სერიოზულად რომ დავფიქრდე, კი ვიცოდი რომ მეზობლად ცხოვრობდნენ, მაგრამ იმ ყველაფრის მერე, რაც მოხდა, მასთან შეხება შევწყვიტე, ყველანაირად ამოვშალე ჩემი ცხოვრებიდან, ესემესები, ფოტოები, აქაუნთენი, ნომერი, რომელიც რატომღაც ზეპირად ვიცოდი, მეგობრებთანაც კი აღარ ვსაუბრობდი მასზე, ხოლო ერთადერთ საერთო მეგობართან ურთიერთობა გავწყვიტე, ასე რომ, ხო, ის გავაქრე ჩემი ცხოვრებიდან.
ჩემი სიტყვები რეალური გახდა, ჩვენ უბრალოდ ორი ადამიანი გავხდით, რომლებიც იცნობდნენ ერთმანეთს, მაგრამ ერთმანეთს გამარჯობასაც აღარ ეუბნენოდნენ, თითქოს და ერთხანს რაღაც მხრივ არ იყვნენ ახლოს. ეს თავიდანვე მწყინდა, თუმცა ვიცოდი რომ არაფერი გამოვიდოდა, ალბათ ამიტომ გავუშვი ასე, აღმოჩნდა რომ ძლიერ დამწია ამ გრძნობამ და ჩემი თავი ვარჩიე.
სამსახურიდან დაღლილი მოვდიოდი, ღამის სმენა ვიყავი და სამზარეულოში იმდენად გადავიქანცე, რომ მთელი სხეული, სიარულისას ზიგზაგებს აკეთებდა. მადლობა ღმერთს, ტაქსის მომსახურება მაინც გქვონდა. დილიდან წვიმდა, შუა ზაფხულში წვიმა მოულოდნელი რამაა, თუმცა საოცრად ლამაზი. სახლამდე არ მისულს წვიმის წვეთებმა იკლო, წკაპწკუპის ხმა ისმოდა ქუჩაში, ცხრა ხდებოდა, ხალხი სამსახურისკენ მიიწევდა, მე კიდევ ერთი სული მქონდა, როდის დავიძინებდი, ეჰჰ.. გრილი შხაპი და ჩემი ფუმფულა საწოლი. ტაქსის მძღოლს მადლობა გადავუხადე და ისიც მორიგ შეკვეთაზე წავიდა, ჩანთიდან გასაღები ამოვიღე, თვალი მოვავლე ადგილს და ჩემი კარებისკენ გავედი, ყურსანები გადავიძვრე და კარებში გასაღებს ვარჭობდი, როდესაც შარიდან გამომავალმა ხმამ თავი მარჯვმივ მიმატრიალებია, ყურები ვცქვიტე და სხვა რომ ვერაფერი გავიგონე, კარების გაღებას მივუბრუმდი, თუმცა თვალში , აღმართზე დაგორებულმა მწვანე ვაშლებმა გამაოცეს, გაშტერების ეტაპიდან გამოსულმა, შარისკენ წავიწიე, მაგრამ იქ რაც დამხვდა, საკმაოდ დამაბნია, ასვალტზე, ძირს დავარდნილი პარკიდან კვლავ გორავდა ვაშლი, ხოლო იქვე შავ სარაფანში შემოსილი ქალი ეგდო და თითებს ძლივს ამოძრავენდა, შოკიდან გამოსულმა, თავი შევარხიე და ქალბატონისკენ გავწიე. ქალი, ჩემი მომავალი " დედამთილი" აღმოჩნდა, ალექსანდრეს დედა, რომელსაც ვინც მასზე იცოდა ზუსტად ასე მოვიხსენებდი, ქალის გულმკერდი ოდნავ მოძრაობდა, სწორედ ამით იყო გასაგები რომ ის სუნთქავდა, შესაბამისად ცოცხალი იყო, ხო.. ცოცხალი იყო.. მასთან მივირბინე, ჩამუხლულმა მისი თავი, ხელში მოვიქციე და ვეცადე გონს მომეყვანა, თუმცა უშედეგოდ. სანამ სასწრაფო მოვიდა, რამდენიმე გამვლელი და მნახველი, თვალს ადევნებდა სიტუაციას, იდეაში არ ვიცი ამ მომენტში საავადმყოფოში რატომ ვარ ან თავი რატომ ამოვყავი ასეთ სიტუაციაში, მაგრამ ისე გამოვიდა, რომ არა მარტო სასწრაფოს მანქანას გამოვყევი არამედ, თავი მისი ბიჭის შეყვარებულად გავაცანი, რომ წავყოლოდი, ახლა კი მისაღებში თავჩაღუნული ველოდები ექიმს და ვფიქრობ თუ როგორი ყ*ე ვარ, ჩემი ასეთი სისულელის შემდეგ. სხვა რა ვუწოდო ამას არც ვიცი. ჯანდაბამდე გზა ქონია ყველაფერს. დავიღალე.
- გამარჯობა, პაციენტის მეურვე თქვენ ხართ? - ხოო.. მეურვე.
- გამარჯობა, როგორ არის ?
- გადასხმა უკეთდება. დაბალი წნევის გამო გონება დაკარგა, ანალიზებს ველოდებით რომ შესაბამისი მკურნალობა დავუნიშნოთ,მანამდე პირველ სართულზე ჩაბრძანდით და პაციენტის პირადი მონაცემები შეავსეთ. ხო კიდევ,გონს რომ მოვა, შეგიძლიათ შეხვიდეთ და მოინახულოთ.
- კარგი.. ჩემგან სხვა რამე გჭირდებათ?
- არაფერი, გარდა იმისა რომ პაციენტის ახლობლებს აცნობოთ, მომხდარის შესახებ.
- ბატონო გიგა, პაციენტი გონს მოვიდა,- პალატიდან თავი გამოყო მედდამ.
- მადლობა მარიამ, შემოვალ.
როცა კარი, გაიხურა, გვრდით ავტუზული, კვლავ ჩავფიქრდი, რა საბუთები, რისი საბუთების შემვსები მე ვიყავი, როცა მისი სახელის და გვარის მეტი არაფერი ვიცოდი, მერე ტელეფონზე აკრეფილ ტექსტს დავხედე, რომელიც ჯერ კიდევ არ გამიგზავნია და გამგზავნიც არ ვიყავი, საათი უკვე 11-ს აჯახუნებდა და ჩემი ტვინიც გუგუნებდა, უძილობის გამო.
- თქვენ კიდევ აქ ხართ? - მკითხა პალატიდან გამოსულმა ექიმმა.
- ა, ხო,- თავი მოვიქექე და მას შევაჩერდი,ირას მდგომარეობა კვლავ გადავამოწმე.
- კი, ყველაფერი სტაბილურადაა. გიკითხათ, შეგიძლიათ შეხვიდეთ.
- არა, ჯობს უთხრათ რომ წავედი...ბატონო გიგა,პირად მონაცემებს რაც შეეხება. მათი შევსება არამგონია, გამომივიდეს, ინფორმირებული არ ვარ.ერთი რაც შემიძლია, მისი ვაჟის ნომერი მოგცეთ, რომ დაუკავშირდეთ..
- ჰმ..თქვენი სახელი?
- დეა.
- კარგი დეა, შეგიძლიათ მიმღებში გადაცეთ ნომერი რომ დაუკავშირდნენ, ასევე თქვენიც დატოვეთ, იმ შემთხვევისთვის თუ დაკავშირება ვერ მოხერხდა.
- კარგი, მადლობა, ნახვამდის.
**
თითქმის ერთი კვირა გავიდა, მომხდარის შემდეგ, არავინ დამკავშირებია, ესეიგი ყველაფერი რიგზეა, მეც ჩვეულ გრაფიკს დავუბრუნდი.სულ რაღაც წამებში ჩემი სმენა დამთავრდებოდა და შემდეგი ორი დღე, ჩემი იქნებოდა. არასდროს თქვა ადვილიაო, იმაზე რაც არ გამოგიცდია. კულინარია და სამზარეულოში ტრიალი კი მიყვარდა, მაგრამ რაც აქ მოვედი,მივხვდი რომ მშვიდ გარემოში მუშაობა ნამდვილად არ მომიწევდა.
- დეას სალამი.
- დავით? შენ აქ რა გინდა? - გადავეხვიე, მოვიკითხე.
ჩემს წინ რიჟა, აშოტილი ყმაწვილი იდგა, რომელმაც მოღალატესავით ორი თვისწინ მიგვატოვა.
- მომენატრეთ, და მოგაკითხეთ.რას შვები პაწუ? იწყებ თუ?
- ვამთავრებ. სანთებელა გაქვს ? ჩემი გაფუჭდა.
- ჯერ კიდევ არ გადაგიგდია? ხო იცი რო ცუდია.
- ნიკაა,- სტაფის კარი შევაღე და შევძახე.
- კაი,კაი მოდი, მოგცემ.- ხელი ჩამავლო და აღარ შემიშვა.
- მასე რა.
- გოგო, ნუ მესწერვები.
- დავით.. ნერვებს ნუ მიშლი რა.
- არ მოგენატრა? მოგენატრე?
- ცოტა..,- ბოლი გამოვუშვი და სახეში შევღიმე.
- სერიოზულად, შეეშვი ამ საძაგლობას.
- ამას მეუბნება ტიპი, რომელიც ჩემთან ერთად ეწევა.
- დეა, მე დიდი ვარ,- სრული სერიოზულობით მიყურებს.
- დავით, ერთი წლით უფროსი ვარ.
- ო, კაი რა,- გაეცინა და ამიყოლია.- სხვები რას შვებიან ? ახლები ბევრია?
- მატება, გვაქვს,კი. სალო მიდის ხო იცი?
- ეგეც ? ვაა.. არაფერი უთქვამს.
- ხო რავი, გერმანიაში მიდის უნიდან და განცხადება დაგვიწერა. დანარჩენები ჯერ ვართ. შენ კი გვაკლიხარ..
- აღიარებ ხო?
- სხვა რაგზაა,- მხრები ავიჩე. - იპოვე რამე ?
- არა, სექტემბრამდე არაფერს ვაპირებ.შვებულებას როდის გეგმავ?
- უეჭველი აგვისტოში. მე და თამარას, ბათუმში გვაქვს აღებული გეზი.
- ჰოუ? როდის აქეთ ზღვა ?
- ჰაჰა,ჩვენი ბიასი ჩამოდის და ვერ გავმაზავთ.
- ეგ რომელი ? როდის?
- ოსკარიი... 18-ში.
- აა, გადავხედავ, მოვძებნი დროს.
- ეე, არ დამიპატიჟებიხარ.
- არც მიკითხავს.
- შენ იჭყანე და პატარა მე ვარ ხო?
- დეა რა გინდოდა?
- კარგი დროა ნიკუშ.
- ვაა დათიი,როგორ ხარ ძმა.
- ნიკუშას სალამი, ვარ რა, არ მეტყობა ? თავად?
- მეც არ მეტყობა?
- კი, საშინლად გამოიყურები,- სახე დამანჭა დავითმა.
- ამას რა უნდა, დეა, ვცემოთ?
- ბაზარი არაა, შენს იმედზე ვარ, მე დაგეხმარები.
- ეე, ხალხო, დავითა მოვიდა, გამოდით.- სტაფს შესძახა.
- ეს მართლა გალახვას მიპირებს მგონი,- ჩამჩურჩულა და ჩემს უკან ამოდგა.
- ამხელა კაცი ჩემს უკან ვერ დაიმალები, ტყუილია, დათ.
- აბა რა გინდა? გემეტები?
- კაი ბიჭო მოდი აქ, მეჭორავე,- ბოლოს ისევ ნიკუშამ გადაქაჩა თავისკენ.
- ბიჭებო, წავე, გავძვერი მე, სანამ მეორე წრეზე გამიშვეს ამათმა.
- დეა, მოიცა რა, სად გეჩქარებაა,მათე, გიო და სალოც ხო ამთავრებენ და ერთად გავიდთ სადმე?
- ნიკუშ, დასაბანი ვარ.
- აა, კაი, მაშინ ამათაც დავებაზრები და ასე შვიდისკენ შევხვდეთ ოკ?
- დეააა...
ორივე ისეთი თვალებით მიყურებდნენ უარი ვერ ვუთხარი და გადავწყვიტეთ. სტამბაში გავსულიყავით.
- ესენი რომ ვერ არიან, კი დამავიწყდა,- ჩამჩურჩულა სალომემ და ბიჭებას კიდევ ერთხელ გადავხედეთ.
- რა გიკვირს სალ? ჩვენ ხო ვართ, არა ?
- კიი,- ჩაეცინა მასაც.
- ეს გოგოები ცალკე რატო ერთობით?
- ნიკო, მაინც კაათ ერთობით და რა იყო, ორი სიტყვა ვერ გვითქვამს ?
- არა, დაი, ჩურჩული მარტო როცა ხართ, თორე, მერე ეჭვები მებადება ხოლმე.
- გიო, შენ კიდევ შეყვარებული ვიზე ხარ არ ამბობ ხო ? - დავითმა ჩააკვეტა სიტყვა.
- აუ ეგ, რაც შენ წახვედი, იმაზე უარესადაა და მგონი შენ უყვარხარ, ძმა.- ჩაიხითხითა მათემ.
- მართლა ბიჭო? ცოტა ადრე მაინც გეთქვა, დავფიქრდებოდი მაინც.
- თქვენ სიცოცხლე თუ მოგბეზრდათ, აქ ვარ.- სახე დაუსერიოზულდა გიორგის და წამიერად ჩემს გვერდით მჯდომ სალომესაც შეხედა, რომელმაც მზერა მალევე აარიდა. სიჩუმე ჩამოვარდა. კი ვიცოდით რომ რაღაც იყო, ამ ორს შორის მაგრამ, რამდენად სერიოზული, ეგ უკვე მართლა სხვა თემაა.
- გიო, შეჯიბრება, თვის ბოლოს გაქვს ხო ? - თემა შევცვალე.
- 29 ში.
- მომზადება როგორ მიდის? ძაან არ მიბეყვო ეგ მეტოქე. ხო იცი.
- არა ეს, ისეთი ბუნჩულაა, არ შემოელახება ვინმე, ცხელგულზე როგოგორ ეკადრება.- წამოიკვეხა სალომემ, და როგორც ჩანს მწარე ადგილსაც დაარტყა.-
- გოგო,- თვალები ვუბრიალე.- რა იყო?
- არაფერიც.
- აუ, ამას პმს თუ რაცხა ჯანდაბა ექნება, მაგიტო იცოფება.- იხუმრა მათემ, მაგრამ აშკარად არ გამოუვიდა.
- თუ არ გინდა გადმოგდო, გადაჯექი,- ნაპერწკლები აენთო თვალებში.
- ო, კაით გეყოთ ახლა. ის თუ გახსოვთ მთელი კადრი რომ ვეძებდით გიოს, მარიამი გაგიჟებაზე რომ იყო და ბოლოს სად ვიპოვეთ?
- ამან,საწყობშიც კი ბუნაგი დაიდო და აღარ გამიკვირდება.
- დავით ბოლოს შენ იპოვე მარა მაინც მალავდი, და მაგიტომ მოგხვდა მარიამისგან.
- რა გინდა დეა, ბავშვი უძილარი იყო და არ დაეძინა ?- ხელები აწია მანაც.
- ხო დეა, სამაგიეროდ ეგ ადგილი, შენც კაათ გამოიყენე ამას წინ. - ჩამიშვა გიორგიმ.
- რაიო, დეა? რა არ ვიცით?
- აუ, გიო, ნუ ხარ მოღალატე. მეწყინა.
- რა და კაფეში რომ შევედი მაცივრის გვერდით იყო, მოცუცქნული და ჯამით ხელში ჩასძინებია, ისე საყვარლად იყო, ფოტოც გადავუღე.- ტელეფონი ხელში აიღო თუ არა ეგრევე გადავწვდი, მეთქი მომეცი აქ.
- არ გადებო! გიორგი მოგკლავ იცოდე!
- ეს ვის ემუქრება. რა იყო ულვაშები სახეზე კაცის ვიცი, მარა ქალს რო ასე ძაან უხდებოდა არ მეგონა,- ჩაიცინა მათემ.
- კაი, დეა, ყველამ ვიცით ეგ ფოტო.
- როგორი დამპლები ხართ, რომ იცოდეთ. სალომე შენც? აი ღალატიც ამას ქვია.
- ეგ კიდევ რა, სალომემ გვაჩვენა ყველას.
- ნიკა გაჩუმდი!
- სალო, გამო საქმე მაქვს.
- არა, მადლობა, აქ მშვიდად ვარ..
კიდევ ცოტახანს დავყავით და ნელნელა დავიშალეთ. სახლამდე მიყვანა შემომთავაზეს მაგრამ, გავლა ვამჯობინე და ბოლომდე მაინც არ ავაყვანიე თავი. ჩემს ჩვეულ ადგილზე ჩამოჯდომას და მუსიკის ფონზე ცის ყურებას ვაპირებდი, თითქმის ჩემი ჩვეული რუტინა გახდა ეს ქცევა, იმ დღიდან როდესაც, ვიღაცის გამოჩენას ველოდი.. თვალი რომ მომეკრა მაინც, თუმცა კი ვიაზრებდი, რამდენად დიდი ხდებოდა ამ ავადმყოფობის სივრცე, და კარგადაც მაღიზიანებდა.
სამწუხაროდ, დღეს ის დღე აღმოჩნდა, როდესაც, საშინლად შევცდი სახლამდე გასეირნებაში. ჩემი სახლიდან არც ისე შორს ორი ადამიანის, ჩხუბს გადავეყარე. უბრალოდ ორი ადამიანის ჩხუბს არა,- ლიკას და ალექსანდრეს. ლიკა ვინაა? ლიკა მისი შეყვარებულია. დიდი ხნის შეყვარებული. რთული ურთიერთობით. წყვილი, რომელიც გამუდმებით ჩხუბობს, ბევრი დაბრკოლება აქვს, მაგრამ მაინც ერთად არიან.საშინელი ჩხვლეტა ვიგრძენი. ღმერთო ჩემო, ესღა მაკლდა, ჩემში იმ ადამიანმა გაიღვიძა რომელიც, მგმობდა, და ლაფს მსვრიდა, ყველა იმ საქციელისადმი, რომელიც არ მოსწონდა. გრძნობა, რომელიც თავს ბინძურად მაგრძნობინებდა. ახლა კი რა ? მანქანას ამოფარებული ვიყავი და არ ვიცოდი რა გამეკეთებია? ან როგორ გამევლო შეუმჩნევლად გზაზე, რომელიც ერთერთი უზარმაზარი დაბრკოლება იყო ჩემი ცხოვრებიდან? - არანაირად! იქვე ჩამალული ველოდებოდი, მათ დაშლას, რომ მეც თაგვისავით, კატის ხახაში თავი არ ამომეყო.
- იმ დონემდე არ გიყვარვარ, რომ ცოლად მომიყვანო? თუ იმიტომ რომ შვილი მყავს? - ხმა უწყდება და ვხვდები რამდენად პირადულის მომსწრე ხდება ჩემი თავი.
- ლიკა რა გინდა ?! რა გავაკეთო ადამიანო? რა?!
- არ გიყვარვარ... არა..
- ლიკა!
- ასე არ მომექცეოდი, არ უარყოფდი ჩვენს არსებობას. მე..
- მიყვარხარ ადამიანო! დრო მომეცი, ყველაფერი დალაგდება, მადროვე კარგი?- ღრიალზე გადავიდა სანდრო.- ოღონდ სახლში არ მომივარდე. ასე არა. ჩემს სიტუაციაშიც შედი ამის დედაც!
- არა. შენ ყველაფერი გადაწყვიტე... ყველაფერი დასრულდა. თუ შენ არ გჭირდები. არც მე.. ჯანდაბამდე გზა გქონია ალექსანდრე ჯაფარიძე. თუ გგონია უკან გამოგეკიდები, ცდები.- მანქანის დაძვრის ხმა და სიჩუმე.
ეს რა ყ**ობას შევესწარი? ვახ... რა იყო? რა ხდება ? დედაა.. სახლში მინდა.
- გამოსვლას არ აპირებ?!
ჩახრეწილი ხმით კითხულობს და ვიცი ვინცაა. მაგრამ მე არ მეკითხება. ხომ ასეა? მე არ მეკითხება... მერე ჩემი სახელი მომესმა, თუმცა არა. უბრალოდ მომესმა, რათქმა უნდა, მომესმა. ჯანდაბა. დ**ხვიე აქედან დეა.თუ არ გამოვჩდები, წავა. და მეც წავალ. ვსიო. გადაწყვეტილია. სიჩუმეა, ფეხის ნაბიჯები და ისევ სჩუმე. წავიდა.. გადავრჩი? გადავრჩი!ღრმად ამოვიოხრე და ასვალტზე ჩავჯექი რასაც ქვია.
- შენგან მაკლდა ტვინის ტ*ვნა და ეგაა. - შარს არ ვეძებ. შარი მეძებს.
- გამარჯობა..- „რა გამარჯობა გოგო?! ვერ ხედავ ფაქტიურად შეუაცყოფა მოგაყენა“
- რა ჯანდაბას აკეთებ ? რატომ არ გ**ჯვავ ჩემი ცხოვრებიდან? - სიგარეტს უკიდებს და იქვე ღობეს ეყუდება.
- ვერ გავიგე?.. - ფეხზე ბორძიკით წამოვდექი დაბნეულად შევხედე. მართლა ვერ გავიგე, მე რაღა შუაში ვიყავი..
- წინა კვირას რა იყო ვაბშე ? ასე ძაან გინდა ჩემგან ყურადღება ?
- რაზე მეუბნები ? შენ სულ გარეკე?
- ა, არ გახსოვს? ახლა დედაჩემის მეშვეობითაც გინდა მი*მარო?
- შენ ბიჭო გონზე ხარ ? ანუ მეუბნები იქ დამეტოვებია და წავსულიყავი?! მეც არ ვარ მოხარული დედაშენი რომ აღმოჩნდა, მაგრამ შენნაირი უგულოც არ ვარ, რომ ზურგი ვაქციო! - მაკანკალებდა ყველაფრისგან. საცაა მეც გავსკდებოდი.
- გონზე ვარ ? მეტყობა? იმენა ყველას ჩემი ყურადღება უნდა! რამ აგტეხათ ასე?
- იძი ნა*უი რა! - გაცეცხლებულმა ზურგი ვაქციე, მარტო გზის გადაკვეთა მოვასწარი, როცა მისმა ხელმა მტკივნეულად დამიჭირა.
- სიტყვები შეარჩიე!
- სიტყვები შენ შეარჩიე! დებილო!
- რა შეყვარებული? რის შეყვარებული?! ასე ძაან გინდა რო გაგ*იმო?! მერე დამანებებ თავს?!
რაც კი ძალა მქონდა დავარტყი. სახე ავუწითლე. ხელი ვიტკინე. თუმცა მასზე ძლიერ გული მეტკინა. და მე ეს ადამიანი მიყვარდა? ამ ადამიანს ვერ ვივიწყებდი?! ამან გაიდგა ფესვები ჩემში?! არა!... ასეთმა არა.
- შენს დამპლურ პრობლემებს მე ნუ მახებ!! მეზიზღები!
- გეზიზღები? - გაეცინა.
- გამიშვი! - მის ხელს მწარედ ვებღაუჭები. მინდა რომ გამიშვას! როდიდან გახდა ეს ყველაფერი ასეთი?.. ასეთი საშინელი... გული მერევა. ყვირილი მინდა. ცრემლებს ვერ ვაკავებ.
- მართლა, ძალიან გეზიზღები?! - უფრო ახლოს მივყავარ, თვალებში მიყურებს და ეცინება. მე კიდევ არაფრის ძალა არ მაქვს.
- საშინლად მძულხა..
წინადადება დასრულებული არ მაქვს, როდესაც მისი ბაგეები, უხეშად მეხებიან.მტკენენ. ჰაერს მაცლიან. გონს მირევენ. მე კი მის წამებას ვერ ვეხსნები. არ მიშვებს. თითქოს იმდენად ძლიერ მებღაუჭება, როგორც მე წლების განმავლობაში და ეს გრძნობა შვებაზე დიდ ტკივილს მღვრის.
- რა იყო? ხომ გაკოცე ამდენი ხნის მერე, ესეც ძაან რომ გინდოდა? - ის ძლიერ სუნთქავს მე ჰაერს ვყლაპავ.
- მომშორდი!
ვუღრიალე კვლავ მკოცნის, ჩემი სახე, ხელში აქვს მოქცეული. იმ მახეში გამომიჭირა რომელიც ასე ძლიერ მინდოდა, მაგრამ ასე არა. ვკბენ. უფრო ღრმად მებღაუჭება. მკბენს. თავის თავში მძირავს. რაღაც არანორმალური ცხოველივით ვიქცევით.
- სანდრო? რა ხდება დედა?
ქალის ხმა ისმის. ორივე ვიყინებით.
- ვაა, დეე.. რატომ დაგაგვიანდათ?- გაეცინა.
- სანდრო რა ხდება? - ახლა უკვე ანა იმეორებს კითხვას. სამი წყვილი თვალი გვიყურებს. და მე ალბათ სანდროს ხელზე ჩამოკიდებული რომ არ ვიყო მიწაზე ჩავიშლებოდი.
- არაფერი, რძალო. უბრალოდ ვიჩხუბეთ,- სახეზე მაზოხისტურ ღიმილს არ იშლის, თავს ჩემსკენ ატრიალებს და აწითლებულ მხარეს მათკენ აქცევს.
- ეს გოგო..
- აა, ეს გოგო ჩემი შეყვარებულია დე, აი ის სასწრაფოთი რომ გამოგყვა.- კვლავ ეცინება.
- ვაიმე სანდრო!

დედამისის ყვირილი ძლივს აღწევს ჩემს გონებაში. ყველაფერი, გაშავდა.ძალა გამომეცალა. ჩავიკეცე.
- არაფერია, დედა,სახლში შედით. მოვალთ მალე.
- სანდრო..
- სახლში შედით დედა. ნიკა!- თავის ძმას ანიშნა. - გონზე ხარ?
თავი ოდნავ დავუქნიე.
- ძალიან კარგი, წამო შეყვარებულის ოჯახი უნდა გაგაცნო.-
- რას აკეთებ?
- რაც გინდოდა.- სახეზე ცრემლები შემწმინდა, ტუჩებზე შემეხო. ჩემი შოკი კი შოკიდან ვერ გამოდიოდა, ყველაფერი უფრო და უფრო ერთ ნისლიან ტყეს ემსგავსებოდა
- შემდეგში მარტო სე*სის დროს იტირე კარგი?თორემ ამიდგა.