მისი ქალიშვილი
8


ხდება ხოლმე, რომ საკუთარი თავის სიბრალულში წლები ისე გაივლიან, არათუ ვერ მიხვდები რომ შეცდომას უშვებ, არამედ სიამოვნების მიღებასაც კი ისწავლი ამ საშინელი, ბეჩავი გრძნობით. ისე ჩაეფლობი ამ ჭაობში, რომ უკანდასახევი გზისკენ აღარც კი გაიხედავ. მე ჯიუტად ვამტკიცებდი, რომ იასე არ მიყვარდა, საკუთარ თავს წლების მანძილზე ვუჩიჩინებდი ამას, რომ მოღალატე კაცის სიყვარული მხოლოდ სულელებს შეუძლიათ და ახლა, როცა ის ამდენად ახლოს იყო ჩემთან საკუთარ თავს ვეღარ ვაჯერებდი ამ ჩემგანვე მოგონილ სიმართლეს, მეშინოდა აღიარება, რომ მე სადღაც შეცდომა დავუშვი. რომ იასეც და ამდენი დროს ჩემი სისულელის გამო დავკარგე, რომ საკუთარი თავი დავიზიანე. მაგალითად ისევ ლევანი მყავდა, კაცი, რომელიც ოდესღაც ჩემსავით გაექცა პრობლემებს. კაცი, რომელმაც გამოსავალი ტყუილში ნახა და მე და ნენე დამცავ ფარად აგვიფარა. მაგრამ ბოლოს ლევანმაც კი გაიაზრა და აღიარა, რომ გაქცევა ლაჩრობაა. მოგვკიდა ხელი და უზრუნველი, მაგრამ ყალბი ცხოვრებიდან მწარე რეალობაში დაგვაბრუნა. რა თქმა უნდა გააზრებული ჰქონდა ლევანს, რა შედეგამდეც მიგვიყვანდა იასესთან შეხვედრა სამივეს, მაგრამ არ ეშინოდა.

_ რთულია ლუ ჩემი შვილობა ამ ქვეყანაში! მითხარი, როგორ გავიმეტო ჩემი ქალიშვილი ამისთვის?_ აღარც საკუთარ თავს ინდობდა. არც ძლივს დაბრუნებული საკუთარი ოჯახის დაკარგვა მიაჩნდა იმაზე მნიშვნელოვნად, ვიდრე ნენეს უღრუბლო მომავალი იყო. უყვარდა ლევანს ნენე. სწორედ ისე, როგორც მამას საკუთარი ქალიშვილი. სწორედ ამ სიყვარულში იყო ის ამაღლებული, და სწორედ ნენემ მისცა მას გამბედაობა, რომ ცხოვრება საკუთარი გაქცევით შეწყვეტილი აბზაციდან გაეგრძელებინა, რომ რეალურად ბედნიერი ყოფილიყო.

ერთხელ გეპეიში მივაკითხე ერთ მეგობარს. ის დრო იყო, სიგარეტის მოწევა ქალს რომ უსაქციელობად და დანაშაულად ეთვლებოდა. ან იქნება ახლაც ასეა? არ ვიცი. ჩემი მეგობარიც ეწეოდა სიგარეტს, როგორც სტუდენტების უმრავლესობა, არა სიამოვნებისთვის, არამედ იმიტომ რომ კარგი ტიპობა ეგონა. ახლა ესეც სასაცილოა, მაგრამ... ხოდა,
_ წამომყევიო!_ მთხოვა. გაურემონტებელ ჩამოფხავებულ შენობაში, სადაც ლიფტი მხოლოდ მესამეზე, მეექვსეზე და მეცხრეზე ჩერდებოდა, ხოლო ტუალეტიც მხოლოდ რამდენიმე სართულზე ფუნქციონირებდა გოგოების დიდი რიგი იდგა. შარდით დასვრილი, წუმპიანი იატაკის გვერდით ეწეოდნენ სიგარეტს. ეწეოდნენ სწრაფად და უსიამოდ სახედამანჭულები, რადგან შარდის მწკლარტე სუნით ყარდა იქაურობა. ეწეოდნენ ტიპობისთვის, მაგრამ არ ჰქონდათ გამბედაობა ეს თამამად გაეკეთებინათ, თუნდაც უნივერსიტეტის ეზოში. მაშინ გამიჩნდა კითხვა, თუ სიგარეტის მოწევა სიამოვნებაა, შეიძლება კი ეს სიამოვნება მიიღო შარდის სუნით აქოთებულ ტუალეტში?! ხოდა ცხოვრებაც ასეა, ლაფში არ უნდა ამოსვარო საკუთარი თავი სიამოვნების სახელით.

_ არ მოგენატრა თბილისი ლუუ?_ მკითხა ერთხელ ლევანმა, როცა საღამოს პარიზის ხედებს გავყურებდით, რომელიღაცა კაფის ვერანდიდან. განათებულ ქალაქს გადახედა.
_ რა არის ახლა ამაში ასეთი საოცარი? მაინც რით ჯობია პარიზი თბილისს? წლებია აქ ვცხოვრობ და ვერ მოვიხდინე აქაურობა! მაინც უცხოა და მაინც ვერ ჩაანაცვლა თბილისი.
_ რა გითხრა კორბენ, მე სინანულისთვის გულში ადგილი არ დავიტოვე!_ ვუპასუხე ღიმილით._ ჩემთვის სულ ერთია პარიზი იქნება, თბილისი, თუ პრაღა, მაინც ყველგან მოწყენილი ვარ.
_ შენ ჩემსავით თბილისს არ გამოქცევიხარ ლულუ! შენ ვისაც გამოექეცი, ის რომ გენატრება, მაგი უშენოდაც ვიცი! მეც შენსავით ვარ, სწორედ ჩემი მტანჯველი მენაკლისება!_ გაეღიმა თავისებურად ეშმაკურად.
_ ორი მაზოხისტი ღამის პარიზში!_ ხმამაღლა გადაიხარხარა მოულოდნელად.
_ ნეტავ შენი ოპტიმიზმის მესამედი მომცა!_ ვინატრე და როცა ისევ აბრჭყვიალებულ ქალაქს გადავხედე, სადღაც გულის ფსკერზე მეც ვიგრძენი მელანქოლია.
_ ვინმეს რომ ნამდვილად შეიყვარებდე, ალბათ დაგავიწყებდა სიყვარული თბილისს!_ ვუთხარი სევდიანად.
_ მე მგონი ზუსტად თბილისი მიყვარს ნამდვილი სიყვარულით! _ შევხედე და აღარ იღიმოდა. კარგა ხანს ვისხედით ჩუმად. ერთმანეთს ფიქრებს ვაცდიდით.
_ სადამდე ლუ?_მკითხა სიჩუმით დაღლილმა. ისევ ხუმრობდა, "გენატრებაო?" არ უთქვამს, უსიტყვოდ მივუხვდი.
_ გულს მაღლა, კორბენ! ჰა და ჰა გავთავდები!_ ვუპასუხე და თვალზე მომდგარ ცრემლს არ მივეცი დაბადების უფლება.

აივნიდან ვუყურებდი ეზოში გამართულ ფუსფუსს და ვფიქრობდი, რომ არა რიგი არასწორად განვითარებული მოვლენებისა, ვინ იცის ნენესაც ასეთი დაბადების დღე ჰქონოდა. უფრო სწორედ შესაძლოა ეს ყოფილიყო მისი დაბადების დღე, თორემ ლევანი არნახულ დღესასწაულებს აწყობდა ხოლმე. უბრალოდ მინდოდა დღეს ჩვენი ოჯახური ზეიმი ყოფილიყო. სადაც თანაბარი სიხარულით ჩავებმებოდით ყველა და მე ამ ოთახში არ ვიქნებოდი ნებაყოფლობით გამოკეტილი. მივხვდი ის ბანგივით სიმშვიდე მენატრებოდა

საღამოსთვის ყველაფერი გაამზადეს, ეზო მართლაც პატარა საცირკო წარმოდგენისთვის იყო მოწყობილი, შუაში მრგვალი მოედნით, კონტაქტური პაწაწინა ზოოპარკით, უამრავი ბუშტით და გასართობი ფერადი სივრცეებით, დაქირავებული ანიმატორებით. აივანზე მჯდარი გადავყურებდი ამ მხიარულ ფასუფუსს და ვფიქრობდი, ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო ეს ბავშვი იასესთვის. რატომ იყო ამდენად მნიშვნელოვანი, რომ ასეთ გრანდიოზულ ზეიმს უწყობდა, თუ არა მისი საკუთარი ვაჟი. ის კი მაინც ბედავდა და მე მადანაშაულებდა ტყუილში.

ფიქრებიდან კარზე გაუბედავმა კაკუნმა გამომაფხიზლა. სულ არ მადარდებდა ვინ და რატომ მეძახდა. ყურადღებაც არ მიმიქცევია. კარის საკეტი ხომ ისედაც დაზიანებული იყო, გასაღებად წამოდგომაც კი არ იყო საჭირო.
_ ქალბატონო ლილუ!_ ლია იყო. ალბათ ძვირფასი უფროსის დავალებით მომიკითხა. ცოტა ხნის შემდეგ მომაბეზრებელი კაკუნი შეწყდა. ისევ ეზოს გადავხედე, ნენე ჭრელ პატარა პონს დაასეირნებდა. ისეთი ბედნიერი იყო, მისმა ღიმილმა საკუთარი საწუხარი გადამავიწყა.
_ დიდხანს აპირებ აქ დამალვას?_ ისე მოულოდნელად და უსე ახლოს მომესმა იასეს ხმა, ადგილზე შევხტი. _ მინდა, რომ დაბლა ჩამოხვიდე!
უბრალოდ ჩამეცინა. მისთვის არ შემიხედავს. მისი დანახვაც კი არ მინდოდა.

_ ლუ! რატომ იქცევი ასე?_ მომიახლოვდა ჩემ ახლოს ჩამოჯდა._ მითხარი რაზე ფიქრობ? იმის გარდა, რომ გძულვარ!
ძველებურად ესმოდა ჩემი უთქმელი ემოციები. აღარც უწინდელი სიბრაზე ემჩნეოდა ხმაში. ალბათ აფექტმა გაუარა და გაანალიზა, რომ არც ახლა იყო გვიანი მისთვის ბედნიერება.
_ ლუ!_ მაჯაზე თითები ფრთხილად შემახო. ისევ ეტყობოდა სილურჯის კვალი. _ შენ რაც სიმართლე გგონია, სიმართლესთან ახლოსაც არაა! არ ვიცი, როგორ დაიჯერე, რომ მე ის მოვკალი! ღირსი კი იყო, დამიჯერე! მაგრამ როცა შენ მყავდი, მე ვერ ვიქნებოდი ამდენად ეგოისტი! გესმის ჩემი?
ახლა იცი რას ვგრძნობ? ბედნიერება ვერ და არ იტევს ჩემს გრძნობებს. ასე მგონია ცას ხელით ავწვდები! და ამ ბედნიერების მომტანი შენ ხარ! მადლობა შენ ამისთვის!
ჩემი ხელი აიღო და თითებზე მაკოცა.
_ ნენე, ის უბრალოდ საოცარია! სასწაულია ლუ!

სწორედ იმ წამს, როცა ვცადე მისი სიტყვები სინამდვილედ მიმეღო და მეფიქრა, რომ ვტყუოდი მასთან. ეზოს მთავარი
ჭიშკარი გაიღო და შავი, დაბურულ მინიანი მანქანა შემოვიდა. გაჩერებულიც არ იყო წესიერად, რომ მანქანის კარი გაიღო და იქიდან ქერათმიანი პატარა ბიჭუნა გადმოხტა. სირბილით შევარდა მოწყობილ მოედანზე და მხიარულმა შემოჰკრა ტაში.
_ მამააა!_ დაუძახა მოულოდნელად იასეს_ სადა ხარ მამა?!
როგორც დენმა ისე დამიარა მისმა დაძახილმა სხეულში. სიცივემ კიდურები გამიყინა თითქოს. ხელი გამოვტაცე და ფეხზე წამოვდექი. მანქანიდან ეფექტური გარეგნობის ქალი გადმოვიდა. ისეთი, რომ დაინახავდი და მისი დანახვა გეამებოდა. ჯერ ეზო მოათვალიერა კმაყოფილი ღიმილით, შემდეგ სახლი, აივანზე მდგარ იასეს თვალი ჰკიდა და ხელი მხიარული ღიმილით დაუქნია. იასეს ავხედე, მანაც სრულებით მშვიდად უპასუხა სალამზე. შემდეგ მომიბრუნდა და ასეთივე სიმშვიდით მითხრა:

_ გთხოვ, ამ საღამოს არაფერი სისულელე არ ჩაიდინო ლუ! ხვალ კი ყველაფერს მე თვითონ აგიხსნი! ხვალამდეც მომითმინე გთხოვ!_ ძალა მოვიკრიბე და მშვიდი ღიმილით ვუპასუხე.
_ ჯანდაბამდე გზაც გქონია იასე!_ ამოიოხრა და ოთახიდან უსიტყვოდ გავიდა.

ეჭვიანობისგან დავბრმავდი. სიბრაზის ცეცხლი ისე მომედო და ისე აალდა ჩემს გონებაში, რომ ყველა საღი აზრის ჩანასახი ამოწვა და ამობუგა. "თავხედი, დამპალი, საზიზღარი კაცი!!!" ეს სიტყვები კომეტებივით მიელავდა გონებაში.
ერთი საღამოც კი აღარ ვაპირებდი ამ მასკარადში მონაწილეობას. მე და ნენე ამ სახლიდან უნდა წავსულიყავით და თუ ლევანი ჩათვლიდა, რომ უსაფრთხოდ არ ვიყავით, ბავშვიანად უკან საფრანგეთში გავბრუნდებოდი. იმაზე არ მიფიქრია, თუ როგორ გაგიჟდებოდა იასე. იმ წამს, სულ არ მაინტერესებდა მისი არც სიმშვიდე და არც სიგიჟე.
ვერაფრით ვაიძულე ჩემი თავი იმ ქალისთვის თვალი მომეშორებინა. გრაციოზული სიარულით დადიოდა ეზოს თავიდან ბოლოში. ყველა სტუმარს სათითაოდ ხვდებოდა, ესალმებოდა, ართობდა, რამდენჯერმე ნენესაც გადაუსვა თავზე ხელი. ისე იქცეოდა, როგორც სახლის ნამდვილ დიასახლისს შეეფერებოდა. ავდექი და კარადასთან მივედი. ყველაზე უბრალო სპორტულები ჩავიცვი და ნენესთვისაც გავამზადე პაწაწუნა ჩანთა. როცა წვეულება გახურდა, ოთახის კარი გამოვაღე და ჩანთააკიდებული მშვიდად დავეშვი კიბეზე. ჩემთვის არავის ეცალა. მით უფრო მას. იასეს კაბინეტში სინათლეს მოვკარი თვალი. ინსტიქტურად მივუახლოვდი და მისი ხმაც გავიგონე.

_ ნუ დამცინი ირმა! დიახ, ის სწორედ შენ გამო გაიქცა! რომ იცოდე შენზე საშინლად ეჭვიანობს! გაიცნო კი არა, ჯობია სახიფათო მანძილით არ მიუახლოვდე!_ მხიარული ხმა ჰქონდა იასეს. ესღა მაკლდა, აშკარა იყო ჩემზე ჭორაობდა თავის საყვარელთან.
_ რეალურად უფრო ლამაზია!_ სასიამოვნო ხმა ჰქონდა ქალს._ შენთვის ზედმეტად ლამაზიც კი! ასეთმა სიფრიფანამ ან როგორ გაგიძლო ნეტავ!
_ მისმა გარეგნობამ არ მოგატყუოს ჩემო კარგო! პატარა კნუტიდან წამში შეუძლია მრისხანე ვეფხვად იქცეს და თვალები დაუნდობლად ამოგკაწროს! საოცრად სასტიკი ქალია!_ მხიარულად იცინოდა იასე.
_ ანუ ბოლო_ბოლოს იპოვნე არა?
_ ვიპოვნე, მაგრამ არ ვიცი... ვიპოვნე კიი?_ უცნაურად ჩაილაპარაკა ბოლოს _ საერთოდ არ გავს იმ ქალს, რომელიც დავკარგე! ხან მინდა, უბრალოდ იმ ლამაზ ყელზე მოვკიდო ხელი მოვუჭირო, დავახრჩო და დავისვენო! ფაქტია მაინც, ან ეგ მომკლავს, ან მე დავასწრებ!_ მის სიტყვებს იმ საძაგელი ქალის კისკისი მოჰყვა. მეტი აღარ მომისმენია. კარს ცივად მოვშორდი და კიბეები ჩავირბინე. ეზოში უცებ მოვკარი თვალი ბრჭყვიალა, ცისარტყელა, კაბაში გამოწყობილ ნენეს, იუბილართან თამაშობდა. ცხვირებზე კლოუნების წითელ მრგვალი ცხვირუკები მოერგოთ და სხვადასხვა ხმების იმიტაციას აკეთებდნენ. ბავშვებთან მივედი და მხიარულად მივესალმე მათ. არ მინდოდა ნენეს ჭირვეულობა დაეწყო და ვინმეს ყურადღება მიექცია.
_ დედა ეს ლუკასია! ჩემი მეგობარია!_ ნენეს ისე უხაროდა მისი გაცნობა. ტუჩი მოვიკვნიტე, ნუთუ დედმამიშვილები იყვნენ? ბავშვს დაბადების დღე მივულოცე. მადლობა მიპასუხა რუსული, თუ უკრაინული აქცენტით. იერითაც არ ჰგავდა ქართველს. მასაც ღია თვალისფერი ჰქონდა, მაგრამ არა ლურჯი. უფრო ცისფერი. ცხვირიც აშკარად დედისა გამოჰყოლოდა.
_ ნენე, შემდეგი წარმოდგენისთვის უნდა გამოვიცვალოთ!_ მივუბრუნდი შვილს.
_ მეც მინდა გამოცვლა!_ ხელი მომკიდა ლუკასმა. საკუთარი თავი შემძულდა, იმის ნაცვლად ხელი შემეწყო მათი ურთიერთობისთვის, ფაქტობრივად საკუთარ შვილს ვიპარავდი.
_ შენ ხომ იუბილარი ხარ! ამიტომ აქ უნდა დაგველოდო! ახლავე მოვალთ!_ ვუთხარი ბიჭუნას ღიმილით. ნენეს ხელი მოვკიდე და კარებისკენ წავიყოლე. ეჭვიც არ შეჰპარვია, რომ ვატყუებდი. დაცვა წარმოდგენის ყურებაში იყო გართული და კართან არ იდგა. სწრაფად გავსხლტი ქუჩაში და სწრაფი ნაბიჯით დავუყევი დაღმართს. სანამ იასე მიხვდებოდა რამეს, რაც შეიძლება შორს უნდა წავსულიყავი. მობილური ავიღე და ლევანს დავურეკე. კინაღამ გაგიჟდა, გადაირია, სულ სულელი და დაუფიქრებელი მეძახა. მერე მიბრძანა სადმე თავი შემეფარებინა და მას დავლოდებოდი.
_ რამე რომ მოგივიდეთ! ნენეს რომ რამე მოუვიდეს, დაგახრჩობ იცოდე შე ჯიუტო ქალო!_ დააყოლა ბოლოს სანამ მობილურს გათიშავდა.
_ სად გავრბივართ დე?_ მკითხა აქოშინებულმა ნენემ._ გვაგვიანდება?
_ დროზე ნენე დროზე!_ დავაჩქარე მე. მივხვდი ტყუილი არ უნდა ყოფილიყო ლევანის ნერვიულობა. ვაიდა გამოუსწორებელი შეცდომა დავუშვი გამოქცევით. რომ მივხვდი ნენე ვერ მიწყობდა ფეხს, ხელში ავიყვანე და ისე გავიქეცი. გაჩერებაზე მოვითქვი სული. ბავშვი სკამზე ჩამოვსვი და საკუთარ აკანკალებულ მუხლებს დავეყრდენი. უკვე საკმაოდ დაბინდებული იყო.
აზრზე მოსვლაც ვერ მოვასწარი, რომ ფეხებში მომყვა იასეს მანქანა. ჩემდა გასაკვირად სრულებით მშვიდად გადმოვიდა მანქანიდან.

_ ლილუ მანქანაში ჩაჯექი! ხმა არ ამოიღო იცოდე, სწრაფად! მოდი ნენე, _ ბავშვს გაუღიმა და თავისი ხელით ჩასვა უკანა სავარძელში._ მოდი ლუ!
მომიბრუნდა ისევ და ხელით მიმიხმო.
მივედი და დავჯექი. უკვე მეორედ აკეთებდა ამას. მაგრამ ამჯერად აშკარად ლევანმა დაურეკა და ჩვენი ადგილსამყოფელი უთხრა.
_ მისმინე! ვიცი, გავიგე, რომ არ გესმის რას და რატომ ვაკეთებ! ვერც გიხსნი, იმიტომ რომ მაინც არ დასჯერდები ჩემს ნათქვამს! ამიტომ ხვალ ერთ ადგილას წაგიყვან და ერთ ადამიანს განახებ! მანამდე კი გთხოვ საფრთხეში ნუ ჩაიგდებ თავს,მით უფრო ბავშვს! სახლიდან ნუ გახვალ! გაიგე რომ ის კაცი ხელწამოსაკრავი არაა!
ამ ერთხელ დამიჯერე გთხოვ! მე თუ არა, შენ ძვირფას ქმარს დაუჯერე, ამის დედა ვატირე!_ ხელი დაარტყა გაბრაზებულმა საჭეს._ ნუ თამაშობ გესმის? სახიფათოა!
გესმისმეთქი?
ხმა არ გამიცია
ისევ ფანჯარას გავხედე უინტერესოდ. ვიცოდი მასზე ჩემი დუმილი როგორც მოქმედებდა. წამში დამაბრუნა იმ თავის საძულველ სასახლეში. ნენე მანქანიდან გადავიდა და ისევ ბავშვებს შეუერთდა უკანმოუხედავად.
_ ლუ მისმინე.._ ლუკას ვუყურებდი, როგორ დასდევდა ჩემს გოგონას დასაჭერად და ისევ შემძულდა იასე.

მანქანიდან გადავედი და სიტყვა არ დავაცადე ისე მივაჯახუნე კარები.
კიბეები ავიარე და კიბის თავში მდგარ, გამომწვევად მომზირალ ქალს ზედ არ შევხედე, ისე შევიკეტე საკუთარ ოთახში. კარი დაუკაკუნებლად შემოაღო და შემოვიდა. გულში გავიფიქრე: " რა უტიფარი ქალიამეთქი!"
_ ღმერთო, ახლა მესმის რატომაც გიჟდება შენზე, დაუმორჩილებელი ქალები ყოველთვის იზიდავდა! მითხრა მან მხიარული სიცილით._ შენ ჩემზე არ უნდა ეჭვიანობდე მეგობარო!
მოვიდა და ჩემ გვერდით დადგა აივანზე.
_ არადა მესმის შენი! _ გაოცებით გავხედე._ რთულია გაუგებრობაში ყოფნა. მაგრამ ამას შენივე უსაფრთხოებისთვის აკეთებს. ჩემ გამო კი არ უნდა ინერვიულო! მე მხოლოდ კარგი მეგობარი ვარ!
ღირდა კი მისი სიტყვების ნდობა? ჩემი ყურით გავიგონე ბავშვმა "მამა" რომ დაუძახა. თუმცა კი ლევანი ამბობდა, რომ ზოგჯერ სმენამ შეიძლება მოგატყუოს. მაგრამ ამ შემთხვევაში იმდენად აშკარა იყო სიმართლე...
_ შეხედე მას!_ თავის გაქნევით მიმითითა ეზოს კიდისკენ. პატარა მოწნულ მაგიდასთან იჯდა იასე. ხელში პატარა ჭიქით და ჩვენ გვიყურებდა.
_ გინახავს ამაზე მეტად შეყვარებული კაცის თვალები?_ თუმცა საინტერესო იყო, ვის უყურებდა ის ამ თვალებით.
_ მან მე და ლუკას სიმშვიდე გვაჩუქა. და მისი სამუდამოდ მადლიერი ვარ, მინდა ბედნიერი იყოს. მიფიქრია თუ არა მასზე, როგორც კაცზე?_ უცნაურად ჩაეცინა._ დამიჯერებ, თუ არას გეტყვი?!
ყველაფერს მივცემდი, რომ ამ თვალებით , როგორც ახლა შენ გიყურებს, მე შემომხედავდეს! მაგრამ ეს არასდროს მოხდება! ერთ რამეს გეტყვი, რაც ვატყობ თავში აზრადაც არ მოგსვლია, მის კაბინეტში შედი. შედი და მიხვდები, რატომ არ შეხედავს ის სხვას ისე, როგორც თავისი ცხოვრების ერთადერთ ქალს უყურებს.ნუ იქნები მის მიმართ ასეთი მკაცრი! ის იმსახურებს ბედნიერებას!
შემომხედა და უცნაურად ჩაეღიმა.
_ ბედნიერებას გისურვებ პატარა ლუ!_ მითხრა ზურგი მაქცია და წავიდა
კარიც არ გაუხურავს ზურგს უკან. დავინახე, როგორ მიუახლოვდა იასეს. როგორ გაცვალეს რამდენიმე წინადადება. დავინახე, როგორ შეეცვალა სახე იასეს.
_ირმა!_ გავიგონე იასეს გამაფრთხილებელი ხმა. მან კი უბრალოდ გაიცინა და ზურგი აქცია იასეს. ამომხედა და თვალი ჩამიკრა.

როდის როდის დამთავრდა წვეულება. ირმა და ლუკა რა მანქანითაც მივიდნენ ისევ იმით გაბრუნდნენ უკან. მანქანა სავსე იყო უამრავი საჩუქრით. თუმცა უკვე ვეღარ ვხვდებოდი, თუ ეს ბიჭი იასეს შვილი იყო, რატომ უშვებდა სახლიდან. ნუთუ საფრთხე მას არ ემუქრებოდა?
ფეხაკრეფით შემოვიდა იასე ოთახში. გულზეახუტებული მოჰყავდა ჩემი... თავისი.... ჩვენი ქალიშვილი. ფრთხილად დააწვინა საწოლზე. ვარდისფერი ფეხსაცმელები გახადა და თხელი საბანიც მიფარა. მთლად ისე მოხერხებულად და ლამაზად ვერა, როგორც ლევანმა იცოდა ეს, მაგრამ მის მოქმედებაში აშკარად ჩანდა მამობრივი მოუქნელი მზრუნველობა და სიყვარული. ადგა და მძინარე ნენეს დახედა.
_ რამდენი რამე გამოვტოვე ნეტავ? ვერ ვნახე, როგორ აიდგა ფეხი, ვერ ვნახე, როგორ წავიდა ბაღში. ვბრაზობ შენზე ლუ! ძალიან ვბრაზობ! _ ვუყურებდი და ვერსად გავურბოდი მის მზერას. იქნება დათმობა ჯობდა? იქნება ცდად ღირდა? იქნება ყველაფერი ჯერ ისევ წინ იყო და არა უკან?
მომიახლოვდა და ჩემი ორივე ხელი მუჭებში მოიქცია.
_ ნუთუ სულ აღარ გიყვარვარ ლუ?

_ რას მალავ კაბინეტში?_ ვკითხე ინტერესით. გაეღიმა.
_ ჩემს საყვარელ ქალს!_ მიპასუხა თვალებმოჭუტულმა.
_ წამოდი გაგაცნობ!
ხელი დამავლო და კიბეებზე წამიყვანა. კაბინეტის წინ გაჩერდა და სერიოზულად მკითხა.
_ მზად ხარ?_ ვერ მივხვდი ხუმრობდა, თუ სერიოზულად ამბობდა. რა უნდოდა ქალს მის კაბინეტში. პასუხი რომ ვერ მიიღო გაეცინა. კარი გააღო და პირველი მე შემატარა. მიმოვიხედე. უბრალო ოთახი იყო, შავი სავარძელი, ხის მაგიდა, ერთი კარადა და დიდი უზარმაზარი დივანი იდგა. გაკვირვებულმა შევხედე.
_ უკან მიიხედე ლუ!_ თითის მიმანიშნა უკანა კედლისკენ. შევბრუნდი და გაოცებისგან თვალები გამოვქაჩე. მთელ კედელზე ეხატა ჩემი სურათი. არ გატყუებთ, მთლიანი კედელი, მისი სავარძლის პირისპირ ჩემს მომღიმარ სახეს, აფრიალებულ ცისფერ სარაფანს და ზღვის ტალღებს ეჭირათ.

_ ეს რა ჯანდაბაა იასე?_ ახლაღა გავიაზრე, რომ მთელი ეს წლები, მე რომ მის დავიწყებას ვცდილობდი, ის მთელი ძალით ცდილობდა ჩემი ერთი პატარა ნაკვთიც კი არ დავიწყებოდა. ალბათ რამდენი საათი გაატარა ამ ნახატის ყურებაში ....
ნერწყვი ძლივს გადავყლაპე.

_ რაო, არ თქვა რომ ახლა ამაზეც ეჭვიანობ!_ ხელები მომხვია და ზურგზე ამეკრა._ კი ლუ! ასე გიყურებდი და მენატრებოდი! წარმოვიდგენდი, რომ აქ მყავდი, წარმოვიდგენდი რომ მე მეკუთვნოდი. იცი მაინც რამდენჯერ გამიშიშვლებიხარ ჩემსავე ოცნებებში?
კისერში მაკოცა, მერე მხარზე, მერე ლოყაზე. მის ხელებს მაისურის ქვეშ ვგრძნობდი, მოღალატე სხეული მის შეხებაზე კრთოდა.

_ მე დავიფიცე ლუ, რომ ერთ დღეს სწორედ აქ დავიბრუნებდი შენს თავს! და სამაგიეროს გადაგიხდიდი შენსავე თვალწინ! _ ჩემ წინ დადგა და ხელებით სახე დამიჭირა, რომ მის მზერას არ გავქცეოდი.
_ შენ სულ გარბიხარ ლუ! სულ მტოვებ! მე კი არ შემიძლია შენგან წასვლა, მაშინაც არ შემიძლია, როცა მძულხარ!_ დაიხარა და მაკოცა.
_ მეც ზუსტად ისე მძულხარ, როგორც შენ!_ გაეღიმა საკუთარ სიტყვებზე. რა იქნებოდა მხოლოდ ერთხელ თუ ვიქნებოდი საკუთარ გრძნობებთან გულახდილი?! რაც არ უნდა მომხდარიყო ამ ღამის მერე, მე მასზე უარის თქმა არ მსურდა. ხელები ყელზე მოვხვიე. იმ უზარმაზარ სურათს გახედა.
_ აი ახლა მიყურე პატარა ლუ!_ უთხრა მას და ხელში ამიტაცა.
არ მახსოვს, როგორ გავხადე პერანგი, არ მახსოვს, როგორ აღმოვჩნდი მის დივანზე მისსავე კალთაში. მხოლოდ ის მახსოვს, რომ სულწასულად მსურდა, მწყუროდა და მშიოდა ეს კაცი. ფეხებზე მეკიდა საკუთარი თავიც და მთელი დანარჩენი სამყაროც, მხოლოდ სურვილი არსებობდა, დაუცხრომელი და წლების მანძილზე მარტოობით ნასაზრდოები საყვარელი ადამიანის არაადამიანური სურვილი....

სიჩუმეს, მყუდროებას და სიმშვიდეს ჰაერთან ერთად ვსუნთქავდი და მის მკლავზე თავდადებული ვგრძნობდი, როგორ იშლებოდა ჩემს სხეულში მილიონობით ყვავილი. თავიდან ვიხსენებდი რამდენად საოცარი გრძნობაა, საკუთარი არსების იმ ადამიანით ავსება, ვინც შენი სამყაროს მიჯნაა...

_შეხედე ლუ!_ თითით შუშის კედლის მიღმა მჯდარ კაცზე მიმითითა იასემ. _ კარგად შეხედე, ცნობ მას?
თავი ავწიე და მინის უკან მჯდომს დავაკვირდი. სანამ სახე არ ასწია ვერაფრით მივხვდი ვის ვუყურებდი, მაგრამ როგორც კი ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდა მაშინვე ვიცანი. გულზე ხელი მივიჭირე და ხმადაბლა დავიკივლე. ის იყო!
მისი თვალების ცნობა წამითაც არ გამჭირვებია. რადგან იმ წლების მანძილზე ეს თვალები ლამის ყოვლ ღამე მაღვიძებდნენ. მსაყვედურობდნენ, რომ მას არ დავეხმარე და სასიკვდილოდ გავწირე. ახლა კი სამყარო უკუღმა დადგა.
_ ის ცოცხალია?_ ამოვიკვნესე მე და ვერ მივხვდი, ამის გაცნობიერებით შვება ვიგრძენი, თუ პირიქით....

_