მოკლედ (ან უფრი ვრცლად), ოთხშაბათი დილა გათენდა. ქარი ოდნავ არხევდა ხეებს, მზე მკრთალად ანათებდა ცივ ცაზე, მაგრამ მისი სინათლე სითბოს ვერ აძლევდა მიწას. ჰაერში გვიანი შემოდგომის სუსხი ტრიალებდა, მაგრამ ჩვენთვის ეს დღე დასვენების, სიმშვიდისა და განტვირთვის იდეისგან ყველაზე შორს იდგა.
ოთხი, უდიდესი ინტელექტითა და კიდევ უფრო დიდი უპასუხისმგებლობით აღჭურვილი გოგო აკაზმულები ვიდექით და ველოდებოდით როდის მოგვაკითხავდა ჩვენი ნახევარ მილიონიანი ტრანსპორტი.
დიდხანს ლოდინი არ მოგვიწია, მაქსიმუმ 15 ჯერ დავამთქნარეთ, სამჯერ ჩაგვიარა “სემიჩკის” ქალმა, ოთხჯერ ვუყვირეთ თათას რომ არ ეკორწიალა და უსაფრთხო ადგილას დამდგარიყო და ერთხელ ტასომ ყველას ერთად შეგვძახა: გაჩუმდით, თორემ მიგაბრძანებთ თქვენ-თქვენს სახლებში!-ო
ხოოო… აი, მაგის მერე დრო საერთოდ გაჩერდა, რადგან მართლა გავჩუმდით.
ამასობაში ჩვენს ფეხებთან უსიმპათიურესმა, 80-ს გადაცილებულმა მძღოლმა გააჩერა ტრანსპორტი და ჩვენც ავედით პირველ ვაგონში.
არა, არა! რა თქმა უნდა ჯერ ლარი გადავიხადეთ.
ასე დაიწყო ქუთაისური ვოიაჟი. კარგად ვიცოდით, რომ ეს მოგზაურობა ერთი ჩვეულებრივი ვერ იქნებოდა. და სიმშვიდე? სიმშვიდე ჩვენს გეგმებში არასდროს შედიოდა.
ვისხედით საკმაოდ სოლიდურ კუპეში, რომელშიც აგლეჯილ ზეწარიანი, ორსართულიანი საწოლები, სამფეხა სკამები და ერთი ძლივს-ძლივობით მდგარი მაგიდა განეთავსებინათ, ზედ ხელოვნური ქრიზანთემათი. რას იტყვით?! სრული კომფორტი არა?!
მოვეწყვეთ, იქეთური, აქეთური. თათას წნევა დაუვარდა, მერე აუვარდა და საბოლოოდ ცოტახანი ჰაერში გვეჭირა იმიტო რო საწოლის არც პირველმა სართულმა გაჭრა და არც მეორემ.
აღსანიშნავია ის ფაქტი, რომ ჩვენს ამ ძვირადღირებულ ვაგონში ჩვენს გარდა კიდევ ერთი კუპე იყო დაკავებული საიდანაც ჩამი-ჩუმი არ ისმოდა. გოგონები დავფიქრდით და გადავწყვიტეთ, რომ ალბათ მოხუცი წყვილი ისვენებდა, ასე “პად სორაკ.”
- კაროჩე, 1900 იანი წლებია მე, ბიძაჩემი და ვიღაცა იულია ვსხედვართ ვოლგაში და ვუბაგუნებთ ფურთს ორ “შიპუჭკა” არაყზე.
- კაი , რაის ფურთს უბაგუნებთ დამა რომელია არ იცი.
- არ ვიცი? რავა არ ვიცი! დამა აგერ შენ ხარ, მიზიხარ წინ ამხელა ქალი!
- ოოოო, დამობამდე ცოტა კიდო მიკლია…
- ვიცი მე შენ რაც გიკლია, მაი გარეთ არაა, შიგნით უნდა იყოს, შიგნით!
და სანამ თავზე მიიკაკუნებდა თათა ხელს ქეთომ წამოიყვირა
- რას მაგინებ ! შიგ შენ გაქ თუ კაია!
- ჯერ ეს ერთი მე გითხარი გაკლია მეთქი, ანუ არ გაქ, მაგიც არ გაქ შე უპატრონო შე
საკმაოდ საინტერესო დიალოგი კარზე უეცარმა კაკუნმა დაარღვია.
- ბილეთები წარმოადგინეთ ახალგაზრდებო.
არ ვიცი სკოლაში ჩაჭრილი ბავშვების გამომეტყველება რატომ გვქონდა მაგრამ აშკარაა სრულწლოვნების შთაბეჭდილებას არ ვტოვებდით. ეჭვნარევი სახით შემოგვყურებდა კაცი ოთხ გაკრეჭილ სახეს. არა, ოთხს არა—ერთი იყო გამონაკლისი. ვინ? რა თქმა უნდა, დასტოინობის განსახიერება, ანასტასია.
ყველა გადარეულ სამეგობროს სჭირდება ერთი გაწონასწორებული ადამიანი. მაგრამ არის გამონაკლისი შემთხვევები, როცა ტასო ჩვენზე მეტად “უფრენს.” მინდა გითხრათ, რომ სწორედ იქ ჩნდება აპოკალიფსის საშიშროება.
დიდად რომ არ გავწელოთ, ფურთი სამმა ადამიანმა ვითამაშეთ, თათა უბრალოდ დამუღამებას ცდილობდა. თამაშის ბოლოს ქეთო კარგა ხანს ჩუმად იჯდა. საბოლოოდ ერთი ამოიხვნეშა და თათას ეკითხება
- თათ შავობაზე არ გიფიქრია?
- ეჰ, კი…. ბევრჯერ .
ამას მოყვა სიცილი მერე სათითაოდ დასმული კითხვა “ხაშურში ვაააართ??” რომელზეც არავის უპასუხია, მაგრამ არც უკმაყოფილება გამოუხატავს ვინმეს—სჯობდა ასე ყოფილიყო. იმ ვაგონში, თუ ვინმეს პასუხის გაცემა მოეპრიანებოდა, დიდი ალბათობით, ვაგონში „ვინმე“ აღარ დარჩებოდა.
სადღაც საათნახევარში მონოტუნოური ჩუქუ-ჩუქუ, ბუუმმბააახ ბაბაახ ბრაახ ფშიუუ პწწწ-მ შეცვალა და უეცრად მატარებელმა მოზგანა.
- რა ხდება ვიყო
- წნევის აპარატი მომიტანეთ,რა სიკვტილმა წამომოყვანა თქვენთან ერთად რა მინდოდაააა
- მეგობრებო, პანიკას არ აყვეთ, არ აყვეთ პანიკას. პანიკა ცუდია, ხიხიააა, ფუ, ფუ
- გევიგეთ ნენე გევიგეთ! ჩამოვედით მგონი ხაშურში და მაგიტომაც გაჩერდა
- რა ხაშური, ქუთაისში მივდივართ !
თათას “შეახსენება” ჩემი შეცხადებით დაგვირგვინდა:
- დედა დედა დედა დედააა!!!!
- კაი ეხა დავსხდეთ და ცივი გონებით დავფიქრდეთ
- ააააამმმმმ…. კარგიი… ცივი? თან გონება? ცივი მარტო კოკაკოლა მახსენდება.
ამ ვაი-ვუიში ჩვენი კუპის კარებში კვლავ გამცილებელმა შემოყო თავი და გვამცნო, რომ ტექნიკური პრობლემის გამო, მატარებელი 2 საათით ვერ დაიძრებოდა. ასე აღმოვჩნდით ვაგონში, რომელიც უადგილო ადგილას გაჩერებულიყო, ბედი კი, როგორც ჩანს, ისევ ჩვენს გამოცდას აპირებდა.
- აუ ჩემი კაი! ხო გეუბნებოდით რო ავტობუსით უნდა წავსულიყავით!
- ოოო ტასო, ავტობუსში ფეხებს ვერ გაშლიდი
- ხომ გაშალე ახლა და დარჩი გაშლილი
ამაზე ქეთომ გაკვირვებულმა წამოიყვირა
- მეიცა ფეხები ვის გოუშალე?
- სიკვტილს , სიკვტილს! წნევა რომ მაქ სისხლმა რომ იმოძრაოს!
ამ ამბებში საბოლოოდ მივხვდით, რომ უკეთესი იქნებოდა კუპეს თუ დავტოვებდით და ოთხი კედლიდან უფრო გრძელ ოთხ კედელში გავიდოდით. და რა მოყვებოდა ამას თუ არა ქეთოს ისეთივე გრძელი შეცხადება როგორიც დერეფანი იყო რადგან გვერდითა კუპიდან ნამდვილად არ გვიყურებდა “პად სორაკ” პროტეზიანი წყვილი. შეიძლება ითქვას, რომ მშვენიერი წვერ-ულვაშით გაგვეჩითა ახალგაზრდობა.
- ეეე! ეეე! გადმომხედა მემგონი ღმერთმა. რაც მე ბენზინი მაქ ნაწვავი კაი ბიჭის ძებნაში, ლარი თუ უნდა გადამეხადა აქამდე ვერ მიმანიშნე შეკაცო?
ამ კომენტარს რა თქმა უნდა ბიჭების მხრიდან ჩახითხითება მოყვა. სანამ ქეთო თავის ამბებში იყო, ამასობაში თათამაც გამოაღწია კუპიდან ხელში კარტით და მეტად საჭირბოროტო კითხვა დასვა
- ხალხო! ფურთი რომელი იყო?
- ვაა ვაა ყუმარებთ გოგონებო?
ასპარეზზე გამოვიდა ულვაშებიანი
- ვგავარ ახლა მე ადამიანს ვინც ყუმარობს?
ტასომ აწეული წარბი დაახვედრა საპასუხოდ
- კაი ბოდიში დაიკო….
ხელები მაღლა აწია დანებების ნიშნად და უკან დაიხია.
- აუ მოიცა ახლა ორი საათი აქ უნდა ვიდგეთ?
ეს კითხვა იყო და ქეთოს გონებამაც ნათურის ანთება არ დააყოვნა, მაშინვე წამოჭრა ახლად გამოჩეკილი იდეა
- იმდენი ხანია გზაში ვართ დიდი დრო აღარ იქნება დარჩენილი და დავაი ფეხით დავაწვეთ ქუთაისამდე, ჰა?
- მაგას თუ აპირებთ შეგვიძლია გზა მიგასწავლოთ
ამჯერად რიჟიკა ბიჭი გამოვიდა სიტყვით
- არა
მეტად ხისტი გახლდათ ტასოს პასუხიც.
- არა არ მიგსაწავლოთ, თუ არა არ მიდიხართ?
ანასტასიამ სამივეს გადმოგვხედა ჩვენი, საცოდავი სახეები რომ შენიშნა გადაწყვიტა უარი პირველზე ეთქვა. ამასობაში ფანჯრიდან მომზირალმა თათამ საცოდავი სახით განაცხადა რომ ნამეტანი ხრიოკ ადგილზე ვიმყოფებოდით და არათუ ხე არამედ ბუჩქიც კი არ იყო ჰორიზონტზე. ამას უკან არ დავუხევივართ.
- ჰე ახლა აბარგდით და წავედით!
უკვე ვაგონიდან ჩავდიოდით ქეთოს სიცილით რომ დავხედე ფეხებზე
- ნაღდი კაზაჩოკებია ბრაატ?
- არა… რა იყო?
- ხოდა ამ ხრიოკს ვერ გოუძლებს მაშინ.
ცოტა არ იყოს და ნამდვილად არ იყო თბილი ამინდი. შემოდგომისთვის დამახასიათებელი სუსხი შეპარვოდა ჰაერს. ეს ჰაერი კი თათას შეპარვოდა, რომელსაც უმალ აუტყდა ცემინება.
- აააააფფფფცცცუუიიიუუუუ
- გაზრდა, გახარება, კაი სუფრა, სულ მწვანეზე, მტერი ფეხ ქვეშ
- მადლობაა???….
- ისა დააა…
მიწაზე ფეხი დადგა თუ არა გზაში დატორმუზა ტასომ
- რომელ მხარეს უნდა წავიდეთ?
ყველამ ჩაფიქრებულმა მოვავლეთ გარემოს მზერა ქეთომ საჩვენებელი თითი რომ გაილოკა და ჰაერში აწია
- ჩრდილოეთის ქარიც არ ქრის ამის დედა ვატირე!
- ოო კაი კაი!
თითქოს თავისთვის ჩაილაპარაკა ტასიამ და კართან ჩამომდგარ ბიჭებს გადახედა
- თუ მართლა იცით გზა, უბრალოდ ქუთაისამდე ჩაგვიყვანეთ და ეგ არის!
- ხარაშოოო.
- შენ იყავი ხო ის ფურთი რომელიაო რომ კითხულობდა?
ერთ-ერთი ჩამოუდგა თათას, ყანყალით რომ მიყვებოდა ბავშვებს და საუბარი გაუბა.
- ცხოვრებაში თუ გინახავთ თქვენ ნაღდი ფურთი?
- აუ აუ ჩემი! ფეხები! მოიცა, მოიცა რა ფურთიი? რა ცხოვრებაში? რას ლაპარაკობთ ჩემს გარეშე?
კვლავ წუწუნით ამოილაპარაკა ყველა სიტყვა ქეთომ.
- ახა გაცინოთ!
დაიწყო ამბის მოყოლა ულვაშამ
- მეიცა, მეიცა სანამ გვაცინებ მანამდე სახელები გვითხარით.
- რაზეა პრობლემა. მე ვაჟიკო გახლავარ
ეს იყო და ქეთოს სიცილის ატეხვა მეორე.
- ვაჟიკო ანუ სახელი თუ მოფერებით გეძახიან?
- არა, არა სახელი. ეს ხვიჩა
თათას გვერდით მომავალზე მიუთითა
- ეს რიჟიკა კოუა, და ესეც თურო
- არცერთი უყვარდით მშობლებს? რა დააშავეთ ამისთანა მუცელში?
- მუცელში არაფერი, მარა ისე კი დაგვიშავებია ბევრი რამე და ბევრსაც შევსწრებივართ
ულვაშებში ჩაიცინა ვაჟიკომ და ქეთოს დაინტერესებაც გამოიწვია?
- რას, რას?
- კაკრას მაგას ვყვებოდი მარა ბარემ თქვენი სახელებიც გვითხარით
- მე ქეთო ვარ
ულვაშებასთან შეხების შანსი არ გამოტოვა, ხელი გაუწოდა ჩამოსართმევად,შემდეგ კი ჩემკენ გამოიშვირა თითი
- ეს ექსტრაორდინენული ნენეა, ეს ფურთი თათა და ესეც ქალბატონი არა ტასო. ვიცით რომ სასიამოვნოა, ახლა გააგრძელე ამბავი.
- კაი, მოკლედ, ქუთაისთან მისვლამდე, ასე 10-15 კილომეტრში რამდენიმე დასახლებაა, სადაც, გინდ ლეგენდად ჩათვალეთ და გინდ არა, დადის კაცი სახელად ფურთი
- ფურთი?!
- რამ ტარა რარა რამ ტარა რა რა რამ ტარა რა რა რამტარარა რა. ეგ ის არ არის აჯაფსანდალის ზედა რომ აცვია?
- ღმერთო ჩემო, თათა! ტუზია ეგ ტუზი!
აქ ხვიჩამ ამოიხვნეშა და გოგოს გადახედა
- ბევრი სამუშაო გვაქ ჩვენ, ამოიღე მაი კარტი!
- კაი დაა ეხლა მაგ დასახლებასთან ვართ 10-15 კმ-ის მოშორებით ქუთაისიდან თუუუ…?
ტასიას ეჭვნარევ კითხვას ქეთოს სიცილი მოყვა
- თუ, თუ, თუ, თუ გინდათ! თუთუ თუუ, აუუუ არ გინდაააათ?
- რა გვინდა?
- ფურთთან შეხვედრა….
- ისე მაინც და მაინც ფურთი რატო ქვია?
- რატო და… ეს კაცი ცხოვრობდა სოფელ შორესვაკოში, თავის ორ ქალიშვილთან ერთად. მერე ერთ არც თუ ისე ბედნიერ დღეს, ამ კაცის ორივე ქალიშვილი უკვალოდ გაქრა. ამ დღის მერე, თავისი შვილების ძიებაში ეს კაცი ჭკუიდან შეიშალა, სამსახურს შეეშვა. საარსებოდ დასახლებაში დადიოდა და თითო ღამეში რამდენიმე სახლიდან იმდენ ქათამს იპარავდა რომ ჯამში 11 გამოსულიყო.
- ვაააააა!
ქეთოს აღმოხდა და ამ “ვაას” შესაბამისი სახეც გააყოლა. ტუჩები სასოწარკვეთილმა დაბრიცა, და მზერით აშკარად ცდილობდა რომელიმე ჩვენგანისგან დახმარების მიღებას.
- აუუუ, დამტყდა ფეხებიიი! მე ასე აღარ შემიძლია! ფეხშიშველი წამოვალ!
- აი იმაზე რომ შემოგსვათ და წაგიყვანოთ?
კოუმ შორიდან მომავალი ვირისკენ რომ ანიშნა, ქეთომ წამწამები ისე ააფახულა აშკარად ცდილობდა დაედგინა სად იყო ხუმრობა.
- ვირზე უნდა შევჯდე?!
- ნუუუ… თუ ფიზიკურად გულისხმობ, კი.
- მიდით მაშინ, ამხელა მოზვინული ბიჭები ხართ, დაიჭირეთ და მომიყვანეთ.
ამის გაგონებაზე ბიჭებმა ერთდროულად თუროს გადახედეს. ეს ბიჭი თავისთვის იდგა, უდარდელად ათამაშებდა კარტის დასტას ხელში და წარმოდგენა არ ჰქონდა, რამ გააჩერა სამეული მის წინ, თან იმედისმომცემი მზერით.
- მაგ საქმეში ყველაზე გამოცდილი შენ ხარ ძმა.
ფერმის შვილად ყოფნას ზოგჯერ მინუსებიც ჰქონიაო გაიფიქრა თურომ, ხელი აიქნია და უხალისოდ გაიწია ვირისკენ.
სანამ კოვბოი რამეს მოიმოქმედებდა, ვირი თავად გამოეშურა ჩვენკენ! პირდაპირ თვალებში გვიმზერდა, თან ისე, თითქოს ჩვენი ცხოვრების ყველა ცოდვა იცოდა. მერე, მოულოდნელად, გაისმა ხმა:
- სად მიდიხართ?
იმ წუთას სამყარო გაჩერდა.
- დედა, დედა, დედა, დედა!!!
თათამ წამოიყვირა და ხვიჩას უკან ამოეფარა, იმდენად მაგრად ჩაეჭიდა ბიჭს, რომ მაისური სანახევროდ აუწია.
ტასოს მზერა ხან ვირს უყურებდა, ხან კოუს, რომელსაც აშკარად არც კი გაუგია ვირის ხმა, რადგან უკვე კარგა ხანია ტასოს შეჰყურებდა.
ორ წამში ჯერ ერთმანეთს შევყურებდით, მერე ვირს, მერე ისევ ერთმანეთს და მერე ისევ ვირს. ბოლოს ვირმა ვეღარ მოითმინა და ხელახლა იკითხა:
- სად მიდიხართ?
სანამ ჭკუიდან შევიშლებოდით და სამუდამოდ დავკარგავდით რეალობასთან კავშირს, თურომ აღმოაჩინა, რომ ვირს საყელოზე დიქტოფონი ეკეთა.
- მოიცა… ვირებს სპონსორები ჰყავთ?
ამოიჩურჩულა კოუმ.
დიქტოფონზე ამოტვიფრული კოორდინატებით მივხვდით, რომ “სად მიდიხართ” არა კითხვა, არამედ იმ სოფლის სახელწოდება იყო საიდანაც ვირი მოდიოდა.
ხვიჩა ქეთოსა და ვირს შორის ჩადგა
- კაი, შეაჯექი, ქეთუშ.
- შევაჯდე?!
- ხო, გოგო. თორე ფეხები დაგრჩა აქ.
ქეთომ შეხედა ბიჭს, მერე—ვირს. მერე თავისი დატანჯული ფეხები შეათვალიერა. მერე ვირის ხერხემალი.
- ვირი ვირზე არ შეჯდება?
კითხვის უპასუხოდ დატოვება არჩია, ბოლო ხმაზე ამოიხვნეშა, ხელით ვაჟიკოს დაეყრდნო და როგორც იქნა, ვირს ზურგზე მოექცა. ახლა ისეთი იერი ჰქონდა, თითქოს ჯერ კიდევ არ იყო დარწმუნებული, რომ ეს ყველაფერი მართლა ხდებოდა.
სანამ ამ სანახაობას ვუყურებდით და თან განვიხილავდით თუ როგორ განვითარდა სამყარო საიმისოდ, რომ ვირს “ელაპარაკა”, შევნიშნეთ რომ შემოგვაღამდა. ჩვენც დავდექით გადაწყვეტილების წინაშე - ან უნდა წავსულიყავით ზემოთხსენებულ სოფელში და რომელიმე ოჯახში გვეჭამა კარგი პური. ან თავად უნდა გავმხდარიყავით კარგი პური.
ალბათ მარტივი გამოსაცნობია, რომელ ვარიანტზე შევჯერდით.
ასე დავიყენეთ ვირი ნავიგატორივით და დავადექით გზას სადმიდიხართისკენ.

- ნენე, ნახე აბა შენი ტელეფონი იჭერს?
თურო გვერდით ამომიდგა.
- ბატარეა დამიჯდა. ვერ ვრთავ.
- ჩემთან კი კავშირი საერთოდ არაა, გაგიჟდება ლილი.
- შეყვარებული?
- ხოო…
- ​ვერც მე შევატყობინე ჩემსას ბოლო მოვლენები, მარა შეჩვეულია, იცის, სულ რაღაც თავგადასავალში რო ვეხვევი.
გამეცინა
- როგორ გვეტყობა ორი დაკავებული პიროვნება რო ვართ. აბა, ამათ შეხედე.
წინ მიმავალი მეგობრებისკენ მივანიშნე და სიცილი ძლივს შევიკავე.
- ესენი მგონი ამ დღის მერე იქნებიან დაკავებულები…

ქეთოსთვის ყველაფერი ნორმალურად მიდიოდა. აი, იმდენად ნორმალურად, რამდენადაც ნორმალურია, როცა მატარებელში ხარ და მერე უცებ ხვდები, რომ ქუთაისამდე ფეხით უნდა წახვიდე.
მერე ჩნდება ვირი.
და ქეთო ვირზე ზის.
აი, ზუსტად აქ ხდება მისი ცხოვრების ერთ-ერთი ყველაზე დიდი ეგზისტენციალური კრიზისი.
გონებაში რამდენიმე თემას განიხილავდა
1.​ახლა რომ გადმოვარდეს ვირიდან და ვაჟიკოს პირდაპირ მკლავებში ჩაუვარდეს, შეიძლება ეს იყოს „ლავ სთორის“ ყველაზე საინტერესო სიუჟეტი?
2.​იქნებ, ამ ვირს მადლობა უნდა გადაუხადოს? მაინც და მაინც ადამიანებმა ვერ მოახერხეს მისი გადაადგილება და ვირის დახმარებით ხომ მიდის წინ?
3.​არა, მაინც… რა ცოდვა ჰქონდა ასეთი, რომ შუაგულ გზაზე, ვირზე შემომჯდარმა უნდა აწარმოოს ცხოვრების რეფლექსია?!
ფიქრებში ჩაძირულს ცხოველმა უცებ თავი რომ გაატრიალა და “side eye” გაუკეთა ხმაჩავარდნილმა მიშველეთო დაიძახა და გვერდით მიმავალ ვაჟიკოს ჩაებღაუჭა მაჯაზე.
ბიჭებმა სიცილით ტაში შემოკრეს.
- ქეთო, ლარი გადაუხადე!
- რა?! ვირს ლარი რატო გადავუხადო?!
- ვირია, მარა ტაქსისტივით გადმოგხედა.
გოგომ თვალები დააწვრილა და კვლავ ცხოველს გახედა, რომელმაც ერთი ამოიხვნეშა და მზერა ისევ გზას მიაპყრო.
- არა, მართლა მგონია, რომ რაღაც იკაიფეთ, მაგრამ ამდენ სიცილში ვერ გავიგე…
- პროსტა ვირია, ქეთო… ნუღარ იტანჯები, თორემ ეგეც წამოწვება ბოლოს, უკვე ვეღარ უძლებს.

ბევრი ვიარეთ თუ ცოტა ვიარეთ, პირველივე სახლთან შევჩერდით და დავაკაკუნეთ. მასპინძელმაც უმალ გამოგვხედა და ასე შევეჩეხეთ იმერელი კაცის მზერას, რომელსაც ვერ გაერკვია რას აკეთებდა 8 უცნობი ახალგაზრდა თავის სახლის კართან. ვაჟიკომ ივაჟკაცა და სიტყვით გამოვიდა
- საღამომშვიდობისა. ძალიან დიდი ბოდიში ამ დროს რომ გაწუხებთ, მაგრამ მადლიერები ვიქნებით თუ კეთილდინდისიერებას გამოიჩენდით და 8 უპატრონო მშიერ მწყურვალ ბოვშს შეიფარებდით.
- შემოდით ბიძია სახლში, რა შეგემთხვათ ამფერი, საიდან მოდიხართ, საით მიდიხართ, მოყევით ერთი!
ასე უსირცხვილოდ შევლაგდით 8 კაცი მისაღებ ოთახში სადაც მორიგეობით სუნთქვა გვიწევდა სიმჭიდროვის გამო.
- რახდება ნუგზარ, რაშია საქმე?
უცებ გამოვარდა წინსაფრიანი ქალი დიდი ალბათობით სამზარეულოდან, ჩვენი დანახვისას ხელები ლოყაზე შემოიწყო და ერთი კარგად შეიცხადა
- დედაჰ! აი ანგელოზივით ბაღნები საიდან მეიყვანე ნუგზარი!
- გაჩერდი დალი ახლა არ უნდა ამდენი ამბავი. შეი რაცხა ხაჭაპური მჭადი ყველი გამეიტანე. მშივრები იქნებიან. დაფიფინდი პატარა მიხვტი შენითაც
- აბა რას ვიზამ ბიჭო, ახლავე ახლავე!
დატრიალდაო ამაზეა ნათვამი, ჩვენს წინ ისეთი სუფრა გაშალა ხვიჩას ნერწყვის გადაყლაპვის ხმა მთელს იმერეთს ესმოდა.
- ჰე რას უცდით ახლა ბაღნებო, მეითქვით პატარა სული. ჭამეთ არ მოგერიდოთ
ამაზე რათქმაუნდა მაშინვე გემრიელად შევექეცით საკმაოდ მრავალფეროვან სუფრას.
- დედა დოდო დალოცე ჩვენი მოკრძალებული ბრანჩი
მთლიან მჭადის და ყველის ყბაში გაგდებამდე ჩავიბურტყუნე. საპასუხოდ აქა-იქ ფხუკუნი გაისმა, თუმცა ხმის ამოსაღებლად არავის ეცალა.
სადღაც ნახევარი საათში, მას შემდეგ რაც სუფრა სუფრას აღარ გავდა და ზღვაში ცეცხლი აინთო, გაგვახსენდა რომ უნდა გველაპარაკა. ამჯერად ტასომ წამოიწყო
- ბათუმიდან მოვდივართ, გზაში მატარებელი გაგვიჩერდა და გადავწყვიტეთ ქუთაისამდე ფეხით ჩავსულიყავით, ამასობაში შემოგვაღამდა და ახლომდებარე სოფელს შემოვეფარეთ. აა და თან გზაში თქვენი ვირი ვიპოვეთ და მან მოგვიყვანა აქამდე
- ვირიი? ვირი არა გვყავს
- დედა! ჩემი სიკვტილი ნუგზარი! კიდე მიქელას ვირს ეერია თავ გზა. ეზოში იქნება ახლა და კიდე ვაზის ფოთლებს მიჭამს უეჭველი! გადი ერთი გახედე შეკაცო, ცეხლს დავანთებ მე მანამდე.
- კაი, კაი ქალო ნუ იცი ამდენი ამბავი, მე დავანთებ მაგ ცეცხლს, ლოგინი გოუშალე შენ ბაღნებს, დაძინება ენდომებათ, დაღლილები იქნებიან.
- ისე ბაღნებო მშობლებმა იციან აქ რომ ხართ?
ამაზე ყველამ ერთმანეთს გადავხედეთ, შემდეგ ჩვენს ტელეფონებს დავხედეთ რომლებიც იმაზე მკვდრები იყვნენ ვიდრე მთლიანი დასახლება.
- არა, მშობლებმა არ იციან და თუ დაგვარეკინებდით არ იქნებოდა ურიგო
ტასო მომლოდინე თვალებით მისჩერებია მასპინძელს
- ე მაი ვერ თქვი ახლა ბიძია
- 8 საათის მერე მთელ სოფელში იკარგება “სვიაზი”, ხვალ დილამდე ვერ მოხერხდება მაი ამბავი. რომ მოკტე კაცი სასწრაფოში ვერ დარეკავ.
ანასტასიას მივაჩერდი და ის ფაქტიც გამახსენდა რომ თბილისიდან მომავალმა დეამ და ნიცამაც არაფერი იცოდნენ ჩვენს ამ საოცარ ვოიაჟზე. რა გაეწყობოდა. ისინიც მშობლებთან ერთად დილით გაიგებდნენ ჩვენს ადგილ სამყოფელს…

***

ამასობაში, ვინ არიან ნიცა და დეა? ალბათ გაინტერესებთ, ხო?
ისინი ჩვენი დაქალები არიან, რომლებიც თბილისიდან მოდიოდნენ. შეხვედრის ადგილად ქუთაისის სადგური გვქონდა დათქმული, მაგრამ, რას წარმოვიდგენდით, რომ ესეც იმ დღის ქაოსის ნაწილად იქცეოდა.
გეგმები ერთია, მაგრამ რეალობა? რეალობა ყოველთვის სხვა სცენარს წერს.

***
1987 წლის ლურჯი ფერის ოპელ ასტრა, 3 მგზავრით ქუთაისისკენ მიმავალ მაგისტრალს დაადგა. ვერ გეტყვით ვინ უფრო დაძაბული იყო, საჭესთან მჯდომი ბექა რომელიც მანქანას ძლივს იმორჩილებდა, თუ უკან მჯდომი დეა რომელიც BeReal-ს ვერ იღებდა მანქანის ჯანჯღალის გამო.
- აუ ბუუ, ნაზუქებთან ხო გამიჩერებ?
კნუტის თვალებით გახედა ნიცამ შეყვარებულს
- აბა რას ვიზამ
- დევიქრინჯე
თვალები აატრიალა დეამ წყვილის დიალოგის გაგონებისას, შემდეგ კი რადიოში გაჟღერებულ სიმღერას აყვა
- ვოიაჟ ვოიაააჟ, პლუს ლან ქიუ ლა ნარა ნარა ნარა ნააა ვოიაააჟ!
- გადართეთ გეხვეწები მესამედ ვუსმენთ უკვეე!
- არ ირთვება არა, ჩეიხვია
- ვაბშე გამორთე მაშინ მთლიანად
- არც ირთვება
- მანქანის გარდა ყველაფერი ირთვება ამ მანქანაში
- ყველა ნახევარ საათში “პერეზაგრუსკა” ჭირდება, ჩემი კაი.
ნახევარი საათი ისევ ვოიაჟის ფონზე გაატარეს, ნიცამ ნაზუქიც დაითრია და გემრიელად შეექცეოდა, ბექას თავისი ხელით აწვდიდა და აჭმევდა. დეა კი ღმერთმა იცის უკვე მერამდენე ვიდეოს იღებდა. ქუთაისამდე ერთი საათი ჰქონდათ დარჩენილი საცოდავმა მანქანამ ბოლოჯერ რომ ამოისუნთქა და ბოლი გაუშვა - 87წლის მერე გემსახურებით დამანებეთ თავი დროა დამაძინოთო.
კი, ამ ტრანსპორტმაც მოზგანა.
- აუ ჩემი რა მივქარე თქვენ რო წამოგყევით!
დეამ ამოიგმინა საწყლად.
- ეხლა რა ვქნაათ?
- დახმარებას გამოვიძხებ
უკვე ნომერს ეძებდა ბატონი მძღოლი ტელეფონში და ზარიც მალევე განახორციელა. რამდენიმე წამიანი საუბრის შემდეგ მძიმედ ამოიხვნეშა და ხელი საჭეს გადაუსვა.
- მინიმუმ ორი საათი დაჭირდებაო.
მანქანაში სიჩუმე ჩამოწვა.
- აუ, ჩემი კაი…
ამოიგმინა დეამ და თავი სავარძლის საზურგეს ჩამოადო.
- დავრჩით აქ საუკუნოდ.
- უნდა დაველოდოთ სხვა რა გზა გვაქ
- გზა კი არის შესაძლებლობა ვიკითხოთ…
იხუმრა სიძემ.
- ნიც ჩვენ რო ავტოსტოპით წავიდეთ?
- და ბექა მარტო დავტოვო?
- ხოო რა მოხდაა
- აუ არა რა, მარტო წადი
- კაი, აქ ყურყუტს მირჩევნია. დავაი დავდგები.
- მძღოლების მოხიბვლას რით აპირებ? — ჩაეცინა მეგობარს.
დეამ წარბები აზიდა, წამით დაფიქრდა და მერე მტკიცე გეგმას მოჰკიდა ხელი.
- მოიცა, მოიცა, ცოტა მოვლამაზდე… ბლაშს წავისვამ, მიხდება წითელი ღაწვები.
კეკლუცად გაიღიმა, მერე თმები აიჩეჩა, შემდეგ ჩამოიჩეჩა, შარვალი გაისწორა… და ბოლოს, მკერდს დახედა.
- ამის შესწორებას რა აზრი აქვს, ისედაც გასწორებულია.
ამ ჩაბურტყუნებაზე ბექამ ფხუკუნი ვერ შეიკავა. გოგომ წარბშეკრული მკვლელი მზერით შეხედა, მაგრამ მალევე მიხვდა, რომ გაბრაზებას აზრი არ ჰქონდა. თავადვე დასცინა საკუთარ თავს.
ასე, თავდაჯერებული პოზით, ზემოთ აწეული ცერა თითით 40 წუთი იდგა გზის პირას.
გინდ დაიჯერეთ, გინდ არა, ამ ხნის განმავლობაში ერთადერთი, რამაც მის წინ ჩაიარა, მზის სხივები იყო, რომლებიც დროის გასვლასთან ერთად დასავლეთისკენ მიიწევდნენ. ერთი სიტყვით, ქუთაისისკენ ყველაფერი მიდიოდა… დეას გარდა.
- გავაფრენ ახლა!
ეს იყო და ჰორიზონტზე შავი ავტომობილი გამოჩნდა. მაშინვე მოემზადა, ცალი ფეხი მუხლში მოხარა, ხელი გაიწვდინა და მომაჯადოვებელი ღიმილი აიკრა სახეზე. გვიანღა გაიაზრა სინათლის სიჩქარით რომ მოქროდა მანქანა და უკან დახევა რომ ვერ მოესწრო, ქუთაისამდე არ ვიცი მაგრამ ისე ნამდვილად გააკატავებდა.
წამში გაჩერდა ავტომობილი დეასგან 5 მეტრის მოშორებით, შემდეგ კი უკუსვლით მიუახლოვდა, ფანჯარა ჩამოეწია და ცალყბად იღიმოდა
- მაპატიე, კაკტუსი მეგონე
დეას ყურთასმენას ჯერ მხოლოდ ხავერდოვანი ხმა მიწვდა. საერთოდ არ აინტერესებდა სიტყვების შინაარსი, დადებილებული უყურებდა შავ CLS-ში მჯდომ CLS-ზე უფრი შავგვრემან ბიჭს. სანამ ჩვენი გოგო წარმოიდგენდა თუ როგორი ქარიზმატული იქნებოდა ყმაწვილი ტილოს თეთრ პერანგში, პალმების ფონზე ხელში ქოქოსის წვენით, უცებ გაახსენდა რომ რეალურად მაგისტრალზე იდგა სადაც ცდილობდა სექსუალური ქალის როლის მორგებას, თუმცა რატომღაც კაკტუსი უფრო გამოუვიდა.
- მოიცა, კაკტუსი რა პროპორციების გამო გეგონე?
- მგონი ავტოსტოპზე დგახარ და იქნებ ჯერ ჩამჯდარიყავი და შემდეგ ჩამოგვეყალიბებინა თეორიები თუ რატომ გავდი კაკტუსს?
- შენ რატო უნდა ჩაგიჯდე?
ხოო… ვერ გაჭრა შარმიამმა ღიმილმა, მაინც გაჭედა
- უკაცრავად……
- დეა და რა უკაცრავად
- გოგონი ბიპოლარული აშლილობა გაქვს?
- შენი გოგონი ვინ არი?
- კაი მოიცა
გამოაღო მანქანის კარი და ოლიმპიური ღიმილით დაიძრა 150+ სანტიმეტრი გოგოსკენ, რომელიც გაბრაზებულ მინიონს გავდა.
დეას ხედი კი ასე ნამდვილად არ გამოიყურებოდა. მის წინ საკმაოდ საინტერესო პეიზაჟი გადაიშალა, რომლის მთავარი გმირიც სადღაც 183 სანტიმეტრი, საკმაოდ მხარბეჭიანი გახლდათ და იტალიელი მაფიოზივით შემოსილიყო.
- ო! დიო მიო!
- ღმერთი არა უფრო ნიკოლოზი
დეას იტალიურ ჩალაპარაკებას ისევ მომაჯადოვებელი ღიმილით უპასუხა.
- პატარა დეა, მემგონი გასაჭირში ხარ, მე კიდევ შენი დახმარება შემიძლია
ამ პატარაზე გაჭედავდა მაგრამ ბიჭის ჰიპნოზმა საკმარისად იმოქმედა
- თუ გინდა შეთანხმება დავდოთ. სადაც მიდიხარ იქამდე წაგიყვან, სანაცვლოდ კი შენ იტალიურს მასწავლი.
- ოქეი, შევთანხმდით.
უცებ აუარა გვერდი პოსეიდონს და წინა სავარძელზე დასკუპდა, უკვე მანქანიდან დაუქნია ხელი ნიცას და ბექას რომლებიც მოშორებით მდგომ ოპელში ეკვროდნენ ერთმანეთს. მანქანა როგორც გაჩერდა ისეთივე სისწრაფით დაიძრა და გზას დაადგა. ის იყო მუსიკისთვის ხმა უნდა აეწია, უცებ ყურთან რომ იგრძნო სუნთქვა. ცივმა ოფლმა დაასხა და გაუაზრებლად ხმამაღლა დაიწყო ფიქრი
- ღმერთო თუ ახლა ჩემს ცხოვრებას clsში ვამთავრებ მაგაზე არ გემდური, საკმაოდ გემოვნებიანი დასასრული იქნებოდა მაგრამ
სიტყვის დასრულება არ დასცალდა ყეფა რომ გაიგო და ადგილზე შეხტა
- ვაიმეეეეე! ძაა… ძაღლი? ძაღლი კიარა ეს არი ძაააააააღღღლლლიიიიიიი
- მაგას რუდოლფი ქვია
- შესაფერისი სახელია, ნამდვილად ირმისხელაა
საწყლად ამოიკნავლა და კარს აეკრო ზურგით.
- დამშვიდდი, პატარა დეა, უწყინარია. შენ უფრო ავი ხარ ვიდრე ეს ძაღლი…
- არ იკბინება გეთამაშებას სცენებს ჰეფი ენდი არ აქვთ დიდო ნიკოლოზ.
ამჯერად ხმით გაიცინა დეას პოსეიდონმა და გოგო აქამდე თუ დაკერილი იყო ახლა ვაბშე შეიკერა. მისი თავმოყვარეობა კი უკვე მანეკენს ეცვა და ვიტრინაში იდო, რომლის დიზაინერიც ნიკოლოზი გახდა…..
- ისე რა გვარი ხარ?
- ფალავანდიშვილი
- გაქანებული თბილისელი
- ყველაფერზე გართულება რატო გაქ? რას ერჩი თბილისელებს?
- ნამეტანი უჟმურები ხართ
- ეგრე ხო?
ფლეილისთში მუსიკა ჩართო და სასაცილო მიხვრა მოხვრითა და საფირმო ღიმილით დაიწყო სიმღერა
- ვოიაჟ ვოიაააჟ, პლუს ლანქიუ ლალააა ნა ნარაააა ვოიაააჟ!
- აუ ამ სიმღერას ვერც ოპელში ავცდი და ვერც მერსედესში ჩემი კაი
- არ ვიცოდი ეს სიმღერა თქვენმა თაობამ თუ იცოდა, მამაჩემის საყვარელი სიმღერაა და მე მაგიტო ვრთავ ხოლმე
- თქვენი თაობა რა, შენ ჩვენი თაობა არ ხარ?
- რამდენი წლის ხარ პატარა დეა?
- 20ის
- კარგია, ესეიგი ტრეფიკინგში ბრალს არ დამდებენ
- ჰა ჰა ჰა ჰა ჰა, შენ რამდენის ხარ?
- იმდენის რომ შემიძლია პაემანზე დაგპატიჟო
- გააჩნია სად დამპატიჟებ
მოჩვენებითი სიმორცხვით გაიღიმა
- სად ისურვებ?
- აუ ხინკალზე
- გავითვალისწინებ
წამიერად გახედა, თვალი ჩაუკრა და ისევ გზას მიაპყრო მზერა
- იტალიურის სწავლა არ გინდა?
- კი, ისეთი ფრაზები მასწავლე, იტალიელი გოგოები მარტივად რომ დავკერო
- ჰაი დელოქი მოლტო ბელლი
დეას წარმოთქმული სასაცილო აქცენტით გაიმეორა ნიკომ და ისე შეანათა დეას თავისი სფეროები ენა ჩაუვარდა გოგოს
- რას ნიშნავს?
- ძალიან ლამაზი თვალები გაქვს
- მადლობა, შენც ასევე
ამჯერად გამართული იტალიურით რომ უთხრა ბოლო სიტყვები დეას თვალები ბუდიდან გადმოუცვივდა?
- შენ რა იცი იტალიური?
- ნუუ, თუ იმ ფაქტს გავითვალისწინებთ რომ 16წლამდე იტალიაში ვცხოვრობდი, ცოტათი ვიცი კი
- ვაა,მერე?
- რა მერე
- როგორი იყო
- ნუუ, სოუ-სოუ
- სოუ-სოუ-ო ბიჭმა იტალიაზე
- ზედმეტად დიდი წარმოდგენა გაქვს შექმნილი ალბათ მაგ ქვეყანაზე
- ნუუ… ბევრმა ასპექტმა შემიქმნა…
- ანუ ბიჭები? თუ არქიტექტურა
- ორივე.
- ხედავ რუდოლფ? ნეტა ახლა ეს ნამდვილ არქიტექტურაზე საუბრობს თუ ბიჭების არქიტექტურაზე
- იცი რა, იტალიელი ბიჭები რომ რაღაცით ჰგვანან ქართველებს აი მაგიტომ მომწონს. და სასხვათაშორისოდ მომავალი არქიტექტორი ვარ
- გინდა დაგაპროექტებინო?
- შენც არქიტექტორი ხარ?
- ნუუ… მე უფრო დიზაინერი
- ლანდშაფტის თუ ისე?
- არა პატარა დეა, არა. ყველა მამრობითი სქესის წარმომადგენელი გეების გარდა დიზაინერები ვართ.
აქ დეამ გონებასთან კავშირი დაკარგა, დაახლოებით 3 წუთი ჩუმად იჯდა და დიალოგს გონებაში ხარშავდა, ნიკოლოზს ეგონა შერცხვა და ამიტომ დადუმდაო თუმცა ქალბატონმა გვიან გაიაზრა და მუშტი მკლავში მსუბუქად გლიჯა
- რა უსირცხვილო იუმორის პატრონი ხარ.
- მოიცა, მოიცა ამდენი ხანი მაგაზე ფიქრობდი?
- რა უნდა რუდოლფ შენს პატრონს?
- ნახე, ნახე, ნელ-ნელა დამეგობრდით
- რაღაც მეეჭვება… ეს ძაღლი ორ ფეხზე რომ დადგეს მამად უფრო მეკუთვნის
- ნუ ახლა, ხომ გაგიგია შინაური ცხოველი პატრონს ემსგავსებაო
- ანუ მამა დაგიძახო?
- რა ვიცი თუ კალთაში ჩაჯდომა და საჭის ტარება გინდა, შეგიძლია
- ჰა ჰაა…. კალთაში არა მაგრამ ისე თუ მატარებინებ cls-ს არ ვიქნებოდი წინააღმდეგი
- ვააა… მართვის მოწმობის აღება მოასწარი დაჟე?
- სხვათაშორის კი
პატარა დეამ პატარა ნიკაპი მაღლა ასწია და სიამაყით განაცხადა. მისი ეს გამოსვლა დიდხანს არ გაგრძელებულა რადგან ლამის საქარე მინას ხია თავი უეცარი დამუხრუჭების გამო
- გადმოდი
- მოიცა რაა? მართლაა??
გოგომ ყურადღება ძლივს მოიკრიბა და მანქანა ტრასაზე გადაიყვანა. მალევე შეეჩვია და სიამოვნების მიღებას დაიწყო. აი ნიკოლოზის თვალწინ კი საოცარი ხედი იყო გადაშლილი, რაშიც მაგისტრალი ნამდვილად არ იგულისხმება. მანქანაში მასზე 9 წლით უმცროსი, ეშხიანი, მულატი გოგო ეჯდა, რომელიც უბრალოდ ცეელესის ტარებით იმდენად გახარებული იყო, რომ მართვისას ღიმილით ცქმუტავდა და თითებს მხიარულად ათამაშებდა საჭეზე. ამ ყველაფერს ემატებოდა თითქოს ღმერთის მიერ ჩაწვეთებული კინომატოგრაფიაც, რომ ფანჯრიდან შემოსული ქარი მზეზე აბრჭყვიალებულ თმას უფრიალებდა და გულწრფელი ღიმილის პატრონს უფრო მომხიბვლელს ხდიდა. ნიკოლოზი იმდენად ჩაეფლო ამ სცენის აღქმაში, რომ ვეღარაფერს ამჩნევდა მანამ, სანამ მოულოდნელმა დამუხრუჭებამ წინ გადაისროლა.
დიდი სისწრაფით მომავალმა მანქანამ ისე ჩაუქროლა, რომ ნიკოს შავ რაშს გვერდზე შრამი დაუტოვა, თვითონ კი ისევ ისე არხეინად გააგრძელა გზა… აკანკალებულმა დეამ მანქანა სწრაფად გადააყენა
- რუდოლფ კარგად ხარ?
ნიკო მიუტრიალდა შეშფოთებულ ძაღლს
- ამ სიტუაციაში ყველაზე მნიშვნელოვანი რუდოლფია?
- რა იყო პატარა დეა, გინდა შენც მნიშვნელოვანი იყო ჩემთვის
გოგოს გაუაზრებლად უცებ “კი” წამოსცდა და როგორც კი გაიაზრა რა თქვა წამში გადააკეთა
- როგორ შეიძლება ადამიანი ყველა სიტუაციაში ფლირტაობდეს?
- გამომდის?
- ვაი ბიძიიაააა!!
მანქანიდან გადახტა დიალოგისთვის თავი რომ აერიდებინა და უკანა კარზე ხაზებს რომ შეხედა თავიდან წამოუარა ნერვიუვლობამ
- ამის თანხას ავანაზღაურებ
იმწამს მიახლოებულ ბიჭს მიუტრიალდა. ბატონმა ამაზე თვალები აატრიალა და უეცრად გაჩენილ იდეას ფრთები შეასხა
- შეგიძლია ჩემი სადმე დაპატიჟებით აანაზღაურო
- მაგალითად?
- 20 ხინკალზე
- 10ს მე ვჭამ და 10 შენ გეყოფა?
- შენ ჭამე 10, მე 20ს ვჭამ
- კუჭი გაქ თუ უფსკრული?
კვლავ უცებ შებრუნდა მისკენ და აბა გამოიცანით რა მოხდა, ჩაინიშნეთ 20 ნოემბერი, 18 საათი და 36 წუთი. ასე მოიპარეს დეას პირველი კოცნა
- ო დიო მიო!
ამოთქვა დეამ და სასიამოვნოდ დაბნეული მიაჩერდა ბიჭს რომელიც ეშმაკურად უყურებდა.
- შემიძლია ვთქვა რომ პირველი გოლი გავიტანე?
- გოლიი?
- აა ხო, დამავიწყდა რომ პატარა დეა ხარ, ასე მარტივად ვერ ხვდები
- კაი მე რუდოლფთან ვჯდები, შენ კიდევ საჭესთან.
ნიკოლოზმა ხმამაღლა გაიცინა და აწითლებულს უკანა კარი გამოუღო.
- 15 წუთში ქუთაისში ვიქნებით, მატარებელი თუ 8ის ნახევარზე ჩამოდის, ვფიქრობ საკმარისი დრო გვექნება რომ ხინკალზე დამპატიჟო.
სარკიდან გახედა
- ზედმეტად ბევრი ხომ არ გადაგიხადე უკვე?
- შეთანხმება შეთანხმებაა
- კაი ჯანდაბას. ხინკლის ხათრით.

ამასობაში, ნიცა და ბექა უკვე ამწეზე მოთავსებულ ოპელში ისხდნენ. თქვენ ვერც კი წარმოიდგენთ, თუ რამდენად დიდი სიურპრიზი შეიძლება გაუკეთოთ საკუთარ თავს, როცა ამწე კრანზე აღმოჩნდებით.
მარტივად რომ აღვწეროთ სიტუაცია: ჩვენი ტრანსპორტი ისე ყანყალით მიიწევდა გზაზე, რომ თავადაც სჭირდებოდა ამწე. ბექა და ნიცა უკვე აღარ იყვნენ დარწმუნებულები, რომ ამქვეყნიურ კანონებს ემორჩილებოდნენ. ფიზიკა, ლოგიკა, უსაფრთხოების ელემენტარული წესები—ყველაფერი ნელ-ნელა სცილდებოდა მათ ცხოვრებას.
და მძღოლიც ამავე ტრენდს მიჰყვებოდა. ბატონმა ზაურმა, დიდად არ იღელვა საქარე მინის მდგომარეობაზე, რომელიც იმდენად იყო ჩაფშვნილი, რომ შიგნიდან ვერაფერს დაინახავდი. ამიტომ თავი უბრალოდ ფანჯარაში გაყო და ასე მართავდა. ბიჭმაც მიბაძა, ფანჯრიდან გადაყო თავი და მძღოლს ასე მიმართა:
- პატივცემულო ბატონო ზაურ, თქვენ სიკვდილი გინდათ და ჩვენს მიყოლებასაც აპირებთ?
ზაურმა მშვიდად, თითქმის ფილოსოფიურად უპასუხა:
- შვილო, თქვენ არ იცით, რომ იაღოვა გადაგვარჩენს?
ბექამ ჯერ ნიცას შეხედა, მერე ზაურს, მერე ისევ ნიცას, ბოლოს კი პირდაპირ შუბლზე მოიჭირა ხელი.
- აუ, ჩემ ბედს შევეცი მე ჩემსას…
ნიცამ ჩუმად ჩაიცინა, მაგრამ შემდეგ ბექას მზერა შეამჩნია, რომელმაც ხელი ჯიბისკენ წაიღო
- კაროჩე, ნიცა, მე ვატყობ, აქედან ცოცხლები ვერ გამოვალთ, ხოდა…
- ბექა, რაღაცას აპირებ და ეგ რაღაც არ მომწონს.
პატარა, მუქი ლურჯი ფერის ყუთი მოიქცია ბიჭმა ხელში და ნიცასაც შუბლზე აუვიდა თვალები
- მე უფრო ქუთაისში ვგეგმავდი, მეტად რომანტიულ სიტუაციაში ამ ყველაფერს, მაგრამ სხვა რა გზაა…
- ბექა, სერიოზულად? ამწე კრანზე აკეთებ ამას?
- რა ვქნა, ნიც, დრო ჩვენ მხარეს არ არის!
ამ დროს მანქანა ისევ შეზანზარდა. ბექამ ყუთი გახსნა, ბეჭედმა კი მზის სხივი დაიჭირა და ნიცას თვალებში შეანათა. თუ ოდესმე გინახავთ გოგო, რომელსაც გათხოვება არ უნდა, მაგრამ მაინც ცოტათი უნდება, როცა ასეთ რაღაცას ხედავს, ნიცას სახის გამომეტყველება ზუსტად ასეთი იყო.
- ცოლად გამომყვები?
გოგომ ჯერ ბეჭედს დახედა, მერე ბექას, მერე ისევ ბეჭედს.
- არა.
ბექას სახე შეეცვალა.
- ანუ კი, ხო?
- არა, ანუ არა.
ყუთი დახურა ბიჭმა, წამით დაფიქრდა და შემდეგ ისევ გახსნა.
- კაი რა… გთხოვ.
- მოდი, მე ახლა ამას დავივიწყებ და სამ წელში, როცა სწავლას დავამთავრებ, თავიდან მკითხე… თუ გინდა, ამწე კრანზე ვიყოთ ისევ!
- ნიცა, 30 წამის წინ რაც არა მითხარი, უკვე 4 ღერი ჭაღარა ამომივიდა. ასე თუ გააგრძელებ, 3 წელიწადში პენსიაზე გავალ. მოდი, უბრალოდ თავიდან გკითხავ.
გაეკრიჭა, ისევ ჩაახველა და უფრო გაბედული ხმით თქვა:
- ჩემო სიყვარულო, ცოლად გამომყვები? (გთხოვ.)
ამ უხერხულ სიჩუმეში ზაურმა, რომელიც მთელი ამ ხნის განმავლობაში თავგაყოფილი მართავდა მანქანას, ბოლოს მაინც ჩარევა გადაწყვიტა:
- ბავშვებს მე მოგნათლავთ საჩხერეში.
გაოგნებული სახით გახედა წყვილმა
მოულოდნელად ნიცამ ხელები ცისკენ აღაპყრო და გულწრფელი რწმენით დაიწყო ლოცვა:
- მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა
- ნიცაა!
არანაირი რეაქცია.
- ნიცუუ!
- …
- ნიიცაა!!!
ბოლოს ნიცამ ღრმად ამოისუნთქა და ჩვეული ცინიკური სახით გამოაცხადა:
- კაი ხო, ჯანდაბას. მემგონი ისეთ ადგილას ვართ, „სვიაზი“ ღმერთთანაც დაკარგულია.
ბექას შვებით ამოსუნთქვა მთელმა მაგისტრალმა გაიგო.
- იეეეეს!!!
მთელი ხმით დაიყვირა და ნიცას ისე ჩაეხუტა, თითქოს უკვე იმ ქორწილში იყვნენ, რომელიც მომავალში უნდა ჰქონოდათ. მერე ისევ ფანჯარაში გაყო თავი და ბოლო ხმაზე დაუყვირა მძღოლს:
- მიყვარხართ, ბატონო ზაურ!
ზაურს თავიც არ შეუწუხებია, ისე მიუგო:
- იაღოვასაც უყვარხარ, შვილო.
და ასე, სიცილ-ხარხარით, ბედნიერი წუთები კოცნით, შემდეგ კი ბექას უფროსის ლანძღვით დააგვირგვინეს, რადგან ჯერ კიდევ ვერ იჯერებდნენ, როგორ გაუშვა წყვილი ამ საცოდავი მანქანით „ნორმალურად“ ქუთაისისკენ.

19 საათსა და 25 წუთზე ქუთაისის რკინიგზის სადგურთან ერთდროულად გაჩერდა შავი cls და თეთრი ოპელის ფირმის ამწე ზევიდან ამავე ფირმის ავტომობილით. მანქანიდან გადმომხტარი დეას დანახვისას ისევ მაღლა მყოფმა ნიცამ სასწრაფოდ ჩაწია ფანჯარა და ხმამაღლა მიაძახა
- დეეეაააა!!! გავთხოვდი!
- რაქენი?
- გავთხოვდი გოგო გავთხოვდი, ხელი მთხოვეს!
- შუა გზაში დაგტოვეთ თუ მატჩის ბიუროში?
ამასობაში მიახლოვებულმა ნიკოლოზმა ბექას ასძახა
- გილოცავთ! ტკბილად შეაბერდით ერთმანეთს
- სანამ ეს სწავლას დაასრულებს მართალია, შევაბერდებით კი.
- შეიძლება მეც შენს ადგილას ამოვყო თავი…
- შენი შეყვარებულიც სამედიცინოზე სწავლობს?
ამაზე დეამ სასაცილოდ ახედა ბიჭს ინტერესი
რომ დაეკმაყოფილებინა
- არა ჩემი ბაღში დადის ჯერ
ნიკოლოზმაც სიცილით დახედა და თვალი ჩაუკრა.

სანამ ბიჭები საუბარს შეყვნენ გოგონები სადგურში შევიდნენ.
- რომელი ვაგონიაო რა თქვეს?
- პირველი
დეამ უპასუხა და ვაგონისკენ დაიძრა როცა დაცვამ შეაჩერა. 50ს გადაცილებული ჭაღარა კაცი იყო
- სა მიდიხართ ბიძია დაცლილია მაი ვაგონები და ხვალამდე არ გადის არ სად
- დაცლილია? ჩვენი მეგობრები უნდა ჩამოსულიყვნენ. ასე გვითხრეს სადღაც 4 საათის წინ რომ შეფერხების გამო დააგვიანებდა რეისი და წესით ახლა უნდა ჩამოსულიყო
- მალე გაკეთდა მატარებელი და თავის დროზე ჩამევიდა, მგზვრები ქი წევიდნენ უკვე 1 საათია ბიძი
- რაო?
ერთმანეთს გადახედეს გოგოებმა
- დარწმუნებული ხართ?
- რაში ბიძი, 50 წლის ვარ და 40 წელია აქ ვმუშაობ, ვაგონი დეიცალა თუ არა მაი არ ვიცი?
- ვააახ ჩემი
- არა ხო ვთქვი რაა, ქეთო ცალკე ტაქსით უნდა წამოსულიყო, მაგის არეული იქნება აი ამბავი
- კაი გოგო ხუმრობა იქით იყოს და მართლა სად არიან. ამდენი ხანია არც მოუწერიათ
- აგერ დავტოვებ ჩემ ფორმას მალხაზი და კი მოგაკითხავ ხვალ ცხრაზე
შუახნის კაცის ხმამ მიიქცია ყურადღება რომელიც დაცვას ესაუბრებოდა
- კაი მინდი. ააა მეიცა, მეიცა მინდი აგერ ბაღნები არიან მოსული ვინცხას კითხულობენ პირველი ვაგონიდან
- ვის კითხულობთ ბაღნებო?
მინდია მიუტრიალდა გოგოებს
- მჰჰჰ… ბატონო მინდიი
- მინდი არა მინდია
შეუსწორა კაცმა დაბნეულ დეას
- ააა…ააა.. ხო . ბატონო მინდია, 4 გოგო უნდა ყოფილიყო ვაგონში და მაინტერესებს ჩამოვიდნენ თუ არა
- კი, ჩამოვიდნენ
- საით წავიდნენ ხომარ დაგინახავთ?
- საცხა ხრიოკში
- აუ არ გვეკაიფება ბატონო მინდია
- ვინ გეკაიფება ჩემი თავი შემოგევლოს. აი ჩვენი მატარებელი გაჩერდა შუა გზაში, მაგათმა აიტეხეს სანამ ეს დაიძრება ფეხით ჩავალთო, ეიყოლიეს კიდე ვინცხა 4 ბიჭი და წევიდნენ. ისე ჩვენში რომ დარჩეს არცერთი ჩანდა დალაგებული და მეიკითხოთ ჯობია
- აუუ ჩემი კაი!
მანქანასთან მყოფ ბიჭებთან სწრაფად დაბრუნდნენ და სიტუაცია აუხსნეს.
საბედნიეროდ ბატონ ნიკოლოზს ქუთაისის პოლიციაში ნაცნობები ყავდა და წამში განახორციელა ზარი. თავიც დაიზღვიეს რომ მშობლებთან ჯერ ხმა არ მისულიყო.
ამის ხსენება და ტასოს დედის ზარი ერთი იყო
- აუ ახლა ამას რა ვუთხრა
- უპასუხე გოგო უპასუხე მარა არ შეიმჩნიო არაფერი
- ალიოო, ლიაა, გამარჯობა!
- რა გამარჯობა, გოგო, დალაგებულები თუ ხართ?! — ლიას ხმა იმდენად მკვეთრი იყო, რომ ნიცამ ინსტინქტურად ტელეფონიდან მოშორებით გასწია თავი.
- 6 საათნახევარია, ანასტასიას ვერ ვუკავშირდები! ნათია და ეკაც ჩემთან არიან, გიჟებს გვანან! რისთვის გაქვთ ეს ტელეფონები?!
- არა, არა, ლია, აგერ არიან, ტუალეტში.
- ტუალეტში?! ამდენი ხანი?!
- ჰო, ბირიალს ვიღებდით მე და დეა. მაგარი დასტონი ტუალეტები აქვთ, ისე, ქუთაისში.
- რა დასტოინი, გოგო?! დამალაპარაკე ტასო!
- ჰო, ჰო, გამოვლენ და დაგირეკავენ, კაკრას სასტუმროს ვეძებდით ახლა.
- ცუდად ხომ არაა, რა უნდა ამდენ ხანს ტუალეტში?!
- მე რავიცი, ბირიალს იღებენ, ალბათ, მაგენიც…
- რა ბირიალი, გოგო, ხომ არ გამოშტერდით?!
- კაი, კაი, ლია, გადმოგირეკავთ, კარგად ვართ, არ ინერვიულოოოოთ! გკოცნიიიით!
ბექამ სიცილით დახედა საცოლეს.
- ბირიალზე აქცენტი კარგი იყო.
- აბა, სიმართლე ხომ არ უნდა მეთქვა?!
მოილაპარაკეს და გადაწყვიტეს რომ დაშლილიყვნენ და ისე დაეწყოთ ძებნა. დეა და ნიკო ცალკე წავიდნენ, ბექა და ნიცა კი პოლიციელებს გაყვნენ.
ამასობაში დეამ ქეთოსგან ნასწავლი ფოტოშოპის სქილები გამოიყენა და ასე თუ ისე რეალური პორტრეტი შექმნა სადაქალოსი ქუთაისის მატარებლის სადგურიდან.

***
სანამ გოგონები დაკარგულ მეგობრებს ეძებდნენ, ეს დაკარგული მეგობრები სასტუმრო ოთახში გაშლილ ლეიბებზე შეფუთულები იწვნენ და ბუხარში დანთებულ შეშის ტკაცუნს უსმენდნენ. შეიძლება ითქვას რომ დაძინებას ცდილობდნენ. თუმცა ერთადერთი ფაქტორი რომელიც ყველას დაძინებაში უშლიდა ხელს ქეთოს იქეთ-აქეთ ტრიალი იყო

***
- რომელია მაქ რომ შრიალებს?! — იკითხა შეშმუშნული ულვაშებით ვაჟიკომ
- მეეეე…
- შენ ანუ ბეკეკა თუ ქეთო?
- არა, მეეეე… აღარ შემიძლია, ასე წოლააა!!
აამოიწუწუნა ქეთომ და ცალი ფეხით წამოიწია ლეიბიდან, რასაც თათას სიმწრით ოხვრა მოჰყვა.
- ვაიმეე, ა! დამამტვრიე! შენ კი არა, მე აღარ შემიძლიაა!
- შეეენ?! შენც, ბრუტუს?!
- რა მეეც!— ამოიზმუვლა თათამ. — მიხახუნებ ამ ფეხებს საათნახევარია! რით ვერ გეითბეეე! ჟორა ხარ თუ რაჯანდაბაა?!
ამას სიცილის ტალღა მოჰყვა, რის შედეგადაც ყველა წამოჯდა—ტასოს გარდა, რომელიც ჭერს ჩაფიქრებული მისჩერებოდა და ალბათ თავს იწყევლიდა ამ სიტუაციაში აღმოჩენის გამო
- შემდეგში აღსარებაზე რომ მივალ, მამაოს უნდა ვკითხო, რა შევცოდე ასეთი…
- არაფერი, ტასი დეე, შენ ცოდვა გყავს თვითონ მეგობარი. ერთი აგერ — მხრები ავიჩეჩე, ჯერ ქეთოზე მივუთითე, რომელიც ისევ წოლას აპროტესტებდა, მერე თათაზე, რომელიც ნახევრად გატ....წილი ეგდო. — და მეორე აგერ… მარა ეს მართლა ცოდვააა.
კიდევ ერთხელ ჩავბჟირდით. ტასომ კი მხოლოდ ღრმად ამოიოხრა და თვალები დახუჭა—ალბათ იმედით, რომ ოდესმე ეს ღამე დასრულდებოდა.
- ისე, ეგ შორესვაკო ახლოსაა ამ სოფელთან? — იკითხა ქეთომ და ეჭვით მოავლო ბიჭებს მზერა. — ანუ, შეიძლება რომ ფურთმა ქათამი მოგვპაროს დღეს?
ამას ვაჟიკოს ჩუმი, ოდნავ დამცინავი ჩაცინება მოჰყვა. (დაგასპოილერებთ და გეტყვით, რომ ფურთის ისტორია თავიდან ბოლომდე გამოგონილი იყო, გოგონებთან ლაპარაკის გასაბმელად.)ტასია, რომელსაც ასეთ რაღაცებზე თვალი არ ეპარებოდა, მაშინვე მიხვდა, რომ ბიჭები ეკაიფებოდნენ.
- აუ, ისე, ამიღწერეთ რაა, რომ მოვიდეს, ხომ უნდა ვიცნო, რომ ფურთია?! — ცოტა სერიოზულად, ცოტა დამცინავად მოითხოვა.
- ქეთ, შენ იმდენს კაკანებ, ქათამი ეგონები, წაყვანას რომ დაგიპირებს, მაშინ მიხვდები, ფურთია თუ ტუზი.
- მოიცა, შე ჩემა! ქალიშვილი გინდა, რომ მოვკვდეე?! - ჩემს კომენტარზე წამოიკივლა ქეთომ.
ვაჟიკომ ჯერ ულვაშებში ჩაიცინა, მერე სიტყვით გამოვიდა:
- ქეთო, შენი ჭირიმე, მაგაზე არ განერვიუვლებ
- რაზე, ბიჭო?! რას მკადრებ?!
- დამშვიდდი, დამშვიდდი. ფურთის გარეგნობაზე ვამბობ, მარა თურამე…
- ვაი, დედა!
- ჩვენც აქ ვართ, რომ იცოდეთ! — თურო ხმამაღლა ჩაეჭრა, რადგან ორნი აშკარად თავიანთი სამყაროსკენ წავიდნენ.
კოუმ გადმოგვხედა, მერე კი მზერა ტასიაზე შეაჩერა.
- მე აგიღწერთ ახლა ფურთს.
ყველას სუნთქვა შეეკრა.
- ესეიგიი… ჰმმ… თავტლიპინაა. დიდი, ღია ცისფერი თვალები აქვს. შუბლზე დიდი ხალი აქვს. დაფლეთილი ტანსაცმელი აცვია. ზურგზე სულ დიდი მეშოკი აქვს გადაკიდებული და ასე დადის…
- ვაააააააა!!! — ქეთო მაშინვე აყვირდა.
ანასტასიამ თვალები დააწვრილა და მზაკვრულად ჩაიცინა.
- ისე მეც გამახსენდა ახლა ერთი ისტორია...
- რა ისტორია? — ხვიჩამ ინტერესით ასწია წარბი.
- აი, ჩემი ამბავი თქვენს ფურთს ნაღდად უფურთავს თავისი ტრაგიკულობით.
გოგონებმა დაბნეულმა გადავხედეთ ერთმანეთს, მაგრამ არ გავიტეხეთ და ავყევით:
- ააა, იმაზე ამბობ?!
- ჰო, ჰო, ზუსტად მაგაზე!
ბიჭებს აშკარად გაუმძაფრდათ ინტერესი.
- რა ისტორიაა? - კოუმ პირდაპირ ჰკითხა.
ტასია წამოდგა, შემოგვხედა და დაიწყო:
- მოკლედ… ეს ამბავი 2010 წლის ზამთარში მოხდა. ჩვენი მეგობრის ბებიამ მოგვიყვა, ზემო აჭარის ერთ-ერთ სოფელში რომ ვრჩებოდით…
ყველამ სიჩუმეში დავიწყეთ მოსმენა.
- და ყველაზე საინტერესო იცით რა არის?
- რა? — ჩაერია ვაჟიკო.
ტასომ გამარჯვებულივით ჩაიცინა:
- ეს ამბავი ექვს გოგოზე იყო. ჩვენც ზუსტად ექვსი ვართ… რაღაც მიზეზების გამო გვაკლია ახლა 2.

***
დეკემბრისთვის დამახასიათებელი სუსხი მოსდებოდა ბუნებას. მაღალმთიანი სოფლისთვის ერთი თოვლიც საკმარისი იყო, რომ ყველაფერი გადათეთრებულიყო, მაგრამ იმ წელს განსაკუთრებით ბევრად დაფარა მიწა.
ტყიდან დაბრუნებულები ბუხრის გარშემო შემოსხდნენ, გაყინული თითები ალისკენ გაიწოდეს და სიჩუმეში მხოლოდ შეშის ტკაცუნი ისმოდა. ბებია თითქოს ფიქრებში წასულიყო, მერე კი ჩაახველა და დაიწყო:
- იმ ოჯახზე უნდა გიამბოთ…
ცეცხლის შუქი მის ნაოჭიან სახეზე ირეკლებოდა.
- ნუროაშვილები საუკუნეების განმავლობაში ცხოვრობდნენ აქ… ამბობენ, რომ ყოველ წელს ერთი გოგო მაინც იკარგებოდა სოფელში. მოზარდები, ზოგჯერ კი ჩვილებიც.
სიჩუმემ სევდიანი ჩრდილი მოაფინა ოთახს.
- ყველაზე შემზარავი კი ის იყო, რომ ეს ოჯახი დაწყევლილი იყო. პირველმა ნუროაშვილმა, როცა პირველად სცადა ქალიშვილის მოტაცება, არ გაუკეთებია ეს არც ჩუმად და არც ღამით. არამედ, შუადღის მზეზე ტკბილი ენითა და ცბიერებით. მოტყუებული გოგოს ოჯახს ის მას შემდეგ თვალით აღარ უნახავს… ტკივილით გამწარებულმა მშობელმა დაწყევლა ნუროაშვილები, რის შედეგადაც ყველა კაცი მუნჯი იბადებოდა, მათი ქალები კი ცალი თვალით ბრმები იყვნენ. მაგრამ ამას ოჯახი არ შეუჩერებია რომ გოგონების მოპარვა განეგრძოთ.
გაოგნებული სახით მყოფ გოგონებს მოავლო მზერა და თითზე მორგებული ბეჭედი აათამაშა
- ჩვენთანაც იყო მცდელობა. ახალგაზრდა ვიყავი მაშინ… ბაბუაშენის დებთან ერთად ოთახში დასაძინებლად რომ ავედი. შუაღამით… ფანჯრის მიღმა რაღაც მოძრაობა შევამჩნიე. თავიდან ვიფიქრე, მეჩვენება-მეთქი, მაგრამ რომ დავაკვირდი…
ავის მომასწავლებელი წამიერი პაუზა.
- კაცი იყო. ფანჯრის წინ ხეზე იჯდა და პირდაპირ შიგნით იყურებოდა. თავზარდაცემულებმა ყვირილი ავტეხეთ. ბაბუამ ხმაურზე მაშინვე ამოირბინა… და მოტაცების შანსიც ჩაიშალა.
რამდენიმე წამიანი დუმილის შემდეგ ბებია ისე წამოდგა თითქოს არაფერი ეთქვა, დაამთქნარა და თავის ოთახისკენ წავიდა.
მეორე სართულზე გადანაცვლებულმა გოგონებმა კი უცებ გააანალიზეს, რომ ეს ზუსტად ის ოთახი იყო, სადაც მაშინ ბებიას ეძინა. მხოლოდ ის ფიქრი ამშვიდებდათ, რომ ბაბუა მალე დაბრუნდებოდა. ბედად, სწორედ იმ წამს დარეკა ტელეფონმა როცა საწოლებში მოკალათდნენ. მიას ატყობინებდა ბაბუა რომ დიდთოვლობის გამო გზა ჩაკეტილიყო და სახლში დილამდე ვერ დაბრუნდებოდა.
- ანუ მაშველი დავკარგეთ?
საწყლად ამოიკნავლა ნუკიმ
- კარგი რაა, რახანია მაგ ამბიდან გასული. შეიძლება სულ აღარ ცხოვრობდეს ეგ ოჯახი ამ სოფელში
ლილემ სცადა მეგობრის დამშვიდება და ნატამაც თავი დაუქნია
- შენს პირს შაქარი.
- ისე რამხელა მთვარეა, ოთახში სანთელიც კი არ გვჭირდება
- მეც ზუსტად მაგას ვფიქრობდი ახლა
ამბობს ელენე და კედელზე გამოსახული ხის ტოტის ჩრდილს დააკვირდა, რომელმაც უცნაურად დაიწყო მოძრაობა
- ეს რატო ექანება?
- რა ექანება?
საცოდავად გაიმეორა ნუკიმ და ცხვირამდე თავით საბანში ჩაძვრა
- რადა ეს
ელე ამჯერად ფანჯრისკენ იშვერს ხელს და ცდილობს ხის მოძრაობის მიზეზი ამოიცნოს
- აუ ახლა კაცი რო იჯდეს
- ააა კიდო შემაქანა
ხელში ბალიშ მომარჯვებული დაიძრა ნატა ფანჯრისკენ და ცდილობდა შიშს ძალიან არ აეტანა. მთელი ძალისხმევა მოიკრიბა, ნაბიჯი გადადგა და ის იყო ფარდა გადაწია რომ უცებ ფანჯარა ჩაიმსხვრა, ოთახი კი ნამსხვრევებმა გაავსო. ამას გოგონების კივილი და წამოვარდნა მოყვა.
- ეს რაიყოო
- რამოხდაააა
- დამშვიდდით, ღამურა შეასკდა ფანჯარას
გოგონების დამშვიდება სცადა ნატამ და კვლავ გაიხედა ფანჯრიდან. დაიფიცებდა ინციდენტამდე ხეზე სილუეტი შენიშნა თუმცა ახლა რომ შეათვალიერა და არაფერი იყო თავადაც დამშვიდდა.
- რააა?
- ღამურააა?
ძლივს ამოისუნთქეს თუმცა გული თავიდან აუფანცქალდათ მეორე სართულზე შემოსასვლელი კარის ჭრიალი რომ მოესმათ. შეშინებულებმა წამში მოიმარჯვეს ძირს დაყრილი შუშები, ელენემ იქვე მიყუდებული იატაკის საწმენდი ხის ჯოხი დაითრია და ასე შეიარაღებულები დაიძვრნენ კარისკენ. კარის გაღება და ჯოხის გაქნევა ერთი იყო. ძირს კი უგონოდ მყოფი ბებო მიესვენა, რომელიც როგორც ჩანს გოგონების ყვირილმა გააღვიძა.
- ვაიმე!
- ვაიმე ბებო!
- დედა ბებო!
- ბებოოოო!!!
- ვაიმე ბებო მოვკალი
საწყლად ამოიკნავლა ელენემ და მუხლებზე მასთან დაეცა. პულსი რომ შეუმოწმეს და მიხვდნენ ცოცხალი იყო სულ ოდნავ მოეშვათ. საწოლზე დააწვინეს და ცივი გონებით ფიქრს ცდილობდნენ
- ქვევით უნდა ჩავიდეთ, ნიშადური გვინდა რომ გონს მოვიყვანოთ, და რაღაცები ეს ჭრილობა რო დავუმუშავოთ
- აბა რომელი ჩახვალთ?
ერთმანეთს გადახედეს
- მე მარტო შანსი არააა!!
- მე და ელენე წამოგყვებით ნუკი, ოღონდ ეს ჯოხი წამოიღეთ ისე არ წამოვალ შანსი არაა.
პირველ სართულზე ჩასასვლელი გარე აივნიდან იყო. ლილემ კარებთან მიგდებულ ცულს მოკრა თვალი და მაშინვე მოიმარჯვა ხელში, ნუკი ისევ შუშის ნამსხვრევით ელენე კი კვლავ იატაკის საწმენდი ჯოხით მიიწევდა წინ. ის იყო პირველ საფეხურზე დადგეს ფეხი ქარმა კარი რომ მიაჯახუნა. გოგონებს კი ეს სულ არ ეგონათ ქარის ნამოქმედარი. ლილე მოაჯირს მიეყრდნო და გადაიწია რათა ასე დაენახა კარს მიღმა რა ხდებოდა და აივანზე თითქმის ამძვრალი, არც თუ ისე სასიამოვნო შესახედაობის მქონე კაცი შერჩა ხელში. შიშისგან პირველი რაც მოაფიქრდა ცულის გაქნევა იყო, რომელიც უცნობმა მოხერხებულად აიცდინა, ისევ უკან ჩახტა და გაიქცა. გოგონებიც გაუაზრებლად წამში აედევნენ უკან.
თითქმის ბოსტანში იყვნენ ჩასულები კვალი რომ დაკარგეს, ნაბიჯების ხმა კი ზურგს უკან მოესმათ და აკანკალებულები შებრუნდნენ. სიბნელეში მხოლოდ თეთრებში გამოწყობი სილუეტი ჩანდა
- დედას ვფიცავარ მგონი წერილი მიგვაქ
- რომელი ხარ მაქ?
- ფატი შენ ხარ?
- მე ვარ მე! შენ რომელი ხარ?
- მიას დაქალები ვართ ფატი, ვაიმე შენი ნახვა ასე ჯერ არ გამხარებია
ლილე მოეხვია გაშტერებულ ქალს. მოკლედ უამბეს მეზობელს თავს გადამხდარი ამბავი და შედარებით გულდამშვიდებულებმა აუშვეს მეორე სართულზე, თვითონ კი ნივთების ასაღებად შევიდნენ სახლში. უშუქობის გამო ფანრით ძლივს იპოვეს პირველადი სამედიცინო დახმარების ყუთი, უკან დაბრუნებას აპირებდნენ გარედან კვლავ ხმები რომ მოესმათ და შეყოვნდნენ
- დაბრუნდა ვითომ?
- ცული რა უყავი?
- რო ვესროლე აღარ ამიღია. შენ რა უყავი ჯოხი?
- აუ ბოსტანში დამრჩა
- ანუ სპირტით უნდა ვებრძოლოთ?
- მიდი, მიდი დანები მოძებნე სამზარეულოში
- მარტო არ შევალ!
რაც კი დანა მოეპოვებოდათ ყველაფერი აიღეს, უფრო სწორად, არ ეყოთ და ნუკი ცალ ხელში დანით ცალში კი ჩანგლით გაუყვა გზას ნელი ნაბიჯებით
- ასე მგონია კანჭის საჭმელად მივდივარ
- კანჭი იქნება რომ წაგიყვანს და თავად აღმოჩნდები თეფშზე.
- უიმეეე ნამეტანი ცხიმიანი საჭმელი ყვარებია მაგას
- ნუკი შენ სულ რავა უნდა ღადაობდე, ახლაც გოგო?
მეორე სართულამდე რის ვაი ვაიგლახით ააღწიეს, ფეხები ეკეცებოდათ მაგრამ არ იმჩნევდნენ. ოთახთან რომ მივიდნენ ამოისუნთქეს სამშვიდობოს ვართო მაგრამ იქ რომ არავინ დახვდათ აი მანდ გაჭედეს
- სად არიან?
- ვინ სად არიან?
- რა ვინ სად არიან?
- სად არიან! სად არიან?
- ო ბიჭო! რას ჩაიხვიეთ! მართლა სად არიან?
- ვახ ჩემი კაი!
- ის გარეთ როა თოვლია თუ კოკაინი ყრია და რამე შევიყნოსეთ?
- თქვენც ვერავის ვერ ხედავთ?
- ვერა შენ?
- რომ ვხედავდე შეგეკითხებოდი?
- კარგით ხალხო, დამშვიდდით, დამშვიდდით! პანიკას არ აყვეთ!
- ლოგიკურად ვიმსჯელოთ.
- ეს კარი ჩაკეტილი იყო, უკანა კარი დახურული იყო, ეს ფანჯარა ჩამსხვრეული იყო. რამოქმედებაა რა ვითარებაა?
- ჩიტმა წაიყვანა? ჰაერმა?
- ელე, წაიყვანა თუ წაიყვანეს?
- წაიყვანა არა წაიყვანეს. ჩიტს მიყავს
- ხო მარა ბევრნი რო არიან
- ნუკი, ჩიტი ერთია, ერთს მიყავს. ჩიტებმა წაიყვანეს
- რამხელა ჩიტი იყო კიმარა
- რა გჭირთ ხალხო?! ეს ფანჯარა კი იყო ჩამსხვრეული მაგრამ ეს ღია ნამდვილად არ იყო
ლილემ გაიშვირა ეზოზე გამავალი ფანჯრისკენ თითი და აქოთქოთებულმა გოგონებმაც ახლაღა მიაქციეს ყურადღება.
- თქვენი აზრით გაიტაცეს?
- აი, აი, გაიტაცეს-ო. უკვე სწორი ფორმაა მომწონს, წინსვლა გვაქვს
- ერთი წუთი, ერთი წუთი. რას ნიშნავს სწორი ფორმაა. ორნი არიან?
- ჩემი დასკვნებით კი.
- უმრავლესობაში ვყოფილვართ. რას ვდგავართ, დავაი დავეშვით.
დანა-ჩანგალი აათამაშა ხელში ნუკიმ
- თოვლია თოვლი, სადმე თუ წავიდოდნენ კვალს დატოვებდნენ.
- სად უნდა წავიდეთ კაცო! სამმა გოგომ რა უნდა მოვაგვაროთ?
- ლილეჯან, სანამ დახმარებას მოვიყვანთ მანამდე კი გაფშიკავენ ფეხებს
- აბა იმათი არ გყოფნის და გინდა რომ ჩვენც გავფშიკოთ ფეხები?
ნუკიმ კვლავ ამოიკნავლა
- არა არა, მოიცა გონივრულად ვიმოქმედოთ. ნუკი შეეშვი ჩანგალს, ეგ ნატეხი აიღე. ელე ეგ ჯოხი მოიმარჯვე. მე ქვევით გადაგდებულ ნაჯახს წამოვიღებ.
გამოეწყვნენ გოგონები, შეიფუთნენ და ასე დარაზმულები გაუყვნენ თოვლიან გზას, რომელზე დატოვებულ ნაკვალევსაც ღმერთმა იცოდა სად მიყავდა 3 ახალგაზრდა ქალიშვილი. აღმოჩნდა რომ გზა ნაცნობი იყო და ზუსტად იმავე ბილიკს მიუყვებოდნენ სადაც დღისით ბუხრისთვის ფიჩხები შეაგროვეს. სიტუაცია მაშინ გართულდა როდესაც ამ პერიმეტრს გასცდნენ და გზის ბოლოს, ტყის შუაგულში დანგრეულ ქოხს მიადგნენ, რომელიც არც თუ ისე სასიამოვნოდ გამოიყურებოდა.
- უეჭველად აქ მოიყვანეს
- აბა სად წაიყვანდნენ, ამის იქით გზა არაა
- კაი, კაი, მშვიდად. პირველ რიგში პოლიციაში დავრეკოთ
- ეგ აქამდე რატო არ მოგვაფიქრდა?
- სჯობს გვიან ვიდრე არასდროს!
- აუუ თავი საშინელებათა ფილმში მგონია! რა მაგარიაააა!
- ნუკი ხო გითხარი ნუ ჭამ მაგ თოვლს მეთქი! აშკარად ბევრი შეიყნოსე!
- აუ რავქნა ელენე აბა მწყურიაა! თან კიარ შევიყნოსე, შევჭამე.
- კაი სერიოზულად, ახლა რა უნდა ვქნათ?
- რა რა უნდა ვქნათ, დავაკაკუნოთ ნორმალური ადამიამებივით.
- ხო ლილე, ძააალიან ნორმალური სიტუაციაა რომ ნორმალური ადამიანებივით მოვიქცეთ.
- აბა აქ ხოარ ვიდგებით.
- რომელი დააკაკუნებს?
- დავაი ჯეირანი
- აუ მაგაში სულ ვაააგეებ! უეჭველი მე მომიწევს, თქვენ ორმა ითამაშეთ
- მასე სადაა ნუკიკო, დისკრიმინაციას აქვს ადგილი!
- აუ აბა მე რო დავაკაკუნო ჩავიფსამ
- ჩაიფსამ მე შენ გეტყვი ერთი კილო თოვლი ჭამე ამოსვლამდე
- ხო გითხარით რო მწყუროდაა!
- კაი მოკლედ მე დავაკაკუნებ
ამბობს ელენე და მხრებში იმართება. ისაა ხელი აიშვირა დასაკაკუნებლად ნუკი რო მივარდა, დაასწრო მერე კი უკან გახტა
- გირლ ფორ რიალ?
- შენ დებილი ხოარ ხარ გოგო?
ლილეს დაწყებული ელენემ გააგრძელა როცა ჭრიალა კარის ხმამ გააწყვეტინა დიალოგი.
კარს მიღმა ტანად დაბალი, ნახევრად გაჭაღარავებული, ცალი თვალით ბრმა, მოხრილი ქალი გამოჩნდა რომელიც ამრეზით უცქერდა გოგონებს. ისე თითქოს რაღაცით იყო დაკავებული და ვიღაცამ საქმეს მოწყვიტა.
- გამარჯობა
წამოიწყო ელენემ
- ტყეში ვიყავით სასეირნოდ გამოსულები, სამწუხაროდ გზა აგვებნა და შემოგვაღამდა, გათენებამდე ხომ ვერ შეგვიფარებდით?
- ვერა.
- რატომ? ძალიან გთხოვთ! არ გაგვწიროთ
- უეჭველად ტურების ლუკმა გავხდებით
- ვერა. ჩემი აზრით არც თქვენ გინდათ ნამდვილად სახლში შემოსვლა.
- არა ქალბატონო არ შეგაწუხებთ, ჩვენთვის დავჯდებით კუთხეში მშვიდად, ხმასაც არ ამოვიღებთ,
- სტუმრებს არ ვიღებთ.
- კიმაგრამ, რატომ?
- ეს სახლი… დაწყევლილია. იმ წუთიდან ფეხს შემოდგამთ თუ არა, დაბრმავდებით.
გოგონებმა ერთმანეთს გადახედეს
- აუ ჩემი კაი! ნუროაშვილების წყევლა!
ამბობს ნუკი და მორიგ გუნდას იღებს ხელში
- ნუ ჭამ გოგო მაგას, შეეშვი უკვე! საკმარისია!
- ეს ქალი გუდიანს გავს დედას გეფიცები! საერთოდ არ მწყინს რომ სახლში ვერ შევდივართ.
- პანაშვიდზე რომ მოგიწევს წასვლა მერე გეწყინება
სანამ გოგონები ამ საოცარ დიალოგს მართავდნენ, ქალს კარი უკვე დაეხურა და კვლავ სიბნელეში აღმოჩნდნენ
- აუ ახლა რა ვქნათ?
- აუუუ ტუალეტში მინდა
- ტუალეტი!
- კი ტუალეტში მინდა ლილე სწორად გაიგე! იცი სადმე ახლო მახლო?
- ახლო მახლო კიარა, ტუალეტიდან შევიდეთ. თუ არ გვიშვებენ ტუალეტიდან შევაჭრათ!
- დაგასწარით პირველი მე შევდივარ!
- შენ გოგო დებილი ხოარ ხარ? ტუალეტში კიარ შევდივართ, ტუალეტიდან სახლში შევდივართ
- და გზად რომ შევიარო რა მოხდება?
- ე გოგო დევიწვი შენი საცოდაობით, მოფსი აგერ.
- აუ აქ ვერ მოვფსაამ, ციყვმა რომ დამინახოს? მრცხვენია!
- აუ ეს დებილია ჩემი კაი!
- აი რატო ვარ დებილი ელენე? აბა წარმოიდგინეთ, რო შედიხარ გასაქურდად და ასკინკილათი დარბიხარ, იმიტო, რო ტუალეტში გინდა? რანაირი არასერიოზული ქურდი გამოჩნდები?
- ჯერ ერთი, ჩვენ ქურდები არ ვართ. იქიდან ის უნდა წამოვიღოთ რაც ისედაც ჩვენ გვეკუთვნის.
- ჰო, ჰო, აბა, ხალხი მისიანებს შუბლში იატაკის ჯოხს ურტყამს. რა დრო მოვიდა ბიჭოო
- მე რა ვიცოდი ბებო თუ იდგა იქ
- მასეა მასე, ახლობელი თუ გაგწირავს.
- ნუკი მორჩი უკვე! მოვუაროთ სახლს და ვნახოთ რომელ მხარესაა ტუალეტი
- მოიცა ტუალეტში რანაირად შევალთ? ახლა დავფიქრდი
- ვააა შენ დაჟე ფიქრობ?
- აბაა!
- ფანჯარა იქნება, ან რამე “ფორთოჩკა”, რომელიმე გადავძვრებით
- აუ მე ვერაა
- წეღან ტუალეტში არ გინდოდა?
- გზაში რომ გამეპაროს? ხალხი ხელების ფათურზე სველდება და მე კაკრას სავსე მაქ ბაკი, სანამ ამწევთ და იქ შევძვრები ჩემი შარდის ბუშტი ვერ მოითმენს ამდენს.
- მოითმინოს! სხვა გზა არაა.
- კაი, კაი, ჯანდაბას! ოღონდ ჯერ ვფსამ და საქმე მერე.
სახლის უკანა მხარეს იყვნენ პატარა , შეღებული ფანჯარა რომ დაინახეს
- აქ უნდა შევძვრე?
- აბა მეტი სხვა ხვრელს ხედავ აქ სადმე?
- ხვრელის მეტი რა არი ამ სამყაროში. მაინც და მაინც აქ უნდა შევძვრე? ბიჭი მაინც ვყოფილიყავი, ვიბლატავებდი მერე!
- მორჩი, მორჩი. მიდი ლილე დამეხმარე ავწიოთ.
- მოიცა! ჯერ ნებართვა არ უნდა მოგცეთ რომ ჩემს უკანალს შეეხოთ? მასე სადაა?
- კარგი ქალბატონო ნუკი. თანახმა ხართ რომ თქვენს ტრაკს შევეხოთ?
- მოიცა დავფიქრდები
- ფიქრის დროა გოგო ახლა?
- აბა ყოველ დღე კიარ კიდებენ ჩემს ტრაკს ხელს, მაცადე ვისიამოვნო
- ხო დარწმუნებული ვარ ძალიან სასიამოვნო სიტუაცია დაგხვდება იქაც.
- აუ აბაა! დიდი ხნის მოთმენის მერე გაშვებას რა ჯობია!
- მოფსმაზე არ გეუბნები გოგო!
- ა ხო, ხო. ეგეც. მოიცა რო გადავძვრები მერე რა უნდა ვქნა?
- რა და ყურადღებას გადაიტან და ამასობაში ჩვენ წინა კარებიდან შემოვალთ
- ნუ გეგმა ცოტა მოიკოჭლებს მაგრამ ჯანდაბას. ბუნებრივი მოთხოვნილებები მიხმობს.
წამოწიეს ნუკი და პატარა ფანჯარაში შეაძვრინეს, რის ვაი ვაგლახით, მაგრამ მთავარია შეაძვრინეს. სახლისა და ამ ფანჯრის დამპროექტებელს აშკარად ადამიანის შიგნით შეტენვა არ ჰქონდა გეგმაში.
- რახდება აბა რა ვითარებაა?
- უუუ კაია კაიაა! ასწორებს!
- ქაღალდი გაქვს თუ ფოთოლი გადმოგიგდოთ აქედან?
- არა არ მინდა იყოს, ჩემთვისაც კარგად ვარ
- რა კარგად ხარ გოგო! ადექი მალე და გაიხედე
- რა დრო მოვიდა რა! ტუალეტშიც კი არ გაცდიან საქმის მოთავებას.
როგორც იქნა მორჩა ნუკი და ოდნავ შეღებული კარიდან სიტუაციას მოავლო თვალი.
ბუხართან მჯდომი კაცი დანის ლესვით იყო დაკავებული. მეორე ნაბადებს აწყობდა. ქალი კი სამზარეულოში რაღაც ხორცს ჭრიდა
- სიტუაცია არ ვიცი მარა მაგარი ცუდი სუნი დგას
- ტუალეტში ხარ აბა რა იქნება
- არა არა! სახლში დგას ცუდი სუნი
- აუ თუ არ მოხარშეს უკვე ჩვენები!
- გოგოებს ვერ ხედავ?
- არა მარტო სამი ადამიანია ოთახში
- უეჭველი სარდაფში ჩაკეტეს.
- ჰე ახლა შედი და ჩვენ წინა კარებიდან შემოვვარდებით. ბუნტი უნდა ავტეხოთ
მოკლედ ლილე და ელენე სახლის წინა მხარეს დაიძვრნენ და კარი შეაღეს თუ არა თვალის მომჭრელი ოთახის განათება წამში ჩაანაცვლა უკუნითმა სიბნელებ, არემარე კი განწირულმა ყვირილმა მოიცვა.
იმ ღამეს, იმ სახლში რა მოხდა არავინ იცის. პოლიციამ ბებო და გოგონები ფატის სახლში იპოვა, საღ-სალამათები. ხოლო იმ ქოხში არც ერთი ადამიანი არ უპოვნიათ. მხოლოდ საზარელი გარემო დახვდათ - პატარა ოთახი, სავსე ცხოველების ფიტულებითა და ბავშვის აკვნებით.

***

ტასომ მოყოლა დაამთავრა თუ არა, მასპინძლის საძინებლის კარი ისეთი ხმაურით გაიღო, რომ კინაღამ საკიდზე ჩამოკიდებული პალტოებიც ძირს ჩამოყარა. იატაკზე შეშლილი დალი დაეცა, აწითლებული თვალებით, აბურდული თმითა და გაცრეცილი ღამისპერანგით. რამდენიმე წამს იატაკზე გაშეშებული იწვა, შემდეგ კი ფორთხვით წამოიწია და პირდაპირ ტასოს ფეხებს ჩაებღაუჭა.
- უნდა მითხრა, სად არის ეგ ქოხი!
ხმაში სასოწარკვეთა და რაღაც უაზროდ საშიში ემატებოდა.
- ქოხი?! რა ქოხი?!
- ჩემი შვილიც მაგათი მოტაცებული იქნება!
- შვილი? თქვენ შვილი გყავთ?
დალის სახე დაემანჭა.
- გვყავდა… — სუნთქვა შეეკრა, — მაგრამ სახლში მოყვანიდან მეორე დღესვე გაუჩინარდა…
პატარა, ნახევრად ჩაბნელებული ოთახიდან მისი ქმრის მძიმე ნაბიჯების ხმა გაისმა. კაცი ჩუმად, მაგრამ მკაცრი მზერით გვიყურებდა. ოთახში უცნაური სიჩუმე ჩამოწვა, რომელსაც შორიდან მომავალი ძაღლის ყეფის ხმა არღვევდა
ქალმა უცებ პატარა ოთახისკენ წაგვიყვანა. კარი ისე სწრაფად შეაღო, თითქოს იმედოვნებდა, რომ იქ შვილი დახვდებოდა. მაგრამ შიგნით მხოლოდ ცარიელი ხის აკვანი და ღია ფანჯარა იყო.
- აუ, ჩემი კაი… — ვიღაცამ ამოილუღლუღა.
- უნდა მითხრა, სად არის ის ქოხი! ჩემი შვილი უნდა ვიპოვო! — დალი ისევ ტასოს ჩაეჭიდა.
- ააა, არ ვიცი, არ ვიცი! ვაიმე!
ამასობაში ჩვენ უკვე შეუმჩნევლად უკან ვიხევდით და ჩანთებს ვაწვდიდით ერთმანეთს.
- ჯობს, აქედან ავითესოთ, ერთი დღისთვის ზედმეტია…
მაგრამ ქალი ისევ ტასოს ჩაებღაუჭა და პირდაპირ იატაკზე დაეცა, ფეხებზე მოეხვია და მუხლებთან სახით ჩარგო თავი.
- ჩემი შვილი მათ ჰყავთ!!!
მისი კივილი სახლში ექოდ დატრიალდა. ტასოს მკლავში ხელი კოუმ სწრაფად ჩაავლო და ქალს ფაქტობრივად გამოაცალა ხელებიდან. ვერც კი გავიაზრეთ, ისე დავიწყეთ სირბილი. უკან არცერთი ვიხედებით. გზას გავუყევით და გავრბოდით, მანამ სანამ თავს სამშვიდობოს არ დავიგულებდით. ეს ყველაფერი იმის ხარჯზე, რომ გამთენიოს უკვე ქუთაისში შევაბიჯეთ.
ვაჟიკომ ძლივს ამოიხავლა:
- მოიცა, სული უნდა მოვითქვა…
- სად გაქ სული, ეშმაკის სახლში დავტოვეთ!
- აუ, მე ეშმაკი უფრო სიმპატიური წარმომედგინა…
- ქეთო, ზედმეტად ბევრ სერიალს უყურებ.
ზოგი ერთმანეთს ეყრდნობოდა, ზოგიც პირდაპირ ძირს ჩამომჯდარიყო და ღრმად სუნთქავდა. ჩემს გვერდით ჩამომდგარმა ხვიჩამ მუცელზე ხელი მოისვა.
- თქვენი არ ვიცი, მაგრამ მე მაგრად მომშივდა.
- ბაზარი არაა, ბრატ, ჭამა გვინდა.
- ჭამა კი არა, ხალხო, ეს რა იყო?!
- აბა!
აზრზე მოსვლა ვერ მოვასწარით ისე ჩაგვიქროლა წინ ვიღაცამ და მხოლოდ მის კვალს გაყოლილი პოლიციელების დანახვისას დავიწყეთ დაკვირვება. გაოცებისგან პირი დავაღეთ. ვიღაც კაცი, დაგლეჯილი ტანსაცმლით, ზურგზე გადაკიდებული ტომრითა და თქვენ წარმოიდგინეთ შუბლზე დიდი ხალით, სამართალდამცავებს გაურბოდა.
ქეთოს თვალები გაუფართოვდა.
- ფურთია?! დედას ვფიცავარ, ეგ ფურთიაა!
ვაჟიკო ადგილზე გაშეშდა, მერე ამოიოხრა და ორივე ხელით სახე მოისრისა.
- რა ფურთი, თქვე დალოცვილებო! მოვიგონეთ ეგ ისტორია.
ქეთოს სახეზე ჯერ შოკი დაეტყო, მერე ისეთი რეაქცია, თითქოს მთელი ცხოვრება ტყუილში უცხოვრია.
- რა ქენით?!
- მოვიგონეთ, მოვიგონეთ! არ არსებობს ეგ ფურთი!
- აბა, ეს ვინ იყო?!
თურო ცოტა ხანს გაჩუმდა, მერე მხრები აიჩეჩა.
- რა ვიცი?! რას წარმოვიდგენდი, ჩვენი ფანტაზია ამდენად რეალური თუ იქნებოდა?!
- ეს რა ღამე გამოვიარეთ… გამოსალოცები ვართ, სუ ყველა.
- აბა, აქედან ყველა ეკლესიაში! ღმერთთან კავშირი მჭირდება.
- თითქმის მეგონა, რომ იმ გოგონების ბედს გავიზიარებდით…
- ვერაფერ ბედს ვერ იზიარებდი, ეგ ისტორიაც მოგონილი იყო. უბრალოდ თქვენს შესაშინებლად მოვიფიქრე.
ტასოს აღსარებას გაოცებული შეძახილები მოჰყვა
- გვეღადავები?!
- აუ, ჩემი კაი!
სანამ ვინმე კიდევ მოასწრებდა ფიქრების დამუშავებას, პოლიციის მანქანა ამჯერად ჩვენს წინ გაჩერდა, კარი გაიღო, და იქიდან ნიცა და ბექა გადმოვარდნენ.
- თქვენ, გოგო, შიგ ხომ არ გაქვთ?! სად ხართ?! ავაწრიალეთ მთელი ქუთაისი!
- აუ, ნუ მიყვირი, ხო ხედავ, ცოცხლები ვართ…
ამის თქმა და მერსედესის დამუხრუჭების ხმაც ერთი იყო. მანქანიდან ნიკოლოზი და დეა გადმოვიდნენ. დეას თვალები ისე ჰქონდა გაფართოებული, ლამის ყურებზე გადმოსვლოდა.
- სა-სა-სად იყავით?! ან ტელეფონები სად გაქვთ?! ან ესენი ვინ არიან?! ვაბშე რახდება, მამაო?!
ქეთოს როგორც კი სიტყვა “ვინ არიან?” მოესმა, მაშინვე მხიარულად წამოიძახა:
- უი უი, აი გაიცანით! ესაა თურო, ეს კოუ, ეს ხვიჩიკო, ეს ვააჟიიკოოო…
ბოლო სიტყვა საყვარლად გაწელა, მერე თვალები მოჭუტა და დაამატა:
- ბოლო ჩემია, დაგასწარით, არ მაინტერესებს!
აი ნიკოლოზს კი ენა ჩაუვარდა.
- ვაჟიკო?!
- ნიკო?!
ორი ბიჭი ერთმანეთს ერთდროულად მიაჩერდა
- შენ აქ საიდან?!
- მე აქ საიდან კიარა, ბიჭო, რახდება ვაბშე?! სად იყავი?!
დეამ ჯერ ნიკოლოზს შეხედა, მერე ვაჟიკოს, მერე ისევ ნიკოლოზს.
- მოიცა, მოიცა, თქვენ საიდან იცნობთ ერთმანეთს?!
- ნიკოლოზი ბიძაჩემია.
- ბიძაშენიი?! მოიცაააა, მართლა?! მამად მეკუთვნი, ბიჭოოო?!
ჩემმა ახარხარებამ აქა-იქ ფხუკუნი გაიყოლა, მაგრამ თათამ უცებ ყველას ყურადღება დააბრუნა:
- დეაკო, იქნებ გაგვაცნო ეს ნიკოლოზი… ან საერთოდ, რა ხდება?!
- რახდება კითხვას თქვენ არ უნდა სვამდეთ, ისე.
- მართალია! თქვენ მატარებლით არ უნდა ჩამოსულიყავით?!
- ნუუ… ფაქტობრივად ჩამოვედით!
თურომ უდარდელად ხელი გაასავსავა.
- სულ რაღაც რამდენიმე საათი შემოვრჩით შეშლილი ოჯახის სახლში, სადაც მოლაპარაკე ვირმა მიგვიყვანა.
- კაიფშია, დედას ვფიცავარ! — ბექამ პოლიციელს გახედა.
- ოფიცერო, გასინჯეთ, გასინჯეთ!
ამ უკანასკნელმა კი თვალები აატრიალა.
- მთავარია კარგად ხართ. ჯანმრთელები ხართ. თუ რაიმე საფრთხეში არ ხართ ან რაიმე კანონი თავად არ დაგირღვევიათ, მე დაგტოვებთ.
- ბატონო გიგა, მადლობა დიდი, ბოდიშით, მთელი ღამე თქვენც გარბენინეთ.
- ჩემი სამსახურია. თავს მიხედეთ!
პოლიციელი გაუჩინარდა, ჩვენ კი ნელი ნაბიჯებით გავუყევით ქუჩას. ტელეფონები დავტენეთ. მშობლებთან და შეყვარებულებთან დაკავშირება მოვახერხეთ.
და საბოლოოდ ბიკენტიას საქაბაბეშიც ამოვავსეთ კუჭი.
ვაჟიკომ ხორცის ლუკმა გაიგდო ყბაში და ამოიოხრა
- ეს რა ღამე იყო, ბიჭო.
- ერთი მხრივ, კი, მეორე მხრივ, ეგეთი ღამეები უფრო ხშირად უნდა გვქონდეს!
ჩანგალი ჰაერში გააჩერა ქეთომ, ვითომ დაფიქრდა, მერე მხრები აიჩეჩა.
- ქეთო, ნორმალური ხარ?!
- რა კითხვაა? რა თქმა უნდა, არა.

***

იმ დღის შემდეგ, იმ მატარებლით ხშირად ვმგზავრობდით. ხან ბიჭები ჩამოდიოდნენ ჩვენს სანახავად, ხანაც პირიქით. ეს უკვე ტრადიციად იქცა. იმდენად, რომ საბოლოოდ შეიქმნა ჩატი სახელწოდებით „ფურთი ნუროაშვილი – რჩეულები“.
- „რჩეულები“ რა პონტში?
- ვისაც ქუთაისში უკვდავების ელექს ნაცვლად ადრენალინი დაგვახვედრეს, იმათთვის!

გაზაფხულზე ნიცასა და ბექას ქორწილიც დადგა. ყველა იქ იყო. მთელი საღამო ცდილობდნენ ხვიჩა მიკროფონთან არ მიეშვათ, მაგრამ მაინც ჩაიგდო ბიჭმა ხელში და უამრავი ხალხის წინაშე დალიეს ქუთაისური ვოიაჟისა და ფურთი ნუროაშვილების სადღეგრძელო.

Moral of the story? არ არის.
უბრალოდ, ლარი გადაიხადე, მატარებელში ჩაჯექი და დაიჯერე, რომ ცხოვრებაში შეუძლებელი არაფერია.

***

დაფუძნებულია რეალურ ამბებზე.