მთვარის ბნელი მხარე (სრულად)
როიალის წინ რომ ვჯდებოდი, რამდენად ბევრი ხალხიც არ უნდა ყოფილიყო ჩემს ირგვლივ, გარესამყარო მაინც უკანა პლანზე ინაცვლებდა და დედამიწაზე მხოლოდ მე, ჩემს თავზე დაცემული დახრილი სინათლის სვეტი და დასაკრავ ინსტრუმეტნზე განლაგებული შავ-თეთრი კლავიშები ვრჩებოდით. მუდამ საოცარი იყო ეს შეგრძნება. ისეთი შთაბეჭდილება მრჩებოდა, თითქოს მუსიკა, რომელსაც როიალზე შეხებისას ვაჟღერებდი, პირადად ჩემი შექმნილი იყო და როგორც მის შექმნელს, იმ კმაყოფილი სახეების დანახვაც მსიამოვნებდა, კომპოზიციის დასრულებისას, გარშემო შეკრებილი საზოგადოებისგან რომ ვიღებდი ხოლმე. თითქმის ერთი წელი გასულიყო, რაც ჩემთვის საყვარელ საქმეს ვაკეთებდი და ბათუმის ერთ-ერთი ყველაზე პრესტიჟულ, ფრანგულ-იტალიურ რესტორანში —Imagine- ში შეკრებილი სტუმრებისთვის ვუკრავდი, მსოფლიოში ცნობილ კომპოზიტორთა უკვდავ მელოდიებს. დაწესებულების მფლობელები, უცხოელი ძმები, გვარად –ნოლანები იყვნენ, რომელთაგან ერთი ფრანგული ეროვნებისა გახლდათ, ხოლო მეორე, იტალიელი. ეს უკანასკნელნი, უფრო კონკრეტულად კი ერქოლე და ტეო, თავიანთი ამერიკელი დედის გვარს ატარებდნენ, ვისაც ისინი, თავის დროზე ორი სხვადასხვა ეროვნების მამაკაცისგან ჰყავდა გაჩენილი. მიუხედავად ნახევარძმობისა, ნოლანები ერთმანეთთან მუდამ ახლო ურთიერთობას ინარჩუნებდნენ და წლების განმავლობაში, საერთო ბიზნესს სათავეში ისე უდგნენ, მათ შორის ერთ პატარა სიტყვიერი შელაპარაკებაც არ აგონდებოდათ რესტორნის ყველაზე ძველ თანამშრომლებსაც კი. რაც შემეხება მე, საკმაოდ მარტივი და ხელსაყრელი სამუშაო გრაფიკი მქონდა. გამოსვლას მუდამ საღამოს ხუთი საათიდან ვიწყებდი და დაწესებულების ოფიციალურად დახურვამდე ორი საათით ადრე, ზუსტად ცხრაზე ვასრულებდი. ძალიან მომწონდა ეს სამსახური. თითქოს რესტორნის შიდა ინტერიერიც კი ზედმიწევნით ჩემს გემოვნებას იყო მორგებული და იმდენად მყუდრო გარემოს მიქმნიდა, ზოგჯერ თავი საკუთარ თბილ, კომფორტულ ბინაშიც კი წარმომედგინა, სადაც ყველაზე მეტად მიყვარდა ყოფნა და ყველაზე თავისუფლად შემეძლო სუნთქვა. უნდა ითქვას, წარსული ბევრად უფრო რთული მქონდა, ვიდრე აწმყო. მას შემდეგ, რაც მამაჩემი დაიღუპა, ხოლო დედა მეორედ გათხოვდა, უსახლკარო, მფლანგველ და უმუშევარ მამაკაცზე, მალევე სახლის დატოვება და იქედან წამოსვლაც მომიწია. მამის ძლიერი სიყვარულის მიუხედავად, ვერ ვიტყოდი, რომ ეგოისტი ვიყავი და ცოცხლად დარჩენილი ერთადერთი მშობლის მეორე ქორწინების ამბავი არ მახარებდა. ბოღმა და ეჭვიანობა ნამდვილად არ გამხდარა ჩემი ცალკე გადმოსვლის მიზეზი. ერთადერთი, რამაც მსგავსი ნაბიჯის გადადგმა მაიძულა, ახლადშეძენილი მამინაცვლის გარყვნილი ბუნება იყო, რომელიც ჩემში არა მხოლოდ გერს, არამედ ქალსაც ხედავდა. თავდაპირველად ვდუმდი, რადგან იმ მცირედ იმედს ვებღაუჭებოდი, რომ თავად მეჩვენებოდა რაღაც, თუმცა ერთი საბედისწერო ღამის შემდეგ ყველაფერი რევოლუციურად ამოყირავდა. კარგად მახსოვს ის მომენტი, როდესაც საძინებელში, საკმაოდ გვიან შემომეპარა და მანამ მიფათურებდა ხელებს ძილისგან გათიშულსა და ნახევრად შიშველს, სანამ არ გამოვფხიზლდი და გამწარებულმა, ხელების კვრით საწოლის მეორე მხარეს არ გადავისროლე. მთელი ცხოვრების მანძილზე ყრუ ტკივილად გამყვება, იმ ღამით დედას რეაქცია. ნაცვლად იმისა, რომ ამ ადამიანისთვის ადეკვატური პასუხი გაეცა და მისგან თავი სამუდამოდ გაეთავისუფლებინა, სილა მე გამაწნა და სიძულვილით სავსე მზერით მომახალა, რომ ყველაფერი მხოლოდ ჩემი ბრალი იყო. რომ მუდამ ზედმეტად გამომწვევი სამოსით დავდიოდი, მოკლე შორტებს, კაბებსა და მოღებულ მაისურებს ვიცვამდი, რის გამოც, ჩემს „უმანკო“ მამინაცვალში აკრძალულ სურვილებს ვაღვიძებდი. ვისმენდი ამ ყველაფერს და ენაჩავარდნილი, ყურებს ვერ ვუჯერებდი. იმის წარმოდგენაც კი მიჭირდა, რომ ერთ დროს სამართლიანი და ჭკვიანი დედაჩემი, ასეთ სისულელეებს როშავდა და ამდენად იყო დაბრმავებული. ერთადერთი გამოსავალი, რაც მაშინ მრჩებოდა, ბარგის ჩალაგება და შინიდან დაუყოვნებლივ წამოსვლა იყო. აღარ შემეძლო იქ გაჩერება. ვგრძნობდი, ერთ დროს საყვარელ, მშობლიურ კერაში გატარებული თითოეული წამი ჩემთვის ჯოჯოხეთად იქცეოდა, ამიტომ, ყოველგვარი ყოყმანის გარეშე მოვაგროვე ყველაზე აუცილებელი ნივთები, კარი გამოვიხურე, მანქანაში ჩავჯექი და იმ ბინაში გადმოვსახლდი, რომელიც მამამ თავის სიცოცხლეში, ჩემს მეთვრამეტე დაბადების დღეს გადმოაფორმა ჩემივე სახელზე. დედისგან წამოსვლისას, უკვე ოცდაორი წლის ვიყავი და უნივერსიტეტიც მქონდა დასრულებული, ჰუმანიტარულ მეცნიერებათა ფაკულტეტის განხრით. მართალია ჯერ არსად ვმუშაობდი, თუმცა საკმაოდ მოზრდილი საბანკო ანგარიში, რომელიც წლების წინ გარდაცვლილი ბაბუისგან დამრჩა, ჯერ კიდევ სრულიად ხელუხლებელი მქონდა და სამუშაოს მოძებნამდე, ერთი თვის განმავლობაში სწორედ იმ თანხას ვაკლებდი საარსებო მინიმუმს. მახსოვს, უამრავი ადგილი გამოვიცვალე ამ რესტორანში მოხვედრამდე. ვმუშაობდი როგორც ბარისტად, ასევე სესხის ოფიცრად, მასწავლებლად და ტურისისტულ გიდადაც კი, თუმცა არც ერთი საქმე იმდენად არ მქონდა შესისხლხორცებული, როგორც ის, რასაც ახლა ვაკეთებდი. ცნობილ კომპოზიტორთა მელოდიებს შორის, ყველაზე დიდი სიამოვნებით, შოპენის „შემოდგომის ვალსს“ ვასრულებდი ხოლმე. ახლაც, როდესაც კლავიშებზე თითების შეხებისას ამ ლამაზ მელოდიას ვუკრავდი, გულიც თითქოს სრულიად სხვა რიტმში ცემდა. გონებაში წვიმის შხაპუნა ხმა ჩამესმოდა, საკუთარ თავს კი რატომღაც ამ წვიმაში მოსეირნეს წარმოვიდგენდი, მხარზე დასმული პაწაწინა ჩიტებით, ზურგზე კი ანგელოზის ქათქათა ფრთებით. მახსოვს, პირველად და უკანასკნელად, ანგელოზის ფრთები მაშინ მეკეთა, როდესაც მამამ, ჩემს მეხუთე იუბილეზე სიურპრიზი მომიწყო, პრინცესას ლამაზი კაბა მიყიდა, ყველა ჩემი საბავშვო ბაღის მეგობარი დაპატიჟა და გასართობი ცენტრიდან მოწვეული ანიმატორების ჩართულობით, მართლაც დაუვიწყარი დაბადების დღე მომიწყო, სპეციალურად ნაქირავებ ზღვისპირა სახლში. იმ დღის საჩუქრები მხოლოდ ამით არ დასრულებულა. როდესაც მოსაღამოვდა, სტუმრები სახლებში წავიდნენ და ტრადიციულად, „თორმეტი მოცეკვავე პრინცესას“ ზღაპრის წაკითხვის დრო მოვიდა ძილის წინ, მამამ კიდევ ერთი მოზრდილი ყუთი დამიდო საწოლზე, საიდანაც ულამაზესი, ბრჭყვიალა ფრთები ამოიღო და საკუთარი ხელით მიმამაგრა სადღესასწაულო კაბაზე, რომელიც ჯერ კიდევ არ მქონდა გამოცვლილი. „ჩემი გოგონა ანგელოზს ჰგავს.“ -შემომცინა მან სიყვარულით სავსე ღიმილით, შუბლზე ნაზად მაკოცა და თავისი გრძელი თითები, ჩემს პატარა თითებში გადახლართა -„ანგელოზს, რომელიც მხოლოდ საუკეთესოს იმსახურებს.“ როგორც მუდამ ხდებოდა ხოლმე, ახლაც იმდენად ჩავიძირე საკუთარ ფიქრებსა და მელოდიის ჰანგებში, ისიც კი ბოლო წამს გავიაზრე, თუ როგორ უხეშად დამერღვა პირადი იდილია, თანაც ჩემთვის სრულიად უცნობი ადამიანის მიერ. ამ უკანასკნელმა, უფრო კონკრეტულად კი რესტორნის ერთ-ერთმა კლიენტმა, დასაწყისისითვის თვალი შემავლო, შემდეგ როიალის თავზე, სისხლის წვეთივით წითელი, ლამაზად გაშლილი ვარდი შემოდო, პატარა, ოთხკუთხედი ფორმის ბარათთან ერთად და ჩემი კიდევ ერთხელ შეთვალიერების შემდეგ, კვლავ თავის მაგიდას დაუბრუნდა. მიუხედავად იმ ზედმეტად მცირე დროისა, რაც როიალთან მდგომმა დაჰყო, უცნობისთვის სახეში შეხედვა მაინც მოვასწარი. მეექვსე გრძნობა არასდროს მქონია და არც ადამიანთა შინაგანი სამყაროს ამოცნობაში მეწერა უმაღლესი ქულა, თუმცა მისი დანახვისას, იმდენად უცნაურად ნეგატიური გრძნობები მომაწვა, თავადაც კი ვერ შევძელი მათი ახსნა. ხელში დაახლოებით ოცდაათ წლამდე მამაკაცი შემრჩა, მუქი ლურჯი ფერის სმოკინგში რომ გამოწყობილიყო და ლაქით დაყენებული ღია ფერის თმა, ლამაზად გადაევარცხნა უკან. მაღალი გახლდათ, საკმაოდ მოხდენილი და ელეგანტური. უჩვეულოდ ლამაზი თვალის ჭრილიდან მომზირალი მისი ნაცრისფერი გუგები, რესტორნის განათების ფონზე წყლისფერში გადადიოდა, ხოლო ოდნავ მოგრძო სახე და თოვლივით ფერმკრთალი კანი, არისტოკრატიულ იერს სძენდა, მთელს მის ვიზუალურ მხარეს. მამაკაცის წინ გაშლილ სუფრაზე, არაფერი იდო ძვირადღირებული შამპანურის ბოთლის, ერთი ჭიქისა და ხილის ასორტის გარდა. მაგიდებს კვლავ დაუღალავად ემსახურებოდა ღია კრემისფერ უნიფორმაში გამოწყობილი ხუთი მიმტანი, რომელთა სამოსიც სრული სიზუსტით ეხამებოდა, რესტორნის შიდა კედლების შეფერილობას. "შემოდგომის ვალსი" ნელ-ნელა ბოლო აკორდებს უახლოვდებოდა. ვინაიდან ყოველი შესრულებული ხუთი კომპოზიციის შემდეგ შემეძლო ათწუთიან შესვენებაზე გავსულიყავი, ამ მელოდიის ჩამთავრების შემდეგაც მქუხარე აპლოდისმენტების ფონზე წამოვდექი სკამიდან, დამსწრე საზოგადოებას თავი რევერანსით დავუკარი, როიალზე დადებული, ჩემთვის განკუთვნილი წითელი ვარდი ხელში ავიღე და პირდაპირ დარბაზის შიდა სივრცეში, მარცხენა მხარეს მოქცეული ბარისკენ გავეშურე, რათა გამშრალი ყელი, საყვარელი ალკოჰოლური სასმელით გამესველებინა. დახლის მეორე მხარეს, ჩვენი ბარმენი და ჩემი შორეული ნათესავი –კალე, ვინც ბავშვობის შემდეგ პირველად, სწორედ აქ მუშაობის დაწყების შემდეგ ვიხილე, ისედაც სრულყოფილად გაპრიალებულ ჭიქებს, დიდი მონდომებით ასუფთავებდა კიდევ ერთხელ, ნაჭრის ხელსახოცის გამოყენებით. უნდა ითქვას, ყველანაირად არაორდინალური ადამიანი გახლდათ კალე –დაწყებული ხასიათის შტრიხებით, დასრულებული ჩაცმის სტილითა და აგრეთვე იმიჯით. შავ, ზღარბივით აჩეჩილ თმაზე, მუდამ განუყრელად ეხურა თავისი ცილინდრის ფორმის ქუდი. ენაზე პატარა, ცრემლისფერი პირსინგი დაემაგრებინა, წყაროს წყალივით კრიალა, ცისფერი თვალები შავი ფანქრით ჰქონდა ჩახატული, ხოლო უმკლავო მაისურები, ყოველთვის ნათლად გამოუკვეთდნენ სახიერ ხელის კუნთებსა და ნავარჯიშებ სხეულს. -ისევ მარტინი ზეთისხილით, არა? -მივუახლოვდი თუ არა, ყოველგვარი მოსალმების გარეშე მკითხა ღიმილით. ყველაზე მეტად, მასში სწორედ ეს თვისება მომწონდა. იდეალური მახსოვრობის უნარი ჰქონდა, რისი წყალობითაც, რესტორნის ყოველი თანამშრომლის საყვარელი სასმელის ცოდნა მისთვის არანაირ პრობლემას არ წარმოადგენდა. -ჰო, ისევ -დავჯექი, თან ჩემი ვარდიც წინ დავიდე. -ორ წუთში იქნება პასუხის დაბრუნების მაგივრად, უბრალოდ თავი დავუქნიე და ბიჭის ყოველ მოძრაობაზე გამოცდილი კრიტიკოსივით დავიწყე დაკვირვება. სისულელე იქნებოდა იმის უარყოფა, რომ კალე იდეალური ბარმენი იყო. მისი კოქტეილის შოუების საყურებლად, რესტორანში უამრავი გოგონა შემოდიოდა, რომელთა დიდი ნაწილი, ამ ოცდახუთი წლის, მომხიბვლელ ბარმენზე სულ ტყუილად იყო შეყვარებული, რადგან კალე, ჩემთვის გაურკვეველ მიზეზთა გამო, ახლოსაც არავის იკარებდა. -გამოუძინებელი ჩანხარ -ვარ კიდეც -მაშინვე აღიარა. საკუთარი სიტყვების დასტურად, რამდენიმე წამში დაამთქნარა კიდეც -გუშინ ღამით, ჩემი კარის მეზობელმა ატეხა კაკუნი. მოხუცი ქალია, ცუდად გახდა და სასწრაფოს გამოძახება დასჭირდა. ვინაიდან სხვა არავინ ჰყავს, მთელი ღამე გავუთიე ბარმენის სიტყვებზე, მაშინვე წარმომიდგა თვალწინ, თუ როგორ მზრუნველად უჯდა სასთუმალთან მოხუც, ავადმყოფ ბებოს და ტუჩებზე გაუცნობიერებლად მომადგა ღიმილი. ხანდაზმულები ოდითგანვე ჩემს სუსტ წერტილად ითვლებოდნენ. რაც თავი მახსოვდა, მათთან ყოფნა, საუბარი და მათი ახალგაზრდობის ამბების მოსმენა, მთელი გატაცებით რომ ყვებოდნენ ხოლმე, მართლაც სიგიჟემდე მიყვარდა. -კარგი საქმის გამო ღამის გათევა ნამდვილად ღირს -თქვენი შეკვეთა მილედი -თეატრალური ჟესტით დამიდო წინ ჩხირზე წამოცმული ზეთისხილითა და ყვითელი, დეკორატიული ქოლგით გაფორმებული მარტინის ჭიქა. მერე ცილინდრის ფორმის ქუდი, თავაზიანობის ნიშნად ასწია ოდნავ ზემოთ, თან თვალებით დახლზე დადებულ, წითელ ვარდზე მანიშნა -როგორც ჩანს, დღეს ვიღაც დაასაჩუქრეს -იღბლიანი საღამო მაქვს -ვცადე მეხუმრა, თუმცა როგორც აღმოჩნდა, მან ჩემი სიტყვები სერიოზულად მიიღო. -თუ მაგ აზრზე იყავი, ის ბარათი როიალზე რატომ დატოვე? სავარაუდოდ, მანდ თავისი ტელეფონის ნომერი დაგიწერა -შენახვას რა აზრი ჰქონდა? -მარტინის დაგემოვნებამდე, ჩხირზე წამოცმული ზეთისხილი მოვიქციე ტუჩებში -დარეკვას მაინც არ ვაპირებ -თუკი მაგ ტიპის დანახვისას, წელს ქვემოთ ვერაფერს გრძნობ, შენ ორიენტაციაში უკვე მართლა ეჭვი შემაქვს მარიტა -წყლით სავსე მინის ბოთლიდან, ხარბად მოსვა ცივი სითხე კალემ. -სულ ტყუილად . . . ნამდვილად მამაკაცები მიზიდავს, მაგრამ ვთვლი, რომ მათ გარეშე ცხოვრება ბევრად უფრო მშვენიერია -ოხ ეს ახალგაზრდული აზროვნება -შენ რა, ოთხმოცი წლის ხარ? -ფიზიკურად არა, მაგრამ ტვინით გაცილებით მეტისაც გახლავართ -ჩემს სიცილზე ბარმენსაც გაეცინა. ასეთი მხიარული გამომეტყველება, მხოლოდ რამდენიმე წამით შენარჩუნდა მის სახეზე. მერე, საკმაოდ სწრაფად დასერიოზულდა, დახლზე ორივე მკლავით გადმოიწია, სახე, ჩემს სახესთან საკმაოდ ახლოს მოიტანა და მზერით ზურგს უკან მანიშნა -ჩვენს ახალ დირექტორთან რამე პრობლემა შეგექმნა? მისით მთელი კოლექტივი აღფრთოვანებულია. ერთადერთი შენ ვერ გატყობ ვერანაირ ენთუზიაზმს კალეს შემფასებლურ მზერას თვალი გავაყოლე და ოდნავ მივტრიალდი. ბარიდან საკმაოდ მოშორებით, დარბაზის მარცხენა კუთხეში, მართლაც იდგა ნახევრად კლასიკურ სამოსში გამოწყობილი მამაკაცი, რომელიც მობილურზე საუბრობდა, ხოლო ცალი ხელი, შარვლის ჯიბეში ჰქონდა ჩადებული. რესტორნის მთელ კოლექტივში, ამ ადამიანს ყველაზე დიდხანს სწორედ მე ვიცნობდი. ხსენებული დირექტორი, კერძოდ –მიშო მეფარიშვილი, ის ადამიანი გახლდათ, ვისთანაც უამრავი მოგონება მაკავშირებდა, თუმცა ამ მოგონებებიდან ვერც ერთს ვერ ვუწოდებდი სასიამოვნოს. ერთადერთი, რაც მის მიმართ სიბრალულსა და თანაგრძნობას აღმიძრავდა ის ფაქტი იყო, რომ მშობლები ღრმა ბავშვობაში ჰყავდა დაკარგული და ერთადერთი გამზრდელი ბაბუის გარდაცვალების შემდეგ, ამ ქვეყნად აღარავინ დარჩენოდა. ხასიათით ისეთ პიროვნებათა რიცხვს მიეკუთვნებოდა, თანდაყოლილი ქარიზმით, არისტოკრატიული ქცევებითა და მომხიბვლელი საუბრის მანერით, მუდამ ყურადღების ცენტრში რომ ექცეოდნენ, თანაც ნებისმიერ საზოგადოებაში. მიმზიდველიც იყო. ზედმეტადაც კი. სიმაღლიდან დაწყებული, გამოხედვით დამთავრებული, ყველაფერი იმდენად უნაკლო ჰქონდა, იფიქრებდით ბოროტმა ძალებმა, უბიწო გოგონების საცდუნებლად გამოგზავნეს, პირდაპირ ჯოჯოხეთიდანო. უნდა მეღიარებინა, ერთი საბედისწერო შემთხვევის შემდეგ, წლების წინ რომ მომხდარიყო, მიშო მეფარიშვილის ყოველი დანახვა უზღვავი ნეგატივით მტვირთავდა. ამას ისიც ცხადად გრძნობდა, რის გამოც, ერთადერთი ადამიანი ვიყავი, ვისაც თავისი სარკაზმით გამუდმებით წამლავდა და თუკი სხვებთან მიმართებაში თავაზიანობითა და უსაზღვრო ჯენტლმენობით გამოირჩეოდა, ჩემთან მუდამ ის მახინჯი გოგრა ხდებოდა ხოლმე, თორმეტი საათის შემდეგ რომ გადაიქცა კონკიას მდიდრული ეტლი. მდიდარი ბიზნესმენის ერთადერთ მემკვიდრეს, მსხვილი საბანკო ანგარიშები თავისუფლად აძლევდნენ იმის საშუალებას, მთელი თავისი არსებობა ისე გაელია, მუშაობაში ერთი საათიც არ დაეკარგა. მიუხედავად ამისა, მასზე ვერავინ იტყოდა, რომ შრომასა და ხელის განძრევას თაკილობდა. ამ პლანეტაზე, თუკი რამეზე გაგიჟებით იყო შეყვარებული, ეს საკუთარ საქმიანობაში გამოვლენილი შესაშური პროფესიონალიზმი და ახალი ქვეყნების შეცნობა გახლდათ. იზიდავდა ისტორიული სახელმწიფოები, მაღალმთიანი ადგილები, ეგზოტიკური კუნძულები და თეთრ ქვიშებზე ამოსული, ლამაზად გაშლილი პალმების ქვეშ, ქოქოსის კოქტეილებით ტკბობა. ძალიან მოსწონდა განვითარებადი ქვეყნებიც, გამორჩეულად კი ინდოეთი, რომელიც ერთ-ერთი იყო იმ ხუთ ქვეყანას შორის, სადაც მასთან ერთად მოგზაურობის მწარე გამოცდილება მქონდა. ყველაზე განსაკუთრებული, რაც ამ აღმოსავლეთის საოცარ ქვეყანაში გატარებული დღეებიდან მაგონდებოდა, ეს ინდური კულტურა, ტკბილეული, მხიარული ხალხი და „ჰოლის“, ანუ ფერების დღესასწაული იყო, სადაც ცხოვრებაში პირველად დავლიე ბოლო წვეთამდე, თანაც ისე, რომ მეორე დილით მცირედ ნაბახუსევსაც კი არ შევუწუხებივარ. ბუნებით ასი პროცენტით პედანტი გახლდათ ბატონი დირექტორი. ცხოვრებაში არასდროს მყავდა ნანახი მამაკაცი, რომელიც საკუთარ თავზე ზრუნვას იმოდენა დროს უთმობდა და თავისი აპარტამენტები ისე სათუთად ჰქონდა მოვლილი, როგორც მას. თმის ღერიდან დაწყებული, ფეხსაცმლით დამთავრებული, ყველაფერი იმდენად მაღალ დონეზე ჰქონდა მოწესრიგებული, წამებში შეეძლო გარშემო მყოფთა მთელი ყურადღება თავისკენ მიემართა. მიშოს სუნამოც კი ისეთ სასიამოვნო არომატს ტოვებდა, რამდენჯერმე სიამოვნებისგანაც კი დამიხუჭავს თვალები მის სიახლოვეს ჩავლისას. ერთი შეხედვით, სრულყოფილი მამაკაცი იყო, თუმცა მასაც გააჩნდა ბნელი მხარე და ამ ბნელი მხარის შესახებ, სამწუხაროდ მეც გამაჩნდა დეტალური ინფორმაცია. საკუთარ გონებაში აღმოცენებულ ფიქრებში ქექვას საკმაოდ მალე მოვრჩი და კვლავ ჩემს წინ, პასუხის მომლოდინე სახით მდგომ კალეზე გადავიტანე მთელი ყურადღება. მინდოდა შესვენების დროის ამოწურვამდე, მასთან საუბარში გამეტარებინა დრო, თან მშვიდად დამელია საგანგებოდ შეკვეთილი მარტინი, თუმცა გეგმები ადრიანი დილის ნისლივით აორთქლდნენ ჩემი გონებიდან, როდესაც გვერდიდან კარგად ნაცნობი "Tom Ford”-iს სუნამოს სურნელი შევიგრძენი და გავიაზრე, რომ ბართან უკვე მარტო აღარ ვიყავი. -კალე, ტეკილა მომეცი, ოღონდ მთელ ბოთლს ავიღებ -მომესმა ხმა, რომელსაც თავისუფლად გამოვარჩევდი ათას სხვა ხმაში. ტანში უსიამოვნოდ გამცრა. საერთოდ არ მსურდა რესტორნის უფროსობიდან რომელიმეს, ალკოჰოლური სასმელით ხელში დავენახე, თანაც სამუშაო საათებში, თუმცა, ჩემდა საუბედუროდ, ეს მაინც მოხდა. თავი არ გამიბრუნებია. მისალმებასაც კი გვერდი ავუარე, მაგრამ ამის გამო თავი დამნაშავედ წამითაც არ მიგრძვნია. ჩემსა და მიშო მეფარიშვილს შორის, ბოლო შვიდი წელი ისეთი ურთიერთობა გაბმულიყო, სალამის გარეშე შეხვედრა არც ერთს გვაკვირვებდა და არც მეორეს. მარტინი სულ ოდნავ მოვსვი და კვლავ ჩხირზე წამოცმული ზეთისხილის ჭამაზე გადავედი. გულში იმედს ვიტოვებდი, რომ საღამო ისე ჩაივლიდა, ჩემი მიმართულებით ერთ კომენტარსაც არ გააკეთებდა, თუმცა როდესაც პერიფერიული მხედველობით დირექტორის დაჟინებული, ოდნავ ღიმილიანი მზერა დავაფიქსირე, მაშინვე მივხვდი, რომ ენის კბილებს შორის მოქცევას ვერც ამჯერად მოახერხებდა. -წესები იმისთვის არსებობს, რომ დაარღვიო არა? -ამჯერად უფრო ახლოდან ჩამესმა მისი სიტყვები. კალე დაუფარავი ინტერესით გვათვალიერებდა. შეკვეთილი სასმელის ბოთლი, უკვე დახლის ზედაპირზე ჰქონდა გამზადებული და დაკვირვებით ადევნებდა თვალს მოვლენების შემდგომ განვითარებას. -ცოტა ხნის წინ, ტეკილა შეუკვეთე, თანაც მთელი ბოთლი -მივუგე რაც შემეძლო მშვიდად, მერე კი მის ჯიბრზე, ჭიქიდან მოზრდილი ყლუპი მოვსვი. -ეგ ტეკილა საჩუქრად მინდა და ვყიდულობ. სამსახურში რვიანების ხაზვას ნამდვილად არ ვაპირებ -რა ხდება, ამაღამ ქალს ხომ არ ელოდებით თქვენს დიად აპარტამენტებში ბოს? -რაო, ეჭვიანობ? -ირონიული ღიმილით გაფართოვდნენ მეფარიშვილის ტუჩები -თუ გინდა მის ადგილას იყო, შემიძლია შეხვედრა გადავდო, დღეს საღამოს კი შენ მოგანიჭებ ჩემთან ყოფნის ბედნიერებას ტვინში ლამის სისხლმა ამასხა ამის მოსმენისას. კარგად იცოდა ყველაზე მეტად რაც მაცოფებდა და სწორედ ამიტომ, მიშოსგან მსგავსი რეპლიკები აქამდეც არაერთხელ მქონდა მოსმენილი. თუმცა ახლა, როდესაც ამ დიალოგს მესამე პირიც ესწრებოდა კალეს სახით, ჩემი რეაქცია გაცილებით უფრო მწვავე ფორმებს იღებდა. მიუხედავად ამისა, თავის შეკავება მაინც მოვახერხე, ბარმენის გაკვირვებაში შეზავებულ ღიმილს მზერა სწრაფად ავარიდე და დირექტორის სიტყვებს ზუსტად ისე ვუპასუხე, როგორც ამას ნამდვილი, თუმცა ცოტათი უხამსი ლედი გააკეთებდა: -მაგ ქალს შეუძლია მშვიდად გაშალოს ფეხები. იმ ვაშლს არასდროს ჩავკბეჩ, რომელიც უკვე სხვას აქვს შესაჭმელად გამზადებული მეგონა საპასუხოდ კიდევ რამეს მეტყოდა. რაღაცას ისეთს, რითაც კიდევ ერთხელ დაჭიმავდა ჩემს ნერვებს გიტარის სიმივით, თუმცა ამის მაგივრად, მიშო ჩემს წინ დადებულ ჭიქას დასწვდა, იქ ჩარჩენილი სასმელი თვითონ გამოცალა ბოლომდე, ცარიელი ჭურჭელი წინ სარკასტული მზერით დამიდგა და ტეკილას ბოთლის აღების შემდეგ, ფეხზეც წამოდგა. -რა გააკეთე ახლა? -მკლავში ვწვდი, რათა შემეჩერებინა. მეფარიშვილი სიმშვიდით სავსე მზერით მოტრიალდა ჩემკენ. -სასმელი დაგილიე და ენის ტლიკინის გამო, ამ თვეში ხელფასის ოცპროცენტიან დაქვითვაზე გაგიშვი -მომიგო ჩვეული ირონიით გაჯერებული ტონით. -არა . . . ამას ვერ გააკეთებ -უკვე გავაკეთე -დახლზე შემოდებულ ყვავილს დაასო ღიმილიანი მზერა ამის თქმისას, თან მის სისხლისფერ ფურცლებს თითები ნაზად გადაუსვა -ვფიქრობ, ის ადამიანი არჩევანში შეცდა. შენს ხასიათს, კაქტუსი უფრო შეეფერება, ვიდრე ვარდი კალე მდუმარე თევზის მიმიკით ადევნებდა თვალს ჩვენს სიტყვიერ პაექრობას, თუმცა ჩარევით ოდნავადაც არ ერეოდა. ამ ადამიანს კიდევ ერთი ძალიან კარგი თვისება გააჩნდა –ხმას მხოლოდ მაშინ იღებდა, როდესაც ამას საჭიროება მოითხოვდა და მუდამ იდეალურად ხვდებოდა, თუ როდის იყო ეს საჭირო და როდის არა. -ადამიანს, ყველა თავისებურად აღიქვამს და ყვავილსაც შესაბამისს არჩევს, ბატონო დირექტორო! -ჰოო? -მოჩვენებითი ინტერესით აუკიაფდა ქარვისფერი თვალები -ალბათ სწორედ ამიტომ გიწერია ჩემი ტელეფონის ნომერზე კაზანოვა. შენი გონება სწორედ ასე აღმიქვამს, არა? გაოგნებისგან ლამის ენა ჩამივარდა. მართალია, რასაც ამბობდა სრული სიმართლე იყო, მაგრამ მცირედი წარმოდგენაც არ მქონდა იმის შესახებ, თუ საიდან შეიძლებოდა სცოდნოდა მას ეს ყველაფერი. მიუხედავად შინაგანი დაბნეულობისა, გარეგნულად მაინც მტკიცე პოზიცია შევინარჩუნე და თავი ისე დავიჭირე, თითქოს ამ "გამოჭერას" არანაირი უხერხულობა არ შეუქმნია ჩემთვის. -ჩემს მობილურში, რომელ აბონენტს რა სახელს შევურჩევ, მხოლოდ ჩემი გადასაწყვეტია -თუკი ასეა, მაშინ მეც ავდგები და შენს ტელეფონის ნომერს ვენდის დავაწერ -ვენდის? -ჰო, ვენდის -ჩემი თმის რაღაც ნაწილი ხელში შეათამაშა ამის თქმისას -შენი ადგილი ნევერლენდშია. ტვინით ჯერ კიდევ იქ მყოფების განვითარების დონეზე ხარ -ამის თქმა იყო და ისე სწრაფად მოშორდა ბარის დახლს, თავისი ტეკილას ბოთლით ხელში, პასუხის დაბრუნების საშუალებაც არ მომცა. თუმცა არც არაფერი მქონდა სათქმელი. ეს ერთ-ერთი გახლდათ იმ მრავალ შემთხვევათაგან, როდესაც მიშო მეფარიშვილთან გამართულ სიტყვიერ ბრძოლაში სასტიკად ვმარცხდებოდი, ჩემი მეტოქე კი კვლავ გამარჯვებულის გვირგვინით ტოვებდა საბრძოლო ველს. სანამ მე ჩემს ადგილას ვიჯექი და გულში ვიბოღმებოდი, ბარის დახლს კიდევ ორი სტუმარი მოუახლოვდა, ახალგაზრდა ბიჭების სახით. მათ კალეს საუკეთესო ფრანგული ღვინის შეკვეთა მისცეს, რომელიც საკუთარი გემოვნებით უნდა შეერჩია ამ უკანასკნელს. გამომდინარე იქედან, რომ ბარმენს უკვე ჩემთან საუბარში დროის გასაყვანად აღარ ეცალა, დამშვიდობების ნიშნად ოდნავი ღიმილით დავუკარი თავი და გეზი კვლავ დროებით მიტოვებული როიალისკენ ავიღე. მთელი საღამო ისე გავიდა, დარბაზში მჯდომი, ჩემი ახალი თაყვანისმცემლისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, მიუხედავად იმისა, რომ ყოველ წამს ვგრძნობდი მის გამბურღავ მზერას. უნდა მეღიარებინა, მცირედ დისკომფორტსაც კი მიქმნიდა შექმნილი სიტუაცია. კომპლექსები არასდროს მქონია, თუმცა მაინც მეზიზღებოდა ყურადღების ცენტრში ყოფნა და ის, რომ ვიღაც ისე მომშტერებოდა, როგორც ანკესზე წამოსაგებ ოქროს თევზს. უკვე ერთი სული მქონდა, როდის ამოიწურებოდა ჩემი სამუშაო დრო, რათა საკუთარ ბინაში განმარტოებულს, დაბალ ხმაზე აჟღერებული ზღვის ტალღების შრიალის ფონზე ტკბილად დამეძინა. როგორც იქნა ეს დროც დადგა. ბოლო კომპოზიციის შესრულების შემდეგ, კიდევ ერთხელ მივიღე დამსწრე საზოგადოებისგან კარგად ნაცნობი აპლოდისმენტები და იმ ფაქტით გახარებული, რომ უკვე ცხრა საათი შესრულებულიყო, კმაყოფილი სახით დავიძარი გამოსაცვლელი ოთახისკენ, სადაც, საღამოს კაბა უნდა გამეხადა და კვლავ ყოველდღიური სამოსი მომერგო. სწორედ იმ მომენტში გამახსენდა ჩემი წითელი ვარდი, შემთხვევით ბარის დახლზე რომ დამრჩენოდა, კალესთან, მაგრამ მიუხედავად ჩემი ყვავილებისადმი დიდი სიყვარულისა, საჩუქრის წამოსაღებად უკან მაინც აღარ მივბრუნებულვარ. გასახდელს რომ მივუახლოვდი, მის გვერდით მდებარე საპირფარეშოს კართან, ჩვენი რესტორნის ბუღალტერსა და ჩემს კარგ მეგობარს, ლოლას მოვკარი თვალი. ეს უკანასკნელი ვიღაც მაღალ, ძლიერი აღნაგობის მამაკაცს მოემწყვდია მკლავებში, მის წელამდე ჩამოსულ, წაბლისფერ თმაში დაასრიალებდა თითებს და მთელი ვნებით უკოცნიდა ტუჩებსა და დეკოლტედან მაცდურად მომზირალ მკერდის ჭრილს. ხსენებული ინტიმური სცენის მომსწრე დიდხანს ნამდვილად არ ვყოფილვარ, რადგან სულ რაღაც ხუთი წამის შემდეგ, ლოლამ, მამაკაცს შარვლის ქამარი გიჟური სისწრაფით შეუხსნა, ჰალსტუხზე დაქაჩვით შეათრია ტუალეტში, კარი მოაჯახუნა და სულ მალე, თავშეუკავებელი კვნესის ხმაც ამოუშვა. ირიბად ჩამეცინა ამ სანახაობაზე, თუმცა გაკვირვებით არ გამკვირვებია. უკვე მიჩვეული ვიყავი, რომ ლოლა, მამაკაცებს ქაღალდის ხელსახოცების მსგავსად იცვლიდა და თუკი ვინმე თვალში მოუვიდოდა, "ბოლომდე დაგემოვნების" გარეშე არ გაუშვებდა ხელიდან. ლოლას, ორი დიდი საერთო ჰქონდა მიშოსთან. მიუხედავად მათ შორის ნათესაური კავშირის არარსებობისა, გვარად ორივენი მეფარიშვილები იყვნენ და ორთავე მდიდარი ოჯახის ერთადერთ მემკვიდრეებად ითვლებოდნენ, რომლებიც, მათ ხელთ არსებული დიდძალი ქონების მიუხედავად, მაინც შედარებით ჩვეულებრივ თანამდებობებზე მუშაობდნენ. ბუნებით საოცრად ადამიანური, თუმცა მეტად თამამი, იმპულსური და სრულიად უკომპლექსო პიროვნება გახლდათ ლოლა. რაც სრულწლოვნების ასაკს მიაღწია, ძალზედ მოსწონდა საკუთარ ცხოვრებაში მამაკაცთა მრავალფეროვნება, თავისუფალი, ერთღამიანი ურთიერთობები, ორ*იები და ყველანაირი სახის აღვირახსნილი გართობა, რითაც კი საკუთარ სხეულს განსხვავებულ სიამოვნებას აგრძნობინებდა. არც ისეთი სამოსით სიარული უქმნიდა პრობლემას, რომელიც მისი სხეულის მხოლოდ ოც პროცენტს ფარავდა. სიგიჟემდე უყვარდა შოპინგი, გემოვნებიანად ჩაცმა, ნაზი სამკაულები და მამრობითი სქესის აღფრთოვანებული მზერა მისი დანახვისას. მარჯვენა ფეხის წვივზე, მცირე ზომის, გველის ტატუირება აჩნდა გოგონას. ამ ადგილის ოდნავ ქვემოთ, დღენიადაგ უბრწყინავდა ძვირფასი ფეხის სამაჯურები, რაც მართლაც რომ ყოველდღიურ, თილისმის მსგავს აქსესუარად ქცეულიყო მისთვის. ინტერნეტ-სივრცეს მხოლოდ ტიკ-ტოკისთვის, ინსტაგრამისთვის და პორნოგრაფიის შემცველი ფილმებისა და ვიდეო-რგოლებისთვის თვალის სადევნებლად იყენებდა. გამოწერილი ჰქონდა უამრავი პორნო-საიტი, მაგრამ არა იმიტომ, რომ ამის ყურება სიამოვნებას გვრიდა. უბრალოდ სურდა მათი მეშვეობით ბევრი რამ ესწავლა, რადგან ამბიცია ჰქონდა, ნებისმიერი მამაკაცისთვის ყველაზე დაუვიწყარი მოვლენა ყოფილიყო მასთან გატარებული ღამე. უნდა აღინიშნოს, იდეალური სხეულის ფორმები ჰქონდა. გადაჭარბებულად არ ჩამეთვლება, თუკი ვიტყვი, რომ სრულიად უნაკლოც. მკერდის ფორმიდან დაწყებული, ბარბის თოჯინასავით სწორი, გრძელი ფეხებით დამთავრებული, ისე თვალშისაცემად იქცევდა ყურადღებას, ზოგჯერ იმასაც კი ვფიქრობდი, მამრობითი სქესის რომ ვიყო, ასეთი ქალის გულის მოსაგებად ბრძოლა მთელი ცხოვრება არ მომბეზრდებოდა-მეთქი. სექსის შემდეგ, ყოველი მამაკაცის მიმართ ერთნაირი ზიზღი ეუფლებოდა. განსაკუთრებული გრძნობა არასდროს არავის მიმართ გასჩენია და თითოეული "მორიგი მსხვერპლისგან" ისე მიდიოდა, მათ უმეტესობას დამშვიდობების ღირსადაც არ თვლიდა. სიყვარული და სერიოზული ურთიერთობები ლოლასთვის ნამდვილად არ იყო შექმნილი. მის ყოველდღიურობაში მხოლოდ ინტიმური კავშირები არსებობდა, თანაც არა ერთ, არამედ სხვადასხვაგვარ პარტნიორთან, ახალგაზრდებიდან დაწყებული, შუა ხნის ასაკითა და სამოც წელს გადაცილებული, სექსუალური, კარგად შემონახული მამრობითი სქესის წარმომადგენლებით დასრულებული. მიუხედავად ჩვენი რადიკალურად განსხვავებული ცხოვრებისეული შეხედულებებისა, მე და ლოლა ერთმანეთს გაცნობის დღიდან იდეალურად ვუგებდით და სწორედ ამან განაპირობა ჩვენი ახლო მეგობრული კავშირის ჩამოყალიბებაც. ძალიან მომწონდა ეს ადამიანი. ისეთი ხასიათი და ფასეულობები გააჩნდა, რომელსაც ათასში ერთ პიროვნებაში თუ იპოვნიდი. მეგობრობაში და ახლობლურ თანადგომაში, კონკურენტი არ ჰყავდა. საოცრად კეთილი გულიც ჰქონდა. უანგაროდ ეხმარებოდა ყველას, ვისაც კი მისი დახმარება სჭირდებოდა და გიჟდებოდა ნებისმიერ ცხოველზე, რადგან თვლიდა, რომ ისინი ადამიანებზე ბევრად უკეთესნი იყვნენ. სახლში ნამდვილი ზოოპარკი ჰქონდა მოწყობილი. კატა, ძაღლი, თუთიყუში, ზაზუნა და ოქროს თევზები, მის შინაურ ცხოველებად ქცეულიყვნენ. ისინი ზუსტად ისე უყვარდა, როგორც მშობელს საკუთარი შვილები, რაც მის ვეგეტარიანელობაში ყველაზე დიდ როლს თამაშობდა. ამასთან ერთად, შესაშური მზარეულიც გახლდათ და უბრალო პროდუქტებისგანაც შეეძლო კულინარიული საოცრებების შექმნა. ლოლას შინაგან სამყაროზე ფიქრში, ტანსაცმლის გამოცვლასაც მოვრჩი, ტელეფონის ეკრანზე საათს დავხედე და პირდაპირ რესტორნის უკანა ნაწილში მდებარე ავტოსადგომისკენ წავედი, სადაც მანქანა მყავდა დაპარკინგებული. იმ ღამით, დამატებით სიურპრიზებს ყველაზე ნაკლებად ველოდი, თუმცა ერთი წამითაც არ გამკვირვებია, როდესაც გარეთ გასვლისას, ჩემს ტოიოტას მიყრდნობილი, უკვე კარგად ნაცნობი პიროვნება შევნიშნე, თავის ნაჩუქარი წითელი ვარდით ხელში, ბართან რომ დამრჩა შემთხვევით. ჩემი მანქანისგან საკმაოდ მოშორებით, მიშოს თეთრ პორშესაც მოვკარი თვალი. ძალიან გამიკვირდა. ჩვენი ახალი დირექტორი, მუშაობას მუდამ შვიდზე ამთავრებდა ხოლმე და ნამდვილად ვერ გამეგო, რას აკეთებდა ათის ნახევარზე რესტორნის პარკინგზე, საკუთარ ავტომობილის კაპოტზე ჩამომჯდარი, თანაც ანთებული სიგარეტით ხელში, მაშინ, როდესაც თამბაქოს ახლოსაც არ ეკარებოდა. წარბები გაკვირვების ნიშნად ავზიდე და კვლავ ჩემი ტოიოტასკენ მივმართე მზერა. სწორედ იმ მომენტში, ვარდით ხელში მდგომი მამაკაციც ამოძრავდა და მისალმების ნიშნად, ოდნავი ღიმილით დამიკრა თავი. -გელოდებოდი -თქვა მან საოცრად მომხიბვლელი ხმით, თუმცა ტანში მაინც უსიამოვნოდ გამცრა ამ სიტყვის მოსმენაზე. მამრობითი სქესის მხრიდან ყურადღება, უცხო ხილი მართლა არასდროს ყოფილა, თუმცა მსგავსი პირდაპირი და თამამი გზებით, ნამდვილად არავის უცდია ჩემთან ურთიერთობის წამოწყება. -მივხვდი -რაც შემეძლო თავაზიანად გავუღიმე -ალბათ ბართან დარჩენილი ყვავილის პირადად გადმოცემა გინდათ -თქვენობითი ტონის გარეშე, კარგი? -ერთი ნაბიჯით მომიახლოვდა იგი. დაახლოებით სამი წამის განმავლობაში ისე მათვალიერებდა, თითქოს სამკაულების ბაზრობაზე გამოფენილი ძვირადღირებული კოლიე ვიყავი. მერე ოდნავშესამჩნევად ჩაეღიმა, ხელში მოქცეულ ვარდს დახედა, ფურცლები ერთიანად მოაშორა, ისინი გაშლილ ხელის გულზე მოიქცია და სულის შებერვით გაფანტა ჰაერში. თვალები ინსტიქტურად დავხუჭე. ყვავილის ფაქიზი სურნელი სასიამოვნოდ მომხვდა სასუნთქ ორგანოში, მისი ფურცლების სინაზე კანზე მომელამუნა და ოდნავ გამეღიმა კიდეც, თუმცა უცნაურად უსიამოვნო დამოკიდებულება ამ ადამიანის მიმართ, მაინც მკაცრად უცვლელი რჩებოდა. -ჩემი საჩუქარი განზრახ დატოვე, რათა შენთვის თავად მომეტანა, არა? -ასე რატომ ფიქრობ? -მისი თხოვნით, მაშინვე გადავინაცვლე არაოფიციალურ ტონზე. -არ ვიცი . . . ქალი, მელასავით ცბიერი არსებაა, თუმცა მე თქვენი გაშიფვრა მარტივად გამომდის -როგორც ჩანს, ამ შემთხვევაში შეცდომა დაუშვი -გასაღებზე თითის დაჭერით მანქანა გავაღე. მასთან საუბარი უკვე აღარ მსურდა, მით უმეტეს ქალთა ფსიქოლოგიური პორტრეტის შესახებ, თუმცა როგორც ჩანდა, იგი დანებებას არ აპირებდა: -მე ლეო ვარ . . . შენ? -მარიტა -მარიტა . . . -ტუჩებზე მომდგარი ღიმილით გაიმეორა ჩემი სახელი. იმ მომენტში ისეთი ღრმა მზერით მიყურებდა, თითქოს ყოველი მალული ფიქრის ზედმიწევნით ამოკითხვა სურსო -შენთან პატარა შემოთავაზება მაქვს მარიტა, მომისმენ? -შემოთავაზება? -უმალ ეჭვი ჩამიდგა გულსა და გამოხედვაში. რა უნდა სდომებოდა ჩემგან ადამიანს, ვისაც დღეს პირველად ვხედავდი? წამით დავფიქრდი კიდეც მომესმინა თუ არა, მაგრამ საბოლოო ჯამში, მაინც იმ გადაწყვეტილებამდე მივედი, რომ ზრდილობის გამოჩენა აჯობებდა და უკეთესი იქნებოდა ცოტაოდენი დრო მაინც დამეთმო. -ჰო, შემოთავაზება . . . მგონი საინტერესო უნდა იყოს -შემოთავაზებას გააჩნია . . . ჯერ მოვისმენ ამის გაგონებაზე, მეტად ცბიერი ღიმილი მოადგა ბაგეებზე, შემდეგ ერთი ნაბიჯი გადმოდგა ჩემკენ და ტუჩები ყურთან დასაშვებზე ახლოს მომიტანა. რამდენიმე წამის განმავლობაში, მხოლოდ მამაკაცის ცხელ სუნთქვას იწოვდა ჩემი სახის კანის ყოველი უჯრედი. იმდენად ახლოს იყო, იმოდენა ვნებით გაჯერებული იმპულსები მოდიოდა მისგან, რაღაც მომენტში ისიც კი ვიფიქრე მაკოცებს-მეთქი და უკვე თავის ასარიდებლადაც ვემზადებოდი, რომ უეცრად კვლავ გავიგე აწ უკვე ნაცნობი ხმა: -ისეთი ნაზი სილამაზე გაქვს, ანგელოზს მაგონებ -თვალებში უტეხად შემომხედა ამის თქმისას. თავხედური მზერით თითქოს ადგილზე მხდიდა ტანსაცმელს და ბოლომდე მაშიშვლებდა -გეფიცები, ყველაფერი გექნება, თუკი ბოლომდე ჩემი გახდები და შენს სხეულს სხვა მამაკაცი არ გაეკარება -რა?! -საპნის ოპერას ნუ დადგამ, კარგი? ვიცი ახლა რასაც ფიქრობ და თავში რა აზრებიც გიტრიალებს, მაგრამ მე უბრალოდ ჩემთან ყოფნა შემოგთავაზე, სრული ფინანსური უზრუნველყოფის პირობით -ჩავთვალოთ, თითქოს ეს არ გამიგია -მოსმენილით გაცეცხლებულმა, პირდაპირ მანქანის კარისკენ წავიღე ხელი, თუმცა მან შიგნით ჩაჯდომის საშუალება არ მომცა, მაჯები ფრთხილად გამიკავა და ზურგით, მანქანის საქარე მინაზე ამაკრა. -დამიჯერე, არ ყოფილა შემთხვევა, როდესაც ვინმე მომდომებია და მიზნისთვის არ მიმიღწევია. ადრე თუ გვიან, საკუთარი ნებით ინებივრებ ჩემს მკლავებში, თუმცა ამ შემთხვევაში ვცდილობ კუდში დევნის დრო დავზოგო და ის დავაჩქარო, რაც ისედაც გარდაუვალია -თუ უფიქრდები, ახლა პირველივე შემხვედრს სთავაზობ ფულის სანაცვლოდ დავწვეს შენთან! -თავს ძლივს ვიკავებდი, რომ წყობიდან არ გამოსვულიყავი და ჩემი გრძელი ფრჩხილებით მთელი მისი სახე უმოწყალოდ არ დამეკაწრა. -მერე და ვინ გითხრა, რომ ერთჯერადი სექსი მაქვს მხედველობაში? -ისეთი ბავშვური, უდანაშაულო მზერით მიყურებდა, თითქოს მის სიტყვებში შეურაცხყოფის მცირედი მარცვალიც არ ყოფილიყო -გთავაზობ ხანგრძლივი დროით ვიყოთ ერთად, ამ ხნის განმავლობაში კი შენი ფინანსური სპონსორი ვიქნები, თანაც საკმაოდ გულუხვიც. ნებისმიერი რამ გექნება, რასაც მოისურვებ, ბრენდული ტანსაცმლით დაწყებული, ძვირადღირებული მანქანით დამთავრებული ლეოს ხელები უხეშად მოვიშორე და ღრმად ამოვისუნთქე. ადამიანთა ფსიქოლოგიის შესახებ საკმაოდ ბევრი წიგნი თუ სტატია მქონდა წაკითხული და ისიც კარგად ვიცოდი, რომ კაცები, ზოგჯერ ყველაფერზე იყვნენ წამსვლელები, რათა მიზანში ამოღებული ქალი ჩაეგდოთ ხელში. მტკიცე უარის თქმა და წინააღმდეგობის გაწევა, მსგავსი ფსიქოტიპის მამაკაცს უფრო დიდ აზარტში ჩააგდებდა. რაღაც ისეთი უნდა მომეფიქრებინა, რითაც იძულებულს გავხდიდი თავისივე ნებით ჩამომშორებოდა და ეს გეგმა, აქ და ამ წამსვე უნდა დამესახა. დაბნეულმა, მზერა მთელ პარკინგს მოვატარე, თითქოს არსაიდან გაჩენილი კეთილი ფერიისგან მოველოდი ჯადოსნური ჯოხის აქნევასა და სიტუაციიდან ხსნას. მიშო კვლავ თავის მანქანას მიყრდნობოდა და გაუჩერებლად ურტყამდა ერთიმეორეზე მსხვილ ნაფაზებს. მისი დანახვა ორმაგად უფრო მიშლიდა ნერვებს, თუმცა ეს მხოლოდ პირველ ეტაპზე. შემდეგ ისეთი გიჟური იდეა მომივიდა, რაც მხოლოდ გამოუვალ მდგომარეობაში მყოფ პიროვნებას თუ დაებადებოდა გონებაში. ჩემს გადაწყვეტილებას, თავადაც არ ვთვლიდი მთლად ადეკვატურად, თუმცა ზოგჯერ იმპულსურობაც მახასიათებდა ხოლმე, თანაც იმდენად ძლიერი, რომ მოსალოდნელ შედეგებზე ფიქრით თავს საერთოდ არ ვიწუხებდი. მოცემულ მომენტშიც სწორედ ასეთი რაკურსით წავედი და მეტად დამაჯერებელი სახეც მივიღე, რათა ჩემი სიტყვები რაც შეიძლებოდა სარწმუნო გამხდარიყო. -მაპატიე, მაგრამ მე უკვე მყავს საკმაოდ გავლენიანი საყვარელი. უკვე ექვსი თვეა, რაც ერთად ვართ და მისი მხრიდან არც ფინანსური და არც სექსუალური სახის დაკმაყოფილების ნაკლებობას არ განვიცდი დავინახე როგორ რადიკალურად შეეცვალა მზერა ამ სიტყვების გააზრებისას. თუკი აქამდე მისი ყოველი მოქმედება და ჟესტი თავდაჯერებას ასხივებდა, ახლა აშკარა ყოყმანი შეეპარა. ნაცრისფერ თვალებშიც უკმაყოფილების გამომხატველი ნაპერწკლები აუთამაშდა. -და ვინ არის? -ოდნავ ეჭვიანი ტონით დამისვა კითხვა. როგორც ვვარაუდობდი, მისი დარწმუნება არც ისეთი მარტივი ამოცანა გახლდათ. სწორედ ამიტომ, რაც შემეძლო დავაჩქარე ჩემი გიჟური გეგმის ამუშავება და მზერით კვლავ პარკინგზე მდგომ მიშოს დავუბრუნდი. -აი ისიც -ცერა თითით შეუმჩნევლად ვანიშნე იმ მხარეს, სადაც მეფარიშვილი საკუთარ მანქანას გახლდათ მიყრდნობილი. ერთადერთი მამრობითი სქესის წარმომადგენელი ჩემს წრეში, ვისაც შეძლებული ეთქმოდა და საკმაოდ ძვირადღირებული ავტომობილის საჭესაც ატრიალებდა, სწორედ მიშო იყო და ზუსტად ამიტომ ჩავეჭიდე იმ მომენტში მაშველი რგოლივით მაინცდამაინც მას. ლეო კვლავ უნდობლად მათვალიერებდა. მზერას ჯერ მეფარიშვილისკენ მიმართავდა, მერე ისევ ჩემკენ და ასე გრძელდებოდა რამდენიმე წამის განმავლობაში, მანამ, სანამ საბოლოოდ თავად არ დაუსვა წერტილი ჩვენ შორის ჩამოვარდნილ არაფრისმთქმელ მდუმარებას: -ანუ ამ რესტორნის დირექტორთან წევხარ? -ჰო, ასეა -რამდენადაც გულისამრევიც არ უნდა ყოფილიყო ჩემთვის ამ კითხვაზე დადებითი პასუხის გაცემა, ეს მაინც გავაკეთე, თან მეტი დამაჯერებლობისთვის დავამატე :- შენი აზრით, ამ დროს აქ რატომაა? შეამჩნია შენი ჩემდამი დამოკიდებულება. მართალია ყოველთვის მაძლევს იმის უფლებას ასეთი რამები ჩემით მოვაგვარო, მაგრამ თუ იგრძნობს, რომ სიტუაციას მარტო ვერ ვუმკლავდები, მაშინვე ჩაერევა -მშვენიერია . . . თუკი რამე გაუთვალისწინებელი მოხდება, დაცვის სამსახური ახლოს გყავს -კიდევ ერთი ნაბიჯი გადმოდგა ჩემი მიმართულებით ამის თქმისას -ახლა რომ ავდგე, მისი აქ ყოფნა ფეხებზე დავიკიდო და გაკოცო, საინტერესოა რას გააკეთებს? გინდა დავტესტოთ? -არ გირჩევ -პრევენციის მიზნით, მკერდზე ხელის გული მივაბჯინე -შენი წინა ორი კბილი იმდენად ლამაზია, მათ გარეშე დარჩენა საცოდაობა იქნება ამის მერე, ისე ჩამომშორდა მეტად მოახლოება აღარ უცდია, თუმცა სახეზე ისეთი გაურკვეველი ღიმილი დასთამაშებდა, ამის ყურებითაც კი ვითრგუნებოდი და ეჭვი შემქონდა, რომ ეს ადამიანი მთლად ჯანმრთელი ფსიქიკის ვერ უნდა ყოფილიყო. -კარგი, ამ ეტაპზე იყოს როგორც არის -არა და არ მშორდებოდა მისი ბასრი მზერა -თუმცა დაიმახსოვრე, რომ ეს დასასრული არაა. სანდო წყაროების გარეშე, მიღებულ ინფორმაციას ყოველთვის ეჭვის თვალით ვუყურებ ხოლმე ზურგი ისე მაქცია, თავისი ნათქვამისთვის მეტად აღარაფერი დაუმატებია, თუმცა ეს სიტყვებიც კი საკმარისი აღმოჩნდა, რათა მისგან მომდინარე რეალური საფრთხე აღექვა ჩემს გონებას. როგორც ჩანდა, ხრიკი, რის მიხედვითაც თავად მიშო მეფარიშვილი გამოვაცხადე ჩემ მდიდარ საყვარლად, არც ისეთი ეფექტური აღმოჩნდა, როგორც ამას დასაწყისში ვფიქრობდი. იმ მომენტში, ორი დიდი სადარდებელი მქონდა –ლეოს გამოჩენა და ის, რომ მიშოს ვერასდროს გაეგო ჩემ მიერ შეთხზული პატარა ტყუილის შესახებ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ზუსტად ვიცოდი მისი ყბიდან ვეღარასდროს ამოვიდოდი. საჭესთან ანერვიულებული დავჯექი და კარი იმდენად მაგრად მოვიჯახუნე, სავარაუდოდ, ხმა მთელს პარკინგზე ექოდ გავრცელდა. აღარ დამიწყია იმის თვალიერება, თუ რომელ მხარეს წავიდა ლეო. ახლა ყველაზე მეტად, იქაურობას მოშორება სურდა ჩემს გულს, ამიტომ რაც შემეძლო სწრაფად ავამუშავე ძრავა და ავტოსადგომიდან ნელ-ნელა დავიწყე მანქანის გაყვანა. სწორედ იმ დროს, მიშოს პორშესაც მოვკარი თვალი. ჩემ მსგავსად, მასაც აენთო წინა ფარები და პარკინგის მიდამოს ტოვებდა. რესტორნის მიმდებარე ტერიტორიას თითქმის ერთობლივად გავცდით. რაღაც პერიოდის განმავლობაში, მისი ავტომობილი უკანაც მომყვებოდა, თუმცა მგზავრობის დაწყებიდან დაახლოებით სამი წუთის შემდეგ, ჩვენი გზები გაიყო და მეფარიშვილმაც, მოპირდაპირე ქუჩაზე გადახვევამდე, დამშვიდობების ნიშნად რამდენჯერმე დამისიგნალა. სალონში მუსიკა ჩავრთე და ბოლო ხმაზე ავუწიე. გული ცუდს მიგრძნობდა და ეს ცუდი წინათგრძნობა არა და არ მშორდებოდა. ლოლასა და კალეს თუ არ ჩავთვლიდით, ამ სამყაროში სრულიად მარტო ვიყავი. არ გამაჩნდა ისეთი გავლენიანი, ძლიერი ადამიანი, ვინც ჩემ დახმარებას შეძლებდა, თუკი რომელიმე ავადმყოფი, მანიაკის თვისებების მატარებელი პიროვნება გადამეკიდებოდა. ერთადერთი, ვინც ასეთი სიტუაციიდან გამომაძვრენდა, ისევ ჩემივე ხრიკები იყო და სისუსტის გამომჟღავნების უფლება არანაირად არ მქონდა. 8 8 8 8 დილით, ჩემი იისფერი აბრეშუმის თეთრეულზე დაცემულმა მცხუნვარე მზის სხივებმა გამომაღვიძეს. დიდი, მრგვალი ფანჯრიდან, რომელთანაც საწოლი მქონდა მიდგმული, მთელი სიდიადით დამყურებდა მწიფე ალუბლისფრად შეფერილი გარიჟრაჟის ცა, ხოლო იატაკზე დადებულ პატარა ხმის გამაძლიერებელში, კვლავ დაბალ ხმაზე ჟღერდა გამეორების რეჟიმზე ჩართული ზღვის ტალღების შრიალი, რომელსაც საკმაოდ ხშირად ვრთავდი ხოლმე ღამღამობით, რათა მშვიდ ატმოსფეროში დაძინება შემძლებოდა. დაბინდული თვალებით კალენდარს შევხედე. ხუთშაბათი იყო და დღევანდელი განრიგიც უკვე ზედმიწევნითი სიზუსტით მქონდა შედგენილი. საუზმის შემდეგ სპორტ-დარბაზში ვაპირებდი სტუმრობას, შემდეგ ლოლასთან ერთად აუზებზე წასვლა მქონდა გეგმაში, ვინაც, წინა დღით, სპეციალურად დაწერა საათობრივი შვებულება, რათა რესტორნიდან გათავისუფლება შეძლებოდა, ხოლო ამის მერე რაღაც პერიოდით დავისვენებდი და ცოტაოდენი წახემსების შემდეგ, სამსახურში წასასვლელად დავიწყებდი მზადებას. ხმის გამაძლიერებელი ფეხზე აუდგომლად გავთიშე და ერთი გემრიელად გავიზმორე. ლოგინში გამუდმებული წრიალისგან, ჩემი საყვარელი იისფერი აბრეშუმის პიჟამა ტანზე უსწორმასწოროდ მქონდა შემოტმასნილი. როგორც ჩანდა, გუშინ ან რაღაც ცუდი მესიზმრებოდა, ან წუხანდელიდან გამოყოლილი ნეგატიური შეგრძნებების გავლენით ვიყავი მოუსვენრად. რაც არ უნდა ყოფილიყო, ახლა უკვე ახალი დღე იწყებოდა და მეც უჩვეულოდ პოზიტიურად გახლდით დამუხტული. განწყობას ჩემი საძინებლის ყურებაც მიუმჯობესებდა, სადაც მთელი ჭერი ვარსკვლავებიანი ცით მქონდა მოხატული, ხოლო ნივთებისა და ავეჯის უმეტესობა, ჩემთვის საყვარელი ფერში –ღია იისფერში იყო გადაწყვეტილი. გამორჩეულად მიყვარდა აქაურობა. ეს იყო ადგილი, სადაც ფიზიკურთან ერთად, სულიერი დასვენებაც შემეძლო და ამავდროულად ოცნებებში გადაშვება, რომლებშიც მე და მამას, კვლავ უწინდელივით შეგვეძლო ერთად ყოფნა და ათასი სიგიჟის კეთება. მამაჩემს ყოველთვის საუკეთესო მეგობრად ვთვლიდი. მასთან ისეთ თემებზეც კი ვსაუბრობდი, როგორც ბიჭები, ურთიერთობები და პაემანზე წასასვლელი სამოსის არჩევა იყო. ყოველ მორიგ ასეთ შეხვედრას, ის მუდამ არასერიოზულად უყურებდა, რადგან ჩემ თვალებში ვერასდროს ხედავდა იმ დიდ ენთუზიაზმს, რაც საყვარელ ადამიანთან შეხვედრას უძღოდა წინ. მახსოვს მუდამ ერთსა და იმავეს მიმეორებდა –საკუთარი თავი ყოველთვის ძვირადღირებული სასმელივით დააფასე, ყველასთვის ხელმისაწვდომი ნუ იქნები და შეხების უფლებაც მხოლოდ იმ ადამიანს მიეცი, ვინც მზად იქნება შენ გამო ტყვიასაც გადაუდგესო. მაშინ მისი სიტყვები ერთობ გადაჭარბებულ რომანტიკად ჩამესმოდა ყურში და ფილმებისა და წიგნების გარეთ ვერც კი წარმომედგინა ისეთი პიროვნების არსებობა, ვინც საყვარელი ადამიანის გამო თავს დაუფიქრებლად გაწირავდა, მაგრამ რაც დრო გადიოდა, ვხვდებოდი, რომ თუკი ვინმეს გულით შეიყვარებდი, თუ იგი შენი ნაწილი გახდებოდა, მის გამო თვალუწვდენელი კლდიდან გადახტომაც კი მარტივზე მარტივად მოგეჩვენებოდა. საწოლიდან ზლაზვნით წამოვდექი და საშხაპეში შესვლის წინ პაჟამა გავიხადე. გუშინდელ პროგნოზს თუ დავუჯერებდით, დღევანდელი ტემპერატურა დაახლოებით ოცდარვა გრადუს-ცელსიუსამდე აღწევდა, რაც იმაზე მიუთითებდა, რომ აუზისთვის და გასარუჯად სწორედ იდეალური ამინდი იყო. დილის პროცედურებს დაახლოებით ნახევარ საათში მოვრჩი და ხილიანი შვრიის ფაფით მსუბუქად ვისაუზმე. ფიტნესში წასაღები სპორტული ზურგჩანთა, წინა ღამით მქონდა ჩალაგებული, ამიტომ, ამოვრეცხე თუ არა ნიჟარაში ჩემ მიერ დასვრილი ჭურჭელი, მაშინვე ჩანთას დავტაცე ხელი და ბინიდან, ყურსასმენებში აჟღერებული ენერგიული მუსიკის ფონზე გამოვედი. იმ დილით არავითარ უცნაურ სიურპრიზს არ ველოდი, თუმცა როდესაც სადარბაზოში, კარის წინ დაფენილ ხალიჩაზე დადებული დიდი გალია ჩემი წაბორძიკებისა და ლამის ძირს გართხმის მიზეზი გახდა, მაშინვე მივხვდი, რომ რაღაც მთლად რიგზე ვერ იყო. კითხვის ნიშანივით წელში მოღუნული, ძლივძლივობით გავსწორდი და კვლავ ხალიჩას დავხედე. მასზე დადებულ ჭრელ გალიაში, ულამაზესი ჯუნგლების თუთიყუში იწონებდა თავს და ნელა ირწეოდა სპეციალურად გაკეთებულ, ჭერიდან ჩამოშვებულ რგოლზე. თუმცა ეს, ყველაფერი არ ყოფილა. ფრინველთან ერთად, გალიაში პატარა ბარათი და ლამაზი, ეკლებისგან საგულდაგულოდ განთავისუფლებული წითელი ვარდიც იდო. აშკარა გახლდათ საჩუქარი ჩემთვის იყო განკუთვნილი და უკვე იმასაც ვხვდებოდი, თუ ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო მისი გამომგზავნი. ამაში ბარათის წაკითხვამაც დამარწმუნა, რომელშიც ნაბეჭდი ასოებით ეწერა შემდეგი ტექსტი: "საკმაოდ სანდო წყაროებიდან ვიცი, რომ შენსა და მიშო მეფარიშვილს შორის არაფერი ხდება. დაიმახსოვრე, უზარმაზარ სურვილად მექეცი და გაჩერებას არ ვაპირებ." ბარათი უკმაყოფილო სახით გადავხიე და კარს თვალებდახუჭული მივეყრდენი. ამ ადამიანთან დაკავშირებით გული საკმაოდ ცუდს მიგრძნობდა და ისიც ვიცოდი, რომ მისი თავიდან მოშორება ჩემთვის ძალზედ რთულ ამოცანად იქცეოდა. რამდენიმე წამით ისიც ვიფიქრე პოლიციაში ხომ არ ვუჩივლო-მეთქი, მაგრამ მერე გავიაზრე ჯერ ისეთი არაფერი ჰქონდა გაკეთებული, რომ სამართალდამცავები რამეში შედავებოდნენ და მიღებული გადაწყვეტილება მაშინვე გადავისროლე წარმოსახვით სანაგვე ყუთში. გალიაში გამომწყვდეული თუთიყუში კვლავ აგრძელებდა რგოლზე ქანაობას, ისე, თითქოს სპეციალურად ჩემთვის თავის მოსაწონებლად აკრობატულ ილეთებს ასრულებსო. ვინც არ უნდა ყოფილიყო საჩუქრის ავტორი, არც ფრინველს და არც ყვავილს ჩემთვის არაფერი ჰქონდათ დაშავებული, ამიტომ გარეთ უპატრონოდ დასატოვებლად ორივე შემეცოდა და გადავწყვიტე გალია შინ შემეტანა. ასეც მოვიქეცი –თუთიყუშს მისაღებში გამოვუყავი თავისი კუთხე, ვარდი წყლით სავსე მაღალ ჭიქაში ჩავდე და როგორც კი ყველაფერს თავის ადგილი მივუჩინე სახლიდან კიდევ ერთხელ გამოვედი. ამჯერად აღარაფერს შევუყოვნებივარ, სპორტ-დარბაზისკენ მიმავალ გზაზე. დანიშნულების ადგილას მისვლისას, ბედმა გამიღიმა და პარკინგზეც მალევე ვიპოვე თავისუფალი ადგილი. არ გამკვირვებია, როდესაც ავტოსადგომზე, სხვა ავტომობილებს შორის, მიშოს თეთრ პორშესაც მოვკარი თვალი. უკვე ორი კვირა ხდებოდა, რაც შევამჩნიე, რომ იმავე ფიტნეს კლუბში დაეწყო სიარული, სადაც მე უკვე ერთი წელი ვვარჯიშობდი. რამდენჯერმე ერთმანეთს გადავეყარეთ კიდეც, თუმცა არც ერთი ჩვენი შეხვედრა არ გამოირჩეოდა მოკითხვებითა და გულთბილი სალამით. პირიქით, ორივენი ისე ვიქცეოდით, თითქოს ერთმანეთისთვის სრულიად უცნობი ადამიანები ვიყავით, რომელთაც ერთსა და იმავე დროს, ერთი და იგივე ადგილას მოუწიათ ყოფნა. ვინაიდან დროის ეს მონაკვეთი დაწესებულებისთვის პიკის საათად ითვლებოდა, სპორტ-დარბაზი ხალხით იყო გადაჭედილი. ამის გამო, გასახდელში ძლივძლივობით ვიპოვე ცარიელი კარადა, ჩემი ტანსაცმელი სავარჯიშო სამოსით ჩავანაცვლე და ცივი წყლის ბოთლით ხელში, ტრენაჟორების ოთახისკენ ავიღე გეზი. მთელ სიგრძეზე ჩაყოლებული სარბენი ბილიკებიდან მხოლოდ ორი თუ იყო თავისუფალი. მეც გადავწყვიტე სანამ აქტიურ ვარჯიშზე გადავიდოდი, მოდუნებული კუნთები სწორედ ამ ტრენაჟორის საშუალებით ამემუშავებინა, მაგრამ გადავდგი თუ არა ერთი ნაბიჯი, მაშინვე ვიგრძენი დაბრკოლება, რომელიც სრულიად მოულოდნელად გადამეღობა გზაზე და გასავლელი გზა ჩამიხერგა. ეს დაბრკოლება მაღალი, საკმაოდ მიმზიდველი აღნაგობის ახალგაზრდა მამაკაცი გახლდათ, ვინც ვიღაცასთან საუბარში იმდენად გართულიყო, საერთოდ ვერ შეემჩნია ის ფაქტი, რომ ლამის ზურგით შემეჯახა. რამდენიმე წამში მისი თანამოსაუბრეც შევათვალიერე. ამჯერად თვალთახედვის არეალში შავ, უმკლავო მაისურსა და ამავე ფერის სავარჯიშო შორტებში გამოწყობილი მიშო მეფარიშვილი მომხვდა, რომელიც მინის ბოთლიდან, ლიმონითა და პიტნით გაზავებულ ცივ წყალს მიირთმევდა, თან ყურადღებით უსმენდა თანამოსაუბრეს. მათ გარემოცვაში დიდხანს აღარ გავჩერებულვარ. თავხედურად რომ არ გამომსვლოდა, მიშოს თავი მისალმების ნიშნად დავუკარი, მასთან ერთად მყოფ მამაკაცს გვერდი ავუქციე და სარბენ ბილიკზე განსაკუთრებული შემართებით შევდექი. აქედან რამდენიმე წამში ჩემი ტელეფონიც აზუზუნდა, რომელმაც შეტყობინების მოსვლა მამცნო. ავტორი ლოლა იყო, თან საკმაოდ მოზრდილ ტექსტს მიგზავნიდა, ქალისა და მამაკაცის ფოტო-სურათთან ერთად. „გახსოვს ანტალიაში მოგზაურობისას გაცნობილ ერთ ძალიან მომხიბვლელ არსებაზე რომ გიყვებოდი? გითხარი ერთად გატარებული ღამის შემდეგ სიყვარულს მეფიცებოდა-მეთქი. თურმე დაქორწინებულა და ძალიან ბედნიერია თავის ქერა, უკრაინელ ცოლთან ერთად. რა უბედურებაა, ორი წამითაც რომ გაგიფუჭდეს განწყობა, სოციალური ქსელი ათასობით ფოტოს მოგაყრის, რომლებზეც ყველა ბედნიერია და ცხოვრება უხარია.“ გამეღიმა მის მონაწერზე. მართალია, ლოლას მამაკაცის შეყვარების უნარი არ გააჩნდა, მაგრამ მაინც უსიამოვნო გრძნობა ეუფლებოდა, როდესაც მის „ხელში გავლილ“ კაცებს, სხვა ქალის გვერდით დაინახავდა ხოლმე. „ეგოისტი ნუ იქნები ლოლიტა. სხვისი ბედნიერება შენთვის უსიამოვნო არ უნდა იყოს.“ -მივწერე პასუხად და სულ მალე, მორიგი შეტყობინებაც მივიღე მისგან: „კარგი დავიკიდოთ, ერთი მაგის დ*დაც . . . ჰო, კინაღამ დამავიწყდა, ზეგ ერქოლესა და ტეოს იაპონელი მეგობარი ჩამოდის. სავარაუდოდ, კორპორატიულსაც დაესწრება, თან მეცნიერია, მომავლის რობოტებს აწყობს და თუ ძალიან თხოვ, იქნებ ერთი მამაკაცის მოდელი შენთვისაც შექმნას, ხელუხლებელი რომ არ მოკვდე.“ თავი ვერ შევიკავე და მის სიტყვებზე მაინც გამეცინა, თუმცა კომენტარი სპეციალურად არ გამიკეთებია. „ჰო, ვიცი ეგ ამბები. სამზარეულოში დიმიტრი რევიზორივით დადის, ყველაფერი იდეალურად უნდა იყოსო, მაგრამ როდესაც რესტორანს მისნაირი შეფ-მზარეული ჰყავს, ეჭვიც არ მეპარება, რომ ყველაფერი უმაღლეს დონეზე ჩაივლის.“ „ილოცე, რომ ასე იყოს, თორემ მეფარიშვილი ყველას დაქვითვაზე გაგვიშვებს. აქაც ჯარის პრინციპი მოქმედებს ¬–ისჯება არა ერთი, არამედ ყველა.“ „ეგ თქვენ იკითხეთ, თორემ ჩემი დაქვითვაზე გაშვება უკვე მოასწრო.“ -გაბრაზებულმა გავხედე მიშოს ამის თქმისას. „ჰოო?“ -სიცილის სმაილების უხვი ნაკადი მოაყოლა ლოლამ თავის შეტყობინებას -„ისე, ჩემი მოგვარე რომ არ იყოს, ვიცი რასაც ვუზამდი.“ „მაინც რას?“ „დარწმუნებული ხარ, რომ მაგის მოსმენა მართლა გინდა?“ -კვლავ სიცილის სმაილები დაამატა მან თავის სიტყვებს. „კარგი, კარგი, არაფრის მოსმენა არ მინდა! წავალ ვარჯიშს დავუბრუნდები, აუზზე შევხვდებით.“ დამშვიდობების ნიშნად, ლოლამ გულები გამომიგზავნა და მეც მაშინვე ავამუშავე დროებით გაჩერებული სარბენი ბილიკი. თხუთმეტი წუთის განმავლობაში შეუსვენებლად ვირბინე ენერგიის მომცემი მუსიკის ფონზე, რომელიც ყურსასმენებში მქონდა ჩართული. შემდეგ ეს უკანასკნელი მოვიხსენი, მონიტორზე სიჩქარის მაჩვენებელს დავუწიე და შესვენების მიზნით ნელ სიარულზე გადავედი. აქედან სულ რამდენიმე წამში, ნაცნობი ტომ-ფორდის სუნამოს სურნელი ვიგრძენი, ჩემთან ძალიან ახლოს. სიამოვნებისგან თვალები ინსტიქტურად დავხუჭე. ვგიჟდებოდი ამ არომატზე, თუმცა მერე მახსენდებოდა ვინც იდგა ჩემ სიახლოვეს და მაშინვე ნეგატივით ვიმუხტებოდი ხოლმე. ახლაც ასე მოხდა. როგორც კი გვერდით მიშოს ყოფნა გავიაზრე, თვალები უკმაყოფილოდ ავატრიალე და ყურსასმენებში მუსიკა გავთიშე. მეფარიშვილს ჩემ გვედითა სარბენ ბილიკზე დაეკავებინა ადგილი და ალაგალაგ ისე მიმზერდა, ასი პროცენტით ვიყავი დარწმუნებული რაღაცის თქმა ჰქონდა განზრახული. -მიდი, გისმენ -ვცადე მოვლენები დამეჩქარებინა. მისი ირონიანარევი, ოდნავ ღიმილიანი მზერა უკვე საგრძნობლად მოქმედებდა ჩემ ნერვულ სისტემაზე და თავადაც მაკვირვებდა ის ფაქტი, რომ მიშო მეფარიშვილი ერთადერთი ადამიანი იყო, ვისაც შეეძლო ასეთი ელვისებური სისწრაფით გამოვეყვანე წყობიდან. -არა, ეს მე გისმენ. დავიჯერო არაფერი გაქვს სათქმელი? -რა უნდა მქონდეს? -აშკარად გაკვირვებული ვიყავი მისი ტონითაც და გამოხედვითაც, რომელშიც არაფერი იკვეთებოდა გარდა ბრაზნარევი ირონიისა. -მაგალითად ის, რომ ჩვენი რესტორნის შიდა სივრცეში, კლიენტთან ინტიმური ურთიერთობა სასტიკად იკრძალება -სარბენი ბილიკი აამუშავა ამის თქმისას -დღეს კი ერთ-ერთი კლიენტი პირადად მიკავშირდება და მთხოვს რესტორანი დავხუროთ, რათა მხოლოდ თვითონ შეძლოს შენი გამოსვლის მოსმენა. თანხის დამატებასაც აპირებს, იმ შემთხვევაში, თუკი Imagines-ს კოლექტივი, რომანტიკული ვახშმის მაგიდასაც გაამზადებს თქვენ ორისთვის. -მოიცა, რა?! -მოსმენილისგან სპაზმებმა ლამის ყელში წამიჭირეს. ჩემ გონებაში, თვალწინ მაშინვე ლეოს სახე დამიდგა. მის გარდა, სხვა არავინ მახსენდებოდა ისეთი, ვისაც მსგავსი რამის გაკეთება მოუვიდოდა თავში აზრად. -რაც გაიგე . . . ისეთი შეურაცხყოფილი სახე გაქვს, თითქოს ამის შესახებ ჩემგან პირველად ისმენ -შენ წარმოიდგინე მართლა პირველად ვისმენ -ვერც ხმის ტემბრს და ვერც თვალებში ჩამდგარ ბრაზს ვერ გავუწიე კონტროლი. ლეოს უკვე საკმაოდ ღრმად ჰქონდა შეტოპილი და რაღაც სერიოზული ზომები უნდა მიმეღო მის შესაჩერებლად. -თუკი ეგრეა გილოცავ, შენ ანგარიშზე ერთი გიჟი თაყვანისმცემელი უკვე არის -საერთოდ არ მეცინება. როგორც თანამშრომელი მოვითხოვ მაგ ადამიანს რესტორანში შემოსვლა აეკრძალოს! -მოითხოვ? -შევატყვე, რომ ჩემი სიტყვები სასაცილოდაც არ ჰყოფნიდა -იმის გამო, რომ შენ დანახვაზე ვიღაცას სექსუალური ფანტაზიები ახრჩობს, რესტორნის კართან ფეის-კონტროლს არ დავუწესებ -ეს სახუმარო თემა არაა მეფარიშვილი! -არა გაფიცებ, გვარით რატომ მომმართავ? შენი კლასელი ვარ, თუ ჯარში ვმსახურობდით ერთად? -სიცილს ძლივს იკავებდა, რითაც კიდევ უფრო მეტად მაღიზიანებდა, ისედაც გაღიზიანებულს. -სერიოზულად გეუბნები, ეგ ტიპი უკვე ძალიან მავიწროვებს და უფროსობა ვალდებულია თავისი თანამშრომლის მშვიდ გარემოში მუშაობას შეუწყოს ხელი. თუ ამას შენ არ გააკეთებ, ერქოლესა და ტეოს დაველაპარაკები. დარწმუნებული ვარ, მათთვის ამდენი ახსნა არ დამჭირდება -ვწუხვარ, მაგრამ ნოლანები კახეთში არიან მიწვეულები, ღვინის დეგუსტაციაზე და ზეგამდე არ იქნებიან -კვლავ ნიშნის მოგებით ჟღერდა მისი ტონი. -არის ასეთი რაღაც –ტელეფონი ჰქვია. შემიძლია მისი მეშვეობით მოვაგვარო საქმე -მეეჭვება კონტაქტზე გასვლა შეძლო. როდესაც ქალაქგარეთ გადიან, შენნაირი რიგითი თანამშრომლების ზარებს არ პასუხობენ. ვეჭვობ ისევ ჩემთვის მოგიწევს დახმარების თხოვნა -ტონზეც გეტყობა, რომ უსასყიდლოდ დახმარებას არც კი განიხილავ -თავადაც ირონია გავურიე საკუთარ ხმაში -ფული იმდენი გაქვს, ჩემგან ნამდვილად აღარ გჭირდება. სხვა რისი მოცემა შემიძლია? -მოცემა? -ეშმაკურად აუთამაშდა ორივე წარბი -კითხვას ეგრე მაცდურად ნუ სვამ, თორემ გარყვნილი ფანტაზიები მაწვება -შეგიძლია ყოველ სიტყვაში არ გამოამჟღავნო რა უტაქტოც ხარ? -მობეზრებულად ავატრიალე თვალები. თავადაც ნერვები მეშლებოდა მსგავს სიტუაციაში ყოფნით, თუმცა რაღაც პერიოდით მიშოს დახმარება მართლა ძალიან მესაჭიროებოდა და სწორედ ამიტომ ვიკავებდი თავს იმ სიტყვების თქმისგან, რაც ენის წვერზე მადგა. -ძალიან მიმზიდველი სპორტული სამოსით ვარჯიშობ -თავიდან ფეხებამდე ჩამომატარა მზერა ამის თქმისას -არც კი იცი რა სურვილები უტრიალებთ თავში ბიჭებს, რომლებიც ახლა გიყურებენ -და შენ იცი? -უდარდელად მივუგე. ნახევარი პროცენტითაც კი არ მაინტერესებდა, როგორ მიმზერდნენ, ან რას ფიქრობდნენ გარშემო მყოფნი. -ვიცი, რადგან მეც იგივე სურვილები გამიჩნდებოდა, რომ არ ვიცოდე რა არანორმალურიც ხარ -შენი თავი არ მაქვს -სარბენ ბილიკიდან ჩამოვედი და იქვე მდგომ, ველოსიპედის ტრენაჟორზე გადავინაცვლე. -შეგვიძლია წყვილივით მოვიქცეთ. ცოტა ხელებს მოგიფათურებ წელზე და საჯდომზე. თუკი ძალიან მთხოვ, შემიძლია გაკოცო კიდეც. იფიქრებენ, რომ ჩემი გოგო ხარ -დიდი მადლობა, მაგრამ ბაყაყებს არ ვკოცნი, იმ იმედით, რომ პრინცებად გადაიქცევიან მიშომ თავისი ბოთლიდან კიდევ ერთხელ მოსვა ლიმონიან-პიტნიანი წყალი პასუხიც მხოლოდ ამის შემდეგ დამიბრუნა: -სამაგიეროდ, მაგ ბაყაყს შენი დახმარება შეუძლია და კარგი იქნება, თუკი ყველა თბილ სიტყვას გაიხსენებ, რაც კი ლექსიკონში მოგეპოვება -ერქოლე და ტეო რომ ჩამოვლენ, შენი დახმარება საერთოდ აღარ დამჭირდება -სანამ ეგ მოხდება, რესტორანი მე მაბარია და თუ გინდა, რომ ის თეთრბილეთიანი შენს გამოსვლას არ დაესწროს, ერთი პატარა თხოვნა უნდა შემისრულო -რა გინდა მიშო? -ველოსიპედის პედლები გავაჩერე. უკვე აღარც ვარჯიშის განწყობა მქონდა და აღარც სამსახურში წასვლის. ისიც ჩემსავით მოიქცა –ტრენაჟორი გამორთო და სანამ რამეს იტყოდა, კიდევ ერთხელ მოსვა ბოთლიდან თავისი ლიმონიანი წყალი. -ძალიან მარტივი რაღაც მინდა -დროს ნუ წელავ, თქვი მან თვალები ოდნავ მოჭუტა, სადისტურად გამიღიმა და თვალი, თვალში გამიყარა. -ინდოეთში მოგზაურობის დროს, გოაზე, შენი სვირინგი ვნახე, მკერდის ქვემოთ რომ გაქვს -ჰო მახოვს, მერე? -უფლება მომეცი გაკოცო . . . მხოლოდ იმ ადგილას . . . ****ინდოეთი**** ახალი სამუშაო გამოცდილება, რომელიც ტურისტულ კომპანიაში დასაქმებას გულისხმობდა, ჩემ ოცდამეორე იუბილეს დაემთხვა. მახსოვს ძალიან ვიყავი გახარებული, რადგან გიდის პროფესია ყოველთვის მხიბლავდა. ანაზღაურებაც საკმაოდ სოლიდური იყო, რაც საშუალებას მაძლევდა დანაზოგისთვის ხელი არ მეხლო და თვიდან თვემდე, ჩემი გამომუშავებული თანხით მეარსება. დაახლოებით ერთი კვირა, უზომოდ კმაყოფილი ვიყავი ახალი სამსახურით. თანამშრომლებსაც საკმაოდ კარგად ვუგებდი და არც დილით ადრიანად ადგომა მიწვედა, რადგან სააგენტო ჩემ სახლთან ახლოს მდებარეობდა. საუბედუროდ როგორც ყველას, ამ ბედნიერებასაც გაუჩნდა პატარა ბზარი. ეს მაშინ მოხდა, როდესაც გავიგე, რომ იმ ტურისტულში, სადაც მე ვმუშაობდი, VIP-კლიენტთა სიაში მიშო მეფარიშვილიც შედიოდა. ჩვენი სააგენტო ასეთ კლიენტებს დიდ პრიორიტეტებს ანიჭებდა. თუკი ექსკურსიამძღოლის მოგზაურობაში წაყვანის უფლება მხოლოდ ტურისტულ ჯგუფებს ჰქონდათ და არა კერძო პირებს, განსაკუთრებულ კლიენტებს შეეძლოთ ამ პრივილეგიითაც ესარგებლათ. აგრეთვე შეეძლოთ მოეთხოვათ პირადი ფოტოგრაფი, რისი ღირებულებაც მთლიანად ტურის საფასურში იქნებოდა შესული და ესარგებლათ ფასდაკლების კუპონით ყოველ მესამე მოგზაურობაზე. მარტის თვე იყო, როდესაც მიშო, ჩვენს სააგენტოს ინდოეთის ერთკვირიანი ტურის შესაძენად ესტუმრა. მეც სწორედ იმ ავბედით დღეს გადავეყარე მას სააგენტოს ფოიეში და ზუსტად ერთ საათში, ჩემმა მენეჯერმა მაცნობა კიდეც, რომ სააგენტოს ერთ-ერთ VIP-მომხმარებელს –მიშო მეფარიშვილს სწორედ მე უნდა გავყოლოდი ექსკურსიამძღოლად, როგორც ხუთი ენის მცოდნე და პირადად კლიენტის მიერ არჩეული. მახსოვს საშინლად გავბრაზდი იმ მომენტში. ვიცოდი ამას სპეციალურად აკეთებდა, რადგან მშვენივრად ხვდებოდა როგორც გამაღიზიანებდა ამ ამბის გაგება. მართალია მასთან ერთად საზღვარგარეთ წასვლა უკანასკნელი იყო, რაც ამ ცხოვრებაში მსურდა, თუმცა დიდად არც უფროსობასთან რამის გამომჟღავნებისა და პირადულის, სამსახურში არევის მომხრე გახლდით. რა საქმისთვისაც არ უნდა მომეკიდა ხელი, პირველ რიგში პროფესიონალიზმი მმართებდა და ასეთი ვერასდროს გავხდებოდი, თუკი პირადული წყენები ხელს შემიშლიდა დაკისრებული მოვალეობა პირნათლად შემესრულებინა. ზუსტად ასე გადაწყდა ჩემი ინდოეთში გამგზავრება. უნდა მეღიარებინა, ეს ქვეყანა ბავშვობიდან მიზიდავდა. განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც ფილმი „პატარძალი და ცრურწმენა“ პირველად ვნახე. რომ არა ის ადამიანი, ვისთან ერთადაც გამგზავრება მიწევდა, ეს მოგზაურობა დიდ სიამოვნებას მომანიჭებდა და სამუდამოდ ჩაიბეჭდებოდა ტკბილ მოგონებათა სიაში. ვინაიდან, საქართველოდან ინდოეთამდე პირდაპირი რეისი არ იყო დანიშნული, ერთი გადაჯდომით დაახლოებით თერთმეტი საათი დაგვჭირდა ნიუ-დელიში მოსახვედრად. მიშოს გადაწყვეტილებით, იქამდე პირველი კლასით ვიმგზავრეთ, რადგან ამ უკანასკნელს, ეკონომ-კლასის ხმაურის ამდენი ხნით ატანა არ შეეძლო. ჩვენი ერთობლივი მოგზაურობა ოთხ ქალაქს –დელის, აგრას, ჯაიპურს, ამრიტსარს და აგრეთვე კუნძულ გოას მოიცავდა, თუმცა აქედან მიშომ მხოლოდ აგრასა და გოას მონახულება გადაწყვიტა, დანარჩენები კი ღირშესანიშნაობების მხრივ საკმაოდ უღიმღამო ქალაქებად დაასახელა. რა გაეწყობოდა? განდის აეროპორტში ჩვენი თვითმფრინავის დაშვების შემდეგ ერთი დღე ქუჩებში გავიარეთ, დელის ზოოპარკი მოვინახულეთ, ღამე სასტუმროში გავათიეთ, მერე კი, რადგანაც ტაქსები შუა ქუჩაში არ აჩერებდნენ, იგი სადგურთან ახლოს მდებარე ტაქსოპარკიდან ავიყვანეთ და პირდაპირ აგრასკენ მიმავალ გზას დავადექით. იქამდე დაახლოებით ორასი კილომეტრი იყო, მე კი ბოლო ოცდაოთხი საათის განმავლობაში მხოლოდ ორი საათი თუ მქონდა გატარებული ძილში , თუმცა ჩემს კლიენტთან, ვისაც მეორე დღესვე მოუნდა თაჯ-მაჰალის სანახავად აგრაში წასვლა, დაღლილობა არ შევიმჩნიე და ერთი ჭიქა მაგარი ყავით ვცადე ოდნავ ენერგიაზე მოსვლა. მიშოს მსგავსად, ინდოეთში თავადაც პირველად ვიყავი და თითქმის ყველაფერს აღფრთოვანებაში მოვყავდი. გამუდმებით ის აზრი მიტრიალებდა, რომ აქ ჩამოსვლით ადამიანს, საკუთარ თავში უამრავი ახალი რამის აღმოჩენა შეეძლო. მომწონდა ის ფაქტი, რომ ინდოელები ძალზედ პოზიტიური, კომუნიკაბელური და მომღიმარი ხალხი იყვნენ. მათ ყველაზე უკეთ იცოდნენ, თუ როგორ დამტკბარიყვნენ მზის სხივებით, ადამინებით, ბუნებით და ჩვეულებრივი პურის ნატეხითაც კი. აქ ეგზოტიკა უდავოდ საკმარისზე მეტი იყო. მართალია, ამ ქვეყანას უარყოფითი მხარეებიც ჰქონდა –ქუჩებში სრული ანტისანიტარია სუფევდა, მრავლად იყო შხამიანი მწერები და ქვეწარმავლები, უამრავი ბავშვი მათხოვრობდა და არც ონკანის წყალი გახლდათ სასმელად ვარგისი, თუმცა მე, ინდოეთს მაინც მონეტას ვადარებდი, რომელიც დიდი ხნის განმავლობაში მიწაში იყო ჩამარხული და მხოლოდ ადამიანზე იყო დამოკიდებული მასზე ჭუჭყს დაინახავდა, თუ ოქროს ჭუჭყის მიღმა. ვინაიდან ინდოეთში მარტის თვეში ჩავედით, მალე "ჰოლის" დღესასწაულის მთელი გრანდიოზულობის საკუთარი თვალით ხილვა გველოდა წინ. ეს ზეიმი, ანუ როგორც იქაურები მოსახლეობა უწოდებდა –ფერების ფესტივალი, სიკეთის ბოროტებაზე გამარჯვების სიმბოლოდ ითვლებოდა და აგრეთვე გაზაფხულის სეზონის მოსვლის დაწყებისაც. -თუკი ოდესმე ამ ქვეყანაში ჩამოხვალ, ინდოეთის ხმებს უნდა მოუსმინო -მოულოდნელად, ისე რომ არც ველოდი, გვერდიდან მიშოს სიტყვები ჩამესმა და ტაქსის ფანჯრიდან გადაშლილი სანახაობით გართულს, მხოლოდ მაშინ მომაგონდა მისი არსებობის შესახებ. -მაპატიე, რა თქვი? -ისეთი არაფერი . . . უბრალოდ შენი აზრზე მოყვანა მინდოდა -ირიბი ღიმილი უკრთოდა ტუჩის კუთხეში -მგონი სულ დაგავიწყდა, რომ გვერდით გიზივარ, შენ კი ექსკურსიამძღოლი ხარ, ვისაც ევალება ამ ქვეყნის შესახებ ჩემთვის უცნობი მასალით განმანათლოს ან რამე საინტერესო მომიყვეს -ჰოო? -ნამდვილად -მაშინ ერთ რამეს გეტყვი –თუ ხელი არ ავამოძრავეთ, მასზე საათს ვერ ვიგრძნობთ, ვერც თითზე ბეჭედს. შენც ზუსტად ასე ხარ, თუკი ხმა არ ამოიღე, ან არ გაინძერი, შენ არსებობას საერთოდ ვერ ვგრძნობ, ამიტომ ზოგჯერ თავი შემახსენე ხოლმე ჩემდა გასაკვირად ოდნავადაც არ გაბრაზებულა. პირიქით, ხმამაღლა გაეცინა და თავის მხარეს საქარე მინა კიდევ უფრო ქვემოთ ჩამოსწია. -მგონი აქაურ გველებზე უფრო შხამიანი შენ ხარ -მითხრა სარკაზმით გაჯერებული ტონით -შევცდი უფრო ზრდილობიანი გიდი რომ არ წამოვიყვანე სააგენტოდან -ვერ შეგეწინააღმდეგები. თითოეული მათგანი სიხარულით გამოგყვებოდა, მაგრამ შენ მაინცდამაინც ჩემზე შეაჩერე არჩევანი -დარწმუნებული ვიყავი ჩემთან ერთად წამოსვლა არ გენდომებოდა -ასეც ვიცოდი . . . სიამოვნებას იღებ, როდესაც ვიღაცის ნერვებზე თამაშობ, არა? -რა უნდა ვქვნა? -მხრები გულუბრყვილო ბავშვივით აიჩეჩა -ყველას სხვადასხვაგვარი ჰობი აქვს ამ ცხოვრებაში -მაგის გარდა სხვა ჰობიც გაქვს, მაგალითად იმ ქალების შეცდენა და მიტოვება, რომლებიც შენზე გიჟდებიან -არ ვაპირებ შენგან ავიღო წერილობითი ნებართვა, სანამ ვინმეს გვირაბში შევაღწევ -ჩემს თმას წაეთამაშა ამის თქმისას -ისე, მგონი თავადაც არ გაწყენდა მამაკაცის არსებობა შენ ცხოვრებაში. იქნებ მერე მაინც აღარ იყო გაუთხოვარი მასწავლებელივით აგრესიული როგორღაც მოვახერხე და მისი ეს სიტყვები ემოციური აფეთქების გარეშე გავატარე. აშკარად უკეთესი იყო მეც ისეთივე ირონიული ტონი მომეშველიებინა მიშოსთან სასაუბროდ, როგორითაც თავად მესაუბრებოდა. -გპირდები აუცილებლად გავითვალისწინებ შენს კეთილ რჩევას, როდესაც საქართველოში დავბრუნდები -ყალბი ღიმილით გავხედე და სახეზეც შევატყვე, რომ მაშინვე ამოიცნო ამ ღიმილის არაგულწრფელობა. -მოიშორე ეგ სიმშვიდე. შენი დაბღვერილი სახის ყურება უფრო აზარტულია -როგორც არ უნდა ეცადო, წყობიდან ვერ გამომიყვან, ამიტომ ჯობია ენერგია სხვა რამისთვის დაზოგო -კარგი -ხელები სიცილითა ასწია დანებების ნიშნად -თუ გინდა გავჩუმდე შენ ილაპარაკე. ვერ ვიტან უხმოდ მგზავრობას საჭესთან მჯდომი ულვაშიანი, ოდნავ მუქი კანის ფერის მქონე მძღოლი, ისეთი დაკვირვებით უგდებდა ყურს ჩვენს საუბარს, თითქოს იქედან რაიმე აზრის გამოტანა შეეძლო. მართალია კაცი საკმაოდ დამახინჯებული ინგლისურით საუბრობდა და მისი ნათქვამის გაგება ჭირდა, თუმცა როგორღაც მაინც მიმახვედრა რა საფასურის სანაცვლოდ შეძლებდა ჩვენს აგრაში ჩაყვანას. -ჯერ დანიშნულების ადგილასაც არ მივსულვართ და რაზე უნდა ვილაპარაკო? -ვკითხე ისე, რომ გვერდზე არც გამიხედავს. -ეგ არცაა აუცილებელი. რამე საინტერესოზე მესაუბრე. მინდა აქაურობის შესახებ მეტი გავიგო ღრმად ამოვიოხრე. რაც არ უნდა სამწუხარო ყოფილიყო, მიშო ამჯერად მართალი გახლდათ. აქ ჩამოსვლის შემდეგ, ჩემს საქმეს თითქმის არ ვასრულებდი და გადავწყვიტე ყველაფერი რაც შეიძლებოდა მალე გამომესწორებინა. -კარგი, მოდი მთავარით დავიწყოთ -რაც შემეძლო საქმიანი იერი დავიჭირე -ერთ დროს ინდოეთი და პაკისტანი ერთი სახელმწიფო იყო. მეცხრამეტე საუკუნეში მათ ბრიტანეთი მართავდა. 1947 წელს კი ბრიტანეთმა, ინდოეთს დამოუკიდებლობა მიანიჭა, მაგრამ ინდუისტებმა და მუსლიმმა პაკისტანელებმა ცალკე ცხოვრება მოისურვეს . . . -რის გამოც ქვეყანა ორად გაიყო –მუსლიმურ პაკისტანად და ინდუისტურ ინდოეთად -დაასრულა მან ჩემ მიერ დაწყებული წინადადება, რითაც მაიძულა დროებით გავჩუმებულიყავი, თუმცა ეს სიჩუმე დიდხანს არ გაგრძელებულა. -როგორც ჩანს, თავადაც საკმაოდ ინფორმირებული ხარ -დიდად არა, უბრალოდ შენ მაწვდი ზედმეტად მარტივ ინფორმაციას. რასაც მიყვები, ეს საბავშვო ბაღში მაქვს ნასწავლი. ისეთ რამებზე მესაუბრე, ძალიან ცოტამ რომ იცის -მაგალითად? -მაგალითად ქალაქი აგრა. ის მითხარი, რასაც ვიკიპედიაში ვერ მოვძებნი -შეიძლება ვიკიპედიაში წერია, მაგრამ მაინც გეტყვი, რომ ქალაქი, საითკენაც ახლა მივემართებით, მეოცე ადგილზეა მთელს ინდოეთში დაბინძურებულ ტერიტორიათა სიაში. აშკარად ჯობდა ტურში შესულ სხვა ქალაქებზე უარი არ გეთქვა მიშოს ისე ჩაეცინა, როგორც ჩანდა აშკარად არ მეთანხმებოდა. -გული არ დაგწყდეს. ერთ დღეს იტალიის ყველაზე ქალაქებს მოვივლი შენთან ერთად და დანაშაულს ამით გამოვისყიდი -ჩემთან ერთად? -ისე გავხედე, თითქოს გვერდით ფსიქიატრიულიდან გამოპარული პაციენტი მეჯდა -მოიცა შენ რა, იქაც ჩემ წაყვანას აპირებ? -თუ ჭკვიანად მოიქცევი, დავფიქრდები -და თუ არ მოვიქცევი? -იმდენად დიდსულოვანი ვარ, გულმოწყალებას გამოვიჩენ და მაინც შენზე შევაჩერებ არჩევანს -მომიგო ისეთი ტონით, თითქოს მანიშნებდა ჩემი სიტყვები ძალიან უნდა გაგიხარდესო. -მიშო, მოდი შევთანმხდეთ, რომ არც მე ვარ ოდრი ჰეფბერნი, არც შენ ხარ გრეგორი პეკი და არც ეს იქნება ჩვენი რომაული არდადეგები, კარგი? -შენთვის არ უსწავლებიათ, რომ სამუშაოსა და პირადის ერთმანეთში არევა, პირდაპირ შენს არაპროფესიონალიზმს უსვამს ხაზს? მრისხანებამ კიდევ ერთხელ შემიპყრო. არავინ იცის რას მოვიმოქმედებდი, თავი დროულად რომ არ მომეთოკა და ყურადღების გადატანის მიზნით, კვლავ საქმეზე არ გადავრთულიყავი. -აგრას ერთ-ერთი ყველაზე ტურისტული ადგილი მდინარე იამუნაა. იქ ნავითაც შეიძლება გასეირნება და თაჯ-მაჰალის ხედიც მოჩანს. ძირითადად მზის ჩასვლისას სეირნობენ ხოლმე, რადგან ამ დროს სანახაობა ბევრად უფრო ლამაზია -ნავი, მზის ჩასვლა, თაჯ-მაჰალი, რომანტიკა -შთაგონებული სახით დაიწყო ჩამოთვლა მეფარიშვილმა, მერე კი მე გამომხედა მაღლა აზიდული წარბებით -შენ რა, მაბამ? -მეხუმრები? მე ჩვეულებრივი მოკვდავი ვარ, შენზე ოცნებასაც ვერ გავბედავ -მიყვარს სარკაზმი -ისეთი უცნაური ღიმილით შემომხედა, მაშინვე მომინდა ამ ღიმილის მნიშვნელობის ახსნა. -ვერ მეტყვი ასე რატომ იღიმები? -ამ წამს შიშველი წარმოგიდგინე -წამითაც არ დააყოვნა მისმა პასუხმა და ინსტიქტურად, მეც ისე ავიფარე სხეულზე ხელები, თითქოს ტანზე მართლა არაფერი მეცვა. მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდეგ გავაცნობიერე რა სისულელესაც ვაკეთებდი და ხელები კვლავ ქვემოთ დავუშვი. მიშოს სიცილი აუტყდა. -დამიჯერე, ეგ არაფერია იმასთან შედარებით, მარტო დარჩენის დროს რომ წარმოვიდგენ ხოლმე -ჰოო? -კვლავ ირონიული ღიმილი მოვიშველიე. მივხვდი, რომ ისევ ნერვებზე თამაშში გაჰყავდა დრო, ამიტომ პროვოკაციას არ უნდა წამოვგებოდი -ჩემს წარმოდგენებში კი იცი რას გიკეთებ? -მოფარებულ ადგილებში მიმათრევ და შენს სექსუალურ ფანტაზიებს ასხამ ფრთებს? -არა . . . საფლავს ვთხრი და ცოცხლად გმარხავ -მივუგე ზიზღნარევი ტონით, ჩემი სამსახურეობრივი მოვალეობები ფეხებზე დავიკიდე და ჩანთიდან ამოღებულ ყურსასმენებში მუსიკა ჩავრთე, რათა მთელი დარჩენილი გზა მეფარიშვილის ხმა აღარ გამეგონა. ვინაიდან დილით საკმაოდ ადრიანად გავედით, შუა დღე ხანს, უკვე ორივენი თაჯ-მაჰალის წინ ვიდექით. მარმარილოში გამოქანდაკებული ეს ულამაზესი, ოთხმინარეთიანი შენობა პირისპირ გაცილებით უფრო მიმზიდველი ჩანდა, ვიდრე ფოტო-სურათებზე. სანახაობით მონუსხულს უკვე სიცხეც აღარ მაწუხებდა. უბრალოდ ვიდექი, ვუყურებდი და მხოლოდ იმაზე მეფიქრებოდა, რომ ნიჭიერი ადამიანის ხელს ნამდვილი საოცრებების შექმნა შეეძლო. ყველაზე მეტად მაინც ის მომწონდა, რომ ამ ერთ შენობაში, სამი ქვეყნის –ინდური, სპარსული და თურქული არქიტექტურული ელემენტები ერწყმოდა ერთმანეთს, რაც მრავალფეროვნების ეფექტს უათმაგებდა ამ ისედაც გრანდიოზულ ნაგებობას. -ესეც უკვდავი სიყვარულის სიმბოლო -ასეა -თავის დაქნევითაც ისევე დავეთანხმე გვერდით მდგომ მიშოს, როგორც სიტყვიერად -შაჰმა ჯაჰანმა, მას „ცრემლი მარადისობის ლოყაზე“ უწოდა, რადგან ტაძარი მისი გარდაცვლილი მეუღლის მოსაგონარი ყოფილიყო -მე რომ შაჰ-ჯაჰანის მსგავსად ასეთი მავზოლეუმი ამეგო შენთვის, ალბათ ჩემდამი სიყვარული გაგაგიჟებდა -ძალიან დაგაჭირა მზემ, არა? -უზომოდ დიდი სიბრალული ჩავაქსოვე ერთ გამოხედვაში. -შიგნით მინდა შესვლა -ჩემი რეპლიკა თვალების ტრიალით დააიგნორა მიშომ -როგორც ვიცი, აქაურები, ტაძარში შესვლის წინ ფეხზე იხდიან, ხომ? -დარწმუნებული ხარ, რომ ეგ მართლა გინდა? -რატომ არ უნდა მინდოდეს? -იმიტომ, რომ შეიძლება შიგნით გველსაც გადავაწყდეთ -გამომცდელი მზერით შევხედე. ერთ-ერთი რამ, რაც მიშოს შესახებ ვიცოდი, ის იყო, რომ ორგანულად ეზიზღებოდა ყველანაირი სახეობის ქვეწარმავალი. ეს ინფორმაცია ჯერ კიდევ იმ დროიდან მქონდა, როდესაც ერთ სკოლაში ვსწავლობდით და არასრულწლოვნებად ვითვლებოდით. -გველს? და რა უნდა შიგნით გველს? -ის უნდა, რომ ამ შენობის იატაკი მარმარილოთია მოპირკეთებული, მარმარილო კი გრილია და ერთგვარი გაგრილების საშუალებაა გველებისთვის, ცხელ ამინდში -ამ ადგილს უამრავი ტურისტი სტუმრობს. თუკი ეგრეა, ისინი როგორ ბედავენ შიგნით შესვლას? -უნდობლად მიყურებდნენ მეფარიშვილის თვალები მოცემულ მომენტში. -ბევრი საშუალება არსებობს იმისთვის, რომ აქაურმა გველმა არ გავნოს. ასეთი რამები ადგილობრივებმა კარგად იციან, ტურისტებს კი შეუძლიათ გზამკვლევები წაიკითხონ, ან თავის ექსკურსიამძღოლის მითითებებს მიჰყვნენ -გამორიცხულია! -თავი კატეგორიულად გადააქნია და გულზე ხელები დაიკრიფა -სულ რომ ცირკში იყო ნამუშევარი გველების მომთვინიერებლად, იქ, თანაც ფეხშიშველი მაინც არ შემოგყვები! -ეგ შენი ბოლო სიტყვაა? -გულში მეცინებოდა მისი ბავშვური შფოთვის შემხედვარეს. -ჰო, ბოლო სიტყვაა -კარგი, თუკი ასეა, შეგიძლია გარედან დატკბე სანახაობით -მივუგე თუ არა, ტელეფონიც მოვიმარჯვე, რათა სამახსოვრო ფოტოები გადამეღო, თაჯ-მაჰალის ფონზე. კამერაში წინა ხედი ჩავრთე და თმა გავისწორე. როგორც კი შესაბამისი ფილტრი დავაყენე და უკვე ფოტოს გადაღებას ვაპირებდი, ჩემი სახის გვერდით, მიშოს სახეც გაჩნდა, ვინაც მხარზე ხელი ისე გადამხვია, როგორც ძველ კარგ მეგობარს. -მიდი, გადაიღე. თუკი შენ სთორებში მეც გამოვჩნდები, უფრო ბევრი ლაიქი ექნება -სთორის დადებას არ ვაპირებ და თუ შეიძლება გაიწიე, მარტო მინდა გადაღება მიშომ ყურადღებაც არ მომაქცია ისე გაუღიმა კამერას და გადაღების ღილაკს თითი დააჭირა. თავად იდეალურად გამოვიდა ფოტოში, თუმცა საკუთარ თავზე იგივეს აშკარად ვერ ვიტყოდი, რადგან კადრში დაბღვერილი სახით ვუმზერდი მეფარიშვილს და ამის გამო, მაინცდამაინც სასიამოვნო სანახავი ვერ ვიყავი. -ესეც ასე, ნამდვილი ბონი და კლაიდივით გამოვიყურებით -რომეო და ჯულიეტასავითაც ხომ არა? -ხუმრობ? ასეთი ბანალურიც არ მეგონე -შექსპირი ბანალურად მიგაჩნია? -ჰო, მიმაჩნია -მსწრაფლ დამიქნია თავი -რომეო და ჯულიეტა შეიძლება ვიღაცისთვის სიყვარულის ეტალონები არიან, მაგრამ მე თუ მკითხავ, ტვინში ორივეს მაგრად უჭერდათ. მათი უაზრო თვითმკვლელობაც სწორედ ამის დასტურია -და რა იცი, რომ შექსპირი ასეთი სიყვარულისკენ მოუწოდებდა მკითხველს? -ტელეფონი შევინახე და მეფარიშვილს გავხედე -იქნებ ავტორიც ზუსტად იმას გვასწავლის, რომ სიყვარულშიც უნდა გავავლოთ ზღვარი, რომელსაც არ გადავაბიჯებთ? მიშოს გაეცინა, თან ლამაზად გადაკეცილი ცხვირსახოცით მოიწმინდა შუბლზე მიწებებული პაწაწინა ოფლის წვეთები. -ეგ ცხონებული შექსპირის გარდა არავინ იცის -კარგი, რახან შიგნით შესვლა არ გინდა, ჯერ ინდური ტკბილეული გავსინჯოთ და ქუჩებში გავიაროთ, მზის ჩასვლისას კი დავბრუნდეთ და ნავით გავისეირნოთ მდინარეზე -აბა შენ იცი რას გააკეთებ იმისთვის, რომ ეს შვებულება ჩემთვის დაუვიწყარი იყოს ინდოეთში ჩამოსვლამდე, ვინაიდან ამ მიწაზე, ეს ჩემი პირველი მოგზაურობა იყო, უამრავი ინფრომაცია მოვიძიე, როგორც ყველაზე სანახაობრივ ტურისტულ ადგილებზე, ისე ინდურ სამზარეულოზე. მართალია აქაურ კერძებში არაფერი იყო ისეთი, რაც ძალიან მომხიბლავდა, თუმცა ტკბილეულის დაგემოვნებაზე ნამდვილად არ შემეძლო უარის თქმა და არჩეულიც კი მქონდა რა უნდა გამესინჯა ყველაზე პირველად. -წამომყევი, ერთი ადგილი ვიცი, სადაც ყველაზე გემრიელი საკონდიტრო ნაწარმი აქვთ მთელს ქალაქში -მპატიჟებ? -მე არაფერზე გპატიჟებ. ყველაფრის ანაზღაურება თავად მოგიწევს და წინასწარ გაფრთხილებ, ვაპირებ ჩემთვის ძალიან ბევრი რამ შევუკვეთო თაჰ-მაჰალის მავზოლეუმიდან დაახლოებით სამას მეტრში, პატარა, არაფრით გამორჩეული საკონდიტრო მდებარეობდა. კლიენტთა მიღება, გარე სივრცეშიც ისევე შეიძლებოდა, როგორც შიდა სივრცეში. ამის გამო, შენობის წინ, სპეციალურად შემოსაზღვრულ ტერიტორიაზე, დაბალი სკამები და მაგიდები გაეწყოთ, რომელთაგან თითოეულ მათგანზე, ყვავილებით მოქარგული სუფრა ეფარა. გარე სივრცეში არც ერთი ადგილი არ იყო დაკავებული, რასაც ვერ ვიტყოდი გადაჭედილ შიდა სივრცეზე, ამიტომ, სასურველი ტკბილეულის არჩევის მერე გადავწყვიტე გარეთ მოვთავსებულიყავი, მიუხევად იმისა, რომ თავზე წამოფარებული დიდი ქოლგის ქვეშაც საკმაოდ ცხელოდა. ირგვლივ ხალხმრავლობა შეიმჩნეოდა. ქალთა დიდ ნაწილს თანამედროვე სამოსი ეცვა, მაგრამ ზოგიერთი სარიშიც იყო გამოწყობილი. რაც შეეხება მამაკაცებს, მათი უმეტესობა თხელ, ტილოს შარვლებსა და მაისურებში გახლდნენ ჩაცმულები. ღიმილით ვათვალიერებდი ამ სანახაობას. ჯერ კიდევ არ მეჯერა, რომ ჩემი ქვეყნიდან ამდენად შორს, სრულიად სხვა კონტინენტზე ვიმყოფებოდი. ყოველ წამს იმაზე მეფიქრებოდა, თუ რამდენად იდეალური დროის გატარება შემეძლო, სამოგზაუროდ მარტო რომ ჩამოვსულიყავი და არა ვინმესთან ერთად. მართალია, ჩემი ბიუჯეტი იმდენად დიდი არ იყო, რომ ყველაფერ საუკეთესოზე მქონოდა ამბიცია, თუმცა ეს, ჩემსავე წისქვილზე ასხამდა წყალს. ერთ-ერთი საუბრისას, როდესაც მამა ინდოეთის შესახებ მიყვებოდა, დაახლოებით ეს სიტყვები მითხრა: „თუკი ბევრი ფული გაქვს, ნამდვილ ინდოეთს ვერასოდეს შეიცნობ მარიტა. ამ ქვეყნის რიტმსა და სულს ის ადამიანები უფრო უკეთ შეიგრძნობენ, ვისაც მხოლოდ ზურგ-ჩანთა, ფოტოაპარატი და ყავის დასალევი ფული აბადიათ. ისინი ივლიან ვიწრო ქუჩებში, ბავშვების მიერ გადმოგდებულ ბურთს ფეხს დაარტყამენ და რამდენიმე წუთით მათთან ერთადაც ითამაშებენ. შეხვდებიან მდინარის პირას მჯდომ მაწანწალა, თეთრწვერა მოხუცებს, მათ სიახლოვეს ჩამოჯდებიან და იქნებ სასიამოვნო დიალოგიც კი გააბან? ნახავენ, თუ როგორ ჩქეფს სიცოხლე ქალაქის ქუჩებში და როგორ სიმეტრიულად არის გადმოფენილი ღარიბულ უბნებში ფერადი თეთრეული, ფანჯრების წინ გაბმულ თოკებზე. ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ სწორედ ესაა მთელი ნეტარება.“ დახლებზე ტკბილეულის საკმაოდ მრავალფეროვანი არჩევანი შეიმჩნეოდა. შაქრის პუდრისა და ვანილის მოტკბო სურნელი, რომელიც მთელ საკონდიტროში იდგა, ერთიორად მანდომებდა ტკბილეულის დაგემოვნებას. მათგან ყველაზე მეტად, მაინც ლადუს გასინჯვის სურვილი მიტევდა, რადგან ამ დესერტში შემავალი თითოეული ინგრედიენტი სიგიჟემდე მიყვარდა, განსაკუთრებით ნუში, რისი ჭამაც ტონობითაც კი შემეძლო. ჩემგან განსხვავებით, მიშო ნამდვილად არ გახლდათ კმაყოფილი. ჯერ იყო და ჩემ მიერ არჩეულმა ვერცერმა ტკბილეულმა ვერ ასიამოვნა მისი გემოს რეცეპტორები, შემდეგ უკვე კერძებიდან დამიწუნა თითოეული მათგანი და საქართველოდან წამოღებული შვრიის ორცხობილები ამომაცალა ჩანთიდან, არ მინდა აქ შიმშილით მოვკვდეო. არც ის ადგილები მოეწონა, რომელიც დავათვალიერებინე და არც ჩემთვის უცხო მუსიკალური საკრავებით ხელში მდგომ, ქუჩის მუსიკოსთა ჯგუფთან გამაჩერა, რათა მათთვის ცოტა ხნით მაინც მომესმინა. მასთან გატარებული ოთხი საათის შემდეგ თავს უკვე ისე ვგრძნობდი, მზად ვიყავი ყველაზე შხამიანი გველი დამეჭირა და იგი, მეფარიშვილის კისერზე ყელსახვევის ნაცვლად შემომეხვია. საღამომდე დარჩენილი დრო ინდურ კულტურაზე, სხვადასხვა ლეგენდებსა და ხალხური თქმულებებზე მოყოლით გავიყვანე. მიშოც ისეთი ყურადღებით მისმენდა, თითქოს მისი მენტორი ვყოფილიყავი, ვისგანაც ცოდნის მაქსიმალურ დონეზე შესრუტვა სურდა. აინტერესებდა ყველაფერი, რაც თავად არ იცოდა და უამრავ კითხვას მისვამდა იმის შესახებ, რასაც მისთვის არცოდნის შავი ფარდა ჰქონდა ჩამოფარებული. დღის ბოლოს, ამ ადამიანით ისე გადაღლილი ვიყავი, არც თვალების გახელის თავი მქონდა და არც მდინარეზე ნავით გასეირნების, თუმცა იძულებული ვიყავი ეს მაინც გამეკეთებინა და მეფარიშვილთან ერთად, მორჩილი ბავშვივით ავიღე გეზი იამუნას ნაპირისკენ. მწველი ცეცხლით აელვარებული ბურთი, მთელ ცას ფორთოხლისფერ შეფერილობას აძლევდა. დაისი სულ ახალი დაწყებული იყო და წყალზე ლამაზად ლიცლიცებდნენ ჩამავალი მზის თბილი სხივები. მინარეთებს შორის მთასავით ამოწვერილი თაჯ-მაჰალიც, მზის ჩასვლის ფონზე, თითქოს თავის უწინდელ ფერს კარგავდა და ოქროსფრად იფერებოდა. მიშო ნელა, აუჩქარებლად უსვამდა მუქი ხისგან დამზადებულ ნიჩბებს. ნავი წყალზე მისრიალებდა. მე უბრალოდ ვიჯექი, ხელში მობილური მეჭირა და ამ ჯადოსნური სანახაობის კადრებს ვაფიქსირებდი. მომწონდა ირგვლივ გამეფებული მდუმარება, ლამაზი პეიზაჟი და წყლის ჩუმი შრიალი. ამ ყველაფრის გამო, აღარც დაღლილობა მიქმნიდა დისკომფორტს და არც სხვა რამ, თუმცა ეს ყველაფერი დროებით. როგორც კი მიშომ ნიჩბებს ხელი აუშვა და ისინი მე მომიყარა, ზღაპარი გამსკდარი საპნის ბუშტის მსგავსად გაუჩინარდა და რეალობის მიწაზე მწარედ დამანარცხა. -ახლა თვითონ მოუსვი, მე ხელები დამეღალა -ჩვენი ტრანსპორტი გაეჩერებინა და უკვე მაჯებს იზელდა ამის თქმისას. -მე უნდა წავიყვანო? -ჰო, მერე? -ჯენტლმენობაზე თუ გსმენია რამე? -გამეცინა. კიდევ კარგი იმ მომენტში არც ერთი ფემინისტი არ მისმენდა, თორემ, სავარაუდოდ ერთ ლუკმადაც არ ვეყოფოდი. -ჯენტლმენი ისეთ ქალებთან ვარ, რომელთაც ჩემი ცოცხლად დამარხვის სურვილი არ უჩნდებათ, როდესაც მხედავენ. მიდი, მოუსვი ნიჩბები -არაფერსაც არ მოვუსვამ -გულზე ხელებდაკრეფილმა ნიშნის მოგებით გავხედე -ნავი ცოტა ხნით გავაჩეროთ და სანახაობით დატკბი აღარაფერი უთქვამს მიშოს. ორივე ნიჩაბი ნავში უხმოდ ჩადო და ზურგით მის კიდეს მიეყრდნო. რამდენიმე წამის განმავლობაში თვალმოუშორებლად უყურებდა მარმარილოს შენობაზე მიშვერილ დახრილ სხივებს, მერე ღრმად ამოისუნთქა, ნავში ზურგით გაწვა და მკითხა: -ოცი წლის განმავლობაში შენდებოდა არა? -სხვადასხვა ვერსიები არსებობს. ზოგ მათგანს თუ დავუჯერებთ, მის აგებას თორმეტი წელი დასჭირდა, თუმცა ტაძარზე გაკეთებული წარწერის მიხედვით, მშენებლობა 1648 წელს უნდა დასრულებულიყო -რეალობაში დანახული კიდევ უფრო ლამაზია -თითქოს საკუთარ თავს უფრო ესაუბრებოდა, ვიდრე მე, მზერა კი ფორთოხლისფერად აელვარებული ცის კაბადონისკენ ჰქონდა მიშვერილი. -ასეა . . . ლეგენდის მიხედვით, ამ ტაძრის აგებაში ჩართულმა თითოეულმა ადამიანმა სასტიკად აგო პასუხი. არქიტექტორები მოკლეს, მუშებს კიდევ მარჯვენა მოაჭრეს, რათა ასეთი ტაძარი სხვაგან ვეღარსად აეგოთ -ეგ კიდევ არაფერი -ცალყბად ჩაეცინა მიშოს -ძველად თურმე ფინიკიაში, დიდგაროვან მამაკაცებს საფლავში თავიანთ ცოლებსაც აყოლებდნენ, იქეთა ცხოვრებაში დასჭირდებათო -მოიცა, მოიცა, ქალებს ცოცხლად მარხავდნენ? -ტანში გამაჟრჟოლა ამ სიტუაციის წარმოდგენაზეც კი. -გაგიმართლა იქ და იმ ეპოქაში რომ არ დაიბადე -მცირეხნიანი პაუზა გააკეთა ამის თქმისას, მერე კი ნავიდან ოდნავ თავწამოწეულმა მითხრა: -ღილები გაქვს გახსნილი, შეიკარი -რა? -მაისურზე -მშვიდად მომიგო მან. როგორც კი სიტუაცია გავიაზრე და მისი სიტყვები ბოლომდე აღვიქვი, სინათლის სიჩქარით დავავლე ხელი ჩემს ზედატანს. აღმოჩნდა, რომ მასზე შემთხვევით ჩახსნილიყო პირველი და მეორე ღილი. მართალია იმ მომენტში ძალიან შემრცხვა, თუმცა ვეცადე გარეგნულად არ შემემჩნია და ორივე სასწრაფოდ შევიკარი. -ჯანდაბა . . . ცოტაც და იმ სვირინგსაც დაინახავდი მკერდის ქვემოთ რომ მაქვს -მკერდის ქვემოთ სვირინგი გაქვს? -გაღიმებულმა, იდაყვებით წამოიწია ნავში -ხომ არ გინდა შეგიფასო? -შენი აუხდენელი ოცნებების სიაში ჩაამატე -წარბები მკაცრად დავქაჩე, თუმცა მერე მივხვდი, რომ ჩემი ბრალი იყო. საერთოდ რამ მაიძულა მეთქვა ამ სვირინგის შესახებ? -ბევრად უფრო საინტერესო ოცნებები მაქვს -ამჯერად მთლიანად წამოდგა მიშო და ნავში ფეხზე დამდგარი გაჩერდა. -ჰოო? მაგალითად? -აშკარად ვაგრძნობინე, რამდენად ყალბი იყო ჩემი დაინტერესება. ამის გაანალიზებისას, ტუჩის კუთხეში ცბიერი ღიმილი შეეპარა მეფარიშვილს. -მაგას არ გეტყვი, თუმცა ზუსტად ვიცი შენი დიდი ხნის ოცნებაა გაიგო, რას ვმალავ ტანსაცმლის შიგნით. მიდი, აღიარე, ნუ გრცხვენია ეს უკვე ბოლო წვეთი იყო ჩემს მოთმინების ფიალაში. მთელი გზა და ის პერიოდი, რაც აგრაში ვიმყოფებოდით, გმირულად ვიტანდი ამ ადამიანის სულელურ კომენტარებს, თუმცა როდესაც მივხვდი, რომ ამდენი რამის უმოქმედოდ „გატარება“ უკვე აღარ გამომდიოდა, ნავში მდგომ მეფარიშვილს, რაც შემეძლო მაგრად ვკარი ორივე ხელი და პირდაპირ წყალში გადავისროლე. ზედაპირზე მისი დაცემისა და ყვირილის ხმა, ყველაზე სასოამოვნო მელოდიასავით მისწვდა მის ყურთასმენას. ვიჯექი და გაბადრული სახით დავცქეროდი მდინარეში ჩაგდებულ სველ მიშოს, ვინც, ჯერ აზრზეც ვერ მოსულიყო რა მოხდა მის თავს. სამწუხაროდ ჩემმა ნატარებამ ძალზედ ცოტა ხანს გასტანა. როგორც კი მეფარიშვილი ნავის ზედაპირს ორივე ხელით ჩაეჭიდა და ბოროტული ღიმილით ამომხედა, მაშინვე მივხვდი, რომ არც ჩემი საქმე იქნებოდა კარგად. აქედან სულ რამდენიმე წამში, ნავიანად ამოვყირავდი და თავადად წყალში მოვადინე ზღართანი. განგებას მადლობას ვწირავდი, რომ ცურვა მაინც ვიცოდი და მიშოს იმედად არ მიწევდა ყოფნა შუა მდინარეში. -შენ სულ გააფრინე?! -გამწარებულმა ლამის ვუკივლე -ჯიბეში ტელეფონი მედო, ხელზე კი საათი მეკეთა! -ნუთუ? -გაღიმებული სახით მოცურდა ჩემთან ახლოს -ეგ შენ იკითხე, თორემ ჩემი ტელეფონიც და საათიც, ორივე წყალგაუმტარია და არაფერი მოუვათ -ახალს მიყიდი! -შენი აუხდენელი ოცნებების სიაში ჩაამატე -ირონიით გაჟღენთილი მზერით გამიმეორა მიშომ ჩემივე სიტყვები და ნავის ზედაპირს ჩაეჭიდა, რათა კვლავ მასში დაბრუნებულიყო. შორიდან ამაყად გვიცქერდა დაისის შუქზე ოქროსფრად აბრჭყვიალებული თაჯ-მაჰალი. მზის მცხუნვარე სხივები ანცად დათამაშებდნენ წყლის ზედაპირზე. კაშკაშა ბურთი ნელ-ნელა იმალებოდა ნაცრისფერ ღრუბლებს მიღმა, მომდევნო ციკლის დაწყებამდე. აგრაში სულ ორი დღე დავყავით და ამ დროის განმავლობაში მართლაც ყველაფერი მოვინახულეთ, რასაც მცირედი ღირებულება მაინც გააჩნდა ტურისტული თვალსაზრისით. დარჩენილი დღეები, კუნძული გოას სამხრეთ ნაწილში უნდა გაგვეტარებინა, სადაც ჩრდილოეთთან შედარებით ბევრად უფრო წყნარი გარემო იყო და სანაპირო ზოლიც რეგულარულად იწმინდებოდა. კუნძულზე ჩვენი ჩასვლის დღე, ზუსტად „ჰოლის“ ემთხვეოდა. მართალია, გოაზე ამ დღესასწაულს ისე აქტიურად და ზარ-ზეიმით არ აღნიშნავდნენ, როგორც ინდოეთის დიდ ქალაქებში, თუმცა საზეიმო განწყობა მაინც აშკარად იგრძნობოდა. „ჰოლით“ ნაკლებად დაინტერესებული ადამიანების მსგავსად, არც მიშოს გასჩენია სურვილი მის აღსანიშნ ღონისძიებებს დასწრებოდა, ან ქუჩაში გასულიყო. სწორედ ამიტომ, დაეძინა თუ არა საღამოს, საკუთარ ნომერში, სანაპიროზე ცურვისგან დაღლილს, მაშინვე გავიხადე ჩემი ლაჟვარდისფერი საცურაო კოსტიუმი, ტანზე ჭრელი, თეძოებთან ჩახსნილი სარაფანი გადავიცვი და კუნძულის ყველაზე ცნობილ –პალოლემის ღია სანაპიროს მივაშურე. ბინდდებოდა. პალმები, რბილი ქვიშა, ქოქოსის ტყე და ფირუზისფერი ზღვა სწორედ ის იყო, რაც იმ მომენტში, ჩემს სულზე ჭრილობაზე დადებული უებარი მალამოსავით იმოქმედებდა. იქაურობა ნამდვილ ტროპიკულ სამოთხეს წააგავდა, რასაც ფერების ფესტივალის ხალისიანი განწყობა კიდევ უფრო მეტ მომხიბვლელობას სძენდა. თივით გადახურულ ბუნგალოში „ზღვის ბრიზი“ შევუკვეთე, ცოტათი გასაგრილებლად. ჯიბეში წინა დღით, ღია ბაზრობაზე შეძენილი ყვითელი, წითელი და იასამნისფერი საღებავები მედო, ფესტივალისთვის. სანაპირო ზოლზე სიცოცხლე ჩქეფდა. ირგვლივ ყველაზე მეტად, მაინც რუსი ტურისტების სიმრავლე შეიმჩნეოდა, რომელთაგან ზოგიერთი მარტო, ხოლო ზოგიერთი ოჯახთან ერთად ჩამოსულიყო დასასვენებლად. ბუნგალოებისგან მოშორებით, თივისსახურავიან, ფერადი ნათურებით მორთულ ფანჩატურში, ხუთიოდე ადამიანს დიდ, ხმის გამაძლიერებელში ჩაერთოთ მუსიკა, ერთმანეთის სახესა და ტანსაცმელს, სხვადასხვა ფერის საღებავებში სვრიდნენ, ცეკვავდნენ, პლასტმასის ჭიქებიდან რაღაცას სვამდნენ და მხიარულად ერთობოდნენ. ერთი შეხედვითაც კი ეტყობოდათ, რომ ტურისტები იყვნენ და არა –ადგილობრივები. მათგან ორი ახალგაზრდა მამაკაცი იყო, ორი ქალი, ერთიც კიდევ თინეიჯერი გოგონა, რომელიც ზღვისფერ საცურაო კოსტიუმში გამოწყობილი, ყველაზე ლამაზად და მოხდენილად ცეკვავდა Master KG - Jerusalema -ს ფონზე. მათ შემხედვარეს, უზარმაზარი სურვილი გამიჩნდა აქ მეგობრებთან ერთად ვყოფილიყავი და უამრავი დაუვიწყარი მომენტი შემეგროვებინა ინდოეთის ეგზოტიკურ სამყაროში. ფიქრებში გართულს, თითქოს შორიდან ჩამესმა დახლის მოპირდაპირე მხარეს მდგომი ბარმენის ხმა. მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდეგ გამოვერკვიე და გავაცნობიერე, რომ ჩემთან ცდილობდა საუბარს, თანაც საკმაოდ დახვეწილი ინგლისურით. -ხომ არ გინდა შეუერთდე? -ინტერესითა და ოდნავი ღიმილით შემომყურებდა, თან თითით ფანჩატურისკენ მანიშნებდა. უცხო გარეგნობა ჰქონდა. ცალი თვალით შეხედვაც კი საკმარისი იყო იმის გასაგებად, რომ ინდოელი არ გახლდათ. მისი მუქი თვალებით, შოკოლადისფრად გარუჯული კანითა და იერით თუ ვიმსჯელებდით, წარმოშობით მექსიკიდან უნდა ყოფილიყო ან სამხრეთ ამერიკის რომელიმე ქვეყნიდან. სხეულით ნამდვილ მალიბუს მაშველს ჰგავდა, ხოლო გამოხედვა ისეთი ჰქონდა, ძალზედ ადვილი სათქმელი იყო, რომ გამოუსწორებელ მექალთანესთან მქონდა საქმე. -სიამოვნებით, მაგრამ მათგან არავის ვიცნობ -ჩემი მეგობრები არიან, ავსტრალიიდან -ხის დახლს ორივე მკლავით ჩამოეყრდნო და მაცდურად შემომცინა. სწორედ მაშინ დავაკვირდი მის ყელზე, შავი ტროსით დაკიდებულ კულონს, ნიანგის კბილს რომ წააგავდა. -ანუ აქ ერთად ისვენებთ -ისინი ისვენებენ, მე კი პარალელურად ვმუშაობ კიდეც, რადგან მათსავით მდიდარი არ ვარ და მინდა ხარჯებისთვის თანხა სხვისი დახმარების გარეშე მეყოს -დამოუკიდებლობა ყოველთვის კარგია -გულწრფელად მოვუწონე არჩევანი, თან დეკორატიულად გაფორმებული ჩემი კოქტეილიც მოვსვი. მეგონა ამით ჩვენ შორის სიტყვიერი კომუნიკაცია უკვე დამთავრებული იყო, მაგრამ საუბარი მისი ინიციატივით გაგრძელდა: -ჩემი ცვლა ნახევარ საათში სრულდება. მერე ვაპირებ მეგობრებთან ერთად ჰოლი აღვნიშნო. თუ გინდა ჩემთან ერთად წამოდი შემოთავაზებამ სიამოვნებისგან გამაღიმა. ჰოლის დღესასწაულის აღნიშვნა მეც ძალიან მინდოდა, თუმცა სრულიად უცხო მიწაზე, სრულიად უცხო ხალხში, ამის გაკეთება არც ისე უსაფრთხო მეჩვენებოდა. ბავშვობიდან ასეთი ვიყავი ¬–ახლადგაცნობილ ადამიანს მუდამ ეჭვის თვალით ვუყურებდი ხოლმე, მანამ, სანამ მასში რაღაც ისეთს არ დავინახავდი, რაც თავს უსაფრთხოდ მაგრძნობინებდა. -მადლობა მოპატიჟებისთვის, მაგრამ სჯობს თავი შევიკავო -რატომ? -გაკვირვება ჩანდა მის მზერაში. როგორც ეტყობოდა, ქალის მხრიდან უარი ის ხილი იყო, რომელიც აქამდე არასოდეს გაესინჯა. -არანაირი გარანტია არ მაქვს იმისა, რომ არ მომიტაცებთ და ტრეფიკინგში არ ჩამაბამთ, მერე კი ვინმე მრავალცოლიან, ბებერ შეიხს არ მიუყვანთ ჩემს თავს საჩუქრად -შენ რა, ხუმრობ? -რა თქმა უნდა ვხუმრობ -გამეცინა -თუმცა ფილმებში ასეთი რამ ხშირად მინახავს და სჯობს ფრთხილად ვიყო, სანამ ვინმეს, სადმე გაყოლაზე მივცემ თანხმობას ბარმენმა ჯერ დაკვირვებით მათვალიერა, მერე კი თავი ღიმილით გადააქნია და ხელი გამომიწოდა. -მე რეიმონდი მქვია -მარიტა -მის ხელს, მაშინვე შევაგებე საკუთარი. ლამაზი თითები ჰქონდა. ზუსტად ისეთი გრძელი და მოვლილი, როგორც გამოცდილ პიანისტს. -კარგი მარიტა, შენ მე არ მიცნობ და შესაბამისად, არც ის იცი რისი გამეკთებელი ვარ, თუმცა უფლებას გაძლევ სურათი გადამიღო და შენს რომელიმე მეგობარს გაუგზავნო წარწერით – „თუკი ხვალ დილამდე შინ არ დავბრუნდი, პოლიციაში ამ ადამიანის ფოტო მიიტანე და ჩემ ტრეფიკინგში ჩაბმაში დასდე ბრალი.“ გამამხიარულა მისმა სიტყვებმა. საკმაოდ პოზიტიური ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებდა, რომელსაც ცხოვრების თითოეული დღით ტკბობა ჰქონდა მიზნად დასახული. თავისუფლების მოყვარულ ფრინველს მაგონებდა, ვისთვისაც ლაღად ფრენა მართლაც ბევრს ნიშნავდა და თავისი არსებობაც სწორედ ამაზე ჰქონდა აწყობილი. -მინდა გითხრა, რომ ადამიანის დარწმუნების ნიჭი ნამდვილად გაქვს -თავადაც ვერ გავიაზრე ისე უეცრად მივიღე მისი მოპატიჟება, თუმცა ეს არც მინანია. ჯდომასა და იმის ლოდინს, თუ როდის გაიღვიძებდა მიშო, აშკარად ჯობდა თავად მეპოვა დროის მოსაკლავი საშუალება და უკან დახევას არ ვაპირებდი. -ეს როგორც თანხმობა ისე გავიგო? -მუქი ფერის თვალებში თითქოს მზის სხივები ჩაუდგა და ისე გამიღიმა, რამდენიმე წამით თვალი ვერც მოვწყვიტე. -ჰო თანხმობას ნიშნავს. დაგელოდები სანამ შენი ცვლა დასრულდება, მანამდე კი კოქტეილს დავლევ -გონივრული გადაწყვეტილება მიიღე -ანუ არ ვინანებ? –„ზღვის ბრიზი“ მოვსვი, სკამის საზურგეს მივეყრდენი და ისე შევხედე. მსიამოვნებდა იმის დანახვა, თუ როგორ აჩნდებოდა ფოსო მარჯვენა ლოყაზე, ჩემი სიტყვებისგან მოგვრილი ღიმილისას. -ერთადერთი, რასაც ინანებ ისაა, რომ უფრო ადრე არ დამთანხმდი -თავდაჯერებით აღსავსემ მაცნობა. -ამას დღის ბოლოს გავიგებთ -კარგი, მანამდე მოდი ჩემს ყველაზე მოთხოვნად კოქტეილს გაგასინჯებ. რა თქმა უნდა, მე გეპატიჟები . . . მთელი ის ნახევარი საათი, რაც რეიმონდის ცვლის დასრულებამდე იყო დარჩენილი, მასთან საუბარში გავატარე. უნდა მეღიარებინა, საკმაოდ საინტერესო მოსაუბრე იყო და ისეთ ადამიანთა რიცხვს მიეკუთვნებოდა, ვის გვერდითაც წუთითაც არ მოიწყენდი. როგორც დამპირდა, არც მის წინადადებაზე დათანხმება მინანია. რეიმონდსა და მის მეგობრებს, თავიდანვე იდეალურად შევეწყვე. როგორც აღმოჩნდა მათგან ორნი –რებეკა და რენესმე, ტყუპი დები იყვნენ. ორნიც კიდევ ძმები, სახელად ჩარლი და მაქსი, ხოლო თინეიჯერი გოგონა, ვისაც სარა ერქვა, დების ახლო მეგობარი გახლდათ, სიდნეიდან. უნდა ითქვას, საკმაოდ გვიანობამდე ვსაუბრობდით, ალკოჰოლურ სასმელებს სვამდით და ერთიანად სხვადასხვა ფერის საღებავებში ამოსვრილები, სამახსოვრო ფოტოებს ვიღებდით, ზღვის ნაპირზე დანთებულ კოცონთან. რეიმონდმა ერთხელ გიტარაზეც დაუკრა, მე კი თვალმოუშორებლად შევყურებდი და იშვიათად თუ გავხედავდი გოგონებს, რომლებიც მის დაკრულ მშვიდ სიმღერაზე, ისეთ ნაზ საცეკვაო მოძრაობებს ასრულებდნენ, გეგონებოდათ, ხის ტოტები მსუბუქი ნიავის ფონზე ირხევიანო. მიშოს ზარებს შეგნებულად არ ვპასუხობდი. არც შეტყობინებებს. ჩემგან ამგვარი საქციელი გამორიცხული იქნებოდა, რომ არა ალკოჰოლის გადაჭარბებული დოზა ორგანიზმში, რაც ისეთი რამების გაკეთებისკენ მიბიძგებდა, რასაც აქამდე არასდროს ვიზამდი. ღამის ორი საათი რომ შესრულდა, მე და რეიმონდი სანაპიროზე, დანარჩენებიგან შორს განვმარტოვდით და სანაპიროსთან იმდენად ახლოს დავიწყეთ სეირნობა, რომ ნაპირზე მოხეთქებული ტალღები ორივეს ფეხებს გვისველებდა. რამდენიმე წუთის განმავლობაში ჩუმად მივდიოდით და ასევე ჩუმად ვსვამდით ჩვენ-ჩვენი ლუდის ბოთლებიდან. ლამაზი ღამე იდგა. ქვიშა საოცრად რბილი იყო, ტალღების ქაფი კი ისე ანათებდა, თითქოს თან მარგალიტის მძივები მოჰყვებაო. ცაზე უხვად კიაფობდნენ ვერცხლისფრად მანათობელი ვარსკვლავები, ხოლო თბილი სიო, საამოდ უბერავდა ზღვიდან ხმელეთისკენ და მხრებზე ჩამოშლილ თმასაც ნაზად მირხევდა. -არ გინდა სახიდან საღებავი მოვიშოროთ? -მკითხა რეიმონდმა, რომელსაც უკვე მოესწრო თავისი ბოთლის ნაევრამდე დაყვანა. ბიჭს სახე –წითელ, ყვითელ და ლურჯ ფერებში ჰქონდა მოსვრილი, თუმცა ეს მის ვიზუალურ ეფექტებს მაინც ვერაფერს აკლებდა. -არა, არ მინდა. მთელი აზარტი იმაშია, რომ ფერები რაც შეიძლება დიდხანს უნდა დარჩეს შენ კანზე -კარგი გამოვიდა დღევანდელი დღე -საუბრის თემა შეცვალა. სანაპირო ზოლზე კვლავ გაუჩერებლად ვსეირნობდით და ყველაზე მეტად ის გვსიამოვნებდა, რომ ხალხის ნაკადი საგრძნობლად იყო შემცირებული. -ნამდვილად . . . მომეწონა შენი მეგობრები -და მე? -რა შენ? -მსუბუქად გამეღიმა, რადგან მივხვდი საითკენაც უმიზნებდა. -მე არ მოგეწონე? -სასტუმროში უნდა დავბრუნდე, უკვე ძალიან გვიანია -პასუხი შეგნებულად არ გავეცი. რატომღაც მსიამოვნებდა მისი ინტრიგაში დატოვება. -თუ გინდა მიგაცილებ . . . ან შეგვიძლია . . . -აღარ დაასრულო -არ გამჭირვებია მივმხვდარიყავი, როგორი იქნებოდა ამ წინადადების ბოლო ნაწილი და მაშინვე გავაჩუმე -ზუსტად ვიცი, მინიმუმ ორმოცდაათ ქვეყანაში მაინც ხარ ნამყოფი და უამრავი საყვარელი გყავს გაჩენილი, რომელთა უმეტესობას, მომდევნო ქვეყანაში გადაფრენისთანავე ივიწყებდი. მინდა ეს ღამე სხვა რამით დამამახსოვრდეს და არა იმით, რასაც ირიბად მიმანიშნებ შევამჩნიე ჩემმა პასუხმა დიდად ვერ აღაფრთოვანა, მაგრამ აღარც წინააღმდეგობა გაუწევია. ეტყობოდა ცოტათი გაკვირვებულიც იყო და მაშინ საბოლოოდ დავრწმუნდი, რომ ქალისგან უარი მისთვის ძალზედ უცხო რამ იყო. ვერ ვიტყვი არ მომწონდა-მეთქი. პირიქით, საუბრის მანერით, ხასიათითა და ხმითაც კი საშინლად მიზიდავდა, თუმცა მაშინ, როდესაც რამდენიმე დღეში თავის ქვეყანაში უნდა დაბრუნებულიყო, მე კი ჩემსაში, არაფერს ჰქონდა აზრი. დისტანციურ ურთიერთობებსაც მუდამ ერთ დიდ სისულელედ ვთვლიდი და არც ერთჯერადი სექსი ჯდებოდა ჩემს ხასიათში. ჯობდა ყველაფერი ისე დამეტოვებინა, როგორც იყო და რეიმონდის მაცდური ღიმილი მხოლოდ ჩემს წარმოსახვებში შემომენახა. მიუხედად იმედგაცრუებისა, ჩემ სასტუმრომდე მიცილებაზე, ინიციატივა მაინც საკუთარ თავზე აიღო. ჯერ უკან დავბრუნდით, რათა დანარჩენებთან გამომშვიდობება შემძლებოდა. სარას მეილიც კი დავუტოვე, რათა ერთად გადაღებული ფოტოები სწორედ იქ გამოეგზავნა ჩემთვის, წამოსვლის წინ მაგრად გადავეხვიე და ამის შემდეგ, მე და რეიმონდმა უკვე მარტოებმა გავაგრძელეთ გზა სასტუმროსკენ. იქამდე დაახლოებით ათწუთიანი ფეხით სავალი გზა იყო, რის დაფარვასაც, ნელი სიარულის გამო ჩვეულებრივზე უფრო დიდი დრო მოვანდომეთ. სასტუმროს შიდა ეზო, ერთიანად პატარა, ოქროსფერი ნათურებით რომ გაენათებინათ, ცარიელი დამიხვდა. „ალბათ ერთადერთი ვარ ამ სასტუმროს დამსვენებელთაგან, ვისაც ჯერ კიდე არ სძინავს-მეთქი“ -გავიფიქრე და რეიმონდს მადლიერებით სავსე თვალებით მივუტრიალდი. -ესეც ასე, მოვედით -ჰო, ვხედავ -ოდნავ უხასიათო მომეჩვენა მისი ტონი. -გმადლობ რომ მომაცილე. ამ დღისთვისაც გმადლობ -იქნებ მომავალ ზაფხულს კიდევ ჩამოხვიდე? -არა მგონია -სევდიანად გამეღიმა -თუმცა დავიწყებით არც შენ დამავიწყდები და არც შენი მეგობრები -მპირდები? -გაეცინა. -გპირდები რეიმონდმა გარკვეული დროით თვალმოუშორებლად მიყურა. ადვილი მისახვედრი იყო რაღაც ისეთის თქმას, ან გაკეთებას აპირებდა, რასაც ჯერ ვერ ვხვდებოდი. არც შევმცდარვარ. როგორც კი ბიჭი ერთი ნაბიჯით მომიახლოვდა, სახეზე ხელის გული დამადო და ჩემკენ გადმოიხარა, ყველაფერს წამებში აეხადა ფარდა და კოცნისგან თავის ასარიდებლად, ინსტიქტურად დავიხიე უკან., -არ გინდა . . . -ეს ხომ მხოლოდ უბრალო კოცნაა მარიტა? -ისევ ისე მომაჯადოებლად მიღიმოდა. როგორც ჩანდა, ეს გახლდათ მისი მთავარი იარაღი, რითაც ქალებს თავბრუს ახვევდა. -ვიცი რაც არის -ვეცადე რაც შემეძლო თავაზიანი ვყოფილიყავი -მაგრამ ჩემთვის კოცნა გაცილებით უფრო მეტს ნიშნავს, ვიდრე უბრალო სიამოვნებისთვის გადადგმული ნაბიჯი -სასტიკი ხარ -კვლავ იღიმოდა, თუმცა მის ამ ღიმილში, ერთი პროცენტიც კი აღარ იყო გულწრფელი. -კიდევ ერთხელ გმადლობ რეიმონდ -ვინაიდან ჩემზე მაღალი იყო, ფეხის წვერებზე ავიწიე და დამშვიდობების ნიშნად ლოყის იმ ნაწილზე ვაკოცე, სადაც სადღესასწაულო საღებავი არ ჰქონდა მოცხებული. ხვალ ახალი დღე გათენდებოდა, სადავ არც რეიმონდი იქნებოდა და მით უმეტეს, არც მისი მეგობრები, თუმცა ასეც მერჩივნა. რა თქმა უნდა, შეგვეძლო ერთმანეთი სოციალურ ქსელებში დაგვემატებინა, ან საკონტაქტო ნომრები გაგვეცვალა, თუმცა ასეთ შემთხვევაში ყველაფერი შემდეგი სცენარით განვითარდებოდა –ერთხელ დავურეკავდით, ერთხელ მივწერდით და მორჩა. მე კი არ მინდოდა გოაზე გატარებული ეს ლამაზი ღამე ამდენად გაუფერულებულიყო ორივე ჩვენთაგანისთვის. სასტუმროში ისე ჩუმად შევედი, თითქოს რესეფშენში უზარმაზარ, ავ ძაღლს ეძინა და მისი გაღვიძების მეშინოდა. ტელეფონში იმდენი გამოტოვებული ზარი მქონდა, მთელი დღის განმავლობაშიც კი ვერ დავითვლიდი, თუმცა ახლა იმდენად მეძინებოდა, ამისთვის ზედმეტი ყურადღება არ მიმიქცევია. ვიმედოვნებდი მიშოსთან შეხვედრის გარეშე მივაღწევდი ჩემს ნომრამდე და იმ ღამით მშვიდად დავიძინებდი, თუმცა მფარველი ვარსკვლავი, გონებაში ასჯერ მაინც დავწყევლე, როდესაც ლიფტიდან გამოსულს, პირდაპირ აქეთ-იქით მოუსვენრად მოძრავი ფიგურა მომხვდა თვალში, ჩემი სართულის დერეფანში. როგორც კი ლიფტის კარის ხმა გაიგო და თავადაც შემამჩნია, ჩემს კარს გულხელდაკრეფილი, ცალი ქუსლით მიეყრდნო. გამომეტყველებაზეც კი ეტყობოდა, ზუსტად მე რომ ვიყავი მისი იქ ყოფნის მიზეზი. -როგორც იქნა ჩემმა მოსიარულე ცისარტყელამ დამდო პატივი და დაბრუნდა -სარკაზმთან ერთად, ბრაზიც ამოვიკითხე მეფარიშვილის ხმაში. მართალია გაცეცხლებული იყო, თუმცა სახეზე განზრახ არ იმჩნევდა შინაგან განწყობას. -რა იყო, აქ მელოდებოდი? -არა, აივნიდან დავინახე შენი რომანტიული შემოსვლა -კარს მოშორდა და ამჯერად ჩემთან ახლოს მოვიდა -მგონი შენი ტელეფონის მდინარეში ბანაობის შემდეგ, მეორე იმისთვის იყიდე, რომ თუ ვინმე დაგირეკავს უპასუხო ხოლმე -პასუხის გასაცემად არ მეცალა -ვცადე ზურგი მექცია, თუმცა მარჯვენა მკლავში ხელი ისე საიმედოდ ჩამავლო, წასვლის ყოველგვარი გზა მომისპო. -ნუ მეთამაშები მარიტა! -ბრაზით ელავდნენ მეფარიშვილის ქარვისფერი თვალები, თუმცა ჩემს სისხლში ალკოჰოლის იმხელა დოზა ჩქეფდა, ესეც კი ვერ მაშინებდა. -შენ კი თავს ნუ მაბეზრებ . . . ხელი გამიშვი! -შეგახსენო აქ რისთვის ხარ ჩამოსული? ვფიქრობ სანამ სადმე წასვლა ან ვიღაც მაჩოსთან ერთად ლაჟვარდოვანი ღამის გატარება მოგინდება, მანამდე მე უნდა მკითხო აზრი! დროა ფრთები მოიხსნა, რადგან სანამ სამსახურეობრივი მოვალეობის შესრულების პროცესში ხარ, ჩემი ნებართვის გარეშე ვეღარსად გაფრინდები -გეძინა მიშო! მძინარე ადამიანისგან ნებართვას ვერ ავიღებდი -რომ გირეკავდი მაშინაც მეძინა? რატომ არ პასუხობდი ჩემს ზარებს? -ტელეფონი უხმო რეჟიმზე მქონდა გადაყვანილი -ჭკვიანი გოგო ხარ, მაგრამ ისე იტყუები, პატარა ბავშვიც არ დაგიჯერებს -არ ვიტყუები -კიდევ ერთხელ ვიცრუე, თუმცა ამ ტყუილს იმაზე მოკლე ფეხები ჰქონდა, ვიდრე ყველა სხვა დანარჩენს. როგორც კი მიშომ ჯიბიდან მობილური ამოაცურა, ჩემს ნომერზე დარეკა და დერეფანი ზუზუნა ხმამ მოიცვა, მაშინვე აეხადა ფარდა იმ სიცრუეს, რაც თავის გადასარჩენად მოვიგონე. -ესეც ასე პინოქიო, ახლა რას მეტყვი? ენა ჩამივარდა. საკუთარი თავზე სასტიკად გავბრაზდი იმის გამო, რომ მიშოს ზარები დავაიგნორე, იმდენად დიდი ძალაუფლება ჰქონდა, მისი ზუსტად ორწუთიანი საუბარიც კმაროდა ჩემს მენეჯერთან, რათა სამსახურიდან გავეთავისუფლებინე. ესეც რომ არ ყოფილიყო, ძალზედ არაპროფესიონალურად და უპასუხისმგებლოდ ვიყავი მოქცეული, ამიტომ, ცხოვრებაში პირველად გადავწყვიტე მეფარიშვილისთვის პატიება მეთხოვა: -კარგი მიშო, ბოდიშს გიხდი, დამნაშავე ვარ -ჰო ხარ, მაგრამ მხოლოდ ჩემთან არა -ჩემდა გასაკვირად, მკაცრი გამომეტყველება სწრაფად შეეცვალა მშვიდი გამოხედვით. -რას გულისხმობ? -იმას, რაც იმ გარუჯული მაჩოს მიმართ დააშავე, აქამდე რომ მოგაცილა -სახე გაუმხიარულდა ამის თქმისას -საბრალომ ამდენი დრო მხოლოდ იმიტომ დაგითმო, რომ ბოლოს კოცნაც არ გეღირსებინა? -ეგ უკვე შენ აღარ გეხება -წარბშეკრულმა მივუგე. როგორც ჩანდა, თავისი ნომრის აივნიდან, ჩემი და რეიმონდის გამომშვიდობების სცენაც დაენახა და ამ ყველაფერსაც სწორედ ამიტომ ამბობდა -შენის ნებართვით, ჩემს ნომერში შევალ -მიდი, ოღონდ დაიმახსოვრე –ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც შენი თავხედური საქციელის გამო სამსახურს არ გაკარგვინებ ისაა, რომ ჩემი მიზეზით ახალი ტელეფონის ყიდვა მოგიწია. კიდევ ერთი ასეთი შეცდომა და ჩათვალე წასულია შენი საქმე, პატარა მარიტა -ეგრე ნუ მეძახი, შენზე მხოლოდ სამი წლით ვარ უმცროსი! -სამაგიეროდ, ტვინით ხარ გაცილებით პატარა . . . შემდეგში გააანალიზე, რომ სამსახური ძალიან გჭირდება და მხოლოდ იმდენი უნდა იბლატაო, რამდენი ნულიც შენს ქონებას აქვს მიწერილი. ჩემი კეთილი რჩევა იქნება, ნუ დარბიხარ მაშინ, როდესაც ძლივს დადიხარ ამის თქმა იყო და თავისი ნომრის კარში ისე გაუჩინარდა, სიტყვის თქმაც აღარ დამაცადა. მოცემულ მომენტში კიდევ ერთხელ ვიგრძენი ბრაზი მიშოს მიმართ. ნებით თუ უნებლიედ, ყოველთვის მდიდრების უპირატესობაზე უსვამდა ხაზს, მე კი შედარებით დაბალ ღობედ, ან პროლეტარად გამოვყავდი, რადგან მის მსგავსად, წელიწადში ათჯერ არ შემეძლო სამოგზაუროდ წასვლა და ძვირადღირებული მანქანების ცხვირსახოცებივით ცვლა. მიუხედავად მეფარიშვილის ამგვარი დამოკიდებულებისა, კომპლექსები არასდროს მაწუხებდა და არც მასზე დაბალ საფეხურზე მდგომად მივიჩნევდი საკუთარ თავს. ჩემთვის ადამიანობა იმით ინსაზღვრებოდა, იყო თუ არა კონკრეტული პიროვნების სხეულში ლამაზი სული და არა იმით, იდო თუ არა ამ ადამიანის ჯიბეში ფულით გატენილი საფულე. ყველაფრისდა მიუხედავად, იმ ღამით, განვლილი დღით უზომოდ კმაყოფილი ვიწექი, ზღვისფერი თეთრეულით გაწყობილ ჩემს ფუმფულა საწოლში და თვალწინ კვლავ რეიმონდის მაცდური ღიმილი მედგა. აივნის ღია კარიდან მონაბერ სიოს, ზღვის მარილიანი სურნელი მოჰქონდა, თან თეთრ, გამჭვირვალე ფარდებს ნაზად აფრიალებდა. ცაზე კვლავ უამრავი სხვადასხვა ზომის ვარსკვლავი იყო მიბნეული, მე კი მათ ციმციმზე დაკვირვებისას, ნელ-ნელა მეპარებოდა ძილისპირულის მოთენთილობა. * * * * მომდევნო დღეები, მთლიანად მიშოსთან ერთად გავატარე. მეტად აღარავინ გამიცნია ისეთი, ვისთან ერთადაც ისეთივე სასიამოვნო მომენტებს შევაგროვებდი, როგორც რეიმონდთან და მის მეგობრებთან. მიუხედავად დროის სიმცირისა, უამრავი რამის ნახვა მოვასწარი ჩემს VIP-კლიენტთან ერთად. გადავიყვანე ჩრდილოეთ გოაზე და ვესტუმრეთ ბაგას, რომელიც ყველაზე ცნობილ კურორტად ითვლებოდა იმ მხარეში, ახალგაზრდული გართობის მხრივ. კურორტზე თავმოყრილიყო უამრავი ღამის კლუბი, დისკოთეკა და სადღეღამისო ბარები. ყველაზე კარგი ის გახლდათ, რომ ჩვენი იქ ყოფნის პერიოდი უცხოელი დიჯეების ერთკვირიან ფესტივალს დამთხვეოდა და მიუხედავად იმისა, რომ ბილეთი საკმაოდ ძვირი ღირდა, მიშომ პატივი დამდო და ამ ფესტივალსაც ჩემთან ერთად დაესწრო. ალბათ მეხსიერებაში სამუდამოდ დამელექებოდა ის გრანდიოზული ფეიერვერკების შოუ, რომელიც საღამოს ბოლოს გამოჩნდა ცაზე. ტურისტებიდან თითოეულ მათგანს, ხელში პროფესიონალი, თუ ტელეფონის კამერები ჰქონდათ მომარჯვებული და ყველაფერს ზედმიწევნით აფიქსირებდნენ. მახსოვს, ჩემს გვერდით მდგომმა გოგონამ ისიც კი თქვა, მხოლოდ ეს ფეიერკვერკები დაახლოებით ნახევარი მილიონი დაჯდებოდაო და როცა ათასფრად აბრჭყვიალებულ ცას ვუყურებდი, მის ამ მოსაზრებაში თავადაც ვრწმუნდებოდი. კუნძულის სამხრეთ ნაწილში დაბრუნების შემდეგ, მიშომ ერთი ადგილი აღმოაჩინა, რომელიც ჩვენთვის უკვე ცნობილ პალოლემის სანაპიროზე მდებარეობდა, მაგრამ ამასთანავე, მნიშვნელოვნად განსხვავდებოდა მისგან. სანაპირო ზოლის ამ მონაკვეთს, ადგილობრივები პატნემად მოიხსენიებდნენ. იქაურობა მართლაც რომ იდეალური იყო სპორტისა და მედიტაციის მოყვარულთათვის, თანაც ჩვენი სასტუმროდან დაახლოებით ორ კილომეტრში მდებარეობდა. სწორედ ამიტომ, მეფარიშვილი ორი დღის განმავლობაში მაიძულებდა ადრიან დილით, სწორედ მასთან ერთად მერბინა ამ სანაპიროზე. მიუხედავად იმისა, რომ სპორტისადმი არც თავად მქონდა ცუდი დამოკიდებულება, სისხამ დილით ადგომა და სირბილი მაინც ის იყო, რაც ჭირივით მეზიზღებოდა და ამის გამო დაღლილობა მთელი დღის განმავლობაში მიმყვებოდა ხოლმე. პატნემის სანაპიროს მთელი მომხიბვლელობა იმაში ვლინდებოდა, რომ იგი ყურეში გახლდათ შეჭრილი და კლდოვანი იყო. ყურის შემოგარენი მწვანე საფარის დანაკლისს ნამდვილად არ განიცდიდა. აქ მრავლად იყვნენ პალმის ხეები და ფიჭვის კორომები, კაფეები მზისგან დამცავი ქოლგებითა და სავარძლებით. თევზაობის მოყვარულთათვის შესაძლებელი იყო ნავის დაქირავებაც. აგრეთვე ხელსაყრელი პირობები იყო შექმნილი წყლის სპორტის მოყვარულთათვის, რომელთა უმეტესობაც, საკუთარ აღჭურვილობას ახლომდებარე პალოლემის სანაპიროზე ქირაობდა. ყოველი ვარჯიშის შემდეგ, მე და მიშო, მის მიერ ამოჩემებულ ადგილას ვბანაობდით ხოლმე. მახსოვს, ძალიან ლამაზი იყო იქაურობა ¬–მშვიდი, წყნარი, კდლოვანი და ხალხის სიმრავლეს მოკლებული, განსაკუთრებით დილის საათებში. მიუხედავად იმისა, რომ ერთად ამდენად დიდ დროს ვატარებდით, მაინც ისეთი შთაბეჭდილება მრჩებოდა, თითქოს უბრალოდ ერთ სივრცეში მბრუნავი ორი პლანეტა ვიყავით, რომელთაც ერთმანეთთან სრულიად არაფერი ჰქონდათ საერთო. საუბრით მხოლოდ აუცილებელზე ვსაუბრობდით– ძირითადად იმაზე, რაც ამ კუნძულის შესახებ უნდა სცოდნოდა და რაც თავადაც დააინტერესებდა. ბოლო პერიოდში უხასიათობასაც ვამჩნევდი, მიუხედავად იმისა, რომ ამის შენიღბვას მაქსიმალური ძალებით ცდილობდა. მახოვს, ერთხელ, ბანაობის შემდეგ, როდესაც წყლიდან ამოწვერილ უზარმაზარ ქვაზე ვიყავი მიწოლილი, თავადაც გვერდით მომიჯდა, სველ თმაზე ორივე ხელი გადაისვა და ზღვას ისეთი სახით გახედა, თითქოს ამ სილამაზეს უკანასკნელად აკვირდებაო. -ყველაფერი ტყუილია -თქვა ისეთი სერიოზული ტონით, რომელიც აქამდე მისგან არასდროს გამეგონა. სახეზე შევხედე. თვალები სევდითა და ტკივილით ჰქონდა სავსე. სრულიად სხვანაირი მიშო იყო მაშინ ჩემს გვერდით და ეს იმაზე მეტად მეუცნაურა, ვიდრე ციდან წამოსული თოვლის ფიფქების დანახვა მეცუნაურებოდა, შუა აგვისტოში. -რა არის ტყუილი? -მკერდზე ხელის გულები ისე ოსტატურად დავილაგე, აშკარად ვერავინ მიხვდებოდა მისი სიახლოვის გამო რომ ვცდილობდი ჩემი საცურაო კოსტიუმი ნაკლებად გამომწვევად მოსახვედრი ყოფილიყო თვალში. -ცხოვრება . . . ადამიანის საქციელი, მისი სიტყვები -გვერდულად გამომხედა როგორც კი ეს თქვა -შენ არასდროს ყოფილხარ ყალბი? -მგონი ხანდახან იძულებულები ვართ ყალბები ვიყოთ, მაგრამ მე ჯერ არ მქონია სიტუაცია, როდესაც ეს დამჭირვებია -თუკი ეგრეა, გაგიმართლა -ფართოდ გამიღიმა. ალბათ თვითონაც ხვდებოდა, რომ წარმოდგენაც არ მქონდა რაზე საუბრობდა, ან რას გულისხმობდა თავის სიტყვებში. -რა გჭირს? რამე ცხოვრებისეული ფილმი ნახე გუშინ და იმან ჩაგაფიქრა? -მსგავსი არაფერი -ეს საუბარი შენსას არ ჰგავს -არც მე ვგავარ ჩემს თავს -თვალი ჩამიკრა მიშომ, ქვაზე ფეხის გულებით დადგა და სანამ კიდევ რამის თქმას მოვასწრებდი, კვლავ აქაფებულ ტალღებში გადაეშვა, პირდაპირ თავით . . . თბილი, ოქროსფერი დღეები ერთმანეთს მისდევდა. ყველაზე მეტად, რაც გოაზე მომწონდა, ეს მზის ჩასვლის ყურება გახლდათ. აქამდე უამრავ საზღვაო კურორტზე ვიყავი ნამყოფი, მალდივებიდან დაწყებული, მარმარისით, სანტორინითა და ბალით დამთავრებული, თუმცა აქაური მზის ჩასვლა, სულ სხვანაირად მომნუსხველი ჩანდა და ბოლომდე თავადაც ვერ ვხვდებოდი, კონკრეტულად რა ჰქონდა ამ კუნძულს ასეთი მიმზიდველი. გული მწყდებოდა, რომ მომდევნო დღის შუა დღე ხანს, უკვე თვითმფრინავში ვიჯდებოდი და ინდოეთს დავემშვიდობებოდი. მცირე დროის განმავლობაში, აქაურობას იმდენად შევჩვეოდი, სიამოვნებით გავიხანგრძლივებდი მოგზაურობას კიდევ ერთი კვირით, მაშინაც კი, თუკი მიშო კვლავ ჩემთან იქნებოდა. მზის ჩასვლამდე სულ ცოტაღა იყო დარჩენილი. როგორც დროის იმ მონაკვეთში მუდამ ვაკეთებდი ხოლმე, ახლაც ბიკინით ვიჯექი სანაპიროზე, შიშველი ფეხის გულებით ოქროსფერ ქვიშას ვეთამაშებოდი და ზღვიდან მონაბერ ნაზ სიოს, სიამოვნებით ვუშვერდი სახეს, როდესაც ჩემს გვერდით არსებული ცარიელი სივრცე შეივსო და ის მყუდროების გარსი გამირღვია, რაც საკუთარ თავს, თვითონვე შევუქმენი. წამით ვინატრე ის ვინც, გვერდით მომიჯდა რეიმონდი აღმოჩენილიყო, რათა კიდევ ერთხელ შემძლებოდა მასთან დამშვიდობება, თუმცა ხელში რომ მეფარიშვილი შემრჩა, ღრუბლებიდან მიწაზე დავეშვი და კვლავ უკიდეგანო ჰორიზონტის ხაზს დავუბრუნდი მზერით. -ჩემოდნები უკვე ჩალაგებული გაქვს? -მკითხა ისე, რომ ჩემთვის არც შემოუხედავს. -დიდი ხანია რაღაც პერიოდით დუმილი ჩამოწვა. ჩვენ შორის მხოლოდ ტალღები ხმაურობდნენ, ნაპირს დაუსრულებლად ასკდებოდნენ და თავიდან იკრებდნენ ძალას, რათა კვლავ ხმაურით მოხეთქებოდნენ სანაპირო ზოლს. -ინდოეთში ერთ რამეს მივხვდი -დაიწყო ისევ მიშომ. მისი ტონიდან გამომდინარე, ისეთი შეგრძნება გამიჩნდა, თითქოს მე კი არა, ვიღაც წარმოსახვით არსებას ესაუბრებოდა, რომელიც მხოლოდ მის გონებაში ცოცხლობდა -აქაური სახლების დიდი ნაწილი მიტოვებულს ჰგავს. გგონია მოსახლეობა ძალიან ცუდად და ღარიბულად ცხოვრობს, თუმცა მერე აცნობიერებ, რომ ასე არაა. მათ უბრალოდ მეტი არ სჭირდებათ და ამითაც ძალიან ბედნიერები არიან -მგონი იმას აანალიზებენ, რომ მეფეც და პაიკიც, ბოლოს მაინც ერთ ყუთში იყრება და ცდილობენ სიმდიდრის დაგროვების გარეშე მიიღონ ამ ცხოვრებისგან მაქსიმალური სიამოვნება -ბიკინიმ შენი სვირინგი მაინც გამოიტანა სააშკარაოზე -რადიკალურად შეცვალა მან საუბრის თემა, თან ჩემი მკერდის ქვემოთ დამჩნეულ ნახატს დაასვა მზერა. -იმდენად პატარაა, თუკი კარგად არ დააკვირდი ვერც დაინახავ -ჰოდა კარგად დავაკვირდი -დემონური ღიმილით გაეღიმა მას -ლამაზი კოლიბრია. სიმბოლური დატვირთვა აქვს, თუ ისე, უბრალოდ დაიხატე? -წარმოუდგენელი სიცოცხლის ენერგიას ასიმბოლიზირებს -ინსტიქტურად თავადაც დავხედე საკუთარ სვირინგს -შეუძლია ცხოვრების ნებისმიერი დარტყმა გადაიტანოს -საინტერესოა . . . მე ტატუირება საერთოდ არ მაქვს -რატომ, გეშინია? -არა, რისი უნდა მეშინოდეს? -გაეცინა -უბრალოდ კლინიკებთან ვთანამშრომლობ. იშვიათი ჯგუფის სისხლი მაქვს, რამდენჯერმე საკმაოდ მძიმე პაციენტების დონორი ვიყავი, დონაციას კი ვერ განახორციელებ, თუ სვირინგი მინიმუმ ერთ წელს არ ითვლის -ანუ სიცოცხლეც გადაგირჩენია -ჯერჯერიბით მხოლოდ ორი ადამიანის -და ასეთი რა ჯგუფის სისხლი გაქვს? -დავინტერესდი. -მეოთხე უარყოფითი -გამოდის ჩვენი ქვეყნის მოსახლეობის ერთ პროცენტში შედიხარ მაგ კუთხით -იშვიათი ბრილიანტი ვარ -ჩაეღიმა, მერე კი კვლავ ჰორიზონტს გახედა. მზეს უკვე დაეწყო ჩასვლა და ნელ-ნელა იმალებოდა უკიდეგანო, ლურჯ ზღვაში. რაღაც პერიოდით უხმოდ ვიჯექით ერთმანეთის გვერდიგვერდ. ჩემი გონება კვლავ იმ ფიქრებით იყო მოცული, რომ ხვალ აქაურობას უნდა გამოვთხოვებოდი. მართალია ზღვა, მზე და პლაჟი ბათუმშიც მქონდა, თუმცა უცხო კონტინენტსა და უცხო მიწაზე თავს ისე ვგრძნობდი, თითქოს მთელი მსოფლიოს ბატონ-პატრონი თავად ვიყავი. აქ შემეძლო გამეკეთებინა ნებისმიერი სიგიჟე, რაც კი თავში აზრად მომივიდოდა, მეყვირა ბოლო ხმაზე, რომ ბედნიერი ვარ, რომ ყველაფრისდა მიუხედავად ცხოვრება მიხარია და რომ ირგვლივ ყველაფერი მიყვარს. საკუთარ ქალაქში ყოველივე ამისგან შეზღუდული ვიყავი. იქ უნდა ვყოფილიყავი მარიტა, ვისაც ყველა სერიოზულ ადამიანად იცნობდა, ახლო მეგობრების გარდა. -შეიძლება შენს სვირინგს შევეხო? -ფიქრებიდან მიშოს შეკითხვამ გამომარკვია. გონებაში მისი სიტყვები კიდევ ერთხელ გავამეორე, რამე ხომ არ მეშლება-მეთქი, თუმცა მიღებული შედეგი, არაფრით განსხვავდებოდა თავდაპირველისგან. -რას ნიშნავს შეეხო? -წარბები ავზიდე -ბიკინიც ხომ არ გავიხადო და შენთან ერთად შიშველმა ვიბანაო ზღვაში? -ასეთ რამეს მეორედ ნუღარ იტყვი! -კბილებში გამოსცრა, თან მზერა სწრაფად ამარიდა და გვერდზე გაიხედა, მაგრამ ვერ მივხვდი რატომ. -შენ კიდევ ისეთი რამ აღარ თქვა, რაც მაფიქრებინებს, რომ ტვინში ყველაფერი მწყობრში არ გაქვს -ცოტა მშვიდად, მზე ჩადის და ამ დროს ადამიანი აღელვებული არ უნდა იყოს. მედიტაციაზე ხომ გსმენია? თურმე ნერვებს აწყნარებს -დამცინი არა? -სულ ცოტათი -ამჯერად ჩემკენ გამოიხედა, სარკასტულად გამიღიმა და ფეხზეც წამოდგა -საომარი ფილმების ყურებას ვაპირებ. თუკი შენ ნომერში მარტო მოიწყენ, შემომიერთდი -გმადლობ, მაგრამ მოპატიჟებაზე უარი უნდა ვთქვა -ჰოო? და რატომ? -იმიტომ, რომ აქ ბოლო ღამეს ვატარებ და ცოტა ხნით მარტო მინდა დარჩენა -მივუგე თუ არა, მის მსგავსად თავადაც წამოვდექი, ლასტები გავიხადე და პირდაპირ ზღვისკენ წავედი, რათა გოას სანაპიროს ჩამავალი მზის ტალღებში ბანაობით, ბოლოჯერ დავმტკბარიყავი. 8 8 8 8 ლოლამ, სვლა სანაპიროსთან ახლოს შეანელა, ძლიერად დაამუხრუჭა და კმაყოფილებით აღსავსე მზერით შემათვალიერა, თანაც უკვე მერამდენედ. თითქმის შუა ღამე იყო. ჩვენი რესტორნის განთქმულ შეფ-მზარეულს დიმიტრის, მორიგი წვეულება ჰქონდა, რაც უკვე ყოველწლიურ ტრადიციად ქცეულიყო მისთვის, გაზაფხულის ბოლო თვეს. დიმიტრი, მართლაც რომ „ივენთების“ მეფე გახლდათ. ლოლასგან ვიცოდი, რომ ყოველწლიურად, თავის წვეულებას ახალ სახასიათო ელემენტს სძენდა, სტუმრებისთვის განკუთვნილ ფურშეტის კერძებს საკუთარი ხელით ამზადებდა, რაც მართლაც რომ სასიამოვნო ჟესტად ითვლებოდა მისი რანგის მზარეულისგან. ამ დღისთვის სამზადისს, ყოველთვის ერთი კვირით ადრე იწყებდა ხოლმე დიმიტრი. პირველი შემთხვევა იყო, როდესაც მეც მოწვეულ სტუმართა სიაში ვიყავი. მართალია წამოსვლის სურვილით დიდად არ ვიწვოდი, თუმცა ლოლას დაჟინებულ თხოვნას, ვინაც საკუთარი გემოვნებით შემირჩია სამოსი, ქალაქის რომელიღაც ბრენდულ ბუტიკში, უარი ვეღარ ვუთხარი და გადავწყვიტე მოპატიჟება ჩემი სურვილისდა საწინააღმდეგოდ მიმეღო. ტანზე კიდევ ერთხელ დავიხედე. უზურგო, თეთრი დეკოლტე-მაისური და ამავე ფერის, ჩვეულებრივზე მოკლე, ტყავის შორტი მეცვა. ლოლას თუ დავუჯერებდით, ეს „ლუქი“ სწორედ ჩემთვის იყო შექმნილი, ზუსტად ისე, როგორც კონკიას სამეჯლისო მორთულობა, თუმცა თავს კომფორტულად მაინც არ ვგრძნობდი. ისეთი განცდა მეუფლებოდა, თითქოს განაღმულ მდელოზე დავდიოდი და წამი-წამზე უნდა ავფეთქებულიყავი კიდეც. -ლოლიტა, იქნებ ამ ზედატანზე რამე მომეცვა? -ვინ მოთვლის უკვე მერამდენედ გამოვთქვი პროტესტი -ზურგი საერთოდ არ აქვს, წინა მხარე კი . . . -საყვარელო, არ გინდა ცოტა ხნით მუნჯის როლი ითამაშო? -ხელი ისე მობეზრებით ამიქნია, როგორც მის ყურთან მფრინავ აბეზარ კოღოს -რამდენჯერ უნდა გითხრა, ოდნავ თამამ ჩაცმულობაში ცუდი არაფერია-მეთქი? ამ თემას კიდევ თუ წამოჭრი, პირს ისე დაგიხურავ, ვერასდროს ვეღარ გააღებ -რა აგრესიული ხარ დღეს -შენ კი დაკომპლექსებული. ცოტა მომბაძე რაა -სათქმელად მარტივია -ლოლას სამოსს შევავლე მზერა. ამ უკანასკნელს, ელექტრიკი ლურჯი ფერის კაბა მოერგო, რომელიც იმდენად მოკლე და გამომწვევი იყო, ნებისმიერ შემთხვევაში მიიქცევდა თითოეული მამრობითი სქესის წარმომადგენლის ყურადღებას. იქნებ მის ფონზე ჩემთვის არც არავის შემოეხედა? ეს მაწყობდა კიდეც. -კარგი, გეყოფა . . . შენ ჯობია ის მითხრა, სამსახურში როდის აპირებ მობრძანებას. ერთი დღეა, რაც არ ხარ და უკვე მოვიწყინე -ხომ გითხარი, სანამ ნოლანები არ ჩამოვლენ, რესტორანში ჩემი ფეხი არ იქნება -განვაცხადე მტკიცედ -ვიცი მეტყვი, ასეთი რამების არ უნდა გეშინოდესო, თუმცა ეგ ლეო უკვე ძალიან უცნაურად იქცევა და სიფრთხილეს თავი არ სტკივა -ყველას ეგრე თუ დააფრენდზონებ, საბოლოოდ მარტო დარჩები -რა დაფრენდზონება ლოლიტა? -სიმწრისგან გამეცინა -არანაირი ურთიერთობა არ მინდა მაგ ტიპთან. ეჭვი მაქვს, რომ ტვინში ყველაფერი მწყობრში ვერ აქვს -მიშოს რატომ არ სთხოვე დახმარება? ერქოლესა და ტეოს შემდეგ, ყველაზე დიდი უფლებები მაქვს აქვს. მარტივად დაადებდა აკრძალვას იმ ადამიანის რესტორანში შემოშვებას -ეგ მეც ვცადე, მაგრამ სანაცვლოდ ისეთი სისულელე მთხოვა, თავი ძლივს შევიკავე მისი ფიზიკური შელამაზებისგან -ჯერ კიდევ ბრაზს ვგრძნობდი მეფარიშვილთან დილანდელი საუბრის გახსენებაზე. -ჰოო? -საჭიდან ხელები აიღო. მისი წაბლისფერი თვალები, უკვე დაუფარავი ცნობისმოყვარეობით მომშტერებოდნენ -ასეთი რა გთხოვა? შემთხვევით ის ხომ არა, რაც ამ წამს გავიფიქრე? -კარგი რა ლოლიტა -მაშინ, მითხარი -არაფრის თქმას არ ვაპირებ, სისულელეა და მორჩა . . . მანქანის სალონიდან გარეთ გადანაცვლებისას, სმენის რეცეპტორებს მაშინვე მისწვდა ხმამაღალი მუსიკა, რომელსაც განწყობის შესაქმნელად მართლაც იდეალური ჟღერადობა ჰქონდა. პლაჟზე დაახლოებით ორმოცდაათი ადამიანი შეკრებილიყო, რომელთაგან უმეტესობა მამაკაცი გახლდათ. ირგვლივ ყველაფერი საკმაოდ დახვეწილად და გემოვნებით მოერთოთ, რამაც მაფიქრებინა, რომ იქაურობის ვიზუალურ დახვეწილობაზე სპეციალურად დაქირავებულ დიზაინერს ჰქონდა ნაზრუნი. წვეულებისთვის გამოყოფილი სივრცისთვის, ხის თეთრი, დასადგამი ღობე შემოევლოთ, რომელიც ზღვის ცხოველებისა და ნიჟარების ფორმის ნათურებით გაენათებინათ. მარჯვენა მხარეს, სხვადასხვა კერძებითა და ტკბილეულით სავსე ფურშეტის მაგიდები იყო განლაგებული, ხოლო მარცხენა მხარეს სასმელის დახლები იწონებდნენ თავს, რომელთაც, წელს ზემოთ შიშველი, საკმაოდ მომხიბვლელი ჰაბიტუსის მქონე ბარმენები ემსახურებოდნენ. დიჯეის კუთხე, ვინც ამ საღამოს მუსიკალურად აფორმებდა, სპეციალურად გამოყოფილი, შემაღლებული ადგილიდან გადმოჰყურებდა ყოველივე ზემოთ ჩამოთვლილს. წვეულების მთავარი გაფორმება, მაინც ულტრაიისფერი სხივები იყო, რომელთა მოძრაობაც, მუსიკის ენერგიულობის შესაბამისად იცვლებოდა –ნელ მელოდიაზე სხივებიც ზანტად მოძრაობდნენ, ხოლო შედარებით ჩქარზე, ისინიც ენერგიულად დაძრწოდნენ ხალხს შორის და მათ სახეებსა და სხეულებზე დროებით კვალს ტოვებდნენ. დიმიტრი სასმელების დახლთან, ვისკის ჭიქით ხელში იდგა და ჩვენი კოლექტივის ყველაზე უმცროს თანამშრომელს, დამიანეს ესაუბრებოდა, რომელსაც ბარმენის თანამდებობა ეკავა Imagine-ში. სამწუხარო ფაქტი იყო, რომ დამიანე მალე უნდა დაგვმშვიდობებოდა. ამ უკანასკნელს, სწავლასა და სამსახურს შორის, დროის მენეჯმენტი აღარ გამოსდიოდა და გადაწყვეტილი ჰქონდა მაშინვე წასულიყო, როგორც კი უფროსობა მის შემცვლელს მოძებნიდა. მათთან ახლოს, მეფარიშვილიც შევნიშნე. იგი ვიღაც წითურ გოგოსთან საუბრით იყო გართული, ვინც გამომწვევი მზერით წრუპავდა ჭიქიდან მარგარიტას. თავად მიშო, ამჯერადაც პიტნითა და ლიმონით შეზავებულ, ყინულიან წყალს მიირთმევდა, ხოლო მათგან მოშორებით, იტალიური ტკბილეულის განყოფილებასთან მდგომი კალე, ისეთი მზერით იყურებოდა, თითქოს სხეულით აქ, ხოლო სულით სრულიად სხვა განზომილებაში იმყოფებოდა. -დიმიტრის წვეულება, ჩემთვის მუდამ წლის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი მოვლენაა -აჟიტირებულმა გამომდო ხელკავი ლოლამ. იმ მომენტში, ისე მოუსვენრად ცმუკავდა, გეგონებოდათ ჯერ კიდევ პატარა გოგონა იყო, ვინც მშობლებმა პირველად წაიყვანეს დისნეილენდში. -წინა წელსაც სანაპიროზე ჩატარდა? -არა, წინა წლის წვეულების ლოკაცია მწვანე კონცხი იყო. დიმა ყოველთვის ახალ ადგილს ირჩევს ამ დღისთვის -ორიგინალურია -თანაც როგორ. რომ იცოდე, პირადად ვთხოვე, რათა წელს შენც ჩაეწერე მოწვეულ სტუმართა სიაში, ქალბატონი მარიტა კი ამბობს წამოსვლა არ მინდაო -ბოროტად იყენებ იმ ფაქტს, რომ მაგ ადამიანს შენდამი სიმპათიები გააჩნია -უბრალო რაღაც ვთხოვე, ბოროტება რა შუაშია? -გულწრფელად გაიოცა -თანაც კარგად იცი, როდესაც ადამიანს საწოლში ერთხელ დავტესტავ, მერე უკვე აღარ მაინტერესებს ხოლმე -ჯოჯოხეთი გარანტირებული გაქვს -ნუ ღელავ, იქაც ვიპოვი რამე გასართობს -ეჭვიც არ მეპარება წვეულება თანდათანობით ხურდებოდა. მოწვეული სტუმრებიდან უმეტესი ნაწილი ჩემთვის უცნობ ადამიანთა ჯგუფს შეადგენდნენ. ნაცნობი სახეები მხოლოდ ისინი იყვნენ ვინც Imagine-ს კოლექტივში ირიცხებოდნენ და ეს, რაღაც კუთხით დისკომფორტს მიქმნიდა, რადგან ამდენი ადამიანიდან, მხოლოდ ხუთი მათგანის სახელი და გვარი ვიცოდი. ლოლამ სასმელი აიღო და მალევე გაერია ბიჭებში. ისე ლაღად და მხიარულად ერთობოდა, მისი ცოტათი შემშურდა კიდეც, რადგან თავად არასოდეს გამომდიოდა უცხო ადამიანებთან ასე სწრაფად გაშინაურება და მათ შორის თავის დამკვიდრება. რაღაც კუთხით, მომწონდა კიდეც ამის გამო საკუთარი თავი, თუმცა ყოფილა შემთხვევები, როდესაც ჩემს ზემოთ ხსენებულ თვისებას ბევრ რამეშიც შეუშლია ხელი. მინი-ბართან ჩემი საყვარელი სასმელი –მარტინი ავიღე და იტალიური ტკბილეულის მაგიდასთან მდგომ კალეს მივუახლოვდი. სახეზე ეტყობოდა წვეულებით დიდად ვერ ერთობოდა, ისევე როგორც მე. ზოგჯერ ისიც კი მეგონა, რომ კალე ყველაზე ახლოს იყო ჩემს სულთან, რადგან უზომოდ ბევრი მსგავსება არსებობდა ჩვენ ორს შორის. -რას შვრები, შენც მოიწყინე? -გვერდით ამოვუდექი თუ არა, მაშინვე ვკითხე. ჩემგან განსხვავებით იგი ტეკილას მიირთმევდა, პარალელურად კი ნახევარმთვარის ფორმით დაჭრილ ლიმონს აყოლებდა, გემოს სინთეზისთვის. -დიმამ ეს რომ გაიგოს, ალბათ რომელიმე სტუმრის შარფით ჩამოიხრჩობს თავს, მაგრამ მეზიზღება მისი წვეულებები -თუკი ასეა, რატომ მოხვედი? -შენ თვითონ რატომ მოხვედი? -ოსტატურად შემომიბრუნა კითხვა. -მე ლოლიტას ვერ ვაწყენინე -ერთ ნავში ვართ. მე ყოველ წელს დიმიტრის ვერ ვუტეხავ ხათრს -გაეცინა. მასთან ერთად მეც. -რომ გავიპაროთ ვითომ გაბრაზდებიან? კალემ ლიმონი ჩაღეჭა, სიმჟავისგან ოდნავ დაიჭყანა და პასუხიც მხოლოდ ამის შემდეგ დამიბრუნა: -სიამოვნებით მოვტყდებოდი აქედან შენთან ერთად და სადმე მყუდრო ადგილას ნაყინს შევჭამდი, მაგრამ . . . საშინელი რამაა ეს ხათრი -საუბედუროდ ეგრეა რამდენიმე წამით დუმილი ჩამოწვა. ამ ხნის განმავლობაში, ჩემი მარტინის შესახებაც გამახსენდა და ზედიზედ მოვსვი რამდენიმე ყლუპი, თან ზეთისხილიც მივაყოლე. -როგორც ჩანს ვიღაცას დიდი სიამოვნება ელის წინ -რას გულისხმობ? -ჩვენს დირექტორს შეხედე -მისკენ და იმ წითური გოგოსკენ იყო მიმართული კალეს მზერა, ვინც წვეულებაზე მოსვლისას დავინახე მიშოსთან ერთად. ეს ორნი, ერთმანეთს ისეთი ვნებითა და სითამამით კოცნიდნენ, თითქოს იქ, მათ გარდა სრულიად აღარავინ დარჩენილიყო. -ჰო, ვხედავ -მწარედ ჩამეცინა -მისნაირებისთვის არაფერია რთული. ნებისმიერ ქალს შეუძლია ხელი დაადოს და მისი გახდება -ესე იგი შენც -ეშმაკურად შემომყურებდნენ კალეს თვალები. თითქოს წინასწარ იცოდა რა პასუხიც მქონდა მომზადებული მისი შეკითხვის საპასუხოდ. -ეგ რომ მდომოდა, მაგისთვის მილიონი შანსი მქონდა. ნახევარი მსოფლიო გვაქვს ერთად მოვლილი -არ ჩაგეძიები რატომ მოიარეთ ერთად ნახევარი მსოფლიო, მაგრამ ერთს გეტყვი -ცისფერ თვალებში თითქოს ნაპერწკლებმა გაიელვეს იმ წამს, ან განათების გამო მომეჩვენა ასე -ზოგჯერ, როცა გიყურებს, მის გამოხედვაში რაღაც ჩანს . . . რაღაც ისეთი, რასაც ალბათ შენ ვერც ამჩნევ -ჰოო? და რა ჩანს? -აშკარად გამამხიარულა მისმა სიტყვებმა. უკვე იმ აზრისკენ ვიხრებოდი, რომ ნასვამი იყო და ალკოჰოლი ალაპარაკებდა. -რა ჩანს და . . . უიმედობა . . . თითქოს მისთვის ის ვარსკვლავი ხარ, რომელსაც ვერასდროს მიწვდება -ნუთუ ასე ძალიან ვგავარ ვარსკვლავს? -სიცილნარევი ინტერესით გავხედე. ახლა უკვე დარწმუნებული ვიყავი, რომ მთვრალი იყო და ბოლომდე ვერ იაზრებდა რას ამბობდა. -იცინე, იცინე, წლის ბოლოს მე გავიცინებ -შენ რა ჩემი მათემატიკის მასწავლებელივით მელაპარაკები? -შენი არ ვიცი, მაგრამ მე ისეთი ნიშნები მყავდა, წლის ბოლოს ყოველთვის მე ვიცინოდი ხოლმე კალესთან საუბარს კიდევ დიდხანს გავაგრძელებდი, რომ არა მოულოდნელი ვიბრაცია ჩემს ჯიბეში მოქცეულ ტელეფონზე. ზარი რატომღაც დაფარული ნომრიდან ფიქსირდებოდა, რაზეც ოდნაც უსიამოვნოდ გამცრა ტანში. ამისდა მიუხედავად, კალეს ზედმეტი არაფერი ვაგრძნობინე, სწრაფად მოვუბოდიშე და ყურმილის ასაღებად ოდნავ მოშორებით გავედი, იქ, სადაც მუსიკების ხმა ნაკლები სიმკვეთრით აღწევდა, ხოლო ტალღები სასიამოვნოდ შრიალებდნენ. -გისმენთ! -დღეს კიდევ ერთხელ მოვედი შენ მოსასმენად, მაგრამ როიალთან სრული სიცარიელე დამხვდა . . . რატომ? ტანზე ცივმა ჟრუანტელმა დამიარა ჩემთვის უკვე კარგად ნაცნობი ხმის მოსმენისას. ორი წამიც არ დამჭირვებია იმის გასაანალიზებლად, რომ ყურმილის მეორე მხრიდან ლეო მესაუბრებოდა. -დაფარული ნომრიდან რატომ რეკავ? -კითხვის დასმისას, მაქსიმალურად ვეცადე ხმაში მცირედი შიშიც არ დამტყობოდა. -იმიტომ, რომ ჩემი ნომერი დაბლოკე და ვეღარ გიკავშირდები. ვერც შეტყობინებებს გიგზავნი. შენი ეს სიჯიუტე ასმაგად უფრო დიდ აზარტში მაგდებს მარიტა -ავადმყოფი ხარ! -რაც გინდა ის მიწოდე, მთავარია მალე დადგეს ის დღე, როცა შენს სურვილს მოვიკლავ ყურმილი ისე დავკიდე, აღარაფერი მითქვამს. მეორედ რომ ვეღარ დაერეკა, მოწყობილობა დაუყოვნებლივ გადავიყვანე ფრენის რეჟიმზე და რამდენიმე წამით თვალებდახუჭულმა ღრმად დავიწყე სუნთქვა. ტალღების შრიალის ხმა ყოველთვის მამშვიდებდა ხოლმე, თუმცა ახლა ვეღარც ის ახერხებდა ჩემს ნერვებზე დადებითად მოქმედებას. ზუსტად ათი წუთი ისე ვიდექი და სახე ზღვიდან მონაბერი ქარისკენ ისე მქონდა მიშვერილი, უკან ერთხელაც არ გამიხედავს. არც არავის გავხსენებივარ. მეგონა ეს კომფორტული სიჩუმე კიდევ დიდხანს გასტანდა, თუმცა ჩემდა სამწუხაროდ სრულიად საპირისპირო რამ მოხდა. ლეოს ზარისგან აფორიაქებას, ამჯერად, ნაცნობი სუნამოს არომატის შეგრძნებაც დაემატა და ოხვრით გავაცნობიერე, რომ სადღაც ჩემს სიახლოვეს, მეფარიშვილი იმყოფებოდა. ხმა არ ამომიღია. ჯერ კიდევ ხელში ჩაბღუჯული ტელეფონი ჯიბეში ჩავიბრუნე და ვცადე იმაზე უფრო მშვიდი სახე მიმეღო, ვიდრე ოდესმე მქონია. ყველაზე ნაკლებად ის მინდოდა, ვინმეს ამ მდგომარეობაში ვეხილე, განსაკუთრებით კი მას. ნაპირთან ძალიან ახლოს, პირდაპირ ქვებზე ჩამოვჯექი და ორივე ფეხზე გავიხადე, რათა ტალღების გრილი სისველე საკუთარი კანით შემეგრძნო. სულ მალე, მეფარიშვილიც გვერდით მომიჯდა. ხელში უკვე ლუდის ქილა ეჭირა და ნელ-ნელა წრუპავდა ქარვისფერ სითხეს. წამით ისეთი შეგრძნებაც კი დამეუფლა, თითქოს უჩინარი ვიყავი და ჩემს იქ ყოფნას ვერც ამჩნევდა. -რა გულსაწყვეტია -თქვა მან უეცრად, ისე, თითქოს თავისთვის საუბრობს და არა სხვის გასაგონადო. -რას გულისხმობ? -ლოლიტას -დაუფიქრებლად მიპასუხა და მანიშნა კიდეც ამ უკანასკნელისკენ, ვინც იმ მომენტში, ხმამაღლა აჟღერებული „Gasolina“-ს ფონზე ორ ბიჭთან ერთად ცეკვავდა. აქედან ერთი მათგანი ტუჩებზე მიწებებოდა მეორე კი უკნიდან ამომდგარი უკოცნიდა ყელის არეს. -და რა სჭირს მას? -მიუხედავად იმისა, რომ დანახული სურათი არც ჩემთვის ყოფილა სასიამოვნო, რადგან ჩემთვის მნიშვნელოვან ადამიანს ორ თავაშვებულ, უსიამოვნო გარეგნობის მქონე, დაბოლილ ტიპთან ვხედავდი, მიშოს თვალწინ მაინც არაფერი შევიმჩნიე. -არ ვიცი . . . ლოლიტა კარგი გოგოა, ძალიან ნიჭიერი, მხიარული და თავისი საქმის პროფესიონალი, მაგრამ საკუთარ სხეულს პატივს საერთოდ არ სცემს. დღეს ეს ტიპები სავარაუდოდ სასტუმროში წაიყვანენ, ან მანქანის უკანა სავარძელზე მასთან მაგრად ისიამოვნებენ, ხვალ კი სამეგობრო წრეში დეტალურად მოყვებიან ამ შესანიშნავ ამბავს -მერე შენ რა? იქნებ არ აინტერესებს ვინ რას იტყვის და თავადაც იღებს ასეთი რამებით სიამოვნებას? -მართალია თავადაც ზუსტად ვიზიარებდი მის აზრს, მაგრამ მაინც შევეწინააღმდეგე. უკვე მავნე ჩვევასავით მქონდა სისხლში გამჯდარი ის, რომ ჭეშმარიტებას ამბობდა თუ სიცრუეს, მიშოს მაინც უნდა დავპირისპირებოდი. -მე არაფერი, მაგრამ როდესაც ადამიანი იზრდება და ჭკუაში ვარდება, ასეთ თავზეხელაღებულ საქციელს ყოველთვის ნანობს ხოლმე. ახლა ახალგაზრდაა, სისხლი უდუღს და საკუთარ სხეულს არანაირ სიამოვნებას არ აკლებს, თუმცა დროის გასვლის შემდეგ, შეიძლება თითოეულ ასეთ ნაბიჯს შეცდომა უწოდოს. თავისუფალი სექსის საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს, მაგრამ ის ნამდვილად უსიამოვნოა, როდესაც ქალი დილით იღვიძებს და მთელ სხეულზე იმ მამაკაცის სურნელი ასდის, ვისი სახელიც კი არ ახსოვს -ანუ რაღაც დოზით მაინც სექსისტი ხარ -მე ასე არ ვიტყოდი -გაეცინა და ლუდის ქილიდან ოდნავ მოსვა. უბრალოდ ისეთი ქალები უფრო მიმზიდველები მეჩვენებიან, რომელთა შებმაც ნებისმიერი მსურველისთვის არაა შესაძლებელი, ვინც კი უკა ნალზე წაავლებს ხელს. მაგალითად შენნაირი ქალი ჩემში ძალიან დიდ მიზიდულობას გამოიწვევდა -რა? -გაკვირვებული სახით გავხედე. მეფარიშვილისგან, ვისგანაც მხოლოდ უხეში და მწარე სიტყვები მესმოდა, ამის მოსმენა მართლაც გასაოცარი იყო. -ასე ნუ მიყურებ. მე ხომ არ მითქვამს, რომ ზუსტად შენ მიზიდავ? -კიდევ კარგი . . . შენნაირი თაყვანისმცემლის ყოლას აშკარად არ ვისურვებდი -რატომ? ჩემი გეშინია? -არა, არ მეშინია -ირონიით ვუპასუხე მის ირონიულ გამოხედვას -უბრალოდ მცირედი ურთიერთობაც არ მინდა იმ ადამიანთან, ვისაც სხვისი გამოყენებისა და ნახმარი ხელსახოცივით მიგდების გამოცდილება აქვს გარკვეული დროით სიჩუმე გაბატონდა. -თათას გულისხმობ? -იმდენად ხმადაბლა იკითხა, გაგონებაც კი ძლივს მოვახერხე. -არ ვიცი ასე კიდევ რამდენს მოექეცი, თუმცა ჰო, ახლა თათა ვიგულისხმე -ქალთა უფლებების დამცველად როდის აქეთ იქეცი? გამაბრაზა მისმა შეკითხვამ და იმ ტონმაც, რომლითაც ეს შეკითხვა დასვა. ქვეცნობიერად მინდოდა დამენახა, რომ მომხდარს ცოტათი მაინც ნანობდა, მაგრამ სამწუხაროდ ასეთს ვერაფერს ვამჩნევდი. -ზუსტად ეგაა შენი რეალური სახე. ადამიანმა შენი ერთღამიანი გართობის გამო თვითმკვლელობა სცადა და ეს ყველაფერი ნერვსაც არ გიტოკებს -შენი სიძულვილი კი იმხელაა, უკვე მისი სურნელიც იგრძნობა -ფეხზე სხარტად წამოდგა ამის თქმისას, რამდენიმე ნაბიჯი ზღვისკენ გადადგა, მერე კი ისევ ჩემკენ მოტრიალდა -ახლა ნასვამი ვარ, ჭკუა არ მომეკითხება და ტალღებში ვაპირებ შესვლას. მაინტერესებს, მაგ ზიზღის მიუხედავად, შემოხვალ თუ არა წყალში ჩემს გადასარჩენად -ნუ სულელობ მიშო! -მკაცრად ავზიდე ორივე წარბი. წვეულებისთვის გამოყოფილი სივრციდან იმდენად მოშორებულები ვიყავით, ხმამაღლა აჟღერებული მუსიკის ფონზე, ჩემს ყვირილსაც კი ვერავინ გაიგებდა, თუკი მეფარიშვილი მართლა გააკეთებდა რამე მსგავს სიგიჟეს. -ინტერესით ვკვდები, გადაარჩენ თუ არა შენთვის საძულველ ადამიანს -მიშო გეყოფა! -გაჩერება აღარ გამომივა, აზარტში შევედი -ტანსაცმლის გახდა დაიწყო და სულ რაღაც ათ წამში, მხოლოდ ქვედა საცვალით დამიდგა წინ. უნებურად გამექცა თვალი მისი სხეულისკენ. რამდენად ნეგატიურიც არ უნდა ყოფილიყო მიშოსადმი ჩემი დამოკიდებულება, იმ ფაქტს ნამდვილად ვერსად გავექცეოდი, რომ ამ უკანასკნელის გარეგნული მხარე, ზუსტად ისევე მაცდურად მომხიბვლელი იყო, როგორც ბოროტი დედინაცვლის მიერ ფიფქიასთვის მირთმეული მოწამლული ვაშლი. -მიშო, პატარა ბავშვივით იქცევი! -კვლავ ვცდილობდი მის დარწმუნებას, თუმცა ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ ჩემი აღარც ესმოდა. აქაფებულ ტალღებში ნელ-ნელა მიიწევდა წინ და ზღვაც თანდათანობით ფარავდა მის სხეულს. ყელამდე წყალში რომ შევიდა, შიშის ზეგავლენით სიცივე ვიგრძენი მთელ ტანზე. ეს სიცივე უფრო მეტად გაძლიერდა, როდესაც მეფარიშვილმა წყალში ჩაყვინთა და სრულიად გაქრა თვალთახედვის არეალიდან. ბევრი აღარ მიფიქრია. ვინაიდან, ცურვა იდეალურად გამომდიოდა და არავის დახმარებას არ ვსაჭიროებდი, ტანსაცმელი სწრაფად გავიხადე და წყალში გიჟივით შევვარდი. გამოყვანა დიდად არ გამიჭირდებოდა. მთავარი იყო მეფარიშვილის პოვნა მომეხერხებინა, რა მიზეზითაც მისი სახელის ხმამაღლა ყვირილს მოვყევი. პერიოდულად წყალში ვყვინთავდი და ვცდილობდი მის სიღრმეში რამე გამერჩია, თუმცა სიბნელის გამო ვერაფერს ვხედავდი და კვლავ ზედაპირზე ვბრუნდებოდი. უკვე იმედიც კი გადამეწურა. პანიკურმა კანკალმა ამიტანა. ნაპირისკენ გავიხედე, რათა ვინმესთვის საშველად მეხმო, თუმცა კიდევ ერთხელ გავაცნობიერე, რამდენად შორს ვიყავი იქამდე ხმის მისაწვდენად, თანაც მუსიკის ფონზე. არც ნაპირზე ასვლა და ვინმეს მოყვანა მესახებოდა გონივრულ ვარიანტად, რადგან ამით ძვირფას დროს დავკარგავდი. აღარ ვიცოდი რა მომემოქმედა. რა ურთიერთობაც არ უნდა გვქონოდა მე და მიშოს, ჩემს თვალწინ ადამიანის დახრჩობის წარმოდგენა მაინც საზარლად მეჩვენებოდა და ტვინსაც გამალებით ვამუშავებდი, რათა გამოსავალი უმოკლეს დროში მეპოვნა. პანიკაში მყოფს, გული არანორმალური ტემპით მიცემდა. გონებაც მებინდებოდა. ალბათ სწორედ ამიტომ ვერ მოვახერხე იმის შემჩნევა, საიდან, ან როგორ გაჩნდა ნაპირთან, ნახევრად შიშველი ადამიანის სილუეტი, თუმცა როდესაც მასში ჩემი ძებნის ობიექტი ამოვიცანი, ჩემი შვებით ამოსუნთქვის ხმამ, ალბათ ფსკერზე დაბინავებულ თევზებსაც კი დაუფრთხო ძილი. როგორც და როცა არ უნდა მიეღწია იქამდე, მთავარია საღსალამათი იყო და ისეთი არაფერი დამართნოდა, რასაც აქამდე ჩემს წარმოსახვებში ვატრიალებდი. ფილტვები ჰაერის მარაგით ბოლომდე გავივსე და გახარებულმა მაშინვე ნაპირისკენ ავიღე გეზი. როდესაც მკლავებს ტალღებში ვუსვამდი, რაღაც უცნაურიც შევნიშნე. მიშო ნაპირზე ძალზედ საეჭვოდ მოძრაობდა. ნაცვლად იმისა, რომ თავისი ტანსაცმელი მოეგროვებინა და ჩაეცვა, იმ ადგილს დასტრიალებდა, სადაც ჩემი სამოსი დავტოვე დაყრილი . ცოტა ხანში, პატარა ნათებაც შევნიშნე სანაპიროდან. კარგად დაკვირვებამ მიმახვედრა, რომ ეს გაურკვეველი ნათება, პატარა კოცონი იყო, რომელიც ნელ-ნელა უფრო იმატებდა ზომაში, მეფარიშვილის ფეხებთან. სიმწრისგან თვალები მაგრად დავხუჭე, როდესაც მომხდარის არსს ბოლომდე ჩავწვდი. ცეცხლი, ნაპირზე დატოვებულ ჩემს ტანსაცმელს ეკიდა, ხოლო მიშო, მხარზე გადაკიდებულ თავის მაისურთან ერთად შორდებოდა სანაპირო ზოლს, ისე, თითქოს მომხდართან არავითარი კავშირი არ ჰქონდა. ბრაზი ყელში იმდენად ძლიერად მომაწვა, ლამის ჩემი დახრჩობის მიზეზიც გახდა. ის, რაც გავაკეთე, წესით სიკეთეში უნდა ჩამთვლოდა და იმ სულელური ანდაზის მიხედვით, წინ უნდა დამხვედროდა, მე კი მხოლოდ დამწვარი ტანსაცმელი დამხვდა წინ, თან სრულიად მარტო დავრჩი, თავიდან ფეხებამდე სველი და მხოლოდ შიდა თეთრეულში გამოწყობილი. წყლიდან მეფარიშვილზე დაბოღმილი ამოვედი, იმ ადგილას გავჩერდი, სადაც ჩემი სამოსი იფერფლებოდა და წარბშეკრული მზერა დავადევნე უკან, წვეულების ეპიცენტრისკენ მიმავალ სილუეტს. ამ ყველაფერში ერთადერთი კარგი ამბავი ის იყო, რომ ჩემი ტელეფონი ხელუხლებელი იდო ქვებზე, ამიტომ, სიცივისგან აკანკალებულმა, მოწყობილობას ფრენის რეჟიმი გავუთიშე, სველი თითების გამო სენსორებზე ძლივსძლივობით ავკრიბე სასურველი ნომერი და გაბმული ზუმერის პარალელურად, გაყინული მარცხენა ხელის ორთქლით გათბობას მოვყევი. დიდხანს ლოდინი არ დამჭირვებია. ყურმილში სულ მალე გაისმა ის ხმა, რომლის გაგებაც მოცემულ მომენტში ალბათ ყველაზე მეტად გამიხარდა. არც კი მეგონა თუ მიპასუხებდა. ვფიქრობდი ალბათ უკვე იმ უსიამოვნო ტიპებთან ერთად გაიპარა წვეულებიდან-მეთქი, თუმცა ცდით მაინც ვცადე და ამ მცდელობამ გაამართლა კიდეც. -ლოლიტა, გთხოვ სანაპიროზე ჩამოდი, მჭირდები! -ამ ერთ წინადადებაში ჩავაქსოვე ყველა ის ემოცია და სულიერი განწყობა, რაც ლოლას სიტუაციის სერიოზულობას აუცილებლად მიახვედრებდა. -რა მოხდა, კარგად ხარ? სიცივემ უფრო მეტად შემომიტია. აქამდე, ღამით, ზღვაში ბანაობის გამოცდილება არ მქონდა, ახლა კი ვხვდებოდი რამდენად უსიამოვნო იყო ასეთ დროს ცურვა, თანაც გაზაფხულის სეზონზე. -არაფერი მკითხო, უბრალოდ სწრაფად იშოვე რამე ტანსაცმელი და სანაპიროზე ჩამომიტანე, მხოლოდ საცვლებში ვარ! -რაო? -არც დამინახავს და ხმამაღალი მუსიკის გამო არც გამიგია, თუმცა ვიგრძენი სიცილი აუვარდა -რა იყო, ვინმემ ძალა იხმარა შენზე? დაგადგა საშველი? -ლოლა სერიოზულად . . . გთხოვ დათმე ეგ ტიპები და დამეხმარე. ხომ დამეხმარები? -ერთი ამათი დ*დაც მარიტა! რა თქმა უნდა დაგეხმარები . . . 8 8 8 8 ოდნავ ინათა თუ არა, ნორმალურად მზის ამოსვლასაც აღარ დაველოდე, ისე წამოვხტი საწოლიდან და პირდაპირ რესტორნისკენ გავწიე ჩემი მანქანით. ცალი ხელით საჭეს ვატრიალებდი, ცალში კი ის სანთებელა მეჭირა, რომელიც სანაპიროზე დაუვარდა და რომლითაც ჩემი ტანსაცმელი აქცია ფერფლად მიშომ. პარალელურად მაგნიტოფონში Imagine Dragons-ის ალბომს ვუსმენდი. უკვე დიდი ხანი იყო, რაც ამ ჯგუფს, ჩემი რჩეული ჯგუფების სიაში პირველი ადგილი ეკავა და ეჭვი მქონდა ლიდერობას ვერც ვერავინ წაართმევდა. სანთებელას კიდევ ერთხელ დავხედე გაბრაზებულმა, თითქოს რაც მოხდა სწორედ ამ უკანასკნელის ბრალეულობა ყოფილიყო. ფერით, შავი ფერისა გახლდათ, ხოლო შუაში, ოქროსფრად მანათობელი, ხახადაღებული კობრა ჰქონდა გამოსახული. იმდენად ლამაზი, იშვიათი ნივთი იყო, შემეძლო საათობითაც კი მეყურებინა და უკვე იმაზეც ვფიქრობდი, ზუსტად ასეთი ჩემთვისაც ხომ არ შევიძინო-მეთქი. რესტორნის ავტოსადგომზე რომ მანქანა შევაყენე, საათის ისრები დილის ცხრის ნახევარს უჩვენებდნენ. ვინაიდან მხოლოდ ერთ ადამიანთან მქონდა საქმე, გადავწყვიტე უკანა შესასვლელით მესარგებლა, რათა ზედმეტ ხალხს არ მოვხვედროდი თვალში. პარკინგზე ერთი შეხედვით სიმშვიდე სუფევდა. იქაურობას მხოლოდ ბავშვების ჟრიამული ახმაურებდა, რომლებიც ფუნჯებითა და საღებავებით ხელში დარბოდნენ და ასფალტს, ფერად-ფერად ყვავილებს ახატავდნენ. გამეღიმა მათ შემხედვარეს. ბავშვობა მომაგონდა, როდესაც ეზოში ჩასული, სხვადასხვა ფერის ცარცებით, ათასგვარ სისულელეს ვხატავდი მეზობელთა ავტოფარეხების კარზე და იმაზე ვბრაზდებოდი, რომ მეორე დღეს ყველაფერი პირწმინდად მხვდებოდა წაშლილი. ბავშვებს თვალი როგორც იქნა მოვწყვიტე და გასაღებით მანქანა დავკეტე. ჩემი ტოიოტადან რამდენიმე მეტრის მოშორებით, მიშოს პორშე „ბრწყინავდა“. როგორც ველოდი, ბატონი დირექტორი უკვე სამსახურში იმყოფებოდა, თანაც საუკეთესო ადგილი დაეკავებინა პარკინგზე —იქ, სადაც მზე ყველაზე ნაკლებად აცხუნებდა და არც სალონის სავარძლებს ემუქრებოდათ გადახურება. საღებავებით მორბენალმა პატარებმა, ხმამაღალი სიცილ-კისკისი ატეხეს. ზუსტად იმ მომენტში, პარკინგზე დატოვებულ მიშოს პორშეს კიდევ ერთხელ შევავლე თვალი. მერე მზერა კვლავ პატარებისკენ მივატრიალე, შემდეგ ისევ მეფარიშვილის ოთხბორბლიანი მეგობრისკენ და სახე ზუსტად ისეთი გამიხდა, როგორიც გრიჩნს, როდესაც ქალაქის თითოეული მაცხოვრებლის სახლიდან ნაძვის ხის მოპარვის იდეა მოუვიდა. იმ წამს დაბადებულმა მზაკვრულმა გეგმამ, იმხელა მოწონება დაიმსახურა, ფიქრი დიდხანს ნამდვილად არ გამიგრძელებია. ბავშვებს, რომლებიც ჩემგან ათიოდე მეტრის მოშორებით ერთობოდნენ, ხმამაღლა დავუძახე და ხელის დაქნევით ჩემკენ ვიხმე. არ გასულა ხუთი წამი, რომ ისინი თოფის გასროლისგან შეშინებული მტრედების გუნდივით აიშალნენ და მხიარულად გამოიქცნენ ჩემი მიმართულებით. სულ რაღაც ორწუთიანი საუბარი მქონდა მათთან. ამ ორი წუთის განმავლობაში გარკვევით ავუხსენი რა უნდა გაეკეთებინათ, ამისთვის სათითაოდ ყველას ფულიც ჩამოვურიგე და საკუთარი თავით კმაყოფილმა, ამაღლებული განწყობით შევაბიჯე რესტორნის უკანა შესასვლელში. საბედნიეროდ, დანიშნულების ადგილამდე მიმავალ გზაზე, არც ერთი თანამშრომელი არ შემხვედრია. სასურველი კაბინეტის კართან მისვლისას, მის მარჯვენა მხარეს, ოქროსფერ ფონზე ნაწერი ასოებით ამოვიკითხე —"დირექტორი მიშო მეფარიშვილი”, ირიბად ჩამეცინა და შიგნით ყოველგვარი დაკაკუნებისა და ზრდილობის ეტიკეტის დაცვის გარეშე შევიჭერი. მიშო თავის შავ, გორგოლაჭებიან სავარძელში, Apple-ს ლეპტოპის წინ იჯდა, ხელში რუბიკის კუბი ეჭირა და ამ უკანასკნელის აწყობით იყო გართული. ჩემი შესვლისას თავიც კი არ აუწევია. თითქოს წინასწარ იცოდა რა, როგორ მოხდებოდა და ამისთვის უკვე ფსიქოლოგიურადაც იყო მომზადებული. -ჩვენ რა, ისეთი ახლო მეგობრები ვართ, რომ უკვე დაუკაკუნებლად შემოდიხარ? -მკითხა მან სარკაზმით გაჟღენთილი ტონით. კუბიკ-რუბიკს კვლავაც არ ეშვებოდა და სანახევროდ უკვე აეწყო კიდეც იგი. -ვწუხვარ, მაგრამ ზრდილობა სანაპიროზე დავტოვე, ჩემს დამწვარ ტანსაცმელთან ერთად მიშოს ჩაეცინა. მთელი ჩემი იქ ყოფნის მანძილზე პირველად იკადრა თავის აწევა და ჩემთვის თვალებში შემოხედვა. -დილა მშვიდობისა მარიტა -არა მგონია შენთვის მშვიდობიანი იყოს -მაგიდასთან, მის პირდაპირ სწორედ ისე უკითხავად დავჯექი, როგორც შიგნით შემოვეჭერი და თავისი სანთებელა წინ დავუდე -ინციდენტის ადგილას დამნაშავეს აი ეს დარჩა შევამჩნიე როგორ აინთო მის თვალებში სიხარულის ნაპერწკლები ამ ნივთის დანახვისას. როგორც ჩანდა, კობრის გამოსახულებიანი სანთებელა მიშოსთვის დიდი მნიშვნელობის მატარებელი უნდა ყოფილიყო და მისი დაკარგვა ნამდვილად არ სურდა. -ამის დასაბრუნებლად მოხვედი? -თავისი საკუთრება ისე სწრაფად აიღო მაგიდის ზედაპირიდან, თითქოს მის დაბრუნებას კი არა, წართმევას ვუპირებდი. -რა თქმა უნდა, აბა სხვა რისთვის? -საქმიანი დიპლომატის იერი მივიღე მოცემულ მომენტში, თან კაბინეტს მოვატარე დამკვირვებლური მზერა. მიშოს “შიდა სამზარეულოში” დღეს მეორედ ვიმყოფებოდი და უნდა მეღიარებინა, აქაურობა ახლაც ისეთივე იდეალური წესრიგის სურნელს აფრქვევდა, როგორც პირველ ჯერზე -იცი? ძალიან მოვლილია შენი პირადი სივრცე, ირგვლივ შესაშური სისუფთავეა, მაგრამ სამწუხაროდ, აქაურობის მფლობელია მოკლებული შინაგან სისუფთავეს -აღიარე რატომ მოხვედი? -კვლავ ჩაეცინა მიშოს. უკვე ნერვები მეშლებოდა, რომ ჩემი ყოველი სიტყვა, გაღიზიანების მაგივრად ძალზედ ართობდა -როგორც მახსოვს, აქ შენი ფეხი მანამ არ იქნებოდა, სანამ ერქოლე და ტეო არ დაბრუნდებოდნენ კახეთიდან, ისინი კი ხვალამდე არ აპირებენ ჩამოსვლას სანამ რამეს ვიტყოდი, მზერა მის მობილურს დავასვე, რომელიც მაგიდაზე ჰქონდა შემოდებული. სწორედ მიშოს მობილურის ხელში ჩაგდება იყო ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც აქ ვიყავი. საქმეს გაცილებით მიმარტივებდა ის ფაქტი, რომ ტელეფონი მეფარიშვილს ჯიბეში არ ჰქონდა შენახული და აღნიშნული ფაქტით გახარებული, სავარძლის საზურგეს კმაყოფილების გამომხატველი ღიმილით მივაწექი. -არაფრისთვის. უბრალოდ სანთებელას დაბრუნება მინდოდა. ვიფიქრე დაკარგული არ ეგონოს და არ ინერვიულოს მეთქი -გგონია მაგას დავიჯერებ? -თქვენი გადასაწყვეტია ბატონო დირექტორო -ისეთივე სარკასტული მზერით შევხედე, როგორც მას ახასიათებდა ჩემთან მიმართებაში, მერე კი სკამიდან წამოვდექი და ეშმაკური ღიმილით მივუახლოვდი ფანჯარას, საიდანაც ნათლად ჩანდა როგორ ახატავდნენ ჩემი “დაქირავებული” ბავშვები მიშოს მანქანას ათასგვარ სისულელეს -ისე, ვუყურებ და მგონი შენს პორშეს ფერადი ბუშტები ძალიან მოუხდა -რა ბუშტები? -ირონიული ტონი სწრაფად ჩაანაცვლა გაკვირვებულმა. სახეზე ეტყობოდა წარმოდგენაც არ ჰქონდა რას ვგულისხმობდი. -სიტყვებით აღწერა არ შემიძლია, ეს თავად უნდა ნახოთ, ბოს მიშო ერთხანს ყოყმანობდა. სავარაუდოდ არ იცოდა რა გაეკეთებინა, თუმცა ბოლოს მაინც გადადო თავისი რუბიკის კუბი, ფეხზე წამოდგა და ფანჯარასთან მოვიდა. გვერდით რომ დამიდგა, მის გამომეტყველებას დავუწყე დაკვირვება. მშვიდმა სახემ, რომელიც ჩემთან მოსვლამდე ჰქონდა, ნელ-ნელა განიცადა ტრანსფორმაცია —ჯერ გაოცება გამოესახა, შემდეგ მოუთმენლობა, მერე კი ორივე მათგანი ბრაზმა ჩაანაცვლა. -ეს . . . ეს რა ჯანდაბაა? -მრისხანების ცეცხლი, რომელიც იმ წამს მის თვალებში ვიხილე, იმხელა ენდორფინით მავსებდა, შიშის გრძნობას საერთოდ მიბლოკავდა. განგებისთვის მადლობა მქონდა მოსახდელი, მდედრობითი გენდერის გამო. სხვა შემთხვევაში, მეფარიშვილს ერთ ლუკმად არ ვეყოფოდი. -მე რატომ მეჩხუბები? -მხრები ისე ავიჩეჩე, თითქოს მომხდარიდან ბრალი არაფერში მიმიძღვოდა -ალბათ ბავშვებმა იფიქრეს, რომ შენს ცხოვრებას ცოტაოდენი სიფერადე არ აწყენდა -სულ გაგიჟდი ხომ?! -ფანჯარა ლამის გამოგლიჯა მიშომ. სავარაუდოდ ბავშვებისთვის დაძახებას აპირებდა, რათა მისი მანქანის მოხატვა შეეწყვიტათ, თუმცა მერე რატომღაც გადაიფიქრა, ერთხელ შემავლო მკაცრი მზერა, ფანჯარა კვლავ მიაჯახუნა და კაბინეტიდან გიჟივით გავარდა, თავისი ოთხბორბლიანი მეგობრისთვის გადაუდებელი დახმარების აღმოსაჩენად. მიშოს წასვლის შემდეგ, მის ტყავის სავარძელში კმაყოფილი სახით მოვკალათდი, ერთხელ დავტრიალდი, ფეხები მაგიდაზე შემოვაწყვე და მაშინვე პატრონისგან მიტოვებულ მობილურს დავწვდი. რამდენიმე ჰაკერული ხრიკის წყალობით, საკმაოდ ადრე რომ მქონდა ნასწავლი, ტელეფონს ეკრანის ბლოკი მარტივად მოვხსენი და სატელეფონო კონტაქტებში აბონენტს სახელად —”არ ვუპასუხო”-ს დავუწყე ძებნა. ამ ადამიანის შესახებ, მიშოს ჯერ კიდევ იაპონიაში მოგზაურობისას წამოსცდა და ახლა სწორედ შესაფერისი დრო იყო, ამ პატარა დეტალის ცოდნა ჩემს სასარგებლოდ გამომეყენებინა. ვინაიდან კონტაქტები ანბანის მიხედვით იყო დალაგებული, მისი პოვნა არ გამჭირვებია. ამოვიკითხე თუ არა ეკრანზე ეს სახელი, მაშინვე გავხსენი შეტყობინებების ველი და აბონენტ —“არ ვუპასუხო”-ს შემდეგი შინაარსის წერილი გავუგზავნე: “ვიფიქრე და მივხვდი, რომ შენზე უკეთესი აქამდე არავინ მყოლია. მაპატიე, რომ უსამართლოდ გექცეოდი. თუკი ბოდიშს მიიღებ, ცხრა საათზე ჩემთან გელოდები, კიდევ ერთი ცეცხლოვანი ღამისთვის.” მეორე შეტყობინებით, უკვე მიშოს სახლის ზუსტი მისამართი გადავგზავნე და სავარძლის საზურგეს, ჩადენილით უზომოდ კმაყოფილი მივაწექი. მისიას უკვე შესრულებული სტატუსი ჰქონდა. ახლა დრო იყო იმ სანახაობით დავმტკბარიყავი, თუ როგორ დასტრიალებდა მეფარიშვილი თავზე საკუთარ მანქანას, გამწარებული სახით და ენდორფინის მორიგი დოზა სწორედ აქედან მიმეღო. ****იაპონია**** ამომავალი მზის ქვეყანამ, ჩემში მეტად დიდი აღფრთოვანება გამოიწვია. იაპონია რიგით მეორე სახელმწიფო გახლდათ, სადაც მიშოსთვის გიდობის გაწევა მომიწია. მეორედ იმდენად რთულად აღარ მეჩვენებოდა, როგორც პირველ ჯერზე. თითქოს ბედს შევეგუე და საკუთარი თავი საბოლოოდ დავარწმუნე იმაში, რომ თუკი ამ პოზიციაზე მუშაობა მართლა მინდოდა, ყოველგვარი პირადულის გვერდის ავლით უნდა მეკეთებინა ჩემი საქმე. იაპონიაში ჩამოსვლიდან მოყოლებული, პირველი და მეორე დღე მთლიანად ჰიროსიმასა და ნაგასაკის დათვალიერებაში გავატარეთ, რადგან ჩემს დამქირავებელს ძალიან აინტერესებდა რამდენად კარგად იყო აღდგენილი ეს ქალაქები მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ. მისი ეს ინტერესი მე ნამდვილად არ გადმომდებია. პირიქით, ერთი სული მქონდა როდის გამოვიქცეოდი ამ ქალაქებიდან, რადგან თითოეული ჩასუნთქვისას, ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს მოწამლული ჰაერით ვივსებდი ფილტვებს. ჰიროსიმასა და ნაგასაკის შემდეგ, იაპონიის ძველ დედაქალაქ —კიოტოში გადავედით, სადაც მთელი ორმოცდარვა საათი დავყავით, ხოლო დარჩენილი სამი დღის გატარება მოქმედ დედაქალაქში გადავწყვიტეთ. ტოკიო, რეალურად, იმაზე გაცილებით უფრო მშვენიერი აღმოჩნდა, ვიდრე სურათებში მქონდა ნანახი. ერთადერთი, რაზეც გული მწყდებოდა ის იყო, რომ აქ ჩამოსვლა გაზაფხულის სეზონის მაგივრად, ზაფხულს დავამთხვიე და ის საოცარი პერიოდი გამოვტოვე, როდესაც საკურა იწყებდა ყვავილობას. ხუთშაბათი დილა იდგა. ივნისის თერთმეტი რიცხვი. როგორც დედაქალაქის კლიმატს ადრიანდ ხაფზულში ხშირად სჩვეოდა, ცას ახლაც ფარავდნენ ნაცრისფერი ღრუბლები, საიდანაც საშუალო სიძლიერის წვიმა მოდიოდა. იმის გამო, რომ ასეთ ამინდში სადმე გასვლასა და ქალაქის დათვალიერებას ვერ მოვახერხებდით, მიშომ ქალაქის ერთ-ერთ ყველაზე მაღალ ცათამრჯენში გახნსილ რესტორანში გადაწყვიტა საუზმობა. აღნიშნულ შენობას, მისი სიმაღლის გამო, ამომავალი მზის ქვეყანაში “ტოკიოს ცის ხედ” მოიხსენიებდნენ და სატელევიზიო ანძის გარდა, კიდევ უამრავ სხვა დატვირთვას ანიჭებდნენ. სამას ორმოცდაათი მეტრის სიმაღლეზე, თავს ისე ვგრძნობდი, თითქოს პირდაპირ ღრუბლებზე ვიჯექი. ჩემს ქვემოთ, მართლაც რომ მოლეკულებივით მოჩანდნენ საცხოვრებელი კორპუსები, ბრენდული მაღაზიები, თუ სხვა შენობები. სანახაობა იმდენად მომაჯადოებელი იყო, ვგრძნობდი, რომ ამ ყველაფრის ცქერით კიდევ დიდხანს არ დავიღლებოდი, თუმცა ხმამ, რომელიც ხედებით ტკბობის მომენტში გავიგონე, ზღაპრიდან შესაშური სისწრაფით გადმომისროლა რეალობაში. ჩემს თავზე წამომდგარ, ბაფთიან ოფიციანტს დაბნეული სახით ავხედე. მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდეგ გავიაზრე, რომ ის აინტერესებდა, ავარჩიე თუ არა რომელიმე, მენიუში მითითებული კერძებიდან. -აამმმ . . . ბოდიშით, ჯერჯერობით არაფერი ამირჩევია -მივუგე დამნაშავის ტონით -მე თვითონ დაგიძახებთ, კარგი? ოფიციანტმა ბიჭმა თავი ღიმილით დამიკრა და თავის საქმესაც უმალ დაუბრუნდა. სწორედ იმ მომენტში, დარბაზში მიშოც გამოჩდა, ვინც მთელი ამ დროის განმავლობაში, მობილურზე საუბრობდა რესტორნის შემოსასვლელ კართან. გამომეტყველებით მაშინვე შესამჩნევი გახდა, რომ სატელეფონო საუბრით დიდად უკმაყოფილო იყო. არც მისთვის დამახასიათებელი იუმორი ჩანდა ჰორიზონტის ხაზზე, არც დამცინავი გამოხედვა და არც ირონიული კომენტარები, რომლითაც ჩემს წყობილებიდან გამოყვანას ცდილობდა ხოლმე. რაღაც ისე ვერ იყო, როგორც ადრე და და ეს გარემოება, ცოტა არ იყოს მაკვირვებდა. -მოხდა რამე? -ისე, სხვათა შორის ვკითხე. დიდად არც მაინტერესებდა რა ხდებოდა მის ცხოვრებაში, თუმცა არ მსურდა საკუთარ თავში უგულო ადამიანი დამენახა და შეკითხვა მაინც დავუსვი. -შენი გამოვლენილი ინტერესის სიყალბე ერთ წამში ვიგრძენი -ტყავის საქაღალდეში მოქცეული მენიუ გადაშალა მიშომ ამის თქმისას, რომელზეც ორი ერთმანეთთან მებრძოლი სამურაი იყო გამოსახული -უკვე აარჩიე რას შეჭამ? -ვერა -ყურადღებაც არ მიმიქცევია იმისთვის, რომ ჩემი კითხვა დაიგნორებულთა სიაში გაუშვა -ვცდილობ რაღაც ისეთი ავარჩიო, რაც ყველაზე ნაკლებად ამირევს გულს -თუ ეგრეა, კალმარის შეკვეთას არ გირჩევ. აქ, მაგ თევზსს ცოცხლად მიირთმევენ -ჰო, ვიცი. მაგიდასთან მიტანამდე მხოლოდ ცხელ წყალს ავლებენ და სულ ესაა. ზოგს მოსწონს, როდესაც ჭამის პროცესში მათი საკვები ჯერ კიდევ ცოცხალია -ჩემი აზრი თუ გაინტერესებს, მე ფუგუს გავუწევ რეკომენდაციას -როგორც გამიგია, მაგ თევზის მომზადებას განსაკუთრებული ცოდნა სჭირდება -მენიუდან თავი ამოვყავი და ისე მივუგე -შიგთავსი იმდენად შხამიანია, მხოლოდ გამოცდილი, ლინცენზირებული მზარეული თუ ინდობა მისი მომზადების მხრივ -რომ იცოდე, აქ მაგ კერძს ყოველთვის შეფ-მზარეული ამზადებს, ვისაც სამი ჯილდო აქვს მოპოვებული მზარეულთა მსოფლიო ჩემპიონატზე, აქ მოხვედრამდე საფრანგეთში მუშაობდა და მიშლენის ვარსკვლავიც მოაპოვებინა რესტორანს -დაასრულა თუ არა მონოლოგი, ჩემს გაკვირვებულ სახესაც გადააწყდა და დამაატა:-რა იყო? გუგლის პროგრამა ჩემს ტელეფონშიც ფუნქციონირებს და ცნობების მოძიება მეც შემიძლია -თუ გგონია, რომ მარტო გუგლით ვხელმძღვანელობ, ამდგარიყავი და ამ მოგზაურობაში შენთვის სასურველი ქალი წამოგეყვანა. ინტერნეტიდან კითხვა მასაც ეცოდინებოდა და შენც უფრო კარგ დროს გაატარებდი. -გმადლობ რჩევისთვის, მაგრამ სასურველი ქალი არ მყავს -დავიჯერო არც არასდროს გყოლია? -შეიძლება მყავდა კიდეც -თვალი, თვალში გამიყარა მიშომ ამის თქმისას -მაგრამ დიდი ხნის წინ შევეგუე, რომ ჩემი არასდროს გახდება ოდნავ გაკვირვებული დავრჩი მისი სიტყვებით. მიშო მეფარიშვილი, ვინც ყოველთვის თავდაჯერებას ასხივებდა და ამ თავდაჯერებით ყველას თვალს ჭრიდა, თავისი პირით ამბობდა, რომ დედამიწაზე დააბიჯებდა ვიღაც, ვისთანაც არანაირი შანსი არ ჰქონდა. ეს ცოტა არ იყოს, უჩვეულო იყო მისი მხრიდან. ყველაზე გასაკვირი მაინც ის გახლდათ, რომ ამას ისეთი უდარდელი ტონით მეუბნებოდა, თითქოს რომელიღაც ფილმის შინაარსს მიყვებაო, თუმცა რატომღაც მაინც ვფიქრობდი, რომ ნამდვილი გრძნობების დასამალად, სიყალბეში ამოსვრილ ნიღაბს იფარებდა სახეზე. -სასიამოვნოა, თუკი არსებობს ისეთი, ვინც მხოლოდ ვიზუალური მახასიათებლების გამო არ გივარდება მკლავებში -ვერ მოვითმინე და ბოლოს მაინც ვუკბინე სიტყვიერად -ზოგჯერ შენნაირებმაც უნდა გაიგონ უარის სიმწარე -ანუ თვლი, რომ ჩემი ერთადერთი ღირსება ვიზუალური მხარეა და მეტი არაფერი გამაჩნია? -ირიბად მიღიმოდა მიშო. -სიმართლე გითხრა ასეა . . . გარეგნულთან ერთად, შინაგან სილამაზესაც რომ უთმობდე ყურადღებას, შენთვისაც ბევრად უკეთესი იქნებოდა და კაცობრიობისთვისაც -საკუთარი თავიც ფეხებზე მ’კიდია და კაცობრიობაც. ეცადე მადა არ გამიფუჭო, თორემ შენც დაგიკიდებ და აქედან საკუთარი ხარჯებით მოგივევს ბათუმში დაბრუნება -კარგი, მისი აღმატებულების მადას საფრთხეს აღარ შევუქმნი -ხელები ავწიე დანებების ნიშნად. მერე კვლავ მენიუს ჩავხედე და საბოლოო არჩევანიც გავაკეთე : -მოკლედ, დაგიჯერებ და ფუგუს ავიღებ. თუკი მოვიწამლები, იმ შენმა მიშლენის ვარსკვლავის მფლობელმა მზარეულმა გადაიხადოს ჩემი მკურნალობის ხარჯები მიშოს გაეცინა. ცოტა ხანში, ხელის ოდნავ მაღლა აწევითაც იხმო ოფიციანტი. როგორც ჩანდა, თავად უკვე არჩეული ჰქონდა სასურველი კერძები და ამაში ბოლომდე დავრწმუნდი, როდესაც ჩვენს მაგიდასთან მოსულ ბიჭს მაშინვე მისცა ზღვის ზღარბისა და რვაფეხას ბურთულების შეკვთა, ორ ბოკალ ღვინოსთან და ჩემ მიერ არჩეულ ფუგუსთან ერთად. მისი არჩეული საჭმელების დასახელებებმაც კი გულისრევის შეგრძნება გამიღვიძა. იმდენად ცოტა რამ ჯდებოდა იაპონური სამზარეულოდან ჩემს გემოვნებაში, აქ ჩამოსვლის დღიდან, უკვე ორი კილოგრამი მქონდა მოკლებული და არ ვიცოდი კიდევ რამდენი მიემატებოდა ამ ორ კილოგრამს. -სხვა დროს, აქ შენი საკვებით წამოდი ხოლმე -მოშორდა თუ არა მაგიდას ოფიციანტი, იმ წამსვე შემოვიდა ჩემთან დიალოგში მიშო. -სხვა დროც იქნება? -არ ვიცი, იქნებ შეყვარებულმა დაგპატიჟოს რომანტიკულ მოგზაურობაში, ან ქმარმა წამოგიყვანოს თაფლობის თვეზე? ათასი რამ შეიძლება მოხდეს გავაღე თუ არა პირი პასუხის გასაცემად, მაგიდაზე რაღაც ხმამაღლა აზუზუნდა. ამან ორივე ჩვენგანის ყურადღება, მომენტალურად გადაიტანა ხმის მიმართულებით. აღმოჩნდა, რომ მეფარიშვილის ტელეფონი რეკავდა, ხოლო აბონენტს, ვისგანაც ზარი შემოსდიოდა, სახელად “არ ვუპასუხო” ეწერა. ამის დანახვისას ოდნავ ჩამეღიმა, რაც მიშოს თვალებს ყურადღების მიღმა არ დარჩენიათ. -ასე რამ გაგამხიარულა? -მობილურს ხმა გაუთიშა და ეკრანით ქვემოთ დადო მან. -ნუ ღელავ, ერთი აბეზარი თაყვანისმცემელი ყველა კაცს ჰყავს -ნეტავ მარტო აბეზარ თაყვანისმცემელთან მქონდეს საქმე -მაგიდას მკლავებით დაეყრდნო იგი -ასეთ ამაზრზენ სიტუაციაში ჩავარდნას არავის ვუსურვებ -რას გულისხმობ? -თავადაც ვერ გავაცნობიერე ისე დავინტერესდი. -იმას, რომ ერთღამიანი თავგადასავლის შემდეგ, ჩემს ფირმაში მენეჯერად მომუშავე ბიჭის საცოლედ მომევლინა -ზიზღნარევი გახდა მიშოს მზერა ამის თქმისას, თუმცა ვერ მივხვდი იმ მომენტში საკუთარი თავი ეზიზღებოდა, თუ ის ქალი -მეგონა ეს დამთხვევა საბოლოო წერტილს დასვამდა და წითელ ზონად მიმიჩნევდა, მაგრამ მგონი იმის გაგებამ, რომ მისი საქმრო ჩემთან მუშაობს, ფარული რომანის სურვილი გააღვიძა მასში -მაშინ არ იცოდი გათხოვილი რომ იყო, როცა აღარ დავასახელებ რასაც აკეთებდით? -ეგ ჩემთვის იგივეა, რაც ეროვნებით ინდოელი ვიყო, წინ ძროხის ხორცისგან მომზადებული სტეიკი დამიდონ და მაიძულონ ბოლომდე შევჭამო -კვლავ ზიზღი აღიბეჭდა მის თვალებში -სხვის ცოლი ჩემთვის ის გვირაბია, რომელსაც მუდამ გვერდს ავუქცევ ამასობაში ჩვენს მაგიდას ორი სინით „შეიარაღებული“ მიმტანი მოუახლოვდა, რომლებმაც შეკვეთილი კერძები დაგვიწყვეს წინ. ერთ-ერთ მათგანს, ორივე ხელი სვირინგებით ჰქონდა დაფარული, რამაც მაშინვე მიიქცია ჩემი ყურადღება და როგორც შევატყვე მიშოსიც. შეუძლებელიც იყო უყურადღებოდ დაგვეტოვებინა, იმდენად უცხო და ლამაზი ტატუირება ამშვენებდა ამ ადამიანის ხელებს. -რაღაც იაკუძას კლანის წევრს ჰგავდა -უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა მიშომ, ვიდრე ჩემს გასაგონად, როგორც კი ოფიციანტებმა კვლავ მარტო დაგვტოვეს. მერე ჩანგალი მოიმარჯვა და თეფშზე მოთავსებულ პატარა რვაფეხათაგან ერთ-ერთს დაასო. -მაგ კლანის წევრები, სვირინგს მხოლოდ ერთმანეთთან აჩენენ, სხვა ადამიანებთან არასდროს -და ის მართალია, რომ ყოველგვარი ელექტრო-მოწყობილობების დახმარების გარეშე იხატავენ სვირინგებს? -მკითხა, როგორც კი ლუკმა გადაყლაპა. -მართალია -თავი დავუქნიე. იმის წარმოდგენაზეც კი გამაჟრიალა, როგორ იკეთებდნენ ეს ადამიანები ტატუირებას ყველაზე პრიმიტიული მეთოდით. მიშომ ჩანგალი დადო, თვალებში ჩამხედა და ინტერესით სავსე მზერა მომაპყრო. -მოდი, ყველაფერი მომიყევი, რაც იაკუძას შესახებ იცი. ბავშვობიდან მიზიდავდა ასეთი რამების მოსმენა . . . * * * * ტოკიოში ყოფნის სამი დღიდან, ორი მზიანი ამინდი დაგვემთხვა. ვინაიდან ამდენად ძლიერ გაგვიმართლა, გადავწყვიტე ეს დრო არ დამეკარგა და მიშოს ყველა ის რესტორანი მოვატარე, სადაც იაპონური სამზარეულოს ყველაზე მაღალი კლასის კერძების გასინჯვა შეიძლებოდა. მონახულებულთა სიას ტოკიოს ეროვნული მუზეუმიც შევმატეთ, სადაც ამ ქვეყნის ისტორიული სამოსის უდიდესი კოლექცია ვიხილეთ, ჩინურ და ინდურ ეროვნულ საგანძურთან ერთად. აგრეთვე დავათვალიერეთ სხვადასხვა სახეობის იაპონური იარაღი, რამაც ყველაზე მეტად მიიქცია მიშოს ყურადღება მთელს მუზეუმში. ჩვენი საქართველოში დაბრუნების წინა დღეს, ისეთმა მცხუნვარე მზემ გამოანათა, გადავწყვიტე ეს დრო მთლიანად გარეთ სეირნობაში გამეტარებინა. ადგილი უკვე შერჩეული მქონდა. ეს ქალაქის უდიდესი საფეხმავლო ზონა —გინზა გახლდათ, რომელიც ამ ქალაქში ზუსტად ისეთივე საკულტო იყო, როგორც ტაიმზ-სკვერი ნიუ-იორკში. ყველაზე კარგი ის იყო, რომ ქალაქის იმ მონაკვეთში ჩვენი სეირნობა უქმე დღეს დაემთხვა. სწორედ იმ დღეს, როცა ყველა მაღაზია უკლებლივ იღებოდა, ხოლო მანქანებისთვის გზა იკეტებოდა. მიშოს ისიც შევთავაზე, აქ ღამითაც გამოგვევლო, მაშინ, როდესაც უამრავი ნეონის განათება აინთებოდა, თუმცა განმიცხადა ასეთი სანახაობა ნაკლებად მხიბლავსო და ამ სიტყვებით, ჩემს განზრახვაზეც ამაღებინა ხელი. ტოკიოს იმ არეალში სეირნობისას, უამრავი სავაჭრო ცენტრი მოვიარეთ, ისეთ კაფეტერიაშიც წავიხემსეთ, სადაც კლიენტებს რობოტი მიმტანი ემსახურებოდა და ხალხმრავალ ქუჩებშიც გავიარეთ. მთელი ეს დრო, მიშო ჩვეულ ფორმაში იყო, იაპონიის შესახებ უამრავ კითხვას მისვამდა და დიდი ყურადღებით მისმენდა, როდესაც ამ ქვეყნის ისტორიულ მებრძოლებზე —სამურაებზე ვუამბობდი სხვადასხვა მითებსა თუ ლეგენდებს. როდესაც საუბარს ვიწყებდი, მისი მზერა წამითაც არ მშორდებოდა. მთელი გულისყურით მისმენდა, თითქოს ყოველი მცირედი დეტალის ღრუბელივით შესრუტვა სურსო. ტოკიოს ქუჩებში ხანგრძლივი სეირნობის შემდეგ, გადავწყვიტე ჩემი კლიენტისთვის იაპონური ბაღიც მეჩვენებინა. ოქროსფერი მზე იმდენად უხვად აფრქვევდა თავის სხივებს, ჩავთვალე, რომ ახლა იქაურობის დათვალიერება ყველაზე საუკეთესო ვარიანტი იქნებოდა, ამიტომ, მეფარიშვილს მაღაზიაში დიდი პლედი ვაყიდინე და ტაქსის მეშვეობით, სულ რაღაც ნახევარ საათში მივაღწიეთ დანიშნულების ადგილამდე. მიშომ, მძღოლს გაწეული მომსახურეობა აუნაზღაურა და“ჩაიც” ბლომად დაუტოვა . შემდეგ მე მომიტრიალდა და თვალებით უზარმაზარი ბაღისკენ მანიშნა. -ეს ადგილი რამით განსაკუთრებულია, თუ ისე, უბრალოდ გამოვიარეთ? -უბრალოდ გამოვიარეთ? აქაურობა ქალაქის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ადგილია -მივუგე თუ არა, ტელეფონი ელემენტის დაზოგვაზე ჩავრთე -ამ ბაღს იაპონურთან ერთად, ფრანგული და ინგლისური სექტორებიც აქვს, თუმცა ყველაზე პოპულარულად მაინც იაპონური სექტორი ითვლება -ჰოო? და რატომ? -ზურგჩანთა, რომელშიც პლედი ედო, მხარზე უფრო მოხერხებულად მოიგდო. -უფრო ლამაზია და ამიტომ. იქ დიდი აუზებია, კუნძულებით, ხიდებითა და პავილიონებით. ცუდია გაზაფხულის სეზონზე რომ არ ჩამოვედით. ბაღში, საკურას ათას ხუთასი ჯიშის ხეა დარგული და როდესაც ყვავილობას იწყებენ, აქ ნემსის ჩასაგდები ადგილიც კი აღარაა -ლამაზი სანახაობა იქნება -გასაოცარი -ღიმილით დავეთანხმე და წინ წასულს, უკანაც მივყევი. შესაშურად კარგი ამინდის გამო, ირგვლივ უამრავ ადამიანს მოეყარა თავი. ინგლისურ და ფრანგულ სექტორებში, ხალხი შედარებით მეჩხერად დაიარებოდა, რასაც ვერ ვიტყოდით იაპონურზე, სადაც ტურისტებსა თუ ადგილობრივებს, ფერად-ფერადი პლედები გაეშალათ, პატარა, საპიკნიკე კალათებთან ერთად და მზის გულზე, იქაურობის სილამაზითა და ხილის ცივი წვენების დაგემოვნებით ტკბებოდნენ. ინგლისური და ფრანგული ბაღების საფუძვლიანად დათვალიერების შემდეგ, დასასხდომად ჩვენც სწორედ იაპონური გაზონი ავარჩიეთ და ჩვენი პლედი დანარჩენი ხალხისგან ოდნავ მოშორებით, ერთ-ერთი ხის ძირას გავშალეთ. ვინაიდან ორივენი ნასაუზმები ვიყავით, საკვები თან არ წამოგვიღია. მხოლოდ მე მქონდა ნაყიდი ერთი ბოთლი გამაგრილებელი სასმელი, ამიტომ, მოვთავსდით თუ არა პლედზე, მაშინვე ამოვიღე ჩანთიდან კოკა-კოლას პატარა ბოთლი და წყურვილის მოსაკლავად იქედან ოდნავ მოვსვი. გაშლილი თმა კისერზე შემაწუხებლად მედებოდა და ოდნავ დისკომფორტსაც მიქმნიდა. საბედნიეროდ, თმის სამაგრი მაჯაზე, სამაჯურის ნაცვლად მქონდა გაკეთებული და შემეძლო ამ პრობლემისთვის დაუყოვნებლივ დამესვა წერტილი. -თუ გინდა, შემიძლია ჩაგიწნა -როგორც ჩანს, მიშოსაც შეემჩნია ჩემი მცირედი დისკომფორტი, თუმცა იმ სიტყვებმა, რაც მისგან მოვისმინე აშკარად გამაკვირვა. -რა თქვი? -ჰო, რა იყო? -მხრები აიჩეჩა -ძალიან მარტივია, თმას სამ ნაწილად ყოფ და ჩაწნას იწყებ -გმადლობ, მაგრამ თავად მივხედავ მეტად აღარაფერი უთქვამს მეფარიშვილს, თუმცა თავისკენ წაღებული ხელები რომ ძირს ჩამომაღებინა, ზურგს უკან მომიჯდა და ჩემი თმა თავად მოიქცია თითებში, მაშინვე დღესავით ნათელი გახდა, რასაც აპირებდა. -ხომ გითხარი თავად მივხედავ-მეთქი? -მკაცრად გავაპროტესტე მისი საქციელი, თუმცა ამას, შექმნილ სიტუაციაზე არანაირი ზეგავლენა არ მოუხდენია -მიშო გამიშვი! -მოისვენე, თორემ იცოდე თმას მოგწიწკნი -ჩვენ რა, საბავშვო ბაღში ვართ? -ბავშვის გული მაქვს -ხუმრობას მოეშვი -თვალები ავატრიალე -არანაირი სურვილი არ მაქვს აქ შეკრებილებს საყვარელი, შეყვარებული წყვილი ვეგონოთ ჩემს ნათქვამს, მეფარიშვილის ჩუმი ჩაცინება მოჰყვა. პასუხიც მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდეგ დამიბრუნა : -გვიანია, უკვე ვგონივართ. ერთმა გოგომ სურათიც კი გადაგვიღო, მოპირისპირე მხრიდან მართალია უკვე ნერვებზე მოქმედებდა ეს ყველაფერი, თუმცა რატომღაც მაინც გადავწყვიტე ბედს დავმორჩილებოდი და განძრევით მანამ არ გავნძრეულვარ, სანამ მიშომ, ჩემი თმის ჩაწნა ბოლომდე არ დაამთავრა. -სამაგრი მომეცი, შეგიკრავ -აიღე -მაშინვე გავუწოდე წინასწარ გამზადებული შესაკრავი და იმ წამს, რა წამსაც ყველაფერს მორჩა, თმა მარცხენა ბეჭზე გადმოვიგდე. მიშო ამჯერად წინიდან მომიჯდა და თავის ნახელავი ტუჩებზე მომდგარი იდუმალი ღიმილით შეათვალიერა. შემდეგ მინდორში, ერთმანეთის გევრდიგვერდ ამოსული ორი პატარა მინდვრის ყვავილიდან ერთ-ერთი მოწყვიტა, ჩემკენ გადმოიხარა და ჩაწნილ თმაში ფრთხილად ჩამაბნია. ამას ისეთი მოწიწებით და სინაზით აკეთებდა, ცოტაც და გაოცებისგან პირსაც დავაღებდი, რომ არა ტვინის მიერ მოწოდებული SOS-სიგნალი, რამაც სასწრაფოდ გონს მოსვლის ბრძანება მომცა. -ესე ასე, კიდევ ერთი იდეალური კადრი იმ ფოტოგრაფი გოგოსთვის -გაოცებული ვარ, როგორ ზრუნავ ფოტოგრაფიის განვითარებაზე -დღეს ჩვენი აქ ყოფნის ბოლო დღეა მარიტა -რატომღაც ჩემი სარკაზმი არ შეიმჩნია და სხვა რამეზე გადამიტანა -მითხარი, მოგეწონა იაპონია? -საკმაოდ . . . თუმცა, როგორც ინდოეთში მოგზაურობიდან მახსოვს, შემდეგი იტალია უნდა ყოფილიყო -არა -მაშინვე გააქნია თავი, თან გაეღიმა -ავწონდავწონე და მივხვდი, რომ იტალია ისეთი ქვეყანაა, სადაც მხოლოდ შენდამი სიმპათიით განმსჭვალულ ადამიანთან ერთად უნდა წახვიდე. აბა დაფიქრდი, ვიწრო ქუჩები, ქოლგებიანი გარე სივრცის კაფეები, დახვეწილი არქიტექტურა, ქალაქები ვერონა და ვენეცია. არ მინდა ეს ქვეყანა შენი ჩემდამი დამოკიდებულებით წაბილწო. მოდი იქ მაშინ წაგიყვან, როდესაც ჩემზე უგონოდ იქნები შეყვარებული -მშვენიერია, ანუ იტალიის შენთან ერთად ნახვა, ჩემს ბედის წიგნში არ წერია -ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება -თვალი ჩამიკრა და ისე ოსტატურად ამართვა კოკა-კოლას ბოთლი, აზრზე მოსვლაც ვერ მოვასწარი -ჰო მართლა, სავაჭრო ცენტრში შენთვის რაღაც შევიძინე -ჩემთვის? -შენთვის, შენთვის -დამიმოწმა მან, მერე კი მარცხენა ჯიბიდან პატარა კოლოფი ამოაძვრინა და გამომიწოდა -ვინაიდან ახლა ამომავალი მზის ქვეყანაში ვართ, ეს საჩუქარიც სიმბოლურია -რატომღაც მგონია, რომ ამ ყუთიდან კალია ამოხტება მიშოს ისეთი სიცილი აუტყდა, რამდენიმე წამით გაჩერებაც ვერ შეძლო. მეც სწორედ იმ წამს გავიაზრე, რამხელა სისულელეც ვთქვი და თავი გვერდზე მივაბრუნე, რათა ჩემს სახეზე მოგვრილი ღიმილი ვერ დაენახა. -არაფერიც არ ამოხტება, გამომართვი -როგორც კი სული მოითქვა, ყუთი ხელში ჩამიდო მან. მართალია მეფარიშვილისგან არანაირი საჩუქრის მიღებას არ ვაპირებდი, თუმცა ინტერესის გამო ყუთი მაინც გავხსენი და შიგნით ჩახედვისას, ოქროსფერი, მზის ფორმის ყელსაბამი დავინახე. ნაკეთობა იმდენად ლამაზი, დახვეწილი და ორიგინალური გახლდათ, დიდი ალბათობით, თავადაც აუცილებლად შევიძენდი, სადმე რომ შემემჩნია. -ამომავალი მზის ქვეყანაში შეძენილი მზის კულონი -პირდაპირ სახეში შევხედე და საჩუქარი პლედზე დავდე -ძალიან ლამაზია, მაგრამ ხომ იცი, შენს ნაჩუქარს არაფერს გავიკეთებ? -არ გაიკეთო -თვალმოუშორებლად მიყურებდა მიშოც -უბრალოდ სამახსოვროდ გქონდეს ამ დღეების მოსაგონრად. ბიჟუტერია სპეციალურად შევარჩიე. ოქროს ნივთი რომ მეჩუქნა, შენი ტვინი ათასგვარ სისულელეს მოხარშავდა -და რას მოხარშავდა? -მიუხედავად იმისა, რომ კარგად მივხვდი რაც იგულისხმა, მაინც ჩავეკითხე. -რას და იმას, რომ ძვირადღირებული სამკაულებით ვცდილობ შენ შებმას, რომ საჩუქრის სანაცვლოდ რაღაცას მეც მოგთხოვ და ასე შემდეგ. როდესაც მამაკაცი ძვირფას საჩუქარს გჩუქნით, თავში პირველად ასეთი აზრები გიტრიალებთ ხოლმე -ჩემი კოკა-კოლა დამიბრუნე, თუ შეიძლება. შენთან ფსიქოლოგიურ საუბრებს სხვა დროისთვის გადავდებ -არაფერსაც არ დაგიბრუნებ -კიდევ ერთხელ მოსვა მიშომ ჩემი ბოთლიდან -უნდა გაგეთვალა, რომ მეც მომწყურდებოდა და მეორეც გეყიდა -ხომ იცი, შენს ჯანმრთელობას ვუფრთხილდები? -ჯანმრთელობას არა? -მაშინვე ამოიცნო ჩემი ცინიზმი. -ჰო, რა იყო? არ იცი რატომ არის ამ ქვეყანაში სიცოცხლის საშუალო მაჩვენებელი ოთხმოცდაათი წელი, ხოლო ჩვენთან კი მხოლოდ სამოცდაათი? იმიტომ, რომ ჯანსაღი პროდუქტებით იკვებებიან და არა ისეთი ნაგავით, როგორიც კოკა-კოლა და სწრაფი კვების საჭმელებია -ეგ გასაგებია, მაგრამ რაღაც ვერ ვიჯერებ, რომ ჩემს ჯანმრთელობაზე ზრუნვა გალაპარაკებს არაფერი მითქვამს. პასუხის გაცემის ნაცვლად, პლედზე დადებული პატარა ყუთი კვლავ ხელში ავიღე და კულონს კიდევ ერთხელ შევხედე. -კარგი, მოდი უტაქტოდ არ მოვიქცევი და ამას დავიტოვებ, ოღონდ შენც უნდა გააკეთო ჩემთვის პატარა რაღაც -მაინც რა? -გამომეტყველებაზე შევამჩნიე აშკარად დაინტერსდა, ამიტომ, ყველაფრისთვის ფარდის ახდა დიდხანს მეც აღარ დამიყოვნებია : -ერთი მისტიური ადგილი არსებობს. აქაურები თვითმკვლელთა ტყეს ეძახიან. მინდა საელჩოში ყველა საჭირო პროცედურა მოაგვარო, ტური ერთი დღით გაიხანგრძლივო და ხვალ ის ადგილი მოვინახულოთ. ტოკიოდან დაახლოებით ას კილომეტრშია რამდენიმე წამის განმავლობაში, მიშო გაოცებული სახით მიყურებდა. შემდეგ ნელ-ნელა შუბლი გაეხსნა, ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარა და პლედზე ზურგით გაწვა. მზის მცხუნვარე სხივები ახლა პირდაპირ სახეზე აფრქვევდა ოქროსფერ სინათლეს, რის გამოც, თვალდახუჭული იწვა და ვერც იმას ამჩნევდა, როგორც ვაკვირდებოდი მისი სახის თითოეულ მილიმეტრს. -იქაურობის ნახვა რატომ გინდა? -მკითხა თვალების გაუხელლად. -ჰმმმ . . . ასე ვთქვათ, ცუდი რეპუტაციის ადგილები ჩემში ინტერესს იწვევს -და ასეთი რა ადგილია? მომიყევი, მეც მაინტერესებს სანამ ხმას ამოვიღებდი, პლედზე იოგას პოზაში ჩამოვჯექი და თითები ერთმანეთში გადავხლართე. მართალია თვითმკვლელთა ტყე სახიფათო ადგლად ითვლებოდა და არც ჩემი უფროსობა მომიწონებდა, თუკი გაიგებდნენ, რომ სააგენტოს VIP-კლიენტი ასეთ ადგილას წავიყვანე, თუმცა იქაურობის იდუმალება იმდენად მიზიდავდა, ასეთ რისკზე წასვლაც გადავწყვიტე. -მოკლედ, ამ ტყეს აოკიგაჰარას ტყეს ეძახიან და იქ სამი ტიპის ადამიანები მიდიან—ის, ვისაც ლაშქრობა უყვარს, ვინც ცნობისმოყვარეა და ვინც უკან დაბრუნებას არ აპირებს. მის სიღრმეში პოლიცია წელიწადში ას გვამს მაინც პოულობს -რა იყო, გინდა იქ ყელი გამომჭრა და მერე ყველაფერი თვითმკვლელობად გაასაღო? -ნუ ცანცარებ რაა, თუ მკითხე, დამამთავრებინე -კარგი, მიდი, განაგრძე -სიცილით დამიქნია თავი მიშომ, თან ბეჯითი მოსწავლესავით გაისუსა, რამაც საშუალება მომცა დაწყებული განმევრცო. -ამ ადგილას, უამრავი დაფა დგას წარწერებით, რომელიც ტყის სიღრმეში მიმავალთ აფრთხილებს, კარგად დაფიქრდნენ სანამ ამას გააკეთებენ -კარგი რა, რა მისტიკა -უნდობლად გამომხედა მიშომ. როგორც ჩანდა, სკეპტიკურად იყო განწყობილი ამ მოსაზრებების მიმართ -დარწმუნებული ვარ, უმრავლესობა სიცოცხლეს ნარკოტიკული საშუალებების შემთხვევითი ზედოზირებით ასრულებს -ჩამოხრჩობითაც ასევე. ადგილობრივები ამბობენ, რომ იქ სასიკვდილოდ განწირულ მოხუცებს ტოვებდნენ და ახლა მათი სულები დაძრწიან ტყეში. კიდევ ერთი თქმულებაა, რაც უკვე ამტკიცებს, რომ არსებობს ბუდისტი ბერი, რომელიც ტყის სიღრმეში ცხოვრობს და თვითმკვლელებს სუიციდის აღსრულებაში ხელს უშლის. ზოგიერთი მას წმინდა სულადაც კი თვლის -როგორც ჩანს, როდესაც თვითმკვლელობები ხდება, ეგ წმინდა სული შვებულებაშია ხოლმე და სეიშელებზე ირუჯება -ნუ დამცინი მიშო -ნაწყენმა შევუბღვირე -უბრალოდ ლეგენდებს გიყვები, თანაც იმიტომ, რომ შენ თვითონ მთხოვე. მეც არ მჯერა, რომ ამ ტყეში შესვლით, ადამიანებს თვითმკვლელობის სურვილი იპყრობთ. მით უმეტეს, არაერთი ჰოლივუდური ფილმია გადაღებული სწორედ იმ მიდამოში. ამდენი სისულელის ლაპარაკს, სჯობს ის მითხრა, წამოხვალ თუ არა მეფარიშვილი რაღაც პერიოდით უხმოდ, გაუნძრევლად იწვა, თუმცა ცოტა ხნის მერე გვერდზე გადმობრუნდა, იდაყვით პლედს დაებჯინა და მარცხენა ლოყით გაშლილ ხელის გულს დაეყრდნო. -გავრისკავ და წამოგყვები, მაგრამ კიდევ ერთ პირობას დავამატებ ჩვენს მოლაპარაკებაში -ეგღა მაკლდა -თვალებს ნუ ატრიალებ, ჩემს პირობაში რთულია არაფერია -კარგი, მიდი, გისმენ -მოკლედ, სააგენტოში მითხრეს, რომ ამ თვის ბოლოს შვებულებაში აპირებ გასვლას და პარიზში მიემგზავრები, ორი კვირით -ჰო, მერე? -გაკვირვებულმა გავხედე. ერთი ვერსიაც არ მქონდა იმისა, თუ საითკენ მიჰყავდა საუბარი. -მერე ის, რომ ზუსტად ამ თვის ბოლოს, მოლაპარაკებას ვასრულებ ერთ დიდ კომპანიასთან და შემდეგ, ამის აღსანიშნავად ვაპირებ ეგვიპტეში წავიდე რამდენიმე დღით. თუკი იმ ტყეში ყოფნისას, ერთხელ მაინც შევამჩნევ, რომ შეგეშინდა, პარიზის კაფეებში კრუასანების ჭამას სხვა დროისთვის გადადებ და შენც ჩემთან ერთად წამოხვალ. ოღონდ ამჯერად არა როგორც გიდი, არამედ როგორც ჩემი თანამგზავრი. 8 8 8 8 ორდღიანი შესვენების შემდეგ, დადგა ის დღეც, როცა სამსახურს დავუბრუნდი. როგორც ლოლასგან შევიტყვე, ძმები ნოლანები უკვე ჩამოსულიყვნენ კახეთიდან, რაც საშუალებას მაძლევდა, ჩემი გაცდენების მიზეზზე პირადად მათ დავლაპარაკებოდი. Imagine-ში დიდი ფუსფუსი შეინიშნებოდა. ერქოლესა და ტეოს იაპონელი მეგობარი, საღამოს ჩვენს რესტორანში აპირებდა ვახშმობას, რის გამოც, დიმიტრი და მისი ხელქვეითი მზარეულები, სპეციალურად სტუმრის საპატივცემულოდ ამზადებდნენ იაპონური სამზარეულოს ყველაზე მოთხოვნად კერძებს. ასორტიმენტი ნამდვილად ფართე იყო, თანაც იმდენად, რომ მასში ყველაზე უცნაური ტკბილეული — ბზიკის ორცხობილებიც კი შედიოდა, რისთვისაც, წარმოდგენაც არ მქონდა როგორ უნდა დაეკარებინა პირი საერთოდ ვინმეს. როგორც ვიცოდი, ჩვენი სტუმარი ტოკიოდან იყო და მომავლის რობოტების აწყობით გახლდათ დაკავებული. თუკი ლოლას დავუჯერებდით, საკმაოდ მდიდარიც გახლდათ და იაპონელის კვალობაზე ზედმეტად მაღალი და მომნუსხველიც. რაც არ უნდა ყოფილიყო, ჩანდა, რომ ძალზედ მნიშვნელოვან პიროვნებასთან გვქონდა საქმე, რადგან მისი დახვედრისთვის ზუსტად ისე ემზადებოდნენ, როგორც ახლადარჩეული პრეზიდენტის ინაუგურაციისთვის. რესტორნის საპირფარეშოს დიდ სარკესთან მდგომი, მსუბუქი სასცენო მაკიაჟის გაკეთებას მოვრჩი და ტანზე მორგებული, თოვლივით ქათქათა კაბით სარკის წინ დავტრიალდი. ერთ საათში უკვე ჩემი გამოსვლა იწყებოდა, თუმცა მანამდე უფროსებს უნდა დავლაპარაკებოდი გაცდენებისა და იმ პირადი პრობლემის შესახებ, რომელსაც ლეო ერქვა. თვალის ფანქარი, ტუჩსაცხი და სპილოსძვლისფერი ფერუმარილი კვლავ კოსმეტიკისთვის განკუთვნილ პატარა ჩანთაში მოვათავსე, თმა გავისწორე და უკვე საპირფარეშოდანაც უნდა გამოვსულიყავი, რომ გარედან ჩემი სახელის გაგებამ მაიძულა ცოტა ხნით ზღურბლთან შეყოვნება. ეს ცუდი ჩვევა ბავშვობიდან მქონდა და ბევრჯერ მიცდია მისი თავიდან მოშორება, თუმცა შეცვლით მაინც არაფერი იცვლებოდა. როგორც კი ვინმე ისეთ დროს მახსენებდა, როცა ჩემი იქ ყოფნის შესახებ წარმოდგენაც არ ჰქონდა, დაუძლეველი სურვილის ტყვეობაში ვექცეოდი, მთელი საუბარი წერტილ-მძიმით მომესმინა. ახლაც ზუსტად ანალოგიურად მოვიქეცი. მიყურადება სხვისთვის შესამჩნევი რომ არ ყოფილიყო, ჩუმად მივუახლოვდი კარს, მას ყური მივადე და ჩასაფრებული მტაცებელივით გატრუნული, სმენად ვიქეცი. -ჰო, მგონი მარიტა ჰქვია -შემომესმა ახალგაზრდა ბიჭის ხმა, რომელიც აშკარად ვიღაცას ესაუბრებოდა. გარედან თამბაქოს მძაფრი არომატი ვიგრძენი. სწორედ იმ წამს გავიაზრე, რომ იქ დაცვის თანამშრომლები უნდა ყოფილიყვნენ. მიუხედავად აკრძალვისა, ისინი ჩუმად არღვევდნენ რესტორნის წესს — „არ მოწიოთ შენობის შიგნით“ და კედელში ამოჭრილ პატარა სარკმელთან აბოლებდნენ. -მოკლედ, მაგარი საქმე დაგვიმატა რა, ამ მეფარიშვილმა -ეს უკვე სხვა ხმა იყო, თანაც შედარებით ბოხი -ვითომ ის არ გვყოფნიდეს, რაც გვევალება, ვიღაც მანიაკის გამო, ახლა ჩვენს პიანისტზეც უნდა გვეჭიროს ცალი თვალი -აკრძალვას რატომ არ აწესებს მაგ ტიპზე? გარეთ მდგომი დაცვა არ შემოუშვებდა და მორჩა -გამორიცხულია, ვერ დააწესებს -უმალვე უპასუხა ბოხხმიანმა -თურმე ეგ ტიპი, რესტორნების ერთ-ერთი მთავარი კრიტიკოსი ყოფილა, სოციალურ ქსელში უამრავი გამომწერი ჰყავს, თან სულ ამ გურმანულ სფეროში ტრიალებს, სიტყვა ეთქმის და მიშოს არ უნდა Imagine-ს რეპუტაციას შეუქმნას საფრთხე -მაგრამ ხელქვეითზეც ზრუნავს -წარმოთქვა ორაზროვანი ტონით, შემდეგ კი გაეცინა -შემთხვევით გულშც ხომ არ ჩაუვარდა ბატონ დირექტორს? -არაა -გაეპასუხა ბოხხმიანი წამებში -მისნაირი გოგო, მეფარიშვილის გვერდით ვერ წარმომიდგენია -რატო შე*ემა ლამაზია -კი, ლამაზი არის, მაგრამ მიშოს უფრო, როგორც გითხრა —აი, დამა ქალები შეეფერება. გამოცდილები რომ არიან, პრაქტიკაგამოვლილები და სექსუალურად ჩაცმულები. ეს გოგო კიდევ ისეთი ნაზია, ზღაპრულ ფერიას მაგონებს -ჰო, ეგეც მართალია. აუ, ისე აქ რომ მოვწიეთ, საპირფარეშოში მაინც შევსულიყავით -აქ უფრო ძლიერი ვენტილაციაა, მალე განიავდება -ერთი ამ სიგარეტის დ*დაც! აზრზე არ ხარ როგორ მინდა თავი დავანებო. ცოლსაც დავპირდი, მაგრამ ჩავფლავდი -უფრო უკეთ უნდა მოინდომო ჩემო ძმაო, უფრო უკეთ დაცვის თანამშრომლებმა კიდევ ცოტა ხნით ილაპარაკეს მომსახურე პერსონალისთვის განკუთვნილი საპირფარეშოს კარის წინ, შემდეგ კი კვლავ თავიანთ სამუშაო პოსტს დაუბრუნდნენ. მათგან განსხვავებით, მე კიდევ რამდენიმე წუთს ვიდექი იმავე ადგილას, სადაც დამტოვეს. ჩემი გონება ჯერაც ცოტა ხნის წინ გაგონილს დასტრიალებდა თავს. როგორც ჩანდა, მიშოს ისე სურდა ამ საქმის მოგვარება, რომ მე ვერაფერი გამეგო და ჩემს ყურამდე მცირედი ინფორმაციაც მოსულიყო. გასაკვირი საქციელი გახლდათ მისი მხრიდან, თუმცა მეორეს მხრივ, ნებისმიერი პატარა სკანდალიც კი, რომელშიც ლეოს სახელი იქნებოდა ნახსენები, რესტორნის რეპუტაციას მართლაც დიდ საფრთხეს შეუქმნიდა. სწორედ ამიტომ, ეს ყველაფერი ზემოთ ხსენებული ინციდენტის პრევენციის მიზნით ჰქონდა დაგეგმილი და არა იმიტომ, რომ ჩემი დახმარების წყურვილი კლავდა. მიუხედავად ამისა, ძმებ ნოლანებთან დალაპარაკება მაინც გადავიფიქრე. რადგანაც მიშო ჩემს დასახმარებლად მაინც გაისარჯა და ასე თუ ისე საკითხი მოაგვარა, აღარც მე ვაპირებდი ეს თემა კიდევ ერთხელ წამომეჭრა, ამიტომ, სანამ ჩემი სამუშაო საათები დაიწყებოდა, რესტორნის ბოლო სართულზე მოწყობილ ვერანდაზე გადავწყვიტე დროის გაყვანა. იქ ყოფნა, Imagine-ში მუშაობის დაწყების პირველივე დღიდან ძალიან მიყვარდა. ჭერიან-კედლებიანად მთლიანად შემინული სივრცე, დაახლოებით ორმოც კვადრატულ მეტრს შეადგენდა, თან მოწნული მაგიდა-სკამებითა და სხვადასხვა სახეობის მცენარეებით იყო გაფორმებული. ყველაზე სასიამოვნო ფაქტი ის გახლდათ, რომ აქედან ზღვის ხედიც იკვეთებოდა. მართალია, რესტორანი სანაპირო ზოლიდან დიდად ახლოსაც არ მდებარეობდა, თუმცა როდესაც მინის ფანჯარას ვაღებდი და ამ ხედს ვუცქერდი, ფსიქოლოგიურად, ზღვის მარილიან სურნელს მაინც მუდამ ვგრძნობდი ხოლმე. ერთ-ერთ სავარძელში მჯდომი, ჩემს გამოსვლამდე დარჩენილ ბოლო ნახევარ საათს ვიყენებდი და თან სივრცეს გავცქეროდი უმისამართოდ, როცა ორიოდე მეტრის მოშორებით ნაბიჯების ხმა შემომესმა. მიხედვა არც დამჭირვებია. სუნამოს მიმზიდველმა სურნელმა თვითონაც მიმახვედრა, თუ ვინ დამირღვია მყუდროება და მეც უკმაყოფილოდ ამოვიოხრე, რადგან გეგმა —დასვენებისთვის დარჩენილი დრო სიმშვიდეში გამეტარებინა, ათას წვრილ ნაწილად დაიმსხვრა ჩემს თვალწინ. გასული დღის მოგონებები ქურდულად მიეპარნენ ჩემს გონებას, თითები ჩაავლეს და შიშის ორმოში გადაისროლეს. ჰო, შემეშინდა. მე და მიშო აქ სრულიად მარტონი ვიყავით და წარმოდგენაც არ მქონდა რას გააკეთებდა იმის საპასუხოდ, რაც გუშინ, ჩემს გამო გადახდა თავს. შინაგანი ფორიაქის მიუხედავად, გარეგნულად მაინც ცისფერსისხლიანთა ამაყი მზერა მივიღე და თითქოს არაფერიო, ისე განვაგრძე ხედით ტკბობა. იმ დროსაც კი არ მქონია რეაგირება, ჩემს გვერდით რომ დაიკავა ადგილი. ყურადღება მხოლოდ მაშინ მივაქციე, როდესაც თეთრი კაბის კალთაში დიდი, წითელი ვარდი ჩამიდო და ჩემსავით, მანაც ჰორიზონტის ხაზს დაუწყო ცქერა. -ეს რა არის? -ვიკითხე თუ არა, მაშინვე ვიგრძენი ყვავილთა დედოფლის სასიამოვნოდ მძაფრი არომატი, თუმცა მისი ეკლების მსუბუქი ჩხვლეტა მაინც არ მომეწონა და ვარდი ყუნწუთ ავიღე ხელში. -შენმა თეთრბილეთიანმა თაყვანისმცემელმა გამომატანა, მარიტას გადაეციო მეფარიშვილს ეჭვის თვალით გავხედე. მაშინვე ვიფიქრე ტყუილს მეუბნებოდა და ეს, ტუჩის კუთხეში შეპარულმა, მისმა ოდნავშესამჩნევმა ღიმილმაც დამიდასტურა. -ძალიან სასაცილოა. მეტი გასართობი ვერაფერი მოიფიქრე? -და შენ ვერაფერი მოიფიქრე იმის გარდა, რომ ჩემი მობილურიდან შეტყობინებები აგზავნო და ნახევრად შიშველი ქალების რიგი დამიყენო კართან? -არ ვიცოდი მეჩვენებოდა თუ ნამდვილად ასე იყო, მაგრამ ბრაზთან ერთად, აღფრთოვანებასაც ვხედავდი მის მზერაში -ან ჩემი მანქანა რას დაამსგავსე? -შენი მანქანისთვის ხელი არ მიხლია -ვარდის ფურცლებს დავუწყე თამაში. მათ სურნელს შერეული „ტომ ფორდის“ არომატი, იმდენად ძლიერ მსიამოვნებდა, ლამის ნირვანაში გადავყავდი. -არ აქვს მნიშვნელობა ეს პირადად შენ გააკეთე, თუ არა. რაც მოხდა შენი მზაკვრული ტვინის მოფიქრებულია -მაგაში ვერ შეგედავები -არც კი ვიცოდი, საიდან ვიკრებდი ამხელა გამბედაობას მაშინ, როდესაც მასთან სრულიად მარტო ვიყავი, თუმცა ფაქტი იყო შიში, ბალახზე დაწვეთებული დილის ნამივით აორქთლებულიყო ჩემი გონებიდან. -ლამაზი საღამოა -ვერც კი გავიგე, რატომ შეცვალა საუბრის თემა ასე რადიკალურად -მიყვარს, როდესაც ცა მწიფე ალუბლისფერია ხოლმე მის მზერას თვალი გავაყოლე და მეც ზემოთ ავიხედე, თუმცა მწიფე ალუბლისფერის ნაცვლად, მე, ეს შეფერილობა უფრო ბროწეულისფრად მეჩვენებოდა. ამაშიც კი ვეწინააღმდეგებოდი მის აზრს. -ბროწეულისფერია -ვუთხარი დარწმუნებით. -მწიფე ალუბლისფერია -არა, ბროწეულისფერია -რომ დავფიქრდეთ, ეს ორი ფერი ერთმანეთს ძალიან ჰგავს -არც მაინცდამაინც -ჩემთვის მოცემული ვარდი, ამჯერად მას ჩავუდე კალთაში -ეს შენ გქონდეს -შეინახე, შენი დაკრძალვისთვის წინასწარ მექნება მოტანილი -კვლავ უკან დამიბრუნა. -სულ გაგიჟდი ხომ? -აბა მე რომ შენ დაკრძალვაზე მართლა მოვიდე, დიდი ალბათობით საფლავში დაიწყებ ტრიალს თავი ვერ შევიკავე და მის ნათქვამზე მაინც გამეცინა. ალბათ იმიტომ, რომ სადღაც მართლაც იყო რეალობასთან ახლოს ის, რაც ცოტა ხნის წინ მოვისმინე. -და რა იცი, იქნებ საერთოდაც შენ გამასწრო? -ვკითხე, როცა სიცილის ტალღამ გადამიარა. -მაგას არ ვიზამ. ვიცი უჩემობას ვერ აიტან და მეორე დღესვე გამომეკიდები უკან -რა თქმა უნდა ასე იქნება. ოღონდ შენ სადმე მოსახვევში ჩამოჯექი და ისე დამელოდე, ფეხზე დგომით რომ არ დაიღალო ამჯერად მიშოს გაეცინა. სატანურად მომხიბვლელი ხდებოდა ხოლმე ამ დროს და საკუთარი თავი მზიზღდებოდა, რომ მსგავს მომენტებში, მასში, გარეგნულის გარდა შინაგან სილამაზესაც ვხედავდი. ფეხზე ისე წამოვდექი, მეფარიშვილისთვის აღარ შემიხედავს. არც ვარდი წამიღია თან. იგი იმ სკამზე დავტოვე, სადაც ცოტა ხნის წინ თვითონ ვიჯექი და უხმოდ გავემართე ვერანდიდან გასასვლელი კარისკენ. არც მიშოს ამოუღია ხმა. როგორც ჩანდა, უკვე უჩემოდ აგრძელებდა იმ ცაზე დაკვირვებას, რომელსაც მისი ვარაუდით, მწიფე ალუბლისფერი შეფერილობა ჰქონდა. დარბაზში რომ ჩავედი, ბართან მდგომ კალეს ხელის აწევით მივესალმე და როგორც კი მისგან საპასუხო სალამი მივიღე, როიალთანაც დავიკავე კუთვნილი ადგილი. ხალხის სიმრავლე მაინცდამაინც არ შეინიშნებოდა. მაგიდებიდან სამი მათგანი იყო თავისუფალი, ხოლო ბარის დახლთან, სკამების ნახევარი ცარიელი გახლდათ. საბედნიეროდ, სტუმრებს შორის ლეო არსად ჩანდა. აღარც ზარებით შევუწუხებივარ დიმიტრის წვეულების შემდეგ. ეს, რა თქმა უნდა, სასიხარულო ამბავი იყო, თუმცა ისიც ვიცოდი, რომ ქარიშხლის წინ, მუდამ მშვიდი ამინდი ისადგურებდა ხოლმე და ნაადრევ სიხარულს შეიძლებოდა იმედგაცრუება მოეტანა. საღამოს შვიდ საათამდე ისე მივატანე, კუთვნილი შესვენებებიდან მხოლოდ ერთი გამოვიყენე. ერთ ადგილას ჯდომისგან უკვე ხერხემლის ტკივილი მაწუხებდა და უკვე იმაზე ვიწყებდი ფიქრს მეორე შესვენების გამოყენების დროა-მეთქი, როდესაც ახალგაზრდა, მხარბეჭიან მამაკაცთან ერთად მომავალი ერქოლე და ტეო შევნიშნე. რამდენიმე წამი დამჭირდა იმის მისახვედრად, რომ ეს სწორედ ის იაპონელის სტუმარი უნდა ყოფილიყო, ვის დასახვედრადაც ასე გულმოდგინედ ემზადებოდა მთელი ჩვენი გუნდი. ლოლასგან წინასწარვე ვიცოდი, რომ ნოლანების უცხოელი მეგობარი ახალგაზრდა იყო, მაგრამ არ მეგონა, თუკი მათზე ამდენად უმცროსი პიროვნება შემრჩებოდა ხელთ. ადამიანი ოცდაათ წელზე მეტს ვერ მისცემდა, რაც იმაზე მეტყველებდა, რომ საკმაოდ ადრეულ ასაკში მიეღწია დიდი წარმატებისთვის. ვიზუალურად, კორეელს უფრო ჰგავდა, ვიდრე იაპონელს, რაც მაფიქრებინებდა, რომ მშობელთაგან ერთ-ერთი მათგანი სხვა ეროვნებისა უნდა ჰყოლოდა. დღევანდელ პროგრამაში შემავალი კიდევ ერთი მელოდიის დაკვრას სწორედ იმ დროს მოვრჩი, როდესაც ნოლანები თავიანთ სტუმართან ერთად, დაწესებულების ყველაზე მოთხოვნად მაგიდას მიუსხდნენ, დაჯავშნების მხრივ. იქედან ყველაზე უკეთ ჩანდა ანბანის კოშკი, ეშმაკის ბორბალი, ბათუმის ტექნოლოგიური უნივერსიტეტის შენობა და სხვა მრავალსართულიანი ნაგებობები. ვინაიდან იმ მომენტში ბართან აღარავინ იჯდა, გადავწყვიტე სიტუაციით მესარგებლა, რამე დამელია და დრო ამჯერადაც კალესთან საუბარში გამეყვანა. მართალია, ნათესაური კავშირის მიუხედავად, Imagine-ში მუშაობის დაწყებამდე ამ ადამიანს ნორმალურად არც კი ვიცნობდი, თუმცა მასთან გაბმული ყოველი დიალოგი იმდენად მსიამოვნებდა, ზოგჯერ დასრულებაც არ მინდოდა ხოლმე. -აღარ მახსოვდა დღეს შენი ცვლა თუ იყო -დავიკავე თუ არა დახლთან მდგომი ერთ-ერთი სკამი, მაშინვე ვუთხარი კალეს, ვინც იმ მომენტში ლატეს ამზადებდა ყავის აპარატთან. -არც არის. უბრალოდ ხვალ დასვენების დღის აღება მინდოდა და სმენა გადავცვალე -ხდება რამე? -არა, რა უნდა ხდებოდეს? -გაეცინა -ხვალ ჩვენი დამიანეს შემცვლელი მოდის და არ მინდა სტაჟიორი მე ჩამაბარონ. მაგის ნერვები არ მაქვს -შენ თუ არა, აბა ვის? -მის სასაცილოდ შეჭმუხნილ წარბებზე ღიმილი ვერ შევიკავე. -ვის და თვითონ დამიანეს. ხვალ მისი ბოლო სამუშაო დღე იქნება, იმ ახალ გოგოს ცოტა აზრზე მოიყვანს და მერე მე გადმოვიბარებ, სხვა რა გზაა? -აჰა, ანუ გოგოა -ჰო, სქესი მდედრობითი, სოციალური სტატუსი —ოდნავ არანორმალური -თქვა თუ არა, ლატეს მომზადებასაც მორჩა და იგი მე დამიდო წინ -დალიე, ძალიან გადაღლილი სახე გაქვს -მე მიმზადებდი? -ჭიქას თითები თვალებგაბრწყინებულმა შემოვხვიე და ყავის არომატი ღრმად შევისუნთქე. თითქოს მისმა სურნელმაც კი მომიყვანა ენერგიაზე იმდენად მძაფრად ვიგრძენი ეს უკანასკნელი. -ვიცოდი, რომ მომაკითხავდი. მელოდიის ბოლო წუთებში, ბარს თვალს არ აშორებდი -ახალ გოგოზე მომიყევი -ისევ ძველ თემას მივუბრუნდი, რადგან მაინტერესებდა რატომ მოიხსენია კალემ იგი სიტყვა —“არანორმალურით” -ჰო მართლა, ყავისთვის გმადლობ -არაფრის. ახალ გოგოს რაც შეეხება, ბევრი ინფორმაცია არც მე მაქვს. ერთი ის ვიცი, რომ სამირა ჰქვია და მეორე ის, რომ მისგან თავი შორს უნდა მეჭიროს -რატომ? -გამეცინა და ცხელი ლატე ფრთხილად მოვსვი, რათა შემთხვევით ენა არ დამეწვა. -არ ვიცი, რაღაც . . . სერიული მკვლელის იმიჯი აქვს. უენსდეი ადამსს მაგონებს, თავისი ცივი გამოხედვით -საინტერესოა -ჩაფიქრებული სახე მივიღე. უკვე ძალიან დაინტერესებული ვიყავი ახალი ბარისტას გაცნობით. ამ ფიქრებში გართულმა, ვერც კი გავიგე როგორ მომიახლოვდა რესტორნის ერთ-ერთი მიმტანი გოგონა, ვის სახელსაც კი ვერ გავიხსენებდი, რომ არა გულზე მიბნეულ ბეიჯზე წაწერილი —“ლანა”. -მარიტა, უფროსებს შენთვის დავალება აქვთ -მაცნობა მან. გააკეთა თუ არა ეს, მაშინვე კალეს შეხედა მავედრებელი მზერით -მიდი რა ერთი ჭიქა ყინულიანი წყალი დამისხი, თორემ ყელი მიშრება -ბანანის სმუზს გაგიკეთებ ჩემს ხარჯზე -იმ წამსვე დატრიალდა კალე. ლანამ ვერცხლისფერი სინი დახლზე შემოდო და დაღლილობისგან დაამთქნარა. -გმადლობ კალე, საუკეთესო ხარ -რა დავალება აქვთ ჩემთვის? -ყავის სმას თავი მივანებე, რათა მთელი ყურადღება მიმტანზე გადამეტანა. -რა და ერთ-ერთი ყველაზე რთული სიმფონია შეგიკვეთეს -წამიც არ შეყოვნებულა ისე გამცა პასუხი -თურმე ჩვენი ზედმეტად სექსუალური იაპონელი სტუმარი მთვარის სონატაზე გიჟდება და ნოლანებს უნდათ, ზუსტად ის შეასრულო მზერა შეუმჩნევლად გავაპარე იმ ადგილისკენ, სადაც უფროსები ისხდნენ, თავის უცხოელ მეგობართან ერთად. ეს უკანასკნელი, იმდენად გულწრფელად და ლამაზად იღიმოდა ძმების საუბარზე, მის შემხედვარეს მეც გამექცა ტუჩები განზე. -მგონი საკმაოდ მომხიბვლელი ვინმეა -ვერც კი გავიაზრე ისე გავახმოვანე საკუთარი ფიქრები ხმამაღლა, რაზეც, სმუზის მომზადებით გართული კალეს გაკვირვებული მზერაც დავიმსახურე. ლანამ უბრალოდ ჩაიხითხითა და ჩემს გვერდითა სკამზე, კალიასავით სხარტად შემოსკუპდა. -რაც ერთმანეთს ვიცნობთ, შენგან კაცის მისამართით კონპლიმენტი პირველად მოვისმინე -გეყოფა რა, კალე -არ არსებობს ისეთი მჟავე ხილი, რომელსაც ტკბილ ხილად ვერ აქცევ -ჩვენს საუბარს ლანაც შემოუერთდა -ოდესმე ყველას მოგვხვდება გულში კუპიდონის ისარი -უბრალოდ აღვნიშნე ვიზუალურად მომხიბვლელია-მეთქი, თქვენ კი სადაცაა საპატარძლო კაბის დიზაინებიც მაჩვენოთ პინტერესტზე კალემ სპეციალურად ლანასთვის მომზადებული ბანანის სმუზი, ამ უკანასკნელს მიაწოდა, შემდეგ კი მე გამომხედა. -პუბლიკა შენს მთვარის სონატას ელის ლამაზო, მიდი საქმეს მიხედე ვინაიდან ნახევარი ჭიქა ყავის დალევა უკვე მომესწრო, თავს ენერგიაზე მოსულად ვგრძნობდი. ბეთჰოვენის ეს სიმფონიაც ერთ-ერთი უსაყვარლესი გახლდათ ჩემთვის, ამიტომ სკამიდან ენთუზიაზმით აღსავსე ჩამოვხტი და როიალისკენ ისე გავეშურე, იაპონელი სტუმრის დამკვირვებლური მზერისთვის, თვალი თავადაც არ მომიშორებია. მუსიკალურ ინსტრუმენტთან დაჯდომისას, როგორც მჩვეოდა, გარშემო ყოველგვარი ხმა ჩავახშე, გარესამყარო უკან მოვიტოვე და ამ ქვეყნად მხოლოდ მე და კლავიშები დავრჩით. წარმოვიდგინე თითქოს ზღვის ნაპირზე, ვარსკვლავებით მოჭედილი ცის ქვეშ, როიალთან ვიჯექი, ჩემს დაკრულ მელოდიას კი ტალღების სასიამოვნო შრიალი ერწყმოდა. წარმოსახვა ყოველთვის მეხმარებოდა ჩემი შესრულება იმაზე ორჯერ უფრო კარგი გამოსულიყო, ვიდრე ჩვეულებრივ. ამჯერადაც მთელ გრძნობას ვაქსოვდი თითოეულ კლავიშთან შეხებისას. იმდენად ძლიერად ვინდომებდი, თითქოს ჩემი სიცოცხლე მხოლოდ ამაზე ყოფილიყო დამოკიდებული. მელოდიის ნაზი ჰანგები, ყურთასმენასაც სწვდებოდა და ვხვდებოდი, რომ რაც მესმოდა, მართლაც უნაკლოდ ჟღერდა. კომპოზიციის ბოლოს, ამაში დამსწრე საზოგადოების მქუხარე აპლოდისმენტებმაც დამარწმუნეს. სიგიჟემდე მიყვარდა ეს ხმა. მომწონდა ის კმაყოფილება, რასაც ხალხის გამომეტყველება ირეკლავდა, თუმცა იმ მომენტში, ჩემი მზერა მხოლოდ ერთი ადამიანისკენ გახლდათ მიმართული და ეს, ნოლანების მაგიდასთან მჯდომი მამაკაცი იყო. ზუსტად იმ მომენტში გავაცნობიერე, თუ ვისთვის მოვინდომე ამდენად, ჩემი შესრულებული მელოდია იდეალურზე იდეალური გამოსულიყო. პირველ რიგში, სწორედ მთვარის სონატის შემკვვეთის აზრი მაინტერესებდა და ამ აზრის ამოკითხვას, სწორედ მის თვალებში ყურებისას ვცდილობდი. სამწუხაროდ მისი მზერიდან ბევრი ვერაფერი გავარკვიე. სხვებისგან განსხვავებით, არც ტაში დაუკრავს. ერთადერთი, რაც გააკეთა ის იყო, რომ მადლობის ნიშნად თავი მსუბუქად დამიკრა, ოდნავშესამჩნევად გამიღიმა და უფროს ნოლანს —ერქოლეს რაღაც უთხრა. რესტორნის სტუმართა აპლოდისმენტები ჯერ კიდევ ბოლომდე არ იყო დამცხრალი, როცა ამ უკანასკნელმა ხელით რაღაც მანიშნა. მისი ამ ჟესტით უმალ მივხვდი, ჩემი უფროსი, თავის მაგიდასთან რომ მეპატიჟებოდა სავახშმოდ, თანაც სახეზე აკრული თავაზიანი ღიმილით. რა თქმა უნდა გამიკვირდა. რა მიზეზით უნდა სდომოდათ ნოლანებს მათთან ერთად მევახშმა, მაშინ, როდესაც დიდი ხნის უნახავი, საკმაოდ შორი გზიდან ჩამოსული მეგობარი ეჯდათ მაგიდასთან, თუმცა მიპატიჟებაზე უარის თქმა მაინც უტაქტო საქციელად ჩავთვალე, როიალი დავხურე და მათკენ ისე წავედი, იაპონელის ჩემკენ მომართული მზერისთვის საპასუხო მზერა არ მომიშორებია. მაგიდამდე სულ რაღაც ორიოდე ნაბიჯი მქონდა დარჩენილი, რომ ტეო სწრაფად წამოხტა ფეხზე, სკამი თავისი მეგობრის გვერდით გამომიწია და გალანტურად მანიშნა დავმჯდარიყავი. თუ ადრე ვერა, ახლა უკვე ვხვდებოდი, რატომ ვიმყოფებოდი აქ. ვახშამზე ჩემი მოწვევის იდეა, დიდი ალბათობით სწორედ იმას ეკუთვნოდა, ვის გვერდითაც ახლა უნდა დავმჯდარიყავი. -გმადლობ -თავაზიანობისთვის, საპასუხო თავაზიანობით გავუღიმე და სკამზე მოვთავსდი. ახლადმიღებულმა მიმტანმა ბიჭმა მაშინვე დამიდო წინ თოვლივით ქათქათა დიდ-პატარა თეფშები, ვერცხლისფერ დანა-ჩანგალთან ერთად, ხოლო რამდენიმე წამში, ღვინისა და წვენის ჭიქებიც მომირბენინა. წამით ისეთი შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს მე ვიყავი ამ რესტორნის მფლობელი და არა, ნოლანები. ამ ფიქრებზე, გულში გამეცინა კიდეც. ერქოლეც და ტეოც, იაპონურს ბრწყინვალედ ფლობდნენ, თუმცა ვინაიდან მათ მაგიდას ერთი წევრი შეემატა ჩემი სახით, მაშინვე გადავიდნენ ინგლისურზე. -მარიტა, მინდა იუნგი გაგაცნო, ჩვენი საერთო მეგობარი -სტუმრის წარდგენის ინიციატივა უფროსმა ნოლანმა აიღო საკუთარ თავზე, ხოლო ტეომ კი წითელი ღვინო ჩამომისხა. -სასიამოვნოა -ზრდილობიანად გავუღიმე მამაკაცს -კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება საქართველოში -უდავოდ საინტერესო ქვეყანა გაქვთ -ჩემთვის მზერაც არ მოუშორებია ისე აღნიშნა იუნგიმ -ვეჭვობ ბევრი კარგად გასახსენებელი მოგონება დამიგროვდება, მათ შორის ის მთვარის სონატა, რომელიც ცოტა ხნის წინ მოვისმინე -მარიტა ჩვენი რესტორნის აღმოჩენაა -სიამაყით აღსავსე თვალებით გადმომხედა ერქოლემ -ჯერ კიდევ ძალიან ახალგაზრდაა, თუმცა უკვე გამოცდილი პიანისტივით უკრავს -ვერ შეგედავები -მყისვე დაეთანხმა იაპონელი, ბოკალიდან ღვინო ოდნავ მოსვა და სკამის საზურგეს ისე მიეყრდნო, მის ღიმილიან მზერას კვლავაც არ მივუტოვებივარ. ამასობაში დიმიტრიც შემოვიდა და საღამოს მთავარი კერძი —სუში, საკუთარი ხელით მოგვართვა. შევამჩნიე, ჩემი ამ კამპანიაში დანახვა ცოტათი გაუკვირდა, თუმცა ზედმეტი კითხვების დასმის გარეშე გვისურვა გემრიელად მირთმევა და კვლავ სამზარეულოსკენ აიღო გეზი. მაშინ, როდესაც მე, წინ დალაგებული საჭმელებიდან, ინგრედიენტებით ყველაზე ნაკლებად გადატვირთული რამის შერჩევას ვცდილობდი, რათა ზრდილობის გამო მაინც მეჭამა ორი ლუკმა, ტეოს ხმამაღლა ნათქვამი სიტყვები შემომესმა. -ჰეი მიშო, ჩვენთან მოდი -იმ წამს, რესტორნის დარბაზში შემომავალ მეფარიშვილს უქნევდა ხელს უმცროსი ნოლანი. აღნიშნულ მომენტში, თავი ისე ვიგრძენი, თითქოს ყინულივით ცივი წყალი გადამასხეს მთელ ტანზე. მაშინ, როდესაც მაგიდასთან სამ მამაკაცთან ერთად ვიჯექი და ერთი სული მქონდა იქედან როდის წამოვდგებოდი, მეფარიშვილის დამატება მართლაც ყველაზე უარესი რამ გახლდათ, რაც კი შეიძლებოდა მომხდარიყო. გულში ვინატრე კიდეც მიშოს ეს მოპატიჟება არ მიეღო, თუმცა იმედის ეს პატარა ნაპერწკალიც ჩაქრა, როდესაც ჩვენკენ მომავალ ფიგურას მოვკარი თვალი. მეფარიშვილი სწრაფად მოგვიახლოვდა, ყველას მოგვესალმა და ჩემს პირდაპირ მდგომ სკამზე დაიკავა ადგილი. როგორც ჩანდა, მასაც ეუცნაურებოდა ჩემი აქ დანახვა, თუმცა კითხვებს, დიმიტრის მსგავსად არც ის სვამდა. მორიგი წევრის შემომატებაზე, მიმტანებმა ახლაც სწრაფად მოახდინეს რეაგირება და მიშოს წინ ყველა საჭირო ჭურჭელი დაულაგეს, რაზეც ამ უკანასკნელმა, სანდომიანი ღიმილით გადაუხადა მადლობა მომსახურე პერსონალს. ძმებმა ნოლანებმა, იუნგი მიშოსაც ისევე გააცნეს, როგორც მე. იაპონელ სტუმარში ყველაზე მეტად ის მომწონდა, რომ ბევრს არ საუბრობდა. მოკლე და ლაკონური პასუხები ჰქონდა თითოეულ დასმულ შეკითხვაზე და რაც მთავარია, საოცრად მომხიბვლელი ხმის ტემბრი, რაც მის საუბარს ბევრად უფრო სასიამოვნო მოსასმენს ხდიდა. ჩვენი ერთობლივი ვახშმიდან დაახლოებით ოცი წუთი მაინც იყო გასული, საუბარი რომ იაპონიაზე ჩამოვარდა. ნოლანები დიდი ენთუზიაზმით აღწერდნენ, თუ რამხელა შთაბეჭდილება მოახდინა თავის დროზე მათზე ამ ქვეყნის კულტურამ, ინფრასტრუქტურამ და სამზარეულომ. ის ამბავიც გაიხსენეს, თუ სად და რა ვითარებაში გაიცნეს იუნგი და როგორც ჩამოუყალიბდათ მასთან მეგობრული კავშირი. -ტოკიო მართლაც უჩვეულო ქალაქია -მეტად სერიოზული სახით აღნიშნა მიშომ, როგორც კი მიხვდა, რომ ძმები საუბარს მორჩნენ -ბავშვობის ოცნებად ამ ქალაქში საკუთარი რესტორნის გახსნა მქონდა, სადაც თავად ვიქნებოდი შეფ-მზარეული -ყოფილხართ ტოკიოში? -ინტერესი გამოხატა იუნგიმ. იმ მომენტში, უკვე ყველანი სუშის მივირთმევდით, რომელსაც მართალია ვერ ვიტანდი, თუმცა ვცდილობდი ისე მეჭამა, მის გემოზე ოდნავადაც არ მეფიქრა. ყველაზე ნაკლებად მინდოდა ჩვენი სტუმრისთვის მეგრძნობინებინა, რომ იაპონური სამზარეულო ჩემთვის ერთი დიდი გაუგებრობა იყო. -ვყოფილვარ -მხოლოდ ერთი წამით გამომხედა ამის თქმისას მეფარიშვილმა -რამდენიმე დღით გავჩერდი იაპონიაში ყოფნისას -მიშოს მოგზაურობა უყვარს -დიალოგს მორიგი წევრიც შემოემატა ტეოს სახით -სადაც უმოგზაურია, იმ ქვეყნების შესახებ ყველაფერი იცის -ეს თვითონ თქვა? -დაზუსტებით ვერ ვიტყვი იმ მომენტში მართლა გაიჟღერა იუნგის ხმაში ირონიულმა ნოტებმა თუ მომეჩვენა. -არა, მე არაფერი მითქვამს -აი, მიშოს ტონი კი ნამდვილად იყო შეფარული სარკაზმით გაჯერებული -უბრალოდ ტეოს უყვარს ჩემი გადაჭარბებული ქება -ეჭვიც არ მეპარება -მაგიდას ორივე მკლავით დაეყრდნო ჩვენი უცხოელი სტუმარი -ტურისტებს მხოლოდ სამზარეულო და ისეთი ადგილები იზიდავთ, სადაც კარგი ფოტოების გადაღებაა შესაძლებელი. დარწმუნებული ვარ ისიც კი არ გეცოდინებათ, თუ რას ნიშნავს იაკუძა, ბატონო მიშო -რას ნიშნავს იაკუძა? -ჩაეცინა მეფარიშვილს, მიმტანი იხმო და ამჯერადაც თავისი საყვარელი სასმელის —ლიმონიანი წ’ყლის შეკვეთა მისცა, პიტნითა და ყინულით -იაკუძად, იაპონურ მაფიას მოიხსენიებენ. არა მგონია, ეს დღეს ვინმემ არ იცოდეს -მაგას არ გეკითხებით. მე ის ვიკითხე, თავად ამ სიტყვის უკან რა იმალება ერქოლე და ტეო, ამჯერად უხმოდ უსმენდნენ მაგიდასთან გამართულ სიტყვიერ პაექრობას. არც თვითონ ვიღებდი ხმას. უბრალოდ მშვიდად ვიჯექი და მოვლენების განვითარებას ინტერესით ვადევნებდი თვალს. -ამ სიტყვის უკან, ბანქოს ყველაზე უიღბლო კომბინაცია იმალება -ალაპარაკდა თუ არა მიშო, იუნგის გახსნილ შუბლზე, მაშინვე გაჩნდა ორი ხაზი. აშკარად არ ელოდა დასმულ შეკითხვაზე შესაბამის პასუხს, რაზეც პირადად მე, სახეზე ღიმილი მომადგა. როგორც ჩანდა, მეფარიშვილი მართლაც ღრუბელივით ისრუტავდა ჩემს მიერ მიწოდებულ თითოეულ ინფორმაციას -“ია”—ციფრ რვას აღნიშნავს, “კუ” —ცხრას, “ძა” —კი სამს. ერთად შეკრებილი უკვე ოცს უდრის, რაც თქვენს ქვეყანაში უიღბლო ციფრადაა აღიარებული, ისევე, როგორც ჩვენთან ციფრი ცამეტი. გარკვეული დროით დუმილი ბატონობდა. ძმებმა ნოლანებმა ნიშნის მოგებით გადახედეს ერთმანეთს და ღვინის ჭიქებიდანაც ერთდროულად მოსვეს. მაგიდასთან ჩამოვარდნილ მდუმარებას, საბოლოოდ, თავად იუნგიმ დაუსვა წერტილი: -გეტყობათ მართლა ბევრს კითხულობთ იმ ქვეყნების შესახებ, სადაც მოგზაურობთ -ორაზროვანი მზერით უცქერდა მიშოს ამის თქმისას. -არც ისე ბევრს. რაც გითხარით ჩემი ექსკურსია-მძღოლისგან ვიცი, რომელიც იაპონიაში ყოფნისას მახლდა თან -ანუ ის ყოფილა ძალიან ნაკითხი -ვერც მაგაში დაგეთანხმებით -ირიბად ჩაეღიმა მიშოს და კიდევ ერთხელ გამოაპარა თვალი ჩემკენ -დარწმუნებული ვარ, იმ წამს ამოიკითხა ინტერნეტიდან. ახალგაზრდა გოგონა იყო, თითქმის ჩემი ასაკის და შთაბეჭდილების მოხდენას ცდილობდა, ხომ ხვდებით? ბევრი ვებრძოლე საკუთარ თავს, თუმცა მეფარიშვილის სიტყვები მაინც იმას მაგრძნობინებდნენ, რომ მათი უპასუხოდ დატოვება არ გამომივიდოდა. ერთადერთი, რისი გაკეთებაც შექმნილი სიტუაციიდან შემეძლო, ეს ფიზიკური ტკივილის მიყენება იყო, ამიტომ, დანარჩენებისგან შეუმჩნევლად გავიქნიე ფეხსაცმლის წვერი იმ მხარეს, სადაც მიშო იჯდა და ამ უკანასკნელს, პირდაპირ წვივში ამოვარტყი. მაშინვე შეეტყო, თუ როგორ გაამწარა განცდილმა ტკივილმა. მოცემულ მომენტში იმ მულტფილმის პერსონაჟს ჰგავდა, წვეტიანი საგანი რომ შეერჭობა უკა ნალში, თუმცა დაყვირებისგან მაინც თავს იკავებს და სახეზე მწიფე პომიდორივით წითლდება. ბატონი დირექტორის ასეთი გამომეტყველების ცქერამ, ისეთ კარგ ხასიათზე დამაყენა, იმ კერძების სიძულვილიც კი გადაფარა, რომელიც წინ მელაგა. ზოგჯერ საკუთარ თავს ცუდ ადამიანადაც კი მივიჩნევდი, რადგან მიშოს თვალებში დანახული ბრაზი, სასოწარკვეთა და ფიზიკური ტკივილიც კი, უზომოდ დიდ სიამოვნებას მგვრიდა. -მიშო, ცუდად ხომ არ ხარ? -კითხვას ერქოლე სვამდა, თუმცა როგორც ჩანდა, მისი გატანჯული სახე არც სხვებს დარჩენოდათ შეუმჩნეველი. -კარგად ვარ, კარგად -პიტნიან-ლიმონიანი წყალი ისე მოსვა მან, თითქოს შვებას სწორედ მასში იპოვისო -უბრალოდ ახლა გამახსენდა, რომ წინა დღით მიღებული პროდუქციის ხარჯთაღრიცხვა მაქვს გადასამოწმებელი, სანამ შინ წავალ. თუ ნებას დამრთავთ, დაგტოვებთ -ნუ ღელავ, საქმე მოიცდის -მისი შეჩერება სცადა ტეომ, თუმცა მეფარიშვილმა მტკიცე უარის ნიშნად გადააქნია თავი. -არა, ჩემთვის უპირველესი საქმეა. თან მხოლოდ ესეც არაა, უბრალოდ ერთი ძალზედ უხერხული მდგომარეობა მაიძულებს დაგტოვოთ -მაინც რა მდგომარეობა? -ინტერესი გამოხატა ტეომ. მეფარიშვილი ჯერ ჩემკენ მოტრიალდა სახეზე აკრული ეშმაკივით ცბიერი ღიმილით, მერე კი, კვლავ უმცროს ნოლანს მიუბრუნდა. ერთი შეხედვითაც ეტყობოდა, რაღაც მზაკვრულ გეგმას ამუშავებდა მისი ტვინი. -ჩვენს კამპანიაში მყოფი ერთ-ერთი ადამიანი, მაგიდის ქვემოდან ცდილობს ჩემთან ფლირტის გაბმას -თქვა მან, თან ხელოვნურად დამორცხვებული გამომეტყველებაც მოიშველია -ათასჯერ ავუხსენი, რომ რაც იყო წარსულს ჩაბარდა და ერთად ყოფნის შანსი აღარ გვაქვს, მაგრამ მაინც არ ნებდება ლამის მიკრო-ინფარქტი მივიღე ამ სიტყვების გაგონებისას. მეფარიშვილი იმდენად დამაჯერებლად საუბრობდა, წამით თავადაც კი დავიჯერე, რომ ნამდვილად მისი შებმა მქონდა მიზნად დასახული. მანამ, სანამ სიტუაციის ბოლომდე აღქმასა და გააზრებას მოვასწრებდი, მიშო უკვე ჩვენს მაგიდას შორდებოდა. რაც შემეხება მე, სკამზე, ზამთრის სიცივისაგან მობუზული ბეღურასავით ვიჯექი და ჩემკენ მომართულ, ექვს წყვილ თვალს ვგრძნობდი, რომელიც კანს ისე მიწვავდა, როგორც გახურებული ნაკვერჩხალი. ვიცოდი, პირის გაღება და იმის მტკიცება, რომ მიშო ტყუოდა, იმაზე უფრო სულელურ მდგომარეობაში ჩამაგდებდა, ვიდრე ახლა ვიყავი, ამიტომ, მათ უხერხულად მომღიმარ სახეებს, თვალი სწრაფად ავარიდე, იმ კარს, საიდანაც მეფარიშვილი გავიდა მომაკვდინებელი მზერა ვესროლე და სულმოუთქმელად გადავკარი ჩემს თეფშთან მდგომ ბოკალში ჩარჩენილი ღვინო. 8 8 8 8 სამსახურიდან დაბრუნებულს, დრო აივანზე ჯდომაში, თიხის ქოთნებში გადანაწილებული მცენარეების ყურებაში, ცხელი შოკოლადის სმასა და გზაზე მოძრავი მანქანების ხმის მოსმენაში გამყავდა, როდესაც იდილიაში უხეშად შემომეჭრა ჩემს კარზე დარეკილი ზარის ხმა. ლოდინით არავის ველოდებოდი. არც მეზობლებთან მქონდა იმდენად ახლო ურთიერთობა, რომ ასეთ დროს დამდგომოდნენ თავზე, ამიტომ ერთი ვერსიაც არ გამაჩნდა, ვინ შეიძლებოდა აღმოჩენილიყო დაუპატიჟებელი სტუმარი. კარამდე აუჩქარებლად მივედი და სათვალთვალოში გავიხედე. ჩემდა საუბედუროდ, სადარბაზოში ის ადამიანი იდგა, ვისი დანახვაც იმ ღამით და ზოგადადაც ყველაზე ნაკლებად მსურდა. ჭუჭრუტანაში ძალიან ახლოდან ვხედავდი ლეოს სახეს და გონებაში იმ დღეს ვწყევლიდი, როდესაც ამ ადამიანმა პირველად დამინახა. ჩემს მიერ წაკითხული ფსიქოლოგიური შინაარსის ლიტერატურიდან ვიცოდი, რომ მსგავს პიროვნებებთან შიშის გამომჟღავნება და მათთვის ამის ჩვენება უარეს შედეგს მომიტანდა. პირიქით, ისე უნდა მოვქცეულიყავი, თითქოს ერთი ჩვეულებრივი მწერი იყო, რომელიც შემაწუხებლად ბზუოდა ჩემს ყურთან და ერთი სული მქონდა როდის გაფრინდებოდა გაღებული სარკმლიდან. დამფრთხალი სახე და აკანკალებული ხელები, მსგავსი ფსიქოტიპის ადამიანს უფრო მეტად გაუაქტიურებდა ზეწოლის მოხდენის სურვილს, მე კი ეს ნამდვილად არ უნდა დამეშვა. საკუთარი შემუშავებული ტაქტიკით კმაყოფილმა, კარი უდარდელი სახით გამოვაღე და ზღურბლთან მდგომ ლეოს თამამად შევხედე თვალებში. ამჯერად, ბოლომდე შავი ფერის სამოსში გამოწყობილიყო, ამავე ფერის თითებგადაჭრილი, ტყავის ხელთათმანები ეკეთა, ხოლო თავზე მუქმინებიანი სათვალე დაემაგრებინა. ერთი შეხედვით ბაიკერს ჰგავდა, ვინც მოტოციკლების უკანონო რბოლაში აპირებდა მონაწილეობის მიღებას. -ასეთ დროს რომ ადამიანს ესტუმრო, მინიმუმ საჭიროა მასთან მეგობრობდე მაინც -მკაცრი მასწავლებელივით დავიკრიფე გულზე ხელები. ძლივს შევძელი იმ შიშისა და ზიზღის დაფარვა, რაც ამ სიტყვების უკან იყო დამალული. -ქართული მამა-პაპური სტუმართმოყვარეობა, ამას ნამდვილად არ გვიქადაგებს -გააჩნია სტუმარი ვინაა -არ დავუდე ტოლი -როდესაც ადამიანი ფულის სანაცვლოდ ინტიმურ ურთიერთობას მთავაზობს, მასთან ერთ ჭერქვეშ ყოფნის იდეა ნაკლებად მხიბლავს ლეომ გვერდზე გამწია და ჩემს ბინაში ისე უბოდიშოდ შემოაბიჯა, თითქოს აქ ყოფნის სრული უფლება ჰქონდა. -ქალებს ზედმეტად გიყვართ მიუწვდომლის როლის თამაში -ვერ მივხვდი მისი ღიმილი ირონიის შემცველი იყო, თუ ჩვეულებრივი -ზუსტად ვიცი, სიამოვნებას იღებ, როდესაც დროებით წელავ იმას, რაც მე სიგიჟემდე მინდა და მხოლოდ ერთი რამის გამო —გსურს შენზე ისე გავხდე დამოკიდებული, ვეღარასდროს შევძლო გაგიშვა -ხუმრობ არა? -სიცილი ძლივს შევიკავე მისი ნათქვამის გააზრებისას. -ასეთ თემებზე ხუმრობა არ მიყვარს -ორი თითით მიჩქმიტა ლოყაზე და მისაღებიდან მინი-ბარით გამოყოფილი სამზარეულოსკენ ისე გაემართა, წამით ეჭვიც შემეპარა, რომ ბინის მეპატრონე ნამდვილად მე ვიყავი და არა იგი. -მე კი ის არ მიყვარს, უცხო ადამიანები ჩემს სახლში თავს ისე რომ გრძნობენ ხოლმე, როგორც საკუთარში -წესად მაქვს ყველგან მალე გავშინაურდე -კარადა გამოაღო და იქედან გამოტანილი ყავის ქილა ხელში შეათამაშა. მერე იმ კარადას მიადგა, სადაც ფინჯნები მქონდა შელაგებული. ისეთი შეგრძნება მრჩებოდა, თითქოს ჩემს სახლში უამრავჯერ იყო ნამყოფი, რადგან დაზუსტებით იცოდა, რა, სად მქონდა განთავსებული და ეს ფაქტი ძალზედ მაკვირვებდა. -ამბობენ ღამით ყავის დალევა უძილობას იწვევსო, მაგრამ ჩემზე არ მოქმედებს -ჯერ კოვზს დასწვდა, შემდეგ კი მაცივრიდან რძე გამოიღო -შენ არ დალევ? -ნუ შეწუხდები, ცოტა ხნის წინ ცხელ შოკოლადს ვსვამდი და დავასრულებდი კიდეც ბოლომდე, უდროო სტუმარი რომ არ დამდგომოდა თავზე -ეგრე ნაგლურად ნუ მიყურებ -მადუღარაში წყალი ჩაასხა და დენის წყაროშიც შეაერთა -თუ გინდა, შენ სახლში ჩემს ცვილის ფიგურას დავდგამ და უფრო შეეჩვევი იმ ფაქტს, რომ ამიერიდან აქ ხშირად მნახავ ხოლმე -ზედმეტი მოგდის -უკვე ნერვებზე მოქმედებდა მისი გადაჭარბებული თვითშეფასება -არ ვიცი შენს გონებაში რა ქარიშხალი ტრიალებს, თუმცა მოვითხოვ თავი ჩემგან შორს გეჭიროს! -ამ ქარიშხალს ჩემში თავად აღვიძებ და არც შენგან შორს ყოფნა შემიძლია -წადი აქედან! -ნუ იძაბები მარიტა -რძესა და ყავას აზავებდა ამის თქმისას -ნერვული უჯრედები აღდგენას არ ექვემდებარება, ამიტომ ეცადე არაფერზე ინერვიულო -გითხარი ჩემს ცხოვრებაში უკვე არსებობს ერთი მამაკაცი-მეთქი და . . . -რომელი მამაკაცი? -შუა გზაზე გამაწყვეტინა დაწყებული წინადადება -მითხარი, რომელი მამაკაცი? ზუსტად ვიცი, ნორმალურად ქარიც კი არ შეგხებია -ჩემზე არაფერი იცი -მე კი მგონია, რომ ძალიან ბევრი ვიცი -გამბურღავი მზერა მესროლა ამის თქმისას -თუკი ადამიანი ავიკვიატე, მის შესახებ ყველაფერი მაინტერესებს ამასობაში მადუღარაც გამოირთო და ლეოს მოდუღებულმა რძიანმა ყავამ, იმდენად სასიამოვნო არომატი დაატრიალა, რაღაც პერიოდით თვალებიც კი დამეხუჭა სიამოვნებისგან. -დარწმუნებული ხარ, რომ არ გინდა? -როგორც ჩანდა, ეს რეაქცია არც ჩემს დაუპატიჟებელ სტუმარს დარჩენია შეუმჩნეველი. -კი, დარწმუნებული ვარ -მინი-ბართან, ერთ-ერთ სკამზე ჩამოვჯექი -შენ კი ასეთი დახვედრის შემდეგ, როგორც წესი, კარი უნდა გაიჯახუნო და უნდა წახვიდე -წყენის გულში ჩადება არ მიყვარს -ახლა შენს დიდსულოვნებაზე ნუ დამიწყებ საუბარს. თავის დროზე, პირველივე სიტყვაზეც შევამჩნიე, რომ შინაგან სისუფთავეს აშკარად მოკლებული ხარ ლეო ჩემს წინ ჩამოჯდა და ყავა მოსვა. რაღაც პერიოდით ჩუმად იჯდა და მხოლოდ თვალებში მიყურებდა, მერე კი ხმაც ამოიღო და დუმილიც გაფანტა: -იცი რა ლამაზი ხარ? -ავხორცული ღიმილი მოადგა ამის თქმისას -სილამაზე უზარმაზარი წარმატებაა მარიტა, თუკი მისი გამოყენება იცი -გამოყენებაში რას გულისხმობ? ვინმე მდიდარი საყვარელი გავიჩინო, რათა ისეთი ტანსაცმელი მეცვას, რომლის ღირებულება ოთხნიშნა ციფრებს ქვემოთ არ ჩამოდის? -მე შემიძლია ნებისმიერი რამ მოგცე, რასაც მოისურვებ. ეს ყველაფერი სულაც არ არის ისეთი მიუღებელი, როგორც შენ ფიქრობ -სცადა ხელზე შემხებოდა, თუმცა მაშინვე უკან გავწიე და ამის საშუალება არ მივეცი. -შეგიძლია უამრავი ქალი დაითანხმო ამ პირობაზე, ჩემზე დროს რატომ კარგავ? -იშვიათი ექსპონატი ხარ და იმიტომ -არც კი დაფიქრებულა ისე გამცა პასუხი -შენი დანახვის პირველივე დღესვე მოგძებნე სოციალურ ქსელებში. იქაც კი სუფთა და ბუნებრივი ხარ. ყოველგვარი მძიმე მაკიაჟისა და სპეციალურად შერჩეული, გამომწვევი სამოსის გარეშე. ალბათ რამდენი კაცი ილესავს შენზე კბილებს -კარგი ლეო, საკმარისია -სკამიდან მკაცრი მზერის თანხლებით წამოვდექი -სასიამოვნოა შენთან ურთიერთობა, მაგრამ ცოტა ხნით. დაასრულებ თუ არა ყავას, მაშინვე წადი -მეგონა შენი ზრდილობის ეტიკეტი ჩემი გაგდების საშუალებას არ მოგცემდა -ეშმაკურად უელავდა ნაცრისფერი თვალები ამის თქმისას. მაცდურად მომხიბვლელი იყო, მხიარული, საკუთარ თავში დარწმუნებული. საუკეთესო ვარიანტი იყო მდიდარ კაცებზე მონადირე ქალებისთვის, თუმცა ჩემში, მისნაირი უტაქტო ადამიანები მხოლოდ სიბრალულს იწვევდნენ და მეტს არაფერს. -ჩემი ზრდილობის ეტიკეტი ახლა დაღლილია და საშინლად ეძინება -მივახალე, თან მისაღებში გავიხედე, საიდანაც ლეოს ნაჩუქარი თუთიყუში მომშტერებოდა -არ გინდა ეს ჩიტიც წაიყვანო? ვინმე ისეთს აჩუქე, ვინც უკეთ მოუვლის -მე ის შენ გაჩუქე -ყავა ერთი ამოსუნთქვით გამოცალა და დასაშვებზე მეტად მომიახლოვდა ამის თქმისას. რაღაც მომენტში ვინანე კიდეც ასე თამამად რომ შემოვუშვი სახლში, თუმცა ჩემი ფიქრები მალევე უკუვაგდე. შეიძლებოდა ეს ადამიანი მთლად ჯანსაღი ფსიქიკისაც ვერ იყო, თუმცა მოძალადეს აშკარად არ ჰგავდა -მითხარი, სახელად რა დაარქვი? -არაფერი დამირქმევია -ოდნავ მოვშორდი, თუმცა ის კვლავ მომიახლოვდა. მერე თითები ნაზად შემახო ქვედა ტუჩზე და სანამ კვლავ მოვასწრებდი უკან დახევას, წელზე ძლიერად შემოხვეული მარჯვენა ხელით შემბოჭა. -მხოლოდ ერთი კოცნა და წავალ -ვნებით, სურვილით, მოუთმენლობით გაჯერებულიყო მისი ხმა. თვალები ისეთი ჟინით უელავდა, ყოველი განვლილი წამი მარწმუნებდა იმაში, რომ ეს პიროვნება საშუალო სიმძიმის არანორმალურთა კატეგორიაში ირიცხებოდა. -თავს ნუ იმცირებ და მეც ნუ მამცირებ -ალბათ მიხვდი, ძალით არაფრის გაკეთება რომ არ მიყვარს, თორემ უკვე ათჯერ მაინც მექნებოდა მოკლული მაგ ტუჩების სურვილი -სევდანარევი ღიმილით მომშორდა, მაგიდაზე დატოვებული თავისი ფინჯანი ნიჟარაში სწრაფად ამორეცხა და წ’ყლის წვეთებით დანამული ჭურჭელი, მე მომაჩეჩა ხელებში -ეს ჭიქა ცალკე შეინახე და როდესაც კიდევ გეწვევი, ყავა ამით დამალევინე ხოლმე -სხვა დრო აღარ იქნება ლეო -იქნება მარიტა. წინააღმდეგობები მაგნიტივით მიზიდავენ და არ გავჩერდები. ტროა ერთ ღამეში აიღეს, მაკედონელმა კი ყველაზე დაუმორჩილებელი ცხენი გახედნა სწორი ტაქტიკის შერჩევით. დამიჯერე, შენც მოგიხერხებ რამეს -დროის ტყუილი ფლანგვაა -ასი პროცენტით ვიყავი დარწმუმებული საკუთარ სიტყვებში. ძალიან ბევრი ქალი, ალბათ რომანტიკულ ჟესტად ჩათვლიდა მამაკაცის ასეთ აქტიურობასა და თავდაჯერებას. შეიძლებოდა სიმპათიაც გასჩენოდა მისდამი, თუმცა მე მსგავსს ვერაფერს ვგრძნობდი. ის, რომ ურთიერთობის დასაწყისში მისმა შემოთავაზებამ თავი დამცირებულად მაგრძნობინა, ყველაფერ დანარჩენს წონიდა და უფლებას აღარ მაძლევდა ამ ადამიანის ჩემს სიახლოვეს მოშვებაზე დავთანხმებულიყავი. ზოგჯერ მჯეროდა კიდეც ლოლას სიტყვების, როდესაც მეუბნებოდა ცხოვრების ბოლო წუთებში, ირგვლივ მხოლოდ კატები გეყოლება და სხვა არავინო. -დროს ტყუილად არასდროს ვფლანგავ. . . შეხვედრამდე მარიტა -ღამე მშვიდობისა ლეო -სველ ჭიქას მაგიდის ზედაპირზე მივუჩინე ადგილი, თან დამკვირვებლური მზერა გავაყოლე ბინიდან გასასვლელი კარისკენ მიმავალს. 8 8 8 8 ლოლას თხოვნით სამსახურში ერთი საათით ადრე მივედი და პირდაპირ მისი კაბინეტისკენ ავიღე გეზი, რათა საგანგებოდ დაბარებული უცხიმო ლატე შემეტანა ამ უკანასკნელისთვის, ჩვენი რესტორნიდან დაახლოებით ათ მეტრში რომ იყიდებოდა, ახლადგახსნილ ყავის სახლში. ჩემი მეგობარი, მობილურით ხელში, მაგიდაზე ფეხებშემოწყობილი იჯდა, თანაც მეტად უკმაყოფილო სახით და ცდილობდა ნოლანების იაპონელი სტუმარი რომელიმე სოციალურ ქსელში მაინც ეპოვა. მაგრამ ყოველი მისი მცდელობა ერთნაირი კრახით სრულდებოდა. -არა, მართლა წარმოუდგენელია! -გაკვირვება არ შორდებოდა ლოლას სახეს -ტვიტერი და ტიკ-ტოკიც კი არ აქვს, ეგ საერთოდ რა არსებაა? -ტიკ-ტოკერი რომ ყოფილიყო, ძალიან გამიკვირდებოდა. სერიოზული ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებს -ანუ მე რომ ტიკ-ტოკზე ვაქტიურობ, არასერიოზული ვარ? -წარბაწეულმა გადმომხედა. იმდენად სასაცილო იყო იმ მომენტში, თავი ვერ შევიკავე და მართლა გამეცინა. -არასერიოზული არ ხარ, მე უფრო ცანცარას ვიტყოდი, მაგრამ ზუსტად ეგ გხდის მომხიბვლელს -ნუ მეაფერისტები შენი მწარე სიტყვების გასანეიტრალებლად -ჩანაფიქრსმ მაშინვე მიმიხვდა იგი და ტელეფონი იმედგაცრუებულმა გადადო გვერდზე. -რატომ გინდა ასე ძალიან მაგ ადამიანის პოვნა? შემთხვევით თვალი ხომ არ დაადგი? -არა -თავი გააქნია უარყოფის ნიშნად -მაგრამ შენ თუ დაადგამ, კარგი იქნება. მინდა რაც შეიძლება მალე ვიყო შენი ხელის მომკიდე. კაბაც კი არჩეული მაქვს -რამე ისეთი ჩაიცვი, ხალხმა ხანდახან მაინც რომ გამოიხედოს ჩემკენ -ნუ ღელავ -მაშინვე მიხვდა, რაც ვიგულისხმე -გარდერობში დახურული კაბებიც მომეპოვება -ჩემს ქორწილს დააგვიანდება, ამიტომ, შეგიძლია მაგ კაბას სხვა დანიშნულება მოუძებნო -კიდევ ცოტა ხნით დაგიცდი და მერე იმ ლეოს თავად მივეხმარები შენ მოტაცებაში. ძველი ქართული ტრადიციის აღდგენის დროა -მაგიდიდან ფეხები ჩამოიღო და მხიარულად შემომცინა, მაგრამ დაინახა თუ არა ჩემი მკაცრი გამომეტყველება, მის სახეზე დამჩნეულმა ღიმილმა, სწრაფად ჩაალაგა ჩემოდნები და სადღაც, უკვალოდ გაქრა -კარგი, ვიხუმრე, რა გჭირს? -მაგ თემაზე არ მეხუმრება. ეგ ტიპი უკვე სერიოზულად მაშინებს, მაგრამ მასთან ამის შემჩნევა არ მინდა -რა ქნას? შენ საუკეთესო ხარ, რისი ყიდვაც ფულით შეიძლება -საერთოდ რაზე გესაუბრები? -მობეზრებით ავატრიალე თვალები -შენ იმაზე ორჯერ უფრო მეტად გაკლია -ჰოდა გამოუშვი ჩემთან. ისე დავაწყნარებ, შენ საერთოდ აღარ გაახსენდები -რა ვქვნა და შენთვის მასაც კი ვერ ვიმეტებ ლოლამ პატარა ბავშვივით გამომიყო ენა. მერე ფეხზე წამოდგა და მაგიდის კუთხეს თეძოთი მიეყრდნო. მოკლე, ჯინსის შორტებსა და ტანზე მომდგარ, ოდნავ მკერდამოღებულ კოფთაში, სხეული იმდენად მიმზიდველად მოუჩანდა, მიკვირდა კიდეც როგორ ახდენდნენ რესტორნის მამრობითი სქესის წარმომადგენლები კონცენტრირებას მუშაობაზე მისი შემხედვარე. -დღეს ახალი ბარისტას ცვლაა. დამიანე ოფიციალურად წავიდა სამსახურიდან -ჰო, ვიცი. მერე? -არ გინდა გავიცნოთ ეგ გოგო? იმდენად უარყოფითად ახასიათებენ, მასთან დამეგობრების სურვილიც კი გამიჩნდა ამ წინადადებაზე, კალესთან დიალოგი მომაგონდა, ვინაც ეს ადამიანი სერიულ მკვლელსა და უენსდეი ადამსს შეადარა. ყოველივე ამან, ლოლას მსგავსად ცნობისმოყვარეობა უფრო მეტად გამიღრმავა, ამიტომ, მის შემოთავაზებას მაშინვე ვუპასუხე თანხმობით. -სხვათა შორის, მეც მინდოდა მისი გაცნობა -სკამიდან წამოვიწიე ამის თქმისას. -ოღონდ ისე მოიქეცი, თითქოს იქ რამის დასალევად ვართ -სკოლის დამრიგებელივით დამიწყო გაფრთხილება ლოლამ -არ მინდა იცოდეს, რომ სპეციალურად მის გასაცნობად მივედით. მერე თავში აუვარდება დღის იმ მონაკვეთში, დარბაზში, სტუმრების საკმაოდ სოლიდურ რაოდენობას მოეყარა თავი. ელეგანტურ კაბებში ჩაცმული ქალბატონები და მათი თანმხლები, საკმაოდ ძვირადღირებულ პიჯაკებში გამოწყობილი მამაკაცები, Imagine-თვის ძალზედ ჩვეულებრივი მოვლენა გახლდათ. მიყვარდა აქაური გარემო, ყველაზე ძალიან კი ის, რომ ჩვენს რესტორანში არ მოქმედებდა საყოველთაოდ აღიარებული კლიშე —“კლიენტი ყოველთვის მართალია”. თუკი ეს უკანასკნელი შეუსაბამოდ იქცეოდა და მომსახურე პერსონალს უპატივცემულოდ ეპყრობოდა, უფროსობიდან არავინ ცდილობდა მის დამშვიდებას, ან კეთილგანწყობის მოპოვებას. ამის მაგივრად, შეტყობინებ დაცვის სამსახურთან იგზავნებოდა და ურჩი სტუმარი შენობიდან დაუყოვნებლივ ძევდებოდა, უკან დაბრუნების ნულპროცენტიანი შანსით. ძმებ ნოლანებს, პირველ რიგში სწორედ ამიტომ ვაფასებდი —ისინი უპირველესად, თავიანთი დაქირავებული თანამშრომლების უფლებებს იცავდნენ და მათ უქმნიდნენ კომფორტს, რათა ხსენებულ თანამშრომლებს, უკვე კლიენტებისთვის შეექმნათ კომფორტი. ბარს რომ მივუახლოვდით, რამდენიმე ნაბიჯში მიმტანმა ლანამ ჩაგვიარა და ორივეს თვალებით მოგვესალმა. რაც შეეხება ახალ ბარისტას, იგი წვენების ჩამოსასხმელ აპარატთან იდგა და ღილაკებს ისე დაკვირვებით ათვალიერებდა, აშკარად იმაში საფუძვლიანად გარკვევა ჰქონდა განზრახული, თუ როგორ მუშაობდა ეს მოწყობილობა. ბართან პირველი ლოლა ჩამოჯდა და იმ წამსვე შეუკვეთა ფორთოხლის ფრეში, რა წამსაც მისი გვერდითა სკამი შევავსე. მიუხედავად იმისა, რომ არაფრის დალევის სურვილი არ მქონდა, ლოლას თხოვნა გამახსენდა —“არ ვაფიქრებინოთ, რომ მის გასაცნობად ვართ მოსულებიო”, ამიტომ გადავწყვიტე რაღაც უბრალო თავადაც შემეკვეთა და საბოლოო არჩევანი, ლიმონიან წყალზე შევაჩერე, პიტნითა და ყინულით. -შენ ალბათ ახალი თანამშრომელი ხარ, არა? -პირველად ლოლამ გამოიჩინა გაცნობის ინიციატივა და ეს კითხვა ისეთი ინტერესით დასვა, თითქოს თავიდანვე არ სცოდნოდა ვისთან, ან რატომ მოდიოდა. -ახალი თანამშრომელი მხოლოდ პირველ დღეს შეიძლება იყო -ზუსტად ისეთი ხასიათის შტრიხები შევნიშნე მოცემულ მომენტში ამ გოგოს ხმაში, როგორზეც კალე მესაუბრებოდა და ამაზე ჩემთვის ჩამეღიმა. -კარგი, ასე იყოს -დათმობაზე წავიდა ლოლაც -მოკლედ გაგეცნობით, მე ამ რესტორნის ბუღალტერი ვარ, ლოლიტა, ეს კი მარიტაა, ჩვენი პიანისტი და როგორც ხანდახან ვეძახი როიალის პრინცესა სანამ თავის წარდგენით ვიყავით დაკავებულები, ახალმა ბარისტამ ჩვენი შეკვეთაც დაგვიდო წინ და მხოლოდ ამის მერე შეგვათვალიერა საფუძვლიანად. -მე სამირა ვარ -თქვა თუ არა, მზერა მაშინვე ჩემკენ მომართა -როიალის პრინცესა რომ ახლა უსაქმოდაა, ამაზე მონარქი ნოლანები რას ამბობენ? -ნუ ღელავ, სამუშაო საათები ხუთზე მეწყება -ხარბად მოვსვი ჩემი ლიმონიანი წყალი. ამ დროს, ვიგრძენი, თუ როგორ გამკრა მხარი ჩემს გვერდით მდჯომმა ლოლამ და ინსტიქტურად გავიხედე მისკენ. -შენ და მიშოს ერთნაირი გემოვნება გაქვთ, თუ რა ხდება? -ღიმილითა და ეჭვით დაწვრილებული თვალებით მიყურებდა იგი. დიდი დრო არ დამჭირვებია იმის გასაანალიზებლად, ჩემს შეკვეთილ სასმელს რომ გულისხმობდა. -არა, უბრალოდ მომინდა გამესინჯა, რა მოხდა? პასუხი აღარ გაუცია. ნაცვლად ამისა, თავისი ფორთოხლის ფრეში მოწრუპა, თუმცა იდუმალი ღიმილი სახიდან მაინც არ მოშორებია. -შენზე მოგვიყევი სამირა -ამჯერად ბარისტასკენ მიმართა მთელი თავისი ყურადღება. უნდა აღმენიშნა, საკმაოდ უცხო გარეგნობა ჰქონდა ამ უკანასკნელს. კარედ შეჭრილი ჩალისფერი თმა, სანახევროდ ზემოთ რომ აეწია, ძალიან უხდებოდა მის ოვალურ პირი-სახეს, ხოლო მუქი, მკაცრი შესახედაობის თვალები და ცივი გამოხედვა, მართლაც ამსგავსებდა უენსდეის, როგორც ეს კალემ აღნიშნა. -კონკრეტულად რა გაინტერესებთ -ბარის დახლს მკლავებით ჩამოყრდნობოდა იგი -ჩემს თავზე საუბარი დიდად არ მიყვარს, მაგრამ თუ დროის გაყვანას ცდილობთ, შემიძლია ანეკდოტები მოგიყვეთ -ანეკდოტები? -თითქმის ერთდროულად ვიკითხეთ მე და ლოლამ, თანაც ერთნაირად გაკვირვებული სახით. -ჰო, რა იყო? ოღონდ წინასწარ გაფრთხილებთ, შავი იუმორი მომწონს, ამ მიმდინარეობას კი ბევრი უფრთხის -მაინც სცადე -შევაგულიანე. ლოლას მზერაში დანახული ცნობისმოყვარეობა მარწმუნებდა, რომ მასაც ანალოგიურად აინტერესებდა რა იმალებოდა სიტყვა “შავის” უკან. სამირა ერთხანს მდუმარე სფინქსს დაემსგავსა, თითქოს რაღაცაზე ჩაფიქრდაო. შემდეგ თავისთვის წყალი დაისხა, შიგნით სამი ცალი ყინულის კუბი ჩააგდო და ჭიქას თითები შემოხვია. -მოკლედ, ერთხელ ჩემს აიფონს ვკითხე —ს’ირი რატომ ვარ ისევ მარტოხელა? მან კი წინა კამერა გაააქტიურა -ჰმმ, ანუ ესაა შავი იუმორი . . . ვაღიარებ, ძალიან ბოროტული ანეკდოტი იყო -ნამდვილად -დავეთანხმე ლოლას -თუმცა მაინც სასაცილო -მიდი, კიდევ მოყევი რამე -კი ბატონო -ამჯერადაც ჩაფიქრებული სახე მიიღო, თუმცა დიდხანს არ უფიქრია -ესე იგი, არის შავი, ხრაშუნა და ცდილობს შუშაზე დააკაუნოს, რა არის? ხმა არც მე ამომიღია და არც ლოლას. ჩვენი მზერებიდან ისიც მიხვდა, რომ ვერსია არ გაგვაჩნდა, ამიტომ, თავის დასმულ შეკითხვას, თვითონვე უპასუხა: -პასუხია, ჩვილი ბავშვი მიკროტალღურ ღუმელში -მორჩა, მორჩა, მოდი დღეისთვის ეს ვიკმაროთ -მოსმენილისგან ტანზე ეკლებმა დამაყარა, რის გამოც პრევენციულ ზომებს მივმართე, რათა შემდეგში რამე გაცილებით უარესი აღარ მომესმინა. -გულჩვილი ადამიანები ასეთ რამებს დიდხანს ვერ ისმენენ, მესმის ლოლამ წარბები მაღლა აზიდა. როგორც ჩანდა, უკმაყოფილი იყო იმით, თუ როგორც მოიხსენიეს. -საერთოდ არ ვარ გულჩვილი -ამაყად განაცხადა მან -ახლა მარიტამ გაგაჩერა, მაგრამ მარტონი რომ დავრჩებით, თუ გინდა მილიონი ასეთი ამბავი მომიყევი -აჰა, ანუ რეაქცია არ გექნება -აშკარა ეჭვი გამოკრთოდა სამირას ხმიდან. -რა თქმა უნდა არ მექნება -გეყოფა თავის მოკატუნება -გამომწვევი გახდა ბარისტას მზერა -ზღაპრების მანამ მჯეროდა, სანამ გავიგებდი, რომ სანტა ერთი დიდი ტყუილია ლოლას სახეს შევხედე. რატომღაც დარწმუნებული ვიყავი, რომ ასეთი საუბარი გააბრაზებდა, თუმცა მის გამომეტყველებაზე აღფრთოვანება უფრო ამოვიკითხე. რაც შემეხება მე, ზუსტად არ შემეძლო იმის თქმა ეს ადამიანი მომწონდა თუ არა, მაგრამ ერთი რამ ნათელი იყო —სამირას გააჩნდა რაღაც ისეთი, რითაც სხვებისგან გამოირჩეოდა, საკუთარ ინდივიდუალიზმს უსვამდა ხაზს და მასებში არ იკარგებოდა. -კარგი სამირა, სასიამოვნო იყო შენი იუმორისტული ლექცია, თუმცა ახლა საქმეს უნდა დავუბრუნდე -თქვა თუ არა, მაშინვე მე გადმომხედა ლოლამ -მიშომ მომწერა ამ წამს. აინტერესებს მის ზარებს რატომ არ პასუხობ და თავის კაბინეტში გიბარებს, თანაც სასწრაფოდ ჯიბეში ხელი გაუაზრებლად ჩავიყავი. მაშინღა გამახსენდა, რომ მობილური უხმო რეჟიმზე მქონდა გადაყვანილი და ეკრანზე დახედვისას, ორი გამოტოვებული ზარიც შევნიშნე მეფარიშვილისგან. -არ უთქვამს რა უნდა? -სწრაფად დავლიე ჭიქაში ჩარჩენილი სასმელი. სამირამაც ჩემს მსგავსად, ერთი ამოსუნთქვით გამოცალა თავისი წყალი და მეორე ჭიქაც დაისხა, იგივე რაოდენობის ყინულით. -არა, არ უთქვამს, მაგრამ თუკი შენს მოკვლას გადაწყვეტს, SOS-შეტყობინება გამომიგზავნე და მაშინვე გიშველი -მან საიდან იცოდა, რომ ერთად ვიქნებოდით? -ალბათ დაინახა როგორ შემოდიოდი ჩემ კაბინეტში -მხრები აიჩეჩა, მერე კი თავმომწონედ ასწია ცხვირი -პრინციპში, სხვასთან ვისთან უნდა შესულიყავი? საუკეთესო ვარ მათ შორის, ვისთანაც კი ამ რესტორანში ურთიერთობა შეიძლება -საუკეთესო მაშინ იქნებოდი, თავს რომ არ იქებდე -ახლაც ვარ -თვალი ჩამიკრა, თან ხმა ისე დაადაბლა, რომ მისი სიტყვები მხოლოდ მე გამეგონა და სასმელების თაროსკენ, მათ დასახარისხებლად მიტრიალებული ბარისტას ყურამდე ვერ მისულიყო -ისე, მგონი მესამე მუშკეტერის დამატება არ გვაწყენდა, შენ რას იტყვი? -მესამე მუშკეტერის? -ჰო, რატომ გაგიკვირდა? სამი უფრო დიდ ძალას ფლობს, ვიდრე ორი -თქვა და თვალებით კვლავ თავისი წამოწყებული საქმით გართულ სამირაზე მანიშნა. ლოლას ამ იდეამ ტუჩებზე ღიმილი მომგვარა. მართალია ადამიანებთან დამეგობრება ისე სწრაფად არ გამომდიოდა, როგორც მას და არც ხშირად ვიყავი ვინმე ახალთან ურთიერთობის აწყობის მსურველი, თუმცა სამირას შემთხვევაში, ვიგრძენი, რომ უფრო ახლოს გაცნობის სურვილი თავადაც მქონდა. -არც მიკვირს, რომ მოგეწონა -შეუმჩნევლად გადავუჩურჩულე ლოლას, თან წასასვლელად მოვემზადე -გიჟია, ოღონდ შენთან განსხვავებული მოდელი -მგონი ბატონ დირექტორთან გეჩქარებოდა -მივდივარ, მივდივარ -გამეცინა მეგობრის დაბღვერილი სახის შემხედვარეს და სამირასთან დამშვიდობების შემდეგ, უმალ გავემართე მეფარიშვილის კაბინეტის მიმართულებით. ადგილზე მისვლისას, რამდენიმე წამით ზღურბლთან შევყოვნდი. მერე ღრმად ჩავისუნთქე, მუშტად შეკრული მარჯვენა ხელი ზემოთ ავწიე და ხის კარზე, რამდენჯერმე მიყოლებით დავაკაკუნე. -შემოდი -ორი წამიც არ იყო გასული, რომ შიგნიდან ხმა მომესმა. ტონზე შევატყვე აშკარად იცოდა ვინც ვიყავი და მელოდებოდა კიდეც. შესვლის ნებართვის მიღების შემდეგ, კარის ოქროსფერი სახელური ძირს დავწიე და შიგნით თამამად შევაბიჯე. მიშო კაბინეტის მარჯვენა კუთხეში დადგმულ დივანთან იდგა, წელს ზემოთ შიშველი, ხელში შავი ფერის მაისური ეჭირა და როგორც შევატყვე, მის ჩასაცმელად ემზადებოდა. -ეს რა, დახვედრის ახალი ფორმაა? -მის სხეულს ალმაცერად შევავლე მზერა ამის თქმისას, მერე კი თვალებზე გადავიტანე მკაცრი მზერა. მიშომ ზედატანი სწრაფად გადაიცვა და დივნის კუთხეში მიგდებულ პერანგზე მანიშნა. -მასზე წვენი გადამესხა და გამოვიცვალე. რამე საწინააღმდეგო გაქვს? -მაქვს! -ერთი ნაბიჯით მივუახლოვდი -შემოსვლის ნებართვა მაშინ უნდა მოგეცა, როდესაც ჩაცმას დაასრულებდი -ხომ იცი, შენთან დასამალი არაფერი მაქვს? -დემონური ღიმილი აირეკლა მის თვალებში -შემდეგ ჯერზე თავად აარჩიე რით გირჩევნია დაგხვდე —გულებიანი ტრუსებით, თუ ტყავის მათრახით ხელში? -მგონი მხოლოდ შენ შეგიძლია ერთი წუთის განმავლობაში ამდენი სისულელე თქვა -კარგი, შენი ყუთი აიღე და სამუშაოს დაუბრუნდი -მოულოდნელად საუბრის თემა შეცვალა მიშომ, თან კარის მარცხენა მხარეს, კედელთან მიწყობილ ფერად-ფერად ყუთებზე მანიშნა. -ეს რა არის? -დავინტერესდი. მეფარიშვილი დივანზე ჩამოჯდა და ფეხი, ფეხზე გადაიდო. -ერქოლემ და ტეომ გადაწყვიტეს, კორპორატიული საღამო კოსტიუმირებული იყოს და რესტორნის თანამშრომლებისთვის თავად შეარჩიეს სამოსი. მოძებნე, რომელსაც შენი სახელი ეწერება და წაიღე -და თუკი მათი შერჩეული ლუქი არ მოგვეწონება? -ნოლანებს ძალიან კარგი სანაცნობო ჰყავთ და თითოეული ეს კოსტიუმი, უფასოდ აქვთ ნაქირავები, ასე რომ, ვისაც რამე არ მოეწონება, შეუძლია უკან დააბრუნოს და საკუთარი ხარჯებით შეიძინოს, რაც სურს -გასაგებია -დავუქნიე თუ არა თავი, სხვადასხვა სახელებში ჩემის ძებნა დავიწყე. პოვნა არ გამჭირვებია. შეფუთვა, რომელსაც “მარიტა” ეწერა, რიგით მეორე იდო ერთმანეთზე დაწყობილ ყუთებს შორის. მართალია ძალიან მაინტერესებდა, თუ რა აარჩიეს ჩემთვის რესტორნის მფლობელებმა, მაგრამ გონებაში მაინც გადავწყვიტე კოსტიუმი შინ მისვლამდე არ მენახა. -თუ სულ ეს იყო, მე წავალ -მიშოს მივუტრიალდი, ვინც კვლავ იმავე პოზიციაში მჯდომი მადევნებდა თვალყურს. წამით დივნის წიმ მდგომ, პატარა მაგიდაზე ნაცნობი რაღაც მომხვდა თვალში. კარგად რომ დავაკვირდი, პატარა შუშა შევნიშნე, აბებით რომ იყო სავსე და ლათინური ასოებით ეწერა —Somnolent. მაშინვე გამახსენდა ეს პრეპარატი. იგი ფრანგული წარმოების, ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერმოქმედი საძილე საშუალება იყო, რომელსაც დიდი ხნის განმავლობაში იღებდა მამა, 2008 წლის აგვისტოს ომიდან დაბრუნების შემდეგ, ინსომნიის სამკურნალოდ. -მგონი წასვლას აპირებდი -მეფარიშვილის ხმამ გამომაფხიზლა. როგორც ჩანდა შეემჩნია ჩემი ცნობისმოყვარეობა და ახლა ორმაგი ინტერესით მათვალიერებდა -ასე რას მიშტერებიხარ? -არაფერია, რაღაც გამახსენდა მიშომ უკმაყოფილოდ ამოიოხრა, მაგიდაზე შემოდებული შუშა აიღო და მას, შარვლის ჯიბეში მიუჩინა ადგილი. -შეგიძლია წახვიდე და საქმეს მიხედო. წარმატებული დღე -შენც ასევე -შევატყვე უკმაყოფილო იყო იმით, რაც დავინახე, თუმცა ამაზე ყურადღება არ გამიმახვილებია, ისე წავიღე ხელი კარის სახელურისკენ. -მარიტა! -გასასვლელად მომზადებული, მისმა ხმამ შემაფერხა. თავი უკან მოვატრიალე. მიშო ამჯერად დივნიდან წამომდგარიყო და მის საზურგეს ხელის გულებით ებჯინებოდა. -გისმენ -ჩემი მანქანა დღეს მოიყვანეს პროფილაქტიკიდან -მერე? თანხა მე უნდა გადავიხადო? -არა, არ უნდა გადაიხადო -გაეცინა -მაგრამ აღარც სულელური ყვავილები და ცისარტყელები უნდა მიახატო, თუკი არ გინდა შენ წინააღმდეგ წვრილმანი ხულიგნობის მუხლით აღიძრას საქმე -აჰა, ანუ აპირებ მიჩივლო -ღიმილი ვერც თავად შევიკავე. მეფარიშვილი დივნის საზურგეს მოშორდა და ჩემთან მოვიდა, თანაც იმდენად ახლოს, რომ მისი ქარვისფერი თვალების სიღრმეში, გარკვევით ვხედავდი საკუთარ ანარეკლს. -ჰო, შეიძლება, მაგრამ ნუ ღელავ, ერთი გამოშტერებული, მდიდარი თაყვანისმცემელი უკვე გყავს, ვინც გირაოს დაუფიქრებლად გადაიხდის და ციხეში არ დაგტოვებს -რა იდიოტი ხარ მეფარიშვილი -მობეზრებულად გადავატრიალე თვალები მის ამ კომენტარზე და კარი ისე გამოვიხურე, საპასუხო სიტყვებისთვის მოცდა აღარც მიფიქრია. საღამომ ძალზედ ჩვეულებრივად ჩაიარა. არც ჩემს სიმშვიდეს დამუქრებია საფრთხე, რადგან ლეო არსად გამოჩენილა. კიდევ ერთი სასიამოვნო ამბავი ის გახლდათ, რომ ამ ღამით, ლოლა ჩემთან აპირებდა დარჩენას, რათა გოგონების საღამო მოგვეწყო და ნეთფლიქსის რომელიმე მაღალრეიტინგული სერიალის ყურებაში გაგვეყვანა დრო. სამუშაო საათების დასრულების შემდეგ, წესი —“მხოლოდ მდედრობითი სქესის წარმომადგენლები” დავარღვიე და კალესაც შევთავაზე ჩვენთან ერთად წამოსვლა, თუმცა როგორც აღმოჩნდა, მას სხვა გეგმები ჰქონდა და უარის თქმა მოუწია. გუნდში მხოლოდ მე და ლოლა დავრჩით, მარკეტში უამრავი სხვადასხვა სახეობის “სნექი” შევიძინეთ და სახლამდე მისულებმა, საძინებლის კომფორტულად მოწყობა დავიწყეთ, ფილმის საღამოსთვის. -ჰორორის ჟანრში მოვძებნოთ რამე, კარგი? -ტელევიზორის წინ, იისფერ ფუმფულა ხალიჩაზე, ბალიშებს მოხერხებულად აწყობდა ლოლა და ჩემ პიჟამაში გამოწყობილი, ალაგ-ალაგ ინსტაგრამის ფილტრებით იღებდა ფოტოებს. -სტუმარი შენ ხარ და ანგარიშს გიწევ -მოდი კიდევ ერთხელ გამიწიე ანგარიში და მითხარი, რა კოსტიუმი შეგირჩიეს ნოლანებმა? -ცნობისმოყვარეობით ანთებული, მუქი ფერის თვალები შემომანათა მან. მართალია საკუთარ თავთან პირობა მქონდა დადებული, რომ ყუთს სახლში მისვლამდე არ გავხსნიდი, თუმცა სამუშაო დღის დასასრულს, მაინც ვერ მოვითმინე და შიგნით ჩაჭყიტვის სურვილს დავმორჩილდი. -ფერია ტინკერ-ბელის. იმდენად მომეწონა, არა მგონია შევცვალო -აი მე კი შევცვლი -დარწმუნებით განაცხადა ლოლამ -მინდა კორპორატიულზე ჰარლი ქუინი ვიყო და არა, სულელი პრინცესა ჟასმინი -ვიცოდი, რომ რაღაც ასეთ თამამსა და გიჟურს აირჩევდი -რა ვქვნა, მომწონს, როდესაც ჩემზე ნერწყვებს ყლაპავენ, მაგრამ ვერ მეხებიან -მერე ჩიფსის შეფუთვიდან ერთი ცალი ამოაძრო და ხმამაღლა ჩაახრაშუნა -ვისთან ერთად მიდიხარ უკვე გადაწყვიტე? -არ ვიცი. ალბათ მარტო, ან კალეს ვთხოვ -რა კალეს? ეგ მგონი ასექსუალია, თან შენი ნათესავი. ვინმე ისეთი აარჩიე, ვისაც უნდიხარ, იქნებ მერე მაინც გამოკრა რამეს ხელი -რას უნდა გამოვკრა? -რას და რაც არასდროს გღირსებია იმას -თმაზე ხელი ყალბი სიბრალულით გადამისვა ლოლამ, თუმცა როდესაც თავისი სიტყვების საპასუხოდ ჩემგან ჩქმეტა მიიღო, მხიარული გამომეტყველება მაშინვე შეუცვალა შეწუხებულმა -რას აკეთებ, მეტკინა! -ყველანაირ სისულელეს თუ არ წამოისვრი, რაც ენაზე მოგადგება, აღარაფერი გეტკინება ლოლამ დაბღვერილი სახით შემომხედა. როგორც ჩანდა, არაფრის თქმას აღარ აპირებდა, რადგან იმ მომენტში ზურგი მაქცია, პულტს დასწვდა და ტელევიზორს მიუტრიალდა. ზუსტად ამ დროს, ის მოხდა, რასაც არც ერთი ჩვენგანი არ ელოდა. უეცრად, ელექტროენერგიის მიწოდება შეწყდა, ტელევიზორის ეკრანი ჩაბნელდა და წყვდიადში დარჩენილმა მე და ლოლამ, ინსტიქტურად ჩავკიდეთ ხელები ერთმანეთს. -ეს რაღა ჯანდაბაა? -როგორც ჩანს, შუქი გამოირთო -ვუპასუხე ნერვებმოშლილმა, თან ღრმად ამოვიოხრე -მგონი ფილმების საღამო უნდა დავივიწყოთ -დიდი ხნით ითიშება ხოლმე? -არანაკლებ შეწუხებული ჩანდა ლოლა. -რაც აქ ვცხოვრობ, ეს მხოლოდ ორჯერ მოხდა და მაშინაც იმიტომ, რომ სერიოზული ავარია იყო -ჰოდა მაშინ ოფიციალურად ვაცხადებ, რომ დღევანდელი გეგმები გაუქმებულია მართალია, შექმნილმა სიტუაციამ ფილმების ნახვის საშუალება მოგვისპო, თუმცა ერთი იდეა მაინც დამებადა. იმის მაგივრად, რომ საღამო გაგვეუქმებინა, ჩემ ოთახში ყველა სანთელი დავანთე, რაც კი მომეპოვებოდა, ისინი იატაკზე დავაწყვე და ჩვენთვის პიცაც შევუკვეთე. შემდეგ, ბალიშებთან ერთად პლედებიც მოვიმარაგე, თან პლასტმასის მრგვალ კონტეინერებში გადანაწილებული სასუსნავები შემოვიწყვე ირგვლივ. ასეთმა გარემომ 90-იანი წლები გამახსენა, როდესაც ელექტროენერგია ხშირად ითიშებოდა ხოლმე, მე და მამა კი, ოთახში ანთებული სანთლების ფონზე, ხელებით ჭერზე სხვადასხვა ჩრდილებს ვაკეთებდით და თავს ასე ვირთობდით ხოლმე. -ისე, ყველაფრისდა მიუხედავად, მაინც სასიამოვნო საღამოა -აღნიშნა ორცხობილით პირგამოტენილმა ლოლამ -პიჟამა-ფართის ჰგავს, ოღონდ ქვის ხანის დროინდელს, ელექტროენერგიისა და ინტერნეტის გარეშე -რაღაც მხრივ, ეგ კარგიცაა, საუბარს უფრო მეტ დროს დავუთმობთ ლოლამ ფუმფულა ხალიჩაზე დაგდებული ბალიში გაასწორა, მასზე თავი თვალებდახუჭულმა მიდო და პლედში კომბოსტოსავით გაეხვია. -მოდი დღეს ამ ხალიჩაზე დავიძინოთ, კარგი? -ეგრეც ვაპირებდი -თავადაც გვერდით მივუწექი, თან ცაზე მიბნეულ, ნამგალა მთვარეს შევხედე, ვერცხლისფრად რომ კაშკაშებდა ვარსკვლავებს შორის. საოცრად მსიამოვნებდა იმ მომენტში შექმნილი ატმოსფერო. სანთლების შუქით განათებულ საძინებელს, თითქოს უფრო თბილი ფერები შეეძინა, ვიდრე ჩვეულებრივ, ეს ყველაფერი კი სასიამოვნოდ მადუნებდა და სულიერად მამშვიდებდა. -მარიტა, რაღაცას გკითხავ და გულწრფელად მიპასუხე, კარგი? -გამომცდელად მიყურებდნენ ლოლას თვალები ამის თქმისას. თითქოს ცდილობდნენ სიმართლე არავითარ შემთხვევაში არ გამოჰპარვოდათ. -მიდი, მკითხე -ოღონდ გულწრფელად -გავიგე ლოლიტა -გამეცინა ნახევრად თვალებდახუჭულს -ახლა გისმენ -მაინტერესებს, ის ლეო მართლა არ მოგწონს, თუ ტესტავ კიდევ რამდენ ხანს არ მობეზრდება შენი კუდში დევნა? მისმა შეკითხვამ, ცოტა არ იყოს გამაკვირვა, თუმცა ამავდროულად გამამხიარულა კიდეც. -არა, არაფერს ვტესტავ -ამჯერად თვალები ბოლომდე გავახილე და ისე მივუგე -არ ვიცი რატომ, მაგრამ ეგ ადამიანი, სამოცი პროცენტით, ნეგატიურ შეგრძნებებს იწვევს ჩემში -მაგრამ მიმზიდველია -მიმზიდველი ბევრი ვინმეა ლოლიტა -ლამაზ სხეულში ყოველთვის ლამაზი სული არაა ხომ? -სხვათა შორის, ერთმა რამემ გამაკვირვა -იდაყვზე დაყრდნობილმა, მარჯვენა ლოყა ხელის გულს დავაბჯინე -მაშინ, როდესაც ლეო ჩემთან იყო მოსული, ყველა ნივთს ისე უჩვეულოდ სწრაფად აგნებდა, რაც კი სამზარეულოში მქონდა, თითქოს აქამდეც ბევრჯერ ყოფილიყო ნამყოფი -ჰოო? -ვერ მივხვდი ეჭვი მართლა გაკრთა მის ხმაში, თუ უბრალოდ მომეჩვენა -ნამდვილად უცნაურია -ვერც მე ვუძებნი ახსნას -მისი ნაჩუქარი რამე ნივთი თუ გაქვს ბინაში? -მკითხა მან გამოცდილი დეტექტივისთვის დამახასიათებელი, უნდობლობით სავსე მზერით, თუმცა ვერ მივხვდი, რა შუაში შეიძლებოდა ყოფილიყო ეს ჩვენს სასაუბრო თემასთან. -მაგას რატომ მეკითხები? -უბრალოდ მიპასუხე -კარგი, მაშინ ის თუთიყუში ჩემ მისაღებში და გალიაც, ლეოს ნაჩუქარია -და გალიისთვისაც ისეთი ადგილი გაქვს მიჩენილი, საიდანაც სამზარეულო კარგად ჩანს, არა? -ეჭვის უფრო და უფრო დიდი დოზა ჩანდა მის თითოეულ სიტყვაში. -ჰო, ასეა, მაგრამ . . . ვერ მივხვდი საითკენ უმიზნებ ლოლას აღარაფერი უთქვამს. ნაცვლად ამისა, ტელეფონის ფანარი აანთო, პლედი გადაიძრო, ფეხზე სწრაფად წამოდგა და ზემოდან დამაშტერდა. -ადექი და გამომყევი -მეტყვი რა ხდება? -რაღაც უნდა გადავამოწმო -ისეთი სერიოზული სახე ჰქონდა იმ მომენტში, როგორც არასდროს, მთელი ჩვენი ნაცნობობის მანძილზე. ზედმეტი კითხვები აღარც მე დამისვამს. როცა გავიაზრე, რაღაც მართლა ვერ იყო რიგზე, თავადაც წამოვდექი და ოთახიდან გასასვლელი კარისკენ წასულ ლოლას უკან სწრაფად გავყევი. პატარა დერეფნის გავლისა და მისაღებში აღმოჩენის შემდეგ, ჩვენი მსვლელობა თუთუყუშის გალიასთან შეწყდა. ამჯერად, ლოლამ ტელეფონი ზემოთ ასწია და ფანრის შუქით გალიის თვალიერებას მოჰყვა. თუთიყუშს მოუსვენრობა დაეტყო, თუმცა ამაზე მეტად მაინც ის მაინტერესებდა, თუ რის გარკვევას ცდილობდა ჩემ წინ მდგომი ადამიანი და ამჯერად ცნობისმოყვარეობა არც დამიმალავს: -აღარ მეტყვი მანდ რა გამოძიებას ატარებ შერლოკ? -ერთი წუთით დამაცადე უოტსონ -ერთი წუთი ძალიან ბევრია -მოთმინება შენი ძლიერი მხარე არაა, მაგრამ უნდა შეეცადო -ამოღერღე რაა -ამის დ*დაც! -სიცილნარევი ბრაზით ამოთქვა ლოლამ, რის შემდეგაც, ანთებული ფანრის თანხლებით ჩემკენ მოტრიალდა და თითებში მოქცეული, ზუსტად გალიის შეფერილობის პატარა ნივთი დამანახა. -ეს . . . ეს რა არის? რა ხდება? -ის ხდება, რომ ეგ ნაბი*ვარი, გალიის კარზე მიმაგრებული სათვალთვალო კამერით გაკვირდებოდა მარიტა. 8 8 8 8 შიში — სიბნელის იქნებოდა ეს, პატარა მწერის, ადამიანის თუ რამე სხვისი, მას შემდეგ მექცა ცხოვრების ერთ-ერთი მთავარ გამოწვევად, რაც სრულწლოვნების ასაკს მივაღწიე. აქედან მოყოლებული, ყოველთვის დიდი იყო ჩემი მცდელობა დამეძლია, დამეთრგუნა ან ნაკლებად განმეცადა ეს უსიამოვნო გრძნობა. შიშს ორ კატეგორიად ვყოფდი — სასარგებლო და უსარგებლო. თუკი მშიერი ლომის წინ, ადამიანი სრულიად უიარაღოდ იდგა, მაშინ მის მიერ განცდილი შიში სასარგებლოდ მიმაჩნდა, რადგან იგი მას აიძულებდა ემოქმედა და მოსალოდნელი უბედურების პრევენციის მიზნით გაქცეულიყო, მაგრამ არსებობდა ამ გრძნობის უარყოფითი მხარეც, რის შემთხვევაშიც, კონკრეტული პიროვნება იმდენად იყო აფორიაქებული, სხვა ადამიანის ზურგს უკან იმალებოდა მაშინ, როდესაც კარგად დაფიქრების შემთხვევაში, თავის გადასარჩენი გეგმის შედგენას თვითონაც მოახერხებდა. სწორედ ეს გახლდათ უსარგებლო შიშიც. ჩემ ცხოვრებაში, პირველი სერიოზული ფობია მაშინ გაჩნდა, როდესაც გავაანალიზე, რომ საკუთარი მამინაცვალი ისე მიყურებდა, როგორც ქალს, ხოლო მეორე, უკვე ლეოსთან ასოცირდებოდა. ეს ადამიანი, მთელ ჩემ შინაგან სამყაროს ტვირთავდა ნეგატიური ენერგიით, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც გავიგე, რომ ბინაში სათვალთალო კამერის დამონტაჟებაზეც კი არ დაიხია უკან. დილის ათი საათი სრულდებოდა. საშხაპე კაბინიდან გამოსული, ნიჟარასთან, მოშვებული ონკანის წინ ვიდექი და დიდ სარკეში, საკუთარ შიშველ გამოსახულებას ვაკვირდებოდი. ნარცისიზმით ოდნავადაც არ ვიყავი დაავადებული, თუმცა ზოგჯერ მაინც მიყვარდა ჩემ სხეულზე ხანგრძლივი დაკვირვება. მომწონდა მისი თითოეული მილიმეტრი, განსაკუთრებით კი ზომიერად ამობურცული ლავიწის ძვლები, რომელსაც მუდამ ერთ-ერთ ყველაზე მიმზიდველ ნაწილად ვთვლიდი ქალის სხეულში. ხშირად ნამდვილად არა, მაგრამ ხანდახან მაინც მეფიქრებოდა იმაზე, როგორი ცხოვრება მექნებოდა, თუკი მეყოლებოდა ვინმე ისეთი, ვინც ერთ დღეს იმ ყველაფერს შეეხებოდა, რასაც ახლა ჩემ წინ დაკიდებული, დიდი სარკე ირეკლავდა. იმის წარმოდგენაზეც კი, რომ ეს შეიძლებოდა ლეო ყოფილიყო, გულისრევის შეგრძნება მიჩნდებოდა და ყველაფერი მძულდებოდა, რასაც ამ წამს ვუყურებდი. საკიდზე ერთმანეთის მიყოლებით სამი პირსახოცი ეკიდა. როგორც კი ონკანში მოშვებული წყალი მოვკეტე, ამ სამიდან ის ამოვარჩიე, რომელსაც შხაპის მიღების შემდეგ ვიყენებდი ხოლმე და იგი, ნახევრად სველ ტანზე მჭიდროდ შემოვიხვიე. -შენ ამას შეძლებ მარიტა -კრიალა სარკეში არეკლილ გამოსახულებას, გამამხნევებლად გავუღიმე. უკვე დეტალურად მქონდა მოფიქრებული, რაც უნდა გამეკეთებინა და გეგმა “ბ”-ც შედგენილი მქონდა, თუკი ყველაფერი ისე არ წავიდოდა, როგორც თავდაპირველად ვგეგმავდი. აბაზანიდან სველი თმის მშრალებით გამოვედი. საწოლზე, წინასწარ მომზადებული იისფერი სარაფანი მელოდა, თუმცა სანამ მის ჩაცმას მოვასწრებდი, ტუმბოზე შემოდებულმა მობილურმა, ზუზუნით მამცნო ახალი შეტყობინების მოსვლა. წინათგრძნობა გამიმართლდა — SMS-ის ავტორი ნამდვილა ლოლა იყო. „დარწმუნებული ხარ, რომ ამის მარტო გაკეთება უსაფრთხოა?“ -მწერდა ის. გამეღიმა. რაც ჩემი ჩანაფიქრის შესახებ გავანდე, მაშ შემდეგ მოსვენება ჰქონდა დაკარგული და ვერც კი ვითვლიდი, გუშინწინდელიდან მოყოლებული, ამ კითხვას უკვე მერამდენედ მისვამდა. „უსაფრთხო არც მარკეტში ჩასვლაა ლოლიტა. შეიძლება ტერორისტების ჯგუფი შემოვარდეს და მძევლად ამიყვანონ.“ -მივწერე პასუხად. არ გასულა ერთი წუთი, რომ მორიგი შეტყობინება მომივიდა, იმავე ავტორისგან. „ნეთფლიქსის სერიალებს ნუ მიყვები რაა, მშვენივრად იცი რამხელა რიკსზეც მიდიხარ! ჩემთვის უნდა დაგეჯერებინა, როცა გითხარი, მაგ საქმის მოსაგვარებლად, მამაჩემის პოლიციელ მეგობრებს გავრევ-მეთქი.“ ლოლას მონაწერი რომ ჩავიკითხე, მივხვდი, რომ მიმოწერის გაგრძელება უკვე ძალიან მეზარებოდა, ამიტომ მას ვიდეო-ზარით გადავურეკე და როგორც კი ყურმილი აიღო, საუბარი მაშინვე გავუგრძელე: -ჩვენ ხომ ამაზე უკვე ვილაპარაკეთ? პოლიციის საქმეში გარევა არაფერს შეცვლის, რადგან არანაირი მტკიცებულება არ გამაჩნია იმის, რომ ეგ კამერა ნამდვილად ლეოს დაყენებულია -არ ვიცი მარიტა, არ ვიცი -აშკარად დაძაბული, ანერვიულებული ხმა ჰქონდა მას -ერთია მამაკაცმა კუდში გდიოს და მეორე კი, პირად სივრცეში უკანონოდ გითვალთვალოს. ასეთი ტიპებისგან ყველაფერია მოსალოდნელი, შენ კი მის სახლში დაპატიჟებას აპირებ, სამხილების მოსაპოვებლად. მასთან მარტო დარჩენის მართლა არ გეშინია? -ნუ ღელავ, არა მგონია დღისით და მზისით ჩემზე ძალადობა სცადოს. მეზობლების სახით, მოწმეები არავის აწყობს -დასამშვიდებლად გავუღიმე -თანაც საუბარს ისე წავიყვან, ამის გაკეთება თავადაც არ მოუვა აზრად, მენდე -მისი დაყენებული კამერა ჯერ კიდევ არ გამოგირთავს, არა? -დამშვიდების მცდელობის მიუხედავად, შიში კვლავ შეიმჩნეოდა ლოლას ხმასა და გამოხედვაში, თუმცა პროგრესი მაინც იყო — დასახულ გეგმაში ცვლილებების შეტანას უკვე აღარ ჩამაგონებდა. -არა, არ გამომირთავს. ეგონოს კიდევ ცოტა ხნით, რომ არაფერი ვიცი. ჩემი პერსონალური სათვალთვალო კამერაც მზადაა ხმისა და გამოსახულების ჩასაწერად -ცეცხლს ეთამაშები მარიტა -დაე, ასე იყოს. ჩემნაირ მშიშრებს, რისკზე წასვლა მატებს სიმამაცეს ლოლამ ღრმად ამოიხვნეშა. როგორც ჩანდა, ჩემთვის ლექციების კითხვა უკვე დაემთავრებინა, რადგან ღრმად დარწმუნებული იყო, მათ ერთ ყურში შევუშვებდი მეორედან კი გამოვუშვებდი. ვიდე-ზარი რომ დავასრულე და მოვწესრიგდი, ერთი წუთიც აღარ დამიკარგავს. სპეციალური პროგრამის მეშვეობით, მაშინვე გავშიფრე ის დაფარული ნომერი, საიდანაც ლეო დამიკავშირდა და ამჯერად თავად გავხდი მასთან დარეკვის ინიციატორი. დაზუსტებით ვერ ვიტყვი ტელეფონი ხელში ეჭირა თუ ვინმესგან მნიშვნელოვანი შეტყობინების მოსვლას ელოდა იმ მომენტში, თუმცა ფაქტი იყო მეორე ზარის გასვლისთანავე მიპასუხა. მის ხმაში გაოცება და თვითკმაყოფილება ერთდროულად შეიმჩნეოდა. როგორც ჩანდა, უკვე ფიქრობდა, რომ მორიგ სამიზნეს “მოატეხა რქები.” -დილა მშვიდობისა ლეო, როგორ ხარ? -ისეთი უდარდელი, თავისუფალი ტონი მქონდა, ვინმე იმასაც კი იფიქრებდა, რომ ჩემი და მისი სატელეფონო კონტაქტი ყოველდღიური რუტინა იყო. -მშვენივრად . . . დილა ცოტა უინტერესოდ დაიწყო, მაგრამ მგონი საინტერესო გაგრძელება უჩანს -მაინტერესებდა დღეისთვის რამე თუ გქონდა დაგეგმილი -განსაკუთრებული არაფერი. რატომ მეკითხები? -მინდოდა სახლში დამეპატიჟე -მის საცდუნებლად, იდუმალი, ვნებით გაჯერებული ტონი ჩავაქსოვე ამ სიტყვებში -რაღაც თემაზე მაქვს სასაუბრო და ვიფიქრე, თუ დაკავებული არ არის, გამომივლის-მეთქი რაღაც პერიოდის განმავლობაში, ყურმილში მხოლოდ მისი დაძაბული სუნთქვის ხმა მესმოდა. შემდეგ თავად ლეოც ალაპარაკდა: -გამოვლით აუცილებლად გამოგივლი, მაგრამ ჯერ ის მითხარი, ჩემი ნომერი როგორ გაშიფრე -ქალები მუდამ მარტივად არკვევენ იმას, რაც რეალურად აინტერესებთ -წინასწარ მომზადებული, არაპირდაპირი პასუხი გავეცი იმ კითხვას, რომელსაც თითქმის ოთხმოცდაათი პროცენტით ვიყავი დარწმუნებული დამისვამდა. წამით, ისეთი შთაბეჭდილება შემექმნა, თითქოს წინ შაბლონებით სავსე ფურცელი მედო და თითოეულ სიტყვას იქედან ვკითხულობდი. -საინტერესოა -ჩაეცინა ლეოს -კონკრეტულად რა დროისთვის გინდა გამოგიარო? -თუ ხელს არაფერი გიშლის, ახლავე დაიწყე მომზადება -მაშინვე გავეცი პასუხი. დაყოვნება აღარ მსურდა. მინდოდა ეს საქმე რაც შეიძლებოდა მალე დასრულებულიყო და მეც შვებით ამომესუნთქა. -სისწრაფის მოყვარული დიდად არასდროს ვყოფილვარ, მაგრამ ასეთი რამებისთვის გამონაკლისის დაშვება შემიძლია -ეგ შენებურად თანხმობას ნიშნავს? -მგონი ასეა მარიტა -განსაკუთრებული ხმითა და ხაზგასმით წარმოთქვა ჩემი სახელი. შემდეგ ისიც დაამატა, მალე ვიქნებიო და სანამ საპასუხოდ რამის თქმას მოვასწრებდი, ყურმილი მანამ დამიკიდა. საკუთარი ცბიერი გეგმის ნაწილობრივმა შესრულებამ კმაყოფილების ღიმილი მომგვარა, თუმცა მეორეს მხრივ, მაინც მზარავდა ის ფაქტი, რომ ლეოსთან სრულიად მარტო მომიწევდა დარჩენა, ერთ ჭერქვეშ. მშიშარა, დაუცველი მარიტა ჯერ კიდევ ჩემ შიგნით იმალებოდა, მის საპოვნელად და გასაქრობად კი რაღაც ისეთი საშუალება მჭირდებოდა, რაც ფსიქოლოგიურად მომადუნებდა. ტრადიციისამებრ, დაძაბულობის მოსახსნელად და გამბედაობის მოსაკრებად, ამჯერადაც რამდენიმე ყლუპი ვისკი მოვსვი პირდაპირ ბოთლიდან, მერე მას საცობი უწინდებურად დავახურე და ჩამწვარი ყელისგან მოგვრილი უსიამოვნო შეგრძნებების გასაქრობად, შოკოლადის პატარა ნატეხი შევჭამე. ლეოს მოლოდინში დროის გაყვანა, ჩემთვის ერთ-ერთი ყველაზე საყვარელი გასართობით –პაზლების აწყობით გადავწყვიტე. მახსოვს მე და მამა ხშირად ვაკეთებდით ხოლმე ამას, როდესაც შინ იყო და ჩემთან დროის გატარების ფუფუნება ჰქონდა. მის პროფესიასთან შეგუება, მცირეწლოვნობის ასაკიდანვე მიჭირდა. იმის გამო, რომ ძალოვან სტრუქტურებში მსახურობდა, კერძოდ კი, უფროსი ლეიტენანტის თანამდებობა ეკავა, ერთად იმდენ დროს ვერ ვატარებდით ხოლმე, რამდენის მოთხოვნილებაც ჩემს გულს ჰქონდა. არასდროს დამავიწყდებოდა ის მომენტი, როდესაც სრულიად ბავშვმა, კერძოდ კი, ცხრა წლის გოგონამ, რუსეთ-საქართველოს ომში გავაცილე, 2008 წლის აგვისტოს თვეში. სადღაც წაკითხული მქონდა, რომ თუკი ვარსკვლავის ჩამოვარდნის დროს, ოთახში მარტო მყოფი, ხმამაღლა წარმოვთქვამდი ყველაზე სანუკვარ სურვილს, იგი აუცილებლად ასრულდებოდა. ამის გამო, ყოველ ღამით, ვარსკვლავებით მოჭედილ ზეცას საათობითაც კი ვუყურებდი ხოლმე, რათა ერთადერთი სურვილი — მამის, შინ მშვიდობით დაბრუნება ჩამეფიქრებინა. ასეთ მომენტებში, რამდენჯერმე ჩამძინებია კიდეც ფანჯრის რაფასთან. ჩემდა სამწუხაროდ, ვარსკვლავის მოწყვეტის მოწმე ერთხელაც არ გავმხდარვარ, თუმცა მამაჩემის საღსალამათად დაბრუნების ოცნება მაინც ამიხდა და კიდევ ათი უბედნიერესი წელი გავატარე მასთან ერთად. ფიქრებში ჩაძირულმა, ვერც კი გავიაზრე ისე მოვრჩი პაზლის აწყობას, რომელმაც საბოლოოდ, პარიზის ტრიუმფალური თაღის სურათი შეკრა. იგი, საფრანგეთიდან წამოსვლის დღეს, ერთ-ერთ მაღაზიაში შევიძინე, მხოლოდ იმიტომ, რომ ხსენებული ქვეყნიდამ რაღაც მაინც წამომეღო, ფრანგული შვებულების მოსაგონრად. საათს დავხედე. ისრები ზუსტად თორმეტის ნახევარს უჩენებდნენ. ლეოსთან საუბრის შემდეგ თითქმის ერთი საათი გასულიყო, რაც იმას ნიშნავდა, რომ ნებისმიერ წამს შეიძლებოდა თავზე დამდგომოდა. მისაღებში ჩამოკიდებულ ვან-გოგის “ვარკვლავებიან ღამეს” გავხედე, რომელსაც ქვედა მარცხენა კუთხეში, პაწაწინა სათვალთვალო კამერა ჰქონდა მიმაგრებული. იმის გამო, რომ მოწყობილობა სურათის ფერებში მქონდა შერჩეული, შორი მანძილიდან, შეუიარაღებელი თვალით, ფაქტობრივად არც კი ჩანდა, რაც საშუალებას აძლევდა, თავისი საქმე ისე გაეკეთებინა, ვერავის შეემჩნია. დივანზე რომ ჩამოვჯექი, საზურგეზე თავი თვალებდახუჭულმა ჩამოვდე და ასიდან უკუსვლით დავიწყე თვლა. სულ მალე, კარზე დარეკილი ზარის ხმამ გამიფანტა ყურადღება. მწარედ ჩამეცინა. ეჭვიც არ მეპარებოდა, რომ ზღურბლის საპირისპირო მხარეს ის იდგა, ვისაც ამდენ ხანს ველოდი, თუმცა სათვალთვალოში მაინც გავიხედე და დავინახე თუ არა სადარბაზოში მდგომი ლეო, კარი სპეციალურად დაყენებული, მაცდური ღიმილის თანხლებით გამოვაღე. ხელცარიელი არ მოსულა. მარცხენა ხელში შამპანურის ბოთლი ეჭირა, საკოლექციო მარკით, რაც იმას მიანიშნებდა, რომ ეს უკანასკნელი საკმაოდ ძვირადღირებული იყო და ჩვეულებრივ, ქსელურ მარკეტში არ გახლდათ შეძენილი. -საჭირო არ იყო, სასმელი მეც მქონდა -სწრაფად გავიწიე და შიგნით შევატარე. საკმაოდ კარგად გამოიყურებოდა — გემოვნებიანადაც ეცვა და არც სასიამოვნო არომატის სუნამოს დასხმა ჰქონდა დავიწყებული, რამაც მაფიქრებინა, რომ აქ მოსვლამდე საგულდაგულოდ ემზადებოდა. -ვიცი, მაგრამ ეს შამპანური, ალკოჰოლურ სასმელებს შორის ჩემი ერთ-ერთი ფავორიტია და მხოლოდ განსაკუთრებულ მომენტებში ვსვამ ხოლმე -მმმ, დახვეწილი გზაა იმის სათქმელად, რომ ეს მომენტიც განსაკუთრებულია -სახლში როიალი თუ გაქვს? -ბოთლი გამომიწოდა მან, თან ერთი ნაბიჯით მომიახლოვდა. მისი ცნობისმოყვარე ტონიც და გამოხედვაც ერთნაირად მაკვირვებდა. -რატომ მეკითხები? -უბრალოდ შენი მოსმენა მომენატრა . . . ვიფიქრე ცხოვრებაში პირველად, მხოლოდ ჩემთვის დაუკრავდი დღითიდღე უფრო და უფრო მაოცებდა ეს ადამიანი. იმ მომენტში იმდენად უდანაშაულო, მეტიც — უმანკო სახე ჰქონდა, ვერავინ დაიჯერებდა, თუკი მართლა შეეძლო ისეთი რამის გაკეთება, რაც სხვისი პირადი სივრცის უკანონო თვალთვალი გახლდათ. -სამწუხაროდ სახლში არანაირი მუსიკალური ინსტრუმენტი არ მაქვს -ვიცრუე. არადა სინამდვილეში, როიალისთვის ცალკე ოთახიც კი მქონდა გამოყოფილი ზედა სართულზე, ჩემი საძინებლის გვერდით. -ცუდია. სიამოვნებით მოვისმენდი რომელიმე ძველი კომპოზიტორის შედევრს -სიმართლე გითხრა, პერსონალურად ერთი ადამიანისთვის არასდროს დამიკრავს. გამონაკლისი მხოლოდ მამაჩემი იყო -ვუთხარი თუ არა, მაშინვე მისაღებისკენ ვანიშნე, თავად კი, როგორც მასპინძელი წინ გავუძეხი. მისი დაჟინებული მზერა ზურგს ისე მიწვავდა, თითქოს კანიბალთა გუნდს, ძელზე ხელებით და ფეხებით მიბმული, პირდაპირ ცეცხლის ალის თავზე ვყავდი ჩამოკიდებული. ლეო დივანზე ჩამოჯდა და საზურგეს ისეთი გადაღლილი სახით მიაწვა, თითქოს დედამიწისოდენა ტვირთი მხრებიდან სწორედ ახლახანს მოიხსნაო. -მამაშენი შენთან ერთად ცხოვრობს? -მკითხა ისეთი ტონით, აშკარად რომ უარყოფით პასუხს ნატრულობდა ამ კითხვაზე. -ის გარდაცვლილია ლეო რამდენიმე წამით მდუმარება ჩამოწვა. როგორც ჩანდა, ასეთ პასუხს არ ელოდა. -ვწუხვარ -თქვა ბოლოს. -ახლა ამაზე ნუ ვილაპარაკებთ -თვალები კამერით აღჭურვილი ნახატისკენ გავაპარე ამის თქმისას. -მაშინ თავად მითხარი რაზე გინდა ვისაუბროთ -ორაზროვანი იყო მისი ტონი. მზერა ისეთი თამამი ჰქონდა, ალბათ თავის წარმოსახვებში უკვე სრულიად ვყავდი გაშიშვლებული. -იმაზე, რაც შენ გააკეთე და გეგონა ვერ მივხვდებოდი -რას გულისხმობ? -მიუხედავად იმისა, რომ ამის დამალვას შეეცადა, მაინც შევატყვე მცირედი დაძაბულობა. ახლა უკვე მოქმედებაზე გადასვლის დრო იყო, რათა სიმართლე სააშკარაოზე გამომეტანა. დივანზე, ლეოსთან უფრო ახლოს მივიწიე და ხელის გული, ნაზად ჩამოვატარე მის სახეზე. შეცბა. ოდნავ გაუკვირდა კიდეც ჩემი ასეთი სწრაფი გააქტიურება, თუმცა ტუჩებზე მაინც გაუკრთა ძლივსშესამჩნევი კმაყოფილების ღიმილი. -იცი მამაკაცში ყველაზე მეტად რა მომწონს? -კიდევ უფრო ახლოს მივიწიე მასთან. -მაინც რა? -ის, რომ არ ნებდება და მიზნისთვის ბოლომდე იბრძვის -ამჯერად თითის ბალიშებით ტუჩებზე შევეხე. იმდენად ოსტატურად შევდიოდი როლში, ლამის თავადაც კი ვიჯერებდი, რომ ეს ადამიანი მართლა იწვევდა ჩემში სიმპათიებს. -კოცნა თუ გინდა, ეს დროულად გააკეთე, თორემ თავის შეკავება უკვე მიჭირს -ზუსტად არ ვიცი მართალი ვიყავი თუ არა, მაგრამ მომეჩვენა, რომ მავედრებელი ტონი ჰქონდა. პასუხად, მაცდურად გავუღიმე და საჩვენებელი თითის მის ბაგეებზე მიდებით, ჩვენ შორის ბარიერი აღვმართე. -არა, შენ არაფერს არ გააკეთებ . . . ყოველ შემთხვევაში ჯერჯერობით -ანუ? -ანუ ის, რომ ეს აუცილებლად მოხდება, მაგრამ მანამდე მინდა ერთ რაღაცაში გამოტყდე -ამჯერად მუხლზე დავადე ხელი და ნელ-ნელა ზემოთ ავასრიალე. ლეომ ინსტიქტურად დახუჭა თვალები და ღრმად ამოიოხრა. -რაში უნდა გამოვტყდე? -ხმა, ნირვანაში მყოფისას მიუგავდა მოცემულ მომენტში. -იმაში, რომ კამერაში ხშირად მითვალთვალებდი და ისიც იცი, როგორ დავდიოდი საცვლებით ჩემ მისაღებში . . . იცი, ამაზე ფიქრიც კი აღმაგზნებს -ეს საიდან მოიტანე? რა კამერა? რა თვალთვალი? -გეყოფა ლეო -მისი პერანგის ქვეშ შევძვერი თითებით -აღიარე, რომ ასეა. თუთიყუშის გალიას, კამერას სხვა ვერავინ მიამაგრებდა, თუ არა შენ -გეყოფა ჩემი წამება! -აღიარე -ეს მე არ გამიკეთებია -კვლავ მეწინააღმდეგებოდა, თუმცა მისი ხმა ნელ-ნელა კარგავდა უწინდელ რიხსა და თავდაჯერებას. რაც შემეხება მე, თანდათან მოუთმენლობა მიპყრობდა. მინდოდა ეს საქმე რაც შეიძლებოდა მალე დამესრულებინა, ამიტომ გადავწყვიტე უფრო თამამი ნაბიჯებით მიმეღწია დასახული მიზნისთვის. -შენ გააკეთე ლეო -იმდენად მივუახლოვდი მის სახეს, ამ ადამიანის სუნთქვასაც კი კანით შევიწოვდი. დრო აღარ დამიკარგავს. როგორც კი მის თვალებში რაღაცის აღიარების სურვილის მცირედ მბჟუტავი ნაპერწკალი შევნიშნე, მის უფრო მეტად გასაღვივებლად, ლეოსკენ გადავიხარე და ვაკოცე. სიამოვნებისგან ხმამაღლა ამოიგმინა. ვერც კი გავიაზრე ისე სწრაფად მომხვია წელზე ცალი ხელი, მეორე თმებში შემიცურა და კოცნაც უფრო ღრმა და მომთხოვნი გახადა. სხეულზე ეკლებად დამაყარა საშინლად უსიამოვნო შეგრძნებამ. მე აღიარებითი ჩვენება მინდოდა და არა მასთან დაწოლა, ამიტომ მოხერხებულად დავიხსენი თავი ლეოს ტუჩებისგან, სახეში გამარჯვებულის ღიმილით შევხედე და ვკითხე: -მითხარი, კამერები შენ დააყენე ხომ? -ჰო, მე დავაყენე! -ისე სწრაფად მიპასუხა, აშკარად ფეხებზე ეკიდა ყველაფერი, ოღონდ კი ჩემი მოფერება რაც შეიძლებოდა სწრაფად გაეგრძელებინა, თუმცა საკოცნელად წამოწეული, კვლავ ტუჩებზე საჩვენებელი თითის მიდებით შევაჩერე. გულში გამარჯვებას ვზეიმობდი. თურმე მართალი იყო რომ ამბობდნენ, რამდენიმე გამომწვევი ნაბიჯი სასურველი ქალის მხრიდან და მამაკს, თავიდან ტვინი ისე ეცლება, შეიძლება ყველაზე დიდ საიდუმლოსაც კი ახადოს ფარდა მის წინაშეო. ლეოს შემთხვევაშიც ასე მოხდა — მოჭარბებულმა ვნებამ იმდენად დააბრმავა, ვერც კი მიხვდა რამდენად დიდი სისულელე გააკეთა ამ წამს. -არ მინდა ყველაფერი ასე უბრალოდ მოხდეს -თვალებში ჩავხედე ამის თქმისას -ჰო, მეც მინდიხარ, მაგრამ არა აქ და არა ახლა -მარიტა გეყოფა -ამჯერად ასი პროცენტით ვიყავი დარწმუნებული, რომ მავედრებელი ტონი ჰქონდა -ჰო, ნაბი*ვარი ვარ. ისეთი რაღაცის გაკეთებასაც არ მოვერიდე, როგორც სხვის სახლში სათვალთვალო კამერის დამონტაჟებაა, მაგრამ მოძალადე არასდროს ვყოფილვარ. თუკი ქალი სე*სის წინააღმდეგია, არც მე აღვიგზნები და ძალიან გთხოვ, საკუთარი ნებით დათმე პოზიციები -დავთმობ კიდეც -არვ კი ვიცოდი საიდან აღმომაჩნდა იმოდენა სამსახიობო ნიჭი, რომ ასეთი ბუნებრივი ვყოფილიყავი -საღამოს ჩვენ ორისთვის სასტუმროს ნომერი დავჯავშნე, ქალაქგარეთ, ტბასთან -რა თქვი? -ჰო, ნამდვილად არ მოგესმა -ნაზი ღიმილი შევაგებე მის თვალებში არეკლილ გაოცებას -სასიამოვნო სიწყნარე, ტბის ხედი, რომანტიკული გარემო და მხოლოდ ჩვენ ორნი, რას იტყვი? -რას ვიტყვი და იმას, რომ ეს ყველაფერი ძალიან მაცდურად ჟღერს -ცალყბად ჩაეცინა. მერე სახე დაუსერიოზულდა და თმის ბოლოებზე დამიწყო თამაში -მითხარი, აქ მხოლოდ იმისთვის მომიყვანე, რათა გამოგეტეხე? -და იმისთვისაც, რომ დღევანდელი საღამოსთვის შემემზადებინე -უჩვეულო გამოცდილება იქნება ჩემთვის -კედელზე, ერთ კონკრეტულ წერტილს გაუშტერა მზერა, თითქოს სწორედ მას ესაუბრებაო -ვაღიარებ, არანაირი პრაქტიკა არ მაქვს შენნაირ ქალებში. აქამდე ვინც კი მყოლია, საკმაოდ გამოცდილები იყვნენ, მრავალჯერადი პრაქტიკით. ეს გამოხედვაშიც კი ეტყობოდათ, შენ კი . . . -დამიჯერე, მაგ საკმაოდ გამოცდილებისგან ვერც მე განმასხვავებ -თვითდაჯერებული იერით შევამკე ჩემი სიტყვები და დივნიდან ფეხზე წამოვდექი -სასტუმროს მისამართს ჯერ არ გეტყვი, მინდა მე თვითონ გამოგიარო და წაგიყვანო -არ ვიცი საითკენ უმიზნებ და მოდი მე თვითონ გკითხავ -მკითხე ლეო წინ გადმოიხარა, იდაყვებით მუხლებს დაეყრდნო და თითები ერთმანეთში გადახლართა. -ამ ერთი ღამით მორჩება, თუ კიდევ აპირებ რამის გაგრძელებას? უნდა მეღიარებინა, ამ კითხვას არ ველოდი. აქედან გამომდინარე, ცოტა ხნით დაბნეულობამ მძლია, თუმცა საბოლოოდ, ისეთი პასუხი ავირჩიე, რაც სიტუაციას ყველაზე უკეთ მოერგებოდა: -ამას ჩვენი დღევანდელი თანწყობა განსაზღვრავს. იქნებ შენთან საერთოდ არ მომეწონოს, ან პირიქით, შენ ვერ მოიხიბლო ჩემით? -როცა ადამიანი რეალურად გიზიდავს, ძალიან დაბალია იმის შანსი, რომ მასთან თავი ცუდად იგრძნო -მაგას დრო გვიჩვენებს ლეო. ახლა კი გთხოვ, მარტო დამტოვე -თვალებით ვანიშნე გასასვლელი კარისკენ -თუკი ქალებში მართლა ისე კარგად ერკვევი, როგორც ამბობ, გეცოდინება მსგავსი საღამოებისთვის მომზადებას რამდენ დროსაც ვუთმობთ -ჰო, მსმენია ამის შესახებ -წამიერმა ღიმილმა გადაურბინა, თან თვალებით მანშნა მაგიდაზე დადებულ, ხელუხლებელ შამპანურის ბოთლზე -ერთი ჭიქაც კი არ დაგილევია -ხომ თქვი მას განსაკუთრებულ მომენტებში ვსვამო? ჰოდა ამაღამ იქნება ეგ განსაკუთრებული მომენტი -ანუ ასე, არა? -ფეხზე წამოდგა, მომიახლოვდა და წელზე ხელების მოხვევით თავისკენ მიმიზიდა, თან ყელზე შემეხო ტუჩებით -მაშინ შენ და შამპანურის ბოთლს ერთად დაგელოდებით -არ დავაგვიანებთ. ახლა კი, როგორც გითხარი, უნდა მოვემზადო -კიდევ ერთხელ, ზრდილობის ფარგლებში ვაგრძნობინე წასულიყო. უკვე ერთი სული მქონდა როდის დატოვებდა ჩემს პირად სივრცეს და იმ უარყოფით აურასაც თან გაიყოლებდა, რომელიც მოსვლისთანავე მოჰყვა უკან. მართლაც შვებით ამოსუნთქვას ჰგავდა გასასვლელი კარის გაღება-დახურვის ხმის გაგება და იმის გაცნობიერება, რომ შინ უკვე სრულიად მარტო ვიყავი. კედელზე დაკიდებულ, ვან-გოგის „ვარსკვლავებიან ღამეს“, გრინჩივით ცბიერი ღიმილით გავხედე. სათვალთვალო მოწყობილობა მასზე იმდენად შეუმჩნევლად იყო მიმაგრებული, თავადაც კი მიჭირდა დანახვა, თუმცა მთავარი გახლდათ ამ პაწაწინა მოწყობილობას თავისი “მისია” უკვე შეესრულებინა და ხელში ლეოს აღიარებითი ჩვენება მეჭირა. მიღწეული წარმატებით ხასიათზე მოსულმა, პირდაპირ სააბაზანოს მივაშურე და ონკანში მოშვებული წ’ყლით ტუჩები ისე საგულდაგულოდ მოვიბანე, თითქოს ზედ ტალახი მქონდა მოცხებული. შემდეგ კბილები გავიხეხე, ღრმად ამოვისუნთქე და საკუთარ თავს პირობა მივეცი, რომ ამ უსიამოვნო წუთებს დღევანდელი დღის შემდეგ აღარ გავიხსენებდი. გონებით იმ ფანტაზიებში გაჭრილს, თუ რა შეიძლებოდა მომსვლოდა ლეოს ამ უკანონო თვალთვალის გამო, მობილურზე შემოსული ზარის ხმა მომესმა. ეკრანს ცალი თვალით დავხედე. როგორც ჩანდა, ლოლა კიდევ ვერ ისვენებდა, რადგან წარმოდგენაც არ ჰქონდა, რა ვითარება იყო ახლა ჩემ სახლში. -გისმენ ლოლიტა -უდარდელი ხმით ავიღე ყურმილი, თან აბაზანიდან გამოსვლის წინ, შუქი ჩავაქვრე. -ცოცხალი ხარ? -რატომ არ უნდა ვიყო? -ღიმილი მომგვარა მისმა დამფრთხალმა ტონმა. გულის სიღმეში ძალიან სასიამოვნო გრძნობად მელექებოდა ის ფაქტი, რომ მყავდა ადამიანი, ვინც ჩემზე ასე ღელავდა. -არ ვიცი . . . ის ტიპი უკვე გამოვიდა სადარბაზოდან. ახლახანს გაიარა და საეჭვოც ვერაფერი შევნიშნე, მაგრამ მაინც მინდოდა დავრწმუნებულიყავი -სადარბაზოსთან? მოიცა, შენ სად ხარ? -ვერ მოვითმინე და მოგაკითხე. ახლა ნუ აბუზღუნდები რაა, მაგის ნერვები არ მაქვს -მოუსვენარი ხარ. სულ არ მიკვირს, შვიდთვიანი რომ გაჩნდი -არც მე . . . იცი რა მაინტერესებს? -რა? -რა და დოგმაა რომ ყველა ფსიქოპათი ისეთი სექსუალური იყოს, როგორც ეგ შენი ლეონარდოა? -მთლად ფსიქოპათსაც ვერ დავარქმევდი. უბრალოდ ძალიან შეჩვეულია იმის მიღებას, რაც უნდა -სამზარეულოში გავედი და მადუღარა ჩავრთე, რათა ყავა დამელია -რახან ჩემ კორპუსთან ხარ, ამოდი, ლატეს გაგიკეთებ -ისე უცევ გამოვვარდი, კოფეინი არც კი მიმიღია -ჰოდა ამოდი, გიშველი -კიდევ ერთხელ გამეღიმა მის ნათქვამზე და ყურმილიც დავკიდე. ზუსტად ათი წუთის შემდეგ, ლოლა ჩემი მისაღების დივანზე, იმავე ადგილას იჯდა, სადაც ცოტა ხნის წინ ლეო და გემრიელად მიირთმევდა ცხელ ლატეს, შოკოლადიან მაფინებთან ერთად. აღნიშნული ყავის სახეობა, ორივესთვის ლიდერი იყო და ეს, საკმაოდ დიდ კომფორტსაც გვიქმნიდა, რადგან ერთმანეთთან ყოფნისას, სხვადასხვა სახეობის კოფეინის მომზადება არ გვიწევდა. -იცი რა მძულს კაცებში ყველაზე მეტად? -მკითხა და ტელევიზორში ჩართული მუსიკალური არხი, მომდევნო არხით შეცვალა. იქ უკვე ფილმ — “ბინდის” მეოთხე ნაწილი გადიოდა და კალენების, ვოლტურებთან შერკინების ეპიზოდამდე იყო მისული. -რა? -მესაკუთრე ბუნება -ყოველგვარი დაყოვნების გარეშე დამიბრუნდა პასუხი მისგან -საწყის ეტაპზე, თავს ისე მოგაჩვენებენ, თითქოს მათთვის ყოველგვარი შეზღუდვა მიუღებელია, თუმცა როგორც კი ქალისგან სიყვარულს იგრძნობენ, მაშინვე გამოაჩენენ კლანჭებს და შემდეგ იწყება აკრძალვების მთელი სერია — არანაირი კლუბი, არანაირი მამაკაცი მეგობრები, არანაირი გვიანობამდე გარეთ ხეტიალი. ყველაზე სასაცილო ისაა, რომ სწორედ ასეთი კაცები ამბობენ, ურთიერთობაში ყველაზე მთავარი ნდობააო. სად ჩანს აქ მათი ნდობა? -აქტუალური საკითხი წამოჭერი -ყავა ფრთხილად მოვსვი, რათა პირი არ დამწვოდა. -ბერ ქალს, სიყვარული იმდენად აბრმავებს, ვერც კი ხვდებიან, მათი მეორე ნახევრები რომ წარმოსახვით გალიაში ამწყვდევენ. სწორედ ამიტომ მომწონს ედვარდი — იმ წამს, ეკრანზე გამოსახულ ვამპირზე მანიშნა ლოლამ, ვინც მოწინააღმდეგე ვამპირისთვის თავის წაცლას ცდილობდა -მიუხედავად იმისა, რომ იცოდა ჯეიკობის, ბელასადმი დამოკიდებულება და ის, რომ მის შეყვარებულზე კბილებს ილესავდა, ბელასთვის მაინც არ დაუწყია უაზრო ეჭვიანობის სცენების გამართვა. არც ჯეიკობთან ურთიერთობა აუკრძალავს -როგორ არა -შევეწინააღმდეგე -არასდროს მოსწონდა მათი შეხვედრები. პასიურად მუდამ გამოხატავდა ხოლმე პროტესტს -ეს იმიტომ, რომ ეშინოდა ჯეიკი წყობიდან არ გამოსულიყო, თავისი მაქციური ბუნება არ გამოევლინა და ბელასთვის რამე არ დაეშავებინა. აკრძალვა აქ არაფერ შუაშია ჩავფიქრდი. ბოლომდე რომ გავიაზრე, ლოლას არგუმენტი არ მომეჩვენა აზრს მოკლებულად და ეს ხმამაღლაც აღვნიშნე: -კარგი, შეიძლება მართალი ხარ, თუმცა კლუბების თემას რაც შეეხება, რაღაც მხრივ, ამ კუთხით მესმის კაცების. ყოველგვარი საზიზღრობა სწორედ ღამის კლუბებში ხდება ლოლამ წარბები შეჭმუხნა. ნათელი იყო არ მოეწონა ის, რაც ამ წამს ვთქვი. -შენ რა ბებიაჩემივით ლაპარაკობ გოგო? -უკმაყოფილოდ მოსვა თავისი ლატე -ახლა ბარემ ისიც თქვი, განათხოვარი ქალი ოჯახში შემოსაშვები არააო -სისულელეს ნუ ამბობ -გულიანად გამაცინა მისმა რეაქციამ -ეგ იმიტომ ვთქვი, რომ საკმაოდ მწარე გამოცდილება მაქვს მაგ თემაში -მაინც რა? -დაინტერესდა. -ერთხელ, მე და ჩემი ძველი მეგობარი, თათა ვიყავით კლუბში. მისი კავშირების წყალობით, როგორც არასრულწლოვნებს, ყალბი პირადობის მოწმობებიც გვქონდა. ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ისე მოხდა, რომ იქ ერთი ტიპი ავიკიდე. როცა ფლირტის გაბმით სექსზე ვერ დამიყოლია, თურმე ბარმენს ფული გადაუხადა, რათა ჩემთვის კეტამინი ჩაეყარა იმ სასმელში, რასაც შევუკვეთავდი -ზიზღით გამცრა ტანში ამ მომენტების გახსენებისას -რომ არა ვიღაც უცნობი ბიჭის გაფრთხილება, ვინც ბარმენისა და ამ ტიპის საუბარს მოჰკრა ყური, ახლა ოფიციალურად ვიქნებოდი სექსუალური ძალადობის მსხვერპლი -ხუმრობ? ახლა სად არის ის ადამიანი, ვინც გადაგარჩინა? -არც კი ვიცი . . . მხოლოდ ის მახსოვს, რომ სებე ერქვა. მე და თათა, მისმა მეგობარმა გაგვიყვანა კლუბიდან და წარმოდგენა არ მაქვს რა მოხდა ჩვენი წამოსვლის შემდეგ. იმედი მაქვს, ყველაფერმა მშვიდობიანად ჩაიარა ლოლა დივნის საზურგეს მიეყრდნო და დიდი ხნის განმავლობაში იყო ჩუმად. როგორც ჩანდა, ჩემი წარსულის ამ ისტორიის მოსმენას, იგიც სერიოზულად ჩაეფიქრებინა. -მაგ ლეოს საქმეს დროულად მიხედე -ალაპარაკდა ბოლოს -ხომ იცი, განყოფილებაში მამას კარგი ნაცნობები ჰყავს? ამ ყველაფერს, ყოველგვარი გაწელვისა და სასამართლო პროცესების გარეშე მოაგვარებენ -არც ვარ თანახმა სასამართლო პროცესი შედგეს და დააკავონ. უბრალოდ ჩემი ცხოვრებიდან მინდა გაქრეს და თუკი ამისთვის აღიარებითი ჩვენება მჭირდება, ისიც ხელთ მაქვს, მიუხედავად იმისა, რომ ოდნავ ინტიმური სცენებითაა სავსე -მაგაზე ნუ იფიქრებ -გამამხნევებლად დამადო მხარზე ხელი -ყველაფერი კონფიდენციალური იქნება და იმდენს მოვახერხებ, რომ იმ გადარეულს, მართლმსაჯულებამ აკრძალვა დაუწესოს შენთან მოახლოებაზე -მხოლოდ სიმშვიდე მინდა -ყავის ჭიქა დავდე, ლოლას მსგავსად მეც დივნის საზურგეს მივეყრდენი და თვალები დავხუჭე -დიდად არც მამაკაცი მჭირდება ჩემ ცხოვრებაში. ერთადერთი, რაც მართლა მინდა ისაა, რომ მშვიდად ცხოვრება მაცალონ და ყველამ არ ისარგებლოს იმით, რომ უპატრონო და დაუცველი ვარ -თუკი თავს უპატრონოდ გრძნობ, რატომ არ გინდა შენ ცხოვრებაში მამაკაცი გამოჩნდეს? ოჯახის წევრის არყოლის სიცარიელეს შეგივსებდა, ოდნავ მაინც -იმიტომ, რომ უიღბლო ვარ -ვაღიარე გულწრფელად და მთელი სევდაც ამოვაყოლე ამ ნათქვამს -ზუსტად ვიცი, სიყვარულიც ასეთივე უიღბლო მექნება -მე არ გვთვლი უიღბლოდ და ცუდია საკუთარ თავზე ასეთი წარმოდგენა თუ გაქვს -შენგან მაკვირვებს მეორე ნახევრის გაჩენასთან დაკავშირებით მოცემული რჩევები. თავადაც ხომ არ ეძებ მუდმივ ურთიერთობას? კაცები შენ ცხოვრებაში საზოგადოებრივი ტრანსპორტივით მიდიან და მოდიან -ეს იმიტომ, რომ პრობლემა მაქვს და არ მინდა ვინმეს ტყუილი ილუზია შევუქმნა -რა პრობლემას გულისხმობ? ყველანაირ პასუხს ველოდი ამ კითხვის დასმისას. მეგონა მეტყოდა უშვილო ვარ, რაღაც გადამტანი დაავადება მაქვსო, ან რამე ამდაგვარი, თუმცა რადიკალურად განსხვავებული რამ მიპასუხა: -პრობლემა ისაა, რომ ვერასდროს შევძლებ მონოგამიური ვიყო, მარიტა ტელევიზორს ორივემ ერთდროულად გავხედეთ. ფილმი უკვე დასრულებულიყო და იმ მომენტში ეკრანზე წარწერები ამოდიოდა. 8 8 8 8 კორპორატიულ წვეულებამდე დარჩენილმა დღეებმა იმდენად სწრაფად გაიარეს, აზრზე მოსვლაც კი ვერ მოვასწარი. რესტორნის მფლობელების წყალობით, ამ საღამოსთვის საკმაოდ დიდი თანხები იყო გამოყოფილი. იგი, ბათუმის სავიზიტო ბარათად წოდებულ — „ანბანის კოშკში“ ტარდებოდა, მის ბოლო სართულზე მდებარე რესტორანში, რომელიც, სპეციალურად ამ დღისთვის, ფურშეტის დარბაზად უნდა გადაკეთებულიყო. ბოლო დღეების განმავლობაში, საკმაოდ ბევრი რამ მოხდა. პირველ რიგში ის, რომ ჩემთვის გაურკვეველ მიზეზთა გამო, მეფარიშვილმა ხელფასის დაქვითვა მომიხსნა. მეორე ამბავი უკვე საგაზაფხულო პრემიებს ეხებოდა, რომელიც Imagine-ს თითოეულ თანამშრომელს დაურიგდებოდა თვის ბოლოს, ხოლო რაც შეეხებოდა მესამე ამბავს, აქ უკვე ლეო ფიგურირებდა და იმაში მდგომარეობდა, რომ ლოლას ნაცნობმა სამართალდამცავებმა, უმოკლეს დროში მოახერხეს სასამართლო აკრძალვის გაკეთება, რის მიხედვითაც, ამ ადამიანს ჩემთან ხუთი მეტრის მანძილზე მოახლოება კანონდარღვევად ჩაეთვლებოდა. რაღაც კუთხით, თავს ცუდადაც ვგრძნობდი მომხდარის გამო. მართალია ლეო არ გახლდათ ის ადამიანი, ვინც სიბრალულს იმსახურებდა, თუმცა ცხოვრებაში პირველად მქონდა შემთხვევა, როდესაც კონკრეტული პიროვნების წინააღმდეგ მართლმსაჯულებას მივმართე და ამის თანმხლებ ნეგატიურ შეგრძნებებს ვერაფრით ვიშორებდი. კორპორატიულ წვეულებას საკმაოდ ცივი და წვიმიანი ამინდი დაემთხვა. ციდან, შუადღიდან მოყოლებული გადაუღებლად ცვიოდა წვიმის მსხვილი წვეთები და ამას სუსხიანი ქარიც უწევდა აკომპანიმენტს, რაც მაისის თვისთვის ცოტა შეუსაბამო იყო. მიუხედავად ამისა, სამზადისი Imagine-ს კოლექტივისთვის მაინც აქტიურად მიმდინარეობდა. სამსახურის ტელეგრამ-ჩატიც კი აფეთქებული იყო ჩვენი თანამშრომლების წერილებით იმის შესახებ თუ ვინ, ვისი მანქანით მოდიოდა, როგორი ვარცხნილობითა და როგორი მაკიაჟით. იმის გამო, რომ მდედრობითი და მამრობითი სქესის წარმომადგენლები წყვილებად გეგმავდნენ წამოსვლას, მე კალეს შევთავაზე ჩემი პარტნიორი ყოფილიყო ამ წვეულებაზე. ისიც მაშინვე დამთანხმდა და ამ წამს, ჩემ ბინაში, ორივენი ერთად ვემზადებოდით საძინებლის დიდი სარკის წინ. კალე როგორც მუდამ, ახლაც შავი ფანქრით იხატავდა თვალებს, რაც ძალიან კარგად ეხამებოდა მის ჩარლი ჩაპლინის კოსტიუმს. ეს ადამიანი ახლაც არ ღალატობდა თავის განუყრელ მეგობარს — ცილინდრის ფორმის ქუდს და სამოსიც სწორედ მისი შესაფერისი შეერჩია. -მაინც არ მესმის ნოლანებმა კოსტიუმები თვითონ რატომ იქირავეს. უმეტესობა მაინც იმას იცვამს, რაც თავად უნდა -არა, რატომ? მე მაგალითად მომწონს ჩემი ტინკერ-ბელის კოსტიუმი -ვუპასუხე როგორც კი ღია მალინისფერი ტუჩსაცხის წასმას მოვრჩი. კალემაც ზუსტად იმ დროს დაამთავრა თვალების მოხატვა და სარკესაც მოშორდა, უკუსვლით. -გიხდება კიდეც . . . ჩვენმა უფროსებმა რაღაც ჰელოუინის მაგვარი დაგეგმეს გახაფზულის სეზონზე, მაგრამ ყოველგვარი ვამპირებისა და ზომბების კოსტიუმების გარეშე. მხოლოდ მულტფილმისა და ფილმის არა-საშიში შესახედაობის პერსონაჟები -და ასე მკაცრი დრესკოდი რატომ? მაგალითად ჩვენს მიმტანს — ლანას უნდოდა, დრაკულას საცოლე განესახიერებინა, მაგრამ უფლება არ მისცეს -იმიტომ, რომ ნოლანები ძალიან მორწმუნეები არიან და ჰელოუინს არ აღნიშნავენ. არ უნდოდათ ეს საღამო, ოდნავ მაინც დამსგავსებოდა ამ დღესასწაულს სარკეში საკუთარი თავი კიდევ ერთხელ შევათვალიერე. მოკლე, მწვანე კაბა და ამავე ფერის ფეხსაცმელი, რომელსაც წვერზე ბამბის ქულები ჰქონდა დამაგრებული, მართლაც მამსგავსებდა მულტფილმის ფერიას. ვარცხნილობაც სწორედ მისნაირი მქონდა. ერთადერთი, რაც მაკლდა, ეს ფრთები იყო, თუმცა მისი გაკეთება თავიდანვე კატეგორიულად გამოვრიცხე, რადგან ეს საკმაოდ ბავშვურად და სულელურად მომეჩვენა. -მორჩა, უკვე მზად ვარ -ვთქვი თუ არა, საკმაულების თვლებიან ზარდახშას ავხადე თავი და იქედან, ცრემლის ფორმის კულონი ამოვაძვრინე -რახან ხელფასის დაქვითვა გამიუქმდა, თავს უფლება მივეცი და აი ეს ვიყიდე. ხომ ლამაზია? -ძალიან -ორივე ცერა თითი მოწონების ნიშნად ასწია კალემ. მერე ზურგს უკან დამიდგა და ყელსაბამის შეკვრაში, ჯენტლმენურად გამიწია დახმარება -ჩვენი დირექტორი ისე როგორ გააბრაზე, რომ დაქვითვაზე გაგიშვა? აქამდე ასეთი რამ არასდროს გაუკეთებია -ალბათ შეამჩნევდი დიდად კარგი ურთიერთობა რომ არ გვაქვს კალეს ოდნავ ჩაეცინა, თუმცა ვერაფრით მივხვდი რისგან იყო გამოწვეული ეს ღიმილი. გადავწყვიტე კიდეც პირდაპირ მეკითხა, თუმცა სანამ ამას გავაკეთებდი, კვლავ თვითონ ალაპარაკდა: -არ ვიცი მასთან რა პრობლემა გაქვს, თუმცა ჩემთვის, რაღაც კუთხით მისაბაძიც კია ეგ ადამიანი. ისეთი რამ გადახდა, ალბათ ბევრი სულიერად ბოლომდე განადგურებული ივლიდა ამის შემდეგ -ჰო, მეც ვიცი მშობლები რომ დაკარგა -მაშინვე მივხვდი, რაც ჰქონდა მხედველობაში. -მხოლოდ ესეც არ არის, ეგ ისტორია გაცილებით უფრო ვრცელი და შემზარავია -თქვა თუ არა, ისეთი სახე მიიღო თითქოს სადღაც, კედლის მიღმა იყურებაო -ხომ იცი, ბათუმი არც ისე დიდი ქალაქია და არაფერი იმალება -მომიყევი რაა -ვერც საკუთარ თავთან დავმალე ინტერესი და ვერც კალესთან. ამ უკანასკნელს ჩაეცინა. -ზუსტად იცი, რომ მოსმენა გინდა? -ჰო, მინდა -კარგი, შენი ნებაა -საწოლზე მოწყვეტით ჩამოჯდა კალე. მას მეც გვერდით მივუჯექი და ცნობისმოყვარეობით სავსე თვალებით მივაშტერდი -როგორც გადმოცემით ვიცი, იმ დღეს მიშოს დედის დაბადების დღე ყოფილა. ყველა ახლობელი, ნათესავი, მეგობრები და ოჯახის წევრები, სვანეთში იყვნენ შეკრებილები, სპეციალურად დაქირავებულ კოტეჯში. უფროსებმა არც ბავშვები დატოვეს შინ და მიშოც წაიყვანეს, თავის ტყპისცალ ძმასთან ერთად. -მოიცა, მოიცა, მიშოს ტყუპისცალი ძმა ჰყავდა? -ჰო, და თურმე წყლის ორი წვეთივით ჰგავდნენ ერთმანეთს -მერე? -ნელ-ნელა უფრო და უფრო შევდიოდი დაწყებული ამბის ინტერესში. -მერე ის, რომ ამ კოტეჯში გაზგაყვანილობის სისტემა იყო მოუწესრიგებელი. საიდანღაც CO ჟონავდა და რომელიღაც სტუმრის მიერ ტორტზე სანთლის ანთება საკმარისი აღმოჩნდა, რომ იქაურობა ცეცხლის ალში გახვეულიყო. საერთოდ არავინ გადარჩენილა მიშოსა და ბაბუამისის გარდა -და ისინი როგორღა გადარჩნენ? -ტანზე ეკლებმა დამაყარეს კალეს მონათხრობი ამბის მოსმენისას, თუმცა გულში პარაზიტი ჭიასავით შემომძვრალ ინტერესს მაინც ვერაფერს ვუხერხებდი. -სახლთან ახლოს, საქანელები და სასრიალოები იყო გაკეთებული. მიშო სწორედ იქ სათამაშოდ გაპარულა ჩუმად, ბაბუამისს კი მისი არყოფნა შეუმჩნევია და უკან გაჰყოლია. აფეთქებაც სწორედ ამ დროს მოხდა. თურმე საკუთარი თვალით უყურებდნენ როგორ გამორბოდნენ სახლიდან ცეცხლმოკიდებული ადამიანები და როგორ ენარცხებოდნენ ძირს ერთმანეთის მიყოლებით -რამდენი წლის იყო მაშინ მიშო? -კი არ ვკითხე, ამოვიხავლე. იმდენად შემზარა ამ ისტორიამ, წამით ყველა ის ტკივილი ერთიანად განვიცადე, რასაც მაშინ ის ადამიანები გრძნობდნენ. -ალბათ სამის, ან ოთხის. ყოველ შემთხვევაში ის ზუსტად ვიცი, რომ საბავშვო ბაღში დადიოდა -კალეს თვალებსაც ზუსტად ჩემნაირი სევდა მოაწვა ამის თქმისას -ბევრი იფიქრებს, რომ მიშოსა და ბაბუამისს იღბალი ჰქონიათ, თუმცა ზუსტად ვიცი, ცოცხლად გადარჩენას ისინიც იმ კოტეჯში ყოფნას ამჯობინებდნენ დავმუნჯდი. გარკვეული დროით ვერაფერი ვთქვი. ხმა მხოლოდ მაშინ ამოვიღე, როდესაც დაძაბულობისგან აჩქარებული გულისცემა ცოტათი ჩამიწყნარდა. -ახლა მესმის რატომ არ აღელვებს არავის გრძნობები. ცხოვრება მასაც უსამართლოდ მოექცა, მაგრამ ეს ბოლომდე მაინც არ ამართლებს -მაგაში რას გულისხმობ? ვისი გრძნობები არ აღელვებს? -ამჯერად კალეს ჩაერთო ცნობისმოყვარეობა. მიუხედავად იმისა, თუ რა დამოკიდებულებაც იყო ჩემსა და მეფარიშვილს შორის, სურვილი მაინც არ გამჩენია წარსულის ის ეპიზოდები ვინმესთან განმეხილა, თუნდაც ეს კალე ყოფილიყო, ამიტომ შუალედური პასუხით შემოვიფარგლე: -მიშოს სკოლის ასაკიდან ვიცნობ და ამასაც ადრე მომხდარი ამბებიდან გამომდინარე ვამბობ. დეტალების მოყოლისგან თავს შევიკავებ -მესმის -ღიმილი მოაწვა მის ტუჩებს -თავიდანვე ვხვდებოდი ჩვენს დირექტორზე რომ ისეთი რამები იცოდი, რაც არავინ სხვამ, თუმცა კარგია, რომ არ ცდილობ მასზე ვინმეს შთაბეჭდილება გაუფუჭო -არ გეწყინოს, უბრალოდ ლოლასთვისაც კი არ მომიყოლია ეს ყველაფერი -არც მწყინს, პირიქით გაფასებ ამის გამო -მხარზე ხელი მომხვია კალემ ამის თქმისას და საფეთქელზე მაკოცა -კარგი, ტინკერ-ბელ, მგონი უკვე დროა წავიდეთ -ჰო, სულ რაღაც ნახევარი საათი დაგვრჩა და ჩვენთვის სჯობს არ დავიგვიანოთ დანიშნულების ადგილამდე, ჩემი მანქანით გადავწყვიტეთ წასვლა, რადგან დალევას არ ვაპირებდი და საჭესთან დაჯდომაზეც არანაირი პრობლემა არ მექნებოდა. -სურვილი უნდა ჩავიფიქრო, შენ მანქანაში პირველად ვზივარ -მაშინვე აღნიშნა, როგორც კი ღვედი გადაიჭირა კალემ -საკმაოდ მოვლილი ჩანს -მაგის მოვლას, ჩემი ცხოვრების საკმაოდ დიდი დროც მიაქვს -უკანა სავარძელზე საინტერესო რამე გქონია -ჯერ შეფარული ღიმილით გადმომხედა, მერე კი გადაიხარა და სულ მალე, შამპანურის ბოთლით ხელში დაუბრუნდა თავის ადგილს. ამასობაში მანქანაც დავქოქე და უკვე მთავარ გზაზე ვიყავი გასული, კალეს მარჯვენა ხელში მოქცეულ ბოთლს რომ შევავლე მზერა. -გჩუქნი, შენი იყოს -სერიოზულად? -თვალები მზეზე გატანილი ალმასებივით გაუბრწყინდა. -სერიოზულად -და საიდან გაქვს? ძალიან ძვირადღირებული შამპანურია, თან შეზღუდული რაოდენობით გამოდის -ლეომ მაჩუქა და ჩვენი რესტორნის ბარისთვის ვაპირებდი შემეწირა. სულ დამავიწყდა უკანა სავარძელზე რომ მედო -იმ ლეომ, წითელი ვარდი რომ დაგიტოვა როიალზე? -ამჯერადაც არ უმტყუვნა მახსოვრობამ კალეს. -ზო, ზუსტად მან. მის წინააღმდეგ, ჩემთან დაკავშირებით უკვე სასამართლო აკრძალვა მოქმედებს და უცნაური იქნება ამ ადამიანის საჩუქრები ჯერ კიდევ სახლში რომ მედოს -ეს რაღაც ახალია -მოგვიანებით მოგიყვები დეტალებს, კარგი? -ვაღიარებ მართლა მაინტერესებს -შამპანურის ბოთლი ხელში ბარმენისთვის დამახასიათებელი ოსტატობით შეათამაშა, მერე კი ცნობისმოყვარე მზერით შემათვალიერა -და მისი ნაჩუქარი თუთიყუში სად წაიყვანე? -შინ მყავს . . . ვაპირებ ამ დღეებში ზოო-მაღაზიაში ჩავაბარო -თუ გინდა, მასაც მე წავიყვან -მართლა? -გულწრფელად გამიხარდა. ჩემთვის საჩუქრად მორთმეული ეს ეგზოტიკური ფრინველი იმდენად მელამაზებოდა, გულწრფელად მსურდა ნორმალური პატრონის ხელში მოხვედრილიყო. ისეთი პიროვნების, ვინც მასზე სათანადოდ იზრუნებდა. -ჰო, მიყვარს ფრინველები. თან მარტოც აღარ ვიცხოვრებ, დამლაპარაკებელი მეყოლება -იცოდე, უზრდელი სიტყვები არ ასწავლო -როგორ გეკადრება -გაეცინა და მაგნიტოფონში მუსიკები ჩართო -მისგან ნამდვილ ჯენტლმენს შევქმნი -მდედრობითი სქესისაა კალე -მაშინ, ლედის ორივეს გაგვეცინა. -ანუ ოფიციალურად მიგყავს -თუ გინდა ხვალვე -მერე ჩაფიქრდა და დაამატა :-არა ხვალ ქალაქგარეთ გავდივარ, Day off ავიღე, ზეგისთვის გამოვუვლი -მაწყობს. თან ცოტა ხნით დარჩი და რამე გემრიელ დესერტზე დაგპატიჟებ კალემ ჩემს ნაჩუქარ შამპანურს, დროებით სათავსოში მიუჩინა ადგილი, წვეულების ბოლომდე აქ შევინახავო, პასუხი კი ამის შემდეგ გამცა: -მხედველობაში იქონიე, რომ კენკრის ტორტები მიყვარს -შეკვეთა მიღებულია -თვალი ჩავუკარი, თან მაგნიტოფონში აჟღერებულ რიკი მარტინის სიმღერას ხმა ავუწიე-ოდესმე დაძრულ მანქანაში გიცეკვია? -რა? -ამ სიმღერას ენერგიაზე მოვყავარ . . . ამყვები? კალემ ერთხანს უყურა უმოქმედოდ და ღიმილიანი სახით ჩემს უნიჭო ცეკვას საჭესთან, მერე კი სიტყვის უთქმელად, ხელებისა და თავის ისეთ სასაცილო მოძრაობებს მოჰყვა, თავი ვერ შევიკავე და ხმამაღლა გამეცინა. ანბანის კოშკამდე დარჩენილი ხუთწუთიანი გზის მონაკვეთი, ისეთ მხიარულებასა და სიცილში გავლიეთ, დამეფიცებოდა ასე კარგა ხანს აღარ მეხალისა. მომწონდა ეს ადამიანი, მასთან ყოფნა და ვგრძნობდი, რომ დროის გასვლა ჩვენ შორის უფრო მყარ მეგობრულ კავშირს ჩამოაყალიბებდა, ვიდრე აქამდე იყო. შენობამდე მისულები, მის ბოლო სართულზე ლიფტის გამოყენებით ავედით. იქედან გამოსულებს, მართლაც ზღაპრული სანახაობა გადაგვეშალა თვალწინ. ნოლანებს აქ ნამდვილი საოცრება შეექმნათ და პირველი დანახვისთანავეც კი იგრძნობოდა, რომ საკმაოდ დიდი ფინანსებიც გაეღოთ ყოველივე ამაში. ირგვლივ ფრანგული სამზარეულოს მადისაღმძვრელი სურნელი ტრიალებდა და ინტერიერიც მთლიანად ფრანგულ სტილში იყო გადაწყვეტილი. ოთხკუთხედი მაგიდები, რომელთაც კრემისფერი სუფრები ჰქონდათ გადაფარებული, ისე მოეწყოთ, რომ დარბაზში საცეკვაო ადგილიც დარჩენილიყო. დეკორატიული ლარნაკები, მაგიდების შუაგულში რომ იდგა, იისფერი და თეთრი იასამნების თაიგულით გაეფორმებინათ. მაგიდების უმეტესი ნაწილის ასორტიმენტს, სხვადასხვა სახეობის დესერტი შეადგენდა, რომელთა შორის იყო მარწყვის, ჟოლოსა და მოცვის ტორტები, კრემ-ბრულე, სამსართულიანი ხილის ასორტები, კრუასანები და შაქრის პუდრათი გაფორმებული ტარტები. რაც შეეხება საჭმელებს, აქ უკვე ცივად მისართმევ კერძებს მოეყარა თავი, რომელთაგან, თითოეული მათგანი მოლეკულურ სამზარეულოს მიეკუთვნებოდა და საკმაოდ გემრიელადაც გამოიყურებოდა. ქალაქის ყველაზე ლამაზი ხედი, დახვეწილი მორთულობა და სხვადასხვა ფილმისა თუ მულტფილმის კოსტიუმებში გამოწყობილი Imagine-ს თანამშრომლები, მართლაც მიქმნიდნენ სადღესასწაულო განწყობას, მიუხედავად იმისა, რომ წვეულებების მოყვარული დიდად არასდროს ვყოფილვარ. დროის იმ მონაკვეთში, კოლექტივის ნახევარზე მეტს, უკვე დარბაზში მოეყარა თავი. მხოლოდ ლოლა, ახალი ბარისტა — სამირა და მიშო არ ჩანდნენ დანარჩენებს შორის. ხალხში, ერქოლესა და ტეოს გერემოცვაში მდგომი იუნგიც შევნიშნე, რომელიც მათთან ერთად მიირთმევდა ღვინოს და ძმებს რაღაცაზე მხიარულად ესაუბრებოდა. ეს სამეული ერთადერთი გახლდათ მთელ წვეულებაზე, ვის ტანსაც არანაირი კოსტიუმი არ ამშვენებდა და მხოლოდ ჩვეულებრივ, სოლიდურ სამოსში იყვნენ გადაწყვეტილები. -მარიტა გთხოვ, დიმიტრის შეხედე -ბასებში ხმამაღლა აჟღერებული მუსიკის გამო, ტუჩები ყურთან ახლოს მომიტანა კალემ. მის მზერას თვალი გავაყოლე და სულ მალე, დაფნის გვირგვინითა და ოქროსფერი ძაფებით მოქარგული, თეთრი წამოსასხამით მოსიარულე ჩვენი შეფ-მზარეულიც შევნიშნე, ვის დანახვაზეც, გაუცნობიერებლად ამიტყდა სიცილი. -კიდევ კარგი ლოლიტამ კლეოპატრას კოსტიუმი არ ჩაიცვა, თორემ ჩვენს დიმიტრი კეისარს ნამდვილად ვერ დაუსხლტებოდა -დროს ტყუილად კარგავს მაგ გოგოზე -ორი წვენის ჭიქა აიღო კალემ, ერთი მე მომაწოდა და თვალებით ჩემთან ერთად მიესალმა გარშემო შემოკრებილ თანამშრომლებს, რომელთა უმეტესობა ერთმანეთთან ცეკვით იყო გართული. -რას გულისხმობ? -იმას, რომ ლოლასნაირი ქალი, დიმიტრისთან დიდხანს მაინც არ გაჩერდებოდა -შენ საიდან იცი? -უფრო ჩავუღრმავდი ამ თემას. მართალია რასაც ამბობდა იმაში სრულებით ვეთანხმებოდი, თუმცა გამომდინარე იქედან, რომ ლოლასა და კალეს, ერთმანეთთან მაინცდამაინც ახლო მეგობრობა არ აკავშირებდათ, ვერ ვხვდებოდი რატომ აკეთებდა ასეთ სარწმუნო დასკვნებს. -საიდუმლო უკვე აღარავისთვისაა, რომ დიმიტრი და ლოლა ერთად იწვნენ. დიმა თავიდანვე ფეხქვეშ გაეგო, ეს კი ლოლასნაირ ადამიანებს, მიზიდვის ნაცვლად, განიზიდავს ხოლმე. თანაც ამ გოგოს მხოლოდ ერთღამიანი ურთიერთობები სურს და არა, გრძელვადიანი რომანები კალე კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა, თუმცა სწორედ იმ მომენტში მისმა ტელეფონმა დარეკა და მობოდიშების შემდეგ, სასწრაფოდ გავიდა დარბაზიდან, რათა ზარისთვის მშვიდ გარემოში ეპასუხა. მარტო დარჩენილი, კოლეგებს შორის გავერიე და ერთხანს მიმტანებთან ვისაუბრე. მათ შორის ყველაზე ლამაზად — ლანა გამოიყურებოდა, ვინც მოანას კოსტიუმში გამოწყობილი, მართლაც იქცევდა ყველას ყურადღებას. ისიც უნდა აღმენიშნა, რომ ლოლას შემდეგ, ლანა ყველაზე მიმზიდველი ქალი იყო ჩვენს კოლექტივში და ხუთი მიმტანი ბიჭიდან, ოთხ მათგანს, უკვე დიდი ხანი იყო, რაც მასზე ჰქონდა თვალი დადგმული. სამწუხაროდ, არსებობდა მოსაზრება, რომ ეს გოგონა, ისეთ მამაკაცს ახლოსაც არ იკარებდა, ვისაც მისთვის კარგი ცხოვრებისეული პირობების შექმნა არ შეეძლო. დაზუსტებით ვერ ვიტყოდი რამდენად ახლოს იყო რეალობასთან იყო ეს ყველაფერი, თუმცა ზოგი იმასაც ამბობდა, პირდაპირ ფულიან მამაკაცებზე ნადირობს, რათა მათ ყველაფერი საუკეთესო გამოსტყუოს და შემდეგ, დაძველებული კბილის ჯაგრისივით ნაგვის ურნაში ჩაუძახოსო. მიმტანებთან საუბრით გული რომ ვიჯერე, შემდეგ უკვე კეისრის კოსტიუმში გამოწყობილ დიმიტრის მივესალმე. კალე რატომღაც ჯერაც არ ჩანდა. როგორც ვვარაუდობდი, სატელეფონო საუბარი დიდხანს გაგრძელებოდა, ან რაღაც სხვა ხდებოდა, რაზეც ჯერ წარმოდგენა არ მქონდა. -ალკოჰოლურს რატომ არაფერს სვამ? -შემპარავი ღიმილით მკითხა შეფ-მზარეულმა და გვერდითაც ამომიდგა. მაშინვე ჩავწვდი ამ ღიმილის არსს. დიმიტრის უნდოდა ბევრი დამელია, რათა მის მიერ, ლოლაზე დასმული შეკითხვებისთვის, ყოველგვარი შელამაზების გარეშე, გულწრფელად მეპასუხა. -საჭესთან ვარ დიმა, ვერ დავლევ -გასაგებია . . . და კალე სად წავიდა? -არ ვიცი, მობილურზე დაურეკეს და მას შემდეგ აღარ ჩანს დიმიტრიმ თავი დამიქნია და კვლავ დამაჯილდოვა თავისი საფირმო ღიმილით. ვცდილობდი თვალი ამერიდებინა და დიდი ხნით არ შემეხედა, რადგან ზუსტად ვიცოდი, ასეთ შემთხვევაში ნამდვილად გამეცინებოდა, მისი დაფნის გვირგვინის შემხედვარეს. მუსიკის ხმაურით გაჯერებულ დარბაზში, ახალმა ბარისტამ — სამირამ შემოაბიჯა. ეს უკანასკნელი, ზუსტად ისე გახლდათ ჩაცმული, როგორც უენსდეი ადამსი. შავი, ნაწნავებიანი პარიკიც კი ეხურა თავზე, რათა უფრო მეტად დამსგავსებოდა ფილმის ამ პერსონაჟს. ღიმილი ვერ შევიკავე მის დანახვაზე. მაშინვე კალეს სიტყვები გამეორდა ჩემ გონებაში, როდესაც ამბობდა ეს გოგო უენსდეის მაგონებსო და ამ სიტყვებს, თავადაც ასი პროცენტით დავეთანხმე. მისალმებით, არავის მისალმებია სამირა. როგორც კი შიგნით შემოვიდა, მაშინვე შამპანურის ჭიქებს მიუახლოვდა, იქედან ორი ცალი აიღო და ფანჯარასთან მისული, ქვემოთ გადაშლილ ქალაქის ხედს ისე მიაშტერდა, როგორც მხატვრობაზე შეყვარებული ადამიანი, რომელიღაც ცნობილი მხატვრის ორიგინალ ნახატს. -უცნაური გოგო ჩანს -კვლავ სცადა ჩემთან გამოლაპარაკება შეფ-მზარეულმა -მასთან საერთო ენის გამონახვა ლოლიტასაც კი გაუჭირდება როგორც აღმოჩნდა მართალი ვიყავი. დიმიტრის, საუბარი ისე ოსტატურად მიჰყავდა ლოლასკენ, ადამიანი ვერც კი იფიქრებდა, რომ თავიდანვე ეს ჰქონდა განზრახული. -შენ წარმოიდგინე, ასე რთულად საურთიერთოც არ არის. თუკი ეტყვი შავი იუმორი მომწონსო, ერთმანეთს მშვენივრად გაუგებთ -არა მგონია -მაშინვე გადააქნია თავი -მამრობითი სქესის ყველა თანამშრომელს, რაღაც ძალიან აგრესიულად ექცევა -სამსახურში ვინ აიყვანა? ანუ ვისთან გაიარა გასაუბრება? -როგორც ვიცი ერქოლემ, თუმცა მასაც ისე უბღვერს, თითქოს რაღაც ძალიან დიდი ჰქონდეს დაშავებული -მართლა უცნაურია -კვლავ იმავე ადგილას მდგომ სამირას დავუბრუნდი მზერით. ცალკე პლანეტასავით იყო — არავისთან კონტაქტი არ სურდა და არც პირად სივრცეში ვინმეს შეშვებით გახლდათ დაინტერესებული. ვარაუდი გამიჩნდა, რომ თავს ყველაზე კარგად, სწორედ მარტოობისას გრძნობდა. -ლოლიტაზე ხომ არაფერი იცი? -მომესმა ის შეკითხვა, რომელსაც უკვე დიდი ხანი იყო ველოდი -აქ ვინმესთან ერთად აპირებს მოსვლას, თუ მარტო? არ ვიცი იმ მომენტში რა მოხდა — უბრალო დამთხვევა იყო ეს, თუ რაღაც ნიშანი, მაგრამ დიმიტრის მიერ ამ კითხვის დასმიდან ზუსტად ორ წამში, დარბაზში ერთობლივად შემოაბიჯეს მიშომ და ლოლამ. ამ უკანასკნელს, ჰარლი ქუინის კოსტიუმი იმდენად უხდებოდა, ჩემ გვერდით მდგომი შეფ-მზარეულის მსგავსად, ლამის მეც ორი ზომით დიდი გამიხდა თვალები. უნაკლო იყო — თავიდან ფეხებამდე და ზოგჯერ მიკვირდა კიდეც, თუ როგორ შეიძლებოდა ადამიანი ასე არამიწიერად ლამაზი ყოფილიყო. რაც შეეხება მიშოს, მას შავი ფრაკისთვის, რუხი ფერის კენგოლი, ამავე ფერის შარვალი და პერანგზე მოსაცმელი, უმკლავო ზედატანი შეეხამებინა. შეხედვითაც კი ადვილი მისახვედრი იყო, რომ თომას შელბის ანსახიერებდა სერიალ — “ალესილი კეპებიდან”. ამ ორის ერთად მოსვლამ, Imagine-ს თითოეული თანამშრომელი ძალზედ გაკვირვებული დატოვა, თუმცა ყველაზე მეტად, ამ გრძნობამ მაინც მე შეომიმიტია, რადგან ლოლას კარგად ვიცნოდბი და ისიც ვიცოდი, რომ მიშოსთან იმდენად ახლო ურთიერთობა არასდროს ჰქონია, კორპორატიულ წვეულებაზე ერთად მოსულიყვნენ. -როგორც ჩანს, ჩვენმა საყვარელმა დირექტორმა გვარის ერთობა ფეხებზე დაიკიდა და ახლა ჩემი ლოლიტა ჰყავს ამოღებული მიზანში დიმას წარბშეკრულმა გავხედე, თუმცა ეს არც შეუმჩნევია. იმდენად იყო დაბოღმილი იმის ცქერით, რაც მის ცხვირწინ ხდებოდა, ფაქტობრივად სხვას ვერაფერს ამჩნევდა. -პირველ რიგში ლოლა შენი არ არის და მერეც მეორე, მაშინ სად იყავი, შენ წვეულებაზე რომ ვიღაც ორი დაბოლილი იდიოტი უფათურებდა ხელებს? -მაშინ თავადაც მოწეული მქონდა მარიტა და არაფერი მახსოვს. ძალიან გთხოვ, რაც თქვი იმაზე შეჩერდი და მეტი არაფერი მომიყვე პასუხი არ გამიცია. უბრალოდ გავჩუმდი და კვლავ წინ გავიხედე. კალე ისევ არ ჩანდა, ლოლა კი ჩვენკენ მოემართებოდა, თუმცა რატომღაც მიშოს გარეშე. -აბა რას შვრებით, ერთობით? -გვკითხა თუ არა, მოდელივით დატრიალდა ჩვენს თვალწინ -სარკეში ყურებას შევყევი და ცოტა შემაგვიანდა. ხომ მაგრად გამოვიყურები? -ეგ რიტორიკული კითხვა იყო -შამპანურის ჭიქა მიაწოდა მას დიმამ -თუმცა ჰარლი და თომასი, რაღაც ერთმანეთს არ უხდება -და ფიქრობ იულიუს კეისარი მომიხდება? -მის დაფნის გვირგვინს, სიცილით წაეთამაშა ლოლა -ტანისამოსშიც ისეთი გემოვნება რომ გქონდეს, როგორ კერძებსაც ამზადებ, უზარმაზარ სიმპათიას გამოიწვევდი ჩემში -ჰო, ამ სიმპათიას ალბათ ჩემ მაგივრად მიშო იწვევს -რაო? -გაკვირვებული ღიმილით გახედა, ნოლანებთან და იუნგისთან საუბრით გართულ მეფარიშვილს, მან -რა სიმპათია? მე და მიშო, დერეფანში შევხვდით ერთმანეთს და უბრალოდ ერთდროულად შემოვედით. ერთადაც კი არ მოსვულვართ მათი დიალოგის შემყურეს, ჩუმად დგომა მომბეზრდა და გადავწყვიტე მეც ჩავრეულიყავი: -ლოლიტა, გარეთ კალე ხომ არ გინახავს? -არა, რატომ მეკითხები? -აქ ერთად მოვედით. მერე ტელეფონმა დაურეკა, საპასუხოდ გარეთ გავიდა და მას მერე აღარ ჩანს -ჩაპლინს ისე ჰგავდა, შეიძლება ხალხი მასთან ფოტოებს იღებს და შიგნით არ უშვებენ -სიცილით აღნიშნა დიმიტრიმ. როგორც ჩანდა, ხასიათზე მოეყვანა იმის გაგებას, რომ მიშო და ლოლა აქ ცალ-ცალკე იყვნენ მოსულები და არა, ერთად. -გავალ, დავურეკავ -ტელეფონი მოვიმარჯვე ამის თქმისას -თუ ისევ საუბრობს და დაკავება იქნება, მოსაძებნად წავალ. ამდენ ხანს არ უნდა დაეგვიანა -მიდი, მიდი, მეც ცოტას გავივლი, ამ არსებასთან მარტო დარჩენა არ მინდა -დიმიტრისკენ მიმანიშნა ლოლამ -ხომ ხედავ, სადაცაა ნერწყვები წამოუვა ჩემი ყურებისგან -რომ იცოდე, ნერწყვები მხოლოდ ჩემი კერძების გასინჯვისას მადგება -ჰო, აბა რა დიმიტრიმ კიდევ სცადა თავის დასაცავი არგუმენტების მოშველიება, თუმცა ზუსტად რა თქვა, მე ეს უკვე აღარ გამიგია, რადგან იმ ადგილს უკვე გვარიანად ვიყავი მოშორებული და დარბაზიდან გასასველი კარისკენ მივემართებოდი. როგორც კი მუსიკების ხმა ოდნავ მიწყნარდა, კონტაქებში კალეს ნომერი მოვიძიე და სწრაფად გადავრეკე. ლიფტის კართან მისული, იქაურობას ვათვალიერებდი, თუმცა მისი კვალიც კი არსად ჩანდა. ამან ცოტა ამანერვიულა, მაგრამ როდესაც ყურმილში ნაცნობი ხმა მომესმა, თითქოს უზარმაზარი ლოდი მომშორდა გულიდან. -კალე სად გაქრი? ყველაფერი რიგზეა? -რიგზეა მარიტა, რიგზე -ისე სწრაფად მომიგო, თითქოს პასუხი წინასწარ ჰქონდა მომზადებული -უბრალოდ სახლში დაბრუნება მომიწია. გადაუდებელი საქმეა და სხვანაირად არ გამოდის. ახლა მეტს ნურაფერს მკითხავ -მაგრამ . . . -მეტი არაფერი მკითხო, გთხოვ -სავარაუდოდ მიხვდა თემის განვრცობას რომ ვაპირებდი და პრევენციულ ზომებს მიმართა -მართლა კარგად ვარ, უბრალოდ პატარა ოჯახური პრობლემაა და წვეულებას ვერ დავესწრები. ზეგ აუცილებლად გნახავ და თუთიყუშსაც წავიყვან დავიბენი. არ ვიცოდი რა მეპასუხა. შეიძლება მისი სიტყვები სხვას ეჭვების გაჩენის გარეშე დაეჯერებინა, თუმცა მე რატომღაც მაინც მეგონა, რომ ამ ყველაფერს ტყუილის სუნი ასდიოდა. რაც არ უნდა ყოფილიყო, დიალოგი მაინც აღარ გამიგრძელებია. ის ფაქტი, რომ კალეს ხმა მესმოდა, თანაც სრულიად საღსალამათის, საკმარისი გახლდათ იმისთვის, რათა კითხვების დასმა სხვა დროისთვის გადამედო. -კარგი, თუ ასეა, ღამე მშვიდობისა -შენც მშვიდობიანი ღამე მარიტა . . . კარგად გაერთე სატელეფონო საუბრის დასრულების შემდეგ, კვლავ დარბაზში შევბრუნდი, თუმცა უწინდელი განწყობა, თითქოს კალეს მსგავსად გამქრალიყო ჩემი გულიდან. თავს მარტოსულად ვგრძნობდი. მართალია ლოლა აქ იყო, თუმცა წვეულებებზე, ან საზოგადო თავშეყრის ადგილებში მასთან დროის გატარება მიჭირდა, რადგან მუდამ ხალხმრავლობისკენ, გიჟური გართობისკენ და ხმაურისკენ მიუწევდა გული, რაც ჩემთვის ნაკლებად იყო სასიამოვნო. იმ ადგილს გავხედე, სადაც ცოტა ხნის წინ სამირა იდგა. მაინტერესებდა კვლავ იქ დამხვდებოდა თუ არა, მაგრამ გოგონა ვერსად დავლანდე. შემდეგ უკვე ლოლას ძებნაზე გადავედი. ეს უკანასკნელი „Maroon 5-Shugar”-ის ფონზე ცეკვავდა მიმტან ბიჭებს შორის, ხოლო იულიუსის კოსტიუმში გამოწყობილი საბრალო დიმიტრი, შორიდან უყურებდა ამ სცენას. მებრალებოდა ეს ადამიანი. შეიძლება ლოლა ძალიან მიყვარდა, რადგან საკმაოდ ბევრი დადებითი თვისების მატარებელი იყო, თუმცა ჩვენს შეფ-მზარეულთან მიმართებაში, მისი საქციელი და გადაჭარბებულად ირონიული დამოკიდებულება, ოდნავ სისასტიკედ მეჩვენებოდა და ხშირად, ხმამაღლაც კი მითქვამს მისთვის ეს ყველაფერი. -ტინკერ-ბელი ფრთების გარეშე რატომ არის? -ისე რომ არც ველოდი, დახვეწილი, ინგლისური აქცენტი მომესმა ჩემს ზურგს უკნიდან. სანამ მივტრიალდებოდი, ტვინმა უკვე მოახერხა ამ ხმის იდენტიფიცირება და იმის მიხვედრა, თუ ვინ მიახლოვდებოდა უკან იმ მომენტში. -ალბათ იმიტომ, რომ ფერიების დედოფალმა დასაჯა სიჯიუტისთვის და ურჩობისთვის -ამჯერად თვალებში შევხედე კლასიკურ სამოსში გამოწყობილ ჩვენს იაპონელ სტუმარს, ვინც ისე თბილად მიღიმოდა, თავისდაუნებურად განმაწყობდა დადებითად მის მიმართ. -იმედია ჩემთანაც სიჯიუტეს არ გამოიჩენ და პატარა თხოვნას შემისრულებ -კიდევ ერთი ნაბიჯი გადმოდგა ჩემკენ ამის თქმისას. -გააჩნია რა თხოვნას -დიდი არაფერია, უბრალოდ მინდა ერთად ვიცეკვოთ მუსიკაზე, რომელიც სულ რამდენიმე წამში დაუკრავს ჩემ პირისპირ მდგომ პიროვნებას კიდევ ერთხელ შევავლე თვალი. იმდენად უბრალო, ლაღი, ხალისიანი ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებდა, ნამდვილად ვერავინ იფიქრებდა, რომ მეცნიერი იყო, თანაც ასეთი ნიჭიერი, მდიდარი და წარმატებული. -თუკი სულ ეგაა, მაშინ თანახმა ვარ ამ სიტყვების დასრულება და დარბაზში „Lord Huron-The nigh we meet“-ის აჟღერება ერთი იყო. უნებურად გამეღიმა. პირველი მოსმენის მომენტიდან ვგიჟდებოდი ამ მელოდიაზე და პირად „იუთუბ-ალბომშიც“ მქონდა ჩანიშნული. სწორედ ამიტომ მესიამოვნა ასე ძალიან მისი გაგონება, თანაც აღნიშნულ სიტუაციაში. იუნგიმ ხელი გამომიწოდა და საცეკვაოდ გამოყოფილი სივრცისკენ მანიშნა. მის გამოწვდილ ხელს, დაუფიქრებლად შევაგებე ჩემი მარჯვენა. სულ მალე, ძლიერი მკლავის მოხვევაც ვიგრძენი წელზე და მის მოძრაობებს თავადაც ავყევი. გარკვეული დროის განმავლობაში უხმოდ ვცეკვავდით. მეგონა ეს დუმილი ბოლომდე გაგრძელდებოდა, თუმცა როგორც ჩანდა, იუნგიმ ჩემი ეს მოლოდინი არ გაამართლა: -თვალებში შემომხედე -მომმართა მან უჩვეულოდ თბილი ხმით. თხოვნა მაშინვე შევუსრულე. -გიყურებ, მერე? -არაფერი, უბრალოდ ლურჯი ფერის ყურება მსიამოვნებს. ჩემი საყვარელი ფერია -ჩემი იისფერია, თუმცა სამწუხაროდ შენ იისფერი თვალები არ გაქვს -ჰო, არ გაგვიმართლა -გაეცინა. იმდენად ლამაზი კბილების წყობა ჰქონდა, მაშინვე გავიფიქრე, სტომატოლოგი რომ ვყოფილიყავი, დიდი ალბათობით, ჩემი კლინიკის ბანერისთვისაც გამოვიყენებდი-მეთქი -ისე, იცი, რომ იისფერი თვალები ანომალიად ითვლება? -სიამოვნებით ვიქნებოდი ამ ანომალიის მსხვერპლი -ანომალიისა არ ვიცი, მაგრამ როგორც ჩანს, მიშოს მსხვერპლი ნამდვილად ხარ -რას გულისხმობ? -ვერ მივუხვდი და ეჭვით შევხედე. ვცადე მზერა ნოლანების გარემოცვაში მდგომი მეფარიშვილისკენ არ გამქცეოდა, რადგან ასე შეიძლებოდა მიმხვდარიყო მასზე რომ ვსაუბრობდით. -იმ დღეს, როდესაც ძმებთან ერთად ვვახშმობდით, შენი პროვოკაციაზე წამოგება სცადა. ისეთი მზერით უყურებდი, მაშინვე მივხვდი, რომ არანაირ მაგიდის ქვეშა ფლირტს არ ჰქონია ადგილი შენი მხრიდან. კარგად რომ დავფიქრდი, უფრო მეტად დავრწმუნდი ამაში -მაგაზე ამდენს რატომ ფიქრობდი? -ღიმილითა და ცნობისმოყვარეობით სავსე მზერით ავხედე. იუნგის ტუჩებზე ირიბი ღიმილი გაკრთა. -იმიტომ, რომ თავად მინდა გავხდე ასეთი ფლირტის მსხვერპლი შენი მხრიდან უნდა მეღიარებინა ამას არ მოველოდი. როგორც ჩანდა, ჩვენს იაპონელ სტუმარს, პირდაპირობისა და გულახდილობის კომპლექსი ოდნავადაც არ აწუხებდა. -საკმაოდ ხმამაღალი განაცხადია -ჰო, არა? -წელზე ხელი უფრო თამამად მომხვია და მკლავზე ისე გადამიწვინა, ჩვენს ტუჩებს შორის მანძილი, უკვე სახიფათოდ მცირეც კი იყო -ზოგი ადამიანი პირდაპირობას მინუსად თვლის, ზოგიც კი პლუსად. შენ რომელ კატეგორიაში ირიცხები? -მეორეში -ვუპასუხე როგორც კი გამასწორა. -ანუ აღარ უნდა მეშინოდეს იმის, რომ ასეთი სითამამისთვის სილას გამაწნიან -რომ იცოდე, ლექსიკონში საკმაოდ ბასრი სიტყვები მაქვს იმისთვის, რათა კაცებს სახეში არ ვურტყა იუნგიმ ქვედა ტუჩის კუთხე იდუმალი ღიმილით მოიქცია კბილებს შორის. -შენში არ შევმცდარვარ. მართლაც საინტერესო ჩანხარ -პირველი შთაბეჭდილებით, ადამიანს ასეთი კარგი შეფასება არ უნდა მისცე -პირველი შთაბეჭდილება ის იყო, როდესაც შენი შესრულებული მთვარის სონატა მოვისმინე. მგონი არც არსებობს ადამიანი, ვინც როიალს ისე უხდება, როგორც მარიტა არაფერი მიპასუხია. ვგრძნობდი ასეთი სიტყვებით აშკარად უსვამდა ხაზს ჩემდამი სიმპათიას და ეს, რაღაც მხრივ სასიამოვნოც კი იყო, მიუხედავად იმისა, რომ ამ ადამიანს დღეს სულ რაღაც მეორედ ვხედავდი. მუსიკამ რომ დასასრულის სტროფები ჩაამთავრა, იუნგიმ კვლავ იდუმალი ღიმილის თანხლებით მომიხადა მადლობა ცეკვისთვის და სანამ მომშორდებოდა, სხვისი თვალისთვის შეუმჩნევლად, ხელში პატარა ბარათიც ჩამიტოვა. -გახსენი, წაიკითხე და თუკი წინადადებაზე თანახმა იქნები, ერთი ნატეხი შოკოლადი შეჭამე დესერტის მაგიდიდან, თუ არა —მაშინ მარწყვი მეტად აღარაფერი უთქვამს. ისე, რომ ჩემი საპასუხო სიტყვებისთვისაც არ დაუცდია, გატრიალდა და კვლავ იმ ადგილისკენ გაეშურა, სადაც ერქოლე და ტეო იდგნენ. გამიკვირდა მათ შორის მეფარიშვილს რომ ვეღარსად მოვკარი თვალი. უკვე იმაზე ვიწყებდი ფიქრს, რომ წვეულება ადრიანად დატოვა და ამის გამო კარგი განწყობისკენ მიმავალ გზაზეც ვიდექი, რომ ჩემ ახლოს კვლავ ნაცნობი —“ტომ ფორდის” სურნელი ვიგრძენი და იმასაც მივხვდი, რომ რასაც ცოტა ხნის წინ ვფიქრობდი, სიმართლეს არ შეესაბამებოდა. ხელში მოქცეულ პატარა ბარათს დავხედე. სუნამოს სასიამოვნო არომატით გაბრუებულს, მხოლოდ იმ წამს გამახსენდა მისი არსებობის შესახებ და სწრაფად ჩავიკითხე ფურცელზე წაწერილი პატარა ზომის ტექსტი. ჩემდა გასაოცრად, წერილი ქართულ ენაზე, ქართული ასოებით იყო დაწერილი და შემდეგ შინაარსს შეიცავდა: “მინდა ზეგ საღამოს, ამ რესტორანში ვივახშმო შენთან ერთად . . . რას იტყვი? შოკოლადი თუ მარწყვი?” ფურცელი კვლავ ორად გადავკეცე და ჩემ გვერდით მდგომ დესერტის მაგიდას შევხედე. პასუხი უკვე მოფიქრებული მქონდა. საკმაოდ დიდი იყო ამ ადამიანთან დროის გატარებისა და უკეთ გაცნობის სურვილი, თანაც ასეთ ლამაზ ადგილას, ამიტომ, ბევრი ფიქრის გარეშე ავიღე შოკოლადის ნატეხი, ჩემკენ მომართულ იუნგის მზერას თვალი გავუსწორე და ხელში მოქცეული ტკბილეული პირში ჩავიდე. გაეღიმა. შევატყვე უზომოდ ნასიამოვნებიც დარჩა ჩემი მოქმედებით. ისეთი მიმზიდველი იყო იმ დროს, ალბათ კიდევ დიდხანს გავაგრძელებდი მასზე დაკვირვებას, თუმცა არ მინდოდა ეფიქრა, რომ სულელი გოგოსავით ვიყავი მოხიბლული, ამიტომ ყურადღების სხვა რამეზე გადატანა ვცადე. იმის ლოდინი, ვინც ამაში გამიწევდა დახმარებას, დიდხანს არც დამჭირვებია. სულ რამდენიმე წამში, გაცილებით უფრო ახლოდან ვიგრძენი სუნამოს გრილი არომატი და იმასაც მივხვდი, რომ მიშო უკვე გვერდით მედგა. თავდაპირველად მეგონა იქ დესერტის ასარჩევად იყო მოსული, რადგან რამდენიმე წამის განმავლობაში მაგიდას ათვალიერებდა, თუმცა როდესაც იქედან არაფერი აიღო და მე მომიბრუნდა, მივხვდი ამჯერადაც ჩემი განწყობის მოწამვლა რომ წარმოადგენდა მისი მოსვლის რეალურ მიზანს. -ის რობოტების გენიოსი სამურაი მართლა მოგწონს? -ამოიღო თუ არა ხმა, მაშინვე მივხვდი ალკოჰოლი ცოტათი ზედმეტი რომ მოსვლოდა. უცნაურად მეჩვენებოდა ეს ყველაფერი. მიშოს, ორი კვირის განმავლობაში, უკვე მეორედ ვხედავდი მსგავს მდგომარეობაში, რაც მის საქციელს საერთოდ არ ჰგავდა. -ბოდიში, რა მკითხე? -გინდა მეორედ გკითხო? -ფურშეტის მაგიდას მიყრდნობოდა და ამჯერად, ხელში თავისი საყვარელი სასმელი —ლიმონიანი წყალი ეჭირა, პიტნითა და ყინულით. ერთი შეხედვითაც ეტყობოდა, აქამდე უკვე საკმაოდ ბევრის დალევა რომ მოესწრო, რადგან ფაქტობრივად ფეხზე ძლივს იდგა. მართალია სულაც არ ვიყავი მოხიბლული მიშოს პირდაპირი, საკმაოდ თავხედური შეკითხვით, მაგრამ ისევ მისი მდგომარეობისადმი გამოვხატე პატივისცემა და ნაკლებად უხეში პასუხით შემოვიფარგლე: -და რატომ თვლი, რომ ეს შენი საქმეა? რაღაც არ მახსენდება ვმეგობრობდეთ -ხომ შეიძლება მარტივ კითხვაზე– გაქვს თუ არა მასთან რამე, უბრალოდ ერთი სიტყვით მიპასუხო? ან ჰო, ან არა -არაფერი მაქვს მასთან -ხვნეშით ამოვთქვი ბოლოს. სასმელის ზემოქმედების ქვეშ მყოფ ადამიანთან ხანგრძლივი დიალოგი იმ მომენტში ყველაზე ნაკლებად მჭირდებოდა, ამიტომ ვეცადე საუბარი დროულად დაესრულებინა და პირიც ერთხელ და სამუდამოდ დაემუწა. -ნამდვილად? -ისე მიმზერდა მოცემულ მომენტში, თითქოს პასუხზე ძალზედ ბევრი რამ იყო დამოკიდებული. -ნამდვილად -კარგია… ერთმანეთს მაინც არ უხდებით -ჰოო? და ვითომ რატომ? -ნაძლევს ჩამოვალ, ეგ ტიპი მალე ისეთ რობოტ ქალსაც შექმნის, მამაკაცის სექსუალურად დაკმაყოფილების ქუნცია რომ აქვს ჩატვირთული. მერე ისევ შენ დარჩები უფუნქციოდ, თორემ მე რა? -რა მზრუნველი ხარ, ახლა ვიტირებ -ვხედავ მარტო მოსულხარ -სხვა რამეზე გადამიტანა. შემჩნეული მქონდა, რომ თემის უეცარი ცვლილებები ამ ადამიანს მუდამ ახასიათებდა. -კალესთან ერთად მოვედი, მაგრამ რაღაც მიზეზის გამო წასვლა მოუწია ამის თქმის დასრულება და დარბაზში „ტვისტის“ მუიკის აჟღერება ერთი იყო. სულ მალე, მქუხარე აპლოდისმენტები და სტვენითი შეძახილებიც გაისმა. ირგვლივ მიმოვიხედე. დამაინტერესა, თუ რამ გამოიწვია ასეთი აჟიოტაჟი და სულ მალე, მივხვდი კიდეც —ძმები ნოლანები, საცეკვაოდ გამოყოფილი სივრცის შუაგულში ჩამდგარიყვნენ და ტვისტის მუსიკაზე თავიანთი რეპერტუარით ისე ოსტატურად ცეკვავდნენ, რომ მათ შემხედვარეს, მაშინვე მომადგა სახეზე ღიმილი. შორიახლოს იუნგიც შევნიშნე. სხვების მსგავსად, ხელში მასაც მობილური მოემარჯვებინა და ნოლანების ცეკვის ამსახველ ვიდეოს იღებდა. წამით მიშოს გავხედე. აბსოლუტურად უემოციო, უმეტყველო სახით გასცქეროდა ამ სანახაობას, ისე, თითქოს სრულ სიცარიელეს უყურებსო. -ახლა ყველაზე მეტად ჰგავხარ თომასს -რა? -თომას შელბის -დავუზუსტე -სახე, რომელიც არანაირ ემოციას არ გამოხატავს სწორედ მას გამსგავსებს -თომასს ჰქონდა ემოციები, უბრალოდ ამას ყოველ მეორესთან არ ამჟღავნებდა -კი, მას შეიძლება ჰქონდა -და მე არ მაქვს, არა? -დაჟინებული მზერით, ლამის მარცხენა ლოყა ამიწვა -ვიცი, ისევ თათას ამბავზე მიმანიშნებ -მერა რა? შენ ხომ ეგეც არ გაღელვებს? მიშომ თავისი ჭიქიდან კიდევ ერთხელ მოსვა ლიმონიან-პიტნიანი წყალი. მომეჩვენა, რომ რაღაცის თქმა სურდა და წინადადებას აყალიბებდა, თუმცა სანამ რამის თქმას მოასწრებდა, ორივე ჩვენგანის ყურადღება დარბაზის მარჯვენა მხარისკენ გადავიდა. ყვირილის ხმამ, რომელიც იქედან ისმოდა, მუსიკაც გადაფარა და სულ მალე, დარბაზში, ტვისტის მელოდიაც ისევე შეწყდა, როგორც ერქოლესა და ტეოს მხიარული ცეკვა. აშკარა იყო ვიღაცას ჩხუბი მოსვლოდა და გაკვირვებული საერთოდ არ დავუტოვებივარ ამ ჩხუბის ეპიცენტრში, უენსდეი ადამსის კოსტიუმში გამოწყობილი სამირას დანახვას. ეს უკანასკნელი, ჩვენს ერთ-ერთ მიმტან ბიჭს, ვისი სახელიც კი არ მახსოვდა, ბოლო ხმაზე უყვიროდა, რომ საკუთარი ხელით გამოჭრიდა ყელს, თუკი კიდევ ერთხელ გაბედავდა მის შეხებას. მე და მიშო, ისევე, როგორც ყველა სხვა დანარჩენი, რესტორნის იმ მხარისკენ დავიძარით, სადაც აყალმაყალის ყველაზე ცხელი წერტილი მდებარეობდა. ლოლა უკვე იქ დამხვდა. ჩემი დანახვისას, თვალებით მკითხა რა მოხდაო, თუმცა მის მსგავსად, არც მე ვიყავი ინფორმირებული, ამიტომ მხრები ავიჩეჩე და გაავებულ სამირას შევხედე, ვისაც გაჭირვებით აკავებდა ლანა, რათა მიმტანი ბიჭისთვის რამის დაშავება არ ეცადა. -მომშორდით! გაეთრიეთ! არც ერთი მამაკაცი არ გამეკაროს ახლოს! -კვლავ ყვიროდა იგი. მზერა შეურაცხადისას მიუგავდა, თვალები კი ბრაზისგან ისე ჩასისხლიანებოდა, თითოეული კაპილარის დანახვა იყო შესაძლებელი. ერთი სიტყვით, იმ მომენტში სისხლისმსმელ ვამპირს წააგავდა, ვისაც წამი-წამზე, თავისი მსხვერპლისთვის ყელი უნდა გამოეღადრა, ბასრი კბილებით. -რა ხდება? რა გაჩხუბებთ? -დავინახე როგორ მივიდა ერქოლე, მიმტან ბიჭთან და ეს კითხვა დაუსვა, თუმცა მისი სახე იმოდენა გაკვირვებასა და გაოცებას ასხივებდა, აშკარა გახლდათ, თვითონაც ვერ გარკვეულიყო რა დააშავა. -მე . . . უბრალოდ მინდოდა საცეკვაოდ დამეპატიჟა -ნოლანების მოსვლის გამო, უკვე ინგლისურად საუბარზე გადავიდა ის -მარტო იდგა, ვიფიქრე ჩვენთან კონტაქტში შემოსვლა უჭირს და ცოტათი დავეხმარები გაიხსნას-მეთქი. მერე ხელზე, ხელი მოვკიდე და დანარჩენი რაც მოხდა, თქვენც დაინახეთ -სწრაფად წადი, ნუღარ დაენახები -ტეოც ჩაერია მათ საუბარში. -გამიშვი! გამიშვი-მეთქი! აქედან წასვლა მინდა, გამიშვი! -სხვებისგან განსხვავევით, სამირა კვლავ ქართულ ენაზე აგრძელებდა ყვირილს. -სამირა თავი ხელში აიყვანე! -ლანას მისი თავი ხელიდან გამოაცალა ერქოლემ და მხრებში ხელი ჩაავლო, თუმცა გოგონამ ისიც ისე უეშად მოიშორა, როგორც კეთროვანი. -მომშორდი! ხელი არ დამაკარო, თორემ ყელს გამოგჭრი, გესმის?! შოკირებული ვუცქერდი ამ სცენას. გოგონა, რომელიც გაცნობის პირველივე დღიდან რაღაც განსაკუთრებული თვისებების მატარებლად მივიჩნიე, იმდენად შეურაცხადი გამხდარიყო, გარშემო ვერავინ ბედავდა მასთან მიახლოებას. საბრალო მიმტანი ბიჭი, ვინც პირველმა იწვნია მისი რისხვა, ტეოს რჩევით იქედან უკვალოდ გამქრალიყო, თუმცა ეს, სამირას სიმშვიდეზე მაინც ვერ ახდენდა გავლენას. -მიდი მასთან და აქედან წაიყვანე -ჩამესმა მიშოს დაძაბული ხმა -ლოლაც დაიხმარე და ამაღამ მარტო არაფრით არ დატოვოთ -რამე იცი? -სწრაფად იმოქმედე და კითხვებს ნუ სვამ! კიდევ ერთი მამრობითი სქესის წარმომადგენელი რომ მიეკაროს, ალბათ თავისივე ფრჩხილებით გადაუჭრის საძილე არტერიას გოგონას ფსიქოლოგიურ მდგომარეობასა და ირგვლივ შეკრებილ, გაოცებული სახეებით მდგომ ხალხს რომ შევხედე, გავიაზრე, რომ უქმად დგომაში ერთი წამის დაკარგვაც აღარ შეიძლებოდა, ამიტომ, Imagine-ს დანარჩენი თანამშრომლების მსგავსად, გაოცებილი სახით მდგომ ლოლას, მაჯაში ხელი ჩავავლე და თვალებით ვანიშნე დამხმარებოდა. საბედნიეროდ, მანაც ჩემსავით სწრაფად აღიქვა სიტუაცია და თავის დაქნევით დამეთანხმა. სამირას ისეთი სიფრთხილით მივუახლოვდით, როგორც პროფესიონალურად განაღმულ ველს. ირგვლივ ყველა ჩვენ მოგვშტერებოდა და კინოთეატრში მჯდომი, მზაფრსიუჟეტიანი ფილმის მაყურებელივით ელოდა სცენარის გაგრძელებას. -მისმინე -ფრთხილად წავიღე ხელი ნერვებისგან აკანკალებული გოგონასკენ, რათა უნებურად არ დამეფრთხო -არავინ არაფერს დაგიშავებს. შინ ჩვენ წაგიყვანთ, კარგი? -ახლავე წავიდეთ, პრობლემა არ გვაქვს -ლოლაც ამყვა მისი დაწყნარების მცდელობაში. იმდენად სერიოზული, ფრთხილი და დინჯი იყო იმ მომენტში, როგორც ძალზედ იშვიათად, ჩვენი ნაცნობობის მანძილზე. -ალტრუიზმის არ მჯერა, წადით და მაგით სხვა დააბოლეთ! -რომ იცოდე, მაგაზე მეც გული მერევა. უბრალოდ ამაღამ რაღაც ძალიან მომინდა შენებური შავი იუმორის მოსმენა და გამიხარდება, თუკი მე, მარიტა და შენ, სხვა ადგილას გავაგრძელებთ გართობას ვხვდებოდი რის გაკეთებასაც ცდილობდ ლოლა. სურდა ისეთი ენით ელაპარაკა, რომელიც სამირას გულში დაგროვებულ ბრაზს, ჩვენკენ არ მომართავდა და პოზიციების დათმობის ნაბიჯს გადაადგმევინებდა. თავადაც ვხვდებოდი, რომ ახლა სიტყვები —“სახლში წაგიყვან და გვირილის ჩაის დალაგევინებ” უარესად გააღიზიანებდა, ამიტომ, ლოლას მიერ არჩეული გზა, გონებაში უმაღლესი ქულით შევაფასე. -პიჟამა-წვეულებაზე მეპატიჟებით, მას შემდეგ, რაც აქ შეკრებილთა ოთხმოცდაცხრამეტი პროცენტი ფსიქიატრიულის პაციენტად მიმიჩნევს? -გარშემო შემოკრებულ ხალხს გადაავლო წამიერი მზერა -თუკი ასეა, ნორმალურობისგან თქვენც შორს ყოფილხართ -ვიცი, ჩემი მშობლებიც ზუსტად ასე მეუბნებოდნენ, როდესაც კლასის დამრიგებელი, კვირაში მეოთხედ დაიბარებდა ხოლმე სკოლაში, ჩემი უმსგავსო საქციელისთვის ღიმილი ძლივს შევიკავე მის სიტყვებზე. დავინახე, რომ ოდნავ სამირასაც ჩაეღიმა, ან შესაძლოა, სულაც ჩემი წარმოსახვის ნაყოფი იყო ეს. -ის ტიპი მეორედ არ გამეკაროს! -თქვა მან კატეგორიულობით აღსავსე ტონით -არც ის და არც რომელიმე სხვა მამაკაცი, ვისი ერთადერთი ინტერესიც ქალის საცვლებში ჩაძრომაა -არავინ გაგეკარება, რადგან ახლა აქედან წავალთ -სამირამდე დარჩენილი მანძილი, უკვე თამამად დავფარე და მხარზე ხელით შევეხე. ჩემდა საბედნიეროდ, ცუდი რეაქცია არ ჰქონია. პირიქით, სხეულის ნერვული კანკალი ოდნავ ჩაუწყნარდა კიდეც და ამჯერად ჩვენს სიახლოვეს მდგომ ლოლას გახედა. -არც თუ ისე სასიამოვნო ინფორმაცია მაქვს შენთვის ჰარლი ქუინ. კეისრის კოსტიუმში გამოწყობილი იდიოტი, მთელი საღამოა უკანალზე გიყურებს -მრისხანე მზერა მიაპყრო დიმიტრის, როგორც კი ეს თქვა -თუკი ოდესმე რამის გაბედვას დააპირებს, დანა აიღე და თავისი უმცროსი მეგობარი ძირში წააჭერი! მეტი აღარაფერი უთქვამს სამირას. უბრალოდ, გარშემო შემოკრებილ შოკირებულ ხალხს, ხელით ანიშნა გაეტარებინათ, დიმიტრის კიდევ ერთხელ შეხედა ბრაზის ცეცხლით ანთებული თვალებით და დარბაზიდან გასასვლელი კარისკენ ისეთი უდარდელი ნაბიჯებით გაეშურა, თითქოს რამდენიმე წუთის წინანდელი სკანდალის გამომწვევი ვინმე სხვა ყოყილიყო და არა, თავად ის. არც მე და ლოლას დაგვიკარგავს დიდი დრო. ჯერ ერთმანეთს გადავხედეთ, მერე თანამშრომლებს მოვუბოდიშეთ და ორივენი ერთგული მცველებივით ავედევნეთ უკან სამირას. დალოდებას არც კი ფიქრობდა. ისე იქცეოდა, თითქოს მის გარშემო სულიერიც არ ჭაჭანებდა. ლიფტით ერთად მგზავრობის დროსაც არ გაუცია ჩვენთვის ხმა. დალაპარაკება მხოლოდ მაშინ მოინდომა, როდესაც ანბანის კოშკი დავტოვეთ და ავტოსადგომზე ამოვყავით თავი. -თქვენ ორს მეტი საქმე არ გაქვთ? -ადვილი ამოსაცნობი იყო მისი მობეზრებული ტონი -არანაირი პიჟამა-წვეულება არ იქნება, ყოველ შემთხვევაში ჩემი მონაწილეობით -მაშინ, უბრალოდ სახლამდე მიგიყვანთ და მადლობის ნიშნად ყავაზე დაგვპატიჟე -ჰარლი ქუინ, შეიძლება ჭკვიანი ხარ, მაგრამ ტვინის გარეშე არც მე დავბადებულვარ -უენსდეის პარიკი მოიშორა გოგონამ ამის თქმისას -სტუმართმოყვარეობით არასდროს გამოვირჩეოდი, თანაც ჩემი მანქანით ვარ და გამცილებლები არ მჭირდება -ეჭვიც არ მეპარება, რომ გამცილებელს არ საჭიროებ, მაგრამ მე, შენზე მეტად ჯიუტი ვარ და მინდა ამაღამ სტუმრად გეწვიო. რას იზამ? გამაგდებ? ცოტა არ იყოს, ცუდი დასაწყისი იქნება იმ თანამშრომელთან, ვინც შენი ხელფასის ჩარიცხვაზე ზრუნავს -მე იქედან მაინც გამომაგდებენ დღევანდელი პერფორმანსის შემდეგ -სარკასტული ღიმილით აღნიშნა სამირამ -გამომდინარე აქედან, თანამშრომლები აღარ ვართ და პრობლემაც მოგვარებულია -ლოლიტას შეუძლია, ნოლანებს შენი სასტუმროში დატოვების თაობაზე დაელაპარაკოს -ვცადე ახალი ხერხი მეპოვნა გაჯიუტებული გოგოს დასარწმუნებლად -როგორც ბუღალტერი და რესტორნის ერთ-ერთ ყველაზე ძველი თანამშრომელი, ძმებზე გავლენის მოხდენას მარტივად შეძლებს სახეზე ჩაფიქრება შევატყვე ჩემი სიტყვების მოსმენის შემდეგ. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ისეთი ეჭვით გვიყურებდა, თითქოს დეტექტივი ყოფილიყო, ვისთვისა დამნაშავეების სიმართლეში გამოტეხვა ქცეულიყო პრიორიტეტად. -რა ინტერესი გაქვთ ჩემთან დაკავშირებით? -იკითხა მან. გამოხედვა კვლავაც ისეთივე ეჭვნარევი ჰქონდა, როგორც თავდაპირველად, თუმცა ტონში აგრესია იმდენად დიდი დოზით აღარ იგრძნობოდა. -მოდი უბრალოდ ყავა ერთად დავლიოთ და თუკი შენშიც ვერ გავაღვიძეთ ვერანაირი ინტერესი, მაშინ მეც და მარიტაც თავს დაგანებებთ გოგონამ გულზე დაიკრიფა ხელები. ჯერ მე მომშტერებოდა მზვერავის თვალით, შემდეგ ასეთი მზერა ლოლაზე გადაიტანა და ღრმად ამოიოხრა. -აქვე ახლოს, ოცდაოთხ საათიანი კაფე ვიცი. თუ ყავის დალევა გინდათ, იქ წავიდეთ. არც იფიქროთ, რომ რამდენიმე დღის გაცნობილებს, შინ მოგიპატიჟებთ -გვაწყობს -გამეღიმა და ლოლას გავხედე. -და თუ შეიძლება, არანაირი კითხვები ამ საღამოს მომხდარის შესახებ! -ეგეც გვაწყობს -თვალი ჩაუკრა ლოლამ -მიდი, წინ გაგვიძეხი, მე და მარიტა კი, ჩვენი მანქანებით გამოგყვებით უკან ადგილი, რომელზეც სამირა საუბრობდა, ანბანის კოშკიდან ხუთი წუთის სავალზე იყო. იქ ადრეც ბევრჯერ ვიყავი ნამყოფი, თანაკურსელებთან ერთად. ყოფილა შემთხვევა, როდესაც სემინარებისთვისაც კი მოვმზადებულვარ აღნიშნულ დაწესებულებაში, რადგან იქაური მყუდრო და სასიამოვნო გარემო, ჩემზე მუდამ დადებითად მოქმედებდა. ვინაიდან დროის იმ მონაკვეთში, კაფეში ხალხის სიმცირე შეინიშნებოდა, პარკინგზე თავისუფალი ადგილები მრავლად იყო და არც მანქანების გვერდიგვერდ ჩაყენება გაგვჭირვებია. სამირას კუს ზომის, მწვანე ოთხბორბლიანი მეგობარი, მხოლოდ ორ ადამიანს რომ იტევდა, ჩვენი ავტომობილების ფონზე ისე გამოიყურებოდა, როგორც ცერცვის მარცვალი, ლიმონის გვერდით. ადგილი ყველასგან მოშორებით, დარბაზის მარცხენა მხარეს ავარჩიეთ. როგორც აღმოჩნდა, ჩემი და ლოლას მსგავსად, სამირასთვისაც ლატე იყო ყავის ყველაზე საყვარელი სახეობა, ამიტომ, მიმტანს სამი ლატეს შეკვეთა მივეცით, ყოველგვარი დესერტის გარეშე და ისე დავსხედით, რომ მაგიდის გარშემო წრე შეგვეკრა. მშვიდი ღამე იდგა. ერთადერთი, რაც აქაურობას დაძაბულობას სძენდა, ეს სამირას სახე იყო. მართალია ინტერესი მკლავდა იმისა, თუ რა გახდა ამ ადამიანის დღევანდელი საქციელის გამომწვევი მიზეზი, თუმცა ჩვენი მცირეხნიანი ნაცნობობა და ნაკლებად ახლო ურთიერთობა, საშუალებას არ მაძლევდა, გულახდილი საუბრების წამოწყების ინიციატორი ვყოფილიყავი. -დღეს შინ მისვლას ძალიან გვიან ვგეგმავ -კმაყოფილი ღიმილით მიაწვა ლოლა თეთრი სკამის რბილ საზურგეს -ჩემს ცხოველებს საკვები საკმარისად დავუტოვე, ამიტომ თავისუფალი ვარ -ცხოველებს? -მობილურში თავჩარგული სამირაც დააინტერესა მისმა სიტყვებმა -რა ცხოველები გყავს? -მგონი ყველაფერი მყავს, რისი მოშინაურებაც შეიძლება -ვეგეტარიანელიც იქნები -ბინგო! -ვეგეტარიანელების კიდევ ჰო, მაგრამ ვეგანების წინაშე მართლა ქედს ვიხრი -საუბარში თავადაც ჩავერთე -ადამიანები ფაქტობრივად არაფერს ჭამენ, რისი ჭამაც სასიამოვნოა -თუ შიმშილი უხარიათ, მაგათი პრობლემაა -მხრები აიჩეჩა სამირამ. გამომეტყველებაზე შევატყვე, რომ არც ლოლას ჰქონდა განსხვავებული პასუხი ამასთან დაკავშირებით. ჩვენი შეკვეთილი ლატე, მოსვლიდან დაახლოებით ათი წუთის შემდეგ დაგვიდეს მაგიდაზე. ყავამ იმდენად სასიამოვნო სურნელი დააყენა, ეს უკანასკნელი ღრმად შევისუნთქე და ჭიქას ორივე ხელი შემოვხვიე. -თქვენი დირექტორი მგონი ძალიან შევარცხვინე -სათითაოდ მოგვავლო მზერა სამირამ, თუმცა რა იმალებოდა ამ სიტყვების მიღმა ვერაფრით მივხვდი და გადავწყვიტე ჩავძიებოდი: -რას გულისხმობ? მიშო რა შუაშია? -იმ შუაშია, რომ რესტორანში სწორედ მაგ ადამიანის რეკომენდაციით მიმიღო ერქოლემ -უდარდელად მოსვა ჭიქიდან გოგონამ -მისი ბავშვობის მეგობარი, დემეტრე, ჩემი ყოფილია და სწორედ მან სთხოვა მიშოს ჩემთვის სამსახური. გასაუბრება, რომელიც გავიარე, უბრალო ფორმალობა იყო -ანუ მიშოს კარგად იცნობ? -ამ ახალი ამბით გაკვირვებული, სიტყვებს თავს ძლივს ვუყრიდი. არანაკლებ გაოცებული ჩანდა ლოლაც, ვისაც ჯერ არც კი გახსენებოდა თავის წინ მდგომი ყავის ჭიქის შესახებ. -ჰო, ჩემი ყოფილის წყალობით. დემეტრე ნამდვილი ტვინის ბურღია, თუმცა რაღაცებში მაინც გამომადგა მისი არსებობა -ტვინის ბურღი რატომ, შერიგება უნდა? -ეშმაკური ღიმილით ჰკითხა ლოლამ -მაგ დემეტრეს შორიდან მეც ვიცნობ, მიშოს ხშირად აკითხავს ხოლმე და ვაღიარებ ძალიან ცეცხლოვანი ვინმეა. შენს ადგილას ასე არ მოვიხსენიებდი -არ ვიცი შენ როგორ მოიხსენიებდი, მაგრამ მე არც მისი ცეცხლი მჭირდება, არც მზრუნველობა და არც კვირაში ოთხჯერ მოკითხვა -თავად თქვი სამსახურში მომაწყოო -ჰო, ჰარლი ქუინ, მომაწყო და ამისთვის საჩუქარიც გავუგზავნე, მადლობის ნიშნად, მაგრამ ვალდებული არ ვარ ლოგინშიც გავუწიო მომსახურება -ასეთი ზიზღით რატომ საუბრობ? -აშკარად მიჭირდა ამ გოგოს მსგავსი აგრესიის მიზეზის ახსნა -იქნებ მაგას საერთოდ არ ცდილობს და უბრალოდ სურს ადამიანურად დაგეხმაროს? -კარგი რაა -მობეზრებით ამიქნია ხელი სამირამ. მის წაბლისფერ თვალებში ბრაზი და ზიზღი იკვეთებოდა -უკვე გულისრევის შეგრძნებამდე მივყავარ ჩემ გვერდით რომელიმე მამაკაცის წარმოდგენას, თუნდაც მეგობრული კუთხით -შენ და ლოლიტა, ორი უკიდურესობა ხართ -მიუხედავად იმისა, რომ მისმა ასეთმა სიტყვებმა ლამის პირი დამაღებინეს, ვცადე გარეგნულად მაინც არ არეკლილიყო ჩემი შინაგანი მდგომარეობა -ამას კაცის გარეშე არ შეუძლია, შენ კი კაცთან ერთად -აჰა მეც გადმომწვდა. კიდევ კარგი ჰარლის კოსტიუმზე გრძელი მოსაცმელი მოვიცვი, თორემ მთელი ღამე ტვინს გაბურღავდა, რამე მოიხურე, ყველა შენ გიყურებსო -რა ვქვნა, მეც ვეთანხმები -ღიმილით გამომხედა ამის თქმისას სამირამ -ტრუსებით კაფეში ჯდომა, მთლად კარგი იდეა არ უნდა იყოს მაშინ, როდესაც ამ ქვეყანაში ცხოვრობ და ყოველი მეორე მამრობითი სქესის წარმომადგენელი, ხვრელზეა ორიენტირებული -ყველა ქართველ კაცს ერთ ტაფაში ნუ წვავ რაა -მისი თეორია სასწრაფოდ გააპროტესტა ლოლამ. მე გადავწყვიტე არ ჩავრეულიყავი, მოვლენებს შორიდან დავკვირვებოდი და მათი სიტყვიერი პაექრობისთვის მედევნებინა თვალ-ყური. -მინდა ერთ ტაფაში მოვწვავ, მინდა ერთ ქვაბში და მინდა სანელებლებსაც მოვაყრი ზემოდან. ჩემ აზრებში ხელებს ნუ აფათურებ -სად გაიზარდე ასეთი აგრესიული? იქნებ რამე ტკბილიც შეგვეკვეთა, ტკბილად რომ ისაუბრო? -მაგას ტკბილეული არ შველის -ღიმილით მოიკვნიტა ქვედა ტუჩი სამირამ -გაზრდას რაც შეეხება, ბავშვთა სახლში გავიზარდე -ბავშვთა სახლში? -თითქმის ერთდროულად ვიკითხეთ მე და ლოლამ. -ჰო, რა იყო? -უდარდელად აიჩეჩა მხრები -ვიღაც შემთხვევითმა გამვლელმა, ერთი თვის ახალშობილი სანაგვე ყუთში მიპოვა და იქედან, პირდაპირ უპატრონო ბავშვთა სახლში მიკრეს თავი. დემეტრეც იქ გავიცანი, ერთად ვიზრდებოდით მოსმენილი ამბის გადასახარშად რამდენიმე წამი მაინც დამჭირდა. გულში მწარე ჩხვლეტა ვიგრძენი. მიტოვებული, უარყოფილი ბავშვის ცხოვრებით ცხოვრება, მუდამ ძალზედ რთულად წარმომედგინა, თუმცა იმას ნამდვილად ვერ ვხვდებოდი, სამირას ეს ყველაფერი მართლა არ ადარდებდა, თუ უბრალოდ ინდიფერენტულობის ნიღაბი ჰქონდა სახეზე პროფესიონალურად მორგებული. -და მიშო? -ისე, რომ ვერც გავიაზრე, ხმამაღლა გავაჟღერე ჩემი შეკითხვა -ის საიდანღა გაიცანი? -დემეტრესთან მეგობრობდა და ყოველ კვირაში აკითხავდა ბავშვთა სახლში. უამრავი სათამაშო და ტკბილეული მოჰქონდა მისთვის. მე და დემეტრე რომ ურთიერთობაში შევედით, მეც დამიმეგობრდა და საჩუქრები ჩემთვისაც მოჰქონდა. რაც ერთმანეთს დავშორდით, მას შემდეგ მიშოსთანაც გავწყვიტე ყველანაირი კონტაქტი -და რატომ? -გაურკვევლობა და ინტერესი, ერთმანეთს ენაცვლებოდა ლოლას მზერაში. -იმიტომ, რომ წარსულის ადამიანების ადგილი წარსულშია. მიუხედავად იმისა, რომ ორივესი მადლობელი ვარ, მაინც აღარ მინდა მათთან ძველებური ურთიერთობის აღდგენა. დემეტრესთან მით უმეტეს სამირას ისტორიებით დაინტერესებულმა, მხოლოდ მაშინღა შევნიშნე, რომ ჩემი ლატე უკვე გაცივების გზას ადგა. საკმაოდ მოზრდილი ყლუპი მოსვი. უკვე გვარიანად შეგრილებულიყო, თუმცა მაინც ძალზედ მეგემრიელა. მიუხედავად იმისა, რომ აქ დიდხანს აღარ შემომევლო, ამ ყავის გემო მაინც უცვლელი მეჩვენებოდა. -ერთმანეთს რატომ დაშორდით? -სამირასკენ მიმართულ, ლოლას ცნობისმოყვარე მზერას შევეჩეხე, როგორც კი ჭიქა მაგიდის ზედაპირზე დავაბრუნე. -მაგაზე ლაპარაკი არ მინდა -კარგი რაა, სელებრითები სატელევიზიო შოუებშიც კი ყვებიან, რატომ დაშორდნენ ქმრებს, შეყვარებულებს და ასე შემდეგ. შენ რატომ ასაიდუმლოებ ასე? -რომ იცოდე, მაგ შენი სელებრითების ოთხმოცდაათი პროცენტი ბრიყვად მიმაჩნია. ცნობილი ადამიანების უმეტესობას, ტვინი იმდენად აქვთ გამორეცხილი, პარტნიორთან დაშორების შემდეგ, სიმღერებსაც კი წერენ, სადაც მათ საქვეყნოდ აშარჟებენ. გულისამრევია! -ჰო, მართალი ხარ -დავეთანხმე -მაგრამ შაკირას ერთ-ერთი სიმღერა საკმაოდ ცნობილი ჰიტი გახდა, მიუხედავად იმისა, რომ მასში თავის ყოფილ ქმარს დასცინის -ჰიტი კი გახდა, მაგრამ ეს იმ ფაქტს ვერ ცვლის, რომ მისი საქციელი, ტიპური, დაბოღმილი ქალის რეაქციაა, ვისაც ქმარმა უღალატა და შურისძიების მიზნით, უნდა მისი თავი მთელ მსოფლიოს შეაძულოს -რა აქტუალურ თემებზე მიდის დავა -გულზე ხელები დაიკრიფა ლოლამ -თქვენი საუბარი რომ გავატიკტიკო შეიძლება? -ტელეფონის ამოღება არც კი გაბედო! -მკაცრ ტონს, მკაცრი მზერაც დავურთე, რამაც ლოლას, მაშინვე უკან დააბრუნებინა ჯიბისკენ წაღებული ხელი, ხოლო სამირას, ფართე ღიმილი მოჰგვარა სახეზე. -იცით გოგოებო? მგონი მართლაც არის თქვენში რაღაც -თითქოს ორივე ჩვენგანი თვალებით დაასკანერა ამის თქმისას -რაღაც, რაც საშუალებას არ მაძლევს ისე დაგახვევინოთ, როგორც ამას სხვასთან მიმართებაში ვიზამდი . . . 8 8 8 8 შუადღე ხანს, როდესაც კალემ ჩემ კარზე ზარი დარეკა, უკვე ყველაფერი მზად მქონდა. შოკოლადის მინანქრიანი მარწყვის ტორტი, ბანანის სმუზი და ალუბლის მაფინები, დღეს მთლიანად ჩვენს განკარგულებაში უნდა ყოფილიყო, თუმცა ყოველივე ზემოთ ჩამოთვლილი იმ წამსვე გადამავიწყდა, რა წამსაც კარი გავაღე და ზღურბლთან, ტუჩ და წარბგახეთქილი კალე შემრჩა ხელში, პირამდე სავსე პოლეეთილენის პარკით ხელში. -რა გჭირს? მესამე მსოფლიო ომი დაიწყო? -ვიკითხე შეშფოთებით. რაც ამ ადამიანს ვიცნობდი, არასდროს გამოევლინა ისეთი თვისება, რომელიც მაფიქრებინებდა, რომ ქუჩური გარჩევების მოყვარული იყო. სწორედ ამიტომ გამიკვირდა მისი ასეთ არასახარბიელო მდგომარეობაში ხილვა. -საინფორმაციო გამოშვებებს რომ უსმენდე, მიხვდებოდი, რომ მესამე მსოფლიო ომამდე, ერთი ასანთის გაკვრაღაა დარჩენილი -სერიოზულად, რა გჭირს? -შიგნით შემოვატარე და კარიც ჩაკეტე. მიუხედავად ყველაფრისა, მაინც უჩვეულოდ მხნედ გამოიყურებოდა და მხიარულ განწყობაზეც იყო. -რომ გითხრა კიბიდან გადმოვვარდი, ან კარს დავეჯახე-მეთქი, არ დამიჯერებ, ხომ? -მეგონა ეგრე მხოლოდ ის ქალები იტყუებოდნენ, რომლებზეც ქმრები ძალადობენ -ანუ ამ ტყუილის საავტორო უფლება მათია -კალე, ხუმრობის გარეშე, რა ხდება? ბიჭმა უკმაყოფილოდ ამოიოხრა. როგორც ჩანდა, მიმხვდარიყო, რომ დროის გაწელვის ლიმიტი უკვე დასასრულს უახლოვდებოდა და ახლა ადევატური პასუხი უნდა გაეცა ჩემ კითხვაზე. -ერთი ჭიქა წყალი მომიტანე, სამი ნატეხი ყინულით -კალე! -ნუ მიყურებ ჰელოუინის გოგრასავით, ყველაფერს მოგიყვები -მისაღების დივანზე მოწყვეტით დაეშვა ამის თქმისას -უბრალოდ ჯერ წყალი მომიტანე, ძალიან მწყურია. თან ეს პარკიც წაიღე, შიგნით ტკბილეული დევს პასუხად აღარაფერი მითქვამს. უამრავი კითხვის ნიშნით გამოტენილი თავითა ცნობისმოყვარეობის გრძნობით ნახევრად შეჭმული ტვინით სამზარეულოს მივაშურე, კალეს მოტანილი სასუსნავები დავაბინავე, ჭიქაში ონკანის წყალი ჩამოვასხი და ყინულის კუბების დამატების შემდეგ, კვლავ ჩემ დასახიჩრებულ სტუმართან დავბრუნდი. -დალიე, მერე კი გისმენ -ოღონდ დამპირდი, რომ საკუთარი თავის დადანაშაულებას არ დაიწყებ -მოიცა, ჩემ გამო გჭირს ეს ყველაფერი? -გულმა ლამის მუშაობა შეწყვიტა იმ მომენტში. კალემ წყლით სავსე ჭიქა ერთი ამოსუნთქვით გამოცალა და ნებიერად მიეყრდნო დივნის რბილ საზურგეს. -შენ გამო არა, ერთი ფსიქოპათის ახირების გამო, ვინც მაინცდამაინც შენ ამოგიჩემა ამდენ ქალში -არ თქვა, რომ . . . -ჰო, ლეო იყო -მაშინვე მიხვდა, როგორც ვგეგმავდი ამ წინადადების დაბოლოებას -უფრო სწორად, მისი გამოგზავნილი ხალხი. გუშინწინ, კორპორატიულზე ყოფნისას ვიღაცამ დამირეკა და მთხოვა ცოტა ხნით ქვემოთ ჩავსულიყავი. სწორედ ამიტომ აღარ დავბრუნდი უკან -მაგრამ . . . -ვიგრძენი ყელში როგორ გამეჩხირა მოზრდილი ბურთი და როგორ წამართვა გამართულად მეტყველების უნარი -შენგან რა უნდოდა? საერთოდ რა შუაში იყავი? -შურისძიების სურვილი -მყისვე მომიგო კალემ -ალბათ ვიღაცის მეშვეობით გითვალთვალებს, იცოდა შენთან სახლში რომ ვიყავი, ისიც დაინახა წვეულებაზე ერთად რომ წავედით და ჩათვალა, რომ ჩვენ შორის რაღაც ხდება -ავადმყოფი ნაბი*ვარი! ეს როგორ გააკეთა? -სახეზე მოწოლილმა ბრაზმა, კანიც კი ამიხურა და აკანკალებული თითებით, რაც შემეძლო ნაზად შევეხე გახეთქილ ტუჩზე. თავს ძლივს ვიკავებდი, რომ ცრემლები არ გადმომცვენოდა და იქვე არ ავტირებულიყავი -მითხარი, ძალიან გტკივა? -ნუ ღელავ, არც ის ტიპები არიან ნაკლებ დღეში -რამდენი იყვნენ? -ოთხნი . . . და ნუ გაქვს ასეთი სახე, ხომ ხედავ, კარგად ვარ -ჩემ გამო მოხდა ყველაფერი. მე ვარ დამნაშავე -დივანზე მის გვერდით დავჯექი და ამჯერად თვალებზე ავიფარე აცახცახებული თითები. იმის წარმოდგენაზეც კი ეკლები მაყრიდა ტანზე, გაცილებით უარესი რომ მომხდარიყო, ვიდრე ახლა მოხდა. -მე, შენ ხომ გითხარი, საკუთარი თავის დადანაშაულება არ დაიწყო-მეთქი? რა შენი ბრალია, თუკი ვიღაც ტვინნაღრძობი გადაგეკიდა და სურს ყველა მამრობითი სქესის წარმომადგენელთან დაგიწესოს საზღვრები? -ეგ იმ ფაქტს არ ცვლის, რომ შენი ამ დღეში ჩავარდნის მიზეზი მე ვარ კალე ჩემთან უფრო ახლოს გადმოჯდა, თალებზე აფარებული თითები ფრთხილად დამაშვებინა ძირს და კრიალა, ცისფერი თვალებით ისე თბილად გამიღიმა, ერთიორად მომემატა დანაშაულის შეგრძნება. -ეს იმიტომ არ მომიყოლია, რომ გამუდმებით იძახო ჩემი ბრალიაო მარიტა, გესმის? უბრალოდ მინდოდა გამეფრთხილებინე, რომ მხოლოდ სასამართლო აკრძალვა არაა საკმარისი იმისთვის, რათა მაგ ადამიანს შენი არსებობა დაავიწყდეს. ძალიან ფრთხილად უნდა იყო, გაიგე? -მეტი რა უნდა ვქვნა კალე? რა გავაკეთო? ისიც კი სახიფათოა, რომ ახლა აქ ხარ. თავის დროზე რომ გეთქვა, მოპატიჟებას გავაუქმებდი და . . . -ახლა გეყოფა -ხმამაღლა გაეცინა ჩემ ისტერიკაზე -ისღა მაკლია ვიღაც დარტყმულის გამო, იმ ადამიანთან გავწყვიტო ურთიერთობა, რომელიც ერთადერთია, ვისაც სანათესაოში ვაფასებ -მაგრამ შეიძლება ამის გამო კიდევ გაეხვე შარში -მარიტა, გეუბნები ოთხი იყვნენ-მეთქი და მხედავ, მხოლოდ წარბი და ტუჩი მაქვს გახეთქილი. მთელი ბავშვობა, მამაჩემი, სხვადასხვა საბრძოლო ხელოვნებების წრეზე მატარებდა. თავის დაცვა კარგად შემიძლია -ეგ ვერ მამშვიდებს კალე. გუშინ შიშველი ხელებით დაგადგნენ თავზე, მაგრამ რა გარანტია მაქვს, ხვალ იარაღს რომ არ მოგადებენ შუბლზე? -იარაღის ტარების უფლება მეც მაქვს. თუკი ეს დაგამშვიდებს, ამიერიდან ვატარებ ხოლმე -დავიჯერო შენ საერთოდ არ გეშინია? -ჩემზე ნუ ფიქრობ, შენ კი აი ეს გქონდეს ყველგან, სადაც წახვალ -თქვა თუ არა, ჯიბიდან პატარა, შავი ფერის ფარანი ამოიღო და გამომიწოდა -ასე ნუ მიყურებ, მხოლოდ ის არ არის, რასაც ხედავ -აბა რა არის? -გამოწვდილი ნივთი ჩამოვართვი და გამოკვლევის მიზნით, უკეთ დავაკვირდი. -მაგ პატარა, სამკუთხედი ფორმის წვეტებს ხედავ, სინათლის წყაროს გარშემო? -კი, მერე? -ელექტრო-შოკია. მის გასააქტიურებლად, აი ეს ღილაკი უნდა ასწიო ზემოთ. სხვა შემთხვევაში ჩვეულებრივი სანათია და მორჩა. დატენვით, ანდროიდის დამტენიც ტენის. ჩემი დავკარგე, თორემ მაგასაც წამოგიღებდი კალეს მიერ ნაჩვენები ღილაკი ზემოთ ავწიე. შემდეგ ჩამრთველს დავაწექი და ჩემ ხელში მოქცეული უწყინარი სანათი, სულ მალე გადაიქცა საშიშ ნივთად, რომლის თავიც მენთოლისფრად ანათებდა და დენგამტარი მავთულის ხმებს გამოსცემდა. -აი ეს მესმის! -გაოცების ღიმილი მომადგა ტუჩებზე -და ეს ადამიანს რას უშვრება? კალემ ფანარი ფრთხილად გამომართვა, გათიშა და მაგიდაზე მიუჩინა ადგილი. -გარკვეული დროით კრუნჩხვებში აგდებს. აი ეს კი ნაკლებად სახიფათოა, თუმცა მაინც ეფექტური -ამჯერად ტუჩსაცხი ამოაძვრინა ჯიბიდან კალემ. სანამ რამე შეკითხვის დასმას მოვასწრებდი, განმარტება თავად მოაყოლა: -ეს უკვე ცრემლსადენი სპრეია, ქალის ტუჩსაცხის მოყვანილობით. მინდა, რომ ეს ორი ნივთი, მუდამ ჩანთაში გედოს მარიტა სიგიჟემდე მომინდა მისი ჩახუტება იმ მომენტში. ისეთი სასიამოვნო იყო იმის შეგრძნება, რომ ვიღაც ჩემზე ასე ზრუნავდა, თავის შეკავება ვერ მოვახერხე და მართლა გადავეხვიე. საპასუხოდ მანაც მომხვია წელზე მკლავები და ტუჩები ყურთან ახლოს მომიტანა: -შეიძლება ვიკითხო ჩემს ხილის ტორტს როდის მაჭმევ? -მკითხა სიცილით -სანამ შენ აქ სენტიმენტებს აფრქვევ, ჩემი კუჭი უკვე აჯანყებას მიწყობს -ტკბილეული საჭმელი არ არის -მივუგე სიცილითვე, თან სწრაფად მოვშორდი მის სხეულს -ყველაფრისთვის გმადლობ კალე. მართლა ძალიან დიდი მადლობა -შენი მადლობა ის იქნება, ჩემ შეკვეთას თუ დროულად მომიტან -კარგი, კარგი, ყველაფერს მოგიტან -უმალვე წამოვდექი ფეხზე, ჩემთვის განკუთვნილი სახიფათო საჩუქრები მოვხიკე და კალეს, თვალებით გალიაში გამომწყვდეული თუთიყუშისკენ ვანიშნე, კედელზე მიმაგრებულ, სპეციალურ თაროზე რომ მქონდა ადგილი მიჩენილი -მანამდე მიდი, შენი ახალი მეგობარი გაიცანი. გუშინ დავილაპარაკეთ და ფსიქოლოგიურად უკვე შემზადებულია საცხოვრებელი გარემოს ცვლილებისთვის -ჰოო? კარგი, მაგას თავად გადავამოწმებ -მომიგო და როგორც კი სამზარეულოსკენ ავიღე გეზი, იგიც მაშინვე გაემართა თუთიყუშის გალიისკენ. ვინაიდან სამსახურში ხუთზე უნდა ვყოფილიყავი და სხვაგან არსად ვიყავი წასასვლელი, კალე ჩემთან საკმაოდ დიდხანს შემორჩა. ბავშვობის გახსენებას ჰგავდა ჩვენი ერთად ყოფნა —ტელევიზორში ლუი ანდერსონის ანიმაცია გვქონდა ჩართული, ირგვლივ ტკბილეული მოგველაგებინა და მულტფილმის ყურების პარალელურად, ერთმანეთთან საუბარსაც ვახერხებდით. სულ სხვანაირი იყო კალე იმ მომენტში. სამსახურის გარეთ, არც თვალებს იხატავდა შავი ფანქრით და არც თავის განთქმულ, ცილინდრის ფორმის ქუდს ატარებდა. ახლა, გარეგნულად ჩვეულებრივი ბიჭი იყო, ლამაზი, ცისფერი თვალებითა და ყოველგვარი სიბინძურისგან თავისუფალი, წყაროს წყალივით სუფთა გამოხედვით. -შენი რჩევა მჭირდება -როგორც კი მორიგი სერია დასრულდა, კალეს მივუბრუნდი და გამეცინა იმის დანახვაზე, თუ როგორ სწრაფად გამომხედა, ორცხობილით გამოტენილი ლოყებით. -რა რჩევა? -მაინტერესებს, როგორი სტილის სამოსი აჯობებს მაღალი კლასის რესტორანში ჩასაცმელად. ხვალ პაემანი მაქვს და . . . -პაემანი? -ლუკმა ლამის გადასცდა და სიცილნარევი ხველა აუტყდა. გაჩერება მანამ ვერ შეძლო, სანამ ზურგზე რამდენჯერმე გადაბმულად არ დავარტყი გაშლილი ხელის გული. -ჰო, პაემანი. ასე რატომ გაგიკვირდა? -ვინ არის ის იღბლიანი მოქალაქე? -ეშმაკურად აუციმციმდა თვალები. დამალვის სურვილი არც გამჩენია. იმდენად დადებითი მუხტი მოდიოდა ამ ადამიანისგან, ზოგჯერ მინდებოდა ყველაფერი წერტილ-მძიმით მომეყოლა, რაც კი დაბადებიდან ამ ასაკამდე მქონდა გამოვლილი. -ჩვენი იაპონელი სტუმარი, იუნგი. კორპორატიულზე ერთად ვიცეკვეთ და შეხვედრაც მაშინ მთხოვა -აი თურმე -ვგრძნობდი, უფრო და უფრო ემატებოდა ინტერესი -ანუ მოგწონს? სხვანაირად არ დათანხმდებოდი -არ ვიცი . . . სიმპათიურია, ჭკვიანი, კარგი მოსაუბრე. ვნახოთ ეს შეხვედრა როგორ ჩაივლის, წინასწარ არაფრის თქმა არ მინდა -რამე სექსუალურისა და ელეგანტურის ნაზავი ჩაიცვი. უმჯობესია კაბა იყოს, ასე უფრო მოახდენ შთაბეჭდილებას -მგონი მართალი ხარ. მაქვს ერთი შესაფერისი კაბა -ფერი? -ღია იისფერი -იდეალურია -თითებით Perfect-ის ნიშანი გააკეთა და ისევ ტელევიზორის ეკრანს მიაცქერდა. რადგანაც დღეს, ჩემი და კალეს ცვლა ერთად იწყებოდა, ჯერ თუთიყუში დავტოვეთ მის სახლში, შემდეგ კი სამსახურისკენ მიმავალ გზას, ჩემი მანქანით დავადექით. მისი ნაჩუქარი ელექტრო-შოკი და ცრემლსადენი სპრეი, ჩანთის ყველაზე პატარა განყოფილებაში მქონდა მოთვსებული. მოსაზრება, რომ ლეო ერთი სასამართლო აკრძალვით გაქრებოდა ჩემი ცხოვრებიდან, ისეთივე არარეალური გამოდგა, როგორც ცაში მფრინავი, სანტას ირმებიანი მარხილი, ამიტომ მართლაც იყო საჭირო მსგავსი უსაფრთხოების ზომების მიღება. მეორეს მხრივ, იუნგიზეც მეფიქრებოდა. იქნებ, ლეოს მისთვისაც ისევე მიეგზავნა ხალხი, როგორც ეს კალეს შემთხვევაში გააკეთა? ამაზე ფიქრიც კი მაშინებდა. ყველაზე ნაკლებად ის მსურდა, კიდევ ვინმე დაზარალებულიყო, ამიტომ მაქსიმალურად ფრთხილად უნდა მემოქმედა, რათა ლეოსთვის, ჩემი პირადი ცხოვრების ყოველი დეტალი, სქელი ბურუსით ყოფილიყო მოცული. საბედნიეროდ დღესაც მიმართლებდა. რესტორნის პარკინგზე, ჩემთვის ყველაზე საყვარელი ადგილი, ამჯერადაც თავისუფალი დაეტოვებინათ. ამინდიც იდეალური იყო, რაც კიდევ უფრო მიმაღლებდა განწყობას, კალესგან გაგებული სტრესული ამბის შემდეგ. Imagine ხალხით დამხვდა გადავსებული. გამოსაცვლელად სულ რაღაც ნახევარი საათი მრჩებოდა, რაც თავისთავად მომიწოდებდა სიჩქარისკენ. არც კალეს ჰქონდა ბევრი დრო, ამიტომ, ერთმანეთს სწრაფად დავემშვიდობეთ და დროებით დავიშალეთ. მანამ, სანამ გასახდელ სივრცეს მივაშურებდი, საპირფარეშოსკენ ავიღე გეზი. მთელი გზა ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ჩემი მალინისფერი ტუჩსაცხი მთლად ისე კარგადაც არ მქონდა წასმული, როგორც საჭიროება მოითხოვდა და მინდოდა, სანამ ამდენი ხალხის წინ, როიალთან დავჯდებოდი, მაკიაჟში მცირედი შესწორებები შემეტანა. კოსმეტიკის პატარა სათავსო, სხვა დანარჩენ საჭირო ნივთებთან ერთად მედო ჩანთაში. საპირფარეშოში შესვლამდე, ეს უკანასკნელი ამოვიღე, სახელურისკენ ხელი გავწიე და ის-ის იყო კარი უნდა შემეღო, რომ იგი ჩემ ნაცვლად ვიღაც სხვამ გააღო. უკან სწრაფად დავიხიე, რათა გარეთ გამომსვლელი გამომეტარებინა. მასში რომ ჩვენი ერთ-ერთი მიმტანი —ლანა ამოვიცანი, გამეღიმა და მისასალმებლად პირიც გავაღე, თუმცა სიტყვები თითქოს ენის წვერზე მიმეყინა, როდესაც მის ზურგს უკან, იუნგიც შევნიშნე, ვინც იმ მომენტში, შეხსნილ შარვლის ქამარს იკრავდა. ამ ორის ალეწილი სახის შეხედვისთანავე, ჩემთვის უკვე ყველაფერს დღის სინათლე მოეფინა. ნანახით იმედგაცრუებული დავრჩი. შეიძლება ლანა მართლაც ლამაზი იყო და ყველა მამაკაცისთვის სასურველი, თუმცა არ მეგონა, ერქოლესა და ტეოს ახლო მეგობარი, მათსავე რესტორანში თუ დაიწყებდა მიმტანებთან ტუალეტში დროის გატარებას, თანაც მაშინ, როდესაც მომდევნო საღამოს, ჩემთან უნდა ჰქონოდა პაემანი. ამის წარმოდგენამ, გულისრევის შეგრძნება მომგვარა. როგორც ჩანდა, ეს მამაკაცი აშკარად არ იყო ის, ვისთანაც საერთოდ რაიმე სახის ურთიერთობა ღირდა. მიუხედავად ყველაფრისა, ბოლომდე მდუმარე პოზიცია შევინარჩუნე და სიტყვაც არ დამცდენია. არც ის გულისტკივილი გამომიტანია სააშკარაოზე, რაც დანახულმა სურათმა მაგრძნობინა. ერთადერთი, რაც გავაკეთე ის იყო, რომ იუნგის, თვალებში სულ რამდენიმე წამით შევხედე, მერე კი გვერდი ავუქციე და საპირფარეშოს ღია კარში შევაბიჯე. ასი პროცენტით ვიყავი დარწმუმებული, ამ ერთი გამოხედვით ისიც მიხვდა, რომ ჩვენი შეხვედრა ოფიციალურად გაუქმებული იყო. 8 8 8 8 მაისის თვის დასასრულს, რესტორნის ყველა თანამშრომელს დაპირებული პრემიები დაგვირიცხეს, რაც იმაზე მეტიც აღმოჩნდა, რასაც ჩვენს წარმოდგენებში მოველოდით. თანხის დახარჯვას, საბოლოოდ მისი შენახვა ვამჯობინე. ივლისის თვეში ვაპირებდი ერთკვირიანი შვებულება მეთხოვა, რიო-დე-ჟანეიროს მოსანახულებლად და გადაწყვეტილი მქონდა, ეს თანხაც, იმ დღეებისთვის გადანახული დანაზოგისთვის მიმემატებინა. მართალია ჯერ მოფიქრებული არ მქონდა, როდის წავიდოდი, თუმცა ის ნამდვილად ვიცოდი, თუ რის უნახავად არ უნდა დავბრუნებულიყავი იქედან და რომელი ადგილი არ ღირდა თუნდაც ერთი წამის დაკარგვად. საღამო ხანი იდგა. სამუშაო საათები ახალი დასრულებული მქონდა და ჩვეულებრივზე უფრო მოთენთილად ვგრძნობდი თავს. რატომღაც არც ყავის დალევა დამეხმარა და არც ენერგეტიკული სასმელის, რომელსაც იშვიათი გამონაკლისების გარდა, თითქმის არასდროს ვიღებდი ხოლმე. გადაღლილობისგან ნახევრად გათიშული მივდიოდი ჩემი მანქანისკენ, ავტოსადგომზე რომ მყავდა დატოვებული. რაღაც პერიოდით, ისიც კი ვიფიქრე შინ ტაქსით ხომ არ დავბრუნდე-მეთქი, თუმცა ისეთ მდგომარეობაშიც არ ვყოფილვარ, შუა მგზავრობისას საჭესთან ჩამძინებოდა, ამიტომ ჯიბიდან გასაღები ამოვაძვრინე და ჩაკეტილი მანქანა, შესაბამის ღილაკზე თითის დაჭერით გავაღე. პარკინგზე სრული სიჩუმე ჩამოვარდნილიყო. გარშემო მხოლოდ მანქანები ეყენა და ადამიანის ხმაც არსაიდან ისმოდა. რატომღაც უსიამოვნო შეგრძნებამ დამრია ხელი. შიში თითქოს ფეხის თითებიდან ამომაცოცდა და გულში პარაზიტი ჭიასავით შემიძვრა, თუმცა არ კი ვიცოდი რატომ. საბოლოოდ, ყველაფერი ეს გადაღლილობას მივაწერე და მანქანის სავარძელშიც მოვთავსდი, თუმცა ნეგატიური შეგრძნებების ცეცხლი, ჩაქრობის ნაცვლად უფრო მეტად აალდა. თვალები მაგრად დავხუჭე და ღრმად ამოვისუნთქე. შემდეგ ჩავისუნთქე და კიდევ რამდენიმე ჩასუნთქვა-ამოსუნთქვის ვარჯიში გავაკეთე. გაგონილი მქონდა, რომ ეს ყველაფერი ადამიანს დამშვიდებაში ეხმარებოდა, თუმცა ნანატრი სიმშვიდის გრძნობა, მილიარდი კილომეტრის დაშორებით წავიდა ჩემგან, როდესაც თვალები გავახილე და ავტომობილის უკანა სავარძელზე, ავად მომღიმარი ლეოს სილუეტი ამოვიცანი. მთელი სხეული ერთიანად დამეჭიმა. დაძაბულობისგან გული ლამის ყელში ამომიჯდა, ხოლო ენაზე თითქოს დიდი, წარმოსახვითი ბოქლომი დამედო, რომელიც ხმის ამოღების საშუალებას ურცხვად მართმევდა. თვალებსაც კი ვერ ვახამხამებდი. ჩემ ერთადერთ სასიცოცხლო ნიშანწ’ყლად იმ დროს სუნთქვა ითვლებოდა და სხვა არაფერი. -რა იყო, არ მელოდი? -ხმა კიდევ უფრო დამზაფვრელი ჰქონდა, ვიდრე გამოხედვა. მიუხედავად იმისა, რომ არც ისე სახარბიელო სიტუაციაში ვიყავი, შიშის გამომჟღავნებას მაინც მოვერიდე. სანამ თავის გადასარჩენ საშუალებას მივაკვლევდი, ბევრად უმჯობესი იქნებოდა, როგორმე დრო მოჩვენებითად უდარდელი საუბრით გამეწელა: -სიმართლე გითხრა, დღეს სიურპრიზებს არ ველოდი. შენნაირ სასიამოვნოს მით უმეტეს. -ჰოო არა? -უკნიდან, პირდაპირ თმაში მწვდა ლეო და იმდენად ძლიერად მომიჭირა, ტკივილისგან თვალებზე ცრემლებიც კი მომაწვა. მოცემულ მომენტში, ისე ახლოს იყო ჩემთან, მისი ნერვული სუნთქვა მრჯვენა ლოყაზე მეფრქვეოდა -როგორც ვხედავ, თვალთმაქცობა უკვე ცხოვრების წესად გადაგექცა -მე კი, როგორც ვხედავ კანონს არღვევ ლეოს საზარელი, ხმამაღალი სიცილით გაეცინა და თმაში ჩავლებული ხელი, კიდევ უფრო მაგრად მომიჭირა. საშინელი შეგრძნება იყო. ასე არასდროს არაფერი მტკენოდა ცხოვრებაში. -გეგონა ერთი სულელური აკრძალვით, საბოლოოდ გამაქრობდი შენი ცხოვრებიდან? მით უმეტეს მას შემდეგ, რაც ასეთი ვნებიანი მომენტები გვქონდა? -მხოლოდ ერთხელ ვაკოცეთ ერთმანეთს ლეო -მთელი ძალით ვცდილობდი მშვიდი, გაწონასწორებული და უდარდელი ტონის შენარჩუნებას. -იმის თქმა გავიწყდება, რომ ყველაფერ ამას, ჩემზე კომპრომატების მოსაპოვებლად აკეთებდი. უნდა ვაღიარო, მელას ტაქტიკას იდეალურად ფლობ, მაგრამ ახლა ყველაფრისთვის აგებ პასუხს -თუ ჩემი მოკვლა გინდა, ეს სადმე სხვაგან გააკეთე. საცოდაობაა ამ რესტორანს რეპუტაცია შეელახოს -ხუმრობის ხასიათზე ხარ, არა? -ლოყაზე ენა ამისვა მან -გამოგიტყდები, ხანდახან მაოცებ კიდეც. იმდენად კარგად თამაშობდი ჩემზე გაგიჟებული ქალის როლს, აზრადაც არ მომსვლია ის, რასაც თურმე შენი ინტრიგანი ტვინი გეგმავდა -აქ რისთვის მოხვედი? -ვკითხე, რისი კითხვისაც ყველაზე მეტად მეშინოდა. უფრო ზუსტად კი იმას ვუფრთხოდი, რაც ამ შეკითხვას შეიძლებოდა გასცემოდა პასუხად. რაღაც პერიოდის განმავლობაში, ლეო ჩუმად იყო. თითქოს სპეციალურად ძაბავდა სიტუაციას, ისე, როგორც რეჟისორი —სერიალის მორიგი ეპიზოდის დასასრულს. -იმას მიიღებ, რაც დაიმსახურე -მითხრა ბოლოს ღვარძლიანად -შენთვის მადლი იქნებოდა მე გამე*იმე, მაგრამ არა, ვერ ეღირსები! ერთ ჩემ კარგ ნაცნობთან წაგათრევ, სამოცი წლის მამაკაცია და ახალგაზრდა გოგოებზე კარგავს ჭკუას. თავად მე, ნეტარებით დავაკვირდები, როგორ გი*მარს წინიდან და უკნიდან, უკანასკნელი კა*პასავით. ამ სიტყვების მოსმენისას, ისეთი შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს მთელ ტანზე მდუღარე წყალი გადამავლეს. თუ გონებას სწრაფად არ ავამუშავებდი და რამეს არ მოვიფიქრებდი, მართლა გავხდებოდი იმ საზიზღრობის მსხვერპლი, რასაც ეს ადამიანი მეუბნებოდა. თუკი ეს მართლაც ასე მოხდებოდა, ზუსტად ვიცოდი, ცხოვრებაც დაკარგავდა ყოველგვარ აზრს. ირგვლივ სასოწარკვეთილი მზერით მიმოვიხედე. პარკინგზე კვლავაც არ ჩანდა არავინ, რათა კარები უცებ გამეღო და ყვირილით მიმეწვდინა ხმა. იმ წამს, კალეს ნაჩუქარი თავდაცვის იარაღები გამახსენდა, თუმცა გული ლამის ათას წვრილ ნამსხვრევად დამეშალა, როდესაც გავაცნობიერე, რომ ყველაფერი ეს ჩანთაში მეწყო, ჩანთა კი რესტორნის გასახდელში დამრჩენოდა. -თვალებს აქეთ-იქით ტყუილად აცეცებ მელაკუდა -კვლავ ლეოს შემზარავი ხმა ჩამესმა ყურში, რომელიც ჩემთვის, ამ ქვეყნად ყველაზე საძულველი გამხდარიყო -მიდი, დროს ნუ კარგავ, მანქანა დაძარი და წავედით -არსად არ წამოვალ -წამოხვალ! -მომიგო ბრძანებითი ტონით და სულ მალე, ისიც ვიგრძენი, თუ როგორ მომებჯინა იარაღის ცივი ლულა, პირდაპირ საძილე არტერიაზე -აბა რას იტყვი, მორჩი ჭირვეულობას? -ლეო გთხოვ, არ გინდა -რა არ მინდა, რა?! -ოდნავ ხმამაღლა და ზიზღნარევი მზერით იყო ნათქვამი ეს სიტყვები -ჩემთან ყოფნას და კარგ ცხოვრებას, ის ჭაობი არჩიე, რომელშიც ახლა ხარ. მასხრად ამიგდე, ჩემ გრძნობებზე ითამაშე, დამცინე! იცი მაინც როგორ ველოდებოდი ჩვენ საერთო ღამეს სასტუმროში? იცი რა ლამაზი სამკაული გიყიდე სპეციალურად ამ ღამისთვის?! -გთხოვ, გამიშვი -ენა ჩაიგდე! -ბოლო ხმაზე დამიღრიალა მან, თუმცა ეს იმაზე მეტად ნამდვილად არ მაშინებდა, რაც მომავალში შეიძლებოდა მომხდარიყო -ნუ ლაპარაკობ, მოკეტე! შენ უბრალოდ ერთი მანიპულატორი, გაიძვერა გოგო ხარ, ვინც ჩემი თბილი დამოკიდებულება ვერ შეირგო და მხეცური ბუნება გამიღვიძა. არ მოისვენე, სანამ ასეთად არ მაქციე, ჰოდა ახლა დროა შედეგებით დატკბე. დაქოქე მანქანა! -არა! -დაქოქე-მეთქი, თორემ ახლავე გაგიჩენ ყელში ნახვრეტს! არა მგონია სათავსოში შენც ინახავდე იარაღს, ამიტომ დიდ გულზე ნუ ხარ სათავსოს ხსენებაზე, ჰორიზონტზე ის იმედისმომცემი ლოდი გამოიკვეთა, რომელსაც წყალწაღებულივით მოვეჭიდე ორივე ხელით. არ ვიცოდი იმ მომენტში თავში ნათურა ამენთო, ფეიერვერკი თუ პროჟექტორი, მაგრამ გონებამ წამებში ამოატივტივა ის ფაქტი, რომ კალეს, ჩემ მიერ ნაჩუქარი შამპანური შინ არ წაეღო და მანქანაში, კერძოდ სათავსოში ჩარჩენოდა. ამის გახსენებამ, სრულიად უიმედოდ მყოფს, მცირედი იმედი ჩამისახა. სწრაფი მანევრირებით თუკი ვიმოქმედებდი, აშკარად შემეძლო ამ სიტუაციიდან გამოძრომა, ამიტომ, დრო წამითაც აღარ დამიკარგავს —ჩემ უკან მჯდომ ლეოს ჯერ ხელზე ვუკბინე მთელი არსებული და არარსებული ძალით, შემდეგ კი უკან გადაქნეული თავი, შუბლში რაც შემეძლო მაგრად დავარტყი. სანამ იგი უეცარი ტკივილისგან შეწუხებული, სიმწრით ღრიალებდა, კვლავ დრო ვიხელთე და სათავსოდან სწრაფად ამოძვრენილი, ალკოჰოლური სასმელით პირამდე სავსე ბოთლი, მიტრიალებულმა, შეუბრალებლად გადავალეწე თავზე. აღარ დამიწყია იმის გამოკვლევა, თუ როგორ ან რა კუთხით განვითარდა მოვლენები ამის შემდეგ. მოცემულ მომენტში, მხოლოდ თავის დახსნა მიტრიალებდა გონებაში, ამიტომ, გავიგონე თუ არა ბოთლის მსხვრევის ხმა, გასაღების ასხმის გამოძრობა ვსინჯე, რათა ლეო შიგნით ჩამეკეტა, მაგრამ როცა ეს ისეთ რეკორდულად მოკლე დროში ვერ მოხერხდა, როგორსაც სიტუაცია მოითხოვდა, ღია კარიდან მის გარეშე გადმოვხტი და პირდაპირ რესტორნის მიმართულებით გავიქეცი. რამდენიმე წამში, ავტომობილის კარის კიდევ ერთხელ გაღება მისწვდა ჩემს ყურთასმენას. ეს უკვე ლეო უნდა ყოფილიყო და მეც სირბილის პარალელურად მივატრიალე თავი უკან, რათა გამერკვია, იყო თუ არა მისი იარაღი მოშვერილი ჩემი მიმართულებით. საბედნიეროდ, თავდამსხმელის მდგომარეობა არც ისე სახარბიელო ჩანდა. სირბილის ნაცვლად, ლამის მოფორთხავდა, იარაღის სასხლეტი ძლივსძლივობით, მხოლოდ ნეკა თითით ეჭირა, თავიდან სისხლი სდიოდა და ყოველი ნაბიჯის გადმოდგმაზე ფეხი ერეოდა. მართალია იარაღი ჯერ კიდევ ხელში ჰქონდა, თუმცა ის ფაქტი, რომ თვალებში გამუდმებით ხელს ისვამდა და გუგებს პერიოდულად აფართოებდა, მისი მხედველობის დაბინდვაზე მეტყველებდა, ასეთ შემთხვევაში კი, ასიდან, ალბათ მხოლოდ ათი პროცენტი გახლდათ შანსი იმისა, რომ გასროლილი ტყვია ზუსტად სამიზნეს, ანუ, ამ შემთხვევაში მე მომხვედროდა. თავი კვლავ წინ გავატრიალე და ისევ რესტორნის შენობის მიმართულებით გავაგრძელე სირბილი. კიბესთან მისვლამდე, სულ რაღაც ათიოდე ნაბიჯი მაშორებდა, როცა ორი რამ ერთდროულად მოხდა —ჯერ იყო და დაცემის ხმა გავიგონე ჩემ უკან, ხოლო შემდეგ დავლანდე, თუ როგორ ჩამორბოდა Imagine-ს კიბეებზე, მაღალი მამაკაცის სილუეტი. სულ რამდენიმე წამიც და მასში თავად მიშო ამოვიცანი. ის ადამიანი, ვის დანახვასაც აღნიშნულ მომენტში ყველაზე ნაკლებად ველოდი და ყველაზე ნაკლები სურვილიც მქონდა. გამომეტყველებით თუ ვიმსჯელებდით, შექმნილ მდგომარეობაში გარკვევა სურდა, თუმცა ვინმესთვის ახსნა-განმარტების მიცემა, უკანასკნელი იყო, რასაც იმ მომენტში ვინატრებდი. ერთადერთი, რაც მსურდა, რესტორნის შენობაში მოხვედრა, ჩანთის აღება და შინ კალესთან ერთად დაბრუნება იყო, ვისი სამუშაო საათების დასრულებამდეც, სულ ცოტა დრო იყო დარჩენილი. -აქ რა ჯანდაბა მოხდა? -ჩემამდე სულ რაღაც ორიოდე ნაბიჯი ჰქონდა დარჩენილი, როდესაც კითხვების დასმა დაიწყო -რა სჭირს იმ ტიპს? ან, შენ რა სახე გაქვს? -მიშო გამატარე, მეჩქარება! საერთოდ, ამ დროს აქ რას აკეთებ? -ერთი მნიშვნელოვანი საქმე მქონდა დასასრულებელი. შენ კი, არსად არ წახვალ -მკლავში ხელის ჩავლებით სცადა შევეჩერებინე. მერე, ასფალტზე უგონოდ გართხმულ ლეოზე გადაიტანა გამომძიებლური მზერა, ვისთან ახლოსაც, ხელიდან გავარდნილი, ვერცხსლისფერი ცივი იარაღი ეგდო -ეს რევოლვერი შენია თუ მისი? -მისია . . . ახლა გამიშვი! -მარიტა გისმენ! -რას მისმენ, რას?! -წყობიდან გამოვედი და ხმასაც გაუცნობიერებლად ავუწიე -აქედან გასულს, ჩემ მანქანაში დამხვდა, თავს დამესხა და თავდაცვის მიზნით, შამპანურის ბოთლი გადავალეწე თავზე. არც ახლა ვნანობ და არც მერე ვინანებ, გესმის?! -ძალადობა სცადა? -მომეჩვენა, თითქოს ბრაზმა გაიელვა მიშოს ხმაში. რა თქმა უნდა, არ ვაპირებდი იმ სიბინძურის დეტალებში მოყოლას, რასაც ჩემი მიმართულებით გეგმავდა ლეო, ამიტომ, შუალედური პასუხი ვამჯობინე: -წარმოდგენა არ მაქვს რა უნდოდა. მეუბნებოდა მანქანა დაქოქე, ერთ ადგილას მივდივართო. სხვა არაფერი უთქვამს მიშომ ერთხელ კიდევ გააპარა ბრაზით სავსე მზერა ასფალტზე გულაღმა დამხობილი ლეოსკენ, მიუახლოვდა და ყელზე ორი თითი დაადო. მერე წამოდგა, კეფაზე ერთმანეთში გადაჭდობილი ხელები მოისვა და ღრმად ამოიხვნეშა. -ეს იდიოტი ცოცხალია, მაგრამ საუბედუროდ, რესტორნის სამმა სტუმარმა შეამჩნია რაც აქ მოხდა. პოლიციაშიც დარეკეს -გამორიცხულია, აქ არავინ ყოფილა -გავაპროტესტე აფორიაქებულმა. -ეგ შენ გგონია ასე. აფექტის მდგომარეობაში ალბათ ვერაფერი შენიშნე. ის ხალხი, ცოტა ხნის წინ შიგნით შემოვიდნენ და დეტალურადაც მომიყვნენ, რაც ავტოსადგომზე ნახეს. პიანისტი რომ ახსენეს, მივხვდი შენ იქნებოდი გარეული -კარგი, კარგი, იყოს ასე . . . მოვიდეს პოლიცია და ყველაფერს მოვუყვები რა და როგორ მოხდა -არაფერსაც არ მოუყვები -მკაცრი მასწავლებელივით დამიქნია თითი მიშომ, ჯიბიდან თავისი პორშეს გასაღები ამოიღო და ხელში ჩამიტენა -ახლა ჩემ მანქანაში ჩაჯდები და სანამ პოლიცია აქამდე მოაღწევს, სახლში მოუსვამ, გესმის? -რა?! -რაც გაიგე! არავის გვაწყობს მსგავსი სახის სკანდალები. აქაურობას მე მივხედავ და თქვენს დასვრილსაც მე ავწმენდ, შენ კი სამ თვლაში აქ აღარ იყო -მთავარი მოწმე ხომ მე ვარ? -ვიკითხე გულუბრყვილოდ. იმედი მქონდა, რომ რახან ლეოზე, ჩემ წინააღმდეგ სასამართლო აკრძალვა მოქმედებდა და კანონი თავად დაარღვია, მხოლოდ ერთი ოფიციალური ჩვენების შემდეგ გამომიშვებდნენ განყოფილებიდან და არც რაიმე დამატებით საქმეს აღძრავდნენ. -მარიტა, ერთხელ მაინც დაიჯერე, რასაც გეუბნები -იმოდენა სიმკაცრით ელავდნენ მიშოს თვალები, ამ გამოხედვამ მეც შემაშინა და ინსქიქტურად დავიხიე უკან -მომეცი შენი მანქანის გასაღები. დანაშაული სწორედ მასში მოხდა და დამჭირდება, შენ კი ჩემსაში ჩაჯექი და წადი! შორი მანძილიდან რომ პოლიცის სირენების ხმა გავიგე, რაც არ უნდა გასაოცარი იყოს, წინააღმდეგობის გაწევის სურვილი უკვე აღარ გამჩენია. რა გეგმაც არ უნდა ჰქონოდა მიშოს, აშკარა იყო იმ მომენტში ყველაზე საღად ის აზროვნებდა, ამიტომ, სწრაფად მოვურბენინე ჩემი ტოიოტას გასაღები და დაუყოვნებლივ გავიქეცი იქვე დაყენებული მისი პორშეს მიმართულებით, ჩემი „შელამაზების“ შემდეგ, კვლავ უწინდელი, თეთრი ფერი რომ დაებრუნებინა. კარის გაღებისთანავე, შიგნით სინათლის სიჩქარით შევხტი და ავტომობილი ისე სწრაფად მოვწყვიტე ადგილს, სავარაუდოდ, იმ ადგილას, მტვრის სქელი ბუღიც კი დავუტოვე სამახსოვროდ, მის პატრონს. ბუნდოვნად მახოსვს ჩემ სახლამდე არსებული მანძილი როგორ დავფარე. გულს მტკივნეულად მიჩხვლეტდა ის ფაქტი, რომ დანაშაულის ადგილიდან ისე მშიშარასავით გამოვიქეცი, როგორც ვირთხების გუნდი, ჩასაძირად განწირული გემიდან. მეორეს მხრივ, რომ ვუფიქრდებოდი, თავად მიშოს თვალების მრისხანედ ბრიალმა არ დამიტოვა სხვა გზა. საკუთარი აზრების ქარიშხალში გახვეულმა, მექანიკურად შევანელე სვლა ჩემი კორპუსის ეზოში შესვლისას. მერე მანქანა სადარბაზოსთან ახლოს დავაპარკინგე, ძრავა გამოვრთე და სავარძელს თვალებდახუჭული მივაწექი. თითქოს აქამდე სასუნთქი ორგანოები დახშული მქონოდა, რატომღაც სწორედ მაშინ ვიგრძენი სალონში გაბნეული ლიმონის არომატი, რომელსაც სპეციალური არომატიზატორი აფრქვევდა. გამეღიმა. გამახსენდა, რამდენად ხშირად მქონდა ნანახი, როდესაც მიშო, პიტნითა და ყინულით გაზავებულ, ლიმონიან წყალს სვამდა ხოლმე და მოცემულ მომენტში გავიაზრე, რომ ეს შეიძლებოდა მისი საყვარელი სახეობის ციტრუსიც ყოფილიყო. სალონში მეფარიშვილის შავ სანთებელასაც მოვკარი თვალი, ხახადაღებული კობრის გამოსახულებით. ეს სწორედ ის სანთებელა იყო, რომლითაც, დიმიტრის წვეულებაზე ჩემი ტანსაცმელი დაწვა. კვლავ გამეღიმა. მეტიც —სიმწრის სიცილიც წამსკდა, როდესაც გამახსენდა, რამდენი უაზრო, სულელური მომენტი გვაკავშირებდა მე და მიშოს. დახუჭული თვალები, გახელილ მდგომარეობაში დავაბრუნე და ჩემი უბანი მოვათვალიერე. სიმშვიდე იყო. მხოლოდ პირველ სართულზე მცხოვრები, ორი ხანდაზმული მამაკაცი გართულიყო ერთმანეთთან დომინოს თამაშით, ლამპიონების შუქზე, სხვა მხრივ კი, ეზოში სულიერის ჭაჭანებაც არ შეიმჩნეოდა. ბინაში ასვლამდე მეფარიშვილს დავურეკე. ჩემს ზარს, გათიშვის ღილაკით უპასუხა. მერე შეტყობინებაც გავუგზავნე, სადაც ვეკითხებოდი რა მდგომარეობა იყო, თუმცა არც ამაზე გაუცია პასუხი. გამაბრაზა მისმა მოქმედებამ, მაგრამ მეტად დაკავშირება აღარ მიცდია, მიუხედავად იმისა, რომ ცნობისმოყვარეობის შეგრძნება, ტვინზე მომაბეზრებელი კოდალასავით მიკაკუნებდა. ერთადერთი, რაც ახლა ამ ნეგატიური შეგრძნებისგან მიხსნიდა, ეს რეალობისგან გამოთიშვა იყო, ამიტომ, სახლში ასული, პირდაპირ აბაზანისკენ დავიძარი, ცხელი შხაპი გადავივლე და ჩემი იისფერი აბრეშუმის ხალათში გახვეული, ტელეფონში ჩართული ზღვის ტალღების ხმის ფონზე შევწექი ლოგინში. გადაღლილობამ და დღევანდელი საღამოს დაძაბულობამ თავისი ქნა. ტუმბოზე დატოვებული ღამის სანათის ჩაქრობიდან ორი წუთიც არ იყო გასული, უკვე ახალშობილივით მეძინა. * * * * ღამის სამი საათი იყო, როდესაც ძილბურანში, გაბმული ზარის ხმა ჩამესმა. თვალებდახუჭულმა, ხელების ფათურით მაშინვე ტელეფონის ძებნა დავიწყე, იქნებ მაღვიძარა დამრჩა ჩართული-მეთქი, თუმცა მერე გავიაზრე, რომ ამ ხმას, გასასვლელ კართან მიმაგრებული ზარის ღილაკი გამოსცემდა და მთელ სხეულზე დამიარა უსიამოვნო ჟრუანტელმა. პირველი, რაც ახლადგამოფხიზლებულმა ტვინმა აზრად მომაწოდა ის იყო, რომ შეიძლებოდა ასეთ არაადეკვატურ დროს მოსული სტუმარი, შურისძიების მიზნით უკან დაბრუნებული ლეო აღმოჩენილიყო. თითქმის დარწმუნებულიც კი ვიყავი ამაში, როდესაც ჰოლში ფეხაკრებით მივიწევდი. მობილურში უკვე 112-იც მქონდა აკრებილი, თუმცა სათვალთვალოში გახედვისა და იმის გააზრების შემდეგ, რომ ჩემმა ინტუიციამ მიღალატა, სადარბაზოში, მიშოს სახის დანახვის დროსაც კი დიდი სიხარული განვიცადე. გადაღლილი გონება, მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდეგ მიხვდა, ღამის სამი საათი, არც მისი სტუმრობისთვის რომ არ იყო შესაფერისი დრო. -აქ რას აკეთებ? -წარბშეკრულმა ვკითხე, როგორც კი კარი გავაღე. მეფარიშვილის სახეზე გადაღლილობა იკითხებოდა. თვალის კაპილარებიც ჩაწითლებული ჰქონდა, რასაც მისი უძილოდ გატარებული საათები გამოჰქონდა სააშკარაოზე. -მანქანის გასაღები მოგიტანე და ჩემის წასაღებად მოვედი -მანქანის? -ვიკითხე დაბნეულმა, თუმცა მერე გავიაზრე, რასაც გულისხმობდა -უკვე ქვემოთ აყენია? -ჰო. პოლიციასთან საქმეებს როგორც კი მოვრჩი, წამოვიყვანე -და რა მოხდა? ყველაფერი მოგვარდა? დაკითხვაზე არავინ მიბარებს? -რამე საჭმელი თუ გაქვს? -ჩემი კითხვა არაფრად ჩააგდო მიშომ, გვერდზე ცვილის ფიგურასავით გამწია და ზღურბლს გადააბიჯა -პოლიციის შენობაში სამსაათიანი ტური ისე გაშივებს, როგორც ზღვის წყალი -მგონი რაღაც გკითხე -პასუხებს მხოლოდ დანაყრებულზე ვიძლევი -მომიჭრა მოკლედ და თვალებით რაღაცის ძებნაც დაიწყო -სამზარეულო საითაა? -რომ გახვალ ხელმარცხნივ. მისაღებისგან ბარის დახლითაა გამოყოფილი მეფარიშვილი გატრიალდა და ჩემ მიერ მითითებული გზით, მართლაც მიაკვლია სამზარეულოს. არ მსიამოვნებდა მისი აქ ყოფნა, ასე გვიან ღამით, თანაც მაშინ, როცა არაფერს მიყვებოდა რამდენიმე საათის წინ მომხდარი ამბებიდან. ზოგადად, ვერასდროს ვიტანდი ხოლმე პირად სივრცეში ისეთ ადამიანებს, ვისთანაც ნაკლებად ახლო ურთიერთობა მაკავშირებდა და კიდევ ერთი მიზეზი ეს გახლდათ, თუ რატომ მიქმნიდა მიშოს აქ დანახვა მსგავს დისკომფორტს. -შავ ჩაის დავლევდი, კარდამონით. გაქვს? -მაგას შემოკლებით ილის მარცვლებს უწოდებენ და არ მაქვს. მხოლოდ მალინის ჩაი შემიძლია შემოგთავაზო -მივუგე გულზე ხელებდაკრეფილმა და მკაცრად აწეული წარბებით დავაკვირდი, თუ როგორ გამოაღო მაცივარი წინასწარი ნებართვის გარეშე. უკვე მეორედ ხდებოდა, როდესაც მამაკაცი, ჩემ ბინაში თავს ისე გრძნობდა, როგორც საკუთარში, მაგრამ ის ფაქტი მამშვიდებდა, რომ მიშო, ლეოსგან განსხვავებით, ჯანმრთელი ფსიქიკის მაინც იყო და მისი მხრიდან საფრთხე არ მომელოდა. -აქ ყველა სახეობა გაქვს მიკრული, რაც კი გიყვარს? -ინტერესით გადაავლო თვალი მიშომ, ჩემი მაცივრის კარზე მიმაგრებულ მაგნიტურ ხილს. -გამოიცანი -მოდი ამას ავიღებ -თაროების რამდენიმე წამიანი თვალიერების შემდეგ, არჩევანი მარწყვის იოგურტზე შეაჩერა -გვიანია და ძალიან ნოყიერი საჭმელი არ მინდა. კოვზი მომაწოდე -აიღე -ამოვიღე თუ არა უჯრიდან, მაშინვე გავუწოდე, თან გულში გამეცინა. ეს იოგურტის ქილა, ჩემი კორპუსის ეზოს ფუმფულა, ჭრელი კატისთვის მქონდა გადანახული, რადგან მაცივარში დიდხანს დებისგან, ვარგისიანობის ვადა ოცდაოთხი საათის წინ გასვლოდა. ჩემ შიგნით დაბუდებულმა ეშმაკმა, ჩამაგონა, რომ უკეთესი იქნებოდა, მიშოსთვის ეს ინფორმაცია მაშინ მიმეწოდებინა, როდესაც დესერტის ჭამას ბოლომდე მორჩებოდა. -არ მეგონა კიდევ ამ მისამართზე თუ ცხოვრობდი -იოგურტს თავი მოხსნა და სკამზე ჩამოჯდა. რა თქმა უნდა, ამჯერადაც უკითხავად -გამიკვირდა ნოლანების კაბინეტში შენი პირადი საქმე რომ ვნახე და ისევ ამ მისამართს გადავაწყდი -და რატომ უნდა შემეცვალა საცხოვრებელი? -არ ვიცი -პირველი კოვზი ჩაიდო პირში მიშომ -იმდენად კარგ ანაზღაურებაზე მუშაობდი ტურისტულ სააგენტოში, წესით არც იქედან უნდა წასულიყავი. პლუს ამას, სამოგზაუროდ დამყავდი, აეროპორტიდან ჩემი მანქანით მომყავდი შინ, ცივ ნიავს არ გაკარებდი -ასეც ვიცოდი, რომ აქ მარტო მანქანის დასაბრუნებლად კი არა, მორიგი მასკარადის გასამართად მოხვედი მიშოს ჩაეცინა და კიდევ ერთი კოვზი წაიღო პირისკენ. ყოველი მის მიერ გადაყლაპული იოგურტის წვეთი უფრო და უფრო დიდი სიამოვნებით მავსებდა, იმ სიტუაციის შემდეგაც კი, რაც ლეოს მიზეზით გამოვიარე. -ისე, არ გენატრება ჩვენი ერთობლივი მოგზაურობა? -დაკვირვებით ამათვალიერა ჭურჭლის სარეცხ მანქანასთან მდგომი. -მეც მაქვს ერთი შეკითხვა — ასე გვიან რომ არ გაგეღვიძებინე, შენს პორშეს ხვალამდე გადავყლაპავდი? -გადაყლაპვით არა, მაგრამ ბოლო პერიოდში, შენი ტვინი ისეთ მზაკვრულ გეგმებს აწყობს, გამორიცხული არ იყო ეგ მანქანა ხვალამდე ვარდისფერ ველოსიპედად დამხვედროდა გადაკეთებული, ჭრელი პეპლებით გაფორმებული საჭით, ბაბთებიანი ტორმუზებით და კიდევ ათასი სისულელით -თანამშრომლებიდან არავის დაურეკავს ამბის გასაგებად -სიტყვა ბანზე ავუგდე მიშოს და თემა შევცვალე, რადგან ვიცოდი, საპასუხოდ ვერაფერს მოვიფიქრებდი -ეს როგორ მოხდა? -ზედმეტი კითხვები არავისგან მჭირდებოდა, ამიტომ ყველაფერი მათგან ფარულად მოგვარდა. არავის არაფერი გაუგია იმის გარდა, რომ გარეთ ნასვამმა გამვლელმა იჩხუბა -და პოლიცია? ისინი როგორღა დაარწმუნე, ჩემი დაკითხვის გარეშე შემოდებულიყო თაროზე ეს საქმე? -ფული ჯოჯოხეთს ანათებსო ხომ გაგიგია? -ირიბად ჩაეცინა, თუმცა როგორც კი ჩემს გაკვირვებულ სახეს გადააწყდა, დაამატა :-ეს შენ გამო არ გამიკეთებია. უბრალოდ, რესტორნისთვის ძალიან ცუდი იქნება იმ ამბის გაჟონვა, რომ იქ მომუშავე პიანისტი, დაწესებულების ერთ-ერთ VIP-კლიენტს, თავს შამპანურის ბოთლით ესხმის. სიმართლე შენს მხარესაა, მაგრამ ლეოს მხარეს ძლიერი სანაცნობო, ფული და გავლენაა. მასთან შერკინება შენი ცხოვრების ძალიან დიდ დროს და ნერვებს წაიღებს, ამიტომ ჩუმად იდექი, სადაც დგახარ და იმ დინებას მიჰყევი, რომელშიც მე გადაგაგდებ -და შენ გეყოფა ძალები მასთან დასაპირისპირებლად? -მეყოფა და ამას გავაკეთებ კიდეც -არც კი დაფიქრებულა ისე გამცა პასუხი -შენ კი ნუ ფიქრობ, რომ მხოლოდ ერთი სასამართლო აკრძალვა მოგიგვარებს პრობლემას. ეს უბრალოდ ფორმალობაა — მოქალაქის მოთხოვნის დაკმაყოფილება და ბეჭდის დასმა, მაგრამ რეალურად, ხელსაც არავინ გაანძრევს შენ გამო -ეს ყველაფერი, თავის დროზე, ლოლიტას ნაცნობმა პოლიციელებმა მომიგვარეს, კონფიდენციალურად, შენ საიდან იცი? -ინტერესი ჭიასავით შემიძვრა გონებაში. მიშოსთან სპეციალურად არ მიხსენებია ეს თემა, რადგან არ მინდოდა ამას დამატებითი შეკითხვები მოჰყოლოდა, თუმცა როგორც ჩანდა, ჩემი თქმის გარეშეც საკმაოდ ინფორმირებული გახლდათ. -ვიცი, თუმცა არ აქვს მნიშვნელობა საიდან -და ლეო? -ათასი საფიქრალით გადატვირთულ გონებას, მხოლოდ ახლა გაახსენდა მისი არსებობის შესახებ. იმ აზრმაც გამიელვა, რომ მეფარიშვილს, დიდი ალბათობით, სწორედ ლეოსგან ჰქონდა გაგებული ზემოთ ხსენებული აკრძალვის შესახებ -სად არის ახლა? რა მოუვიდა? უხმოდ, არაფრისმთქმელი სახით წამოდგა სკამიდან მიშო. იოგურტი უკვე მთლიანად ამოეცალა და სპეციალური სათავსოდან ამოღებული ხელსახოცით პირს იწმენდდა. -შავი ჩაი რომ გქონოდა, შეიძლებოდა ამაზეც მეპასუხა, მაგრამ არ გაგიმართლა -მიშო! -მანქანის გასაღები მომეცი, მივდივარ -არსადაც არ წახვალ, სანამ არ მიპასუხებ! -თუ გინდა შენთან დავრჩე, პირდაპირ მითხარი, გარშემო ნუ უვლი -ღიმილით მომიახლოვდა და გაშლილი თმა ყურებს უკან გადამიწია. ნაცნობი სუნამოს სურნელმა, ამჯერადაც ისე სასიამოვნოდ დამახვია თავბრუ, წამით სრულებით გადამავიწყა, რა კითხვა დავსვი ცოტა ხნის წინ. -შენი აზრით ეს სასაცილოა? -გააჩნია როგორ შეხედავ . . . მიდი, დროს ნუღარ მაკარგვინებ, ჩემი გასაღები მომეცი და წავალ გაბრაზებული, ხმის ამოუღებლად გავემართე ჰოლისკენ. გასასვლელ კართან მიმაგრებულ საკიდზე, ჩემი შარფების გვერდით, მიშოს პორშეს გასაღებიც ეკიდა, რომელიც სწრაფად ჩამოვხსენი იქედან და კვლავ უკან გავტრიალდი, რათა სამზარეულოში შევბრუნებულიყავი, როცა აღმოვაჩინე, რომ ერთგული მცველივით, იგიც უკან გამომყოლოდა. -აჰა, აიღე და წადი -გასაღები პირდაპირ ხელში ვესროლე და მანაც ოსტატურად მოახერხა დაჭერა -სხვა დროს, ასე გვიან ნუღარავის ესტუმრები, უტაქტობად ჩაგეთვლება -ყოველთვის მოიძებნება ადამიანი, ვინც ასეთ დროსაც სიამოვნებით შეგიშვებს სახლში -სახელური დასწია და სადარბაზოში გააბიჯა. გასაღების ასხმას ხელში კრიალოსანივით ათამაშებდა, რაც ღამეული მდუმარებით მოცულ სართულზე ორმაგად უფრო ხმამაღლა ისმოდა, ვიდრე ჩვეულებრივ. -შეიძლება მოიძებნოს კიდეც, მაგრამ ეს ადამიანი მე ნამდვილად არ ვარ -მშვიდობიანი ღამე მარიტა -ჩემდა გასაკვირად, მისი მხრიდან არანაირი მწარე რეპლიკა არ წამოსულა, რამაც ცოტა არ იყოს გამაკვირვა. -შენც ასევე . . . აჰ, მართლა, რაღაცის თქმა დამავიწყდა -რისი? -უკან მოიხედა უკვე ლიფტის კართან მისულმა. -იმის, რომ იოგურტი, რომელიც ჭამე, ვადაგასული იყო -კმაყოფილი სახით ჩავუკარი მარჯვენა თვალი ამის თქმისას და კარები ისე მივუხურე, არც მისი რეაქციისთვის დამიცდია და არც მისი პასუხისთვის. 8 8 8 8 შესვენების პერიოდში, ბარის დახლთან ვიჯექი, მეორე ჭიქა ლატეს მომზადებას ველოდებდოდი და კალეს, გუშინ ღამით მომხდარზე ვესაუბრებოდი, როდესაც ამ უკანასკნელს, რესტორნის ერთ-ერთი სტუმარი გოგონა მოუახლოვდა, წინ რაღაც პატარა, ცისფერი კონვერტი დაუდო, ღიმილიანი სახით და კვლავ თავის დაჯავშნილ მაგიდას დაუბრუნდა. რთული მისახვედრი არ ყოფილა, თუ რას ნიშნავდა ეს ყველაფერი. გოგონას მოფლირტავე, ოდნავ ეშმაკურმა გამოხედვამ, მაშინვე ახადა ფარდა ყოველივეს. ამან დროებით მეც გადამავიწყდა, რაზეც აქამდე ვსაუბრობდით და უწინდელი თემა მყისვე შევცვალე: -როგორც ვხედავ, დღესაც ყურადღების ცენტრში მოექეცი -შენ ეგ ნამდვილად არ უნდა გიკვირდეს -დახლს მკლავებით დაეყრდნო, გაღიმებული -სტუმრების ნახევარზე მეტს, შოპენი და ბეთჰოვენი მაგრად კ’იდია. მხოლოდ შენი ყურებით ტკბება -ნუ ცანცარებ რაა -ჰოდა ნურც შენ ათამაშებ მაგ წარბებს. ამ კონვერტში რა დევს ისევე არ მაინტერესებს, როგორც ის, რა ხდება სინამდვილეში ბერმუდის სამკუთხედში -რატომ? -ოდნავ გამაკვირვა მისმა კომენტარმა. მართალია, კალე ყურადღებას არც უწინ იჩენდა, ჩვენს რესტორანში შემოსული, მდედრობითი სქესის წარმომადგენელთა მიმართ, თუმცა ასეთი კატეგორიულად გულგრილი დამოკიდებულება, მაინც შეკითხვებს ბადებდა. -იმიტომ, რომ ქალებთან პრობლემები მაქვს მარიტა -რა? -ოდნავ დავიბენი, თუმცა მერე თითქოს ფარდა ნელ-ნელა ზემოთ აიწია და სცენაზე მდგომი, თეატრალური დასი გამოჩდაო, ჩემმა გონებამაც შეძლო რაღაცების სწორად აღქმა -კალე, გეი ხარ? მართალია პასუხი არ გაუცია, თუმცა მზერით თითქოს დამიდასტურა წამების წინ გაჟღერებული მოსაზრება და ლატეს, რომელსაც ჩემთვის ამზადებდა, ზემოდან ქაფით დაახატა გული. -და რატომ არ მეუბნებოდი? -ნაწყენმა გავხედე -მეგონა შენზე ყველაფერი ვიცოდი, რისი ცოდნაც მნიშვნელოვანი იყო, თუმცა გამოდის უმთავრესი არ მცოდნია -კარგი, კარგი, დაწყნარდი, ვხუმრობ -სიცილით გამაწყვეტინა -უბრალოდ დავტესტე, მართლა გეი რომ ვყოფილიყავი, ისევ ისე გეყვარებოდი, თუ არა -რა თქმა უნდა, ისე აღარ მეყვარებოდი. იცი მაინც როგორ მეზიზღება გეები? -ახლა უკვე თავად გადავწყვიტე გავხუმრებოდი, თუმცა მისი სახის შემხედვარემ, დიდხანს ვერ გავძელი და მაინც გამეცინა -კარგი, დაწყნარდი, მეც ვიხუმრე. შეიძლება ფობიების ოთხმოცი პროცენტის მსხვერპლი ვარ, მაგრამ ჰომოფობიის ნამდვილად არა -ჰოდა მაშინ ნამდვილად იმსახურებ ამ ლატეს გასინჯვას -ჩემ წინ დადგმულ ფინჯანზე მანიშნა, რომლის ზედაპირზეც, ლამაზი გული იყო გამოყვანილი -ცოტა კონიაკიც გავურიე და ოდნავ უცხო გემო ექნება -თემა ნუ გადაგაქვს -მაშინვე მივუხვდი ჩანაფიქრს, თან ჭიქა ავიღე და ყავა მოვსვი. კონიაკის გემო ძალზედ მსუბუქად იგრძნობოდა, თუმცა მთელ კომბინაციას ისეთ არომატულსა და იმდენად სასიამოვნო დასალევს ხდიდა, ცხელი რომ არ ყოფილოყო, სავარაუდოდ, ერთი ამოსუნთქვითაც კი გამოვცლიდი. -კარგი, არ გადამაქვს, გისმენ -შენ კი არა, მე გისმენ -თითები ერთმანეთზე გადავაჭდე -მაინტერესებს, რომელიმე ძველი, წარუმატებელი ურთიერთობის გავლენა მოგყვება დღემდე, თუ რატომ ხარ ასეთი ქალთმოძულე? -მარიტა, შეიძლება ამაზე არ ვისაუბროთ? -სახე საგრძნობლად დაუსერიოზულდა. აღარაფერი დარჩენილიყო იმ მხიარული ტონისგან, რომლითაც ცოტა ხნის წინ მესაუბრებოდა -ყოფილ შეყვარებულთან მწარე გამოცდილება და მსგავსი ბანალურობები, აქ არაფერ შუაშია. ოდესმე შეიძლება მოგიყვე კიდეც -როგორც გინდა -ხელზე, ხელი დავადე გამხნევების ნიშნად. მართალია არ ვიცოდი რა ხდებოდა კალეს თავს, თუმცა ის აშკარა იყო, საქმე ძალზედ სერიოზულ რამეს ეხებოდა. -ყავა როგორ მოგწონს? -ნამდვილი საოცრებაა -კიდევ ერთხელ მოვსვი ფინჯნიდან -გუშინდელი ღამის შემდეგ, მესამე ჭიქასაც სიამოვნებით მივაყოლებდი, მაგრამ ამდენიც არ შეიძლება -ამიერიდან ეცადე ჩემი ნაჩუქარი ნივთები, ჩანთით კი არა, ჯიბით ატარო -გამაფრთხილებელი ტონი გადაჰკრავდა კალეს სიტყვებს -გუშინ ღამით რომ მცოდნოდა, რაც ხდებოდა შენს თავს, მაგ ნაბი*ვარს ძირიანად მოვაჭრიდი თავის ღირსებას! -გთხოვ, ეგეთ რამებს ხმამაღლა ნუ ამბობ, მოსმენაც კი ცუდად მოქმედებს -აბა რა ვთქვა მარიტა? -ლეოსადმი ზიზღი გამოკრთოდა მის თითოეულ სიტყვაში -ასეთი ადამიანები, პლანეტას საკუთარი არსებობითაც კი აბინძურებენ. ბედი ჰქონია, რომ ამ დილით მისი ქალაქიდან გადასვლა დაანონსდა და ბათუმიდან გამასწრო -ქალაქიდან გადასვლა? -მოსმენილით განცვიფრებული დავრჩი. ჯერ კიდევ გუშინ ღამით, ლეო ჩემ მანქანაში იჯდა, ახლა კი მისი მოულოდნელი გადასვლის ამბავს ვისმენდი -მაგრამ სად არის? ნუთუ განყოფილებაში საერთოდ არ მიუყვანიათ? მეგონა მომხდარის შემდეგ, რაღაც პერიოდით მაინც აუკრძალავდა პოლიცია ქალაქის დატოვებას, ან რამე ამდაგვარი -შენი არ იყოს, არც მე ვიცი მეფარიშვილმა პოლიციასთან რა და როგორ ჩააწყო, მაგრამ ფაქტია, რომ საზღვარგარეთ გადავიდა. ზუსტად სად, ეგ არავინ იცის -ლეოზე სოციალური ქსელები რატომ წერენ? -დავსვი ის მორიგი შეკითხვა, რომელიც დანარჩენებთან ერთად მიტრიალებდა გონებაში -დავიჯერო ასეთი ცნობილი პიროვნებაა? უარის ნიშნად, კალემ თავი გააქნია. -ცნობილი არა, მაგრამ მდიდარი კი. პატარა ქალაქში ვცხოვრობთ მარიტა. აქ ყველა შეძლებული ადამიანის შესახებ აინტერესებთ ჭორები. შეიძლება ლეო იმდენად პოპულარულიც არ არის, რომ მისი ცხოვრების დეტალები მედია-საშუალებებმა გააშუქონ, მაგრამ ინტერნეტ-სივრცეში რომ დაიწერა, ეს არ გამკვირვებია -ბოლოს ის მიშოსთან დავტოვე. ავტოსადგომზე უგონოდ ეგდო -თან ვსაუბრობდი, თან პაზლების ერთმანეთთან დაკავშირებით, სრული სურათის აწყობას ვცდილობდი. ჯერ კიდევ მიკვირდა, რომ ლეო ასე უეცრად ადგა და ბათუმი დატოვა. ეს ვითარება საკმაოდ საეჭვოც იყო და იდუმალებით მოცულიც. არ ვიცი რატომ, მაგრამ რაღაც მკარნახობდა, რომ მთელი ამ გაუჩინარების ამბავი, რაღაც კუთხით მეფარიშვილთან იყო დაკავშირებული და მიზნად დავისახე, ამ თავსატეხის ამოსახსნელი გასაღები, რაც შეიძლებოდა მალე დამეჭირა ხელში. -ხომ არ იცი ჩვენი დირექტორი სად ბრძანდება? -ვკითხე კალეს, თან დარბაზს მოვატარე თვალი იმ იმედით, სადმე დავიანახავ-მეთქი, თუმცა სამწუხაროდ ვერსად შევნიშნე. რატომ ხდებოდა ასე? როცა არ მინდოდა სადმე გადავყროდი, მუდამ თვალში მეჩხირებოდა, ახლა დამჭირდა და ისე გაქრა, როგორც ცარცის კვალი საწერი დაფიდან. -დღეს ვიღაც ხელოსანს ელოდებოდა სააგენტოდან, მაგრამ ბევრი გამოძახებების გამო, მოსვლა ვერავინ შეძლო და ბოლოს თავის კაბინეტისკენ წავიდა გაბრაზებული. რატომ გაინტერესებს? -საქმე მაქვს მასთან -ბოლოჯერ მოვსვი თბილი სითხე ფინჯნიდან, იგი კვლავ პატარა თეფშზე დავაბრუნე, მერე კი უმალ წამოვდექი სკამიდან -რაღაც კითხვებზე მოუწევს პასუხის გაცემა. მერე გნახავ, კარგი? -კარგი, მიდი. მალე ისედაც ის შეშლილი სამირა უნდა მოვიდეს. სალაროს საკითხებში ბოლომდე ვერ გაერკვა და ყველაფერი უნდა ვასწავლო -ეგრეც ნუ იტყვი, კარგი გოგოა, ოღონდ ცოტა თავისებური -თავისებური საკუთარი თავიც მყოფნის -თვალები სიცილით აატრიალა მან და ჩემი ყავის ფინჯანი, გასარეცხი ჭურჭლის განყოფილებაში გადაიტანა. კალესგან რომ წამოვედი, პირდაპირ დირექტორის კაბინეტისკენ ვქენი პირი. ჩემი შესვენების დროისთვის ცოტათი გადამეშორებინა, თუმცა ამისთვის არავინ მისაყვედურებდა, რადგან ჩვენი გულისხმიერი უფროსები, საჭიროების შემთხვევაში, დამატებითი დროის გამოყენების საშუალებასაც გვაძლევდნენ Imagine-ს თანამშრომლებს. მიშოს კაბინეტამდე მისულმა, დავინახე, თუ როგორ გამოდიოდა იგი კარიდან, თანაც უკმაყოფილო სახით. ჩემ დანახვაზე, მიხვდა, რომ სწორედ მისკენ მივემართებოდი, თუმცა ყურადღებაც არ მოუქცევია, რამაც იძულებული გამხადა, შუა დერეფანში მიშოსთვის ხმამაღლა დამეძახა: -შეჩერდი! -პირველი ნომერი ავტობუსი არ ვარ -კვლავაც არ გაჩერებულა მიშო, რამაც მაიძულა ნაბიჯებისთვის ამეჩქარებინა და ავდევნებოდი. -ვინც გინდა ის იყავი, მხოლოდ ერთი რამ მაინტერესებს —ლეოს რა უქენი? -რა ვუქენი და ახალი ტვინი გადავუნერგე. ვინდოუსის გამოცვლასავითაა, ამიერიდან აღარ გაჭედავს -მე სერიოზულად გეკითხები მიშო გაჩერდა, ჩაეცინა და გულზე ხელები დაიკრიფა. -ეჰ, რა კარგი იყო ძველი დრო. ქალები, კაცების კონფლიქტებში არ ერეოდნენ და თავისთვის, წყნარად აცხობდნენ ქიშმიშიან ფუნთუშებს. მაინც რას გიშვრებათ ეს ფემინიზმი -ფუნთუშებს შენ დაკრძალვაზე გამოვაცხობ, თუკი არ მეტყვი რა მოხდა! -გაითვალისწინე, ჯემიანი მიყვარდა ცხონებულს -მიშო! -საქმეს დაუბრუნდი მარიტა. როიალის კლავიშებმა უშენოდ მოიწყინეს -ლოყაზე, ორი თითით ისე მიჩქმიტა, როგორც პატარა ბავშვს და გზა არხეინად განაგრძო. კოვზი ნაცარში ჩამივარდა. მივხვდი, მეფარიშვილს არაფრის მოყოლა არ სურდა, თუმცა იმ ცნობისმოყვარეობას ვერაფერს ვუხერხებდი, შემაწუხებლად რომ მიკაკუნებდა ტვინზე. არ ჰქონდა მნიშვნელობა უნდოდა თუ არა მას საუბარი. ყველანაირი შესაძლო საშუალება უნდა გამომეყენებინა, რათა გუშინ ღამით მომხდარი ამბების მცირედი ნაწილი მაინც გამერკვია. მიშომ დერეფანი ჩაამთავრა და მარცხენა მხარეს გადაუხვია. იმ ტეროტორიაზე, მხოლოდ ორი ოთახი მდებარეობდა —ერთი საყინულე გახლდათ, სადაც ხორცეულსა და სხვა მალფუჭებად პროდუქტებს ინახავდნენ, ხოლო მეორე საწყობი, რომელშიც ძველი ავეჯი, ხელსაწყოები და სხვა წვრილმანი ნივთები ჰქონდათ განთავსებული. მართალია გამიკვირდა, თუ რას აკეთებდა მიშო იქ, თუმცა მიუხედავად ამისა, უკან მაინც ქურდივით გავყევი, გზად შემხვედრ დამლაგებელ ქალს, თავის დაკვრითი მისალმების შემდეგ ავუქციე გვერდი, მერე კი, თვითონაც მარცხნივ გადავუხვიე და როგორც კი სამაცივრე ოთახში შესულ მიშოს მოვკარი თვალი, დაუფიქრებლად შევყევი შიგნით. კიდევ კარგი, ზემოთაც და ქვემოთაც დახურული სამოსი მეცვა, თორემ შიშველ კანზე, ალბათ ყინულის მჩხვლეტავ ნამსხვრევებად მომედებოდა ის სიცივე, რაშიც იქაურობა იყო გახვეული. მართალია, სითბოდან ასეთ დაბალ ტემპერატურაში გადანაცვლება არაკომფორტულად მეჩვენა, თუმცა უკან მაინც არ დამიხევია და მიშოს, ვისაც ხელში პატარა წიგნაკი ეჭირა, სავარაუდოდ აღრიცხვის საწარმოებლად, მხრების კანკალით მივუახლოვდი. ნაბიჯების ხმის გაგებისას, მყისვე მოტრიალდა უკან. სახეზე გაკვირვება აღებეჭდა ჩემი დანახვისას, თუმცა რამდენიმე წამის შემდეგ, ეს გამომეტყველება მხიარულმა შეუცვალა. -სად აღარ ვყოფილვართ მე და შენ ერთად, მაგრამ საყინულეში პირველად -წიგნაკი, კალამთან ერთად შემოდო ერთ-ერთ თაროზე და გულზე ხელები დაიკრიფა -თუ ჩემთან განმარტოების სურვილი გკლავს, შემდეგში ცოტა თბილი ადგილი მოვძებნოთ -კითხვა დაგისვი და არ გიპასუხია -ვცადე მისი სიტყვებისთვის გვერდი ამექცია, რათა ისევ ნერვები არ მომშლოდა. -რამის თქმა რომ მდომოდა, გარეთაც გიპასუხებდი. აქ შემოვარდნით არა მგონია რამე შეიცვალოს, ოლაფ -უფლება მაქვს ვიცოდე! -მე კი, შენი აქედან გაგდების უფლება მაქვს და სანამ ამას გავაკეთებ, მანამდე თავად დატოვე აქაურობა -ვერსადაც ვერ გამაგდებ -კბილებს შორის გამოვცერი, კართან სწრაფად მივირბინე, იგი ხმამაღალი ჯახუნით მივხურე და თავადაც წინ ავეფარე -აქედან თვითონაც ვერ გახვალ, სანამ არ მომიყვები, რატომ ანონსდება ასე უეცრად და საეჭვო ვითარებაში, ლეოს ქალაქიდან გადასვლა -რა გააკეთე ახლა? -ის, რაც საჭირო იყო! -მარიტა, რა გააკეთე-მეთქი? -ისეთი გამკიცხავი სახით მომშტერებოდა, თითქოს მკვლელობაში ვიყავი ეჭვმიტანილი. ვუყურებდი და ვერაფრით ვხვდებოდი, რა იყო მისი მხრიდან ასეთი უცნაური გამოხედვის რეალური მიზეზი. -რა გავაკეთე და კარი დავხურე. ახლა შენ გისმენ! -ფუ ამის! -თავზე ხელები შემოიწყო მიშომ და წამით თვალებიც დახუჭა -დღეს ხელოსანს ველოდებოდი სააგენტოდან, რადგან მაგ კარის საკეტი იჭედება და შიგნიდან არ იღება, შენ კი არც დაფიქრებულხარ ისე მიაჯახუნე. მობილურიც კი არ მაქვს თან. ვინაიდან ტანსაცმელზე ჯიბე ვერსად გიპოვე, ალბათ არც შენ -მოიცა, მოიცა, რა თქვი? -რაც გაიგე -მობეზრებით აატრიალა თვალები მიშომ, თუმცა მისი სიტყვები ბოლომდე მაინც არ დავიჯერე და გადავწყვიტე პირადად შემემოწმებინა კარის საკეტი. ლამის ნერვიულობისგან სუნთქვა შემეკრა, როდესაც გავაცნობიერე, რომ მისი გაღება აქედან შეუძლებელი ამოცანა იყო. -რა მოხდა, დარწმუნდი? -დამცინავად ჟღერდა მისი სიტყვები -კარგი, ჩემი სურათი რომ გულის ჯიბით არ დაგაქვს და ერთი შემთხვევითი სექსის გამო გეზიზღები, ეს ვიცი, მაგრამ საკუთარ თავს მაინც რაღას ერჩოდი? -ნუ სულელობ! რაღაცას მოვიფიქრებ -ისე შევუბღვირე, თითქოს მომხდარში არანაირი ბრალი არ მიმიძღვოდა. სინამდვილეში, ვცდილობდი არც შიში შემტყობოდა და არც ის, რომ ძალზედ სულელურად ვთვლიდი საკუთარ იმპულსურ ნაბიჯს. -რას მოიფიქრებ? იქნებ მეც გამაცნო შენი გრანდიოზული გეგმა -ვიყვიროთ -ის ვთქვი, რაც პირველი მომივიდა თავში აზრად -ამხელა რესტორანში, ჩვენს ხმას ვინმე როგორ ვერ გაიგებს? -ვერაფერს მიაღწევ. სანამ ნოლანები აქ რესტორანს გახსნიდნენ, ზუსტად ამ ოთახს, ბენდის ბიჭები იყენებდნენ სარეპეტიციოდ. კედლებიცა და კარიც, ხმის ოზილაციითაა -სერიოზულად? -სრულიად -უფრო და უფრო ირონიული ხდებოდა მიშოს ტონი, ჩემ გულში ჩაბუდებული შიში კი, ნაპირისკენ წამოსული ცუნამის ტალღასავით იზრდებოდა. -მაგრამ . . . -რა მაგრამ, რა? -ხმამაღლა გაეცინა მეფარიშვილს, თუმცა ამ სიცილში ერთი პროცენტიც არ ყოფილა გულწრფელი -ერთი სამუშაო დღის სამყოფი პროდუქტები, დიმიტრის მზარეულებს უკვე გატანილი აქვთ. სასწაული უნდა მოხდეს, ხვალამდე რომ აქ ვინმე შემოვიდეს. თუ ეს სასწაული არ მოხდა, დილით აზრი უკვე აღარაფერს ექნება შიშმა ლამის თვალები დამიბინდა. ნერვიულობისგან პულსაციას უკვე ყელში ვგრძნობდი და გულში საკუთარ თავს ვწყევლიდი ამ დაუფიქრებელი საქციელის გამო. შექმნილი სავალალო მდგომარეობის ბოლომდე გაცნობიერებამ, ნერვები კიდევ უფრო ამიფორიაქა, თუმცა ასეთ კრიტიკულ სიტუაციაშიც იმაზე მეფიქრებოდა, რომ მიშოს თვალწინ, ჩემი შინაგანი განწყობა არ გამომემჟღავნებინა. კართან უხმოდ ჩავსრიალდი და მუხლებზე ხელები შემოვიხვიე. გონება გამალებით მუშაობდა, რათა გამოსავალი მომეძებნა, თუმცა ოთახში ფანჯარაც კი არ იყო, მისი საშუალებით რომ შემძლებოდა აქედან გასვლა. -საოცარი ვინმე ხარ რაა -ერთ-ერთ თაროს მიეყრდნო მიშო, ტუჩებზე მკრთალად დამჩნეული ღიმილით. -რას გულისხმობ? -რომელი ერთი ჩამოვთვალო? -კვლავ ეღიმებოდა მას -მდინარეში გადაგდებული გყავარ, შენი მოხატული მანქანის ნორმალურ მდგომარეობაში დასაბრუნებლად უამრავი დრო დავკარგე, ჩემი მობილურიდან შეტყობინება გაგზავნე, რის გამოც, ის ქალი ნახევრად შიშველი დამადგა თავზე, წინა ღამით ვადაგასული იოგურტი მაჭამე, დღეს კიდევ საყინულეში გამომკეტე. ვერაფერს ვიტყვი, ჩემს ცხოვრებას აშკარად ადრენალინს მატებს შენი არსებობა -და საკუთარ თავზე რას იტყვი? -საპასუხოდ თვითონაც შევუტიე -შენ არ იყავი, ტანსაცმელი რომ დამიწვი და ზღვაში ნახევრად შიშველი დამტოვე? ნოლანებთან ვახშმისას რომ გამოაცხადე ჩემ შებმას ცდილობსო, ამაზე აღარაფერს ვამბობ -მაპატიე, ვერ გავითვალისწინე შენ იაპონელ თაყვანისმცემელთან რომ გიფუჭებდი საქმეს. ისე რას გეუბნება, ჩემს მეგობარ რობოტებს როდის გაგაცნობო? -რა რობოტებს? რას ბოდავ? -წესით მშობლები უნდა მეთქვა, მაგრამ როდესაც საქმე მაგ ტიპს ეხება, წინადადებაში რობოტები უფრო კარგად ჯდება -როგორც ვხედავ, ძალიან კარგ ხასიათზე ხარ -სიცივისგან შეწუხებულმა, გაყინული თითები დავიორთქლე. აქაური ტემპერატურა, ყოველი წამის გასვლასთან ერთად, უფრო და უფრო შემაწუხებელი ხდებოდა. -უკვე კანკალებ -მაგას უშენოდაც ვგრძნობ -დანაშაულს თუ გრძნობ იმის გამო, რა დღეშიც ახლა ვართ? -რომ იცოდე, შენი საუბარი ისე მსტრესავს, ორმაგად უფრო მეტად მცივა აღარაფერი უთქვამს. რამდენიმე წამით ისე მათვალიერებდა, მზერა წამიერადაც არ მოუშორებია. შემდეგ ხმამაღლა ამოიხვნეშა, მიტრიალდა და ჩემთვის გაურკვეველი მიზეზების გამო, პროდუქტების ყუთებიდან —თაროებზე გადმოყრა დაიწყო. -რას აკეთებ? -კი არ ვკითხე, გაჭირვებით ამოვიხავლე. როგორც ჩანდა, სიცივე უკვე ჩემი ხმის ჟღერადობასაც ასვამდა დაღს. შეკითხვა ამჯერადაც უპასუხოდ დამიტოვა. თავის საქმეს უხმოდ, შეუსვენებლად განაგრძობდა და დაახლოებით ორი წუთის შემდეგ, უკვე ყველა ყუთი უკლებლივ ჰქონდა დაცარიელებული. თაროებზე უწესრიგოდ ეყარა სხვადასხვა სახეობის, გაყინული ზღვის ბინადრები, მარგარინისა თუ კარაქის შეკვრები, პოლეეთილენის პარკებში დაფასოებული ნაირნაირი კენკრა და კიდევ უამრავი სხვა რამ. ჯერ კიდევ ვერ ვხვდებოდი, რის გაკეთებას ცდილობდა, თუმცა როდესაც თითოეული ყუთი ოთახის ცენტრში, ერთად შეგროვებული დაყარა და ჯიბიდან თავისი კობრის გამოსახულებიანი სანთებელა ამოიღო, ჩემთვის მაშინვე ყველაფერი დღესავით ნათელი გახდა. -ცეცხლს ანთებ? -ვკითხე თუ არა, ფეხზეც წამოვდექი და იმ ადგილთან ახლოს დავჯექი, სადაც ყუთები ეყარა. -ახლა არა, თუმცა როდესაც სიტუაცია გაუსაძლისი გახდება, დავანთოთ -მერე ერთ-ერთ თაროს მიუახლოვდა, მომცრო ზომის უჯრა გამოაღო და იქედან სქელი, წითელი პლედი გამოაძვრინა -ამას დიმა იყენებს ხოლმე, როდესაც აქ შემოსულ მტვირთავებს ადევნებს თვალს, პროდუქციის მოტანისას. აიღე -მე მაძლევ? -ჰო, შენ -მომიგო თუ არა, მაშინვე ჩემკენ ისროლა იგი -ტიტანიკშიც ხომ გოგო გადარჩა? რას ვიზამთ, ასეთია მამაკაცების ბედი -მაოცებს შენი ფლეგმატურობა, როცა ასეთ დღეში ვართ -სწრაფად დავიფარე მხრები სქელი მატერიით, თან ყუთებთან ახლოს ჩამოვჯექი. სულ მალე, მეფარიშვილიც მომიახლოვდა და პირდაპირ ჩემ პირდაპირ დაჯდა. მის სახეზე, ნერვიულობის ნატამალიც კი არ შეიმჩნეოდა და გულში ქედსაც კი ვიხრიდი ამ ადამიანის წინაშე, კრიტიკული მომენტებისადმი ასეთი გულგრილი დამოკიდებულების გამო. -მითხარი, როცა ძალიან შეგცივდება და ამ ყუთებს ცეცხლს მოვუკიდებ -თქვა მან. სიცივისგან, ტუჩებზე მცირედი სილურჯე ემჩნეოდა, მაგრამ ჩემგან განსხვავებით, სხეული არ უკანკალებდა. -რა უნდა ვქვნათ? აქედან როგორ გავაღწიოთ? -არ ვიცი . . . ჯინის ლამპარიც ვერსად ვიპოვე სურვილი რომ ჩავიფიქრო -კარგი რაა -მობეზრებით ავატრიალე თვალები -როცა ძალიან შეგვცივდება ცეცხლს დავანთებთ, ხვალ დილით კი ამ კარსაც გააღებენ. მანამდე მოვინდომებთ და როგორმე გავძლებთ. მითხარი, ხომ ასეა? -იმედი ბოლოს კვდება. სხვა არაფერი მკითხო ამ თემაზე -მაშინ მითხარი როგორია ეს -ვთხოვე შიშნარევი ტონით -როგორი გრძნობაა, როდესაც ადამიანს სიცივე კლავს? -როგორც ვხედავ, შენში ორ წამში ჩაკვდა ყველანაირი ოპტიმიზმი -არ ვამბობ, რომ მოვკვდებით, უბრალოდ სიტუაციამ მოიტანა და დამაინტერესა მიშომ ჩაფიქრებული გამომეტყველება მიიღო. შეკითხვასაც მხოლოდ გარკვეული დროის შემდეგ გასცა პასუხი: -როგორც ვიცი, ბოლო წუთებში, აუტანელ სიცივესთან ერთად, მოთენთილობასაც გრძნობ. ისეთი შეგრძნება გიჩნდება, თითქოს გეძინება და ამ ძილიანობის შეგრძნებას ვერ ეწინააღმდეგები. ბოლოს ტკბილად იძინებ და ამით ყველაფერი სრულდება მდუმარებამ დაისადგურა. ლაპარაკის გაგრძელების სურვილი არც მე მქონდა და როგორც ჩანდა, არც მას. ზუსტად არ ვიცი ასეთ სიჩუმეში რამდენი ხანი გავიდა. ჩემი გამოთვლებით, ორი საათის განმავლობაში არ გაგვიცია ერთმანეთისთვის ხმა. სიცივესთან ერთად, ალაგალაგ მიშოს მზერასაც ვგრძნობდი და მიკვირდა კიდეც, რატომ არ ისროდა ჩემი მიმართულებით ყველა სალანძღავ სიტყვას, რაც კი ლექსიკონში მოეპოვებოდა. ტემპერატურა რომ უკვე საშინლად შემაწუხებელი გახდა, ინტენსიურად მოვყევი ხელების დაორთქვლას, თუმცა ამან დიდად ვერ მიშველა. ერთადერთი, რასაც მივაღწიე, ის იყო, რომ კვლავ მივიქციე ჩაფიქრებული სახით მჯდომი მიშოს ყურადღება. -რატომ თავიდანვე არ მითხარი კარის საკეტს რაც სჭირდა? -ვკითხე ტუჩების კანკალით. მართალია პლედი ჯერ კიდევ სხეულზე მქონდა შემოხვეული, თუმცა ეს დიდად ვერ მეხმარებოდა ირგვლივ გამეფებული ყინვის ფონზე. -ახლა მე ვარ დამნაშავე, არა? -შეიძლება ამ სიტუაციაში უფრო მეტი ბრალი მე მიმიძღვის, თუმცა არასდროს გიყვარდა საკუთარი დანაშაულის აღიარება მიშომ კიდევ რამდენიმე წამს მიყურა, თუ როგორ ვკანკალებდი მთელი სხეულით. მერე კობრის გამოსახულებიან სანთებელას მოხსნა თავი, აანთო და სულ რამდენიმე წამში, ცეცხლი ერთად შეგროვებულ ყუთებსაც წაუკიდა. ცვლილება სინათლის სიჩქარით გახდა საგრძნობი. იმ მომენტში, სულ პატარა კოცონიც კი ისე გამახარებდა, თითქოს უზარმაზარი, გახურებული ბუხრის წინ მომეწყოს პატარა კუთხე. -დავიღალე იმით, რომ მუდამ თათას ამბავს მახსენებ -თქვა მან -მითხარი, რის მიღწევას ცდილობ ამით? -მიღწევით უკვე ვეღარაფერს მივაღწევ -წამებში გახდა ირონიული ჩემი მზერა -რაც მთავარია, შენ ისიამოვნე ერთღამიანი გართობით და ადამიანის გრძნობები დაიკიდე ფეხებზე -და რა უნდა გამეკეთებინა, რა?! -ხმის ტონი, ჩვეულებრივზე ოდნავ მაღალი ჰქონდა მიშოს -წარმოდგენაც არ გაქვს რა საშინელი ბავშვობა მქონდა, ან რისი გადატანა მიწევდა. მაშინ თინეიჯერი ვიყავი, სულელი და ზოგჯერ, როდესაც ცხოვრებისეული უსამართლობის შეგრძნება ყელში წამიჭერდა, ნარკოტიკებსა და მოსაწევშიც კი ვპოულობდი შვებას. მაგ ღამითაც არ ვიყავი ფხიზელი. სასმელმა და აბებმა ერთად, უკურეაქცია მომცა და ოთახში, ნახევრად გათიშული, საწოლზე ვეგდე, ეგ შენი საამაყო თათა რომ შემომივარდა და მთლიანად გახდილი დამაჯდა ზემოდან. ჰო, მქონდა მასთან სექსი, არ უარვყოფ და არც მეამაყება, მაგრამ ამის მერე ჩემგან თავად ის, ან ვინმე სხვა რატომ მოელოდა, რომ სამუდამო ერთგულების ფიცს დავუდებდი და თეთრ კაბაში გამოწყობილს დავიყენებდი გვერდით, გეკითხები რატომ?! -თვალები ბრაზისგან უელავდა, კისერზე ძარღვები ერთიანად დაბერვოდა, ხოლო ქარვისფერ თვალებში, კვლავ ის მრისხანების ცეცხლი უგიზგიზებდა, რომელიც საუბრის დასაწყისში შევნიშნე. -იმაზე ლაპარაკს, თუ რა უნდა გაგეკეთებინა უკვე აზრი აღარ აქვს -იმედგაცრუებულმა გავაქნიე თავი, თან ხელის გულები სითბოს წყაროს მუვუშვირე. როგორიც არ უნდა ყოფილიყო სიტუაცია, მორალური კუთხით ყოველთვის არასწორად მიმაჩნდა, მამაკაცის მიერ იმ ქალის გამოყენება, ვისაც მის მიმართ გრძნობები გააჩნდა -უბრალოდ შემდეგში დაფიქრდი ხოლმე, სანამ კიდევ ვინმეს დაუნგრევ ცხოვრებას. სჯობს შენ გატკინონ, ვიდრე თავად ატკინო სხვას -დახურე ეს თემა! -შედარებით მშვიდად, თუმცა მაინც მკაცრად წარმოთქვა მიშომ. -ისედაც არ ვაპირებდი კიდევ რამის დამატებას -ჰოდა ძალიან კარგი. ბოლო პერიოდში ისედაც არეული ტვინით დავდივარ შენ გამო -ჩემ გამო რატომ? როგორც მახსოვს, აქამდეც არ გქონდა მწყობრში ეგ ორგანო -გამბედავი ხარ -ჩაეცინა მიშოს -უფროსს ენას ისე უტლიკინებ, არც კი ფიქრობ ამას რა შეიძლება მოჰყვეს -მოვლენებს წინ ნუ უსწრებ, შეიძლება აქედან ცოცხლები ვერც გავიდეთ -ჩემთვის სულ ერთია -ისეთი გულწრფელი მზერითა და ხმით თქვა, ეჭვიც არ შემპარვია, რომ ზუსტად იმას ამბობდა, რასაც რეალურად ფიქრობდა. -რატომ არის სულ ერთი? -მარტივი მიზეზის გამო —თითქმის ყველა იქ მელოდება, ვინც მიყვარს გულში მწარე ჩხვლეტა ვიგრძენი მისი სიტყვების მოსმენისას. გამახსენდა კალეს მოყოლილი ისტორია მიშოს ოჯახის ტრაგედიის შესახებ და კიდევ ერთხელ ვიგრძენი გაკვირვება იმის გამო, რომ მომხდარის შემდეგ, ამ ადამიანმა, ასე მყარად შეძლო ფეხზე წამოდგომა. -რატომ თქვი შენ გამო არეული ტვინით დავდივარო? -სასწრაფოდ ვცადე თემის შეცვლა, რადგან მიშოს სიტყვებს, ჩემ სულზე ისე ძლიერ ემოქმედათ, კიდევ რამდენიმე წამიც და ალბათ თანაგრძნობის ნიშნად ხელსაც კი ჩავკიდებდი. -ყველაფერზე ასე ჩაღრმავება რატომ გიყვარს? სწორედ შენი ცნობისმოყვარეობის გამო ვართ ახლა აქ გამოკეტილები -სასაუბრო თემას ვეძებ -ვცადე თავი მემართლებინა -ლაპარაკის დროს ყურადღება გადამაქვს და ნაკლებად მცივა მიშომ ცეცხლს ორივე ხელი მიუშვირა და თვალებში შემომხედა. მისი მზერა ისეთი გამჭოლი იყო, რაღაც მომენტში უხერხულობაც კი ვიგრძენი და სხვა მხარეს გავიხედე. სწორედ იმ დროს, მისი ხმაც მომესმა: -ბოლო პერიოდში სიზმრები დამეწყო -სიზმრები? -ჰო, ზუსტად . . . მესიზმრება, თითქოს ბნელი ღამეა. ოთახს, სადაც ერთად ვართ მხოლოდ მთვარის შუქი ანათებს. ზედმეტად აბსურდულია, მაგრამ შენ მთელი სხეული თეთრი ვარდის ფურცლებით გაქვს დაფარული. მერე საიდანღაც ქარი უბერავს, ამ ფურცლებს ფანტავს და სრულიად შიშველი რჩები ჩემ წინაშე. ცოტა ხნის შემდეგ ასეთ მდგომარეობაში როიალთან ჯდები და რაღაც ლამაზი მელოდიის დაკვრას იწყებ. მე გვერდით გიზივარ და გაშლილ თმაზე გეფერები. შენი კანი ისეთი ნაზია, ლამის ჭკუიდან მშლის. მერე მოთმინება აღარ მყოფნის, დაკვრას გაწყვეტინებ, ჩემკენ გაბრუნებ და მთელი გრძნობით გკოცნი. კოცნაზე შენც კოცნით მპასუხობ. აი ამ მომენტში სიზმარი ყოველთვის წყდება და ცარიელ ლოგინში მეღვიძება. გამოფხიზლებულს მთელი სხეული მიკანკალებს, სუნთქვა მიჭირს და მინდება გარშემო ყველაფერი დავლეწო. მერე ვდგები, ცივი შხაპის ქვეშ ძალიან დიდხანს ვდგავარ და საკუთარ თავს ვარწმუნებ, რომ ასეთი რამ ბოლოჯერ ხდება, მაგრამ საუბედუროდ დასასრული არ უჩანს. იცი, რომ საძილე აბების მიღებაც კი დავიწყე ამის გამო? გაგონილი მაქვს, ღრმა ძილში ადამიანი სიზმრებს ვეღარ ხედავსო, მაგრამ არაფერი მოქმედებს. ეს უკვე წყევლასავითაა მოსმენილისგან და სიცივისგან გონებაარეულს, აზროვნებაც კი მიჭირდა, რათა საპასუხოდ რაიმე მაინც მეთქვა. გამახსენდა მიშოს მაგიდაზე დანახული საძილე აბების შუშა და გავაცნობიერე, რომ მისი მონაყოლი სიმართლე იყო და არა მორიგი სულელური ხუმრობა. -ამას რატომ მეუბნები? -ვკითხე მისუსტებული ხმით. ყუთებზე წაკიდებული ცეცხლი, დიდად კარგი მოწინააღმდეგეც ვერ იყო ყინვასთან გამართულ ბრძოლაში. ვგრძნობდი, როგორ მთენთავდა ნელ-ნელა ირგვლივ გამეფებული დაბალი ტემერატურა და როგორ მოქმედებდა ჩემი ხმის ჟღერადობაზე. -ალბათ იმიტომ, რომ გამოღვიძებულზე ყველა შეგრძნება მახსოვს და პასუხებს შენთან ვეძებ -მე პასუხები არაფერზე მაქვს, სიზმარი შენია და არა ჩემი -არც თავად ვაპირებდი მოყოლას, ერთი ვიღაც რომ არ ჩაღრმავებოდა ამ თემას -ნამდვილად ვერ ვიფიქრებდი, ჩემთან დაკავშირებულ ინტიმურ სიზმარზე თუ მომიწევდა მოსმენა -ინტიმური აქ არაფერია -მკაცრად შემომიბღვირა მიშომ -ნახევარი დღე იმას ვუყურებ, თუ როგორ უკრავ როიალზე, ვარდები და სიშიშვლე კი უბრალოდ ჩემმა წარმოსახვამ დაამატა, ამიტომ, ამ სიზმარში გასაოცარი არაფერია -თმაზე მოფერება და კოცნაც შენმა წარმოსახვამ დაამატა, არა? -კვლავ ირონიას ვაფრქვევდი მისი მიმართულებით. -მეცნიერულად დადასტურებულია, რომ სიზმრები არაფერს ნიშნავს და არც არაფერს ამტკიცებს, ამიტომ, შეგიძლია ღრუბლებიდან მიწაზე დაეშვა -უკვე მიწაზე ვარ და იმასაც ვხედავ, რომ ყუთები დიდხანს აღარ გაგვიძლებს -ჩვენს შუაში დანთებული ცეცხლისკენ ვანიშნე მას -ყველაზე დიდი ხუთი წუთი გაძლოს. შეიძლება ამდენიც აღარ -არც გარშემოა რამე ისეთი, რითაც კარის საკეტის გატეხვას ვცდი -უიმედოდ ჩაილაპარაკა მიშომ. მორიგი ხანგრძლივი დუმილი ჩამოწვა ამის შემდეგ. მართალია პერიოდულად ერთმანეთს ვუყურებდით ხოლმე, თუმცა ხმას არც ერთი ჩვენგანი არ იღებდა. იქაურობას, მხოლოდ ყუთების წვის ხმა უფანტავდა მდუმარებას, თუმცა ცეცხლი უკვე ძალზედ სუსტად ბჟუტავდა და ჩაქრობამდე სულ ცოტაღა ჰქონდა დარჩენილი. გამოსავალი არსაიდან ჩანდა. მიუხედავად ამისა, ჩემი გონება ჯერ კიდევ მთელი დატვირთვით ეძებდა სავალალო სიტუაციიდან გამოსაძრომ გზებს. ფიქრისთვის დიდი დრო არ მქონია. აზრები შუაში მაშინ გამიწყდა, როდესაც თვალი მოვკარი როგორ წამოდგა ფეხზე მიშო და როგორ დაიწყო პერანგის გახდა. -რას აკეთებ? -გაოცებული სახით ავხედე თავზე წამომდგარს. -სტრიპტიზი უნდა გიცეკვო. უბრალოდ მუსიკის ჩართვის ვარიანტი არ მაქვს და თუ გინდა შენ იმღერე, ჯო კოკერის ის სიმღერა მობეზრებისგან თვალები ავატრიალე. რამის თქმის ნაცვლად, გადავწყვიტე მის შემდგომ ნაბიჯებს დავკვირვებოდი, რათა დამოუკიდებლად გამერკვია რა ჰქონდა გეგმაში. მეფარიშვილმა ზედატანის ღილები ბოლომდე შეიხსნა, გაიხადა და იგი პირდაპირ ცეცხლში ჩააგდო. შემდეგ შარვლის გახდაზე გადავიდა, სულ მალე, იგიც პერანგის გზას გაუყენა და მხოლოდ საცვალით დაჯდა ცეცხლის წინ. -ეს ცოტა ხნით კიდევ შეაფერხებს ჩვენი კოცონის ჩაქრობას -გაგიჟდი?! ეგრე ხომ გაიყინები? თითქმის შიშველი დარჩი! -არ გავიყინები -მითხრა თუ არა, მაშინვე მუშტად შეკრული ხელების ორთქვლას მოჰყვა. დანაშაულის გრძნობა ერთიანად დამეპატრონა მის შემხედვარეს. დღესავით ნათელი იყო, რომ ბრალი ყველაფერში თავად მიმიძღვოდა. მიშოს გალურჯებული ტუჩები, აკანკალებული სხეული და ცეცხლში ჩაყრილი ტანსაცმელი, მთლიანად ჩემი პასუხისმგებლობა იყო, ამიტომ სასწრაფოდ წამოვდექი ფეხზე, მეფარიშვილს ჩემი პლედიანად მოვეხვიე უკნიდან, ისიც სქელ მატერიაში მოვაქციე და ზურგზე ისე მივეკარი, რომ ჩემი სითბო, მისთვის ნახევრად მაინც მეწილადა. -იცოდე, ახლა რამე იდიოტურ ხუმრობას იტყვი და იმ ტანსაცმელთან ერთად ცეცხლში შენც ჩაგაგდებ! -წინასწარ მივიღე პრევენციული ზომები, რათა ჩუმად მჯდარიყო. ერთიანად გაყინულ მის სხეულს, აშკარად ესიამოვნა ჩემი შეხება და კანკალიც ოდნავ ჩაუწყნარდა. კარგა ხანს იჯდა მდუმარე სფინქსივით და სიტყვასაც არ ძრავდა. სიჩუმე იმდენ ხანს გაუგრძელდა, შემეშინდა კიდეც გონება ხომ არ დაკარგა-მეთქი და გადავწყვიტე თავად გამოვხმაურებოდი: -მიშო! -რა გინდა? -ჩემდა საბედნიეროდ, ისევ გონზე იყო. -არაფერი . . . უბრალოდ გადავამოწმე ისევ ცოცხალი თუ იყავი -ახლა უკვე ბარი-ბარში ვართ -რაზე ამბობ? -ჩემ ტანსაცმელზე -ოდნავ მოაბრუნა თავი ამის თქმისას -ჯერ შენი დავწვი, ახლა ჩემი. კარმა ისევ არ კარგავს აქტუალობას -ჩემი სამოსი, მხოლოდ გართობის მიზნით დაწვი, ეს არ დაგავიწყდეს -შენ სტილში არ ჯდებოდა, თუმცა ვერ უარვყოფ, მაინც გიხდებოდა -მის სახეს ვერ ვხედავდი, თუმცა ხმაზე ვატყობდი იღიმოდა -დარწმუნებული ვარ ლოლას შერჩეული იყო -და რა იცი, რომ ეგრეა? -შევედავე, მიუხედავად იმისა, რომ სიმართლეს ამბობდა. -სხვა დროს არასდროს მყავხარ ნანახი ასეთ თამამ სამოსში. ისე, რატომ არასდროს იცვამ სექსუალურ ტანსაცმელს? ან სთორებს რატომ არ დებ ხოლმე მიმზიდველ დეკოლტეებში? -ჩემ სთორებსაც ამოწმებ? -გამეცინა. -დიდი ხანია ინსტაგრამში გამოწერილი მყავხარ. ფოტოებს რომ ვაკვირდები, რაღაც ზღაპრული ფერიის იმიჯი უფრო გაქვს, ვიდრე ცეცხლოვანი, ვნებიანი ქალის -მოდი შევთანხმდეთ, რომ ეს ჩემი საქმეა და ამით დავასრულოთ -გაუთხოვარი მასწავლებელივით მკაცრი ხარ -კვლავ ოდნავ მოაბრუნა თავი ჩემკენ. -ეს ერთხელ უკვე მითხარი ინდოეთში მოგზაურობისას -რა კარგად გახსოვს ჩემი ყველა სიტყვა, ახლა თავში ამივარდება -რა თქმა უნდა. წიგნაკიც კი მაქვს სათაურით —მიშოს ტოპ-ფრაზები -შემთხვევით, მაგ წიგნაკში ჩემი ფოტოებიც ხომ არ გაქვს ჩაკრული და ძილის წინაც ხომ არ კოცნი ხოლმე? -მიშო, მგონი მაშინ უფრო მომწონდი, როცა ჩუმად იყავი მეფარიშვილს ჩაეცინა, თუმცა ჩემს სიტყვებს უკვე აღარ გამოხმაურებია. კიდევ ერთხელ ჩამოწოლილმა აუტანელმა მდუმარებამ, რომელმაც ძალიან დიდ ხანს გასტანა, კვლავაც უიმედობაში ჩამაგდო. ამ ყველაფერს ისიც დაემატა, რომ სრულიად მოულოდნელად, ის ნათურაც აფეთქდა და გასკდა, რაც საყინულის ოთახის ერთადერთ სინათლის წყაროს წარმოადგენდა. შიშმა ყელში სპაზმებად წამიჭირა. მუცლის არეში უჩვეულო სიმძიმე ვიგრძენი. პანიკა იმანაც გამიმძაფრა, რომ მიშოს, ნათურის აფეთქებაზე არანაირი კომენტარი არ გაუკეთებია. მეტიც —არც კი განძრეულა. სანამ კვლავ დავუძახებდი, სასწრაფოდ გულის მხარეს დავადე ხელი. ოდნავ დამამშვიდა იმის შეგრძნებამ, რომ მარცხნივ, ისევ მოუსვენრად ფეთქავდა რაღაც. მერე მასთან უფრო ახლოს მივიწიე და პლედიც მოხერხებულად შემოვხვიე შიშველ სხეულზე. ცეცხლი უკვე ბოლომდე ჩამქრალიყო და მხოლოდ ფერფლზე შერჩენილი, ნარინჯისფერი წერტილები ბჟუტავდნენ უკუნეთ სიბნელეში. -მიშო, უკან მიმაქვს ჩემი სიტყვები, რომ გაჩუმებული უფრო მეტად მომწონდი. გთხოვ, თქვი რამე! -მაგრად შევანჯღრიე ამის თქმისას -მიშო, ხმა ამოიღე! -ნუ ყვირი, მესმის . . . -თუ გესმის, ილაპარაკე, გთხოვ -იმდენად ცივი იყო, ლამის ცრემლებმა ამოხეთქეს ჩემი თვალებიდან -ნებისმიერი სისულელე თქვი, ოღონდ არ გაჩუმდე, კარგი? არ მინდა ჩაგეძინოს -რა პრობლემაა? თუ ჩამეძინება, მაკოცე და მკვდარიც რომ ვიყო, მაინც გამეღვიძება -მიშო, სერიოზულად გეუბნები, თვალების დახუჭვა არც კი გაბედო! -შენ კარგად იქნები, ნუ ღელავ . . . ტანზე დახურული სამოსი გაცვია. ალბათ ძალიან გაგიჭირდება, მაგრამ პლედი დაგეხმარება ხვალამდე გაძლო -ჩემთან საუბარი არ გაწყვიტო და ასეთ სისულელეებს ნუ ამბობ, გესმის?! პასუხი ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში არ გაუცია, რამაც იძულებული გამხდადა კიდევ ერთხელ შემენჯღრია მისი თოვლივით ცივი სხეული და ხმამაღლა დამეძახა. -მაპატიე მარიტა -კონტაქტზე გამოვიდა თუ არა, სუსტად ჩაეცინა მას -მაპატიე, მაგრამ საბრძოლველად მიზეზი მართლა არ მაქვს . . . ეს სწორედ ის სიტყვები იყო, რისი მოსმენაც ყველაზე ნაკლებად მსურდა იმ მომენტში. ეს იყო სიტყვები, რომელმაც ჩემ შიგნით ყველაფერი გაყინა და ის მცირედი იმედის ნაპერწკალიც ჩააქრო, ძლივსღა რომ ღვიოდა გულის სიღრმეში. მოცემულ სიტუაციაში, ყველაზე მეტად სიჩუმეში დარჩენის მეშინოდა და ახლა, ზუსტად ეს სიჩუმე ისადგურებდა. 8 8 8 8 -რომ იცოდე, განმარტოებით, წყნარ გარემოში ვახშმობის მოყვარული უფრო ვარ -საკმაოდ ახლოდან ჩამესმა ნაცნობი ხმა. გარშემო სრული სიბნელე იყო. მალევე მივხვდი რატომაც — თვალები ჯერ კიდევ არ მქონდა გახელილი. ამას ვერც ვახერხებდი, რადგან ისეთი შეგრძნება მიჩნდებოდა, თითქოს ორივე ქუთუთოზე უზარმაზარი გირა მქონდა დაკიდებული. -პრობლემა არაა, შინ საუკეთესო გარემო მაქვს ამისთვის -ეს ხმა უკვე ვეღარ ვიცანი, რადგან ზუსტად ვიცოდი, აქამდე არც არასდროს გამეგონა. საუბარს რაღაც სუსტი, წრიპინის მაგვარი ხმებიც ერთვოდა, მარცხენა მხრიდან. თავის საშინელ ტკივილს ვგრძნობდი. ყველაფერ ამას, მტვრევის შეგრძნებაც ემატებოდა სხეულში. ხერხემლის არეშიც კი ისეთ აუტანელ დისკომფორტს განვიცდიდი, თითქოს მასში, ერთდროულად მილიონობით ნემსი გაეყარათ. თავს ძალა მაქსიმალურად დავატანე და ვცადე როგორმე თვალები გამეხილა. პირველ ცდაზე ვერაფერს გავხდი და წარუმატებელი მცდელობის გამო, მწვავე ტკივილი ვიგრძენი შუბლის არეში. ვერც მეორე მცდელობაზე მივაღწიე სასურველ შედეგს, თუმცა მესამე უკვე წარმატებული გამოდგა და ქუთუთოების სუსტად აწევა შევძელი. უსიამოვნო შეგრძნება დამეუფლა. ჩემთვის აქამდე უცნობ, უცნაურ ოთახში ვიმყოფებოდი და სხეულზე ორი დიდი, თბილი პლედი მეფარა. შუბლის მოსასრესად ცალი ხელის აწევა ვცადე, თუმცა განზრახვაზე უარი იმ მჩხვლეტავმა ტკივილმა მათქმევინა, რაც აღნიშნული მცდელობისას განვიცადე. დაბინდული მხედველობით დავხედე საკუთარ ხელს. ვენაში დიდი ნემსი მქონდა ჩადგმული, რომლის მილიც ზემოთ მიემართებოდა და სპეციალურ სადგამზე ჩამოკიდებულ წვეთოვანს უერთდებოდა. ერთადერთი ნაცნობი ჩემთვის ამ ოთახში, ახალგზარდა, თეთრხალათიან მამაკაცთან მოსაუბრე ლოლა გახლდათ. ამ უკანასკნელს, ალაგალაგ, სახეზე მაცდური ღიმილი დასთამაშებდა და რთული გამოსაცნობი არ იყო, რომ მამაკაცთან ფლირტით იყო გართული. როგორც ჩანდა, იმ მომენტში ვერც ერთი ვერ მამჩნევდა, თუმცა ხმის ამოღება და მათი რომანტიკული იდილიის ჩაშლა არც მიფიქრია. ერთადერთი, რისკენაც ჩემი გონება იყო მიმართული, ეს ამ საწოლზე აღმოჩენამდე მომხდარი ამბების გახსენება გახლდათ, რომელიც მეხსიერების ფსკერზე მეტად ღრმად იყო დალექილი და ნელ-ნელა, ეტაპობრივად ტივტივდებოდა მის ზედაპირზე. ტვინის უჯრედები, შენელებული კადრივით მაწვდიდნენ სხვადასხვა სურათებს. ჯერ საყინულის ოთახი დამიდგა თვალწინ, შემდეგ ის, თუ როგორ შევედი შიგნით, ბოლოს კი, ყველაფერი საკმაოდ სწრაფი ტემპით მიეყარა ერთმანეთს და მიყოლებით გამახსენდა ყველა ის წუთი, რაც მე და მიშომ ერთად გამოვიარეთ. თვალები მაგრად დავხუჭე და მერე ისევ გავახილე. ლოყებზე სისველე ვიგრძენი და მივხვდი ცრემლები მდიოდა. ჩემდა საბედნიეროდ, თეთრხალათიანმაც სწორედ იმ მომენტში დატოვა ჩემი პალატა და როგორც კი შიგნით მხოლოდ მე და ლოლა დავრჩით, საწოლში დიდი გაჭირვებით წამოვიწიე. -ლოლიტა, მიშო სად არის?! -ვიკითხე ძალზედ მისუსტებული, თუმცა მაინც სასოწარკვეთილებით გაჟღენთილი ხმით. როგორც ჩანდა, ხმაც შეურაცხადისა მქონდა, რადგან ჩემი დანახვისას, გაკვირვებასთან ერთად შიშიც გამოესახა, წამების წინ ღიმილით განათებულ სახეზე. -მარიტა . . . -სად არის-მეთქი?! -არ შემიმჩნევია როდის გაიღვიძე -ჩემს საწოლს სწრაფად მოუახლოვდა ის -ეგეთი სახე ნუ გაქვს. მიშო შენ გვერდითა პალატაშია. პირველად მანაც შენ გიკითხა, როდესაც გონს მოვიდა -ანუ უკვე გონს მოვიდა -თუ აქამდე სხეული ერთიანად მქონდა დამძიმებული, ახლა უკვე შემსუბუქებული მივეყრდენი ბალიშს. გულიდან მართლაც უზარმაზარი ტვირთი მომშორდა. ალბათ ვერასოდეს გადავიტანდი, თუკი გავიგებდი, რომ რომელიმე ადამიანი ჩემი მიზეზით აღარ დააბიჯებდა ამ პლანეტაზე, თუნდაც ეს მიშო ყოფილიყო. -ჰო, ერთი საათის წინ გაიღვიძა -საწოლზე ჩამომიჯდა ლოლა ამის თქმისას -მაღალი სიცხე აქვს და ცდილობენ ტემპერატურა დაურეგულირონ. სხვა მხრივ, ყველაფერი წესრიგში აქვს -კიდევ კარგი . . . კიდევ კარგი, რომ ცუდი არაფერი მომხდარა -კვლავ ცრემლები მომაწვა თვალებზე, თუმცა მათ გადმოდენის საშუალება აღარ მივეცი და ყურადღების გადასატანად, ლოლას მაშინვე დავუსვი ის კითხვები, რომლებიც იმ წამს დამებადა -საყინულის ოთახიდან ვინ გამოგვიყვანა? როგორ მოგვაგენით? -მთელი რესტორანი თქვენს ძებნაში იყო -წარბის აწევით გადმომხედა მან -შესვენების შემდეგ რომ აღარ დაბრუნდი, კალემ დაგიწყო ძებნა. ახსოვდა მიშოს ნახვას რომ აპირებდი და რადგან ისიც არ ჩანდა, მიხვდა სადღაც ერთად უნდა ყოფილიყავით. ბედი თქვენი დამლაგებელმა ქალმა რომ შენიშნა, როგორ მიდიოდით მაცივრის ოთახისკენ, თორემ თქვენი იქ მოძებნა მართლა არავის მოაფიქრდებოდა -ჰო, დამლაგებელი ქალი -მაშინვე აღმიდგა გონებაში, თუ როგორ მივესალმე მას დერეფანში. საოცარი იყო, რომ ამ პატარა წვრილმანის და ამ შემთხვევით შეხვედრილი ადამიანის წყალობით ვიყავით დღეს ორივენი ცოცხლები. გადავწყვიტე ამისთვის გულითადი მადლობაც გადამეხადა იმ ქალისთვის, როგორც კი სამსახურში დავბრუნდებოდი. -ისე, ერთი შეკითხვა უნდა დაგისვა -ეშმაკურად ათამაშდნენ ლოლას წარბები. თვალებშიც ეტყობოდა რაღაცის გაგების სურვილი რომ კლავდა და იმ მომენტში უკვე ზუსტად ვიცოდი, მორიგი უაზრობის მოსმენა რომ მომიწევდა. -მკითხე, გისმენ -წინათგრძნობის მიუხედავად, მაინც გადავწყვიტე პასუხისთვის თავი არ ამერიდებინა. ლოლა ჩემ საწოლზე ამოძვრა, გვერდით ისე მომიწვა, რომ წვეთოვანის მილისთვის ხელი არ შეეშალა და დაუფარავი ცნობისმოყვარეობით მომაშტერდა. -როცა მიშო ასეთ მდგომარეობაში ნახე, ანუ ნახევრად შიშველს ვგულისხმობ, მუცელში სიმხურვალე არ იგრძენი? -ლოლიტა რა სიმხურვალე? კინაღამ გავიყინეთ ორივენი -მე სულ სხვა სიმხურვალეზე გელაპარაკები გენიოსო -თავი დამანებე, ნუ მაგიჟებ! -ლამის სიცილი ამიტყდა მისი ინტერესით დამრგვალებული თვალების შემხედვარეს -სულელური კითხვების დასმას შეეშვი და დისტანცია დაიცავი, ვგრძნობ მაღალი სიცხე მაქვს და რამე არ გადაგდო ლოლა საწოლთან ახლოს მდგომ, გორგოლაჭებიან სკამს დასწვდა, ახლოს მოაგორა და ზედ ფეხზე ფეხგადადებული ჩამოჯდა. -ხვალამდე არ გაგწერენ, ამიტომ თუ გინდა ამაღამ შენთან დავრჩები -კალეც აქ არის? -არა -თავი გააქნია მან -როგორც კი დარწმუნდა, რომ კარგად იყავით, იგიც და ნოლანებიც წავიდნენ. მე კიდევ ძალიან მიმზიდველი ექიმი გავიცანი და ამ დღეებში უნდა შევხვდე -ჰო, დავინახე ეგ მიმზიდველი ექიმი და თქვენი საუბარიც მოვისმინე. რისთვის უნდა შეხვდე? -ჰიპოკრატეს ფიცი უნდა დამაზეპირებინოს -თვალები აატრიალა მან -შენი აზრით რისთვის? -გასაგებია -ჩამეცინა. -ჯანდაბა, სულ გადამავიწყდა, რომ შენი გონზე მოსვლის შესახებ მეთქვა მისთვის -სინათლის სიჩქარით წამოხტა ფეხზე, თან გაშლილი ხელის გული მიირტყა შუბლზე -წავალ დავუძახებ და კიდევ ერთხელ გაგიზომავს სიცხეს. თან რაღაც მედიკამენტები უნდა მოგცეს -გთხოვ, ჯერ არავის დაუძახო -სასწრაფოდ შევაჩერე კარისკენ წასული. ლოლა გაკვირვებული სახით მოტრიალდა ჩემკენ. როგორც ჩანდა, ვერ გაეგო რის გამო ვაპროტესტებდი ექიმის შემოსვლას. -რა იყო, ნემსის ხომ არ გეშინია? -რა ნემსის? უბრალოდ დასვენება მჭირდება და მორჩა. სიცხეც თავისით დამიწევს. ისეთი არაფერი ხდება, ექიმის გადაუდებელ დახმარებას რომ ვსაჭიროებდე -მაგრამ, მაღალი ტემპერატურა გაქვს და . . . -ლოლიტა, ვიცი რასაც ვამბობ. ექიმს სხვა დროს დაუძახე, ახლა კი გთხოვ რამე ცივი წვენი შემომიტანე და ნუ დაიწყებ სიცხის დროს არ შეიძლებაო. ეს წყალიც უკვე თბილი იქნება -ტუმბოზე შემოდებულ, ნახევარლიტრიან ბოთლზე ვანიშნე ამის თქმისას. სწორედ იმ მომენტში, მობილურზე შეტყობინებაც მომივიდა. გამომგზავნი კალე იყო და მთხოვდა, როგორც კი შესაძლებლობა მომეცემოდა, ვიდეო-ზარით დამერეკა. -ჩემი ტელეფონი აქ ვინ მოიტანა? -მე მოვიტანე -თავისი ჩანთა აიღო და მხარზე გადაიკიდა მან -რისი წვენი გიყიდო? -შერეული იყოს -საჭმელი? -არ მშია -კარგი, მაშინ წავედი -ლოყაზე მაკოცა ლოლამ, კართან მიირბინა და საკეტის ჩამოწევისას ღიმილით გამომხედა -ჰო მართლა, გილოცავ გვირაბის ბოლოდან მობრუნებას -მოგიყვებოდი რა ხდება იქ, მაგრამ ვერაფრის დანახვა ვერ მოვასწარი -როგორმე გადავიტან მაგის უცოდინრობას -ოდნავ წინ წამოწეული ტუჩებით, კოცნის იმიტაცია გააკეთა გასვლის წინ და სულ რამდენიმე წამში, პალატაში, მე და ჩემი წვეთოვანი სრულიად მარტონი დავრჩით. პლედში ბოლომდე გავეხვიე და თვალები დავხუჭე. სითხე ჯერ მხოლოდ ნახევრამდე იყო ჩაცლილი და იმდენად ნელა მოედინებოდა, მეგონა არც არასდროს დამთავრდებოდა. ფიქრებით კვლავ მიშოს დავტრიალებდი. დანაშაულის გრძნობა არ მასვენებდა, რომ ეს ყველაფერი ჩემი სულელური საქციელის გამო მოხდა. თავს ვერაფრით ვპატიობდი იმას, რომ კინაღამ ადამიანის სიცოცხლე ვიმსხვერპლე, თანაც ერთი პატარა ახირების გამო. გადაწყვეტილება, რომელიც იმ მომენტში, სულ რაღაც ხუთი წამის ინტერვალში მივიღე, სპონტანურიც იყო და გიჟურიც, მით უმეტეს, ჩემ მდგომარეობაში, როდესაც სხეულის საშინელ სისუსტეს ვგრძნობდი, ხოლო ვენაში გადასხმის ნემსი მქონდა გაყრილი. მიუხედავად ამისა, თავს მაინც ვერაფერს ვუხერხებდი. რადაც არ უნდა დამჯდომოდა, მიშოს მდგომარეობა საკუთარი თვალით უნდა შემეფასებინა, თუნდაც ამის გამო ვინმეს უხეშად ესაყვედურა. მოცემულ მომენტში, საწოლიდან სხეულის წამოწევა და ადგომა ძალზედ რთულ ამოცანად მესახებოდა, თუმცა დიდი ძალისხმევის შედეგად ეს მაინც შევძელი და პლედშემოხვეული, რაღაც გაუგებარი ფორმის საავადმყოფოს ჩუსტებში გამოწყობილი, გადასხმის სადგამით ხელში დავიძარი კარისკენ. თავბრუს ხვევა, მოძრაობას ძალიან მირთულებდა, რის გამოც კედელს ხელით მივუყვებოდი, თუმცა ნელ-ნელა სიარულსაც შევეჩვიე, მხედველობაც უფრო მეტად დამეწმინდა და კართან უკვე ფეხზე მყარად მდგომი მივედი. ლოლას ნათქვამიდან ვიცოდი, მეფარიშვილის პალატა ჩემ გვერდით იყო, თუმცა წარმოდგენა არ მქონდა იგი მარჯვენა მხარეს უნდა მეძებნა, თუ მარცხენა. იღბალი ჩემკენ იყო, რადგან იმ მომენტში, ხმები მხოლოდ მიმღებიდან მესმოდა, დანახვით კი არც არავის ვუნახივარ და არც მე დამინახავს რომელიმე თეთრხალათიანი. ორ მხარეს შორის, საბოლოო არჩევანი მარცხენაზე გავაკეთე და პალატის კარი ფრთხილად შევაღე. სამწუხაროდ არ გამიმართლა. შიგნით, ერთმანეთის პირდაპირ, ორი ხანში შესული მამაკაცი იწვა, რომლებმაც, ჩემ დანახვაზე, ჯერ ერთმანეთს გადახედეს გაკვირვებული სახეებით, მერე კი კვლავ მე შემომხედეს. პაციენტებს, შეწუხებისთვისა და კომფორტის უხეშად დარღვევისთვის გულითადად მოვუბოდიშე და სასწრაფოდ გამოვბრუნდი უკან. ახლა უკვე ნათელი იყო, თუ რომელ პალატაში იწვა მიშო, ამიტომ, სანამ რომელიმე ექიმი, ან კამერების ოთახში მჯდომი დაცვის თანამშრომელი, ჩემს აქეთ-იქით უმისამართოდ სიარულს შეამჩნევდა, საკეტი მანამ ჩამოვწიე, შიგნით შევვარდი და კარები ფრთხილად მივხურე, რათა ზედმეტი ხმაური არ გამომეწვია. მიშოს პალატა ზომით ორჯერ დიდი გახლდათ. მსგავსება მხოლოდ ის იყო, რომ შიგნით იგიც ჩემსავით მარტო იწვა. ზღურბლს რომ გადავაბიჯე, ხელში მობილური ეჭირა. სავარაუდოდ, რაღაცას "სქროლავდა". ჩემ დანახვაზე, მისი პირველი რეაქცია, გაკვირვება იყო, თუმცა არ ვიცოდი ზუსტად რა უკვირდა –ის, რომ მოვინახულე, თუ ის, როგორ მდგომარეობაშიც გადავწყვიტე მისი მონახულება. -რა ხდება? -აშკარად გამხიარულებულმა მანიშნა თვალებით, სადგამზე დაკიდებულ წვეთოვანზე, გაჭირვებით რომ შემოვაგორიალე შიგნით -ეგრე სიარული, რამე ახალი ტრენდია და გამომრჩა? -ვერ დაველოდებოდი როდის ჩაიცლებოდა ეს სითხე. საკუთარი თვალით უნდა მენახა, რომ კარგად ხარ და არ მოგკალი -ჰოო? მე კიდევ არ მიყვარს, როდესაც მოვალეობის მოხდის მიზნით მნახულობს ვინმე -კვლავ ეღიმებოდა მიშოს, ჩემს შემხვედვარეს -აქ იმიტომ ხარ, რომ თავს დამნაშავედ თვლი -და ეს ცუდია? მომხდარის გამო თუ სინდისი მაწუხებს და შენ მოსანახულებლად მოვდივარ, ეს ცუდ ადამიანად მაქცევს? -არა, ცუდ ადამიანად არა, მაგრამ იმად ნამდვილად გაქცევს, ვისაც აქ დგომას, მხოლოდ სინდისის კარნახი აიძულებს დასუსტებული სხეული, ფეხზე დიდხანს დგომის საშუალებას არ მაძლევდა, ამიტომ, ჩემი წვეთოვანის სადგამი მიშოს საწოლთან მივაგორე, თავად კი ფეხებთან, პატრონის მოფერებას მოწყურებული კატასავით ჩამოვუჯექი და ისე ღრმად ამოვისუნთქე, თითქოს წამების წინ, ზურგიდან ვინმეს უზარმაზარი ლოდი მოეხსნა ჩემთვის. -რაც მოხდა, იმაში მხოლოდ მე არ ვარ დამნაშავე -გადავწყვიტე თვითონაც გამომეხატა პროტესტი, სანამ ბოლომდე გამასწორებდა მიწასთან -უფლება მქონდა გამეგო, რა ბედი ეწია ლეოს იმ ღამის შემდეგ, მაგრამ ენაზე იმხელა ბოქლომი გქონდა დადებული, ვერაფრით მოგხსენი -მითხარი რისი გაგება გინდა და გიპასუხებ -ზურგს უკან ბალიში მოხერხებულად გაისწორა მეფარიშვილმა -წინა ჯერზე, შენი კითხვების უპასუხოდ დატოვებას კინაღამ შევეწირე და მეორედ ვეღარ გავრისკავ გაღიმებისგან თავი შევიკავე, მიუხედავად იმისა, რომ ტუჩებზე ღიმილი მაწვებოდა. შინაგანი ხმა, პერმანენტულად მკარნახობდა, რომ ამ ადამიანთან სიტუაციის დათბობა კარგს არაფერს მომიტანდა და შევეცადე მკაცრი იერი შემენარჩუნებინა. -რატომ გადავიდა ლეო ამ ქალაქიდან? -საწოლზე ფეხები ავიკეცე და ტანზე პლედი მოხერხებულად შემოვიხვიე -ამაში შენი ხელი ურევია? -კი, ჩემი ხელი ურევია -უარყოფა არც კი უცდია მას. -მითხარი, რა გააკეთე? -ყველას აქვს აქილევსის ქუსლი -ჩვეული, დემონური ღიმილი გაკრთა მის სახეზე -ეგ შენი ლეო, მართალია წარმატებულ ბიზნესს ატრიალებს, მაგრამ საგადასახადოს ძალიან დიდ თანხებს უტეხავს. ეგრედწოდებულ, ოფშორულ ზონებში უზარმაზარი ფული აქვს განთავსებული და სწორედ ეს მასალები ამოვუქექე. ბოდიშის მოხდა, მასალების საიდუმლოდ დატოვების თხოვნები და ქალაქიდან დახვევა უკვე მისი გადაწყვეტილება იყო -და ამ ინფორმაციას პოლიციისგან დამალვას მართლა აპირებ? ეს ხომ უკანონოა? -ჰო, ვაპირებ, თუკი ეს შენი უსაფრთხოების გარანტია იქნება -არაფერი მესმის -მხრები ავიჩეჩე -ლეოს ციხეში ჩასმა, პირდაპირპროპორციულ კავშირში არაა ჩემი და კიდევ ბევრი ჩემნაირის უსაფრთხოებასთან, ვისაც მომავალში ამოიჩემებს? -მართალი ხარ, არ გესმის. ეგ ტიპი რომ ამის გამო გაასამართლონ და პატიმრობა მიუსაჯონ, საუკეთესო ადვოკატს აიყვანს, სასჯელის ვადას მინიმუმამდე დააყვანინებს, იქედან კი გაბოროტებული გამოვა და კიდევ შეეცდება რამე დაგიშავოს როცა დავფიქრდი და სიტუაცია კარგად გავიაზრე, მივხვდი, მიშოს მოსაზრება სულაც არ იყო ლოგიკას მოკლებული. პირიქით, სრულიად რაციონალურიც მეჩვენა, თუმცა მაკვირვებდა, ყველა პრობლემას თავად რომ მიგვარებდა, ისე, როგორც ზეციური ძალების მიერ, მფარველად მოჩენილი კეთილი სული. -გასაოცარია ჩემ გამო ასე რომ შეწუხდი, არ ველოდი -განსაკუთრებული არაფერია, უბრალოდ სამშაბათობით სიკეთის კეთების დღე მაქვს, გუშინ კი სამშაბათი იყო თვალები მობეზრებულად ავატრიალე. ტუჩებზე სიტყვა მადლობა მაწვებოდა, თუმცა მაფერხებდა ის მოსაზრება, რომ ასე შეიძლებოდა კიდევ ერთი ირონიული რეპლიკა წამოსულიყო მისი მხრიდან, ამიტომ გადავწყვიტე ოქროს შუალედში მომექცია ჩემი მადლიერების გრძნობის გამოხატვა. -კარგი, მოკლედ ამას ვაფასებ და ვალში არც მე დაგრჩები -ფეხები ძირს ჩამოვწიე და საწოლიდან წამოვდექი ამის თქმისას. განზრახული მქონდა საკუთარ პალატაში მანამ დავბრუნებულიყავი, სანამ ლოლა, ან ვინმე სხვა შეამჩნევდა ჩემს არყოფნას, მერე კი პირდაპირ კალესთვის დამერეკა ვიდეო-ზარით, როგორც თვითონ მთხოვა. -ვალში? -გაეცინა მიშოს -გგონია შენგან სანაცვლოდ რამე მჭირდება? -უსასყიდლოდ დახმარება შენი სტილი არაა, ყოველ შემთხვევაში ჩემთან მიმართებაში -ჰოო? -გამჭოლი მზერით ლამის ჩემ სულში გაიარა -ნეტავ მცირედი მაინც იცოდე იმისა, რისი გაკეთებაც შენ გამო შემიძლია -სიცხემ აგიწია და ბოდავ. მორჩა, მივდივარ! -წვეთოვანი არ დაგრჩეს -არ მრჩება! -მივუგე გესლიანად და კარისკენ დავიძარი თუ არა, მიშოს სიტყვებიც წამომეწია, რომლებიც უკვე საერთოდ აღარ ჟღერდნენ ირონიულად: -საავადმყოფოს ხალათში, პლედშემოხვეული, მაღალი სიცხითა და აწეწილი თმითაც კი გიჟურად ლამაზი ხარ პასუხი არ დამიბრუნებია, თუმცა დამეფიცებოდა, რომ კარის საკეტისკენ წაღებულ ხელში უცნაური კანკალი ვიგრძენი და გულმაც თითქოს ერთი დარტყმა გამოტოვა იმ წამს. 8 8 8 8 2013 წელი —29 მაისი მუსიკების გამაყრუებელ ხმაში, აუზის კიდეზე ვიჯექი, შიშველი ფეხები წყალში მქონდა ჩადებული და უხალისოდ ვადევნებდი თვალს სასმელით გაბრუებულ უფროსკლასელებს, რომელთაგან ზოგიერთი ცეკვით ირთობდა თავს, ზოგი საპირისპირო სქესის წარმომადგენელთან ფლირტით, ზოგს კი ალკოჰოლის მიღებაში გაემართა შეჯიბრი ერთმანეთს შორის. ჩემი ახლადშეძენილი მეგობრის, თათას დაჟინებული თხოვნით, მისი ბიძაშვილის მიერ მოწყობილ წვეულებაზე ვიმყოფებოდი, ბათუმთან ახლოს მდებარე, უზარმაზარ აგარაკზე. შენობა ჯამში ოთხ სართულს ითვლიდა და იმდენად ლამაზი იერი ჰქონდა, მისი ყურებაც კი უდიდეს სიამოვნებას მგვრიდა. მიუხედავად ამისა, თავს ძალზედ არაკომფორტულად გრძნობდი. აგარაკზე ჩვენი სკოლის, გამოსაშვები კლასის მოსწავლეები შეკრებილიყვნენ და ოფიციალურ ბანკეტამდე, ყველანი ერთად აღნიშნავდნენ სკოლის დამთავრებას. ირგვლივ საერთოდ არავის ვიცნობდი. ჩემი ერთადერთი ნაცნობი თათა იყო, ვინც იმ მომენტში, სასმელის მოსატანად გაჰყოლოდა ბიძაშვილს, ახლომდებარე ქსელურ მარკეტში და მე, ამდენ უცხო ხალხში სრულიად მარტო დავეტოვებინე. ცოტა არ იყოს, ვბრაზობდი მასზე. ჯერ იყო და ჩემი წამოსვლა ისე დაიჟინა, თითქოს ამას რამე სასიცოცხლო მნიშვნელობა ჰქონოდა მისთვის, მერე კი ისე მომაძახა ცოტა ხნით გავდივარო, ჩემთვის გაყოლა არც შემოუთავაზებია. მოწყენილობისგან აღარ ვიცოდი რა მექნა. წამით ისიც ვიფიქრე მამას დავურეკავ და ვთხოვ შინ წამიყვანოს-მეთქი, თუმცა ასე რომ მოვქცეულიყავი, თათას აუცილებლად ეწყინებოდა ეს კი ძალიან არ მინდოდა. გაცნობის მომენტიდან დიდ პატივს ვცემდი ამ ადამიანს. მართალია, ერთმანეთისგან ისე განვსხვავდებოდით, როგორც მარსი და იუპიტერი, თუმცა ვთვლიდი, რომ მეგობრობას დიდად არც სჭირდებოდა საერთო შეხედულებები ნებისმიერ საკითხში. მთავარი იყო, იმ კონკრეტულ ადამიანთან ერთად დრო მხიარულად გაგეტარებინა და მასთან ურთიერთობა ყოფილიყო სასიამოვნო. დანარჩენს უკვე მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა. აუზის გარშემო, გამაყრუებელი მუსიკის ხმები არ წყდებოდა. ბასების გუგუნი ტვინში უროსავით მირტყამდა და მეჩვენებოდა, რომ ცოტაც და თავის ქალაც ამეხდებოდა. ვაპირებდი კიდეც ხმაურისგან ოდნავ მოშორებით გადაჯდომას, თუმცა სწორედ ამ დროს, ჩემს ზურგს უკან აკიაფებული სინათლე ვიღაცამ მოჩრდილა და აქედან სულ რამდენიმე წამში, შავ საცურაო შორტში გამოწყობილი ბიჭი მომიჯდა გვერდით, ვისაც ხელში გაზიანი წყლით პირამდე სავსე ჭიქა ეჭირა. ამ უკანასკნელმა, დაჯდომისთანავე, ჩემ მსგავსად ჩაყო ფეხები აუზის კამკამა წყალში. კარგად დაკვირვების შემდეგ, პიროვნების იდენტიფიცირებაც შევძელი —იგი ჩვენს სკოლაში ახალი გადმოსული, უფროსკლასელი, მიშო მეფარიშვილი გახლდათ, ვინც წინა სკოლიდან, მასწავლებელთან რომანის გაბმის მიზეზით იყო გამორიცხული. მაშინ მეფარიშვილს კარგად არ ვიცნობდი, თანაც თვითონაც პატარა, თოთხმეტი წლის გოგონა ვიყავი, ვისაც, ნაგავშიც კი ბრილიანტების ძიება უყვარდა, ამიტომ არც მის მიმართ მქონია რაიმე ნეგატიური გრძნობა, მიუხედავად იმისა, თუ როგორი რეპუტაციითაც იყო გადმოსული ჩვენს სკოლაში. -ვერ ერთობი, არა? -ჩვენ შორის არსებული დუმილი ისე დაარღვია, ჩემკენ არც გამოუხედავს. როგორც ინტროვერტს, მეუცნაურა ასეთი უშუალო, მეგობრული მომართვა იმის გათვალისწინებით, რომ ეს ადამიანი დღეს პირველად მესაუბრებოდა. -ასე ძალიან მეტყობა? -ფაქტობრივად სახეზე გაწერია -გამიღიმა -მარიტა, არა? -შენ კი მიშო -როგორც ვხედავ მიცნობ -ჰო, ჩვენს სკოლაში საეჭვო რეპუტაციით გადმოსული ყველა მოსწავლე განხილვის თემად იქცევა ხოლმე -ასეც ვიცოდი -სიცილით გადააქნია თავი მან -ჭორების გავრცელება ყველას შეუძლია, მაგრამ რეალობა ძალიან ცოტამ თუ იცის -შენ საიდან იცოდი ჩემი სახელი? -თემა შევცვალე, რადგან გავაცნობიერე, რომ საუბრის იმ კუთხით წარმართვა ოდნავ არასწორი იყო. -ალბათ იქედან, რომ საკმაოდ ბევრი თაყვანისმცემელი გყავს სკოლაში -იტყუები -არა, სიმართლეს ვამბობ და თუ კიდევ დიდხანს გააგრძელებ შენი თმის ბოლოებით ასე მაცდურად თამაშს, მორიგი მე ვიქნები -უბრალოდ ჩვევა მაქვს ასეთი -უხერხულად ავიჩეჩე მხრები და მაშინვე შევეშვი ჩემს თმას. -ქალის ეგ ჩვევა, უმეტეს შემთხვევაში, მამაკაცის მოხიბვლის მცდელობისკენაა მიმართული -იმპულსური ხარ -ეგრე რატომ ფიქრობ? -აშკარად დაინტერესდა. -ენამოსწრებულ პასუხებს იძლევი, იმპულსურობა კი ენამოსწრებულ ადამიანებს ახასიათებს -ცდები -თავი გააქნია მან უარყოფის ნიშნად -იმპულსი ადამიანის მიერ, მისი შეფასებისა და მასზე მსჯელობის გარეშე გადადის მოქმედებაში, მე კი სანამ რამეს ვიზამ, მანამდე ვფიქრობ ხოლმე, თუ რა თქმა უნდა ალკოჰოლური ზემოქმედების ქვეშ არ ვარ -ანუ დღეს დალევას არ აპირებ -თავის ხელში მოქცეულ, გაზიან წყალზე ვანიშნე. -ხანდახან მინდება ხოლმე რეალობას გამოვეთიშო. დღეს სწორედ ის შემთხვევაა იმას, თუ რა იმალებოდა ამ სიტყვების მიღმა, გადავწყვიტე აღარ ჩავძიებოდი. არც არასდროს ვყოფილვარ მიშოსთან ურთიერთობის იმ ეტაპზე, რომ მსგავსი პირადული კითხვები დამესვა, ამიტომ კიდევ რამის თქმას, გაჩუმება ვამჯობინე და აუზში ჩადებული ფეხები ოდნავ ავათამაშე. ჩემ გვერდით მჯდომი ბიჭი, მდუმარებაში ჩაძირულიყო და სიტყვასაც არ ძრავდა. არც კი ინძრეოდა. მდგომარეობა მხოლოდ მაშინ შეიცვალა, როდესაც წყალში გაქნეული ფეხით, შემთხვევით მის ტერფს შევეხე. მეტად იდუმალი, შეუცნობელი მზერით გამომხედა ამ დროს. საპასუხოდ მეც მას შევხედე. არ ვიცოდი, რისი თქმა სურდა ამ გამოხედვით, თუმცა უხერხულობის შეგრძნებამ, ხუთ წამზე დიდხანს ვეღარ გაუძლო მიშოს ყურებას და მაიძულა თავი სხვა მხარეს გამეტრიალებინა. ზუსტად იმ მომენტში, შორიახლოს თათაც შევნიშნე. როგორც ჩანდა, იმ წამის დაბრუნებული იყო, თუმცა რატომღაც ისეთი უკმაყოფილო სახით მათვალიერებდა, მაშინვე იმის გახსენება დავიწყე, მქონდა თუ არა მისთვის რამე დაშავებული. თათა აუზთან უფრო ახლოს მოიწია და ხელით მანიშნა სასწრადოდ მასთან მივსულიყავი. შემდეგ მზერა მეფარიშვილისკენ მიმართა, ვისაც, დიდი ალბათობით, სულაც არ შეუმჩნევია, თუ როგორ უცქერდა შორიახლოს მდგომი გოგონა. -ბოდიში, მეგობარი მეძახის და უნდა წავიდე -პასუხსაც არ დაველოდე, ისე წამოვდექი ამის თქმისას. -მეგობარი? -არ ვიცი სიმართლე იყო თუ არა, მაგრამ მომეჩვენა, თითქოს ჩემი სიტყვები მაინცდამაინც არ გახარებია. -ჰო, მეგობარი. კარგ გართობას გისურვებ -შენც ასევე მარიტა -ტუჩებზე გამკრთალი, ძლისშესამჩნევი ღიმილით გამომაცილა მიშომ, მე კი პირდაპირ ჩემი მეგობრისკენ გავეშურე, ვისი დაძაბული, ოდნავ გაბრაზებული მზერის მიზეზიც, კვლავ ამოუხსნელ ამოცანად რჩებოდა ჩემთვის. მარჯვენა ხელში, ლუდის ბოთლი ეჭირა თათას. არასრულწლოვნება ხელს არასდროს უშლიდა ალკოჰოლურ სასმელებს მიძალებოდა. განსაკუთრებით ლუდი უყვარდა და რომ არა მისი გვერდითი ეფექტი — წონაში მატება, ალბათ ლიტრობითაც კი არ იტყოდა უარს მის მიღებაზე. -სად ხარ აქამდე? -მივუახლოვდი თუ არა, მაშინვე ვკითხე -სახლში წასვლაც კი მინდოდა იმდენად მოვიწყინე მარტომ -აბა რა, მოწყენილი რომ იყავი, აშკარად შევამჩნიე -რას გულისხმობ? -ცოტა არ იყოს დამაბნია მისმა ირონიულმა, ნაწყენმა ხმის ტონმა. -მიშოს რაზე ელაპარაკებოდი? -თვალებით კვლავ აუზთან მჯდომი ბიჭისკენ მანიშნა მან. ინსტიქტურად თავი მეც იმ მიმართულებით გავატრიალე. ჯერაც ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა, თუმცა ამაზე ფიქრის მაგივრად, გადავწყვიტე დასმული შეკითხვისთვის მეპასუხა: -ისეთზე არაფერზე . . . რატომ მეკითხები? -მგონი დროა რაღაც იცოდე. წინასწარ გაგაფრთხილებ, რათა მერე არაფერი მიქარო! -ნორმალურად ამიხსენი, რა ხდება? -ცოტა არ იყოს, თვითონაც გავბრაზდი. როგორც ჩანდა, თათასაც ძალიან ეჩქარებოდა წამოწყებული თემის განვრცობა, რადგან პასუხზე ორი წამიც არ ვულოდინებივარ: -ჩვენ ჯერ ახალი დამეგობრებულები ვართ და ჩემზე ბევრი რამ არ იცი, მაგრამ იმის გაგების დრო ნამდვილად მოვიდა, რომ ის ადამიანი, ვისაც ცოტა ხნის წინ აუზთან უნიჭოდ ეფლირტავებოდი, დიდი ხანია მიყვარს და სხვა დროს, მისთვის გამარჯობის თქმაც კი აღარ გაბედო! -ვინ, მიშო? -ისევ იქეთკენ გახედვა მომინდა, სადაც იგი იჯდა, მაგრამ მალევე გავიაზრე, რომ ასე შეიძლებოდა მიმხვდარიყო მასზე რომ ვსაუბრობდით. -ჰო, ზუსტად ის -დიქტატორული სიმკაცრით განმიცხადა ჩემმა მეგობარმა -ჩემი ბიძაშვილის იდიოტურ წვეულებაზეც სწორედ მის გამო ვარ. ზუსტად ამაღამ ვაპირებ ყველაფერში გამოვუტყდე, მერე კი ერთი რომანტიკული რამეც მაქვს გეგმაში თათას სიტყვებზე ისე ჩავფიქრდი, თითქოს ისინი დაშიფრულ კოდს შეიცავდა და დედუქციის უნარის მეშვეობით, მათგან რამე აზრი უნდა გამომეტანა. მეფარიშვილი რომ გულში ჰყავდა ჩავარდნილი, ეს უკვე გასაგები იყო, თუმცა საკმაოდ ცუდად მომხვდა გულზე ჩემზე ეჭვიანობის ფაქტი. უკვე დღესავით ნათელი გახლდათ, რატომაც მიმზერდა ასე მტრულად განწყობილი სახით და ამის გათავისებამ, გულში რაღაც მძიმედ ჩამწყვიტა. -და მაგის გამო ბრაზობ? -ვკითხე ნაწყენი ხმით -ჩემსა და მაგ ბიჭს შორის რომ ვინმემ არჩევნის გაკეთება გთხოვოს, არც კი დაფიქრდები ისე მაქცევ ზურგს თათამ თვალები აატრიალა. -შექსპირის დრამებს ნუ დგამ რაა. უბრალოდ იმ ტერიტორიას ვსაზღვრავ, სადაც შენ სეირნობა გეკრძალება -არსად გასეირნებას არ ვაპირებდი! -გახსნილი ლუდის ბოთლი ხელიდან გამოვაცალე და ნერვებმოშლილმა იმდენად დიდი დოზით მოვსვი, ლამის გადამცდა კიდეც -ადამიანს თუკი გამოველაპარაკე, იმას არ ნიშნავს, რომ ეს ფლირტი იყო, ან ხვალვე პარკში გავყვები, ბამბის ნაყინის საჭმელად -აბა ერთი გაბედე და ეგ გააკეთე! -გამძვინვარებული ვეფხვის მზერამ დაიდო ბინა მის სახეზე. გულში კიდევ ერთხელ ჩამწყდა რაღაც, ძალიან მძიმედ. ადამიანი, ვისთანაც მცირეხნიანი ნაცნობობის მიუხედავად უამრავი სასიამოვნო მოგონება მქონდა, იმ ბიჭის გამო მეჩხუბებოდა, რომელსაც მისდამი არანაირი გრძნობა არ ჰქონდა. -არაფრის გაკეთებას არ ვაპირებ თათა -თვალებზე მოწოლილ ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი, თან საკუთარი თავი მეზიზღებოდა ამ სისუსტის გამო -არც აქ ყოფნა აღარ მინდა. მამას დავურეკავ და სახლში წავალ -გგონია წასვლით შემაშინებ? რაც გინდა ის ქენი, მეტიჩარა -ლუდის ბოთლი ამართვა მან, ცხვირის წვერზე, ორი თითით ირონიულად მიჩქმიტა, ზურგი გულგრილად შემაქცია და ისე დამტოვა, უკან ერთხელაც არ მოუხედავს. აი მაშინ კი თავი ვეღარ შევიკავე და ცრემლებმა ლოყებზე დაიწყეს დენა. გარკვეული დროის განმავლობაში, იმედიანი მზერით ვუყურებდი მიშოსკენ მიმავალ თათას, იქნებ მიხვდეს საკუთარ დანაშაულს და ჩემთან პატიების სათხოვნელად დაბრუნდეს-მეთქი, თუმცა როდესაც ასეთი არაფერი მოხდა, შეზლონგზე დატოვებული ზურგჩანთიდან, მამასთან დასარეკად მობილური ამოვაძვრინე და სახლიდან, უკანა გასასვლელით ისე მოჩვენებასავით გავიპარე, ჩემი გაქრობა ალბათ არც არავის შეუმჩნევია. ერთ საათში უკვე ჩემ საძინებელში, საკუთარ ლოგინში ვიწექი, ბალიშზე ჩახუტებულს, თმაზე მამაჩემის თითები მეფერებოდნენ და მთვარის შუქით სუსტად განათებულ ოთახში ჩუმად ვსლუკუნებდი. ლამაზი ღამე იდგა — წყნარი, თბილი და გაზაფხულის სურნელით უხვად გაჟღენთილი. ამ სასიამოვნო სიმშვიდეს, ცაზე, ვერცხლისფერი გულსაბნევივით მიმაგრებული მთვარე ედგა დარაჯად, ხოლო მის გარდა, კაბადონზე, უამრავი წერტილისოდენა ვარსკვლავიც იკვეთებოდა, რომელთა ნაზი ბრჭყვიალიც, ჩემი საწოლის თავზე, ჭერში დატნეული მოზრდილი ფანჯრიდან მართლაც იდეალურად მოჩანდა. -დედას უკვე სძინავს? -ცრემლები მოვიწმინდე და ჩურჩულით ვკითხე მამაჩემს. -ჰო, სძინავს. სანამ წამოვიდოდი, მანამდე ჩაეძინა -მაშინ ამაღამ ჩემ ოთახში დარჩი რაა, გთხოვ -მოდი აქ, მოდი -ღიმილით გამომართა გულში მაგრად ჩახუტებული ბალიში, თავი კალთაში ჩამადებინა და ფრთხილად განაგრძო თმაზე მოფერება -იცი ადამიანები რამდენად ხშირად გვიცრუებენ იმედებს მარიტა? ასეთებს ბედისწერა კიდევ ბევრჯერ შეგახვედრებს ცხოვრების გზაზე და იმუნიტეტი წინასწარ უნდა გქონდეს გამომუშავებული -რას ნიშნავს იმუნიტეტი უნდა მქონდეს გამომუშავებული? -იმას, რომ ყველაფრის ღირსეულად გადატანა შეძლო. მხოლოდ თოთხმეტი წლის ხარ და ჯერ კიდევ ნახევარიც არ იცი იმის შესახებ, რამდენად ბოროტი, დაუნდობელი და ყალბი შეიძლება იყოს ზოგიერთი ადამიანი -თმაზე მოფერება შეწყვიტა და ამჯერად სახეზე გადაინაცვლა -არ გაშინებ, მაგრამ მინდა წინასწარ იცოდე, ყველა ისეთად არ რჩება, როგორიც გაცნობის მომენტში მოგეჩვენა. მხოლოდ დრო დაგანახებს ვინ არის ნამდვილი და ვინ პროფესიონალურად გაყალბებული -და როგორ უნდა განვასხვავო ნამდვილი და ყალბი მეგობრები ერთმანეთისგან? -ინტერესით ავხედე ჩემზე მოშტერებულ ლურჯ თვალებს. მამას გაეღიმა. -ნამდვილი მეგობარი, პირველივე შესაძლო შემთხვევაში არ გაგრიყავს. სინათლეშიც ზურგს გაგიმაგრებს და სიბნელეშიც შენთან დარჩება. დაიმახსოვრე, ყველა შენნაირი არ არის მარიტა, ამიტომ სჯობს შეეშვა თითოეულ ადამიანში მხოლოდ კარგის დანახვას და ამ სამყაროს გადარჩენაზე ფიქრს. მაგას შენ კი არა, ვერც ვერავინ შეძლებს ცრემლიანი თვალები ბოლომდე ამოვიმშრალე და ვეცადე თავი ხელში ამეყვანა. არ ვიცოდი რა კუთხით გაგრძელდებოდა ჩემი და თათას ურთიერთობა ამ ყველაფრის შემდეგ, თუმცა საკუთარი თავი არასასურველი დასასრულისთვისაც ისევე უნდა შემემზადებინა, როგორც სასურველისთვის. -კარგი, მოდი ამაზე აღარ ვისაუბროთ. ისედაც რამდენი ხანია ტვინს გიბურღავ ჩემი ბავშვური სისულელეებით -მამების ხვედრი ასეთია -გაეცინა და ხელის გულზე მაკოცა -ყოველთვის უნდა ვუსმინოთ შვილების მინი-დრამებს და რჩევებიც მივცეთ -იცი როგორ მიყვარს შენთან საუბარი? არ ვიცი რატომ, მაგრამ დედასთან ისეთი გახსნილი არასდროს ვარ ხოლმე, როგორიც შენთან -იმიტომ, რომ მხოლოდ მამიკოს პრინცესა ხარ -სითბოთი სავსე მზერით დამაცქერდა ზემოდან და თავისი ერთი გამოხედვით, თითქმის მთლიანად გააქრო ის გულისტკივილი, რასაც იმ მომენტში განვიცდიდი -მიდი, დახუჭე თვალები და დაიძინე. ხვალ ადრე უნდა ადგე -გთხოვ დამპირდი, რომ სანამ ასი წლის არ გახდები, მანამდე არ მოკვდები და არ მიმატოვებ, კარგი? -იქნებ მეტსაც ვცოცხლობ, საზღვრებს რატომ მიწესებ? -ხმამაღლა გაეცინა. -მეტი შეგიძლია, ნაკლებ არც გაბედო! -არის გენერალო! ახლა კი გაჩუმდი და დაიძინე, თორემ ხვალ სიტყვებზე — “გამოუძუინებელი ვიყავი და ცუდი ნიშნები მივიღე”, არ მოვითაფლები -მეტიც არ მინდა კერწეროში არ გატკბილდეს! -ენა! -სიცილით ამიჩეჩა თმები მამამ და სანამ თვალებს დავხუჭავდი, სხეულზე ჭრელი პლედიც გადამაფარა. * * * * მზიანი დილა გათენდა. გარეთ იმდენად თბილი, სასიამოვნო ამინდი იყო, მშობლებს პირველად ვუთხარი უარი სკოლაში მანქანით წაყვანაზე და გადავწყვიტე ფეხით გამესეირნა. ყველაფერთან ერთად, მარტო დარჩენა და წუხანდელ ამბებზე ფიქრიც მინდოდა, რისთვისაც უდავოდ შესანიშნავი საშუალება მეძლეოდა, სკოლისკენ მიმავალ გზაზე. გასავლელი თითქმის ორი კილომეტრი მქონდა. დროც საკმარისი იყო, ამიტომ მარკეტში მარწყვის ნაყინი ვიყიდე და გზას გავუდექი. განწყობა, წინა ღამესთან შედარებით საგრძნობლად მქონდა გაუმჯობესებული. ამაში ყველაზე დიდი წვლილი მამას მიუძღვოდა, თუმცა ნაწილობრივ, გვიანი გაზაფხულის მზიანი ამინდის დამსახურებაც გახლდათ. სკოლაში მისასვლელად, ჩემი საყვარელი შადრევნებიანი პარკი უნდა გამევლო. სწორედ აღნიშნულ პარკთან მიახლოებისას ვიგრძენი ჯინსის ჯიბეში მოთავსებული მობილურის ვიბრაცია, ნაყინის ვაფლს კიდევ ერთხელ ვუკბიჩე და მიუხედავად იმისა, რომ ნომერი არ მეცნობოდა, შემოსულ ზარს მაინც ვუპასუხე. -გისმენთ! -მარიტა, ირაკლი ვარ -მომესმა ყურმილში ნაცნობი ხმა, რომელმაც ოდნავ დამაბნია. ირაკლი, თათას ბიძაშვილი იყო. სწორედ ის, ვის წვეულებაზეც გასულ ღამით ვიყავი, თუმცა გამომდინარე იქედან, რომ დიდად ახლო ურთიერთობა არასდროს გვქონია, მისი ხმის გაგებამ, ცოტა არ იყოს გაკვირვებული დამტოვა. -გისმენ ირაკლი, მოხდა რამე? -სად ხარ? -ნერვიულობასთან ერთად, სიმკაცრეც შევნიშნე მისი ხმის ტონში, რამაც უფრო მეტად ამრია. -სკოლაში მივდივარ . . . რატომ მეკითხები? -თათა საავადმყოფოშია მარიტა -წამითაც არ შეყოვნებულა ისე მითხრა. ნაყინის ჭამა მომენტალურად შევწყვიტე. თავში ერთდროულად ათასი კითხვა მაინც დამებადა, თუმცა პასუხი ვერც ერთ მათგანზე ვერ ვიპოვე. -საავადმყოფოში? მანდ რას აკეთებს? ირაკლიმ ღრმად ამოიხვნეშა. მისი თითოეული ამოსუნთქვა აშკარას ხდიდა, რომ რაღაც ძალიან ცუდი ხდებოდა. -ტელეფონით ამაზე საუბარი არ მინდა. სასწრაფოდ უნდა გნახო, შენთანაც მაქვს კითხვები -მითხარი რომელ საავადმყოფოშია და ტაქსის გავაჩერებ -სასწრაფოდ მივიღე გადაწყვეტილება, თან ნაყინის დარჩენილი ნაწილი, თავის შეფუთვიანად მოვისროლე პირველივე შემხვედრ ნაგვის ურნაში. -შენი მისამართი შეტყობინებით გამომიგზავნე და თავად მოგაკითხავ -კარგი, კარგი, გიგზავნი -სინათლის სიჩქარით დავკიდე ყურმილი და უმალვე შევასრულე მისი თხოვნა. შეწინააღმდეგებისთვის არც დრო მქონია და არც სურვილი. იმ მომენტში, ჩემთვის თათას მდგომარეობაზე მნიშვნელოვანი არაფერი გახლდათ, ამიტომ სკოლაში წასვლა დაუფიქრებლად ამოვშალე ჩემი დღის განგრიგიდან. წარმოდგენა არ მქონდა ირაკლი ახლო მანძილიდან მოვიდა, თუ ზედმეტად სწრაფად იარა, მაგრამ ყურმილის დაკიდებიდან ზუსტად ხუთ წუთში, უკვე მის მანქანაში ვიჯექი და მომლოდინე მზერით შევყურებდი როდის დაიწყებდა იმაზე საუბარს, რაც ყველაზე მეტად მაინტერესებდა. სახე მთლიანად წაშლილი ჰქონდა. რაც ურო მეტი დრო გადიოდა, მით უფრო ვრწმუნდებოდი იმ მოსაზრებაში, რომ საქმე რთულად იყო და მეც ნელ-ნელა მემატებოდა დაძაბულობა. -ირაკლი, ბოლოს და ბოლოს იტყვი რა ხდება? -მოთმინება რომ ამომეწურა, თავად გავხდი ჩვენ შორის ჩამოვარდნილი დუმილის დარღვევის ინიციატორი. როგორც ჩანდა, ძალზედ შეშინებული სახე მქონდა, რადგან ჩემ დანახვაზე მას ოდნავ ჩაეღიმა და თმაზე მზრუნველად გადამისვა ხელი. -ნუ ღელავ, ახლა კარგადაა . . . უბრალოდ რაღაცების ახსნა მიჭირს -რა დაემართა? -თვითმკვლელობა სცადა მარიტა. ეგ თხა, ადგა და სრულიად მოულოდნელად, თავში ვენების სამართებლით გადასერვის იდეა დაებადა! -შენ რა ხუმრობ?! -სიმწრის სიცილით გამეცინა მის სიტყვებზე, თუმცა მზერამ, რომლითაც შემომხედა, წამებში დამარწმუნა მოსმენილის ჭეშმარიტებაში. -ასეთ რამებზე ნორმალური ადამიანები არ ხუმრობენ -მკაცრად მომიჭრა, მერე კი მთელი ტანით მომიტრიალდა -მასთან ახლოს ხარ, მეგობრობთ და დარწმუნებული ვარ გეცოდინება რის გამო შეიძლებოდა გადაედგა მსგავსი სულელური ნაბიჯი -წარმოდგენა არ მაქვს. მართლა არაფერი ვიცი, ირაკლი. გთხოვ, მანქანა დაძარი და საავადმყოფოში წამიყვანე, თათასთან -მნახველებს ჯერჯერობით არ უშვებენ -სულ ერთია -ზურგიდან ჩანთა მოვიხსენი, მუხლებზე დავიდე და ღვედი შევიკარი -სანამ არ შემიშვებენ, კართან ვიდგები. დანარჩენზე იქ ვილაპარაკოთ ირაკლიმ შუბლი მოისრისა და ღრმად ამოიოხრა, თუმცა წინააღმდეგობა აღარ გაუწევია ისე დაძრა მანქანა. მთელი გზა საჭეს გიჟივით მართავდა და ისეთ სახიფათო მანევრებს აკეთებდა, სხვა დროსა და სხვა სიტუაციაში, ალბათ შემეშინდებოდა კიდეც, თუმცა ახლა ჩემი გონება ისეთი ქაოტური ფიქრებით გახლდათ მოცული, მცირედი პროტესტიც კი არ გამომითქვამს. დროის აღქმის უნარი დაკარგული მქონდა, თუმცა ის მაინც გავიაზრე, რომ საავადმყოფომდე ძალიან მალე მივაღწიეთ. როგორც კი ავტომობილმა საპარკინგე ზონაში დაიკავა ადგილი, არ დამიწყია იმის ლოდინი, როდის გააღებდა კარს და როდის გადმოვიდოდა გარეთ მისი მეპატრონე. ღვედი შევიხსენი თუ არა, სალონიდან მისთვის დაცდის გარეშე გადმოვედი და სწრაფი სიარულით, პირდაპირ კლინიკის მიმღებში შევაჭერი. ამასობაში ირაკლიც წამომეწია, თანამშრომელ გოგონებს საშვი გამოართვა, მკლავზე ხელი მომკიდა და ლიფტის მიმართულებით წამიყვანა. მესამე სართულამდე ისე ავედით, ერთმანეთისთვის ხმა ერთხელაც არ გაგვიცია. როგორც კი ორფრთიანი კარი სრიალით გაიხსნა და იქედან გამოვედით, დერეფანში, ერთ-ერთი პალატის კართან ნაცნობი სახე შევნიშნე. ცოტა კარგად რომ დავაკვირდი, მასში ირაკლის შეყვარებულიც ამოვიცანი. ეს გოგო სულ რამდენჯერმე მყავდა ნანახი, თუმცა მაინც კარგად მახსოვდა, რომ სახელად ანუკი ერქვა და იგიც დამამთავრებელ კლასში იყო. ირაკლის მსგავსად, ისიც ჩემ სკოლაში სწავლობდა და საკმაოდ ბევრი თაყვანისმცემელიც ჰყავდა, თუმცა მათდა სამწუხაროდ, ანუკი და ირაკლი, ერთმანეთთან მეტად საიმედო, უხილავი ძაფებით იყვნენ დაკავშირებულები და ჩაირიცხებოდნენ თუ არა უნივერსიტეტში, მაშინვე აპირებდნენ თავიანთი ურთიერთობისთვის ოფიციალური სახის მიცემას. ანუკი, ჩვენი დანახვისას მაშინვე წამოდგა მოსაცდელი სკამიდან და აპარატიდან ცივი წყალი ჩამოისხა. მისი იქ ყოფნა არ გამკვირვებია. კარგად ვიცოდი, რომ ის და თათა, ერთმანეთთან მუდამ ძალიან ახლოს იყვნენ, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც ანუკიმ, ირაკლისთან დაიწყო ურთიერთობა. -მალე მოსულხართ -მივუახლოვდი თუ არა, პირველად მე შემომხედა მან და თბილად გამიღიმა -გამარჯობა მარიტა, როგორ ხარ? -არა მიშავს ანუკი . . . ახალი ხომ არაფერია? -შიგნით კვლავ არავის უშვებენ. სხვა მხრივ, მდგომარეობა უკვე დიდი ხანია სტაბილურია. თათას მშობლები ქალაქგარეთ არიან და ვაპირებთ ეს ამბავი საერთოდ არ გავაგებინოთ, ამიტომ ნურც შენ წამოგცდება რამე -გოგოებო, ყავას ხომ არ დალევთ? -საუბარში ირაკლიც ჩაერია -დილიდან თავი მისკდება და კაფეტერიაში უნდა ჩავიდე. თუ გინდათ, თქვენც წამოგიღებთ -არაფერი გვინდა -თითქმის ერთდროულად ვუპასუხეთ მეც და ანუკიმაც. -კარგი, მაშინ ცოტა ხნით დაგტოვებთ . . . მარიტა, სანამ დავბრუნდები, იქნებ რამე ხელჩასაჭიდის გახსენებაც შეძლო -ვეცდები -დამაიმედებლად მივუგე იმისდა მიუხედავად, რომ ზუსტად ვიცოდი არაფერი გამახსენდებოდა ისეთი, რაც ამ ჩახლართული ამბის გამხსნელი კვანძის პოვნაში გაგვიწევდა დახმარებას. მე და ანუკი, აბსოლუტურად მარტონი დავრჩით ერთმანეთის პირისპირ. კლინიკის დერეფანში აღმოჩენის მომენტიდანვე, ამ გოგოს ნათლად ვამჩნევდი რომ რაღაც უჩვეულოდ ბორგავდა. ერთ ადგილას ვერ ისვენებდა, თითქოს ენის წვერზე ისეთი რაღაც ადგა, რისი უთქმელობაც სულს უტანჯავდა. გოგონას მსგავსად, აპარატიდან ცივი წყალი თავადაც დავისხი და მოსაცდელის შუანა სკამზე დავიკავე ადგილი. მომხდარისგან ისე ვიყავი დაძაბული, შინაგანი კანკალის შეგრძნება წამითაც არ მშორდებოდა. ფიქრით თავს ვიმტვრევდი, თუმცა არაფერი მაგონდებოდა ისეთი, რის გამოც, თათას შეიძლებოდა ამ ნაბიჯის გადადგმა ჩაეთვალა ერთადერთ გამოსავლად. -არაფერი იცი ხომ? -ვიგრძენი როგორ მომიჯდა გვერდით ანუკი და როგორ შემავლო დამკვირვებლური მზერა, ისე, თითქოს ჩემ რენტგენში გატარებას ცდილობდა. -არა, არ ვიცი . . . წარმოდგენაც არ მაქვს, ჩემი წამოსვლის მერე რა მოხდა -სამაგიეროდ მე ვიცი -რა? -თავი შენელებული კადრით მოვაბრუნე. თათას სახეზე ღიად იკითხებოდა, რომ უთქმელი სიტყვების მთელი ნაკადი დაგროვებოდა და ისიც, რომ იგი ერთადერთი იყო, ვისაც იმ კითხვებზე გააჩნდა პასუხი, რაც ყველაზე მეტად აქტუალური იყო მაშინ. -ჰო, არ მოგესმა -დამიმოწმა -ყველაფერი ვიცი, მაგრამ ვფიქრობ გითხრა თუ არა, რადგან ძალიან არ მინდა ეს ამბავი ირაკლის ყურამდე მივიდეს -ანუკი, თუ რამე იცი, გთხოვ მითხარი -ლამის შევევედრე ჩემი ტონითა და გამოხედვით. ამ უკანასკნელმა ისეთი თვალებით შემომხედა, აშკარად მივხვდი, რომ შევებრალე. ალბათ სწორედ ამიტომ აღარ გაუგრძელებია სიმართლისთვის ხელის დაფარება. -ყველაფერი იმ ახალი მოსწავლის, მიშოს გამო მოხდა -სიძულვილით გამოსცრა კბილებში მან, თუმცა ეს ნამდვილად არ იყო საკმარისი, რათა სიტუაციაში ბოლომდე გავრკვეულიყავი. -მიშო? მიშომ რა გააკეთა? -რა გააკეთა და არაკაცივით მოიქცა, აი რა გააკეთა! -იმოდენა ზიზღით საუბრობდა მასზე ანუკი, წინ რომ დგომოდა, ალბათ ტყვიის დახლასაც არ მოერიდებოდა. იმ წამს, სავარაუდოდ გონების დახშული ნაწილი გამეხსნა და უმალ მომაგონდა თათას სიტყვები, მიშოსადმი თავისი დამოკიდებულების შესახებ რომ მიყვებოდა. იქნებ, მეფარიშვილის მხრიდან უარი მიიღო და მისი ასეთი საქციელის მიზეზიც ზუსტად ეს გახდა? -მოიცა, სიყვარულზე, სიყვარულით არ უპასუხა და ვენები ამიტომ გადაიჭრა? მართლა ასეა? -რა სიყვარულზე, სიყვარულით არ უპასუხა მარიტა? მიშო იმ ღამით თათასთან იწვა და მერე უსარგებლო ნივთივით მოისროლა! ასეთ დამცირებას არც ერთ ქალს არ ვუსურვებ, ის უტვინო კი ჯერ სულ ბავშვია და ფსიქიკამ უმტყუვნა, ვერ გაუძლო ლამის შოკი მივიღე ამის მოსმენისას. ხელები ისე ძლიერად ამიკანკალდა, წყლის ჭიქის დაჭერაც ვეღარ შევძელი და სითხე ძირს რომ არ დაღვრილიყო, იგი დროებით სკამის სახელურზე გადავდე. თითქოს როგორც მულტფილმებში ხდება, თავთან ფიქრების პატარა ღრუბელი გაჩნდა, სადაც თათას სიტყვები — “ამაღამ მისთვის ყველაფრის თქმას ვაპირებ და შემდეგ კიდევ ერთ რომანტიკულ რამეს”, მაშინვე ანუკის ნათქვამთან დავაკავშირე და მივხვდი, რომ ჩემს მეგობარს, მიშოსთან დაწოლა, ყოველგვარი იმპულსურობის გარეშე, წინასწარ ჰქონდა დაგეგმილი. -მომიყევი ეს როგორ მოხდა ანუკიმ თავი გადააქნია და თმებში ორივე ხელი შეიცურა. როგორც ჩანდა, მომხდარზე საუბარი არც მისთვის იყო მთლად მარტივი. -იმ ღამით, შენ გარდა ყველანი აგარაკზე დავრჩით -როგორც იქნა ხმა ამოიღო მან -მეორე სართულზე, აბაზანაში შესასვლელად ავედი, რადგან პირველ სართულზე დაკავებული დამხვდა. სწორედ ამ დროს, ერთ-ერთ საძინებელთან მომიწია ჩავლა. თათა შიგნით ვიღაცას უყვიროდა, მისი ხმა მაშინვე ვიცანი. მოგვიანებით ისიც გავარკვიე, რომ მასთან ერთად მიშო იყო -და რას ეუბნებოდა მას თათა? -ვიკითხე დამსხვრეული ხმით. -ეუბნებოდა, რომ საკუთარი თავი მიუღძვნა, რომ უყვარდა და ასე უსამართლოდ არ უნდა მოქცეოდა. ევედრებოდა ერთი ღამით ყველაფერი არ დაესრულებინა და შანსი მიეცა, თუმცა ბატონი მეფარიშვილი, ოთახიდან ისეთი გულგრილი მზერით გამოვიდა, თითქოს განსაკუთრებული არაფერი მომხდარიყო. როცა გვერდი ამიარა და კიბეებზე დაეშვა, რეაგირების მოხდენაც ვერ მოვასწარი ისე ჩაიკეტა თათა შიგნიდან. უამრავი ვაკაკუნე, ვემუდარე, მაგრამ არაფრით არ გამიღო. მერე ირაკლი მოვიყვანე, ვინც შესასვლელი კარი შეამტვრია და საბოლოოდ ჯაკუზშიც ვიპოვეთ, სისხლის გუბეში მცურავი -ჯანდაბა, პირველი მამაკაცი და ასეთი საშინელი დასასრული?! -თვალიდან ჩემდაუნებურად გადმომივარდა ცრემლი -თათას მის გარდა არც არავინ ჰყოლია -ცდები, მიშო არ ყოფილა მისი პირველი -თავი გადააქნია მან -შენ შეიძლება არ გიყვებოდა, მაგრამ მშობლებს რომ ამერიკაში ჰყავდათ, მთელი ზაფხული ახალი სექსუალური გამოცდილებების მიღების მეტი არაფერი უკეთებია. ზუსტად ცამეტ ბიჭთან იწვა, სამი თვის მანძილზე და თავის საქციელს იმით ამართლებდა, რომ როდესაც ვინმე შეუყვარდებოდა, უკვე საკმაოდ გამოცდილი უნდა ყოფილიყო, რათა მისთვის შესაბამისად ესიამოვნებინა -ამ ყველაფერს რატომ მიყვები? -გავხედე მეტად გაკვირვებულმა. მართალია გული დამწყდა, რომ ჩემ მეგობარზე ეს ყველაფერი არ ვიცოდი, თუმცა მაინც ვერ გამეგო, რის გამო გაამჟღავნა ანუკიმ ასე პირდაპირ ამბები, რასაც თათა საიდუმლოდ უყვებოდა ხოლმე. -იმიტომ, რომ მასზე ყველაფერი იცოდე და ყურადღება მიაქციო, რათა მსგავსი სისულელე კიდევ აღარ ჩაიდინოს -ისე მიპასუხა, თითქოს მეუბნებოდა, ამას შენით როგორ ვერ მიხვდიო -დაიმახსოვრე, ჩვენი საუბარი ირაკლის ყურამდე არ უნდა მივიდეს. იგი ხუთი თითივით მყავს შესწავლილი და ვიცი რამდენად იმპულსურიც ხდება ხოლმე კრიტიკულ მომენტებში, მეაფრიშვილი კი მდიდარი, სახიფათოდ გავლენიანი ოჯახიდანაა. მართალია მშობლები არ ჰყავს, თუმცა ბაბუამისი საკმაოდ დიდი ავტორიტეტით სარგებლობს და ნებისმიერს დაუფიქრებლად გადაუვლის, ვინც მისი ერთადერთი შვილისშვილისთვის შეეცდება რამის დაშავებას. მარიტა, დამპირდი, რომ არაფერს იტყვი -კარგი, გპირდები, გპირდები -მაშინვე მივუგე, რათა მისი ჩემკენ მომართული თვლებიდან შიში საბოლოოდ გამექრო. ნერვიულობისგან თითებს ისე ინტენსიურად ვიმტვრევდი, უკვე იმის რისკიც დიდი იყო შემთხვევით ძვლები გადამეტეხა -ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებ, რაც მომიყევი. გამოდის, თათაზე საერთოდ არაფერი მცოდნია -ანგელოზი ნამდვილად არაა -ოდნავ ჩაეღიმა ანუკის ამის თქმისას -თუმცა იმას მაინც არ იმსახურებდა, საყვარელ მამაკაცს ერთი ღამისთვის გამოეყენებინა და მერე ოთახიდან ისე გამოსულიყო, როგორც მეძავის სამუშაო სივრციდან -მაგას არავინ იმსახურებს ანუკი -მივუგე და საუბარიც მაშინვე შევწყვიტე, რადგან დერეფანში, ჩვენკენ სწრაფი ნაბიჯებით მომავალი ირაკლი შევნიშნე. ვიცოდი, გუშინ მომხდარზე სიტყვას კიდევ ერთხელ ჩამოაგდებდა, იმ იმედით, რომ ამასობაში შეიძლებოდა რამე მნიშვნელოვანი დეტალი გამხსენებოდა. ახლა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა სამსახიობო ნიჭი, რათა თავი მომეჩვენებინა, თითქოს წარმოდგენაც არ მქონდა რატომ, ან რისთვის გააკეთა თათამ ის, რაც გააკეთა. 8 8 8 8 ბავშვობიდან მოყოლებული, ერთი მოუშორებელი ჩვევა მქონდა — მობილურის ეკრანზე მუდამ სასაცილო ფოტოებს ვაყენებდი ხოლმე, რადგან მათი შეხედვისას მეც გამეღიმა და კარგ ხასიათზე დავმდგარიყავი. რას აღარ დაინახვდით ჩემი ტელეფონის Home screen-ზე —კბილებდაკრეჭილ ჟირაფს, ენაგადმოგდებულ მაიმუნს, თვალებგადმოკარკლულ თევზს და უამრავ სხვა კომიკურ რამეს, რასაც ადამიანის კარგ განწყობაზე დაყენება შეეძლო. შუადღე ხანს, სამსახურში წასვლამდე, სწორედ ზემოთ ხსენებული შინაარსის ფოტოების თვალიერებით ვიყავი გართული, როცა ჩემს ნომერზე სამირას ზარი შემოვიდა. ცოტა არ იყოს გამიკვირდა. მართალია, როგორც თანამშრომლებს, ერთმანეთის ნომრები ტელეფონში გვქონდა ჩაწერილი, თუმცა ისტორიაში პირველი შემთხვევა იყო, როდესაც ეს ადამიანი ჩემთან კონტაქტზე გამოსვლას ცდილობდა. -გისმენ სამირა -ავიღე თუ არა ყურმილი, სასაუბროდ მაშინვე აივანზე გავედი. -პირველ რიგში საავადმყოფოდან გამოწერას გილოცავ. დრო ვერ გამოვნახე, თორემ გინახულებდი კიდეც -გმადლობ. არა უშავს, მესმის -იმედია ისეთ დროს ვრეკავ, რომ დაკავებული არ ხარ და სახლიდან გამოსვლას მოახერხებ -რა ხდება? -საქანელა-სავარძელში ჩაჯდომისას, ფეხები ავიკეცე და ჩემს ზურგს უკან მოთავსებულ ბალიშთაგან ერთ-ერთი კალთაში ჩავიდე. ქუჩიდან მანქანების ხმაური ამოდიოდა, თუმცა საუბარში ეს ხელს საერთოდ არ მიშლიდა. -საცურაოდ ვაპირებ სანაპიროზე გასვლას და თუ გინდა ჩემთან ერთად წამოდი. იმ მეორესთანაც დავრეკე, მაგრამ რაღაც საქმე აქვს და ვერ ახერხებს. არც სამსახურში იქნება დღეს -ლოლიტა? -ჰო, ლოლიტა. როგორც მითხრა, მამამისს უნდა გაყვეს ფრანგ ბიზნესმენებთან შეხვედრაზე, როგორც თარჯიმანი -მერე რამდენიმე წამიანი პაუზა გააკეთა და ჩაახველა -შენ რას იზამ, წამოხვალ? ფიქრის დრო დიდად არ გამიწელავს. ვინაიდან ჯერ საქმე არაფერი მქონდა და შინ მარტო ყოფნაც საშინლად მომწყენოდა, გადავწყვიტე წინადადებას დავთანხმებოდი და სამსახურშიც პირდაპირ სანაპიროდან წავსულიყავი. -კარგი, რა პრობლემაა, წამოვალ. მოვემზადები და შენც გამოგივლი -ძალიან დამავალებ, თორემ ავზში იმდენად ცოტა საწვავი მაქვს დარჩენილი, ბენზინგასამართ სადგურამდეც ვერ მივაღწევ -სიცილით მითხრა სამირამ და ყურმილიც დაკიდა. რამდენიმე წამში, შეტყობინებაც მივიღე მისგან, სადაც Mapp-ით თავის ადგილმდებარეობას მიზიარებდა, რათა მისამართზე უპრობლემოდ მივსულიყავი. დაახლოებით თხუთმეტ წუთში, საჭირო ნივთებით სავსე ჩანთა უკვე ჩალაგებული მქონდა და ჩამოწეულ საქარე მინებში შემოჭრილი ქარის მელოდიის თანხლებით, სამირას სახლისკენ მივემართებოდი, რომელიც ჩემგან არც თუ ისე შორს მდებარეობდა. მაგნიტოფონში Coldplay-ს ალბომი მქონდა ჩართული, გარეთ სასიამოვნოდ მზიანი ამინდი იყო, ჩემი ტელეფონის ეკრანზეც ამინდის შესაბამისი ფონი —მომღიმარი მზე მოჩანდა. საშუალოზე ოდნავ მაღალი სიჩქარით მივუყვებოდი ნავიგატორზე მონიშნულ გზას, რის საშუალებასაც იმ არეალში, ნაკლებად დატვირთული მოძრაობა მაძლევდა. თავს ოდნავ გაორებულად ვგრძნობდი. სამირასთან არც ისე ახლო მეგობრობა მაკავშირებდა და ძალიან იდუმალ ადამიანადაც მიმაჩნდა, თუმცა მეორეს მხრივ, მასში სწორედ ეს იდუმალება მომწონდა. არ ვიცოდი რატომ, ან რის გამო, თუმცა ჩემში მუდამ იდუმალი, ბერმუდის სამკუთხედივით გამოუცნობი ადამიანები იწვევდნენ ხოლმე მაგნიტურ მიზიდულობას და ეს ფაქტი, დღემდე უცვლელი რჩებოდა. ფიქრებში გართულმა, როგორც იქნა დანიშნულების ადგილსაც მივაღწიე. ძველი და პატარა, თუმცა ლამაზი, ეზოიანი სახლი იდგა ჩემს წინ, რომელიც განსხვავებული არქიტექტურით, პირველი შეხედვისთანავე გამოირჩეოდა, მეზობლად აშენებული სხვა საცხოვრებლებისგან. ყველაზე ორიგინალური, რაც მხედველობის არეალში მომხვდა, ეს თავჩახრილი, მოწყენილი ადამიანების ქანდაკებები გახლდათ, რომლებიც მაგიდას შემოსხდომოდნენ, ცენტრში კი სადგამზე დამაგრებული, ნახევრად ჩამოთლილი დედამიწის მოდელი მოეთავსებინათ. მთლიანად სახლი, მის კარზე გაკეთებული, ხახადაღებული ლომის ფორმის ბარელიეფი და ეზოს დეკორაციები, მეცხრამეტე საუკუნის ეპოქას მოგაგონებდათ. სწორედ ეს ვინტაჟური სტილი ხდიდა ამ პატარა სახლს განსაკუთრებულს, თანაც იმდენად, რომ ვერც მობილურის კამერის ჩართვისა და მისთვის სურათის გადაღებისგან შევიკავე თავი. რკინის ჭიშკარს არანაირი დაცვის სისტემა არ ჰქონდა. ამის გამო, ეზოში უპრობლემოდ შევაბიჯე და ამჯერად ქანდაკებები გადავიღე ახლო კადრიდან. ზუსტად იმ წამს, რაღაცის მსხვრევისა და მამაკაცის ყვირილის ხმაც მომესმა ღიად დარჩენილი ფანჯრიდან. სიტყვები კარგად ვერ გავარჩიე, თუმცა იმას ნამდვილად მივხვდი, რომ ეს ადამიანი, ვიღაცაზე ან რაღაცაზე, ძალიან იყო გაბრაზებული. არ გასულა ერთი წუთი, რომ შიგნით შესასვლელი კარი ხმამაღალი ჭრიალით გაიღო და იქედან, ნახევრად კლასიკურ სამოსში გამოწყობილი მამაკაცი გამოვარდა, გაცეცხლებული სახითა და ჩვეულებრივზე სწრაფი ნაბიჯებით. მისი დანახვისას, პირველი, რაც გავიფიქრე ის იყო, რომ სადღაც ადრეც მყავდა ნანახი. მეხსიერების მივიწყებული უჯრედებიდან მალევე ამოვქექე წარსულის კადრები და ამ ადამიანის ვინაობის გახსენებაც შევძელი. მართალია იგი მხოლოდ ერთხელ მყავდა ნანახი, ფიტნეს კლუბში, მიშოსთან ერთად, თუმცა იმდენად სახასიათო და გამორჩეული სახის ნაკვთები ჰქონდა, ჩემს გონებას, მისი სახე დღემდეც კი შემორჩენოდა. ვინაიდან ეს პიროვნება ამ სახლშიც ვიხილე და მეფარიშვილის გვერდითაც, ვივარაუდე, რომ იგი სწორედ ის დემეტრე უნდა ყოფილიყო, ვისზეც სამირამ თავად მოგვიყვა მე და ლოლას. მამაკაცმა კიბეები ბრაზიანი სახით ჩამოირბინა, მხოლოდ ერთხელ შემომხედა ყინულივით ცივი, არაფრისმთქმელი მზერით, მერე კი ჭიშკრიდან გავიდა და იქედან დაახლოებით ორ მეტრში დაყენებულ თავის მანქანაში, კარის ჯახუნით ჩაჯდა. სიტუაციიდან გამომდინარე, რთული როდი იყო იმის მიხვედრა, რომ ჩემს მოსვლამდე, ამ ორს შორის სერიოზული დავა მიმდინარეობდა. სწორედ ამიტომ, მისწვდა თუ არა ჩემს ყურთასმენას ავტომობილის ძრავის ხმა, მაშინვე სამირასთან შევვარდი იმის შიშით, რამე ხომ არ დაუშავა-მეთქი, თუმცა თვალები ლამის შუბლს უკან გადამივიდა, როდესაც იგი, მისაღების დივანზე, მშვიდად მიწოლილი აღმოვაჩინე, თეთრი შოკოლადის ფილით ხელში. იქაურობა ქარიშხალგადავლილივით გამოიყურებოდა. ბალიშები ძირს ეყარა, მაგიდის სანათი დამსხვრეული ეგდო ოთახის კუთხეში, კედელზე დაკიდებული ლამაზი ნატურმორტისთვის, ვიღაცას შუაგულში დარცის ისარი ესროლა, ხოლო პატარა მაგიდაზე მოთავსებული ლარნაკი, წაქცეული იყო და იქედან გადმოყრილი წითელი ვარდები, წყლის პატარა გუბეში ეყარნენ. -სამირა! -ხმამაღლა დავიძახე მისი სახელი, რათა შოკოლადის ჭამისთვის თავი დაენებებინა და ჩემთვის მოექცია ყურადღება. ამ გოგომ, სხვა ყველაფერთან ერთად, თავისი ინდიფერენტულობითაც გამაოცა. -მარიტა? უკვე მოხვედი? -რა წამსაც დამინახა, მაშინვე წამოდგა ფეხზე. არანაირი მღელვარებისა და დაძაბულობის კვალი მის სახეზე არ შეიმჩნეოდა, რის გამოც, უფრო მეტად მაოცებდა შექმნილი სიტუაცია. -ჰო, მოვედი . . . აქ რა მოხდა? ვანდალები შემოიჭრნენ? -გამოიცანი. ჰაიზერიხმა იმაიმუნა -გაღიმება სცადა ამის თქმისას -კარგი რაა, შესაწვავად გამზადებული თევზივით ნუ მიყურებ, უბრალოდ ყოფილის ისტერიკებია, ვინც დღემდე ვერ შეეგუა ჩვენს დაშორებას -და ეს არეულობა მან გამოიწვია? -არა -შოკოლადის კიდევ ერთი ნატეხი ჩაიდო პირში მან -რომ აღარ წავიდა და თავი მომაბეზრა, ყველაფერი მე ვესროლე წამით ენა ჩამივარდა. მერე, როდესაც ყველაფერი გავიაზრე და სიტუაცია წარმოვიდგინე, თავის შეკავება ვერ შევძელი და გამეცინა. -ახლა უკვე ვხვდები ლოლას რატომ მოეწონე -ჰოო? რატომ? -კვლავ დივანზე ჩამოჯდა და მანიშნა მეც დავმჯდარიყავი. -უყვარს, როდესაც ადამიანს გიჟური მხარე აქვს . . . ისე, ეგ ბიჭი არ შეგეცოდა? სახე მთლიანად ჰქონდა წაშლილი სამირამ, რაღაც პერიოდის განმავლობაში პასუხი არ გამცა. ვერც გამომეტყველებაზე ამოვიკითხე რამე ხელჩასაჭიდი, იმდენად არაფრისმთქმელი ჰქონდა ეს უკანასკნელი. -უნდა შეეგუოს იმ აზრს, რომ ჩვენი ყველა ლამაზი ოცნება უფსკრულში გადაიჩეხა -თქვა ბოლოს და მომეჩვენა, რომ ამ მომენტში თვალებში ტკივილმა და იმედგაცრუებამ ერთდროულად გაურბინა. -შეგნებულად არ გეკითხები, თქვენი ურთიერთობა აქამდე როგორ მივიდა, მაგრამ იქნებ მაინც ცივილიზებულად დალაპარაკება სჯობდეს, ნივთების აქეთ-იქით სროლას? -ეგრე არ გამოდის -ყველაფერი გამოვა, თუკი კარგად მოინდომებ -საყვარელო, იცი რატომ იბადებიან ადამიანები ერთი პირით და ორი ყურით, იმის მაგივრად, რომ პირიქით იყოს? -რატომ? -აშკარად ვერ მივხვდი, რა შუაში იყო ეს კითხვა ჩვენს საუბართან, სანამ კვლავ სამირა არ ალაპარაკდა: -იმიტომ, რომ იმაზე მეტი მოისმინონ, ვიდრე ილაპარაკონ. გეუბნები ცივილურად საუბარი არ ხერხდება-მეთქი და პაცეფისტური რჩევა-დარიგებებისგან თავი შეიკავე -კარგი, გემორჩილები -ხელები ავწიე დანებების ნიშნად და დივანზე მის გვერდით მჯდომმა ფეხი, ფეხზე გადავიდე -რას ვშვრებით, აღარ მივდივართ? -წავიდეთ, წავიდეთ, აქაურობას მერე მივალაგებ -ჩამოშლილი თმები კოსად აიკრა მან. შავი ფერის, თავისზე ორი ზომით დიდ სპორტულ შარვალსა და ამავე ფერის მოკლე, უმკლავო ზედატანში გამოწყობილი, საბანაოდ წასასვლელად გამზადებულს მართალია ნაკლებად ჰგავდა, თუმცა უნდა მეღიარებინა, ჩაცმის ეს სტილი ძალიან უხდებოდა. მანქანაში რომ ჩავსხედით, სამირამ ღვედის გაკეთებაზე თავიდანვე უარი განაცხადა და ისიც დაამატა, თუ დაგაჯარიმებენ, ყველაფრის ანაზღაურებას საკუთარ თავზე ვიღებო. -ნუ ღელავ, გრძელი გზა არ გვაქვს, დიდი ალბათობით არავინ გაგვაჩერებს -დიდი იმედი მაქვს -შენ ეზოში რაღაც ქანდაკებები ვნახე -როგორც კი გზაზე გავედით, საუბარი მაშინვე განვაახლე -მოწყენილი სახეებით მჯდომ ადამიანებს, შუაში დაზიანებული გლობუსი უდგათ -ჰო, მერე? -მაინტერესებს, ამაში რამე აზრი დევს? -დევს -მანქანის სარკეში ჩაიხედა და ტუჩებზე უფერული საცხი გადაისვა -გონიერი ადამიანები წუხან იმაზე, რომ ჩვენი პლანეტა ნელ-ნელა ნადგურდება და ეს ყველაფერი ჩვენს გამო ხდება. მოკლედ, ვისგანაც ეს სახლი ვიქირავე, მან ქანდაკებების მნიშვნელობა ასე ამიხსნა -ჭკვიანურია. ეზოიან სახლში რომ ვცხოვრობდე, მეც მოვაწყობდი რამე მსგავს დეკორატიულ კუთხეს სამირა ჩამოწეულ საქარე მინას, მარჯვენა მკლავით დაეყრდნო და ცას ახედა. მერე მუხლებზე დადებული ჩანთიდან, მინიატურული ვისკის ბოთლი ამოაძვრინა, ერთი ამოსუნთქვით გამოცალა, ხოლო ცარიელი ბოთლი კვლავ ჩანთაში ჩააბრუნა. -სიგარეტი ხომ არ გაქვს? -მკითხა. -არა, არ ვეწევი -არც მე, უბრალოდ ვიცი ახლა ნერვები მომეშლება და მინდოდა ყურადღება სხვა რამეზე გადამეტანა -ნერვები რატომ მოგეშლება? -ღიმილნარევი ინტერესით გავხედე. -იმიტომ, რომ ბანაობის გეგმა გვეშლება. ცაზე ღრუბლები მოდის და მალე წვიმასაც დაუშვებს -გამორიცხულია. დილიდან კარგი ამინდია და ასე სწრაფად არ გაწვიმდება -გინდა დავნაძლევდეთ? -შენ ისიც გეგონა, რომ კორპორატიულ წვეულებაზე ატეხილი ამბის გამო ნოლანები სამსახურიდან გაგიშვებდნენ, მაგრამ ასე არ მოხდა. ცუდზე ნუ ფიქრობ -მაგ ლოგიკით თუ წავალთ, არც შენ გეგონა, თუკი შენ და მიშო ცოცხლები გამოაღწევდით იმ საყინულედან. ეს თავადაც თქვი -თვალი ჩამიკრა ამის თქმისას მან -ისე, საინტერესო სცენა კი დაგვხვდა —ნახევრად შიშველ დირექტორზე ჩახუტებული პიანისტი გოგონა, ვისაც იგი თავის პლედში ჰყავს მოქცეული -შენღა მაკლდი რაა -სიცილით გადავაქნიე თავი, თუმცა გულში მაინც უჩვეულო ჩხვლეტა ვიგრძენი მაშინდელი მომენტების გახსენებისას. -ისე, თქვენს შორის რამე ხდება? -რა უნდა ხდებოდეს? -კითხვა შევუბრუნე -ან საიდან მოიტანე, რომ რამე ხდება? -არ ვიცი, მაშინ ვერაფრით ვხსნი იმ ფაქტს, თუ რატომ მუშაობს რესტორნის დირექტორად და რატომ აქვს საკუთარი უზარმაზარი ბიზნესი, დემეტრესთვის მინდობილობით გადაბარებული -დამიჯერე, მაგას ვერც ვერავინ ხსნის ჩვენს კოლექტივში -მივუგე თუ არა, ერთი კითხვაც დამებადა და უმალვე გავაჟღერე:-თუკი მართლა ამხელა ბიზნესს ფლობს, სადმე თავისთან რატომ არ დაგასაქმებს? ანაზღაურებაც გაცილებით მეტი გექნებოდა სამირას გაეცინა და თავი უარყოფის ნიშნად გააქნია. -მარიტა, დღეს საკუთარი თვალით ნახე ჩემი და დემეტრეს შეხვედრის კვალი. შენი აზრით, ერთ სივრცეში მუშაობა გამოგვივა? -ჰოო, ეგ არ გამითვალისწინებია -ჩაფიქრებული გამომეტყველება მაშინვე გადამშორდა სახიდან, რადგან იმ წამს ყველაფერი ნათელი გახდა. -სხვათა შორის, დემეტრეს ბიზნესის ნიჭი აღმოაჩნდა -უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა მან, ვიდრე ჩემს გასაგონად -სულ რაღაც ერთ წელიწადში, ფირმას ორმოცი პროცენტით გაუზარდა თვიური შემოსავალი სანამ საპასუხოდ რამეს ვიტყოდი, მანამდე ციდან საკმაოდ ძლიერი გრგვინვის ხმა მოისმა. ზემოთ რომ ავიხედე, წამით ელვის კლაკნილ ხაზსაც მოვკარი თვალი. ალბათ ბედის ირონია იყო, რომ სამირას პროგნოზი ზედმიწევნით ახდა. დაახლოებით ხუთი წუთის შემდეგ, უკვე ქალაქის ერთ-ერთ საპარკინგზე ზონაში, გაჩერებულ მანქანაში ვისხედით, ერთმანეთს ვუყურებდით და სიცილის შეკავებას ვცდილობდით, რადგან უეცრად დაწყებული, კოკისპირული წვიმის გამო, საწმენდი ჯოხები, წინა ხედვის საქარე მინის გასუფთავებას ვეღარ ასწრებდნენ და ავტომობილით მოძრაობა უკვე ძალზედ სახიფათო იყო. * * * * რესტორნამდე რომ მივაღწიე, წვიმას უკვე ბოლომდე გადაეღო, თუმცა ქუჩებში ოდნავი სუსხი მაინც იგრძნობოდა. ვინაიდან სამირას დასვენების დღე ჰქონდა, ჯერ ის დავტოვე შინ, მერე კი უკვე მარტომ გამოვიარე Imagine-კენ მომავალი გზა. არ ვიცი ასეთ განწყობაზე რატომ ვიყავი, თუმცა დღეს საშინლად მეზარებოდა სამსახურში ყოფნა. ერთადერთი რაც მსურდა, ეს შინ დარჩენა და ლოგინში ჩაწოლილი, ლეპტოპში რამე საინტერესო ფილმის ყურება იყო. ღრუბლიანი, ჟანგისფრად შეფერილი ცა და ნესტიანი ამინდი, ერთიორად მიმძაფრებდა ამ სურვილს. რესტორანში შესვლისას, პირველი, რაც გავაკეთე, ეს კალეს ნახვა და მასთან რამდენიმეწუთიანი გასაუბრება გახლდათ. შემდეგ უკვე გასახდელისკენ გავეშურე, რათა გამომეცვალა და სასცენო ტანსაცმელში გამოვწყობილიყავი. გზად მიმავალმა, მობილურში ჩემი და ლოლას მიმოწერის ველი გავხსენი. ვინაიდან დღეს სამსახურში არ იქნებოდა, გადავწყვიტე სამუშაო საათების დასრულების შემდეგ მასთან გამევლო სახლში და სწორედ ამას ვატყობინებდი, როდესაც ვიწრო დერეფანში, მამაკაცების გასახდელიდან გამომავალ მიშოს გადავეყარე. მეტიც —ტელეფონიდან თავი დროულად რომ არ ამომეწია, პირდაპირ შუბლით შევასკდებოდი მის ნიკაპს. მეფარიშვილი იმ დღის შემდეგ აღარ მენახა, რაც საავადმყოფოდან გამომწერეს, რადგან ნოლანებმა, ორივენი სამდღიანი შვებულებით დაგვასაჩუქრეს, მომხდარი ინციდენტის გამო. -ბოდიში, ვერ შეგამჩნიე -წამიერად შევხედე მის სახეს და გვერდის ავლაც დავაპირე, თუმცა მაჯაზე უეცრად შემოხვეულმა მიშოს თითებმა, ამის საშუალება არ მომცეს. -სწორედ შენ გეძებდი, წამოდი საქმე მაქვს -რა საქმე? -მაჯა მაშინვე გამოვტაცე, რადგან ისე მიმათრევდა, როგორც მასწავლებელი, ოროსან ბავშვს დირექტორის კაბინეტში. -ვინმე ისეთი მჭირდება, ვისაც მანქანა ჰყავს. ჩემი ავტოსერვისშია და სასწრაფოდ სადღაც ვარ წასასვლელი -მე აქ შენს მძღოლად არ ვმუშაობ -თავის არიდება ვცადე. მოცემულ მომენტში, ამ ადამიანთან უბრალო კონტაქტიც კი უცნაურ მღელვარებას იწვევდა და ვცდილობდი ამას რაც შეიძლებოდა შორს გავქცეოდი. ჩემს სიტყვებზე, მიშოს სახეზე მობეზრებული გამომეტყველება გაკრთა. -რადაც გინდა იმად იმუშავე, ოღონდ ახლა ის გააკეთე, რასაც გეუბნები -კვლავ უწინდებურად შემოხვია ჩემს მაჯას თითები მან -ვიცი, რომ სამუშაო საათები გეწყება, მაგრამ უფროსებს თავად მოველაპარაკები და ვეტყვი, რომ მე წაგიყვანე. ტაქსის გამოძახებაც ვცადე, მაგრამ პიკის საათია და თავისუფალი მძღოლი არ იძებნება -გასაღებს მოგცემ და თავად დაჯექი საჭესთან -მყისვე ვიპოვე გამოსავალი და ხელიც გამოვტაცე, რათა მასთან დისტანცია შემენარჩუნებინა. -თუ ასეა, მაშინ წინასწარ გეტყვი, რომ სხვა ავტომობილზე გადაწყობა მიჭირს ხოლმე. ამის გამო, ჯერ ავტოდრომზე ვვარჯიშობ, ახლა კი ამის დრო არ მაქვს და იქნებ როგორმე ამაცილო მოსალოდნელი ავარია? -კარგი, კარგი -იმ წამსვე გადავწყვიტე თეთრი დროშის აფრიალება, რა წამსაც ეს თქვა -წაგიყვან იმ პირობით, თუ მთელი გზა ჩუმად იქნები და ხმას არ ამოიღებ -რთულია ხმა არ ამოიღო, როდესაც ასეთ სულელურ საქმეზე გიწევს წასვლა -რა საქმეა? -როგორც შემეძლო ისე ავყევი მის მოზრდილ ნაბიჯებს. -ერქოლესა და ტეოს, ნათესავი ესტუმრათ სან-ფრანცისკოდან -ბრაზი გაკრთა მის ხმაში ამის თქმისას -მიუხედავად იმისა, რომ მენიუში არ გვაქვს, შემწვარი რვაფეხას სალათს ითხოვს ვახშმად. მთელი სამზარეულო ფეხზე დააყენებინა, სანამ დიმიტრიმ ისეთი რესტორანი არ იპოვა, სადაც რვაფეხას შოვნა შეიძლება. ახლა სწორედ მის მოსატანად მივდივარ, ქალაქგარეთ -შენ რა შუაში ხარ, თავად დიმა რატომ არ მიდის? -შორი არაა, აქედან სადღაც ათი კილომეტრის გზაა. დიმას კი, როგორც თვითონ ამბობს, თავმოჭრილი ბატებივით მოასიარულე მზარეულები ჰყავს მოსამწყემსი და სამუშაო ადგილს ვერ ტოვებს -გასაოცარია! სხვა რამეს ვერ შეჭამდა? -ვიკითხე, როგორც კი უკანა კარის გამოყენებით დავტოვეთ რესტორნის შენობა. -შეჭამდა, მაგრამ ერთი იდიოტი, ფულიანი ტიპია, ვისაც ჰგონია სიმდიდრე სხვისი შეწუხების უფლებას აძლევს -ვიღაცას მაგონებს -ჩემზე ამბობ? -ისეთი დაბღვერილი სახით შემომხედა, ოდნავ ვინანე კიდეც, რაც ვთქვი, თუმცა გარეგნულად არაფერი შემიმჩნევია. -მე, ჩემს ფულსა და გავლენას, ცხვირწინ არავის ვუფრიალებ მარიტა -არა? და აბა გოაზე რატომ მახსოვს შენგან ასეთი ფრაზა —“იმდენი უნდა იბლატაო, რამდენი ნულიც შენს ქონებას აქვს მიწერილი”. მაშინ ზუსტად ჩვენ შორის ფინანსურ სხვაობას გაუსვი ხაზი! -მაშინ ძალიან გაბრაზებული ვიყავი შენზე! -თავადაც აუწია ხმას -მარტო დამტოვე და ვიღაც გარუჯულ მაჩოსთან ერთობოდი, თან ზარებსაც არ პასუხობდი! -სიტყვები შეარჩიე, არავისთანაც არ ვერთობოდი! -რაც გინდა ის უწოდე, ფაქტი ისაა, რომ თინეიჯერი გოგოსავით აცანცარდი და შენი სამსახური ფეხებზე დაიკიდე -ამის გამო ბოდიში უკვე მოვიხადე და არ მინდა მაგ თემის კიდევ ერთხელ წამოჭრა -მივუგე წარბის აწევით. მაშინღა გავაცნობიერე, რომ უკვე ჩემს მანქანამდე ვიყავით მისულები. პარკინგზე, ერთმანეთის გვერდიგვერდ დაყენებული ავტომობილებისა და ჩვენს გარდა, კიდევ ერთი უცნაური შესახედაობის, კაპიუშონიანი ტიპი მოჩანდა, ვინც ტერიტორიას სწრაფი სიარულით ტოვებდა და შიგადაშიგ ჩვენკენაც აპარებდა მზერას, ისე, თითქოს რაღაცას, ან ვიღაცას უფრთხისო. როგორც შევნიშნე, იგი მიშომაც დაინახა, თუმცა ჩემს მსგავსად, დიდი ყურადღება არც მას მიუქცევია და მაშინვე მანქანისკენ მანიშნა თვალებით. -დაჯექი, უკან მალე უნდა დავბრუნდეთ მანქანა, გახსნის ღილაკზე თითის დაჭერით გავაღე და მესაჭის სავარძელზე სწრაფად დავიკავე კუთვნილი ადგილი. სამ წამში, უკვე მიშოც გვერდით მეჯდა, შეკრული ღვედითა და მგზავრობისთვის მზადმყოფი სახით. ძრავა უსიტყვოდ ავამუშავე. ამასობაში, მან ნავიგატორზე ლოკაცია მოძებნა და ტელეფონი სპეციალურ სადგამში ჩაამაგრა. -ამ ნიშნულს მიჰყევი და ნელა იარე, გზის იმ მონაკვეთში, საშუალო სიჩქარეზეც კი ჯარიმებს წერენ კამერები -ჰო, ვიცი -თავი დავუქნიე -ისეთ ბრიყვულ საქმეზე მივდივარ, უკვე სასაცილოც კი აღარაა -ვცდილობ მაგაზე არ ვიფიქრო და ნუ მახსენებ ხმა არ ამომიღია. არც მას უცდია საუბრის განახლება. ქალაქიდან ისე გავედით, ჩვენ შორის ჩამოვარდნილი მდუმარება წამითაც არ დარღვეულა. ეს მხოლოდ მაშინ მოხდა, როდესაც სპიდომეტრს შევხედე და შევამჩნიე, რომ სიჩქარე იმაზე მეტს აჩვენებდა, ვიდრე ამ მონაკვეთში იყო დაშვებული. -კამერები აქაც აყენია? -კითხვით სავსე თვალები მიშოსკენ მივმართე. -კი, აყენია. დასაშვები სიჩქარე ორმოცია, შენ კი ორმოცდაათით მიდიხარ მუხრუჭს ოდნავ დავაწექი და გზა უკვე დამშვიდებული გულით განვაგრძე, თუმცა ცოტა ხანში გავიაზრე, რომ არანაირი ცვლილება არ მიგრძვნია. სპიდომეტრს კიდევ ერთხელ დავხედე. სიჩქარის მაჩვენებლის ისარი, ისევ იგივე ციფრზე მიუთუთებდა, რის გამოც, კიდევ ერთხელ დავაწექი მუხრუჭს. ავტომობილს, რეაგირება არც ახლა მოუხდენია. ფეხი მესამედაც მივაჭირე, ამჯერად მთელი ძალით, თუმცა სასურველ შედეგს ვერც ახლა მივაღწიე. მიშო რაღაც პერიოდის განმავლობაში, უხმოდ აკვირდებოდა ყოველ ჩემს მოძრაობას, თუმცა მისი მხრიდან უსიტყვო ცქერა დიდხანს არ გაგრძელებულა: -სამუხრუჭე სისტემა არ მუშაობს, არა? -არ მესმის რა სჭირს -კვლავ უშედეგოდ ვცდილობდი სიჩქარის დაგდებას -სამსახურისკენ რომ მოვდიოდი, ყველაფერი წესრიგში იყო -ჯანდაბა, უკვე სერიოზულად ვფიქრობ ვინმე კარგ მკითხავთან მივიდე აურის გასაწმენდად. ამ ერთი კვირის განმავლობაში, უკვე მეორედ ვეხვევი შარში შენთან ერთად -ჩვენ რა, ახლა იმ ვიღაც თავშიავარდნილი ტიპის შეკვეთილ რვაფეხას სალათს უნდა შევეწიროთ? -გამწარებული, შეუჩერებლად ვაჭერდი ფეხს მუხრუჭს, თუმცა შედეგი კვლავაც მიუღწეველი რჩებოდა. -მაგას რა მნიშვნელობა აქვს? მანქანა გაუმართავია. შიგნით როცა არ უნდა ჩამჯდარიყავი, იგივე შედეგი გექნებოდა იგი მართალი იყო, თუმცა აღნიშნულ მომენტში, იმდენად ვიყავი აფორიაქებული, საღად აზროვნების უნარი, ათასი კილომეტრის მანძილიდან მიქნევდა ხელს. -კარგი, კარგი, მაგას სჯობს ის მითხრა, ასეთ სიტუაციაში შენ როგორ მოიქცეოდი. მე ერთი გონივრული აზრიც არ მომდის თავში მიშომ შუბლი მოისრისა. შექმნილი რთული მდგომარეობი მიუხედავად, მის გამოხედვაში შიშის კვალი მაინც არ ჩანდა, რის გამოც, უზომოდ მშურდა ამ ადამიანის. ნებისმიერ პიროვნებაში, ერთ-ერთ ყველაზე საუკეთესო თვისებად, კრიტიკულ სიტუაციებში სიმშვიდის შენარჩუნების უნარი მიმაჩნდა, მიშოსადმი კი სწორედ ამ თვისების გამო ვგრძნობდი შურს. -სანამ სიჩქარე უკონტროლო გახდება, სასწრაფოდ რამეს უნდა დავეჯახოთ და მანქანა გავაჩეროთ -როგორც იქნა ხმა ამოიღო მან, თუმცა მოსმენილი იდეით დიდად აღფრთოვანებული ვერ დამტოვა. -დავეჯახოთ? მერე მანქანა რომ გამიფუჭდება? უსაფრთხოების ბალიშებიც არ მაქვს და თავადაც დავზიანდები -ვიცი რასაც ვამბობ. თუ ამას არ გააკთებ, დიდია იმის შანსი, რომ მანქანა უმართავი გახდეს, ამიტომ მანამ უნდა გავაჩეროთ, სანამ სხვასაც დააზარალებს -კარგი, კარგი, ისე ვიზამ, როგორც მეუბნები! -ღრმა ჩასუნთქვა-ამოსუნთქვა გავაკეთე ამის თქმისას -ახლა რომელიმე დიდფესვიან ხეს ავირჩევ და დავეჯახები -ღვედი კარგად შეიკარი -შეკრული მაქვს -მარჯვენა მხარეს, დიდი ფიჭვი რომ მოჩანს, ხედავ? მგონი იდეალური ვარიანტია შიში ერთიანად დაეპატრონა ჩემს სულს და თავისი სასტიკი, ბასრი კლანჭებით ლამის ყელში მწვდა. უჰაერობის შეგრძნება დამეუფლა. საფეთქლებში ისეთი ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი, თითქოს ვიღაც უზარმაზარ, თორის ჩაქუჩს მირტყამდა, ხოლო მუცელში, ყველაფერი ადუღდა და ერთ დიდ, მჟავე მასად იქცა, რომელიც კისერში შემაწუხებლად მაწვებოდა. გონება იმდენად მქონდა არეული, ნორმალურად ვერც კი გავიაზრე, როგორ ჩამოვიღე საჭიდან მარჯვენა ხელი, როგორ მოვძებნე მიშოს მარცხენა და როგორ გადავხლართე ჩემი თითები მისაში. -ხომ გადავრჩებით, არა? -ვკითხე აკანკალებული ხმით და სხეული მოახლოებული შეჯახებისთვის შევამზადე. -რა თქმა უნდა! უარესი სიტუაციიდანაც გამოვმძვრალვართ, დაგავიწყდა? -ბედის ირონიაა კვლავ შენთან ერთად რომ მიწევს ასეთი მძიმე წუთების გავლა -ცუდი არაფერი მოგივა . . . სიტყვაზე მენდე -კარგი, კარგი, მოემზადე! -მზად ვარ -ღიმილით გადმომხედა მან, ღვედი შეიხსნა და შეჯახებამდე სულ რამდენიმე წამით ადრე, მთელი ტანით გადამეფარა წინ. ვერაფრის გაკეთება, ან თქმა ვეღარ მოვასწარი. სულ მალე ვიგრძენი, როგორ უსიამოვნოდ შემარყია შეჯახების ტალღამ, როგორ აწივლდა ყურები ძლიერი ხმისგან და როგორ დაისადგურა დამთრგუნველმა სიბნელემ. 8 8 8 8 არ ვიცოდი რატომ, ან რა დამსახურებისთვის, მაგრამ ბავშვობიდან ვგრძნობდი, რომ რაღაც უხილავ ძალას, ძალიან უნდოდა ამ ქვეყნად კიდევ დიდხანს მევლო. მახსოვს, ექვსი წლის ვიყავი, როდესაც ერთ მშვენიერ დღეს, სკოლაში წასულს, მილიმეტრებში ამაცილ ჩემკენ მთელი სისწრაფით გამოვარდნილმა ავტომობილმა. ათი წლის ასაკში, სახლში მარტო მყოფი, სამსახურიდან მამას ჩვეულებრივზე ადრე დაბრუნებამ გადამარჩინა, შემთხვევით ჩართულ მდგომარეობაში დატოვებული გაზით გაგუდვისგან. ჩემს მეთხუთმეტე დაბადების დღეზე, ორი წუთით გამოვასწარი შეიარაღებულ მძარცველს, ვინც გვიან ღამით, დიდ სუპერმარკეტში შეიჭრა და წინააღმდეგობის გაწევის მიზეზით, ორი კონსულტანტი მოკლა. პარიზში მოგზაურობისას, გაქირავებიდან გამოყვანილ მანქანაში მჯდომი, სასწაულებრივად გადავურჩი გიჟური სიჩქარით მოძრავ მოტოციკლისტთან შეჯახებას. შემდეგ საყინულის ოთახის ინციდენტი იყო, ბოლოს კიდევ ავარია, რომელშიც ზუსტად ისევე გავიმარჯვე მოსალოდნელ უბედურებაზე, როგორც ყოველივე ზემოთ ჩამოთვლილში. ზუსტად არ მახსოვს კიდევ რამდენ ასეთ ხიფათითა და ფათერაკებით სავსე სიტუაციაში ამოვყავი თავი და არც ის ვიცოდი, ცხრიდან რამდენ სიცოცხლე მქონდა დახარჯული, თუმცა განგებას მაინც მადლობას ვწირავდი, რომ ჯერ კიდევ ცოცხალთა რიგებს ვეკუთვნოდი. უნდა ითქვას, საკმაოდ რთული სარეაბილიტაციო პერიოდის გავლა მომიწია ავარიის შემდეგ. ყველაზე ცუდი ის იყო, რომ სრული ერთი კვირის განმავლობაში, საავადმყოფოს კედლებში მომიწია ყოფნა. ამ დროის მანძილზე, მიშოზე მხოლოდ ის ვიცოდი, რომ ორი დღის მანძილზე დაინტუბირებული იყო, შემდეგ კი სტაბილური მდგომარეობის სტატუსით გამოიყვანეს ნარკოზიდან. მის მონახულებას, თავის ტრავმისა და შინაგანი სისუსტის გამო ვერც თავად ვახერხებდი და რომც მომეხერხებინა, ამის უფლებას არც ექიმები მომცემდნენ, თუკი უწინდელივით ჩუმად არ შევიპარებოდი პალატაში. ამ ერთი კვირის განმავლობაში, ლოლა, კალე და სამირა, ყოველდღიურად მოდიოდნენ ჩემი და მიშოს მოსანახულებლად. რამდენჯერმე ნოლანებმაც შემოიარეს, აურაცხელი საბოდიში სიტყვებით. ბონუსად, ყველაზე ძვირიანი ტკბილეულითა და საჩუქრებით აგვავსეს, თან ის ხარჯები, რასაც დაზღვევა არ ფარავდა, მთლიანად საკუთარ თავზე აიღეს. ამასთან, ერთკვირიანი შვებულებაც გვიბოძეს საავადმყოფოდან გამოწერის შემდეგ, ხოლო ჩვენი მოვალეობების შემსრულებლად, დროებითი კადრები აიყვანეს. საავადმყოფოში ყოფნისას, ერთი რამ მიკარგავდა მოსვენებას. თავიდან არ ამომდიოდა ის კადრი, როცა შეჯახებამდე რამდენიმე წამით ადრე, მიშო მთელი ტანით გადამეფარა წინ, თუმცა ჯერაც ვერ ვხვდებოდი რეალობა იყო ეს, თუ ჩემი წარმოსახვის კიდევ ერთი ნაყოფი. ვინ მოთვლის რამდენჯერ მომინდა ეს კითხვა თავად მისთვის დამესვა. რამდენჯერ მოვიმარჯვე ხელში, ავარიას სასწაულებრივად გადარჩენილი ჩემი ტელეფონი, რათა მიშოსთვის დამერეკა, ან მიმეწერა, თუმცა აკრებილ ტექსტებს, გამუდმებით ვშლიდი ხოლმე, ხოლო პასუხგაუცემელი კითხვები, კვლავაც შემაწუხებლად ტრიალებდნენ ჩემს არეულ გონებაში. კლინიკიდან ისე გამომწერეს, მიშოსთან ერთხელაც არ მისაუბრია. მართალია გამოწერის დღეს ვგეგმავდი მის მოსანახულებლად შესვლას, რადგან ექიმის მიერ დანიშნული, რამდენიმედღიანი წოლითი რეჟიმის გამო, ამას სხვა დროს ვერ მოვახერხებდი, თუმცა როგორც მითხრეს, იმ მომენტში, ექთნებს რომელიღაც გეგმიურ გამოკვლევებზე ჰყავდათ გაყვანილი, ხოლო შემდეგ ლოლამაც გამომიარა, სახლში წასაყვანად და მასთან პალატაში შესვლა ვეღარ მოვახერხე. ზუსტად ერთი კვირის თავზე, ჩემი სამსახურში დაბრუნების დღეს, მიშოც გამოწერეს საავადმყოფოდან. რესტორნის თანამშრომლებმა, ეს ამბავი ძმები ნოლანებისგან გავიგეთ, რომლებმაც ისიც დაამატეს, რომ ჩვენი დირექტორი, იქედან პირდაპირ ქალაქგარეთ გამგზავრებულიყო და მისი მოვალეობის შემსრულებელს, ივლისის ბოლომდე მოუწევდა მიშოს ადგილას ყოფნა. ჩემს მანქანას რაც შეეხება, იმდენად იყო დასახიჩრებული, მისი შეკეთება, ალბათ ღირებულებაზე ორჯერ მეტი დამიჯდებოდა, ამიტომ, რა ნაწილებიც ვარგისი იყო, კალემ ინტერნეტის მეშვეობით გამაყიდინა, ხოლო თავად მანქანამ, ჯართის განყოფილებაში გადაინაცვლა. იმ დამღლელ, ტურისტებით გადაჭედილ თვეში, ერთადერთი სასიხარულო ამბავი ის გახლდათ, რომ ერქოლემ და ტეომ, Imagine-ს თვიური შემოსავლის გაზრდასთან დაკავშირებით, ანაზღაურება ყველას ათი პროცენტით გაგვიზარდეს და თუკი მოგება ჩვეულებრივზე ოცი პროცენტით მეტი იქნებოდა, პრემიებსაც დაგვპირდნენ. ივლისის ოცდახუთი რიცხვი იყო. სამუშაო დროის დასრულების შემდეგ, მე და სამირა, ლოლას სახლში, კერძოდ მისი საძინებლის საწოლზე გულდაღმა გაწოლილები ვათვალიერებდით კოსმეტიკის კატალოგს და შიგადაშიგ თუ გავხედავდით ჩვენს მასპინძელს, თავის ახალ, წითელ კაბაში გამოწყობილი, ტიკ-ტოკში გამოსაქვეყნებელი ვიდეოს გადაღებით რომ იყო გართული. მარჯვენა მხარეს, კედელში დატანებული ღია, ორფრთიანი კარიდან უზარმაზარი, მთლიანად ვარდისფერში გადაწყვეტილი გარდერობის ოთახი მოჩანდა, სადაც ლოლას, ცალ-ცალკე ჰქონდა დახარისხებული ფეხსაცმელები, ჩანთები, ტანსაცმლის დასაკიდად გამოყოფილი სივრცეები და სამკაულების ზარდახშები. იქაურობა, მთელი თავისი სიდიდით, სიდიადითა და ტანსაცმლის მრავალფეროვნებით, გოგონების ფერად სამოთხეს, მათ ახდენილ ოცნებას ჰგავდა. ლოლაც ხშირად არეკლამებდა ხოლმე საკუთარ გარდერობის ოთახს ტიკ-ტოკის ვიდეოებში, ტვირთავდა სხვადასხვა საღამოს კაბებში გამოწყობილ მოძრავი სურათების ნაკრებს, რათა ხალხის ხმათა უმრავლესობას გადაეწყვიტა, რომელი იყო მათგან საუკეთესო. პაემნისთვის, წვეულებისთვის, აუქციონისთვის, თუ სხვა რომელიმე ღონისძიებისთვის, ლოლა არჩევანს იმაზე აკეთებდა, რომელი „ლუქიც“ ყველაზე დიდ მოწონებას დაიმსახურებდა მის გამომწერებს შორის. აგრეთვე აქვეყნებდა კომიკური შინაარსის კონტენტს, სხვადასხვა ცნობილი ფილმების ანალოგ მონაკვეთებს, რის გადასაღებადაც სპეციალურადაც კი ქირაობდა დასს თეატრიდან, თავისი ვიდეოგრაფის თანხლებით. სწორედ ამიტომ იყო, რომ მისი გამომწერების რიცხვი მილიონ-ნახევარს აღწევდა და სოციალური ქსელიდან საკმაოდ სოლიდური ანაზღაურებაც შესდიოდა. ვინაიდან გადაღებისას ყველა დეტალს ითვალისწინებდა, ეს პროცესი მისთვის მუდამ ხანგრძლივი იყო ხოლმე. სწორედ ამიტომ, ახლაც ოცი წუთის განმავლობაში პოზირებდა კამერის წინ და არც გაჩერებულა მანამ, სანამ თავისთვის სასურველი შედეგი არ მიიღო. -ესეც ასე, ახალი საჩუქარი ჩემი ერთგული გამომწერებისთვის -მხიარული სახით შემობრუნდა ჩვენკენ ლოლა. თავის სამოსში იმდენად ლამაზად გამოიყურებოდა, კიდევ ერთხელ ვიგრძენი გულისწყვეტა, რომ ეს ადამიანი, თავის სილამაზესა და სხეულს, ასე უდიერად „ჩუქნიდა“ ყოველ მეორე იდიოტს, ვინც კი ვიზუალური მონაცემებით მოხიბლავდა. -საჩუქარი რატომ? -ჟურნალიდან თავი წამოყო ჩემს გვერდით გაწოლილმა სამირამ. -იმიტომ, რომ ვათამაშებ. ხომ იცი, გოგონებს როგორ უყვართ გათამაშებაში მოგებული ინფლუენსერების ტანსაცმელი? -მე არ მიყვარს -შენ არც არაფერი გიყვარს, რაც წესით ქალს უნდა უყვარდეს -ტყუილია, ყავა უყვარს -მაშინვე გამოვესარჩლე სამირას და თვალი ღიმილით ჩავუკარი. ლოლამ ფრთხილად გაიხადა თავისი წითელი კაბა, მას კვლავ საკიდზე მიუჩინა ადგილი და მხოლოდ შავი ფერის შიდა თეთრეულში გამოწყობილი, ხვნეშით მოგვიწვა გვერდით. -თქვენი არ მესმის -დაიწყო მან და მაღლა, ცხენის კუდად აკრული გრძელი თმა მხრებზე ჩამოიშალა -ახალგაზრდა გოგონები ხართ, არც ჭარბი წონა გიშლით ხელს და არც სიმახინჯე, რათა მამაკაცი გყავდეთ, თქვენ კიდევ წევხართ და კოსმეტიკის ჟურნალებს ფურცლავთ -მორჩა, ისევ დაიწყო -მის სიტყვებზე თვალები გადაატრიალა სამირამ, რაზეც მალევე მიიღო საპასუხო დარტყმა ლოლასგან: -შენ საერთოდ გაჩუმდი! იმდენად კაცთმოძულე ხარ, ალბათ ბედობის დღესასწაულზე რომ გესტუმრო, კარს არც კი გამიღებ, იმის შიშით, ბევრი კაცი დამებედებაო ამაზე, მეც და სამირასაც ისეთი სიცილი აგვიტყდა, კარგა ხანს ვეღარ გავჩერდით. მხოლოდ ლოლა არ იცინოდა და დაბღვერილი სახით შემოგვცქეროდა ხან ერთს, ხანაც მეორეს. -აზრი არ აქვს რაა თქვენთან ლაპარაკს -დაასკვნა ბოლოს -სჯობს, ავდგები და მესამე მეგობარსაც გავიჩენ. იქნებ ის მაინც გათხოვდეს, რომ მის ქორწილში ხელისმომკიდე ვიყო. წარმოიდგინეთ რა მაგარი იქნება — მოკლე, თოვლისფერ კაბას ჩავიცვამ, თავზე ყვავილების გვირგვინს გავიკეთებ და ხელის მოწერის ცერემონიაზე, ფერიებივით გამოწყობილ პატარა გოგონებთან ერთად, საქორწინო ბილიკზე მიმავალ პატარძალს, კალათიდან ამოღებული ვარდის ფურცლებს დავუბნევ წინ -ერთი ტიკ-ტოკის ვიდეო, ხელისმომკიდის ამპლუაშიც უნდა გქონდეს, არა? -მარიტა ნერვებს მიშლი! რაც იმ ავარიის დროს დაგაკლდა, მე ნუ დამამატებინებ -ავარიაზე გამახსენდა -მაშინვე სამირას გავხედე ამის თქმისას -ხომ არ იცი მიშო სად დაიკარგა? ნოლანებმა მხოლოდ ის თქვეს, ქალაქგარეთაა მნიშვნელოვან საქმეზეო, თუმცა კონკრეტულს არავინ არაფერს ამბობს -მე საიდან უნდა ვიცოდე? -მხრები აიჩეჩა -საავადმყოფოში მხოლოდ ძველი მეგობრობის ხათრით ვნახულობდი, ახლა კი მისი ამბებით დემეტრე დაინტერესდეს. ისიც მეყოფა, რომ იმ პალატაში ზედმეტად ხშირად მომიწია ორივე მათგანთან შეხვედრა -მიშოს ამბებით რატომ ინტერესდები? -დაეჭვებული თვალებით მიყურებდა ლოლა -ადრე სიხარულისგან მეცხრე ცაზე იყავი, თუკი მთელი დღის განმავლობაში არსად გადაგეყრებოდა -იმიტომ ვინტერესდები, რომ ეს ინციდენტი ორივეს ერთად შეგვემთხვა და ადამიანურად მაინტერესებს სად არის და როგორ -მეც არაფერი ვიცი -თავი გააქნია ლოლამ -რამდენიმე დღის წინ მოკითხვა მინდოდა, დავურეკე კიდეც, მაგრამ გამორთული ჰქონდა -უცნაურია -ჰო, ვიცი -დამეთანხმა იგიც. ჩვენ სამში, მხოლოდ სამირა არ ინტერესდებოდა ამ ყველაფრით და კვლავ უდარდელად განაგრძობდა ჟურნალის თვალიერებას. დამთხვევების არასდროს მჯეროდა. მით უმეტეს ასეთი სამიზნეში მორტყმული დამთხვევების, თუმცა ის ფაქტი, რომ ჩემს ტელეფონზე შეტყობინება მოვიდა და მას ის ზედმეტსახელი დაეწერა, რომლითაც მიშო მყავდა კონტაქტებში შეყვანილი, რამდენჯერმე თვალების დახუჭვისა და გახელის შემდეგაც უცვლელი რჩებოდა. ტელეფონი ხელში ისე ავიღე, გოგონებისთვის არაფერი მითქვამს. ჯერ თავადაც ვერ მოვსულიყავი გონს იმის გამო, რომ მიშოს სახელის ხსენება და მისი გამოჩენა, სულ რაღაც სამი წუთის ინტერვალში მოხდა. მეორეს მხრივ, ლოლას მითქმა-მოთქმის მოსმენა არ მსურდა, ვინც, ზუსტად ვიცოდი, ამ ყველაფერს ბუზიდან— სპილოდ გადააქცევდა, ამიტომ, შეტყობინებას, სადაც მიშო მეკითხებოდა, შემეძლო თუ არა ახლავე შევხვედროდი, უჩუმრად მივაფარე ხელი და საწოლიდან სწრაფად წამოვდექი. -გოგოებო, მე რაღაც საქმე გამომიჩნდა, ერთი საათით უნდა გავიდე -ხომ შევთანხმდით, რომ დღეს ორივენი ჩემთან რჩებოდით? -ვრჩები კიდეც ლოლა, უბრალოდ ცოტა ხნით ჩემს ბინაში შევივლი, მგონი დილით გაზქურა დამრჩა ანთებული, თან რაღაც პირად ნივთებსაც წამოვიღებ -სასწრაფოდ გამოვაცხვე ტყუილი და ჩემი ტვინი გულში შევაქე კიდეც, ასე სხარტად მუშაობის გამო. -მალე დაბრუნდი, ამასთან მარტო დიდხანს ნუ დამტოვებ -ვედრების ტონით მომაძახა სამირამ და რამდენიმე წამში, თავში ბალიშიც მიიღო ლოლასგან, თავისი სიტყვების გამო. * * * შეხვედრა სანაპიროზე დამითქვა, თუმცა რატომ მაინცდამაინც იქ, ამით არ დავინტერესებულვარ. უბრალოდ მის გაზიარებულ ლოკაციას მივყევი და როგორც კი ზღვასთან ახლოს მჯდომი, თეთრ პერანგში გამოწყობილი სილუეტი შევნიშნე, სწრაფი ნაბიჯებით დავიძარი მისი მიმართულებით. უცნაური იყო ამდენი ხნის შემდეგ მიშოსთან შეხვედრა. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს საუკუნე აღარ მყავდა ნანახი. იმ მომენტში, გოაზე გატარებული ჩვენი ბოლო საღამო მომაგონდა, როცა ზღვის ნაპირას, ერთმანეთის გვერდიგვერდ ვისხედით და ჩამავალი მზის სხივების ფონზე ვსაუბრობდით. მართალია, ახლა უკვე ღამე იყო და დაისიც უკვე კარგა ხნის დასრულებული გახლდათ, თუმცა რატომღაც მაინც დე-ჟა-ვუს შეგრძნება დამეუფლა. ღამით, მით უმეტეს ზღვასთან ახლოს, ოდნავ აგრილებულიყო, რის გამოც, ჩემს ზურგამოღებულ, ალუბლებიან სარაფანში ოდნავ შემცივდა, თუმცა გონება იმდენნაირი ფიქრით მქონდა დატვირთული, ამას დიდად ყურადღებას არც ვაქცევდი. ჩემგან ზურგით მჯდომ მიშომდე მისასვლელად, დაახლოებით ასიოდე სანტიმეტრი მქონდა დარჩენილი, როდესაც მის სმენას, ნაბიჯების ხმა მისწვდა და ნახევარი ტანით მოტრიალდა უკან. თავიდან ფეხებამდე ჩამომატარა მზერა მეფარიშვილმა, თითქოს ცდილობს ტანსაცმელზე მიმაგრებული მოსასმენი მოწყობილობა მიპოვოსო. შემდეგ კვლავ ჰორიზონტის ხაზს გახედა და ზღვიდან მონაქროლი გრილი ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა. -დაჯექი, რაღაც მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს -მითხრა და ხმის ტონითაც მიმანიშნა, რომ ვითარება სერიოზული იყო. -მოხდა რამე? -რა აღარ მოხდა -მწარედ ჩაეცინა, როგორც კი გვერდით მივუჯექი -მახსოვს, ეგ კაბა ერთხელ ეგვიპტეშიც გეცვა ტანსაცმელზე ინსტიქტურად დავიხედე. მე, ვისაც ხშირად ისიც არ მახსოვდა, რა მოვამზადე ვახშმად გასულ ღამით, ძალიან მეუცნაურა, რომ მიშოს გონება, ასეთ პატარა წვრილმანებსაც ინახავდა, ამდენი ხნის გასვლის შემდეგაც კი. -დაუჯერებელია ეგ რომ გახსოვს. იქ გადაღებული სელფები მაქვს შენახული, თორემ ამას თვითონ ვერაფრით გავიხსენებდი -არც ის გახსოვს, რატომ მოგიწია მაშინ პარიზში წასვლის გაუქმება და ჩემთან ერთად, ეგვიპტეში გამგზავრება? -მახსოვს -ღიმილი მომადგა ამის თქმისას -სანაზლეო წავაგე, რომ თვითმკვლელთა ტყეში არ შემეშინდებოდა -და პირველივე ხიდან ფოთლის ჩამოვარდნისას, ლამის მთლიანად ჩემს კისერზე გადმოინაცვლე -აზვიადებ -ბავშვობიდან მიყვარდა ჰიპერბოლები -კარგი, შეეშვი ხუმრობას და მითხარი აქ რისთვის დამიბარე -სასწრაფოთ დავიჭირე ოფიციალური ტონი. რატომღაც მთელი ჩემი გონება უფრთხოდა ამ ადამიანთან შინაურულ კონტაქტში შესვლას, თუმცა რისი მეშინოდა ასე ძალიან, ეს თავადაც არ ვიცოდი. მიშომ არაფერი მიპასუხა. რამის თქმის მაგივრად, ცოტა ხანში ჯიბიდან ტელეფონი ამოაცურა. გალერია გახსნა და მანიშნა ეკრანისთვის მეც შემეხედა. -ახლა ერთ ვიდეოს გაჩვენებ და დასკვნები თვითონ გამოიტანე -სერიოზული ხმა ჰქონდა მას. მზერა კიდევ უფრო სერიოზული. -რა ვიდეოა? -უყურე და მიხვდები -წინასწარი მონახაზი მჭირდება -ნუ გეშინია, პორნოს არ გირთავ -მომიგო თუ არა, ყოველგვარი დაყოვნების გარეშე გაუშვა ვიდეო-რგოლი და მეც დიდი ყურადღებით დავიწყე იმაზე დაკვირვება, თუ რა მოხდებოდა მასში. ეკრანზე შეხედვისთანავე Imagine-ს საპარკინგე ზონა მოხვდა ჩემი მხედველობის არეალში. თითქოს განსაკუთრებული არაფერი იყო, ირგვლივაც სიმშვიდე სუფევდა, თუმცა მალევე რაღაც სხვაც შევნიშნე და მხედველობა დავძაბე. ავტოსადგომზე დაყენებულ მანქანებს შორის, ერთ-ერთი ჩემი იყო, მას კი ვიღაც საეჭვო, კაპიუშონიანი ტიპი მიახლოვებოდა და მარცხენა ბორბალთან ისე ჩამუხლულიყო, თითქოს მტაცებელი, მსხვერპლის გამოვლას ელისო. ზუსტად ვერ მივხვდი ეს ტიპი რას აკეთებდა, თუმცა ხელში რომ რაღაც საგანი ეჭირა და ამ საგნის გამოყენებით, პერიოდულად ჩემს მანქანას უტრიალებდა, ჩანაწერიდან ეს საკმაოდ კარგად გავარჩიე. -მიშო, რა ხდება აქ? -ვკითხე იმ გრძნობით აღვსილმა, რომ აუცილებლად რაღაც ცუდის მოსმენა მომიწევდა და ასეც მოხდა: -ის ხდება, რომ შენი ავარია შემთხვევითი არ იყო. მე უბრალოდ ცუდ დროს, ცუდ ადგილას აღმოვჩნდი -რას გულისხმობ? რას ნიშნავს შემთხვევითი არ იყო? მეფარიშვილმა ტელეფონი შეინახა და გამჭოლი მზერა მესროლა. -წინასწარ განზრახულ შემთხვევასთან გვაქვს საქმე -ისე მშვიდად თქვა, თითქოს ძილის წინ ლამაზ ზღაპარს ყვებაო -ხომ გახსოვს ის ტიპი, მანქანაში ჩაჯდომამდე რომ დავინახეთ ორივემ? საეჭვოდ რომ იქცეოდა და ავტოსადგომის დატოვებისას, უკან-უკან იყურებოდა? ჩემმა ტვინმა, თითქოს პაზლის აწყობა დაიწყო იმ მომენტში. გამახსენდა კაპიუშონიანი, იდუმალი ადამიანი, ვისთვისაც, იმ დღეს მაინცდამაინც დიდი ყურადღება არ მიმიქცევია და მივხვდი, რომ კამერაზე ჩაწერილი პიროვნება, სხვა ვერავინ იქნებოდა, თუ არა იგი. -მოიცა, მოიცა -ღრმად ჩავისუნთქე, რათა აფორიაქებულს, საუბრის გასაგრძელებლად ძალა მქონოდა -გინდა თქვა, რომ სამუხრუჭე სისტემა თავისით არ მოშლილა და ამაში მაგ ადამიანის ხელი ურევია? -ზუსტად . . . ტოპ-სიახლე კი ის არის, რომ ეგ ტიპი ლეოს მითითებას ასრულებდა აი, ამის მოსმენის შემდეგ კი ნამდვილად ჩამივარდა ენა. მართალია, თავადაც უცნაურად მეჩვენებოდა ჩემი მანქანის ასე მოულოდნელი მწყობრიდან გამოსვლა, მით უმეტეს მაშინ, როდესაც ადრე მსგავსი სახის პრობლემას არასდროს ვყავდი შეწუხებული, თუმცა საქმე რომ ასე ბინძურ, ჩახლართულ და წინასწარ განზრახულ ბოროტებასთან მექნებოდა, აშკარად ვერ წარმოედგინა. -ხუმრობ, არა? -საერთოდ არ ვხუმრობ და ახლა უკვე ისიც მესმის, რატომ გაერიდა ამ ქალაქს. შენთვის თავის დანებება არასდროს ყოფილა მის გეგმებში -მაგრამ ეს რატომ გააკეთა? ჩემი მოკვლის მცდელობა უკვე ზედმეტად მაოცებს -შოკისგან აზრებს ძლივს ვუყრიდი თავს და მათი სიტყვებად გადაქცევაც კი მიჭირდა. -ფსიქოპათია მარიტა. არ შეუძლია იმ ფაქტის ატანა, რომ დედამიწაზე არსებობს ქალი, ვინც მოუნდა და მისი არ გახდა. თუ თავისას ვერ ისწორებს, ურჩევნია საერთოდ არ არსებობდე -ჰოო? და რომ მოვმკვდარიყავი თავს მშვიდად იგრძნობდა? -ბრაზი იმდენად მახრჩობდა, გონებაში ათჯერ მაინც წარმოვიდგინე, როგორ გავუტეხავდი ცხვირს ლეოს, ამ გულისამრევი ქმედების გამო -კარგი, კარგი, ახლა ის მითხარი, შენ საიდან იცი ეს ყველაფერი? რა მიზეზით ადებ ხელს მაგ ადამიანს? -შენი აზრით, მთელი ეს პერიოდი რით ვიყავი დაკავებული? -მკითხა მან, თან ისეთი ორაზროვანი მზერა მესროლა, ჩემთვის უკვე ყველაფერი დღესავით ნათელი გახდა. -აჰა, ანუ როდესაც ნოლანები ამბობდნენ ქალაქგარეთ არისო, შენ სინამდვილეში გამოძიებას ედექი სათავეში -ეგ ძალიან ხმამაღალი ნათქვამია -ოდნავი ღიმილით გამომხედა -მაგრამ საავადმყოფოში წოლისას, საკმაოდ ბევრი დრო მქონდა იმისთვის, რომ ბევრი რამ მომჩვენებოდა საეჭვოდ -ერთი რამ არ მესმის -მოხრილ ფეხებს, მკლავები შემოვხვიე და ნიკაპით მარცხენა მუხლს დავეყრდენი -ჩანაწერი იმდენად კარგი რაკურსით არის გადაღებული, იმ ადამიანის სახის გარჩევაც თავისუფლად შეიძლება, მე კი მანქანა ისეთ ადგილას გავაჩერე, რესტორნის კამერები მაგ ტიპს ასე ნათლად ვერაფრით ვერ დააფიქსირებდნენ. მაქსიმუმ მისი ზურგი დანეახათ და მორჩა. მეფარიშვილმა თანხმობის ნიშნად დამიქნია თავი. როგორც ჩანდა, ამ ამბის უკან კიდევ რაღაც იმალებოდა. რაღაც ისეთი, რაც აიზბერგის ქვედა მხარესავით იდუმალებით იყო მოცული. -რესტორნის წინ რომ პატარა უბნის მარკეტი დგას, ხომ გაქვს შემჩნეული? -მკითხა მან. სახეზე ეტყობოდა, ამოცანის პასუხი სწორედ ხსენებულ მარკეტთან იყო კავშირში. -ჰო შემჩნეული მაქვს, მერე? -მისი მეპატრონე ერთი მოხუცი კაცია, ახლოს ვიცნობ. მარკეტში თავის არასრულწლოვან შვილისშვილს დააწყებინა მუშაობა და ეჭვი ჰქონდა, რომ ფულს პარავდა. ერთ დღეს მთხოვა სათვალთვალო კამერები მეშოვნა და საკუთარი ხელით დავუყენე ერთი შიგნით, მეორე გარეთ. ეგ ჩანაწერი, სწორედ იმ მაღაზიის კამერამ გადაიღო. როგორც ჩანს, მაგ ადამიანს წარმოდგენა არ ჰქონდა ამის შესახებ, თორემ სახეს უფრო კარგად შენიღბავდა. ღრუბლები, რომელიც მთელ ამ ისტორიას ბუნდოვანს ხდიდა, ნელ-ნელა გადაიყარა და უკვე თვალნათლივ შევძელი არსებული სურათის წარმოდგენა. როგორც ჩანდა, წინასწარ დაგეგმილ მკვლელობას სასწაულებრივად ვიყავი გადარჩენილი, ხოლო მიშო, ჩემი მფარველი ანგელოზის როლში გამოდიოდა, ვინც უბედურების მოხდენისგან მიხსნა. -არ ვიცი . . . არც კი ვიცი რა ვთქვა . . . აიქიუ აღარ მყოფნის, იმ ლეოს ფსიქოლოგიაში გასარკვევად -დამშვიდდი, ახლა უკვე პოლიცია ეძებს -კარგი რაა, უკვე საზღვარგარეთაა და იქაური პოლიცია დიდად არ შეიწუხებს თავს, ეს ზუსტად ვიცი -საქართველოშია მარიტა. ის ადამიანი, ვინც შენი მანქანა დააზიანა, უკვე დაკავებულია და მან აღიარა, რომ ლეოს გამგზავრების ამბავი ფეიკ-ნიუსი იყო. მაგ ინფორმაციის გავრცელებიდან რამდენიმე დღის შემდეგ, პირადადაც შეხვედრია გონიოში, საქმის დასრულებამდე, თანხის ნახევრის მისაღებად -ამით ასე დაინტერესებული რატომ ხარ? -თავში იმდენი კითხვა მიტრიალებდა, უკვე აღარ ვიცოდი რომელი ერთი დამესვა, თუმცა საბოლოო არჩევანი მაინც ყველაზე აქტუალურზე შევაჩერე -ვერ გამიგია, რატომ მეხმარები? -დაგავიწყდა იმ მანქანაში რომ ერთად ვიჯექით? -არაფერი დამვიწყებია. პირიქით, ყველაფერი ძალიან კარგად მახსოვს და ერთი კითხვა არ მასვენებს -უზარმაზარი ტვირთის თრევისგან დაღლილი ადამიანივით ამოვიხვნეშე. რატომღაც ჩავთვალე, ახლა უკვე შესაფერისი დრო იყო იმ საუბრისთვის, რომლის წამოწყებაც აქ მოსვლის მომენტიდან მინდოდა და მტკიცედ გადავწყვიტე წამიც აღარ დამეკარგა: -შეგიძლია ერთი რამ მითხრა? მიშომ მხრები უდარდელად აიჩეჩა, რითაც მანიშნა პრობლემა არააო. -მინდა კითხვა დაგისვა და იმ ადამიანების ხსოვნას გაფიცებ, ვინც შენთვის ძვირფასნი იყვნენ, რომ რაც არ უნდა გკითხო, სიმართლეს იტყვი -მტკივნეულ ადგილას მირტყამ, არა? -მაპატიე, მაგრამ სხვა შემთხვევაში შეიძლება მომატყუო -თავი დამნაშავესავით ჩავხარე. მეც არ მესიამოვნა მიშოსთვის ოჯახის ტრაგედიის შეხსენება, თუმცა თავს მხოლოდ იმით ვინუგეშებდი, რომ მას შემდეგ ძალიან დიდი დრო იყო გასული და გული იმდენად აღარ ეტკინებოდა. -და ჩვენი ქვეყნის კონსტიტუცია წამოღებული გაქვს? -რა კონსტიტუცია? -გვერდულად გავხედე. ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა, ან რა შუაში იყო ეს ჩვენს საუბართან. -რამეზე ხომ უნდა დავიფიცო, რომ ვიტყვი სიმართლეს, სიმართლეს და არაფერს სიმართლის გარდა? -ნუ მაიმუნობ რაა -სიცილით ავატრიალე თვალები -უბრალოდ დაიფიცე -კარგი, ჩემთვის საყვარელი ადამიანების ხსოვნას გეფიცები გულწრფელი ვიქნები მიშოს პირდაპირ თვალებში შევხედე. შეიძლება ენას მოეტყუებინა, თუმცა ადამიანის თვალები არ იტყუებოდნენ და მეც ზუსტად მათში ამოვიკითხე ზუსტად იგივე, რაც სიტყვიერად მოვისმინე, რამდენიმე წამის წინ. -მოდი, აღარ გავწელავ და პირდაპირ გკითხავ -გისმენ -მომლოდინე სახით შემომაცქერდა და მეც აღარ დამიყოვნებია დიდხანს: -შეჯახებისას მართლა გადამეფარე წინ, თუ უბრალოდ ტრავმის გამო მომეჩვენა ეს ყველაფერი? მიშომ ღიმილით გახედა უკიდეგანო ზღვას და ქვედა ტუჩს კბილები მოსდო. როგორც ჩანდა, ასეთ შეკითხვას ნაკლებად ელოდა, თუმცა ვინაიდან დაიფიცა, უკან დასახევი გზა უკვე მოჭრილი ჰქონდა. -არა, არაფერი მოგჩვენებია -მითხრა მან და ამ პასუხით, ჩემს გონებაში ყველაფერი რევოლუციურად ამოაყირავა. ვიგრძენი როგორ დამასხა ხელის გულებზე ცივმა ოფლმა. უჩვეულო თავბრუსხვევაც ვიგრძენი და პულსაციის შესამჩნევი ცვლილებაც. წამით ისიც კი ვიფიქრე, რომ ეს სიტუაცია ჭკუიდან შემშლიდა, თუმცა დროულად შევძელი საკუთარი თავის მწყობრში მოყვანა. -რის გამო გააკეთე ეს? -იმდენად ოფიციალური ხმით ვკითხე, ვერავინ მიხვდებოდა რეალურად რას ვგრძნობდი, ან რა მძვინვარე ქარიშხალი ტრიალებდა ჩემს გულში რამდენიმე წამის წინ. -იმის გამო, რომ ჯერ ყველაფერი წინ გაქვს. შენ თბილ ლოგინში, შვილებით, შვილისშვილებით და შვილთაშვილებით გარემოცულმა უნდა დახუჭო თვალები, სახეზე ღიმილით და იმ შეგრძნებით, რომ ამ ქვეყნად ყველაფერი გააკეთე, რისი გაკეთებაც გინდოდა -და შენ? -რა მე? -გაეღიმა -ხომ ხედავ, ცოცხალი ვარ, გელაპარაკები, ცოტა ხნის წინ ნერვებიც მოგიშალე -მშვენივრად იცი რასაც ვგულისხმობ. რამე რომ დაგმართნოდა? -იმაზე ლაპარაკი არ მიყვარს, რაც არ მომხდარა -საკმარისია რა! -ფეხზე განერვიულებული წამოვხტი. უკვე წყობიდან გამოვყავდი იმ ფაქტს, რომ ეს ადამიანი, დღითიდღე უფრო და უფრო მირევდა ტვინს -შენგან ვერაფერზე ვიღებ პასუხს! უკვე მეორედ მაყენებ ისეთ მდგომარეობაში, როცა მთელი დრო იმაზე ვფიქრობ, რატომ მოიქეცი ასე! -პირველი რომელი იყო? -კვლავ ეღიმებოდა. როგორც ჩანდა, ჩემი რეაქცია ძალიან ამხიარულებდა, თუმცა იმდენად ვიყავი გაღიზიანებული, ენას მაინც ვერ ვაჩუმებდი. -როცა საყინულის ამბების მერე, კლინიკაში ის სიტყვები მითხარი -რომელი, საავადმყოფოს ხალათში, აწეწილი თმითა და მაღალი ტემპერატურითაც გიჟურად ლამაზი რომ ხარ? -ისეთი თვალებით შემომხედა ამის თქმისას, ვინატრე მიწას პირი გაეხსნა, ან ალისას მსგავსად სადღაც, გაურკვეველ ადგილას აღმოვჩენილიყავი. აბსოლუტურად ყველაფერი მერჩივნა იმ უხერხულობის განცდას, რასაც ახლა სხეულის თითოეული ნაწილაკით ვგრძნობდი. -ჰო, ზუსტად ეგ -ვხედავ გულში ჩაგრჩენია -გეყოფა ჩემთვის ტვინის არევა მეფარიშვილი! ბოლოს და ბოლოს მითხარი, რის მიღწევას ცდილობ?! მიშო ფეხზე წამოდგა და ცოტა ხნით მღელვარე ზღვას მიაშტერდა. შემდეგ მაჯაზე თითები ნაზად შემომხვია და ერთი ნაბიჯით მომიახლოვდა. -გაინტერესებს რის მიღწევას ვცდილობ? -თანაც ძალიან -მინდა მესამედაც ჩაგაგდო ისეთ მდგომარეობაში, რომ ჩემი საქციელისთვის ახსნის მოძებნა გაგიჭირდეს -თქვა თუ არა, ერთი ხელით მაჯები გამიკავა ზურგს უკან, მეორე წელზე შემომხვია და ჩვენ შორის მანძილი დასაშვებზე მეტად შეამცირა. სანამ კიდევ მოვასწრებდი ხმის ამოღებასა და რამე შეკითხვის დასმას, მისი ტუჩები უკვე თავდავიწყებით კოცნიდნენ ჩემსას. იმდენად მოულოდნელი იყო ეს ყველაფერი, რამდენიმე წამით სრულიად პარალიზებული ვიდექი მეფარიშვილის წინ. წინააღმდეგობის გაწევის სურვილი მხოლოდ მაშინ გამიჩნდა, როდესაც გონებამ ყველაფერი ბოლომდე გადახარშა, თუმცა რატომღაც ესეც ვერ გავაკეთე. რაც უფრო მეტი დრო გადიოდა, მით უფრო ხარბად, ვნებიანად და მომთხოვნად მკოცნიდა. მეზიზღებოდა საკუთარი თავი ასეთი უმწეობის გამო, თუმცა ამაზე მეტად, იმის გამო მეზიზღებოდა, რომ მიშოსთან სიახლოვე არანაირ უსიამოვნო გრძნობას არ მიტოვებდა. პირიქით, მსიამოვნებდა კიდეც და ვინ მოთვლის რამდენჯერ მომინდა პროცესში თავადაც ავყოლოდი. წარმოდგენაც არ მქონდა რა მემართებოდა. მისი სურნელი, მისი ბაგეებიდან წამოსული სასიამოვნო სითბო, ენა, რომლითაც მაცდურად ეხებოდა ჩემს ენას, თითქოს მთიშავდა და გარშემო ყველაფერს მავიწყებდა. ლამის უსასრულობამდე გაგრძელდა ეს ყველაფერი. იმდენად დიდხანს არ მოშორებია ჩემს ტუჩებს, მეგონა ამას არც არასდროს გააკეთებდა, თუმცა საბოლოოდ მაინც გაჩერდა, მაჯებზე მოჭერილი ხელი ფრთხილად ამიშვა და სუნთქვაგახშირებულმა შუბლზე, შუბლი თვალებდახუჭულმა მომადო. ისეთი შეგრძნება გამიჩნდა, თითქოს თვალებში შემოხედვას გაურბოდა. ამ ადამიანისგან მსუბუქად წამოსული სუნამოს არომატი თავბრუს იმდენად მახვევდა, თავს ძლივს ვიკავებდი, რომ პერანგის საყელო არ ჩამომეწია და მეფარიშვილის კანიდან მთელი ეს არომატი ერთიანად არ ამომესრუტა. -მუდამ იღბლიან ნაბი*ვრად ვთვლიდი -თქვა მან ჩურჩულით, ისე, რომ დახუჭული თვალებისთვის მდგომარეობა არ შეუცვლია. -ვის? -იმას, ვინც ერთ დღეს შენი ცხოვრების მამაკაცი გახდებოდა. ვფიქრობდი, მის ადგილას საწოლიდანაც არ ავაყენებდი-მეთქი -მიშო, ცოტა ხნის წინ რა გააკეთე? -გავაჟღერე ის შეკითხვა, რომელიც მთელი ეს დრო მიტრიალებდა გონებაში, თუმცა მის ხმამაღლა წარმოთქმას ვერ ვბედავდი. მეფარიშვილმა ჯერ თვალები გაახილა, მერე კი ნახევარი ნაბიჯით მომშორდა. მომინდა პასუხი სწორედ მის მზერაში ამომეკითხა, თუმცა იქ სრული ქაოსი იყო და განვლილი ეპიზოდი ჩემთვის კვლავ გამოცანად რჩებოდა. -რაც ცოტა ხნის წინ გავაკეთე, შენც მოგეწონა მარიტა -არა! -მაშინვე გავაქნიე თავი უარყოფის ნიშნად. ფეხებითაც რომ დავეკიდე, მაინც არ გამოვტყდებოდი იმაში, რომ მისი ასეთი საქციელი ჩემთვისაც არ იყო უსიამოვნო შეგრძნებების მომტანი -ქალი კოცნის გემოს მაშინ გრძნობს, როდესაც ამას თავისთვის სასურველ ადამიანთან აკეთებს. ეს გაუგებრობის გარდა არაფერი ყოფილა! -ვგრძნობ, როცა იტყუებიან -როგორც ჩანს, რაღაცას არასწორად გრძნობ მიშოს მზერა ისეთი ღრმა და დაჟინებული გახდა, მთელი ნებისყოფის მოკრება დამჭირდა, რომ ამ მზერისთვის ღირსეულად გამეძლო და თვალი მორცხვი გოგოსავით არ ამერიდებინა. -რაც არ უნდა თქვა, იმ შეგრძნებებს მაინც ვერ გადაფარავს. მაგ ტუჩების გემო ბოლომდე შევიგრძენი და . . . -და რა? -შინაგანად ვგრძნობდი, რომ ეს დიალოგი უკვე საკმაოზე მეტად მძაბავდა. -და მივხვდი, რომ შენი ყოველი დანახვისას მომინდება ეს კიდევ ერთხელ გავიმეორო -თქვა თუ არა, ჩემს ყურთან დაიხარა, შიშველ ზურგზე თითები ნაზად ჩამომიტარა და სანამ უკანმოუხედავად წავიდოდა, ჩამჩურჩულა:- მორჩა მარიტა, იმ აზრებს, რომ არანაირი შანსი არ მაქვს, სანაგვეზე ვისვრი და შენზე ნადირობას ვიწყებ . . . ****ეგვიპტე**** მიშოსთან ერთად ეგვიპტეში მოგზაურობა, ყველაზე ხანგრძლივი და უცნაური გამოდგა მათ შორის, რაც კი აქამდე ერთად გვემოგზაურა. ჩემი დადებული პირობა, რომ ფრანგულ შვებულებას გავაუქმებდი, თუკი თვითმკვლელთა ტყეში ერთხელ მაინც შემეშინდებოდა, ჩემსავე საზიანოდ დასრულდა და ევროპის ნაცვლად, აფრიკის კონტინენტზე ამოვყავი თავი, მიშოსთან ერთად, თანაც გაცილებით უფრო დიდი ხნით, ვიდრე ეს თავდაპირველად ჰქონდა დაგეგმილი. ვინაიდან, აქ უკვე არა ექსკურსია-მძღოლი, არამედ მეც რიგითი ტურისტი ვიყავი, ჩემი ხარჯებით დავაფინანსე ჩემივე საჭიროებები. მართალია, კუთვნილი შვებულება სულ სხვაგვარად წარმომედგინა და ფრანგული ენის ნაცვლად, ირგვლივ არაბული საუბარი მესმოდა, თუმცა არც აქაურობას გაუცრუებია ჩემთვის იმედები. ყველაზე გასაოცარი მაინც ის იყო, რომ იმ მიწაზე მედგა ფეხი, სადაც ოდესღაც ერთ-ერთი უდიდესი და უძველესი ცივილიზაცია არსებობდა. მახსოვს, სკოლის მოსწავლეობის პერიოდში ძალიან დაინტერესებული ვიყავი ეგვიპტის კულტურით, მუმიფიცირების რიტუალის დეტალებით, მითოლოგიითა და ზოგადად ყველაფრით, რაც კი ამ იმპერიას ეხებოდა. სწორედ ამიტომ იყო, რომ საფრანგეთზე გული დიდად არ მწყდებოდა და ვცდილობდი ყოველი წუთი მაქსიმალურად გამომეყენებინა, რათა აქ ყველაფერი მენახა, რისი ნახვაც კი ღირებული იყო. არ ვიცი აქაური ჰაერი მოქმედებდა ჩემზე, თუ თურბოლენტურ ზონაში მოხვედრამ გადამიბრუნა ტვინი, მაგრამ იმ დღეებში, მიშოს ჩემს გვერდით ყოფნაც კი არ მიქმნიდა დისკომფორტს. უბრალოდ საკუთარ თავს ჩავაგონე, რომ ამ შვებულებით მაქსიმალურად მესიამოვნა, ნერვები არაფერზე მომეშალა და როგორც მილიარდელის ქალიშვილს, მიშოც ჩემს სექსუალურ, პირად დაცვად წარმომედგინა, ვინც გვერდით ჩუმად მედგებოდა, ზედმეტად ხმასაც არ ამოიღებდა და საჭიროების შემთხვევაში, მძიმე ჩანთების წამოღებაში გამიწევდა დახმარებას. ვინაიდან, ეგვიპტისთვის ორი კვირა გამოვყავით და დროც თავზე საყრელად გვქონდა, ტური შარმ-ელ-შეიხით დავიწყეთ. მართალია, იქაურობას ჩემში ისეთი გრძნობები არ გამოუწვევია, როგორც გოას პლაჟებს, თუმცა ვერ უარვყოფდი, ამ საზღვაო კურორტისთვის ერთი დღის დათმობა ნამდვილად ღირდა. შემდეგი უკვე ქაირო იყო, სადაც ყველაზე დიდი შთაბეჭდილება ეგვიპტის მუზეუმმა მოახდინა. იმდენად დიდიც, რომ მიშომ ძლივს მოახერხა ჩემი გარეთ გაყვანა და იმ ეგვიპტური არტეფაქტებისთვის მოწყვეტა, რომელთაც მუზეუმის თანამშრომლებისგან მალულად ვუღებდი ფოტოებს, ჩემი სამოგზაურო ალბომისთვის. დასამახსოვრებელი იყო აქლემებით სეირნობა. აგრეთვე უდაბნოში ბედუინებთან ვახშმობა, რომლებიც სულაც არ აღმოჩნდნენ ისეთი უცნაურები და საშიშები, როგორებიც აქამდე ჩემს წარმოსახვებში იყვნენ. შემდეგ უკვე მსოფლიოს შვიდ საოცრებაში მოხვედილი ნაგებობების ჯერიც დადგა. გიზაში ჩასვლისას, ისეთი შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს ძველ დროში მოვხვდი, სადაც ფარაონები თავიანთი დიადი, მდიდრული გვირგვინებით დააბიჯებდნენ, თავს ღმერთების შთამომავლებად თვლიდნენ და უზარმაზარი სასახლეებიდან, სიამაყით შეჰყურებდნენ თავისსავე სიცოცხლეში დაწყებული სამარხების მშენებლობას, რომლებიც საბოლოოდ, მათი სხეულების სამუდამო სამყოფელი უნდა გამხდარიყო. მახსოვს, სულგანაბული ვიდექი სამი უზარმაზარი პირამიდის წინ. მათ ფონზე მართლაც ლილიპუტებივით ჩანდნენ, პატარა, საფეხუროვანი ფორმის სამარხები, რომლებიც, ჩემი ვარაუდით, მმართველების ცოლებისთვის უნდა ყოფილიყო განკუთვნილი. საოცარი გახლდათ ეს შეგრძნება. ირგვლივ, უამრავი სხვადასხვა ეროვნებისა და კანის ფერის ტურისტი ირეოდა, რომლებიც ინტენსიურად იღებდნენ სამახსოვრო ფოტოებსა და ვიდეოებს, ამ მრავალსაუკუნოვანი ნაგებობების ფონზე. საკმაოდ კონტრასტულიც იყო იქაურობა — თუკი ერთ მხარეს ჩადრში გახვეული ქალი ჩაივლიდა, მეორე მხარეს შეიძლებოდა ნახევრად შიშველ, პირსინგებიან და უზარმაზარი ტატუირებით სხეულმოხატულ გოგონასაც კი გამოევლო, რაც მართლაც რომ ორი უკიდურესობის შეგრძნებას მიჩენდა. აქ მოსვლის მომენტიდან მოყოლებული, მიშოც ჩემს გვერდით, ჩემსავით ხმაამოუღებლად შეჰყურებდა რამდენიმე მეტრის მოშორებით აღმართულ ხეოფსის, ხეფრენისა და მიკენის უზარმაზარ პირამიდებს, რომელთა შორის, სიდიდით ყველას ფარაონ ხეოფსის საძვალე ჭარბობდა. არ ვიცი, კონკრეტულად რაზე ფიქრობდა მეფარიშვილის ტვინი იმ მომენტში, თუმცა ფაქტი იყო ნანახს იგიც ჩემსავით მოეჯადოვებინა. -მგონი ერთი ადამიანის დასაკრძალად, ასეთი სიდიდის ნაგებობა მართლა ზედმეტია -რამდენიმეწამიან დუმილს, ბოლოს მისმა სიტყვებმა მოუღო ბოლო, რაზეც ოდნავ ჩამეღიმა. -ეგ წადი და იმ ფარაონებს უთხარი, საკუთარ თავებს რომ ღმერთების შთამომავლებად და მათ თანასწორებად თვლიდნენ -ერთი რაღაც მაინტერესებს -ცნობისმოყვარე მზერით მომიბრუნდა ის -საიდანღაც მსმენია, რომ ეგვიპტელები თავიანთ ქვეყანას კემეტს ეძახდნენ, რაც შავ მიწას ნიშნავს -ჰო, მერე? -ეს იმიტომ ხომ არ ხდებოდა, რომ ქურუმები უამრავ ეგვიპტურ წყევლას ქმნიდნენ, მძარცველების დასაშინებლად, რათა ფარაონების სამარხები არ გაეძარცვათ? -არა, ეგ არაფერ შუაშია -თავი გავაქნიე -უბრალოდ ეს იქედან გამომდინარე იყო, რომ ნილოსი ყოველ წელს დიდდებოდა და მიწაზე შავ ტალახს ტოვებდა. ზედმეტსახელი — “შავი მიწაც” სწორედ აქედან გამომდინარეობს. დავასრულე თუ არა წინადადება, მიშომ იმ წამსვე გადმომხედა იდუმალი ღიმილით, რისი მნიშვნელობაც მანამ ვერ ავხსენი, სანამ თავად არ ამოიღო ხმა: -როგორც ჩანს, ჩემს ექსკურსია-მძღოლობას ვერც აქ აცდი -თავზე მორგებული თეთრი კეპი გაისწორა მან -ისე, ისტორიას სკოლაში კარგად სწავლობდი? -ყველაზე მეტად მიყვარდა -მივუგე და გიზის პირამიდებს, მობილურით, მართკუთხა ფორმის ფოტო გადავუღე -სხვათა შორის, ამ ნაგებობების აშენებას, შიგნიდან უფრო მეტ დროს ანდომებდნენ, ვიდრე გარედან, მაგრამ იმედი არ გქონდეს, რომ მის დასათვალიერებლად შიგნით შემოვალ -რატომ, დახურული სივრცის გეშინია, თუ კატაკომბების სტილის ნაგებობების? ენას კბილი მაგრად დავაჭირე. არ ვიცოდი მეთქვა თუ არა ხმამაღლა ის, რაც რეალურად მაშინებდა, თუმცა ბოლოს მაინც სიმართლის თქმა გადავწყვიტე, რამე სულელური ტყუილის მოფიქრებას. -არც ერთის და არც მეორესი. ეგვიპტური წყევლების შიში მაქვს -რაო? -სიცილი წასკდა -ანუ პირამიდაში თუ შემოხვალ დაიწყევლები? -ეგ არ მიგულისხმია. უბრალოდ შეიძლება რამე ისეთი გავაკეთო, ან ისეთ რამეს შევეხო, რასაც საუკუნის წყევლა ადევს -გვერდულად გავხედე ამის თქმისას -მიდი, რაღას უცდი, შეგიძლია დაიწყო სიცილი ჩემდა გასაკვირად, მიშომ ამაზე არ გაიცინა, თუმცა ოდნავშესამჩნევი ღიმილი მის სახეს მაინც დიდხანს არ მოშორებია. -ასეთი რამების რატომ გჯერა? -ტუტანხამონის აკლდამის წყევლის შესახებ თუ გსმენია რამე? -ვეცადე სერიოზული არგუმენტი მომეყვანა, რათა ჩემი ფიქრები ზედმეტად სულელური არ გამოჩენილიყო. -ნაწილობრივ, მაგრამ ეგ რა შუაშია? -იმ შუაშია, რომ იმ აკლდამაზე უძველესი წყევლა ამოქმედდა, რომელმაც ყველა დასაჯა, ვინც კი შიგნით შევიდა. უცნაურად არ გეჩვენება, რომ ადამიანი, რომელმაც აკლდამის პოვნისა და გახსნის ექსპედიცია დააფინანსა, პაწაწინა კოღოს ნაკბენს ემსხვერპლა? -თუკი ეგ სიმართლეა, რატომ მას არ დაემართა არაფერი, ვინც პირველი შევიდა აკლდამაში? როგორც ვიცი, მაგ კაცმა საფლავის აღმოჩენის შემდეგ კიდეგ ათწლეულები იცოცხლა და აღმოჩენილ არტეფაქტებზე მუშაობდა პასუხი ვერ გავეცი. როგორც ჩანდა, ჩემი მოსაზრება, სპილოს წინ მდგომი ჭიანჭველა აღმოჩნდა მიშოს ძლიერ არგუმენტთან, რამაც მართალია კამათის გაგრძელების ხალისი დამიკარგა, თუმცა ჩემი სიტყვიდან მაინც არ გადავსულვარ. -რაც არ უნდა იყოს, შიგნით შემოსვლაზე მაინც უარს ვამბობ -განვაცხადე მტკიცედ -შენ თუ სურვილი გაქვს, შედი და დაათვალიერე -ჰო, შენ კი მანამდე ვინმე სიმპათიურ, დაკუნთულ ტიპს გაიცნობ, როგორც გოაზე, არა? ბრაზისგან წარბები ჩემდაუნებურად შემეკრა. რახან მასთან ერთად სამსახურეობრივი მოვალეობის გარეშე ვიყავი წამოსული, არანაირი უფლება არ ჰქონდა ჩემთვის საკუთარი წესები მოეხვია თავს და ამაზე ხმამაღლაც გამოვთქვი პროტესტი: -მერე შენ რა? -კითხვის დასმისას წინ დავუდექი და თვალებში უტეხად ჩავხედე -თუ მომინდება, გავიცნობ კიდეც და ვნებიან ღამესაც გავატარებ მასთან, ნებართვა შენგან უნდა ავიღო? -როგორც ჩანს, ძალიან მოწადინებული ხარ ვინმესთან ღამის გატარებაზე -ირონიულად ჩაეცინა მიშოს -მიდი, გაიარე და შესაფერისი კანდიდატი მოძებნე, დარწმუნებული ვარ უარს არავინ გეტყვის -თუ სურვილი გამიჩნდება, ასეც მოვიქევი -მივუგე გესლიანად -შენ კი მგონი თავს ზედმეტის უფლებას აძლევ მიშომ წამით თვალები დახუჭა და თავი გადააქნია. ჩემმა სიტყვებმა ისეთი რეაქცია მისცა, ერთი ვარაუდიც კი არ გამიჩნდა, რა უნდა ყოფილიყო ამის მიზეზი, თუმცა მოულოდნელად რომ ორივე მკლავზე ხელი მომკიდა და თვალებში სიმკაცრე ჩაუდგა, ოდნავ მეც ავღელდი. -მისმინე, ახლა არც საქართველოში ხარ და არც რომელიმე პატარა კუნძულზე, მშვიდობიანი მოსახლეობის გარდა რომ ვერავის იპოვი -გამაფრთხილებელი ტონი ჰქონდა მას -შენ ვარდისფერ სათვალეში, ალბათ არანაირი ადამიანური მანკიერება არ ჩანს და ვერც იმას ხვდები, რომ ყველას ნდობა არ შეიძლება, მით უმეტეს როცა უცხო ქვეყანაში და უცხო კონტინენტზე ხარ -ისე ნუ მელაპარაკები, როგორც უტვინო ბავშვს -გაღიზიანებულმა, ოსტატურად დავიხსენი თავი მისი ხელებისგან -არავის დახმარება არ დამჭირდება და საქართველოშიც უვნებლად ჩავალ -დამიჯერე, ძალიან თვალში საცემი გარეგნობა გაქვს იმისთვის, რომ აქაურებისთვის შეუმჩნეველი დარჩე -კვლავ გამაფრთხილებელი ტონი ჰქონდა მიშოს, თუმცა მაინც სასიამოვნო მოსასმენი აღმოჩნდა ის სიტყვები, რაც მისგან გავიგონე -ცოტა აზრზე მოდი და ბრმად ნურავის ენდობი. ყველა ჯენტლმენურად არ მოიქცევა, როდესაც ხელის გასაწვდენ მანძილზე, ლამაზი უცხოელი ქალი ჰყავს ამ თემაზე, მეტად ხმა აღარ ამოუღია მიშოს. მასთან ერთად არც მე. უნდა მეღიარებინა, ეგვიპტეში არანაირ ისეთ თავგადასავალს არ ვგეგმავდი, როგორც გოაზე მქონდა, რეიმონდთან, თუმცა ქვეცნობიერი მუდმივად მიშოსთან შეწინააღმდეგებისკენ იყო მიდრეკილი, ამას კი საკმაოდ ბევრჯერ მივუყვანივართ კამათის ფაზამდე, ისევე როგორც ახლა. პირამიდების შიგნიდან დათვალიერებაზე, საბოლოოდ მაინც მოახერხა მიშომ ჩემი დათანხმება. მართალია თავდაპირველად დიდი სურვილი არ მქონია, თუმცა შემდეგ უკვე ძალიან მადლიერი ვიყავი განგების, რომ აქ შემოსვლა დამაძალეს. ვინაიდან ეს მრავალსაუკუნოვანი ნაგებობები, შიგნიდან ყველა ერთნაირად იყვნენ მოწყობილნი, მხოლოდ ხეოფსის საძვალის მონახულება გადავწყვიტეთ, რომელიც თავისი მოცულობითა და სიდიადით, მართლაც ნათლად უსვამდა ხაზს ამ ფარაონის ძლევამოსილებასა და სიმდიდრეს. შიდა სივრცე, სიძველის სუნით იყო გაჟღენთილი. ვიწრო გვირაბს, რომელშიც თავდახრილი მიწევდა სიარული, მთელ სიგრძეზე გასდევდა ხის ძელებით დაჭედილი ბილიკი. იგი თითქოს ძველ წელთაღრიცხვაში გვაბრუნებდა და ისეთ ილუზიას მიქმნიდა, თითქოს გვირაბის ბოლოს, ოქროს ტახტრევანში დაბრძანებული ფარაონი უნდა მეხილა, ვისაც გარს მონები ეხვივნენ და გრძელღეროიანი, დიდი ფოთლებით მარაოს მსგავსად უნიავებდნენ. ამ გვირაბის გავლის შემდეგ, წელში გამართვა უკვე შესაძლებელი იყო და დიდ, ხის კიბეს უკვე ზემოთა სართულისკენ მივყავდი, სადაც კიდევ ერთი ვიწრო გასასვლელი გაეკეთებინათ. აი მისი გავლის შემდეგ კი ხელმარჯვნივ უკვე ის ოთახი იყო, სადაც ფარაონის სარკოფაგი ესვენა. იგი მთლიანად ქვისგან დაემზადებინათ და მისი არც თუ ისე პატარა ნაწილი დაზიანებულიც იყო. მართლაც რომ შეუდარებელი გამოდგა პირამიდის შიგნით მიღებულია შთაბეჭდილებები. ხალხი თითოეულ დეტალს ტელეფონის კამერით აფიქსირებდა, თუმცა მე ერთი კადრის გადაღებაც ვერ მოვახერხე, რადგან ტელეფონი ისედაც მიჯდებოდა და არც Power bank მქონდა თან. გარეთ რომ გამოვედით, სიცხე ისევ შემაწუხებლად მომედო სხეულზე, ეს კი სიგრილიდან გამოსულს, ძალიან არ მესიამოვნა. ერთადერთი, რაც ეგვიპტეში მაღიზიანებდა, სწორედ ზედმეტად ცხელი ტემპერატურა და საოცრად ჩახუთული ჰაერი იყო, რაც მთელი ამ დღეების განმავლობაში მაწვა მხარებზე შემაწუხებელ ტვირთად. -ამას სუვენირად წამოვიღებ -მომესმა გვერდიდან მიშოს ხმა. ამ უკანასკნელს, ხელში პატარა ქვა ეჭირა და ზემოდან ისეთი ინტერესით დაჰყურებდა, თითქოს მისი გეოლოგიურად გამოკვლევა სურსო. -ეგ საიდან აიღე? -დავინტერესდი -არ თქვა, რომ პირამიდას მოატეხე -არა, აი იქ ეგდო -მომიგო თუ არა, მანიშნა კიდეც ადგილისკენ, სადაც მტვერსა და კიდევ ბევრ ასეთ ქვას შენიშნავდით. გამეღიმა. მივხვდი საქმე რაშიც იყო და ცრუ ილუზიებისგან დაცვის მიზნით, გადავწყვიტე ეს მისთვისაც ამეხსნა: -შენ გგონია ეგ ქვა მართლა პირამიდიდან ჩამოვარდა? -რატომ არა? ზუსტად იგივე ფერი და სტრუქტურაა -ასეც უნდა იყოს -რას გულისხმობ? -აშკარა დაბნეულობა გამოიწვია მასში ჩემმა სიტყვებმა. -იმას, რომ ადრე ბევრ ტურისტს მიჰქონდა სუვენირად პირამიდის ქვები. წარმოიდგინე, ყველამ რომ ამ ნაგებობას პატარა ქვა მოატეხოს, ვინც კი წლის განმავლობაში სტუმრობს და სუვენირად წაიღოს შინ, კიდევ რამდენ ხანს იარსებებენ გიზის პირამიდები? ჰოდა ასეთი რამ მოიფიქრეს –ზუსტად ისეთივე ფერისა და სტრუქტურის ქვებს ხელოვნურად ამზადებენ და პირამიდის გარშემო ყრიან, რათა ხალხს ნაგებობიდან ჩამოცვენილი ეგონოს, სუვენირის სახით ისინი წაიღონ და თავად პირამიდა აღარ დააზიანონ. ასე ერთი მხარეც კმაყოფილია და მეორეც რამდენიმე წამის განმავლობაში მიშო ხმას არ იღებდა და ჩაფიქრებული სახით დაჰყურებდა თავის ხელში მოქცეულ ქვას. შემდეგ გაეცინა, იგი კვლავ იქ დააგდო, საიდანაც აიღო და ამჯერად მე შემომხედა ღიმილიანი სახით. -ჩემი მოსიარულე ენციკლოპედია ხარ, იცი? -მაგ წინადადებაში სიტყვა “ჩემი” ზედმეტია -თვალი ჩავუკარი და გვერდიც ავუქციე -თუ მოდიხარ, გაინძერი. საღამომდე სფინქსის ნახვაც უნდა მოვასწროთ, მერე კი საჭმელად მივდივარ -მე გეპატიჟები -მხიარულად მომიგო მიშომ და უკან მართლაც რომ პირადი დაცვასავით გამომყვა . . . ფარაონის ძლიერების სიმბოლოდ აღიარებული, ლომის თავიანი და ადამიანის ტანიანი, ოცმეტრიანი ქანდაკება, კვლავაც ძველებური ქედმაღლობითა და სიამაყით გადმოჰყურებდა მის სანახავად შეკრებილ ტურისტებს. ქანდაკების შუბლზე, ჯერ კიდევ შემორჩენილი კობრის სიმბოლო, ვერსიას მიჩენდა, რომ იგი თავის დროზე, ბათქაშით დაფარული და კაშკაშა ფერებით მოხატული უნდა ყოფილიყო, დღეს კი აღარც ეს ფერები ჩანდა და აღარც სფინქსის ცხვირი, რომელიც დროსა და სიძველეს დაეზიანებინა. აი აქ უკვე მიშოს წავართვი ტელეფონი და რამდენიმე სამახსოვრო ფოტო გადავუღე ადგილსაც და საკუთარ თავსაც, მერე კი ისინი ჩემს WhatsApp-ზე გადავაგზავნე და გალერიიდან უმალვე ამოვშალე. სწორედ იმ დროსა და იმ მომენტში, ერთი რამეც გავაცნობიერე. ჩემთვის ყველაზე დიდი ბედნიერება ზუსტად თავგადასავლებს მოჰქონდათ. აუხსნელ სიხარულს მჩუქნიდა მოგზაურობა, უცხო კულტურების გაცნობა და ის შეგრძნება, რომ ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო, თანდათანობით კი მსოფლიოს ყველა წერტილს მოვივლიდი, რომელიც ჩემში მცირედ ინტერესს მაინც აღძრავდა. * * * * ნუბიაში ყოფნისას, ერთ-ერთ ძალზედ საინტერესო, ზღვის პროდუქტების პროფესიონალურად მომზადებაში განთქმულ რესტორანს ვესტუმრეთ, რომელსაც უზარმაზარი, ხახადაღებული თევზის ფორმა ჰქონდა. უკვე მეორე კვირა იწურებოდა, რაც ეგვიპტეში ვიმყოფებოდი და იმდენი გასაოცარი ადგილი მქონდა მოვლილი, სივას მარილიანი ტბებიდან დაწყებული, ქალაქ მემფისით დამთავრებული, ფოტოების რაოდენობა ათასსაც კი აჭარბებდა. ამ რესტორანში საჭმელად წამოსვლა ჩემი იდეა გახლდათ. პირველი, რამაც მომხიბლა, ეს ცოცხალი მუსიკა იყო, ხოლო მეორე ის, რომ დაწესებულებას სპეციალური სცენაც ჰქონდა მოწყობილი, სადაც ყოველდღიურად, საღამოს საათებში, კლიენტებს საშუალება ჰქონდათ აღმოსავლური ცეკვების პროფესიონალურად მცოდნე გოგონების გამოსვლისთვის ეყურებინათ. ასეთი სტილის ცეკვები ბავშვობიდან მიზიდავდა და უნდა ითქვას, უამრავ იუთუბ-ვიდეოსაც ვუყურებდი, რათა სამოყვარულო დონეზე იგი მეც შემესწავლა. თხუთმეტ წუთში, სწორედ ეს აღმოსავლური ცეკვების წარმოდგენა უნდა დაწყებულიყო, რასაც ისევე მოუთმენლად ველოდი, როგორც მთელი დღის მშიერი, ჩემს მიერ შეკვეთლ ფუა-გრას. ამ კერძის ეგვიპტეში გასინჯვა ყოველთვის ძალიან მინდოდა, რადგან მას იქ ჩვენს ხელთაღრიცხვამდე ორიათას ხუთასი წლის წინათაც კი ამზადებდნენ და საკმაოდ ცნობილ, მოთხოვნად დელიკატესადაც ითვლებოდა. რესტორნის ინტერიერი საკმაოდ სადა, ორიგინალური და დახვეწილი გახლდათ. მაგიდები და სკამები მთლიანად მინისგან იყო დამზადებული, რომლებიც ლამაზად მოეხატათ 3D გამოსახულების სხვადასხვა წყალმცენარეებითა და ზღვის ბინადარი ცხოველებით. ფანჯრებს დიდი, მრგვალი ფორმები ჰქონდათ, კედლები მენთოლისფერში იყო გადაწყვეტილი, ხოლო ჭერიდან ჩამოშვებული ნათურებისთვის ზღვის ვარსკვლავების ფორმები მიეცათ. მიშო რატომღაც უხასიათოდ ჩაჰყურებდა მობილურს, თუმცა მისგან განსხვავებით, მე მშვენიერ განწყობაზე ვიყავი. ხასიათი კიდევ უფრო გამომიკეთდა, როდესაც ოფიციანტმა როგორც იქნა ჩვენი შეკვეთა მოიტანა და მე ნანატრი ფუა-გრა დამიდო წინ, ბაქლავასთან და ალუბლის წვენთან ერთად, ხოლო მიშოს, მხოლოდ ერთი ჭიქა კარკადეს ჩაი. -დარწმუნებული ხარ, რომ არ გშია და არც ტკბილი გინდა რამე? -ვკითხე როგორც კი მიმტანი თავის საქმეს მორჩა და მარტო დაგვტოვა. -არ მშია -მომიჭრა მოკლედ. უხასიათობა სახის ყველა მიმიკაზე ეტყობოდა. -თუ ადამიანს რამე მჟავე მოუნდება, შენს გამომეტყველებას უნდა შეხედოს ამ წუთას მიშოს ოდნავ ჩაეღიმა, თუმცა ეს ღიმილი, მის სახეზე დიდხანს არ დარჩენილა. -იუმორი აშკარად დახვეწას საჭიროებს -ზოგადად, ვისზეც ხუმრობენ, იმას ნაკლებად ეცინება ხოლმე -ვატყობ პასუხები ყველაფერზე გაქვს მომზადებული -მითხრა თუ არა, მაშინვე წინ დადებულ მენიუს ჩახედა, უკმაყოფილო მზერით -აქ ჩამოთვლილ ტკბილეულს ან თაფლი აქვს გარეული, ან ნუში, ან კიდევ ფინიკი, მე კი სამივე მეზიზღება -ნუში გეზიზღება? -თვალები გამიფართოვდა, რადგან ვერ წარმომედგინა ადამიანი, ვისაც ჩემთვის ამდენად გემრიელ რამეზე, შეეძლო ეს სიტყვები ეთქვა. -მეც ზუსტად ასე გამიკვირდა, როცა გავიგე, რომ იაპონური სამზარეულო გეზიზღებოდა -შენი ნებაა, მაგრამ ეცადე მაგ ამჟავებული სახით მადა არ დამიკარგო -შეგიძლია სხვა ადგილას გადაჯდე -უდარდელად მოსვა თავისი კარკადე მან, თან ჩვეული, ირონიული მზერა მომაპყრო -შენი მადისთვის აშკარად ასე სჯობს მეფარიშვილის აგდებულმა ტონმა, ნერვებზე ძალიან იმოქმედა. მართალია იმ მომენტში ყველაფრის ალაგება და სხვა მაგიდასთან გადასვლა ჭირივით მეზარებოდა, თუმცა სიამაყემ საშუალება არ მომცა, ჭამა კვლავ მის გვერდით გამეგრძელებინა, ამიტომ, თეფშებსა და წვენს ხელი მშვიდად მოვკიდე და ისე, რომ სიტყვაც არ მითქვამს, გვერდითა მაგიდაზე გადავინაცვლე. არც მიშოს გაუკეთებია რაიმე კომენტარი. თავისი ჩაის სმა ისე უდარდელად განაგრძო, თითქოს აქ თავიდანვე მარტო ყოფილიყო მოსული. ამან ისედაც გაღიზიანებული, უფრო მეტად გამაღიზიანა. კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი იმაში, რომ ამ ადამიანს ყველაფერი ფეხებზე ეკიდა და საკუთარ ცხვირს იქეთ, საერთოდ ვეღარაფერს ხედავდა. მაშინ პირველად ვინანე დაპირების ჩემი ნაწილის შესრულება და ეგვიპტეში ჩამოსვლა. საერთოდ რას ვაკეთებდი იქ მიშოსთან ერთად? ვინ ვიყავით ერთმანეთისთვის? როგორ გამოჩნდებოდა ეს სხვის თვალში, ან რა მნიშვნელობა ჰქონდა სხვის აზრს, როცა ჩემს თვალშიც აღარ ჩანდა ნორმალურად? საშინელ ხასიათზე დავდექი. საკუთარი თავისადმი გაჩენილმა ბრაზმა, ლამის ადგომისა და უკანმოუხედავად წასვლის სურვილიც გამიჩინა, თუმცა გონს დროულად მოვედი, თავი არ შევირცხვინე და ვახშმობა ზუსტად ისეთივე უდარდელი გამომეტყველებით განვაგრძე, როგორც მიშოს ჰქონდა იმ წამს. რაც არ უნდა ყოფილიყო და ვისთან ერთადაც არ უნდა ვყოფილიყავი იქ, ეგვიპტემ ჩემში მაინც დაუვიწყარი ემოციები აღძრა. ასეთი მძაფრი, მისტიური შეგრძნებები მას შემდეგ აღარ გამომეცადა, რაც უნივერსიტეტში, მთელი წლის ნაგროვები სტიპენდიითა და კაფეში მუშაობით გამომუშავებული თანხით, ბალის ერთკვირიანი ტური ვიყიდე. მახსოვს მაშინ თვრამეტი წლის ვიყავი და იმ ტურისტულ ჯგუფშიც ყველაზე უმცროსაც ვითვლებოდი, ვისთან ერთადაც ამ საოცარ კუნძულს ვესტუმრე, თუმცა არასდროს დამავიწყდებოდა იქაური პლაჟები, ორიგინალური არქიტექტურის მქონე ტაძრები და ფოტოების გადასაღებად ვარგისი საუკეთესო ადგილები, რომელთა შორისაც, უპირობო ლიდერი ჩემთვის „სამოთხის კარიბჭე“ გადმოდგა. ახლა უკვე აბუ-სიმბალის დიდებული ტაძარი მელოდა წინ. უნდა მეღიარებინა, იგი ეგვიპტეში ერთადერთი ღირშესანიშნაობა იყო, რომლის შესახებაც ბევრი არაფერი ვიცოდი, თუმცა იმის შესახებ ნამდვილად გამაჩნდა ცნობები, რომ ეს ოცდათორმეტი საუკუნის წინ აგებული შენობა, ოცი საუკუნის განმავლობაში ქვიშაში იყო ჩაფლული, დიდი და პატარა ტაძრებისგან შედგებოდა და სამოცდაოთხი მეტრით მაღლა მდებარეობდა იქედან, სადაც იგი თავდაპირველად ააშენეს. დრო საკმაოდ ნელა გადიოდა. კერძის ჭამა, სანახევროდ უკვე დასრულებული მქონდა, როდესაც ჩემს სმენას მუსიკის ხმა მისწვდა და სახეზე უნებურად მომადგა ღიმილი. როგორც ჩანდა, უკვე იწყებოდა ის ნანატრი შოუ, რისთვისაც ამ ადგილას გადავწყვიტე ვახშმობა. სულ მალე, ამაში თვითონაც დავრწმუნდი. ზუსტად მაშინ, როცა სცენის განათება ოდნავ ჩაბნელდა, იატაკზე ღია ცისფერი შუქები ალიცლიცდა და იქ, ამავე ფერის ბრჭყვიალა ბიუსჰალტერსა და გრძელ კაბაში გამოწყობილმა, შავგრემანმა გოგონამ გამოაბიჯა, თავზე დადგმული შანდლების გვირგვინით, ანთებული სანთლებით რომ იყო მორთული. იქ შეკრებილ კლიენტთა ყურადღება, ელვის სისწრაფით გადავიდა სცენის, უფრო სწორად გოგონას მხარეს. მეც მაშინვე შევწყვიტე ვახშმობა. ასეთ წარმოდგენას, ტელევიზორის, ან კომპიუტერის ეკრანის გარეთ, რეალურ ცხოვრებაში პირველად ვხედავდი, ამიტომ ჩემი მზერა, ბოლომდე მოცეკვავისკენ გახლდათ მიმართული. მისი ლამაზი, ნაზი და ამავდროულად თამამი მოძრაობები, ჩემში დიდ აღფრთოვანებას იწვევდა. ამ სანახაობის შემყურემ, რამდენიმე წამში ტელეფონი მოვიმარჯვე, კამერის რაკურსი გავასწორე და ვიდეოს გადაღება დავიწყე. ალბათ ბოლომდე გადავიღებდი კიდეც ამ წარმოდგენას, რომ არა ის, რაც შემდეგ მოხდა. ცეკვის შუა ნაწილში, გოგონამ თავისი შანდალი იატაკზე დადო, სხეულის მოხდენილი რხევით ჩამოვიდა სცენიდან, სტუმრებს შორის გზა ცეკვა-ცეკვით გაიკვლია, საბოლოოდ კი იმ მაგიდას მიუახლოვდა, სადაც მიშო იჯდა და სწორედ იქ განაგრძო ქარის მელოდიაზე აცეკვებული ხესავით მოძრაობა. მეფარიშვილი მშვიდად იჯდა, სკამის საზურგეს მიყრდნობოდა და მოცეკვავეს ისეთი მედიდური მზერით ათვალიერებდა, როგორც პლანტატორი, ბაზარზე გასაყიდად გამოყვანილ მონას. მათ შემხედვარეს, გადაღება უკვე შემეწყვიტა და ინტერესით ვადევნებდი თვალს მოვლენების შემდგომ განვითარებას. ამაზე უფრო თამამ და გამომწვევ სვლას, გოგონასგან უკვე აღარ მოველოდი, თუმცა როდესაც მან მიშოს კალთაზე დაიკავა ადგილი, მისი ტუჩებისკენ დაიხარა და ამდენი ხალხის თანდასწრებით, მოურიდებლად აკოცა, მივხვდი, რომ ჩემი ქალური ლოგიკა მთლად კარგადაც ვერ მუშაობდა. ამ სცენას თვალი სასწრაფოდ ავარიდე და ღრმად ამოვისუნთქე. თავი რომ კვლავ გავატრიალე, მოცეკვავე უკვე წამომდგარიყო მეფარიშვილის მუხლებიდან და ცეკვა-ცეკვით, ამჯერად კვლავ სცენისკენ მიიწევდა. ხალხის ოვაციებსა და შემაწუხებელი აპლოდისმენტების ხმას დასასრული არ უჩანდა. მხოლოდ მიშოს სახეს ვერ მაჩნევდი ვერანაირ ემოციას. ეს უკანასკნელი, ისეთი გაყინული მზერით იჯდა საკუთარ მაგიდასთან, ერთია ვერსიაც კი არ მიჩნდებოდა იმის შესახებ, თუ რაზე ფიქრობდა იმ მომენტში. მოცეკვავე კვლავაც აგრძელებდა თავის ცეცხლოვან გამოსვლას, ამჯერად თავზე დადგმული შანდლით, თუმცა მისთვის გადაღების განწყობა უკვე აღარ მქონდა. სრულიად შესაძლებელი იყო კიდევ გასჩენოდა სურვილი, ჩემი კადრები, მსგავსი ინტიმური გამოსვლებით გაეფუჭებინა, ამიტომ, ამჯერად მხოლოდ რიგითი მაყურებლის პოზიციას ვჯერდებოდი. როგორც ალღო მკარნახობდა, ტაძრის სანახავად წასვლა მარტოს მომიწევდა, რადგან მეფარიშვილს მორიგი თაყვანისმცემელი გამოსჩენოდა მოცეკვავე გოგონას სახით და სავარაუდოდ მასთან მოინდომებდა დროის გატარებას, მანამ, სანამ კვლავ საქართველოში დავბრუნდებოდით. ასე, რაღაც მხრივ უკეთესიც კი იყო ჩემთვის. თუკი ამ ადამიანის ყურადღება ვინმე სხვაზე გადავიდოდა, აღარც მის გვერდით ყოფნა მომიწევდა ოცდაოთხი საათით და აღარც იმ უცნაური დამოკიდებულების ატანა, მუდამ რომ ვგრძნობდი ხოლმე მეფარიშვილის მხრინდა. ფუა-გრას პორცია იმდენად ნოყიერი აღმოჩნდა, მისი ბოლომდე შეჭმა ვერ შევძელი. აღარც დესერტის დაგემოვნების სურვილი გამჩენია. მხოლოდ წვენი დავაყოლე ჩემს ვახშამს, წყურვილის მოსაკლავად და სასწრაფოდ მოვითხოვე ანგარიში, რათა იქაურობას რაც შეიძლებოდა მალე გავცლოდი. სანამ მიმტანი ანგარიშის ჩეკს მომიტანდა, საპირფარეშოში გავედი თავის მოსაწესრიგებლად. გარეთ საშინელი სიცხე იყო, ამიტომ პირველი რაც გავაკეთე, ეს მხრებზე ჩამოშლილი თმის მაღლა აწევა იყო. შემდეგ უფერული ტუჩსაცხი გადავისვი და სარკეში საკუთარი თავი შევათვალიერე. ამინდისთვის შესაფერისი თხელი, ალუბლებით მოხატული, მოკლე სარაფანი მეცვა, თუმცა დღევანდელი ტემპერატურისთვის ესეც კი ზედმეტი იყო. მიუხედავად ამისა, თავდაპირველი გეგმებისთვის ზურგი მაინც არ შემიქცევია. ამ ქვეყანაში, უკვე ჩემი ყოფნის ბოლო დღეები იწურებოდა და ვცდილობდი თითოეული წუთისთვის რაღაც ისეთი დატვირთვა მიმეცა, რომ შემდეგში უქმად გატარებულად არ ჩამეთვალა. ონკანში მოშვებულ წყალში ხელები სწრაფად გადავიბანე და ხელსახოცით გავიმშრალე. მერე ჩანთა გადავიკიდე და წასასვლელად მომზადებული, უკვე კარისკენ გავეშურე, რომ ეს უკანასკნელი, მოულოდნელი გაღების გამო, კინაღამ ცხვირში მომხვდა. პრევენციის მიზნით უკან სწრაფად გავხტი. ვიფიქრე შემომსვლელს შემოვატარებ და მერე თავად გავივლი-მეთქი, თუმცა შიგნით შემოსულ პიროვნებაში რომ მიშო ამოვიცანი, გაოცებისგან იატაკს ისე მივეყინე, როგორც მარმარილოსგან გამოთლილი ქანდაკება. რამდენიმე წამის განმავლობაში, ამ გაოცებამ ხმის ამოღების საშუალება არ მომცა, მაგრამ მოვახერხე თუ არა აზრზე მოსვლა, მაშინვე მოვახდინე რეაგირება: -მგონი ვიღაცას მარსის ისრისა და ვენერას სარკის* ერთმანეთისგან გარჩევის პრობლემა აქვს (*მამაკაცისა და ქალის აღმნიშვნელი, ასტროლოგიური სიმბოლოები. ხშირად გამოიყენებენ მამაკაცებისა და ქალების საპირფარეშოების კარზე, როგორც სქესის აღმნიშვნელ ნიშნებს). -ცდები, მაგ ორს ერთმანეთისგან მშვენივრად ვანსხვავებ -ზურგს უკან კარი მიხურა. გამოხედვა ისეთი ღრმა და იდუმალი ჰქონდა, მაშინვე ვიგრძენი, რომ მისი აქ შემოსვლა, რაღაც კონკრეტულ მიზანს ემსახურებოდა. -თუ ასეა, ქალების საპირფარეშოში რას აკეთებ? -თვალებში ინტერესით ჩავხედე, თან სარკასტული ღიმილი მომადგა სახეზე -თუკი იმ მოცეკვავე გოგომ დაგიბარა, რომანტიულ წუთებს აღარ ჩაგიშლით, წავალ -სხვისი არ ვიცი, მაგრამ მე, ქალთან ასეთი სახის ურთიერთობას უფრო ჰიგიენურ ადგილას ვამჯობინებ, ვიდრე ეს რესტორნის საპირფარეშოა -ჰოო, სასტუმროს ნომერი, სურნელოვანი სანთლები, ვარდის ფურცლები. მშვენიერ დროს გაატარებთ -ვარდის ფურცლები და სანთლები? -სიცილით დაეყრდნო ნიჟარას და მის წინ დაკიდებულ დიდ სარკეში ჩაიხედა -ისეთი მოსაწყენია, დაკრძალვის ცერემონია გამახსენდა -აქ რატომ შემომივარდი? -საუბრის თავდაპირველ თემას დავუბრუნდი. ვგრძნობდი ასე თუ არ მოვიქცეოდი, ეს დიალოგი უფრო და უფრო შორს წაგვიყვანდა იმისგან, რაზეც რეალურად უნდა გვესაუბრა. -შენ თვითონ სად იპარებოდი? -სარკიდან წარბაწეულმა გამომხედა -როგორც მახსოვს, საერთო გეგმები გვქონდა -ეგ მანამ, სანამ ის გოგო ყველას თანდასწრებით დააგემოვნებდა შენს ტუჩებს. დარწმუნებული ვარ, საპასუხო ინიციატივას ელოდება, ამიტომ ნუ ალოდინებ, მე კი ჩემი გზით გამიშვი -არსადაც არ წახვალ -კარისკენ წასულს დამეწია და მკლავში ხელის ჩავლებით მიმაბრუნა თავისკენ -უცნობი ქალის ერთი უბრალო კოცნის გამო, საკუთარ გეგმებს არ შევცვლი. იქ ერთად წავალთ -არ მინდა შენთან ერთად წამოსვლა -არც კი ვიცოდი რატომ ვჯიუტობდი, თუმცა ფაქტი იყო საკუთარ თავს ვერაფერს ვუხერხებდი. მიშო მხოლოდ ერთი წამით იდგა უმოქმედოდ ჩემს წინ. შემდეგ უკვე იდუმალი ღიმილი გადაეფინა სახეზე, გასასვლელ კართან მივიდა და იგი შიგნიდან გადარაზა. მართალია არ ვიცოდი ამას რატომ აკეთებდა, თუმცა რაც არ უნდა ყოფილიყო მიზეზი, ზუსტად ვიცოდი არ მომეწონებოდა. -მკითხე აქ რატომ შემოხვედიო, არა? -კარგი მახსოვრობა გაქვს ზუსტად ამ დროს, კარის სახელური დაიწია, მერე კი კაკუნის ხმაც გაისმა. როგორც ჩანდა, რესტორნის რომელიმე კლიენტს, საპირფარეშოთი სარგებლობა სურდა. -არ გაინძრე -გამაფრთხილებელი ტონით მითხრა მიშომ, როგორც კი შეამჩნია კარის გასაღებად წავიწიე. პრევენციისთვის, თითები უწინდელივით ჩემს მკლავს შემოხვია, ხოლო მეორე ხელით მაჯა დამიჭირა და ისე ძლიერად შემბოჭა, თავის დახსნის ალბათობა ერთ პროცენტზე ძირს დაიყვანა. -თუ რამის თქმა გინდა, ეს გარეთ გააკეთე. ჩვენს გამო ხალხი ფერხდება -ჩშშშ -ტუჩებზე ცერა თითი ამაფარა მან, თან ჩემს სარაფანს შეავლო მზერა -ამ კაბაზე დახატული ალუბლები იცი რა სურვილს მიღვიძებს? -რას, ალუბალი გინდება? -ჰო, მაგრამ დასაწყისისთვის მინდა ბოლომდე გაგაშიშვლო, ის ალუბლები შენ შიშველ სხეულზე დავაწყო და პირდაპირ იქედან დავაგემოვნო გავშრი. დაახლოებით ხუთი წამის განმავლობაში გონებაში მიშოს სიტყვებს ვატრიალებდი და მის ქარვისფერ თვალებს მზერას არ ვაშორებდი. ბოლოს ბრაზი ვიგრძენი. ამ უკანასკნელმა, ყელში იმდენად ძლიერად წამიჭირა, თავი ძლივს შევიკავე, რათა ხმის ტონისთვის არ ამეწია. -შენ რა, იმ კარკადეში რამე ჩაგიყარეს? -მიუხედავად იმისა, რომ ვიცოდი ვერაფერს გავხდებოდი, თავის დახსნის მიზნით, მაინც ავფართხალდი მის მკლავებში. რა თქმა უნდა, ჩემს მცდელობას სასურველი შედეგი არ გამოუღია. -მოდუნდი -ამჯერად ჩემს ყურის ბიბილოს წაეთამაშა ტუჩებით და აქედან სულ მალე ვიგრძენი, როგორ გადაინაცვლეს მისმა ხელებმა წელის მიმართულებით. რამდენიმე წამი დამჭირდა იმის გასააზრებლად, რომ მეხუტებოდა. მის თბილ სუნთქვას, საკუთარი კანით ვგრძნობდი და თუ აქამდე მიშოს მხრიდან შებოჭვა არ მაძლევდა გამოძრავების საშუალებას, ახლა უკვე განცვიფრება მიბლოკავდა ამ უნარს. გაქვავებული ვიდექი იმ მომენტში. ერთადერთი რასაც ვაკეთებდი, ეს თვალების პერიოდული ხამხამი იყო. კარზე ძლიერი, დაუსრულებელი კაკუნის ხმაც თითქოს პარალელური სამყაროდან ჩამესმოდა და უკვე აღარც მას ვაქცევდი ყურადღებას. -შეგიძლია მითხრა ახლა რას გრძნობ? -მკითხა მან ხმადაბლა. წარმოდგენაც არ მქონდა რა ხდებოდა ჩემს თავს იმ წამს, მაგრამ თუკი ეს მეფარიშვილის მორიგი სპექტაკლი იყო, უნდა მეღიარებინა ოსკარსაც კი იმსახურებდა, როლის პროფესიონალურ დონეზე შესრულებისთვის. -ვგრძნობ, რომ შენს თავს არ ჰგავხარ -მივუგე დამსხვრეული ხმით. ვერ ვიტყვი კონკრეტულად რა ძალამ დამიბრუნა ლოგიკური აზროვნების უნარი, თუმცა აქედან ძალიან მალე, გონებაში არსებული სიბნელე, თითქოს კაშკაშა მზის სხივებმა გაანათეს და მეც უკვე აღარ გამჭირვებია მივმხვდარიყავი, რა მიზანს ემსახურებოდა მისი ასეთი საქციელი. სიტუაციის გააზრებისას, ჩემი სახე, ავტომატურად გადაერთო ირონიული გამომეტყველების “რეჟიმზე”. როცა მე და მეფარიშვილი ერთ ჭერქვეშ ვიყავით, სხვანაირად უბრალოდ არც შემეძლო. -გასაგებია, აი თურმე რას ცდილობ . . . სკოლის ასაკიდან მოყოლებული, მუდამ ყველაზე ლამაზი, სექსუალური ქალები დაგდევდნენ კუდში და შენი მამაკაცური ეგო ვერ ეგუება მეც რომ არ ვცდილობ შენ ლოგინში შეთრევას. სწორედ ამიტომ ტესტავ, მოახდენს თუ არა შთაბეჭდილებას ჩემზე ეს სიახლოვე -გთხოვ, მომენტს ნუ აფუჭებ -მკითხე ახლა რას გრძნობო -მის სიტყვებს ყურადღება არ მივაქციე ისე განვაგრძე -ჰოდა გეტყვი —მინდა ხელი რაც შეიძლება მალე გამიშვა და ეს უკანასკნელი შემთხვევა იყოს, როცა ამდენად ახლოს მოხვედი ჩემთან როგორც აღმოჩნდა, ამ წინადადებას მართლაც საკმაო დიდი ძალა ჰქონდა, რადგან მისი გაჟღერებიდან ძალიან მალე, ჩემს წელზე შემოხვეული მიშოს მკლავები, უკვალოდ გაქრნენ და მანაც ერთი ნაბიჯით დაიხია უკან. -მითხარი, ამ ორმა კვირამ ვერაფერი შეცვალა, არა? -ეჭვისგან დაწვრილებული თვალებით მიყურებდა ის. მომეჩვენა, რომ სადღაც ღრმად, ტკივილიცა და სევდაც მოუჩანდა -ქალბატონ მარიტას, ჩემზე კვლავ ისეთი ალერგია აქვს, ლამისაა არსებობისთვისაც კი მოვუხადო ბოდიში. ის ხომ პატიოსნების განსახიერებაა და ადამიანს შეცდომის დაშვებას არ პატიობს? -ხედავ? ახლაც კი ირონიული ხარ. რომ იცოდე, შენ გამო საუკეთესო მეგობარი დავკარგე! შენ გამო აღარ მოინდომა ჩემთან ურთიერთობა! -ჩემს გამო? -მეტად მკაცრი იერი მიიღო მისმა სახემ -სამყაროში მომხდარ ყველა უბედურებაში მე რომ არ მადანაშაულებდე, მიხვდებოდი, რომ ნამდვილი მეგობარი, პირველივე შესაძლო შემთხვევისთანავე, ფეხებზე ვერ დაგიკიდებდა. როგორც ჩანს, თქვენ ორში, მხოლოდ შენ იყავი მეგობარი -გაჩუმდი! არაფერი იცი! -საკმარისზე მეტიც ვიცი -ნიჟარასთან მივიდა ის, ცივი წყალი მოუშვა და ხელებში დაგუბებული სითხე პირზე შეისხა, ისე, თითქოს რამეზე ნერვიულობს და ამ გზით დამშვიდებას ცდილობსო -ერთ რჩევას მოგცემ —არასანდო ადამიანები მანამ მოიშორე, სანამ ისინი თავად გააკეთებენ ამას -შენი რჩევები შენთვის შეინახე! -მივახალე ბრაზიანად. შინაგანად ჯერ კიდევ ვკანკალებდი იმ ყველაფრის გამო, რაც მიშომ, აქ შემოსვლის მომენტიდან დაატრიალა და სწორედ ამიტომ ვიყავი ასეთი უხეშიც. -კარგი, დღეიდან მეცოდინება, რომ ჩემთვის უნდა შევინახო -დემონურად მაცდური ღიმილით გამომხედა სარკიდან, თან ონკანში მოშვებული წყალიც მოკეტა -სჯობს ადამიანურად საუბარი მათთან ვცადო, ვისგანაც ანალოგიური დამოკიდებულება წამოვა და იმ სამყაროში განვაგრძო ცხოვრება, სადაც მხოლოდ სიძულვილს ვხედავ შენ მზერაში მეტად აღარაფერი გამიგია მისი პირიდან. არც თავად გამჩენია პასუხის გაცემის სურვილი. ჩვენი საუბრიდან გამომდინარე, უკვე აშკარა იყო, რომ აბუ-სიმბალის ერთად ნახვა, ბედის წიგნში არ გვეწერა, ამიტომ, ყოველგვარი ზედმეტი კომენტარის გარეშე მივედი კართან, საკეტი სწრაფად გადავატრიალე და გარეთ ისე გავვარდი, მიშოსთვის ერთი სიტყვაც არ მითქვამს. ერთადერთი, რაც ჩემს სმენას მისწვდა, ეს საპირფარეშოს კართან მდგომი, ჩადრში გახვეული ქალების სიტყვები იყო, რაც მართალია, არაბული ენის არცოდნის გამო ვერ გავიგე, თუმცა მივხვდი, რომ შეურაცხმყოფელ შინაარსს შეიცავდა, რადგან სავარაუდოდ, ჩემი და მიშოს იქ ერთად დანახვით, იმისგან რადიკალურად განსხვავებული რამ წარმოიდგინეს, რაც სინამდვილეში ხდებოდა. მაგიდაზე დატოვებული ანგარიში, რაც შემეძლო სწრაფად გავასწორე და რესტორანი უკანმოუხედავად დავტოვე. არ დავინტერესებულვარ იმით, თუ სად იყო, ან რას იზამდა მიშო. თვალიც კი აღარ მომიკრავს მისთვის საპირფარეშოდან გამოსვლის შემდეგ. იქაურობას რომ მალე გავცლოდი, დაწესებულების პარკინგზე მდგომ, პირველივე ტაქსის მანქანაში მოვთავსდი და მძღოლს, აბუ-სიმბალის ტაძრამდე მიყვანა ვთხოვე. როგორც აღმოჩნდა, დანიშნულების ადგილი იქედან არც თუ ისე შორს იყო, რადგან ჩემი თავდაპირველი ლოკაციიდან დაძვრის მერე, ათ წუთში უკვე სასურველ მისამართზე ვიმყოფებოდი. საშინელი სიცხის მიუხედავად, გარშემო უამრავი ტურისტი ირეოდა. არც მიკვირდა. ვფიქრობდი, რომ ეს იყო ადგილი, რომელიც ეგვიპტეში მოგზაურობის დროს, არც ერთ ადამიანს არ უნდა დაეტოვებინა ყურადღების მიღმა. ჩემს წინ, ამაყად აღმართულიყო კლდეში ნაკვეთი, ოთხი უზარმაზარი ფარაონი, რომლებიც, მარჯვნიდან და მარცხნიდან, თითქოს დარაჯებივით იცავდნენ ტაძრის შესასვლელ კარს. გარკვეული დროით უხმოდ, სულგანაბული მივშტერებოდი ეგვიპტის ამ უკვდავ ღირშესანიშნაობას. შემდეგ უკვე მეც ის გავაკეთე, რასაც იქ თავმოყრილთა დიდი ნაწილი აკეთებდა და რამდენიმე სამახსოვრო ფოტო გადავუღე თვითონ ტაძარსა და მიმდებარე ტერიტორიას. ხალხის ნაკადის ერთი ნაწილი, უკვე შესასვლელისკენ მიიწევდა. რახან სასურველი კადრების აღბეჭდვა უკვე დასრულებული მქონდა, გადავწყვიტე მეც მათ რიგებს შევერთებოდი, თუმცა ორი ნაბიჯიც არ მქონდა გადადგმული, როცა ჩემს ხელზე მაგრად ჩავლებულმა თითებმა შემაჩერეს. უკან გაკვირვებული მოვტრიალდი. ჩემს წინაშე, დაახლოებით თორმეტი-ცამეტი წლის, ფირუზისფერ კაბაში გამოწყობილი, შაქრისფერი გოგონა იდვა, ვისაც, მხრებზე ჩამოშლილი ნახშირისფერი, ტალღოვანი თმა, ლამის წელამდე სწვდებოდა. დამეფიცებოდა, რომ ცხოვრებაში არასდროს მენახა ასეთი სპეციფიური ვიზუალის მქონე ბავშვი. მისი ყოველი სახის ნაკვთი, ერთიმეორეზე იდეალური იყო, თუმცა ყველაზე მეტად, მაინც თვალები იქცევდა ყურადღებას. წყლიანი, ლამაზი ჭრილის მქონე, ღია იასამნისფერი თვალები ჰქონდა, რაც მანამდე, არც ერთი სხვა ადამიანისთვის არ მქონდა შემჩნეული. ვფიქრობდი კიდეც, რომ ამ ფერის თვალები, ბუნებაში არც არსებობდა, თუმცა ახლა, როდესაც რეალობა საპირისპიროში მარწმუნებდა, ტუჩებზე მომდგარ ღიმილს ვერაფრით ვიკავებდი. -ტურისტი ხართ, არა? -მკითხა გოგონამ ინგლისურად. ხმას ზუსტად ისეთივე სუფთა და ლამაზი ჰქონდა, როგორც გარეგნული მხარე. ერთი შეხედვითაც ეტყობოდა, რომ ადგილობრივი იყო, თუმცა ეროვნებით ნამდვილად არ უნდა ყოფილიყო ეგვიპტელი. -ჰო, ასეა -გავუღიმე და ხელზე ჩავლებული თითები ფრთხილად გავაშვებინე -გასაკვირია ინგლისურად ასე უაქცენტოდ რომ საუბრობ -სულაც არ არის გასაკვირი -თავი გააქნია მან -ბევრ ტურისტს ვხვდები, მათ ხელზე ვმკითხაობ ხოლმე. გინდა შენც გიმკითხაო? -მკითხაობა? -მაქსიმალურად შევიკავე თავი გაცინებისგან. ამას ნამდვილად არ მოველოდი. როდესაც ეს ბავშვი ჩემთან მოვიდა, პირველი აზრი, რამაც თავში გამიელვა ის იყო, რომ ამდენ ხალხში, შემთხვევით მშობლებს ჩამორჩა და მათ მოძებნაში დახმაების თხოვნა სურდა, სიტყვები, რასაც მეუბნებოდა, კიდევ სრულიად აცდენილი გახლდათ ჩემს თავდაპირველ მოსაზრებას -არ მითხრა, რომ სამკითხაო ბროლის ბურთებიც გაქვს -თუკი ასე არასერიოზულად მიუდგები, წავალ -გახსნილი წარბები, სინათლის სიჩქარით შეკრა გოგონამ და დააპირა კიდეც წასვლა, თუმცა ამჯერად მე ვიყავი ის, ვინც ხელზე, ხელის ჩავლებით შეაჩერა. რაც არ უნდა სკეპტიკურად ვყოფილიყავი განწყობილი მკითხაობისა და ყოველგვარი ასეთი რამის მიმართ, მაინც არ მსურდა პატარა გოგონა ნაწყენი გამეშვა. -არა, მოიცა, ნუ წახვალ. უბრალოდ გამიკვირდა, ასეთი მცირეწლოვანი მკითხავი არასდროს მინახავს -დღეში ასჯერ მაინც მესმის ის, რაც ახლა თქვი -კარგი, მაშინ მოდი მაშინ ასეთი კომენტარებისგან თავს შევიკავებ -კიდევ ერთხელ გამეღიმა და თვალებში ჩავხედე. უზომოდ მსიამოვნებდა ამ თვალების ყურება, თანაც მაშინ, როდესაც ვაცნობიერებდი, რომ შეფერილობა ბუნებრივი იყო და არა სპეციალური ლინზების დამსახურება -რაზე უნდა მიმკითხაო? გოგონა წამით შედგა, მერე კი თავით იქითკენ მიმანიშნა, სადაც ტაძრისკენ მიმავალი ბილიკის მარცხენა მხარეს, პატარა, ჭრელი კარავი იყო გაშლილი. -აქ ძალიან ცხელა, ჯერ იქ შევიდეთ -შენი კარავია? -კი, ჩემია -თავის დაქნევითაც დამემოწმა -მკითხაობის თემას მე არ ვირჩევ, იგი თავად უნდა ამოირჩიო გონებაში საკუთარ თავზე გამეცინა. ადრე ვინმეს რომ ეთქვა, ეგვიპტეში წახვალ და პატარა, მკითხავი გოგონას კარავში დაკარგავ დროს, იმის მაგივრად რომ იქაურობა დაათვალიეროო, ალბათ მაშინვე არანორმალურთა კატეგორიაში ჩავწერდი, თუმცა როგორც ჩანდა, საკუთარი თავი უნდა ჩამეწერა აღნიშნულ კატეგორიაში. ჩანთაში მალულად ჩავიჭყიტე. ფული საკმარისად მქონდა, მაშინაც კი, თუკი ამაში ორმოცდაათ დოლარზე მეტს მომთხოვდა, ამიტომ, კიდევ ერთხელ მოვავლე თვალი იქაურობას და ზედმეტი ფიქრის გარეშე შევყევი გოგონას კარავში. იქაურობა ზედმეტად ჩვეულებრივი, ყოველგვარი ზედმეტი ნივთისგან თავისუფალი აღმოჩნდა, მიუხედავად იმისა, რომ მართლა მქონდა იქ მინის ბურთების, სამკითხაო ბანქოსა და უცნაური გამოსახულებების მქონე, კამათლის ქვების ნახვის მოლოდინი. შიგნით მხოლოდ ორი მომცრო ზომის პუფი, ერთი ხის დაბალფეხიანი მაგიდა და ბამბუკისგან მოწნული კალათა იდო, რომელიც სხვადასხვა ჯიშისა და ფერის ყვავილებით იყო სავსე. ამის გამო, კარავში მეტად სასიამოვნო სურნელი იდგა, რამაც დადებითად დამმუხტა პირველივე წამიდანვე. -დაჯექი -ხელით თავისუფალი პუფისკენ მანიშნა გოგონამ, როგორც კი თავად ერთ-ერთ მათგანში მოთავსდა. იასამნისფერი თვალები დიდი ინტერესით მიმზერდნენ და ისეთ გრძნობას მიტოვებდნენ, თითქოს ჩემი სხეულის მიღმა, პირდაპირ სულის სიღრმეებში შეეძლოთ შეხედვა. -უნდა ვაღიარო, ცოტა სხვანაირ გარემოს ველოდი -მოვთავსდი თუ არა მის პირდაპირ, არანაკლები დაჟინებით მივაცქერდი. გოგონას ისე ჩაეცინა, თითქოს ჩემს გონებაში ზედმიწევნით ამოიკითხა რასაც ვგულისხმობდი. -ჯადოქრების ბურთები, ტაროსის ბანქო და მსგავსი რამები საჩემო არ არის -აბა რა არის საშენო? -გულწრფელად დავინტერესდი -ამას როგორ აკეთებ? -სიზმრები, გუმანი, ინტუიცია, მეექვსე გრძნობა . . . ღრმა ბავშვობიდან ვამჩნევდი, რომ ისეთი არ ვიყავი, როგორიც სხვები -რა როგორ? -თუნდაც შეხებით -მხრები ისე აიჩევა, თითქოს ამას დამოუკიდებლადაც უნდა მივმხვდარიყავი -ზოგჯერ, ადამიანს რომ ვეხებოდი, რაღაც პატარა ფრაგმენტებს ვხედავდი. მერე ვიგებდი, რომ ამ შეხების დროს დანახული კადრები, მათ მომავალში ხდებოდა არაფერი მითქვამს. ზოგადად, ყოველთვის მიჭირდა ხოლმე მსგავსი რამების დაჯერება, თუმცა ამის ხმამაღლა გამოხატვისგან მაინც თავი შევიკავე და ისეთი მზერა დავიჭირე, თითქოს მის სიტყვებში მართლა ღრმად ვიყავი დარწმუნებული. -კარგი, მოდი მე პირად ცხოვრებაზე მითხარი რამე -ინტერესით გავუწოდე ხელის გული ამის თქმისას -ძალიან მაინტერესებს, ნორმალური ოჯახი მექნება, თუ კატებთან ერთად მომიწევს სიბერის გატარება -ნება შენია -ისე მიყურებდა, როგორც ზრდასრული, ჩამოყალიბებული ადამიანი, ვისაც უამრავი რამ ჰქონდა ცხოვრებაში გამოვლილი და არა ისე, როგორც პატარა გოგონა. მერე გადმოიხარა, ჩემს მიერ გაწვდილი ხელის გული თავისაში მოიქცია, რამდენიმე წამით დააცქერდა, თვალები ნელა დახუჭა და ღრმად ჩაისუნთქა. -გონება ყოველგვარი ზედმეტისგან გაათავისუფლე და ყვავილების არომატი ღრმად შეისუნთქე. ეს მოგადუნებს და უფრო გაამარტივებს შენი მომავლის სარკეში ჩახედვას. მის ნებას უხმოდ დავყევი. არომატის ღრმად შესუნთქვიდან მალევე, თითების შეხებაც ვიგრძენი საკუთარ ხელისგულზე. რამდენიმე წამის განმავლობაში, ისინი უმისამართოდ დასრიალებდნენ აქეთ-იქით. შემდეგ ერთ ადგილას გაჩერდნენ და ზუსტად ამ დროს, კარავში ჩამოვარდნილ მდუმარებაში გოგონას ნაზი ხმაც გაისმა: -ყველაფერი ძალიან ჩახლართულია. ბევრად მეტად, ვიდრე ეს ძირითადად ხდება ხოლმე -რას გულისხმობ? -მიუხედავად იმისა, რომ თვალები დახუჭული ჰქონდა, ისეთი შეგრძნება მიჩნდებოდა, თითქოს ჩემი სახის ყოველ მიმიკას იდეალურად ხედავდა. -ნისლში პატარა წერტილი ჩანს. მისთვის შენ სინათლესთან ასოცირდები, შენთვის კი იგი სიბნელეა. მაცდური წყვდიადი, რომლისაც ისე გეშინია, გამუდმებით მისგან გაქცევას ცდილობ გულში გამეცინა. მართალია ერთი სიტყვისაც კი არ მჯეროდა, თუმცა მაინც მართობდა ამ ყველაფრის მოსმენა. -სინათლე როგორ შეიძლება ვიყო მისთვის, ვინც ჩემთვის წყვდიადია? -ვეცადე ისეთი ტონით მეკითხა, რომ ხმაში უნდობლობა არ დამტყობოდა. გოგონამ თვალები გაახილა და მსუბუქად ჩაეღიმა. -ადამიანები ერთმანეთისთვის ანგელოზებიც ვართ და დემონებიც, დაგავიწყდა? -გასაგებია, გასაგები, ანუ ნისლში დანახული პატარა წერტილი, ადამიანის მეტაფორა იყო -შეიძლება ასეცაა, შეიძლება არა -გაუგებრად და გამოცანებით საუბრობ, ისე, როგორც ყველა ნათელთმხილველი -ვუთხარი თუ არა, ხელისგული ღიმილით გავითავისუფლე -მაგრამ ის ფაქტი ნამდვილად მახარებს, რომ ჩემი მომავლის სარკეში კატები ვერსად დაინახე -დაიმახსოვრე, ყველაფრის ათვლის წერტილი, უცხო მიწა იქნება რაც უფრო მეტს ვისმენდი, ჩემს ტვინში წარმოქმნილი არეულობაც მით უფრო იზრდებოდა გორგალზე დახვეული ძაფივით. ვცდილობდი რამე ერთი კონკრეტული დასკვნა მაინც გამოეტანა ამ სიტყვებიდან, რაღაც ისეთი, რაც ცოტათი მაინც მომეყვანა აზრზე, თუმცა ჩემი აიქიუ, ნათელთმხილველური სიღრმეების ჩაწვდენაში ცოტათი მოიკოჭლებდა, ამიტომ, საბოლოოდ მცდელობაზე ხელი ავიღე და გადავწყვიტე ყოველგვარი გაააზრების გარეშე მესმინა მისთვის. -გასაგებია, კიდევ ჩანს რამე? -როგორც გითხარი, ყველაფერი ძალზედ ბუნდოვანი და ჩახლართულია, მაგრამ დამიჯერე, დადგება დღე, როდესაც შენთვის შავი, თეთრად გარდაიქმნება -კარგი, კარგი, მგონი უკვე საკმარისია -ზრდილობიანი ღიმილით ვცადე სიტუაციის განმუხტვა. უკვე ასი პროცენტით ვიყავი დარწმუნებული იმაში, რომ ერთი სიტყვის მოსმენაც აღარ მინდოდა იმის შესახებ, რაც ჩემს მომავალ პირად ცხოვრებას ეხებოდა -ყველაფრისთვის გმადლობ, ახლა მითხარი რამდენი უნდა გადაგიხადო -ფული? -თავი ოდნავ გადახარა მან და იასამნისფერი თვალებით გვერდულად გამომხედა -ადამიანის შინაგანი სამყაროს, მათი ფიქრებისა და მომავლის დანახვა თავად მსიამოვნებს და რაც მსიამოვნებს, იმაში ფულს არ გამოგართმევ უნდა ვაღიარო, ძალიან გამიკვირდა ის, რაც მოვისმინე. თავში ერთადერთი კითხვა მიტრიალებდა –რატომ კარგავდა დროს ასეთ რამებში, თუკი ყოველგვარ ამას, შემოსავლის წყაროდ არ თვლიდა? როგორც ჩანდა, ეს გოგონა, იმაზე უფრო უცნაური იყო, ვიდრე თავდაპირველად მომეჩვენა. -თუკი ასეა, შენი დრო რით უნდა ავანაზღაურო? -ხომ ხედავ, დრო თავზე საყრელად მაქვს. წამოდი, აქაურობას დაგათვალიერებინებ, თვალებში გატყობ, რომ ყველაფერი გაინტერესებს ამ ადგილის შესახებ -მაგაში ნამდვილად გეთანხმები -მის მსგავსად, პუფიდან მეც წამოვდექი -თავადაც ესქკურსია-მძღოლად ვმუშაობ და ძალიან მაინტერესებს, სხვა როგორ გიდობას გამიწევს კარავიდან რომ გამოვედით, სიცხე იმაზე შემაწუხებელი გახდა, ვიდრე ეს შიგნით ყოფნის მომენტში იყო. კლდეში გამოკვეთილი, ფარაონის უზარმაზარი ქანდაკებები, კვლავაც უწინდებურად მედიდური მზერით გადმოჰყურებდნენ ადამიანებს. ამ ადგილის მისტიურობა ისე მითრევდა, ჩემზე უკვე სიცხეც კი ვეღარ მოქმედებდა შემაწუხებლად. იასამნისფერთვალება გოგონა, მხიარულად მოაბიჯებდა ჩემს გვერდით. რამდენჯერმე მისკენ მიმართული, გამვლელ-გამომვლელთა დაჟინებული მზერაც შევნიშნე. ალბათ ისინიც ჩემსავით ფიქრობდნენ, რომ უჩვეულო სილამაზე ჰქონდა და თვალიც ამიტომ უშტერდებოდათ ხოლმე მასზე. -ჰო მართლა, მე მარიტა ვარ. შენ როგორ მოგმართო? -ინტერესით გავხედე. როგორც ჩანდა, მხოლოდ იმ წამს გამახსენდა, რომ მისი სახელი არ ვიცოდი. -დავინა მქვია . . . ეგვიპტეში პირველად ხარ, არა? -ჰო, ასეა -თეთრი უდაბნოს მონახულებასაც მოასწრებდი. როგორც ამბობენ, ათი ათასი წლის შემდეგ, იქაურობა აღარც იარსებებს -ვნახე, მაგრამ ჩემი აზრით, საჰარას უდაბნო ბევრად უფრო ლამაზია -ვფიქრობ, ქაირო სხვა რამის გამო უფრო მიმზიდველია -მაგალითად? -იყო დრო, როცა თავადაც იქ ვცხოვრობდი -ისეთი სახე მიიღო, თითქოს გონების თვალით, შორეულ წარსულში იყურებაო -იქაურებისთვის, განტვირთვის ყველაზე საუკეთესო საშუალება, ხიდზე განთავსებულ სკამ-მაგიდებთან ჩაის სმა და ნილოსის ხედით ტკბობაა. მეც ძალიან მიყვარდა ამის კეთება. იმის ყურებაც კი, როგორ დაატარებდნენ ქუჩის გამყიდველები მოძრავი ეტლებით სხვადასხვა სასმელებს -აქაურობაზე რას მეტყვი? -სიარულის პარალელურად, თანდათან უფრო ვუახლოვდებოდით დიდ ტაძარს. -რა გითხრა? აბუ-სიმბალი გამოცანებითაა სავსე. გამოგიტყდები და ზოგჯერ მეშინია კიდეც, როდესაც ამ უზარმაზარ ქანდაკებებს ვუყურებ გამეღიმა ამის მოსმენისას. ის მომენტი გამახსენდა, როდესაც მიშოს, პირამიდის შიგნიდან დასათვალიერებლად ცოცხალი თავით არ მივყვებოდი, რაღაც სულელური შიშების გამო და მივხვდი, რომ მე და დავინა, რაღაც მხრივ ერთმანეთს ვგავდით. -მოდი რაც გაგახსენდება ის მომიყევი, კარგი? ადგილობრივები ყოველთვის უფრო მეტ ინფორმაციას ფლობენ, ვიდრე ტურისტები გოგონა გარკვეული დროით უხმოდ მოაბიჯებდა ჩემს გვერდით. ხმა მხოლოდ მაშინ ამოიღო, როდესაც სხვა ადამიანების მსგავსად, ტაძრის შესასვლელ კარს მივუახლოვდით და ცოტა ხნით იქვე შედგა. -აქაურობა ორი ტაძრისგან შედგება -თვალით მანიშნა მან იქითკენ, საიდანაც მისტიური ფარაონები გადმოგვყურებდნენ -რომელიც უფრო დიდია, იგი რამზეს მეორეს განდიდებისთვის აიგო, ხოლო პატარა, ქალღმერთ ჰათორის ტაძარი– დედოფალ ნეფერტიტის მოსაგონრად. დღესდღეობით ორივეს იუნესკო იცავს -როგორც ვიცი, ეგვიპტელები ტაძრებს არა მარტო ადამიანების, არამედ რაღაც მნიშვნელოვანი ისტორიული მოვლენის მოსაგონრის სტატუსსაც ანიჭებდნენ. აბუ-სიმბალი რის მოსაგონრადაა აგებული ამ მხრივ? -მგონი, ქადეშის ბრძოლაში ფარაონის გამარჯვების უკვდავსაყოფად -მითხრა თუ არა, ადგილიდანაც დაიძრა და ხალხის ნაკადს, ტაძრის შიგნით შეჰყვა. მალევე მეც მის კვალს გავყევი და უკვე ორივენი შიდა სივრცეში აღმოვჩნდით. შიგნით შესვლისას, მართალია ოდნავ აგრილდა, თუმცა ხმაური ბევრად უფრო შემაწუხებელი გახდა. ყველაზე არაკომფორტული ის იყო, რომ ყოველი მხრიდან სხვადასხვა ენაზე საუბარი ჩამესმოდა, რომელთა დიდი ნაწილიც, ჩემთვის სრულიად გაუგებარი გახლდათ. გარშემო თვალები ინტერესით მოვატარე. შესასვლელს მსხდომიარე ქანდაკებები იცავდნენ, რომელთა ზემოთ, როგორც დავინამ მითხრა, შევარდნისთავიანი ღმერთი –”რა” იდგა. არანაკლებ მოხიბლული დამტოვა ნეფერტიტის სახელზე აგებულმა ტაძარმაც, რომელიც მართალია იმაზე მცირე ზომისა იყო, ვიდრე რამზესის, თუმცა ეს მის სილამაზეზე გავლენას მაინც ვერ ახდენდა. ტაძრის შესასვლელთან, დედოფლისა და ფარაონის ათმეტრიანი ქანდაკებები იდგა. ამის დანახვამ ოდნავ გამაკვირვა. იმდროინდელი ტრადიციებისთვის, ეს მეტად უჩვეულო გახლდათ, რადგან მიაჩნდათ, რომ ფარაონის გვერდით ყველა და ყველაფერი ჭიანჭველად უნდა გამოჩენილიყო. ამის შესახებ, ჩემს პატარა ექსკურსია-მძღოლსაც დავუსვი შეკითხვა, ვისი აზრითაც, ქანდაკებათა თანაბარი ზომები, ნეფერტიტის მიმართ, ფარაონის დიდი სიყვარულის გამოხატულება უნდა ყოფილიყო. შიდა კედლები, რელიეფური გამოსახულებებით იყო გაფორმებული, სადაც ასახული იყო, თუ როგორ სწირავდნენ ძღვენს ღმერთებს, ნეფერტიტი და რამზესი. -სადღაც 1964-1968 წლების შუალედში, აბუ-სიმბალს ადგილი შეუცვალეს და სხვა ადგილას გადაიტანეს -კვლავ ალაპარაკდა დავინა, რითაც მორიგი შეკითხვაც დაბადა ჩემს გონებაში. -ჰო, მსმენია, რომ ორივე ტაძარი ნაწილებად დახერხეს და რამდენიმე მეტრის მოშორებით თავიდან ააშენეს, თუმცა არ ვიცი ამის მიზეზი რა გახდა -კაშხალის მშენებლობა იყო მიზეზი -მომიგო დაუფიქრებლად, რამაც კიდევ ერთხელ დამარწმუნა, რომ ეს ბავშვი, ლამაზთან ერთად, იმაზე ბევრად უფრო ჭკვიანი და განათლებული იყო, ვიდრე მისი ასაკის სხვა გოგონები, თუ ბიჭები -კაშხალის მშენებლობის გამო, აქაურობის მთლიანად წყლით დაფარვის რისკი იყო, ამიტომ პრევენციული ზომები მიიღეს. არავის აწყობს ოცდაათი ათასი წლის წინანდელი ნაგებობების განადგურება, თან მაშინ, როდესაც მხოლოდ მას, მილიონობით ტურისტი სტუმრობს წლის განმავლობაში -კარგი, კიდევ ერთი შეკითხვა და ამით დავასრულებ -სიცილით გავხედე, რაზეც თავადაც ვერ შეიკავა თავი და გაეცინა. -მიყვარს ცნობისმოყვარე ტურისტები, მიდი მკითხე -გამომყევი დავინა, ტაძრის იმ განყოფილებაში გადავიყვანე, სადაც შესასვლელში, ოთხი გვერდიგვერდ მსხდომი ქანდაკება იდგა. აქედან ერთ-ერთი დაზიანებული იყო, ხოლო დანარჩენი სამი, გაცილებით უფრო კარგად გამოიყურებოდა. -გაინტერესებს ამ ქანდაკებებს რა დატვირთვა აქვს? -თითქოს ჩემი ფიქრები წიგნივით გადაშალა და წაიკითხაო, ისე მკითხა მან. -ცნობისმოყვარე ტურისტი ვარ, დაგავიწყდა? -არა, არ დამვიწყებია -გაეღიმა და ღრმად ჩაისუნთქა. მერე მზერა ჩემი შეკითხვის ობიექტს მიაპყრო და კვლავ ალაპარაკდა:-ეს ქანდაკებები, ღმერთთა თანასწორებად ითვლებიან. ხედავ ამ დაზიანებულს? -ჰო, მერე? -შენობა ისეა აგებული, რომ გაზაფხულისა და შემოდგომის ბუნიობისას, აისის მზის სხივები ტაძრის ინტერიერში იჭრება და ოთხიდან, სამი ღვთაების ქანდაკებას ანათებს. მხოლოდ ეგ მეოთხე დაზიანებული რჩება სიბნელეში, რადგან იგი ქვესკნელის ღმერთს, პტაჰს ეკუთვნის და მარადიულად წყვდიადში უნდა იყოს გახვეული -გასაოცარი ხარ, იცი ეს? -გაოცებული შევყურებდი და თავში მუდამ ის აზრი მიტრიალებდა, რომ ასეთი ბავშვების სიმრავლე, სამყაროს ნამდვილად შეცვლიდა უკეთესობისკენ. -ისევე, როგორც გიზის პირამიდები, არა? -თუნდაც -გულწრფელად გამაღიმა მისმა შედარებამ. -სამყაროს დროის ეშინია, დროს კი პირამიდების . . . არავინ იცის კიდევ რამდენ ხანს იდგებიან -ისე წარმოთქვა მან, თითქოს რაღაც აბსტრაქტულს ესაუბრებაო და ტაძრიდან გასავლელი კარისკენაც დაიძრა. ის დღე, საკმაოდ სასიამოვნოდ გავატარე დავინასთან ერთად. შეიძლება მისი არც გვარი ვიცოდი, არც წარმომავლობა და არც ის, ვინ იყვნენ მისი მშობლები, თუმცა ეს არც გამხდარა საჭირო, რათა ჩემს ეგვიპტურ შვებულებაში, მასთან გატარებული საათები, ყველაზე მრავლისმომცველთა სიაში ჩაწერილიყო. ჩვენი ექსკურსიის შემდეგ, ვახშმადაც კი დავპატიჟე ერთ-ერთ პატარა, თუმცა საკმაოდ მყუდრო რესტორანში, სადაც დიდი დრო დავყავით და უამრავი ადგილობრივი დესერტი გავსინჯეთ. ზოგადად, ბავშვებთან ურთიერთობაში საუკეთესო არასდროს ვყოფილვარ, თუმცა ამ გოგოს გვერდით, საკუთარ თავს თვითონ ვთვლიდი ბავშვად, მას კი გამოცდილ, ჩამოყალიბებულ ადამიანად, ვისგანაც უამრავი რამის სწავლა შემეძლო. დღის დასასრულს, ჩემს პატარა გიდს ყველაფრისთვის მადლობა გადავუხადე, დავემშვიდობე და კვლავ ტაქსის გამოყენებით გადავწყვიტე ჩემს სასტუმრომდე მისვლა. ამდენი სიარულისგან უკვე ძალიან ვიყავი დაღლილი. დღეისთვის უკვე აღარაფერს ვგეგმავდი, გარდა ჩემს ნომერში შესვლისა და კარგად გამოძინებისა, რათა ხვალინდელი მარშრუტი დასვენებულ გონებაზე შემედგინა. ჩემი სასტუმრო, ქალაქის ცენტრალურ ნაწილში მდებარეობდა და ვარსკვლავების რაოდენობით ნამდვილად არ გახლდათ ჩამორჩენილი. იქაურობა, მცენარეთა სიმრავლის გამო, ერთ დიდ, ზღაპრულ ოაზისს წააგავდა, სადაც ცხელი ტემპერატურიდან შემოსულ დამსვენებლებს, სასიამოვნოდ შეეძლოთ განტვირთვა. სასტუმროს ფოიეში რომ შევედი, უკვე საღამოს ცხრა საათი იყო დაწყებული. ვინაიდან გარეთ ვივახშმე, საჭმლის ნომერში მოტანის კუთვნილი სერვისით გადავწყვიტე აღარ მესარგებლა და მხოლოდ გამაგრილებელი სასმელის ამოტანა ვითხოვე მიმღებში. იქ მსხდომი ადმინისტრატორი გოგონებიდან, ერთ-ერთმა მაშინვე გადარეკა ბარის განყოფილებაში, რათა შეკვეთა მიეცა, ხოლო მეორემ, რაღაც თეთრი კონვერტი დამიდო დახლზე, ღიმილიანი სახით. ორივე მათგანს, ზუსტად ერთნაირი, ღვინისფერი მაისურები ეცვათ, სასტუმროს ლოგოთი და სახელწოდებით, რაც იმაზე მიანიშნებდა, რომ ეს ამ დაწესებულების ოფიციალური უნიფორმა იყო. -ეს რა არის? -ვკითხე ინტერესით. ველოდი, რომ პასუხი ან ფასდაკლების კუპონი იქნებოდა სასტუმროში კვებაზე, ან ბარის განყოფილების მომსახურების საერთო ანგარიში, ან რამე ამდაგვარი, თუმცა რაც მოვისმინე, ამან ძალზედ გაკვირვებული დამტოვა: -ეს იმ მამაკაცმა დაგიტოვათ, ვისთან ერთადაც აქ ჩამობრძანდით -კვლავ თავაზიანობის ეტიკეტით გაჯერებული ღიმილით მაცნობა მან -ნომერი ერთი საათის წინ დაცალა და გვთხოვა ეს გადმოგვეცა -წავიდა? კი მაგრამ სად? -ვერ გეტყვით, ჩვენთვის მეტი არაფერი დაუბარებია -მხრები აიჩეჩა მეორე გოგონამ, ვისაც ზუსტად იმ წამს დაემთავრებინა, ბარის განყოფილებისთვის ჩემი შეკვეთის გადაცემა. აღარაფერი მიკითხავს. ან კი რა უნდა მეკითხა? თავადაც გაკვირვებული ვიყავი იმით, რაც ამ წამს გავიგე, ამიტომ, სწრაფად მოვკიდე ხელი იმ კონვერტს, რომელიც ადმინისტრატორმა გოგონებმა გადმომცეს და საკუთარი ოთახისკენ გავეშურე, წამოწყებული ფიქრების მშვიდ გარემოში გასაგრძელებლად. შიგნით რომ შევედი, სიცარიელე ვიგრძენი. ისეთი სიცარიელე, ჩემთვისაც რომ რთული ასახსნელი იყო. სანამ გავარკვევდი რა დატოვა ჩემთვის მიშომ, მთელი დღის ნასიარულებმა, გადავწყვიტე ჯერ წყალი გადამევლო. როგორც კი ჩემი გამაგრილებელი სასმელი ამომიტანეს, ასეც მოვიქეცი და აბაზანაში ერთსაათიანი ნებივრობის შემდეგ, პირსახოცშემოხვეული, მხრებზე ჩამოყრილი სველი თმით დავბრუნდი ოთახში. კონდინციონერიც დროებით გავთიშე, რადგან ირგვლივ უკვე საკმაოდ გრილოდა და ნაკლებად მინდოდა აქედან მენინგიტით „ხელდამშვენებული“ წავსულიყავი. ამის შემდეგ, წამიც აღარ დამიყოვნებია ისე ავიღე ხელში, ჩემთვის დატოვებული კონვერტი და საწოლზე ჩამომჯდარმა გავხსენი. ჩემს გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა, როდესაც შიგნით საკუთარ ფოტოებს მოვკარი თვალი. ზოგი თეთრ უდაბნოში იყო გადაღებული, ზოგი შარმ-ელ-შეიხში, სადაც ჩემს ლაჟვარდისფერ საცურაო კოსტიუმში გამოწყობილი, აუზის კიდესთან ვიჯექი და გვერდზე ვიყურებოდი. ზოგიერთში სფინქსის ფონზეც ვიყავი გამოსახული, ზოგზეც კი საჰარას უდაბნოში, სადაც აქლემზე შემომჯდარი, ქარისგან აფრიალებული გაშლილი თმითა და სპეციალურ, შავ მოსასხამში გამოწყობილი, მართლაც რომ მისტიურ არსებას ვგავდი, ფილმიდან. თითოეული კადრი, სხვადასხვა ადგილას იყო აღბეჭდილი და რაც მთავარია, ყველა ისე გახლდათ გადაღებული, მე ამის შესახებ არაფერი ვიცოდი. ყოველი ეს მოულოდნელი სურათი, ისეთი ორიგინალური ფოტოგრაფიული ხედვით გადაეღო და იმდენად კარგად გამოვიყურებოდი მასში, ლამის ტელეფონი ხელშიც კი ავიღე, რათა მიშოსთვის დამერეკა, მადლობა გადამეხადა და ისიც მეკითხა, რატომ, ან სად აორთქლდა ასე მოულოდნელად, თუმცა ეს აზრი თავიდან მალევე მოვიშორე. გულიც, გონებაც და ჩემი სხეულის ყველა უჯრედიც შეთანხმებულად მთხოვდნენ, ამ ადამიანთან ურთიერთობა არანაირი კუთხით არ დამეთბო და სულიერად, მისგან თავი რაც შეიძლებოდა შორს დამეჭირა. ზოგჯერ მეგონა, ისიც კი მაფორიაქებდა, რომ მეფარიშვილი უბრალოდ არსებობდა და იმავე პლანეტაზე დააბიჯებდა, რომელზეც მე. მიუხედავად ამისა, უცნაური სიცარიელის შეგრძნებას მაინც ვერაფერს ვუხერხებდი. სწორედ ამ შეგრძნებით სავსე ვიჯექი სასტუმროში ის ღამე, მომდევნო დღეც, როცა გარეთაც კი არ გავსულვარ, რათა საქართველოში დაბრუნებამდე კიდევ მომესწრო რამის ნახვა, შემდეგ კი უკვე თვითმფრინავში, სადაც ალაგალაგ, უხასიათოდ გავხედავდი ხოლმე ჩემს გვერდითა სკამს, მიშოს ნაცვლად, ამჯერად სრულიად სხვა ადამიანს რომ შეევსო . . . 8 8 8 8 იმ დილით ისეთ ხასიათზე გამომეღვიძა, თანაც იმდენად რთულ ამოცანასთან ასოცირდებოდა ჩემთვის მიშოსთვის თვალებში ჩახედვა და მასთან საუბარი, გადავწყვიტე მაღალი ტემპერატურა მომემიზეზებინა და სამსახურში საერთოდ არ წავსულიყავი. მას შემდეგ რაც, Imagine-ში დავიწყე მუშაობა, ეს ერთადერთი შემთხვევა იყო, როდესაც შინ დასარჩენად ტყუილის თქმა გადავწყვიტე, თუმცა ჩემი გონება იმდენად იყო არეული და შეშინებული, ალტერნატიულ ვარიანტს ვერც კი განიხილავდა. საბედნიეროდ, უფროსებმა ჩემი ჯანმრთელობის მდგომარეობა გაითვალისწინეს და უფლება მომცეს ერთდღიანი შვებულებით მესარგებლა. ამ ამბით გახარებულმა, სწრაფად მოვილიე დილის თავის მოწესრიგების პროცედურები, წყალი გადავივლე და ისფერ, აბრეშუმის ხალათში გამოწყობილი, ნახევრად სველი თმით კვლავ საწოლში შევძვერი. დღევანდელ დღეს არსად ვგეგმავდი გასვლას. მიუხედავად შესანიშნავი ამინდისა, გადაწყვეტილი მქონდა დრო მთლიანად შინ გამეტარებინა, ამიტომ ტუმბოზე დატოვებულ ჩემს ლეპტოპს დავწვდი, ჩავრთე და ეკრანზე განთავსებული ის ფაილი გავხსენი, რომელშიც ჩემი მოგზაურობის კადრები მქონდა დახარისხებული. პირველად დუბაის ფოტოებს მივადექი, რომლებიც დაახლოებით ერთი წლის წინ მქონდა გადაღებული. ამ ქალაქმა, მიუხედავად შემაწუხებელი სიცხისა, ჩემში წარუშლელი შთაბეჭდილება დატოვა. ყველაზე საოცარი მაინც ის იყო, რომ სასტუმროში, სადაც გაჩერებული ვიყავი, ნომერი ოთხმოცდამეცამეტე სართულზე მქონდა აღებული და თავს ისე ვგრძნობდი, თითქოს ერთი ხელის გაწვდენაზე ღრუბლების შეხება შემეძლო. კადრებში ცათამბრჯენ –ბურჯ-ხალიფას ასოცდამეოთხე სართულზე გადაღებულ სურათსაც გადავაწყდი, სადაც ჩემს უკან, ხელოვნური კუნძულები, უდაბნო და მრავალსართულიანი ნაგებობები ჩანდნენ. მახსოვს იგი ერთ-ერთ შემთხვევით ნანახ, კორეელ ტურისტ გოგონას გადავაღებინე, ვისაც, ჩემდა საბედნიეროდ, საკმაოდ ორიგინალური ფოტოგრაფიული ხედვა აღმოაჩნდა, რადგან სურათი მართლაც იდეალურად გახლდათ გადაღებული. შენახული მქონდა აგრეთვე პალმის კუნძულებზე გადაღებული “სელფები” და ამავე კუნძულებზე მდებარე სასტუმრო “ატლანტისის” დელფინარიუმსა და აკვარიუმში გადაღებული ვიდეო-რგოლები. მახსოვს, ერთი ღამით ძალიან მინდოდა ამ სასტუმროში ღამის გათევა, რადგან ყოველთვის მაინტერესებდა როგორი შეგრძნება იყო წყალქვეშა ნომერში ძილი, თუმცა სამწუხაროდ, ჩემი საფულისთვის, ზედმეტად დიდი დანაკლისი იქნებოდა იქ გატარებული ოცდაოთხი საათიც კი, ამიტომ გადავწყვიტე სურვილები გვერდზე გადამედო და თავი შემეკავებინა. დუბაის შემდეგ, უკვე იაპონიაში გადაღებულ ფოტოებზე გადავედი, სადაც არა მარტო, არამედ უკვე მიშოსთან ერთად ვმოგზაურობდი. რამდენიმეწამიანი თვალიერების შემდეგ, ერთ ერთ სურათში, მიშომ რომ გადამიღო, ჩემს უკან იაპონიის დროშა შევნიშნე. სწორედ ამან გამახსენა ის მზის ფორმის კულონი, რომელიც მან მაჩუქა იაპონურ ბაღში და საწოლიდან სასწრაფოდ წამოვდექი, ჩემი სამკაულების ზარდახშაში მის საპოვნელად. ძებნა დიდხანს არ დამჭირვებია. როგორც კი ზარდახშას, ზემოდან რომ მოცეკვავე ბალერინა ჰქონდა დამაგრებული, თავი ავხადე, თვალში მაშინვე მომხვდა სასურველი ნივთი, რომელიც უნდა მეღიარებინა, ყველაზე ლამაზი იყო იმ ყელსაბამებს შორის, რაც კი ოდესმე მქონია. თავადაც არ ვიცი რატომ, მაგრამ თუკი ადრე მისი გაკეთების სურვილი არასდროს, არც ერთხელ არ გამჩენია, დღეს დაუფიქრებლად შევიბი ყელზე და ის-ის იყო კვლავ საწოლში დაბრუნებას ვაპირებდი, რათა ფოტოების თვალიერება გამეგრძელებინა, რომ ზარის ხმაც გავიგე ჩემს კარზე. რამდენიმე შემთხვევას თუკი არ ჩავთვლით, ძირითადად ადრიანი სტუმრები არასდროს მაწუხებდნენ ხოლმე, ამიტომ ცოტათი გამაბრაზა ჩემი იდილის დარღვევამ, მაგრამ გავაღე თუ არა კარი და სადარბაზოში ქაღალდის პარკებით ხელში მდგომი კალე დავინახე, ბრაზის შეგრძნება წამებში გაქრა, თანაც უკვალოდ. -როგორ მიხვდი რომ ახლა ზუსტად შენი ნახვა გამიხარდებოდა? -ვკითხე მაშინვე როგორც კი თავზე მაკოცა და ზღურბლს გადმოაბიჯა. -კარგია, ერთი ნათესავი მაინც რომ შემრჩა ისეთი, ვისაც ჩემი ნახვა უხარია -რატომ სხვებთან ასე ცუდად გაქვთ საქმე? -სამზარეულოსკენ წასულს სიცილით მივყევი უკან. -ნათესავებს მხოლოდ ფულის სასესხებლად რომ ახსენდები, მერე კი ყელში ამოგივა და სიტყვიერად ერთ ადგილას გაუშვებ, ძირითადად სამუდამოდ ამახსოვრდებათ ხოლმე -იგიც ამყვა სიცილში -მაგრამ მათზე გული არასდროს დამწყდება, მირჩევნია ჩემგან შორს იყვნენ -მართალიც ხარ . . . ეგ რა მოიტანე? -ხელში დაჭერილ ქაღალდის პარკებზე ვანიშნე, რომელიც სწორედ იმ წამს შემოდო სამზარეულოს მაგიდაზე. -ტკბილეულია. რადგანაც დღეს ჩვენი რესტორანი დაბადების დღისთვისაა დაჯავშნილი, მხოლოდ მიმტანები მუშაობენ და ორივენი ვისვენებთ, ვიფიქრე ვინახულებ-მეთქი -დაბადების დღისთვის? -გაოცებულმა კითხვა შევუბრუნე -დილით ნოლანებს თავისუფალი დღე ვთხოვე, მაგრამ არაფერი უთქვამთ იმაზე, რომ ისედაც ვისვენებდი -ეს ორი დღე, ქალაქში არ იყვნენ და ალბათ ჩვენს დირექტორსაც გადაავიწყდა გაფრთხილება. არა უშავს, დღეს გაიგებენ -ძალიან კარგი, გაცდენებში აღარ ჩამეთვლება -მივუგე თუ არა, მაგიდას მივუჯექი, რათა პარკიდან პირველივე სასუსნავი ამომეღო, რომელიც ხელში მომყვებოდა -ამ თვის ბოლოს, მაინც ერთკვირიანი შვებულება მინდოდა მეთხოვა, რიოში ვაპირებ წასვლას -ანუ ბრაზილიური შვებულება მოიწყვე -ასე გამოდის -სამსახურში თავისუფალი დღე რატომ აიღე? -თავადაც გვერდით მომიჯდა -რამე მოხდა? -ისეთი არაფერი -თვალი მაშინვე ავარიდე. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს სიმართლე, შუბლზე მანათობელი, წითელი ასოებით მეწერა. ჩემმა ამგვარმა რეაქციამ, კალეს გონებაშიც აღძრა ეჭვები. -ნამდვილად არაფერი? -გამომცდელად ჟღერდა შეკითხვა მისი მხრიდან -ასე უბრალოდ სამსახურს არასდროს აცდენ ხოლმე ლამის პიროვნების გაორება დამემართა. ჩემს ერთ ნაწილს პასუხის გაცემა სურდა, მეორე კიდევ ამას ძალიან უფრთხოდა. ერთის მხრივ, სიგიჟემდე მინდოდა ვინმესთვის გამეზიარებინა, რასაც ახლა ვგრძნობდი და ეს ვინმე კალე ყოფილიყო, მეორეს მხრივ კი მერიდებოდა ამაზე საუბრის წამოწყება. -იცი როგორ მოვიქცეთ? -ბოლოს მაინც ვიპოვე ისეთი გამოსავალი, რაც ჩემი და მიშოს პატარა, რომანტიკულ მომენტზე მოყოლას გამიმარტივებდა -მოდი შენ ის მითხარი, რატომ აიგნორებ ყველა ქალს, ვისაც შენთან ურთიერთობა მოუნდება, მე კი გეტყვი რის გამო მოვატყუე ერქოლე და ტეო, თითქოს დღეს მაღალი ტემპერატურა მქონდა -აჰა, ესე იგი მოატყუე კიდეც -ჩემს მიერ მოკბეჩილ შოკოლადის ფილას, პატარა ნაწილი მოატეხა და წამსვე გაიქანა პირისკენ -ჰო, ხანდახან ცუდი გოგო ვარ ხოლმე. კარგი, რას იტყვი დავდოთ შეთანხმება? კალემ ღრმად ამოიხვნეშა. როგორც ჩანდა, შინაგანად ჩემი იდეით დიდად აღფრთოვანებული არ გახლდათ, თუმცა რატომღაც მაინც თანხმობაზე წამოსვლა ამჯობინა. -კარგი, დავთანხმდები ორმხრივ გულწრფელობას -დანებების ნიშნად ასწია ხელები მან -თუმცა ერთი პირობა მაქვს – პირველმა შენ უნდა თქვა რა მიზეზით დაიწყე ტყუილების თქმა ამჯერად უკვე მე აღარ დავრჩენილვარ აღფრთოვანებული მისი იდეით. მიუხედავად ამისა, გადავწყვიტე საკუთარ თავში როგორმე გამბედაობა მეპოვნა, ამაზე უპრობლემოდ წავსულიყავი და თავს გადახდენილი ამბავი ისე მომეყოლა, რომ სახეზე ის ემოციათა ზღვა არ დამტყობოდა, ჩემს შიგნით, აზვირთებულ ტალღებს რომ ისროდა ნაპირისკენ. -არც კი იცი, როგორ მიჭირს ამაზე საუბარი, მაგრამ მიშოს ნახვას გავურბივარ -შოკოლადი მაგიდის ზედაპირზე დავდე, რადგან ვიგრძენი ჭამის გაგრძელების სურვილი აღარ მქონდა. კალეს სახეზე გაურკვევლობა გამოისახა. -გაურბიხარ? და რის გამო? -გუშინ სანაპიროზე შევხვდით ერთმანეთს -დაძაბულმა დავიწყე მოყოლა, თუმცა გადავწყვიტე ის ამბები გამომეტოვებინა, რაც ჩემი ავარიის რეალურ მიზეზებზე შევიტყვე. ვიცოდი ამით გავანერვიულებდი, მე კი არ მინდოდა ეს მომხდარიყო, მით უმეტეს მაშინ, როცა უკვე ყველაფერი თითქმის მოგვარებულად ითვლებოდა. -რისთვის შეხვდი? -მითხრა რაღაც საქმე მაქვსო. მოკლედ, მაგას მნიშვნელობა არ აქვს, მთავარი ისაა, რომ საუბრის ბოლოს, მოულოდნელად ადგა და მაკოცა ზუსტად ის მოხდა, რასაც ასე ველოდი. ჩვენ შორის ხანგრძლივი დუმილი ჩამოვარდა. კალეს ჩაფიქრებული სახის ყურება, კიდევ უფრო მიმძაფრებდა შინაგან დაძაბულობას, თუმცა ხმის ამოღებას თავადაც ვერ ვბედავდი. -რა იგრძენი? -მკითხა ბოლოს. ამ შეკითხვით, თითქოს შხამში ამოვლებული წვეტიანი ისარი გამიყარა პირდაპირ გულში. მახსენდებოდა ის შეგრძნებები რასაც, მიშოს კოცნის მომენტში განვიცდიდი და მათი სიმძაფრე თავადაც მაფრთხობდა. -ვცდილობდი ამისთვის წინააღმდეგობა გამეწია . . . კარგი, კარგი ვის ვატყუებ? თუ გულწრფელობაა, გულწრფელობა იყოს -თავი ჩავხარე ამის თქმისას, თან შუბლზე გაშლილი ხელის გული მოვისვი -სინამდვილეში მეც არ მინდოდა გაჩერებულიყო კალე. მომწონდა, რასაც აკეთებდა და ეს, ფსიქოლოგიურად ძალიან მთრგუნავს -ისეთი შეგრძნებაა, თითქოს აკრძალული ხილი გასინჯე და მისი გემო გონებაში ღრმად ჩაგებეჭდა, არა? -დაახლოებით ეგეთი . . . გეფიცები, უკვე ისიც კი მიკრავს სუნთქვას, რომ ჩემს წრეში ტრიალებს და მასთან ყოველდღიურად მიწევს შეხვედრა -მოდი ახლა იცი რას ვიზამ? -ღიმილით დამადო ხელზე, ხელი კალემ, რითაც ოდნავი სიმშვიდით დამუხტა ჩემი აფორიაქებული სული -საკუთარ საიდუმლოს ავხდი ფარდას და ამ გზით სხვა რამეზე გადაიტან ყურადღებას, თორემ შენი ასეთი სახის ყურება მეც კი მაწუხებს -ჰო, ეგრე სჯობს -მის ამ სიტყვებზე, თავადაც გამიჭირდა ღიმილის შეკავება. ამასთან ერთად, მომწონდა ზედმეტ კითხვებს რომ არ მისვამდა და ამ ამბავს ძალიან არ ეძიებოდა. ისეთი შთაბეჭდილება მექმნებოდა, თითქოს ზუსტად ხვდებოდა რა სახის დამოკიდებულება მესიამოვნებოდა მისგან ამა თუ იმ საკითხთან დაკავშირებით და თვითონაც ზუსტად ასე იქცეოდა. -გაინტერესებდა რატომ ვპასუხობდი იგნორით ქალების მიერ გამოჩენილ ინიციატივას ჩემდამი -ჰო, ეგ მართლა საინტერესოა -პასუხი მარტივია მარიტა, უბრალოდ არ მინდა ვინმეთი მოვიხიბლო და მასთან სერიოზული ურთიერთობის სურვილი გამიჩნდეს -და რატომ? - წამოწყებული თემით დაინტერესება, ალბათ დიდი ასოებითაც კი მეწერა თვალებში. -იმიტომ, რომ შვილი არასდროს მეყოლება -მიპასუხა ყოველგვარი დაყოვნების გარეშე და ჩემს ენას დიდი ბოქლომიც დაადო თავისი აღიარებით -რაც ეს გავიგე, მხოლოდ ისეთ ქალებთან ვიჭერ საქმეს, ვისაც სერიოზულ ურთიერთობებსა და ოჯახურ ცხოვრებაზე გული ერევათ და ისეთი თვისებები აქვთ, რაც ადამიანში არ მომწონს, რათა ასე ორმხრივად ავიცილო გართულებები. არ მინდა ჩემდამი ვინმემ რამე იგრძნოს და არც მე მინდა ეს გრძნობა გამიჩნდეს, რადგან მერე შეიძლება მასთან ერთად მომავალზე დავიწყო ფიქრი, მომავალი კი სიბნელითაა მოცული. არ დავუშვებ ვინმემ ჩემი მიზეზიც დაკარგოს დედობის შანსი, ხვდები? -მაგრამ კალე, დღეს უამრავი საშუალებაა იმისთვის, რომ . . . -ვიცი რასაც იტყვი -სწრაფად გამაწყვეტინა სათქმელი მან -თუმცა მაგ კუთხით ყველანაირად გამოკვლეული ვარ და ვერც ხელოვნური განაყოფიერებით მიიღწევა შედეგი. ამას უკვე შეგუებული ვარ და ძალიან გთხოვ, სიბრალულით სავსე მზერის გარეშე ჩავამთავროთ ეს საუბარი, კარგი? ხმა აღარ ამომიღია. ეს ის სიტუაცია იყო, როცა სიტყვები ყველაფერს კიდევ უფრო დაამძიმებდა. სიბრალულს მოჭარბებულად ვგრძნობდი, თუმცა ყველაზე ნაკლებად მინდოდა ეს მეჩვენებინა, რადგან სხვის სიბრალულით სავსე გამოხედვას თავადაც ვერასდროს ვეგუებოდი ხოლმე. მოსმენილმა მართალია ჩემი ამბავი ცოტათი გადამავიწყა, მაგრამ ამავდროულად უარესადაც დამამძიმა. ვცადე წარმომედგინა, თუ როგორ მოვიქცეოდი მე, მსგავს სიტუაციაში და იმ დასკვნამდე მივდიოდი, რომ თვითონაც უარს ვიტყოდი ჯანსაღ, ჩამოყალიბებულ ურთიერთობაზე, ნებისმიერ ქალთან. -მიდი, ის შამპანურის ბოთლი გახსენი ლეომ რომ მოგიტანა და ჩემთვის აპირებდი ჩუქნას. რაღაც დღეს დალევის ხასიათზე ვარ -ვწუხვარ, მაგრამ ვერ გავხსნი -ხელებით იქსი გამოვსახე უარის ნიშნად -ეგ ბოთლი, სათავსოში მედო იმ ღამით, როდესაც ლეო შემომეჭრა მანქანაში და ზუსტად მას გადავალეწე თავზე -ჩემს ნაჩუქარ თავდაცვის საშუალებებს ხომ მუდამ თან ატარებ? -მზერაც და ტონიც მეტად სერიოზული გაუხდა ამის თქმისას, რამაც უნებლიე ღიმილი მომგვარა. -დავატარებ კალე, დავატარებ, ნუ ღელავ -შენ კი ნუ დამცინი. ეგ შენი ლეო, ნებისმიერ დროს შეიძლება გამოძვრეს ხვრელიდან და ამისთვის მზად უნდა იყო ყელზე დაკიდებულ კულონს თითებით წავეთამაშე. ბავშვობიდან მქონდა ეს ჩვევა –თუკი რამე სამკაული მეკეთა, მას მუდამ გაუცნობიერებლად ვეთამაშებოდი ხოლმე, განსაკუთრებით კი ამას მაშინ ვაკეთებდი, როდესაც რამეზე გამალებით ვფიქრობდი, ან ვდარდობდი. -არა მგონია ლეო კიდევ გამოჩნდეს ჩემს ცხოვრებაში -იმედიანი სახით ჩავიხედე კალეს მოტანილ პარკში ამის თქმისას და იქედან, პლასტმასის ჭიქაში ჩასხმული ყავაც ამოვაძვრინე, თავზე, ქაფისგან გული რომ ჰქონდა დახატული. -მმმმ . . . ეს, ჩემს კორპუსში რომ ყავის სახლია იქ იყიდე, არა? -ჩემნაირად მაინც ვერ ამზადებენ -სიცილით შეიქო თავი კალემ -თუმცა იქაც არა უშავს. ხუთიდან სამ ვარსკვლავს მივცემდი -საკუთარ შემოქმედებას ნარცისულად აქებ -მხოლოდ მე არა. გუშინ, ჩვენმა იაპონელმა სტუმარმა, ჩემი მომზადებული კაპუჩინო რომ გასინჯა, ჩაის ფული ასი დოლარი დამიტოვა -ვინ იაპონელმა სტუმარმა? -ერქოლესა და ტეოს მეგობარმა, იუნგიმ. მის გარდა კიდევ ბევრ იაპონელს იცნობ? -მოიცა, ეგ კიდევ ბათუმშია? - ყავა ცოტა ხნით გვერდზე გადავდე. -გუშინ დაბრუნდა. აქამდე საქართველოს სხვა კუთხეების მონახულებით იყო დაკავებული. როგორც მითხრა, სვანეთი იმდენად მოსწონებია, კინაღამ საცხოვრებლადაც დარჩენილა იქ -უცნაურია ამდენი ხნით რომ შემორჩა საქართველოში -ეგ კი არა, მთელი ზაფხული რჩება აქ -მერე ჩაფიქრდა და სახე სწრაფად მოეღუშა -მგონი არასწორია მასზე რომ გესაუბრები, იმის მერე, რაც თქვენს შორის მოხდა -ჩვენს შორის, ხუთწუთიანი ფლირტის გარდა, არც არაფერი ყოფილა კალე -გამამხნევებლად გავუღიმე -შეგიძლია მაგაზე არ ინერვიულო მანამ, სანამ კიდევ რომელიმე ჩვენგანი ამოიღებდა ხმას, სამზარეულოში კალეს მობილური აზუზუნდა. თავდაპირველად ამისთვის დიდი ყურადღება არ მიმიქცევია, თუმცა როდესაც ჩემმა თვალებმა მისი გაკვირვებული სახე დააფიქსირეს, კიდევ ერთხელ მომიწია ჩემი ლატეს სმისთვის თავი დამენებებინა. -რა ხდება, ვინ რეკავს? კალეს გაოცებული ღიმილი, ჯერ კიდევ განათებულ ეკრანს დაჰყურებდა. -წარმოდგენა არ მაქვს რატომ, მაგრამ ლოლა მირეკავს, ვიდეო-ზარით -მომიგო მან, რითაც ჩემს სახესაც ანალოგიური გამომეტყველება მოჰგვარა. -ლოლიტა? -მეც მიკვირს, მაგრამ ახლავე გავიგებ რა ქარმა გადმოაგდო -თქვა თუ არა, ყოველგვარი დაყოვნების გარეშე გაუსვა თითი ზარის საპასუხო ღილაკს და სულ მალე, მისი ტელეფონის ეკრანზე ლოლას სახეც გამოისახა. -გისმენ ლოლა -დღეს მარიტას ხომ არ შეხმიანებიხარ? -ყველანაირი მოსალმების გარეშე, ისეთი ანერვიულებული ტონით ჰკითხა, მაშინვე ჩამეღვარა გულში სითბო. ახლა უკვე ვხვდებოდი მისის ზარის მიზეზს –ჩემი მობილური საძინებელში მქონდა დატოვებული, ლოლამ კი სავარაუდოდ დაკავშირება ვერ შეძლო და ჩემზე ძიება ჰქონდა გამოცხადებული, მთელი საერთო სანაცნობო წრის მასშტაბით. -მეც ვურეკავდი და არ მპასუხობს -ტელეფონი ხელში ისე დაიჭირა კალემ, რომ მის უკან არაფერი გამოჩენილიყო, თან თვალი ჩამიკრა -მეტიც, სახლშიც მივაკითხე მაგრამ არ იღებს, მობილურის ხმა კი შეგნიდან მესმის -ჯანდაბა, სერიოზულად?! ახლა სად ხარ? ამჯერად, კამერის ხილვადობა გათიშა კალემ, მიკროფონიც გამორთო და ჩუმი ფხუკუნი აუტყდა. ამ ყველაფერზე თავადაც მეცინებოდა, თუმცა აღარც ლოლას წვალება მინდოდა დიდხანს. -კარგი, ნუღარ აშინებ. უთხარი, რომ ჩემთან ხარ -მომენტს ნუ მიფუჭებ -ოო, კალე გეყოფა-მეთქი -სიცილით წავიწიე მისკენ, ტელეფონი წავართვი, მერე კი, გამორთული კამერაც და მიკროფონიც, ერთმანეთის მიყოლებით ჩავრთე -აქ ვარ ლოლიტა, გისმენ სიტუაცია რომ ბოლომდე გააანალიზა, გაბრაზებული მზერა რამდენიმე წამის განმავლობაში არ მოშორებია მის სახეს. როგორც ვატყობდი, არა მხოლოდ კალეზე, არამედ, ორივე ჩვენგანზე ერთნაირად ბრაზობდა იმ წამს. -სად ჯანდაბაში გაქვს ტელეფონი?! -მკითხა ბოლოს -ან, ეგ შენი ნათესავი რამ ააცანცარა? -საძინებელში დამრჩა, ჩვენ სამზარეულოში ვზივართ -თავადაც ვერ ვწყვეტდი სიცილს მისი სახის შემხედვარე. -უკვე იმდენი ხანია კავშირზე გამოსვლას ვცდილობ, ლამის მანქანაში ჩავჯექი და ბეშუმიდანაც კი წამოვედი შენ გამო -ბეშუმიდან? -ჯერ ლოლას მივაპყარი გაკვირვებული მზერა, შემდეგ კი კალეს, ვინაც ზუსტად იგივენაირი მზერა დამიბრუნა საპასუხოდ. -ჰო, ბეშუმში ვარ, ჩემს აგარაკზე. ვიფიქრე დღეს სამსახურში წასასვლელი არ ვარ და ცოტა დავისვენებ-მეთქი, მაგრამ აქ მარტოს ძალიან მომეწყინა -თუ ეგრეა, დაბრუნდი. მარტომ მანდ მართლა რა უნდა აკეთო? -მე კი არ დავბრუნდები, თქვენ ჩამოხვალთ ჩემთან -თვალი ეშმაკურად ჩამიკრა ლოლამ -სამირას უკვე ველაპარაკე და მძღოლიც გავუგზავნე აქამდე რომ ჩამოიყვანოს. ახლა საჭირო ნივთები მოაგროვე და შენთანაც გამოვუშვებ მანქანას -მაგრამ ლოლიტა, დღეს შინ ყოფნა მქონდა გეგმაში -ვცადე შევწინააღმდეგებოდი, მიუხედავად იმისა, რომ ვიცოდი მანამ ვერ მოისვენებდა, სანამ თავისას არ გაიტანდა. -არა უშავს, სამაგიეროდ კარგ დროს გავატარებთ -ტონზეც კი ეტყობოდა, რომ ძალზედ აჟიტირებული იყო -საჭმელებს მე მოვამზადებ, ეგ შენი ხუმრობებში უნიჭო ნათესავი კი მწვადის შესაწვავად გამოიყოლე თან. ასეთი რამები კაცებს მაინც უკეთ გამოსდით, თანაც ამდენ ლამაზ ქალს, გუნდში ერთი მამრობითი სქესის წარმომადგენელიც გვესაჭიროება, უსაფრთხოდ რომ ვიგრძნოთ თავი -სულელურ მიზეზებს ნუ იგონებ -საუბარში ღიმილით ჩაერთო კალე -არანაირი დაცვა არ გჭირდება, უბრალოდ რახან მეც აქ ვარ, მოგერიდა მხოლოდ მარიტას დაპატიჟება და ახლა ცდილობ მწვადის შეწვა, პირადი უსაფრთხოება და მსგავსი უაზრობები მოიმიზეზო -მისმინე ცისფერთვალებავ, შენი წამოსვლა რომ არ მინდოდეს, არაფრისი და არავისი არ მომერიდებოდა -კალე, ხომ გიყვარს წყნარი ადგილები? თუთიყუშიც წამოიყვანე, თუკი მისი მარტო დატოვება არ გინდა -ახლა უკვე მეც გადავედი მისი დათანხმების მცდელობაზე, რადგან თუკი თავად დავთანხმდებოდი წასვლის იდეას, ძალიან მინდოდა იგიც ჩვენთან ერთად ყოფილიყო. -მიყვარს, მაგრამ . . . -არანაირი მაგრამ! -ლოლას კატეგორიულმა ტონმა, მაშინვე გადაფარა მისი ხმა -მარიტა, მაგ შენს ნათესავს გადაეცი ნუ იპრანჭება და ჩემი მოწვევა მიიღოს, თორემ არც ისე გონივრულია იმ ადამიანის გაბრაზება, ვინც მისი ხელფასის დარიცხვაზეა პასუხისმგებელი -ეს უკვე შანტაჟია -რაც გინდა ის დაუძახე, მაგრამ დამიჯერე, დღის ბოლოს მადლობას მეტყვი წამოსვლა რომ დაგაძალე. ერთი სიტყვით, მანქანას გიგზავნით და მოემზადეთ -გვითხრა თუ არა, ხმის ამოღებაც აღარ დაგვაცადა ისე გაწყვიტა ვიდეო-კავშირი. ტელეფონი მაგიდაზე დავდე და კალეს ინტერესით გავხედე. მინდოდა მზერაში მაინც ამომეკითხა ის, თუ რას აპირებდა წამოსვლასთან დაკავშირებით, მაგრამ ბევრი რომ ვერაფერი გავარკვიე, გადავწყვიტე ეს თავად მეკითხა: -გინდა წამოხვიდე, თუ არა? -და შენ გინდა? -კითხვა ოსტატურად შემომიბრუნა -ისეთი ლეკვის თვალებით მიყურებ, შემოხედვაც კი მიჭირს -ლოლიტას მართლა ძალიან უნდა შენი წამოსვლა. ის, რომ მისი ზარს, შენი აქ ყოფნა დაემთხვა არაფერს ნიშნავს. სურვილი რომ არ ჰქონოდა, სიტყვასაც არ დაძრავდა შენ წამოსვლასთან დაკავშირებით -რომ არ წამოვიდე, საინტერესოა რას იზამს? -იკითხა ინტერესით. -რას და პირობას აასრულებს. ამ თვეში ხელფასს სპეციალურად დაგიგვიანებს, ან საერთოდ არ მოგცემს და მეორე თვეში გადაგიტანს -ჯანდაბა, როგორ მეზიზღება ეს სუბორდინაცია და სამსახურეობრივი იერარქია -ანუ ეგ რას ნიშნავს? -ინტერესმა თვალები ორი ზომით დიდიც გამიხადა -წამოსვლა გადაწყვიტე? კალემ ჯერ მსუბუქად დამიქნია თავი, მერე კი, ჩემს დატოვებულ შოკოლადს თვითონ დაუწყო ჭამა. -მოვდივარ, მაგრამ მხოლოდ შენ გამო. ლოლას ბავშვური მუქარები აქ არაფერ შუაშია -ლოლა არ მოგწონს, არა? მასზე ფარული აგრესიით საუბრობ კალემ ჯერ ღრმად ამოიხვნეშა, მერე კი ხელზე, ხელი ისე დამადო, ჩემთვის მზერა წამითაც არ მოუშორებია. -ჩვენ არ ვირჩევთ ვინ მოგვეწონება და ვინ არა, მარიტა. ეს გრძნობა უნებურად მოდის–ადამიანი ან მოგწონს, ან არა -შეეცადე მაინც კარგი კუთხიდან შეხედო. დამიჯერე, ძალიან ბევრ დადებითს აღმოაჩენ -კარგი, კარგი -ხელის გულები ასწია დანებების ნიშნად -მეტაფორულად რომ ვთქვათ, ხანდახან აზარტულიც კია ტალახში ბრილიანტების ძიება. 2013 წელი 1 ივნისი . . . ორდღიანი ლოდინის შემდეგ, ექიმებმა როგორც იქნა თათას მონახულების უფლება მომცეს. მართალია ჯერ კიდევ სუსტად იყო და არც მადა ჰქონდა მთლად სახარბიელო, თუმცა კიდევ ერთი დღის მოთმენა უკვე ჩემს ძალებს აღემატებოდა, ამიტომ გადავწყვიტე, რაც შეიძლებოდა მალე მენახა, იმაში საკუთარი თვალით დასარწმუნებლად, რომ მის თავს ყველაფერი წესრიგში იყო. პალატაში მხოლოდ თათა ჰყავდათ განთავსებული, რაც ჩემთვისაც კომფორტული გახლდათ. მინდოდა მასთან განცალკევებით მესაუბრა ყველაფერზე, რაც ბოლო დღეებში მოხდა, ჩვენი კამათის მიუხედავად მხარში ამოვდგომოდი და ყველანაირად მეზრუნა იმაზე, რომ მსგავსი სისულელის გაკეთება თავში აზრად აღარასდროს მოსვლოდა. სპეციალურად დაყენებული, მხიარული სახეც მოვიშველიე, რათა მეგობრისთვის არაფერი მეგრძნობინებინა ისეთი, რაც ფსიქიკურ მდგომარეობას კიდევ უფრო დაუმძიმებდა. საჩუქრებიც კი მივუტანე დიდი, ფუმფულა დათუნიისა და მისი საყვარელი შოკოლადების სახით, თუმცა გამომეტყველება, რომელიც ჩემი პალატაში შესვლის დროს მიიღო, ნამდვილად არ ჰგავდა იმ კეთილგანწყობილი ადამიანის გამოხედვას, ვისაც მეგობრის ვიზიტი ოდნავ მაინც გაუხარდა. პირიქით, ეს მზერა იმდენად მტრული და სიძულვილით აღსავსე მეჩვენა, ლამის ტკივილისგან გამიქვავა მთელი სხეული. თათასგან, რომელიც ჩემთან ერთად რომანტიკული კომედიების ყურებაში ათენებდა და ყველაფერში მხარში მედგა, თითქოს აღარაფერი დარჩენილიყო და ახლა, მისი სხეულში ჩასახლებული სრულიად სხვა არსება მიმზერდა. -შეიძლება შემოვიდე? -ენის ბორძიკით ვიკითხე ასეთი დახვედრით დაბნეულმა. მართალია, წვეულებიდან წამოსვლის დღეს ცოტა ვიკამათეთ, თუმცა არ მეგონა ჩემდამი ბრაზი, ზუსტად ისეთივე დოზით თუ ექნებოდა გულში ჩარჩენილი, როგორც თავდაპირველად. -ცუდ დროს კითხულობ, უკვე შემოხვედი -შენი საყვარელი ტკბილეული მოგიტანე -დათუნიას იატაკზე, კარის გვერდით მივუჩინე ადგილი, ხოლო შოკოლადები საწოლზე დავუდე და თავადაც შორიახლოს გავჩერდი. მთელი გულით ვნატრობდი, მის ჩემდამი მომმართულ მზერაში მცირედი ცვლილებები მაინც შემემჩნია მაგრამ ეს, არა და არ ხდებოდა. -ტკბილეული არ მინდა -თავი გააქნია თათამ და მუცელზე ხელები ფრთხილად დაილაგა. მისი ბინტით შეხვეული ვენები კიდევ ერთხელ მახსენებდნენ, რომ ფაქტობრივად იმ ქვეყნისკენ მიმავალი ეტლიდან ჩამოსვეს და ახლაც კი ტანში მზარავდა ამის გაცნობიერებისას. -მაგრამ ეს შოკოლადი ძალიან გიყვარს -მარიტა, უმორჩილესად გთხოვ ნერვებს ნუ მიშლი -ცალი წარბი მრისხანედ აზიდა მაღლა -მოკიდე ხელი იმ ხარახურას, რაც მოათრიე და გადი ჩემი პალატიდან! გულში მწარე ჩხვლეტასთან ერთად, ბრაზიც ვიგრძენი. რატომ მექცეოდა ასე უხეშად? საერთოდ რას ჰგავდა მისი საქციელი? რის გამო მესაუბრებოდა ისე, თითქოს მოსისხლე მტერი ვყოფილიყავი და არა მისი მეგობარი? -თათა, ხვდები მაინც რას აკეთებ? -ვკითხე, როგორც კი გონებაში გაჩენილი შეკითხვების ქარიშხალი ოდნავ დავაცხრე -შენ თუ კიდევ იმ ადამიანის გამო აპირებ ჩემთან ჩხუბს, ვის გამოც ამ მდგომარეობამდე მიხვედი, მართლა აღარ ვიცი როგორ მოგიყვანო გონს -ახლა მე აზრი გკითხე და არ მახსოვს? -ასე ნუ იქცევი, გთხოვ -აბა როგორ გინდა მოვიქცე? -კვლავ ზიზღნარევმა გამომეტყველებამ დაიდო ბინა მის სახეზე -ყოველთვის იქ ეკვეხები ხოლმე, სადაც არ უნდა იყო. შენ ხარ იმის მიზეზი, რომ იმ ბიჭმა, ვინც მიყვარს, ჩემთან ყოფნა არ მოინდომა! -მე რა შუაში ვარ, გეკითხები მე რა დავაშავე?! -უკვე ნერვებმა მიმტყუვნა და ხმის ტემბრი ვერც თავად დავარეგულირე -მტრად იმის გამო გადამეკიდე, რომ მაგ ტიპს მხოლოდ ერთხელ დაველაპარაკე, ხუთი წუთით? -საუბარსა და ფლირტს შორის, დიდი განსხვავებაა -საწოლიდან წამოიწია, ჩემი მოტანილი ტკბილეული აიღო და იგი პირდაპირ სახეში მესროლა. საბედნიეროდ, სწრაფი მანევრირების წყალობით, დროულად მოვასწარი გვერდზე გაწევა, თორემ შოკოლადი, ტუმბოს ქვეშ შევარდნის ნაცვლად, ჩემს ცხვირზე დატოვებდა ჩალურჯების კვალს. რამდენიმე წამის განმავლობაში, გაშტერებული ვიყურებოდი, მისი არაადეკვატური საქციელის გავლენის ქვეშ მყოფი. შოკოლადის სროლისთვისაც რომ თავი დამენებებინა, მისი მოსაზრებები და ბრალდებები, ნამდვილად ჭკუიდან გადასული ადამიანისას უფრო ჰგავდა, ვიდრე ნორმალურისა და ჩამოყალიბებულის. -თათა, კიდევ ერთხელ გიმეორებ, ჩემსა და იმ მიშოს შორის არაფერი ყოფილა -ვცადე საკუთარი სიმშვიდით მაინც დამესტაბილურებინა ეს საგანგაშოდ არეული სიტუაცია -გევედრები, შენც ნუღარ იდარდებ მასზე. ვერ დაინახე რა ცუდი ადამიანია? არაფრად ადარდებს სხვისი გრძნობები. შენ გარდა, ალბათ კიდევ ბევრ გოგოს მოქცევია და მოექცევა ასე. ნუთუ ამის მერე მისდამი კიდევ გრძნობ რამეს? თათამ საფეთქლებზე მიიჭირა თითები. რამდენიმე წამის განმავლობაში, თვალდახუჭული იმასაჟებდა იმ ადგილებს. მერე მზერა ჩემკენ მომართა და გესლიანად გამიღიმა. -თუკი არ გინდა მაგ შოკოლადზე უფრო მძიმე რამ მოგხვდეს თავში, აქედან მოუსვი. გაფრთხილებ, არ ვხუმრობ! -თათა, არასწორად იქცევი -ფეხებზე მ’კიდია რა არის სწორი და რა, არასწორი! -ლამის მიკივლა მან -წარსულიდან არც ერთი ადამიანის დანახვა აღარ მსურს, მათ შორის არც შენი! ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე, მაგრამ ვიგრძენი, რომ მაინც არ მყოფნიდა. იმდენად ძლიერად იმოქმედა მოსმენილმა სიტყვებმა, თითქოს კარგად ალესილი, ბასრი ხანჯლები ყოფილიყვნენ, რომლებიც უმოწყალოდ მისერავდნენ ისედაც დასერილ გულს. -ესე იგი, მეგობრობას წერტილს იმ ადამიანის გამო უსვამ, ვისთვისაც სულ ერთია რა მოგივა? შენ სანახავადაც კი არ მოსულა თათა -იყო მოსული! -სწრაფად გამაწყვეტინა სიტყვა -მაგრამ რაზე ვისაუბრეთ და როგორ, ეს უკვე შენ აღარ გეხება. ერთადერთი, რაც მინდა ისაა, რომ თავის კრავად მოჩვენება შეწყვიტო და ჩემი ცხოვრებიდან მოუსვა! -განსჯის უნარი გაქვს დაკარგული. არც კი იცი რას ლაპარაკობ -მშვენივრად ვხვდები რასაც ვამბობ და შეწყვიტე ეგ მასკარადი -მერე ხელით კართან დადებულ დიდ დათუნიაზე მანიშნა და კვლავ ალაპარაკდა:-ამას ხელი მოკიდე და სამ წამში, ორივენი კარს იქით იყავით! -თათა . . . -თათა შენთვის აღარ არსებობს! -კიდევ ერთხელ ამაღლდა მისი ხმის ტონი -გეფიცები, ახლავე თუ არ წახვალ, ბოლო ხმაზე ვიყვირებ და ყველანი აქ შემოცვივდებიან ფარ-ხმალი საბოლოოდ დავყარე. უკვე აღარანაირი იმედი აღარ მქონდა, რომ მასთან ცივილიზებულად დალაპარაკებას შევძლებდი. თათას თვალები უზარმაზარი ზიზღით მაშტერდებოდნენ და ამასთან უკვე ისეთივე უძლური ვიყავი. როგორც ჭიანჭველა, სპილოს წინაშე. დათუნია, რომელიც დიდი გაჭირვებით მოვიტანე აქამდე, კვლავ გულში ჩავიხუტე და კარის სახელურს, ცრემლებისგან დაბინდული თვალებით მივუახლოვდი. უკან აღარ მიმიხედავს, ან კი რა აზრი ჰქონდა ამის გაკეთებას, როცა ვიცოდი, კვლავ ის სიძულვილით სავსე მზერა უნდა დამენახა, რასაც აქ მოსვლის მომენტიდან ვხედავდი. არც კი დავმშვიდობებივარ. არც თვითონ შეუწუხებია ამით თავი. ერთადერთი, რაც გასვლისას მომაძახა, ის იყო, რომ თუ კიდევ ერთხელ მნახავდნენ მისი თვალები, უკვე ასეთი თავაზიანი აღარ იქნებოდა. არაფერი მიპასუხია. თავს იმდენად დამცირებულად ვგრძნობდი, მინდოდა ჩემი წასვლა მაინც გამოსულიყო ღირსეული, ამიტომ კარი უხმოდ გამოვიხურე, ღრმად ჩავისუნთქე და ფუმფულა დათუნიაზე მიხუტებული, არეული ნაბიჯებით გავუყევი დერეფნის ბოლოსკენ მიმავალ გზას. იმ დღის შემდეგ, თათა ერთხელაც აღარ მინახავს ახლო მანძილიდან. მხოლოდ რამდენიმე კვირის მერე გავიგე, რომ საქართველოში აღარც იყო და მშობლებთან ერთად, ამერიკის რომელიღაც შტატში გადასულიყო საცხოვრებლად. 8 8 8 8 ბეშუმი იმაზე ბევრად უფრო საოცარი აღმოჩნდა, ვიდრე ეს აქამდე მქონდა წარმოდგენილი. მარადმწვანე წიწვის ტყეებით მდიდარი ეს მხარე, იქაური სიმშვიდე და სასიამოვნოდ წყნარი გარემო, სწორედ ის იყო, რაც ქალაქის ხმაურით გადაღლილს ძალიან მჭირდებოდა. დანარჩენ სახლებს შორის, შავ ყვავებში შერეული, ერთადერთი თეთრი ყვავივით გამოირჩეოდა ლოლას ორსართულიანი, სამკუთხედი გადახურვის მქონე კოტეჯი. მას ლამაზი, რიკულებიანი აივნები და მრგვალი ფორმის ფანჯრები ამშვენებდნენ. შიდა ეზო, მთელი თავისი მცენარეებითა და დეკორაციებით, შთაბეჭდილებას ქმნიდა, რომ ამ ადგილს რეგულარულად, თანაც საფუძვლიანად უვლიდა ადამიანის ხელი. ეზოს აღმოსავლეთ მხარეს, გასართობი მოედანი ჰქონდათ მოწყობილი, სასრიალოებითა და საქანელებით, რაც, როგორც ვივარაუდე, ლოლას ბავშვობის დროინდელი გასართობი ადგილი უნდა ყოფილიყო. რაც შეეხება დასავლეთ მხარეს, აქ უკვე ქვის სკამ-მაგიდები იდგა, ხოლო მაგიდის შუაგულში, ოთხკუთხედად ამოჭრილ, მინით გადახურულ სივრცეში, დეკორატიული ცეცხლი გიზგიზებდა. სწორედ აღნიშნულ მაგიდას შემოვსხდომოდით მე, სამირა და ლოლა მაშინ, როდესაც ჩვენგან რამდენიმე ნაბიჯით მოშორებული კალე, მაყალს დასტრიალებდა თავს და მწვადის შამფურებს გამუდმებით ატრიალებდა აქეთ-იქით. საღამო ხანი იდგა. ეზოში ოდნავ გრილი, სასიამოვნო სიო უბერავდა. გარესამყაროსგან მთლიანად მოწყვეტის მიზნით, ტელეფონიც კი მქონდა გამორთული და გოგონებთან ერთად, ნელ-ნელა ვსვამდი ასი წლის დაძველების კონიაკს, რომელიც, როგორც თვითონ ლოლამ აღნიშნა, მამამისის სანაქებო კოლექციიდან ჰქონდა მოპარული, სპეციალურად ამ დღისთვის. სულიერი სიმშვიდის მხრივ, აშკარა უკეთესობას განვიცდიდი. ბუნების სიწყნარე მიწევდა დახმარებას იმაში, რომ ისეთ თემებზე ფიქრით არ გადამეღალა გონება, რაც ერთიანად მაფორიაქებდა. ჩემი ნება-სურვილის შემთხვევაში, ალბათ თვეობითაც კი დავრჩებოდი ამ ადგილას, თუმცა ფაქტი, რომ ხვალიდან სამსახურსა და ჩემს მოვალეობებს უნდა დავბრუნებოდი, კვლავაც უცვლელი რჩებოდა. ლოლას, დიდ, გორგოლაჭებიან სადგამზე, თავის მიერ მომზადებული ნაირ-ნაირი კერძები ჰქონდა დალაგებული. საუბედუროდ, მათთვის ხელის ხლების უფლების მოცემას მხოლოდ მაშინ აპირებდა, როდესაც კალე,] ბოლოს და ბოლოს მწვადსაც შემოამატებდა ჩვენს პატარა სუფრას. -თავიდანვე რომ მცოდნოდა, რაც მოხდებოდა, მანქანას სადმე გავაჩერებინებდი და ერთ ლობიანს მაინც ვიყიდდი -უკმაყოფილება ეწერა სახეზე სამირას, ვისთვისაც, როგორც ეტყობოდა, კონიაკის სულაც არ იყოს საკმარისი შიმშილის მოსაკლავად. არც მე ვიყავი უკეთეს დღეში. ლოლას მომზადებული კერძები, საერთო ჯამში ისეთ სურნელს აფრქვევდნენ, ძალზედ რთულად ამოცანად მეჩვენებოდა ვმჯდარიყავი და მათთვის გულგრილად მეყურებინა. -კარგით რა, ორივეს ისეთი გამომეტყველება გაქვთ, თითქოს კვირების განმავლობაში ჰყავდით დაბმული და გაშიმშილებდნენ -წყენით გადმოგვხედავ მან, მეც და სამირასაც. შემდეგ კალეს მიუტრიალდა და სკამის საზურგეს ცალი მკლავით ჩამოეყრდნო. -მალე იქნება, შეფ?! -კიდევ ხუთი წუთით დამაცადეთ -შუბლიდან ოფლის წმენდით გაეპასუხა კალე, თან კმაყოფილი ღიმილით გამოხედა -ისე, მომწონს შენნაირი ვეგეტარიანელები, მხოლოდ თვითონ რომ ამბობენ უარს ხორცის ჭამაზე და საკუთარი მოძღვრებით სხვებს არ უბურღავენ ტვინს -ერთი მერცხლის ჭიკჭიკი გაზაფხულს ვერ მოიყვანს, ცისფერთმალებავ -საპასუხოდ ლოლამაც გაუღიმა -მე არ მინდა, მაგრამ სხვამ გემრიელად მიირთვას მათი საუბრის მოსმენისას, ინსტიქტურად შევეხე ჩემს მზის ფორმის კულონს. მისი ყოველი შეგრძნება ყელზე, იმ დღეებს მახსენებდა, რომელიც მე და მიშომ გავატარეთ იაპონიაში. მიუხედავად ამისა, სანამ მეფარიშვილი ვერ მხედავდა, ამ ყელსაბამის მოხსნა მაინც არ მსურდა, ამიტომ, ფიქრების მოსაშორებლად, მას უბრალოდ ხელი გავუშვი და საუბარში ჩართვა ვცადე: -არავის ვაკრიტიკებ, მაგრამ ადამიანები მართლაც ვართ დამნაშავეები ცხოველებს რომ საკვებად ვიყენებთ -აბა, აბა -თეატრალური მწუხარებით გადააქნია თავის სამირამ -საწყალი ცხოველები, რა გემრიელად იჭმება მათი ხორცი მის სიტყვებზე, მიუხედავად იმისა, რომ საკმაოდ სასტიკად ჟღერდნენ, მაინც ყველას გაგვეცინა. პირადად უკვე შეჩვეულიც კი ვიყავი ასეთ რამეს, რადგან მისთვის დამახასიათებელი შავი იუმორისის შესახებ, გაცნობის პირველივე დღიდან ვფლობდი ინფორმაციას. ამასობაში კალემაც დაასრულა მწვადების შეწვის ხანგრძლივი პროცედურა და აწ უკვე გამზადებული, ვერცხლისფერ სინზე დაწყობილი შამფურები, ფრთხილად დაგვილაგა მაგიდაზე. ახლა უკვე მასპინძლისგანაც გვქონდა ოფიციალური ნებართვა მისი მომზადებული კერძები დაგვეგემოვნებინა და ჩვენც დაუყოვნებლივ შევუდექით ვახშმობას. ლოლას სალათები, ტკბილეული და გამაგრილებელი სასმელები, დახვეწილად მომზადებულთან ერთად, ძალიან გემრიელიც იყო. სუფთა ჰაერზე, მადაც ერთიორად იზრდებოდა და დალევის სურვილიც. ჩვენს შორის, ყველაზე მეტს მაინც სამირა სვამდა. როგორც ჩანდა, ძალიან მოხიბლულიყო ასი წლის დაძველების კონიაკით და ამ მიზეზით, ჭიქას, ჭიქაზე ისე ცლიდა, ორწუთიან შესვენებასაც არ აკეთებდა. -იდეალური ადგილია მთელი ზაფხულით აქ დასარჩენად -ღიმილით აღნიშნა საჭმლით პირგამოტენილმა სამირამ. საუბრის ტონზე და აწითლებულ ცხვირსა თუ ლოყებზე უკვე ნათლად ეტყობოდა, რომ სასმელი საკმაოზე მეტად მოჰკიდებოდა. კალე ძალიან ცოტას სვამდა. აგრეთვე მეც. მხოლოდ ლოლა და სამირა მიისწრაფვოდნენ თრობისკენ, თანაც გამიზნულად. -როდესაც დედა ცოცხალი იყო და გავაბრაზებდი, მამაჩემი მის მაგივრად მსჯიდა და ზაფხულობით აქ აღარ მიშვებდა ხოლმე -მელანქოლიურად ჩაეღიმა ამ სიტყვებზე ლოლას -საბრალო ქალი, ჩემი მშობელთა კრების შემდეგ, სულ დამამშვიდებლების შუშებით ხელში დარბოდა -არც მიკვირს -სამირას ტუჩებსაც მოსდგომოდა ღიმილი -თექვმეტი წლის ასაკში, უკვე მასწავლებელთან გქონდა სექსი -მხოლოდ სპორტის მასწავლებელთან. დანარჩენები არ მიზიდავდნენ -ალბათ სპორტში ყოველთვის კარგი ქულები გყავდა -კონიაკის ჭიქები, სათითაოდ ყველას შეგვივსო კალემ, როცა ეს თქვა, შემდეგ კი, შეკრული წარბებით მიუტრიალდა სამირას -იქნებ ამ ადამიანს საერთოდ არ სურდა გამეგო, რომ მასწავლებელთან ჰქონდა ინტიმური ურთიერთობა -დამშვიდდი, ლოლა არასდროს არაფერს მალავს -კიდევ ერთი ჭიქა კონიაკი დაიმატა. ალკოჰოლის დოზა მასში ნელ-ნელა უფრო და უფრო ტოვებდა კვალს, რაც ჩაწითლებულ თვალის უპეებზეც ეტყობოდა -ეს თვითონ ვარ, ვინც ძალიან ბევრ რამეს არ ამბობს -მოდი მეტი აღარ დაისხა, კარგი? -რა წამსაც შევატყვე, რომ სასმისის შევსება ჰქონდა განზრახული, ჭიქაზე გაშლილი ხელის გული გადავუფარე. -რატომ, საუბრის ხასიათზე რომ მაყენებს იმიტომ? -მკითხა და პასუხსაც არ დაელოდა ისე წამოდგა ფეხზე, კონიაკის ბოთლთან ერთად -მოდი ახლა ყველანი გავჩუმდეთ და ჩემი ერთ-ერთი, ყველაზე ექსტრემალური სექსუალური გამოცდილების შესახებ გიამბობთ -ოჰოო, მე სიამოვნებით მოვისმენ -განაცხადა ლოლამ მხიარულად, თუმცა მე და კალე, ოდნავადაც არ ვიზიარებდით მის პოზიციას. სრულიად შესაძლებელი იყო, სამირას ხვალ დილით გაეღვიძა და ყოველი წინადადება ენანა, რაც კი ნასვამ მდგომარეობაში ჰქონდა ნათქვამი. -მოდი ცოტა გავისეირნოთ -სკამიდან წამოვიწიე, რათა მისი შეჩერება მეცადა, თუმცა ამ უკანასკნელმა ტუჩებთან მიტანილი საჩვენებელი თითით მანიშნა გაჩუმდიო, ხოლო ლოლამ კვლავ საწყის ადგილას დამაბრუნა. ამასობაში, სამირამაც მოსვა ბოთლიდან საკმაოდ მოზრდილი ყლუპი და წამოწყებული საუბარი განაახლა: -ვფიქრობ, ძალიან რომ არ დაიზაფროთ, სჯობს საკუთარ თავზე მესამე პირში ვისაუბრო -სამირა . . . -კალე, ახლა ჩემი მიკროფონია ჩართული, ამიტომ გთხოვ მოკეტო -მკაცრად შეუბღვირა ამის თქმისას, თან მზერა ჩემკენ ისე მომართა, თითქოს ყველაფერს ზუსტად ჩემს გასაგონად ყვებოდა -მოკლედ, ეს ყველაფერი იმ ლამაზ ღამით მოხდა, როდესაც ერთმა სულელმა გოგონამ, შინ მალე დაბრუნების მიზნით გადაწყვიტა მოკლე გზით წასულიყო და ღამით სახიფათო ჩიხებში მარტოს ებოდიალა -მერე მზერა ყველას სათითაოდ შეგვავლო და ბოლოს იგი ლოლაზე გააჩერა -იმ ჩიხში, სამწუხაროდ გოგონა მარტო არ ყოფილა. იქ, ორ ნასვამ მდგომარეობაში მყოფ მამაკაცს გადაეყარა. გარშემო სხვა არავინ იყო, ღირსეულმა ჯენტლმენებმა კი დრო იხელთეს, გოგონას თავიანთი მზრუნველი ხელები ჩაავლეს, სადარბაზოს სარდაფში ძალის გამოყენებით ჩაიყვანეს და დაახლოებით ერთი საათის განმავლობაში ტანჯავდნენ. ჯერ იყო და თავიანთი ბინძური არაყი ასხეს პირში და ტანსაცმელზე, შემდეგ სიგარეტი მოწიეს და იგი პირდაპირ მის მკერდზე ჩააქვრეს, ეკითხებოდნენ რა ფერის საცვლები ეცვა კაბის შიგნით, მერე კიდევ . . . -ასე ნუ ხუმრობ სამირა! -საუბარი ლოლამ გააწყვეტინა, ვინც სავარაუდოდ, ვეღარ მიმხვდარიყო, მოსმენილი ისტორია ალკოჰოლის ზემოქმედების დამსახურებით იყო შეთხზული თუ სიმართლეს შეესაბამებოდა. მეც სრულ გაურკვევლობაში ვიყავი და ვერ ვხვდებოდი, დასაჯერებელი იყო ის, რაც მესმოდა, თუ არა. -ვინ გითხრა, რომ ეს ხუმრობაა? -იკითხა მან წყენით, მაგრამ მერე შეკრული წარბები კვლავ გახსნა და ალაპარაკდა -მოკლედ, დიდად რომ აღარ გადაგღალოთ, იმ ღამით მაგ ტიპებმა თავიანთი გასაკეთებელი გააკეთეს. ერთი წინიდან მიადგა მაგ გოგოს, მეორეს უკნიდან უფრო გაუსწორდა. ერთხელ არ იკმარეს და რამდენიმე წუთის შემდეგ, მეორე წრეზეც წავიდნენ -იაზრებ რასაც ყვები? -სამირასთან ერთად დანარჩენებსაც გადავხედე. მათაც ზუსტად ჩემნაირად შოკირებული სახეები ჰქონდათ. . -ვიაზრებ, ვიაზრებ -იმოდენა ბრაზი და სისხლიანი შურისძიების სურვილი ჩანდა სამირას გამოხედვაში, დამეფიცებოდა, ასეთი რამ აქამდე არც ერთი სხვა ადამიანის მზერაში არ მქონდა შემჩნეული -გიკვირთ, არა? ადრე მეც ყველაფერს ვარდისფერი სათვალით ვუყურებდი და წარმოდგენაც არ მქონდა, ადამიანის მხეცურ ბუნებას თუ ამდენად ღრმად შეეძლო შეტოპვა. სანამ ეს მოხდებოდა, ერთი მძაფრსიუჟეტიანი ფილმი ვნახე –მწერალ გოგონაზეა, ვინც შთაგონებისთვის ქალაქგარეთ მდებარე ტბის სახლს იქირავებს, სადაც ერთი კილომეტრის რადიუსზე, მოსახლეობაც კი არაა. ერთ დღესაც, ამ გოგოს ბენზინგასამართ სადგურზე მომუშავე ნაბი*ვრები შეუვარდებიან სახლში, რომელთაც ასევე ნაბი*ვარი პოლიციელი ეხმარება და ხუთი კაცი, ერთ ქალს, რიგრიგობით გააუპატიურებს დავინახე როგორ ნერვიულად მოისვა კალემ შუბლზე ხელი. ლოლაც ქანდაკებასავით გაექვავებინა მოსმენილ ისტორიას და ერთადერთი, რაც მის ცოცხალ მდგომარეობაში ყოფნაზე მიანიშნებდა, ეს თვალების პერიოდული ხამხამი იყო. -შემდეგ ეს მწერალი გოგო როგორღაც გაქცევას მოახერხებს, რათა მოძალადეებმა არ მოკლან -კლავ განაგრძობდა ის -გარკვეული დროის გასვლის მერე კი თითოეულ მათგანზე შურს იძიებს და სასტიკი წამებით კლავს. ძალიან მინდოდა მეც ზუსტად მისნაირად მოვქცეულიყავი. მინდოდა ორივენი იმ დონემდე მიმეყვანა, რომ ბოლო ხმაზე ღრიალით ეთხოვათ პატიება და მათ ხვერწნა-მუდარაზე რომ შემებრალებინა, ირონიული ღიმილით მეპასუხა. სამწუხაროდ, დღემდე არ მაქვს წარმოდგენა ასე ვინ მომექცა. ჭკუიდან მშლის ის ფაქტი, რომ ვერაფერს ვუშავებ მათ, ვინც ცისარტყელას შვიდივე ფერი ჩააქრო ჩემს ცხოვრებაში დაძაბული დუმილი ჩამოვარდა. ზუსტად ვიცოდი, არც ერთი ჩვენგანი არ ელოდა სიტუაციის ასე განვითარებას და მსგავსი შემზარავი ამბის მოსმენას. პირადად მე, მცირედ ეჭვს ვებღაუჭებოდი, რომ ყოველივე ეს, სასმელის ზემოქმედების ქვეშ მყოფი ადამიანის ფანტაზია შეიძლებოდა ყოფილიყო და არა, მახინჯი რეალობა. -ეგ ფილმი მეც მაქვს ნანახი -ჩვენ შორის კალე აღმოჩნდა ის ერთადერთი, ვინც გაბედა და მდუმარება დაარღვია -მესამე ნაწილში, ეგ მწერალი გოგო, იმდენად იშლება ჭკუიდან, რომ საკუთარ ფსიქოთერაპევტსაც კი კლავს, ვინც ყველაზე რთულ დროს, კარგი მეგობარივით ედგა მხარში. მაგ გოგო, აქამდე მხოლოდ შურისძიებამ მიიყვანა და ფილმიც იმას გვასწავლის, რომ სამაგიეროს გადახდა, ჩვენთვისვეა საზიანო მწარედ ჩაეცინა სამირას. იმ მომენტში, ბოთლში უკანასკნელი ყლუპი ჰქონდა დარჩენილი, რომელიც სწრაფად გადაუშვა ყელში, ცარიელი ჭურჭელი სადღაც ბალახებში მოისროლა, უმისამართოდ და გამჭოლი მზერა მიაპყრო კალეს. -ჩემს ზურგზე სადმე ანგელოზის ფრთებს ხედავ? -გაისმა ცინიკურად -მორალურად რა არის სწორი და რა, არასწორი, ეს შენზე კარგად ვიცი . . . მაგრამ იმას, რომ ჩემი მომავლის გეგმები ერთიანად ჩამომანგრიეს თავზე, დაუსჯელს არ დავტოვებდი, მათი პოვნა რომ შემეძლოს. არ აქვს მნიშვნელობა, მერე ჭკუიდან შემიშლებოდი თუ გონებიდან -და შენს ყოფილს, ვისზეც მე და მარიტას გვიამბობდი, ამის გამო დაშორდი? -შოკი, სიბრალული, ინტერესი –ერთობლივად იკითხებოდა ლოლას თვალებში. -მე და დემეტრე, ოჯახის შექმნასაც ვაპირებდით -სახეზე სევდიანი ღიმილით, კლავ თავის მიტოვებულ სკამს დაუბრუნდა სამირა. თუკი მხედველობაში მის ჩაფიქრებულ გამომეტყველებას მივიღებდით, გონების ძალით წარსულში მოგზაურობდა-ვოცნებობდი ზღვის პირას მოწყობილ, ლამაზ ატმოსფეროში მოგვწერა ხელი. მე მზესუმზირების თაიგული მჭეროდა, თავზე კი ზღვის ვარსკვლავებისგან გაკეთებული გვირგვინი მქონოდა დამაგრებული. მინდოდა მისგან ორი შვილი მყოლოდა და ორივე ისე აღმეზარდა, რომ მომავალში მათით მეამაყა. ახლა შემომხედე ვინ ვარ. ვარ ადამიანი, ვისაც არასდროს ეღირსება სიმშვიდე მანამ, სანამ იმ ორ ნაძირალას არ იხილავს თავის მუხლებთან გართხმულს საუბარში რამდენჯერმე თვითონაც დავაპირე ჩართვა, მაგრამ გავაღებდი თუ არა პირს რაღაცის სათქმელად, იმ წამსვე ვჩუმდებოდი, რადგან სიტყვები, რომლებიც ამ სიტუაციას მოუხდებოდა, არა და არ მწიფდებოდა ჩემს ტვინში. ყველანი დაბნეულები ვიყავით. ბუნებრივიც იყო ჩვენი ასეთი მდგომარეობა. მართალია, სამირას მუდამ ოდნავ უცნაურ ადამიანად მივიჩნევდით, თუმცა თავში აზრადაც არავის მოგვსვლია, რომ შეიძლებოდა ასეთი შემზარავი რამ ჰქონოდა გადატანილი. -რა იყო, რა სახეები ჩამოგტირით? -ღიმილიანი მზერა მოატარა თითოეულ ჩვენგანს სამირამ -დაახლოებით ასე იყურებოდნენ დემეტრე და მიშო, ეს რომ მოვუყევი. ამან უკვე დამღალა და ახლა შებრალებები, სევდიანი თვალები და “ვაიმე ეს რა მოგსვლია” არ გამაგონოთ, თორემ ამ შამფურებზე, მწვადის მაგივრად თქვენ აღმოჩნდებით წამოცმულები მოულოდნელად, კალე ფეხზე წამოდგა და ოდნავ მოშორებით განმარტოვდა. ჩვენგან, მას მხოლოდ მე და ლოლამ გავაყოლებთ თვალი. სამირა ისე არხეინად იჯდა, თითქოს ამ ქვეყნად არაფერი აინტერესებდა და ცოტა ხნის წინაც, მხოლოდ დაძაბული ფილმის შინაარსი მოეყოლა. ყურადღების სხვა რამეზე გადასატანად, ჯიბიდან ტელეფონი ამოვიღე და ჩავრთე. რა დროს ამაზე ფიქრი იყო, მაგრამ ნერვებზე მაინც უარყოფითად იმოქმედა იმ ფაქტმა, რომ მიშოსგან არანაირ გამოხმაურებას არ ჰქონოდა ადგილი –არც ზარის და არც შეტყობინების სახით. ფეხზე ინსტიქტურად წამოვდექი და თავადაც კალესკენ გავეშურე. ზუსტად ვიცოდი ახლა რაც სჭირდა –მოსმენილ ისტორიას მასზე იმდენად ძლიერ ემოქმედა, დამშვიდებას განმარტოების გზით ცდილობდა. ჩემი მიახლოვებისას არც კი განძრეულა. განდეგილივით ეულად, გულხელდაკრეფილი იდგა და პერიოდულად, ღრმა ამოსუნთქვებს აკეთებდა. -მისმინე, შეიძლება ეს არც არის სიმართლე და . . . -სიმართლეა მარიტა, სიმართლე -არც კი მაცალა დაწყებული წინადადების დასრულება -ვერ ხედავ, როგორი დამოკიდებულებისაა ყველა მამაკაცთან გარშემო? ფსიქოლოგიური ტრავმა აქვს მაგ ამბების მერე. ირგვლივ, თითოეული მამრობითი სქესის წარმომადგენელი სძულს -და შენ? მითხარი, კარგად ხარ? -არა, არ ვარ კარგად -მაშინვე გააქნია თავი, თან მწარედ ჩაეცინა -გულისამრევია ასეთი ამბების მოსმენაც კი. ცოტა ხნის წინ , სამირას იმას ვარიგებდი, რომ შურისძიება ადამიანის სულს უფრო ამძიმებს, მაგრამ როდესაც ასეთი ტიპების შესახებ მესმის, მინდება ფსიქოპათ მკვლელად ვიქცე და თითოეულ მათგანს წამებაში ამოვხადო სული გამაჟრჟოლა მის ამ სიტყვებზე. მართალია თავადაც იმ აზრზე ვიყავი, რომ მოძალადე ადამიანები ყველაზე უარესს იმსახურებდნენ ცხოვრებისგან, თუმცა წამება, ან მოკვლა, მაინც ისეთ რამებად მეჩვენებოდა, რასაც, რაც არ უნდა მომხდარიყო გონებაში არასდროს გავივლებდი. -ყველანი უნდა დავმშვიდდეთ -მაგიდასთან დარჩენილებისკენ ცალი თვალი გავაპარე ამის თქმისას -სამირასთან არაფერი უნდა შევიმჩნიოთ, მით უმეტეს მაშინ, როდესაც გამოფხიზლდება თავი უხმოდ დამიქნია, თუმცა თქმით სიტყვაც არ უთქვამს. ორივე ჩვენგანმა ვიცოდით, რომ იმ ღამით, მხიარულება აღარ გვეღირსებოდა და თუკი გავიღიმებდით, ეს ღიმილი, აუცილებლად ყალბი იქნებოდა. -ჰეი თქვენ ორნი -ფიქრებში ჩაძირულები, ხმამაღალმა ძახილმა დაგვაბრუნა რეალობაში. თითქმის ერთდროულად მოვტრიალდით ამ სიტყვების გაგონებაზე. მაგიდასთან დარჩენილი ლოლა, გამომცდელად გვათვარიელებდა, თან მომლოდინე მზერაც აღბეჭდვოდა სახეზე -საზოგადოებაში ჩურჩული უზრდელობაა, მოდით და აქ ისაუბრეთ კალემ მე გამომხედა, მე კი, მას. შეიძლება ახლა არც ერთს არ გვსურდა ლოლას სიტყვების დაჯერება, თუმცა წინააღმდეგობა მაინც არ გაგვიწევია. მაგიდასთან ჯდომისას, ყველანაირად ვცდილობდი სახეზე არაფერი შემტყობოდა, თუმცა რამდენად წარმატებული იყო ჩემი მცდელობა, უკვე არ ვიცოდი. იმ ღამით ყველანი ყალბები ვიყავით, იმ ღამით აღარაფერი იყო ლამაზი, იმ ღამით ჩვენი მხიარულება წყალში ჩაიძირა და თითოეული მათგანი ღრმა ფიქრებში წაგვიყვანა. იმ ფიქრებში, სადაც ცხოვრებისეულ უსამართლობასა და სიმახინჯეს პირველი ადგილი ეკავა. 8 8 8 8 ბეშუმიდან საკმაოდ ადრიან დილით დავბრუნდით, რის გამოც, მაშინვე საძინებელს მივაშურე და მთელი ხუთი საათის განმავლობაში იმდენად გათიშულს მეძინა, გამოღვიძებულზე შევამჩნიე, რომ კვლავ იგივე პოზაში ვიწექი, როგორშიც თავიდან ჩამეძინა. პირველი, რაც თვალების გახელისას ვიგრძენი, ეს შიმშილის გრძნობა გახლდათ. მაცივარში საკვების დიდი არჩევანი ნამდვილად არ მქონდა. ერთადერთი, რისი ჭამაც შემეძლო, ეს არაქისიანი ბუტერბროდები იყო, ბანანის კრემით, ამიტომ, წამოვდექი თუ არა საწოლიდან, მაშინვე სამზარეულოს მივაშურე და საუზმის მომზადება დავიწყე. წუხანდელი ამბები, ჯერ კიდევ უსიამოვნოდ მიწიწკნიდა გულს. დაზუსტებით არც ვიცოდი, ახსოვდა თუ არა სამირას ის, რაც წინა ღამით ილაპარაკა. უფრო მეტად იმ მოსაზრებისკენ ვიხრებოდი, რომ ყველაფერი იდეალურად დაამახსოვრდა, რადგან მანქანაში, მთელი გზა ისე ჩუმად იჯდა, ხმა ერთხელაც კი არ ამოუღია. ფიქრებში გართულმა, პერიფერიული მხედველობით დავინახე, თუ როგორ ამოყარა ტოსტერმა პურები. ხელი რომ არ დამწვოდა, ისინი ორი თითით გადმოვიტანე წინასწარ მომზადებულ თეფშზე, შემდეგ ხილის წვენით შევავსე მინის ჭიქა და უკვე მაგიდას უნდა მივჯდომოდი სასაუზმოდ, რომ უდროო ზუზუნის ხმაც გაისმა ჩემს ტელეფონზე. ზარის ადრესატის ვინაობის გაგებამ, გულწრფელად ვიტყვი ოდნავი დაბნეულობა მომგვარა. ეკრანზე სამირას ფოტო ეხატა, ვინც WhAsapp-ით ცდილობდა ჩემთან დაკავშირებას. შეიძლება გუშინდელი ღამის შემდეგ წარმოდგენაც არ მქონდა რა უნდა მეთქვა მისთვის, თუკი თავის მიერ მოყოლილ ამბებზე წამომიწყებდა საუბარს, მაგრამ გამბედაობა მაინც მოვიკრიბე და ყურმილი მანამ ავიღე, სანამ ყოყმანი გულში კიდევ ერთხელ შემომეპარებოდა. -გისმენ სამირა -მობილური ხმამაღალ კავშირზე ჩავრთე და ბუტერბროდს პატარა კუთხე მოვაკბიჩე. -მარიტა! -მისი ხმა, დასაწყისშივე ძალზედ აღელვებული მომეჩვენა, თუმცა მიზეზს ვერაფრით მივხვდი. -გისმენ, მოხდა რამე? -წარმოდგენა არ მაქვს სად ვარ! მიახლოებით ლოკაციას ჩაგიგდებ და უნდა მიპოვო. ნავიგატორი ზუსტ ადგილმდებარეობასაც არ მიჩვენებს, იმდენად მიყრუებულია აქაურობა -ერთი წამით, ერთი წამით -ლუკმა გადავყლაპე თუ არა, ბუტერბროდის თეფში მაშინვე გავწიე გვერდზე -რას ნიშნავს წარმოდგენა არ გაქვს სად ხარ? ნაბახუსევიდან ჯერაც ვერ გამოხვედი? -რა ნაბახუსევი მარიტა, იმ შეშლილმა დემეტრემ მანქანაში ჩამდო და სადღაც, მიყრუებულ ადგილას ჩამომიყვანა. ახლა ოთახში ვარ ჩაკეტილი, რომლის ფანჯრებზეც გისოსებია აკრული და აქედან გასვლის ალბათობა ნულის ტოლია დაახლოებით ხუთი წამი მაინც დამჭირდა, რათა მიღებული ინფორმაცია ჩემს ტვინს ბოლომდე გადაეხარშა. როგორც კი შექმნილი სიტუაცია გავიაზრე, ტელეფონს სასწრაფოდ დავტაცე ხელი და წინა ხედვის კამერა ჩავრთე. -სამირა, ვიდეო-ზარზე გადმოდი და მაჩვენე ირგვლივ რა ჩანს -აზრი არ აქვს -მითხრა თუ არა, ეკრანზე მაშინვე მისი სახე გამოისახა -აქ დაძინებულ მდგომარეობაში წამომიყვანა და გზაც კი ვერ დავიმახსოვრე. არც გარშემო ჩანს რამე შენობა. მხოლოდ გაშლილი მდელოა და აქა-იქ ხეები. კიდევ, ჭრელი ძროხა ბალახობს დაახლოებით ხუთას მეტრში, თუკი ეს რამეში დაგეხმარება -ჯანდაბა! მანდ რატომ წაგიყვანა? -შენი აზრით რატომ? -ასეთი პრიმიტიული გზებით ცდილობს ურთიერთობის აღდგენას? -არავისთან არ ვაპირებ ურთიერთობა აღვადგინო! -ბრაზისგან ხმას აუწია მან -ჩემთვის წართმეული ეს ტელეფონიც ისე ამოვაცალე, ვერ მიხვდა, ამიტომ ლოლას დაურეკე და იქამდე მიპოვეთ, სანამ შეამჩნევს, რომ ჯიბეში რაღაც აკლია ენაზე მომდგარი დასამშვიდებელი სიტყვების ხმამაღლა გაჟღერება ვეღარ მოვასწარი. ამაში ხელი ჯერ კარის ძლიერი ჯახუნის ხმამ შემიშალა ყურმილიდან, შემდეგ კი ეკრანზე, სამირასთან ერთად გამოსახულმა, ვიღაცის სახის მეოთხედმა ნაწილმა. კავშირი რომ მოულოდნელად გაწყდა, სწორედ მაშინ გავიაზრე, რომ ეს ადამიანი, აუცილებლად დემეტრე იქნებოდა, ვინაც ტელეფონზე საუბრისას შემოუსწრო “თავის მძევალს” და მყისვე მიიღო შესაბამისი ზომები. ამის შემდეგ, დარეკვა კიდევ რამდენჯერმე ვსინჯე, თუმცა დაკავშირება ვერც ერთხელ ვერ მოვახერხე. ერთადერთი ხელჩასაჭიდი, რაც მქონდა, ეს მიახლოებითი ლოკაცია იყო. იმ მომენტში, ყველაზე მძაფრად ვიგრძენი ჩემი მანქანის დანაკლისი. სხვა გზა არ მქონდა –ტაქსი უნდა გამომეძახა და ისე წავსულიყავი, რადგან, ჩემდა საუბედუროდ, ლოლაც არ მპასუხობდა ზარებზე. ჩემი დაუკმაყოფილებელი შიმშილის გრძნობაც და საუზმეც, სამზარეულოში დაუდევრად მივატოვე და ოთახისკენ გავიქეცი, გამოსაცვლელად. ტანსაცმლის არჩევა არ დამიწყია –ის გადავიცვი, რაც ხელში პირველად მომხვდა, თავი შეძლებისდაგვარად მოვიწესრიგე, ზურგჩანთაში საჭირო ნივთები ჩავყარე და კვლავ სამზარეულოში გავიქეცი, რათა იქ დატოვებული ტელეფონით ტაქსი გამომეძახა. სწორედ ამ დროს შემომესმა კარზე ატეხილი ძლიერი კაკუნიც. ეს უკვე მეორე შემთხვევა იყო, რამაც დღეს ჩემი აფორიაქება გამოიწვია. ერთი ვერსიაც კი არ მქონდა იმისა, თუ ვინ შეიძლებოდა მდგარიყო ზღურბლს მიღმა, ან რატომ არჩევდა კაკუნს, ზარის დარეკვას. მიუხედავად ამისა, შიშს მაინც მოვერიე, ის აზრი მოვიშორე გონებიდან, რომ მომსვლელი შეიძლებოდა ლეო ყოფილიყო და სათვალთვალოში ფრთხილად გავიჭყიტე. სადარბაზოში მის ნაცვლად, მიშოს სახის დანახვამ ისე გამაკვირვა, ლამის მკლავზეც კი ვიჩქმიტე, ხომ არ მძინავს-მეთქი. ტვინმა სწრაფად გადმომცა სიგნალი, რომ მზის ფორმის კულონი ჯერ კიდევ ჩემს ყელს ამშვენებდა, ამიტომ იგი სწრაფად მოვიხსენი, შორტის ჯიბეში დაუდევრად ჩავიტენე და მხოლოდ ამის შემდეგ გავბედე საკეტის გადატრიალება. კარი გავაღე თუ არა, მისი სახის ახლო მანძილიდან დანახვამ, კლავ ჩვენი კოცნის სცენა მომაგონა. მცირედი თავბრუსხვევაც ვიგრძენი ამის გამო. შემდეგ უხერხულობის განცდაც დამემატა, თუმცა თავად მას, საერთოდ ვერ ვამჩნევდი გამომეტყველებაზე ვერანაირ ემოციას. პირიქით, იმდენად მხნედ გამოიყურებოდა, წამით ეჭვიც კი შემეპარა, ის კოცნა ჩემი წარმოსახვის ნაყოფი ხომ არ იყო-მეთქი. -საით გაგიწევიათ, მის? -ეჭვნარევი ღიმილით მათვალიერებდა იმ წამს, იგი -ფეხზე ბოტასები გაცვიათ, მგონი სადღაც მიდიოდით -საქმე მაქვს -დაბნეულმა მივუგე. ზუსტად იმ მომენტში გამახსენდა, რომ ჯერ ტაქსიც კი არ მყავდა გამოძახებული -შენ რისთვის მოხვედი? მიშოს ჩაეცინა და ზღურბლს ისე გადმოაბიჯა, ჩემთვის აზრის კი არ უკითხავს. -რისთვის მოვედი და ხელის შემშლელის გასანეიტრალებლად -მითხრა თუ არა, უმალვე დამიწყო ჯიბეებზე ხელების ფათური -ტელეფონი სად გაქვს? -რას აკეთებ?! ან რა ხელის შემშლელის განეიტრალება? -დემეტრემ დამირეკა -შემოსასვლელი კარი მიხურა, გასაღებით საიმედოდ გადაკეტა და ეს უკანასკნელი, ჯიბეში ჩაიდო -თურმე სამირას მოუმართავს შენთვის დახმარების თხოვნით და შემოგირბინე, რათა სისულელე არ გააკეთო მისმა სიტყვებმა, ყველაფერი განთიადივით ნათელი გახადა. ახლა უკვე ვხვდებოდი, რატომაც დააკაკუნა ჩემი სახლის კარზე –სურდა შევეჩერებინე, თუკი სამირასთან წასვლას და მის უკან წამოყვანას შევეცდებოდი. იმ ფაქტის გამო, რომ დემეტრეს თხოვნით იყო მოსული და არა ჩემს მოსანახულებლად, სილის გაწვნის სურვილმა, ლამის ხელის გულების ქავილი დამაწყებინა. საბედნიეროდ, როგორღაც გამოვიმუშავე საიმისო თავშეკავება, ეს არ გამეკეთებინა და პირდაპირ სამზარეულოსკენ გავეშურე ტელეფონის მოსატანად. -მე სად წავალ, ამას მხოლოდ თავად ვწყვეტ მიშო, შენ კი ახლა მგონი სამსახურში უნდა იყო -ვერსად ვერ წახვალ მარიტა, შენი სახლის გასაღები მე მაქვს -ასხმა გამომწვევი სახით შეათამაშა ხელში -სანამ სამსახურში წასვლის დრო არ მოგივა, ამ ბინაში მე და შენ ერთად ვიქნებით და დროსაც მხიარულად გავიყვანთ -ლოლიტას უკვე დავურეკე და საქმის კურსშია -ვიცრუე. მინდოდა კოვზის ნაცარში ჩავარდნის მთელი სიმწარე ეგრძნო, თუმცა როგორც ჩანს არ გამომივიდა: -ნუ იტყუები პინოქიო. ლოლა ახლა თათბირზეა, ნოლანებთან ერთად და ზარზე არ გიპასუხებდა არგუმენტებგამოლეული, მაგიდასთან სწრაფად მივედი და ჩემს მობილურს დავტაცე ხელი. მართალია არ ვიცოდი, ასეთი სიტუაციაში როგორ უნდა გამომდგომოდა რამეში მისი ქონა, თუმცა მიშომ რომ ესეც წამართვა და საკუთარ ჯიბეში მიუჩინა ადგილი, ცხადად ვიგრძენი, როგორ ჩაქრა იმედის ის ბოლო ნაპერწკალი, სუსტად, მაგრამ მაინც რომ ბჟუტავდა ჩემს გულში. -შენი აზრით რას აკეთებ? -ვცადე მის ჯიბეში ხელი ჩამეყო, მაგრამ არ დამანება, ორივე მაჯა გამიკავა და თავისთან ახლოს მიმწია. -მეგობარს ვაზღვევ, რათა საყვარელ ქალთად მარტო დარჩეს და აზრზე მოიყვანოს. შენ სად გარბიხარ, გინდა მურმანის ეკანის როლში გამოხვიდე? -სამირას არ უნდა იქ ყოფნა! და საერთოდ, ეს ადამიანის მანქანაში ჩაგდება და სადღაც, გაურკვეველ ადგილას წაყვანა, მეგონა ოთხმოცდაათიან წლებში ჩაბარდა წარსულს -მორჩი მწარე კომენტარებს -უფრო ახლოს მიმიზიდა მიშომ, თან მარჯვენა ლოყასთან მომიტანა ტუჩები -ძალიან მიჭირდა შენგან შორს ყოფნა, მაგრამ ამდენს ხანს მაინც ვცდილობდი დასაფიქრებლად პირადი სივრცე მომეცა. მითხარი, ეს დღეები თუ გენატრებოდი? -და გვაქვს ისეთი ურთიერთობა, რომ ერთმანეთი გვენატრებოდეს? -აი ესაა ყველა ქალის მთავარი მინუსი -ეშმაკური ღიმილით შემიშვა მაჯაზე შემოხვეული ხელები მან -გულწრფელობა ნაკლებად გახასიათებთ. აი მაგალითად მე რომ დამისვა იგივე კითხვა, გეტყოდი, რომ ძალიან მომენატრე, რომ ვერც იმ კოცნას ვიგდებ თავიდან და ვერც შენს ტუჩებს, რომ სიგიჟემდე მინდა კიდევ ერთხელ შეგეხო და თავს უფრო მეტის უფლებაც მივცე. ასე რთულია ამის თქმა? -ეს უკვე ფსიქოლოგიური ზეწოლაა -წარბის აწევით გავაპროტესტე, თუმცა რამდენიმე წამში ვინანე საერთოდ რომ დავძარი სიტყვა, რადგან პირიდან ისეთი გატეხილი ხმა ამომივიდა, მისმა ჟღერადობამ თავადვე შემაშინა. მიშო სიტყვის უთქმელად გავიდა მისაღებში. უკან რომ გავყევი, დივანში, ტელევიზორის პულტით ხელში ისე შინაურულად დამიხვდა, ვინმე იფიქრებდა, ყოველდღიური სტუმარი იყო ამ სახლში. -მოდი, გვერდით დამიჯექი, რამეს ვუყუროთ -ისე მანიშნა დივნის თავისუფალი სივრცისკენ, რაღაც მომენტში ვიფიქრე, რომ მასპინძელი ის იყო და არა, მე. -უკეთესი იდეა მაქვს, გასაღები და მობილური დამიბრუნე, მერე კი იცი კარი საითაცაა -სტუმრის გაგდება ცუდი საქციელია -სატელევიზიო არხი შეცვალა მიშომ. ეკრანზე რომ ჩემთვის კარგად ნაცნობი მსახიობები გამოისახნენ, მეფარიშვილმა ჯერ მე გამომხედა კმაყოფილი სახით, მერე კი პულტი გვერდით დაიდო. როგორც ჩანდა, წლის ყველაზე მაღალრეიტინგულ, პორნოგრაფიული კადრების შემცველ ფილმზე შეეჩერებინა არჩევანი, თანაც სპეციალურად. -ეს წესი მაშინ მოქმედებს, თუკი სტუმარს თავად დავპატიჟებ. როცა გაუფრთხილებლად მოდის, თვითონ იქცევა ცუდად -რა მექნა? უცებ გავიაზრე, რომ ვადაგასული დესერტის ჭამის ხასიათზე ვიყავი და პირველი შენ გამახსენდი -თავისთვის დამახასიათებელი, დემონური ღიმილით ამომხედა -კიდევ თუ გაქვს, მომიტანე -არ ვიცოდი, თუ შემოვლას აპირებდი, თორემ აუცილებლად მოვიმარაგებდი ამ დროს ეკრანზე, ფილმში მიმდინარე ინტიმური კადრებიც გამოჩნდა. ხმამაღლა აწეული ტელევიზორის გამო, ხმები მთელ მისაღებში ექოსავით გაისმა, რამაც ისეთი უხერხულობა მაგრძნობინა, მთელი ჩემი ცხოვრების განმავლობაში რომ არ მეგრძნო. არ ვიცი რატომ, მაგრამ მუხლებში სისუსტე ვიგრძენი. ყველაზე ნაკლებად ის მინდოდა, მეფარიშვილს ეს ყველაფერი შეემჩნია, ამიტომ, თუკი იგი დივნის ერთ თავში იჯდა, მე ბოლოში მივიყუჟე და ეკრანს წარბშეკრული შევაცქერდი. -არ გინდა სხვა რამეზე გადართო? -გვერდზე არც გამიხედავს ისე ვკითხე. -ნუ ღელავ, მე ქორწინებამდე სექსის წინააღმდეგი ვარ და თუ რამე მოგინდება, ქამარს ხელს მაგრად მოვუჭერ -მიშო! -უბრალოდ ერთი რაღაც მაინტერესებს -გვერდულად გამომხედა -ეს ტიპი, ამ გოგოს მართლა უკეთებს რამე ისეთს, რომ ასეთი ნასიამოვნები სახე ჰქონდეს, თუ მსგავს ოვაციებში იმიტომაა, რომ მანამდე არავინ შეხებია? -გინდა თქვა, რომ შენ უკეთ შეგიძლია? -კითხვებს ასე პროვოკაციულად ნუ სვამ მარიტა -მართალია არ ვუყურებდი, თუმცა ხმის ჟღერადობით ვიგრძენი იღიმოდა. -პროვოკაციული შენი საქციელია. აქ მოდიხარ, გასაღებსა და მობილურს მართმევ, სამირასთან არ მიშვებ და ამას იმით ამართლებ, რომ შეყვარებულ წყვილს ხელს შევუშლი -დემეზე და სამირაზე არაფერი იცი -ცდები, ყველაფერი ვიცი, მათ შორის ის მიზეზიც, რის გამოც დაშორდნენ თუკი აქამდე მიშო ტელევიზორს თვალს არ აშორებდა, ჩემი სიტყვების შემდეგ ფილმი უმალ დააპაუზა და გამომცდელი მზერით შემათვალიერა. როგორც ვვარაუდობდი, ბოლომდე ვერ იჯერებდა, რომ მათი ტრაგიკული ისტორია შეიძლებოდა მეც მცოდნოდა. -ანუ, უკვე საქმის კურსში ხარ -მითხრა ბოლოს, თანაც ისეთი ტონით, აშკარა გაოცებას რომ მალავდა თავის უკან. -გუშინ გავიგეთ, ლოლიტას აგარაკზე. ნასვამი იყო და ყველაფერი მოყვა -ჰო, ეს მის საქციელს ჰგავს -ჩაფიქრებული გამომეტყველებით, რამდენიმე წამის განმავლობაში დაშტერებოდა იატაკს. საუბარი მხოლოდ მაშინ განაახლა, როდესაც თავი კვლავ ზემოთ ასწია -კარგი, თუ ეგრეა, თავადაც უნდა ხვდებოდე, ჩარევის აუცილებლობა რომ არაა -სამირას აღარ უნდა დემეტრეს არსებობა თავის ცხოვრებაში. ეს საკმარისი უნდა იყოს იმისთვის, რათა ურთიერთობა შეწყდეს -სამირას შენზე ბევრად უკეთ ვიცნობ და დამიჯერე, მისი სულის მკურნალობა მხოლოდ დემეტრეს შეუძლია -ამის თქმისას, შევატყვე როგორ სწრაფად მოეღუშა სახე. მის ტუჩებზე ტკივილნარევმა ღიმილმაც დაიდო ბინა -უკეთესი იქნებოდა ადრე გაგეცნო. ძველი სამირა სრულიად სხვანაირი იყო -მაინც როგორი? -ობოლი იყო, არც დედა ჰყავდა, არც მამა და არც ვინმე ნათესავი, მაგრამ ცხოვრების ყოველი დღე მაინც ისე უხაროდა, მისი ეს პოზიტივი გარშემო მყოფებსაც ედებოდათ ხოლმე. ძველი სამირასგან, მხოლოდ სახელი და გვარია დარჩენილი უნებლიე ღიმილი მომგვარა მისმა სიტყვებმა. ვცადე თავადაც წარმომედგინა, თუ როგორი იქნებოდა ეს ადამიანი მის ცხოვრებაში მომხდარ მთავარ ტრაგედიამდე და მართლაც ვიგრძენი მცირედი გულისწყვეტა ახლა რომ გავიცანი და არა, მაშინ. მეფარიშვილმა ფილმის ყურება განაგრძო. ეკრანიზაცია უკვე იმდენად უხერხულ მომენტებზე იყო მისული, ტელევიზორს თვალი განზრახ ავარიდე და მაჯის საათს დავხედე. ზუსტად ორ საათში უკვე სამსახურში უნდა ვყოფილიყავი. სამირას მიერ გამოგზავნილ ლოკაციაზე მისვლა, ავტომატურად ნიშნავდა სამუშაო დღის გაცდენას, რაზეც საწყის ეტაპზე საერთოდ არ მეფიქრა. სამწუხაროდ, მიშოს წყალობით, წასვლაში ხელის შემშლელ ფაქტორს, მხოლოდ ჩემი სამსახურეობრივი მოვალეობები არ წარმოადგენდნენ. -შეგიძლია ლიმონიანი წყალი მომიტანო, პიტნითა და ყინულით? -მკითხა მან მოულოდნელად, რითაც წამსვე მიიქცია ჩემი გაფანტული გონების ყურადღება. უკვე სახიფათოზე სახიფათოდ მივიჩნევდი შექმნილ სიტუაციას. მართალია მიშოსთან ერთად უკვე სამი ქვეყანა მქონდა მოვლილი და ერთადაც უამრავი დროის გატარება გვიწევდა, თუმცა ის ფაქტი, რომ ახლა ჩემს სახლში იჯდა, თანაც ასე შინაურულად, ძალზედ მიფორიაქებდა გონებას. -არც ლიმონი მაქვს და არც პიტნა -მივუგე მშრალად -წყალი მაცივარშია და შეგიძლია დაისხა. ისედაც ცივია და ყინული არ სჭირდება -რატომ ხარ ასეთი დაძაბული? -სულაც არ ვარ! -ჩემი მოტყუება რთულია -ტელევიზორის ეკრანი ჩააბნელა, პულტი საწყის ადგილას დააბრუნა და ჩემთან ახლოს გადმოჯდომის შემდეგ, ხელი დივნის საზურგეს გადაადო -ყველაფერი სახეზე გაწერია -იცი, ვგიჟდები დედუქციისკენ მიდრეკილ კაცებზე, მაგრამ ახლა შენი ინტუიცია ცდება ჩემი ამ სიტყვების საპასუხოდ, მეფარიშვილს აღარაფერი უთქვამს. ნაცვლად ამისა, უფრო მეტად მომიახლოვდა, დივნის საზურგიდან ჩამოღებული ხელი, ამჯერად ჩემს წელს შემოხვია და ისე სწრაფად გადამისვა კალთაში, თვალის დახამხამებაც კი ძლივს მოვასწარი. უხერხულობისა და დაძაბულობის შეგრძნება, რომელიც ფილმის ჩართვის დროს მეწვია, თურმე არაფერი ყოფილა იმასთან შედარებით, რასაც ახლა განვიცდიდი. მეტისმეტი იყო ეს ყველაფერი და ჩემი ემოციური მდგომარეობა ამას უკვე ვეღარ უძლებდა. რა თქმა უნდა, ფიზიკურად ჩემზე ძლიერი იყო, ამიტომ თავის დახსნის მცდელობაში მწარედ ჩავფლავდი. ერთადერთ გამოსავლად, საუბრით მოგვარება მრჩებოდა. სხვა ალტერნატივა უბრალოდ აღარ იყო. -მიშო, რა გინდა ჩემგან? -რა უნდა მინდოდეს? -უკვე ჩემს გაშლილ თმაში დაასრიალებდა თითებს, რითაც უფრო მეტად მირევდა თავგზას. -მეც ზუსტად ეგ მაინტერესებს -მხოლოდ და მხოლოდ სიმშვიდე მინდა. ამას კი მაშინ ვეღირსები, როდესაც შენ იქნები ჩემს გვერდით -ხვდები რა არადამაჯერებლად ჟღერს შენი სიტყვები, იმის ფონზე, რაც ჩვენი ათწლიანი ნაცნობობის მანძილზე გამოვიარეთ? -არადამაჯერებლად ისიც ჟღერს რომ, ორი კვირის განმავლობაში, ყოველდღიურად ვხედავდი ერთი და იგივე სიზმარს შენზე, მაგრამ ფაქტია სიმართლეა -დაასრულა თუ არა წინადადება, ჯიბიდან ჩემი მობილურიც ამოიღო და გამომიწოდა -ვიბრაციით ვიგრძენი, ვიღაცამ შეტყობინება გამოგიგზავნა, შეგიძლია ნახო ეკრანს მხოლოდ მაშინ დავხედე, როდესაც მისი მუხლებიდან წამოვხტი და მოშორებით გავედი. ემოციურ ფონზე თვალები მიჭრელდებოდა და ტელეფონშიც ყველაფერი, ერთმანეთში არეული საღებავებივით იდღაბნებოდა. მიუხედავად ამისა, მხედველობის დაძაბვა მაინც დამეხმარა, რათა შეტყობინების ავტორის სახელი და მოწერილი სიტყვები ამომეკითხა. ტექსტური შეტყობინება სამირასგან იყო გამოგზავნილი და მასში ერთადერთი ის ეწერა, რომ მისი მოძებნა არავის ეცადა მანამ, სანამ თავად არ დაგვირეკავდა და ამის შესახებ პირადად არ გვთხოვდა. რა თქმა უნდა, მაშინვე ეჭვი შემეპარა იმაში, რომ ეს ნამდვილად მისი მოწერილი იყო. ვცადე კიდეც გადამერეკა, თუმცა ოპერატორის ხმამ აბონენტის მიუწვდომლობის შესახებ მაცნობა. მთელი ეს დრო, მიშო დაკვირვებით ადევნებდა თვალს ყველა ჩემს ქმედებას. მის ტუჩებზე დამჩნეული ღიმილი მარწმუნებდა, რომ დაახლოებით უკვე იცოდა, რის გამო დავდიოდი ოთახში ასე უთავბოლოდ. -აიძულა ამ შეტყობინების მოწერა, არა? -რომელი შეტყობინების? -სახის მშვიდი მიმიკა, ოდნავადაც არ შესცვლოდა მეფარიშვილს. -სამირა მწერს არაფერი მოიმოქმედო, სანამ თავად არ დაგიკავშირდებიო, მერე კი მობილურიც ითიშება. ეს მისი ნებით გაკეთებულს არ ჰგავს მიშო ერთხანს უმოქმედოდ იჯდა, მერე კი მტკიცე უარის ნიშნად გადააქნია თავი. -მენდე, სამირას ვერავინ აიძულებდა ის შეტყობინება მოეწერა, რომელიც სხვამ უკარნახა. არც დემეტრე გამოაგზავნიდა რამეს მისი სახელით მიშოსგან მოშორებით, დივანზე მოწყვეტით დავჯექი და თვალებდახუჭულმა, თავი მის საზურგეს გადავადე. ძალიან დაბნეული ვიყავი. აღარ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, ან ვისი სიტყვები იყო დასაჯერებელი. უნდა მეღიარებინა, მიშოს ნათქვამი საკმაოდ გულწრფელად და დამაჯერებლად ჟღერდა, თუმცა მეორეს მხრივ, არც სამირას ხმა მავიწყდებოდა, როდესაც დახმარების სათხოვნელად დამირეკა. ამის გამო, ლამის იყო გაორება დამწყებოდა. -სამირას დღემდე უყვარს დემეტრე -თითქოს შორიდან ჩამესმა ჩემს გვერდით მჯდომი ადამიანის სიტყვები -შენ მათზე ბევრი არაფერი იცი, მე კი მთელი ბავშვობა ვაკვირდებოდი და თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ მათნაირი წყვილი დღეს დიდი იშვიათობაა -იშვიათობა რა მხრივ? -თუნდაც ერთგულების მხრივ. დემეტრეს, მისდამი იმდენად დიდი გრძნობა აქვს, ყველაზე ლამაზი, სექსუალური ქალიც რომ მიუყვანო და ლოგინში სრულიად შიშველი ჩაუწვინო, თითსაც არ დააკარებს. არც კი მოუნდება ამის გაკეთება -ეგ უკვე ზღაპარია -უნდობლად გავხედე -ასეთი რამები დღეს ფილმებშიც აღარ ხდება -რეალობაა მარიტა -ისეთი დაჟინებული მზერით შემომხედა, ნებისყოფა არ მეყო და თვალი ავარიდე -როცა ქალი სისხლში გყავს გამჯდარი, ამ დროს ტვინი უკვე სხვაზე ვეღარ ფიქრობს. ვერც კი წარმოგიდგენია, როგორ უნდა მოეფეროს სხვას, როცა უკვე მისი გემო იცი, მისი კანის სურნელი, მისი ტუჩების სითბო. თუკი ქალის მიმართ ასეთ რამეს არ იგრძნობ, არც მომავალი უნდა დაუკავშირო. ეს ვინმე ისეთთან უნდა გააკეთო, ვისაც შენი პრინციპების მუხლებზე დაჩოქებაც კი შეუძლია, თუკი საჭირო გახდა ერთადერთი, რაც მისმა საუბარმა მაგრძნობინა, ეს მსუბუქი თავბრუსხვევა იყო, რომელსაც მართალია არა რეალურად, თუმცა აბსტრაქტულად მაინც შევიგრძნობდი. უკვე სულს მიხუთავდა ამ ადამიანში ისეთი ახალი თვისებების აღმოჩენა, რაზეც შემდეგ მთელი დღე მეფიქრებოდა ხოლმე. ვგრძნობდი, რომ ჭაობი, რომელიც ჩაძირვით მემუქრებოდა, ნელ-ნელა უფრო და უფრო ახლოს მოდიოდა ჩემთან, მე კი ერთ ადგილს ქანდაკებასავით მილურსმული, ვერც წინ ვახერხებდი ნაბიჯის გადადგმას და ვერც უკან. -მორჩა, წავალ მოვემზადები -აფორიაქებულმა მხოლოდ ეს ვუთხარი საპასუხოდ და წამოვდექი კიდეც ფეხზე -იმედია მერე მაინც მომცემ გასაღებს და სამსახურში შენი წყალობით არ დავაგვიანებ -სამსახურში წასასვლელად ჯერ ადრეა -ისე ეღიმებოდა, როგორც ჩანდა უკვე მიმხვდარიყო, რატომ ავდექი დივნიდან ასე მოულოდნელად -იქამდე დრო საკმაოდ გვაქვს. თუ გინდა, ბამბის ნაყინზე დაგპატიჟებ, ეშმაკის ბორბალზე დაგსვამ, ბევრ გულის ფორმის ბუშტს გიყიდი წარწერით “Love”. ტიპური თინეიჯერული პაემანი გვექნება -ოც წუთში მზად ვიქნები და აქედან პირდაპირ სამსახურში წავალთ, თუნდაც ნაადრევად! -ვუთხარი მკაცრად, მერე კი სწრაფად მივტრიალდი და ჩემი საძინებლისკენ გავეშურე, რათა ის ღიმილი ვერ დაენახა, რომელიც, მისი ხუმრობის ტონით წარმოთქმული სიტყვების გააზრებამ გამოიწვია ჩემში . . . 8 8 8 8 უკვე მესამე დღე ილეოდა, რაც სამირას ტელეფონი, როგორც ოპერატორი ამბობდა –მომსახურეობის ზონიდან იყო გასული და მასთან დაკავშირებას ვერავინ ვახერხებდით. დროის გასვლასთან ერთად, ეს გარემოება უფრო და უფრო მაშინებდა, თუმცა ერთადერთი ხელჩასაჭიდი ლოკაციაც კი აღარ გამაჩნდა, რათა მისი პოვნა შემძლებოდა. ჩვენი შეტყობინების ველი, სამირას ტელეფონიდან, ვიღაცას ჩემთანაც სრულიად გაექრო, რის გამოც, უკვე აღარც ადგილმდებარეობა მქონდა ხელთ. ბარისტას მოვალეობას, სამირას არყოფნის დროს ლანა ასრულებდა, რადგან უფროსებს არ სურდათ კიდევ ერთი ახალი თანამშრომელი აეყვანათ, მით უმეტეს დროებითი. რაც შეეხება სასიხარულო ამბავს, ეს ჩემი შვებულება იყო, რაზეც უფროსებთან უკვე მოლაპარაკებული ვიყავი და ოფიციალურად მქონდა დამტკიცებული ერთკვირიანი არდადეგები. დაგეგმილი მქონდა, ჩემი ერთ-ერთი ოცნების ქალაქი –რიო-დე-ჟანეირო მომენახულებინა და ამ დასვენებით მაქსიმალური სიამოვნება მიმეღო. გამგზავრებას სამ დღეში ვაპირებდი. ყველა საჭირო პროცედურა უკვე მოგვარებული მქონდა. ბუკინგის აპლიკაციით ოთხვარსკვლავიანი სასტუმროც კი დავჯავშნე, რადგანაც, უფრო დაბალვარსკვლავიან სასტუმროებში იმდენად ცუდი სიტუაცია იყო, შეიძლებოდა ტარაკნებთან და ვირთხებთანაც კი დამჭირვებოდა ოთახის განაწილება. ცხოვრებაში პირველად, საკუთარ თავს იმის უფლება მივეცი ბიზნეს-კლასით მემგზავრა. ვინაიდან, რიო-დე-ჟანეირომდე პირდაპირი რეისი არ იყო და ჯერ თურქეთში მიწევდა გაჩერება, შემდეგ კი იქედან ცამეტსაათიანი ფრენა მელოდა სან-პაულომდე, ეკონომ-კლასით მგზავრობა საშინლად დამღლიდა. ასეთ შემთხვევაში, შეიძლებოდა ის დღე ვერც გამომეყენებინა და მთლიანად ძილში გამეტარებინა, რაც ნამდვილად არ მაწყობდა. საღამო ხანი იყო. მე და ლოლა, Imagine-ს ბარის დახლთან, პირდაპირ კალეს წინ ვიყავით დამსხდარი და ცივ ხილის წვენს მივირთმევდით. რესტორანი ხალხით იყო სავსე და კალესაც ბევრი დრო არ ჰქონდა ჩვენთან სასაუბროდ, თუმცა შიგადაშიგ მაინც ახერხებდა კონტაქტზე გამოსვლას და თავის მისამართით დასმულ შეკითხვებზე პასუხის გაცემას. დღეს რატომღაც ყველა სტუმარი დიდი რაოდენობით ეტანებოდა ალკოჰოლურ სასმელებს. მათ ფონზე თავადაც ვიფიქრე ერთი ჭიქა მარტინი მეც ხომ არ დამელია-მეთქი, თუმცა იმის ალბათობა, რომ კვლავ მიშო არ შემამჩნევდა და ამაზე კომენტარს არ გამიკეთებდა, საკმაოდ დაბალი იყო, თუკი იმას გავითვალისწინებდით, რომ მუდამ დარბაზში მოძრაობდა. -მარიტა, არ გერჩივნა რიოში ჯგუფური ტურით წასულიყავი? -როგორც კი ვისკის შესაკვეთად მოსული ბიჭები გაისტუმრა, კვლავ გამომელაპარაკა კალე -შენთან ერთად, კიდევ ბევრი ადამიანი იქნებოდა, ახალ ნაცნობებსაც გაიჩენდი და უფრო უკეთ გაერთობოდი -არა -მაშინვე გავაქნიე თავი -მიყვარს ჯგუფური ტურები, მაგრამ ახლა სხვანაირ ხასიათზე ვარ და მინდა მარტომ გავიღვიძო უცხო ქალაქში, ყოველგვარი ნაცნობისა და მეგობრის გარეშე -გაიღვიძო მარტომ უცნობ ქალაქში, ყველაზე დიდი ბედნიერებაა ამ ქვეყნად -განაცხადა ლოლამ მელანქოლიურად, თან ხარბად მოწრუპა თავისი ანანასის წვენი. რაღაც სევდიანი გამომეტყველება ჰქონდა იმ დღეს. ისეთი, როგორიც მის პიროვნებას სრულიად არ ახასიათებდა, თუმცა სათადარიგო ვარაუდად ის მქონდა, რომ ეს ყველაფერი მეჩვენებოდა. ამის გამო, არც ზედმეტ შეკითხვებს ვსვამდი. -რა გენაღვლებათ? -თვალები აატრიალა კალემ -თქვენი სამოგზაურო წიგნაკი ლამის ბოლომდე სავსეა, მე კი საზღვაო და საჰაერო ტრანსპორტის შიშით დამაჯილდოვა დედაბუნებამ. მხოლოდ იქ შემიძლია წასვლა, სადაც სახმელეთო გზით მიმოსვლაა შესაძლებელი -შეგიძლია მოგზაური იუთუბერების არხი გამოიწერო და პოპ-კორნით ჩაუჯდე, ცოტათი მაინც შეგივსებს დანაკლისს -ღიმილით ურჩია ლოლამ, თუმცა მერე უწინდებურად მოეღუშა სახე და საწრუპში ჩაბერვით, ჭიქაში ჩარჩენილ წვენს გაუკეთა ბუშტუკები. -ისე, რომელი ქალაქი იყო თქვენთვის ყველაზე დასამახსოვრებელი, სადაც კი ყოფილხართ? -ორივეს ცალ-ცალკე მოვატარე მზერა ამ კითხვის დასმისას. პირველად პასუხი კალემ დამიბრუნა: -ქალაქი არა, მაგრამ მათ შორის, სადაც ვყოფილვარ, ერთ-ერთი ყველაზე დასამახსოვრებელი ავსტრიის პატარა სოფელი, ჰალშტატი იყო. თუკი ბათუმის გარდა კიდევ სადმე ვიცხოვრებდი, მხოლოდ იქ და სხვაგან არსად -კარგი რა, რა სოფელი? -ამჯერად ლოლა ალაპარაკდა -ეგ ოთხმოც წელს გადაცილებულმა ხალხმა ინატროს, ვისაც ცალი ფეხი იქით აქვთ. აი ჩემი ფავორიტი კი პარიზია, თავის ხმაურიანი ქუჩებით, ფეშენებელური ადგილებით, მოდით, ხელოვნებითა და თავაზიანი ფრანგი კაცებით. ამ ქალაქში ყველაფერია, რაც კი ქალმა შეიძლება ინატროს -პარიზში მეც ნამყოფი ვარ ლოლიტა -ვუთხარი ღიმილით -თუმცა ალბათ იქაურობა ისე ვერ აღვიქვი, როგორც შენ და ზუსტად ამიტომ გამოვიქეცი უკან სამ დღეში -შენ საერთოდ ხმას ნუ იღებ! -ამჯერად მე გადმომწვდა -გოგო რომ პარიზში წავა და იქედან ისე დაბრუნდება, ერთ კაცთან ერთადაც არ წავა პაემანზე, იმის ნორმალურობაში უკვე ეჭვი მეპარება -საფრანგეთში პაემანზე დათანხმება უმეტესწილად იმას ნიშნავს, რომ დღის ბოლოს ამ ადამიანთან უნდა დაწვე კიდეც -ვიმართლე თავი. ვამჩნევდი ოდნავ გაღიზიანებული იყო, თუმცა ვერ ვხვდებოდი რატომ. -და მერე რა? რკინის ტრუსები გაცვია და გასაღები მამაშენისთვის გაქვს ჩაბარებული? -ლოლა! -კალეს აწეულმა ხმამ, ლამის რესტორნის სტუმრების ხმაც გადაფარა და რამდენიმე ადამიანის ყურადღებას მივიქციეთ ამის გამო. შექმნილმა ვითარებამ, კალესაც აიძულა ტონისთვის ოდნავ დაეწია -არ მესმის რის გამო ეკამათები, თუკი ვინმესთან მოუნდება, უშენოდაც მიაგნებს მისი შარვლის ქამარს! -ორივემ შეწყვიტეთ -ჯერ კალე გავაჩუმე ჩემი შეკრული წარბებით, მერე კი ლოლას ჯერიც დადგა. ეს უკანასკნელი კიდევ ერთხელ შევათვალიერე დამკვირვებლური მზერით. ისე არ გამოიყურებოდა, როგორც ყოველთვის. თვალის უპეები ჩაშავებული ჰქონდა, არც ის გემოვნებიანი მაკიაჟი ედო, რომელიც მუდამ ამშვენებდა მის სახეს. მხოლოდ მოვარდისფრო საცხი გადაესვა ტუჩებზე და თმაც ზედმეტად ჩვეულებრივად, ცხენის კუდად ჰქონდა აკრული. მართალია ახლაც ისეთივე ლამაზი იყო, როგორც მუდამ, თუმცა ყოველივე ზემოთ ჩამოთვლილი, თავის მოწესრიგებისთვის დათმობილ მინიმალურ დროზე მიანიშნებდა, ეს კი ჩემს მეგობარს ყველაზე ნაკლებად ახასიათებდა. -ლოლიტა, არ მეტყვი რა გჭირს? დღეს რაღაც . . . შენს თავს არ ჰგავხარ -არაფერი არ მჭირს -თითქოს შერცხვენილმა ჩაქინდრა თავი -მაპატიე რაა, არ მინდოდა შენი წყენინება -ვიცი, რომ არ გინდოდა . . . უბრალოდ მამაჩემი ჩემთვის მტკივნეული თემაა და შეეცადე, სხვა დროს ასეთ სულელურ საუბრებში აღარ ახსენო ხოლმე -ბოდიში მარიტა -ხმა გაუტყდა მას. მომეჩვენა, რომ თითებიც აუკანკალდა, რის გამოც მხარზე ხელი დავადე და გამამხნევებლად გავუღიმე. ამან მართლაც იქონია ოდნავი გავლენა მისთვის სიმშვიდის დაბრუნებაზე. კალე უკვე აღარც ერთ ჩვენგანს არ ესაუბრებოდა. პრინციპში, ამას ვერც მოახერხებდა, ერთდროულად იმდენი ადამიანი მისდგომოდა ბარის დახლს. ჩემი წვენის ჭიქა უკვე ბოლომდე მქონდა ჩაცლილი, როდესაც დარბაზში კიდევ ერთხელ შევნიშნე მიშო. ამჯერად იგი, რესტორნის ერთ-ერთ VIP-კლიენტს, პირადად მიაცილებდა დაჯავშნილ მაგიდამდე. ხსენებული საპატიო სტუმარი, ქალაქში მეტად ცნობილი მილიონერის ქვრივი, ოცდათოთხმეტი წლის ქალბატონი იყო, ვისაც ერთი გამოხედვითაც ეტყობოდა, თუ რამოდენა სიმპათიით იყო განმსჭვალული ჩვენი დირექტორის მიმართ. ბართან რომ ჩაიარეს, წამით მიშოს მზერა დავიჭირე. ისეთი მაცდური ღიმილით შემომხედა იმ მომენტში, თანაც ისე ეშმაკურად ჩამიკრა თვალი, ნებისყოფა არ მეყო და თავი მაშინვე სხვა მხარეს მივატრიალე. პირველი, რასაც ამის შემდეგ შევეჩეხე, ეს ლოლას ჩაფიქრებული მზერა იყო. იგი ორივეს პროფესიონალი დეტექტივივით გვაკვირდებოდა. ისე, თითქოს დანაშაულის დასამტკიცებლად რამე სამხილს ეძებსო. ზუსტად ვიცოდი, ყველაფერი ზედმიწევნით ჰქონდა შემჩნეული, თუმცა ის გარემოება, რომ მომხდარზე არანაირ კომენტარს არ აკეთებდა, უკვე მაშინებდა. ლოლა, ვისაც მე ვიცნობდი, ათას ერთ შეკითხვას მაინც დასვამდა, რათა გაეგო, რატომ შემომხედა მიშომ ასე და თუკი არ ვუპასუხებდი, ამის გაკეთება არც ათას მეორედ გახდებოდა მისთვის პრობლემა. “ლილიტა, რაღაც მოხდა ხომ?” -მივწერე მობილურზე, რადგან შეიძლებოდა კალესთან ერთად საუბარი არ მონდომებოდა და კვლავ სიტყვა “არაფრით” მოვეშორებინე თავიდან. “ხომ გითხარი არა-მეთქი?” -ისე სწრაფად მომივიდა პასუხი, თავადაც არ ველოდი. კიდევ კარგი, კალეს უამრავი საქმე ჰქონდა, თორემ ჩვენი მზერებიდან გამომდინარე, აუცილებლად შენიშნავდა, რომ მიმოწერა ერთმანეთთან გვქონდა გაბმული. “ახლა ყოველგვარი პროტესტის გარეშე დგები და აივანზე გადიხარ. სიმართლეს იქ დაგაფქვევინებ.” მეტად აღარაფერი მიმიწერია. არც მისი მორიგი შეტყობინების ლოდინში დამიკარგავს დრო. როგორც კი ჩემს ჭიქაში წვენი ბოლომდე გამოვცალე, მაშინვე თვალებით ვანიშნე კლიენტების მომსახურებით გართულ კალეს, გავდივარ-მეთქი და პირდაპირ აივნის მიმართულებით წავედი. გზაში დარბაზიც მოვათვალიერე მალულად. მეფარიშვილი აღარსად ჩანდა, თუმცა მისი სუნამოს სურნელი, მსუბუქად ჯერ კიდევ ტრიალებდა ირგვლივ და სასიამოვნოდაც მაბრუებდა. ჩემი წამოსვლიდან ხუთი წუთიც არ იყო გასული, რომ ლოლამ გამომაკითხა. დაბნეული სახე ჰქონდა. შეიძლება ითქვას ოდნავ შეშინებულიც კი, რაც კიდევ უფრო მარწმუნებდა იმაში, რომ მის თავს ნამდვილად რაღაც უჩვეულო ხდებოდა. -მოდი ლოლიტა, მოდი -ღიმილი მომადგა მის ბავშვივით დამფრთხალ სახეზე -ხანდახან ყველას გვკბენენ სხვადასხვა წარმომავლობის ბზიკები და ახლა ის თქვი, შენ რომელმა მათგანმა გიკბინა, ასე უჟმურ ხასიათზე რომ ხარ? ლოლა მდუმარედ მოუახლოვდა მოაჯირს. რაღაც პერიოდით, მხოლოდ ხედის თვალიერებით ირთობდა თავს. პასუხი ცოტა დაგვიანებით, მაგრამ საბოლოოდ მაინც დამიბრუნა: -დამიჯერე, რაც ხდება, ბზიკის კბენაზე გაცილებით უფრო რთულია მარიტა. ჯერ იყო და სამირას რომანტიკული გაუჩინარების გამო ვერ მოვედი აზრზე, ახლა კიდევ ეს -და ასეთი რა ხდება? -ინტერესად ვიქეცი. თვალებში ალბათ დიდი კითხვის ნიშნებიც მეხატა, ცნობისმოყვარეობით შეპყრობილს. -ის ხდება, რომ შენი უპასუხისმგებლო მეგობარი, თავის ახალ ფიტნეს-ინსტრუქტორთან ერთად დასალევად წაბრძანდა, გამოთვრა, თავდაცვა დაავიწყდა და ახლა ორსულადაა -არც აცია, არც აცხელა, პირდაპირ მომახალა, რითაც ენაჩავარდნილიც დამტოვა და გაოგნებულიც. -მოიცა, მოიცა რა თქვი? ორსულად?! -მხოლოდ იმიტომ ჩავიკითხე, რათა დამეზუსტებინა, ხომ არ მომესმა-მეთქი. -ზუსტადაც! -მოაჯირს იდაყვებით დაყრდნობოდა და სახე, ხელის გულებში ჩაერგო მას -ისე გვიან მივხვდი, უკვე აბორტიც დაგვიანებულია, თანაც ტყუპებს ველოდები, გესმის? ერთს კი არა, ორს მარიტა, ორს! -ხელებში ჩარგული თავი ამოსწია და ორი თითი ცხვირწინ დამიტრიალა მან. -ლოლიტა ნუ მაგიჟებ! როგორ თუ აქამდე ვერ მიხვდი?! სხვა სიმპტომები თუ არა, მენო-პაუზა მაინც გექნებოდა! -მქონდა კიდეც -ლამის ამოიტირა მან -უბრალოდ ბავშვობიდან არეული მაქვს ციკლი. ყოფილა შემთხვევა, თვეობით არ შევუწუხებივარ და მერე ჩვეულებრივად გამგრძელებია. ახლაც ამიტომ არ მივაქციე ყურადღება, სხვა სიმპტომები კი გუშინდელ ღამემდე არ მქონია -რა მოხდა გუშინ? -უკვე მღლიდა ის ფაქტი, რომ ამდენ კითხვას ვსვამდი და ალბათ მასაც, თუმცა ლოლას ყოველი სიტყვა, ახალ შეკითხვას ბადებდა ჩემს გონებაში და ამას ვერაფერს ვუხერხებდი. -მთელი ღამე უნიტაზთან მქონდა პაემანი. წყალიც კი არ შეირგო ორგანიზმმა, არადა ისეთი არაფერი მქონდა ნაჭამი, მსგავსი რეაქცია გამოეწვია. ძალიან შემეშინდა და დღეს დილით ექიმთან წავედი, მან კი ეს ამბავი მაცნობა -დაასრულა თუ არა, სატირლადაც აუწყლიანდა თვალები, თუმცა ცრემლებს სიამაყით აჯობა და მათ, ზღვარის გადმოკვეთის საშუალება არ მისცა. წარმოდგენა არ მქონდა რა მეთქვა. ცხოვრებაში პირველად ვიყავი მსგავს სიტუაციაში და აზრზეც ვერ მოვდიოდი, თუ რა სანუგეშებელი სიტყვების მოფიქრება შეიძლებოდა მისთვის, მოულოდნელობის სტრესის შესამსუბუქებლად. აღარც ლოლა ცდილობდა ჩემთან საუბარს. როგორც ჩანდა, მისი გონება ათასგვარი საფიქრალით იყო გამოჭედილი, ამ ყველაფერს კი შიში მართავდა — შიში იმ პასუხისმგებლობისა რომელიც სრულიად მოულოდნელად დააწვა მხრებზე და ბოლომდე უნდა ეზიდა. -მამაშენმა იცის? -ვკითხე გაუბედავად. იმდენად იყო ანერვიულებული, ვცდილობდი ყველა სიტყვა სწორად შემერჩია. ზუსტად ამის გამო აღარ დამისვამს შეკითხვები ბავშვის მამასთან დაკავშირებით. -არა, ხომ გითხარი, მეც დღეს გავიგე. ისიც არ ვიცი როგორი რეაქცია ექნება -თუ გინდა, რიოში წასვლას გადავდებ და შენთან დავრჩები -შევთავაზე -მამაშენსაც ერთად ვუთხრათ ეს ამბავი ლოლას ჯერ ჩაეღიმა, მერე კი თვალებში მადლიერება ჩაუდგა, ჩემკენ გადმოიხარა და ლოყაზე მაკოცა. -ძალიან საყვარელი ხარ, მაგრამ ჩემს გამო შვებულებას არ ჩაგაშლივინებ. თან მინდა ეს მამაჩემს ერთი-ერთში ვუთხრა, ასე უკეთესი იქნება -ჩემთან ერთად რომ წამოხვიდე? -გავუკეთე მორიგი შეთავაზება. მართალია არც ისე უსუსურად გამოიყურებოდა, თუმცა მაინც მიჭირდა ამ მდგომარეობაში მისი დატოვება -შენც შვებულება აიღე და ერთად გავემგზავროთ. გულს გადააყოლებ, მერე კი, როცა ძალას მოიკრებ, მამაშენსაც ეტყვი სიმართლეს -არა მარიტა -მაშინვე გადააქნია თავი, როგორც კი წინადადება ბოლომდე მივიყვანე -ნოლანები ამდენ ადამიანს ერთად არ გაგვიშვებენ. შენ გარდა, კიდევ ერთი მიმტანია გათავისუფლებული და ამ სიას, სამირაც დაემატა, გარკვეული მიზეზების გამო. თან ჯერ ისიც არ ვიცი, ჩემს მდგომარეობაში ფრენა რამდენად მიზანშეწონილია. გულში გამეღიმა. სულ რაღაც რამდენიმე საათი იყო, რაც ფეხმძიმობის შესახებ გაიგო და უკვე მის შიგნით არსებული, ცოცხალი არსებების დაცვის ინსტიქტი ჰქონდა გამომუშავებული. ვაღიარებ, აქამდე ვერასდროს წარმოვიდგენდი ლოლას, დედის ამპლუაში, თუმცა შინაგანი ხმა მკარნახობდა, რომ მშობლის როლს საკმაოდ კარგად მოირგებდა და ეს ტყუპებიც ბევრ რამეს შეცვლიდნენ მის ხასიათში. -იუნგი გვიახლოვდება -ფიქრებში ჩაძირული, ლოლას ხმამ ამომიყვანა ფსკერიდან -მგონი შენთან უნდა საუბარი -ლოლიტა, იცოდე არსად წახვიდე! -მკაცრად გავაფრთხილე იგი. მართალია იუნგი Imagine-ში ხშირად დადიოდა, თუმცა მთელი ეს პერიოდი, ერთხელაც არ უცდია ჩემთან გამოლაპარაკება. ლოლა ურყევად იდგა იმ აზრზე, რომ იმ ამბების მერე საუბარს ერიდებოდა. კალე ამას ჩემდამი ინტერესის სიმცირეს აბრალებდა, სამირას კი ეს თემა ფეხებზე ეკიდა და არანაირ კომენტარს არ აკეთებდა. -შეიძლება მთხოვოს, რომ მარტო დაგტოვოთ . . . უხერხულია მინდოდა შევწინააღმდეგებოდი. მინდოდა მეთქვა, რაც არ უნდა გთხოვოს, რამე მიზეზი მოიფიქრე და დარჩი-მეთქი, თუმცა ვეღარ მოვასწარი, რადგან იმ მომენტში, უკვე იმდენად ახლოს იყო, ქართული ენის არცოდნის მიუხედავად, მაინც მიხვდებოდა საუბარი მას რომ ეხებოდა. სწორედ ამიტომ, რამის თქმას ისევ პირში წ’ყლის ჩაგუბება ვამჯობინე. -საღამო მშვიდობისა გოგონებო -ორივეს თავაზიანად მოგვესალმა ის, თუმცა მზერა მხოლოდ ჩემკენ ჰქონდა მომართული, რაც უკვე მიქმნიდა უხერხულობის შეგრძნებას. -საღამო მშვიდობის -სპეციალურად დაყენებული ღიმილით გაეპასუხა ლოლა, მე კი უბრალოდ თავით დავუკარი. -ბოდიში საუბარს რომ გაწყვეტინებთ, მაგრამ ლოლას, ერქოლე ეძებდა -ამჯერად მასზე გადაიტანა მზერა. ჩემი ინტუიციით, იუნგის აქ მოსვლის ერთადერთი მიზანი ჩემთან განმარტოების სურვილი იყო. სხვა შემთხვევაში, ერქოლე რომელიმე მიმტანს გამოაგზავნიდა ლოლასთვის დასაძახებლად და არა თავად მას. ხასიათი გამიფუჭდა. იუნგისთან საუბარი, ყველაზე ბოლო იყო, რაც ახლა მინდოდა, მით უმეტეს იმ დროს, როდესაც ჩემს მეგობარზე ასეთი მნიშვნელოვანი ამბავი მქონდა გაგებული. ლოლამ მზერით მომიბოდიშა იმისთვის, რომ წასვლა უწევდა. აი იუნგის კი, სახეზე მოუთმენელობა ეტყობოდა, რაც ამტკიცებდა, თუ რამდენად დიდი იყო მისი სურვილი, მესამე პირი რაც შეიძლება მალე მოშორებოდა აქაურობას. -კარგი, წავალ გავიგებ რა უნდა ერქოლეს -ნაძალადევი ღიმილით მოგვატარა მზერა ორთავეს და როგორც კი ჩვენგან საპასუხო ღიმილი მიიღო, მაშინვე მიტრიალდა აივნიდან გასასვლელი კარის მიმართულებით. მასთან მარტო დარჩენილს, უსიამოვნოდ მჩხვლეტავმა ეკლებმა დამაყარა ტანზე. დაახლოებით უკვე ვიცოდი, თუ რაზე შეიძლება წამოეწყო საუბარი, მე კი არ მსურდა იმ თემასთან მიბრუნება. იგი ჩემთვის, უკვე დიდი ხნის წინ დახურული წიგნივით იყო, რასაც მეორედ აღარასდროს გადავფურცლავდი. -რა ხანია შენთან განმარტოებით მინდა საუბარი -მოაჯირს ორივე მკლავით დაყრდნობოდა იაპონელი, თან სადღაც შორს, უსასრულობაში იყურებოდა, თავისი მუქი თვალებით. -უკვე ვხვდები, რაზეც გინდა დალაპარაკება, მაგრამ ვალდებული არ ხარ რამე ამიხსნა -ჰო, არ ვარ ვალდებული -თავი დამიქნია -უბრალოდ თვითონ მინდა ამის გაკეთება -შენი გადასაწყვეტია. თუ რამის თქმა გინდა, მოგისმენ -მინდოდა მეთქვა, რომ ძალიან ცუდად გამომივიდა შენთან იმ დღეს. წარმომიდგენია რა შთაბეჭდილება დაგრჩებოდა ჩემზე, როცა ამ ყველაფრის უნებლიე მოწმე გახდი არაფერი მითქვამს. უბრალოდ გავჩუმდი. ზოგჯერ დუმილი ბევრად უფრო მეტს ამბობდა, ვიდრე სიტყვები. -არც გამტყუვნებ -კვლავ იუნგიმ განაგრძო -დაინახე როგორ გამოვდიოდი საპირფარეშოდან სხვა ქალთან ერთად, როცა მეორე დღეს შენ უნდა შეგხვედროდი -მისმინე -დავიწყე ღიმილით. ვგრძნობდი ჩემთვის უკვე იმდენად გულსატკენი აღარ იყო ეს თემა. მეტიც, შემეძლო ყველაფერი თავისუფლად, წყენის გარეშე გამეხსენებინა -მართალია ოდნავ უსიამოვნო იყო ის, რაც მოხდა, თუმცა შენს დადანაშაულებას არ ვაპირებ. ჩვენ შორის, ხუთწუთიანი მსუბუქი ფლირტის გარდა არაფერი ყოფილა და არც რაიმე მოვალეობა გაკისრია ჩემს წინაშე ამჯერად თვითონ გაჩუმდა. არ ვიცოდი საითკენ ცდილობდა ამ საუბრის წაყვანას, თუმცა სახეზე ეტყობოდა, რომ დიალოგის გასაგრძელებად შესაფერისი სიტყვების მოძებნას ცდილობდა. -ადამიანისთვის მეორეს შანსიის მიცემაზე, ზოგადად რა აზრის ხარ ხოლმე, მარიტა? -მკითხა და თავისი შეკითხვით ის მდუმარებაც გაფანტა, დაახლოებით ერთ წუთს მაინც რომ გრძელდებოდა ჩვენს შორის. ჩემი ნახევარსაათიანი შესვენების დრო უკვე დასასრულს უახლოვდებოდა. პასუხი რაც შეიძლება სწრაფად უნდა დამებრუნებინა, ამიტომ აღარც მე დავაყოვნე: -მაპატიე, მაგრამ თუკი ჩვენი შეხვედრა საჭირო იყო, მაშინ შევხვდებოდით, როდესაც ეს დავგეგმეთ -ისეთი ტონი მქონდა ამის თქმისას, ამ ტონითაც კი ბოდიშს ვიხდიდი -გულწრფელად გეტყვი, აღარ მინდა ერთ მდინარეში მეორედ შევცურო, ამიტომ მოდი ისე დარჩეს, როგორც არის -ლანასთან რაც მოხდა, სულელური შეცდომა იყო მარიტა -ჰოო? -აშკარად ვერ მოვიხიბლე მისი ნათქვამით და ეს სახეზეც შემეტყო -და რატომ იყო სულელური შეცდომა? ლანა რა, ადამიანი არ არის? იქნებ ძალიან მოსწონხარ და ასე ახლოსაც ამიტომ მოგიშვა? -მოდი შენ თუ პირდაპირი ხარ, მეც პირდაპირი ვიქნები და გეტყვი, რომ ეგ გოგო, ერთი ფულზე მონადირე ძუ*ნაა, ვინც საპირფარეშოში შემომივარდა იმ იმედით, რომ დიდ თევზს დაიჭერდა, თუმცა . . . აქ იუნგი გაჩერდა, ჰაერი ღრმად შეისუნთქა და მხოლოდ ამის შემდეგ განაგრძო -მოკლედ, არაფერი ხდება ჩვენს შორის. რაც იყო, იმ საპირფარეშოს კაბინაშივე დასრულდა და მეტად აღარც გამეორდება სხეულში ერთიანად დავლილმა სიბრაზემ, თვალების დახუჭვა მაიძულა. გამაღიზიანა იმის მოსმენამ, რომ საკუთარ თავს “დიდ თევზად” მოიხსენიებდა, ვის დასაჭერადაც ნებისმიერს უნდა ებრძოლა. მოცემულ მომენტში, ამ ადამიანში, საკუთარ თავზე დიდი წარმოდგენის მქონე ნარცისი დავინახე, ვისაც ეგონა, რომ რახან მდიდარი და ჭკვიანი იყო, დედამიწა თავისი ღერძის კი არა, მის გარშემო ბრუნავდა. ამან იმედები საშინლად გამიცრუა. -ოდნავადაც არ ვარ დაინტერესებული, თუ რას აპირებ სამომავლოდ ლანასთან მიმართებაში -ამჯერად არა თავაზიანი, არამედ მკაცრი ხმით იყო ნათქვამი ჩემი თითოეული სიტყვა -უბრალოდ ერთს ვიტყვი და ამით დავასრულებ –მისალმების გარდა არანაირი ურთიერთობა არ მსურს იმ ადამიანთან, ვინც თავისი ახლო მეგობრების რესტორანში, მიმტანებთან კავდება ინტიმური ურთიერთობით და შემდეგ ამ მიმტანს ძუ*ნად მოიხსენიებს, საკუთარ თავს კი იმ თევზად, ვის დასაჭერადაც ყველა ქალს ანკესი აქვს მომზადებული მეტად აღარ ჩამითვლია საჭიროდ ჩემი სიტყვებისთვის რამე დამემატებინა. აღარც მას გაუცია პასუხი. იმდენად დაბნეული სახე ჰქონდა, ეს რეაქცია აშკარად არ ყოფილა ის, რასაც ჩემგან აქ მოსვლამდე მოელოდა. მისგან, დამშვიდობების გარეშე წამოვედი და აივანი სწრაფი ნაბიჯებით დავტოვე. იმ წამს ნათლად ვიგრძენი, რომ იუნგის მიმართ, ის მცირედი ინტერესიც გამქრალიყო, რაც ჯერ კიდევ ცოცხლობდა ჩემი გულის ყველაზე მიმალულ ცხრაკლიტულში. ახლა იგი ერთ ჩვეულებრივ გამვლელად ქცეულიყო ჩემთვის, ვისთვისაც შეიძლებოდა გვერდი ისე ჩამევლო, ვერც კი შემემჩნია, თუკი თავად არ დამიძახებდა. დღემ საკმაოდ უღიმღამოდ ჩაიარა. ერთადერთი სიამოვნება ჩემთვის, როიალთან ურთიერთობა გახლდათ, რის დროსაც ყველა ნეგატიური ენერგია მშორდებოდა და სამყაროში მხოლოდ ყოველივე კარგისთვის რჩებოდა ადგილი. საუკეთესო ამბავი ის იყო, რომ სამ დღეში, უკვე რიოში ვიქნებოდი და შემაღლებული ადგილებიდან გადმოვხედავდი ქალაქის ულამაზეს ხედებს. ნივთების ჩალაგება დღეს ღამიდანვე უნდა დამეწყო. მართალია ლოლას სიტუაცია და სამირას გაურკვეველი მდგომარეობა ცოტა არ იყოს ხინჯად მრჩებოდა გულში, თუმცა იმასაც ვაცნობიერებდი, რომ ჩემი ბათუმში დარჩენა ვერც ერთს წაადგებოდა რამეში და ვერც მეორეს. სამუშაო დღის ბოლოს, ლოლას შეტყობინება გავუგზავნე. ვთხოვდი, როგორც კი მამამისს ახალ ამბავს ეტყოდა, მაშინვე გადმოერეკა და მოეყოლა, როგორ შევხდა იგი ამ ყველაფერს. თუკი სიტუაცია რთული იქნებოდა, ან მე დავრჩებოდი მასთან, ან მას მოვიყვანდი ჩემს ბინაში, რათა დეპრესიული ფონის დროს გვერდით ვინმე ჰყოლოდა. სახლამდე ავტობუსით მივედი. ბოლო პერიოდში, ყველაზე მეტად ვგრძნობდი ჩემი მანქანის დანაკლისს. მენატრებოდა ის დრო, როდესაც შინ კომფორტულად მოვდიოდი, საჭესაც თავად ვმართავდი და მაგნიტოფონშიც მხოლოდ ჩემი საყვარელი მუსიკები ისმოდა. სამაგიეროდ, ეს მუსიკები, ახლა ყურსასმენებში მქონდა ჩართული და მათი მოსმენის პარალელურად, სახლამდე ისე მივაღწიე, მართლაც ბოლო წამს გავიაზრე, უკვე ჩემი გაჩერება რომ იყო. ვინაიდან მგელივით მშიოდა და მაცივარში გემრიელი არაფერი მომეპოვებოდა, მარკეტიდან სამი სხვადასხვა სახეობის მზა საკვები ამოვიყოლე. ამას, ჩემთვის საყვარელი ხილის ასორტიმენტიც დავამატე და ნაყიდი პროდუქციით დატვირთული, სავსე ქაღალდის პარკით შევედი ლიფტში. ის-ის იყო კარის დახურვის ღილაკისთვისაც უნდა დამეჭირა თითი, რომ დავინახე, როგორ მოდიოდა ლიფტისკენ კიდევ ერთი ადამიანი. ჩემს გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა, როდესაც კარგად დაკვირვების შემდეგ, მასში მიშო ამოვიცანი. ამ უკანასკნელს, ჩემსავით, მარკეტში ნაყიდი პროდუქტები ეკავა ხელში, თან საკმაოდ დახვეწილ, სპორტულ ტანისამოსში გამოწყობილიყო. კარის დახურვას, სულ ერთი წამით შემოასწრო მეფარიშვილმა. რაც შემეხება მე, იმდენად დაბნეული ვიყავი, ლიფტის გაჩერების ღილაკზე თითის მიჭერაც კი არ მომაფიქრდა. ეს ადამიანი, ჩემს გარემოცვაში ერთადერთი იყო, ვისი მოულოდნელი გამოჩენებიც ასე მიფორიაქებდა სულს და ამავდროულად, მაბნევდა კიდეც. -საღამო მშვიდობისა -ისე უბრალო ღიმილით მომესალმა, თითქოს ჩვენი აქ შეხვედრა, თანაც ამ დროს, ჩვეულებრივზე ჩვეულებრივი ამბავი ყოფილიყო. -აქ რას აკეთებ მიშო? -იმას, რასაც შენ, ზემოთ ავდივარ შევამჩნიე, შიგნით ყოფნისას არც ერთ ციფრზე არ დაუჭერია თითი. ეს უკვე ნამდვილად ნიშნავდა იმას, რომ ჩემს სართულზე აპირებდა გაჩერებას. ზედმეტად არაფერს მეუბნებოდა. როგორც ჩანდა, სიამოვნებდა ჩემს სახეზე ამოკითხული დაბნეულობის ცქერა. -უფრო ვრცელი პასუხი მჭირდება მიშო -ნუ ღელავ, შენთან არ მოვდივარ. სულ ორჯერ გესტუმრე და ორივეჯერ ისე დამხვდი, ვეჭვობ სტუმართ-მასპინძელი წაკითხული არ უნდა გქონდეს -შენ წარმოიდგინე წაკითხული მაქვს -მართლა? -კარს ცალი მკლავით მიეყრდნო -თუ გინდა, ჩემთან შევიდეთ და პოეზიაზე ვისაუბროთ, რას იტყვი? -შენთან? -შუბლზეც კი დამეწერა, რომ ვერ მივხვდი რა იგულისხმა, თუმცა პასუხის გასაცემი დრო არც ყოფილა. ხელის შემშლელ ფაქტორად, ლიფტის გაღებული კარი მოგვევლინა, რომელიც გვამცნობდა, რომ უკვე გასვლის დრო იყო. მიშომ პირველი მე გამატარა, შემდეგი თავადაც გამომყვა უკან. ბოლო ხუთი წუთის განმავლობაში, უკვე მეორედ გადამიარა სახეზე გაოცებამ. კონკრეტულად იმ წამს, როდესაც მეფარიშვილი, ჩემს პირდაპირ მდებარე ბინის კარს მიადგა, გასაღების ასხმა ამოაძვრინა და იქედან ერთ-ერთი, საკეტს მოარგო. გაშტერებული შევცქეროდი ამ სანახაობას. გონება იმდენად ამერია, ხმის ამოღებაც ვერ მოვახერხე და ალბათ კიდევ დიდხანს იტრიალებდნენ გონებაში ქაოტურად მოძრავი, დაუსმელი კითხვები, თავად ჩემს სიახლოვეს მდგომ ადამიანს რომ არ ამოეღო ხმა: -ჰო მარიტა, მართალია ის, რამაც ახლა თავში გაგიელვა -კარის შუა ნაწილს, ცალი მკლავით მიყრდნობოდა იგი -ეს ბინა, რამდენიმე დღის წინ ვიყიდე -რა? -რა და, ახლა ოფიციალურად მეზობლები ვართ. როცა დავლაგდები, ვინმე კარგი ხელოსანიც მირჩიე, აბაზანაში ონკანია შესაკეთებელი -ერთი წამით, ერთი წამით, რა ონკანი? -იდუმალ ღიმილს, ჩემი მკაცრად აზიდული წარბებით შევერკინე -ეს ბინა მართლა იყიდე, თუ ხუმრობ? -არა, არ ვხუმრობ -უდანაშაულო ბავშვივით გადააქნია თავი -შეგიძლია ამ დღეებში შემოხვიდე და ახალმოსახლეობა მომილოცო. გაითვალისწინე, ტორტები ხილით მიყვარს და სასმელებიდან, ნახევრად ტკბილ ღვინოს ვანიჭებ უპირატესობას -ხუმრობაა ეს ყველაფერი -არც ხუმრობაა და არც ფარული კამერა -საკეტი გახსნა, კარი გააღო და ცოტა ხნით ზღურბლთანაც შედგა -ორი თავი ხახვი თუ მიმაკლდება, შემოგირბენ და გესესხები ხოლმე. მშვიდობიანი ღამე მარიტა . . . * * * * სიბნელით შემოსაზღვრულო ოთახში, საწოლზე, ზღვის ვარსკვლავივით ვიყავი გაშლილი და ტელეფონში ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი სიმღერა Vivo per lei მქონდა ჩართული. მიუხედავად იმისა, რომ წინ ამდენი ხნის ნანატრი მოგზაურობა მელოდა, განწყობა მაინც საგრძნობლად მქონდა გაფუჭებული. ასე მეგონა, თითქოს ალყაში სამი მხრიდან ვიყავი და სამივე ფრონტზე ერთობლივად მიწევდა ბრძოლა. თავიდან იყო და, სამირა გაქრა უკვალოდ. ამას ლოლას ორსულობაც დაემატა, მესამე კი, მიშოს ჩემს მეზობლად გადმოსვლა იყო. ყველაზე ძალიან, მაინც ლოლას ამბავი არ მაძლევდა მოსვენებას. რამდენჯერაც ვიფიქრე ავდგები და თვითონ დავურეკავ-მეთქი, იმდენჯერვე გადავიფიქრე, გვიანი ღამის გამო. ერთადერთი, რაც გავაკეთე, ეს შეტყობინების გაგზავნა იყო, სადაც ვეკითხებოდი, თუ როგორ ჩაიარა ყველაფერმა. სამწუხაროდ პასუხი ჯერ არსად ჩანდა. საწოლიდან ზლაზვნით წამოვდექი და ვინაიდან ჯერ არ მეძინებოდა, პირდაპირ აივანს მივაშურე. გარეთ ოდნავ გრილოდა, რაც ძალიან მესიამოვნა. ქუჩაშიც ისეთი სიმშვიდე სუფევდა, აივანზე მდგომ სავარძელში ვეღარ გავჩერდი, ფეხზე წამოვდექი და ამჯერად მოაჯირს დაყრდნობილმა, ზემოდან გადმოვხედე ყველაფერს. წამით თვალი მიშოს აივნისკენ გამექცა, რომელიც იმდენად ახლოს იყო ჩემთან, შემეძლო ერთი დიდი ნახტომითაც კი მოვხვედრილიყავი იქ. ნაზად აფრიალებული ფარდები მოწმობდა, რომ მიშოს, კარი ღიად ჰქონდა დატოვებული. საინტერესო იყო ახლა ეძინა, თუ ჯერ კიდევ ჩემსავით ფხიზლობდა და თავის საყვარელ ლიმონიან წყალს მიირთმევდა, პიტნითა და ყინულით, თანაც ტელევიზორის წინ მოკალათებული. სიმშვიდეს მირღვევდა ის ფაქტი, რომ ეს ადამიანი, ჩემთან ამდენად ახლოს იყო და პირად სივრცეში მეჭრებოდა. სამსახურსა და საცხოვრებელ კორპუსში მასთან ასეთი სიახლოვე, თავს კუთხეში მიმწყვდეულად მაგრძნობინებდა, მაშინებდა, გონებას მიფორიაქებდა და ზოგჯერ ამ ქალაქიდან გაქცევის სურვილსაც მიღვიძებდა, რა სულელურად არ უნდა ჟღერდეს ყოველივე ეს. მეფარიშვილის აივანს, თვალი ხვნეშით მოვაშორე. ამანაც ვერ მიშველა. მომაგონდა მისი კოცნა სანაპიროზე და ისიც, თუ როგორ ძლიერ მომინდა კოცნაში თავადაც ავყოლოდი. თავბრუს ხვევა ვიგრძენი. უკვე ვეღარც აივნიდან ყურება მამშვიდებდა და ვეღარც სუფთა ჰაერი. ვიფიქრე, იქნებ დაძინება კიდევ ერთხელ ვცადო-მეთქი და ოთახში დაბრუნებული, საწოლში სწრაფად შევხტი. სამწუხაროდ, აქაც არ მომასმენა მიშოს აჩრდილმა. მისი ქარვისფერი თვალები, უჩვეულოდ მაცდური ღიმილი და ღრმა, იდუმალი გამოხედვა, ახლაც ფილმის კადრებივით მედგა თვალწინ. ბოლომდე არც კი გამიაზრებია რას ვაკეთებდი, ისე წავიღე თითები ტუჩებისკენ და წარმოვიდგინე, თითქოს მათზე მიშოს თითები მეხებოდნენ. შემდეგ ყელს მოვეფერე, ლავიწის ძვლებიც მოვიარე თითის ბალიშებით და ხელი მუცლისკენაც ჩავასრიალე. ვაპირებდი ჩემი “მოგზაურობა” კიდევ უფრო ქვემოთ გამეგრძელებინა, როცა მოულოდნელად, თითქოს თავში მძიმე ურო ჩამცხესო, მუცელზე გადავტრიალდი და თითები მთელი ძალით მოვუჭირე ბალიშს. გამაოგნა საკუთარმა საქციელმა, განსაკუთრებით კი იმან, რომ მთელი სხეული ისე მიკანკალებდა, თითქოს ჩემი ყველა წარმოსახვა რეალური ყოფილიყო. გონება კვლავაც აგრძელებდა წარმოსახვით სამყაროში ხეტიალს და ისევ მიშოს წარმოიდგენდა, ამჯერად ტანსაცმლის გარეშე. წარმოვიდგენდი, თუ როგორ მოიწევდა ჩემკენ, როგორ მკოცნიდა და როგორ მეფრქვეოდა მთელ კანზე მისი სასიამოვნოდ გრილი სურნელი. მსგავს “განსაცდელში”, თითქოს ბნელ დილეგში შემოჭრილი ერთადერთი სინათლის სხივივით მომევლინა ხსნად ტელეფონის ზუზუნის ხმა. ეკრანზე დახედვამ და ლოლას სახელის ამოკითხვამ, ჩემი ტვინი იმ აფექტური ვითარებიდან გამოიყვანა, რომელშიც წამების წინ იმყოფებოდა და აიძულა ნორმალურ, ადეკვატურ მდგომარეობას დაბრუნებოდა. -ლოლა, მთელი საღამოა შენს ზარს ველი -ყურმილი ავიღე თუ არა, მოსალმებასაც არ დაველოდე ისე დავიწყე, თან საწოლიდანაც წამოვდექი. -ვიცი, უბრალოდ საუბრის ხასიათზე არ ვიყავი მარიტა -სევდიანი ხმა ჰქონდა. სავარაუდოდ, ეს იმაზე მეტყველებდა, რომ ყველაფერი არც თუ ისე კარგად იყო -ახლაც უბრალოდ შევამოწმე გეძინა თუ არა. შენ კორპუსთან ვარ ახლოს -ჩემს კორპუსთან ახლოს რას აკეთებ? -მანქანით ვსეირნობ. თუ არ გეძინება, ჩაიცვი და ჩამოდი. ქუჩები ისეთი წყნარია, შენც გაგისწორდება ეს წინადადება ზუსტად ის იყო, რაც ჩემს სულს ახლა ისე ძალიან სჭირდებოდა, როგორც ფილტვებს ჟანგბადი. ვინმესთან ერთად ყოფნა და საუბარი, ერთადერთი გამოსავალი იყო იმ ფიქრების ჩასახშობად, ცოტა ხნის წინ რომ თავის ბასრ კლანჭებში ვყავდი მოქცეული. ამ შემოთავაზებას, როგორც სამაშველო რგოლს ისე მოვეჭიდე და სიხარულითაც დავთანხმდი. მეტიც–სულ რაღაც ხუთ წუთში, სრულ მზადყოფნაში ვიყავი და ლოლას შეტყობინებას ველოდი, რათა ქვემოთ ჩავსულიყავი. დიდხანს არც მას ულოდინებია. როგორც ჩანდა, მართლა ძალიან ახლოს იყო, რადგან ჩემი მომზადებიდან მალევე, გავიგონე თუ როგორ შემოაყენეს ეზოში კიდევ ერთი მანქანა. ამ დროს უკვე მისაღებში ვიყავი და ფანჯრიდან გახედვის შემდეგ დავრწმუნდი კიდეც, რომ ეს ხმა, ლოლას წითელ ჯიპს ეკუთვნოდა. “ჩამოდი, უკვე ქვემოთ ვარ” -კიდევ ერთ დასტურად, მობილურზე შეტყობინებაც მომივიდა. საათს დავხედე. უკვე ძალიან გვიანი იყო, თუმცა რახან ძილი არ მეკარებოდა, ამისთვის ყურადღება არც მიმიქცევია. ყველაფრისთვისაც რომ ხაზი გადამესვა, ლოლას ხმა მეჩვენა იმდენად სევდიანი, ასეთ მომენტში ვერანაირად ვერ შევძლებდი მარტო დამეტოვებინა და ლოგინში მშვიდად გამეგრძელებინა ღამეული ნებივრობა. სადარბაზოში გამოსვლისა და ბინის ჩაკეტვის შემდეგ, რამდენიმე წამით მიშოს კარს გავუშტერე მზერა. ჯერ კიდევ არ მჯეროდა, რომ ჩემთან ამდენად ახლოს იყო. იმას კიდევ უფრო მეტად ვერ ვიჯერებდი, სიმდიდრესა და მაქსიმალურ კომფორტს ნაჩვევი ადამიანი რომ ასეთ პატარა, ერთოთახიან ბინაში ცხოვრებაზე იყო თანახმა, მაშინ, როდესაც თავისი ფინანსები საშუალებას აძლევდა ამ ბინისხელა მხოლოდ ერთი აბაზანა ჰქონდა. გონება მაქსიმალურად ცდილობდა, ამ კითხვაზე პასუხს დიდად არ ჩაღრმავებოდა, რადგან სადღაც გულის სიღრმეში ვიცოდი, რომ ეს პასუხი ძალიან შემაშინებდა. ლიფტით რომ პირველ სართულზე ჩავედი და დარჩენილი კიბეები ჩავირბინე, გარეთ გამოსულმა შევნიშნე, რომ ლოლას, თავისი ჯიპი პირდაპირ ჩემს სადარბაზოსთან ჰქონდა მოყენებული. ავტომობილის ჩამოწეული ფანჯრიდან, გარკვევით ჩანდა მისი უმეტყველო გამოხედვა, ჩამქრალი თვალები და შეჭმუხნილი წარბები, რაც ნამდვილად არ მოასწავებდა საიმედო “პროგნოზს”. -სალონში უხმოდ ჩავჯექი და ლოლას გვერდულად გავხედე. ამ უკანასკნელს სიტყვაც არ დაუძრავს. ამის მაგივრად, მანქანის ჩამქრალი ძრავი კვლავ დაქოქა და ეზოდან ისეთი სისწრაფით გავარდა, ღვედის შეკვრაც კი ძლივს მოვასწარი, რათა უნებურად არ გადავქანებულიყავი და წინა ხედვის მინაზე არ გამეკეთებინა თავის ზომის ნახვრეტი. -ლოლიტა ცოტა ფრთხილად -ნერვულად დაჭიმული მკლავზე, სულ ოდნავ შევეხე ამის თქმისას. მისგან გადმოდებული დაძაბულობის ზეგავლენით, ხმაც კი ჩახლეჩილი მქონდა, თუმცა ახლა მე ვიყავი ის, ვისაც საკუთარი თავი ხელში უნდა აეყვანა და მეგობრის დასამშვიდებლად, აბსოლუტურად ყველაფერი ეღონა. -ნუ გეშინია, სწრაფად ტარებას არ ვაპირებ -ნელ-ნელა სიჩქარემაც იკლო, როგორც კი წინადადება დაასრულა. გეზი ახალი ბულვარისკენ ჰქონდა აღებული. ქუჩები ზუსტად ისეთივე სასიამოვნო სიმშვიდეს მგვრიდა, როგორც ლოლამ აღმიწერა სატელეფონო საუბრისას. ჩამოწეული საქარე მინებიდან კი, გაუჩერებლად შემორბოდა დაწმენდილი ჰაერის ოდნავ გრილი ნაკადი. -ასეთი ცუდი რეაქცია ჰქონდა მამაშენს? საკუთარ თავს არ ჰგავხარ -როგორ უნდა ვგავდე საკუთარ თავს? -მწარედ ჩაეცინა -მისგან ისეთი რამები მოვისმინე, გეფიცები ათასჯერ მირჩივნა ჩემზე ხელი აეწია და ვეცემე რაღაც პერიოდით, პირში წყალჩაგუბებულივით ვიჯექი და სიტყვასაც ვერ ვძრავდი. პირველად ვიყავი სიტუაციაში, როდესაც ვიღაცასთან, მსგავსი სახის პრობლემებზე მიწევდა საუბარი და ნორმალურად ისიც კი არ ვიცოდი, როგორი რჩევა უნდა მიმეცა. -ასეთი რა გითხრა? -ვკითხე შეპარვით. თუკი ისტორიას ბოლომდე მოვისმენდი, უფრო გამიადვილდებოდა საბოლოო დასკვნის გამოტანა იმასთან დაკავშირებით, თუ რისი გაკეთებას სჯობდა ლოლასთვის შექმნილ ვითარებაში. -მითხრა, შენთვის არასდროს არაფერი დამიკლია, მხოლოდ ის გევალებოდა თავში ტვინი გქონოდა და გონივრულად მოქცეულიყავი, მაგრამ ეგეც კი ვერ შეძელიო. მერე ისიც დაამატა, მაგ ბავშვებს ფინანსურად ყველანაირად მე უზრუნველვყოფ, ოღონდ არც ერთი არ დამენახოთ და ჩემს სიახლოვეს არ გამოჩნდეთო -დრო მიეცი რაა. დარწმუნებული ვარ, ცოტა ხნით გაბრაზებული იქნება, მაგრამ დროთა განმავლობაში გაუვლის -არა მგონია ასე იყოს -ღრმად ამოიხვნეშა და ცალი ხელი მუცელზე მიიდო -ამათ გვერდით მხოლოდ მე ვიქნები და სხვა არავინ -აქამდე არ გკითხე, ისედაც განერვიულებული იყავი, მაგრამ მართლა მაინტერესებს, ბავშვების მამასთან დალაპარაკებას არ აპირებ მაგ თემაზე? საქმის კურსში არ ჩააყენებ? -ჩავაყენებ, ოღონდ მაშინ, როცა ცხრა თვე გავა . . . კარგად არ ვიცნობ და არ ვიცი როგორი ტიპია. შეიძლება ცუდად მიიღოს, ან შეიძლება იმდენად კარგად, რომ ოჯახობანას თამაში დამიწყოს და მაგის თავი არ მაქვს, ნერვების მოშლას ვერიდები -და იმ ცხრა თვის შემდეგ რომ ერთად ცხოვრება შემოგთავაზოს რას ეტყვი? -ვკითხე და პასუხის მოლოდინში საქარე მინიდან შემოვარდნილ, გრილი ჰაერის ნაკადს მივუშვირე სახე. თმა იმდენად შემაწუხებლად მეყრებოდა სახეზე, იგი ხელზე, სამაჯურის ნაცვლად შემოხვეული სამაგრით შევიკარი, მერე კი კვლავ ლოლასკენ გავატრიალე თავი. სწორედ იმ მომენტში, იგიც ალაპარაკდა: -რა თქმა უნდა, უარს ვეტყვი მარიტა. შენც კარგად იცი, რომ ოჯახურ ცხოვრებაზე გული მერევა. ზედმეტს თუ მოინდომებს, ერთ კარგ სილასაც მიიღებს ჩემგან, იმ ლამაზ სიფათში -შენი არ მესმის -შეკავებული სიცილით გადავაქნიე თავი -თუკი ოჯახურ ცხოვრებაზე გული გერევა, ფინანსურ დახმარებას მამაშენი დაგპირდა და იმ ტიპისგან არაფერი გინდა, მაშინ ამ ბავშვების შესახებ საერთოდ რატომ ეუბნები? -იმიტომ, რომ ასე იქნება სამართლიანი -სპიდომეტრზე სიჩქარე ოდნავ გაზარდა, როგორც კი ეს თქვა -უსამართლობაა, როცა სადღაც შვილი გყავს, ბიოლოგიურად მის მამად ითვლები, შენ კი ამის შესახებ არაფერი იცი. დამიანეს ადგილას რომ წარმოვიდგენ თავს, სიმართლის დამალვის სურვილი მეკარგება -აჰა, ანუ დამიანე ჰქვია -ჰო -ლამაზი სახელია -ეშმაკურად ჩავიცინე -თვითონ როგორია? -გარეგნულად თუ გაინტერესებს, საკმაოდ კარგად გამოიყურება. მისი სულიერი სამყაროთი არ დავინტერესებულვარ -ალბათ მისგანაც ისე წამოხვედი, რომ არაფერი აგიხსნია -ვივარაუდე და გამართლდა კიდეც ჩემი ვარაუდი: -ჰო, როგორც მუდამ ხდება ხოლმე -შუბლზე ნერვულად მოისვა ხელი -მერე სპორტ-დარბაზიც შევიცვალე და მისი ნომერიც დავბლოკე. ამის მერე აღარ მინახავს დაძაბული თემის მიუხედავად, ღამის ბულვარში სეირნობა მართლაც სასიამოვნო იყო. მანქანით რამდენიმე წუთიანი სიარულის შემდეგ, ლოლამ ოცდაოთხსაათიანი Drive იპოვა, ჩვენთვის ორი ლატე იყიდა და პირდაპირ სალონში შემომაწოდა. მანქანა აღარ დაუძრავს. უბრალოდ ოთხივე მხარეს ჩამოსწია საქარე მინა, თავის მხარეს კარი ღიად დატოვა და გაჩერებულ ავტომობილში, სავარძლის საზურგე ისეთ ზომაზე დააყენა, რომ მასზე გემრიელად მიწოლა შესძლებოდა. -მეც მაქვს ერთი სიახლე -ყავას თავსახური მოვხადე და სული შევუბერე -ოღონდ ძალიან გთხოვ, ზედმეტად ნუ აცანცარდები, როცა გეტყვი -გპირდები, რაც არ უნდა იყოს, ადეკვატურად მივიღებ -გაეცინა -ბოლოს და ბოლოს, მომავალი დედა ვარ და ცოტა უნდა დავსერიოზულდე ქაღალდის ჭიქიდან კოფეინი ფრთხილად მოვსვი. უცნაური იყო, სახლიდან რომ მიშოზე ფიქრებს გამოვექეცი და ახლაც მასზე მინდოდა საუბრის წამოწყება, თუმცა იმდენად დიდი იყო სურვილი, თავს მაინც ვერაფერს ვუხერხებდი. -ახალი კარის მეზობელი მყავს -გვერდზე არც გამიხედავს ისე ავლაპარაკდი -ჩემს პირდაპირ მდებარე ბინა გაიყიდა და აბა თუ გამოიცნობ, მყიდველი ვინაა? -არ მითხრა, რომ ლეო -სახეზე შიშის ფერებმა გადაურბინეს ლოლას. -არა, რა ლეო? ეგრე რომ იყოს, ასე მშვიდად ვიქნებოდი? -აბა ვინ? -ვინ და მიშო -ამჯერად მზერა გავუსწორე ჩემკენ მომართულ თვალებს. ლოლას, წამიერმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე. მერე ეს, სერიოზული გამოხედვით ჩაანაცვლა, ბოლოს კი სიჩუმე ვეღარ შეინარჩუნა და ხმაც ამოიღო: -ოდესმე მისი სახლი გინახავს? იმხელა სასახლის პატრონმა, ეგ რატომ ან რისთვის გააკეთა? -არასდროს მინახავს მისი სახლი, ვერ გეტყვი -მარიტა რაღაცას მიმალავ -მაშინვე შემატყო -ცუდად ნუ გამიგებ, მაგრამ მიშოს ფინანსურ დონეზე მდგომი ადამიანები, სახლებსა და ბინებს უფრო სხვანაირ უბნებში ყიდულობენ -ჰო, მესმის რასაც ამბობ და ნუ ღელავ, არ მწყინს -ამოვიოხრე. ლოლას თვალებში იმდენს კითხვის ნიშანს ვხედავდი, გადავწყვიტე ამდენხნიანი დუმილი დამერღვია და ყველაფერი მომეყოლა, რაც ბოლო დროს ხდებოდა ჩემს თავს. -მარიტა თქვი რამე! -ვიტყვი, მაგრამ შეიძლება არც დაიჯერო, რასაც ახლა მოგიყვები -სულ ერთია, გისმენ -გახსოვს ის დღე, მე და სამირა რომ შენთან ვიყავით და გითხარით, მგონი სახლში გაზქურა დამრჩა ანთებული, უნდა მივბრუნდე, შევამოწმო-მეთქი? -მახოსვს, მერე? -ინტერესიანი თვალებით წრუპავდა თავის ლატეს. -მერე ის, რომ სინამდვილეში მიშოს უნდა შევხვედროდი. მეორე ახალი ამბავი კი ისა, რომ იმ დღეს ერთმანეთს ვაკოცეთ . . . უფრო სწორად, თვითონ მაკოცა დავასრულე თუ არა წინადადება, იმ წამსვე მომესმა ხმამაღალი ხველა. ლოლაზე იმდენად ემოქმედა მიღებულ ინფორმაციას, კოფეინიც კი ყელში გადასცდა. რომ არა, რამდენიმე ძლიერი დარტყმა ზურგზე ჩემგან, ალბათ კიდევ კარგა ხანს ვერ ამოისუნთქავდა. -მოიცა, თქვენ რა, ერთად ხართ და ამას მე ახლა ვიგებ? -სიტყვებში იმდენად ნაწყენი ტონი ჩააქსოვა, ეს რომ სიმართლე ყოფილიყო, ალბათ უზომოდ დამნაშავედაც კი ვიგრძნობდი თავს. -რა ერთად ვართ ლოლიტა? ყველაზე პრობლემური, რაც ჩემს ცხოვრებაში მახსენდება, ეს მიშოსთან ურთიერთობაა. მხოლოდ ხმლებით არ გავკიდებივართ ერთმანეთს, თორემ ტოქსიკურობის ყველა დანარჩენი ეტაპი უკვე გავლილი გვაქვს -და ეგ კოცნა? -თავისი ყავა სრულებითაც აღარ აინტერესებდა იმ მომენტში -როგორ გინდა დამარწმუნო, რომ ეგეც ტოქსიკური იყო? -ეგ მე თვითონაც არ ვიცი რა იყო -თვალები დავხუჭე. -მითხარი, კოცნისას ენა გამოიყენა? -ლოლა! -მითხარი-მეთქი -გამოიყენა ჰო, მერე? -როგორი კოცნა იცის? -ჯანდაბა, ახლა ნუ მანანებინებ, რომ ეს ამბავი გითხარი -წარბშეკრულმა გავხედე -მგონი ვიღაც დამპირდა არ ვიცანცარებ და ყველაფერს ადეკვატურად მივიღებო -მაპატიე, მაგრამ როცა მაგას ვამბობდი, არ მეგონა ასეთ შოკისმომგვრელ ამბავს თუ მოვისმენდი -თავი ღიმილით გადააქნია მან -ჩვენი მიმტანი ლანა, კარგა ხანია ტყავიდან ძვრება, რათა მიშომ შეამჩნიოს, თვითონ კიდევ ხელიც არ გაგინძრევია და ტიპი ისე დააბი, შენ უბანშიც კი აყიდინე ბინა -ჯერ ერთი, არავინ დამიბამს. მერეც მეორე, საიდან მოიტანე ლანას რომ მიშო მოსწონს? არც თუ ისე დიდი ხნის წინ, ჩემი თვალით ვნახე, როგორ გამოდიოდა საპირფარეშოდან იუნგისთან ერთად -იუნგის მას შემდეგ შეეტენა, რაც მიშოსთან ვერაფერს გახდა. ეგ გოგო, მდიდარ და სიმპათიურ კაცებს უმიზნებს. უზრუნველი ცხოვრება უნდა, ბოლო მოდელის მანქანები, ძვირიანი ბეწვის ქურქები, ბრენდული ტანისამოსი. ჩვეულებრივ მოკვდავს ზედაც არ შეხედავს -არ მინდა მჯეროდეს, მაგრამ მაგ ადამიანზე უკვე ყველა ამას ამბობს -იმიტომ, რომ მართლა ასეა -მდუმარებით მოცული ქუჩა მოათვალიერა მან ამის თქმისას -ფული და მდიდრული ცხოვრება მართლაც სასიამოვნოა, მაგრამ ადამიანმა ცხოვრების მთავარ პრიორიტეტა ეს არ უნდა გაიხადოს. გაცილებით უფრო ფასეული რამებიც არსებობს, ვიდრე უსიცოცხლო, მწვანე ქაღალდებია -სწორედ მაგის გამო მიყვარხარ -თავი ვერ შევიკავე და ლოყაზე ვაკოცე -ბევრმა ფულმა და უზრუნველმა ცხოვრებამ, შენში ის უბრალოება ვერ მოკლა, რასაც ადამიანში ყველაზე მეტად ვაფასებ ვერ მივხვდი რატომ, თუმცა როგორც კი ეს ვთქვი, ლოლას სახეზე იმ წამსვე გაჩნდა სევდისფერი ღრუბლები. წარბებს შორის ორი ხაზიც გაუჩნდა და ყავის ჭიქის სპეციალურ სადგამში ჩადების შემდეგ, შუბლით საჭეს ჩამოეყრდნო. -სანამ კიდევ შემაქებ, როგორც ღირსეულ პიროვნებას, გეტყვი, რომ დიმა სამსახურიდან აპირებს წასვლას -უზარმაზარი სევდა იყო ჩაქსოვილი მის მიერ წარმოთქმულ თითოეულ სიტყვაში -მიზეზი რა თქმა უნდა, მე ვარ -შენ? და რატომ? -ჩემი ორსულობის შესახებ გაიგო -ამჯერად თავაწეულმა მომიგო -დღეს საღამოს კიდევ ერთხელ სცადა პაემანზე დავეპატიჟე და თავიდან მოშორების მიზნით, ყველაფერი მოვუყევი. ცოტა ხნით შოკირებული იდგა, მერე თქვა აქამდე კიდევ მქონდა რაღაცის იმედი, მაგრამ ვხვდები, რომ სულ ტყუილადო. ბოლოს ისიც დაამატა, შენს სიახლოვეს მუშაობას ვეღარ შევძლებო და როგორც კი ჩემს შემცვლელს იპოვნიან, მაშინვე წავალო -სერიოზულად? -ყურებს ვერ დავუჯერე, თან გულზე რაღაცამ მტკივნეულად მომიჭირა -დიმიტრის კარიერა, ამ რესტორანში იმდენად ბრწყინავდა, ბევრს შურდა კიდეც. ყველაფერს ასე ერთი ხელის მოსმით როგორ თმობს? -ჰო, თმობს და ეს ჩემი ბრალია -ამოთქვა ისეთი ხმით, საკუთარი თავისადმი მიმართულ აშკარა მრისხანებას რომ გამოხატავდა -სექსი ისეთ კაცთან არ უნდა მქონოდა, ვისაც ვიცოდი, რომ ვუყვარდი. მე ერთხელ გავერთე და მოვრჩი, მის გონებაში კი ეს დიდხანს დაილექა და შედეგი სახეზეა –სამსახურიდან მიდის დანაშაულის გრძნობას, მისი თვალები ტკივილით აევსო. იმდენად სენტიმენტალური მომეჩვენა იმ მომენტში, რაღაც კუთხით ეს, ჰორმონებისგან მომატებულ მგრძნობელობას დავაბრალე, რაც მის მდგომარეობაში ჩვეულებრივი მოვლენა უნდა ყოფილიყო. თანაგრძნობა ჩახუტებით გამოვხატე. იმ მომენტში, პატარა ბავშვს დაემსგავსა –თავი მხარზე ჩამომადო, ხელზე, ხელი მომკიდა და ძალიან დიდხანს იყო ჩუმად. იმდენად დიდხანს, ეჭვიც კი შემეპარა ხომ არ სძინავს-მეთქი და ფრთხილად გადავხედე. ჩემი ვარაუდი არ გამართლდა —ლოლას გახელილი თვალები, მის ფხიზელ მდგომარეობაში ყოფნაზე მიუთითებდნენ. -მღვიძავს, ნუ ღელავ -ალბათ ჩემს ფიქრებს თავადაც ჩასწვდა, რადგან მაშინვე გამომეხმაურა. -ამაღამ ჩემთან დარჩი, მარტო ყოფნა არ მინდა -რატომ? გეშინია ახალი მეზობელი არ შემოგიძვრეს ლოგინში? -გვერდიდან მისი მოგუდული სიცილი მომესმა, თუმცა მწარედ ჩქმეტისგან, ამჯერად თავი შევიკავე. -ნერვებს მიშლი, იცი? -მარიტა . . . -რა გინდა? -ტოქსიკურად დაწყებულ ურთიერთობებს, ყოველთვის ბევრად უფრო ვნებიანი და მყარი გაგრძელება აქვთ ხოლმე. გირჩევ ყველაფერი დანარჩენი ფეხებზე დაიკიდო და ამ ვნებებში თავით გადაეშვა -ნუ აჭარბებ -მისმა სიტყვებმა ისე ამაფორიაქა, ძლივს მოვახერხე ამ ფორიაქის, ჩემი ხმის ტემბრისგან გამოცალკევება -მარტო ერთხელ ვაკოცე და არ მითქვამს, რომ ეს რამეს ნიშნავდა -გეყოფა თავის მოტყუება. მიშო მოსიარულე ცდუნებაა და ეს შენც კარგად იცი გავჩუმდი. აღარაფერი მითქვამს საპასუხოდ, რადგან ამ ადამიანზე საუბარი უკვე სულს მიხუთავდა. არც მას ამოუღია ხმა. მდუმარება ჩვენ შორის ამჯერად უფრო დიდხანს გაგრძელდა. საბოლოოდ ამან, იმ შედეგამდე მიგვიყვანა, რომ კოფეინის მიღების მიუხედავად, მანქანის ღია სალონში, ვარსკვლავებით მოჭედილი ცის ქვეშ ჩაგვეძინა, ერთმანეთზე თავმიდებულებს. ჩვენი სიმყუდროვე მხოლოდ მაშინ დაირღვა, როდესაც სიცივემ ძალიან შეგვაწუხა და მისი ზეგავლენით გამოფხიზლებულები, დაუყოვნებლივ დავადექით ჩემი უბნისკენ მიმავალ გზას. * * * * ლოლა რომ მზადების პროცესს მორჩა და ჩემი ბინიდან, ჩემივე ტანსაცმელში გამოწყობილი წავიდა სამსახურში, გადავწყვიტე ლოგინში ნებივრობა ცოტა ხნით კიდევ გამეგრძელებინა და განწყობის შესაქმნელად, ჩემი რჩეული მუსიკებისგან შემდგარი, YouTube-ალბომიც ჩავრთე. მუსიკა კიდევ რამდენიმე საათით დამეხმარა ძილის შებრუნებაში და საბოლოოდ, ენერგიითა და სიცოცხლით სავსე წამოვდექი საწოლიდან. უკვე შუადღე იყო გადასული და ამ ხნის განმავლობაში, კარგადაც მომშივებოდა. გადავივლე თუ არა წყალი და აბაზანაში ყველა დილის პროცედურას მოვრჩი, სამზარეულოში პირსახოცშემოხვეული, სველი თმით გავედი და ჩემს მიერ მომზადებულ ცეზარის სალათს, ოთხკბილიანი ჩანგლით შევუტიე. დესერტად არც ხილის წვენი დამვიწყებია და გამჭვირვალე გრაფინიდან სწორედ ამ უკანასკნელის ჭიქაში გადმოსხმით ვიყავი დაკავებული, როდესაც ახალი შეტყობინება მოვიდა ჩემს მობილურზე. ეკრანს პირგამოტენილმა, ცალი თვალით დავხედე. გამომგზავნი არც მეტი, არც ნაკლები მიშო იყო და მწერდა, რომ ერქოლე, ერთ საათში ორივეს თავის კაბინეტში გვიბარებდა. ნირწამხდარმა ჭამა გავწყვიტე და ეკრანზე გამოსახული ტექსტი იმ იმედით გადავიკითხე თავიდან, იქნებ და რამე მეშლება-მეთქი, თუმცა თავიდან გადაკითხვით, პირვანდელი შინაარსი არ შეცვლილა. “მუშაობას ხუთზე ვიწყებ, ასე ადრიანად რა ხდება?” -მივწერე ნერვებმოშლილმა. საპასუხო შეტყობინებამ დაახლოებით ნახევარ წუთში მოაღწია ჩემამდე. „არ ვიცი . . . მალე შენ წამოსაყვანად გამოვალ და მზად დამხვდი, ყოველგვარი ტაქსით წამოსვლის ხსენების, ან მსგავსი კონტრარგუმენტების გარეშე.“ მისმა სიტყვებმა, თავიდანვე განმაიარაღეს, რათა წინააღმდეგობის გაწევა ვერ მომეხერხებინა. სიმართლე რომ ვთქვა, დიდად არც მქონდა შეწინააღმდეგების სურვილი. ტაქსის გამოძახებას, მის ლოდინს და იმაზე ფიქრს, იქნებოდა თუ არა კონდინცირება გამოგზავნილ მანქანაში, მერჩივნა ისევ დირექტორის მომსახურების სერვისით მესარგებლა. მით უმეტეს, როცა ეს მომსახურება საკუთარი სურვილით შემომთავაზა. სატელეფონო მიმოწერიდან ორმოცი წუთის შემდეგ, უკვე მიშოს მანქანის მარჯვენა სავარძელზე მოკალათებული მივუყვებოდი რესტორნისკენ მიმავალ გზას. სალონში კვლავ ლიმონის არომატიზატორის სურნელი ტრიალებდა, რაშიც სასიამოვნოდ იყო გაზავებული მიშოს სუნამოს გრილი არომატი. მთელი მგზავრობის განმავლობაში ირიბად ვგრძნობდი მეფარიშვილისგან წამოსულ სახიფათო სიგნალებს. თვითონაც გაოცებამდე მივყავდი ამ სიტუაციას –ადამიანი არაფერს აკეთებდა, არც კი საუბრობდა, თუმცა თავისი წამიერი გამოხედვებით იმდენ რამეს მეუბნებოდა და ისეთ მღელვარებას იწვევდა ჩემში, უკვე თავბედს ვიწყევლიდი რომ არ შევეწინააღმდეგე და ტაქსით წამოსვლა არ ვამჯობინე, მის მანქანაში ასე დაძაბულად ჯდომას. განერვიულებულმა, საქარე მინდა ოდნავ ჩამოვწიე და შიგნით შემოვარდნილი ჰაერი ისე ღრმად შევისუნთქე, თითქოს ხსნას სწორედ მისგან მოველოდი. მიშოს კოცნა, მისი ყოველი დანახვისას მიდგებოდა თვალწინ და თითქოს ზუსტად ისევე მაგრძნობინებდა იმ ტუჩების სასიამოვნო სითბოს, როგორც მაშინ, როცა ეს რეალურად ხდებოდა. -რაღაც უცნაურად გამოიყურები -გვერდიდან რომ ხმა გავიგე, მაშინვე მოვწყდი ჩემს გონებაში, ტორნადოსავით ქაოტურად მოძრავ ფიქრებს. მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდეგ მოვახერხე ჩემი მისამართით ნათქვამი სიტყვების გააზრება და შესაფერისი პასუხიც მალევე მომადგა ენის წვერზე: -მაშინ, როდესაც სამსახურში დროზე ადრე გიძახებს უფროსი, თანაც სადილობის დროს, მიკვირს გაცილებით უარესად რომ არ გამოვიყურები -ეს არ მიგულისხმია . . . უბრალოდ რაღაც ძალიან ჩაფიქრებული ჩანხარ -ეშმაკური ღიმილი წამითაც არ ტოვებდა მის ტუჩებს -მგონი რაღაც სასიამოვნოზე ფიქრობდი და გაგაწყვეტინე, არა? -რა გინდა მიშო? -წარბები თავისდაუნებურად ამეზიდა მაღლა -რის მიღწევას ცდილობ? -მინდა ყველა მამაკაცს, ვინც კი შენთან ფლირს ეცდება, საკუთარი გულის კარნახით უშვებდე ჯანდაბაში და შენი გონება მხოლოდ ჩემზე ფიქრით იყოს დაკავებული. ძალიან ბევრი მინდა მარიტა? -გისმენ და მგონია ოდნავადაც არ გაქვს გააზრებული ის სიტყვები, რასაც ამბობ -მე კი არა, შენ თვითონ არ გაქვს გააზრებული ბევრი რამ. უკვე წლებია მტანჯავ და ამას უხმოდ ვიტან. მერე ისე ხდება, რომ შენგანაც ვგრძნობ რაღაც საპასუხოს, რაც მაიძულებს ბრძოლა დავიწყო და აქაც ჯიუტი თხასავით მეჭიდები რქებით -ისე ნუ გამოგყავს, თითქოს მე ვიყო რამეში დამნაშავე -საპასუხოდ თავადაც შევუბღვირე, რათა არ ეფიქრა, რომ მართვის სადავეები მთლიანად მის ხელში გადავიდა -ვინმე შენი შესაფერისი მოძებნე და ბრძოლაც არ დაგჭირდება ისე ჩაგივარდება მკლავებში. ჩვენ ორნი, ვერასდროს ვიქნებით ერთსა და იმავე ტალღაზე -იცი რას გეტყვი? მთელი მსოფლიოს მასშტაბით, ყველაზე ლამაზმა ქალებმაც რომ შემომთავაზონ საკუთარი თავი, თითსაც არავის დავაკარებ, თუ კი შენი პირიდან ერთხელ მაინც მოვისმენ, რომ ჩემთან გინდა -უკვე სასაცილო ხდება ეს ყველაფერი -დავასრულე თუ არა წინადადება, მართლაც წამსკდა სიცილი -მოდი და ნუ ჩათვლი, რომ გძინავს, როცა ამ სიტყვებს ის ადამიანი მეუბნება, ვისთანაც ყველაზე არანორმალური ურთიერთობა მაქვს, ჩემი ოცდაოთხწლიანი არსებობის მანძილზე -რამდენიც არ უნდა ილაპარაკო, ვერაფრით დამაჯერებ, რომ არ გიზიდავ -მაცდურად გამომხედა ამის თქმისას -ასე რომ არ იყოს, ახლა მანქანაში ეგრე დაძაბული არ მეჯდებოდი. როცა გიყურებ, ისიც კი არ იცი, თვალები სად წაიღო. ამას ვერ ეწინააღმდეგები და ეს შენც მშვენივრად იცი -გააჩერე მანქანა! -მანქანის გაჩერება რეალობას ვერ შეგიცვლის -ჩემი მღელვარე ტონის მიუხედავად, საკმაოდ წყნარად მომიგო. განა თავად ვერ ვხვდებოდი, რომ ახლა ბავშვურად ვიქცეოდი? ვხვდებოდი, მაგრამ სხვაგვარად არ შემეძლო. მისი ხმა, მისი თვალები, გამოხედვა, სურნელიც კი –იმდენად ძლიერად მოქმედებდა და ისე მაჰიპნოზებდა, იმ მანქანაში გატარებული ყოველი წუთი ჩემთვის ფსიქოლოგიურ ტანჯვასთან ასოცირდებოდა. ყველაზე საშინელი იმის გაცნობიერება იყო, რომ გრძნობებს ვერაფრით ვერეოდი და ყოველი მცდელობა მათზე გამემარჯვა, იმით სრულდებოდა, რომ ყველაფერი გაცილებით უფრო ძლიერდებოდა და მყარ ფესვებსაც იდგამდა, სამუდამოდ იქ დასარჩენად. -მიშო გააჩერე მანქანა, სერიოზულად გეუბნები! -რა დღეში გაქვს ნერვები ახალგაზრდა გოგოს? -შენ რომ ადამიანს გადაეკიდები, უკეთეს ნერვებზე პრეტენზია არც უნდა გქონდეს! -ჰოდა არც მაქვს, ისეთს გიღებ, როგორიც ხარ -ირიბი ღიმილით გამომხედა, თან სვლა საგრძნობლად შეანელა. ვინაიდან, გზის იმ მონაკვეთში შუქნიშანი არსად ჩანდა, მაშინვე იმ აზრმა გამიელვა, რომ ჩემს თხოვნას ასრულებდა, მანქანის გაჩერებასთან დაკავშირებით. იქვე ახლოს, დიდი ჰიპერმარკეტის წინ, საკმაოდ მოზრდილი პარკინგი იყო. მიშომ სწორედ იქ შეიყვანა მანქანა, თავისუფალ ადგილას დააყენა და ძრავა გამორთო. -აქ იჯექი და არსად წახვიდე -წავიღე თუ არა ხელი ღვედის შესახსნელად, მაშინვე გამაჩერა. გაურკვევლობა ალბათ თვალებშიც კი აღმებეჭდა. თუკი ისევ აქ ყოფნა მომიწევდა, მაშინ რის გამო გააჩერა მანქანა? -ვიჯდები თუ გადავალ, ჩემი გადასაწყვეტია -ისევ წავიღე ხელი ღვედისკენ, მაგრამ ისევ გამაჩერა. -გითხარი იჯექი-მეთქი -გამჭოლი მზერა მესროლა -გადასვლით მე გადავალ და როცა დაწყნარდები, გზა გავაგრძელოთ იმ უეცრად დაბადებული აზრის გამო, რამაც თავში მოცემულ მომენტში გამიელვა, წინააღმდეგობა აღარ გამიწევია. შევამჩნიე ოდნავ გაკვირვებული დარჩა ჩემი უსიტყვო მორჩილებით, თუმცა ეჭვი მაინც არ აუღია და დაპირებისამებრ გადავიდა მანქანიდან. დავიგულე თუ არა თავი მარტომ, ცოტა ხნით დაველოდე, როდის მოშორდებოდა მანქანას და ოდნავ გვერდზე გაიწეოდა. საბედნიეროდ ახლაც ჩემს წისქვილს დაესხა წყალი და მიშო კარგა მანძილით მოშორდა თავის პორშეს. მეც მეტი რაღა მინდოდა? მაშინვე დრო ვიხელთე, მესაჭის სავარძელზე სწრაფად გადავჯექი, ძრავა ავამუშავე და ავტომობილი ისე სწრაფად მოვწყვიტე ადგილს, ინერციით უკან გადაქანებულმა, კეფა სავარძლის საზურგესაც კი მივარტყი. გვერდითა ხედვის სარკიდან შევნიშნე როგორ გამომედევნა მიშო, როგორც კი სიტუაცია ბოლომდე აღიქვა, თუმცა თავისი „მარათონული სირბილი“ რამდენიმე წამში დაასრულა, რადგან მიხვდა, დაწევას ვეღარ მოახერხებდა. კმაყოფილებისგან სახე გამებადრა, როცა აღმოვაჩინე, რომ მობილურიცა და საფულეც მანქანაში დაეტოვებინა და ვერც ტაქსის გამოძახებას შეძლებდა, რესტორნამდე მოსასვლელად. ამ მანქანის საჭესთან უკვე მეორედ ვიჯექი და იმდენად მეკომფორტულებოდა, ცხოვრების მიზნადაც კი დავისახე, რომ ფულს შევაგროვებდი და ოდესმე ასეთი საოცრების მეპატრონე თავადაც გავხდებოდი. მობილურის სპეციალურ სადგამში დატოვებული მიშოს “აიფონი” ხელში ავიღე და მხიარულად შევათამაშე. უზარმაზარი ბრაზი მქონდა დაგროვებული მისი მფლობელის მიმართ, რადგან ყველაფერი ასპროცენტიანი სიმართლე იყო, რაც კი ცოტა ხნის წინ ისაუბრა. ბოლო პერიოდში, საკუთარ თავს ვამჩნევდი, რომ მართლა მქონდა მის მიმართ აუხსნელი მიზიდულობა. იმის წარმოდგენასაც კი სიამოვნების ზენიტში ავყავდი, როგორ მეფერებოდა, მკოცნიდა და როგორ მეხებოდა თავისი ლამაზი თითებით გაშლილ თმაზე. დამთრგუნველი იყო იმის გააზრება, რომ ეს ადამიანი ჩემში ისეთ ვნებებს აღძრავდა, რაც აქამდე სხვამ ვერავინ შეძლო. სწორედ ამიტომ ვიყავი გაცეცხლებული და ზუსტად ამავე მიზეზით, სპეციალურად დავარღვიე ყველა მოძრაობის წესი, რაც კი შეიძლებოდა დამერღვია, რესტორნის შენობასთან მისვლამდე. ჯარიმების ფურცელი, რომელიც დღეს საღამოს მანქანის მეპატრონის სახელზე ამოიწერებოდა, ალბათ ზუსტად ისევე მოუწამლავდა ხასიათს, როგორც ჩემთვის ცდილობდა მოეწამლა. მანქანიდან საკუთარი ნამოქმედარით ხასიათზე მოსული გადმოვედი და უკანა კარით, რესტორნის შიდა სივრცეში მოხვედრისთანავე მივაშურე უფროსის კაბინეტს. კარზე ხმადაბლა, თანაც ზედიზედ სამჯერ მივაკაკუნე. შიგნით მყოფი ერქოლე, მაშინვე გამომეხმაურა და ინგლისურად დამიძახა შემოდიო. მართალია მე და მიშო აქ ერთად ვიყავით დაბარებულები, თუმცა ვინაიდან ამ უკანასკნელს შექმნილი ვითარების გამო ფეხით უწევდა წამოსვლა, ზუსტად არ ვიცოდი რა დროს მოაღწევდა აქამდე. სწორედ ამიტომ, შიგნით მის გარეშე შევაბიჯე და გორგოლაჭებიან, ყავისფერ სავარძელში მჯდომ უფროსს, გულითადად მივესალმე. ერქოლე ჩემი დანახვისთანავე წამოდგა ფეხზე და მოსალმების ნიშნად, ხელიც ჩამომართვა. მიუხედავად იმ თავაზიანი ღიმილისა, რომელიც თავიდანვე გადაეფინა სახეზე, მაინც შევატყვე გაკვირვება იმის გამო, რომ აქ მეფარიშვილის გარეშე ვიყავი შემოსული. ზუსტად ამიტომ, სანამ თავად მკითხავდა რამეს, გადავწყვიტე მოვლენებისთვის ოდნავ წინ გამესწრო და თავად მეპასუხა: -მიშოც მალე შემოგვიერთდება. უბრალოდ თავისი მანქანა მეგობარ ქალს ათხოვა და ახლა ფეხით მოდის. საცაა მოაღწევს კიდეც -კარგი, მაშინ მანამდე დაჯექი, დაისვენე -კაბინეტის მარცხენა მხარეს დადგმულ, ტყავის დივანზე მანიშნა მან -ყავას დალევ თუ ჩაის? -არც ერთი არ მინდა, მადლობა -გამაგრილებელი სასმელიც შემიძლია მოვატანინო -ალტერნატიული ვარიანტი შემომთავაზა, თუმცა ამჯერადაც თავი გავაქნიე. -არა, არ შეწუხდეთ. მართლა არაფერი მინდა -კარგი, მაშინ დაველოდოთ მიშოს მოსვლას -თავისი ლეპტოპი გაუთიშავად დახურა და მთელი ყურადღება ჩემზე გადმოიტანა -სიმართლე გითხრა, სათხოვარი მაქვს თქვენ ორთან, თანაც მეტად საპასუხისმგებლო -ჩვენ ორთან? -ჰო, მარიტა -მომიგო ისეთი ტონით, თითქოს წინასწარ მიხდიდა ბოდიშს იმის გამო, რაც უნდა ეთხოვა -თქვენს შორის დაძაბულობას უკვე დიდი ხანია ვამჩნევ, მაგრამ პროფესიონალიზმი მოითხოვს პირადი ინტერესები გვერდზე გადავდოთ, როცა საქმე სამსახურს ეხება. იმ თხოვნაზე, რა თხოვნასაც ვგულისხმობ, მე და ჩემს ძმას ერთად გვინდოდა დალაპარაკება, თუმცა სასწრაფო საქმეზე მოუწია გასვლა უნდა ვაღიარო, ძალიან დამაინტერესა, თუ რა სურდათ ძმებ ნოლანებს, მით უმეტეს ჩემგან და მიშოსგან ერთობლივად. ინტერესი იმდენად დიდი იყო, კინაღამ წამომცდა, სანამ მიშო შემოგვიერთდება, შეგიძლიათ მე მითხრათ-მეთქი. საბოლოოდ, ენის წვერზე დადებული ეს სიტყვები, კვლავ უკან გავაბრუნე და თავადაც მოლოდინის რეჟიმში გადავერთე. ლოდინის პროცესი ძალიან დიდხანსაც არ გაგრძელებულა. ჩემი დივანზე მოკალათებიდან დაახლოებით სამი წუთის შემდეგ, კარზე ხმადაბალი კაკუნი გაისმა და უკვე ორივე ჩვენგანისთვის აშკარა გახდა, ვინ იდგა ზურბლის მეორე მხარეს. -შემოდი მიშო! -სავარძლიდანვე გასახა მას ერქოლემ. თუკი რესტორნამდე მოსვლისას, მეფარიშვილის ცუდ მდგომარეობაში ჩაგდების გამო, ამაღლებულ განწყობაზე გახლდით, ახლა უკვე დაძაბულობა ვიგრძენი. ფაქტი, რომ ჩემთან უკვე ასე ახლოს იყო, მაფიქრებდა იმაზე, მოიმოქმედებდა თუ არა რამეს საპასუხოდ. როცა ერქოლემ შემოსვლის ნება მისცა და შიგნით შემოაბიჯა, თითქმის დარწმუნებული ვიყავი, რომ მის თვალებში მრისხანების ცეცხლს ვიხილავდი, თუმცა საერთო სალამის შემდეგ, გვერდზე ისე უდარდელად მომიჯდა, თითქოს აქაც არაფერიო. წამიერად, შეკავებული ღიმილიც შევნიშნე მის სახეზე. ალბათ ჩემი საქციელის გახსენებაზე ეცინებოდა, თუმცა ინტერესი მკლავდა როგორ გაიცინებდა მაშინ, როდესაც იმ აურაცხელი ჯარიმის შესახებ გაიგებდა, რითაც მე დავასაჩუქრე დღევანდელ დღეს. -კარგია უკვე ორივენი რომ აქ ხართ -სანდომიანი ღიმილით გადმოგვხედა ერქოლემ, თან მაგიდაზე დადებული ნიუტონის ბურთები გააქანავა -მარიტას არ ვიცი რამდენად, მაგრამ მიშოს უკვე აქვს ინფორმაცია, რომ დიმიტრი სამსახურიდან აპირებს წასვლას -მეც ვიცი. ლოლამ უკვე მითხრა ამის შესახებ -თუ ასეა, იმასაც მიხვდებით, რომ ამ პოზიციაზე ვინმე ახალი გვყავს მოსაძებნი -მხოლოდ მე მიყურებდა საუბრისას ერქოლე. -ვხვდებით, მაგრამ ახალმა შეფ-მზარეულმა გასაუბრება ჩვენთან უნდა გაიაროს? -რა თქმა უნდა, არა მარიტა -გაეღიმა -ეს გასაუბრებაზე ცოტათი მეტი იქნება და ძალიან მიხარია, შენი ბრაზილიაში მოგზაურობა სწორედ ამ ეტაპს რომ დაემთხვა -და ეს რა შუაშია? -დიალოგს მიშოც შემოემატა. -იმ შუაშია, რომ ადამიანი, ვინც ამ რესტორნის შეფ-მზარეულად მინდა მოვიწვიო, ამჯერად რიო-დე-ჟანეიროშია და გეგმავს სხვადასხვა ქვეყნებში სინჯოს მუშაობა. ეროვნებით ესპანელია, უამრავი მეგაპოლისის რესტორანში უმუშავია, თუმცა დიდხანს არსად ჩერდება. წარმოიდგინეთ რა იდეალური იქნება, თუკი ცოტა ხნით მაინც იმუშავებს ჩვენთან. ამ სფეროში იმდენად ცნობილია, მთელი ელიტა ჩვენთან ივლის -ასეთი ვინ არის? -ერქოლეს აღტყინებულ საუბარს, თავისი სერიოზული ტონი დაუხვედრა მეფარიშვილმა. -ესპანელი მზარეულია, დენიელ ლეისტერი -მსმენია -გამეღიმა -ჯერ მხოლოდ ოცდათორმეტი წლისაა და უკვე მეხუთე ჩემპიონატი მოიგო მსოფლიოს მზარეულთა შეჯიბრში -ზუსტად მასზე მაქვს საუბარი -ამჯერად სხეული, სკამისგან განაცალკევა და ფეხზე წამოდგა ერქოლე -სანდო წყაროებისგან ვიცი, რომ ეგ ადამიანი, ერთი კვირის განმავლობაში იქნება რიო-დე-ჟანეიროში. რამდენიმე დღეში, ვახშამიც აქვს დაგეგმილი ქალაქის ერთ-ერთ ყველაზე პრესტიჟულ რესტორანში და სწორედ იქ უნდა მოხდეს ყველაფერი -კონკრეტულად? -მუხლებს მკლავებით დაყრდნობოდა მიშო. -კონკრეტულად ის, რომ თქვენ ორმა, როგორმე იგი სწორედ ამ რესტორანში მუშაობაზე უნდა დაითანხმოთ -მერე კვლავ მე გადმომხედა დამნაშავის მზერით და ოდნავშესამჩნევად გამიღიმა -მარიტა, ვიცი რომ იქ შვებულების გასატარებლად მიემგზავრები და შემეძლო მხოლოდ მიშოსთვის მეთხოვა, მაგრამ ლეისტერისნაირი ელიტის წარმომადგენლებისთვის, ბევრ რად უფრო კარგ ტონად ითვლება, თუკი ასეთ მოლაპარაკებებს ლამაზად გამოწყობილი, მდედრობითი სქესის წარმომადგენელიც ესწრება. თანაც ეს მხოლოდ რამდენიმე საათს წაიღებს, შენი ერთკვირიანი შვებულებიდან. იმედია უარს არც ერთი არ მეტყვით, მიუხედავად იმისა, რომ უარისთვის არავინ დაგსჯით. პირიქით, მას ღირსეულად მივიღებ ჰიპერბოლად არ ჩამეთვლება, თუკი ვიტყვი, რომ ლამის ელდა მეცა ამ სიტყვების მოსმენისას. მაშინ, როცა ბოლო პერიოდში, ყველანაირად ვცდილობდი ჩემს გვერდით მჯდომი ადამიანისგან თავი შორს დამეჭირა, კიდევ ერთხელ დამცინა ბედისწერამ. ჩემი მცდელობების მიუხედავად, ხდებოდა ისე, რომ მორიგ მოგზაურობაში მავალებდნენ მიშოსთან ერთად წასვლას, თანაც იმით ცდილობდნენ პროვოცირებას, პირადისა და სამსახურის ერთმანეთისგან არ-გამიჯვნა დაუშვებელიაო. იყო დრო, როდესაც მეც ამ აზრს ჩავეჭიდე, როცა მიშოს ინდოეთსა და იაპონიაში ვახლდი გიდად, თუმცა ახლანდელი სიტუაცია, რადიკალურად განსხვავდებოდა მაშინდელისგან. იმ პერიოდში, მეფარიშვილი ჩემთვის ის წურბელა იყო, რომელიც დროებით უნდა ამეტანა ჩემს სხეულზე, ჩემივე კეთილდღეობისთვის. ახლა ვითარება შეცვლილიყო და მას სახიფათო სახეობის მცენარედ ვთვლიდი, რომელიც თავისი ბზინვარებით იტყუებდა მწერს, რათა ის მოეჯადოვებინა და საბოლოოდ ჩაეყლაპა კიდეც. -მისმინეთ, ერქოლე -დავიწყე გაუბედავად და წამიერად გავხედე მიშოს, ვისთვისაც, როგორც ჩანდა არანაირი დაძაბულობა არ მოეტანა ამ ახალ ამბავს. პირიქით, ნასიამოვნებიც კი ჩანდა -აქაურობას შეურაცხყოფას არ ვაყენებ, მაგრამ საქართველო პატარა ქვეყანაა. ფაქტობრივად პოლიტიკურ რუკაზეც კი არ ჩანს. რატომ გგონიათ, რომ ასეთი ცნობილ მზარეულს, აქ მოუნდება სამუშაოდ ჩამოსვლა, თუნდაც რამდენიმე თვით? ველოდი უკმაყოფილოდ მაინც შეიშმუშნებოდა ამის მოსმენისას, მაგრამ ჩემდა გასაკვირად, ჩემი სიტყვებით ისეთი სიამოვნებით დარჩა, თითქოს ზუსტად მათი გაგება სურდათ მის ყურებს და მოუთმენლადაც ელოდნენ. -პირველ რიგში, იმაზე ნაკლები ანაზღაურება არ ექნება, რასაც სხვა რესტორნებში გამოიმუშავებდა -დაიწყო ახსნა -მეორეს მხრივ, საცხოვრებლის პრობლემა არ შეექმნება, რადგან სანამ იგი აქ იქნება, ჩემს ზღვისპირა სახლს დავუთმობ, ამ ქალაქში და მესამე –თავადაც ძალიან უყვარს პატარა, წყნარი ქვეყნები და რამდენიმე თავის ინტერვიუში ნათქვამიც აქვს, რომ ცხოვრებაში, თითოეული ასეთი ქვეყნის მონახულების მიზანი აქვს. თუკი შესაფერისად მოვინდომებთ, ეს ადამიანი აუცილებლად ჩამოვა საქართველოში, ეს კი მნიშვნელოვნად გაზრდის რესტორნის შემოსავალს, მით უმეტეს, როცა ტურისტული სეზონია და ქალაქი სავსეა ხმა ვეღარ ამოვიღე. კითხვები უკვე აღარც მქონდა. გონება თხოვნაზე უარის თქმისკენ მომიწოდებდა, გული კიდევ მირჩევდა დავთანხმებულიყავი, მიუხედავად იმისა, რომ ეს ჩემს ემოციურ ფონზე მოახდენდა გავლენას. -მე არანაირი პრობლემა არ მაქვს -ფიქრებში, ობობის ქსელში მოხვედრილი მწერივით გახლართულს, თითქოს შორიდან ჩამესმა გვერდით მჯდომი მეფარიშვილის ხმა. გაუცნობიერებლად გავიხედე ჩემგან მარცხნივ. ჩემკენ არ იყურებოდა, თუმცა მაინც ვამჩნევდი იმ შეფარულ კმაყოფილებას, მისი გამომეტყველება რომ ირეკლავდა იმ მომენტში. ერქოლეს ნასიამოვნები მზერა, მიშოდან, ჩემზე გადმოვიდა და კითხვითი ფორმაც შეიძინა. აშკარა იყო, ახლა უკვე მე უნდა ვყოფილიყავი მოპასუხე მხარე, რის გამოც, ყურადღების მთავარი ობიექტიც გახლდით. რა უნდა მექნა? მაშინ, როდესაც თავის დროზე ორივე ნოლანმა უპრობლემოდ მომიწერა ხელი ერთკვირიან შვებულებაზე, თანაც ყველაზე “ცხელ” ტურისტულ თვეში, სინდისის ხმა არ მაძლებდა საშუალებას მათთვის ამ პატარა თხოვნაზე მეთქვა უარი. მიუხედავად იმისა, რომ დადებითი პასუხის თქმა სიკვდილივით მაშინებდა და მთელ ჩემს სულიერ სამყაროს თრგუნავდა, სიტუაცია მავალებდა ეს შიში გადამელახა. წინააღმდეგ შემთხვევაში, პროფესიული პასუხისმგებლობის კუთხით დავიწერდი საკმაოდ დაბალ ქულას, ჩემი უფროსების თვალში. -მეც თანახმა ვარ ერქოლე -ვცადე მტკიცედ მეთქვა, თუმცა ჩემს ხმას მაინც აკლდა სასურველი რიხი, რაც გონებაში ღრმად ჩაბეჭდილი შიშის ბრალეულობა გახლდათ. კმაყოფილების ზენიტეტში მყოფმა გამომეტყველებამ, რაციმ მომენტში ჩემი უფროსის სახეზე ვიხილე, რაღაც კუთხით, პოზიტივი მეც გადმომდო და დაძაბულობის მცირედი ნაწილიც წაიღო ჩემგან. -ძალიან მიხარია წინააღმდეგი რომ არცერთი არ ხართ -სათითაოდ გაგვიღიმა ორივეს მან -ბრაზილიამდე ბიზნეს-კლასით მგზავრობა და თქვენი საპრეზიდენტო ნომერში დაბინავება ჩემზე იყოს -საპრეზიდენტო ნომერი? -თვალები გამიფართოვდა -ერქოლე, ეს ძალიან დიდ ხარჯებთან არის დაკავშირებული. მე გამომრიცხეთ -ნუ ღელავ მარიტა -თვალი ჩამიკრა მან -რიოში ჩემს ბიძაშვილს აქვს ხუთვარსკვლავიანი სასტუმრო. დაწესებულების ოცპროცენტიანი მეწილე მეც ვარ, ამიტომ, ორივენი საპატიო სტუმრის სტატუსით ისარგებლებთ და ერთი თეთრის გადახდაც არ მოგიწევთ, როგორც თქვენ, ისევე მეც ვისმენდი ამ ყველაფერს და ჯერ კიდევ არ მეჯერა. მაშინ, როდესაც თავად არც ისე დიდი თანხა მქონდა შეგროვებული და შედარებით ბიუჯეტურ დასვენებას ვგეგმავდი, ახლა მეუბნებოდნენ, რომ მთელი ერთი კვირა, მეფურად დავისვენებდი, მდიდარი სპონსორის ხარჯზე. რა უნდა მეთქვა? მგონი არც ისე ცუდი იდეა იყო ამ წინადადებაზე დათანხმება. ვინაიდან ჩემი სამუშაო საათები უკვე იწყებოდა და მიშოსაც საქმისთვის უნდა მიეხედა, ერქოლემ კაბინეტიდან იმ სიტყვებით გამოგვაცილა, რომ საღამოს ისევ შევუვლიდით და ჩვენი საერთო მისიის ყველა მნიშვნელოვან დეტალზეც მაშინ ვისაუბრებდით. გარეთ გამოსულმა, ჰაერი ისე ღრმად შევისუნთქე, თითქოს მთელი ის პერიოდი, რაც კაბინეტში დავყავი, უჟანგბადოთ მქონოდა გატარებული. ვაპირებდი სიტყვის უთქმელად, პირდაპირ გასახდელისკენ წავსულიყავი, თავის მოსაწესრიგებლად, თუმცა ჩემსა და ამ გეგმას შორის, ბარიერად მიშოს თითები აღიმართა, რომელიც ნაზად მომიჭირა ხელზე და სახიფათოდ მომიახლოვდა. ერთადერთი სურვილი, რამაც ლამის შიგნიდან დამიწყო ჭამა, ეს მისი ტუჩების კიდევ ერთხელ დაგემოვნება იყო. ხანგრძლივი, სურვილით გაჯერებული დაგემოვნება. ისეთი, როგორიც იმ საღამოს, სანაპიროზე. -რა ხდება, რატომ მაფერხებ? -თვალებით ხელზე ვანიშნე, რომელსაც ჯერ კიდევ არ მიშვებდა. -სათხოვარი მაქვს შენთან -რა სათხოვარი? -ეჭვით ავხედე მის ეშმაკურად მომზირალ, ქარვისფერ თვალებს. -ის, რომ იმ ცისფერი საცურაო კოსტიუმის წამოღება არ დაგავიწყდეს, რაც გოაზე გეცვა. დაუჯერებელი ხარ მასში! -ხმა ისეთი ვნებიანი გაუხდა, დამაფრთხალმა ხელი გავაშვებინე და ერთი ნაბიჯით უკან დავიხიე. -შენს ადგილას, ასეთ კარგ ხასიათზე არ ვიქნებოდი -შინაგანი მღელვარების მიუხედავად, ვცადე მტკიცე ხმა მქონოდა -აქეთ რომ მოვდიოდი, მანქანით იმდენი მოძრაობის წესი დავარღვიე, დღეს საღამოს ალბათ ჯარიმების მთელი ნაკადი მოგივა -ნუთუ? -ამჯერად ორივე მაჯაზე ჩამავლო ხელი და კვლავ თავისკენ მიმიზიდა -რა ცუდი გოგო ხარ, კომპენსაციის სახით რაღაც უნდა წავიღო შენგან -რა, ჯარიმების გადასახდელი თანხა? -არა, უფრო უკეთესი -მომიგო თუ არა, წამიც აღარ დაუცდია ისე დაიხარა ჩემკენ და სულ მალე, მისი ტუჩების შეხებაც ვიგრძენი ჩემსაზე. კოცნა წამიერად გაგრძელდა და ბოლომდე იმის გააზრებაც ვერ მოვასწარი რა მოხდა, თუმცა მწველი ცეცხლი, რომელიც ჯერ კიდევ ჩაუქრობლად ეკიდა ჩემს ბაგეებს, მომენტით დაუკმაყოფილებლობისა და მისი უფრო დიდხანს გაგრძელების სურვილს მიჩენდა. -მიშო, ეს . . . ეს უკვე სიგიჟეა . . . ხვდები რას ვაკეთებთ? -ამჯერად ტონი ვეღარ დავიმორჩილე და ხმის კანკალით ამოვთქვი. მეფარიშვილს გაეღიმა, თუმცა მისი მზერა ირონიულის მაგივრად, მზესავით თბილი იყო. -ვხვდები . . . რაც ხდება, თამაში ნამდვილად არ არის მარიტა -ქვედა ტუჩზე, ცერა თითით მომეფერა ის -არც ერთი ჩემი სიტყვა და მოქმედება არ აღიქვა თამაშად, რადგან ამიერიდან იმ გულწრფელობას გაჩვენებ, რაც აქამდე არასდროს მიჩვენებია. რიო-დე-ჟანეირო ყველაფერს რადიკალურად შეცვლის, ეს დაიმახსოვრე -რა უნდა შეცვალოს რიო-დე-ჟანეირომ მიშო? -უნდა დაგარწმუნოს, რომ დიდხანს ვერ დააიგონორებ იმას, რაც ჩვენ შორის ბოლო პერიოდში ხდება -კიდევ ერთხელ ჩამხედა თვალებში თავისებური, მაცდუნებელი მზერით, მერე კი ლოყაზე, ტუჩთან ძალიან ახლოს შემეხო და იმ შეგრძნებებით გაღიზიანებული დამტოვა მარტო, რომ წუთის წინ, ყველანაირი ფიზიკური სიახლოვის უფლებას უპრობლემოდ ვაძლევდი, რასაც კი მოისურვებდა. მეტიც, მინდოდა ბევრად უფრო შორსაც შეეტოპა, რადგან არც ამაზე ვიქნებოდი წინააღმდეგი. საკუთარი თავი, იმ მომენტში ყველაზე უსუსურ არსებად წარმომედგინა, ვინც მომხიბვლელმა დემონმა აცდუნა და სწორ გზაზე დასაბრუნებლად ყოველგვარი საშუალება მოუსპო. 8 8 8 8 ფიქრები იმის შესახებ, რომ პირველი კლასით მგზავრობა ნაკლებად დამღლიდა და რიო-დე-ჟანეიროში სიცოცხლით სავსე გამოვიდოდი აეროპორტის შენობიდან, მხოლოდ ილუზია ყოფილა და მეტი არაფერი. ვინაიდან, საქართველოდან ბრაზილიის მიმართულებით პირდაპირი რეისი არ ხორციელდებოდა, ჯერ სტამბოლში მოგვიწია გადაფრენა, შემდეგ იქედან ცამეტი საათი ვიფრინეთ სან-პაულოს მიმართულებით, ხოლო ამ ქალაქიდან უკვე მარტივად გადავფრინდით რიოში. მართალია, შორ მანძილზე ფრენების დროს, ბიზნეს-კლასის მზგავრებს ბევრად უფრო კომფორტულ მომსახურებას გვთავაზობდნენ, ვიდრე ახლო მანძილზე ფრენებისას, თუმცა დანიშნულების ადგილას ჩასვლისას, თავს მაინც იმდენად გამოფიტულად ვგრძნობდი, იმ დღეს ჩემს ნომერში ყოფნისა და ძილის გარდა საერთოდ არაფერი მიკეთებია. იმ ესპანელ მზარეულს, გულში მადლობასაც კი ვუხდიდი, რომ თავის ფეშენებელურ რესტორანში ვახშმობა მომდევნო საღამოსთვის ჰქონდა დაგეგმილი და ერთი დღე შემეძლო იმდენი დამესვენა, საბოლოოდ ზედმეტი დასვენებისგანაც რომ დავღლილიყავი. გასაკვირი იყო, თუმცა მთელი იმ დროის განმავლობაში, რაც ერთად გავატარეთ, მიშოს ჩემთან ფიზიკური სიახლოვის მცდელობა ერთხელაც აღარ ჰქონია. სიტუაციას რომ ვაკვირდებოდი, ამას კიდევ ფიზიკური სიახლოვე მერჩივნა, რადგან ყოველ გამოხედვაში, მიმიკასა თუ სიტყვაში, რასაც ჩემდამი გაიმეტებდა, იმოდენა სურვილსა და ვნებას ვკითხულობდი, ყველაფრისთვის ცივი გონებით ყურება უკვე ძალიან მირთულდებოდა. ზუსტად ვიცოდი, ამას სპეციალურად არ აკეთებდა და გაუცნობიერებლად მოსდიოდა, თუმცა ფაქტი იყო იმ ზომამდე ვყავდი მიყვანილი, უკვე მისი დანახვაც მოჩვენებებით სავსე, ბნელი გვირაბივით მაშინებდა. რა თქმა უნდა, პროფესიონალური სამსახიობო ნიჭის წყალობით, გარეგნულად კლდესავით მტკიცე პოზიციას ვინარჩუნებდი, თანაც იმდენად, რომ ვერავინ ვერასდროს მიხვდებოდა რა ხდებოდა ჩემს შიგნით, ან როგორი იყო ჩემი რეალური სულიერი განწყობა. თორმეტსაათიანი კარგი გამოძინების შემდეგ, ჩემი ოთახის დიდ საწოლზე გაშლილი, მაღვიძარას ხმამ გამომაღვიძა. როუმინგი ბრაზილიაში წამოსვლამდე მქონდა გათიშული, ხოლო აქ ჩამოსვლისას, არც ადგილობრივი ნომერი ამეღო. ეს იმას ნიშნავდა, რომ ჩემთან სატელეფონო კავშირზე გამოსვლას ვერავინ შეძლებდა და ვერც ვერავინ შემაწუხებდა. თუკი ნოლანებს რამე დასჭირდებოდათ, მოუწევდათ მიშოს დაკავშირებოდნენ და მასთან ერკვიათ ყველანაირი მნიშვნელოვანი საქმე თუ დეტალი. ვინაიდაინ ჩვენი აქ ჩამოსვლის მთავარი გეგმა, დღეს საღამოს უნდა მოგვეყვანა სისრულეში, ვახშმისთვის შესაფერისი კაბა უკვე წინასწარ მქონდა მომზადებული. მახსოვს იგი წლების წინ, მარმარისში ყოფნისას ვიყიდე ერთ-ერთ ბრენდულ ბუტიკში და თუკი სარკის წინ მოზომვას არ ჩავთვლიდით, სრულიად ხელუხლებელი იყო. რესტორანი, სადაც ჩვენი ვახშამი ჩაივლიდა, საკმაოდ ცნობილი, მდიდრული და სახელგანთქმული გახლდათ ამ ქალაქში. იგი წარმოადგენდა ადგილს, სადაც ალბათ ვერავინ გაბედავდა შესვლას, თუკი მისი თვიური ანაზღაურება ოცი ათას დოლარს არ აღემატებოდა. ვინაიდან მოსამზადებლად დრო საკმარისზე მეტი მქონდა და ენერგიაზეც ვიყავი მოსული, გადავწყვიტე საღამომდე დარჩენილი საათები ქალაქის თვალიერებაში გამეყვანა. ყველა ის ადგილი, რაც ტურისტებს შორის დიდი პოპულარობით სარგებლობდა, მოსანახულებელთა სიაში მქონდა შეტანილი. მართალია აქედან ყველაზე მეტად სიმაღლეებზე ასვლისა და ქალაქის ხედებისთვის გადმოხედვის სურვილი მქონდა, თუმცა ვინაიდან დღის ამ მონაკვეთში იქ უზომოდ ბვრი ტურისტი იყრიდა თავს, რიგში დგომა ნამდვილად არ შემეძლო. ამის გამო, გადავწყვიტე მსგავსი ადგილების მონახულება მომდევნო დღის ადრიანი დილისთვის გადამედო. ახლანდელი ვიზიტის ადგილად კი, „მარაკანას“ სტადიონი ვაქციე, რომელიც, მსოფლიოში ყველაზე დიდი სტადიონის სტატუსით სარგებლობდა. სასტუმრო, რომელშიც გაჩერებული ვიყავი, რიოს ერთ-ერთ ყველაზე ცნობილ, კილომეტრებზე გადაჭიმულ — „კოპა-კაბანას“ სანაპიროზე მდებარეობდა. სამწუხაროდ, ფანჯრიდან გადაშლილი ხედის მხრივ, მაინც უიღბლო აღმოვჩნდი, რადგან სანაპიროს მაგივრად, უკანა მხარე მხვდა წილად. ამისთვის მაინცდამაინც დიდი მნიშვნელობა არ მიმინიჭებია. რიო-დე-ჟანეიროში ყოფნისას, მაშინ, როდესაც გარეთ ამდენი საინტერესო რამ ხდებოდა, ნომერში ჯდომას სულაც არ ვაპირებდი და შესაბამისად, არც ამ ზედმეტად ჩვეულებრივი ხედის ყურება მომიწევდა. წასვლა მარტომ გადავწყვიტე. რადგანაც გარეთ ტემპერატურა ორმოც გრადუსამდე აღწევდა, ჩემოდნიდან ყველაზე მოკლე შორტი ამოვარჩიე, რაც კი მომეპოვებოდა, ამას თხელი, უმკლავო ზედატანი შევუხამე, თავზე ზუსტად მაისურის შეფერილობის, იისფერი კეპი მოვირგე და ჩემს ჭრელ ზურგჩანთაში საჭირო ნივთების ჩალაგების შემდეგ, ნომერიც დავტოვე. საბედნიეროდ, მიშო არც თავისი ოთახის კართან დამხვედრია და არც დერეფანში გადამყრია მოულოდნელად, როგორც ეს გოას სასტუმროში მოხდა. ქვემოთ ჩასული, უკვე გულშიც კი ვზეიმობდი, რომ ტერიტორია ნინძასავით შეუმჩნევლად დავტოვე, მაგრამ სამწუხაროდ, ჩემი სიხარული ცოტათი ნაადრევი აღმოჩნდა. გასასვლელ კარამდე ნახევარი გზა ძლივს მქონდა გავლილი, როდესაც მიმღებში, ერთ-ერთ სავარძელზე მოკალათებულ მეფარიშვილს მოვკარი თვალი, ვინც ერთიანად თეთრ სამოსში იყო გადაწყვეტილი და გვერდს ვიღაც მულატი, დრედებიანი და ზედმეტად სექსუალური გოგონა უმშვენებდა. ეს უკანასკნელი, მიშოს თვალებს ისე შესციცინებდა, თითქოს დამსწრე საზოგადოების წინ, საქორწილო ფიცს ეუბნებაო და ერთი შეხედვითაც ეტყობოდა, რომ მეტისმეტად იყო მისით დაინტერესებული. შემამჩნია თუ არა, წამიც აღარ დაუყოვნებია ისე დაემშვიდობა თავის გვერდით მჯდომს და სავარძლიდან ფეხზე წამოდგა. ისეთი შთაბეჭდილება შემექმნა, თითქოს სწორედ ჩემს მოსვლას ელოდა, რათა ეს ნაბიჯი გადაედგა და მეც დროულად მოვევლინე მაშველ რგოლად. რაღა უნდა მექნა? ვინაიდან ვხედავდი ჩემკენ მოდიოდა, თან მანიშნებდა შეჩერდიო, ერთ ადგილას დავდექი, ხელები ზურგჩანთის სალტებს მოვუჭირე და მანამ არ გამიშვია, სანამ მეფარიშვილი თითის გასაწვდენ მანძილზე არ მომიახლოვდა. -მოხდა რამე? -ისეთი ტონითა და გამომეტყველებით ვკითხე, სადაც ღიად ვადანაშაულებდი იმაში, რომ ჩემი შეფერხება „გაბედა“. -მეგონა ჯერ კიდევ შენ ნომერში გეძინა . . . საით გაგიწევია? -სასეირნოდ. საღამომდე დრო საკმაოდ მაქვს სანამ საპასუხოდ რამეს მეტყოდა, მცირეხნიანი პაუზა გააკეთა მიშომ და შეფარულად ჩამათვალიერა თავიდან ფეხებამდე. დაზუსტებით ვერ ვიტყვი რა გაიფიქრა იმ მომენტში, თუმცა ის ნამდვილად ვიცი, რომ თვალებში რაღაც ვნებისმაგვარმა გაუელვა. -საინტერესო რაღაც დავგეგმე დღეისთვის. იმედს ვიტოვებ, ჯიუტობას არ დაიწყებ და წამოხვალ -მიშო, თუკი ვერ ხვდები, თავად გეტყვი, რომ მე აქ შენთან ერთად გასართობად არ ჩამოვსულვარ -ვცადე პასიური აგრესიით დამეცვა თავი იმისგან, რასაც ეს ადამიანი იწვევდა ჩემში ახლა, და ბოლო პერიოდის განმავლობაში -როგორც კი იმ ესპანელ მზარეულს შევხვდებით, პირველივე რეისით საქართველოში დაბრუნდები, მე კი ჩემ შვებულებას გავაგრძელებ. ახლა გამატარე, თუ შეიძლება -რაღაც პერიოდით, არც თავად ვაპირებ სადმე წასვლას -ჰოო? შემთხვევით იმ გოგომ ხომ არ დაგიყოლია ცოტა ხნის წინ, განაბული თვალებით რომ გიყურებდა? მეფარიშვილმა ცალი თვალით გახედა, შუა საუბარში მარტო დატოვებულ გოგონას, მერე კი კვლავ მე მომიბრუნდა. -ეგ გოგო, ყველაზე ხშირად მონახულებად, ტურისტულ ადგილებზე მაძლევდა რჩევებს -აბა რაა -ირონიულად ჩამეცინა. ვერ ვხვდებოდი რატომ ვლაპარაკობდი ამდენს, თუმცა ფაქტი იყო კბილებს, ჩემი ენის დაკავება არ გამოსდიოდათ -მხოლოდ ერთი დღეა, რაც აქ ჩამოხვედი და იმის მაგივრად, რომ საქმეზე იფიქრო, მაშინვე გოგოებს დაერიე. ამის მერე, კიდევ ჩემგან გიკვირს, რატომ მყავხარ შეყვანილი კონტაქტებში კაზანოვას სახელით -იაზრებ მაინც რაზე ბრაზობ? -აშკარად გააკვირვა ჩემმა რეაქციამ. -იმაზე ვბრაზობ, რომ შიშველი ქალების გარდა თავში არაფერი გიტრიალებს! სხვათა შორის, სახეზე შევატყვე, რომ ყველაფერზეა თანახმა. მიდი, დროს ნუ კარგავ -თავით გოგონასკენ ვანიშნე, ვინც წამითაც არ გვაშორებდა ინტერესიან მზერას -აბა თქვენ იცით, კარგ გართობას გისურვებთ! -მოიცა, მოიცა -მაჯაში ხელი ღიმილით ჩავალო და შემაჩერა. მისი ქარვისფერი თვალები, უკვე დაუფარავად მზვერავდნენ იმ წამს. ეჭვი მიჩნდებოდა, რომ ჩემი რაღაცაში გამოტეხვაც სურდათ -ახლა შენ იეჭვიანე, თუ მომეჩვენა? -უბრალოდ ის ვთქვი, რასაც ვფიქრობ -ხელი სწრაფად გავაშვებინე -ნუ იგონებ ისეთ რამებს, რაც თავად გინდა ხდებოდეს! -ჰოდა მინდა გითხრა, რომ ყველაფერი აბსურდია, რასაც ფიქრობ -ჩემი სახე ხელის გულებში მოიქცია ამის თქმისას და თავისი შეხებით, თითქოს ცეცხლი მომიკიდა მთელ კანზე -ცხოვრებაში ერთხელ, დაივიწყე ყველაფერი, რაც გვაკავშირებდა და რაც აქამდე გამოგვივლია. დაივიწყე ყოველი ჩხუბი, კამათი და ირონიული საუბრები, რაც მთელ ჩვენს ნაცნობობას გასდევს ფონად. უბრალოდ, ყველაფერი ნეგატიური იმ თვითმფრინავში დატოვე, რომლითაც აქ ჩამოვფრინდით და ეგ ნიღაბიც მოიხსენი, შენი რეალური გრძნობების დასაფარად რომ გიკეთია პირდაპირი გაგებით დამამუნჯა მიშოს სიტყვებმა და ამ სიტყვების დროს, მისმა მელანქოლიურმა გამოხედვამ. იმდენად ვიყავი დაბნეული, სიტყვებისთვისაც კი ვერ შევძელი თავის მოყრა, რათა საპასუხოდ რამე მაინც მეთქვა. უბრალოდ უხმოდ, უმეტყველო მზერით ვპასუხობდი ჩემკენ მომართულ სულში ჩამწვდომ მზერას და ალბათ კიდევ დიდხანს გაგრძელდებოდა ასე, ცოტა ხანში კვლავ თვითონ რომ არ ალაპარაკებულიყო: -სიჩუმის აღთქმა დადე? რატომ არაფერს ამბობ? -მიზეზი არ მაქვს? ბოლო პერიოდში, შენი ყოველი სიტყვა და მოქმედება, უკვე ჩემი დალაგებული ცხოვრების არევისკენაა მიმართული -რომელი დალაგებული ცხოვრების? -ბაგეებზე მცირედმა ღიმილმა გადაურბინა -რას ეძახი დალაგებულ ცხოვრებას მარიტა? სადაც ვიღაც შეშლილი მანიაკი, მანქანაში გივარდება და გატერორებს, მერე კი შენი მოკვლის მცდელობაზეც არ იხევს უკან? -ამას რატომ მახსენებ? -რადგან გაითავისო, რომ მე არ ვარ ის, ვინც ცხოვრებას გირევს, პირიქით, მის დალაგებას ვცდილობ და შეწყვიტე ჩემთან ბრძოლა -სახიდან, თმაზე გადაინაცვლეს მისმა თითებმა და ლამის ჰიპნოზის თერაპიასავით იმოქმედეს. უკვე საშინლად მიჭირდა ამ ყველაფრისთვის გულგრილად ყურება. იმ წამს, უკვე საკუთარ თავთანაც ვაღიარე, რომ ბოლო რამდენიმე დღის განმავლობაში, ჩემი მიშოსადმი აგრესიის მიზეზი, არც თათას ამბავი იყო და არც ჩვენი დაძაბული ურთიერთობა. ჩემი ამგვარი დამოკიდებულება, უბრალოდ თავდაცვითი რეაქცია გახლდათ იმ მაგნიტური მიზიდულობის წინააღმდეგ, რომლითაც განუწყვეტლივ მექაჩებოდა თავისკენ ეს ადამიანი. ვაანალიზებდი რამდენად ბავშვურად ჩანდა ჩემგან ასეთი სიჯიუტე. თითოეული მოქმედება და სიტყვა, ზრდასრული, ჩამოყალიბებული ადამიანის საქციელისგან ძალიან შორს იყო. სწორედ ამიტომ, გადავწყვიტე პოზიციები რაღაც კუთხით მაინც დამეთმო და ამდენი წლის მანძილზე, პირველად შევხედე მიშოს — წყენის, ირონიისა და ბრაზისგან სრულიად თავისუფალი მზერით. -ანუ ყველაფერი ნეგატიური თვითმფრინავში დავტოვოთ, არა? -ერთი ნაბიჯით მოვშორდი და გულზე ხელებდაკრეფილმა, ეჭვით დაწვრილებული თვალებით ავხედე. -ეს ორმხრივი სურვილი უნდა იყოს -მშვენიერია, მაშინ მომიწევს წარმოვიდგინო, რომ პირველად ამ სასტუმროში შეგხვდი და გულუბრყვილოდ დავთანხმდი შენს შემოთავაზებას, ქალაქის ერთად დათვალიერებაზე ირიბმა ღიმილმა გამოანათა მიშოს სახეზე, ამ სიტყვების მოსმენისას. მისი ქარვისფერი თვალები, წამითაც არ შორდებოდნენ ჩემს სახეს და რაც დრო გადიოდა, გაცილებით უფრო შეუძლებელს ხდიდნენ მზერის უტეხად გასწორებას. -და მაგ წარმოსახვაში, მე ტემპერამენტიანი, ბრაზილიელი მაჩო უნდა ვიყო, თავბრუდამხვევი გამოხედვით, თუ ჩემი იდენტობა შევინარჩუნო? წამიერად სიცილი წამსკდა. ნაწილობრივ, დაძაბულობაც მომეხსნა და შედარებითი სიმსუბუქე ვიგრძენი, მიუხედავად იმისა, რომ პერიფერიული მხედველობით იდეალურად ვამჩნევდი, იმ უცნობი გოგონას გამბურღავ მზერას, ვისაც მიშო ესაუბრებოდა ცოტა ხნის წინ. -მოდი იცი რა ვქვნათ? ბრაზილიელის ნაცვლად, ავსტრალიელი იყავი და რეიმონდი გერქვას -რეიმონდი? -ჰო, რეიმონდი -ნიშნის მოგებით ავხედე ამის თქმისას -იმ ბიჭის სახელი და ეროვნებაა, ვისთან ერთადაც გოაზე ვატარებდი დროს, იმ ღამით, როდესაც შენ, ეჭვიანი ქმარივით მიფეთქებდი ზარებით ტელეფონს -მაგ შენს შოკოლადისფერ რეიმონდს, რამე სერიოზული რომ ეგრძნობინებინა, კოცნის სურვილი მაინც გაგიჩნდებოდა დამშვიდობებისას -ჩემდა გასაკვირად, წარბიც არ შეტოკებია მას -ტყუილად ცდილობ გამომიწვიო, არაფერი გამოგდის -სულაც არ მიცდია არავის გამოწვევა. ერთხელ და სამუდამოდ გაითავისე, რომ სამყარო შენ გარშემო არ ბრუნავს, მეფარიშვილი მიშო რაღაც პერიოდით მდუმარებას ინარჩუნებდა და მხოლოდ ეშმაკურად გაღიმებული სახით მათვალიერებდა. -მგონი ცოტა ხნის წინ, ზავის დადებას განვიხილავდით -შემახსენა და ამით, ფაქტობრივად ენის წვერზეც შემაყინა ის სიტყვები, რაც შემდეგისთვის მქონდა მომზადებული. -კარგი, კარგი, უბრალოდ ასე მალე ცოტათი რთულია ამის გათავისება . . . რაო, რას ამბობდი დღეს რა დავგეგმეო? -წამომყევი და ნახავ. ნულია შანსი იმისა, რომ ინანო -და იმ შენს რძიან შოკოლადს რას უპირებ? შუა ფლირტისას რომ გამოექეცი, გული ნაწილებად არ დაეფშვნება? -ჩავურტყი გესლიანად და წარბების თამაშით ვანიშნე ეულად მიტოვებული გოგონასკენ. მიშომ თავი სიცილით გადააქნია. -რომ იცოდე, რძიანი შოკოლადი არ მიყვარს, შენ კი ნახევარი წუთიც ვერ ძლებ მწარე რეპლიკების გარეშე . . . სასტუმროს სასიამოვნო სიგრილიდან გამოსულს, ძალზედ შემაწუხებელი მეჩვენა ის სიცხე, ქუჩაში მოხვედრილმა რომ ვიგრძენი. ცეცხლისფერი მზე იმდენად მცხუნვარედ აჭერდა ცის კაბადონზე და ისეთი უხვი რაოდენობით უგზავნიდა დედამიწას თავის სხივებს, ჩემთვის, როგორც სიცხის პირველი მოძულესთვის, სუნთქვაც კი გაუსაძლისი ხდებოდა. -ცოტა ხანი გინდა და ტემპერატურას შეეჩვევი -თითქოს ჩემი ფიქრები წაიკითხა მიშომ. ორივენი ერთად მივაბიჯებდით სასტუმროს უზარმაზარ საპარკინზე ზონაზე, სადაც უამრავ ავტომობილს შორის, რამდენიმე წამში შევძელი ნაცნობი პორშეს გამორჩევა და მეფარიშვილისკენ გაკვირვებული მზერაც მივმართე. -მოიცა, მოიცა, შენი მანქანა ასე მალე როგორ ჩამოაყვანინე? ჯერ კიდევ გუშინ ჩამოვფრინდით რიოში -ჩემი არცაა. დღეს დილით შევუკვეთე გაქირავების სერვისიდან ზუსტად იგივე მარკის ავტომობილი, მისი მართვა რომ არ გამიჭირდეს -კონდინციონერი თუა შიგნით? -არის, ნუ ღელავ -კიდევ კარგი -შვებით ამოვისუნთქე სიცხისგან შეწუხებულმა -ასე რომ არ ყოფილიყო, ალბათ სალონში ყველაფრის გახდა მომიწევდა, რაც მაცვია მიყოლებით ორჯერ დაწრიპინების ხმამ მიმახვედრა, რომ ჩვენი გადაადგილების საშუალება უკვე ღია მდგომარეობაში იყო. მიშომაც სწორედ ამ დროს მოაბრუნა თავი ჩემკენ და გასაღები ხელში შეათამაშა. -ეგ შენი პროვოკაციული სიტყვები, ინტიმური კომენტარების გაკეთებისკენ რომ მიბიძგებს ვერ ხვდები? -ვხვდები -თავისუფლად გავუსწორე მზერა. არ ვიცი საიდან, თუმცა იმ მომენტში, აუხსნელი სითამამეც ვიპოვე და მანქანის კართან მისულ მეფარიშვილს, დასაშვებზე მეტად მივუახლოვდი -უბრალოდ შენი ჯენტლმენობის დონეს ვამოწმებ -არ გირჩევ. ლომის ხახაში საკუთარი ნებით აღმოჩენა, არც ისე ჭკვიანურია -ჰოო? -უფრო მეტად მივუახლოვდი და მის გულ-მკერდს ორივე მკლავით დავებჯინე -და ამ ისტორიაში ლომი შენ ხარ? -ვინმეს სხვა რომ იყო, ვიფიქრებდი, რომ ეს სიახლოვე მინიშნებაა, რათა კოცნის ინიციატივა ავიღო-მეთქი -და ახლა რას ფიქრობ? -იმას, რომ რასაც არ უნდა ხლართავდე, ეს უკვე ჩემს თავშეკავებაზე მოქმედებს, ამიტომ არანაირი იმპულსურობა შენი მხრიდან მანქანაში, მესაჭის გვერდითა სავარძელზე ადგილი ისე დავიკავე, მიშოსთვის პასუხი არ გამიცია. რომ დავფიქრებულიყავი, მაინც ვერაფერს მოვიგონებდი ისეთს, რაც მის სიტყვებს ღირსეულ კონკურენციას გაუწევდა. მძღოლის ადგილი, მიშომაც ზუსტად ჩემსავით უხმოდ შეავსო, თუმცა მისი თვალები და გამოხედვა, გაცილებით უფრო მეტს ამბობდნენ, ვიდრე ეს უბრალო სიტყვებს შეეძლოთ. სასტუმროს საპარკინგე ზონიდან მალევე დავიძარით და მანქანებით გადაჭედილ გზას დავადექით. ქუჩაში ხალხის უწყვეტი ნაკადი მოძრაობდა, რომელთა ოთხმოცდაათი პროცენტი, საცურაო კოსტიუმებში იყვნენ გამოწყობილნი. ლამაზად გაშლილი პალმები, დახვეწილი არქიტექტურა, მხიარული სახეებით მოსიარულე რიოს მოქალაქეები და ტურისტები, ჩემს განწყობასაც დადებითი ენერგიით მუხტავდნენ. ავტომობილის სალონში დაპირებული, სასიამოვნო სიგრილე იდგა. მიშო აუჩქარებლად მიუყვებოდა ნავიგატორზე მონიშნულ გზას, თუმცა წარმოდგენა არ მქონდა როდის მივაღწევდით, ან სად იყო ჩვენი დანიშნულების ადგილი. გზაში საშინლად მომწყურდა. მართალია ზურგჩანთით წყლის ბოთლიც მქონდა წამოღებული, თუმცა ჩემთვის სასურველი ტემპერატურა უკვე დაჰკარგვოდა, ამიტომ უკმაყოფილო სახით ჩავაბრუნე თავის ადგილას. არ გასულა ერთი წუთი, როცა ვიგრძენი, როგორ შეანელა სვლა მანქანამ. აშკარა იყო მიშო მის გაჩერებას აპირებდა და ასეც მოხდა. არ ვიცოდი რატომ გააკეთა ეს მაინცდამაინც შუა მგზავრობისას, სადაც არაფერი იყო მარკეტებისა და ბანკის შენობის გარდა, თუმცა როდესაც უკან ცივი წყლით სავსე ბოთლით დაბრუნდა და იგი მე გამიმიწოდა, სიხარულთან ერთად, გულში რაღაც უჩვეულო სითბო ჩამეღვარა. მადლობა თვალებით მოვუხადე, რაზეც მან ოდნავშესამჩნევი ღიმილით მიპასუხა და გზაც განვაგრძეთ. ყინულივით ცივმა წყალმა, მართლაც შესაბამისად გააგრილა ჩემი სხეული და ერთიანად გამომაცოცხლა. ენერგიის მოზღვავება ვიგრძენი. გავაცნობიერე, რომ ეს უკვე რიგით მეოთხე ქვეყანა იყო, რომლის მონახულებაც მიშოსთან ერთად მიწევდა და უკვე სერიოზულად დავფიქრდი იმაზე, რომ რაღაც უხილავ ძალას, ჩვენი ერთმანეთთან დაკავშირების სურვილი კლავდა. გზაში დაახლოებით ორმოცი წუთის განმავლობაში ვიყავით. მთელი ამ ხნის მანძილზე, საკმაოდ ცოტა ვისაუბრეთ. ვგრძნობდი არ სურდა ბევრი ლაპარაკი, რადგან ყოველი მის მიერ წამოწყებული დიალოგი, ჩემდაუნებურად მიმყავდა შეფარული სარკაზმისა და აგრესიისკენ. ვერ ვიტყოდი, რომ ამას სპეციალურად ვაკეთებდი. უფრო სწორი იქნებოდა, თუ ჩემს ასეთ საქციელს –უნებლიე რეაქციად მოვიხსენიებდი, რადგან მთელი ჩვენი ათწლიანი ნაცნობობის მანძილზე, სწორედ ეს სალაპარაკო ენა იყო, რასაც მიშოს მიმართ გამუდმებით ვიყენებდი ხოლმე. ჩვენი საბოლოო გაჩერების ადგილი, დაბურულმინებიანი შენობის წინ მდებარე ავტოსადგომი აღმოჩნდა. მართალია არ ვიცოდი სად ვიყავი, თუმცა მაშინ, როდესაც ორ წუთში ყველაფერი ისედაც ნათელი იქნებოდა, მომაბეზრებელი კითხვების დასმა აღარ დამიწყია. შენობაში შესული მიშო, შუა ხნის, პილოტივით გამოწყობილ მამაკაცს მიესალმა, პორტუგალიურ ენაზე. მალევე გავაცნობიერე, რომ ეს ადამიანი იყო კიდეც პილოტი, რადგან დერეფნის ბოლოს მდებარე დიდი ფანჯრიდან, მოწითალო ფერის ვერტმფრენი შევნიშნე, ასაფრენად გამზადებული რომ იდგა შენობის უკანა მხარეს. -სერიოზულად? -გაოცებამდე ცოტაღა მაკლდა იმ მომენტში. ყველანაირ ვერსიას დავუშვებდი ჩვენი ბოლო გაჩერების ადგილთან დაკავშირებით. ალბათ ბავშვთა გასართობ ცენტრსაც კი, მაგრამ იმას ნამდვილად ვერა, რაც ამ წამს ხდებოდა ჩემს თავს -ამით ჩვენ უნდა გავისეირნოთ? -რიოს ისეთი საოცარი ადგილმდებარეობა აქვს, ამ ყველაფრისთვის ზემოდან გადმოხედვა ნამდვილად ღირს -მერე პილოტს მიუბრუნდა, კიდევ რაღაც უთხრა ჩემთვის გაუგებარ, პორტუგალიურ ენაზე და როგორც კი ეს უკანასკნელი თავის ქნევითა და ღიმილით გაგვეცალა, მაშინვე მომიტრიალდა. -ვიცი, რომ სიმაღლის შიში არ გაქვს -მაგრამ აქამდე ვერტმფრენში არასდროს ვმჯდარვარ -რახან პირველია, სურვილიც უნდა ჩაიფიქრო -ამმმ…. თუ ასეა, მოდი პიროვნულად გაძლიერებას ვინატრებ. ისეთ გაძლიერებას, როცა ნებისმიერი რთული სიტუაციიდან, თვითონვე შემეძლება თავის დახსნა -სურვილი ხმამაღლა არ უნდა ჩაიფიქრო, არ იცოდი? -ეგ ცრუ მორწმუნეობაა და მაგის ბავშვობის ასაკიდან გამოსვლის მერე აღარ მჯერა -ჩვენი წასვლის დროა -თვალებით მანიშნა მიშომ, მომლოდინე რეჟიმში მდგომი საჰაერო ტრანსპორტისკენ, სადაც პილოტს უკვე დაეკავებინა თავისი კუთვნილი ადგილი. გასაოცარი იყო, თუმცა წინასწარ ვიგრძენი ადრენალინის მოზღვავება. ახალი გამოცდილებები მუდამ მაგნიტივით მიზიდავდნენ ხოლმე და ახლაც სწორედ ეს მიზიდულობის ძალა მექაჩებოდა ვერტმფრენისკენ. მე და მიშო, გვერდიგვერდ მოვთავსდით უკანა სავარძლებზე. როგორც აღმოჩნდა, ღია ვერტმფრენით უნდა გვეფრინა, რათა ზემოდან გადაშლილი ქალაქი ბევრად უფრო რეალურად აღექვა ჩვენს თვალებს. პროპელერის ხმას რომ ნაკლებად შევეწუხებინეთ, ჩასხდომისთანავე გვთხოვეს სპეციალური ყურსასმენების გაკეთება, რომელიც პილოტმა ორივე ჩვენგანს გადასცა. მართალია არც სიმაღლის მეშინოდა და უსაფრთხოების ქამრებიც გავაზღვევდა არასასურველი შედეგებისგან, თუმცა ღია საჰაერო ტრანსპორტით ფრენა, ოდნავ მაინც მძაბავდა. ამის გამო, მიშოს ხელს, ჩემი ხელით ზუსტად ისე გაუცნობიერებლად შევეხე, როგორც ავარიამდე ერთი წუთით ადრე, მანქანაში. პერიფერიული მხედველობით შევამჩნიე, რომ ჩაეღიმა. რამდენიმე წამის შემდეგ, თითები, ჩემს თითებში გადახლართა და ერთმანეთს გადაჭდობილი ჩვენი ხელები, თავის კალთაში მოათავსა. -ნუ გეშინია -ბეჭზე ნიკაპით დამეყრდნო, ცხვირის წვერი კი ყელზე შემახო. ამით კიდევ ერთხელ გადმოკვეთა სიახლოვის ზღვარი, თუმცა ამჯერადაც ვერ გამოვნახე ძალა, რათა თავიდან მომეშორებინა -რამდენი წელი გავიდა, შენი სურნელი კი ისევ ისე მაბრუებს, როგორც გაცნობის პირველ დღეს -არ თქვა, რომ ჩვენი გაცნობის დღეც გახსოვს -ადამიანის გონება, ყველაზე მნიშვნელოვანს, ყველაზე რთულად ივიწყებს საპასუხოდ აღარაფერი მითქვამს. მოუმზადებელი მოსწავლესავით ვიბნეოდი მიშოს მიერ წარმოთქმულ ყოველი ისეთ წინადადებაზე, რომლითაც ჩემთვის რაღაცის მინიშნებას ცდილობდა. საბედნიეროდ, მანაც მალევე აიღო ნიკაპი ჩემი მკლავიდან და ამით ოდნავ დამეხმარა, რათა უჩვეულოდ აჟიტირებული გულის რიტმი, შედარებით მწყობრში ჩამეყენებინა. ამასობაში ავფრინდით კიდეც. რაც უფრო შორდებოდა ჩვენი ვერტმფრენი დედამიწას, მით უფრო დაკვირვებით ვათვალიერებდი ჩემს ქვემოთ გადაშლილ სანახაობას. ღია კარებებიდან შემოვარდნილი ქარის ნაკადი პირდაპირ სახეში მეცემოდა და თმებს მიფრიალებდა. მიშოს თითები, ჯერ კიდევ ჩემსაში იყო გადახლართული. მაშინაც კი, როდესაც პილოტმა, ათას შვიდასი მეტრის სიმაღლეზე აფრენის შესახებ გვაცნობა და ქალაქის თავზე, ზუსტად ამ სიმაღლით დაიწყო ფრენა, ჩვენი ხელები ჯერ კიდევ ერთმანეთს ეხებოდნენ. საოცარი იყო ასეთი სიმაღლიდან დანახული რიო-დე-ჟანეირო. ქვემოთ ხელის გულივით მოჩანდა ყველა ის მთა, თუ შემაღლებული ადგილი, რომლებიც მოსანახულებელთა სიაში მქონდა შეტანილი. ლამაზი შენობები, კილომეტრებზე გადაჭიმული სანაპირო ზოლი და ლურჯად მოელვარე ცაში გაბნეული, ქათქათა ღრუბლები, იმდენად სასიამოვნო კონტრასტს ქმნიდნენ, ამ ზღაპრულ სანახაობას სუნთქვაშეკრული ვუმზერდი ჩემი ადგილიდან. შიში, დაძაბულობა და ყველაფერი ამდაგვარი, სრულიად უკვალოდ გამქრალიყო გონებიდან. პილოტმა რამდენჯერმე ისიც შემოგვთავაზა, რომ თუკი სურვილი გვექნებოდა, შეგვეძლო, ვერტმფრენიდან გადაწეული ფეხებითაც გადაგვეღო ფოტო. ამის სურვილი არც ერთ ჩვენგანს არ გამოუთქვამს. შეიძლება რაღაც დროის გასვლის შემდეგ, გულიც დამწყვეტოდა, რომ ეს კადრები სადმე არ აღვბეჭდე, თუმცა მოცემულ მომენტში იმდენად რთულ ამოცანად მესახებოდა ამ გარემოსთვის თვალის მოწყვეტა, სელფის ჯოხის ჩანთიდან ამოღება თავში აზრად მაინც არ მომდიოდა. ღია ვერტმფრენში მჯდომს, ისეთი შეგრძნება მიჩნდებოდა, თითქოს ფრთაგაშლილი ფრინველი ვიყავი, რომელიც ღია ცაში მიფრინავდა და ზემოდან დასცქეროდა ყველაფერს, რაც მის ქვემოთ ხდებოდა. -შთაბეჭდილების ქვეშ ხარ, არა? -მომესმა გვერდიდან მიშოს ხმა. აზრზე მოსულმა, თავი უმალ გავატრიალე მისი მიმართულებით. თვითონაც შემომხედა. მომეჩვენა, თითქოს ოდნავ ჩაეღიმა კიდეც. -არ ვიცი რა ვთქვა . . . ეს . . . რაღაც ლამაზი ზღაპარს ჰგავს. უკვე ბევრი ადგილი დამიგროვდა, სადაც ნამყოფი ვარ, მაგრამ სამყარო მაინც არასდროს წყვეტს ჩემს გაოცებას -არც შეწყვეტს -დაჟინებით ჩამაშტერდა თვალებში ამის თქმისას -იცი რა მინდა ყველაზე მეტად? -რა? -მსოფლიოს თითოეული ქვეყნის მოვლა, სანამ ცოცხალი ვარ -ფრთხილად წაეთამაშა ჩემი თმის დაბოლოებას -მაგრამ მხოლოდ „მინდა“ საკმარისი არ არის –შენთან ერთად მინდა ამ ყველაფრის გაკეთება -რატომ, ექსკურსია-მძღოლად დაგჭირდები? -მე ასე არ ვიტყოდი -სახე იმდენად მომიახლოვა, კვლავ ჩვეული დაბნეულობა მეწვია. ხელი რომ ისევ ჩემს ხელზე ეკიდა, ეს ერთიორად მიმძაფრებდა ამ დაბნეულობის შეგრძნებას. -აბა რისთვის? -იმისთვის, რომ მთელი სამყარო გაჩვენო და შენ ჯიუტ ტვინში სამუდამოდ ჩავწერო ჩემი სახელი -სამსახურში და სამეზობლოში უკვე შემომეჭერი. ახლა თამაშს ართულებ და ტვინსაც უმიზნებ, არა? -ზუსტად ტვინში შემოძრომაა ყველაზე მეტად აზარტული -არანორმალური ხარ -თუ არანორმალური ვარ, მაშინ ახლა რასაც ვიზამ, ისიც მეპატიება -ეშმაკურად ჩაეღიმა მიშოს, სახე გაცილებით უფრო ახლოს მომიტანა და სულ მალე ვიგრძენი, რა ნაზად შემეხო ჯერ ზედა ტუჩზე, მერე ქვედაზე. ბოლოს ორივე მათგანი გააერთიანა და ზუსტად ისეთივე სურვილითა და ვნებით გაჯერებული კოცნით “დამასაჩუქრა”, როგორც პირველ ჯერზე –სანაპიროზე. არ აინტერესებდა ის, რომ შეიძლებოდა პილოტს დავენახეთ. არ აინტერესებდა სად ვიყავით და რა სიტუაციაში. სიმართლე რომ ვთქვა, ეს მეც ფეხებზე მ’ეკიდა იმ მომენტში. ვგრძნობდი, ამ ქვეყანაში თავს ვკარგავდი, საკუთარ “მე”-ს აღარ ვგავდი და უფრო და უფრო ვუახლოვდებოდი იმ უფსკრულს, რომელში გადაჩეხვის ალბათობაც უკვე ძალიან დიდი იყო. -ჩათვალე ეს მხოლოდ დასაწყისია -ვნებისგან ამღვრეული თვალებით ამოილაპარაკა მიშომ, როგორც კი ჩემს ტუჩებს მოწყდა და მათზე თითის ბალიშებით დამიწყო მოფერება -ნარკოტიკივით ხარ. თუ მამაკაცმა ერთხელ გაიგო შენი გემო, თავს ვეღარასდროს დაგანებებს -არ ვიცი რის მიღწევას ცდილობ, მაგრამ ცეცხლს ეთამაშები მიშო -დამწვრობის მიღება საერთოდ არ მაშინებს -მაცნობა მან თავდაჯერებით სავსე გამომეტყველებით და ისე განაგრძო ქვემოთ გადაშლილი საოცარი ქალაქის თვალიერება, ჩემკენ ერთხელაც აღარ გამოუხედავს. მხოლოდ ჩვენს ერთმანეთში გადახლართულ ხელებს არ იშორებდა კალთიდან და თითქოს არაფერიო, ისე მეფერებოდა ხელზე ცერა თითით. * * * * სპეციალურად ვახშმისთვის შერჩეულ, წითელ კაბაში გამოწყობილი, დიდ სარკეში საკუთარ გამოსახულებას ვუმზერდი და ნარცისულადაც შევყოლოდი ამ პროცესს. იმაში, რაც ტანზე მეცვა, თითქოს აღარ ვგავდი ოცდაოთხი წლის გოგოს, ბავშვური ხასიათითა და გულჩვილი შინაგანი სამყაროთი. მასში ნამდვილი ქალივით გამოვიყურებოდი, დიადი ამბიციებით, სექსუალურობითა და ვნებით გაჯერებული შარმით. მომწონდა საკუთარი თავის ეს ვერსია. შეიძლება რაღაც ცვლილებებსაც ვამჩნევდი ჩემს პიროვნულობაში. ქაოტურ ფიქრებს გონებიდან ვერაფრით ვიშორებდი. მიშოს ტუჩების გემო, ჯერ კიდევ პირვანდელი ეფექტივით ჰქონდათ შემორჩენილი ჩემს ტუჩებს და ბევრად უფრო მეტის სურვილიც კლავდათ. უკვე სერიოზულად მაშინებდნენ ასეთი აზრები. ადრე, თუკი პრობლემად მიშოს ინტიმურ სიზმრებს მივიჩნევდი, ახლა ვგრძნობდი, რომ თავად გაცილებით უფრო სახიფათო წ’....ბში მიწევდა ცურვა. ფხიზელ გონებაზე მყოფიც კი, ათას ისეთ კადრს წარმოვიდგენდი, უხერხულობის გრძნობა ლამის ყელში მიჭერდა უხილავ ხელებს. საკუთარ თავს გამუდმებით ვუსვამდი კითხვას, რა იყო ეს? –ვნება, დროებითი მიზიდულობა თუ გაცილებით უფრო ძლიერი და მყარი გრძნობა? პასუხი არ მქონდა, ან შეიძლება ოდნავ მაშინებდა კიდეც საბოლოო პასუხამდე მისვლა და საკუთარი თავისთვის აღიარებითი ჩვენების მიცემა. სარკის წინ მდგომმა, ღრმად ამოვისუნთქე და კიდევ ერთხელ შევამოწმე რამდენად უხდებოდა ფეხზე მორგებული წითელი მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი, ჩემს ამავე ფერის კაბას. ყველაფერი იდეალურად იყო! თითქოს ორივე ერთი და იმავე დიზაინერის ხელით გახლდათ შექმნილი, რათა ვინმეს ისინი საერთო კომბინაციაში მოერგო. საღამოს ექვსის ნახევარი სრულდებოდა. სულ რაღაც ოცი წუთი იყო დარჩენილი იმ დრომდე, სანამ ერქოლეს დაკისრებული მისიის შესასრულებლად, რესტორანში წასვლის საათი ჩამოჰკრავდა. მართალია ვერტმფრენის ტურის შემდეგ, საჭმელად წასვლისთვის დრო აღარ დარჩენილა და არც სასტუმროში დამეკარებინა პირი არაფრისთვის, თუმცა რატომღაც შიმშილს მაინც ვერ ვგრძნობდი. ალბათ ჩემი ტვინი იმდენად იყო გადატვირთული სხვადასხვა ემოციურ საკითხებზე ფიქრით, სხვა რამის გააზრებისთვის დრო და სივრცე აღარ რჩებოდა. საწოლზე, გაშლილ მდგომარეობაში დატოვებული ჩემი ლეპტოპიდან, ზარის ხმა მომესმა. ჩართული მხოლოდ ინსტაგრამის პლატფორმა მქონდა დატოვებული და მაშინვე მივხვდი, ზარი სწორედ იქედან რომ შემოდიოდა. ლოგინს მიახლოებული, ზედ ჩამოვჯექი და ლეპტოპის ეკრანი ჩემკენ მოვატრიალე. აღმოჩნდა, რომ ლოლა მირეკავდა, თუმცა როდესაც ყურმილის აღების შემდეგ, მის გვერდით კალეც შევნიშნე, ორმაგად გამახარა ჩემთვის ამ ორი უსაყვარლესი ადამიანის ერთად ხილვამ. -ჩვენ თუ არ დაგირეკეთ, შენ ერთხელაც არ გაგახსენდეთ! -არანაირი მოსალმება, არანაირი მოკითხვა. ამის მაგივრად, წარბები ბრაზიანად შეეკრა ლოლას და ისე მიყურებდა, აშკარად მაგრძნობინებდა დანაშაულს საკუთარი უყურადღებობის გამო. -დამნაშავე ვარ, ბოდიში -პატიების თხოვნის ნიშნად, ორივე ხელის გული ერთმანეთს მივატყუპე -სად ხართ თქვენ ორნი ასე გვიან? მანდ უკვე თერთმეტის ნახევარია, არა? -კაფეში ვართ -ამჯერად კალეც ალაპარაკდა, თან უკმაყოფილოდ ამოიხვნეშა -რაც შენ წახვედი, მას შემდეგ ხან სად დამათრევს და ხან სად. უკვე მგონია, რომ მე დავაორსულე -მოიცა, მოიცა -ორივეს გაკვირვებულმა შევხედე -შენც იცი ორსულობის ამბავი? -ჩემდა სამწუხაროდ, კი -გაეცინა კალეს, თუმცა გვერდიდან რომ თავში გაშლილი ხელი მოხვდა, მაშინვე გაჩუმდა. -მალე ვაპირებ მთელ კოლექტივს ვუთხრა -მაგიდას იდაყვით დაბჯენოდა ლოლა და მარწყვის კოქტეილით ნახევრად სავსე ჭიქაში, საწრუპს ზემოთ-ქვემოთ ათამაშებდა -მინდოდა ერთი ადამიანი მაინც ყოფილიყო ისეთი, ვინც ამ მომენტში გაკვირვებისგან თვალებს არ გადმოკარკლავდა. თან, შენ და სამირაც არ ხართ და დანაკლისს ვივსებ -ჩემს ხარჯზე -რამე პრეტენზია გაქვს? -ეჭვით დაწვრილებული თვალებით შეხედა ლოლამ, კალეს -მარტო იმის გამო უნდა დაფრინავდე ბედნიერებისგან, რომ აქ ერთად ვზივართ და ყველას შენი შეყვარებული ვგონივარ -მარიტა, მალე ჩამოდი რაა -ლამის შემომევედრა კალე, თან იმდენად შესაბრალისი სახე მიიღო, გაცინებისგან თავი ძლივს შევიკავე -ჩამოდი და გადაიბარე შენი მეგობარი, თავისი წყობიდან გამოსული ჰორმონებითა და მიზეზობით -უკვე ძალიან მენატრებით ორივენი -ხელებით გულის ფორმა გავაკეთე და მათი გამოსახულება შიგნით ჩავსვი -მხოლოდ ერთი კვირით ვარ წასული, დრო მალე გავა -რას აპირებთ, როდის მიდიხართ იმ ლანკასტერის, თუ ლეისტერის დასაკერად? -წუთი წუთზე უნდა გავიდეთ ლოლიტა -ლეპტოპის ეკრანის მარჯვენა კუთხეში, საათს შევხედე ამის თქმისას. დრო ჯერ კიდევ მქონდა. -ახლა უკვე გასაგებია რატომ გამოიყურები ასე საუცხოოდ -მართლა კარგად გამოვიყურები? -კარგად კი არა, შესამჩნევად კარგად -აღტაცებით მომიგო ლოლამ, კალემ კი მოწონების ნიშნად ორივე ცერა თითი ასწია -მაგ კაბას ძალიან უხდება ბოლოებში დატალღული თმა. ჰო მართლა, ასე ჩვენი დირექტორის დასაშტერებლად ხომ არ გამოეწყვე? -ნუ აზვიადებ, განსაკუთრებული არაფერი გამიკეთებია -მაშინვე შევეპასუხე, თუმცა ყოველივე ეს, უნიჭო მოსწავლის თავის მართლებას ჰგავდა, ვისაც ისედაც სახეზე ეწერა სრული სიმართლე. -ეგ ზღაპარი ვინმეს სხვას დააჯერე -შუანა თითი, ირონიული ღიმილით ამიწია, მერე კი წამებში დაუსერიოზულდა სახე -გაფრთხილებ მარიტა, მაქედანაც თუ ისე ჩამოხვალ, რომ შენსა და მიშოს შორის არაფერი მოხდება, საბოლოოდ ჩავიქნევ შენზე ხელს და ხმას აღარასდროს გაგცემ! -სისულელეს ნუ ამბობ -სულაც არაა სისულელე -კოპები შეკრა მან -ადამიანი შენ გამო ადგა და სასახლიდან ქოხში გადმოვიდა საცხოვრებლად! მეტი რაღა უნდა ქნას, ფეხის წვერებზე დამდგარმა გიცეკვოს სამაია? -ვეთანხმები -ჩემდა გასაკვირად, მხარი კალემაც აუბა -თუ რამე სერიოზულისთვის ჯერ მზად არ ხარ, ეგ არაფერი, მაგრამ სიტუაცია რომ დაუყოვნებლივ დათბობას საჭიროებს, ეს აშკარაა -უკვე საერთო ძალებით მიტევთ, არა? საერთოდაც, ამაზე რატომ ვსაუბრობთ? -იმიტომ, რომ ორივენი კარგად გიცნობთ და იმასაც ვხვდებით, რამდენად უსუსურია შენი წინააღმდეგობა, შენივე სურვილებთან მიმართებაში -ამჯერად ლოლა გამოვიდა „სცენაზე“, მოპასუხის როლში. მეგობრებისთვის რამის თქმას, თემის დახურვა და საუბრის სხვა კუთხით წარმართვა ვამჯობინე. მიშო იმდენად ხშირად ფიგურირებდა ჩემს ფიქრებში, მის შესახებ საუბარი, უკვე მართლა მეტისმეტად ბევრი ემოცია იყო ჩემთვის. -სამირას შესახებ ხომ არ ისმის რამე ახალი? -ლეპტოპი მუხლებზე გადმოვიდე -რაც ტელეფონი გათიშა, მას შემდეგ ერთხელაც აღარ ჩაურთავს -სანამ ბრაზილიაში წახვიდოდით, მიშოს ვკითხე მის შესახებ, მაგრამ სულ ტყუილად. არც დემეტრესთანაა შესაძლებელი კონტაქტზე გასვლა -მხრები აიჩეჩა ლოლამ -როგორც ჩანს, თავიდანვე ასე იყო დაგეგმილი -ის მაინც ვიცოდეთ, სად არიან -ვფიქრობ, სადაც არ უნდა იყვნენ, კარგად იქნებიან -ეკრანზე კალეს გამამხნევებელი ღიმილი გამოისახა, რომელსაც უმალვე შევაგებე საპასუხო ღიმილი ჩემი მხრიდან . . . მეგობრებთან კიდევ უზომოდ დიდხანს ვისაუბრებდი, თუმცა ვინაიდან დრო აღარ მრჩებოდა, დამშვიდობება მალევე მომიწია. ლეპტოპი სწრაფად დავხურე და ფეხზე წამოვდექი. იმდენად დიდ, გაშლილ სივრცეში დავაბიჯებდი, თავი ძლევამოსილი სამეფო ოჯახის წარმომადგენელი მეგონა. საპრეზიდენტო ნომერს დიდი პლუსი ჰქონდა. მასში გაჩერებით, შთაბეჭდილება გრჩებოდა, თითქოს ერთი ლამაზი, უზარმაზარი ბინა იქირავე, სადაც ყველა კუთხე –სამზარეულო იქნებოდა ეს, სააბაზანო, საძინებელი თუ მისაღები, ერთმანეთისგან იზოლირებულ სივრცეში იყო თავმოყრილი. სარკეში კიდევ ერთხელ შევხედე საკუთარ ანარეკლს. მომეჩვენა, რომ ტუჩსაცხი ოდნავ მკვეთრად მესვა, ამიტომ ხელსახოცით შეძლებისდაგვარად მოვიშორე ის, რაც ზედმეტად ჩავთვალე. ზუსტად ამ დროს, მისაღებიდან ოთახის ტელეფონის ხმა შემომესმა. აუჩქარებლად გავემართე ხმის მიმართულებით. ვინაიდან დღეს სასტუმროში არც საუზმის სერვისით მესარგებლა და არც სადილის, ვიფიქრე მომსახურე პერსონალი ინტერესდებოდა, ხომ არ შევუკვეთავდი ვახშამს ნომერში. ყურმილი იმაში დარწმუნებულმა ავიღე, რომ ჩემი მოსაზრება ზუსტი იყო, თუმცა როდესაც სასტუმროს თანამშრომლის ნაცვლად, მიშოს ხმა გავიგე, ინგლისურიდან მომენტალურად გადავედი ქართულ ენაზე. -გისმენ მიშო -რას შვრები, უკვე მზად ხარ? -ხუთი წუთი კიდევ დამჭირდება . . . შეგიძლია მანქანაში დამელოდო -იმედია ეს ნამდვილი ხუთი წუთია და არა, ქალების ხუთი წუთი -ხმაზე შევატყვე იღიმოდა. -დამშვიდდი, პუნქტუალურობა ჩემი საუკეთესო თვისებების სიაშია კავშირი ისე გავწყვიტე, მისგან პასუხს აღარ დავლოდებივარ. ასეთი სახის ვახშამზე, თანაც მსგავს მაღალი კლასის რესტორანში, ცხოვრებაში პირველად მივდიოდი და დიდად არც მსიამოვნებდა. დაწესებულება ერთ-ერთ ისეთ ადგილს მიეკუთვნებოდა, სადაც ათას დოლარს დახარჯავდი და იქედან ფაქტობრივად მშიერი გამოხვიდოდი, კერძების ძალზედ მცირე პორციების გამო. ერთადერთი, რისი მიზეზითაც მართლა ღირდა მისვლა, ეს მრავალი წლის დაძველების ღვინოების ფართო ასორტიმენტი იყო და ამ სასმელის მოყვარულთათვის, იქაურობა მართლაც შეუცვლელ ადგილს წარმოადგენდა. პატარა, კაბის შეფერილობის ხელჩანთაში საკუთარი ნივთები ჩავალაგე და ოთახის ცოტაოდენი მოწესრიგების შემდეგ, იქედანაც გამოვედი. თუკი ძალიან მაღალ სართულზე არ ვიმყოფებოდი, ლიფტებს მუდამ საფეხურებით სიარული მერჩივნა. მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლის გამო, ამჯერად ლიფტით სარგებლობა ვამჯობინე და შიგნით შესული, თავდაჯერებული იერით ამოვუდექი გვერდით, ქვედა სართულისკენ მიმავალ მამაკაცს, ფარულად რომ ამათვალიერა თავიდან ფეხებამდე. მიშო დაპირებისამებრ, მანქანაში მელოდა, სასტუმროს საპარკინგე ზონაზე. ჩავჯექი თუ არა შიგნით, მაშინვე მიანება თავი ტელეფონს, იგი ჯიბეში ჩაიდო და საჭეზე ხელებდაწყობილმა გამომხედა. პიჯაკი არ ეცვა, არც ჰალსტუხი ეკეთა, თუმცა მაინც კლასიკურ სამოსში იყო გადაწყვეტილი და მასში, მართლაც შესამჩნევად მიმზიდველად გამოიყურებოდა. ჩაჯდომიდან რამდენიმე წამის განმავლობაში, დაკვირვებით მათვალიერებდნენ მისი ქარვისფერი თვალები. ვცდილობდი ეს მზერა არ შემემჩნია და ყურადღებაც სხვა რამისკენ მიმემართა, თუმცა როდესაც ვიგრძენი, რომ ამას ვერ ვახერხებდი, თავი შენელებული კადრივით გავაბრუნე მეფარიშვილისკენ. -რა ხდება, არ მივდივართ? მიშომ თვალი ამარიდა. რამდენიმე წამით ჩუმად იყო. მერე თავის მხარეს მანქანის კარი გამოაღო და მზერა კვლავ ჩემკენ მომართა. -ადგილები გავცვალოთ. საჭესთან შენ დაჯექი -რატომ? -გაკვირვებული დამტოვა მისმა მოულოდნელმა გადაწყვეტილებამ და ეს არც დამიმალავს. -იმიტომ, რომ ასეა საჭირო -მიშო! -რისი მოსმენა გინდა მარიტა? -ეშმაკურმა ღიმილმა გადაურბინა მის ბაგეებს -ამ საღამოს ისე გამოიყურები, გამორიცხულია საჭეზე მოვახდინო კონცენტრირება. გადმოდი ჩემს სავარძელზე მისმა სიტყვებმა, ჩემს შიგნით მზის სხივებივით გაანათეს, თუმცა შინაგანი ემოციების სააშკარაოზე გამოტანისგან ამჯერადაც თავი შევიკავე და მიშოს თხოვნას, მხოლოდ თავის დაქნევით ვუპასუხე. სავარძლებზე ადგილები სწრაფად გავცვალეთ. ნავიგატორი მანქანაში იყო ჩამონტაჟებული და მასზე უკვე ჩვენი საბოლოო გაჩერების ადგილიც მოენიშნა მიშოს. ეკრანზე გამოსახულება ოდნავ გავადიდე და ძრავის ამუშავების შემდეგ, პროგრამის მიერ მონიშნულ გზას დავადექი. რესტორნამდე დაახლოებით ათი წუთის გზა გვქონდა გასავლელი. მანქანას ოდნავ სწრაფად ვატარებდი, თუმცა არც იმდენად, რომ პოლიციას დავეჯარიმებინეთ. მიშო, რაღაც პერიოდით, ბოლომდე ჩაწეული საქარე მინიდან აკვირდებოდა გარემოს და თავს ჩემკენ არც კი აბრუნებდა. ისე იქცეოდა, თითქოს სასიკვდილო ცდუნებას გაურბისო, თუმცა მერე ფანჯარა ასწია, სავარძელში გასწორდა და მეტად იდუმალი, ირიბი მზერა შემავლო. -ჯანდაბა, რა სუნთქვისშემკვრელი ხარ დღეს -ამოთქვა მან, თანაც ისე მაცდურად დაბალი, ვნებიანი ხმით, უკვე ეჭვი შემეპარა შევძლებდი თუ არა დანიშნულების ადგილამდე მშვიდობიანად მისვლას. -იმედია ამ კაბასაც აღარ დამიწვავ -გახდას აპირებ? -ცნობისმოყვარედ გადმომხედა მიშომ. -რა გახდას? -აბა გიჟი კი არ ვარ, ტანზე გეცვას და ისე წაგიკიდო ცეცხლი გამეცინა. ჩემთან ერთად მასაც. აქედან სულ მალევე, ისიც ვიგრძენი, თუ როგორ შემეხო მუხლზე მისი ხელი, ნელ-ნელა ზემოთ ასრიალდა და როგორ ამირია ისედაც გაფუჭებული საათივით არეული სუნთქვა. -მიშო გეყოფა! - ამოვთქვი ძლივსგასაგონად. ნერვიულობისგან, საჭეს ორივე ხელით იმდენად ძლიერად ვიყავი ჩაფრენილი, მისთვის გაშვებასაც ვერ ვახერხებდი, რათა დაუპატიჟებელი თითები თავად მომეშორებინა. ან, შეიძლება არც მინდოდა ეს მექნა -მიშო, რამეს დავეჯახებით! -გადააყენე! -ბრძანებასავით გაისმა მისი ხმა. -არ გინდა . . . -გევედრები, ცოტა ხნით გადააყენე -იმოდენა მუდარა ჩასდგომოდა ხმაშიც და გამოხედვაშიც, მესამედ თქმა აღარ დასჭირვებია. ორიენტაცია დარღვეულმა, მანქანა პირველივე გზად შემხვედრ ავტოსადგომზე გავაჩერე, ძრავა გამოვრთე და მიშოს თვალებს მზერა გავუსწორე. რამდენიმე წამის განმავლობაში ასე უხმოდ ვუყურებდით ერთმანეთს. შემდეგ თითქოს რაღაც უხილავმა ძალამ გვიბიძგაო, ორივენი ერთდროულად წავიწიეთ ერთმანეთისკენ და რაღაც პერიოდით, სულ დავივიწყეთ ის, თუ რა საქმეზე მივდიოდით ცოტა ხნის წინ. მიშოს ტუჩების გემო, ნორმალურად აზროვნების უნარს მიქვეითებდა. მის კალთაში მჯდომი, განუწყვეტლივ დავატარებდი თითებს, ღილებჩახსნილი პერანგიდან მაცდურად მომზირალ გულ-მკერდზე და კოცნაში ყველა შინაგან ემოციას ერთიანად ვაქსოვდი. მისი ხელები, შეუჩერებლად დასრიალებდნენ ჩემს ტანზე, ყელზე, თმებშიც კი, სადაც ყველაზე მეტად მსიამოვნებდა მისი თითების შეგრძნება. -ამის დ*დაც, ახლა ერქოლეც ფეხებზე მ’კიდია, ტეოც და მათი ელიტური მზარეულიც! -სურვილმორეული ხმით წარმოთქვა მან, სანამ კვლავ ხარბად წაეტანებოდა ჩემს ტუჩებს. -ორივეს დაგვითხოვენ სამსახურიდან -დრო უკვე ცოტა გვაქვს, არა? -თან მელაპარაკებოდა, თან შუალედებში კვლავ ჩემს ტუჩებსა და ყელში აგრძელებდა ცეცხლის ალივით მწველი კოცნების დატოვებას. -ძალიან . . . შენი დაწყებული, შენვე დაასრულე, გთხოვ -ჯოჯოხეთურად რთულია -მიშო! -კარგი, კარგი, ჩავთვალოთ, რომ ფილმი ყველაზე საინტერესო მომენტზე დაპაუზდა -ოხვრით გადააგდო თავი სავარძლის საზურგეზე -იმედია შემდეგი ეპიზოდის სცენარის დაწერისთვისაც მალე მოვიცლი -ვაგვიანებთ! -ვუთხარი თუ არა, გრძნობების ქარიშხალში გადაშვებული, თავბრუდახვეული და თვალებზე ნახევრად ბინდგადაკრული დავუბრუნდი საკუთარ სავარძელს. რამდენიმე ღრმად ჩასუნთქვის შემდეგ, რაც თავის დამშვიდებას ემსახურებოდა, გაჩერებული მანქანაც დავძარი. მიშომ კვლავ ფანჯარა გააღო და სიგარეტს მოუკიდა. ეს უკვე მორიგი შემთხვევა იყო, როდესაც მას მოწევის დროს ვხედავდი, თუმცა უნდა მეღიარებინა, ეს ძალზედ იშვიათად ხდებოდა ხოლმე. -თუ გაწუხებს, გადავაგდებ -ვხვდებოდი, ჩემკენ სპეციალურად არ იყურებოდა და გულში მეღიმებოდა კიდეც ამის გამო. -არა, მოწიე, მაგრამ როგორც ვიცი, აქტიური მწეველი არ ხარ მეფარიშვილის ტუჩებს, ჯერ ოდნავშესამჩნევი ღიმილი მოადგა, ხოლო პასუხი ამის შემდეგ გამცა: -მხოლოდ მაშინ ვეწევი, როდესაც სიტუაცია ჭკუიდან მშლის. ასე ვთქვათ, დამშვიდებაში მეხმარება -ერთხელ მაშინაც შეგამჩნიე თამბაქოთი ხელში, როცა ლეოს ვესაუბრებოდი ჩვენი რესტორნის ავტოსადგომზე -მახსოვს -ამჯერად მზერა გამისწორა და ისე მომიგო -მაგ ღამით სიტუაციას ვაკვირდებოდი. თუკი ჩარევა გახდებოდა აუცილებელი, ჩავერეოდი -მაშინ ლეოს ვუთხარი, რომ ჩემი საყვარელი ხარ -არც კი ვიცი რატომ, მაგრამ თავადაც გადავწყვიტე აღიარებითი ჩვენების მიცემა -ვიფიქრე ასე თავს დამანებებდა -ჰოო? -ეშმაკურად ჩაეცინა ჩემს ნათქვამზე -შეგეძლო მეტი დამაჯერებლობისთვის დახმარებაც გეთხოვა. სიამოვნებით მოვირგებდი შენი საყვარლის როლს. ასე შეიძლებოდა ის ცეკვაც აგვერიდებინა თავიდან, იმ იაპონელ სამურაის რომ დაუტოვე სამახსოვროდ -კორპორატიულ საღამოს გულისხმობ? -ირიბად მომღიმარმა გავხედე მის სახეს, მერე კი ანთებული სიგარეტი გამოვართვი და ერთი ნაფაზი თავადაც დავარტყი. ზუსტად ორ წამში, სანანებელიც გამიხდა ეს გადაწყვეტილება. კვამლის გადაყლაპვისას ისეთი ხველა ამივარდა, ვერაფრით გავჩერდი მანამ, სანამ საქარე მინა არ ჩამოვწიე და იქედან შემოვარდნილი ჰაერი ღრმად არ შევუშვი ფილტვებში. -როგორც ჩანს პირველად ეწევი -ანთებული ღერი სიცილით ჩამომართვა მიშომ. სულ მალე ჩემს შეკითხვასაც გაეპასუხა:- ჰო, კორპორატიულს ვგულისხმობ. ეგ ღამე ალბათ ყოველთვის ცუდად გამახსენდება -რატომ? -იმიტომ, რომ სუნთქვა მიჭირდა, როდესაც მის მკლავებში გხედავდი -საკმაოდ ღრმა ნაფაზი დაარტყა ამის თქმისას -ერთ მომენტში იმდენად მოგიახლოვდა, ვიფიქრე გაკოცებდა კიდეც. მე კი ამ დროს, უბრალოდ ვიდექი და ვცდილობდი იმ აზრებს არ დავეშალე ნაწილებად, რომ არაფრის გაკეთების უფლება არ მქონდა, გარდა დგომისა და შორიდან ყურებისა გულში რაღაც მძიმე საგნის ჩარტყმასავით იყო ჩემთვის მსგავსი სიტყვების მოსმენა. იმ მომენტში, ალბათ ვერაფრით წარმოვიდგენდი, თუ რამხელა ტკივილს იტევდა სხვისი გული, ჩემი ერთი, უბრალო ცეკვის გამო. ახლა, როცა მიშოს ვუსმენდი, ვხვდებოდი, რომ ადამიანები კიდევ უამრავ რამეს ვერ ვამჩნევდით, რაც ჩვენს ცხვირწინ, ხელის გასაწვდენ მანძილზე ხდებოდა. სამწუხაროდ ასეთი გულახდილი საუბრებისთვის დიდი დრო არ გვქონია. ბოლომდე თავადაც ვერ გავაცნობიერე, იმდენად მალე განვლო ათმა წუთმა და ისე მოულოდნელად მივადექით ნავიგატორში აღნიშნულ ლოკაციას. ჩვენს წინ სამსართულიანი, ლამაზად განათებული და მეტად დახვეწილი ექსტერიერის მქონე შენობა აღმართულიყო. ამ უკანასკნელს, ერთი შეხედვითაც ეტყობოდა, რომ მხოლოდ ქალაქის ელიტური ნაწილისთვის იყო განკუთვნილი და უბრალო მოსახლეობა მის ღირებულებებს ვერასოდეს გაწვდებოდა. არ მიყვარდა ასეთი ადგილები. მართალია ზუსტად ამგვარ რესტორნებში მუშაობდნენ მსოფლიოში საუკეთესო მზარეულები, თუმცა გვერდით მოვლენად, კლიენტებით გადავსებული მაგიდები და ხალხმრავლობა მიმაჩნდა, მე კი, მუდამ ისეთ მშვიდ ადგილებს ვამჯობინებდი სავახშმოდ, სადაც ხალხის სიმრავლე ნაკლებად შემაწუხებდა. რაც არ უნდა ყოფილიყო, ახლა აქ მხოლოდ საქმეზე ვიყავით და უნდა მომეთმინა ის, რომ ეს დაწესებულება, მთლად ბოლომდეც ვერ ერგებოდა ჩემს გემოვნებას. რესტორნის ეზოში შესასვლელ დიდ ჭიშკარს, ორი სპეციალურ უნიფორმაში გამოწყობილი, მაღალი, ჩაფსკვნილი მამაკაცი იცავდა. ცოტა არ იყოს, გამიკვირდა მათი იქ დანახვა. ზოგადად, დაცვის თანამშრომლები მუდამ რესტორნის შიგნით მონაცვლეობდნენ ხოლმე, მათი გარე პერიმეტრზე ხილვა კი მაფიქრებინებდა, რომ რაღაც ისე ვერ იყო, როგორც უნდა ყოფილიყო. გამოვრთე თუ არა ავტომობილის ძრავა, თითქოს სწორედ ამას ელოდნენო, ორივენი ერთდროულად დაიძრნენ ჩვენი მიმართულებით. თუკი აქამდე ეჭვი მეპარებოდა, ახლა უკვე დარწმუნებული ვიყავი იმაში, რომ საქმე რაღაც ისეთში იყო, რაზეც ჯერ წარმოდგენა არ გვქონდა. -იჯექი, მე გავარკვევ -დავაპირე თუ არა ღვედის შეხსნა, მიშომ მაშინვე დამიჭირა გასახსნელისკენ წაღებული ხელი -ჩვენს დასახვრეტად არავინ მოდის, ასეთი სახე ნუ გაქვს მის ნებას უხმოდ დავყევი და ასევე უხმოდ გავაყოლე მზერა სალონიდან გარეთ გადასულს. მართალია, მანქანაში სიტყვები გარკვევით არ მესმოდა, თან რომც გამეგო, პორტუგალიური ენის არცოდნის გამო აზრს მაინც ვერ გამოვიტანდი, თუმცა მიშოს უკმაყოფილო მზერას იმის გამოხატულებად ვთვლიდი, რომ დაცვის თანამშრომლებისგან რაღაც უსიამოვნო ინფორმაცია გაეგო. მალევე ამაში დავრწმუნდი კიდეც, როცა კვლავ უკან გამობრუნდა, მანქანაში ჩაჯდა და მაცნობა საქმე ცუდადააო. -რა მოხდა, ასეთი რა გითხრეს? -კვლავ დაცვის სამსახურის წევრებს ვათვალიერებდი, ისე, თითქოს მათ მზერას შეეძლო ჩემს ყველა კითხვაზე პასუხის გაცემა. -რესტორანი დახურულია. მხოლოდ ორ ადამიანზეა დაჯავშნილი -მაგრამ ლეისტერი? -ვიკითხე მისი ნათქვამით გაოცებულმა -აქ არ უნდა ყოფილიყო? -ზუსტად მას აქვს დაჯავშნილი მთელი რესტორანი, სამი საათის განმავლობაში -სავარძლის საზურგე დაადაბლა და მას ისე მიეყრდნო, ჩემთვის თვალი არ მოუშორებია -როგორც გავიგე, მეგობარ ქალთან ერთად ვახშმობს. გეგმებში ცვლილებების შეტანა გვიწევს -და ერქოლემ ეს არ იცოდა, სანამ აქ გამოგვიშვებდა? -მეტად გამაღიზიანა შექმნილმა მდგომარეობამ -სხვა გზა არ გვაქვს, ის სამი საათი უნდა მოვიცადოთ და როგორც კი გამოვა, დაველაპარაკოთ მიშოს სახეზე უმალ გამოისახა ღიმილი, რომელიც საბოლოოდ სიცილში გადაეზარდა. -მარიტა, ვთქვი ქალთან ერთადაა-მეთქი. ასეთი შეხვედრების დიდი ნაწილი, სასტუმროს ნომერში რომანტიული ღამით ბოლოვდება. როგორ ფიქრობ, მსგავს სიტუაციაში ჩვენი შეთავაზების დეტალების განხილვა ადეკვატური იქნება? გავჩუმდი. საპასუხოდ ვერაფერი ვთქვი, რადგან რასაც ამბობდა, ყველაფერში სრულებით მართალი იყო. უკვე არანაირი იდეა აღარ მომდიოდა თავში, თუ რა გზა უნდა გვეპოვნა იმის გასაკეთებლად, რაც ნოლანებისგან გვქონდა დავალებული. -ახლა რა უნდა ვქვნათ? -მომლოდინე თვალები მივაპყარი იმ ფიქრით დაიმედებულმა, რომ მის ტვინში მაინც მომწიფებულიყო გეგმა –”ბ”. -ამაღამ არაფერი . . . ხვალისთვის მოვიფიქრებ რამეს, მაგრამ რაც არ უნდა იყოს, ეს უკვე შენი საფიქრალი აღარაა. უბრალოდ დატკბი აქაურობით, დანარჩენს თავად მივხედავ -ანუ მარტო გინდა განაგრძო -ცოტა არ იყოს მეწყინა მისი სიტყვები და არც პროტესტის შეფარულად გამოხატვას მოვრიდებივარ. მიშომ გამომცდელი მზერა მესროლა. -ეჭვი მეპარება ვიღაც მზარეულის დევნა რომ გირჩევნოდეს აქაურობის თვალიერებას. დამიჯერე, ხვალ საღამოს უკვე გადაჭრილი მექნება ეს პრობლემა და მხიარულებაში მეც შემოგიერთდები -მართლა აპირებ აქ, ჩემთან ერთად დარჩენას? -თავის შეკავება ვერ შევძელი და ღიმილი მაინც მომადგა. ჩემთვის, ჩუმად მსიამოვნებდა ის ფაქტი, რომ კიდევ რამდენიმე დღის გატარება მომიწევდა მასთან ერთად, უცხო ქვეყანასა და უცხო კონტინენტზე. -ვაპირებ. კიდევ ერთ რეიმონდს, შენ ცხოვრებაში ვეღარ შევეგუები -ასეთი თავგადასავალი ცხოვრებაში მხოლოდ ერთხელ მქონდა და უკვე ათას მეერთედ წამომაძახე -თუ არ გინდა ეგ ათას მეორედაც მოხდეს, წამოდი, გავისეირნოთ -სად უნდა გავისეირნოთ? -გარემოს თვალი მოვატარე. დაცვის თანამშრომლები კვლავ უძრავი ცვილის ფიგურებივით იდგნენ უწინდელ ადგილას და რესტორნის შესასვლელ ჭიშკარს ისე იცავდნენ, როგორც მითიური გველეშაპი, უკვდავების ხის ვაშლს -მე მეგონა უკვე სასტუმროში ვაპირებდით დაბრუნებას -მინდა ჩემი საყვარელი ადგილი გაჩვენო ამ ქალაქში. აქედან ძალიან ახლოსაა -მხოლოდ ორი დღეა, რაც აქ ხარ. საყვარელი ადგილის გაჩენა როგორ მოასწარი? თავი უარყოფის ნიშნად გააქნია მიშომ. როგორც ჩანდა, ჩემს სიტყვებს რატომღაც არ ეთანხმებოდა. -ორი თვე ვცხოვრობდი რიოში -თქვა მან, რითაც მაშინვე ახადა ფარდა იმ საიდუმლოს, თუ საიდან ფლობდა პორტუგალიურ ენას -ამ ხნის განმავლობაში, მხოლოდ ერთი მინუსი ვუპოვე ამ ქალაქს -რა მინუსი? -კრიმინალის დონეა საკმაოდ მაღალი. ამ საქმით დაკავებულთა ყველაზე დიდი ნაწილი, სამწუხაროდ არასრულწლოვანია -შენც მოგპარეს რამე? -გულწრფელად დავინტერესდი. -ჰო, საფულე, მაგრამ ამაზე დიდად არ მიდარდია. ყველაფრის აღდგენა მოვახერხე -რამე უფრო ძვირფასი გედო შიგნით? -კი -მელანქოლიური გაუხდა ხმაცა და გამოხედვაც -ფოტო მედო, სადაც დედაჩემს ვუჭირავთ ხელში მე და ჩემი ძმა. ყველაზე გამორჩეული კადრი იყო გული მომეწურა მის შემხედვარეს. გარეგნულად არ იმჩნევდა, თუმცა სევდა, რომელსაც მიშოს ქარვისფერი თვალები იტევდა, იმდენად დიდი იყო, მხოლოდ ჩემნაირად ადამიანს თუ შეეძლო მისი ბოლომდე გაგება –ადამიანს, ვისაც მის მსგავსად ჰქონდა გამოცდილი მშობლის დაკარგვის სიმწარე. მიშოს მიმართულებით ხელი ინსტიქტურად წავიღე და ფეხზე გამამხნევებლად დავადე. მხოლოდ რამდენიმე წამის შემდეგ გავიაზრე, რომ ეს გამომწვევ ნაბიჯს ჰგავდა ჩემი მხრიდან და ამაში მისმა ამღვრეულმა მზერამაც დამარწმუნა. მიუხედავად ამისა, ხელი მაინც არ ამიღია. ერთადერთი, რისი სურვილიც იმ წამს მქონდა იყო, რომ მიშოსთვის ხასიათი გამომეკეთებინა და ყურადღების სხვა რამეზე გადატანაში დავხმარებოდი. სწორედ ამ მიზეზით, ზედმეტი ფიქრის გარეშე მივიღე გადაწყვეტილება, მის შემოთავაზებას დავთანხმებოდი. -კარგი, მაჩვენე ის ადგილი. გადავწყვიტე დღეს ღამით, შენი სურვილების ასრულების ღამე იყოს -მსგავსი ღამები კიდევ იქნება თუ ეს ერთადერთია? -ეჭვნარევი ღიმილით გადმომხედა მან. პირდაპირი გაგებით, სუნთქვას მიკრავდა ყოველი მისი დაჟინებული მზერა. არ ვიცოდი, ყველაფერი ზუსტად როდის დაიწყო, მაგრამ გული მიგრძნობდა, ეს აქამდე უცხო შეგრძნებები, რევოლუციურად ამოაყირავებდა ჩემს ცხოვრებას. მხოლოდ იმის შესახებ არ მქონდა წარმოდგენა, სიკეთის მომტანი იქნებოდა ზემოთხსენებული რევოლუციური ამოყირავება, თუ უბედურების. -ფეხით გავიდეთ თუ მანქანით? -რატომღაც თავი ავარიდე მისი შეკითხვისთვის პასუხის გაცემას. საბედნიეროდ, იგიც უსიტყვოდ მიხვდა ყველაფერს და ზედმეტად აღარ ჩამძიებია. -ფეხით. ძალიან ახლოსაა აქედან არ ვიცოდი სად მივდიოდით, ან რას აპირებდა, თუმცა როდესაც გზად მიმავალმა, მარკეტის კართან დალოდება მთხოვა, იქედან კი ღვინის ბოთლითა და ორი პლასტმასის ჭიქით ხელში გამოვიდა, გულში სიამოვნებისგან გამეღიმა. ღამე და უცხო ქალაქი, რამდენიმე ჭიქა ალკოჰოლთან ერთად, ჩემთვის მართლაც სასიამოვნო ნაზავს ქმნიდა და გულსაც რაღაც უჩვეულო სიხარულით მივსებდა. მარკეტის დატოვებიდან ხუთი წუთის შემდეგ, როდესაც მიშო ერთ ადგილას უძრავად შედგა და მთელი ტანით ჩემკენ მოტრიალდა, მივხვდი, უკვე დანიშნულების ადგილას ვიყავით. ჩვენს წინ, უზარმაზარი საცხოვრებელი კორპუსი აღმართულიყო, რომლის სართულთა რაოდენობას, მაშინაც კი ვერ დავითვლიდი, მთელი გულით რომ მომენდომებინა. ცოტა არ იყოს, გამიკვირდა. ვერ მივხვდი, თუ რას ვაკეთებდით აქ, მაგრამ მეფარიშვილის სიტყვებმა, მალევე გამოიტანა სააშკარაოზე ყოველივე, რაც კი ფარდის მიღმა იყო დამალული: -ეს, ამ ქალაქში ყველაზე მაღალი საცხოვრებელი კორპუსია, რაც კი ოდესმე აუშენებიათ -შენობას თვალი აყოლა ამის თქმისას, მერე კი მე მომიბრუნდა -მისი სახურავიდან ძალიან ლამაზი სანახაობაა, განსაკუთრებით ღამით ჩემი მორჩილებისა და დამყოლი ბუნების, იმ მომენტში თავადაც მიკვირდა, თუმცა ფაქტი იყო ხმის ამოუღებლად ავყევი მიშოს წამოწყებას და თანხმობის ნიშნად, უბრალოდ თავი დავუქნიე. შენობის ბოლო სართულამდე, სწრაფმავალი ლიფტის გამოყენებით ავედით, შემდეგ კი ლითონის ხვეული კიბით, სახურავისკენ მიმავალ საფეხურებს ავუყევით. რაღაც კუთხით დაძაბული ვიყავი. ასეთ განცალკევებულ ადგილას, მხოლოდ მიშოსთან ერთად ყოფნა მცირედ უხერხულობას მიქმნიდა, მეორეს მხრივ კი, სწორედ ეს ინტიმური ატმოსფერო მომწონდა ყველაზე მეტად. სიმაღლეზე ყოფნისგან გამოწვეული სიგრილე, მთელ სხეულზე სასიამოვნოდ მომედო. ჩემს თვალწინ, ხელის გულივით გადაიშალა ქალაქის პანორამა. ღამის სიბნელეში განათებული შენობები, თანაც ასეთი სიმაღლის ფონზე, საკმაოდ სანახაობრივი მოვლენა იყო. იმდენადაც კი, რომ ფეხზე მორგებული ქუსლიანი ფეხსაცმელი გავიხადე, იქვე დავტოვე და ინსტიქტურად წავედი მოაჯირის მიმართულებით. ვიგრძენი როგორ გამომყვა უკან მიშო. მისმა სუნამოს სურნელმა, კვლავ სასიამოვნოდ დამახვია თავბრუ, რა წამსაც მომიახლოვდა და ჩემს გვერდით დადგა. ღვინის ბოთლი და ჭიქები, დროებით მოაჯირზე შემოდო. მისი სიჩუმე, იმ წამს იმდენად მეტყველი იყო, ათას სიტყვასაც კი უდრიდა. სწორედ ეს მიმძაფრებდა სურვილს, კიდევ ერთხელ შემხებოდა. ისე, თითქოს ამის გაფიქრების მომენტში ჩემს გონებაში იჯდაო, დიდხანს არ ვულოდინებივარ. ქალაქის ხედზე დაკვირვებისას, მალევე ვიგრძენი, თუ როგორ შემეხო მისი მარცხენა ხელი თმაზე, იგი საპირისპირო მხარეს გადამიწია, მეორე ხელი კი ჩემს მუცელზე გაასრიალა და ზურგიდან ისე ამეკრა, სხეულში გავრცელებულმა სიამოვნების ტალღებმა, თვალების დახუჭვამდეც კი მიმიყვანეს. ყელზე რომ მისი ტუჩების შეხება ვიგრძენი, მოზღვავებული ემოციებისგან მუშტი ძლიერად შევკარი და კანს ფრჩხილები გამეტებით ჩავაჭირე, რათა განცდილ შეგრძნებებს, ჩემთვის რამე ხმამაღლა არ წამოეცდენინებინათ. ყელიდან მიშოს ტუჩები ნელ-ნელა ნიკაპზე გადაცოცდნენ, შემდეგ ლოყაზე, ბოლოს კი თვალის კუთხესთან გაჩერდნენ. -ჩვენ ხომ დალევას ვაპირებდით? -ამოვთქვი ჩუმად, თუმცა ჩემი ხმა იმდენად უმწეოდ ჟღერდა, საერთოდ ვინანე სიტყვის დაძვრა. -ჩუმად -მიშო . . . -ხომ მითხარი დღეს შენი სურვილების ასრულების ღამეაო? ჰოდა მინდა ტვინიდან ის აზრი გააქრო, რომ ჩემი ახლოს მოშვება დანაშაულია -თავისკენ მიმატრიალა ამის თქმისას და ზუსტად ამ დროს, შევეჩეხე კიდეც იმ ქარვისფერ თვალებს, დაუცხრომელი ვნება რომ იკითხებოდა. მაკოცა . . . ეს კიდევ ერთხელ გააკეთა და მაგრძნობინა კიდეც, რომ შინაგანად, წინააღმდეგობის გაწევის ძალა არ მქონდა. სურვილებს თვითონაც დაუფარავად ავყევი. კოცნაზე კოცნით პასუხმა, მიშოს ქმედებები უფრო თამამი გახადა –თუკი აქამდე მისი ხელები მხოლოდ ჩემს წელზე დასრიალებდნენ, ახლა გაცილებით უფრო ქვემოთ გადაინაცვლეს და კაბის შიგნიდან, პირდაპირ თეძოების შესწავლაზე გადავიდნენ. რამდენიმე წამიც და ჩემი სამოსი, უკვე გახდილ მდგომარეობაში ეგდო ჩემსავე ფეხებთან. მის წინაშე, ნახევრად შიშველი ვიდექი, თუმცა სიამოვნებას იმდენად ვყავდი შეპყრობილი, სირცხვილს ოდნავადაც არ ვგრძნობდი. მოშომ რომ წელზე შემომისვა და ჩემთან ერთად ძირს ჩაიმუხლა, თავადაც გავაქტიურდი და კოცნის პროცესის შეუჩერებლად დავუწყე პერანგის ღილების შეხსნა. წამითაც ვერ ვწყდებოდი მის ტუჩებს. ისეთ ნირვანაში გადავყავდი მათ სითბოსა და შეხებას, ალბათ რაღაც სასწაული უნდა მომხდარიყო, გაჩერებისთვის რომ ძალა მეპოვნა. საბედნიეროდ თუ საუბედუროდ, ეს სასწაული მაინც მოხდა. ყურებში წლების წინ მოსმენილი ისტორია ჩამესმა მიშოზე და თათაზე. თვალწინ ამ უკანასკნელის სახე და გადაჭრილი ვენებიც დამიდგა, რისი მიზეზიც სწორედ ის ადამიანი იყო, ვისაც, რამდენიმე წამის წინ, მზად ვიყავი ყველანაირ სიგიჟეში ავყოლოდი. გულში მჩხვლეტავი ტკივილი ვიგრძენი. მიუხედავად იმისა, რომ შეჩერება მთელი ჩემი არსებული და არარსებული ძალების ფასად დამიჯდა, ეს მაინც გავაკეთე, მის ტუჩებს მოვწყდი და ბიუსჰალტერის შესაკრავისკენ წაღებული მიშოს ხელები, სინათლის სიჩქარით მოვიშორე. -გეყოფა! -მხოლოდ შიდა თეთრეულში გამოწყობილი, სასწრაფო წესით წამოვხტი ფეხზე. აქამდე არგანცდილი სირცხვილის გრძნობა, სწორედ იმ წამს მეწვია და მაშინვე ჩემს წითელ კაბას ვეცი, რათა შიშველი სხეული, რაც შეიძლებოდა მალე დამეფარა -შენი არ ვიცი, მაგრამ მე, აქ ამისთვის არ ამოვსულვარ ხარბი მზერა აატარა მეფარიშვილმა ჩემს სხეულს. ისე მიყურებდა, წამით ვიფიქრე წინააღმდეგობას ფეხებზე დაიკიდებს და ძალას იხმარს-მეთქი, თუცმა როგორც კი გარკვეული დროის შემდეგ წამოდგა, ზურგი მაქცია და ნახევრად გახდილი პერანგი ისე მოიშორა სხეულიდან, თითქოს სული ეხუთებაო, პირვანდელი ფიქრები მაშინვე უკუვაგდე. მიშო კვლავ მოაჯირს მიუახლოვდა და მას ორივე ხელით დაეყრდნო. რამდენიმე წამის განმავლობაში ასე იდგა და სივრცეში იყურებოდა. მერე, როდესაც უკვე ჩაცმულ მდგომარეობაში დამიგულა, უკან მოტრიალდა და ჯიბიდან ამოღებული სიგარეტის კოლოფიდან ერთი ღერი ამოაძვრინა. -არც მე მომიყვანიხარ აქ ამისთვის -წამით გამომხედა, თან კობრის გამოსახულებიანი სანთებელათი სიგარეტს მოუკიდა და პირველივე ჯერზე, ღრმა ნაფაზი გაუშვა ჰაერში -არ დამიგეგმავს ასე, მაგრამ როცა დავიწყე, გაჩერება გახდა რთული გამშრალ ყელში, ნერწყვი გაჭირვებით გადავაგორე. ხმაც კი ძლივს ამოვიღე, რათა რაიმე სახის პასუხი მაინც გამეცა: -ეს იგულისხმე არა, როცა თქვი, ყველაფერი შეიცვლებაო? -რა ვიგულისხმე მარიტა? -ის, რომ სანამ საქართველოში დავბრუნდებოდით, ჩემთანაც გახვიდოდი ფინალში -ნელ-ნელა მემატებოდა ხმაში სიმკაცრე და აღარ ვგავდი დაფასთან გასულ, დაბნეულ, მოსწავლე გოგონას -თავბრუს დახვევაში რომ სპეციალისტი ხარ, ამაში არ გედავები, ცოტა ხნის წინ ლამის . . . კარგი, აღარ დავაბოლოვებ, ისედაც იცი გაგრძელება -ჩემი და თათას ისტორია გაგახსენდა, არა? -სწრაფად მომიახლოვდა მიშო და სიგარეტის ღერი, ანთებულ მდგომარეობაში მოისროლა მარცხენა მხარეს -ამიტომ შეაჩერე ის, რაც ხდებოდა, ხომ? გადავწყვიტე ამ შეკითხვაზე პასუხი არ გამეცა, რადგან ვთვლიდი, რომ რაც არ უნდა მეპასუხა, მაინც ძალზედ სულელურად გამოვჩნდებოდი. -ძველ ნანგრევებზე, ახალ ურთიერთობას ვერ ავაშენებთ მიშო -ვთქვი გადაჭრით, თუმცა შინაგანად სული მატკინა ჩემს მიერ წარმოთქმულმა თითოეულმა სიტყვამ -მოდი უბრალოდ აქ გავჩერდეთ, კარგი? -ანუ გავჩერდეთ -თავზე ხელები ნერვიულად გადაისვა მან -შენი აზრით, ამ სიტყვებს იტყვი და ყველაფერი უცებ დალაგდება თავის ადგილას? -ნუ აბუქებ. ზუსტად ვიცი, ერთ კვირაში ეს მომენტები აღარც გაგახსენდება. ბოლოს და ბოლოს მილიონერთა თერაპიას მიმართე –რომელიმე ეგზოტიკური კუნძულის სასტუმროში, აუზში ნებივრობის დროს შეუკვეთე მცურავი საუზმე, სპა-სალონში ვულკანური ქვების მასაჟი გაიკეთე, ერთ-ორ ქალთან დაწექი და კარგად იქნები. ასე არ იქცევით მდიდრები? მიშომ თავი რამდენჯერმე გადააქნია. ისე გამოიყურებოდა, თითქოს ჩემი ყოველი სიტყვა, საგულდაგულოდ ალესილი დანასავით ესობოდა მის გულს. -თავი აბსურდული კლიშებით გაქვს გამოტენილი. გგონია ეგ შენი სულელური თერაპია დამეხმარება, რამეში? გგონია ამით წაიშლება ის სიყვარული, რასაც შენ მიმართ ვგრძნობ?! -რა? -ფეხზე მყარად დგომაც კი გაჭირვებით შევძელი მოსმენილით მიღებული მოულოდნელი ეფექტისგან. შეიძლება ბოლო პერიოდში დარწმუნებული ვიყავი, რომ მიშოს, როგორც ქალი ძალიან ვიზიდავდი და ვუნდოდი, თუმცა ასეთი სიღრმისეული სიტყვის ხსენებამ, პირდაპირი გაგებით შოკი მიმაღებინა. -რა და მიყვარხარ! -კიდევ ერთხელ, თანაც უფრო მტკიცე ხმით გამიმეორა მან -წლების განმავლობაში ვცდილობდი, შენში რაღაც ისეთი აღმომეჩინა, რაც განმიზიდავდა და ინტერესს ჩამიკლავდა, მაგრამ ბედისწერაც კი დამცინოდა. ყოველი სიტყვით, ქმედებით და გამოხედვით, უფრო მეტად სასურველი ხდებოდი ჩემთვის -მიშო, როდის დაიწყო ეს ყველაფერი? -თვალის გასწორებაც კი მიჭირდა საუბრისას. განგების მადლობელი ვიყავი, რომ ჩემი აზრების კითხვა არ შეეძლო. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ალბათ სახურავიდანაც კი გამოვცდიდი თავისუფალი ვარდნის მთელ ნეტარებას. -ძალიან დიდი ხნის წინ მარიტა -ფრთხილად მომიახლოვდა, ნიკაპის ქვეშ ორი თითი ამომდო და მაიძულა მზერა გამესწორებინა -უბრალოდ შენ არ გინდოდა ამის დანახვა -სირთულეებს მიქმნი მიშო -ჩემი სიყვარული გიქმნის სირთულეებს? -ცერა თითით, ქვედა ტუჩზე მომეფერა, მეორე ხელით კი თმა გადამიწია ყურს უკან -კარგი, წარსულში შეცდომა დავუშვი, მაგრამ ამის გამო უკან არ დავიხევ. ვერ ვიქნები იმ კატეგორიაში, სევდიანად რომ უყურებენ, როგორ ქმნიან მათი საყვარელი ქალები ოჯახს სხვა მამაკაცთან, მხოლოდ იმის გამო, რომ თავად გამბედაობა არ ეყოთ საკმარისად ებრძოლათ. აი მე კიდევ, ბოლო ამოსუნთქვამდე არ დავიღლები იმისთვის ბრძოლით, ვისაც ჩემთან უნდა და ამაში ხელს მხოლოდ სულელური პრინციპები უშლის საუბრისას, ჩემთან იმდენად ახლოს იყო, კოცნისგან თავს ძლივს ვიკავებდი. მახეში უკვე უმწეო თევზივით ვიყავი გაბმული, თუმცა ამის აღიარების ისე მეშინოდა, როგორც ჩემკენ მოშვერილი იარაღის ცივი ლულის. -აქედან წასვლა მინდა -ორი ნაბიჯით დავიხიე უკან, რათა მისი სიახლოვის ზემოქმედების დოზა შემემცირებინა -ოღონდ მარტოს და არა შენთან ერთად -მიდი, მიდი, გაიქეცი, მაინტერესებს სადამდე ირბენ! ნუთუ მართლა ამაში ხედავ გამოსავალს? -აბა რა არის გამოსავალი?! -ნერვების ყელში მოწოლისგან, უნებურად ვიფეთქე -ყველაზე სასაცილო იცი რა მგონია? მთელი ეს პერიოდი, ჩემი თავი ჭკვიან ქალად მიმაჩნდა, ვისაც რაციონალურად შეეძლო აზროვნება და განსჯა, თუმცა შენ ყველაფერი თავდაყირა დააყენე. უცხო ქვეყანაში, სამსახურში, საცხოვრებელ კორპუსში, ჩემს გონებაში –უკვე ყველგან შენ ხარ და ამხელა წნეხას ვეღარ ვუძლებ, გესმის? შეაჩერე ეს მიშო, მეტი აღარ შემიძლია, შეაჩერე! -და რატომ გინდა, რომ ეს შეწყდეს? -მთელი ის დრო, რაც ემოციებისგან დასაცლელად ხმამაღლა ვსაუბრობდი, სითბოთი სავსე მზერა არ მოუშორებია. ეს კიდევ უფრო მეტად მაგდებდა გამოუვალ მდგომარეობაში. მაყენებდა ისეთ სიტუაციაში, როგორშიც ცხოვრებაში არასდროს ვყოფილიყავი. -როგორ თუ რატომ მინდა?! -შუბლზე ნერვიულად მივიჭირე ორივე ხელი -გგონია ყველაფერი ასე მარტივია? მითხარი, რაც აქამდე ხდებოდა, ერთ ღამეში გადავხარშოთ, ეზოიან სახლში გადავიდეთ საცხოვრებლად და მის უკან დიდი ყვავილების ბაღი გავაშენოთ? ეს გინდა? -მგონი ციტრუსის ბაღი აჯობებს -მიშო ნუ მაგიჟებ! -მისი აუხსნელი სიმშვიდე და თბილი გამოხედვა, თავს შეურაცხადად მაგრძნობინებდა. სავარაუდოდ ისიც მიხვდა, რამდენად ცუდად ვიყავი ახლა ფსიქოლოგიურად. ალბათ სწორედ ამიტომ მომიახლოვდა სიტყვის უთქმელად, ჩემკენ ორივე ხელი წამოიღო და ისე ჩამიხუტა გულში, როგორც ღამეული კოშმარისგან შეშინებული ბავშვი. სულ მალე, მისი ტუჩების შეხებაც ვიგრძენი საფეთქელზე. მიშოს ძლიერ მკლავებში მოქცეული, თავს დაცულად ვგრძნობდი, თუმცა ამავდროულად, ზუსტად იგი იყო, ვინც ყველაზე მეტად მაშინებდა. ეს ორი ურთიერთსაპირისპირო გრძნობა, საბოლოო ჯამში მე მაქცევდა ძლიერი წნეხის ქვეშ. -ზოგჯერ სიტყვები საჭირო არც არის, უსიტყვოდაც გასაგებია ხოლმე ყველაფერი -რა არის გასაგები? -ვიკითხე კვლავ მის მკერდზე მიხუტებულმა. მერე გონსაც მოვეგე, საკუთარი ამჟამინდელი მდგომარეობა გავიაზრე და თავიც უმალვე გავითავისუფლე. -რომ თავის დროზე სახლიც იქნება, ლამაზი ეზოც და ციტრუსის ბაღიც სახლის უკან, მანამდე კი . . . -აქ სიტყვა გაწყვიტა, ჯიბიდან მანქანის გასაღები ამოაძვრინა და იგი მე გამომიწოდა -სასტუმროში დაბრუნდი, განმარტოვდი და ბევრი იფიქრე. მე ტაქსით წამოვალ. ხვალ საღამომდე, ნოლანების დავალების შესრულებით ვიქნები დაკავებული. შენ მანქანით ისეირნე, ქალაქი დაათვალიერე, აქაური გემრიელი კერძები გასინჯე და დამშვიდებულ გონებაზე გაიაზრე, რომ რაც იწყება, იმას ბიძგის მიცემა სჭირდება და არა ხალიჩის ქვეშ დამალვა -არც კი მჯერა ახლა ამაზე რომ ვსაუბრობთ -არც მე მჯერა, შენგან სიძულვილის გარდა არაფერი რომ არ დამინახავს და ამის მიუხედავად მაინც ყოველთვის შენ მინდოდი სახურავის მოაჯირს გავხედე. მასზე ჯერ კიდევ ეულად იდო მიშოს მიერ ნაყიდი სასმელის ბოთლი. დალევა –აი რა მჭირდებოდა ამაღამ! ცხოვრებაში მართლაც რომ პირველად მქონდა სიტუაცია, როცა გონების დაბინდვამდე მსურდა დათრობა. მინდოდა რაღაც დროით ყველაფერს გამოვთიშვოდი და ეს გამოთიშვა დამხმარებოდა დროებითი სიმშვიდის მოპოვებაში. -ღვინო მე მიმაქვს -განვუცხადე ისეთი ტონით, სადაც ნებართვას არც კი ვეკითხებოდი ამის გამო. არც პასუხისთვის დამიცდია, ისე დავტაცე ბოთლს ხელი და გულზე საიმედოდ მივიხუტე. -ბევრს ნუ დალევ, მათრობელაა -გაფრთხილება მომცა მიშომ. -შენ ამაზე ბევრად უფრო ძლიერმოქმედი ხარ, მაგრამ როგორღაც გიძლებ . . . მორჩა, წავედი -გიშვებ, უბრალოდ იცოდე, რომ ეს დასასრული არაა არაფერი მითქვამს. საუბრის თავიც აღარ მქონდა. ერთადერთი, რაც გავაკეთე ის იყო, რომ ერთმანეთის გვერდიგვერდ მიწყობილი ჩემი ფეხსაცმელები ავიღე, ბოთლთან ერთად მივიხუტე გულზე და სახურავიდან ჩასასვლელი რკინის კარისკენ დავიძარი. იქამდე სულ რაღაც ორიოდე ნაბიჯი მაშორებდა, რომ კვლავ წამომეწია მეფარიშვილის სიტყვები: -ჰო მართლა, შენი შიდა თეთრეული ზუსტად ისეთი იყო, როგორზეც ჭკუას ვკარგავ -ვნებას, ჟინს, სურვილს –ყველაფერს ერთად შეიცავდა მისი ხმა და უკვე ვინ მოთვლის, მერამდენედ დამახვია თავბრუ ემოციურმა ფონმა -რას ატარებს ქალი ტანსაცმლის შიგნით, პირდაპირ მიანიშნებს იმაზე, რამდენად ვნებიანი პარტნიორია ინტიმურ ცხოვრებაში. ამ მხრივაც კი მაკარგვინებ ჭკუას! -მშვიდობიანი ღამე მიშო -ხვალ შევხვდებით მარიტა . . . მანქანა ფრთხილად ატარე. დაიმახსოვრე, უკან ტაქსით მოგყვები და გაკვირდები. 8 8 8 8 დილით, ზუსტად ექვს საათზე ავდექი და პირდაპირ სანაპიროს მივაშურე. ძალიან მომწონდა დროის ამ მონაკვეთში ზღვაში ცურვა. გარშემო ხალხის ჭაჭანებაც არ იყო და ზღვის ტალღების მელოდიურ შრიალს, ირგვლივ ჩამოვარდნილი სიმშვიდეც მატებდა მიმზიდველობას. წუხანდელ ნაბახუსევზე, ზღვის მარილიანი წყლის ჩემს კანზე შეგრძნება, მთლად ისეთი სასიამოვნო არ იყო, როგორც ჩვეულებრივ, თუმცა აზრების მობილიზებაში მაინც შესაფერის დახმარებას მიწევდა. ტალღებში მკლავებს შეუსვენებლად ვუსვამდი. ზოგჯერ ზღვის სიღრმეში ვყვინთავდი, როდესაც ვიღლებოდი, წყალზე დაწოლილი ვაგრძელებდი ცურვას და ასე გრძელდებოდა მანან, სანამ სანაპირო ზოლმა ნელ-ნელა დამსვენებლებით არ დაიწყო გავსება. რომელი ეროვნებისა და რასის ხალხს აღარ გადააწყდებოდით აქ. იყვნენ როგორც აფრო-ამერიკელები, ასევე აზიის ხალხები და სლავები. სიმშვიდე, რომელმაც სანაპიროზე ყოფნის საწყის ეტაპზე მიმიზიდა, ახლა უკვალოდ გამქრალიყო. განმარტოებისთვის უკვე აღარც აქაურობა გამომადგებოდა და აღარც რიო-დე-ჟანეიროს რომელიმე სხვა ადგილი, რადგან დამსვენებელთა სიმრავლე, ამ წელს მართლაც რეკორდულ ნიშნულს აღწევდა. ზღვიდან ამოსულმა, მარილიანი წყალი გარე საშხაპეში ჩამოვიბანე, ტანზე მოკლე, ლურჯი სარაფანი გადავიცვი და მზის მცხუნვარებისგან დამცავი ჩალისფერი ქუდით გავეცალე სანაპირო ზოლს. იმ დღეს, თითქმის შუა ღამემდე ვიხეტიალე რიოს სხვადასხვა ადგილებში. მოსალოდნელი საუბრის შიშით, ქალაქის ის ადგილებიც მოვინახულე, რომლებიც საერთოდ არ იწვევდნენ ჩემში ინტერესს. მაქსიმალურად ვცდილობდი დრო გამეწელა, რათა სასტუმროში რაც შეიძლებოდა გვიან დავბრუნებულიყავი, თუმცა იმის გათვალისწინებით, რომ ამ ქალაქში კრიმინალის დონის მატების შესახებ მქონდა ცნობები, ქუჩაში ღამით მარტო სეირნობამ ცოტათი შემაშინა. ამან იძულებული გამხადა გამბედაობა მომეკრიბა და როგორც არ უნდა წარმართულიყო მოვლენები, კვლავ სასტუმროში დავბრუნებულიყავი. მობილური ნომერში მქონდა დატოვებული, ამიტომ არც WF-ის დაჭერისა და ვინმესთან დარეკვის შანსი მქონდა. არადა, ისე მჭირდებოდა ახლა კალესთან საუბარი და მისი რჩევის მოსმენა შექმნილ სიტუაციასთან დაკავშირებით. გავუბრაზდი კიდეც საკუთარ თავს, მობილურის დატოვების გამო, თუმცა ბუნებრივია, ამით საქმეს მაინც ვეღარაფერს ვუშველიდი. ცხოვრებაში პირველად ვიყავი ასეთი გზააბნეული. ლოლასთვის რომ აზრი მეკითხა, დარწმუნებული ვარ მეტყოდა –”ჯანდაბა მარიტა, ყველაფერს ასე რატომ ართულებო?!” და გულწრფელად რომ ვთქვა, მართლაც ვართულებდი. ეს ჩემთვის რაღაც ახალი იყო. ამას აღარ ერქვა ადამიანით უბრალო გატაცება, ან მისით აღფრთოვანება. ეს ვნებასთან და მიზიდულობასთან შერეული, რაღაც ძალიან დიდის მატარებელი გრძნობა იყო, რომელიც ნელ-ნელა უფრო და უფრო ამყარებდა თავის ფესვებს ჩემს შიგნით. თვალწინ მომენტები ერთმანეთის მიყოლებით დამიდგნენ. გამახსენდა ჩემი და მიშოს კინაღამ ფატალურად დასრულებული შემთხვევა საყინულის ოთახში. მომაგონდა ჩვენი ავარია, სადაც დაუფიქრებლად გადამეფარა წინ. გონებაში ამოტივტივდა აგრეთვე საერთო მოგზაურობის ცალკეული მომენტები, პირველი კოცნა ზღვის სანაპიროზე და ბოლოს, გუშინდელი გასეირნება ვერტმფრენით. ყოველივე ეს, იმდენად მაცდურად გახლდათ ერთმანეთზე მიწყობილი, შეუძლებელი იყო ჩემში რაღაც მასშტაბური არ გამოეწვია და სწორედ ეს მასშტაბურობა მაფრთხობდა ყველაზე მეტად. სასტუმრომდე მიშოს მანქანით მივედი, რომელიც, როგორც თვითონ წინა ღამით მითხრა, მთლიანად ჩემს განკარგულებაში იყო. ავტომობილის დაპარკინგებისას, იმდენად ვნერვიულობდი, საჭეზე დადებული ხელებიც კი ციებიანივით მიკანკალებდა. მართალია გვიან დავბრუნდი, თუმცა რატომღაც დარწმუნებული ვიყავი მიშოს არ ეძინა და ჩემს მოსვლას ელოდა. ავტოსადგომზე და სასტუმროს მიმღებში რომ არსად გადამყრია, ვიფიქრე ჩემი ინტუიცია ცდება-მეთქი. შვებაც კი ვიგრძენი ამის გამო, მაგრამ ავედი თუ არა ჩემს ნომერში, საწოლამდეც კი არ ვიყავი მისული, ისე ატყდა კარზე ძლიერი კაკუნი. სახეზე ორივე ხელი ავიფარე. როგორც ჩანდა, დღეს ეს საუბარი ნამდვილად არ ამცდებოდა. დანამდვილებით ვიცოდი, ზღურბლის საპირისპირო მხარეს მიშო იდგა, მე კი წარმოდგენა არ მქონდა რა უნდა მეთქვა მისთვის. კართან სიკვდილმისჯილივით მივედი და სახელური, ხელოვნური სითამამით ჩამოვწიე. ზუსტად ასეთივე ხელოვნურად დაყენებული იყო ჩემი მტკიცე მზერა, როდესაც ნაცნობ, ქარვისფერ თვალებს გადავაწყდი. ერთდროულად უამრავი რამ ამოვიკითხე მათში იმ მომენტში– წყენაც, ბრაზიც და შვებაც, თუმცა ამ გრძნობებს, ყველაზე მეტად მაინც ბრაზი ჭარბობდა, ჩემი ამდენხნიანი გაუჩინარების გამო. -ახლა არ თქვა, რომ შენ ოთახში გაიგონე, როგორ ვაღებდი ჩემი ნომრის კარს -მისალმების გარეშე, პირდაპირ საუბარზე გადავედი. მინდოდა კიდევ ცოტა ხნით გამეწელა დრო, სანამ სათქმელს იქამდე მიიყვანდა, სადამდე მისვლის ალბათობაც კი ტაქიკარდიულ შეტევას მმართებდა. -მიმღების თანამშრომლები მყავდა გაფრთხილებული, როგორც კი შეგამჩნევდნენ, მაშინვე ეცნობებინათ შენი დაბრუნება -მომიგო მკაცრად. მერე ოთახშიც შემოაბიჯა და ყოველგვარი ნებართვის გარეშე დაიკავა ადგილი საწოლის კიდეზე. ეტყობოდა გადაღლილი იყო. ძალიანაც კი. თვალებში უძილობა და დატვირთული დღისგან მოგვრილი ძილიანობის შეგრძნება ეწერა. წესით, ასეთ სიტუაციაში მისთვის რბილი საწოლი, ბალიში და კარგად გამოძინება უნდა ყოფილიყო პრიორიტეტი. მიუხედავად ამისა, ახლა მაინც ჩემს ნომერში იჯდა და მოსალოდნელი საუბრის წინ, თვალებით ისე მზვერავდა, როგორც მტაცებელი –მის გემრიელ საკბილოს. -არაფერს იტყვი? -დუმილი რომ ძალზედ შემაწუხებელი გახდა, სწორედ მაშინ ამოიღო ხმა. ერთიანად დავიძაბე. მისგან შორს ვიდექი, თუმცა სიახლოვეს მაინც ისე ვგრძნობდი, თითქოს ხელის გასაწვდენ მანძილზე მჯდარიყო. -ჩემგან თავის მართლების მოსმენა გინდა? -გულუბრყვილოს როლს ნუ თამაშობ მარიტა -დაძაბულობა მისგანაც იგრძნობოდა, თუმცა მაინც საოცრად მშვიდი სახით მიმზერდა -მთელი დღე არსად ჩანდი, დაკავშირებაც კი ვერ შევძელი. ნუთუ ასე ძალიან გეშინია ჩემი? -არ მეშინია -ვიცრუე. მეტი დამაჯერებლობისთვის, მივუახლოვდი და საწოლზე გვერდით ჩამოვუჯექი. -კარგი ამბავი მაქვს შენთვის. სჯობს საუბარი ჯერ ამით დავიწყო -რა ამბავი? -ის შენი თეთრბილეთიანი თაყვანისმცემელი გუშინ ღამით დააკავეს -მომიგო სივრცეში გაყინული მზერით. მერე გვერდულად გამომხედა და როცა ჩემს მზერაში შვება დაინახა, მსუბუქი ღიმილი მოადგა ტუჩებზე. -სერიოზულად ამბობ? -ჰო, მეც დღეს დილით გავიგე. ჯერ არ ვიცი რამდენს მიუსჯიან, თუმცა ყველაზე ცოტა ათი წელი მაინც მოუწევს ციხეში *Mein kampf-ის წერა -და ის საქმე, რისთვისაც აქ ჩამოვედით? -ყველაფერს ვაკეთებდი, რათა ჩემთვის ამაფორიაქებელ თემაზე, რაც შეიძლებოდა გვიან მისვულიყავით. -მოგვარებულია . . . დენიელ ლეისტერი ერთ თვეში საქართველოში იქნება და მთელი წლით იმუშავებს ჩვენს რესტორანში -მთელი წლით? -თვალები ორი ზომით დიდიც კი გამიხდა -მაგრამ მხოლოდ რამდენიმე თვით არ გვთხოვეს ნოლანებმა? -კი, ასეა, მაგრამ რატომღაც მთელი წლით ითხოვა კონტრაქტის გაფორმება და ამის წინააღმდეგი არც არავინაა -ყოჩაღ, მართლაც კარგი ნამუშევარია! -გულწრფელად შევაქე. აღარ დამიწყია იმის გამოკითხვა, როგორ, ან რანაირად შეძლო ასეთი რამ. ცოტა უადგილოდ მომეჩვენა ასეთ სიტუაციაში მსგავსი კითხვების დასმა, ამიტომ გადავწყვიტე ჩემი ცნობისმოყვარეობის გრძნობა ჩემშივე ჩემეხშო. მიშო ფეხზე წამოდგა და კეფაზე ორივე ხელი მოისვა. შევამჩნიე, ახლა ამ თემაზე საუბრის განვრცობა სულაც აღარ სურდა. მეტიც, სრულიად უინტერესოც იყო მისთვის იმის ფონზე, რაზე სალაპარაკოდაც აქ შემოვიდა. -ზღვარზე ყოფნა იცი რას ნიშნავს? -კვლავ მშვიდი, გაწონასწორებული მზერით მიყურებდა. ვხვდებოდი, თავს უკვე ვეღარაფრით დავიძვრენდი და დაძაბულობისგან, სპაზმები ლამის ყელშიც კი მიჭერდნენ საზარელ კლანჭებს. -მიშო . . . -რა მიშო? -ეჭვით სავსე მზერა მესროლა -გინდა გავჩუმდე და აღარაფერი ვთქვა? -უბრალოდ ახლა აქ არ უნდა იყო -სიტყვების ერთმანეთზე გადაბმაც კი მიჭირდა მისი სახის შემხედვარეს. მიშოს სიმწრით გაეცინა. -შეწყვიტე იმის თქმა, რა გავაკეთო და რა, არა. რატომღაც არ გინდა აღიარება, მაგრამ შენ ნამდვილად გჭირდება ის, რასაც მე განგაცდევინებ -და რას განმაცდევინებ? გავაჟღერე თუ არა ეს შეკითხვა, მიშო იდუმალი მზერით წამოვიდა ჩემკენ, საწოლიდან ფეხზე წამომაყენა და ხელის გულზე ისე ნაზად შემახო ტუჩები, ჩემი სუნთქვა თავისდაუნებურად გამოვიდა მწყობრიდან. -როცა გკოცნი, სხეული იმდენად გიდუნდება, მზად ხარ ნებისმიერი რამ გააკეთო, რასაც მოვისურვებ -მითხრა თუ არა, ქვედა ტუჩზე ცერა თითით მომეფერა და ცალი ხელი, ჩემი კაბის ქვეშ შეასრიალა -როცა შიშველ კანზე გეხები, ზუსტად ეგეთი კანკალი გეწყება და შენი სუნთქვის რიტმიც იცვლება -მიშო, გთხოვ გაჩერდი -განწირულივით შევევედრე, თუმცა ჩემს ამ მუდარას, შედეგი არ გამოუღია. -საკმარისია რომელიმე ინტიმურ ადგილას შეგეხო, რომ ნეტარებისგან თვალებს ხუჭავ და პულსი გიჟურად გიწყებს ცემას -ამჯერად უფრო ზემოთ აცოცდნენ მისი თითები და წელს ნაზად აუყვნენ -თითოეულ შენს ემოციას ცხადად ვგრძნობ, რასაც ჩემთან ყოფნისას განიცდი. როდესაც ორ ადამიანს შორის ამხელა ვნებაა, წინააღმდეგობის გაწევა ყველაზე საცოდავი მცდელობაა, რაც კი შეიძლება თავში აზრად მოგივიდეს არ ვიცი საიდან მოვიკრიბე საიმისოდ ძალა, რომ მისგან თავი გამეთავისუფლებინა, მაგრამ როგორღაც ეს მაინც შევძელი. ამხელა მოცულობის ოთახში, ჩახუთულობა და ჟანგბადის უკმარისობა მტანჯავდა. შესანიშნავად ვიცოდი, ეს შეგრძნებები რეალურები არ იყვნენ და ჩემი ანერვიულებული ტვინი მაწვდიდა მირაჟის სახით, თუმცა ეს დიდად ვერ მეხმარებოდა უკეთ გახდომაში. -გთხოვ, ტვინს ნუ მირევ -ხმის ტონითაც და თვალებითაც, ორივეთი ერთდროულად ვემუდარებოდი -ერთმანეთისთვის რა სისულელე აღარ გვაქვს გაკეთებული და ამის მერე მაინც გგონია, რომ ჩვენგან, როგორც წყვილისგან რამე გამოვა? -შენი სიჯიუტე ხელს მიშლის მომავალზე სიტყვა დავძრა, მაგრამ იმაში ნამდვილად ვარ დარწმუნებული, რომ არც ერთი ქალი, ჩემთან იმდენად ახლოს არ მომიშვია, რამდენადაც შენ. არც საყვარელი მანქანის გაფუჭება მიპატიებია უსიტყვოდ, არც სამოგზაუროდ მიტარებია, არც ყვავილები ჩამიბნევია ჩემს მიერ ჩაწნილ თმაში და არც ის მითქვამს, რომ მიყვარს! მე ეს სიტყვა სრულიად გააზრებულად ვთქვი მარიტა. შენი უბრალო ყურებაც კი სურვილებს მიღვიძებს და ძალიან გთხოვ, ახლა იმ სისულელის მტკიცება არ დამიწყო, რომ ეს მხოლოდ ვნებაა, რაც დროთა განმავლობაში თავისით გაივლის. საკმაოდ სერიოზულ ასაკში ვარ იმისთვის, რათა ვნება და სიყვარული როგორმე ერთმანეთისგან განვასხვავო -მიშო, აღარ მინდა ამის მოსმენა . . . დღეს არა -მე კი იმის ყურება აღარ მინდა, როგორ კარგავ დროს უაზრო კატა-თაგვობანაში, როდესაც შეგვიძლია ყველა წამი გამოვიყენოთ. სიამოვნებით მივმართავდი ახლა დემეტრეს ტაქტიკას და სადმე მიყრუებულ ადგილას გადაგკარგავდი, მანამ, სანამ აზრზე არ მოხვიდოდი! -ეგ რომ გექნა, ალბათ ყველა ნივთს გესროდი, რაც კი ხელში მომყვებოდა -მეც ზუსტად ეს მჭირდება -ირიბი ღიმილი აირეკლა მაცდურად მომზირალ ქარვისფერ თვალებში. ყელში მოზრდილი ნერწყვი გადავაგორე. კვლავ ძალების მოკრება დამჭირდა, რათა მტკიცე მზერა დამებრუნებინა საპასუხოდ. -რას ნიშნავს ზუსტად ეგ გჭირდება? -იმას, რომ მე გიჟური ვნებების ადამიანი ვარ მარიტა -სახიფათოდ შეამცირა მანძილი ჩვენ შორის და მარჯვენა ხელი თმებში შემიცურა -მიყვარს, როდესაც ქალს არეულობა შემოაქვს, ყველაფერს ლეწავს, მთელ სამყაროს თავზე მამხობს. სიმშვიდეში ვიწყენ ხოლმე -შეშლილი ხარ -შეშლილი, ვისაც წლებია შენ უნდიხარ ამღვრეულ, სურვილით სავსე მზერას, რომლითაც იმ წამს მიყურებდა, ჩემი თავშეკავება უკვე ვეღარ უმკლავდებოდა. გიჟურად, მეტიც –მანიაკალურად მიზიდავდა ეს ადამიანი და ახლა უკვე კარგად ვხვდებოდი, რასაც ვუფრთხოდი მთელი დღის განმავლობაში. გადაწყვეტილება სპონტანურად მივიღე. საკუთარი თავისთვის შვების მისანიჭებლად, გონება ყოველგვარი ზედმეტი ფიქრისგან გამოვათავისუფლე, კეფაში ხელის ჩავლებით მიშო ჩემკენ მოვიზიდე და ისე დავეწაფე მის ტუჩებს, როგორც უდაბნოში დაკარგული ადამიანი, ცივ წყალს. ვიგრძენი როგორ გააკვირვა ჩემმა ინიციატივამ, თუმცა ორი წამიც არ იყო გასული, კოცნაში თავადაც ამყვა, თანაც მთელი გრძნობით და ორივე ხელი წელზე ისე მომხვია, თავის დაძვრენის ალბათობა ერთი პროცენტიც კი აღარ დამიტოვა. ნელ-ნელა ვაანალიზებდი, როგორ მეცლებოდა ხელიდან თვითკონტროლის შესაძლებლობა და სურვილიც. მისი ტუჩების შეხება ლავიწსა და ყელზე, შეუბრალებლად მაკარგვინებდა საღად აზროვნების უნარს. საბოლოო აფეთქება მაინც ის იყო, როდესაც კაბა ბოლომდე გამხადა და ტუჩები იმ ადგილას შემახო, სადაც მისი ინტერესის ობიექტი — პატარა კოლიბრი მქონდა ამოსვირინგებული. შიგნით თითქოს ყველაფერი ატომური ბომბივით აფეთქდა, გაცხელდა და ერთ დიდ ვულკანურ ლავად იქცა, რომელიც ირგვლივ ყველაფერს განადგურებას უქადდა. თუკი სადმე გულის სიღმეში პატარა ყოყმანის მარცვალი მაინც ღვიოდა, ისიც წამებში ჩაქრა. აქამდე, მიშოს მოქმედებებს მინდობილი, სრულიად მოდუნებული ვიყავი, თუმცა სულ რაღაც ორ წამში თავად ვიქეცი დომინანტად — თმებში თითებით ჩავაფრინდი, წელზე თამამად შემოვახტი, მისი ტუჩები მოწყურებულმა მოვძებნე და მთელი ჩემში არსებული ვნებით დავიწყე მათი დაგემოვნება. საკუთარი კანით შევიგრძნობდი როგორ ხურდებოდა მეფარიშვილის სხეული თანდათანობით. მიშოს ყოველი შეხება, მუცლის ღრუში სასიამოვნო შეგრძნებებს მიღვიძებდა. უკვე აღარ არსებობდა ფაქტორი, რაც მაიძულებდა საკუთარი თავისთვის იმ სიამოვნების ეპიცენტრში ასვლისთვის შემეშალა ხელი, რასაც ეს ადამიანი მაგრძნობინებდა და არც შემიშლია. თვითონაც ვერ გავიაზრე ისე სწრაფად მოხდა ყოველივე. მიშომ კოცნის პროცესის შეუჩერებლად, წელზე შემოსმული წამიყვანა საწოლისკენ, მასზე ფრთხილად გადამაწვინა და რამდენიმე წამის განმავლობაში, თვალებში ჩამდგარი უზარმაზარი სურვილით მაკვირდებოდა. შემდეგ ლოგინზე ამოძვრა, ჩემკენ დაიხარა და ფეხის თითიდან დაწყებული, ყელის არეალით დამთავრებული, სხეულის თითოეული ნაწილი ხარბად დამიკოცნა. თვალებზე ვარდისფერი ბინდიც კი მეკვრებოდა ამდენი ემოციისგან. მოზღვავებული სურვილისგან ერთიანად ვკანკალებდი და პულსაციაც უკვე უკანასკნელ ნიშნულს აღწევდა. ყველაფერს ნელ-ნელა აკეთებდა, გამომწვევად და მოზომილად, რათა ბოლო აკორდამდე, რაც შეიძლებოდა დიდხანს ვეტანჯე და ზედაპირული აღგზნებით ვეწამებინე. უკვე მოთმინებას ვკარგავდი. მუცელში თითქოს ცხელი წყალი დუღდა და წელს ქვემოთ ყველაფერი გიჟურად ფეთქავდა. იმ მომენტში, უკვე მზად ვიყავი კიდევ ერთხელ ვქცეულიყავი დომინანტად, მაგრამ საბედნიეროდ ეს აღარ დამჭირდა, რადგან სანამ გეგმას სისრულეში მოვიყვანდი, ძლიერი ზეწოლაც ვიგრძენი ფეხებშუა და თავი ბალიშზე უღონოდ გადავაგდე. თითოეული მომენტი უჩვეულოდ განსაკუთრებული იყო იმ ღამით. მიშოს არეული სუნთქვა კანზე მწველი ცეცხლივით მედებოდა, მისი ალერსი ისეთი შეგრძნებებით მავსებდა, მეგონა ამდენს ვეღარ გავუძლებდი და გონებას დავკარგავდი. მწველი ტუჩები, კვლავ მოწყურებული ეალერსებოდნენ ჩემსას, ისე, თითქოს ერთმანეთს პირველად ვკოცნიდით და სამუდამოდ ამ პოზიციაში გვსურდა დარჩენა. იმღამინდელი მომენტებიდან სამი რამ არ დამავიწყდებოდა არასდროს. პირველი —ქარვისფერ თვალებში ჩამდგარი თბილი მზერა, მეორე —სულისშემხუთველად ძლიერი შეგრძნებები და მესამე— ჩემს შიშველ მკერდზე უღონოდ მოსვენებული, ძალაგამოცლილი, თვალებზე ბინდგადაკრული მამაკაცის სიტყვები, რომლებიც ზუსტად ასე ჟღერდნენ: -ეს ღამე კარგად დაიმახსოვრე მარიტა. ამ ღამის შემდეგ, უკვე მართლა ნუღარასდროს მთხოვ ჩემი ცხოვრებიდან გაგიშვა . . . *Mein kampf(გერმ:-ჩემი ბრძოლა) -ავტობიოგრაფიული ნაშრომი, რომელიც ადოლფ ჰიტლერმა, ციხეში ჯდომის პერიოდში დაწერა. * * * * ფუმფულა ხალიჩაზე, პლედშემოხვეული, იოგას პოზაში ვიჯექი და ბოკალში ჩარჩენილ ღვინოს, ჩაფიქრებული სახით ვატრიალებდი შიგნით. რამდენიმე ნაბიჯის მოშორებით, არეულ ლოგინში მიშოს ეძინა, ხოლო ჩვენი ტანსაცმელი აქა-იქ, უმისამართოდ იყო მიმოფანტული. გონება, ბოლომდე ჯერ კიდევ ვერ აანალიზებდა ცოტა ხნის წინ მომხდარს. ძილიც არ მეკარებოდა მთელი დღის ნასიარულებსა და გადაღლილს. სხეულზე ჯერ კიდევ მიშოს სურნელი მქონდა შერჩენილი და ეს, კიდევ უფრო მეტად მაგრძნობინებდა მის სიახლოვეს. არ ვნანობდი. ყველაფერი რომ თავზე ჩამომნგრეოდა, მაინც არასდროს ვინანებდი იმ წუთებს, რამაც ჩემში ასეთი ძლიერი შეგრძნებების გამოწვევა შეძლო. მახსენდებოდა მისი მზერა, მისი თვალები, რომლებიც თითოეული შემოხედვისას მაგრძნობინებდნენ, რამდენად მნიშვნელოვანი ვიყავი და აგრეთვე, მისი სინაზით განეიტრალებული ვნება. შეიძლება მე და მიშოს, თითქმის ნახევარი ცხოვრება ერთიმეორისადმი ნეგატივის ფრქვევაში გვქონდა გატარებული, თუმცა ის, რაც ამ ღამით მოხდა, სამუდამოდ ჩაიბეჭდებოდა ჩემთვის ყველაზე განსაკუთრებულ მოგონებათა სიაში. ეს იქნებოდა წუთები, რომელთაც ვერასოდეს დავივიწყებდი, მიუხედავად იმისა, როგორ წარიმართებოდა მოვლენები შემდგომში. ბოკალი ბოლომდე გამოვცალე და წინ დადგმული ბოთლიდან კიდევ ერთხელ ჩამოვისხი. საათი ღამის პირველს უჩვენებდა, თუმცა ჩემს თვალებს ჯერაც არ ეკარებოდათ ძილი. საწოლზე მწოლიარე მიშოს, ცალი თვალით გავხედე. არ ვიცი, მთელი ეს პერიოდი რატომ მეგონა, რომ ეძინა, თუმცა როდესაც საწოლზე იდაყვით წამოწეული, ჩემკენ მომზირალი მამაკაცი დავინახე, თვალწინ კვლავ ის მომენტები დამიდგა, როგორ მეალერსებოდნენ მისი ხელები და ტუჩები მთელ სხეულზე. -გაკვირდებოდი -ერთი სიტყვით გასცა პასუხი ჩემს დაუსმელ შეკითხვას -მაინტერესებდა შენ ქცევებში სინანულს თუ დავინახავდი -მთელი ეს დრო თავს იმძინარებდი? -ასეთი ძლიერი ემოციური ფონის შემდეგ, დაძინება რთული იქნებოდა -ფეხზე წამოდგა ამის თქმისას, ტანზე საწოლთან ახლოს მიგდებული ჯინსი ამოიცვა, წელს ზემოთ კი შიშველი დარჩა და ხალიჩაზე ზუსტად ჩემს პირდაპირ დაჯდა. გარკვეული დროით უხმოდ, თვალმოუშორებლად მიყურებდა. მზერა იმდენად სულში ჩამწვდომი ჰქონდა, თანაც ისეთი დამაბნეველი, სული კიდევ ერთხელ შემეხუთა. ისიც კი მაბნევდა, ჩემს წინ რომ მაისურის გარეშე იჯდა და თავისი მაცდური სხეულის დაფარვაზე არც კი ფიქრობდა. -ღვინოს შენც დალევ? -ნახევრად სავსე ბოკალი გავუწოდე ყურადღების გადატანის მიზნით. მიშომაც უსიტყვოდ ჩამომართვა ეს უკანასკნელი და ჩემთვის თვალმოუშორებლად გამოცალა ბოლომდე. -მჭირდება იმის გაგონება, რომ არაფერს ნანობ -მეტად სერიოზული ხმა ჰქონდა ამის თქმისას. ბოთლიდან კიდევ ერთხელ ჩამოისხა ღვინო. შემდეგ ბოკალი ცხვირთან მიიტანა, თვალდახუჭულმა არომატი ღრმად შეისუნთქა და ერთხელაც დალია ბოლო წვეთამდე. კრინტიც არ დამიძრავს. ლამის გაბრუებული ვიჯექი მიშოს წინაშე და მინდოდა ყოველგვარი საუბრის გარეშე, მხოლოდ მისთვის მეყურებინა. მალე თვითონაც გააცნობიერა ხმის ამოღებას რომ არ ვგეგმავდი, ირიბად ჩაეღიმა და თითები ნაზად ჩამოატარა ჩემს ყელს. -მგონი ჯერაც ვერ გადახარშე, რა მოხდა ცოტა ხნის წინ -ცდები -თავი გავაქნიე -გადახარშვაში აქეთ-იქით მიმოფანტული ტანსაცმლის ყურება მეხმარება -აბა ერთი თვალი გამისწორე -ნიკაპის ქვეშ ორი თითი ამომდო და მაიძულა მისთვის თვალებში ჩამეხედა -არ გინდა ეგ პლედი მოიხსნა? -გამორიცხულია! -მაშინვე გავაპროტესტე და ტანზე შემოხვეულ მატერიას ხელები ისე მაგრად მოვუჭირე, თითქოს ვინმე მართლა მიპირებდა მის წართმევას. შევატყვე, ჩემმა ასეთმა რეაქციამ უფრო მეტად გაამხიარულა, თუმცა პლედის მოხსნა მეორედ აღარ უთხოვია. ამის მაგივრად, ხალიჩაზე ზურგით გაწვა, თვალები დახუჭა და მუცელზე, ერთმანეთზე გადაჭდობილი თითები შემოიწყო. იმდენად მომხიბვლელი იყო იმ წამს, თვალიც კი ვერ მოვაშორე. როგორც ჩანდა, მაცდურ დემონს, რომელიც მიშოს პიროვნებაში სახლობდა, ჩემთანაც მიეღწია საწადელისთვის, თანაც ისე, რომ ამას უკვე ვეღარაფერს ვუშველიდი. -შენმა სხეულმა იმდენი მაგრძნობინა, სიტყვები ალბათ არც არის საჭირო -თვალების გაუხელლად ალაპარაკდა ის -მაგრამ მაინც მინდა მომხდარზე რამე კომენტარი გააკეთო მარიტა -არ ვიცი რა უნდა ვთქვა -მხრები ავიჩეჩე -შიშველი ისედაც ვარ, სადმე რომ როიალი იყოს, მივუჯდებოდი კიდეც და იმ შენს სიზმარს რეალობად გიქცევდი ხმამაღლა გაეცინა. ამდენი ხნის შემდეგ, პირველად გაახილა თვალები და თავისი ხელი, ჩემსაში გადახლართა. -შენ თუ მაგას მართლა გააკეთებ, როიალს ათ წუთში გავაჩენ ამ ნომერში -კიდევ რა გინდა? -საპასუხო ღიმილით გავხედე, რაზეც წამსვე მივიღე ისეთი პასუხი, რამაც კიდევ ერთხელ შემიკრა სუნთქვა: -მინდა ჩემი ცხოვრების ქალი იყო . . . შენი პრინციპების გარდა, ამაში ხელს არც არაფერი გვიშლის -მიშო . . . -გისმენ -უკვე წამომჯდარმა, პლედი ფრთხილად გადამიწია მარცხენა ბეჭზე და იქ, თავისი კოცნის კვალიც დამიტოვა. გავარვარებული თითები, გამომწვევად შეცურდნენ მატერიის შიგნით, ჩემს ფეხს აუყვნენ, თეძოზე გადავიდნენ და ბოლოს იმ ადგილსაც მიაღწიეს, სადაც სვირინგი მქონდა დახატული. -ტოკიოში ყოფნისას ახსნე, რომ არსებობდა ქალი, ვინც შენი არასდროს გახდებოდა -ჰო, მართალია . . . მერე? -მითხარი, ვის გულისხმობდი მაშინ? -სიტყვების ერთმანეთზე გადაბმაც კი მიჭირდა, რადგან მიშოს ხელები, ჯერაც არ წყვეტდნენ ჩემს კანზე უმისამართოდ სრიალს. ამჯერად, აღარც პლედი მიფარავდა სხეულის სიშიშვლეს. -რა ცნობისმოყვარე ხარ -ცბიერად ჩაეცინა ჩემი ტუჩებისკენ დახრილს. -ქალი და ცნობისმოყვარეობა განუყრელი მეგობრები არიან მიშოს თითები, ჩემს გაშლილ თმაში შეცურდნენ, თავისკენ მიმიზიდეს და მეტად ხანგრძლივი, მომთხოვნი კოცნით აარიდეს თავი პასუსხს. თავადაც ავყევი. პლედი უკვე იატაკზე ეგდო და სხეულს, მხოლოდ მკერდზე ჩამოშლილი გრძელი თმა მიფარავდა. მისი ხელები ნაზად ეფერებოდნენ ჩემს ზურგს. ტუჩები უფრო მეტად მირევდნენ ისედაც არეულ გონებას და საბოლოოდ მავიწყებდნენ იმ ათ წელს, რაც ჩვენს ურთიერთობაში, შავი ლაქასავით მოჩანდა, ვარდისფერ ფონზე. -ეჭვიანობ მაგ ქალზე? -არ მიყვარს ასეთი ინტრიგული შეკითხვები -იმიტომ, რომ ახლაც გაშინებს სიმართლის აღიარება -მზვერავდნენ და თითქოს რენტგენულ სხივებში მატარებდნენ მისი თვალები -მაგრამ არა მგონია რამე სანერვიულო გქონდეს -ნერვიულობას ვერ დავარქმევდი იმას, რომ შენი წარსულის პატარა დეტალით დავინტერესდი -ვეცადე ჩემი სიამაყე კლავ მოწოდების სიმაღლეზე დამეყენებინა. -მე იმ ქალს, წარსულის პატარა დეტალს ვერ ვუწოდებდი, რადგან ჩემს აწმყოშიც დიდი ადგილი უჭირავს -გასაგებია -გული ლამის პატარ-პატარა ნაწილებად დამიფლითა ამის მოსმენამ. თავი უსარგებლო, გამოყენებულ ნივთად ვიგრძენი, თუმცა მარიტა რისი მარიტა იქნებოდა ეს ყველაფერი გარეგნულად შეემჩნია? -ანუ დღემდე გაქვთ ურთიერთობა -კი, გვაქვს -ღიმილით დამიმოწმა -ცოტა ხნის წინ, მასთან იდეალური ღამეც გავატარე, ამ ნომერში -ამ ნომერში? ანუ? -ახსნაში დროს რატომ მაკარგვინებ მარიტა? -წელზე მკლავის მოხვევით გადამისვა მან კალთაში -თავადაც ხომ მიხვდი, ჩემს გონებაში, შენ გარდა სხვა რომ არავინ ყოფილა? ემოციებისგან ახურებულმა კანმა, სახეზე მისი თითების ნაზი შეხება აღიქვა. იმის გაანალიზება, რომ ტოკიოში, ჩემზე, როგორც მიუწვდომელ ქალზე ისე საუბრობდა, ტვინში სრულ ქაოსს მიჩენდა. ზედმეტი იყო ამდენი სიახლე ერთი დღისთვის. მიშოს პირიდან, ყოველი ახალი წინადადების გაგების შემდეგ, მთელი სხეული მთხოვდა მასთან სიახლოვეს. ეს უკვე აღარ იყო სურვილი, რომლის მოთოკვის ძალას საკუთარ თავში მოვიძიებდი. აღარც მე ვაპირებდი რამესთან შეწინააღმდეგებას. თუკი ჩემი მისდამი დამოკიდებულება არასწორი იყო, მზად ვიყავი ყველა ის შეცდომა დამეშვა, რაც წამით მაინც მაგრძნობინებდა თავს ბედნიერად და თუ საჭირო გახდებოდა, ცეცხლშიც დავმწვარიყავი ამის გამო. ტუჩებზე ღიმილი მომადგა. მალე ეს ღიმილი, სიცილში გადამეზარდა და მიშოს კალთაში მოკალათებულმა, პირველად შევხედე მის სახეს ყოველგვარი დაძაბულობისა და უხერხულობისგან თავისუფალი მზერით. -რა გაცინებს? -მისი ბაგეებიც უნებურად გააპო ღიმილმა. -არაფერი, უბრალოდ მახსენდება როგორი ურთიერთობიდან გადავედით იმ ეტაპზე, როცა ინტიმურ ატმოსფეროში ღვინოს ვსვამთ და კანზე ორივეს ერთმანეთის სურნელი გვაქვს შერჩენილი -მერე? -გამომცდელად მიმზერდა, მისი ხელები კი ჩემს სხეულზე ფერებას წამითაც არ წყვეტდნენ. -მერე, თანახმა ვარ შევამოწმო იმ თეორიის სისწორე, რომ ტოქსიკურად დაწყებულ ურთიერთობებს, ყველაზე საინტერესო და მყარი გაგრძელება აქვს -კარგი, თეორიებით და თეზისებით შენ დაკავდი, მე კი მანამდე მომენტით დავტკბები -სურვილით გაჯერებული ხმით ამოთქვა მიშომ, ხალიჩაზე ზურგით გადაწვენილს, ზემოდან მომექცა, მაჯები თავს ზემოთ გამიკავა და მანამ არ შეუწყვეტია ჩემი მოფერება, სანამ ჩვენმა ძალაგამოცლილმა, უღონო სხეულებმა, ერთმანეთზე მისვენებით არ იპოვეს ადგილი ტკბილი, სიმშვიდის მომგვრელი ძილისთვის. 8 8 8 8 რიოში გატარებული დღეები, ჩემი მოგზაურობის წიგნაკში ყველაზე დიდი, ოქროს ასოებით ჩაიწერა. ეს იყო დღეები, როდესაც ყოველი მომდევნო, წინაზე მეტად მაოცებდა და აქამდე შეუცნობელი ბედნიერება მოჰქონდა. ამ უცხო კონტინენტზე, უცხო ქვეყანაში და უცხო მიწაზე, თითქოს თავიდან ვეცნობოდი იმასაც, ვისთანაც უკვე მრავალწლიანი ნაცნობობა მაკავშირებდა. მთვარის ბნელ მხარეს მაგონებდა ყოველივე ეს. ციური სხეულის ის ნაწილი, რომელსაც მზის შუქი არ სწვდებოდა და წყვდიადში რჩებოდა, ნელ-ნელა სინათლის სხივებით განათდა და ყველაზე ლამაზი, მიმზიდველი რამ გამოიტანა სააშკარაოზე. რაღაც მხრივ, ეგოისტური იყო ჩემი ასეთი ფიქრები, თუმცა მაინც მახარებდა ის ფაქტი, რომ ერთ-ერთი ვიყავი, იმ უზომოდ მცირე რიცხვის ადამიანთაგან, ვინც ნამდვილ მიშოს იცნობდა, ყოველგვარი ნიღბისა და მოჩვენებითი უდარდელობის გარეშე. ყველაფერი, რაც უწინ ხდებოდა, თითქოს თავისით ჩაიკეტა ერთ დიდ, ბნელ სკივრში და ჩვენმა ისტორიამ ახალი ფურცლების წერა დაიწყო. ფურცლების, სადაც ლამაზი წუთებისა და მზიანი დღეების გარდა ვერაფერს ამოიკითხავდით. იმ სიახლეებზე, რაც ასე მოულოდნელად დამატყდა თავს, ჯერჯერობით არავისთან არ ვძრავდი სიტყვას. კალესთვისაც კი არ მითქვამს არაფერი. რაღაც პერიოდის განმავლობაში, მინდოდა ყოველი მომენტი მხოლოდ ჩემი ყოფილიყო და გულში მეცინებოდა კიდეც, ამაშიც რომ ეგოისტურ ბუნებას ვამჟღავნებდი. ერთმა კვირამ, მართლაც რომ თვალის დახამხამებაში გაირბინა. არც ისე ბევრი დრო მქონია ხელთ, ამდენად მოცულობითი ქალაქის ძირფესვიანად შესასწავლად. ვაღიარებ, ეს ვერც მოვახერხე, თუმცა მიშოს წყალობით, იმდენი მაინც შევძელი, რომ წამოსვლის წინა დღეს, ისეთი შეგრძნება მქონოდა, თითქოს აქ მრავალი წელი მეცხოვრა. საქართველოში დასაბრუნებელი ბილეთები ადრიანი დილის რეისზე გვქონდა აღებული. რიოში უკვე ბოლო ღამეს ვატარებდით და ჩემს ერთ ნაწილს, თვითგვემაც გამოეცხადებინა ამის გამო. უამრავ საუცხოო მოგონებას ვტოვებდი ამ ქალაქში. აქაურობას უკვე იმ ადგილად ვთვლიდი, სადაც ბოლომდე გამოვამჟღავნე რეალური მარიტა და სული ბოლომდე გავაშიშვლე იმ ადამიანის წინაშე, ვინც ძალიან მოკლე დროში იქცა ჩემი ცხოვრების ყველაზე ღირებულ ნაწილად. მომწონდა ის ფაქტი, რომ მასთან შემეძლო საკუთარი თავის ყველაზე ნამდვილი ვერსია ვყოფილიყავი და იმ კლასობრივ სხვაობას არ შევეშინებინე, ოდითგანვე რომ მთავარ პრობლემად ითვლებოდა წყვილის ურთიერთობაში. ეს თავადაც არ ადარდებდა. მისთვის მნიშვნელოვანი მხოლოდ ის იყო, რაც გვქონდა და არა, ჩვენს საბანკო ანგარიშებს შორის არსებული შესამჩნევი სხვაობა. საღამო ხანი იდგა. მზის ჩასვლამდე სულ რამდენიმე წუთიღა იყო დარჩენილი. ზღვის თბილ ტალღებში მცურავს, ზემოდან ფორთოხლისფერი ცა დამყურებდა, ხოლო ნაპირიდან, მიშო არ მაშორებდა მზერას. ყველაზე მეტად, სწორედ ეს მომწონდა მასში —ყოველთვის ისე მიყურებდა, თითქოს სამყაროში ერთადერთი ქალი ვიყავი, ამას კი, არა სპეციალურად, არამედ, თავისდაუნებურად აკეთებდა. ტალღებმა რომ ზომაში მოიმატეს, ვიგრძენი როგორ გადამღალა წყალში ყოფნამ. ნაპირს დაახლოებით ხუთი მეტრი მაშორებდა. ეს იმას ნიშნავდა, რომ ნახევარ გზაზე მაინც, სუნთქვა თავისუფლად მეყოფოდა, ამიტომ, სწრაფად ჩავყვინთე და ცურვა ამჯერად წყლის ქვეშ განვაგრძე. წყალქვეშა სამყარო მართლაც გასაოცარი იყო, თუმცა ჰაერის მარაგის ამოწურვამ, იქ დიდხანს დარჩენის საშუალება არ მომცა. ზედაპირზე ამოსულს, მხედველობის ფოკუსში ცეცხლისფერი მზე მომხვდა, რომელიც ნელ-ნელა ეთხოვებოდა თავის ტახტრევანს და დროებით, ჰორიზონტის ხაზს მიღმა ემალებოდა დედამიწის ამ ნაწილს. მეტად ლამაზი იყო მთელი ეს სანახაობა. ყოველთვის გამორჩეულად მიყვარდა ზღვის არომატი და სანაპირო ქალაქებისთვის დამახასიათებელი ჰაერის სინოტივე. გული სიამოვნებისგან ფეთქავდა და ყოველ წამს, რაღაც, უჩვეულოდ განსაკუთრებულად აღიქვამდა. მზის ჩასვლაც გასაოცარ რამედ მიმაჩნდა ამ წამს, მიუხედავად იმისა, რომ მსგავსი კადრი ათასჯერ მაინც მქონდა ნანახი. გამომდინარე იქედან, რომ საბანაოდ ხალხით ნაკლებად დატვირთული ადგილი გვქონდა არჩეული, თავს ბევრად უფრო კომფორტულად ვგრძნობდი. მოცემულ მომენტში, უბრალოდ მსურდა მიშოს კალთაში მოვკალათებულიყავი, თვალები დამეხუჭა და იმ შეგრძნებით დამეწყო ტკბობა, თუ როგორ დაასრიალებდა ჩემს თმაში თავის უნაკლო თითებს. ვაპირებდი კიდეც ამ ლამაზი წარმოსახვის რეალობად ქცევას, თუმცა ზუსტად იმ მომენტში, ნაპირიდან მანიშნა ცოტა ხნით კიდევ დავრჩენილიყავი და სულ მალე, წყალში თავადაც შემოვიდა. სწრაფი ცურვის წყალობით, ჩემამდე მოსასვლელად ათი წამიც არ დასჭირვებია. ჩამავალი მზის ფონზე, მის სხეულსა და სახეზე შერჩენილი წ’ყლის წვეთები კიდევ უფრო ლამაზი მეჩვენებოდნენ და სხვა მხარეს გახედვის ყოველგვარ სურვილს მიქრობდნენ. -ამ საცურაო კოსტიუმში რომ გხედავ, ტვინი მიფეთქდება -ნაზად გადაატარა ხელი იმ ადგილს, სადაც კოლიბრის სვირინგი მეხატა. აქედან ძალიან მალე, მისი მკლავის მოხვევაც ვიგრძენი წელზე და ჩემსა და მიშოს შორის მანძილიც საგრძნობლად შემცირდა. -ასეთ კომპლიმენტებს სხვებსაც ეუბნებოდი, თუ საავტორო უფლებით უნდა ვიამაყო? -წარსულში გიყვარს ქექვა? -როგორც ჩვეოდა, ოსტატურად შემომიტრიალა საუბარი. სამწუხაროდ, დამატებითი კითხვა, თავში აზრად აღარ მომდიოდა, ამიტომ იძულებული ვიყავი პასუხი დამებრუნებინა: -ვიცი, ჩემგან განსხვავებით, ძალიან მრავალფეროვანი წარსული გქონდა. მხოლოდ ცნობისმოყვარეობის დონეზე მაინტერესებს -შენგან განსხვავებით? -სათითაოდ ორივე თვალზე მაკოცა მან -შეიძლება სერიოზული ურთიერთობა არავისთან გაგიბამს, მაგრამ ბოლო პერიოდში, ძალიან ბევრი ხელში ჩაგდების მსურველი დაგიგროვდა -მაგ სიაში, პირველი ალბათ ლეო იგულისხმე -სპეციალურად მივადექი იმ თემას, რაც ყველაზე ძალიან მაინტერესებდა. შექმნილი მდგომარეობა, უფრო მეტ შანსს მაძლევდა მცირედი ინფორმაცია მაინც გამომეტყუა და სწორედ ამ შანსის გამოყენებას ვუმიზნებდი. -ეგ ადამიანი, უკვე ცუდ მოგონებებში დარჩა მარიტა. მისგან არანაირი საფრთხე აღარაა მოსალოდნელი -შესაძლოა -მიშოს კისერზე მოხვეული ხელები გადავაჯვარედინე და უფრო მოხერხებულად რომ გვეცურა, ორივე ფეხით წელზე შემოვეხვიე -მაგრამ დღემდე სიტყვას არ ძრავ იმ ღამით მომხდარზე. ეს გაურკვევლობა მაგიჟებს ირიბად ჩაეცინა. ლეო აშკარად არ იყო თემა, რომელზეც ახლა საუბარს მოისურვებდა, თუმცა ჩემდა სასიხარულოდ, დუმილის უფლებით მაინც არ უსარგებლია. -ნუ ღელავ, მისი ძვლების მთლიანობა არ დარღვეულა მაგ ღამით -მე ის მაინტერესებს, ხელით თუ შეეხე? რამე ძალადობრივი ჩაიდინე? -ოხ, მარიტა, მარიტა -ოდნავი ღიმილით ჩამომიტარა ხელის გული ორივე ლოყაზე, თან ღრმად ამოიხვნეშა -პატივს ვცემ ქალების პაცეფისტურ ბუნებას, მაგრამ არის სიტუაციები, სადაც პრიმიტიული მეთოდების გამოყენების სურვილი ყელში გიჭერს. მე მისნაირ ადამიანებს გაკვეთილს ვუტარებ. ისეთ გაკვეთილს, რომელსაც მთელი ცხოვრების მანძილზე ვერ დაივიწყებენ -მაგრამ . . . -გთხოვ, მაგ თემაზე ნუღარ ვილაპარაკებთ. რაც უფრო მეტს ვფიქრობ იმაზე, რა შეიძლებოდა მომხდარიყო, მით უფრო ვიშლები ჭკუიდან დაასრულა თუ არა წინადადება, პირზე ბოქლომი დავიდე და ვცადე საკუთარი თავი მის ადგილას დამეყენებინა. დავფიქრდი, რას მოვიმოქმედებდი, თუკი მამაკაცი ვიქნებოდი, ჩემთვის საყვარელ ქალს კი ასეთი რამ შეემთხვეოდა რომელიმე ადამიანთან. სრულიად შესაძლებელი იყო, მეც ზუსტად ამგვარი, ან ბევრად უფრო მწვავე რეაქცია მქონოდა, ამის გაცნობიერება კი მასზე გაბრაზების საშუალებას აღარ მაძლევდა. მიშოს მცირე მანძილით მოვშორდი და წყალზე ზურგით გაწოლილმა განვაგრძე ცურვა. წამოწყებულ თემაზე კომენტარი აღარ გამიკეთებია. ვგრძნობდი, თავადაც არ მსურდა ეს ლამაზი მომენტები, ნეგატიური თემებით დამებინძურებინა და ამ დიალოგის გაგრძელებას უკვე აღარ ვაპირებდი. მისი მოახლოვება რომ ვიგრძენი, თვალები წინასწარ დავხუჭე და გონებაში ყველაფერი სასიამოვნოსთვის გავათავისუფლე ადგილი. მიშოს ტუჩების ნაზმა შეხებამ, მუცელში ის მოუსვენარი პეპლები გააღვიძა, რომლებიც ჩემთვის ძალიან კარგად იყვნენ ნაცნობი. რამდენიმე წამიც და უკვე თავის მკლავებში მოქცეულს მეალერსებოდა. ისეთი შეგრძნება მიჩნდებოდა, თითქოს ჩემი ყველაზე მგრძნობიარე ადგილებიც კი ზედმიწევნითი სიზუსტით იცოდა და თითოეული შეხებით იმას ცდილობდა, თავი საბოლოოდ დაეკარგვინებინა. -ხვალ ამ დროს, აქ აღარ ვიქნებით -ჩამავალი მზის სხივების ფონზე აბრჭყვიალებული მისი სახისთვის, თვალის გასწორება გამიჭირდა -მითხარი რა გეგმები გვაქვს საქართველოში დაბრუნების შემდეგ? -გაინტერესებს ყველაფერი ისევ ისე იდეალურად იქნება თუ არა, როგორც ახლაა? -დღეს უკვე იმდენი კითხვა შემომიბრუნე, ლამისაა ყელში ამომივიდეს და შემოგარტყა მიშო ირიბი ღიმილით შეხვდა ჩემს პატარა ნერვულ აფეთქებას, რამაც მეც თავისდაუნებურად გამამხიარულა. -ცოტა ხნის წინ, ვიღაც ძალადობას გმობდა. ასე მალე რა შეიცვალა? -თუ შეგეშინდა, საჩივარი შეიტანე ჩემს წინააღმდეგ. დამამძიმებელ გარემოებად ისიც მიამატე, რომ შენ მანქანაზე ვანდალური თავდასხმა განვახორციელე -არა, ეგ არ მაწყობს -უარყოფის ნიშნად მაშინვე გააქნია თავი. მერე ყბის ძვალზე მომაწება ტუჩები და იქ საკმაო ხანსაც შეყოვნდა -ციხეში შესაფერისად ვერ მოგხედავენ. მე უფრო კარგი სადამსჯელო აქტივობები მაქვს მოფიქრებული -მაგალითად? -ვამჩნევდი, რომ მისი სიტყვები, ნელ-ნელა და გამომწვევად მიიწევდა ინტიმური თემებისკენ, თუმცა ყოველივე ამას, შეწყვეტის ნაცვლად, წამახალისებელ ბიძგსაც კი ვაძლევდი. -დარწმუნებული ხარ, რომ მაგის მოსმენა გინდა? -მგონი ასეა -რომ იცოდე, ჩემი დევიზი საქმე ლაპარაკის ნაცვლადაა -ამჯერად ზურგიდან შემომეხვივნენ მისი მკლავები, ხელის გულები კი მუცელზე ასრიალდნენ -კარგი გოგო ხარ, რომ დამიჯერე და ეს საცურაო კოსტიუმი წამოიღე თან -შენთვის არ დამიჯერებია, უბრალოდ მე თვითონ მომწონს -ნუ მეჯიუტები მარიტა -შენ კი, კითხვაზე მიპასუხე -კვლავ უწინდელ თემას მივუბრუნდი. საუბრის სხვა კუთხით წარმართვით, იმ სასიამოვნო მღელვარების გადაფარვასაც შევძლებდი, მიშოს ამდენად თამამი შეხება რომ იწვევდა ჩემში. -ანუ გაინტერესებს რა იქნება საქართველოში დაბრუნების შემდეგ -შენეული ვერსიის მოსმენა მინდა სანამ რამეს იტყოდა, რამდენიმე წამით შეყოვნდა მიშო. ჩაფიქრებული სახე არ მიუღია, რაც იმის მანიშნებელი იყო, რომ პასუხი უკვე მზად ჰქონდა, უბრალოდ იმას ფიქრობდა, ზუსტად რა სიტყვებით მოეტანა იგი ჩემამდე. -საქართველოში დაბრუნების შემდეგ, ალბათ სამსახურში ყველა ზურგს უკან იჭორავებს დირექტორისა და პიანისტი გოგონას თავბრუდამხვევ სასიყვარულო ურთიერთობაზე -ბოლო სამი სიტყვა, ჩემს ყურთან ტუჩების მოტანით წარმოთქვა, რითაც თვალების უნებურად დახუჭვის “მსხვერპლიც” გამხადა. მისი პირიდან წარმოთქმული ეს თითქოს უბრალო წინადადება, სასიამოვნო ჟრუანტელად გადაიქცა, მომიახლოვდა და მთელ სხეულზე ცხელ ტალღებად დამიარა. უჩვეულოდ მესიამოვნა ის ფაქტი, რომ მიშო, ჩვენი კავშირის დამალვას არავისთან ცდილობდა და სამსახურშიც კი, სადაც კაცების დიდი ნაწილი ცდილობდა პირადი ცხოვრება ბნელ მხარეში მოექცია, იგი სრულ გულწრფელობას ამჯობინებდა. -არასოდეს მეგონა ოდესმე ამას თუ ვიტყოდი -რას? -სახეხე ჩამოყრილი სველი თმა, ორი თითით გადამიწია მან. -იმას, რომ ყველაზე მაგარი რამ ხარ, რაც კი ცხოვრებაში გადამხდენია და ვეცდები ეს ყოველდღიურად დაგიმტკიცო ჩემი, შენდამი დამოკიდებულებით -შეგიძლია აქედანვე დაიწყო მაგის კეთება -სცადა ბოლომდე არ გამოეტანა სააშკარაოზე ის კმაყოფილება, მის თვალებში რომ აირეკლა ჩემი სიტყვების მოსმენისას. -უკვე მოიფიქრე რა უნდა მთხოვო? -მაგის მოსაფიქრებლად წინ მთელი ღამე მაქვს -თვალის კუთხესთან შერჩენილი წყლის წვეთები კოცნით მომაშორა. მერე კვლავ სახეში შემომხედა, თავისებური, სულში ჩამწვდომი მზერით და სულ მალე, მეტად მაცდურად გაიკვლია გზა ჩემი ტუჩებისკენ. უკიდეგანო ზღვაში ნახევრად ჩასვენებული მზე, ირგვლივ ყველაფერს ფორთოხლისფერ სიკაშკაშეს სძენდა. ნაპირისკენ დაძრული თბილი ტალღები, ნაზად მეჯახებოდნენ და მიშოს ხელების მსგავსად მეფერებოდნენ მთელ სხეულზე. სადღაც ახლოს, თოლიების ჭყივილიც მოისმოდა . . . 8 8 8 8 რიოში გატარებულ ბოლო დღეებში, ერთი უცნაური ჩვევა დამჩემდა –მიშოს ყოველ მოძრაობას, მიმიკას, ღიმილსა თუ სიტყვას, ისე ვაკვირდებოდი, როგორც ორიგინალი ნახატების მოყვარული მყიდველი, საყვარელი მხატვრის მიერ შექმნილ ტილოს. მისი ელემენტარული ჩვევებიც კი განსაკუთრებულად მელამაზებოდა. მიყვარდა იმის ყურება, როგორ ეხუტებოდა ბალიშს, როცა ეძინა, როგორ აწარმოებდა საქმიან მოლაპარაკებებს ტელეფონით, თავის უცხოელ ბიზნეს-პარტნიორებთან და როგორი დახვეწილი იყო ამ დროს მისი უცხოური აქცენტი. მომწონდა როგორც მიყურებდა, მომწონდა მისი სუნთქვის მოსმენა, როცა ჩემს გვერდით იწვა, მომწონდა როგორ გამოდიოდა საშხაპედან წელს ზემოთ შიშველი და კიდევ უამრავი რამ, რაზეც ალბათ მხოლოდ იმიტომ მეფიქრებოდა ამდენი, რომ საქმე ჩემთვის მნიშვნელოვან პიროვნებას ეხებოდა. ახლაც, როდესაც ჩვენი რეისის თვითმფრინავიდან ჩამოსული, აეროპორტის შენობის ერთ-ერთ მაღაზიაში მყიდულობდა საყვარელ ტკბილეულს, მე გარეთ, ჩემოდნებთან ვიდექი და მზერამოუშორებლად ვაკვირდებოდი მის ნებისმიერ მოძრაობას. ქალური ინტუიცია, არც იმის შემჩნევას ხდიდა რთულს, თუ როგორ გამომწვევად უღიმოდა დახლთან მდგომი კონსულტანტი გოგონა, შეძენილი პროდუქტების გატარებისას. სამაგიეროდ, გულში სასიამოვნოდ მეღვრებოდა ის ფაქტი, რომ მიშოსგან მხოლოდ ზედმეტად ჩვეულებრივ, საქმიან მზერას იღებდა საპასუხოდ. -ესეც ასე, მგონი ყველაფერია და არაფერი გამომრჩა -ფიქრებში გართულს, სხვადასხვა სასუსნავებით სავსე პარკით მომადგა იგი, როგორც კი სალაროსთან ყველაფერს მორჩა -კიდევ ხომ არ დაამატებდი რამეს? -ხუმრობ? ეს მთელ კორპუსს ეყოფა -თუ კორპუსის მაცხოვრებლებზე ნაწილდება, ანუ წილი მეც მეკუთვნის -ჯერ კიდევ ვერ შევეჩვიე იმ ფაქტს, რომ ჩემი კარის მეზობელი ხარ -მე კი, ზედა მეზობლის ბავშვებს ვერ შევეჩვიე, ყოველ ღამით რომ თავზე მამხობენ მთელ ჭერს -მიშო, დაცალე ეგ ბინა -სიბრალულნარევი ღიმილით ავხედე -შენთვის ზედმეტად პატარა და არაკომფორტულია -ტიპური გათამამებული მაჟორი ნუ გამოგყავარ, ვისაც ორმოცდაათ კვადრატულში კლაუსტროფობია ეწყება -თავის ჩემოდანს ამოუწია ტარი ამის თქმისას, სასუსნავებით სავსე პარკი კი, მე გამომიწოდა საჩუქრად. -ანუ მაინც არ აპირებ იმ ბინის დაცლას -ვაპირებ, მაგრამ მხოლოდ მაშინ, როცა მეზობლობიდან, ერთად ცხოვრების ეტაპზე გადავინაცვლებთ -ხელი გადამხვია ამის თქმისას, თან გასასვლელისკენ მანიშნა -ახლა, შენს ბარგს მე წავიღებ და ლოლას გაუარე, მაგრამ როგორც დამპირდი, ღამით აუცილებლად უნდა გამოეპარო -რის გაკეთებას გეგმავ? -ის უნდა გაჩვენო, რაც აქამდე არავისთვის მიჩვენებია -აქ, რამდენიმე წამიანი პაუზა გააკეთა მიშომ, შემდეგ კი დაწყებული ბოლომდეც დაასრულა:-ჩემს საიდუმლო სახლს ვგულისხმობ, სადაც სხვას არასდროს შეუდგამს ფეხი . . . * * * * ლოლას საცხოვრებელ კორპუსთან მისული, ტაქსიდან სწრაფად გადმოვედი და სადარბაზოში შესული, პირდაპირ ლიფტში მოვთავსდი. როგორც სატელეფონო ზარიდან გავარკვიე, კალე ქალაქგარეთ იყო გასული და ბათუმში კიდევ ერთი დღე არ იქნებოდა. ეს იმას ნიშნავდა, რომ დღეს მხოლოდ ლოლას ნახვას შევძლებდი, ვინც, რატომღაც, საეჭვოდ არ პასუხობდა ჩემს ზარებს. ლიფტიდან გასული, ჩემთვის კარგად ნაცნობ კარს მივუახლოვდი და მასზე ზარი რამდენჯერმე დავრეკე. ვინაიდან დასვენების დღე ჰქონდა, დიდ იმედს ვიტოვებდი, რომ შინ დამხვდებოდა და უკან არ მომიწევდა გაბრუნება. ჩემი ინტუიცია გამართლდა. არ გასულა ერთი წუთი, რომ ზღურბლის მეორე მხრიდან, ნაბიჯების ხმა მომესმა და სულ მალე, ლოლას გადაღლილი სახე და ჩაშავებული უპეებიც მომხვდა მზერის ფოკუსში. კარგად ნამდვილად არ გამოიყურებოდა. ერთი შეხედვითაც კი შესამჩნევი იყო, რომ საკუთარ თავს არ ჰგავდა. წონაშიც კი დაეკლო და არც მისი პიროვნებისთვის დამახასიათებელი, ენერგიის მომცემი სხივები ედგა თვალებში. -ლოლიტა, კარგად ხარ? -ზღურბლს შეშინებულმა გადავაბიჯე და მაშინვე ტელეფონი მოვიმარჯვე -სასწრაფოში ხომ არ დავრეკო? -მოიცა მარიტა, რა სასწრაფო? -გაეცინა და თავის დასუსტებული მკლავებით მომეხვია -ძალიან მომენატრე . . . მითხარი, კარგი იყო ბრაზილია? -ბრაზილია კარგი იყო, მაგრამ შენ რა გჭირს? -რა მჭირს და ტოქსიკოზი -ხელი შემიშვა და თვალები აატრიალა -რაც არ უნდა ვჭამო, ყველაფერს უკან მაღებინებს. უკვე ანორექსიით დაავადებულ მოდელს ვგავარ -მერე? -უმალ მივყევი მისაღებისკენ წასულს, სადაც დივანზე, თხელი პლედი და ფერადი ბალიშები ჰქონდა მოწყობილი, ხმადაბლა დაწეული ტელევიზორის ფონზე. ოდნავ მოშორებით, ძაღლსაც ეძინა და როგორც ეტყობოდა, თავად მისი პატრონიც მოსვენებით რეჟიმში უნდა ყოფილიყო ჩემს მოსვლამდე. -არაფერი -მოწყვეტით ჩაეშვა დივანში -ექიმთან ვიყავი და ყველაფერი კარგად მიდის. მითხრა, სამი თვის მერე, დიდი ალბათობით ტოქსიკოზი მოგეხსნებაო. მანამდე, როგორმე უნდა გავუძლო შუბლზე ხელის გული მივადე. მიუხედავად იმისა, რომ სახეზე ოდნავ წითელი მეჩვენა, ტემპერატურა არ ჰქონდა. შემდეგ გვერდითაც მივუჯექი და წამით ტელევიზორის ეკრანს გავხედე, რომელზეც რაღაც კორეულენოვანი, მუსიკალური ვიდეო-რგოლი იყო გამოსახული. -წარმომიდგენია როგორ იქნებოდი ეს დღეები მარტო -უფრო ჩემთვის აღვნიშნე, ვიდრე სხვის გასაგონად. დამნაშავედ ვიგრძენი თავი მის წინაშე. ლოლას გაეღიმა. -მარტო არ ვყოფილვარ, დაწყნარდი. სანამ ქალაქგარეთ მოუწევდა გასვლა, კალე მაქცევდა ყურადღებას, გუშინ კი სამირაც დაბრუნდა თავისი რომანტიკული შვებულებიდან -სამირა დაბრუნდა?! -გაოგნებულმა, ტონს ისე ავუწიე, თავადაც ვერ გავაცნობიერე. -როუმინგი რომ ჩართული გქონოდა, შენც გეცოდინებოდა. ყველაზე მაგარი ის არის, რომ თავისი დემეტრეც გამაცნო -სერიოზულად ამბობ? -ღიმილი ვერ შევიკავე. როგორც ჩანდა, ძალზედ ბევრ მნიშვნელოვან მოვლენას დავკლებოდი ბრაზილიაში ყოფნის პერიოდში. -ჰო, მეც ძალიან გამიკვირდა, მაგრამ ფაქტია, სადაც იყვნენ, იქედან დალაგებული ურთიერთობით ჩამოვიდნენ. ალბათ ტელეფონების გამორთვამ და სამყაროსგან მოწყვეტამ უშველათ -და სად არის ახლა სამირა? მუშაობს დღეს? -რესტორანი დაბადების დღის წვეულებისთვისაა დაჯავშნილი და დღეს ადრიანად ამთავრებს ცვლას. იქედან პირდაპირ ჩემთან წამოვა და შენც ნახავ. რაც ორსულობის ამბავი ვუთხარი, ისე მექცევა, თითქოს ბავშვების მამა თავად იყოს -უკვე იმდენი კითხვა მაქვს, რომელი ერთი დავსვა აღარ ვიცი -დივნის საზურგეს ხვნეშით მივეყრდენი და თვალები დავხუჭე. -მეც ბევრი კითხვა მაქვს იმასთან დაკავშირებით, რა ურთიერთობაა შენსა და ჩვენს დირექტორს შორის დღესდღეობით -შენ მგონი ტოქსიკოზი გქონდა -გამეცინა. -ეგ გრძნობა, ცნობისმოყვარეობას მაინც ვერ მიბლოკავს, ასე რომ პასუხების გასაცემად მოემზადე -კარგი, კარგი -გავახილე თუ არა თვალები, დანებების ნიშნად, ორივე ხელის გული ავწიე -ოღონდ დაველოდოთ, სანამ მესამე მუშკეტერიც მოვა. მანამდე ყავას მოვიდუღებ -მე უცხიმო კაკაო გამიკეთე რაა -მომაძახა სამზარეულოსკენ წასულს -მგონი ერთადერთი ეგაა, რაზეც გული არ მერევა . . . სამირამ დაახლოებით ერთი საათის შემდეგ დააკაკუნა ლოლას ბინის კარზე. ამ დროს, უკვე ტელევიზორის წინ მოკალათებულები ვუყურებდით რომელიღაც რომანტიკული ჟანრის ფილმს. გამომდინარე იქედან, რომ ყურება მაშინ დავიწყეთ, როცა უკვე დიდი ხნის დაწყებული იყო, მისი დასახელებაც კი არ ვიცოდით. კარის გაღებისას, პირველივე წუთებში შევამჩნიე სამირას, კონკრეტული სახის ცვლილებები. პირველი ის, რომ მეც და ლოლაც თბილად მოგვიკითხა და გადაგვეხვია. მეორე უკვე ის ღიმილი გახლდათ, რასაც ადრე ძალზედ იშვიათად ვხედავდით მის სახეზე. მესამე კი თვალები იყო, რომელიც სიმშვიდესთან ერთად, ბედნიერებასაც ასხივებდა. -დემეტრე პირდაპირ მიშოსთან გაიქცა, მე კი თქვენთან წამოვედი -მისაღების ერთ-ერთ სავარძელზე დაიკავა ადგილი -ბრაზილია მართლა ძალიან მოგხდომია მარიტა -ბრაზილიაზე უფრო მეტად, მიშო -ჩემს მაგივრად, ლოლამ გასცა პასუხი, რაზეც ტრადიციულად, შევუბღვირე. -რისი მოსმენა გინდათ ჩემზე და მასზე? -ყველაფრის -ზუსტად ერთდროულად მიპასუხეს, რაზეც უნებურად წამსკდა სიცილი. ერთიც და მეორეც იმდენად ცნობისმოყვარე სახეებით მაშტერდებოდნენ, პასუხის არგაცემის ალბათობა უკვე ნულ პროცენტს სცდებოდა. -მხოლოდ იმას ვიტყვი, რომ ერთად ვართ. მეტს არაფერს დავამატებ -ცდები, კიდევ უამრავ რამეს დაამატებ. გამორიცხულია დამისხლტე -თავდაჯერებული, მკაცრი ხმით მითხრა ლოლამ და ჩვენთან უფრო ახლოს გადმოჯდა. უზომოდ ბევრი ვისაუბრეთ იმ საღამოს. გოგონებს ყველა ის აუცილებელი დეტალი ვუამბე, რისი მოსმენაც სურდათ, თუმცა პირადულები მაინც ჩემს გულში ჩავტოვე, საიმედოდ შენახული. შემდეგ უკვე სამირასა და დემეტრეს ამბების მოსმენაზე გადავედით და მსგავსი ხასიათის საუბრებში, ნორმალურად ვერც კი გავიგეთ ისე ჩამოგვაღამდა. ლოლამ ორივეს თავისთან დარჩენა და გოგონების საღამოს მოწყობა შემოგვთავაზა, რაზეც მხოლოდ სამირასგან მიიღო თანხმობა. რაც შემეხება მე, შეთანხმებისამებრ, დღეს ღამით სრულიად სხვა ადგილას უნდა ვყოფილიყავი და სწორედ ამიტომ გავაქნიე თავი უარის ნიშნად. -არა, მე ვერ დავრჩები, ამაღამ პატარა საქმე მაქვს -მაგ პატარა საქმეს, სახელიც უნდა ჰქონდეს -ეჭვნარევი ღიმილით მიმზერდნენ სამირას თვალები. მშვენივრად მივხვდი, რის თქმასაც ცდილობდა ასე უხმო დაკვირვებით და აღარც მე გამიწელავს პასუხის გაცემა: -კი აქვს . . . მგონი ძალიან შეგიყვარდა ადამიანის სიტყვებზე ჩაძიება -ზოდიაქოთი რომ კირჩხიბი იყო, შენს ასეთ ჩაკეტილობას და უთქმელობას, ასტროლოგიას და პლანეტების განლაგებას მაინც დავაბრალებდი -კარგი, თავი დაანებე -შეკავებული სიცილით გამომესარჩლა სამირა, მერე კი მთელი ტანით მომიბრუნდა:-ძალიან მიხარია, რაც გავიგე მარიტა. მიშოს ბავშვობიდან ვიცნობ და აბსოლუტურად ყველაფერში მაქსიმალისტია. თუკი რამეს ხელს მოკიდებს, მას აუცილებლად უმაღლეს დონეზე ასრულებს. ზუსტად ვიცი, ურთიერთობაშიც ასე იქნება -მეც ძალიან გამიხარდა შენი და დემეტრეს დაზავება. იმედია ბოლომდე ასე იქნებით -ჰო, იმედია . . . ფსიქოთერაპევტთან დავიწყე სიარული და თითქოს ჯადოქარიაო, ისეთ რამებს მეუბნება, თავს მუდამ უკეთესად მაგრძნობინებს. სიტყვიერად უფრო ეფექტურად მმკურნალობს, ვიდრე მედიკამენტებით -მოკლედ, ორივეს ცხოვრებაში ვიღაც არის -უკმაყოფილოდ ჩაიბურტყუნა ყინვაში დარჩენილი ჩიტივით მობუზულმა ლოლამ -უკვე დილანივით ვგრძნობ თავს, ჩარლის ანგელოზებიდან -მილიონი შანსი მაინც გქონდა, ვინმე გყოლოდა, თუკი ეს მართლა გსურდა -მარიტას ვეთანხმები -ისე, ორსულად რომ არ ვიყო, ალბათ იმ ჩვენს ახალ შეფ-მზარეულსაც გავუსინჯავდი გემოს. ჯერ არ ჩამოსულა და უკვე სიგიჟემდე მაინტერესებს, რეალობაში როგორ გამოიყურება მაჯაზე შემოხვეულ მოწყობილობას დავხედე. თერთმეტი საათის შესრულებას სულ ცოტაღა უკლდა, რაც იმას ნიშნავდა, რომ დრო იყო წავსულიყავი. ტაქსის გამოსაძახებლად ტელეფონი ამოვიღე. ვინაიდან იგი უხმო რეჟიმზე მქონდა გადაყვანილი, ვერც იმ შეტყობინების ხმა გავიგე, რომელიც ჩემთვის ხუთი წუთის წინ ჰქონდათ მოწერილი. გამომგზავნი მიშო იყო და მწერდა, რომ როდესაც წამოსვლას გადავწყვეტდი, ტაქსი არ გამომეძახა, რადგან თვითონ მელოდა მანქანით, ლოლას კორპუსთან. ტექსტის წაკითხვისთანავე, დივნიდან წამოვდექი და ფანჯარასთან მივირბინე. ეზოში მართლაც მოვკარი თვალი თეთრ პორშეს, იმავე სანომრე ნიშნებით, რაც მიშოს მანქანას ჰქონდა და პასუხად მხოლოდ ერთი სიტყვა –”ჩამოვდივარ” გავუგზავნე. -რა მოხდა, ქვემოთ შენი პრინცის ცხენი აჭიხვინდა? -როგორც ჩანდა, ლოლას ნამდვილად არ დარჩენოდა შეუმჩნეველი ჩემი ამოძრავება. -გასასვლელი ვარ . . . ხვალ საღამოს გნახავთ, სამსახურში -რესტორანი ხვალაც დაჯავშნილია ნიშნობის წვეულებისთვის, შვიდი საათის შემდეგ -გამომძახა სამირამ -მუშაობას რომ მოვრჩებით, სადმე ქალაქგარეთ გავიდეთ, მხოლოდ ჩვენ სამნი. მეც მაქვს თქვენთვის ერთი მნიშვნელოვანი სიახლე -რა სიახლე? -ინტერესიანი თვალებით გადავიკიდე ჩანთა მარცხენა მხარზე. ლოლასაც ზუსტად ჩემნაირი ცნობისმოყვარე გამოხედვა ჰქონდა იმ მომენტში. -მაგას ხვალ გაიგებთ . . . წავალ, რამე საჭმელს ვიპოვი მაცივარში -კარგი მეც გავედი, უკვე მეჩქარება . . . ჭკვიანად იყავით -ჭკვიანად თვითონ იყავი, თორემ მალე ჩემსავით მოგიწევს ყოველი ჭამის შემდეგ, საპირფარეშოში სირბილი -მხიარულად მომაძახა უკვე კართან მისულს და იმ წამს, დივანზე ამხტარ თავის გერმანულ ნაგაზს, თბილად მიეფერა დაცქვეტილ ყურებზე. ლოლას ბინიდან გასული, პირდაპირ ფეხით დავეშვი კიბეებზე, რადგან ლიფტის ლოდინი ცოტათი მეზარებოდა. სადარბაზოსთან ახლოს, კვლავ უძრავად იდგა მიშოს მანქანა, ხოლო თავად მას, შიგნით დაყენებული დაბურული მინების გამო მანამ ვერ ვხედავდი, სანამ გარეთ არ გადმოვიდა. მისგან წამოსულმა გრილმა სურნელმა, კიდევ ერთხელ დამახვია თავბრუ. იმ მომენტში, ისიც გავიაზრე, რომ ეს სურნელი, ყველაზე საყვარელი გამხდარიყო ჩემთვის და მის გარეშე არსებობა ნამდვილად აღარ მინდოდა. -კონტროლის მოყვარული შეყვარებულივით იქცევი -ვუთხარი, როგორც კი მივუახლოვდი და წვერწამოზრდილ ლოყაზე ვაკოცე -იმ ეტაპზე მივედით, რომ თუკი სადმე გვიანობამდე მიწევს დარჩენა, თავად მაკითხავ? -პირადი მძღოლი გემსახურება და მაინც უკმაყოფილო ხარ -უკმაყოფილო სულაც არ ვარ -მის მომღიმარ მზერას ჩემი შევაგებე, თან სალონშიც მოვთავსდი, მგზავრის სავარძელზე. სულ მალე, მიშოც გვერდით მომიჯდა -უბრალოდ მაინტერესებს, ეჭვიანი ან კონტროლიორი თუ ხარ -და შენ თუ ხარ? -ღვედი საკუთარი ხელით შემიკრა, მერე კი თვითონაც გადაიჭირა. . -ალბათ არა . . . ადამიანს თუ ეს ორი თვისება ახასიათებს, ჯანსაღ ურთიერთობას ვერავისთან ააგებს მიშომ მანქანა დაძრა, იგი ეზოდან გაიყვანა და უპასუხოდ დატოვებულ შეკითხვასაც მხოლოდ მაშინ მოუბრუნდა: -როცა მამაკაცი ქალს იყვარებს, მასზე შეიძლება ხშირად იეჭვიანოს, მაგრამ ამას ისე უნდა აკეთებდეს, რომ ეჭვიანობა შემაწუხებელი არავისთვის გახდეს -კარგი, მოდი ასეთი სცენა დავხატოთ -ნახევარი ტანით მისკენ მივტრიალდი -დავუშვათ კლუბში ერთად ვართ, მე კი ბევრი ალკოჰოლი მაქვს მიღებული. მერე რაღაც მივლის თავში, უცებ ვდგები, მაგიდაზე ავდივარ და გამომწვევად ვიწყებ ცეკვას. როგორი იქნება ამ დროს შენი რეაქცია? გაბრაზდები და ძირს ძალით ჩამომიყვან, თუ ჩემი ყურებით დატკბები? -ძალიან ბევრ სერიალს უყურებ -გაეცინა. -მიპასუხე მიშო -კარგი, კარგი . . . ანუ მაგიდაზე ადიხარ საცეკვაოდ და მეც იქ ვარ -ჰო -რა გაცვია ამ დროს? -ჰმმ . . . მოკლე კაბა, ზომიერად ამოღებული მკერდით და ბოლომდე ამოღებული ზურგით. წარმოიდგინე? -წარმოვიდგინე . . . ისე აღწერე, ალბათ გთხოვდი ძირს ჩამოსულიყავი და სადმე განვმარტოვებულიყავით, ცოტა რომ მოგფერებოდი -დავუშვათ შენი თხოვნა არ გავითვალისწინე -მაშინ ერთ პატარა პროვოკაციაზე წამოგაგებდი -მაინც? -ვინმე გოგოს დავპატიჟებდი სასმელზე და მერე ვერავინ დაგასწრებდა იქედან ჩამოსვლას -რა პროვოკაციული ხარ -აღიარე, რომ ასეთ შემთხვევაში აუცილებლად ჩამოხვიდოდი -კარგი, ვაღიარებ -იმ ხელზე, რომელიც საჭეზე არ ედო, ჩემი მარცხენათი შევეხე და ჩვენი თითები ერთმანეთში ავხლართე. ღიმილით გამომხედა იმ წამს. თითქოს მზერით მითხრა ყველაფერი, რისი თქმაც სურდა და კვლავ გზისკენ გაიხედა. რატომღაც მეგონა შორ მანძილზე ვიყავით წასასვლელები, თუმცა ჩვენი მგზავრობა, არც მეტი არც ნაკლები, ნახევარ საათს გაგრძელდა და ქალაქგარეთ მდებარე ერთ პატარა, წითელი აგურით ნაგებ, ეზოიან სახლთან შეწყდა. შენობის მეოთხედ ნაწილს, სუროები და მასზე ამოსული ლამაზი ყვავილები ფარავდნენ. არ ვიცი რატომ ან რისთვის, თუმცა დანახვის პირველივე წამიდან მყუდროების შეგრძნება გამიჩინა ამ ადგილმა. ქალაქის ხმაურისა და მეზობელი სახლებისგან იზოლირებულს, მართლაც უჩვეულოდ განსაკუთრებული ხიბლი გააჩნდა. მისი მოვლილი ეზო და საგულდაგულოდ გაკრეჭილი გაზონი, იმაზე მეტყველებდნენ, რომ აქაურობა, ადამიანის ხელის მზრუნველობის დანაკლისს აშკარად არ განიცდიდა. მარცხენა მხარეს, გაზონის შუაგულში, ქვით მოპირკეთებული ფანჩატური იყო დადგმული, ხის მაგიდა-სკამებითა და მრგვალი მაგიდით. მისი დანახვისას, მაშინვე ვიფიქრე, თუ რამდენად სასიამოვნო იქნებოდა დილაობით აქ საუზმობა, მით უმეტეს მაშინ, როდესაც ირგვლივ ყველაფერი ხასხასა სიმწვანეში იყო ჩაფლული. -იმედია ახლა მაინც დარწმუნდები, რომ პატარა სახლებზე ალერგია არ მაქვს -ეზოს თვალიერებით გართულს, გვერდიდან მიშოს ხმა მომესმა. გარშემო კიდევ ერთხელ მიმოვიხედე. მესიამოვნა, რომ დღეს ისევ გავიგე რაღაც ისეთი, რაც აქამდე მის შესახებ არ ვიცოდი. -კიდევ რა ფარული მხარე გაგაჩნია? -კითხვის ნიშნებით აივსო ჩემი თვალები -ან, მდიდრების რომელ სტერეოტიპს ამსხვრევ? -ალბათ შენს თეორიას, მცურავ საუზმეზე და ვულკანური ქვების მასაჟზე -ირიბი ღიმილით მიმიზიდა თავისკენ და მხარზე ტუჩები ნაზად შემახო -მართლა ფიქრობდი, რომ ეს სულელური პროცედურები დამეხმარებოდა, ჩვენ შორის მომხდარის დავიწყებაში? პასუხისგან თავის არიდება გადავწყვიტე. აღარ მსურდა იმ სისულელეების გახსენება, რასაც საკუთარ გრძნობებისგან თავდასაცავად ვაკეთებდი. -არ შევიდეთ? მაინტერესებს სახლი შიგნიდან როგორია -შევიდეთ -შევატყვე მარტივად მიხვდა ჩემს ეშმაკობას, თუმცა ამაზე სპეციალურად არ დაუძრავს სიტყვა. სახლის ინტერიერი ერთიანად ნათელ ფერებში იყო გადაწყვეტილი. არც გადატვირთული გახლდათ –მხოლოდ ის ავეჯი ელაგა, რას აუცილებლად იყო საჭირო. ყველაზე მეტად იმან მომხიბლა, რომ მისაღებს, ორივე მხარეს კედელში დატანებული, ხესავით დატოტვილი თაროები ამშვენებდნენ. მათ ნაწილზე წიგნები ელაგა, ნაწილზე დეკორატიული ნივთები, ნაწილზე ძველი ფირები, ხოლო ნაწილზეც, ჩარჩოში ჩასმული ფოტოები. პირველად სწორედ ამ ფოტოებს მივუახლოვდი. რამდენიმე წამიანი თვალიერების შემდეგ, ერთ-ერთი ჩარჩო ხელშიც კი ავიღე. მასზე ახალგაზრდა, ჭრელ სარაფანში გამოწყობილი გოგონა იყო გამოსახული, რომელიც გაზონზე იჯდა, მის წინ კი, ორი ზუსტად ერთნაირად ჩაცმული ბავშვი, ერთმანეთს ჩახუტებულები უღიმოდნენ კამერას. -ეს ფოტო მამამ გადაგვიღო -მომესმა უკნიდან მიშოს ხმა, რომელიც თავის მიღმა უზარმაზარ ტკივილს მალავდა -მარჯვენა მხარეს რომ ზის, ის მე ვარ -არც კი მჯერა, ერთ დროს ასეთი პატარაც რომ იყავი -ფოტოთი ხელში მივტრიალდი მისკენ, თან კიდევ ერთხელ დავხედე ამ ბედნიერების ამსახველ კადრს -დედაშენი მართლა საუცხოდ ლამაზი ყოფილა -მამა თურმე გიჟდებოდა მასზე -საჩვენებელი თითით მიეფერა ჩემ ხელში დაჭერილ ჩარჩოს -განსაკუთრებული ისტორია ჰქონდათ. მთელი ჩვენი ოჯახის მოგონებები, ამ სახლშია თავმოყრილი -მეგონა აქ შენ გარდა არავინ იყო ნამყოფი -ასეცაა -სურათი თავის ადგილას დააბრუნა და მასზე რამდენიმე წამიანი დაკვირვების შემდეგ, კვლავ მე მომიბრუნდა -უბრალოდ ყველა საერთო ფოტოს და ვიდეო-ჩანაწერს, ამ სახლში მოვუყარი თავი . . . ასე ვთქვათ, მოგონებების საწყობად ვაქციე -და ხშირად მოდიხარ ხოლმე აქ? -თვალის უპეებთან მომდგარ ცრემლებს, არაფრით მივეცი საშუალება საზღვარს გადმოსცდენოდნენ. ახლა ჩემი ემოციების დრო არ იყო. ამ სიტუაციაში, სხვისი ჭრილობისთვის უნდა ვყოფილიყავი სახვევი. ზუსტად ისე, როგორც მიშომ გააკეთა, როცა ჩემს ოჯახურ მდგომარეობაზე მოვუყევი, რიოში ყოფნისას. -მეტნაკლებად . . . ჩემზე კარგად მოქმედებს აქაურობა სურათებს თვალი მოვაშორე და ამჯერად შემდეგ თაროზე გადავინაცვლე. აქ უკვე ფირებისთვის იყო ადგილი დათმობილი. ჩემი ვარაუდით, მათზე ძველი, შავ-თეთრი ფილმები უნდა ყოფილიყო ჩაწერილი. -სერიოზულად? ამათი საყურებელი მოწყობილობა ჯერ კიდევ გაქვს? -ერთ-ერთი მათგანი ავიღე და ხელში შევათამაშე. მასზე დაწებებულ თეთრ ლენტს, რომაული აღნიშვნის ოთხიანი ეწერა, რაც ბევრს ვერაფერს ამბობდა ამ ფირზე ჩაწერილი მასალის შესახებ. -მაქვს, მაგრამ ეგ ფილმი კი არა, სხვა რამეა -აბა რა არის? -ინტერესით გავხედე. პასუხს არც დაუყოვნებია: -დედაჩემი პატარა ვიდეოებს წერდა ორსულობის პერიოდში -თაროს მოშორდა და დივნისკენ აიღო გეზი -უნდოდა მე და ჩემს ძმას მაშინ გვენახა, როდესაც გავიზრდებოდით. მაგ ჩანაწერზე ოთხი თვის ფეხმძიმეა -ახლა გასაგებია რატომ აწერია ოთხიანი -სევდიანად გამეღიმა, ფირი უწინდელ ადგილას დავაბრუნე და თავადაც დივნისკენ წავედი, რათა მის გვერდით დავმჯდარიყავი -მაინტერესებს, მაგრამ არ გეტყვი მაჩვენე-მეთქი. ასეთი შინაარსის ვიდეოები რომ მამაჩემს ჩაეწერა, ძალიან გამიჭირდებოდა ემოციების გარეშე ყურება -ერთ დღეს აუცილებლად გაჩვენებ, მაგრამ ახლა არა, კარგი? -როცა გინდა -ჯერ ლოყაზე ვაკოცე ფრთხილად, შემდეგ კი, თავი მის რიტმულად აძგერებულ გულს ჩამოვადე. როგორც ჩვეოდა, ახლაც თმაზე დამიწყო ფერება. აუტანლად მესიამოვნა მისი თითების შეხება. თავი რომ ამაწევინა და ჩემს ტუჩებს შეეხო, უკვე მთლიანად გავთიშე გონება და ნირვანაში გადავეშვი. მოწყურებული მკოცნიდა, ისე, თითქოს თან მასთან ვიყავი, თან არც ვყოფნიდი. მიშოს ყოველ მოქმედებაში, შეუკავებელი სურვილი იგრძნობოდა და ამ სურვილის ტყვეობაში, საკუთარ თავთან ერთად მეც მაქცევდა. -მიყვარს შენში ისე თვისებების აღმოჩენა, რაზეც აქამდე წარმოდგენა არ მქონდა -პირდაპირ მის ტუჩებთან ამოვიჩურჩულე, როგორც კი ერთმანეთს მოვწყდით. -ამჯერად რა თვისება აღმოაჩინე? -ის, რომ შენთვის ყველა მოგონება ძვირფასია და მათ ძალიან უფრთხილდები -მის სახეს, თითის ბალიშებით ვეფერებოდი და მზერას მილიმეტრითაც არ ვაშორებდი -მთელი ეს სახლი, სწორედ ამის დასტურია -ერთ დღეს, ალბათ ჩვენი საერთო მოგონებებისთვისაც მოიძებნება ადგილი -სხვათა შორის, მოგონებების ნაწილი, აფრიკის, აზიის და სამხრეთ ამერიკის კონტინენტებზეც გვაქვს გაბნეული -თვალებით გავუღიმე, რაზეც მაშინვე მივიღე საპასუხო ღიმილი. -ის თუ გახსოვს, ტოკიოში რომ გითხარი, იტალიას მხოლოდ მაშინ მოვინახულებთ, როცა ჩემზე უგონოდ იქნები შეყვარებული-მეთქი? -მახსოვს -სიცილი წამსკდა-გიპასუხე, იტალიაში ერთად წასვლა, ბედის წიგნში არ გვიწერია-მეთქი -და ახლა რას ამბობს ეგ ბედის წიგნი? ჩავაგდებთ ტრევის შადრევანში მონეტას, თუ ვერა? -ცდილობ ხმამაღლა მათქმევინო, რომ მიყვარხარ, არა? -ნახევარი წამიც არ დამჭირვებია მისი ფარულის ზრახვების გასაშიფრად. -ქალურ ლოგიკას მართლა ვერაფერს გამოაპარებ -კარგი, მაშინ გიპასუხებ, რომ ბავშვობაში, ყველაზე საყვარელ შოკოლადს, ყველაზე განსაკუთრებული მომენტებისთვის ვინახავდი ხოლმე. სხვა რამებზეც ასე ვარ ამ სიტყვებზე, ირიბი ღიმილით დახარა თვალები მიშომ. როგორც ჩანდა, ბოლომდე გაეაზრებინა ჩემი ნათქვამის ძირითადი არსი. -მივხვდი მაგ მეტაფორას . . . მაშინ იტალიის საელჩოში დავრეკავ და ვეტყვი, რომ განსაკუთრებულ მომენტს ველოდებით ჩამოსასვლელად ჩვენი ტუჩები ერთმანეთთან იმდენად ახლოს იყვნენ, ამჯერად მიშოს ინიციატივას აღარ დაველოდე და თავად ვაკოცე. მართალია სიტყვიერად ჯერ კიდევ ვდუმდი, თუმცა ჩემი ყოველი მოქმედებით ღიად ვაგრძნობინებდი, რამდენად დიდ მნიშვნელობას ვანიჭებდი ჩემს სამყაროში მის შემოშვებას. ვკოცნიდი, თანაც მთელი გრძნობით და ვცდილობდი ასე მაინც გადამეცა ყოველივე ის, რასაც საკუთარ გულში უკვე ვეღარ ვატევდი. ვცდილობდი მეთქვა, რომ ერთადერთი იყო, რომ ყოველი მისი უბრალო ჩვევაც კი სიგიჟემდე მიყვარდა და თითოეულ წამს ვნანობდი, რაც კი მისდამი ჩემი გრძნობების უარყოფაში მქონდა გატარებული. კოცნის პარალელურად რომ ხელები მომხვია და მუხლებზე გადამისვა, წამით მოვწყდი მის ტუჩებს და თვალებში შევხედე. წარმოუდგენლად დიდი სურვილი ამოვიკითხე მათში იმ მომენტში. სითბო, მოუთმენლობა და ვნება, მიშოს მზერაში ერთმანეთს ენაცვლებოდნენ და მეც ნათლად მახვედრებდნენ, თუ საითკენ მიდიოდა ეს საქმე. -შენი სხეული, ისედაც სიტყვების გარეშე მეუბნება ყველაფერს -ჩამესმა ის სიტყვები, რაც ერთხელ აქამდეც მქონდა მოსმენილი. გამეღიმა. როგორც ჩანდა, სათქმელი ზუსტად ისეთ ფორმით მიმეტანა მიშომდე, როგორც თავად მქონდა დაგეგმილი. -კიდევ ბევრ რამეს გეტყვის, თუკი ყველა შენ მოგზაურობაში გიდად მე წამიყვან ხოლმე და არა ჩემს ყოფილ კოლეგებს -რატომ ასე კატეგორიულად? -გაეცინა, თან გამომცდელი მზერით შემათვალიერა. -ყველა მარტოხელა იყო და ყველა შენზე გიჟდებოდა. თვალებში გულებიც კი ენთებოდათ, როცა შემოდიოდი -უინტერესო თემებზე გადავედით. მაგას მირჩევნია ის დამიმტკიცო, შენ რამდენად ძლიერ მოგწონვარ -თქვა თუ არა ეს, თმაში თითები ზუსტად ისე შემიცურა, როგორც მიყვარდა და იმოდენა ვნებით დააცხრა ჩემს ტუჩებს, საუბრის ყოველგვარი სურვილი გამიქრო. 8 8 8 8 ამდენხნიანი შესვენების შემდეგ, მართლაც ძალზედ სასიამოვნო იყო სამსახურში დაბრუნება. შიგნით შესვლისთანავე ვიგრძენი, თუ როგორ მომნატრებოდა აქაურობა და ჩემს სამუშაო ინსტრუმენტთან ურთიერთობა. პირველი, რაც მოსვლისას გავაკეთე, ეს დიდი ხნის უნახავი კალეს მონახულება იყო. სამწუხაროდ, ერთ წუთზე დიდხანს ვერ შევძელი მასთან გასაუბრება, რადგან რესტორანი იმდენად გადავსებულიყო ხალხით, ჩემთან სალაპარაკო დრო აღარანაირად აღარ რჩებოდა. რაც შემეხება მე, ხელთ მხოლოდ თხუთმეტი წუთი მქონდა მოსამზადებლად, ამიტომ ცოტათი უნდა მეჩქარა. გასახდელში შესულმა, ტანსაცმელი სწრაფად გამოვიცვალე და სასცენო მაკიაჟის გასაკეთებლად საპირფარეშოში გადავინაცვლე. შიგნით, პატარა კოსმეტიკის ჩანთით შესულს, იქ ლანაც დამხვდა. ამ უკანასკნელს, ხელში სავარცხელი ეჭირა და დიდი სარკის წინ, თავისი გრძელი თმის ვარცხნით იყო დაკავებული. სიმართლე რომ ვთქვა, ახლა მარტო ყოფნა ბევრად მერჩივნა იქაურობის ვინმესთვის განაწილებას, თუმცა ლანას მაინც თბილად მივესალმე და მივუდექი თუ არა გვერდით, ჩანთაც გავხსენი, რათა საქმისთვის დროულად მიმეხედა. მისალმებაზე ისე უღიმღამოდ მიპასუხა, თავიდანვე მივხვდი, ჩემი აქ ყოფნა არც მისთვის იყო მთლად სასიამოვნო. როდესაც ამას ირონიული მზერაც დაერთო, ღიად გამოიკვეთა, რომ ეს სიტუაცია, უწყინარ უკმაყოფილებაზე გაცილებით უფრო ფართო მასშტაბებს იძენდა. -ვამჩნევ, ბოლო პერიოდში ძალიან ბევრ დიდს ზვიგენს დასდევ დასაჭერად -ტუჩებზე უფერული საცხის თანაბრად გადანაწილებას ვცდილობდი, როდესაც გვერდიდან მისი ხმა მომესმა. კარგად ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა, თუმცა ის ნამდვილად გავიაზრე, რომ სათქმელი მეტაფორულად იყო ნათქვამი და თავის უკან, საკმაოდ ვრცელ განმარტებას მალავდა. -რას გულისხმობ ლანა? -თითქოს ვერ ხვდება -ორმაგად უფრო დამცინავი იყო მისი ტონი, რაც თავადაც გაორმაგებულ სურვილს მიჩნდა ყველაფერი დროულად გამერკვია. -რომ ვხვდებოდე, კითხვას არც დაგისვამდი -მოვრჩი თუ არა ტუჩსაცხის წასმას, იგი კვლავ ჩანთაში ჩავაბრუნე და ამჯერად სპილოსძვლისფერი პუდრი ამოვიღე. პასუხს არც დაუგვიანია: -ჯერ იყო და კორპორატიულ საღამოზე, ნოლანების უცხოელ მეგობარს ეფლირტავებოდი. მერე უკვე ჩვენს დირექტორთან ერთად მიდიხარ რიოში და ვხედავ, დღეს მას მოჰყავხარ სამსახურში, თავისი მანქანით. ვერაფერს ვიტყვი, აშკარად ჭკვიანურად მოქმედებ სახეზე პუდრის თხელი ფენის დატანას შევუდექი და საკუთარ თავს ჩავაგონე, ამ პროვოკაციას არ ავყოლოდი. როგორი ნერვებისმომშლელიც არ უნდა ყოფილიყო სიტუაცია, ჩემს შიგნით არსებული ბრაზისთვის მაინც უნდა ჩამება ყელში თოკი და თავისუფლებაზე არაფრით გამეშვა. -ასე როდის აქედან მელაპარაკები ლანა? -ვკითხე რაც შემეძლო მშვიდად, მიუხედავად იმისა, რომ წარმოსახვითი სამყაროში, მისი თქმით თრევის სცენას მესამედ მაინც ვამეორებდი. -მას შემდეგ გელაპარაკები, რაც შენი ბ*ზი დაქალის კვალს გაჰყევი და გარშემო, ყველა სიმპათიური მამაკაცის საწოლში ამოყავი თავი, მიშოს ჩათვლით -სიტყვები შეარჩიე, გესმის?! -გამაფრთხილებლად გაიჟღერა ჩემმა ტონმა, თუმცა ამან ვერც მის სარკასტულ გამომეტყველებაზე მოახდინა გავლენა და არც მსგავსი დამცინავი საუბრის სურვილი გაქრობია. -რა მოხდა, პატარა პრინცესას რამე ეწყინა? -თმა კოსად აიკრა და გვერდებზე ონკანის წყლით დასველებული ხელები გადაისვა მან -ძალიან მაინტერესებს, რამდენად ნაწყენი დარჩები, როცა სანაგვეზე ისე მოგისვრიან, როგორც უსარგებლო ნივთს დასამშვიდებლად ღრმად ჩავისუნთქე და მერე ისევ ამოვისუნთქე. საკუთარ თავს ყველანაირად ვაძალებდი წყობილებიდან არ გამოვსულიყავი და მისი უტაქტო კომენტარებისთვის, ზრდილობის ფარგლებში მოქცეული უხეშობით მეპასუხა: -სანაგვეზე უმეტესწილად იმათ ისვრიან, ვინც ამას თავისი ბინძური სულის გამო იმსახურებს. ჩემი ბრალი არ არის, თუკი იუნგიმ შენთან ურთიერთობა გაწყვიტა, ამიტომ გონს მოდი, სანამ კიდევ წამოროშავ მორიგ სისულელეს ზიზღით სავსე მზერამ, რომელიც ლანასგან იმ მომენტში წამოვიდა, მაფიქრებინა, რომ ჩემი სიტყვები ზედმეტად მტკივნეულად შეეხო მის გულს. სამწუხაროდ ამან, ორმაგ იერიშზე გადმოსვლის სურვილიც ააგიზგიზა მასში: -გგონია მიშო შენთან დიდხანს დარჩება? -ერთი ნაბიჯით მომიახლოვდა, როგორც კი ეს მკითხა -ფიქრობ ისეთ მოსაწყენ, უუნარო და ჩვეულებრივ გოგოსთან გაჩერდება, როგორიც შენ ხარ? მაქსიმუმ კიდევ ორჯერ გი*მაროს და მერე შენი არსებობაც დაავიწყდება -გეყოფა! -ჰო, ვიცი სიმართლე ცუდი მოსასმენია, მაგრამ ვინმემ აუცილებლად უნდა დაგანარცხოს ღრუბლებიდან, მიწაზე -კვლავ გველის სისინივით ჩამესმა მისი ხმა და თავისი შხამიანი ნაკვალევი თითქმის მთელ სხეულში დამიტოვა -მიშოსნაირ კაცს, შენნაირი საცოდავი არასდროს შეუყვარდება. *პატრიციებს და პლებეებს შორის ზღვარი, მხოლოდ რომის იმპერიის პრობლემა არაა, დღევანდელობაშიც დიდი პოპულარობით სარგებლობს. იმედია აქედან აზრს თავად გამოიტან -აღარ ვაპირებ შენი უაზრო საუბრის მოსმენას -კოსმეტიკის ჩანთას ხელი დავავლე, რათა იქაურობას დროულად გავცვლოდი და რამე ისეთი არ ჩამედინა, რაც დამშვიდებულ გონებაზე აუცილებლად გამიხდებოდა სანანებელი. -გაიქეცი, გაიქეცი -ხმამაღლა გაეცინა ლანას. მისი ბოროტული სიცილი, სარკეში ისე საზარლად აირეკლა, ხორცშესხმულ ეშმაკსაც კი მივამსგავსე იმ წამს -ოღონდ სანამ წახვალ, ერთი რამ დაიმახსოვრე –შენი მოსაწყენი აურა რომ ყელში ამოუვა, მიშო აუცილებლად ჩემთან გამოიქცევა, გულის გადასაყოლებლად. შეგიძლია მშვიდად იყო, ბოლომდე ვასიამოვნებ და უარს არაფერზე ვეტყვი ყველაფერი თავზე დამენგრა იმ მომენტში და მეც თითქოს ამ ნანგრევების ქვეშ მოვყევი. მოთმინების კედელი, რასაც მთელი ამ დროის განმავლობაში ვაშენებდი, ლანას ბოლო სიტყვებმა მთლიანად გაასწორეს მიწასთან და იქედან, ერთი აგურიც აღარ დატოვეს მთელი. გამწარებულმა, ვერც კი გავიაზრე, თუ როგორ გავიწიე მისკენ და როგორ ჩავავლე ხელი, ახლადგაკეთებულ თმაში. ერთი ხმამაღლა წამოიკივლა, თუმცა ამას არ შევუჩერებივარ. შემდეგ უკვე ფართხალსა და ხელების ქნევაზე გადავიდა, მაგრამ რაც მეტ მოძრაობას აკეთებდა, უფრო ძლიერად ვუჭერდი მის თმასაც, ამიტომ, საბოლოოდ გონებას მოუხმო და გაჩერება ამჯობინა. -მარიტა გამიშვი, ძალიან მტკივა! -უწინდელი ირონია, თითქოს უკვალოდ გამქრალიყო მისი ხმის ტონიდან. -ძალიან ბევრჯერ გაგაფითხილე გაჩუმდი-მეთქი, ხომ ასე იყო? -გთხოვ, გამიშვი -მეც გთხოვე ლანა, აქამდე არ მიგეყვანე -ლოყაზე ორი თითით ვუჩქმიტე და მისი ხვერწნა-მუდარისთვის ყურადღება აღარ მიმიქცევია, ისე შევაყუდე პირდაპირ თავით, მოშვებული ონკანის ქვეშ. საკუთარ “მე”-ს აღარ ვგავდი იმ მომენტში. გონებაში ჯერ კიდევ მიტრიალებდნენ ლანას მომწამვლელი სიტყვები და საშუალებას არ მაძლევდნენ შებრალების უნარი წამომეწია წინა პლანზე. ჩემი “მსხვერპლის” ფართხალს და ყვირილს, ყურადღება მხოლოდ მაშინ მივაქციე, როდესაც თმა ერთიანად გაელუმპა. კოკისპირულ წვიმაში მოყოლილ, მწყემს გოგონას ჰგავდა აღნიშნულ მომენტში და ამის გააზრებისას, ჩავთვალე, რომ სასჯელი საკმარისი იყო. ხელი ისე შევუშვი, როგორც უკანასკნელ ნაგავს და უმალ დავწვდი ჩემს კოსმეტიკის ჩანთას. ამასობაში, ლანამაც შეძლო სულის მოთქმა და ისეთი გაოცებული თვალებით გამომხედა, ღიად მაგრძნობინა, თუ რამდენად არ მოელოდა ჩემგან ამგვარ საქციელს. -ჭკუიდან შეიშალე, არა?! -მიკივლა ბოლო ხმაზე, თან მკლავში უხეშად მწვდა -გგონია ამას ასე დავტოვებ? -რაც გინდა ის გააკეთე, მაგრამ შენი კეთილდღეობისთვის სჯობს ხელი გამიშვა -ასე, არა? -ბოღმით აივსნენ მისი თვალები -ვნახავ როგორ მოგეწონება, ამ საქმეს რომ უფროსების კაბინეტში გავარჩევ და გავაგებინებ, რამდენად არანორმალური და ფსიქიურად გაუწონასწორებელი ადამიანი ჰყავთ დასაქმებული თავიანთ რესტორანში! -წარმატებებს გისურვებ. შედეგების შესახებ მეც მაცნობე -მკაცრად მოვიშორე ჩემს მკლავში ჩავლებული ხელი ამის თქმისას და გასასვლელი კარისკენ ისე წავედი, უკან ერთხელაც არ მიმიხედავს. გულზე დადებული მძიმე ლოდი, მარტო დარჩენისთანავე დაიფშვნა და ჰაერში ათას წვრილ ნაწილაკად გაიფანტა. უჩვეულო შვება ვიგრძენი. დამეუფლა შეგრძნება, თითქოს საპირფარეშოს დატოვებით, ის გაუწონასწორებელი მარიტაც მოვიშორე თავიდან, რომელიც ცოტა ხნის წინ ცოცხლობდა ჩემში და იქედან, საკუთარი თავის სრულიად ახალი ვერსია გამოვედი. ვინაიდან, ასეთ მდგომარეობაში დაკვრას ვერაფრით შევძლებდი, სპონტანურად გადავწყვიტე გამოსვლის დროისთვის ოდნავ გადამეშორებინა და ცოტა ხნით ვერანდაზე ავსულიყავი, სუფთა ჰაერის ჩასასუნთქად. ასეც მოვიქეცი და ეს, გარკვეულწილად დამეხმარა კიდეც აფორიაქებული გონების დალაგებაში. ცუდი მხოლოდ ის იყო, რომ ჩემი დამშვიდებული ვერსია, უკვე საკუთარ თავზე გაბრაზებას იწყებდა ჩადენილის გამო. ვიცოდი, ეს ამბავი სერიოზული გარჩევების გარეშე არ ჩაივლიდა და აღნიშნულის გამო, ორმაგად უფრო მაღიზიანებდა ჩემი იმპულსური საქციელი. დასავლეთიდან მონაქროლ თბილ ჰაერს, სახე თვალებდახუჭულმა მივუშვირე და ვეცადე წუთების წინ მომხდარი, დროებით მაინც ამომეშალა გონებიდან. მიზნის მიღწევაში, ბრაზილიაში გატარებულ დღეებზე ფიქრი დამეხმარა. ეს ალბათ ყველაზე სასიამოვნო მოგონებების კრებულიც კი იყო ჩემს ცხოვრებაში და აგრეთვე მომენტები, რომელიც მთელი სიცოცხლის მანძილზე ისე ცხადად მემახსოვრებოდა, როგორც განვლილი დღე. ყველაზე მეტად, მაინც ჩვენი ერთად გატარებული ღამები არ ამომდიოდა თავიდან. მიშოს შეხების გახსენებაც კი სიამოვნების ჟრუანტელად ედებოდა მთელ სხეულს და მეჩვენებოდა, რომ ამ გრძნობებს ჩემში ვეღარც დავატევდი. ფიქრებში გართულმა, გვიან გავიაზრე როგორ გავიდა თხუთმეტი წუთი. რესტორანში შემართებით მისული, ახლა უკვე დაკვრის ხასიათზეც აღარ ვიყავი, თუმცა სამსახური, სამსახური იყო და ვალდებული ვიყავი ჩემი მოვალეობა შემესრულებინა. უკნიდან, კარის ჭრიალის ხმა მომესმა. ახლა უკვე დაზუსტებით ვიცოდი, რომ უნდა წავსულიყავი, რადგან ვერანდის სხვასთან განაწილება, ჩემს პირად სივრცეში უხეშად შემოჭრასავით იყო, ამის სატანა კი არ შემეძლო. ფეხზე წამოსადგომად მომზადებულმა, წამით უკან გავიხედე, მომსვლელის ვინაობის დასადგენად. ვფიქრობდი, რომელიმე დაცვის თანამშრომელი, ან მიმტანი იქნება ამოსული მოსაწევად-მეთქი, თუმცა მათ მაგივრად რომ მიშო შემრჩა ხელში, ლამის ჩემი სავარძლიანად ჩავძვერი მიწის ქვეშეთში. მისი დანახვისას, მაშინვე ეჭვი გამიჩნდა, რომ ყველაფერი იცოდა, რაც მოხდა. ეს მოსალოდნელიც იყო. ლანა არავითარ შემთხვევაში არ გაუშვებდა შანსს ხელიდან, მომხდარი რესტორნის სამივე უფროსის ყურამდე მისულიყო. მიშო აუჩქარებელი ნაბიჯებით მოვიდა ჩემამდე, გვერდით უხმოდ მომიჯდა და გამომცდელი მზერა მესროლა. აი ახლა კი, უკვე დარწმუნებული ვიყავი ჩემი ვარაუდის სისწორეში, რომ იგი ყველაფრის საქმის კურსში იყო, მომხდართან დაკავშირებით. -ვიცოდი აქ იქნებოდი -ჩემდა გასაკვირად, ხმაში არც ბრაზი ამომიკითხავს არც წყენა. -რა მოხდა? უკვე მიჩივლეს ნოლანთა უზენაეს სასამართლოში და დაკითხვაზე მიბარებენ? მიშოს ტუჩებს მსუბუქმა ღიმილმა გადაურბინა. -ნუ ღელავ, არავინ გიბარებს. საჩივრის შემოტანის პროცესს მეც დავესწარი და მოსამართლეებს ვთხოვე, დამნაშავეს თავად გავწკეპლავ-მეთქი -კარგი რაა მიშო -მოდი ახლა სერიოზულად ვისაუბროთ -ჩემი მარჯვენა ხელი, თავისაში მოიქცია მან -რატომ მოიქეცი ასე? არ ჰგავდა ეს შენს საქციელს -მე რატომ მეკითხები? -მწარედ ჩამეცინა -ლანა უკვე ისედაც დეტალებში გიამბობდა ყველაფერს -არ მაინტერესებს რა თქვა მან -მიშოს ტონში კატეგორიულობა ადვილი ამოსაცნობი იყო -მე შენი ვერსიის მოსმენა მინდა, რადგან სწორედ ამ ვერსიას დავუჯერებ უჩვეულო სიამოვნება მომგვარა ამ სიტყვების მოსმენამ. მართლაც საოცარი შეგრძნება იყო იმის გააზრება, რომ მისი ჩემდამი ნდობა ასეთი უპირობო იყო და ამდენად იდგა მოწოდების სიმაღლეზე. -გთხოვ, დეტალებს ნუ ჩაეძიები, კარგი? -ჩემს ხელზე მოჭერილი მისი ხელი, ტუჩებთან ახლოს მივიტანე და ფრთხილად შევეხე -მხოლოდ იმას გეტყვი, რომ უმიზეზოდ არაფერი გამიკეთებია. აქვს ჩემს საქციელს თავისი ახსნა დუმილი ჩამოვარდა ჩვენს შორის, ამ პასუხის შემდეგ. ჩემს ერთ ნაწილს, მასთან გულახდილი საუბარი უნდოდა, ყველაფერ იმაზე, რაც მოხდა, თუმცა მეორე ნაწილი, თითოეული სიტყვისა და მოქმედების გახსენებას სასტიკი საფრთხესავით გაურბოდა. გვერდზე გავიხედე. მიშოს სახეს, უწინდელი სერიოზული გამომეტყველება დაჰკარგოდა და ზედმეტად მხიარულადაც კი გამოიყურებოდა იმ წამს. -რატომ იღიმები? -მისი პოზიტივი წამებში გადმოედო ჩემს გუნება-განწყობილებას. -უბრალოდ მაინტერესებს, თავი შამპუნით დაბანე თუ მხოლოდ წყალი გამოიყენე? ხმამაღალი სიცილი წამსკდა. ჩემთან ერთად მასაც. -კარგი რაა, ეს სახუმარო საერთოდ არაა -არ იდარდო, ერქოლე და ტეო არაფერზე გისაყვედურებენ -დამამშვიდებლად გაიჟღერა მისმა ხმამ -დაახლოებით ვხვდები ლანა რასაც გეტყოდა და როგორც გამოგიწვევდა. ამას მოვაგვარებ, გპირდები -ძალიან ჰყავხარ გულში ჩავარდნილი -ენა ვერ გავაჩუმე და მაინც აღვნიშნე. ამით ნაწილობრივ საკუთარი თავიც გავეცი და დაახლოებით მივახვედრე, რამაც მიბიძგა მსგავსი რეაქციისკენ. მიშომ ღრმად ამოიოხრა. -მარიტა, შეიძლება ორივეს ცხოვრებაში კიდევ ბევრჯერ გამოჩნდნენ ადამიანები, ვისაც გაცილებით მეტი მოუნდებათ, ვიდრე უბრალოდ ნაცნობობაა -ხელის გული სახეზე ჩამომიტარა მან -ამ უსიამოვნო ფაქტს ერთმანეთისადმი ნდობით უნდა მოვერიოთ და არა ონკანის ქვეშ ადამიანების შეყუდებით -გენდობი მიშო -ბოლომდე მაინც არა. სხვა შემთხვევაში, ასეთ იაფფასიან პროვოკაციას არ წამოეგებოდი თავი ჩავხარე. შეიძლება მართალიც კი იყო თავის სიტყვებში. შესაძლოა სწორედ იმიტომ გავბრაზდი ასე, რომ ლანას ნათქვამში სიმართლის მარცვლები დავიჭირე და ეჭვება დამიწყეს ჭამა. -არ ვიცი . . . დაზუსტებით მხოლოდ იმის თქმა შემიძლია, რომ რაც არ უნდა მოხდეს მომავალში, ჩვენი ბრაზილიური ზაფხული მაინც ყოველთვის მემახსოვრება -მე კი დაზუსტებით იმის თქმა შემიძლია, რომ წინ მაგ მომენტებზე გაცილებით კარგი რამები გველოდება -ჯერ შუბლზე შემახო ბაგეები, მერე კი ტუჩებსაც მიადგა და კოცნის პროცესი იმდენ ხანს გაწელა, სანამ სურვილი ბოლომდე არ დაიკმაყოფილა -ყურადღება არ მიაქციო რას იტყვიან შენ გასაბრაზებლად. უბრალოდ ჩემი ნდობა ისწავლე და მალე თვითონაც მიხვდები, რამდენად სულ ერთია სხვა, როცა გვერდით შენ ხარ მიშოს მხარს, თავი თვალებდახუჭულმა ჩამოვადე, თან პერანგის საყელოდან, ღრმად შევისუნთქე საყვარელი არომატი. აქედან უკვე ყელის არეალზე გადავინაცვლე და შევეხე თუ არა კანზე ტუჩებით, ვიგრძენი როგორ ნერვიულად აუტოკდა მასზე ლურჯად დამჩნეული კაპილარი. -დღეს გვიან ღამემდე არ ვიქნები შინ -ამოვიჩურჩულე პირდაპირ მის ყელთან. მიშოსგან წამოსული სურნელი იმდენად მაბრუებდა, მისგან მოწყვეტა წამითაც აღარ მინდოდა. –რატომ, სადმე მიდიხარ? -ქალაქგარეთ, ლოლასთან და სამირასთან ერთად. ჭკვიანად მოიქეცი და კარი არავის გაუღო, გესმის? -ნუ მაიმუნობ -ჩაეცინა -არ გინდა ჩემი მანქანა წაიყვანო? -მაგას სერიოზულად მეკითხები? -თუ ცისარტყელებს და ყვავილებს აღარ მიახატავ, მაშინ კი -პირობას ვდებ, ცივ ნიავს არ მივაკარებ -სიხარულის ნაპერწკლებმა დაიწყეს ხტუნვა ჩემს თვალებში. მიშოს მანქანის მართვა იმდენად მეკომფორტულებოდა, გრძელ გზებზე მგზავრობის დროსაც კი არ დამღლიდა მისი საჭის ტრიალი. -გასაღები აიღე. ჰოდა კიდევ, შინ რომ იქნები მომწერე, შეიძლება შემოგიარო -შეიძლება შემომიარო? -დავფიქრდები, თუკი რამე გამჭვირვალეს ჩაიცვამ და ისე დამხვდები მზერამ, რომლითაც იმ მომენტში მიყურებდა, ლამის სული შემიხუთა. დღემდე ვერ ვხვდებოდი, როგორ შეეძლო ყოველგვარი შეხების გარეშე, მხოლოდ შემოხედვით გამოეწვია ჩემში ასეთი ძლიერი შეგრძნებები. ეს ოდნავ მაშინებდა კიდეც, თუმცა ამ შიშს, იმოდენა სიამოვნება ახლდა თან, ყველაფერ დანარჩენს უპრობლემოდ სწევდა უკანა პლანზე. -გთხოვ, დამპირდი, რომ ტყუილი არასდროს გააფუჭებს ამ ურთიერთობას -მაგას ვერ დაგპირდები -თავი კატეგორიული უარის ნიშნად გადააქნია მიშომ. -რატომ? -იმიტომ, რომ როდესაც ღრმად მოხუცებულობის ასაკში შეხვალ და მკითხავ, ახლაც ხომ ახალგაზრდულად გამოვიყურებიო, შენი სიმშვიდისთვის იძულებული ვიქნები მოგატყუო -გაეღიმა მას, წამოდგა და ხელზე, ხელის მოკიდებით მეც წამომაყენა ფეხზე -თუმცა მანამდე ჯერ კიდევ დიდი დროა. მანამდე მინდა მთელი მსოფლიო გაჩვენო -მართლა არაფერია იმაზე მაგარი, საყვარელ ადამიანთან ერთად დაბერდე და უამრავი სასიამოვნო მოგონება გქონდეს მასთან ერთად. ალბათ ერთ დროს, ყველაფერ ამას, სავარძლებში ხელჯოხით მსხდომნი გავიხსენებთ -უფრო ჩემთვის ჩავილაპარაკე, ვიდრე მიშოს გასაგონად და ვიგრძენი თუ არა მისი ტუჩების ჩემსაზე შეხება, კოცნაზე მთელი გრძნობითა და ემოციით ვუპასუხე . . . *პატრიციები -მდიდარი, წარჩინებული ფენა რომის იმპერიაში. *პლებეები -ღარიბი, უუფლებო ადამიანების საერთო სახელწოდება ამავე იმპერიაში. * * * * ადგილი, სადაც ჩვენი ერთობლივი გასვლა გადაწყდა, ეს ბათუმიდან დაახლოებით ცხრამეტ კილომეტრში მდებარე “ჯოჭოს” ჩანჩქერი იყო. ეს ადგილი, სპეციალურად სამირას მიერ გახლდათ შერჩეული. იმის გარდა, რომ ჩანჩქერზე ვიბანავებდით, აგრეთვე თავისუფლად შეგვეძლო პიკნიკის მოწყობა, რადგან საბანაო ადგილამდე მისასვლელად, დაახლოებით ოცწუთიანი სავალი გზა ტყეზე გადიოდა. გასვლამდე ნახევარი საათით ადრე, “ექსპედიციაში” წამსვლელთა რიცხვი ერთით გაიზარდა. ლოლას დაჟინებული თხოვნით, მასში კალესაც მოუწია ჩართვა და საგანგებო დავალებად, რაც შეიძლებოდა ლამაზი ფოტოების გადაღება დაეკისრა ლოლასთვის, სოციალურ ქსელში ასატვირთად. გზაში შემდეგნაირად გადავნაწილდით –მე და კალე, მიშოს მანქანაში მოვთავსდით, ხოლო სამირამ, ლოლას ჯიპის საჭესთან დაიკავა ადგილი. ამის შემდეგ, უკვე ყველანი ერთად მივყევით ნავიგატორზე მონიშნულ მოძრავ წერტილს. ლოლას მანქანა წინ მიგვიძღვოდა, ჩვენ კი აუჩქარებლად მივყვებოდით უკან. ვინაიდან სამსახურში დალაპარაკება ვერ შევძელით, ახლა მეტად კარგი საშუალება გვეძლეოდა ეს გამოგვესწორებინა. მარტონიც ვიყავით და ეს ბევრად უფრო კომფორტულ ხდიდა სიტუაციას. მაგნიტოფონში მუსიკები ხმადაბლა ჩავრთე და ტელეფონში ჩამძვრალ კალეს, ვაიძულე ჩემთვის მოექცია ყურადღება. ვამჩნევდი, ჩანჩქერზე წამოსვლის იდეით მთლად კმაყოფილიც არ იყო. როგორც თვითონ აღნიშნა, საღამოსთვის სრულიად სხვა გეგმები ჰქონდა, თუმცა ის ფაქტი, რომ ახლა ჩემს გვერდით იჯდა, ლოლას დაჟინებული თხოვნით მიღწეულს სასურველ შედეგზე მიანიშნებდა. -კალე, სახე გაასწორე, თორემ იცოდე მანქანიდან გადაგაგდებ -გავხედე მკაცრად. რამდენიმე წამის განმავლობაში ველოდე კიდეც, როდის შეეცვლებოდა გამომეტყველება, თუმცა ეს რომ აღარ მოხდა, კონცენტრირება კვლავ საჭეზე მოვახდინე. -კარგად დაიმახსოვრე, როგორც კი ეგ შენი შეშლილი დაქალი იმშობიარებს, მაშინვე მოვკლავ! -რატომ, რა დაგიშავა? -ღიმილი მომგვარა მისმა ბავშვურმა სიბრაზემ. -ბოლო პერიოდში, ჩემგან იმდენი რამ უნდება, თავი ლაშქრობიდან წამოყვანილი პირადი მონა მგონია. უკვე იმ ზღვარზე ვარ, რომ მეც სპარტაკივით ავჯანყდები -ნერვები დაიმშვიდე, ახალგაზრდა ხარ. რამე ვალერიანი მუსიკა ჩაგირთო? -ვალერიანი მუსიკა რა არის? -ანუ დამამშვიდებელი მელოდია -არაფერი მინდა, იმას ვუსმინოთ, რაც ჩართულია -მსწრაფლ გააქნია თავი ჩემი შემოთავაზების უარსაყოფად -შენ ის მითხარი, ამ მანქანის მართვის უფლება როგორ მოიპოვე? ანუ, ახლა შენ და ჩვენი დირექტორი ერთმანეთს ხვდებით? წამიერად გადავხედე. საჭესთან რომ ვჯდებოდი, მილიონი პროცენტით ვიყავი დარწმუნებული, ამ შეკითხვის მოსმენა მომიწევდა და როგორც ჩანს, არც შევმცდარვარ. -დაიჯერებ თუ გეტყვი, ბოლომდე ჯერაც ვერ ვიაზრებ ამ ყველაფერს-მეთქი? -სახეზეც გაწერია, რომ ღრუბლებში დაფარფატებ -ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო და მთლიანად ჩემზე კონცენტრირდა -მაგრამ, ვფიქრობ დიდი მსხვერპლი უნდა გაიღო იმისთვის, რათა ამ ურთიერთობამ არ დაგტანჯოს -რა მსხვერპლს გულისხმობ? ან, რატომ უნდა დავიტანჯო? -ცუდად ნუ გამიგებ -მხარზე ხელით შემეხო ამის თქმისას კალე -მიშო მდიდარია, სიმპათიური და უამრავ ადამიანთან უწევს ურთიერთობა. ბევრ ქალს, ნამდვილად არ შეაჩერებს ის, რომ დაკავებული მამაკაცია და მასთან მაინც ეცდება თავისას. თუკი ასეთ დროს მომთმენი იქნები, ეჭვიანობის სცენებს არ მოუწყობ და აგრძნობინებ, რომ ბოლომდე ენდობი, თქვენს ურთიერთობას ცხოვრების ბოლომდე გაჰყვება პირვანდელი ჰარმონია ღრმად ჩამაფიქრა მისმა სიტყვებმა. რა თქმა უნდა თვითონაც ვიცოდი, რომ ურთიერთობის ხარისხიანად აშენებისთვის, უპირველესი მასალა ნდობა იყო და თავადაც ზუსტად იგივეს ვაპირებდი. მიუხედავად ამისა, გულზე მაინც ცუდად მხვდებოდა მესამე პირის გამოჩენის ალბათობაც კი. -კალე, არის ჩემში რამე განსაკუთრებული? -ისეთი გამომცდელი მზერით გავხედე, თითქოს ლექტორი ვიყავი, ვისაც გამოცდაზე გასული სტუდენტის საფუძვლიანად გამოკითხვა ჰქონდა დავალებული. ჩემმა შეკითხვამ, დაუფარავი ღიმილი მოჰგვარა კალეს სახეს. -ამას რატომ მეკითხები? -უბრალოდ მიპასუხე, კარგი? -კი ბატონო -მორჩილად დამეთანხმა -მაშინ ასე გეტყვი –საკუთარ თავს ისე რომ აღიქვამდე, როგორც სხვები, შეიძლება თავშიც კი აგვარდნოდა -კარგად იცი გაზვიადებები როგორ არ მიყვარს -რომ ვიცი, ზუსტად ამიტომ არ ვაზვიადებ -უმალვე მომიგო, რითაც ღიად მაგრძნობინა, რომ ყველაფერს ზუსტად ისე ფიქრობდა, როგორც ცოტა ხნის წინ თქვა. მისგან გაგონილი სიტყვებით მოგვრილი სიამოვნება, გულზე ყოველგვარი ნეგატიური ფიქრებისგან დამცავი ბადესავით შემომეკრა და მაიძულა გულწრფელად გამეღიმა. მართლაც მშვენიერი იყო, თუკი სხვა იმაზე ბევრად უფრო დადებითად აღმიქვამდა, ვიდრე მე ვაფასებდი საკუთარ თავს. იქნებ რაღაც კუთხით, დაბალი თვითშეფასების პრობლემასაც ვუჩიოდი? რომ ვფიქრობდი, ბოლომდე არც ეს იყო გამორიცხული. მშვიდი, ლამაზი საღამო იდგა. ჩვენი მანქანები აუჩქარებლად მიდიოდნენ ერთ ზოლში. ზოგჯერ, როდესაც გზა თავისუფალი იყო, გვერდიგვერდაც ვდგებოდით და გასწრებაში ვმართავდით შეჯიბრებას. შემდეგ ესეც შევწყვიტეთ, რადგან კალეს მიერ ჩატარებულმა პატარა “ლექციამ” გაგვახსენა, რომ ჩვენთან ერთად ფეხმძიმე ადამიანიც იმყოფებოდა და ასეთი რისკის შემცველი ქმედებებისგან თავი უნდა შეგვეკავებინა. მაშინ, როდესაც უკვე ყველანი წყნარად მივუყვებოდით გზას და ვგეგმავდით ახლომდებარე მარკეტში, პიკნიკისთვის შეგვეძინა საჭირო პროდუქტები, ერთი უცნაური რაღაც მოხდა. ჩვენზე ოდნავ წინ წასულმა ლოლას მანქანამ, რატომღაც სრულიად მოულოდნელად ჩართო ციმციმა. სვლა იმ წამსვე შევანელე. ვერ მივხვდი რა მოხდა, თუმცა გულმა აშკარად ცუდი მიგრძნო. შეშინებულმა, ჯიბისკენ ხელი წავიღე, რათა წინა მანქანაში მსხდომთაგან რომელიმესთვის მაინც დამერეკა, ვითარების გასარკვევად. როცა შევამჩნიე ამით უკვე კალე იყო დაკავებული, განზრახვაზე ხელი ავიღე და მაშინვე ვთხოვე ზარი ხმამაღალ კავშირზე გადაეყვანა. მიუხედავად იმისა, რომ ეკრანზე ლოლას ნომერი იყო აკრებილი, მის მაგიგრად, სამირას აღელვებულმა ხმამ გაგვცა პასუხი: -სამირა რა ხდება თქვენთან? -დაძაბულობა კალეს ხმასაც შეეტყო -უკან რატომ ბრუნდებით? -ლოლა . . . -რა სჭირს ლოლას?! -ამჯერად თავად ჩავერთე საუბარში. გონებაში ათასმა საშინელმა ვერსიამ გამიელვა, თუმცა ვცადე ყველაფერი უმოკლეს დროში ჩამეკეტა წარმოსახვით, ბნელ სკივრში. არ მინდოდა ცუდზე მანამ მეფიქრა, სანამ არ დადასტურდებოდა, რომ საქმე ნამდვილად არასახარბიელოდ იყო. -წარმოდგენა არ მაქვს. უეცრად ძლიერი ტკივილები დაეწყო, მერე თავბრუსხვევა ახსენა და რამდენიმე წამში გაითიშა კიდეც -საუბრისას ხმა უკანკალებდა მას -უკან ვბრუნდები და საავადმყოფოში მიმყავს. თქვენც გამომყევით -გონზე არ არის? -არა კალე, არ არის! უამრავჯერ დავუძახე, მაგრამ პასუხს არ მცემს! ლამის გული გამიჩერდა ამის მოსმენისას. შიში იმდენად ძლიერად მოედო ჩემს სხეულს, ხელებიც კი გამეყინა და იმაშიც ეჭვის შემეპარა, შევძლებდი თუ არა საერთოდ მანქანის მართვას. გარშემო ყოველი სიტყვა, შორიდან მომავალი მატარებლის სიგნალივით ჩამესმოდა და მისგან აზრიც კი ვერ გამომქონდა. ისიც საკმაოდ გვიან გავიაზრე, რომ კალეს, უკვე გაეწყვიტა სამირასთან სატელეფონო კავშირი და ახლა მე მეკითხებოდა რაღაცას. -მარიტა ჩემი არ გესმის? -მხარზე ხელი დამადო და ოდნავ შემარხია მან -მარიტა! -რა? რა მოხდა? -გეუბნები თუ გინდა საჭესთან მე დავჯდები-მეთქი. საკუთარ თავს აღარ ჰგავხარ, სულ გაფითრდი არ გამიპროტესტებია. ჩემთვის ახლა საჭესთან ჯდომა გარდაუვლად ნიშნავდა, რომ ან ქალაქში შესვლამდე შევასკდებოდი რამეს, ან ქალაქში შესვლის შემდეგ მოვახდენდი მასშტაბურ ავარიას და მიშოს მანქანასაც, კიდევ ერთხელ მოუწევდა ჩემს გამო, ავტოსახელოსნოს კედლებში დგომა. სალონში ადგილები რაც შეგვეძლო სწრაფად გადავცვალეთ და ჩვენს წინ წასულ, ლოლას წითელ ჯიპს დავედევნეთ. ძლიერი ემოციური ფონის გამო, ბევრი არაფერი დამმახსოვრებია, რაც ბათუმში შესვლამდე მოხდა. ჩემმა ტვინმა, აღქმის უნარი მხოლოდ მაშინ დაიბრუნა, როდესაც დავინახე, როგორ მივარდა კალე, კლინიკის წინ გაჩერებულ ლოლას ავტომობილთან, როგორ გადმოიყვანა იგი ხელში აყვანილი და როგორ შეირბინა შენობაში ჯერ კიდევ უგონოდ მყოფ პაციენტთან ერთად. მე და სამირა რომ შიგნით შევყევით, თეთრხალათიანები, ლოლას უკვე საკაცეზე აწვენდნენ, სპეციალურ განყოფილებაში გადასაყვანად. ჩვენ მხოლოდ იმის თქმა მოვასწარით, რომ შეიძლებოდა მისი ასეთ მდგომარეობაში ჩავარდნა, ფეხმძიმობის გართულების მიზეზით მომხდარიყო. გაყოლის ნება არც ერთს არ მოგვცეს. მიმღებში იმ სიტყვებით დაგვაკავეს, რომ, როგორც კი რამე სიახლე იქნებოდა, ექთანი ჩამოვიდოდა და ყველაფერზე პირადად გაგვესაუბრებოდა. მოსაცდელის სკამებზე, ერთმანეთის გვერდიგვერდ, ზუსტად ისეთივე უმეტყველო სახეებით მივეწყვეთ, როგორც საყინულეში შელაგებული თევზები. ყველაფერი იმდენად სწრაფად მოხდა, ბოლომდე ჯერ კიდევ არ გვქონდა გააზრებული. იმაზე ფიქრიც კი მაშინებდა, რომ ეს შეიძლებოდა ჩვენი სულელური, საგზაო შეჯიბრის სავალალო შედეგი ყოფილიყო. ჩემს გვერდით მჯდომ კალეს, ცალი თვალით გავხედე. ერთმანეთში გადაჭდობილი ხელები კალთაში ჰქონდა მოთავსებული, სახეზე კი ჩაფიქრებული გამომეტყველება აღბეჭდვოდა. რაც შეეხება სამირას, ეს უკანასკნელი თითებს ნერვიულად იმტვრევდა და შიგადაშიგ, ორივეს ერთდროულად გადმოგვხედავდა ხოლმე, არაფრისმთქმელი მზერით. პირადი გამოთვლებით, ლოლას საავადმყოფოში გადმოყვანიდან დაახლოებით ოცი წუთი იყო გასული, როდესაც კალე, სკამიდან ფეხზე წამოდგა და მიმღებში დაიწყო ბოლთის ცემა. უკვე ჭკუიდან გადავყავდი იმ ფაქტს, რომ ახალი ჯერ კიდევ არაფერი ვიცოდით და ამის გამო, ჩუმად ჯდომა უკვე საგრძნობლად აღემატებოდა ჩემს ძალებს. -ვითომ ჩვენი შეჯიბრის გამო გახდა ცუდად? -ჯერ სამირას შევხედე, მერე კი კალესკენაც გავაპარე მზერა. პასუხის გაცემა, სწორედ მან აიღო საკუთარ თავზე: -ასეც რომ იყოს, თავის დადანაშაულებას ნუ დაიწყებთ. ორსულად არც ერთი არ ყოფილხართ და არც ის იცით, რა არ არის ამ დროს ნებადართული -ნეტავ ბავშვებს რამე დაემართებათ? -შიშნარევი ხმით იკითხა სამირამ. პასუხი არც ერთ ჩვენგანს არ დაუბრუნებია. ეს ის სიტუაცია იყო, როცა არც “კი-ს” თქმა შეგვეძლო და არც– “არა-ს”. ჯდომისგან რომ დავიღალე, აპარატთან მივედი და ცივი წყალი ჩამოვისხი. ჯერ კიდევ არ მჯეროდა მსგავსი სიტუაცია რომ შეიქმნა. ახლა წესით უკვე ტყეში, სუფთა ჰაერზე უნდა ვმჯდარიყავით და პიკნიკისთვის სუფრის გაშლით ვყოფილიყავით დაკავებულები. ლიფტის კარი რომ სრიალით გაიხსნა, თითოეულმა ჩვენგანმა, მომენტალურად გააბრუნა თავი ხმის მიმართულებით. მიმღებში გატარებული დაძაბული წუთების შემდეგ, როგორც იქნა ზუსტად ის მოხდა, რასაც ყველანი ასე სულმოუთქმელად ველოდით –იქედან თოვლისფერ ხალათში გამოწყობილი, თმაშევერცხლილი ქალი გამოვიდა, კისერზე გადაკიდებული შავი ფერის ფონეიდოსკოპით. შეგვნიშნა თუ არა, მაშინვე ჩვენკენ გამოემართა. მზერაზე არაფერი ემჩნეოდა. ტიპური მედიკოსი იყო, ვის სახეზეც ვერანაირ ემოციას ვერ ამოიკითხავდით. ვითარების გარკვევის ერთადერთი გზა, მისთვის შეკითხვის პირდაპირ დასმა იყო, რაც ჩვენ სამში, ისევ კალემ ითავა: -ლოლა მეფარიშვილთან ვართ. მდგომარეობა გვაინტერესებს ექთანმა ხელში მოქცეულ ფურცლებს ჩახედა და ხმაც მხოლოდ ამის მერე ამოიღო: -თქვენ პაციენტის მეუღლე ბრძანდებით? -მეგობარი ვარ . . . როგორ არის? -უკეთაა, ნუ ღელავთ -თქვა თუ არა, ჩემი და სამირას შვებით ამოსუნთქვის ხმა, ალბათ საავადმყოფოს ყველა პალატაში გაიგეს -ბავშვებიც კარგად არიან, უბრალოდ მათი შემდგომი, უპრობლემო განვითარებისთვის, მოგვიწევს ქალბატონ ლოლას ერთკვირიანი წოლითი რეჟიმი დავუნიშნოთ. თუკი სადმე მუშაობს, დროებით ბიულეტენზე მოუწევს გასვლა -გონზე თუ მოვიდა? -კვლავ კალემ დასვა შეკითხვა. -მოვიდა, თუმცა მნახველები არ დაიშვებიან -მაგრამ . . . -არანაირი მაგრამ გოგონა! -მკაცრად აუწია მან წარბები სამირას -დადგენილ წესებს ვერავის გამო ვერ გადავუხვევ. დღეს საღამოს რაღაც ანალიზები გვაქვს გასაკეთებელი და თუ იქაც ყველაფერი კარგად იქნება, ხვალ დილით გავწერთ ამის მეტად, სიტყვაც აღარ დასცდენია ექთანს. ისე გატრიალდა და ზურგიც ისე გვაქცია, დამატებითი კითხვის დასმის საშუალებაც არ მოუცია. ერთადერთი დამამშვიდებელი ფაქტორი ის იყო, რომ ლოლას ტელეფონი თან ჰქონდა და ვინაიდან გონზე იყო, ნებისმიერ დროს შეგვეძლო მასთან დაკავშირება. ექთნისადმი მიმართულ, სამირასა და კალეს გაბრაზებულ სახეებზე ოდნავ ჩამეღიმა და აპარატიდან კიდევ ერთი ჭიქა წყალი ჩამოვისხი. ახლა ყველაზე მთავარი მაინც ის იყო, რომ ლოლა თავს კარგად გრძნობდა, ისევე როგორც მისი ტყუპები. ამ პატარა არსებებზე რომ ვფიქრობდი, გულში უჩვეულო სითბო მეღვრებოდა. ერთი სულიც კი მქონდა, როდის მოევლინებოდნენ ამ სამყაროს და როდის წავიყვანდი სასეირნოდ ორადგილიანი ეტლით, მაშინ, როდესაც ლოლა, უძილობისგან გაგიჟებული დამირეკავდა სიტყვებით -”ეს ორი ენერგოვამპირი, ცოტა ხნით თვალთახედვის არეალიდან მომაშორეო.” -ცოტა ხნით დაისვენოს და მერე ვიდეო-ზარით დავურეკოთ -მაშინ აღარც ჩვენს აქ ყოფნას აქვს აზრი -უკმაყოფილო სახით გამოეხმაურა ჩემს სიტყვებს სამირა -ვეღარც პიკნიკზე წავალთ. ლოლამ რომ გაიგოს ეს მის გარეშე გავაკეთეთ, სამივეს სერიულ მკვლელს მოგვიგზავნის -პიკნიკი კარგი, მაგრამ მგონი შენ რაღაც გქონდა სათქმელი სამირა. ჯერ კიდევ გუშინ ღამით დაიწყე ამაზე საუბარი -მახსოვს, მახსოვს, არ დამვიწყებია -თვალებში ბედნიერების ნაპერწკლებიც კი აუთამაშდა იმ წამს, თუმცა რა იყო ამის მიზეზი, ეს ჯერ კიდევ არ ვიცოდი. -მერე? -ინტერესი კალესაც შეეტყო. -არ ვიცი . . . ნამდვილად არ მეგონა, ამ შეკითხვაზე პასუხის გაცემა თუ საავადმყოფოში მომიწევდა -იმედია კარგი ამბავი მაინცაა -დავლიე თუ არა წყალი, დაცლილი ერთჯერადი ჭიქა სანაგვეში ჩავაგდე და კვლავ მიმღების სკამზე ჩამოვჯექი. მალე, კალეც და სამირაც გვერდით მომისხდნენ. -მე და დემეტრეს გვეხება . . . კარგი ამბებია -აღარ იტყვი? -უკვე მოთმინება მეწურებოდა და ეს სახეზეც ნათლად დამტყობოდა. -კარგი, ვიტყვი, ვიტყვი -ჯერ მე შემომხედა, მერე კი კალესკენ გაბრუნდა მომღიმარი სახით -მოკლედ, სექტემბრის შუა რიცხვებში, მე და დემეტრემ ხელის მოწერა გადავწყვიტეთ. არანაირი ქორწილი და მსგავსი მასშტაბური რამები. უბრალოდ ხელის მოწერის პატარა ცერემონიის დაგეგმვას ვფიქრობ და მინდა იმ დღეს, ორივენი ჩემს გვერდით იყოთ . . . 8 8 8 8 ამ წლის ზაფხული, მართლაც რომ იდეალური გამოდგა. შემიძლია თამამად ვთქვა, რომ ყველაზე იდეალურიც კი, რაც ჩემი ოცდაოთხწლიანი არსებობის მანძილზე მაგონდებოდა. ჩემს გარშემო, ყველაფერი იმდენად დაცლილი იყო უსიამოვნო, ნეგატიური მოვლენებისგან, ბევრჯერ ისიც ვიფიქრე –ეს რომ სიზმარი იყოს, გამოფხიზლება არასდროს მომინდებოდა-მეთქი. დროის გასვლამ და ვითარების მოწესრიგებამ, დემეტრეს, სამირასა და მიშოს სამეული, კვლავ ერთ დიდ მუშტად შეკრა, რომლის დაშლაც უკვე აღარანაირ ბოროტ ძალას აღარ შეეძლო. როდესაც ამ სამს ერთად ვუყურებდი, გული მუდამ სიამოვნებით მევსებოდა და ერთადერთი აზრი, რაც მიტრიალებდა იყო ის, რომ მათი “წრე” მეტად აღარასდროს უნდა დაშლილიყო. დემეტრეს ახლოს გაცნობისას, ხელში მიშოსგან რადიკალურად განსხვავებული, ბევრად უფრო ექსტროვერტი და უზომოდ მხიარული პიროვნება შემრჩა. ცოტათი გაკვირვებულიც ვიყავი, იმდენად ადვილად შემოვიდა კონტაქტში და ისე მალე დაამყარა ჩემთან ახლო მეგობრული კავშირი. ერთი დიდი სიამოვნება იყო მისი და სამირას ერთად ყურება. დემეტრე თითქოს ის მალამო იყო, რომელიც ყოველ მის სულიერ ჭრილობას საამებლად ედებოდა და ტკივილის გარეშე ცხოვრების პრივილეგიას აძლევდა. იგი ჯადოსნური სახვევი იყო ნაწილებად დაფშვნილ გულზე, თანაც ისეთი სახვევი, რომელიც ნელ-ნელა, ეტაპობრივად ამთელებდა ამ ნამსხვრევებად ქცეულ ორგანოს. რაც შეეხება ლოლას, ეს უკანასკნელი თანდათანობით ფორმაში დგებოდა და აღარც ის სირთულეები აწუხებდა, ორსულობის პირველ ტრიმესტრს რომ სდევდა თან. უნდა აღინიშნოს, ოდნავ დასერიოზულებულიც მეჩვენებოდა, თუმცა მომენტებში მაინც იჩენდა ხოლმე თავს ძველი ლოლა, ვინც, კვლავ გიჟური გართობისკენ მიდრეკილ ხასიათს უცხადებდა მორჩილებას. რესტორანი Imagine ორმაგად დატვირთული გრაფიკით ამუშავდა, კულინარიის სამყაროში მეტად ცნობილი –დენიელ ლეისტერის შეფ-მზარეულად მოსვლის შემდეგ. მართალია, დიმიტრიზე ყველას გული გვწყდებოდა, თუმცა დენიელმა, თავისი უშუალო ხასიათით, კარგი იუმორითა და ყველასადმი გულთბილი დამოკიდებულებით, უმოკლეს დროში შეძლო მთელი კოლექტივისთვის თავის შეყვარება. ზაფხულის დასასრულსა და შემოდგომის საწყის პერიოდში, ყველაზე განხილვადი სასაუბრო თემა, დემეტრესა და სამირას მომავალი ხელის მოწერის ცერემონია იყო. ვინაიდან ორივენი ბავშვთა სახლში იყვნენ გაზრდილები და ნათესავები არ ჰყავდათ, იგი ძალზედ ვიწრო წრეში, კერძოდ ოთხი ადამიანის მონაწილეობით ტარდებოდა. ამისდა მიუხედავად, თითოეული ჩვენგანი მაინც ისე ველოდით ხსენებული დღის დადგომას, როგორც წლის ყველაზე მასშტაბურ მოვლენას. ცერემონია სექტემბრის შუა რიცხვებში უნდა გამართულიყო. მის ორგანიზებას, მთლიანად წყვილი ახდენდა, ხოლო შემდგომი ალა-ფურშეტის მოწყობა, ადგილმდებარეობა და ზოგადად ყველაფერი, ლოლამ და მიშომ აიღეს საკუთარ თავზე, როგორც ხელისმომკიდეებმა. სამწუხარო მხოლოდ ის იყო, რომ ბოლო მომენტამდე, წვეულების ყველა დეტალს საიდუმლოდ ტოვებდნენ და არავისთან ძრავდნენ სიტყვას. მეც კი ვერ მოვახერხე მიშოსთვის რამე მცირედი დეტალი მაინც დამეცდენინებინა, მიუხედავად იმისა, რომ ათასნაირი მეთოდით ვცადე სასურველი შედეგის მიღწევა. ყველაზე განსაკუთრებული, რაც, აწ უკვე განვლილი ზაფხულიდან მაგონდებოდა, ეს მიშოსთან გატარებული წუთები იყო. ალბათ ბოლომდე გახსნილად ვერასდროს შევძლებდი მეთქვა, რამდენად დიდი გავლენა ჰქონდა ჩემზე, ან რა ემოციებს იწვევდა მისი უბრალო შეხებაც კი. მხოლოდ გულმა იცოდა, როგორ მოუსვენრად ფეთქავდა მისი ალერსისას. მხოლოდ ჩემს გონებას თუ ჰქონდა წარმოდგენა იმის შესახებ, რომ ამ ადამიანის სუნთქვაც კი სიგიჟემდე მაბედნიერებდა და დროის გასვლას, ამაში ვერავითარი ცვლილება ვერ შეჰქონდა. ხელის მოწერამდე დარჩენილმა დღეებმა, თითქოს სინათლის სიჩქარით გაიფრინეს. გეგმის მიხედვით, სადღესასწაულო ცერემონია ბათუმის ბოტანიკურ ბაღში უნდა ჩატარებულიყო, საიდანაც ზღვის ყველაზე ლამაზი ხედები იშლებოდა. ადგილიც საკმარისზე ბევრად მეტი იყო სტუმრების იმ რაოდენობისთვის, ამ პროცესს რომ უნდა დასწრებოდნენ. ეს იმაზე მიანიშნებდა, რომ იქაურობა, ბოლომდე აკმაყოფილებდა დღის მთავარი მოქმედი გმირების მოთხოვნებს. საბედნიეროდ, ცერემონიას თბილი ამინდი დაემთხვა და დილით, ოქროსფრად მოკაშკაშე მზემ დაიკავა ცაზე კუთვნილი ადგილი. თვალების გახელისას, როცა საწოლში მწოლიარეს, ფარდებს შუა დატოვებულ სიცარიელეში შემოჭრილი, თბილი სხივები მომელამუნენ, მაშინვე დავიმუხტე იმ პოზიტივით, მსგავსი სასიხარულო დღეებისთვის რომ იყო საჭირო. ჩემს გვერდით მწოლიარე მიშოს გავხედე. ჯერ კიდევ უშფოთველად ეძინა და როგორც ჩანდა, გაღვიძებას დიდხანს არც გეგმავდა. ვინაიდან ხელის მოწერის ცერემონია თერთმეტის ნახევარზე იყო ჩანიშნული, წინ მხოლოდ ორი საათი გვქონდა. თუკი არ ვიზარმაცებდით, ეს დრო სრულებით საკმარისი იქნებოდა ყველაფრის მოსასწრებად, ამიტომ მიშოსკენ სწრაფად გადავტრიალდი, მუცელზე გადავაჯექი და გასაღვიძებლად ყელზე დავუწყე კოცნა. ჩემს ამ ქმედებაზე ოდნავ შეიშმუშნა, თუმცა გაღვიძებით, მაინც არ გაღვიძებია. ეფექტის გასაძლიერებლად, ამჯერად მის ტუჩებზე გადავედი და ფაქიზად შევეხე ჯერ ზედა, ხოლო შემდეგ ქვედა ტუჩს. ვიგრძენი როგორ გაეღიმა ამ მომენტში. სულ რამდენიმე წამიც და უკვე ჩემს ზემოდან მოქცეული აგრძელებდა იმ „თამაშს“, რაც წუთის წინ თავად წამოვიწყე. მისი სხეულის უკეთ შეგრძნების მიზნით, მკლავებზე ხელები მჭიდროდ შემოვხვიე და მომენტით ბოლომდე დასატკბობად, გონებაში ყოველგვარი ფიქრი გავთიშე. სამყაროდან გამოთიშვის თერაპია, მხოლოდ რამდენიმე წამით გამიგრძელდა, რადგან წინ ისეთი რამ გველოდა, დაგვიანება ყოვლად დაუშვებელი იყო. -მიშო, გეყოფა, ასე ვერასდროს ავდგებით საწოლიდან -მოწყდა თუ არა ჩემს ტუჩებს, სუნთქვაგახშირებულმა უმალვე ვცადე შემეჩერებინა -ხუთი წუთით გვიანაც რომ მივიდეთ, ლოლა ორივეს დაგვანაწევრებს -ბოლო პერიოდში ყველაფერი ონლაინ-რეჟიმში გადადის და ამ ცერემონიასაც ონლაინ ხომ არ დავესწროთ? -ხელი ნაზად აატარა ჩემს ფეხს მან -ოღონდ კამერა გავთიშოთ, თორემ უხერხულია -ბედი შენი, რომ ეს წინადადება ახლა მარტო მე მოვისმინე -დარწმუნებული ხარ, რომ მარტო შენ მოისმინე? -რას გულისხმობ? -არ ვიცი, ლოლა იმდენად იშვიათად გვტოვებს მარტო, შეიძლება ახლაც სადმე საწოლის ქვეშაა და ჩუმად გვისმენს -კარგი რა მიშო -სიცილით გავკარი მხარზე ხელი -მის მდგომარეობაში მარტოობა უჭირთ ხოლმე. სულ უნდათ მათზე ვინმე ზრუნავდეს -მე იმის ინტერესი მკლავს, შენ როგორი იქნები მის მდგომარეობაში -სახის ნაკვთებიდან, გზა ყელისკენ გაიკვლია და საბოლოოდ ლავიწის ძვალზე შემახო ტუჩები -როცა ამაზე ვიწყებ ფიქრს, ფერად კაბებში წარმოგიდგენ ხოლმე, გვერდულად ჩაწნილი თმით და ყოველ დილით, საყიდელი პროდუქტების სიით ხელში, რომელსაც მე მიწვდი მსუნაგი სახით მიშოს სიტყვების ჩემს წარმოსახვებში გაცოცხლებამ, პირდაპირი მნიშვნელობით მთელი სხეული გამითბო. მართალია ქორწინება და ბავშვი, ჯერ ჩვენი უახლოესი გეგმების სიაში არ ეწერნენ, თუმცა იმის წარმოდგენა, რომ ერთ დღეს, დაუცველი და პაწაწინა არსება შემომხედავდა მისი თვალებით, გულსაც კი განსხვავებულ რიტმში აიძულებდა ფეთქვას. -არ მეგონა ასეთ რამებზეც თუ ფიქრობდი ხოლმე -ჰო, ვფიქრობ და თუ მალე არ ავდგებით, ახლა რაზეც მეფიქრება იმასაც მოვიყვან სისრულეში . . . მომზადების პროცესს, ორივენი ერთობლივად შევუდექით. მიშო თავის ბინაში გავიდა და სულ რაღაც ნახევარ საათში იქედან სრულ მზადყოფნაში დაბრუნდა. ჩემს მიერ საგანგებოდ არჩეულ, ნაცრისფერი სმოკინგში, იმდენად მიმზიდველად გამოიყურებოდა, რაღაც პერიოდით ქანდაკებასავითაც გავშეშდი და თვალი ვერ მოვწყვიტე. გონს მხოლოდ მაშინ მოვეგე, როცა გავაანალიზე, რომ გრძელი სიიდან, ჯერ მხოლოდ შხაპის მიღება მქონდა შესრულებული და პირსახოცშემოხვეული, სწრაფად შევუდექი თავის მოწესრიგების პროცედურებს. მიშო, სავარძელში მოკალათებული ადევნებდა თვალ-ყურს ჩემს დაჩქარებულ ტემპში მიმდინარე სამზადისს. უყურებდა, თუ როგორ ვარჩევდი შიდა თეთრეულს, როგორ ვიცვამდი კაბას, როგორ ვიტალღავდი აწ უკვე გამშრალ თმას და როგორ ვირგებდი მაღალქუსლიან ფეხსაცმელს. მთელი ამ პერიოდის განმავლობაში, თვალს მილიმეტრითაც არ მაშორებდა. მის ტუჩებზე გამკრთალი ოდნავშესამჩნევი ღიმილი და თვალებში არეკლილი, მტაცებლური ჟინით სავსე გამოხედვა, საკუთარი თავის სარკეში დაკვირვების დროსაც კი მაფორიაქებდა. ჯერი რომ მაკიაჟის გაკეთებაზე მიდგა, სავარძლიდან სწრაფად წამოდგა, ერთი მეტად ხანგრძლივი, სურვილით გაჯერებული კოცნა მისახსოვრა და კვლავ თავის ადგილს დაუბრუნდა. გამიკვირდა მისი ასეთი მოულოდნელი საქციელი. გავხედე კიდეც კითხვის ნიშნებით სავსე თვალებით და დაუსმელ შეკითხვაზე, ასეთი პასუხი მივიღე: -მარაგი წინასწარ შევივსე. გასვლის წინ რომ მეკოცნა, წუწუნს დაიწყებდი, ტუჩსაცხი რატომ მომაშორეო . . . ხელის მოწერისთვის გამოყოფილი ადგილი, მართლაც რომ იდეალური გახლდათ ამ სეზონზე და ასეთ მშვენიერ ამინდში. სპეციალურად დაქირავებულ დიზაინერს, უდავოდ ნაკლის გარეშე შეესრულებინა თავისი საქმე და იქაურობა ისე დახვეწილად ჰქონდა დეკორირებული, მისი ნაშრომი, გონებაში უმაღლესი ქულითაც კი შევაფასე. ჰაერში შემოდგომის ფოთლების საამო სურნელი იყო გაბნეული. მზეც მხიარულად აცხუნებდა და თითქოს სპეციალურად ამ დღის გამო გვასაჩუქრებდა უხვად, თავისი თბილი სხივებით. ხელის მოწერისთვის გამზადებული მაგიდა, თეთრი ორქიდეებით იყო გაფორმებული. ვინაიდან ცოტათი ადრე მოვედით, რეგისტრატორი ჯერ კიდევ არ ჩანდა. არც დემეტრე და სამირა იყვნენ მოსულები. ერთადერთი ჩვენსავით ადრიანად მოსული, ლოლა გახლდათ, ვინც იმდენად იყო გართული ფოტოების გადაღებით, ჩვენი გამოჩენაც კი ვერ შეამჩნია, მანამ, სანამ კამერის ობიექტივში გამოვჩნდით. -როგორც იქნა, ვიღაც მაინც განოჩნდა ჰორიზონტის ხაზზე! -ფოტოს გადასაღებად აწეული ხელი, უმალ დაუშვა ძირს და მაშინვე ჩვენკენ გამოემართა, მხიარული გამომეტყველებით ლოლა. -დიდი ხანია აქ ხარ? -არც მაინცდამაინც -მომიგო თუ არა, მაშინვე გადაგვეხვია, ჯერ მე, შემდეგ კი მიშოს. დამკვირვებლური მზერა, სწორედ ამ უკანასკნელზე შეაჩერა -თითქმის ერთ ფერში გვაცვია. მგონი სელფი უნდა გადავიღოთ, ჩემი ინსტაგრამისთვის -სელფების გადაღება არ მიყვარს ლოლა -არა უშავს, ჩემი ხათრით ამ ერთხელ უნდა შეიყვარო -განუცხადა გადაჭრით და მაჯაში ხელის ჩავლებით, ისე მოულოდნელად წაიყვანა ყვავილებით გაფორმებული თაღისკენ, ნორმალურად ხმის ამოღებაც კი აღარ დააცადა. სიცილით გავაყოლე თვალი მიმავალთ. უკვე ვიცოდი ლოლას გადარეული ტვინი რასაც მოიმოქმედებდა და არც შევმცდარვარ –ამ მცირე დროის განმავლობაში იმდენი ფოტო გადაიღო, რასაც მე მთელი წლის განმავლობაშიც კი ვერ მოვასწრებდი. ყველაზე სასაცილოდ, მაინც მიშოს გამომეტყველება მეჩვენებოდა, რომელიც ნებისმიერი რაკურსიდან, ერთადერთ რამეს –ფოტოსესიის მალე დასრულების სურვილს გამოხატავდა. კალე რომ გამოჩნდა, ლოლას ყურადღება ავტომატურად მისკენ გადაერთო და მე და მიშოსაც განმარტოების საშუალება მოგვეცა. მათგან ოდნავ მოშორებით გასულები, მოაჯირს დავეყრდენით და იქედან გადაშლილ ზღვის ხედს დავუწყეთ ყურება. მეტად ამაღლებულ განწყობაზე ვიყავი. ბედნიერებით მავსებდა თითოეული განვლილი წუთი და მინდოდა ჩემი ეს განწყობა მთელ სამყაროს გადასდებოდა. -მიდი, წარმოსახვა აამუშავე -კარგად ნაცნობი, საყვარელი ხმა, ყურთან ძალიან ახლოს ჩამესმა. თვალებდახიჭულმა, ყელზე ცხვირი ნაზად შევახე. მისი სურნელი ის ნარკოტიკი იყო, რომლის მიღებაც ყოველდღიურად მესაჭიროებოდა, რათა თავი უფრო მშვიდად მეგრძნო. -რისთვის უნდა ავამუშავო? -მიდი, აამუშავე და შენი თავი ლამაზ, თეთრ კაბაში წარმოიდგინე -ამჯერად უკნიდან დამიდგა, მკლავები კი მუცელზე მომხვია და ყურის ქვეშ ნაზად მაკოცა. ზუსტად იცოდა, სად მდებარეობდა ჩემს სხეულზე ყველაზე მგრძნობიარე ადგილები და ამას, მუდამ სათავისოდ იყენებდა ხოლმე. თხოვნა სახეზე მომდგარი ღიმილით, კითხვების გარეშე შევუსრულე და გონებაში, პატარაძლის კაბაში გამოწყობილი საკუთარი თავი გავაცოცხლე, -კარგი, უკვე წარმოვიდგინე, მერე? -მერე ის, რომ როდესაც ამ კაბას ჩაიცვამ, სწორედ მაშინ დაიწყება ყველაზე კარგი და საინტერესო -ბევრისგან მსმენია, ქორწინების შემდეგ ქმრები მოსაწყენები ხდებიან და წყვილის ურთიერთობაც ჩვეულებრივ რუტინაში იძირებაო -ჩემს მუცელზე შემოხვეულ მის მკლავებს, თითებით დავუწყე ფერება -როგორ ფიქრობ, მართალია? -თუ გრძნობა ძლიერია, ყველაფერი პირიქითაა. ეს ურთიერთობა მაშინ უფრო იდეალური გახდება, როდესაც ჩემს სახლში, შენს პირად ნივთებს და ტანსაცმელს დავინახავ. როცა ერთ მაგიდასთან შევჭამთ, ერთ საწოლს გავიყოფთ და საშინელებათა ფილმების ყურებისას, ჩემზე ჩახუტების გარეშე ვერ დაიძინებ. ბოლოს და ბოლოს, შენი ქმრის სტატუსი მაინც მომცემს საშუალებას მანქანა გიყიდო, თორემ სხვანაირად ამის უფლებას არ მაძლევ -დამაატა ბოლოს სიცილით, რაშიც მეც უმალვე ამიყოლია. -არადა მე, ჩემი ძველი მანქანა მენატრება. რომ ვუფიქრდები, გვერდით რომ არ მყოლოდი, იმ ავარიას ვერც გადავურჩებოდი -ნუღარ გაიხსენებ -ჩემს რაღაც ნაწილს მუდამ ემახსოვრება -თავი უკან გადავწიე და მის მხარს ჩამოვადე -შენნაირად ძალიან ცოტა თუ მოიქცეოდა მსგავს სიტუაციაში -ჩემნაირად, როგორ? -საკუთარი თავის უკანა პლანზე გადაწევა და სხვის გადარჩენაზე ფიქრი, მაშინ, როდესაც სიკვდილს თვალებში უყურებ, მარტივი არაა -მარტივია, უბრალოდ გააჩნია სასწორზე ვისი სიცოცხლე დევს -ლეო აღარ დაბრუნდება, არა? მიშომ ღრმად ამოიოხრა. -მარიტა, წლების შემდეგ აუცილებლად დადგება დღე, როდესაც მას ციხიდან გამოუშვებენ, მაგრამ მენდე, თმის ღერზეც ვერ შეგეხება -ჯერ ბეჭზე მომეწებნენ მისი ტუჩები, შემდეგ კი ყელისკენ გადაინაცვლეს და ერთიანად ამავსეს სიმშვიდით -მოდი ამაზე არ იფიქრო და დღევანდელი დღით დატკბი, კარგი? -კარგი -ღიმილით დავუქნიე თავი, თან მისკენაც მივტრიალდი. ზოგადად, არასდროს მიყვარდა საჯაროდ სიყვარულის გამოხატვა, თუმცა იმ მომენტში, დანარჩენების იქვე ყოფნა არაფრად ჩავაგდე, ჩემს შიგნით დაგროვებული სურვილი ვერ შევაკავე და ვაკოცე. გააანალიზა თუ არა სიტუაცია, თავადავ ამყვა. როგორც ჩანდა, ჩემს მსგავსად მასაც არ აინტერესებდა, შეგვამჩნევდა თუ არა გარშემო მყოფი საზოგადოება. -და შენი ტუჩსაცხი? -ნუ ღელავ, არ გადადის -მივუგე სწრაფად და ზედმეტი დროის დაკარგვის გარეშე, კვლავ შუაში გაწყვეტილ, რომანტიკულ სცენას მივუბრუნდი . . . დღის მთავარი გმირების გამოჩენას, ხმამაღალი აპლოდისმენტებითა და განსაკუთრებული ოვაციების თანხლებით შევხვდით. გაზვიადებულად არ ჩამეთვლება, თუკი ვიტყვი, რომ ამ დღეს, დემეტრე ყველა ქალისთვის საოცნებო პრინცივით გამოიყურებოდა, თავის თეთრ სმოკინგში, ხოლო სამირა, ნამდვილი ზეციური ვარსკვლავივით ბრწყინავდა დედამიწაზე. მისი დახვეწილი დიზაინის, მოკლე კაბას, რომელიც თითქოს ნაპირისკენ წამოსული ზღვის ტალღების ქაფისგან იყო შეკერილი, თეთრი ლილიებითა და პატარა მზესუმზირებით გაწყობილი თაიგული ჰქონდა შეხამებული. იმავე სახეობის ყვავილები იყო გაბნეული სამირას ჩამოშლილ თმაში, რომელიც სპეციალურად ამ დღისთვის, წელამდე ჰქონდა დაგრძელებული. წყვილის სილამაზისა და ბედნიერი სახეების შემხედვარეს, გული მტკიოდა, რომ ამ სიხარულის გამზიარებლები მხოლოდ ჩვენ ვიყავით და სხვა არავინ. მიმაჩნდა, რომ დემეტრეცა და სამირაც, ერთნაირად იმსახურებდნენ, ოჯახები ჰყოლოდათ და ამ წუთებში, ნათესავები და ახლობლები მათი სიხარულის თანამონაწილენი ყოფილიყვნენ. მიუხედავად იმისა, რომ ცერემონია შესამჩნევად ვიწრო წრეზე იყო გათვლილი, მაინც ყველა მნიშვნელოვანი წესის დაცვით ჩატარდა და საბოლოო ჯამში ულამაზესიც გამოვიდა. ხელის მოწერის პარალელურ, მუსიკალურ გაფორმებას, სპეციალურად დაქირავებული მევიოლინე გოგონა უზრუნველყოფდა. ფოტოგრაფი და ვიდეოგრაფი, აპარატურით ხელში დაიარებოდნენ აქეთ-იქით და ნებისმიერ მნიშვნელოვან დეტალს, უკლებლივ აფიქსირებდნენ. პირადად ჩემთვის, ყველაზე დასამახსოვრებელი და ემოციური, მაინც საქორწინო ფიცის წარმოთქმის მომენტი იყო. უნდა მეღიარებინა, ამ ნაწილის მოსმენა, ყოველთვის განსაკუთრებულად მსიამოვნებდა, თუმცა სიტყვებმა, რომელიც სამირას ფიცში ეწერა, ლამის ცრემლებამდეც კი მიმიყვანეს. იგი დაახლოებით ასეთი შინაარსისა იყო: “ამ ფიცს შენ მაგივრადაც ვწერ, რათა თავიდანვე სიმბოლურად გამოვხატო, ყველაზე მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებებს, მუდამ ერთობლივი მსჯელობით რომ მივიღებთ ხოლმე. კარგი ვიტყუები, შენ მაგივრად იმიტომ ვწერ, რომ თვითონ არასდროს გამოგდიოდა გრძნობების სიტყვებად გადაქცევა. დამშვიდდი, საიდუმლო რომ გაგიმჟღავნე, ამისთვის ბოდიშს მოგვიანებით მოგიხდი, ახლა კი, შენის ნებართვით უნდა განვაგრძო. ჩვენი პირველი შეხვედრა, ისეთ ასაკს დაემთხვა, როდესაც ორივენი სათამაშოებით ხელში დავრბოდით და ცამდე ბედნიერები ვიყავით, თუკი დღის ბოლოს, თავშესაფრის ზედამხედველები შოკოლადის კანფეტით დაგვაჯილდოვებდნენ. მახსოვს, რამდენჯერ გიჩუქნია შენი წილი კანფეტი ჩემთვის, მხოლოდ იმ მიზეზით, რომ ტკბილეულის ჭამა მაბედნიერებდა. მახსოვს, როგორ მოვრბოდი შენთან სულელური სიზმრებისგან შეშინებული და როგორ მამშვიდებდი მზრუნველი ჩახუტებით ამ დროს. მახსოვს ის სუფთა, ბავშვური ღიმილი, რომლის უბრალოდ დანახვაც კი სულს მითბობდა და ცხოვრებასაც იმაზე ნათელ ფერებში მაყურებინებდა, ვიდრე რეალურად იყო. ალბათ გაიხსენებ, ერთხელ “ჩემი ვარდისფერი სათვალეც” კი გიწოდე და გულში, დღემდე მოგიხსენიებ ამ მეტსახელით. გუშინდელი დღესვით მახსოვს ჩვენი პირველი კოცნა. იმ მომენტში, შენი მზერა ზუსტად ისეთი იყო, როგორზეც ნებისმიერი ქალი იოცნებებდა, საყვარელ მამაკაცს შეეხედა. ყოველი სიტყვითა და მოქმედებით, ძერწავდი ადამიანს, ვისაც თითოეული წამის გასვლასთან ერთად, უფრო ძლიერად ვეჯაჭვებოდი. ერთხელ უკვე გავწყვიტე ეს ჯაჭვი. ერთხელ უკვე შევაბიჯე იმ სამყაროში, სადაც შენ არ იყავი და იქ დასარჩენად, ნებისყოფა დიდხანს არც მეყო. ვიცი, იდეალური არ ვარ, მაგრამ გპირდები, მუდამ ვეცდები ის ცხოვრებისეული საყრდენი გავხდე, რომელიც წაქცევის ნებას არ მოგცემს და თუ მაინც წაიქცევი, მაშინვე ფეხზე წამოგაყენებს. მთელი გულით მჯერა, რომ შენც ამავეს გააკეთებ ჩემთვის. ვიცი, აუცილებლად მაპოვნინებ გასასვლელს, თუკი ოდესმე მეგონება, რომ შავ ხვრელში მოვხვდი და ჩემთვის ყველაფერი დასრულდა. მჯერა გეყვარები, მიუხედავად იმისა, თუ ჩემდაუნებურად გაგაბრაზებ, ან გაწყენინებ ხოლმე. ღრმად მჯერა, იმის, რომ გონებაში, ჩემს გარდა სხვისთვის ადგილი არასდროს გექნება და შენც დამიჯერე, ერთი რამ. დამიჯერე, რომ ჩვენი სიცოცხლის განმავლობაში არასდროს, არასდროს დადგება დღე, როდესაც ჩემს შენდამი მომართულ სითბოს, სიცივე შეცვლის. ეს არც გამომივა, რადგან სამყარომ, ყველაზე ღირებული საჩუქარი გამიკეთა შენი სახით და ეს საჩუქარი, ყოველდღიურად იგრძნობს ჩემგან, თუ რამდენად იღბლიანად ვთვლი თავს, ჩემს ცხოვრებაში მისი არსებობით . . . მართალია ფიცის ემოციურობამ ყველას მქუხარე აპლოდისმენტებისკენ გვიბიძგა, თუმცა ძალზედ მხიარული გამოვიდა უშუალოდ ხელის მოწერის მომენტიც. აქ დემეტრემ, პროვოკაციულად გაწელა პასუხი, ცერემონიისთვის კარგად ნაცნობ კითხვაზე –”თანახმა იყო თუ არა, ჭირსა და ლხინში ეერთგულა და მის გვერდით ყოფილიყო.” მცირეხნიანი წვალების შემდეგ, რაც საბოლოოდ, სამირას მიერ მისთვის მხარზე ჩქმეტით დასრულდა, საჭირო ადგილას ხელმოწერებიც დაისვა, როგორც წყვილის, ასევე მათი ხელისმომკიდეების მხრიდან. ცერემონიას ხანგრძლივი ფოტოსესია მოჰყვა. ლოლამ კვლავ მიშო გამოიჭირა და შემართებით ჩართო მობილურის წინა კამერა. დემეტრესა და სამირას, ფოტოგრაფი აძლევდათ მითითებს. რაც შემეხება მე, საერთო აჟიოტაჟს გამოვეყავი, დრო ვიხელთე და დანარჩენებისგან ოდნავ მოშორებით მდგომ კალეს, გვერდით ამოვუდექი. -რა მოხდა, უკვე მოიწყინე? -მხარზე მკლავით დავეყრდენი, თან ლოყაზე ვაკოცე -თუ უბრალოდ ფოტოების გადაღების პროცესი გღლის? -შენთვის ოდესმე მითქვამს, რომ მსგავსი სახის ცერემონიებზე მუდამ გული მერეოდა? -პასუხის დაბრუნების ნაცვლად, რატომღაც კითხვა შემომიბრუნა მან. -არა, პირველად მესმის -მაგრამ იმას დავამატებდი, რომ ამ ორის ყურებამ, მგონი აზრი შემაცვლევინა -ნუთუ? -ღიმილი ვერ შევიკავე მის სიტყვებზე და წამით, ხელის მოწერის მაგიდასთან, დანარჩენების გვერდით მდგომ მიშოს გავხედე. როგორც ჩანდა, უკვე დაესრულებინა საგვარეულო ფოტოსესია -აზრი რა მიზეზით შეგეცვალა? -არ ვიცი . . . იმდენად ნამდვილები და გულწრფელები არიან, თითქოს წარმოდგენა არ აქვთ, რა არის სიყალბე -ჭიქიდან ოდნავ მოსვა მან შუშხუნა სითხე -დღევანდელი წყვილების ფონზე, რომლებიც სოციალურ ქსელებში ბედნიერებისგან ბრწყინავენ, რეალობაში კი ტორნადოსავით არეული ურთიერთობა აქვთ, ძალიან მსიამოვნებს ასეთ გულწრფელ გრძნობებზე დაკვირვება -ორივემ დაიმსახურეს ის ბედნიერება, რომელსაც დღეს ზეიმობენ -ჰო, ნამდვილად ასეა -თავის დაქნევით დამიმოწმა, რამდენიმე წამიანი დუმილის შემდეგ კი მკითხა:-წვეულება სად იქნება, ჯერ კიდევ არავინ ვიცით, არა? -მხოლოდ მიშომ და ლოლამ -მივუგე იმედგაცრუებით -ლამის ტყავიდან გამოვძვერი, მაგრამ წინასწარ ვერაფრის გარკვევა ვერ შევძელი -ლოლასგან არც მიკვირს, მაგრამ ჩვენი დირექტორის გამოსატეხად შეგეძლო კარგი სტრატეგია შეგემუშავებინა -არასწორად ფიქრობ -თავი გავაქნიე და კვლავ მიშოს გავხედე. სწორედ იმ მომენტში, თავადაც გამომხედა, თუმცა ლოლამ საშუალება არ მისცა დიდხანს ეყურებინა და კვლავ კამერისკენ მიატრიალებინა სახე. -ანუ ეგეც კარგი კერკეტი კაკალია -იმაზე მეტად, ვიდრე წარმოიდგენ -პირველ რიგში, იმის გამო ეკუთვნის ჯილდო, რომ შენ გამო, იმ გადარეულს უძლებს -სიცილით მოსვა თავისი ჭიქიდან კიდევ ერთხელ -ან კამერა როგორ არ გადაეწვა, ან საერთოდ ტელეფონი? უკვე მემილიონე ფოტოს იღებს დღეს -კალე, რამდენიც არ უნდა უკბინო ლოლას სიტყვიერად, ზუსტად ვიცი, შენც ისევე ძალიან შეგაყვარა თავი, როგორც ჩვენ გვიყვარს -კარგი, კარგი, მაგას არც უარვყოფ, მაგრამ ხანდახან რომ მისი დახრჩობა მინდება, ესეც აშკარაა -გინდა თქვა, რომ ახლა მიშოსაც მისი დახრჩობის სურვილი კლავს, მაგრამ ჩემს გამო იტანს? -ეჭვნარევი ღიმილით მივუტრიალდი. პასუხს არც დაუგვიანია: -შენ კარგად იცი, რომ დასავით მიყვარხარ მარიტა. ძმების ეგოიზმს, თავისი დები არც ერთი კაცისთვის არ ემეტებათ ხოლმე, მაგრამ მიშო მართლა სწორი ცხოვრებისეული არჩევანია მესიამოვნა კალესგან ამ სიტყვების მოსმენა. ალბათ იმიტომ, რომ ჩემთვის მნიშვნელოვანი ადამიანების სიაში ეკავა საპატიო ადგილი და მის აზრს, მართლაც ძალიან დიდ მნიშვნელობას ვანიჭებდი. წამოწყებული საუბარი, სამირას ხმამ გავაწყვეტინა: -მარიტა, კალე, აქეთ მოდით, ვალსის მუსიკა შევუკვეთეთ! -გვეძახდა ის. ცალი თვალით მევიოლინე გოგონას გავხედე. როგორც შევატყვე, უკვე ამზადებდა თავის ინსტრუმენტს მითითებული მელოდიის შესასრულებლად. საცეკვაო მოედანზე, რატომღაც დემეტრემ გამიწვია. მართალია, ვალსი ის ცეკვა იყო, რომელიც წესით წყვილს ერთად უნდა შეესრულებინა, თუმცა ხელის მოწერის ცერემონიის მსგავსად, ესეც კი არასტანდარტული იყო. მიშომ და სამირამ, ჩვენგან ოდნავ მოშორებული ადგილი აირჩიეს საცეკვაოდ, ხოლო კალე და ლოლა, ერთმანეთთან დაწყვილდნენ. ვიოლინოზე შესრულებული ნაზი მუსიკის ჰანგები, მალევე გაიფანტა ჩვენს შორის. ფოტოგრაფმა და ვიდეოგრაფმაც, კამერებით დაიწყეს ირგვლივ ტრიალი. მართალია სიტყვები არ მესმოდა, თუმცა პირის მოძრაობით შევამჩნიე, რომ მიშო და სამირა, ერთმანეთში რაღაცაზე მხიარულად საუბრობდნენ. მსიამოვნებდა მათი ყურება. ზოგადად მათი მეგობრობა მიყვარდა, რომელიც ყველაზე სუფთა და უანგარო იყო, რაც კი შეიძლებოდა ქალსა და მამაკაცს შორის ყოფილიყო. -ყოველთვის იდეალურად ესმოდათ ერთმანეთის -ფიქრებში გართულს რომ დემეტრეს ხმა მომესმა, სწორედ მაშინ გავიაზრე, მისი მზერაც მიშოსა და სამირასკენ რომ იყო მიმართული -მათი ასეთი დამოკიდებულების ყურება, ბავშვობის წლებში მაბრუნებს. ცუდია, რომ უერთმანეთოდ ამდენი დრო დავკარგეთ -მთავარია ყველაფერი წარსულში დარჩა -გამამხნევებელი ღიმილით ავხედე მის სახეს, ბედნიერების გარდა რომ არაფერს ასხივებდა იმ წამს. -შენი და ლოლასი ძალიან მადლობელი ვარ, მარიტა -რისთვის? -იმისთვის, რომ სამირას სწორედ მაშინ შეხვდით, როცა ყველაზე მეტად ჰქონდა თქვენნაირი კარგი მეგობრების საჭიროება -მადლიერება და სითბო, ერთობლივად იკითხებოდა დემეტრეს თვალებში -თავისი ტრავმის დაძლევაში, დიდწილად თქვენც დაეხმარეთ -და შენ თვითონ როგორ გაუმკლავდი ამას? ძალა საიდან იპოვე? -ვეღარ მოვითმინე და ის შეკითხვები დავუსვი, რაც ყველაზე მეტად მაინტერესებდა, მთლიანი ტრაგიკული ისტორიის მოსმენის შემდეგ. დემეტრეს ისე ჩაეღიმა, ამ ღიმილის უკან დამალულმა ტკივილმა, ლამის ხელიც კი დამიქნია, რათა თავისი შორიახლოს ყოფნის შესახებ ეცნობებინა. -ვერ გეტყვი, რთული არ იყო-მეთქი, მაგრამ მაშინ იმას უნდა დავდგომოდი გვერდით, ვისაც ჩემზე მეტად უჭირდა -წამით სამირასკენ გააპარა მზერა ამის თქმისას -ვაღიარებ, დღევანდელი გადმოსახედიდან, ჩემს რაღაც ნაწილს, უხარია კიდეც, რომ წარმოდგენა არ მაქვს ეს ვინ ჩაიდინა -უხარია? -გავიკვირვე -და რატომ? -იმიტომ, რომ მათი ვინაობის ცოდნის შემთხვევაში, დაუფიქრებლად ვიქცეოდი მკვლელად, ეს კი მთელ ჩემს ცხოვრებას გაჰყვებოდა შავ ლაქად თვალები დავხარე და ნიკაპით მის ბეჭს დავეყრდენი. იმის წარმოდგენაზეც კი გამაჟრჟოლა, რაც ცოტა ხნის წინ წარმოთქვა. ყოველთვის მიმაჩნდა, რომ ადამიანისთვის, ერთ-ერთი ყველაზე მძიმე ტვირთი, მკველლის იარლიყით ცხოვრება იყო. განსაკუთრებით მაშინ, თუკი მკვლელობა, აფექტურ მდგომარეობაში გახლდათ ჩადენილი და პიროვნების შინაგან პრინციპებს რადიკალურად ეწინააღმდეგებოდა. -დემეტრე, ეს სამყარო შეიძლება ბინძური ჭაობია, მაგრამ არ მინდა მათ დაემსგავსო, ვინც ამ ჭაობში საკუთარი ნებით იძირება -მეტაფორები გყვარებია -მსუბუქად ჩაეცინა. -ჰო, და ის ხალხიც მიყვარს, ჩემს მეტაფორებს რომ სწორად იგებს რამდენიმე წამის განმავლობაში, ღიმილით მიყურებდა თვალებში. შემდეგ დამატრიალა, ჩემი ხელები კისერზე შემოიხვია და შუბლზე ფრთხილად მაკოცა. -მიშოსი უამრავ კაცს უნდა შურდეს, შენ გამო -მითხრა სრული გულწრფელობით -როგორც კი გაგიცანი, მაშინვე მივხვდი რა შეგამჩნია ისეთი, რის გამოც, ათი წლის განმავლობაში ვერ ამოგიგდო თავიდან -მოიცა, მოიცა, ანუ ყველაფერი თავიდანვე იცოდი -გამომცდელად ავხედე. ცოტა არ იყოს გამიკვირდა. პირადი გრძნობების სხვისთვის გამჟღავნება, არ ჰგავდა მიშოს საქციელს, თუნდაც ეს მისი საუკეთესო მეგობარი ყოფილიყო. დემეტრემ თავის დაქნევით გამოხატა თანხმობა. -ჰო, ვიცოდი. ვიღაცისთვის მაინც უნდა ეთქვა, თორემ უკვე ჭკუიდან შეშლის ზღვარზე იდგა -კარგი, კარგი, ამას ნუ მეუბნები, თორემ თავს დამნაშავედ ვგრძნობ -ნუ გრძნობ მარიტა. ყველაფრის ღირსი იყო, რასაც შენგან იღებდა -სიცილით გახედა დემეტრემ, მეგობარს. მასთან ერთად მეც -იმის მაგივრად, რომ თავიდანვე ეგრძნობინებინა რამე, ვირივით იქცეოდა -მთლად ასეც არ ვიტყოდი -სიცილში თავადაც ავყევი -ჩემი დამოკიდებულების ფონზე, რთული იყო ვინმეს გულწრფელი საუბრის სურვილი გასჩენოდა -ეგ არ ვიცი, მაგრამ ჩემი ცოლი რომ მანიშნებს, შენთან ცეკვა მინდაო, ეგ აშკარაა -თვალებით სამირასკენ მანიშნა მან -რა ვქვნა, უკვე ცოლია და მისი სიტყვა ჩემთვის კანონია -ახლა არ თქვა, ჩვენს ოჯახში მატრიარქატი იმეფებსო, მაინც არ დაგიჯერებ -სიტუაციას გააჩნია -სიცილით აიჩეჩა მხრები -თუკი კარგად მომეპყრობიან, გემრიელ კერძებს მომიმზადებენ და სიყვარულს არ მომაკლებენ, მუდამ მატრიარქატი იქნება. თუ უყურადღებოდ დავრჩები, მაშინ პატრიარქატს დავაბრუნებ -კაცები მართლა ბავშვებივით ხართ -დემეტეეს კისერზე მოხვეული ხელები, ტუჩებზე მომდგარი ღიმილით ჩამოვიღე ძირს -იმ განსხვავებით, რომ წვერები ამოგდით . . . ფოტოსესიის გასამართი შემდგომი ადგილი უკვე ის გახლდათ, რომელიც ჩვენ სამისთვის, ჯერ კიდევ გაუმჭვირვალე ფარდის მიღმა რჩებოდა და თავიდან ბოლომდე ხელისმომკიდეების მიერ იყო დაორგანიზებული. ბოტანიკურ ბაღში დაყოფილი, სრული ორი საათის შემდეგ, უკვე დრო დამდგარიყო საიდუმლო ადგილმდებარეობაზე გადაგვენაცვლა. ასეც მოვიქეცით და გადამღებ გუნდთან ერთად, შემოდგომი გაჩერებისკენ ავიღეთ გეზი. ალბათ წარმოსახვებში, თითოეული ჩვენგანი ისეთ ადგილს მოელოდა, სადაც ლამაზი ხედები, მშვიდი ატმოსფერო და დახვეწილი დეკორატიული მორთულობა იქნებოდა. წესით ასეც უნდა ყოფილიყო, თუმცა რეალობამ ყოველგვარ მოლოდინს გადააჭარბა, როცა შესაბამის მისამართზე მისულებმა, აღმოვაჩინეთ, რომ წვეულების გასამართი ადგილი არა ხმელეთი, არამედ ღია ზღვაში გასასვლელად მომზადებული იახტა იყო. მიშოს და ლოლას არჩევანმა მართლაც სასიამოვნოდ გაოცებული დაგვტოვა. მესაჭე და გამცილებელი უკვე მზად იყვნენ თავიანთი მოვალეობის შესასრულებლად. მაგიდებზე, ყინულით სავსე მომცრო სათლებში ჩაცივებული შამპანურის ბოთლები, ნაირნაირი ტკბილეული და მრავალი სახეობის კერძი მოჩანდა. დიზაინერული გაფორმება ზუსტად ისეთი სადა და ნაზი შეერჩიათ, როგორიც, დღის მთავარი გმირების გემოვნებას, ასი პროცენტით შეესამაბებოდა. ჩანდა, მიშოსაც და ლოლასაც, ზედმიწევნით ჰქონდათ გათვლილი თითოეული დეტალი და სწორედ ამაზე მეტყველებდნენ, სამირას სიხარულისგან აწყ’ლიანებული თვალები იმ მომენტში. დადებით ემოციებში ჩაფლულმა რომ უკნიდან, დემეტრეს ჩახუტება იგრძნო, თითები მის მკლავებს დაუსვა, ხოლო თავი მხარზე ჩამოადო და გადაკრიალებულ, ლურჯ ცას ახედა. -კარგია, რომ მყავხართ, იცით? -სათითაოდ ყველას გადმოგვხედა ამის თქმისას, თანაც ისეთი მზერით, გალაქტიკოსოდენა სიყვარულს რომ ასხივებდა -აქამდე არასდროს მითქვამს, მაგრამ უზომოდ მიხარია, ჩემს ცხოვრებაში რომ არსებობთ. თითოეული თქვენთაგანი მიყვარხართ -დღეს თქვენი დღეა, ჩემო ბავშვებო -ლოყაზე აკოცა ლოლამ სამირას, ხოლო დემეტრეს, ცალი ხელით აუჩეჩა თმები -არანაირი სენტიმენტები და ცრემლები! ამაღამ ბოლომდე ვერთობით და ნასვამებს, ისედაც ყველას, ყველა გვეყვარება! -იმ განსხვავებით, რომ მეზობლებს არავინ დაითვლის -შესწორება შეიტანა კალემ, ლოლას სიტყვებში და ამ უკანასკნელს, ხელკავიც გამოსდო -შენ სულ ტყუილად გიხარია. ამაღამ, პირადად გაგაკონტროლებ, რომ წვეთიც არ დალიო! -ჩემს ქმედებებზე აზრის გამოთქმის უფლება მოგეცი და აღარ მახსოვს? -უფლება თავად მივანიჭე ჩემს თავს. თუ რამე მოხდება, ზუსტად ვიცი, მე ვიქნები ის უიღბლო, ვისაც წუწუნით დაურეკავ და შეეხვეწები რამე გიშველოს, ამიტომ წინასწარ ვიღებ პრევენციულ ზომებს -მოკლედ, ყველა რომ თავის თავზე ფიქრობს რაა -თვალები აატრიალა ლოლამ, მერე კი დანარჩენებს მოგვიბრუნდა -კარგი, ახლა ყველანი ერთ ხაზზე ვეწყობით და ხმელეთის ვტოვებთ. თუ დალევით ვერ დავლევ, მუსუკალურად მაინც გაგიფორმებთ ამ საღამოს . . . * * * * სახლამდე რომ მივაღწიეთ, უკვე შუა ღამეს იყო გადაცილებული. ორივენი ძალიან ვიყავით გადაღლილები, თუმცა სასიამოვნო შეგრძნებები, რაც იახტის წვეულებაზე გატარებულმა დაუვიწყარმა დრომ დაგვიტოვა, მაინც არ გვტოვებდნენ. ჩემი ბინის კარი, რომელიც ორივე საკეტით საიმედოდ მქონდა ჩარაზული, მიშომ დიდი გაჭირვებით გააღო და შიგნით ხელში აყვანილი შემიყვანა. ვერ ვიტყვი, რომ ალკოჰოლური ზემოქმედების ქვეშ ვიყავი. მხოლოდ რამდენიმე ჭიქა შამპანური მქონდა დალეული და საღი გონებაც თავის ადგილას რჩებოდა, თუმცა მაინც იმდენად ვიყავი მოთენთილი, მუხლებში ძალაც აღარ შემრჩენოდა, რათა საკუთარი ფეხით მევლო. ბინაში შუქები ყველა ოთახში იყო ჩამქვრალი. მხოლოდ სარკმლიდან შემოსული მთავარის შუქი ებრძოდა ღამეულ წყვდიადს, თუმცა იმდენად მკრთალად, გზის გაგნება ცოტათი ჭირდა. მიუხედავად ამისა, მიშოს მაინც ვთხოვე სინათლე არ აენთო. ზოგადად, ვერასდროს ვიტანდი ხოლმე სიბნელის შემდეგ მკვეთრი შუქის დანახვას და ვიცოდი ეს ახლაც შემიქმნიდა მცირედ დისკომფორტს. მისაღებიდან, საძინებელში გადავინაცვლეთ. იქაურობა ბევრად უფრო მკვეთრად იყო განათებული, რადგან ქუჩის მხრიდან სინათლეები საკმაოდ კარგად შემოდიოდა. მიშომ ცალი ხელით თეთრეული აშალა და შიგნით ისე ფრთხილად ჩამაწვინა, თითქოს ტკბილი ძილით მეძინა და ჩემს გაღვიძებას ერიდებოდა. შემდეგ წამოდგა, საწოლის ბოლოში დამიჯდა და ქუსლიანი ფეხსაცმელი, საკუთარი ხელით გამხადა ორივე ფეხზე. წამითაც ვერ ვაშორებდი თვალს, როდესაც ამ ყველაფერს აკეთებდა. არ ვიცოდი ეს ჩემს სისხლში არსებული, ალკოჰოლის გარკვეული დოზის გამო ხდებოდა თუ არა, მაგრამ ამ სცენის შემყურეს, გულისცემისთვის ჩვეული რიტმის დაბრუნება ჯოჯოხეთურად მიჭირდა. მონუსხული ვაკვირდებოდი მიშოს ყოველ მოძრაობას, ყოველ ჟესტსა თუ მიმიკას და ვხვდებოდი, რამდენად იყო მოდებული ეს ადამიანი, მთელ ჩემს შინაგან სამყაროს. საწოლში უხმოდ წამოვიწიე და მის თვალებს მზერა გავუსწორე. ახლა ძილი ნამდვილად არ მინდოდა. ჩემს გონებას რაღაც დიდი სიგიჟის გაკეთების სურვილი კლავდა. რამე ისეთის, რაც ამ ღამეს უფრო განსაკუთრებულს გახდიდა, ვიდრე აქამდე იყო. მართალია მუხლებში სისუსტეს ვგრძნობდი და სიარული ცოტათი მიჭირდა, მაგრამ თავს ძალა დავატანე და ლოგინიდან წამოდგომა მაინც დამოუკიდებლად მოვახერხე. მიშოს შეკითხვისთვის თუ სად მივდიოდი, პასუხი არ დამიბრუნებია. ამის ნაცვლად, კაბის ელვაშესაკრავი საკუთარი ხელით გავიხსენი, იგი სწრაფად მოვაშორე ჩემს სხეულს, თავად კაბა კი იატაკზე დავტოვე დაგდებული და შიდა თეთრეულში გამოწყობილი მივუახლოვდი ოთახიდან გასასვლელ კარს. უკან მხოლოდ ორი წამით მოვიხედე, თუმცა ესეც საკმარისი აღმოჩნდა, რათა მიშო მინიშნებას მიმხვდარიყო და თავადაც უკან გამომყოლოდა. საძინებელი ტუჩებზე მომდგარი იდუმალი ღიმილის თანხილებით დავტოვე და მისაღების გავლით, იმ ოთახისკენ გავემართე, რომელიც მთლიანად როიალისთვის მქონდა დათმობილი. ვინაიდან შიგადაშიგ უკანაც ვიყურებოდი, ღამის სიბნელეში ბუნდოვნად შევნიშნე, როგორ გაიხადა მიშომ თავისი პიჯაკი და როგორ დაუდევრად მოისროლა როიალის ოთახისკენ მიმავალ დერეფანში. იმისდა მიუხედავად, რომ კარგად ვერ ვხედავდი, მის დაჟინებულ მზერას მაინც ცხადად ვგრძნობდი. გული გამალებით მიცემდა. მუცელში ჯერ კიდევ არგანცდილი სიამოვნება, თბილი წყალივით მეღვრებოდა და ენდორფინის საკმაოდ დიდი დოზითაც მავსებდა. ოთახში შესულმა, იქაურობას პატარა, ოქროსფრად მანათობელი სანათით მოვფინე ნათელი. ღამეულ წყვდიადში, მაშინვე გამოიკვეთა როიალი, კედელზე მიმაგრებული პატარა თაროები და მათ ქვემოთ მდგომ დივანზე, უწესრიგოდ მიყრილი ნოტები. -მითხარი, რის გაკეთებას ცდილობ? -ხმაში ღიმილი შეპარვოდა მიშოს. პასუხი კვლავაც არ გამიცია. მისთვის თვალის მოუშორებლად, გამომწვევი მზერით წავიღე ხელები ზურგს უკან, ბიუსჰალტერის შესაკრავი შევიხსენი, იგი ნელ-ნელა მოვაშორე ჩემს მკერდს და იატაკზე მივუჩინე ადგილი. შევამჩნიე, თუ როგორ დაეჭიმა მიშოს მთელი სხეული ამის დანახვისას. თვალებში იმოდენა ვნება ედგა, მათი უბრალოდ ყურებაც კი უზარმაზარ ნეტარებას მგვრიდა და უარესი სიგიჟეების კეთებისკენ მიბიძგებდა. როიალის წინ დადგმულ სკამზე, ზუსტად შუა ნაწილში ჩამოვჯექი და კლავიშებს თითები მათზე შეუხებლად გადავატარე. უკვე ზუსტად ვიცოდი, რა მელოდიასაც გავაჟღერებდი ამ ინსტრუმენტზე, თუმცა სანამ რამის დაწყებას მოვასწრებდი, მანამდე მიშოს ხმა მომესმა: -ჩემს ჭკუიდან გადაყვანას ცდილობ? -კიდევ უფრო მეტად მომიახლოვდა ის და მუსიკალურ საკრავს ორივე მკლავით ჩამოეყრდნო -ის შიშველი პიანისტი იქნები, ვინც მარტო ჩემთვის დაუკრავს? -არა, უბრალოდ მინდა სიზმარი გიქციო რეალობად -უტეხად შევხედე მის ქარვისფერ თვალებს -მასშიც ზუსტად ასე იყო, არა? მე შიშველი ვუკრავდი როიალზე, შენ კი გვერდით მეჯექი და გაშლილ თმაზე მეფერებოდი -მაშინ კიდევ ბევრი რამ არ მოგიყევი, რაც მაგ სიზმარში ხდებოდა . . . -შეგიძლია ახლა გაიმეორო ყოველი მისი კადრი -კვლავ განვაგრძობდი ცეცხლთან თამაშს და სიამოვნებას მგვრიდა ის მხურვალება, რასაც ხსენებული თამაშისგან ვიღებდი -ახალი რამებიც დაამატე, მეტი მრავალფეროვნებისთვის პასუხს აღარ დავლოდებივარ. იმის მოლოდინში, რომ სიზმრის მთელ სცენარს რეალობაში გადმოიტანდა, კლავიშებს თითები შევახე და ჩემი ერთ-ერთი ყველაზე საყვარელი მელოდიის Vivo per lei (იტალ:-მე ვცხოვრობ მისთვის) დაკვრა დავიწყე. საყვარელ მუსიკალურ საკრავთან “ურთიერთობაში”, მთელი გრძნობითა და ემოციით ვიყავი ჩართული, თუმცა ჩემი შიშველი სხეულის ყოველ წერტილზე, მის დაჟინებულ მზერას მაინც ცხადად ვგრძნობდი. მართლაც რომ თვალებით მჭამდა იმ მომენტში. ალბათ, მარტო მიშოს შეეძლო მილიმეტრითაც არ შემხებოდა, თუმცა მხოლოდ მზერა ჰქონოდა ათას შეხებაზე უფრო ემოციური და სულისშემხუთველი. გვერდით რომ მომიჯდა, ოდნავ დავიბენი და რაღაც პერიოდით ნოტებიც ამერია, თუმცა საბედნიეროდ მალევე მოვახდინე გონების მობილიზება. მიშომ ნელა წამოიღო ჩემკენ ხელი, სახეხე ჩამოყრილი თმა ორი თითით გადამიწია და მხარზე ტუჩები ნაზად შემახო. -ეს მელოდია სპეციალურად სათაურის გამო აარჩიე? -გაჟღერდა თუ არა შეკითხვა, მისმა ტუჩებმა, უკვე ყელის არეალზე გადაინაცვლეს და დაკვრის გაგრძელების შესაძლებლობა, ჩემთვის ნულს გაუტოლეს. კონცენტრირებას უკვე ვეღარაფერზე ვახდენდი. ჩემი გახშირებული სუნთქვის ხმა, ყურებში ექოსავით ჩამესმოდა, ხოლო სხეულზე აქა-იქ მოძრავი მიშოს ხელები, იმ სიამოვნების ზღვაში მძირავდნენ, სადაც საკუთარი ნებით მივისწრაფვოდი ფსკერისკენ. მისმა ბაგეებმა საფუძვლიანად მოიარეს მთელი ყელი, ნიკაპზე გადავიდნენ და ჩემს ტუჩებამდეც მოაღწიეს. მოწოლილმა ვნებებმა, მიშოს პერანგის ღილების ერთმანეთის მიყოლებით დაწყვეტაც კი მაიძულა. როდესაც წელს ზემოთ გავაშიშვლე, მისი კანის სასიამოვნო მხურვალება, ბოლომდე შევიგრძენი საკუთარი კანით და საყვარელი სურნელიც ღრმად შევისუნთქე. გაუჩერებლად მკოცნიდა. ისე მეფერებოდა, აშკარად ეტყობოდა, რამდენად სურდა ემოციებს საბოლოოდ შევეშალე ჭკუიდან. როიალის წინ მდგომი სკამიდან რომ წამომაყენა და წელზე შემომისვა, პირდაპირ ოთახში მდგომი ერთადერთი, პატარა დივნის მიმართულებით დაიძრა. მასზე უწესრიგოდ დაყრილი ნოტები, ერთი ხელის მოსმით გადმოყარა იატაკზე. შემდეგ ზედ გადამაწვინა და ჩემს ზემოდან ისე მოექცა, რომ ორივე მაჯა თავს ზემოთ მქონოდა გაკავებული. -კიდევ რამდენი ფარული თვისება იმალება შენში, მარიტა? -მკითხა სურვილისგან დახშული ხმით, თან სწორედ იმ ადგილას მაკოცა, სადაც, მისთვის კარგად ცნობილი –კოლიბრი მქონდა ამოსვირინგებული. ეს ადგილი, ყველაზე მეტად უყვარდა ჩემს სხეულზე და თავადაც ხშირად აღნიშნავდა ხოლმე ამას. -ამას წლები გვიჩვენებს -ცუდია, რომ საუკუნეები არ გვაქვს -უკვდავება გინდა? -ღიმილით შემოვხვიე ყელზე ორივე ხელი და ცხვირის წვერზე ტუჩები ოდნავ შევახე. -მხოლოდ იმიტომ, რომ გავიგო, მოგინდებოდა თუ არა ჩემი მოკვლა, ასწლიანი თანაცხოვრების შემდეგ ამის მერე, წამის მეასედიც აღარ დაუკარგავს ლაპარაკში. საუბრით, მხოლოდ მისი სხეული მესაუბრებოდა, თანაც დაუსრულებლად და უსიტყვოდ მაგრძნობინებდა ყველაფერს, რასაც მთელი ათი წლის განმავლობაში, ჩემგან მალულად ინახავდა მისი გული. ერთიანად მოდუნებული და სასმელისგან მოთენთილი, მიშოს ყოველ მოქმედებას მაინც აქტიურად ვყვებოდი. არ ვიცი რის გამო, მაგრამ იმის გააზრებაც კი სიგიჟემდე მსიამოვნედა, რომ ერთადერთი იყო და ჩემმა სხეულმა, მხოლოდ მისი ალერსის გემო იცოდა. ენერგიისგან ბოლო წვეთამდე დაცლილებს, აღარც კი მახსოვს ზუსტად როდის ჩაგვეძინა. აღქმის უნარი მხოლოდ გამთენიისას, გამოღვიძებულზე დამიბრუნდა და ყურში სასიამოვნო მელოდიასავით ჩამესმა ღია ფანჯრიდან შემოსული, კოკისპირული წვიმისა და ჭექა-ქუხილის ერთმანეთში შერწყმული ხმები. სარკმლიდან სველი წიწვების გრილი, მომწარო სურნელი შემოდიოდა. ამ სურნელს რომ კოფეინის მძაფრი არომატი შეერია, დავინახე, თუ როგორ შემოაბიჯა წელს ზემოთ შიშველმა მიშომ ოთახში და როგორ დადგა ფანჯარასთან თავისი ყავის ჭიქით ხელში. პლედი, რომელიც ზუსტად ვიცოდი მე არ დამიფარებია, მაშინვე გადავიძვრე და სხეულის დასაფარად იგი ტანზე მჭიდროდ შემოვიხვიე. ჩემს ამ ქმედებაზე გვერდულად ჩაეღიმა. თავად მუდამ მთხოვდა ხოლმე, მასთან ყველანაირად დამევიწყებინა რას ნიშნავდა სიტყვა –”რიდი”. მიუხედავად ამისა, ბოლომდე ჯერ კიდევ ვერ ვახერხებდი გათავისუფლებას და იმის გააზრებას, რომ ჩვენს ურთიერთობაში ასეთი თამამი ქცევები სრულიად ნორმალური იყო. -შენში მაინცაა მცირედი მორცხვობა -ყავის ჭიქიდან მოსვა მიშომ, თან გამომცდელი მზერა ამატარა მთელ სხეულზე -იმედია ამ ეტაპს მაშინ მაინც გადალახავ, როდესაც ჩემი ცოლი გახდები -ცოლი? -ტანზე შემოხვეული პლედის გამო, ზედმეტად ნელა მივუახლოვდი. მიშომ ორი თითით გადამიწია თმა ყურს უკან. მისი მზერა კვლავ სულში მიძვრებოდა და ცდილობდა ყველასთვის მიუვალი და მიუწვდომელი დაენახა. -ამ სიტყვის ხსენებაზეც კი გაფითრდი -არა, უბრალოდ სულ რამდენიმე დღეა, რაც მსგავს თემებზე მიწყებ ხოლმე საუბარს. მანამდე ეს არასდროს მომხდარა -სულ ცოტაა დარჩენილი იქამდე, როცა მხოლოდ საუბარს არ დავჯერდები -ჩემს პლედს ხელი მოჰკიდა, ნელი, გამომწვევი მოძრაობით შემომხსნა და მაჯაში ხელის ჩავლებით თავისკენ მიმიზიდა. სუნთქვა კვლავ გაფუჭებული საათივით აირია. მიშოს ჩემკენ მომართული, უბრალო მზერაც კი მიფანატავდა გონებას, მით უმეტეს მაშინ, როდესაც ტანსაცმლისგან ბოლომდე თავისუფალი ვიდექი მის წინაშე. -რა მოხდა, მხოლოდ გუშინ იყავი თამამი? მგონი ალკოჰოლი შენზე ისე მოქმედებს, როგორც ჩემს ფანტაზიებს აწყობს -შენი ფანტაზიები რომ საზღვრებს არ სცნობს, მაგას უკვე დიდი ხანია მივხვდი -იცი რა სულისშემძვრელად ლამაზი ხარ ახლა? -ხელები ზურგზე ჩამომიტარა და წელამდე ჩასულმა, მკლავები მჭიდროდ შემომხვია მასზე -ეს ნაზი კანი, მასზე გაბნეული სურნელი, ეს ტუჩები . . . ამ ქვეყნად ვერაფერი გამანადგურებს მათ გარეშე დარჩენის გარდა -დარწმუნებული ხარ? -მისი სიტყვებით ნასიამოვნებს, სახიდან ღიმილი არ მშორდებოდა -თანაცხოვრებაში, მამაკაცებს, ქალების გაგება ხშირად უჭირთ ხოლმე -ვიცი -ოდნავ შეეხო ჩემს ტუჩებს ამის თქმისას -მაგრამ როცა მამაკაცი ცხოვრების ქალს ირჩევს, უნდა შეეგუოს, რომ მის ფილოსოფიას ბოლომდე ვერასდროს ჩაწვდება. საყვარელი ქალები იმისთვის არსებობენ, რომ ისინი გვიყვარდეს და არა იმიტომ, რომ მათი გაგება ყოველთვის შეგვეძლოს -დაუჯერებელია -რა არის დაუჯერებელი? -ის, რომ ასეთი ხარ -ინსტიქტურად წავიღე ორივე ხელისგული მისი სახისკენ -მთელი ათი წელი, შენში ეგოისტ, დაუნდობელ და ცინიკურ ადამიანს ვხედავდი, ვისგანაც თავი შორს უნდა დამეჭირა, მაგრამ როგორც ჩანს, მედალს მართლა ორი მხარე აქვს -სჯობს, წარსულს შევეშვათ. რამე უფრო საინტერესო თემაზე გადავიდეთ, მაგალითად აი ამაზე -ჯიბიდან ტელეფონი უმალ ამოაძვრინა მიშომ, დაცვის სისტემა თითის ანაბეჭდით გახსნა და სულ რაღაც ორ წამში, მობილური ჩემკენაც მოატრიალა. ეკრანზე ფერად-ფერადი ყვავილების ბაღში დადგმული, ლამაზი, ორსართულიანი სახლის ფოტო იყო გამოსახული. მართალია ვერ ვხედავდი რა ხდებოდა მის შიგნით, თუმცა მხოლოდ ექსტერიერიც კი იმდენად მყუდროდ გამოიყურებოდა, დანახვის პირველივე წამიდან იმსახურებდა მნახველის დიდ სიმპათიას. -ეს რა არის? -კითხვის ნიშნებით სავსე თვალებით ავხედე, როგორც კი ფოტოსთვის მზერის მოშორება შევძელი. -გახსოვს იტალიაში რა შემთხვევაში წავალთ ერთად? -მახსოვს -თავის დაქნევითაც დავუმოწმე საკუთარი სიტყვები -მაშინ, როცა შენზე უგონოდ ვიქნები შეყვარებული და ამას ხმამაღლაც მოისმენ ჩემგან -ადრე მითხარი, ყველაზე საყვარელ შოკოლადს, ყველაზე განსაკუთრებულ მომენტებში ვხსნიდი ხოლმეო, მაგრამ დამიჯერე, აქ ეს არ გჭირდება -ცერა თითით, ტუჩებზე ნაზად მომეფერა ის -სიტყვებზე ბევრად ფასეული, დამოკიდებულებაა, ამიტომ სულსწრაფობა გამოვიჩინე -რა სულსწრაფობას გულისხმობ? -ჯერ კიდევ ვერ მივმხვდარიყავი მისი ნათქვამის უკან დამალულ ქვეტექსტს. -იმას ვგულისხმობ, რომ შეგიძლია მონეტა გაამზადო ტრევის შადრევნისთვის. ამ სახლში, შენთვის საოცნებო რომაულ არდადეგებს გავატარებთ . . . * * * * ადამიანებს, მედლის მსგავსად ორი ორი მხარე გაგვაჩნია. აქედან ერთი ის იმიჯია, რომელსაც საზოგადოების დასანახად ვიქმნით, ხოლო მეორე— ჩვენი რეალური, სხვებისგან დაფარული სახე. ამ მხრივ, ადამიანები მთვარესაც ვგავართ. ციურ სხეულს, რომლის ნაწილიც ხშირად გვემალება და მხოლოდ იმ მხარეს გვაჩვენებს, რომელიც თავად სურს დავინახოთ. დასასრული . . . |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
