გიორგი გრძნობდა თითქმის დალაგებული გარემოება როგორ ენგრეოდა თავზე. ამ ქერას გამოჩენა წერტილს დაუსვამდა ყველაფერს. ამიტომ რაღაც უნდა ეღონა, მაგრამ ჯერ არანაირი გეგმა არ გააჩნდა. იცოდა რომ დამშვიდებულად უნდა ეფიქრა, მაგრამ დამშვიდებას ვერაფრით ახერხებდა. მათეზე ხომ სულ ნერვები ეშლებოდა. დრო იყო გუროსაც ცოდნოდა ყველაფერი. მათეს ალბათ ფეხებზე ეკიდა გუროს აწმყოც და მომავალიც, მაგრამ გიორგისთვის მნიშვნელოვანი იყო გაეგო რას ფიქრობდა მეორე მეგობარი. თუმცა ჯერ ყველაფერში მეტი სიზუსტით დარწმუნება იყო საჭირო.

გზად ორი ქილა ლუდი იყიდა დარდის გასაქარვებლად. თუმცა ალკოჰოლმა პირიქით იმოქმედა. მანქანა მოაბრუნა და ქერას ფარეხისკენ აიღო გეზი.

***
შემოდგომის მოღრუბლული საღამო იყო. დრო და დრო გაყინული და წვრილი წვმის წვეთები ცვიოდა ციდან. კორპუსის კუთხესთან გაჩერებულ მანქანაში ისხდნენ სამი მეგობარი, სწორედ ამ ცივი ამინდისგან თავის შესაფარებლად. ლუდს სვამდნენ და ეწეოდნენ. საუბრის დროს იცინოდნენ, მაგრამ ამღვრეულ თვალებში და გონებაში რა უტრიალებდათ არავინ იცის.

- ეს ნახეთ რაა, ამ სიცივეში. - გურომ მინას თითი მიადო და მეგობრები ქუჩისკენ გაახედა.
გუბეებში კაპიუშონ წამოფარებული გოგონა მიაბიჯებდა. ჩალისფერ თმის სველ კულულს ნიავი უფრიალებდა დროდადრო.

- ალბათ სცივა. - მათემ მინიშნებული ადგილისკენ გაიხედა.

- ხომ არ გინდა გაათბო? - გურომ გოგონაზე თვალმოუცილებლად დასცინა მათეს, თან ადევნებული ცბიერი მზერით მოიკვნიტა ტუჩი.

- ეს გოგო ვიცი. - უკანა სავარძლიდან წამოიწია გიორგი. - ერთი ორჯერ დამინახავს, მაგარი ქერაა.

- მიდი გიო გადახტი, შენი მაგარი ქერა გაიცანი და ჩვენც გაგვაცანი. - მათემ გუროს ჩაუკრა თვალი. ლუდის ბოლო ყლუპი მოსვა და უკმაყოფილოდ დახედა ქილას. - ესეც გადავთა.

- მოდი შევაშინოთ. - გურომ ბიჭებს გამოხედა და გოგოზე ანიშნა. - მერე ლუდზე გავიდეთ.

- სერიოზულად? - ღიმილით იკითხა გიორგიმ რამეს ხომ არ მეხუმრებიანო.
მათეს კი არც ხო უთქვამს, არც არა ისე გადავიდა მანქანიდან.

სამი წყვილი ფეხი სწრაფად წამოეწია სწრაფი ნაბიჯით მიმავალ გოგოს.

- სადმე გეჩქარება ციცქნა? - მათემ პირველმა გადადგა ნაბიჯი.


***
ავტომობილი ზედ ფარეხის კართან მიაყენა საბურავების უხეში მოცურებით, ჰაერში მტვრის კორიანტელი ავარდა. მანქანიდან გადასულმა კარი ძლიერად მიაჯახუნა და შიგნით შევიდა. შებინდების გამო სახელოსნოში ბნელოდა.

- გელოდებოდი. - აფთრის ხმა გაისმა სიღრმიდან. - თუმცა ასე მალეც არა.

- რა გინდა? - სანამ სიბნელეს თვალს შეაჩვევდა შორიდანვე ამჯობინა კითხვის დასმა.

- კითხვების დასმა გისწავლია. - ახლა სულ სხვა მხრიდან გაისმა აფთრის ჩაცინება. გიორგიმ მისი სავარაუდო ადგილსამყოფელი გონებაში გათვალა და რამდენიმე ნაბიჯით შეიწია ფარეხში. ნივთებმა ფორმები მიიღეს კარიდან შემომავალი სინათლის ბოლო ნამცეცებზე.

- მაშინ კი რატომღაც არ გიკითხავს რა მინდოდა, ან მინდოდა თუ არა საერთოდ.

- ისევ ქერა და ისევ სულელი ხარ. - გიორგი ცდილობდა გაებრაზებინა და ახლოს მოეტყუებინა აფთარი. - გამოდი სად ხარ?

- ქერა? ისევ ძალიან მოგწონს ქერები? კიდევ რამდენი ქერა დაგიწერო ანგარიშზე? თუ გემოვნება შეგეცვალა? - აფთრის კითხვა პასუხზე თავად უფრო ღიზიანდებოდა, მაგრამ ჯერ ახერხებდა თავის შეკავებას.

- შენ ერთადერთი ტკიბილი ხარ, მგონი ამის გახსენება მშვენიერი იქნებოდა..

- რას აპირებ? - ისეთი ხმით იკითხა აფთარმა, რომ გიორგი მახეში გაება.

- ზუსტად იმას რაც თერთმეტი წლის უკან გაგიკეთე და პირობას გაძლევ ამჯერად შენც მოგეწონება, თან ის სულელი მათე და გურო ხელს ვერ შეგვიშლიან. - კიდევ რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა და აფთარსაც მოკრა თვალი.

თმები კუდად შეეკრა. სპორტული შარვალი და მოკლემკლავიანი ზედა ეცვა. კიდევ იყო რაღაც რაც გიორგის ალკოჰოლით არეულ გონებას გამორჩა.

აფთარის თვალები ახლად გაღვივებული ნაკვერჩხლებივით ელავდა. თვალდაუხამხამებლად აკვირდებოდა სამიზნეს და სათანადო მომენტს მშვიდი სუნთქვით ელოდა.

- მერე კი ისე დაგმარხავ, რომ შენი ძვლების პოვნაც ვერ შეძლონ. - გიორგიმ ზიზღით დაბრიცა ტუჩები.

- მშვენიერია, თუმცა მანამ კამერას გაუღიმე, იქნებ სასჯელი შეგიმსუბუქონ?

როგორც კი მის სიტყვებზე გაოგნებისგან გაოგნებული გიორგი დაიგულა, ძლიერად ჩაარტყა წიხლი მუცლის ქვედა ნაწილში. ბიჭი ტკივილისგან ჩაიკეცა. აფთარს ბევრი აღარ უფიქრია, ხელის მეტავნზე დახვეული თოკი მოიხსნა, გიორგის ყელზე შემოახვია და გარეთ გაათრია ფორთხვით. მისი გაგუდვამდე მისული ხროტინისთვის ყურადღება არ მიუქცევია.

- გგონია მოგკლავ? - ზემოდან დახედა ჯერ ისევ ტკივილისგან მოკუნტულს. - არა, შენი ჩრდილი გავხდები და მუდამ იქ ვიქნები სადაც არ ელოდები.

ბიჭი ხელებზე და მუხლებზე წამოიწია ასადგომად, მაგრამ ისევ მწარედ მოხვდა გვერდში გააფთრებული გოგოს წიხლი.

- თერთმეტი წელი მხოლოდ შენთვის გავიდა ნაბიჭ***ო, ჩემთვის დრო გაჩერდა! - შეუღრინა და ამჯერად სახეს არ ააცილა მოქნეული ფეხი.

- გეყოფა. - ძლივს ამოღერღა სისხლით მოთხვრილმა ბიჭმა და ზურგზე გადაბრუნდა.

- შენ როდის მიხვდი რომ გეყოფოდა? - მისი ამაზრზენი დაუმსახურებელი თხოვნით განრისხებულმა კიდევ ერთი დარტყმა მიაყენა. მერე მის თავთან ჩაიმუხლა:

- აქედან მოშორდი და იცოდე, რომ კვალდაკვალ მოგდევ, ერთი ფეხის გადაბრუნება და მკვდარი ხარ!

გიორგიმ ძლივს აითრია დალურჯებული სხეული და მანქანისკენ წავიდა. სანამ ჩაჯდებოდა გოგონას გაუსწორა მზერა.

- გაიქეცი! - დამცინავად უთხრა აფთარმა.

როგორც კი მანქანა ადგილს მოსწყდა, აფთარი ფარეხში შებრუნდა. დაწყებული საქმე ბოლომდე უნდა მიეყვანა.

***
ღამის გზაზე დამდგარი აფთარი მანქანას მიაქროლებდა. გვერდით სავარძელზე მიგდებული მობილური განუწყვეტლივ რეკავდა. გოგონამ თვალი გააპარა გამაღიზიანებლად მობზუილე ტელეფონისკენ, ეკრანზე უჩას სახელი ციმციმებდა. ისევ ფარებით განათებულ გზას გახედა. უჩა კი არ ისვენებდა რეკვიდან შეტყობინებების წერაზე გადავიდა. თავმობეზრებული დაწვდა აფთარი ტელეფონს და ბოლო ხმოვანი შეტყობინება შეამოწმა:

,,- რადგან არ მპასუხობ შენთან მოვდივარ. იმედი მაქვს კარგად ხარ!,,

უჩასგან მსგავსი შინაარსის შეტყობინება ცოტა გაუკვირდა. სიჩქარეს შეუნელა და გზის პირას გადააყენა მანქანა. ეკრანს თითი აუსვა და ახლა პირველი მონაწერი ჩართო:

,,- აფთარო რა ხდება? მათემ და გიორგიმ იჩხუბეს, ზუსტად არ ვიცი, მაგრამ შენს გამო. მერე მათე სიტყვის უთქმელად გავარდა სადღაც.,,

,,- იმ ნაბიჭ***მა გიორგიმ რამე ხომ არ დაგიშავა? მიპასუხე, უბრალოდ მიპასუხე. რა მოხდა?,,

უჩას შეტყობინებების გამო, თითქოს შვებაც კი იგრძნო. იქნებ ეს მახე სულაც არ იყო, იქნებ მან მართლაც არაფერი იცოდა. თავადაც დაწერა რამდენიმე სიტყვა და გაგზავნა.

,,- მე კარგად ვარ, იჩხუბეს და შერიგდებიან.,,

მერე კი ტელეფონი გამორთო და გზა მშვიდი სვლით გააგრძელა. აღარ ეჩქარებოდა, აღარ ბრაზობდა. სანამ მხეცები საკუთარ ტყავს გლეჯდნენ, აფთარს შეეძლო მშვიდად ესუნთქა და თვალი ედევნებინა ბრძოლისთვის.

***
ბიჭებს მყუდრო ადგილი მიეგნოთ ერთერთ სკვერში. უჩა უბრალო გაზიან სასმელს სვავდა, მათეს კი რიგით მესამე ლუდის ქილა ეჭირა. მათე ჩუმად იჯდა და უჩასთვის თვალისასახვევად დადებული პირობა, რომ თითქოს გიორგის დაურეკავდა აღარც კი ახსოვდა, მანამ სანამ თავად გიორგიმ არ დარეკა. ზარს უსიამოვნო განწყობით უპასუხა მათემ.

- სად ხარ? - უხეშად გაისმა ხაზს იქით ხმა.

- რა ხდება? - კითხვა შეუბრუნა მათემ.

- გზაში ვარ და შენი ნახვა მინდა. იმ ძუკ**სთან ვიყავი და მინდა იცოდე რაც გააკეთა..

- სად იყავი? - მათემ ძლივს გააკონტროლა, ხმა და ემოცია ბრაზისგან. უჩას ანიშნა ერთ წუთს გავალო და ფეხზე წამოდგა. - გაიმეორე!

შორიახლოს გასული ბიჭის ხმა საკმაოდ გარკვევით ესმოდა უჩას. მათე გაცეცხლებული ებრძოდა გიორგის და მხოლოდ მისი საუბრითაც ადვილად მიხვდა ვისზე ჩხუბობდნენ ბიჭები. დაზუსტებით ვერაფერს იაზრებდა, თუმცა მათი საერთო გადაკვეთის წარსულს არ გამორიცხავდა, სხვა მხრივ სისულელედ ეჩვენებოდა ეს ყველაფერი. გიორგი ხომ რამდენიმე დღის დაბრუნებული იყო უცხოეთიდან.

მოთმინებით დაელოდა მათეს, რომ შემდეგ საბოლოოდ გაერკვია რა მოხდა მათ შორის, მაგრამ მოულოდნელად მათე ისე გავარდა ავტომობილისკენ, რომ უჩამ სიტყვის თქმაც ვერ მოასწრო. ნასვამი მეგობარი საჭეს მიუჯდა და ადგილს მოსწყდა. უჩამ სწრაფად ამოიღო ტელეფონი და აფთართან დარეკა. პარალელურად ბედზე გამოვლილი ტაქსი გააჩერა. გოგონა ზარებს არ პასუხობდა, ამიტომ შეტყობინება მისწერა რამდენჯერმე. ტაქსმა საკუთარ მანქანასთან მიიყვანა.

უკვე საჭესთან იჯდა როცა აფთარმა პასუხი დაუბრუნა და შვებით ამოისუნთქა, მაგრამ გეზი აღარ შეუცვლია. ჩაბნელებულ ფარეხს მიადგა შუაღამისას. კარი რამდენჯერმე შეამოწმა, იმაში დასარწმუნებლად, მართლა იყო თუ არა შიგნით ვინმე. მერე მანქანაში დაბრუნდა, სავარძელი ბოლომდე გადასწია და თვალები დახუჭა. სიგიჟედ მოეჩვენა იქ ყოფნა, მაგრამ იმედი ჰქონდა, რომ აფთარი დილით აუცილებლად მოვიდოდა. იმაზეც დაფიქრდა რამდენად ბევრის უფლებას აძლევდა თავს მის მიმართ, მაგრამ წასვლა ვეღარ შეძლო, თითქოს წასასვლელი აღარ ჰქონდა.

გამთენიისას მოახლოვებული საბურავების ხმამ გამოაღვიძა. სავარძელი წამოსწია და აფთრის ნაცვლად მათეს მოკრა თვალი. მანქანიდან წარბშეკრული გადმოვიდა. მათემაც უმალვე იცნო მისი ავტომობილი და უჩასკენ წავიდა.

- შენ აქ რას აკეთებ? - ჰკითხა მათემ.

- გუშინ რა მოხდა? - უჩამ კითხვა შეუბრუნა.

- ისეთი არაფერი, რადგან გიორგის ნახვა ვერ მოვახერხე. - სწრაფად იცრუა ბიჭმა

- მათე მისმინე. იმ შენ ძმაკაცს ნორმალურად არ ვიცნობ და წარმოდგენა არ მაქვს რისი გამკეთებელია, მაგრამ შენ ხომ გიცნობ, შენც კარგად იცი ჩემი ხასიათი...

- რის თქმას ცდილობ?

- იმის თქმას ვცდილობ, რომ ერთი წამითაც არ გაგითვალისწინებ ისე მოვამტვრევ გიორგის ხელებს, თუ აფთარს რამეს დაუშავებს. - თითი ფარეხისკენ გაიშვირა უჩამ. - ასე რომ გადაეცი ტრ**ი დაყენოს!

- ეს მუქარაა? - მათეს ხმას ირონიის ნოტები გაერია.

- როგორც უნდა ისე ჩათვალოს?

უჩა საკუთარი მანქანისკენ წავიდა. თუ აფთარი ჯერ არ მოსულიყო, ესეიგი იმ დღეს საერთოდ არ მოვიდოდა. იქ მოცდის აზრს კი ვეღარ ხედავდა. სანამ მანქანაში ჩაჯდებოდა მათეს ხმა მოესმა:

- შენ რა გჭირს? ეს რა მზრუნველობაა? - მათემ ახლაღა შეავლო თვალი მის წინა დღის ტანისამოსს. თვალები ეჭვით მოწკურა.

უჩა პასუხისგაუცემლად ჩაჯდა მანქანაში და ტერიტორია დატოვა. მათემ მისი საბურავებისგან ავარდნილ კვამლს გახედა და უკმაყოფილოდ გააქნია თავი:

- ღამე აქ იყავი არა?

***
იმ დილით გიორგიმ ძლივს გაახილა თვალები. მოძრაობისას კი სხეულის ყველა ნაწილი სტკიოდა, რადგან აფთრის დაწყებული საქმე მათემ ოსტატურად დაამთავრა. სიტყვის თქმაც კი არ დააცა ისე დაესხა თავს. თან ვის გამო? იმ შტერი გოგოს გამო. ზუსტად ისე მოიხსენია გიორგიმ აფთარი ფიქრებში, როგორც ერთ დროს დედამისმა.

გიორგის ხომ მხოლოდ გაფრთხილება სურდა მათესი, მან კი არ მოუსმინა.

- შენი დედაც .... მათე!

სულელ მათეს რატომღაც არ სურდა იმის გაგება, რომ ის აღიარება რაც სახელოსნოში გიორგიმ დააყრანტალა სრულიად საკმარისი იქნებოდა ბრალის წასაყენებლად, მაგრამ მათეს ალბათ ისევ მისი მამიკოს იმედი ჰქონდა. ამიტომაც ეკიდა ფეხებზე ჩადენილი, თუ ჯერ ისევ ჩაუდენელი დანაშაულები.

გიორგიმ შავი სათვალე და კეპი მოირგო. ფიქრობდა, რომ დრო იყო გუროსთან შეხვედრის. ისედაც შეცდა და დიდხანს იცადა. ასე ორი კურდღლის განადგურება შეეძლო ერთი სროლით.

მანქანა დაძრა და საკუთარი გეგმის სიავით მოტანილი სიამოვნებისგან გაიღიმა. ფრთხილად გაიყვანა ავტომობილი გზაზე და გეზი საპატიმრო დაწესებულებისკენ აიღო.

***
შეხვედრებისთვის განკუთვნილ ოთახში იჯდა. მაგიდაზე თითებს მონოტონურად აკაკუნებდა და მოუთმენლად ელოდა თუ როდის მოიყვანდა ბადრაგი გუროს. რამდენიმე წუთის შემდეგ კარი გაიღო და ციხის ფორმაში გამოწყობილმა გურომ შემოაბიჯა.
ოთხკედელში გამოკეტვას დაღი დაემჩნია, როგორც მისი გარეგნობისთვის, ასევე მისი შინაგანი სამყაროსთვისაც. დანაშაულის გამო მისჯილმა წლებმა, გისოსებში გამოკეტილ მშიერ ნადირს დაამსგავსა, რომელიც ღიად დარჩენილი კარის იმედზე იყო და მომენტს ელოდა.

- ფეხებზე რას გააკეთებს მათე, თუნდაც შენ. - გიორგის მონაყოლიდან რამდენიმე წუთის შემდეგ გურომ ხმა ამოიღო. - ორივე ფეხებზე თ.

- ანუ შენთვის სულერთია ის ამბავი რომ გასკდეს? - გიორგიმ გაოცებით გახედა არხეინად მყოფ გუროს. - უცნაურია, შენგან ამ დანდობას არ ველოდი.

- დანდობაში რას გულისხმობ? - გურომ ინტერესით გახედა მეგობარს.

- მაინტერესებს რაზე ხარ წამსვლელი..

- რას ითხოვ ჩემგან? - იატაკს ჩააჩერდა. იმაზე ფიქრში თუ რაზე შეიძლებოდა წასვლა. იქნებ ცდებოდა და სწორედ ეს უყო ღიად დარჩენილი კარი.

- მე არაფერს ვითხოვ. - გიორგიმ თავი გააქნია და საუბრი ისე მიმართა, რომ გუროს თავად გამოეთქვა სურვილი მათეს მკვლელობით, მათეს მამის დასჯაზე.

გიორგიმაც მშვენივრად იცოდა, თუ რა მოხდა წლების წინ. მათ სინდისზე შერჩენილი დაუსჯელი გაუპატიურების, მიუხედავად გურო მაინც დაისაჯა და ეს სწორედ მათეს და მამამისის დამსახურება იყო. ალბათ თავადაც გაეხვეოდა ამ შარში ქვეყნიდან, რომ არ გაეყვანათ თავის დროზე. რადგან დარწმუნებული იყო ისიც ბიჭებთან ერთად იქნებოდა მაშინ, როცა მათე ოსტატურად გამოძვრა მამის კავშირების დახმარებით ხოლო გუროს საკმაოდ ხანგრძლივი ვადით პატიმრობა მიესაჯა.
მათეს და გუროს მორიგი ვაჟკაცობა მხოლოდ გუროს სინდისს ისე შეეწერა, რომ ეს თავადაც კი ვერ გაიაზრა. მათეს მამა საკმაოდ გავლენიანი კაცი იყო და რა თქმა უნდა საკუთარი სისხლიდახორცისთვის ქვეყანა შეაწუხა, მაგრამ გუროსთვის? მხოლოდ დაპირება გაიმეტა და დრო, დრო რომელიც გისოსებს მიღმა საუკუნედ იწელებოდა.

- შურისძიება? - ჩაეცინა გუროს და გიორგის მზერა გაუსწორა. - იცი მაინც რამდენს დამიმატებენ?

- და შენ ის თუ იცი, რომ ბატონი დავითი სულაც არ აპირებს შენს მხარდაჭერას. - ბიჭმა დამცინავი მზერა შეავლო მეგობარს. - კარგი, რაც არის ეს არის. თავად ვცდი, თუ არაფერი გამოვიდა. ისევ ქვეყნიდან წავალ.

გიორგიმ დანანებით გაიქნია თავი და წამოდგომა დააპირა.

- თუმცა ჰო, იმ ბ**ს აღიარებითი ჩვენება ჩაწერილი აქვს. იცი მაინც რამდენ წლებს დაგიმატებენ, თუ ჩივილი გადაწყვიტა? - წასაწვლელად მოაემზადა, თუმცა ეშმაკურად ჩაეცინა, როგორც კი გურომ მისი შეჩერება სცადა.

- რა აქვს? საიდან? - გურომ აღარ იცოდა რომელ ერთზე ეკითხა. - დავითზე რა იცი? რა იცი რომ მხარდაჭერას არ აპირებს?

- მაგას კითხვა უნდა? რომ აპირებდეს ამდენი ხანი აქ იქნებოდი? - თვალები უფრო გაუწვრილდა გიორგის. - თავისი ბიჭი ხომ წამიერად იხსნა განსაცდელისგან. იფიქრე მეგობარო. - საჩვენებელი თითი თავზე მიიკაკუნა.

რამდენიმე წუთი ხმისამოუღებლად იჯდა და გიორგის აკვირდებოდა. არც თუ შორეულმა წარსულმა გაუელვა გონებაში. მათეს დანაშაულმა და საკუთარმა სასჯელმა. ახლა კიდევ ის პატარა გოგო იმ წვიამიანი წარსულიდან საბოლოოდ განადგურებდა, ზუსტად ისე, როგორც თავად მოუღო ბოლო, როგორც თავად გაანადგურეს. თუ მაინც ციხეში ამოლპობა ეწერა, რატომაც არა? მათესაც თან თუ გაიყოლებდა.

- საქმეში ვარ! - თქვა ცივი გამომეტყველებით. გიორგიმ კი ღიმილი შეაგება, თუმცა ვერც კი მიხვდა, რომ გუროს თამაშის საკუთარი წესები ჰქონდა. რომ გუროსთვის ახლა საკუთარი თავი იყო პრიორიტეტი და არა რომელიმე მათგანი.

***
რამდენიმე დღით ყველაფერი თითქოს ჩვეულ ფორმას დაუბრუნდა. გიორგი მათესა და უჩას თვალსაწიერიდან გაქრა, რაც მათემ მოხერხებულად გამოიყენა თავის სასარგებლოდ. თავად მათემ კი აფთრის მხოლოდ ნახვა კი არა, მისი ხსენებაც შეწყვიტა. სიტუაციამ ქარიშხლის მომასწავლებელი მშვიდი სახე მანამ შეინარჩუნა სანამ ერთ საღამოს ყველაფერი მწყობრიდან არ გამოვიდა.

.........
უკვე საღამო იყო, როცა უჩა სამსახურიდან გამოვიდა, თუმცა ჯერ ისევ არანორმალური სიცხით იწვოდა ქალაქი. იქვე სადგომზე დაყენებულ მანქანაში ჩაჯდა, ღვედი გაიკითა და დაქოქვას აპირებდა, როდესაც ტელეფონი აწკრიალდა. ეკრანზე მათეს სახელი დაეწერა და უჩასაც მაშინ გაახსენდა, რისთვისაც ურეკავდა მეგობარი. ზუსტად იმ საღამოს რაღაც ხმაურიანი წვეულებით აპირებდნენ მათეს მამის კომპანიის მეთხუტმეტე წლისთავის აღნიშვნას. უჩას კი იმ წამს მხოლოდ დასვენებაზე და სიწყნარეზე შეეძლო ფიქრი, ამიტომ ზარს მოღუშულმა უპასუხა.
- უჩა ძმაო სად ხარ? - მათემ არაფრის თქმა არ აცადა. - იცოდე გელოდები.
- არ ვიცი მათე, ჯერ ეხლა გამოვედი ოფისიდან. - უჩამ საათს გახედა წვეულება უკვე დაწყებული უნდა ყოფილიყო.
- არ დაიწყო ეხლა დავიღალეო და მეზარებაო იცოდე. - სიცილით უპასუხა ბიჭმა.
- ვნახოთ რაა, ვერ გპირდები, რომ მოვალ..
- მოკლედ, თუ მოიფიქრებ იცი სადაც ვართ და გელედობით.

ტელეფონი გათიშა თუ არა, უხმო რეჟიმზე გადაიყვანა და გვერდით სავარძელზე მიაგდო. მანქანა დაძრა და სახლისკენ წავიდა, დარწმუნებული იმაში რომ სახლში მისული სათანადოდ გამოიძინებდა, ან მინიმუმ სიმშვიდეში მაინც დაისვენებდა.
სახლის კარი შეაღო თუ არა საკუთარი და შეეფეთა წარბშეკრული. აშკარა იყო სახლიდან გასვლას ჩქარობდა.
- სად მიდიხარ დრამის დედოფალო? - უჩამ სიცილი ვერ შეიკავა მისი სახის გამომეტყველებაზე.
- დედაშენისგან და მამაშენისგან რაც შეიძლება შორს თორემ დავხოცავთ ერთმანეთს და ეგ იქნება. - ნატა კარის ჩარჩოს მიეყრდნო და ხელები გულზე გადაიჯვარედინა.
- ოჰო. როგორი თამამი გადაწყვეტილებაა... - ბიჭი სიცილს ვერაფრით იკავებდა.
- გარეთ ფეხი არ გაადგა ნატალიაა! - სამზარეულოდან გაისმა დედის ხმა, რაზეც უფრო მოიღუშა გოგონა, უჩამ კი უფრო უმატა სიცილს.
- დამშვიდდი ქალბატონო ლელააა.. მე გავიყვან, შემდეგ უკან მოვიყვან და ჩაგაბარებთ პატიმარს...
- უჩააა..! - დაიძახა ქალმა და და-ძმისკენ მომავალი ნაბიჯების ხმაც გაისმა.
- მიდი მალე სანამ მოგვისწრო. - უჩამ მხარზე უბიძგა სახე გაბრწყინებულ ნატას და სახლის კარი საჩქაროდ გაიხურეს.

- სად მივდივართ? - გოგონამ ღვედი შეიკრა თუ არა, მაშინვე კითხვები მიაყარა ძმას.
- უუმმ... სად წავიდეთ და მოდი რამე გემრიელი ვჭამოთ...
- აუუუ... რა დროს ჭამაა? - ისევ სასაცილოდ აიბზუა ტუჩი ნატამ.
- აუ არ უნდა მაგას, შენს გამო ჭამა კი არა სახლში ფეხის შედგმაც ვერ მოვახერხე ხომ ნახე. - ბიჭმა პატარა ბავშვივით აუჩეჩა თმები დას.
ნატა უჩასთვის მართლაც რომ პატარა ბავშვივით იყო. გოგონას იმ წელს დაემთავრებინა სკოლა და ახლა უკვე სტუდენტი ერქვა. მისი თინეიჯერული ასაკის გამო ადვილი იყო მისი სულ მცირედით გახარება. უჩამ კი თითქმის ყოველთვის იცოდა როგორ მოეტანა, თუნდაც სულ მცირე ბედნიერება მისთის. მანქანა დაძრა და ლამპიონებით განათებულ ქუჩებს გაუყვა.
- პიცა თუ უფრო მსუბუქი? - ეშმაკურად გააპარა თვალი დისკენ.
- აბა დავფიქრდეე... - ნატამ თვალები მოჭუტა და თმის კულული დაიხვია თითზე. - რა თქმა უნდა პიცაა! - მცირე პაუზის შემდეგ მხირალად შემოსძახა.
- არადა წეღან სულ არ გშიოდა...
- გეყოფაა! - ნატამაც ვეღარ შეიკავა სიცილი და მშობლებზე გაბრაზებაც სულ მიავიწყდა.

პიცერიიდან დანაყრებულები, დამშვიდებულები და კიდევ უფრო მეტად გამხიარულებულები გამოვიდნენ. პირდაპირ სახლისკენ გადაწყვიტეს წასვლა, რადგან ღამის პირველი დაწყებულიყო უკვე.
ღამის სასიამოვნო სიგრილე შემოდიოდა ჩაწეული მინებიდან, დინამიკებიდან კი რაღაც წყნარი მუსიკა ისმოდა, რომელიც საოცრად უხდებოდა გარემოს. ზუსტად იმ ქუჩაზე მოუწიათ გავლა, სადაც მათეს მამის კომპანიის წვეულება იმართებოდა. უჩამ თვალი მოავლო შენობას და მოულოდნელად, სულ წამიერად მოჰკრა თვალი გიორგის, რომელმაც კიბეებიი აირბინა და კარებში გაუჩინარდა. სვლა გააგრძელა, თუმცა გულმა არ მოუთმინა და ავტომობილი მოშორებით გააჩერა.
- რა მოხდა? - მინაბული თვალები ჭყიტა ნატამ.
- მისმინე! - სერიოზული სახით მოუბრუნდა უჩა დას. - აქ იყავი და სულ ერთი წამითაც არ გადმოდგა ფეხი მანქანიდან.
- კარგი.. - ნატა დაბნეულად დაეთანხმა.
- გესმის?
- კარგი, კარგი გავიგე. - ნატამ თავი მოაბრუნა და ეჭვით გააყოლა თვალი სწრაფი ნაბიჯით მიმავალ ძმას. მისი უცნაური შეშფოთებაც არ გამოჰპარვია.

უჩამ კიბეები აირბინა და კარი შეაღო. ხალხის ზუზუნი და მუსიკა ისმოდა ყველა მხრიდან. დიდ დარბაზივით ჰოლს კიბის ორი მომრგვალებული მწკრივი მიუყვებოდა აქეთ-იქიდან და ზემოთ ერთმანეთს უერთდებოდა. სწრაფად აიარა საფეხურები და ლამაზად ჩამოფარებული ფარდებს იქით ხალხით სავსე დარბაზს მოჰკრა თვალი. შესვლას აპირებდა როდესაც მისკენ მომავალი ორი იქ მომსახურე გოგონა შეამჩნია დერეფანში. სწრაფი მოქმედებით მოახერხა, რომ შეუმჩნეველი დარჩენილიყო. ერთ-ერთი გოგო იმაზე ბუზღუნებდა, რომ ვიღაც მოცლილმა დასალევი ვერანდაზე აიტანა. გოგოები ფარდის მიღმა გაუჩინარდნენ, უჩა კი მაშინვე ზედა სართულებისკენ წავიდა. თითქმის ვერანდამდე მისულს მოკლე ბრჭყვიალა კაბაში გამოწყობილი ნასვამი გოგო შეხვდა. ოდნავ ფეხარეულად და უხასიათოდ ჩაუარა გვერდით, ამღვრეული თვალებით გამოხედა უჩას ალმაცერად აათვალიერა, შემდეგ კი გზა გააგრძელა ისევ.
სანამ ვერანდაზე გავიდოდა ბიჭმა დერეფანი მოათვალიერა, შემდეგ კი კამათი და შელაპარაკება მოესმა. მათეს ხმა ამოიცნო, ნაბიჯი გადადგა წინ და იქ მყოფ გიორგის და მათეს მოკრა თვალი, თუმცა ისეთი დიალოგი გაიგონა ადგილზე გაშრა, ხელით კედელს მიეყრდნო და ერთადერთი რაც მოიფიქრა ის იყო, რომ ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო.
კარგად და გარკვევით ისმოდა მათი ხმები, ბიჭები წლების წინ მომხდარზე კამათობდნენ. ორივე ნასვამი იყო. საუბარი ციხეში მყოფ გუროსაც ეხებოდა. გიორგი ირონიით გამოირჩეოდა, მათე კი აგრესიით. უჩა დაბინდული გონებით ისე უყურებდა ამ სცენას როგორც მძაფრსიუჟეტიან ფილმს. სახეში დარტყმის ხმამ მოიყვანა გონს, თუმცა ზედმეტად გვიან, დაინახა არა უბედური შემთხვევა, არამედ გამიზნული მკვლელობა. მათემ გიორგი ვერანდიდან გადააგდო.

უჩამ, სანამ იქაურობას დატოვებდა ბოლოს რაც დაინახა ის იყო, რომ მათე იქვე პუფში ჩაჯდა და სასმელი პირდაპირ ბოთლიდან მოსვა. ქუჩაში ისე გამოვიდა არც კი ახსოვდა, როგორ გაიარა დერეფანი. გარეთ გამოსულს ღამის გრილი ჰაერი დაეტაკა სახეში, მაგრამ აზრზე მოსვლა მაინც ვერ შეძლო. ფეხარეული წავიდა მანქანისკენ. გარშემო გაფუჭებულ კადრებად იწელებოდა ქუჩა. ღრმად და მძიმედ სუნთქავდა როდესაც მანქანასთან მოვიდა. ავტომობილის კარი გამოაღო, მაგრამ ჩაჯდომის ნაცვლად გაჩერდა და უკან მიბრუნებაზე დაფიქრდა.
- რა ხდება სად გავარდი? - ნატა მისკენ გადმოიხარა, როცა პასუხი ვერ მიიღო და მის სახეს მოკრა თვალი, მიხვდა რაღაც რიგზე რომ ვერ იყო.
- უჩა, კარგად ხარ? - ძმამ პასუხი ისევ არ გასცა, უძრავად იდგა და უკან იყურებოდა. ნატამ ღვედი შეიხსნა და მანქანიდან გადავიდა. - მშვიდობააა?
- მანქანაში დაბრუნდი! - ქუჩაზე თვალმოუცილებლად უპასუხა ბიჭმა. სადღაც შორიდან ოპერატიული სამსახურის სირენების ხმა გაისმა.
- რა ხდება ბოლო ბოლო? - თვალი მის მზერას გააყოლა, მისი გაფითრებული სახე ნატასაც აშფოთებდა.
- დაჯექი ნატალი და ცოტახნით ჩუმად იყავი. - უხეშად ჟღერდა უჩას ხმა. ნატა უკმაყოფილო სახით დბრუნდა მანქანაში. უჩამ ერთ წამს კიდევ უსმინა იმ არც თუ ისე შორიდან მოსულ ჩოჩქოლის ხმას, მერე კი თავადაც ჩაჯდა.
საჭეზე დაწყობილ ხელებს თავი დაადო. არ გამოუვიდა, მაგრამ მაინც სცადა ცოტა დამშვიდება. ნატას ფრთხილი შეხება იგრძნო მკლავზე და თვალები ძლიერ დახუჭა.
- უჩაა? - ჩურჩულით ჩაესმა გოგონას შიშნარევი ხმა.
უჩა სავარძლის საზურგეს მიეყრდნო და დას გახედა, თუმცა მის ნაცვლად აფთრის სახე დაინახა, გოგონას თვალებში შიში და ტკივილი იდგა. ბიჭმა თვალები დახუჭა და ასე აარიდა მზერა.
- ნუ გეშინია, ყველაფერი კარგად იქნება. - თვალდახუჭულმა უთხრა, თუმცა ეს სიტყვები ნატაზე მეტად აფთარს ეკუთვნოდა.
ავტომობილი დაძრა და კანტიკუნტად მოძრავ სხვა მანქანებს შეუერთდა. მისი გონება ჯიუტად ბლოკავდა აზრს იმაზე, თუ რას იზამდა იგივე მის დას რომ შემთხვეოდა? გიორგი არა, მაგრამ მათე ხომ იცნობდა ნატას? მეგობარი, რომელიც სახლში დაუფიქრებლად შეუშვა, მეგობარი რომლისთვისაც შეეძლო, მხოლოდ საკუთარი კი არა, დის სიცოცხლეც კი ენდო... სიტყვა მეგობარი გამაღიზიანებლად პულსირებდა მის აზრებში და ჭკუიდან გადაჰყავდა საკუთარ სიბრმავეს. უეცრად ისეთი სიბრაზის მოზღვავება იგრძნო ლამის გაიგუდა, საჭეს რამდენჯერმე დასცხო ხელი თან ნატას მოურიდებლად მათეს მისამართის უშვერად შეიგინა. ამ მოულოდნელობისგან ნატა შეხტა და შიშისგან წამოიკივლა, თუმცა რამის კითხვა არც უფიქრია, უჩას სახის დანახვისას.