- მე და ნიკოლოზი რომ ვჩხუბობთ მასე ვართ ხოლმე, მაგრამ ჩვენ დიდხანს ვერ ვძლებთ მალე ვრიგდენით
- ის ნიკა სკოლაში კალათბურთის ბურთი რომ გაარტყი თავში?
- ხო, ხო, ეგ. აწ უკვე ჩემი შეყვარებული,- ჩაილაპარაკა მეოცნებედ.
- პრინცესა შენ თუ შეყვარებული გყავს მე შვილები უნდა მყაბდეს უკვე,- კარებში მდგომი დემეტრე ჩაერია ჩვენს საუბარში.
- დემე ჩუმად მოსმენა ცუდი საქციელია,- წარბი შეკრა და დამტუქსავად თითი აუწია გაბიმ, მან კი მხრები აიჩეჩა და გვერდით მოუჯდა.
- ძია, აბა ვინაა ეგ ჩვენი ნიკოლოზი. აქამდე რატომ არ მითხარი
- აუ დემე თავი დამანებე რა, არაა ეს კაცების საქმე! თვქენ არაფერი არ გესმით, აი არ უნდა მეთხოვა თისთვის შოკოლადის გაკეთება, დარჩებოდი...- სახე შეეცვალა და ორივეს რიგად შემოგვხედა.-უპს, წამომცდა.- გაიკრიჭა და სკამიდან წამოხტა.
- გაბრიელა, მოდი აქ! რაო, რა წამოგცდა ?- მივაწიე ოთახიდან გაქცეულ პატარა მაიმუნ გოგონას, ხელებით მაგიდას დავეყრდენი და პასუხის ძებნა დემეტრეს თვალებში დავიწყე, ისიც უბრალოდ მიყურებდა და ბოლოს მის ბაგეებს ღიმილი წასცდა, და მისი თვალებიც არაფერს მალავდნენ უფრო მეტიც, უდანაშაულო მზერით მიძგერდნენ. საბოლოოდ თავი დავანებე მაგიდის მოსუფთავებას.
- შენთვის არ გამიკეთებია,- ცალმხრივ გავხედე როცა ჭიქა მაგიდიდან აიღო და მოსვა.
- მმ, ისევ ისეთი გემრიელია...- ყურიც არ უგდო სიტყვებს.
- რატომ მახსოვს რომ ვერ იტანდი ამ სასმელს.
- ნწ, არა, მე შოკოლადი ყოველთვის მიყვარდა, უბრალოდ შენს გაკეთებულს არ ვსვავდი
- ახლა რა შეიცვალა ?
- ახლა აღარ გიყვარვარ.
გავიყინე, შოკი მივიღეო ვთვქა იგივეა რომ არაფერი არ ვთქვა. ღადაობდა, ის მე დამცინოდა, როგორ ვერგიტან დემეტრე ყიფიანო, მეზიზღები!
- ფეხები მომტყდეს მე, შენსკენ თუ ოდესმე გამოვიხედო, დეგენერატო.- წინსაფარი მოვიხსენი მაგიდაზე დავაგდე და ოთახი დავტოვე, როგორ ბედავს, საძაგელი! საზიზღარი აააა!!!!!
- ნათი მიდიხარ ?
- კი, ანიკო წავალ უკვე თორემ აი ხომ ხედავ სანდრო არ მასვენებს, მობილური ავწიე და შემომავალი ზარი დავანახე
- კაი აღარ დაგაკავებ, იმან ხომ არაფერი გითხრა?
- ძალიან გთხოვ ანუკა, შენი ძმის გარემოცვას მომარიდე
მან ყველაფერი იცოდა ამიტომ აზრი არ ქონდა ჩემი უკმაყოფილების დამალვას, მითუმეტეს აღარ ვაპირებდი წარსულის კლანჭებში გახვევას, და მასთან თამაშს
- რა ქნა ? - იკითხა გაბრაზებულმა,
- ისეთი არაფერი, როგორც ყოველთვის, გონია რომ ყველაფერი გაუვა, უბრალოდ ძალიან გთხოვ მარიდე მის სკეპტიციზმს
- კარგი საყვარელო, ბოდიში, რომ ჩემი ძმის გამო ხასიათი გაგიფუჭდა, მეგონა რომ ყველაფერი რიგზე იყო
- ყველაფერი რიგზეა, მართლა, მაგრამ რაც იყო ჯერ კიდევ მტკენს და მასთან ასე ხშირად შეხვედრა კონტროლს მაკარგვინებს...
- დე, მიდიხარ ? - ოთახიდან გამოიხედა დედაჩემმა
- ხო დედა, დაგემშვიდობებით და წავალ. ოთახში ვიყავი დემეტრემ რომ აიკვიატა მე წაგიყვანო და ამდენი ხალხის წინ მესამედ უარი ვეღარ ვუთხარი და საბოლოოდ თავი მაინც მის გვერდში ამოვყავი
- შეგეძლო სხვა გზით წამოვსულიყავით და საცობში არ გავიჭედებოდით
- სადმე გეჩქარება ?
- ძალიან გთხოვ თავი შეიკავე შენი ირონიისგან
- გეტყობა რომ მოგენატრე!
- დემეტრე!!!-
- რა ?- ჩვეულებრივ მშვიდად მომიბრუნდა, კვალ ტელეფონი რეკავს
- გისმენთ !?
- რა იყო წითურო?
- სანდრო..- ამოვიწუწუნე ტელეფონში.
- მოხდა რამე ? სად ხარ? - ნერვიულობის ნოტები აღენიშნებოდა. გვერდით მჯდომს განრისხებული თვალებით შევხედე და სანდროს მივუბრუნდი.
- ... ტაქსში, და საშინელი საცობია, მაგვიანდება დავიღალე და მეძინება
- ნათია გულის გახეთქვა კარგად გამოგდის ხოლმე.
- ხო ეგ ვიცი, არ მოიწყინო
- მალე თუ მოხვალ არა.
წაიკითხავდით ? ????