მამა ჩვენი ახალი მეზობელი რატომ გწერს?- ძალიან მშვიდად ვკითხე უკვე მთვრალ მამაჩემს.
უხერხულად გაიცინა მღელვარების გადასაფარად- მე-მე არაფერი რაღაცაში სჭირდებოდა დახმარება დაა- ენას ძლივს იბრუნებდა რომ რამდენიმე სიტყვა მაინც ეთქვა.
-ტყულების გარეშე, დედა არვარ რომ ეგ ზღაპრები დავიჯერო საკმარისია უკვე.
-თითქოს არ მოელოდა ჩემგან ასეთ გამბედაობას წარბები შეჭმუხნა, ვიცოდი ეხლა არ ღირდა გაბრაზდებოდა ნერვები მოეშლებოდა და ისევ მე დამაბრალებდა ყველაფერს.
-ბევრს ნუ ლაპრაკობ-მშრალად მომიგდო სიტყვები და ადგომა დააპირა
-ხო რათქმაუნდა გეშინია რომ დედას ვეტყვი? გეშინია რომ ერთხელაც ყელში ამოუვა ეს ყველაფერი და მიგატოვებს მშრალზე დაგტოვებს.. სასაცილო სატირალი რომ არ იყოს.
-ბარბაცით შემობრუნდა და თითი გამაფრთხილებლად დამიქნია- არ გამაბრაზტო კატო, არ გირჩევ თორე დედაშენზე ნაკლები არც შენ მოგივა.

შევცბი,გავშრი არ მოველოდი ნუთუ მართლაც ასეთი მონსტრია? ნუთუ ამდენად საშინელი ადამიანია?
აღარ შემეძლო მეტი, დედას უნდა დავლაპრაკებოდი აქ გაჩერება არც მე და არც ჩემს ძმას აღარ გვიღირდა.

-რაშვებით დე?- ვუყურებდი თვალებ ჩამქრალ, დაღლილ, გამოუძინებელ დედაჩემს და გული მიკვდებოდა, როგორ გაიმატა ამ კაცისთვის ასე თავი? ან ჩვენ როგორ გაგვიმეტა მასთან ამდენი წელი მარტო საცხოვრებლად..?

-დავიღალე- მხოლოდ ეს ვთქვი თავი ხელებში ჩავრგე და თვალები მაგრად დავხუჭე.

-რამოხდა? ისევ გეჩხუბა? ცოტაც, გამოფხიზლდება და დაველაპარაკები მართლა, გავა სამსახურში და ცოტა გონზეც მოვა.

ზიზღით გამეცინა, თვითონაც იცოდა რომ ასე არ მოხდებოდა მაგრამ მაინც ცდილობდა დავემშვიდებინე.

—გღალატობს დედა, შენს გამოგზავნილ ფულს მხოლოდ სასმელში ხარჯავს, ვალებს იდებს, უაზროდ მიყვრის და მეჩხუბება, დღეს იცი რა მითხრა? დედაშენზე უარეს დაგმართებო - სატირლად მომებრიცა ტუჩები მაგრამ არა ეხლა თავი უნდა შემეკავებინა, ამ თვეების შეკავებული ემოციები ერთიანად მაწვებოდა და ყელში მეჩხირებოდა

-სახე შეეცვალა, ჩაფიქრდა ცოტახანი ასე ჩუმად ვისხედით მერე მხოლოდ რამდენიმე სიტყვა მითხრა და ცოტა ოდენი იმედიც დამებადა.

-მინდოდა ამაზე საუბარი მაგრამ ვერიდებოდი, ვფიქრობდი რომ არ იყო ჯერ-ჯერობით საჭირო მაგრამ ვერ მივცემ უტვინო კაცს იმის უფლებას რომ ჩემი შვილი შემოაკვდეს, ნანი ბებიას რომ მარჯანიშვილზე სახლი ქონდა გახსოვს? სანამ დაიღუპებოდა შენს სახელზე გადმოაფორმა, ყველაფერი მომვლილია ცოტა ხელის მიკვრა და დასუფთავება დასჭირდება ჩაალაგე ყველაფერი და ხვალვე წადით, მისამართს გეტყვი მეზობელი დაგხვდება და გასაღებს მოგცემს..

-გამიხარდა თანაც ძალიან, მაგრამ თან მეწყინა იცოდა ამდენი ხანი რომ ვიტანჯებოდით, რამდენჯერ ჩამოვაგდე გადასვლაზე საუბარი და ბანზე ამიგდო.. კარგი რაც მთავარია ეხლა მაინც გვეშველა ვიფიქრე და მარიამს მივწერე, ჩემს ყველაზე ახლო მეგობარს.
….
19 წლის ვარ, ვსწავლობ სასურველ უნივერსიტეტში დაფინასებდით, აბიტურინტობის წლები საშინლად რთული იყო ყოველ საღამოს მთვრალი მამა, ძმა რომელიც წრეებზე დადიოდა და თავის საქმეებიც თავზე საყრელად ჰქონდა,ჩემი რეპეტიტორები, სახლის საქმეები და ათასი რამ.
მაგრამ შევძელი გამომივიდა, მართალია 100% იანი გრანტი ვერ ავიღე მაგრამ 50% ი მაინც რომ ავიღე ჩემზე ბედნიერი ქვეყნად არავინ გაძლდათ, დედას გაუხარდა მაგრამ იგივეს მამაზე ვერ ვიტყვი, მთვრალმა სახეში გაშლილი ხელი მითავაზა ას პროცენტიანი რატომ ვერ აიღე, ეხლა გინდა რომ დედაშენმა გიხადოს სწავლის ფულებიო?… ჩემი ძმისთვის ეს სილის გაწნის ამბავი არ მითქვას, ვიცოდი რომ რაღაც ცუდი მოხდებოდა

დედაჩემთან მართალია სახარბიელო ურთეირთობა არ მაქვს და არც მქონია, როცა აქ იყო სულ ვჩხუბობდით, მერე ნერვიულობის ფონზე მანაც დალევა დაიწყო, საშინლად გამიმწარდა თინეიჯერობის წლები, ვიყავი ჩაკეტილი, მძულდა ჩემი თავიც და ჩემი ცხოვრებაც, სუ&ციდზე ხშირად მეფიქრებოდა და ამ აზზრებს ვერაფრით ვშველოდი.
აღარ მიყვარდა ხალხში გასვლა, მეშინოდა რომ ვინმე ჩემს გამონაყარზე ან მომატებულ წონაზე კომენტარს გააკეთებდა, არ მყავდა მეგობრები, ვოცნებობდი სამგობრო წრეზე და მშურდა იმ ადამიანების ვისაც თავისუფლეად შეეძლო გარეთ გასვლა მეგობრებთან ერთად, ნათესავების უხამსი კომენატრები თავს მაბეზრებდა, დავდგენოდი სარკესთან და ვტიროდი, რატომ? რსტო არაფერში გამიმართლა? ოდნავ მაინც..
მერე ყველაფერი თავისით ხდებოდა, საჭმელს აღარ ვჭამდი, ნელ-ნელა თვალის უპეებიც მიშავდებოდა, თმა მცვიოდა, სწავლას გულს ვეღარ ვუდებდი, კლასში მძინავდა, და ჩემი გულის წასვლებიც იმატებდა.
……
მამა სასტიკად გაბრაზდა როცა გაიგო ჩვენი გადასვლის ამბავი, მიყვირა მეჩხუბა არაფერი მითქვამს ბარგი ჩალაგებული მქონდა, მარიამს ველოდი როდის მომაკითხავდა და აქაურობას მომაცილებდა.

მარიამის მოსვლისას მამაც გაჩუმდა, მარიამი თბილად მოიკითხა, როცა ფხიზელი იყო მეუბნებოდა მარიამი ამოიყვანე ცოტა ვიალაოარაკოთო, ბევრ რამეზე საუბრობდნენ მეც ვიჯექი და ვუსმენდი, ხანდახან ბევრსაც ვიცინოდით და ვოცნებობდი ნეტავ სულ ასეთი კარგი დღეები ყოფილიყო ჩემთან, მარიამს დიდად არ ეხატებოდა გულზე ის ამბავი რომ მე და მამა ხშირად ვჩხუბობდით, რამდენჯერმე ამ თემაზე სცადა მამასთან საუბარი მაგრამ ბევრჯერ თავი აარიდა და სხვა თემაზე გადაიტანა ყურადღება.

-კარგით აბა ნახვამდის ლაშა ბიძია. - მარიამი მამას დაემშვიდობა და კიბეებზე დაეშვა.
არ დავმშვიდობებივარ, ბარგები ჩავიტანეთ და ლუკასკენ წავედით, თამაში ჰქონდა იქ გავუარეთ და პირდაპირ სახლისკენ წავედით, უხაროდა იცოდა რომ ახალ ცხოვრებას ვიწყებდით. მამას და ლუკას კარგი ურთეირთობა ჰქონდათ მაგრამ, ვერ იტანდა ლუკა როცა ლაშა უაზროდ მიყვიროდა რამდენჯერმე ხელის აწევაც სცადა, ლუკას სასტიკი ომი ჰქონდა გაჩენილი, უკვირდა ხოლმე რატომ არ მივდიოდით აქედან, თვითონაც მუშაობდა დედაც გვიგზავნიდა მეც უნივერსიტეტს ვუწყობდი და ვმუშაობდი, არ გვიჭირდა მაგრამ მაინც ყველაფრის მიუხედავად დედა მამაზე დარდობდა.. როგორ იცხოვრებს თქვენს გარეშე დამოუკიდებლდაო ან რას გააკეთებსო? უფრო გალოთდება და შეიძლება სადმე მომაკვდავი ვიპოვნოთო ამიტიომაც ძირითადად თავს ვიკავებდით გადასვლის ამბავზე, ხშირად ხდებოდა ცუდად და ღამეებს ვათენებდი იმისთვის რომ სიცხე დამეგდო და ცოტა ჯანზე მოსულიყო..
ჩემ ძმაზე 1 წლით დიდი ვიყავი, ლუკას უყვარდა ფეხბურთი და სწავლა, და მგონი მარიამიც… უეცრად ერთმა აზზრმა გამიელვა თავში, სახლი სამ ოთახიანი იყო, მარიამი თან ქირით ცხოვრობდა,
იქნებ ჩვენთან გადმოსულიყავი? ლეკვის თვალები მივანათე მარიამს, თითქოს ისიც დაფიქრდა და აზზრი მოეწონა, მალევე შევამჩნიე ლუკას გაბრწყინებული თვალებიც
-ჯერ მივიდეთ და დავლაგდეთ შემდეგ მოვიფიქროთ რას ვიზამთ.

მივედით სახლი მართლაც მშვენიერი და მოვლილი იყო, ჩვენი მეზობელიც ძალიან საყვარელი და თბილი ქალი გახლდათ, ორი სართულით დაბლა ცხოვრობდა.
-აბა საყვარლებო დაგემშვიდბებით თუ რამე დაგჭირდათ თქვენს ქვევით ვარ, აი ჩემი ნომერიც თუ რამეა აუცილებლად დამირეკე და წამში შენთან გავჩნდები გასაღები მომცა და წავიდა.
სახლს თვალი ისევ მოვავლე და ამოლაგებას შევუდექით, საღამოხანს უკვე ყველაფერი მოგვესწრო, დაღლილები მდივანზე კომფორტულად მოვკალათდით და ფილმის ყურებას შევუდექით.

-აუ კატოუუ მშიაა- ამოისლუკუნა ლუკამ, რაცარუნდა დაღლილი ვყოფილიყავი სამზარეულოში ფუსფუსი საათობით შემეძლო, ბავშვობიდან რაც დედა წავიდა სამზარეულოდი ყოველთვის მე ვფუსფუსებდი, რამდენიმე კულინარიული კურსებიც მქონდა გავლილი, მიყვარდა სხვადასხვა კერძების მზადება, ახალი რეცეპტები ცდაც მაგრამ არა ჭამა, მარიამი რომ არა დღეები ისე გავიდოდა არაფერს შევჭამდი.

-მალევე გავშალე მაგიდა, ლუკას და მარიამს გავხედე ერთმანეთს ტკბილად რომ ეხუტებოდნენ, ვიცოდი რომ რაღაც ხდებოდა, აშკარად უხილავი ძაფი იყო მათ შორის მაგრამ არცერთი აღიარებდა.

-აბაა გვრიტებოო მობრძანდით.

გემრიელად ვილუკმებოდით, მალევე მოვრჩით და ალაგებას შევუდექით სამზარეულო მოვაწესრიგეთ და ისევ შემოსასვლელისკენ წავედით.

-აბა ქალბატონო მარიამ რა მოიფიქრეთ?
-თუ დამეხმარებით დღეს გადმოვიტან ჩემს პაწუკა ბარგებს, სიმართლე რომ გითხრათ ახალი ბინის ქირაობას ვფიქრობდი უკვე ისეგი საშინელი მეზობლები მყავს, მაგრამ საშინლად მერიდება..
-ავხტი დავხტი და მარიამს ძლიერად მოვეხვიე.
გაგიჟდი? რისი გერიდება პირიქით ყველაზეე ყველაზეე ბედნიერი ვააარ, თავს მარტოსულად აღარ ვიგრძნობ.

-ლუკამ წარბის აწევით შემომხედა- მარტოსულდო? მე რა სახლიდან მაგდებ?
-შენ შენს ლოთ ძმაკაცებს და ლიკას მიხედე- თვალი ჩავუკარი ნიშნისმიგებით და იქაურობას გავეცალე, ვიცოდი მარიამი აუცილებლად გაუბრაზდებოდა ვიღაც “ლიკას” არსებობაზე და მერე ყველაფერს აუცილებლად მომიყვებოდა.

მარიამი იმ დღესვე გადმობარგდა, და რათქმაუნდა ჩემს ოთახში დავიგულე.
ლუკამ კარზე მოაკაკუნა
-შემოდიიი
-ძვირფასო დაიკო თუ ქალბატონი მარიამი შეგაწუხებს შეგიძლია ჩემთან გამოუშვა საკმარისი ადგილი მაქვს რასაც შენს ოთახზე ვერ ვიტყვი- თვალების სასაცილოდ დაცქვიტა, მარიამის აწითლებულ ლოყებზე კი გულიანად გამეცინა.

-აბა ჩიტებო წავედი მე ვიძინებ ხვალ დილით ადრე გავალ ასე რომ არ მეძებოთ ღამემშვიდობისაა - მარიამს შუბლზე აკოცა მოწყვეტით მერე კი მე შემომიბრუნდა

-შენთვის სატრფოს რომ ვიპოვით ის გაკოცებს ხოლმე, ეხლა არ შეგშურდეს ჩვენი თორემ თვალი გვეცემა- სწრაფად მომაყარა და ოთახიდან გაძვრა, მარიამი კი სიცილის ძლივს იკავებდა.

დილით გემრიელად ვისაუზმრეთ და უნივერსიტეტის გზას დავადექით, უნივერსიტეტში შესულს საბა შემოგვეჩეხა

-რაშვებით ჯიგრებო? ხო ხართ ჯანზე?- საბა ჩვენი კურსელია, ძალიან საყვარელი და მხიარულია ცოტა ცანცარაც მაგრამ საქმე საქმეზე თუ მიდგა მაშინ ერთვება სვანური ფსიქიკა .
-ოჰ კარგ ხასითზე ვართ ვაჟბატონო? რაო ნინიკომ შეგიცოდა და საბოლოდ დაგთანხმდა პაემანზე?
-ცხვირი უსიამოვნოდ შეჭმუხნა- გოგო ცოტა ხმადაბლა რა გაყვირებს თავხედოო.
-ნუ ცანცარებ ამხელა ბიჭი, წავედით დაგვაგვიანდა .
-უი მართლა დღეს ცხრაზე კლუბში ვიკრიბებით, არ გითხრა შენმა ბედოვლათმა ძმამ?
-მე შემეშვით, რომელი მაგარი გართობის მოყვარული მნახეთ? არმინდა გმადლობ
-ნუ ხარ ბებერი ქალივით, ამოლპები მალე სახლში ყოფნით, გაიარ გამოიარე თორე მერე მეტყვი შენს შვილებს მომაფერებინეო - დებილივით გაიკრიჭა და ნინიკოსკენ გაიქცა.
-ანუ წავიდეთ? მარიმმ თხოვნით შემომხედა, ხათრი ვერ გავუტეხე, არ იზიდავდა ესეთი ადგილები მაგრამ თურმე ვაჟბატონიც მიბრძანდებოდა და ეს როგორ ჩამორჩებოდა?
-კარგი კარგი ნუ მიყურებ ლეკვის თვალებით.
ხელები შემოჰკრა და კისერზე ჩამომეკიდა.

სახლში რამდენიმე საათით ადრე მოვედით და მზადებას შევუდექით, თითქმის უკვე ყველაფერი დამთავრებული გვქონდა ძალიან სადა მაკიაჟი, გრძელი გვერძე ჩაჭრილი შავი კაბა და თეთრი კორსეტი მეცვა, ოდნავ ქუსლიანი ფეხსაცმელები სადა შავი ჩანთა და მშვენივრად გამოვიყურებოდი, არც მარიამი გახლად ნაკლებად მომნსუხველად თეთრი გულზე ამოღებული კაბა ეცვა, შაბი ხუჭუჭები მხრებზე გადმოეყარა და დარწმუნებული ვიყავი რომ კლუბში ბევრი თვალი მას მოხვდებოდა, გამეღიმა ჩავეხუტე.

-ყველაზე ლამაზი რომ ხარ იცი?
-ჩიტებო ხელს ხომ არ გიშლით? თავი შემოყო ლუკამ და უნებურად მარიამის დანახვაზე გაეღიმა
ოჰჰ სად მიიწევთ ლამაზებო?
-შენ არ მოდიხარ? მარიმმა დაეჭვებით ჰკითხა.
-მოვდივარ ოღონდ 15 წუთი უნდა დამელოდოთ-შუბლზე აკოცა და ოთახიდან გავიდა
მარიამს ისევ აუწითლდა ლოყები მე კი გემრიელად გამეცინა.

კლუბში შესულებმა მალევე დავინახეთ ჩვენები, მივედით სკამებზე გადავნაწილდით, არ მიყვარდა დალევა, არასდროს ვსვამდი ორ ჭიქაზე მეტს.
მეორე ჭიქა გამოვცალე და საუბარში გართულ მეგობრებს თვალი მოვარიდე როცა დავინახე როგორ მიათრევდა ვიღაც ახმახი კაცი საყვარელ გოგონას რკმელიც 18-19 წლამდე იქნებოდა, ბავშვები ისე იყვნენ გართულები ჩემი ადგომა ვერც გაიგეს.

-რა ჯანდაბას აჯეთებ ხელი გაუშვი- ხმამაღლა ვიყვირე და ჩემი გამბედაობის მე თვითონვე გამიკვირდა, ალბათ იმ ორი ჭიქის ბრალია..
ახმახს მივვარდი რომელიც საწყლად მობუზულ გოგონას ხელზე ძლიერად უჭერდა და მის კოცნას ცდილობდა.
-ოჰჰ შენ ვინღა ხარ ლამაზო? თუ გინდა შემოგვიერთდი- უსიამოვნოდ ჩაიცინა და გოგონას ხელი უშვა
-არ მომეკარო თორემ ვფიცავ ხელებს მოგატეხ.
-მჰ ჯიუტი ქალებიი მიზიდავენ ძალიან სწრაფად ჩემს წინ გაჩნდა და ხელი გამიკავა რა დროსაც ფეხი ძლიერად ჩავარტყი მუცლის არეში, საცოდავად მოიბუზა და ხელი მუცელთან მიიჭირა
-გოგონასთან მივვარდი რომელიც გულამოფსკვნილი ტიროდა და კედელთან ჩამუხლულიყო.
-არიტირო კარგი? ვსო ყველაფერი კარგადაა ხელები მოვხვიე და პრიალა თმაზე მივეფერე.

-ოხ შენ პატარა ძუ**ა- მოკეცილი კაცი წელში გასწორდა და ჩვენსკენ საშინლად მოელვარე თვალებით წამოვიდა ვიცოდი რაღაც საშინელება მოხდებოდა ასე რომ ჩემი თავისთვის და ამ გოგონასთვის უნდა მეშველა..

ფეხზე წამოვხტი და საგულდაგულოდ შენახული წიწაკის სპრეის შესხმა მინდოდა რა დროსაც სწრაფი მოძრაობით კედელზე მიმანარცხა, საშინლად მეტკინა გვერდი თვალები მივლულე მგონი ტკივილსგან გონებას ვკარგავდი…
თვალი მოვკარი სწრაფი სირბილით როგორ გაიქცა გოგონა ოთახიდან დავინახე რამდენიმე წუთში ვიღაცამ ჩემთან უკვე ახლოს მყოფ კაცს ხელი როგორ ჩაავლო უკან გასწია და რამდენიმე წამში ძირს უგონოდ დააგდო…

მერე მახსოვს მარიამი და დანარჩენები როგორ შემოვარდნენ, ვიგრძენი როგორ მეფერებოდა ვიღაც ძალიან სასაიმოვნო სურნელის მქონე ბიჭი თმაზე, თვალები მიმეხუჭა და გახელა ვეღარ შევძელი აღარ შემწევდა ძალა.. მერე კი სიბნელეში ჩავიკარგე..