თავი 1: პირველი შეხვედრა

ნატალია, 28 წლის ფსიქოლოგი, ადგილობრივ ფსიქიური ჯანმრთელობის კლინიკაში მუშაობდა. იგი ყოველთვის ცდილობდა, რომ თავისი პაციენტების მიმართ არა მხოლოდ პროფესიონალიზმი, არამედ თანაგრძნობა და მხარდაჭერა გამოეხატა. თითოეული ახალი შემთხვევა მისთვის გამოწვევას წარმოადგენდა, მაგრამ მისი მიზანი იყო ადამიანების დახმარება, რომლებიც საკუთარი შინაგანი ბრძოლების გადალახვას ცდილობდნენ. თუმცა, თავად ნატალია ხშირად გრძნობდა მარტოობას და არაადეკვატურობას, რაც მის პირად ცხოვრებას ეხებოდა.

კალათბურთის მატჩების დროს, მეგობრების წრეში მისი ადგილი ყოველთვისმოიძებნებოდა, მაგრამ როცა საქმე სიყვარულსა და პირად ურთიერთობებს ეხებოდა, ნატალიას არაერთხელ ჰქონდა მტკივნეულობა განცდილი.ჰქონდა მოლოდინი, რომ მის ცხოვრებაში რამე განსაკუთრებული ხდებოდა, რადგან მისი ყურადღება ძირითადად სამსახურზე იყო კონცენტრირებული.

ახალი გამოწვევა

ერთ საღამოს, უნივერსიტეტის დარბაზში, სადაც იგი დისკუსიას მართავდა, მოულოდნელად კარი გაიღო და აუდიტორიაში უცნაური ადამიანი შევიდა. იგი იყო ირაკლი, 35 წლის ყოფილი სამართლებრივი ფსიქოლოგი, რომელმაც ცხოვრებაში ბევრი გამოწვევა გაიარა. მისი წარსული იდუმალი და საშიში.
თუმცა, მისი წიგნები, რომელშიც სხვადასხვა მკვლელობასა და დანაშაულებზე საუბრობდა, მას პოპულარობა მოუტანა.

ნატალია გაოცდა, როცა ირაკლიმ მიკროფონი აიღო და დისკუსიაში ჩაერთო. მისი ხმა სიღრმით სავსე იყო, და მისი სიტყვები დარბაზში სწრაფად მიიპყრო ყველა თანამოსაუბრეს. “მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი წარსული საკმაოდ მტკივნეულია, მინდა, რომ ჩემთან დამნაშავეობის წარსული მსხვერპლის თვალით გადავხედოთ,” – თქვა მან, რამაც ნატალიას დიდი ინტერესი გაუღვივა.

მღელვარების დაწყება

როდესაც დისკუსია დასრულდა, ნატალიამ არ დატოვა აუდიტორია მისი ინტერესი ირაკლის მიმართ გაიზარდა.და მისკენ გაემართა. “მე ყოველთვის ვიფიქრებდი, რომ ფსიქოლოგები მხოლოდ იმაზე საუბრობენ, რაც კარგად იციან. როგორ ხართ თქვენ დღეს?” – ჰკითხა მან, ირაკლის თვალებში ინტერესით სავსე მზერით შეხედა

ირაკლი მღელვარებით და თვალების სიღრმეში გამოჩენილი გრძნობებით გააჩერა. “ჩვენ ხშირად ვნატრობთ, რომ ჩვენი ცხოვრება რაღაცას აკეთებს,” – უპასუხა მან. “მაგრამ როგორ უნდა გვესმოდეს, თუ რა ხდება ჩვენს შიგნით?”

ნატალიამ იგრძნო, რომ ირაკლის კითხვები მხოლოდ პიროვნული არ იყო, არამედ მის შინაგან სამყაროზე გაწვდილი ინტერესი გამოხატავდა. ის დაჯდა და ირაკლის ისტორიას მოუსმინა. მათ ერთი საღამო ერთად გაატარეს,რომელიც ირაკლის ცხოვრების და მისი დანაშაულებრივი წარსულის გასაშუქებლად იყო განკუთვნილი.

მას შემდეგ

ირაკლი და ნატალია ერთმანეთს ხშირად ხვდებოდნენ. მათი საუბრები ხანდახან ხანგრძლივი და ღრმა იყო, ხოლო ხანდახან კი მხოლოდ ზედაპირული, მაგრამ ისინი ერთმანეთის სიღრმეებში ხვდებოდნენ. ნატალია სწავლობდა ირაკლის ცხოვრებაზე, მაგრამ ასევე ამ გზით საკუთარ თავში ეძებდა პასუხებს.

როგორც დღეები გადიოდა,ერთმანეთის მიმართ იზრდება სიმპატია და ინტერესიც. თუმცა, ირაკლის წარსული აშინებდა ნატალიას. მას ჰქონდა მოლოდინები და შიშები, რომ შესაძლოა ერთ დღეს ირაკლიმ ისევ ისეთი ნაბიჯები გადადგას, როგორც ადრე.

ნატალია გულით ხვდებოდა, რომ ირაკლის მკვდრებთან დაკავშირებით ჰქონდა ტრავმები, რომელიც მას ყოველთვის თან ახლდა. მისი წიგნების კითხვა ნატალიას რისკებზე და საფრთხეებზე გააცნობიერებდა, მაგრამ იმავდროულად, მასში კეთილი და მგრძნობიარე ადამიანის ხასიათიც გამოავლინა.

ახალი ეტაპი

ერთ დღეს, როცა ნატალია ირაკლისთან ერთ-ერთ შეხვედრაზე იმყოფებოდა, მან მოულოდნელად შეამჩნია, რომ ირაკლის თვალებში, რომლებიც ღრმა და ემოციური იყო, რამე უფრო მეტი იყო, ვიდრე მხოლოდ მისი წარსულის სიმძიმე. “რამდენად რთულია, როდესაც სინდისი მუდმივად თან გახლავს?” – ჰკითხა ირაკლიმ, და ნატალიამ გაიაზრა, რომ მას უნდა განეხილათ ირაკლის შიშები და ტკივილები.

“ყველა ჩვენგანს გვაქვს თავისეული წარსული, და ვიმედოვნებ, რომ შეძლებ ვიპოვოთ საშუალება, რომ ის არ შეგვიზღუდოს,” – უპასუხა ნატალიამ, და ირაკლისთან მჭიდრო კავშირი და ნდობა უფრო გაიზარდა.

პირველი შეხება

დროის გასვლის შემდეგ, მათი ურთიერთობა უფრო ღრმა გახდა. ნატალია და ირაკლი ერთმანეთს უფრო ხშირად ხვდებოდნენ, თუმცა მაინც არსებობდა საეჭვო მომენტები. ნატალია ცდილობდა, რომ ირაკლის წარსულის წნეხი და რთული ბუნება არ მისცემოდა ურთიერთობის ზრდის შესაძლებლობას.

ერთ საღამოს, როცა ირაკლის სახლში სტუმრობდა, მათ შორის მღელვარების მომენტი მოხდა. ირაკლის სიტყვები და მზერა ისე იყო გაწვდილი, რომ ნატალიას გულში გრძნობები გაწვდილი იყო. “არ მინდა, რომ შენგან დისტანცირდე. მინდა, რომ ჩემს გვერდში იყო, მაგრამ ვიცი, რომ ჩემი წარსული ბევრ რამეს გაწვდილი,” – თქვა მან, რაც ნატალიას შიში უფრო გააძლიერა.

მაგრამ ირაკლიმ გააცნობიერა, რომ ნატალია მისი ცხოვრების ახალი ეტაპი იყო. “შენ ხარ ერთადერთი, ვინც არ ცდილობს ჩემი გაწვდილი წარსული მოიშოროს. ამისთვის მადლობა,” – უთხრა მან.

ნატალია კი, მიუხედავად ყველაფრისა, მიხვდა, რომ მათი ურთიერთობა მხოლოდ ერთი ნაბიჯით წინ გადავიდა, და დრო იყო, რომ გაეგო, რამდენად ღრმა იყო მათ შორის კომუნიკაცია და ერთმანეთისადმი ინტერესი.
თავი 2:

ნატალია უფრო და უფრო დაინტერესებული ირაკლის მიმართ. მისი ბუნება, რომელიც ხშირად მძიმე და საინტერესო ,ამავდროულად სიღრმისეული იყო. მათ შორის საუბრები სულ უფრო ინტიმური და ემოციური ხდებოდა. ნატალია მიხვდა, რომ ირაკლის შესახებ მეტის გაგება სურდა, ვიდრე მხოლოდ მისი მკვდრებით გავსებული წარსული.

ინტერესი ირაკლის წარსულის მიმართ

ერთ დღეს, მათ გადაწყვიტეს, რომ ერთად ეწვიათ ქალაქის ლიტერატურული გამოფენისთვის.ნატალიას არ უნდოდა, რომ ირაკლის ცივმა და რთულმა წარსულმა გააფუჭოს მათი ურთიერთობა, ამიტომ იგი ცდილობდა, რომ უფრო პოზიტიური მხარეები გაეცნო. გამოფენაზე, როცა ისინი ერთად ისხდნენ ნატალია ირაკლის ნამდვილ ისტორიებს ისმენდა.

“რატომ გადახედეთ აქ, ირაკლი? შენ ხომ ძალიან წარმატებული ავტორი ხარ,” – ჰკითხა მან, წიგნებს შორის მიმოდიოდა, თუმცა თანდათან მეტად იპყრობდა ირაკლის სახელი და საქმეები.

“მე წიგნების წერას ყოველთვის საინტერესო და მაგიური ვთვლიდი, მაგრამ… არის რაღაც, რაც ჩემს ცხოვრებაში კიდევ უფრო საინტერესოა,” – უპასუხა ირაკლიმ, და მის თვალებში ჩაიძირა,მან ნატალიაე მისცა იმედი, რომ მან შეიძლება ისწავლოს კიდევ უფრო ღრმად.

ფსიქოლოგიური პორტრეტი

როცა მათი საუბრები უფრო ხანგრძლივი და ღრმა ხდებოდა, ნატალია ცდილობდა, რომ ირაკლის ფსიქოლოგიური პორტრეტი გაეკეთებინა. “მაინტერესებს, როგორ ხედავთ საკუთარ თავს როგორც ავტორი? როგორ შეგიძლიათ მოახდინოთ თქვენი გამოცდილების გადასვლა წიგნში?” – ჰკითხა მან.

“წიგნში გადატანილი ჩემი შინაგანი ბრძოლების შესახებ მხოლოდ ის არის, რაც ხდება სინამდვილეში,” – თქვა ირაკლიმ და ნატალიას მშვენიერი პასუხი მისცა. “მოგეხსენებათ, ზოგი ადამიანი წერს თავისი ემოციებისგან, ზოგი კი მხოლოდ მასზე”

ამ დროს ნატალია უფრო და უფრო მიახლოებული იყო ირაკლისთან. მას უნდოდა გაერკვია, როგორ ახერხებდა ირაკლი წარსულის ტვირთის გადატანას. თუმცა, მისივე შიშები კვლავ მღელვარებას ბადებდა.

პირადი საუბრები

ერთ საღამოს, როცა ისინი რესტორანში იყვნენ, ირაკლიმ დაჯდომისას ხმამაღლა თქვა: “ნატალია, ვიცი, რომ ჩემს წარსულზე საუბრისას ყოველთვის რთული წუთები გვაქვს, მაგრამ მინდა, რომ შენთან სიმართლე ვთქვ.”

ნატალიას გაეღიმა, თუმცა გულში ვერ დამალა, რომ იმავდროულად შიშობდა. “თუ შესაძლებელია, მე მინდოდა გაგიგო. ჩემს ცხოვრებაში ყოველთვის იყო რაღაც, რასაც ვამჩნევდი და მეგონა ვერ შევძლებდი”– უპასუხა მან.

“თუმცა, არსებობს ორი გზა, რომლითაც შეიძლება
სხვა ადამიანების გრძნობები გაამართლებო,” – თქვა ირაკლიმ.

ურთიერთობის დაწყობა

ნატალია და ირაკლი ხშირად ხვდებოდნენ, მაგრამ დროდადრო, როცა ირაკლის წარსული მათ შორის გამოდიოდა, ნატალია ცდილობდა, რომ საკუთარ თავთან ებრძოლა. ის ყოველთვის შიშობდა, რომ ირაკლი კვლავაც მიატოვებდა ყველაფერს, რაც დადებითი იყო. მაგრამ ასევე აღიარა, რომ ირაკლის გვერდში ყოფნა მას სიამოვნებას და თანაგრძნობას უქმნიდა.

ერთ საღამოს, როდესაც ისინი მეგობრებთან ერთად იყვნენ, ირაკლი თავს არიდებდა სხვა ადამიანებთან საუბარს და ნატალიასთან ჩუმად ისაუბრებდა. “ესენი ძალიან ჩვეულებრივი ადამიანები არიან, მაგრამ ჩემთვის ეს გამაღიზიანებელია. მე მათთან საუბარი არ მსურს,” – უთხრა მან.

“ირაკლი, რატომ გგონია, რომ ისინი შენს დონეზე ვერ არიან?” – ჰკითხა ნატალიამ.

“ისინი ვერ ხვდებიან, რა ხდება შინაგან სამყაროში. ისინი ვერ არიან საინტერესონი ,როგორც ჩვენ,” – უპასუხა ირაკლიმ.

გულწრფელი საუბარი

ბოლო დროს მათ შორის ურთიერთობა უფრო ღრმა გახდა, მაგრამ ნატალია მაინც გრძნობდა, რომ ირაკლისთვის აუცილებელი იყო მისი წარსულის გამკლავება. ერთხელ, როდესაც ისინი ერთად ფილმს უყურებდნენ, ირაკლიმ მოულოდნელად თქვა: “ვფიქრობ, რომ მხოლოდ წიგნებში წერა აღარ არის საკმარისი. მინდა, რომ საკუთარ თავზე დავიწყო წერა”

“როგორ?” – ჰკითხა ნატალიამ.

“ჩემი ცხოვრების ისტორია შესაძლოა, არ იყოს რაღაც განსაკუთრებული, მაგრამ შეიძლება დავწერო არა მხოლოდ ჩემი დანაშაულები, არამედ ის, რაც მათ უკან არის,” – უპასუხა ირაკლიმ.

“ეს კარგი იდეაა. წერილობით გრძნობების გამოვლენა ბევრ ადამიანს დაეხმარება,” – თქვა ნატალიამ, და ხელი ხელს მიადო.

ახალი გზები

როგორც მათი საუბრები უფრო ღრმა და ინტიმური ხდებოდა, ნატალია და ირაკლი უფრო მეტად ჩაეფლენ ერთმანეთის ცხოვრებაში. ნატალია მიხვდა, რომ ირაკლი მხოლოდ მკვდრებთან მიმართებაში იყო, არამედ მისი ცხოვრებისა და გრძნობების ფორმირების პროცესშიც.

ირაკლის მიმართ განცდილი დამოკიდებულება ნელ-ნელა დაიწყო ჭეშმარიტად გრძნობების ფორმირებას. მათ შორის საუბარი გულისხმობდა, რომ მათ უნდა გაეგოთ ერთმანეთის სიღრმეები, რომლებიც დროის გასვლის შესაბამისად მხოლოდ უფრო უფრო მჭიდროდ დაკავშირებულ იქნებოდნენ

თავი 3: დაპირისპირება

ნატალია და ირაკლი ერთად ბევრ ღამეს ატარებდნენ, თუმცა მაინც არსებობდა შეშფოთების და გაურკვევლობის განცდა, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ირაკლის წარსულის მხარეების გაცნობა,მათ ურთიერთობას საფრთხის ქვეშ აყენებდა. ამჯერად, ნდობა და სიმპათია უნდა მოეპოვებინათ, მაგრამ ნატალიას გულში რჩებოდა მოლოდინი, რომ რაღაც შეცდომები შეიძლებოდა მომხდარიყო.

ახალი გამოწვევა

ერთ საღამოს, როდესაც ნატალია ირაკლისთან ერთად რესტორანში იმყოფებოდა, მათ შორის სუფთა გულწრფელი საუბარი გაიმართა ირაკლისგან ეჭვები და ტკივილი თავს ახსენებდა . “როგორ შეიძლება შევქმნათ ურთიერთობა, როცა არ ვიცი, რას ვგრძნობ?” – თქვა ირაკლიმ, და ნატალია უეცრად მიხვდა, რომ იმედი დაკარგული იყო.

“არ უნდა დავივიწყოთ, რომ ურთიერთობა ემოციებს მოითხოვს. ჩვენ უნდა შევძლოთ გულწრფელად საუბარი,” – უპასუხა ნატალიამ.

“მაგრამ რა გგონია, რომ ეს როგორ უნდა მოვიქცეთ?” – ირაკლიმ მკაფიო კითხვით
მიმართა ნატალიას
“ჩვენ უნდა შევამოწმოთ ერთმანეთის გრძნობები. პირადად მივხედოთ იმას, რაც ჩვენი ურთიერთობისთვის მნიშვნელოვანია,” – თქვა მან.

საუბრის დაწყება

ამის შემდეგ, ისინი ერთმანეთსგულწრფელი თვალით შეხვდნენ. ნატალიამ იგრძნო, რომ ახლა იყო დრო, რომ გულწრფელად მოეხსენებინათ. “ირაკლი, მე ვგრძნობ სიმპათიას, მაგრამ მეშინია, რომ შენს წარსულში დაივიწყებ
და მაინც შემიყვარდები,” – თქვა მან.

“მე თვითონაც მეშინია, ნატალია. მაგრამ ეს ჩემი ცხოვრებაა, და ვიცი, რომ მჭირდება დრო, რომ ეს ყველაფერი გადავლახო,” – უპასუხა ირაკლიმ, და ორივე განიცდიდა, რომ საუბარი უფრო ღრმა და გულწრფელი ხდებოდა.

მკვდარი წარსულის ნამი

ნატალიას, რა თქმა უნდა, არ უნდოდა, რომ ირაკლის წარსულმა დაეხმაროს მათ შორის ურთიერთობა, მაგრამ ის ვერ გაერკვია, რა ნაბიჯი უნდა გადადგას. “რა იქნება, თუ ჩემი მხარდაჭერა არ იქნება საკმარისი?” – ჰკითხა ნატალიამ.

“ჩვენ ერთად ვივლით ამ გზას,” – უთხრა ირაკლიმ. “მაგრამ იმის გაგება, რომ გულწრფელი საუბარი უნდა გაგრძელდეს. ხანდახან ის წარსული თემა და სინდისი ჩვენს შორის იქნება.”

“ჩვენ უნდა გავარკვიოთ, როგორ გავხდეთ ერთმანეთის უკეთესი ვერსიები,” – თქვა ნატალიამ, და მათ შორის დიალოგი უფრო მჭიდრო გახდა.

ახალი ეტაპი

მას შემდეგ, რაც მათ გულწრფელად მოიქცნენ, ნატალია და ირაკლი ყოველდღიურად იწყებდნენ ერთმანეთზე საუბარს, რაც მათ შორის ემოციური კავშირი უფრო ძლიერებდა. ნატალია იგრძნობდა, რომ ირაკლის მიმართ ეს გულწრფელი საუბრები მის ცხოვრებაში სიახლე და სიხარული მოიტანა.

მაგრამ, როცა მათი ურთიერთობა უფრო ღრმა და ემოციური გახდა, ირაკლის შიში კვლავ მხოლოდ დრო ვერ გააქრობს ეს ყველაფერი,” – თქვა ირაკლიმ. “მე არ ვიცი, როგორ უნდა გამოვიდე ჩემს წარსულიდან.”

“ჩვენ უნდა გავუძლოთ დრო,” – უთხრა ნატალიამ, “ჩვენ უნდა შევძლოთ ერთმანეთის მხარდაჭერა. შესაძლოა, ჩვენ შევძლოთ ერთმანეთისთვის ჩვენი ტკივილების გამკლავება.”

დაპირისპირება

მაგრამ გარკვეულ მომენტში, ირაკლიმ დაინახა, რომ ნატალია უფრო და უფრო გულწრფელი იყო. “რა ხდება შენს ცხოვრებაში? რამდენად მზად ხარ? შენ გგონია, რომ ჩემი წარსულის გამო შეიძლება შეიქმნას შენი მომავალი?” – ჰკითხა ირაკლიმ.

“ჩვენი ურთიერთობა უნდა იყოს ერთობლივი,” – უთხრა ნატალიამ. “მაგრამ როგორ შეიძლება იყოს? როდესაც შენ შენი ემოციების გადაგორებას ცდილობ, მე კი ვცდილობ, რომ შენთან ვიყო?”

“არა, ეს ასე არ არის,” – ირაკლიმ შეწყვიტა. “მე გისურვებ, მაგრამ ჩემს შიგნით არსებული ბარიერები მხოლოდ უფრო დიდის სახით არიან.”

თვითშეფასება

ნატალია გრძნობდა, რომ დრო იყო, რომ ირაკლის და თავისი ეჭვები ერთობლივად გამოეხატა. “შენ უნდა გამიცნობდე. ვგრძნობ, რომ ჩემს ქმედებებში მუდამ გაწვდილი ხარ. არ ვიცი, როგორ უნდა დაგეხმარო,” – თქვა მან.

“არ უნდა ჩემს ცხოვრებაში, რომ მხოლოდ ერთი ადამიანური ურთიერთობა ვიყო,” – უპასუხა ირაკლიმ. “გსურს, რომ შეიცვალო ჩემი აღქმა? განა შენ არ გაქვს მოლოდინები? იქ ვერ იქნები მხოლოდ ჩემი დახმარებისთვის.”

ცვლილებები

როგორც მათი ურთიერთობა შედგებოდა, ნატალია ვერ განაგრძობდა გულწრფელად და მხარი არ გაეწვდებოდა. ირაკლიმ კი საბოლოოდ მოიძია, რომ დასვენებული ცხოვრების კუთხით დარჩენილიყო, მაგრამ შეამჩნია, რომ ნატალია არ იყო ისეთი ბედნიერი, როგორადაც იყო ადრე.

“მე უნდა ვიცი, თუ როგორ უნდა ვიყო, რომ ჩემზე დამოკიდებული არ იყო,” – თქვა ირაკლიმ, და ორივემ იგრძნო, რომ მათი ურთიერთობა ამ ეტაპზე ვეღარ ექნებოდათ

“ჩვენ არ უნდა გავწყვიტოთ ურთიერთობა, რადგან ჯერ კიდევ გვჭირდება ერთმანეთი,” – უთხრა ნატალიამ.

დასკვნა

თუმცა, მათი ურთიერთობა მღელვარებასა და იმედებით სავსე იყო. ნატალია და ირაკლი ახლა ერთმანეთთან უფრო ახლოს იყვნენ,მაგრამ კვლავ რჩებოდა გაურკვეველი მომავალი.
ნატალია და ირაკლი თავს ახალი ურთიერთობის ეპოქაში გრძნობდნენ.
მათი ურთიერთობა, რომელიც კვლავაც იზრდებოდა და მტკიცდებოდა, სრულიად სხვა დონეზე გადავიდა, როდესაც
ისინი დაქორწინდნენ.

ნატალიამ და ირაკლინ რამდენიმე წლის წინ გაიცნეს ერთმანეთი და თავიდან მათი ურთიერთობა იდეალურ რომანს ჰგავდა. ირაკლი იყო ნამდვილი ჯენტლმენი, მზრუნველი და ქარიზმატული, ხოლო ნატალია – გონიერი, დახვეწილი და საოცრად ლამაზი ქალი. თუმცა, მათი ქორწინებიდან რამდენიმე წლის შემდეგ, ურთიერთობაში ბზარები გაჩნდა. ნატალია გრძნობდა, რომ ირაკლი თანდათან უფრო უცნაური და შორეული ხდებოდა. მას ხშირად ეჭვიანი გამოხედვა და მოულოდნელი ქცევები ჰქონდა, მაგრამ ნატალია ამ ყველაფერს ურთიერთობის დაძაბულობას აბრალებდა.

იმავე პერიოდში, ქალაქში ერთი შეხედვით შემთხვევითი, მაგრამ შემზარავი მოვლენები დაიწყო: ქერათმიანი და ცისფერთვალება ქალები ქრებოდნენ, მათ
სხეულებს მოგვიანებით პარკებში ან მიტოვებულ შენობებში პოულობდნენ. ქალაქის მედია ამ მკვლელს „ცისფერთვალე მონადირეს“ ეძახდა, რადგან მისი მსხვერპლები მხოლოდ ნატალიას მსგავსები იყვნენ.

ნატალია, რომელიც მკვლელის აღწერას სრულად შეესაბამებოდა, სულ უფრო მეტად განიცდიდა შიშს. მაგრამ ამავდროულად, ირაკლიმ უეცრად განსაკუთრებული ყურადღება დაუთმო მას. ის სულ სახლში რჩებოდა, ნატალიას თან დაჰყვებოდა ყველგან და თითქმის არ აშორებდა თვალს

ერთი ღამით, ნატალიამ შემთხვევით იპოვა ირაკლის სამუშაო ოთახში ჩაკეტილი ყუთი. მიუხედავად შიშისა, მან ყუთი გახსნა და იქ აღმოაჩინა უცნაური ნივთები: ქალის ოქროს სამაჯური, სისხლით დაღვრილი ხელთათმანები და ფოტოები – ყველა მსხვერპლის სურათი, თითოეულს წითელი ჯვარი ჰქონდა დასმული. ამან ნატალია შოკში ჩააგდო, მაგრამ მან ვერ გაბედა ირაკლისთვის ამის თქმა

მეორე დღეს ირაკლი სახლში არ იყო, და ნატალიამ პოლიციაში დარეკა. რამდენიმე საათში ირაკლი დააკავეს, მაგრამ სიტუაცია მოულოდნელად შეიცვალა: ირაკლიმ პოლიციას სხვა მამაკაცზე მიუთითა – მეზობელ ქალაქში მცხოვრებ ფსიქიკურად არასტაბილურ ადამიანზე, რომელიც წარსულში მსგავსი დანაშაულებისთვის იყო ეჭვმიტანილი. პოლიციამ მტკიცებულებები ამ ადამიანის წინააღმდეგ მოაგროვა, რაც ირაკლიმ თავად უზრუნველყო, და ის კაციც ციხეში ჩასვეს.

თუმცა ნატალია სიმშვიდეს ვერ პოულობდა. ირაკლის თვალებში რაღაც უცნაურს ხედავდა. ის ვერ ივიწყებდა ყუთში ნაპოვნ ნივთებს. ნატალიას ეჭვები უფრო გაღრმავდა, როცა ირაკლი ღამით ხშირად უჩინარდებოდა და სახლში დაღლილი და უცნაური იერით ბრუნდებოდა.

ერთ ღამეს, ნატალიან გაბედა და ჩუმად გაჰყვა ირაკლის, რომელიც მანქანით მიტოვებულ შენობასთან მივიდა. იქ მან ირაკლის მკვლელობის ახალი მსხვერპლი დაინახა – ახალგაზრდა ქერა ქალი, რომელსაც ნატალიას თვალებით შეჰყურებდა, თითქოს დახმარებას ითხოვდა. ნატალია შოკში ჩავარდა და შემთხვევის ადგილზე დატოვებული მისი კვალის მიუხედავად, ირაკლიმ თავის თავზე არაფერი იცოდა.

ახლა ნატალია დილემის წინაშე დგას: გაუმხილოს ირაკლის საიდუმლო პოლიციას და ყველაფერი გაანადგუროს, რაც მათ შორისაა, თუ შეეცადოს მისი სიგიჟის მიზეზი თავად გაიგოს. თუმცა, მან უკვე იცის – ირაკლის შეჩერება მხოლოდ მას შეუძლია.
ნატალიამ, რომელიც დღეები და ღამეები ირაკლის საიდუმლოსა და მკვლელობის მტკიცებულებებს უყურებდა, საბოლოოდ მიიღო შოკისმომგვრელი გადაწყვეტილება: ირაკლი უნდა შეჩერებულიყო. მისი ქმრის ბოროტი ქმედებები უკვე არა მხოლოდ სხვა ადამიანების, არამედ მისი სიცოცხლისთვისაც სახიფათო ხდებოდა. ნატალიამ იგრძნო, რომ სამართალს ვეღარ მოიხმობდა – ირაკლიმ ჭკვიანურად მოახერხა პოლიციისგან თავის დაღწევა და დანაშაულის სხვისთვის გადაბრალება. ამიტომ მან გადაწყვიტა, თავად გამხდარიყო მართლმსაჯულების ძალა.

ნატალიამ თავისი გეგმა ფრთხილად შეიმუშავა. თავდაპირველად, მან ირაკლისთვის განკუთვნილი ღვინო მოწამლა – ძლიერი, მაგრამ ნელა მოქმედი ტოქსინი შეარჩია, რომელიც რამდენიმე საათის განმავლობაში ადამიანს ძალას დაუთრგუნავდა. ამას გარდა, ნატალიამ ირაკლის მანქანას ტორმუზები გაუფუჭა, იმ იმედით, რომ მამაკაცი ვერ გააცნობიერებდა საფრთხეს დროულად.

ერთ დილით, ნატალია თითქოს ჩვეულებრივად მოიქცა: საუზმე მოამზადა, ირაკლის ღვინო შესთავაზა და მშვიდად ესაუბრებოდა, თითქოს არაფერი ხდებოდა. ირაკლი ვერაფერს მიხვდა და ღვინო დალია, თუმცა მალევე თავი სუსტად იგრძნო. ნატალიამ მისი მანქანის გასაღები მიაწოდა და შესთავაზა ექიმთან წასულიყო.

როგორც კი ირაკლი სახლიდან გავიდა, ნატალია ფანჯრიდან უყურებდა, როგორ დაჯდა ის მანქანაში. გულის სიღრმეში შიში იპყრობდა, თუმცა მტკიცედ იცოდა, რომ მის გადაწყვეტილებაში უკანდახევის დრო აღარ იყო.

ირაკლი მანქანას მოაჯდა და გზაზე გავიდა. მოწამვლამ მოქმედება დაიწყო – მას თავი აბრუებდა, ხედვა ებინდებოდა და სხეულის კონტროლს კარგავდა. დაღმართზე სვლით მან ტორმუზი დააჭირა, მაგრამ მანქანა არ შეჩერდა. სიჩქარე უფრო და უფრო იმატებდა, სანამ ირაკლის მანქანა სავალი გზიდან არ გადავიდა და ხრამში არ ჩავარდა.

ნატალია სახლში იჯდა, გონებაში ირაკლის სიკვდილის სცენას ფიგურირებდა, მაგრამ ვერ გრძნობდა კმაყოფილებას. მან იცოდა, რომ მკვლელი გამოასალმა სიცოცხლეს, მაგრამ ამავდროულად, საკუთარი თავი იმავე ხაფანგში მოაქცია.

მალე პოლიცია გამოჩნდა ირაკლის უბედური შემთხვევის გასაცნობად. ისინი შემთხვევას სამუხრუჭე სისტემის მწყობრიდან გამოსვლას აბრალებდნენ და ნატალია, თითქოს უდანაშაულო, მხოლოდ ცრემლით პასუხობდა მათ კითხვებს. მაგრამ შიგნიდან ის უკვე სრულიად განადგურებული იყო.

თვეების შემდეგ ნატალიას განცდა უფრო მძაფრდებოდა: მას უჭირდა იმის მიღება, რომ მკვლელი გახდა. თუმცა ირაკლის ჩანაწერების ჩხრეკისას ნატალიამ იპოვა ის, რაც არ ელოდა – ფაილები, რომლებშიც ირაკლი დეტალურად აღწერდა არა მარტო ჩადენილ მკვლელობებს, არამედ ნატალიასაც მსხვერპლად ამზადებდა.

ამ დრომდე ნატალიას ცხოვრებას ტანჯვა და სევდა ახასიათებდა, მაგრამ ამ ერთმა აღმოჩენამ ყველაფერი შეცვალა. ის მიხვდა, რომ ირაკლის შეჩერებით არა მარტო სხვები გადაარჩინა, არამედ საკუთარი თავიც. თუმცა, ამ ტვირთთან ერთად ცხოვრება მისთვის მარტივი აღარასდროს იქნებოდა.
ნატალიამ ირაკლის სიკვდილის შემდეგ რამდენიმე კვირაში გაიგო, რომ ორსულად იყო. ამ აღმოჩენამ მისი ცხოვრება თავდაყირა დააყენა. იმედისა და საშინელი შიშის ნაზავი შემოეპარა: როგორ უნდა გაეზარდა ბავშვს ცხოვრება, როცა მამამისი სერიული მკვლელი იყო?

თავიდან ნატალიას აბორტის გაკეთება სურდა. მას ეშინოდა, რომ ირაკლის ბნელი მემკვიდრეობა შესაძლოა შვილზეც გადასულიყო. მაგრამ ყოველი გადაწყვეტილება, რომელიც იმ დღეებში იღებდა, მისი ცხოვრების უმძიმესი არჩევანი იყო. ექიმთან მისვლამდე, ნატალიამ მანქანაში ჯდომისას იგრძნო, როგორ ააღებინა ბავშვის არსებობამ თავისი მიზანი – სიცოცხლის გაგრძელება. ის დაიფიცა, რომ გააკეთებდა ყველაფერს, რათა ეს ბავშვი ბედნიერად და უსაფრთხოდ ეცხოვრა.

ნატალია სხვაგან გადასახლდა, შორეულ ქალაქში, სადაც მას არავინ იცნობდა. ის ცდილობდა, ახალი ცხოვრება დაეწყო, თავის ისტორიას ზურგი შეექცია და ბავშვს ახალი, სუფთა მომავალი უზრუნველყო.

თვეები გავიდა. ნატალია ცდილობდა მშვიდად ყოფილიყო, მაგრამ ღამით კოშმარები არ ასვენებდა. ირაკლის სახე ხშირად ესიზმრებოდა – როგორც მისი ღიმილიანი ქმრის, ისე მკვლელის. ბავშვზე ფიქრი მას ცოტა დამშვიდებას აძლევდა.

ბიჭი დაიბადა შემოდგომის ერთ ცივ დილას. ნატალიამ მას ალექსანდრე დაარქვა, ირაკლისგან რაც შეიძლება შორს დასაშორებლად. როცა პირველად ხელში აიყვანა, ნატალიამ იგრძნო, რომ მის შიგნით ახალი იმედი დაიბადა.

მაგრამ მისი შიში არ გამქრალა. ბავშვი იზრდებოდა და ნატალია ფრთხილად აკვირდებოდა ყოველ მის ქცევას. პატარა ალექსანდრე საყვარელი და მგრძნობიარე ბავშვი იყო, თუმცა ნატალიას გული კენწლავდა , როცა ბიჭის თვალებში ირაკლის მსგავსი, ძლიერი გამოხედვა შენიშნა.

ერთხელ, როცა ალექსანდრე ოთხი წლის იყო, ის ცხოველებს თამაშობდა ეზოში. ნატალია ფანჯრიდან უყურებდა, როგორ ცდილობდა პატარა ყვავილის დაჭერას. უცებ ბიჭმა თავი შემოაბრუნა და ძალიან სერიოზული სახით დედას უთხრა:
“დედა, ჩემს მამაზე მომიყევი.”

ნატალია შეცბა. ბიჭმა ამ თემაზე არასდროს არაფერი უთქვამს. მისი პასუხი უნდა ყოფილიყო ისეთი, რაც ალექსანდრეს არაფერს დაავნებდა. “მამაშენი…” დაიწყო მან, მაგრამ სიტყვები გაწყვიტა. “ის ძლიერი ადამიანი იყო, მაგრამ შეცდომები დაუშვა. შენ მასზე განსხვავებული და უკეთესი იქნები.”

ეს პასუხი ბიჭმა ჩუმად მიიღო და თამაში გააგრძელა. მაგრამ ნატალია გრძნობდა, რომ ალექსანდრეს ცხოვრება მუდმივად იქნებოდა განპირობებული იმ საიდუმლოებით, რომელსაც ის თავის გულში ინახავდა.

ნატალიამ დაიფიცა, რომ ყველაფერს გააკეთებდა, რათა ალექსანდრეს ცხოვრება თავისუფალი ყოფილიყო ირაკლის ჩრდილისგან. მაგრამ შიგნით, მისი შიში არასდროს ქრება – იქნებ ბნელი მემკვიდრეობა მაინც გაღვივდეს? იქნებ ერთხელ მაინც მას მოუწიოს იმაზე რთული არჩევანის გაკეთება, ვიდრე ოდესმე წარმოედგინა?
ნატალიას შიში სამწუხაროდ საფუძვლიანი აღმოჩნდა. როდესაც ალექსანდრე 13 წლის გახდა, ნატალიამ მასში ისეთი ცვლილებები შენიშნა, რაც მის გულს შემზარავ აზრებს ბადებდა. ბიჭი, რომელიც ყოველთვის მგრძნობიარე და მოსიყვარულე იყო, მოულოდნელად განმარტოება დაიწყო. მან მეგობრებთან ურთიერთობა შეწყვიტა და სკოლაში პრობლემები გააჩნდა. ყველაზე შემაშფოთებელი კი მისი ცივი, მძაფრი გამოხედვა გახდა, რომელიც ისე ჰგავდა ირაკლის, რომ ნატალიას შიშის ტალღები უვლიდა.

ერთ დღეს ნატალია ალექსანდრეს ოთახის დალაგებას აპირებდა, როცა საწოლის ქვეშ მიტოვებულ ყუთს წააწყდა. ყუთის შიგნით მცირე კოლექცია დახვდა: პატარა კენჭები, ხისგან გამოჭრილი პატარა ნიღბები და ჟურნალის ამონაჭრები ქალების ფოტოებით. ეს თითქოს ბავშვის უდანაშაულო ნივთების კოლექციას ჰგავდა, მაგრამ ნატალიას ყურადღება ერთმა დეტალმა მიიქცია: ფოტოებზე ქალების თვალები წითლად იყო მოხატული.

ნატალია გაოგნებული იყო. მას ბიჭთან საუბარი სურდა, მაგრამ ეშინოდა მისი რეაქციის. ამ ყველაფერს შემდეგი მოვლენა მოჰყვა: რამდენიმე კვირის შემდეგ ქალაქში პატარა ცხოველების გაუჩინარების შემთხვევები დაიწყო. მეზობლები ამბობდნენ, რომ კატები და ძაღლები უკვალოდ ქრებოდნენ. ნატალიას გულში მძიმე ეჭვი გაჩნდა, მაგრამ საკუთარ თავთან ვერ გაბედა იმის აღიარება, რასაც ფიქრობდა.

ერთ საღამოს, როცა ნატალია სამზარეულოში იყო, ალექსანდრე სახლში ძალიან გვიან დაბრუნდა. მისი ტანსაცმელი მტვრითა და მცირე ლაქებით იყო დაფარული. “სად იყავი?” – ჰკითხა ნატალიამ, მაგრამ ბიჭმა მხოლოდ ჩუმად გახედა და თავის ოთახში ავიდა.

ნატალიამ ვერ მოითმინა. შუაღამეს, როცა ალექსანდრე უკვე ეძინა, ის ბიჭის ოთახში შეიპარა და მისი ჩანთა გაჩხრიკა. ჩანთაში ნატალიამ საშინელი აღმოჩენა გააკეთა: სისხლით დასვრილი დანა და პატარა, სამედიცინო წიგნაკი, სადაც უცნაური ჩანაწერები იყო. ერთ გვერდზე ამოკვეთილი იყო ფრაზა: “მე ის ვარ, ვინც მამაჩემი იყო.”

ამ მომენტში ნატალიასთვის ყველაფერი ნათელი გახდა. ირაკლის ბნელი მემკვიდრეობა შვილის სისხლში გადაეცა. ის ხედავდა, როგორ იწყებოდა იმავე გზის ჩამოყალიბება, რომელიც ირაკლიმ გაიარა. ნატალია შიშობდა, რომ ალექსანდრე მალე იმავე ბოროტ გზაზე დადგებოდა, რასაც მისი მამა დაემორჩილა.

მაგრამ ნატალიამ იცოდა, რომ ვერ დაუშვებდა ამ ისტორიის განმეორებას. ის მზად იყო, ბრძოლა დაეწყო თავისი შვილისთვის. მიუხედავად ტკივილისა და შიშისა, გადაწყვიტა, გაეგო ალექსანდრესთვის, რომ მას ჯერ კიდევ ჰქონდა არჩევანი.

ნატალია ბიჭს პირდაპირ შეხვდა, როცა ის სახლში დაბრუნდა. “ალექსანდრე, ჩვენ უნდა ვილაპარაკოთ,” – უთხრა ნატალიამ, თვალებში ჩახედა და მთელი ძალა მოიკრიბა, რათა სიმართლე მოეთხრო – მის მამაზე, მის დანაშაულებზე და იმაზე, რომ ალექსანდრეს კიდევ ჰქონდა შანსი, შეეჩერებინა ეს წრე.

მაგრამ საკმარისი იქნებოდა ნატალიას ძალისხმევა? იქნებ ალექსანდრეს ბუნება უკვე ისე ჩამოყალიბდა, რომ მისი შეცვლა შეუძლებელი გახდა? ნატალია იცოდა, რომ ბრძოლა ახლა იწყებოდა, და ამ ბრძოლაში გამარჯვება მხოლოდ იმაზე იქნებოდა დამოკიდებული, შეძლებდა თუ არა ის სიყვარულითა და სიმტკიცით შვილის ბნელისგან დახსნას.
ალექსანდრეს ბუნება, სამწუხაროდ, საბოლოოდ ჩამოყალიბდა ისე, როგორც ნატალია ყველაზე მეტად ეშინოდა. მისი მოზარდობის წლები სავსე იყო ჩუმი აგრესიით, საიდუმლოებით და შავბნელი აზრებით, რაც ნატალიამ დროულად ვერ შეაჩერა.

16 წლის ასაკში ალექსანდრე პირველად მოიქცა ისე, როგორც მის ბუნებას შეეფერებოდა: მან პატარა მიტოვებული ცხოველი მოაკლა და ამით მისი პირველი, თითქოს “უდანაშაულო” ნაბიჯი გადადგა მკვლელობისკენ. თუმცა ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო. ამ მოქმედებამ მასში საშინელი სიამოვნება გამოიწვია, რაც მალე ჩვევად იქცა.

ნატალია არაერთხელ შეეცადა მისგან ბოროტების ნიშნები დაეფარა, მაგრამ ალექსანდრეს თვალებში იგივე ცივი გამოხედვა ჩნდებოდა, რაც ირაკლის ჰქონდა. ის ყოველთვის მშვიდი იყო და არაფერს ამჟღავნებდა, მაგრამ ნატალიას ის ღამეები ახსოვდა, როცა ალექსანდრეს ოთახში თავის ფანჯარასთან მდგარ პოულობდა, ჩუმად ქუჩაში მიშტერებულს.

გარდატეხა
ერთ ღამეს, როდესაც ალექსანდრე 18 წლის იყო, მეზობელი ქალაქის ტყეში ახალგაზრდა ქალის სხეული აღმოაჩინეს. იგი ქერათმიანი და ცისფერთვალება იყო – ზუსტად ის, რაც ირაკლის მსხვერპლების მახასიათებლებს შეესაბამებოდა. ნატალია შიშით მიხვდა, რომ ეს შემთხვევა შემთხვევითი არ იყო.

გულსაკიდი, რომელიც იმ ქალის სხეულთან იპოვეს, ალექსანდრეს ნივთებში ნატალიამ შენიშნა. შიში სინამდვილედ გადაიქცა. ის მიხვდა, რომ მისი შვილი უკვე სრულად ჩაეფლო ბნელ მემკვიდრეობაში.

შეხვედრა დედასა და შვილს შორის
ნატალიამ ალექსანდრე ერთხელ პირდაპირ შეაჩერა, როცა მან ღამით სახლიდან გასვლა სცადა.
“მითხარი სიმართლე, ალექსანდრე,” – უთხრა ნატალიამ, მისი მზერა პირდაპირ გაუსწორა.
“რას გულისხმობ, დედა?” – მშვიდად უპასუხა ალექსანდრემ, თუმცა მისი ხმა საოცრად ცივი იყო.
“მამაშენის სისხლი შენშიაა, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ მისი ბედი უნდა გაიზიარო. მე ვიცი, რა ჩაიდინე,” – ნატალიას თვალები ცრემლებით აევსო.
ალექსანდრემ გაიღიმა. ეს ღიმილი ნამდვილი აღარ იყო – იგი ირაკლის შავბნელი ღიმილის ზუსტი ასლი იყო. “თქვენ არ გესმით, დედა. ეს არ არის არჩევანი. ეს მე ვარ.”

დაბოლოება
ნატალია მიხვდა, რომ ალექსანდრეს ბოროტება მისი სიყვარულით ან სიმტკიცით ვერ შეცვლიდა. მიუხედავად მისი ძალისხმევისა, ალექსანდრეს ბუნება უკვე მთლიანად იყო ჩამოყალიბებული – ის იყო ირაკლის მემკვიდრეობა, ბოროტების განახლება ახალი ფორმით.

პოლიციას ალექსანდრეზე არასდროს უეჭვია, რადგან ის კარგად მალავდა თავის ნაკვალევს. ნატალიამ კი იცოდა, რომ მისი შვილი მკვლელი იყო, მაგრამ მასზე პასუხისმგებლობას თავს ვერ აღწევდა.

ბოლოს, ნატალიამ თავად დაიწყო გეგმის შემუშავება, ისევე როგორც ოდესღაც ირაკლის წინააღმდეგ. მას ეშინოდა, რომ ალექსანდრე განაგრძობდა მკვლელობებს და უფრო საშიში გახდებოდა. ნატალიამ იცოდა, რომ ერთადერთი გზა ალექსანდრეს შეჩერება იყო… მაგრამ ეს, შესაძლოა, მისთვისაც საბედისწერო გამხდარიყო.

ნატალია ისევ დილემის წინაშე აღმოჩნდა: შეუძლია თუ არა მას თავისი შვილის შეჩერება, თუ ალექსანდრეს ბნელი გზა იმავე ტრაგიკულ დასასრულამდე მიიყვანს, რასაც ირაკლი?
ალექსანდრეს ბოროტება ნელ-ნელა გადაიზარდა გაუჩერებელ წყურვილში – არა მხოლოდ განადგურების, არამედ შურისძიების. მისთვის ყველაფერი ნათელი იყო: მამამისი, ირაკლი, ნატალიამ მოკლა. ეს საშინელი ცოდნა მან ნატალიას არაერთი ნიშანით მიხვდა – მისი უცნაური ღამეული ქცევებით, ფარულ გადამალული ნივთებით და იმ წიგნით, რომელიც შემთხვევით იპოვა, სადაც ნატალიამ დაწვრილებით აღწერა თავისი გეგმა ირაკლის მოსაკლავად.

ამ აღმოჩენამ ალექსანდრე უფრო გაამყარა ბნელ გზაზე. მისი მამის, ირაკლის, დანაშაულები მისთვის არა საშინელება, არამედ ძლიერების სიმბოლო გახდა. ირაკლი იყო ადამიანი, რომელმაც ვერავინ დააჩოქა, ხოლო ნატალია – მოღალატე, რომელმაც მამის სიცოცხლე შეიწირა.

გადაწყვეტილება შურისძიებაზე
ალექსანდრემ დაიწყო ნატალიასთვის ხაფანგის დაგება. ის უფრო გულმოდგინედ მალავდა თავის საქმიანობას და ქმნიდა ილუზიას, თითქოს შეიცვალა, თითქოს დანაშაულებრივი გზა მიატოვა. ნატალიას იმედი გაუჩნდა, რომ შესაძლოა შვილი ჯერ კიდევ გადარჩენილიყო. მაგრამ ალექსანდრე შიგნიდან უფრო ბნელი და დაუნდობელი ხდებოდა.

ერთ ღამეს, როცა ნატალია სახლში დაბრუნდა, ყველა ოთახში შუქი ჩამქვრალი დახვდა. ოთახების ჩუმი სიმყუდროვე უცნაურად ავისმომასწავებელი იყო. ნატალია სამზარეულოსკენ წავიდა, სადაც მაგიდაზე წერილი იპოვა:
“დედა, დროა სიმართლე ვილაპარაკოთ. ჩემს ოთახში გელოდები.”

ნატალია შეშინდა, მაგრამ გაემართა ალექსანდრეს ოთახისკენ. კარი შეაღო და შიგნით მხოლოდ თავისი შვილის სილუეტი დაინახა, რომელიც ფანჯარასთან იდგა.
“დედა,” – დაიწყო ალექსანდრემ მშვიდი, მაგრამ მუქარით სავსე ტონით, – “შენ ხომ ფიქრობდი, რომ ეს ბოროტება შეჩერდებოდა? არა, დედა. ეს შენ გააგრძელე. შენ მოკალი მამაჩემი.”

ნატალიას ხმა ჩაუწყდა. “შენი მამა…” – წამოიწყო, მაგრამ ალექსანდრემ სწრაფად გააწყვეტინა.
“არ გინდა მოტყუება. მე ვიცი სიმართლე. ისევე როგორც მან იცოდა, რომ შენ მას ღალატობდი. მასთან ერთად უნდა წასულიყავი, მაგრამ ახლა ის მკვდარია, და მისი სიკვდილი უნდა გამოისყიდო.”

დაპირისპირება
ალექსანდრე ნელა მიუახლოვდა დედას, ხელში დანა ეჭირა – ირაკლის დანის ზუსტი ასლი. “მამაჩემის სამართლიანობა ახლა ჩემზეა,” – თქვა მან.
ნატალიამ იგრძნო, რომ შვილის გადარწმუნების შესაძლებლობა აღარ ჰქონდა. “თუ ეს ფიქრობ, მაშინ მე უკვე დავმარცხდი,” – ჩაილაპარაკა ნატალიამ ცრემლებით, – “მაგრამ იცოდე, რომ მიუხედავად ყველაფრისა, მიყვარხარ.”

ალექსანდრე შეყოვნდა. წამით, მის სახეზე ბზარი გაჩნდა – თითქოს სადღაც შიგნით დარჩენილი იყო ბავშვი, რომელიც დედის სიყვარულს ეძებდა. მაგრამ ეს ბზარი მალევე გაქრა.
“შენმა სიყვარულმა ვერ უშველა მამაჩემს,” – უპასუხა მან ცივად და დანას ხელში მოუჭირა.

ბნელი დასასრული
საღამოს ჩხუბი ფატალურად დასრულდა. ნატალიამ თავი დაიცვა, რამდენადაც შეძლო, მაგრამ ალექსანდრეს ბოროტება იმაზე ძლიერი აღმოჩნდა, ვიდრე დედის ძალა. რამდენიმე საათის შემდეგ პოლიციამ ნატალიას სახლის კარები შეამტვრია და მხოლოდ სისხლის კვალი იპოვა. ალექსანდრე უკვე გაქცეული იყო.

ლეგენდის დასაწყისი
ალექსანდრე შურისძიებას სრულად მიაღწია, მაგრამ მისი გზა ამით არ დასრულებულა. მან მამამისის საქმე გადაიბარა და ახალი, უფრო ბნელი ლეგენდა შექმნა. ახლა, როგორც სერიული მკვლელი, რომელიც ყველასთვის უხილავი რჩებოდა, ალექსანდრე თავისუფლად აგრძელებდა თავის საქმეს.

ერთ დროს ნატალიას ნათელი იმედი, მისი შვილი, ახლა ქალაქის ყველაზე საშინელი ლეგენდა გახდა – შურისძიების შვილი, ბნელ მემკვიდრეობაში გადაშვებული.