დემეტრესა და დეას ამბავმა, ყველა მათი ნაცნობი ჩართო, ქორწილის სამზადისში.

-ისე, გოგოს რომ იტაცებ, რომელი საუკუნეა?!
ლილე ჩაჰყვიროდა მობილურში და ძმის ბედნიერებით გამოწვეულ სიხარულს, მოჩვენებითი ბრაზით აიგნორებდა.
-რა იყო გოგო?! შენც მოგატაცებინებთ საბას, დამშვიდდი.
-ლუკა, გამომართვი მობილური, უთხარი ამას, რომ და დაკარგა. ოფიციალურად ვთქვი უარი, მასთან კავშირზე.
-კაი რა ლილუშ. ასეც ნუ გემჩნევა, სამ დღეში ჩამოვა ის ბიჭი და ნუ გადაგვირევ.
-რა გინდათ?
-თქვენი კარგად ყოფნა.
-კარგად ვარ ძალიან, ამისთვის საბა არაა საჭირო.
ყურმილი დაკიდეს, ახლა ლუკას ესაუბრებოდა მხოლოდ.
-მე მატყუებ ლუ? ხომ იცი, ვერ გამომაპარებ.
-რა ვქნა ლუკა?! ამდენი წელი, წასულია, არც კი მოვუკითხივარ, ალბათ ჰყავს კიდეც ვინმე.
-კიდევ გიყვარს?
-ასე ძალიან მეტყობა?
-მასაც უყვარხარ, მე ვიცი ეს, ტყუილად არაფერს ვიტყვი, შენ ხომ გესმის ეს?!
-კარგი რა, რა აზრი აქვს? ეს სიყვარულია?!
-ესაა ზუსტად სიყვარული, თავისი თავისთვის ვერ გაგიმეტა.
-იქნებ მიღირდა?
-მას არ უღირდა შენი ცუდად ყოფნა, შენი დარდი.
-მარტო თვითონ რატომ წყვეტს?
-შენ რას იზამდი მის ადგილას ლილე?
-არ ვიცი.
-ხედავ?! ქვეცნობიერში, შენც ვერ იმეტებ შენს თავს, მკვლელის ცოლობისთვის.
-საბა არაა მკვლელი, ხომ იცი, არასდროს მიფიქრია ასე. მისი ნება არ იყო. ერთი წამით რომ ჰქონოდა ფიქრის შანსი, არ გააკეთებდა ხომ იცი?!
-მისმინე ლუ, მის ხელებზე ადამიანის სისხლია, წითელ ლაქად. მის სიზმრებში, სხვისი სახეა, მის ლოცვაში, უცხო ადამიანის სახელია და მის ნატვრაში, მსუბუქი სუნთქვაა. შენ რომ ხელი ჩაგჭიდოს, ის ხელი სუფთა უნდა ჰქონდეს, მას სხვისი სისხლი აქვს იმ მარჯვენაზე, შენთვის რომ იყო ოდესღაც.
-რას ამბობ ლუკა?! მისი სინდისი, მისი ადამიანობაა ყველაზე სუფთა, მის ხელებს ვუყურებ? მის გულში არსებული ყველა ფიქრია, ყველაფერზე წმინდა. ხომ იცნობ რანაირია?! რას მეუბნები, მმხოლოდ იმიტომ წავიდა ასე უსიტყვოდ, რომ ვერ გამიმეტა თავისი ცხოვრებისთვის?
-შენც ხომ იცი, ასე რომაა?!
-ვიცი, ჩემმა სიამაყემ არ გამიშვა, არ მომცა უფლება, ხელი შემეშალა მისთვის.
-იცი? იმ ღამით, როცა ის არაკაცი შემოაკვდა, ერთადერთი რამ მითხრა, ლილემ არ მნახოს, დასვრილი ვარო.
-ეს აქამდე რატომ არ მითხარი?
-შენი ჯერია ლუ, საბას სჭირდები.
-ყველა დღე, მისი დაძახებული ეგ სახელი მჭირდებოდა, ახლა რომ მთელი სითბოთი, შენ მეძახი. მისი ხმით ნათქვამი ლუ მომენატრა ყველაზე ძალიან და მაკლდა ყველაზე მეტად. არც კი ვიცი, როგორ მოვიქცე, როცა ვნახავ.
-ისე ნუ იზამ, მეჯვარის გარეშე დამტოვო.
-დაგინდობ. მხოლოდ შენს გამო.
-ისე, ამ ცხოვრების შეცდომას, რაგომ მოუნდა ასეთი ქორწილი, შენც არ იცი?
სიტუაციის განმუხტვა სცადა ლუკამ.
-ცხოვრების შეცდომაა და მაგიტო.
-ის ფსოქოლოგი გოგო, როგორ გააგიჟა, მიკვირს რა.

კარზე გაბმულმა კაკუნმა, ლუკას სახეზე ღიმილი გამოიწვია.
-დეკა იქნება, მე გავაღებ.

კარში შემოსული დეკა, ფართოდ უღიმოდა, ლუკას.
-რას შვებით? გადაწყდა ყველაფერი?
საუბრით გაიარა დერეფანი და მოწყვეტით ჩაეშვა სავარძელში.
-კი, ქორწილი ერთ კვირაშია, განკარგულებები გასცა ბატონმა, რომ ჩამოვლენ მზად დახვდებათ ყველაფერი. ძალიან პატარა და სადა ქორწილი იქნება.
-კაბა არ უნდა დეას?!
-ლილუშა და დეას მეგობარი მიხედავენ.
-ეგ როგორ?!
-ფოტო გამოგვიგზავნა, ვიცით როგორიც უნდა.
საუბარში ჩაერია ლილე.
-გადამრევენ მე ეგენი, რანაირად არ ღელავენ?
-და რატომ უნდა იღელვონ?
-ქორწილი აქვთ ლუკა, აბა რა უნდა ქნან?
-შენ ამათ ქორწილზე როგორ ხარ და ჩვენს ქორწილზე ალბათ გაქრები, ნერვიულობით.
-ჩვენს ქორწილზე?
-კი ჩვენს ქორწილზე.
-რა ქორწილი ლუკა? ამაზე არ გვისაუბრია ჩვენ.
-თუ არ გინდა, არ იქნება.
-ანუ, ასე გადაჭრით არა, უბრალოდ არ მოველოდი, თან მხოლოდ ჩემზე ხომ არაა?
-ჩემზე არ იფიქრო, ჩემთვის ისიც საკმარისია, ჩემთან რომ იქნები, უბრალოდ მეგონა, როგორც ყველა ქალი, შენც თეთრ კაბაზე და ქორწილზე ოცნებობდი.

ლილე უჩუმრად ადგა, სამზარეულოსკენ აიღო გეზი.
-ვფიქრობ, ზედმეტი იქნება, თან, მსგავსი ოცნებები, დიდი ხანია დამავიწყდა.

სავარძელზე ჩამომჯდარს წინ დაუდგა ლუკა, ნელი მოძრაობით ჩაიმუხლა გოგონას წინ.
-მისმინე კარგად, ყველა ოცნება, ყველა სურვილი მინდა ვიცოდე შენი. ხომ ვისაუბრეთ, ყველა წარსულ დღეს, დავივიწყებთ. რატომ ხარ შებოჭილი?
-უბრალოდ, აქამდე ასეთი ფაქტი არ მქონია, ცოტას ვღელავ, არ მინდა სადმე, შენზე თქვან, რომ შვილიანი, განათხოვარი ქალი გყავს გვერდით, მითუმეტეს, ქორწილი, ვფიქრობ ბევრ საუბარს გამოიწვევს.
-შენი აზრით, მე მაინტერესებს ვინ იტყვის რამეს? შენზე ვერავინ ვერაფერს იტყვის, სანამ მე ვიქნები. დანარჩენს კი თავი დაანებე, რამეს ვაშავებთ? ანუ რომ მიყვარხარ, რომ მინდა ჩემს გვერდით იყო, ვინმეს უნდა დავემალო, ვინმეს ვკითხო?
-არა, უბრალოდ საქართველოა, აქ ბევრი გიცნობს, არ მინდა ხელი გამოიშვირონ შენსკენ.
-ერთადერთი ქალი, ვინც შემიყვარდა, ჩემი ცოლი ხდება. სხვას მე ვერაფერს ვამჩნევ ჩვენს ურთიერთობაში.
-არ ვიცი, თავს უჩვეულოდ ვგრძნობ.
-რაღაც მოხდა ნამდვილად ხომ?
-ნუნუმ დამირეკა ამ დილას.

უღონოდ ამოილაპარაკა გოგონამ.
-რაღა უნდა? რა ვერ აჩერებს?
-მითხრა, ყველა ლუკაზე გამოიშვერს ხელსო, მითხრა ბევრი პრობლემა ექნებაო. მართალიცაა.
-ახლა მე ჭკუიდან გადაგყავარ? ანუ, ნუნუმ იბოდა შენთან რაღაცეები და შენ მე ასე მაგიტო მელაპარაკები?
-რატომ არ გესმის ლუკა? პრობლემებში გაეხვევი შენც, ერთხელ უკვე დაგჭრეს ჩემს გამო, არ ვიცით კიდევ რა მოხდება, დავიღალე იცი? ცხოვრებაში რა არ გამოვცადე, ახლა ვგრძნობ,რომ დავიღალე.
-ვიჩქარე ხო? არ იყო ჯერ ჩვენი ქორწილის დრო.
-რა შუაშია?
-აბა რა არის შუაში? ვერ ვხვდები რატომ ვერ დაგაჯერე, რატომ ვერ მოგხსენი ბეჭებიდან ეს ყველაფერი.
-შენი ბრალი არაა, შენ არაფერს აკეთებ არასწორად.
-მაშინ რა არის დეკა პრობლემა? მე ზუსტად ვიცი, ჩემთვის ის ხარ, ვინც მინდა ცხოვრებაში. შენც დარწმუნდი, დალაგდი და მე აქ ვარ, მე ყოველთვის ვიქნები, როცა გენდომება.

ნაზად აკოცა ქალს შუბლზე. სწრაფად გაიხურა ლილეს სახლის კარი, არ უნდოდა დეკას თვალებზე, ცრემლის დანახვა.

ხვდებოდა, იმაზე უკეთ, ვიდრე სხვა გაუგებდა, ქალს რომელიც უყვარდა.

იცოდა, მისი შიში, მისი დარდი, ყველა ემოცია.
რატომღაც, არ ბრაზობდა, არ ჰქონდა განცდა, უკმაყოფილების.
აუცილებლად დალაგდებოდა ყველაფერი, უბრალოდ უნდოდა, დამოუკიდებლად მისულიყო დეკა, საბოლოო გადაწყვეტილებამდე. უნდოდა მიეცა ფიქრის, განცდის და აზროვნების უფლება. არ აპირებდა ჩარეულიყო, ამ ბრძოლაში, რომელიც მხოლოდ დეკას ეკუთნოდა.

დივნის საზურგეზე მიყრდნობილიყო გოგონა. ფიქრებში გახვეულმა, ვერც შეამჩნია, როდის მიუჯდა ლილე გვერდით.
-ლუკა წავიდა? ცივი ყავა გავაკეთე.
-კი.
-კარგად ხარ?
-არ ვიცი ლილე, ასეთი დაკარგული, უსუსური და მტყუანი არასდროს ვყოფილვარ.
-თუ გინდა, შემიძლია მოგისმინო.
ღიმილით გახედა დეკამ გვერდით მჯდომს. კალთაში ჩაუდო თავი და მოიკეცა.
-იცი, არ მქონია აქამდე ასეთი შეგრძნება. ვიცი ძალიან ვაწყენინე ლუკას, მაგრამ ვერ ვიგებ რა არის სწორი და რა არასწორი. ყველაფერს აკეთებს ჩემთვის, ყველაზე ლამაზი დღეები შემიქმნა, მაგრამ მე რისი მიცემა შემიძლია, არც კი ვიცი, რა შეიძლება გავაკეთო, მსგავსი გრძნობები რომ გამოვიწვიო მასში.

სევდიანად გაეღიმა ლილეს.
-ლუკას არასდროს ყვარებია, პირველი ხარ იცი?
-ვიცი.
-იცი მისთვის რა არის მთავარი? თუ ოდნავ მაინც ვიცნობ, ზუსტად გეტყვი, ის შენზე არ ბრაზობს. დროს გაძლევს და ფიქრის საშუალებას. მისთვის მთავარია, მის გვერდით იყო, ენდობოდე და გენდობოდეს. ერთმანეთზე მიყრდნობა არ გეძნელებოდეთ, ხვდები?
-ეს, რასაც მე ვაკეთებ, ყველას ეწყინებოდა. ეხლა რაც ვუთხარი.
-ლუკა ყველა არაა, ის იმაზე კიარ იფიქრებს რა უთხარი, იმაზე იფიქრებს რატომ უთხარი. არასდროს გაბრაზდება სხვის საქციელზე, მანამ სანამ არ გაიაზრებს რატომ მოიქცნენ ასე. სხვანაირია ლუკა, სულ სხვანაირი იყო. არ ვიცი გიყვება თუ არა, მაგრამ, ლუკას და დემეტრეს, მესამეც ჰყავთ, საბა. ბავშვობიდან, მხოლოდ მას ვხედავ, მხოლოდ მისი ხმა მესმის და მხოლოდ ის მიყვარს, ისე რომ გრძნობა არ შემცვლია. მაგრამ, ისიც კი არაა ლუკასნაირი. მასაც კი არ შეუძლია, ამდენად სუფთა იყოს.
-ზუსტად ეგაა ლილე, მეშინია, მის იმედებს რომ ვერ გავამართლებ, ასეთი რომაა, საკმარისი ვარ მისთვის?!
-არასდროს შეხედავდა ისეთ ქალს, ვისი იმედიც არ აქვს.
-საბასაც უყვარხარ?
-იმდენად, რომ თავის თავს მამჯობინა.
-ეგ როგორ?
-კაცი შემოაკვდა, სახლში მისულს, დედამისზე ძალადობდნენ, ორნი, ერთი ადგილზე მოკლა, მეორე კი დაჭრა.
-ღმერთო რა საშინელებაა.
-მას შემდეგ არ ვუნახივარ, ამერიკაში ცხოვრობს წლებია, ციხეში, სანახავად რომ მივედი, არ გამოვიდა საკნიდან, აღარ მივსულვარ. მანდ დავაშავე, რატომ ვიკავებთ თავს, რატომ მივეცი სიამაყეს უფლება, ისიც და საკუთარი თავიც გამეუბედურებინა, არ ვიცი.
-დემეტრემ იცის?
-პირველი მას ვუთხარი, საბამაც მას უთხრა პირველს.
-როგორ უძლებ?
-არ ვიცი, ალბათ ჩემს თავს ვსჯი ასე.
-ეხლა რომ ჩამოვა?
-რომ ჩამოვა, წარმოდგენა არ მაქვს რას ვიზამ.
-ეს ყველაფერი არ ვიცოდი.
-ვიცი, არ ვსაუბრობ ხოლმე, ეხლა უბრალოდ იმიტომ ვახსენე, რომ დაგანახო, არ ღირს დროის დაკარგვა არაფრის გამო. ამ გადმოსახედიდან, 7 წლის წინანდელი ლილე მტყუანია. ყოველ დღე უნდა მიმეკითხა, ერთხელ მაინც მნახავდა. ჩემს თვალებში, იმედი უნდა დაენახა, არ დაიკარგებოდა ასე.
როცა ვჭირდებოდი, მაშინ მძლია, იმ გრძნობებმა რომლებიც ღუპავთ ადამიანებს. არ არსებობს სიყვარულზე დიდი პრინციპი. თუ გიყვარს, თუ შენს თავს, მისი თავი გადაუწყვიტე, არაფერს არ უნდა მისცე უფლება, ბზარი გააჩინოს თქვენს შორის. შციდი წელია, ადამიანის სიყვარულით ვკვდები, მისი ლოდინით და ერთხელ არ დავანახე ჩემი თავი. აი აქ ვცდებით, რომ მენახა, რომ დამერეკა, რომ დავდგომოდი გვერდით, სხვანაირი ცხოვრება გვექნებოდა ორივეს. არ გინდა დეკა, ნუ დაკარგავ იმ დღეებს, დარდში, რომელიც შეგიძლია სიხარულში გაატარო.
-შეგიძლია ლუკას დაურეკო? გამიგე სადაა.
-ახლავე.
ღიმილით გადარეკა გოგონამ. რამდენიმე წამიანი საუბრის შემდეგ დეკას შეხედა გაღიმებულმა.
-კოტეჯშია, იცი შენ დემეს და ლუკას კოტეჯი?
-ტბასთან?
-კი.
-ნიკოლას გამოიყვან ბაღიდან? არ დავაგვიანებ ძალიან.
-გამოვიყვან და მეყოლება, როცა მოახერხებ მერე დაბრუნდი.
-ძალიან დიდი მადლობა, ასეთ სიგიჟეს პირველად ვაკეთებ.
-მიხარია, თანამძრახველი რომ ვარ.

სიცილით გააცილა დეკა. ნიკოს გამოყვანამდე რამდენიმე საათი იყო, გადაწყვიტა, წვრილმანი საქმეები მოეგვარებინა, დემეტრეს ქორწილისთვის.

პუფში ჩამჯდარიყო ლუკა, წიგნს კითხულობდა. სიმშვიდეს მოეცვა არემარე. უცებ კარზე გაბმული კაკუნი ატყდა, გაუკვირდა, არავის ელოდა, მითუმეტეს აქ.

კარის სახელური ჩამოსწია და სახეზე გაოგნება აღებეჭდა.

-21 ოქტომბერს, ძალიან ლამაზი თეთრი კაბით, ბევრი ხალხის წინ, მინდა შენი ცოლი დავირქვა, მინდა ყველამ დაინახოს, როგორ მეყვარები სულ.
-სულ გაგიჟდი ხო?
სიცილით ამოთქვა, გაკვირვებულმა მასპინძელმა.
-სხვა გზას მიტოვებ? ასეთი ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ. არ მინდა შენთან გასატარებელი დრო, სისულელეებში დავკარგო.
-21 ოქრომბერს?
-კი, შენს დაბადებისდღეზე.
-ახლა, თანახმა ვარ უნდა ვთქვა?
-არ მიკითხავს.
-ანუ მაძალებ?!
-დემეტრეს სკოლაა, შეიძლება, მოგიტაცო კიდეც.
-უკვე მომწონხარ.
-მეგონა გიყვარდი.
-მოძალადე ქალი ხარ.
-აჭარბებ, მსხვერპლის როლი არ გიხდება, დიდი ბიჭი ხარ უკვე.
-21 ოქტომბრამდე ცოტა დროა, მოვასწრებთ?
-კარში რატომ არ მიშვებ, ვინმე გყავს შიგნით?
-არ მინდოდა ასე გენახა, ეს ის არ არის რაც შენ გგონია.
-მაქსიმუმ ეძმაკაცო გოგოებს.
-როგორ გამიბლატავდი?
-გასაქანს მაძლევ, რა ჩემი ბრალია?!

ქალის სხეულზე, მოთარეშე მამაკაცის ხელებს, არ გამოუწვევიათ შიში.

გოგონას შიშებს ერთიანად მოერია, ყველა ნაზი შეხება.

დეკაში არსებულ ყველა ძრწოლვას, სადაც მიახლოებისას, სული ეხუთებოდა, ერთიანად მოეღო ბოლო.

ცხოვრებაში ნაპოვნ ბედნიერებას, ძალა სჭირდება, შესანარჩუნებლად.

ყველა სიახლოვე, მარტივი გახადა ლუკამ. არ ყოფილა დაძაბულობა, არც შიში, არც ზიზღი.

სიყვარულს მოეცვა ხის სახლი, ორი ბინადრით.

დემეტრესა და დეას ქორწილზე, საბა ჩამოვიდა. ლუკას და დემეტრეს მეგობარი, ლილეს ბავშვობის სიყვარული, დღემდე რომ არ აძლებდა მოსვენებას.

ატმისფერ კაბაში გამოწყობილ დაიაურის ქალს, ძმის ბედნიერება, უნათებდა ლამაზ სახეს. გამორჩეული იყო ლილე.

კაბისფერი თავსაფარი უფარავდა, დახვეულ თმას. ანთებულ სანთელს დაჰყურებდა.

-მოგენატრა?!
-უფრო მეტია, უფრო სხვაა ეს, მონატრება არაფერია.
-ხომ იცი, შენ გელოდება, სულ დაგელოდება.
-ლუკა, არ მემეტება, მკვლელის შვილების დედობისთვის, გესმის?
-არ მესმის, არც მას და დროა გაარკვიო მასთან.
მკაცრი მზერა დაუტოვა მეგობარს და შემოსულ ნეფე-დედოფალს, გვერდით ამოუდგა.
ჯვრისწერა დამთავრდა, ყველაფერი იმდენად ლამაზი იყო. ეკლესიიდან გამოსულ წყვილს, ლუკა მიჰყვებოდა გვერდით, მეორე მხარეს კი, დეას მეგობარი.

დეკა, როგორც ყოველთვის, სიმშვიდეს და სინაზეს ატარებდა თან.
-კარგია რომ ჩამოხვედი.
-ბარემ დავრჩები თქვენს ქორწილამდეც.
გვერდიგვერდ მიდიოდნენ საბა და დეკა.
-კარგს იზამ, ენატრები აქ ყველას, ბევრს საუბრობენ შენზე.
-ლილეც საუბრობს?
ეშმაკური ღიმილით შეათვალიერა მეგობრის საცოლე.
-რა წესია? მეგობრის გაცემას მთხოვ?
-მეორე მეგობრის დახმარებას, თუ არ ვართ ჯერ მეგობრები?
-მას ყველაზე მეტად ენატრები, ცხოვრებაში, იმდენი წუთი დავკარგე ფუჭად, ყველა ადამიანი მეცოდება ამისთვის. ძალიან ხანმოკლე სიცოცხლე გვაქვს, ნუ მისცემ დღეებს უფლებას, უსიხარულოდ დაღამდნენ და გათენდნენ. რისთვის ტანჯავ მას?!
-არ გესმით. მე არ ვარ ჩვეულებრივი.
-და არც უნდა იყო, განსაკუთრებული ხარ ლილესთვის, რატომ გინდა გაჩვეულებრივდე?
-მისი შესაფერი ღირსების კაცი არ ვარ, სისხლიანი მაქვს ხელები.
-არ ვიცი, ალბათ არ უნდა ვამბობდე, მაგრამ, სისხლიან ხელებს იბანენ ადამიანები საბა. სულში არ უნდა გქონდეს ჩაღვრილი სხვისი სისხლის წვეთები. შენ რომ კაცი მოკალი, ეგ კაცი, შენი დამძიმებული გულისთვის, არ ღირდა. ძნელია, წარმოუდგენელიც, როცა სხვის ცოდვას შენს ბეჭებზე გადმოიტან და შენს ჯვართან ერთად უნდა ათრიო მისი წილი სიმძიმეც, მაგრამ ცხოვრებაა ეს. თუ რამე მისწავლია ამ ცხოვრებისგან, ერთი ნამდვილად ვიცი, ადამიანს ღმერთი არ ტოვებს, ჩვენ არ მივატოვოთ ის, თორემ, სულ ჩვენს გვერდითაა თვითონ. ჯვარზე გაკრულის ლოცვაც კი, შენთვის იყო, ჩემთვის იყო. ჩვენს შენდობას ევედრებოდა უზენაესს, არ იციან რას სჩადიანო. ღმერთი გყავდეს გულში, შენს შვილებს შენი ღმერთი დაანახე, უფლის სიყვარული ასწავლე და სისხლის ლაქებს შენი ნაშრომი ხელები გადაფარავენ. ნუ მისცემ თავს უფლებას, ღმერთი დაკარგო.

-ახლა გასაგებია, რატომ უყვარხარ ლუკას. მართლა არსებობენ მონათესავე სულები.
-შენ მე რომ დამიდექი აქ, შენი მონათესავე სული, ძლივს დადის იმ ქუსლებით, ვფიქრობ ხელკავი არ აწყენდა.
-ყველაზე მაგარი ხარ.
თავზე აკოცა გოგონას და ჩქარი ნაბიჯით ამოუდგა ლილეს გვერდით.
ცრემლიანი თვალებით ახედა გოგონამ.
სიყვარულს ჰგავდა მათი მზერა.
არ ჰგავდა, ნამდვილად იყო, ის ერთადერთი, რაც სამყაროს ბრუნვას აიძულებს.

21 ოქტომბრის დილას.

თეთრ აბრეშუმის კაბაში გამოწყობილ დეკას, ლამაზი ღიმილი უმშვენებდა სახეს.

-ღმერთო, რა ლამაზი ხარ?
-მართლა?
-ლუკას ვალიდოლს მივცემ და მოვალ.
სიცილით გავიდა ოთახიდან ლილე. დეასთან ერთად დარჩენილი პატარძალი, გულის ცემაც ვერ იმშვიდებდა.

-ძალიან ვღელავ.
-მესმის, მაგრამ ჯობია დამშვიდდე, ლუკა რომ გნახავს, გადაირევა.
-მართლა კარგად გამოვიდა?
-საუკეთესოდ.
ოთახში თავი შემოყო ლილემ, დოდო შემოჰყვა უკან და აცრემლებული თვალებით შეხედა, სარკის წინ მდგომს.
-ყველაზე ლამაზი ხარ ჩემო გოგო, ბედნიერება როგორ გიხდება.
-მადლობა ყველაფრისთვის, მადლობა, მშობლები რომ მყავს დღეს გვერდით.
-ჩვენ გიხდით შვილო მადლობას, თაიასთვის ნაგროვებ სიყვარულს, რომ არ გვიკლავ გულში და ისე გვექცევი როგორც მშობლებს.
-თქვენ რომ არ მყოლოდით, ალბათ ვერაფერს მივაღწევდი, ვერაფერს გავხდებოდი ამ ცხოვრებაში.
-გეყოფა სევდა, ახლა სულ გაიღიმე, ნუგზარს უნდა შემოსვლა, თუ შეიძლება.
-კი, შემოვიდეს.

მამაკაცმა თრთოლვით შემოდგა ფეხი, პატრძლის ოთახში. გულზე გაჰკრა, საკუთარი ქალიშვილის ვერ ჩაცმულმა, თეთრმა კაბამ. გულზე გაჰკრა, მეგობრის ვერ დანახულმა, შვილის ბედნიერებამ.

ოთახიდან ყველა გავიდა, დეკას წინ ჩამოჯდა მამაკაცი.
-გიორგის რომ ენახე, ალბათ მასზე ბედნიერი არავინ იქნებოდა.
-მამა რომ ყოფილიყო ჩემთან, მე ვიქნებოდი ყველაზე ბედნიერი.
-ეს საყურეები გამომართვი, თაია რომ დაიბადა, დედაჩემმა მომცა, ქორწილის დღეს აჩუქეო.
-რას ამბობთ? ეს ხომ მისი უნდა ყოფილიყო.
-უფალმა შენი თავი მომცა შვილო, მინდა დღეს მამა იგრძნო გვერდით, მინდა მშობელი გეგულებოდე. იცოდე, აქამდე რაც გადაგატანინე და მოვითმინე დამთავრდა. არასდროს მოითმინო, სანამ ვიქნები, ყოველთვის ჩემი იმედი გქონდეს. მე აქ ვარ, გიორგის დანატოვარს, მასსავით გავუფრთხილდები, მხოლოდ დამიძახე.

თვალები ცრემლებით აევსო დეკას.
-არ იტირო, როგორ ამბობენ? ეგ საკრასკავები არ აგეთხიპნოს.
ცრემლნარევინღიმილი მოეფინა, კაცის სიტყვებზე.
-მადლობა, ყველა გვერდით დგომის და მხარდაჭერისთვის.
-გაიკეთე ესენი, ვნახოთ როგორია.

მარგალიტის საყურეები მოირგო ყურებზე. მართლაც მშვენიერი იყო.

ადგილზე შებარბაცდა ლუკა, ოთახიდან გამოსულ მის ერთადერთ სიყვარულს, ვერ შეხვდა უემოციოდ.
ბროლის წვეთები აუკიაფდა თვალებში. ოცნებებს გაუღიმა, ყველა ნანატრს, ყველა ნაფიქრს.

ნელი ნაბიჯით მიუახლოვდა.
-ამ სილამაზეზე, მხოლოდ ოცნება შემეძლო.
ყურთან ჩუმი ხმით უთხრა, გოგონას. იქვე დაუტოვა კოცნის კვალი.
მხოლოდ გაუღიმა დეკამ. მხოლოდ სიხარულის თვალები შეანათა, მომავალ ქმარს.
-დე, რა ლამაზი ხარ?
-მართლა დედი?
-ყველაზე ლამაზი დედა მყავს, ყველა ქალზე ლამაზი.
-მადლობა ჩემო ერთადერთო.

გულში ჩაიკრა, დედის ხილვით აღფრთოვანებული, პატარა ნიკო.

ყველაფერი იყო, იმაზე უკეთესი, ვიდრე დეკას ოცნებებში.
21 ოქტომბერს, საკურთხევლის წინ, ღვთის კარზე მისულმა წყვილმა, სიყვარული შეჰფიცეს ერთმანეთს.

ათი წლის შემდეგ ამ დღეს, კვლავ უყვარდათ ერთმანეთი, იმაზე მეტად, ვიდრე იქ, იმ დღეს, საკურთხევლის წინ, მყოფთ.

პატარა მაშო დემეტრაძე შეემატა მათ ლამაზ ოჯახს. ყველაზე ბედნიერ ოცნებას ჰგავდა, მათი ამბავი.

10 წლის შემდეგ, საფრანგეთის საელჩოში მუშაობდა დეკა. მიზნებისაკენ სწორმა სიარულმა, აუხდინა ყველა ნანატრი. ხელს უწყობდა ლუკა, გვერდით ედგა ყველა გამოცდის, ყველა გათენებული ღამის, ყველა სირთულის დროს.

ყველა წარმატებას, ყველა მიზანს ერთად დაარქვეს, ასრულებულის სახელი.

-მამა, ნიკოლას რამე უთხარი.
ბუზღუნით შემოვიდა მისაღებში, თმა გაბუძგული და ატირებული მაშო.
-რახდება მაშკა?
-ნიკო მკბენს და მაწვალებს, კიკინებიც სულ მომაცალა.
სიცილი აუვარდა ლუკას, მისაღების კარი შემოაღო ნიკოლამ.
-მოგიტანა ენა?
-რატომ აწვალებ?
სიცილით ახედა თავზე წამომდგარს.
-ისე საყვარლად ტიტინებს, რა ვქნა აბა?!
-მაშკა დავსაჯოთ ნიკოლა?
-კი კი.
ჭინკები აუთამაშდნენ, პატარა გოგონას, თვალებში.
-დასჯილი ხარ ნიკო, წახვალ და მარწყვის ნაყინს მოგვიტან.
სიცილით ჩაუკრა თვალი.
-მაშკა თუ წამოვა, წავალ. ისე 40 წლის კაცს, არ გიხდება მარწყვის ნაყინის სიყვარული.
სერიოზული ტონით მიმართა ლუკას.
-ნუ მებლატავები ბიჭო.
-დედას ვეტყვი, მებლატავები რომ თქვი, მაშოს თანდასწრებით.
-15 წლის კაცს არ გიხდება ჩამშვებობა.
-ბარი ბარში ვართ, წავედით მააშ.
ხელში ააფრიალა, პატარა და.
-ამას მე წავიყვან, გავერთობი გზაში.


-სად გაუშვი ბავშვები?!
ოთახიდან აჩეჩილი თმით გამოვიდა დეკა, ძილისგან დაბოხებოდა ნაზი ხმა.
-ნაყინზე.
-თქვენ ამ ზაფხულში, მოგკლავთ ამდენი ნაყინი.
-შენ რატომ გეძინა ამდენ ხანს? გადაიღალე ხო?!
-არ დავღლილვარ.
-მოდი აქ.
დივანზე გვერდით მოისვა ქალი. მიეხუტა მამაკაცის გულ მკერდს.

-ლალიკო არ მოსულა ჯერ?
-არ გამოუშვა თეონამ, ერთი კვირაც დავიტოვებო.
-მომენატრა, სახლი ცარიელია უმისოდ.
-ჩამოვა მალე.
-ვერ ვითმენ რა, აი არ შემიძლია.
-რა ხდება?
-მინდოდა ორიგინალურად მეთქვა, მაგრამ ვერა, ახლავე მინდა გითხრა.
-ბოლოს და ბოლოს მეტყვი, რამდენი ხნის ორსული ხარ?!
-იცოდი?
გაოგნებულმა ახედა მამაკაცს.
-სხეულის ყველა წერტილი ვიცი შენი, ხასიათის და გონების მითუმეტეს, რატომ გეგონა, არ მეცოდინებოდა?!
-კარგი რა, მაშოზეც შენ მითხარი, ორსულად ხარო, ახლაც შენ დამასწარი, არ მაცდი არაფერს, მე რომ გაგახარო არ შეიძლება?!
სასაცილოდ ბუზღუნებდა დეკა.
-გამახარო?! მეტად როგორ უნდა გამახარო? შენ, თქვენ რომ ხართ, მეტი რა მინდა?!
-საიდან მიხვდი?!
-მჭადს და ტყემალს რომ ჭამდი და ქათმის ბარკალს აყოლებდი,აი მანდედან.

-ლუკა, გითხრა ბოლოს და ბოლოს?!
იმ წუთას კარში შემოსულმა ნიკოლამ, მიმართა მისაღებში მჯდარ მამაკაცს. კისერზე შემოეჯინა პატარა და, ხელში კი ნაყინებით სავსე პარკი ეჭირა.
-მოიცა, შენც იცოდი?!
გაკვირვებისგან წარბები აწკიპა დეკამ.
-დედა, ჟოლოს ჯემს და კარაქიან პურს ტყემლის კომპოტს რომ აყოლებ, მგონი რაღაცა უცნაურია ხო?! ჩვენც ვხვდებით რაღაცეებს.
სიცილი აუვარდა ლუკას, ნიკოლას სიტყვებზე.

ჟრიამული იყო, ლუკა დემეტრაძის სახლში. მეხუთე წევრის მოლოდინში, ყველა ბედნიერი იყო.

მაინც რა არის ადამიანი?
რამდენის გაძლება შეუძლია?!
არ მთავრდება არცერთი ისტორია, ცუდად. სანამ კარგ დასასრულამდე არ მივალთ, აუცილებლად უნდა გავაგრძელოთ გზა.
ბრძოლა მაშინაა წაგებული, თუ დანებდები.

ღმერთი არ გვტოვებს მარტო.
ჩვენ ნუ მივატოვებთ მას.

უფალს ყოველთვის უყვარს, თავისი მოვლენილი ამ ქვეყნად.
ჩვენ ვიყოთ ღირსები, ამ სიყვარულის.

ცის კაბადონზე გამეფებულ ბნელს, აუცილებლად აჯობებს განთიადი.

გაითიმე!