ძმაკაცო, ავდექით გავედით, მდივანი ხომ გყავს?! ყავას როგორმე დაგალევინებს.
-თვითონ მიირთვა ნატურალური გორული წვენი, რა ენაღვლება?!
ისე ამოილაპარაკა თავი არ აუწევია. იცოდა, არ ეკუთვნოდა ის მზერა, რომელითაც ქალს შეხედავდა. იცოდა იქნებოდა არასწორი, თუ გაუსწორებთა თვალს.
-ატამი არის სიყვარული და ურთიერთობა, გორის გარდა სხვაგანაც მოდის, ეს ისე მაინც, სხვებთან რომარ შერცხვე.
იცინოდნენ და ნელი ნაბიჯით ტოვებდნენ კაფეს.

მობუზული იჯდა უკანა სავარძელზე, ღაწვები ასწითლებოდა და თითებს ისე იწვალებდა, თითქოს პირველი კლასის გამოსაშვებ ზეიმზე, დირექტორს ლექსს აბარებდა.
მხოლოდ ერთხელ გამოხედა სარკიდან ლუკამ. მხოლოდ ერთხელ და იქაც გაკიცხა საკუთარი თავი, არ გაქვსო უფლება, უყურო სხვის ცოლს. არ შეგიძლია გიყვარდესო სხვისი. იცოდა ლუკამ, დაინახა თუარა, იმ წამიდან იცოდა, რომ უყვარდა და ისიც იცოდა, არ აკადრებდა თავის თავს, სხვისი ცოლისთვის შესამჩნევი და შემაწუხებელი გაეხადა, საკუთარი გრძნობები.
საჭეს ძლიერად უჭერდა დაძარღვულ ხელს და ვერაფერს უხერხებდა შინაგან ღელვას, სულს რომ უხუთავდა თითქოს.
-აი ეს ბაღია…
გაისმა ქალის ნაზი ხმა, საჭესთან მჯდომმა ფრთხილად გააჩერა მანქანა და ჩამოადო თავი საჭეს.
გადავიდა დეკა, ლამაზი, გრაციოზული ნაბიჯებით მიდიოდა. ვერ დაემჩნია კვალი, სოფლის მძიმე ჯაფას. მუდამ ასეთი იყო, მუდამ ლამაზად, წელში გამართული დადიოდა, თითქონ მიწაზე არ ადგამს ნაბიჯებსო. წელამდე თმა მხრებზე ეყარა და სახეს უმშვენებდა შვილისთვის განკუთვნილი, ნაზი ღიმილი.

-ლუკა კარგად ხარ?
-დემე, რაღა მაინცდამაინც ის? მითხარი რატო მაინცდამაინც ის იჯდა ახლა ჩემს უკან და მე არ მქონდა უფლება შემეხედა?!
-ბიჭო, ამ ერთი ნახვით ქალზე გადარევა ახალია რამე? ჯერ იმდღეს კინაღამ დამამტვრიე, ახლა აქ მესვენები ხელებში. ქალი გამოილია ამხელა ქალაქში?!
ცდილობდა არ დამჩნეოდა მეგობრის გამო ღელვა, უნდოდა ლუკასთვის ნუგეში მიეცა. თუმცა იცოდა, არასდროს იტყოდა დემეტრაძე ისეთ რამეს, რასაც ნამდვილად არ განიცდიდა.
-ყველაზე დიდი არაკაცივარ დემე? ეს ქალი სახლში მივა, იქ ქმარი დახვდება, მე კიდევ ვზივარ და სხვის ცოლზე ვფიქრობ. ხოუცი არ ვარ მე ეს კაცი დემე, ხოიცი არ მივლია იმ ნაბიჯებით რისიც შემრცხვებოდა, რა დამემართა ბიჭო?!
დემეტრეს ეშმაკურად ჩაეღიმა, მიხვდა აღარ ღირდა მეგობრის წვალება.
-იცი? ქმარი არყავს.
მშვიდად ამოილაპარაკა, თითქოს უბრალო გამვლელზე მოუყვა რაღაც.
-რაა?!
თვალები კინაღამ გადმოუცვივდა, გაოგნებულ ლუკას. იმხელა ხმაზე შეყვირა სავარძელზე შეხტა მგზავრის ადგილზე მჯდომი.
-ბიჭო აფრენ?! რაგაღრიალებს.

აღარ გაუგრძელებიათ საუბარი, მანქანის კარი ნაზად გამოაღო გოგონამ.
-დედკიკო, ფრთხილად არ იტკინო რამე.
დაუყვავა შვილს და მშვიდად მოათავსა უკანა სავარძელზე, ლამაზი მანქანით აღფრთოვანებული ნიკოლა.
-დე, ეს მანქანა ჩვენია?
-არა დე, აი წინ რომ ბიძიაა, ლუკა ბიძია, მისია. მადლობა ვუთხრათ რომ მიგვიყვანს ხომ?
ლუკას ჟრუანტელმა დაუარა მთელს სხეულში, თურმე რა გრძნობა ყოფილა იმ ერთადერთისგან, საკუთარი სახელის გაგონება.
-მახსოვს დედა, ყველას მადლობას რომ ვეუბნებით, ვინც კარგად მოგვექცევა.
სასაცილოდ მოჭმუხნა ცხვირი, ბიჭუნამ.
წინ მჯდომი დემეტრე მთელი ტანით მობრუნდა მოსაუბრეებისკენ.
-სალმი პატარა კაცი, მე ვარ დემეტრე, შენ ნიკოლა ხო? მე გიცნობ, ნუგზარი ბაბუმ თქვა მაგნაირი ბიჭი მეორე არ დადისო…
მხიარულად სცადა საუბრის დაწყება დემეტრემ, თუმცა არ დაუხვდა პატარა ბიჭი მხიარული გუნებით.
-მოიცა გაბრაზებული რატომხარ?
კითხა გაკვირვებულმა.
-გაბრაზებული არ ვარ, არ მინდა დედა ატიროთ, აქ რატომ ხართ?
-დედა რატომ უნდა ვატიროთ?
ჩაერია საუბარში დაძაბული დემეტრაძე. მოსვენება დაუკარგა ბიჭის სიტყვებმა.
-არაფერია, ნუ მიაქცევთ ყურადღებას. თვალებით ანიშნა შვილს, გაჩუმებულიყო. ბიჭუნაც დაჰყვა დედის ნებას. ასე ინტერესში მყოფი დატოვეს ლუკა, რომელსაც ფიქრად გადაექცეოდა, პატარა ნიკოს სიტყვები.

-ჯიგარი ხარ, ძმა ხარ.
-კიდევ ვინ ვარ?
-კიდევ ტაქსისტი ზეგამდე.
-დღეს აღარ მეცლება, სამსახურში მივდივარ აქედან, ამიტომ საღამოს გვიან თუ შემომივლი, საკუთარი ტრანსპორტირებით, გიმასპინძლებ ჯიგრულად. ლალიკოს გავაკეთებინოთ საცივი.
-ჯიგარი ხარ, ძმა ხართქო რომგითხარი ხომ გახსოვს? დაივიწყე. შენ ხარ უფრო მეტი ჩემო ლუკა. შენ ხარ ურთიერთობა და ამაგი.
-გადადი ბიჭო, ნუღა მაიმუნობ მაგვიანდება.
უკანა სავარძლიდან უსმენდა დეკა, მეგობრების საუბარს. დაასრულებინა და გაისმა კიდეც სალონში სასიამოვნო ბარიტონი.
-ძალიან დიდი მადლობა და ბოდიში, შეგაწუხეთ.
მძღოლის სავარძელში მყოფმა მხოლოდ მტკიცე, ბრაზნარევი მზერა შეავლო ქალს და ჩუმად ჩაილაპარაკა.
-მადლობა არაა საჭირო.

სხეული დაეჭიმა ქალს, ძლივს გადმოვიდა მანქანიდან, ვერ მიხვდა რას ნიშნავდა მამაკაცის ეს ქცევა. ნიკოლას მოხვია მსუბუქად მკლავები. სწრაფად მოსწყდა მანქანა ადგილიდან.
-მგონი ძალიან შევაწუხეთ.
მორცხვად გადაულაპარაკა დემეტრეს.
-ლუკა არასდროს წუხდება ჩემით, იცოდე არც შენით შეწუხდება. ეჩქარებოდა უბრალოდ.
-დედიკო მშია, მე არ მიყვარს ის გერკულესი, არ მიჭამია.
ფეხზე ექაჩებოდა ანცად მიმავალი შვილი და ეწუწუნებოდა ფაფის არ სიყვარულზე.
-დე, შვრიის ფაფაა ეგ. არ ვისაუბროთ ისეთი სიტყვებით რაც არაა ქართული ხო?
-ახლა შვრიის ფაფაც დაარქვეს იმ საზიზღრობას.
უკმაყოფილოდ ბუტბუტებდა ბიჭუნა, თან გაბრაზებული, დემეტრეს შეავლებდა ხოლმე მკაცრ მზერას.

სოსისით და ერბოკვერცხით დანაყრებული დემეტრე და ნიკო ტელევიზორის წინ ისხდნენ, რაღაცას საუბრობდნენ ისე რომ არ გაუგია დეკას.
-დე მოგწონს დემეტრე?
ღიმილით გამოვიდა სამზარეულოდან დეკა.
-არვის ესაუბრება ამდენს, შენ აშკარად მოეწონე.
აუხსნა სიტუაცია დივანზე მჯდომს.
-კარგი კაცია ნიკოლა, ვიძმაკაცებთ ჩვენ.
გაუცინა დემეტრემ ფეხზე მდგომ ქალს და მოსვა მისთვის განკუთვნილი ყავა.
ნიკოლას სათამაშოები გადმოულაგა დედამ და მისაღებში დემეტრეს მოპირდაპირე სავარძელში დაიკავა ადგილი.
სევდიანად დახარა თავი და გამტყდარი ხმით წამოიწყო საუბარი.
-იცი? არმინდა ვინმეს ვაწუხებდე. გაგიგებ თუ მეტყვი, რომ ბინა გჭირდება. არ მინდა ჩემს გამო სხვაგან იცხოვრო. ბოლოსდაბოლოს შენი სახლია.
-ჩემი არაა, დოდოშკასია.
გაუღიმა თბილად მამაკაცმა.
-მისმინე დეკა, აქ ამისთვის არ ამოვსულვარ რომ ამაზე გესაუბრო. მე ყველაფერი ვიცი, რათქმაუნდა ისე დეტალურად არა, მაგრამ ვიცი რასაც გამოექეცი აქ და ვიცი რისი გადატანაც მოგიწია. გესაუბრები ისე, როგირც ლილეს ვეტყოდი. მინახავს ადამიანები, ვისაც სწორი და არასწორი ვერ გაურჩევიათ. არ მინდა მე ეგ კაცი ვიყო. ამ ორ საათში რომ ვუყურებ შენს დედობას, შენს ქალობას, აღფრთოვანებულიც კი ვარ იცი? არავინ მოითმენდა იმას რაც შენ გადაიტანე, არავინ ასწავლიდა 4 წლის ბავშვს იმას, რაც ნიკოლას ასწავლე და ადამიანურად ვგრძნობ ვალდებულებას, მინდა შენს გვერდით ვიყო. როცა დაგჭირდები, მინდა ნუგზარი ბიძიასთვის მიცემული პირობა ავასრულო. არასდროს იუხერხულო, იცოდე ამ ქალაქში ძმა გყავს, იცოდე მარტო არასდროს იქნები, რათქმაუნდა თუ გენდომება გყავდე.

რამდენიმეწამიანი სიჩუმე ჩამოვარდა, გოგონას ლამაზ თვალები ცრემლებს ამოევსოთ. გულის ძგერას ვერ იმორჩილებდა, არავინ ყოლია აქამდე, ვისგანაც ამას მოისმენდა. სიჩუმე კვლავ დემეტრემ დაარღვია.
-ვიცი, იქიდან გამომდინარე, რაც გამოიარე გიჭირს ენდო ადამიანებს. მე ყოველთვის დაგანახებ იმას, რომ არსებობს სხვა სამყაროც, სადაც შეგეძლება მარტო არ იყო, არ გპირდები, შენს პრობლემებზე ვიზრუნებთქო, თუმცა ვიქნები შენს გვერდით მაშინ როცა პრობლემის წინ იქნები და დაგჭირდება ვინმე, გვერდით მყოფი.
-არ ვიცი რა ვთქვა, მართლა…
ცრემლებს გასაქანი მისცა და განაგრძო ატირებულმა, თან შეპარვოდა ღიმილი ცრემლიან სახეზე.
- არ ვიცი რითი დავიმსახურე, რომ ცხოვრებამ ნუგზარი და დოდო გამომიგზავნა. ახლა კიდევ შენ ხარ აქ. მართლა ვერ ვიჯერებ ღმერთისგან გამომეტებულ ამ დახმარებას. იცი? აქამდე ძილისწინ იმას ვლოცულობდი და იმაზე ვუხდიდი ღმერთს მადლობას, ნიკოლა რომ მაჩუქა. ახლა ვფიქრობ, ბევრი რამისთვის მაქვს მადლობა სათქმელი, ღმერთმა არ დამტოვა იმ ჭაობში, სადაც ადამიანებმა უმოწყალოდ ამომსვარეს. მე არ ვარ ის ადამიანი ვინც გასაჭირში გამოგადგება. მაგრამ შენ თუ ძმა იქნები ჩემი, იცოდე, და გყავს. ლილეს არ ვაკადრებ მის ადგილზე დადგომას, დედმამიშვილობა სხვა რამაა ვიცი. არ გამომიცდია მაგრამ ვიცი მაიც. არ გეტყვი მასსავით გიყვარდე, ან მეყვარებითქო, მაგრამ იცოდე, გახსოვდე რომ ვარ და თუ გაგიჭირდება იმდენად, რომ მე გაგახსენდე, აქ ვარ და გელოდები.

ლამაზად უღიმოდა თვალცრემლიანი ქალი წინ მჯდომ მამაკაცს. დაძმობას ეუბნეოდნენ ერთმანეთს. განა მარტივია?! ადამიანი რამდენიმე საათში გაიხადო ოჯახის წევრი, თუმცა რატომღაც ემარტივათ, ერთმანეთის თვალებში ჩამდგარი იმედის სხივის, გამართლება ეპოვნათ საკუთარ გულებში. ისხდნენ პირისპირ და იცოდნენ, რაც თქვეს იქნებოდა სამუდამო. იაზრებდნ, რომ ერთმანეთის ცხოვრების კარი შეაღეს და დაიდეს ბინა, იქ სადაც ვერ იფიქრებდნენ ადრე.

ცოტა კიდევ ისაუბრეს, ნიკოლას ლეგოს აწყობაში დაეხმარა და ლალიკოს საცივის სიყვარულმა აიძულა, წასულიყო დემეტრე დაიაური, ლუკას სახლისკენ. თან არ უნახავს დედობილი, რაც სამშობლოში დაბრუნდა. უბრაზდებოდა კიდევაც საკუთარ თავს, რომ ვერ გამონახა დრო.
-შენც გაგაცნობ ლალიკოს, იცი რა საცივს აკეთებს?
მხიარულად ემშვიდობებოდა დემეტრე გოგონას.
-ჩემი გაკეთებული საცივიც უნდა გაგასინჯო. მონა ყოფილხარ და მორჩილი მუცლის.
იცინოდა დეკა, სუფთად, ლაღად და თამამად იცინოდა. იღიმოდა იმ ღიმილით, რომელიც თითქოს დავიწყებოდა მის თვალრემლიან სახეს.
წასვლამდე გადაეხვია დემეტრე გოგონას. თავზე აკოცა და კვლავ მოავლო თვალი დედაშვილს. შეხედა მომავალ პასუხისმგებლობას, რომელიც სიამოვნებით აოღო თავზე.
სიამოვნების ჟრუანტელი უვლიდა სახლში შემობრუნებულ დედას, რომელიც პტარა ბიჭუნას სიხარულით შესცქეროდა, უხაროდა რომ გაუჩნდა მის მეტი, სხვა დამლაპარაკებელი ნიკოლას. უხაროდა, რომ შეძლებდა კაცურად ესაუბრა ვინმესთან, იმაზე რასაც ვერ გაუმხელდა დედას.

მოუთმენლად ელოდებოდა ლუკა მეგობარს. ადგილს ვერ პოულობდა იმაზე ფიქრით გაგიჟებული, რაც მანქანაში მოხდა.
-ჩემო ლალიკო, კაი რა, რაგატირებს?!
მოესმა მისაღებიდან ხმა აბაზანიდან გამოსულ დემეტრაძეს.
-რასქვია რა მატირებს?! როგორ მომენატრე ჩემო ბიჭო, კიდეც წახვალ და იცოდე, აღარ დაგხვდები ჩამოსულს.
-აღარ წავალ ლალიკო, მე ამდენი ხნით არსად წავალ.
თბილად მოეხვია მეგობრის დედას, დემეტრე, უყვარდა ლალის შვილის მეგობარი, ისე როგორც საკუთარი. გულწრფელი, სიხარულის ცრემლები დაახვედრა, ინგლისიდან დაბრუნებულს.
-გაბრაზებული ვარ ისე, 10 დღეა აქ ბრძანდები, რატომ არ მნახე დემე?
-საქმეები მქონდა ლალიკო, ბოდიში რა, ხოიცი ვერ მომიშორებთ აქედან, არ მეჩხუბო კაი?
-არა ვინმეს უნდა რომ მოგიშოროს?! არ ვეჩხუბო თურმე, თურმე საქმეები ქონია, გაიზრდებიან და აღარ უნდათ დედები.
-მართლა ძალიან გაწყენინე?
სევდიანად შეხედა დემეტრემ ქალს.
-იმდენად რომ ეს შარფებიც ვერ მიშველის? თან ინგლისიდანაა, სამწუხაროა, უკან წაღება მომიწევს.
-შენ ხარ ყველაზე გაფუჭებული ბავშვი, შენ ხარ მაიმუნი, 27 წლის მაიმუნი.
იცინოდა ქალი და ქოთქოთით ართმევდა საჩუქრებს, შვილადწოდებულს.

-გამარჯობა დედა, გამარჯობა დემეტრე, მეც აქ ვარ, აა ზედმეტი ვარ? კარგი, ნახვამდის დედა, ნახვამდის დემეტრე!
ბუზღუნით შემობრუნდა ლუკა და კიბეს აუყვა.იცოდა ააკითხავდა მეგობარი, ეს უნდოდა მასაც.
-ეს ვერაა ხო? არა ლალიკო დედიკო, გამაგებინე რაჭირს?!
-რავიცი შვილო, რაც ჩამოხვედი იმის მერეა ასე, ვერ გავიგე, მგონი სწყინს, მგონი არ გაუხარდი.
სიცილით წავიდა სამზარეულოსკენ ქალი, იცინოდა დემეტრეც და მიუყვებოდა ლუკას, უკვე ავლილ კიბეებს.

-ებიჭო, ბავშვობაში არ გამბუტვიხარ, ლალიკოს მე რომ ვუყვარვარ შენზე უფო და ახლა აგიჩუყდა გული?!
-შენ აგიჩუყებ ყველა ორგანოს სინქრონში. რას ნიშნავს ქმარი არ ყავს?! დაჯდები და მოყვები ყველაფერს. ან საიდან იცნობ?! ხომ გამომაშტერე დღეს, ხო გამიშვი ყველაფრის აუხსნელდ?!
-რომ გითხარი მეცნობათქო, მართალი ვყოფილვარ. თან მამიდაჩემის სახლში ცხოვრობს, გლდანში.
-ნუღა მაწამებ დემეტრე, გამაგებინე ვინაა.
-ლუკა, რა გინდა დეკასგან?!
დაეძაბა ხმა დემეტრეს, იცნობდა მეგობარს და იცოდა, არ დაინტერესდებოდა ასე ძალიან. ტყუილად არაფერს იტყოდა ლუკა.
-მიყვარს!
მკაცრი, მტკიცე ხმით გააჟღერა საკუთარი გრძნობა.
-ადამიანი დაინახე და შეგიყვარდა?!
ჩაიფრუტუნა, მოსმენილით გაოცებულმა.
-კი აი ასე, რომ დავინახე, შემიყვარდა.
-აზრზე ხარ რასამბობ?! შვილიან, ქმრიან ქალზე რას ამბობ?
-აბა არ ყავს ქმარიო?
-და ხომ არიცოდი ეგ სანამ შეგიყვარდა, სანამ მაგას გეტყოდი, შენთვის ხომ ქმრიანად მოიაზრებოდა. როგორ გაუბედე შენს თავს ლუკა? ქმრიანი ქალის შეყვარება როგორ აკადრე ლუკა დემეტრაძეს?!
-არვიცი დემეტრე, დავინახე და თითქოს გაჩერდა ყველაფერი, ხო აი ასე მარტივად, დავინახე და მივხვდი ან ის იქნებოდა, ან არავინ.
-და მისი მდგომარეობა არაფერს ნიშნავს? არ მჯერა რომ შენ ხარ და ამას მეუბნები. არა, ამას როგორ ამბობ ბიჭო, ამბობ კიარა, საერთოდ როგორ გაიფიქრე?!
-დემეტრე, რაღაცეებს მაგრად ურევ. მე ვთქვი ან ის, ან არავინ, ხომ არ მითქვამს, რომ მასთან მივიდოდი? ვახსენე რომ ვაპირებდი რამეს? ქმრიანი რომ იყო, შვილი რომ ედგა გვერდით, ეგ ჩემთვის უკვე ნიშნავდა იმას, რომ ჩემთვის უნდა მყვარებოდა, მხოლოდ მე უნდა მყოლოდა გულში, მხოლოდ ჩემთვის იარსებებდა ეს გრძნობა და ვიცხოვრებდი ამასთან ერთად. არაკაცობად იცი რა მიმაჩნია?! ქმრიან ქალს რომ აეკიდები, გაცნობას რომ დაუპირებ და ეცდები შენსკენ გამოიწიოს. ესაა არაკაცობა ჩემო დემნა. ვინმეს სიყვარული, როდიდან გახდა უღირსი?! არ ვწყვეტთ ვინ გვიყვარდება, ასე რომ იყოს, დედაჩემი ყოველ დილით, შუადღით, საღამოს და უკვე შუაღამისას, სიზმარშიც ჩამძახის, ჩემი ცოლის მოყვანის, არარსებულ ვარიანტებს, შევიყვარებდი ვინმე ლალიკოსთვის მოსაწონს და ვიცხოვრებდით ბენიერად. მაგრამ ხოიცი ჩემთვის ქალი რას ნიშნავს? ხომ იცი სიყვარულს და ცოლს როგორ ვუყურებ?
-არ დაიწყო თუ ძმა ხარ, რა წმინდაა კავშირი და გულების ერთმანეთთან დაკავშირება, თოფემ ავუტეხავ თავს რამეს. ვიცი! მჯერა! გეთანხმები, ოღონდ არ დაიწყო და არ ამიხსნა.

სიცილით გააჩერა მეგობარი. მრავალჯერ მოსმენილი მონოლოგი, თუ რა არის სიყვარული და რამდენად წმინდაა ის, აღარ უნდოდა კვლავ მოესმინა.

-ქვრივია! ორი წელიც არაა რაც დაიღუპა მისი ქმარიო, დოდომ მითხრა, მამიდაჩემის მეზობლად ყოფილა გათხოვილი. ორი კვირის წინ ძლივს დაითანხმეს დოდომ და ნუგზარმა აქ რომ გამოეშვათ.

თითქოს ოთახს ექოსავით მოედო მისი ხმა. ლუკამ თვალები ჯერ ფართოდ გაახილა, შემდეგ კი ძლიერად დააჭირა ქუთუთოები ერთმანეთს და ხელებში ჩარგო თავი.

-ქვრივი ჭრელი სარაფნებით?
ჩაიცინა ირონიულად.
-არ იყო მისი ქმარი, მისგან შავების ტარების ღირსი, ანდაც აუცილებელია, შავი გეცვას რომ იგლოვო? რა გჭირს შენ, რა დედაქალივით მოთქვამ?
-მისმინე, შავი გლოვას არ ნიშნავს, მინახავს შავები ცმიათ, ძაძებში გახვეულს, მხოლოდ ხალხის თვალის ასახვევად უვლიათ მსგავსად, მაგრამ როცა გიყვარს, როცა გიკვდება ის ერთი, ცხოვრებაში შენს სავალ გზაზე, გვერდით რომ ჩაიჩოჩებ და მას ამოიყენებ, აი მერე არ გეფერადება გესმის? სულს და გულს უნდა იგლოვო, გამოხატო რამით ტკივილი, თან ორი წელიც არააო, ცხოვრებაში მეორე ნახევარს ირჩევდე და ორ წელში მისი გლოვა შეწყვიტო? აი არ მჯერა, აი არ მწამს ეგ ერთგულება ხვდები?!

მიხვდა დემეტრე რასაც ამბობდა ბავშვობის მეგობარი, მიხვდა რაც მოხვდა გულზე მონათხრობიდან. თითქოს იმ ქალის კერპი ჩამოუშალეს, რომელიც ერთი დანახვით გააღმერთაო. ვერ აპატია, მივიწყებული ქმრის ხსოვნა.

-არ იყო მისი ქმარი, ის ვისაც დეკა აირჩევდა ცხოვრების მეგზურად, არც დაუმსახურებია მისგან გლოვა. რაც იგლოვა, რაც აგლოვეს და ატირეს ეყო, აღარ ჭირდება მეტი შავი და მეტი ცრემლი.
-მომიყევი რა, მინდა ვიცოდე ყველაფერი. მინდა იქ დავბრუნდე პირველად რომ დავინახე.

ღრმად ამოისუნთქა დემეტრემ,დაიწყო თხრობა ჩუმი ხმით.

-დოდომ რაც მითხრა, ის ვიცი მარტო. ნუგზარი და დეკას მამა, გიორგი, მეგობრები ყოფილან. გიორგი დაღუპულა, როცა დეკა 9 წლის იყო, სიმსივნე ქონია საწყალს. დედამისი მალევე გათხოვდა და დიდი მამინაცვალი დაუჯინა სახლში, ბავშვს. ეს ქალიც არ გამოირჩეოდა დიდი ხეირიანობით, ნორმალური და ადამიანური ვინც ყავდა ის კი დაეღუპა. 14 წლის იყო დეკა, დედაც რომ მოუკვა. დარჩა ამ კაცთან მარტო. ლოთი და უვარგისი, ყოფილა თურმე. ცემასაც არ იშურებდა საწყალი გოგოსთვის. ამუშავებდა, აკეთებინებდა ყველა საქმეს სახლში, ყანაში, საბძელში, ერთისიტყვით კარგ დღეში ყოლია რა. ხოდა თავისივე დაბადებისდღეზე, გახდა თუარა სრულწლოვანი, მოუტაცია ნუგზარის მეზობელს. უპატრონოს და ობოლს არც ქონია მეტი გზა. დარჩა იქ სადაც მიიყვანა, უკვე ქმრის სტატუსით მოსარგებლე ნაგავმა. 6 წელიც არ იქნება, რაც გათხოვილი იყო, უძლებდა შეშლილს და პათოლოგს, ორსულის ცემასაც არ ერიდებოდა თურმე. ორი წლის წინ გოგო გაუუპატიურებია და მის ძმებს მოუკლავთ. ამ საწყალს კიდევ მამამთილი და დედამთილი დარჩა სასჯელად და სატკივრად. ნუგზარს და დოდოს ვეღარ მოუთმენიათ და გამოუპარებიათ სოფლიდან. ნუ არც ეძებენ დიდად, სარჩენი მოაკლდათ, თუმცა მოსამსახურის უკმარისობას განიცდისო დედამთილი. გუშინ ველაპარაკე ნუგზარს და დოდოს, მთხოვეს მიმეხედა.

მოსმენილისგან შოკში მყოფი ლუკა, ადგილზე ვერ ჩერდებოდა, ნერვიულად დადიოდა ოთახში და სახეალეწილი, წრიალებდა უმისამართოდ. თითქოს შიგნიდან ჭამდა ტკივილი, თითქოს ყველა დეკასკენ მოქნეული ხელი ერთდროულად მოარტეს მას. ძვლები ტკიოდა და ვერ უძლებდა იმას რაც მოისმინა.

-ფუ ბიჭო, რას მეუბნები დემე. რას ამბობ, იმ გოგომ, იმ პატარა გოგომ ამდენი გამოიარა?! რას მელაპარაკები ბიჭო თუ ხვდები, რაგინდა მითხარი, ესენი რა მომიყევი დემეტრე. ჯერ რამდენი წლისაა, თითქოს ბავშია ისევ და ესენი მართლა გადახდა თაავს?!
-ლუკა, იცოდე, იმ გოგოს აღარც სატირალი მიზეზი და აღარც ტკივილი სჭირდება. ამყოფოს ცხოვრებამ რაც დააკლო.
გაოცებულმა შეხედა მეგობარს ლუკამ.
-მე მას თუ მივუახლოვდები, იცოდე, მხოლოდ სიხარულისგან ავატირებ. მასთან თუ მივალ, ხომ გჯერა, მივალ ისე, რომ დავავიწყო ყველა ის დღე, რაც გაუტარებია ტირილში.
-დარწმუნებული ხარ, რომ ეს გინდა?!
-მე დარწმუნებული ვარ, რომ მისი ღიმილისთვის ვიცოცხლებ. მის სიყვარულში მოვკვდები. ხომიცი თუ ვამბობ, ვამბობ ნამდვილად.

იცოდა დემეტრემ, იცოდა, რომ ლუკა იტყოდა და აასრულებდა კიდეც. ჯერ ვერ გადაეწყვიტა გახარებოდა თუ არა ეს ამბავი. შინაგანმა შიშმა შეიპყრო, მომავლის.