მთვარის ბნელი მხარე (სრულად)
როიალის წინ რომ ვჯდებოდი, რამდენად ბევრი ხალხიც არ უნდა ყოფილიყო ჩემს ირგვლივ, გარესამყარო მაინც უკანა პლანზე ინაცვლებდა და დედამიწაზე მხოლოდ მე, ჩემს თავზე დაცემული დახრილი სინათლის სვეტი და დასაკრავ ინსტრუმეტნზე განლაგებული შავ-თეთრი კლავიშები ვრჩებოდით. მუდამ საოცარი იყო ეს შეგრძნება. ისეთი შთაბეჭდილება მრჩებოდა, თითქოს მუსიკა, რომელსაც როიალზე შეხებისას ვაჟღერებდი, პირადად ჩემი შექმნილი იყო და როგორც მის შექმნელს, იმ კმაყოფილი სახეების დანახვაც მსიამოვნებდა, კომპოზიციის დასრულებისას, გარშემო შეკრებილი საზოგადოებისგან რომ ვიღებდი ხოლმე. თითქმის ერთი წელი გასულიყო, რაც ჩემთვის საყვარელ საქმეს ვაკეთებდი და ბათუმის ერთ-ერთი ყველაზე პრესტიჟულ, ფრანგულ-იტალიურ რესტორანში —Imagine- ში შეკრებილი სტუმრებისთვის ვუკრავდი, მსოფლიოში ცნობილ კომპოზიტორთა უკვდავ მელოდიებს. დაწესებულების მფლობელები, უცხოელი ძმები, გვარად –ნოლანები იყვნენ, რომელთაგან ერთი ფრანგული ეროვნებისა გახლდათ, ხოლო მეორე, იტალიელი. ეს უკანასკნელნი, უფრო კონკრეტულად კი ერქოლე და ტეო, თავიანთი ამერიკელი დედის გვარს ატარებდნენ, ვისაც ისინი, თავის დროზე ორი სხვადასხვა ეროვნების მამაკაცისგან ჰყავდა გაჩენილი. მიუხედავად ნახევარძმობისა, ნოლანები ერთმანეთთან მუდამ ახლო ურთიერთობას ინარჩუნებდნენ და წლების განმავლობაში, საერთო ბიზნესს სათავეში ისე უდგნენ, მათ შორის ერთ პატარა სიტყვიერი შელაპარაკებაც არ აგონდებოდათ რესტორნის ყველაზე ძველ თანამშრომლებსაც კი. რაც შემეხება მე, საკმაოდ მარტივი და ხელსაყრელი სამუშაო გრაფიკი მქონდა. გამოსვლას მუდამ საღამოს ხუთი საათიდან ვიწყებდი და დაწესებულების ოფიციალურად დახურვამდე ორი საათით ადრე, ზუსტად ცხრაზე ვასრულებდი. ძალიან მომწონდა ეს სამსახური. თითქოს რესტორნის შიდა ინტერიერიც კი ზედმიწევნით ჩემს გემოვნებას იყო მორგებული და იმდენად მყუდრო გარემოს მიქმნიდა, ზოგჯერ თავი საკუთარ თბილ, კომფორტულ ბინაშიც კი წარმომედგინა, სადაც ყველაზე მეტად მიყვარდა ყოფნა და ყველაზე თავისუფლად შემეძლო სუნთქვა. უნდა ითქვას, წარსული ბევრად უფრო რთული მქონდა, ვიდრე აწმყო. მას შემდეგ, რაც მამაჩემი დაიღუპა, ხოლო დედა მეორედ გათხოვდა, უსახლკარო, მფლანგველ და უმუშევარ მამაკაცზე, მალევე სახლის დატოვება და იქედან წამოსვლაც მომიწია. მამის ძლიერი სიყვარულის მიუხედავად, ვერ ვიტყოდი, რომ ეგოისტი ვიყავი და ცოცხლად დარჩენილი ერთადერთი მშობლის მეორე ქორწინების ამბავი არ მახარებდა. ბოღმა და ეჭვიანობა ნამდვილად არ გამხდარა ჩემი ცალკე გადმოსვლის მიზეზი. ერთადერთი, რამაც მსგავსი ნაბიჯის გადადგმა მაიძულა, ახლადშეძენილი მამინაცვლის გარყვნილი ბუნება იყო, რომელიც ჩემში არა მხოლოდ გერს, არამედ ქალსაც ხედავდა. თავდაპირველად ვდუმდი, რადგან იმ მცირედ იმედს ვებღაუჭებოდი, რომ თავად მეჩვენებოდა რაღაც, თუმცა ერთი საბედისწერო ღამის შემდეგ ყველაფერი რევოლუციურად ამოყირავდა. კარგად მახსოვს ის მომენტი, როდესაც საძინებელში, საკმაოდ გვიან შემომეპარა და მანამ მიფათურებდა ხელებს ძილისგან გათიშულსა და ნახევრად შიშველს, სანამ არ გამოვფხიზლდი და გამწარებულმა, ხელების კვრით საწოლის მეორე მხარეს არ გადავისროლე. მთელი ცხოვრების მანძილზე ყრუ ტკივილად გამყვება, იმ ღამით დედას რეაქცია. ნაცვლად იმისა, რომ ამ ადამიანისთვის ადეკვატური პასუხი გაეცა და მისგან თავი სამუდამოდ გაეთავისუფლებინა, სილა მე გამაწნა და სიძულვილით სავსე მზერით მომახალა, რომ ყველაფერი მხოლოდ ჩემი ბრალი იყო. რომ მუდამ ზედმეტად გამომწვევი სამოსით დავდიოდი, მოკლე შორტებს, კაბებსა და მოღებულ მაისურებს ვიცვამდი, რის გამოც, ჩემს „უმანკო“ მამინაცვალში აკრძალულ სურვილებს ვაღვიძებდი. ვისმენდი ამ ყველაფერს და ენაჩავარდნილი, ყურებს ვერ ვუჯერებდი. იმის წარმოდგენაც კი მიჭირდა, რომ ერთ დროს სამართლიანი და ჭკვიანი დედაჩემი, ასეთ სისულელეებს როშავდა და ამდენად იყო დაბრმავებული. ერთადერთი გამოსავალი, რაც მაშინ მრჩებოდა, ბარგის ჩალაგება და შინიდან დაუყოვნებლივ წამოსვლა იყო. აღარ შემეძლო იქ გაჩერება. ვგრძნობდი, ერთ დროს საყვარელ, მშობლიურ კერაში გატარებული თითოეული წამი ჩემთვის ჯოჯოხეთად იქცეოდა, ამიტომ, ყოველგვარი ყოყმანის გარეშე მოვაგროვე ყველაზე აუცილებელი ნივთები, კარი გამოვიხურე, მანქანაში ჩავჯექი და იმ ბინაში გადმოვსახლდი, რომელიც მამამ თავის სიცოცხლეში, ჩემს მეთვრამეტე დაბადების დღეს გადმოაფორმა ჩემივე სახელზე. დედისგან წამოსვლისას, უკვე ოცდაორი წლის ვიყავი და უნივერსიტეტიც მქონდა დასრულებული, ჰუმანიტარულ მეცნიერებათა ფაკულტეტის განხრით. მართალია ჯერ არსად ვმუშაობდი, თუმცა საკმაოდ მოზრდილი საბანკო ანგარიში, რომელიც წლების წინ გარდაცვლილი ბაბუისგან დამრჩა, ჯერ კიდევ სრულიად ხელუხლებელი მქონდა და სამუშაოს მოძებნამდე, ერთი თვის განმავლობაში სწორედ იმ თანხას ვაკლებდი საარსებო მინიმუმს. მახსოვს, უამრავი ადგილი გამოვიცვალე ამ რესტორანში მოხვედრამდე. ვმუშაობდი როგორც ბარისტად, ასევე სესხის ოფიცრად, მასწავლებლად და ტურისისტულ გიდადაც კი, თუმცა არც ერთი საქმე იმდენად არ მქონდა შესისხლხორცებული, როგორც ის, რასაც ახლა ვაკეთებდი. ცნობილ კომპოზიტორთა მელოდიებს შორის, ყველაზე დიდი სიამოვნებით, შოპენის „შემოდგომის ვალსს“ ვასრულებდი ხოლმე. ახლაც, როდესაც კლავიშებზე თითების შეხებისას ამ ლამაზ მელოდიას ვუკრავდი, გულიც თითქოს სრულიად სხვა რიტმში ცემდა. გონებაში წვიმის შხაპუნა ხმა ჩამესმოდა, საკუთარ თავს კი რატომღაც ამ წვიმაში მოსეირნეს წარმოვიდგენდი, მხარზე დასმული პაწაწინა ჩიტებით, ზურგზე კი ანგელოზის ქათქათა ფრთებით. მახსოვს, პირველად და უკანასკნელად, ანგელოზის ფრთები მაშინ მეკეთა, როდესაც მამამ, ჩემს მეხუთე იუბილეზე სიურპრიზი მომიწყო, პრინცესას ლამაზი კაბა მიყიდა, ყველა ჩემი საბავშვო ბაღის მეგობარი დაპატიჟა და გასართობი ცენტრიდან მოწვეული ანიმატორების ჩართულობით, მართლაც დაუვიწყარი დაბადების დღე მომიწყო, სპეციალურად ნაქირავებ ზღვისპირა სახლში. იმ დღის საჩუქრები მხოლოდ ამით არ დასრულებულა. როდესაც მოსაღამოვდა, სტუმრები სახლებში წავიდნენ და ტრადიციულად, „თორმეტი მოცეკვავე პრინცესას“ ზღაპრის წაკითხვის დრო მოვიდა ძილის წინ, მამამ კიდევ ერთი მოზრდილი ყუთი დამიდო საწოლზე, საიდანაც ულამაზესი, ბრჭყვიალა ფრთები ამოიღო და საკუთარი ხელით მიმამაგრა სადღესასწაულო კაბაზე, რომელიც ჯერ კიდევ არ მქონდა გამოცვლილი. „ჩემი გოგონა ანგელოზს ჰგავს.“ -შემომცინა მან სიყვარულით სავსე ღიმილით, შუბლზე ნაზად მაკოცა და თავისი გრძელი თითები, ჩემს პატარა თითებში გადახლართა -„ანგელოზს, რომელიც მხოლოდ საუკეთესოს იმსახურებს.“ როგორც მუდამ ხდებოდა ხოლმე, ახლაც იმდენად ჩავიძირე საკუთარ ფიქრებსა და მელოდიის ჰანგებში, ისიც კი ბოლო წამს გავიაზრე, თუ როგორ უხეშად დამერღვა პირადი იდილია, თანაც ჩემთვის სრულიად უცნობი ადამიანის მიერ. ამ უკანასკნელმა, უფრო კონკრეტულად კი რესტორნის ერთ-ერთმა კლიენტმა, დასაწყისისითვის თვალი შემავლო, შემდეგ როიალის თავზე, სისხლის წვეთივით წითელი, ლამაზად გაშლილი ვარდი შემოდო, პატარა, ოთხკუთხედი ფორმის ბარათთან ერთად და ჩემი კიდევ ერთხელ შეთვალიერების შემდეგ, კვლავ თავის მაგიდას დაუბრუნდა. მიუხედავად იმ ზედმეტად მცირე დროისა, რაც როიალთან მდგომმა დაჰყო, უცნობისთვის სახეში შეხედვა მაინც მოვასწარი. მეექვსე გრძნობა არასდროს მქონია და არც ადამიანთა შინაგანი სამყაროს ამოცნობაში მეწერა უმაღლესი ქულა, თუმცა მისი დანახვისას, იმდენად უცნაურად ნეგატიური გრძნობები მომაწვა, თავადაც კი ვერ შევძელი მათი ახსნა. ხელში დაახლოებით ოცდაათ წლამდე მამაკაცი შემრჩა, მუქი ლურჯი ფერის სმოკინგში რომ გამოწყობილიყო და ლაქით დაყენებული ღია ფერის თმა, ლამაზად გადაევარცხნა უკან. მაღალი გახლდათ, საკმაოდ მოხდენილი და ელეგანტური. უჩვეულოდ ლამაზი თვალის ჭრილიდან მომზირალი მისი ნაცრისფერი გუგები, რესტორნის განათების ფონზე წყლისფერში გადადიოდა, ხოლო ოდნავ მოგრძო სახე და თოვლივით ფერმკრთალი კანი, არისტოკრატიულ იერს სძენდა, მთელს მის ვიზუალურ მხარეს. მამაკაცის წინ გაშლილ სუფრაზე, არაფერი იდო ძვირადღირებული შამპანურის ბოთლის, ერთი ჭიქისა და ხილის ასორტის გარდა. მაგიდებს კვლავ დაუღალავად ემსახურებოდა ღია კრემისფერ უნიფორმაში გამოწყობილი ხუთი მიმტანი, რომელთა სამოსიც სრული სიზუსტით ეხამებოდა, რესტორნის შიდა კედლების შეფერილობას. "შემოდგომის ვალსი" ნელ-ნელა ბოლო აკორდებს უახლოვდებოდა. ვინაიდან ყოველი შესრულებული ხუთი კომპოზიციის შემდეგ შემეძლო ათწუთიან შესვენებაზე გავსულიყავი, ამ მელოდიის ჩამთავრების შემდეგაც მქუხარე აპლოდისმენტების ფონზე წამოვდექი სკამიდან, დამსწრე საზოგადოებას თავი რევერანსით დავუკარი, როიალზე დადებული, ჩემთვის განკუთვნილი წითელი ვარდი ხელში ავიღე და პირდაპირ დარბაზის შიდა სივრცეში, მარცხენა მხარეს მოქცეული ბარისკენ გავეშურე, რათა გამშრალი ყელი, საყვარელი ალკოჰოლური სასმელით გამესველებინა. დახლის მეორე მხარეს, ჩვენი ბარმენი და ჩემი შორეული ნათესავი –კალე, ვინც ბავშვობის შემდეგ პირველად, სწორედ აქ მუშაობის დაწყების შემდეგ ვიხილე, ისედაც სრულყოფილად გაპრიალებულ ჭიქებს, დიდი მონდომებით ასუფთავებდა კიდევ ერთხელ, ნაჭრის ხელსახოცის გამოყენებით. უნდა ითქვას, ყველანაირად არაორდინალური ადამიანი გახლდათ კალე –დაწყებული ხასიათის შტრიხებით, დასრულებული ჩაცმის სტილითა და აგრეთვე იმიჯით. შავ, ზღარბივით აჩეჩილ თმაზე, მუდამ განუყრელად ეხურა თავისი ცილინდრის ფორმის ქუდი. ენაზე პატარა, ცრემლისფერი პირსინგი დაემაგრებინა, წყაროს წყალივით კრიალა, ცისფერი თვალები შავი ფანქრით ჰქონდა ჩახატული, ხოლო უმკლავო მაისურები, ყოველთვის ნათლად გამოუკვეთდნენ სახიერ ხელის კუნთებსა და ნავარჯიშებ სხეულს. -ისევ მარტინი ზეთისხილით, არა? -მივუახლოვდი თუ არა, ყოველგვარი მოსალმების გარეშე მკითხა ღიმილით. ყველაზე მეტად, მასში სწორედ ეს თვისება მომწონდა. იდეალური მახსოვრობის უნარი ჰქონდა, რისი წყალობითაც, რესტორნის ყოველი თანამშრომლის საყვარელი სასმელის ცოდნა მისთვის არანაირ პრობლემას არ წარმოადგენდა. -ჰო, ისევ -დავჯექი, თან ჩემი ვარდიც წინ დავიდე. -ორ წუთში იქნება პასუხის დაბრუნების მაგივრად, უბრალოდ თავი დავუქნიე და ბიჭის ყოველ მოძრაობაზე გამოცდილი კრიტიკოსივით დავიწყე დაკვირვება. სისულელე იქნებოდა იმის უარყოფა, რომ კალე იდეალური ბარმენი იყო. მისი კოქტეილის შოუების საყურებლად, რესტორანში უამრავი გოგონა შემოდიოდა, რომელთა დიდი ნაწილი, ამ ოცდახუთი წლის, მომხიბვლელ ბარმენზე სულ ტყუილად იყო შეყვარებული, რადგან კალე, ჩემთვის გაურკვეველ მიზეზთა გამო, ახლოსაც არავის იკარებდა. -გამოუძინებელი ჩანხარ -ვარ კიდეც -მაშინვე აღიარა. საკუთარი სიტყვების დასტურად, რამდენიმე წამში დაამთქნარა კიდეც -გუშინ ღამით, ჩემი კარის მეზობელმა ატეხა კაკუნი. მოხუცი ქალია, ცუდად გახდა და სასწრაფოს გამოძახება დასჭირდა. ვინაიდან სხვა არავინ ჰყავს, მთელი ღამე გავუთიე ბარმენის სიტყვებზე, მაშინვე წარმომიდგა თვალწინ, თუ როგორ მზრუნველად უჯდა სასთუმალთან მოხუც, ავადმყოფ ბებოს და ტუჩებზე გაუცნობიერებლად მომადგა ღიმილი. ხანდაზმულები ოდითგანვე ჩემს სუსტ წერტილად ითვლებოდნენ. რაც თავი მახსოვდა, მათთან ყოფნა, საუბარი და მათი ახალგაზრდობის ამბების მოსმენა, მთელი გატაცებით რომ ყვებოდნენ ხოლმე, მართლაც სიგიჟემდე მიყვარდა. -კარგი საქმის გამო ღამის გათევა ნამდვილად ღირს -თქვენი შეკვეთა მილედი -თეატრალური ჟესტით დამიდო წინ ჩხირზე წამოცმული ზეთისხილითა და ყვითელი, დეკორატიული ქოლგით გაფორმებული მარტინის ჭიქა. მერე ცილინდრის ფორმის ქუდი, თავაზიანობის ნიშნად ასწია ოდნავ ზემოთ, თან თვალებით დახლზე დადებულ, წითელ ვარდზე მანიშნა -როგორც ჩანს, დღეს ვიღაც დაასაჩუქრეს -იღბლიანი საღამო მაქვს -ვცადე მეხუმრა, თუმცა როგორც აღმოჩნდა, მან ჩემი სიტყვები სერიოზულად მიიღო. -თუ მაგ აზრზე იყავი, ის ბარათი როიალზე რატომ დატოვე? სავარაუდოდ, მანდ თავისი ტელეფონის ნომერი დაგიწერა -შენახვას რა აზრი ჰქონდა? -მარტინის დაგემოვნებამდე, ჩხირზე წამოცმული ზეთისხილი მოვიქციე ტუჩებში -დარეკვას მაინც არ ვაპირებ -თუკი მაგ ტიპის დანახვისას, წელს ქვემოთ ვერაფერს გრძნობ, შენ ორიენტაციაში უკვე მართლა ეჭვი შემაქვს მარიტა -წყლით სავსე მინის ბოთლიდან, ხარბად მოსვა ცივი სითხე კალემ. -სულ ტყუილად . . . ნამდვილად მამაკაცები მიზიდავს, მაგრამ ვთვლი, რომ მათ გარეშე ცხოვრება ბევრად უფრო მშვენიერია -ოხ ეს ახალგაზრდული აზროვნება -შენ რა, ოთხმოცი წლის ხარ? -ფიზიკურად არა, მაგრამ ტვინით გაცილებით მეტისაც გახლავართ -ჩემს სიცილზე ბარმენსაც გაეცინა. ასეთი მხიარული გამომეტყველება, მხოლოდ რამდენიმე წამით შენარჩუნდა მის სახეზე. მერე, საკმაოდ სწრაფად დასერიოზულდა, დახლზე ორივე მკლავით გადმოიწია, სახე, ჩემს სახესთან საკმაოდ ახლოს მოიტანა და მზერით ზურგს უკან მანიშნა -ჩვენს ახალ დირექტორთან რამე პრობლემა შეგექმნა? მისით მთელი კოლექტივი აღფრთოვანებულია. ერთადერთი შენ ვერ გატყობ ვერანაირ ენთუზიაზმს კალეს შემფასებლურ მზერას თვალი გავაყოლე და ოდნავ მივტრიალდი. ბარიდან საკმაოდ მოშორებით, დარბაზის მარცხენა კუთხეში, მართლაც იდგა ნახევრად კლასიკურ სამოსში გამოწყობილი მამაკაცი, რომელიც მობილურზე საუბრობდა, ხოლო ცალი ხელი, შარვლის ჯიბეში ჰქონდა ჩადებული. რესტორნის მთელ კოლექტივში, ამ ადამიანს ყველაზე დიდხანს სწორედ მე ვიცნობდი. ხსენებული დირექტორი, კერძოდ –მიშო მეფარიშვილი, ის ადამიანი გახლდათ, ვისთანაც უამრავი მოგონება მაკავშირებდა, თუმცა ამ მოგონებებიდან ვერც ერთს ვერ ვუწოდებდი სასიამოვნოს. ერთადერთი, რაც მის მიმართ სიბრალულსა და თანაგრძნობას აღმიძრავდა ის ფაქტი იყო, რომ მშობლები ღრმა ბავშვობაში ჰყავდა დაკარგული და ერთადერთი გამზრდელი ბაბუის გარდაცვალების შემდეგ, ამ ქვეყნად აღარავინ დარჩენოდა. ხასიათით ისეთ პიროვნებათა რიცხვს მიეკუთვნებოდა, თანდაყოლილი ქარიზმით, არისტოკრატიული ქცევებითა და მომხიბვლელი საუბრის მანერით, მუდამ ყურადღების ცენტრში რომ ექცეოდნენ, თანაც ნებისმიერ საზოგადოებაში. მიმზიდველიც იყო. ზედმეტადაც კი. სიმაღლიდან დაწყებული, გამოხედვით დამთავრებული, ყველაფერი იმდენად უნაკლო ჰქონდა, იფიქრებდით ბოროტმა ძალებმა, უბიწო გოგონების საცდუნებლად გამოგზავნეს, პირდაპირ ჯოჯოხეთიდანო. უნდა მეღიარებინა, ერთი საბედისწერო შემთხვევის შემდეგ, წლების წინ რომ მომხდარიყო, მიშო მეფარიშვილის ყოველი დანახვა უზღვავი ნეგატივით მტვირთავდა. ამას ისიც ცხადად გრძნობდა, რის გამოც, ერთადერთი ადამიანი ვიყავი, ვისაც თავისი სარკაზმით გამუდმებით წამლავდა და თუკი სხვებთან მიმართებაში თავაზიანობითა და უსაზღვრო ჯენტლმენობით გამოირჩეოდა, ჩემთან მუდამ ის მახინჯი გოგრა ხდებოდა ხოლმე, თორმეტი საათის შემდეგ რომ გადაიქცა კონკიას მდიდრული ეტლი. მდიდარი ბიზნესმენის ერთადერთ მემკვიდრეს, მსხვილი საბანკო ანგარიშები თავისუფლად აძლევდნენ იმის საშუალებას, მთელი თავისი არსებობა ისე გაელია, მუშაობაში ერთი საათიც არ დაეკარგა. მიუხედავად ამისა, მასზე ვერავინ იტყოდა, რომ შრომასა და ხელის განძრევას თაკილობდა. ამ პლანეტაზე, თუკი რამეზე გაგიჟებით იყო შეყვარებული, ეს საკუთარ საქმიანობაში გამოვლენილი შესაშური პროფესიონალიზმი და ახალი ქვეყნების შეცნობა გახლდათ. იზიდავდა ისტორიული სახელმწიფოები, მაღალმთიანი ადგილები, ეგზოტიკური კუნძულები და თეთრ ქვიშებზე ამოსული, ლამაზად გაშლილი პალმების ქვეშ, ქოქოსის კოქტეილებით ტკბობა. ძალიან მოსწონდა განვითარებადი ქვეყნებიც, გამორჩეულად კი ინდოეთი, რომელიც ერთ-ერთი იყო იმ ხუთ ქვეყანას შორის, სადაც მასთან ერთად მოგზაურობის მწარე გამოცდილება მქონდა. ყველაზე განსაკუთრებული, რაც ამ აღმოსავლეთის საოცარ ქვეყანაში გატარებული დღეებიდან მაგონდებოდა, ეს ინდური კულტურა, ტკბილეული, მხიარული ხალხი და „ჰოლის“, ანუ ფერების დღესასწაული იყო, სადაც ცხოვრებაში პირველად დავლიე ბოლო წვეთამდე, თანაც ისე, რომ მეორე დილით მცირედ ნაბახუსევსაც კი არ შევუწუხებივარ. ბუნებით ასი პროცენტით პედანტი გახლდათ ბატონი დირექტორი. ცხოვრებაში არასდროს მყავდა ნანახი მამაკაცი, რომელიც საკუთარ თავზე ზრუნვას იმოდენა დროს უთმობდა და თავისი აპარტამენტები ისე სათუთად ჰქონდა მოვლილი, როგორც მას. თმის ღერიდან დაწყებული, ფეხსაცმლით დამთავრებული, ყველაფერი იმდენად მაღალ დონეზე ჰქონდა მოწესრიგებული, წამებში შეეძლო გარშემო მყოფთა მთელი ყურადღება თავისკენ მიემართა. მიშოს სუნამოც კი ისეთ სასიამოვნო არომატს ტოვებდა, რამდენჯერმე სიამოვნებისგანაც კი დამიხუჭავს თვალები მის სიახლოვეს ჩავლისას. ერთი შეხედვით, სრულყოფილი მამაკაცი იყო, თუმცა მასაც გააჩნდა ბნელი მხარე და ამ ბნელი მხარის შესახებ, სამწუხაროდ მეც გამაჩნდა დეტალური ინფორმაცია. საკუთარ გონებაში აღმოცენებულ ფიქრებში ქექვას საკმაოდ მალე მოვრჩი და კვლავ ჩემს წინ, პასუხის მომლოდინე სახით მდგომ კალეზე გადავიტანე მთელი ყურადღება. მინდოდა შესვენების დროის ამოწურვამდე, მასთან საუბარში გამეტარებინა დრო, თან მშვიდად დამელია საგანგებოდ შეკვეთილი მარტინი, თუმცა გეგმები ადრიანი დილის ნისლივით აორთქლდნენ ჩემი გონებიდან, როდესაც გვერდიდან კარგად ნაცნობი "Tom Ford”-iს სუნამოს სურნელი შევიგრძენი და გავიაზრე, რომ ბართან უკვე მარტო აღარ ვიყავი. -კალე, ტეკილა მომეცი, ოღონდ მთელ ბოთლს ავიღებ -მომესმა ხმა, რომელსაც თავისუფლად გამოვარჩევდი ათას სხვა ხმაში. ტანში უსიამოვნოდ გამცრა. საერთოდ არ მსურდა რესტორნის უფროსობიდან რომელიმეს, ალკოჰოლური სასმელით ხელში დავენახე, თანაც სამუშაო საათებში, თუმცა, ჩემდა საუბედუროდ, ეს მაინც მოხდა. თავი არ გამიბრუნებია. მისალმებასაც კი გვერდი ავუარე, მაგრამ ამის გამო თავი დამნაშავედ წამითაც არ მიგრძვნია. ჩემსა და მიშო მეფარიშვილს შორის, ბოლო შვიდი წელი ისეთი ურთიერთობა გაბმულიყო, სალამის გარეშე შეხვედრა არც ერთს გვაკვირვებდა და არც მეორეს. მარტინი სულ ოდნავ მოვსვი და კვლავ ჩხირზე წამოცმული ზეთისხილის ჭამაზე გადავედი. გულში იმედს ვიტოვებდი, რომ საღამო ისე ჩაივლიდა, ჩემი მიმართულებით ერთ კომენტარსაც არ გააკეთებდა, თუმცა როდესაც პერიფერიული მხედველობით დირექტორის დაჟინებული, ოდნავ ღიმილიანი მზერა დავაფიქსირე, მაშინვე მივხვდი, რომ ენის კბილებს შორის მოქცევას ვერც ამჯერად მოახერხებდა. -წესები იმისთვის არსებობს, რომ დაარღვიო არა? -ამჯერად უფრო ახლოდან ჩამესმა მისი სიტყვები. კალე დაუფარავი ინტერესით გვათვალიერებდა. შეკვეთილი სასმელის ბოთლი, უკვე დახლის ზედაპირზე ჰქონდა გამზადებული და დაკვირვებით ადევნებდა თვალს მოვლენების შემდგომ განვითარებას. -ცოტა ხნის წინ, ტეკილა შეუკვეთე, თანაც მთელი ბოთლი -მივუგე რაც შემეძლო მშვიდად, მერე კი მის ჯიბრზე, ჭიქიდან მოზრდილი ყლუპი მოვსვი. -ეგ ტეკილა საჩუქრად მინდა და ვყიდულობ. სამსახურში რვიანების ხაზვას ნამდვილად არ ვაპირებ -რა ხდება, ამაღამ ქალს ხომ არ ელოდებით თქვენს დიად აპარტამენტებში ბოს? -რაო, ეჭვიანობ? -ირონიული ღიმილით გაფართოვდნენ მეფარიშვილის ტუჩები -თუ გინდა მის ადგილას იყო, შემიძლია შეხვედრა გადავდო, დღეს საღამოს კი შენ მოგანიჭებ ჩემთან ყოფნის ბედნიერებას ტვინში ლამის სისხლმა ამასხა ამის მოსმენისას. კარგად იცოდა ყველაზე მეტად რაც მაცოფებდა და სწორედ ამიტომ, მიშოსგან მსგავსი რეპლიკები აქამდეც არაერთხელ მქონდა მოსმენილი. თუმცა ახლა, როდესაც ამ დიალოგს მესამე პირიც ესწრებოდა კალეს სახით, ჩემი რეაქცია გაცილებით უფრო მწვავე ფორმებს იღებდა. მიუხედავად ამისა, თავის შეკავება მაინც მოვახერხე, ბარმენის გაკვირვებაში შეზავებულ ღიმილს მზერა სწრაფად ავარიდე და დირექტორის სიტყვებს ზუსტად ისე ვუპასუხე, როგორც ამას ნამდვილი, თუმცა ცოტათი უხამსი ლედი გააკეთებდა: -მაგ ქალს შეუძლია მშვიდად გაშალოს ფეხები. იმ ვაშლს არასდროს ჩავკბეჩ, რომელიც უკვე სხვას აქვს შესაჭმელად გამზადებული მეგონა საპასუხოდ კიდევ რამეს მეტყოდა. რაღაცას ისეთს, რითაც კიდევ ერთხელ დაჭიმავდა ჩემს ნერვებს გიტარის სიმივით, თუმცა ამის მაგივრად, მიშო ჩემს წინ დადებულ ჭიქას დასწვდა, იქ ჩარჩენილი სასმელი თვითონ გამოცალა ბოლომდე, ცარიელი ჭურჭელი წინ სარკასტული მზერით დამიდგა და ტეკილას ბოთლის აღების შემდეგ, ფეხზეც წამოდგა. -რა გააკეთე ახლა? -მკლავში ვწვდი, რათა შემეჩერებინა. მეფარიშვილი სიმშვიდით სავსე მზერით მოტრიალდა ჩემკენ. -სასმელი დაგილიე და ენის ტლიკინის გამო, ამ თვეში ხელფასის ოცპროცენტიან დაქვითვაზე გაგიშვი -მომიგო ჩვეული ირონიით გაჯერებული ტონით. -არა . . . ამას ვერ გააკეთებ -უკვე გავაკეთე -დახლზე შემოდებულ ყვავილს დაასო ღიმილიანი მზერა ამის თქმისას, თან მის სისხლისფერ ფურცლებს თითები ნაზად გადაუსვა -ვფიქრობ, ის ადამიანი არჩევანში შეცდა. შენს ხასიათს, კაქტუსი უფრო შეეფერება, ვიდრე ვარდი კალე მდუმარე თევზის მიმიკით ადევნებდა თვალს ჩვენს სიტყვიერ პაექრობას, თუმცა ჩარევით ოდნავადაც არ ერეოდა. ამ ადამიანს კიდევ ერთი ძალიან კარგი თვისება გააჩნდა –ხმას მხოლოდ მაშინ იღებდა, როდესაც ამას საჭიროება მოითხოვდა და მუდამ იდეალურად ხვდებოდა, თუ როდის იყო ეს საჭირო და როდის არა. -ადამიანს, ყველა თავისებურად აღიქვამს და ყვავილსაც შესაბამისს არჩევს, ბატონო დირექტორო! -ჰოო? -მოჩვენებითი ინტერესით აუკიაფდა ქარვისფერი თვალები -ალბათ სწორედ ამიტომ გიწერია ჩემი ტელეფონის ნომერზე კაზანოვა. შენი გონება სწორედ ასე აღმიქვამს, არა? გაოგნებისგან ლამის ენა ჩამივარდა. მართალია, რასაც ამბობდა სრული სიმართლე იყო, მაგრამ მცირედი წარმოდგენაც არ მქონდა იმის შესახებ, თუ საიდან შეიძლებოდა სცოდნოდა მას ეს ყველაფერი. მიუხედავად შინაგანი დაბნეულობისა, გარეგნულად მაინც მტკიცე პოზიცია შევინარჩუნე და თავი ისე დავიჭირე, თითქოს ამ "გამოჭერას" არანაირი უხერხულობა არ შეუქმნია ჩემთვის. -ჩემს მობილურში, რომელ აბონენტს რა სახელს შევურჩევ, მხოლოდ ჩემი გადასაწყვეტია -თუკი ასეა, მაშინ მეც ავდგები და შენს ტელეფონის ნომერს ვენდის დავაწერ -ვენდის? -ჰო, ვენდის -ჩემი თმის რაღაც ნაწილი ხელში შეათამაშა ამის თქმისას -შენი ადგილი ნევერლენდშია. ტვინით ჯერ კიდევ იქ მყოფების განვითარების დონეზე ხარ -ამის თქმა იყო და ისე სწრაფად მოშორდა ბარის დახლს, თავისი ტეკილას ბოთლით ხელში, პასუხის დაბრუნების საშუალებაც არ მომცა. თუმცა არც არაფერი მქონდა სათქმელი. ეს ერთ-ერთი გახლდათ იმ მრავალ შემთხვევათაგან, როდესაც მიშო მეფარიშვილთან გამართულ სიტყვიერ ბრძოლაში სასტიკად ვმარცხდებოდი, ჩემი მეტოქე კი კვლავ გამარჯვებულის გვირგვინით ტოვებდა საბრძოლო ველს. სანამ მე ჩემს ადგილას ვიჯექი და გულში ვიბოღმებოდი, ბარის დახლს კიდევ ორი სტუმარი მოუახლოვდა, ახალგაზრდა ბიჭების სახით. მათ კალეს საუკეთესო ფრანგული ღვინის შეკვეთა მისცეს, რომელიც საკუთარი გემოვნებით უნდა შეერჩია ამ უკანასკნელს. გამომდინარე იქედან, რომ ბარმენს უკვე ჩემთან საუბარში დროის გასაყვანად აღარ ეცალა, დამშვიდობების ნიშნად ოდნავი ღიმილით დავუკარი თავი და გეზი კვლავ დროებით მიტოვებული როიალისკენ ავიღე. მთელი საღამო ისე გავიდა, დარბაზში მჯდომი, ჩემი ახალი თაყვანისმცემლისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, მიუხედავად იმისა, რომ ყოველ წამს ვგრძნობდი მის გამბურღავ მზერას. უნდა მეღიარებინა, მცირედ დისკომფორტსაც კი მიქმნიდა შექმნილი სიტუაცია. კომპლექსები არასდროს მქონია, თუმცა მაინც მეზიზღებოდა ყურადღების ცენტრში ყოფნა და ის, რომ ვიღაც ისე მომშტერებოდა, როგორც ანკესზე წამოსაგებ ოქროს თევზს. უკვე ერთი სული მქონდა, როდის ამოიწურებოდა ჩემი სამუშაო დრო, რათა საკუთარ ბინაში განმარტოებულს, დაბალ ხმაზე აჟღერებული ზღვის ტალღების შრიალის ფონზე ტკბილად დამეძინა. როგორც იქნა ეს დროც დადგა. ბოლო კომპოზიციის შესრულების შემდეგ, კიდევ ერთხელ მივიღე დამსწრე საზოგადოებისგან კარგად ნაცნობი აპლოდისმენტები და იმ ფაქტით გახარებული, რომ უკვე ცხრა საათი შესრულებულიყო, კმაყოფილი სახით დავიძარი გამოსაცვლელი ოთახისკენ, სადაც, საღამოს კაბა უნდა გამეხადა და კვლავ ყოველდღიური სამოსი მომერგო. სწორედ იმ მომენტში გამახსენდა ჩემი წითელი ვარდი, შემთხვევით ბარის დახლზე რომ დამრჩენოდა, კალესთან, მაგრამ მიუხედავად ჩემი ყვავილებისადმი დიდი სიყვარულისა, საჩუქრის წამოსაღებად უკან მაინც აღარ მივბრუნებულვარ. გასახდელს რომ მივუახლოვდი, მის გვერდით მდებარე საპირფარეშოს კართან, ჩვენი რესტორნის ბუღალტერსა და ჩემს კარგ მეგობარს, ლოლას მოვკარი თვალი. ეს უკანასკნელი ვიღაც მაღალ, ძლიერი აღნაგობის მამაკაცს მოემწყვდია მკლავებში, მის წელამდე ჩამოსულ, წაბლისფერ თმაში დაასრიალებდა თითებს და მთელი ვნებით უკოცნიდა ტუჩებსა და დეკოლტედან მაცდურად მომზირალ მკერდის ჭრილს. ხსენებული ინტიმური სცენის მომსწრე დიდხანს ნამდვილად არ ვყოფილვარ, რადგან სულ რაღაც ხუთი წამის შემდეგ, ლოლამ, მამაკაცს შარვლის ქამარი გიჟური სისწრაფით შეუხსნა, ჰალსტუხზე დაქაჩვით შეათრია ტუალეტში, კარი მოაჯახუნა და სულ მალე, თავშეუკავებელი კვნესის ხმაც ამოუშვა. ირიბად ჩამეცინა ამ სანახაობაზე, თუმცა გაკვირვებით არ გამკვირვებია. უკვე მიჩვეული ვიყავი, რომ ლოლა, მამაკაცებს ქაღალდის ხელსახოცების მსგავსად იცვლიდა და თუკი ვინმე თვალში მოუვიდოდა, "ბოლომდე დაგემოვნების" გარეშე არ გაუშვებდა ხელიდან. ლოლას, ორი დიდი საერთო ჰქონდა მიშოსთან. მიუხედავად მათ შორის ნათესაური კავშირის არარსებობისა, გვარად ორივენი მეფარიშვილები იყვნენ და ორთავე მდიდარი ოჯახის ერთადერთ მემკვიდრეებად ითვლებოდნენ, რომლებიც, მათ ხელთ არსებული დიდძალი ქონების მიუხედავად, მაინც შედარებით ჩვეულებრივ თანამდებობებზე მუშაობდნენ. ბუნებით საოცრად ადამიანური, თუმცა მეტად თამამი, იმპულსური და სრულიად უკომპლექსო პიროვნება გახლდათ ლოლა. რაც სრულწლოვნების ასაკს მიაღწია, ძალზედ მოსწონდა საკუთარ ცხოვრებაში მამაკაცთა მრავალფეროვნება, თავისუფალი, ერთღამიანი ურთიერთობები, ორ*იები და ყველანაირი სახის აღვირახსნილი გართობა, რითაც კი საკუთარ სხეულს განსხვავებულ სიამოვნებას აგრძნობინებდა. არც ისეთი სამოსით სიარული უქმნიდა პრობლემას, რომელიც მისი სხეულის მხოლოდ ოც პროცენტს ფარავდა. სიგიჟემდე უყვარდა შოპინგი, გემოვნებიანად ჩაცმა, ნაზი სამკაულები და მამრობითი სქესის აღფრთოვანებული მზერა მისი დანახვისას. მარჯვენა ფეხის წვივზე, მცირე ზომის, გველის ტატუირება აჩნდა გოგონას. ამ ადგილის ოდნავ ქვემოთ, დღენიადაგ უბრწყინავდა ძვირფასი ფეხის სამაჯურები, რაც მართლაც რომ ყოველდღიურ, თილისმის მსგავს აქსესუარად ქცეულიყო მისთვის. ინტერნეტ-სივრცეს მხოლოდ ტიკ-ტოკისთვის, ინსტაგრამისთვის და პორნოგრაფიის შემცველი ფილმებისა და ვიდეო-რგოლებისთვის თვალის სადევნებლად იყენებდა. გამოწერილი ჰქონდა უამრავი პორნო-საიტი, მაგრამ არა იმიტომ, რომ ამის ყურება სიამოვნებას გვრიდა. უბრალოდ სურდა მათი მეშვეობით ბევრი რამ ესწავლა, რადგან ამბიცია ჰქონდა, ნებისმიერი მამაკაცისთვის ყველაზე დაუვიწყარი მოვლენა ყოფილიყო მასთან გატარებული ღამე. უნდა აღინიშნოს, იდეალური სხეულის ფორმები ჰქონდა. გადაჭარბებულად არ ჩამეთვლება, თუკი ვიტყვი, რომ სრულიად უნაკლოც. მკერდის ფორმიდან დაწყებული, ბარბის თოჯინასავით სწორი, გრძელი ფეხებით დამთავრებული, ისე თვალშისაცემად იქცევდა ყურადღებას, ზოგჯერ იმასაც კი ვფიქრობდი, მამრობითი სქესის რომ ვიყო, ასეთი ქალის გულის მოსაგებად ბრძოლა მთელი ცხოვრება არ მომბეზრდებოდა-მეთქი. სექსის შემდეგ, ყოველი მამაკაცის მიმართ ერთნაირი ზიზღი ეუფლებოდა. განსაკუთრებული გრძნობა არასდროს არავის მიმართ გასჩენია და თითოეული "მორიგი მსხვერპლისგან" ისე მიდიოდა, მათ უმეტესობას დამშვიდობების ღირსადაც არ თვლიდა. სიყვარული და სერიოზული ურთიერთობები ლოლასთვის ნამდვილად არ იყო შექმნილი. მის ყოველდღიურობაში მხოლოდ ინტიმური კავშირები არსებობდა, თანაც არა ერთ, არამედ სხვადასხვაგვარ პარტნიორთან, ახალგაზრდებიდან დაწყებული, შუა ხნის ასაკითა და სამოც წელს გადაცილებული, სექსუალური, კარგად შემონახული მამრობითი სქესის წარმომადგენლებით დასრულებული. მიუხედავად ჩვენი რადიკალურად განსხვავებული ცხოვრებისეული შეხედულებებისა, მე და ლოლა ერთმანეთს გაცნობის დღიდან იდეალურად ვუგებდით და სწორედ ამან განაპირობა ჩვენი ახლო მეგობრული კავშირის ჩამოყალიბებაც. ძალიან მომწონდა ეს ადამიანი. ისეთი ხასიათი და ფასეულობები გააჩნდა, რომელსაც ათასში ერთ პიროვნებაში თუ იპოვნიდი. მეგობრობაში და ახლობლურ თანადგომაში, კონკურენტი არ ჰყავდა. საოცრად კეთილი გულიც ჰქონდა. უანგაროდ ეხმარებოდა ყველას, ვისაც კი მისი დახმარება სჭირდებოდა და გიჟდებოდა ნებისმიერ ცხოველზე, რადგან თვლიდა, რომ ისინი ადამიანებზე ბევრად უკეთესნი იყვნენ. სახლში ნამდვილი ზოოპარკი ჰქონდა მოწყობილი. კატა, ძაღლი, თუთიყუში, ზაზუნა და ოქროს თევზები, მის შინაურ ცხოველებად ქცეულიყვნენ. ისინი ზუსტად ისე უყვარდა, როგორც მშობელს საკუთარი შვილები, რაც მის ვეგეტარიანელობაში ყველაზე დიდ როლს თამაშობდა. ამასთან ერთად, შესაშური მზარეულიც გახლდათ და უბრალო პროდუქტებისგანაც შეეძლო კულინარიული საოცრებების შექმნა. ლოლას შინაგან სამყაროზე ფიქრში, ტანსაცმლის გამოცვლასაც მოვრჩი, ტელეფონის ეკრანზე საათს დავხედე და პირდაპირ რესტორნის უკანა ნაწილში მდებარე ავტოსადგომისკენ წავედი, სადაც მანქანა მყავდა დაპარკინგებული. იმ ღამით, დამატებით სიურპრიზებს ყველაზე ნაკლებად ველოდი, თუმცა ერთი წამითაც არ გამკვირვებია, როდესაც გარეთ გასვლისას, ჩემს ტოიოტას მიყრდნობილი, უკვე კარგად ნაცნობი პიროვნება შევნიშნე, თავის ნაჩუქარი წითელი ვარდით ხელში, ბართან რომ დამრჩა შემთხვევით. ჩემი მანქანისგან საკმაოდ მოშორებით, მიშოს თეთრ პორშესაც მოვკარი თვალი. ძალიან გამიკვირდა. ჩვენი ახალი დირექტორი, მუშაობას მუდამ შვიდზე ამთავრებდა ხოლმე და ნამდვილად ვერ გამეგო, რას აკეთებდა ათის ნახევარზე რესტორნის პარკინგზე, საკუთარ ავტომობილის კაპოტზე ჩამომჯდარი, თანაც ანთებული სიგარეტით ხელში, მაშინ, როდესაც თამბაქოს ახლოსაც არ ეკარებოდა. წარბები გაკვირვების ნიშნად ავზიდე და კვლავ ჩემი ტოიოტასკენ მივმართე მზერა. სწორედ იმ მომენტში, ვარდით ხელში მდგომი მამაკაციც ამოძრავდა და მისალმების ნიშნად, ოდნავი ღიმილით დამიკრა თავი. -გელოდებოდი -თქვა მან საოცრად მომხიბვლელი ხმით, თუმცა ტანში მაინც უსიამოვნოდ გამცრა ამ სიტყვის მოსმენაზე. მამრობითი სქესის მხრიდან ყურადღება, უცხო ხილი მართლა არასდროს ყოფილა, თუმცა მსგავსი პირდაპირი და თამამი გზებით, ნამდვილად არავის უცდია ჩემთან ურთიერთობის წამოწყება. -მივხვდი -რაც შემეძლო თავაზიანად გავუღიმე -ალბათ ბართან დარჩენილი ყვავილის პირადად გადმოცემა გინდათ -თქვენობითი ტონის გარეშე, კარგი? -ერთი ნაბიჯით მომიახლოვდა იგი. დაახლოებით სამი წამის განმავლობაში ისე მათვალიერებდა, თითქოს სამკაულების ბაზრობაზე გამოფენილი ძვირადღირებული კოლიე ვიყავი. მერე ოდნავშესამჩნევად ჩაეღიმა, ხელში მოქცეულ ვარდს დახედა, ფურცლები ერთიანად მოაშორა, ისინი გაშლილ ხელის გულზე მოიქცია და სულის შებერვით გაფანტა ჰაერში. თვალები ინსტიქტურად დავხუჭე. ყვავილის ფაქიზი სურნელი სასიამოვნოდ მომხვდა სასუნთქ ორგანოში, მისი ფურცლების სინაზე კანზე მომელამუნა და ოდნავ გამეღიმა კიდეც, თუმცა უცნაურად უსიამოვნო დამოკიდებულება ამ ადამიანის მიმართ, მაინც მკაცრად უცვლელი რჩებოდა. -ჩემი საჩუქარი განზრახ დატოვე, რათა შენთვის თავად მომეტანა, არა? -ასე რატომ ფიქრობ? -მისი თხოვნით, მაშინვე გადავინაცვლე არაოფიციალურ ტონზე. -არ ვიცი . . . ქალი, მელასავით ცბიერი არსებაა, თუმცა მე თქვენი გაშიფვრა მარტივად გამომდის -როგორც ჩანს, ამ შემთხვევაში შეცდომა დაუშვი -გასაღებზე თითის დაჭერით მანქანა გავაღე. მასთან საუბარი უკვე აღარ მსურდა, მით უმეტეს ქალთა ფსიქოლოგიური პორტრეტის შესახებ, თუმცა როგორც ჩანდა, იგი დანებებას არ აპირებდა: -მე ლეო ვარ . . . შენ? -მარიტა -მარიტა . . . -ტუჩებზე მომდგარი ღიმილით გაიმეორა ჩემი სახელი. იმ მომენტში ისეთი ღრმა მზერით მიყურებდა, თითქოს ყოველი მალული ფიქრის ზედმიწევნით ამოკითხვა სურსო -შენთან პატარა შემოთავაზება მაქვს მარიტა, მომისმენ? -შემოთავაზება? -უმალ ეჭვი ჩამიდგა გულსა და გამოხედვაში. რა უნდა სდომებოდა ჩემგან ადამიანს, ვისაც დღეს პირველად ვხედავდი? წამით დავფიქრდი კიდეც მომესმინა თუ არა, მაგრამ საბოლოო ჯამში, მაინც იმ გადაწყვეტილებამდე მივედი, რომ ზრდილობის გამოჩენა აჯობებდა და უკეთესი იქნებოდა ცოტაოდენი დრო მაინც დამეთმო. -ჰო, შემოთავაზება . . . მგონი საინტერესო უნდა იყოს -შემოთავაზებას გააჩნია . . . ჯერ მოვისმენ ამის გაგონებაზე, მეტად ცბიერი ღიმილი მოადგა ბაგეებზე, შემდეგ ერთი ნაბიჯი გადმოდგა ჩემკენ და ტუჩები ყურთან დასაშვებზე ახლოს მომიტანა. რამდენიმე წამის განმავლობაში, მხოლოდ მამაკაცის ცხელ სუნთქვას იწოვდა ჩემი სახის კანის ყოველი უჯრედი. იმდენად ახლოს იყო, იმოდენა ვნებით გაჯერებული იმპულსები მოდიოდა მისგან, რაღაც მომენტში ისიც კი ვიფიქრე მაკოცებს-მეთქი და უკვე თავის ასარიდებლადაც ვემზადებოდი, რომ უეცრად კვლავ გავიგე აწ უკვე ნაცნობი ხმა: -ისეთი ნაზი სილამაზე გაქვს, ანგელოზს მაგონებ -თვალებში უტეხად შემომხედა ამის თქმისას. თავხედური მზერით თითქოს ადგილზე მხდიდა ტანსაცმელს და ბოლომდე მაშიშვლებდა -გეფიცები, ყველაფერი გექნება, თუკი ბოლომდე ჩემი გახდები და შენს სხეულს სხვა მამაკაცი არ გაეკარება -რა?! -საპნის ოპერას ნუ დადგამ, კარგი? ვიცი ახლა რასაც ფიქრობ და თავში რა აზრებიც გიტრიალებს, მაგრამ მე უბრალოდ ჩემთან ყოფნა შემოგთავაზე, სრული ფინანსური უზრუნველყოფის პირობით -ჩავთვალოთ, თითქოს ეს არ გამიგია -მოსმენილით გაცეცხლებულმა, პირდაპირ მანქანის კარისკენ წავიღე ხელი, თუმცა მან შიგნით ჩაჯდომის საშუალება არ მომცა, მაჯები ფრთხილად გამიკავა და ზურგით, მანქანის საქარე მინაზე ამაკრა. -დამიჯერე, არ ყოფილა შემთხვევა, როდესაც ვინმე მომდომებია და მიზნისთვის არ მიმიღწევია. ადრე თუ გვიან, საკუთარი ნებით ინებივრებ ჩემს მკლავებში, თუმცა ამ შემთხვევაში ვცდილობ კუდში დევნის დრო დავზოგო და ის დავაჩქარო, რაც ისედაც გარდაუვალია -თუ უფიქრდები, ახლა პირველივე შემხვედრს სთავაზობ ფულის სანაცვლოდ დავწვეს შენთან! -თავს ძლივს ვიკავებდი, რომ წყობიდან არ გამოსვულიყავი და ჩემი გრძელი ფრჩხილებით მთელი მისი სახე უმოწყალოდ არ დამეკაწრა. -მერე და ვინ გითხრა, რომ ერთჯერადი სექსი მაქვს მხედველობაში? -ისეთი ბავშვური, უდანაშაულო მზერით მიყურებდა, თითქოს მის სიტყვებში შეურაცხყოფის მცირედი მარცვალიც არ ყოფილიყო -გთავაზობ ხანგრძლივი დროით ვიყოთ ერთად, ამ ხნის განმავლობაში კი შენი ფინანსური სპონსორი ვიქნები, თანაც საკმაოდ გულუხვიც. ნებისმიერი რამ გექნება, რასაც მოისურვებ, ბრენდული ტანსაცმლით დაწყებული, ძვირადღირებული მანქანით დამთავრებული ლეოს ხელები უხეშად მოვიშორე და ღრმად ამოვისუნთქე. ადამიანთა ფსიქოლოგიის შესახებ საკმაოდ ბევრი წიგნი თუ სტატია მქონდა წაკითხული და ისიც კარგად ვიცოდი, რომ კაცები, ზოგჯერ ყველაფერზე იყვნენ წამსვლელები, რათა მიზანში ამოღებული ქალი ჩაეგდოთ ხელში. მტკიცე უარის თქმა და წინააღმდეგობის გაწევა, მსგავსი ფსიქოტიპის მამაკაცს უფრო დიდ აზარტში ჩააგდებდა. რაღაც ისეთი უნდა მომეფიქრებინა, რითაც იძულებულს გავხდიდი თავისივე ნებით ჩამომშორებოდა და ეს გეგმა, აქ და ამ წამსვე უნდა დამესახა. დაბნეულმა, მზერა მთელ პარკინგს მოვატარე, თითქოს არსაიდან გაჩენილი კეთილი ფერიისგან მოველოდი ჯადოსნური ჯოხის აქნევასა და სიტუაციიდან ხსნას. მიშო კვლავ თავის მანქანას მიყრდნობოდა და გაუჩერებლად ურტყამდა ერთიმეორეზე მსხვილ ნაფაზებს. მისი დანახვა ორმაგად უფრო მიშლიდა ნერვებს, თუმცა ეს მხოლოდ პირველ ეტაპზე. შემდეგ ისეთი გიჟური იდეა მომივიდა, რაც მხოლოდ გამოუვალ მდგომარეობაში მყოფ პიროვნებას თუ დაებადებოდა გონებაში. ჩემს გადაწყვეტილებას, თავადაც არ ვთვლიდი მთლად ადეკვატურად, თუმცა ზოგჯერ იმპულსურობაც მახასიათებდა ხოლმე, თანაც იმდენად ძლიერი, რომ მოსალოდნელ შედეგებზე ფიქრით თავს საერთოდ არ ვიწუხებდი. მოცემულ მომენტშიც სწორედ ასეთი რაკურსით წავედი და მეტად დამაჯერებელი სახეც მივიღე, რათა ჩემი სიტყვები რაც შეიძლებოდა სარწმუნო გამხდარიყო. -მაპატიე, მაგრამ მე უკვე მყავს საკმაოდ გავლენიანი საყვარელი. უკვე ექვსი თვეა, რაც ერთად ვართ და მისი მხრიდან არც ფინანსური და არც სექსუალური სახის დაკმაყოფილების ნაკლებობას არ განვიცდი დავინახე როგორ რადიკალურად შეეცვალა მზერა ამ სიტყვების გააზრებისას. თუკი აქამდე მისი ყოველი მოქმედება და ჟესტი თავდაჯერებას ასხივებდა, ახლა აშკარა ყოყმანი შეეპარა. ნაცრისფერ თვალებშიც უკმაყოფილების გამომხატველი ნაპერწკლები აუთამაშდა. -და ვინ არის? -ოდნავ ეჭვიანი ტონით დამისვა კითხვა. როგორც ვვარაუდობდი, მისი დარწმუნება არც ისეთი მარტივი ამოცანა გახლდათ. სწორედ ამიტომ, რაც შემეძლო დავაჩქარე ჩემი გიჟური გეგმის ამუშავება და მზერით კვლავ პარკინგზე მდგომ მიშოს დავუბრუნდი. -აი ისიც -ცერა თითით შეუმჩნევლად ვანიშნე იმ მხარეს, სადაც მეფარიშვილი საკუთარ მანქანას გახლდათ მიყრდნობილი. ერთადერთი მამრობითი სქესის წარმომადგენელი ჩემს წრეში, ვისაც შეძლებული ეთქმოდა და საკმაოდ ძვირადღირებული ავტომობილის საჭესაც ატრიალებდა, სწორედ მიშო იყო და ზუსტად ამიტომ ჩავეჭიდე იმ მომენტში მაშველი რგოლივით მაინცდამაინც მას. ლეო კვლავ უნდობლად მათვალიერებდა. მზერას ჯერ მეფარიშვილისკენ მიმართავდა, მერე ისევ ჩემკენ და ასე გრძელდებოდა რამდენიმე წამის განმავლობაში, მანამ, სანამ საბოლოოდ თავად არ დაუსვა წერტილი ჩვენ შორის ჩამოვარდნილ არაფრისმთქმელ მდუმარებას: -ანუ ამ რესტორნის დირექტორთან წევხარ? -ჰო, ასეა -რამდენადაც გულისამრევიც არ უნდა ყოფილიყო ჩემთვის ამ კითხვაზე დადებითი პასუხის გაცემა, ეს მაინც გავაკეთე, თან მეტი დამაჯერებლობისთვის დავამატე :- შენი აზრით, ამ დროს აქ რატომაა? შეამჩნია შენი ჩემდამი დამოკიდებულება. მართალია ყოველთვის მაძლევს იმის უფლებას ასეთი რამები ჩემით მოვაგვარო, მაგრამ თუ იგრძნობს, რომ სიტუაციას მარტო ვერ ვუმკლავდები, მაშინვე ჩაერევა -მშვენიერია . . . თუკი რამე გაუთვალისწინებელი მოხდება, დაცვის სამსახური ახლოს გყავს -კიდევ ერთი ნაბიჯი გადმოდგა ჩემი მიმართულებით ამის თქმისას -ახლა რომ ავდგე, მისი აქ ყოფნა ფეხებზე დავიკიდო და გაკოცო, საინტერესოა რას გააკეთებს? გინდა დავტესტოთ? -არ გირჩევ -პრევენციის მიზნით, მკერდზე ხელის გული მივაბჯინე -შენი წინა ორი კბილი იმდენად ლამაზია, მათ გარეშე დარჩენა საცოდაობა იქნება ამის მერე, ისე ჩამომშორდა მეტად მოახლოება აღარ უცდია, თუმცა სახეზე ისეთი გაურკვეველი ღიმილი დასთამაშებდა, ამის ყურებითაც კი ვითრგუნებოდი და ეჭვი შემქონდა, რომ ეს ადამიანი მთლად ჯანმრთელი ფსიქიკის ვერ უნდა ყოფილიყო. -კარგი, ამ ეტაპზე იყოს როგორც არის -არა და არ მშორდებოდა მისი ბასრი მზერა -თუმცა დაიმახსოვრე, რომ ეს დასასრული არაა. სანდო წყაროების გარეშე, მიღებულ ინფორმაციას ყოველთვის ეჭვის თვალით ვუყურებ ხოლმე ზურგი ისე მაქცია, თავისი ნათქვამისთვის მეტად აღარაფერი დაუმატებია, თუმცა ეს სიტყვებიც კი საკმარისი აღმოჩნდა, რათა მისგან მომდინარე რეალური საფრთხე აღექვა ჩემს გონებას. როგორც ჩანდა, ხრიკი, რის მიხედვითაც თავად მიშო მეფარიშვილი გამოვაცხადე ჩემ მდიდარ საყვარლად, არც ისეთი ეფექტური აღმოჩნდა, როგორც ამას დასაწყისში ვფიქრობდი. იმ მომენტში, ორი დიდი სადარდებელი მქონდა –ლეოს გამოჩენა და ის, რომ მიშოს ვერასდროს გაეგო ჩემ მიერ შეთხზული პატარა ტყუილის შესახებ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ზუსტად ვიცოდი მისი ყბიდან ვეღარასდროს ამოვიდოდი. საჭესთან ანერვიულებული დავჯექი და კარი იმდენად მაგრად მოვიჯახუნე, სავარაუდოდ, ხმა მთელს პარკინგზე ექოდ გავრცელდა. აღარ დამიწყია იმის თვალიერება, თუ რომელ მხარეს წავიდა ლეო. ახლა ყველაზე მეტად, იქაურობას მოშორება სურდა ჩემს გულს, ამიტომ რაც შემეძლო სწრაფად ავამუშავე ძრავა და ავტოსადგომიდან ნელ-ნელა დავიწყე მანქანის გაყვანა. სწორედ იმ დროს, მიშოს პორშესაც მოვკარი თვალი. ჩემ მსგავსად, მასაც აენთო წინა ფარები და პარკინგის მიდამოს ტოვებდა. რესტორნის მიმდებარე ტერიტორიას თითქმის ერთობლივად გავცდით. რაღაც პერიოდის განმავლობაში, მისი ავტომობილი უკანაც მომყვებოდა, თუმცა მგზავრობის დაწყებიდან დაახლოებით სამი წუთის შემდეგ, ჩვენი გზები გაიყო და მეფარიშვილმაც, მოპირდაპირე ქუჩაზე გადახვევამდე, დამშვიდობების ნიშნად რამდენჯერმე დამისიგნალა. სალონში მუსიკა ჩავრთე და ბოლო ხმაზე ავუწიე. გული ცუდს მიგრძნობდა და ეს ცუდი წინათგრძნობა არა და არ მშორდებოდა. ლოლასა და კალეს თუ არ ჩავთვლიდით, ამ სამყაროში სრულიად მარტო ვიყავი. არ გამაჩნდა ისეთი გავლენიანი, ძლიერი ადამიანი, ვინც ჩემ დახმარებას შეძლებდა, თუკი რომელიმე ავადმყოფი, მანიაკის თვისებების მატარებელი პიროვნება გადამეკიდებოდა. ერთადერთი, ვინც ასეთი სიტუაციიდან გამომაძვრენდა, ისევ ჩემივე ხრიკები იყო და სისუსტის გამომჟღავნების უფლება არანაირად არ მქონდა. 8 8 8 8 დილით, ჩემი იისფერი აბრეშუმის თეთრეულზე დაცემულმა მცხუნვარე მზის სხივებმა გამომაღვიძეს. დიდი, მრგვალი ფანჯრიდან, რომელთანაც საწოლი მქონდა მიდგმული, მთელი სიდიადით დამყურებდა მწიფე ალუბლისფრად შეფერილი გარიჟრაჟის ცა, ხოლო იატაკზე დადებულ პატარა ხმის გამაძლიერებელში, კვლავ დაბალ ხმაზე ჟღერდა გამეორების რეჟიმზე ჩართული ზღვის ტალღების შრიალი, რომელსაც საკმაოდ ხშირად ვრთავდი ხოლმე ღამღამობით, რათა მშვიდ ატმოსფეროში დაძინება შემძლებოდა. დაბინდული თვალებით კალენდარს შევხედე. ხუთშაბათი იყო და დღევანდელი განრიგიც უკვე ზედმიწევნითი სიზუსტით მქონდა შედგენილი. საუზმის შემდეგ სპორტ-დარბაზში ვაპირებდი სტუმრობას, შემდეგ ლოლასთან ერთად აუზებზე წასვლა მქონდა გეგმაში, ვინაც, წინა დღით, სპეციალურად დაწერა საათობრივი შვებულება, რათა რესტორნიდან გათავისუფლება შეძლებოდა, ხოლო ამის მერე რაღაც პერიოდით დავისვენებდი და ცოტაოდენი წახემსების შემდეგ, სამსახურში წასასვლელად დავიწყებდი მზადებას. ხმის გამაძლიერებელი ფეხზე აუდგომლად გავთიშე და ერთი გემრიელად გავიზმორე. ლოგინში გამუდმებული წრიალისგან, ჩემი საყვარელი იისფერი აბრეშუმის პიჟამა ტანზე უსწორმასწოროდ მქონდა შემოტმასნილი. როგორც ჩანდა, გუშინ ან რაღაც ცუდი მესიზმრებოდა, ან წუხანდელიდან გამოყოლილი ნეგატიური შეგრძნებების გავლენით ვიყავი მოუსვენრად. რაც არ უნდა ყოფილიყო, ახლა უკვე ახალი დღე იწყებოდა და მეც უჩვეულოდ პოზიტიურად გახლდით დამუხტული. განწყობას ჩემი საძინებლის ყურებაც მიუმჯობესებდა, სადაც მთელი ჭერი ვარსკვლავებიანი ცით მქონდა მოხატული, ხოლო ნივთებისა და ავეჯის უმეტესობა, ჩემთვის საყვარელი ფერში –ღია იისფერში იყო გადაწყვეტილი. გამორჩეულად მიყვარდა აქაურობა. ეს იყო ადგილი, სადაც ფიზიკურთან ერთად, სულიერი დასვენებაც შემეძლო და ამავდროულად ოცნებებში გადაშვება, რომლებშიც მე და მამას, კვლავ უწინდელივით შეგვეძლო ერთად ყოფნა და ათასი სიგიჟის კეთება. მამაჩემს ყოველთვის საუკეთესო მეგობრად ვთვლიდი. მასთან ისეთ თემებზეც კი ვსაუბრობდი, როგორც ბიჭები, ურთიერთობები და პაემანზე წასასვლელი სამოსის არჩევა იყო. ყოველ მორიგ ასეთ შეხვედრას, ის მუდამ არასერიოზულად უყურებდა, რადგან ჩემ თვალებში ვერასდროს ხედავდა იმ დიდ ენთუზიაზმს, რაც საყვარელ ადამიანთან შეხვედრას უძღოდა წინ. მახსოვს მუდამ ერთსა და იმავეს მიმეორებდა –საკუთარი თავი ყოველთვის ძვირადღირებული სასმელივით დააფასე, ყველასთვის ხელმისაწვდომი ნუ იქნები და შეხების უფლებაც მხოლოდ იმ ადამიანს მიეცი, ვინც მზად იქნება შენ გამო ტყვიასაც გადაუდგესო. მაშინ მისი სიტყვები ერთობ გადაჭარბებულ რომანტიკად ჩამესმოდა ყურში და ფილმებისა და წიგნების გარეთ ვერც კი წარმომედგინა ისეთი პიროვნების არსებობა, ვინც საყვარელი ადამიანის გამო თავს დაუფიქრებლად გაწირავდა, მაგრამ რაც დრო გადიოდა, ვხვდებოდი, რომ თუკი ვინმეს გულით შეიყვარებდი, თუ იგი შენი ნაწილი გახდებოდა, მის გამო თვალუწვდენელი კლდიდან გადახტომაც კი მარტივზე მარტივად მოგეჩვენებოდა. საწოლიდან ზლაზვნით წამოვდექი და საშხაპეში შესვლის წინ პაჟამა გავიხადე. გუშინდელ პროგნოზს თუ დავუჯერებდით, დღევანდელი ტემპერატურა დაახლოებით ოცდარვა გრადუს-ცელსიუსამდე აღწევდა, რაც იმაზე მიუთითებდა, რომ აუზისთვის და გასარუჯად სწორედ იდეალური ამინდი იყო. დილის პროცედურებს დაახლოებით ნახევარ საათში მოვრჩი და ხილიანი შვრიის ფაფით მსუბუქად ვისაუზმე. ფიტნესში წასაღები სპორტული ზურგჩანთა, წინა ღამით მქონდა ჩალაგებული, ამიტომ, ამოვრეცხე თუ არა ნიჟარაში ჩემ მიერ დასვრილი ჭურჭელი, მაშინვე ჩანთას დავტაცე ხელი და ბინიდან, ყურსასმენებში აჟღერებული ენერგიული მუსიკის ფონზე გამოვედი. იმ დილით არავითარ უცნაურ სიურპრიზს არ ველოდი, თუმცა როდესაც სადარბაზოში, კარის წინ დაფენილ ხალიჩაზე დადებული დიდი გალია ჩემი წაბორძიკებისა და ლამის ძირს გართხმის მიზეზი გახდა, მაშინვე მივხვდი, რომ რაღაც მთლად რიგზე ვერ იყო. კითხვის ნიშანივით წელში მოღუნული, ძლივძლივობით გავსწორდი და კვლავ ხალიჩას დავხედე. მასზე დადებულ ჭრელ გალიაში, ულამაზესი ჯუნგლების თუთიყუში იწონებდა თავს და ნელა ირწეოდა სპეციალურად გაკეთებულ, ჭერიდან ჩამოშვებულ რგოლზე. თუმცა ეს, ყველაფერი არ ყოფილა. ფრინველთან ერთად, გალიაში პატარა ბარათი და ლამაზი, ეკლებისგან საგულდაგულოდ განთავისუფლებული წითელი ვარდიც იდო. აშკარა გახლდათ საჩუქარი ჩემთვის იყო განკუთვნილი და უკვე იმასაც ვხვდებოდი, თუ ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო მისი გამომგზავნი. ამაში ბარათის წაკითხვამაც დამარწმუნა, რომელშიც ნაბეჭდი ასოებით ეწერა შემდეგი ტექსტი: "საკმაოდ სანდო წყაროებიდან ვიცი, რომ შენსა და მიშო მეფარიშვილს შორის არაფერი ხდება. დაიმახსოვრე, უზარმაზარ სურვილად მექეცი და გაჩერებას არ ვაპირებ." ბარათი უკმაყოფილო სახით გადავხიე და კარს თვალებდახუჭული მივეყრდენი. ამ ადამიანთან დაკავშირებით გული საკმაოდ ცუდს მიგრძნობდა და ისიც ვიცოდი, რომ მისი თავიდან მოშორება ჩემთვის ძალზედ რთულ ამოცანად იქცეოდა. რამდენიმე წამით ისიც ვიფიქრე პოლიციაში ხომ არ ვუჩივლო-მეთქი, მაგრამ მერე გავიაზრე ჯერ ისეთი არაფერი ჰქონდა გაკეთებული, რომ სამართალდამცავები რამეში შედავებოდნენ და მიღებული გადაწყვეტილება მაშინვე გადავისროლე წარმოსახვით სანაგვე ყუთში. გალიაში გამომწყვდეული თუთიყუში კვლავ აგრძელებდა რგოლზე ქანაობას, ისე, თითქოს სპეციალურად ჩემთვის თავის მოსაწონებლად აკრობატულ ილეთებს ასრულებსო. ვინც არ უნდა ყოფილიყო საჩუქრის ავტორი, არც ფრინველს და არც ყვავილს ჩემთვის არაფერი ჰქონდათ დაშავებული, ამიტომ გარეთ უპატრონოდ დასატოვებლად ორივე შემეცოდა და გადავწყვიტე გალია შინ შემეტანა. ასეც მოვიქეცი –თუთიყუშს მისაღებში გამოვუყავი თავისი კუთხე, ვარდი წყლით სავსე მაღალ ჭიქაში ჩავდე და როგორც კი ყველაფერს თავის ადგილი მივუჩინე სახლიდან კიდევ ერთხელ გამოვედი. ამჯერად აღარაფერს შევუყოვნებივარ, სპორტ-დარბაზისკენ მიმავალ გზაზე. დანიშნულების ადგილას მისვლისას, ბედმა გამიღიმა და პარკინგზეც მალევე ვიპოვე თავისუფალი ადგილი. არ გამკვირვებია, როდესაც ავტოსადგომზე, სხვა ავტომობილებს შორის, მიშოს თეთრ პორშესაც მოვკარი თვალი. უკვე ორი კვირა ხდებოდა, რაც შევამჩნიე, რომ იმავე ფიტნეს კლუბში დაეწყო სიარული, სადაც მე უკვე ერთი წელი ვვარჯიშობდი. რამდენჯერმე ერთმანეთს გადავეყარეთ კიდეც, თუმცა არც ერთი ჩვენი შეხვედრა არ გამოირჩეოდა მოკითხვებითა და გულთბილი სალამით. პირიქით, ორივენი ისე ვიქცეოდით, თითქოს ერთმანეთისთვის სრულიად უცნობი ადამიანები ვიყავით, რომელთაც ერთსა და იმავე დროს, ერთი და იგივე ადგილას მოუწიათ ყოფნა. ვინაიდან დროის ეს მონაკვეთი დაწესებულებისთვის პიკის საათად ითვლებოდა, სპორტ-დარბაზი ხალხით იყო გადაჭედილი. ამის გამო, გასახდელში ძლივძლივობით ვიპოვე ცარიელი კარადა, ჩემი ტანსაცმელი სავარჯიშო სამოსით ჩავანაცვლე და ცივი წყლის ბოთლით ხელში, ტრენაჟორების ოთახისკენ ავიღე გეზი. მთელ სიგრძეზე ჩაყოლებული სარბენი ბილიკებიდან მხოლოდ ორი თუ იყო თავისუფალი. მეც გადავწყვიტე სანამ აქტიურ ვარჯიშზე გადავიდოდი, მოდუნებული კუნთები სწორედ ამ ტრენაჟორის საშუალებით ამემუშავებინა, მაგრამ გადავდგი თუ არა ერთი ნაბიჯი, მაშინვე ვიგრძენი დაბრკოლება, რომელიც სრულიად მოულოდნელად გადამეღობა გზაზე და გასავლელი გზა ჩამიხერგა. ეს დაბრკოლება მაღალი, საკმაოდ მიმზიდველი აღნაგობის ახალგაზრდა მამაკაცი გახლდათ, ვინც ვიღაცასთან საუბარში იმდენად გართულიყო, საერთოდ ვერ შეემჩნია ის ფაქტი, რომ ლამის ზურგით შემეჯახა. რამდენიმე წამში მისი თანამოსაუბრეც შევათვალიერე. ამჯერად თვალთახედვის არეალში შავ, უმკლავო მაისურსა და ამავე ფერის სავარჯიშო შორტებში გამოწყობილი მიშო მეფარიშვილი მომხვდა, რომელიც მინის ბოთლიდან, ლიმონითა და პიტნით გაზავებულ ცივ წყალს მიირთმევდა, თან ყურადღებით უსმენდა თანამოსაუბრეს. მათ გარემოცვაში დიდხანს აღარ გავჩერებულვარ. თავხედურად რომ არ გამომსვლოდა, მიშოს თავი მისალმების ნიშნად დავუკარი, მასთან ერთად მყოფ მამაკაცს გვერდი ავუქციე და სარბენ ბილიკზე განსაკუთრებული შემართებით შევდექი. აქედან რამდენიმე წამში ჩემი ტელეფონიც აზუზუნდა, რომელმაც შეტყობინების მოსვლა მამცნო. ავტორი ლოლა იყო, თან საკმაოდ მოზრდილ ტექსტს მიგზავნიდა, ქალისა და მამაკაცის ფოტო-სურათთან ერთად. „გახსოვს ანტალიაში მოგზაურობისას გაცნობილ ერთ ძალიან მომხიბვლელ არსებაზე რომ გიყვებოდი? გითხარი ერთად გატარებული ღამის შემდეგ სიყვარულს მეფიცებოდა-მეთქი. თურმე დაქორწინებულა და ძალიან ბედნიერია თავის ქერა, უკრაინელ ცოლთან ერთად. რა უბედურებაა, ორი წამითაც რომ გაგიფუჭდეს განწყობა, სოციალური ქსელი ათასობით ფოტოს მოგაყრის, რომლებზეც ყველა ბედნიერია და ცხოვრება უხარია.“ გამეღიმა მის მონაწერზე. მართალია, ლოლას მამაკაცის შეყვარების უნარი არ გააჩნდა, მაგრამ მაინც უსიამოვნო გრძნობა ეუფლებოდა, როდესაც მის „ხელში გავლილ“ კაცებს, სხვა ქალის გვერდით დაინახავდა ხოლმე. „ეგოისტი ნუ იქნები ლოლიტა. სხვისი ბედნიერება შენთვის უსიამოვნო არ უნდა იყოს.“ -მივწერე პასუხად და სულ მალე, მორიგი შეტყობინებაც მივიღე მისგან: „კარგი დავიკიდოთ, ერთი მაგის დ*დაც . . . ჰო, კინაღამ დამავიწყდა, ზეგ ერქოლესა და ტეოს იაპონელი მეგობარი ჩამოდის. სავარაუდოდ, კორპორატიულსაც დაესწრება, თან მეცნიერია, მომავლის რობოტებს აწყობს და თუ ძალიან თხოვ, იქნებ ერთი მამაკაცის მოდელი შენთვისაც შექმნას, ხელუხლებელი რომ არ მოკვდე.“ თავი ვერ შევიკავე და მის სიტყვებზე მაინც გამეცინა, თუმცა კომენტარი სპეციალურად არ გამიკეთებია. „ჰო, ვიცი ეგ ამბები. სამზარეულოში დიმიტრი რევიზორივით დადის, ყველაფერი იდეალურად უნდა იყოსო, მაგრამ როდესაც რესტორანს მისნაირი შეფ-მზარეული ჰყავს, ეჭვიც არ მეპარება, რომ ყველაფერი უმაღლეს დონეზე ჩაივლის.“ „ილოცე, რომ ასე იყოს, თორემ მეფარიშვილი ყველას დაქვითვაზე გაგვიშვებს. აქაც ჯარის პრინციპი მოქმედებს –ისჯება არა ერთი, არამედ ყველა.“ „ეგ თქვენ იკითხეთ, თორემ ჩემი დაქვითვაზე გაშვება უკვე მოასწრო.“ -გაბრაზებულმა გავხედე მიშოს ამის თქმისას. „ჰოო?“ -სიცილის სმაილების უხვი ნაკადი მოაყოლა ლოლამ თავის შეტყობინებას -„ისე, ჩემი მოგვარე რომ არ იყოს, ვიცი რასაც ვუზამდი.“ „მაინც რას?“ „დარწმუნებული ხარ, რომ მაგის მოსმენა მართლა გინდა?“ -კვლავ სიცილის სმაილები დაამატა მან თავის სიტყვებს. „კარგი, კარგი, არაფრის მოსმენა არ მინდა! წავალ ვარჯიშს დავუბრუნდები, აუზზე შევხვდებით.“ დამშვიდობების ნიშნად, ლოლამ გულები გამომიგზავნა და მეც მაშინვე ავამუშავე დროებით გაჩერებული სარბენი ბილიკი. თხუთმეტი წუთის განმავლობაში შეუსვენებლად ვირბინე ენერგიის მომცემი მუსიკის ფონზე, რომელიც ყურსასმენებში მქონდა ჩართული. შემდეგ ეს უკანასკნელი მოვიხსენი, მონიტორზე სიჩქარის მაჩვენებელს დავუწიე და შესვენების მიზნით ნელ სიარულზე გადავედი. აქედან სულ რამდენიმე წამში, ნაცნობი ტომ-ფორდის სუნამოს სურნელი ვიგრძენი, ჩემთან ძალიან ახლოს. სიამოვნებისგან თვალები ინსტიქტურად დავხუჭე. ვგიჟდებოდი ამ არომატზე, თუმცა მერე მახსენდებოდა ვინც იდგა ჩემ სიახლოვეს და მაშინვე ნეგატივით ვიმუხტებოდი ხოლმე. ახლაც ასე მოხდა. როგორც კი გვერდით მიშოს ყოფნა გავიაზრე, თვალები უკმაყოფილოდ ავატრიალე და ყურსასმენებში მუსიკა გავთიშე. მეფარიშვილს ჩემ გვედითა სარბენ ბილიკზე დაეკავებინა ადგილი და ალაგალაგ ისე მიმზერდა, ასი პროცენტით ვიყავი დარწმუნებული რაღაცის თქმა ჰქონდა განზრახული. -მიდი, გისმენ -ვცადე მოვლენები დამეჩქარებინა. მისი ირონიანარევი, ოდნავ ღიმილიანი მზერა უკვე საგრძნობლად მოქმედებდა ჩემ ნერვულ სისტემაზე და თავადაც მაკვირვებდა ის ფაქტი, რომ მიშო მეფარიშვილი ერთადერთი ადამიანი იყო, ვისაც შეეძლო ასეთი ელვისებური სისწრაფით გამოვეყვანე წყობიდან. -არა, ეს მე გისმენ. დავიჯერო არაფერი გაქვს სათქმელი? -რა უნდა მქონდეს? -აშკარად გაკვირვებული ვიყავი მისი ტონითაც და გამოხედვითაც, რომელშიც არაფერი იკვეთებოდა გარდა ბრაზნარევი ირონიისა. -მაგალითად ის, რომ ჩვენი რესტორნის შიდა სივრცეში, კლიენტთან ინტიმური ურთიერთობა სასტიკად იკრძალება -სარბენი ბილიკი აამუშავა ამის თქმისას -დღეს კი ერთ-ერთი კლიენტი პირადად მიკავშირდება და მთხოვს რესტორანი დავხუროთ, რათა მხოლოდ თვითონ შეძლოს შენი გამოსვლის მოსმენა. თანხის დამატებასაც აპირებს, იმ შემთხვევაში, თუკი Imagines-ს კოლექტივი, რომანტიკული ვახშმის მაგიდასაც გაამზადებს თქვენ ორისთვის. -მოიცა, რა?! -მოსმენილისგან სპაზმებმა ლამის ყელში წამიჭირეს. ჩემ გონებაში, თვალწინ მაშინვე ლეოს სახე დამიდგა. მის გარდა, სხვა არავინ მახსენდებოდა ისეთი, ვისაც მსგავსი რამის გაკეთება მოუვიდოდა თავში აზრად. -რაც გაიგე . . . ისეთი შეურაცხყოფილი სახე გაქვს, თითქოს ამის შესახებ ჩემგან პირველად ისმენ -შენ წარმოიდგინე მართლა პირველად ვისმენ -ვერც ხმის ტემბრს და ვერც თვალებში ჩამდგარ ბრაზს ვერ გავუწიე კონტროლი. ლეოს უკვე საკმაოდ ღრმად ჰქონდა შეტოპილი და რაღაც სერიოზული ზომები უნდა მიმეღო მის შესაჩერებლად. -თუკი ეგრეა გილოცავ, შენ ანგარიშზე ერთი გიჟი თაყვანისმცემელი უკვე არის -საერთოდ არ მეცინება. როგორც თანამშრომელი მოვითხოვ მაგ ადამიანს რესტორანში შემოსვლა აეკრძალოს! -მოითხოვ? -შევატყვე, რომ ჩემი სიტყვები სასაცილოდაც არ ჰყოფნიდა -იმის გამო, რომ შენ დანახვაზე ვიღაცას სექსუალური ფანტაზიები ახრჩობს, რესტორნის კართან ფეის-კონტროლს არ დავუწესებ -ეს სახუმარო თემა არაა მეფარიშვილი! -არა გაფიცებ, გვარით რატომ მომმართავ? შენი კლასელი ვარ, თუ ჯარში ვმსახურობდით ერთად? -სიცილს ძლივს იკავებდა, რითაც კიდევ უფრო მეტად მაღიზიანებდა, ისედაც გაღიზიანებულს. -სერიოზულად გეუბნები, ეგ ტიპი უკვე ძალიან მავიწროვებს და უფროსობა ვალდებულია თავისი თანამშრომლის მშვიდ გარემოში მუშაობას შეუწყოს ხელი. თუ ამას შენ არ გააკეთებ, ერქოლესა და ტეოს დაველაპარაკები. დარწმუნებული ვარ, მათთვის ამდენი ახსნა არ დამჭირდება -ვწუხვარ, მაგრამ ნოლანები კახეთში არიან მიწვეულები, ღვინის დეგუსტაციაზე და ზეგამდე არ იქნებიან -კვლავ ნიშნის მოგებით ჟღერდა მისი ტონი. -არის ასეთი რაღაც –ტელეფონი ჰქვია. შემიძლია მისი მეშვეობით მოვაგვარო საქმე -მეეჭვება კონტაქტზე გასვლა შეძლო. როდესაც ქალაქგარეთ გადიან, შენნაირი რიგითი თანამშრომლების ზარებს არ პასუხობენ. ვეჭვობ ისევ ჩემთვის მოგიწევს დახმარების თხოვნა -ტონზეც გეტყობა, რომ უსასყიდლოდ დახმარებას არც კი განიხილავ -თავადაც ირონია გავურიე საკუთარ ხმაში -ფული იმდენი გაქვს, ჩემგან ნამდვილად აღარ გჭირდება. სხვა რისი მოცემა შემიძლია? -მოცემა? -ეშმაკურად აუთამაშდა ორივე წარბი -კითხვას ეგრე მაცდურად ნუ სვამ, თორემ გარყვნილი ფანტაზიები მაწვება -შეგიძლია ყოველ სიტყვაში არ გამოამჟღავნო რა უტაქტოც ხარ? -მობეზრებულად ავატრიალე თვალები. თავადაც ნერვები მეშლებოდა მსგავს სიტუაციაში ყოფნით, თუმცა რაღაც პერიოდით მიშოს დახმარება მართლა ძალიან მესაჭიროებოდა და სწორედ ამიტომ ვიკავებდი თავს იმ სიტყვების თქმისგან, რაც ენის წვერზე მადგა. -ძალიან მიმზიდველი სპორტული სამოსით ვარჯიშობ -თავიდან ფეხებამდე ჩამომატარა მზერა ამის თქმისას -არც კი იცი რა სურვილები უტრიალებთ თავში ბიჭებს, რომლებიც ახლა გიყურებენ -და შენ იცი? -უდარდელად მივუგე. ნახევარი პროცენტითაც კი არ მაინტერესებდა, როგორ მიმზერდნენ, ან რას ფიქრობდნენ გარშემო მყოფნი. -ვიცი, რადგან მეც იგივე სურვილები გამიჩნდებოდა, რომ არ ვიცოდე რა არანორმალურიც ხარ -შენი თავი არ მაქვს -სარბენ ბილიკიდან ჩამოვედი და იქვე მდგომ, ველოსიპედის ტრენაჟორზე გადავინაცვლე. -შეგვიძლია წყვილივით მოვიქცეთ. ცოტა ხელებს მოგიფათურებ წელზე და საჯდომზე. თუკი ძალიან მთხოვ, შემიძლია გაკოცო კიდეც. იფიქრებენ, რომ ჩემი გოგო ხარ -დიდი მადლობა, მაგრამ ბაყაყებს არ ვკოცნი, იმ იმედით, რომ პრინცებად გადაიქცევიან მიშომ თავისი ბოთლიდან კიდევ ერთხელ მოსვა ლიმონიან-პიტნიანი წყალი პასუხიც მხოლოდ ამის შემდეგ დამიბრუნა: -სამაგიეროდ, მაგ ბაყაყს შენი დახმარება შეუძლია და კარგი იქნება, თუკი ყველა თბილ სიტყვას გაიხსენებ, რაც კი ლექსიკონში მოგეპოვება -ერქოლე და ტეო რომ ჩამოვლენ, შენი დახმარება საერთოდ აღარ დამჭირდება -სანამ ეგ მოხდება, რესტორანი მე მაბარია და თუ გინდა, რომ ის თეთრბილეთიანი შენს გამოსვლას არ დაესწროს, ერთი პატარა თხოვნა უნდა შემისრულო -რა გინდა მიშო? -ველოსიპედის პედლები გავაჩერე. უკვე აღარც ვარჯიშის განწყობა მქონდა და აღარც სამსახურში წასვლის. ისიც ჩემსავით მოიქცა –ტრენაჟორი გამორთო და სანამ რამეს იტყოდა, კიდევ ერთხელ მოსვა ბოთლიდან თავისი ლიმონიანი წყალი. -ძალიან მარტივი რაღაც მინდა -დროს ნუ წელავ, თქვი მან თვალები ოდნავ მოჭუტა, სადისტურად გამიღიმა და თვალი, თვალში გამიყარა. -ინდოეთში მოგზაურობის დროს, გოაზე, შენი სვირინგი ვნახე, მკერდის ქვემოთ რომ გაქვს -ჰო მახოვს, მერე? -უფლება მომეცი გაკოცო . . . მხოლოდ იმ ადგილას . . . ****ინდოეთი**** ახალი სამუშაო გამოცდილება, რომელიც ტურისტულ კომპანიაში დასაქმებას გულისხმობდა, ჩემ ოცდამეორე იუბილეს დაემთხვა. მახსოვს ძალიან ვიყავი გახარებული, რადგან გიდის პროფესია ყოველთვის მხიბლავდა. ანაზღაურებაც საკმაოდ სოლიდური იყო, რაც საშუალებას მაძლევდა დანაზოგისთვის ხელი არ მეხლო და თვიდან თვემდე, ჩემი გამომუშავებული თანხით მეარსება. დაახლოებით ერთი კვირა, უზომოდ კმაყოფილი ვიყავი ახალი სამსახურით. თანამშრომლებსაც საკმაოდ კარგად ვუგებდი და არც დილით ადრიანად ადგომა მიწვედა, რადგან სააგენტო ჩემ სახლთან ახლოს მდებარეობდა. საუბედუროდ როგორც ყველას, ამ ბედნიერებასაც გაუჩნდა პატარა ბზარი. ეს მაშინ მოხდა, როდესაც გავიგე, რომ იმ ტურისტულში, სადაც მე ვმუშაობდი, VIP-კლიენტთა სიაში მიშო მეფარიშვილიც შედიოდა. ჩვენი სააგენტო ასეთ კლიენტებს დიდ პრიორიტეტებს ანიჭებდა. თუკი ექსკურსიამძღოლის მოგზაურობაში წაყვანის უფლება მხოლოდ ტურისტულ ჯგუფებს ჰქონდათ და არა კერძო პირებს, განსაკუთრებულ კლიენტებს შეეძლოთ ამ პრივილეგიითაც ესარგებლათ. აგრეთვე შეეძლოთ მოეთხოვათ პირადი ფოტოგრაფი, რისი ღირებულებაც მთლიანად ტურის საფასურში იქნებოდა შესული და ესარგებლათ ფასდაკლების კუპონით ყოველ მესამე მოგზაურობაზე. მარტის თვე იყო, როდესაც მიშო, ჩვენს სააგენტოს ინდოეთის ერთკვირიანი ტურის შესაძენად ესტუმრა. მეც სწორედ იმ ავბედით დღეს გადავეყარე მას სააგენტოს ფოიეში და ზუსტად ერთ საათში, ჩემმა მენეჯერმა მაცნობა კიდეც, რომ სააგენტოს ერთ-ერთ VIP-მომხმარებელს –მიშო მეფარიშვილს სწორედ მე უნდა გავყოლოდი ექსკურსიამძღოლად, როგორც ხუთი ენის მცოდნე და პირადად კლიენტის მიერ არჩეული. მახსოვს საშინლად გავბრაზდი იმ მომენტში. ვიცოდი ამას სპეციალურად აკეთებდა, რადგან მშვენივრად ხვდებოდა როგორც გამაღიზიანებდა ამ ამბის გაგება. მართალია მასთან ერთად საზღვარგარეთ წასვლა უკანასკნელი იყო, რაც ამ ცხოვრებაში მსურდა, თუმცა დიდად არც უფროსობასთან რამის გამომჟღავნებისა და პირადულის, სამსახურში არევის მომხრე გახლდით. რა საქმისთვისაც არ უნდა მომეკიდა ხელი, პირველ რიგში პროფესიონალიზმი მმართებდა და ასეთი ვერასდროს გავხდებოდი, თუკი პირადული წყენები ხელს შემიშლიდა დაკისრებული მოვალეობა პირნათლად შემესრულებინა. ზუსტად ასე გადაწყდა ჩემი ინდოეთში გამგზავრება. უნდა მეღიარებინა, ეს ქვეყანა ბავშვობიდან მიზიდავდა. განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც ფილმი „პატარძალი და ცრურწმენა“ პირველად ვნახე. რომ არა ის ადამიანი, ვისთან ერთადაც გამგზავრება მიწევდა, ეს მოგზაურობა დიდ სიამოვნებას მომანიჭებდა და სამუდამოდ ჩაიბეჭდებოდა ტკბილ მოგონებათა სიაში. ვინაიდან, საქართველოდან ინდოეთამდე პირდაპირი რეისი არ იყო დანიშნული, ერთი გადაჯდომით დაახლოებით თერთმეტი საათი დაგვჭირდა ნიუ-დელიში მოსახვედრად. მიშოს გადაწყვეტილებით, იქამდე პირველი კლასით ვიმგზავრეთ, რადგან ამ უკანასკნელს, ეკონომ-კლასის ხმაურის ამდენი ხნით ატანა არ შეეძლო. ჩვენი ერთობლივი მოგზაურობა ოთხ ქალაქს –დელის, აგრას, ჯაიპურს, ამრიტსარს და აგრეთვე კუნძულ გოას მოიცავდა, თუმცა აქედან მიშომ მხოლოდ აგრასა და გოას მონახულება გადაწყვიტა, დანარჩენები კი ღირშესანიშნაობების მხრივ საკმაოდ უღიმღამო ქალაქებად დაასახელა. რა გაეწყობოდა? განდის აეროპორტში ჩვენი თვითმფრინავის დაშვების შემდეგ ერთი დღე ქუჩებში გავიარეთ, დელის ზოოპარკი მოვინახულეთ, ღამე სასტუმროში გავათიეთ, მერე კი, რადგანაც ტაქსები შუა ქუჩაში არ აჩერებდნენ, იგი სადგურთან ახლოს მდებარე ტაქსოპარკიდან ავიყვანეთ და პირდაპირ აგრასკენ მიმავალ გზას დავადექით. იქამდე დაახლოებით ორასი კილომეტრი იყო, მე კი ბოლო ოცდაოთხი საათის განმავლობაში მხოლოდ ორი საათი თუ მქონდა გატარებული ძილში , თუმცა ჩემს კლიენტთან, ვისაც მეორე დღესვე მოუნდა თაჯ-მაჰალის სანახავად აგრაში წასვლა, დაღლილობა არ შევიმჩნიე და ერთი ჭიქა მაგარი ყავით ვცადე ოდნავ ენერგიაზე მოსვლა. მიშოს მსგავსად, ინდოეთში თავადაც პირველად ვიყავი და თითქმის ყველაფერს აღფრთოვანებაში მოვყავდი. გამუდმებით ის აზრი მიტრიალებდა, რომ აქ ჩამოსვლით ადამიანს, საკუთარ თავში უამრავი ახალი რამის აღმოჩენა შეეძლო. მომწონდა ის ფაქტი, რომ ინდოელები ძალზედ პოზიტიური, კომუნიკაბელური და მომღიმარი ხალხი იყვნენ. მათ ყველაზე უკეთ იცოდნენ, თუ როგორ დამტკბარიყვნენ მზის სხივებით, ადამინებით, ბუნებით და ჩვეულებრივი პურის ნატეხითაც კი. აქ ეგზოტიკა უდავოდ საკმარისზე მეტი იყო. მართალია, ამ ქვეყანას უარყოფითი მხარეებიც ჰქონდა –ქუჩებში სრული ანტისანიტარია სუფევდა, მრავლად იყო შხამიანი მწერები და ქვეწარმავლები, უამრავი ბავშვი მათხოვრობდა და არც ონკანის წყალი გახლდათ სასმელად ვარგისი, თუმცა მე, ინდოეთს მაინც მონეტას ვადარებდი, რომელიც დიდი ხნის განმავლობაში მიწაში იყო ჩამარხული და მხოლოდ ადამიანზე იყო დამოკიდებული მასზე ჭუჭყს დაინახავდა, თუ ოქროს ჭუჭყის მიღმა. ვინაიდან ინდოეთში მარტის თვეში ჩავედით, მალე "ჰოლის" დღესასწაულის მთელი გრანდიოზულობის საკუთარი თვალით ხილვა გველოდა წინ. ეს ზეიმი, ანუ როგორც იქაურები მოსახლეობა უწოდებდა –ფერების ფესტივალი, სიკეთის ბოროტებაზე გამარჯვების სიმბოლოდ ითვლებოდა და აგრეთვე გაზაფხულის სეზონის მოსვლის დაწყებისაც. -თუკი ოდესმე ამ ქვეყანაში ჩამოხვალ, ინდოეთის ხმებს უნდა მოუსმინო -მოულოდნელად, ისე რომ არც ველოდი, გვერდიდან მიშოს სიტყვები ჩამესმა და ტაქსის ფანჯრიდან გადაშლილი სანახაობით გართულს, მხოლოდ მაშინ მომაგონდა მისი არსებობის შესახებ. -მაპატიე, რა თქვი? -ისეთი არაფერი . . . უბრალოდ შენი აზრზე მოყვანა მინდოდა -ირიბი ღიმილი უკრთოდა ტუჩის კუთხეში -მგონი სულ დაგავიწყდა, რომ გვერდით გიზივარ, შენ კი ექსკურსიამძღოლი ხარ, ვისაც ევალება ამ ქვეყნის შესახებ ჩემთვის უცნობი მასალით განმანათლოს ან რამე საინტერესო მომიყვეს -ჰოო? -ნამდვილად -მაშინ ერთ რამეს გეტყვი –თუ ხელი არ ავამოძრავეთ, მასზე საათს ვერ ვიგრძნობთ, ვერც თითზე ბეჭედს. შენც ზუსტად ასე ხარ, თუკი ხმა არ ამოიღე, ან არ გაინძერი, შენ არსებობას საერთოდ ვერ ვგრძნობ, ამიტომ ზოგჯერ თავი შემახსენე ხოლმე ჩემდა გასაკვირად ოდნავადაც არ გაბრაზებულა. პირიქით, ხმამაღლა გაეცინა და თავის მხარეს საქარე მინა კიდევ უფრო ქვემოთ ჩამოსწია. -მგონი აქაურ გველებზე უფრო შხამიანი შენ ხარ -მითხრა სარკაზმით გაჯერებული ტონით -შევცდი უფრო ზრდილობიანი გიდი რომ არ წამოვიყვანე სააგენტოდან -ვერ შეგეწინააღმდეგები. თითოეული მათგანი სიხარულით გამოგყვებოდა, მაგრამ შენ მაინცდამაინც ჩემზე შეაჩერე არჩევანი -დარწმუნებული ვიყავი ჩემთან ერთად წამოსვლა არ გენდომებოდა -ასეც ვიცოდი . . . სიამოვნებას იღებ, როდესაც ვიღაცის ნერვებზე თამაშობ, არა? -რა უნდა ვქვნა? -მხრები გულუბრყვილო ბავშვივით აიჩეჩა -ყველას სხვადასხვაგვარი ჰობი აქვს ამ ცხოვრებაში -მაგის გარდა სხვა ჰობიც გაქვს, მაგალითად იმ ქალების შეცდენა და მიტოვება, რომლებიც შენზე გიჟდებიან -არ ვაპირებ შენგან ავიღო წერილობითი ნებართვა, სანამ ვინმეს გვირაბში შევაღწევ -ჩემს თმას წაეთამაშა ამის თქმისას -ისე, მგონი თავადაც არ გაწყენდა მამაკაცის არსებობა შენ ცხოვრებაში. იქნებ მერე მაინც აღარ იყო გაუთხოვარი მასწავლებელივით აგრესიული როგორღაც მოვახერხე და მისი ეს სიტყვები ემოციური აფეთქების გარეშე გავატარე. აშკარად უკეთესი იყო მეც ისეთივე ირონიული ტონი მომეშველიებინა მიშოსთან სასაუბროდ, როგორითაც თავად მესაუბრებოდა. -გპირდები აუცილებლად გავითვალისწინებ შენს კეთილ რჩევას, როდესაც საქართველოში დავბრუნდები -ყალბი ღიმილით გავხედე და სახეზეც შევატყვე, რომ მაშინვე ამოიცნო ამ ღიმილის არაგულწრფელობა. -მოიშორე ეგ სიმშვიდე. შენი დაბღვერილი სახის ყურება უფრო აზარტულია -როგორც არ უნდა ეცადო, წყობიდან ვერ გამომიყვან, ამიტომ ჯობია ენერგია სხვა რამისთვის დაზოგო -კარგი -ხელები სიცილითა ასწია დანებების ნიშნად -თუ გინდა გავჩუმდე შენ ილაპარაკე. ვერ ვიტან უხმოდ მგზავრობას საჭესთან მჯდომი ულვაშიანი, ოდნავ მუქი კანის ფერის მქონე მძღოლი, ისეთი დაკვირვებით უგდებდა ყურს ჩვენს საუბარს, თითქოს იქედან რაიმე აზრის გამოტანა შეეძლო. მართალია კაცი საკმაოდ დამახინჯებული ინგლისურით საუბრობდა და მისი ნათქვამის გაგება ჭირდა, თუმცა როგორღაც მაინც მიმახვედრა რა საფასურის სანაცვლოდ შეძლებდა ჩვენს აგრაში ჩაყვანას. -ჯერ დანიშნულების ადგილასაც არ მივსულვართ და რაზე უნდა ვილაპარაკო? -ვკითხე ისე, რომ გვერდზე არც გამიხედავს. -ეგ არცაა აუცილებელი. რამე საინტერესოზე მესაუბრე. მინდა აქაურობის შესახებ მეტი გავიგო ღრმად ამოვიოხრე. რაც არ უნდა სამწუხარო ყოფილიყო, მიშო ამჯერად მართალი გახლდათ. აქ ჩამოსვლის შემდეგ, ჩემს საქმეს თითქმის არ ვასრულებდი და გადავწყვიტე ყველაფერი რაც შეიძლებოდა მალე გამომესწორებინა. -კარგი, მოდი მთავარით დავიწყოთ -რაც შემეძლო საქმიანი იერი დავიჭირე -ერთ დროს ინდოეთი და პაკისტანი ერთი სახელმწიფო იყო. მეცხრამეტე საუკუნეში მათ ბრიტანეთი მართავდა. 1947 წელს კი ბრიტანეთმა, ინდოეთს დამოუკიდებლობა მიანიჭა, მაგრამ ინდუისტებმა და მუსლიმმა პაკისტანელებმა ცალკე ცხოვრება მოისურვეს . . . -რის გამოც ქვეყანა ორად გაიყო –მუსლიმურ პაკისტანად და ინდუისტურ ინდოეთად -დაასრულა მან ჩემ მიერ დაწყებული წინადადება, რითაც მაიძულა დროებით გავჩუმებულიყავი, თუმცა ეს სიჩუმე დიდხანს არ გაგრძელებულა. -როგორც ჩანს, თავადაც საკმაოდ ინფორმირებული ხარ -დიდად არა, უბრალოდ შენ მაწვდი ზედმეტად მარტივ ინფორმაციას. რასაც მიყვები, ეს საბავშვო ბაღში მაქვს ნასწავლი. ისეთ რამებზე მესაუბრე, ძალიან ცოტამ რომ იცის -მაგალითად? -მაგალითად ქალაქი აგრა. ის მითხარი, რასაც ვიკიპედიაში ვერ მოვძებნი -შეიძლება ვიკიპედიაში წერია, მაგრამ მაინც გეტყვი, რომ ქალაქი, საითკენაც ახლა მივემართებით, მეოცე ადგილზეა მთელს ინდოეთში დაბინძურებულ ტერიტორიათა სიაში. აშკარად ჯობდა ტურში შესულ სხვა ქალაქებზე უარი არ გეთქვა მიშოს ისე ჩაეცინა, როგორც ჩანდა აშკარად არ მეთანხმებოდა. -გული არ დაგწყდეს. ერთ დღეს იტალიის ყველაზე ქალაქებს მოვივლი შენთან ერთად და დანაშაულს ამით გამოვისყიდი -ჩემთან ერთად? -ისე გავხედე, თითქოს გვერდით ფსიქიატრიულიდან გამოპარული პაციენტი მეჯდა -მოიცა შენ რა, იქაც ჩემ წაყვანას აპირებ? -თუ ჭკვიანად მოიქცევი, დავფიქრდები -და თუ არ მოვიქცევი? -იმდენად დიდსულოვანი ვარ, გულმოწყალებას გამოვიჩენ და მაინც შენზე შევაჩერებ არჩევანს -მომიგო ისეთი ტონით, თითქოს მანიშნებდა ჩემი სიტყვები ძალიან უნდა გაგიხარდესო. -მიშო, მოდი შევთანმხდეთ, რომ არც მე ვარ ოდრი ჰეფბერნი, არც შენ ხარ გრეგორი პეკი და არც ეს იქნება ჩვენი რომაული არდადეგები, კარგი? -შენთვის არ უსწავლებიათ, რომ სამუშაოსა და პირადის ერთმანეთში არევა, პირდაპირ შენს არაპროფესიონალიზმს უსვამს ხაზს? მრისხანებამ კიდევ ერთხელ შემიპყრო. არავინ იცის რას მოვიმოქმედებდი, თავი დროულად რომ არ მომეთოკა და ყურადღების გადატანის მიზნით, კვლავ საქმეზე არ გადავრთულიყავი. -აგრას ერთ-ერთი ყველაზე ტურისტული ადგილი მდინარე იამუნაა. იქ ნავითაც შეიძლება გასეირნება და თაჯ-მაჰალის ხედიც მოჩანს. ძირითადად მზის ჩასვლისას სეირნობენ ხოლმე, რადგან ამ დროს სანახაობა ბევრად უფრო ლამაზია -ნავი, მზის ჩასვლა, თაჯ-მაჰალი, რომანტიკა -შთაგონებული სახით დაიწყო ჩამოთვლა მეფარიშვილმა, მერე კი მე გამომხედა მაღლა აზიდული წარბებით -შენ რა, მაბამ? -მეხუმრები? მე ჩვეულებრივი მოკვდავი ვარ, შენზე ოცნებასაც ვერ გავბედავ -მიყვარს სარკაზმი -ისეთი უცნაური ღიმილით შემომხედა, მაშინვე მომინდა ამ ღიმილის მნიშვნელობის ახსნა. -ვერ მეტყვი ასე რატომ იღიმები? -ამ წამს შიშველი წარმოგიდგინე -წამითაც არ დააყოვნა მისმა პასუხმა და ინსტიქტურად, მეც ისე ავიფარე სხეულზე ხელები, თითქოს ტანზე მართლა არაფერი მეცვა. მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდეგ გავაცნობიერე რა სისულელესაც ვაკეთებდი და ხელები კვლავ ქვემოთ დავუშვი. მიშოს სიცილი აუტყდა. -დამიჯერე, ეგ არაფერია იმასთან შედარებით, მარტო დარჩენის დროს რომ წარმოვიდგენ ხოლმე -ჰოო? -კვლავ ირონიული ღიმილი მოვიშველიე. მივხვდი, რომ ისევ ნერვებზე თამაშში გაჰყავდა დრო, ამიტომ პროვოკაციას არ უნდა წამოვგებოდი -ჩემს წარმოდგენებში კი იცი რას გიკეთებ? -მოფარებულ ადგილებში მიმათრევ და შენს სექსუალურ ფანტაზიებს ასხამ ფრთებს? -არა . . . საფლავს ვთხრი და ცოცხლად გმარხავ -მივუგე ზიზღნარევი ტონით, ჩემი სამსახურეობრივი მოვალეობები ფეხებზე დავიკიდე და ჩანთიდან ამოღებულ ყურსასმენებში მუსიკა ჩავრთე, რათა მთელი დარჩენილი გზა მეფარიშვილის ხმა აღარ გამეგონა. ვინაიდან დილით საკმაოდ ადრიანად გავედით, შუა დღე ხანს, უკვე ორივენი თაჯ-მაჰალის წინ ვიდექით. მარმარილოში გამოქანდაკებული ეს ულამაზესი, ოთხმინარეთიანი შენობა პირისპირ გაცილებით უფრო მიმზიდველი ჩანდა, ვიდრე ფოტო-სურათებზე. სანახაობით მონუსხულს უკვე სიცხეც აღარ მაწუხებდა. უბრალოდ ვიდექი, ვუყურებდი და მხოლოდ იმაზე მეფიქრებოდა, რომ ნიჭიერი ადამიანის ხელს ნამდვილი საოცრებების შექმნა შეეძლო. ყველაზე მეტად მაინც ის მომწონდა, რომ ამ ერთ შენობაში, სამი ქვეყნის –ინდური, სპარსული და თურქული არქიტექტურული ელემენტები ერწყმოდა ერთმანეთს, რაც მრავალფეროვნების ეფექტს უათმაგებდა ამ ისედაც გრანდიოზულ ნაგებობას. -ესეც უკვდავი სიყვარულის სიმბოლო -ასეა -თავის დაქნევითაც ისევე დავეთანხმე გვერდით მდგომ მიშოს, როგორც სიტყვიერად -შაჰმა ჯაჰანმა, მას „ცრემლი მარადისობის ლოყაზე“ უწოდა, რადგან ტაძარი მისი გარდაცვლილი მეუღლის მოსაგონარი ყოფილიყო -მე რომ შაჰ-ჯაჰანის მსგავსად ასეთი მავზოლეუმი ამეგო შენთვის, ალბათ ჩემდამი სიყვარული გაგაგიჟებდა -ძალიან დაგაჭირა მზემ, არა? -უზომოდ დიდი სიბრალული ჩავაქსოვე ერთ გამოხედვაში. -შიგნით მინდა შესვლა -ჩემი რეპლიკა თვალების ტრიალით დააიგნორა მიშომ -როგორც ვიცი, აქაურები, ტაძარში შესვლის წინ ფეხზე იხდიან, ხომ? -დარწმუნებული ხარ, რომ ეგ მართლა გინდა? -რატომ არ უნდა მინდოდეს? -იმიტომ, რომ შეიძლება შიგნით გველსაც გადავაწყდეთ -გამომცდელი მზერით შევხედე. ერთ-ერთი რამ, რაც მიშოს შესახებ ვიცოდი, ის იყო, რომ ორგანულად ეზიზღებოდა ყველანაირი სახეობის ქვეწარმავალი. ეს ინფორმაცია ჯერ კიდევ იმ დროიდან მქონდა, როდესაც ერთ სკოლაში ვსწავლობდით და არასრულწლოვნებად ვითვლებოდით. -გველს? და რა უნდა შიგნით გველს? -ის უნდა, რომ ამ შენობის იატაკი მარმარილოთია მოპირკეთებული, მარმარილო კი გრილია და ერთგვარი გაგრილების საშუალებაა გველებისთვის, ცხელ ამინდში -ამ ადგილს უამრავი ტურისტი სტუმრობს. თუკი ეგრეა, ისინი როგორ ბედავენ შიგნით შესვლას? -უნდობლად მიყურებდნენ მეფარიშვილის თვალები მოცემულ მომენტში. -ბევრი საშუალება არსებობს იმისთვის, რომ აქაურმა გველმა არ გავნოს. ასეთი რამები ადგილობრივებმა კარგად იციან, ტურისტებს კი შეუძლიათ გზამკვლევები წაიკითხონ, ან თავის ექსკურსიამძღოლის მითითებებს მიჰყვნენ -გამორიცხულია! -თავი კატეგორიულად გადააქნია და გულზე ხელები დაიკრიფა -სულ რომ ცირკში იყო ნამუშევარი გველების მომთვინიერებლად, იქ, თანაც ფეხშიშველი მაინც არ შემოგყვები! -ეგ შენი ბოლო სიტყვაა? -გულში მეცინებოდა მისი ბავშვური შფოთვის შემხედვარეს. -ჰო, ბოლო სიტყვაა -კარგი, თუკი ასეა, შეგიძლია გარედან დატკბე სანახაობით -მივუგე თუ არა, ტელეფონიც მოვიმარჯვე, რათა სამახსოვრო ფოტოები გადამეღო, თაჯ-მაჰალის ფონზე. კამერაში წინა ხედი ჩავრთე და თმა გავისწორე. როგორც კი შესაბამისი ფილტრი დავაყენე და უკვე ფოტოს გადაღებას ვაპირებდი, ჩემი სახის გვერდით, მიშოს სახეც გაჩნდა, ვინაც მხარზე ხელი ისე გადამხვია, როგორც ძველ კარგ მეგობარს. -მიდი, გადაიღე. თუკი შენ სთორებში მეც გამოვჩნდები, უფრო ბევრი ლაიქი ექნება -სთორის დადებას არ ვაპირებ და თუ შეიძლება გაიწიე, მარტო მინდა გადაღება მიშომ ყურადღებაც არ მომაქცია ისე გაუღიმა კამერას და გადაღების ღილაკს თითი დააჭირა. თავად იდეალურად გამოვიდა ფოტოში, თუმცა საკუთარ თავზე იგივეს აშკარად ვერ ვიტყოდი, რადგან კადრში დაბღვერილი სახით ვუმზერდი მეფარიშვილს და ამის გამო, მაინცდამაინც სასიამოვნო სანახავი ვერ ვიყავი. -ესეც ასე, ნამდვილი ბონი და კლაიდივით გამოვიყურებით -რომეო და ჯულიეტასავითაც ხომ არა? -ხუმრობ? ასეთი ბანალურიც არ მეგონე -შექსპირი ბანალურად მიგაჩნია? -ჰო, მიმაჩნია -მსწრაფლ დამიქნია თავი -რომეო და ჯულიეტა შეიძლება ვიღაცისთვის სიყვარულის ეტალონები არიან, მაგრამ მე თუ მკითხავ, ტვინში ორივეს მაგრად უჭერდათ. მათი უაზრო თვითმკვლელობაც სწორედ ამის დასტურია -და რა იცი, რომ შექსპირი ასეთი სიყვარულისკენ მოუწოდებდა მკითხველს? -ტელეფონი შევინახე და მეფარიშვილს გავხედე -იქნებ ავტორიც ზუსტად იმას გვასწავლის, რომ სიყვარულშიც უნდა გავავლოთ ზღვარი, რომელსაც არ გადავაბიჯებთ? მიშოს გაეცინა, თან ლამაზად გადაკეცილი ცხვირსახოცით მოიწმინდა შუბლზე მიწებებული პაწაწინა ოფლის წვეთები. -ეგ ცხონებული შექსპირის გარდა არავინ იცის -კარგი, რახან შიგნით შესვლა არ გინდა, ჯერ ინდური ტკბილეული გავსინჯოთ და ქუჩებში გავიაროთ, მზის ჩასვლისას კი დავბრუნდეთ და ნავით გავისეირნოთ მდინარეზე -აბა შენ იცი რას გააკეთებ იმისთვის, რომ ეს შვებულება ჩემთვის დაუვიწყარი იყოს ინდოეთში ჩამოსვლამდე, ვინაიდან ამ მიწაზე, ეს ჩემი პირველი მოგზაურობა იყო, უამრავი ინფრომაცია მოვიძიე, როგორც ყველაზე სანახაობრივ ტურისტულ ადგილებზე, ისე ინდურ სამზარეულოზე. მართალია აქაურ კერძებში არაფერი იყო ისეთი, რაც ძალიან მომხიბლავდა, თუმცა ტკბილეულის დაგემოვნებაზე ნამდვილად არ შემეძლო უარის თქმა და არჩეულიც კი მქონდა რა უნდა გამესინჯა ყველაზე პირველად. -წამომყევი, ერთი ადგილი ვიცი, სადაც ყველაზე გემრიელი საკონდიტრო ნაწარმი აქვთ მთელს ქალაქში -მპატიჟებ? -მე არაფერზე გპატიჟებ. ყველაფრის ანაზღაურება თავად მოგიწევს და წინასწარ გაფრთხილებ, ვაპირებ ჩემთვის ძალიან ბევრი რამ შევუკვეთო თაჰ-მაჰალის მავზოლეუმიდან დაახლოებით სამას მეტრში, პატარა, არაფრით გამორჩეული საკონდიტრო მდებარეობდა. კლიენტთა მიღება, გარე სივრცეშიც ისევე შეიძლებოდა, როგორც შიდა სივრცეში. ამის გამო, შენობის წინ, სპეციალურად შემოსაზღვრულ ტერიტორიაზე, დაბალი სკამები და მაგიდები გაეწყოთ, რომელთაგან თითოეულ მათგანზე, ყვავილებით მოქარგული სუფრა ეფარა. გარე სივრცეში არც ერთი ადგილი არ იყო დაკავებული, რასაც ვერ ვიტყოდი გადაჭედილ შიდა სივრცეზე, ამიტომ, სასურველი ტკბილეულის არჩევის მერე გადავწყვიტე გარეთ მოვთავსებულიყავი, მიუხევად იმისა, რომ თავზე წამოფარებული დიდი ქოლგის ქვეშაც საკმაოდ ცხელოდა. ირგვლივ ხალხმრავლობა შეიმჩნეოდა. ქალთა დიდ ნაწილს თანამედროვე სამოსი ეცვა, მაგრამ ზოგიერთი სარიშიც იყო გამოწყობილი. რაც შეეხება მამაკაცებს, მათი უმეტესობა თხელ, ტილოს შარვლებსა და მაისურებში გახლდნენ ჩაცმულები. ღიმილით ვათვალიერებდი ამ სანახაობას. ჯერ კიდევ არ მეჯერა, რომ ჩემი ქვეყნიდან ამდენად შორს, სრულიად სხვა კონტინენტზე ვიმყოფებოდი. ყოველ წამს იმაზე მეფიქრებოდა, თუ რამდენად იდეალური დროის გატარება შემეძლო, სამოგზაუროდ მარტო რომ ჩამოვსულიყავი და არა ვინმესთან ერთად. მართალია, ჩემი ბიუჯეტი იმდენად დიდი არ იყო, რომ ყველაფერ საუკეთესოზე მქონოდა ამბიცია, თუმცა ეს, ჩემსავე წისქვილზე ასხამდა წყალს. ერთ-ერთი საუბრისას, როდესაც მამა ინდოეთის შესახებ მიყვებოდა, დაახლოებით ეს სიტყვები მითხრა: „თუკი ბევრი ფული გაქვს, ნამდვილ ინდოეთს ვერასოდეს შეიცნობ მარიტა. ამ ქვეყნის რიტმსა და სულს ის ადამიანები უფრო უკეთ შეიგრძნობენ, ვისაც მხოლოდ ზურგ-ჩანთა, ფოტოაპარატი და ყავის დასალევი ფული აბადიათ. ისინი ივლიან ვიწრო ქუჩებში, ბავშვების მიერ გადმოგდებულ ბურთს ფეხს დაარტყამენ და რამდენიმე წუთით მათთან ერთადაც ითამაშებენ. შეხვდებიან მდინარის პირას მჯდომ მაწანწალა, თეთრწვერა მოხუცებს, მათ სიახლოვეს ჩამოჯდებიან და იქნებ სასიამოვნო დიალოგიც კი გააბან? ნახავენ, თუ როგორ ჩქეფს სიცოხლე ქალაქის ქუჩებში და როგორ სიმეტრიულად არის გადმოფენილი ღარიბულ უბნებში ფერადი თეთრეული, ფანჯრების წინ გაბმულ თოკებზე. ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ სწორედ ესაა მთელი ნეტარება.“ დახლებზე ტკბილეულის საკმაოდ მრავალფეროვანი არჩევანი შეიმჩნეოდა. შაქრის პუდრისა და ვანილის მოტკბო სურნელი, რომელიც მთელ საკონდიტროში იდგა, ერთიორად მანდომებდა ტკბილეულის დაგემოვნებას. მათგან ყველაზე მეტად, მაინც ლადუს გასინჯვის სურვილი მიტევდა, რადგან ამ დესერტში შემავალი თითოეული ინგრედიენტი სიგიჟემდე მიყვარდა, განსაკუთრებით ნუში, რისი ჭამაც ტონობითაც კი შემეძლო. ჩემგან განსხვავებით, მიშო ნამდვილად არ გახლდათ კმაყოფილი. ჯერ იყო და ჩემ მიერ არჩეულმა ვერცერმა ტკბილეულმა ვერ ასიამოვნა მისი გემოს რეცეპტორები, შემდეგ უკვე კერძებიდან დამიწუნა თითოეული მათგანი და საქართველოდან წამოღებული შვრიის ორცხობილები ამომაცალა ჩანთიდან, არ მინდა აქ შიმშილით მოვკვდეო. არც ის ადგილები მოეწონა, რომელიც დავათვალიერებინე და არც ჩემთვის უცხო მუსიკალური საკრავებით ხელში მდგომ, ქუჩის მუსიკოსთა ჯგუფთან გამაჩერა, რათა მათთვის ცოტა ხნით მაინც მომესმინა. მასთან გატარებული ოთხი საათის შემდეგ თავს უკვე ისე ვგრძნობდი, მზად ვიყავი ყველაზე შხამიანი გველი დამეჭირა და იგი, მეფარიშვილის კისერზე ყელსახვევის ნაცვლად შემომეხვია. საღამომდე დარჩენილი დრო ინდურ კულტურაზე, სხვადასხვა ლეგენდებსა და ხალხური თქმულებებზე მოყოლით გავიყვანე. მიშოც ისეთი ყურადღებით მისმენდა, თითქოს მისი მენტორი ვყოფილიყავი, ვისგანაც ცოდნის მაქსიმალურ დონეზე შესრუტვა სურდა. აინტერესებდა ყველაფერი, რაც თავად არ იცოდა და უამრავ კითხვას მისვამდა იმის შესახებ, რასაც მისთვის არცოდნის შავი ფარდა ჰქონდა ჩამოფარებული. დღის ბოლოს, ამ ადამიანით ისე გადაღლილი ვიყავი, არც თვალების გახელის თავი მქონდა და არც მდინარეზე ნავით გასეირნების, თუმცა იძულებული ვიყავი ეს მაინც გამეკეთებინა და მეფარიშვილთან ერთად, მორჩილი ბავშვივით ავიღე გეზი იამუნას ნაპირისკენ. მწველი ცეცხლით აელვარებული ბურთი, მთელ ცას ფორთოხლისფერ შეფერილობას აძლევდა. დაისი სულ ახალი დაწყებული იყო და წყალზე ლამაზად ლიცლიცებდნენ ჩამავალი მზის თბილი სხივები. მინარეთებს შორის მთასავით ამოწვერილი თაჯ-მაჰალიც, მზის ჩასვლის ფონზე, თითქოს თავის უწინდელ ფერს კარგავდა და ოქროსფრად იფერებოდა. მიშო ნელა, აუჩქარებლად უსვამდა მუქი ხისგან დამზადებულ ნიჩბებს. ნავი წყალზე მისრიალებდა. მე უბრალოდ ვიჯექი, ხელში მობილური მეჭირა და ამ ჯადოსნური სანახაობის კადრებს ვაფიქსირებდი. მომწონდა ირგვლივ გამეფებული მდუმარება, ლამაზი პეიზაჟი და წყლის ჩუმი შრიალი. ამ ყველაფრის გამო, აღარც დაღლილობა მიქმნიდა დისკომფორტს და არც სხვა რამ, თუმცა ეს ყველაფერი დროებით. როგორც კი მიშომ ნიჩბებს ხელი აუშვა და ისინი მე მომიყარა, ზღაპარი გამსკდარი საპნის ბუშტის მსგავსად გაუჩინარდა და რეალობის მიწაზე მწარედ დამანარცხა. -ახლა თვითონ მოუსვი, მე ხელები დამეღალა -ჩვენი ტრანსპორტი გაეჩერებინა და უკვე მაჯებს იზელდა ამის თქმისას. -მე უნდა წავიყვანო? -ჰო, მერე? -ჯენტლმენობაზე თუ გსმენია რამე? -გამეცინა. კიდევ კარგი იმ მომენტში არც ერთი ფემინისტი არ მისმენდა, თორემ, სავარაუდოდ ერთ ლუკმადაც არ ვეყოფოდი. -ჯენტლმენი ისეთ ქალებთან ვარ, რომელთაც ჩემი ცოცხლად დამარხვის სურვილი არ უჩნდებათ, როდესაც მხედავენ. მიდი, მოუსვი ნიჩბები -არაფერსაც არ მოვუსვამ -გულზე ხელებდაკრეფილმა ნიშნის მოგებით გავხედე -ნავი ცოტა ხნით გავაჩეროთ და სანახაობით დატკბი აღარაფერი უთქვამს მიშოს. ორივე ნიჩაბი ნავში უხმოდ ჩადო და ზურგით მის კიდეს მიეყრდნო. რამდენიმე წამის განმავლობაში თვალმოუშორებლად უყურებდა მარმარილოს შენობაზე მიშვერილ დახრილ სხივებს, მერე ღრმად ამოისუნთქა, ნავში ზურგით გაწვა და მკითხა: -ოცი წლის განმავლობაში შენდებოდა არა? -სხვადასხვა ვერსიები არსებობს. ზოგ მათგანს თუ დავუჯერებთ, მის აგებას თორმეტი წელი დასჭირდა, თუმცა ტაძარზე გაკეთებული წარწერის მიხედვით, მშენებლობა 1648 წელს უნდა დასრულებულიყო -რეალობაში დანახული კიდევ უფრო ლამაზია -თითქოს საკუთარ თავს უფრო ესაუბრებოდა, ვიდრე მე, მზერა კი ფორთოხლისფერად აელვარებული ცის კაბადონისკენ ჰქონდა მიშვერილი. -ასეა . . . ლეგენდის მიხედვით, ამ ტაძრის აგებაში ჩართულმა თითოეულმა ადამიანმა სასტიკად აგო პასუხი. არქიტექტორები მოკლეს, მუშებს კიდევ მარჯვენა მოაჭრეს, რათა ასეთი ტაძარი სხვაგან ვეღარსად აეგოთ -ეგ კიდევ არაფერი -ცალყბად ჩაეცინა მიშოს -ძველად თურმე ფინიკიაში, დიდგაროვან მამაკაცებს საფლავში თავიანთ ცოლებსაც აყოლებდნენ, იქეთა ცხოვრებაში დასჭირდებათო -მოიცა, მოიცა, ქალებს ცოცხლად მარხავდნენ? -ტანში გამაჟრჟოლა ამ სიტუაციის წარმოდგენაზეც კი. -გაგიმართლა იქ და იმ ეპოქაში რომ არ დაიბადე -მცირეხნიანი პაუზა გააკეთა ამის თქმისას, მერე კი ნავიდან ოდნავ თავწამოწეულმა მითხრა: -ღილები გაქვს გახსნილი, შეიკარი -რა? -მაისურზე -მშვიდად მომიგო მან. როგორც კი სიტუაცია გავიაზრე და მისი სიტყვები ბოლომდე აღვიქვი, სინათლის სიჩქარით დავავლე ხელი ჩემს ზედატანს. აღმოჩნდა, რომ მასზე შემთხვევით ჩახსნილიყო პირველი და მეორე ღილი. მართალია იმ მომენტში ძალიან შემრცხვა, თუმცა ვეცადე გარეგნულად არ შემემჩნია და ორივე სასწრაფოდ შევიკარი. -ჯანდაბა . . . ცოტაც და იმ სვირინგსაც დაინახავდი მკერდის ქვემოთ რომ მაქვს -მკერდის ქვემოთ სვირინგი გაქვს? -გაღიმებულმა, იდაყვებით წამოიწია ნავში -ხომ არ გინდა შეგიფასო? -შენი აუხდენელი ოცნებების სიაში ჩაამატე -წარბები მკაცრად დავქაჩე, თუმცა მერე მივხვდი, რომ ჩემი ბრალი იყო. საერთოდ რამ მაიძულა მეთქვა ამ სვირინგის შესახებ? -ბევრად უფრო საინტერესო ოცნებები მაქვს -ამჯერად მთლიანად წამოდგა მიშო და ნავში ფეხზე დამდგარი გაჩერდა. -ჰოო? მაგალითად? -აშკარად ვაგრძნობინე, რამდენად ყალბი იყო ჩემი დაინტერესება. ამის გაანალიზებისას, ტუჩის კუთხეში ცბიერი ღიმილი შეეპარა მეფარიშვილს. -მაგას არ გეტყვი, თუმცა ზუსტად ვიცი შენი დიდი ხნის ოცნებაა გაიგო, რას ვმალავ ტანსაცმლის შიგნით. მიდი, აღიარე, ნუ გრცხვენია ეს უკვე ბოლო წვეთი იყო ჩემს მოთმინების ფიალაში. მთელი გზა და ის პერიოდი, რაც აგრაში ვიმყოფებოდით, გმირულად ვიტანდი ამ ადამიანის სულელურ კომენტარებს, თუმცა როდესაც მივხვდი, რომ ამდენი რამის უმოქმედოდ „გატარება“ უკვე აღარ გამომდიოდა, ნავში მდგომ მეფარიშვილს, რაც შემეძლო მაგრად ვკარი ორივე ხელი და პირდაპირ წყალში გადავისროლე. ზედაპირზე მისი დაცემისა და ყვირილის ხმა, ყველაზე სასოამოვნო მელოდიასავით მისწვდა მის ყურთასმენას. ვიჯექი და გაბადრული სახით დავცქეროდი მდინარეში ჩაგდებულ სველ მიშოს, ვინც, ჯერ აზრზეც ვერ მოსულიყო რა მოხდა მის თავს. სამწუხაროდ ჩემმა ნატარებამ ძალზედ ცოტა ხანს გასტანა. როგორც კი მეფარიშვილი ნავის ზედაპირს ორივე ხელით ჩაეჭიდა და ბოროტული ღიმილით ამომხედა, მაშინვე მივხვდი, რომ არც ჩემი საქმე იქნებოდა კარგად. აქედან სულ რამდენიმე წამში, ნავიანად ამოვყირავდი და თავადად წყალში მოვადინე ზღართანი. განგებას მადლობას ვწირავდი, რომ ცურვა მაინც ვიცოდი და მიშოს იმედად არ მიწევდა ყოფნა შუა მდინარეში. -შენ სულ გააფრინე?! -გამწარებულმა ლამის ვუკივლე -ჯიბეში ტელეფონი მედო, ხელზე კი საათი მეკეთა! -ნუთუ? -გაღიმებული სახით მოცურდა ჩემთან ახლოს -ეგ შენ იკითხე, თორემ ჩემი ტელეფონიც და საათიც, ორივე წყალგაუმტარია და არაფერი მოუვათ -ახალს მიყიდი! -შენი აუხდენელი ოცნებების სიაში ჩაამატე -ირონიით გაჟღენთილი მზერით გამიმეორა მიშომ ჩემივე სიტყვები და ნავის ზედაპირს ჩაეჭიდა, რათა კვლავ მასში დაბრუნებულიყო. შორიდან ამაყად გვიცქერდა დაისის შუქზე ოქროსფრად აბრჭყვიალებული თაჯ-მაჰალი. მზის მცხუნვარე სხივები ანცად დათამაშებდნენ წყლის ზედაპირზე. კაშკაშა ბურთი ნელ-ნელა იმალებოდა ნაცრისფერ ღრუბლებს მიღმა, მომდევნო ციკლის დაწყებამდე. აგრაში სულ ორი დღე დავყავით და ამ დროის განმავლობაში მართლაც ყველაფერი მოვინახულეთ, რასაც მცირედი ღირებულება მაინც გააჩნდა ტურისტული თვალსაზრისით. დარჩენილი დღეები, კუნძული გოას სამხრეთ ნაწილში უნდა გაგვეტარებინა, სადაც ჩრდილოეთთან შედარებით ბევრად უფრო წყნარი გარემო იყო და სანაპირო ზოლიც რეგულარულად იწმინდებოდა. კუნძულზე ჩვენი ჩასვლის დღე, ზუსტად „ჰოლის“ ემთხვეოდა. მართალია, გოაზე ამ დღესასწაულს ისე აქტიურად და ზარ-ზეიმით არ აღნიშნავდნენ, როგორც ინდოეთის დიდ ქალაქებში, თუმცა საზეიმო განწყობა მაინც აშკარად იგრძნობოდა. „ჰოლით“ ნაკლებად დაინტერესებული ადამიანების მსგავსად, არც მიშოს გასჩენია სურვილი მის აღსანიშნ ღონისძიებებს დასწრებოდა, ან ქუჩაში გასულიყო. სწორედ ამიტომ, დაეძინა თუ არა საღამოს, საკუთარ ნომერში, სანაპიროზე ცურვისგან დაღლილს, მაშინვე გავიხადე ჩემი ლაჟვარდისფერი საცურაო კოსტიუმი, ტანზე ჭრელი, თეძოებთან ჩახსნილი სარაფანი გადავიცვი და კუნძულის ყველაზე ცნობილ –პალოლემის ღია სანაპიროს მივაშურე. ბინდდებოდა. პალმები, რბილი ქვიშა, ქოქოსის ტყე და ფირუზისფერი ზღვა სწორედ ის იყო, რაც იმ მომენტში, ჩემს სულზე ჭრილობაზე დადებული უებარი მალამოსავით იმოქმედებდა. იქაურობა ნამდვილ ტროპიკულ სამოთხეს წააგავდა, რასაც ფერების ფესტივალის ხალისიანი განწყობა კიდევ უფრო მეტ მომხიბვლელობას სძენდა. თივით გადახურულ ბუნგალოში „ზღვის ბრიზი“ შევუკვეთე, ცოტათი გასაგრილებლად. ჯიბეში წინა დღით, ღია ბაზრობაზე შეძენილი ყვითელი, წითელი და იასამნისფერი საღებავები მედო, ფესტივალისთვის. სანაპირო ზოლზე სიცოცხლე ჩქეფდა. ირგვლივ ყველაზე მეტად, მაინც რუსი ტურისტების სიმრავლე შეიმჩნეოდა, რომელთაგან ზოგიერთი მარტო, ხოლო ზოგიერთი ოჯახთან ერთად ჩამოსულიყო დასასვენებლად. ბუნგალოებისგან მოშორებით, თივისსახურავიან, ფერადი ნათურებით მორთულ ფანჩატურში, ხუთიოდე ადამიანს დიდ, ხმის გამაძლიერებელში ჩაერთოთ მუსიკა, ერთმანეთის სახესა და ტანსაცმელს, სხვადასხვა ფერის საღებავებში სვრიდნენ, ცეკვავდნენ, პლასტმასის ჭიქებიდან რაღაცას სვამდნენ და მხიარულად ერთობოდნენ. ერთი შეხედვითაც კი ეტყობოდათ, რომ ტურისტები იყვნენ და არა –ადგილობრივები. მათგან ორი ახალგაზრდა მამაკაცი იყო, ორი ქალი, ერთიც კიდევ თინეიჯერი გოგონა, რომელიც ზღვისფერ საცურაო კოსტიუმში გამოწყობილი, ყველაზე ლამაზად და მოხდენილად ცეკვავდა Master KG - Jerusalema -ს ფონზე. მათ შემხედვარეს, უზარმაზარი სურვილი გამიჩნდა აქ მეგობრებთან ერთად ვყოფილიყავი და უამრავი დაუვიწყარი მომენტი შემეგროვებინა ინდოეთის ეგზოტიკურ სამყაროში. ფიქრებში გართულს, თითქოს შორიდან ჩამესმა დახლის მოპირდაპირე მხარეს მდგომი ბარმენის ხმა. მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდეგ გამოვერკვიე და გავაცნობიერე, რომ ჩემთან ცდილობდა საუბარს, თანაც საკმაოდ დახვეწილი ინგლისურით. -ხომ არ გინდა შეუერთდე? -ინტერესითა და ოდნავი ღიმილით შემომყურებდა, თან თითით ფანჩატურისკენ მანიშნებდა. უცხო გარეგნობა ჰქონდა. ცალი თვალით შეხედვაც კი საკმარისი იყო იმის გასაგებად, რომ ინდოელი არ გახლდათ. მისი მუქი თვალებით, შოკოლადისფრად გარუჯული კანითა და იერით თუ ვიმსჯელებდით, წარმოშობით მექსიკიდან უნდა ყოფილიყო ან სამხრეთ ამერიკის რომელიმე ქვეყნიდან. სხეულით ნამდვილ მალიბუს მაშველს ჰგავდა, ხოლო გამოხედვა ისეთი ჰქონდა, ძალზედ ადვილი სათქმელი იყო, რომ გამოუსწორებელ მექალთანესთან მქონდა საქმე. -სიამოვნებით, მაგრამ მათგან არავის ვიცნობ -ჩემი მეგობრები არიან, ავსტრალიიდან -ხის დახლს ორივე მკლავით ჩამოეყრდნო და მაცდურად შემომცინა. სწორედ მაშინ დავაკვირდი მის ყელზე, შავი ტროსით დაკიდებულ კულონს, ნიანგის კბილს რომ წააგავდა. -ანუ აქ ერთად ისვენებთ -ისინი ისვენებენ, მე კი პარალელურად ვმუშაობ კიდეც, რადგან მათსავით მდიდარი არ ვარ და მინდა ხარჯებისთვის თანხა სხვისი დახმარების გარეშე მეყოს -დამოუკიდებლობა ყოველთვის კარგია -გულწრფელად მოვუწონე არჩევანი, თან დეკორატიულად გაფორმებული ჩემი კოქტეილიც მოვსვი. მეგონა ამით ჩვენ შორის სიტყვიერი კომუნიკაცია უკვე დამთავრებული იყო, მაგრამ საუბარი მისი ინიციატივით გაგრძელდა: -ჩემი ცვლა ნახევარ საათში სრულდება. მერე ვაპირებ მეგობრებთან ერთად ჰოლი აღვნიშნო. თუ გინდა ჩემთან ერთად წამოდი შემოთავაზებამ სიამოვნებისგან გამაღიმა. ჰოლის დღესასწაულის აღნიშვნა მეც ძალიან მინდოდა, თუმცა სრულიად უცხო მიწაზე, სრულიად უცხო ხალხში, ამის გაკეთება არც ისე უსაფრთხო მეჩვენებოდა. ბავშვობიდან ასეთი ვიყავი –ახლადგაცნობილ ადამიანს მუდამ ეჭვის თვალით ვუყურებდი ხოლმე, მანამ, სანამ მასში რაღაც ისეთს არ დავინახავდი, რაც თავს უსაფრთხოდ მაგრძნობინებდა. -მადლობა მოპატიჟებისთვის, მაგრამ სჯობს თავი შევიკავო -რატომ? -გაკვირვება ჩანდა მის მზერაში. როგორც ეტყობოდა, ქალის მხრიდან უარი ის ხილი იყო, რომელიც აქამდე არასოდეს გაესინჯა. -არანაირი გარანტია არ მაქვს იმისა, რომ არ მომიტაცებთ და ტრეფიკინგში არ ჩამაბამთ, მერე კი ვინმე მრავალცოლიან, ბებერ შეიხს არ მიუყვანთ ჩემს თავს საჩუქრად -შენ რა, ხუმრობ? -რა თქმა უნდა ვხუმრობ -გამეცინა -თუმცა ფილმებში ასეთი რამ ხშირად მინახავს და სჯობს ფრთხილად ვიყო, სანამ ვინმეს, სადმე გაყოლაზე მივცემ თანხმობას ბარმენმა ჯერ დაკვირვებით მათვალიერა, მერე კი თავი ღიმილით გადააქნია და ხელი გამომიწოდა. -მე რეიმონდი მქვია -მარიტა -მის ხელს, მაშინვე შევაგებე საკუთარი. ლამაზი თითები ჰქონდა. ზუსტად ისეთი გრძელი და მოვლილი, როგორც გამოცდილ პიანისტს. -კარგი მარიტა, შენ მე არ მიცნობ და შესაბამისად, არც ის იცი რისი გამეკთებელი ვარ, თუმცა უფლებას გაძლევ სურათი გადამიღო და შენს რომელიმე მეგობარს გაუგზავნო წარწერით – „თუკი ხვალ დილამდე შინ არ დავბრუნდი, პოლიციაში ამ ადამიანის ფოტო მიიტანე და ჩემ ტრეფიკინგში ჩაბმაში დასდე ბრალი.“ გამამხიარულა მისმა სიტყვებმა. საკმაოდ პოზიტიური ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებდა, რომელსაც ცხოვრების თითოეული დღით ტკბობა ჰქონდა მიზნად დასახული. თავისუფლების მოყვარულ ფრინველს მაგონებდა, ვისთვისაც ლაღად ფრენა მართლაც ბევრს ნიშნავდა და თავისი არსებობაც სწორედ ამაზე ჰქონდა აწყობილი. -მინდა გითხრა, რომ ადამიანის დარწმუნების ნიჭი ნამდვილად გაქვს -თავადაც ვერ გავიაზრე ისე უეცრად მივიღე მისი მოპატიჟება, თუმცა ეს არც მინანია. ჯდომასა და იმის ლოდინს, თუ როდის გაიღვიძებდა მიშო, აშკარად ჯობდა თავად მეპოვა დროის მოსაკლავი საშუალება და უკან დახევას არ ვაპირებდი. -ეს როგორც თანხმობა ისე გავიგო? -მუქი ფერის თვალებში თითქოს მზის სხივები ჩაუდგა და ისე გამიღიმა, რამდენიმე წამით თვალი ვერც მოვწყვიტე. -ჰო თანხმობას ნიშნავს. დაგელოდები სანამ შენი ცვლა დასრულდება, მანამდე კი კოქტეილს დავლევ -გონივრული გადაწყვეტილება მიიღე -ანუ არ ვინანებ? –„ზღვის ბრიზი“ მოვსვი, სკამის საზურგეს მივეყრდენი და ისე შევხედე. მსიამოვნებდა იმის დანახვა, თუ როგორ აჩნდებოდა ფოსო მარჯვენა ლოყაზე, ჩემი სიტყვებისგან მოგვრილი ღიმილისას. -ერთადერთი, რასაც ინანებ ისაა, რომ უფრო ადრე არ დამთანხმდი -თავდაჯერებით აღსავსემ მაცნობა. -ამას დღის ბოლოს გავიგებთ -კარგი, მანამდე მოდი ჩემს ყველაზე მოთხოვნად კოქტეილს გაგასინჯებ. რა თქმა უნდა, მე გეპატიჟები . . . მთელი ის ნახევარი საათი, რაც რეიმონდის ცვლის დასრულებამდე იყო დარჩენილი, მასთან საუბარში გავატარე. უნდა მეღიარებინა, საკმაოდ საინტერესო მოსაუბრე იყო და ისეთ ადამიანთა რიცხვს მიეკუთვნებოდა, ვის გვერდითაც წუთითაც არ მოიწყენდი. როგორც დამპირდა, არც მის წინადადებაზე დათანხმება მინანია. რეიმონდსა და მის მეგობრებს, თავიდანვე იდეალურად შევეწყვე. როგორც აღმოჩნდა მათგან ორნი –რებეკა და რენესმე, ტყუპი დები იყვნენ. ორნიც კიდევ ძმები, სახელად ჩარლი და მაქსი, ხოლო თინეიჯერი გოგონა, ვისაც სარა ერქვა, დების ახლო მეგობარი გახლდათ, სიდნეიდან. უნდა ითქვას, საკმაოდ გვიანობამდე ვსაუბრობდით, ალკოჰოლურ სასმელებს სვამდით და ერთიანად სხვადასხვა ფერის საღებავებში ამოსვრილები, სამახსოვრო ფოტოებს ვიღებდით, ზღვის ნაპირზე დანთებულ კოცონთან. რეიმონდმა ერთხელ გიტარაზეც დაუკრა, მე კი თვალმოუშორებლად შევყურებდი და იშვიათად თუ გავხედავდი გოგონებს, რომლებიც მის დაკრულ მშვიდ სიმღერაზე, ისეთ ნაზ საცეკვაო მოძრაობებს ასრულებდნენ, გეგონებოდათ, ხის ტოტები მსუბუქი ნიავის ფონზე ირხევიანო. მიშოს ზარებს შეგნებულად არ ვპასუხობდი. არც შეტყობინებებს. ჩემგან ამგვარი საქციელი გამორიცხული იქნებოდა, რომ არა ალკოჰოლის გადაჭარბებული დოზა ორგანიზმში, რაც ისეთი რამების გაკეთებისკენ მიბიძგებდა, რასაც აქამდე არასდროს ვიზამდი. ღამის ორი საათი რომ შესრულდა, მე და რეიმონდი სანაპიროზე, დანარჩენებიგან შორს განვმარტოვდით და სანაპიროსთან იმდენად ახლოს დავიწყეთ სეირნობა, რომ ნაპირზე მოხეთქებული ტალღები ორივეს ფეხებს გვისველებდა. რამდენიმე წუთის განმავლობაში ჩუმად მივდიოდით და ასევე ჩუმად ვსვამდით ჩვენ-ჩვენი ლუდის ბოთლებიდან. ლამაზი ღამე იდგა. ქვიშა საოცრად რბილი იყო, ტალღების ქაფი კი ისე ანათებდა, თითქოს თან მარგალიტის მძივები მოჰყვებაო. ცაზე უხვად კიაფობდნენ ვერცხლისფრად მანათობელი ვარსკვლავები, ხოლო თბილი სიო, საამოდ უბერავდა ზღვიდან ხმელეთისკენ და მხრებზე ჩამოშლილ თმასაც ნაზად მირხევდა. -არ გინდა სახიდან საღებავი მოვიშოროთ? -მკითხა რეიმონდმა, რომელსაც უკვე მოესწრო თავისი ბოთლის ნაევრამდე დაყვანა. ბიჭს სახე –წითელ, ყვითელ და ლურჯ ფერებში ჰქონდა მოსვრილი, თუმცა ეს მის ვიზუალურ ეფექტებს მაინც ვერაფერს აკლებდა. -არა, არ მინდა. მთელი აზარტი იმაშია, რომ ფერები რაც შეიძლება დიდხანს უნდა დარჩეს შენ კანზე -კარგი გამოვიდა დღევანდელი დღე -საუბრის თემა შეცვალა. სანაპირო ზოლზე კვლავ გაუჩერებლად ვსეირნობდით და ყველაზე მეტად ის გვსიამოვნებდა, რომ ხალხის ნაკადი საგრძნობლად იყო შემცირებული. -ნამდვილად . . . მომეწონა შენი მეგობრები -და მე? -რა შენ? -მსუბუქად გამეღიმა, რადგან მივხვდი საითკენაც უმიზნებდა. -მე არ მოგეწონე? -სასტუმროში უნდა დავბრუნდე, უკვე ძალიან გვიანია -პასუხი შეგნებულად არ გავეცი. რატომღაც მსიამოვნებდა მისი ინტრიგაში დატოვება. -თუ გინდა მიგაცილებ . . . ან შეგვიძლია . . . -აღარ დაასრულო -არ გამჭირვებია მივმხვდარიყავი, როგორი იქნებოდა ამ წინადადების ბოლო ნაწილი და მაშინვე გავაჩუმე -ზუსტად ვიცი, მინიმუმ ორმოცდაათ ქვეყანაში მაინც ხარ ნამყოფი და უამრავი საყვარელი გყავს გაჩენილი, რომელთა უმეტესობას, მომდევნო ქვეყანაში გადაფრენისთანავე ივიწყებდი. მინდა ეს ღამე სხვა რამით დამამახსოვრდეს და არა იმით, რასაც ირიბად მიმანიშნებ შევამჩნიე ჩემმა პასუხმა დიდად ვერ აღაფრთოვანა, მაგრამ აღარც წინააღმდეგობა გაუწევია. ეტყობოდა ცოტათი გაკვირვებულიც იყო და მაშინ საბოლოოდ დავრწმუნდი, რომ ქალისგან უარი მისთვის ძალზედ უცხო რამ იყო. ვერ ვიტყვი არ მომწონდა-მეთქი. პირიქით, საუბრის მანერით, ხასიათითა და ხმითაც კი საშინლად მიზიდავდა, თუმცა მაშინ, როდესაც რამდენიმე დღეში თავის ქვეყანაში უნდა დაბრუნებულიყო, მე კი ჩემსაში, არაფერს ჰქონდა აზრი. დისტანციურ ურთიერთობებსაც მუდამ ერთ დიდ სისულელედ ვთვლიდი და არც ერთჯერადი სექსი ჯდებოდა ჩემს ხასიათში. ჯობდა ყველაფერი ისე დამეტოვებინა, როგორც იყო და რეიმონდის მაცდური ღიმილი მხოლოდ ჩემს წარმოსახვებში შემომენახა. მიუხედად იმედგაცრუებისა, ჩემ სასტუმრომდე მიცილებაზე, ინიციატივა მაინც საკუთარ თავზე აიღო. ჯერ უკან დავბრუნდით, რათა დანარჩენებთან გამომშვიდობება შემძლებოდა. სარას მეილიც კი დავუტოვე, რათა ერთად გადაღებული ფოტოები სწორედ იქ გამოეგზავნა ჩემთვის, წამოსვლის წინ მაგრად გადავეხვიე და ამის შემდეგ, მე და რეიმონდმა უკვე მარტოებმა გავაგრძელეთ გზა სასტუმროსკენ. იქამდე დაახლოებით ათწუთიანი ფეხით სავალი გზა იყო, რის დაფარვასაც, ნელი სიარულის გამო ჩვეულებრივზე უფრო დიდი დრო მოვანდომეთ. სასტუმროს შიდა ეზო, ერთიანად პატარა, ოქროსფერი ნათურებით რომ გაენათებინათ, ცარიელი დამიხვდა. „ალბათ ერთადერთი ვარ ამ სასტუმროს დამსვენებელთაგან, ვისაც ჯერ კიდე არ სძინავს-მეთქი“ -გავიფიქრე და რეიმონდს მადლიერებით სავსე თვალებით მივუტრიალდი. -ესეც ასე, მოვედით -ჰო, ვხედავ -ოდნავ უხასიათო მომეჩვენა მისი ტონი. -გმადლობ რომ მომაცილე. ამ დღისთვისაც გმადლობ -იქნებ მომავალ ზაფხულს კიდევ ჩამოხვიდე? -არა მგონია -სევდიანად გამეღიმა -თუმცა დავიწყებით არც შენ დამავიწყდები და არც შენი მეგობრები -მპირდები? -გაეცინა. -გპირდები რეიმონდმა გარკვეული დროით თვალმოუშორებლად მიყურა. ადვილი მისახვედრი იყო რაღაც ისეთის თქმას, ან გაკეთებას აპირებდა, რასაც ჯერ ვერ ვხვდებოდი. არც შევმცდარვარ. როგორც კი ბიჭი ერთი ნაბიჯით მომიახლოვდა, სახეზე ხელის გული დამადო და ჩემკენ გადმოიხარა, ყველაფერს წამებში აეხადა ფარდა და კოცნისგან თავის ასარიდებლად, ინსტიქტურად დავიხიე უკან., -არ გინდა . . . -ეს ხომ მხოლოდ უბრალო კოცნაა მარიტა? -ისევ ისე მომაჯადოებლად მიღიმოდა. როგორც ჩანდა, ეს გახლდათ მისი მთავარი იარაღი, რითაც ქალებს თავბრუს ახვევდა. -ვიცი რაც არის -ვეცადე რაც შემეძლო თავაზიანი ვყოფილიყავი -მაგრამ ჩემთვის კოცნა გაცილებით უფრო მეტს ნიშნავს, ვიდრე უბრალო სიამოვნებისთვის გადადგმული ნაბიჯი -სასტიკი ხარ -კვლავ იღიმოდა, თუმცა მის ამ ღიმილში, ერთი პროცენტიც კი აღარ იყო გულწრფელი. -კიდევ ერთხელ გმადლობ რეიმონდ -ვინაიდან ჩემზე მაღალი იყო, ფეხის წვერებზე ავიწიე და დამშვიდობების ნიშნად ლოყის იმ ნაწილზე ვაკოცე, სადაც სადღესასწაულო საღებავი არ ჰქონდა მოცხებული. ხვალ ახალი დღე გათენდებოდა, სადავ არც რეიმონდი იქნებოდა და მით უმეტეს, არც მისი მეგობრები, თუმცა ასეც მერჩივნა. რა თქმა უნდა, შეგვეძლო ერთმანეთი სოციალურ ქსელებში დაგვემატებინა, ან საკონტაქტო ნომრები გაგვეცვალა, თუმცა ასეთ შემთხვევაში ყველაფერი შემდეგი სცენარით განვითარდებოდა –ერთხელ დავურეკავდით, ერთხელ მივწერდით და მორჩა. მე კი არ მინდოდა გოაზე გატარებული ეს ლამაზი ღამე ამდენად გაუფერულებულიყო ორივე ჩვენთაგანისთვის. სასტუმროში ისე ჩუმად შევედი, თითქოს რესეფშენში უზარმაზარ, ავ ძაღლს ეძინა და მისი გაღვიძების მეშინოდა. ტელეფონში იმდენი გამოტოვებული ზარი მქონდა, მთელი დღის განმავლობაშიც კი ვერ დავითვლიდი, თუმცა ახლა იმდენად მეძინებოდა, ამისთვის ზედმეტი ყურადღება არ მიმიქცევია. ვიმედოვნებდი მიშოსთან შეხვედრის გარეშე მივაღწევდი ჩემს ნომრამდე და იმ ღამით მშვიდად დავიძინებდი, თუმცა მფარველი ვარსკვლავი, გონებაში ასჯერ მაინც დავწყევლე, როდესაც ლიფტიდან გამოსულს, პირდაპირ აქეთ-იქით მოუსვენრად მოძრავი ფიგურა მომხვდა თვალში, ჩემი სართულის დერეფანში. როგორც კი ლიფტის კარის ხმა გაიგო და თავადაც შემამჩნია, ჩემს კარს გულხელდაკრეფილი, ცალი ქუსლით მიეყრდნო. გამომეტყველებაზეც კი ეტყობოდა, ზუსტად მე რომ ვიყავი მისი იქ ყოფნის მიზეზი. -როგორც იქნა ჩემმა მოსიარულე ცისარტყელამ დამდო პატივი და დაბრუნდა -სარკაზმთან ერთად, ბრაზიც ამოვიკითხე მეფარიშვილის ხმაში. მართალია გაცეცხლებული იყო, თუმცა სახეზე განზრახ არ იმჩნევდა შინაგან განწყობას. -რა იყო, აქ მელოდებოდი? -არა, აივნიდან დავინახე შენი რომანტიული შემოსვლა -კარს მოშორდა და ამჯერად ჩემთან ახლოს მოვიდა -მგონი შენი ტელეფონის მდინარეში ბანაობის შემდეგ, მეორე იმისთვის იყიდე, რომ თუ ვინმე დაგირეკავს უპასუხო ხოლმე -პასუხის გასაცემად არ მეცალა -ვცადე ზურგი მექცია, თუმცა მარჯვენა მკლავში ხელი ისე საიმედოდ ჩამავლო, წასვლის ყოველგვარი გზა მომისპო. -ნუ მეთამაშები მარიტა! -ბრაზით ელავდნენ მეფარიშვილის ქარვისფერი თვალები, თუმცა ჩემს სისხლში ალკოჰოლის იმხელა დოზა ჩქეფდა, ესეც კი ვერ მაშინებდა. -შენ კი თავს ნუ მაბეზრებ . . . ხელი გამიშვი! -შეგახსენო აქ რისთვის ხარ ჩამოსული? ვფიქრობ სანამ სადმე წასვლა ან ვიღაც მაჩოსთან ერთად ლაჟვარდოვანი ღამის გატარება მოგინდება, მანამდე მე უნდა მკითხო აზრი! დროა ფრთები მოიხსნა, რადგან სანამ სამსახურეობრივი მოვალეობის შესრულების პროცესში ხარ, ჩემი ნებართვის გარეშე ვეღარსად გაფრინდები -გეძინა მიშო! მძინარე ადამიანისგან ნებართვას ვერ ავიღებდი -რომ გირეკავდი მაშინაც მეძინა? რატომ არ პასუხობდი ჩემს ზარებს? -ტელეფონი უხმო რეჟიმზე მქონდა გადაყვანილი -ჭკვიანი გოგო ხარ, მაგრამ ისე იტყუები, პატარა ბავშვიც არ დაგიჯერებს -არ ვიტყუები -კიდევ ერთხელ ვიცრუე, თუმცა ამ ტყუილს იმაზე მოკლე ფეხები ჰქონდა, ვიდრე ყველა სხვა დანარჩენს. როგორც კი მიშომ ჯიბიდან მობილური ამოაცურა, ჩემს ნომერზე დარეკა და დერეფანი ზუზუნა ხმამ მოიცვა, მაშინვე აეხადა ფარდა იმ სიცრუეს, რაც თავის გადასარჩენად მოვიგონე. -ესეც ასე პინოქიო, ახლა რას მეტყვი? ენა ჩამივარდა. საკუთარი თავზე სასტიკად გავბრაზდი იმის გამო, რომ მიშოს ზარები დავაიგნორე, იმდენად დიდი ძალაუფლება ჰქონდა, მისი ზუსტად ორწუთიანი საუბარიც კმაროდა ჩემს მენეჯერთან, რათა სამსახურიდან გავეთავისუფლებინე. ესეც რომ არ ყოფილიყო, ძალზედ არაპროფესიონალურად და უპასუხისმგებლოდ ვიყავი მოქცეული, ამიტომ, ცხოვრებაში პირველად გადავწყვიტე მეფარიშვილისთვის პატიება მეთხოვა: -კარგი მიშო, ბოდიშს გიხდი, დამნაშავე ვარ -ჰო ხარ, მაგრამ მხოლოდ ჩემთან არა -ჩემდა გასაკვირად, მკაცრი გამომეტყველება სწრაფად შეეცვალა მშვიდი გამოხედვით. -რას გულისხმობ? -იმას, რაც იმ გარუჯული მაჩოს მიმართ დააშავე, აქამდე რომ მოგაცილა -სახე გაუმხიარულდა ამის თქმისას -საბრალომ ამდენი დრო მხოლოდ იმიტომ დაგითმო, რომ ბოლოს კოცნაც არ გეღირსებინა? -ეგ უკვე შენ აღარ გეხება -წარბშეკრულმა მივუგე. როგორც ჩანდა, თავისი ნომრის აივნიდან, ჩემი და რეიმონდის გამომშვიდობების სცენაც დაენახა და ამ ყველაფერსაც სწორედ ამიტომ ამბობდა -შენის ნებართვით, ჩემს ნომერში შევალ -მიდი, ოღონდ დაიმახსოვრე –ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც შენი თავხედური საქციელის გამო სამსახურს არ გაკარგვინებ ისაა, რომ ჩემი მიზეზით ახალი ტელეფონის ყიდვა მოგიწია. კიდევ ერთი ასეთი შეცდომა და ჩათვალე წასულია შენი საქმე, პატარა მარიტა -ეგრე ნუ მეძახი, შენზე მხოლოდ სამი წლით ვარ უმცროსი! -სამაგიეროდ, ტვინით ხარ გაცილებით პატარა . . . შემდეგში გააანალიზე, რომ სამსახური ძალიან გჭირდება და მხოლოდ იმდენი უნდა იბლატაო, რამდენი ნულიც შენს ქონებას აქვს მიწერილი. ჩემი კეთილი რჩევა იქნება, ნუ დარბიხარ მაშინ, როდესაც ძლივს დადიხარ ამის თქმა იყო და თავისი ნომრის კარში ისე გაუჩინარდა, სიტყვის თქმაც აღარ დამაცადა. მოცემულ მომენტში კიდევ ერთხელ ვიგრძენი ბრაზი მიშოს მიმართ. ნებით თუ უნებლიედ, ყოველთვის მდიდრების უპირატესობაზე უსვამდა ხაზს, მე კი შედარებით დაბალ ღობედ, ან პროლეტარად გამოვყავდი, რადგან მის მსგავსად, წელიწადში ათჯერ არ შემეძლო სამოგზაუროდ წასვლა და ძვირადღირებული მანქანების ცხვირსახოცებივით ცვლა. მიუხედავად მეფარიშვილის ამგვარი დამოკიდებულებისა, კომპლექსები არასდროს მაწუხებდა და არც მასზე დაბალ საფეხურზე მდგომად მივიჩნევდი საკუთარ თავს. ჩემთვის ადამიანობა იმით ინსაზღვრებოდა, იყო თუ არა კონკრეტული პიროვნების სხეულში ლამაზი სული და არა იმით, იდო თუ არა ამ ადამიანის ჯიბეში ფულით გატენილი საფულე. ყველაფრისდა მიუხედავად, იმ ღამით, განვლილი დღით უზომოდ კმაყოფილი ვიწექი, ზღვისფერი თეთრეულით გაწყობილ ჩემს ფუმფულა საწოლში და თვალწინ კვლავ რეიმონდის მაცდური ღიმილი მედგა. აივნის ღია კარიდან მონაბერ სიოს, ზღვის მარილიანი სურნელი მოჰქონდა, თან თეთრ, გამჭვირვალე ფარდებს ნაზად აფრიალებდა. ცაზე კვლავ უამრავი სხვადასხვა ზომის ვარსკვლავი იყო მიბნეული, მე კი მათ ციმციმზე დაკვირვებისას, ნელ-ნელა მეპარებოდა ძილისპირულის მოთენთილობა. * * * * მომდევნო დღეები, მთლიანად მიშოსთან ერთად გავატარე. მეტად აღარავინ გამიცნია ისეთი, ვისთან ერთადაც ისეთივე სასიამოვნო მომენტებს შევაგროვებდი, როგორც რეიმონდთან და მის მეგობრებთან. მიუხედავად დროის სიმცირისა, უამრავი რამის ნახვა მოვასწარი ჩემს VIP-კლიენტთან ერთად. გადავიყვანე ჩრდილოეთ გოაზე და ვესტუმრეთ ბაგას, რომელიც ყველაზე ცნობილ კურორტად ითვლებოდა იმ მხარეში, ახალგაზრდული გართობის მხრივ. კურორტზე თავმოყრილიყო უამრავი ღამის კლუბი, დისკოთეკა და სადღეღამისო ბარები. ყველაზე კარგი ის გახლდათ, რომ ჩვენი იქ ყოფნის პერიოდი უცხოელი დიჯეების ერთკვირიან ფესტივალს დამთხვეოდა და მიუხედავად იმისა, რომ ბილეთი საკმაოდ ძვირი ღირდა, მიშომ პატივი დამდო და ამ ფესტივალსაც ჩემთან ერთად დაესწრო. ალბათ მეხსიერებაში სამუდამოდ დამელექებოდა ის გრანდიოზული ფეიერვერკების შოუ, რომელიც საღამოს ბოლოს გამოჩნდა ცაზე. ტურისტებიდან თითოეულ მათგანს, ხელში პროფესიონალი, თუ ტელეფონის კამერები ჰქონდათ მომარჯვებული და ყველაფერს ზედმიწევნით აფიქსირებდნენ. მახსოვს, ჩემს გვერდით მდგომმა გოგონამ ისიც კი თქვა, მხოლოდ ეს ფეიერკვერკები დაახლოებით ნახევარი მილიონი დაჯდებოდაო და როცა ათასფრად აბრჭყვიალებულ ცას ვუყურებდი, მის ამ მოსაზრებაში თავადაც ვრწმუნდებოდი. კუნძულის სამხრეთ ნაწილში დაბრუნების შემდეგ, მიშომ ერთი ადგილი აღმოაჩინა, რომელიც ჩვენთვის უკვე ცნობილ პალოლემის სანაპიროზე მდებარეობდა, მაგრამ ამასთანავე, მნიშვნელოვნად განსხვავდებოდა მისგან. სანაპირო ზოლის ამ მონაკვეთს, ადგილობრივები პატნემად მოიხსენიებდნენ. იქაურობა მართლაც რომ იდეალური იყო სპორტისა და მედიტაციის მოყვარულთათვის, თანაც ჩვენი სასტუმროდან დაახლოებით ორ კილომეტრში მდებარეობდა. სწორედ ამიტომ, მეფარიშვილი ორი დღის განმავლობაში მაიძულებდა ადრიან დილით, სწორედ მასთან ერთად მერბინა ამ სანაპიროზე. მიუხედავად იმისა, რომ სპორტისადმი არც თავად მქონდა ცუდი დამოკიდებულება, სისხამ დილით ადგომა და სირბილი მაინც ის იყო, რაც ჭირივით მეზიზღებოდა და ამის გამო დაღლილობა მთელი დღის განმავლობაში მიმყვებოდა ხოლმე. პატნემის სანაპიროს მთელი მომხიბვლელობა იმაში ვლინდებოდა, რომ იგი ყურეში გახლდათ შეჭრილი და კლდოვანი იყო. ყურის შემოგარენი მწვანე საფარის დანაკლისს ნამდვილად არ განიცდიდა. აქ მრავლად იყვნენ პალმის ხეები და ფიჭვის კორომები, კაფეები მზისგან დამცავი ქოლგებითა და სავარძლებით. თევზაობის მოყვარულთათვის შესაძლებელი იყო ნავის დაქირავებაც. აგრეთვე ხელსაყრელი პირობები იყო შექმნილი წყლის სპორტის მოყვარულთათვის, რომელთა უმეტესობაც, საკუთარ აღჭურვილობას ახლომდებარე პალოლემის სანაპიროზე ქირაობდა. ყოველი ვარჯიშის შემდეგ, მე და მიშო, მის მიერ ამოჩემებულ ადგილას ვბანაობდით ხოლმე. მახსოვს, ძალიან ლამაზი იყო იქაურობა –მშვიდი, წყნარი, კდლოვანი და ხალხის სიმრავლეს მოკლებული, განსაკუთრებით დილის საათებში. მიუხედავად იმისა, რომ ერთად ამდენად დიდ დროს ვატარებდით, მაინც ისეთი შთაბეჭდილება მრჩებოდა, თითქოს უბრალოდ ერთ სივრცეში მბრუნავი ორი პლანეტა ვიყავით, რომელთაც ერთმანეთთან სრულიად არაფერი ჰქონდათ საერთო. საუბრით მხოლოდ აუცილებელზე ვსაუბრობდით– ძირითადად იმაზე, რაც ამ კუნძულის შესახებ უნდა სცოდნოდა და რაც თავადაც დააინტერესებდა. ბოლო პერიოდში უხასიათობასაც ვამჩნევდი, მიუხედავად იმისა, რომ ამის შენიღბვას მაქსიმალური ძალებით ცდილობდა. მახოვს, ერთხელ, ბანაობის შემდეგ, როდესაც წყლიდან ამოწვერილ უზარმაზარ ქვაზე ვიყავი მიწოლილი, თავადაც გვერდით მომიჯდა, სველ თმაზე ორივე ხელი გადაისვა და ზღვას ისეთი სახით გახედა, თითქოს ამ სილამაზეს უკანასკნელად აკვირდებაო. -ყველაფერი ტყუილია -თქვა ისეთი სერიოზული ტონით, რომელიც აქამდე მისგან არასდროს გამეგონა. სახეზე შევხედე. თვალები სევდითა და ტკივილით ჰქონდა სავსე. სრულიად სხვანაირი მიშო იყო მაშინ ჩემს გვერდით და ეს იმაზე მეტად მეუცნაურა, ვიდრე ციდან წამოსული თოვლის ფიფქების დანახვა მეცუნაურებოდა, შუა აგვისტოში. -რა არის ტყუილი? -მკერდზე ხელის გულები ისე ოსტატურად დავილაგე, აშკარად ვერავინ მიხვდებოდა მისი სიახლოვის გამო რომ ვცდილობდი ჩემი საცურაო კოსტიუმი ნაკლებად გამომწვევად მოსახვედრი ყოფილიყო თვალში. -ცხოვრება . . . ადამიანის საქციელი, მისი სიტყვები -გვერდულად გამომხედა როგორც კი ეს თქვა -შენ არასდროს ყოფილხარ ყალბი? -მგონი ხანდახან იძულებულები ვართ ყალბები ვიყოთ, მაგრამ მე ჯერ არ მქონია სიტუაცია, როდესაც ეს დამჭირვებია -თუკი ეგრეა, გაგიმართლა -ფართოდ გამიღიმა. ალბათ თვითონაც ხვდებოდა, რომ წარმოდგენაც არ მქონდა რაზე საუბრობდა, ან რას გულისხმობდა თავის სიტყვებში. -რა გჭირს? რამე ცხოვრებისეული ფილმი ნახე გუშინ და იმან ჩაგაფიქრა? -მსგავსი არაფერი -ეს საუბარი შენსას არ ჰგავს -არც მე ვგავარ ჩემს თავს -თვალი ჩამიკრა მიშომ, ქვაზე ფეხის გულებით დადგა და სანამ კიდევ რამის თქმას მოვასწრებდი, კვლავ აქაფებულ ტალღებში გადაეშვა, პირდაპირ თავით . . . თბილი, ოქროსფერი დღეები ერთმანეთს მისდევდა. ყველაზე მეტად, რაც გოაზე მომწონდა, ეს მზის ჩასვლის ყურება გახლდათ. აქამდე უამრავ საზღვაო კურორტზე ვიყავი ნამყოფი, მალდივებიდან დაწყებული, მარმარისით, სანტორინითა და ბალით დამთავრებული, თუმცა აქაური მზის ჩასვლა, სულ სხვანაირად მომნუსხველი ჩანდა და ბოლომდე თავადაც ვერ ვხვდებოდი, კონკრეტულად რა ჰქონდა ამ კუნძულს ასეთი მიმზიდველი. გული მწყდებოდა, რომ მომდევნო დღის შუა დღე ხანს, უკვე თვითმფრინავში ვიჯდებოდი და ინდოეთს დავემშვიდობებოდი. მცირე დროის განმავლობაში, აქაურობას იმდენად შევჩვეოდი, სიამოვნებით გავიხანგრძლივებდი მოგზაურობას კიდევ ერთი კვირით, მაშინაც კი, თუკი მიშო კვლავ ჩემთან იქნებოდა. მზის ჩასვლამდე სულ ცოტაღა იყო დარჩენილი. როგორც დროის იმ მონაკვეთში მუდამ ვაკეთებდი ხოლმე, ახლაც ბიკინით ვიჯექი სანაპიროზე, შიშველი ფეხის გულებით ოქროსფერ ქვიშას ვეთამაშებოდი და ზღვიდან მონაბერ ნაზ სიოს, სიამოვნებით ვუშვერდი სახეს, როდესაც ჩემს გვერდით არსებული ცარიელი სივრცე შეივსო და ის მყუდროების გარსი გამირღვია, რაც საკუთარ თავს, თვითონვე შევუქმენი. წამით ვინატრე ის ვინც, გვერდით მომიჯდა რეიმონდი აღმოჩენილიყო, რათა კიდევ ერთხელ შემძლებოდა მასთან დამშვიდობება, თუმცა ხელში რომ მეფარიშვილი შემრჩა, ღრუბლებიდან მიწაზე დავეშვი და კვლავ უკიდეგანო ჰორიზონტის ხაზს დავუბრუნდი მზერით. -ჩემოდნები უკვე ჩალაგებული გაქვს? -მკითხა ისე, რომ ჩემთვის არც შემოუხედავს. -დიდი ხანია რაღაც პერიოდით დუმილი ჩამოწვა. ჩვენ შორის მხოლოდ ტალღები ხმაურობდნენ, ნაპირს დაუსრულებლად ასკდებოდნენ და თავიდან იკრებდნენ ძალას, რათა კვლავ ხმაურით მოხეთქებოდნენ სანაპირო ზოლს. -ინდოეთში ერთ რამეს მივხვდი -დაიწყო ისევ მიშომ. მისი ტონიდან გამომდინარე, ისეთი შეგრძნება გამიჩნდა, თითქოს მე კი არა, ვიღაც წარმოსახვით არსებას ესაუბრებოდა, რომელიც მხოლოდ მის გონებაში ცოცხლობდა -აქაური სახლების დიდი ნაწილი მიტოვებულს ჰგავს. გგონია მოსახლეობა ძალიან ცუდად და ღარიბულად ცხოვრობს, თუმცა მერე აცნობიერებ, რომ ასე არაა. მათ უბრალოდ მეტი არ სჭირდებათ და ამითაც ძალიან ბედნიერები არიან -მგონი იმას აანალიზებენ, რომ მეფეც და პაიკიც, ბოლოს მაინც ერთ ყუთში იყრება და ცდილობენ სიმდიდრის დაგროვების გარეშე მიიღონ ამ ცხოვრებისგან მაქსიმალური სიამოვნება -ბიკინიმ შენი სვირინგი მაინც გამოიტანა სააშკარაოზე -რადიკალურად შეცვალა მან საუბრის თემა, თან ჩემი მკერდის ქვემოთ დამჩნეულ ნახატს დაასვა მზერა. -იმდენად პატარაა, თუკი კარგად არ დააკვირდი ვერც დაინახავ -ჰოდა კარგად დავაკვირდი -დემონური ღიმილით გაეღიმა მას -ლამაზი კოლიბრია. სიმბოლური დატვირთვა აქვს, თუ ისე, უბრალოდ დაიხატე? -წარმოუდგენელი სიცოცხლის ენერგიას ასიმბოლიზირებს -ინსტიქტურად თავადაც დავხედე საკუთარ სვირინგს -შეუძლია ცხოვრების ნებისმიერი დარტყმა გადაიტანოს -საინტერესოა . . . მე ტატუირება საერთოდ არ მაქვს -რატომ, გეშინია? -არა, რისი უნდა მეშინოდეს? -გაეცინა -უბრალოდ კლინიკებთან ვთანამშრომლობ. იშვიათი ჯგუფის სისხლი მაქვს, რამდენჯერმე საკმაოდ მძიმე პაციენტების დონორი ვიყავი, დონაციას კი ვერ განახორციელებ, თუ სვირინგი მინიმუმ ერთ წელს არ ითვლის -ანუ სიცოცხლეც გადაგირჩენია -ჯერჯერიბით მხოლოდ ორი ადამიანის -და ასეთი რა ჯგუფის სისხლი გაქვს? -დავინტერესდი. -მეოთხე უარყოფითი -გამოდის ჩვენი ქვეყნის მოსახლეობის ერთ პროცენტში შედიხარ მაგ კუთხით -იშვიათი ბრილიანტი ვარ -ჩაეღიმა, მერე კი კვლავ ჰორიზონტს გახედა. მზეს უკვე დაეწყო ჩასვლა და ნელ-ნელა იმალებოდა უკიდეგანო, ლურჯ ზღვაში. რაღაც პერიოდით უხმოდ ვიჯექით ერთმანეთის გვერდიგვერდ. ჩემი გონება კვლავ იმ ფიქრებით იყო მოცული, რომ ხვალ აქაურობას უნდა გამოვთხოვებოდი. მართალია ზღვა, მზე და პლაჟი ბათუმშიც მქონდა, თუმცა უცხო კონტინენტსა და უცხო მიწაზე თავს ისე ვგრძნობდი, თითქოს მთელი მსოფლიოს ბატონ-პატრონი თავად ვიყავი. აქ შემეძლო გამეკეთებინა ნებისმიერი სიგიჟე, რაც კი თავში აზრად მომივიდოდა, მეყვირა ბოლო ხმაზე, რომ ბედნიერი ვარ, რომ ყველაფრისდა მიუხედავად ცხოვრება მიხარია და რომ ირგვლივ ყველაფერი მიყვარს. საკუთარ ქალაქში ყოველივე ამისგან შეზღუდული ვიყავი. იქ უნდა ვყოფილიყავი მარიტა, ვისაც ყველა სერიოზულ ადამიანად იცნობდა, ახლო მეგობრების გარდა. -შეიძლება შენს სვირინგს შევეხო? -ფიქრებიდან მიშოს შეკითხვამ გამომარკვია. გონებაში მისი სიტყვები კიდევ ერთხელ გავამეორე, რამე ხომ არ მეშლება-მეთქი, თუმცა მიღებული შედეგი, არაფრით განსხვავდებოდა თავდაპირველისგან. -რას ნიშნავს შეეხო? -წარბები ავზიდე -ბიკინიც ხომ არ გავიხადო და შენთან ერთად შიშველმა ვიბანაო ზღვაში? -ასეთ რამეს მეორედ ნუღარ იტყვი! -კბილებში გამოსცრა, თან მზერა სწრაფად ამარიდა და გვერდზე გაიხედა, მაგრამ ვერ მივხვდი რატომ. -შენ კიდევ ისეთი რამ აღარ თქვა, რაც მაფიქრებინებს, რომ ტვინში ყველაფერი მწყობრში არ გაქვს -ცოტა მშვიდად, მზე ჩადის და ამ დროს ადამიანი აღელვებული არ უნდა იყოს. მედიტაციაზე ხომ გსმენია? თურმე ნერვებს აწყნარებს -დამცინი არა? -სულ ცოტათი -ამჯერად ჩემკენ გამოიხედა, სარკასტულად გამიღიმა და ფეხზეც წამოდგა -საომარი ფილმების ყურებას ვაპირებ. თუკი შენ ნომერში მარტო მოიწყენ, შემომიერთდი -გმადლობ, მაგრამ მოპატიჟებაზე უარი უნდა ვთქვა -ჰოო? და რატომ? -იმიტომ, რომ აქ ბოლო ღამეს ვატარებ და ცოტა ხნით მარტო მინდა დარჩენა -მივუგე თუ არა, მის მსგავსად თავადაც წამოვდექი, ლასტები გავიხადე და პირდაპირ ზღვისკენ წავედი, რათა გოას სანაპიროს ჩამავალი მზის ტალღებში ბანაობით, ბოლოჯერ დავმტკბარიყავი. 8 8 8 8 ლოლამ, სვლა სანაპიროსთან ახლოს შეანელა, ძლიერად დაამუხრუჭა და კმაყოფილებით აღსავსე მზერით შემათვალიერა, თანაც უკვე მერამდენედ. თითქმის შუა ღამე იყო. ჩვენი რესტორნის განთქმულ შეფ-მზარეულს დიმიტრის, მორიგი წვეულება ჰქონდა, რაც უკვე ყოველწლიურ ტრადიციად ქცეულიყო მისთვის, გაზაფხულის ბოლო თვეს. დიმიტრი, მართლაც რომ „ივენთების“ მეფე გახლდათ. ლოლასგან ვიცოდი, რომ ყოველწლიურად, თავის წვეულებას ახალ სახასიათო ელემენტს სძენდა, სტუმრებისთვის განკუთვნილ ფურშეტის კერძებს საკუთარი ხელით ამზადებდა, რაც მართლაც რომ სასიამოვნო ჟესტად ითვლებოდა მისი რანგის მზარეულისგან. ამ დღისთვის სამზადისს, ყოველთვის ერთი კვირით ადრე იწყებდა ხოლმე დიმიტრი. პირველი შემთხვევა იყო, როდესაც მეც მოწვეულ სტუმართა სიაში ვიყავი. მართალია წამოსვლის სურვილით დიდად არ ვიწვოდი, თუმცა ლოლას დაჟინებულ თხოვნას, ვინაც საკუთარი გემოვნებით შემირჩია სამოსი, ქალაქის რომელიღაც ბრენდულ ბუტიკში, უარი ვეღარ ვუთხარი და გადავწყვიტე მოპატიჟება ჩემი სურვილისდა საწინააღმდეგოდ მიმეღო. ტანზე კიდევ ერთხელ დავიხედე. უზურგო, თეთრი დეკოლტე-მაისური და ამავე ფერის, ჩვეულებრივზე მოკლე, ტყავის შორტი მეცვა. ლოლას თუ დავუჯერებდით, ეს „ლუქი“ სწორედ ჩემთვის იყო შექმნილი, ზუსტად ისე, როგორც კონკიას სამეჯლისო მორთულობა, თუმცა თავს კომფორტულად მაინც არ ვგრძნობდი. ისეთი განცდა მეუფლებოდა, თითქოს განაღმულ მდელოზე დავდიოდი და წამი-წამზე უნდა ავფეთქებულიყავი კიდეც. -ლოლიტა, იქნებ ამ ზედატანზე რამე მომეცვა? -ვინ მოთვლის უკვე მერამდენედ გამოვთქვი პროტესტი -ზურგი საერთოდ არ აქვს, წინა მხარე კი . . . -საყვარელო, არ გინდა ცოტა ხნით მუნჯის როლი ითამაშო? -ხელი ისე მობეზრებით ამიქნია, როგორც მის ყურთან მფრინავ აბეზარ კოღოს -რამდენჯერ უნდა გითხრა, ოდნავ თამამ ჩაცმულობაში ცუდი არაფერია-მეთქი? ამ თემას კიდევ თუ წამოჭრი, პირს ისე დაგიხურავ, ვერასდროს ვეღარ გააღებ -რა აგრესიული ხარ დღეს -შენ კი დაკომპლექსებული. ცოტა მომბაძე რაა -სათქმელად მარტივია -ლოლას სამოსს შევავლე მზერა. ამ უკანასკნელს, ელექტრიკი ლურჯი ფერის კაბა მოერგო, რომელიც იმდენად მოკლე და გამომწვევი იყო, ნებისმიერ შემთხვევაში მიიქცევდა თითოეული მამრობითი სქესის წარმომადგენლის ყურადღებას. იქნებ მის ფონზე ჩემთვის არც არავის შემოეხედა? ეს მაწყობდა კიდეც. -კარგი, გეყოფა . . . შენ ჯობია ის მითხრა, სამსახურში როდის აპირებ მობრძანებას. ერთი დღეა, რაც არ ხარ და უკვე მოვიწყინე -ხომ გითხარი, სანამ ნოლანები არ ჩამოვლენ, რესტორანში ჩემი ფეხი არ იქნება -განვაცხადე მტკიცედ -ვიცი მეტყვი, ასეთი რამების არ უნდა გეშინოდესო, თუმცა ეგ ლეო უკვე ძალიან უცნაურად იქცევა და სიფრთხილეს თავი არ სტკივა -ყველას ეგრე თუ დააფრენდზონებ, საბოლოოდ მარტო დარჩები -რა დაფრენდზონება ლოლიტა? -სიმწრისგან გამეცინა -არანაირი ურთიერთობა არ მინდა მაგ ტიპთან. ეჭვი მაქვს, რომ ტვინში ყველაფერი მწყობრში ვერ აქვს -მიშოს რატომ არ სთხოვე დახმარება? ერქოლესა და ტეოს შემდეგ, ყველაზე დიდი უფლებები მაქვს აქვს. მარტივად დაადებდა აკრძალვას იმ ადამიანის რესტორანში შემოშვებას -ეგ მეც ვცადე, მაგრამ სანაცვლოდ ისეთი სისულელე მთხოვა, თავი ძლივს შევიკავე მისი ფიზიკური შელამაზებისგან -ჯერ კიდევ ბრაზს ვგრძნობდი მეფარიშვილთან დილანდელი საუბრის გახსენებაზე. -ჰოო? -საჭიდან ხელები აიღო. მისი წაბლისფერი თვალები, უკვე დაუფარავი ცნობისმოყვარეობით მომშტერებოდნენ -ასეთი რა გთხოვა? შემთხვევით ის ხომ არა, რაც ამ წამს გავიფიქრე? -კარგი რა ლოლიტა -მაშინ, მითხარი -არაფრის თქმას არ ვაპირებ, სისულელეა და მორჩა . . . მანქანის სალონიდან გარეთ გადანაცვლებისას, სმენის რეცეპტორებს მაშინვე მისწვდა ხმამაღალი მუსიკა, რომელსაც განწყობის შესაქმნელად მართლაც იდეალური ჟღერადობა ჰქონდა. პლაჟზე დაახლოებით ორმოცდაათი ადამიანი შეკრებილიყო, რომელთაგან უმეტესობა მამაკაცი გახლდათ. ირგვლივ ყველაფერი საკმაოდ დახვეწილად და გემოვნებით მოერთოთ, რამაც მაფიქრებინა, რომ იქაურობის ვიზუალურ დახვეწილობაზე სპეციალურად დაქირავებულ დიზაინერს ჰქონდა ნაზრუნი. წვეულებისთვის გამოყოფილი სივრცისთვის, ხის თეთრი, დასადგამი ღობე შემოევლოთ, რომელიც ზღვის ცხოველებისა და ნიჟარების ფორმის ნათურებით გაენათებინათ. მარჯვენა მხარეს, სხვადასხვა კერძებითა და ტკბილეულით სავსე ფურშეტის მაგიდები იყო განლაგებული, ხოლო მარცხენა მხარეს სასმელის დახლები იწონებდნენ თავს, რომელთაც, წელს ზემოთ შიშველი, საკმაოდ მომხიბვლელი ჰაბიტუსის მქონე ბარმენები ემსახურებოდნენ. დიჯეის კუთხე, ვინც ამ საღამოს მუსიკალურად აფორმებდა, სპეციალურად გამოყოფილი, შემაღლებული ადგილიდან გადმოჰყურებდა ყოველივე ზემოთ ჩამოთვლილს. წვეულების მთავარი გაფორმება, მაინც ულტრაიისფერი სხივები იყო, რომელთა მოძრაობაც, მუსიკის ენერგიულობის შესაბამისად იცვლებოდა –ნელ მელოდიაზე სხივებიც ზანტად მოძრაობდნენ, ხოლო შედარებით ჩქარზე, ისინიც ენერგიულად დაძრწოდნენ ხალხს შორის და მათ სახეებსა და სხეულებზე დროებით კვალს ტოვებდნენ. დიმიტრი სასმელების დახლთან, ვისკის ჭიქით ხელში იდგა და ჩვენი კოლექტივის ყველაზე უმცროს თანამშრომელს, დამიანეს ესაუბრებოდა, რომელსაც ბარმენის თანამდებობა ეკავა Imagine-ში. სამწუხარო ფაქტი იყო, რომ დამიანე მალე უნდა დაგვმშვიდობებოდა. ამ უკანასკნელს, სწავლასა და სამსახურს შორის, დროის მენეჯმენტი აღარ გამოსდიოდა და გადაწყვეტილი ჰქონდა მაშინვე წასულიყო, როგორც კი უფროსობა მის შემცვლელს მოძებნიდა. მათთან ახლოს, მეფარიშვილიც შევნიშნე. იგი ვიღაც წითურ გოგოსთან საუბრით იყო გართული, ვინც გამომწვევი მზერით წრუპავდა ჭიქიდან მარგარიტას. თავად მიშო, ამჯერადაც პიტნითა და ლიმონით შეზავებულ, ყინულიან წყალს მიირთმევდა, ხოლო მათგან მოშორებით, იტალიური ტკბილეულის განყოფილებასთან მდგომი კალე, ისეთი მზერით იყურებოდა, თითქოს სხეულით აქ, ხოლო სულით სრულიად სხვა განზომილებაში იმყოფებოდა. -დიმიტრის წვეულება, ჩემთვის მუდამ წლის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი მოვლენაა -აჟიტირებულმა გამომდო ხელკავი ლოლამ. იმ მომენტში, ისე მოუსვენრად ცმუკავდა, გეგონებოდათ ჯერ კიდევ პატარა გოგონა იყო, ვინც მშობლებმა პირველად წაიყვანეს დისნეილენდში. -წინა წელსაც სანაპიროზე ჩატარდა? -არა, წინა წლის წვეულების ლოკაცია მწვანე კონცხი იყო. დიმა ყოველთვის ახალ ადგილს ირჩევს ამ დღისთვის -ორიგინალურია -თანაც როგორ. რომ იცოდე, პირადად ვთხოვე, რათა წელს შენც ჩაეწერე მოწვეულ სტუმართა სიაში, ქალბატონი მარიტა კი ამბობს წამოსვლა არ მინდაო -ბოროტად იყენებ იმ ფაქტს, რომ მაგ ადამიანს შენდამი სიმპათიები გააჩნია -უბრალო რაღაც ვთხოვე, ბოროტება რა შუაშია? -გულწრფელად გაიოცა -თანაც კარგად იცი, როდესაც ადამიანს საწოლში ერთხელ დავტესტავ, მერე უკვე აღარ მაინტერესებს ხოლმე -ჯოჯოხეთი გარანტირებული გაქვს -ნუ ღელავ, იქაც ვიპოვი რამე გასართობს -ეჭვიც არ მეპარება წვეულება თანდათანობით ხურდებოდა. მოწვეული სტუმრებიდან უმეტესი ნაწილი ჩემთვის უცნობ ადამიანთა ჯგუფს შეადგენდნენ. ნაცნობი სახეები მხოლოდ ისინი იყვნენ ვინც Imagine-ს კოლექტივში ირიცხებოდნენ და ეს, რაღაც კუთხით დისკომფორტს მიქმნიდა, რადგან ამდენი ადამიანიდან, მხოლოდ ხუთი მათგანის სახელი და გვარი ვიცოდი. ლოლამ სასმელი აიღო და მალევე გაერია ბიჭებში. ისე ლაღად და მხიარულად ერთობოდა, მისი ცოტათი შემშურდა კიდეც, რადგან თავად არასოდეს გამომდიოდა უცხო ადამიანებთან ასე სწრაფად გაშინაურება და მათ შორის თავის დამკვიდრება. რაღაც კუთხით, მომწონდა კიდეც ამის გამო საკუთარი თავი, თუმცა ყოფილა შემთხვევები, როდესაც ჩემს ზემოთ ხსენებულ თვისებას ბევრ რამეშიც შეუშლია ხელი. მინი-ბართან ჩემი საყვარელი სასმელი –მარტინი ავიღე და იტალიური ტკბილეულის მაგიდასთან მდგომ კალეს მივუახლოვდი. სახეზე ეტყობოდა წვეულებით დიდად ვერ ერთობოდა, ისევე როგორც მე. ზოგჯერ ისიც კი მეგონა, რომ კალე ყველაზე ახლოს იყო ჩემს სულთან, რადგან უზომოდ ბევრი მსგავსება არსებობდა ჩვენ ორს შორის. -რას შვრები, შენც მოიწყინე? -გვერდით ამოვუდექი თუ არა, მაშინვე ვკითხე. ჩემგან განსხვავებით იგი ტეკილას მიირთმევდა, პარალელურად კი ნახევარმთვარის ფორმით დაჭრილ ლიმონს აყოლებდა, გემოს სინთეზისთვის. -დიმამ ეს რომ გაიგოს, ალბათ რომელიმე სტუმრის შარფით ჩამოიხრჩობს თავს, მაგრამ მეზიზღება მისი წვეულებები -თუკი ასეა, რატომ მოხვედი? -შენ თვითონ რატომ მოხვედი? -ოსტატურად შემომიბრუნა კითხვა. -მე ლოლიტას ვერ ვაწყენინე -ერთ ნავში ვართ. მე ყოველ წელს დიმიტრის ვერ ვუტეხავ ხათრს -გაეცინა. მასთან ერთად მეც. -რომ გავიპაროთ ვითომ გაბრაზდებიან? კალემ ლიმონი ჩაღეჭა, სიმჟავისგან ოდნავ დაიჭყანა და პასუხიც მხოლოდ ამის შემდეგ დამიბრუნა: -სიამოვნებით მოვტყდებოდი აქედან შენთან ერთად და სადმე მყუდრო ადგილას ნაყინს შევჭამდი, მაგრამ . . . საშინელი რამაა ეს ხათრი -საუბედუროდ ეგრეა რამდენიმე წამით დუმილი ჩამოწვა. ამ ხნის განმავლობაში, ჩემი მარტინის შესახებაც გამახსენდა და ზედიზედ მოვსვი რამდენიმე ყლუპი, თან ზეთისხილიც მივაყოლე. -როგორც ჩანს ვიღაცას დიდი სიამოვნება ელის წინ -რას გულისხმობ? -ჩვენს დირექტორს შეხედე -მისკენ და იმ წითური გოგოსკენ იყო მიმართული კალეს მზერა, ვინც წვეულებაზე მოსვლისას დავინახე მიშოსთან ერთად. ეს ორნი, ერთმანეთს ისეთი ვნებითა და სითამამით კოცნიდნენ, თითქოს იქ, მათ გარდა სრულიად აღარავინ დარჩენილიყო. -ჰო, ვხედავ -მწარედ ჩამეცინა -მისნაირებისთვის არაფერია რთული. ნებისმიერ ქალს შეუძლია ხელი დაადოს და მისი გახდება -ესე იგი შენც -ეშმაკურად შემომყურებდნენ კალეს თვალები. თითქოს წინასწარ იცოდა რა პასუხიც მქონდა მომზადებული მისი შეკითხვის საპასუხოდ. -ეგ რომ მდომოდა, მაგისთვის მილიონი შანსი მქონდა. ნახევარი მსოფლიო გვაქვს ერთად მოვლილი -არ ჩაგეძიები რატომ მოიარეთ ერთად ნახევარი მსოფლიო, მაგრამ ერთს გეტყვი -ცისფერ თვალებში თითქოს ნაპერწკლებმა გაიელვეს იმ წამს, ან განათების გამო მომეჩვენა ასე -ზოგჯერ, როცა გიყურებს, მის გამოხედვაში რაღაც ჩანს . . . რაღაც ისეთი, რასაც ალბათ შენ ვერც ამჩნევ -ჰოო? და რა ჩანს? -აშკარად გამამხიარულა მისმა სიტყვებმა. უკვე იმ აზრისკენ ვიხრებოდი, რომ ნასვამი იყო და ალკოჰოლი ალაპარაკებდა. -რა ჩანს და . . . უიმედობა . . . თითქოს მისთვის ის ვარსკვლავი ხარ, რომელსაც ვერასდროს მიწვდება -ნუთუ ასე ძალიან ვგავარ ვარსკვლავს? -სიცილნარევი ინტერესით გავხედე. ახლა უკვე დარწმუნებული ვიყავი, რომ მთვრალი იყო და ბოლომდე ვერ იაზრებდა რას ამბობდა. -იცინე, იცინე, წლის ბოლოს მე გავიცინებ -შენ რა ჩემი მათემატიკის მასწავლებელივით მელაპარაკები? -შენი არ ვიცი, მაგრამ მე ისეთი ნიშნები მყავდა, წლის ბოლოს ყოველთვის მე ვიცინოდი ხოლმე კალესთან საუბარს კიდევ დიდხანს გავაგრძელებდი, რომ არა მოულოდნელი ვიბრაცია ჩემს ჯიბეში მოქცეულ ტელეფონზე. ზარი რატომღაც დაფარული ნომრიდან ფიქსირდებოდა, რაზეც ოდნაც უსიამოვნოდ გამცრა ტანში. ამისდა მიუხედავად, კალეს ზედმეტი არაფერი ვაგრძნობინე, სწრაფად მოვუბოდიშე და ყურმილის ასაღებად ოდნავ მოშორებით გავედი, იქ, სადაც მუსიკების ხმა ნაკლები სიმკვეთრით აღწევდა, ხოლო ტალღები სასიამოვნოდ შრიალებდნენ. -გისმენთ! -დღეს კიდევ ერთხელ მოვედი შენ მოსასმენად, მაგრამ როიალთან სრული სიცარიელე დამხვდა . . . რატომ? ტანზე ცივმა ჟრუანტელმა დამიარა ჩემთვის უკვე კარგად ნაცნობი ხმის მოსმენისას. ორი წამიც არ დამჭირვებია იმის გასაანალიზებლად, რომ ყურმილის მეორე მხრიდან ლეო მესაუბრებოდა. -დაფარული ნომრიდან რატომ რეკავ? -კითხვის დასმისას, მაქსიმალურად ვეცადე ხმაში მცირედი შიშიც არ დამტყობოდა. -იმიტომ, რომ ჩემი ნომერი დაბლოკე და ვეღარ გიკავშირდები. ვერც შეტყობინებებს გიგზავნი. შენი ეს სიჯიუტე ასმაგად უფრო დიდ აზარტში მაგდებს მარიტა -ავადმყოფი ხარ! -რაც გინდა ის მიწოდე, მთავარია მალე დადგეს ის დღე, როცა შენს სურვილს მოვიკლავ ყურმილი ისე დავკიდე, აღარაფერი მითქვამს. მეორედ რომ ვეღარ დაერეკა, მოწყობილობა დაუყოვნებლივ გადავიყვანე ფრენის რეჟიმზე და რამდენიმე წამით თვალებდახუჭულმა ღრმად დავიწყე სუნთქვა. ტალღების შრიალის ხმა ყოველთვის მამშვიდებდა ხოლმე, თუმცა ახლა ვეღარც ის ახერხებდა ჩემს ნერვებზე დადებითად მოქმედებას. ზუსტად ათი წუთი ისე ვიდექი და სახე ზღვიდან მონაბერი ქარისკენ ისე მქონდა მიშვერილი, უკან ერთხელაც არ გამიხედავს. არც არავის გავხსენებივარ. მეგონა ეს კომფორტული სიჩუმე კიდევ დიდხანს გასტანდა, თუმცა ჩემდა სამწუხაროდ სრულიად საპირისპირო რამ მოხდა. ლეოს ზარისგან აფორიაქებას, ამჯერად, ნაცნობი სუნამოს არომატის შეგრძნებაც დაემატა და ოხვრით გავაცნობიერე, რომ სადღაც ჩემს სიახლოვეს, მეფარიშვილი იმყოფებოდა. ხმა არ ამომიღია. ჯერ კიდევ ხელში ჩაბღუჯული ტელეფონი ჯიბეში ჩავიბრუნე და ვცადე იმაზე უფრო მშვიდი სახე მიმეღო, ვიდრე ოდესმე მქონია. ყველაზე ნაკლებად ის მინდოდა, ვინმეს ამ მდგომარეობაში ვეხილე, განსაკუთრებით კი მას. ნაპირთან ძალიან ახლოს, პირდაპირ ქვებზე ჩამოვჯექი და ორივე ფეხზე გავიხადე, რათა ტალღების გრილი სისველე საკუთარი კანით შემეგრძნო. სულ მალე, მეფარიშვილიც გვერდით მომიჯდა. ხელში უკვე ლუდის ქილა ეჭირა და ნელ-ნელა წრუპავდა ქარვისფერ სითხეს. წამით ისეთი შეგრძნებაც კი დამეუფლა, თითქოს უჩინარი ვიყავი და ჩემს იქ ყოფნას ვერც ამჩნევდა. -რა გულსაწყვეტია -თქვა მან უეცრად, ისე, თითქოს თავისთვის საუბრობს და არა სხვის გასაგონადო. -რას გულისხმობ? -ლოლიტას -დაუფიქრებლად მიპასუხა და მანიშნა კიდეც ამ უკანასკნელისკენ, ვინც იმ მომენტში, ხმამაღლა აჟღერებული „Gasolina“-ს ფონზე ორ ბიჭთან ერთად ცეკვავდა. აქედან ერთი მათგანი ტუჩებზე მიწებებოდა მეორე კი უკნიდან ამომდგარი უკოცნიდა ყელის არეს. -და რა სჭირს მას? -მიუხედავად იმისა, რომ დანახული სურათი არც ჩემთვის ყოფილა სასიამოვნო, რადგან ჩემთვის მნიშვნელოვან ადამიანს ორ თავაშვებულ, უსიამოვნო გარეგნობის მქონე, დაბოლილ ტიპთან ვხედავდი, მიშოს თვალწინ მაინც არაფერი შევიმჩნიე. -არ ვიცი . . . ლოლიტა კარგი გოგოა, ძალიან ნიჭიერი, მხიარული და თავისი საქმის პროფესიონალი, მაგრამ საკუთარ სხეულს პატივს საერთოდ არ სცემს. დღეს ეს ტიპები სავარაუდოდ სასტუმროში წაიყვანენ, ან მანქანის უკანა სავარძელზე მასთან მაგრად ისიამოვნებენ, ხვალ კი სამეგობრო წრეში დეტალურად მოყვებიან ამ შესანიშნავ ამბავს -მერე შენ რა? იქნებ არ აინტერესებს ვინ რას იტყვის და თავადაც იღებს ასეთი რამებით სიამოვნებას? -მართალია თავადაც ზუსტად ვიზიარებდი მის აზრს, მაგრამ მაინც შევეწინააღმდეგე. უკვე მავნე ჩვევასავით მქონდა სისხლში გამჯდარი ის, რომ ჭეშმარიტებას ამბობდა თუ სიცრუეს, მიშოს მაინც უნდა დავპირისპირებოდი. -მე არაფერი, მაგრამ როდესაც ადამიანი იზრდება და ჭკუაში ვარდება, ასეთ თავზეხელაღებულ საქციელს ყოველთვის ნანობს ხოლმე. ახლა ახალგაზრდაა, სისხლი უდუღს და საკუთარ სხეულს არანაირ სიამოვნებას არ აკლებს, თუმცა დროის გასვლის შემდეგ, შეიძლება თითოეულ ასეთ ნაბიჯს შეცდომა უწოდოს. თავისუფალი სექსის საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს, მაგრამ ის ნამდვილად უსიამოვნოა, როდესაც ქალი დილით იღვიძებს და მთელ სხეულზე იმ მამაკაცის სურნელი ასდის, ვისი სახელიც კი არ ახსოვს -ანუ რაღაც დოზით მაინც სექსისტი ხარ -მე ასე არ ვიტყოდი -გაეცინა და ლუდის ქილიდან ოდნავ მოსვა. უბრალოდ ისეთი ქალები უფრო მიმზიდველები მეჩვენებიან, რომელთა შებმაც ნებისმიერი მსურველისთვის არაა შესაძლებელი, ვინც კი უკა ნალზე წაავლებს ხელს. მაგალითად შენნაირი ქალი ჩემში ძალიან დიდ მიზიდულობას გამოიწვევდა -რა? -გაკვირვებული სახით გავხედე. მეფარიშვილისგან, ვისგანაც მხოლოდ უხეში და მწარე სიტყვები მესმოდა, ამის მოსმენა მართლაც გასაოცარი იყო. -ასე ნუ მიყურებ. მე ხომ არ მითქვამს, რომ ზუსტად შენ მიზიდავ? -კიდევ კარგი . . . შენნაირი თაყვანისმცემლის ყოლას აშკარად არ ვისურვებდი -რატომ? ჩემი გეშინია? -არა, არ მეშინია -ირონიით ვუპასუხე მის ირონიულ გამოხედვას -უბრალოდ მცირედი ურთიერთობაც არ მინდა იმ ადამიანთან, ვისაც სხვისი გამოყენებისა და ნახმარი ხელსახოცივით მიგდების გამოცდილება აქვს გარკვეული დროით სიჩუმე გაბატონდა. -თათას გულისხმობ? -იმდენად ხმადაბლა იკითხა, გაგონებაც კი ძლივს მოვახერხე. -არ ვიცი ასე კიდევ რამდენს მოექეცი, თუმცა ჰო, ახლა თათა ვიგულისხმე -ქალთა უფლებების დამცველად როდის აქეთ იქეცი? გამაბრაზა მისმა შეკითხვამ და იმ ტონმაც, რომლითაც ეს შეკითხვა დასვა. ქვეცნობიერად მინდოდა დამენახა, რომ მომხდარს ცოტათი მაინც ნანობდა, მაგრამ სამწუხაროდ ასეთს ვერაფერს ვამჩნევდი. -ზუსტად ეგაა შენი რეალური სახე. ადამიანმა შენი ერთღამიანი გართობის გამო თვითმკვლელობა სცადა და ეს ყველაფერი ნერვსაც არ გიტოკებს -შენი სიძულვილი კი იმხელაა, უკვე მისი სურნელიც იგრძნობა -ფეხზე სხარტად წამოდგა ამის თქმისას, რამდენიმე ნაბიჯი ზღვისკენ გადადგა, მერე კი ისევ ჩემკენ მოტრიალდა -ახლა ნასვამი ვარ, ჭკუა არ მომეკითხება და ტალღებში ვაპირებ შესვლას. მაინტერესებს, მაგ ზიზღის მიუხედავად, შემოხვალ თუ არა წყალში ჩემს გადასარჩენად -ნუ სულელობ მიშო! -მკაცრად ავზიდე ორივე წარბი. წვეულებისთვის გამოყოფილი სივრციდან იმდენად მოშორებულები ვიყავით, ხმამაღლა აჟღერებული მუსიკის ფონზე, ჩემს ყვირილსაც კი ვერავინ გაიგებდა, თუკი მეფარიშვილი მართლა გააკეთებდა რამე მსგავს სიგიჟეს. -ინტერესით ვკვდები, გადაარჩენ თუ არა შენთვის საძულველ ადამიანს -მიშო გეყოფა! -გაჩერება აღარ გამომივა, აზარტში შევედი -ტანსაცმლის გახდა დაიწყო და სულ რაღაც ათ წამში, მხოლოდ ქვედა საცვალით დამიდგა წინ. უნებურად გამექცა თვალი მისი სხეულისკენ. რამდენად ნეგატიურიც არ უნდა ყოფილიყო მიშოსადმი ჩემი დამოკიდებულება, იმ ფაქტს ნამდვილად ვერსად გავექცეოდი, რომ ამ უკანასკნელის გარეგნული მხარე, ზუსტად ისევე მაცდურად მომხიბვლელი იყო, როგორც ბოროტი დედინაცვლის მიერ ფიფქიასთვის მირთმეული მოწამლული ვაშლი. -მიშო, პატარა ბავშვივით იქცევი! -კვლავ ვცდილობდი მის დარწმუნებას, თუმცა ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ ჩემი აღარც ესმოდა. აქაფებულ ტალღებში ნელ-ნელა მიიწევდა წინ და ზღვაც თანდათანობით ფარავდა მის სხეულს. ყელამდე წყალში რომ შევიდა, შიშის ზეგავლენით სიცივე ვიგრძენი მთელ ტანზე. ეს სიცივე უფრო მეტად გაძლიერდა, როდესაც მეფარიშვილმა წყალში ჩაყვინთა და სრულიად გაქრა თვალთახედვის არეალიდან. ბევრი აღარ მიფიქრია. ვინაიდან, ცურვა იდეალურად გამომდიოდა და არავის დახმარებას არ ვსაჭიროებდი, ტანსაცმელი სწრაფად გავიხადე და წყალში გიჟივით შევვარდი. გამოყვანა დიდად არ გამიჭირდებოდა. მთავარი იყო მეფარიშვილის პოვნა მომეხერხებინა, რა მიზეზითაც მისი სახელის ხმამაღლა ყვირილს მოვყევი. პერიოდულად წყალში ვყვინთავდი და ვცდილობდი მის სიღრმეში რამე გამერჩია, თუმცა სიბნელის გამო ვერაფერს ვხედავდი და კვლავ ზედაპირზე ვბრუნდებოდი. უკვე იმედიც კი გადამეწურა. პანიკურმა კანკალმა ამიტანა. ნაპირისკენ გავიხედე, რათა ვინმესთვის საშველად მეხმო, თუმცა კიდევ ერთხელ გავაცნობიერე, რამდენად შორს ვიყავი იქამდე ხმის მისაწვდენად, თანაც მუსიკის ფონზე. არც ნაპირზე ასვლა და ვინმეს მოყვანა მესახებოდა გონივრულ ვარიანტად, რადგან ამით ძვირფას დროს დავკარგავდი. აღარ ვიცოდი რა მომემოქმედა. რა ურთიერთობაც არ უნდა გვქონოდა მე და მიშოს, ჩემს თვალწინ ადამიანის დახრჩობის წარმოდგენა მაინც საზარლად მეჩვენებოდა და ტვინსაც გამალებით ვამუშავებდი, რათა გამოსავალი უმოკლეს დროში მეპოვნა. პანიკაში მყოფს, გული არანორმალური ტემპით მიცემდა. გონებაც მებინდებოდა. ალბათ სწორედ ამიტომ ვერ მოვახერხე იმის შემჩნევა, საიდან, ან როგორ გაჩნდა ნაპირთან, ნახევრად შიშველი ადამიანის სილუეტი, თუმცა როდესაც მასში ჩემი ძებნის ობიექტი ამოვიცანი, ჩემი შვებით ამოსუნთქვის ხმამ, ალბათ ფსკერზე დაბინავებულ თევზებსაც კი დაუფრთხო ძილი. როგორც და როცა არ უნდა მიეღწია იქამდე, მთავარია საღსალამათი იყო და ისეთი არაფერი დამართნოდა, რასაც აქამდე ჩემს წარმოსახვებში ვატრიალებდი. ფილტვები ჰაერის მარაგით ბოლომდე გავივსე და გახარებულმა მაშინვე ნაპირისკენ ავიღე გეზი. როდესაც მკლავებს ტალღებში ვუსვამდი, რაღაც უცნაურიც შევნიშნე. მიშო ნაპირზე ძალზედ საეჭვოდ მოძრაობდა. ნაცვლად იმისა, რომ თავისი ტანსაცმელი მოეგროვებინა და ჩაეცვა, იმ ადგილს დასტრიალებდა, სადაც ჩემი სამოსი დავტოვე დაყრილი . ცოტა ხანში, პატარა ნათებაც შევნიშნე სანაპიროდან. კარგად დაკვირვებამ მიმახვედრა, რომ ეს გაურკვეველი ნათება, პატარა კოცონი იყო, რომელიც ნელ-ნელა უფრო იმატებდა ზომაში, მეფარიშვილის ფეხებთან. სიმწრისგან თვალები მაგრად დავხუჭე, როდესაც მომხდარის არსს ბოლომდე ჩავწვდი. ცეცხლი, ნაპირზე დატოვებულ ჩემს ტანსაცმელს ეკიდა, ხოლო მიშო, მხარზე გადაკიდებულ თავის მაისურთან ერთად შორდებოდა სანაპირო ზოლს, ისე, თითქოს მომხდართან არავითარი კავშირი არ ჰქონდა. ბრაზი ყელში იმდენად ძლიერად მომაწვა, ლამის ჩემი დახრჩობის მიზეზიც გახდა. ის, რაც გავაკეთე, წესით სიკეთეში უნდა ჩამთვლოდა და იმ სულელური ანდაზის მიხედვით, წინ უნდა დამხვედროდა, მე კი მხოლოდ დამწვარი ტანსაცმელი დამხვდა წინ, თან სრულიად მარტო დავრჩი, თავიდან ფეხებამდე სველი და მხოლოდ შიდა თეთრეულში გამოწყობილი. წყლიდან მეფარიშვილზე დაბოღმილი ამოვედი, იმ ადგილას გავჩერდი, სადაც ჩემი სამოსი იფერფლებოდა და წარბშეკრული მზერა დავადევნე უკან, წვეულების ეპიცენტრისკენ მიმავალ სილუეტს. ამ ყველაფერში ერთადერთი კარგი ამბავი ის იყო, რომ ჩემი ტელეფონი ხელუხლებელი იდო ქვებზე, ამიტომ, სიცივისგან აკანკალებულმა, მოწყობილობას ფრენის რეჟიმი გავუთიშე, სველი თითების გამო სენსორებზე ძლივსძლივობით ავკრიბე სასურველი ნომერი და გაბმული ზუმერის პარალელურად, გაყინული მარცხენა ხელის ორთქლით გათბობას მოვყევი. დიდხანს ლოდინი არ დამჭირვებია. ყურმილში სულ მალე გაისმა ის ხმა, რომლის გაგებაც მოცემულ მომენტში ალბათ ყველაზე მეტად გამიხარდა. არც კი მეგონა თუ მიპასუხებდა. ვფიქრობდი ალბათ უკვე იმ უსიამოვნო ტიპებთან ერთად გაიპარა წვეულებიდან-მეთქი, თუმცა ცდით მაინც ვცადე და ამ მცდელობამ გაამართლა კიდეც. -ლოლიტა, გთხოვ სანაპიროზე ჩამოდი, მჭირდები! -ამ ერთ წინადადებაში ჩავაქსოვე ყველა ის ემოცია და სულიერი განწყობა, რაც ლოლას სიტუაციის სერიოზულობას აუცილებლად მიახვედრებდა. -რა მოხდა, კარგად ხარ? სიცივემ უფრო მეტად შემომიტია. აქამდე, ღამით, ზღვაში ბანაობის გამოცდილება არ მქონდა, ახლა კი ვხვდებოდი რამდენად უსიამოვნო იყო ასეთ დროს ცურვა, თანაც გაზაფხულის სეზონზე. -არაფერი მკითხო, უბრალოდ სწრაფად იშოვე რამე ტანსაცმელი და სანაპიროზე ჩამომიტანე, მხოლოდ საცვლებში ვარ! -რაო? -არც დამინახავს და ხმამაღალი მუსიკის გამო არც გამიგია, თუმცა ვიგრძენი სიცილი აუვარდა -რა იყო, ვინმემ ძალა იხმარა შენზე? დაგადგა საშველი? -ლოლა სერიოზულად . . . გთხოვ დათმე ეგ ტიპები და დამეხმარე. ხომ დამეხმარები? -ერთი ამათი დ*დაც მარიტა! რა თქმა უნდა დაგეხმარები . . . 8 8 8 8 ოდნავ ინათა თუ არა, ნორმალურად მზის ამოსვლასაც აღარ დაველოდე, ისე წამოვხტი საწოლიდან და პირდაპირ რესტორნისკენ გავწიე ჩემი მანქანით. ცალი ხელით საჭეს ვატრიალებდი, ცალში კი ის სანთებელა მეჭირა, რომელიც სანაპიროზე დაუვარდა და რომლითაც ჩემი ტანსაცმელი აქცია ფერფლად მიშომ. პარალელურად მაგნიტოფონში Imagine Dragons-ის ალბომს ვუსმენდი. უკვე დიდი ხანი იყო, რაც ამ ჯგუფს, ჩემი რჩეული ჯგუფების სიაში პირველი ადგილი ეკავა და ეჭვი მქონდა ლიდერობას ვერც ვერავინ წაართმევდა. სანთებელას კიდევ ერთხელ დავხედე გაბრაზებულმა, თითქოს რაც მოხდა სწორედ ამ უკანასკნელის ბრალეულობა ყოფილიყო. ფერით, შავი ფერისა გახლდათ, ხოლო შუაში, ოქროსფრად მანათობელი, ხახადაღებული კობრა ჰქონდა გამოსახული. იმდენად ლამაზი, იშვიათი ნივთი იყო, შემეძლო საათობითაც კი მეყურებინა და უკვე იმაზეც ვფიქრობდი, ზუსტად ასეთი ჩემთვისაც ხომ არ შევიძინო-მეთქი. რესტორნის ავტოსადგომზე რომ მანქანა შევაყენე, საათის ისრები დილის ცხრის ნახევარს უჩვენებდნენ. ვინაიდან მხოლოდ ერთ ადამიანთან მქონდა საქმე, გადავწყვიტე უკანა შესასვლელით მესარგებლა, რათა ზედმეტ ხალხს არ მოვხვედროდი თვალში. პარკინგზე ერთი შეხედვით სიმშვიდე სუფევდა. იქაურობას მხოლოდ ბავშვების ჟრიამული ახმაურებდა, რომლებიც ფუნჯებითა და საღებავებით ხელში დარბოდნენ და ასფალტს, ფერად-ფერად ყვავილებს ახატავდნენ. გამეღიმა მათ შემხედვარეს. ბავშვობა მომაგონდა, როდესაც ეზოში ჩასული, სხვადასხვა ფერის ცარცებით, ათასგვარ სისულელეს ვხატავდი მეზობელთა ავტოფარეხების კარზე და იმაზე ვბრაზდებოდი, რომ მეორე დღეს ყველაფერი პირწმინდად მხვდებოდა წაშლილი. ბავშვებს თვალი როგორც იქნა მოვწყვიტე და გასაღებით მანქანა დავკეტე. ჩემი ტოიოტადან რამდენიმე მეტრის მოშორებით, მიშოს პორშე „ბრწყინავდა“. როგორც ველოდი, ბატონი დირექტორი უკვე სამსახურში იმყოფებოდა, თანაც საუკეთესო ადგილი დაეკავებინა პარკინგზე —იქ, სადაც მზე ყველაზე ნაკლებად აცხუნებდა და არც სალონის სავარძლებს ემუქრებოდათ გადახურება. საღებავებით მორბენალმა პატარებმა, ხმამაღალი სიცილ-კისკისი ატეხეს. ზუსტად იმ მომენტში, პარკინგზე დატოვებულ მიშოს პორშეს კიდევ ერთხელ შევავლე თვალი. მერე მზერა კვლავ პატარებისკენ მივატრიალე, შემდეგ ისევ მეფარიშვილის ოთხბორბლიანი მეგობრისკენ და სახე ზუსტად ისეთი გამიხდა, როგორიც გრიჩნს, როდესაც ქალაქის თითოეული მაცხოვრებლის სახლიდან ნაძვის ხის მოპარვის იდეა მოუვიდა. იმ წამს დაბადებულმა მზაკვრულმა გეგმამ, იმხელა მოწონება დაიმსახურა, ფიქრი დიდხანს ნამდვილად არ გამიგრძელებია. ბავშვებს, რომლებიც ჩემგან ათიოდე მეტრის მოშორებით ერთობოდნენ, ხმამაღლა დავუძახე და ხელის დაქნევით ჩემკენ ვიხმე. არ გასულა ხუთი წამი, რომ ისინი თოფის გასროლისგან შეშინებული მტრედების გუნდივით აიშალნენ და მხიარულად გამოიქცნენ ჩემი მიმართულებით. სულ რაღაც ორწუთიანი საუბარი მქონდა მათთან. ამ ორი წუთის განმავლობაში გარკვევით ავუხსენი რა უნდა გაეკეთებინათ, ამისთვის სათითაოდ ყველას ფულიც ჩამოვურიგე და საკუთარი თავით კმაყოფილმა, ამაღლებული განწყობით შევაბიჯე რესტორნის უკანა შესასვლელში. საბედნიეროდ, დანიშნულების ადგილამდე მიმავალ გზაზე, არც ერთი თანამშრომელი არ შემხვედრია. სასურველი კაბინეტის კართან მისვლისას, მის მარჯვენა მხარეს, ოქროსფერ ფონზე ნაწერი ასოებით ამოვიკითხე —"დირექტორი მიშო მეფარიშვილი”, ირიბად ჩამეცინა და შიგნით ყოველგვარი დაკაკუნებისა და ზრდილობის ეტიკეტის დაცვის გარეშე შევიჭერი. მიშო თავის შავ, გორგოლაჭებიან სავარძელში, Apple-ს ლეპტოპის წინ იჯდა, ხელში რუბიკის კუბი ეჭირა და ამ უკანასკნელის აწყობით იყო გართული. ჩემი შესვლისას თავიც კი არ აუწევია. თითქოს წინასწარ იცოდა რა, როგორ მოხდებოდა და ამისთვის უკვე ფსიქოლოგიურადაც იყო მომზადებული. -ჩვენ რა, ისეთი ახლო მეგობრები ვართ, რომ უკვე დაუკაკუნებლად შემოდიხარ? -მკითხა მან სარკაზმით გაჟღენთილი ტონით. კუბიკ-რუბიკს კვლავაც არ ეშვებოდა და სანახევროდ უკვე აეწყო კიდეც იგი. -ვწუხვარ, მაგრამ ზრდილობა სანაპიროზე დავტოვე, ჩემს დამწვარ ტანსაცმელთან ერთად მიშოს ჩაეცინა. მთელი ჩემი იქ ყოფნის მანძილზე პირველად იკადრა თავის აწევა და ჩემთვის თვალებში შემოხედვა. -დილა მშვიდობისა მარიტა -არა მგონია შენთვის მშვიდობიანი იყოს -მაგიდასთან, მის პირდაპირ სწორედ ისე უკითხავად დავჯექი, როგორც შიგნით შემოვეჭერი და თავისი სანთებელა წინ დავუდე -ინციდენტის ადგილას დამნაშავეს აი ეს დარჩა შევამჩნიე როგორ აინთო მის თვალებში სიხარულის ნაპერწკლები ამ ნივთის დანახვისას. როგორც ჩანდა, კობრის გამოსახულებიანი სანთებელა მიშოსთვის დიდი მნიშვნელობის მატარებელი უნდა ყოფილიყო და მისი დაკარგვა ნამდვილად არ სურდა. -ამის დასაბრუნებლად მოხვედი? -თავისი საკუთრება ისე სწრაფად აიღო მაგიდის ზედაპირიდან, თითქოს მის დაბრუნებას კი არა, წართმევას ვუპირებდი. -რა თქმა უნდა, აბა სხვა რისთვის? -საქმიანი დიპლომატის იერი მივიღე მოცემულ მომენტში, თან კაბინეტს მოვატარე დამკვირვებლური მზერა. მიშოს “შიდა სამზარეულოში” დღეს მეორედ ვიმყოფებოდი და უნდა მეღიარებინა, აქაურობა ახლაც ისეთივე იდეალური წესრიგის სურნელს აფრქვევდა, როგორც პირველ ჯერზე -იცი? ძალიან მოვლილია შენი პირადი სივრცე, ირგვლივ შესაშური სისუფთავეა, მაგრამ სამწუხაროდ, აქაურობის მფლობელია მოკლებული შინაგან სისუფთავეს -აღიარე რატომ მოხვედი? -კვლავ ჩაეცინა მიშოს. უკვე ნერვები მეშლებოდა, რომ ჩემი ყოველი სიტყვა, გაღიზიანების მაგივრად ძალზედ ართობდა -როგორც მახსოვს, აქ შენი ფეხი მანამ არ იქნებოდა, სანამ ერქოლე და ტეო არ დაბრუნდებოდნენ კახეთიდან, ისინი კი ხვალამდე არ აპირებენ ჩამოსვლას სანამ რამეს ვიტყოდი, მზერა მის მობილურს დავასვე, რომელიც მაგიდაზე ჰქონდა შემოდებული. სწორედ მიშოს მობილურის ხელში ჩაგდება იყო ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც აქ ვიყავი. საქმეს გაცილებით მიმარტივებდა ის ფაქტი, რომ ტელეფონი მეფარიშვილს ჯიბეში არ ჰქონდა შენახული და აღნიშნული ფაქტით გახარებული, სავარძლის საზურგეს კმაყოფილების გამომხატველი ღიმილით მივაწექი. -არაფრისთვის. უბრალოდ სანთებელას დაბრუნება მინდოდა. ვიფიქრე დაკარგული არ ეგონოს და არ ინერვიულოს მეთქი -გგონია მაგას დავიჯერებ? -თქვენი გადასაწყვეტია ბატონო დირექტორო -ისეთივე სარკასტული მზერით შევხედე, როგორც მას ახასიათებდა ჩემთან მიმართებაში, მერე კი სკამიდან წამოვდექი და ეშმაკური ღიმილით მივუახლოვდი ფანჯარას, საიდანაც ნათლად ჩანდა როგორ ახატავდნენ ჩემი “დაქირავებული” ბავშვები მიშოს მანქანას ათასგვარ სისულელეს -ისე, ვუყურებ და მგონი შენს პორშეს ფერადი ბუშტები ძალიან მოუხდა -რა ბუშტები? -ირონიული ტონი სწრაფად ჩაანაცვლა გაკვირვებულმა. სახეზე ეტყობოდა წარმოდგენაც არ ჰქონდა რას ვგულისხმობდი. -სიტყვებით აღწერა არ შემიძლია, ეს თავად უნდა ნახოთ, ბოს მიშო ერთხანს ყოყმანობდა. სავარაუდოდ არ იცოდა რა გაეკეთებინა, თუმცა ბოლოს მაინც გადადო თავისი რუბიკის კუბი, ფეხზე წამოდგა და ფანჯარასთან მოვიდა. გვერდით რომ დამიდგა, მის გამომეტყველებას დავუწყე დაკვირვება. მშვიდმა სახემ, რომელიც ჩემთან მოსვლამდე ჰქონდა, ნელ-ნელა განიცადა ტრანსფორმაცია —ჯერ გაოცება გამოესახა, შემდეგ მოუთმენლობა, მერე კი ორივე მათგანი ბრაზმა ჩაანაცვლა. -ეს . . . ეს რა ჯანდაბაა? -მრისხანების ცეცხლი, რომელიც იმ წამს მის თვალებში ვიხილე, იმხელა ენდორფინით მავსებდა, შიშის გრძნობას საერთოდ მიბლოკავდა. განგებისთვის მადლობა მქონდა მოსახდელი, მდედრობითი გენდერის გამო. სხვა შემთხვევაში, მეფარიშვილს ერთ ლუკმად არ ვეყოფოდი. -მე რატომ მეჩხუბები? -მხრები ისე ავიჩეჩე, თითქოს მომხდარიდან ბრალი არაფერში მიმიძღვოდა -ალბათ ბავშვებმა იფიქრეს, რომ შენს ცხოვრებას ცოტაოდენი სიფერადე არ აწყენდა -სულ გაგიჟდი ხომ?! -ფანჯარა ლამის გამოგლიჯა მიშომ. სავარაუდოდ ბავშვებისთვის დაძახებას აპირებდა, რათა მისი მანქანის მოხატვა შეეწყვიტათ, თუმცა მერე რატომღაც გადაიფიქრა, ერთხელ შემავლო მკაცრი მზერა, ფანჯარა კვლავ მიაჯახუნა და კაბინეტიდან გიჟივით გავარდა, თავისი ოთხბორბლიანი მეგობრისთვის გადაუდებელი დახმარების აღმოსაჩენად. მიშოს წასვლის შემდეგ, მის ტყავის სავარძელში კმაყოფილი სახით მოვკალათდი, ერთხელ დავტრიალდი, ფეხები მაგიდაზე შემოვაწყვე და მაშინვე პატრონისგან მიტოვებულ მობილურს დავწვდი. რამდენიმე ჰაკერული ხრიკის წყალობით, საკმაოდ ადრე რომ მქონდა ნასწავლი, ტელეფონს ეკრანის ბლოკი მარტივად მოვხსენი და სატელეფონო კონტაქტებში აბონენტს სახელად —”არ ვუპასუხო”-ს დავუწყე ძებნა. ამ ადამიანის შესახებ, მიშოს ჯერ კიდევ იაპონიაში მოგზაურობისას წამოსცდა და ახლა სწორედ შესაფერისი დრო იყო, ამ პატარა დეტალის ცოდნა ჩემს სასარგებლოდ გამომეყენებინა. ვინაიდან კონტაქტები ანბანის მიხედვით იყო დალაგებული, მისი პოვნა არ გამჭირვებია. ამოვიკითხე თუ არა ეკრანზე ეს სახელი, მაშინვე გავხსენი შეტყობინებების ველი და აბონენტ —“არ ვუპასუხო”-ს შემდეგი შინაარსის წერილი გავუგზავნე: “ვიფიქრე და მივხვდი, რომ შენზე უკეთესი აქამდე არავინ მყოლია. მაპატიე, რომ უსამართლოდ გექცეოდი. თუკი ბოდიშს მიიღებ, ცხრა საათზე ჩემთან გელოდები, კიდევ ერთი ცეცხლოვანი ღამისთვის.” მეორე შეტყობინებით, უკვე მიშოს სახლის ზუსტი მისამართი გადავგზავნე და სავარძლის საზურგეს, ჩადენილით უზომოდ კმაყოფილი მივაწექი. მისიას უკვე შესრულებული სტატუსი ჰქონდა. ახლა დრო იყო იმ სანახაობით დავმტკბარიყავი, თუ როგორ დასტრიალებდა მეფარიშვილი თავზე საკუთარ მანქანას, გამწარებული სახით და ენდორფინის მორიგი დოზა სწორედ აქედან მიმეღო. ****იაპონია**** ამომავალი მზის ქვეყანამ, ჩემში მეტად დიდი აღფრთოვანება გამოიწვია. იაპონია რიგით მეორე სახელმწიფო გახლდათ, სადაც მიშოსთვის გიდობის გაწევა მომიწია. მეორედ იმდენად რთულად აღარ მეჩვენებოდა, როგორც პირველ ჯერზე. თითქოს ბედს შევეგუე და საკუთარი თავი საბოლოოდ დავარწმუნე იმაში, რომ თუკი ამ პოზიციაზე მუშაობა მართლა მინდოდა, ყოველგვარი პირადულის გვერდის ავლით უნდა მეკეთებინა ჩემი საქმე. იაპონიაში ჩამოსვლიდან მოყოლებული, პირველი და მეორე დღე მთლიანად ჰიროსიმასა და ნაგასაკის დათვალიერებაში გავატარეთ, რადგან ჩემს დამქირავებელს ძალიან აინტერესებდა რამდენად კარგად იყო აღდგენილი ეს ქალაქები მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ. მისი ეს ინტერესი მე ნამდვილად არ გადმომდებია. პირიქით, ერთი სული მქონდა როდის გამოვიქცეოდი ამ ქალაქებიდან, რადგან თითოეული ჩასუნთქვისას, ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს მოწამლული ჰაერით ვივსებდი ფილტვებს. ჰიროსიმასა და ნაგასაკის შემდეგ, იაპონიის ძველ დედაქალაქ —კიოტოში გადავედით, სადაც მთელი ორმოცდარვა საათი დავყავით, ხოლო დარჩენილი სამი დღის გატარება მოქმედ დედაქალაქში გადავწყვიტეთ. ტოკიო, რეალურად, იმაზე გაცილებით უფრო მშვენიერი აღმოჩნდა, ვიდრე სურათებში მქონდა ნანახი. ერთადერთი, რაზეც გული მწყდებოდა ის იყო, რომ აქ ჩამოსვლა გაზაფხულის სეზონის მაგივრად, ზაფხულს დავამთხვიე და ის საოცარი პერიოდი გამოვტოვე, როდესაც საკურა იწყებდა ყვავილობას. ხუთშაბათი დილა იდგა. ივნისის თერთმეტი რიცხვი. როგორც დედაქალაქის კლიმატს ადრიანდ ხაფზულში ხშირად სჩვეოდა, ცას ახლაც ფარავდნენ ნაცრისფერი ღრუბლები, საიდანაც საშუალო სიძლიერის წვიმა მოდიოდა. იმის გამო, რომ ასეთ ამინდში სადმე გასვლასა და ქალაქის დათვალიერებას ვერ მოვახერხებდით, მიშომ ქალაქის ერთ-ერთ ყველაზე მაღალ ცათამრჯენში გახნსილ რესტორანში გადაწყვიტა საუზმობა. აღნიშნულ შენობას, მისი სიმაღლის გამო, ამომავალი მზის ქვეყანაში “ტოკიოს ცის ხედ” მოიხსენიებდნენ და სატელევიზიო ანძის გარდა, კიდევ უამრავ სხვა დატვირთვას ანიჭებდნენ. სამას ორმოცდაათი მეტრის სიმაღლეზე, თავს ისე ვგრძნობდი, თითქოს პირდაპირ ღრუბლებზე ვიჯექი. ჩემს ქვემოთ, მართლაც რომ მოლეკულებივით მოჩანდნენ საცხოვრებელი კორპუსები, ბრენდული მაღაზიები, თუ სხვა შენობები. სანახაობა იმდენად მომაჯადოებელი იყო, ვგრძნობდი, რომ ამ ყველაფრის ცქერით კიდევ დიდხანს არ დავიღლებოდი, თუმცა ხმამ, რომელიც ხედებით ტკბობის მომენტში გავიგონე, ზღაპრიდან შესაშური სისწრაფით გადმომისროლა რეალობაში. ჩემს თავზე წამომდგარ, ბაფთიან ოფიციანტს დაბნეული სახით ავხედე. მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდეგ გავიაზრე, რომ ის აინტერესებდა, ავარჩიე თუ არა რომელიმე, მენიუში მითითებული კერძებიდან. -აამმმ . . . ბოდიშით, ჯერჯერობით არაფერი ამირჩევია -მივუგე დამნაშავის ტონით -მე თვითონ დაგიძახებთ, კარგი? ოფიციანტმა ბიჭმა თავი ღიმილით დამიკრა და თავის საქმესაც უმალ დაუბრუნდა. სწორედ იმ მომენტში, დარბაზში მიშოც გამოჩდა, ვინც მთელი ამ დროის განმავლობაში, მობილურზე საუბრობდა რესტორნის შემოსასვლელ კართან. გამომეტყველებით მაშინვე შესამჩნევი გახდა, რომ სატელეფონო საუბრით დიდად უკმაყოფილო იყო. არც მისთვის დამახასიათებელი იუმორი ჩანდა ჰორიზონტის ხაზზე, არც დამცინავი გამოხედვა და არც ირონიული კომენტარები, რომლითაც ჩემს წყობილებიდან გამოყვანას ცდილობდა ხოლმე. რაღაც ისე ვერ იყო, როგორც ადრე და და ეს გარემოება, ცოტა არ იყოს მაკვირვებდა. -მოხდა რამე? -ისე, სხვათა შორის ვკითხე. დიდად არც მაინტერესებდა რა ხდებოდა მის ცხოვრებაში, თუმცა არ მსურდა საკუთარ თავში უგულო ადამიანი დამენახა და შეკითხვა მაინც დავუსვი. -შენი გამოვლენილი ინტერესის სიყალბე ერთ წამში ვიგრძენი -ტყავის საქაღალდეში მოქცეული მენიუ გადაშალა მიშომ ამის თქმისას, რომელზეც ორი ერთმანეთთან მებრძოლი სამურაი იყო გამოსახული -უკვე აარჩიე რას შეჭამ? -ვერა -ყურადღებაც არ მიმიქცევია იმისთვის, რომ ჩემი კითხვა დაიგნორებულთა სიაში გაუშვა -ვცდილობ რაღაც ისეთი ავარჩიო, რაც ყველაზე ნაკლებად ამირევს გულს -თუ ეგრეა, კალმარის შეკვეთას არ გირჩევ. აქ, მაგ თევზსს ცოცხლად მიირთმევენ -ჰო, ვიცი. მაგიდასთან მიტანამდე მხოლოდ ცხელ წყალს ავლებენ და სულ ესაა. ზოგს მოსწონს, როდესაც ჭამის პროცესში მათი საკვები ჯერ კიდევ ცოცხალია -ჩემი აზრი თუ გაინტერესებს, მე ფუგუს გავუწევ რეკომენდაციას -როგორც გამიგია, მაგ თევზის მომზადებას განსაკუთრებული ცოდნა სჭირდება -მენიუდან თავი ამოვყავი და ისე მივუგე -შიგთავსი იმდენად შხამიანია, მხოლოდ გამოცდილი, ლინცენზირებული მზარეული თუ ინდობა მისი მომზადების მხრივ -რომ იცოდე, აქ მაგ კერძს ყოველთვის შეფ-მზარეული ამზადებს, ვისაც სამი ჯილდო აქვს მოპოვებული მზარეულთა მსოფლიო ჩემპიონატზე, აქ მოხვედრამდე საფრანგეთში მუშაობდა და მიშლენის ვარსკვლავიც მოაპოვებინა რესტორანს -დაასრულა თუ არა მონოლოგი, ჩემს გაკვირვებულ სახესაც გადააწყდა და დამაატა:-რა იყო? გუგლის პროგრამა ჩემს ტელეფონშიც ფუნქციონირებს და ცნობების მოძიება მეც შემიძლია -თუ გგონია, რომ მარტო გუგლით ვხელმძღვანელობ, ამდგარიყავი და ამ მოგზაურობაში შენთვის სასურველი ქალი წამოგეყვანა. ინტერნეტიდან კითხვა მასაც ეცოდინებოდა და შენც უფრო კარგ დროს გაატარებდი. -გმადლობ რჩევისთვის, მაგრამ სასურველი ქალი არ მყავს -დავიჯერო არც არასდროს გყოლია? -შეიძლება მყავდა კიდეც -თვალი, თვალში გამიყარა მიშომ ამის თქმისას -მაგრამ დიდი ხნის წინ შევეგუე, რომ ჩემი არასდროს გახდება ოდნავ გაკვირვებული დავრჩი მისი სიტყვებით. მიშო მეფარიშვილი, ვინც ყოველთვის თავდაჯერებას ასხივებდა და ამ თავდაჯერებით ყველას თვალს ჭრიდა, თავისი პირით ამბობდა, რომ დედამიწაზე დააბიჯებდა ვიღაც, ვისთანაც არანაირი შანსი არ ჰქონდა. ეს ცოტა არ იყოს, უჩვეულო იყო მისი მხრიდან. ყველაზე გასაკვირი მაინც ის გახლდათ, რომ ამას ისეთი უდარდელი ტონით მეუბნებოდა, თითქოს რომელიღაც ფილმის შინაარსს მიყვებაო, თუმცა რატომღაც მაინც ვფიქრობდი, რომ ნამდვილი გრძნობების დასამალად, სიყალბეში ამოსვრილ ნიღაბს იფარებდა სახეზე. -სასიამოვნოა, თუკი არსებობს ისეთი, ვინც მხოლოდ ვიზუალური მახასიათებლების გამო არ გივარდება მკლავებში -ვერ მოვითმინე და ბოლოს მაინც ვუკბინე სიტყვიერად -ზოგჯერ შენნაირებმაც უნდა გაიგონ უარის სიმწარე -ანუ თვლი, რომ ჩემი ერთადერთი ღირსება ვიზუალური მხარეა და მეტი არაფერი გამაჩნია? -ირიბად მიღიმოდა მიშო. -სიმართლე გითხრა ასეა . . . გარეგნულთან ერთად, შინაგან სილამაზესაც რომ უთმობდე ყურადღებას, შენთვისაც ბევრად უკეთესი იქნებოდა და კაცობრიობისთვისაც -საკუთარი თავიც ფეხებზე მ’კიდია და კაცობრიობაც. ეცადე მადა არ გამიფუჭო, თორემ შენც დაგიკიდებ და აქედან საკუთარი ხარჯებით მოგივევს ბათუმში დაბრუნება -კარგი, მისი აღმატებულების მადას საფრთხეს აღარ შევუქმნი -ხელები ავწიე დანებების ნიშნად. მერე კვლავ მენიუს ჩავხედე და საბოლოო არჩევანიც გავაკეთე : -მოკლედ, დაგიჯერებ და ფუგუს ავიღებ. თუკი მოვიწამლები, იმ შენმა მიშლენის ვარსკვლავის მფლობელმა მზარეულმა გადაიხადოს ჩემი მკურნალობის ხარჯები მიშოს გაეცინა. ცოტა ხანში, ხელის ოდნავ მაღლა აწევითაც იხმო ოფიციანტი. როგორც ჩანდა, თავად უკვე არჩეული ჰქონდა სასურველი კერძები და ამაში ბოლომდე დავრწმუნდი, როდესაც ჩვენს მაგიდასთან მოსულ ბიჭს მაშინვე მისცა ზღვის ზღარბისა და რვაფეხას ბურთულების შეკვთა, ორ ბოკალ ღვინოსთან და ჩემ მიერ არჩეულ ფუგუსთან ერთად. მისი არჩეული საჭმელების დასახელებებმაც კი გულისრევის შეგრძნება გამიღვიძა. იმდენად ცოტა რამ ჯდებოდა იაპონური სამზარეულოდან ჩემს გემოვნებაში, აქ ჩამოსვლის დღიდან, უკვე ორი კილოგრამი მქონდა მოკლებული და არ ვიცოდი კიდევ რამდენი მიემატებოდა ამ ორ კილოგრამს. -სხვა დროს, აქ შენი საკვებით წამოდი ხოლმე -მოშორდა თუ არა მაგიდას ოფიციანტი, იმ წამსვე შემოვიდა ჩემთან დიალოგში მიშო. -სხვა დროც იქნება? -არ ვიცი, იქნებ შეყვარებულმა დაგპატიჟოს რომანტიკულ მოგზაურობაში, ან ქმარმა წამოგიყვანოს თაფლობის თვეზე? ათასი რამ შეიძლება მოხდეს გავაღე თუ არა პირი პასუხის გასაცემად, მაგიდაზე რაღაც ხმამაღლა აზუზუნდა. ამან ორივე ჩვენგანის ყურადღება, მომენტალურად გადაიტანა ხმის მიმართულებით. აღმოჩნდა, რომ მეფარიშვილის ტელეფონი რეკავდა, ხოლო აბონენტს, ვისგანაც ზარი შემოსდიოდა, სახელად “არ ვუპასუხო” ეწერა. ამის დანახვისას ოდნავ ჩამეღიმა, რაც მიშოს თვალებს ყურადღების მიღმა არ დარჩენიათ. -ასე რამ გაგამხიარულა? -მობილურს ხმა გაუთიშა და ეკრანით ქვემოთ დადო მან. -ნუ ღელავ, ერთი აბეზარი თაყვანისმცემელი ყველა კაცს ჰყავს -ნეტავ მარტო აბეზარ თაყვანისმცემელთან მქონდეს საქმე -მაგიდას მკლავებით დაეყრდნო იგი -ასეთ ამაზრზენ სიტუაციაში ჩავარდნას არავის ვუსურვებ -რას გულისხმობ? -თავადაც ვერ გავაცნობიერე ისე დავინტერესდი. -იმას, რომ ერთღამიანი თავგადასავლის შემდეგ, ჩემს ფირმაში მენეჯერად მომუშავე ბიჭის საცოლედ მომევლინა -ზიზღნარევი გახდა მიშოს მზერა ამის თქმისას, თუმცა ვერ მივხვდი იმ მომენტში საკუთარი თავი ეზიზღებოდა, თუ ის ქალი -მეგონა ეს დამთხვევა საბოლოო წერტილს დასვამდა და წითელ ზონად მიმიჩნევდა, მაგრამ მგონი იმის გაგებამ, რომ მისი საქმრო ჩემთან მუშაობს, ფარული რომანის სურვილი გააღვიძა მასში -მაშინ არ იცოდი გათხოვილი რომ იყო, როცა აღარ დავასახელებ რასაც აკეთებდით? -ეგ ჩემთვის იგივეა, რაც ეროვნებით ინდოელი ვიყო, წინ ძროხის ხორცისგან მომზადებული სტეიკი დამიდონ და მაიძულონ ბოლომდე შევჭამო -კვლავ ზიზღი აღიბეჭდა მის თვალებში -სხვის ცოლი ჩემთვის ის გვირაბია, რომელსაც მუდამ გვერდს ავუქცევ ამასობაში ჩვენს მაგიდას ორი სინით „შეიარაღებული“ მიმტანი მოუახლოვდა, რომლებმაც შეკვეთილი კერძები დაგვიწყვეს წინ. ერთ-ერთ მათგანს, ორივე ხელი სვირინგებით ჰქონდა დაფარული, რამაც მაშინვე მიიქცია ჩემი ყურადღება და როგორც შევატყვე მიშოსიც. შეუძლებელიც იყო უყურადღებოდ დაგვეტოვებინა, იმდენად უცხო და ლამაზი ტატუირება ამშვენებდა ამ ადამიანის ხელებს. -რაღაც იაკუძას კლანის წევრს ჰგავდა -უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა მიშომ, ვიდრე ჩემს გასაგონად, როგორც კი ოფიციანტებმა კვლავ მარტო დაგვტოვეს. მერე ჩანგალი მოიმარჯვა და თეფშზე მოთავსებულ პატარა რვაფეხათაგან ერთ-ერთს დაასო. -მაგ კლანის წევრები, სვირინგს მხოლოდ ერთმანეთთან აჩენენ, სხვა ადამიანებთან არასდროს -და ის მართალია, რომ ყოველგვარი ელექტრო-მოწყობილობების დახმარების გარეშე იხატავენ სვირინგებს? -მკითხა, როგორც კი ლუკმა გადაყლაპა. -მართალია -თავი დავუქნიე. იმის წარმოდგენაზეც კი გამაჟრიალა, როგორ იკეთებდნენ ეს ადამიანები ტატუირებას ყველაზე პრიმიტიული მეთოდით. მიშომ ჩანგალი დადო, თვალებში ჩამხედა და ინტერესით სავსე მზერა მომაპყრო. -მოდი, ყველაფერი მომიყევი, რაც იაკუძას შესახებ იცი. ბავშვობიდან მიზიდავდა ასეთი რამების მოსმენა . . . * * * * ტოკიოში ყოფნის სამი დღიდან, ორი მზიანი ამინდი დაგვემთხვა. ვინაიდან ამდენად ძლიერ გაგვიმართლა, გადავწყვიტე ეს დრო არ დამეკარგა და მიშოს ყველა ის რესტორანი მოვატარე, სადაც იაპონური სამზარეულოს ყველაზე მაღალი კლასის კერძების გასინჯვა შეიძლებოდა. მონახულებულთა სიას ტოკიოს ეროვნული მუზეუმიც შევმატეთ, სადაც ამ ქვეყნის ისტორიული სამოსის უდიდესი კოლექცია ვიხილეთ, ჩინურ და ინდურ ეროვნულ საგანძურთან ერთად. აგრეთვე დავათვალიერეთ სხვადასხვა სახეობის იაპონური იარაღი, რამაც ყველაზე მეტად მიიქცია მიშოს ყურადღება მთელს მუზეუმში. ჩვენი საქართველოში დაბრუნების წინა დღეს, ისეთმა მცხუნვარე მზემ გამოანათა, გადავწყვიტე ეს დრო მთლიანად გარეთ სეირნობაში გამეტარებინა. ადგილი უკვე შერჩეული მქონდა. ეს ქალაქის უდიდესი საფეხმავლო ზონა —გინზა გახლდათ, რომელიც ამ ქალაქში ზუსტად ისეთივე საკულტო იყო, როგორც ტაიმზ-სკვერი ნიუ-იორკში. ყველაზე კარგი ის იყო, რომ ქალაქის იმ მონაკვეთში ჩვენი სეირნობა უქმე დღეს დაემთხვა. სწორედ იმ დღეს, როცა ყველა მაღაზია უკლებლივ იღებოდა, ხოლო მანქანებისთვის გზა იკეტებოდა. მიშოს ისიც შევთავაზე, აქ ღამითაც გამოგვევლო, მაშინ, როდესაც უამრავი ნეონის განათება აინთებოდა, თუმცა განმიცხადა ასეთი სანახაობა ნაკლებად მხიბლავსო და ამ სიტყვებით, ჩემს განზრახვაზეც ამაღებინა ხელი. ტოკიოს იმ არეალში სეირნობისას, უამრავი სავაჭრო ცენტრი მოვიარეთ, ისეთ კაფეტერიაშიც წავიხემსეთ, სადაც კლიენტებს რობოტი მიმტანი ემსახურებოდა და ხალხმრავალ ქუჩებშიც გავიარეთ. მთელი ეს დრო, მიშო ჩვეულ ფორმაში იყო, იაპონიის შესახებ უამრავ კითხვას მისვამდა და დიდი ყურადღებით მისმენდა, როდესაც ამ ქვეყნის ისტორიულ მებრძოლებზე —სამურაებზე ვუამბობდი სხვადასხვა მითებსა თუ ლეგენდებს. როდესაც საუბარს ვიწყებდი, მისი მზერა წამითაც არ მშორდებოდა. მთელი გულისყურით მისმენდა, თითქოს ყოველი მცირედი დეტალის ღრუბელივით შესრუტვა სურსო. ტოკიოს ქუჩებში ხანგრძლივი სეირნობის შემდეგ, გადავწყვიტე ჩემი კლიენტისთვის იაპონური ბაღიც მეჩვენებინა. ოქროსფერი მზე იმდენად უხვად აფრქვევდა თავის სხივებს, ჩავთვალე, რომ ახლა იქაურობის დათვალიერება ყველაზე საუკეთესო ვარიანტი იქნებოდა, ამიტომ, მეფარიშვილს მაღაზიაში დიდი პლედი ვაყიდინე და ტაქსის მეშვეობით, სულ რაღაც ნახევარ საათში მივაღწიეთ დანიშნულების ადგილამდე. მიშომ, მძღოლს გაწეული მომსახურეობა აუნაზღაურა და“ჩაიც” ბლომად დაუტოვა . შემდეგ მე მომიტრიალდა და თვალებით უზარმაზარი ბაღისკენ მანიშნა. -ეს ადგილი რამით განსაკუთრებულია, თუ ისე, უბრალოდ გამოვიარეთ? -უბრალოდ გამოვიარეთ? აქაურობა ქალაქის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ადგილია -მივუგე თუ არა, ტელეფონი ელემენტის დაზოგვაზე ჩავრთე -ამ ბაღს იაპონურთან ერთად, ფრანგული და ინგლისური სექტორებიც აქვს, თუმცა ყველაზე პოპულარულად მაინც იაპონური სექტორი ითვლება -ჰოო? და რატომ? -ზურგჩანთა, რომელშიც პლედი ედო, მხარზე უფრო მოხერხებულად მოიგდო. -უფრო ლამაზია და ამიტომ. იქ დიდი აუზებია, კუნძულებით, ხიდებითა და პავილიონებით. ცუდია გაზაფხულის სეზონზე რომ არ ჩამოვედით. ბაღში, საკურას ათას ხუთასი ჯიშის ხეა დარგული და როდესაც ყვავილობას იწყებენ, აქ ნემსის ჩასაგდები ადგილიც კი აღარაა -ლამაზი სანახაობა იქნება -გასაოცარი -ღიმილით დავეთანხმე და წინ წასულს, უკანაც მივყევი. შესაშურად კარგი ამინდის გამო, ირგვლივ უამრავ ადამიანს მოეყარა თავი. ინგლისურ და ფრანგულ სექტორებში, ხალხი შედარებით მეჩხერად დაიარებოდა, რასაც ვერ ვიტყოდით იაპონურზე, სადაც ტურისტებსა თუ ადგილობრივებს, ფერად-ფერადი პლედები გაეშალათ, პატარა, საპიკნიკე კალათებთან ერთად და მზის გულზე, იქაურობის სილამაზითა და ხილის ცივი წვენების დაგემოვნებით ტკბებოდნენ. ინგლისური და ფრანგული ბაღების საფუძვლიანად დათვალიერების შემდეგ, დასასხდომად ჩვენც სწორედ იაპონური გაზონი ავარჩიეთ და ჩვენი პლედი დანარჩენი ხალხისგან ოდნავ მოშორებით, ერთ-ერთი ხის ძირას გავშალეთ. ვინაიდან ორივენი ნასაუზმები ვიყავით, საკვები თან არ წამოგვიღია. მხოლოდ მე მქონდა ნაყიდი ერთი ბოთლი გამაგრილებელი სასმელი, ამიტომ, მოვთავსდით თუ არა პლედზე, მაშინვე ამოვიღე ჩანთიდან კოკა-კოლას პატარა ბოთლი და წყურვილის მოსაკლავად იქედან ოდნავ მოვსვი. გაშლილი თმა კისერზე შემაწუხებლად მედებოდა და ოდნავ დისკომფორტსაც მიქმნიდა. საბედნიეროდ, თმის სამაგრი მაჯაზე, სამაჯურის ნაცვლად მქონდა გაკეთებული და შემეძლო ამ პრობლემისთვის დაუყოვნებლივ დამესვა წერტილი. -თუ გინდა, შემიძლია ჩაგიწნა -როგორც ჩანს, მიშოსაც შეემჩნია ჩემი მცირედი დისკომფორტი, თუმცა იმ სიტყვებმა, რაც მისგან მოვისმინე აშკარად გამაკვირვა. -რა თქვი? -ჰო, რა იყო? -მხრები აიჩეჩა -ძალიან მარტივია, თმას სამ ნაწილად ყოფ და ჩაწნას იწყებ -გმადლობ, მაგრამ თავად მივხედავ მეტად აღარაფერი უთქვამს მეფარიშვილს, თუმცა თავისკენ წაღებული ხელები რომ ძირს ჩამომაღებინა, ზურგს უკან მომიჯდა და ჩემი თმა თავად მოიქცია თითებში, მაშინვე დღესავით ნათელი გახდა, რასაც აპირებდა. -ხომ გითხარი თავად მივხედავ-მეთქი? -მკაცრად გავაპროტესტე მისი საქციელი, თუმცა ამას, შექმნილ სიტუაციაზე არანაირი ზეგავლენა არ მოუხდენია -მიშო გამიშვი! -მოისვენე, თორემ იცოდე თმას მოგწიწკნი -ჩვენ რა, საბავშვო ბაღში ვართ? -ბავშვის გული მაქვს -ხუმრობას მოეშვი -თვალები ავატრიალე -არანაირი სურვილი არ მაქვს აქ შეკრებილებს საყვარელი, შეყვარებული წყვილი ვეგონოთ ჩემს ნათქვამს, მეფარიშვილის ჩუმი ჩაცინება მოჰყვა. პასუხიც მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდეგ დამიბრუნა : -გვიანია, უკვე ვგონივართ. ერთმა გოგომ სურათიც კი გადაგვიღო, მოპირისპირე მხრიდან მართალია უკვე ნერვებზე მოქმედებდა ეს ყველაფერი, თუმცა რატომღაც მაინც გადავწყვიტე ბედს დავმორჩილებოდი და განძრევით მანამ არ გავნძრეულვარ, სანამ მიშომ, ჩემი თმის ჩაწნა ბოლომდე არ დაამთავრა. -სამაგრი მომეცი, შეგიკრავ -აიღე -მაშინვე გავუწოდე წინასწარ გამზადებული შესაკრავი და იმ წამს, რა წამსაც ყველაფერს მორჩა, თმა მარცხენა ბეჭზე გადმოვიგდე. მიშო ამჯერად წინიდან მომიჯდა და თავის ნახელავი ტუჩებზე მომდგარი იდუმალი ღიმილით შეათვალიერა. შემდეგ მინდორში, ერთმანეთის გევრდიგვერდ ამოსული ორი პატარა მინდვრის ყვავილიდან ერთ-ერთი მოწყვიტა, ჩემკენ გადმოიხარა და ჩაწნილ თმაში ფრთხილად ჩამაბნია. ამას ისეთი მოწიწებით და სინაზით აკეთებდა, ცოტაც და გაოცებისგან პირსაც დავაღებდი, რომ არა ტვინის მიერ მოწოდებული SOS-სიგნალი, რამაც სასწრაფოდ გონს მოსვლის ბრძანება მომცა. -ესე ასე, კიდევ ერთი იდეალური კადრი იმ ფოტოგრაფი გოგოსთვის -გაოცებული ვარ, როგორ ზრუნავ ფოტოგრაფიის განვითარებაზე -დღეს ჩვენი აქ ყოფნის ბოლო დღეა მარიტა -რატომღაც ჩემი სარკაზმი არ შეიმჩნია და სხვა რამეზე გადამიტანა -მითხარი, მოგეწონა იაპონია? -საკმაოდ . . . თუმცა, როგორც ინდოეთში მოგზაურობიდან მახსოვს, შემდეგი იტალია უნდა ყოფილიყო -არა -მაშინვე გააქნია თავი, თან გაეღიმა -ავწონდავწონე და მივხვდი, რომ იტალია ისეთი ქვეყანაა, სადაც მხოლოდ შენდამი სიმპათიით განმსჭვალულ ადამიანთან ერთად უნდა წახვიდე. აბა დაფიქრდი, ვიწრო ქუჩები, ქოლგებიანი გარე სივრცის კაფეები, დახვეწილი არქიტექტურა, ქალაქები ვერონა და ვენეცია. არ მინდა ეს ქვეყანა შენი ჩემდამი დამოკიდებულებით წაბილწო. მოდი იქ მაშინ წაგიყვან, როდესაც ჩემზე უგონოდ იქნები შეყვარებული -მშვენიერია, ანუ იტალიის შენთან ერთად ნახვა, ჩემს ბედის წიგნში არ წერია -ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება -თვალი ჩამიკრა და ისე ოსტატურად ამართვა კოკა-კოლას ბოთლი, აზრზე მოსვლაც ვერ მოვასწარი -ჰო მართლა, სავაჭრო ცენტრში შენთვის რაღაც შევიძინე -ჩემთვის? -შენთვის, შენთვის -დამიმოწმა მან, მერე კი მარცხენა ჯიბიდან პატარა კოლოფი ამოაძვრინა და გამომიწოდა -ვინაიდან ახლა ამომავალი მზის ქვეყანაში ვართ, ეს საჩუქარიც სიმბოლურია -რატომღაც მგონია, რომ ამ ყუთიდან კალია ამოხტება მიშოს ისეთი სიცილი აუტყდა, რამდენიმე წამით გაჩერებაც ვერ შეძლო. მეც სწორედ იმ წამს გავიაზრე, რამხელა სისულელეც ვთქვი და თავი გვერდზე მივაბრუნე, რათა ჩემს სახეზე მოგვრილი ღიმილი ვერ დაენახა. -არაფერიც არ ამოხტება, გამომართვი -როგორც კი სული მოითქვა, ყუთი ხელში ჩამიდო მან. მართალია მეფარიშვილისგან არანაირი საჩუქრის მიღებას არ ვაპირებდი, თუმცა ინტერესის გამო ყუთი მაინც გავხსენი და შიგნით ჩახედვისას, ოქროსფერი, მზის ფორმის ყელსაბამი დავინახე. ნაკეთობა იმდენად ლამაზი, დახვეწილი და ორიგინალური გახლდათ, დიდი ალბათობით, თავადაც აუცილებლად შევიძენდი, სადმე რომ შემემჩნია. -ამომავალი მზის ქვეყანაში შეძენილი მზის კულონი -პირდაპირ სახეში შევხედე და საჩუქარი პლედზე დავდე -ძალიან ლამაზია, მაგრამ ხომ იცი, შენს ნაჩუქარს არაფერს გავიკეთებ? -არ გაიკეთო -თვალმოუშორებლად მიყურებდა მიშოც -უბრალოდ სამახსოვროდ გქონდეს ამ დღეების მოსაგონრად. ბიჟუტერია სპეციალურად შევარჩიე. ოქროს ნივთი რომ მეჩუქნა, შენი ტვინი ათასგვარ სისულელეს მოხარშავდა -და რას მოხარშავდა? -მიუხედავად იმისა, რომ კარგად მივხვდი რაც იგულისხმა, მაინც ჩავეკითხე. -რას და იმას, რომ ძვირადღირებული სამკაულებით ვცდილობ შენ შებმას, რომ საჩუქრის სანაცვლოდ რაღაცას მეც მოგთხოვ და ასე შემდეგ. როდესაც მამაკაცი ძვირფას საჩუქარს გჩუქნით, თავში პირველად ასეთი აზრები გიტრიალებთ ხოლმე -ჩემი კოკა-კოლა დამიბრუნე, თუ შეიძლება. შენთან ფსიქოლოგიურ საუბრებს სხვა დროისთვის გადავდებ -არაფერსაც არ დაგიბრუნებ -კიდევ ერთხელ მოსვა მიშომ ჩემი ბოთლიდან -უნდა გაგეთვალა, რომ მეც მომწყურდებოდა და მეორეც გეყიდა -ხომ იცი, შენს ჯანმრთელობას ვუფრთხილდები? -ჯანმრთელობას არა? -მაშინვე ამოიცნო ჩემი ცინიზმი. -ჰო, რა იყო? არ იცი რატომ არის ამ ქვეყანაში სიცოცხლის საშუალო მაჩვენებელი ოთხმოცდაათი წელი, ხოლო ჩვენთან კი მხოლოდ სამოცდაათი? იმიტომ, რომ ჯანსაღი პროდუქტებით იკვებებიან და არა ისეთი ნაგავით, როგორიც კოკა-კოლა და სწრაფი კვების საჭმელებია -ეგ გასაგებია, მაგრამ რაღაც ვერ ვიჯერებ, რომ ჩემს ჯანმრთელობაზე ზრუნვა გალაპარაკებს არაფერი მითქვამს. პასუხის გაცემის ნაცვლად, პლედზე დადებული პატარა ყუთი კვლავ ხელში ავიღე და კულონს კიდევ ერთხელ შევხედე. -კარგი, მოდი უტაქტოდ არ მოვიქცევი და ამას დავიტოვებ, ოღონდ შენც უნდა გააკეთო ჩემთვის პატარა რაღაც -მაინც რა? -გამომეტყველებაზე შევამჩნიე აშკარად დაინტერსდა, ამიტომ, ყველაფრისთვის ფარდის ახდა დიდხანს მეც აღარ დამიყოვნებია : -ერთი მისტიური ადგილი არსებობს. აქაურები თვითმკვლელთა ტყეს ეძახიან. მინდა საელჩოში ყველა საჭირო პროცედურა მოაგვარო, ტური ერთი დღით გაიხანგრძლივო და ხვალ ის ადგილი მოვინახულოთ. ტოკიოდან დაახლოებით ას კილომეტრშია რამდენიმე წამის განმავლობაში, მიშო გაოცებული სახით მიყურებდა. შემდეგ ნელ-ნელა შუბლი გაეხსნა, ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარა და პლედზე ზურგით გაწვა. მზის მცხუნვარე სხივები ახლა პირდაპირ სახეზე აფრქვევდა ოქროსფერ სინათლეს, რის გამოც, თვალდახუჭული იწვა და ვერც იმას ამჩნევდა, როგორც ვაკვირდებოდი მისი სახის თითოეულ მილიმეტრს. -იქაურობის ნახვა რატომ გინდა? -მკითხა თვალების გაუხელლად. -ჰმმმ . . . ასე ვთქვათ, ცუდი რეპუტაციის ადგილები ჩემში ინტერესს იწვევს -და ასეთი რა ადგილია? მომიყევი, მეც მაინტერესებს სანამ ხმას ამოვიღებდი, პლედზე იოგას პოზაში ჩამოვჯექი და თითები ერთმანეთში გადავხლართე. მართალია თვითმკვლელთა ტყე სახიფათო ადგლად ითვლებოდა და არც ჩემი უფროსობა მომიწონებდა, თუკი გაიგებდნენ, რომ სააგენტოს VIP-კლიენტი ასეთ ადგილას წავიყვანე, თუმცა იქაურობის იდუმალება იმდენად მიზიდავდა, ასეთ რისკზე წასვლაც გადავწყვიტე. -მოკლედ, ამ ტყეს აოკიგაჰარას ტყეს ეძახიან და იქ სამი ტიპის ადამიანები მიდიან—ის, ვისაც ლაშქრობა უყვარს, ვინც ცნობისმოყვარეა და ვინც უკან დაბრუნებას არ აპირებს. მის სიღრმეში პოლიცია წელიწადში ას გვამს მაინც პოულობს -რა იყო, გინდა იქ ყელი გამომჭრა და მერე ყველაფერი თვითმკვლელობად გაასაღო? -ნუ ცანცარებ რაა, თუ მკითხე, დამამთავრებინე -კარგი, მიდი, განაგრძე -სიცილით დამიქნია თავი მიშომ, თან ბეჯითი მოსწავლესავით გაისუსა, რამაც საშუალება მომცა დაწყებული განმევრცო. -ამ ადგილას, უამრავი დაფა დგას წარწერებით, რომელიც ტყის სიღრმეში მიმავალთ აფრთხილებს, კარგად დაფიქრდნენ სანამ ამას გააკეთებენ -კარგი რა, რა მისტიკა -უნდობლად გამომხედა მიშომ. როგორც ჩანდა, სკეპტიკურად იყო განწყობილი ამ მოსაზრებების მიმართ -დარწმუნებული ვარ, უმრავლესობა სიცოცხლეს ნარკოტიკული საშუალებების შემთხვევითი ზედოზირებით ასრულებს -ჩამოხრჩობითაც ასევე. ადგილობრივები ამბობენ, რომ იქ სასიკვდილოდ განწირულ მოხუცებს ტოვებდნენ და ახლა მათი სულები დაძრწიან ტყეში. კიდევ ერთი თქმულებაა, რაც უკვე ამტკიცებს, რომ არსებობს ბუდისტი ბერი, რომელიც ტყის სიღრმეში ცხოვრობს და თვითმკვლელებს სუიციდის აღსრულებაში ხელს უშლის. ზოგიერთი მას წმინდა სულადაც კი თვლის -როგორც ჩანს, როდესაც თვითმკვლელობები ხდება, ეგ წმინდა სული შვებულებაშია ხოლმე და სეიშელებზე ირუჯება -ნუ დამცინი მიშო -ნაწყენმა შევუბღვირე -უბრალოდ ლეგენდებს გიყვები, თანაც იმიტომ, რომ შენ თვითონ მთხოვე. მეც არ მჯერა, რომ ამ ტყეში შესვლით, ადამიანებს თვითმკვლელობის სურვილი იპყრობთ. მით უმეტეს, არაერთი ჰოლივუდური ფილმია გადაღებული სწორედ იმ მიდამოში. ამდენი სისულელის ლაპარაკს, სჯობს ის მითხრა, წამოხვალ თუ არა მეფარიშვილი რაღაც პერიოდით უხმოდ, გაუნძრევლად იწვა, თუმცა ცოტა ხნის მერე გვერდზე გადმობრუნდა, იდაყვით პლედს დაებჯინა და მარცხენა ლოყით გაშლილ ხელის გულს დაეყრდნო. -გავრისკავ და წამოგყვები, მაგრამ კიდევ ერთ პირობას დავამატებ ჩვენს მოლაპარაკებაში -ეგღა მაკლდა -თვალებს ნუ ატრიალებ, ჩემს პირობაში რთულია არაფერია -კარგი, მიდი, გისმენ -მოკლედ, სააგენტოში მითხრეს, რომ ამ თვის ბოლოს შვებულებაში აპირებ გასვლას და პარიზში მიემგზავრები, ორი კვირით -ჰო, მერე? -გაკვირვებულმა გავხედე. ერთი ვერსიაც არ მქონდა იმისა, თუ საითკენ მიჰყავდა საუბარი. -მერე ის, რომ ზუსტად ამ თვის ბოლოს, მოლაპარაკებას ვასრულებ ერთ დიდ კომპანიასთან და შემდეგ, ამის აღსანიშნავად ვაპირებ ეგვიპტეში წავიდე რამდენიმე დღით. თუკი იმ ტყეში ყოფნისას, ერთხელ მაინც შევამჩნევ, რომ შეგეშინდა, პარიზის კაფეებში კრუასანების ჭამას სხვა დროისთვის გადადებ და შენც ჩემთან ერთად წამოხვალ. ოღონდ ამჯერად არა როგორც გიდი, არამედ როგორც ჩემი თანამგზავრი. 8 8 8 8 ორდღიანი შესვენების შემდეგ, დადგა ის დღეც, როცა სამსახურს დავუბრუნდი. როგორც ლოლასგან შევიტყვე, ძმები ნოლანები უკვე ჩამოსულიყვნენ კახეთიდან, რაც საშუალებას მაძლევდა, ჩემი გაცდენების მიზეზზე პირადად მათ დავლაპარაკებოდი. Imagine-ში დიდი ფუსფუსი შეინიშნებოდა. ერქოლესა და ტეოს იაპონელი მეგობარი, საღამოს ჩვენს რესტორანში აპირებდა ვახშმობას, რის გამოც, დიმიტრი და მისი ხელქვეითი მზარეულები, სპეციალურად სტუმრის საპატივცემულოდ ამზადებდნენ იაპონური სამზარეულოს ყველაზე მოთხოვნად კერძებს. ასორტიმენტი ნამდვილად ფართე იყო, თანაც იმდენად, რომ მასში ყველაზე უცნაური ტკბილეული — ბზიკის ორცხობილებიც კი შედიოდა, რისთვისაც, წარმოდგენაც არ მქონდა როგორ უნდა დაეკარებინა პირი საერთოდ ვინმეს. როგორც ვიცოდი, ჩვენი სტუმარი ტოკიოდან იყო და მომავლის რობოტების აწყობით გახლდათ დაკავებული. თუკი ლოლას დავუჯერებდით, საკმაოდ მდიდარიც გახლდათ და იაპონელის კვალობაზე ზედმეტად მაღალი და მომნუსხველიც. რაც არ უნდა ყოფილიყო, ჩანდა, რომ ძალზედ მნიშვნელოვან პიროვნებასთან გვქონდა საქმე, რადგან მისი დახვედრისთვის ზუსტად ისე ემზადებოდნენ, როგორც ახლადარჩეული პრეზიდენტის ინაუგურაციისთვის. რესტორნის საპირფარეშოს დიდ სარკესთან მდგომი, მსუბუქი სასცენო მაკიაჟის გაკეთებას მოვრჩი და ტანზე მორგებული, თოვლივით ქათქათა კაბით სარკის წინ დავტრიალდი. ერთ საათში უკვე ჩემი გამოსვლა იწყებოდა, თუმცა მანამდე უფროსებს უნდა დავლაპარაკებოდი გაცდენებისა და იმ პირადი პრობლემის შესახებ, რომელსაც ლეო ერქვა. თვალის ფანქარი, ტუჩსაცხი და სპილოსძვლისფერი ფერუმარილი კვლავ კოსმეტიკისთვის განკუთვნილ პატარა ჩანთაში მოვათავსე, თმა გავისწორე და უკვე საპირფარეშოდანაც უნდა გამოვსულიყავი, რომ გარედან ჩემი სახელის გაგებამ მაიძულა ცოტა ხნით ზღურბლთან შეყოვნება. ეს ცუდი ჩვევა ბავშვობიდან მქონდა და ბევრჯერ მიცდია მისი თავიდან მოშორება, თუმცა შეცვლით მაინც არაფერი იცვლებოდა. როგორც კი ვინმე ისეთ დროს მახსენებდა, როცა ჩემი იქ ყოფნის შესახებ წარმოდგენაც არ ჰქონდა, დაუძლეველი სურვილის ტყვეობაში ვექცეოდი, მთელი საუბარი წერტილ-მძიმით მომესმინა. ახლაც ზუსტად ანალოგიურად მოვიქეცი. მიყურადება სხვისთვის შესამჩნევი რომ არ ყოფილიყო, ჩუმად მივუახლოვდი კარს, მას ყური მივადე და ჩასაფრებული მტაცებელივით გატრუნული, სმენად ვიქეცი. -ჰო, მგონი მარიტა ჰქვია -შემომესმა ახალგაზრდა ბიჭის ხმა, რომელიც აშკარად ვიღაცას ესაუბრებოდა. გარედან თამბაქოს მძაფრი არომატი ვიგრძენი. სწორედ იმ წამს გავიაზრე, რომ იქ დაცვის თანამშრომლები უნდა ყოფილიყვნენ. მიუხედავად აკრძალვისა, ისინი ჩუმად არღვევდნენ რესტორნის წესს — „არ მოწიოთ შენობის შიგნით“ და კედელში ამოჭრილ პატარა სარკმელთან აბოლებდნენ. -მოკლედ, მაგარი საქმე დაგვიმატა რა, ამ მეფარიშვილმა -ეს უკვე სხვა ხმა იყო, თანაც შედარებით ბოხი -ვითომ ის არ გვყოფნიდეს, რაც გვევალება, ვიღაც მანიაკის გამო, ახლა ჩვენს პიანისტზეც უნდა გვეჭიროს ცალი თვალი -აკრძალვას რატომ არ აწესებს მაგ ტიპზე? გარეთ მდგომი დაცვა არ შემოუშვებდა და მორჩა -გამორიცხულია, ვერ დააწესებს -უმალვე უპასუხა ბოხხმიანმა -თურმე ეგ ტიპი, რესტორნების ერთ-ერთი მთავარი კრიტიკოსი ყოფილა, სოციალურ ქსელში უამრავი გამომწერი ჰყავს, თან სულ ამ გურმანულ სფეროში ტრიალებს, სიტყვა ეთქმის და მიშოს არ უნდა Imagine-ს რეპუტაციას შეუქმნას საფრთხე -მაგრამ ხელქვეითზეც ზრუნავს -წარმოთქვა ორაზროვანი ტონით, შემდეგ კი გაეცინა -შემთხვევით გულშც ხომ არ ჩაუვარდა ბატონ დირექტორს? -არაა -გაეპასუხა ბოხხმიანი წამებში -მისნაირი გოგო, მეფარიშვილის გვერდით ვერ წარმომიდგენია -რატო შე*ემა ლამაზია -კი, ლამაზი არის, მაგრამ მიშოს უფრო, როგორც გითხრა —აი, დამა ქალები შეეფერება. გამოცდილები რომ არიან, პრაქტიკაგამოვლილები და სექსუალურად ჩაცმულები. ეს გოგო კიდევ ისეთი ნაზია, ზღაპრულ ფერიას მაგონებს -ჰო, ეგეც მართალია. აუ, ისე აქ რომ მოვწიეთ, საპირფარეშოში მაინც შევსულიყავით -აქ უფრო ძლიერი ვენტილაციაა, მალე განიავდება -ერთი ამ სიგარეტის დ*დაც! აზრზე არ ხარ როგორ მინდა თავი დავანებო. ცოლსაც დავპირდი, მაგრამ ჩავფლავდი -უფრო უკეთ უნდა მოინდომო ჩემო ძმაო, უფრო უკეთ დაცვის თანამშრომლებმა კიდევ ცოტა ხნით ილაპარაკეს მომსახურე პერსონალისთვის განკუთვნილი საპირფარეშოს კარის წინ, შემდეგ კი კვლავ თავიანთ სამუშაო პოსტს დაუბრუნდნენ. მათგან განსხვავებით, მე კიდევ რამდენიმე წუთს ვიდექი იმავე ადგილას, სადაც დამტოვეს. ჩემი გონება ჯერაც ცოტა ხნის წინ გაგონილს დასტრიალებდა თავს. როგორც ჩანდა, მიშოს ისე სურდა ამ საქმის მოგვარება, რომ მე ვერაფერი გამეგო და ჩემს ყურამდე მცირედი ინფორმაციაც მოსულიყო. გასაკვირი საქციელი გახლდათ მისი მხრიდან, თუმცა მეორეს მხრივ, ნებისმიერი პატარა სკანდალიც კი, რომელშიც ლეოს სახელი იქნებოდა ნახსენები, რესტორნის რეპუტაციას მართლაც დიდ საფრთხეს შეუქმნიდა. სწორედ ამიტომ, ეს ყველაფერი ზემოთ ხსენებული ინციდენტის პრევენციის მიზნით ჰქონდა დაგეგმილი და არა იმიტომ, რომ ჩემი დახმარების წყურვილი კლავდა. მიუხედავად ამისა, ძმებ ნოლანებთან დალაპარაკება მაინც გადავიფიქრე. რადგანაც მიშო ჩემს დასახმარებლად მაინც გაისარჯა და ასე თუ ისე საკითხი მოაგვარა, აღარც მე ვაპირებდი ეს თემა კიდევ ერთხელ წამომეჭრა, ამიტომ, სანამ ჩემი სამუშაო საათები დაიწყებოდა, რესტორნის ბოლო სართულზე მოწყობილ ვერანდაზე გადავწყვიტე დროის გაყვანა. იქ ყოფნა, Imagine-ში მუშაობის დაწყების პირველივე დღიდან ძალიან მიყვარდა. ჭერიან-კედლებიანად მთლიანად შემინული სივრცე, დაახლოებით ორმოც კვადრატულ მეტრს შეადგენდა, თან მოწნული მაგიდა-სკამებითა და სხვადასხვა სახეობის მცენარეებით იყო გაფორმებული. ყველაზე სასიამოვნო ფაქტი ის გახლდათ, რომ აქედან ზღვის ხედიც იკვეთებოდა. მართალია, რესტორანი სანაპირო ზოლიდან დიდად ახლოსაც არ მდებარეობდა, თუმცა როდესაც მინის ფანჯარას ვაღებდი და ამ ხედს ვუცქერდი, ფსიქოლოგიურად, ზღვის მარილიან სურნელს მაინც მუდამ ვგრძნობდი ხოლმე. ერთ-ერთ სავარძელში მჯდომი, ჩემს გამოსვლამდე დარჩენილ ბოლო ნახევარ საათს ვიყენებდი და თან სივრცეს გავცქეროდი უმისამართოდ, როცა ორიოდე მეტრის მოშორებით ნაბიჯების ხმა შემომესმა. მიხედვა არც დამჭირვებია. სუნამოს მიმზიდველმა სურნელმა თვითონაც მიმახვედრა, თუ ვინ დამირღვია მყუდროება და მეც უკმაყოფილოდ ამოვიოხრე, რადგან გეგმა —დასვენებისთვის დარჩენილი დრო სიმშვიდეში გამეტარებინა, ათას წვრილ ნაწილად დაიმსხვრა ჩემს თვალწინ. გასული დღის მოგონებები ქურდულად მიეპარნენ ჩემს გონებას, თითები ჩაავლეს და შიშის ორმოში გადაისროლეს. ჰო, შემეშინდა. მე და მიშო აქ სრულიად მარტონი ვიყავით და წარმოდგენაც არ მქონდა რას გააკეთებდა იმის საპასუხოდ, რაც გუშინ, ჩემს გამო გადახდა თავს. შინაგანი ფორიაქის მიუხედავად, გარეგნულად მაინც ცისფერსისხლიანთა ამაყი მზერა მივიღე და თითქოს არაფერიო, ისე განვაგრძე ხედით ტკბობა. იმ დროსაც კი არ მქონია რეაგირება, ჩემს გვერდით რომ დაიკავა ადგილი. ყურადღება მხოლოდ მაშინ მივაქციე, როდესაც თეთრი კაბის კალთაში დიდი, წითელი ვარდი ჩამიდო და ჩემსავით, მანაც ჰორიზონტის ხაზს დაუწყო ცქერა. -ეს რა არის? -ვიკითხე თუ არა, მაშინვე ვიგრძენი ყვავილთა დედოფლის სასიამოვნოდ მძაფრი არომატი, თუმცა მისი ეკლების მსუბუქი ჩხვლეტა მაინც არ მომეწონა და ვარდი ყუნწუთ ავიღე ხელში. -შენმა თეთრბილეთიანმა თაყვანისმცემელმა გამომატანა, მარიტას გადაეციო მეფარიშვილს ეჭვის თვალით გავხედე. მაშინვე ვიფიქრე ტყუილს მეუბნებოდა და ეს, ტუჩის კუთხეში შეპარულმა, მისმა ოდნავშესამჩნევმა ღიმილმაც დამიდასტურა. -ძალიან სასაცილოა. მეტი გასართობი ვერაფერი მოიფიქრე? -და შენ ვერაფერი მოიფიქრე იმის გარდა, რომ ჩემი მობილურიდან შეტყობინებები აგზავნო და ნახევრად შიშველი ქალების რიგი დამიყენო კართან? -არ ვიცოდი მეჩვენებოდა თუ ნამდვილად ასე იყო, მაგრამ ბრაზთან ერთად, აღფრთოვანებასაც ვხედავდი მის მზერაში -ან ჩემი მანქანა რას დაამსგავსე? -შენი მანქანისთვის ხელი არ მიხლია -ვარდის ფურცლებს დავუწყე თამაში. მათ სურნელს შერეული „ტომ ფორდის“ არომატი, იმდენად ძლიერ მსიამოვნებდა, ლამის ნირვანაში გადავყავდი. -არ აქვს მნიშვნელობა ეს პირადად შენ გააკეთე, თუ არა. რაც მოხდა შენი მზაკვრული ტვინის მოფიქრებულია -მაგაში ვერ შეგედავები -არც კი ვიცოდი, საიდან ვიკრებდი ამხელა გამბედაობას მაშინ, როდესაც მასთან სრულიად მარტო ვიყავი, თუმცა ფაქტი იყო შიში, ბალახზე დაწვეთებული დილის ნამივით აორქთლებულიყო ჩემი გონებიდან. -ლამაზი საღამოა -ვერც კი გავიგე, რატომ შეცვალა საუბრის თემა ასე რადიკალურად -მიყვარს, როდესაც ცა მწიფე ალუბლისფერია ხოლმე მის მზერას თვალი გავაყოლე და მეც ზემოთ ავიხედე, თუმცა მწიფე ალუბლისფერის ნაცვლად, მე, ეს შეფერილობა უფრო ბროწეულისფრად მეჩვენებოდა. ამაშიც კი ვეწინააღმდეგებოდი მის აზრს. -ბროწეულისფერია -ვუთხარი დარწმუნებით. -მწიფე ალუბლისფერია -არა, ბროწეულისფერია -რომ დავფიქრდეთ, ეს ორი ფერი ერთმანეთს ძალიან ჰგავს -არც მაინცდამაინც -ჩემთვის მოცემული ვარდი, ამჯერად მას ჩავუდე კალთაში -ეს შენ გქონდეს -შეინახე, შენი დაკრძალვისთვის წინასწარ მექნება მოტანილი -კვლავ უკან დამიბრუნა. -სულ გაგიჟდი ხომ? -აბა მე რომ შენ დაკრძალვაზე მართლა მოვიდე, დიდი ალბათობით საფლავში დაიწყებ ტრიალს თავი ვერ შევიკავე და მის ნათქვამზე მაინც გამეცინა. ალბათ იმიტომ, რომ სადღაც მართლაც იყო რეალობასთან ახლოს ის, რაც ცოტა ხნის წინ მოვისმინე. -და რა იცი, იქნებ საერთოდაც შენ გამასწრო? -ვკითხე, როცა სიცილის ტალღამ გადამიარა. -მაგას არ ვიზამ. ვიცი უჩემობას ვერ აიტან და მეორე დღესვე გამომეკიდები უკან -რა თქმა უნდა ასე იქნება. ოღონდ შენ სადმე მოსახვევში ჩამოჯექი და ისე დამელოდე, ფეხზე დგომით რომ არ დაიღალო ამჯერად მიშოს გაეცინა. სატანურად მომხიბვლელი ხდებოდა ხოლმე ამ დროს და საკუთარი თავი მზიზღდებოდა, რომ მსგავს მომენტებში, მასში, გარეგნულის გარდა შინაგან სილამაზესაც ვხედავდი. ფეხზე ისე წამოვდექი, მეფარიშვილისთვის აღარ შემიხედავს. არც ვარდი წამიღია თან. იგი იმ სკამზე დავტოვე, სადაც ცოტა ხნის წინ თვითონ ვიჯექი და უხმოდ გავემართე ვერანდიდან გასასვლელი კარისკენ. არც მიშოს ამოუღია ხმა. როგორც ჩანდა, უკვე უჩემოდ აგრძელებდა იმ ცაზე დაკვირვებას, რომელსაც მისი ვარაუდით, მწიფე ალუბლისფერი შეფერილობა ჰქონდა. დარბაზში რომ ჩავედი, ბართან მდგომ კალეს ხელის აწევით მივესალმე და როგორც კი მისგან საპასუხო სალამი მივიღე, როიალთანაც დავიკავე კუთვნილი ადგილი. ხალხის სიმრავლე მაინცდამაინც არ შეინიშნებოდა. მაგიდებიდან სამი მათგანი იყო თავისუფალი, ხოლო ბარის დახლთან, სკამების ნახევარი ცარიელი გახლდათ. საბედნიეროდ, სტუმრებს შორის ლეო არსად ჩანდა. აღარც ზარებით შევუწუხებივარ დიმიტრის წვეულების შემდეგ. ეს, რა თქმა უნდა, სასიხარულო ამბავი იყო, თუმცა ისიც ვიცოდი, რომ ქარიშხლის წინ, მუდამ მშვიდი ამინდი ისადგურებდა ხოლმე და ნაადრევ სიხარულს შეიძლებოდა იმედგაცრუება მოეტანა. საღამოს შვიდ საათამდე ისე მივატანე, კუთვნილი შესვენებებიდან მხოლოდ ერთი გამოვიყენე. ერთ ადგილას ჯდომისგან უკვე ხერხემლის ტკივილი მაწუხებდა და უკვე იმაზე ვიწყებდი ფიქრს მეორე შესვენების გამოყენების დროა-მეთქი, როდესაც ახალგაზრდა, მხარბეჭიან მამაკაცთან ერთად მომავალი ერქოლე და ტეო შევნიშნე. რამდენიმე წამი დამჭირდა იმის მისახვედრად, რომ ეს სწორედ ის იაპონელის სტუმარი უნდა ყოფილიყო, ვის დასახვედრადაც ასე გულმოდგინედ ემზადებოდა მთელი ჩვენი გუნდი. ლოლასგან წინასწარვე ვიცოდი, რომ ნოლანების უცხოელი მეგობარი ახალგაზრდა იყო, მაგრამ არ მეგონა, თუკი მათზე ამდენად უმცროსი პიროვნება შემრჩებოდა ხელთ. ადამიანი ოცდაათ წელზე მეტს ვერ მისცემდა, რაც იმაზე მეტყველებდა, რომ საკმაოდ ადრეულ ასაკში მიეღწია დიდი წარმატებისთვის. ვიზუალურად, კორეელს უფრო ჰგავდა, ვიდრე იაპონელს, რაც მაფიქრებინებდა, რომ მშობელთაგან ერთ-ერთი მათგანი სხვა ეროვნებისა უნდა ჰყოლოდა. დღევანდელ პროგრამაში შემავალი კიდევ ერთი მელოდიის დაკვრას სწორედ იმ დროს მოვრჩი, როდესაც ნოლანები თავიანთ სტუმართან ერთად, დაწესებულების ყველაზე მოთხოვნად მაგიდას მიუსხდნენ, დაჯავშნების მხრივ. იქედან ყველაზე უკეთ ჩანდა ანბანის კოშკი, ეშმაკის ბორბალი, ბათუმის ტექნოლოგიური უნივერსიტეტის შენობა და სხვა მრავალსართულიანი ნაგებობები. ვინაიდან იმ მომენტში ბართან აღარავინ იჯდა, გადავწყვიტე სიტუაციით მესარგებლა, რამე დამელია და დრო ამჯერადაც კალესთან საუბარში გამეყვანა. მართალია, ნათესაური კავშირის მიუხედავად, Imagine-ში მუშაობის დაწყებამდე ამ ადამიანს ნორმალურად არც კი ვიცნობდი, თუმცა მასთან გაბმული ყოველი დიალოგი იმდენად მსიამოვნებდა, ზოგჯერ დასრულებაც არ მინდოდა ხოლმე. -აღარ მახსოვდა დღეს შენი ცვლა თუ იყო -დავიკავე თუ არა დახლთან მდგომი ერთ-ერთი სკამი, მაშინვე ვუთხარი კალეს, ვინც იმ მომენტში ლატეს ამზადებდა ყავის აპარატთან. -არც არის. უბრალოდ ხვალ დასვენების დღის აღება მინდოდა და სმენა გადავცვალე -ხდება რამე? -არა, რა უნდა ხდებოდეს? -გაეცინა -ხვალ ჩვენი დამიანეს შემცვლელი მოდის და არ მინდა სტაჟიორი მე ჩამაბარონ. მაგის ნერვები არ მაქვს -შენ თუ არა, აბა ვის? -მის სასაცილოდ შეჭმუხნილ წარბებზე ღიმილი ვერ შევიკავე. -ვის და თვითონ დამიანეს. ხვალ მისი ბოლო სამუშაო დღე იქნება, იმ ახალ გოგოს ცოტა აზრზე მოიყვანს და მერე მე გადმოვიბარებ, სხვა რა გზაა? -აჰა, ანუ გოგოა -ჰო, სქესი მდედრობითი, სოციალური სტატუსი —ოდნავ არანორმალური -თქვა თუ არა, ლატეს მომზადებასაც მორჩა და იგი მე დამიდო წინ -დალიე, ძალიან გადაღლილი სახე გაქვს -მე მიმზადებდი? -ჭიქას თითები თვალებგაბრწყინებულმა შემოვხვიე და ყავის არომატი ღრმად შევისუნთქე. თითქოს მისმა სურნელმაც კი მომიყვანა ენერგიაზე იმდენად მძაფრად ვიგრძენი ეს უკანასკნელი. -ვიცოდი, რომ მომაკითხავდი. მელოდიის ბოლო წუთებში, ბარს თვალს არ აშორებდი -ახალ გოგოზე მომიყევი -ისევ ძველ თემას მივუბრუნდი, რადგან მაინტერესებდა რატომ მოიხსენია კალემ იგი სიტყვა —“არანორმალურით” -ჰო მართლა, ყავისთვის გმადლობ -არაფრის. ახალ გოგოს რაც შეეხება, ბევრი ინფორმაცია არც მე მაქვს. ერთი ის ვიცი, რომ სამირა ჰქვია და მეორე ის, რომ მისგან თავი შორს უნდა მეჭიროს -რატომ? -გამეცინა და ცხელი ლატე ფრთხილად მოვსვი, რათა შემთხვევით ენა არ დამეწვა. -არ ვიცი, რაღაც . . . სერიული მკვლელის იმიჯი აქვს. უენსდეი ადამსს მაგონებს, თავისი ცივი გამოხედვით -საინტერესოა -ჩაფიქრებული სახე მივიღე. უკვე ძალიან დაინტერესებული ვიყავი ახალი ბარისტას გაცნობით. ამ ფიქრებში გართულმა, ვერც კი გავიგე როგორ მომიახლოვდა რესტორნის ერთ-ერთი მიმტანი გოგონა, ვის სახელსაც კი ვერ გავიხსენებდი, რომ არა გულზე მიბნეულ ბეიჯზე წაწერილი —“ლანა”. -მარიტა, უფროსებს შენთვის დავალება აქვთ -მაცნობა მან. გააკეთა თუ არა ეს, მაშინვე კალეს შეხედა მავედრებელი მზერით -მიდი რა ერთი ჭიქა ყინულიანი წყალი დამისხი, თორემ ყელი მიშრება -ბანანის სმუზს გაგიკეთებ ჩემს ხარჯზე -იმ წამსვე დატრიალდა კალე. ლანამ ვერცხლისფერი სინი დახლზე შემოდო და დაღლილობისგან დაამთქნარა. -გმადლობ კალე, საუკეთესო ხარ -რა დავალება აქვთ ჩემთვის? -ყავის სმას თავი მივანებე, რათა მთელი ყურადღება მიმტანზე გადამეტანა. -რა და ერთ-ერთი ყველაზე რთული სიმფონია შეგიკვეთეს -წამიც არ შეყოვნებულა ისე გამცა პასუხი -თურმე ჩვენი ზედმეტად სექსუალური იაპონელი სტუმარი მთვარის სონატაზე გიჟდება და ნოლანებს უნდათ, ზუსტად ის შეასრულო მზერა შეუმჩნევლად გავაპარე იმ ადგილისკენ, სადაც უფროსები ისხდნენ, თავის უცხოელ მეგობართან ერთად. ეს უკანასკნელი, იმდენად გულწრფელად და ლამაზად იღიმოდა ძმების საუბარზე, მის შემხედვარეს მეც გამექცა ტუჩები განზე. -მგონი საკმაოდ მომხიბვლელი ვინმეა -ვერც კი გავიაზრე ისე გავახმოვანე საკუთარი ფიქრები ხმამაღლა, რაზეც, სმუზის მომზადებით გართული კალეს გაკვირვებული მზერაც დავიმსახურე. ლანამ უბრალოდ ჩაიხითხითა და ჩემს გვერდითა სკამზე, კალიასავით სხარტად შემოსკუპდა. -რაც ერთმანეთს ვიცნობთ, შენგან კაცის მისამართით კონპლიმენტი პირველად მოვისმინე -გეყოფა რა, კალე -არ არსებობს ისეთი მჟავე ხილი, რომელსაც ტკბილ ხილად ვერ აქცევ -ჩვენს საუბარს ლანაც შემოუერთდა -ოდესმე ყველას მოგვხვდება გულში კუპიდონის ისარი -უბრალოდ აღვნიშნე ვიზუალურად მომხიბვლელია-მეთქი, თქვენ კი სადაცაა საპატარძლო კაბის დიზაინებიც მაჩვენოთ პინტერესტზე კალემ სპეციალურად ლანასთვის მომზადებული ბანანის სმუზი, ამ უკანასკნელს მიაწოდა, შემდეგ კი მე გამომხედა. -პუბლიკა შენს მთვარის სონატას ელის ლამაზო, მიდი საქმეს მიხედე ვინაიდან ნახევარი ჭიქა ყავის დალევა უკვე მომესწრო, თავს ენერგიაზე მოსულად ვგრძნობდი. ბეთჰოვენის ეს სიმფონიაც ერთ-ერთი უსაყვარლესი გახლდათ ჩემთვის, ამიტომ სკამიდან ენთუზიაზმით აღსავსე ჩამოვხტი და როიალისკენ ისე გავეშურე, იაპონელი სტუმრის დამკვირვებლური მზერისთვის, თვალი თავადაც არ მომიშორებია. მუსიკალურ ინსტრუმენტთან დაჯდომისას, როგორც მჩვეოდა, გარშემო ყოველგვარი ხმა ჩავახშე, გარესამყარო უკან მოვიტოვე და ამ ქვეყნად მხოლოდ მე და კლავიშები დავრჩით. წარმოვიდგინე თითქოს ზღვის ნაპირზე, ვარსკვლავებით მოჭედილი ცის ქვეშ, როიალთან ვიჯექი, ჩემს დაკრულ მელოდიას კი ტალღების სასიამოვნო შრიალი ერწყმოდა. წარმოსახვა ყოველთვის მეხმარებოდა ჩემი შესრულება იმაზე ორჯერ უფრო კარგი გამოსულიყო, ვიდრე ჩვეულებრივ. ამჯერადაც მთელ გრძნობას ვაქსოვდი თითოეულ კლავიშთან შეხებისას. იმდენად ძლიერად ვინდომებდი, თითქოს ჩემი სიცოცხლე მხოლოდ ამაზე ყოფილიყო დამოკიდებული. მელოდიის ნაზი ჰანგები, ყურთასმენასაც სწვდებოდა და ვხვდებოდი, რომ რაც მესმოდა, მართლაც უნაკლოდ ჟღერდა. კომპოზიციის ბოლოს, ამაში დამსწრე საზოგადოების მქუხარე აპლოდისმენტებმაც დამარწმუნეს. სიგიჟემდე მიყვარდა ეს ხმა. მომწონდა ის კმაყოფილება, რასაც ხალხის გამომეტყველება ირეკლავდა, თუმცა იმ მომენტში, ჩემი მზერა მხოლოდ ერთი ადამიანისკენ გახლდათ მიმართული და ეს, ნოლანების მაგიდასთან მჯდომი მამაკაცი იყო. ზუსტად იმ მომენტში გავაცნობიერე, თუ ვისთვის მოვინდომე ამდენად, ჩემი შესრულებული მელოდია იდეალურზე იდეალური გამოსულიყო. პირველ რიგში, სწორედ მთვარის სონატის შემკვვეთის აზრი მაინტერესებდა და ამ აზრის ამოკითხვას, სწორედ მის თვალებში ყურებისას ვცდილობდი. სამწუხაროდ მისი მზერიდან ბევრი ვერაფერი გავარკვიე. სხვებისგან განსხვავებით, არც ტაში დაუკრავს. ერთადერთი, რაც გააკეთა ის იყო, რომ მადლობის ნიშნად თავი მსუბუქად დამიკრა, ოდნავშესამჩნევად გამიღიმა და უფროს ნოლანს —ერქოლეს რაღაც უთხრა. რესტორნის სტუმართა აპლოდისმენტები ჯერ კიდევ ბოლომდე არ იყო დამცხრალი, როცა ამ უკანასკნელმა ხელით რაღაც მანიშნა. მისი ამ ჟესტით უმალ მივხვდი, ჩემი უფროსი, თავის მაგიდასთან რომ მეპატიჟებოდა სავახშმოდ, თანაც სახეზე აკრული თავაზიანი ღიმილით. რა თქმა უნდა გამიკვირდა. რა მიზეზით უნდა სდომოდათ ნოლანებს მათთან ერთად მევახშმა, მაშინ, როდესაც დიდი ხნის უნახავი, საკმაოდ შორი გზიდან ჩამოსული მეგობარი ეჯდათ მაგიდასთან, თუმცა მიპატიჟებაზე უარის თქმა მაინც უტაქტო საქციელად ჩავთვალე, როიალი დავხურე და მათკენ ისე წავედი, იაპონელის ჩემკენ მომართული მზერისთვის საპასუხო მზერა არ მომიშორებია. მაგიდამდე სულ რაღაც ორიოდე ნაბიჯი მქონდა დარჩენილი, რომ ტეო სწრაფად წამოხტა ფეხზე, სკამი თავისი მეგობრის გვერდით გამომიწია და გალანტურად მანიშნა დავმჯდარიყავი. თუ ადრე ვერა, ახლა უკვე ვხვდებოდი, რატომ ვიმყოფებოდი აქ. ვახშამზე ჩემი მოწვევის იდეა, დიდი ალბათობით სწორედ იმას ეკუთვნოდა, ვის გვერდითაც ახლა უნდა დავმჯდარიყავი. -გმადლობ -თავაზიანობისთვის, საპასუხო თავაზიანობით გავუღიმე და სკამზე მოვთავსდი. ახლადმიღებულმა მიმტანმა ბიჭმა მაშინვე დამიდო წინ თოვლივით ქათქათა დიდ-პატარა თეფშები, ვერცხლისფერ დანა-ჩანგალთან ერთად, ხოლო რამდენიმე წამში, ღვინისა და წვენის ჭიქებიც მომირბენინა. წამით ისეთი შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს მე ვიყავი ამ რესტორნის მფლობელი და არა, ნოლანები. ამ ფიქრებზე, გულში გამეცინა კიდეც. ერქოლეც და ტეოც, იაპონურს ბრწყინვალედ ფლობდნენ, თუმცა ვინაიდან მათ მაგიდას ერთი წევრი შეემატა ჩემი სახით, მაშინვე გადავიდნენ ინგლისურზე. -მარიტა, მინდა იუნგი გაგაცნო, ჩვენი საერთო მეგობარი -სტუმრის წარდგენის ინიციატივა უფროსმა ნოლანმა აიღო საკუთარ თავზე, ხოლო ტეომ კი წითელი ღვინო ჩამომისხა. -სასიამოვნოა -ზრდილობიანად გავუღიმე მამაკაცს -კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება საქართველოში -უდავოდ საინტერესო ქვეყანა გაქვთ -ჩემთვის მზერაც არ მოუშორებია ისე აღნიშნა იუნგიმ -ვეჭვობ ბევრი კარგად გასახსენებელი მოგონება დამიგროვდება, მათ შორის ის მთვარის სონატა, რომელიც ცოტა ხნის წინ მოვისმინე -მარიტა ჩვენი რესტორნის აღმოჩენაა -სიამაყით აღსავსე თვალებით გადმომხედა ერქოლემ -ჯერ კიდევ ძალიან ახალგაზრდაა, თუმცა უკვე გამოცდილი პიანისტივით უკრავს -ვერ შეგედავები -მყისვე დაეთანხმა იაპონელი, ბოკალიდან ღვინო ოდნავ მოსვა და სკამის საზურგეს ისე მიეყრდნო, მის ღიმილიან მზერას კვლავაც არ მივუტოვებივარ. ამასობაში დიმიტრიც შემოვიდა და საღამოს მთავარი კერძი —სუში, საკუთარი ხელით მოგვართვა. შევამჩნიე, ჩემი ამ კამპანიაში დანახვა ცოტათი გაუკვირდა, თუმცა ზედმეტი კითხვების დასმის გარეშე გვისურვა გემრიელად მირთმევა და კვლავ სამზარეულოსკენ აიღო გეზი. მაშინ, როდესაც მე, წინ დალაგებული საჭმელებიდან, ინგრედიენტებით ყველაზე ნაკლებად გადატვირთული რამის შერჩევას ვცდილობდი, რათა ზრდილობის გამო მაინც მეჭამა ორი ლუკმა, ტეოს ხმამაღლა ნათქვამი სიტყვები შემომესმა. -ჰეი მიშო, ჩვენთან მოდი -იმ წამს, რესტორნის დარბაზში შემომავალ მეფარიშვილს უქნევდა ხელს უმცროსი ნოლანი. აღნიშნულ მომენტში, თავი ისე ვიგრძენი, თითქოს ყინულივით ცივი წყალი გადამასხეს მთელ ტანზე. მაშინ, როდესაც მაგიდასთან სამ მამაკაცთან ერთად ვიჯექი და ერთი სული მქონდა იქედან როდის წამოვდგებოდი, მეფარიშვილის დამატება მართლაც ყველაზე უარესი რამ გახლდათ, რაც კი შეიძლებოდა მომხდარიყო. გულში ვინატრე კიდეც მიშოს ეს მოპატიჟება არ მიეღო, თუმცა იმედის ეს პატარა ნაპერწკალიც ჩაქრა, როდესაც ჩვენკენ მომავალ ფიგურას მოვკარი თვალი. მეფარიშვილი სწრაფად მოგვიახლოვდა, ყველას მოგვესალმა და ჩემს პირდაპირ მდგომ სკამზე დაიკავა ადგილი. როგორც ჩანდა, მასაც ეუცნაურებოდა ჩემი აქ დანახვა, თუმცა კითხვებს, დიმიტრის მსგავსად არც ის სვამდა. მორიგი წევრის შემომატებაზე, მიმტანებმა ახლაც სწრაფად მოახდინეს რეაგირება და მიშოს წინ ყველა საჭირო ჭურჭელი დაულაგეს, რაზეც ამ უკანასკნელმა, სანდომიანი ღიმილით გადაუხადა მადლობა მომსახურე პერსონალს. ძმებმა ნოლანებმა, იუნგი მიშოსაც ისევე გააცნეს, როგორც მე. იაპონელ სტუმარში ყველაზე მეტად ის მომწონდა, რომ ბევრს არ საუბრობდა. მოკლე და ლაკონური პასუხები ჰქონდა თითოეულ დასმულ შეკითხვაზე და რაც მთავარია, საოცრად მომხიბვლელი ხმის ტემბრი, რაც მის საუბარს ბევრად უფრო სასიამოვნო მოსასმენს ხდიდა. ჩვენი ერთობლივი ვახშმიდან დაახლოებით ოცი წუთი მაინც იყო გასული, საუბარი რომ იაპონიაზე ჩამოვარდა. ნოლანები დიდი ენთუზიაზმით აღწერდნენ, თუ რამხელა შთაბეჭდილება მოახდინა თავის დროზე მათზე ამ ქვეყნის კულტურამ, ინფრასტრუქტურამ და სამზარეულომ. ის ამბავიც გაიხსენეს, თუ სად და რა ვითარებაში გაიცნეს იუნგი და როგორც ჩამოუყალიბდათ მასთან მეგობრული კავშირი. -ტოკიო მართლაც უჩვეულო ქალაქია -მეტად სერიოზული სახით აღნიშნა მიშომ, როგორც კი მიხვდა, რომ ძმები საუბარს მორჩნენ -ბავშვობის ოცნებად ამ ქალაქში საკუთარი რესტორნის გახსნა მქონდა, სადაც თავად ვიქნებოდი შეფ-მზარეული -ყოფილხართ ტოკიოში? -ინტერესი გამოხატა იუნგიმ. იმ მომენტში, უკვე ყველანი სუშის მივირთმევდით, რომელსაც მართალია ვერ ვიტანდი, თუმცა ვცდილობდი ისე მეჭამა, მის გემოზე ოდნავადაც არ მეფიქრა. ყველაზე ნაკლებად მინდოდა ჩვენი სტუმრისთვის მეგრძნობინებინა, რომ იაპონური სამზარეულო ჩემთვის ერთი დიდი გაუგებრობა იყო. -ვყოფილვარ -მხოლოდ ერთი წამით გამომხედა ამის თქმისას მეფარიშვილმა -რამდენიმე დღით გავჩერდი იაპონიაში ყოფნისას -მიშოს მოგზაურობა უყვარს -დიალოგს მორიგი წევრიც შემოემატა ტეოს სახით -სადაც უმოგზაურია, იმ ქვეყნების შესახებ ყველაფერი იცის -ეს თვითონ თქვა? -დაზუსტებით ვერ ვიტყვი იმ მომენტში მართლა გაიჟღერა იუნგის ხმაში ირონიულმა ნოტებმა თუ მომეჩვენა. -არა, მე არაფერი მითქვამს -აი, მიშოს ტონი კი ნამდვილად იყო შეფარული სარკაზმით გაჯერებული -უბრალოდ ტეოს უყვარს ჩემი გადაჭარბებული ქება -ეჭვიც არ მეპარება -მაგიდას ორივე მკლავით დაეყრდნო ჩვენი უცხოელი სტუმარი -ტურისტებს მხოლოდ სამზარეულო და ისეთი ადგილები იზიდავთ, სადაც კარგი ფოტოების გადაღებაა შესაძლებელი. დარწმუნებული ვარ ისიც კი არ გეცოდინებათ, თუ რას ნიშნავს იაკუძა, ბატონო მიშო -რას ნიშნავს იაკუძა? -ჩაეცინა მეფარიშვილს, მიმტანი იხმო და ამჯერადაც თავისი საყვარელი სასმელის —ლიმონიანი წ’ყლის შეკვეთა მისცა, პიტნითა და ყინულით -იაკუძად, იაპონურ მაფიას მოიხსენიებენ. არა მგონია, ეს დღეს ვინმემ არ იცოდეს -მაგას არ გეკითხებით. მე ის ვიკითხე, თავად ამ სიტყვის უკან რა იმალება ერქოლე და ტეო, ამჯერად უხმოდ უსმენდნენ მაგიდასთან გამართულ სიტყვიერ პაექრობას. არც თვითონ ვიღებდი ხმას. უბრალოდ მშვიდად ვიჯექი და მოვლენების განვითარებას ინტერესით ვადევნებდი თვალს. -ამ სიტყვის უკან, ბანქოს ყველაზე უიღბლო კომბინაცია იმალება -ალაპარაკდა თუ არა მიშო, იუნგის გახსნილ შუბლზე, მაშინვე გაჩნდა ორი ხაზი. აშკარად არ ელოდა დასმულ შეკითხვაზე შესაბამის პასუხს, რაზეც პირადად მე, სახეზე ღიმილი მომადგა. როგორც ჩანდა, მეფარიშვილი მართლაც ღრუბელივით ისრუტავდა ჩემს მიერ მიწოდებულ თითოეულ ინფორმაციას -“ია”—ციფრ რვას აღნიშნავს, “კუ” —ცხრას, “ძა” —კი სამს. ერთად შეკრებილი უკვე ოცს უდრის, რაც თქვენს ქვეყანაში უიღბლო ციფრადაა აღიარებული, ისევე, როგორც ჩვენთან ციფრი ცამეტი. გარკვეული დროით დუმილი ბატონობდა. ძმებმა ნოლანებმა ნიშნის მოგებით გადახედეს ერთმანეთს და ღვინის ჭიქებიდანაც ერთდროულად მოსვეს. მაგიდასთან ჩამოვარდნილ მდუმარებას, საბოლოოდ, თავად იუნგიმ დაუსვა წერტილი: -გეტყობათ მართლა ბევრს კითხულობთ იმ ქვეყნების შესახებ, სადაც მოგზაურობთ -ორაზროვანი მზერით უცქერდა მიშოს ამის თქმისას. -არც ისე ბევრს. რაც გითხარით ჩემი ექსკურსია-მძღოლისგან ვიცი, რომელიც იაპონიაში ყოფნისას მახლდა თან -ანუ ის ყოფილა ძალიან ნაკითხი -ვერც მაგაში დაგეთანხმებით -ირიბად ჩაეღიმა მიშოს და კიდევ ერთხელ გამოაპარა თვალი ჩემკენ -დარწმუნებული ვარ, იმ წამს ამოიკითხა ინტერნეტიდან. ახალგაზრდა გოგონა იყო, თითქმის ჩემი ასაკის და შთაბეჭდილების მოხდენას ცდილობდა, ხომ ხვდებით? ბევრი ვებრძოლე საკუთარ თავს, თუმცა მეფარიშვილის სიტყვები მაინც იმას მაგრძნობინებდნენ, რომ მათი უპასუხოდ დატოვება არ გამომივიდოდა. ერთადერთი, რისი გაკეთებაც შექმნილი სიტუაციიდან შემეძლო, ეს ფიზიკური ტკივილის მიყენება იყო, ამიტომ, დანარჩენებისგან შეუმჩნევლად გავიქნიე ფეხსაცმლის წვერი იმ მხარეს, სადაც მიშო იჯდა და ამ უკანასკნელს, პირდაპირ წვივში ამოვარტყი. მაშინვე შეეტყო, თუ როგორ გაამწარა განცდილმა ტკივილმა. მოცემულ მომენტში იმ მულტფილმის პერსონაჟს ჰგავდა, წვეტიანი საგანი რომ შეერჭობა უკა ნალში, თუმცა დაყვირებისგან მაინც თავს იკავებს და სახეზე მწიფე პომიდორივით წითლდება. ბატონი დირექტორის ასეთი გამომეტყველების ცქერამ, ისეთ კარგ ხასიათზე დამაყენა, იმ კერძების სიძულვილიც კი გადაფარა, რომელიც წინ მელაგა. ზოგჯერ საკუთარ თავს ცუდ ადამიანადაც კი მივიჩნევდი, რადგან მიშოს თვალებში დანახული ბრაზი, სასოწარკვეთა და ფიზიკური ტკივილიც კი, უზომოდ დიდ სიამოვნებას მგვრიდა. -მიშო, ცუდად ხომ არ ხარ? -კითხვას ერქოლე სვამდა, თუმცა როგორც ჩანდა, მისი გატანჯული სახე არც სხვებს დარჩენოდათ შეუმჩნეველი. -კარგად ვარ, კარგად -პიტნიან-ლიმონიანი წყალი ისე მოსვა მან, თითქოს შვებას სწორედ მასში იპოვისო -უბრალოდ ახლა გამახსენდა, რომ წინა დღით მიღებული პროდუქციის ხარჯთაღრიცხვა მაქვს გადასამოწმებელი, სანამ შინ წავალ. თუ ნებას დამრთავთ, დაგტოვებთ -ნუ ღელავ, საქმე მოიცდის -მისი შეჩერება სცადა ტეომ, თუმცა მეფარიშვილმა მტკიცე უარის ნიშნად გადააქნია თავი. -არა, ჩემთვის უპირველესი საქმეა. თან მხოლოდ ესეც არაა, უბრალოდ ერთი ძალზედ უხერხული მდგომარეობა მაიძულებს დაგტოვოთ -მაინც რა მდგომარეობა? -ინტერესი გამოხატა ტეომ. მეფარიშვილი ჯერ ჩემკენ მოტრიალდა სახეზე აკრული ეშმაკივით ცბიერი ღიმილით, მერე კი, კვლავ უმცროს ნოლანს მიუბრუნდა. ერთი შეხედვითაც ეტყობოდა, რაღაც მზაკვრულ გეგმას ამუშავებდა მისი ტვინი. -ჩვენს კამპანიაში მყოფი ერთ-ერთი ადამიანი, მაგიდის ქვემოდან ცდილობს ჩემთან ფლირტის გაბმას -თქვა მან, თან ხელოვნურად დამორცხვებული გამომეტყველებაც მოიშველია -ათასჯერ ავუხსენი, რომ რაც იყო წარსულს ჩაბარდა და ერთად ყოფნის შანსი აღარ გვაქვს, მაგრამ მაინც არ ნებდება ლამის მიკრო-ინფარქტი მივიღე ამ სიტყვების გაგონებისას. მეფარიშვილი იმდენად დამაჯერებლად საუბრობდა, წამით თავადაც კი დავიჯერე, რომ ნამდვილად მისი შებმა მქონდა მიზნად დასახული. მანამ, სანამ სიტუაციის ბოლომდე აღქმასა და გააზრებას მოვასწრებდი, მიშო უკვე ჩვენს მაგიდას შორდებოდა. რაც შემეხება მე, სკამზე, ზამთრის სიცივისაგან მობუზული ბეღურასავით ვიჯექი და ჩემკენ მომართულ, ექვს წყვილ თვალს ვგრძნობდი, რომელიც კანს ისე მიწვავდა, როგორც გახურებული ნაკვერჩხალი. ვიცოდი, პირის გაღება და იმის მტკიცება, რომ მიშო ტყუოდა, იმაზე უფრო სულელურ მდგომარეობაში ჩამაგდებდა, ვიდრე ახლა ვიყავი, ამიტომ, მათ უხერხულად მომღიმარ სახეებს, თვალი სწრაფად ავარიდე, იმ კარს, საიდანაც მეფარიშვილი გავიდა მომაკვდინებელი მზერა ვესროლე და სულმოუთქმელად გადავკარი ჩემს თეფშთან მდგომ ბოკალში ჩარჩენილი ღვინო. 8 8 8 8 სამსახურიდან დაბრუნებულს, დრო აივანზე ჯდომაში, თიხის ქოთნებში გადანაწილებული მცენარეების ყურებაში, ცხელი შოკოლადის სმასა და გზაზე მოძრავი მანქანების ხმის მოსმენაში გამყავდა, როდესაც იდილიაში უხეშად შემომეჭრა ჩემს კარზე დარეკილი ზარის ხმა. ლოდინით არავის ველოდებოდი. არც მეზობლებთან მქონდა იმდენად ახლო ურთიერთობა, რომ ასეთ დროს დამდგომოდნენ თავზე, ამიტომ ერთი ვერსიაც არ გამაჩნდა, ვინ შეიძლებოდა აღმოჩენილიყო დაუპატიჟებელი სტუმარი. კარამდე აუჩქარებლად მივედი და სათვალთვალოში გავიხედე. ჩემდა საუბედუროდ, სადარბაზოში ის ადამიანი იდგა, ვისი დანახვაც იმ ღამით და ზოგადადაც ყველაზე ნაკლებად მსურდა. ჭუჭრუტანაში ძალიან ახლოდან ვხედავდი ლეოს სახეს და გონებაში იმ დღეს ვწყევლიდი, როდესაც ამ ადამიანმა პირველად დამინახა. ჩემს მიერ წაკითხული ფსიქოლოგიური შინაარსის ლიტერატურიდან ვიცოდი, რომ მსგავს პიროვნებებთან შიშის გამომჟღავნება და მათთვის ამის ჩვენება უარეს შედეგს მომიტანდა. პირიქით, ისე უნდა მოვქცეულიყავი, თითქოს ერთი ჩვეულებრივი მწერი იყო, რომელიც შემაწუხებლად ბზუოდა ჩემს ყურთან და ერთი სული მქონდა როდის გაფრინდებოდა გაღებული სარკმლიდან. დამფრთხალი სახე და აკანკალებული ხელები, მსგავსი ფსიქოტიპის ადამიანს უფრო მეტად გაუაქტიურებდა ზეწოლის მოხდენის სურვილს, მე კი ეს ნამდვილად არ უნდა დამეშვა. საკუთარი შემუშავებული ტაქტიკით კმაყოფილმა, კარი უდარდელი სახით გამოვაღე და ზღურბლთან მდგომ ლეოს თამამად შევხედე თვალებში. ამჯერად, ბოლომდე შავი ფერის სამოსში გამოწყობილიყო, ამავე ფერის თითებგადაჭრილი, ტყავის ხელთათმანები ეკეთა, ხოლო თავზე მუქმინებიანი სათვალე დაემაგრებინა. ერთი შეხედვით ბაიკერს ჰგავდა, ვინც მოტოციკლების უკანონო რბოლაში აპირებდა მონაწილეობის მიღებას. -ასეთ დროს რომ ადამიანს ესტუმრო, მინიმუმ საჭიროა მასთან მეგობრობდე მაინც -მკაცრი მასწავლებელივით დავიკრიფე გულზე ხელები. ძლივს შევძელი იმ შიშისა და ზიზღის დაფარვა, რაც ამ სიტყვების უკან იყო დამალული. -ქართული მამა-პაპური სტუმართმოყვარეობა, ამას ნამდვილად არ გვიქადაგებს -გააჩნია სტუმარი ვინაა -არ დავუდე ტოლი -როდესაც ადამიანი ფულის სანაცვლოდ ინტიმურ ურთიერთობას მთავაზობს, მასთან ერთ ჭერქვეშ ყოფნის იდეა ნაკლებად მხიბლავს ლეომ გვერდზე გამწია და ჩემს ბინაში ისე უბოდიშოდ შემოაბიჯა, თითქოს აქ ყოფნის სრული უფლება ჰქონდა. -ქალებს ზედმეტად გიყვართ მიუწვდომლის როლის თამაში -ვერ მივხვდი მისი ღიმილი ირონიის შემცველი იყო, თუ ჩვეულებრივი -ზუსტად ვიცი, სიამოვნებას იღებ, როდესაც დროებით წელავ იმას, რაც მე სიგიჟემდე მინდა და მხოლოდ ერთი რამის გამო —გსურს შენზე ისე გავხდე დამოკიდებული, ვეღარასდროს შევძლო გაგიშვა -ხუმრობ არა? -სიცილი ძლივს შევიკავე მისი ნათქვამის გააზრებისას. -ასეთ თემებზე ხუმრობა არ მიყვარს -ორი თითით მიჩქმიტა ლოყაზე და მისაღებიდან მინი-ბარით გამოყოფილი სამზარეულოსკენ ისე გაემართა, წამით ეჭვიც შემეპარა, რომ ბინის მეპატრონე ნამდვილად მე ვიყავი და არა იგი. -მე კი ის არ მიყვარს, უცხო ადამიანები ჩემს სახლში თავს ისე რომ გრძნობენ ხოლმე, როგორც საკუთარში -წესად მაქვს ყველგან მალე გავშინაურდე -კარადა გამოაღო და იქედან გამოტანილი ყავის ქილა ხელში შეათამაშა. მერე იმ კარადას მიადგა, სადაც ფინჯნები მქონდა შელაგებული. ისეთი შეგრძნება მრჩებოდა, თითქოს ჩემს სახლში უამრავჯერ იყო ნამყოფი, რადგან დაზუსტებით იცოდა, რა, სად მქონდა განთავსებული და ეს ფაქტი ძალზედ მაკვირვებდა. -ამბობენ ღამით ყავის დალევა უძილობას იწვევსო, მაგრამ ჩემზე არ მოქმედებს -ჯერ კოვზს დასწვდა, შემდეგ კი მაცივრიდან რძე გამოიღო -შენ არ დალევ? -ნუ შეწუხდები, ცოტა ხნის წინ ცხელ შოკოლადს ვსვამდი და დავასრულებდი კიდეც ბოლომდე, უდროო სტუმარი რომ არ დამდგომოდა თავზე -ეგრე ნაგლურად ნუ მიყურებ -მადუღარაში წყალი ჩაასხა და დენის წყაროშიც შეაერთა -თუ გინდა, შენ სახლში ჩემს ცვილის ფიგურას დავდგამ და უფრო შეეჩვევი იმ ფაქტს, რომ ამიერიდან აქ ხშირად მნახავ ხოლმე -ზედმეტი მოგდის -უკვე ნერვებზე მოქმედებდა მისი გადაჭარბებული თვითშეფასება -არ ვიცი შენს გონებაში რა ქარიშხალი ტრიალებს, თუმცა მოვითხოვ თავი ჩემგან შორს გეჭიროს! -ამ ქარიშხალს ჩემში თავად აღვიძებ და არც შენგან შორს ყოფნა შემიძლია -წადი აქედან! -ნუ იძაბები მარიტა -რძესა და ყავას აზავებდა ამის თქმისას -ნერვული უჯრედები აღდგენას არ ექვემდებარება, ამიტომ ეცადე არაფერზე ინერვიულო -გითხარი ჩემს ცხოვრებაში უკვე არსებობს ერთი მამაკაცი-მეთქი და . . . -რომელი მამაკაცი? -შუა გზაზე გამაწყვეტინა დაწყებული წინადადება -მითხარი, რომელი მამაკაცი? ზუსტად ვიცი, ნორმალურად ქარიც კი არ შეგხებია -ჩემზე არაფერი იცი -მე კი მგონია, რომ ძალიან ბევრი ვიცი -გამბურღავი მზერა მესროლა ამის თქმისას -თუკი ადამიანი ავიკვიატე, მის შესახებ ყველაფერი მაინტერესებს ამასობაში მადუღარაც გამოირთო და ლეოს მოდუღებულმა რძიანმა ყავამ, იმდენად სასიამოვნო არომატი დაატრიალა, რაღაც პერიოდით თვალებიც კი დამეხუჭა სიამოვნებისგან. -დარწმუნებული ხარ, რომ არ გინდა? -როგორც ჩანდა, ეს რეაქცია არც ჩემს დაუპატიჟებელ სტუმარს დარჩენია შეუმჩნეველი. -კი, დარწმუნებული ვარ -მინი-ბართან, ერთ-ერთ სკამზე ჩამოვჯექი -შენ კი ასეთი დახვედრის შემდეგ, როგორც წესი, კარი უნდა გაიჯახუნო და უნდა წახვიდე -წყენის გულში ჩადება არ მიყვარს -ახლა შენს დიდსულოვნებაზე ნუ დამიწყებ საუბარს. თავის დროზე, პირველივე სიტყვაზეც შევამჩნიე, რომ შინაგან სისუფთავეს აშკარად მოკლებული ხარ ლეო ჩემს წინ ჩამოჯდა და ყავა მოსვა. რაღაც პერიოდით ჩუმად იჯდა და მხოლოდ თვალებში მიყურებდა, მერე კი ხმაც ამოიღო და დუმილიც გაფანტა: -იცი რა ლამაზი ხარ? -ავხორცული ღიმილი მოადგა ამის თქმისას -სილამაზე უზარმაზარი წარმატებაა მარიტა, თუკი მისი გამოყენება იცი -გამოყენებაში რას გულისხმობ? ვინმე მდიდარი საყვარელი გავიჩინო, რათა ისეთი ტანსაცმელი მეცვას, რომლის ღირებულება ოთხნიშნა ციფრებს ქვემოთ არ ჩამოდის? -მე შემიძლია ნებისმიერი რამ მოგცე, რასაც მოისურვებ. ეს ყველაფერი სულაც არ არის ისეთი მიუღებელი, როგორც შენ ფიქრობ -სცადა ხელზე შემხებოდა, თუმცა მაშინვე უკან გავწიე და ამის საშუალება არ მივეცი. -შეგიძლია უამრავი ქალი დაითანხმო ამ პირობაზე, ჩემზე დროს რატომ კარგავ? -იშვიათი ექსპონატი ხარ და იმიტომ -არც კი დაფიქრებულა ისე გამცა პასუხი -შენი დანახვის პირველივე დღესვე მოგძებნე სოციალურ ქსელებში. იქაც კი სუფთა და ბუნებრივი ხარ. ყოველგვარი მძიმე მაკიაჟისა და სპეციალურად შერჩეული, გამომწვევი სამოსის გარეშე. ალბათ რამდენი კაცი ილესავს შენზე კბილებს -კარგი ლეო, საკმარისია -სკამიდან მკაცრი მზერის თანხლებით წამოვდექი -სასიამოვნოა შენთან ურთიერთობა, მაგრამ ცოტა ხნით. დაასრულებ თუ არა ყავას, მაშინვე წადი -მეგონა შენი ზრდილობის ეტიკეტი ჩემი გაგდების საშუალებას არ მოგცემდა -ეშმაკურად უელავდა ნაცრისფერი თვალები ამის თქმისას. მაცდურად მომხიბვლელი იყო, მხიარული, საკუთარ თავში დარწმუნებული. საუკეთესო ვარიანტი იყო მდიდარ კაცებზე მონადირე ქალებისთვის, თუმცა ჩემში, მისნაირი უტაქტო ადამიანები მხოლოდ სიბრალულს იწვევდნენ და მეტს არაფერს. -ჩემი ზრდილობის ეტიკეტი ახლა დაღლილია და საშინლად ეძინება -მივახალე, თან მისაღებში გავიხედე, საიდანაც ლეოს ნაჩუქარი თუთიყუში მომშტერებოდა -არ გინდა ეს ჩიტიც წაიყვანო? ვინმე ისეთს აჩუქე, ვინც უკეთ მოუვლის -მე ის შენ გაჩუქე -ყავა ერთი ამოსუნთქვით გამოცალა და დასაშვებზე მეტად მომიახლოვდა ამის თქმისას. რაღაც მომენტში ვინანე კიდეც ასე თამამად რომ შემოვუშვი სახლში, თუმცა ჩემი ფიქრები მალევე უკუვაგდე. შეიძლებოდა ეს ადამიანი მთლად ჯანსაღი ფსიქიკისაც ვერ იყო, თუმცა მოძალადეს აშკარად არ ჰგავდა -მითხარი, სახელად რა დაარქვი? -არაფერი დამირქმევია -ოდნავ მოვშორდი, თუმცა ის კვლავ მომიახლოვდა. მერე თითები ნაზად შემახო ქვედა ტუჩზე და სანამ კვლავ მოვასწრებდი უკან დახევას, წელზე ძლიერად შემოხვეული მარჯვენა ხელით შემბოჭა. -მხოლოდ ერთი კოცნა და წავალ -ვნებით, სურვილით, მოუთმენლობით გაჯერებულიყო მისი ხმა. თვალები ისეთი ჟინით უელავდა, ყოველი განვლილი წამი მარწმუნებდა იმაში, რომ ეს პიროვნება საშუალო სიმძიმის არანორმალურთა კატეგორიაში ირიცხებოდა. -თავს ნუ იმცირებ და მეც ნუ მამცირებ -ალბათ მიხვდი, ძალით არაფრის გაკეთება რომ არ მიყვარს, თორემ უკვე ათჯერ მაინც მექნებოდა მოკლული მაგ ტუჩების სურვილი -სევდანარევი ღიმილით მომშორდა, მაგიდაზე დატოვებული თავისი ფინჯანი ნიჟარაში სწრაფად ამორეცხა და წ’ყლის წვეთებით დანამული ჭურჭელი, მე მომაჩეჩა ხელებში -ეს ჭიქა ცალკე შეინახე და როდესაც კიდევ გეწვევი, ყავა ამით დამალევინე ხოლმე -სხვა დრო აღარ იქნება ლეო -იქნება მარიტა. წინააღმდეგობები მაგნიტივით მიზიდავენ და არ გავჩერდები. ტროა ერთ ღამეში აიღეს, მაკედონელმა კი ყველაზე დაუმორჩილებელი ცხენი გახედნა სწორი ტაქტიკის შერჩევით. დამიჯერე, შენც მოგიხერხებ რამეს -დროის ტყუილი ფლანგვაა -ასი პროცენტით ვიყავი დარწმუმებული საკუთარ სიტყვებში. ძალიან ბევრი ქალი, ალბათ რომანტიკულ ჟესტად ჩათვლიდა მამაკაცის ასეთ აქტიურობასა და თავდაჯერებას. შეიძლებოდა სიმპათიაც გასჩენოდა მისდამი, თუმცა მე მსგავსს ვერაფერს ვგრძნობდი. ის, რომ ურთიერთობის დასაწყისში მისმა შემოთავაზებამ თავი დამცირებულად მაგრძნობინა, ყველაფერ დანარჩენს წონიდა და უფლებას აღარ მაძლევდა ამ ადამიანის ჩემს სიახლოვეს მოშვებაზე დავთანხმებულიყავი. ზოგჯერ მჯეროდა კიდეც ლოლას სიტყვების, როდესაც მეუბნებოდა ცხოვრების ბოლო წუთებში, ირგვლივ მხოლოდ კატები გეყოლება და სხვა არავინო. -დროს ტყუილად არასდროს ვფლანგავ. . . შეხვედრამდე მარიტა -ღამე მშვიდობისა ლეო -სველ ჭიქას მაგიდის ზედაპირზე მივუჩინე ადგილი, თან დამკვირვებლური მზერა გავაყოლე ბინიდან გასასვლელი კარისკენ მიმავალს. 8 8 8 8 ლოლას თხოვნით სამსახურში ერთი საათით ადრე მივედი და პირდაპირ მისი კაბინეტისკენ ავიღე გეზი, რათა საგანგებოდ დაბარებული უცხიმო ლატე შემეტანა ამ უკანასკნელისთვის, ჩვენი რესტორნიდან დაახლოებით ათ მეტრში რომ იყიდებოდა, ახლადგახსნილ ყავის სახლში. ჩემი მეგობარი, მობილურით ხელში, მაგიდაზე ფეხებშემოწყობილი იჯდა, თანაც მეტად უკმაყოფილო სახით და ცდილობდა ნოლანების იაპონელი სტუმარი რომელიმე სოციალურ ქსელში მაინც ეპოვა. მაგრამ ყოველი მისი მცდელობა ერთნაირი კრახით სრულდებოდა. -არა, მართლა წარმოუდგენელია! -გაკვირვება არ შორდებოდა ლოლას სახეს -ტვიტერი და ტიკ-ტოკიც კი არ აქვს, ეგ საერთოდ რა არსებაა? -ტიკ-ტოკერი რომ ყოფილიყო, ძალიან გამიკვირდებოდა. სერიოზული ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებს -ანუ მე რომ ტიკ-ტოკზე ვაქტიურობ, არასერიოზული ვარ? -წარბაწეულმა გადმომხედა. იმდენად სასაცილო იყო იმ მომენტში, თავი ვერ შევიკავე და მართლა გამეცინა. -არასერიოზული არ ხარ, მე უფრო ცანცარას ვიტყოდი, მაგრამ ზუსტად ეგ გხდის მომხიბვლელს -ნუ მეაფერისტები შენი მწარე სიტყვების გასანეიტრალებლად -ჩანაფიქრსმ მაშინვე მიმიხვდა იგი და ტელეფონი იმედგაცრუებულმა გადადო გვერდზე. -რატომ გინდა ასე ძალიან მაგ ადამიანის პოვნა? შემთხვევით თვალი ხომ არ დაადგი? -არა -თავი გააქნია უარყოფის ნიშნად -მაგრამ შენ თუ დაადგამ, კარგი იქნება. მინდა რაც შეიძლება მალე ვიყო შენი ხელის მომკიდე. კაბაც კი არჩეული მაქვს -რამე ისეთი ჩაიცვი, ხალხმა ხანდახან მაინც რომ გამოიხედოს ჩემკენ -ნუ ღელავ -მაშინვე მიხვდა, რაც ვიგულისხმე -გარდერობში დახურული კაბებიც მომეპოვება -ჩემს ქორწილს დააგვიანდება, ამიტომ, შეგიძლია მაგ კაბას სხვა დანიშნულება მოუძებნო -კიდევ ცოტა ხნით დაგიცდი და მერე იმ ლეოს თავად მივეხმარები შენ მოტაცებაში. ძველი ქართული ტრადიციის აღდგენის დროა -მაგიდიდან ფეხები ჩამოიღო და მხიარულად შემომცინა, მაგრამ დაინახა თუ არა ჩემი მკაცრი გამომეტყველება, მის სახეზე დამჩნეულმა ღიმილმა, სწრაფად ჩაალაგა ჩემოდნები და სადღაც, უკვალოდ გაქრა -კარგი, ვიხუმრე, რა გჭირს? -მაგ თემაზე არ მეხუმრება. ეგ ტიპი უკვე სერიოზულად მაშინებს, მაგრამ მასთან ამის შემჩნევა არ მინდა -რა ქნას? შენ საუკეთესო ხარ, რისი ყიდვაც ფულით შეიძლება -საერთოდ რაზე გესაუბრები? -მობეზრებით ავატრიალე თვალები -შენ იმაზე ორჯერ უფრო მეტად გაკლია -ჰოდა გამოუშვი ჩემთან. ისე დავაწყნარებ, შენ საერთოდ აღარ გაახსენდები -რა ვქვნა და შენთვის მასაც კი ვერ ვიმეტებ ლოლამ პატარა ბავშვივით გამომიყო ენა. მერე ფეხზე წამოდგა და მაგიდის კუთხეს თეძოთი მიეყრდნო. მოკლე, ჯინსის შორტებსა და ტანზე მომდგარ, ოდნავ მკერდამოღებულ კოფთაში, სხეული იმდენად მიმზიდველად მოუჩანდა, მიკვირდა კიდეც როგორ ახდენდნენ რესტორნის მამრობითი სქესის წარმომადგენლები კონცენტრირებას მუშაობაზე მისი შემხედვარე. -დღეს ახალი ბარისტას ცვლაა. დამიანე ოფიციალურად წავიდა სამსახურიდან -ჰო, ვიცი. მერე? -არ გინდა გავიცნოთ ეგ გოგო? იმდენად უარყოფითად ახასიათებენ, მასთან დამეგობრების სურვილიც კი გამიჩნდა ამ წინადადებაზე, კალესთან დიალოგი მომაგონდა, ვინაც ეს ადამიანი სერიულ მკვლელსა და უენსდეი ადამსს შეადარა. ყოველივე ამან, ლოლას მსგავსად ცნობისმოყვარეობა უფრო მეტად გამიღრმავა, ამიტომ, მის შემოთავაზებას მაშინვე ვუპასუხე თანხმობით. -სხვათა შორის, მეც მინდოდა მისი გაცნობა -სკამიდან წამოვიწიე ამის თქმისას. -ოღონდ ისე მოიქეცი, თითქოს იქ რამის დასალევად ვართ -სკოლის დამრიგებელივით დამიწყო გაფრთხილება ლოლამ -არ მინდა იცოდეს, რომ სპეციალურად მის გასაცნობად მივედით. მერე თავში აუვარდება დღის იმ მონაკვეთში, დარბაზში, სტუმრების საკმაოდ სოლიდურ რაოდენობას მოეყარა თავი. ელეგანტურ კაბებში ჩაცმული ქალბატონები და მათი თანმხლები, საკმაოდ ძვირადღირებულ პიჯაკებში გამოწყობილი მამაკაცები, Imagine-თვის ძალზედ ჩვეულებრივი მოვლენა გახლდათ. მიყვარდა აქაური გარემო, ყველაზე ძალიან კი ის, რომ ჩვენს რესტორანში არ მოქმედებდა საყოველთაოდ აღიარებული კლიშე —“კლიენტი ყოველთვის მართალია”. თუკი ეს უკანასკნელი შეუსაბამოდ იქცეოდა და მომსახურე პერსონალს უპატივცემულოდ ეპყრობოდა, უფროსობიდან არავინ ცდილობდა მის დამშვიდებას, ან კეთილგანწყობის მოპოვებას. ამის მაგივრად, შეტყობინებ დაცვის სამსახურთან იგზავნებოდა და ურჩი სტუმარი შენობიდან დაუყოვნებლივ ძევდებოდა, უკან დაბრუნების ნულპროცენტიანი შანსით. ძმებ ნოლანებს, პირველ რიგში სწორედ ამიტომ ვაფასებდი —ისინი უპირველესად, თავიანთი დაქირავებული თანამშრომლების უფლებებს იცავდნენ და მათ უქმნიდნენ კომფორტს, რათა ხსენებულ თანამშრომლებს, უკვე კლიენტებისთვის შეექმნათ კომფორტი. ბარს რომ მივუახლოვდით, რამდენიმე ნაბიჯში მიმტანმა ლანამ ჩაგვიარა და ორივეს თვალებით მოგვესალმა. რაც შეეხება ახალ ბარისტას, იგი წვენების ჩამოსასხმელ აპარატთან იდგა და ღილაკებს ისე დაკვირვებით ათვალიერებდა, აშკარად იმაში საფუძვლიანად გარკვევა ჰქონდა განზრახული, თუ როგორ მუშაობდა ეს მოწყობილობა. ბართან პირველი ლოლა ჩამოჯდა და იმ წამსვე შეუკვეთა ფორთოხლის ფრეში, რა წამსაც მისი გვერდითა სკამი შევავსე. მიუხედავად იმისა, რომ არაფრის დალევის სურვილი არ მქონდა, ლოლას თხოვნა გამახსენდა —“არ ვაფიქრებინოთ, რომ მის გასაცნობად ვართ მოსულებიო”, ამიტომ გადავწყვიტე რაღაც უბრალო თავადაც შემეკვეთა და საბოლოო არჩევანი, ლიმონიან წყალზე შევაჩერე, პიტნითა და ყინულით. -შენ ალბათ ახალი თანამშრომელი ხარ, არა? -პირველად ლოლამ გამოიჩინა გაცნობის ინიციატივა და ეს კითხვა ისეთი ინტერესით დასვა, თითქოს თავიდანვე არ სცოდნოდა ვისთან, ან რატომ მოდიოდა. -ახალი თანამშრომელი მხოლოდ პირველ დღეს შეიძლება იყო -ზუსტად ისეთი ხასიათის შტრიხები შევნიშნე მოცემულ მომენტში ამ გოგოს ხმაში, როგორზეც კალე მესაუბრებოდა და ამაზე ჩემთვის ჩამეღიმა. -კარგი, ასე იყოს -დათმობაზე წავიდა ლოლაც -მოკლედ გაგეცნობით, მე ამ რესტორნის ბუღალტერი ვარ, ლოლიტა, ეს კი მარიტაა, ჩვენი პიანისტი და როგორც ხანდახან ვეძახი როიალის პრინცესა სანამ თავის წარდგენით ვიყავით დაკავებულები, ახალმა ბარისტამ ჩვენი შეკვეთაც დაგვიდო წინ და მხოლოდ ამის მერე შეგვათვალიერა საფუძვლიანად. -მე სამირა ვარ -თქვა თუ არა, მზერა მაშინვე ჩემკენ მომართა -როიალის პრინცესა რომ ახლა უსაქმოდაა, ამაზე მონარქი ნოლანები რას ამბობენ? -ნუ ღელავ, სამუშაო საათები ხუთზე მეწყება -ხარბად მოვსვი ჩემი ლიმონიანი წყალი. ამ დროს, ვიგრძენი, თუ როგორ გამკრა მხარი ჩემს გვერდით მდჯომმა ლოლამ და ინსტიქტურად გავიხედე მისკენ. -შენ და მიშოს ერთნაირი გემოვნება გაქვთ, თუ რა ხდება? -ღიმილითა და ეჭვით დაწვრილებული თვალებით მიყურებდა იგი. დიდი დრო არ დამჭირვებია იმის გასაანალიზებლად, ჩემს შეკვეთილ სასმელს რომ გულისხმობდა. -არა, უბრალოდ მომინდა გამესინჯა, რა მოხდა? პასუხი აღარ გაუცია. ნაცვლად ამისა, თავისი ფორთოხლის ფრეში მოწრუპა, თუმცა იდუმალი ღიმილი სახიდან მაინც არ მოშორებია. -შენზე მოგვიყევი სამირა -ამჯერად ბარისტასკენ მიმართა მთელი თავისი ყურადღება. უნდა აღმენიშნა, საკმაოდ უცხო გარეგნობა ჰქონდა ამ უკანასკნელს. კარედ შეჭრილი ჩალისფერი თმა, სანახევროდ ზემოთ რომ აეწია, ძალიან უხდებოდა მის ოვალურ პირი-სახეს, ხოლო მუქი, მკაცრი შესახედაობის თვალები და ცივი გამოხედვა, მართლაც ამსგავსებდა უენსდეის, როგორც ეს კალემ აღნიშნა. -კონკრეტულად რა გაინტერესებთ -ბარის დახლს მკლავებით ჩამოყრდნობოდა იგი -ჩემს თავზე საუბარი დიდად არ მიყვარს, მაგრამ თუ დროის გაყვანას ცდილობთ, შემიძლია ანეკდოტები მოგიყვეთ -ანეკდოტები? -თითქმის ერთდროულად ვიკითხეთ მე და ლოლამ, თანაც ერთნაირად გაკვირვებული სახით. -ჰო, რა იყო? ოღონდ წინასწარ გაფრთხილებთ, შავი იუმორი მომწონს, ამ მიმდინარეობას კი ბევრი უფრთხის -მაინც სცადე -შევაგულიანე. ლოლას მზერაში დანახული ცნობისმოყვარეობა მარწმუნებდა, რომ მასაც ანალოგიურად აინტერესებდა რა იმალებოდა სიტყვა “შავის” უკან. სამირა ერთხანს მდუმარე სფინქსს დაემსგავსა, თითქოს რაღაცაზე ჩაფიქრდაო. შემდეგ თავისთვის წყალი დაისხა, შიგნით სამი ცალი ყინულის კუბი ჩააგდო და ჭიქას თითები შემოხვია. -მოკლედ, ერთხელ ჩემს აიფონს ვკითხე —ს’ირი რატომ ვარ ისევ მარტოხელა? მან კი წინა კამერა გაააქტიურა -ჰმმ, ანუ ესაა შავი იუმორი . . . ვაღიარებ, ძალიან ბოროტული ანეკდოტი იყო -ნამდვილად -დავეთანხმე ლოლას -თუმცა მაინც სასაცილო -მიდი, კიდევ მოყევი რამე -კი ბატონო -ამჯერადაც ჩაფიქრებული სახე მიიღო, თუმცა დიდხანს არ უფიქრია -ესე იგი, არის შავი, ხრაშუნა და ცდილობს შუშაზე დააკაუნოს, რა არის? ხმა არც მე ამომიღია და არც ლოლას. ჩვენი მზერებიდან ისიც მიხვდა, რომ ვერსია არ გაგვაჩნდა, ამიტომ, თავის დასმულ შეკითხვას, თვითონვე უპასუხა: -პასუხია, ჩვილი ბავშვი მიკროტალღურ ღუმელში -მორჩა, მორჩა, მოდი დღეისთვის ეს ვიკმაროთ -მოსმენილისგან ტანზე ეკლებმა დამაყარა, რის გამოც პრევენციულ ზომებს მივმართე, რათა შემდეგში რამე გაცილებით უარესი აღარ მომესმინა. -გულჩვილი ადამიანები ასეთ რამებს დიდხანს ვერ ისმენენ, მესმის ლოლამ წარბები მაღლა აზიდა. როგორც ჩანდა, უკმაყოფილი იყო იმით, თუ როგორც მოიხსენიეს. -საერთოდ არ ვარ გულჩვილი -ამაყად განაცხადა მან -ახლა მარიტამ გაგაჩერა, მაგრამ მარტონი რომ დავრჩებით, თუ გინდა მილიონი ასეთი ამბავი მომიყევი -აჰა, ანუ რეაქცია არ გექნება -აშკარა ეჭვი გამოკრთოდა სამირას ხმიდან. -რა თქმა უნდა არ მექნება -გეყოფა თავის მოკატუნება -გამომწვევი გახდა ბარისტას მზერა -ზღაპრების მანამ მჯეროდა, სანამ გავიგებდი, რომ სანტა ერთი დიდი ტყუილია ლოლას სახეს შევხედე. რატომღაც დარწმუნებული ვიყავი, რომ ასეთი საუბარი გააბრაზებდა, თუმცა მის გამომეტყველებაზე აღფრთოვანება უფრო ამოვიკითხე. რაც შემეხება მე, ზუსტად არ შემეძლო იმის თქმა ეს ადამიანი მომწონდა თუ არა, მაგრამ ერთი რამ ნათელი იყო —სამირას გააჩნდა რაღაც ისეთი, რითაც სხვებისგან გამოირჩეოდა, საკუთარ ინდივიდუალიზმს უსვამდა ხაზს და მასებში არ იკარგებოდა. -კარგი სამირა, სასიამოვნო იყო შენი იუმორისტული ლექცია, თუმცა ახლა საქმეს უნდა დავუბრუნდე -თქვა თუ არა, მაშინვე მე გადმომხედა ლოლამ -მიშომ მომწერა ამ წამს. აინტერესებს მის ზარებს რატომ არ პასუხობ და თავის კაბინეტში გიბარებს, თანაც სასწრაფოდ ჯიბეში ხელი გაუაზრებლად ჩავიყავი. მაშინღა გამახსენდა, რომ მობილური უხმო რეჟიმზე მქონდა გადაყვანილი და ეკრანზე დახედვისას, ორი გამოტოვებული ზარიც შევნიშნე მეფარიშვილისგან. -არ უთქვამს რა უნდა? -სწრაფად დავლიე ჭიქაში ჩარჩენილი სასმელი. სამირამაც ჩემს მსგავსად, ერთი ამოსუნთქვით გამოცალა თავისი წყალი და მეორე ჭიქაც დაისხა, იგივე რაოდენობის ყინულით. -არა, არ უთქვამს, მაგრამ თუკი შენს მოკვლას გადაწყვეტს, SOS-შეტყობინება გამომიგზავნე და მაშინვე გიშველი -მან საიდან იცოდა, რომ ერთად ვიქნებოდით? -ალბათ დაინახა როგორ შემოდიოდი ჩემ კაბინეტში -მხრები აიჩეჩა, მერე კი თავმომწონედ ასწია ცხვირი -პრინციპში, სხვასთან ვისთან უნდა შესულიყავი? საუკეთესო ვარ მათ შორის, ვისთანაც კი ამ რესტორანში ურთიერთობა შეიძლება -საუკეთესო მაშინ იქნებოდი, თავს რომ არ იქებდე -ახლაც ვარ -თვალი ჩამიკრა, თან ხმა ისე დაადაბლა, რომ მისი სიტყვები მხოლოდ მე გამეგონა და სასმელების თაროსკენ, მათ დასახარისხებლად მიტრიალებული ბარისტას ყურამდე ვერ მისულიყო -ისე, მგონი მესამე მუშკეტერის დამატება არ გვაწყენდა, შენ რას იტყვი? -მესამე მუშკეტერის? -ჰო, რატომ გაგიკვირდა? სამი უფრო დიდ ძალას ფლობს, ვიდრე ორი -თქვა და თვალებით კვლავ თავისი წამოწყებული საქმით გართულ სამირაზე მანიშნა. ლოლას ამ იდეამ ტუჩებზე ღიმილი მომგვარა. მართალია ადამიანებთან დამეგობრება ისე სწრაფად არ გამომდიოდა, როგორც მას და არც ხშირად ვიყავი ვინმე ახალთან ურთიერთობის აწყობის მსურველი, თუმცა სამირას შემთხვევაში, ვიგრძენი, რომ უფრო ახლოს გაცნობის სურვილი თავადაც მქონდა. -არც მიკვირს, რომ მოგეწონა -შეუმჩნევლად გადავუჩურჩულე ლოლას, თან წასასვლელად მოვემზადე -გიჟია, ოღონდ შენთან განსხვავებული მოდელი -მგონი ბატონ დირექტორთან გეჩქარებოდა -მივდივარ, მივდივარ -გამეცინა მეგობრის დაბღვერილი სახის შემხედვარეს და სამირასთან დამშვიდობების შემდეგ, უმალ გავემართე მეფარიშვილის კაბინეტის მიმართულებით. ადგილზე მისვლისას, რამდენიმე წამით ზღურბლთან შევყოვნდი. მერე ღრმად ჩავისუნთქე, მუშტად შეკრული მარჯვენა ხელი ზემოთ ავწიე და ხის კარზე, რამდენჯერმე მიყოლებით დავაკაკუნე. -შემოდი -ორი წამიც არ იყო გასული, რომ შიგნიდან ხმა მომესმა. ტონზე შევატყვე აშკარად იცოდა ვინც ვიყავი და მელოდებოდა კიდეც. შესვლის ნებართვის მიღების შემდეგ, კარის ოქროსფერი სახელური ძირს დავწიე და შიგნით თამამად შევაბიჯე. მიშო კაბინეტის მარჯვენა კუთხეში დადგმულ დივანთან იდგა, წელს ზემოთ შიშველი, ხელში შავი ფერის მაისური ეჭირა და როგორც შევატყვე, მის ჩასაცმელად ემზადებოდა. -ეს რა, დახვედრის ახალი ფორმაა? -მის სხეულს ალმაცერად შევავლე მზერა ამის თქმისას, მერე კი თვალებზე გადავიტანე მკაცრი მზერა. მიშომ ზედატანი სწრაფად გადაიცვა და დივნის კუთხეში მიგდებულ პერანგზე მანიშნა. -მასზე წვენი გადამესხა და გამოვიცვალე. რამე საწინააღმდეგო გაქვს? -მაქვს! -ერთი ნაბიჯით მივუახლოვდი -შემოსვლის ნებართვა მაშინ უნდა მოგეცა, როდესაც ჩაცმას დაასრულებდი -ხომ იცი, შენთან დასამალი არაფერი მაქვს? -დემონური ღიმილი აირეკლა მის თვალებში -შემდეგ ჯერზე თავად აარჩიე რით გირჩევნია დაგხვდე —გულებიანი ტრუსებით, თუ ტყავის მათრახით ხელში? -მგონი მხოლოდ შენ შეგიძლია ერთი წუთის განმავლობაში ამდენი სისულელე თქვა -კარგი, შენი ყუთი აიღე და სამუშაოს დაუბრუნდი -მოულოდნელად საუბრის თემა შეცვალა მიშომ, თან კარის მარცხენა მხარეს, კედელთან მიწყობილ ფერად-ფერად ყუთებზე მანიშნა. -ეს რა არის? -დავინტერესდი. მეფარიშვილი დივანზე ჩამოჯდა და ფეხი, ფეხზე გადაიდო. -ერქოლემ და ტეომ გადაწყვიტეს, კორპორატიული საღამო კოსტიუმირებული იყოს და რესტორნის თანამშრომლებისთვის თავად შეარჩიეს სამოსი. მოძებნე, რომელსაც შენი სახელი ეწერება და წაიღე -და თუკი მათი შერჩეული ლუქი არ მოგვეწონება? -ნოლანებს ძალიან კარგი სანაცნობო ჰყავთ და თითოეული ეს კოსტიუმი, უფასოდ აქვთ ნაქირავები, ასე რომ, ვისაც რამე არ მოეწონება, შეუძლია უკან დააბრუნოს და საკუთარი ხარჯებით შეიძინოს, რაც სურს -გასაგებია -დავუქნიე თუ არა თავი, სხვადასხვა სახელებში ჩემის ძებნა დავიწყე. პოვნა არ გამჭირვებია. შეფუთვა, რომელსაც “მარიტა” ეწერა, რიგით მეორე იდო ერთმანეთზე დაწყობილ ყუთებს შორის. მართალია ძალიან მაინტერესებდა, თუ რა აარჩიეს ჩემთვის რესტორნის მფლობელებმა, მაგრამ გონებაში მაინც გადავწყვიტე კოსტიუმი შინ მისვლამდე არ მენახა. -თუ სულ ეს იყო, მე წავალ -მიშოს მივუტრიალდი, ვინც კვლავ იმავე პოზიციაში მჯდომი მადევნებდა თვალყურს. წამით დივნის წიმ მდგომ, პატარა მაგიდაზე ნაცნობი რაღაც მომხვდა თვალში. კარგად რომ დავაკვირდი, პატარა შუშა შევნიშნე, აბებით რომ იყო სავსე და ლათინური ასოებით ეწერა —Somnolent. მაშინვე გამახსენდა ეს პრეპარატი. იგი ფრანგული წარმოების, ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერმოქმედი საძილე საშუალება იყო, რომელსაც დიდი ხნის განმავლობაში იღებდა მამა, 2008 წლის აგვისტოს ომიდან დაბრუნების შემდეგ, ინსომნიის სამკურნალოდ. -მგონი წასვლას აპირებდი -მეფარიშვილის ხმამ გამომაფხიზლა. როგორც ჩანდა შეემჩნია ჩემი ცნობისმოყვარეობა და ახლა ორმაგი ინტერესით მათვალიერებდა -ასე რას მიშტერებიხარ? -არაფერია, რაღაც გამახსენდა მიშომ უკმაყოფილოდ ამოიოხრა, მაგიდაზე შემოდებული შუშა აიღო და მას, შარვლის ჯიბეში მიუჩინა ადგილი. -შეგიძლია წახვიდე და საქმეს მიხედო. წარმატებული დღე -შენც ასევე -შევატყვე უკმაყოფილო იყო იმით, რაც დავინახე, თუმცა ამაზე ყურადღება არ გამიმახვილებია, ისე წავიღე ხელი კარის სახელურისკენ. -მარიტა! -გასასვლელად მომზადებული, მისმა ხმამ შემაფერხა. თავი უკან მოვატრიალე. მიშო ამჯერად დივნიდან წამომდგარიყო და მის საზურგეს ხელის გულებით ებჯინებოდა. -გისმენ -ჩემი მანქანა დღეს მოიყვანეს პროფილაქტიკიდან -მერე? თანხა მე უნდა გადავიხადო? -არა, არ უნდა გადაიხადო -გაეცინა -მაგრამ აღარც სულელური ყვავილები და ცისარტყელები უნდა მიახატო, თუკი არ გინდა შენ წინააღმდეგ წვრილმანი ხულიგნობის მუხლით აღიძრას საქმე -აჰა, ანუ აპირებ მიჩივლო -ღიმილი ვერც თავად შევიკავე. მეფარიშვილი დივნის საზურგეს მოშორდა და ჩემთან მოვიდა, თანაც იმდენად ახლოს, რომ მისი ქარვისფერი თვალების სიღრმეში, გარკვევით ვხედავდი საკუთარ ანარეკლს. -ჰო, შეიძლება, მაგრამ ნუ ღელავ, ერთი გამოშტერებული, მდიდარი თაყვანისმცემელი უკვე გყავს, ვინც გირაოს დაუფიქრებლად გადაიხდის და ციხეში არ დაგტოვებს -რა იდიოტი ხარ მეფარიშვილი -მობეზრებულად გადავატრიალე თვალები მის ამ კომენტარზე და კარი ისე გამოვიხურე, საპასუხო სიტყვებისთვის მოცდა აღარც მიფიქრია. საღამომ ძალზედ ჩვეულებრივად ჩაიარა. არც ჩემს სიმშვიდეს დამუქრებია საფრთხე, რადგან ლეო არსად გამოჩენილა. კიდევ ერთი სასიამოვნო ამბავი ის გახლდათ, რომ ამ ღამით, ლოლა ჩემთან აპირებდა დარჩენას, რათა გოგონების საღამო მოგვეწყო და ნეთფლიქსის რომელიმე მაღალრეიტინგული სერიალის ყურებაში გაგვეყვანა დრო. სამუშაო საათების დასრულების შემდეგ, წესი —“მხოლოდ მდედრობითი სქესის წარმომადგენლები” დავარღვიე და კალესაც შევთავაზე ჩვენთან ერთად წამოსვლა, თუმცა როგორც აღმოჩნდა, მას სხვა გეგმები ჰქონდა და უარის თქმა მოუწია. გუნდში მხოლოდ მე და ლოლა დავრჩით, მარკეტში უამრავი სხვადასხვა სახეობის “სნექი” შევიძინეთ და სახლამდე მისულებმა, საძინებლის კომფორტულად მოწყობა დავიწყეთ, ფილმის საღამოსთვის. -ჰორორის ჟანრში მოვძებნოთ რამე, კარგი? -ტელევიზორის წინ, იისფერ ფუმფულა ხალიჩაზე, ბალიშებს მოხერხებულად აწყობდა ლოლა და ჩემ პიჟამაში გამოწყობილი, ალაგ-ალაგ ინსტაგრამის ფილტრებით იღებდა ფოტოებს. -სტუმარი შენ ხარ და ანგარიშს გიწევ -მოდი კიდევ ერთხელ გამიწიე ანგარიში და მითხარი, რა კოსტიუმი შეგირჩიეს ნოლანებმა? -ცნობისმოყვარეობით ანთებული, მუქი ფერის თვალები შემომანათა მან. მართალია საკუთარ თავთან პირობა მქონდა დადებული, რომ ყუთს სახლში მისვლამდე არ გავხსნიდი, თუმცა სამუშაო დღის დასასრულს, მაინც ვერ მოვითმინე და შიგნით ჩაჭყიტვის სურვილს დავმორჩილდი. -ფერია ტინკერ-ბელის. იმდენად მომეწონა, არა მგონია შევცვალო -აი მე კი შევცვლი -დარწმუნებით განაცხადა ლოლამ -მინდა კორპორატიულზე ჰარლი ქუინი ვიყო და არა, სულელი პრინცესა ჟასმინი -ვიცოდი, რომ რაღაც ასეთ თამამსა და გიჟურს აირჩევდი -რა ვქვნა, მომწონს, როდესაც ჩემზე ნერწყვებს ყლაპავენ, მაგრამ ვერ მეხებიან -მერე ჩიფსის შეფუთვიდან ერთი ცალი ამოაძრო და ხმამაღლა ჩაახრაშუნა -ვისთან ერთად მიდიხარ უკვე გადაწყვიტე? -არ ვიცი. ალბათ მარტო, ან კალეს ვთხოვ -რა კალეს? ეგ მგონი ასექსუალია, თან შენი ნათესავი. ვინმე ისეთი აარჩიე, ვისაც უნდიხარ, იქნებ მერე მაინც გამოკრა რამეს ხელი -რას უნდა გამოვკრა? -რას და რაც არასდროს გღირსებია იმას -თმაზე ხელი ყალბი სიბრალულით გადამისვა ლოლამ, თუმცა როდესაც თავისი სიტყვების საპასუხოდ ჩემგან ჩქმეტა მიიღო, მხიარული გამომეტყველება მაშინვე შეუცვალა შეწუხებულმა -რას აკეთებ, მეტკინა! -ყველანაირ სისულელეს თუ არ წამოისვრი, რაც ენაზე მოგადგება, აღარაფერი გეტკინება ლოლამ დაბღვერილი სახით შემომხედა. როგორც ჩანდა, არაფრის თქმას აღარ აპირებდა, რადგან იმ მომენტში ზურგი მაქცია, პულტს დასწვდა და ტელევიზორს მიუტრიალდა. ზუსტად ამ დროს, ის მოხდა, რასაც არც ერთი ჩვენგანი არ ელოდა. უეცრად, ელექტროენერგიის მიწოდება შეწყდა, ტელევიზორის ეკრანი ჩაბნელდა და წყვდიადში დარჩენილმა მე და ლოლამ, ინსტიქტურად ჩავკიდეთ ხელები ერთმანეთს. -ეს რაღა ჯანდაბაა? -როგორც ჩანს, შუქი გამოირთო -ვუპასუხე ნერვებმოშლილმა, თან ღრმად ამოვიოხრე -მგონი ფილმების საღამო უნდა დავივიწყოთ -დიდი ხნით ითიშება ხოლმე? -არანაკლებ შეწუხებული ჩანდა ლოლა. -რაც აქ ვცხოვრობ, ეს მხოლოდ ორჯერ მოხდა და მაშინაც იმიტომ, რომ სერიოზული ავარია იყო -ჰოდა მაშინ ოფიციალურად ვაცხადებ, რომ დღევანდელი გეგმები გაუქმებულია მართალია, შექმნილმა სიტუაციამ ფილმების ნახვის საშუალება მოგვისპო, თუმცა ერთი იდეა მაინც დამებადა. იმის მაგივრად, რომ საღამო გაგვეუქმებინა, ჩემ ოთახში ყველა სანთელი დავანთე, რაც კი მომეპოვებოდა, ისინი იატაკზე დავაწყვე და ჩვენთვის პიცაც შევუკვეთე. შემდეგ, ბალიშებთან ერთად პლედებიც მოვიმარაგე, თან პლასტმასის მრგვალ კონტეინერებში გადანაწილებული სასუსნავები შემოვიწყვე ირგვლივ. ასეთმა გარემომ 90-იანი წლები გამახსენა, როდესაც ელექტროენერგია ხშირად ითიშებოდა ხოლმე, მე და მამა კი, ოთახში ანთებული სანთლების ფონზე, ხელებით ჭერზე სხვადასხვა ჩრდილებს ვაკეთებდით და თავს ასე ვირთობდით ხოლმე. -ისე, ყველაფრისდა მიუხედავად, მაინც სასიამოვნო საღამოა -აღნიშნა ორცხობილით პირგამოტენილმა ლოლამ -პიჟამა-ფართის ჰგავს, ოღონდ ქვის ხანის დროინდელს, ელექტროენერგიისა და ინტერნეტის გარეშე -რაღაც მხრივ, ეგ კარგიცაა, საუბარს უფრო მეტ დროს დავუთმობთ ლოლამ ფუმფულა ხალიჩაზე დაგდებული ბალიში გაასწორა, მასზე თავი თვალებდახუჭულმა მიდო და პლედში კომბოსტოსავით გაეხვია. -მოდი დღეს ამ ხალიჩაზე დავიძინოთ, კარგი? -ეგრეც ვაპირებდი -თავადაც გვერდით მივუწექი, თან ცაზე მიბნეულ, ნამგალა მთვარეს შევხედე, ვერცხლისფრად რომ კაშკაშებდა ვარსკვლავებს შორის. საოცრად მსიამოვნებდა იმ მომენტში შექმნილი ატმოსფერო. სანთლების შუქით განათებულ საძინებელს, თითქოს უფრო თბილი ფერები შეეძინა, ვიდრე ჩვეულებრივ, ეს ყველაფერი კი სასიამოვნოდ მადუნებდა და სულიერად მამშვიდებდა. -მარიტა, რაღაცას გკითხავ და გულწრფელად მიპასუხე, კარგი? -გამომცდელად მიყურებდნენ ლოლას თვალები ამის თქმისას. თითქოს ცდილობდნენ სიმართლე არავითარ შემთხვევაში არ გამოჰპარვოდათ. -მიდი, მკითხე -ოღონდ გულწრფელად -გავიგე ლოლიტა -გამეცინა ნახევრად თვალებდახუჭულს -ახლა გისმენ -მაინტერესებს, ის ლეო მართლა არ მოგწონს, თუ ტესტავ კიდევ რამდენ ხანს არ მობეზრდება შენი კუდში დევნა? მისმა შეკითხვამ, ცოტა არ იყოს გამაკვირვა, თუმცა ამავდროულად გამამხიარულა კიდეც. -არა, არაფერს ვტესტავ -ამჯერად თვალები ბოლომდე გავახილე და ისე მივუგე -არ ვიცი რატომ, მაგრამ ეგ ადამიანი, სამოცი პროცენტით, ნეგატიურ შეგრძნებებს იწვევს ჩემში -მაგრამ მიმზიდველია -მიმზიდველი ბევრი ვინმეა ლოლიტა -ლამაზ სხეულში ყოველთვის ლამაზი სული არაა ხომ? -სხვათა შორის, ერთმა რამემ გამაკვირვა -იდაყვზე დაყრდნობილმა, მარჯვენა ლოყა ხელის გულს დავაბჯინე -მაშინ, როდესაც ლეო ჩემთან იყო მოსული, ყველა ნივთს ისე უჩვეულოდ სწრაფად აგნებდა, რაც კი სამზარეულოში მქონდა, თითქოს აქამდეც ბევრჯერ ყოფილიყო ნამყოფი -ჰოო? -ვერ მივხვდი ეჭვი მართლა გაკრთა მის ხმაში, თუ უბრალოდ მომეჩვენა -ნამდვილად უცნაურია -ვერც მე ვუძებნი ახსნას -მისი ნაჩუქარი რამე ნივთი თუ გაქვს ბინაში? -მკითხა მან გამოცდილი დეტექტივისთვის დამახასიათებელი, უნდობლობით სავსე მზერით, თუმცა ვერ მივხვდი, რა შუაში შეიძლებოდა ყოფილიყო ეს ჩვენს სასაუბრო თემასთან. -მაგას რატომ მეკითხები? -უბრალოდ მიპასუხე -კარგი, მაშინ ის თუთიყუში ჩემ მისაღებში და გალიაც, ლეოს ნაჩუქარია -და გალიისთვისაც ისეთი ადგილი გაქვს მიჩენილი, საიდანაც სამზარეულო კარგად ჩანს, არა? -ეჭვის უფრო და უფრო დიდი დოზა ჩანდა მის თითოეულ სიტყვაში. -ჰო, ასეა, მაგრამ . . . ვერ მივხვდი საითკენ უმიზნებ ლოლას აღარაფერი უთქვამს. ნაცვლად ამისა, ტელეფონის ფანარი აანთო, პლედი გადაიძრო, ფეხზე სწრაფად წამოდგა და ზემოდან დამაშტერდა. -ადექი და გამომყევი -მეტყვი რა ხდება? -რაღაც უნდა გადავამოწმო -ისეთი სერიოზული სახე ჰქონდა იმ მომენტში, როგორც არასდროს, მთელი ჩვენი ნაცნობობის მანძილზე. ზედმეტი კითხვები აღარც მე დამისვამს. როცა გავიაზრე, რაღაც მართლა ვერ იყო რიგზე, თავადაც წამოვდექი და ოთახიდან გასასვლელი კარისკენ წასულ ლოლას უკან სწრაფად გავყევი. პატარა დერეფნის გავლისა და მისაღებში აღმოჩენის შემდეგ, ჩვენი მსვლელობა თუთუყუშის გალიასთან შეწყდა. ამჯერად, ლოლამ ტელეფონი ზემოთ ასწია და ფანრის შუქით გალიის თვალიერებას მოჰყვა. თუთიყუშს მოუსვენრობა დაეტყო, თუმცა ამაზე მეტად მაინც ის მაინტერესებდა, თუ რის გარკვევას ცდილობდა ჩემ წინ მდგომი ადამიანი და ამჯერად ცნობისმოყვარეობა არც დამიმალავს: -აღარ მეტყვი მანდ რა გამოძიებას ატარებ შერლოკ? -ერთი წუთით დამაცადე უოტსონ -ერთი წუთი ძალიან ბევრია -მოთმინება შენი ძლიერი მხარე არაა, მაგრამ უნდა შეეცადო -ამოღერღე რაა -ამის დ*დაც! -სიცილნარევი ბრაზით ამოთქვა ლოლამ, რის შემდეგაც, ანთებული ფანრის თანხლებით ჩემკენ მოტრიალდა და თითებში მოქცეული, ზუსტად გალიის შეფერილობის პატარა ნივთი დამანახა. -ეს . . . ეს რა არის? რა ხდება? -ის ხდება, რომ ეგ ნაბი*ვარი, გალიის კარზე მიმაგრებული სათვალთვალო კამერით გაკვირდებოდა მარიტა. 8 8 8 8 შიში — სიბნელის იქნებოდა ეს, პატარა მწერის, ადამიანის თუ რამე სხვისი, მას შემდეგ მექცა ცხოვრების ერთ-ერთი მთავარ გამოწვევად, რაც სრულწლოვნების ასაკს მივაღწიე. აქედან მოყოლებული, ყოველთვის დიდი იყო ჩემი მცდელობა დამეძლია, დამეთრგუნა ან ნაკლებად განმეცადა ეს უსიამოვნო გრძნობა. შიშს ორ კატეგორიად ვყოფდი — სასარგებლო და უსარგებლო. თუკი მშიერი ლომის წინ, ადამიანი სრულიად უიარაღოდ იდგა, მაშინ მის მიერ განცდილი შიში სასარგებლოდ მიმაჩნდა, რადგან იგი მას აიძულებდა ემოქმედა და მოსალოდნელი უბედურების პრევენციის მიზნით გაქცეულიყო, მაგრამ არსებობდა ამ გრძნობის უარყოფითი მხარეც, რის შემთხვევაშიც, კონკრეტული პიროვნება იმდენად იყო აფორიაქებული, სხვა ადამიანის ზურგს უკან იმალებოდა მაშინ, როდესაც კარგად დაფიქრების შემთხვევაში, თავის გადასარჩენი გეგმის შედგენას თვითონაც მოახერხებდა. სწორედ ეს გახლდათ უსარგებლო შიშიც. ჩემ ცხოვრებაში, პირველი სერიოზული ფობია მაშინ გაჩნდა, როდესაც გავაანალიზე, რომ საკუთარი მამინაცვალი ისე მიყურებდა, როგორც ქალს, ხოლო მეორე, უკვე ლეოსთან ასოცირდებოდა. ეს ადამიანი, მთელ ჩემ შინაგან სამყაროს ტვირთავდა ნეგატიური ენერგიით, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც გავიგე, რომ ბინაში სათვალთალო კამერის დამონტაჟებაზეც კი არ დაიხია უკან. დილის ათი საათი სრულდებოდა. საშხაპე კაბინიდან გამოსული, ნიჟარასთან, მოშვებული ონკანის წინ ვიდექი და დიდ სარკეში, საკუთარ შიშველ გამოსახულებას ვაკვირდებოდი. ნარცისიზმით ოდნავადაც არ ვიყავი დაავადებული, თუმცა ზოგჯერ მაინც მიყვარდა ჩემ სხეულზე ხანგრძლივი დაკვირვება. მომწონდა მისი თითოეული მილიმეტრი, განსაკუთრებით კი ზომიერად ამობურცული ლავიწის ძვლები, რომელსაც მუდამ ერთ-ერთ ყველაზე მიმზიდველ ნაწილად ვთვლიდი ქალის სხეულში. ხშირად ნამდვილად არა, მაგრამ ხანდახან მაინც მეფიქრებოდა იმაზე, როგორი ცხოვრება მექნებოდა, თუკი მეყოლებოდა ვინმე ისეთი, ვინც ერთ დღეს იმ ყველაფერს შეეხებოდა, რასაც ახლა ჩემ წინ დაკიდებული, დიდი სარკე ირეკლავდა. იმის წარმოდგენაზეც კი, რომ ეს შეიძლებოდა ლეო ყოფილიყო, გულისრევის შეგრძნება მიჩნდებოდა და ყველაფერი მძულდებოდა, რასაც ამ წამს ვუყურებდი. საკიდზე ერთმანეთის მიყოლებით სამი პირსახოცი ეკიდა. როგორც კი ონკანში მოშვებული წყალი მოვკეტე, ამ სამიდან ის ამოვარჩიე, რომელსაც შხაპის მიღების შემდეგ ვიყენებდი ხოლმე და იგი, ნახევრად სველ ტანზე მჭიდროდ შემოვიხვიე. -შენ ამას შეძლებ მარიტა -კრიალა სარკეში არეკლილ გამოსახულებას, გამამხნევებლად გავუღიმე. უკვე დეტალურად მქონდა მოფიქრებული, რაც უნდა გამეკეთებინა და გეგმა “ბ”-ც შედგენილი მქონდა, თუკი ყველაფერი ისე არ წავიდოდა, როგორც თავდაპირველად ვგეგმავდი. აბაზანიდან სველი თმის მშრალებით გამოვედი. საწოლზე, წინასწარ მომზადებული იისფერი სარაფანი მელოდა, თუმცა სანამ მის ჩაცმას მოვასწრებდი, ტუმბოზე შემოდებულმა მობილურმა, ზუზუნით მამცნო ახალი შეტყობინების მოსვლა. წინათგრძნობა გამიმართლდა — SMS-ის ავტორი ნამდვილა ლოლა იყო. „დარწმუნებული ხარ, რომ ამის მარტო გაკეთება უსაფრთხოა?“ -მწერდა ის. გამეღიმა. რაც ჩემი ჩანაფიქრის შესახებ გავანდე, მაშ შემდეგ მოსვენება ჰქონდა დაკარგული და ვერც კი ვითვლიდი, გუშინწინდელიდან მოყოლებული, ამ კითხვას უკვე მერამდენედ მისვამდა. „უსაფრთხო არც მარკეტში ჩასვლაა ლოლიტა. შეიძლება ტერორისტების ჯგუფი შემოვარდეს და მძევლად ამიყვანონ.“ -მივწერე პასუხად. არ გასულა ერთი წუთი, რომ მორიგი შეტყობინება მომივიდა, იმავე ავტორისგან. „ნეთფლიქსის სერიალებს ნუ მიყვები რაა, მშვენივრად იცი რამხელა რიკსზეც მიდიხარ! ჩემთვის უნდა დაგეჯერებინა, როცა გითხარი, მაგ საქმის მოსაგვარებლად, მამაჩემის პოლიციელ მეგობრებს გავრევ-მეთქი.“ ლოლას მონაწერი რომ ჩავიკითხე, მივხვდი, რომ მიმოწერის გაგრძელება უკვე ძალიან მეზარებოდა, ამიტომ მას ვიდეო-ზარით გადავურეკე და როგორც კი ყურმილი აიღო, საუბარი მაშინვე გავუგრძელე: -ჩვენ ხომ ამაზე უკვე ვილაპარაკეთ? პოლიციის საქმეში გარევა არაფერს შეცვლის, რადგან არანაირი მტკიცებულება არ გამაჩნია იმის, რომ ეგ კამერა ნამდვილად ლეოს დაყენებულია -არ ვიცი მარიტა, არ ვიცი -აშკარად დაძაბული, ანერვიულებული ხმა ჰქონდა მას -ერთია მამაკაცმა კუდში გდიოს და მეორე კი, პირად სივრცეში უკანონოდ გითვალთვალოს. ასეთი ტიპებისგან ყველაფერია მოსალოდნელი, შენ კი მის სახლში დაპატიჟებას აპირებ, სამხილების მოსაპოვებლად. მასთან მარტო დარჩენის მართლა არ გეშინია? -ნუ ღელავ, არა მგონია დღისით და მზისით ჩემზე ძალადობა სცადოს. მეზობლების სახით, მოწმეები არავის აწყობს -დასამშვიდებლად გავუღიმე -თანაც საუბარს ისე წავიყვან, ამის გაკეთება თავადაც არ მოუვა აზრად, მენდე -მისი დაყენებული კამერა ჯერ კიდევ არ გამოგირთავს, არა? -დამშვიდების მცდელობის მიუხედავად, შიში კვლავ შეიმჩნეოდა ლოლას ხმასა და გამოხედვაში, თუმცა პროგრესი მაინც იყო — დასახულ გეგმაში ცვლილებების შეტანას უკვე აღარ ჩამაგონებდა. -არა, არ გამომირთავს. ეგონოს კიდევ ცოტა ხნით, რომ არაფერი ვიცი. ჩემი პერსონალური სათვალთვალო კამერაც მზადაა ხმისა და გამოსახულების ჩასაწერად -ცეცხლს ეთამაშები მარიტა -დაე, ასე იყოს. ჩემნაირ მშიშრებს, რისკზე წასვლა მატებს სიმამაცეს ლოლამ ღრმად ამოიხვნეშა. როგორც ჩანდა, ჩემთვის ლექციების კითხვა უკვე დაემთავრებინა, რადგან ღრმად დარწმუნებული იყო, მათ ერთ ყურში შევუშვებდი მეორედან კი გამოვუშვებდი. ვიდე-ზარი რომ დავასრულე და მოვწესრიგდი, ერთი წუთიც აღარ დამიკარგავს. სპეციალური პროგრამის მეშვეობით, მაშინვე გავშიფრე ის დაფარული ნომერი, საიდანაც ლეო დამიკავშირდა და ამჯერად თავად გავხდი მასთან დარეკვის ინიციატორი. დაზუსტებით ვერ ვიტყვი ტელეფონი ხელში ეჭირა თუ ვინმესგან მნიშვნელოვანი შეტყობინების მოსვლას ელოდა იმ მომენტში, თუმცა ფაქტი იყო მეორე ზარის გასვლისთანავე მიპასუხა. მის ხმაში გაოცება და თვითკმაყოფილება ერთდროულად შეიმჩნეოდა. როგორც ჩანდა, უკვე ფიქრობდა, რომ მორიგ სამიზნეს “მოატეხა რქები.” -დილა მშვიდობისა ლეო, როგორ ხარ? -ისეთი უდარდელი, თავისუფალი ტონი მქონდა, ვინმე იმასაც კი იფიქრებდა, რომ ჩემი და მისი სატელეფონო კონტაქტი ყოველდღიური რუტინა იყო. -მშვენივრად . . . დილა ცოტა უინტერესოდ დაიწყო, მაგრამ მგონი საინტერესო გაგრძელება უჩანს -მაინტერესებდა დღეისთვის რამე თუ გქონდა დაგეგმილი -განსაკუთრებული არაფერი. რატომ მეკითხები? -მინდოდა სახლში დამეპატიჟე -მის საცდუნებლად, იდუმალი, ვნებით გაჯერებული ტონი ჩავაქსოვე ამ სიტყვებში -რაღაც თემაზე მაქვს სასაუბრო და ვიფიქრე, თუ დაკავებული არ არის, გამომივლის-მეთქი რაღაც პერიოდის განმავლობაში, ყურმილში მხოლოდ მისი დაძაბული სუნთქვის ხმა მესმოდა. შემდეგ თავად ლეოც ალაპარაკდა: -გამოვლით აუცილებლად გამოგივლი, მაგრამ ჯერ ის მითხარი, ჩემი ნომერი როგორ გაშიფრე -ქალები მუდამ მარტივად არკვევენ იმას, რაც რეალურად აინტერესებთ -წინასწარ მომზადებული, არაპირდაპირი პასუხი გავეცი იმ კითხვას, რომელსაც თითქმის ოთხმოცდაათი პროცენტით ვიყავი დარწმუნებული დამისვამდა. წამით, ისეთი შთაბეჭდილება შემექმნა, თითქოს წინ შაბლონებით სავსე ფურცელი მედო და თითოეულ სიტყვას იქედან ვკითხულობდი. -საინტერესოა -ჩაეცინა ლეოს -კონკრეტულად რა დროისთვის გინდა გამოგიარო? -თუ ხელს არაფერი გიშლის, ახლავე დაიწყე მომზადება -მაშინვე გავეცი პასუხი. დაყოვნება აღარ მსურდა. მინდოდა ეს საქმე რაც შეიძლებოდა მალე დასრულებულიყო და მეც შვებით ამომესუნთქა. -სისწრაფის მოყვარული დიდად არასდროს ვყოფილვარ, მაგრამ ასეთი რამებისთვის გამონაკლისის დაშვება შემიძლია -ეგ შენებურად თანხმობას ნიშნავს? -მგონი ასეა მარიტა -განსაკუთრებული ხმითა და ხაზგასმით წარმოთქვა ჩემი სახელი. შემდეგ ისიც დაამატა, მალე ვიქნებიო და სანამ საპასუხოდ რამის თქმას მოვასწრებდი, ყურმილი მანამ დამიკიდა. საკუთარი ცბიერი გეგმის ნაწილობრივმა შესრულებამ კმაყოფილების ღიმილი მომგვარა, თუმცა მეორეს მხრივ, მაინც მზარავდა ის ფაქტი, რომ ლეოსთან სრულიად მარტო მომიწევდა დარჩენა, ერთ ჭერქვეშ. მშიშარა, დაუცველი მარიტა ჯერ კიდევ ჩემ შიგნით იმალებოდა, მის საპოვნელად და გასაქრობად კი რაღაც ისეთი საშუალება მჭირდებოდა, რაც ფსიქოლოგიურად მომადუნებდა. ტრადიციისამებრ, დაძაბულობის მოსახსნელად და გამბედაობის მოსაკრებად, ამჯერადაც რამდენიმე ყლუპი ვისკი მოვსვი პირდაპირ ბოთლიდან, მერე მას საცობი უწინდებურად დავახურე და ჩამწვარი ყელისგან მოგვრილი უსიამოვნო შეგრძნებების გასაქრობად, შოკოლადის პატარა ნატეხი შევჭამე. ლეოს მოლოდინში დროის გაყვანა, ჩემთვის ერთ-ერთი ყველაზე საყვარელი გასართობით –პაზლების აწყობით გადავწყვიტე. მახსოვს მე და მამა ხშირად ვაკეთებდით ხოლმე ამას, როდესაც შინ იყო და ჩემთან დროის გატარების ფუფუნება ჰქონდა. მის პროფესიასთან შეგუება, მცირეწლოვნობის ასაკიდანვე მიჭირდა. იმის გამო, რომ ძალოვან სტრუქტურებში მსახურობდა, კერძოდ კი, უფროსი ლეიტენანტის თანამდებობა ეკავა, ერთად იმდენ დროს ვერ ვატარებდით ხოლმე, რამდენის მოთხოვნილებაც ჩემს გულს ჰქონდა. არასდროს დამავიწყდებოდა ის მომენტი, როდესაც სრულიად ბავშვმა, კერძოდ კი, ცხრა წლის გოგონამ, რუსეთ-საქართველოს ომში გავაცილე, 2008 წლის აგვისტოს თვეში. სადღაც წაკითხული მქონდა, რომ თუკი ვარსკვლავის ჩამოვარდნის დროს, ოთახში მარტო მყოფი, ხმამაღლა წარმოვთქვამდი ყველაზე სანუკვარ სურვილს, იგი აუცილებლად ასრულდებოდა. ამის გამო, ყოველ ღამით, ვარსკვლავებით მოჭედილ ზეცას საათობითაც კი ვუყურებდი ხოლმე, რათა ერთადერთი სურვილი — მამის, შინ მშვიდობით დაბრუნება ჩამეფიქრებინა. ასეთ მომენტებში, რამდენჯერმე ჩამძინებია კიდეც ფანჯრის რაფასთან. ჩემდა სამწუხაროდ, ვარსკვლავის მოწყვეტის მოწმე ერთხელაც არ გავმხდარვარ, თუმცა მამაჩემის საღსალამათად დაბრუნების ოცნება მაინც ამიხდა და კიდევ ათი უბედნიერესი წელი გავატარე მასთან ერთად. ფიქრებში ჩაძირულმა, ვერც კი გავიაზრე ისე მოვრჩი პაზლის აწყობას, რომელმაც საბოლოოდ, პარიზის ტრიუმფალური თაღის სურათი შეკრა. იგი, საფრანგეთიდან წამოსვლის დღეს, ერთ-ერთ მაღაზიაში შევიძინე, მხოლოდ იმიტომ, რომ ხსენებული ქვეყნიდამ რაღაც მაინც წამომეღო, ფრანგული შვებულების მოსაგონრად. საათს დავხედე. ისრები ზუსტად თორმეტის ნახევარს უჩენებდნენ. ლეოსთან საუბრის შემდეგ თითქმის ერთი საათი გასულიყო, რაც იმას ნიშნავდა, რომ ნებისმიერ წამს შეიძლებოდა თავზე დამდგომოდა. მისაღებში ჩამოკიდებულ ვან-გოგის “ვარკვლავებიან ღამეს” გავხედე, რომელსაც ქვედა მარცხენა კუთხეში, პაწაწინა სათვალთვალო კამერა ჰქონდა მიმაგრებული. იმის გამო, რომ მოწყობილობა სურათის ფერებში მქონდა შერჩეული, შორი მანძილიდან, შეუიარაღებელი თვალით, ფაქტობრივად არც კი ჩანდა, რაც საშუალებას აძლევდა, თავისი საქმე ისე გაეკეთებინა, ვერავის შეემჩნია. დივანზე რომ ჩამოვჯექი, საზურგეზე თავი თვალებდახუჭულმა ჩამოვდე და ასიდან უკუსვლით დავიწყე თვლა. სულ მალე, კარზე დარეკილი ზარის ხმამ გამიფანტა ყურადღება. მწარედ ჩამეცინა. ეჭვიც არ მეპარებოდა, რომ ზღურბლის საპირისპირო მხარეს ის იდგა, ვისაც ამდენ ხანს ველოდი, თუმცა სათვალთვალოში მაინც გავიხედე და დავინახე თუ არა სადარბაზოში მდგომი ლეო, კარი სპეციალურად დაყენებული, მაცდური ღიმილის თანხლებით გამოვაღე. ხელცარიელი არ მოსულა. მარცხენა ხელში შამპანურის ბოთლი ეჭირა, საკოლექციო მარკით, რაც იმას მიანიშნებდა, რომ ეს უკანასკნელი საკმაოდ ძვირადღირებული იყო და ჩვეულებრივ, ქსელურ მარკეტში არ გახლდათ შეძენილი. -საჭირო არ იყო, სასმელი მეც მქონდა -სწრაფად გავიწიე და შიგნით შევატარე. საკმაოდ კარგად გამოიყურებოდა — გემოვნებიანადაც ეცვა და არც სასიამოვნო არომატის სუნამოს დასხმა ჰქონდა დავიწყებული, რამაც მაფიქრებინა, რომ აქ მოსვლამდე საგულდაგულოდ ემზადებოდა. -ვიცი, მაგრამ ეს შამპანური, ალკოჰოლურ სასმელებს შორის ჩემი ერთ-ერთი ფავორიტია და მხოლოდ განსაკუთრებულ მომენტებში ვსვამ ხოლმე -მმმ, დახვეწილი გზაა იმის სათქმელად, რომ ეს მომენტიც განსაკუთრებულია -სახლში როიალი თუ გაქვს? -ბოთლი გამომიწოდა მან, თან ერთი ნაბიჯით მომიახლოვდა. მისი ცნობისმოყვარე ტონიც და გამოხედვაც ერთნაირად მაკვირვებდა. -რატომ მეკითხები? -უბრალოდ შენი მოსმენა მომენატრა . . . ვიფიქრე ცხოვრებაში პირველად, მხოლოდ ჩემთვის დაუკრავდი დღითიდღე უფრო და უფრო მაოცებდა ეს ადამიანი. იმ მომენტში იმდენად უდანაშაულო, მეტიც — უმანკო სახე ჰქონდა, ვერავინ დაიჯერებდა, თუკი მართლა შეეძლო ისეთი რამის გაკეთება, რაც სხვისი პირადი სივრცის უკანონო თვალთვალი გახლდათ. -სამწუხაროდ სახლში არანაირი მუსიკალური ინსტრუმენტი არ მაქვს -ვიცრუე. არადა სინამდვილეში, როიალისთვის ცალკე ოთახიც კი მქონდა გამოყოფილი ზედა სართულზე, ჩემი საძინებლის გვერდით. -ცუდია. სიამოვნებით მოვისმენდი რომელიმე ძველი კომპოზიტორის შედევრს -სიმართლე გითხრა, პერსონალურად ერთი ადამიანისთვის არასდროს დამიკრავს. გამონაკლისი მხოლოდ მამაჩემი იყო -ვუთხარი თუ არა, მაშინვე მისაღებისკენ ვანიშნე, თავად კი, როგორც მასპინძელი წინ გავუძეხი. მისი დაჟინებული მზერა ზურგს ისე მიწვავდა, თითქოს კანიბალთა გუნდს, ძელზე ხელებით და ფეხებით მიბმული, პირდაპირ ცეცხლის ალის თავზე ვყავდი ჩამოკიდებული. ლეო დივანზე ჩამოჯდა და საზურგეს ისეთი გადაღლილი სახით მიაწვა, თითქოს დედამიწისოდენა ტვირთი მხრებიდან სწორედ ახლახანს მოიხსნაო. -მამაშენი შენთან ერთად ცხოვრობს? -მკითხა ისეთი ტონით, აშკარად რომ უარყოფით პასუხს ნატრულობდა ამ კითხვაზე. -ის გარდაცვლილია ლეო რამდენიმე წამით მდუმარება ჩამოწვა. როგორც ჩანდა, ასეთ პასუხს არ ელოდა. -ვწუხვარ -თქვა ბოლოს. -ახლა ამაზე ნუ ვილაპარაკებთ -თვალები კამერით აღჭურვილი ნახატისკენ გავაპარე ამის თქმისას. -მაშინ თავად მითხარი რაზე გინდა ვისაუბროთ -ორაზროვანი იყო მისი ტონი. მზერა ისეთი თამამი ჰქონდა, ალბათ თავის წარმოსახვებში უკვე სრულიად ვყავდი გაშიშვლებული. -იმაზე, რაც შენ გააკეთე და გეგონა ვერ მივხვდებოდი -რას გულისხმობ? -მიუხედავად იმისა, რომ ამის დამალვას შეეცადა, მაინც შევატყვე მცირედი დაძაბულობა. ახლა უკვე მოქმედებაზე გადასვლის დრო იყო, რათა სიმართლე სააშკარაოზე გამომეტანა. დივანზე, ლეოსთან უფრო ახლოს მივიწიე და ხელის გული, ნაზად ჩამოვატარე მის სახეზე. შეცბა. ოდნავ გაუკვირდა კიდეც ჩემი ასეთი სწრაფი გააქტიურება, თუმცა ტუჩებზე მაინც გაუკრთა ძლივსშესამჩნევი კმაყოფილების ღიმილი. -იცი მამაკაცში ყველაზე მეტად რა მომწონს? -კიდევ უფრო ახლოს მივიწიე მასთან. -მაინც რა? -ის, რომ არ ნებდება და მიზნისთვის ბოლომდე იბრძვის -ამჯერად თითის ბალიშებით ტუჩებზე შევეხე. იმდენად ოსტატურად შევდიოდი როლში, ლამის თავადაც კი ვიჯერებდი, რომ ეს ადამიანი მართლა იწვევდა ჩემში სიმპათიებს. -კოცნა თუ გინდა, ეს დროულად გააკეთე, თორემ თავის შეკავება უკვე მიჭირს -ზუსტად არ ვიცი მართალი ვიყავი თუ არა, მაგრამ მომეჩვენა, რომ მავედრებელი ტონი ჰქონდა. პასუხად, მაცდურად გავუღიმე და საჩვენებელი თითის მის ბაგეებზე მიდებით, ჩვენ შორის ბარიერი აღვმართე. -არა, შენ არაფერს არ გააკეთებ . . . ყოველ შემთხვევაში ჯერჯერობით -ანუ? -ანუ ის, რომ ეს აუცილებლად მოხდება, მაგრამ მანამდე მინდა ერთ რაღაცაში გამოტყდე -ამჯერად მუხლზე დავადე ხელი და ნელ-ნელა ზემოთ ავასრიალე. ლეომ ინსტიქტურად დახუჭა თვალები და ღრმად ამოიოხრა. -რაში უნდა გამოვტყდე? -ხმა, ნირვანაში მყოფისას მიუგავდა მოცემულ მომენტში. -იმაში, რომ კამერაში ხშირად მითვალთვალებდი და ისიც იცი, როგორ დავდიოდი საცვლებით ჩემ მისაღებში . . . იცი, ამაზე ფიქრიც კი აღმაგზნებს -ეს საიდან მოიტანე? რა კამერა? რა თვალთვალი? -გეყოფა ლეო -მისი პერანგის ქვეშ შევძვერი თითებით -აღიარე, რომ ასეა. თუთიყუშის გალიას, კამერას სხვა ვერავინ მიამაგრებდა, თუ არა შენ -გეყოფა ჩემი წამება! -აღიარე -ეს მე არ გამიკეთებია -კვლავ მეწინააღმდეგებოდა, თუმცა მისი ხმა ნელ-ნელა კარგავდა უწინდელ რიხსა და თავდაჯერებას. რაც შემეხება მე, თანდათან მოუთმენლობა მიპყრობდა. მინდოდა ეს საქმე რაც შეიძლებოდა მალე დამესრულებინა, ამიტომ გადავწყვიტე უფრო თამამი ნაბიჯებით მიმეღწია დასახული მიზნისთვის. -შენ გააკეთე ლეო -იმდენად მივუახლოვდი მის სახეს, ამ ადამიანის სუნთქვასაც კი კანით შევიწოვდი. დრო აღარ დამიკარგავს. როგორც კი მის თვალებში რაღაცის აღიარების სურვილის მცირედ მბჟუტავი ნაპერწკალი შევნიშნე, მის უფრო მეტად გასაღვივებლად, ლეოსკენ გადავიხარე და ვაკოცე. სიამოვნებისგან ხმამაღლა ამოიგმინა. ვერც კი გავიაზრე ისე სწრაფად მომხვია წელზე ცალი ხელი, მეორე თმებში შემიცურა და კოცნაც უფრო ღრმა და მომთხოვნი გახადა. სხეულზე ეკლებად დამაყარა საშინლად უსიამოვნო შეგრძნებამ. მე აღიარებითი ჩვენება მინდოდა და არა მასთან დაწოლა, ამიტომ მოხერხებულად დავიხსენი თავი ლეოს ტუჩებისგან, სახეში გამარჯვებულის ღიმილით შევხედე და ვკითხე: -მითხარი, კამერები შენ დააყენე ხომ? -ჰო, მე დავაყენე! -ისე სწრაფად მიპასუხა, აშკარად ფეხებზე ეკიდა ყველაფერი, ოღონდ კი ჩემი მოფერება რაც შეიძლებოდა სწრაფად გაეგრძელებინა, თუმცა საკოცნელად წამოწეული, კვლავ ტუჩებზე საჩვენებელი თითის მიდებით შევაჩერე. გულში გამარჯვებას ვზეიმობდი. თურმე მართალი იყო რომ ამბობდნენ, რამდენიმე გამომწვევი ნაბიჯი სასურველი ქალის მხრიდან და მამაკს, თავიდან ტვინი ისე ეცლება, შეიძლება ყველაზე დიდ საიდუმლოსაც კი ახადოს ფარდა მის წინაშეო. ლეოს შემთხვევაშიც ასე მოხდა — მოჭარბებულმა ვნებამ იმდენად დააბრმავა, ვერც კი მიხვდა რამდენად დიდი სისულელე გააკეთა ამ წამს. -არ მინდა ყველაფერი ასე უბრალოდ მოხდეს -თვალებში ჩავხედე ამის თქმისას -ჰო, მეც მინდიხარ, მაგრამ არა აქ და არა ახლა -მარიტა გეყოფა -ამჯერად ასი პროცენტით ვიყავი დარწმუნებული, რომ მავედრებელი ტონი ჰქონდა -ჰო, ნაბი*ვარი ვარ. ისეთი რაღაცის გაკეთებასაც არ მოვერიდე, როგორც სხვის სახლში სათვალთვალო კამერის დამონტაჟებაა, მაგრამ მოძალადე არასდროს ვყოფილვარ. თუკი ქალი სე*სის წინააღმდეგია, არც მე აღვიგზნები და ძალიან გთხოვ, საკუთარი ნებით დათმე პოზიციები -დავთმობ კიდეც -არვ კი ვიცოდი საიდან აღმომაჩნდა იმოდენა სამსახიობო ნიჭი, რომ ასეთი ბუნებრივი ვყოფილიყავი -საღამოს ჩვენ ორისთვის სასტუმროს ნომერი დავჯავშნე, ქალაქგარეთ, ტბასთან -რა თქვი? -ჰო, ნამდვილად არ მოგესმა -ნაზი ღიმილი შევაგებე მის თვალებში არეკლილ გაოცებას -სასიამოვნო სიწყნარე, ტბის ხედი, რომანტიკული გარემო და მხოლოდ ჩვენ ორნი, რას იტყვი? -რას ვიტყვი და იმას, რომ ეს ყველაფერი ძალიან მაცდურად ჟღერს -ცალყბად ჩაეცინა. მერე სახე დაუსერიოზულდა და თმის ბოლოებზე დამიწყო თამაში -მითხარი, აქ მხოლოდ იმისთვის მომიყვანე, რათა გამოგეტეხე? -და იმისთვისაც, რომ დღევანდელი საღამოსთვის შემემზადებინე -უჩვეულო გამოცდილება იქნება ჩემთვის -კედელზე, ერთ კონკრეტულ წერტილს გაუშტერა მზერა, თითქოს სწორედ მას ესაუბრებაო -ვაღიარებ, არანაირი პრაქტიკა არ მაქვს შენნაირ ქალებში. აქამდე ვინც კი მყოლია, საკმაოდ გამოცდილები იყვნენ, მრავალჯერადი პრაქტიკით. ეს გამოხედვაშიც კი ეტყობოდათ, შენ კი . . . -დამიჯერე, მაგ საკმაოდ გამოცდილებისგან ვერც მე განმასხვავებ -თვითდაჯერებული იერით შევამკე ჩემი სიტყვები და დივნიდან ფეხზე წამოვდექი -სასტუმროს მისამართს ჯერ არ გეტყვი, მინდა მე თვითონ გამოგიარო და წაგიყვანო -არ ვიცი საითკენ უმიზნებ და მოდი მე თვითონ გკითხავ -მკითხე ლეო წინ გადმოიხარა, იდაყვებით მუხლებს დაეყრდნო და თითები ერთმანეთში გადახლართა. -ამ ერთი ღამით მორჩება, თუ კიდევ აპირებ რამის გაგრძელებას? უნდა მეღიარებინა, ამ კითხვას არ ველოდი. აქედან გამომდინარე, ცოტა ხნით დაბნეულობამ მძლია, თუმცა საბოლოოდ, ისეთი პასუხი ავირჩიე, რაც სიტუაციას ყველაზე უკეთ მოერგებოდა: -ამას ჩვენი დღევანდელი თანწყობა განსაზღვრავს. იქნებ შენთან საერთოდ არ მომეწონოს, ან პირიქით, შენ ვერ მოიხიბლო ჩემით? -როცა ადამიანი რეალურად გიზიდავს, ძალიან დაბალია იმის შანსი, რომ მასთან თავი ცუდად იგრძნო -მაგას დრო გვიჩვენებს ლეო. ახლა კი გთხოვ, მარტო დამტოვე -თვალებით ვანიშნე გასასვლელი კარისკენ -თუკი ქალებში მართლა ისე კარგად ერკვევი, როგორც ამბობ, გეცოდინება მსგავსი საღამოებისთვის მომზადებას რამდენ დროსაც ვუთმობთ -ჰო, მსმენია ამის შესახებ -წამიერმა ღიმილმა გადაურბინა, თან თვალებით მანშნა მაგიდაზე დადებულ, ხელუხლებელ შამპანურის ბოთლზე -ერთი ჭიქაც კი არ დაგილევია -ხომ თქვი მას განსაკუთრებულ მომენტებში ვსვამო? ჰოდა ამაღამ იქნება ეგ განსაკუთრებული მომენტი -ანუ ასე, არა? -ფეხზე წამოდგა, მომიახლოვდა და წელზე ხელების მოხვევით თავისკენ მიმიზიდა, თან ყელზე შემეხო ტუჩებით -მაშინ შენ და შამპანურის ბოთლს ერთად დაგელოდებით -არ დავაგვიანებთ. ახლა კი, როგორც გითხარი, უნდა მოვემზადო -კიდევ ერთხელ, ზრდილობის ფარგლებში ვაგრძნობინე წასულიყო. უკვე ერთი სული მქონდა როდის დატოვებდა ჩემს პირად სივრცეს და იმ უარყოფით აურასაც თან გაიყოლებდა, რომელიც მოსვლისთანავე მოჰყვა უკან. მართლაც შვებით ამოსუნთქვას ჰგავდა გასასვლელი კარის გაღება-დახურვის ხმის გაგება და იმის გაცნობიერება, რომ შინ უკვე სრულიად მარტო ვიყავი. კედელზე დაკიდებულ, ვან-გოგის „ვარსკვლავებიან ღამეს“, გრინჩივით ცბიერი ღიმილით გავხედე. სათვალთვალო მოწყობილობა მასზე იმდენად შეუმჩნევლად იყო მიმაგრებული, თავადაც კი მიჭირდა დანახვა, თუმცა მთავარი გახლდათ ამ პაწაწინა მოწყობილობას თავისი “მისია” უკვე შეესრულებინა და ხელში ლეოს აღიარებითი ჩვენება მეჭირა. მიღწეული წარმატებით ხასიათზე მოსულმა, პირდაპირ სააბაზანოს მივაშურე და ონკანში მოშვებული წ’ყლით ტუჩები ისე საგულდაგულოდ მოვიბანე, თითქოს ზედ ტალახი მქონდა მოცხებული. შემდეგ კბილები გავიხეხე, ღრმად ამოვისუნთქე და საკუთარ თავს პირობა მივეცი, რომ ამ უსიამოვნო წუთებს დღევანდელი დღის შემდეგ აღარ გავიხსენებდი. გონებით იმ ფანტაზიებში გაჭრილს, თუ რა შეიძლებოდა მომსვლოდა ლეოს ამ უკანონო თვალთვალის გამო, მობილურზე შემოსული ზარის ხმა მომესმა. ეკრანს ცალი თვალით დავხედე. როგორც ჩანდა, ლოლა კიდევ ვერ ისვენებდა, რადგან წარმოდგენაც არ ჰქონდა, რა ვითარება იყო ახლა ჩემ სახლში. -გისმენ ლოლიტა -უდარდელი ხმით ავიღე ყურმილი, თან აბაზანიდან გამოსვლის წინ, შუქი ჩავაქვრე. -ცოცხალი ხარ? -რატომ არ უნდა ვიყო? -ღიმილი მომგვარა მისმა დამფრთხალმა ტონმა. გულის სიღმეში ძალიან სასიამოვნო გრძნობად მელექებოდა ის ფაქტი, რომ მყავდა ადამიანი, ვინც ჩემზე ასე ღელავდა. -არ ვიცი . . . ის ტიპი უკვე გამოვიდა სადარბაზოდან. ახლახანს გაიარა და საეჭვოც ვერაფერი შევნიშნე, მაგრამ მაინც მინდოდა დავრწმუნებულიყავი -სადარბაზოსთან? მოიცა, შენ სად ხარ? -ვერ მოვითმინე და მოგაკითხე. ახლა ნუ აბუზღუნდები რაა, მაგის ნერვები არ მაქვს -მოუსვენარი ხარ. სულ არ მიკვირს, შვიდთვიანი რომ გაჩნდი -არც მე . . . იცი რა მაინტერესებს? -რა? -რა და დოგმაა რომ ყველა ფსიქოპათი ისეთი სექსუალური იყოს, როგორც ეგ შენი ლეონარდოა? -მთლად ფსიქოპათსაც ვერ დავარქმევდი. უბრალოდ ძალიან შეჩვეულია იმის მიღებას, რაც უნდა -სამზარეულოში გავედი და მადუღარა ჩავრთე, რათა ყავა დამელია -რახან ჩემ კორპუსთან ხარ, ამოდი, ლატეს გაგიკეთებ -ისე უცევ გამოვვარდი, კოფეინი არც კი მიმიღია -ჰოდა ამოდი, გიშველი -კიდევ ერთხელ გამეღიმა მის ნათქვამზე და ყურმილიც დავკიდე. ზუსტად ათი წუთის შემდეგ, ლოლა ჩემი მისაღების დივანზე, იმავე ადგილას იჯდა, სადაც ცოტა ხნის წინ ლეო და გემრიელად მიირთმევდა ცხელ ლატეს, შოკოლადიან მაფინებთან ერთად. აღნიშნული ყავის სახეობა, ორივესთვის ლიდერი იყო და ეს, საკმაოდ დიდ კომფორტსაც გვიქმნიდა, რადგან ერთმანეთთან ყოფნისას, სხვადასხვა სახეობის კოფეინის მომზადება არ გვიწევდა. -იცი რა მძულს კაცებში ყველაზე მეტად? -მკითხა და ტელევიზორში ჩართული მუსიკალური არხი, მომდევნო არხით შეცვალა. იქ უკვე ფილმ — “ბინდის” მეოთხე ნაწილი გადიოდა და კალენების, ვოლტურებთან შერკინების ეპიზოდამდე იყო მისული. -რა? -მესაკუთრე ბუნება -ყოველგვარი დაყოვნების გარეშე დამიბრუნდა პასუხი მისგან -საწყის ეტაპზე, თავს ისე მოგაჩვენებენ, თითქოს მათთვის ყოველგვარი შეზღუდვა მიუღებელია, თუმცა როგორც კი ქალისგან სიყვარულს იგრძნობენ, მაშინვე გამოაჩენენ კლანჭებს და შემდეგ იწყება აკრძალვების მთელი სერია — არანაირი კლუბი, არანაირი მამაკაცი მეგობრები, არანაირი გვიანობამდე გარეთ ხეტიალი. ყველაზე სასაცილო ისაა, რომ სწორედ ასეთი კაცები ამბობენ, ურთიერთობაში ყველაზე მთავარი ნდობააო. სად ჩანს აქ მათი ნდობა? -აქტუალური საკითხი წამოჭერი -ყავა ფრთხილად მოვსვი, რათა პირი არ დამწვოდა. -ბერ ქალს, სიყვარული იმდენად აბრმავებს, ვერც კი ხვდებიან, მათი მეორე ნახევრები რომ წარმოსახვით გალიაში ამწყვდევენ. სწორედ ამიტომ მომწონს ედვარდი — იმ წამს, ეკრანზე გამოსახულ ვამპირზე მანიშნა ლოლამ, ვინც მოწინააღმდეგე ვამპირისთვის თავის წაცლას ცდილობდა -მიუხედავად იმისა, რომ იცოდა ჯეიკობის, ბელასადმი დამოკიდებულება და ის, რომ მის შეყვარებულზე კბილებს ილესავდა, ბელასთვის მაინც არ დაუწყია უაზრო ეჭვიანობის სცენების გამართვა. არც ჯეიკობთან ურთიერთობა აუკრძალავს -როგორ არა -შევეწინააღმდეგე -არასდროს მოსწონდა მათი შეხვედრები. პასიურად მუდამ გამოხატავდა ხოლმე პროტესტს -ეს იმიტომ, რომ ეშინოდა ჯეიკი წყობიდან არ გამოსულიყო, თავისი მაქციური ბუნება არ გამოევლინა და ბელასთვის რამე არ დაეშავებინა. აკრძალვა აქ არაფერ შუაშია ჩავფიქრდი. ბოლომდე რომ გავიაზრე, ლოლას არგუმენტი არ მომეჩვენა აზრს მოკლებულად და ეს ხმამაღლაც აღვნიშნე: -კარგი, შეიძლება მართალი ხარ, თუმცა კლუბების თემას რაც შეეხება, რაღაც მხრივ, ამ კუთხით მესმის კაცების. ყოველგვარი საზიზღრობა სწორედ ღამის კლუბებში ხდება ლოლამ წარბები შეჭმუხნა. ნათელი იყო არ მოეწონა ის, რაც ამ წამს ვთქვი. -შენ რა ბებიაჩემივით ლაპარაკობ გოგო? -უკმაყოფილოდ მოსვა თავისი ლატე -ახლა ბარემ ისიც თქვი, განათხოვარი ქალი ოჯახში შემოსაშვები არააო -სისულელეს ნუ ამბობ -გულიანად გამაცინა მისმა რეაქციამ -ეგ იმიტომ ვთქვი, რომ საკმაოდ მწარე გამოცდილება მაქვს მაგ თემაში -მაინც რა? -დაინტერესდა. -ერთხელ, მე და ჩემი ძველი მეგობარი, თათა ვიყავით კლუბში. მისი კავშირების წყალობით, როგორც არასრულწლოვნებს, ყალბი პირადობის მოწმობებიც გვქონდა. ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ისე მოხდა, რომ იქ ერთი ტიპი ავიკიდე. როცა ფლირტის გაბმით სექსზე ვერ დამიყოლია, თურმე ბარმენს ფული გადაუხადა, რათა ჩემთვის კეტამინი ჩაეყარა იმ სასმელში, რასაც შევუკვეთავდი -ზიზღით გამცრა ტანში ამ მომენტების გახსენებისას -რომ არა ვიღაც უცნობი ბიჭის გაფრთხილება, ვინც ბარმენისა და ამ ტიპის საუბარს მოჰკრა ყური, ახლა ოფიციალურად ვიქნებოდი სექსუალური ძალადობის მსხვერპლი -ხუმრობ? ახლა სად არის ის ადამიანი, ვინც გადაგარჩინა? -არც კი ვიცი . . . მხოლოდ ის მახსოვს, რომ სებე ერქვა. მე და თათა, მისმა მეგობარმა გაგვიყვანა კლუბიდან და წარმოდგენა არ მაქვს რა მოხდა ჩვენი წამოსვლის შემდეგ. იმედი მაქვს, ყველაფერმა მშვიდობიანად ჩაიარა ლოლა დივნის საზურგეს მიეყრდნო და დიდი ხნის განმავლობაში იყო ჩუმად. როგორც ჩანდა, ჩემი წარსულის ამ ისტორიის მოსმენას, იგიც სერიოზულად ჩაეფიქრებინა. -მაგ ლეოს საქმეს დროულად მიხედე -ალაპარაკდა ბოლოს -ხომ იცი, განყოფილებაში მამას კარგი ნაცნობები ჰყავს? ამ ყველაფერს, ყოველგვარი გაწელვისა და სასამართლო პროცესების გარეშე მოაგვარებენ -არც ვარ თანახმა სასამართლო პროცესი შედგეს და დააკავონ. უბრალოდ ჩემი ცხოვრებიდან მინდა გაქრეს და თუკი ამისთვის აღიარებითი ჩვენება მჭირდება, ისიც ხელთ მაქვს, მიუხედავად იმისა, რომ ოდნავ ინტიმური სცენებითაა სავსე -მაგაზე ნუ იფიქრებ -გამამხნევებლად დამადო მხარზე ხელი -ყველაფერი კონფიდენციალური იქნება და იმდენს მოვახერხებ, რომ იმ გადარეულს, მართლმსაჯულებამ აკრძალვა დაუწესოს შენთან მოახლოებაზე -მხოლოდ სიმშვიდე მინდა -ყავის ჭიქა დავდე, ლოლას მსგავსად მეც დივნის საზურგეს მივეყრდენი და თვალები დავხუჭე -დიდად არც მამაკაცი მჭირდება ჩემ ცხოვრებაში. ერთადერთი, რაც მართლა მინდა ისაა, რომ მშვიდად ცხოვრება მაცალონ და ყველამ არ ისარგებლოს იმით, რომ უპატრონო და დაუცველი ვარ -თუკი თავს უპატრონოდ გრძნობ, რატომ არ გინდა შენ ცხოვრებაში მამაკაცი გამოჩნდეს? ოჯახის წევრის არყოლის სიცარიელეს შეგივსებდა, ოდნავ მაინც -იმიტომ, რომ უიღბლო ვარ -ვაღიარე გულწრფელად და მთელი სევდაც ამოვაყოლე ამ ნათქვამს -ზუსტად ვიცი, სიყვარულიც ასეთივე უიღბლო მექნება -მე არ გვთვლი უიღბლოდ და ცუდია საკუთარ თავზე ასეთი წარმოდგენა თუ გაქვს -შენგან მაკვირვებს მეორე ნახევრის გაჩენასთან დაკავშირებით მოცემული რჩევები. თავადაც ხომ არ ეძებ მუდმივ ურთიერთობას? კაცები შენ ცხოვრებაში საზოგადოებრივი ტრანსპორტივით მიდიან და მოდიან -ეს იმიტომ, რომ პრობლემა მაქვს და არ მინდა ვინმეს ტყუილი ილუზია შევუქმნა -რა პრობლემას გულისხმობ? ყველანაირ პასუხს ველოდი ამ კითხვის დასმისას. მეგონა მეტყოდა უშვილო ვარ, რაღაც გადამტანი დაავადება მაქვსო, ან რამე ამდაგვარი, თუმცა რადიკალურად განსხვავებული რამ მიპასუხა: -პრობლემა ისაა, რომ ვერასდროს შევძლებ მონოგამიური ვიყო, მარიტა ტელევიზორს ორივემ ერთდროულად გავხედეთ. ფილმი უკვე დასრულებულიყო და იმ მომენტში ეკრანზე წარწერები ამოდიოდა. 8 8 8 8 კორპორატიულ წვეულებამდე დარჩენილმა დღეებმა იმდენად სწრაფად გაიარეს, აზრზე მოსვლაც კი ვერ მოვასწარი. რესტორნის მფლობელების წყალობით, ამ საღამოსთვის საკმაოდ დიდი თანხები იყო გამოყოფილი. იგი, ბათუმის სავიზიტო ბარათად წოდებულ — „ანბანის კოშკში“ ტარდებოდა, მის ბოლო სართულზე მდებარე რესტორანში, რომელიც, სპეციალურად ამ დღისთვის, ფურშეტის დარბაზად უნდა გადაკეთებულიყო. ბოლო დღეების განმავლობაში, საკმაოდ ბევრი რამ მოხდა. პირველ რიგში ის, რომ ჩემთვის გაურკვეველ მიზეზთა გამო, მეფარიშვილმა ხელფასის დაქვითვა მომიხსნა. მეორე ამბავი უკვე საგაზაფხულო პრემიებს ეხებოდა, რომელიც Imagine-ს თითოეულ თანამშრომელს დაურიგდებოდა თვის ბოლოს, ხოლო რაც შეეხებოდა მესამე ამბავს, აქ უკვე ლეო ფიგურირებდა და იმაში მდგომარეობდა, რომ ლოლას ნაცნობმა სამართალდამცავებმა, უმოკლეს დროში მოახერხეს სასამართლო აკრძალვის გაკეთება, რის მიხედვითაც, ამ ადამიანს ჩემთან ხუთი მეტრის მანძილზე მოახლოება კანონდარღვევად ჩაეთვლებოდა. რაღაც კუთხით, თავს ცუდადაც ვგრძნობდი მომხდარის გამო. მართალია ლეო არ გახლდათ ის ადამიანი, ვინც სიბრალულს იმსახურებდა, თუმცა ცხოვრებაში პირველად მქონდა შემთხვევა, როდესაც კონკრეტული პიროვნების წინააღმდეგ მართლმსაჯულებას მივმართე და ამის თანმხლებ ნეგატიურ შეგრძნებებს ვერაფრით ვიშორებდი. კორპორატიულ წვეულებას საკმაოდ ცივი და წვიმიანი ამინდი დაემთხვა. ციდან, შუადღიდან მოყოლებული გადაუღებლად ცვიოდა წვიმის მსხვილი წვეთები და ამას სუსხიანი ქარიც უწევდა აკომპანიმენტს, რაც მაისის თვისთვის ცოტა შეუსაბამო იყო. მიუხედავად ამისა, სამზადისი Imagine-ს კოლექტივისთვის მაინც აქტიურად მიმდინარეობდა. სამსახურის ტელეგრამ-ჩატიც კი აფეთქებული იყო ჩვენი თანამშრომლების წერილებით იმის შესახებ თუ ვინ, ვისი მანქანით მოდიოდა, როგორი ვარცხნილობითა და როგორი მაკიაჟით. იმის გამო, რომ მდედრობითი და მამრობითი სქესის წარმომადგენლები წყვილებად გეგმავდნენ წამოსვლას, მე კალეს შევთავაზე ჩემი პარტნიორი ყოფილიყო ამ წვეულებაზე. ისიც მაშინვე დამთანხმდა და ამ წამს, ჩემ ბინაში, ორივენი ერთად ვემზადებოდით საძინებლის დიდი სარკის წინ. კალე როგორც მუდამ, ახლაც შავი ფანქრით იხატავდა თვალებს, რაც ძალიან კარგად ეხამებოდა მის ჩარლი ჩაპლინის კოსტიუმს. ეს ადამიანი ახლაც არ ღალატობდა თავის განუყრელ მეგობარს — ცილინდრის ფორმის ქუდს და სამოსიც სწორედ მისი შესაფერისი შეერჩია. -მაინც არ მესმის ნოლანებმა კოსტიუმები თვითონ რატომ იქირავეს. უმეტესობა მაინც იმას იცვამს, რაც თავად უნდა -არა, რატომ? მე მაგალითად მომწონს ჩემი ტინკერ-ბელის კოსტიუმი -ვუპასუხე როგორც კი ღია მალინისფერი ტუჩსაცხის წასმას მოვრჩი. კალემაც ზუსტად იმ დროს დაამთავრა თვალების მოხატვა და სარკესაც მოშორდა, უკუსვლით. -გიხდება კიდეც . . . ჩვენმა უფროსებმა რაღაც ჰელოუინის მაგვარი დაგეგმეს გახაფზულის სეზონზე, მაგრამ ყოველგვარი ვამპირებისა და ზომბების კოსტიუმების გარეშე. მხოლოდ მულტფილმისა და ფილმის არა-საშიში შესახედაობის პერსონაჟები -და ასე მკაცრი დრესკოდი რატომ? მაგალითად ჩვენს მიმტანს — ლანას უნდოდა, დრაკულას საცოლე განესახიერებინა, მაგრამ უფლება არ მისცეს -იმიტომ, რომ ნოლანები ძალიან მორწმუნეები არიან და ჰელოუინს არ აღნიშნავენ. არ უნდოდათ ეს საღამო, ოდნავ მაინც დამსგავსებოდა ამ დღესასწაულს სარკეში საკუთარი თავი კიდევ ერთხელ შევათვალიერე. მოკლე, მწვანე კაბა და ამავე ფერის ფეხსაცმელი, რომელსაც წვერზე ბამბის ქულები ჰქონდა დამაგრებული, მართლაც მამსგავსებდა მულტფილმის ფერიას. ვარცხნილობაც სწორედ მისნაირი მქონდა. ერთადერთი, რაც მაკლდა, ეს ფრთები იყო, თუმცა მისი გაკეთება თავიდანვე კატეგორიულად გამოვრიცხე, რადგან ეს საკმაოდ ბავშვურად და სულელურად მომეჩვენა. -მორჩა, უკვე მზად ვარ -ვთქვი თუ არა, საკმაულების თვლებიან ზარდახშას ავხადე თავი და იქედან, ცრემლის ფორმის კულონი ამოვაძვრინე -რახან ხელფასის დაქვითვა გამიუქმდა, თავს უფლება მივეცი და აი ეს ვიყიდე. ხომ ლამაზია? -ძალიან -ორივე ცერა თითი მოწონების ნიშნად ასწია კალემ. მერე ზურგს უკან დამიდგა და ყელსაბამის შეკვრაში, ჯენტლმენურად გამიწია დახმარება -ჩვენი დირექტორი ისე როგორ გააბრაზე, რომ დაქვითვაზე გაგიშვა? აქამდე ასეთი რამ არასდროს გაუკეთებია -ალბათ შეამჩნევდი დიდად კარგი ურთიერთობა რომ არ გვაქვს კალეს ოდნავ ჩაეცინა, თუმცა ვერაფრით მივხვდი რისგან იყო გამოწვეული ეს ღიმილი. გადავწყვიტე კიდეც პირდაპირ მეკითხა, თუმცა სანამ ამას გავაკეთებდი, კვლავ თვითონ ალაპარაკდა: -არ ვიცი მასთან რა პრობლემა გაქვს, თუმცა ჩემთვის, რაღაც კუთხით მისაბაძიც კია ეგ ადამიანი. ისეთი რამ გადახდა, ალბათ ბევრი სულიერად ბოლომდე განადგურებული ივლიდა ამის შემდეგ -ჰო, მეც ვიცი მშობლები რომ დაკარგა -მაშინვე მივხვდი, რაც ჰქონდა მხედველობაში. -მხოლოდ ესეც არ არის, ეგ ისტორია გაცილებით უფრო ვრცელი და შემზარავია -თქვა თუ არა, ისეთი სახე მიიღო თითქოს სადღაც, კედლის მიღმა იყურებაო -ხომ იცი, ბათუმი არც ისე დიდი ქალაქია და არაფერი იმალება -მომიყევი რაა -ვერც საკუთარ თავთან დავმალე ინტერესი და ვერც კალესთან. ამ უკანასკნელს ჩაეცინა. -ზუსტად იცი, რომ მოსმენა გინდა? -ჰო, მინდა -კარგი, შენი ნებაა -საწოლზე მოწყვეტით ჩამოჯდა კალე. მას მეც გვერდით მივუჯექი და ცნობისმოყვარეობით სავსე თვალებით მივაშტერდი -როგორც გადმოცემით ვიცი, იმ დღეს მიშოს დედის დაბადების დღე ყოფილა. ყველა ახლობელი, ნათესავი, მეგობრები და ოჯახის წევრები, სვანეთში იყვნენ შეკრებილები, სპეციალურად დაქირავებულ კოტეჯში. უფროსებმა არც ბავშვები დატოვეს შინ და მიშოც წაიყვანეს, თავის ტყპისცალ ძმასთან ერთად. -მოიცა, მოიცა, მიშოს ტყუპისცალი ძმა ჰყავდა? -ჰო, და თურმე წყლის ორი წვეთივით ჰგავდნენ ერთმანეთს -მერე? -ნელ-ნელა უფრო და უფრო შევდიოდი დაწყებული ამბის ინტერესში. -მერე ის, რომ ამ კოტეჯში გაზგაყვანილობის სისტემა იყო მოუწესრიგებელი. საიდანღაც CO ჟონავდა და რომელიღაც სტუმრის მიერ ტორტზე სანთლის ანთება საკმარისი აღმოჩნდა, რომ იქაურობა ცეცხლის ალში გახვეულიყო. საერთოდ არავინ გადარჩენილა მიშოსა და ბაბუამისის გარდა -და ისინი როგორღა გადარჩნენ? -ტანზე ეკლებმა დამაყარეს კალეს მონათხრობი ამბის მოსმენისას, თუმცა გულში პარაზიტი ჭიასავით შემომძვრალ ინტერესს მაინც ვერაფერს ვუხერხებდი. -სახლთან ახლოს, საქანელები და სასრიალოები იყო გაკეთებული. მიშო სწორედ იქ სათამაშოდ გაპარულა ჩუმად, ბაბუამისს კი მისი არყოფნა შეუმჩნევია და უკან გაჰყოლია. აფეთქებაც სწორედ ამ დროს მოხდა. თურმე საკუთარი თვალით უყურებდნენ როგორ გამორბოდნენ სახლიდან ცეცხლმოკიდებული ადამიანები და როგორ ენარცხებოდნენ ძირს ერთმანეთის მიყოლებით -რამდენი წლის იყო მაშინ მიშო? -კი არ ვკითხე, ამოვიხავლე. იმდენად შემზარა ამ ისტორიამ, წამით ყველა ის ტკივილი ერთიანად განვიცადე, რასაც მაშინ ის ადამიანები გრძნობდნენ. -ალბათ სამის, ან ოთხის. ყოველ შემთხვევაში ის ზუსტად ვიცი, რომ საბავშვო ბაღში დადიოდა -კალეს თვალებსაც ზუსტად ჩემნაირი სევდა მოაწვა ამის თქმისას -ბევრი იფიქრებს, რომ მიშოსა და ბაბუამისს იღბალი ჰქონიათ, თუმცა ზუსტად ვიცი, ცოცხლად გადარჩენას ისინიც იმ კოტეჯში ყოფნას ამჯობინებდნენ დავმუნჯდი. გარკვეული დროით ვერაფერი ვთქვი. ხმა მხოლოდ მაშინ ამოვიღე, როდესაც დაძაბულობისგან აჩქარებული გულისცემა ცოტათი ჩამიწყნარდა. -ახლა მესმის რატომ არ აღელვებს არავის გრძნობები. ცხოვრება მასაც უსამართლოდ მოექცა, მაგრამ ეს ბოლომდე მაინც არ ამართლებს -მაგაში რას გულისხმობ? ვისი გრძნობები არ აღელვებს? -ამჯერად კალეს ჩაერთო ცნობისმოყვარეობა. მიუხედავად იმისა, თუ რა დამოკიდებულებაც იყო ჩემსა და მეფარიშვილს შორის, სურვილი მაინც არ გამჩენია წარსულის ის ეპიზოდები ვინმესთან განმეხილა, თუნდაც ეს კალე ყოფილიყო, ამიტომ შუალედური პასუხით შემოვიფარგლე: -მიშოს სკოლის ასაკიდან ვიცნობ და ამასაც ადრე მომხდარი ამბებიდან გამომდინარე ვამბობ. დეტალების მოყოლისგან თავს შევიკავებ -მესმის -ღიმილი მოაწვა მის ტუჩებს -თავიდანვე ვხვდებოდი ჩვენს დირექტორზე რომ ისეთი რამები იცოდი, რაც არავინ სხვამ, თუმცა კარგია, რომ არ ცდილობ მასზე ვინმეს შთაბეჭდილება გაუფუჭო -არ გეწყინოს, უბრალოდ ლოლასთვისაც კი არ მომიყოლია ეს ყველაფერი -არც მწყინს, პირიქით გაფასებ ამის გამო -მხარზე ხელი მომხვია კალემ ამის თქმისას და საფეთქელზე მაკოცა -კარგი, ტინკერ-ბელ, მგონი უკვე დროა წავიდეთ -ჰო, სულ რაღაც ნახევარი საათი დაგვრჩა და ჩვენთვის სჯობს არ დავიგვიანოთ დანიშნულების ადგილამდე, ჩემი მანქანით გადავწყვიტეთ წასვლა, რადგან დალევას არ ვაპირებდი და საჭესთან დაჯდომაზეც არანაირი პრობლემა არ მექნებოდა. -სურვილი უნდა ჩავიფიქრო, შენ მანქანაში პირველად ვზივარ -მაშინვე აღნიშნა, როგორც კი ღვედი გადაიჭირა კალემ -საკმაოდ მოვლილი ჩანს -მაგის მოვლას, ჩემი ცხოვრების საკმაოდ დიდი დროც მიაქვს -უკანა სავარძელზე საინტერესო რამე გქონია -ჯერ შეფარული ღიმილით გადმომხედა, მერე კი გადაიხარა და სულ მალე, შამპანურის ბოთლით ხელში დაუბრუნდა თავის ადგილს. ამასობაში მანქანაც დავქოქე და უკვე მთავარ გზაზე ვიყავი გასული, კალეს მარჯვენა ხელში მოქცეულ ბოთლს რომ შევავლე მზერა. -გჩუქნი, შენი იყოს -სერიოზულად? -თვალები მზეზე გატანილი ალმასებივით გაუბრწყინდა. -სერიოზულად -და საიდან გაქვს? ძალიან ძვირადღირებული შამპანურია, თან შეზღუდული რაოდენობით გამოდის -ლეომ მაჩუქა და ჩვენი რესტორნის ბარისთვის ვაპირებდი შემეწირა. სულ დამავიწყდა უკანა სავარძელზე რომ მედო -იმ ლეომ, წითელი ვარდი რომ დაგიტოვა როიალზე? -ამჯერადაც არ უმტყუვნა მახსოვრობამ კალეს. -ზო, ზუსტად მან. მის წინააღმდეგ, ჩემთან დაკავშირებით უკვე სასამართლო აკრძალვა მოქმედებს და უცნაური იქნება ამ ადამიანის საჩუქრები ჯერ კიდევ სახლში რომ მედოს -ეს რაღაც ახალია -მოგვიანებით მოგიყვები დეტალებს, კარგი? -ვაღიარებ მართლა მაინტერესებს -შამპანურის ბოთლი ხელში ბარმენისთვის დამახასიათებელი ოსტატობით შეათამაშა, მერე კი ცნობისმოყვარე მზერით შემათვალიერა -და მისი ნაჩუქარი თუთიყუში სად წაიყვანე? -შინ მყავს . . . ვაპირებ ამ დღეებში ზოო-მაღაზიაში ჩავაბარო -თუ გინდა, მასაც მე წავიყვან -მართლა? -გულწრფელად გამიხარდა. ჩემთვის საჩუქრად მორთმეული ეს ეგზოტიკური ფრინველი იმდენად მელამაზებოდა, გულწრფელად მსურდა ნორმალური პატრონის ხელში მოხვედრილიყო. ისეთი პიროვნების, ვინც მასზე სათანადოდ იზრუნებდა. -ჰო, მიყვარს ფრინველები. თან მარტოც აღარ ვიცხოვრებ, დამლაპარაკებელი მეყოლება -იცოდე, უზრდელი სიტყვები არ ასწავლო -როგორ გეკადრება -გაეცინა და მაგნიტოფონში მუსიკები ჩართო -მისგან ნამდვილ ჯენტლმენს შევქმნი -მდედრობითი სქესისაა კალე -მაშინ, ლედის ორივეს გაგვეცინა. -ანუ ოფიციალურად მიგყავს -თუ გინდა ხვალვე -მერე ჩაფიქრდა და დაამატა :-არა ხვალ ქალაქგარეთ გავდივარ, Day off ავიღე, ზეგისთვის გამოვუვლი -მაწყობს. თან ცოტა ხნით დარჩი და რამე გემრიელ დესერტზე დაგპატიჟებ კალემ ჩემს ნაჩუქარ შამპანურს, დროებით სათავსოში მიუჩინა ადგილი, წვეულების ბოლომდე აქ შევინახავო, პასუხი კი ამის შემდეგ გამცა: -მხედველობაში იქონიე, რომ კენკრის ტორტები მიყვარს -შეკვეთა მიღებულია -თვალი ჩავუკარი, თან მაგნიტოფონში აჟღერებულ რიკი მარტინის სიმღერას ხმა ავუწიე-ოდესმე დაძრულ მანქანაში გიცეკვია? -რა? -ამ სიმღერას ენერგიაზე მოვყავარ . . . ამყვები? კალემ ერთხანს უყურა უმოქმედოდ და ღიმილიანი სახით ჩემს უნიჭო ცეკვას საჭესთან, მერე კი სიტყვის უთქმელად, ხელებისა და თავის ისეთ სასაცილო მოძრაობებს მოჰყვა, თავი ვერ შევიკავე და ხმამაღლა გამეცინა. ანბანის კოშკამდე დარჩენილი ხუთწუთიანი გზის მონაკვეთი, ისეთ მხიარულებასა და სიცილში გავლიეთ, დამეფიცებოდა ასე კარგა ხანს აღარ მეხალისა. მომწონდა ეს ადამიანი, მასთან ყოფნა და ვგრძნობდი, რომ დროის გასვლა ჩვენ შორის უფრო მყარ მეგობრულ კავშირს ჩამოაყალიბებდა, ვიდრე აქამდე იყო. შენობამდე მისულები, მის ბოლო სართულზე ლიფტის გამოყენებით ავედით. იქედან გამოსულებს, მართლაც ზღაპრული სანახაობა გადაგვეშალა თვალწინ. ნოლანებს აქ ნამდვილი საოცრება შეექმნათ და პირველი დანახვისთანავეც კი იგრძნობოდა, რომ საკმაოდ დიდი ფინანსებიც გაეღოთ ყოველივე ამაში. ირგვლივ ფრანგული სამზარეულოს მადისაღმძვრელი სურნელი ტრიალებდა და ინტერიერიც მთლიანად ფრანგულ სტილში იყო გადაწყვეტილი. ოთხკუთხედი მაგიდები, რომელთაც კრემისფერი სუფრები ჰქონდათ გადაფარებული, ისე მოეწყოთ, რომ დარბაზში საცეკვაო ადგილიც დარჩენილიყო. დეკორატიული ლარნაკები, მაგიდების შუაგულში რომ იდგა, იისფერი და თეთრი იასამნების თაიგულით გაეფორმებინათ. მაგიდების უმეტესი ნაწილის ასორტიმენტს, სხვადასხვა სახეობის დესერტი შეადგენდა, რომელთა შორის იყო მარწყვის, ჟოლოსა და მოცვის ტორტები, კრემ-ბრულე, სამსართულიანი ხილის ასორტები, კრუასანები და შაქრის პუდრათი გაფორმებული ტარტები. რაც შეეხება საჭმელებს, აქ უკვე ცივად მისართმევ კერძებს მოეყარა თავი, რომელთაგან, თითოეული მათგანი მოლეკულურ სამზარეულოს მიეკუთვნებოდა და საკმაოდ გემრიელადაც გამოიყურებოდა. ქალაქის ყველაზე ლამაზი ხედი, დახვეწილი მორთულობა და სხვადასხვა ფილმისა თუ მულტფილმის კოსტიუმებში გამოწყობილი Imagine-ს თანამშრომლები, მართლაც მიქმნიდნენ სადღესასწაულო განწყობას, მიუხედავად იმისა, რომ წვეულებების მოყვარული დიდად არასდროს ვყოფილვარ. დროის იმ მონაკვეთში, კოლექტივის ნახევარზე მეტს, უკვე დარბაზში მოეყარა თავი. მხოლოდ ლოლა, ახალი ბარისტა — სამირა და მიშო არ ჩანდნენ დანარჩენებს შორის. ხალხში, ერქოლესა და ტეოს გერემოცვაში მდგომი იუნგიც შევნიშნე, რომელიც მათთან ერთად მიირთმევდა ღვინოს და ძმებს რაღაცაზე მხიარულად ესაუბრებოდა. ეს სამეული ერთადერთი გახლდათ მთელ წვეულებაზე, ვის ტანსაც არანაირი კოსტიუმი არ ამშვენებდა და მხოლოდ ჩვეულებრივ, სოლიდურ სამოსში იყვნენ გადაწყვეტილები. -მარიტა გთხოვ, დიმიტრის შეხედე -ბასებში ხმამაღლა აჟღერებული მუსიკის გამო, ტუჩები ყურთან ახლოს მომიტანა კალემ. მის მზერას თვალი გავაყოლე და სულ მალე, დაფნის გვირგვინითა და ოქროსფერი ძაფებით მოქარგული, თეთრი წამოსასხამით მოსიარულე ჩვენი შეფ-მზარეულიც შევნიშნე, ვის დანახვაზეც, გაუცნობიერებლად ამიტყდა სიცილი. -კიდევ კარგი ლოლიტამ კლეოპატრას კოსტიუმი არ ჩაიცვა, თორემ ჩვენს დიმიტრი კეისარს ნამდვილად ვერ დაუსხლტებოდა -დროს ტყუილად კარგავს მაგ გოგოზე -ორი წვენის ჭიქა აიღო კალემ, ერთი მე მომაწოდა და თვალებით ჩემთან ერთად მიესალმა გარშემო შემოკრებილ თანამშრომლებს, რომელთა უმეტესობა ერთმანეთთან ცეკვით იყო გართული. -რას გულისხმობ? -იმას, რომ ლოლასნაირი ქალი, დიმიტრისთან დიდხანს მაინც არ გაჩერდებოდა -შენ საიდან იცი? -უფრო ჩავუღრმავდი ამ თემას. მართალია რასაც ამბობდა იმაში სრულებით ვეთანხმებოდი, თუმცა გამომდინარე იქედან, რომ ლოლასა და კალეს, ერთმანეთთან მაინცდამაინც ახლო მეგობრობა არ აკავშირებდათ, ვერ ვხვდებოდი რატომ აკეთებდა ასეთ სარწმუნო დასკვნებს. -საიდუმლო უკვე აღარავისთვისაა, რომ დიმიტრი და ლოლა ერთად იწვნენ. დიმა თავიდანვე ფეხქვეშ გაეგო, ეს კი ლოლასნაირ ადამიანებს, მიზიდვის ნაცვლად, განიზიდავს ხოლმე. თანაც ამ გოგოს მხოლოდ ერთღამიანი ურთიერთობები სურს და არა, გრძელვადიანი რომანები კალე კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა, თუმცა სწორედ იმ მომენტში მისმა ტელეფონმა დარეკა და მობოდიშების შემდეგ, სასწრაფოდ გავიდა დარბაზიდან, რათა ზარისთვის მშვიდ გარემოში ეპასუხა. მარტო დარჩენილი, კოლეგებს შორის გავერიე და ერთხანს მიმტანებთან ვისაუბრე. მათ შორის ყველაზე ლამაზად — ლანა გამოიყურებოდა, ვინც მოანას კოსტიუმში გამოწყობილი, მართლაც იქცევდა ყველას ყურადღებას. ისიც უნდა აღმენიშნა, რომ ლოლას შემდეგ, ლანა ყველაზე მიმზიდველი ქალი იყო ჩვენს კოლექტივში და ხუთი მიმტანი ბიჭიდან, ოთხ მათგანს, უკვე დიდი ხანი იყო, რაც მასზე ჰქონდა თვალი დადგმული. სამწუხაროდ, არსებობდა მოსაზრება, რომ ეს გოგონა, ისეთ მამაკაცს ახლოსაც არ იკარებდა, ვისაც მისთვის კარგი ცხოვრებისეული პირობების შექმნა არ შეეძლო. დაზუსტებით ვერ ვიტყოდი რამდენად ახლოს იყო რეალობასთან იყო ეს ყველაფერი, თუმცა ზოგი იმასაც ამბობდა, პირდაპირ ფულიან მამაკაცებზე ნადირობს, რათა მათ ყველაფერი საუკეთესო გამოსტყუოს და შემდეგ, დაძველებული კბილის ჯაგრისივით ნაგვის ურნაში ჩაუძახოსო. მიმტანებთან საუბრით გული რომ ვიჯერე, შემდეგ უკვე კეისრის კოსტიუმში გამოწყობილ დიმიტრის მივესალმე. კალე რატომღაც ჯერაც არ ჩანდა. როგორც ვვარაუდობდი, სატელეფონო საუბარი დიდხანს გაგრძელებოდა, ან რაღაც სხვა ხდებოდა, რაზეც ჯერ წარმოდგენა არ მქონდა. -ალკოჰოლურს რატომ არაფერს სვამ? -შემპარავი ღიმილით მკითხა შეფ-მზარეულმა და გვერდითაც ამომიდგა. მაშინვე ჩავწვდი ამ ღიმილის არსს. დიმიტრის უნდოდა ბევრი დამელია, რათა მის მიერ, ლოლაზე დასმული შეკითხვებისთვის, ყოველგვარი შელამაზების გარეშე, გულწრფელად მეპასუხა. -საჭესთან ვარ დიმა, ვერ დავლევ -გასაგებია . . . და კალე სად წავიდა? -არ ვიცი, მობილურზე დაურეკეს და მას შემდეგ აღარ ჩანს დიმიტრიმ თავი დამიქნია და კვლავ დამაჯილდოვა თავისი საფირმო ღიმილით. ვცდილობდი თვალი ამერიდებინა და დიდი ხნით არ შემეხედა, რადგან ზუსტად ვიცოდი, ასეთ შემთხვევაში ნამდვილად გამეცინებოდა, მისი დაფნის გვირგვინის შემხედვარეს. მუსიკის ხმაურით გაჯერებულ დარბაზში, ახალმა ბარისტამ — სამირამ შემოაბიჯა. ეს უკანასკნელი, ზუსტად ისე გახლდათ ჩაცმული, როგორც უენსდეი ადამსი. შავი, ნაწნავებიანი პარიკიც კი ეხურა თავზე, რათა უფრო მეტად დამსგავსებოდა ფილმის ამ პერსონაჟს. ღიმილი ვერ შევიკავე მის დანახვაზე. მაშინვე კალეს სიტყვები გამეორდა ჩემ გონებაში, როდესაც ამბობდა ეს გოგო უენსდეის მაგონებსო და ამ სიტყვებს, თავადაც ასი პროცენტით დავეთანხმე. მისალმებით, არავის მისალმებია სამირა. როგორც კი შიგნით შემოვიდა, მაშინვე შამპანურის ჭიქებს მიუახლოვდა, იქედან ორი ცალი აიღო და ფანჯარასთან მისული, ქვემოთ გადაშლილ ქალაქის ხედს ისე მიაშტერდა, როგორც მხატვრობაზე შეყვარებული ადამიანი, რომელიღაც ცნობილი მხატვრის ორიგინალ ნახატს. -უცნაური გოგო ჩანს -კვლავ სცადა ჩემთან გამოლაპარაკება შეფ-მზარეულმა -მასთან საერთო ენის გამონახვა ლოლიტასაც კი გაუჭირდება როგორც აღმოჩნდა მართალი ვიყავი. დიმიტრის, საუბარი ისე ოსტატურად მიჰყავდა ლოლასკენ, ადამიანი ვერც კი იფიქრებდა, რომ თავიდანვე ეს ჰქონდა განზრახული. -შენ წარმოიდგინე, ასე რთულად საურთიერთოც არ არის. თუკი ეტყვი შავი იუმორი მომწონსო, ერთმანეთს მშვენივრად გაუგებთ -არა მგონია -მაშინვე გადააქნია თავი -მამრობითი სქესის ყველა თანამშრომელს, რაღაც ძალიან აგრესიულად ექცევა -სამსახურში ვინ აიყვანა? ანუ ვისთან გაიარა გასაუბრება? -როგორც ვიცი ერქოლემ, თუმცა მასაც ისე უბღვერს, თითქოს რაღაც ძალიან დიდი ჰქონდეს დაშავებული -მართლა უცნაურია -კვლავ იმავე ადგილას მდგომ სამირას დავუბრუნდი მზერით. ცალკე პლანეტასავით იყო — არავისთან კონტაქტი არ სურდა და არც პირად სივრცეში ვინმეს შეშვებით გახლდათ დაინტერესებული. ვარაუდი გამიჩნდა, რომ თავს ყველაზე კარგად, სწორედ მარტოობისას გრძნობდა. -ლოლიტაზე ხომ არაფერი იცი? -მომესმა ის შეკითხვა, რომელსაც უკვე დიდი ხანი იყო ველოდი -აქ ვინმესთან ერთად აპირებს მოსვლას, თუ მარტო? არ ვიცი იმ მომენტში რა მოხდა — უბრალო დამთხვევა იყო ეს, თუ რაღაც ნიშანი, მაგრამ დიმიტრის მიერ ამ კითხვის დასმიდან ზუსტად ორ წამში, დარბაზში ერთობლივად შემოაბიჯეს მიშომ და ლოლამ. ამ უკანასკნელს, ჰარლი ქუინის კოსტიუმი იმდენად უხდებოდა, ჩემ გვერდით მდგომი შეფ-მზარეულის მსგავსად, ლამის მეც ორი ზომით დიდი გამიხდა თვალები. უნაკლო იყო — თავიდან ფეხებამდე და ზოგჯერ მიკვირდა კიდეც, თუ როგორ შეიძლებოდა ადამიანი ასე არამიწიერად ლამაზი ყოფილიყო. რაც შეეხება მიშოს, მას შავი ფრაკისთვის, რუხი ფერის კენგოლი, ამავე ფერის შარვალი და პერანგზე მოსაცმელი, უმკლავო ზედატანი შეეხამებინა. შეხედვითაც კი ადვილი მისახვედრი იყო, რომ თომას შელბის ანსახიერებდა სერიალ — “ალესილი კეპებიდან”. ამ ორის ერთად მოსვლამ, Imagine-ს თითოეული თანამშრომელი ძალზედ გაკვირვებული დატოვა, თუმცა ყველაზე მეტად, ამ გრძნობამ მაინც მე შეომიმიტია, რადგან ლოლას კარგად ვიცნოდბი და ისიც ვიცოდი, რომ მიშოსთან იმდენად ახლო ურთიერთობა არასდროს ჰქონია, კორპორატიულ წვეულებაზე ერთად მოსულიყვნენ. -როგორც ჩანს, ჩვენმა საყვარელმა დირექტორმა გვარის ერთობა ფეხებზე დაიკიდა და ახლა ჩემი ლოლიტა ჰყავს ამოღებული მიზანში დიმას წარბშეკრულმა გავხედე, თუმცა ეს არც შეუმჩნევია. იმდენად იყო დაბოღმილი იმის ცქერით, რაც მის ცხვირწინ ხდებოდა, ფაქტობრივად სხვას ვერაფერს ამჩნევდა. -პირველ რიგში ლოლა შენი არ არის და მერეც მეორე, მაშინ სად იყავი, შენ წვეულებაზე რომ ვიღაც ორი დაბოლილი იდიოტი უფათურებდა ხელებს? -მაშინ თავადაც მოწეული მქონდა მარიტა და არაფერი მახსოვს. ძალიან გთხოვ, რაც თქვი იმაზე შეჩერდი და მეტი არაფერი მომიყვე პასუხი არ გამიცია. უბრალოდ გავჩუმდი და კვლავ წინ გავიხედე. კალე ისევ არ ჩანდა, ლოლა კი ჩვენკენ მოემართებოდა, თუმცა რატომღაც მიშოს გარეშე. -აბა რას შვრებით, ერთობით? -გვკითხა თუ არა, მოდელივით დატრიალდა ჩვენს თვალწინ -სარკეში ყურებას შევყევი და ცოტა შემაგვიანდა. ხომ მაგრად გამოვიყურები? -ეგ რიტორიკული კითხვა იყო -შამპანურის ჭიქა მიაწოდა მას დიმამ -თუმცა ჰარლი და თომასი, რაღაც ერთმანეთს არ უხდება -და ფიქრობ იულიუს კეისარი მომიხდება? -მის დაფნის გვირგვინს, სიცილით წაეთამაშა ლოლა -ტანისამოსშიც ისეთი გემოვნება რომ გქონდეს, როგორ კერძებსაც ამზადებ, უზარმაზარ სიმპათიას გამოიწვევდი ჩემში -ჰო, ამ სიმპათიას ალბათ ჩემ მაგივრად მიშო იწვევს -რაო? -გაკვირვებული ღიმილით გახედა, ნოლანებთან და იუნგისთან საუბრით გართულ მეფარიშვილს, მან -რა სიმპათია? მე და მიშო, დერეფანში შევხვდით ერთმანეთს და უბრალოდ ერთდროულად შემოვედით. ერთადაც კი არ მოსვულვართ მათი დიალოგის შემყურეს, ჩუმად დგომა მომბეზრდა და გადავწყვიტე მეც ჩავრეულიყავი: -ლოლიტა, გარეთ კალე ხომ არ გინახავს? -არა, რატომ მეკითხები? -აქ ერთად მოვედით. მერე ტელეფონმა დაურეკა, საპასუხოდ გარეთ გავიდა და მას მერე აღარ ჩანს -ჩაპლინს ისე ჰგავდა, შეიძლება ხალხი მასთან ფოტოებს იღებს და შიგნით არ უშვებენ -სიცილით აღნიშნა დიმიტრიმ. როგორც ჩანდა, ხასიათზე მოეყვანა იმის გაგებას, რომ მიშო და ლოლა აქ ცალ-ცალკე იყვნენ მოსულები და არა, ერთად. -გავალ, დავურეკავ -ტელეფონი მოვიმარჯვე ამის თქმისას -თუ ისევ საუბრობს და დაკავება იქნება, მოსაძებნად წავალ. ამდენ ხანს არ უნდა დაეგვიანა -მიდი, მიდი, მეც ცოტას გავივლი, ამ არსებასთან მარტო დარჩენა არ მინდა -დიმიტრისკენ მიმანიშნა ლოლამ -ხომ ხედავ, სადაცაა ნერწყვები წამოუვა ჩემი ყურებისგან -რომ იცოდე, ნერწყვები მხოლოდ ჩემი კერძების გასინჯვისას მადგება -ჰო, აბა რა დიმიტრიმ კიდევ სცადა თავის დასაცავი არგუმენტების მოშველიება, თუმცა ზუსტად რა თქვა, მე ეს უკვე აღარ გამიგია, რადგან იმ ადგილს უკვე გვარიანად ვიყავი მოშორებული და დარბაზიდან გასასველი კარისკენ მივემართებოდი. როგორც კი მუსიკების ხმა ოდნავ მიწყნარდა, კონტაქებში კალეს ნომერი მოვიძიე და სწრაფად გადავრეკე. ლიფტის კართან მისული, იქაურობას ვათვალიერებდი, თუმცა მისი კვალიც კი არსად ჩანდა. ამან ცოტა ამანერვიულა, მაგრამ როდესაც ყურმილში ნაცნობი ხმა მომესმა, თითქოს უზარმაზარი ლოდი მომშორდა გულიდან. -კალე სად გაქრი? ყველაფერი რიგზეა? -რიგზეა მარიტა, რიგზე -ისე სწრაფად მომიგო, თითქოს პასუხი წინასწარ ჰქონდა მომზადებული -უბრალოდ სახლში დაბრუნება მომიწია. გადაუდებელი საქმეა და სხვანაირად არ გამოდის. ახლა მეტს ნურაფერს მკითხავ -მაგრამ . . . -მეტი არაფერი მკითხო, გთხოვ -სავარაუდოდ მიხვდა თემის განვრცობას რომ ვაპირებდი და პრევენციულ ზომებს მიმართა -მართლა კარგად ვარ, უბრალოდ პატარა ოჯახური პრობლემაა და წვეულებას ვერ დავესწრები. ზეგ აუცილებლად გნახავ და თუთიყუშსაც წავიყვან დავიბენი. არ ვიცოდი რა მეპასუხა. შეიძლება მისი სიტყვები სხვას ეჭვების გაჩენის გარეშე დაეჯერებინა, თუმცა მე რატომღაც მაინც მეგონა, რომ ამ ყველაფერს ტყუილის სუნი ასდიოდა. რაც არ უნდა ყოფილიყო, დიალოგი მაინც აღარ გამიგრძელებია. ის ფაქტი, რომ კალეს ხმა მესმოდა, თანაც სრულიად საღსალამათის, საკმარისი გახლდათ იმისთვის, რათა კითხვების დასმა სხვა დროისთვის გადამედო. -კარგი, თუ ასეა, ღამე მშვიდობისა -შენც მშვიდობიანი ღამე მარიტა . . . კარგად გაერთე სატელეფონო საუბრის დასრულების შემდეგ, კვლავ დარბაზში შევბრუნდი, თუმცა უწინდელი განწყობა, თითქოს კალეს მსგავსად გამქრალიყო ჩემი გულიდან. თავს მარტოსულად ვგრძნობდი. მართალია ლოლა აქ იყო, თუმცა წვეულებებზე, ან საზოგადო თავშეყრის ადგილებში მასთან დროის გატარება მიჭირდა, რადგან მუდამ ხალხმრავლობისკენ, გიჟური გართობისკენ და ხმაურისკენ მიუწევდა გული, რაც ჩემთვის ნაკლებად იყო სასიამოვნო. იმ ადგილს გავხედე, სადაც ცოტა ხნის წინ სამირა იდგა. მაინტერესებდა კვლავ იქ დამხვდებოდა თუ არა, მაგრამ გოგონა ვერსად დავლანდე. შემდეგ უკვე ლოლას ძებნაზე გადავედი. ეს უკანასკნელი „Maroon 5-Shugar”-ის ფონზე ცეკვავდა მიმტან ბიჭებს შორის, ხოლო იულიუსის კოსტიუმში გამოწყობილი საბრალო დიმიტრი, შორიდან უყურებდა ამ სცენას. მებრალებოდა ეს ადამიანი. შეიძლება ლოლა ძალიან მიყვარდა, რადგან საკმაოდ ბევრი დადებითი თვისების მატარებელი იყო, თუმცა ჩვენს შეფ-მზარეულთან მიმართებაში, მისი საქციელი და გადაჭარბებულად ირონიული დამოკიდებულება, ოდნავ სისასტიკედ მეჩვენებოდა და ხშირად, ხმამაღლაც კი მითქვამს მისთვის ეს ყველაფერი. -ტინკერ-ბელი ფრთების გარეშე რატომ არის? -ისე რომ არც ველოდი, დახვეწილი, ინგლისური აქცენტი მომესმა ჩემს ზურგს უკნიდან. სანამ მივტრიალდებოდი, ტვინმა უკვე მოახერხა ამ ხმის იდენტიფიცირება და იმის მიხვედრა, თუ ვინ მიახლოვდებოდა უკან იმ მომენტში. -ალბათ იმიტომ, რომ ფერიების დედოფალმა დასაჯა სიჯიუტისთვის და ურჩობისთვის -ამჯერად თვალებში შევხედე კლასიკურ სამოსში გამოწყობილ ჩვენს იაპონელ სტუმარს, ვინც ისე თბილად მიღიმოდა, თავისდაუნებურად განმაწყობდა დადებითად მის მიმართ. -იმედია ჩემთანაც სიჯიუტეს არ გამოიჩენ და პატარა თხოვნას შემისრულებ -კიდევ ერთი ნაბიჯი გადმოდგა ჩემკენ ამის თქმისას. -გააჩნია რა თხოვნას -დიდი არაფერია, უბრალოდ მინდა ერთად ვიცეკვოთ მუსიკაზე, რომელიც სულ რამდენიმე წამში დაუკრავს ჩემ პირისპირ მდგომ პიროვნებას კიდევ ერთხელ შევავლე თვალი. იმდენად უბრალო, ლაღი, ხალისიანი ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებდა, ნამდვილად ვერავინ იფიქრებდა, რომ მეცნიერი იყო, თანაც ასეთი ნიჭიერი, მდიდარი და წარმატებული. -თუკი სულ ეგაა, მაშინ თანახმა ვარ ამ სიტყვების დასრულება და დარბაზში „Lord Huron-The nigh we meet“-ის აჟღერება ერთი იყო. უნებურად გამეღიმა. პირველი მოსმენის მომენტიდან ვგიჟდებოდი ამ მელოდიაზე და პირად „იუთუბ-ალბომშიც“ მქონდა ჩანიშნული. სწორედ ამიტომ მესიამოვნა ასე ძალიან მისი გაგონება, თანაც აღნიშნულ სიტუაციაში. იუნგიმ ხელი გამომიწოდა და საცეკვაოდ გამოყოფილი სივრცისკენ მანიშნა. მის გამოწვდილ ხელს, დაუფიქრებლად შევაგებე ჩემი მარჯვენა. სულ მალე, ძლიერი მკლავის მოხვევაც ვიგრძენი წელზე და მის მოძრაობებს თავადაც ავყევი. გარკვეული დროის განმავლობაში უხმოდ ვცეკვავდით. მეგონა ეს დუმილი ბოლომდე გაგრძელდებოდა, თუმცა როგორც ჩანდა, იუნგიმ ჩემი ეს მოლოდინი არ გაამართლა: -თვალებში შემომხედე -მომმართა მან უჩვეულოდ თბილი ხმით. თხოვნა მაშინვე შევუსრულე. -გიყურებ, მერე? -არაფერი, უბრალოდ ლურჯი ფერის ყურება მსიამოვნებს. ჩემი საყვარელი ფერია -ჩემი იისფერია, თუმცა სამწუხაროდ შენ იისფერი თვალები არ გაქვს -ჰო, არ გაგვიმართლა -გაეცინა. იმდენად ლამაზი კბილების წყობა ჰქონდა, მაშინვე გავიფიქრე, სტომატოლოგი რომ ვყოფილიყავი, დიდი ალბათობით, ჩემი კლინიკის ბანერისთვისაც გამოვიყენებდი-მეთქი -ისე, იცი, რომ იისფერი თვალები ანომალიად ითვლება? -სიამოვნებით ვიქნებოდი ამ ანომალიის მსხვერპლი -ანომალიისა არ ვიცი, მაგრამ როგორც ჩანს, მიშოს მსხვერპლი ნამდვილად ხარ -რას გულისხმობ? -ვერ მივუხვდი და ეჭვით შევხედე. ვცადე მზერა ნოლანების გარემოცვაში მდგომი მეფარიშვილისკენ არ გამქცეოდა, რადგან ასე შეიძლებოდა მიმხვდარიყო მასზე რომ ვსაუბრობდით. -იმ დღეს, როდესაც ძმებთან ერთად ვვახშმობდით, შენი პროვოკაციაზე წამოგება სცადა. ისეთი მზერით უყურებდი, მაშინვე მივხვდი, რომ არანაირ მაგიდის ქვეშა ფლირტს არ ჰქონია ადგილი შენი მხრიდან. კარგად რომ დავფიქრდი, უფრო მეტად დავრწმუნდი ამაში -მაგაზე ამდენს რატომ ფიქრობდი? -ღიმილითა და ცნობისმოყვარეობით სავსე მზერით ავხედე. იუნგის ტუჩებზე ირიბი ღიმილი გაკრთა. -იმიტომ, რომ თავად მინდა გავხდე ასეთი ფლირტის მსხვერპლი შენი მხრიდან უნდა მეღიარებინა ამას არ მოველოდი. როგორც ჩანდა, ჩვენს იაპონელ სტუმარს, პირდაპირობისა და გულახდილობის კომპლექსი ოდნავადაც არ აწუხებდა. -საკმაოდ ხმამაღალი განაცხადია -ჰო, არა? -წელზე ხელი უფრო თამამად მომხვია და მკლავზე ისე გადამიწვინა, ჩვენს ტუჩებს შორის მანძილი, უკვე სახიფათოდ მცირეც კი იყო -ზოგი ადამიანი პირდაპირობას მინუსად თვლის, ზოგიც კი პლუსად. შენ რომელ კატეგორიაში ირიცხები? -მეორეში -ვუპასუხე როგორც კი გამასწორა. -ანუ აღარ უნდა მეშინოდეს იმის, რომ ასეთი სითამამისთვის სილას გამაწნიან -რომ იცოდე, ლექსიკონში საკმაოდ ბასრი სიტყვები მაქვს იმისთვის, რათა კაცებს სახეში არ ვურტყა იუნგიმ ქვედა ტუჩის კუთხე იდუმალი ღიმილით მოიქცია კბილებს შორის. -შენში არ შევმცდარვარ. მართლაც საინტერესო ჩანხარ -პირველი შთაბეჭდილებით, ადამიანს ასეთი კარგი შეფასება არ უნდა მისცე -პირველი შთაბეჭდილება ის იყო, როდესაც შენი შესრულებული მთვარის სონატა მოვისმინე. მგონი არც არსებობს ადამიანი, ვინც როიალს ისე უხდება, როგორც მარიტა არაფერი მიპასუხია. ვგრძნობდი ასეთი სიტყვებით აშკარად უსვამდა ხაზს ჩემდამი სიმპათიას და ეს, რაღაც მხრივ სასიამოვნოც კი იყო, მიუხედავად იმისა, რომ ამ ადამიანს დღეს სულ რაღაც მეორედ ვხედავდი. მუსიკამ რომ დასასრულის სტროფები ჩაამთავრა, იუნგიმ კვლავ იდუმალი ღიმილის თანხლებით მომიხადა მადლობა ცეკვისთვის და სანამ მომშორდებოდა, სხვისი თვალისთვის შეუმჩნევლად, ხელში პატარა ბარათიც ჩამიტოვა. -გახსენი, წაიკითხე და თუკი წინადადებაზე თანახმა იქნები, ერთი ნატეხი შოკოლადი შეჭამე დესერტის მაგიდიდან, თუ არა —მაშინ მარწყვი მეტად აღარაფერი უთქვამს. ისე, რომ ჩემი საპასუხო სიტყვებისთვისაც არ დაუცდია, გატრიალდა და კვლავ იმ ადგილისკენ გაეშურა, სადაც ერქოლე და ტეო იდგნენ. გამიკვირდა მათ შორის მეფარიშვილს რომ ვეღარსად მოვკარი თვალი. უკვე იმაზე ვიწყებდი ფიქრს, რომ წვეულება ადრიანად დატოვა და ამის გამო კარგი განწყობისკენ მიმავალ გზაზეც ვიდექი, რომ ჩემ ახლოს კვლავ ნაცნობი —“ტომ ფორდის” სურნელი ვიგრძენი და იმასაც მივხვდი, რომ რასაც ცოტა ხნის წინ ვფიქრობდი, სიმართლეს არ შეესაბამებოდა. ხელში მოქცეულ პატარა ბარათს დავხედე. სუნამოს სასიამოვნო არომატით გაბრუებულს, მხოლოდ იმ წამს გამახსენდა მისი არსებობის შესახებ და სწრაფად ჩავიკითხე ფურცელზე წაწერილი პატარა ზომის ტექსტი. ჩემდა გასაოცრად, წერილი ქართულ ენაზე, ქართული ასოებით იყო დაწერილი და შემდეგ შინაარსს შეიცავდა: “მინდა ზეგ საღამოს, ამ რესტორანში ვივახშმო შენთან ერთად . . . რას იტყვი? შოკოლადი თუ მარწყვი?” ფურცელი კვლავ ორად გადავკეცე და ჩემ გვერდით მდგომ დესერტის მაგიდას შევხედე. პასუხი უკვე მოფიქრებული მქონდა. საკმაოდ დიდი იყო ამ ადამიანთან დროის გატარებისა და უკეთ გაცნობის სურვილი, თანაც ასეთ ლამაზ ადგილას, ამიტომ, ბევრი ფიქრის გარეშე ავიღე შოკოლადის ნატეხი, ჩემკენ მომართულ იუნგის მზერას თვალი გავუსწორე და ხელში მოქცეული ტკბილეული პირში ჩავიდე. გაეღიმა. შევატყვე უზომოდ ნასიამოვნებიც დარჩა ჩემი მოქმედებით. ისეთი მიმზიდველი იყო იმ დროს, ალბათ კიდევ დიდხანს გავაგრძელებდი მასზე დაკვირვებას, თუმცა არ მინდოდა ეფიქრა, რომ სულელი გოგოსავით ვიყავი მოხიბლული, ამიტომ ყურადღების სხვა რამეზე გადატანა ვცადე. იმის ლოდინი, ვინც ამაში გამიწევდა დახმარებას, დიდხანს არც დამჭირვებია. სულ რამდენიმე წამში, გაცილებით უფრო ახლოდან ვიგრძენი სუნამოს გრილი არომატი და იმასაც მივხვდი, რომ მიშო უკვე გვერდით მედგა. თავდაპირველად მეგონა იქ დესერტის ასარჩევად იყო მოსული, რადგან რამდენიმე წამის განმავლობაში მაგიდას ათვალიერებდა, თუმცა როდესაც იქედან არაფერი აიღო და მე მომიბრუნდა, მივხვდი ამჯერადაც ჩემი განწყობის მოწამვლა რომ წარმოადგენდა მისი მოსვლის რეალურ მიზანს. -ის რობოტების გენიოსი სამურაი მართლა მოგწონს? -ამოიღო თუ არა ხმა, მაშინვე მივხვდი ალკოჰოლი ცოტათი ზედმეტი რომ მოსვლოდა. უცნაურად მეჩვენებოდა ეს ყველაფერი. მიშოს, ორი კვირის განმავლობაში, უკვე მეორედ ვხედავდი მსგავს მდგომარეობაში, რაც მის საქციელს საერთოდ არ ჰგავდა. -ბოდიში, რა მკითხე? -გინდა მეორედ გკითხო? -ფურშეტის მაგიდას მიყრდნობოდა და ამჯერად, ხელში თავისი საყვარელი სასმელი —ლიმონიანი წყალი ეჭირა, პიტნითა და ყინულით. ერთი შეხედვითაც ეტყობოდა, აქამდე უკვე საკმაოდ ბევრის დალევა რომ მოესწრო, რადგან ფაქტობრივად ფეხზე ძლივს იდგა. მართალია სულაც არ ვიყავი მოხიბლული მიშოს პირდაპირი, საკმაოდ თავხედური შეკითხვით, მაგრამ ისევ მისი მდგომარეობისადმი გამოვხატე პატივისცემა და ნაკლებად უხეში პასუხით შემოვიფარგლე: -და რატომ თვლი, რომ ეს შენი საქმეა? რაღაც არ მახსენდება ვმეგობრობდეთ -ხომ შეიძლება მარტივ კითხვაზე– გაქვს თუ არა მასთან რამე, უბრალოდ ერთი სიტყვით მიპასუხო? ან ჰო, ან არა -არაფერი მაქვს მასთან -ხვნეშით ამოვთქვი ბოლოს. სასმელის ზემოქმედების ქვეშ მყოფ ადამიანთან ხანგრძლივი დიალოგი იმ მომენტში ყველაზე ნაკლებად მჭირდებოდა, ამიტომ ვეცადე საუბარი დროულად დაესრულებინა და პირიც ერთხელ და სამუდამოდ დაემუწა. -ნამდვილად? -ისე მიმზერდა მოცემულ მომენტში, თითქოს პასუხზე ძალზედ ბევრი რამ იყო დამოკიდებული. -ნამდვილად -კარგია… ერთმანეთს მაინც არ უხდებით -ჰოო? და ვითომ რატომ? -ნაძლევს ჩამოვალ, ეგ ტიპი მალე ისეთ რობოტ ქალსაც შექმნის, მამაკაცის სექსუალურად დაკმაყოფილების ქუნცია რომ აქვს ჩატვირთული. მერე ისევ შენ დარჩები უფუნქციოდ, თორემ მე რა? -რა მზრუნველი ხარ, ახლა ვიტირებ -ვხედავ მარტო მოსულხარ -სხვა რამეზე გადამიტანა. შემჩნეული მქონდა, რომ თემის უეცარი ცვლილებები ამ ადამიანს მუდამ ახასიათებდა. -კალესთან ერთად მოვედი, მაგრამ რაღაც მიზეზის გამო წასვლა მოუწია ამის თქმის დასრულება და დარბაზში „ტვისტის“ მუიკის აჟღერება ერთი იყო. სულ მალე, მქუხარე აპლოდისმენტები და სტვენითი შეძახილებიც გაისმა. ირგვლივ მიმოვიხედე. დამაინტერესა, თუ რამ გამოიწვია ასეთი აჟიოტაჟი და სულ მალე, მივხვდი კიდეც —ძმები ნოლანები, საცეკვაოდ გამოყოფილი სივრცის შუაგულში ჩამდგარიყვნენ და ტვისტის მუსიკაზე თავიანთი რეპერტუარით ისე ოსტატურად ცეკვავდნენ, რომ მათ შემხედვარეს, მაშინვე მომადგა სახეზე ღიმილი. შორიახლოს იუნგიც შევნიშნე. სხვების მსგავსად, ხელში მასაც მობილური მოემარჯვებინა და ნოლანების ცეკვის ამსახველ ვიდეოს იღებდა. წამით მიშოს გავხედე. აბსოლუტურად უემოციო, უმეტყველო სახით გასცქეროდა ამ სანახაობას, ისე, თითქოს სრულ სიცარიელეს უყურებსო. -ახლა ყველაზე მეტად ჰგავხარ თომასს -რა? -თომას შელბის -დავუზუსტე -სახე, რომელიც არანაირ ემოციას არ გამოხატავს სწორედ მას გამსგავსებს -თომასს ჰქონდა ემოციები, უბრალოდ ამას ყოველ მეორესთან არ ამჟღავნებდა -კი, მას შეიძლება ჰქონდა -და მე არ მაქვს, არა? -დაჟინებული მზერით, ლამის მარცხენა ლოყა ამიწვა -ვიცი, ისევ თათას ამბავზე მიმანიშნებ -მერა რა? შენ ხომ ეგეც არ გაღელვებს? მიშომ თავისი ჭიქიდან კიდევ ერთხელ მოსვა ლიმონიან-პიტნიანი წყალი. მომეჩვენა, რომ რაღაცის თქმა სურდა და წინადადებას აყალიბებდა, თუმცა სანამ რამის თქმას მოასწრებდა, ორივე ჩვენგანის ყურადღება დარბაზის მარჯვენა მხარისკენ გადავიდა. ყვირილის ხმამ, რომელიც იქედან ისმოდა, მუსიკაც გადაფარა და სულ მალე, დარბაზში, ტვისტის მელოდიაც ისევე შეწყდა, როგორც ერქოლესა და ტეოს მხიარული ცეკვა. აშკარა იყო ვიღაცას ჩხუბი მოსვლოდა და გაკვირვებული საერთოდ არ დავუტოვებივარ ამ ჩხუბის ეპიცენტრში, უენსდეი ადამსის კოსტიუმში გამოწყობილი სამირას დანახვას. ეს უკანასკნელი, ჩვენს ერთ-ერთ მიმტან ბიჭს, ვისი სახელიც კი არ მახსოვდა, ბოლო ხმაზე უყვიროდა, რომ საკუთარი ხელით გამოჭრიდა ყელს, თუკი კიდევ ერთხელ გაბედავდა მის შეხებას. მე და მიშო, ისევე, როგორც ყველა სხვა დანარჩენი, რესტორნის იმ მხარისკენ დავიძარით, სადაც აყალმაყალის ყველაზე ცხელი წერტილი მდებარეობდა. ლოლა უკვე იქ დამხვდა. ჩემი დანახვისას, თვალებით მკითხა რა მოხდაო, თუმცა მის მსგავსად, არც მე ვიყავი ინფორმირებული, ამიტომ მხრები ავიჩეჩე და გაავებულ სამირას შევხედე, ვისაც გაჭირვებით აკავებდა ლანა, რათა მიმტანი ბიჭისთვის რამის დაშავება არ ეცადა. -მომშორდით! გაეთრიეთ! არც ერთი მამაკაცი არ გამეკაროს ახლოს! -კვლავ ყვიროდა იგი. მზერა შეურაცხადისას მიუგავდა, თვალები კი ბრაზისგან ისე ჩასისხლიანებოდა, თითოეული კაპილარის დანახვა იყო შესაძლებელი. ერთი სიტყვით, იმ მომენტში სისხლისმსმელ ვამპირს წააგავდა, ვისაც წამი-წამზე, თავისი მსხვერპლისთვის ყელი უნდა გამოეღადრა, ბასრი კბილებით. -რა ხდება? რა გაჩხუბებთ? -დავინახე როგორ მივიდა ერქოლე, მიმტან ბიჭთან და ეს კითხვა დაუსვა, თუმცა მისი სახე იმოდენა გაკვირვებასა და გაოცებას ასხივებდა, აშკარა გახლდათ, თვითონაც ვერ გარკვეულიყო რა დააშავა. -მე . . . უბრალოდ მინდოდა საცეკვაოდ დამეპატიჟა -ნოლანების მოსვლის გამო, უკვე ინგლისურად საუბარზე გადავიდა ის -მარტო იდგა, ვიფიქრე ჩვენთან კონტაქტში შემოსვლა უჭირს და ცოტათი დავეხმარები გაიხსნას-მეთქი. მერე ხელზე, ხელი მოვკიდე და დანარჩენი რაც მოხდა, თქვენც დაინახეთ -სწრაფად წადი, ნუღარ დაენახები -ტეოც ჩაერია მათ საუბარში. -გამიშვი! გამიშვი-მეთქი! აქედან წასვლა მინდა, გამიშვი! -სხვებისგან განსხვავევით, სამირა კვლავ ქართულ ენაზე აგრძელებდა ყვირილს. -სამირა თავი ხელში აიყვანე! -ლანას მისი თავი ხელიდან გამოაცალა ერქოლემ და მხრებში ხელი ჩაავლო, თუმცა გოგონამ ისიც ისე უეშად მოიშორა, როგორც კეთროვანი. -მომშორდი! ხელი არ დამაკარო, თორემ ყელს გამოგჭრი, გესმის?! შოკირებული ვუცქერდი ამ სცენას. გოგონა, რომელიც გაცნობის პირველივე დღიდან რაღაც განსაკუთრებული თვისებების მატარებლად მივიჩნიე, იმდენად შეურაცხადი გამხდარიყო, გარშემო ვერავინ ბედავდა მასთან მიახლოებას. საბრალო მიმტანი ბიჭი, ვინც პირველმა იწვნია მისი რისხვა, ტეოს რჩევით იქედან უკვალოდ გამქრალიყო, თუმცა ეს, სამირას სიმშვიდეზე მაინც ვერ ახდენდა გავლენას. -მიდი მასთან და აქედან წაიყვანე -ჩამესმა მიშოს დაძაბული ხმა -ლოლაც დაიხმარე და ამაღამ მარტო არაფრით არ დატოვოთ -რამე იცი? -სწრაფად იმოქმედე და კითხვებს ნუ სვამ! კიდევ ერთი მამრობითი სქესის წარმომადგენელი რომ მიეკაროს, ალბათ თავისივე ფრჩხილებით გადაუჭრის საძილე არტერიას გოგონას ფსიქოლოგიურ მდგომარეობასა და ირგვლივ შეკრებილ, გაოცებული სახეებით მდგომ ხალხს რომ შევხედე, გავიაზრე, რომ უქმად დგომაში ერთი წამის დაკარგვაც აღარ შეიძლებოდა, ამიტომ, Imagine-ს დანარჩენი თანამშრომლების მსგავსად, გაოცებილი სახით მდგომ ლოლას, მაჯაში ხელი ჩავავლე და თვალებით ვანიშნე დამხმარებოდა. საბედნიეროდ, მანაც ჩემსავით სწრაფად აღიქვა სიტუაცია და თავის დაქნევით დამეთანხმა. სამირას ისეთი სიფრთხილით მივუახლოვდით, როგორც პროფესიონალურად განაღმულ ველს. ირგვლივ ყველა ჩვენ მოგვშტერებოდა და კინოთეატრში მჯდომი, მზაფრსიუჟეტიანი ფილმის მაყურებელივით ელოდა სცენარის გაგრძელებას. -მისმინე -ფრთხილად წავიღე ხელი ნერვებისგან აკანკალებული გოგონასკენ, რათა უნებურად არ დამეფრთხო -არავინ არაფერს დაგიშავებს. შინ ჩვენ წაგიყვანთ, კარგი? -ახლავე წავიდეთ, პრობლემა არ გვაქვს -ლოლაც ამყვა მისი დაწყნარების მცდელობაში. იმდენად სერიოზული, ფრთხილი და დინჯი იყო იმ მომენტში, როგორც ძალზედ იშვიათად, ჩვენი ნაცნობობის მანძილზე. -ალტრუიზმის არ მჯერა, წადით და მაგით სხვა დააბოლეთ! -რომ იცოდე, მაგაზე მეც გული მერევა. უბრალოდ ამაღამ რაღაც ძალიან მომინდა შენებური შავი იუმორის მოსმენა და გამიხარდება, თუკი მე, მარიტა და შენ, სხვა ადგილას გავაგრძელებთ გართობას ვხვდებოდი რის გაკეთებასაც ცდილობდ ლოლა. სურდა ისეთი ენით ელაპარაკა, რომელიც სამირას გულში დაგროვებულ ბრაზს, ჩვენკენ არ მომართავდა და პოზიციების დათმობის ნაბიჯს გადაადგმევინებდა. თავადაც ვხვდებოდი, რომ ახლა სიტყვები —“სახლში წაგიყვან და გვირილის ჩაის დალაგევინებ” უარესად გააღიზიანებდა, ამიტომ, ლოლას მიერ არჩეული გზა, გონებაში უმაღლესი ქულით შევაფასე. -პიჟამა-წვეულებაზე მეპატიჟებით, მას შემდეგ, რაც აქ შეკრებილთა ოთხმოცდაცხრამეტი პროცენტი ფსიქიატრიულის პაციენტად მიმიჩნევს? -გარშემო შემოკრებულ ხალხს გადაავლო წამიერი მზერა -თუკი ასეა, ნორმალურობისგან თქვენც შორს ყოფილხართ -ვიცი, ჩემი მშობლებიც ზუსტად ასე მეუბნებოდნენ, როდესაც კლასის დამრიგებელი, კვირაში მეოთხედ დაიბარებდა ხოლმე სკოლაში, ჩემი უმსგავსო საქციელისთვის ღიმილი ძლივს შევიკავე მის სიტყვებზე. დავინახე, რომ ოდნავ სამირასაც ჩაეღიმა, ან შესაძლოა, სულაც ჩემი წარმოსახვის ნაყოფი იყო ეს. -ის ტიპი მეორედ არ გამეკაროს! -თქვა მან კატეგორიულობით აღსავსე ტონით -არც ის და არც რომელიმე სხვა მამაკაცი, ვისი ერთადერთი ინტერესიც ქალის საცვლებში ჩაძრომაა -არავინ გაგეკარება, რადგან ახლა აქედან წავალთ -სამირამდე დარჩენილი მანძილი, უკვე თამამად დავფარე და მხარზე ხელით შევეხე. ჩემდა საბედნიეროდ, ცუდი რეაქცია არ ჰქონია. პირიქით, სხეულის ნერვული კანკალი ოდნავ ჩაუწყნარდა კიდეც და ამჯერად ჩვენს სიახლოვეს მდგომ ლოლას გახედა. -არც თუ ისე სასიამოვნო ინფორმაცია მაქვს შენთვის ჰარლი ქუინ. კეისრის კოსტიუმში გამოწყობილი იდიოტი, მთელი საღამოა უკანალზე გიყურებს -მრისხანე მზერა მიაპყრო დიმიტრის, როგორც კი ეს თქვა -თუკი ოდესმე რამის გაბედვას დააპირებს, დანა აიღე და თავისი უმცროსი მეგობარი ძირში წააჭერი! მეტი აღარაფერი უთქვამს სამირას. უბრალოდ, გარშემო შემოკრებილ შოკირებულ ხალხს, ხელით ანიშნა გაეტარებინათ, დიმიტრის კიდევ ერთხელ შეხედა ბრაზის ცეცხლით ანთებული თვალებით და დარბაზიდან გასასვლელი კარისკენ ისეთი უდარდელი ნაბიჯებით გაეშურა, თითქოს რამდენიმე წუთის წინანდელი სკანდალის გამომწვევი ვინმე სხვა ყოყილიყო და არა, თავად ის. არც მე და ლოლას დაგვიკარგავს დიდი დრო. ჯერ ერთმანეთს გადავხედეთ, მერე თანამშრომლებს მოვუბოდიშეთ და ორივენი ერთგული მცველებივით ავედევნეთ უკან სამირას. დალოდებას არც კი ფიქრობდა. ისე იქცეოდა, თითქოს მის გარშემო სულიერიც არ ჭაჭანებდა. ლიფტით ერთად მგზავრობის დროსაც არ გაუცია ჩვენთვის ხმა. დალაპარაკება მხოლოდ მაშინ მოინდომა, როდესაც ანბანის კოშკი დავტოვეთ და ავტოსადგომზე ამოვყავით თავი. -თქვენ ორს მეტი საქმე არ გაქვთ? -ადვილი ამოსაცნობი იყო მისი მობეზრებული ტონი -არანაირი პიჟამა-წვეულება არ იქნება, ყოველ შემთხვევაში ჩემი მონაწილეობით -მაშინ, უბრალოდ სახლამდე მიგიყვანთ და მადლობის ნიშნად ყავაზე დაგვპატიჟე -ჰარლი ქუინ, შეიძლება ჭკვიანი ხარ, მაგრამ ტვინის გარეშე არც მე დავბადებულვარ -უენსდეის პარიკი მოიშორა გოგონამ ამის თქმისას -სტუმართმოყვარეობით არასდროს გამოვირჩეოდი, თანაც ჩემი მანქანით ვარ და გამცილებლები არ მჭირდება -ეჭვიც არ მეპარება, რომ გამცილებელს არ საჭიროებ, მაგრამ მე, შენზე მეტად ჯიუტი ვარ და მინდა ამაღამ სტუმრად გეწვიო. რას იზამ? გამაგდებ? ცოტა არ იყოს, ცუდი დასაწყისი იქნება იმ თანამშრომელთან, ვინც შენი ხელფასის ჩარიცხვაზე ზრუნავს -მე იქედან მაინც გამომაგდებენ დღევანდელი პერფორმანსის შემდეგ -სარკასტული ღიმილით აღნიშნა სამირამ -გამომდინარე აქედან, თანამშრომლები აღარ ვართ და პრობლემაც მოგვარებულია -ლოლიტას შეუძლია, ნოლანებს შენი სასტუმროში დატოვების თაობაზე დაელაპარაკოს -ვცადე ახალი ხერხი მეპოვნა გაჯიუტებული გოგოს დასარწმუნებლად -როგორც ბუღალტერი და რესტორნის ერთ-ერთ ყველაზე ძველი თანამშრომელი, ძმებზე გავლენის მოხდენას მარტივად შეძლებს სახეზე ჩაფიქრება შევატყვე ჩემი სიტყვების მოსმენის შემდეგ. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ისეთი ეჭვით გვიყურებდა, თითქოს დეტექტივი ყოფილიყო, ვისთვისა დამნაშავეების სიმართლეში გამოტეხვა ქცეულიყო პრიორიტეტად. -რა ინტერესი გაქვთ ჩემთან დაკავშირებით? -იკითხა მან. გამოხედვა კვლავაც ისეთივე ეჭვნარევი ჰქონდა, როგორც თავდაპირველად, თუმცა ტონში აგრესია იმდენად დიდი დოზით აღარ იგრძნობოდა. -მოდი უბრალოდ ყავა ერთად დავლიოთ და თუკი შენშიც ვერ გავაღვიძეთ ვერანაირი ინტერესი, მაშინ მეც და მარიტაც თავს დაგანებებთ გოგონამ გულზე დაიკრიფა ხელები. ჯერ მე მომშტერებოდა მზვერავის თვალით, შემდეგ ასეთი მზერა ლოლაზე გადაიტანა და ღრმად ამოიოხრა. -აქვე ახლოს, ოცდაოთხ საათიანი კაფე ვიცი. თუ ყავის დალევა გინდათ, იქ წავიდეთ. არც იფიქროთ, რომ რამდენიმე დღის გაცნობილებს, შინ მოგიპატიჟებთ -გვაწყობს -გამეღიმა და ლოლას გავხედე. -და თუ შეიძლება, არანაირი კითხვები ამ საღამოს მომხდარის შესახებ! -ეგეც გვაწყობს -თვალი ჩაუკრა ლოლამ -მიდი, წინ გაგვიძეხი, მე და მარიტა კი, ჩვენი მანქანებით გამოგყვებით უკან ადგილი, რომელზეც სამირა საუბრობდა, ანბანის კოშკიდან ხუთი წუთის სავალზე იყო. იქ ადრეც ბევრჯერ ვიყავი ნამყოფი, თანაკურსელებთან ერთად. ყოფილა შემთხვევა, როდესაც სემინარებისთვისაც კი მოვმზადებულვარ აღნიშნულ დაწესებულებაში, რადგან იქაური მყუდრო და სასიამოვნო გარემო, ჩემზე მუდამ დადებითად მოქმედებდა. ვინაიდან დროის იმ მონაკვეთში, კაფეში ხალხის სიმცირე შეინიშნებოდა, პარკინგზე თავისუფალი ადგილები მრავლად იყო და არც მანქანების გვერდიგვერდ ჩაყენება გაგვჭირვებია. სამირას კუს ზომის, მწვანე ოთხბორბლიანი მეგობარი, მხოლოდ ორ ადამიანს რომ იტევდა, ჩვენი ავტომობილების ფონზე ისე გამოიყურებოდა, როგორც ცერცვის მარცვალი, ლიმონის გვერდით. ადგილი ყველასგან მოშორებით, დარბაზის მარცხენა მხარეს ავარჩიეთ. როგორც აღმოჩნდა, ჩემი და ლოლას მსგავსად, სამირასთვისაც ლატე იყო ყავის ყველაზე საყვარელი სახეობა, ამიტომ, მიმტანს სამი ლატეს შეკვეთა მივეცით, ყოველგვარი დესერტის გარეშე და ისე დავსხედით, რომ მაგიდის გარშემო წრე შეგვეკრა. მშვიდი ღამე იდგა. ერთადერთი, რაც აქაურობას დაძაბულობას სძენდა, ეს სამირას სახე იყო. მართალია ინტერესი მკლავდა იმისა, თუ რა გახდა ამ ადამიანის დღევანდელი საქციელის გამომწვევი მიზეზი, თუმცა ჩვენი მცირეხნიანი ნაცნობობა და ნაკლებად ახლო ურთიერთობა, საშუალებას არ მაძლევდა, გულახდილი საუბრების წამოწყების ინიციატორი ვყოფილიყავი. -დღეს შინ მისვლას ძალიან გვიან ვგეგმავ -კმაყოფილი ღიმილით მიაწვა ლოლა თეთრი სკამის რბილ საზურგეს -ჩემს ცხოველებს საკვები საკმარისად დავუტოვე, ამიტომ თავისუფალი ვარ -ცხოველებს? -მობილურში თავჩარგული სამირაც დააინტერესა მისმა სიტყვებმა -რა ცხოველები გყავს? -მგონი ყველაფერი მყავს, რისი მოშინაურებაც შეიძლება -ვეგეტარიანელიც იქნები -ბინგო! -ვეგეტარიანელების კიდევ ჰო, მაგრამ ვეგანების წინაშე მართლა ქედს ვიხრი -საუბარში თავადაც ჩავერთე -ადამიანები ფაქტობრივად არაფერს ჭამენ, რისი ჭამაც სასიამოვნოა -თუ შიმშილი უხარიათ, მაგათი პრობლემაა -მხრები აიჩეჩა სამირამ. გამომეტყველებაზე შევატყვე, რომ არც ლოლას ჰქონდა განსხვავებული პასუხი ამასთან დაკავშირებით. ჩვენი შეკვეთილი ლატე, მოსვლიდან დაახლოებით ათი წუთის შემდეგ დაგვიდეს მაგიდაზე. ყავამ იმდენად სასიამოვნო სურნელი დააყენა, ეს უკანასკნელი ღრმად შევისუნთქე და ჭიქას ორივე ხელი შემოვხვიე. -თქვენი დირექტორი მგონი ძალიან შევარცხვინე -სათითაოდ მოგვავლო მზერა სამირამ, თუმცა რა იმალებოდა ამ სიტყვების მიღმა ვერაფრით მივხვდი და გადავწყვიტე ჩავძიებოდი: -რას გულისხმობ? მიშო რა შუაშია? -იმ შუაშია, რომ რესტორანში სწორედ მაგ ადამიანის რეკომენდაციით მიმიღო ერქოლემ -უდარდელად მოსვა ჭიქიდან გოგონამ -მისი ბავშვობის მეგობარი, დემეტრე, ჩემი ყოფილია და სწორედ მან სთხოვა მიშოს ჩემთვის სამსახური. გასაუბრება, რომელიც გავიარე, უბრალო ფორმალობა იყო -ანუ მიშოს კარგად იცნობ? -ამ ახალი ამბით გაკვირვებული, სიტყვებს თავს ძლივს ვუყრიდი. არანაკლებ გაოცებული ჩანდა ლოლაც, ვისაც ჯერ არც კი გახსენებოდა თავის წინ მდგომი ყავის ჭიქის შესახებ. -ჰო, ჩემი ყოფილის წყალობით. დემეტრე ნამდვილი ტვინის ბურღია, თუმცა რაღაცებში მაინც გამომადგა მისი არსებობა -ტვინის ბურღი რატომ, შერიგება უნდა? -ეშმაკური ღიმილით ჰკითხა ლოლამ -მაგ დემეტრეს შორიდან მეც ვიცნობ, მიშოს ხშირად აკითხავს ხოლმე და ვაღიარებ ძალიან ცეცხლოვანი ვინმეა. შენს ადგილას ასე არ მოვიხსენიებდი -არ ვიცი შენ როგორ მოიხსენიებდი, მაგრამ მე არც მისი ცეცხლი მჭირდება, არც მზრუნველობა და არც კვირაში ოთხჯერ მოკითხვა -თავად თქვი სამსახურში მომაწყოო -ჰო, ჰარლი ქუინ, მომაწყო და ამისთვის საჩუქარიც გავუგზავნე, მადლობის ნიშნად, მაგრამ ვალდებული არ ვარ ლოგინშიც გავუწიო მომსახურება -ასეთი ზიზღით რატომ საუბრობ? -აშკარად მიჭირდა ამ გოგოს მსგავსი აგრესიის მიზეზის ახსნა -იქნებ მაგას საერთოდ არ ცდილობს და უბრალოდ სურს ადამიანურად დაგეხმაროს? -კარგი რაა -მობეზრებით ამიქნია ხელი სამირამ. მის წაბლისფერ თვალებში ბრაზი და ზიზღი იკვეთებოდა -უკვე გულისრევის შეგრძნებამდე მივყავარ ჩემ გვერდით რომელიმე მამაკაცის წარმოდგენას, თუნდაც მეგობრული კუთხით -შენ და ლოლიტა, ორი უკიდურესობა ხართ -მიუხედავად იმისა, რომ მისმა ასეთმა სიტყვებმა ლამის პირი დამაღებინეს, ვცადე გარეგნულად მაინც არ არეკლილიყო ჩემი შინაგანი მდგომარეობა -ამას კაცის გარეშე არ შეუძლია, შენ კი კაცთან ერთად -აჰა მეც გადმომწვდა. კიდევ კარგი ჰარლის კოსტიუმზე გრძელი მოსაცმელი მოვიცვი, თორემ მთელი ღამე ტვინს გაბურღავდა, რამე მოიხურე, ყველა შენ გიყურებსო -რა ვქვნა, მეც ვეთანხმები -ღიმილით გამომხედა ამის თქმისას სამირამ -ტრუსებით კაფეში ჯდომა, მთლად კარგი იდეა არ უნდა იყოს მაშინ, როდესაც ამ ქვეყანაში ცხოვრობ და ყოველი მეორე მამრობითი სქესის წარმომადგენელი, ხვრელზეა ორიენტირებული -ყველა ქართველ კაცს ერთ ტაფაში ნუ წვავ რაა -მისი თეორია სასწრაფოდ გააპროტესტა ლოლამ. მე გადავწყვიტე არ ჩავრეულიყავი, მოვლენებს შორიდან დავკვირვებოდი და მათი სიტყვიერი პაექრობისთვის მედევნებინა თვალ-ყური. -მინდა ერთ ტაფაში მოვწვავ, მინდა ერთ ქვაბში და მინდა სანელებლებსაც მოვაყრი ზემოდან. ჩემ აზრებში ხელებს ნუ აფათურებ -სად გაიზარდე ასეთი აგრესიული? იქნებ რამე ტკბილიც შეგვეკვეთა, ტკბილად რომ ისაუბრო? -მაგას ტკბილეული არ შველის -ღიმილით მოიკვნიტა ქვედა ტუჩი სამირამ -გაზრდას რაც შეეხება, ბავშვთა სახლში გავიზარდე -ბავშვთა სახლში? -თითქმის ერთდროულად ვიკითხეთ მე და ლოლამ. -ჰო, რა იყო? -უდარდელად აიჩეჩა მხრები -ვიღაც შემთხვევითმა გამვლელმა, ერთი თვის ახალშობილი სანაგვე ყუთში მიპოვა და იქედან, პირდაპირ უპატრონო ბავშვთა სახლში მიკრეს თავი. დემეტრეც იქ გავიცანი, ერთად ვიზრდებოდით მოსმენილი ამბის გადასახარშად რამდენიმე წამი მაინც დამჭირდა. გულში მწარე ჩხვლეტა ვიგრძენი. მიტოვებული, უარყოფილი ბავშვის ცხოვრებით ცხოვრება, მუდამ ძალზედ რთულად წარმომედგინა, თუმცა იმას ნამდვილად ვერ ვხვდებოდი, სამირას ეს ყველაფერი მართლა არ ადარდებდა, თუ უბრალოდ ინდიფერენტულობის ნიღაბი ჰქონდა სახეზე პროფესიონალურად მორგებული. -და მიშო? -ისე, რომ ვერც გავიაზრე, ხმამაღლა გავაჟღერე ჩემი შეკითხვა -ის საიდანღა გაიცანი? -დემეტრესთან მეგობრობდა და ყოველ კვირაში აკითხავდა ბავშვთა სახლში. უამრავი სათამაშო და ტკბილეული მოჰქონდა მისთვის. მე და დემეტრე რომ ურთიერთობაში შევედით, მეც დამიმეგობრდა და საჩუქრები ჩემთვისაც მოჰქონდა. რაც ერთმანეთს დავშორდით, მას შემდეგ მიშოსთანაც გავწყვიტე ყველანაირი კონტაქტი -და რატომ? -გაურკვევლობა და ინტერესი, ერთმანეთს ენაცვლებოდა ლოლას მზერაში. -იმიტომ, რომ წარსულის ადამიანების ადგილი წარსულშია. მიუხედავად იმისა, რომ ორივესი მადლობელი ვარ, მაინც აღარ მინდა მათთან ძველებური ურთიერთობის აღდგენა. დემეტრესთან მით უმეტეს სამირას ისტორიებით დაინტერესებულმა, მხოლოდ მაშინღა შევნიშნე, რომ ჩემი ლატე უკვე გაცივების გზას ადგა. საკმაოდ მოზრდილი ყლუპი მოსვი. უკვე გვარიანად შეგრილებულიყო, თუმცა მაინც ძალზედ მეგემრიელა. მიუხედავად იმისა, რომ აქ დიდხანს აღარ შემომევლო, ამ ყავის გემო მაინც უცვლელი მეჩვენებოდა. -ერთმანეთს რატომ დაშორდით? -სამირასკენ მიმართულ, ლოლას ცნობისმოყვარე მზერას შევეჩეხე, როგორც კი ჭიქა მაგიდის ზედაპირზე დავაბრუნე. -მაგაზე ლაპარაკი არ მინდა -კარგი რაა, სელებრითები სატელევიზიო შოუებშიც კი ყვებიან, რატომ დაშორდნენ ქმრებს, შეყვარებულებს და ასე შემდეგ. შენ რატომ ასაიდუმლოებ ასე? -რომ იცოდე, მაგ შენი სელებრითების ოთხმოცდაათი პროცენტი ბრიყვად მიმაჩნია. ცნობილი ადამიანების უმეტესობას, ტვინი იმდენად აქვთ გამორეცხილი, პარტნიორთან დაშორების შემდეგ, სიმღერებსაც კი წერენ, სადაც მათ საქვეყნოდ აშარჟებენ. გულისამრევია! -ჰო, მართალი ხარ -დავეთანხმე -მაგრამ შაკირას ერთ-ერთი სიმღერა საკმაოდ ცნობილი ჰიტი გახდა, მიუხედავად იმისა, რომ მასში თავის ყოფილ ქმარს დასცინის -ჰიტი კი გახდა, მაგრამ ეს იმ ფაქტს ვერ ცვლის, რომ მისი საქციელი, ტიპური, დაბოღმილი ქალის რეაქციაა, ვისაც ქმარმა უღალატა და შურისძიების მიზნით, უნდა მისი თავი მთელ მსოფლიოს შეაძულოს -რა აქტუალურ თემებზე მიდის დავა -გულზე ხელები დაიკრიფა ლოლამ -თქვენი საუბარი რომ გავატიკტიკო შეიძლება? -ტელეფონის ამოღება არც კი გაბედო! -მკაცრ ტონს, მკაცრი მზერაც დავურთე, რამაც ლოლას, მაშინვე უკან დააბრუნებინა ჯიბისკენ წაღებული ხელი, ხოლო სამირას, ფართე ღიმილი მოჰგვარა სახეზე. -იცით გოგოებო? მგონი მართლაც არის თქვენში რაღაც -თითქოს ორივე ჩვენგანი თვალებით დაასკანერა ამის თქმისას -რაღაც, რაც საშუალებას არ მაძლევს ისე დაგახვევინოთ, როგორც ამას სხვასთან მიმართებაში ვიზამდი . . . 8 8 8 8 შუადღე ხანს, როდესაც კალემ ჩემ კარზე ზარი დარეკა, უკვე ყველაფერი მზად მქონდა. შოკოლადის მინანქრიანი მარწყვის ტორტი, ბანანის სმუზი და ალუბლის მაფინები, დღეს მთლიანად ჩვენს განკარგულებაში უნდა ყოფილიყო, თუმცა ყოველივე ზემოთ ჩამოთვლილი იმ წამსვე გადამავიწყდა, რა წამსაც კარი გავაღე და ზღურბლთან, ტუჩ და წარბგახეთქილი კალე შემრჩა ხელში, პირამდე სავსე პოლეეთილენის პარკით ხელში. -რა გჭირს? მესამე მსოფლიო ომი დაიწყო? -ვიკითხე შეშფოთებით. რაც ამ ადამიანს ვიცნობდი, არასდროს გამოევლინა ისეთი თვისება, რომელიც მაფიქრებინებდა, რომ ქუჩური გარჩევების მოყვარული იყო. სწორედ ამიტომ გამიკვირდა მისი ასეთ არასახარბიელო მდგომარეობაში ხილვა. -საინფორმაციო გამოშვებებს რომ უსმენდე, მიხვდებოდი, რომ მესამე მსოფლიო ომამდე, ერთი ასანთის გაკვრაღაა დარჩენილი -სერიოზულად, რა გჭირს? -შიგნით შემოვატარე და კარიც ჩაკეტე. მიუხედავად ყველაფრისა, მაინც უჩვეულოდ მხნედ გამოიყურებოდა და მხიარულ განწყობაზეც იყო. -რომ გითხრა კიბიდან გადმოვვარდი, ან კარს დავეჯახე-მეთქი, არ დამიჯერებ, ხომ? -მეგონა ეგრე მხოლოდ ის ქალები იტყუებოდნენ, რომლებზეც ქმრები ძალადობენ -ანუ ამ ტყუილის საავტორო უფლება მათია -კალე, ხუმრობის გარეშე, რა ხდება? ბიჭმა უკმაყოფილოდ ამოიოხრა. როგორც ჩანდა, მიმხვდარიყო, რომ დროის გაწელვის ლიმიტი უკვე დასასრულს უახლოვდებოდა და ახლა ადევატური პასუხი უნდა გაეცა ჩემ კითხვაზე. -ერთი ჭიქა წყალი მომიტანე, სამი ნატეხი ყინულით -კალე! -ნუ მიყურებ ჰელოუინის გოგრასავით, ყველაფერს მოგიყვები -მისაღების დივანზე მოწყვეტით დაეშვა ამის თქმისას -უბრალოდ ჯერ წყალი მომიტანე, ძალიან მწყურია. თან ეს პარკიც წაიღე, შიგნით ტკბილეული დევს პასუხად აღარაფერი მითქვამს. უამრავი კითხვის ნიშნით გამოტენილი თავითა ცნობისმოყვარეობის გრძნობით ნახევრად შეჭმული ტვინით სამზარეულოს მივაშურე, კალეს მოტანილი სასუსნავები დავაბინავე, ჭიქაში ონკანის წყალი ჩამოვასხი და ყინულის კუბების დამატების შემდეგ, კვლავ ჩემ დასახიჩრებულ სტუმართან დავბრუნდი. -დალიე, მერე კი გისმენ -ოღონდ დამპირდი, რომ საკუთარი თავის დადანაშაულებას არ დაიწყებ -მოიცა, ჩემ გამო გჭირს ეს ყველაფერი? -გულმა ლამის მუშაობა შეწყვიტა იმ მომენტში. კალემ წყლით სავსე ჭიქა ერთი ამოსუნთქვით გამოცალა და ნებიერად მიეყრდნო დივნის რბილ საზურგეს. -შენ გამო არა, ერთი ფსიქოპათის ახირების გამო, ვინც მაინცდამაინც შენ ამოგიჩემა ამდენ ქალში -არ თქვა, რომ . . . -ჰო, ლეო იყო -მაშინვე მიხვდა, როგორც ვგეგმავდი ამ წინადადების დაბოლოებას -უფრო სწორად, მისი გამოგზავნილი ხალხი. გუშინწინ, კორპორატიულზე ყოფნისას ვიღაცამ დამირეკა და მთხოვა ცოტა ხნით ქვემოთ ჩავსულიყავი. სწორედ ამიტომ აღარ დავბრუნდი უკან -მაგრამ . . . -ვიგრძენი ყელში როგორ გამეჩხირა მოზრდილი ბურთი და როგორ წამართვა გამართულად მეტყველების უნარი -შენგან რა უნდოდა? საერთოდ რა შუაში იყავი? -შურისძიების სურვილი -მყისვე მომიგო კალემ -ალბათ ვიღაცის მეშვეობით გითვალთვალებს, იცოდა შენთან სახლში რომ ვიყავი, ისიც დაინახა წვეულებაზე ერთად რომ წავედით და ჩათვალა, რომ ჩვენ შორის რაღაც ხდება -ავადმყოფი ნაბი*ვარი! ეს როგორ გააკეთა? -სახეზე მოწოლილმა ბრაზმა, კანიც კი ამიხურა და აკანკალებული თითებით, რაც შემეძლო ნაზად შევეხე გახეთქილ ტუჩზე. თავს ძლივს ვიკავებდი, რომ ცრემლები არ გადმომცვენოდა და იქვე არ ავტირებულიყავი -მითხარი, ძალიან გტკივა? -ნუ ღელავ, არც ის ტიპები არიან ნაკლებ დღეში -რამდენი იყვნენ? -ოთხნი . . . და ნუ გაქვს ასეთი სახე, ხომ ხედავ, კარგად ვარ -ჩემ გამო მოხდა ყველაფერი. მე ვარ დამნაშავე -დივანზე მის გვერდით დავჯექი და ამჯერად თვალებზე ავიფარე აცახცახებული თითები. იმის წარმოდგენაზეც კი ეკლები მაყრიდა ტანზე, გაცილებით უარესი რომ მომხდარიყო, ვიდრე ახლა მოხდა. -მე, შენ ხომ გითხარი, საკუთარი თავის დადანაშაულება არ დაიწყო-მეთქი? რა შენი ბრალია, თუკი ვიღაც ტვინნაღრძობი გადაგეკიდა და სურს ყველა მამრობითი სქესის წარმომადგენელთან დაგიწესოს საზღვრები? -ეგ იმ ფაქტს არ ცვლის, რომ შენი ამ დღეში ჩავარდნის მიზეზი მე ვარ კალე ჩემთან უფრო ახლოს გადმოჯდა, თალებზე აფარებული თითები ფრთხილად დამაშვებინა ძირს და კრიალა, ცისფერი თვალებით ისე თბილად გამიღიმა, ერთიორად მომემატა დანაშაულის შეგრძნება. -ეს იმიტომ არ მომიყოლია, რომ გამუდმებით იძახო ჩემი ბრალიაო მარიტა, გესმის? უბრალოდ მინდოდა გამეფრთხილებინე, რომ მხოლოდ სასამართლო აკრძალვა არაა საკმარისი იმისთვის, რათა მაგ ადამიანს შენი არსებობა დაავიწყდეს. ძალიან ფრთხილად უნდა იყო, გაიგე? -მეტი რა უნდა ვქვნა კალე? რა გავაკეთო? ისიც კი სახიფათოა, რომ ახლა აქ ხარ. თავის დროზე რომ გეთქვა, მოპატიჟებას გავაუქმებდი და . . . -ახლა გეყოფა -ხმამაღლა გაეცინა ჩემ ისტერიკაზე -ისღა მაკლია ვიღაც დარტყმულის გამო, იმ ადამიანთან გავწყვიტო ურთიერთობა, რომელიც ერთადერთია, ვისაც სანათესაოში ვაფასებ -მაგრამ შეიძლება ამის გამო კიდევ გაეხვე შარში -მარიტა, გეუბნები ოთხი იყვნენ-მეთქი და მხედავ, მხოლოდ წარბი და ტუჩი მაქვს გახეთქილი. მთელი ბავშვობა, მამაჩემი, სხვადასხვა საბრძოლო ხელოვნებების წრეზე მატარებდა. თავის დაცვა კარგად შემიძლია -ეგ ვერ მამშვიდებს კალე. გუშინ შიშველი ხელებით დაგადგნენ თავზე, მაგრამ რა გარანტია მაქვს, ხვალ იარაღს რომ არ მოგადებენ შუბლზე? -იარაღის ტარების უფლება მეც მაქვს. თუკი ეს დაგამშვიდებს, ამიერიდან ვატარებ ხოლმე -დავიჯერო შენ საერთოდ არ გეშინია? -ჩემზე ნუ ფიქრობ, შენ კი აი ეს გქონდეს ყველგან, სადაც წახვალ -თქვა თუ არა, ჯიბიდან პატარა, შავი ფერის ფარანი ამოიღო და გამომიწოდა -ასე ნუ მიყურებ, მხოლოდ ის არ არის, რასაც ხედავ -აბა რა არის? -გამოწვდილი ნივთი ჩამოვართვი და გამოკვლევის მიზნით, უკეთ დავაკვირდი. -მაგ პატარა, სამკუთხედი ფორმის წვეტებს ხედავ, სინათლის წყაროს გარშემო? -კი, მერე? -ელექტრო-შოკია. მის გასააქტიურებლად, აი ეს ღილაკი უნდა ასწიო ზემოთ. სხვა შემთხვევაში ჩვეულებრივი სანათია და მორჩა. დატენვით, ანდროიდის დამტენიც ტენის. ჩემი დავკარგე, თორემ მაგასაც წამოგიღებდი კალეს მიერ ნაჩვენები ღილაკი ზემოთ ავწიე. შემდეგ ჩამრთველს დავაწექი და ჩემ ხელში მოქცეული უწყინარი სანათი, სულ მალე გადაიქცა საშიშ ნივთად, რომლის თავიც მენთოლისფრად ანათებდა და დენგამტარი მავთულის ხმებს გამოსცემდა. -აი ეს მესმის! -გაოცების ღიმილი მომადგა ტუჩებზე -და ეს ადამიანს რას უშვრება? კალემ ფანარი ფრთხილად გამომართვა, გათიშა და მაგიდაზე მიუჩინა ადგილი. -გარკვეული დროით კრუნჩხვებში აგდებს. აი ეს კი ნაკლებად სახიფათოა, თუმცა მაინც ეფექტური -ამჯერად ტუჩსაცხი ამოაძვრინა ჯიბიდან კალემ. სანამ რამე შეკითხვის დასმას მოვასწრებდი, განმარტება თავად მოაყოლა: -ეს უკვე ცრემლსადენი სპრეია, ქალის ტუჩსაცხის მოყვანილობით. მინდა, რომ ეს ორი ნივთი, მუდამ ჩანთაში გედოს მარიტა სიგიჟემდე მომინდა მისი ჩახუტება იმ მომენტში. ისეთი სასიამოვნო იყო იმის შეგრძნება, რომ ვიღაც ჩემზე ასე ზრუნავდა, თავის შეკავება ვერ მოვახერხე და მართლა გადავეხვიე. საპასუხოდ მანაც მომხვია წელზე მკლავები და ტუჩები ყურთან ახლოს მომიტანა: -შეიძლება ვიკითხო ჩემს ხილის ტორტს როდის მაჭმევ? -მკითხა სიცილით -სანამ შენ აქ სენტიმენტებს აფრქვევ, ჩემი კუჭი უკვე აჯანყებას მიწყობს -ტკბილეული საჭმელი არ არის -მივუგე სიცილითვე, თან სწრაფად მოვშორდი მის სხეულს -ყველაფრისთვის გმადლობ კალე. მართლა ძალიან დიდი მადლობა -შენი მადლობა ის იქნება, ჩემ შეკვეთას თუ დროულად მომიტან -კარგი, კარგი, ყველაფერს მოგიტან -უმალვე წამოვდექი ფეხზე, ჩემთვის განკუთვნილი სახიფათო საჩუქრები მოვხიკე და კალეს, თვალებით გალიაში გამომწყვდეული თუთიყუშისკენ ვანიშნე, კედელზე მიმაგრებულ, სპეციალურ თაროზე რომ მქონდა ადგილი მიჩენილი -მანამდე მიდი, შენი ახალი მეგობარი გაიცანი. გუშინ დავილაპარაკეთ და ფსიქოლოგიურად უკვე შემზადებულია საცხოვრებელი გარემოს ცვლილებისთვის -ჰოო? კარგი, მაგას თავად გადავამოწმებ -მომიგო და როგორც კი სამზარეულოსკენ ავიღე გეზი, იგიც მაშინვე გაემართა თუთიყუშის გალიისკენ. ვინაიდან სამსახურში ხუთზე უნდა ვყოფილიყავი და სხვაგან არსად ვიყავი წასასვლელი, კალე ჩემთან საკმაოდ დიდხანს შემორჩა. ბავშვობის გახსენებას ჰგავდა ჩვენი ერთად ყოფნა —ტელევიზორში ლუი ანდერსონის ანიმაცია გვქონდა ჩართული, ირგვლივ ტკბილეული მოგველაგებინა და მულტფილმის ყურების პარალელურად, ერთმანეთთან საუბარსაც ვახერხებდით. სულ სხვანაირი იყო კალე იმ მომენტში. სამსახურის გარეთ, არც თვალებს იხატავდა შავი ფანქრით და არც თავის განთქმულ, ცილინდრის ფორმის ქუდს ატარებდა. ახლა, გარეგნულად ჩვეულებრივი ბიჭი იყო, ლამაზი, ცისფერი თვალებითა და ყოველგვარი სიბინძურისგან თავისუფალი, წყაროს წყალივით სუფთა გამოხედვით. -შენი რჩევა მჭირდება -როგორც კი მორიგი სერია დასრულდა, კალეს მივუბრუნდი და გამეცინა იმის დანახვაზე, თუ როგორ სწრაფად გამომხედა, ორცხობილით გამოტენილი ლოყებით. -რა რჩევა? -მაინტერესებს, როგორი სტილის სამოსი აჯობებს მაღალი კლასის რესტორანში ჩასაცმელად. ხვალ პაემანი მაქვს და . . . -პაემანი? -ლუკმა ლამის გადასცდა და სიცილნარევი ხველა აუტყდა. გაჩერება მანამ ვერ შეძლო, სანამ ზურგზე რამდენჯერმე გადაბმულად არ დავარტყი გაშლილი ხელის გული. -ჰო, პაემანი. ასე რატომ გაგიკვირდა? -ვინ არის ის იღბლიანი მოქალაქე? -ეშმაკურად აუციმციმდა თვალები. დამალვის სურვილი არც გამჩენია. იმდენად დადებითი მუხტი მოდიოდა ამ ადამიანისგან, ზოგჯერ მინდებოდა ყველაფერი წერტილ-მძიმით მომეყოლა, რაც კი დაბადებიდან ამ ასაკამდე მქონდა გამოვლილი. -ჩვენი იაპონელი სტუმარი, იუნგი. კორპორატიულზე ერთად ვიცეკვეთ და შეხვედრაც მაშინ მთხოვა -აი თურმე -ვგრძნობდი, უფრო და უფრო ემატებოდა ინტერესი -ანუ მოგწონს? სხვანაირად არ დათანხმდებოდი -არ ვიცი . . . სიმპათიურია, ჭკვიანი, კარგი მოსაუბრე. ვნახოთ ეს შეხვედრა როგორ ჩაივლის, წინასწარ არაფრის თქმა არ მინდა -რამე სექსუალურისა და ელეგანტურის ნაზავი ჩაიცვი. უმჯობესია კაბა იყოს, ასე უფრო მოახდენ შთაბეჭდილებას -მგონი მართალი ხარ. მაქვს ერთი შესაფერისი კაბა -ფერი? -ღია იისფერი -იდეალურია -თითებით Perfect-ის ნიშანი გააკეთა და ისევ ტელევიზორის ეკრანს მიაცქერდა. რადგანაც დღეს, ჩემი და კალეს ცვლა ერთად იწყებოდა, ჯერ თუთიყუში დავტოვეთ მის სახლში, შემდეგ კი სამსახურისკენ მიმავალ გზას, ჩემი მანქანით დავადექით. მისი ნაჩუქარი ელექტრო-შოკი და ცრემლსადენი სპრეი, ჩანთის ყველაზე პატარა განყოფილებაში მქონდა მოთვსებული. მოსაზრება, რომ ლეო ერთი სასამართლო აკრძალვით გაქრებოდა ჩემი ცხოვრებიდან, ისეთივე არარეალური გამოდგა, როგორც ცაში მფრინავი, სანტას ირმებიანი მარხილი, ამიტომ მართლაც იყო საჭირო მსგავსი უსაფრთხოების ზომების მიღება. მეორეს მხრივ, იუნგიზეც მეფიქრებოდა. იქნებ, ლეოს მისთვისაც ისევე მიეგზავნა ხალხი, როგორც ეს კალეს შემთხვევაში გააკეთა? ამაზე ფიქრიც კი მაშინებდა. ყველაზე ნაკლებად ის მსურდა, კიდევ ვინმე დაზარალებულიყო, ამიტომ მაქსიმალურად ფრთხილად უნდა მემოქმედა, რათა ლეოსთვის, ჩემი პირადი ცხოვრების ყოველი დეტალი, სქელი ბურუსით ყოფილიყო მოცული. საბედნიეროდ დღესაც მიმართლებდა. რესტორნის პარკინგზე, ჩემთვის ყველაზე საყვარელი ადგილი, ამჯერადაც თავისუფალი დაეტოვებინათ. ამინდიც იდეალური იყო, რაც კიდევ უფრო მიმაღლებდა განწყობას, კალესგან გაგებული სტრესული ამბის შემდეგ. Imagine ხალხით დამხვდა გადავსებული. გამოსაცვლელად სულ რაღაც ნახევარი საათი მრჩებოდა, რაც თავისთავად მომიწოდებდა სიჩქარისკენ. არც კალეს ჰქონდა ბევრი დრო, ამიტომ, ერთმანეთს სწრაფად დავემშვიდობეთ და დროებით დავიშალეთ. მანამ, სანამ გასახდელ სივრცეს მივაშურებდი, საპირფარეშოსკენ ავიღე გეზი. მთელი გზა ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ჩემი მალინისფერი ტუჩსაცხი მთლად ისე კარგადაც არ მქონდა წასმული, როგორც საჭიროება მოითხოვდა და მინდოდა, სანამ ამდენი ხალხის წინ, როიალთან დავჯდებოდი, მაკიაჟში მცირედი შესწორებები შემეტანა. კოსმეტიკის პატარა სათავსო, სხვა დანარჩენ საჭირო ნივთებთან ერთად მედო ჩანთაში. საპირფარეშოში შესვლამდე, ეს უკანასკნელი ამოვიღე, სახელურისკენ ხელი გავწიე და ის-ის იყო კარი უნდა შემეღო, რომ იგი ჩემ ნაცვლად ვიღაც სხვამ გააღო. უკან სწრაფად დავიხიე, რათა გარეთ გამომსვლელი გამომეტარებინა. მასში რომ ჩვენი ერთ-ერთი მიმტანი —ლანა ამოვიცანი, გამეღიმა და მისასალმებლად პირიც გავაღე, თუმცა სიტყვები თითქოს ენის წვერზე მიმეყინა, როდესაც მის ზურგს უკან, იუნგიც შევნიშნე, ვინც იმ მომენტში, შეხსნილ შარვლის ქამარს იკრავდა. ამ ორის ალეწილი სახის შეხედვისთანავე, ჩემთვის უკვე ყველაფერს დღის სინათლე მოეფინა. ნანახით იმედგაცრუებული დავრჩი. შეიძლება ლანა მართლაც ლამაზი იყო და ყველა მამაკაცისთვის სასურველი, თუმცა არ მეგონა, ერქოლესა და ტეოს ახლო მეგობარი, მათსავე რესტორანში თუ დაიწყებდა მიმტანებთან ტუალეტში დროის გატარებას, თანაც მაშინ, როდესაც მომდევნო საღამოს, ჩემთან უნდა ჰქონოდა პაემანი. ამის წარმოდგენამ, გულისრევის შეგრძნება მომგვარა. როგორც ჩანდა, ეს მამაკაცი აშკარად არ იყო ის, ვისთანაც საერთოდ რაიმე სახის ურთიერთობა ღირდა. მიუხედავად ყველაფრისა, ბოლომდე მდუმარე პოზიცია შევინარჩუნე და სიტყვაც არ დამცდენია. არც ის გულისტკივილი გამომიტანია სააშკარაოზე, რაც დანახულმა სურათმა მაგრძნობინა. ერთადერთი, რაც გავაკეთე ის იყო, რომ იუნგის, თვალებში სულ რამდენიმე წამით შევხედე, მერე კი გვერდი ავუქციე და საპირფარეშოს ღია კარში შევაბიჯე. ასი პროცენტით ვიყავი დარწმუმებული, ამ ერთი გამოხედვით ისიც მიხვდა, რომ ჩვენი შეხვედრა ოფიციალურად გაუქმებული იყო. 8 8 8 8 მაისის თვის დასასრულს, რესტორნის ყველა თანამშრომელს დაპირებული პრემიები დაგვირიცხეს, რაც იმაზე მეტიც აღმოჩნდა, რასაც ჩვენს წარმოდგენებში მოველოდით. თანხის დახარჯვას, საბოლოოდ მისი შენახვა ვამჯობინე. ივლისის თვეში ვაპირებდი ერთკვირიანი შვებულება მეთხოვა, რიო-დე-ჟანეიროს მოსანახულებლად და გადაწყვეტილი მქონდა, ეს თანხაც, იმ დღეებისთვის გადანახული დანაზოგისთვის მიმემატებინა. მართალია ჯერ მოფიქრებული არ მქონდა, როდის წავიდოდი, თუმცა ის ნამდვილად ვიცოდი, თუ რის უნახავად არ უნდა დავბრუნებულიყავი იქედან და რომელი ადგილი არ ღირდა თუნდაც ერთი წამის დაკარგვად. საღამო ხანი იდგა. სამუშაო საათები ახალი დასრულებული მქონდა და ჩვეულებრივზე უფრო მოთენთილად ვგრძნობდი თავს. რატომღაც არც ყავის დალევა დამეხმარა და არც ენერგეტიკული სასმელის, რომელსაც იშვიათი გამონაკლისების გარდა, თითქმის არასდროს ვიღებდი ხოლმე. გადაღლილობისგან ნახევრად გათიშული მივდიოდი ჩემი მანქანისკენ, ავტოსადგომზე რომ მყავდა დატოვებული. რაღაც პერიოდით, ისიც კი ვიფიქრე შინ ტაქსით ხომ არ დავბრუნდე-მეთქი, თუმცა ისეთ მდგომარეობაშიც არ ვყოფილვარ, შუა მგზავრობისას საჭესთან ჩამძინებოდა, ამიტომ ჯიბიდან გასაღები ამოვაძვრინე და ჩაკეტილი მანქანა, შესაბამის ღილაკზე თითის დაჭერით გავაღე. პარკინგზე სრული სიჩუმე ჩამოვარდნილიყო. გარშემო მხოლოდ მანქანები ეყენა და ადამიანის ხმაც არსაიდან ისმოდა. რატომღაც უსიამოვნო შეგრძნებამ დამრია ხელი. შიში თითქოს ფეხის თითებიდან ამომაცოცდა და გულში პარაზიტი ჭიასავით შემიძვრა, თუმცა არ კი ვიცოდი რატომ. საბოლოოდ, ყველაფერი ეს გადაღლილობას მივაწერე და მანქანის სავარძელშიც მოვთავსდი, თუმცა ნეგატიური შეგრძნებების ცეცხლი, ჩაქრობის ნაცვლად უფრო მეტად აალდა. თვალები მაგრად დავხუჭე და ღრმად ამოვისუნთქე. შემდეგ ჩავისუნთქე და კიდევ რამდენიმე ჩასუნთქვა-ამოსუნთქვის ვარჯიში გავაკეთე. გაგონილი მქონდა, რომ ეს ყველაფერი ადამიანს დამშვიდებაში ეხმარებოდა, თუმცა ნანატრი სიმშვიდის გრძნობა, მილიარდი კილომეტრის დაშორებით წავიდა ჩემგან, როდესაც თვალები გავახილე და ავტომობილის უკანა სავარძელზე, ავად მომღიმარი ლეოს სილუეტი ამოვიცანი. მთელი სხეული ერთიანად დამეჭიმა. დაძაბულობისგან გული ლამის ყელში ამომიჯდა, ხოლო ენაზე თითქოს დიდი, წარმოსახვითი ბოქლომი დამედო, რომელიც ხმის ამოღების საშუალებას ურცხვად მართმევდა. თვალებსაც კი ვერ ვახამხამებდი. ჩემ ერთადერთ სასიცოცხლო ნიშანწ’ყლად იმ დროს სუნთქვა ითვლებოდა და სხვა არაფერი. -რა იყო, არ მელოდი? -ხმა კიდევ უფრო დამზაფვრელი ჰქონდა, ვიდრე გამოხედვა. მიუხედავად იმისა, რომ არც ისე სახარბიელო სიტუაციაში ვიყავი, შიშის გამომჟღავნებას მაინც მოვერიდე. სანამ თავის გადასარჩენ საშუალებას მივაკვლევდი, ბევრად უმჯობესი იქნებოდა, როგორმე დრო მოჩვენებითად უდარდელი საუბრით გამეწელა: -სიმართლე გითხრა, დღეს სიურპრიზებს არ ველოდი. შენნაირ სასიამოვნოს მით უმეტეს. -ჰოო არა? -უკნიდან, პირდაპირ თმაში მწვდა ლეო და იმდენად ძლიერად მომიჭირა, ტკივილისგან თვალებზე ცრემლებიც კი მომაწვა. მოცემულ მომენტში, ისე ახლოს იყო ჩემთან, მისი ნერვული სუნთქვა მრჯვენა ლოყაზე მეფრქვეოდა -როგორც ვხედავ, თვალთმაქცობა უკვე ცხოვრების წესად გადაგექცა -მე კი, როგორც ვხედავ კანონს არღვევ ლეოს საზარელი, ხმამაღალი სიცილით გაეცინა და თმაში ჩავლებული ხელი, კიდევ უფრო მაგრად მომიჭირა. საშინელი შეგრძნება იყო. ასე არასდროს არაფერი მტკენოდა ცხოვრებაში. -გეგონა ერთი სულელური აკრძალვით, საბოლოოდ გამაქრობდი შენი ცხოვრებიდან? მით უმეტეს მას შემდეგ, რაც ასეთი ვნებიანი მომენტები გვქონდა? -მხოლოდ ერთხელ ვაკოცეთ ერთმანეთს ლეო -მთელი ძალით ვცდილობდი მშვიდი, გაწონასწორებული და უდარდელი ტონის შენარჩუნებას. -იმის თქმა გავიწყდება, რომ ყველაფერ ამას, ჩემზე კომპრომატების მოსაპოვებლად აკეთებდი. უნდა ვაღიარო, მელას ტაქტიკას იდეალურად ფლობ, მაგრამ ახლა ყველაფრისთვის აგებ პასუხს -თუ ჩემი მოკვლა გინდა, ეს სადმე სხვაგან გააკეთე. საცოდაობაა ამ რესტორანს რეპუტაცია შეელახოს -ხუმრობის ხასიათზე ხარ, არა? -ლოყაზე ენა ამისვა მან -გამოგიტყდები, ხანდახან მაოცებ კიდეც. იმდენად კარგად თამაშობდი ჩემზე გაგიჟებული ქალის როლს, აზრადაც არ მომსვლია ის, რასაც თურმე შენი ინტრიგანი ტვინი გეგმავდა -აქ რისთვის მოხვედი? -ვკითხე, რისი კითხვისაც ყველაზე მეტად მეშინოდა. უფრო ზუსტად კი იმას ვუფრთხოდი, რაც ამ შეკითხვას შეიძლებოდა გასცემოდა პასუხად. რაღაც პერიოდის განმავლობაში, ლეო ჩუმად იყო. თითქოს სპეციალურად ძაბავდა სიტუაციას, ისე, როგორც რეჟისორი —სერიალის მორიგი ეპიზოდის დასასრულს. -იმას მიიღებ, რაც დაიმსახურე -მითხრა ბოლოს ღვარძლიანად -შენთვის მადლი იქნებოდა მე გამე*იმე, მაგრამ არა, ვერ ეღირსები! ერთ ჩემ კარგ ნაცნობთან წაგათრევ, სამოცი წლის მამაკაცია და ახალგაზრდა გოგოებზე კარგავს ჭკუას. თავად მე, ნეტარებით დავაკვირდები, როგორ გი*მარს წინიდან და უკნიდან, უკანასკნელი კა*პასავით. ამ სიტყვების მოსმენისას, ისეთი შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს მთელ ტანზე მდუღარე წყალი გადამავლეს. თუ გონებას სწრაფად არ ავამუშავებდი და რამეს არ მოვიფიქრებდი, მართლა გავხდებოდი იმ საზიზღრობის მსხვერპლი, რასაც ეს ადამიანი მეუბნებოდა. თუკი ეს მართლაც ასე მოხდებოდა, ზუსტად ვიცოდი, ცხოვრებაც დაკარგავდა ყოველგვარ აზრს. ირგვლივ სასოწარკვეთილი მზერით მიმოვიხედე. პარკინგზე კვლავაც არ ჩანდა არავინ, რათა კარები უცებ გამეღო და ყვირილით მიმეწვდინა ხმა. იმ წამს, კალეს ნაჩუქარი თავდაცვის იარაღები გამახსენდა, თუმცა გული ლამის ათას წვრილ ნამსხვრევად დამეშალა, როდესაც გავაცნობიერე, რომ ყველაფერი ეს ჩანთაში მეწყო, ჩანთა კი რესტორნის გასახდელში დამრჩენოდა. -თვალებს აქეთ-იქით ტყუილად აცეცებ მელაკუდა -კვლავ ლეოს შემზარავი ხმა ჩამესმა ყურში, რომელიც ჩემთვის, ამ ქვეყნად ყველაზე საძულველი გამხდარიყო -მიდი, დროს ნუ კარგავ, მანქანა დაძარი და წავედით -არსად არ წამოვალ -წამოხვალ! -მომიგო ბრძანებითი ტონით და სულ მალე, ისიც ვიგრძენი, თუ როგორ მომებჯინა იარაღის ცივი ლულა, პირდაპირ საძილე არტერიაზე -აბა რას იტყვი, მორჩი ჭირვეულობას? -ლეო გთხოვ, არ გინდა -რა არ მინდა, რა?! -ოდნავ ხმამაღლა და ზიზღნარევი მზერით იყო ნათქვამი ეს სიტყვები -ჩემთან ყოფნას და კარგ ცხოვრებას, ის ჭაობი არჩიე, რომელშიც ახლა ხარ. მასხრად ამიგდე, ჩემ გრძნობებზე ითამაშე, დამცინე! იცი მაინც როგორ ველოდებოდი ჩვენ საერთო ღამეს სასტუმროში? იცი რა ლამაზი სამკაული გიყიდე სპეციალურად ამ ღამისთვის?! -გთხოვ, გამიშვი -ენა ჩაიგდე! -ბოლო ხმაზე დამიღრიალა მან, თუმცა ეს იმაზე მეტად ნამდვილად არ მაშინებდა, რაც მომავალში შეიძლებოდა მომხდარიყო -ნუ ლაპარაკობ, მოკეტე! შენ უბრალოდ ერთი მანიპულატორი, გაიძვერა გოგო ხარ, ვინც ჩემი თბილი დამოკიდებულება ვერ შეირგო და მხეცური ბუნება გამიღვიძა. არ მოისვენე, სანამ ასეთად არ მაქციე, ჰოდა ახლა დროა შედეგებით დატკბე. დაქოქე მანქანა! -არა! -დაქოქე-მეთქი, თორემ ახლავე გაგიჩენ ყელში ნახვრეტს! არა მგონია სათავსოში შენც ინახავდე იარაღს, ამიტომ დიდ გულზე ნუ ხარ სათავსოს ხსენებაზე, ჰორიზონტზე ის იმედისმომცემი ლოდი გამოიკვეთა, რომელსაც წყალწაღებულივით მოვეჭიდე ორივე ხელით. არ ვიცოდი იმ მომენტში თავში ნათურა ამენთო, ფეიერვერკი თუ პროჟექტორი, მაგრამ გონებამ წამებში ამოატივტივა ის ფაქტი, რომ კალეს, ჩემ მიერ ნაჩუქარი შამპანური შინ არ წაეღო და მანქანაში, კერძოდ სათავსოში ჩარჩენოდა. ამის გახსენებამ, სრულიად უიმედოდ მყოფს, მცირედი იმედი ჩამისახა. სწრაფი მანევრირებით თუკი ვიმოქმედებდი, აშკარად შემეძლო ამ სიტუაციიდან გამოძრომა, ამიტომ, დრო წამითაც აღარ დამიკარგავს —ჩემ უკან მჯდომ ლეოს ჯერ ხელზე ვუკბინე მთელი არსებული და არარსებული ძალით, შემდეგ კი უკან გადაქნეული თავი, შუბლში რაც შემეძლო მაგრად დავარტყი. სანამ იგი უეცარი ტკივილისგან შეწუხებული, სიმწრით ღრიალებდა, კვლავ დრო ვიხელთე და სათავსოდან სწრაფად ამოძვრენილი, ალკოჰოლური სასმელით პირამდე სავსე ბოთლი, მიტრიალებულმა, შეუბრალებლად გადავალეწე თავზე. აღარ დამიწყია იმის გამოკვლევა, თუ როგორ ან რა კუთხით განვითარდა მოვლენები ამის შემდეგ. მოცემულ მომენტში, მხოლოდ თავის დახსნა მიტრიალებდა გონებაში, ამიტომ, გავიგონე თუ არა ბოთლის მსხვრევის ხმა, გასაღების ასხმის გამოძრობა ვსინჯე, რათა ლეო შიგნით ჩამეკეტა, მაგრამ როცა ეს ისეთ რეკორდულად მოკლე დროში ვერ მოხერხდა, როგორსაც სიტუაცია მოითხოვდა, ღია კარიდან მის გარეშე გადმოვხტი და პირდაპირ რესტორნის მიმართულებით გავიქეცი. რამდენიმე წამში, ავტომობილის კარის კიდევ ერთხელ გაღება მისწვდა ჩემს ყურთასმენას. ეს უკვე ლეო უნდა ყოფილიყო და მეც სირბილის პარალელურად მივატრიალე თავი უკან, რათა გამერკვია, იყო თუ არა მისი იარაღი მოშვერილი ჩემი მიმართულებით. საბედნიეროდ, თავდამსხმელის მდგომარეობა არც ისე სახარბიელო ჩანდა. სირბილის ნაცვლად, ლამის მოფორთხავდა, იარაღის სასხლეტი ძლივსძლივობით, მხოლოდ ნეკა თითით ეჭირა, თავიდან სისხლი სდიოდა და ყოველი ნაბიჯის გადმოდგმაზე ფეხი ერეოდა. მართალია იარაღი ჯერ კიდევ ხელში ჰქონდა, თუმცა ის ფაქტი, რომ თვალებში გამუდმებით ხელს ისვამდა და გუგებს პერიოდულად აფართოებდა, მისი მხედველობის დაბინდვაზე მეტყველებდა, ასეთ შემთხვევაში კი, ასიდან, ალბათ მხოლოდ ათი პროცენტი გახლდათ შანსი იმისა, რომ გასროლილი ტყვია ზუსტად სამიზნეს, ანუ, ამ შემთხვევაში მე მომხვედროდა. თავი კვლავ წინ გავატრიალე და ისევ რესტორნის შენობის მიმართულებით გავაგრძელე სირბილი. კიბესთან მისვლამდე, სულ რაღაც ათიოდე ნაბიჯი მაშორებდა, როცა ორი რამ ერთდროულად მოხდა —ჯერ იყო და დაცემის ხმა გავიგონე ჩემ უკან, ხოლო შემდეგ დავლანდე, თუ როგორ ჩამორბოდა Imagine-ს კიბეებზე, მაღალი მამაკაცის სილუეტი. სულ რამდენიმე წამიც და მასში თავად მიშო ამოვიცანი. ის ადამიანი, ვის დანახვასაც აღნიშნულ მომენტში ყველაზე ნაკლებად ველოდი და ყველაზე ნაკლები სურვილიც მქონდა. გამომეტყველებით თუ ვიმსჯელებდით, შექმნილ მდგომარეობაში გარკვევა სურდა, თუმცა ვინმესთვის ახსნა-განმარტების მიცემა, უკანასკნელი იყო, რასაც იმ მომენტში ვინატრებდი. ერთადერთი, რაც მსურდა, რესტორნის შენობაში მოხვედრა, ჩანთის აღება და შინ კალესთან ერთად დაბრუნება იყო, ვისი სამუშაო საათების დასრულებამდეც, სულ ცოტა დრო იყო დარჩენილი. -აქ რა ჯანდაბა მოხდა? -ჩემამდე სულ რაღაც ორიოდე ნაბიჯი ჰქონდა დარჩენილი, როდესაც კითხვების დასმა დაიწყო -რა სჭირს იმ ტიპს? ან, შენ რა სახე გაქვს? -მიშო გამატარე, მეჩქარება! საერთოდ, ამ დროს აქ რას აკეთებ? -ერთი მნიშვნელოვანი საქმე მქონდა დასასრულებელი. შენ კი, არსად არ წახვალ -მკლავში ხელის ჩავლებით სცადა შევეჩერებინე. მერე, ასფალტზე უგონოდ გართხმულ ლეოზე გადაიტანა გამომძიებლური მზერა, ვისთან ახლოსაც, ხელიდან გავარდნილი, ვერცხსლისფერი ცივი იარაღი ეგდო -ეს რევოლვერი შენია თუ მისი? -მისია . . . ახლა გამიშვი! -მარიტა გისმენ! -რას მისმენ, რას?! -წყობიდან გამოვედი და ხმასაც გაუცნობიერებლად ავუწიე -აქედან გასულს, ჩემ მანქანაში დამხვდა, თავს დამესხა და თავდაცვის მიზნით, შამპანურის ბოთლი გადავალეწე თავზე. არც ახლა ვნანობ და არც მერე ვინანებ, გესმის?! -ძალადობა სცადა? -მომეჩვენა, თითქოს ბრაზმა გაიელვა მიშოს ხმაში. რა თქმა უნდა, არ ვაპირებდი იმ სიბინძურის დეტალებში მოყოლას, რასაც ჩემი მიმართულებით გეგმავდა ლეო, ამიტომ, შუალედური პასუხი ვამჯობინე: -წარმოდგენა არ მაქვს რა უნდოდა. მეუბნებოდა მანქანა დაქოქე, ერთ ადგილას მივდივართო. სხვა არაფერი უთქვამს მიშომ ერთხელ კიდევ გააპარა ბრაზით სავსე მზერა ასფალტზე გულაღმა დამხობილი ლეოსკენ, მიუახლოვდა და ყელზე ორი თითი დაადო. მერე წამოდგა, კეფაზე ერთმანეთში გადაჭდობილი ხელები მოისვა და ღრმად ამოიხვნეშა. -ეს იდიოტი ცოცხალია, მაგრამ საუბედუროდ, რესტორნის სამმა სტუმარმა შეამჩნია რაც აქ მოხდა. პოლიციაშიც დარეკეს -გამორიცხულია, აქ არავინ ყოფილა -გავაპროტესტე აფორიაქებულმა. -ეგ შენ გგონია ასე. აფექტის მდგომარეობაში ალბათ ვერაფერი შენიშნე. ის ხალხი, ცოტა ხნის წინ შიგნით შემოვიდნენ და დეტალურადაც მომიყვნენ, რაც ავტოსადგომზე ნახეს. პიანისტი რომ ახსენეს, მივხვდი შენ იქნებოდი გარეული -კარგი, კარგი, იყოს ასე . . . მოვიდეს პოლიცია და ყველაფერს მოვუყვები რა და როგორ მოხდა -არაფერსაც არ მოუყვები -მკაცრი მასწავლებელივით დამიქნია თითი მიშომ, ჯიბიდან თავისი პორშეს გასაღები ამოიღო და ხელში ჩამიტენა -ახლა ჩემ მანქანაში ჩაჯდები და სანამ პოლიცია აქამდე მოაღწევს, სახლში მოუსვამ, გესმის? -რა?! -რაც გაიგე! არავის გვაწყობს მსგავსი სახის სკანდალები. აქაურობას მე მივხედავ და თქვენს დასვრილსაც მე ავწმენდ, შენ კი სამ თვლაში აქ აღარ იყო -მთავარი მოწმე ხომ მე ვარ? -ვიკითხე გულუბრყვილოდ. იმედი მქონდა, რომ რახან ლეოზე, ჩემ წინააღმდეგ სასამართლო აკრძალვა მოქმედებდა და კანონი თავად დაარღვია, მხოლოდ ერთი ოფიციალური ჩვენების შემდეგ გამომიშვებდნენ განყოფილებიდან და არც რაიმე დამატებით საქმეს აღძრავდნენ. -მარიტა, ერთხელ მაინც დაიჯერე, რასაც გეუბნები -იმოდენა სიმკაცრით ელავდნენ მიშოს თვალები, ამ გამოხედვამ მეც შემაშინა და ინსქიქტურად დავიხიე უკან -მომეცი შენი მანქანის გასაღები. დანაშაული სწორედ მასში მოხდა და დამჭირდება, შენ კი ჩემსაში ჩაჯექი და წადი! შორი მანძილიდან რომ პოლიცის სირენების ხმა გავიგე, რაც არ უნდა გასაოცარი იყოს, წინააღმდეგობის გაწევის სურვილი უკვე აღარ გამჩენია. რა გეგმაც არ უნდა ჰქონოდა მიშოს, აშკარა იყო იმ მომენტში ყველაზე საღად ის აზროვნებდა, ამიტომ, სწრაფად მოვურბენინე ჩემი ტოიოტას გასაღები და დაუყოვნებლივ გავიქეცი იქვე დაყენებული მისი პორშეს მიმართულებით, ჩემი „შელამაზების“ შემდეგ, კვლავ უწინდელი, თეთრი ფერი რომ დაებრუნებინა. კარის გაღებისთანავე, შიგნით სინათლის სიჩქარით შევხტი და ავტომობილი ისე სწრაფად მოვწყვიტე ადგილს, სავარაუდოდ, იმ ადგილას, მტვრის სქელი ბუღიც კი დავუტოვე სამახსოვროდ, მის პატრონს. ბუნდოვნად მახოსვს ჩემ სახლამდე არსებული მანძილი როგორ დავფარე. გულს მტკივნეულად მიჩხვლეტდა ის ფაქტი, რომ დანაშაულის ადგილიდან ისე მშიშარასავით გამოვიქეცი, როგორც ვირთხების გუნდი, ჩასაძირად განწირული გემიდან. მეორეს მხრივ, რომ ვუფიქრდებოდი, თავად მიშოს თვალების მრისხანედ ბრიალმა არ დამიტოვა სხვა გზა. საკუთარი აზრების ქარიშხალში გახვეულმა, მექანიკურად შევანელე სვლა ჩემი კორპუსის ეზოში შესვლისას. მერე მანქანა სადარბაზოსთან ახლოს დავაპარკინგე, ძრავა გამოვრთე და სავარძელს თვალებდახუჭული მივაწექი. თითქოს აქამდე სასუნთქი ორგანოები დახშული მქონოდა, რატომღაც სწორედ მაშინ ვიგრძენი სალონში გაბნეული ლიმონის არომატი, რომელსაც სპეციალური არომატიზატორი აფრქვევდა. გამეღიმა. გამახსენდა, რამდენად ხშირად მქონდა ნანახი, როდესაც მიშო, პიტნითა და ყინულით გაზავებულ, ლიმონიან წყალს სვამდა ხოლმე და მოცემულ მომენტში გავიაზრე, რომ ეს შეიძლებოდა მისი საყვარელი სახეობის ციტრუსიც ყოფილიყო. სალონში მეფარიშვილის შავ სანთებელასაც მოვკარი თვალი, ხახადაღებული კობრის გამოსახულებით. ეს სწორედ ის სანთებელა იყო, რომლითაც, დიმიტრის წვეულებაზე ჩემი ტანსაცმელი დაწვა. კვლავ გამეღიმა. მეტიც —სიმწრის სიცილიც წამსკდა, როდესაც გამახსენდა, რამდენი უაზრო, სულელური მომენტი გვაკავშირებდა მე და მიშოს. დახუჭული თვალები, გახელილ მდგომარეობაში დავაბრუნე და ჩემი უბანი მოვათვალიერე. სიმშვიდე იყო. მხოლოდ პირველ სართულზე მცხოვრები, ორი ხანდაზმული მამაკაცი გართულიყო ერთმანეთთან დომინოს თამაშით, ლამპიონების შუქზე, სხვა მხრივ კი, ეზოში სულიერის ჭაჭანებაც არ შეიმჩნეოდა. ბინაში ასვლამდე მეფარიშვილს დავურეკე. ჩემს ზარს, გათიშვის ღილაკით უპასუხა. მერე შეტყობინებაც გავუგზავნე, სადაც ვეკითხებოდი რა მდგომარეობა იყო, თუმცა არც ამაზე გაუცია პასუხი. გამაბრაზა მისმა მოქმედებამ, მაგრამ მეტად დაკავშირება აღარ მიცდია, მიუხედავად იმისა, რომ ცნობისმოყვარეობის შეგრძნება, ტვინზე მომაბეზრებელი კოდალასავით მიკაკუნებდა. ერთადერთი, რაც ახლა ამ ნეგატიური შეგრძნებისგან მიხსნიდა, ეს რეალობისგან გამოთიშვა იყო, ამიტომ, სახლში ასული, პირდაპირ აბაზანისკენ დავიძარი, ცხელი შხაპი გადავივლე და ჩემი იისფერი აბრეშუმის ხალათში გახვეული, ტელეფონში ჩართული ზღვის ტალღების ხმის ფონზე შევწექი ლოგინში. გადაღლილობამ და დღევანდელი საღამოს დაძაბულობამ თავისი ქნა. ტუმბოზე დატოვებული ღამის სანათის ჩაქრობიდან ორი წუთიც არ იყო გასული, უკვე ახალშობილივით მეძინა. * * * * ღამის სამი საათი იყო, როდესაც ძილბურანში, გაბმული ზარის ხმა ჩამესმა. თვალებდახუჭულმა, ხელების ფათურით მაშინვე ტელეფონის ძებნა დავიწყე, იქნებ მაღვიძარა დამრჩა ჩართული-მეთქი, თუმცა მერე გავიაზრე, რომ ამ ხმას, გასასვლელ კართან მიმაგრებული ზარის ღილაკი გამოსცემდა და მთელ სხეულზე დამიარა უსიამოვნო ჟრუანტელმა. პირველი, რაც ახლადგამოფხიზლებულმა ტვინმა აზრად მომაწოდა ის იყო, რომ შეიძლებოდა ასეთ არაადეკვატურ დროს მოსული სტუმარი, შურისძიების მიზნით უკან დაბრუნებული ლეო აღმოჩენილიყო. თითქმის დარწმუნებულიც კი ვიყავი ამაში, როდესაც ჰოლში ფეხაკრებით მივიწევდი. მობილურში უკვე 112-იც მქონდა აკრებილი, თუმცა სათვალთვალოში გახედვისა და იმის გააზრების შემდეგ, რომ ჩემმა ინტუიციამ მიღალატა, სადარბაზოში, მიშოს სახის დანახვის დროსაც კი დიდი სიხარული განვიცადე. გადაღლილი გონება, მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდეგ მიხვდა, ღამის სამი საათი, არც მისი სტუმრობისთვის რომ არ იყო შესაფერისი დრო. -აქ რას აკეთებ? -წარბშეკრულმა ვკითხე, როგორც კი კარი გავაღე. მეფარიშვილის სახეზე გადაღლილობა იკითხებოდა. თვალის კაპილარებიც ჩაწითლებული ჰქონდა, რასაც მისი უძილოდ გატარებული საათები გამოჰქონდა სააშკარაოზე. -მანქანის გასაღები მოგიტანე და ჩემის წასაღებად მოვედი -მანქანის? -ვიკითხე დაბნეულმა, თუმცა მერე გავიაზრე, რასაც გულისხმობდა -უკვე ქვემოთ აყენია? -ჰო. პოლიციასთან საქმეებს როგორც კი მოვრჩი, წამოვიყვანე -და რა მოხდა? ყველაფერი მოგვარდა? დაკითხვაზე არავინ მიბარებს? -რამე საჭმელი თუ გაქვს? -ჩემი კითხვა არაფრად ჩააგდო მიშომ, გვერდზე ცვილის ფიგურასავით გამწია და ზღურბლს გადააბიჯა -პოლიციის შენობაში სამსაათიანი ტური ისე გაშივებს, როგორც ზღვის წყალი -მგონი რაღაც გკითხე -პასუხებს მხოლოდ დანაყრებულზე ვიძლევი -მომიჭრა მოკლედ და თვალებით რაღაცის ძებნაც დაიწყო -სამზარეულო საითაა? -რომ გახვალ ხელმარცხნივ. მისაღებისგან ბარის დახლითაა გამოყოფილი მეფარიშვილი გატრიალდა და ჩემ მიერ მითითებული გზით, მართლაც მიაკვლია სამზარეულოს. არ მსიამოვნებდა მისი აქ ყოფნა, ასე გვიან ღამით, თანაც მაშინ, როცა არაფერს მიყვებოდა რამდენიმე საათის წინ მომხდარი ამბებიდან. ზოგადად, ვერასდროს ვიტანდი ხოლმე პირად სივრცეში ისეთ ადამიანებს, ვისთანაც ნაკლებად ახლო ურთიერთობა მაკავშირებდა და კიდევ ერთი მიზეზი ეს გახლდათ, თუ რატომ მიქმნიდა მიშოს აქ დანახვა მსგავს დისკომფორტს. -შავ ჩაის დავლევდი, კარდამონით. გაქვს? -მაგას შემოკლებით ილის მარცვლებს უწოდებენ და არ მაქვს. მხოლოდ მალინის ჩაი შემიძლია შემოგთავაზო -მივუგე გულზე ხელებდაკრეფილმა და მკაცრად აწეული წარბებით დავაკვირდი, თუ როგორ გამოაღო მაცივარი წინასწარი ნებართვის გარეშე. უკვე მეორედ ხდებოდა, როდესაც მამაკაცი, ჩემ ბინაში თავს ისე გრძნობდა, როგორც საკუთარში, მაგრამ ის ფაქტი მამშვიდებდა, რომ მიშო, ლეოსგან განსხვავებით, ჯანმრთელი ფსიქიკის მაინც იყო და მისი მხრიდან საფრთხე არ მომელოდა. -აქ ყველა სახეობა გაქვს მიკრული, რაც კი გიყვარს? -ინტერესით გადაავლო თვალი მიშომ, ჩემი მაცივრის კარზე მიმაგრებულ მაგნიტურ ხილს. -გამოიცანი -მოდი ამას ავიღებ -თაროების რამდენიმე წამიანი თვალიერების შემდეგ, არჩევანი მარწყვის იოგურტზე შეაჩერა -გვიანია და ძალიან ნოყიერი საჭმელი არ მინდა. კოვზი მომაწოდე -აიღე -ამოვიღე თუ არა უჯრიდან, მაშინვე გავუწოდე, თან გულში გამეცინა. ეს იოგურტის ქილა, ჩემი კორპუსის ეზოს ფუმფულა, ჭრელი კატისთვის მქონდა გადანახული, რადგან მაცივარში დიდხანს დებისგან, ვარგისიანობის ვადა ოცდაოთხი საათის წინ გასვლოდა. ჩემ შიგნით დაბუდებულმა ეშმაკმა, ჩამაგონა, რომ უკეთესი იქნებოდა, მიშოსთვის ეს ინფორმაცია მაშინ მიმეწოდებინა, როდესაც დესერტის ჭამას ბოლომდე მორჩებოდა. -არ მეგონა კიდევ ამ მისამართზე თუ ცხოვრობდი -იოგურტს თავი მოხსნა და სკამზე ჩამოჯდა. რა თქმა უნდა, ამჯერადაც უკითხავად -გამიკვირდა ნოლანების კაბინეტში შენი პირადი საქმე რომ ვნახე და ისევ ამ მისამართს გადავაწყდი -და რატომ უნდა შემეცვალა საცხოვრებელი? -არ ვიცი -პირველი კოვზი ჩაიდო პირში მიშომ -იმდენად კარგ ანაზღაურებაზე მუშაობდი ტურისტულ სააგენტოში, წესით არც იქედან უნდა წასულიყავი. პლუს ამას, სამოგზაუროდ დამყავდი, აეროპორტიდან ჩემი მანქანით მომყავდი შინ, ცივ ნიავს არ გაკარებდი -ასეც ვიცოდი, რომ აქ მარტო მანქანის დასაბრუნებლად კი არა, მორიგი მასკარადის გასამართად მოხვედი მიშოს ჩაეცინა და კიდევ ერთი კოვზი წაიღო პირისკენ. ყოველი მის მიერ გადაყლაპული იოგურტის წვეთი უფრო და უფრო დიდი სიამოვნებით მავსებდა, იმ სიტუაციის შემდეგაც კი, რაც ლეოს მიზეზით გამოვიარე. -ისე, არ გენატრება ჩვენი ერთობლივი მოგზაურობა? -დაკვირვებით ამათვალიერა ჭურჭლის სარეცხ მანქანასთან მდგომი. -მეც მაქვს ერთი შეკითხვა — ასე გვიან რომ არ გაგეღვიძებინე, შენს პორშეს ხვალამდე გადავყლაპავდი? -გადაყლაპვით არა, მაგრამ ბოლო პერიოდში, შენი ტვინი ისეთ მზაკვრულ გეგმებს აწყობს, გამორიცხული არ იყო ეგ მანქანა ხვალამდე ვარდისფერ ველოსიპედად დამხვედროდა გადაკეთებული, ჭრელი პეპლებით გაფორმებული საჭით, ბაბთებიანი ტორმუზებით და კიდევ ათასი სისულელით -თანამშრომლებიდან არავის დაურეკავს ამბის გასაგებად -სიტყვა ბანზე ავუგდე მიშოს და თემა შევცვალე, რადგან ვიცოდი, საპასუხოდ ვერაფერს მოვიფიქრებდი -ეს როგორ მოხდა? -ზედმეტი კითხვები არავისგან მჭირდებოდა, ამიტომ ყველაფერი მათგან ფარულად მოგვარდა. არავის არაფერი გაუგია იმის გარდა, რომ გარეთ ნასვამმა გამვლელმა იჩხუბა. -და პოლიცია? ისინი როგორღა დაარწმუნე, ჩემი დაკითხვის გარეშე შემოდებულიყო თაროზე ეს საქმე? -ფული ჯოჯოხეთს ანათებსო ხომ გაგიგია? -ირიბად ჩაეცინა, თუმცა როგორც კი ჩემს გაკვირვებულ სახეს გადააწყდა, დაამატა :-ეს შენ გამო არ გამიკეთებია. უბრალოდ, რესტორნისთვის ძალიან ცუდი იქნება იმ ამბის გაჟონვა, რომ იქ მომუშავე პიანისტი, დაწესებულების ერთ-ერთ VIP-კლიენტს, თავს შამპანურის ბოთლით ესხმის. სიმართლე შენს მხარესაა, მაგრამ ლეოს მხარეს ძლიერი სანაცნობო, ფული და გავლენაა. მასთან შერკინება შენი ცხოვრების ძალიან დიდ დროს და ნერვებს წაიღებს, ამიტომ ჩუმად იდექი, სადაც დგახარ და იმ დინებას მიჰყევი, რომელშიც მე გადაგაგდებ -და შენ გეყოფა ძალები მასთან დასაპირისპირებლად? -მეყოფა და ამას გავაკეთებ კიდეც -არც კი დაფიქრებულა ისე გამცა პასუხი -შენ კი ნუ ფიქრობ, რომ მხოლოდ ერთი სასამართლო აკრძალვა მოგიგვარებს პრობლემას. ეს უბრალოდ ფორმალობაა — მოქალაქის მოთხოვნის დაკმაყოფილება და ბეჭდის დასმა, მაგრამ რეალურად, ხელსაც არავინ გაანძრევს შენ გამო -ეს ყველაფერი, თავის დროზე, ლოლიტას ნაცნობმა პოლიციელებმა მომიგვარეს, კონფიდენციალურად, შენ საიდან იცი? -ინტერესი ჭიასავით შემიძვრა გონებაში. მიშოსთან სპეციალურად არ მიხსენებია ეს თემა, რადგან არ მინდოდა ამას დამატებითი შეკითხვები მოჰყოლოდა, თუმცა როგორც ჩანდა, ჩემი თქმის გარეშეც საკმაოდ ინფორმირებული გახლდათ. -ვიცი, თუმცა არ აქვს მნიშვნელობა საიდან -და ლეო? -ათასი საფიქრალით გადატვირთულ გონებას, მხოლოდ ახლა გაახსენდა მისი არსებობის შესახებ. იმ აზრმაც გამიელვა, რომ მეფარიშვილს, დიდი ალბათობით, სწორედ ლეოსგან ჰქონდა გაგებული ზემოთ ხსენებული აკრძალვის შესახებ -სად არის ახლა? რა მოუვიდა? უხმოდ, არაფრისმთქმელი სახით წამოდგა სკამიდან მიშო. იოგურტი უკვე მთლიანად ამოეცალა და სპეციალური სათავსოდან ამოღებული ხელსახოცით პირს იწმენდდა. -შავი ჩაი რომ გქონოდა, შეიძლებოდა ამაზეც მეპასუხა, მაგრამ არ გაგიმართლა -მიშო! -მანქანის გასაღები მომეცი, მივდივარ -არსადაც არ წახვალ, სანამ არ მიპასუხებ! -თუ გინდა შენთან დავრჩე, პირდაპირ მითხარი, გარშემო ნუ უვლი -ღიმილით მომიახლოვდა და გაშლილი თმა ყურებს უკან გადამიწია. ნაცნობი სუნამოს სურნელმა, ამჯერადაც ისე სასიამოვნოდ დამახვია თავბრუ, წამით სრულებით გადამავიწყა, რა კითხვა დავსვი ცოტა ხნის წინ. -შენი აზრით ეს სასაცილოა? -გააჩნია როგორ შეხედავ . . . მიდი, დროს ნუღარ მაკარგვინებ, ჩემი გასაღები მომეცი და წავალ გაბრაზებული, ხმის ამოუღებლად გავემართე ჰოლისკენ. გასასვლელ კართან მიმაგრებულ საკიდზე, ჩემი შარფების გვერდით, მიშოს პორშეს გასაღებიც ეკიდა, რომელიც სწრაფად ჩამოვხსენი იქედან და კვლავ უკან გავტრიალდი, რათა სამზარეულოში შევბრუნებულიყავი, როცა აღმოვაჩინე, რომ ერთგული მცველივით, იგიც უკან გამომყოლოდა. -აჰა, აიღე და წადი -გასაღები პირდაპირ ხელში ვესროლე და მანაც ოსტატურად მოახერხა დაჭერა -სხვა დროს, ასე გვიან ნუღარავის ესტუმრები, უტაქტობად ჩაგეთვლება -ყოველთვის მოიძებნება ადამიანი, ვინც ასეთ დროსაც სიამოვნებით შეგიშვებს სახლში -სახელური დასწია და სადარბაზოში გააბიჯა. გასაღების ასხმას ხელში კრიალოსანივით ათამაშებდა, რაც ღამეული მდუმარებით მოცულ სართულზე ორმაგად უფრო ხმამაღლა ისმოდა, ვიდრე ჩვეულებრივ. -შეიძლება მოიძებნოს კიდეც, მაგრამ ეს ადამიანი მე ნამდვილად არ ვარ -მშვიდობიანი ღამე მარიტა -ჩემდა გასაკვირად, მისი მხრიდან არანაირი მწარე რეპლიკა არ წამოსულა, რამაც ცოტა არ იყოს გამაკვირვა. -შენც ასევე . . . აჰ, მართლა, რაღაცის თქმა დამავიწყდა -რისი? -უკან მოიხედა უკვე ლიფტის კართან მისულმა. -იმის, რომ იოგურტი, რომელიც ჭამე, ვადაგასული იყო -კმაყოფილი სახით ჩავუკარი მარჯვენა თვალი ამის თქმისას და კარები ისე მივუხურე, არც მისი რეაქციისთვის დამიცდია და არც მისი პასუხისთვის. 8 8 8 8 შესვენების პერიოდში, ბარის დახლთან ვიჯექი, მეორე ჭიქა ლატეს მომზადებას ველოდებდოდი და კალეს, გუშინ ღამით მომხდარზე ვესაუბრებოდი, როდესაც ამ უკანასკნელს, რესტორნის ერთ-ერთი სტუმარი გოგონა მოუახლოვდა, წინ რაღაც პატარა, ცისფერი კონვერტი დაუდო, ღიმილიანი სახით და კვლავ თავის დაჯავშნილ მაგიდას დაუბრუნდა. რთული მისახვედრი არ ყოფილა, თუ რას ნიშნავდა ეს ყველაფერი. გოგონას მოფლირტავე, ოდნავ ეშმაკურმა გამოხედვამ, მაშინვე ახადა ფარდა ყოველივეს. ამან დროებით მეც გადამავიწყდა, რაზეც აქამდე ვსაუბრობდით და უწინდელი თემა მყისვე შევცვალე: -როგორც ვხედავ, დღესაც ყურადღების ცენტრში მოექეცი -შენ ეგ ნამდვილად არ უნდა გიკვირდეს -დახლს მკლავებით დაეყრდნო, გაღიმებული -სტუმრების ნახევარზე მეტს, შოპენი და ბეთჰოვენი მაგრად კ’იდია. მხოლოდ შენი ყურებით ტკბება -ნუ ცანცარებ რაა -ჰოდა ნურც შენ ათამაშებ მაგ წარბებს. ამ კონვერტში რა დევს ისევე არ მაინტერესებს, როგორც ის, რა ხდება სინამდვილეში ბერმუდის სამკუთხედში -რატომ? -ოდნავ გამაკვირვა მისმა კომენტარმა. მართალია, კალე ყურადღებას არც უწინ იჩენდა, ჩვენს რესტორანში შემოსული, მდედრობითი სქესის წარმომადგენელთა მიმართ, თუმცა ასეთი კატეგორიულად გულგრილი დამოკიდებულება, მაინც შეკითხვებს ბადებდა. -იმიტომ, რომ ქალებთან პრობლემები მაქვს მარიტა -რა? -ოდნავ დავიბენი, თუმცა მერე თითქოს ფარდა ნელ-ნელა ზემოთ აიწია და სცენაზე მდგომი, თეატრალური დასი გამოჩდაო, ჩემმა გონებამაც შეძლო რაღაცების სწორად აღქმა -კალე, გეი ხარ? მართალია პასუხი არ გაუცია, თუმცა მზერით თითქოს დამიდასტურა წამების წინ გაჟღერებული მოსაზრება და ლატეს, რომელსაც ჩემთვის ამზადებდა, ზემოდან ქაფით დაახატა გული. -და რატომ არ მეუბნებოდი? -ნაწყენმა გავხედე -მეგონა შენზე ყველაფერი ვიცოდი, რისი ცოდნაც მნიშვნელოვანი იყო, თუმცა გამოდის უმთავრესი არ მცოდნია -კარგი, კარგი, დაწყნარდი, ვხუმრობ -სიცილით გამაწყვეტინა -უბრალოდ დავტესტე, მართლა გეი რომ ვყოფილიყავი, ისევ ისე გეყვარებოდი, თუ არა -რა თქმა უნდა, ისე აღარ მეყვარებოდი. იცი მაინც როგორ მეზიზღება გეები? -ახლა უკვე თავად გადავწყვიტე გავხუმრებოდი, თუმცა მისი სახის შემხედვარემ, დიდხანს ვერ გავძელი და მაინც გამეცინა -კარგი, დაწყნარდი, მეც ვიხუმრე. შეიძლება ფობიების ოთხმოცი პროცენტის მსხვერპლი ვარ, მაგრამ ჰომოფობიის ნამდვილად არა -ჰოდა მაშინ ნამდვილად იმსახურებ ამ ლატეს გასინჯვას -ჩემ წინ დადგმულ ფინჯანზე მანიშნა, რომლის ზედაპირზეც, ლამაზი გული იყო გამოყვანილი -ცოტა კონიაკიც გავურიე და ოდნავ უცხო გემო ექნება -თემა ნუ გადაგაქვს -მაშინვე მივუხვდი ჩანაფიქრს, თან ჭიქა ავიღე და ყავა მოვსვი. კონიაკის გემო ძალზედ მსუბუქად იგრძნობოდა, თუმცა მთელ კომბინაციას ისეთ არომატულსა და იმდენად სასიამოვნო დასალევს ხდიდა, ცხელი რომ არ ყოფილოყო, სავარაუდოდ, ერთი ამოსუნთქვითაც კი გამოვცლიდი. -კარგი, არ გადამაქვს, გისმენ -შენ კი არა, მე გისმენ -თითები ერთმანეთზე გადავაჭდე -მაინტერესებს, რომელიმე ძველი, წარუმატებელი ურთიერთობის გავლენა მოგყვება დღემდე, თუ რატომ ხარ ასეთი ქალთმოძულე? -მარიტა, შეიძლება ამაზე არ ვისაუბროთ? -სახე საგრძნობლად დაუსერიოზულდა. აღარაფერი დარჩენილიყო იმ მხიარული ტონისგან, რომლითაც ცოტა ხნის წინ მესაუბრებოდა -ყოფილ შეყვარებულთან მწარე გამოცდილება და მსგავსი ბანალურობები, აქ არაფერ შუაშია. ოდესმე შეიძლება მოგიყვე კიდეც -როგორც გინდა -ხელზე, ხელი დავადე გამხნევების ნიშნად. მართალია არ ვიცოდი რა ხდებოდა კალეს თავს, თუმცა ის აშკარა იყო, საქმე ძალზედ სერიოზულ რამეს ეხებოდა. -ყავა როგორ მოგწონს? -ნამდვილი საოცრებაა -კიდევ ერთხელ მოვსვი ფინჯნიდან -გუშინდელი ღამის შემდეგ, მესამე ჭიქასაც სიამოვნებით მივაყოლებდი, მაგრამ ამდენიც არ შეიძლება -ამიერიდან ეცადე ჩემი ნაჩუქარი ნივთები, ჩანთით კი არა, ჯიბით ატარო -გამაფრთხილებელი ტონი გადაჰკრავდა კალეს სიტყვებს -გუშინ ღამით რომ მცოდნოდა, რაც ხდებოდა შენს თავს, მაგ ნაბი*ვარს ძირიანად მოვაჭრიდი თავის ღირსებას! -გთხოვ, ეგეთ რამებს ხმამაღლა ნუ ამბობ, მოსმენაც კი ცუდად მოქმედებს -აბა რა ვთქვა მარიტა? -ლეოსადმი ზიზღი გამოკრთოდა მის თითოეულ სიტყვაში -ასეთი ადამიანები, პლანეტას საკუთარი არსებობითაც კი აბინძურებენ. ბედი ჰქონია, რომ ამ დილით მისი ქალაქიდან გადასვლა დაანონსდა და ბათუმიდან გამასწრო -ქალაქიდან გადასვლა? -მოსმენილით განცვიფრებული დავრჩი. ჯერ კიდევ გუშინ ღამით, ლეო ჩემ მანქანაში იჯდა, ახლა კი მისი მოულოდნელი გადასვლის ამბავს ვისმენდი -მაგრამ სად არის? ნუთუ განყოფილებაში საერთოდ არ მიუყვანიათ? მეგონა მომხდარის შემდეგ, რაღაც პერიოდით მაინც აუკრძალავდა პოლიცია ქალაქის დატოვებას, ან რამე ამდაგვარი -შენი არ იყოს, არც მე ვიცი მეფარიშვილმა პოლიციასთან რა და როგორ ჩააწყო, მაგრამ ფაქტია, რომ საზღვარგარეთ გადავიდა. ზუსტად სად, ეგ არავინ იცის -ლეოზე სოციალური ქსელები რატომ წერენ? -დავსვი ის მორიგი შეკითხვა, რომელიც დანარჩენებთან ერთად მიტრიალებდა გონებაში -დავიჯერო ასეთი ცნობილი პიროვნებაა? უარის ნიშნად, კალემ თავი გააქნია. -ცნობილი არა, მაგრამ მდიდარი კი. პატარა ქალაქში ვცხოვრობთ მარიტა. აქ ყველა შეძლებული ადამიანის შესახებ აინტერესებთ ჭორები. შეიძლება ლეო იმდენად პოპულარულიც არ არის, რომ მისი ცხოვრების დეტალები მედია-საშუალებებმა გააშუქონ, მაგრამ ინტერნეტ-სივრცეში რომ დაიწერა, ეს არ გამკვირვებია -ბოლოს ის მიშოსთან დავტოვე. ავტოსადგომზე უგონოდ ეგდო -თან ვსაუბრობდი, თან პაზლების ერთმანეთთან დაკავშირებით, სრული სურათის აწყობას ვცდილობდი. ჯერ კიდევ მიკვირდა, რომ ლეო ასე უეცრად ადგა და ბათუმი დატოვა. ეს ვითარება საკმაოდ საეჭვოც იყო და იდუმალებით მოცულიც. არ ვიცი რატომ, მაგრამ რაღაც მკარნახობდა, რომ მთელი ამ გაუჩინარების ამბავი, რაღაც კუთხით მეფარიშვილთან იყო დაკავშირებული და მიზნად დავისახე, ამ თავსატეხის ამოსახსნელი გასაღები, რაც შეიძლებოდა მალე დამეჭირა ხელში. -ხომ არ იცი ჩვენი დირექტორი სად ბრძანდება? -ვკითხე კალეს, თან დარბაზს მოვატარე თვალი იმ იმედით, სადმე დავიანახავ-მეთქი, თუმცა სამწუხაროდ ვერსად შევნიშნე. რატომ ხდებოდა ასე? როცა არ მინდოდა სადმე გადავყროდი, მუდამ თვალში მეჩხირებოდა, ახლა დამჭირდა და ისე გაქრა, როგორც ცარცის კვალი საწერი დაფიდან. -დღეს ვიღაც ხელოსანს ელოდებოდა სააგენტოდან, მაგრამ ბევრი გამოძახებების გამო, მოსვლა ვერავინ შეძლო და ბოლოს თავის კაბინეტისკენ წავიდა გაბრაზებული. რატომ გაინტერესებს? -საქმე მაქვს მასთან -ბოლოჯერ მოვსვი თბილი სითხე ფინჯნიდან, იგი კვლავ პატარა თეფშზე დავაბრუნე, მერე კი უმალ წამოვდექი სკამიდან -რაღაც კითხვებზე მოუწევს პასუხის გაცემა. მერე გნახავ, კარგი? -კარგი, მიდი. მალე ისედაც ის შეშლილი სამირა უნდა მოვიდეს. სალაროს საკითხებში ბოლომდე ვერ გაერკვა და ყველაფერი უნდა ვასწავლო -ეგრეც ნუ იტყვი, კარგი გოგოა, ოღონდ ცოტა თავისებური -თავისებური საკუთარი თავიც მყოფნის -თვალები სიცილით აატრიალა მან და ჩემი ყავის ფინჯანი, გასარეცხი ჭურჭლის განყოფილებაში გადაიტანა. კალესგან რომ წამოვედი, პირდაპირ დირექტორის კაბინეტისკენ ვქენი პირი. ჩემი შესვენების დროისთვის ცოტათი გადამეშორებინა, თუმცა ამისთვის არავინ მისაყვედურებდა, რადგან ჩვენი გულისხმიერი უფროსები, საჭიროების შემთხვევაში, დამატებითი დროის გამოყენების საშუალებასაც გვაძლევდნენ Imagine-ს თანამშრომლებს. მიშოს კაბინეტამდე მისულმა, დავინახე, თუ როგორ გამოდიოდა იგი კარიდან, თანაც უკმაყოფილო სახით. ჩემ დანახვაზე, მიხვდა, რომ სწორედ მისკენ მივემართებოდი, თუმცა ყურადღებაც არ მოუქცევია, რამაც იძულებული გამხადა, შუა დერეფანში მიშოსთვის ხმამაღლა დამეძახა: -შეჩერდი! -პირველი ნომერი ავტობუსი არ ვარ -კვლავაც არ გაჩერებულა მიშო, რამაც მაიძულა ნაბიჯებისთვის ამეჩქარებინა და ავდევნებოდი. -ვინც გინდა ის იყავი, მხოლოდ ერთი რამ მაინტერესებს —ლეოს რა უქენი? -რა ვუქენი და ახალი ტვინი გადავუნერგე. ვინდოუსის გამოცვლასავითაა, ამიერიდან აღარ გაჭედავს -მე სერიოზულად გეკითხები მიშო გაჩერდა, ჩაეცინა და გულზე ხელები დაიკრიფა. -ეჰ, რა კარგი იყო ძველი დრო. ქალები, კაცების კონფლიქტებში არ ერეოდნენ და თავისთვის, წყნარად აცხობდნენ ქიშმიშიან ფუნთუშებს. მაინც რას გიშვრებათ ეს ფემინიზმი -ფუნთუშებს შენ დაკრძალვაზე გამოვაცხობ, თუკი არ მეტყვი რა მოხდა! -გაითვალისწინე, ჯემიანი მიყვარდა ცხონებულს -მიშო! -საქმეს დაუბრუნდი მარიტა. როიალის კლავიშებმა უშენოდ მოიწყინეს -ლოყაზე, ორი თითით ისე მიჩქმიტა, როგორც პატარა ბავშვს და გზა არხეინად განაგრძო. კოვზი ნაცარში ჩამივარდა. მივხვდი, მეფარიშვილს არაფრის მოყოლა არ სურდა, თუმცა იმ ცნობისმოყვარეობას ვერაფერს ვუხერხებდი, შემაწუხებლად რომ მიკაკუნებდა ტვინზე. არ ჰქონდა მნიშვნელობა უნდოდა თუ არა მას საუბარი. ყველანაირი შესაძლო საშუალება უნდა გამომეყენებინა, რათა გუშინ ღამით მომხდარი ამბების მცირედი ნაწილი მაინც გამერკვია. მიშომ დერეფანი ჩაამთავრა და მარცხენა მხარეს გადაუხვია. იმ ტეროტორიაზე, მხოლოდ ორი ოთახი მდებარეობდა —ერთი საყინულე გახლდათ, სადაც ხორცეულსა და სხვა მალფუჭებად პროდუქტებს ინახავდნენ, ხოლო მეორე საწყობი, რომელშიც ძველი ავეჯი, ხელსაწყოები და სხვა წვრილმანი ნივთები ჰქონდათ განთავსებული. მართალია გამიკვირდა, თუ რას აკეთებდა მიშო იქ, თუმცა მიუხედავად ამისა, უკან მაინც ქურდივით გავყევი, გზად შემხვედრ დამლაგებელ ქალს, თავის დაკვრითი მისალმების შემდეგ ავუქციე გვერდი, მერე კი, თვითონაც მარცხნივ გადავუხვიე და როგორც კი სამაცივრე ოთახში შესულ მიშოს მოვკარი თვალი, დაუფიქრებლად შევყევი შიგნით. კიდევ კარგი, ზემოთაც და ქვემოთაც დახურული სამოსი მეცვა, თორემ შიშველ კანზე, ალბათ ყინულის მჩხვლეტავ ნამსხვრევებად მომედებოდა ის სიცივე, რაშიც იქაურობა იყო გახვეული. მართალია, სითბოდან ასეთ დაბალ ტემპერატურაში გადანაცვლება არაკომფორტულად მეჩვენა, თუმცა უკან მაინც არ დამიხევია და მიშოს, ვისაც ხელში პატარა წიგნაკი ეჭირა, სავარაუდოდ აღრიცხვის საწარმოებლად, მხრების კანკალით მივუახლოვდი. ნაბიჯების ხმის გაგებისას, მყისვე მოტრიალდა უკან. სახეზე გაკვირვება აღებეჭდა ჩემი დანახვისას, თუმცა რამდენიმე წამის შემდეგ, ეს გამომეტყველება მხიარულმა შეუცვალა. -სად აღარ ვყოფილვართ მე და შენ ერთად, მაგრამ საყინულეში პირველად -წიგნაკი, კალამთან ერთად შემოდო ერთ-ერთ თაროზე და გულზე ხელები დაიკრიფა -თუ ჩემთან განმარტოების სურვილი გკლავს, შემდეგში ცოტა თბილი ადგილი მოვძებნოთ -კითხვა დაგისვი და არ გიპასუხია -ვცადე მისი სიტყვებისთვის გვერდი ამექცია, რათა ისევ ნერვები არ მომშლოდა. -რამის თქმა რომ მდომოდა, გარეთაც გიპასუხებდი. აქ შემოვარდნით არა მგონია რამე შეიცვალოს, ოლაფ -უფლება მაქვს ვიცოდე! -მე კი, შენი აქედან გაგდების უფლება მაქვს და სანამ ამას გავაკეთებ, მანამდე თავად დატოვე აქაურობა -ვერსადაც ვერ გამაგდებ -კბილებს შორის გამოვცერი, კართან სწრაფად მივირბინე, იგი ხმამაღალი ჯახუნით მივხურე და თავადაც წინ ავეფარე -აქედან თვითონაც ვერ გახვალ, სანამ არ მომიყვები, რატომ ანონსდება ასე უეცრად და საეჭვო ვითარებაში, ლეოს ქალაქიდან გადასვლა -რა გააკეთე ახლა? -ის, რაც საჭირო იყო! -მარიტა, რა გააკეთე-მეთქი? -ისეთი გამკიცხავი სახით მომშტერებოდა, თითქოს მკვლელობაში ვიყავი ეჭვმიტანილი. ვუყურებდი და ვერაფრით ვხვდებოდი, რა იყო მისი მხრიდან ასეთი უცნაური გამოხედვის რეალური მიზეზი. -რა გავაკეთე და კარი დავხურე. ახლა შენ გისმენ! -ფუ ამის! -თავზე ხელები შემოიწყო მიშომ და წამით თვალებიც დახუჭა -დღეს ხელოსანს ველოდებოდი სააგენტოდან, რადგან მაგ კარის საკეტი იჭედება და შიგნიდან არ იღება, შენ კი არც დაფიქრებულხარ ისე მიაჯახუნე. მობილურიც კი არ მაქვს თან. ვინაიდან ტანსაცმელზე ჯიბე ვერსად გიპოვე, ალბათ არც შენ -მოიცა, მოიცა, რა თქვი? -რაც გაიგე -მობეზრებით აატრიალა თვალები მიშომ, თუმცა მისი სიტყვები ბოლომდე მაინც არ დავიჯერე და გადავწყვიტე პირადად შემემოწმებინა კარის საკეტი. ლამის ნერვიულობისგან სუნთქვა შემეკრა, როდესაც გავაცნობიერე, რომ მისი გაღება აქედან შეუძლებელი ამოცანა იყო. -რა მოხდა, დარწმუნდი? -დამცინავად ჟღერდა მისი სიტყვები -კარგი, ჩემი სურათი რომ გულის ჯიბით არ დაგაქვს და ერთი შემთხვევითი სექსის გამო გეზიზღები, ეს ვიცი, მაგრამ საკუთარ თავს მაინც რაღას ერჩოდი? -ნუ სულელობ! რაღაცას მოვიფიქრებ -ისე შევუბღვირე, თითქოს მომხდარში არანაირი ბრალი არ მიმიძღვოდა. სინამდვილეში, ვცდილობდი არც შიში შემტყობოდა და არც ის, რომ ძალზედ სულელურად ვთვლიდი საკუთარ იმპულსურ ნაბიჯს. -რას მოიფიქრებ? იქნებ მეც გამაცნო შენი გრანდიოზული გეგმა -ვიყვიროთ -ის ვთქვი, რაც პირველი მომივიდა თავში აზრად -ამხელა რესტორანში, ჩვენს ხმას ვინმე როგორ ვერ გაიგებს? -ვერაფერს მიაღწევ. სანამ ნოლანები აქ რესტორანს გახსნიდნენ, ზუსტად ამ ოთახს, ბენდის ბიჭები იყენებდნენ სარეპეტიციოდ. კედლებიცა და კარიც, ხმის ოზილაციითაა -სერიოზულად? -სრულიად -უფრო და უფრო ირონიული ხდებოდა მიშოს ტონი, ჩემ გულში ჩაბუდებული შიში კი, ნაპირისკენ წამოსული ცუნამის ტალღასავით იზრდებოდა. -მაგრამ . . . -რა მაგრამ, რა? -ხმამაღლა გაეცინა მეფარიშვილს, თუმცა ამ სიცილში ერთი პროცენტიც არ ყოფილა გულწრფელი -ერთი სამუშაო დღის სამყოფი პროდუქტები, დიმიტრის მზარეულებს უკვე გატანილი აქვთ. სასწაული უნდა მოხდეს, ხვალამდე რომ აქ ვინმე შემოვიდეს. თუ ეს სასწაული არ მოხდა, დილით აზრი უკვე აღარაფერს ექნება შიშმა ლამის თვალები დამიბინდა. ნერვიულობისგან პულსაციას უკვე ყელში ვგრძნობდი და გულში საკუთარ თავს ვწყევლიდი ამ დაუფიქრებელი საქციელის გამო. შექმნილი სავალალო მდგომარეობის ბოლომდე გაცნობიერებამ, ნერვები კიდევ უფრო ამიფორიაქა, თუმცა ასეთ კრიტიკულ სიტუაციაშიც იმაზე მეფიქრებოდა, რომ მიშოს თვალწინ, ჩემი შინაგანი განწყობა არ გამომემჟღავნებინა. კართან უხმოდ ჩავსრიალდი და მუხლებზე ხელები შემოვიხვიე. გონება გამალებით მუშაობდა, რათა გამოსავალი მომეძებნა, თუმცა ოთახში ფანჯარაც კი არ იყო, მისი საშუალებით რომ შემძლებოდა აქედან გასვლა. -საოცარი ვინმე ხარ რაა -ერთ-ერთ თაროს მიეყრდნო მიშო, ტუჩებზე მკრთალად დამჩნეული ღიმილით. -რას გულისხმობ? -რომელი ერთი ჩამოვთვალო? -კვლავ ეღიმებოდა მას -მდინარეში გადაგდებული გყავარ, შენი მოხატული მანქანის ნორმალურ მდგომარეობაში დასაბრუნებლად უამრავი დრო დავკარგე, ჩემი მობილურიდან შეტყობინება გაგზავნე, რის გამოც, ის ქალი ნახევრად შიშველი დამადგა თავზე, წინა ღამით ვადაგასული იოგურტი მაჭამე, დღეს კიდევ საყინულეში გამომკეტე. ვერაფერს ვიტყვი, ჩემს ცხოვრებას აშკარად ადრენალინს მატებს შენი არსებობა -და საკუთარ თავზე რას იტყვი? -საპასუხოდ თვითონაც შევუტიე -შენ არ იყავი, ტანსაცმელი რომ დამიწვი და ზღვაში ნახევრად შიშველი დამტოვე? ნოლანებთან ვახშმისას რომ გამოაცხადე ჩემ შებმას ცდილობსო, ამაზე აღარაფერს ვამბობ -მაპატიე, ვერ გავითვალისწინე შენ იაპონელ თაყვანისმცემელთან რომ გიფუჭებდი საქმეს. ისე რას გეუბნება, ჩემს მეგობარ რობოტებს როდის გაგაცნობო? -რა რობოტებს? რას ბოდავ? -წესით მშობლები უნდა მეთქვა, მაგრამ როდესაც საქმე მაგ ტიპს ეხება, წინადადებაში რობოტები უფრო კარგად ჯდება -როგორც ვხედავ, ძალიან კარგ ხასიათზე ხარ -სიცივისგან შეწუხებულმა, გაყინული თითები დავიორთქლე. აქაური ტემპერატურა, ყოველი წამის გასვლასთან ერთად, უფრო და უფრო შემაწუხებელი ხდებოდა. -უკვე კანკალებ -მაგას უშენოდაც ვგრძნობ -დანაშაულს თუ გრძნობ იმის გამო, რა დღეშიც ახლა ვართ? -რომ იცოდე, შენი საუბარი ისე მსტრესავს, ორმაგად უფრო მეტად მცივა აღარაფერი უთქვამს. რამდენიმე წამით ისე მათვალიერებდა, მზერა წამიერადაც არ მოუშორებია. შემდეგ ხმამაღლა ამოიხვნეშა, მიტრიალდა და ჩემთვის გაურკვეველი მიზეზების გამო, პროდუქტების ყუთებიდან —თაროებზე გადმოყრა დაიწყო. -რას აკეთებ? -კი არ ვკითხე, გაჭირვებით ამოვიხავლე. როგორც ჩანდა, სიცივე უკვე ჩემი ხმის ჟღერადობასაც ასვამდა დაღს. შეკითხვა ამჯერადაც უპასუხოდ დამიტოვა. თავის საქმეს უხმოდ, შეუსვენებლად განაგრძობდა და დაახლოებით ორი წუთის შემდეგ, უკვე ყველა ყუთი უკლებლივ ჰქონდა დაცარიელებული. თაროებზე უწესრიგოდ ეყარა სხვადასხვა სახეობის, გაყინული ზღვის ბინადრები, მარგარინისა თუ კარაქის შეკვრები, პოლეეთილენის პარკებში დაფასოებული ნაირნაირი კენკრა და კიდევ უამრავი სხვა რამ. ჯერ კიდევ ვერ ვხვდებოდი, რის გაკეთებას ცდილობდა, თუმცა როდესაც თითოეული ყუთი ოთახის ცენტრში, ერთად შეგროვებული დაყარა და ჯიბიდან თავისი კობრის გამოსახულებიანი სანთებელა ამოიღო, ჩემთვის მაშინვე ყველაფერი დღესავით ნათელი გახდა. -ცეცხლს ანთებ? -ვკითხე თუ არა, ფეხზეც წამოვდექი და იმ ადგილთან ახლოს დავჯექი, სადაც ყუთები ეყარა. -ახლა არა, თუმცა როდესაც სიტუაცია გაუსაძლისი გახდება, დავანთოთ -მერე ერთ-ერთ თაროს მიუახლოვდა, მომცრო ზომის უჯრა გამოაღო და იქედან სქელი, წითელი პლედი გამოაძვრინა -ამას დიმა იყენებს ხოლმე, როდესაც აქ შემოსულ მტვირთავებს ადევნებს თვალს, პროდუქციის მოტანისას. აიღე -მე მაძლევ? -ჰო, შენ -მომიგო თუ არა, მაშინვე ჩემკენ ისროლა იგი -ტიტანიკშიც ხომ გოგო გადარჩა? რას ვიზამთ, ასეთია მამაკაცების ბედი -მაოცებს შენი ფლეგმატურობა, როცა ასეთ დღეში ვართ -სწრაფად დავიფარე მხრები სქელი მატერიით, თან ყუთებთან ახლოს ჩამოვჯექი. სულ მალე, მეფარიშვილიც მომიახლოვდა და პირდაპირ ჩემ პირდაპირ დაჯდა. მის სახეზე, ნერვიულობის ნატამალიც კი არ შეიმჩნეოდა და გულში ქედსაც კი ვიხრიდი ამ ადამიანის წინაშე, კრიტიკული მომენტებისადმი ასეთი გულგრილი დამოკიდებულების გამო. -მითხარი, როცა ძალიან შეგცივდება და ამ ყუთებს ცეცხლს მოვუკიდებ -თქვა მან. სიცივისგან, ტუჩებზე მცირედი სილურჯე ემჩნეოდა, მაგრამ ჩემგან განსხვავებით, სხეული არ უკანკალებდა. -რა უნდა ვქვნათ? აქედან როგორ გავაღწიოთ? -არ ვიცი . . . ჯინის ლამპარიც ვერსად ვიპოვე სურვილი რომ ჩავიფიქრო -კარგი რაა -მობეზრებით ავატრიალე თვალები -როცა ძალიან შეგვცივდება ცეცხლს დავანთებთ, ხვალ დილით კი ამ კარსაც გააღებენ. მანამდე მოვინდომებთ და როგორმე გავძლებთ. მითხარი, ხომ ასეა? -იმედი ბოლოს კვდება. სხვა არაფერი მკითხო ამ თემაზე -მაშინ მითხარი როგორია ეს -ვთხოვე შიშნარევი ტონით -როგორი გრძნობაა, როდესაც ადამიანს სიცივე კლავს? -როგორც ვხედავ, შენში ორ წამში ჩაკვდა ყველანაირი ოპტიმიზმი -არ ვამბობ, რომ მოვკვდებით, უბრალოდ სიტუაციამ მოიტანა და დამაინტერესა მიშომ ჩაფიქრებული გამომეტყველება მიიღო. შეკითხვასაც მხოლოდ გარკვეული დროის შემდეგ გასცა პასუხი: -როგორც ვიცი, ბოლო წუთებში, აუტანელ სიცივესთან ერთად, მოთენთილობასაც გრძნობ. ისეთი შეგრძნება გიჩნდება, თითქოს გეძინება და ამ ძილიანობის შეგრძნებას ვერ ეწინააღმდეგები. ბოლოს ტკბილად იძინებ და ამით ყველაფერი სრულდება მდუმარებამ დაისადგურა. ლაპარაკის გაგრძელების სურვილი არც მე მქონდა და როგორც ჩანდა, არც მას. ზუსტად არ ვიცი ასეთ სიჩუმეში რამდენი ხანი გავიდა. ჩემი გამოთვლებით, ორი საათის განმავლობაში არ გაგვიცია ერთმანეთისთვის ხმა. სიცივესთან ერთად, ალაგალაგ მიშოს მზერასაც ვგრძნობდი და მიკვირდა კიდეც, რატომ არ ისროდა ჩემი მიმართულებით ყველა სალანძღავ სიტყვას, რაც კი ლექსიკონში მოეპოვებოდა. ტემპერატურა რომ უკვე საშინლად შემაწუხებელი გახდა, ინტენსიურად მოვყევი ხელების დაორთქვლას, თუმცა ამან დიდად ვერ მიშველა. ერთადერთი, რასაც მივაღწიე, ის იყო, რომ კვლავ მივიქციე ჩაფიქრებული სახით მჯდომი მიშოს ყურადღება. -რატომ თავიდანვე არ მითხარი კარის საკეტს რაც სჭირდა? -ვკითხე ტუჩების კანკალით. მართალია პლედი ჯერ კიდევ სხეულზე მქონდა შემოხვეული, თუმცა ეს დიდად ვერ მეხმარებოდა ირგვლივ გამეფებული ყინვის ფონზე. -ახლა მე ვარ დამნაშავე, არა? -შეიძლება ამ სიტუაციაში უფრო მეტი ბრალი მე მიმიძღვის, თუმცა არასდროს გიყვარდა საკუთარი დანაშაულის აღიარება მიშომ კიდევ რამდენიმე წამს მიყურა, თუ როგორ ვკანკალებდი მთელი სხეულით. მერე კობრის გამოსახულებიან სანთებელას მოხსნა თავი, აანთო და სულ რამდენიმე წამში, ცეცხლი ერთად შეგროვებულ ყუთებსაც წაუკიდა. ცვლილება სინათლის სიჩქარით გახდა საგრძნობი. იმ მომენტში, სულ პატარა კოცონიც კი ისე გამახარებდა, თითქოს უზარმაზარი, გახურებული ბუხრის წინ მომეწყოს პატარა კუთხე. -დავიღალე იმით, რომ მუდამ თათას ამბავს მახსენებ -თქვა მან -მითხარი, რის მიღწევას ცდილობ ამით? -მიღწევით უკვე ვეღარაფერს მივაღწევ -წამებში გახდა ირონიული ჩემი მზერა -რაც მთავარია, შენ ისიამოვნე ერთღამიანი გართობით და ადამიანის გრძნობები დაიკიდე ფეხებზე -და რა უნდა გამეკეთებინა, რა?! -ხმის ტონი, ჩვეულებრივზე ოდნავ მაღალი ჰქონდა მიშოს -წარმოდგენაც არ გაქვს რა საშინელი ბავშვობა მქონდა, ან რისი გადატანა მიწევდა. მაშინ თინეიჯერი ვიყავი, სულელი და ზოგჯერ, როდესაც ცხოვრებისეული უსამართლობის შეგრძნება ყელში წამიჭერდა, ნარკოტიკებსა და მოსაწევშიც კი ვპოულობდი შვებას. მაგ ღამითაც არ ვიყავი ფხიზელი. სასმელმა და აბებმა ერთად, უკურეაქცია მომცა და ოთახში, ნახევრად გათიშული, საწოლზე ვეგდე, ეგ შენი საამაყო თათა რომ შემომივარდა და მთლიანად გახდილი დამაჯდა ზემოდან. ჰო, მქონდა მასთან სექსი, არ უარვყოფ და არც მეამაყება, მაგრამ ამის მერე ჩემგან თავად ის, ან ვინმე სხვა რატომ მოელოდა, რომ სამუდამო ერთგულების ფიცს დავუდებდი და თეთრ კაბაში გამოწყობილს დავიყენებდი გვერდით, გეკითხები რატომ?! -თვალები ბრაზისგან უელავდა, კისერზე ძარღვები ერთიანად დაბერვოდა, ხოლო ქარვისფერ თვალებში, კვლავ ის მრისხანების ცეცხლი უგიზგიზებდა, რომელიც საუბრის დასაწყისში შევნიშნე. -იმაზე ლაპარაკს, თუ რა უნდა გაგეკეთებინა უკვე აზრი აღარ აქვს -იმედგაცრუებულმა გავაქნიე თავი, თან ხელის გულები სითბოს წყაროს მუვუშვირე. როგორიც არ უნდა ყოფილიყო სიტუაცია, მორალური კუთხით ყოველთვის არასწორად მიმაჩნდა, მამაკაცის მიერ იმ ქალის გამოყენება, ვისაც მის მიმართ გრძნობები გააჩნდა -უბრალოდ შემდეგში დაფიქრდი ხოლმე, სანამ კიდევ ვინმეს დაუნგრევ ცხოვრებას. სჯობს შენ გატკინონ, ვიდრე თავად ატკინო სხვას -დახურე ეს თემა! -შედარებით მშვიდად, თუმცა მაინც მკაცრად წარმოთქვა მიშომ. -ისედაც არ ვაპირებდი კიდევ რამის დამატებას -ჰოდა ძალიან კარგი. ბოლო პერიოდში ისედაც არეული ტვინით დავდივარ შენ გამო -ჩემ გამო რატომ? როგორც მახსოვს, აქამდეც არ გქონდა მწყობრში ეგ ორგანო -გამბედავი ხარ -ჩაეცინა მიშოს -უფროსს ენას ისე უტლიკინებ, არც კი ფიქრობ ამას რა შეიძლება მოჰყვეს -მოვლენებს წინ ნუ უსწრებ, შეიძლება აქედან ცოცხლები ვერც გავიდეთ -ჩემთვის სულ ერთია -ისეთი გულწრფელი მზერითა და ხმით თქვა, ეჭვიც არ შემპარვია, რომ ზუსტად იმას ამბობდა, რასაც რეალურად ფიქრობდა. -რატომ არის სულ ერთი? -მარტივი მიზეზის გამო —თითქმის ყველა იქ მელოდება, ვინც მიყვარს გულში მწარე ჩხვლეტა ვიგრძენი მისი სიტყვების მოსმენისას. გამახსენდა კალეს მოყოლილი ისტორია მიშოს ოჯახის ტრაგედიის შესახებ და კიდევ ერთხელ ვიგრძენი გაკვირვება იმის გამო, რომ მომხდარის შემდეგ, ამ ადამიანმა, ასე მყარად შეძლო ფეხზე წამოდგომა. -რატომ თქვი შენ გამო არეული ტვინით დავდივარო? -სასწრაფოდ ვცადე თემის შეცვლა, რადგან მიშოს სიტყვებს, ჩემ სულზე ისე ძლიერ ემოქმედათ, კიდევ რამდენიმე წამიც და ალბათ თანაგრძნობის ნიშნად ხელსაც კი ჩავკიდებდი. -ყველაფერზე ასე ჩაღრმავება რატომ გიყვარს? სწორედ შენი ცნობისმოყვარეობის გამო ვართ ახლა აქ გამოკეტილები -სასაუბრო თემას ვეძებ -ვცადე თავი მემართლებინა -ლაპარაკის დროს ყურადღება გადამაქვს და ნაკლებად მცივა მიშომ ცეცხლს ორივე ხელი მიუშვირა და თვალებში შემომხედა. მისი მზერა ისეთი გამჭოლი იყო, რაღაც მომენტში უხერხულობაც კი ვიგრძენი და სხვა მხარეს გავიხედე. სწორედ იმ დროს, მისი ხმაც მომესმა: -ბოლო პერიოდში სიზმრები დამეწყო -სიზმრები? -ჰო, ზუსტად . . . მესიზმრება, თითქოს ბნელი ღამეა. ოთახს, სადაც ერთად ვართ მხოლოდ მთვარის შუქი ანათებს. ზედმეტად აბსურდულია, მაგრამ შენ მთელი სხეული თეთრი ვარდის ფურცლებით გაქვს დაფარული. მერე საიდანღაც ქარი უბერავს, ამ ფურცლებს ფანტავს და სრულიად შიშველი რჩები ჩემ წინაშე. ცოტა ხნის შემდეგ ასეთ მდგომარეობაში როიალთან ჯდები და რაღაც ლამაზი მელოდიის დაკვრას იწყებ. მე გვერდით გიზივარ და გაშლილ თმაზე გეფერები. შენი კანი ისეთი ნაზია, ლამის ჭკუიდან მშლის. მერე მოთმინება აღარ მყოფნის, დაკვრას გაწყვეტინებ, ჩემკენ გაბრუნებ და მთელი გრძნობით გკოცნი. კოცნაზე შენც კოცნით მპასუხობ. აი ამ მომენტში სიზმარი ყოველთვის წყდება და ცარიელ ლოგინში მეღვიძება. გამოფხიზლებულს მთელი სხეული მიკანკალებს, სუნთქვა მიჭირს და მინდება გარშემო ყველაფერი დავლეწო. მერე ვდგები, ცივი შხაპის ქვეშ ძალიან დიდხანს ვდგავარ და საკუთარ თავს ვარწმუნებ, რომ ასეთი რამ ბოლოჯერ ხდება, მაგრამ საუბედუროდ დასასრული არ უჩანს. იცი, რომ საძილე აბების მიღებაც კი დავიწყე ამის გამო? გაგონილი მაქვს, ღრმა ძილში ადამიანი სიზმრებს ვეღარ ხედავსო, მაგრამ არაფერი მოქმედებს. ეს უკვე წყევლასავითაა მოსმენილისგან და სიცივისგან გონებაარეულს, აზროვნებაც კი მიჭირდა, რათა საპასუხოდ რაიმე მაინც მეთქვა. გამახსენდა მიშოს მაგიდაზე დანახული საძილე აბების შუშა და გავაცნობიერე, რომ მისი მონაყოლი სიმართლე იყო და არა მორიგი სულელური ხუმრობა. -ამას რატომ მეუბნები? -ვკითხე მისუსტებული ხმით. ყუთებზე წაკიდებული ცეცხლი, დიდად კარგი მოწინააღმდეგეც ვერ იყო ყინვასთან გამართულ ბრძოლაში. ვგრძნობდი, როგორ მთენთავდა ნელ-ნელა ირგვლივ გამეფებული დაბალი ტემერატურა და როგორ მოქმედებდა ჩემი ხმის ჟღერადობაზე. -ალბათ იმიტომ, რომ გამოღვიძებულზე ყველა შეგრძნება მახსოვს და პასუხებს შენთან ვეძებ -მე პასუხები არაფერზე მაქვს, სიზმარი შენია და არა ჩემი -არც თავად ვაპირებდი მოყოლას, ერთი ვიღაც რომ არ ჩაღრმავებოდა ამ თემას -ნამდვილად ვერ ვიფიქრებდი, ჩემთან დაკავშირებულ ინტიმურ სიზმარზე თუ მომიწევდა მოსმენა -ინტიმური აქ არაფერია -მკაცრად შემომიბღვირა მიშომ -ნახევარი დღე იმას ვუყურებ, თუ როგორ უკრავ როიალზე, ვარდები და სიშიშვლე კი უბრალოდ ჩემმა წარმოსახვამ დაამატა, ამიტომ, ამ სიზმარში გასაოცარი არაფერია -თმაზე მოფერება და კოცნაც შენმა წარმოსახვამ დაამატა, არა? -კვლავ ირონიას ვაფრქვევდი მისი მიმართულებით. -მეცნიერულად დადასტურებულია, რომ სიზმრები არაფერს ნიშნავს და არც არაფერს ამტკიცებს, ამიტომ, შეგიძლია ღრუბლებიდან მიწაზე დაეშვა -უკვე მიწაზე ვარ და იმასაც ვხედავ, რომ ყუთები დიდხანს აღარ გაგვიძლებს -ჩვენს შუაში დანთებული ცეცხლისკენ ვანიშნე მას -ყველაზე დიდი ხუთი წუთი გაძლოს. შეიძლება ამდენიც აღარ -არც გარშემოა რამე ისეთი, რითაც კარის საკეტის გატეხვას ვცდი -უიმედოდ ჩაილაპარაკა მიშომ. მორიგი ხანგრძლივი დუმილი ჩამოწვა ამის შემდეგ. მართალია პერიოდულად ერთმანეთს ვუყურებდით ხოლმე, თუმცა ხმას არც ერთი ჩვენგანი არ იღებდა. იქაურობას, მხოლოდ ყუთების წვის ხმა უფანტავდა მდუმარებას, თუმცა ცეცხლი უკვე ძალზედ სუსტად ბჟუტავდა და ჩაქრობამდე სულ ცოტაღა ჰქონდა დარჩენილი. გამოსავალი არსაიდან ჩანდა. მიუხედავად ამისა, ჩემი გონება ჯერ კიდევ მთელი დატვირთვით ეძებდა სავალალო სიტუაციიდან გამოსაძრომ გზებს. ფიქრისთვის დიდი დრო არ მქონია. აზრები შუაში მაშინ გამიწყდა, როდესაც თვალი მოვკარი როგორ წამოდგა ფეხზე მიშო და როგორ დაიწყო პერანგის გახდა. -რას აკეთებ? -გაოცებული სახით ავხედე თავზე წამომდგარს. -სტრიპტიზი უნდა გიცეკვო. უბრალოდ მუსიკის ჩართვის ვარიანტი არ მაქვს და თუ გინდა შენ იმღერე, ჯო კოკერის ის სიმღერა მობეზრებისგან თვალები ავატრიალე. რამის თქმის ნაცვლად, გადავწყვიტე მის შემდგომ ნაბიჯებს დავკვირვებოდი, რათა დამოუკიდებლად გამერკვია რა ჰქონდა გეგმაში. მეფარიშვილმა ზედატანის ღილები ბოლომდე შეიხსნა, გაიხადა და იგი პირდაპირ ცეცხლში ჩააგდო. შემდეგ შარვლის გახდაზე გადავიდა, სულ მალე, იგიც პერანგის გზას გაუყენა და მხოლოდ საცვალით დაჯდა ცეცხლის წინ. -ეს ცოტა ხნით კიდევ შეაფერხებს ჩვენი კოცონის ჩაქრობას -გაგიჟდი?! ეგრე ხომ გაიყინები? თითქმის შიშველი დარჩი! -არ გავიყინები -მითხრა თუ არა, მაშინვე მუშტად შეკრული ხელების ორთქვლას მოჰყვა. დანაშაულის გრძნობა ერთიანად დამეპატრონა მის შემხედვარეს. დღესავით ნათელი იყო, რომ ბრალი ყველაფერში თავად მიმიძღვოდა. მიშოს გალურჯებული ტუჩები, აკანკალებული სხეული და ცეცხლში ჩაყრილი ტანსაცმელი, მთლიანად ჩემი პასუხისმგებლობა იყო, ამიტომ სასწრაფოდ წამოვდექი ფეხზე, მეფარიშვილს ჩემი პლედიანად მოვეხვიე უკნიდან, ისიც სქელ მატერიაში მოვაქციე და ზურგზე ისე მივეკარი, რომ ჩემი სითბო, მისთვის ნახევრად მაინც მეწილადა. -იცოდე, ახლა რამე იდიოტურ ხუმრობას იტყვი და იმ ტანსაცმელთან ერთად ცეცხლში შენც ჩაგაგდებ! -წინასწარ მივიღე პრევენციული ზომები, რათა ჩუმად მჯდარიყო. ერთიანად გაყინულ მის სხეულს, აშკარად ესიამოვნა ჩემი შეხება და კანკალიც ოდნავ ჩაუწყნარდა. კარგა ხანს იჯდა მდუმარე სფინქსივით და სიტყვასაც არ ძრავდა. სიჩუმე იმდენ ხანს გაუგრძელდა, შემეშინდა კიდეც გონება ხომ არ დაკარგა-მეთქი და გადავწყვიტე თავად გამოვხმაურებოდი: -მიშო! -რა გინდა? -ჩემდა საბედნიეროდ, ისევ გონზე იყო. -არაფერი . . . უბრალოდ გადავამოწმე ისევ ცოცხალი თუ იყავი -ახლა უკვე ბარი-ბარში ვართ -რაზე ამბობ? -ჩემ ტანსაცმელზე -ოდნავ მოაბრუნა თავი ამის თქმისას -ჯერ შენი დავწვი, ახლა ჩემი. კარმა ისევ არ კარგავს აქტუალობას -ჩემი სამოსი, მხოლოდ გართობის მიზნით დაწვი, ეს არ დაგავიწყდეს -შენ სტილში არ ჯდებოდა, თუმცა ვერ უარვყოფ, მაინც გიხდებოდა -მის სახეს ვერ ვხედავდი, თუმცა ხმაზე ვატყობდი იღიმოდა -დარწმუნებული ვარ ლოლას შერჩეული იყო -და რა იცი, რომ ეგრეა? -შევედავე, მიუხედავად იმისა, რომ სიმართლეს ამბობდა. -სხვა დროს არასდროს მყავხარ ნანახი ასეთ თამამ სამოსში. ისე, რატომ არასდროს იცვამ სექსუალურ ტანსაცმელს? ან სთორებს რატომ არ დებ ხოლმე მიმზიდველ დეკოლტეებში? -ჩემ სთორებსაც ამოწმებ? -გამეცინა. -დიდი ხანია ინსტაგრამში გამოწერილი მყავხარ. ფოტოებს რომ ვაკვირდები, რაღაც ზღაპრული ფერიის იმიჯი უფრო გაქვს, ვიდრე ცეცხლოვანი, ვნებიანი ქალის -მოდი შევთანხმდეთ, რომ ეს ჩემი საქმეა და ამით დავასრულოთ -გაუთხოვარი მასწავლებელივით მკაცრი ხარ -კვლავ ოდნავ მოაბრუნა თავი ჩემკენ. -ეს ერთხელ უკვე მითხარი ინდოეთში მოგზაურობისას -რა კარგად გახსოვს ჩემი ყველა სიტყვა, ახლა თავში ამივარდება -რა თქმა უნდა. წიგნაკიც კი მაქვს სათაურით —მიშოს ტოპ-ფრაზები -შემთხვევით, მაგ წიგნაკში ჩემი ფოტოებიც ხომ არ გაქვს ჩაკრული და ძილის წინაც ხომ არ კოცნი ხოლმე? -მიშო, მგონი მაშინ უფრო მომწონდი, როცა ჩუმად იყავი მეფარიშვილს ჩაეცინა, თუმცა ჩემს სიტყვებს უკვე აღარ გამოხმაურებია. კიდევ ერთხელ ჩამოწოლილმა აუტანელმა მდუმარებამ, რომელმაც ძალიან დიდ ხანს გასტანა, კვლავაც უიმედობაში ჩამაგდო. ამ ყველაფერს ისიც დაემატა, რომ სრულიად მოულოდნელად, ის ნათურაც აფეთქდა და გასკდა, რაც საყინულის ოთახის ერთადერთ სინათლის წყაროს წარმოადგენდა. შიშმა ყელში სპაზმებად წამიჭირა. მუცლის არეში უჩვეულო სიმძიმე ვიგრძენი. პანიკა იმანაც გამიმძაფრა, რომ მიშოს, ნათურის აფეთქებაზე არანაირი კომენტარი არ გაუკეთებია. მეტიც —არც კი განძრეულა. სანამ კვლავ დავუძახებდი, სასწრაფოდ გულის მხარეს დავადე ხელი. ოდნავ დამამშვიდა იმის შეგრძნებამ, რომ მარცხნივ, ისევ მოუსვენრად ფეთქავდა რაღაც. მერე მასთან უფრო ახლოს მივიწიე და პლედიც მოხერხებულად შემოვხვიე შიშველ სხეულზე. ცეცხლი უკვე ბოლომდე ჩამქრალიყო და მხოლოდ ფერფლზე შერჩენილი, ნარინჯისფერი წერტილები ბჟუტავდნენ უკუნეთ სიბნელეში. -მიშო, უკან მიმაქვს ჩემი სიტყვები, რომ გაჩუმებული უფრო მეტად მომწონდი. გთხოვ, თქვი რამე! -მაგრად შევანჯღრიე ამის თქმისას -მიშო, ხმა ამოიღე! -ნუ ყვირი, მესმის . . . -თუ გესმის, ილაპარაკე, გთხოვ -იმდენად ცივი იყო, ლამის ცრემლებმა ამოხეთქეს ჩემი თვალებიდან -ნებისმიერი სისულელე თქვი, ოღონდ არ გაჩუმდე, კარგი? არ მინდა ჩაგეძინოს -რა პრობლემაა? თუ ჩამეძინება, მაკოცე და მკვდარიც რომ ვიყო, მაინც გამეღვიძება -მიშო, სერიოზულად გეუბნები, თვალების დახუჭვა არც კი გაბედო! -შენ კარგად იქნები, ნუ ღელავ . . . ტანზე დახურული სამოსი გაცვია. ალბათ ძალიან გაგიჭირდება, მაგრამ პლედი დაგეხმარება ხვალამდე გაძლო -ჩემთან საუბარი არ გაწყვიტო და ასეთ სისულელეებს ნუ ამბობ, გესმის?! პასუხი ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში არ გაუცია, რამაც იძულებული გამხდადა კიდევ ერთხელ შემენჯღრია მისი თოვლივით ცივი სხეული და ხმამაღლა დამეძახა. -მაპატიე მარიტა -კონტაქტზე გამოვიდა თუ არა, სუსტად ჩაეცინა მას -მაპატიე, მაგრამ საბრძოლველად მიზეზი მართლა არ მაქვს . . . ეს სწორედ ის სიტყვები იყო, რისი მოსმენაც ყველაზე ნაკლებად მსურდა იმ მომენტში. ეს იყო სიტყვები, რომელმაც ჩემ შიგნით ყველაფერი გაყინა და ის მცირედი იმედის ნაპერწკალიც ჩააქრო, ძლივსღა რომ ღვიოდა გულის სიღრმეში. მოცემულ სიტუაციაში, ყველაზე მეტად სიჩუმეში დარჩენის მეშინოდა და ახლა, ზუსტად ეს სიჩუმე ისადგურებდა. 8 8 8 8 -რომ იცოდე, განმარტოებით, წყნარ გარემოში ვახშმობის მოყვარული უფრო ვარ -საკმაოდ ახლოდან ჩამესმა ნაცნობი ხმა. გარშემო სრული სიბნელე იყო. მალევე მივხვდი რატომაც — თვალები ჯერ კიდევ არ მქონდა გახელილი. ამას ვერც ვახერხებდი, რადგან ისეთი შეგრძნება მიჩნდებოდა, თითქოს ორივე ქუთუთოზე უზარმაზარი გირა მქონდა დაკიდებული. -პრობლემა არაა, შინ საუკეთესო გარემო მაქვს ამისთვის -ეს ხმა უკვე ვეღარ ვიცანი, რადგან ზუსტად ვიცოდი, აქამდე არც არასდროს გამეგონა. საუბარს რაღაც სუსტი, წრიპინის მაგვარი ხმებიც ერთვოდა, მარცხენა მხრიდან. თავის საშინელ ტკივილს ვგრძნობდი. ყველაფერ ამას, მტვრევის შეგრძნებაც ემატებოდა სხეულში. ხერხემლის არეშიც კი ისეთ აუტანელ დისკომფორტს განვიცდიდი, თითქოს მასში, ერთდროულად მილიონობით ნემსი გაეყარათ. თავს ძალა მაქსიმალურად დავატანე და ვცადე როგორმე თვალები გამეხილა. პირველ ცდაზე ვერაფერს გავხდი და წარუმატებელი მცდელობის გამო, მწვავე ტკივილი ვიგრძენი შუბლის არეში. ვერც მეორე მცდელობაზე მივაღწიე სასურველ შედეგს, თუმცა მესამე უკვე წარმატებული გამოდგა და ქუთუთოების სუსტად აწევა შევძელი. უსიამოვნო შეგრძნება დამეუფლა. ჩემთვის აქამდე უცნობ, უცნაურ ოთახში ვიმყოფებოდი და სხეულზე ორი დიდი, თბილი პლედი მეფარა. შუბლის მოსასრესად ცალი ხელის აწევა ვცადე, თუმცა განზრახვაზე უარი იმ მჩხვლეტავმა ტკივილმა მათქმევინა, რაც აღნიშნული მცდელობისას განვიცადე. დაბინდული მხედველობით დავხედე საკუთარ ხელს. ვენაში დიდი ნემსი მქონდა ჩადგმული, რომლის მილიც ზემოთ მიემართებოდა და სპეციალურ სადგამზე ჩამოკიდებულ წვეთოვანს უერთდებოდა. ერთადერთი ნაცნობი ჩემთვის ამ ოთახში, ახალგზარდა, თეთრხალათიან მამაკაცთან მოსაუბრე ლოლა გახლდათ. ამ უკანასკნელს, ალაგალაგ, სახეზე მაცდური ღიმილი დასთამაშებდა და რთული გამოსაცნობი არ იყო, რომ მამაკაცთან ფლირტით იყო გართული. როგორც ჩანდა, იმ მომენტში ვერც ერთი ვერ მამჩნევდა, თუმცა ხმის ამოღება და მათი რომანტიკული იდილიის ჩაშლა არც მიფიქრია. ერთადერთი, რისკენაც ჩემი გონება იყო მიმართული, ეს ამ საწოლზე აღმოჩენამდე მომხდარი ამბების გახსენება გახლდათ, რომელიც მეხსიერების ფსკერზე მეტად ღრმად იყო დალექილი და ნელ-ნელა, ეტაპობრივად ტივტივდებოდა მის ზედაპირზე. ტვინის უჯრედები, შენელებული კადრივით მაწვდიდნენ სხვადასხვა სურათებს. ჯერ საყინულის ოთახი დამიდგა თვალწინ, შემდეგ ის, თუ როგორ შევედი შიგნით, ბოლოს კი, ყველაფერი საკმაოდ სწრაფი ტემპით მიეყარა ერთმანეთს და მიყოლებით გამახსენდა ყველა ის წუთი, რაც მე და მიშომ ერთად გამოვიარეთ. თვალები მაგრად დავხუჭე და მერე ისევ გავახილე. ლოყებზე სისველე ვიგრძენი და მივხვდი ცრემლები მდიოდა. ჩემდა საბედნიეროდ, თეთრხალათიანმაც სწორედ იმ მომენტში დატოვა ჩემი პალატა და როგორც კი შიგნით მხოლოდ მე და ლოლა დავრჩით, საწოლში დიდი გაჭირვებით წამოვიწიე. -ლოლიტა, მიშო სად არის?! -ვიკითხე ძალზედ მისუსტებული, თუმცა მაინც სასოწარკვეთილებით გაჟღენთილი ხმით. როგორც ჩანდა, ხმაც შეურაცხადისა მქონდა, რადგან ჩემი დანახვისას, გაკვირვებასთან ერთად შიშიც გამოესახა, წამების წინ ღიმილით განათებულ სახეზე. -მარიტა . . . -სად არის-მეთქი?! -არ შემიმჩნევია როდის გაიღვიძე -ჩემს საწოლს სწრაფად მოუახლოვდა ის -ეგეთი სახე ნუ გაქვს. მიშო შენ გვერდითა პალატაშია. პირველად მანაც შენ გიკითხა, როდესაც გონს მოვიდა -ანუ უკვე გონს მოვიდა -თუ აქამდე სხეული ერთიანად მქონდა დამძიმებული, ახლა უკვე შემსუბუქებული მივეყრდენი ბალიშს. გულიდან მართლაც უზარმაზარი ტვირთი მომშორდა. ალბათ ვერასოდეს გადავიტანდი, თუკი გავიგებდი, რომ რომელიმე ადამიანი ჩემი მიზეზით აღარ დააბიჯებდა ამ პლანეტაზე, თუნდაც ეს მიშო ყოფილიყო. -ჰო, ერთი საათის წინ გაიღვიძა -საწოლზე ჩამომიჯდა ლოლა ამის თქმისას -მაღალი სიცხე აქვს და ცდილობენ ტემპერატურა დაურეგულირონ. სხვა მხრივ, ყველაფერი წესრიგში აქვს -კიდევ კარგი . . . კიდევ კარგი, რომ ცუდი არაფერი მომხდარა -კვლავ ცრემლები მომაწვა თვალებზე, თუმცა მათ გადმოდენის საშუალება აღარ მივეცი და ყურადღების გადასატანად, ლოლას მაშინვე დავუსვი ის კითხვები, რომლებიც იმ წამს დამებადა -საყინულის ოთახიდან ვინ გამოგვიყვანა? როგორ მოგვაგენით? -მთელი რესტორანი თქვენს ძებნაში იყო -წარბის აწევით გადმომხედა მან -შესვენების შემდეგ რომ აღარ დაბრუნდი, კალემ დაგიწყო ძებნა. ახსოვდა მიშოს ნახვას რომ აპირებდი და რადგან ისიც არ ჩანდა, მიხვდა სადღაც ერთად უნდა ყოფილიყავით. ბედი თქვენი დამლაგებელმა ქალმა რომ შენიშნა, როგორ მიდიოდით მაცივრის ოთახისკენ, თორემ თქვენი იქ მოძებნა მართლა არავის მოაფიქრდებოდა -ჰო, დამლაგებელი ქალი -მაშინვე აღმიდგა გონებაში, თუ როგორ მივესალმე მას დერეფანში. საოცარი იყო, რომ ამ პატარა წვრილმანის და ამ შემთხვევით შეხვედრილი ადამიანის წყალობით ვიყავით დღეს ორივენი ცოცხლები. გადავწყვიტე ამისთვის გულითადი მადლობაც გადამეხადა იმ ქალისთვის, როგორც კი სამსახურში დავბრუნდებოდი. -ისე, ერთი შეკითხვა უნდა დაგისვა -ეშმაკურად ათამაშდნენ ლოლას წარბები. თვალებშიც ეტყობოდა რაღაცის გაგების სურვილი რომ კლავდა და იმ მომენტში უკვე ზუსტად ვიცოდი, მორიგი უაზრობის მოსმენა რომ მომიწევდა. -მკითხე, გისმენ -წინათგრძნობის მიუხედავად, მაინც გადავწყვიტე პასუხისთვის თავი არ ამერიდებინა. ლოლა ჩემ საწოლზე ამოძვრა, გვერდით ისე მომიწვა, რომ წვეთოვანის მილისთვის ხელი არ შეეშალა და დაუფარავი ცნობისმოყვარეობით მომაშტერდა. -როცა მიშო ასეთ მდგომარეობაში ნახე, ანუ ნახევრად შიშველს ვგულისხმობ, მუცელში სიმხურვალე არ იგრძენი? -ლოლიტა რა სიმხურვალე? კინაღამ გავიყინეთ ორივენი -მე სულ სხვა სიმხურვალეზე გელაპარაკები გენიოსო -თავი დამანებე, ნუ მაგიჟებ! -ლამის სიცილი ამიტყდა მისი ინტერესით დამრგვალებული თვალების შემხედვარეს -სულელური კითხვების დასმას შეეშვი და დისტანცია დაიცავი, ვგრძნობ მაღალი სიცხე მაქვს და რამე არ გადაგდო ლოლა საწოლთან ახლოს მდგომ, გორგოლაჭებიან სკამს დასწვდა, ახლოს მოაგორა და ზედ ფეხზე ფეხგადადებული ჩამოჯდა. -ხვალამდე არ გაგწერენ, ამიტომ თუ გინდა ამაღამ შენთან დავრჩები -კალეც აქ არის? -არა -თავი გააქნია მან -როგორც კი დარწმუნდა, რომ კარგად იყავით, იგიც და ნოლანებიც წავიდნენ. მე კიდევ ძალიან მიმზიდველი ექიმი გავიცანი და ამ დღეებში უნდა შევხვდე -ჰო, დავინახე ეგ მიმზიდველი ექიმი და თქვენი საუბარიც მოვისმინე. რისთვის უნდა შეხვდე? -ჰიპოკრატეს ფიცი უნდა დამაზეპირებინოს -თვალები აატრიალა მან -შენი აზრით რისთვის? -გასაგებია -ჩამეცინა. -ჯანდაბა, სულ გადამავიწყდა, რომ შენი გონზე მოსვლის შესახებ მეთქვა მისთვის -სინათლის სიჩქარით წამოხტა ფეხზე, თან გაშლილი ხელის გული მიირტყა შუბლზე -წავალ დავუძახებ და კიდევ ერთხელ გაგიზომავს სიცხეს. თან რაღაც მედიკამენტები უნდა მოგცეს -გთხოვ, ჯერ არავის დაუძახო -სასწრაფოდ შევაჩერე კარისკენ წასული. ლოლა გაკვირვებული სახით მოტრიალდა ჩემკენ. როგორც ჩანდა, ვერ გაეგო რის გამო ვაპროტესტებდი ექიმის შემოსვლას. -რა იყო, ნემსის ხომ არ გეშინია? -რა ნემსის? უბრალოდ დასვენება მჭირდება და მორჩა. სიცხეც თავისით დამიწევს. ისეთი არაფერი ხდება, ექიმის გადაუდებელ დახმარებას რომ ვსაჭიროებდე -მაგრამ, მაღალი ტემპერატურა გაქვს და . . . -ლოლიტა, ვიცი რასაც ვამბობ. ექიმს სხვა დროს დაუძახე, ახლა კი გთხოვ რამე ცივი წვენი შემომიტანე და ნუ დაიწყებ სიცხის დროს არ შეიძლებაო. ეს წყალიც უკვე თბილი იქნება -ტუმბოზე შემოდებულ, ნახევარლიტრიან ბოთლზე ვანიშნე ამის თქმისას. სწორედ იმ მომენტში, მობილურზე შეტყობინებაც მომივიდა. გამომგზავნი კალე იყო და მთხოვდა, როგორც კი შესაძლებლობა მომეცემოდა, ვიდეო-ზარით დამერეკა. -ჩემი ტელეფონი აქ ვინ მოიტანა? -მე მოვიტანე -თავისი ჩანთა აიღო და მხარზე გადაიკიდა მან -რისი წვენი გიყიდო? -შერეული იყოს -საჭმელი? -არ მშია -კარგი, მაშინ წავედი -ლოყაზე მაკოცა ლოლამ, კართან მიირბინა და საკეტის ჩამოწევისას ღიმილით გამომხედა -ჰო მართლა, გილოცავ გვირაბის ბოლოდან მობრუნებას -მოგიყვებოდი რა ხდება იქ, მაგრამ ვერაფრის დანახვა ვერ მოვასწარი -როგორმე გადავიტან მაგის უცოდინრობას -ოდნავ წინ წამოწეული ტუჩებით, კოცნის იმიტაცია გააკეთა გასვლის წინ და სულ რამდენიმე წამში, პალატაში, მე და ჩემი წვეთოვანი სრულიად მარტონი დავრჩით. პლედში ბოლომდე გავეხვიე და თვალები დავხუჭე. სითხე ჯერ მხოლოდ ნახევრამდე იყო ჩაცლილი და იმდენად ნელა მოედინებოდა, მეგონა არც არასდროს დამთავრდებოდა. ფიქრებით კვლავ მიშოს დავტრიალებდი. დანაშაულის გრძნობა არ მასვენებდა, რომ ეს ყველაფერი ჩემი სულელური საქციელის გამო მოხდა. თავს ვერაფრით ვპატიობდი იმას, რომ კინაღამ ადამიანის სიცოცხლე ვიმსხვერპლე, თანაც ერთი პატარა ახირების გამო. გადაწყვეტილება, რომელიც იმ მომენტში, სულ რაღაც ხუთი წამის ინტერვალში მივიღე, სპონტანურიც იყო და გიჟურიც, მით უმეტეს, ჩემ მდგომარეობაში, როდესაც სხეულის საშინელ სისუსტეს ვგრძნობდი, ხოლო ვენაში გადასხმის ნემსი მქონდა გაყრილი. მიუხედავად ამისა, თავს მაინც ვერაფერს ვუხერხებდი. რადაც არ უნდა დამჯდომოდა, მიშოს მდგომარეობა საკუთარი თვალით უნდა შემეფასებინა, თუნდაც ამის გამო ვინმეს უხეშად ესაყვედურა. მოცემულ მომენტში, საწოლიდან სხეულის წამოწევა და ადგომა ძალზედ რთულ ამოცანად მესახებოდა, თუმცა დიდი ძალისხმევის შედეგად ეს მაინც შევძელი და პლედშემოხვეული, რაღაც გაუგებარი ფორმის საავადმყოფოს ჩუსტებში გამოწყობილი, გადასხმის სადგამით ხელში დავიძარი კარისკენ. თავბრუს ხვევა, მოძრაობას ძალიან მირთულებდა, რის გამოც კედელს ხელით მივუყვებოდი, თუმცა ნელ-ნელა სიარულსაც შევეჩვიე, მხედველობაც უფრო მეტად დამეწმინდა და კართან უკვე ფეხზე მყარად მდგომი მივედი. ლოლას ნათქვამიდან ვიცოდი, მეფარიშვილის პალატა ჩემ გვერდით იყო, თუმცა წარმოდგენა არ მქონდა იგი მარჯვენა მხარეს უნდა მეძებნა, თუ მარცხენა. იღბალი ჩემკენ იყო, რადგან იმ მომენტში, ხმები მხოლოდ მიმღებიდან მესმოდა, დანახვით კი არც არავის ვუნახივარ და არც მე დამინახავს რომელიმე თეთრხალათიანი. ორ მხარეს შორის, საბოლოო არჩევანი მარცხენაზე გავაკეთე და პალატის კარი ფრთხილად შევაღე. სამწუხაროდ არ გამიმართლა. შიგნით, ერთმანეთის პირდაპირ, ორი ხანში შესული მამაკაცი იწვა, რომლებმაც, ჩემ დანახვაზე, ჯერ ერთმანეთს გადახედეს გაკვირვებული სახეებით, მერე კი კვლავ მე შემომხედეს. პაციენტებს, შეწუხებისთვისა და კომფორტის უხეშად დარღვევისთვის გულითადად მოვუბოდიშე და სასწრაფოდ გამოვბრუნდი უკან. ახლა უკვე ნათელი იყო, თუ რომელ პალატაში იწვა მიშო, ამიტომ, სანამ რომელიმე ექიმი, ან კამერების ოთახში მჯდომი დაცვის თანამშრომელი, ჩემს აქეთ-იქით უმისამართოდ სიარულს შეამჩნევდა, საკეტი მანამ ჩამოვწიე, შიგნით შევვარდი და კარები ფრთხილად მივხურე, რათა ზედმეტი ხმაური არ გამომეწვია. მიშოს პალატა ზომით ორჯერ დიდი გახლდათ. მსგავსება მხოლოდ ის იყო, რომ შიგნით იგიც ჩემსავით მარტო იწვა. ზღურბლს რომ გადავაბიჯე, ხელში მობილური ეჭირა. სავარაუდოდ, რაღაცას "სქროლავდა". ჩემ დანახვაზე, მისი პირველი რეაქცია, გაკვირვება იყო, თუმცა არ ვიცოდი ზუსტად რა უკვირდა –ის, რომ მოვინახულე, თუ ის, როგორ მდგომარეობაშიც გადავწყვიტე მისი მონახულება. -რა ხდება? -აშკარად გამხიარულებულმა მანიშნა თვალებით, სადგამზე დაკიდებულ წვეთოვანზე, გაჭირვებით რომ შემოვაგორიალე შიგნით -ეგრე სიარული, რამე ახალი ტრენდია და გამომრჩა? -ვერ დაველოდებოდი როდის ჩაიცლებოდა ეს სითხე. საკუთარი თვალით უნდა მენახა, რომ კარგად ხარ და არ მოგკალი -ჰოო? მე კიდევ არ მიყვარს, როდესაც მოვალეობის მოხდის მიზნით მნახულობს ვინმე -კვლავ ეღიმებოდა მიშოს, ჩემს შემხვედვარეს -აქ იმიტომ ხარ, რომ თავს დამნაშავედ თვლი -და ეს ცუდია? მომხდარის გამო თუ სინდისი მაწუხებს და შენ მოსანახულებლად მოვდივარ, ეს ცუდ ადამიანად მაქცევს? -არა, ცუდ ადამიანად არა, მაგრამ იმად ნამდვილად გაქცევს, ვისაც აქ დგომას, მხოლოდ სინდისის კარნახი აიძულებს დასუსტებული სხეული, ფეხზე დიდხანს დგომის საშუალებას არ მაძლევდა, ამიტომ, ჩემი წვეთოვანის სადგამი მიშოს საწოლთან მივაგორე, თავად კი ფეხებთან, პატრონის მოფერებას მოწყურებული კატასავით ჩამოვუჯექი და ისე ღრმად ამოვისუნთქე, თითქოს წამების წინ, ზურგიდან ვინმეს უზარმაზარი ლოდი მოეხსნა ჩემთვის. -რაც მოხდა, იმაში მხოლოდ მე არ ვარ დამნაშავე -გადავწყვიტე თვითონაც გამომეხატა პროტესტი, სანამ ბოლომდე გამასწორებდა მიწასთან -უფლება მქონდა გამეგო, რა ბედი ეწია ლეოს იმ ღამის შემდეგ, მაგრამ ენაზე იმხელა ბოქლომი გქონდა დადებული, ვერაფრით მოგხსენი -მითხარი რისი გაგება გინდა და გიპასუხებ -ზურგს უკან ბალიში მოხერხებულად გაისწორა მეფარიშვილმა -წინა ჯერზე, შენი კითხვების უპასუხოდ დატოვებას კინაღამ შევეწირე და მეორედ ვეღარ გავრისკავ გაღიმებისგან თავი შევიკავე, მიუხედავად იმისა, რომ ტუჩებზე ღიმილი მაწვებოდა. შინაგანი ხმა, პერმანენტულად მკარნახობდა, რომ ამ ადამიანთან სიტუაციის დათბობა კარგს არაფერს მომიტანდა და შევეცადე მკაცრი იერი შემენარჩუნებინა. -რატომ გადავიდა ლეო ამ ქალაქიდან? -საწოლზე ფეხები ავიკეცე და ტანზე პლედი მოხერხებულად შემოვიხვიე -ამაში შენი ხელი ურევია? -კი, ჩემი ხელი ურევია -უარყოფა არც კი უცდია მას. -მითხარი, რა გააკეთე? -ყველას აქვს აქილევსის ქუსლი -ჩვეული, დემონური ღიმილი გაკრთა მის სახეზე -ეგ შენი ლეო, მართალია წარმატებულ ბიზნესს ატრიალებს, მაგრამ საგადასახადოს ძალიან დიდ თანხებს უტეხავს. ეგრედწოდებულ, ოფშორულ ზონებში უზარმაზარი ფული აქვს განთავსებული და სწორედ ეს მასალები ამოვუქექე. ბოდიშის მოხდა, მასალების საიდუმლოდ დატოვების თხოვნები და ქალაქიდან დახვევა უკვე მისი გადაწყვეტილება იყო -და ამ ინფორმაციას პოლიციისგან დამალვას მართლა აპირებ? ეს ხომ უკანონოა? -ჰო, ვაპირებ, თუკი ეს შენი უსაფრთხოების გარანტია იქნება -არაფერი მესმის -მხრები ავიჩეჩე -ლეოს ციხეში ჩასმა, პირდაპირპროპორციულ კავშირში არაა ჩემი და კიდევ ბევრი ჩემნაირის უსაფრთხოებასთან, ვისაც მომავალში ამოიჩემებს? -მართალი ხარ, არ გესმის. ეგ ტიპი რომ ამის გამო გაასამართლონ და პატიმრობა მიუსაჯონ, საუკეთესო ადვოკატს აიყვანს, სასჯელის ვადას მინიმუმამდე დააყვანინებს, იქედან კი გაბოროტებული გამოვა და კიდევ შეეცდება რამე დაგიშავოს როცა დავფიქრდი და სიტუაცია კარგად გავიაზრე, მივხვდი, მიშოს მოსაზრება სულაც არ იყო ლოგიკას მოკლებული. პირიქით, სრულიად რაციონალურიც მეჩვენა, თუმცა მაკვირვებდა, ყველა პრობლემას თავად რომ მიგვარებდა, ისე, როგორც ზეციური ძალების მიერ, მფარველად მოჩენილი კეთილი სული. -გასაოცარია ჩემ გამო ასე რომ შეწუხდი, არ ველოდი -განსაკუთრებული არაფერია, უბრალოდ სამშაბათობით სიკეთის კეთების დღე მაქვს, გუშინ კი სამშაბათი იყო თვალები მობეზრებულად ავატრიალე. ტუჩებზე სიტყვა მადლობა მაწვებოდა, თუმცა მაფერხებდა ის მოსაზრება, რომ ასე შეიძლებოდა კიდევ ერთი ირონიული რეპლიკა წამოსულიყო მისი მხრიდან, ამიტომ გადავწყვიტე ოქროს შუალედში მომექცია ჩემი მადლიერების გრძნობის გამოხატვა. -კარგი, მოკლედ ამას ვაფასებ და ვალში არც მე დაგრჩები -ფეხები ძირს ჩამოვწიე და საწოლიდან წამოვდექი ამის თქმისას. განზრახული მქონდა საკუთარ პალატაში მანამ დავბრუნებულიყავი, სანამ ლოლა, ან ვინმე სხვა შეამჩნევდა ჩემს არყოფნას, მერე კი პირდაპირ კალესთვის დამერეკა ვიდეო-ზარით, როგორც თვითონ მთხოვა. -ვალში? -გაეცინა მიშოს -გგონია შენგან სანაცვლოდ რამე მჭირდება? -უსასყიდლოდ დახმარება შენი სტილი არაა, ყოველ შემთხვევაში ჩემთან მიმართებაში -ჰოო? -გამჭოლი მზერით ლამის ჩემ სულში გაიარა -ნეტავ მცირედი მაინც იცოდე იმისა, რისი გაკეთებაც შენ გამო შემიძლია -სიცხემ აგიწია და ბოდავ. მორჩა, მივდივარ! -წვეთოვანი არ დაგრჩეს -არ მრჩება! -მივუგე გესლიანად და კარისკენ დავიძარი თუ არა, მიშოს სიტყვებიც წამომეწია, რომლებიც უკვე საერთოდ აღარ ჟღერდნენ ირონიულად: -საავადმყოფოს ხალათში, პლედშემოხვეული, მაღალი სიცხითა და აწეწილი თმითაც კი გიჟურად ლამაზი ხარ პასუხი არ დამიბრუნებია, თუმცა დამეფიცებოდა, რომ კარის საკეტისკენ წაღებულ ხელში უცნაური კანკალი ვიგრძენი და გულმაც თითქოს ერთი დარტყმა გამოტოვა იმ წამს. 8 8 8 8 2013 წელი —29 მაისი მუსიკების გამაყრუებელ ხმაში, აუზის კიდეზე ვიჯექი, შიშველი ფეხები წყალში მქონდა ჩადებული და უხალისოდ ვადევნებდი თვალს სასმელით გაბრუებულ უფროსკლასელებს, რომელთაგან ზოგიერთი ცეკვით ირთობდა თავს, ზოგი საპირისპირო სქესის წარმომადგენელთან ფლირტით, ზოგს კი ალკოჰოლის მიღებაში გაემართა შეჯიბრი ერთმანეთს შორის. ჩემი ახლადშეძენილი მეგობრის, თათას დაჟინებული თხოვნით, მისი ბიძაშვილის მიერ მოწყობილ წვეულებაზე ვიმყოფებოდი, ბათუმთან ახლოს მდებარე, უზარმაზარ აგარაკზე. შენობა ჯამში ოთხ სართულს ითვლიდა და იმდენად ლამაზი იერი ჰქონდა, მისი ყურებაც კი უდიდეს სიამოვნებას მგვრიდა. მიუხედავად ამისა, თავს ძალზედ არაკომფორტულად გრძნობდი. აგარაკზე ჩვენი სკოლის, გამოსაშვები კლასის მოსწავლეები შეკრებილიყვნენ და ოფიციალურ ბანკეტამდე, ყველანი ერთად აღნიშნავდნენ სკოლის დამთავრებას. ირგვლივ საერთოდ არავის ვიცნობდი. ჩემი ერთადერთი ნაცნობი თათა იყო, ვინც იმ მომენტში, სასმელის მოსატანად გაჰყოლოდა ბიძაშვილს, ახლომდებარე ქსელურ მარკეტში და მე, ამდენ უცხო ხალხში სრულიად მარტო დავეტოვებინე. ცოტა არ იყოს, ვბრაზობდი მასზე. ჯერ იყო და ჩემი წამოსვლა ისე დაიჟინა, თითქოს ამას რამე სასიცოცხლო მნიშვნელობა ჰქონოდა მისთვის, მერე კი ისე მომაძახა ცოტა ხნით გავდივარო, ჩემთვის გაყოლა არც შემოუთავაზებია. მოწყენილობისგან აღარ ვიცოდი რა მექნა. წამით ისიც ვიფიქრე მამას დავურეკავ და ვთხოვ შინ წამიყვანოს-მეთქი, თუმცა ასე რომ მოვქცეულიყავი, თათას აუცილებლად ეწყინებოდა ეს კი ძალიან არ მინდოდა. გაცნობის მომენტიდან დიდ პატივს ვცემდი ამ ადამიანს. მართალია, ერთმანეთისგან ისე განვსხვავდებოდით, როგორც მარსი და იუპიტერი, თუმცა ვთვლიდი, რომ მეგობრობას დიდად არც სჭირდებოდა საერთო შეხედულებები ნებისმიერ საკითხში. მთავარი იყო, იმ კონკრეტულ ადამიანთან ერთად დრო მხიარულად გაგეტარებინა და მასთან ურთიერთობა ყოფილიყო სასიამოვნო. დანარჩენს უკვე მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა. აუზის გარშემო, გამაყრუებელი მუსიკის ხმები არ წყდებოდა. ბასების გუგუნი ტვინში უროსავით მირტყამდა და მეჩვენებოდა, რომ ცოტაც და თავის ქალაც ამეხდებოდა. ვაპირებდი კიდეც ხმაურისგან ოდნავ მოშორებით გადაჯდომას, თუმცა სწორედ ამ დროს, ჩემს ზურგს უკან აკიაფებული სინათლე ვიღაცამ მოჩრდილა და აქედან სულ რამდენიმე წამში, შავ საცურაო შორტში გამოწყობილი ბიჭი მომიჯდა გვერდით, ვისაც ხელში გაზიანი წყლით პირამდე სავსე ჭიქა ეჭირა. ამ უკანასკნელმა, დაჯდომისთანავე, ჩემ მსგავსად ჩაყო ფეხები აუზის კამკამა წყალში. კარგად დაკვირვების შემდეგ, პიროვნების იდენტიფიცირებაც შევძელი —იგი ჩვენს სკოლაში ახალი გადმოსული, უფროსკლასელი, მიშო მეფარიშვილი გახლდათ, ვინც წინა სკოლიდან, მასწავლებელთან რომანის გაბმის მიზეზით იყო გამორიცხული. მაშინ მეფარიშვილს კარგად არ ვიცნობდი, თანაც თვითონაც პატარა, თოთხმეტი წლის გოგონა ვიყავი, ვისაც, ნაგავშიც კი ბრილიანტების ძიება უყვარდა, ამიტომ არც მის მიმართ მქონია რაიმე ნეგატიური გრძნობა, მიუხედავად იმისა, თუ როგორი რეპუტაციითაც იყო გადმოსული ჩვენს სკოლაში. -ვერ ერთობი, არა? -ჩვენ შორის არსებული დუმილი ისე დაარღვია, ჩემკენ არც გამოუხედავს. როგორც ინტროვერტს, მეუცნაურა ასეთი უშუალო, მეგობრული მომართვა იმის გათვალისწინებით, რომ ეს ადამიანი დღეს პირველად მესაუბრებოდა. -ასე ძალიან მეტყობა? -ფაქტობრივად სახეზე გაწერია -გამიღიმა -მარიტა, არა? -შენ კი მიშო -როგორც ვხედავ მიცნობ -ჰო, ჩვენს სკოლაში საეჭვო რეპუტაციით გადმოსული ყველა მოსწავლე განხილვის თემად იქცევა ხოლმე -ასეც ვიცოდი -სიცილით გადააქნია თავი მან -ჭორების გავრცელება ყველას შეუძლია, მაგრამ რეალობა ძალიან ცოტამ თუ იცის -შენ საიდან იცოდი ჩემი სახელი? -თემა შევცვალე, რადგან გავაცნობიერე, რომ საუბრის იმ კუთხით წარმართვა ოდნავ არასწორი იყო. -ალბათ იქედან, რომ საკმაოდ ბევრი თაყვანისმცემელი გყავს სკოლაში -იტყუები -არა, სიმართლეს ვამბობ და თუ კიდევ დიდხანს გააგრძელებ შენი თმის ბოლოებით ასე მაცდურად თამაშს, მორიგი მე ვიქნები -უბრალოდ ჩვევა მაქვს ასეთი -უხერხულად ავიჩეჩე მხრები და მაშინვე შევეშვი ჩემს თმას. -ქალის ეგ ჩვევა, უმეტეს შემთხვევაში, მამაკაცის მოხიბვლის მცდელობისკენაა მიმართული -იმპულსური ხარ -ეგრე რატომ ფიქრობ? -აშკარად დაინტერესდა. -ენამოსწრებულ პასუხებს იძლევი, იმპულსურობა კი ენამოსწრებულ ადამიანებს ახასიათებს -ცდები -თავი გააქნია მან უარყოფის ნიშნად -იმპულსი ადამიანის მიერ, მისი შეფასებისა და მასზე მსჯელობის გარეშე გადადის მოქმედებაში, მე კი სანამ რამეს ვიზამ, მანამდე ვფიქრობ ხოლმე, თუ რა თქმა უნდა ალკოჰოლური ზემოქმედების ქვეშ არ ვარ -ანუ დღეს დალევას არ აპირებ -თავის ხელში მოქცეულ, გაზიან წყალზე ვანიშნე. -ხანდახან მინდება ხოლმე რეალობას გამოვეთიშო. დღეს სწორედ ის შემთხვევაა იმას, თუ რა იმალებოდა ამ სიტყვების მიღმა, გადავწყვიტე აღარ ჩავძიებოდი. არც არასდროს ვყოფილვარ მიშოსთან ურთიერთობის იმ ეტაპზე, რომ მსგავსი პირადული კითხვები დამესვა, ამიტომ კიდევ რამის თქმას, გაჩუმება ვამჯობინე და აუზში ჩადებული ფეხები ოდნავ ავათამაშე. ჩემ გვერდით მჯდომი ბიჭი, მდუმარებაში ჩაძირულიყო და სიტყვასაც არ ძრავდა. არც კი ინძრეოდა. მდგომარეობა მხოლოდ მაშინ შეიცვალა, როდესაც წყალში გაქნეული ფეხით, შემთხვევით მის ტერფს შევეხე. მეტად იდუმალი, შეუცნობელი მზერით გამომხედა ამ დროს. საპასუხოდ მეც მას შევხედე. არ ვიცოდი, რისი თქმა სურდა ამ გამოხედვით, თუმცა უხერხულობის შეგრძნებამ, ხუთ წამზე დიდხანს ვეღარ გაუძლო მიშოს ყურებას და მაიძულა თავი სხვა მხარეს გამეტრიალებინა. ზუსტად იმ მომენტში, შორიახლოს თათაც შევნიშნე. როგორც ჩანდა, იმ წამის დაბრუნებული იყო, თუმცა რატომღაც ისეთი უკმაყოფილო სახით მათვალიერებდა, მაშინვე იმის გახსენება დავიწყე, მქონდა თუ არა მისთვის რამე დაშავებული. თათა აუზთან უფრო ახლოს მოიწია და ხელით მანიშნა სასწრადოდ მასთან მივსულიყავი. შემდეგ მზერა მეფარიშვილისკენ მიმართა, ვისაც, დიდი ალბათობით, სულაც არ შეუმჩნევია, თუ როგორ უცქერდა შორიახლოს მდგომი გოგონა. -ბოდიში, მეგობარი მეძახის და უნდა წავიდე -პასუხსაც არ დაველოდე, ისე წამოვდექი ამის თქმისას. -მეგობარი? -არ ვიცი სიმართლე იყო თუ არა, მაგრამ მომეჩვენა, თითქოს ჩემი სიტყვები მაინცდამაინც არ გახარებია. -ჰო, მეგობარი. კარგ გართობას გისურვებ -შენც ასევე მარიტა -ტუჩებზე გამკრთალი, ძლისშესამჩნევი ღიმილით გამომაცილა მიშომ, მე კი პირდაპირ ჩემი მეგობრისკენ გავეშურე, ვისი დაძაბული, ოდნავ გაბრაზებული მზერის მიზეზიც, კვლავ ამოუხსნელ ამოცანად რჩებოდა ჩემთვის. მარჯვენა ხელში, ლუდის ბოთლი ეჭირა თათას. არასრულწლოვნება ხელს არასდროს უშლიდა ალკოჰოლურ სასმელებს მიძალებოდა. განსაკუთრებით ლუდი უყვარდა და რომ არა მისი გვერდითი ეფექტი — წონაში მატება, ალბათ ლიტრობითაც კი არ იტყოდა უარს მის მიღებაზე. -სად ხარ აქამდე? -მივუახლოვდი თუ არა, მაშინვე ვკითხე -სახლში წასვლაც კი მინდოდა იმდენად მოვიწყინე მარტომ -აბა რა, მოწყენილი რომ იყავი, აშკარად შევამჩნიე -რას გულისხმობ? -ცოტა არ იყოს დამაბნია მისმა ირონიულმა, ნაწყენმა ხმის ტონმა. -მიშოს რაზე ელაპარაკებოდი? -თვალებით კვლავ აუზთან მჯდომი ბიჭისკენ მანიშნა მან. ინსტიქტურად თავი მეც იმ მიმართულებით გავატრიალე. ჯერაც ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა, თუმცა ამაზე ფიქრის მაგივრად, გადავწყვიტე დასმული შეკითხვისთვის მეპასუხა: -ისეთზე არაფერზე . . . რატომ მეკითხები? -მგონი დროა რაღაც იცოდე. წინასწარ გაგაფრთხილებ, რათა მერე არაფერი მიქარო! -ნორმალურად ამიხსენი, რა ხდება? -ცოტა არ იყოს, თვითონაც გავბრაზდი. როგორც ჩანდა, თათასაც ძალიან ეჩქარებოდა წამოწყებული თემის განვრცობა, რადგან პასუხზე ორი წამიც არ ვულოდინებივარ: -ჩვენ ჯერ ახალი დამეგობრებულები ვართ და ჩემზე ბევრი რამ არ იცი, მაგრამ იმის გაგების დრო ნამდვილად მოვიდა, რომ ის ადამიანი, ვისაც ცოტა ხნის წინ აუზთან უნიჭოდ ეფლირტავებოდი, დიდი ხანია მიყვარს და სხვა დროს, მისთვის გამარჯობის თქმაც კი აღარ გაბედო! -ვინ, მიშო? -ისევ იქეთკენ გახედვა მომინდა, სადაც იგი იჯდა, მაგრამ მალევე გავიაზრე, რომ ასე შეიძლებოდა მიმხვდარიყო მასზე რომ ვსაუბრობდით. -ჰო, ზუსტად ის -დიქტატორული სიმკაცრით განმიცხადა ჩემმა მეგობარმა -ჩემი ბიძაშვილის იდიოტურ წვეულებაზეც სწორედ მის გამო ვარ. ზუსტად ამაღამ ვაპირებ ყველაფერში გამოვუტყდე, მერე კი ერთი რომანტიკული რამეც მაქვს გეგმაში თათას სიტყვებზე ისე ჩავფიქრდი, თითქოს ისინი დაშიფრულ კოდს შეიცავდა და დედუქციის უნარის მეშვეობით, მათგან რამე აზრი უნდა გამომეტანა. მეფარიშვილი რომ გულში ჰყავდა ჩავარდნილი, ეს უკვე გასაგები იყო, თუმცა საკმაოდ ცუდად მომხვდა გულზე ჩემზე ეჭვიანობის ფაქტი. უკვე დღესავით ნათელი გახლდათ, რატომაც მიმზერდა ასე მტრულად განწყობილი სახით და ამის გათავისებამ, გულში რაღაც მძიმედ ჩამწყვიტა. -და მაგის გამო ბრაზობ? -ვკითხე ნაწყენი ხმით -ჩემსა და მაგ ბიჭს შორის რომ ვინმემ არჩევნის გაკეთება გთხოვოს, არც კი დაფიქრდები ისე მაქცევ ზურგს თათამ თვალები აატრიალა. -შექსპირის დრამებს ნუ დგამ რაა. უბრალოდ იმ ტერიტორიას ვსაზღვრავ, სადაც შენ სეირნობა გეკრძალება -არსად გასეირნებას არ ვაპირებდი! -გახსნილი ლუდის ბოთლი ხელიდან გამოვაცალე და ნერვებმოშლილმა იმდენად დიდი დოზით მოვსვი, ლამის გადამცდა კიდეც -ადამიანს თუკი გამოველაპარაკე, იმას არ ნიშნავს, რომ ეს ფლირტი იყო, ან ხვალვე პარკში გავყვები, ბამბის ნაყინის საჭმელად -აბა ერთი გაბედე და ეგ გააკეთე! -გამძვინვარებული ვეფხვის მზერამ დაიდო ბინა მის სახეზე. გულში კიდევ ერთხელ ჩამწყდა რაღაც, ძალიან მძიმედ. ადამიანი, ვისთანაც მცირეხნიანი ნაცნობობის მიუხედავად უამრავი სასიამოვნო მოგონება მქონდა, იმ ბიჭის გამო მეჩხუბებოდა, რომელსაც მისდამი არანაირი გრძნობა არ ჰქონდა. -არაფრის გაკეთებას არ ვაპირებ თათა -თვალებზე მოწოლილ ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი, თან საკუთარი თავი მეზიზღებოდა ამ სისუსტის გამო -არც აქ ყოფნა აღარ მინდა. მამას დავურეკავ და სახლში წავალ -გგონია წასვლით შემაშინებ? რაც გინდა ის ქენი, მეტიჩარა -ლუდის ბოთლი ამართვა მან, ცხვირის წვერზე, ორი თითით ირონიულად მიჩქმიტა, ზურგი გულგრილად შემაქცია და ისე დამტოვა, უკან ერთხელაც არ მოუხედავს. აი მაშინ კი თავი ვეღარ შევიკავე და ცრემლებმა ლოყებზე დაიწყეს დენა. გარკვეული დროის განმავლობაში, იმედიანი მზერით ვუყურებდი მიშოსკენ მიმავალ თათას, იქნებ მიხვდეს საკუთარ დანაშაულს და ჩემთან პატიების სათხოვნელად დაბრუნდეს-მეთქი, თუმცა როდესაც ასეთი არაფერი მოხდა, შეზლონგზე დატოვებული ზურგჩანთიდან, მამასთან დასარეკად მობილური ამოვაძვრინე და სახლიდან, უკანა გასასვლელით ისე მოჩვენებასავით გავიპარე, ჩემი გაქრობა ალბათ არც არავის შეუმჩნევია. ერთ საათში უკვე ჩემ საძინებელში, საკუთარ ლოგინში ვიწექი, ბალიშზე ჩახუტებულს, თმაზე მამაჩემის თითები მეფერებოდნენ და მთვარის შუქით სუსტად განათებულ ოთახში ჩუმად ვსლუკუნებდი. ლამაზი ღამე იდგა — წყნარი, თბილი და გაზაფხულის სურნელით უხვად გაჟღენთილი. ამ სასიამოვნო სიმშვიდეს, ცაზე, ვერცხლისფერი გულსაბნევივით მიმაგრებული მთვარე ედგა დარაჯად, ხოლო მის გარდა, კაბადონზე, უამრავი წერტილისოდენა ვარსკვლავიც იკვეთებოდა, რომელთა ნაზი ბრჭყვიალიც, ჩემი საწოლის თავზე, ჭერში დატნეული მოზრდილი ფანჯრიდან მართლაც იდეალურად მოჩანდა. -დედას უკვე სძინავს? -ცრემლები მოვიწმინდე და ჩურჩულით ვკითხე მამაჩემს. -ჰო, სძინავს. სანამ წამოვიდოდი, მანამდე ჩაეძინა -მაშინ ამაღამ ჩემ ოთახში დარჩი რაა, გთხოვ -მოდი აქ, მოდი -ღიმილით გამომართა გულში მაგრად ჩახუტებული ბალიში, თავი კალთაში ჩამადებინა და ფრთხილად განაგრძო თმაზე მოფერება -იცი ადამიანები რამდენად ხშირად გვიცრუებენ იმედებს მარიტა? ასეთებს ბედისწერა კიდევ ბევრჯერ შეგახვედრებს ცხოვრების გზაზე და იმუნიტეტი წინასწარ უნდა გქონდეს გამომუშავებული -რას ნიშნავს იმუნიტეტი უნდა მქონდეს გამომუშავებული? -იმას, რომ ყველაფრის ღირსეულად გადატანა შეძლო. მხოლოდ თოთხმეტი წლის ხარ და ჯერ კიდევ ნახევარიც არ იცი იმის შესახებ, რამდენად ბოროტი, დაუნდობელი და ყალბი შეიძლება იყოს ზოგიერთი ადამიანი -თმაზე მოფერება შეწყვიტა და ამჯერად სახეზე გადაინაცვლა -არ გაშინებ, მაგრამ მინდა წინასწარ იცოდე, ყველა ისეთად არ რჩება, როგორიც გაცნობის მომენტში მოგეჩვენა. მხოლოდ დრო დაგანახებს ვინ არის ნამდვილი და ვინ პროფესიონალურად გაყალბებული -და როგორ უნდა განვასხვავო ნამდვილი და ყალბი მეგობრები ერთმანეთისგან? -ინტერესით ავხედე ჩემზე მოშტერებულ ლურჯ თვალებს. მამას გაეღიმა. -ნამდვილი მეგობარი, პირველივე შესაძლო შემთხვევაში არ გაგრიყავს. სინათლეშიც ზურგს გაგიმაგრებს და სიბნელეშიც შენთან დარჩება. დაიმახსოვრე, ყველა შენნაირი არ არის მარიტა, ამიტომ სჯობს შეეშვა თითოეულ ადამიანში მხოლოდ კარგის დანახვას და ამ სამყაროს გადარჩენაზე ფიქრს. მაგას შენ კი არა, ვერც ვერავინ შეძლებს ცრემლიანი თვალები ბოლომდე ამოვიმშრალე და ვეცადე თავი ხელში ამეყვანა. არ ვიცოდი რა კუთხით გაგრძელდებოდა ჩემი და თათას ურთიერთობა ამ ყველაფრის შემდეგ, თუმცა საკუთარი თავი არასასურველი დასასრულისთვისაც ისევე უნდა შემემზადებინა, როგორც სასურველისთვის. -კარგი, მოდი ამაზე აღარ ვისაუბროთ. ისედაც რამდენი ხანია ტვინს გიბურღავ ჩემი ბავშვური სისულელეებით -მამების ხვედრი ასეთია -გაეცინა და ხელის გულზე მაკოცა -ყოველთვის უნდა ვუსმინოთ შვილების მინი-დრამებს და რჩევებიც მივცეთ -იცი როგორ მიყვარს შენთან საუბარი? არ ვიცი რატომ, მაგრამ დედასთან ისეთი გახსნილი არასდროს ვარ ხოლმე, როგორიც შენთან -იმიტომ, რომ მხოლოდ მამიკოს პრინცესა ხარ -სითბოთი სავსე მზერით დამაცქერდა ზემოდან და თავისი ერთი გამოხედვით, თითქმის მთლიანად გააქრო ის გულისტკივილი, რასაც იმ მომენტში განვიცდიდი -მიდი, დახუჭე თვალები და დაიძინე. ხვალ ადრე უნდა ადგე -გთხოვ დამპირდი, რომ სანამ ასი წლის არ გახდები, მანამდე არ მოკვდები და არ მიმატოვებ, კარგი? -იქნებ მეტსაც ვცოცხლობ, საზღვრებს რატომ მიწესებ? -ხმამაღლა გაეცინა. -მეტი შეგიძლია, ნაკლებ არც გაბედო! -არის გენერალო! ახლა კი გაჩუმდი და დაიძინე, თორემ ხვალ სიტყვებზე — “გამოუძუინებელი ვიყავი და ცუდი ნიშნები მივიღე”, არ მოვითაფლები -მეტიც არ მინდა კერწეროში არ გატკბილდეს! -ენა! -სიცილით ამიჩეჩა თმები მამამ და სანამ თვალებს დავხუჭავდი, სხეულზე ჭრელი პლედიც გადამაფარა. * * * * მზიანი დილა გათენდა. გარეთ იმდენად თბილი, სასიამოვნო ამინდი იყო, მშობლებს პირველად ვუთხარი უარი სკოლაში მანქანით წაყვანაზე და გადავწყვიტე ფეხით გამესეირნა. ყველაფერთან ერთად, მარტო დარჩენა და წუხანდელ ამბებზე ფიქრიც მინდოდა, რისთვისაც უდავოდ შესანიშნავი საშუალება მეძლეოდა, სკოლისკენ მიმავალ გზაზე. გასავლელი თითქმის ორი კილომეტრი მქონდა. დროც საკმარისი იყო, ამიტომ მარკეტში მარწყვის ნაყინი ვიყიდე და გზას გავუდექი. განწყობა, წინა ღამესთან შედარებით საგრძნობლად მქონდა გაუმჯობესებული. ამაში ყველაზე დიდი წვლილი მამას მიუძღვოდა, თუმცა ნაწილობრივ, გვიანი გაზაფხულის მზიანი ამინდის დამსახურებაც გახლდათ. სკოლაში მისასვლელად, ჩემი საყვარელი შადრევნებიანი პარკი უნდა გამევლო. სწორედ აღნიშნულ პარკთან მიახლოებისას ვიგრძენი ჯინსის ჯიბეში მოთავსებული მობილურის ვიბრაცია, ნაყინის ვაფლს კიდევ ერთხელ ვუკბიჩე და მიუხედავად იმისა, რომ ნომერი არ მეცნობოდა, შემოსულ ზარს მაინც ვუპასუხე. -გისმენთ! -მარიტა, ირაკლი ვარ -მომესმა ყურმილში ნაცნობი ხმა, რომელმაც ოდნავ დამაბნია. ირაკლი, თათას ბიძაშვილი იყო. სწორედ ის, ვის წვეულებაზეც გასულ ღამით ვიყავი, თუმცა გამომდინარე იქედან, რომ დიდად ახლო ურთიერთობა არასდროს გვქონია, მისი ხმის გაგებამ, ცოტა არ იყოს გაკვირვებული დამტოვა. -გისმენ ირაკლი, მოხდა რამე? -სად ხარ? -ნერვიულობასთან ერთად, სიმკაცრეც შევნიშნე მისი ხმის ტონში, რამაც უფრო მეტად ამრია. -სკოლაში მივდივარ . . . რატომ მეკითხები? -თათა საავადმყოფოშია მარიტა -წამითაც არ შეყოვნებულა ისე მითხრა. ნაყინის ჭამა მომენტალურად შევწყვიტე. თავში ერთდროულად ათასი კითხვა მაინც დამებადა, თუმცა პასუხი ვერც ერთ მათგანზე ვერ ვიპოვე. -საავადმყოფოში? მანდ რას აკეთებს? ირაკლიმ ღრმად ამოიხვნეშა. მისი თითოეული ამოსუნთქვა აშკარას ხდიდა, რომ რაღაც ძალიან ცუდი ხდებოდა. -ტელეფონით ამაზე საუბარი არ მინდა. სასწრაფოდ უნდა გნახო, შენთანაც მაქვს კითხვები -მითხარი რომელ საავადმყოფოშია და ტაქსის გავაჩერებ -სასწრაფოდ მივიღე გადაწყვეტილება, თან ნაყინის დარჩენილი ნაწილი, თავის შეფუთვიანად მოვისროლე პირველივე შემხვედრ ნაგვის ურნაში. -შენი მისამართი შეტყობინებით გამომიგზავნე და თავად მოგაკითხავ -კარგი, კარგი, გიგზავნი -სინათლის სიჩქარით დავკიდე ყურმილი და უმალვე შევასრულე მისი თხოვნა. შეწინააღმდეგებისთვის არც დრო მქონია და არც სურვილი. იმ მომენტში, ჩემთვის თათას მდგომარეობაზე მნიშვნელოვანი არაფერი გახლდათ, ამიტომ სკოლაში წასვლა დაუფიქრებლად ამოვშალე ჩემი დღის განგრიგიდან. წარმოდგენა არ მქონდა ირაკლი ახლო მანძილიდან მოვიდა, თუ ზედმეტად სწრაფად იარა, მაგრამ ყურმილის დაკიდებიდან ზუსტად ხუთ წუთში, უკვე მის მანქანაში ვიჯექი და მომლოდინე მზერით შევყურებდი როდის დაიწყებდა იმაზე საუბარს, რაც ყველაზე მეტად მაინტერესებდა. სახე მთლიანად წაშლილი ჰქონდა. რაც ურო მეტი დრო გადიოდა, მით უფრო ვრწმუნდებოდი იმ მოსაზრებაში, რომ საქმე რთულად იყო და მეც ნელ-ნელა მემატებოდა დაძაბულობა. -ირაკლი, ბოლოს და ბოლოს იტყვი რა ხდება? -მოთმინება რომ ამომეწურა, თავად გავხდი ჩვენ შორის ჩამოვარდნილი დუმილის დარღვევის ინიციატორი. როგორც ჩანდა, ძალზედ შეშინებული სახე მქონდა, რადგან ჩემ დანახვაზე მას ოდნავ ჩაეღიმა და თმაზე მზრუნველად გადამისვა ხელი. -ნუ ღელავ, ახლა კარგადაა . . . უბრალოდ რაღაცების ახსნა მიჭირს -რა დაემართა? -თვითმკვლელობა სცადა მარიტა. ეგ თხა, ადგა და სრულიად მოულოდნელად, თავში ვენების სამართებლით გადასერვის იდეა დაებადა! -შენ რა ხუმრობ?! -სიმწრის სიცილით გამეცინა მის სიტყვებზე, თუმცა მზერამ, რომლითაც შემომხედა, წამებში დამარწმუნა მოსმენილის ჭეშმარიტებაში. -ასეთ რამებზე ნორმალური ადამიანები არ ხუმრობენ -მკაცრად მომიჭრა, მერე კი მთელი ტანით მომიტრიალდა -მასთან ახლოს ხარ, მეგობრობთ და დარწმუნებული ვარ გეცოდინება რის გამო შეიძლებოდა გადაედგა მსგავსი სულელური ნაბიჯი -წარმოდგენა არ მაქვს. მართლა არაფერი ვიცი, ირაკლი. გთხოვ, მანქანა დაძარი და საავადმყოფოში წამიყვანე, თათასთან -მნახველებს ჯერჯერობით არ უშვებენ -სულ ერთია -ზურგიდან ჩანთა მოვიხსენი, მუხლებზე დავიდე და ღვედი შევიკარი -სანამ არ შემიშვებენ, კართან ვიდგები. დანარჩენზე იქ ვილაპარაკოთ ირაკლიმ შუბლი მოისრისა და ღრმად ამოიოხრა, თუმცა წინააღმდეგობა აღარ გაუწევია ისე დაძრა მანქანა. მთელი გზა საჭეს გიჟივით მართავდა და ისეთ სახიფათო მანევრებს აკეთებდა, სხვა დროსა და სხვა სიტუაციაში, ალბათ შემეშინდებოდა კიდეც, თუმცა ახლა ჩემი გონება ისეთი ქაოტური ფიქრებით გახლდათ მოცული, მცირედი პროტესტიც კი არ გამომითქვამს. დროის აღქმის უნარი დაკარგული მქონდა, თუმცა ის მაინც გავიაზრე, რომ საავადმყოფომდე ძალიან მალე მივაღწიეთ. როგორც კი ავტომობილმა საპარკინგე ზონაში დაიკავა ადგილი, არ დამიწყია იმის ლოდინი, როდის გააღებდა კარს და როდის გადმოვიდოდა გარეთ მისი მეპატრონე. ღვედი შევიხსენი თუ არა, სალონიდან მისთვის დაცდის გარეშე გადმოვედი და სწრაფი სიარულით, პირდაპირ კლინიკის მიმღებში შევაჭერი. ამასობაში ირაკლიც წამომეწია, თანამშრომელ გოგონებს საშვი გამოართვა, მკლავზე ხელი მომკიდა და ლიფტის მიმართულებით წამიყვანა. მესამე სართულამდე ისე ავედით, ერთმანეთისთვის ხმა ერთხელაც არ გაგვიცია. როგორც კი ორფრთიანი კარი სრიალით გაიხსნა და იქედან გამოვედით, დერეფანში, ერთ-ერთი პალატის კართან ნაცნობი სახე შევნიშნე. ცოტა კარგად რომ დავაკვირდი, მასში ირაკლის შეყვარებულიც ამოვიცანი. ეს გოგო სულ რამდენჯერმე მყავდა ნანახი, თუმცა მაინც კარგად მახსოვდა, რომ სახელად ანუკი ერქვა და იგიც დამამთავრებელ კლასში იყო. ირაკლის მსგავსად, ისიც ჩემ სკოლაში სწავლობდა და საკმაოდ ბევრი თაყვანისმცემელიც ჰყავდა, თუმცა მათდა სამწუხაროდ, ანუკი და ირაკლი, ერთმანეთთან მეტად საიმედო, უხილავი ძაფებით იყვნენ დაკავშირებულები და ჩაირიცხებოდნენ თუ არა უნივერსიტეტში, მაშინვე აპირებდნენ თავიანთი ურთიერთობისთვის ოფიციალური სახის მიცემას. ანუკი, ჩვენი დანახვისას მაშინვე წამოდგა მოსაცდელი სკამიდან და აპარატიდან ცივი წყალი ჩამოისხა. მისი იქ ყოფნა არ გამკვირვებია. კარგად ვიცოდი, რომ ის და თათა, ერთმანეთთან მუდამ ძალიან ახლოს იყვნენ, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც ანუკიმ, ირაკლისთან დაიწყო ურთიერთობა. -მალე მოსულხართ -მივუახლოვდი თუ არა, პირველად მე შემომხედა მან და თბილად გამიღიმა -გამარჯობა მარიტა, როგორ ხარ? -არა მიშავს ანუკი . . . ახალი ხომ არაფერია? -შიგნით კვლავ არავის უშვებენ. სხვა მხრივ, მდგომარეობა უკვე დიდი ხანია სტაბილურია. თათას მშობლები ქალაქგარეთ არიან და ვაპირებთ ეს ამბავი საერთოდ არ გავაგებინოთ, ამიტომ ნურც შენ წამოგცდება რამე -გოგოებო, ყავას ხომ არ დალევთ? -საუბარში ირაკლიც ჩაერია -დილიდან თავი მისკდება და კაფეტერიაში უნდა ჩავიდე. თუ გინდათ, თქვენც წამოგიღებთ -არაფერი გვინდა -თითქმის ერთდროულად ვუპასუხეთ მეც და ანუკიმაც. -კარგი, მაშინ ცოტა ხნით დაგტოვებთ . . . მარიტა, სანამ დავბრუნდები, იქნებ რამე ხელჩასაჭიდის გახსენებაც შეძლო -ვეცდები -დამაიმედებლად მივუგე იმისდა მიუხედავად, რომ ზუსტად ვიცოდი არაფერი გამახსენდებოდა ისეთი, რაც ამ ჩახლართული ამბის გამხსნელი კვანძის პოვნაში გაგვიწევდა დახმარებას. მე და ანუკი, აბსოლუტურად მარტონი დავრჩით ერთმანეთის პირისპირ. კლინიკის დერეფანში აღმოჩენის მომენტიდანვე, ამ გოგოს ნათლად ვამჩნევდი რომ რაღაც უჩვეულოდ ბორგავდა. ერთ ადგილას ვერ ისვენებდა, თითქოს ენის წვერზე ისეთი რაღაც ადგა, რისი უთქმელობაც სულს უტანჯავდა. გოგონას მსგავსად, აპარატიდან ცივი წყალი თავადაც დავისხი და მოსაცდელის შუანა სკამზე დავიკავე ადგილი. მომხდარისგან ისე ვიყავი დაძაბული, შინაგანი კანკალის შეგრძნება წამითაც არ მშორდებოდა. ფიქრით თავს ვიმტვრევდი, თუმცა არაფერი მაგონდებოდა ისეთი, რის გამოც, თათას შეიძლებოდა ამ ნაბიჯის გადადგმა ჩაეთვალა ერთადერთ გამოსავლად. -არაფერი იცი ხომ? -ვიგრძენი როგორ მომიჯდა გვერდით ანუკი და როგორ შემავლო დამკვირვებლური მზერა, ისე, თითქოს ჩემ რენტგენში გატარებას ცდილობდა. -არა, არ ვიცი . . . წარმოდგენაც არ მაქვს, ჩემი წამოსვლის მერე რა მოხდა -სამაგიეროდ მე ვიცი -რა? -თავი შენელებული კადრით მოვაბრუნე. თათას სახეზე ღიად იკითხებოდა, რომ უთქმელი სიტყვების მთელი ნაკადი დაგროვებოდა და ისიც, რომ იგი ერთადერთი იყო, ვისაც იმ კითხვებზე გააჩნდა პასუხი, რაც ყველაზე მეტად აქტუალური იყო მაშინ. -ჰო, არ მოგესმა -დამიმოწმა -ყველაფერი ვიცი, მაგრამ ვფიქრობ გითხრა თუ არა, რადგან ძალიან არ მინდა ეს ამბავი ირაკლის ყურამდე მივიდეს -ანუკი, თუ რამე იცი, გთხოვ მითხარი -ლამის შევევედრე ჩემი ტონითა და გამოხედვით. ამ უკანასკნელმა ისეთი თვალებით შემომხედა, აშკარად მივხვდი, რომ შევებრალე. ალბათ სწორედ ამიტომ აღარ გაუგრძელებია სიმართლისთვის ხელის დაფარება. -ყველაფერი იმ ახალი მოსწავლის, მიშოს გამო მოხდა -სიძულვილით გამოსცრა კბილებში მან, თუმცა ეს ნამდვილად არ იყო საკმარისი, რათა სიტუაციაში ბოლომდე გავრკვეულიყავი. -მიშო? მიშომ რა გააკეთა? -რა გააკეთა და არაკაცივით მოიქცა, აი რა გააკეთა! -იმოდენა ზიზღით საუბრობდა მასზე ანუკი, წინ რომ დგომოდა, ალბათ ტყვიის დახლასაც არ მოერიდებოდა. იმ წამს, სავარაუდოდ გონების დახშული ნაწილი გამეხსნა და უმალ მომაგონდა თათას სიტყვები, მიშოსადმი თავისი დამოკიდებულების შესახებ რომ მიყვებოდა. იქნებ, მეფარიშვილის მხრიდან უარი მიიღო და მისი ასეთი საქციელის მიზეზიც ზუსტად ეს გახდა? -მოიცა, სიყვარულზე, სიყვარულით არ უპასუხა და ვენები ამიტომ გადაიჭრა? მართლა ასეა? -რა სიყვარულზე, სიყვარულით არ უპასუხა მარიტა? მიშო იმ ღამით თათასთან იწვა და მერე უსარგებლო ნივთივით მოისროლა! ასეთ დამცირებას არც ერთ ქალს არ ვუსურვებ, ის უტვინო კი ჯერ სულ ბავშვია და ფსიქიკამ უმტყუვნა, ვერ გაუძლო ლამის შოკი მივიღე ამის მოსმენისას. ხელები ისე ძლიერად ამიკანკალდა, წყლის ჭიქის დაჭერაც ვეღარ შევძელი და სითხე ძირს რომ არ დაღვრილიყო, იგი დროებით სკამის სახელურზე გადავდე. თითქოს როგორც მულტფილმებში ხდება, თავთან ფიქრების პატარა ღრუბელი გაჩნდა, სადაც თათას სიტყვები — “ამაღამ მისთვის ყველაფრის თქმას ვაპირებ და შემდეგ კიდევ ერთ რომანტიკულ რამეს”, მაშინვე ანუკის ნათქვამთან დავაკავშირე და მივხვდი, რომ ჩემს მეგობარს, მიშოსთან დაწოლა, ყოველგვარი იმპულსურობის გარეშე, წინასწარ ჰქონდა დაგეგმილი. -მომიყევი ეს როგორ მოხდა ანუკიმ თავი გადააქნია და თმებში ორივე ხელი შეიცურა. როგორც ჩანდა, მომხდარზე საუბარი არც მისთვის იყო მთლად მარტივი. -იმ ღამით, შენ გარდა ყველანი აგარაკზე დავრჩით -როგორც იქნა ხმა ამოიღო მან -მეორე სართულზე, აბაზანაში შესასვლელად ავედი, რადგან პირველ სართულზე დაკავებული დამხვდა. სწორედ ამ დროს, ერთ-ერთ საძინებელთან მომიწია ჩავლა. თათა შიგნით ვიღაცას უყვიროდა, მისი ხმა მაშინვე ვიცანი. მოგვიანებით ისიც გავარკვიე, რომ მასთან ერთად მიშო იყო -და რას ეუბნებოდა მას თათა? -ვიკითხე დამსხვრეული ხმით. -ეუბნებოდა, რომ საკუთარი თავი მიუღძვნა, რომ უყვარდა და ასე უსამართლოდ არ უნდა მოქცეოდა. ევედრებოდა ერთი ღამით ყველაფერი არ დაესრულებინა და შანსი მიეცა, თუმცა ბატონი მეფარიშვილი, ოთახიდან ისეთი გულგრილი მზერით გამოვიდა, თითქოს განსაკუთრებული არაფერი მომხდარიყო. როცა გვერდი ამიარა და კიბეებზე დაეშვა, რეაგირების მოხდენაც ვერ მოვასწარი ისე ჩაიკეტა თათა შიგნიდან. უამრავი ვაკაკუნე, ვემუდარე, მაგრამ არაფრით არ გამიღო. მერე ირაკლი მოვიყვანე, ვინც შესასვლელი კარი შეამტვრია და საბოლოოდ ჯაკუზშიც ვიპოვეთ, სისხლის გუბეში მცურავი -ჯანდაბა, პირველი მამაკაცი და ასეთი საშინელი დასასრული?! -თვალიდან ჩემდაუნებურად გადმომივარდა ცრემლი -თათას მის გარდა არც არავინ ჰყოლია -ცდები, მიშო არ ყოფილა მისი პირველი -თავი გადააქნია მან -შენ შეიძლება არ გიყვებოდა, მაგრამ მშობლებს რომ ამერიკაში ჰყავდათ, მთელი ზაფხული ახალი სექსუალური გამოცდილებების მიღების მეტი არაფერი უკეთებია. ზუსტად ცამეტ ბიჭთან იწვა, სამი თვის მანძილზე და თავის საქციელს იმით ამართლებდა, რომ როდესაც ვინმე შეუყვარდებოდა, უკვე საკმაოდ გამოცდილი უნდა ყოფილიყო, რათა მისთვის შესაბამისად ესიამოვნებინა -ამ ყველაფერს რატომ მიყვები? -გავხედე მეტად გაკვირვებულმა. მართალია გული დამწყდა, რომ ჩემ მეგობარზე ეს ყველაფერი არ ვიცოდი, თუმცა მაინც ვერ გამეგო, რის გამო გაამჟღავნა ანუკიმ ასე პირდაპირ ამბები, რასაც თათა საიდუმლოდ უყვებოდა ხოლმე. -იმიტომ, რომ მასზე ყველაფერი იცოდე და ყურადღება მიაქციო, რათა მსგავსი სისულელე კიდევ აღარ ჩაიდინოს -ისე მიპასუხა, თითქოს მეუბნებოდა, ამას შენით როგორ ვერ მიხვდიო -დაიმახსოვრე, ჩვენი საუბარი ირაკლის ყურამდე არ უნდა მივიდეს. იგი ხუთი თითივით მყავს შესწავლილი და ვიცი რამდენად იმპულსურიც ხდება ხოლმე კრიტიკულ მომენტებში, მეაფრიშვილი კი მდიდარი, სახიფათოდ გავლენიანი ოჯახიდანაა. მართალია მშობლები არ ჰყავს, თუმცა ბაბუამისი საკმაოდ დიდი ავტორიტეტით სარგებლობს და ნებისმიერს დაუფიქრებლად გადაუვლის, ვინც მისი ერთადერთი შვილისშვილისთვის შეეცდება რამის დაშავებას. მარიტა, დამპირდი, რომ არაფერს იტყვი -კარგი, გპირდები, გპირდები -მაშინვე მივუგე, რათა მისი ჩემკენ მომართული თვლებიდან შიში საბოლოოდ გამექრო. ნერვიულობისგან თითებს ისე ინტენსიურად ვიმტვრევდი, უკვე იმის რისკიც დიდი იყო შემთხვევით ძვლები გადამეტეხა -ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებ, რაც მომიყევი. გამოდის, თათაზე საერთოდ არაფერი მცოდნია -ანგელოზი ნამდვილად არაა -ოდნავ ჩაეღიმა ანუკის ამის თქმისას -თუმცა იმას მაინც არ იმსახურებდა, საყვარელ მამაკაცს ერთი ღამისთვის გამოეყენებინა და მერე ოთახიდან ისე გამოსულიყო, როგორც მეძავის სამუშაო სივრციდან -მაგას არავინ იმსახურებს ანუკი -მივუგე და საუბარიც მაშინვე შევწყვიტე, რადგან დერეფანში, ჩვენკენ სწრაფი ნაბიჯებით მომავალი ირაკლი შევნიშნე. ვიცოდი, |
